't Pallieterke van 19 januari 2017

73ste jaargang • nummer 3 • donderdag 19 januari 2016

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Ceci n’est pas une populiste?

S.O.S. Gwendolyn

Rutten gaat de boer op Gwendolyn Rutten geeft dus haar stekje in het Vlaams Parlement op om zich onder den volke te begeven ‘om te luisteren’. Ze gaat zoals dat heet ‘de boer’ op om de polsslag van ons Vlaanderland te voelen.

Afgaande op de lezersbrieven in de gazetten en de reacties op de sociale media zal het voor La Rutten een eerder koele ontvangst worden.

De meeste mensen vragen zich terecht af hoe het mogelijk is dat een politica - een partijvoorzitster dan nog – die al twintig jaar bezig is, pas nu besluit haar oor te luisteren te leggen bij het volk dat ze wordt geacht te vertegenwoordigen.

Vermoed wordt dat de verkiezingen van 2018 en 2019 er voor iets tussen zitten, al ontkent ‘Kwekkelien’ Rutten dat in alle toonaarden.

Gerede twijfel Ach, zo’n ‘luisterrijke’ ronde van Vlaanderen kan natuurlijk nooit kwaad, maar de vraag is of hij ook resultaat gaat opleveren.

Beleidsdaden die een beetje in de lijn liggen van de verzuchtingen van een meerderheid van de Vlamingen, bedoelen wij daarmee. Sta ons toe daarover gerede twijfel uit te spreken. Het zou immers veronderstellen dat Rutten alvast op sommige punten haar wereldbeeld zal moeten bijstellen, en daar zijn politici, en zeker die van de progressieve soort, doorgaans bijzonder slecht in.

Een voorbeeld. We kunnen ervan uitgaan dat Kwekkelien meer dan haar lief is zal geconfronteerd worden met ongezouten kritiek op het immigratiebeleid in dit land. Dat er in de ogen van veel mensen ‘te veel vreemdelingen’ naar hier zijn gekomen, en maar blijven komen.

Dat het vooral met de moslims nogal vooruit gaat, zodanig zelfs dat we kunnen spreken van ‘islamisering’.

Om het met John Crombez te zeggen: Rutten mag zich ‘vasthouden aan haar bretellen’.

Maar zal zij daardoor het licht zien, zelfs maar een klein beetje? Zullen zij en haar partij naar

Aanval op Romanie is aanval op Vlaanderen De Vlaamse Romanie Schotte werd dit weekend Miss Belgium 2017. Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van een gemeenschappelijke vriend. Hij vroeg me om haar aan bod te laten komen in een weekblad. Dat heb ik toen ook gedaan. Meer was het niet. Ze stuurde me een vriendelijk dankwoordje.

Ook voor mij was het een verrassing dat de niet om al dan niet vermeend racisme - daar wordt trouwens niet door hen over geoordeeld Brugse won. Ze stond niet eens in de top 5 - maar om het feit dat een Vlaamse schone van favorieten. Maar de Walen waren woest. heeft gewonnen.

Opnieuw geen Waalse Miss Belgium. Daarom zonnen ze op wraak.

Bewuste heksenjacht Ik werk al een tijdje samen met de grootste Waalse persgroep, en van een journalist heb ik vernomen dat ze dit weekend, na haar overwinning, de oorlog hebben verklaard aan de Vlaamse Romanie. Het is uiteraard geen toeval dat haar Instagram-geschiedenis werd onderzocht. Ook andere sociale media van Romanie zoals Facebook werden door redacteurs op zondag 15 januari doorzocht om bezwarend materiaal te vinden. De heksenjacht was geopend. Als je alle berichten van een persoon doorzoekt, dan zal je altijd wel iets vinden om die persoon aan te vallen. In de duizenden berichten van Romanie hebben de Walen één emoticon gevonden op Instagram.

Die beruchte ‘kaka’-emoticon is uiteraard op geen enkele wijze goed te praten. De enige correcte reactie van de jongedame is om verontschuldigingen aan te bieden. Dat heeft ze ondertussen gedaan. Kous af zou je dan denken? Uiteraard niet. De Waalse pers heeft bloed (of stront?) geroken en heeft Romanie vogelvrij verklaard. Want het gaat de Franstaligen

Vlaamse pers doet gretig mee

Mogen we even aanstippen dat het om een jonge vrouw gaat die aan haar volwassen leven moet beginnen. Is het echt nodig dat de Waalse pers haar vernietigt? En is het echt nodig dat de Vlaamse pers het perfide spel van de Walen meespeelt? Want dat is het uiteindelijk. Het gaat niet om al dan niet vermeend racisme van Romanie (waarvoor al excuses werden aangeboden), maar om een regelrechte oorlogsverklaring van de Waalse pers aan Vlaanderen om hun ontgoochelde Waalse lezers te plezieren.

Vandaag lezen we de grootste onzin over Romanie en de Miss Belgiumverkiezing. Er worden vergelijkingen gemaakt die geen steek houden - bijvoorbeeld over het aantal kijkers in België tegenover Frankrijk. Er worden beschuldigingen geuit die geen steek houden.

Volgend jaar is er opnieuw een verkiezing.

En dan is het misschien een Waalse die wint.

In Vlaanderen zullen we dat aanvaarden en we zullen geen redacteurs de opdracht geven om het sociale leven van de winnende dame Stasigewijs door te lichten. Beloofd.

Thierry Debels

aanleiding van de verkiezingen aansturen op een strenger immigratie- en vluchtelingenbeleid en het tegengaan van verdere islamisering en vervreemding van onze samenleving? En na 2019 eventueel het beleid voeren dat daartoe nodig is? Wij kunnen nu al met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat zulks niet het geval gaat zijn.

Eerder zal Rutten zaken verkondigen als ‘er is veel angst bij de mensen’, ‘het wij-zij-denken verontrust mij’, ‘wij moeten het pessimisme tegengaan’ en dat soort overbekende holle frasen. Het beleid zal wellicht bestaan uit meer van hetzelfde: buurtbarbecues, moskeebezoeken, imamopleidingen aan onze uniefs, coaches, buurtwerkers en subsidies voor Unia.

Pose We mogen Rutten zonder twijfel rekenen tot de progressieven in Vlaanderen, ze is een echte ‘liberal’ in de Angelsaksische betekenis van het woord. Progressieven veranderen zelden of nooit hun met waarden- en cultuurrelativisme doorspekte wereldbeeld.

Dat is heel simpel te verklaren: ze vinden hun visie namelijk moreel superieur aan alle andere. Die visie aanpassen, zou dus betekenen dat ze afdalen op de morele ladder en hun status van Goedmens dreigen te verliezen.

Geen haar op hun hoofd dat daaraan denkt.

Ruttens rondgang is niet meer dan een pose.

Een pose die haar in het vooruitzicht van de verkiezingen een beetje meer geloofwaardigheid moet opleveren, wat zich dan zou moeten vertalen in (een beetje) meer stemmen.

We durven hopen dat de Vlaamse kiezer zich door dat stukje theater niet laat inpakken, maar helemaal zeker zijn wij daar helaas niet van.

De inauguratie van het monster Vrijdag, 20 januari, is het dan zover. Donald J. Trump legt de eed af als president van de Verenigde Staten en wordt (vermoedelijk) vier jaar lang de machtigste man ter wereld.

Voor links is de verkiezing van Trump nog steeds een nachtmerrie waaruit het maar niet kan ontwaken. toch niet zou voltrekken. Men vestigde eerst de hoop op een hertelling (Trump bleek daarna echter nog meer stemmen te hebben), vervolgens op een grootscheepse desertie van Trumps kiesmannen (het waren uiteindelijk kiesmannen van Clinton die overliepen) en tenslotte op de beschuldiging van Russische inmenging in de verkiezingen (die er wel was, maar geen belangrijke impact had op resultaten). Geen van die barricades van het laatste uur kon soelaas bieden. Het monster kwam er aan.

Popster Madonna verklaarde: “Ik word wakker en denk: wacht eens even, Donald Trump is president. Dit is geen kwade droom. Dit gebeurt echt.” Zij en een aantal andere vedetten, die nog steeds in de waan verkeren dat ze meer het “echte” Amerika vertegenwoordigen dan degene die door het volk is verkozen, organiseren de dag na de inzwering een grootschalige “vrouwenmars” tegen Trump. “Mars tegen de democratie” zou een geschiktere benaming Het begon allemaal op die vreselijke avond zijn, want een betoging tegen een man die nog van 8 november. Donald Trump, het monster geen beleidsdaden heeft gesteld is zo zinvol als dat nochtans volledig kansloos werd geacht, een betoging tegen de verkiezingen zelf. bleek Hillary Clinton te hebben verslagen. De Madonna maakt reclame voor de protesteerst reactie was er een van complete verbijsbetoging met een foto van een vrouwelijke tering. Daarna ging men over naar de ontkenschaamstreek. Dezelfde artistieke arrogantie, ningsfase. die Trump tijdens de campagne onbedoeld Nachtmerrie veel stemmen heeft opgeleverd, is blijkbaar Progressief denkend Amerika klampte zich van plan om hem ook na de verkiezingen van na de verkiezing vast aan elke strohalm en elke dienst te zijn. minimale kans dat het onafwendbare zich dan Lees verder blz.3

2 Actueel De zondeval van Verhofstadt

19 januari 2017

Er doet een grapje de ronde in de wandelgangen van het Europees Parlement. Het zou Louis Michel van de MR geweest zijn die Verhofstadt eind vorig jaar aanspoorde om onderhandelingen aan te knopen met David Borrelli, delegatieleider van de zeventien Europese verkozenen van de door de komiek Beppe Grillo aangevoerde Italiaanse Vijfsterrenbeweging (Movimento 5 Stelle, afgekort M5s), met het oog op een eventuele toetreding tot de liberale fractie ALDE. Louis Michel wist goed, fluisteren de roddelaars, dat het bureau van de fractie er nooit mee zou instemmen. Wordt Verhofstadt wandelen gestuurd, dan kan ik, gewezen Europees Commissaris voor Ontwikkelingssamenwerking, in zijn plaats fractievoorzitter worden, zo zou Michel bij zichzelf gedacht hebben.

Frustratie en ambitie Een grapje? Misschien niet. Het beestje kennende, weet Michel drommels goed hoezeer de ziel van Verhofstadt verteerd wordt door frustratie en ambitie. Frustratie omdat hij er tot vandaag niet in slaagde een Europese topfunctie voor zichzelf binnen te rijven. Ambitie omdat carrièrisme nu eenmaal zijn natuurlijke drijfveer is, in die mate zelfs dat ze hem en de mensen die hem adviseren in deze verblind heeft. Met de Italianen erbij zou ALDE de derde grootste fractie van het Europees Parlement worden. Met de Italianen erbij zou Verhofstadt parlementsvoorzitter kunnen worden. Heeft hij daar geen maanden voor gelobbyd? Het Europese ideaal van een federale superstaat mag voor zo’n nobele ambitie toch even wijken?

Wat het kleinste kind kon voorspellen, is uitgekomen. Verhofstadt is op zijn bek gegaan.

Hij is voor de ogen van iedereen door het stof moeten kruipen. Hij werd vernederd en ei zo na kaltgestellt nadat het voltallige bureau van

zijn fractie njet zei op zijn vraag om de Italianen aan boord te hijsen. Niemand binnen ALDE begreep de eigen voorzitter nog. Niemand was op voorhand op de hoogte gebracht van de schimmige manoeuvres van de voorzitter. Behalve dan Louis Michel. Niemand gelooft dat Verhofstadt het zou aandurven “cavalier seul” te spelen, zonder op zijn minst Michel te polsen.

De versie van Verhofstadt versus de werkelijkheid Je moest Verhofstadt na zijn afgang zien liegen tegen de VRT en Rob Heirbout. Hij bestond het zowaar te beweren dat hij zelf neen had gezegd. De verkozenen van de Vijfsterrenbeweging waren, aldus Verhofstadt, “politiek weliswaar in de goede zin geëvolueerd”, zeker “als je naar hun stemgedrag in sommige dossiers kijkt”, maar “de verschillen bleken uiteindelijk te groot”. Ah ja? En waarom wist hij dat twee uur daarvoor niet?

Inderdaad, je moest ziende blind zijn om te geloven dat de paringsdans tussen Beppe Grillo en Guy Verhofstadt enige kans van slagen had. Je moet Beppe Grillo geen linkse nar noemen, zoals Jean-Marie Dedecker dat in zijn laatste column in Knack doet. Over illegale immigratie en het vluchtelingenprobleem heeft Grillo in het verleden uitspraken gedaan die hem bij momenten het etiket van “fascist” opleverden. Onder meer de serieuze Engelse Financial Times vergeleek hem niet zo lang geleden met Benito Mussolini. Neen, we zouden hem eerder een politieke anarchist noemen die groot werd door met veel humor en redenaarstalent te fulmineren tegen de bankiers, het politiek correcte establishment, de vermolmde Italiaanse politieke klasse en...

Europa. Met het resultaat dat we kennen. In 2014 mocht de M5s vanuit het niets zeventien parlementsleden naar Straatsburg sturen en vorig jaar waren de pentastellati, zoals ze dat in het Italiaans zo mooi zeggen, de grote overwinnaars van de gemeenteraadsverkiezingen.

Liberale Vijfsterrenbeweging?

Kortom, Grillo had, om het zacht uit te drukken, allesbehalve een liberaal imago en toen hij in de zomer van 2014 de leden van zijn beweging - je mag zijn M5s geen partij noemen - via een internetreferendum de vraag stelde bij welke fractie zijn kersverse Europarlementariërs moesten aansluiten, was de keuze snel gemaakt. De Grillini - nog zo’n onvertaalbaar Italiaans neologisme - besloten hun lot

te verbinden aan dat van die andere anti-establishmentfiguur die als grote overwinnaar uit de Europese stembusslag was gekomen, de Engelsman Nigel Farage van het Britse UKIP, de grote pleitbezorger van de Brexit. Zeg maar de absolute tegenpool van Guy Verhofstadt.

Farage is al jaren voorzitter van de door het establishment verguisde eurosceptische EFDDfractie (Europe for Freedom en Direct Democracy). EFDD was een logische keuze voor de Italianen van Grillo. Ook zij dragen directe democratie hoog in het vaandel, in tegenstelling tot de Verhofstadt van na de Burgermanifesten.

Wat heeft de sympathieke clown Grillo dan wel bezield om contact te leggen met ALDE? Hij heeft simpelweg naar malafide raadgevers geluisterd. Om de ware toedracht van het verhaal te begrijpen, is daarom enige inside-information nodig.

Want de toenaderingspoging tussen de Italianen en Verhofstadt werd allesbehalve ingegeven door rationele motieven, en nog het minst van al langs Italiaanse kant. Je mag daarbij ook de vraag stellen wat een VRT-correspondent als Rob Heirbout in feite uitspookt in Straatsburg.

Niet één keer heeft hij een poging ondernomen om eens in de coulissen van de fracties te duiken en te achterhalen hoe de vork werkelijk aan de steel zat.

Mocht Heirbout zijn oor te luisteren hebben gelegd in de EFDD-fractie, dan had hij snel vernomen dat de wanhoopspoging van Borrelli - een vertrouweling van Grillo - om onderdak te vinden bij de liberalen al voorafgegaan werd door pogingen om toe te treden tot de extreemlinkse fractie GUE, of tot de Groenen.

Nogal wat M5s-verkozenen zijn inderdaad van linkse signatuur, maar die linkse gevoeligheid was de hoofdreden niet om Farage te verlaten. Er zitten bij die Italianen evenzeer rechtse jongens, getuige daarvan iemand als Marco Zanni, die zijn partij inmiddels ontgoocheld verlaten heeft en is toegetreden tot de fractie van Marine Le Pen.

Strijd binnen de EFDD-fractie Neen, de waarheid is zoals zo vaak prozaïscher. Binnen de EFDD-fractie wordt al maanden gebakkeleid over de keuze van een nieuwe secretaris-generaal, na het vertrek van de Fransman Pierre Vaugier, die door de Italianen letterlijk werd buitengepest. Aan de schijnbare koerswijziging van de Italianen liggen veel minder ideologische dan wel persoonlijke motieven ten gronde. David Borelli was tot voor kort cofractieleider van EFDD, samen met Nigel Farage. Numeriek hielden de Italianen en de Engelsen elkaar daar in evenwicht, terwijl EFFD voor de rest nog wordt aangevuld door enkele één- en tweekoppige minidelegaties uit andere landen. Maar Borelli komt qua politiek talent en naambekendheid niet aan de enkels van Farage, en dat stak. Farage heeft zijn levensdoel, de lang verhoopte Brexit, bereikt en Donald Trump zou hem zelfs graag als ambassadeur van het Verenigd Koninkrijk in Washington verwelkomen. En Borrelli? Ja, wie kent die nu? Afgunst en rancune aan Italiaanse zijde en tomeloze ambitie aan Vlaamse zijde hebben de explosieve cocktail gecreëerd.

Het is niet altijd de ratio die de overhand haalt in politieke besluitvorming.

Hoogmoed komt voor de val De Vijfsterrenbeweging zat electoraal tot voor kort in de lift en ze deed Matteo Renzi vorig jaar in het stof bijten met zijn referendum over de hervorming van de instellingen in Italië.

Nationale verkiezingen zouden haar dit jaar aan de macht brengen. De rollen lijken nu omgekeerd. Vandaag drijft politiek Italië de spot met Grillo, die op kousenvoeten terugkeerde naar EFDD. En Borrelli? Die moest ontslag nemen als delegatieleider van de Italianen. Op vraag van Farage én van zijn eigen Italiaanse collega’s, die net zo min als de fractieleden van ALDE op voorhand waren ingelicht over het aanstaande historisch compromis. De Tarpeïsche rots ligt dicht bij het Capitool. Hoogmoed komt voor de val.

Bitru

Verkiezingen naderen, en de cadeautijd dus ook

Uit de smalle beursstraat

Officieel is 2017 het laatste jaar dat de federale regering nog verregaande hervormingen kan doorvoeren. Vanaf 2018 zit iedereen in verkiezingsmodus. Maar op sociaaleconomisch vlak wordt nu al aan verkiezingen gedacht.

Dat de regeringspartijen en vooral de N-VA tevreden zijn over het loonakkoord met 1,1 procent reële loonstijging past in die strategie. “Na de jaren van loonmatiging mogen de werknemers nu iets krijgen, en wellicht belonen ze er ons voor in 2018 en 2019”, zeggen politici off the record.

hebben aangezet tot loonmatiging. Maar dit is niet gebeurd.

Waarom? Bij de federale regeringspartijen is te horen dat ze van de burgers al een inspanning hebben gevraagd aan het begin van de legislatuur met de indexsprong (2 procent gestegen levensduurte werd niet doorgerekend in de lonen). Nu de regering over de helft is, mogen ze ook eens een cadeau krijgen.

Hetzelfde geldt voor de verlaging van de personenbelasting.

Het gros van die hervorming wordt uitgerold in 2018-2019. Niet toevallig verkiezingsjaren. De belastingvrije som (dit deel van het nettoloon waarop geen belastingen moet worden betaald) werden tot nu toe langzaam opgetrokken tot 7.130 euro. In 2019 wordt een sprong gemaakt naar 8.400 euro. Daarnaast worden de belastingschalen- en tarieven aangepast. Ook hier zijn al een aantal hervormingen ingezet, maar de grootste belastingverlaging komt er in 2018-2019 met het verdwijnen van de belastingschaal van 30 procent (2018) en het optrekken van de grens waarbij iemand 45 procent belasting moet betalen. De regeringspartijen zullen in de verkiezingscampagne uitpakken met die belastingverlaging.

Vraag blijft of er in die omstandigheden een gezonde begroting kan worden voorgelegd. Door de belastingverlagingen zullen de overheidsinkomsten blijven dalen (van 50,6 procent van het bbp in 2017 tot 49,8 procent in 2019 en dat ondanks allerlei terugverdieneffecten van de belastingverlaging zoals jobcreatie). Dat wil zeggen dat de uitgaven nog meer zullen moeten dalen om op termijn te kunnen werken richting een begrotingsevenwicht. Een zeer moeilijke opdracht gezien de verdeeldheid in de federale ploeg.

Dit jaar is de laatste kans om de publieke financiën op het spoor te krijgen. Een begrotingsevenwicht in 2018 is uitgesloten, maar misschien kan de regering-Michel bij de begrotingscontrole van maart en de begrotingsopmaak van het najaar een structureel saneringsplan voorleggen dat iedereen tevreden stelt. En misschien slaagt de regering erin om de vennootschapsbelasting te verlagen en de CD&V een bedrijfs- of winstbelasting te gunnen. Misschien, heel misschien.

Het geheugen van de kiezer Nu bijvoorbeeld zwaar saneren in de overheidsfinanciën, zou wel eens in het geheugen van de mensen kunnen blijven hangen tegen dat gemeenteraadsverkiezingen (2018) en de federale en regionale verkiezingen (2019) eraan komen. Niemand in de Wetstraat zal het luidop zeggen, maar op sociaaleconomisch vlak wordt al aan de stembusslag gedacht. De regering-Michel volgt hier de strategie die in het verleden is toegepast. Aan het begin van de legislatuur worden een aantal hervormingen doorgevoerd die bij de bevolking pijnlijk overkomen, zoals de btw-verhoging op elektriciteit of de Vlaamse Turteltaks. Maar wanneer belastingverlagingen worden doorgevoerd, dan worden die zo in de tijd gespreid dat ze vooral aan het einde van de legislatuur effect hebben. Ook loonsverhogingen worden best toegekend wanneer een regering over

de helft van het parcours is. Dit is momenteel aan het gebeuren. Langzaam maar zeker is de periode van het uitdelen van cadeaus aangebroken. Dit moet ervoor zorgen dat de regering hiervoor ten laatste in 2019 beloond wordt.

Het is in dat verband dat we de positieve reacties van de regering op het interprofessioneel loonakkoord moeten zien.

Vakbonden en werkgevers zijn overeengekomen om de lonen in 2017 en 2018 met 1,1 procent te doen stijgen, bovenop de loonindexering (aanpassing van de lonen aan de levensduurte) van 2,9 procent. 4 procent in totaal dus. Dat er ruimte is voor opslag heeft te maken met het feit dat de lonen in het buitenland (meer bepaald de buurlanden Nederland, Duitsland en Frankrijk) wellicht met meer dan 4 procent zullen toenemen. Dat betekent dat de Belgische bedrijven geen concurrentieel nadeel ondervinden van dit loonakkoord. De prijzen van hun goederen en diensten zullen niet sneller stijgen dan in de buurlanden.

Loonhandicap, maar geen loonmatiging Echter, een werknemer in België is vandaag de dag nog altijd 9 tot 10 procent duurder dan in de buurlanden. Dan hebben we het niet over het nettoloon, maar over brutoloon met alle belastingen en sociale bijdragen erbij. Dit prijst onze bedrijven uit de markt. Dus zou de regering de sociale partners moeten

Angélique Vanderstraeten

Actueel

19 januari 2017

Salduz kostte burger al minstens twee miljoen in 2016

3

Briefje aan Aan Hilde Crevits

Op 12 januari verscheen een Koninklijk Besluit (KB) ‘houdende de toekenning van een federale financiële tussenkomst in de kosten inherent aan de uitvoering van de wet SALDUZ door de lokale politie gedurende het jaar 2016’ in het Staatsblad.

Het arrest Salduz/Turkije, beter bekend als Salduz-arrest, is een arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, dat betrekking heeft op rechtsbijstand vóór het eerste (politie)verhoor van een verdachte. Het betreft concreet de toekenning van een toelage aan de gemeente of aan de politiezone als financiële tussenkomst in de kosten die voortvloeien uit de inwerkingtreding van de wet SALDUZ voor de lokale politie gedurende het jaar 2016.

Een totaal bedrag van 2.074.099,84 euro wordt daarom door de federale overheid toe-

gekend aan de lokale politie. Dat bedrag wordt verdeeld onder de 189 politiezones van ons land. Dit besluit heeft wel (retroactief) uitwerking met ingang van 1 januari 2016.

In de bijlage van het KB krijgen we een overzicht van de bedragen die aan de diverse politiezones worden toegekend. Het grootste bedrag ging enigszins verrassend naar Antwerpen. Die politiezone kreeg 119.851,29 euro.

Ook Charleroi, Brussel en Gent kregen ruime middelen.

Zeker is dat deze Salduz-wet de burger extra geld kost.

Thierry Debels

Ambtenaren in het vizier Instroom geneeskundestudenten: Mevrouw de onderwijshervormer,

geregeld of niet?

Het dossier van de RIZIV-nummers voor Franstalige geneeskundestudenten sleept al bijna twintig jaar aan. Einde de jaren 1990 werd de fameuze “contingentering” ingevoerd omdat er te veel artsen waren, met overconsumptie tot gevolg. Het (federaal) RIZIV-nummer is een identificatienummer voor zorgverleners dat onder meer het contingent studenten bepaalt dat geneeskunde mag gaan studeren.

Vlaanderen voerde meteen een remmend ingangsexamen in. Wallonië niet. Toenmalig minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx maakte het voor de studenten mogelijk om de RIZIV-nummers van de toekomst op te souperen. Vanuit Vlaanderen is daar al jaren kritiek op, onlangs nog van Rik Torfs, rector van KU Leuven.

Kort voor de kerstvakantie raakten de regeringspartijen het erover eens dat de RIZIVnummers voortaan worden verdeeld via een 60/40 verdeling, te verminderen met het “overtal van de afgelopen decennia”, maar evenzeer dat Waalse studenten niet het slachtoffer mogen zijn van maatregelen om een scheve situatie in Wallonië recht te trekken.

Een ‘compromis’, dat met dezelfde letter begint als het woord ‘conflict’…

“Door de RIZIV-nummers voor de lichting van 2017 toch toe te kennen, gaf de Block ‘gratuit’ die stok uit handen, vinden Vuye en Wouters. Wat dom van de Vlaamse partijen om in die val te trappen. Ze zijn weer eens te braaf geweest”, aldus Hendrik Vuye en Veerle Wouters vorige week in Knack. Waarop Valerie van Peel van Knack snel herhaalde dat de N-VA de zaak onder controle zou hebben…

Het KB wordt pas goedgekeurd als Wallonië volgend schooljaar, maar ook daarna “elk jaar opnieuw”, effectief een ingangsexamen invoert en als er ook een globaal akkoord komt over de afbetaling van het overtal aan artsen die in Wallonië afstudeerden. Het laatste woord over dit (communautair) dossier is nog niet gezegd.

Anja Pieters

De inauguratie van het monster Vervolg van blz.1

Geen vedetten Er zullen geen grote vedetten optreden bij de inauguratie van Trump, in tegenstelling tot die van Obama, wiens inzwering veel weg had van de uitreiking van de Grammy Awards. Geen enkele bekende muzikant wil of durft zich op 20 januari in de omgeving van het presidentiële podium vertonen.

Popsterren die nochtans geen gewetensbezwaren hadden om privéconcerten te geven voor Fidel Castro (Manic Street Preachers), de familie Khadaffi (Beyoncé, Usher, 50 Cent en Nelly Furtado) of de corrupte dictators van Angola (Mariah Carey), Oezbekistan (Sting), Kazakstan (Kanye West) en Turkmenistan (Jennifer Lopez) , blijken om politieke redenen niet te willen optreden voor de democratisch verkozen president van hun eigen land.

Enkelen (zoals Andrea Bocelli) lieten verstaan dat ze wel bereid waren, maar niet durfden, omdat zulks het einde van hun carrière zou betekenen. Het wereldje van de populaire muziek, dat zich graag beroemt op zijn grensverleggende mentaliteit, openheid en tolerantie blijkt op politiek vlak zwaar beklemd te zitten in een repressief, links keurslijf. Uiteindelijk zullen enkel de moedige countryzanger Toby Keith en enkele mindere goden de plechtigheid muzikaal opluisteren.

Wie de de inauguratie van Trump rechtstreeks wil bekijken zet zijn televisie (of internet) best aan rond 17 u. U mag alvast uitkijken naar het optreden van Toby Keith, wiens onvervalst patriottische liederen links al meerdere keren de gordijnen hebben inge-

jaagd. Een bijzonder moment wordt ook de beëdiging van vicepresident Pence door Clarence Thomas, een zwarte rechter van het Supreme Court.

Thomas werd zelf ook ooit het slachtoffer van een heksenjacht omwille van zijn conservatieve ideeën. Zowel hij als Pence staan bekend als overtuigde aanhangers van de pro-life beweging, die in de VS zoveel sterker is dan bij ons. De handdruk tussen die twee zal gemeend zijn.

Het onevenwicht in de tolerantie Traditioneel wonen ook alle parlementsleden de inauguratie van hun president bij. Verschillende leden van de Democratische Partij hebben al aangekondigd dat ze dat deze keer niet zullen doen. Ze aanvaarden niet dat Trump door de plechtigheid zou worden “genormaliseerd”.

De koppige weigering van bepaalde elites om het resultaat van de verkiezingen te aanvaarden zegt veel over de verdraagzaamheid van links. In alle westerse landen valt het trouwens steeds meer op hoe groot het onevenwicht is in de tolerantie die rechts en links voor elkaar opbrengen.

Rechts kan het dan wel oneens zijn met de opvattingen van de politieke tegenstander, maar valt zijn recht niet aan om die mening te hebben, miskent nooit de legitimiteit van linkse verkiezingsoverwinningen en laat politieke afkeuring zelden uitmonden in haat voor de persoon van de andersdenkende.

Van links kan hetzelfde niet gezegd worden.

Jurgen Ceder

Na jaren gepalaver, politieke manoeuvres en patstellingen is de kogel door de kerk. Er ligt een onderwijshervorming op tafel die het resultaat is van een moeilijk compromis. Is dit het allerbeste wat uit de bus kon komen?

Wellicht niet.

De beste der werelden bestaat immers niet. Omdat het allemaal niet zo ver gaat als bepaalde beroepsvernieuwers zouden willen, stond het in de sterren geschreven dat de ivorentorenbewoners van de Guimardstraat en het gemeenschapsonderwijs, maar ook de progressieve hervormingslobbyisten allerhande - die veel liever een soort eenheidsworst hadden gezien - meteen op hun achterste poten gingen staan. Dat dit hoe dan ook een nivellering naar beneden zou inhouden, staat buiten kijf. Maar daar zwijgen zij liever over. Zij laten zich leiden door vage en mooi klinkende omschrijvingen als ‘gelijke kansen’ en ‘democratisering van het onderwijs’.

Dat dat laatste iedereen de kans heeft gegeven om onderwijs te volgen, is toe te juichen, maar iedereen weet dat het ook de deur opende om het onderwijsniveau naar een middenniveau te laten evolueren.

Gelijke kansen om te studeren kan namelijk nooit het automatisme inhouden dat iedereen dan ook in alle mogelijke richtingen moet kunnen slagen. Vandaar dat binnen het onderwijs tussenschotten nodig zijn, waar ieder kind zijn eigen kennis en vaardigheden gestalte moet kunnen te geven om dát niveau te bereiken dat het werkelijk aankan.

Dat gij met uw partij achter deze hervorming zijt gaan staan, bewijst dat gij de moeite hebt gedaan om bij de vele werkers op het veld, de leraren dus, uw licht te hebben opgestoken. En het moet gezegd, gij hebt meer gedaan dan de meeste van uw voorgangers die hun hervormingen destijds haast lieten dicteren door de lobby’s en de belangenorganisaties.

Dat is een goed punt voor u. Ik geef dat graag toe. De duizenden leerkrachten die dagelijks voor de klas staan, en die buiten het overdragen van kennis ook nog eens alle mogelijke maatschappelijke evoluties en problemen mee moeten kanaliseren, zullen het toejuichen dat er een duidelijke differentiatie blijft in de keuze van studierichtingen, ook al zijn die dan in aantal wat afgenomen.

Turn & Taxis Het personeel van het gemeenschapsonderwijs verhuisde drie jaar geleden naar een gebouw vlakbij Turn & Taxis. Dat leidde tot grote onrust, want al ligt dat gebouw maar een paar honderd meter verder van het Noordstation dan het Boudewijngebouw, waar zij vroeger zaten – we laten in het midden of ze er ook echt werkten –, die route leidt wel langs een zeer onveilige plaats: het park bij de Helihavenlaan.

Er is daar vlakbij zelfs een illegaal kampement van zigeuners, maar dat werd nergens in de pers vermeld. In de media, die hardnekkig alle problemen inzake onveiligheid wegrelativeren, werd dan ook uitvoerig de spot gedreven met die ongeruste ambtenaren. In “De Ideale Wereld” werden zij zelfs genadeloos

Evenzeer zullen zij tevreden zijn dat kinderen niet al te laat keuzes moeten maken, maar tegelijkertijd de kans krijgen zich snel in hun domein te bekwamen. En zo kunnen cognitief sterke leerlingen hun uitdagingen verder aan en kunnen kinderen met andere of minder sterke vaardigheden ook de besten worden op hun terrein.

Met verscheidenheid is niks mis, en al zeker niet als iedereen de kans krijgt om te doen wat mogelijk is. Wat Peter de Roover gedurende meer dan 25 jaar leraar geweest - hierbij stelde, is overtuigend en zonder meer juist: “Noem onderwijs met een sterk TSO, een sterk ASO, een sterk BSO en een sterk KSO voor mijn part elitair; het is vooral sterk onderwijs.”

Ik hoop, Hilde, dat gij de onderwijshervorming niet als een zachte akela zult verdedigen, maar als een minister die daadkracht uitstraalt. Want het is hoognodig dat wij een onderwijsminister krijgen met haar op de tanden, die eindelijk een halt toeroept aan de decennialange onderwijsexperimenten die alleen maar nefast zijn geweest en zelfs onze toppositie in de wereld in het gedrang zijn gaan brengen.

En die de onderwijsbobo’s op een afstand van de leerkrachten en de scholen gaat houden. Er is immers ademruimte nodig en autonomie voor de scholen om mensen weer te motiveren voor zoveel unieke projecten, die onze scholen stuk voor stuk zouden moeten zijn.

Grijze eenheidsstructuren die moeten draaien op een gedwongen bureaucratie, bergen papier en dwangmatige controlemechanismen hebben veel gedreven mensen doen afhaken en zijn er de oorzaak van dat veel scholen zijn herleid tot het niveau van een veredelde jeugdbeweging en met vaak ook maar een bedroevend inhoudelijk niveau. Ik hoop dat gij de voorliggende hervorming in die context ter harte neemt.

De onderwijswereld snakt naar zuurstof, duidelijkheid en wil maar één ding echt doen en dat is de rol spelen die haar enige doel is: jongeren opvoeden, leiden naar hogerop, op welk niveau zij zich ook bevinden. Onderwijs op maat dus, vanuit de vingers en de geesten van de vaklui en niet van de ‘pedagoochelaars’ en de Lieven Boeves van deze wereld.

belachelijk gemaakt. Maar nu zijn alleen nog maar de ambtenaren van het gemeenschapsonderwijs verhuisd, en er zijn al twee incidenten geweest: één geslaagde beroving en één mislukte poging tot roof. Vorig jaar was er op dezelfde plaats een schietpartij. Het gemeenschapsonderwijs verstuurde een interne mail met veiligheidstips: “We raden het personeel aan de hoofdweg naar het station te nemen, in groepjes te wandelen en niet te opvallend rond te lopen met waardevolle spullen.” Ook Unizo, dat in dezelfde straat een kantoor heeft, maakt melding van enkele ernstige incidenten. “Ook wij raden aan het park ’s avonds te mijden. Ons personeel kan gebruikmaken van pendelbusjes.” Maar voor de ambtenaren zijn er geen busjes. Zelfs de socialistische vakbond ACOD vindt dat er dringend maatregelen genomen moeten worden.

4

Dossier

19 januari 2017

Davy Crockett De Amerikaanse mentaliteit begrijp je maar eerst als je de Amerikaanse mythes kent. Eentje ervan is de legende van Davy Crockett die in 1836 stierf (of sneuvelde) in het meest bezochte monument van Texas: de Alamo-missie.

Iers-Schotse mentaliteit In het Noord-Ierse openluchtmuseum staat een versterkte boerderij die vertrouwd aandoet, want je kent ze uit de vele Amerikaanse films over de verovering van het Westen. Wanneer Cromwell de Ieren uit het Noorden verjaagt, breekt een bloedige guerrilla uit tussen Schotse nieuwkomers en Ierse verdrevenen. Veel Schotse migranten vinden Ierland toch niet het beloofde land en emigreren naar de Britse kolonies in Amerika.

Zij brengen niet alleen hun bouwstijl maar ook hun mentaliteit mee: hard, zelfstandig, antikatholiek. Ze geven geen genade en vragen geen genade. Ze zijn geschikt om de westerse gebieden van de kolonies te koloniseren. In Europa denkt men nogal gemakkelijk dat deze kolonisten zich ergens neerploffen en een boerderij bouwen. Velen doen dat inderdaad illegaal, maar eerder vroeg dan laat verdeelt de kolonie (later de staat) de grond, vraagt er geld voor en heft belastingen. Rijke burgers, planters of immobiliënspeculanten worden eigenaar en laten de illegalen betalen of ophoepelen.

Veel kolonisten trekken dan maar dieper het binnenland in en botsen op twee vijanden, de indianen en het Britse gezag. Een van de voornaamste oorzaken van de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog is de Britse weigering om kolonisatie ten westen van de Appalachen toe te staan, want die voortdurende oorlogen met de indianen zijn te duur.

Na de onafhankelijkheid in 1783 bestaat die belemmering niet langer, dus trekken de kolonisten verder naar het westen.

Een kort en hard leven De Amerikanen lopen altijd gewapend rond. Het zijn goede schutters die liever een indiaan neerschieten dan met hem of haar te praten. Maar de indianen zijn allesbehalve de passieve slachtoffers die de politiek correcte media sinds de jaren zeventig van vorige eeuw van hen maken. Geen enkele film heeft het ooit aangedurfd de verminkingen, martelingen en gruwelen te tonen die beide partijen elkaar aandeden.

De grootouders en een tante van Davy Crockett worden vermoord, en een oom blijft zeventien jaar in indiaanse gevangenschap.

Het leven is kort en hard en bestaat uit werken van de morgen tot de avond. Mannen en vrouwen trouwen jong en maken zoveel mogelijk kinderen die ze zo vroeg mogelijk als arbeidskrachten inzetten, verhuren of zelfs verkopen. Veel mensen, vooral de vrouwen, sterven jong, want artsen zijn er niet. Jagen, bossen rooien en blokhutten bouwen (één kamer voor iedereen) is zwaar werk; dikwijls eindigt het in ongevallen en tragedies. Tijd voor cultuur of ontspanning is er zelden.

Af en toe komen buren samen voor een oogstfeest, om te dansen en veel te drinken uit koehoorns met zelfgestookte whisky of cider, wat dikwijls tot agressie en vechtpartijen leidt. Echter, er is ook veel solidariteit tussen de buren.

Ze helpen elkaar. Lukt de boerderij, de taverne of de smidse niet, dan laadt men de weinige bezittingen op een kar en men probeert het verderop. Deze Amerikanen zijn het gewoon te verhuizen en vlugge, oppervlakkige contacten te maken met de volgende buur.

Berenjager David (hij gebruikt nooit “Davy”) Crockett is de zesde zoon van een typische IersSchotse pioniersfamilie. Vader is een harde en gerespecteerde kolonist die zich onderscheidt in de onafhankelijkheidsoorlog, maar die er nooit in slaagt zijn schulden af te betalen. Dus vlucht de familie slag om slinger voor schuldeisers, om elders een nieuwe onderneming te starten. David is twaalf als zijn vader hem verhuurt.

Vier jaar lang zet hij geen voet meer thuis.

Na die verhuurperiode trekt hij zich uit de slag als wagenmenner, blokhuttenbouwer en jager. Ieder pionierskind leert vanaf zijn zevende schieten en Crockett is begaafd. Hij

verdient bij met wedstrijden. Zijn familie herkent hem niet als hij weer opduikt, want hij is inmiddels een sterke, slanke en voor die tijd lange (1.82 meter) man. Hij is charmant, maakt makkelijk contact met vreemden en vertelt onderhoudend over zijn omzwervingen, waarbij hij geregeld zichzelf op de korrel neemt. Crockett wordt populair en een van zijn werkgevers zendt hem een tijdje naar school zodat de analfabete jongen leert lezen en schrijven.

Hij trouwt jong en krijgt drie kinderen, maar is een slechte boer. Hij jaagt veel liever en is op zich een milieuramp. Hij wordt de bekendste woudloper en berenjager van Tennessee en roeit die diersoort uit, want naast het vlees is ook de pels gegeerd. Er zijn maanden dat hij 47 beren doodt; één keer met alleen een mes. Tussendoor neemt hij deel aan een gruwelijke indianenoorlog, nadat Cherokees de 500 bewoners van een fort afslachtten. Crockett is echter een spoorzoeker, geen indianendoder.

Als zijn vrouw 26 is, sterft ze, maar binnen het jaar is hij hertrouwd met een weduwe met een paar kinderen, waarna het koppel er nog twee krijgt. Gelukkig heeft zijn vrouw wat geld, want hij mislukt in al zijn pogingen een boerderij of een bedrijfje te starten en weldra begint ook voor hem en zijn familie de verhuiscarrousel.

Politicus Zijn populariteit en zijn faam groeien echter. Hij slaagt er tweemaal in zich te laten verkiezen als volksvertegenwoordiger. In Washington veroorzaakt hij opzien. In de meeste Amerikaanse staten bestaat algemeen stemrecht voor mannen, maar volksvertegenwoordigers en senatoren behoren tot de hogere burgerij of zijn arts of advocaat.

Crockett behoort tot de klasse van zijn kiezers. Hij neemt geen blad voor de mond, weigert mee te spelen in de klassieke politieke intriges en mislukt bijgevolg als politicus. Maar zijn naam wordt mythisch. Men vertelt dat hij in zijn woudloperstenue naar de Kamer gaat, dat hij altijd een beverkap draagt, met zijn handen eet, en dergelijke.

Daar is allemaal niets van waar, maar het publiek slikt die verhalen als zoete koek. Als hij niet in de hoofdstad is, gaat hij liever op jacht dan te werken.

Hij drinkt meer dan goed voor hem is, en na een aantal jaar keert zijn vrouw terug naar haar familie. Zijn schulden zijn inmiddels zo hoog dat hij de Amerikaanse weg kiest om schuldeisers te ontwijken: de vlucht naar de Mexicaanse staat Tejas. Inmiddels wonen daar meer Amerikanen dan Mexicanen en ze aanvaarden niet dat ze Spaans moeten leren, katholiek moeten worden en geen slaven mogen houden.

De Amerikaanse migranten richten enkele legertjes en een voorlopige regering op. Crockett duikt er toevallig op en neemt dienst in ruil voor de belofte van een reusachtig domein van 1.600 hectare. Hij belandt in San Antonio op het moment dat de Mexicaanse president met zijn leger verschijnt. Een kleine groep Amerikanen verschanst zich in de missie van El Alamo.

Dertien dagen houden zij stand, tot de Mexicanen de gebouwen veroveren. Crockett wordt waarschijnlijk krijgsgevangen gemaakt, maar zoals alle anderen op bevel van de president vermoord. “Remember the Alamo” wordt de (nog altijd gebruikte) strijdkreet waarmee de Amerikanen vervolgens de Mexicanen verslaan; ze maken van Tejas de onafhankelijke staat Texas, die negen jaar later toetreedt tot de VS. Lange tijd verschijnt ieder jaar na Crocketts dood een kalender met steeds fantastischer verhalen.

Wanneer Walt Disney in een televisiereeks van Crockett een held maakt, worden alle merchandisingrecords gebroken. Nog altijd kent iedere Amerikaan Davy Crockett en zijn “heldendaden”. Dat ie eerder toevallig stierf, en dat hij ook slaven bezat (weinig, want te duur) is vergeten.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Zuurpruim van dienst Zowat alle partijen kwamen donderdag hun zeg doen in de plenaire vergadering over het pas bereikte interprofessionele akkoord van de ‘Groep van Tien’. Zelfs de Vlaamse socialisten konden niet anders – unisono met ABVV-baas Rudy de Leeuw – dan hun hoop uitspreken dat de regering het akkoord zou aanvaarden. Er heerste hierover zelfs een positief sfeertje over alle partijgrenzen heen. Alleen Charly Chaplin Calvo moest weer komen neuten, zo in de zin van ‘nooit genoeg’, ‘allemaal onduidelijk’, ‘de minister zegt niet genoeg hierover’,… N-VAfractievoorzitter Peter de Roover had overschot van gelijk toen hij in zijn repliek zei dat Calvo de rol van zuurpuim overnam van de afwezige extreemlinkse PTB’ers (PVDA) en dat hij die rol met verve heeft vervuld.

Afwezig Wat later waren de PTB’ers wel aanwezig en hoorden zij dat niet alleen De Roover, maar ook Patje Dewael had gewezen op hun afwezigheid. Deze had zelfs gezegd dat op een moment dat akkoorden worden gemaakt die erop wijzen dat de sociale partners hun verantwoordelijkheid kunnen opnemen, zij hun kat naar het parlement sturen. Ze waren woest, want ze waren afwezig gebleven omdat ze naar de begrafenis van een ‘kameraad’ waren gegaan. Raoul Hedebouw vroeg zelfs het woord om dat te melden en zijn ergernis uit te spreken over die sneer naar hem en zijn kompaan. Dewael had begrip voor die uitleg, maar hij was niet onder de indruk en stelde vast, net als voorzitter Bracke, dat de heren zich niet hadden verontschuldigd. En in dat geval is afwezigheid gewoon afwezigheid. In het omgekeerde geval zouden zij zeker niet anders tegenover hun opponenten gehandeld hebben. Beleefdheid geldt voor iedereen. En het vermijdt misverstanden.

Stilstand Barbara Pas van het Vlaams Belang ergert zich mateloos aan het feit dat Kamerlid Olivier Maingain, voorzitter van DéFi, de ene taalwetsovertreding na de andere blijft begaan in Sint-Lambrechts-Woluwe, de gemeente waarvan hij burgemeester is. Omdat ze het welletjes begint te vinden, interpelleerde ze in de bevoegde commissie minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon over wie nu bevoegd is om daartegen eindelijk eens op te treden.

Volgens Jan Jambon is dat sinds een zoveelste staatshervorming de Brusselse Hoofdstedelijke Regering. Daar is evenwel al vaker bij geklaagd, maar die beweegt niet. Barbara ploos een en ander uit en kwam tot de vaststelling dat als een bevoegde overheid nalaat om op te treden, de minister alsnog kan tussenkomen door minstens de zaak te agenderen op het Overlegcomité van de verschillende regeringen of zich zelfs in de plaats te stellen van de in gebreke blijvende overheid. En daaraan herinnerde Barbara Pas de minister. Om de minister formeel wat aan te porren, diende ze prompt een motie van aanbeveling in, precies om de minister aan te sporen er werk van te maken. En wat gebeurde toen? Houd u vast!

Johan Klaps van N-VA hielp zijn eigen minister een handje door een eenvoudige motie in te dienen om ‘over te gaan tot de orde van de dag’. Anders gezegd: om de zaak rap te doen

vergeten. Een sterk staaltje van ‘communautaire stilstand’, als men het ons vraagt!

Sterkte Na het ontslag van Jogan Vandela kwam een dame, een zekere Annick Lambrecht, de eed afleggen als nieuw parlementslid. Een formaliteit, want de Kamer moet gewoon ‘in aantal’ zijn. Laurette Onkelinx vroeg echter nadien het woord om te melden dat door deze dame de socialistische groep van PS en sp.a samen een meerderheid aan vrouwen heeft. Iets wat maar heel zelden voorvalt, of zelfs nog nooit gebeurd is. Patje Dewael begon nadien zijn toespraak met het nieuwe parlementslid te feliciteren, maar ook veel sterkte toe te wensen aan de resterende mannelijke leden van de socialistische fractie…

Lastige vraag Filip Dewinter van het VB kwam het voornemen van de regering om de toenemende radicalisering in de gevangenissen - waar men steeds minder vat op krijgt - tegen te gaan, de grond inboren.

Het aanwerven van islamconsulenten en zelf imams haalt allemaal niet veel uit, want zachte heelmeesters maken stinkende wonden, zegt hij. Voor hem is de remedie duidelijk: afnemen van de Belgische nationaliteit van degenen die een dubbele nationaliteit hebben – 90 procent van de 450 jihadisten die in de nor zitten – en hen terugsturen naar het land van herkomst. Of hen laten berechten in de landen waar zij oorlogsmisdaden pleegden. Omdat hij ook het i-woord (islam dus) durfde uitspreken, ging de minister in defensieve modus en nam hij meteen afstand van wat Dewinter zei en werd hij ondersteund met applaus. Natuurlijk kreeg Dewinter weeral over zich heen dat hij veralgemeende en alles en iedereen op één hoop gooide. Waarop Dewinter gevat uit de hoek kwam: “Als wij die 450 jihadisten in de gevangenis nog niet de baas kunnen, hoe kunnen wij dan de radicalen die nog vrij in de samenleving rondlopen onder controle houden?” Hierop kwam geen antwoord, en men ging over tot het volgende onderwerp…

Waalse RIZIV-nummers Veerle Wouters (ex-N-VA) bond de kat de bel aan door Maggie de Block te vragen hoe het nu zat met het toekennen van RIZIV-nummers aan Franstalige nieuwe artsen, nu men in Wallonië nog steeds geen toelatingsproef voor geneeskundestudenten organiseert. Iets wat Vlaanderen op basis van vroegere afspraken al 19 jaar doet. In Wallonië lapte men die afspraken aan de laars en werden de RIZIVnummers gewoon uitgedeeld. De Block gelooft dat men in Wallonië daar nu, na nieuwe afspraken, iets aan wil doen. N-VA, Wouters, VB en CD&V zijn daar echter niet gerust op.

Ze vrezen dat de federale regering weer toegevingen zal doen. Valerie van Peel van regeringspartij N-VA kwam echter met de spierballen rollen door te zeggen dat het hier nu wel stopt en dat men aan de overzijde nu maar alle afspraken moet nakomen. Waar wacht N-VA op om ook op regeringsniveau een lijn te trekken en tegen de Franstaligen te zeggen “tot hier en geen millimeter verder”? Even de communautaire stilstand vergeten!

Actueel

19 januari 2017

Vuye heeft nog een en ander te verwerken Een opmerkelijk interview met professor Hendrik Vuye vorig weekend in De Zondag.

De voormalige communautaire adviseur van de N-VA is ongetwijfeld een te waarderen professor staatsrecht, die nu samen met Veerle Wouters als onafhankelijke in het parlement zetelt. Hij kan er een radicale flamingante stem zijn in het halfrond, al is te hopen dat hij zijn pijlen richt op het dossier waarin hij gespecialiseerd is, en wat minder op het natrappen naar zijn voormalige partij. is niet helemaal geloofwaardig. Je kan dat wel via de geijkte kanalen. We herinneren ons dat een ontgoochelde Vuye met zijn kritiek naar niet bepaald bevriende kranten liep om er de vuile was uit te hangen. Was dat verstandig?

Volgens Vuye is een politieke partij “geen democratisch orgaan”… Allez, dat weten we nu ook weer. Vuye had kunnen blijven en zich via de democratische kanalen van zijn partij kunnen kandidaat stellen voor het voorzitterschap.

Dat van parlementsleden wordt verwacht dat ze met hun partij meestemmen is – enkele uitzonderingen niet te na gesproken – ook al erg lichtzinnige kritiek. Een voetballer schiet ook niet naar eigen doel. Een parlement is een confrontatie van door de kiezer verkozen partijen, elk met hun eigen gewicht. Tendensrecht, hier en daar eens een afwijkend geluid moet kunnen, maar maak het niet te bont. Logisch, toch?

Wereldvreemde rechters

Dat natrappen is alvast in De Zondag niet ver weg. “Vuye doet zijn partij pijn”, schrijft Paul Cobbaert in De Zondag. Het begint al met een uithaal naar de studiediensten van partij(en) die niet zo “clever” waren als hijzelf om een juridische klem te zetten op de visumzaak van het Syrische gezin uit Aleppo: artikel drie van het Europees Mensenrechtenverdrag waarop de PVDA-advocaten van het Syrische gezin en de bevriende barones zich baseerden, geldt voor Europa, niet voor aanvragen ingediend in Beiroet.

Een volgende kritiek gaat over de grond van de zaak: “Met vijf jaar communautaire stilte kon ik nog enigszins leven. Maar Bart de Wever sprak plots over tien jaar. Sorry, maar dat kon ik niet.” Een striemende kritiek op de strategie van de partij. Niet eens onterecht, maar of zijn eigen strategie om de partij dan maar te verlaten het communautaire dossier sneller weer vanonder het stof haalt, dat valt te betwijfelen.

Medestanders Vuye is er niet in geslaagd veel medestanders te vinden binnen de partij. Dat kan hard en frustrerend zijn, maar het is niet anders.

Had Vuye maar beter moeten aftasten. Binnen het partijbestuur zitten mensen die veel meer stemmen haalden dan hij…

Hij heeft die ontgoocheling duidelijk niet verteerd. Nu huilen over particratie en zeggen dat kritiek uiten binnen de N-VA niet kan,

De laatste uitval van Vuye gaat richting De Wever zelf, die rechters “wereldvreemd” noemde. Vuye doet alsof die uitval er een was tegen het hele apparaat, quod non. De professor moet toch eens beter uitleggen waarom dat van sommigen niet mag worden gezegd.

Elke rechter kan falen. Elke rechtbank kan foute beslissingen nemen. Zowat elke particuliere of publieke procedure tegen bestuurlijke, politionele, rechterlijke beslissingen vertrekt vanuit die overtuiging. Van eerste aanleg tot assisen, van federaal tot Europees, et cetera. Daar is weinig mis mee.

Het kan zijn dat de N-VA een fout maakt, en radicale Vlaamsgezinden naar andere oorden jaagt. Een paar procenten aanhang verliezen kan de N-VA kwantitatief buitenspel zetten. De komende maanden kunnen Vuye en Wouters als “onafhankelijke fractie” druk zetten op de N-VA-ketel. Maar als dat maar met matig succes is, moet hij niet meteen stellen dat het de politiek is die niet deugt.

Vuye heeft het in het artikel heel even over economie en meer specifiek over een noodzakelijk begrotingsevenwicht. Interessant, omdat de N-VA er binnen de huidige regering vooralsnog niet in slaagt dat in zicht te brengen. “Vlaamse partijen dienen zich bij de kiezer aan met voorstellen over lastenverlaging, pensioenhervorming en begrotingsevenwicht. Niets daarvan zal worden gerealiseerd, want de andere democratie (Wallonië – red.) noemt dit 'oude recepten’, schreef hij in 2013 in De Standaard.

Monarchie Beter dan nog meer studiewerk over een compleet achterhaalde monarchie kan Vuye

Echo’s uit de Koepelzaal Kaviaar Afgelopen week kon worden vernomen dat onze fameuze windmolenparken voor de kust flink duurder uitvallen dan in onze buurlanden, maar dat zijn natuurlijk geen topregio’s.

Een zoveelste illustratie van het feit dat ons energiebeleid een grote rotzooi is, maakt niet uit of het door “links” of door “rechts” wordt aangestuurd.

Nochtans is het probleem eenvoudig samen te vatten: we hebben te maken met een ideale publiek-private samenwerking, allerlei energiehaaien kunnen rustig hun criminele gang gaan en de overheid graait lekker mee.

Gevolg is dat het luxeproduct energie hier (en alleen hier) de prijs van – die andere basisbehoefte – kaviaar benadert. Stefaan Sintobin (VB) zat er dan ook pal op met zijn vraag de doelgroep voor het sociale tarief te verruimen omdat steeds meer gezinnen behoorlijk in de ellende beginnen te komen. Het kwam hem vooral op het verwijt te staan dat hij een soort PS’er zou zijn.

Lekker makkelijk om vooral de zaak niet ten gronde aan te pakken. Minister Tommelein debiteerde dat niets gratis is (alleen de

betreurde heer Stevaert heeft ooit het tegendeel beweerd) en dat het sociaal tarief voor de enen dan weer door de anderen zou moeten worden opgebracht. Hij werd bijgetreden door partijgenoot Willem-Frederik Schiltz, die het geen goed idee vond de energiefactuur “kunstmatig te verlagen”.

Ze nog kunstmatiger waanzinnig hoog houden, is dan kennelijk weer geen probleem. De opmerkingen van “energiespecialist” Andries Gryffroy (N-VA) laten we maar zo; die man bewoont immers een heel ver land dat door perfecte Duracellkonijntjes wordt bestuurd.

Schokkend Yasmine Kherbache (sp·a), die eigenlijk niet onaardig zou zijn als ze geen socialiste was, had ontdekt dat onze gevangenissen kweekvijvers voor “radicalisering” zijn. Gelet op de samenstelling van de populatie van die instellingen is dat inderdaad een erg schokkende vaststelling.

De nog minder onaardige Nadia Sminate (N-VA) worstelde met hetzelfde probleem; er zouden trouwens maar twee (2) Vlaamse deradicaliseringsfiguren aan de slag zijn en dat zou een tikje onvoldoende zijn. Ward Ken-

misschien eens zijn energie stoppen in het uitwerken van een manier waarop de Vlamingen de communautaire poorten weer kunnen openen. En vervolgens zakelijk – en niet euforisch – op papier zetten waarom dat nodig is, en hoe ze met meer autonomie makkelijker een weg zouden vinden om inkomsten te vinden en uitgaven te schrappen.

Met hun “onafhankelijk Vlaanderen in een confederaal België”, maar met behoud van een confederaal niveau om de knelpunten ‘staatsschuldverdeling’ (niet splitsen, want markten zouden panikeren) en ‘Brussel’ te ontwijken, kunnen Vuye en Wouters Vlaanderen de komende maanden doorkruisen. Maar dat wordt vooral preken voor de al overtuigden.

Vooral in het parlement zelf kunnen beiden met hun dossierkennis de Vlamingen een dienst bewijzen. Hoe lastig het ook valt, beter als zijspan van de twee Vlaamsgezinde partijen, dan als derde eigenzinnig minipartijtje dat rijdend op veel te kleine wieltjes bij de volgende verkiezingen in de modder van de werkelijkheid zal blijven steken. Misschien vallen er na de volgende verkiezingen hier en daar nog wel wat potten te lijmen.

Anja Pieters

5

Ontslagen om Facebook Een Britse politieman werd ontslagen wegens “racistische” activiteiten op Facebook. Nee, hij had niet opgeroepen negers of moslims te onthoofden of van hoge gebouwen te gooien. Hij had wel “likes” geplaatst bij de Facebookbladzijde van de rechtse partij Britain First en bij een bladzijde “Ban Islam and Sharia Law”. Hij had zich afgevraagd “waarom zoveel mensen aanstoot nemen aan onze vlag, maar niet aan onze uitkeringen”.

Hij had een tragikomische spotprent doorgestuurd van een schooljongen die aan een leraar vertelt dat hij getreiterd wordt omdat hij Brits is, en een foto van Amerikanen die rechtstaan voor het volkslied, terwijl één vrouw in hidjab ostentatief blijft zitten, met de opmerking dat mensen die niet rechtstaan voor het volkslied maar moeten teruggaan naar hun land van herkomst. Allemaal dingen die in een vrij land ruimschoots binnen het kader van de vrije meningsuiting zouden vallen. Maar Groot-Brittannië is geen vrij land meer. Het is op weg om geïslamiseerd en gekoloniseerd te worden door een fanatieke islamitische minderheid, met de hulp van linkse collaborateurs. Ondanks de Brexit glijdt het land inzake censuur en onvrijheid almaar verder af naar het niveau van Iran of de DDR. Net als de rest van West-Europa.

Het feest van de haat (vervolg) Vorige week schreef ik dat vier Kamerleden van de PS en Défi een voorstel van resolutie hebben ingediend om de Belgische regering op te roepen de Duitse regering te dwingen de pensioenuitkering aan een aantal oud-Oostfronters stop te zetten.

Naar aanleiding van dat artikel kreeg ik enkele reacties van kinderen van Oostfronters die me formeel wisten te vertellen dat hun vaders nooit een pensioen ontvingen van Duitsland. En dat klopt: het is inderdaad zo dat Vlaamse en Waalse oud-Oostfronters geen pensioen kregen van de Duitse staat. Wel is het zo dat een beperkt aantal Oostfronters een kleine vergoeding ontving voor verwondingen en invaliditeit.

Men kan de vraag stellen waarom die Kamerleden van de PS en Défi nu ineens (22 december 2016) komen opdraven met dat voorstel van resolutie. Het gaat immers over nog maar een 30-tal personen, allemaal de 90 voorbij.

Samengevat eisen de Kamerleden drie zaken: - bekendmaking van de namen van de begunstigden.

- alsnog verplichten dat de ontvangers van de pensioenen hierop belastingen zouden betalen aan de Belgische staat, en dit met terugwerkende kracht.

- onmiddellijke stopzetting van de uitbetaling van de pensioenen.

De motie vermeldt duidelijk dat het enkel gaat over die Oostfronters die de Duitse nati-

nes (CD&V) sleurde er wat dure woorden bij en stelde dat er veel “werk aan de winkel” is.

Voor minister Vandeurzen viel het allemaal wel mee, de omkadering gaat in werkelijkheid veel ruimer en de aanpak is in “volle ontwikkeling” en gelukkig is ook “volop bezig” het vrijwillige aanbod van hulp- en dienstverlening voor radicaliserende dan wel geradicaliseerde kwajongens. Chris Janssens (VB) kwam met het subtiele idee die lieden maar gewoon het land uit te flikkeren – eenvoud siert.

Dan stond Imade Annouri (Groen) toch een veel beter beeld voor ogen: de zaken zijn hoogdringend en absoluut moet worden ingezet op de versterking van de islamconsulenten in de gevangenissen. Zelf leek Annouri wat te twijfelen aan de capaciteiten van het huidige islamconsulentenkorps. Kennes vond dan weer dat daar toch mensen tussen zitten die voor een al te bescheiden verloning met “kwaliteit en kennis” aan de slag zijn.

Zeker is dat een goed en indringend gesprek met onze gekerkerde radicalen wonderen kan doen, laten we daar vooral niet te zuinig op zijn.

Gebroddel De grootse hervorming van het secundair onderwijs begint weer op te borrelen. Iets zegt ons dat het laatste debat daarover nog niet is gevoerd. Binnen de regering lijkt nog steeds

onaliteit hadden aangenomen. Bij de Vlaamse en Waalse Oostfronters betreft dat slechts enkele mensen. Anders verging het de inwoners van de Oostkantons (Eupen-Malmedy): die “goede Belgen” werden automatisch Rijksduitsers toen Hitler de Oostkantons opnieuw bij Duitsland aanhechtte. De inwoners van de Oostkantons werden vanaf 1940 dan ook beschouwd als “echte Duitsers” en moesten zonder pardon in dienst bij de Wehrmacht. Die hadden helemaal geen keuze.

Zo’n 8.000 jonge mannen uit de Oostkantons moesten dienst nemen, en zo’n 2.000 stierven in de strijd, hoofdzakelijk aan het Oostfront.

Op vrijdag de 13 januari hebben twee andere Kamerleden zich gemeld als medeindieners van het voorstel: Alain Top, Kamerlid van de sp.a en burgemeester van Harelbeke en Georges Dallemagne van de cdH. Ook deze politici maken zo duidelijk dat ze echt bezig zijn met de dingen waar de mensen van wakker liggen.

Het is overduidelijk dat hier een politiek spelletje gespeeld wordt en dat het enkel de bedoeling is om N-VA en VB tot een keuze te dwingen wanneer deze motie ter stemming op tafel ligt. Laat dit een oproep zijn aan beide partijen om niet in die goedkope val te trappen.

K arl van C amp

niet voor honderd procent een compromis te zijn gevonden, maar vroeg of laat zal toch enig wormstekig project moeten worden “uitgerold”.

Dolle pret intussen voor Caroline Gennez (sp.a) en juf Betje Meuleman (Groen). Niks aan de hand, aldus minister Crevits, we mogen per 1 september 2018 de inwerkingtreding van de uiteraard uitgebreide, doordachte en volmaakt voorbereide onderwijshervorming beleven, waarna het jaar per jaar over zes jaar in alle glorie zal zijn voltooid.

Krijgt Crevits nog wat clementie, grote boosdoener in het verhaal is N-VA, dat in de slechtste conservatieve traditie stiekem van geen onderwijshervorming zou willen weten en dus de boel maximaal saboteert. Volgens Elisabeth Meuleman (Groen) vooral omdat genoemd N-VA tegen “gelijke kansen” is. Je hebt toch van die ínslechte mensen. Ingaand op een vulgaire en letterlijke pipi-kakametafoor van zuurneus Elisabeth, verduidelijkte Koen Daniëls (N-VA) dat het er hem in werkelijkheid om gaat gebroddel met het onderwijs te vermijden.

Een niet onterechte bekommernis in het onderwijs, dat niets minder is dan een speeltuin op een mijnenveld. In afwachting van volgende ontploffingen, meldde Meuleman dat ze er wakker van ligt (van de toekomst en de kansenjeugd in het bijzonder). Moest ze maar niet in d’r bed plassen.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Rode stadstaat

Het is meer dan een gevatte oneliner om Brussel als een PS-stad te omschrijven. De combinatie van een demografie die in haar electoraal voordeel speelt, met een gedegen kennis van het overheidsapparaat, zorgt ervoor dat de Brusselse teugels van op de Keizerslaan bediend worden.

We bekennen, schrijver dezes is een nog maar sinds kort een gebruiker van de ‘sociale media’. En we erkennen graag het nut ervan, zeker wanneer je het reilen en zeilen van de Brusselse microkosmos dient op te volgen. Facebook beschouwen we dan ook eerder als een (professioneel) netwerk dan een manier om vriendschappen te onderhouden, met als gevolg dat er heel wat politici zitten die ‘bevriend’ zijn met ondergetekende, ongeacht hun kleur en/of obediëntie. Ook de Brusselse burgemeester, Yvan Mayeur, zowat het sinistere dieptepunt van voormeld netwerk, maar passons. Maar weet u wat echt opvalt? In zijn netwerk bevindt zich nauwelijks politici van andere partijen (toch vrij ongebruikelijk), maar wel een batterij allochtone namen.

Toch wel tekenend voor de PS van vandaag (en morgen), denkt een mens dan.

Verloren traditie Vroeger was het bon ton om in Wallonië te fulmineren tegen de CVP-staat, terwijl men het in de noordelijke contreien dan weer over l’état PS had. En Brussel hierin?

Stellen dat de stad historisch een liberale traditie heeft klopt, maar tussen tradities en de realiteit van vandaag staat vaak een wereld van verschil. Samen met een groot deel van de middenklasse die naar de Rand uitgeweken is, vertrok ook een belangrijk deel van die (donker)blauwe segment van het kiezerspubliek. Dat de demografie van de stad op enkele decennia zo drastisch veranderde, is geen fataliteit, maar het gevolg van een gevoerd beleid - of het uitblijven ervan. Maar zie, de cirkel raakt weer rond en net die gewijzigde bevolkingssamenstelling heeft een effect op hoe de stad bestuurd wordt. Als geen ander heeft de PS hier gebruik van gemaakt. Het lokken van de ‘allochtone’ stem is geen socialistische exclusiviteit, maar zij gingen wel het verst in het uitrollen van de rode loper.

19 januari 2017

Dossier Eurostadion

Binnenkort kunnen we kaarten op de Brusselse Ring Op vrijdag 20 januari lopen de openbare onderzoeken inzake het Eurostadion af. Het ziet ernaar uit dat bijzonder veel mensen gehoor hebben gegeven aan de oproep om bij de provincie Vlaams-Brabant en het Grimbergse gemeentebestuur protest te laten horen, en dat is natuurlijk een goede zaak.

Overigens, tijdens het onderzoek zijn nieuwe elementen aan het licht gekomen waaruit blijkt dat de door Ghelamco voorgestelde invulling van Parking C een enorme bijkomende mobiliteitsstroom op gang zal trekken, iedere dag opnieuw.

Dagelijks 21.000 bezoekers Volgens studies die Ghelamco zelf heeft laten uitvoeren door het studiebureau Tractebel, gaan het vooral de vele privébedrijven zijn die zich op Parking C zullen vestigen, die dagelijks duizenden personeelsleden en bezoekers op de been zullen brengen. Alleen al de zogeheten ‘diensten’ in het stadiongebouw zouden goed zijn voor een dagelijkse opkomst van bijna 7.000 mensen. Naast het stadion komt een reusachtig commercieel gebouw van 200.000 m² in de vorm van een donut, de zogeheten Campus. De bedrijven en diensten in dat gebouw zullen dagelijks meer dan 8.000 mensen over de vloer krijgen. Daarnaast worden er ook nog eens 900 hotelgasten verwacht, 1.000 externe restaurantbezoekers, 1.000 kantoorbedienden en 3.000 gebruikers van de pendelparking. Zo komen we op een totaal van 21.000 bezoekers op Parking C, op een doodgewone werkdag, zonder voetbal of een concert in Paleis 12.

Daarnaast is er ook het Brusselse Neo-project rond het Atomium en het Koning Boudewijnstadion. Daar worden op een gewone werkdag tussen 25.000 en 30.000 mensen verwacht. Samen dus een dagelijkse toeloop

van 50.000 mensen, wat volgens de cijfers van Tractebel goed zal zijn voor 32.000 bijkomende voertuigbewegingen alleen al op de Ring. Met een wedstrijd van Anderlecht op een woensdagavond komen daar nog eens 16.000 bewegingen bij. We zwijgen dan nog over de combinatie met een of andere beurs in de Heizelpaleizen.

Intelligente slagbomen In 2015 bedroeg het aantal voertuigbewegingen op een werkdag ter hoogte van Wemmel zo’n slordige 227.000. Daarmee zit het verkeer nu al van ’s morgens tot ’s avonds vast.

Met de vele activiteiten die Ghelamco erbij wil op Parking C, wordt het zodanig druk op de Noorderring, dat we er dagelijks urenlang zullen kunnen kaarten.

Ghelamco voert aan dat dit allemaal zal opgelost worden door een systeem van intelligente slagbomen op Parking C, waardoor de bezoekers veel sneller dan vandaag kunnen binnenstromen. In het parkeergebouw zal het waarschijnlijk allemaal vlot verlopen, maar Ghelamco wil niet zien dat de Ring die bijkomende toevloed (én de versnelde uitstroom uit de parking na de wedstrijden en concerten) gewoon niet kan slikken. Bovendien zal de Ring tijdens de grote werken vanaf 2019 tijdelijk versmald worden, zodat we afstevenen op een regelrecht infarct.

Leerling-tovenaars Met de bouwaanvraag zijn nu ook de com-

bpost verhuist 200 IT-jobs naar India

merciële oppervlaktes bekend die Ghelamco wil realiseren op Parking C. Het plafond voor kantoren werd in 2011 door de Vlaamse regering vastgelegd op 20.000 m², precies om de aantrek van extra verkeer te beperken. Met een slordige 15.000 m² doet Ghelamco alsof het zich netjes aan die limiet wil houden. Maar tegelijkertijd worden in het stadiongebouw en het campusgebouw wel 100.000 m² gereserveerd voor ‘bedrijven’ en ruim 60.000 m² voor ‘diensten’. Het kleinste kind weet dat al die ruimten in de praktijk volgestouwd zullen worden met kantoren, zodat we te maken hebben met een waanzinnige omzeiling van de regelgeving. Die oppervlaktes liggen bovendien nog 45 procent hoger dan die waarmee Tractebel in zijn studies had rekening gehouden, zodat de verkeersstroom nog aanzienlijker zal toenemen dan hierboven geschetst.

Redenen genoeg voor een verantwoordelijk bestuur om de stad Brussel en de leerling-tovenaars van Ghelamco de deur te wijzen. Maar het is zeer de vraag of de bestendige deputatie van Vlaams-Brabant en het schepencollege van Grimbergen zich zullen gedragen als een verantwoordelijk bestuur, dan wel of ze zullen zwichten voor de zware druk die op hen wordt uitgeoefend. Ghelamco probeert het Grimbergse bestuur ook financieel te verleiden: de bouwtaksen zouden een smak geld opleveren en de onroerende voorheffing zou jaarlijks goed zijn voor ruim 6 procent van het Grimbergse budget. Zal Grimbergen zijn ziel verkopen en een stuk van zijn grondgebied de facto laten annexeren door Brussel in ruil voor financieel profijt?

Zeer positief is alvast dat het gemeentebestuur van Wemmel en het stadsbestuur van Vilvoorde in de aanval zijn gegaan met uitgebreide en goed gemotiveerde bezwaarschriften. Ze benadrukken daarbij dat er voor het Eurostadion in de Noordrand helemaal geen draagvlak bestaat, in de eerste plaats omdat het verkeer, zowel op de Ring als op de lokale wegen, helemaal zal vastlopen. Wie kan hen BL ongelijk geven?

Lessen van Ulbricht Precies dit laatste in combinatie met het handig bespelen van het overheidsapparaat in de breedste zin van het woord, en je krijgt een situatie die van Brussel een heuse PS-stad maakt. Afgelopen weekend waren onze vrienden van La Libre Belgique zo vriendelijk een overzicht te brengen van de overheidsinstanties die door PS-getrouwen gecontroleerd en bestuurd worden.

Het is vrij onthutsend te lezen op welke manier de eigen mensen overal geplaatst worden, al dan niet na een leerrijke passage op een kabinet.

En de anderen? Die staan erbij en kijken ernaar. Politieke macht is breder dan de stemmen die men vergaart. De PS haalt ongeveer een kwart van de Brusselse stemmen, maar slaagt erin om binnen de coalitie (PS, Défi, cdH, Open Vld, CD&V, sp.a) de dingen behoorlijk naar haar hand te zetten.

En naast het gewest drukken ze hun stempel op Brussel-stad en mede hierdoor op de controle van de Heizelvlakte. Ach, het is met de PS een beetje als met de DDR, zeker? “Het moet democratisch lijken, maar we moeten alles onder controle hebben”, liet Walter Ulbricht, als voorzitter van de Staatsraad de facto de president van de DDR, zich ooit ontvallen. Mayer & consorKNIN. ten kennen hun klassiekers.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

Oosterweel: de zoveelste aflevering André van de Vyver, burgemeester van Zwijndrecht voor Groen (en vroeger communist), ontdekte nog net op tijd dat er aanvoerwegen naar de Oosterweelverbinding door zijn gemeente lopen. Daar moeten werken op uitgevoerd worden door de BAM. Maar de gemeenteraad van Zwijndrecht, die vorige week samenschoolde, verwees de bouwtoelating onder zijn invloed naar de prullenmand. Daardoor vervalt de hele vergunning voor de werken op de Linkeroever.

De bouw van de Oosterweelverbinding is verder weg dan ooit, schreven bepaalde kranten. “De werken op de Antwerpse Rechteroever kunnen ten vroegste in 2018 starten. Het enige lichtpuntje was tot nu toe dat de werken op Linkeroever dit jaar al zouden beginnen. Maar de meerderheid van Groen en CD&V in Zwijndrecht keurde de geplande aanpassingen van de wegen op hun grondgebied af.”

Gevolg: zonder het akkoord van Zwijndrecht kan Vlaanderen geen bouwvergunning afleveren. “De plannen zijn bijzonder schadelijk voor de leefbaarheid in onze gemeente”, zei burgemeester Van de Vyver. “Aangezien er geen rekening wordt gehouden met onze bezorgdheden, hebben wij geen andere

keuze. “Sommigen zullen nu zeggen: “Van de Vyver is, in vergelijking met zijn voorganger Willy Minnebo, een zuurpruim die op alle slakken zout legt.”

Hij wil bovendien dat er een overkapping wordt gelegd over het gedeelte van de autoweg E17 dat midden door Zwijndrecht en deelgemeente Burcht loopt. Een referendum onder de inwoners, waarvan de uitslag op voorhand vastlag, onderstreepte die eis. Goed gezien van de burgemeester, die we een zeldzame keer grijnzend zagen glimlachen. Hoe zou je zelf zijn, als de kans zich aandient om mee de vruchten te plukken van zo’n enorm werk dat, hoe dan ook, heel wat impact heeft op de Linkeroever en Zwijndrecht-Burcht.

Trouwens, hoe langer de zaken aanslepen,

hoe moeilijker de uitvoering wordt. Want steeds meer actiegroepen ontstaan en stellen hun eisen. In de tijd toen de dieren nog spraken en de Oosterweelverbinding werd gepland, was er alleen “Zot van A” die een volledige draai maakte. Intussen vond een Nederlander het fijn stof uit en kwam die voor de dag met de actiegroep “Ademloos”.

In het vooruitzicht van het nep-referendum kwam ook nog de StRaten-generaal opdagen, gevolgd door Ringland en Forum 2020.

We schrijven 2017. De Lange Wapper is afgeschaft en vervangen door een tunnel.

Zowat iedereen heeft het nu over een volledig overkapte Ring. De prijs van de werken is opgelopen tot zo’n 11 miljard euro (overkapping inbegrepen). Als de eisen van Van de Vyver ingewilligd worden, komt daar nog een pak bij. Nooit eerder was er in dit land een grotere en duurdere bouwwerf in de maak. Er wordt nu gehoopt op 2018 om “de spade in de grond te steken”. Als tegen dan weer geen hinderpalen opduiken.

Pagadder

7

Onze naaste buren

19 januari 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

1312

Een stukje over de geschiedenis van het graafschap Holland? Neen, de cijfercode die sommige jongeren gebruiken naast de tatoeage ACAB = all cops are bad.

Aanvaarden jongeren nog gezag?

Een recente maatschappelijke discussie heeft als thema: “Accepteren jongeren nog wel gezag?” De oorzaak waren natuurlijk de grove en al traditionele rellen tijdens de overgang van oud naar nieuw. Overal in Nederland regende het incidenten. Ervaren agenten zeggen dat het alleen maar erger wordt.

Vooral het gebruik van illegaal vuurwerk is een plaag. Sommige van die zogenaamde “cobra’s” hebben bijna de kracht van een handgranaat en zijn zeer geschikt om alles wat niet op tien meter hoogte vastgetimmerd zit en op de grond staat (vuilbakken, parkeermeters, bushokjes) te laten ontploffen.

Een echt succes wordt het als alles in de fik schiet. Gegarandeerd draven dan de politie en de brandweer op, en dan kan het feest echt beginnen. Hulpverleners en agenten worden belaagd en bekogeld met uitgebroken stenen, of ze krijgen vuurwerk naar hun hoofd. Op verschillende plaatsen, zoals in Rotterdam en Den Haag, moesten agenten rennen voor hun leven. Overal duiken dronken snotapen op die alle mogelijke manieren gebruiken om agentjes te pesten. In Rotterdam daagde er eentje de politie uit door zijn geslachtsdeel onder luid gejuich op de motorkap van een politiewagen te leggen. In de gemeente Eemnes (Utrecht) was een geterroriseerd gemeenteraadslid van het progressieve D66 zo boos over het voortdurende geknal dat ie met zijn fiets op een troepje overlastgevers inreed. Hij gooide zelfs die fiets tegen het 14-jarig

wicht Jasmijn, die vervolgens als een martelares in de media (ook in de conservatieve De Telegraaf) werd afgebeeld. Niemand vroeg waarom ze met een rugzak vol vuurwerk rondliep. Het plaatselijke D66 veroordeelde onmiddellijk haar raadslid en gooide hem uit de fractie. Maar niet alleen die ene dag worden burgers en politiemensen massaal en enthousiast geprovoceerd.

Rapper Boef Een belangrijke rol speelde de rapper Boef in Tilburg. De man, die officieel Sofiane Boussaadia heet, maakte er een specialiteit van agenten verrot te schelden, zijn middenvinger te tonen en alles te laten filmen in de hoop dat een agent zijn geduld zou verliezen. Vervolgens belandden de video’s in de sociale media. Natuurlijk was Marokkaans en Turks tuig er als de kippen bij om de lof van Boef te zingen.

Uit de massale “likes” bleek dat de gezonde Hollandse jongens en meiden met enthousiasme keken en genoten: anderhalf miljoen keer alstublieft. De Nederlandse agenten worden er misselijk van, maar ze kennen de lafheid en het kruiperige gedrag van politici die hen in de rug schieten zodra een of andere mediabedrieger “racisme” krijst, of zodra autochtone ouders de gelegenheid geven onbeschaamd te liegen over hun lieverdjes. De opleiding van aspirant-agenten, die vroeger één jaar duurde, is nu al verlengd tot drie jaar; onder andere

om karakters die zich niet kruiperig laten vernederen weg te wieden zodat het tuig vrij spel krijgt en de media niet over “ politiegeweld” kunnen spreken. Gelukkig laat het gerecht niet altijd met zich spotten.

Rapper Boef werd voor zijn aanhoudende schoftenstreken vorige week voor de rechtbank van Breda gedaagd en hij verdedigde zich met: “Ik mag beledigen. Ik heb artistieke vrijheid.

Alles wat ik maak is kunst.” Uiteraard was volgens zijn advocaat de vrijheid van meningsuiting in gevaar, maar de politierechter trapte daar niet in. Boef kreeg tachtig uur werkstraf. Hij zal er kapot van zijn. Aan journalisten die naar een reactie hengelden, vroeg hij geld om te antwoorden.

Drooglegging, op papier Op papier treft de Nederlandse overheid strikte maatregelen, waarna in de praktijk van alles gedoogd wordt, zoals zo dikwijls.

Sinds 2013 is de Nederlandse jeugd drooggelegd. Geen alcohol beneden de 18 jaar. Een meerderjarige koopt dus stapels kratten en minderjarigen zuipen zich lazarus in sozen en schuren. Kroegbazen krijgen wel een flinke boete als een minderjarige betrapt wordt met een alcoholisch drankje. In de praktijk zijn het bijna altijd… de ouders die dat drankje voor zoon en dochter hebben besteld en betaald, maar zij worden niet beboet. Progressieve Kamerleden willen echter nog altijd geen extra maatregelen om het gezuip van de jeugd te verminderen, want… “een deel van de bevolking moet nog aan de nieuwe minimumleeftijd voor alcohol wennen”.

Willem de Prater

Nog twee jaar Termont In een interview (“Er is echt iets gebroken”, De Morgen, 7 januari) kijkt Termont terug op het woelige jaar 2016 met de zaak-Optima. Hij zegt dat hij burgemeester wil blijven tot de allerlaatste dag. Daarna zal hij in 2018 als lijstduwer een stem vragen “als afscheidscadeau”. De volgende gemeenteraadsverkiezingen gaan dus opnieuw over Termont (hij heeft zoveel voor Gent gedaan, geef hem nog één keer uw stem...).

Geen goed nieuws voor Tom Balthazar, lijsttrekker van de rood-groene kartellijst. Hij mag naar de kiezer gaan als bleke schaduw van de grote leider. Ook de andere partijen moeten er rekening mee houden dat Termont in 2018 campagne voert. Hun lijsttrekkers zijn best geen bleutjes of witte konijnen, anders worden ze door de ervaren burgemeester weggeblazen. Bij de liberalen staat Matthias de Clercq op nummer één, al meer dan tien jaar schepen, ervaring genoeg. Bij het Vlaams Belang wordt het allicht oudgediende Johan Deckmyn. De CD&V is een partij in chaos, zodat het nog volledig onbekend is wie de lijst zal trekken.

Ook de grootste oppositiepartij, N-VA, heeft nog geen lijsttrekker aangeduid. Ze hoeven zich niet te laten opjagen, het is nog een politieke eeuwigheid tot oktober 2018. De oppositie krijgt het echter moeilijk, zoveel is zeker.

Termont zal niet aarzelen de emotionele kaart te trekken (“kijk eens wat mij is aangedaan – ik die zoveel voor Gent gedaan heb – stem nog één keer voor mij”). De partij die de ambitie heeft de linkse meerderheid te breken, zet best haar meest bekende en bekwame kop bovenaan de lijst. Iets anders zou politiek dom zijn.

Probleem met mobiliteitsplan?

Optima heeft wat aan Termont geknaagd. De glans is er wat af. Maar voor het stadsbestuur is de echte uitdaging het circulatieplan. Het zit er dik in dat er grote problemen van komen. Niet enkel omdat het zo'n drastisch plan is, maar ook omdat het mobiliteitsbedrijf ondermaats werkt. Er zijn nog altijd kinderziektes met de nieuwe parkeermeters, er is nog steeds geen betaalapp, mensen moeten nog steeds veel te dikwijls naar het loket... en veel beterschap is er niet. Straks moet dat stroeve mobiliteitsbedrijf duizenden vergunningen voor het voetgangersgebied afleveren en in honderden straten de verkeerssituatie aanpassen…

Ondertussen werkt Termont naarstig voort.

Er gaat geen evenement voorbij in Gent of de burgemeester beklimt het podium om een woordje te placeren. Van de opening van de Gentse feesten tot het aansteken van de eindejaarsverlichting en honderden evenementen daar tussen in. Alles is goed om de burgemeester en het stadsbestuur in het zonnetje te zetten. Op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie moeten de burgers eerst al bibberend een

politieke speech van Termont doorstaan, voordat ze op het nieuwe jaar kunnen klinken. Die Gentse nieuwjaarsreceptie is een vast item op de VRT, al zijn er honderden andere steden die een drankje voor hun burgers serveren en waar het zeker ook gezellig is. Dit jaar was er onder de stadshal maar half zoveel volk, daarover op de televisie geen woord. Maar het boegeroep tijdens de toespraak van Termont, toen hij over mobiliteit begon, was zo luid dat het niet onder de mat kon geveegd worden.

Tijdens zijn verdediging van het plan zei hij iets opvallends: “Het mobiliteitsplan is een hefboom voor een nieuwe samenleving.” Het gaat dus niet (of niet alleen) om vlotter of beter verkeer, zelfs niet om leefbaarheid maar om 'een

Einde verhaal voor Jacqueline Galant Met haar boek “Galant, je vous dis merde!” heeft ex-federaal minister van Mobiliteit Jacqueline Galant wellicht een einde gemaakt aan haar nationale of regionale politieke loopbaan. Amper 42 jaar, lijkt ze veroordeeld niet verder te raken dan het burgemeesterschap van Jurbise en een discrete zetel in het Waals Parlement.

Even terug in de tijd: half april vorig jaar moest federaal minister van Mobiliteit Jacqueline Galant (MR) ontslag nemen omdat ze een dossier over de gebrekkige veiligheid op de luchthaven van Zaventem naast zich had neergelegd. Dat lag zeer gevoelig in de weken na de aanslagen van 22 maart. Daarvoor had la Galant al een aantal kemels geschoten, zoals een gebrekkige kennis van de financiële toestand van de NMBS en het zonder aanbesteding inhuren van specialisten uit één specifiek advocatenkantoor. Ook bleek ze op ramkoers te liggen met Laurent Ledoux, topman van de FOD Mobiliteit.

“Je vous dis merde” Afgezien van het feit dat ze terugkeerde naar het Waals Parlement en onmiddellijk een zetel van commissievoorzitter opeiste, bleef het stil rond de burgemeesteres van het Henegouwse Jurbise. Tot vorige week, toen ze met “Galant, je vous dis merde!” (Luc Pire, 112 blz.) een ophefmakend boek uitbracht.

Voor alle duidelijk: het boek is in de eerste plaats een persoonlijk document. De titel verwijst naar de uitspraak van een tegenstander die deze zin in het gezicht van Jacqueline wierp op de begrafenis van vader Jacques Galant. Die was jarenlang

burgemeester van Jurbise geweest. Galant legt uit hoe moeilijk het was om als dochter van de burgemeester op te groeien.

Ze werd beschouwd als ‘la fille à papa”. Dat ze bovendien niet echt knap was en het dikkerdje van de klas, hielp al evenmin.

Ook blijkt ze geschokt te zijn door de lichte morele zeden in de politiek. Ze merkte het al met haar vader die “un homme à femmes” was. Ook als minister zag ze dat mannelijke politici er een gezonde seksuele appetijt op nahielden. Daarmee vertelt la Galant niets nieuw.

Bij de MR worden die persoonlijke ontboezemingen van de ex-minister gezien als het bewijs dat ze “psychologische problemen heeft” (dixit Waals Parlementslid Jean-Luc Crucke).

Partijvoorzitter Olivier Chastel zou haar hebben afgeraden het boek te schrijven. Niet omwille van haar persoonlijk verhaal, wel omdat ze in “Galant, je vous dis merde!” afrekent met minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders.

Gewraakt?

Volgens Galant ligt hij aan de basis van haar ontslag. Reynders zou hebben willen aantonen dat zij onbekwaam was om minister te worden. De kritiek op Galant binnen de eigen MRrangen zou door Reynders-fans naar de pers zijn gelekt. Een

nieuwe samenleving'. De oude linkse ‘maakbaarheid van de mens’. Welke samenleving zou dat dan zijn? Met de deelbakfiets gezellig naar het buurtmoestuintje, het sociale veggie-restaurantje, de weggeef-kringloopwinkel, of het stads-strand... Allemaal hippe wereldburgers?

Gaat ons stadsbestuur een hele stad gijzelen voor een utopie? Is er in die nieuwe samenleving nog plaats voor bedrijven, kantoren, winkels? Of moet dat allemaal de stad uit? Of beter het centrum uit, want er zit in het circulatieplan een fundamentele onrechtvaardigheid. Voor centrumbewoners de lusten, voor alle andere Gentenaars de lasten. Het protest tijdens de nieuwjaarsreceptie is een teken aan de wand.

Mathildis

Li bia bouquet wraak, aldus Galant, omdat zij aan de basis lag van het verzet tegen Reynders als partijvoorzitter. De Henegouwse was inderdaad één van centrale figuren van de Renaissance-groep, de clan binnen de MR die Charles Michel in 2011 naar het voorzitterschap van de partij moest loodsen. Wat ook gebeurde.

Galant is al heel haar leven bevriend met de Michels. Vader Louis Michel noemde haar ooit “de dochter die ik nooit heb gehad”. In haar boek beweert ze dat sommigen in de MR vertelden dat ze een affaire had met vader en/of zoon Michel. Wat Galant formeel ontkent.

De strijd tussen Reynders en Michel sloeg diepe wonden in de MR, maar die zijn intussen geheeld. Galant probeert ze met haar boek opnieuw open te rijten. Wellicht heeft ze daarmee een soort van politieke zelfmoord gepleegd. Dat is eigenlijk onbegrijpelijk. Galant was wel aan een politieke tocht door de woestijn bezig, maar ze bleef de onbetwiste nummer één van de MR in de electoraal moeilijke want zeer linkse kieskring Henegouwen. Verschillende partijkopstukken gingen ervan uit dat ze in 2019, na opnieuw succesvolle gemeenteraadsverkiezingen in 2018, als stemmenkanon de MR aan een overwinning zou kunnen helpen bij de Waalse verkiezingen. Waarna de partij opnieuw in de Waalse regering zou binnenbreken. Voor de gerehabiliteerde Galant zou dan een regionale ministerpost klaarstaan. Na het verschijnen van haar boek is de kans op een tweede ministeriële carrière zeer klein geworden.

Picard

8

De wereld rond

19 januari 2017

Kosovotribunaal is gevaarlijke constructie Naast wat sneeuw en vrieskou brengt het nieuwe jaar een kakelvers tribunaal. Eentje dat zich op misdaden tijdens de oorlog in Kosovo gaat toeleggen. Het betreft een constructie die even uniek als bevreemdend is. Onmiddellijk voedt dit een vraag: waarom werd dit gedrocht überhaupt in het leven geroepen? In de verschillende scenario’s die de ronde doen, is het tevergeefs zoeken naar een mooie waarde als rechtvaardigheid...

‘Beter iets dan niets’; klinkt het in de volksmond. En zoals wel vaker met dergelijke ‘volkswijsheden’ is het in werkelijkheid net andersom. Neem nu het Joegoslaviëtribunaal, in 1993 door de VN-Veiligheidsraad met veel tromgeroffel in het leven geroepen. In al die jaren werd een procedure tegen 161 mensen opgestart (met Ratko Mladic die zopas het rijtje afsloot); 83 beschuldigden verdwenen daadwerkelijk achter de tralies.

Van het enthousiasme van weleer blijft maar weinig over. Nauwelijks iemand die merkte dat onlangs het doek viel.

“De grootste verdienste van het Kosovotribunaal is dat het sowieso iets deed”, merkte Eric Gordy, een Britse academicus en Balkan-deskundige, onlangs op. Tja... Ook de voorzitter van het Kosovotribunaal liet weten dat het traject “problematisch” is geweest, toch is hij naar eigen zeggen “trots” op wat gepresteerd werd. Beter iets dan niets, dus?

Het kan niet ontkend worden dat zonder dit Kosovotribunaal heel wat dingen zouden zijn toegedekt gebleven. Maar de grootste mislukking was zonder twijfel dat men er nooit in geslaagd is een reëel draagvlak op die bewuste Balken te verkrijgen. Over de rechtbank bleef een zweem van partijdigheid hangen. Het werd ook gezien als iets dat door “buitenlanders” opgericht werd, over de hoofden van de mensen heen.

Precies zo’n perceptie is altijd het zwakke punt van dergelijke supranationale rechtsvoering.

Afrekenen met het UÇK Maar goed, le roi est mort, vive le roi! Want nog maar net zijn de werkzaamheden van het Joegoslaviëtribunaal beëindigd, of in Den Haag opent een nieuw Kosovotribunaal de

deuren, dat specifiek op Kosovo zal focussen. Op zich betreft het een wat eigenaardige constructie; eufemistisch hebben specialisten het over een “hybride rechtbank”. Dat die rechtbank zich enkel zal buigen over oorlogsmisdaden die door de Albanezen begaan zijn, in het bijzonder het ‘Kosovaars Bevrijdingsleger’ (KLA in het Engels, maar in ons taalgebied staat dat zootje bekend als UÇK), is vrij vreemd. Het conflict was hevig en elke strijdende partij heeft boter op het hoofd. Kosovo telt honderden massagraven, destijds werden tientallen dorpen en steden van de kaart geveegd, om nog maar te zwijgen van de 20.000 Kosovaarse vrouwen die door Servische troepen verkracht werden.

Tegen zo’n achtergrond is het bewust uitluiten van één strijdende partij bizar. Formeel genomen is dit geen bijzonder Tribunaal zoals de instanties die gecreëerd werden voor Joegoslavië, Rwanda, Sierra Leone of nog Cambodja. Het betreft een Kosovaarse rechtbank, weliswaar verplaatst naar Den Haag, bemand door een internationale rechter en medewerkers (er staat geen Kosovaar op de loonlijst), steunend op zowel Kosovaars als internationaal recht en - belangrijk - betaald door de EU. Een verfijning van de opdracht leert dat ze zich beperken tot de periode januari 1998 tot december 2000 en dus, zoals gezegd, enkel de misdaden van het UÇK tegen zowel “etnische minderheden” als “politieke tegenstanders” zullen onderzoeken.

Een belangrijk element in de ontstaansgeschiedenis is een geval van organendiefstal op het einde van het conflict waarbij het UÇK betrokken was.

Diplomatieke valies Imago opkrikken Gezien deze bijzondere aard, dienden de Kosovaarse autoriteiten met de oprichting van deze rechtbank in te stemmen.

Dat roept onmiddellijk de vraag op waarom ze dit precies deden. Er wordt gespeculeerd dat de huidige machtshebbers garanties hebben gekregen over de eigen vervolging.

Best mogelijk, maar als antwoord op de vraag waarom volstaat dit niet. Een verklaring zou zijn dat men dit project ziet als een manier om het gezicht van de nieuwe staat te redden. De Kosovaarse staatsvorming is zowel een Albanees als een internationaal project, alleen kampt die boevenstaat - laten we de harde waarheid niet schuwen - met een gigantisch geloofwaardigheidsprobleem ten aanzien van de ‘internationale gemeenschap’. Ergens zou dit een manier zijn om in eigen boezem te kijken.

Dat men dit niet naar het niveau van de VN tilt - een nog betere manier om te scoren - heeft zo zijn reden. Wie Veiligheidsraad zegt, zegt in één adem ook permanente leden, Rusland op kop. Zoals geweten beschikken die over een vetorecht. Men kan al raden welke rol Moskou zal spelen. En voor zover het project niet helemaal wordt getorpedeerd, zou een Russische rechter een meer dan perfide rol kunnen spelen.

Men kan al vermoeden wat zal gebeuren als de Russen oog in oog komen te staan met de tegenstanders van hun bondgenoot Servië.

En wat als het geheel overgoten wordt met een stevige binnenlandse politieke saus? Dat men de gevoerde procedures voor interne afrekeningen zal misbruiken, is niet onwaarschijnlijk. Welk beeld men hiermee zal creëren bij de ‘internationale gemeenschap’, waar men net wil scoren, laat zich al raden. Om nog maar te zwijgen van het imago van het onderdeel van deze ‘internationale gemeenschap’ die deze constructie bedacht.

Sic transit gloria mundi...

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “De organen” De militaire inlichtingendienst GRU, die in 1918 werd opgericht door Lenin, heeft nooit dezelfde bekendheid verworven als de andere spionage- en inlichtingendiensten die sinds de machtsgreep van de bolsjewieken “de organen” werden genoemd en die een spoor van lijden door de Russische geschiedenis hebben getrokken: de Tsjeka, de GPOE, de NKVD en de KGB, die samen verantwoordelijk waren voor de deportatie en de dood van miljoenen mensen. Op het hoogtepunt van zijn macht had de GRU nochtans zeven keer meer manschappen in dienst dan de KGB. Na de ineenstorting van de USSR in 1991, werd de KGB – waar Poetin carrière had gemaakt – omgevormd tot de FSK, en daarna tot FSB. Maar de GRU bestaat nog steeds, zelfs onder de oorspronkelijke naam. De GRU heeft geleerd de nieuwste technologieën te gebruiken: ze is onder meer verantwoordelijk voor een reeks beruchte hackingoperaties. De onsterfelijkheid van GRU is slechts een afspiegeling van een dieperliggende en veel gevaarlijker continuïteit: Rusland zit met vele duistere draden verstrikt in een onverwerkt verleden. We noemen er enkele. Het messiaanse, mystieke, imperiale nationalisme uit de tsarentijd, dat niet alleen gericht was op de verdediging van het eigen grondgebied maar ook op de “bevrijding” en “redding” van buurvolkeren die helemaal niet gered wilden worden. De grandeur van het oude Sovjetimperium. De bewondering voor bruut leiderschap, een erfenis uit de eeuwen van Mongoolse overheersing.

En natuurlijk de ongeneeslijke en gevaarlijke paranoia die Stalin ertoe bracht niet alleen échte tegenstanders te vermoorden, maar ook tienduizenden trouwe volgelingen en miljoenen volkomen onschuldige onderdanen. Die oude erfenis van “de organen”, met hun wreedheid en hun paranoia wordt nu door Poetin belichaamd.

Lenins hackers In 2007 legden hackers van de GRU een reeks webstekken van de overheid in Estland plat, uit wraak voor het afbreken van een monument ter ere van het Rode Leger. In 2014, vier dagen voor de verkiezingen in Oekraïne, vernietigden zij alle hardware en software van de Oekraïense verkiezingscommissie, en terwijl alles plat lag, publiceerde zij vervalste verkiezingsuitslagen, die in Russische media als echt werden voorgesteld en als propaganda werden gebruikt. In 2015 legden ze een deel van het elektriciteitsnet plat, zodat 80.000 Oekraïners zonder stroom zaten. In hetzelfde jaar probeerden ze de verkiezingen in Bulga-

rije te saboteren. Tot de andere slachtoffers behoren de Duitse Bundestag, de commissie die het neerschieten van MH17 onderzocht, de beurs van Warschau en een reeks Poolse webstekken, het Franse TV5Monde, de Bundestag, de Duitse CDU en Deutsche Telecom. En heel waarschijnlijk hebben zij inderdaad gehackt in de campagne voor de presidentsverkiezingen in de VS.

Alomtegenwoordige indoctrinatie Natuurlijk zijn die hackings beangstigend en gevaarlijk. Maar het machteloze gejank van de linksen over de mogelijke invloed daarvan op de verkiezing van Trump – en alleen daarover!

- is absoluut ongeloofwaardig. Het is alleen de woede van slechte verliezers.

Als zij echt bekommerd waren over manipulaties bij verkiezingen, dan zouden zij ook de veel ergere scheeftrekkingen en vervalsingen aanklagen, die niet door de GRU werden gepleegd, maar door hun linkse bondgenoten en nuttige idioten in de nieuwsredacties van kranten en tv-zenders, in de universiteiten, het onderwijs, de jeugdbewegingen, de vakbonden en de kerken, die hun positie systematisch misbruikten voor linkse en pro-islamitische indoctrinatie. Niet alleen in nieuwsuitzendingen, ook in films, tekenfilms, tv-reeksen, kinderprogramma’s, politieseries… Zelfs in de cultuur- en amusementssector kan men er niet aan ontsnappen.

Overal worden ons gruwelijke racisten en xenofoben voorgeschoteld en sympathieke homo’s, moslims en immigranten, meestal in een slachtofferrol. Gerard Mortier beroemde zich erop dat hij zelfs de operette “Die Fledermaus” van Johan Strauss junior “tegen Haider had ingezet”. Overal ramt men ons dezelfde propaganda door de strot. Als men de zaken scherp stelt, kan men zeggen dat bijna alle verkiezingen in bijna alle Europese landen de voorbije twintig jaar oneerlijk waren doordat “rechts” niet dezelfde toegang tot het publieke domein kreeg als “links”. En soms zelfs helemaal géén toegang…

“Brandstichting is gerechtvaardigd” De oorspronkelijke synagoge in de Wuppertal werd tijdens de Kristalnacht van 1938 door de nazi’s platgebrand. Sindsdien was ze herbouwd. In 2014 probeerden drie Palestijnen, Mohammed E., Ismail A. en Mohammed A. die synagoge in brand te steken met molotovcocktails, zonder veel succes. Hun namen werden niet bekendgemaakt om hun privacy te beschermen. Kort na de feiten had de rech-

ter hen slechts straffen met uitstel gegeven, met als motivatie dat die brandaanslag een “gerechtvaardigde uiting van kritiek” was op het optreden van Israël in de Gazastrook. Dat waanzinnige vonnis is nu door een hogere rechtbank bevestigd, inclusief de motivatie.

Kijk, kijk.

Zou het platbranden van een paar moskeeën volgens de Duitse rechters misschien ook een “gerechtvaardigde vorm van kritiek” kunnen zijn op islamitische terreurdaden? Of op het verkopen van niet-islamitische vrouwen en kinderen als seksslaven in IS-gebied?

Of op de aanrandingen in Keulen, als men het in eigen land wil zoeken? Het was overigens een rechtbank in Wuppertal die besliste dat de shariapatrouilles in die stad niet onwettig zijn. Wupperthal ligt in Noordrijn-Westfalen, dat nu bestuurd wordt door een rood-groene coalitie. Behalve tussen 2005 en 2010 hebben de socialisten er sinds 1966 (!) altijd mee in de regering gezeten.

Shariapatrouilles Intussen zijn ook in Oostenrijk shariapatrouilles actief. Patricia, een achttienjarig Pools meisje, werd in Wenen door zo’n patrouille zo erg toegetakeld dat haar kaaksbeen op twee plaatsen gebroken was. Opmerkelijk: anders dan in Wuppertal namen aan deze patrouille ook moslimmeisjes deel. Eén daarvan, een vijftienjarige, ontketende de aanval op Patricia door haar er volkomen ten onrechte van te beschuldigen dat zij de hoofddoek van een moslima had afgerukt. Het slachtoffer had maar liefst tweeëntwintig hoofdwonden. De patrouille bestond uit Tsjetsjenen, allemaal jonger dan 21. Zij hadden al eerder vergelijk-

bare aanvallen gepleegd, meestal op vrouwen.

Eén van de daders plaatste een foto van zichzelf op de sociale media en noemde zich uitdagend “Jawbreaker”. Zo onschendbaar voelt dat moslimcrapuul zich… Zijn commentaar, in een persiflage van een nieuwjaarswens: “Aan iedereen die ik heb beledigd, uitgescholden of geslagen: ik heb er schijt aan. Volgend jaar zal ik het nog beter doen.”

Giftgas en trainingskampen Manuel Navarrete Paniagua, de directeur van het antiterreurcentrum van Europol, waarschuwt voor een nieuwe golf van islamitische terreur. Volgens gegevens van Europol, die slechts een gedeeltelijk beeld geven van de realiteit, zijn er minstens vierduizend jihadstrijders naar Europa gekomen, meestal via de “vluchtelingenstroom”. En toch heeft Merkel voor haar bijdrage aan die ellende een eredoctoraat gekregen… IS heeft in Europa grote voorraden wapens en explosieven opgeslagen. Eerder heeft Europol al voorspeld dat IS plannen heeft uitgewerkt om bij de volgende terreurcampagne ook chemische wapens te gebruiken.

Niet in Syrië of Irak, maar in Europa. Men vermoedt dat er opleidings- en trainingskampen voor terroristen operationeel zijn op Europees grondgebied. Men denkt daarbij vooral – maar niet uitsluitend! – aan de Balkan. Bosnië en Albanië lijken ons de eerste verdachten.

Kosovo misschien ook, hoewel daar duizenden militairen van KFOR gelegerd zijn. Maar of die ook iets mogen doen? Ze konden of mochten niet eens beletten dat meuten moslims daar tientallen christelijke kerken en kloosters verwoestten.

Le Pen in de Trump Tower Het bezoek van FN-voorzitster en Franse presidentskandidate Marine Le Pen aan de Trump Tower in New York vorige week was volgens sommigen de voorbode van de oprichting van een rechts-conservatieve Internationale met Le Pen, Donald Trump, Geert Wilders, Nigel Farage en Frauke Petry van Alternative für Deutschland. Dat die ‘Internationale’ er snel komt, is hoogst twijfelachtig.

Er verschenen vorige week plots foto’s van FN-voorzitster Marine Le Pen in de New Yorkse Trump Tower. Ze zat er aan tafel met een drietal personen. Het leidde al snel tot speculaties. Marine Le Pen zou er zijn om politieke gesprekken te voeren met president-elect Donald Trump. In sommige media werd zelfs gewag gemaakt van de totstandkoming van een rechtsconservatieve of rechts-nationalistische Internationale waartoe naast Le Pen en Trump ook Geert Wilders (PVV), Nigel Farage (UKIP) en Frauke Petry (AfD) zouden behoren. Meteen zou er een nieuwe as ontstaan tussen de VS en een aantal nationale leiders in Europa, los van de Europese Unie. Een boude voorspelling. Het bezoek van Marine Le Pen aan de Trump Tower moet vooral gerelativeerd worden.

Een privéaangelegenheid Toen het nieuws van Marine Le Pen in New York bekend raakte, liet de FN-voorzitster en presidentskandidate weten dat het om “een privébezoek van drie dagen ging”, samen met haar partner, Louis Aliot. De toekomstige president heeft ze zelfs niet ontmoet. De woordvoerder van Trump moest op vraag van het Franse persbureau AFP benadrukken dat niemand van het Trump-team een ontmoeting zou hebben met Le Pen. Van de kant van het Front national werd toegegeven dat het

Si la France m’était contée een goede zaak zou zijn als Le Pen een persoonlijke ontmoeting had met Trump. Le Pen is één van die Europese politici die opgetogen is over de verkiezing van Trump. FN en de president-elect hebben gelijkaardige politieke standpunten: tegen de financiële elite, voor een sterke nationale staat, islamkritisch, tegen immigratie, hopend op een goede relatie met Rusland…

Overigens, Ludovic de Danne, de internationale raadgever van Le Pen, had al een bezoek gebracht aan de Trump Tower na de verkiezingsoverwinning van Trump.

Ondertussen heeft Trumps adviseur, Stephen Bannon, laten weten dat hij openstaat voor goede relaties met het Front national. Al was de boodschap eerder gericht aan Marion Maréchal-Le Pen, de nicht van Marine. Bannon hoopt met een aantal personen in de omgeving van Marion Le Pen te kunnen samenwerken. Die liet in een Twitterbericht (eerst in het Engels, dan in het Frans) weten dat ze “ja zegt op de uitnodiging van Stephen Bannon, campagneleider van Trump, om samen te werken”.

Fundraising in New York Van die samenwerking is echter nog niet veel concreets in huis gekomen. En het bezoek van Le Pen aan New York had daar ook weinig mee te maken. Het blijft gissen, maar waarschijnlijk was ze in de ‘Big Apple’ om aan fundraising te doen. Het is immers zo dat Le Pen zes miljoen euro tekortkomt voor haar campagne voor de presidentsverkiezingen. De Franse banken zouden haar campagne niet willen financieren. Dus moet Le Pen zich tot buitenlandse financiële instellingen richten.

Le Pen gaf al toe dat ze bij buitenlandse banken om krediet heeft gevraagd. “Heb ik een andere mogelijkheid? Ik heb Europese, Amerikaanse en ook Russische banken aangesproken. Bij

Trump snelt de Britten ter hulp De inauguratie van de nieuwe president van de Verenigde Staten bezorgt links in Amerika en op het Europese vasteland in het beste geval stress, in het slechtste geval een hartverzakking. In het Verenigd Koninkrijk daarentegen, slapen ze stilaan op beide oren. Nu al is het overduidelijk dat Donald Trump de banden met de Britten wil aanhalen, zowel politiek als economisch. Een verademing na te veel jaren Obama.

Vrijdag 20 januari wordt de 45ste president van de Verenigde Staten ingezworen. De inauguratie van de Republikein Donald Trump heeft al heel wat voeten in de aarde gehad. Tal van grote namen, van Democratische toppolitici tot showbizzfiguren uit Hollywood, hebben laten weten hun kat naar de festiviteiten te zullen sturen. Links lust Trump rauw. Het is bijzonder meelijwekkend hoezeer progressieven zich de afgelopen weken misdroegen, met Barack Obama, die nog even een Koude Oorlog in gang wist te steken, voorop.

Het was een heel karwei om artiesten te vinden die willen optreden op het grootse gebeuren. Een deel wil niet, uit politieke overweging. Een ander deel durft niet, omwille van de haat en het geweld die vanuit linkse hoek komen. Zo ontving Andrea Bocelli, de bekende Italiaanse tenor, in de afgelopen dagen heel wat doodsbedreigingen, omdat hij zou gaan zingen op de inauguratie. Blinde zangers bedreigen, ziehier de verdraagzaamheid van links!

Terugkeer van Winston Churchill Vooralsnog hebben de Britten allerminst redenen om ontevreden te zijn met de nieuwe Amerikaanse president. Trump

steekt zijn liefde voor het Verenigd Koninkrijk niet onder stoelen of banken. Dat zijn voorouders deels van Schotse komaf waren, speelt uiteraard een rol. Waar Obama tijdens zijn ambtstermijn druk bezig was zoete broodjes te bakken met enkele landen in het Midden-Oosten en Cuba, kiest Donald Trump voor andere vrienden. De 45ste president maakt er geen geheim van dat de Britten een bevoorrechte partner zullen zijn de komende jaren, zowel op politiek als op economisch vlak. De taal is ook hier gans het volk, nietwaar?

Politiek draait om grote daden, maar evenzeer rond kleine symboliek. Tekenend was het dat Barack Obama tijdens zijn ambtsperiode de buste van Winston Churchill - de Britse Prime Minister van 1940 tot 1945 - uit ‘The Oval Office’ liet verwijderen en vervangen door een miniatuurversie van de burgerrechtenactivist Martin Luther King. Trump kreeg zowel van UKIP-boegbeeld Nigel Farage als van buitenlandminister Boris Johnson de vraag het beeld van Churchill opnieuw een plekje in de presidentiële werkkamer in het Witte Huis te geven. Na jaren van politiek correct geleuter over huidskleuren en discriminatie is het opnieuw tijd voor Atlantisme. Trump gaat het beeld van Churchill terugplaatsen, en hij is kennelijk nog veel meer van plan.

Margaret Thatcher en Ronald Reagan De kersverse president liet aan de Britse pers afgelopen week weten dat het Verenigd Koninkrijk de Brexit niet moet vrezen.

“Ik heb altijd voorspeld dat de Brexit zou plaatsvinden. Iedereen lachte met mij en toch kreeg ik gelijk. Het Verenigd Koninkrijk doet het in velerlei opzichten geweldig sinds het Brexit-referendum”, aldus Trump tijdens een ontmoeting met de voormalige Britse minister Michael Gove. “Wanneer ik in functie ben, zal ik

Voor Vlamingen is het wetenswaardig dat de stad Wittenberg ligt in het gebied Flämeng, een streek die in bloei gebracht is door Vlamingen en Nederlanders die zongen van “naar Oostland willen wij waren”. Het gebied was arm, moerassig en leeg. De Flämengs hebben een streektaal die verwant is met het WestVlaams; er is recent nog een woordenboek over gemaakt.

Met 1.000 evenementen op 100 plekken zal Martin Luther herdacht worden. En dat niet in de eerste plaats als theoloog en hervormer, maar wel als de man die Duitsland tot vandaag kneedt. Angela Merkel is in haar houding en haar manier van politiek bedrijven een geestelijke afstammelinge van de ronde, wulpse ex-kloosterling. Na tientallen jaren van secularisering en sterk officieel atheïsme in wat ooit de DDR was, is Duitsland geen erg religieus land. De reformatie was godsdienstig, maar ging over veel meer dan God. Dat brengt The Economist terecht in herinnering bij een achtergrondstuk over de kerkbestormer.

Lutherland Het blad haalt de mosterd bij een boek van Christine Eichel, “Deutschland, Lutherland”, dat Luthers invloed bestudeert. Veel van wat typisch protestants is, wordt vandaag aanzien als typisch

Nationale belangen staan voorop Le Pen zal in elk geval veel energie moeten steken in die fundraising. Op de vrienden van de vermeende rechts-conservatieve Internationale zal ze niet hoeven te rekenen. Die zijn vooral met hun nationale problemen bezig, want zowel in Nederland als in Duitsland zijn in de loop van het jaar verkiezingen gepland.

Het zijn net die nationale verkiezingen en nationale belangen die maken dat zo’n rechts-conservatieve Internationale niet voor morgen is.

Bovendien rijst de vraag of iemand als Donald Trump daar interesse voor heeft. De man heeft enkel oog voor winnaars.

Het is te zeggen: winnaars die resultaat boeken. De UKIP van Nigel Farage mag dan niet aan de macht zijn in Groot-Brittannië, de partij kan de overwinning in het Brexit-referendum deels aan haar inspanningen toeschrijven. Wat FN, AfD en PVV betreft, zit er een verkiezingsoverwinning aan te komen, maar of de kopstukken van die partijen effectief de macht zullen grijpen, is hoogst twijfelachtig. Wellicht komt Marine Le Pen het dichtst bij de macht tijdens de presidentsverkiezingen van april en mei. En ze zal wellicht meer stemmen halen dan de peilingen nu vooropstellen. Maar de kloof met de andere kandidaten in de tweede ronde blijft eigenlijk te groot om te overbruggen.

Dat weet Donald Trump ook. Hij zal de banden met het FN niet aanhalen als hij weet dat Le Pen relatief weinig kans maakt op het Élysée.

Salan

engeland zo snel mogelijk werk maken van een hernieuwd handelsverdrag tussen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk.”

Wat een verschil met de toon die Barack Hussein Obama aansloeg: indien de Britten voor een uitstap uit de Europese Unie zouden stemmen, zou het Verenigd Koninkrijk niet moeten hopen op een snel vrijhandelsakkoord met de VS. De Britten moesten volgens Obama “helemaal achteraan de rij aansluiten”.

De vriendschappelijke relaties die komende tijd weer gaan opbloeien tussen de VS en het VK zijn een verademing na de hatelijke jaren onder de arrogante Obama. Tijdens de ambtsperiode van Tory-leidster Margaret Thatcher en de Republikein Ronald Reagan, in de jaren tachtig, kozen Amerika en GrootBrittannië voor vrijhandel en een ver doorgedreven vorm van economisch liberalisme. Heel wat perscommentatoren zien in de conservatieve premier Theresa May en president Donald Trump een hedendaagse variant op het legendarische duo Thatcher-Reagan.

Rechte rug en sterke knieën Toch staan tussen droom en daad blijkbaar nog wat wetten en praktische bezwaren in de weg. De Europese Commissie liet maandag weten dat het Verenigd Koninkrijk onmogelijk in de komende maanden al een vrijhandelsakkoord met de Verenigde Staten kan afsluiten, omdat het vooralsnog behoort tot de Europese Unie. Pas na de officiële Brexit kan het land soeverein weer akkoorden sluiten, zonder bemoeienis vanuit Brussel. De komende maanden kan de Britse premier, Theresa May, tonen dat ze een rechte rug heeft en een paar sterke knieën, door de Brusselse regels aan haar laars te lappen.

LvS

Bei uns in Deutschland

Duits, dat is de verbindende stelling van Eichel. Waarom draagt Merkel van die sobere broekpakken en schuwt zij de tralala van Franse presidentsvrouwen en -minnaressen? Luther vond dat christenen hun hemel moesten verdienen en zich daarom ver moesten houden van pralerige uitdossingen en uitdagende luxe.

De strengheid van de Duitse esthetiek ziet men vierhonderd jaar later, aldus Eichel, in de strakheid, de koelheid van de architectuur van de Bauhaus-beweging. Ikea is wel Zweeds, echter luthers, zoals zijn land van oorsprong, en dat Zweedse massamerk is sober, eenvoudig. Niet alleen Merkel ziet af van ostentatieve kledij en zwelgend eten, dat kenschetst ook de Duitse president Gauck, een ex-dominee. Merkel is een domineesdochter.

Luther deelde zijn afkeer van visuele smuk met andere protestantse reformatoren, maar zag wel een vooraanstaande rol voor de muziek bij zijn liturgie. De protestanten Calvijn en Zwingli vonden muziek een verleiding van de duivel. Niet zo Luther.

Die zag muziek als een goddelijk geïnspireerd wapen tegen diezelfde Satan. Hij wilde dat gelovigen samen zongen, in het Duits, in de kerk en thuis. Het is geen toeval dat Duitsland vandaag 130 orkesten telt die betaald worden uit de publieke beurs. Dat is veel meer dan in gelijk welk ander land. Concerten in Duitsland worden ernstig, somber en haast religieus gevolgd. In het Konzerthaus in hartje Berlijn volgde ik einde november een avondconcert en je kon je wanen in de Deutscher Dom vlakbij.

De erfenis van Luther kan je ook in de bloeiende Duitse boekhandels vaststellen. Nadat hij de Bijbel vertaalde in het Duits en zo de Duitse standaardtaal ontwierp, wilde Luther dat elke man en vrouw dat boek zou lezen en dus alfabeet zou zijn. De Duitse boekenmarkt is de tweede grootste te wereld, na de Amerikaanse.

FRANKRIJK

de eerste die ja zegt, zal ik dat uiteraard accepteren.” Er doet zelfs het verhaal de ronde dat haar vader, Jean-Marie Le Pen, die nota bene door zijn dochter uit de partij werd gezet, haar campagne financieel zou ondersteunen.

Right or wrong

De dikke monnik die Duitsland kneedde Gans 2017 zal u in verslagen, artikelen en documentaires over Duitsland het paffige gelaat van Martin Luther zien opduiken. Duitsland viert massaal, tot de oververzadiging toe, de vijfhonderdste verjaardag van de aanval van de augustijner tegen de Rooms-Katholieke Kerk. Die aanval begon met het nagelen - hoewel daarover twijfels blijven - van 95 stellingen op de kerkdeuren van Wittenberg, in 1517.

9

Het nabije buitenland

19 januari 2017

DUITSLAND

Geld Waarvoor Luther ook buiten de grenzen bekend is, is zijn kijk op geld en goed. Katholieken waren in zijn ogen schijnheiligen die schulden opbouwden en als zij financieel iets mispeuterden te biechten gingen en voor hun schraperigheid vergeven werden.

“Schulden” in het Duits, parallel in het Nederlands, komt van het stamwoord “Schuld”, wat ook “schuldig” als uitbreiding heeft.

Voor protestanten is sparen een morele verplichting.

Die Duitse visie op schulden heeft men in gans Europa kunnen zien naar aanleiding van de eurocrisis door de tegenstelling tussen de devote lutheraanse financiënminister Schäuble en zijn katholieke en orthodoxe religieuze tegenvoeters in ZuidEuropa. Eichel ziet de invloed van Luther ook in het feit dat Duitsers meer levensverzekeringen kopen dan aandelen, omdat hij niet geloofde in geld verdienen zonder er voor te werken.

Martin Luther legde ook de grondslag voor minder aangename kanten van de Duitse ziel. Hij was ten diepste antisemiet, een vooringenomenheid die zijn landgenoten deelden. Hij verweet de Joden de boze blikken die hem zouden ziek gemaakt hebben, een ziekte die leidde tot zijn dood.

Luther zou met plezier ‘t Pallieterke gelezen hebben, want hield van grappen, ook die van een vettige aard (die je hier niet zal vinden). Dat heeft niet belet dat hij van nature ernstig en zwaarmoedig was, wat de traditie van het Duitse prediken en speechen bezwaart.

De Duitsers weten van zichzelf hoe saai en schoolmeesterachtig - steeds klaar met het prekerige vingertje - hun openbare discours is. Duitsers zijn bloedserieus en daarvoor is Martin Luther verantwoordelijk.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

19 januari 2017

medialand Digitalisering en betrouwbaarheid van de VRT In zijn nieuwjaarstoespraak haalde Luc van den Brande, voorzitter van de raad van bestuur van de VRT, twee grote uitdagingen aan voor de openbare omroep in het nieuwe jaar: de digitalisering, en de betrouwbaarheid. Dat de digitalisering anno 2017 een uitdaging is voor élk mediabedrijf, of eigenlijk zelfs voor elk bedrijf zonder meer, staat buiten kijf. De perikelen die de VRT ondervindt in verband met het nieuwe digitale platform VRT NU onderstrepen dat trouwens voldoende. Zoveel vertraging zou in een commercieel bedrijf al snel dodelijk kunnen zijn.

Maar Luc van den Brande had het ook over de betrouwbaarheid van de VRT. Hij legde daarbij de nadruk op de strijd tegen “fake news”, de modeterm van de dag. Wij denken nochtans dat daar het probleem niet ligt bij de VRT. Of beter gezegd: het probleem van de VRT is niet dat er op de sociale media opzettelijk vals nieuws verspreid zou worden. Het probleem is dat nogal wat kijkers elke dag het gevoel hebben dat het precies de VRT is die opzettelijk leugenachtig, want sterk rood-groen gekleurd nieuws de ether instuurt. En ergst van al: met het belastinggeld van iedereen.

Minstens even ergerlijk is de rol van CD&V’er Luc van den Brande zelf. Hij doet immers opnieuw alsof hij bezorgd is over de neutraliteit en de objectiviteit van de VRT, maar weigert te erkennen dat die neutraliteit en objectiviteit er vandaag gewoon niet zijn.

Laat staan dat hij op de nieuwsredactie zou durven ingrijpen om die neutraliteit en objectiviteit eindelijk eens af te dwingen.

Er bestaat meer dan genoeg hard cijferwerk dat de partijdigheid van de VRT grondig en uitvoerig documenteert, en dat cijferwerk groeit met de dag nog aan. Met zijn medewerking dus, of toch op z’n minst zijn schuldig verzuim.

VRT NWS Het is overigens symptomatisch dat ze bij de nieuwsdienst denken dat het probleem van de VRT niet de inhoud, maar de verpakking zou zijn.

Daarom ook dat de webstek DeRedactie.be binnenkort van naam verandert, niet in “VRT Nieuws”, zoals eerder aangekondigd, maar in “VRT NWS”. We vragen ons af wie zoiets bedenkt.

En hoeveel geld hij of zij daarvoor toegestopt kreeg. Of zouden ze die vondst zelf intern bij de VRT gedaan hebben?

Naweeën ontslag Jahjah Over het ontslag van Dyab Abou Jahjah kon u verleden week al één en ander op onze voor- en achterpagina lezen. Het liet zich echter raden dat dat ontslag enkele dagen zou blijven nazinderen in de media.

Zo doet er een petitie de ronde met als titel “Kritische stemmen moeten we koesteren, niet broodroven!”, waarin de Vlaamse media “uitgedaagd” worden Dyab Abou Jahjah toch ergens een vrij podium te geven. Met zulke woordkeuzes weet je meteen al uit welke hoek de wind waait, maar we geven toch de namen mee van enkele van de ondertekenaars: Sarah Bracke, Ludo de Witte, Kristien Hemmerechts, Marijke Pinoy en Hilde Sabbe.

Principieel is dat een mooie oproep die we alleen maar kunnen onderschrijven. Maar we kunnen ons niet herinneren dat ook maar één van hen ooit al eens in de bres is gesprongen om bijvoorbeeld Gerolf Annemans of Tom van Grieken een column aan te bieden in De Standaard, Knack of De Morgen. Zouden die twee soms niet kritisch genoeg zijn, of was de oproep van vandaag helemaal niet principieel bedoeld?

Gulden regel Nog iemand die er geen graten in ziet een verschil in behandeling te eisen naargelang hijzelf het onderwerp dan wel het lijdend voorwerp is van een handeling, is Karel Verhoeven. De algemeen hoofdredacteur van De Standaard was er namelijk niet over te spreken dat men in het Canvasprogramma De Afspraak een boompje had opgezet over de hele affaire rond Dyab Abou Jahjah en zijn ontslag bij De Standaard, zonder iemand van De Standaard uit te nodigen in de studio.

Het is inderdaad niet netjes van de VRT om iemands proces te maken zonder de betrokkene minstens een mogelijkheid tot wederwoord te geven. Maar doet De Standaard dan zelf zoveel beter, wanneer ze nog eens al hun leugenachtige registers opentrekken tegenover de N-VA of het Vlaams Belang?

Film Joke Schauvliege investeert in nieuwe bossen

Trump zet CNN op zijn plaats Opschudding verleden week in het journalistieke wereldje, omdat de verkozen president Donald Trump tijdens een persconferentie een vraag weigerde aan een journalist van CNN. Donald Trump beschuldigt de zender er immers van vals nieuws te verspreiden, omdat ze het voortouw nam in de berichtgeving rond het rapport over mogelijk Russisch chantagemateriaal.

Nochtans staat het volgens ons Donald Trump volkomen vrij om op zijn persconferenties zelf te kiezen wie hij een vraag laat stellen, en wie niet. Voor zover wij weten, heeft CNN geen grondwettelijk recht om vragen te mogen stellen.

Daarom vinden wij dat de reacties in de media – alweer – met een paar ordes van grootte overtrokken waren, net zoals de berichtgeving bijzonder overdreven was. De hypocrisie droop er vanaf, zoals bijvoorbeeld bij Joël de Ceulaer van De Morgen in De Afspraak. Hij vond het “zorgwekkend dat politici de media verdacht proberen te maken, en de vierde macht ter discussie stellen”. Nochtans eigent die vierde macht zichzelf wel het recht toe om politici verdacht te maken, en dan in het bijzonder Donald Trump, en dat op een wel zeer kwaadaardige en leugenachtige wijze.

Maar het is vooral in het tweede deel van zijn uitspraak dat Joël de Ceulaer ferm uit de bocht gaat. Wat is er principieel fout aan dat de vierde macht eens ter discussie gesteld wordt? Meer zelfs: volgens ons is dat niet alleen helemaal niet fout, het zou eigenlijk een permanente oefening moeten zijn. Als journalisten niet kunnen verdragen dat de kwaliteit van hun werk in vraag wordt gesteld, zit het volgens ons goed fout.

Donald Trump is Steve Stevaert niet Het is niet moeilijk de reden te zoeken waarom Joël de Ceulaer en de rest van het journaille zo vijandig reageerden op de terechtwijzing van Trump: hij had overschot van gelijk. Vergelijk maar eens hoezeer de pers maandenlang de gelekte maar wel degelijk authentieke en bijzonder compromitterende mails van de Democraten probeerden achter te houden, terwijl ze nu de twijfelachtige inhoud van een hoogst onbetrouwbaar rapport met een recordvaart tot in de kleinste en goorste details op de straatstenen smeten. Hier klopt dus iets niet.

Vergelijk de hele saga maar eens met de manier waarop de pers (niet) berichtte over de seksvideo van Steve Stevaert. In het geval van Stevaert bestond er immers helemaal geen twijfel over zijn “exploten”, de vraag was alleen of er een video van bestond of niet. Toch probeerde de pers alles zoveel mogelijk toe te dekken, en vond ze van zichzelf dat ze het deksel nog niet hard genoeg op de doofpot had geschroefd toen aan het Albertkanaal een fiets gevonden werd en er twee regenjassen ronddreven. Wat een verschil in behandeling, want wanneer het over Donald Trump gaat, kunnen de details over een video waarvan helemaal niet zeker is dat hij bestaat niet breed genoeg uitgesmeerd worden.

Albers terug naar De Tijd Isabel Albers, jarenlang hoofdredactrice van De Tijd, maar sinds april verleden jaar eerst hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws en daarna zakelijk journalistiek directeur van De Persgroep Publishing, verhuist dus opnieuw naar De Tijd.

Ze zeggen dat ze zeggen dat ze in de functie van zakelijk journalistiek directeur niet bepaald haar draai vond, en dat ze op de redactie van De Tijd te zeer gemist werd. Bij de kranten van het concurrerende Mediahuis konden ze het in ieder geval niet laten een smeuïg verhaal bij mekaar te schrijven onder de titel “Ploegopstelling De Persgroep draait in de soep”. Alsof bij Mediahuis alles altijd van een leien dakje loopt. Het zou natuurlijk ook kunnen dat men bij De Persgroep gewoon een beetje flexibeler is met de functies en de opgaven dan bij Mediahuis.

Waarmee we maar willen zeggen: ook een kwaliteitskrant is er niet vies van haar lezers een platte roddel voor te schotelen wanneer het over de concurrentie gaat.

Monsters in China

The Great Wall

Zhang Yimou is zowat de internationaal meest bekende Chinese filmmaker, de regisseur van onder meer (ik gebruik gemakshalve de Engelstalige titels) “Raise the Red Lantern” en “House of the Flying Daggers”. En ik mag zeker zijn adembenemende regie van de openings- en slotceremonie van de Olympische Spelen in Peking, niet vergeten, waarbij honderden miljoenen televisiekijkers over de ganse wereld niet wisten wat ze zagen.

Als zo iemand een nieuwe film heeft, stap je vol verwachting de bioscoop in. Des te meer omdat “The Great Wall” zijn eerste Engelstalige film is met niemand minder dan Matt Damon en Willem Dafoe in de hoofdrollen (naast enkele van de populairste Chinese acteurs). Dat ik ontgoocheld buiten stapte, is overdreven, maar eerlijk gezegd had ik toch wat anders verwacht dan wat uiteindelijk niet meer is dan een film over monsters.

Schitterend geregisseerd, dat wel, en intussen weet ik ook wel dat geen enkel genre minderwaardig is, maar het is duidelijk dat Yimou in dit geval heeft gekozen voor spektakel boven inhoud en dat daardoor “The Great Wall” wat verloren loopt tussen de vele met speciale effecten bezaaide actiefilms uit Hollywood. Misschien wat exotischer, maar dat is het dan ook zowat.

Als je dacht dat de Chinese Muur ooit gebouwd was om de vijand buiten China te houden, dan leert “The Great Wall” ons dat die vooral bedoeld was als bescherming tegen afschuwelijke monsters. Monsters zijn altijd al een constante geweest in de Chinese en Japanse culturele geschiedenis en – zo vertelt ons een introductie – wat we gaan te zien krijgen, is slechts één van de vele mythische verhalen over de Chinese Muur.

Protagonisten daarin zijn William (Damon) en Tovar (Pedro Pascal), twee huurlingen die terechtkomen in een garnizoen dat een belangrijk deel van de Muur bewaakt.

Tezamen gaan ze de strijd aan met de Taoties, draakachtige monsters die om de zoveel tijd China proberen binnen te geraken. Dat gegeven is uiteindelijk niet meer dan een aanleiding voor zoveel mogelijk spectaculaire gevechten. Toegegeven, Yimou is een meester in het ensceneren van adembenemende stunts. Met zijn visuele flair tovert hij landschappen – en vooral de Muur – om tot indrukwekkende vistas. Maar het is wel zoeken naar enige dramatische spanning en diepgang.

K.T.

Het verdeelde Amerika

Nocturnal Animals

Modeontwerper Tom Ford steekt de jongste jaren zijn energie in het maken van films. Ik was niet zo enthousiast over zijn debuut, “A Single Man”, maar je kon er niet onderuit dat de man talent toonde, en dat bevestigt hij met “Nocturnal Animals”.

Daarin zet hij twee aspecten van de Amerikaanse samenleving tegenover mekaar. Het “betere”, beschaafde en rijke stedelijke Amerika versus het “armere” en platvloerse platteland. Het eerste krijgt gestalte in de persoon van Susan (Amy Adams), een galeriehoudster in het kunstmilieu van Los Angeles, het tweede krijgt gestalte in met geweren zwaaiende “rednecks” in het onvoorspelbare Texas. Hoe die twee werelden samenkomen, wordt door Ford op een niet altijd eenvoudige en ook niet altijd efficiënte wijze in beeld gezet, maar heeft wel een betekenisvolle confrontatie tussen twee werelden tot gevolg.

Op een dag krijgt Susan een boek toegestuurd van haar ex-echtgenoot, een schrijver (Jake Gyllenhaal), en al lezend komt ze tot de vaststelling dat de gewelddadige thriller in feite een afrekening is van hun huwelijk. Het heeft iets van een schriftelijke wraakneming: dit heb jij me aangedaan!

In dat boek worden enkele bedenkelijke personages opgevoerd in Texas die zomaar een burgergezin gijzelen, moeder en dochter verkrachten en vermoorden, en vervolgens een sheriff (Michael Shannon) en een wraakzuchtige echtgenoot (dubbelrol van Gyllenhaal) op hun hielen krijgen.

Door het feit dat Ford de inhoud van dat boek visualiseert en daar ook nog een aantal flashbacks over Susans huwelijk aan toevoegt, krijg je een niet altijd heldere intrigevertelling, maar wel een duidelijke tekening van tegenstellingen die dwars door de Amerikaanse samenleving lopen.

Ford schuwt daarbij de overdrijving, of beter de archetypes, niet. Langs de ene kant het cleane trendy design van de betere klasse, en aan de andere kant het slonzige van zich niets aantrekkende individualisten ergens verloren in het Amerikaanse hinterland. Doorheen dat alles weeft Ford ook nog een melancholisch net van verlangens, liefde en menselijk leed.

Geen gewone, alledaagse cinema dus. Dat wordt al vanaf het begin geaccentueerd door een proloog waarin we naakte dikke vrouwen zien dansen, zwaaiend met de Amerikaanse vlag. Komend van een modegoeroe, kan dat tellen.

K.T.

Op de praatstoel

19 januari 2017

11

Praten met Erik Buyst

“De klok slaat al 100 jaar dezelfde toon” Erik Buyst is professor economische geschiedenis van de KU Leuven en publiceert, met Kristof Smeyers, “Het gestolde land”, een onthutsend boek. Een portret van een staat die reeds een eeuw ter plaatse trappelt, om de tien jaar dezelfde noodgrepen uitvoert en een politiek-syndicale klasse heeft van pappen en nathouden. Inspiratie in Scandinavië zoeken is een raad van Buyst. Wie wil weten waarom verandering hier aartsmoeilijk is, heeft een knappe leesgids.

In een grijs en mistig Leuven verkoopt de Bondgenotenlaan haar solden. De studenten stommelen in de aula’s en de profs openen hun mappen. De Naamsestraat is provinciaals. Op de tweede verdieping van het departement Economie in het gebouw Hoge Berg, op de heuvelkam aan de Dijle, ligt “Het gestolde land” klaar. Professor Erik Buyst en uitgever Polis kruisten mekaar in 2015, Kristof Smeyers en de hoogleraar leerden mekaar kennen bij het schrijven van “Spitsregio”, een economische geschiedenis van het arrondissement Leuven, en het idee om een geschiedenis van economisch België te maken was aan het rijpen. Presto, na twaalf maanden lag “Het gestolde land” in de etalage. ‘t Pallieterke: een mooie titel, maar vat hij de thesis van het boek samen?

Erik Buyst: “Tijdens het schrijven dook die titel op bij Kristof en mij. Hij leek ons de goede samenvatting te zijn van de ziekte van België.

Hij is niet té pessimistisch, dus het werd geen “Het vastgeroeste land” dat je met een bulldozer uit een drassig, verslijkt veld moet sleuren of vanonder een ruïne. We laten de mogelijkheid open dat er eindelijk, een beetje hoop, een zuivering in het denken komt. Ook N-VA, dat hoopvol praatte en praat over verandering in België, ontdekt hoever dat ideaal verwijderd ligt van wat er effectief slechts mogelijk is door onze verstolde geesten en verstolde structuren.” ‘t Pallieterke: wat zijn de rode draden?

Erik Buyst: “De eerste en een zeer belangrijke rode draad is dat België reeds een eeuw sukkelt met zijn financiën, met zijn begroting en crisis na crisis herbegint het oplapwerk.

Ik volg confrater Wim Moesen die reeds lang voorstelt een begroting te maken en op te volgen zoals de Scandinavische landen. Een begroting bereid je voor gedurende een gans jaar. Je somt in een draaiboek de knelpunten op en de mogelijke oplossingen. Een begroting is ginder geen weekeind- en nachtwerk met rommelige akkoorden. Na de begroting volgt in Scandinavië een lopende inschatting van wat werkt en wat niet. Denk aan de soap van de Belgische “tax shift” die serieus losse eindjes vertoont en waarover alle deskundigen het eens zijn: dit is een draak. Het Belgische gehaspel ondermijnt het vertrouwen in de politici, in ‘s lands financiën, in de sociale zekerheid. Waar staan wij vandaag? Achter de hand wordt toegegeven dat men geen vat meer heeft op de begroting. Een Scandinavische strategie kan een begin van oplossing zijn.” ‘t Pallieterke: hebben de Scandinaviërs een protestantse ethiek?

Erik Buyst: “Inderdaad. De Vlamingen zijn gelatiniseerde Germanen en wij overtreden graag alle regels. Vlaanderen is op een halve generatie een voorbeeld geworden van een sterk gebureaucratiseerd land met overreglementering. Vlaanderen heeft nooit macht uitgeoefend en nooit geleerd hoe daarmee om te gaan, vandaar de overdrijvingen. Het is alsof de Vlamingen stelselmatig gewantrouwd worden. In Noorwegen zag ik tijdens de zomer op het verlaten platteland kisten staan met fruit en hun prijs, met daarnaast een doos voor de centen. Er lagen veel munten in. Zoiets werkt hier niet.” ‘t Pallieterke: u ziet de falende concurrentiepolitiek als een tweede rode draad?

Erik Buyst: “Ja, dat is doorlopende miserie. Vanaf 1980 haalt de regering indexsprongen uit de kast om onze concurrentiepositie ten overstaan van de buurlanden in stand te houden. Dat is onrechtvaardig, want men ontfutselt de mensen iets wat zij al gestort kregen in hun loonzakje. De loonindexering heeft haar verdiensten, dus ik ben daar niet principieel tegen, echter de indexering inzetten als ultiem wapen voor een gezonde concurrentiepositie is zeer zwak en getuigt van politieke onvolwassenheid. Om de tien jaar stelt het probleem zich en nooit wordt er ten gronde gehandeld. De regering-Michel heeft een geringe inspanning gedaan om de wet op de concurrentiekracht bij te stellen, applaus, maar te weinig, te laat. Ook daar is een wetenschappelijke en onpartijdige evaluatie noodzakelijk.” ‘t Pallieterke: zou de Nationale Bank voor die evaluatie moeten zorgen?

Erik Buyst: “Jaarlijks maakt de centrale bank in het openingsverslag van haar jaarrapport stevige opmerkingen, die steevast door de politiek naast zich worden neergelegd.” ‘t Pallieterke: de politiek en het academische onderzoek, dat botert hier niet…

Erik Buyst (zucht): “Dat is een heel groot probleem. De politici wantrouwen de academici, want zij hebben er geen greep op. De academici wantrouwen de politici, want onafhankelijke studies en conclusies vallen bij hen niet in de smaak. In Duitsland spreken vijf economische experts met universitaire worteling met gezag over de economische toestand en de Bondsregering luistert. In onze Hoge Raad voor Financiën zetelen onder meer academici, maar die raad is deels gepolitiseerd en bijgevolg half monddood, want wat men niet graag hoort, staat niet in een openbaar verslag. In het verleden ging het beter tussen de politiek en de universiteiten. Paul van Zee-

Waarom dit boek?

Er was behoefte aan dit boek, meent Erik Buyst: “Ik doceerde jarenlang de cursus economische geschiedenis vanaf 1945, zag bij de studenten de verwachting om dat thema uit te diepen en sluit aan bij twee voorgangers die analyses publiceerden over economisch België. Herman van der Wee keek internationaal en nationaal met “De Gebroken Welvaartscirkel” naar het tijdvak 1945-1980 en Fernand Baudhuin was tot in de jaren zeventig een fijne Franstalige gids. Tijd was het belangrijkste obstakel om de ideeën op papier te krijgen én een boek voor een breed publiek is nuttig en noodzakelijk, echter, telt niet mee bij je academische verdiensten.” ‘t Pallieterke: u eindigt in 2016, dat is gevaarlijk voor een historicus…

Erik Buyst (lacht): “Ja, over de laatste 15 jaar en zeker over de laatste 15 maanden is er niks zeker en je kan ongewild grove fouten maken. Dat risico lijkt mij te verantwoorden, omdat de lijn die 100 jaar geleden, in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog, werd aangezet een vaste trend blijkt te zijn.”

Erik Buyst, Kristof Smeyers, “Het gestolde land”, uitg. Polis, 509 blz., prijs 24,95 euro (6 euro verzendingskosten). Het boek kan besteld worden via de webwinkel van ’t Pallieterke. Opgelet: pas eind januari is het boek in 2de druk beschikbaar.

ISBN 9789463101370

land, van de crisisjaren dertig, werd premier en was professor van de Franstalige afdeling van de universiteit van Leuven. Hij omringde zich met andere academici en zijn regering kreeg de naam “le gouvernement des professeurs”. Van Zeeland voerde in 1936 een devaluatie door die het land economisch deblokkeerde. Nadat het puin geruimd was, nam de politieke klasse opnieuw het heft in handen.

Na Gaston Eyskens is er in Vlaanderen niemand meer uit de academische wereld gerekruteerd. Op dat punt is Wallonië sterker. Paul Magnette is een universitair. Ook Guy Spitaels was een professor. Bij de PS zitten de universitairen niet steeds in de ministerposten, zij worden vaak ingezet in de onderbouw van de politiek. Vlaanderen doet het hier ook ietsje beter dan België met zijn beleidssteunpunten waarin universitaire experts werken voor het beleid.” ‘t Pallieterke: u is pessimistisch?

Erik Buyst: “Neen, realistisch is het juiste woord. Van nature ben ik optimistisch, en ik weet dat beleidsmakers een verschil kunnen maken. Zij zijn niet veroordeeld tot passiviteit en kunnen de stolling vloeibaar maken. De eerste Vlaamse regeringen hadden visie, wekten enthousiasme en namen goede beslissingen voor de technologische vernieuwing.

Dat is beleid wat past en kan binnen België en binnen de Europese Unie, men hoeft zich noch Vlaams, noch nationaal te verschuilen achter schoonmoeders op het hogere politieke echelon.

Dat gezegd zijnde, Vlaanderen stelt het binnen België goed maar mag absoluut niet, zoals het vandaag gebeurt, voortsjokken. Wie welvaart wil, moet elke dag knokken, eventueel met het gebruik van keynesiaanse recepten.

Deze federale regering laat ook zien dat de PS niet de enige vijand is van een dynamisch België. De PS behoort niet tot de coalitie en elke dagen rollen de Vlaamse coalitiepartners ruziënd over straat. De Vlaamse partijen zorgen voor de weerstand tegen de noodzakelijke verandering die N-VA als beginsel vooropstelt.” ‘t Pallieterke: u zag Vlaanderen en Wallonië uiteen drijven?

Erik Buyst: “Dat klopt. Echter, de geschiedenis leert dat niks onomkeerbaar is. Het rijke Vlaanderen van vandaag kan overmorgen het arme Wallonië nabootsen. Wallonië was tot in de jaren zestig met voorsprong een sterk gewest, ook internationaal. Gaston Eyskens zag de armoede in het Hageland, in West-Vlaanderen en de verzwakkende steenkool- en staalindustrie in Wallonië. Hij duwde Vlaanderen en Wallonië door hun respectieve problemen op één lijn. De oprichting van de EEG opende de grenzen en dat bood nieuwe mogelijkheden.

Die twee elementen samen hebben geleid tot succes. De Vlaamse gloriedagen zijn weliswaar voorbij. Kijk naar het dichtslibben van onze wegen, wat samenhangt met de gestegen welvaart, daar gebeurt veel en veel te weinig voor. Beieren, Wurtemberg, Zuid-Finland, West-Nederland, Zuidoost-Azië geven Vlaanderen het nakijken. Onze gunstige ligging hadden wij in de negentiende eeuw reeds, en toen paste arm Vlaanderen tussen rijk Nederland en rijk Wallonië.” ‘t Pallieterke: u gaat door tot 2016 met uw boek, maar wat met de groeiende ongelijkheid?

Erik Buyst: “De PTB is dé Waalse arbeiderspartij aan het worden en Vlaams Belang speelt die rol in Vlaanderen. Zij staan voor de mensen die uit de boot vallen en vaststellen dat de Belgische overheid voor 54 procent beslag legt op het bruto binnenlands product, doch met die grote graai er niet in lukt de sociale voorzieningen, de scholen, de wegen, de veiligheidsdiensten op orde te houden. In Scandinavië zijn de belastingen even hoog, echter, je krijgt er veel voor terug. Ik vrees een herhaling van de jaren dertig van de twintigste eeuw, met een VB à la het VNV en de communisten van PTB en PVDA. Als dat zich voordoet in 2019 komt er waarschijnlijk een paternoster van regerinkjes die snel omvallen, zoals tijdens de Grote Crisis.”

‘t Pallieterke: en uw studenten?

Erik Buyst: “De studenten en de jongeren van nu zullen mijn pensioen betalen. Ik voel het ongenoegen en de marxisten verschijnen opnieuw op straat met pamfletjes. Het boek “Graailand” van Peter Mertens van de PVDA is bekend bij de studenten. Deze studenten verhogen hun “human capital” door in Vlaanderen aan kwalitatieve universiteiten en hogescholen relatief goedkoop hun talent te ontwikkelen. Als zij zien hoe de sociale zekerheid en de pensioenen verder ontsporen, dan is een hersenvlucht de volgende fase. Wij hebben een pensioensysteem dat betaald wordt uit de sociale zekerheid, met belastinggeld, en in de Angelsaksische landen is er een kapitalisatiesysteem waardoor de individuele burger meer eigen verantwoordelijkheid moet opnemen. Ik zie onze jonge “entrepreneurs” wegvluchten naar de VS of Canada. Een professor kan na Harvard of Princeton terugkeren naar zijn land van oorsprong, maar een ondernemer zal daarvoor bedanken als hij ziet hoe kaduuk het sociale stelsel hier blijft.”

Frans Crols

Herfederaliseren, geen hobby van nostalgici De herfederalisering wordt een heet thema in 2017, denkt Erik Buyst: “Het debat is gestart en ik beschouw het niet als een laatste stuiptrekking van nostalgici, integendeel. Het herfederaliseren is nu het speeltuig van enkelen bij CD&V en Open Vld en van politicologen, maar die kunnen snel meer steun krijgen als de ontgoocheling over de federalisering uitbreidt. Vandaag worden de Vlaamse partijen geleid door een generatie die het unitaire België niet kende en dus niet meer weet hoe de federalisering een oplossing was om het geblokkeerde Vlaanderen te ontvoogden.

De zes staatshervormingen hebben geleid tot ontgoochelingen, tot de verzuchting: is het maar dat. Er moet vooruitgang geboekt worden en een gouden mogelijkheid ontstaat: duizenden Vlaamse ambtenaren bereiken de leeftijdsgrens, vertrekken met pensioen en daarvan kan men gebruik maken om overlappingen en dubbel werk met het federale niveau te verminderen of te vermijden. Meer homogene bevoegdheidspakketten leiden tot efficiënter en goedkoper beleid en met daarbovenop een slankere administratie is de winst dubbel. Voor die ingrepen hoeven niet steeds staatshervormingen of grondwetswijzigingen.

Er beweegt te weinig. Meer denkwerk is nodig. De regering-Bourgeois kan een Scandinavische tactiek ontwikkelen voor haar volgende begrotingen, dus met meer aanloop vooraf en meer inschatting nadien. De communautaire wapenstilstand geeft mij de indruk dat hij misbruikt wordt om te slapen. Vlaanderen is vandaag niet opvallend beter bezig dan de nationale regering.”

12

Cultuur

19 januari 2017

Kommil Foo in concert

Podium

Het werd blijkbaar nog eens tijd voor Raf en Mich Walschaerts om een beperkte tournee te maken met enkel liedjes, en dus geen muziektheater. Het kriebelde opnieuw om met accordeonist Gwen Cresens in zee te gaan en hem arrangementen te laten uitschrijven voor hun liedjes.

Gwen Cresens was voor de heren Kommil Foo absoluut geen onbekende. Enige tijd geleden toerden de Walschaertsen met Orquesta Tanguedia, onder leiding van dezelfde orkestleider, al eens met hun oeuvre, muzikaal verrassend en rijk.

Een nieuwe editie dus, met drie blazers, gitarist, contrabas, piano en accordeon/bandoneon en slechts af en toe Raf op gitaar/piano en Mich op viool/piano/blokfluit. De vertrouwde blazers Carlo Mertens (trombone), Nico Schepers (trompet) en Dieter Limbourg (saxofoon en dwarsfluit), Bert Faes op contrabas, de unieke Bruno de Groote op gitaar en de geweldige Alano Gruarin op piano.

Een orkest met leden die elkaar prima aanvoelen, met toch behoorlijk veel inspiratie van het moment, op het gevoel, de sfeer van het nummer, ruimte om te blijven improviseren binnen het kader van het lied. Stuk voor stuk geweldige muzikanten die op vele fronten hun kunnen al hebben bewezen. Met toch net iets te veel orkestratie van Gwen Cresens, net dat iets te veel dirigent. Met hier en daar misschien net iets te veel blazers en te weinig gitaar, misschien net soms toch iets te veel afgeborsteld en juist niet rauw genoeg. Met gelukkig af en toe toch ook gewoon Raf en Mich, twee rasartiesten, rauw en recht vanuit de buik, volkomen op elkaar afgestemd, puur en onversneden.

En dan moeten de twee heren kiezen uit hun repertoire dat ze gedurende meer dan twintig jaar samen hebben opgebouwd en gekoesterd. Waarbij moeilijke maar fijne keuzes worden gemaakt met gelukkig ook materiaal uit hun recentste voorstelling, ‘Schoft’, uit hun voorstelling rond de Eerste Wereldoorlog en uit hun beider solovoorstellingen.

Er passeerde een schitterend ‘Huis van fluweel’ en gelukkig ook het ongelooflijk actuele ‘De Volgende’. ‘Atlantis’ kreeg een heerlijk ingetogen orkestrale invulling, net als ‘Café de Spaanse vloot’. Het mooiste lied van de avond was zonder twijfel ‘Ik draag je’, waarvan Raf na afloop toegaf dat hij versteld stond van de impact ervan. En dan kreeg je bij het publiek natuurlijk het verwachte herkenningsmoment met ‘Ruimtevaarder’, waarbij de blokfluitmimiek van Mich telkens opnieuw de eenvoud en tegelijk de magie van humor aantoont.

De voorstelling zonder pauze gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt, maar GT zou geen criticus zijn als die niet zou opmerken dat het lied ‘Marjan’ (vertaling van een nummer van Johny Cash) en het lied ‘Ik denk dat je man het weet’ niet hoefden. Zonder die twee nummers, en met net iets minder blazers en meer gitaar, en zonder dat vervelende bromgeluidje in de gitaarversterker, was het een nog hemelser avond geworden.

Wat niet wegneemt dat er in Vlaanderen geen twee artiesten zijn zoals Kommil Foo, en dat het zonder enige twijfel een verdiende staande ovatie was op het einde van de lange avond.

We suggereren ‘Ik red me wel’ en ‘Kop in het zand’ als vervangnummers en dan boeken we een ticket voor elk volgend concert.

Gelukkig begint heel weldra opnieuw de voorstelling ‘Schoft’. We zullen met plezier op de

eerste rij zitten.

GT

Sven ’t Jolle in Wiels Op het domein van het Museum Gevaert-Minne in Sint-Martens-Latem staat ‘Global Success Sharing’, een werk van Sven ’t Jolle (°1966). Het is een beeld van een Aziatische boer en twee runderen die een primitieve ploeg trekken.

Zoals steeds bij Sven ’t Jolle maakt de titel deel uit van het werk. Global success sharing is een term uit de economie en verwijst naar bedrijven die hun werknemers laten delen in de winst. Helemaal anders is de vaak uitzichtloze toestand van landbouwers in de derde wereld.

In het provinciaal domein De Gavers in Geraardsbergen plaatste Sven ’t Jolle tegen de muur van de jeugdherberg aan de Dender een indiaan in een kano. Op de muur tekende hij een kaart met de rivieren van Europa. Twee punten zijn aangeduid: Geraardsbergen en een plek ergens in Hongarije. ‘Union Match’ staat er boven, een verwijzing naar de delokalisatie van de luciferfabriek. Enkel de muurtekening is nog te zien, de indiaan en de kano zijn verdwenen. Dat is jammer genoeg het lot van sommige kunstwerken in de openbare ruimte.

Het werk van Sven ’t Jolle is politiek geëngageerd, maar het is niet belerend of saai. Zijn speelse sculpturen hebben niets van het hermetische dat nogal wat hedendaagse kunst kenmerkt, integendeel: ze zijn bijzonder toegankelijk. Sven ’t Jolle doet ook niet mee met kunstenaars die de stroom sensatiebeelden

Ive en Karel

Madame Butterfly als pop in Muntpaleis Met ‘Madame Butterfly’ componeerde Giacomo Puccini (1858-1924) zijn meest opgevoerde opera. Met dit meesterwerk uit 1904 veroverde hij de harten van ontelbare operaliefhebbers en trad hij definitief in het spoor van Guiseppe Verdi. Ook in de Munt kwam deze hypersensibele en emotionele opera vaak aan bod.

Op het toppunt van zijn roem kwam Puccini naar Brussel voor een chirurgische ingreep in de Sint-Janskliniek, waar hij overleed. Hij werd begraven in de Heilige Mariakerk te Schaarbeek. Zijn ‘Turandot’ had hij niet meer kunnen voltooien. ‘Madame Butterfly’, met de tragische geschiedenis van de Japanse geisha Cio-CioSan, bleef iedereen beroeren. Ze werd Butterfly genoemd om haar verfijnde en gevoelige schoonheid.

Ze verwacht een baby van de Amerikaanse marineofficier Pinkerton, die haar moet achterlaten. Verstoten door haar familie wacht ze jaren op zijn terugkeer. Hij komt wel terug, maar met zijn vrouw Kate. De arme Butterfly pleegt ritueel zelfmoord. Ze wordt nu een geest, die haar tragische verhaal steeds blijft voortvertellen.

Rijke poppentraditie In de regie van Kirsten Dehlhol wordt het hoofdpersonage voorgesteld als een levensgrote Japanse pop. De solozangeres vertelt en zingt het verhaal terwijl de pop, bediend door drie poppenspelers, de emotionele aria's en

melodieën moet versterken door stemloosheid en hoekige gebarentaal. De geesten staan afzijdig in het liefdesleven van de veertienjarige geisha. Ze worden dreigend als zij de oude tradities verloochent en ontrouw wordt aan de voorvaderen. Bij haar zelfmoord omhelzen ze haar.

De pop werd mee ontworpen door de Nederlandse Ulrike Quade, in samenwerking met de Japanse poppenspeler Kazumori. De creatie hoort thuis in de rijke poppentraditie van de bunraki-poppen, die voortleven als geesten in de tempel. Ze zijn heilig en mogen niet geraakt of mishandeld worden. Ze zijn verheven boven de verwachte tragiek. In haar soberheid en terughoudendheid is de pop Butterfly verheven boven de emotionele muziek van Puccini.

De pop wacht in de ateliers van de Munt en komt naar het Muntpaleis voor de reeks voorstellingen van 31 januari tot 14 februari, die praktisch uitverkocht zijn, ondanks de blijvende handicaps van de locatie in Tour en Taxis.

FDC

Dialoogje tussen twee progressieve Vlamingen op Twitter. De ene heet Karel Verhoeven en schrijft voor De Standaard, de andere heet Ive Marx (!) en is academicus (UA).

Ive: “Je kerstessay mocht combattiever. Kiezers doen domme dingen dezer dagen. Elitistisch? So be it. Het mag – moet – gezegd en herhaald.”

Karel: “Natuurlijk doen die kiezers domme dingen. Dat luid herhalen is helaas een te magere verzetsstrategie. Moet dan niets veranderen?”

Ive: “Ik heb het antwoord ook niet, maar ik zie alvast een heel assertieve rol voor de mainstream media. Belangrijker dan ooit.”

Zo zien we het nog eens mooi samengevat.

Eén: de kiezer is dom. Twee: de media moeten nog meer de activistische toer op. En dan maar klagen over het wantrouwen van de bevolking jegens de pers.

Progressief kartel mislukt Even werd er her en der hoopvol “nieuws” gemaakt over een progressieve frontvorming in Antwerpen. Socialisten en Groenen, aangevuld met PVDA en Kris Peeters. “Een vierkoppige draak”, noemde De Wever dat gevat. De voorbije week werd duidelijk dat er van een dream team geen sprake is. De communisten vallen uit de boot.

“Dat Groen en sp.a de klus liever met z’n tweeën klaren, is eigenlijk niet meer dan logisch. In tegenstelling tot Wallonië lijkt Vlaanderen voorlopig niet gecharmeerd door de ideeën van de PVDA/PTB”, schreef Knack vorige week. Een kwartet van Tom Meeuws, Yasmine Kherbache (sp.a) en Meyrem Almaci en Wouter Van Besien (Groen) dan maar, met wat extra poeder uit de christelijke linkerhoek (beweging.net). Maar die ACW-verrijking waarop links hoopt, stelt ook al weinig voor. Die employees van beweging.net zitten al bij Groen. Het wordt dus hooguit een roodgroen front(je). Tot er een lijsttrekker moet worden aangeduid. Dan is het verhaal helemaal uitverteld.

Vervroegd pensioen Vorig weekeinde diende Jan Peeters, sp.aburgemeester van Herentals, plots zijn ontslag in. Hij stopt ermee, zeggende dat hij zich

die ons dag in dag uit overspoelt reproduceren. ’t Jolle tekent niet na, hij boetseert een nieuwe context. In Wiels, het Centrum voor Hedendaagse Kunst in Brussel, loopt een grote solotentoonstelling met recent en nieuw werk van Sven ’t Jolle. De vergrijzing, de vluchtelingencrisis, racisme, uitsluiting, besparingen…

Alle belangrijke maatschappelijke thema’s komen aan bod en de kritiek van de kunstenaar is humoristisch en hard. ’t Jolle ageert al lang tegen het kapitalisme. De bankencrisis in 2008, veroorzaakt door de kortetermijnvisie en de hebzucht van bankiers en hypotheekverstrekkers, inspireerde hem voor enkele werken. ‘Schoon Schip / Tabula rasa’ (zie afbeelding) toont een zinkend gouden schip van de Verenigde Oostindische Compagnie dat rust op een houten vlot. Het beeld is duidelijk: een schip uit de Gouden tijd, het begin van het kapitalisme, dat ten onder gaat, en het armlastige vlot dat alle lasten moet dragen. In een ander werk plaatst de kunstenaar Dagobert Duck schrijlings op een balk. Het schatrijke Disneyfiguurtje staat symbool voor de graaicultuur die de financiële crisis heeft veroorzaakt.

Daarom heeft de kunstenaar Dagobert Duck besmeurd met pek en veren.

‘Casse-toi alors, pauvre canard’ is de titel van dit werk, verwijzend naar een omstreden uitspraak van Sarkozy. Allicht zullen vele lezers van ’t Pallieterke het niet eens zijn met de kijk en kritiek van Sven ’t Jolle op de samenleving.

Maar hij is wel een uitstekend beeldhouwer van fascinerende sculpturen, die tegelijk doodernstig en absurd humoristisch zijn.

Solotentoonstelling van Sven ’t Jolle, nog tot 19 maart, Wiels, Brussel, www.wiels.org

MMMV meer wil concentreren op familie, vrienden, lezen, reizen,… Wat hij professioneel gaat doen, staat nog niet vast, zegt hij er haastig bij. Als we even zijn carrière overlopen, gaat dat niet veel meer zijn, want hij gaat kunnen genieten van een riant pensioen waarvan de meeste jan-met-de-petters alleen maar kunnen dromen. Van 1991 tot 2010 was hij lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers. In die periode was hij ook staatssecretaris van 1995 tot 1999, en in 1999 werd hij een tijdje minister van Pensioenen na het ontslag van Marcel Colla.

Hij heeft geen potten gebroken in die tijd.

Niemand weet nog waarvan hij staatssecretaris was. Ter herinnering: Veiligheid, Maatschappelijke Integratie en Leefmilieu. Hij liet zich meedrijven op de golven van Tobback en de teletubbies, waardoor hij nauwelijks uit hun schaduw trad. Ook in Herentals, waar hij sinds 2001 burgemeester was, was hij een grotere bekende bij huwelijksjubilea en mosselsoupers dan als de voortrekker van wervelende projecten voor zijn stad. Die waren er gewoon niet. Herentals bleef al die tijd een wat ingedommelde provinciestad zonder al te veel uitstraling. En nu is hij weg en zal in 2018 ook niet meer op de lijst verschijnen. 54 is hij als hij dezer dagen de politiek verlaat met een dik pensioen op zak. Veel mensen gaan nog flink wat jaren mogen zwoegen om in het slechtste geval pas op hun 67e ‘op rust’ te kunnen gaan en het met een heel matig pensioentje te moeten stellen. Het is duidelijk dat hij de bui voelt hangen, want N-VA loert naar zijn sjerp. Yoleen van Camp is er speciaal voor verhuisd van Kasterlee naar Herentals. Zij willen duidelijk de coalitie - met CD&V - breken en de plaats van de noodlijdende sp.a innemen.

Jan Bertels, sinds 2014 Vlaams Parlementslid en schepen, en even onopvallend, zal Peeters opvolgen. Maar ook van hem straalt maar weinig daadkracht af. Het lijkt wel of ‘den tutter’ – zoals hij wel eens smalend werd genoemd – gezegd heeft: “Après moi le déluge!”

Volgende week vrije tribune van Theodore Dalrymple

Dossier

19 januari 2017

13

Geen gevaar voor de samenleving, of het grootste gevaar voor de democratie?

Mechelen, waar salafisten zich thuis voelen Op de nieuwjaarsreceptie van Open VLD zei voorzitter Gwendolyn Rutten in duidelijke toonaarden dat radicale moslims ‘achterlijk’ zijn. Hopelijk knoopte haar partijgenoot Bart Somers, burgervader van Mechelen, het goed in zijn oren. Niet dat hij hun aanwezigheid in zijn stad ontkent, maar als men hem mag geloven, vormen de salafisten bij hem geen probleem. Die zijn weliswaar radicaal en met een heel conservatief-religieuze maatschappijvisie, zo liet hij optekenen, maar ze zijn geen extremisten, opereren binnen de rechtstaat en wijzen geweld af. Laat de burgervader zich verblinden door een schone schijn? Er zijn in elk geval tal van kanttekeningen te maken als men even dieper graaft. Somers: de realiteitsblusser van Mechelen?

Zoek op het internet naar uitleg over het salafisme en men leest dat het om een stroming gaat binnen de moslimwereld die meent de islam te volgen op de manier van de eerste drie generatie moslims sinds de komst van de profeet Mohammed. Een moderne stroming is het niet, wat duidelijk wordt als men weet dat het ontstond in Saoedi-Arabië onder toedoen van Mohammed Ibn Abdul Wahhab, een naam die refereert naar het wahabisme dat men met enige nuance kan vergelijken met het salafisme. Het is een vorm van salafisme en is de voedingsbodem voor groeperingen als Al Qaida en Islamitische Staat (IS).

Het is door toedoen van het salafisme en de letterlijke interpretatie van de Koran en de overleveringen van de profeet dat daaruit veel extremisme en radicalisme is ontstaan. Salafisten leven in een ‘wij-zij’-logica en beschouwen de democratie als ‘wet van de ongelovigen’. Ze erkennen de democratie dus niet.

Salafistische mannen herkent men aan hun baard, hoewel niet alle bebaarde moslims salafisten zijn. Het schudden van de hand van een vrouw is voor hen uit den boze. Er zijn drie soorten salafisten, kan men lezen op Wikipedia. Er zijn de puristen die niet politiek actief zijn omdat ze vinden dat leiding geven aan de mensheid de taak van God is. Geweld wordt principieel verworpen. Politieke salafisten zien politiek als een middel om een islamitische samenleving te verwezenlijken.

Geweld is enkel toegelaten ter verdediging.

En dan zijn er de jihadistische salafisten, de meest radicale stroming die in zijn extreme vorm zelfs geweld geoorloofd vindt om de islam te verspreiden.

De Staatsveiligheid maakte in maart 2012 geen onderscheid tussen de drie stromingen toen die onomwonden stelde dat er geen gematigde salafisten bestaan, dat zij het ‘grootste gevaar voor onze democratie’ vormen en een ‘parallelle samenleving’ vormen. Er zouden in ons land volgens de Veiligheid van de Staat toen al honderden militanten en duizenden sympathisanten van het salafisme in ons land geweest zijn. Bekend was toen nog Sharia4Belgium dat vooral aanstuurde op provocatie, terwijl de meeste salafisten in stilte werken. Zo vertrekken elk jaar honderden studenten op onopvallende wijze naar vooral Egypte, Saoedi-Arabië, Pakistan en Jemen om er in salafistische instellingen religieus gevormd te worden.

Bij hun terugkeer hebben ze veel invloed op hun omgeving. Nog dit: vanuit het salafisme komen er geregeld vreemde fatwa’s, juridische adviezen van islamitische specialisten. Zo was er de fatwa van de hoogste mufti (wetsgeleerde) van Saoedi-Arabië dat je mag trouwen met minderjarigen van tien jaar. Daar is bij ons een term voor: pedofilie. Maar nu even naar Mechelen waar alles ‘peis en vree’ is.

Mechelen: enkele voorbeelden April 2016. ‘Jongeren intimideren kasseileggers: ‘ISIS zal jullie keel oversnijden’. Het is een krantenkop boven een artikel over een tiental jongeren die al weken enkele kasseileggers in Mechelen intimideren, een keer voor schermutselingen zorgden, werkmateriaal stalen en zelfs dreigden met ISIS. Een kasseilegger die zijn beklag wou gaan doen aan de school van de jongeren werd te lijf gegaan door enkele jongeren, werd geslagen en was enkele dagen arbeidsongeschikt.

Het hield niet op.

Een bouwvakker in de krant: “Twee onder hen hebben ons ook al bedreigd. Dat ISIS onze keel zal oversnijden en ons allemaal zal afschieten met een AK-47. Ik vind dat niet normaal en toch heb ik het gevoel dat dit in

Suhayb Salaam de doofpot wordt gestopt.” De doofpot? Er viel nadien in elk geval niets meer over te lezen.

Juni 2016. Er breekt een schandaal uit over het politiekorps van Mechelen. Een agent: “Er komen rare dingen aan het licht die het gevolg zijn van het benoemen van politieke vriendjes op plekken waar ze disfunctioneren. En de oorlog tegen de moslimterreur heeft veel politieke dimensies en loopt zodoende van geen kant.” Die straffe quote heeft te maken met het verhaal dat de Mechelse korpschef begin december 2015 belangrijke informatie over de schuilplaats van Salah Abdeslam achterhield. Abdeslam was toen de meest gezochte terrorist van Europa. De tip kwam van een voormalige medewerker waarmee de korpschef al maanden op voet van oorlog leefde.

December 2015. In een voormalige kapperszaak gaat een nieuw filiaal van het centrum Arrahma open, een initiatief van zestien Mechelaars, en tegelijk een bibliotheek, boekwinkel als leslokaal. Zelf omschrijft de vereniging Arrahma als de leer van de ‘Selef Saalih’, wat verwijst naar ‘de methodiek van de Vrome Voorgangers’.

“Omdat salafisme onterecht een heel erg slechte bijklank heeft gekregen”, zegt medeoprichter Omar E. over de reden van de oprichting. “Iedereen heeft het over jihadisme of extremisme, maar daar hebben wij niets mee te maken.” Later zal blijken dat Omar E. een verleden had bij Sharia4Belgium, die niet bepaald een vredelievende boodschap uitdroeg.

Duiveluitdrijving voor homoseksuelen De winkel heet Ma’had Arrahma en verkoopt naast boeken ook cd’s en kleding. Het twintigtal boeken die er worden verkocht, zijn afkomstig van de uitgeverij Daar al-Athaar.

Het twintigtal boeken die de winkel via het internet verkoopt lijken op het eerste zicht niet echt problematisch.

“Maar vergis u niet,” zegt de Vlaamse jihadexpert Peter Velle, in een vorig leven zelf moslim tot hij ontdekte wat de dieperliggende gronden zijn onder het broederschap binnen de islam. “Daar al-Althaar is heel duister van aard. Ze verspreidt onder meer lectuur over roqya, duiveluitdrijving volgens de genadeloze sharia.”

Hij herinnert aan de gruwelijke dood van

Layla Achichi (18) in 2009. Het meisje had in haar dagboek geschreven over haar lesbische gevoelens. Ze werd door een Antwerpse moslimgeestelijke dagenlang gemarteld om haar te ‘genezen’ van de duivel. Het werd haar fataal.

De geestelijke werd veroordeeld tot tien jaar effectieve celstraf, wat men in salafistische kringen zeer onrechtvaardig vond. Volgens de ‘zuivere’ islam is een homo of lesbienne immers bezeten door de duivel, zodat het inschakelen van een gebedsgenezer voor het uitdrijven van de demon voor de hand ligt.

Ook wijdverspreid in Mechelen zijn boeken van de Amsterdamse uitgeverij Al Tawheed, weet Peter Velle. “Het meest bekende is ‘De Weg van de Moslim’ waarin onomwonden wordt opgeroepen homo’s van de hoogste daken te duwen. Dergelijke boeken vormen een echte voedingsbodem voor de radicalisering van jongeren.

Die denken dat wat in die haatboeken staat overeenstemt met de islam. Voeg daar wat ze op het internet vinden en wat ze horen van een extremistische imam aan toe en je hebt een dodelijke cocktail die de geesten van die jongeren echt vergiftigt.”

Er valt over het boekenaanbod van Ma’had Arrahma wel duidelijk iets te zeggen. De salafisten organiseren ook lezingen. Op de website van Arrahma wordt bijvoorbeeld ook Shaykh Bin Baaz aangeprezen. Deze Saoedische prediker keurt zelfmoordaanslagen met bomauto’s goed.

En dan zijn er de banden van Arrahma met Ahmad en zoon Suhayb Salaam. Daarover verder meer. Maar eerst even terugspoelen naar een eerdere bijdrage in ’t Pallieterke over salafistische haatpredikers die onze grens passeren alsof ze naar Plopsaland gaan. We hadden het onder meer over de beruchte salafistische jihadistische imam Hamzat Chumakov uit de Kaukasus die in Zaventem onder de ogen van militairen werd onthaald door zijn discipelen om te gaan spreken in moskeeën in Antwerpen, Gent, Brussel en …

Mechelen. Jihadwatcher Peter Velle en een van onze bronnen bezorgde ons foto’s van zijn onthaal aan de Mechelse Moskee. Hij is omringd door bodyguards.

Cocaïnedealer financiert moslimschool De Mechelse Moskee – vroeger Al Sunna genaamd – is niet onbesproken. Die kwam in 2012 in het nieuws toen de politie na een tip kinderporno vond op de computer van de moskee.

Omdat meerdere personen toegang hadden tot de pc en men twijfelde aan de minderjarigheid van de betrokkenen, kwam er geen gevolg aan de zaak. “En dit enkel en alleen om de lieve vrede met de moslimgemeenschap te bewaren”, beweerden boze stemmen over een onderzoek dat er eigenlijk geen zou geweest zijn.

De moskee kwam drie jaar later nog eens in het nieuws toen daar door de salafisten

van Al Mawada geld werd ingezameld voor de Vrije Islamitische Basisschool Mechelen, een initiatief dat gesteund werd oor burgemeester Bart Somers. Bepaald vervelend was toen kranten berichtten dat Marokkaanse criminelen – zoals de ‘Antwerpse’ cocaïnedealer Othman El B. – aanzienlijke bedragen hadden gestort. Er is nog iets aan de Mechelse Moskee. Die biedt onderdak aan het Instituut voor Opvoeding & Educatie (IVOE).

En dat roept best wat vragen op. Want zo komen we terug op de naam van Suhayb Salaam, die directeur is van IVOE in ons land.

Hij is een salafist van de harde lijn. In Nederland is hij imam van de extremistische moskee alFitrah in Utrecht.

De naam alFitrah komt ook in ons land voor, meer bepaald in het Antwerpse Deurne met het Islamitisch Centrum alFitrah, een onderdeel van het IVOE. Het kan dus niet anders dan dat Suhayb Salaam ook met dat centrum in Deurne heeft te maken.

Rond die moskee in Utrecht vindt men de liefdadigheidsorganisatie Revival of Islamic Heritage Society (RIHS) met wereldwijde vertakkingen. RIHS is in de Verenigde Staten vernoemd als een van de financiers van Al Qaida.

In september 2016 kwam ook de afdeling van RIHS uit Koeweit in Nederland in het nieuws.

Dat gebeurde in het kader van een onderzoek dat was geopend door de Fiscale Inlichtingen- en Opsporingsdienst (FIOD) naar het witwassen van honderdduizenden euro’s door de alFitrah-moskee van Suhayb Salaam en andere islamitische organisaties. De FIOD viel ook binnen in de Al-Sunmah-moskee in Tilburg waar Ahmad Salaam, de vader van Suhayb, imam is.

Met hart en ziel haten Over het onderzoek is vooralsnog geen verder nieuws, maar dat vader en zoon in Nederland nauwlettend in de gaten worden gehouden, staat wel vast. Dat is bij ons duidelijk minder het geval. Ze strijken voor het eerst in 2013 bij ons op in Hoboken met hun vzw alFitrah. Een jaar later richten ze in Mechelen het filiaal Stichting SOS op en duiken ze ook op in de Mechelse Moskee. Omdat vader en zoon die niet radicaal genoeg vinden, richten ze vanuit Stichting SOS in het naburige Hofstade de moskee Al Ikhlaas op.

Een van de personen die geld inzamelde voor de moskee was Tarik Ibn Ali, alias Tarik Chadlioui, lid van de radicaal islamitische beweging Jamaat Tabligh die geregeld jongeren op eigen kosten naar Pakistan stuurt om er te studeren en terug te keren als vurige jihad-militanten met wapenkennis. Tarik Ibn Ali, een prediker uit Borgerhout, is ongewenst in Nederland, maar mag hier vrij komen praten. Hij is bijzonder actief in Mechelen.

Nog iets over Ahmad Salaam, de vader van Suhayb en imam in Tilburg. Het spreekt boekdelen over het gedachtegoed van de twee en doet vragen rijzen over het feit dat ze hier niet gestopt werden in hun activiteiten.

Reeds in 2008 publiceerde de Nederlandse journalist Patrick Pouw in zijn boek ‘Salaam, een jaar onder orthodoxe moslims’ ontluisterende zaken.

Hij beschrijft hoe Salaam cursussen organiseert waarin hij zijn leerlingen diets maakt dat zelfstandig denken, twijfel en persoonlijke lezing van de leerstof uit den boze zijn, en dat andersdenkenden, ongelovigen en aanhangers van andere godsdiensten met hart en ziel moeten gehaat worden. Hij vindt dat mannen en vrouwen gescheiden moeten leven, dat vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen, dat anticonceptie en abortus ongeoorloofd zijn en dat Joden en homo’s de dood verdienen.

Als Ahmad en zoon Suhayb Salaam in Mechelen dezelfde ideeën komen verspreiden via hun Stichting SOS, de moskee Al Ikhlaas in Hofstade-Mechelen en/of de IVOEschool in de Mechelse Moskee, mag men zich best (veel) vragen stellen. Wie zou gelijk hebben? Burgemeester Bart Somers, die vindt dat de salafisten geen probleem vormen in zijn stad, of de Staatsveiligheid, die oordeelt dat ze het grootste gevaar betekenen voor onze democratie?

RVL

14

Brieven

19 januari 2017

Bart De Wever wil ook na 2018 Antwerps burgemeester blijven

Haatboodschappen

De Kesel

Pallieterke, Op de sociale media heeft Jan Hammerbacher kernachtig gereageerd op de uitspraak van de woordvoerder van UNIA, Bram Sebrechts, i.v.m. de haatboodschappen die verspreid werden n.a.v. de dood van een Belgische Turk bij de aanslag in Istanboel van 1 januari. Bram Sebrechts zegt daarover: “Haat verspreiden is haat verspreiden, de wetgeving is daar duidelijk over ongeacht de achtergrond van de haatprediker.” Waarop Jan Hammerbacher gevat antwoordt: “Moet u dan de Koran niet verbieden, meneer Sebrechts?” Of is “Ik zal terreur zaaien in het hart van de ongelovigen, slaat hen het hoofd af en verminkt hen in alle ledematen” [soera 8:12] volgens u geen haat verspreiden?” Wedden dat UNIA daar niet zal op Luc Vandeputte - Boutersem antwoorden?

Vroegtijdig schoolverlaten Pallieterke, Het is nog steeds niet tot de politici en hun “onderwijsdeskundigen” doorgedrongen dat het probleem van het vroegtijdig schoolverlaten voornamelijk begon vanaf 1989. Toen werd de eenheidsstructuur ingevoerd en moesten ook alle leerlingen van TSO EN BSO een zesjarige cyclus met succes doorlopen, om aan een bekwaamheidsbewijs te geraken. Voor gemakkelijk lerenden zijn die zes jaren natuurlijk geen probleem, maar voor jongeren met leermoeilijkheden of leerachterstand (vooral ook de migranten), duren die zes leerjaren te lang.

Zeker als vermelde jongeren daarbij nog jaren moeten overzitten. Eertijds kon men na vier leerjaren reeds een waardevol vakbekwaamheidsbewijs op zak krijgen. Dit motiveerde de moeilijk lerenden om tot het einde van de leercyclus te blijven schoollopen. Degenen die nog schoolplichtig zouden zijn, kunnen desgevallend zich nog verder vervolmaken. In de nieuwe onderwijsplannen is voor bovenvermelde leerlingen nagenoeg geen verbetering voorzien, zodat het talrijk vroegtijdig schoolverlaten, in het Technisch en Beroepsonderwijs, dan ook zal blijven bestaan.

Michel Albrechts - Maaseik

Kruisende woorden oplossing 1040

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, In uw uitgave van 5 januari las ik, op bladzijde 14, de reactie van Siegfried Verbeke op het standpunt van Jurgen Ceder t.o.v. de stellingname van kardinaal De Kesel in het probleem van de “vluchtelingenopvang”. Vooreerst moet natuurlijk afgesproken worden wat onder vluchtelingen verstaan wordt. Ik meen het begrip vluchteling, uit ervaring, een beetje te kennen. Met onze hele sibbe, grootouders, ouders (vader aan het front), zes kinderen van minder dan zes jaar en een mindervalide tante, sloegen wij, in mei 1940, halsoverkop op de vlucht voor de Duitsers. Twee fietsen en een kinderwagen waren onze vervoermiddelen. Wegen vol vluchtelingen, voor ons, achter ons en naast ons, met allemaal gelijkaardig samengestelde groepen. Die angstige horde bewoog zich voort, te voet, per fiets, hondenkar, stootkar, hier en daar een boerenkar (wat een weelde!). Waar naartoe? Dat wisten we zelf niet. Over de ontberingen tijdens die tocht ga ik u niet onderhouden. Hoe ook, wij stelden geen eisen en waren met het minste tevreden. Toen we op 28 mei de overgave vernamen, zijn we onmiddellijk, hoeter de koeter, teruggekeerd naar onze haardstede. Als ik dat vergelijk met de hedendaagse “vluchtelingen” heb ik, dat zult ge toch begrijpen, zo mijn bedenkingen. Rond Kerstmis de emotionele toer opgaan door de “vluchtelingen”, niet enkel uit het oorlogsgebied Syrië, te vergelijken met de binnenlandse reis van de Heilige Familie naar een volkstelling, is wel het toppunt van volksmisleiding en kwade trouw.Wat “de andere wang” aanbieden in het “vluchtelingenprobleem” komt doen, is mij niet duidelijk. Het zou mij verbazen dat “vluchtelingen” zouden begonnen zijn met “op een wang te slaan”. Om een beoordeling te geven over de respectvolle behandeling van de christenen in de Koran, beschik ik helaas niet over woorden.

Tot slot: de christelijke levensbeschouwing, waarin ik haast van in de moederschoot werd ondergedompeld, blijft mijn voorkeur wegdragen. Er is echter ook zoiets als de menselijke natuur, veel ouder en krachtiger, en die twee botsen nogal eens met mekaar (zonden).

Roger Luyten - Westerlo

L

B

E

R

T

K A N A A

L

F O O R

X

A

I

L

K

E

V O E

T

A

F D R U K

X

S

V

E N X

T

B

X

E

A

F

G E

A

X

B G X

L

A C H B U

I

R

E

E

X

P

I

E

D X

E N X O P

S

L

I

L

E

E X

G E D E I

N X

T

L

S

X

O X

R

A A N

P R

I

T

T

X N N

T

I

N E

E

R D E

I

X G R

X

E O X

N X G E

X O X N

I

E

T

S

G E

I

R D X

I

A N

M E

E

Turkije ondergraaft de NAVO

Pallieterke, Hartelijk dank voor het artikel “het feest van de haat” in ‘t Pallieterke van 12 januari (blz. 3).

Ik ben een zoon van een (overleden) oostfronter. Ik weet en begrijp alles wat u in het artikel schrijft, en ik ben blij dat iedereen (die wil) het ook kan lezen.

Mijn vader is op 16-jarige leeftijd naar het front vertrokken (geboren in 1925). Hij heeft drie jaar frontervaring en drie jaar gevangenis gekregen. Hij is er al bij al goed vanaf gekomen, want slechts drie keer lichtgewond en door zijn jeugdige leeftijd en een goede advocaat kreeg hij slechts vijf jaar gevangenis, waarvan hij er drie heeft uitgezeten. Toen hij uit Rusland terugkeerde, was zijn gezondheidstoestand niet al te best, zwaar ondervoed, maar zijn zuster bracht hem in de gevangenis regelmatig verse melk en hij is er bovenop gekomen.

Het ouderlijk huis werd geplunderd. Toen hij uit de gevangenis kwam, had hij alleen de kleren die hij om zijn lijf droeg. Hij is getrouwd met zijn oorlogsmeter en heeft een succesrijke carrière opgebouwd door hard te werken. Hij heeft meer belastingen afgedragen dan menig “patriot”. Werd zelfs voorgedragen voor een “Belgische” medaille, die hij met plezier geweigerd heeft, tot grote ergernis van de directeur van de fabriek.

Alhoewel ik heel trots op mijn vader was, mocht ik er, als kleine jongen, nooit over praten met andere mensen. “Dat haalt toch niets uit”, zei hij altijd. Later, toen hij met pensioen was, gaf het niet meer. Hij heeft indertijd, als idealist, een keuze gemaakt, die achteraf de verkeerde bleek te zijn. Maar nooit heeft hij zijn gegeven eed verbroken. Zelfs toen ze allemaal wisten hoe het ging aflopen. De laatste maanden van de oorlog hebben ze alles gedaan wat ze konden om zo veel mogelijk vluchtelingen de kans te geven naar het westen te ontsnappen. Toen alle munitie op was en het hele oostfront ineengestort was, kregen ze het bevel: “Jongens, vanaf nu is het ieder voor zich.

Probeer naar het westen te komen en u over te geven aan de Engelsen of Amerikanen.” In een verlaten boerderij vonden ze enkele paarden. Ze hebben ze genomen om vlugger vooruit te komen. Tot ze een boer met zijn familie tegen kwamen, met zijn hele huisraad op een kar maar met een paard dat van vermoeidheid was bezweken. Ze hebben hun paarden afgegeven en zijn te voet voortgegaan.

En nu zijn er mensen die zeggen dat mijn vader nog steeds als een misdadiger beschouwd moet worden. Mijn vader heeft nooit een pensioen van Duitsland gekregen.

Waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien heeft hij het nooit aangevraagd, waarschijnlijk omdat het toch de moeite niet was.

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

De Debatclub en het Vlaamse onderwijs De Debatclub blijft de originele onderwerpen uit de mouw schudden: op woensdag 1 februari gaat alweer het volgende debat door, met als onderwerp: “Hoe nabij is het einde van het katholiek onderwijs?” Treden in de debatarena: prof. Lieven Boeve, directeur-generaal Katholiek Onderwijs Vlaanderen, en prof. Boudewijn Bouckaert, oud-voorzitter Vlaamse Commissie Onderwijs.

Plaats van afspraak: Hotel de Basiliek, Trooststraat 22 te Edegem. Aanvang: 20 uur. Toegangsprijs: 5 euro (studenten 3 euro).

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Pallieterke, U schrijft over de mislukte putsch van een half jaar geleden? Voor Erdogan en de zijnen is de putsch uitermate gelukt. Er zijn zuiveringen aan de gang in Turkije. De Turkse nacht van de lange messen is reeds voorbij. Erdogan roept ook alle medestanders buiten Turkije op aanhangers van Fethullah Gulen te traceren en aan te geven. Dus ook al wie tegen hem is.

U begrijpt toch dat er meer dan 20 miljoen Turkse mensen verspreid leven over de Europese Unie, waaronder heel veel Erdogangezinden? Europa is dus al bezet. Eén vingerknip van hem en het moorden kan beginnen. Dictator Erdogan slaat en zalft, en Europa en de NAVO willen enkel het zalven zien.

De wereldeconomie en zeker de Turkse economie stuiken in elkaar en hiervoor zal een schuldige gevonden worden. Meer oorlogsmateriaal zal dienen geproduceerd en soldaten om die vermaledijde Koerden onder de knoet te leggen, of onder de grond, onder het mom van terreurbestrijding. Samen met onze vrienden van Iran zullen we die utopie Israël ook even proberen opkuisen.

En wat gaat de NAVO hiertegen doen? En wat gaat Europa doen indien Cyprus volledig zal bezet worden door Turkije naar het voorbeeld van de Krim? Langs de andere kant zal Poetin dan Oekraïne, Georgië en de Baltische staten bezetten.

Laten wij ons mentaal reeds voorbereiden op slechte tijden, want die komen er binnenkort zeker aan, de leuze ‘Nooit meer oorlog’ ten spijt.

Wim Verriest - Hamme

Naam en adres bekend bij de redactie

ABONNEMENTEN HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A

Oostfronters

zal u u extra extra verwennen. verwennen.

• BINNENLAND zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

19 januari 2017

Afscheid van Swatje

Roskammen

Op dinsdag 13 december 2016 was ik uitgenodigd voor de uitreiking van de ‘Trofee Raymond Goethals’ in Aalst. Na het bekendmaken van de uitslag was er een etenje voorzien. Ik zat aan tafel met o.a. Swat vander Elst. Er werd die namiddag een stukje afgelachen. Geen vuiltje aan de lucht. Bij het afscheid beloofde ik hem dat ik kortelings nog eens zou passeren in zijn snookerzaal. Een tiental dagen later voegde ik de daad bij het woord.

In gezelschap van Celle Prins, een man die meer dan tien jaar de verzorger van wielerlegende Sean Kelly was geweest, trokken we naar Swatje in Opwijk. Ik had natuurlijk in de verste verte niet gedacht dat het de laatste keer zou zijn.

Op 22 december 2016 schreef ik een column over Vander Elst in het ‘t Pallieterke, over een man die niet werd gespaard door de miserie. Zijn zoon pleegde zelfmoord. Bij zijn dochter werd gedurende de zwangerschap borstkanker vastgesteld. Bij zijn vechtscheiding werd hij door zijn ex-vrouw serieus gepluimd. Neen, het leven was niet altijd rozengeur en maneschijn voor deze begaafde voetballer!

Nu er licht verscheen aan het einde van de tunnel sloeg het noodlot voor de laatste keer hard toe. Swat vander Elst overleed op 62-jarige leeftijd, aan de gevolgen van een hartfalen. Kan het leven nog onrechtvaardiger zijn?

Ik vernam het overlijden van één van mijn beste maten via de tv, een donderslag bij heldere hemel!

Graag gezien In de volksmond zegt men wel eens: over de doden niets dan goeds. Dat is soms waar, maar in dit geval strookt alles met de realiteit.

Ik zou niet weten wat ik slecht zou kunnen zeggen van deze prachtige mens.

De opkomst voor de begrafenis was massaal. Dat betekent maar één ding: de mensen zien Swat graag! Er waren ook veel bekende

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

voetbalgezichten aanwezig, te veel om op te noemen. Michel Verschueren was aangedaan en zelfs een beetje boos. “Vier Anderlechtspelers, Lippens, Cornelis, Trappeniers en nu Vander Elst verliezen, in enkele maanden tijd is van het goede te veel, dat moet nu eindelijk eens gaan stoppen”, zei de ‘grijze vos’.

Het eerste telefoontje dat ik kreeg na het overlijden van Swat kwam uit onverwachte hoek. Robby Rensebrink vroeg mij of we samen naar de begrafenis konden gaan, hij wilde er absoluut bij zijn en hij was bang dat hij Opwijk niet zou vinden. Dat is normaal, want hij heeft maar tien jaar in Vlaanderen gewoond.... Jean Thissen daarentegen, die was zelfs vanuit Portugal ter plaatse geraakt.

Ik hoop dar Swat hierboven zijn beste vriend Ludo Coeck zal tegenkomen, dan kunnen ze nog eens praten zoals vroeger over hun legerdienst......

Gille van Binst

Superrijke clubs niet meer bij te benen

Over verschil gesproken Klinkt de naam Yente Peirens u bekend in de oren? Ons ook niet. Tot ene Marc Peirens – zijn pa, broer of ander familielid? – hem in een krantenbrief vermeldde.

Bleek uit die brief dat Yente vorig jaar als eerstejaars nieuweling Belgisch kampioen veldrijden werd in zijn categorie. Van een zweem belangstelling voor die prestatie was toen geen sprake bij de media. Noch nationaal, noch regionaal.

“Dit jaar”, aldus de briefschrijver, “wint de zoon van de grote Sven Nys. En plots is dat nationaal nieuws. Zo zie je maar welk verschil het maakt als je de naam mee hebt.”

Groter kon dat verschil inderdaad niet zijn.

Op radio en televisie waren Thibau, zijn vriendin Melanie, biologische ma Isabelle, pa Sven en diens nieuwe partner de uren na de “grote stunt” alom aanwezig.

De krant Het Laatste Nieuws had in zijn maandageditie twee bladzijden nodig om het sportieve verhaal van de jonge held uit te smeren. Het Nieuwsblad hield het bij “slechts” een bladzijde, wel al inclusief een flard over de “relatie” van de piepjonge kampioen met zijn Melanie.

Allicht om een “vergetelheid” goed te maken, pakte Het Laatste Nieuws daags nadien uit met een volledige bladzijde over het liefdesverhaal van de twee tortelduifjes, beiden net veertien. De titel “Dit is voor altijd” werd geacht elke twijfel over een mogelijke kalverliefde uit te sluiten. Zoals ook de “bekentenis” van Melanie “dat ze héél lang, bijna een jaar, achter Thibau had moeten lopen voor hij een “voor altijd” verbintenis aanging”. Melanie draagt een van Thibau gekregen ring en een halsketting met diamantje, en ze noemt zijn moeder haar “mama twee”.

“Zo voelt het ook aan”, aldus Melanie.

Voor Ann, haar “mama een”, is alles goed zolang de schoolresultaten er niet onder lijden. Om het verhaal over de dynastie Nys volledig te maken, een kleine zijsprong: uittredend kampioen Yente Peirens werd in Oostende derde, stond bijgevolg mee op het podium maar bleef ook daarop onopgemerkt door de persmeute. Vandaar een vleugje aandacht in dit krantje.

adieu mag wuiven. Zover zijn we nog lang niet.

“We willen dit toernooi winnen’, hoorden we de voormalige trainer van de Rode Duivels kordaat zeggen. Zo willen we het horen. Als hij nu had gezegd ‘we willen dit toernooi verliezen’, hadden we er iets van gedacht.

Terug van weggeweest Volgende week, als onze eigen wereldreizigers afgetraind, met opgeladen batterijen en veilig geland op vaderlandse bodem, terug bereid zijn hun kunsten te tonen, mogen de eersteklassers opnieuw op ons rekenen. Of ze het graag hebben of niet. Tot zolang mochten we ons gelukkig prijzen dat er in de lagere regionen wel geravot werd. Wat ons de kans geeft op een niet-alledaags en heugelijk gebeuren in te zoomen.

Waar is de tijd?

Grandioos feest

Leeuwentemmer

Het is niet allemaal kommer en kwel in Afrika. Voorbije zaterdag ging in het Gabon van dictator Ali Bongo de Africa Cup van start, een tweejaarlijks toernooi voor Afrikaanse landenteams. Wie het breed heeft, mag het breed laten hangen. De tamtams melden ons dat het een geweldig en kleurrijk feest gaat worden met alles erop en eraan, en dat er niet alleen gevoetbald maar ook uitbundig gedanst en gefuifd zal worden. Het hoort er nu eenmaal bij op het zwarte continent. We hadden het graag aan de lijve meegemaakt, maar de plicht roept ons elders. Jammer.

De slogan “Vlaanderen zendt zijn zonen uit” indachtig, is Hugo Broos in de weer als trainer van Kameroen. Of zijn ‘Ongetemde Leeuwen’, zoals zijn manschappen genoemd worden, kans maken om de finale te spelen? Als ze genoeg spek met eieren te eten krijgen misschien wel, al is dat niet meteen hun lievelingskost. Maar winst of verlies maakt eigenlijk weinig uit. Ze blijven toch altijd lachen en het is een plezier om naar al die hagelwitte tanden te kijken, volgens Broos die het Algerije van Georges iets hoger inschat dan zijn eigen ‘Ongetemde Leeuwen’ die hij, paradoxaal genoeg, moet proberen te temmen en in het gareel houden.

Missionarissen We gaan de charmante zwarte kroezelkoppen niet tegenhouden als ze muziek en ritme uit hun holle boomstammen toveren. We kunnen ons levendig de taferelen voorstellen waarbij zwarte schoonheden, in sierlijk gekleurde kleren, in trance hun sambakunsten demonstreren bij elke goal. Die feestelijkheden zijn hen meer dan gegund. Zoals we alle succes van de wereld gunnen aan de twee trainers-missionarissen van eigen bodem, Hugo Broos en Georges Leekens, die in Afrika aan de slag zijn.

15

Hij wil winnen Algerije, het team van Georges Leekens, is de absolute topfavoriet. Ze hebben met vedetten als Tayder van Inter Milaan, Mahrez en Silmani, beiden van Leicester, plus een rist andere kleppers met internationale ervaring, alles in huis om minstens de finale te halen van de Africa Cup. Als dat niet lukt, heeft Mac the Knife een probleem. Dan is de kans niet denkbeeldig dat Leekens, besmeurd met pek en veren, Afrika

Het is lang anders geweest, en zo vanzelfsprekend is het niet dat drie Antwerpse gloriën van weleer in gunstige zin nog eens van zich laten spreken. Mogen we buitenstaanders uit andere gouwen en snotneuzen die het allemaal niet hebben meegemaakt in herinnering brengen dat R. Antwerp FC, Beerschot en Berchem Sport jarenlang samen in de hoogste afdeling speelden en daar mee het goeie weer maakten? Nostalgie? Ja, en we maken er geen geheim van dat we er hartzeer aan overhouden. Maar er is hoop in bange dagen.

Overvloed Wat een weelde. Antwerp aan de leiding in de strijd voor het tweede periodeticket in 1B, Wilrijk-Beerschot dat de zeges aaneen blijft rijgen aan kop bij de 1ste amateurs en Berchem Sport van hetzelfde bij de 2e B amateurs. Dat noemen we geen amateurs meer. Kortom, het kan niet meer op. En dan was er nog het verzoek van Freddy van Gaever, u allen bekend, om niet over het hoofd te zien dat ook Ternesse, de plaatselijke ploeg uit Wommelgem, aan de leiding staat in eerste provinciale. Waarvan akte. En het is goed voor één keer.

Probleem De Europese voetbalbond UEFA zit met een probleem. Negen Europese clubs, waaronder

Wie leeft, zal zien Zondag 29 januari wordt met het WK in het Luxemburgse Bieles het veldritseizoen zo goed als afgesloten. Het nieuwe wegseizoen wenkt en dat zullen we geweten hebben.

Door de collectieve inspanningen van de media is het “mogelijk” al tot de wielerfan doorgedrongen dat tot en met zondag 9 april, datum van Parijs-Roubaix, blijkbaar alles rond Tom Boonen en diens afscheid aan het peloton zal draaien. We willen graag eerlijk blijven. We hebben geen moeite om de keuze te maken tussen ongeremd ophemelen van een 14-jarige belofte en aandacht in “overdrive” voor een bijna ex-wielerkampioen. Geef ons dan maar Boonen.

Zij het met ingebouwd voorbehoud dat we het uitgesproken propagandist spelen voor hem en zijn entourage liever in handen van de wielerscribenten laten. We zijn geen voorstanders van voortijdige euforie zoals nu al volop in zwang met boude voorspellingen over de winstkansen van Boonen in de voorjaarsklassiekers. Zelfs de nog weinige wielerjournalisten die het jarenlange overheersen van wielerlegende Eddy Merckx “live” meemaakten, bakten het nooit zo bruin in hun “vooruitzichten”. Ook al liepen ze veel minder kans dan hun opvolgers om door de feiten tegengesproken te worden. Helaas verliest de wijze uitspraak “wie leeft, zal zien” voor de moderne sportjournalist steeds meer pluimen. We gunnen Tom Boonen van harte een laatste grote zege in een klassieker. Zoals we in dat geval “stemmen van de koers” en wielerscribenten ook hun grote gelijk gunnen. Terwijl wij aan het bestaansrecht van “wie leeft, zal zien” kunnen noch willen twijfelen. vijf uit Groot-Brittannië, zijn zo steenrijk en machtig dat niemand ze nog kan bijbenen.

Waardoor het Europese voetbal, met altijd hetzelfde weerkerend patroon, een flauwe bedoening wordt en tot een onderonsje is verworden tussen de negen superrijken.

Dat is de stelling van de UEFA, waar ze nogal lichtzinnig over het hoofd zien dat Antwerp onlangs zijn schuldenberg heeft gehalveerd, en als het dat tempo volhoudt goed op weg is om op termijn die rijke clubs bij te benen. Dan kunnen Beerschot-Wilrijk en Berchem Sport niet achterblijven. Al zal dat nog niet voor morgen zijn, vermoeden we.

Te zot Eigenlijk zouden we er geen woorden aan vuil moeten maken. Het verdict van de FIFA om vanaf 2026 een WK met 48 ploegen in het leven te roepen, is te gek om dood te doen. Om de poen en macht is het te doen. Wat dacht ge? FIFA-voorzitter Gianni Infantino toont zich alleszins een waardige opvolger van de grootmeesterlijke sjoemelaar Sepp Blatter.

Roes Het wereldje van de veldrijders mag dan redelijk beperkt zijn en zich afspelen binnen een kringetje waar iedereen zowat iedereen kent, de interesse van de buitenwereld is er niet minder om. Begin deze week waren er al een kleine twintigduizend tickets de deur uit voor het WK dat zondag over acht dagen plaatsvindt in het Luxemburgse Bieles. Dat belooft.

Temeer nu de liefhebbers van het genre al in een roes zijn en halsreikend uitkijken naar het veelbelovende duel voor de regenboogtrui tussen de gedoodverfde topfavorieten Wout van Aert en Mathieu van der Poel.

Volkstoeloop De organisatoren van het wereldkampioenschap veldrijden verwachten op zijn minst dertigduizend toeschouwers in Bieles. Dat zou al een succes zijn, maar voor sommigen is veel nooit genoeg. “Mag het wat meer zijn?” vroeg onze sympathieke overbuur. De man is niet alleen een hevige fan van alles wat met cross te maken heeft, hij is tevens kruidenier. Dat hij zijn vak kent, is duidelijk.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

19 januari 2017

Zijn de laatste uren van BDW geteld?

‘De vier’ van Antwerpen smeden plannen Het verzet tegen Bart de Wever in Antwerpen groeit gestaag. Van heinde en verre komen ze naar ’t stad afgezakt om de strijd tegen de burgemeester te organiseren. Uit het oosten, uit het westen én ook wel een beetje uit Puurs. Wij hebben een afspraak met ‘De Vier van Antwerpen’ die in 2018 de stad opnieuw een links bestuur willen geven. Wouter van Besien (Groen), Yasmine Kherbache (sp.a) en Meyrem Almaci (Groen) zetten onder leiding van Tom Meeuws (sp.a) de aanval in…

Wouter Van Besien: Stop! Excuseer. Onder leiding van Tom Meeuws? U bent fout geïnformeerd, vrees ik. Alles ligt nog open.

Tom Meeuws: We moeten er natuurlijk niet blind voor zijn dat het klein maar fijne jazzcombo van Groen een mooie aanvulling kan zijn voor onze bigband met een kersverse, iconische orkestleider als mezelf. Maar inderdaad, wij zijn met inhoud bezig en pas in laatste instantie met de poppetjes. U hoort mij dus niet zeggen dat ik die lijst trek. Bel mij anders morgen eens. Alles ligt dus nog open.

Zuiver theoretische, hé. (knipoogje) Bij wijze van spreken.

Wouter: Als jij niet oplet, ligt straks uw lelijk bakkes open! Een Antwerps burgemeester uit Roeselare? Wie gaat daar op stemmen? Geen hond weet wie je bent, man! Trouwens, in de peilingen is Groen uw prutpartijtje dik voorbijgestoken. Als iemand trekt, zal ik dat zijn.

Yasmine Kherbache: Of anders iemand van de burgerbeweging, hé. We hebben alle progressieve krachten nodig om de mensen te verbinden in…

Meyrem Almaci: En een vrouw om dat allemaal in goede banen te leiden. Zou toch mooi

zijn, een eerste vrouwelijke, allochtone burgemeester.

Wouter en Tom: Een vrouw?!

Yasmine: Als het geen kleine, korte en dikke is, wel, ja.

Wouter: Hahaha. Touché, Yasmine!

Tom: Luister hier, Meyrem, ik heb niet eigenhandig het onverdoofd slachten georganiseerd voor moslims om dan alle geloofwaardigheid te verliezen door godbetert een vrouw de lijst te laten trekken. Als progressieven moeten we ons daar bij neerleggen. Sinds uw erkenning van de Armeense genocide, vinden zelfs de Turken u niet meer leuk.

Meyrem: Leugens! Ik was niet eens in het parlement tijdens de minuut stilte. Echt niet.

Er is nooit een Armeense genocide geweest.

Die vervloekte Armeniërs hebben dat helemaal zelf gedaan om ons te pesten. Awoe de Koerden! Awoe de PKK! Wouter: Rustig Meyrem. Zeg mannekes, dat van die burgerbeweging. Dat gingen we toch niet meer doen?

Tom: Nee, dat van de PVDA gingen we niet meer doen. De smerige stalker. De burgerbe-

Kruisende woorden 1041

A B C

Kerst/wintervakantie Pallieterke,

D E F G H I J K L HORIZONTAAL

Zo zijn we.

Meyrem: Inhoud, en ik zou zelfs durven zeggen: visie.

Wouter: Ja, visie ook. Zeker weten. Inhoud én visie.

Yasmine: We hebben alle progressieve krachten nodig om de mensen te verbinden in…

Tom: Oh, shut up, Yasmine. Ik krijg er koppijn van.

Yasmine: Maar dat hadden we toch gezegd?

Wouter: Luister kerel, het is te vroeg om over de inhoud te spreken. Zoals ik zei: we zijn daarmee bezig.

Tom: Met niks anders. Schrijf dat maar op en onderstreep het drie keer.

Brief van Flupke

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Met oog voor de leefomgeving B. Aanbeden figuren - Internetlandcode voor Slovenië - Astronomische eenheid C. Bloeiwijze - Lichaamsdeel - Ongevulde D. Beoefenaar van een balsport E. Siberische rivier - Zuid-Afrikaanse plant die wordt gebruikt om thee van te maken F. Russische jongensnaam - Maling G. Röntgenium - Terugtocht Voor de middag H. Afwijzing - Weerkundig instituut I. Denkbeeldig J. Woning die wordt geambieerd door François Fillon - Radon - In het jaar Onzes Heren K. Muzieknoot - Jong van een ezelin en een paardenhengst L. Amerikaans opinieblad met wereldwijde invloed - Leden van een zangkoor

weging zit er nog steeds in. Ik ben tenslotte de enige burger van ons kwartet hier. Al verkies ik dus ‘Bigband’.

Yasmine: Waarom mag Peter eigenlijk niet meedoen? We hebben toch alle progressieve krachten nodig om de mensen te verbinden…

Tom: Mertens is alleen met zichzelf bezig.

Nooit met de inhoud. Het enige wat hij wil, is burgemeester worden.

Wouter, Meyrem, Yasmine in koor: Ah ja, dat is waar. ’t Pallieterke: Excuseer, als u het niet erg vindt ook een paar vragen te beantwoorden?

Over de inhoud? Waar wilt u heen met deze stad?

Tom: Uiteraard, de inhoud. Altijd de inhoud.

Verticaal 1. Voormalige Vlaamse journaliste, medewerkster van Yes Leterme en thans columniste De Standaard 2. Gebergte op Kreta - Pers. vnw. - Gesteente 3. Naaldboom - Meisjesnaam 4. Internetlandcode voor Israël - Levend wezen met een eigen metabolisme 5. Het bezoedelen van iemands goede naam - Mannetjeshond 6. Gelijkvormigheid 7. Dienst ter bestrijding van fiscale fraude - Frans lidwoord 8. Loofboom - Een zwangerschap onder breken 9. Lusteloos - Italiaanse jongensnaam 10. Oost-Vlaams dorp - Kiloliter - Daar 11. Volksverhaal - Broodbeleg - Engels bier 12. Innig geliefd

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1040 vindt u op blZ. 14

De titel van dit stukje is mij ingegeven door de levensnoodzakelijke politiek correcte situatie heden ten dage. Om niemand voor het hoofd te stoten, zullen we in de toekomst de dubbele benaming blijven gebruiken.

Na de slopende en afmattende bezigheden rond 25 december zijn we met ons gezin op een deugddoende vakantie vertrokken. We waren er echt aan toe. Om niet al te veel lastig gevallen te worden door opdringerige landgenoten zijn we maar naar de Maldiven getrokken.

Door het gedrag van mijn echtgenote ben ik tot driemaal toe in een gênante positie terechtgekomen.

Eerst en vooral had ze een hooghartig air ten opzichte van ons Stridje. Mijn zus zal na de vakantie alleen thuis in dat grote kasteel moeten achterblijven; haar echtgenoot zit de hele week in Zwitserland. Prins Amadeo is met zijn vrouw en kleinkind ook naar het Alpenland verhuisd en drie andere kinderen zijn op kostschool in het buitenland. Doordat ze geen prinselijke missies meer mag leiden, zit ze zich dus stierlijk te vervelen en is ze een beetje depressief, en daar kan ons Matil geen begrip voor opbrengen.

Een tweede ambetante situatie deed zich voor toen we met onze bagage op de luchthaven aankwamen. Hare Majesteit had het nodig gevonden zo maar even 10 reiskoffers mee te nemen om al haar kleding te verpakken; allemaal bikini’s en badpakken! Ik heb mijn beste argumenten moeten bovenhalen opdat de mensen van het bagagebehandelingsbedrijf alles aan boord van het vliegtuig wilden hijsen.

De derde maal was voor mij heel pijnlijk.

Iedereen weet dat we bij een koninklijke verplaatsing door veel journalisten en persfotografen gevolgd worden.

Op een gegeven ogenblijk wilden die fotografen prentjes schieten van onze familie, maar ons Matil gewaardigde zich niet om zich even om te draaien. “Mathilde, Mathilde!” riepen ze om haar aandacht te trekken, maar de koningin deed of ze niets hoorde. Zelfs toen iemand “Majesteit” riep, gaf ze geen kik. Toen een slimmere paparazzo het probeerde met

“Sa Majeste!” reageerde ze met een gebaar van “Ah, ils ont compris enfin” en draaide ze haar hoofd, om de meute toe te laten een kiekje van haar Barbieface te maken. De boodschap was duidelijk. Wat een mooie demonstratie van haar verwaandheid.

Bij onze thuiskomst vonden we in de living natuurlijk de verslenste kerst/winterboom en de kerst/winterstal terug. De os en de ezel hadden nogal wat “troep” achtergelaten. Nadat we dat opgeruimd hadden, moesten we de vensters openzetten om van de stank af te geraken. En daarna al de versieringen opgeborgen voor volgend jaar.

De kerst/winterboom hebben we dan van aan het paleis over de bevroren kasseistenen naar het voetpad aan het ijzeren hek van het park moeten dragen. Die wordt pas volgende week door de afvalophaaldienst opgehaald; hopelijk krijg ik ondertussen geen boete voor sluikstorten.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be