't Pallieterke van 29 december 2016

72ste jaargang • nummer 52 • donderdag 29 december 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De media “verdedigen” zich tegen de N-VA Het heeft deze week weer eens gestormd rond de N-VA. Wat op het eerste zicht een onschuldige reportage over het gebruik van de sociale media door de politieke partijen leek, veranderde snel in een controverse rond de #IkSteunTheo-campagne van de N-VA. Groen vond het immers nodig de N-VA ervan te betichten valse retweets aangekocht te hebben.

Het verhaal werd gretig opgepikt door de andere media, en dan vooral met de bedoeling de controverse zo lang mogelijk aan de gang te houden. Van “fake news” gesproken!

Daarna was het een uitspraak van partijvoorzitter Bart de Wever die voor een kleine mediastorm zorgde. In Humo had hij zich laten ontvallen dat wat hem betreft de opkomst van de “opiniërende journalistiek” de belangrijkste trend van 2016 is geweest. Wie het schoentje paste, trok het verontwaardigd aan, met Joël de Ceulaer van De Morgen op kop.

Heeft de N-VA nu valse Twitter-accounts ingeschakeld om de #IkSteunTheo-actie wat extra wind in de zeilen te geven? Het zou ons ten zeerste verbazen. Als ze dat gedaan zouden hebben, zijn ze daar op het N-VA-hoofdkwartier nog dommer dan de groene moraalridder Kristof Calvo met zijn vip-tickets in de hand op Tomorrowland. Iedereen weet dat het gebruik van zulke valse accounts zo goed als niks oplevert, en dat je hoe dan ook in een mum van tijd ontmaskerd dreigt te worden.

Laten we er eens wat wiskunde bijhalen.

Op het ogenblik dat we dit schrijven, heeft N-VA precies 36.390 volgers op Twitter. De #IkSteunTheo-tweet werd echter amper 467 keer geretweet, en 702 keer geliked. Gedeeld door het aantal volgers van de N-VA is dat dus iets meer dan één procent en iets minder dan twee procent respectievelijk. Niet bepaald om over naar huis te schrijven. Als de #IkSteunTheo-campagne veel succes had, dan gaat het alvast daar niet over. En inderdaad: het zijn niet de retweets en de likes van die tweet die het succes maakten, wel dat de hashtag #IkSteunTheo opgepikt werd, en herhaald werd door échte Twitter-gebruikers.

Groene afgunst Natuurlijk steekt het bij Groen dat de N-VA

een veel succesrijkere socialemediacampagne kan voeren dan hen. Daar heeft de N-VA ten eerste een pak meer geld voor, dankzij de vele kiezers bij de laatste verkiezingen. En ten tweede heeft de N-VA een veel grotere aanhang dan Groen, omdat ze een veel betere voeling heeft met de politieke grondstroom in Vlaanderen (en daarom ook meer kiezers, en dus geld).

De onthulling van de valse retweets kreeg veel aandacht en weerklank op de rood-groene krantenredacties, maar de rest van Vlaanderen trok vooral zijn schouders op over zoveel onzin.

En blijft verder gewoon vinden dat Theo Francken nog steeds groot gelijk heeft.

Trouwens, waren we wat meer paranoïde aangelegd, zouden we ons nu zitten afvragen of het werkelijk de VRT was die het initiatief nam tot een reportage over het gebruik van de sociale media door de partijen in Vlaanderen. Het kan ook Groen geweest zijn dat die reportage bij de bevriende openbare omroep bestelde, omdat ze iets dringend te vertellen had.

“Fake news”?

Een dag later sloofden de bevriende kranten zich uit om de controverse zoveel mogelijk aan de gang te houden. De “fact checkers” hadden duidelijk als opdracht gekregen te bewijzen dat de N-VA inderdaad valse retweets aangekocht had, en als dat niet mogelijk was, te bewijzen dat het tegendeel zeer zeker niet te bewijzen viel. Maar “fake news”, dat is iets waaraan alleen rechtse populistische kranten zich bezondigen.

Ondertussen sijpelden er links en rechts berichten door over hoe het nu werkelijk zat met dat Syrische gezin in Aleppo, dat volgens de eigen PVDA-advocaten in zulk acuut levensgevaar verkeerde dat het dringend een huma-

nitair visum nodig had om naar België overgevlogen te kunnen worden teneinde hier asiel te kunnen aanvragen. Blijkt namelijk dat de vader doodleuk even twee weken in de Verenigde Arabische Emiraten en India heeft gezeten voor een “zakenreisje”.

Wie zei daar ook weer “fake news”? Zelfs PVDA-advocate Mieke van de Broeck had voor één keer even geen commentaar, om vervolgens een verhaal op te dissen dat kant noch wal raakte.

Opiniërende journalistiek Het beeld dat we hierboven schetsen, illustreert perfect waar het Bart de Wever om te doen was toen hij voor de eindejaarsvragen van Humo de opkomst van de “opiniërende journalistiek, die de teloorgang van vele kwaliteitsmedia nog heeft versterkt” bovenaan zette als belangrijkste trend van 2016. Geef hem eens ongelijk. Beter gezegd: we geven hem inderdaad ongelijk, want deze trend is al veel langer aan de gang.

Als voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen die vrijwel voortdurend onder vuur ligt van de voltallige pers, zelfs de openbare omroep incluis, weet hij natuurlijk waarover hij het heeft. En het kon niet perfecter geïllustreerd worden dan door de tsunami aan opiniërende veroordelingen die hij onmiddellijk over zich heen kreeg.

Het was Joël de Ceulaer van De Morgen die het strafst uit de hoek kwam, en de media meteen opriep zich te verzetten tegen de manier waarop de N-VA de Vlaamse media onder de knoet probeert te brengen.

Als we zijn stukje goed begrepen hebben, lijkt hij Bart de Wever te willen verdenken van Cubaanse ambities. Enfin, niet letterlijk, want het communistische Cuba blijft voor De Morgen per slot van rekening toch een bevriend regime.

Ze doen zich daar op de redactie van De Morgen graag voor als heldhaftige dissidente journalisten die moeten zwoegen onder het juk van een vreselijk onderdrukkend regime, en hebben dus geen tijd om hun linkse lezers eens een paar harde feiten onder de neus te

duwen over hoe het er werkelijk aan toe gaat op hun favoriete Caraïbische arbeidersparadijs.

Seit 5.45 Uhr… De oproep van Joël de Ceulaer heeft een hoog “Seit 5.45 Uhr wird jetzt zurückgeschossen!”gehalte. Het is de N-VA niet die de media tracht te muilkorven, het is net omgekeerd. En de N-VA alleen niet, want er bestaat nog altijd zoiets als het cordon médiatique. Het is intriest te moeten vaststellen dat het een politicus is die in dit debat de nuchtere feiten aanbrengt, waarop het volledige journaille in een politieke kramp schiet en er niet eens in slaagt een beetje zakelijk te reageren.

Bovendien lopen er in dit land genoeg politici rond die ooit al concrete stappen ondernomen hebben om lastige journalisten met succes het zwijgen op te leggen.

Bart de Wever behoort niet tot dat select clubje, maar Johan vande Lanotte, die binnenkort in De Morgen gefêteerd zal worden wanneer hij – eindelijk – ontslag zal nemen uit de Kamer, wel.

Op naar 2017, en dan 2018 en 2019!

Deze twee mediastormpjes vatten het jaar 2016 mooi samen: allen tegen één, tegen de N-VA. Met voor die laatste misschien straks nog het gezelschap van boezemvijand Vlaams Belang, als die partij het goed blijft doen in de peilingen. Op een leugentje, verdraaiing van een uitspraak of een valse beschuldiging min of meer zal het bij die strijd tegen de N-VA trouwens niet aankomen.

We vermoeden dat het in 2017 niet veel beter zal zijn, om dan nog eens crescendo te zullen gaan in de verkiezingsjaren 2018 en 2019. We vrezen voor hen dat ze daarmee goed op weg zijn de fouten van de Britse en de Amerikaanse pers, en straks misschien ook de Nederlandse, Franse en Duitse pers, te herhalen. We wensen het hen van harte toe!

2 Actueel Frankrijk en België behoren tot de meest bedreigde landen

29 december 2016

Zelfs indien IS in Syrië en Irak verslagen wordt, dan nog zal die organisatie een belangrijke bedreiging blijven voor Europa. Trouwens, niet alleen IS, ook Al-Qaida en Al-Nusra passen hun operationele en communicatietechnieken aan. Toenemende propaganda moet de zogenaamde eenzame wolven in het Westen blijven inspireren tot het plegen van terroristische aanslagen. Dit is zowat de eindconclusie van het meest recente rapport van Europol over de terreurdreiging in Europa. De aanslag in Berlijn, gepleegd door de Tunesiër Anis Amri, leverde daarvan alweer een jammerlijk bewijs. Frankrijk en België behoren tot de meest bedreigde landen.

een aanslag. Dit wordt in het magazine blijkbaar aangeraden, zeker als men kan ontsnappen, om verwarring en angst te zaaien. Het laat IS bovendien toe de aanslag op te eisen en de broeder te eren als hij bij zijn identiteit een laatste boodschap achterlaat waarin hij trouw zweert aan de terreurorganisatie. Het internet en de gebeurtenissen op het terrein bevestigen bijgevolg de bevindingen van Europol dat in onze contreien de toekomst eerder rood dan roze kan kleuren, hoe erg dat ook moge zijn.

Frankrijk en België behoren bij de landen die het meest worden geviseerd, uiteraard samen met alle andere landen die de VS-coalitie in het Midden-Oosten steunen.

Criminelen

Grasduinend in de media, op zoek naar een sprankel licht op een grauwe kerstdagavond, klikken we een link aan die ons brengt bij Rumiyah, een nieuwe publicatie van IS die onder meer via het internet wordt verspreid.

Rumiyah staat voor Rome en is een verkorte versie van Dabiq, een ruimer magazine van IS. De namen verwijzen steeds naar plaatsen die volgens de terroristische organisatie heroverd dienen te worden op de ‘kruisvaarders’ of waar de eindstrijd tegen de ongelovigen op een dag zal plaatsvinden.

Handleiding Wij raden gevoelige lezer niet aan om Rumiyah op te zoeken, want zowel de cover als de inhoud druipen letterlijk van het bloed.

Nummer 2 van de publicatie blijkt namelijk een themanummer te zijn, waarin precies wordt uitgelegd aan welke voorwaarden een mes moet voldoen om gebruiksvriendelijk te zijn

voor het vermoorden van mensen. Men geeft ook aanwijzingen voor de plaatsen waar men het best toeslaat en de plekken op het lichaam waar men het best steekt om een dodelijk effect te hebben. Wat bevat de publicatie nog meer? Een optelsom van de dodelijke slachtoffers die de organisatie wereldwijd maakte gedurende de laatste maanden. Enkele foto’s van onthoofde mannen. Een eerbetoon aan de broeders die begin juli bij een aanslag op een restaurant in Bangladesh 22 mensen vermoordden met hakmessen, en een omvangrijk memorandum ten behoeve van de gelovigen die zouden aarzelen ongelovigen van het leven te beroven.

Rumiyah is dus niet meteen de geschikte lectuur voor een vredige kerstdagavond. De publicatie brengt wel enige duidelijkheid over de vraag waarom sommige terroristen, zoals Anis Amri in Berlijn, hun papieren of identiteitsbewijzen achterlaten na het plegen van

Het rapport heeft het ook over de binding tussen terrorisme en criminaliteit. 816 personen die bij Europol gekend zijn voor terrorisme, hebben bindingen met de georganiseerde criminaliteit. 539 onder hen zijn gekend als ‘foreign terrorist fighters’ (FTFs), ongeacht het feit of ze nu al dan niet nog in leven zijn, zich in Syrië of Irak bevinden, of ergens in een gevangenis. In de meeste gevallen komt men eerst in de eerder kleine criminaliteit terecht en vervolgens in het terrorisme. Merkwaardige vaststelling: de meeste terroristen/criminelen zijn van Syrische of Marokkaanse origine. België is het meest voorkomend land waarin ze geboren zijn, gevolgd door Irak en Syrië. Volgens Europol belanden sommigen slechts later in de werkelijk georganiseerde criminaliteit.

De voordelen zijn een soms gemakkelijke toegang tot wapens en vooral tot fondsen voor het financieren van aanslagen of om persoonlijke kosten te dekken.

Alweer kunnen we de link leggen met Anis Amri. Hij bouwde voornamelijk in Italië een crimineel verleden op alvorens naar Duitsland te verhuizen. Na de aanslag in Berlijn kwam hij in de buurt van Milaan aan zijn einde. Dan rijst de vraag: hoe is het mogelijk dat die mensen zich zo vrij kunnen verplaatsen, en dan nog met een wapen? Een blijkbaar verbouwereerde VRTjournaliste Hanne Decoutere stelde die vraag aan haar collega Caroline van den Berghe tijdens het middagjournaal. ‘Tja, hij werd blijkbaar niet gecontroleerd’, antwoordde Van den Berghe volledig naast de kwestie. We hadden haar liever zien antwoorden dat Anis Amri zich natuurlijk zomaar van Duitsland naar Frankrijk kon verplaatsen, en dit zonder enige controle. Hij verplaatste zich namelijk in de Schengenruimte, waar binnengrenzen niet worden gecontroleerd! Op die manier verplaatsen zich dagelijks tientallen criminelen, illegalen en terroristen in gans Europa.

Mensenrechten en privacy In de onmiddellijke toekomst mogen we nog aanslagen verwachten, ook van meer en meer individuelen, blijkt aldus uit het rapport van Europol. Men vreest voornamelijk militair goed getrainde terugkeerders, die de technieken uit het Midden-Oosten ook in Europa zullen toepassen. Frankrijk lijkt het meest kwetsbaar om enkele welomschreven redenen. Volgens Europol staat het land symbool voor vrijheid, democratie en mensenrechten.

Het land heeft bovendien altijd nauwe relaties gehad met de moslimwereld, maar het is ook bij uitstek een seculier land met nogal wat sociaaleconomische eilanden in grootstedelijke gebieden, die vooral bevolkt zijn door moslims.

Het is geen nieuws dat jongeren in deze sociaal geïsoleerde gebieden meer kwetsbaar zijn voor radicalisering en rekrutering door gewelddadige jihadisten. In België is dat niet anders.

Voedt dit rapport nu opnieuw de angst?

‘Neen, het is op zijn hoogst onrustwekkend’, fluistert ons een terrorismespeurder toe. ‘Dit zijn concrete en objectieve feiten. Momenteel heb ik meer angst voor de voorzitter van de Liga voor Mensenrechten, of noem ik hem de voorzitter van de Liga tegen Mensenrechten?

De grote vreugde van de rechtsgeleerde na het arrest van het Europees Hof van Justitie, dat het bijhouden van communicatiegegevens in strijd vindt met de privacy, boezemt me meer angst in. Een kerst- en nieuwjaarscadeau in één keer, zegt die man in de media. Begin volgend jaar start hij de procedures om de nu al strakke Belgische regels te laten vernietigen. De materiële middelen voor onderzoek zijn al beperkt. Wat als onze juridische middelen ook steeds meer worden beperkt? Wat heeft dit nog te maken met mensenrechten? Dit is een cadeau voor terroristen en criminelen, maar zeker niet voor ons.’

RIRO

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Eén trofee is niet genoeg voor regering-Michel Uit de smalle beursstraat Halverwege de legislatuur kan de federale regering een fraai banenrapport voorleggen. Maar dat is allesbehalve genoeg. Er is veel meer nodig om een spoor na te laten in de sociaaleconomische geschiedenis.

“Jobs, jobs, jobs…” Dat is de mantra van de regering-Michel sinds haar aantreden. En zie, ondanks de vele spanningen tussen de coalitiepartners kan de regering na twee jaar een nietonaardig resultaat voorleggen. Iedereen verwijst naar de toekomstige jobcreatie van 120.000 tussen 2017 en 2019. Dat is natuurlijk hoopgevend en mooie toekomstmuziek. Maar eerder dan naar de voorspellingen te kijken, is het interessant aandacht te hebben voor de realiteit vandaag.

En wat blijkt? In 2016 zijn er netto zo’n 55.000 banen bijgekomen. In 2015 waren er dat al 42.000. Opvallend daarbij is dat deze tewerkstelling volledig aan de privésector en zelfstandigenactiviteit is toe te schrijven. Overheidspersoneel komt er niet meer bij. Hun aantal zou de komende jaren zelfs afnemen.

De kwaliteit van de tewerkstelling is dus een stuk beter. Ter linkerzijde is te horen dat dit vooral het gevolg is van de creatie van deeltijdse banen of uitzendarbeid. Volwaardige voltijdse jobs komen er niet bij. Een belachelijke redenering. Een job is een job. Meer dan de helft van de mensen die met het interim-statuut werken, heeft twee jaar later een klassieke voltijdse baan.

De regering kan hier zeker een pluim op haar hoed steken.

Want volgens de Nationale Bank zijn deze goede resultaten het gevolg van een aantal beleidsmaatregelen die arbeid een stuk goedkoper hebben gemaakt voor de bedrijven, zodat het interessanter werd om mensen aan te werven. We weten welke maatregelen dat zijn: de indexsprong en de verlaging van de sociale bijdragen voor de werkgevers.

Voor de werknemers zelf is er een verlaging geweest in de personenbelasting dankzij de verschuiving van de belasting-

schalen. Maar aan vakbondszijde is dan weer te horen dat dit een mythe is. Door de indexsprong en een aantal hogere belastingen (zoals de btw op elektriciteit) zijn de beschikbare inkomens gedaald.

Of zo’n moment is het interessant om even naar de cijfers te kijken. En ja: volgens de Nationale Bank is het beschikbaar inkomen vorig jaar in 2015 met 0,7 procent gestegen. In het rapport dat begin december gepubliceerd werd, was er sprake van een stijging van het beschikbaar inkomen in 2016 met 1,8 procent. Dit is deels een voorspelling omdat 2016 nog niet voorbij is. Interessant om te vermelden is dat het over het reële inkomen gaat. Dat is dus over de middelen waarover men beschikt

bovenop de voor inflatie (in België hoger dan in de buurlanden) gecorrigeerde inkomens.

Eigenlijk is het de economische logica die hier zijn werk doet: meer concurrentiekracht door de regering betekent meer jobs, dus meer inkomen. En dus meer koopkracht om te consumeren. Het is een realiteit die de bonden niet willen erkennen.

Het is een trofee voor de regering-Michel, maar na twee jaar is één trofee veel te weinig. Er moet nog iets anders gebeuren om te maken dat deze regering haar stempel zal drukken op de sociaaleconomische geschiedenis. Naast het banenrapport dat oké is, moet er ook werk worden gemaakt van gezondere overheidsfinanciën.

Wellicht staat de regering in het voorjaar van 2017 hier voor alles of niets. De Nationale Bank voorspelt dat het begrotingstekort van ongeveer 3 procent volgend jaar zal dalen naar 2,3 procent. Maar belangrijker is dat het structureel tekort rond 2 procent van het bbp zal blijven schommelen. Eigenlijk moet de regering zo’n 8 miljard vinden om dit structureel tekort weg te werken. Zo niet in 2018 dan wel in 2019. Perfect mogelijk aangezien een paar maanden geleden zonder veel problemen één miljard euro werd gevonden om te besparen in de gezondheidszorg.

Het zal - zoals hier al vaak gezegd, trouwens - van de besparingen moeten komen, want door de belastingmaatregelen van de regering dalen de overheidsinkomsten de komende jaren tot onder 50 procent van het bbp.

Hopelijk komt daar nog een lagere vennootschapsbelasting bij om de bedrijven meer ademruimte te geven en vooral zin om te investeren. Extra belastingen zijn geen optie, want die liggen nu al zo hoog. De limiet is bereikt, wat wil zeggen dat een verhoging van de fiscale druk vooral tot inefficiëntie en lagere belastinginkomsten leidt.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

29 december 2016

Jozef de Kesel: de kardinaal van de islam

3

Nieuwsfeit van de week

Afscheid van Johan vande Lanotte

“In zijn kersthomilie besteedde de kardinaal aandacht aan de moordende aanval op een onschuldige christelijke traditie in Berlijn. Hij vroeg de gelovigen om te bidden voor de slachtoffers van de terreuraanslag en voor alle anderen die dit jaar de dood vonden door religieus geweld. Hij verzocht de wereldlijke leiders om niet te vergeten dat de christenen nog steeds de meest vervolgde geloofsgroep ter wereld vormen. Aan de moslims vroeg hij om meer respect te betonen voor vrouwen, homo’s en mensen van een ander geloof.”

Een krantenverslag van de kersthomilie van kardinaal De Kesel? Neen, helaas. Het citaat is pure fictie. In een middernachtmis voor kerst, die, omwille van de dreiging van islamitisch terrorisme, enkel kon doorgaan met speciale veiligheidsmaatregelen, praatte de kardinaal integendeel zijn eigen medeburgers opnieuw een schuldgevoel aan.

Hij berispte ons voor de mogelijke gevoelens van haat die we zouden koesteren na Berlijn en hij vroeg ons nog wat genereuzer te worden voor de “vluchtelingen”. Op de veiligheidsagenten in burger, die een deel van het kerkpubliek vormden en hun kerstavond moesten opofferen om de kardinaal te beschermen tegen die “vluchtelingen”, moet zijn oproep een redelijk surrealistische indruk gemaakt hebben.

de vluchtelingen, maar die zijn niet bepaald van de leeftijd van het Kindeke Jezus, wiens lot de kardinaal graag vergelijkt met dat van de “ongewenste vreemdeling”. De grootste groep onder de “minderjarigen” (waarvan de asielaanvraag dus nooit geweigerd wordt) zijn de categorie van de 16- en 17-jarigen.

Hoe komt het dat negen op de tien van deze groep mannen zijn? En dat die er bijna allemaal dubbel zo oud uitzien?

Zullen we dit maar negeren, in een vlaag van misplaatst sentimentalisme? En zullen we ook maar de gevolgen ontkennen die zoveel testosteron in combinatie met een vrouwonvriendelijke cultuur en religieuze minachting heeft voor de Europese vrouwen die zich in de straten van onze steden wagen?

De feilbare paus

De Kesel vraagt ons niet om meer echte vluchtelingen binnen te laten. Hij vraagt ons om de waarheid te negeren en mee te stappen in een simplistische moraliteitsverhaal en in politieke conclusies die gebaseerd zijn op een ontzettend vertekend wereldbeeld.

Voor de kardinaal, die ons in zijn kersthomilie van 2015 al letterlijk gevraagd had “onze grenzen niet te beschermen”, is dat een logische voorzetting van zijn politieke overtuigingen. Voor de anderen, zelfs de meest onzelfzuchtigen onder ons, is dit de onverantwoorde oproep van iemand die meer bezig is met zijn eigen imago dan met het welzijn van zijn medemens.

Velen begrijpen de oproep van de kardinaal, om toch maar geen consequenties te hechten aan de aanslag in Berlijn of aan alle andere mogelijke problemen met de islam, als een toepassing van het christelijke voorschrift om “de andere wang toe te keren”.

Maar De Kesel biedt helemaal zijn andere wang niet aan. Hij biedt de andere wang aan van zijn medeburgers, die maar de gevolgen moeten dragen van zijn opzichtige en oppervlakkige zedenprekerij.

Twee maanden geleden had paus Franciscus nog merkwaardiger woorden laten vallen. Hij deed een oproep aan Europa om nog meer vluchtelingen binnen te laten en voegde daar letterlijk aan toe: “Deze gastvrijheid is onze beste waarborg tegen hatelijke daden van terrorisme.”

De paus is “onfeilbaar” in zaken des geloof, zegt de christelijke leer. Berlijn toonde aan dat hij zich over andere kwesties spectaculair kan vergissen.

Paus Franciscus heeft wel vaker een moeilijke relatie met de waarheid. Hij noemde de huidige vluchtelingencrisis “de grootste humanitaire ramp sinds de Tweede Wereldoorlog”.

Het is moeilijk te beoordelen of dit moedwillige grootspraak is dan wel gebrek aan kennis van de geschiedenis. In werkelijkheid, welke norm men ook hanteert, komt het vluchtelingenprobleem zelfs niet in de top 10 van wat is gebeurd in Cambodja, China, Soedan, Oost-Congo, Rwanda en vele andere plaatsen waar honderdduizenden stierven.

Voor Europa kan deze immigratiecrisis wel eens een beslissend keerpunt zijn, maar het is niet het overleven van deze vermoeide beschaving dat deze paus en kardinaal erg lijkt te interesseren.

Wat is moraliteit zonder inzicht? Wat is inzicht zonder de moed om de waarheid te zeggen? Wie de huidige immigratiecrisis reduceert tot een probleem van sukkelaars die moeten vluchten voor hun leven, aan de ene kant, en een egoïstische westerse samenleving, aan de andere kant, is een charlatan, die blind is voor het massale misbruik van onze gastvrijheid en de onoplosbare problemen die worden gecreëerd door de religie die deze “vluchtelingen” met zich meebrengen.

Waan en waarheid over de asielcrisis Wat doet de kardinaal met het gegeven dat de meerderheid der asielaanvragers niet uit een oorlogszone komt? Men kan er politiek voor kiezen om deze mensen toch op te vangen, zoals de extreemlinkse voorstanders van een volledig opengrenzenbeleid willen.

Maar wees dan tenminste zo eerlijk om dat te zeggen. Probeer de mensen, terwijl een overgrote meerderheid van hen daar absoluut geen voorstander van is, niet te manipuleren met een bedrieglijk verhaal.

Hoe verklaart de kardinaal dat drie vierde van de asielaanvragers van het mannelijk geslacht zijn? De geschiedenis leert ons dat elke vlucht voor oorlog altijd vooral een exodus van vrouwen, ouderen en kinderen behelst, terwijl een deel van de jongemannen achterblijft om te vechten. Waarom heeft dan de overgrote meerderheid van die “vluchtelingen” de leeftijd voor militaire dienstplicht, Eminentie?

Ja, er zijn ook wat minderjarigen onder

De andere wang

Niet ondanks de islam, maar omwille van de islam Is de kersthomilie van De Kesel dan enkel een uiting van gespeelde naïviteit of van morele ijdelheid? Dat zou kunnen. Maar het heeft er alle schijn van dat er veel meer aan de hand is. Enkele eerdere uitspraken van deze kardinaal kunnen dit misschien verduidelijken: “De islam heeft religie weer op de kaart heeft gezet” (een beetje zoals de aanslag in Berlijn Kerstmis weer op de kaart heeft gezet, zeker?).

- “Een samenleving heeft godsdiensten nodig” (let op de meervoudsvorm).

- “Ik denk niet dat de islam daarbij zal vervallen in de oude kwalen van de kerk, en de vrijheden van anderen zal beperken. We zullen de islam daarbij helpen.”

- “De toekomst is mét de islam.”

- “De islam is een bondgenoot.”

Het patroon lijkt me duidelijk genoeg. Zoals Polonius zegt aan Hamlet: “Het is natuurlijk waanzin, maar toch zit er methode in.” We hebben hier te maken met een geestelijke leider die wanhoopt over de toekomst van zijn eigen religie, en het geloof als dusdanig wil zien overleven door de import van een andere religie. Hij ziet de islam dus helemaal niet als een ongewild neveneffect van het opnemen van vluchtelingen. Hij wil meer vluchtelingen omwille van de import van de islam die daar het gevolg van is.

Die religieuze alchemist mag, wat mij betreft, in de beslotenheid van zijn torenkamertje zoveel bizarre experimenten uitvoeren als hij wil, zolang wij maar niet getroffen worden door de brokstukken van de onverJurgen Ceder mijdelijke explosie.

Johan vande Lanotte – Jogan of Vandela voor de ‘vrienden’ – houdt het dan toch voor bekeken als Kamerlid. Hij had dat wel al aangekondigd, maar het is in de politiek toch altijd ‘eerst zien en dan geloven’. Dinsdag hield hij zijn laatste tussenkomst over de begroting. Hij haalde nog eens flink uit naar de regering en kreeg het nog aan de stok met die andere oude politieke knar, Eric van Rompuy, die van geen plaats afstaan voor jong talent wil weten. Na afloop dankte Kamervoorzitter Bracke Vande Lanotte ‘voor zijn rol in de geschiedenis’ en kreeg hij een staande ovatie. Daarmee verdwijnt een oude Belgische krokodil uit de Kamer. Hij begon zijn carrière immers al onder de ondertussen hoogbejaarde burgemeester van Leuven, Louis Tobback, en heeft de woelige jaren en de electorale neergang van zijn partij allemaal meegemaakt. De gewezen teletubbie zal zich nu voltijds gaan bezighouden met het ijzeren keizerschap in Oostende met het oog op een nieuwe greep naar de macht aldaar in 2018. En zoals dat altijd gaat in het Brusselse politieke circus, zal niemand hem missen in de Wetstraat. Uit het oog, uit het hart. Erg symbolisch werd tijdens de zitting van donderdag ook zijn lege doos, het Zilverfonds, bij het groot huisvuil gezet en dus afgeschaft.

Briefje aan Beweging.net

Niet bewegend Dames en heren verantwoordelijken, Vorige week woensdag schoot het Europees Hof van Justitie de waarborgregeling voor de Arco-coöperanten af die in 2011 na de val van Dexia door de federale overheid in elkaar was gestoken. De regering-Leterme breidde toen de staatswaarborg tot maximum 100.000 euro voor klassieke spaarders uit tot de Arco-coöperanten. Daarmee ligt de bal op het eerste gezicht terug in de schoot van de regering, zeker omdat in het regeerakkoord van 2014 was afgesproken dat aan de gedupeerde Arco-spaarders op een of andere manier moest tegemoetgekomen worden.

Jaren geleden ging het toenmalige Dexia bij veel van uw leden – gewone mensen met niet al te veel centen - de boer op om geld in het bakje te krijgen. Men deed dat middels het aanbieden van een aantrekkelijke spaarmogelijkheid in zogenaamde Arco-aandelen. Er werd aan de mensen beloofd dat dat een ‘goudklompje’, een spaarpotje was dat altijd maar zou groeien en uiteindelijk flink wat extra centen zou opleveren. Er werd hen wijsgemaakt dat dat een vorm van veilig parkeren van spaargeld was. Het heette wel ‘een Arco-aandeel’, maar de Dexia-bankiers bleven spreken over spaargeld en spaarpot. En zo’n 800.000 mensen trapten erin.

In heel wat gevallen kocht men zich voor elk gezinslid in, om zo voor ieder een betaalbaar appeltje voor de dorst opzij te leggen. Maar in feite en ongeweten belegden de argeloze kleine spaarders in echte aandelen bij Dexia.

Zelfs toen de bankencrisis in 2008 uitbrak en ‘spaarders’ zich afvroegen hoe het met hun centen zat, stelde men deze mensen gerust alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Dat Dexia de centen ondertussen in risicovolle beleggingen had gestoken, werd stilgehouden. Toen in 2011 plots bleek dat Dexia over de kop ging, werd al het geld van de ‘spaarders’ geblokkeerd en kon men het niet meer afhalen. Het geld was er immers niet meer.

Ondertussen gaf Arco-topvrouw Francine Swiggers, die nog steeds medevereffenaar van Arco is, op haar dooie gemakje en zonder scrupules prestigieuze en dure cursussen in ‘ethisch management’…

Het Europees Hof heeft nu echter defini-

tief bepaald dat het wel degelijk om aandelen gaat en dat dat niet hetzelfde is als spaarboekjes. De regering moet op zoek naar een plan B. Aanvankelijk ging N-VA erg tekeer tegen de steun ‘op de kap van de belastingbetaler’ door de regering, maar dat wordt al enigszins genuanceerder nu ze ontdekt hebben dat veel van die Arco-gedupeerden vroeger CD&V stemden, maar nu N-VA… Terecht focust men vanuit die hoek nu op uw organisatie, gelet op uw torenhoge verantwoordelijkheid, niet alleen in het aantrekken van spaarders destijds, maar ook in het risicovol laten beleggen door Arco-vennootschappen.

Beweging.net (ACW) stond toen mee aan het roer van Dexia. Naar verluidt zouden het ACV (vakbond) en de CM (ziekenfonds) al beloofd hebben om mee aan een oplossing te willen werken. Het zou dan ook niet meer dan logisch en billijk zijn dat jullie ook een meer dan flinke duit in het zakje doen. Potje breken, potje betalen. Zo simpel is dat. En er is zeker genoeg kapitaal opgebouwd en bezittingen verworven in het verleden.

Terecht vraagt men zich af waarom uw organisatie niet doet wat de Boerenbond in de jaren dertig deed, toen haar zogenaamde ‘Middenkredietkas’ over de kop ging. Niet alleen werd toen de beleidsverantwoordelijke gewipt, maar de gedupeerden werden toen vergoed door de Boerenbond die haar verantwoordelijkheid opnam voor de spaarders van wie ze het spaargeld had verkwanseld. Uw verantwoordelijkheid is verpletterend. De ontgoocheling en de woede bij de Arco-coöperanten zijn onmetelijk. Beseffen jullie wel goed dat heel eenvoudige mensen hun weinige – en in heel wat gevallen enige - zuurverdiende spaarcentjes gewoonweg afgepakt werden, nadat zij , nadat zij die in volste vertrouwen aan jullie hadden gegeven.

Diefstal is nog een redelijk propere term in dit verband…

Waar wacht gij op, alvorens uw leden massaal zullen afhaken? En meer nog: Belfius zullen verlaten! Jaren geleden had de christelijke werknemersbeweging volgende slogan: “Rechtvaardigheid is een kwestie van uw frank die valt.” Kijk dus eens goed in de spiegel en kom eens in ‘beweging’!

4

Dossier

29 december 2016

Mohammedaanse slavendrijvers In de Verenigde Staten leven 41 miljoen negers; grotendeels afstammelingen van Afrikaanse slaven. In de mohammedanenlanden zijn nergens grote concentraties negers aanwezig.

Betere behandeling in de VS En toch zijn maar 500.000 van de 12 miljoen door Europeanen verkochte slaven op het grondgebied van de latere Verenigde Staten gearriveerd; de anderen kwamen vooral terecht in Brazilië en de Caraïben. Voor het enorme aantal Amerikaanse negers zijn twee verklaringen. Films, televisiereeksen, romans hebben met veel gevoel voor westerse schuld het beeld verspreid van boosaardige Amerikaanse eigenaars die hun slaven als kwaadaardige insecten behandelden.

Het leven op een plantage kon inderdaad hard en wreed zijn, maar de meeste Amerikanen wisten dat slaven beter en harder werkten als ze een beetje menswaardig behandeld werden. Slaven waren soms duur en dus moedigden vele eigenaars gezinsvorming aan om slaven te kweken. Die kinderen konden vlug en gemakkelijk ingeroosterd worden, verstonden de taal en wisten wat van hen verwacht werd. Dat was goedkoper en efficiënter dan altijd nieuwe dure en onopgeleide slaven te importeren. Daarenboven is de Amerikaanse slavernij met miljoenen bladzijden gedocumenteerd. (Aan mohammedaanse kant bestaat haast niets). Overigens nog een advies.

Botst u weer eens op een zwarte zwendelaar genre Van Bellingen die refereert aan bijvoorbeeld Congolese toestanden, zeg dan dat uw voorouders bijna zeker doodarme boertjes of landbouwarbeiders waren. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de meeste hier wonende negers, want velen stammen af van zwarte vorsten en hun soldaten die zich inspanden zoveel mogelijk andere Afrikanen als slaaf te verkopen. Toon u grootmoedig en zeg dat u het die Vlaamse zwarte niet kwalijk zal nemen dat hij/zij uit een misdadigersfamilie stamt.

Duizend jaar horror De meeste historici gaan akkoord dat Arabische of gearabiseerde mohammedaanse negers (Msiri in Katanga, bijvoorbeeld) ook minstens 12 miljoen mensen hebben verkocht op hun slavenmarkten. Voeg daar nog de 1 miljoen Europeanen bij waarover ik in 2005 al eens schreef (Het Witte Goud). Wel hadden de Arabieren meer tijd nodig om hetzelfde aantal als de Europeanen te bereiken omdat zij technologisch achterlijk waren en geen gebruik konden maken van de grote westerse slavenschepen op het hoogtepunt van de Atlantische slavenhandel in de 17de en 18de eeuw.

Overigens, die 12 miljoen slaat slechts op de sukkelaars die de helse tochten naar de markten overleefden. Westerse slavenhalers hadden er belang bij dat zoveel mogelijk negers gezond op het Amerikaanse continent aankwamen. Tien à vijftien procent doden bij “de lading” maar ook bij de bemanning was normaal. Oppassen ook met westerse tekeningen die tonen hoe slaven als haringen in een overvolle ton geperst werden. Veel van die documenten zijn door antislavernij-activisten getekend en hadden weinig gemeen met de realiteit. Waarschijnlijk hebben de Arabieren veel meer mensen dan die 12 miljoen met behulp van alle mogelijke negervorsten weggesleept. De Arabische slavernij begint in 640 en eindigt officieel, maar niet in werkelijkheid, in 1980 als Mauritanië er een einde aan maakt. De oudste en belangrijkste mohammedanenroute is die door de Saharawoestijn; duizend kilometer pure horror zodat slavenkaravanen in de havens van Noord-Afrika dikwijls met maar de helft van hun gevangenen aankwamen. De andere grote routes waren die via de Nijl en de Rode Zee, waarna men via de Middellandse Zee het Turks-Ottomaanse Rijk kon bevoorraden.

Toen de Arabieren de Afrikaanse oostkust koloniseerden (en er de Portugezen verjoegen), werd het eiland Zanzibar een echt slavencentrum van waaruit mensen vertrokken naar het Arabisch schiereiland, Perzië en de Indische rijken.

Waarom zwarte Afrikanen?

Negers waren meer dan andere men-

sen geschikt om slaaf te worden. Het waren meestal heidenen, dus konden zowel christelijke als mohammedaanse handelaars over hun hart strijken en hun soepel geweten wijsmaken dat ze geen geloofsgenoten in de ellende stortten; iets wat hun godsdienst theoretisch verbood.

Zwarte Afrikanen, met uitzondering van de bewoners in de diepe binnenlanden, stonden altijd wel in contact met de Europese of Arabische buitenwereld en hun immuunsysteem was bijgevolg beter dan dat van de indianen, die massaal stierven toen ze Europese ziektes onder de leden kregen.

Europeanen kochten vooral mannen omdat er op het Amerikaanse continent een grote behoefte was aan arbeiders voor de plantages. In de mohammedanenlanden was er ook een grote behoefte aan vrouwen voor alle mogelijke taken in de huishoudens.

Waarom zijn er dan betrekkelijk weinig negers in de moslimstaten? Donkere vrouwen dienden ook de huisheer als seksspeeltje, maar in de loop van de generaties vermengden eventuele kinderen zich met de ook al vrij getaande autochtone bevolking.

Veel Afrikaanse jongetjes werden vlug gecastreerd, want dan konden ze de harems bewaken of zelfs administratieve en militaire banen krijgen. Kleine en grote machthebbers in de mohammedaanse wereld deden graag een beroep op hen, want ze hadden geen tribale connecties, geen erfgenamen en waren minder gevaarlijk voor de heersers. De grootste groep zwarte mannen werd soldaat in de vele legers. Iedere sultan, dey, bey, sha, maharadja, enzovoort, had zwarte regimenten. Die waren trouwer aan de vorst dan lokale rekruten die soms andere loyauteiten bezaten.

Negerregimenten kon men rustig een gebied laten veroveren of terroriseren zonder dat ze familie of kennissen moesten afslachten. Soldaten kwamen uit verschillende streken van Afrika en hadden geen gemeenschappelijke identiteit. (De Congolese Weermacht werd ook op die manier gerekruteerd.)

Natuurlijk waren niet alle negerregimenten altijd even gehoorzaam, maar dan liet de heerser zijn landgenoten van het reguliere leger de zwarte regimenten tot de laatste man uitmoorden zoals geregeld gebeurde.

Zwarte soldaten werden gemakkelijk ingezet voor de dodelijkste offensieven. In het slechtste geval moest de heerser de schatkist maar leegmaken en nieuwe slaven kopen.

Gezinsvorming zoals in de Verenigde Staten werd niet aangemoedigd, en voor de seksuele behoeftes waren er bordelen.

Er werden dus veel en veel minder zwarte slavenkinderen geboren dan op het Amerikaanse continent.

Het einde, in theorie althans Einde 18de begin 19de eeuw eindigde de slavenhandel (maar nog niet de slavernij) in het Westen.

De industriële revolutie had meer behoefte aan geschoolde arbeiders voor een efficiënte productie, en tezelfdertijd werd de doctrine mondgemeen dat alle mensen dezelfde rechten hebben en dat slavernij en christendom niet sporen. Het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk schaften de slavernij volledig af in hun gebieden in 1833 en 1848.

In de mohammedaanse landen haalde men de schouders op. Nooit heeft een mohammedaan zoiets als De negerhut van oom Tom geschreven, maar eerst maakten de westerse vloten, kanonnen en mitrailleurs een einde aan de officiële slavenmarkten (ze gingen voortaan door in privéwoningen) en aan de transporten, en vervolgens roeide de Britse en Franse kolonisatie van heel Afrika en een groot deel van het Midden-Oosten en Indië de slavernij grotendeels uit.

Waar mohammedanen toch aan de macht bleven, duurde de schande tot na de Tweede Wereldoorlog (1962 voor de Waalse handelspartner Saoedi-Arabië). In veel van die landen woekert in de praktijk de slavernij nog altijd voort, of is vervangen door een nog slechtere behandeling van geïmporteerde Aziatische arbeiders.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Traditie?!

Ja, het werd een vreemde traditie om na brutale (islamistische) terroristische aanslagen de slachtoffers te gedenken in de plenaire vergadering. Op zich is daar niks mis mee.

Getuigen van solidariteit en medeleven is een schone zaak. Maar waar beginnen en eindigen die gedenkstonden? Elke dag vallen er doden en gewonden in vreselijke oorlogen en door blinde terreur. Vorige week was er de aanslag in Berlijn die werd herdacht. En welke morgen?

En welke wel en welke niet? Het zou wenselijk zijn hierin eens wat orde te brengen. Bovendien zou het van echt respect getuigen moest dat gebeuren door een voltallig parlement en niet wanneer de zaal halfleeg is, zoals vaak.

Scorebord Sinds het aantreden van deze regering kregen de ministers Geens (Justitie), Jambon (Binnenlandse Zaken) en De Block (Volksgezondheid en Sociale Zaken) het meeste schriftelijke parlementaire vragen voorgeschoteld.

Respectievelijk zijn er dat 1.601, 1.579 en 1.302. Dat zijn er heel veel. Ook de andere regeringsleden kregen honderden vragen binnen. Natuurlijk moeten de ministers niet zelf aan het werk om een antwoord te geven. Zij kunnen een beroep doen op een hele schare medewerkers.

En toch loopt vaak een en ander vertraging op. Premier Michel is een voorbeeld, want hij heeft 0 procent achterstand. Ook al zijn er strikt genomen termijnen bepaald, toch lukt het niet altijd om het werk bij te spijkeren…

Men kan daarbij met de vinger naar de minister wijzen, maar ook de vraagstellers gaan niet vrijuit. Vaak maken zij er een sport van om veel vragen in te dienen teneinde hun persoonlijk scorebord aan te dikken… De aard van de vragen zijn dan ook vaak niet echt relevant of louter gericht op het bekomen van statistieken en andere overzichten. Een jaarverslag met aanbevelingen, bijvoorbeeld, geeft vaak al aanleiding om een minister een flink pakketje vragen te bezorgen.

Gepalaver Vorige week was het nog eens dagen aan een stuk druk in de Kamer. De begrotingsbesprekingen nemen altijd flink wat tijd in beslag, maar een pak achtergebleven wetsvoorstellen en wetsontwerpen moesten nog voor het einde van het jaar ‘besproken’ worden. Niet dat er dan volle zalen te zien zijn, want het zijn slechts de parlementsleden die over hun specialisme en namens hun partij een tussenkomst komen houden. Potten worden daar niet gebroken, al is het wel zo dat er soms wel eens een genstertje opvliegt. Dinsdag verliep het debat alvast redelijk geanimeerd, met veel onderbrekingen en tussenkomsten waarbij het vooral zaak was te focussen op details en het afvangen van vliegen van elkaar. Die vele onderbrekingen deden sommige sprekers wel eens de draad kwijtraken, waardoor het ‘debat’ meer dan eens verzandde in oeverloos gepalaver.

Schot in eigen voet Het zat uiteindelijk opnieuw scheef met de voorzitter van de commissie Kazachgate, Francis Delpérée. N-VA, Groen en Open Vld waren woensdag van mening dat hij niet meer kon aanblijven nadat was gebleken dat hijzelf door de politie is ondervraagd in het gerechtelijk onderzoek naar de affaire. Bij zijn aanstelling

als voorzitter heeft hij hierover gezwegen…

Voor N-VA-fractievoorzitter De Roover en Open Vld’er Vincent van Quickenborne was het nu welletjes. Vincent Q ging zelfs zover om ermee te dreigen dat hij zou ontslag nemen uit de commissie indien Delpérée voorzitter zou blijven. Toen uiteindelijk ook de fractievoorzitter van cdH haar twijfels uitsprak over haar eigen kandidaat-voorzitter, kon deze niet anders dan zijn ontslag aanbieden. Maar – begrijpe wie kan – hij zal wel lid blijven van de commissie… Omdat cdH maar één zitje heeft in die commissie en dat zitje dus ingenomen wordt door Delpérée, moet cdH het voorzitterschap uit handen geven. De partij schiet dus in eigen voet, want in principe is het verhaal nog niet voorbij. Delpérée blijft zelfs als gewoon lid van de commissie hoe dan ook rechter en partij.

Er was maar één deftige oplossing mogelijk: Delpérée uitsluiten. En na dit bizarre nieuws het nog slechtere nieuws: het voorzitterschap gaat nu naar de saaie, pedante, ongeloofwaardige en eerder karikaturale aartsdiaken Dirkie van der Maelen van sp.a. Ja, die commissie start in januari in alle opzichten onder een slecht gesternte.

Plezante vragen Zowel Groen als de sp.a – al is die partij daar heel slecht geplaatst voor – kwam de premier ondervragen over de benoemingscarrousel na de aanduiding van Sophie Dutordoir als CEO van de NMBS. Vooral de aanstelling van Marc Descheemaecker was een doorn in het oog van velen, en niet enkel van politici. De oud-CEO kreeg destijds een miljoen om te vertrekken, maar komt nu vlotjes terug in de raad van bestuur. Stefaan van Hecke (Groen) legde de vinger nog eens op de wonde door uit het boek van Descheemaecker te citeren: “Persoonlijk pleit ik voor een systeem van een hooggekwalificeerde bestuursraad, zonder politieke kleur, die bovendien sterk waakt over zijn onafhankelijkheid van de politiek en zijn politieke tenoren.” Men wilde dus weten wat de premier van dergelijke toestand vindt.

Hij lachte de zaak weg door de oppositie te danken voor deze ‘plezante vragen’ en dan op een schier onnavolgbare manier rond de pot te draaien en niets te zeggen. Ook alle regeringspartijen zwegen; ze keken vaak letterlijk de andere kant op. Charles Michel ging zelfs zover door - onwaarschijnlijk - te stellen: “Na de zesde staatshervorming beoogden wij ook een aanpassing van de raad van bestuur. Ik ben tevreden. Het is positief dat de Gewesten in de raad van bestuur vertegenwoordigd zullen zijn.” Hallo, premier? Vindt u dit een plezant antwoord op een plezante vraag?

Reces En zo doken de praatbarakkers donderdagavond na maar liefst 95 stemmingen het kerstreces in. Of is het het ‘winterreces’? Of het ‘winterzonnewendereces’? Of het ‘joelreces’?

Of het ‘eindejaarsreces’? Het is allemaal niet meer duidelijk nu de westerse tradities zwaar onder druk komen te staan omdat men ‘mensen met een andere geloofsovertuiging niet wil kwetsen’. Dat een aantal van die mensen óns kwetsen met opdringerigheid, minachting en terreur, is klaarblijkelijk een bijkomstig ‘fait divers’. Hoe dan ook, uw Wetstraatroddelaar gaat trachten te genieten van wat authentieke kerstsfeer (christelijke kerststal inbegrepen), zoals wij die overgeleverd kregen en die gelukkig nog niet helemaal verdwenen is. Ook aan u, lezer, het allerbeste en tot in januari.

Actueel

29 december 2016

Communautaire oven zelfs met Kerst niet dicht Zou je verwachten dat het communautaire nieuws in een politiek kalme kerstweek even volledig uit beeld verdwijnt? Dat is niet het geval. Ook de voorbije dagen sijpelt het door in de informatie over tal van dossiers.

Voorop onze verkeersveiligheid. In het eerste semester van dit jaar werden in ons land 2.465.818 verkeersinbreuken geregistreerd.

Dat is 22 procent meer dan in dezelfde periode in 2008. In Wallonië (3,5 miljoen inwoners) werden 539.000 overtredingen geregistreerd, in Vlaanderen met bijna dubbel zoveel inwoners (6,4 miljoen) driemaal meer. Slecht punt voor Vlaanderen? Wordt in Vlaanderen sneller en roekelozer gereden? Neen. In Vlaanderen wordt meer en strenger gecontroleerd. Maar weinigen die daarom malen.

In Het Laatste Nieuws en De Morgen (26 dec.) verscheen een (identiek, zo gaat dat tegenwoordig) artikel, gebaseerd op informatie van politierechter Peter D’Hondt.

Snelheidsovertredingen, het negeren van verkeerslichten en drugscontroles hangen natuurlijk af van het aantal weggebruikers en voertuigen en de verkeersdensiteit in een bepaald gebied, maar vooral ook van de toename van het aantal politiecontroles.

Ook de gevolgen hiervan zijn duidelijk. Het aantal verkeersdoden in 2015 nam toe in Wallonië en Brussel, maar daalde in Vlaanderen.

In 2015 verloren bij verkeersongevallen 732 mensen binnen de 30 dagen na het ongeval het leven: 378 in Vlaanderen, 326 in Wallonië.

In de eerste zes maanden van 2016 daalde het aantal doden ter plaatse lichtjes in het Brussels Gewest (-4) en het Waals Gewest (-3), maar andermaal veel meer in Vlaanderen (-17).

In Vlaanderen zijn er op dit moment trajectcontroles op de E17 en op de E40. Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) kondigde aan dat er tegen 2018 in heel Vlaanderen trajectcontroles komen. Een versnelling, omdat zijn collega en vicepremier Jan Jambon groen licht kreeg voor de installatie van 240 camera’s voor nummerplaatherkenning. Die ANPRcamera’s – een cameraschild tegen terrorisme - kunnen ook gebruikt worden voor trajectcontroles. In Wallonië komen er 150. Benieuwd in welke mate die voor verkeersveiligheid zullen worden gebruikt.

Sociale kloof De Morgen (24 dec.) ging rond de tafel zitten met minister van Justitie Koen Geens (CD&V) en vakbondsman Michel Jacobs (CGSP) om wat na te praten over de ontspoorde cipiersbetoging van 17 mei. Zijn hervormingsplan volstond om op zijn werkplek computers, meubilair, ramen enz. te vernielen. Ondertussen is de rust in de gevangenissen weergekeerd, maar

het probleem is niet opgelost. Het illustreert de sociale kloof in dit land tussen een gematigd syndicalisme aan Vlaamse kant (tevreden met flexipremie) en extremisme langs Franstalige kant. Veroordeelt Jabobs die actievoerders? “Nee… Bekeken vanuit het zuiden van het land, zijn wij de verliezers… Een aanzienlijke groep mensen in Wallonië voelt zich niet vertegenwoordigd door deze regering.” Komt het conflict terug, zoals ook dat van de stakingsgeile francofone vakbonden? Meer dan waarschijnlijk.

Witte kassa In De Tijd (22 dec.) ging het dan weer over de witte kassa voor de horecazaken die meer dan 25.000 euro omzet uit voeding halen.

Horecaondernemer Wim Ballieu (Balls & Glory) trok deze week in een vlammende blog van leer tegen de scheeftrekking die ontstaat doordat een paar restaurants blijven weigeren de witte kassa te installeren. De sectorfederatie Horeca Vlaanderen onderschrijft de bezorgdheid van Ballieu. Weigeraars creëren oneerlijke concurrentie. Maar er is ook een opvallend regionaal verschil.

Een jaar na de invoering van de antifraudemaatregel telt ons land iets meer dan 17.000 geregistreerde kassa’s. Bij controles bij zo’n 3.000 horecazaken liepen al 2.067 ervan tegen de lamp omdat ze het fraudewerende kassasysteem nog niet installeerden. Wie gepakt wordt moet 1.500 euro boete betalen. In totaal werd zo al voor 3,1 miljoen euro aan boetes uitgeschreven.

Terwijl in Vlaanderen 95 procent van de horecazaken vandaag al in orde is met de witte kassa, beschikt in Brussel en Wallonië nog niet eens de helft over zo’n geregistreerd kassasysteem (GKS), zo bleek onlangs uit een toelichting van minister van Financiën Johan Van Overtveldt.

Volgens schattingen van de FOD Financiën zijn er nog zo’n 1.400 horecazaken die een witte kassa zouden moeten installeren, maar dat nog niet gedaan hebben. Het merendeel van de overtreders zit verhoudingsgewijs in Wallonië en Brussel. Verschillende ondernemers speculeerden in het zuiden van het land dat de langverwachte maatregel er nooit zou komen, noteert De Tijd.

Economie In Knack (21 dec.) had Luc Sels (professor en arbeidsmarktspecialist KU Leuven) het over de economische kloof tussen noord en zuid. Ondanks alle berichten gaat het de goede

kant op met de arbeidsmarkt, … “tenminste in Vlaanderen”. De statistieken van het Steunpunt Werk, een universitair kenniscentrum, spreken voor zich.

In de eerste drie kwartalen van 2016 was er een opvallende groei van het aantal banen (verwachte stijging op jaarbasis van 1,2 procent), de werkloosheidscijfers (ook langdurige) dalen en de kans op werk is het voorbije jaar toegenomen. Vooral in Vlaanderen…

Sels wijst wel op twee problemen: De kloof tussen autochtonen en allochtonen. Die vindt hij “onaanvaardbaar groot”. Een andere kloof is die tussen Vlaanderen en Wallonië en Brussel. Of die kloof ook “onaanvaardbaar groot” is, dat zei hij niet. Maar hoe dan ook, in Francofonië is het met de werkgelegenheidsgraad en de jobcreatie slecht gesteld.

Le Vif besteedde aandacht aan de cijfers van Eurostat over de jongerenwerkloosheid (2024 jaar). Het Belgische gemiddelde van 17,5 procent voor 2015 ligt iets hoger dan in 2014 (17 procent), maar opmerkelijk veel hoger dan in Nederland (7,2 procent) en Duitsland (9,3 procent). Alleen Frankrijk scoort iets slechter (18,1 procent).

Maar de “federale” of Belgische cijfers verdoezelen zoals in alle economische parameters het geval is een enorm grote regionale kloof. De jongerenwerkloosheid bedraagt 22,4 procent in Wallonië, 24 procent in Brussel en zowat de helft daarvan (13,2 procent) in Vlaanderen.

Het weekblad Tendances (22 dec.) keek even naar de toekomst, en ook die ziet er niet goed uit voor Wallonië. Het Federaal Planbureau hoopt op 120.000 jobs in de komende drie jaar, of zo’n 40.000 per jaar. De jaarlijkse groei zou de komende jaren in Brussel en Wallonië nog eens lager liggen dan in Vlaanderen.

De werkgelegenheidsgraad ligt in Vlaanderen met 75 procent nu al zoveel hoger dan in Wallonië (64 procent) en Brussel (59,8 procent).

Onderwijs Le Vif ten slotte (23 dec.) had het nog eens over de onderwijskloof. “En Wallonie et à Bruxelles, l’enseignement pose question”. Jongeren falen meer en meer als het over basiskennis gaat. Verontrustend, schrijft Le Vif, vooral voor de economische ontwikkeling van Wallonië. En het is een structureel gegeven, dat al jaren aantoonbaar is voor taal, wiskunde en wetenschappen. Wallonië doet het in het PISAonderzoek (2015) veel slechter dan de koplopers (Japan, Finland, etc.), maar ook merkelijk veel slechter dan Vlaanderen. Het beetje beterschap dat men meende te kunnen afleiden uit onderzoek in 2009 en 2012, is helemaal weg.

Anja Pieters

Beste wensen van de hoofdredacteur Het nummer dat u in handen heeft, is meteen het laatste nummer van deze jaargang.

Niet getreurd, volgende week zijn we er meteen met het eerste nummer van 2017. En we beloven u opnieuw 52 nummers van ’t Pallieterke.

Intussen werkt het secretariaat volop aan de hernieuwing van de abonnementen. Mocht u nog niet betaald hebben, doe deze week dan het nodige. Het bespaart ons enorm veel tijd en geld als we geen herinneringsbrieven moeten sturen. Dank.

Aan de vooravond van 2017 kan ik u enkele grootse ideeën aankondigen. Om te beginnen start volgende week een nieuwe medewerker – Jan - die zich zal bezighouden met de uitgave van boeken. Er liggen er al vijf (bijna) klaar voor druk, en de taak van de nieuwe medewerker zal er eveneens in bestaan nieuwe manuscripten op te sporen.

Ook het digitale platform www.sceptr.net wordt verder ondersteund en uitgewerkt door Jonas. Samen met Jan en Wart zal hij ook de videopoot uitbouwen. Daartoe hebben we geïnvesteerd in een kwalitatieve videocamera en een montageset. Het maken van eigen filmpjes is een promotioneel hulpmiddel om ’t Pallieterke en sceptr.net op een moderne manier aan een jonger publiek bekend te maken via sociale media.

Staat ook op mijn agenda van 2017: het opstarten van de digitalisering van de historische jaargangen van ’t Pallieterke. Hoewel dit niet superdringend is, en al iets langer is blijven liggen dan de bedoeling was, nemen we één dezer dagen een beslissing. In ieder

geval wordt het digitaliseringsproject in 2017 afgerond.

U ziet, beste lezers en lezeressen, de ploeg van ’t Pallieterke zit vol energie en bulkt van de grootse plannen. En dat is allesbehalve vanzelfsprekend in deze moeilijke tijden; de

gedrukte media hebben het niet gemakkelijk.

U als lezer kunt ons steunen, door ’t Pallieterke bekender te maken in uw omgeving.

Gratis promotie-exemplaren liggen steeds ter beschikking.

Tot slot wens ik u prettige eindejaarsfeesten en een strijdbaar 2017.

K arl van C amp Hoofdredacteur ‘t Pallieterke

5

Echo’s uit de Koepelzaal Begroting Zoals het ritueel wil, is het jaar besloten met een dagenlange palaver over begrotingscijfers en tutti quanti. Ooit, in lang vervlogen tijden, is het inderdaad de bedoeling van parlementen geweest de gelddriften van de landsbestuurders binnen de perken van het fatsoen te houden. Vandaag komt het erop neer dat de meerderheid het schitterende regeringswerk komt toejuichen en dat de oppositie datzelfde schitterende regeringswerk komt afbranden. Cijfers zijn immers subjectief. Een novum is dat tegenwoordig zelfs ministers onwel worden tijdens deze werkzaamheden, wat toch te denken geeft. Al bij al valt de Vlaamse boekhouding nog wel mee, het is hier tenslotte geen Walbanië of Brussels lala-land. We staan maar 116 miljoen euro in de min op een totale geldpot van een slordige veertig miljard. Nog wat kopzorgen over Oosterweel en zonnepanelen kunnen de pret nauwelijks drukken. Het enorme Vlaamse onderwijsbeest zorgde meteen al voor de grootste onenigheid. Van socialisten en groenen mocht worden vernomen dat dit veelgeroemde (en toch niet al te slecht doorvoede) prijsbeest stilaan naar derdewereldnormen begint af te glijden. “The duty of the opposition is to oppose”, maar men kan ook overdrijven.

Utopia Het is gebruikelijk dat alle Vlaamse beleidsdomeinen de revue passeren, en het is even gebruikelijk dat daarbij geen nieuwe inzichten vallen te rapen. Geen nieuws in het algemeen. We beperken ons tot de parels die soms wél vallen te rapen. Brussel met zijn Vlaamse Rand is zoiets dat altijd interessant is, al was het maar omdat daar al te vaak enige tandjes op worden stukgebeten. Elke van den Brandt (Groen), nog zo’n ingebeelde Brusselse die een Utopia schijnt te bewonen waarin wij geen overeenkomsten vinden met het “Bruxelles réel”, hield een warm pleidooi voor samenwerking tussen alle actoren die elkaar in de hoofdstad voor de voeten lopen. Ja, zoveel beter zou het worden als Vlaamse en Brusselse ministers eens samen zouden gaan fietsen en samen hun schouders onder dat wondermooie Brussel zouden zetten. In de persoon van Karl Vanlouwe (N-VA) klopte de harde realiteit aan: Brussel is een bestuurlijke puinzooi en om er ooit nog iets gedaan te krijgen zou daar flink het mes in moeten. Van den Brande kon dat niet helemaal ontkennen, maar zag de oplossing in het slechten van een Vlaams taboe, gemeenschapsbevoegdheden gemeenschappelijk uitvoeren. De Franstaligen zouden dan ook hun negentien gemeenten wel laten varen. Niet voldoende kan het Opperwezen ervoor worden bedankt dat dergelijke Elkes en aanverwanten het Brusselbeleid niet in handen hebben.

Internationaal We zeggen het niet voor het eerst, als internationale zaken en wereldproblemen aan bod komen is het Vlaams Parlement op zijn best.

Dat mocht andermaal blijken bij de behandeling van het domein “internationaal Vlaanderen”. Als vanzelf kon dit uitwaaieren van toerisme over Brexit tot wapenhandel met minder prettige landen. Bij het boeiendste is de Bourgeois-optie voor een “zachte Brexit” met daaraan gekoppeld een soort Unie van de Noordzee. Van zoiets gaat ons imperialistische hart altijd sneller slaan. Karim van Overmeire (N-VA) verwees in dat verband graag naar de heer Van Artevelde, van wie inderdaad nog steeds iets op te steken valt over onze betrekkingen met de overzijde van het Kanaal.

Voorts nog wat gesteggel over vrijhandel, mensenrechten en ontwikkelingssamenwerking. Over dat laatste viel vooral Wouter Van Besien (Groen), die onvoldoende of geen groei zag in de daarvoor bestemde gelden.

Een leukerd is hij overigens wel, want hij zei een zekere nationale trots te ontlenen aan het feit dat Vlaanderen een belangrijke rol kan spelen op het internationale toneel. Gelukkig is daar nog Cathy Coudyser (N-VA) die hoofdvan bijzaken kan onderscheiden. De grootste troef, naast het erfgoedpatrimonium, van ons geliefde Vlaanderen is de uitstekende gastronomie die van heinde en verre bezoekers lokt. De Artevelde-doctrine getrouw, zal dat in het bijzonder ook onze Britse vrienden blijven bekoren.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Wateroorlog De Brusselse ziekte, wat is dat eigenlijk? De vraag zou wat vaker gesteld mogen worden. Het circus rond Vivaqua levert een morbide zwans om het jaar af te sluiten...

En dan nog een mooi Brussels sprookje om het jaar af te ronden. Je treft er alles in wat dit derde gewest zo typeert. Een communautair ingrediënt, het verwijt van “wanbeleid”, maar ook die Vlaams-Brusselse gespletenheid die dwars door enkele Vlaamse partijen loopt. Wellicht geïnspireerd door dit jaareinde gaan we dechronologisch van start. Vlak voor het kerstverlof stemde het Vlaams Parlement in met een belangenconflict. Nog maar eens (zopas waren er de geluidsnormen) en unaniem, erg belangrijk in dit debat. Water was deze keer het twistpunt. Op zich een boeiend geopolitiek probleem, alleen ging het hier niet over de beschikbaarheid van H2O, dan wel de prijs ervan.

Intercommunales Noem de naam Vivaqua, en de oren worden gespitst. Het betreft een intercommunale die niet enkel het Brussels Gewest, maar ook verschillende randgemeenten van drinkwater voorziet. Ook sleept het een bedenkelijke reputatie met zich mee.

De Brusselse stempel op het clubje is groot.

En precies zoals dat past in de oude politieke cultuur is de greep van de partijpolitiek (vooral gemeentelijk geïnspireerd) buitensporig. Het gewicht van die gemeenten uit Halle-Vilvoorde inzake zetels en gewicht is erg beperkt, een gevolg van de Belgische realiteit van weleer.

Er is niet enkel Vivaqua, er is ook die andere intercommunale, Hydobru. Die neemt enkel investeringsbeslissingen (werknemers: amper vijf), terwijl het technische en operationele luik volledig aan Vivaqua overgelaten wordt. Twee elementen kenmerken Hydobru: ze betrekt enkel de 19 gemeenten van het Brussels Gewest en kijkt aan tegen een schuldenberg van om en bij 500 miljoen euro; mogelijk zelfs 600. Nu wil men – lees: de Brusselse politiek – beide clubjes samenvoegen. Een operatie die als een vorm van rationalisering wordt verkocht (klopt ook), maar tegelijk enkel verstrekkende gevolgen teweeg zou brengen. Die schulden vinden hun weg naar de balansen van de fusie, wat een zeker effect op de waterprijs zal hebben.

Het protest in de Rand is dan ook terecht: ‘Waarom moeten wij opdraaien voor schulden die we niet veroorzaakten?’

Baas Gansendonck De oplossing is eenvoudig. Uit het verhaal stappen. Statutair is dit voorzien, de wens is ook uitgedrukt, zij het dat Vivaqua al anderhalf jaar weigert gevolg te geven aan deze vraag. Een patstelling dus. Als dan in het Brussels Parlement alles in het werk wordt gesteld om die fusie door te drukken, moest aan de alarmbel getrokken worden.

Pasionaria Liesbet Dhaene (N-VA) confronteerde de assemblee met de realiteit van de stemming rond het belangenconflict in het Vlaams Parlement. Alle partijen stemden voor, terwijl in het Brusselse parlement dan weer de meeste Vlaamse partijen – ‘Forza Flandria’ (of klinkt dit te naïef?) was de uitzondering – dan weer tegen de fusie stemden.

Geen benul waar dit dossier zal landen.

Wat we wel weten, is dat het o zo Belgisch is. Er is een bepaalde attitude in de Brusselse politiek (trouwens, de nieuwe baas van Vivaqua stond derde in een officieel assessment, maar de politiek - ze heeft een PS-signatuur - besliste daar anders over).

Die heeft een hoog anachronistisch Baas Gansendonckgehalte. Wie tegen is, is tegen Brussel, dat is het makkelijke argument.

Jammer, maar dat is het ergste nog niet.

Dat een bende jongelui genre Els Ampe (zij ging nogal tekeer in voormeld debat) en ook anderen hierin meegaan, is bedroevend. Klagen over Brussel? Onze stelling blijft: een verpletterende verantwoordelijkheid ligt in de Wetstraat, Melsenstraat KNIN. en andere gekende oorden.

29 december 2016

Eurostadion

De openbare onderzoeken zijn gestart Het verhaal van het Eurostadion is in een nieuwe fase aanbeland. Op 15 november werd bij de gemeente Grimbergen de bouwaanvraag ingediend en bij de provincie VlaamsBrabant de milieuvergunningsaanvraag. Beide instanties hebben de dossiers inmiddels ‘volledig verklaard’ en hebben het openbaar onderzoek in gang gezet. Dit betekent dat iedere Vlaming, waar hij of zij ook woont, zowel tegen de bouwaanvraag als de milieuvergunning bezwaren kan indienen Ook u kan uw stem laten horen. Als u bijvoorbeeld van oordeel bent dat de Ring rond Brussel nu reeds oververzadigd is, dan heeft u voldoende reden om tegen beide vergunningen een bezwaar in te dienen.

Buurtweg Een eerste openbaar onderzoek was reeds gestart op 24 november en liep af op kerstavond, met name dat over de fameuze ‘buurtweg nr. 3’. Het bestaan van deze ‘vergeten’ buurtweg was een zeer pijnlijke verrassing voor de voorstanders van het stadion, want hij ligt letterlijk in de weg en zorgt voor een behoorlijke vertraging van het dossier.

Nadat de vrederechter, dankzij de tussenkomst van de alerte buurtbewoners, terecht beslist had dat deze voetweg niet in onbruik was, moet nu de gewone administratieve procedure worden doorlopen om zo’n voetweg formeel af te schaffen: na een beslissing van de gemeenteraad krijgt de bevolking gedurende 30 dagen inspraak. Nadien moet de gemeenteraad antwoorden op alle bezwaren en een gemotiveerd advies bezorgen aan de bestendige deputatie van de provincie, die de knoop uiteindelijk doorhakt. Tegen deze beslissing is evenwel beroep mogelijk bij de Vlaamse overheid en vervolgens bij de Raad van State.

Zolang die voetweg niet afgeschaft is, kan er geen bouwvergunning worden afgeleverd.

‘Buurtweg nr. 3’ kan de boel nog een tijdje vertragen, maar dat hebben de heren van Ghelamco uitsluitend aan zichzelf te danken: indien zij in het voorjaar zo respectvol waren geweest om het dossier aan de gemeenteraad voor te leggen, in plaats van het gemeentebestuur op arrogante wijze voor de rechter te sleuren, dan hadden ze een half jaar gewonnen.

Turf Het dossier voor de bouwaanvraag is een turf van 2.500 bladzijden. Het ligt sinds 22 december ter inzage op het gemeentehuis van Grimbergen en is op geen enkele andere wijze te consulteren. Wie het dossier wil bestuderen, zal zich tijdens de kerstvakantie enkele dagen moeten afzonderen tussen gezellige bureaukasten. Vanzelfsprekend is het niet nodig om dit dossier ten gronde uit te spitten om toch een bezwaar in te dienen. Vele argumenten zijn intussen bekend en iedere Vlaming kan met eigen woorden een schrijven richten aan het gemeentebestuur om zijn bedenkingen

kenbaar te maken. De bezwaarperiode loopt af op 20 januari.

Het dossier van de milieuvergunning wordt behandeld door de provincie Vlaams-Brabant, maar ligt eveneens ter inzage in het gemeentehuis van Grimbergen. Bezwaren kunnen verstuurd worden naar de provincie, maar ook naar Grimbergen. Dit dossier is al in openbaar onderzoek sinds 16 december en bezwaren kunnen nog tot en met 14 januari worden ingediend. Op woensdag 4 januari is er hierover om 20 uur een openbare vergadering in het gemeentehuis. Het grootste onderdeel van het milieudossier is vanzelfsprekend het goedgekeurde Milieueffectrapport (MER) van 1.200 bladzijden. Dit kan wel van thuis uit digitaal geraadpleegd worden. Belangstellenden zullen we graag de digitale linken bezorgen (een mailtje naar redactie@pallieterke.net volstaat).

Heeft het zin uw bezwaren kenbaar te maken? Zeer zeker. Zowel de deputatie (CD&V, Open Vld, sp.a en Groen) als het Grimbergs gemeentebestuur (CD&V, Open Vld en Groen) worden vanuit het establishment zwaar onder druk gezet om hun fiat te geven voor dit megalomane Brusselse project. Niet alle schepenen en gedeputeerden zijn evenwel voorstander en hun positie wordt versterkt indien er veel bezwaarschriften met sterke argumenten worden ingediend. Op al deze argumenten zal immers moeten geantwoord worden en elk van die antwoorden kan van belang zijn in de vernietigingsprocedure achteraf.

Media worden kritischer Intussen stellen we bij de media een kentering vast. Op 12 december vond er een openbare vergadering plaats in het Cultuurcentrum van Strombeek-Bever. Naast een 150-tal Grimbergenaars waren daar ook heel wat journalisten aanwezig, die geen klein beetje verbaasd waren door de eensluidende, zeer kritische reacties vanuit de zaal. Dit leidde onder meer tot degelijk journalistiek werk van TV-Brussel, waar journalist Dries Ceuppens zich heeft vastgebeten in het dossier.

In een uitgebreid overzicht wees hij op de vele moeilijkheden die met de bouw van het stadion gepaard zullen gaan. Zo zal er 1,5 miljoen kubieke meter grond moeten uitgegraven worden, waarvoor men 75.000 (volle) vrachtwagens zal nodig hebben of 400 per werkdag.

Deze karavaan zal de files op de Ring nog gezelliger maken. ’t Pallieterke bracht dit reeds uit in

de zomer van vorig jaar, maar het is goed dat andere media volgen. Dries Ceuppens had het tevens uitvoerig over de lange procedureslag die komende is, waardoor de plannen van Ghelamco om in april 2017 met de bouwwerken te starten, wel erg onrealistisch zijn.

Ghelamco heeft ongeveer twee jaar nodig om dit bouwwerk te realiseren. Ze werden tijdens een hoorzitting in de gemeenteraad geconfronteerd met de krappe timing en ze schrikten er niet voor terug de buurtbewoners in de tang te nemen: “Indien de procedures zolang aanslepen dat de werken pas veel later kunnen starten, dan nog zullen we de timing van het EK 2020 halen: we zullen dubbel zo hard werken en ook ’s nachts continu doorgaan.”

Ze dreigen dus met grote lawaaihinder tijdens de nacht in de hoop dat ze daarmee de buurtbewoners kunnen ontraden om vertragende procedures in te stellen. Het gemeentebestuur van Grimbergen zou deze chantage kunnen counteren door in de bouwvergunning (indien ze die inderdaad afleveren) uitdrukkelijk te bevelen dat er alleen overdag kan gewerkt worden, maar het is zeer de vraag of de schepenen dat kleine beetje moed zullen opbrengen.

Merkwaardig stilzwijgen Terecht verwees TV-Brussel naar de grote onzekerheid omtrent de toekomstige gebruikers van het stadion. Er is tot op heden nog altijd geen sluitend akkoord met de voetbalbond (die de wedstrijden van de Rode Duivels liever zou willen spreiden over de provincies), noch met Anderlecht. Zowel de KBVB als Anderlecht hullen zich momenteel in een merkwaardig stilzwijgen en kijken de kat uit de boom. De vertegenwoordigers van Ghelamco lieten verstaan dat zij als enige verplichting hebben dat er jaarlijks vijftig wedstrijden in het stadion moeten gespeeld worden. De plaats van Anderlecht kan bij wijze van spreken nog worden ingenomen door Zulte-Waregem. Het worden voor Ghelamco in ieder geval heel onzekere tijden.

BL

Lezers die bezwaren hebben tegen de bouw van het Eurostadion (en dat zijn er hopelijk heel veel), kunnen deze opsturen per brief of per mail naar volgend adres: Gemeentebestuur Grimbergen, Prinsenstraat 3, 1850 Grimbergen of gemeentebestuur@grimbergen.be.

Zo’n bezwaarschriften zijn niet aan vormvoorwaarden verbonden, maar ze moeten wel uw volledige naam en adres bevatten. Tevens moet u vermelden of het gaat om een bezwaar inzake de bouwvergunning dan wel om een bezwaar inzake de milieuvergunning.

Bart heeft succes met z’n drugsoorlog De strijd tegen drugs van Bart de Wever en de Antwerpse korpschef Serge Muyters is al zo’n drie jaar bezig. De resultaten zijn schitterend. De Antwerpse politie heeft in die periode meer dan drieduizend drugsdealers aangehouden. Meteen is de overlast in de stad afgenomen. De aan drugs gerelateerde criminaliteit is fel gedaald. De Wever kon met genoegen meedelen dat zowel auto-inbraken als diefstallen met geweld afnamen.

Het aantal gewapende overvallen op straat ging zelfs met de helft achteruit. Proficiat.

Echter, er is een “maar” aan dit gebeuren: de ‘war on drugs’ - begonnen met de oprichting van het drugsondersteuningsteam in september 2013 - jaagt de dealers de stad uit. Zij hebben hun activiteiten naar de randgemeenten verlegd. De ‘stad’ Mortsel en de gemeenten Borsbeek, Boechout, Wommelgem en Wijnegem merken sindsdien een stijging in drugshandel, -gebruik en -trafiek. Ook Gent ondervindt de gevolgen van de oorlog die De Wever en Muyters voeren. In Gent heeft onder meer de beruchte Brice de Ruyver, criminoloog aan de U Gent, al geprotesteerd tegen het beleid van De Wever. “Dat is geen evenwichtig, rationeel beleid”, vertrouwde hij De Standaard toe. “Ik hoor dat Antwerpen zelfs het straathoekwerk in vraag stelt”, voegde de crimi-profeet eraan toe. “Dan vraag ik me af hoe je er het sociaal weefsel zal behouden.”

Navolging Dat de regering-Michel dezelfde richting

uitgaat - volgens het regeerakkoord kan er immers geen sprake meer zijn van een gedoogbeleid - is volgens hem helemaal uit den boze. De Standaard noteerde dat, volgens De Ruyver, de N-VA het Antwerpse model wil veralgemenen, met massale inzet van de politie, om het aanbod terug te dringen.

Intussen wordt in de Antwerpse randgemeenten de recherche uitgebreid; men wil daar inderdaad het voorbeeld van De Wever volgen.

Maar een aantal Vlaamse en Nederlandse professoren heeft een oproep gedaan om het cannabisbeleid te versoepelen. Onvoorstelbaar.

In dat verband, en in verband met de door De Wever en Muyters gevoerde strijd, hier een greep uit de krantenberichten van de afgelopen weken: “Cannabisplantage ontdekt naast slaapkamers kinderen”, “’t Vitamientje draaischijf van grootschalige drugshandel”, “Elf verdachten opgepakt in onderzoek

naar Antwerpse drugsbende”, “Dubbel zoveel chauffeurs betrapt op drugsgebruik”, “Politie rolt drugsbende van Linkeroever op”, “Dertigtal supporters Beerschot-Wilrijk betrapt op drugsbezit”, “Volksgezondheid waarschuwt voor sterke xtc-pillen”, “’t Stad koploper in Europa op vlak van cocaïne: meeste cokeresten in rioolwater”, “Bijna twee ton cocaïne met straatwaarde van 55 miljoen euro onderschept in Antwerpse haven”.

Werk aan de winkel We kunnen zo een tijdje doorgaan. De reeks is eindeloos. Er zijn via de Antwerpse dokken nog nooit zoveel drugs binnengekomen, en zo lang die aanvoer blijft, zal De Wever zijn werk hebben.

Bovendien zitten de rechtbanken nog niet helemaal op de lijn van de Antwerpse burgemeester. Ook hier ergert men zich aan laksheid, traagheid en vergissingen. Een voorbeeld was de 46 koppen tellende drugsbende die juichend de rechtbank van Eerste Aanleg verliet omdat ze was vrijgesproken omwille van onverantwoorde telefoontaps. In een tweede gerechtelijke fase werd de bende slechts licht veroordeeld. Na de uitspraak was er geen gejuich meer, wel gemonkel. Laat het volgende keer tandengeknars zijn.

Pagadder

Onze naaste buren

29 december 2016

Den Vaderlandt ghetrouwe

De juiste cijfers

Hoe beschrijf ik het best Nederlands grootste krant, De Telegraaf ? Als een flauw afkooksel van het monument van diepzinnige en intellectueel stimulerende artikels: Het Laatste Nieuws.

De bekendste Nederlandse zakenvrouw En ja, dit is niet helemaal ironisch gemeend. De Telegraaf is van een stuitende oppervlakkigheid, van een bekrompen boven-de-Moerdijks nationalisme, van grote titels en magere tekstbeestjes… tot men aan de zeven laatste bladzijden aankomt, want D(e)F(inanciële)T(elegraaf) is alles wat de vele voorgaande bladzijden niet zijn. Daarom is het verwonderlijk dat het dagblad op zijn gewone pagina’s iedere dag een opiniecolumn publiceert om duimen en vingers van af te likken. Nausicaa Marbee fileert iedere vrijdag de politiek correcte leugens van de week. Leon de Winter reikt week na week de argumenten aan waarmee de mohammedanen en hun westerse media lakeien onder de grond moeten gestopt worden. En ’s maandags kijk ik altijd uit naar de halve bladzijde van Annemarie van Gaal over financieel-economische problemen. De dame is een bekende BN’ster omdat zij o.a. bij RTL4 (niet op de kabel in Vlaanderen) “Een dubbeltje op zijn kant” copresenteert, waarin ze zich een strenge financiële coach toont voor families met geldproblemen. Van Gaal is niet onbesproken. Ze is inmiddels voor de vierde keer getrouwd, en er worden vraagtekens gezet bij haar vele ondernemingen, de werkelijke waarde van haar bezittingen, de hoogte van haar schulden. Ze begon als directiesecretaresse en verdiende haar eerste miljoen euro tijdens de tien jaren dat zij met de bekende Derk Sauer in Moskou een

klein Russisch media-imperium opbouwde. Terug in Nederland stortte zij zich op de onroerend goed markt en de financiële consultancy. Als goed uitziende en nog beter gebekte vrouw viel ze vlug op en werd ze een tv-gezicht. Ze werd zelfs aangezocht als bestuurslid van de prestigieuze Autoriteit Financiële Markten die o.a. toezicht houdt op de banken. Na vijf maand moest ze al ontslag nemen omdat bleek dat ze nog altijd lezingen hield of dagvoorzitter speelde voor vergaderingen bij banken die ze moest controleren. Maar in haar columns fileert ze ongenadig de Nederlandse regeltjesoverheid die met een oerwoud aan maatregelen en toeslagen een verstikkende bureaucratie creëert om “kansarmen, bijstandtrekkers, enz.” veel geld toe te schuiven. Resultaat: ofwel het bekende hangmatgedrag ofwel de weigering werk te zoeken uit schrik allerlei voordelen te verliezen omdat geen normaal mens nog enig idee heeft wat er allemaal verandert in het toeslagencircus als de inkomstenstatus zelfs maar kort wijzigt.

Tel alleen de werkenden Een van de sterke punten van Van Gaal bestaat erin afstand te nemen van de officiële statistieken en naar de realiteit te kijken. Onlangs deed ze dat weer in haar analyse van de Nederlandse werkloosheid. Ik dacht eraan terug omdat in het Vlaamse De Tijd een stuk stond dat stelde dat de Nederlandse

December is subsidiemaand Elk jaar in december buigt de gemeenteraad zich over het budget. Over de versie voor het jaar 2017 kunnen we kort zijn. Gent heeft een beetje geld gevonden en dat gaat, niet verrassend, onmiddellijk weer de deur uit naar meer personeel. Gent werft aan: brugfiguren, buurtstewards, vuilnisophalers, bedienden voor het mobiliteitsbedrijf, politieagenten...

Een raadslid van sp.a merkte op dat de verhouding van drie buurtstewards op dertig extra politiemensen toch niet helemaal juist zat, maar verder was de gemeenteraad het er roerend over eens dat meer politie een goede zaak is. De liefhebbers van de ‘zachte aanpak’ moeten echter niet ongerust zijn, want die verhouding ziet er heel anders uit als je er ook het personeel bijtelt dat via allerhande subsidies betaald wordt.

Steeds weer voor dezelfde mensen Stad Gent heeft niet alleen de meeste ambtenaren (per inwoner) van alle Vlaamse

gemeenten, maar geeft ook twee keer zoveel uit als de gemiddelde Vlaamse stad aan ‘werkingssubsidies aan derden’. Ook dat geld gaat voor het grootste deel naar personeel; mensen die werken aan een onoverzichtelijk kluwen van versnipperde projecten voor steeds weer dezelfde ‘kansengroepen’ in steeds weer dezelfde wijken van de stad.

Zo krijgt de vzw Samenlevingsopbouw een subsidie van zeshonderdduizend euro per jaar om in sociale hoogbouw activiteiten op te zetten met de huurders. Diezelfde vzw krijgt zestigduizend euro per jaar om een medewerker

macro-economie er vier keer beter bij staat dan die in het Zuiden. Nederlanders zijn er zeer sterk in zichzelf als beter te presenteren dan ze soms zijn. Het land telt volgens het Centraal Bureau voor Statistiek nog maar 499.000 werklozen. Zelfs de voorzitter van de Nederlandse werkgevers zei met veel flair dat eerlang het begrip werkloosheid in Nederland verdwenen zal zijn.

Ook minister van Sociale Zaken Lodewijk Asscher (die inmiddels verkozen is als nieuwe politiek leider van de PvdA) meldt fier dat maar 5.6 procent van de beroepsbevolking op een houtje bijt. Van Gaal meldt dat men vergeet te vertellen dat acht jaar geleden dat cijfer 3.9 procent bedroeg en dat het nog wat vroeg is triomf te schreeuwen. Ze vraagt zich af hoe die 499.000 sporen met 420.000 mensen die een werkloosheidsuitkering hebben en met 470.000 luitjes die het handje ophouden in de bijstand: bijna 900.000 die niet werken. Omdat het Centraal Bureau Statistiek een eigen valse berekeningsmanier gebruikt, natuurlijk enthousiast gesteund door de politiek die liever geen juiste cijfers heeft. Ze stelt daarom voor voortaan alleen het aantal werkende mensen te tellen als indicator van het economisch herstel en ze komt tot de verrassende conclusie met de cijfers van het CBS in de hand dat er sinds 2012 geen Nederlander meer werkt dan vier jaar geleden. De werkloosheid is op papier sterk gedaald maar het aantal bijstandsuitkeringen is met 130.000 gestegen. Tot zover de gezonde macro-economische toestand van Nederland.

Willem de prater

aan te werven voor een ‘multihuis’ in de wijk Nieuw Gent, en nog eens zestigduizend euro per jaar om de Uitpass te promoten bij mensen in armoede. Dat subsidiegeld gaat volledig naar personeel.

Wat dat multihuis betreft, dat komt in een container, vlak naast een buurthuis (met stedelijke buurtwerkers), een welzijnsbureau (met personeel van het OCMW), een sociaal restaurant, een jeugdhuis… Ook de sociale huisvestingsmaatschappij krijgt er extra subsidies om een ‘flatwatcher’ in te huren en het sociaal werk van voetbalclub KAA Gent krijgt steun om er met de jeugd te voetballen. De wijk Nieuw Gent is nu ook weer niet zo groot. Gaan de vele medewerkers er niet letterlijk elkaar voor de voeten lopen?

Opvallend in het subsidielijstje is de inzet van acht voltijdse personeelsleden om 320 vluchtelingen naar werk te begeleiden. Al ‘kost’ dit zogezegd niets, omdat Europa het betaalt.

Dan is er nog de vierhonderdduizend euro om kinderen uit de ‘intra-Europese migratie’ op het rechte pad te houden. Dit is voor ‘aanklampende begeleiding’ van een vijftigtal kinderen uit zeventien Roma-probleemgezinnen.

In hun eentje goed voor een hele reeks criminele feiten.

Falen als argument voor meer subsidie Is al dat subsidiegeld goed besteed? Dat is een moeilijke vraag. De mensen die er hun boterham mee verdienen, vinden natuurlijk van wel. Maar het staat zelden zwart op wit in een verslag te lezen.

Organisaties geven zichzelf in de verslagen bijna altijd goede punten. Lukt er iets minder

De Waalse prof die de transfers erkende Op 13 december jongstleden overleed de econoom Robert Deschamps (Universiteit Namen). Hij was één van de eerste Waalse academici die de Vlaams-Waalse transfers niet weglachte en de Franstalige politici op hun verantwoordelijkheden wees.

Vandaag de dag beheersen de miljarden euro’s aan geldstromen tussen Vlaanderen en Wallonië amper nog het maatschappelijke debat. We mogen al blij zijn dat een organisaties als de Vlaamse Volksbeweging er een colloquium aan wijdt. Anders was het in de jaren negentig van vorige eeuw. Toen verdrongen academici zich om studies over de transfers te publiceren. Zelfs uit bancaire hoek kwam er telwerk. De Kredietbank en later de KBC bouwden hier een stevige reputatie op. Maar dat studiewerk ebde bij de bank weg onder druk van het Belgische establishment. Ook na 2000 werden verschillende studies gepubliceerd. Warandemanifest uit 2005 was hier een referentie.

Aanvankelijk werden die transferstudies aan Franstalige kant doodgezwegen of staalhard ontkend. En als er dan toch een academicus was die toegaf dat er geldstromen waren van Noord naar Zuid, dan moesten de Vlamingen daar niet te veel over klagen aangezien er vroeger omgekeerde transfers waren, was de boodschap.

Een uitzondering in het debat was de een paar weken geleden overleden Naamse professor economie Robert Deschamps (74). Verbonden aan het instituut CERPE deed hij heel wat

7

onderzoek naar de geldstromen. Zijn boodschap: de Walen moeten de hand in eigen boezem steken. Dat er miljarden van Vlaanderen naar Wallonië vloeien is de schuld van de Walen zelf, aldus Deschamps. Uitspraken die hem niet in dank werden afgenomen, onder andere door de vakbonden. Deschamps pleitte voor een grondige hervorming van de Waalse arbeidsmarkt. Dat was volgens hem de enige manier om de geldstromen te doen dalen: meer jobs in Wallonië zouden leiden tot minder transfers in de sociale zekerheid.

Deschamps was ook zeer kritisch voor het geldverslindende Franstalig onderwijs. Ook daar moest dringend orde op zaken komen om te vermijden dat de Franstaligen om de haverklap voor geld zouden aankloppen bij de federale overheid.

In 2006 publiceerde hij een ophefmakende studie over de financiering van het onderwijs, waarin hij stelde dat het Franstalige onderwijs te veel middelen kreeg voor te weinig resultaten.

De uitgaven voor onderwijs in verhouding tot het bruto binnenlands product zijn de hoogste in de wereld, met uitzondering van Denemarken, terwijl het niveau ervan veel te laag is.

goed - bijvoorbeeld bij de sociale huurders, waar samenlevingsopbouw zelf vaststelt dat het moeilijk is vrijwilligers te vinden die willen meewerken - dan is dat geen falen maar net een argument om nog meer geld en personeel te vragen. Hebben ze maar vijftig Uitpassen aan mensen in armoede verkocht?

Ah, het is toch zo’n moeilijk bereikbare groep, er moet nog meer begeleid worden, nog meer ingezet worden op… Is het aantal klachten over overlast in de sociale hoogbouw niet gedaald sinds er een flatwatcher rondwandelt?

Dan is het tellen van dat aantal klachten geen goede barometer. Er moet meer naar kwaliteit gemeten worden en niet naar kwantiteit…

Feit is dat diezelfde organisaties vaststellen dat de problemen in Gent niet verminderen. Er is meer overlast en meer armoede. En er zijn meer kwetsbare mensen… De progressieve armoede-industrie in de stroppenstad is Mathildis nog springlevend.

Saamtrek Het tijdschrift voor wie interesse heeft in Zuid-Afrika info: www.vza-vzw.be of: vrienden.vza@telenet.be

neem nu een abonnement

Li bia bouquet Daarbij aansluitend was de Naamse professor een overtuigd pleitbezorger van een fiscaal federalisme waarbij de deelstaten in belangrijke mate fiscale autonomie zouden krijgen. Hij wou zelfs een gedeeltelijke splitsing van de personenbelasting. Aan Franstalige kant stond dat natuurlijk gelijk aan vloeken in de kerk.

Maar voor Deschamps was dit de enige manier om de Waalse regering te ‘responsabiliseren’ zoals dat heet. Het eigen geld uitgeven leidt sowieso tot meer verantwoordelijk gedrag dan dat van de anderen over de balk gooien. Zijn voorstellen gingen verder dan wat er vandaag aan fiscale autonomie is toegekend via de nieuwe financieringswet (die van de zesde staatshervorming).

Deschamps, die ook na zijn 65ste onverdroten bleef voortwerken, gold als het economische geweten van Wallonië. Hij deinsde er zelfs niet voor terug zeer omstreden thema’s aan te kaarten. Zoals de splitsing van de staatsschuld. Al nam hij daar concreet een eerder gematigd standpunt in. Als het ooit zover komt, moet de schuld verdeeld worden tussen de regio’s op basis van het bbp. In dat geval zou Vlaanderen de zwaarste lasten dragen. Indien de verdeling zou gebeuren op basis van de regio die de schuld heeft veroorzaakt, dan zou Wallonië failliet gaan.

Picard

8

De wereld rond

29 december 2016

Diplomatieke valies

Hoogmoed van Assad Aleppo was niet de laatste veldslag van het Syrisch conflict, wel het begin van een nieuw hoofdstuk. Hoewel president Assad niet zo lang geleden afgeschreven was, kan men zich vandaag geen Syrië zonder hem inbeelden. Maar de ambitie die zijn succesvolle terugkeer naar de voorste rij van de bühne opleverde, zou wel eens de grootste splijtzwam met zijn belangrijkste buitenlandse bondgenoot kunnen worden. Welkom in Syrië, versie x.0.

Uit de mainstream berichtgeving kon al een tijd opgemaakt worden dat de herovering van Aleppo (vaak had men het over de “verovering”) slechts een kwestie van tijd was. En zo geschiedde, alleen viel de ‘economische hoofdstad’ van Syrië niet als een rijpe vrucht in de mand van Assad en consorten.

De zege was zwaar bevochten. Velen mispakten zich aan de vuurkracht van het regeringsleger, en ook de gebruikte tactiek viel op. Als vissen in een fnuik, metaforisch gezegd, werden de ‘opstandelingen’ van de ene naar de andere buurt opgejaagd. Men slaagde erin hen terug te drijven tot in zo’n kleine enclave dat elk verzet onmogelijk werd. En zo kende het Syrische leger zijn eigen Rattenkrieg, zoals men dat destijds in Stalingrad (excuseer, Volgograd) noemde.

Verlies van Palmyra De bevrijding van Aleppo maakt geen einde aan het conflict, maar snijdt wel een nieuw hoofdstuk aan. Nog niet zo lang geleden werd Assad dood en bijna begraven verklaard, inbegrepen zijn regime. Inmiddels staat hij weer helemaal op de kaart. Dat hij als een feniks uit zijn as herrezen is, moet grotendeels op conto van buitenlandse steun (Iran en Rusland) geschreven worden. Het doet geen afbreuk aan het bereikte resultaat. Moskou en Teheran ondersteunen Assad, wat op het terrein vrij ver gaat. Er zijn natuurlijk heel wat adviseurs in Syrië, er is luchtsteun, maar Russische commando’s vochten ook op het terrein in Aleppo. En de strijd gaat verder, klinkt het. Misschien is dit wel de belangrijkste boodschap van het moment. Toch zijn er reserves. Ondanks de klinkende overwinning in Aleppo, was er die plotse verovering van Palmyra door IS. Het beste bewijs dat de strijd nog niet gestreden is. En voor Assad een gebeurtenis die hem tot realisme zou moeten aanmanen. Politiek mag dan de kunst van het haalbare zijn, oorlog is dat zo mogelijk nog meer. Bot gesteld heeft Assad

de keuze tussen afrekenen met IS, of met wat men eufemistisch als de ‘rebellen’ omschrijft, ook een zootje ‘diehards’ dat je liever niet in je achtertuin wil. Beiden aanpakken is onmogelijk, daarvoor komt men handen tekort. Alle dapperheid ten spijt, worden militaire conflicten gewonnen door middelen en logistiek. Die verovering van Palmyra was een belangrijk signaal. Volgens recente berichten is het Syrische leger mannen uit Oost-Aleppo, rebellengebied dus, aan het omscholen om in eigen rangen te dienen. Voortaan moeten ze dus de vlag salueren waarvoor ze op de vlucht waren. Zijn we pessimistisch door te veronderstellen dat dergelijke troepen de slagkracht niet ten goede komen?

Hamvraag is: waar legt Assad zijn prioriteit? Op korte termijn is de dreiging van IS het grootst, maar op lange termijn zou wel eens het omgekeerde kunnen gelden. IS is goed in het opzetten van een offensief, maar eens de mokerslag is toegediend, valt het consolideren erg moeilijk – een belangrijk gevolg van het doorknippen van hun buitenlandse steun. Maar bij die andere rebellengroepen ligt het eigenlijk andersom. Hun sterkte is de steun die ze van Turkije en ook de Golfstaten ontvangen.

Enkel een verzegeling van de grens met Turkije zou daar verandering in kunnen brengen, wat gezien de beperkingen van Assad sciencefiction is.

Hybris Een van de grootste gevaren voor het Assad-regime situeert zich binnen de paleismuren. De manier waarop Assad erin slaagde zich terug op het voorplan te werken, mag dan menig waarnemer verrast hebben, onmiddellijk heeft die prestatie zijn hybris ongezond gevoed. Net zoals men geen toekomst zonder Assad kan zien, is het uitgesloten dat het Syrië zoals men dat decennia gekend heeft ooit nog een politieke realiteit wordt. Binnenskamers is een opdeling van het land al een

Buitenlands spervuur Democratie in Afrika?

Islam als wapen

Kabila weigert af te treden, hoewel hij al twee ambtstermijnen achter de rug heeft en hij volgens de grondwet niet aan een derde termijn mag beginnen. Zijn verkiezing in 2011 was trouwens al helemaal ongeloofwaardig door massale fraude.

Ook de Gambiaanse president Yahya Jammeh weigert af treden. Hij is immers slechts 22 jaar aan de macht! Hij werd in 1996 president na een geslaagde staatsgreep. Hij “organiseerde” de verkiezingen zó goed, dat hij telkens opnieuw verkozen werd, in 2001, 2006 en 2011.

Maar dit jaar liep er iets mis met die “organisatie”: de tegenkandidaat won de verkiezingen. Heel on-Afrikaans! Maar geen nood, president Jammeh blijft gewoon aan de macht.

Jammeh is een soennitische moslim, maar eerlijkheidshalve: hij is één van de weinige moslimleider die een verbod heeft ingesteld op de besnijdenis van meisjes, al weten we niet in hoeverre dat wordt nageleefd. Anderzijds heeft hij censuur ingevoerd, opposanten laten doodschieten en zo’n duizend mensen laten vergiftigen op beschuldiging van hekserij, omdat hij geloofde dat één van zijn tantes door hekserij ter dood was gebracht. Democratie in Afrika….

Ondanks de euforische voorspellingen van alle linksen en progressieven tijdens de dekolonisatie is daar nooit iets van terechtgekomen. Of maar heel even, zoals Joseph Luns het gevat formuleerde: “Eén man, één stem, één keer.”

En dan komen de Idi Amins…

Voor de verkiezingen strooien politici met beloften en stoere voornemens, en zodra ze verkozen zijn, vergeten ze die, of laten ze verwateren tot er bijna niets van overblijft. Maar Trump lijkt niet terug te krabbelen. Na de aanslag in Berlijn herhaalde hij nog eens luid en duidelijk wat hij tijdens zijn campagne al gezegd had: dat de huidige terreurgolf voortkomt uit religieus-islamitische motieven, en dat het Westen eindelijk moet “terugvechten”.

Daarmee is hij het eerste westerse staatshoofd dat het taboe doorbreekt door openlijk te zeggen dat islamitische terreur… nu ja, islamitisch is.

Poetin was dit keer heel politiek correct door te verklaren dat de islam niet zomaar verbonden mag worden met terrorisme. Dat zou niemand mogen verbazen. Hij heeft het islamitische Azerbeidzjan bewapend om Armenië te kunnen chanteren. Hij heeft duizenden islamitische hulptroepen laten moorden, plunderen en verkrachten bij de inval in het christelijke Georgië.

Alleen lasten, geen baten De voorbije twee jaar hebben 1,2 miljoen mensen asiel aangevraagd in Duitsland. Volgens het Institut für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung is nauwelijks 8,3 procent daarvan aan het werk en dat cijfer omvat dan ook nog de werknemers met tijdelijke contracten. Het IAB zou het al als een succes beschouwen als de helft van die volksverhuizers binnen vijf jaar in zijn eigen onderhoud kan voorzien. In België is het nog erger: van de 57.000 volksverhuizers die hier het voorbije jaar neerstreken, heeft 3,5 procent een vaste job. Eén op vier vluchtelingen heeft geen hogere opleiding genoten en bijna één op vijf kan niet eens lezen of schrijven. Zij gaan zeker onze pensioenen niet betalen. Integendeel, ze zullen onze sociale voorzieningen opvreten zonder er ooit zelf aan bij te dragen.

poos een model waarop men voortdenkt. Steeds meer wordt dit ook openlijk toegegeven. Er bestaat immers zoiets als een ‘nuttig Syrië’, een gebied met zowat 60 procent van de bevolking en de belangrijkste steden, Damascus, Aleppo en Homs.

De controle verwerven van dat gebied ligt op dit moment binnen handbereik, maar Assad wil meer. Blijkbaar heeft hij het moeilijk om aan het hoofd te staan van een land waarvan, naar eigen zeggen, delen onder controle van buitenlandse mogendheden staan. Toch is net dat wat Moskou als een realistisch scenario ziet. Misschien nog meer dan IS en andere opstandelingen, is onenigheid over dat scenario zijn grootste bedreiging.

Voet van Trump In een analyse van de Obama-jaren noemde de Franse kwaliteitskrant ‘Le Figaro’ Syrië “la tache noire” van de uittredende Amerikaanse president. De smet op zijn blazoen, zeg maar. Een vergelijking wordt gemaakt met de genocide in Rwanda tijdens de Clintonjaren, een drama dat die vrouwenvriend en politiek correcte chouchou van zijn tijd niet heeft kunnen vermijden.

Obama gaf wat ronkende verklaringen en trok een rode lijn (het gebruik van chemische wapens tegen de eigen bevolking), die Assad onverschillig aan zijn laars lapte. Wat zonder gevolgen bleef, waardoor Obama elke geloofwaardigheid ter zake verloor. Dat Iran, Turkije en Rusland vandaag rond de tafel zitten, en niet de VS, spreekt boekdelen. Die landen hebben ook een bijzondere historische band met de bewogen regio, en ze zijn zich ervan bewust. “Je zou Turkije en Iran als de erfgenamen van het Byzantijnse en Perzische Rijk kunnen beschouwen”, merkte een diplomaat onlangs nog op. “Doorheen de geschiedenis was Mesopotamië het strijdtoneel waarop ze hun invloeden uitoefenden. Vandaag ondersteunen ze dan weer de partijen in de soennitisch-sjiitische verdeeldheid die het Midden-Oosten verdeelt. Als net deze landen een verstandhouding bereiken, is dat een belangrijk gegeven.”

En dan is er de factor Trump. Hij wil van de strijd tegen IS een prioriteit maken en zoekt hiervoor toenadering tot Rusland. Benieuwd welke rol hij zal kunnen en willen spelen. En benieuwd of de rancuneuze Obama nog wat roet in het eten zal komen gooien.

Michaël Vandamme

Zijn bondgenoten in Syrië zijn Assad, Iran en Hezbollah. Moslims dus, zij het dan van “ketterse” varianten. “Ik bevestig hierbij dat de islamitische wereld in Rusland altijd een betrouwbare bondgenoot zal vinden”, verklaarde Poetin nog.

Zoals de rest van zijn beleid past ook dat helemaal in de oude strategie van de Sovjets om de islam als een wapen tegen het Westen te gebruiken.

Dom of gewetenloos?

Doorgaans schermen de media te pas en te onpas met de wet op de privacy, maar nu publiceerden ze met veel poeha de foto’s en de volledige namen van de Italiaanse agenten die de terrorist neerschoten die de aanslag in Berlijn had gepleegd.

Nu zijn beide mannen gemakkelijke slachtoffers voor wraakacties van IS. Zijn de hoofdredacteurs van de “serieuze” media zo dom en zo onverantwoordelijk? Het lijkt onvoorstelbaar. Of zijn ze nog crapuleuzer en gewetenlozer dan wij al dachten, en spelen ze opzettelijk in de kaart van IS?

Onwetendheid als vals excuus We willen best geloven dat vele Duitsers pas in 1945 de volle omvang van de genocide tegen

de Joden hebben ingezien.

Dat pleit hen niet helemaal vrij van schuld – andere misdaden van de nazi’s waren wel algemeen bekend – maar het is minstens een verzachtende omstandigheid. De huidige politici en opiniemakers kunnen het “wir haben es nicht gewusst” echter niet als excuus inroepen om hun hand-en-spandiensten aan de islam te verontschuldigen.

Er zijn dertien eeuwen islamitische geschiedenis voorbijgegaan, vol invasies, wreedheden, genocides, jihads en massamoorden. De voorbije twintig jaar pleegden moslims in Europa zoveel misdaden van gemeen recht, dat politici en media een duivelspact moesten sluiten om dat allemaal in de doofpot te stoppen.

Hadden IS én de Grieken niet openlijk aangekondigd dat zij samen met de “vluchtelingenstroom” duizenden terroristen op Europa zouden loslaten?

En nu willen de politici en de media beweren dat zij deze golf van misdaad en terreur niet hadden kunnen voorzien? Als zij het niet wisten, dan betekent dat alleen dat zij het niet wilden weten. Of dat ze het wel wisten, maar dat het hen geen barst kon schelen. Zolang de “rechtsen” en de “racisten” maar niet de wind in de zeilen kregen…

Dreiging dat Erdogans Turkije de poorten voor asielzoekers zou openzetten

50 jaar La Grande Vadrouille

Si la France m’était contée

Op 8 december was het precies een halve eeuw geleden dat de film La Grande Vadrouille voor het eerst in de Franse cinemazalen werd vertoond. Met 17,3 miljoen bezoekers was het meer dan 40 jaar lang de meest succesvolle Franse film. Een terugblik.

oer-Franse chauvinistische inslag van de film. De Duitsers worden erin afgeschilderd als een bende idioten. De Fransen zijn hen altijd te slim af. De vergelijking tussen de gewiekste Galliër Asterix en de domme Romeinen werd meer dan eens gemaakt.

De laatste keer dat La Grande Vadrouille (De grote zwerftocht) op de Franse televisiezender TF1 werd uitgezonden, was in december 2014. Toen keken meer dan 7 miljoen Fransen naar de film. La Grande Vadrouille is een deel van het Franse culturele erfgoed geworden.

Dat succes heeft meerdere oorzaken. Ten eerste is de verhaallijn zeer eenvoudig. De opvliegende orkestmeester Stanislas (Louis de Funès) en de verver van gebouwen Augustin (Bourvil) leiden een normaal leven tijdens de Duitse bezetting van Parijs begin de jaren veertig. Alles verandert wanneer ze tegen hun wil betrokken raken bij de redding van een paar neergehaalde Britse piloten. Ze moeten de Britten uit de handen van de Duitsers proberen te houden. Het begin van een lange tocht die hen naar het niet bezette deel van Frankrijk moet brengen.

Ze doorkruisen onder andere de Bourgognestreek; ze bezoeken bekende steden en gemeenten als Beaune en Meursault. Uiteindelijk slagen ze erin aan de Duitsers te ontsnappen.

Andere reden voor het succes zijn de figuren De Funès en Bourvil, die als acteurs perfect op elkaar zijn ingespeeld. Het jaar voordien waren ze al te bewonderen in Le Corniaud, een film waarin een naïeve Bourvil, zonder het zelf te weten, in een grote luxewagen goud en juwelen naar Italië smokkelt. De Funès en Bourvil waren toen al helden van het witte doek.

La Grande Vadrouille heeft dat succes ook te danken aan de

Nu mag de film tot het Franse culturele erfgoed behoren, aanvankelijk waren de commentaren niet onverdeeld positief. Sommige recensenten vonden de film te kinderachtig en de humor te plat. Dat belette echter niet dat La Grande Vadrouille eind 1966 uitgroeide tot een nooit gezien kassucces. Met 17,3 bezoekers was het lange tijd de meest succesvolle film. Het duurde tot 2008 vooraleer de film Bienvenue chez les Ch’tis, met 20 miljoen bezoekers, meer succes had. Bienvenue chez les Ch’tis vertelt het verhaal van een Zuid-Franse postbeambte die tegen zijn zin naar de Frans-Vlaamse stad Bergues (Sint-Winoksbergen) wordt overgeplaatst.

Die film haalde meer kijkers, maar la Grande Vadrouille werd in de cinema’s procentueel gezien door meer Fransen bekeken: 34 procent voor de oorlogskomedie tegenover 31 procent voor Bienvenue chez les Ch’tis. Ook het internationale succes van La Grande Vadrouille was groter. Zelfs in Duitsland waar de film meer dan 3 miljoen kijkers lokte. En dat voor de eerste komische oorlogsfilm die ooit in Duitsland werd uitgezonden.

La Grande Vadrouille kende op televisie een succesvol vervolg. Sinds de eerste uitzending in 1976 werd de film op de Franse zenders al bijna dertig keer vertoond.

Het blijvend succes blijkt uit de filmpjes op het YouTubevideokanaal op internet waarin fouten en anachronismen uit de film worden geanalyseerd. Zo zijn de Britse vliegtuigen en

Bienvenue chez les Ch’tis

Boxing Day Afgelopen maandag werd in Vlaanderen gevierd als tweede kerstdag. In het Verenigd Koninkrijk staat 26 december klassiek te boek als Boxing Day. De dag waarop de pakjes die onder de kerstboom liggen, worden opengemaakt. Eveneens op tweede kerstdag, zo wil de Ierse overlevering, wordt jacht gemaakt op vogeltjes en vossen.

Dit staat bekend als Wren’s Day. Waar komt de idee van Boxing Day precies vandaan? Dat blijkt lastiger dan gedacht om te achterhalen. Sommige historici stellen dat de traditie teruggaat tot het victoriaanse tijdperk, circa 1835-1900. Kerken haalden in de decemberdagen extra geld op bij hun parochianen. Die giften, in feite aalmoezen, werden vervolgens na Kerstmis uitgedeeld onder de armen, zodat zij iets extra’s konden kopen voor zichzelf en hun familieleden.

In de negentiende eeuw werd veelal gedacht aan basisgoederen, zoals het aanschaffen van bijkomende kleding of minder inferieur voedsel. Gaandeweg, dankzij de gestegen welvaart, zouden de aalmoezen niet langer nodig zijn om aan de basisbehoeften te voldoen, maar werd het geld gebruikt om geschenkjes te kopen.

Feest voor de armen Dat Boxing Day aanvankelijk het feest voor de lagere sociale klassen was, komt niet alleen door de kerkgangers en hun aalmoezen. Heel wat vrouwen en mannen die bij rijke families werkzaam waren, moesten uiteraard opdraven tijdens het kerstfeest. Iemand moest tenslotte dienstdoen als kamermeisje, butler, kok, kokkin of poetsvrouw. Om toch tijd te kunnen doorbrengen bij de eigen familie, gaven de aristocraten hun werkvolk op tweede kerstdag vrijaf. Om hun personeel te bedanken voor het

harde werk, overhandigden heel wat rijken aan hun dienstvolk een geschenk in de vorm van een doos. Hierin zat standaard een bijkomende financiële bonus en, soms ook, de restjes van de luxueuze kerstmenu.

Doorheen de tijd werd Boxing Day een festiviteit voor alle sociale lagen. Ook de middenklasse en de hogere klasse gingen op 26 december cadeaus uitdelen. Geschenken die in de dagen rond kerst onder de kerstboom waren gelegd. Alles wat van waarde is, is weerloos. Ook Boxing Day viel gaandeweg ten prooi aan toenemende commercialisering. Ook zonder de platte Amerikaanse commercie rond de Kerstman, was dit het geval. Boxing Day wordt niet alleen in het Verenigd Koninkrijk gevierd. Tal van landen behorend tot de Commonwealth doen mee. Geschenken worden ook op deze dag uitgepakt in onder meer Nieuw-Zeeland, Australië en Canada.

Hysterische kooplustigen De toegenomen koopmansgeest heeft het gedrag van de Britten danig veranderd en aangetast. Op 26 december mogen de banken dan wel dicht zijn, de pinautomaten zijn werkzaam en de winkelcentra zijn geopend. Duizenden en duizenden Britten bestormen op tweede kerstdag de shoppingmalls, voor hun zoektocht naar het perfecte presentje. De toestanden zijn gekker en gekst. Zo stonden deze week de eerste kooplustigen om 2 uur ’s nachts reeds aan te schuiven voor de toegangsdeuren van bijvoorbeeld ‘Westfield shopping Centre’, in Londen. Om 5 uur ’s ochtends zwaaiden de deuren open. Mensen werden nog net niet vertrappeld. Dit jaar kochten de Britten, op 26 december alleen, voor meer dan 55 miljoen ponden (65.000.000 euro) aan cadeaus. Vooral luxueuze handtassen waren dit jaar in trek, bleek uit de verkoopcijfers. Een normaal begaafd mens vraagt

IOC Een bekendere figuur, omwille van de woelingen bij dat comité, is de Duitser Thomas Bach bij het IOC. Ook Michael Sommer schopte het tot internationale leider, als hoofd van de wereldvakbond. Bach en Sommer zijn belangrijker dan Wissmann, want de autonijverheid is in een helse internationale wedijver verwikkeld en OICA beslist over technische en agendakwesties zonder aan grote strategieën tijd te kunnen of te willen besteden. Hoe hoger geklommen wordt in een wereldorganisaties, hoe meer er meningen moeten gekoppeld worden. Er moet

Geen politiek gevoelige thema’s Vandaag wordt er niet bij stilgestaan, maar dat La Grande Vadrouille in 1966 uitkwam, was allesbehalve evident, zo’n twintig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Was het wel verantwoord een komische film uit te brengen over die bloedige periode? Toen werden er weinig vragen bij gesteld en dat was te danken aan regisseur Gérard Oury.

Hij vermeed zoveel mogelijk gevoelige politieke thema’s. Hij zou het nochtans gekund hebben, want Oury is van joodse origine. Maar over de Jodenvervolging is in de film niets te zien of te horen. Laat staan van de Holocaust. Wel is het zo dat de uitroeiing van de Joden in de jaren zestig nog geen centraal deel uitmaakte van de historiografie van de Tweede Wereldoorlog.

Ook over het verschil tussen bezet Frankrijk en het ‘Vrije Frankrijk’ wordt niet veel uitgeweid. De Franse personages zijn wat blij als ze in ‘Le France Libre’ terechtkomen en zo ontsnapt zijn aan de Duitsers. Dat ze daarmee onder de jurisdictie van het collaboratieregime van Vichy zullen vallen, wordt niet vermeld.

Die periode was toen taboe voor vele Fransen. De Gaulle was nog president en toen moest vooral de indruk worden gewekt dat alle Fransen verzetshelden waren.

Salan

engeland zich af waarom de Britten niet eerder naar de winkels trekken voor hun aankopen. Waarom wachten tot Boxing Day? De verklaring ligt eigenlijk voor de hand. De winkelcentra geven op tweede kerstdag grote kortingen op hun koopwaar. De liefde gaat op kerstavond door de maag, op Boxing Day loopt de liefde via de portemonnee. Toch hoeft de dolle koopdag niet te horen tot ‘het nieuwe normaal’. Steeds meer winkelketens bieden de jongste jaren voor de kerst al kortingen aan. Ook de opkomst van het internet, met het onlinewinkelen, zorgt ervoor dat steeds meer Britten voor de 26e hun cadeaus al gaan inslaan.

Ieren stenigen Draait Boxing Day dan uitsluitend rond het uitgeven van hopen geld? Niet als het van de Ieren afhangt. In Ierland staat Boxing Day bekend als St. Stephen’s Day. Verwijzend naar de Heilige Stefaan die destijds gestenigd werd omdat hij geloofde in Jezus Christus. De Ieren spreken ook veelvuldig over Wren’s Day, verwijzend naar het vogeltje dat bij ons bekend staat als het winterkoninkje. De legende wil dat op 26 december jacht dient gemaakt te worden op die vogeltjes. Ook de vossenjacht kende lange tijd een hoogtepunt op tweede kerstdag, maar in 2004 werd beslist zowat alle vormen van vossenjacht illegaal te maken. Desalniettemin worden jaarlijks, overal in het Verenigd Koninkrijk en de Ierse Republiek, honderden (illegale) jachten, met drijfhonden, georganiseerd tijdens Boxing Day. De linkse wereldverbeteraars hebben hun handen meer dan vol op tweede kerstdag: zich enerzijds verzetten, als groene dierenvrienden, tegen de vossenjacht én anderzijds het gevecht aangaan met de hordes kooplustigen die de kapitalistische tempels, zijnde de winkelcentra, overspoelen.

LvS

Bei uns in Deutschland

geharmoniseerd worden, en wat begint als een stoere gedachte of een koen voorstel verwaait al snel tot een slappe doorslag. Zo is bijvoorbeeld Matthias Wissmann in theorie de hoogste spreker van de autonijverheid, maar hij wordt overklast door de chef van Daimler, Dieter Zetsche, want die leidt het Europese samenwerkingsverband van de producenten en is de eerste gesprekspartner van de Europese Unie. Volgens de vereniging Lobbycontrol, die de doorzichtigheid van verenigingen en hun vertegenwoordiging in Brussel natrekt, staan bij zes van de tien belangrijkste economische brancheverenigingen Duitsers aan het hoofd.

Heinrich Haasis, de voorganger van de huidige voorzitter van de Duitse Sparkassenverein, Georg Fahrenschon, leidt sedert 2012 het World Savings Bank Institute, de wereldvereniging van spaarkassen. Dat WSBI heeft een belangrijk kantoor in Brussel, en is bovendien bevoegd voor Afrika en Azië. Als zijsprongetje was hij de jongste tijd eveneens op Cuba waar een nieuwe economische wind de kop opsteekt. De opdracht van Heinrich Haasis is om regeringen van Havana tot Washington duidelijk te maken dat spaarkassen een ander financieel vehikel zijn dan banken en zij dus moeten kunnen aanspraak maken op lichtere regulering, zo niet buigen zij door onder de reglementitis en de kosten die deze meebrengt. Het waren vooral Amerikaanse investeringsbanken die in 2008 de zware financiële crisis veroorzaakten, niet de eerder schuchtere bloemen die spaarkassen zijn. Het is geen toeval dat een Duitser de WSBI presideert, want de oosterbuur is bekend en getekend door zijn grote spaarkassen die een essentiële rol spelen in ‘s lands economie.

Traditie Duitsland trekt internationaal voorwaarts op terreinen waar

FRANKRIJK

de Duitse tanks in de film eigenlijk van recentere Amerikaanse makelij. Op de achtergrond zie je hoogspanningsmasten, maar in 1942 bestonden die nog niet. En wanneer Louis de Funès door de Duitse majoor Achbach wordt ondervraagd, dan zegt hij dat hij in 1914 is geboren. Dat klopt voor de echte Louis de Funès, maar het personage in de film zou dan 28 jaar zijn. Terwijl De Funès op dat moment een vijftiger is.

Right or wrong

Duitsers veroveren internationale zitjes In 2016 heeft Duitsland meer internationale voorzitters dan ooit tevoren. De reputatie van de oosterburen zit in de lift. Duitsland is een voorland geworden en meer Duitsers bezetten bestuurszetels. Autobons Matthias Wissmann zal de voorbije dagen met bijzondere aandacht het voorlopige rapport van de commissie van het Europees Parlement over Dieselgate hebben gelezen.

Hij was niet enkel voorzitter van het Duitse Automobilindustrieverband (VDA), en de man die gedurende bijna tien jaar voor de branche de kolen uit het vuur haalde in de Berlijnse regeringswijk, hij is ook sedert de herfst van 2016, en dat gedurende twee jaar, de president van het internationale verbond van autoproducenten, OICA. Het Parijse hoofdkwartier van het OICA coördineert bijvoorbeeld de agenda van de autobeurzen, zodat de Automesse van Frankfort niet samenvalt met het autosalon van Genève en de Detroit Motor Show. Bij OICA wordt een hartig woordje gepraat over Dieselgate, het gesjoemel met de meetapparatuur en de afstelling van onder meer de Duitse dieselwagens.

9

Het nabije buitenland

29 december 2016

DUITSLAND

het traditioneel expertise heeft. Een sector die niet meteen in uw gedachten zal opduiken, is het bibliotheekwezen. Duitsers lezen, ontlenen, hebben grote en prima functionerende openbare bibliotheken. Claudia Lux, voormalig hoofd van de Zentral- und Landesbibliotheek Berlin, werd in 2007 gekozen als voorzitster van de IFLA, een netwerk van internationale bibliotheekverenigingen met zetel in Den Haag. Nog een Duitse chef in een op het eerste gezicht slappe branche, is Roland Mack. Hij zit de IAAPA voor, het verbond van vrijetijdsparken. Ontspanning, “entertainment”, is, zeker in het Westen, big business. Mack, zelf eigenaar van een pretpark, het Europapark in Rust, Baden-Würtemberg, is een belangrijk persoons.

De bibliotheken worden internationaal geleid door een vrouw.

Ook een Frau, met name Monika Christmann, is nu één jaar presidente van de wereldvereniging van wijnproducenten (OIV) met zetel in Parijs. Christmann is een drankentechnoloog en oenoloog en vertegenwoordigt de belangen van wijnboeren uit 45 landen die samen 80 procent van de internationale wijn voortbrengen. De Duitsers, denk aan de Duitse reisreuzen die de voorbije jaren de Vlaamse reisbedrijven, ooit een groeibranche met West-Vlaamse wortels, opslorpten, zijn straf in vliegen, spelevaren, vakantiewoningen verhuren, dus zal het u niet verbazen dat tot in maart van 2016 Michael Frenzel van TUI, de nummer 1 was van de World Travel & Tourism Council in Londen.

Duitsland brengt slimme mensen voort en is de vierde belangrijkste financier van de Verenigde Naties, wat het land wil vertaald zien in de aanwezigheid van Duitsers die meebeslissen over het aanwenden van de centen bij de VN en hun dochters.

En dat lukt.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

29 december 2016

medialand Van socialisten geen kwaad woord Freddy Willockx stapt uit de politiek. In de media blikte men graag terug op zijn – bijzonder lange – carrière, en bij een politicus die lange tijd een nationale rol heeft gespeeld, is dat maar normaal ook. Wat wij echter niet zo normaal vinden, is dat de donkere kantjes uit die carrière vrijwel nergens ter sprake kwamen. Freddy Willockx was immers ook betrokken bij het Agustaschandaal van weleer, en kocht met het “verbrande” geld een participatie in de regionale krant Het Vrije Waasland. Naar zijn smaak had die krant een te grote CVP-stempel, en daar moest volgens hem dringend iets aan gedaan worden. Geen enkele journalist die dat vandaag nog het vermelden waard vindt, maar o wee als Bart de Wever een onverkwikkelijk woord over de media uitspreekt!

ARD stelt “Tatort”-aflevering uit Als gevolg van de aanslag in Berlijn heeft de ARD besloten een aflevering van de misdaadserie “Tatort” met een kleine maand uit te stellen. Oorspronkelijk was men van plan komende zondag de aflevering “Sturm” uit te zenden, maar omdat die eindigt met een zelfmoordaanslag door een islamist, zal ze pas op zondag 29 januari uitgezonden worden.

In eerste instantie had men nog gedacht vast te houden aan de oorspronkelijke planning. Maar bij nader inzien kwam men tot het besluit dat die aflevering zo kort bij de aanslag van 19 december toch iets te gevoelig lag, in het bijzonder bij de slachtoffers, familie en vrienden, de nabestaanden.

Volker Herres, programmadirecteur van de ARD, stond er wel op de inhoud van de aflevering op zich te verdedigen. Een serie als “Tatort” moet nauw aansluiten bij de maatschappelijke werkelijkheid, en jammer genoeg hoort daar moslimterrorisme bij.

En we vrezen dat dat nog een tijdje zo zal blijven.

Geen sneeuw in de Alpen Het is een klassieker aan het begin van de kerstvakantie: een kort item in het journaal over het gebrek aan sneeuw in de Alpen, gelardeerd met beelden van sneeuwkanonnen en skiërs op een dunne witte strook opgespoten sneeuw tussen de bruine bossen. Ook het interview met een vakantieganger die vindt dat kunstsneeuw meer op ijs dan sneeuw trekt, en niet zo goed skiet, ontbrak deze keer niet.

Eerlijk gezegd, we hebben nooit anders geweten, en ons geheugen reikt toch tot het midden van de jaren tachtig. In de Alpen ben je nu eenmaal nooit zeker van sneeuw vóór pakweg midden of eind januari. Het zou veel groter nieuws geweest zijn

Film als er dezer dagen wel al overvloedig sneeuw zou liggen. We voorspellen nu al met redelijke zekerheid dat er ook volgend jaar nog geen sneeuw in de Alpen zal liggen bij het begin van de kerstvakantie. Ondertussen hopen we dat niet één van onze lezers zich dit jaar laten vangen heeft, of tenminste wist waar hij of zij naartoe ging. En anders: dit stukje uitknippen en bijhouden tot volgend jaar!

Trump nu al “slechtste president ooit” Wordt het niet stilaan tijd dat een psychologisch bijstandsteam neerstrijkt op de redactie van De Standaard in Groot-Bijgaarden? Wij hebben immers ernstige vragen bij de geestelijke gezondheid van een aantal van De Standaard-medewerkers sedert de verkiezing van Donald Trump.

Neem nu Steven de Foer, redacteur Buitenland op de krant.

Afgelopen week concludeerde hij – een volle maand vóór de inauguratie – dat Donald Trump de slechtste Amerikaanse president ooit is. En wij die dachten dat Richard Nixon de slechtste ooit was. Neen, wacht, Ronald Reagan was de slechtste.

Of was het George Bush? Of nog slechter: zijn zoon George W. Bush. Steven de Foer tapt met andere woorden uit het bekende links-journalistieke vaatje dat de geschiedenis zal oordelen dat de pas verkozen Republikeinse president de slechtste ooit zal zijn. Feit is echter dat de geschiedenis vandaag oordeelt dat Ronald Reagan één van de meest vooruitziende presidenten ooit was, en dat het eerder de recente Democratische presidenten zijn (Jimmy Carter bijvoorbeeld, maar ook Bill Clinton en in ieder geval Barack Obama) die miskleunen van formaat waren. Pijnlijk.

Bovendien velt Steven de Foer zijn oordeel op basis van enkele recente uitlatingen van Donald Trump. Dat er echter een periode vóór de inauguratie is, waarin een president-elect nog redelijk vrij zijn echte mening kan ventileren, en een periode nà de inauguratie, waarin elke presidentiële zin minstens vijftien keer afgewogen wordt door een batterij stafmedewerkers, daar heeft Steven de Foer blijkbaar geen weet van. Evenmin dat een president, eens ingezworen, volledig vastgeklonken zit aan de geopolitieke belangen van de VS. Maar, misschien is het Steven de Foer er niet om te doen zijn lezers harde feiten en een correcte achtergrond bij te brengen: zijn persoonlijk meninkje over hoe slecht en idioot die Donald Trump wel is, dat is natuurlijk veel en veel belangrijker.

De Trump in elk van ons Steven de Foer is overigens de enige niet die last heeft van linkse bijziendheid. Het kerstessay van De Standaard van dit jaar is van de hand van hoofdredacteur Karel Verhoeven, die het gaat hebben over “de Trump in ieder van ons”. Ja, waar is de tijd dat Manu Claeys zijn kerstessay “het Vlaams Blok in ieder van ons” voor die krant mocht schrijven.

De schuldbekentenissen dat wij, blanke mensen, belast zijn met een absolute erfzonde – vroeger een beetje Vlaams Blok zijn, vandaag wat op Donald Trump lijken – zijn een populair thema bij de linkse weg-met-onsjournalisten. Dat wij graag toch nog een beetje Kerstmis zouden willen vieren zonder onmiddellijk minstens een moslim of een vluchteling uit te moeten nodigen, is natuurlijk vreselijk onverdraagzaam. En dat terwijl we zelf al een slecht geweten moeten hebben omdat we onze islamitische landgenoten willen verhinderen hun schapen onverdoofd te slachten voor het Offerfeest, om nog maar te zwijgen over de vele oproepen toch maar eens mee te doen aan de ramadan.

Aan een moslim mag je nog niet vragen dat hij afstand zou nemen van moslimterrorisme, maar zelf moeten we voortdurend onze schuld belijden dat we allemaal kleine Vlaams Blokjes en kleine Trumpjes zijn. Een mens vraagt zich af hoe het toch komt dat de media het afgelopen jaar noch de Brexit noch de verkiezing van Donald Trump zagen aankomen.

Afscheid van ‘Op het Noorderterras’ Het was ergens midden november dat ik een telefoontje kreeg van mijn medewerker TdW, schrijver van de wekelijkse rubriek ‘Op het Noorderterras’ op bladzijde 16. Het was even slikken, toen hij meedeelde dat hij eind december met zijn rubriek ging stoppen. De inspiratie was wat zoek, de leeftijd begint zijn tol te eisen, en de gezondheid begint een rol te spelen. Tdw is één van mijn oudste medewerkers, de 80 voorbij.

U leest vandaag zijn laatste bijdrage, waarin hij afscheid neemt van de lezers. En ik weet dat heel veel lezers elke week eerst “Op het Noorderterras” lazen vooraleer een andere bladzijde open te slaan. Ik ben er dus zeker van dat zijn rubriek zal gemist worden.

Tdw werd op 28 januari 1934 in Antwerpen geboren. Achttien jaar later is hij de jongste onderwijzer in Vlaanderen en begint hij een lange loopbaan. Hij schrijft voor zijn eigen leerlingen allerlei verhaaltjes... Het weekblad Zonnekind bestaat nog niet. Vanaf 1965 wordt hij regelmatig medewerker aan Zonnekind. Vier jaar later volgen twee Vlaamse Filmpjes, één Historisch Verhaal en een eerste eigen jeugdboek.

En er volgen er nog. In totaal schrijft hij 24 kinderboeken, 44 jeugdboeken, 20 Vlaamse Filmpjes, 10 Historische Verhalen en 52 leesboeken voor beginnende lezertjes. In totaal 150 titels.

In 1988 mag hij van een welverdiend pensioen gaan genieten als onderwijzer, maar stilzitten is niet aan de orde. Hetzelfde jaar “mag” hij voor ’t Pallieterke enkele bescheiden bijdragen leveren. Pas in 1995 krijgt hij van Jan Nuyts, toenmalig hoofdredacteur, zijn vaste rubriek ‘Op het Noorderterras’, al was dat in het begin ‘Op het Zuiderterras’.

Wie kan rekenen, beseft onmiddellijk dat TdW meer dan 1.000 bijdragen heeft afgeleverd in al die jaren (alleen al

voor het Noorderterras’). Maar hij schreef ook jarenlang de rubriek “Kroongetuige”, met in de hoofdrollen Wiske van het Falconplein, Fik de gepensioneerde, Ivo de reisleider en Pieter de onderwijzer,.

Twee jaar geleden selecteerde hij, op mijn vraag, 52 verhalen van ‘Op het Noorderterras’ en die werden in boekvorm uitgegeven door ’t Pallieterke. Het goede nieuws is dat we, naar aanleiding van dit afscheid, beslist hebben een nieuw boekje samen te stellen en uit te geven, met opnieuw 52 verhalen.

Ergens in het voorjaar zal dat boekje van de persen rollen.

Ingewijden hebben aan de hand van bovenstaande informatie allang kunnen achterhalen wie achter die TdW schuilgaat. En ik mag met zijn toelating zijn naam onthullen: Jo Briels.

Jo is niet alleen een begenadigd schrijver, hij was bovenal een enthousiaste medewerker die elke week stipt zijn kopij binnenleverde; ik kon er letterlijk mijn uurwerk op gelijkzetten.

Laat me dus eindigen met een welgemeende “dank u wel, Jo” voor die jarenlange samenwerking en die honderden leuke teksten. Duizendmaal dank.

K arl van C amp

Hoofdredacteur ‘t Pallieterke

PS: wie meer over Jo Briels wil weten, verwijs ik graag naar zijn webstek: www.jobriels.be

Corruptie is er overal

Bacalaureat

De Roemeense regisseur Cristian Mungiu kreeg enkele jaren geleden op het Filmfestival van Cannes de Gouden Palm voor zijn ijzersterke abortusfilm “4 Months, 3 Weeks and 2 Days” (ik gebruik de Engelse titels om het gemakkelijk te houden).

Een verrassing, maar met “Bacalaureat” bewijst Mungiu niet alleen zijn talent, maar ook zijn aanhoudende keiharde doorlichting van de Roemeense samenleving. Al is er niet veel nodig om de personages en gebeurtenissen in een universele context te zetten.

Hoofdpersonage is Romeo, een dokter die zich heeft voorgenomen niet mee te doen aan de algemeen heersende corruptie en gewoon de geldende tarieven aanrekent. Maar als zijn 18-jarige dochter wordt aangerand op de vooravond van een examen dat haar de mogelijkheid zou geven in Londen te gaan studeren en ze, compleet overstuur, niet in staat is daaraan deel te nemen, gooit hij zijn idealen overboord. Hij spreekt zijn contacten aan om zijn dochter alsnog op de lijst te krijgen in ruil voor een wederdienst.

Het is een verhaal van alle tijden en van overal ter wereld. Hoe integer ook, en hoezeer men zich wil afzetten tegen een heersende mentaliteit, er is altijd wel een situatie waarin je met de rug tegen de muur staat en de idealen het moeten afleggen tegen het ‘systeem’. In een realistische stijl dwingt Mungiu de toeschouwer om – in de morele impact van de gebeurtenissen – een standpunt in te nemen.

Maar hij gaat nog verder. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat Romeo, door wat hem overkomt, niet langer gelooft in de toekomst van zijn land. Mungiu mag dat dan in een Roemeense context zetten, de boodschap is duidelijk: wie het goed meent, krijgt de hardste klappen. Elke dag moet je vaststellen dat de wereld (grotendeels) toebehoort aan diegenen die een loopje nemen met rechtvaardigheid en de waarden die ons dierbaar zijn. Dat knaagt, dat doet pijn.

Mungiu maakt die pijn voelbaar en daardoor kruipt zijn film langzaam maar zeker onder je huid. “Bacalaureat” is niet bepaald een optimistische visie op mens en samenleving, maar het is wel een dwarsdoorsnede van de wereld waarin we leven.

K.T.

Filmboek

Hollywood Boulevard Als je zou vergeten zijn voor je geliefden een geschenk onder de kerstboom te leggen, dan blijft er nog een ultieme kans dat recht te zetten met Nieuwjaar. En waarom zou je dan niet voor een keer een filmboek geven? Er verschijnen niet veel Nederlandstalige boeken over film, maar sinds enkele weken ligt ‘Hollywood Boulevard’ in de winkel.

Schrijver ervan is Steven de Foer. Die was een tijd de filmcriticus van dienst bij De Standaard, maar zag het – naar eigen zeggen – niet zitten elk jaar opnieuw het filmcircus van Cannes in te duiken en nog minder om elke week verslag uit te brengen over films die hem nauwelijks interesseren. Hij schrijft nog altijd voor De Standaard, maar vooral artikels met een meer culturele of maatschappelijke invalshoek. Zijn interesse voor film is echter gebleven.

In zijn boek schetst hij portretten van een veertigtal iconen van de Amerikaanse cinema. Aanleiding is zijn vaststelling dat het jonge publiek massaal naar Amerikaanse films gaat kijken, maar nauwelijks iets afweet van het glorieuze verleden van Hollywood. Dus besloot hij daar wat aan te doen. Niet met het schrijven van een droge filmgeschiedenisles, wel met een combinatie van biografieën, anekdotes, schandalen (die zijn er genoeg geweest in Tinseltown) en films die zijn appreciatie hebben. M.a.w., meer vulgariserend dan academisch.

De Foer schrijft goed; zijn werk leest vlot. Hij vertelt niets nieuws – ik kan zo in mijn filmbibliotheek duiken om alles terug te vinden waarover hij het heeft – maar het is geen slaafse kopie geworden.

Het is een poging om de filmgeschiedenis dichter bij het jonge bioscooppubliek te brengen, en hij is nooit verlegen om een eigen mening te verkondigen. Zo zet hij (terecht) Chaplin op een voetstuk, maar dat hij Laurel & Hardy (den dikke en den dunne) minimaliseert, kan er moeilijk in bij mij. Misschien moet De Foer dringend hun (vooral de korte) films maar eens herbekijken.

Al zou hij ook tijd kunnen steken in een boek over het (grote) verleden van de Europese cinema, want daar valt ook wat over te vertellen.

K.T.

Op de praatstoel

29 december 2016

11

Praten met Eddy Bruyninckx

“Ik wil geen schoonmoeder spelen, maar de haven kan op mij blijven rekenen” In het Brasschaatse Sint-Michielscollege, waar hij zijn ‘middelbare’ deed, werd hulde gebracht aan havenbaas Eddy Bruyninckx. Die gaat per 1 januari met pensioen. Zowat heel de Vlaamse politieke, maritieme en industriële wereld was aanwezig. Eddy Bruyninckx noemde het leiden van de haven “de mooiste job in Vlaanderen”. Dat hij Vlaanderen en niet België vernoemde, wijst op zijn Vlaamse gezindheid.

Havens van het Antwerpse formaat en de bijhorende activiteiten in ons land zijn overigens een haast uitsluitend Vlaamse aangelegenheid. Bij Bruyninckx betekent dat niet slechts een verwijzing naar het Vlaamse vaderland, maar ook een gehechtheid aan de tradities en aan de heimat.

Voor hem is die heimat de Antwerpse Polder, waar hij geboren werd (Stabroek, 14 maart 1951). En het gezin dat hij samen met zijn vrouw Lieve opbouwde. Het was dan ook geen verrassing dat de huldiging geopend werd door de drie kleinste kleinkinderen. Die zetten dansend het feest in, tot zichtbare ontroering van hun opa.

Zoon Roel noemde de avond “het afscheid van een monument”. MSC-topman Maurizio Aponte – baas van MSC, de grootste klant van de haven – onderstreepte de dienstverlening die het Havenbedrijf steeds dankzij “captain” Bruyninckx leverde.

De echte laudatio werd uitgesproken door havenschepen Marc van Peel, die in standupcomedystijl voorspelde dat hij “Eddy Bruyninckx na 1 januari niet ’s avonds scrabble ziet spelen”. Hij vertelde ook dat er vaak parlementaire interpellaties gebeurden die geïnspireerd waren door de “havenbaas” en dat de antwoorden van de ondervraagde ministers even goed van zijn hand waren. Van Peel onthulde ook dat Bruyninckx niet terugkeert naar de “dorpspolitiek” van Kapellen, waar hij ooit CVP-schepen was en dat “Dirk van Mechelen dus gerust kan zijn”.

Vermelden we nog dat Bruyninckx ook via videoboodschappen in de bloemen werd gezet door onder meer de Antwerpse burgemeester Bart de Wever, de Kapelse oud-burgemeester Jacky Buchmann, parlementsvoorzitter Jan Peumans, vicepremier Kris Peeters (die aanwezig was in het kader van zijn verhuis naar Antwerpen) en tal van topmensen uit de haven. Dat de Nederlandse Karla Peijs aanwezig was, en topmensen van de omliggende havens, was het bewijs dat Bruyninckx vriendschap verkreeg in binnen- en buitenland. Niet het minst bij onze noorderburen, die aanvankelijk niet zo happig waren om concurrent Antwerpen de uitdieping van de Schelde te gunnen. ‘t Pallieterke: hoe ben je erin geslaagd de Nederlanders zover te krijgen?

Eddy Bruyninckx: “Het is een jarenlange strijd geweest die ik samen met onder meer Wivina de Meester heb gevoerd. Die draaide niet alleen rond de Nederlandse overheid

en politici, maar ook en vooral om de mensen langs de waterkant, de Schelde-oevers waar vooral de boeren tegen bleken te zijn.

Zij waren en zijn er immers van overtuigd dat, omwille van de verdieping, hun landbouwgronden moesten teruggegeven worden aan het water, de zogenaamde ontpoldering. Het symbool daarvan is de Hedwigepolder die in Zeeuws-Vlaanderen ligt, vlak tegen de Vlaamse Prosperpolder (reeds onder water gezet, red.).

De Hedwigepolder moet volledig ontruimd worden. Dat steekt bij de mensen, ook bij nietboeren en bij een massa Nederlanders en Vlamingen die er niet direct bij betrokken zijn.

Ik ben vele avonden in dorpen en steden langs de Schelde in Nederland gaan uitleggen dat niet de vaart van grote schepen naar Antwerpen oorzaak is van de “ontpoldering”, maar simpelweg de eis van Europa om de Schelde weer zijn natuurlijk verloop te geven.

Dat is ook bevestigd in gemeenschappelijke

wen hun velden trouwens evenzeer als (goed onderhouden) boerennatuur. Maar de overheid zit met reglementeringen op Europees en Vlaams gebied.” ‘t Pallieterke: ja, maar de boeren in de Waaslandhaven en Doel verweren zich, en ze halen telkens weer op juridisch gebied hun slag thuis.

Eddy Bruyninckx: “Inderdaad, Jan Creve van Doel 2020 is een volhardend man. Hij heeft de hulp van succesvolle publicisten als Chris de Stoop en van goede juristen. Doel, dat een spookdorp is geworden en nog slechts enkele bewoners telt, spreekt natuurlijk tot de verbeelding via de media. Maar wie wil daar nog wonen, te midden van de haven, de industrie en de atoomcentrale?

Bovendien heeft de haven het terrein waarop het dorp ligt en de landbouwgronden nodig om uit te breiden. Anders is de aanleg van het Saeftinghedok en de Saeftinghezone, volgens de huidige plannen, niet mogelijk. Meteen moeten ook poldergehuchten als Rapenburg en Ouden Doel verdwijnen.

Wij hebben nu een inspraakronde gecreëerd om alternatieven aan te duiden, maar heel veel is er niet om te vervangen. Zo’n 25 voorstellen werden weerhouden, het ene al realistischer dan het andere.

Van het verleggen van het Saeftinghedok met het behoud van Doel tot de uitbreiding of aanpassing van terminals op andere plaatsen. Er zijn ook minder haalbare alternatieven, zoals het weghalen van de Berendrecht- en Zandvlietsluis, zodat een deel van het Kanaaldok onderhevig wordt aan het tij, al zou dat bijvoorbeeld veel geld kosten. Er is nu een consultatiefase lopende. Het brede publiek kan daarin tot 18 januari 2017 opmerkingen formuleren of ook nog eigen voorstellen doen. Tegen midden 2017 wil Vlaanderen tot een voorkeursbesluit komen. En ook hier moeten denkelijk compensaties gevonden worden onder de vorm van ‘kunstmatig te creëren natuur’, zoals dat heet.”

Wanneer we dit interview maken, zit Eddy Bruyninckx nog als CEO van het Antwerps Havenbedrijf op de negende verdieping van de reusachtige ‘diamant’ aan het Zaha Hadidplein in de haven. Hij is er terecht erg trots op want hij heeft de realisatie ervan mee mogelijk gemaakt. “Spijtig dat de Lange Wapper er niet bij ligt”, merkt iemand van het gezelschap op. De gastheer zegt niet ja, maar ook niet nee.

Hij betreurt het wel dat de zaak van de Oosterweelverbinding nu al bijna twintig jaar aansleept. Erg belangrijk voor de haven, vooral voor het vervoer van containers in oostelijke richting. Hoe dat moet verlopen, nu het Deur-

“Fernand Huts en ik hebben samen in een gondel van het grote rad, met ons tweeën, een dronk uitgebracht op het succes van de Antwerpse haven en van Katoen Natie.

Is dat niet mooi?”

Vlaams-Nederlandse studies en op congressen, onder meer in Middelburg waar de haven jaarlijks deelneemt aan de ‘Oesterdag’. ‘t Pallieterke: uw roots liggen in de Polder. Doet het je niets dat de laatste polderlandschappen (onder meer in Berendrecht de Opstalpolder) verdwijnen?

Eddy Bruyninckx: “Dat doet mij inderdaad pijn, maar wat het aangehaalde voorbeeld betreft, zijn we bezig een alternatief te zoeken dat iedereen tevreden kan stellen. Ik weet het: neem een boer zijn land af voor een fabriek of voor een dok, en bezorg hem daarvoor een billijke vergoeding, hij zal er begrip voor hebben en er zich bij neerleggen.

Want dat brengt werk mee en economische vooruitgang. Maar pak hem geen grond af voor de aanleg van een ‘natuurgebied’, want dan komt hij in opstand. Boeren (en de meeste buitenmensen) moeten niets hebben van wat zij “kunstmatig groen” noemen. Zij beschou-

ganckdok op volle toeren begint te draaien na de verhuis van MSC uit het Delwaidedok, blijft ook Bruyninckx een kopzorg. Zelfs nu hij met pensioen gaat. ‘t Pallieterke: is het afvoeren van de Lange Wapper geen gemiste kans?

Eddy Bruyninckx: “Een van de belangrijkste bekommernissen gaat over het tijdig voorzien in de zogeheten “Westelijke Ontsluiting”, die er samen met en liefst voor het Saeftinghedok moet komen. Onder meer mijn opvolger zal daar eveneens mee geplaagd worden. Maar ik wil geen schoonmoeder spelen over Jaak. Hij mag mij altijd bellen of roepen voor toelichting, achtergrondinformatie of advies. Daarvoor zal ik steeds beschikbaar zijn.” ‘t Pallieterke: ligt de haven in een wurggreep van de ‘natuurliefhebbers’?

Eddy Bruyninckx: “Sommigen die zich natuurliefhebbers noemen, verschuilen zich

in overdreven mate achter “Europa” en leggen de klemtoon op vogelrichtlijnen en habitats. Wij liggen evenwel niet in een wurggreep van de milieugroepen, maar wij willen een duurzame haven zijn die zich inspant voor het behoud van zoveel mogelijk groen en voor een gezonde omgeving. Trouwens, ik wil doen opmerken dat in het Europees Parlement niemand met succes tegen de regels opkomt, die inderdaad vaak te hard zijn. Liggen de Europese parlementsleden dan ook allemaal onder de knoet van de natuurliefhebbers?” ‘t Pallieterke: is de haven niet de oorzaak van de files, en kunnen het spoor en de binnenvaart geen alternatief zijn?

Eddy Bruyninckx: “Inderdaad, de perceptie is dat de haven de oorzaak is van de files.

In en om Antwerpen. Nochtans is de haven niet de grootste oorzaak van bijvoorbeeld de drukte op de Antwerpse Ring. Dat hebben doorgedreven tellingen aangetoond. Maar, ik herhaal het, er mankeert nog veel aan het verloop van onze wegen. De ergerlijke vertraging inzake Oosterweel, veroorzaakt door besluiteloosheid en geknoei in het verleden, kan niet in een handomdraai veranderd worden.”

Eddy die jarenlang beheerder van de NMBS was, heeft er alles aan gedaan om meer containers door de spoorwegen te laten vervoeren. De Liefkenshoek-spoortunnel werd mede onder zijn impuls aangelegd. Maar de beoogde cijfers werden niet behaald. Dat komt omdat een container die per wagon vervoerd wordt, in de meeste gevallen toch gebruik moet maken van een of meer trucks voor aan- en afvoer. En ook het probleem van de IJzeren Rijn blijft aanslepen. Dat is de kortste spoorverbinding tussen Antwerpen en het Ruhrgebied. Intussen hebben de Nederlanders hun Betuwelijn.” ‘t Pallieterke: op de Rechteroever, de Antwerpse Polder, heeft de haven veel minder tegenstand gekregen dan in de Waaslandhaven…

Eddy Bruyninckx: “Ik heb als directeurgeneraal van de haven niet de tijd van onteigeningen en afbraak meegemaakt, niet de sloop van de dorpen. Van mijn voorgangers hoorde ik echter wel dat de gestelde eisen van het Polders Actiecomité heel aannemelijk zijn geweest: een huis voor een huis en land om (vruchtbaar) land.

Wie kan daar iets tegen hebben? Maar van een stilleggen van werken, gedurende maanden, zoals dat gebeurde aan de overkant met het Deurganckdok, is nooit sprake geweest.

Dat tast alleen maar in de zakken van de mensen en van de gemeenschap.” ‘t Pallieterke: is uw verhouding tot natiebaas Fernand Huts niet slecht geweest voor de haven?

Eddy Bruyninckx: “Fernand Huts heeft lang getracht een grote containerterminal te krijgen. Hij heeft voor de oostelijke kant van het Deurganckdok een zuiver aanbod gekregen, dat hij zonder meer geweigerd heeft. Ook zijn containerterminal in Zeebrugge sloeg niet aan.

Hij is zich dan onverkort en met groot succes gaan inzetten op de logistiek. Zijn systeem om overal bij chemische fabrieken opslag te voorzien, kreeg veel bijval. Bovendien heeft hij van Katoen Natie een wereldbedrijf gemaakt dat naar zijn zeggen meer dan honderd vestigingen heeft en meer dan 11.000 mensen tewerkstelt.

Dat hij op een gegeven moment eiste dat de grote rederijen PSA en DP World boetes moesten betalen voor niet nagekomen omzet, heeft ons pijn gedaan. Als wij de boetes opgeëist hebben, dan waren onze grootste klanten wellicht naar de concurrentie getrokken, met alle gevolgen van dien. Wij hebben hem, voor wat zijn verplichtingen betreft, trouwens zijn boetes terugbetaald, maar hij wilde dit niet.

Hoe dan ook hebben wij persoonlijk altijd een redelijk goede verhouding gehad.

Toen de Kieldrechtsluis werd geopend, zaten wij toevallig samen in een gondel van het grote rad. En wij hebben met ons tweeën een dronk uitgebracht op het succes van de Antwerpse haven en van Katoen Natie. Is dat niet mooi?”

Staf de Lie

12

Cultuur

29 december 2016

Het Zesde Metaal

Podium

Het Zesde Metaal, de groep rond de in Antwerpen wonende West-Vlaming Wannes Capelle, stelde enkele weken geleden zijn gloednieuwe cd ‘Calais’ voor aan het publiek. Een nieuwe cd, een nieuwe manager en een eerste plaats in de top 100 van Radio 1, je komt al voor minder in de aandacht.

Er staan (slechts) negen liedjes op dit nieuwe schijfje, en het was allicht de bedoeling van de zanger-liedjesmaker dat er vele maatschappelijke boodschappen zouden meegegeven worden. Zonder enige twijfel is ‘Calais’ daarvan het duidelijkste voorbeeld. Lees of beluister de tekst aandachtig en je kan geen kant meer op. Althans, het is lang wachten in Calais, of beter, het was lang wachten daar.

Vlaamse kunst in Frans-Vlaanderen (4) Ten zuiden van Rijsel liggen drie steden met museumcollecties uit de tijd dat de Franse revolutionairen kunstwerken roofden uit kerken, abdijen en kloosters. In die verzamelingen is de Vlaamse kunst rijkelijk vertegenwoordigd.

Maatschappelijk geëngageerd In dezelfde trend kan men het lied ‘De vrede (weet je nog?)’ indelen. ‘Weet je nog hoe we van liefde leefden? We kwamen er ruim mee rond.’ Stille aanklacht tegen elk zijn leger, tegen elk zijn land, tegen elk zijn plannen onder het puin. Voor Capelle is het dringend tijd om te herbeginnen.

Nog duidelijker is de single die we geregeld op de radio horen, ‘Naar de wuppe’, in verstaanbaar Nederlands te vertalen als ‘om zeep’. Een behoorlijk ironische tekst rond positief en negatief, en een oproep om voort te doen ondanks de opwarmende aarde en de verkillende wereld. ‘Voordat we ons laatste kruit verschieten en het onvermijdelijke is gebeurd.’

Enkele andere titels zijn misschien minder direct en minder indringend en kunnen vanuit verschillende invalshoeken geïnterpreteerd worden. ‘Liefde’ is nu éénmaal voor iedereen een behoorlijk universele liedjestitel, net zoals ‘Paradis’ en ‘Achter zoveel jaar’. ‘Monsters’ is wellicht iets duidelijker, maar ‘Nie gezond’ is het dan weer helemaal niet. Een plaat die daarmee dus twijfel zaait.

Die twijfel kan men ook vanuit muzikaal standpunt krijgen. Er zit aanzienlijk minder muzikaal vuurwerk in de plaat dan je van een eventuele ‘protest-cd’ zou verwachten. ‘Naar de wuppe’ is nog stevig en opwindend, zwengelt stevig aan en jut op. Maar vele andere liedjes blinken uit in muzikale anonimiteit.

Een compromis te veel Het lijkt alsof Wannes Capelle met deze groep in een muzikaal keurslijf zit, en dat hij de creativiteit die hij in zijn teksten legt muzikaal niet echt volledig ingekleurd krijgt. De plaat klinkt afgeborsteld met weliswaar vele fijne klankjes en kleurtjes, maar zonder al te veel muzikale hoogtepunten en boeiend blijvende arrangementen.

Wellicht moeten we Het Zesde Metaal levend en wel op een podium zien en vooral ook proberen het dialect van de zanger te begrijpen en te verstaan. De taal klinkt aanstekelijk en erg poëtisch, maar dat mag natuurlijk niet ten koste gaan van de evidente tekstbeleving van een publiek uit een andere provincie.

Het staat buiten kijf dat Wannes Capelle een erg veelzijdig artiest is die zich niets aantrekt van goedkope compromissen en vanzelfsprekende oplossingen. Maar het was beter geweest als we zijn ‘je m’en foutisme’ op deze plaat hadden gehoord. Daarvoor klinkt ze ondanks alles toch veel te braaf en te vanzelfsprekend. Een compromis van de producer misschien. Maar GT dan toch een compromis te veel!

Arras Het Museum voor Schone Kunsten in Arras (Atrecht) is ondergebracht in de Sint-Vaastabdij, nadat die door de revolutionairen in beslag was genomen en nadien aan de stad verkocht.

Dat is de reden waarom ze, anders dan vele abdijen, niet is gesloopt. Zoals vele provinciesteden in Frankrijk kreeg Arras van Napoleon een museum met kunstwerken die ook vanuit het veroverde Vlaanderen werden aangesleept.

De selectie van de werken werd toevertrouwd aan Dominique Doncre, een lokaal schilder en leraar aan de tekenschool. Hij had in een atelier in Antwerpen gewerkt, wat blijkt uit zijn voorkeur voor de Antwerpse school. Er is mooi zestiende-eeuws werk van romanisten zoals Frans Floris en diens leerling Ambrosius Francken. Het museum toont een uitstekende kopie van ‘De volkstelling in Bethlehem’, van de hand van Pieter Brueghel de Jonge, naast andere realistische schilderijen uit de zestiende eeuw van onder anderen Gillis Mostaert en Cornelis Molenaer. Van Rubens bezit het museum ‘SintFranciscus ontvangt de stigmata’ (ca. 1610), dat uit de Recollettenkerk van Arras is geroofd.

Er zijn werken van Rubens’ medewerkers en leerlingen en heel wat Antwerpse genrestukken, van onder anderen Simon de Vos en Jacob van Es.

Douai Ook in Douai (Dowaai) was het een lokaal schilder die voor het op te richten museum een selectie maakte van de door de revolutionairen in beslag genomen kunstwerken. Degene die hij ‘zonder enig belang’ beschouwde, probeerde hij te verkopen. Daar waren nogal wat Vlaamse primitieven bij, waarvoor toen geen enkele koper gevonden werd. In 1818 vond een tweede poging plaats en werden ruim honderd werken verkocht, waarbij een ‘Toren van Babel’ van Bruegel. Eén van de opkopers van die geroofde kunstwerken was dokter Escallier, die in 1857 uit zijn verzameling 176 Vlaamse en Hollandse werken naliet aan het museum.

Zo is een aantal ‘waardeloze’ werken terug in het museum terechtgekomen.

Het Musée de la Chartreuse, zo genoemd

omdat het ooit in het geconfisqueerde kartuizerinnenklooster huisde, bezit een prachtige verzameling Vlaamse schilderkunst. Er zijn schitterende stukken van onder anderen Roelandt Savery en David Teniers. Recent is een ‘Grot van Plato’ toegeschreven aan Michiel Coxcie. Bijzonder interessant is de zaal gewijd aan Jean Bellegambe (circa 1470-1535). Deze plaatselijke schilder kende de kunst van Brugge en Antwerpen. Zijn figuren en kleuren doen denken aan Memling en Gerard David. Het meest in het oog springend is de collectie grote altaarstukken. ‘Polyptiek van de Heilige Drieeenheid’, weggenomen uit de abdij van Anchin, en ‘Triptiek met de Onbevlekte Ontvangenis’ zijn hoogtepunten van de noordelijke renaissance.

Valenciennes In Valenciennes (Valencijn) duurde het een tijdje voor de uit lokale kerken en abdijen geroofde kunst een plaats kreeg in een echt museum. Men bewaarde de werken in het stadhuis, tot er in 1909 dan toch een museum openging in een monumentaal belle-époquegebouw. De Antwerpse barok is goed vertegenwoordigd in het museum, mede dankzij bruiklenen uit het Louvre. Van Rubens toont het Museum voor Schone Kunsten een indrukwekkend ensemble. De triptiek met de ‘Marteling van Sint-Stevens’, die op het nippertje uit de abdij van Saint-Amand-les-Eaux kon gered worden, is een meesterwerk. Net zoals de drie Rubensen die uit het Louvre komen: ‘Triomf van de eucharistie’, het tapijtontwerp ‘Eli en de engel’ en het prachtige ‘Landschap met een regenboog’ (zie afbeelding). Verder is er een monumentale ‘Calvarie’ van de Antwerpse barokschilder Abraham Janssens en een gevoelige ‘Heilige Magdalena’ van Gaspar de Craeyer.

Uit het Louvre komen nog drie grote werken: ‘Zo d’ouden zongen’ van Jordaens en twee dierengevechten van Paul de Vos. Weinig musea kunnen een dergelijke indrukwekkende collectie tonen.

MMMV

Alle informatie (ook in het Nederlands) over de musea in Frans-Vlaanderen: www. musenor.com.

“De gouden haan”

Operettetheater in de lift

Als eindejaarsproductie werd gekozen voor de laatste opera van Nikolaj Rimski-Korsakov (1844-1908). De componist was na een gevarieerd oeuvre en veertien opera’s virtueel gestopt, en hij had zich ver van het politieke leven gehouden.

Nu het populaire operettegenre uit de operahuizen verdwenen is, blijft de belangstelling toch opvallend groot. Het Brussels Operettetheater (BOT) kreeg de laatste weken met de voorstellingen van “Eine Nacht in Venedig” van Johann Strauss Jr zowat drieduizend man bijeen.

Maar het bloedig uiteendrijven van een betoging te Sint-Petersburg in 1905, met ruim duizend doden, kon niet zonder reactie blijven. “De gouden haan”, naar een sprookjesgedicht van Poesjkin, werd een verdoken aanklacht tegen tsaar Nikolas II en kwam op de censuur. Het oude sprookje over tsaar Dodon was geliefd bij miljoenen kinderen. Volkse verhalen speelden een belangrijke rol in de composities van Rimski-Korsakov, vaak vol fantasie en feeërieke uitstraling. Nu behandelde hij het thema met humor en sarcasme, in een proloog, drie bedrijven en een epiloog. Tsaar Dodon, van nature lui en dom, is het regeren moe. Zijn twee zonen zijn nog minder waard.

Een astroloog, die het ganse paleisgebeuren domineert en de figuur van Raspoetin oproept, schenkt hem een gouden haan, die de tsaar voorlicht over alle gevaren. Hij kan nu rustig in bed blijven met de tsarina uit het oosten.

Rust is er helemaal niet aan het hof, en de vijand nadert.

BOT is in en rond Brussel al ruim twintig jaar actief. Bij de start in Concert Noble bleef het beperkt tot een concertante opvoering van de populairste operettefragmenten. De uitvoeringen brachten wel wat semiprofessioneel talent samen. Het zoeken van jonge acteer-en zangtalenten in academies en conservatoria bleef het grote streven. Ze kregen een podium voor concerten voor een of meerdere vocalisten met pianobegeleiding. Sinds een tiental jaren staat er een grote groep zangers, solisten en koor, samen met een orkest in het Kaaitheater en in de Stadsschouwburg Leuven met meeslepende operettes voor een enthousiast publiek.

De jonge talenten mochten ook optreden in kleinere zalen met een kinderopera en vele zangbeurten. BOT werkte ook samen met de lyrische toneelgroep “De Bietjes” van Dilbeek, vele jaren actief in de operettewereld. Bekend zijn die extra concerten voor jong talent ook wel buiten de operette. Zopas werd hoog gescoord met het leven van Alma Mahler met

Voor alle personages werden de gepaste instrumenten en stemhoogten gevonden. Met zijn prachtige basstem speelt Pavlo Hunka indrukwekkend de rol van Dodon. Even sterk is sopraan Venera Gimadieva als de sluwe tsarina. Nog hoger zingt de alomtegenwoordige astroloog, de tenor-altino Alexander Kravets.

Hoewel iedereen in de tekst een aanklacht aanvoelt tegen tirannie en willekeur, heeft regisseur Laurent Pelly in enscenering, kledij en decor de sprookjessfeer en het burleske in de verf gezet volgens de mogelijkheden van het podium. Er zijn wel genoeg verwijzingen naar het Rusland van een eeuw geleden. Een hoop steenkool wijst op de industrie, en de witte kledij van volk en nevenfiguren wordt steeds zwarter. De gouden haan, deels gezongen (sopraan) en deels gedanst, behoudt zijn gulden uitstraling. Alain Altinoglu, de nieuwe muziekdirecteur, is hier aan zijn eerste opera toe, en hij legt veel dynamisme en veerkracht FDC in deze Russische muziek.

liederen van haar en van echtgenoot Gustav.

Er worden 11 juli-, kerst- en driekoningenconcerten georganiseerd, maar de apotheose van de werking blijft nog altijd de jaarlijkse operette. Die wordt steeds zeer professioneel aangepakt met als artistiek leider Axel Everaet, docent zang in Maastricht. Voor regie, scenografie en choreografie staat al vele jaren Lieven Baert. Het succesrijk koor wordt geleid door Stijn Saveniers, ook orkestleider, en Lionel Bams.

Voor de grote opvoeringen staat het City of Brussels Orchestra klaar. Bekende namen bij de solisten zijn tenoren Geoffrey Degives en Mitch Raemekers, de baritons Lionel Couchard en Samuel Namotte, de mezzosopraan Victorina Eeckeloo, de sopranen Natalie Denyft en Trees Beckwé. Deze solisten zijn echte operettespecialisten. BOT heeft nog heel wat talent in petto voor de opwaardering van dit populaire muziekgenre.

FDC

Boeken

29 december 2016

De doden van Nice De Britse auteur Somerset Maugham zei van zichzelf dat hij verslaafd was aan lezen en dat daar niets glorieuzer aan was dan verslaafd te zijn aan een drug. Hij ervoer na enkele uren gelijkaardige symptomen indien hij niets dat afgedrukt was kon bekijken en hij zou liever de dienstregeling van de treinen lezen dan helemaal niets. Schopenhauer stelde dat lezen een manier kan zijn, en vaak is, om te vermijden zelf te moeten denken.

Ik begrijp wat beide mannen bedoelen.

Maar begrijpen wat mensen bedoelen, is niet hetzelfde als nauwkeurig op die wijze handelen. Terwijl ik recent iemand ontmoette aan een station in Frankrijk, en vernam dat de trein twintig minuten vertraging had, haastte ik me naar de boekhandel in het station om een boek te kopen. Twintig minuten later stond ik daar maar wat, denkend: onmogelijk!

Het gebeurde met een boek van Gilles Kepel, de Franse academicus, Arabist en expert met betrekking tot islamisme in Frankrijk. Niemand weet meer over het onderwerp dan hij: hij is het al dertig jaar aan het bestuderen. Omdat ik zelf op dat vlak een beetje een sprinkhaan ben, kan ik niet anders dan bewondering hebben voor iemand die voor zo een lange periode bij een onderwerp kan blijven, in de overtuiging dat het belangrijk zal blijken.

Professor Kepel speculeert niet enkel vanuit zijn comfortabele zetel, zoals de meesten van ons geneigd zijn te doen, maar gaat naar buiten en onderzoekt. Hij spreekt met jonge mannen (en vrouwen, als hij ze kan vinden) in de buitenwijken van Franse steden om te leren hoe zij denken. Dat brengt vlees aan het skelet van zijn theorieën.

Professor Kepel Dit boek van hem is eerder journalistiek van aard dan academisch. Zoals ik academici ken, zou ik denken dat ze jaloers zijn en dat hij benijd wordt door zijn collega’s aan de faculteit politieke wetenschappen, waar hij professor is, omdat zijn boeken zo goed verkopen en zijn mening zo breed gevraagd wordt door de media (niet alleen in Frankrijk). Er is niets academischer om jaloezie en bekrompenheid aan te wakkeren.

Een boek is geen gehele mislukking van zodra het één ding in het hoofd van de lezer kan prenten, en in dit geval was dat ene ding het verschil tussen de reactie van jonge Franse moslims op de terroristische aanslagen in Toulouse en tegen Charlie Hebdo enerzijds, en anderzijds hun reactie op de aanslagen in de Bataclan en het Stade de France later datzelfde jaar, evenals op de latere aanslag op de ‘Promenade des Anglais’ in Nice.

Na de moorden in Toulouse en de aanval op het satirische tijdschrift, uitten duizenden jonge moslims hun goedkeuring op de zogeheten sociale media. Na de twee andere aan-

Theodore Dalrymple

Brits arts en publicist

slagen deden slechts weinigen dat. Vanwaar dat verschil?

Volgens Kepel was de reden dat bij de twee laatste aanslagen een groot deel van de slachtoffers moslims waren. De aanslag bij het Stade de France bereikte zijn doel niet, maar indien hij was geslaagd, zou dat tot veel dode moslims hebben geleid. Het stadion ligt immers in een regio waar veel moslims wonen, en een groot deel van het publiek was moslim. Ongeveer een derde van de doden in Nice was moslim.

De uitleg van Kepel is allesbehalve geruststellend (indien het klopt, wat mij waarschijnlijk lijkt). Het betekent dat er in Frankrijk, en allicht ook in België, jonge mensen zijn, duizenden, die terroristische moorden goedkeuren of afkeuren afhankelijk van wie er wie doodt.

Duizenden jonge mensen van wie de loyauteit niet bij hun land ligt, maar bij hun medegelovigen. Dit ondanks, of misschien net omwille van, de uitgesproken bedoeling van de terroristen om een burgeroorlog uit te lokken om zo een kalifaat te kunnen vestigen. Het is deprimerend tegen zulke intellectuele idiotie te moeten vechten. Daarbij vergeleken was het marxisme, de vorige utopie, een interessante gedachteoefening.

Natuurlijk mag het feit dat zoveel moslims zich amuseerden op de Promenade des Anglais op de nationale feestdag gezien worden als een teken van hun integratie in de Franse samenleving. Maar moeten we ons - terwijl er meer vreugde is in de hemel over de bekering van één zondaar dan over negenennegentig rechtschapenen – zelf meer verheugen over negenennegentig goed geïntegreerde mannen dan dat we één terrorist verwensen? Dat is een vraag die we onszelf niet durven te stellen. Velen van ons zelfs niet binnen de privacy van hun eigen gedachten.

Theodore Dalrymple

Niet zonder de nodige trots stellen we u onze nieuwe medewerker Theodore Dalrymple voor. Voor wie regelmatig ‘t Pallieterke leest is hij wel- licht geen onbekende. Een maand geleden hadden we nog “op de praatstoel “ met hem. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conservatieve gedachtengoed. Dalrymple zal vanaf heden elke maand een artikel schrijven op deze bladzijde.

13

Pajottenlanders: een schitterend boek Ten westen van Brussel ligt in Vlaams-Brabant, ingeklemd tussen Zenne en Dender, een streek die veeleer een gevoelsgeladen begrip is dan een geografisch gegeven. We hebben het over het Pajottenland - de naam werd in 1845 ‘uitgevonden’ - bestaande uit 47 gemeenten en dorpen. De grenzen ervan zijn nogal vaag uitgetekend, met Halle als ‘zuidergrens’, Galmaarden en Ninove in het westen. Ternat en Groot-Bijgaarden in het noorden en Dilbeek, Itterbeek en Vlezenbeek palend aan de hoofdstad. Het hele Pajottenland wordt getypeerd door een lieflijk, rustiek landschap: lichtjes heuvelachtig met tal van riviertjes en beken.

Er is al een pak boeken en brochures over het Pajottenland verschenen, ook over de geschiedenis ervan. Maurits van Liedekerke, Pajotter in hart en nieren en onder meer gewezen hoofdredacteur van het Volksunie-weekblad ‘Wij’, vatte het schitterende idee op een boek te wijden aan 75 verdienstelijke Pajotters (zeventig mannen en vijf vrouwen). Of een biografisch woordenboek van inwoners uit het Pajottenland.

Vandaar ook de titel van het mooi uitgegeven boek: “Van Abbeloos tot Zeppos”. Mgr. Jan-Baptist Abbeloos was rector van de Leuvense universiteit, en de tv-figuur Kapitein Zeppos kent wellicht eenieder nog.

Vele bekende namen De in het boek behandelde figuren genieten al dan niet buiten het Pajottenland bekendheid. In de eerste plaats komen diegenen aan bod die in de streek geboren zijn en er geleefd en/of gewerkt hebben. In dat verband kan het verbazing wekken dat ook de latere schrijver en verzamelaar Ernst Jünger kort aan bod komt. In 1915 verbleef Jünger enkele dagen als oorlogsvrijwilliger in Herne en nadien schreef hij met lovende woorden over zijn verblijf daar.

Het grootste aandeel namen die aan bod komen zijn die van flaminganten en Vlaamsnationalisten. Een kleine greep: Gustaaf en Hendrik Borginon, Pol de Mont, Frans, Karel, Emiel en August van Cauwelaert, Alexander Donckerwolcke en, uiteraard, de volkspoliticus en stichter/leider van het VNV Staf de Clercq. Zijn naam komt in het aansluitende register overigens het meest voor.

Verder komen onder meer aan bod: journalist Marcel van Nieuwenborgh, vertaler Peter Mertens, jeugdauteur Albert Baeyens, heemkundige Albert Baeyens, dichters Ben Gami en Bert de Corte, organist Jozef Sluys, de politici Daan Vervaet en Edmond Doms, kunstenares Adrienne Marivoet, zanger Kurt Fleming en Johan de Maegt, de vader van het Vlaamse cursiefje.

Ook Pol de Valck of Brasser, decennialang huistekenaar van ons eigenste ’t Pallieterke, krijgt de nodige ruimte. Hij tekende meer dan 15.000 cartoons. De meest opvallende figuur

die in het boek voorkomt, is Victor de Klerck, de Dikke van Pamel, ooit de zwaarste man van België. Als elfjarige woog hij al 112 kilogram.

Je denkt dan aan de ellende die de man moet gekend hebben. Hij werd amper 37 jaar.

De lemma’s zijn zeer informatief opgesteld en steeds wordt hun betekenis voor het Pajottenland geschetst. Aan het einde is er een korte bibliografie. Ieder lemma bevat ook een of meer illustraties.

Een puik werk, aanbevolen voor al wie interesse heeft voor het hart van Vlaanderen, want zo mogen we het Pajottenland ook wel noemen.

Pieter Jan Verstraete Maurits van Liedekerke, “Van Abbeloos tot Zeppos: anderhalve eeuw Pajottenland in 75 portretten”. Galmaarden, De Draak vzw, 2016. Ill., 271 blz. geb., 30 euro + 6 euro verzendingskosten.

ISBN 978 94 9073 830 3. Bestellen kan bij De Draak vzw, Zeuningenstraat 11, 1570 Galmaarden, of www.boekanierwinkel.be

Undercoveragenten overal aanwezig tijdens feestdagen

“Tieners”, de nieuwe “jongeren” Het zal de lezer wellicht al opgevallen zijn: “tieners” zijn de nieuwe “jongeren”. Zo sloegen de afgelopen week enkele “tieners” de lammetjes in een kerststal dood met een boekentas, en sloegen een paar “tieners” ook al een bejaarde in het ziekenhuis. Die “tieners” van tegenwoordig…

Ecolo en PTB: Vlaamser dan CD&V en Open Vld De taalwet in Brussel… We zouden daar wekelijks een Pallieterke kunnen over volpennen. Maar blijkbaar beginnen sommige Franstalige politici stilaan in te zien dat het zo niet verder kan. Neem nu de gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe, waar rabiaat FDF’er Olivier Maingain de plak zwaait. Die gemeente overtreedt slag om slinger de taalwet, zonder dat daartegen wordt opgetreden.

In het Brussels Hoofdstedelijk Parlement dienden zowel het Vlaams Belang als de N-VA een motie in waarin gevraagd werd de rekeningen van de gemeente Sint-LambrechtsWoluwe niet langer goed te keuren en op te treden tegen Maingain. Al even traditioneel

werd er vanuit de PS een eenvoudige motie ingediend: een ‘tegenmotie’ die stelt over te gaan tot de orde van de dag zonder over de gemotiveerde moties van N-VA en Vlaams Belang te stemmen. Zo gaat het steeds in de hoofdstedelijke praatbarak.

Tot veler verbazing echter werd de eenvoudige PS-motie ditmaal níét gesteund door alle andere traditionele partijen. MR, Ecolo en de

PTB stemden tegen de PS-motie; hiermee aangevend dat ze ook stilaan de buik vol hebben van de onverdraagzaamheid van Vlamingenhater Maingain.

De Vlaamse (nou ja) partijen sp.a, Open Vld en CD&V stemden dan weer voor de PS-motie, dus tegen die van N-VA en Vlaams Belang.

In Brussel zijn zelfs de MR, de PTB en Ecolo Vlaamser dan de CD&V of Open Vld!

14

Brieven

29 december 2016

Kerst, een vredesfeest?

Kerstmis

Pallieterke, Hoe kan men aan vrede denken wanneer de kerstvieringen bewaakt worden door gewapende militairen? Hoe heeft onze spraakmakende elite (politici, academici, bedrijfsleiders, religieuze leiders en drukkingsgroepen) het zover kunnen laten komen? Waarom worden waarschuwende stemmen onderdrukt en weggepest?

Als peuter zat ik op de knie van een Poolse soldaat die, tijdens een rustpauze in de eindstrijd van de Tweede Wereldoorlog, bij mijn ouders tijdelijk was ingekwartierd. Toen leerde ik de eerste woorden van het Poolse volkslied en die woorden zitten nog altijd in mijn herinnering. Sindsdien heb ik in de leefomgeving nooit meer soldaten in gevechtskledij gezien.

Tot dit jaar, in de eindperiode van mijn leven.

Waar zijn we mee bezig?

We kenden in West-Europa nog perioden van terreur (CCC, ETA, IRA, Rote Armee Fraction, Rode Brigades), maar die waren plaatselijk en meestal niet gericht tegen willekeurige burgers. De leidende klasse blijft de ogen sluiten voor de mogelijke problemen van hun beslissingen, ook wanneer ze steeds meer de noodlottige gevolgen ervan ondervinden.

Nooit werden afdoende maatregelen genomen om de te verwachten problemen op te vangen.

Nu nog worden schuchtere maatregelen om het tij te keren dikwijls tegengewerkt. Bij alle goede voornemens en wensen die in deze periode van het jaar zo gul worden rondgestrooid, ontbreekt deze wens: laat over degenen die beleidsverantwoordelijkheid willen dragen het inzicht en de moed komen om afdoende maatregelen te vinden en uit te voeren om de scheefgegroeide situatie zo goed mogelijk recht te trekken en de komende generaties terug hoop te geven.

Marcel de Rycke - Hever

Oud ijzer Pallieterke, In de keuken bij oma was het veel te druk door de kerstvoorbereidingen, dus ging ik met een kleinzoon frieten halen. Op de toonbank in de frituur lagen een zestal reclamedrukwerkjes van plaatselijke handelaars of organisaties.

Slechts eentje (1), van een handelaar in oude metalen (oud ijzer) was volledig Nederlandstalig. De andere folders waren overwegend in bijna-Engels met Stekense tongval opgesteld.

Onlangs ging ik naar de ‘Ultimate after work party’ van een vriend, tevens natiebaas, van mij. Waarom niet met een term uit het goederenbehandelaarsjargon uitnodigen op een ‘gedoan gedoan feest’? Iedereen in havenmiddens begrijpt dat en het is in de eigen taal, althans de wereldvariant ervan, het Antwaarps.

Onze voorouders hebben gestreden om onderwijs in hun eigen taal te bekomen. Wij hebben geen kerkvorst van doen die zegt dat Nederlands ongeschikt is voor hoger onderwijs. Wij verengelsen onze scholen zelf wel.

Wie zijn geschiedenis niet kent, moet ze herbeleven, zegt de volksmond. Deze keer niet in slecht Frans maar in steenkoolengels.

Regelmatig drink ik een pint met een aantal vroegere klanten uit het Antwerps maritiem leven. Wij noemen ons groepje ‘Oud IJzer’, een naam die ik overnam van wijlen mijn schoonvader. Die had ook zo`n groepje oud-muzikanten om pinten mee te gaan drinken. Ik ben er altijd van uitgegaan dat die naam te maken had met de roest in onze gewrichten. In de frituur leerde ik dat het misschien wel is omdat wij nog Nederlands spreken.

Dirk Cornelis - Stekene

Kruisende woorden oplossing 1037

Pallieterke, Toen ik tijdens de kerstavond rond middernacht bij de buren tamelijk luide muziek hoorde en zij kennelijk aan het dansen waren, moest ik onwillekeurig denken aan de kerstavonden uit mijn jeugd. Ook toen was er, in afwachting van middernacht, gezelligheid in huis en kwamen buren mee genieten van konijn en paling in het groen. De mannen speelden kaart en de vrouwen genoten van een gezellige babbel onder mekaar. Rond 23 uur trokken wij onze warme kledij aan en vingen de tocht naar de kerk aan. Meestal gebeurde dat toen in de sneeuw en ook dat is iets waar de sentimentelen onder ons nog slechts kunnen van dromen. En op middernacht werd het kind Jezus, onder vrome kerstgezangen, de kerk binnengedragen en in de kribbe gelegd.

Dit alles werd echter door de “commerce” duidelijk naar het achterplan verdrongen en vervangen door een weliswaar gezellige bijeenkomst, maar waar geen plaats meer is voor christelijke tradities. Op de radio horen wij geen échte kerstliederen meer, want die werden verdrongen door dansmuziek. We moeten het stellen met Jingle Bells en dies meer.

Onze media doen bovendien tijdens de ramadan hun uiterste best om ons die islamitische vastentijd uit te leggen, terwijl zij tijdens Pasen enkel spreken over eieren van chocolade, en in de kersttijd enkel over lekker eten en feesten. Maar wat wordt er dan in feite door hen gevierd?

Hubert Buysse - Deinze

Het laatste bastion Pallieterke, We mogen ons gelukkig prijzen. De voormalige communistische landen in Oost-Europa blijken het laatste bastion tegen de oprukkende islam en de vernietiging van onze culturele waarden. Het is geen toeval dat in Kroatië het Ottomaanse Rijk in zijn opmars gestopt werd. Hier is “eigen volk eerst” geen politiek on-correct woord, maar een verplichting. Na de burgeroorlog was dat naar westerse normen misschien overdreven, maar tegenwoordig is dat een gezond zelfbewustzijn van afkomst en cultuur. Ik erger me enorm aan de slaafsheid waarmee men in West-Europa de afbraak van onze waarden ondergaat. Ik kom dan ook enkel terug naar Vlaanderen voor mijn jaarlijks doktersonderzoek. Ik raad elke rechtsgeaarde Vlaming aan naar Oost-Europa te emigreren, waar men nog zichzelf kan zijn.

Roger Slaets - Kroatië

Glossolarie en apekool Pallieterke, Hierbij mijn bedenkingen bij het Groot Dictee 2016. Kladderadatsch, krambamboelie, hyperboreeërs… Moet er nog zand zijn? Het is niet moeilijk te raden wat Jan en alleman van dit woordgebruik vindt: wereldvreemde dikdoenerij. Dat Dictee, dat taalgebruikers zou moeten aantrekken, stoot af. Waarom geen tekst dicteren die afgestemd is op Ingrid en Henk? Dat zou heel wat meer taalvruchten opleveren dan glossolarie en krambamboelie.

Fons van Holderbeke - Waarschoot

Volstaat een dekzeil?

Pallieterke, Jaren terug kocht ik een bouwgrond waarop een gemetseld Onze-Lieve-Vrouwkapelletje stond. Ik bouwde er een woning op en liet het kapelletje staan. Ik ben een Gutmensch, wil niemand storen of pijn doen, maar gezien de huidige tendensen die onder ons volk heersen (kruis van de mijter van de Sint, Piet niet langer zwart, kerststal hoort niet meer thuis in een gemeentehuis…), wil ik me toch aanpassen. Ik geloof dat dat “dhimmitude” heet.

E

R B I J S

M E

T

E

R

E N D

R

S

F O O R

T

X I J

O G E

X

E

P O X

T

A K

T

E N S

R

E

S

T

E N X

I

N G X O K

X

A R N O

E

T

T

L

E

T

X

A A R D X H E N X

E

X

B

I

A

E

V A

L

U E

R

U T

T

E

X

A U T H

L

A G

I

X N X O X M

X

E N X M G

X D A

E N S

E

L O O S H E

E

R

I

I

S M E I

E X D

Winterconcert

Pallieterke, Op 21 december, het officiële begin van de winter, mochten we op het Koninklijk Paleis het warmste en meest feestelijke kerstconcert meemaken. De ganse familie was uitgenodigd, maar alleen ons Stridje is met man en kinderen komen opdagen.

Ze was er precies niet graag bij, want ze wilde niet te kort bij haar schoonzus staan toen de familiefoto werd gemaakt. Omdat VTM zijn programma Royalty afgeschaft heeft, heb ik ervoor gezorgd dat dit concert werd opgenomen door RTL. Dan waren we zeker dat er geen verkeerde talen zouden gesproken worden.

Volgens sommigen was het een “schertsconcert”. Ook werd ik attent gemaakt op het feit dat sommige van mijn onderdanen dat woord “kerst” niet heel genegen zijn. Daarom hebben wij besloten vanaf volgend jaar dat evenement dan maar Winterconcert te noemen. Daarmee zullen alle huidige en toekomstige onderdanen wel tevreden zijn.

Onze Lorre was niet op het appel. Die vond het nuttiger om de boodschappen te gaan doen in de C. van Overijse, zeker om Claire een beetje te ontlasten. Maar hij was “vergeten” zijn portefeuille mee te nemen en toen hij aan de kassa kwam, vroeg hij aan de kassierster of hij niet “op de poef” kon kopen. De gerant van de winkel was niet van dat gedacht en dan is hij maar terug naar Tervuren gereden om zijn geld te gaan halen.

De dag na het concert waren Hare Majesteit in ikzelf uitgenodigd om te gaan eten in een restaurant van buurthuis Chambery in Etterbeek. Aangezien het een gratis maal was, hebben wij de uitnodiging met beide handen aangenomen.

Dat is weer dat uitgespaard in het huishoudbudget. Dat andere aanwezigen moesten wel betalen, alhoewel, aan een schappelijk prijsje. En in de namiddag kregen we nog een lekker kopje koffie met een stukje taart. C'était délicieux.

Jullie weten toch nog dat ik op 2 februari 2002, toen ik nog prins was, een eredoctoraat mocht ontvangen aan de KUL uit de handen van rector André Oosterlinck. Dit feit werd toen door enkele wetenschappers als een belediging ervaren. De rector echter werd door mijn papa in 2004 als dank in de erfelijke adelstand opgenomen met de persoonlijke titel van baron. In mijn dankwoord had ik de nadruk gelegd op de rol van het gezin en voor nationale en internationale solidariteit. Volgende maand is het de beurt aan Mutti Merkel om in mijn voetsporen te treden, als dank voor barmhartigheid, en zoals ik, voor nationale en internationale solidariteit met alle volkeren van deze wereld. Ik hoop dat ze de reis naar Leuven zal schaffen.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe. En ook voor iedereen een zalig kerst- of winterfeest en een gelukkig nieuwjaar op 1 januari, of een andere datum naar keuze.

Flupke van België

Dat kapelletje nu; ik woon in een drukke straat, er passeren veel mensen die er aanstoot aan kunnen nemen. Maar moet ik dat nu echt afbreken? Of zou het volstaan er een dekzeil over te hangen? En echt waar, ik wil niemand storen. Ik zit duidelijk met een probleem en ga dit moeten oplossen.

Hoe men de problemen op openbare plaatsen, zoals kapellen langs veldwegen, zichtbare Mariabeelden op huisgevels, brandgeschilderde ramen in scholen of klinieken… gaat oplossen, weet ik niet. Moeilijker worden de kruisen op kerken en kathedralen, alleen dekzeilen zullen daar niet volstaan.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp

Alle info ten kantore bij

03.232.14.17 Karlofvan Camp

03.232.14.17 of

secretariaat@pallieterke.net

secretariaat@pallieterke.net

W.D. - Stabroek

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A V B A C L D E E R F E G D H E I P J A K U L W

Brief van Flupke

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

29 december 2016

Ik haat sneeuw

Roskammen

Het lied ‘I am dreaming of a white Christmas’ komt mij stilletjes aan de strot uit. Het is genoeg geweest. We hebben het dit jaar weer mogen doen zonder witte vlokken, en dat is maar goed ook. Ik haat sneeuw, vooral als er moet op gevoetbald worden. In het begin van mijn carrière bestond er nog geen winterstop, en er bestonden ook geen verwarmde velden. Er moest soms gespeeld worden in abominabele omstandigheden.

De miserie begon al bij de jeugd, tijdens een Luxemburg-België voor UEFA-junioren.

Om een sneeuwman te maken, was het veld ideaal. Spelen was onmogelijk, zelfs gevaarlijk! Daar is mijn afschuw voor het witte goedje begonnen. Elk normaal mens zou die match uitgesteld hebben, maar deze scheidsrechter, hij leek nochtans niet op een Eskimo, keurde het veld goed. Ik bakte er niets van in die wedstrijd en had meteen door dat de sneeuw en ik geen goede vrienden zouden worden.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Skivakantie aan de bar Mijn debuut in eerste klasse - ik was pas achttien geworden -, was een uitwedstrijd bij Malinwa, op een sneeuwveld. Ik speelde rechtsbuiten. Daar werd bevestigd dat ik geen goede schaatser ging worden. Ik raakte geen bal. Zwarte sneeuw heb ik daar wel gezien. We verloren uiteindelijk de wedstrijd met 1-0. Met sneeuwruimen hadden de Maneblussers zich niet beziggehouden, wat normaal was, want een dik sneeuwtapijt speelde in hun voordeel.

De week nadien mocht ik toch nog opdraven in het Astridpark, tegen Crossing Schaerbeek. De sneeuw lag er nog, ik werd er moedeloos van. We wonnen met 4-0 en ik scoorde twee doelpunten, maar dat was hoofdzakelijk de verdienste van Jan Mulder, die mij de goals op een schaaltje aanbood. Een krant titelde: ‘Ondergesneeuwde Van Binst scoort tweemaal’.

Op wintersportvakantie trekken was er voor mij niet bij, ik ging nog liever veertien dagen ‘in den bak’ zitten! Eenmaal liet ik mij toch overhalen door mijn toenmalige vriendin, Marleen uit Kortrijk. Het begon al goed. Bij de

heenreis geraakte de trein defect en stonden we zes uren stil, zonder verwarming, op de Brenner Pas. Ik was net niet bevroren. Toen we eindelijk in Bolzano, Zuid-Tirol, waren gearriveerd, vertikte ik het om op de latten te gaan staan. Ik bracht mijn tijd hoofdzakelijk door aan de bar van het hotel. Gelukkig vond ik er een paar soortgenoten, zodat we tenminste al kaartend onze dag konden doorkomen. Ik denk niet dat dat reisje goed heeft gedaan aan mijn relatie met Marleen!

Maar mijn grootste nachtmerrie moest nog komen. Onder Hans Croon konden we niet trainen, want alle velden lagen ondergesneeuwd.

Om ons bezig te houden, liet hij ons op het hoofdveld sneeuwruimen. Het was wel een speciaal zicht om Robby Rensenbrink met een kruiwagen te zien sjouwen. Misschien was dat de reden waarom Croon maar één jaar in Anderlecht is gebleven …

Vrolijke feesten en Gelukkig Nieuwjaar!

Gille van Binst

Voorrang voor “witte raven” Op een lijst van 31 Europese landen bengelt België achteraan, op de 29ste plaats.

De lijst verwijst naar de procentuele verschillen qua speelminuten tussen allochtone en autochtone voetballers in de onderscheidenlijke nationale competities. In “onze” Jupiler League staat nog amper 35,2 procent Belgen meer minuten op het veld dan de horden “witte merels”, aangetrokken en aangewaaid uit de vier windstreken.

Ze zijn goed voor de andere 64,8 procent. Alleen Turkije met 32,3 en Cyprus met 21,2 procent scoren nog slechter met “eigen kweek”. Ter vergelijking: vandaag maakt in Nederland 62,3 procent “eigen volk” de dienst uit. In Frankrijk is dat 68,3 procent.

Van onze buurlanden leunt Duitsland met 51,3 procent nog het dichtst aan bij de triestig ogende Belgische “balans”. Van de zestien eersteklassers zijn met Zulte Waregem, KV Mechelen en Westerlo er amper drie die nog wat meer speelminuten aan Belgen dan aan buitenlanders gunnen.

De absolute koploper van precies het omgekeerde bij de dertien overige clubs is Sporting Charleroi. Als coach Felice Mazzu daar ook nalaat om spits David Pollet als enige Belg op te stellen, haalt hij zelfs meer dan de 89,5 procent die hij nu al bereikt met Pollet wel in de ploeg. De “Zebra’s” bezig zien, inspireert veelal tot de retorische vraag of men niet eerder naar een wedstrijd in de Africa Cup kijkt dan naar een match in de Belgische eerste klasse.

Met de “wintermercato” voor de deur, kan men met quasi zekerheid voorspellen dat eind januari een nieuwe lading buitenlands “voetbalgeweld” haar “blijde intrede” in onze stadions zal doen.

“Maakt het de clubs dan niet uit of er Belgen of buitenlanders in hun ploeg spelen?” luidde de vraag in de kranten van Mediahuis die de harde cijfers publiceerden. Ze gaven ook het antwoord, zij het eerder sterk genuanceerd: “Soms lijkt het te veel op spelers kopen om hen met winst te verkopen in plaats van kopen om wedstrijden te winnen.” Zonder nuance, dus realistisch, kan men “het lijkt soms te veel” rustig vervangen door “het gaat uitsluitend om spelers kopen om… et cetera..”. Aan die waarheid beantwoordde alvast de eindconclusie in

…en bedenking De dialoog tussen de twee zou er nog niet op beteren nadat Martinez uitpakte met het argument dat de Rode Duivels, zonder Nainggolan, al dertien keer gescoord hebben in hun laatste interlands, maar er vergat bij te vertellen dat de tegenstrevers van het kaliber Gibraltar en Estland waren. “Ge moet een flauwe plezante zijn om met zo’n goedkoop betoog indruk proberen te maken. Hij zal uit een ander vaatje moeten tappen. Volgende keer beter makker”, zagen we Nainggolan na afloop denken.

Terugblik I

Ligt Deurne in Verenigd Koninkrijk?

Rood

Boze Hein

De wedstrijd van voorbije week tussen AA Gent en Anderlecht, met de betwistbare rode kaart voor de Nigeriaanse ‘Gentenaar’ Esiti, herinnert ons eraan dat in voetbal de scheidsrechterlogica niet altijd doorzichtig is. Er gaat geen week voorbij zonder dat een ref zwaar onder vuur komt te liggen. Waarbij een aantal trainers en supporters hem met plezier de nek zouden willen omwringen. Zover komt het meestal niet, en maar goed ook, het zou nogal hardvochtig zijn. Missen is menselijk, maar van die met hun fluitje mogen we toch verwachten dat ze van dat broddelen geen gewoonte maken.

Die eerste thuisnederlaag van AA Gent krijgt nog een staartje. Na de uitsluiting van Esiti gingen de poppen aan het dansen, gevolgd door een reeks opstootjes langs de zijlijn waar oefenmeester Hein Vanhaezebrouck zich niet onbetuigd liet. Allemaal zaken die de wakkere procureur van de voetbalbond niet ontgaan zijn. Het bondsparket eist een week schorsing en vierhonderd euro boete voor razende Nelly Vanhaezebrouck. De vierhonderd euro zullen er wel af kunnen, en een weekje inbinden kan de over zijn toeren geraakte trainer van Gent alleen maar deugd doen.

Evenwicht Wat is dat toch met sommige scheidsrechters? We gaan ze niet over één kam scheren, maar daarmee is het probleem van het bedenkelijke arbitrageniveau nog niet van de baan.

We stellen alleen maar vast en wijzen naar niemand met een beschuldigende vinger. Vermits we ermee moeten leren leven, zullen we wijselijk het gezegde over de bluts en de buil in acht nemen en er ons filosofisch bij neerleggen dat op termijn de ene gaffel tegen de andere afweegt.

15

Gesprek…

Het botert langs geen kanten tussen bondscoach Martinez en Rode Duivel – of is het exRode Duivel? – Radja Nainggolan. Enkele dagen terug zaten de twee in de hoofdstad van Italië tegenover elkaar om een en ander uit te praten. Dat was de bedoeling, maar het werd een maat voor niks. “Als hij vindt dat ik niet in zijn systeem pas, heb ik liever dat hij me dat rechtuit zegt in plaats van rond de pot te draaien”, aldus de door de bondscoach gewraakte middenvelder van AS Roma, waarvan de rechtopstaande hanenkam niet veel goeds voorspelde.

Wat onthouden we van het voorbije sportjaar? Te veel om op te noemen, maar dat de Rode Duivels met meer geluk dan wijsheid vertroeteld werden met de loting in aanloop naar het WK, was al een eerste meevaller. Tenzij ge Gibraltar en Estland hoger inschat dan de veteranen van Zoerle-Parwijs. Over de voorbije Olympische Spelen kunnen we kort zijn. Met twee gouden, evenveel zilveren en nog wat bronzen medailles erbovenop, zijn we niet in affronten gevallen, en mogen we al uitkijken naar de voorjaarsklassiekers waarin we speciaal de opgelapte Greg van Avermaet in het oog moeten houden.

Terugblik II Aan de tweestrijd tussen Wout van Aert en Mathieu van der Poel kunnen we niet voorbij.

En aan het andere duel, met de rode lantaarn als inzet, tussen Westerlo en Moeskroen evenmin. Zo kunnen we een half dozijn bladzijden vullen met grote, minder grote successen en de mislukkingen van het voorbije jaar. Dat gaan we niet doen, maar het zou nogal grof zijn niet te vermelden dat het Antwerpse voetbal in de lift zit. Daar moet op geklonken worden. Op hoop van zege in 2017.

Onderonsje of niet?

Mogen we, terwijl de meeste ploegen zich laten verwennen in een exotisch oord, al vooruitkijken naar de play-offs die we gaan meemaken over een dikke twee maanden? Wat er in afwachting gebeurt zijn niet veel meer dan

genoemde kranten “dat Belgische clubs eerder investeren dan construeren. Met als gevolg dat ploegen in onze stadions spelen waarmee de supporters zich alsmaar moeilijker kunnen identificeren”.

Droomproject En dan maar toeteren dat ingrepen genre het play-offsysteem gedaan zijn om het clubniveau op te krikken. Terwijl play-off 1 in werkelijkheid bedoeld is om meer inkomsten te genereren. Die men dan gebruikt om bij elke “mercato” bij voorkeur buitenlandse “versterking” aan te trekken. Met in het achterhoofd de hoopvolle gedachte later een aantal “versterkingen” met winst te kunnen verkopen. Dat in die samenhang het contingent Belgen op de voetbalvelden almaar verder is teruggezakt, is de logica zelf. Dat het zonder mentaliteitsverandering zal blijven zakken, is ook logisch. Geen clubbestuurder die dat ruiterlijk en openlijk wil of zal toegeven.

Of dat in de praktijk even positief zal uitvallen als CEO Patrick de Cuyper de nieuw op te richten jeugdacademie “Antwerp Diamonds” als een droomproject afschilderde, blijft afwachten. Maar het is alvast een positief signaal dat de huidige sterke man achter stamnummer één aan de media liet weten “liever geld uit te willen geven aan een kwaliteitsvolle opleiding voor jeugdspelers met talent dan alweer aan een of andere vreemde speler”. Als beschuldigingen over discriminatie nu voor een keer achterwege blijven, kunnen we aan de vooravond van een nieuw jaar hopen dat het signaal van de “Great Old” navolging krijgt bij veel andere clubs. Het vaderlandse voetbal kan daar op termijn meer vruchten van plukken dan alle voorbije gemorrel aan de formule van een “reguliere competitie”. schermutselingen voor de galerij. Wordt het opnieuw een onderonsje voor de titel tussen Club Brugge en Anderlecht? Daar zijn we nog niet zo zeker van. Laat de boeren maar dorsen, Zulte-Waregem is nog niet uitgeteld. Al even verrassend is de vaststelling dat AA Gent zijn draai niet vindt, in tegenstelling met KV Mechelen dat zijn supporters extra in de watten aan het leggen is. Die brave mensen verdienen dat en ze kunnen tegen een stoot als het een dag eens niet meezit. Waarmee we niet willen gezegd hebben dat we hen dat toewensen.

Verre van. We willen af en toe, zonder scheef bekeken te worden, onze kop nog eens laten zien onder de Sint-Romboutstoren.

Bedankt Het is heel lief van de bestuurders van R. Antwerp FC dat ze ons een nieuwjaarskaart stuurden met de vrome wens: ‘Let’s make it a great new year together.’ Onze wensen zijn wederzijds en ze mogen ervan overtuigd zijn dat we hen op onze beurt een daverend nieuwjaar en tevens beterschap wensen in 2017. Maar dan wel in onze moedertaal. Tot nader order nog altijd de taal van Deurne-Noord, dachten wij.

Volkstoeloop Voetbal op tweede kerstdag, is dat niet wat vergezocht? Blijkbaar niet. We geven het voor wat het waard is, maar uit onderzoek zou blijken dat het aantal bezoekers tijdens de kerstperiode zelfs groter zou zijn dan de gemiddelde opkomst in andere periodes van het jaar. Hoe valt dat te verklaren? Daar gaan we ons hoofd niet over breken. We noteren alleen dat vooral Lierse en KV Mechelen profiteren van die situatie. Zelfs in de lagere afdelingen is die trend voelbaar. Voor zover we Beerschot-Wilrijk bij de lagere afdelingen mogen klasseren, komt daar in de kerstperiode meer volk opdagen dan gewoonlijk en is het Olympisch Stadion rond die tijd van het jaar nauwelijks groot genoeg.

Wat gaat dat worden als ze dit seizoen promoveren? Wie geen risico wil lopen, doet er goed aan nu al te reserveren voor tweede kerstdag van volgend jaar. Als dat geen zalige afsluiter is van 2016, dan weten we het niet meer.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet door één van zijn poppen, Walter Cronkite, zeggen dat het niet “Happy Holidays” is, maar “Merry Christmas”. Daverend applaus van het publiek. In 2008. In Wisconsin. Maar Trump is wel uit de hemel komen vallen.

Verworpene der aarde?

Romanschrijver Yves Pétry kan het binnenkort ook wel vergeten. In een opiniestuk heeft hij, zelf links zijnde, de linkerzijde duchtig de mantel uitgeveegd. Hij vraagt haar namelijk om een uitgesproken visie in de plaats van emotionele retoriek. Redelijk onvergeeflijk lijkt ons dat!

Blind of blind Volgens stafhouder Jan Meerts van de Antwerpse Orde van Advocaten voeren advocaten geen politieke actie. Strikt genomen klopt dat: ze verdedigen hun cliënt. Alleen moet Jan Meerts van mensen die het Progress Lawyers Network wat kennen niet verwachten dat ze 1 en 1 niet bij elkaar kunnen optellen. Vrouwe Justitia is blind (of moet dat zijn), maar de man in de straat iets minder.

Bollenwinkel? Fruitwinkel!

Absurdistan Maagkrampen Velen ter linkerzijde zullen hebben moeten slikken toen ze de foto zagen van een lachende Theo Francken en een lachende Griekse minister van Migratie, die hun ruzie hebben bijgelegd. En dat die man dan nog zegt dat hij van Theo houdt... heeft iemand pilletjes tegen maagzuur voor onze vrienden op links?

Voorbeeld Wij zijn zeer benieuwd of de Duitsers na de aanslag in Berlijn nu ook een parlementaire onderzoekscommissie zullen opzetten.

Als ze dat doen, kunnen ze altijd eens in belgië komen kijken hoe dat werkt. Tenzij ze natuurlijk efficiënt willen zijn.

Lang geleden Dezer dagen werd op tv een kersteditie uit 2008 van de Jeff Dunhamshow (Ahmed, the dead terrorist!) heruitgezonden. Laat Dunham

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I J K L HORIZONTAAL A. Antwerps dorp B. Troffels - Gewezen C. Sterrrenbeeld van de dierenriem Zelfstandig verdedigbaar vestingwerk D. Organisatie van de VN voor Onderwijs, Wetenschappen en Cultuur - Interpro- vinciaal overleg E. Persoon met een wichelroede F. Droogvallende plaat in een getijden water - Internationale Unie - Luikse gemeente G. Hoevedieren - Vervoermiddel Voorzetsel H. Zwaardwalvis - Knolgewas - Vrucht I. Bevel - Krappe - Holte J. Wetenschap die de relatie van de mens tot zijn omgeving onderzoekt - Chroom K. Engelse stad - Londense wijk L. Tin - Kunstenaar - Organisator van een wereldwijde tennistour

orie weer bewoonbaar. Dat “beslist beleid” van de Vlaamse regering is soms toch wel “vergist beleid”.

Rapport Zowat 2.000 op 6.000 studenten lerarenopleiding zakten voor een test-toelatingsproef inzake Nederlands en wiskunde. Voor Frans zowat 3.000. Maar voorts gaat met ons onderwijs alles goed en zijn er andere katten te geselen dan een dalend niveau aanpakken. Nu ja, de toelatingsproef afschaffen lost uiteraard alles op.

Harde Hendrik Nu Hendrik Vuye niet meer wordt beteugeld door partijtucht, kunnen wij ‘s mans tussenkomsten in de Kamer steeds meer smaken.

Het moet de N-VA pijn hebben gedaan, toen hij onbarmhartig verduidelijkte hoe nieuwe belastingmaatregelen van deze regering vooral de Vlamingen treffen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Oplossing Goed nieuws voor al wie in Aleppo zit en wil vluchten, voor wie of wat ook! U kan probleemloos via Libanon naar India reizen. Grijp uw kans!

Beslist vergist Wéér halen de verbeten verdedigers van het dorpje Doel hun slag thuis: ze krijgen grotendeels gelijk van de Raad van State. We besparen u de technische uitleg, maar Doel is in the-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be

Op het Noorderterras

Kruisende woorden 1038

Na de aanslag in Berlijn wil Angela Merkel plots wel uitgeprocedeerde asielzoekers krachtiger aanpakken. Is ‘t al na Pasen? De vijgen lijken immers goedkoop.

29 december 2016

Verticaal 1. Loopvogels 2. Land in Azië - Docenten 3. In getallen weergegeven - Pers. vnw.

4. Afkorting van een pop-en rockfestival van bij ons - Kledingstuk - Elektrische positieve pool 5. taliaanse stad en provincie - Instituut 6. Waals politiek boegbeeld 7. Pas - Bewegingskunst waarbij muziek en beweging harmonieus samengaan 8. Rectaal - Embryo 9. Onderofficier - Loofboom 10. Sportteam - Onder andere 11. Schoonheid van bolgewassen 12. Sociale Dienst - Onderdeel van een Scandinavische munt - Deel van een galgs De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1037 vindt u op blZ. 14

Afscheid Ik zat helemaal alleen op mijn bank van het Noorderterras. Wat een geluk! Ik was namelijk niet in de juiste stemming voor een gesprek. Daar was ik ook niet voor gekomen.

Ik was heel langzaam naar het terras geslenterd om afscheid te nemen van mijn bank. Aan een gesprek had ik helemaal geen behoefte. De tijd van gesprekken op het terras is voorbij, en dat gaf mij wel een raar gevoel in de maag.

Let op! Ik ben niet ontslagen! Ik heb zelf de beslissing genomen dat het genoeg is geweest. Ik had geen behoefte meer aan gesprekken die ik nadien thuis verder moest uitwerken om te verschijnen in ’t Pallieterke.

Alles op zijn tijd. Ik zat rustig te mijmeren over het verleden.

Ik werd geboren in de Jezuïetenrui te Antwerpen niet ver van het standbeeld van Hendrik Conscience, de man die zijn volk leerde lezen. Misschien kwam het daardoor dat ik later 36 jaar lang de kinderen van het eerste leerjaar leerde lezen. Zelf schreef ik 150 boeken voor de jeugd. Misschien had ik die schrijfmicrobe opgelopen door als kleuter dagelijks Conscience te zien.

Ik bracht hem later een van mijn eerste boekjes. (Zie foto) Of hij ze las, weet ik niet.

Intussen waren wij met de familie verhuisd naar de Parochiale Lagere Meisjesschool tegenover de trappen van de Sint-Pauluskerk, hartje Schipperskwartier. Moeder was daar conciërge geworden.

Toen het eerste nummer van ’t Pallieterke verscheen, moest ik het voor mijn vader gaan kopen in de gazettenwinkel op de Jordaenskaai, recht tegenover de trappen van het Noorderterras. Iedere week.

Op een huwelijksfeest maakte ik kennis met Jan Nuyts, de toenmalige hoofdredacteur van ’t Pallieterke. We hadden een goed gesprek en ik was zo vrank hem te vragen of het geen goed idee zou zijn een kinderbladzij in zijn tijdschrift te brengen.

Dat paste daar natuurlijk niet in. “Kom eens bij mij thuis praten”, stelde hij voor. Dat resulteerde in een eerste bijdrage.

Op 10 maart 1988 verscheen die onder de titel: ‘Boycot de klokken van Rome. Van die Paus geen eieren!’ In oktober volgde ‘Sint veroordeeld. Piet kreeg de zak’. Ik was zo trots als een aap.

De komende zes jaar mocht ik nu en dan

aan de beurt komen. Nooit boven de tien bijdragen per jaar.

Het ging langzaam, met vallen en opstaan.

De grote doorbraak kwam in 1995, toen ik plotseling iedere week een artikel mocht leveren. Omdat ik toen op het Zuid woonde, trok ik naar het Zuiderterras om mensen te ontmoeten en schrijfstof te vinden. Ik bleef er niet lang.

Het Noorderterras in het Schipperskwartier lag me meer aan het hart en gaf me de gelegenheid tot ontmoetingen die ik kon omzetten in een wekelijkse bijdrage.

Het was daar dat ik uiteindelijk een vaste bank op het Noorderterras veroverde. Ik voelde me danig in mijn sas omdat mijn jeugd zich in die buurt had afgespeeld.

Ik zag er oude vrienden terug en verschillende mannen van de 10de Sint-Paulus Oud-Scouts. Ik maakte niet bekend dat ik de auteur was van ‘Op het Noorderterras’ in ’t Pallieterke. Dat gaf me meer vrijheid om te schrijven wat me op het hart lag. Een vrijheid die doorliep ook toen Karl van Camp hoofdredacteur werd.

Wanneer ik nu omkijk, kan ik me alleen maar gelukkig prijzen.

De tijd is gekomen om de ganzenveer, het potlood, de pen, de bic, de balpen, de stift opzij te leggen.

Ik kan terugblikken op een mooie tijd.

Schrijven wat je écht zelf hebt meegemaakt, wat je denkt of fantaseert, het is niet iedereen gegeven.

Ik stond op en keek naar de Schelde.

Daarna streek ik met mijn hand over de rugleuning van mijn bank en zei zachtjes: “Bedankt.”

En toen liep ik weg. Waar de trappen naar de kade beginnen, keek ik nog één keer om.

Ik voelde iets … een krop in mijn keel.

TdW