't Pallieterke van 26 januari 2017

73ste jaargang • nummer 4 • donderdag 26 januari 2017

€ 2,20

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Kwistig met euro’s smijten We hebben met enige verbazing de soap gevolgd rond regisseur Robbe de Hert. Even een samenvatting: Robbe de Hert, vuurrood filmregisseur, zit financieel aan de grond, woont in een flatje van het Antwerpse OCMW, zit in een schuldbemiddeling, en sukkelt met zijn gezondheid. Een interview met hem in Humo (november 2016) brengt een en ander aan het licht, en een student start uit sympathie en uit medelijden met een inzamelactie. Via internet worden al snel de eerste duizenden euro’s opgehaald.

Robbe heeft immers een laatste wens: zijn filmproject “Hollywood aan de Schelde” afwerken. Daarvoor zoekt hij nog 100.000 euro.

In januari zegt hij in Gazet van Antwerpen: “Ik zit muurvast en ik ben het beu om te gaan bedelen bij het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds)”.

Oeps, zeggen we dan. Want wat blijkt?

Robbe de Hert heeft in 2001 (dus 15 jaar geleden) een bedrag van 125.000 euro ontvangen – lees subsidies – voor een tv-reeks over de geschiedenis van de Vlaamse film. Dat resulteerde in zes afleveringen van telkens 50 minuten en die documentaires werden uitgezonden op de Antwerpse regionale zender ATV. Niet zonder succes, want veel Antwerpenaars zijn verbaasd over het aantal films die zich in Antwerpen afspelen, een vergeten geschiedenis.

Sindsdien wil Robbe de Hert een vervolg breien aan die zes afleveringen, en hij wil alles monteren tot een bioscoopfilm. En dat monteren, plus wat extra interviews en nog wat bijkomend opzoekingswerk, kost nog eens 100.000 euro.

Het kan niet op Het Vlaams Audiovisueel Fonds heeft in 2006 zo’n 50.000 euro toegekend, waarvan 40.000 euro werd uitbetaald. Dat geld is verdwenen, want Robbe de Hert lapte alle contractuele afspraken aan zijn laars. Weg uw en mijn belastinggeld.

Robbe de Hert had sinds de jaren zeven-

Slechte verliezers blijven stampvoeten VTM en VRT zonden de inauguratie van Donald Trump rechtstreeks uit. Ze gaven begeleidende commentaar. Beide zenders waren hoorbaar ontgoocheld over de toespraak van de nieuwe president. Ze vonden het vooral ongepast dat hij in zijn eerste officiële redevoering na de verkiezingen nog steeds op dezelfde thema’s hamerde als voor de verkiezingen. En wij maar denken dat dit het streefdoel van elke oprechte politicus zou moeten zijn.

Ook onze dagbladen konden hun slechte humeur over de nieuwe president niet verbergen. Als kleine kinderen die slecht met verlies omgaan, brachten ze allemaal foto’s waaruit zou moeten blijken dat er meer volk was op de inauguratie van Obama dan op die van Trump. Het tegendeel zou verbazen. Washington is niet alleen de meest zwarte stad van de VS, maar ligt ook in het hart van de Oostkust, die overweldigend voor de Democratische Partij heeft gestemd.

De parallelle democratie van de pers VRT, De Morgen en Het Nieuwsblad meldden triomfantelijk dat er meer mensen aan de “vrouwenmars” tegen Trump hadden deelgenomen dan aan de beëdiging van de president

(alsof voor beide evenementen dezelfde soort mobilisatie had plaatsgevonden). Ze brachten ook het nieuws van peilingen waaruit zou blijken dat Trump eigenlijk toch niet zo populair is bij de Amerikanen.

Hoe valt de verbetenheid te verklaren waarmee men dit soort berichten op ons blijft afvuren? Alles heeft natuurlijk te maken met de zeer moeizame aanvaarding door de journalistieke kaste van de democratische verkiezing van Trump.

Zijn ideeën en uitspraken zijn een aanfluiting van alles wat de traditionele media als aanvaardbaar beschouwen. Zeker zijn kritiek op de pers zelf wordt slecht verteerd. In hun wereld had deze man nooit een kans op verkiezing mogen maken.

Lees verder blz.5

tig zijn eigen vzw voor zijn regisseursactiviteiten. Geen vennootschap, maar een vzw, met name Fugitive Cinema. Die vzw huisde in het “onafhankelijk” cultureel centrum King Kong in de Keizerstraat in Antwerpen, samen met een aantal andere verenigingen – collectieven – die gelinkt kunnen worden aan de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL), de trotskistische versie van het communisme, vandaag actief onder de naam SAP (Socialistische Arbeiderspartij).

Robbe de Hert is altijd trouw gebleven aan zijn “rode” idealen en verfoeit alles wat ook maar een beetje “rechts” is. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 stond hij op de lijst van “Rood”.

De vzw Fugitive Cinema van Robbe de Hert ging in 2004 in vereffening. Het passief bedroeg 99.791 euro.

Ik stel me dan de vraag: als de vzw Fugitive Cinema in 2004 werd ontbonden, aan wie of aan welke instantie heeft het Vlaams Audiovisueel Fonds dan die 40.000 euro betaald in 2006?

Filmhuis Klappei Robbe de Hert is ook erg actief in Filmhuis Klappei, in de Klappeistraat in Antwerpen.

We lezen op de webstek: “Filmhuis Klappei is een vzw bestaande uit mensen gebeten door het medium film en die zich tot doel hebben gesteld de filmbeleving te promoten en allerlei activiteiten te organiseren die verband houden met de bewegende beeldende kunsten.”

Lees verder blz. 5

Raad van Europa daalt neer in Vlaamse Rand

De Raad van Europa stuurt begin februari een missie naar de Vlaamse Rand, meer bepaald naar de faciliteitengemeente Linkebeek. MR-Kamerlid Damien Thiéry ligt mee aan de basis van de klacht. Daarmee zit het communautaire spel op de wagen.

Het Congres van Lokale en Regionale Autoriteiten (CLRA) van de Raad van Europa heeft beslist om een zogenaamde ‘monitoring mission’ naar ons land te sturen na een schriftelijke klacht van zes lokale Franstalige raadsleden uit de zes faciliteitengemeenten in de Vlaamse rand rond Brussel over de manier waarop de Vlaamse regering de taalwetgeving interpreteert. Daarnaast is er ook een mondelinge klacht van MR-parlementslid Damien Thiéry tegen zijn niet-benoeming als burgemeester van Linkebeek. Thiéry zetelt overigens zelf ook in de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa.

Mensenrechten De Raad van Europa werd in 1949 opgericht om de democratie en de mensenrechten in geheel Europa te bevorderen. In 1995 werd een ‘Kaderverdrag inzake de bescherming van nationale minderheden’ opgesteld.

Dat verdrag heeft tot doel bescherming te bie-

den aan minderheidsgroepen in landen die zonder enige inspraak plots deel uitmaakten van een ander land, zoals na het uiteenvallen van de Sovjetunie en het Oostblok. De Franstaligen zijn niet te beroerd om de vermeende discriminatie in de Vlaamse Rand op gelijke hoogte te plaatsen. Het Minderhedenverdrag is voor hen een breekijzer om zich in Vlaanderen tot minderheid te laten verklaren en bijkomende voorrechten op te eisen en de taalwetgeving te ondergraven.

Verdrukte minderheid Het is niet de eerste keer dat de Franstaligen erin slagen de Raad van Europa voor hun Fransdolle kar te spannen. In de faciliteitengemeenten stellen ze zichzelf graag voor als een verdrukte minderheid. In mei 1998 kwam de Zwitser Domeni Columberg al de positie van de Franstaligen in de Vlaamse Rand onderzoeken.

Lees verder blz. 2

2

Actueel

26 januari 2017

Groen, zo ver van de verzoening Zaterdag fietsten veel Groenen naar de Oude Vismijn in Gent. De enige partij die dit jaar haar nationale nieuwjaarsreceptie houdt in Gent, het bruggenhoofd in Vlaanderen waar Groen mee in het bestuur zit. Maar voor de camera telt alleen voorzitster Meyrem Almaci, die voor de gelegenheid een nieuwe speechtechniek uittestte, nerveus draaiend als een tol op een platform. De Groene Ridder werd door de partijleden die haar omsingelden net niet op het schild gehesen.

Eerst iets over Gent. Het valt nog te bezien of de passage van Groen in het Gentse stadhuis na 2018 zal blijven duren. Veel Gentenaars hebben het gehad - nu al - met het mobiliteitsplan dat in april Gent een nieuwe weg opstuurt. En de kameraden van de sp.a zitten na de Optimaaffaire en de verdwijntruc van Daniël Termont met een klein probleem in de Arteveldestad.

Benieuwd wat er vrijdag uit de bus komt, als de twee partijen in de Vooruit een gezamenlijke nieuwjaarsreceptie houden.

Almaci waarschuwde haar circa 800 toehoorders voor “valse profeten”, zij die de angst opkloppen en de onrust aanwakkeren. Welke partij zou ze toch bedoelen?

Almaci moet het moeilijk hebben gehad om voor haar volgelingen nog eens met iets origineels uit te pakken. Toch maar proberen: “Problemen vragen om oplossingen, geen zondebokken”, verzuchtte ze. En “populistische onheilsprofeten” (begrijp: N-VA, VB en PVDA) “moeten we counteren met een boodschap van hoop”. Er hangt volgens mevrouw Meyrem “Verandering” in de lucht. “Dat voel je met elke vezel in je lijf.”

Lagere vennootschapsbelasting, “Verandering”… zat Almaci op de verkeerde nieuwjaarsbijeenkomst?

Vislijn Is alles wat Almaci vertelt onzin? Natuurlijk niet. Ze gooide haar vislijn naar zelfstandigen en kmo’s. “Verlaag de vennootschapsbelasting en sluit alle achterpoortjes voor de grote spelers”, vroeg Almaci aan de minister van Financiën. De kans dat ze Van Overtveldt hiervan kan overtuigen, is miniem. Wij kunnen

dat zelfs niet…

Pleiten voor een (iets) grotere bijdrage van de grote vermogens is geen onzin. Pleiten voor een streep warmte in de politiek is geen dwaasheid. Net zo min als “kiezen voor delen in plaats van bezitten, gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit, of voor respect in plaats van beledigen” onzin is.

Maar dan moet Groen ook delen. Al te veel heeft de partij last van totalitaire gedachten, of het nu gaat over klimaatopwarming, energievoorziening, milieuvervuiling, mobiliteit, sociale dossiers, onderwijs, asiel en migratie. En vooral: elke groene droom die daarbij aansluit, kost de gemeenschap een bom geld. Dat geld is er niet. Met wat vermogensbelasting alleen kom je er niet. Groenen zijn te vaak radicale gelovigen.

Het probleem van Groen is dat de partij met de ecologische thema’s nooit een substantieel deel van de bevolking zal aanspreken. Tien procent blijft een plafond boven de groei en dat zal in 2018 en 2019 blijken. Omdat Groen een flinterdun maatschappelijk verhaal heeft.

Omdat Groen de partij werd van salonprogressieven, ver van de werkende klasse. Omdat Groen de publieke opinie enerveert met haar verbodscultuur. Omdat Groen ongeloofwaardig is in kringen van het middenveld. De jachtvelden van zelfstandigen en kmo’s liggen dan ook heel erg ver.

Antwerpen Almaci hoopt op succes in Antwerpen, want volgens peilingen - tiens, zijn die plots wel geloofwaardig? - zou de huidige Antwerpse coalitie in 2018 geen meerderheid meer heb-

ben. Het aantal soortgenoten in grasgroene kringen van goedgelovige pubers, fietsbakkers, wijsneuzen in leraarskamers, ambtenaren voor cultuur en straathoekwerk, of studenten in de sociale richtingen (met net iets te veel vrije tijd) is electoraal stilaan opgebruikt. Als het op eigen kracht vast niet lukt, met wie dan wel?

Er moet gesproken worden met “burgerbewegingen”, klinkt het fel. Dat is behoorlijk naïef… want die bewegingen zitten al bij Groen.

Gaat Groen een pijpje roken met Rood? We twijfelen. Groen wil de socialisten electoraal achter zich houden en “de leidende progressieve partij worden”. “Ja, ik geloof dat wij de nieuwe leiders van links zijn”, klonk de immer bescheiden Almaci. Als de socialisten braaf

zijn, mogen ze bij madame op de koffie komen.

Dat mogen ook de communisten van de PVDA, met wie zij een mogelijke coalitie “niet uitsluit”. Wil ze dan met de PVDA samenwerken, of niet? “Ik wil zoveel mogelijk mensen overtuigen om Antwerpen beter te maken”.

De oplaaiende bitsige strijd tussen socialisten en communisten moet ophouden, vraagt ze.

Het doel heiligt dus de middelen? Als dat geen “opportunistische, traditionele politiek” is.

En als het links niet lukt, met de N-VA dan misschien? Kristof Calvo noemde staatssecretaris Theo Francken recent minister “van muren en prikkeldraad”. Als illustratie van de Positieve Energie van Groen kan dat tellen. Ook De Morgen wou weten of Groen toch niet van plan is om “met die valse profeten van N-VA in bed te duiken”, wat de partij al doet in Mechelen en bijna deed in 2012 in Antwerpen: “Amai, dat is een vettige roddel”, lachte Almaci. We zullen het onthouden…

A.P.

Raad van Europa daalt neer in Vlaamse Rand Vervolg van blz. 1 Zijn aanbevelingen: trek de omzendbrieven Peeters en Martens inzake de faciliteiten in, organiseer een referendum over de taalwetgeving, geef het territorialiteitsprincipe op, onderteken het Minderhedenverdrag en lijf de zes randgemeenten in bij Brussel.

Ten tijde van de paars-groene regering Verhofstadt I ondertekende toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel het Minderhedenverdrag. Dat maakte deel uit van het politiek compromis dat Guy Verhofstadt in elkaar draaide om de vijfde staatshervorming (het Lambermontakkoord) voor de Franstalige christendemocraten verteerbaar te maken.

Nadien kwamen er nog verschillende rapporteurs langs. Rode draad is steeds de aanmaning om na de ondertekening ook het Minderhedenverdrag te ratificeren. De Vlaamse regering en het Vlaams Parlement hebben dat steevast geweigerd. In het huidige Vlaamse regeerakkoord staat letterlijk: “We ratificeren het Minderhedenverdrag van de Raad van Europa niet.”

Linkebeek Sinds 2007 weigert de Vlaamse regering Thiéry te benoemen als burgemeester van Linkebeek vanwege zijn overtreding van de taalwetgeving. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 werden immers Franstalige oproepingsbrieven verstuurd. In 2008 werd de niet-benoeming van drie Franstalige burgemeesters, waaronder Thiéry, in de Rand onaanvaardbaar genoemd door waarnemers van de Raad van Europa. Ondertussen zijn de problemen in de andere gemeenten opgelost. Enkel Thiéry blijft voor problemen zorgen. Nadat de Franstalige meerderheid in Linkebeek weigerde iemand anders dan Thiéry voor te dragen, werd Vlaming en oppositieraadslid Eric

De Bruycker in oktober 2015 aangeduid als burgemeester door Vlaams minister Liesbeth Homans (N-VA). Hij werd een maand later ontslagenemend, gezien de onwil van de Franstalige meerderheid om mee te werken.

Offensief Voor de federale regering, die de communautaire vrede predikt, komt de missie ongelegen. Coalitiepartners MR en N-VA staan lijnrecht tegenover elkaar. Wat betekent het als een Franstalig parlementslid van de meerderheid, die tot dezelfde partij behoort als premier Charles Michel, de communautaire omerta doorbreekt via een internationale instelling als de Raad van Europa? “De communautaire pauze kwam er op vraag van de MR. Toch pookt een MR-Kamerlid het communautaire vuur op.

Men kan niet tegelijk brandweerman zijn in Brussel en pyromaan in Straatsburg. De Raad van Europa wordt misbruikt als instrument in een politieke strijd en als breekijzer om de taalwetgeving eenzijdig te wijzigen,” stelt Vlaams parlementslid Karim Van Overmeire (N-VA), die ook zetelt in het Congres van Lokale en Regionale Autoriteiten.

Hoe dan ook zit Vlaanderen weeral eens in het defensief. Nochtans wordt de Vlaamse visie op de faciliteiten gesteund door de Raad van State en het Grondwettelijk Hof: faciliteiten hebben een uitdovend karakter en moeten toelaten dat de Franstaligen zich integreren. De faciliteiten hebben dan ook gefaald en worden beter afgeschaft, maar helaas zijn ze gebetonneerd in de grondwet. Vlaanderen kan zich maar beter voorbereiden en een offensieve strategie uittekenen die komaf maakt met Franstalige voorrechten én dus het Belgische institutionele kader verlaten.

De Britse economie is kerngezond

Uit de smalle beursstraat

Zeven maanden na het Brexit-referendum is van een recessie in Groot-Brittannië nog altijd geen sprake. Nochtans hadden meerdere economen een zware dip voorspeld.

Er was jarenlange rampspoed in het vooruitzicht gesteld.

Alle economen waren het erover eens: het Brexit-referendum zou tal van bedrijven uit Londen en andere Britse steden doen vertrekken. De Londense City zou snel haar aantrekkingskracht verliezen. Het consumentenvertrouwen zou een stevige knauw krijgen. Een lange recessie was onvermijdelijk.

Het draaide anders uit. De recessie kwam er niet. De economen moesten hun vooruitzichten voortdurend bijstellen.

In de periode van juli tot en met september 2016 ging de economie van Groot-Brittannië met 0,5 procent vooruit op kwartaalbasis, terwijl door economen gemiddeld op 0,3 procent groei werd gerekend. Over het hele jaar 2016 groeide de Britse economie met 2 procent. Ook de inflatie trok aan naar een gezonder niveau, in de buurt van 2 procent. De grootste Britse supermarktketen Tesco heeft in de kerstperiode de omzet op jaarbasis met 0,7 procent zien stijgen. In de laatste drie maanden van 2016 nam de verloop met 1,7 procent toe. Het zijn inderdaad vooral de diensteneconomie en het consumentengedrag die de groei hebben ondersteund.

Veel is te danken aan de Bank of England, die de klap van

over de kleine plas uit de Europese eenheidsmarkt en de douane-unie stapt. Dat is dan weer slecht nieuws voor Vlaanderen. Indien die harde Brexit er daadwerkelijk komt, betekent dit dat de commerciële breuk tegen 2030 de Vlaamse economie zo’n 2,5 procent van het bbp zou kosten. Concreet zouden de Vlaamse bedrijven opnieuw douanetarieven moeten ophoesten ter hoogte van 1,6 miljard euro. Dit zou veel Vlaamse bedrijven in problemen brengen.

Aan werkgeverskant is er dan ook sprake van lichte paniek.

Maar de vraag is: kunnen de Vlamingen niet zelf de koe bij de horens vatten? In de relatie met de Britten zal het na de Brexit ieder voor zich zijn. Van een echte solidariteit tussen de EU-lidstaten zal geen sprake meer zijn. Misschien moet de Vlaamse regering nu al het voortouw nemen en zorgen voor goede relaties met de Britten.

Desnoods, als Londen en de Europese Commissie de komende maanden en jaren op ramkoers blijven, moeten er Vlaams-Britse handelsverdragen worden afgesloten. Want de Britten hebben de Vlaamse producten, vooral uit de textielsector en de branche van de groenteverwerking, nodig. Het land, ooit het eerste geïndustrialiseerde land ter wereld, is zelf vooral een diensteneconomie geworden. Producten uit het continent zullen altijd nodig zijn. Het is aan Vlaanderen om zich niet de kaas van het brood te laten eten.

het referendum opving door een aangepast monetair beleid.

Een historisch lage rente van 0,25 procent en 60 miljard pond extra geldcreatie moest de economie aanjagen. En de koersval van het pond geeft de Britse exporteurs voorlopig zuurstof en vormt zo een buffer voor de economie.

Tegelijk gaven de Britten het signaal dat ze een fiscale oorlog zouden voeren om bedrijven op de Britse eilanden te houden. De bankenregels zouden versoepelen en de vennootschapsbelasting zou verlaagd worden. Ook dat versterkte het vertrouwen van de Britse economie. Voor 2017 wordt slechts een groei van 1 procent voorspeld, maar wie gelooft die economische ‘Madame Soleils’ nog?

Voor Vlaanderen is die gezonde economie goed nieuws.

Jaarlijks exporteert België voor zo’n 18,5 miljard euro naar Groot-Brittannië. Daarvan komt 15,2 miljard euro uit Vlaanderen. Als de Britten blijven consumeren dan zal dat bedrag nog toenemen. De voorspelling van ING dat het Brexit-referendum zo’n 0,5 procent van het bbp of 2,1 miljard euro aan de Belgische economie zal kosten in de periode 2016-2017 komt niet uit. Meer nog, in de huidige omstandigheden zal de groei van de Britse economie wellicht ook hier voor extra banen zorgen.

Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het hier om een kortetermijnvoorspelling gaat. Vraag is wat er zal gebeuren als de Brexit een feit is. Aangezien de Britse premier Theresa May van plan is voor een harde Brexit te gaan betekent dit dat men

Angélique Vanderstraeten

Actueel

26 januari 2017

NPD toegelaten, Duitse volk verboden?

Terwijl de ogen dezer dagen op de groeiende populariteit van de jonge rechtse partij AfD gericht zijn, was het vorige week uitzonderlijk nog eens de veel oudere (radicaal-)rechtse Nationaldemokratische Partei Deutschlands (NPD) die alle aandacht naar zich toetrok. De ‘Bundesrat’, het parlement van de deelstaten, had jaren geleden een verbod geëist, en in Karlsruhe spraken de rechters van het ‘Bundesverfassungsgericht’ (Grondwettelijk Hof) vorige week het laatste woord: de NPD mag blijven bestaan. Gejuich aan rechtse zijde, al roept de tekst van het arrest vragen op: is het voortaan nog toegestaan in Duitsland op te komen voor een ‘Duits volk’?

Zoals het de Duitsers past, wordt een partijverbod zeer ernstig genomen. De werking van de NPD was sinds de start van het proces zo goed als verlamd: de partijfinanciering werd bevroren in afwachting van een oordeel. Bij een verbod zou het hoofdkwartier van de partij in Berlijn in beslag genomen zijn, alle bezittingen zouden verbeurd verklaard zijn, en de mandatarissen zouden voor jaren hun politieke rechten kwijt geweest zijn. Dat waren geen loze dreigementen. Op de ochtend van het vonnis plaatsten politievoertuigen zich dreigend voor de secretariaten en voor de privéwoningen van de partijleiding, klaar voor een inval.

Maar zover kwam het niet. Onder de indrukwekkende in hout gebeitelde adelaar die hun gerechtszaal siert, spraken de zeven in rode mantels geklede rechters hun unanieme arrest uit: hoewel het doel van de NPD en het politieke handelen van haar leden erop uit zijn de democratische grondordening te bedreigen, en de NPD dus in strijd is met de Grondwet, gebruikt de NPD geen geweld, en is ze te klein om haar doelstellingen te kunnen bereiken. Daarom gaat ze vrijuit.

Een overwinning die in het nog steeds

extreem politiek correcte klimaat van Duitsland niet vanzelfsprekend was. De NPD is al 40 jaar de favoriete boeman van ‘democratisch’ Duitsland. De vrijspraak leidde meteen tot woedende reacties van de linkerzijde, tot en met een revolverkogel die zich door de voorruit van een NPD-mandataris boorde…

De aanklagers hadden een dossier samengesteld tegen het vermeende ‘gewelddadige’ optreden van de NPD, waarvan sommige elementen de leugenpers in Vlaanderen haalden: zo zou een burgemeester ontslag genomen hebben door bedreigingen vanwege de NPD, en zouden hele dorpen in Oost-Duitsland uitgegroeid zijn tot zones waar extreemrechts de dienst uitmaakt.

De rechters in Karlsruhe maakten daarvan brandhout. Er zijn geen bewijzen dat de NPD haar doelstellingen door geweld of misdrijven tracht te bereiken, klonk het. Het aantal strafrechtelijke veroordelingen is niet bijzonder groot, niet bijzonder zwaar en is doorgaans politiek getint (zoals aanplakking zonder toelating). Bij aanslagen op asielcentra was men niet betrokken. Die dorpjes in Oost-Duitsland? Minuscule gehuchten van vijf families, waar drie rechtse gezinnen misschien wel het beeld bepalen, maar nie-

mands rechten schenden. De bange burgemeester? Voor zo’n situaties kan een politieoptreden volstaan. ‘En wie in de politiek wil gaan moet tegen een stootje kunnen’, aldus één van de rechters, enkele maanden geleden, bij de mondelinge behandeling van de zaak.

Verbod of niet Een triomf dus voor de NPD? Ja, want bij een verbod was het amen en uit. Maar nee, want in de verdere motivering van het arrest worden geen cadeautjes meer gegeven.

Vooreerst wordt geponeerd dat het doel van de NPD en het politieke handelen van haar leden erop uit zijn de democratische grondordening te bedreigen, en de NPD dus in strijd is met de Grondwet. Dat is hoe dan ook een zware uitspraak. Nu al werden politiemensen, leraars, ja zelfs leden van de vrijwillige brandweer uit hun job gegooid als hun NPD-lidmaatschap werd ontdekt. Nu de partij strijdig met de Grondwet is verklaard, zal die praktijk niet verminderen. Zal de partij haar partijfinanciering kunnen behouden? Bij alle traditionele partijen wordt nu gezegd, dat die wet zo snel mogelijk moet veranderd worden, om de NPD volledig droog te leggen.

Bovendien ontsnapt de NPD aan een verbod, omdat ze te klein is om haar doelstellingen te kunnen bereiken. Dat betekent dat indien de partij succesvoller zou worden – wat het doel is van elke partij – snel een nieuwe verbodsprocedure kan opgestart worden. Duitsland heeft zo eigenlijk een ‘blokpartij’ naar Sovjetmodel gecreëerd: zolang ze klein is, mag ze blijven bestaan. Wordt ze groot, dan wordt ze opgedoekt…

Duitse volk De stelling van het Hof die ongetwijfeld de meeste inkt zal doen vloeien, is die over het begrip ‘Duitse volk’. De NPD verdedigt in haar programma de klassieke nationalistische zienswijze, dat het begrip ‘volk’ een etnische basis heeft, en dat bijgevolg als algemene regel enkel

3

wie van een Duitser afstamt ook zelf Duitser kan zijn. Naturalisatie moet de uitzondering blijven, geen automatisme.

Het Bundesverfassungsgericht veegde die stelling compleet van tafel: ‘Het begrip volk zoals het door de NPD verdedigd wordt is vanuit het standpunt van de Grondwet niet houdbaar. Onder volk kan alleen verstaan worden, het geheel van personen dat de Duitse nationaliteit bezit, op welke wijze dan ook.’ Daarmee wordt het heersende politiek correcte denken doorgetrokken: ook de zwarte Gambiaan die de nationaliteit krijgt omdat hij bij een Duitse voetclub goed tegen een bal kan stampen, moet en zal door eenieder als volwaardig ‘lid van het Duitse volk’ gezien worden. Een andere kijk is strijdig met de Grondwet.

Ook in publicaties, die de NPD ‘an sich’ geen warm hart toedragen, worden hierbij zware vraagtekens geplaatst. Is de NPD nu toegelaten, maar is het in de praktijk verboden aan nationalisten om te zeggen dat Duitsland het land van het Duitse volk is, en dat die van oudsher een etnische band hebben met hun Germaanse voorvaderen? De tijd zal het moeten uitwijzen…

Tot slot nog dit: het voorlezen van elk arrest begint met het citeren van de eis, in dit geval een verbod op de NPD. De rechters begonnen dus hun arrest met het voorlezen van de woorden: ‘verbod op de NPD’. Twee aanwezige kanalen van de leugenpers meldden onmiddellijk foutief: ‘de NPD is verboden’.

Vijf seconden later werd aangebeld door een politieman aan het huis van een NPD-kopstuk, de handboeien in de hand.

‘Meneer u bent aangehouden’, klonk het streng. Bijna waren de handboeien vastgemaakt, toen een andere politieman kwam aangesneld en riep: ‘Stop, stop, het was een vergissing! De pers was verkeerd, ze zijn niet verboden.’ Of hoe vertrouwen op de informatie van de leugenpers ook in Duitsland tot misverstanden kan leiden…

HDG

Briefje aan Pieter de Crem

Chef in het Cremlin Mijnheer de geduldige,

Pallieterbuffet Zondag 26 maart om 12 uur Net zoals vorig jaar organiseren we op de dag van het Zangfeest een lekker Pallieterbuffet. We zorgen dit jaar zelfs voor een grotere zaal zodat iedereen in een aangename sfeer kan zitten.

Deze zaal bevindt zich op nog geen 50 meter wandelen van de Lotto Arena. De formule blijft onveranderd: samenkomst vanaf 12 uur en het buffet eindigt omstreeks 14 uur. (Het Zangfeest begint om 14.30 uur.) Maar ook als u niet naar het Zangfeest trekt, bent u van harte welkom.

Wij bieden een gevarieerd buffet Koud: beenham, kop, salami, patés, kazen, platte kaas, breydelspek, kippenbouten, vleesbrood.....

Aardappelsla, assortiment gemengde slaatjes, sauzen en vinaigrette, klassieke garnituren, appelmoes, broodkorf Warm: balletjes in tomatensaus, beuling, witte pens, spek Dessert: chocomousse of rijstpap Dranken zijn niet inbegrepen maar worden aan tafel bediend.

Praktisch De kostprijs per persoon bedraagt 30 euro. U kan inschrijven door overschrijving van het overeenkomstig bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke, T. De Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.

Om de inschrijvingen vlot te laten lopen, verzoeken we u om ons ook even per mail uw inschrijving (en het aantal personen) te bevestigen: secretariaat@pallieterke.net

Nadat de jonge Sarah Claerhout in oktober, kort na haar opkomst als Kamerlid en nadien als Gentse lijsttrekker, als een komeet met een onverwachte plof neerstortte, en even snel als ze gekomen was het politieke toneel verliet, zaten de tsjeven in de Arteveldestad met een huizenhoog probleem. Wie moest het daar nu met enige geloofwaardigheid tegen de kanonnen van de andere partijen gaan opnemen? Meteen wordt er dan gedacht aan de mogelijke import van bekende krachten, zoals in Antwerpen, waar uw partijgenoot en ‘vriend’ Kris Peeters naar zal verhuizen om er - hopelijk - op zijn minst havenschepen te worden. Voor Gent dacht men eerder al eens aan Joke Schauvliege, maar die haakte al heel snel af. Zij kent zichzelf genoeg om te weten dat zij zo’n clash van lokale titanen niet aankan, frêle als ze is en onzeker. Het mag een wonder heten dat zij het al zo lang uithoudt als Vlaamse minister, want ook daar blinkt zij niet uit in daadkracht en besluitvaardigheid. Het huilen staat haar duidelijk altijd nader dan het lachen. En dan kwam men natuurlijk bij u als provinciegenoot uit…

Maar gij, een door de wol geverfd en bijzonder beslagen politicus, zijt slim genoeg om met bravoure die kelk aan u te laten voorbijgaan en openlijk te kiezen voor uw bloed-en-bodemgemeente, Aalter, waar de De Cremdynastie al meer dan een halve eeuw aan de macht is, en waar het gemeentehuis met een kwinkslag het ‘Cremlin’ wordt genoemd. Gij zijt al jaren titelvoerend burgemeester die zich evenwel laat vervangen tijdens uw minister- en staatssecretarisposten, en die stevig de vinger aan de pols houdt en uw plaatsvervanger keurig op koers houdt.

Nadat men u op handen had gedragen als minister van Defensie, een job die gij volgens vriend en vijand meer dan naar behoren hadt gestalte gegeven, moest gij het na het onverkwikkelijke manoeuvre Peeters-Thyssen echter stellen met het staatssecretariaat van Bui-

tenlandse Handel, een pruts. Een troostprijs, zoveel is duidelijk, want er zat niet meer in.

Sindsdien doet gij nog meer dan voorheen uw goesting en hebt gij u voorgenomen nog voor niemand de kastanjes uit het vuur te zullen halen. Dus ook niet in Gent.

En gij zegt vrolijk en ongecomplexeerd uw mening, of men dat nu graag heeft of niet.

Zo deedt gij vorige week uw partij al in een stille kramp schieten door uw eerder positieve commentaar bij de verkiezing van de nieuwe Amerikaanse president Trump. “We moeten de zaken een beetje dedramatiseren, we mogen er geen karikatuur van maken”, kwaamt gij zonder verpinken zeggen. Bovendien riept gij op om samen te werken met Trump om de belangen van het vrije Westen beter te kunnen verdedigen. Gij zijt een atypische CD&V’er geworden. Gij zijt een conservatieve, rechtste, fatsoenlijke politicus altijd keurig in het pak overigens - die nog zou gepast hebben in de oude Tindemansgeneratie en die er niet voor terugschrikt om voor elitair uitgemaakt te worden omdat gij uw kinderen naar het prestigieuze jezuïetencollege in Turnhout stuurt. En die bovendien nog een goede Vlaamse reflex heeft, die men bij veel van uw partijgenoten zelfs niet meer kan bevroeden.

Los het dus maar zelf op in Gent en daarbuiten, zegt gij, de neus ophalend en uw tijd afwachtend. Gij weet immers dat gij nog heel veel steun hebt bij de niet-ACW-gezinden in uw partij en dat gij nog net niet te oud zijt om, als het momen daar is, alsnog uw troeven op tafel te leggen en uw verantwoordelijkheid op te nemen.

Gij zijt momenteel niet de meest zichtbare politicus in deze ‘rechtse’ regering, maar zeker niet de minste. Dat hebt gij overduidelijk bewezen met het wegwuiven van het Gentse aanbod. Wij horen nog wel van u, zoveel is duidelijk. En met ons slecht karakter verdenken wij u ervan dat gij wel wat smul hebt in de kopzorgen van Wouterke uit Leopoldsburg.

4

Dossier

26 januari 2017

Bersiap Bersiap is Indonesisch en betekent: wees paraat. De Bersiap-periode (september tot december 1945) is de schandvlek op de Indonesische onafhankelijkheid.

Alleen Nederland is schuldig Twee maanden geleden viel de beslissing.

Nederlandse koloniale historici zijn voor jaren verzekerd van een goed belegde boterham dankzij de PvdA. De Nederlands-Zwitserse historicus Limpach publiceerde onlangs een boek over Nederlands geweld tijdens de dekolonisatie en schuwde de grote woorden niet: massaal, excessief, structureel. Voor pseudolinks is Nederland per definitie schuldig en mag er veel geld gaan naar de Indonesische slachtoffers (of al dan niet echte erfgenamen). Minister van Buitenlandse Zaken Koenders (PvdA natuurlijk) trok de portefeuille open om een groots onderzoek te betalen, en hij hoopte dat de Indonesiërs willen meewerken. De liberale VVD had die medewerking geëist, maar trok meteen de staart in. De Indonesiërs denken er niet aan, want dat zou de verplichte nationale leugen heel Indonesië verenigd in zijn opstand tegen de kolonisator - aan het wankelen brengen.

Nog erger. Het zou met behulp van Indonesische bronnen bewijzen dat de dekolonisatie begon met een afschuwelijke moordpartij op duizenden Nederlandse mannen, vrouwen en kinderen, en hun inlandse helpers; de Indo’s.

De pemuda’s Op 15 augustus 1945 capituleert Japan. De vooroorlogse nationalistische leider Soekarno heeft heel de oorlog met de Japanners gecollaboreerd en hij heeft geen bezwaar tegen de dikwijls gedwongen rekrutering van zijn landgenoten die door de Japanners meestal zeer wreed worden behandeld. Japan heeft vier jaar lang alle Nederlanders opgesloten in kampen waar de gevangenen honger en ziektes trotseren. De Japanners hebben ook Indonesiërs opgeleid als mogelijke hulptroepen.

Die jongelui dwingen Soekarno, die liever met Nederland zou onderhandelen, de onafhankelijkheid uit te roepen op 17 augustus. De Japanners krijgen de opdracht van de geallieerden om de Nederlanders in de kampen te houden en te beschermen in afwachting van de komst van Britse troepen, vooral Nepalezen (Gurkha’s) en Indiërs. De Britten worstelen zelf met de Indische eis voor onafhankelijkheid en ze vertrouwen hun Indische soldaten niet honderd procent. Ze verbieden Nederland troepen te zenden. Een paar weken blijft het min of meer rustig, al zijn er her en der al ernstige incidenten; vooral tegen mensen met gemengd bloed die voor de Nederlanders werkten maar die niet opgesloten werden. Sommige Nederlandse kolonialen ontsnappen uit de kampen en trekken naar hun oude bezittingen.

Ze denken dat ze weer de baas worden, gedragen zich soms met veel arrogantie, beseffen niet dat de tijden veranderd zijn en voelen niet aan dat er iets broeit. Toch worden overal vurige anti-Nederlandse pamfletten verspreid en verschijnen slogans op muren die het definitieve Nederlandse vertrek eisen.

Op 8 september landen dan eindelijk de eerste Brits-Indische en Nepalese troepen die de Japanners moeten ontwapenen en de Nederlanders beschermen. Even blijft het nog kalm, maar eind september en begin oktober slaat de vlam in de pan. Overal op Java (minder op Sumatra en niet op Celebes waar de Australiërs optreden) verzamelen groepen opgehitste snotapen - de pemuda’s -, dikwijls maar veertien of vijftien jaar oud. Ze zijn door de Japanners opgevoed met haat voor de blanken en hun helpers. Sommigen hebben wapens van de Japanners gekregen. Anders vechten ze met twee meter lange gepunte bamboestaven.

Moorddadige jacht op “honden en varkens” Op 10 oktober begint de jacht op de “Belanda’s” en op de “Anjing Belanda’s”, de Nederlandse honden, waarmee de Indo’s bedoeld worden. “Honden” is de bekende belediging die misdadige mohammedanen voortdurend gebruiken.

Lange tijd is de Bersiap-periode voorgesteld als een strijd van verdrukten tegen verdrukkers. Maar het ingebakken islamitisch

racisme aanvaardt nooit dat mohammedanen gedomineerd worden door verstandiger en efficiënter “honden en varkens” (of zoekt maar één seconde de schuld bij zichzelf). Eerst vandaag verneemt men dat ook allahu akbar tot de strijdkreten van die tijd behoort. De pemuda’s zoeken eerst gemakkelijke slachtoffers. Ze nemen massaal Indo’s gevangen, en martelen en vermoorden ze gruwelijk. Soms hakken ze slachtoffers zelfs in kleine stukjes.

Indonesiërs die nooit met Nederland gecollaboreerd hebben, worden op sommige plaatsen ook vermoord, omdat ze christen en geen mohammedaan zijn. Nederlanders die onvoorzichtig weer naar hun oude plek keerden, dragen de vreselijke gevolgen. Vooral in Bandung in het Westen en Surabaya in het oosten van Java gaat het er vreselijk aan toe.

De Europese vrouwen worden verkracht, aan bomen gebonden en met messen bewerkt tot ze omkomen. Mannen worden doodgestoken of de schedel ingetrapt, nadat men eerst de ogen heeft uitgestoken met schroevendraaiers. Voor kinderen en baby’s is er evenmin genade. Dat bewijzen de sterfdata op sommige kerkhoven.

Soekarno en zijn republikeinse regering publiceren wat oproepen maar ze verroeren geen vin, want ze zijn zelf doodsbang voor de pemuda’s. Ten slotte wordt die zogenaamde dekolonisatie één razende uitbarsting tegen alles en iedereen die niet meedoet, ook tegen gewone Indonesiërs. Nu vallen er ook slachtoffers bij de Nepalese soldaten en de ontwapende Japanners. Het hoogtepunt van de barbarij komt er als de pemuda’s Nepalezen in een hinderlaag lokken, vermoorden en hun geslachtsdelen afsnijden en die in de mond van verkrachte Nederlandse vrouwen stoppen. De pemuda’s onthoofden dan hun gevangenen en paraderen met de hoofden op spiesen. Een Indonesische radiozender roept de hele dag voortdurend op tot nog meer gruwelen. In de hoofdstad Batavia (Djakarta) zijn honderden groepjes actief die ’s nachts Nederlanders ontvoeren. De dag erna drijven de lijken in de kanalen.

De echte koloniale oorlog Na een vreselijke moordpartij in Surabaya treden de Nepalese Gurkha’s op om de overblijvende Nederlanders en Indo’s te beschermen. Duizenden mensen worden geëvacueerd. De Gurkha’s tellen zelf slachtoffers en ze gaan niet zachtzinnig te werk. Gewapende Indonesiërs worden onmiddellijk neergeschoten. Een tijdelijke wapenstilstand tussen Britten en pemuda’s eindigt wanneer een Brits generaal door een Indonesiër gedood wordt.

De Britten laten als wraak het overbevolkte Surabaya bombarderen en het aantal doden wordt op 6.000 geraamd. Eind december luwt eindelijk het ergste geweld, omdat de moordenaars moe worden en de Indonesische regering er eindelijk in slaagt gedisciplineerde legertjes te vormen die de ergste terreur stoppen. Nog altijd wordt geruzied over het aantal slachtoffers. Officieel zijn het er maar 6.000, vooral Nederlanders, maar van tienduizenden Indo’s is nooit meer iets vernomen.

In januari 1946 verschijnen dan de Nederlandse autoriteiten, die het koloniaal gezag proberen te herstellen; met weinig succes.

Nederland moet de Britten beloven onderhandelingen aan te knopen en dan eerst laten de Britten geleidelijk Nederlandse troepen toe, in maart 1946.

Aanvankelijk zijn het vrijwilligers, maar Nederland is zo bezeten door de slogan “Indië verloren, rampspoed geboren” dat de grondwet gewijzigd wordt. In september ontschepen de eersten van 150.000 dienstplichtigen in de opstandige kolonie. Nu begint de echte koloniale oorlog, die op zijn beurt resulteert in een spiraal van bloedig geweld.

5.000 Nederlandse jongens zien hun land niet meer terug. 160.000 Indonesiërs sterven, waarvan een groot aantal vermoord door hun eigen mensen.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Pijnlijk Vorige week werden in de onderzoekscommissie Terroristische Aanslagen slachtoffers en nabestaanden gehoord. De teneur was dat zij na de aanslagen maar pover opgevangen en begeleid werden. Velen waren vaak op zichzelf aangewezen en ze konden zich maar met moeite door de papierberg werken. Klap op de vuurpijl was dat de commissieleden weinig interesse toonden toen een moeder van een van de slachtoffers voor de commissie haar verhaal bracht. Het is immers een vast gebruik geworden dat vele parlementsleden hun laptops meebrengen en daar ‘vlijtig’ op zitten te tokkelen. Nog anderen zijn gefixeerd op hun zaktelefoon… Op die manier is er natuurlijk geen oogcontact met de spreker en krijgt die de indruk dat hij of zij tegen een muur of in het ijle zit te praten. Zij zei dan ook op zeker moment: “Ik ga onbeleefd zijn, sorry. Maar kan iedereen even van zijn iPhone en computer blijven?” Pijnlijk. Het was een niet mis te verstane sneer naar de politieke kaste, voor wie zo’n commissiewerk slechts een routineklus is.

Het meest actief zijn zij alleen als de camera’s draaien… Als hun eigen eer en glorie ermee gediend worden.

Reizen om te leren?

Over interesse van de politici gesproken…

We hebben al wel vaker gezegd dat in de plenaire vergadering de aandacht niet altijd is wat ze zou moeten zijn. Ook Kamervoorzitter Bracke ergert zich mateloos aan die toestanden. Donderdag was het weer van dat. Op zeker moment onderbrak Bracke een spreker naar wie nauwelijks iemand luisterde met volgende mededeling: “Collega’s, ik zou graag eens een week meemaken waarin ik geen mails krijg over het feit dat parlementsleden volstrekt niet luisteren naar wat er in de Kamer wordt gezegd. Wij hebben echt een cultuur van wederzijds respect nodig.” Het belangrijkste politieke gremium van het land lijkt erg veel op een balsturige klas met schooljongens en -meisjes die maar niet willen luisteren omdat zij weten dat er toch geen strafwerk wordt uitgedeeld, en waar men gewoon is geworden dat de leerkracht alles maar blijft herhalen.

Misschien kan men eens op leerbezoek gaan (chic diner inbegrepen, om zeker volk genoeg mee te krijgen) naar de Nederlandse Tweede Kamer. Men kan een puntje zuigen aan de wijze waarop daar de debatten verlopen!

Waar gaat het stoppen?

Eerst was het Zwarte Piet die zijn biezen moest pakken, daarna kwam het begrip ‘kerst’ onder druk te staan en nu moeten de kussende bloemenmeisjes bij wielerwedstrijden er ook aan geloven. Staatssecretaris van Gelijke Kansen Elke Sleurs van N-VA gaat in de leer in Australië. Daar heeft de minister van Sport de beslissing genomen de bloemenmeisjes te bannen, want volgens hem zijn ze een verkeerd voorbeeld voor jonge meisjes. En Sleurs volgt die redenering… Het podiumgebeuren kan volgens haar ‘zeker op een andere manier ingevuld worden’. Het moet nu toch niet gekker worden! Wat denkt de staatssecretaris met dergelijke voorstellen te bereiken? Zou dat gedragen worden door een meerderheid van de bevolking? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Het moet toch eens gaan stoppen dat men kleine luidruchtige, maar o zo politiek

correcte minderheden achternaholt om toch maar zeker onverdacht te kunnen blijven. Misschien kan onder impuls van Elke Sleurs daarover een bijzondere parlementaire commissie samengeroepen worden om dit grote wereldprobleem op te lossen?! Of moeten voortaan een bloemenjongen én een bloemenmeisje kussen komen uitdelen, zowel bij wielerwedstrijden voor mannen als voor vrouwen? Stop die waanzin!

Peperduur ‘De bocht van Bracke is een cirkel geworden’, schreef de Kamervoorzitter op Twitter en op zijn webstek. Met veel trots stelde hij vorige week op een persconferentie het nieuwe architecturale project voor dat een verbinding moet realiseren tussen het oude Paleis der Natie en het gloednieuwe Forumgebouw, elk aan één kant van de Leuvenseweg. Het is een glazen gang in de vorm van een cirkel die als het ware tussen beide gebouwen boven de Leuvenseweg zal zweven. Na het peperdure Forumgebouw, nu een nieuw prestigeproject dus. Op de webstek van Bracke konden we lezen dat de werken al in het najaar zouden starten. Over het kostenplaatje wordt zedig gezwegen. Het kan niet op, blijkbaar. Mag de belastingbetaler even vernemen hoeveel hij daarvoor moet ophoesten, terwijl hij zelf almaar zwaarder belast wordt en de riem moet aansnoeren?

De ‘koffiekamer’ Er bestaat een Federale Deontologische Commissie (FDC) die tot taak heeft toe te zien op het goede en fatsoenlijke gedrag van de praatbarakkers tijdens de parlementaire debatten en werkzaamheden. Ze ziet als het ware toe op de goede omgangsvormen.

Onlangs lekte er een advies van die commissie uit naar aanleiding van de racismerel van enkele maanden geleden waarin Open Vld’ er Luk van Biesen in het oog van de storm kwam te staan toen hij naar Meryame Kitir van sp.a gesneerd zou hebben ‘dat ze beter terugkeert naar Marokko’. Het brandje werd uiteindelijk geblust met excuses en een tuchtonderzoek in zijn partij. Van Biesen ging uiteindelijk vrijuit nadat hij schriftelijk elke vorm van racisme afzwoer. Het rapport van de FDC brengt allerlei beschouwingen over het uiten van meningen, mogelijke sancties en pleit voor waakzaamheid bij scherpe uitspraken. Maar de commissie maakt in het geval Van Biesen ook nog een markante slotbedenking: “Een volksvertegenwoordiger kan echter ook de controle over zijn uitspraken tijdelijk verliezen, ten gevolge van blinde woede, of het gebruik van alcoholische of andere roesmiddelen.” De commissie dringt er dan ook op aan dat, met het oog op de handhaving van de deontologische principes, striktere regels zouden gehanteerd worden ten aanzien van Kamerleden die onder invloed zijn van alcohol en dergelijke.

Het bevestigt wat wij toen al schreven, namelijk dat Luk toen goed had getafeld vooraf, met alles erop en eraan… Benieuwd of Bracke iets gaat ondernemen. Alcoholcontroles bij de ingang van de zaal? Alcohol uit de ‘koffiekamer’ bannen, of het restaurant (zoals op de meeste werkplaatsen)? Herman de Croo liet alvast verstaan dat alcohol bannen ‘een verkleutering van het parlement’ zou zijn. En het staat in de sterren geschreven dat de feestvierders en de drankorgels van de PS dat ‘onheil’ niet over zich heen willen krijgen…

Actueel

26 januari 2017

Kwistig met euro’s smijten

Vervolg van blz. 1 Dat klinkt leuk en pluralistisch, maar is dat wel zo? Enig opzoekingswerk leert ons dat er geen vzw bestaat onder die naam, maar wel: Centrum voor Filmcultuur vzw. En wat lezen we zoal bij de doelstellingen van die vzw: “het stimuleren van een pluralistisch, democratisch sociaal gedrag; aandacht wekken voor de derde wereld en de bescherming van het milieu; ondersteunen van progressieve verenigingen en groepen.”

Dat klinkt helemaal anders dan wat we op de officiële webstek te lezen krijgen. O ja, de vzw is gevestigd in een huis ter beschikking gesteld door de Stad Antwerpen. Het is ons niet bekend hoeveel huurgeld de stad hiervoor ontvangt. Er worden overigens niet alleen films vertoond in Filmhuis Klappei; het bioscoopzaaltje wordt intensief gebruikt voor bijeenkomsten van allerlei progressieve verenigingen, van Masereelfonds tot PVDA. Zo kunt u in Filmhuis Klappei terecht voor het “filmfestival” Het Rode Scherm, een organisatie van de SAP en JAK (Jonge Anti Kapitalisten).

adres... Klappeistraat 2 te Antwerpen. Inderdaad, hetzelfde adres als Filmhuis Klappei.

Maar ook hier stopt het verhaal, want de bvba Stukken en Brokken ging in 2012 in faling.

Terug naar vandaag: de inzamelactie van de student heeft intussen al een 40.000 euro opgebracht. En toen toverde minister Sven Gatz, ineens nog eens 50.000 euro uit zijn hoed. Straf, want iedereen in de cultuursector of de media die wil genieten van subsidies, moet daarvoor dikke dossiers insturen, beleidsplannen opmaken, voor commissies verschijnen, en wat nog. Kortom, de procedure om subsidies te krijgen is niet min. Het duurt gemiddeld zes maanden of langer voor een vereniging weet of ze subsidies kan krijgen of niet.

Het stadsbestuur van Antwerpen kon niet

Fugitive En nog iets: toen de vzw Fugitive Cinema in vereffening ging, werden de filmrechten van twee films (‘De Bom’ en ‘Sandwichman’) verkocht voor de luttele som van 2.664 euro.

Nieuwe eigenaar van de filmrechten was de bvba Stukken en Brokken, met vestigings-

© website SAP

Slechte verliezers blijven stampvoeten Vervolg van blz. 1

Kinderachtig

de openingsdans van Donald en Melania op het presidentiele bal “gênant” was. Dezelfde krant en De Standaard berichtten ook dat Trump de grote taart voor dat feest gewoon had gekopieerd van Obama. De rotzak!

De VRT bracht een mooi staaltje van “fake news”, dat serieuze journalisten nochtans graag aan de kaak stellen als een plaag van de sociale media. De staatszender meldde dat Trump de tekst van Obama over klimaatverandering onmiddellijk had laten verwijderen van de presidentiële webstek. In werkelijkheid waren gewoon alle oude teksten verwijderd om plaats te maken voor die van de nieuwe president.

Het kinderachtige gemok van onze pers (die zich voltallig en ongegeneerd als supporter van team Clinton had opgesteld), kwam ook in andere artikels tot uiting. Alles, maar dan ook alles, was slecht. Het Nieuwsblad meende dat

De meeste slechte verliezers zitten in de VS, uiteraard. Een flink deel daarvan had de dag na de inauguratie verzamelen geblazen op de “vrouwenmars”. Enkele honderdduizen-

Dus creëert men een parallelle wereld waar democratische legitimiteit voortvloeit uit betogingen, selectieve opiniepeilingen en de grote hoeveelheid opinieartikels die men zelf plaatst.

In deze virtuele wereld willen “de mensen” een andere president dan degene die ze bij meerderheidsstemming hebben verkozen. U mag zich nog 4 jaar aan de mythe van “het volk tegen de president” verwachten. Net zoals bij de Brexit, acht de pers zichzelf beter in staat om de wil van het volk in te schatten dan stembiljetten dat kunnen.

Mars tegen de democratie

achterblijven: schepen van Cultuur Caroline Bastiaens (CD&V) maakt zo’n 10.000 euro vrij voor het mistige project van Robbe de Hert.

Minister Sven Gatz én het Antwerpse stadsbestuur spelen letterlijk met uw en mijn belastinggeld. Heeft Robbe de Hert een beleidsplan? Neen; is er een vzw? Neen. Is er een engagement met timing opgemaakt?

Neen. Is er enige garantie op resultaat? Neen.

Is er extern toezicht op de besteding van het geld? Groot vraagteken.

Vergeet niet dat Robbe de Hert in 2006 al zo’n 40.000 euro ontving, en dat geld is in de nevelen de geschiedenis verdwenen. Iemand die 40.000 euro gemeenschapsgeld laat verdwijnen, wordt normaliter ter verantwoording geroepen. Maar niet zo bij rode Robbe, die krijgt nog eens 60.000 euro belastinggeld extra toegeschoven, zonder voorwaarden. En hij moet helemaal niet komen vertellen waar die 40.000 euro naartoe is. Straf.

Ja, dag schat! Of beter: schol!

In 2012 zat Robbe de Hert in het VRTprogramma Reyers Laat. Hij sprak daar de gevleugelde woorden: “Ik ben alleen content met geld. Al de rest is flauwekul.”

Maar ja, Robbe de Hert is dan ook een overtuigde vuurrode proletariër. En proletariërs mogen altijd net iets meer dan gewone mensen.

K arl van C amp

den vrouwen (en mannen) betoogden tegen de verkiezing van Trump en de vrouwonvriendelijke houding die ze bij hem menen waar te nemen. Voor de rest was het doel van de optochten, die ook in Europa plaatsvonden, nogal onduidelijk. Ook de rechten van migranten en de toestand van het klimaat waren verplichte onderdelen in de toespraken.

De klaarblijkelijke hypocrisie van de deelnemers werd door geen enkele van onze commentatoren opgemerkt. Waar waren die betogers toen vrouwenbelager Bill Clinton in de praktijk bracht waar Trump enkel over sprak?

Waarom betogen de voorvechters der vrouwen tegen het incidentele gedrag van een man die geen enkele aanwijzing heeft gegeven dat zijn beleid daar ook maar in het minst zal door beïnvloed worden, maar nooit tegen de systematische schending van alle vrouwenrechten in - bijvoorbeeld - de Arabische wereld?

Waarom nemen ze aanstoot aan private uitingen van seksuele vulgariteit door Donald Trump (de fameuze “pussy”-uitspraak), maar laten ze zich op een betoging leiden door popsterren als Miley Cyrus en Madonna die van publiek vertoon van seksuele vulgariteit hun handelsmerk hebben gemaakt?

De mars was dan ook nutteloos, tenzij voor de therapeutische effecten die deze kon verschaffen aan politiek getraumatiseerde betogers en de troost die ze kon bieden aan onze geplaagde journalisten, die in hun artikels het aantal betogers naar believen konden vermenigvuldigen en betekenis konden geven aan wat uiteindelijk enkel een vage uiting van politieke frustratie vanwege het verliezende kamp was.

Goed voor Trump Eigenlijk kan Trump best tevreden zijn over de huidige situatie. Protest tegen een president die nog geen beleid heeft ontwikkeld, devalueert reeds de kritiek die er kan komen tegen werkelijke daden van bestuur.

Ook een groot deel van de media, die nochtans geen geloofwaardigheid meer op overschot hebben, lieten zich opnieuw kennen als partijdige deelnemers aan het politieke debat.

Wie gaat hen nog geloven wanneer ze eens gelijk zullen hebben in een kwestie die wel van belang is? Veel vijanden van Trump hebben al een flink deel van hun munitie verschoten nog voor de oorlog begonnen is.

Hysterie, overdrijving en leugen bevestigen ondertussen het geloof van zijn aanhangers. Ze duwen ook de neutrale en kritische toeschouwers in zijn richting.

Trumps presidentschap kan zeker aan het wankelen gebracht worden, niet het minst door zijn eigen flaters. Maar dat zal niet gebeuren zolang kritiek op de nieuwe president kan gezien worden als een uiting van frustratie en onredelijkheid vanwege slechte verliezers.

Jurgen Ceder

5

Echo’s uit de Koepelzaal Onderwijsakkoord Nu het akkoord voor de hervorming van het secundair onderwijs voorligt, moest het Vlaams Parlement daar nog zijn zeg over doen.

Zeker is dat het Vlaamse onderwijs altijd al het beste ter wereld is geweest en dat het daarom alleen nog maar beter kan worden. Helaas bestaan daarover uiteenlopende visies. Al bij al lijkt men nog weinig te hebben geknoeid met dat veelbesproken onderwijs - volgens Chris Janssens (VB) heeft zelfs “de berg een muis gebaard”, wat we geheel voor zijn rekening laten - zodat wellicht de grootste rampen zijn vermeden.

Een vervelend neveneffect van onderwijsdebatten is dat ze Elisabeth Meuleman (Groen) oproepen. Aan de hervorming deugt volgens haar niets: de vroege studiekeuze blijft gehandhaafd, het watervalsysteem is niet aangepakt, de ‘domeinscholen’ komen te weinig uit de verf en het aso blijft te sterk. Nog erger is dat de ‘segregatie’ van kindjes niet wordt tegengegaan en dat een ‘sociale mix’ en ‘gelijke kansen’ helemaal naar de Filistijnen worden gebracht.

Staatspedagogie Koen Daniëls (N-VA) merkte op dat Meuleman kennelijk een soort staatspedagogie nastreeft. Dat is niet waar, want Meuleman heeft zoals iedereen het grootste vertrouwen in ‘het veld’. Op voorwaarde natuurlijk dat dat veld netjes doet wat opgelegd wordt. Kent Meuleman tenminste het dossier van a tot z, op het pietepeuterige af, dan ging Caroline Gennez (sp.a) er met de vuile voeten en grofgebekt doorheen. Zo konden we vernemen dat de N-VA zich bezondigt aan “elitaire waanzin”.

Bijzonder boeiend was het steeds terugkerende gedoe over aso, tso en bso en de (niet)waardering of interpretatie van de (niet)waardering daarvan en hoe dat idealiter (al naargelang de opvatting) zou moeten worden aangepakt. Een verhaal dat al enkele decennia meegaat, net als de meeste onderwijsdingen.

Oosterweel Aangezien men toch aan het debatteren was, kon een praatmoment over het Oosterweeldossier er ook wel van af. Dat dossier is, nu weer door toedoen van de Raad van State, juridisch aan het verzanden. Net als in het onderwijsdebat is ook hier het water tussen de zienswijzen nogal diep.

Dat bleek onder meer uit de meningsverschillen tussen Yasmine Kherbache (sp.a) en Annick de Ridder (N-VA). Kherbache zag graag nog veel meer overleg (we zullen maar geen ander woord gebruiken) met actiegroepen en dergelijke en De Ridder vond het stilaan tijd om eens aan de slag te gaan.

Wouter van Besien (Groen) vond dat het dossier nu helemaal is ingestort en had het idee om er maar eens een volksraadpleging over te houden. Hoe langer het allemaal aansleept, hoe groter de ramp zal worden en er staan geen kleine (economische) belangen op het spel, iets waarop met name De Ridder hamerde.

De controverse is er niet minder om. Boze Annick doet niets anders dan de Oosterweelsceptici ‘diaboliseren’, en Kherbache en Van Besien zijn de “doodgravers van de Vlaamse werkgelegenheid en economie”.

Het bekende motto van het eindelijk in de grond steken van de spade (‘schup’ in het onnavolgbare Koepelzaaljargon) dook alweer op. Het ziet er echter niet naar uit dat die spade vlug zal kunnen worden bovengehaald. Een kat vindt haar jongen niet meer terug in dit dossier. Straks komt er misschien een voorstel om de Schelde te dempen en er een stoomtram over te laten rijden. Voorlopig blijft alles wat minder mobiel.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

6 Dwars door Vlaanderen FDW wordt lijstrekker in A Heibel in Wezembeek-Oppem

26 januari 2017

Op zondag 14 oktober 2018 gaan we naar de stembus, voor de eerstvolgende gemeenteraadsverkiezingen. Dat lijkt nog veraf, maar toch zijn alle partijen al volop bezig met de voorbereiding. De verkiezingen zijn niet alleen belangrijk op het ogenblik zelf, nog belangrijker is de perceptie. Want een jaar later trekken we opnieuw naar de stembus voor wat nieuwe parlementen. Wie als grote winnaar uit de gemeenteraadsverkiezingen komt, heeft een voordeel om naar de volgende verkiezingen te trekken. Stel dat Bart de Wever zijn burgemeesterssjerp verliest in 2018, dan is dat rampzalig voor de N-VA in Antwerpen op dat ogenblik, maar het is nog rampzaliger om vanuit een verliespositie naar de volgende verkiezingen te trekken.

N-VA wil inzetten op de grote kernsteden.

Bart de Wever zal de lijst trekken in Antwerpen. Minister Johan van Overtveldt verhuist naar Mechelen. Pol van den Driessche trekt de lijst in Brugge (niet zonder gemor in de plaatselijke afdeling). Zo worden de pionnen uitgezet. In Gent is het afwachten wie de N-VA-lijst gaat trekken, Kamervoorzitter Siegfried Bracke of Kamerlid Peter Dedecker. Als twee honden vechten om een been... Die spreuk zou in Gent wel eens van toepassing kunnen zijn. Een naam die dan opduikt, is die van staatssecretaris Elke Sleurs. Het is geen geheim dat de N-VA-top niet wild loopt van de prestaties van Sleurs als staatssecretaris. Door haar eventueel lijsttrekker te maken, zal Sleurs zich moeten concentreren op haar campagne in Gent. Het zou voor de partij een elegante manier zijn om haar bin-

nenkort te laten vervangen als staatssecretaris.

Gent is een belangrijke stad bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen. De socialisten kreunen onder de gevolgen van het Optimaschandaal, de CD&V is nog op zoek naar een geschikte lijsttrekker en bij Groen houden ze hun hart vast voor de electorale gevolgen van het mobiliteitsplan. Mits een goede lijst én een bekende lijsttrekker kan de N-VA in Gent het verschil maken en de socialistische burgemeester van zijn troon stoten. Wie de kandidaat van de N-VA ook wordt, hij of zij zal Vlaams Belang-gemeenteraadslid Johan Deckmyn op zijn weg vinden. Deckmyn werd aangeduid als lijsttrekker voor zijn partij.

Wat Antwerpen betreft: daar is het duidelijk dat Filip Dewinter de lijst zal trekken bij de gemeenteraadsverkiezingen. Al moet de feitelijke interne procedure nog opgestart worden.

Strikt genomen is er geen alternatief. Voorzitter Tom van Grieken blijft gehuisvest in Mortsel en zal daar de lijst trekken. Als lijsttrekker zal Filip Dewinter ongetwijfeld verkozen geraken, zeker met de huidige peilingen in het achterhoofd.

Niettemin wordt het hoe dan ook zijn laatste mandaat in de Antwerpse gemeenteraad.

Voor Dewinter zal het niet gemakkelijk zijn zich te laten gelden naast Bart de Wever en Kris Peeters. Als Peeters in het schepencollege geraakt, wordt hij havenschepen, in opvolging van Marc van Peel. De verkiezingen moeten nog plaatsvinden, maar de postjes zijn al verdeeld.

Volgende week meer bollekenskermis.

Terreurcommissie

der ongewoon. De ware reden voor Vervoorts demarche lijkt voor de hand te liggen: met het schrappen van zowat één op drie gemeenteraadsleden zullen de eerste ‘slachtoffers’ de weinige Nederlandstalige gemeenteraadsleden zijn. Het zal er voor de Brusselse Vlamingen op aankomen zich niet te laten rollen, en van de gelegenheid gebruik te maken een minimumvertegenwoordiging op gemeentelijk vlak te bedingen. Helaas… met ‘Vlaamse’ hoofdstedelijke politici als een Guy Vanhengel, Sven Gatz en Pascal Smet, is de kans zo goed als onbestaande dat er überhaupt Vlaamse verzuchtingen op de onderhandelingstafel zullen komen.

De Limburgse voorzitter van de terreurcommissie Patrick Dewael, (Open Vld) moet danig geschrokken zijn toen gevangenisdirecteur Paul Dauwe van de gevangenis van Hasselt verklaarde: “Er gebeurt weinig tot niets met de radicaalste gevangenen”. Blijkt dat er gewoon geen sprake van is om hen van hun radicale ideeën af te brengen. De meest extremistische gevangenen belanden in isoleercellen in aparte vleugels van de gevangenis. “De aanpak van de radicalisering in onze gevangenissen is inderdaad een lege doos”, zei Dauwe, en hij voegde eraan toe: “Wij hebben in de gevangenis van Hasselt een islamconsulent van Turkse afkomst, maar de gevangenen die Arabisch spreken willen met hem niets te maken hebben, ze willen hem zelfs niet zien.” Vreemd… Wil dat zeggen dat er in de Belgische gevangenissen 4.000 moslims zitten die geen Nederlands of Frans spreken of verstaan?

Niet moeien met Brussel!

In het Brussels Parlement werd vorige week een hartig woordje gepalaverd over de geplande versmalling van de E40. De Brusselse regering wil namelijk al lang het aantal rijstroken op de E40 Leuven-Brussel tussen Kraainem en Reyers halveren om er een groene ‘stadsboulevard’ van te maken.

In zijn antwoord haalde Brussels ministervoorzitter Vervoort stevig uit naar de Vlaamse regering, die zich vragen stelt bij de versmalling van de E40. “Vanaf het moment dat Brussel een project aankondigt, gaan ze daar al op hun achterste poten staan en beginnen ze te roepen. Ze bemoeien zich met onze beslissingen en zien spoken”, aldus Vervoort. Lees: Vlaanderen heeft zich niet met Brussel te moeien.

Of dat impliceert dat Brussel zich niet langer gaat moeien met Vlaamse dossiers, zoals de verbreding van de Ring, of de luchthaven van Zaventem, dat vertelde Vervoort er niet bij. Al evenmin of Brussel zijn projecten waar Vlaanderen zich niet mee mag moeien vanaf nu enkel nog op Brussels grondgebied zal ontplooien – en niet zoals het Eurostadion op grondgebied van de Vlaamse gemeente Grimbergen.

Minder postjes Vervoort heeft de wereld zijn nieuwste plannen voor Brussel kond gedaan. Zo wil hij de gemeenteraadsverkiezingen vanaf 2024 laten samenvallen met de regioverkiezingen, en dus de lokale legislatuur terugbrengen van zes naar vijf jaar. Belangrijker zijn Vervoorts plannen om het aantal gemeenteraadsleden in de 19 Brusselse gemeenten met maar liefst 30 procent te verminderen. Op zich een lovenswaardig idee.

Maar Vervoort is en blijft een PS’er. En een PS’er die zonder achterliggende reden voor een vermindering van het aantal postjes pleit, dat is eer-

In de Vlaamse faciliteitengemeente Wezembeek-Oppem is commotie ontstaan over de mogelijke aanstelling van Nathalie Leclaire (Défi, voorheen FDF) als voorzitter van het OCMW. Bij het begin van de bestuursperiode had de Franstalige meerderheidspartij UF het mandaat van het OCMW-voorzitterschap in drie verdeeld.

Dit is zeer ongebruikelijk, want doorgaans krijgt iemand zo’n mandaat voor de volle zes jaar. Hoogstens wordt het in twee gedeeld.

Een opdeling in drie verraadt dat er onenigheid is binnen de meerderheid. MR, cdH en Défi wantrouwen mekaar in Wezembeek zodat een opdeling in drie de enige oplossing bleek.

Nederlandsonkundige OCMW-voorzitter?

Nathalie Leclaire, een juffrouw die nog maar net van de hogeschool komt (ze studeerde toerisme) wist vooraf dat ze in 2017 het mandaat van OCMW-voorzitter zou verkrijgen, maar vond het gedurende vier jaar niet nodig een elementaire kennis Nederlands te verwerven. Ze kan niet eens een fatsoenlijke vraag stellen in het Nederlands, laat staan dat ze in staat zou zijn op vragen van de andere raadsleden te antwoorden (ook de Franstaligen moeten Nederlands spreken in

een Vlaamse OCMW-raad). De Vlaamse lijst WO-Plus heeft nu een dubbele klacht neergelegd bij de gouverneur en bij Vlaams minister Homans. Die laatste moet binnenkort de knoop doorhakken en WO-plus hoopt terecht dat Homans op zoek gaat naar een andere OCMW-voorzitter, net zoals dat in Linkebeek is gebeurd met de burgemeester.

De minister mag ineens orde op zaken stellen in het Wezembeekse OCMW. Blijkbaar is iedereen binnen de meerderheid zodanig gehecht aan zijn postje in het OCMW-bestuur (de talrijke vergaderingen leveren behoorlijk wat zitpenningen op), dat niemand daar plaats wil ruimen voor Leclaire. Het OCMWbestuur telt nu zeven leden in plaats van zes, waardoor het onwettig samengesteld is en geen rechtsgeldige beslissingen kan nemen.

Mogen we ervan uitgaan dat hetzij de gouverneur, hetzij de minister, binnen korte tijd ingrijpt?

BL

K arl van C amp

Boze politici Burgemeester Leopold Lippens van KnokkeHeist, daar heb je hem weer, werd kwaad. Ditmaal door de voorspellingen rond de voorbije ‘superstorm’ en de oproep van gouverneur Carl Decaluwé om strand en dijk te vermijden. “Door de aansporing om hier weg te blijven meden heel wat mensen de kust, terwijl er geen enkel gevaar was. Maar niet iedereen is blijkbaar verstandig! Ik hoorde van verschillende mensen dat hun omzet tot 30 procent lager lag dan gewoonlijk. Bij het KMI zaten ze er weer naast. Hun voorspellingen vallen voor Knokke-Heist negen op tien keer verkeerd uit!”

Guido Decorte, eerste gedeputeerde van de provincie West-Vlaanderen, neemt de uitlatingen van Vlaams minister Ben Weyts niet. Deze laatste verklaarde in het Vlaams Parlement dat de kustprovincie sinds 2015 haar financiële afspraken tegenover de Intercommunale Kustreddingsdienst niet nakomt, wat helemaal niet juist is.

“We hebben duidelijk gezegd dat we tot minstens eind 2018 jaarlijks 250.000 euro zullen bijdragen... Of dat daarna nog zal gebeuren, is een beslissing voor de volgende provincieraad.”

Taalwet vodje papier Van de honderd recentste klachten over de toepassing van de taalwet in Brussel die de Vaste Commissie Taaltoezicht (VCT) sinds de zomer van 2016 noteerde, waren er 96 gegrond.

In al die gevallen was er effectief sprake van schending van de taalwetgeving. Een en ander blijkt uit antwoorden van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon op een vraag van zijn partijgenoot Brecht Vermeulen. De Brusselse regering moet haar toezichtsbevoegdheid gebruiken en effectief optreden, stelt Brussels N-VA-Parlementslid Liesbet Dhaene. De meeste klachten werden genoteerd in SintPieters-Woluwe (28), Ukkel (18) en Sint-Lambrechts-Woluwe (16) en Brussel-Stad (12).

Recent verwierp de meerderheid, inclusief de Vlaams-Brusselse meerderheidspartijen, een resolutie van Dhaene om Olivier Maingain, burgemeester van Sint-Lambrechts-Woluwe, te laten schorsen uit zijn functie na het herhaaldelijk bewust schenden van de taalwetgeving.

De Geuzenberg

Welkom, West-Vlaamse zwaluw De komst van topslager Dierendonck staat in schril contrast met de globale toestand waarin Brussel verkeert. Men kan zich verlekkeren aan het vooruitzicht op de prima producten die hij aanbiedt, maar de hamvraag moet zijn: zal de grauwe Brusselse realiteit het welslagen van dit project hypothekeren?

Natuurlijk, een zwaluw maakt de lente niet, maar zie, één vogeltje kan beslist bijdragen om van Brussel een betere plek te maken. De komst van Slagerij Dierendonck in de Sint-Katelijnestraat is zonder twijfel een spreekwoordelijke zwaluw. In West-Vlaanderen is de zaak een heus begrip; een naam die gelijkstaat met topkwaliteit.

Eind vorige week opende ‘Atelier Dierendonck’ in hartje Brussel een “ambachtelijke, ouderwetse slagerij”, legt zaakvoerder Hendrik Dierendonck uit. Zelf zal hij de komende weken elke dag in de Brusselse vestiging toeven, waarna de zaak overgelaten wordt aan een team dat opgeleid werd in de zaak in Koksijde, plaats waar het voor zijn vader destijds allemaal begon.

We kunnen enkel hopen dat het project tot een succes kan uitgroeien. Enig scepticisme, wat nog iets anders is dan regelrecht doemdenken, is zeker gerechtvaardigd. Want aan de kwaliteit die Dierendonck aanbiedt, hangt een prijskaartje, wat betekent dat slechts een bepaald publiek potentieel klant zal worden.

De naam van de Dansaertwijk is dan al wat hij is, de omvang van de kolonie bobo’s mag niet overschat worden. Laten we maar hopen dat de meesten nog niet de stap naar het vegetarisme/veganisme gezet hebben.

En dat voldoende klanten van elders hun weg vinden naar dit plekje West-Vlaanderen in de hoofdstad. (Waar is de tijd dat West-Vla-

ming en Brusselse slager haast synoniemen waren?)

Emigratie

Het openen van Dierendonck viel nagenoeg samen met het bekendmaken van recente cijfers over de demografie in Brussel.

Er was vrijwel op dezelfde dag een spraakmakende RTBF-reportage, waarin openlijk de vraag gesteld werd of men Brussel ‘dan maar de rug moet toekeren’. Eensluidend was het antwoord niet.

Tegenover enkele voorbeelden van expats die het er erg naar hun zin hebben, staan autochtone Brusselaars voor wie het allemaal te veel is geworden. Verschillende oorzaken worden opgesomd, de klassiekers zeg maar. Mobiliteitsproblemen, vastgoedprijzen, onderwijs... en onveiligheid, al bleef dat mooi in de schaduw, RTBF oblige!

Somber plaatje

Enkele markante cijfers schetsen het plaatje. Elke drie jaar komt er in Brussel een bevolking bij vergelijkbaar met een stad als Leuven, wat een enorme druk op de stad plaatst. Toch zijn er 10.000 gezinnen die elk jaar de stad de rug toekeren: een exodus bij de middenklasse.

En dan zijn er de files, goed voor een geschatte economische kost van 511 miljoen euro. Eén vijfde van de Brusselse bevolking verlaat het onderwijs zonder diploma, en in de categorie 15 tot 24 jaar is één derde werkloos. En dan werden de armoede-indicatoren nog niet aangesneden.

Het initiatief van Dierendonck tegen deze achtergrond bekijken, voedt inderdaad enig scepticisme. Aan ons zal het echter niet liggen. Eind deze week lopen we er beslist eens met ons boodschappenlijstje binnen.

KNIN.

7

Onze naaste buren

26 januari 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Voornamen

In een Vlaamse krant stond vorige week een berichtje dat de aanvragen voor een nieuwe voornaam op een paar jaar tijd verdriedubbeld zijn.

Frans Rolls Royce

Jeanne d’Arc

Daar is natuurlijk een reden voor, en in Nederland is het niet anders. Kinderen zijn, eens volwassen, hun zogenaamd creatieve voornaam beu die de idioten van ouders uit hun duim zogen. Tot 1970 bestond in dit land de goede wet die stelde dat alleen namen uit de heiligenkalender en de oude geschiedenis toegestaan werden. “Want er komen andere tijden” zong Boudewijn de Groot. Ook op dit punt werd de belangrijkste eigenschap van het Nederlands recht opgerekt: het gedoogbeleid.

Toen de invasie uit alle ’s Heren landen begon, was de dijk al ondermijnd en binnen de kortste tijd is ie weggespoeld. Officieel behield de ambtenaar van de burgerlijke stand het recht namen te weigeren bij de geboorteaangifte wegens ongepast.

Dus kon de theologische discussie beginnen over wat ongepast nu juist is.

Aanvankelijk was er nog enige terughoudendheid en lachte Nederland met de ouders die hun kinderen met belachelijke namen opzadelden. Einde de jaren zeventig begin jaren tachtig liep Emile Ratelband nog tegen de muur. Die man was jarenlang niet van het televisiescherm te branden. Hij verkocht als positiviteitsgoeroe kletspraatjes waarmee je letterlijk over hete kolen zou kunnen lopen. Dat alles begeleid met zijn strijdkreet: ”Tsjakka!” Hij veroorzaakte ophef met de voornaam van zijn zoon: “Frans Rolls Royce”. Geweigerd. Een dochter wilde hij “Tsjakkalotte” noemen. Ook geweigerd.

Hij was duidelijk zijn tijd vooruit, want een paar jaar later las ik een geboortekaartje van een tweeling met de toegestane voornamen Bizon en Distelbloem. Maar af en toe houdt een ambtenaar zijn poot stijf. Hier een lijstje van geweigerde namen: Dienaar van God, TomTom, Maastricht, Marieke Methadon, Urine. Voornamen die door een rechtbank geweigerd werden maar die in beroep toch mochten: Jeanne d’Arc, F, Geisha, enzovoort.

Een naam die zelfs de rechtsleer haalde, is die van de nu 19-jarige Panter Fonny Miracle-of-love. Aanvankelijk weigerde de ambtenaar de naam (toen nog zonder streepjes) en aanvaardde alleen Miracle als derde voornaam. Maar de ouders trokken naar de rechtbank en argumenteerden dat het wat moeite had gekost om de baby te produceren. Mits ze streepjes gebruikten mocht het dus wel. Bij de tienjarige River RainBeau was er jaren later geen probleem.

Hersenloze BN’ers De afgelopen tien jaar ging het erg hard. Blijkbaar zijn er twee soorten Nederlanders die een competitie houden om de belachelijkste voornamen uit de duim te zuigen. De eerste soort bestaat meestal uit proleten die voor één keer in hun leven denken een origineel idee te krijgen, en bij de tweede soort vind je vooral televisieparkieten. Een kleine greep uit de

koker van dom BN-Nederland: Otis Cornelis Brussel, Zola Zaza River, Splinter, Charlie Chang (doch geen Chinees in de familie te bespeuren). Het is in die kringen tevens heel hip je zoon een meisjesnaam of je dochter een jongensnaam (Elvis, Piet) te geven. Dat inspireert mindere goden om eveneens onnozel te doen.

Een Rotterdams koppel vond de film Pirates of the Caribbean zo goed dat ze het zoontje Sparrow noemden en een andere telg Feyen, want ze supporteren voor Feyenoord. Vorig jaar haalden volgende namen van nieuwgeborenen de actualiteit: Hunk, Wijtze-Oebele, Q’ZHN, Knar, D’Artagnaniël, TippieTipper, Efrenz-jeeniek, Eh. Als u nu denkt dat de Nederlanders stapelgek geworden zijn, dan heeft u het mis. De populairste jongensnaam is Daan, en dat was ie tien jaar geleden ook al. Blijkbaar waren vorig jaar van origine Joodse namen nogal populair, want Noah, Sem en Levi staan in de toptienlijst, en daarmee kan je zonder veel problemen op straat en in de school komen.

Bij de meisjes is alles nog veel traditioneler: Anna, Emma, Sophie en Eva zijn blijvertjes. Kunt u niet genoeg krijgen van voornamen (of zoekt u een originele voornaam), surf dan naar www.vernoeming.nl. (Daar vindt u ook de idiootste Vlaamse bedenksels.) U leest er ook een reeks namen die stelselmatig geweigerd worden, want ergens zijn er nog regels. Die namen klinken steevast erg Nederlands zoals IJsbrandszoon of Willemszoon, want Nederland is wel keihard als je durft een kind een naam te geven die ook als achternaam gebruikt wordt.

Willem de Prater

Schoolmaaltijden fors duurder Altijd mooi om met kinderen op de foto te staan, zullen ze gedacht hebben op het stadhuis. Het halve schepencollege moet ondertussen in de krant gepronkt hebben met een pollepel in de hand omringd door ernstig kijkende kinderen. Zuigelingen, kleuters en scholieren krijgen, dankzij de goede zorgen van het schepencollege, voortaan enkel nog ‘gezonde en verantwoorde’ maaltijden op hun bord.

Dat die maaltijden dertig procent duurder zijn dan de vorige, is een detail waarover niemand zich blijkbaar druk maakt. De prijsstijging is het logische gevolg van de eisen die in het lastenboek voor de leverancier staan. Het voedsel moet ‘ecologisch, sociaal en economisch duurzaam zijn’, in lijn met de ‘voedselstrategie’ van de stad ‘waarbij ingezet wordt op de volledige voedselketen van productie over verwerking en distributie, tot consumptie en afvalverwerking’. Elke donderdag uitsluitend veggie op tafel en de rest van de week een alternatief.

Alles vervoerd in milieuvriendelijke voertuigen (de stad vraagt zelfs de nummerplaten op om dat te kunnen controleren). Verplicht gebruik van Bio, fairtrade, korte keten… Geen wonder dat daar een ferm prijskaartje aanhangt.

Na de mooie foto’s van de schepen van Onderwijs omringd door ernstig kijkende kinderen met een bord kool, volgde deze week een prentje van niet minder dan drie vrouwelijke schepenen met een keukenschort om, ijverig eten opscheppend in een schoolrefter.

Dit is de aftrap van een campagne om de leerlingen uit te leggen wat er op hun bord komt.

“Broodnodig, want ze weten vaak niet wat ze in hun mondje stoppen.” De kindertjes heb-

ben allerlei vooroordelen; ze denken dat vegetarisch eten veel geld kost, beseffen niet hoe belangrijk eerlijke handel is en ze kennen het verschil niet tussen een veggieburger op basis van tarwe en echt vlees. De stad zet de grote middelen in: strooibriefjes, boekjes, stripfiguren, vlaggetjes…

We vragen ons af hoe verstandig het is om kinderen met de paplepel in te geven dat voedsel zonder bepaalde etiketten slecht, verfoeilijk of ongezond is. Want laat ons wel wezen, dit gaat veel verder dan bezorgdheid om gezonde voeding. De nieuwe aanpak van de schoolmaaltijden in Gent dient een ideologische agenda. Het beladen van eten met emoties en schuldgevoelens is voor de kinderen zelf een kwalijke zaak.

Groene aanslag op de klokkentoren Op de klokkenstoel tegen de stadshal prijkt “De Maagd”, een schilderijtje van Michael Borremans. De betonnen toren staat er nog maar een paar jaar, en de bovenkant slaat al groen uit. Stilaan dreigt ook het kunstwerk aangetast te worden. “Een Maagd moet onbevlekt zijn”, zei Guido Meersschaut (N-VA) in de gemeen-

teraad met een knipoog. Hij vroeg de schepen om iets te doen voordat de vuile groene laag het fresco bereikt. Er zit niets anders op dan de hele toren te bedekken met een beschermlaag, (een hydrofuge) was het antwoord van schepen de Regge. Eerst moeten specialisten onderzoeken welke producten gebruikt kunnen worden zonder gevaar voor het schilderij.

De stad stond al eens met beschaamde koontjes bij een vorige opkuisbeurt, toen de stedelijke antigraffitiploeg een deel van het kunstwerk mee had weggepoetst. Toch vreemd dat de bouwers van de stadshal, een duur prestigeproject, er geen rekening mee hebben gehouden dat beton in weer en wind wel Mathildis eens groen kan uitslaan.

Geen schandaal te veel voor de PS De affaire-Publifin toont nog maar eens aan dat de graaicultuur in het DNA van de Parti Socialiste zit. De Agustazaak van de jaren negentig is bekend, en het gesjoemel in Charleroi dat zo’n tien jaar geleden aan het licht kwam, eveneens. Toen liepen de Franstalige socialisten averij op, maar ze overleefden de schok. Ook nu zal de PS geen schipbreuk lijden.

Al weken wordt in Wallonië over weinig anders gesproken dan over de zaak-Publifin. Een paar weken geleden hebben we de affaire in deze rubriek kort aangekaart. De essentie: meerdere mandatarissen, in meerderheid socialisten, hebben de voorbije jaren duizenden euro’s zitpenningen gekregen voor vergaderingen als bestuurder van de intercommunale Publifin.

Die vergaderingen stelden echter weinig voor en ze duurden vaak niet meer dan een paar minuten. Toch was dat genoeg om maandelijks bruto tussen 1.800 en 2.400 euro op te strijken.

Publifin is eigenlijk een overheidsholding boven een aantal intercommunales, vooral in het Luikse. Ondertussen raakte bekend dat Claude Parmentier, adjunct-kabinetschef van Waals minister van Lokale Besturen Paul Furlan (PS), bestuurder is en voorzitter van Publifin en van haar aan de privé gelinkte dochter Nethys.

Parmentier ving voor de bestuursmandaten zo’n 150.000 euro per jaar. Belangenvermenging, natuurlijk, want minister Furlan is de voogdijminister over de intercommunales. Zijn adjunct-kabinetschef moest dan ook ontslag nemen.

De sector van de intercommunales wordt de facto gecontroleerd door PS’ers, maar er zitten ook cdH’ers en vertegenwoor-

digers van de MR in de raden van bestuur. Ook die mandatarissen hebben meegedaan aan de graaicultuur. Vandaar dat er bij de andere Waalse partijen wel openlijk kritiek is op Publifin, maar frontaal chargeren tegen de PS wil men niet doen. Want dan komen ook centristen en liberalen in het vizier. De MR kan na Kazachgate en de betrokkenheid van de Ukkelse burgemeester Armand de Decker elk schandaal missen als kiespijn.

Het lijkt erop dat Publifin geen schandaal te veel is voor de Parti Socialiste. Akkoord, de partij doet het in de peilingen niet goed en laat van haar pluimen tegenover de extreemlinkse PTB. Maar dat heeft vooral te maken met het feit dat de PS in de ogen van veel van haar kiezers een sociaaleconomische koers vaart die niet links genoeg meer is.

Lees: de herverdelingsmachine van uitkeringen die de Belgische sociale zekerheid is, begint te sputteren. De degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen en het beperken in de tijd van de inschakelingsuitkering (de vroegere wachtuitkering voor schoolverlaters) heeft zwaar ingehakt op de beroepswerklozen. Dat doet in Luik en Charleroi meer pijn dan de graaicultuur van een aantal PS’ers. Het gaat trouwens over meestal lokale mandatarissen die bij hun achterban populair zijn.

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Li bia bouquet Publifin wordt een kopie van het verleden. De PS zal geen schipbreuk lijden. Bij andere schandalen hebben de Waalse socialisten van hun pluimen gelaten zonder definitief ten onder te gaan. We denken aan de Agusta-Dassault-affaire van 1994‘95. Of aan het gesjoemel bij de socialehuisvestingsmaatschappijen van Charleroi in 2005.

De PS verloor daarna wel de verkiezingen, maar bleef de grootste Waalse politieke kracht of werd nipt tweede (zoals in 2007). Maar na een nederlaag herstelde de partij altijd. Ook nu heeft de PS haar verlies wellicht al genomen. De partij van Di Rupo zakte een tijd in de peilingen, maar de steile neergang lijkt gestopt, de positie gestabiliseerd. Di Rupo’s oproep aan de Publifin-mandatarissen om de emolumenten terug te storten, zal wellicht geholpen hebben.

De PS-top is volop bezig met een strategie om een aantal zondebokken aan te duiden. Claude Parmentier is er één van.

De volgende is de ‘rode kapitalist’ Stéphane Moreau, topman van Publifin-dochter Nethys, spin in het web van de Luikse intercommunales en PS-burgemeester van Ans. Hij vangt als manager bijna een miljoen euro per jaar.

Di Rupo en Laurette Onkelinx hebben al aan Moreau gevraagd te kiezen tussen zijn zakelijke activiteiten en zijn PS-engagement. Wellicht kiest hij voor het eerste. Al laten de Luikse socialisten zich niet graag de les spellen door hun Henegouwse partijvoorzitter.

Picard

8

De wereld rond

26 januari 2017

Diplomatieke valies

Eerste grote uitdaging voor Trump?

Uiteraard wil Trump het op een akkoordje gooien met Poetin, die andere griezel. En geheel in de geest van het Molotov-Von Ribbentroppact is er een kind van de rekening: het onfortuinlijke Balticum. Maar voldoende speculatie over al die verfoeilijke dingen die de kakelverse Amerikaanse president op zijn conto wil schrijven. Laten we enkele feiten op een rij zetten. Misschien verdienen de Baltische staten wel alle aandacht, alleen oogt de puzzel complexer dan vaak aangenomen.

Vlak voor Donald Trump zijn presidentiële eed aflegde, sloten Estland en Litouwen nog een verdrag met Washington om de aanwezigheid van Amerikaanse troepen op hun grondgebied te faciliteren. Precies een week eerder deed Letland hetzelfde. Die verdragen scheppen een kader dat niet enkel een makkelijkere ontplooiing van troepen mogelijk maakt, ze voorzien ook in gezamenlijke oefeningen en training. Door die documenten in extremis te ondertekenen, wou men vermijden dat, eens Trump zijn intrek in het Witte Huis genomen had, die dossiers in de onderste lade zouden verdwijnen. Dergelijke akkoorden hebben een groter psychologisch dan praktisch nut. De drie Baltische staten beschouwen de VS als de hoeksteen van hun veiligheidsbeleid, en dat is niet nieuw. De eigen geschiedenis indachtig is dit best begrijpelijk, alleen is de belangrijkste les uit de geschiedenis dat geen verdrag of garantie opgewassen is tegen de harde realiteit. Vertrouwen is goed, afspraken zijn beter. Maar het zijn de daden waarop het in fine aankomt. Als het echt tegenzit, beginnen afspraken als deze al snel de vorm van Potemkindorpen (enkel voor de sier) te krijgen.

Is de vrees dat Trump te inschikkelijk zal zijn voor Rusland terecht? Tegenstanders gaan ervan uit, maar de nuance schuilt om de hoek. In een lezenswaardig interview met Le Monde, zet Karl Rove, voormalig topadviseur van George Bush jr., de puntjes op de i. De verklaringen zijn één zaak, stelt hij, maar het beeld dat je krijgt uit de hoorzittingen in de Senaat van de (toekomstige) ministers van Defensie en Buitenlandse Zaken,

net als van de CIA-directeur, schetsen een ander beeld. “Alle drie gaven ze blijk van een erg realistische kijk op de gevaren die van Moskou uitgaan, onder meer in Europa”, benadrukt hij.

“Laten we daden beoordelen, geen verklaringen.”

Marcel Déat Misschien moet men maar eens eerlijk de vraag stellen hoe groot de veiligheidsgaranties van de Baltische staten waren tijdens de jaren dat Obama kantoor hield in het ‘Oval Office’.

Maanden geleden al liet Newt Gingrich, voormalig woordvoerder van het Huis van Afgevaardigden, zich ontvallen dat het opnemen van de Balten bij de NAVO vooral emotioneel geïnspireerd was. Over de praktische gevolgen dacht men te weinig na. “Mogelijk zullen de Russen in een land als Estland doen wat ze in Oekraïne gedaan hebben”, stelt hij onomwonden.

“Ik ben niet zeker een kernoorlog te willen riskeren voor een plek die in de periferie van Sint-Petersburg ligt.”

Diplomatisch kan je die uitspraak niet noemen, maar ergens zei de voormalige Speaker wat velen denken. Het doet wat denken aan ‘Mourir pour Dantzig’, het essay uit 1938 van de Franse socialistische politicus Marcel Déat. Waarom een oorlog riskeren voor de toen nog vrije stad Dantzig die Hitler bij het Derde Rijk wou voegen? Principes en beloftes zijn wat ze zijn, maar is het sop de kool wel waard? Uiteindelijk bleek, anders dan hij had voorspeld, de honger van de Führer niet gestild na die toegeving. De ‘pacifist’ Déat werd uiteindelijk minister onder Vichy, vluchtte na afloop via Duitsland naar Italië waar hij tien jaar later, inmiddels bij verstek ter dood veroordeeld én bekeerd tot het katholicisme, stierf. Laten we de vraag naar vandaag transponeren: mourir pour la Baltique? Iemand?

Strategische zwakheden Objectief worstelen de Balten met een aantal strategische zwakheden. Het zijn kleine staten, geografisch gescheiden van de andere NAVO-landen en met aanzienlijke Russische minderheden binnen de grenzen. Zeker dit laatste is erg belangrijk.

Tegenover een agressief Rusland staan ze militair kansloos.

Het zou vandaag niet anders zijn dan ruim driekwart eeuw geleden. En zelfs in de veronderstelling dat andere NAVOpartners gevolg zouden geven aan hun engagement en effectief ter hulp zouden snellen, zijn Estland, Letland en Litouwen samen niet in staat voldoende tijd te winnen om de overrompeling af te houden.

Vraag is, heeft Poetin zo’n scenario voor ogen? De meeste experts zijn het erover eens dat indien de Russische beer een klauw op de Balten wil leggen, dit door een subtiele aanpak zal gebeuren. De Russische minderheden zouden als instrumenten voor agitatie en onrust aangewend kunnen worden.

Incidenten zouden worden uitgelokt, chaos, waarna Poetin alles naar zijn hand zal trachten te zetten.

NAVO uithollen Interessant is de voorspelling van Paul Miller, verbonden aan de RAND Corporation. Rusland denkt niet rationeel, punt. En het Balticum behoort historisch en emotioneel tot de natuurlijke invloedssfeer van Rusland. Het creëren van chaos, waarna Moskou zich als bemiddelaar naar binnen wringt, is precies wat ons volgens hem te wachten staat. Vergeet ook niet Poetins obsessie voor de NAVO, die hij beschouwt als dé belichaming van westerse expansie, beklemtoont hij. De betekenis ervan uithollen is cruciaal in zijn denken. Georgië en Oekraïne waren geen NAVO-leden, maar hadden garanties gekregen op het moment dat het er door Russisch toedoen begon te rommelen. Rusland protesteerde en drong binnen, waarna dat lidmaatschap opeens een fata morgana werd. Een Russische militaire aanwezigheid in staten die wel tot de NAVOclub behoren, zij het onder het mom van iets wat onschuldig en zelfs vredevol oogt, is zijn ultieme droom. Trouwens, Miller voorspelde haarfijn de Russische acties en invasie van Oost-Oekraïne. Het Balticum noemt hij de “eerste grote test” van Trump. Merkt u hoe ver we verwijderd zijn geraakt van de toch wel goedkope gelijkenis met het Molotov-Von Ribbentroppact, weliswaar in de versie 2017?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Geen asiel voor christenen Obama heeft duizenden Syrische moslims in de VS binnengelaten, dikwijls zelfs zonder geldige papieren, maar slechts een handvol Syrische christenen. In Duitsland gebeurt nu hetzelfde: christelijke vluchtelingen – de enige echte vluchtelingen, die nergens anders naartoe kunnen – krijgen bijna nooit asiel. Dat bewijst dat het “humanitaire” discours van Merkel en bondspresident Gauck slechts een dekmantel is voor iets heel anders: de “fundamentele transformatie” van Duitsland in een multiraciale en multireligieuze staat. Een transformatie die zal neerkomen op een verregaande islamisering.

Behalve het verdoken pro-islamitische regeringsbeleid is er nog een factor die nefast is voor de christenen: de vunzige en wetteloze schemerwereld in de opvangcentra wordt gecontroleerd door bewakers en tolken, die bijna allemaal moslims zijn, en die een staat in de staat vormen. De islamitische tolken vervalsen systematisch de verklaringen van christelijke asielzoekers, zodat die bij duizenden afgewezen worden. De bewakers knijpen een oogje dicht voor de mishandelingen, vernederingen en intimidaties die christenen in de opvangcentra moeten ondergaan. En wie een klacht wil indienen, moet natuurlijk eerst weer via een islamitische tolk…

Dominee Gottfried Martens van de Heilige Drievuldigheidskerk in Berlijn, trok aan de alarmbel ten gunste van de vele christelijke Iraniërs en Afghanen, die al jaren in Duitsland op asiel wachten en die nu bijna allemaal deportatiebevelen in de bus hebben gekregen. Christenen passen niet zo goed in de “fundamentele transformatie” die Merkel en Gauck voor ogen staat.

Getuigen gecensureerd Op 19 januari reed een automobilist in Melbourne opzettelijk en met hoge snelheid op een groep voetgangers in. Op de webstek van de krant Herald Sun werden enkele links geplaatst van interviews met getuigen. Een tienermeisje had gezien hoe een man, die afkomstig leek te zijn uit het Midden-Oosten, luid schreeuwend uit het open autoraam hing terwijl hij op die mensen inreed. Een andere getuige meldde dat de dader “Allahu akbar!” schreeuwde.

Duidelijk een aanslag dus, zoals er reeds zoveel zijn gepleegd, in Frankrijk, de VS, Israël, Duitsland, Nederland… Maar de politie van Melbourne greep onmiddellijk in. De Herald

Sun moest die verwijslinks met getuigenissen weghalen, en met een totaal gebrek aan journalistieke deontologie dééd de krant dat ook.

De officiële versie is nu dat de aanslag “niets met terreur te maken had”. In de Herald Sun stond de waarheid tenminste nog even op de webstek.

Vroeger moest men journalisten minstens omkopen, doodschieten of in de cel gooien om hen te dwingen informatie geheim te houden. Nu doen ze het vrijwillig. En in onze media meestal zelfs op eigen initiatief, nog vóór de politie het vraagt… Australië heeft een rechtse regering, die een efficiënt beleid tegen illegale immigratie voert. Maar Melbourne ligt in de deelstaat Victoria, die bestuurd wordt door Labour. ’t Is maar een detail.

Gevaarlijke nieuwe hobby Het decadente wereldje van filmsterren, fotomodellen en zangers (m/v) bewijst dat geld niet gelukkig maakt. Alles is er oppervlakkig en vluchtig. Men experimenteert een tijdje met opeenvolgende huwelijken en relaties, al dan niet interraciaal, met xtc, transcendente mediatie, cocaïne, ecologie of vegetarisme en dan stapt men weer op iets anders over. Madonna voegde zelfs de kabbala aan het lijstje van showbizzgrillen toe. De actrice en zangeres Lindsay Lohan is na haar experimenten met alcohol, mannen, cocaïne en een lesbische relatie aan een nieuwe hobby begonnen: de islam. Zij liet haar Instagramaccount volledig wissen. Alleen de Arabische groet “Alaikum salam” bleef erop staan en zij begon zich in hidjab te vertonen. Wel een contrast met haar vroegere exhibitionisme… Waarschijnlijk is zij bekeerd door Saoedische “vrienden”. De krant The Hill publiceerde daarover een spottend artikel met de titel “Lindsay Lohan heeft misschien de slechtste keuze van haar leven gemaakt.” Dat was een zeldzame breuk met de beate en rooskleurige artikels over de islam die meestal in de media verschijnen.

Maar helaas, de vreugde was van korte duur.

The Hill moest dat artikel van zijn webstek halen na dreigementen van een meute islamitische advocaten. Ja, in theorie bestaat de persvrijheid nog. Maar in de praktijk… Zodra de nieuwigheid eraf is en ook de islam haar begint te vervelen, zal Lindsay Lohan nog wel ontdekken dat de islam veel moeilijker te dumpen is dan een minnaar, een lesbische vriendin of een echtgenoot. Het is zelfs moeilijker daarvan los te komen dan van cocaïne. Meestal zelfs dodelijk moeilijk.

Gefrustreerde minderjarige Alle Europese landen voeren hetzelfde idiote beleid: als hun politiediensten ontdekken dat een moslim van plan is naar IS-gebied te vertrekken om daar aan de jihad deel te nemen, dan houden ze hem of haar tegen. Maar die aspirant-terrorist wordt dan niet opgesloten of geïnterneerd. Men laat hem gewoon op vrije voeten, eventueel onder “observatie”, wat in praktijk een lachtertje is, want er zijn zoveel jihadisten dat het gewoon onmogelijk is hen allemaal in het oog te houden. Hoe waanzinnig dat beleid is, blijkt uit de zaak-Safia. Toen Safia, van Marokkaanse afkomst, vijftien was, vertrok zij naar Syrië, maar haar moeder (!) kon haar in Turkije onderscheppen en terug naar huis brengen.

Uit frustratie over haar mislukte jihadplan sneed Safia een vrouwelijke politieagente de keel over. Safia staat momenteel terecht in Hannover. Omdat zij minderjarig is, mag haar volledige naam zelfs niet bekendgemaakt worden. De openbare aanklager eist zes jaar.

Daarna kan zij er weer op los gaan... Tegen een Syrische medeplichtige wordt drie jaar geëist.

Alsof dat zal helpen. Safia droeg islamitische kledij: een djihab die alleen haar mooie, ijskoude gezichtje vrijliet.

“Primaires” en peilingen Manuel Valls was de laatste hoop van de Franse PS om toch nog een beetje weerwerk te

kunnen bieden tegen de opmars van François Fillon en Marine Le Pen. Valls was één van de weinige Franse socialistische kopstukken die toch nog een beetje gezond verstand had en nog enigszins geloofde in het handhaven van wet en orde. Maar hij had geen schijn van kans: hij werd al in eerste ronde van de voorverkiezingen verslagen door de veel minder bekende, maar veel linksere Benoît Hamon. Tenminste, volgens de officiële versie van de PS. Er is reden om daaraan te twijfelen. In het begin werden de resultaten voortdurend geactualiseerd.

Rond middernacht stopte dat. Er verschenen geen nieuwe uitslagen meer tot maandagochtend. Intussen waren er officieel 350.000 extra stemmen binnengekomen, maar de percentages van de verschillende kandidaten waren identiek gebleven, tot op het eerste cijfer na de komma. Dat is statistisch bijna onmogelijk. Dit keer verdenkt niemand de Russen. Alle bronnen denken dat de PS geknoeid heeft. De partij zelf beweert dat ze geplaagd werd door computerstoringen.

Wie ook de kandidaat van de PS wordt, hij lijkt kansloos te zijn. Het zal tussen Marine Le Pen en Fillon gaan. Volgens de recentste peilingen zal Marine Le Pen zelfs de eerste ronde kunnen winnen. Dat is een nieuw gegeven.

Maar het is eigenlijk irrelevant. Voor de tweede, beslissende ronde blijven de peilingen voorlopig unaniem: Fillon zal Le Pen verslaan en dus president worden.

Requiem voor de PS De kandidaat van de PS die in april zal deelnemen aan de presidentsverkiezingen haalt wellicht amper 10 procent. Of het nu Benoît Hamon is of Manuel Valls, een deel van de partij zal zich in de eerste ronde van die verkiezingen tot andere links geïnspireerde kandidaten richten. Dit betekent het einde van de Franse Parti Socialiste.

Si la France m’était contée

Amper anderhalf miljoen Fransen hebben zich verplaatst om deel te nemen aan de linkse ‘primaires’ die de PS-kandidaat voor de presidentsverkiezingen van april en mei moet aanduiden. De opkomst is een stuk lager dan de partijtop had gehoopt. Die had gerekend op twee miljoen ‘votants’. De interesse voor de linkse voorverkiezingen is beperkt omdat niemand ervan uitgaat dat een PS-kandidaat in april de tweede ronde haalt. Volgens de laatste peilingen staat de PS-kandidaat op ocharme de vijfde plaats. Na Marine Le Pen (FN, 27 procent), François Fillon (Les Républicains, 26 procent), Emmanuel Macron (En Marche, 20 procent) en Jean-Luc Mélenchon (Front de Gauche, 17 procent).

De vraag is niet wie straks de PS-kandidaat wordt, wel wie het niet wordt. Want de partij is zo verdeeld, ook inhoudelijk, dat de verliezer van de ‘primaires de gauche’ een groot deel van zijn kiezers naar andere kandidaten zal zien vertrekken wanneer in de lente de echte presidentsverkiezingen doorgaan.

pelijke en sociaaleconomische visie hebben. Hamon is eerder radicaal-links en pleit voor een basisinkomen. Daarnaast wil hij de 35 urenweek nog verder inkorten. Manuel Valls is dan weer iemand die eerder sociaaldemocratisch denkt. Hij vindt het ondernemerschap belangrijk en is voorstander van een harde aanpak in de strijd tegen het terrorisme.

Zoals de kaarten nu liggen, zal Hamon de voorverkiezingen winnen. Hij heeft immers de steun van een andere ex-minister, Arnaud Montebourg. Die haalde in de eerste ronde 17 procent van de stemmen. Als Montebourgs aanhangers in ronde twee voor Hamon stemmen, is de buit binnen. Vraag is wat de kiezers van Manuel Valls dan zullen doen. Hamon vinden ze veel te links. Zullen ze zich dan aansluiten bij Emmanuel Macron?

Weliswaar ex-minister van Economie onder president Hollande, is Macron iemand die zich nu noch links noch rechts noemt.

En wat doen de kopstukken van de partij dan? Ségolène Royal, presidentskandidate voor de PS in 2007, steekt haar sympathie voor Macron niet onder stoelen of banken.

Andere vraag: wat zal er gebeuren als Manuel Valls alsnog de PS-nominatie binnenrijft? Dan dreigt de linkerzijde van de PS in opstand te komen. In elk geval ziet het ernaar uit dat links in verspreide slagorde naar de verkiezingen stapt. Vraag is of de Parti Socialiste dat overleeft. Wellicht niet.

Twee soorten links

46 jaar na Epinay

De tweede ronde van de PS-voorverkiezingen van nu zondag gaat tussen twee kandidaten: ex-premier Manuel Valls en exminister van Onderwijs Benoît Hamon. Deze laatste kwam met 34 procent van de stemmen als winnaar uit de eerste ronde.

Favoriet Valls volgt op korte afstand (32 procent). Het gaat hier om twee kandidaten die een tegengestelde linkse maatschap-

Volgens politieke waarnemers maken we straks het requiem mee van de PS, die in 1971 boven de doopvont werd gehouden op het congres van Epinay. Onder impuls van François Mitterrand, zelf allesbehalve links, werden zoveel mogelijk linkse politieke krachten samengevoegd in één partij. Doel: Mitterrand naar het Élysée loodsen. In 1974 mislukte het, maar in

Burns en Haggis Deze week vinden overal in Schotland – en in mindere mate in de andere delen van het Verenigd Koninkrijk – liefdadigheidsdiners plaats. Tijdens ‘Burns Night’ wordt gedanst op typische, folkloristische muziek. Op het menu staat haggis, een lokale specialiteit. Waarvan komt de naam ‘Burns’, waarnaar al die festiviteiten vernoemd zijn?

Tegenwoordig loopt de wereld vol met groene jongens en meisjes. Er zijn vegetariërs (geen vlees en vis), pescotariërs (geen vlees, wel vis en zuivelproducten), veganisten (geen vlees, geen vis of dierlijk afgeleide producten), flexi-tariërs (soms wel vlees, soms niet)… De lijst is eindeloos. Wij vermoeden dat geen van deze ecologische wezentjes fan is van de plaatselijke delicatesse uit Schotland, zijnde haggis. Die maaltijd bestaat normaliter uit een mengsel van drie organen afkomstig van het schaap: een long, het hart en de lever. Die organen worden vermalen en gemengd met specerijen en bouillon. Vervolgens wordt de gemalen brei in een schapenmaag gestopt, al wordt tegenwoordig veelal gekozen voor een darmomhulsel, zoals bij worsten.

Grootste dichter De termen ‘hagws’ of ‘hagese’ werden op het Britse eiland al gebruikt sedert de vijftiende eeuw. Toch duurde het tot aan het einde van de achttiende eeuw vooraleer haggis beschouwd werd als een typisch, traditioneel Schots gerecht. Het is de dichter Robert Burns die het verbindingsstuk vormde tussen Schotland en haggis.

Wat Adam Smith is voor de klassieke economie, is Robert Burns voor de dichtkunst: de voornaamste Schot in zijn klasse.

Het gigantische Amerikaanse Facebook wordt geteisterd door vlagen nepnieuws, wil zich daartegen verzetten, en roept de hulp in van een kleine Duitse webstek, Correctiv. Een merkwaardige alliantie is het wel, en een mooi bewijs hoe dringend de Amerikanen het vinden om valse berichten op te sporen. De Duitsers van de webstek voor onderzoeksjournalistiek Correctiv.org maken er hun dagtaak van om onware berichten te ontmaskeren. Zij zijn gemotiveerd om Facebook bij te staan, want in september 2017 zijn er verkiezingen voor de Bondsraad en Correctiv wil voorkomen en bestrijden dat de campagne ontsierd wordt door kwaadaardige komkommerberichten zoals die over Clinton en Trump.

Dwerg Duitsland heeft een zeer lange traditie van toegepaste wetenschappen, met goede universiteiten en prima hersenen. Betreffende de nieuwe media, software en computers kan het land iets, maar het staat nergens aangaande het stichten van bedrijven als Google, Facebook en andere Amerikaanse grootheden

FRANKRIJK

1981 klaarde de man uit de Charente de klus wel. De PS had ook een andere finaliteit dan de verkiezing van Mitterrand: het verzwakken van de Parti Communiste, jarenlang een electoraal sterk bolwerk, maar een dood gewicht aan de Franse linkerzijde.

Via een gezamenlijk programma klikten PS en PCF zich aan elkaar vast. Ze beloofden belastingverlagingen, hogere uitkeringen, een vermogensbelasting en nationaliseringen. Dat programma werd in 1981 deels uitgevoerd, maar bracht de Franse economie in zware problemen. Mitterrand moest een aantal aanpassingen richting sociaaldemocratie doorvoeren. De PCF had ondertussen alle banden met de PS verbroken en verloor verkiezing na verkiezing.

Met de PS ging het in de jaren tachtig ook van kwaad naar erger. Bij de parlementsverkiezingen van 1986 vreesde de PS van de kaart te worden geveegd. Mitterrand wist de schade te beperken door even het proportioneel kiesstelsel in te voeren.

Het FN kwam in de Assemblée, maar dat kon Mitterrand niet schelen. De partij die hem had geholpen het Élysée te veroveren, bleef overeind.

In 1993 dreigde een nieuw debacle voor de partij. De PS verloor zwaar bij de parlementsverkiezingen, maar overleefde.

Sindsdien was het een politieke geschiedenis van ups (Hollande in 2012 verkozen tot president) en downs (de presidentsverkiezingen van 2002 zonder een socialist in de tweede ronde).

Anno 2017 blijkt er geen Mitterrand meer te zijn die met een paar tactische zetten de partij door woelige wateren loodst. Op het hoofdkwartier aan de Rue de Solférino is het ieder voor zich.

Mitterrand zei dat hij “de laatste grote Franse president ooit” was. François Hollande zal kunnen zeggen dat hij “de laatste socialistische president tout court” was.

Salan

engeland

Right or wrong Robert Burns werd in 1759 geboren als oudste in een gezin met zeven kinderen. Zijn leven was kort. Op een knullige manier kwam hij in 1796 te overlijden. Het laten trekken van een kies zorgde voor een dermate grote ontsteking dat hij er uiteindelijk aan bezweek. Op de dag van zijn begrafenis werd zijn zoon, Maxwell, geboren.

Burns kan gerekend worden tot de kunststroming van de Romantiek. Hij schreef zijn gedichten zowel in het Schotse dialect als in de standaardversie van het Engels. Heel wat van zijn verzen werden later gebruikt als liedjestekst en van muziek voorzien. Vooral het melancholische ‘For auld lang syne’ is wereldwijd bekend. Echter, Burns schreef ook een gedicht over, jawel, haggis. In 1787 verscheen ‘Address to Haggis’, een ode aan het gerecht dat hij zo graag lustte. Sindsdien zijn Burns en haggis onlosmakelijk met elkaar verbonden.

ten met het gezamenlijk zingen van het al genoemde, ‘For auld lang syne’. De traditie rond ‘Burns Supper’ wordt al meer dan twee eeuwen in stand gehouden. De eerste herdenking ter ere van de grote dichter vond plaats in 1801, vijf jaar na zijn overlijden. Aanvankelijk begon de traditie als een plaatselijk gebeuren, voor vrienden en familie.

Gaandeweg groeide het uit tot een feestelijke avond die jaarlijks overal in Schotland plaatsvindt. Overigens, gelijkaardige avonden werden ook steeds meer ingericht buiten Schotland.

Het gebruik kende doorheen de tijd zowat overal in de Engelstalige wereld navolging. In 1806 werd al de eerste ‘Burns Supper’ ingericht aan de Engelse universiteit van Oxford. In 1812 vierden soldaten dan weer hun eerste ‘Burns Night’ in India. Haggis bereikte Australië in 1823 en de eerste officiële ‘Burns Evening’ ging er door vanaf 1844.

Doedelzak en schaap

Vrijmetselaar en apostel

Ieder jaar vinden overal in Schotland traditiegetrouw ‘Burns Suppers’ en ‘Burns Nights’ plaats. Die avonden worden standaard ingericht in de week van 25 januari, de geboortedag van de grote dichter. Na een aperitief gaan de genodigden aan tafel.

Een dikke soep wordt genuttigd. Meestal aardappelsoep of soep met lam en wortelen. Vervolgens wordt de haggis geserveerd. Alle aanwezigen staan recht, terwijl doedelzakspelers de zaal in wandelen. Op de tonen van de doedelzakmuziek zet het gezelschap de tekst van ‘Address to Haggis’ luidkeels in. De tafelheer snijdt vervolgens de haggis open; voor Schotten het hoogtepunt van de avond.

Na het nuttigen van de hoofdschotel volgen heel wat glazen whisky en een reeks toespraken. De avond wordt afgeslo-

Er bestaan inmiddels overal in de wereld heuse ‘Burns Clubs’, die uitsluitend bestaan ter ere van de poëet. Later nam zowel de vrijmetselaarsloges als de ‘Saint Andrew’s Society’, vernoemd naar de apostel Andreas, het gebruik over. De Sint-Andreasgemeenschap is een Schotse liefdadigheidsinstelling die culturele gebruiken in ere wil houden.

Het is dan ook gebruikelijk – ook buiten de Saint Andrew Society – om de ‘Burns Night’ te koppelen aan een goed doel. Klassiek wordt een hele hoop geld opgehaald. Voor een avondje vertier (inclusief gift c.q. aalmoes) wordt thans heel wat geld neergeteld. Ook Brussel kende dit jaar een ‘Burns Supper’, afgelopen dinsdag ingericht door Ian Duncan, een Schotse politicus van de conservatieve Tory-party.

LvS

Duitse leugenjagers helpen Facebook Bart de Wever heeft zijn schoonmoeder vermoord en haar, met hulp van de Antwerpse politie, stiekem doen begraven op Schoonselhof. Nog eentje? Wouter Beke is pedofiel; de Vlaamse gazetten bezitten foto’s van zijn vriendjes maar besloten die niet te publiceren. Proberen wij een derde billenkletser? Kardinaal Jozef de Kesel is homo en papt aan met de opperrabbijn van België. U zag deze nepnieuwsberichten niet? In primeur heeft u ze hier, en hopelijk is u evenwichtig genoeg om meteen te begrijpen dat die stuk voor stuk quatsch zijn.

9

Het nabije buitenland

26 januari 2017

Bei uns in Deutschland

in de nieuwste communicatietechnieken. Het duo Facebook en Correctiv is écht nieuws, niet nep. David Schraven, hoofdredacteur van Correctiv, vertelt in de media: “Het is belangrijk dat onze samenleving tegen leugens beschermd wordt. Daarvoor moeten wij alle middelen inzetten.” Correctiv is een dwerg die strijdt tegen een horde van nepnieuwsbedenkers. David contra Goliath dus. Correctiv telt 25 medewerkers die misstanden in arbeidsverhoudingen, vluchtelingenkampen, klimaatveranderingen en politiek beschrijven. Vooringenomenheid kan je Correctiv tot vandaag niet aanwrijven. De 25 gardsiviks van de webstek hebben diverse achtergronden en er zitten zowel SPD’ers, conservatieven als aanhangers van Die Linke bij. Het probleem van de jagers is dat kromme leugens - zoals de drie nepberichten waarmee deze rubriek opent - makkelijk te detecteren zijn, maar moeilijker wordt het in gevallen dat bewust foute berichten een grond van waarheid hebben. Facebook heeft niet de bedoeling de valse berichten op zijn sociaal netwerk te verwijderen, wel krijgen zij een label als nepnieuws. Wordt een toelichting gegeven bij de veroordeling? Daar is Schraven nog niet uit.

David Schraven stichtte Correctiv in 2013; voordien was hij journalist van Duitse kranten, bijvoorbeeld bij de Süddeutsche Zeitung. De financiële basis van de nieuwssaneerders is krakkemikkig en steunt op vrijwillige bijdragen van 2.000 leden, opdrachtgevers en stichtingen. In de herfst contacteerde Correctiv het grote Facebook, ontstelt als het was over de karrenvracht prut die ronddreef in de nieuwe media.

De Amerikaanse presidentscampagne was volop aan de gang en Facebook stond onder druk omwille van de rommel die het in zijn kielzog meesleepte. Misleiding was troef in de strijd tussen Clinton en Trump, soms uit ideologische motieven, zoals

DUITSLAND

de prullen die Russische hackers lanceerden, soms om er een cent aan te verdienen.

Proefterrein Voor Facebook is Duitsland een proefterrein en gelijklopend met het akkoord met Correctiv maakte het drie maatregelen bekend om het netwerk te poetsen. Gebruikers moeten voortaan gemakkelijker nepnieuws kunnen melden aan Facebook.

Spammers wordt het onmogelijk gemaakt zich voor te doen alsof zij deel zijn van bestaande webstekken. En ten derde, de Amerikaanse webpionier sluit overeenkomsten met andere leugenjagers. Wie verdient euro’s aan wat? Correctiv en Facebook werken met gesloten beurzen, voorlopig toch. Schraven legt zich daar alsnog bij neer, maar vindt het, uiteraard, te gek dat zijn schoonmaakploegje met weinig donateurs het grote Facebook, dat zwemt in de poen, depanneert.

De startsom voor Correctiv, 3 miljoen euro, werd opgehoest door de Brost-Stiftung uit Essen. David Schraven wordt bijgestaan door een verwante ziel, Christian Humborg die voordien zakelijk leider was van Transparency International Deutschland, opgericht in 1993. Transparency International meet de doorzichtigheid en de corruptie van organisaties en landen.

In 2014 werd het team van Correctiv geloofd als nieuwkomer bij de prijs “Journalist des Jahres”. De omvangrijke webreportage “MH17 - Die Suche nach der Wahrheit”, over de achtergronden van het neerschieten van het Maleisische vliegtuig boven OostOekraïne in juli 2014, ontving de Grimme Online Award. De jury noemde het een voorbeeld voor de kwaliteit van het “Recherchebüro Correctiv.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

26 januari 2017

medialand Inauguratie Verleden week was een drukke periode voor de media. Dat is altijd het geval bij de inauguratie van een Amerikaanse president, maar deze keer vonden de media het nodig er een paar schepjes bovenop te gooien. En daarbij werd op een leugentje meer of minder, een beetje framing hier of een verdraaiing van de feiten daar niet gekeken.

Zo beklemtoonden de media dat er beduidend minder volk naar de inauguratie van Donald Trump was komen kijken dan naar die van Barack Obama. Best mogelijk, maar wij kunnen ons niet herinneren dat er acht jaar geleden zoveel gewelddadige tegendemonstraties waren, aangevoerd door kleine groepjes linkse en anarchistische extremisten. Het viel op hoe begripvol en sereen de pers over die acties berichtte. Om niet te zeggen goedkeurend, met foto’s die de indruk moesten wekken dat er veel meer demonstranten waren dan werkelijk het geval was.

Even leugenachtig waren de media over de optredens van artiesten bij die inauguratie. Onder meer Björn Soenens liet niet na erop te wijzen dat er geen grote artiesten present tekenden, maar hij “vergat” wel ook maar iets te zeggen over de doodsbedreigingen die onder meer Andrea Bocelli gekregen had. Soms is geen nieuws ook “fake news”…

In De Standaard mocht de miljardair Georges Soros zijn bezorgdheid over de politiek van Donald Trump uiten, maar stond nergens te lezen hoe hij in november de gewelddadige protesten tegen een perfect legitieme verkiezingsuitslag mee had helpen financieren. Voorwaar een toonbeeld van democratische ingesteldheid.

Film We vermoeden dat het lang wachten zal zijn op een stukje “emotionele journalistiek” over de pesterijen, de plagerijen, het geweld en de intimidatie die christelijke vluchtelingen in allerlei asielcentra ondervinden. Of heet zoiets dan plots “ranzig”, het codewoord voor ongewenste en ongemakkelijke waarheden?

VTM Nieuws: peilingen, leugens en excuses We zijn zo vrij te stellen dat ze verleden zaterdag bij VTM Nieuws een ferme steek lieten vallen bij de presentatie van één van de resultaten van hun laatste Ipsos-peiling. Deze keer onderzocht die peiling ook in welke mate de Vlamingen de politiek van Donald Trump steunen, en het grafiekje bij dat verslag was op z’n minst merkwaardig. Opgesplitst naar partijvoorkeur was de conclusie dat de kiezers van Groen, CD&V, sp.a en Open Vld de kersverse Amerikaanse president het minst kunnen pruimen, met een tegenstand gaande van 73 procent voor Open Vld tot 88 procent bij Groen. Bij Vlaams Belang zou echter een minderheid van 40 procent van de ondervraagden Trump steunen, net als 21 procent bij N-VA. Alleen: waarom werden voor Vlaams Belang en N-VA de minderheden getoond die Trump steunen, terwijl voor de andere partijen alleen de meerderheden werden getoond die Trump niet steunen? Frank Thevissen was er op Twitter snel bij om de grafiek – terecht – misleidend te noemen.

Het duurde echter niet lang voor hoofdredacteur Kris Hoflack zijn excuses aanbood, en op internet de volledige resultaten weergaf. Zoals het ook hoort. Uit het volledige resultaat blijkt immers dat 49 procent van de Vlaams Belang-kiezers, en 63 procent van de N-VA-kiezers, wantrouwig staat tegenover Trump. En dat toch nog elf procent van de CD&V-kiezers, acht procent van de sp.a-kiezers en zeven procent van de Open Vlden de Groen-kiezers Trump wél steunt.

Vlieg in de TMG-soep van Mediahuis

“Waar blijft de sniper?”

Maar het kan nog straffer. De Nederlandse journaliste Antoinette Scheulderman vroeg zich tijdens de inauguratie op Twitter af “waar de sniper bleef”. Had ze acht jaar geleden eens moeten proberen! Maar Scheulderman schrijft voor de linkse krant De Volkskrant, en staat dus boven elke verdenking van fascisme of andere antidemocratische neigingen. Geen mediastorm dus, ook niet in het land van Pim Fortuyn en Theo van Gogh.

Het viel op hoeveel plakkaten opriepen tot een aanslag op Donald Trump. Madonna riep zelfs op het Witte Huis te bombarderen. Waarop de media het een beetje flauwtjes vonden van de Secret Service om haar daarover eens aan de tand te voelen.

De mannen en vrouwen van de Secret Service worden nochtans betaald om bedreigingen ernstig te nemen, Madonna of niet.

Emotionele journalistiek Er doet een nieuwe modeterm de ronde in de wereld van de journalistiek. Journalistjes die het vervelend vinden degelijk opzoekwerk te doen en de feiten te brengen zoals ze zijn, en liever hun persoonlijk meninkje willen opdringen aan de kijker of lezer, die doen tegenwoordig niet meer aan “constructieve journalistiek”, wel “emotionele journalistiek”. Bijvoorbeeld Karine Claassen, blijkbaar een rijzende ster bij de VRT, die onlangs door de Verenigde Staten trok om een reportage te maken over het “Amerika van Trump”. In de eerste aflevering was ze al te zien met een traan op haar gezicht. Platte emo-tv, maar volgens de kwaliteitskranten moet het toch maar kunnen. Misschien vooral omdat ze het “juiste” verhaal brengt, als u begrijpt wat wij bedoelen.

Of Claassen leugenachtig is, dan wel niet bepaald van de slimsten, laten we in het midden, maar haar bewering dat ze het “Amerika van Trump” bezocht is natuurlijk manifest onwaar.

Tot verleden vrijdag was Barack Obama president van de Verenigde Staten, en dat was hij maar liefst acht jaar lang. Karine Claassen bezocht dus het Amerika van Obama, maar weet dat niet, of wil het niet weten. Wat gepresenteerd werd als een aanklacht tegen Donald Trump, was in feite vooral een documentaire over de mislukking van Barack Obama. Oeps.

Emotioneel of ranzig?

We wachten met enige scepsis de golf van emotionele journalistiek af die ons de komende maanden zal overspoelen.

We hebben zo’n vermoeden dat die emotionele journalistiek nogal eenzijdig zal zijn. Zo ging de VRT verleden week weer kort door de bocht door de economische gelukzoekers in de omgeving van Calais en Duinkerken kwansuis “vluchtelingen” (lees: slachtoffers) te noemen. De openbare omroep reageerde echter furieus (en met haar de rest van de politiek correcte pers) toen Theo Francken op Twitter het puntje op de i probeerde te zetten, door erop te wijzen dat je pas vluchteling kan zijn als je asiel hebt aangevraagd. Wat de meerderheid onder hen manifest weigert te doen, en ze weten waarom.

Het ziet ernaar uit dat de Mediahuis-overname van de Nederlandse mediagroep TMG rond de krant De Telegraaf niet van een leien dakje zal lopen. Vlieg in de soep is John de Mol (van onder meer Big Brother en The Voice). Eerst bleek hij al een aandeel van 18,4 procent in TMG te bezitten, en enkele dagen later was dat aandeel al gestegen tot 20,15 procent. Als klap op de vuurpijl lanceerde hij begin deze week een tegenbod, dat een stuk hoger ligt dan dat van Mediahuis. Die laatste zal dus ofwel zijn bod nog moeten verhogen, of desnoods moeten afzien van de overname. Hoe je het draait of keert: een lelijke streep door de rekening van Mediahuis.

En zeggen dat de week zo goed begonnen was voor Mediahuis. De Nederlandse toezichthouder Autoriteit Consument & Markt (ACM) had immers net groen licht gegeven voor de overname van Concentra Media Nederland, met daarin de Nederlands-Limburgse regionale dagbladen De Limburger en Limburgs Dagblad. Hierdoor wordt Mediahuis, reeds vóór de overname van TMG, de derde grootste krantenuitgever in Nederland.

Nigel Farage naar Fox News Twee weken geleden raakte bekend dat Nigel Farage, voormalig leider van UKIP, een radioshow gaat verzorgen bij de populaire Britse discussiezender LBC (Leading Britain’s Conversation). Nu is gebleken dat hij ook bij de Amerikaanse nieuwszender Fox News als commentator aan de slag zal mogen gaan.

Het is bekend dat Nigel Farage politiek dicht bij de Amerikaanse president Donald Trump staat, net als de televisiezender Fox News. Uit een recente studie van het peilingsbureau Pew blijkt trouwens dat Fox News voor veertig procent van de Trump-kiezers de voornaamste bron van nieuws over de verkiezingen was. Bij de Clinton-kiezers was het beeld gevarieerder: minder dan een vijfde gebruikte CNN als voornaamste nieuwsbron, terwijl een krant als The New York Times of de televisiezender MSNBC een aandeel van minder dan één op tien hadden. Vraag is of dit werkelijk wijst op meer variatie onder de Clinton-kiezers. Deze getallen staven net zo goed de bewering dat zowat alle media één pot nat zijn, behalve Fox News dat één van de weinige uitzonderingen is die de linkse ‘pensée unique’ durft te doorbreken.

De musical is nog niet dood

La La Land Om de tien jaar organiseert het prestigieuze Britse filmtijdschrift “Sight & Sound” een vraag aan de internationale filmkritiek om de tien beste films aller tijden aan te duiden.

De gedoodverfde winnaar was telkens “Citizen Kane” van Orson Welles. Tot de laatste keer in 2012, toen Hitchcocks “Vertigo” tot nummer één werd verkozen. Opvallend, in al die jaren haalde slechts één keer een musical de top tien: “Singin’ in the Rain”. Wat mij betreft een absoluut meesterwerk, waarin al het goede dat je kan bedenken over het musicalgenre tezamen komt. Maar ja, ik ben dan ook een onvoorwaardelijke musicalfan.

Artificieel Ik weet dat velen zich ergeren als personages op het witte doek plots beginnen te zingen en te dansen. Dat klinkt vreemd als je vandaag de dag rondom je kijkt en de talloze affiches ziet voor toneelmusicals. Daar moet dus wel degelijk een publiek voor zijn. Wat men klaarblijkelijk aanvaardt in het artificiële decor van een theater, wordt genadeloos neergebliksemd in een meer als realistisch ervaren film.

In het echte leven zingen en dansen mensen immers niet, althans niet zoals ze dat in de bioscoop doen.

Toegegeven, een musical is niet realistisch, maar heeft wel de realiteit als basis. In een goede musical wordt er gezongen en gedanst wanneer woorden tekortschieten of emoties of vreugde alleen maar kunnen uitgedrukt worden op die manier. In “Singin’ in the Rain” zit een scène waarin je dat letterlijk kan nemen als Don Lockwood (Gene Kelly) zijn liefde wil verklaren aan Cathy (Debbie Reynolds), niet de juiste woorden vindt en dat dan maar doet in een lege filmstudio met een lied en een dans, aangepaste belichting en een windmachine. Artificiëler kan haast niet, maar het werkt. Tussen haakjes: het lied “Singin’ in the Rain” in diezelfde film is en blijft nog altijd één van de hoogtepunten van de Amerikaanse filmgeschiedenis.

Geloof het of niet, er werden al musicals gemaakt in de stillefilmperiode, maar met de komst van de klank behoorde de muzikale film tot een vaste waarde in de Hollywoodproductie. In de eerste “officiële” geluidsfilm, “The Jazz Singer”, werden al liedjes gezongen. De jaren vijftig van vorige eeuw gelden nog altijd als de gouden periode van de filmmusical. Dat duurde tot in de jaren zestig; toen was het afgelopen. Te duur om te maken, een jong bioscooppubliek dat er geen interesse voor had en een ouder publiek dat het niet de moeite vond te gaan kijken naar een filmversie van wat ze op Broadway al hadden gezien. Sporadisch werden wel succesvolle filmmusicals gemaakt – recent nog “Mama Mia!” – maar in feite was het genre, net als de western, op sterven na dood.

Wilde je nog wat muzikale nummers horen en zien, dan moest je naar een animatiefilm van Disney, waarin muziek, liedjes en dansnummers altijd al een belangrijke rol speelden.

La La Land En ja, dan komt er plots een film als “La La Land”, die je opnieuw doet geloven dat er toch nog een toekomst is voor de muzikale film. Te meer omdat de film van regisseur Damien Chazelle teruggrijpt naar de klassieke Hollywoodmusical.

Het begin is adembenemend mooi. Een doodgewone dag in zonovergoten Los Angeles met chauffeurs die in de file staan om de stad in te trekken, uiteraard foeterend. Tot iemand uitstapt en begint te zingen en te dansen, gevolgd door nog iemand en dan nog iemand, tot de autostrade volstaat met zingende en dansende mensen. Ja, het kan dus nog: de dagelijkse realiteit omtoveren in een magisch speelterrein waarin frustraties, verlangens worden omgezet in positieve energie. Tenslotte is dat de essentie van een musical. Dat klinkt misschien melig en de huidige wereld geeft niet veel aanleiding tot veel positief denken, maar als in de bioscoop alles juist zit en de rillingen langs je rug lopen, dan besef je dat er uiteindelijk niet zoveel nodig is om (min of meer) gelukkig te zijn.

Wat je verder te zien krijgt, is een “love story”. Aspirantactrice Mia (Emma Stone) doet audities en in afwachting van een grote doorbraakrol werkt ze als serveerster. Pianist Sebastian (Ryan Gosling) verdient de kost met achtergrondmuziek te leveren in bars en restaurants, maar droomt van een componistencarrière. Het is duizenden hoopvolle jonge mensen in Hollywood op het lijf geschreven. Dat ze eindigen als een koppel staat in de sterren geschreven, maar pas nadat de nodige obstakels overwonnen worden – soms vastgelegd in spontane zang en dansnummers – en Chazelle Los Angeles in prachtig uitgelichte beelden omtovert tot een stad waar je de rest van je dagen zou willen doorbrengen.

Droomcinema? Ongetwijfeld, maar altijd met een verwijzing naar de dagelijkse werkelijkheid. En Gosling mag dan geen Fred Astaire zijn en Stone al evenmin een Ginger Rogers, ze brengen een authenticiteit in hun personages die emotioneel herkenbaar is. Gaan zien dus, om de batterijen op te laden voor de confrontatie met de keiharde wereld waarin we leven.

K.T.

Actueel

26 januari 2017

11

Eurostadion belandt op bord Vlaamse regering Vroeger dan verwacht belandt het dossier van het Eurostadion op het bord van de Vlaamse regering. Iedereen had verwacht dat dit pas zou gebeuren in een beroepsprocedure, nadat de deputatie van Vlaams-Brabant een beslissing heeft genomen over de milieuvergunning. De Vlaamse regering zou dan pas een definitief standpunt moeten innemen over de megalomane plannen van Ghelamco op Parking C in Grimbergen.

Nu is gebleken dat de Vlaamse regering heel binnenkort verplicht advies moet geven aan het Grimbergse gemeentebestuur inzake de bouwvergunning. Indien dit advies negatief is, moet de gemeente Grimbergen zich daarbij neerleggen en komt er bijgevolg geen stadion.

Schauvliege is pro Normaal is zoiets het werk van een ambtenaar van Stedenbouw in Leuven, maar gezien het om een zodanig groots project gaat als het Eurostadion, kan de Vlaamse regering moeilijk anders dan het dossier naar zich toetrekken. Men zou dan verwachten dat Joke Schauvliege als minister van Ruimtelijke Ordening de knoop zou doorhakken, maar zij is voorstander van het stadion en dat is niet langer naar de zin van de N-VA. De partij van minister-president Bourgeois zag in de vorige bestuursperiode geen graten in de komst van het Eurostadion en steunde vanuit de regering-Peeters zelfs enkele beslissingen om het bouwdos-

Rutte tegen hufterigheid Premier Mark Rutte (VVD) zet zich in een open brief in onder meer het Algemeen Dagblad fel af tegen de ‘hufterigheid’ en het klagen en zagen in zijn land. “Als het jou hier niet bevalt, ga het land uit, ga weg!” Rutte ergert zich onder meer aan een allochtone sollicitant die werd afgekeurd als buschauffeur omdat hij vrouwen geen hand wil geven. Het College van de Rechten van de Mens gaf die man onlangs gelijk. Een bizarre uitspraak, vond Rutte. Dat nieuwkomers hun cultuur willen opleggen aan Nederlanders vindt hij niet kunnen. “Als je in een land woont waar je je zo kapot ergert aan hoe we hier met elkaar omgaan, ga weg! Dat is toch een keuze die je hebt? Je hoeft hier niet te zijn!”

Met verkiezingen in aantocht, en Wilders in de nek ademend, profileert de VVD zich kordater.

Migranten in de kou Het zijn schrijnende beelden, die van migranten in bevroren opvangkampen in Griekenland.

Naar schatting zitten daar zo’n 62.000 asielzoekers vast. Maar is daar een reden voor? Onder meer de partij ChristenUnie vroeg duizenden asielzoekers naar Nederland te halen, want “de asielcentra staan leeg”. Staatssecretaris Klaas Dijkhoff (VVD, Asiel) is niet van plan asielzoekers uit Griekenland over te laten komen. Is Nederland hardvochtig? Of rationeel? Samen met andere EU-lidstaten is al zo’n 200 miljoen euro naar Griekenland gestuurd, “en de Grieken moeten zelf voor fatsoenlijke opvang zorgen”, repliceert Dijkhoffs kabinet. Met zo’n bedrag zou een land toch het nodige moeten kunnen doen om in koude dagen voor zijn asielzoekers te zorgen. De Grieken slagen daar niet in, “soms om praktische en soms om politieke redenen”, aldus Dijkhoff. “Het zit hem in de implementatie en niet in een gebrek aan steun of hulp.” Ondertussen is het weer opnieuw beter in Griekenland.

Duits verval Het gaat nog steeds niet goed met de Länder die vroeger de DDR uitmaakten. Er zijn enkele grotere steden die heropleven, maar daartussen blijft het kommer en kwel: de welvaart heeft er nog lang niet het niveau van voormalig West-Duitsland bereikt, de werkloosheid blijft er hoog en jonge mensen blijven wegtrekken. Een minder belicht aspect van die aanhoudende neerwaartse spiraal is de teloorgang van het onroerend erfgoed. Die Zeit besteedde er onlangs aandacht aan en de beschrijving van het enorme verval stemt echt niet vrolijk.

Duizenden monumenten zijn sinds de Wende in 1989 afgebroken. Niet dat de Oost-Duitsers niet van hun patrimonium houden, verre van.

Maar er is eenvoudig geen geld om alles in stand te houden, beschermd of niet. Vele paleizen, kastelen, vakwerkhuizen, kerken en dergelijke werden tijdens de DDR-periode schromelijk verwaarloosd of op een oneigenlijke manier te nutte gemaakt (als stal, magazijn, woonkazerne...). Na de val van de Muur zocht men ver-

sier voor te bereiden, maar Brussels Parlementslid Johan van den Driessche en Vlaams Parlementslid Axel Ronse hebben de partij tot betere inzichten gebracht.

Blijkbaar is de partij nu bereid het advies van de Vlaamse regering in negatieve zin te doen kantelen, althans volgens een verklaring van Axel Ronse in De Tijd van dinsdag. Maar daar zal wel een krachttoer voor nodig zijn: binnen de Vlaamse regering heeft de N-VA vier leden, CD&V drie en Open Vld twee. Laatstgenoemde partijen zijn voorstanders van het stadion, en minister Gatz heeft een rechtstreekse lijn met Guy Vanhengel, die van in het begin de trekker is van dit dossier en tegelijk de grote Manitoe blijft achter de schermen.

Vraag is hoe hard de N-VA dit zal spelen én of zij erin zal slagen minstens één Vlaamse minister van CD&V of Open Vld aan haar kant te krijgen. Schauvliege heeft alvast via de media laten horen dat ze niet is opgezet met

de verklaringen van Axel Ronse in De Tijd. Dit debat binnen de Vlaamse meerderheid zal de komende weken met argusogen gevolgd worden.

Anderlecht houdt lippen op elkaar Intussen blijkt uit allerlei indiscreties dat RSC Anderlecht hoe langer hoe meer afstand neemt van het stadiondossier. De club heeft zich in een beginselakkoord in het verleden ertoe verbonden om het project niet tegen te werken en houdt de lippen stijf op elkaar.

Er sijpelde wel naar buiten dat Ghelamco en Anderlecht enkel nog met mekaar praten via hun advocaten. Anderlecht heeft begrepen dat het Eurostadion als thuisbasis financieel erg problematisch wordt: de club moet jaarlijks meer dan 9,5 miljoen euro ophoesten aan huurgelden en zal na dertig jaar nog altijd niet voor een gedeelte eigenaar zijn van het gebouw. Het zou beter zijn dat Anderlecht open kaart speelt. Wanneer de Brusselse club afhaakt, mogen Ghelamco, Vanhengel en de stad Brussel hun wilde dromen voorgoed opbergen.

De KBVB heeft intussen wel het lef kleur te bekennen in dit dossier. Waar het vorige

bestuur nog voorstander was van het Eurostadion, wordt vandaag gekozen voor een heel andere optie: ondervoorzitter Bart Verhaeghe bracht vorige week naar buiten dat de voetbalbond kiest voor een beurtrol tussen de stadions van de grote clubs, zodat de Duivels afwisselend in Brugge, Gent en Luik zouden spelen.

Een standpunt waarmee blijkbaar zowat alle eersteklassers kunnen leven. Dat is alvast een hele stap vooruit.

Groen en de buurtweg Als toemaatje melden we dat de Grimbergse gemeenteraad donderdag moet beslissen over het lot van de buurtweg. Anders dan voorheen lijkt Groen niet langer geneigd de meerderheid te steunen. De partij lijkt eindelijk oren te hebben naar de verzuchtingen van de buurtbewoners en de gemeente Wemmel, die samen 68 bezwaarschriften indienden. Wanneer de drie groene raadsleden donderdag meestemmen met de oppositie, blijft de oude buurtweg als een levensgroot obstakel in de weg liggen van het stadion. Zolang de buurtweg bestaat, kan er geen bouwvergunning worden afgeleverd.

Intussen tikt de tijd ongenadig voort en komt het Europees Kampioenschap van 2020 vervaarlijk dichtbij.

BL

De kiezer versnippert het politieke landschap Het was geen nieuws voor de VRT. De peiling van VTM en Het Laatste Nieuws werd in De Ochtend zelfs niet vermeld. Toch was de informatie op zijn minst een vermelding waard.

Eerst een woordje over zin en onzin van peilingen. De onderzoeken gebeuren op een ernstige manier, al blijven onderzoeksbureaus vechten met het probleem van de correcties (herwegingen) die ze toepassen op de samenstelling van hun respondentengroep. Maar bij de verkiezingen van de jongste tien jaar zaten ze zelden fout.

Twijfel mag er wel zijn over de soms hilarische “interpretaties” van de cijfers. Vaak gaan politici en commentatoren op zoek naar het gunstigste vergelijkingspunt: het verre verleden, de verkiezingsuitslag, of een ‘andere’ peiling. Dat alles neemt niet weg dat sommige besluiten best mogelijk zijn. We sommen de onze op: De N-VA zit met 27,4 procent vijf procent onder de verkiezingsuitslag van 2014, maar dat is geen nieuws. Dat de kloof met de rest nog zeer groot blijft, is voor De Wever en co een geruststelling. De traditionele partijen kreunen. Alle drie zitten ze onder 15 procent. Maar dat was vorig jaar in mei ook al zo.

Voor CD&V (14,9) gaat het op één na om de zwakste peiling sinds de verkiezingen (18,6).

Na veel Vlaamsgezinden heeft nu ook het groene apparaat (Beweging.net) de stal verlaten.

De liberalen van Open Vld (12,9) staan al een hele tijd een eind onder die 15 procent geparkeerd. Dat Theo Francken populairder wordt dan Maggie de Block moet daar voor enige vertwijfeling zorgen.

De socialisten werden sinds de verkiezingen van 2014 (14 procent) nog nooit lager gepeild dan de 13,2 procent van de peiling van deze week. Met dank aan de kameraden van Groen en PVDA. Groen (12,2 procent) en Vlaams Belang (10,3 procent) mogen erop hopen 10 procent geefs naar (westerse) investeerders om het erfgoed te restaureren en een nieuwe functie te geven die recht deed aan de historische waarde ervan. Maar ook hier profiteerden vooral steden als Potsdam en Dresden.

Op vele andere plaatsen liep het mis. Overheden zagen zich gedwongen omwille van de veiligheid gebouwen te slopen, en sommige stortten gewoon in. Eigenlijk is het wraakroepend dat een rijk land als de Bondsrepubliek niet in staat is zijn monumenten voor verwaarlozing en sloop te behoeden. Daarbij moet niet enkel naar de overheid gekeken worden. Hoeveel slapend kapitaal van grote bedrijven en multimiljardairs staat er niet op bankrekeningen? Maar die kopen liever een voetbalploeg dan een vervallen slot. En zo verdwijnt elk jaar weer een beetje meer van het Duitse (en Europese) erfgoed. Ergens is de wil verloren gegaan het te bewaren...

of meer te zullen halen bij volgende verkiezingen, maar ze zijn nog niet thuis.

Groen zit al tien peilingen lang boven 10 procent. Dat geeft perspectief op een kleine winst (8,6 procent in 2014), maar wat koopt Groen daarmee? De twee linkse partijen bekoren samen maar een kwart van de Vlamingen. Misschien moeten de media dat ook maar eens onderzoeken, want dat is geen “alternative fact”…

Bij Vlaams Belang hangt veel af van de framing. De waarheid kan meerdere gezichten hebben. In vergelijking met de catastrofale uitslag van 2014 (5,8 procent) is deze jongste peiling (10,3 procent) voor de partij een halfvol glas. Voor de VTM-duiders, die vergelijken met hun eigen peiling in september, is het glas halfleeg. Ieder zijn waarheid. Plafonneert de partij? Ze staat electoraal gezien weer “bij de mensen”. Maar dat weten we al een tijdje. Zoals we ook weten waar de rem zit op verdere groei.

Coalities Jan Segers van Het Laatste Nieuws twijfelde eraan, maar wij kunnen het bevestigen: de gezamenlijke score van de drie traditionele partijen (41 procent) lag nooit lager. En ze lag bij de verkiezingen van 2014 al bijzonder laag (48,1).

We keken even naar andere (on)mogelijke regeringsformules. De (meer) liberale as N-VA-Open Vld kwam in 2014 aan zet nadat ze samen 47,9 procent van de stemmen hadden behaald. Vandaag bekoort ze nog zo’n 40 procent van de kiezers. Significant verlies. Aangevuld met CD&V stond de Zweedse formule in 2014 voor 66,5 procent, vandaag nog voor 55 procent. In zetels uitgedrukt werd de meerderheid van 85 op 150 zetels in 2014 nu een minderheid van 72 op 150 zetels. Volstaat dat om in 2019 door te gaan? De weg is nog lang. En

Ondertussen in Wallonië...

de weerstand in Wallonië is groot.

Alternatieven zonder de N-VA zijn er nauwelijks. Een klassieke tripartite (CD&V, sp.a en Open Vld) sterft op 41 procent, paarsgroen op 38,3 procent. Zelfs “verrijkt” met CD&V (53,2 procent) - vier partijen dus - maakt paarsgroen geen kans, rekening houdende met de winnaarsbonus van N-VA (de grootste partij krijgt verhoudingsgewijs meer zetels).

Toch kijkt de N-VA maar beter uit de doppen.

Als er in Wallonië iets fout gaat met de MR (de kans is klein, eerder zal de PS zich in de vernieling rijden) kan het federale verhaal van de partij problematisch worden.

Burenbezoek Vooraleer David van Reybroeck en andere fantasten weer de verkiezingen willen afschaffen, toch dit: regeren met een krappe meerderheid, het gebeurt nog. En in sommige democratieën overleven ook minderheidsregeringen.

Maar in de Belgische context zal Sire in dat geval om meer dan 1.000 dagen moeten worden gevraagd.

Ach ja, voor we het vergeten, nog twee dingen. Vlaamsgezinden hoopten lang op een bundeling van de V-partijen. Sciencefiction vandaag. De partijen halen in de 13 jongste peilingen telkens zo’n 40 procent van de stemmen. Een status quo die wijst op politiek ‘burenbezoek’.

En de PVDA dan? Ja, die haalt, bestraald door het zonlicht van de media voor het eerst de kiesdrempel, met 5,4 procent. “Donkerrood wint in de grote peiling”, kopte VTM nogal ridicuul boven dit wereldnieuws. Wie daar het meest mee verveeld zit, zijn socialisten en groenen natuurlijk. De communisten worden de nachtmerrie van Di Rupo en Magnette.

Straks ook een beetje van Calvo en Crombez.

Op naar de vrolijke frontvorming, kameraden!

Anja Pieters

12

Cultuur

26 januari 2017

Gershwin in Vlaanderen Hij is één van de voornaamste personificaties van de ‘American dream’, de componist George Gershwin, zoon van arme Joodse migranten. Hij bracht het populaire lied uit de Nieuwe Wereld tot ongekende hoogten door een brug te slaan naar contemporaine klassieken uit de Oude Wereld. Het Brugse projectorkest Anima Eterna rond Jos van Immerseel vond in Gershwins unieke nalatenschap een uitdagend onderzoeksobject. Hun lange en toegewijde studie rond Gershwin mondde uit in een veelbelovend concert dat in maart zal worden opgevoerd.

Gershwin, geboren te Brooklyn in 1898, zag zichzelf niet als de allergrootste. Het etiket van “greatest songwriter that has ever lived” reserveerde hij met stelligheid voor de tien jaar oudere Irving Berlin (1888-1989). Beide toonzetters zouden goede vrienden worden. Ze deelden immers een bewogen verleden. Het was de Jodenvervolging in het laatnegentiendeeeuwse Rusland en Oekraïne dat hun ouders deed beslissen naar Amerika te trekken. Vader Gershowitz was ambachtsman en werkte zich de pleuris om zijn begaafde kinderen een toekomst te kunnen bieden buiten de bedrukkende woonkazernes van New York. Tot daar het klassieke verhaal van de berooide joodse gelukzoekers in The Big Apple.

Wie gaf de opdracht voor het Lam Gods?

In het nummer van 12 januari werd hier de tentoonstelling ‘Restauratie/revelatie’ (over de buitenpanelen van het ‘Lam Gods’) in het Gentse Caermersklooster besproken.

In dat artikel is sprake van Joos Vijd als opdrachtgever van het schitterende veelluik.

Lezer Emiel van Mol reageert: “Niets is minder waar, ongeacht wat men in Gent vertelt.”

Broadway Hun jeugdjaren brachten George en zijn broer Ira voornamelijk door in de joodse theaters in hun buurt. Het Yiddish Theater District deed de jongens dagdromen van de fonkelende wereld die Broadway heet. Vader haalde een stukje cultuur in huis in de vorm van een piano.

Gershwin bleek al vlug onverslaanbaar aan het beduimelde instrument, in zulke mate zelfs dat van studeren niets meer in huis kwam. Hij koos daarentegen zijn eigen mentors, onder wie Berlin, en dook op zijn vijftiende onder in de muziekscene, om al vlug weer van zich te laten horen als componist van alom gesmaakte jazznummers. Met “Swanee” deed hij in 1919 van oost tot west alle jackpotten rinkelen. De Broadway-scene rolde nu overal zijn rode lopers voor het aanstormende talent uit. De ene musicalproductie volgde op de andere. Ook zijn broer Ira werd bij het componeren betrokken. De doorbraak in de music halls legde de basis voor Gershwins latere loopbaan in de filmmuziek in Hollywood. De componist zou in dat zonnige oord op 39-jarige overlijden aan de gevolgen van kanker.

Klassiek Voor George Gershwin was componeren meer dan een middel om dollars op te strijken.

Te midden van een door hebzucht en snel gewin aangejaagde heksenketel ontwikkelde hij een innige band met de rijke traditie der klassieke muziek. Sjostakovitsj, Stravinsky, Schönberg en bovenal de Franse componisten uit het begin van de 20ste eeuw nam Gershwin zich tot inspiratiebron. De eerste emanatie van de zijsprong was “Rhapsody in Blue” uit 1924. Dat werk werd Gershwins grootste klassieke succes. Volgens de Franse componist Maurice Ravel (1875-1937), voor wie Gershwin de grootste achting had, was dit meer dan terecht. Het voorstel van de jonge Amerikaan om bij de Franse oude rot in de leer te gaan, stuitte echter op afwijzing. “U bent beter een goede Gershwin, dan een slechte halve Ravel”, luidde de motivatie. Ook andere Europese componisten zagen af van samenwerking. Die afstandelijkheid moet men eerder zien als een bevestiging van Gershwins unieke betekenis. De allergrootsten beseften dat zowel het klassieke als het populaire repertoire van Gershwin gaaf moest blijven. Ondertussen was het populaire genre in de Nieuwe Wereld door Gershwins kruisbestuiving met de Oude Wereld misschien wel op een geheel ander en verhevener spoor geraakt.

Anima Eterna zal dit jaar driemaal het gershwiniaanse kruispunt tussen jazz en klassiek oversteken: op 2 maart in de Antwerpse Singel, en op 3 en 4 maart in het concertgebouw van Brugge. Zij brengen de jazzband- en pianoversie van “Rapsody in Blue”, alsook “An American in Paris” (1928) en stukken uit de opera “Porgy and Bess” (1935).

Tom Meer info is te vinden op www.animaeterna.be.

Verhalen rond Rembert Dodoens “Boeiende vertellingen uit de coulissen van het Mechelse erfgoed.” Dat is in een notendop wat de webstek van het congres- en erfgoedcentrum Lamot ons vertelt over zijn evenement “Soiree Lamot”. De inrichters verzamelen de komende maanden enkele ingewijde vertellers rond de humanist Rembert Dodoens (1517-1585). Die historische figuur blijkt een vat Mechels verleden te zijn waaruit meteen voor meerdere avonden verhaalstof kan getapt worden.

Het leven en werk van de zestiende-eeuwse arts-botanicus moet telkens twee donderdagavonden in februari en maart een publiek boeien. Ik hoor u hardop denken: een lezing, dat is toch zo’n hoogdravend academische en vooral dorstige aangelegenheid, waarbij men al vlug naar lafenis en frisse lucht snakt, dan wel naar de volgende wetenswaardigheid die de doorgaans overenthousiaste spreker wil meegeven. Bij Lamot - een voormalige brouwerij - hebben ze alleszins een “grand café” waar men de doorstane ontberingen achter zich kan laten. Ons slecht karakter fluistert ons in of men de vijfhonderdste verjaardag van een persoonlijkheid als Dodoens geen tastbaardere invulling had kunnen geven, zoals bijvoorbeeld een tentoonstelling.

Uit de oase Niettemin moet men een thema aan de verbeelding durven overleveren. De kracht van een initiatief als “Soiree Lamot” ligt net daarin dat de deskundige op een directe wijze het erfgoed voor u ontsluit, door aan te pikken bij de traditie die de beschavingen deed overleven, de mondelinge overlevering. Anders dan bij alle andere weergaven laat de vertelling de eigen fantasie intact, waardoor de boodschap meestal nog steviger in het geheugen wordt geprent. Kortom, vertellingen blijven beter bij, tenminste als het onderwerp boeiend is en de verteller weet te boeien.

Wat maakt een figuur als Rembert Dodoens nu zo boeiend? Vandaag wordt nog slechts door een handvol vrijwilligers in de Mechelse binnenstad een heiligdommetje voor de beëdigde stadsmedicijn van weleer in ere gehouden. De

Dodoenstuin, oftewel “den Botanique”, met centraal het witte standbeeld van de man die bijna alle uitgestalde plantensoorten in zijn magnum opus had beschreven, ademt nog de sereniteit van de ontluikende renaissancistische wetenschap. De lezingenreeks ambieert de historie achter deze groene oase te ontsluiten.

Vier etappes In 1541 promoveerde de jonge Dodoens – onder confraters ook Dodonaeus genaamd – tot stadsarts van de belangrijke stad die Mechelen toen was. Hij stapte daarmee in de sporen van zijn vader, Denys Jonckema, een vooraanstaande inwijkeling uit het verre Friesland, die na zijn studie aan de Leuvense universiteit dat ambt van 1516 tot 1531 waarnam.

Mechelen vormde toen als zetel van het hooggerechtshof en de landvoogd(es), samen met Brussel en Antwerpen, het episch centrum van

Van Mol “Het schilderij werd ooit besteld door de graaf van Henegouwen die op dat ogenblik bezig was met het oprichten van een nieuwe orde (zoals de orde van de Tempeliers) maar door zijn onverwacht overlijden kwam het bij zijn dochter (Jacoba van Beieren) terecht, die het voor een habbekrats verkocht aan Joos Vijd. Hij wou als voorwaarde wel dat hij en zijn vrouw zouden afgebeeld worden.”

Over de ontstaansgeschiedenis van het ‘Lam Gods’ is heel weinig bekend. Trouwens, over het leven van Jan van Eyck weten we nagenoeg niets. Documenten om de opdrachtgever van het ‘Lam Gods’ te identificeren zijn er evenmin.

Dat het ‘Lam Gods’ werd besteld door Willem VI van Beieren, graaf van Holland, Zeeland en Henegouwen, is één van de theorieën.

Die is onder andere te lezen in het boek van Jo Bogaert uit 2010. Bogaert, die filosofie studeerde, was actief in de technobeat en schrijft nu boeken over allerlei onderwerpen. Zo ook over het ‘Lam Gods’. Bogaert staaft zijn stelling met verwijzingen naar Willems ridderorde van Sint-Antonius-in-Barbefosse, het Westers Schisma, de Honderdjarige Oorlog, de christelijke esoterie, de Moderne Devotie, de alchede Bourgondisch-Habsburgse macht in de Lage Landen. Denys fungeerde zelfs als de persoonlijke geneesheer van Margaretha van Oostenrijk. Zoon Rembert, die zijn familienaam had veranderd (vervlaamst?) gebaseerd op vaders koosnaam Dodo, zou de functie uitoefenen tot 1574.

De eerste lezing vindt plaats op 9 februari.

Het is een schildering van Dodoens’ tijd. De humanist leefde in een periode van ommekeer in de geesten, de wetenschappen en de maatschappelijke en bestuurlijke structuren. Kijk naar de data en u weet genoeg. In 1517, zijn geboortejaar, introduceerde Maarten Luther zijn 95 stellingen, een mijlpaal in de opkomst van het protestantisme. In 1585, zijn sterfjaar, viel Antwerpen in de handen van de Spanjaard, een noodlottige gebeurtenis die de politiek en religieus verdeelde Nederlanden verder zou uiteendrijven. Christoffel Plantyn publiceerde in 1554 Dodoens’ baanbrekende “Cruydenboeck”, onderwerp van de lezing van 9 maart.

Voorts worden in de lezingen van 23 februari en 23 maart respectievelijk de zestiendeeeuwse geneeskunde en het ambt van stadsgeneesheer toegelicht. Daarmee hebben we alle etappes overlopen. Het valt enkel af te wachten hoe de vertellers al die verhaallijnen tot één geheel zullen weten te verstrengelen.

Voor meer info bel 015/29 40 30 of webzeil naar https://muse.mechelen.be. Lamot vindt u in de Van Beethovenstraat 8-10 te Mechelen.

Tom

mie, de kruistochten, de politieke aspiraties van Willem VI… De kunsthistorici kijken met andere ogen naar het ‘Lam Gods’. Zij blijven bij de stelling dat Joos Vijd de opdrachtgever was. Dat “wat men in Gent vertelt”, is wat kunsthistorici, bij gebrek aan andere bronnen, in het werk zelf moeten lezen. Vijd was kerkmeester van de Gentse Sint-Janskerk (nu de Sint-Baafskathedraal) en als gefortuneerd patriciër bekostigde hij de bouw van een eigen kapel. Er is weinig of geen twijfel dat het altaarstuk voor de Vijdkapel bedoeld is. De schaduwpartijen en de lichtschitteringen op de edelstenen weerspiegelen de lichtinval van de kapel. In de blauwe edelsteen op de broche van de zingende engel (zie afbeelding) is zelfs het gehele raam weerspiegeld te zien.

Ook het befaamde kwatrijn dat op het altaarstuk is aangebracht, verwijst, naast de schilders Hubert en Jan van Eyck, naar Joos Vijd als drijvende kracht achter de voltooiing van het ‘Lam Gods’. De recent beëindigde restauratie van de buitenpanelen heeft aangetoond dat dit kwatrijn, waarover destijds zoveel polemiek is gevoerd, origineel is.

“Een schilderij waaraan zoveel jaren gewerkt is en dat vol symbolen steekt was zeker niet bestemd voor een koopman”, beweert lezer Emiel van Mol. Maar Joos Vijd was niet zomaar een koopman. Vanaf 1396 was hij diverse keren schepen van Gent en hij werd nadien zelfs voorschepen (burgemeester). Vijd was een vertrouwensman van Filips de Goede. Hij was de dooppeter van diens tweede zoon. Het ‘Lam Gods’ werd op de dag van dat doopsel, 6 mei 1432, ingewijd.

Momenteel kan men in het Museum voor Schone Kunsten in Gent de restauratie van de binnenste luiken volgen. Hopelijk zullen de restaurateurs erin slagen ook op die panelen de originele Van Eyck te ontdekken. Misschien zullen dan, samen met de dikke vernislagen en de vele overschilderingen, nog meer vragen over het meesterwerk beantwoord worden.

Intussen zijn vele beelden, ook de nieuwste opnames en vergelijkingen voor en na restauratie, te bekijken in de beeldbank van LukasArt in Flanders. Zoom in en ga zelf op zoek naar de edelstenen met de weerspiegelingen van de glasramen van de Vijd-kapel. Bezoek ook de webstek closertovaneyck.kikirpa.be, van het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium, dat de restauratie van het ‘Lam Gods’ uitvoert.

MMMV

De Vlaamse vakman

Actueel

26 januari 2017

Brood en spelen We leven onder een regime van brood en spelen. Daarmee bedoel ik niet dat er ergens in de wereld een samenzwerende groep bestaat die als taak heeft ervoor te zorgen dat hele bevolkingen dom worden gehouden met triviaal amusement om hen beter te kunnen uitbuiten; het is eerder zo dat, op een nooit eerder geziene wijze in de menselijke geschiedenis, dat amusement de belangrijkste, meest serieuze zaak van het leven is geworden. Ik ben lang niet de eerste om deze vaststelling te doen.

Als er ooit bevestigend bewijs voor nodig was, dan heeft het nieuws over Kerstmis zoals gebracht door The Guardian daarvoor gezorgd. Deze linkse krant is de meest serieuze – de meest doodserieuze – krant van Groot-Brittannië. Haar lezers kunnen ’s nachts amper slapen omdat ze zo bezorgd zijn over de CO²-uitstoot of het lot van de vluchtelingen in Birma. Rond Kerstmis stierven echter kort na elkaar twee popmuzikanten, allebei op niet echt hoge leeftijd. De eerste was Rick Parfitt en de tweede George Michael. Het nieuws over hun overlijden duwde zowat al het andere nieuws van de voorpagina. Op die twee opeenvolgende dagen informeerde de webstek van The Guardian ons dat vijf van de tien meest gelezen berichten over de overleden rockers gingen.

Zelfs Libération Het behoort tot het levende geheugen minstens tot het mijne - dat een laten we zeggen serieuze krant als The Guardian zo goed als geen aandacht besteed zou hebben aan de dood van rockmuzikanten. Eventuele interesse voor hen zou sociologisch van aard geweest zijn, eerder dan hagiografisch, zoals het nu is. In toenemende mate zijn The Guardian (en gelijkaardige kranten) Hello! magazines aan het worden voor mensen met een universitaire opleiding die zichzelf als intellectuelen beschouwen.

Het fenomeen is niet exclusief Brits. De dag na het overlijden van George Michael publiceerde Libération - de Franse krant die wordt gelezen, of waar minstens naar verwezen wordt, door linkse intellectuelen die voordeel halen uit het bedrijfsleven - een editoriaal dat als volgt begon: “Groot gevecht maandag in de Libé. Is het nodig om meerdere bladzijden te wijden aan de dood van George Michael, en zo de idee geloofwaardigheid te geven dat de iconische zanger uit de jaren tachtig en negentig even belangrijk was als David Bowie, Prince of Leonard Cohen, andere iconen van de krant die in 2016 overleden?”

Het antwoord op dit uiterst boeiende en moeilijke dilemma was ‘Ja’: en Libération ging verder en besteedde vier bladzijden aan de overleden zanger, of vijf als je de voorpagina meetelt met een grote foto van hem op het podium.

Daarmee werd hem hetzelfde buitengewone belang toegekend als David Bowie, Prince en Leonard Cohen. Er valt geen hoger niveau van menselijke prestaties in te beel-

Theodore Dalrymple

Brits arts en publicist

den dan het hunne, althans volgens de redactie van Libération.

Zoals de foto’s bij het artikel duidelijk maken, was George Michael een apostel van de meest opzichtige, goedkope, vulgaire, ‘trashy’ en kinderachtige slechte smaak. Daarin was hij, uiteraard, slechts de weg neerwaarts aan het afleggen die lang daarvoor werd ingeslagen door populaire muziekartiesten in de westerse wereld: er was niets origineels aan zijn vulgariteit.

Rock is onaantastbaar De waardeloosheid van de cultuur die hem eerst maakte en nadien heilig deed verklaren, is zo duidelijk dat het amper duiding nodig heeft. En toch heb ik in dit geval verrassend sterke weerstand ondervonden. Veel sterker dan de weerstand tegen, laten we zeggen, de gedachte dat islamisme een gevaar betekent voor de Europese samenleving.

Inderdaad, elke vorm van kritiek tegen rockmuziek en de erbij horende cultuur wordt onthaald op een woede die je zou verwachten wanneer je in Mekka kritiek geeft op de persoon van Mohamed. Rockmuziek is ongenaakbaar, zoals ik ooit ondervond toen ik een artikel schreef waarin ik er verschillende schadelijke sociale effecten aan toekende. Niets wat ik ooit heb geschreven heeft zo’n woedende reactie teweeggebracht: de woede van de terecht beschuldigden die, naar mijn mening, in hun hart wisten dat hun plezier verwerpelijk was en daarom overdreven verdedigend reageerden.

Nogmaals, toen ik een intellectuele beoordeling schreef in dewelke ik stelde, en passant, dat ik vond dat rockconcerten te vergelijken zijn met fascistische rally’s voor libertijnen, dreigde het personeel met ontslag indien de hoofdredacteur de zin zou publiceren.

Hoewel we trots zijn op onszelf dat we geen taboes hebben, is rockmuziek een taboeonderwerp. En niets toont beter onze ware aard dan onze taboes.

Theodore Dalrymple

Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conservatieve gedachtengoed.

Muyters krijgt plafond op zijn hoofd

13 Patriottische lente, ook voor Vlaams Belang?!

Geen gast-dj en ook geen dansfeest, maar wel opgeladen batterijen en een goede sfeer op een klassieke nieuwjaarsreceptie van het Vlaams Belang vorige zaterdag. 400 leden waren afgezakt naar het prestigieuze Tour en Taxis in de hoofdstad van Vlaanderen om de gloedvolle toespraken van Chris Janssens en Tom van Grieken te ondersteunen en in een losse sfeer te genieten van een hapje en een drankje. een boodschap van hoop voor de toekomst.

Het Vlaams Belang straalt alvast opnieuw een groot zelfvertrouwen uit en weet zich daarGelet op de hoge drempel voor mensen om door gesteund door de ‘patriottische lente’ die zich openlijk tot het Vlaams Belang bekennen – over de wereld waait en die de oude politieke door het cordon sanitaire en intimidaties allerelites de wacht aanzegt. hande –, is het uitkijken of de partij erin zal slaNiet alleen de verrassende stem van het gen om in het vooruitzicht van de verkiezingen gewone volk in de Brexit en de verkiezing van in 2018 voldoende degelijke én verjongde lijsDonald Trump, maar ook de indrukwekkende ten in te dienen in de centrumsteden en de peilingen ten gunste van Geert Wilders in grote gemeenten, waar zich precies de opgeNederland en Marine Le Pen in Frankrijk inspisomde maatschappelijke problemen stellen. reren de partij duidelijk. De politieke correctOp de nieuwjaarsreceptie was de eensgeheid, de sluipende maar massale islamisering zindheid alvast tastbaar om ‘er weer voor te van onze steden en onze Vlaamse samenlegaan’. Nu volgt het moeilijke werk, zeker voor ving, de dictatoriale EU van drankorgel Juncde oude garde, om te werven en vers en jong ker en lapzwans Verhofstadt, de eenzijdigheid bloed aan te trekken. van de media en het de andere kant op kijOpvallende afwezige was Gerolf Annemans, ken van de traditionele besluiteloze politieke maar die was dan ook op post in Koblenz, waar machtspartijen kregen voorspelbaar de volle de eurosceptische ‘populistische’ partijen een laag. Uit de scherpe en bijwijlen spitsvondige Europese ‘tegentop’ hielden en waar de AfD toespraken leerden we alvast dat het Vlaams van Frauke Petry in de rechtse Europese ENFBelang geen blad meer voor de mond neemt fractie werd opgenomen. Een opvallende aanen de zaken noemt zoals ze aangevoeld worwezige was Bruno Valkeniers die, ondanks zijn den door de gewone man die zich sociaal in ‘kwade jaren’ als voorzitter, de jonge generade steek gelaten voelt en die zich in zijn eigen tie uitdrukkelijk een hart onder de riem kwam buurt steeds onveiliger voelt. steken.

Het Vlaams Belang bestaat dit jaar 40 jaar en

KvdP dat wilde men uitdrukkelijk onderstrepen met

Nieuwjaarsreceptie van VVB

“Vlaanderen gebruikt zijn autonomie onvoldoende”

Elk jaar houdt de nationalistische Vlaamse Volksbeweging een nieuwjaarsreceptie.

Veelal is de eregast een vooraanstaand politicus – vorig jaar was dat Vlaams ministerpresident Geert Bourgeois. Opvallend, dit jaar koos de VVB voor een academicus, die niet direct bekend staat om enige Vlaamsgezindheid. Professor Holslag (VUB): “Vlaanderen gebruikt zijn autonomie onvoldoende om een waardig alternatief te zijn voor België en de globalisering.”

De VVB is een Vlaams-nationalistische drukkingsgroep die op “pluralistische en partijonafhankelijke leest geschoeid is”. De bijeenkomst is niet alleen een goede gelegenheid om ‘beste wensen’ uit te wisselen, het is vooral een “place to be” voor iedereen met enige bekendheid in de Vlaamse Beweging.

Eerder geopolitiek dan communautair Gastspreker was dit jaar politicoloog Jonathan Holslag, iemand die je niet meteen zou verwachten tussen de communautaire ‘hardliners‘ van de Vlaamse Beweging. Holslag staat bekend omwille van zijn expertise rond China en geopolitiek. In zijn toespraak was er dan ook geen vlammend pleidooi te horen voor een institutionele ontvoogding van Vlaanderen, dat onderwerp liet Holslag links liggen. Zijn uiteenzetting ging over internationale politiek en de snel veranderende tijden, en de onzekerheid die daarmee samengaat. “Het is”, volgens professor Holslag, “volledig terecht dat mensen zich zorgen maken, al zou je dat niet opmerken als je langs de Meir in Antwerpen wandelt. Maar de globalisering dringt zich op een sluikse manier verder door in de samenleving.”

Hij had het ook over economische politiek.

Hij stelt vast dat niet alleen een protectionistische manier van economische politiek voeren (denk aan Trumps retoriek) gevaarlijk is, maar dat offensief economisch nationalisme zoals onder andere China dat uitvoert zeker even bedreigend is. We moesten dan ook kritischer kijken naar buitenlandse investeringen in plaats van ze blindelings zoveel mogelijk aan te trekken. Zo wist Holslag niet alleen te verwijzen naar China, maar ook naar de investeringen van Saoedi-Arabië in de Antwerpse haven. Hij bekommert zich om het gebrek aan inspanningen om onze maakindustrie nieuw leven in te blazen. “In plaats van blij te zijn en genoegen te nemen met een nieuwe opening van een Ikea, kunnen we beter inzetten op Vlaamse maakateliers die eigen meubilair weten te vervaardigen.”

Behalve over internationale en economische politiek, had Holslag het ook over iden-

titeit. Een ergernis van professor Holslag is de gebrekkige kennis van geschiedenis, filosofie, ethiek en esthetica van de huidige generatie studenten. “Zelfs in universitaire richtingen weten we nauwelijks nog waar we vandaan komen, en dat is zo belangrijk om als zelfbewuste burgers en natie door het leven te gaan.”

Het was een verkeerde keuze enkel goede producenten af te leveren. “Verbetering van exacte wetenschappen en informatica, ja absoluut, maar daarom moeten we niet verzaken aan de plicht om elke leerling van aso tot en met bso de nodige burgerzin mee te geven.” Volgens de VUB-academicus kon patriottisme een zinvolle bijdrage zijn, nu meer dan ooit in deze wereld van onzekerheid en globalisering.

Holslag is bekommerd om het gebrek aan alternatief dat Vlaanderen probeert te bieden.

De kern van onafhankelijkheid zit hem niet in het institutionele, maar wat we met die institutionele vrijheid willen doen. Het Vlaanderen van vandaag, en daar verwijst Holslag naar het beleid van de Vlaamse regering, doet volgens hem onvoldoende om zich te wapenen tegen de globalisering en een zinvolle bijdrage te leveren daaromtrent. In plaats van een eigen koers te varen, is Vlaanderen aan het ‘walloniseren‘ en een België in het klein aan het worden, aldus Holslag.

“Communautaire coma” Bart de Valck, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, stelde het afgelopen jaar vast dat met de aanslagen van 22 maart de communautaire coma werd doorbroken. In het buitenland werd ons land weer maar eens gezien als een ‘failed state’, en voor wie van dichterbij kwam kijken, ook een “fake state”. “Als politici als Gwendolyn Rutten na afloop nog durven afkomen met verlangens om de bevoegdheden van justitie en politie te herfederaliseren, wensen we hen veel succes toe. De dozen Prozac liggen al klaar op het secretariaat.” De VVBvoorzitter sprak de hoop uit voor onafhankelijkheidsscenario’s van regio’s zoals Catalonië en Corsica. Sommige analisten voorspellen dat de Catalanen in het najaar hun onafhankelijkS.V. heid zullen uitroepen.

14

Brieven

26 januari 2017

Gwendolyn de boer op?

Pallieterke, Freya van de socialisten met haar groenestroomcertificaten heeft het land met een miljardendeficit opgezadeld, en de liberale Turtelstruik heeft - om het recht te trekken - de “Turteltaks” ingevoerd. Gwendolyn Rutten verdedigt die taks en zei letterlijk dat “de liberalen hun verantwoordelijkheid hebben opgenomen, want anders zou ons nog méér onheil overkomen”. Freya, la Turtel en Gwendolynneke met hun mega-inkomen hebben géén last van die verhoogde facturen en maken ongehinderd vrolijk carrière…

En hoe gaat het met u, brave burger, met uw minimumpensioentje? Als de socialisten en de liberalen volgend jaar de kiesdrempel niet halen, is dat hun welverdiende loon. Ik hoop daar op. En ik ben niet alleen.

Marc Bertrand - Edegem

Trump Pallieterke, Het overgrote deel van de Amerikaanse artiesten en Hollywood spuwen hun gal over Trump. Die artiesten werkten niet mee aan de inauguratie van de president. Diezelfde artiesten zien er blijkbaar geen graten in om te spelen voor en grof geld te verdienen aan een hele reeks dictators.

Zo heeft Jennifer Lopez opgetreden voor Berdimuhamedow, president van Turkmenistan (volgens Human Rights Watch één van de meest repressieve landen). Beyoncé, Mariah Carey en Neli Furtado hebben opgetreden voor Kaddaffi. Elton John heeft opgetreden voor het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime en Sting heeft een optreden verzorgd voor de familie van president Karimov van Oezbekistan.

Wat een hypocrisie! Blijf hopen dat die kunstenaars hun standpunt omtrent Trump zullen bijsturen en hem een eerlijke kans zullen geven, waardoor ze dan ook aantonen dat het hen niet enkel om het geld te doen is.

Erik Roose - Halle-Zoersel

Trump Pallieterke, Na de stroom opinies en commentaren in allerhande media op het presidentschap van Donald Trump, hoop ik dat dit eens gaat ophouden. De reden is dat niemand ook maar iets kan zeggen over het beleid dat Trump als president gevoerd heeft, omdat er simpelweg nog geen is. De rest zijn uitspraken en voornemens waarvan misschien nog niet eens de helft zal uitkomen. Mochten alle voornemens die onze politici in het verleden hebben genomen daadwerkelijk zijn uitgevoerd, zouden we nu zowat in een modelstaat leven. Niets is echter minder waar! Verder kan ik alleen maar de hypocrisie aan de kaak stellen die bepaalde politiek correcte groepen aan de dag leggen. Eerst bekritiseerde men Amerika wegens zijn alomtegenwoordigheid op het wereldtoneel, ook militair, maar nu komt er kritiek omdat Amerika zich voorneemt op zichzelf terug te plooien en de rest van de wereld met rust te laten, dus ook op het vlak van defensie en grensbewaking. Links zou blij moeten zijn met dergelijk initiatief, maar nee. Nu klinkt het dat Amerika egoïstisch is. Ik kan niet goed meer volgen. Eindelijk kunnen we ons potje eens zelf koken maar... koken kost geld, en dan wordt meestal naar Amerika gekeken om bij te springen.

Erwin de Mulder - Geraardsbergen

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A M I L I E U B E W U S T B I D O L E N X S I X A E C A A R X R I B X L E G E D D X K O R F B A L L E R E O B X R O O I B O S X B F O X I G O R X O O T J E G R G X A F M A R S X A M H N E E N X I X T X K M I I A X V I R T U E E L X N J E L Y S E E X R N X A D K R E X M U I L E Z E L X L T I M E X T E N O R E N

Zaken juist benoemen Pallieterke, Bij de eerste speech van de Amerikaanse president, Donald Trump, is mij één welbepaald ding opgevallen. Voor het eerst in acht jaar sprak een Amerikaanse president van “islamitisch terrorisme”. Inderdaad, in de acht jaar dat Obama president was, hebben we hem dat geen enkele keer weten zeggen. Op dat punt gaan we er alvast op vooruit, de zaken benoemen zoals ze zijn.

Leo van Rillaer - Deurne

Libre Libération Pallieterke, Ik zie elke keer zeer deftige overzichten uit het buitenland. Zo las ik 5 januari iets interessants over de Franse politiek en de christelijke waarden. Het linkse Libération werd genoemd, een heel linkse krant volgens mij.

Wel, het jaren geleden katholieke Libre Belgique neemt tegenwoordig enorm veel teksten over van Libération over Frankrijk en andere landen. Sic transit… De Libre had het nooit voor de brave Waal Léonard en het zal kardinaal ‘de ezel’ niet storen.

Charly Vanhoof - Borgerhout

Ik ben het beu Pallieterke, Ik ben het beu dat de zogenaamde democratische journalisten kritiek hebben op de Amerikaanse verkiezingen. Ze kunnen zich niet neerleggen bij de overwinning van Trump.

Volgens hen is Clinton de winnaar, want zij had meer stemmen, maar minder kiesmannen. Dat is volgens hen ondemocratisch.

Diezelfde journalisten kijken wel de andere kant op als het om Vlaamse verkozenen gaat. Een Vlaamse partij (CD&V) kreeg voor 870.749 stemmen 21 zetels. Een Waalse partij (PS) behaalde met 855.992 stemmen (dus minder) 25 zetels. Iedereen is toch gelijk voor de wet? Als men dit doorrekent, zijn er zo’n 700.000 Vlamingen niet vertegenwoordigt.

Waar zijn de democratische journalisten nu? Is dat democratie?

Swa C auwenbergh - Antwerpen

Noteer nu reeds in uw agenda

Herdenkingsmis HEKALO 2017 Zondag 10 september - Lokeren

VB-Antwerpen en de kathedraal Pallieterke, ‘Even slikken’ bij de lectuur van het Standpunt van Kerk en Leven van 18 januari 2017.

Mijn eerste indruk was: Kerk en Leven mag niet gebruikt worden als politiek forum. Maar al snel werd ik geconfronteerd met een weinig subtiele tekst vol negatieve bombast en simplistische vooringenomenheid.

Als bepaalde personen binnen een kerkgemeenschap zich geroepen voelen om politieke acties te weerleggen, zouden ze eerst en vooral rustig en sereen moeten uitgaan van een welmenende bevraging omtrent de doelstelling, de inhoud en de vormgeving van de bedoelde actie. Een dergelijke benadering zou bij deze al snel aantonen dat er geen sprake is van ‘misbruik van kathedraal en kruisbeeld’, ‘een verwerpelijke strategie’, ‘haat en confrontaties’, ‘claimen van symbolen’.

Bij dit alles vraag ik me af: waarom geen standpunten in Kerk en Leven over de islamitische politieke vernielingen van christelijke symbolen en gebouwen, de islamitische moorden en wreedheden, het islamitische ‘wij’ en ‘zij’, de islamitische antichristelijke strategieën, de publieke onthoofding van 21 Koptische (christelijke) priesters op een strand, een uiteindelijke definitie over de term ‘christelijke barmhartigheid’ en zo veel andere… Terwijl er zoveel priesters en parochiemedewerkers dag na dag, eenvoudig, menselijk en moedig de kerkelijke godendeemstering proberen te sublimeren, komt één standpunt van één bevlogen persoon die inzet genadeloos ondergraven.

Arme Kerk. Arme christelijke werking.

Geachte redactie van Kerk en Leven, ik schrijf geen brief voor de site van de lezersbrieven, want die worden toch erg willekeurig geschift.

Ik wil geen twistdialoog achteraf. Ik vraag niet om een antwoord. Ik neem bij deze gewoon afstand van Kerk en Leven en zeg mijn abonJulien Peter Librecht - Lede nement op.

Trump Pallieterke, De dag na de eedaflegging van Donald Trump betoogden honderdduizend (?) vrouwen tegen zijn vrouwonvriendelijke uitspraken. Hebben al die vrouwen de moed om eenzelfde betoging te houden voor een moskee, en dan nog tijdens het vrijdaggebed, tegen de vrouwonvriendelijke islam? Ik vrees dat zij die moed niet hebben.

Bart de Feyter - Boechout

ABONNEMENTEN

1041

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Facebook-verkrachting in Zweden Dit weekend vond in de Zweedse stad Uppsala een uiterst brutale en tegelijkertijd toch wel bijzonder merkwaardige groepsverkrachting plaats. Een vrouw van rond de dertig werd er door drie “jongeren” tussen 17 en 25 jaar live verkracht op Facebook. De vrouw was duidelijk onder invloed van drugs, en kon zich niet verdedigen. Maar dat de daders de verkrachting rechtstreeks uitzonden op Facebook, zonder zich zelfs maar te vermommen, is bijzonder straffe kost.

Dit roept herinneringen op aan een andere zaak, een paar weken geleden, toen in de VS een jongen live op Facebook mishandeld werd door enkele zwarten. Enkele getuigen op Facebook riepen de hulp in van de politie, waardoor de daders in Uppsala live gevat konden worden. Maar sommige andere getuigen moedigden de daders zelfs nog aan.

Wat de daders precies bezield heeft om de verkrachting rechtstreeks op Facebook uit te zenden, is niet helemaal duidelijk. Minstens één van hen was al bekend bij de politie omwille van geweldplegingen en drugszaken. Een gevoel van straffeloosheid zal ook wel een rol gespeeld hebben, want onlangs kon een Afghaanse verkrachter het land niet uitgezet worden.

Verkrachtingen, dat is de laatste jaren in Zweden een acuut en groeiend probleem geworden, terwijl het aantal veroordelingen laag blijft. Sommigen menen dat dit vooral te maken heeft met een stijgend aantal aangiftes; anderen menen dat de opname van een groot aantal vluchtelingen er voor iets tussen zit.

O ja, het slachtoffer was wel degelijk een Zweedse. Op het ogenblik dat we dit stukje schrijven, is niet helemaal duidelijk of de daders Armeniërs of Iraniërs waren, maar het staat wel vast dat ze niet naar de namen Erik, Olaf of Björn luisteren…

Debatclub over onderwijs Woensdag 1 februari om 20u Hotel De Basiliek – Edegem www.debatclub.org

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

26 januari 2017

De slachter van Verviers

Roskammen

Anderlecht koopt een kopie van Steven Defour, al schat ik de capaciteiten van Defour toch iets hoger in. In ieder geval zal Adrien Trebel voor meer grinta zorgen bij paarswit. Ook voor de jonge goudhaantjes Youri Tielemans en Leander Dendoncker zal de komst van de Fransman de druk verlichten. Voor de passing van achteruit, het zwakke punt van de Brusselaars, kan Trebel een meerwaarde zijn.

Met het toch beperkte budget van Anderlecht is de aankoop van Adrien Trebel zeker een pluim op de hoed van Herman van Holsbeeck. Zelfs Marc Degryse, voetbalanalist bij Het Laatste Nieuws, is het daarmee eens.

Dan moet het wel waar zijn! Nu is het nog bang afwachten op de reactie van het Anderlechtpubliek, want het is weer ‘iene’ van de Standard. Dat is heel simpel, ze moeten doen waar ze goed in zijn, supporteren, en niet zeveren.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Jean Thissen De transfer van Trebel is de negende rechtstreekse aankoop van Standard naar Anderlecht. Ik heb er één meegemaakt, die van Jean Thissen, de slachter van Verviers. Hij werd in het toenmalige Astridpark omgeturnd tot een keurslager.

Als men mij vroeg met hoeveel buitenlanders Anderlecht in mijn tijd speelde, dan antwoordde ik steevast: “Zes. Vier Nederlanders, één Deen en één Waal.” Dat was maar om te lachen, uiteraard!

Mijn eerste kennismaking met Jeannot was er één om vlug te vergeten. Als achttienjarig jongetje mocht ik opdraven als rechtsbuiten met paars-wit in een thuismatch tegen Standard. Tijdens de week die de wedstrijd voorafging, vroeg een journalist mij of mijn rechtstreekse tegenstrever, Jeannot Thissen, mij geen vrees inboezemde. Ik zei in mijn jeugdige onbezonnenheid: “Waarom? Zo goed is die nu ook weer niet.” De volgende dag gaven enkele ploegmaats mij de raad om de volgende zondag extra aandacht te besteden aan mijn scheenbeschermers. Toen begreep

ik niet zo goed wat ze bedoelden, maar tijdens de wedstrijd had ik het vlug door!

Het begon al toen we het veld opliepen.

Thissen keek mij zonder iets te zeggen grijnzend aan. Na de match maakte ik de inventaris op van de geleden schade: een aan de hiel gescheurde schoen, een kuit als een houten plank, de omheining van het veld had ik een paar keer op het nippertje kunnen ontwijken en ik had meer op de grond gelegen dan wat anders. Ik heb geluk gehad, normaal belandde je na enkele confrontaties met Thissen in het hospitaal. We verloren de match met 0-1.

Na het eindsignaal kwam Jeannot lachend op mij toegestapt en gaf mij een goede raad: “Gamin, let een beetje op je woorden in de kranten.” Het is mij een raadsel hoe hij het te weten is gekomen. Het verhaal verscheen in een Vlaamse krant en hij sprak geen woord Nederlands.

Ik ontmoette Jeannot op de begrafenis van Swat vander Elst. Een ding is niet veranderd, hij spreekt nog altijd geen Vlaams...

Gille van Binst

Dit jaar ook “Gouden schoen” voor vrouwen

Tegenspraak Adrien Trebel van Standard naar Anderlecht heet dé “toptransfer” van de wintermercato te zijn. Tenzij er tot 31 januari in achterkamertjes door managers nog een “sterker” nummer bekokstoofd wordt. Naargelang zijn smaak ervaart de modale voetbalfan de zaak-Trebel als een verhaal op het randje van ranzig of erger.

Het door de UEFA blijkbaar streng verboden woord “competitievervalsing” nemen we niet eens in de mond. Hugo Camps benaderde de betekenis van dat woord het dichtst in Het Laatste Nieuws. In zijn dagcolumn schreef hij “dat het ganse verhaal Trebel niet deugt, maar wel het bewijs nummer zoveel levert dat voetbal een veemarkt is”. Die uitspraak stond te lezen in de krant van maandag 16 januari. Die datum heeft belang, omdat dezelfde dag in dezelfde sportkatern “huisanalist” Marc Degryse uitgebreid de loftrompet stak over dé “toptransfer” en zijn ode aan wat hij aanvoelde als “een verhaal dat alles heeft om een succes te worden” afrondde met dit niet van eigendunk gespeende zinnetje: “Geloof me, dit is topwerk!”

Los van ons voorbehoud om zonder bewijskracht alles te geloven wat zogenaamde vakspecialisten en analisten vertellen, aarzelen we niet om het door Hugo Camps en Marc Degryse gebrachte proza over dé “toptransfer” op dezelfde dag in dezelfde krant als een ware tegenspraaktopper te catalogeren. De vraag stellen of een krant die zich “de grootste Vlaamse sportkrant” noemt, zich dat soort amateuristische journalistiek kan en mag veroorloven, is ze in een moeite beantwoorden.

Het minste dat men over de inbreng van al die aan krantenredacties toegevoegde “bekende namen” kan zeggen, is dat hun proza niet altijd - we blijven voorzichtig - de geloofwaardigheid van het product opkrikt.

Neemt niet weg dat hun aantal in almaar stijgende lijn gaat.

Wedloop Zo zijn Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad blijkbaar verwikkeld in een wedloop al dat fraais dat ons binnenkort te wachten staat, wensen we Voetbalbond Vlaanderen de wind vanachter en minister Muyters veel inspiratie. Zijn boreling kan er maar wel bij varen.

Apenverhaal

Povere opkomst De vindingrijkheid van de voetbalbond kennende, zal het nog niet voor morgen zijn, maar die zal er iets moeten op verzinnen om de bekercompetitie nieuw leven in te blazen. De opkomst voor de halve finale tussen Oostende en Genk was maar mager. In Waregem waar Eupen te gast was, van hetzelfde. Armoe sta bij, tenzij men een samenscholing van drieduizend toeschouwers een succes mag noemen.

Wat heeft de beker misdaan? Het overaanbod aan wedstrijden in de reguliere competitie, met dan nog eens de play-offs als aanhangsel, kan ermee te maken hebben. Het verklaart niet alles. Ons voorstel zou zijn… Alsof we dat hier uit de doeken gaan doen en het verwijt riskeren dat we onder de duiven van de bond proberen te schieten. Dat ze het in de Houba de Strooperlaan zelf uitzoeken.

Gulle Philippe Met 665 aangesloten clubs was de Koninklijke Vlaamse Voetbalbond tot dusver het grootste liefhebbersverbond voor voetballers in dit landje. Het zal wennen worden aan de nieuwe benaming voor de 22.000 spelers van de KVV, nu ze onder de koepel van het pas opgerichte ‘Voetbal Vlaanderen’ zijn terechtgekomen. U

15

hebt het al geraden, een en ander heeft te maken met subsidies die door Vlaams minister voor Sport Philippe Muyters met gulle hand worden uitgedeeld. Er zijn in het verleden al geschifter investeringen uit de bus gekomen.

Liefhebbers onder elkaar Niet alleen de Koninklijke Vlaamse Voetbalbond, ook de Voetbalfederatie Vlaanderen, de Vlaamse Minivoetbalfederatie en de Koninklijke Belgische Liefhebbersvoetbalbond hadden oren naar het voorstel van Muyters om samen te smelten onder de benaming ‘Voetbal Vlaanderen’. Koken kost geld, en ze kunnen alle vier de centen goed gebruiken om te overleven. En zo is het gekomen. Als het kind maar een naam heeft.

Iedereen welkom Wat mogen we verwachten van Voetbal Vlaanderen? Het antwoord vonden we in een brochure die pardoes kwam binnengewaaid.

Lees mee: “Voetbal voor jong en oud en voor jongens en meisjes. Voetbal voor alle soort talent. Voetbal van A tot Z. Iedereen is welkom. Allerlei activiteiten en sociale acties voor en door het voetbal. En nog veel meer…” Dat is al een hele boterham. “Hoe gaan we dat doen?

Dat ontdekt u binnenkort…” In afwachting van

Tenniskampioene Venus Williams heeft veel weg van een gorilla. Het zijn wij niet die dat zeggen. We zouden niet durven. Het was de commentator van de Amerikaanse televisiezender ESPN die, tijdens een wedstrijd van de Australian Open, Venus bedacht met dat troetelnaampje. Of was het een misverstand? “Ik bedoelde ‘guerila’ en niet ‘gorilla’ probeert de man er zich vanaf te maken. We gunnen hem het voordeel van de twijfel, maar hij is intussen wel in de aap gelogeerd en mag zijn volgende opdrachten vergeten. Dan mag hij nog van geluk spreken dat tot nu geen enkele gorilla klacht heeft neergelegd wegens belediging.

Vervelende klokkenluiders De Duitse voetbalbond stelt zich kandidaat om het EK van 2024 te organiseren. Allemaal goed en wel, al zullen ze zich bij de UEFA wel herinneren dat het WK van 2006 aan de Bondsrepubliek werd toegekend nadat ze daar met wat geld gemorst hadden dat in de zakken van een reeks FIFA-bonzen is terechtgekomen. In de loop van volgend jaar weten we of ze bij de Europese voetbalbond bereid zijn de spons te vegen over het verleden en Duitsland een tweede kans te gunnen. Zonder steekpenningen dit keer. En als het enigszins kan met meer discretie dan in de aanloop naar het WK 2006, want er zijn altijd klokkenluiders die niet kunnen verdragen dat de zon in het water schijnt.

Rare wedstrijd De veldrijders kennen er ook iets van om de toeschouwers door de buis te trekken als het in hun kraam past. De Wereldbeker in Hoogerheide, waar zowat iedereen een demonstratie verwachtte van Mathieu van der Poel, was daar een schoolvoorbeeld van. Met een erepodium dat weinigen hadden durven voorspellen. Lars van der Haar mocht staan triomferen, geflankeerd door zijn ploegmaatjes van Tele-

“om ter meest bekende namen opvoeren”.

Geen sportjournalist of analist wiens kop geregeld op het tv-scherm te zien is of hij is in een van die kranten auteur van een column. Voor de vuist genoemd, met kans er een paar te vergeten, staan Marc Degryse, Herman Brusselmans, Niels Albert, Hugo Camps, Jan Mulder en Michel Wuyts in voor wat lezers van Het Laatste Nieuws geacht worden in te schatten als het “betere journalistieke werk”. Frank Raes, Peter Vandenbempt, Karl Vannieuwkerke, Dijkshoorn, Johan Boskamp en, “last but not least”, Bart Wellens zijn de bekende koppen in Het Nieuwsblad. We vrezen nu al voor een financieel opbod door beide kranten, zodat Tom Boonen na 9 april, dag van Parijs-Roubaix, de racefiets inruilt voor het statuut “topanalist van het koersgebeuren”.

Het loopt al zo’n vaart met bijklussen door bekende buitenslapers in beide kranten dat men zich mag afvragen waarmee journalisten van de vaste redactie zich nog bezighouden. En daarbovenop mag men zich afvragen of zij niet even goede of betere analyses kunnen maken dan menige “bekende kop”.

Zelfs al geloven we er niet in, we begrijpen dat die “bekende koppen” voor krantendirecties staan voor “commerciële meerwaarden”. Intussen blijft het wachten op de eerste vast aan een krant verbonden sportjournalist die regelmatig in tv-programma’s als Extra Time, Stadion of Sportweekend opduikt om er een meerwaardemening in te ventileren.

De “bekende koppen” van het scherm zijn voldoende leep om die concurrentie uit de weg te gaan. Dat niet doen, zou het eigen imago immers kunnen schaden en, wie weet, zelfs een rem op lucratief bijklussen kunnen zetten. net-Fidea, Tom Meeusen en Corné van Kessel.

Het moeten niet altijd dezelfden zijn.

Lome Mathieu En Van der Poel? Alsof die op de vooravond van het wereldkampioenschap in zijn kaarten zou laten kijken. Hij eindigde pas 24ste, want zijn benen voelden loom aan, vernamen we.

Wedden dat zijn gespierde stekken tegen volgende zondag op het WK in het Luxemburgse Bieles opgelapt zijn? En hoe is het intussen gesteld met de knie van Wout van Aert? Dat blijft tot zolang het geheim van Wout en van zijn dokter, die niet aan onze neus moeten hangen in hoeverre Wout er al dan niet klaar voor is. Dar zien we zondag wel.

Nieuwe kans We vermoeden dat doelman Colin Coosemans van KV Mechelen amper een oog heeft dichtgedaan na zijn misrekening die KV - nochtans vinnig - de nederlaag kostte tegen Westerlo, dat het late geschenk in dank aanvaardde.

Het kan de beste overkomen. Coosemans kon in de loop van deze week zijn uitglijder al goedmaken in de uitwedstrijd tegen Sint-Truiden, waardoor Malinwa zijn plaats binnen de eerste zes kon verstevigen. Als dat intussen niet gebeurd is, omdat Sint-Truiden dwars is gaan liggen, is het ook goed. Er blijven nog zeven wedstrijden om de Mechelse aanhang naar de zevende hemel te brengen.

Vijf om te zien Als KV Mechelen iets kan rapen in Stayen zullen ze dat bij Westerlo, dat deze week Anderlecht over de vloer kreeg, graag zien gebeuren, want STVV bevindt zich nog altijd in het gezelschap van het vijftal bange wezels onderaan de rangschikking die met een klein hartje elk kostbaar puntje moeten koesteren. Het is eens iets anders dan het gevecht voor de play-off 1, maar de strijd aan de staart is ook niet te versmaden.

Des te meer zolang Moeskroen de rode lantaarn in huis houdt, horen we, niet alleen bij Westerlo en in Sint-Truiden, maar ook in Beveren en in Eupen zeggen. Maar heel gerust zouden we er toch niet in zijn.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Eendracht maakt macht! (en af en toe een gin-tonic)

26 januari 2017

“Ik was niet dronken. Echt niet. Ik ben een racist! Een racist, zeg ik u. Alle Marokkanen moeten terug naar Marokko!” De wanhoopskreet en bekentenis van Luk van Biesen kwam te laat. De deontologische commissie van de Kamer adviseerde na zijn uithaal aan het adres van Meyrem Kitir om gratis alcohol van de lijst ‘parlementaire voordelen’ te schrappen…

De verslagenheid in de koffiekamer was groot, die koude winterdag. De ontroostbare Van Biesen zat met gebogen hoofd boven wat misschien wel zijn laatste parlementaire whisky - zonder ijs, dank u - kon zijn. Dikke tranen rolden van zijn wangen in het glas. De collega’s gunden hem geen blik waardig. Luk had de ongeschreven wet doorbroken: ‘Wie zuipt, zwijgt. Tenzij hij zelf op het spreekgestoelte staat. Dan valt het minder op.’

Vader De Croo zag als ouderdomsdeken als geen ander de ernst van de situatie in. Zonder alcohol kwam het beleid in gevaar. Hij stak zijn zoon nog gauw een ‘batida de coco’ in handen voor hij een stoel beklom en tot driemaal toe zijn keel schraapte. Strikt genomen was old man Herman sinds 2014 verkozen in het Vlaams Parlement en had hij hier geen zaken mee, maar niemand had de moed hem dat ook te vertellen. Hij spreidde de armen als een herder die in één haal zijn hele kudde wenste te omarmen en liet de stilte een paar dramatische seconden lang aanzwellen voor hij het woord nam. Voor één keer kon je een cocktailprikker horen vallen in de koffiekamer.

Volkerij voor het volk “Friends, Belgians, countrymen! Lend me your ears!”, sprak vader De Croo met overslaande stem. “Of je wil parlementairen in het

parlement en dan geef je ze gratis alcohol. Of je geeft ze geen gratis alcohol en dan zitten ze in de cafés rond het parlement en worden nieuwe wetten niet gestemd en blijven amendementen rotten op de gang. Is het dat dan wat het volk wil? Een parlement dat te nuchter is om zijn werk te doen? Voorwaar, ik zeg u: Assez! Dit is waar ik een lijn in het zand trek en burgerinspraak een halt toeroep. We shall not be moved! No pasaran! Politiek voor de politici! De volkerij voor het volk!” Wat beduusd staarden de toehoorders elkaar aan. Volkerij?

Een nieuw begrip. Enkele seconden later steeg een flauw applausje op in de koffiekamer, dat al snel losbarstte in een daverend geraas. Een uitgelaten meute parlementairen scandeerde de naam ‘Herman’ en gooide uit solidariteit lege glazen tegen de grond. “Het zijn altijd dezelfde die volkerijen!”, brulde Calvo, “ik wil cijfers zien!”

Waarna hij een nietsvermoedende bode te lijf ging met een op de bar kapotgeslagen fles beaujolais. Ook de immer beminnelijke Patrick Dewael had een bode bij de lurven gevat en beukte genadeloos op hem in. “Geef toe dat je een vertegenwoordiger bent van het volk!”, riep hij de arme man toe. “Dood aan de volksvertegenwoordigers!” schuimbekte Servais Verherstraeten.

Kruisende woorden 1042

A B C D E F G H I J K L A. Brits-Amerikaanse band van het roem ruchte album ‘Rumours’ B. Europeaan - Onder andere - Jongensnaam C. Amerikaanse jazzstad D. Slotwoord - Naïeve E. Eiwitrijk sojaproduct - Gekeperde, katoenen stof F. Compagnie - Heviger - Debet G. Meisjesnaam - Basis van de huidige Europese Unie - Voorzetsel H. Iemand met blauw bloed - Oost-Vlaamse gemeente I. Italiaanse badplaats - Romeinse cijfer zes - Lidwoord J. Gebalk - Seaborgium - Iemand die zich uitermate ongemanierd gedraagt of die er verwilderd uitziet K. Handwerken - Engelse kunst L. Antilopensoort - Leer van de primaire waarde van het geheel

De meute trok zich op gang richting het halfrond om daar de woede te bekoelen op het hart van de volksdemocratie. De PS op kop.

“Vive Michel Daerden! Vive la muette de Porto!

Mort au peuple!”

Van alle kanten snelden bodes te hulp om de bende te kalmeren. Dit hadden ze niet meer meegemaakt sinds de grote parlementsopstand na de brouwersstaking van 1963, die werd bedwongen met het uitdelen van geopende flessen ‘Châteauneuf-du-Pape 1947’. Een methode die ook anno 2017 effi-

ciënt bleek. Eén na één dropen de parlementsleden af. Net voor de rechtstreekse uitzending van ‘Villa politica’ was de rust teruggekeerd in de Kamer.

Dat Van Biesen een breed glimlachende Kitir zingend op de schouders had geheven, deed Linda de Win nauwelijks opkijken. “Blij dat jullie het weer bijgelegd hebben”, besloot Linda, terwijl ze het glas hief op zoveel politieke eensgezindheid.

“Deze hele discussie is een storm in een glas Remy Martin”, sprak Siegfried Bracke de mensen van de pers toe. “Er is geen alcoholprobleem in de kamer. Er is genoeg voor iedereen.”

Brief van Flupke

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

Genoeg voor iedereen

Verticaal

1. Het leveren van kapitaal om zo een bepaalde activiteit te bekostigen 2. Grondsoort - Oorspronkelijke bewoner van Amerika 3. Oost-Vlaams dorp - Algemene onderneming 4. Weduwe van een ex-Beatle - Het weg laten van een of meer klanken in poëzie 5. Insect - Ijzer - Nare 6. Noordse strijdgodin die voorkomt in de titel van een bekende opera van Wagner Noord-Holland 7. Vogelproduct - Eenheid van erfelijk materiaal 8. Emoties voor alles wat met het Neder lands koningshuis heeft te maken 9. Weerkundig verschijnsel - Koudbloedig, gewerveld dier 10. Grote hoeveelheid - Voorzetsel - Bepaalde speelkaart 11. Reeds - Lichaamsdeel 12. Duitse politieke partij - Trok een lijn

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1041 vindt u op blZ. 14

Centrum van macht en geld Pallieterke, Omdat de kamer van de B&B daar in Davos een beetje aan de krappe kant was en omdat Hare Majesteit mij op de zenuwen werkte met haar kapsel en haar kledij, had ik mij een beetje uit de voeten gemaakt. Eenmaal in de bijna verlaten straten van dat mooie Zwitserse dorpje, kwam ik op de hoek onze eerste minister tegen.

“Wat zoek jij nog zo laat op straat?” vroeg ik hem. Hij begon een lang verhaal over zijn zoektocht naar een beetje geld om zijn begroting in evenwicht te krijgen. “Bij ons zijn het alleen de Vlamingen die nog een efforreken willen doen om te besparen. Maar als je naar mijn zuidelijke landgenoten kijkt, merkt men daar niet veel van. Die doen niets liever dan het geld door ramen en deuren te smijten of het uit te delen aan enkele Luikse kameraden van een intercommunale, die dan zelfs niet naar de vergaderingen komen waar ze verondersteld zijn aanwezig te zijn om de zitpenningen te mogen innen.” We wandelden toen juist voorbij het huis van de Franse vertegenwoordiging en opeens was hij verdwenen achter de ingangsdeur. Ik dacht bij mezelf: “Als je daar geld moet gaan zoeken, ben je aan het verkeerde adres.”

Charles was nog niet verdwenen of er verscheen een charmant koppel. Ik had zelfs niet de tijd hen te begroeten; de man kwam naar mij toegelopen en met opgeheven vinger riep hij: “Ik heb mijn belastingaangifte correct ingevuld.” “Ha, goedenavond Karel, en mevrouw de juge” zei ik. “Wat brengt jullie hier? Het is hier niet de aangewezen plaats om aandelen te verhandelen!” Waarop Karel repliceerde dat ze onderweg waren naar hun boerderij in Toscane. “Sire, die andere Karel met de baard zit ons nog steeds op de hielen en houdt niet op ons te koeioneren en te pesten. Nu wil hij niet geloven dat onze wijngaard met verlies werkt en hij laat ons niet toe dat af te trekken. En van mijn broeders van het Groot-Oosten moet ik geen hulp verwachten. Zelfs de Guy van Gent had geen tijd, want hij was bezig zichzelf te laten verkiezen als voorzitter ven het Europees Parlement. Nu ga ik hier een of andere dictator proberen te ontmoeten in de hoop dat die ons asiel kan verlenen in zijn land. Anders blijven we in Italië. Daar hebben ze tenminste verstand van creatieve boekhoudingen.”

Zoals ze gekomen waren, verdwenen ze, als dieven in de nacht. Ik schreed door de verla-

ten straten. In de schijn van het licht van een lantaarnpaal zag ik een rijzige gestalte in mijn richting komen. Toen hij op enkele meters van mij verwijderd was, had ik hem direct herkend, met zijn kalend voorhoofd en een baard van veertien dagen. “Ben jij niet verondersteld in de VS te zijn om voor de BRT de eedaflegging van de nieuwe president te verslaan?” “Neen Sire,” antwoordde hij. “Ik bevind mij graag in het centrum van de macht. Nu ik het niet meer voor het zeggen heb op de openbare omroep, dacht ik dat ik maar beter naar hier kon komen, waar ik mij echt op mijn plaats voel. Ik heb een stand-in ingehuurd, en die clown mag zich nu in de nabije aanwezigheid van die andere clown bewegen en verslag uitbrengen van zijn strapatsen.” Ik schrok van zijn reactie en kon direct niets inbrengen, maar ik vermande mij en zei: “Een beetje eerbied voor een staatshoofd van een ander land, en dan nog Amerika, mag je toch wel opbrengen. Ik hoop dat de officiële instanties daar dit krantje niet lezen, want anders mag je daar straks niet meer binnen.”

Ik ben dan maar voort gewandeld, want van zo een sujet kan men toch nooit gelijk krijgen.

Enfin, de royale groeten uit La(e)ken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe. Flupke van België

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be