't Pallieterke van 2 februari 2017

73ste jaargang • nummer 5 • donderdag 2 februari 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Trump-debat moet verschil van mening tolereren De democratie kan raar kronkelen.

Geert Van Istendael had het voor zijn opiniestuk in Knack (Mo*) even nagekeken: mevrouw Clinton verzamelde 65.844.954 kiezers achter haar naam, “meneer Troef” (Trump) 62.979.879, maar meneer Troef werd gesteund door meer kiesmannen dan mevrouw Clinton. Een “naar gevolg” van het Angelsaksische kiessysteem, vindt Van Istendael, waarbij in één kiesomschrijving de kandidaat met de meeste stemmen alle stemmen binnenrijft. De perfecte democratie is een verzinsel.

In Groot-Brittannië volstonden voor David Cameron in 2015 zo’n 36,9 procent van de stemmen om premier te worden met een absolute meerderheid. Thatcher kreeg de steun van 43,9 procent en 42,4 procent van de Britten. Zelfde verhaal. Vervelend, zoals het bij ons vervelend is dat pakweg een Franstalige parlementszetel zoveel minder stemmen vraagt dan een Vlaamse. De perfecte democratie is een verzinsel.

Van Istendael haalt aan dat Trump tijdens de kiesstrijd ongegeneerd zijn vuilste bek opentrok. Maar ook dat men hem compleet fout inschatte. “Die kerel die zo hondsbrutaal was” zou nooit de belangrijkste verkiezingen op Aarde winnen. Mensen die men in de Verenigde Staten liberals noemt (linksig, kosmopolitisch, meestal goed opgeleid…) konden het bloed van Trump wel drinken. Voor zulk soort Amerikanen is hyper-, hyper-, hyper-, hyper politieke correctheid ‘algemeen geldig’, dit wil zeggen dat tegenspreken verboden is.

Zowel voor als na de verkiezingen hielden drommen Amerikaanse psychologen, psychiaters, politicologen en andere zeer geleerde scharen er niet mee op om Trump vol etiketten te plakken (een psychopaat, een Slobodan Milošević, een sociopaat, geestelijk gestoord, narcist, fascist, een Mussolini).

“Een leuke herinnering aan de communistische machthebbers die hun tegenstanders (de dissidenten) brandmerkten als psychiatrische gevallen en opsloten in krankzinnigengestichten. Zij waren het niet eens met het com-

munisme, dus konden ze alleen maar gek zijn.

U hebt andere politieke ideeën? Dan bent u gek. Laten we toch oppassen.”, besluit Van Istendael.

Centrum Zelfs een centrumpartij als CD&V loopt netjes mee in het spoor van opgewonden progressieve critici. In De Tijd mocht Wouter Beke het nog eens uitleggen. Niet de islam is de grote vijand, Trump is dat “veel meer”. Van “een partij van het midden” zou je een evenwichtiger

oordeel verwachten.

Roepen we nu over Trump “Zo ne goeie hebben wij nog nie gehad?” Loop toch weg.

Hier gaan we: Trump hanteert een gore stijl, of het nu gaat over vrouwen, over Mexicaanse migratie, over islamterreur, over vrijhandel… In zijn ploeg zitten wellicht meer betrouwbare ‘vrienden’ dan rationele adviseurs. En laat ons wel wezen: de leugens over opkomst voor zijn inauguratie en de vrouwenbetoging, de opschepperij over de (al bestaande) muur met Mexico, de veralgemenende uitspraken over moslims zijn bedenkelijk, onnodig provocatief…

Tot vandaag hoorden we niet één zinnige uitleg over waarom hij nu precies burgers uit zeven moslimlanden tijdelijk de toegang tot de VS verbood. Waarom dat onderscheid met andere staten waar terroristen vandaan kwamen? Staten die de Taliban sponsoren? “Heeft Trump zich van oorlog vergist?”, vroeg de Belgisch-Iraanse activiste Darya Safai. Laat Trump de oppositie in die landen in de steek? Is zijn verbale agressie geen gekke stimulans voor de extremisten van ginderachter?

Evenwicht Vragen genoegd. Maar er zijn er ook anderen…

Kunnen we het er over eens zijn dat dit alles nog niet betekent dat Trump met zijn ‘executive orders’ meteen de macht van het Congres ondermijnt? Is hij het die de wereldorde in de war stuurt? Of zijn het de geweldenaars onder de vleugels van de brede migratie?

Lees verder op blz.5

Zwijgen over het communautaire? Dat lukt niet Niets in dit land is nog communautair? Geloof het maar. Het dode debat over de geluidsnormen, de taalstekels van Magnette die uit frustratie over Publifin geen Nederlands wou praten, de kloof inzake werken en mobiliteit, de januskop van dit politiek land… Alles wijst erop dat dit land mordicus bijeen willen houden niet rationeel is.

Er was de voorbije week het nieuws dat overleg over geluidsnormen boven Brussel weer niets had opgeleverd. Brussel wil strengere normen. De Vlaamse regering vreest dat die de toekomst van de luchthaven zullen fnuiken en riep een belangenconflict in. De Brusselse beslissing is nu wel voor zestig dagen bevroren, maar de Franstalige partijen staan op scherp in dit communautair explosieve dossier. Hoe komen we daaruit?

Er was de communautaire uithaal van een duidelijk gefrustreerde Magnette (“Ik ben de kritiek van Vlaanderen beu”…) nadat omwille van de Publifinaffaire zijn partijgenoot Paul Furlan moest opstappen. Nederlands? Di Rupo kon het niet spreken, Magnette wil het niet…

Waarom was dat nodig? De constructie rond Publifin werd opgezet door de PS’ers Stéphane Moreau (goed voor 600.000 euro per jaar) en André Gilles, met de zegen van de Luikse PS-burgemeester Willy Demeyer. Daar zijn ze weer, die vetpotjes voor Waalse politici. “Maffiapraktijken zijn het”, zei de Franstalige politicoloog François Gemenne, en niet de Vlamingen. Desastreus voor het imago van de Waalse politiek. “Een kat in het nauw maakt rare sprongen… Een kapitale fout voor een partij die het communautaire spook zo weinig mogelijk wil oppoken”, stelde politicoloog Nicolas Bouteca (UGent) in Knack.

In De Morgen en in Terzake zei Pascal Delwit, politicoloog aan de ULB ongeveer hetzelfde. Zeker Di Rupo zal het moeilijk krijgen.

Een voorzitter draagt de verantwoordelijkheid voor de problemen in zijn partij. En hij moet met zichzelf beginnen, die partijvoorzitter, parlementslid en burgemeester van Bergen. Welk

mandaat laat hij vallen? Het door hem nu aangekondigde cumulverbod heeft overigens ook communautaire betekenis. Als het er komt in Wallonië, omdat het moet, is dat nog niet zo in Vlaanderen.

De centen Vlaanderen ondervindt nu wat een miskleun die staatshervorming van Di Rupo eigenlijk was. De sanering van de gezamenlijke overheidsfinanciering kost Vlaanderen in de periode 2014-2019 zo’n 1,7 miljard euro … lazen we in het Laatste Nieuws. Het Vlaamse aandeel in de financiering van de vergrijzingskosten stijgt jaar na jaar.

Daarnaast is er nog de pendeldotatie die Vlaanderen neertelt voor de pendelaars die in Brussel werken, en de ‘responsabiliseringsbijdrage’ voor de pensioenen van Vlaamse statutaire ambtenaren. Volgens Geert Bourgeois kost dat alles samen Vlaanderen in 2019 afgerond 1,67 miljard euro, het Waals Gewest en de Franse Gemeenschap samen slechts 777 miljoen euro. Dat wordt nog een leuk debat over begrotingsdiscipline.

Werk Het jaar 2016 is afgerond, dus ook de economische statistieken werden bijgewerkt. Zoek de verschillen. De werkloosheidskloof blijft wat ze al decennia is: groot en communautair. Waarom?

In Vlaanderen waren er in december 149.244 volledig werklozen, in Wallonië met half zoveel inwoners 153.701 en in Brussel 60.109. Het roestige socialisme van Wallonië blokkeert de evolutie naar een homogenere arbeidsmarkt.

Dat bleek ook uit tabellen van de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg. De werkzaamheidsgraad (aandeel beroepsbevolking dat aan de slag is) bedraagt 58,7 procent in Brussel, 61,5 procent in Wallonië en… 71,9 procent in Vlaanderen. Ook dat potje blijft stinken.

Mobiliteit Een afgeleid communautair dossier misschien? De arbeidsmobiliteit. Voka zoekt werkvolk voor het zuiden van West-Vlaanderen. Daar zijn er nog nauwelijks werklozen en veel vacatures, en Henegouwen kreunt onder de werkloosheid (94.000), dus moeten we de Walen stimuleren om er te komen werken.

Er werken meer Walen in het Groothertogdom Luxemburg dan in Vlaanderen. Een taalkloof, ongetwijfeld, maar is het niet meer dan

dat? De Waalse minister van Werk, Eliane Tillieux, noemt het een mythe dat de Walen niet in Vlaanderen willen gaan werken. “Meer dan 3.240 werklozen uit Henegouwen zijn actief op zoek naar werk in Vlaanderen”, zegt Foremwoordvoerder Catherine Roelants. Moeten we onder de indruk zijn? Op 94.000 werklozen in de provincie stelt dat aantal weinig voor…

In 2014 waren 52.080 of 4,6 procent van de Waalse werkenden aan de slag in Vlaanderen, terwijl slechts 33.389 of 1,4 procent Vlamingen in Wallonië werkten. Zelfs De Tijd merkte niet op dat dit een kromme redenering is. Wat zouden de Vlamingen driftig naar Wallonië moeten pendelen als er hier wel en daar geen jobs zijn?

Het omgekeerde mag wel worden gevraagd, want in Vlaanderen is er dus wel werk.

Lees verder op blz.5

2

Actueel

2 februari 2017

Reizen met het vliegtuig was nooit zo veilig Volgens het Aviation Safety Network (ASN), een in Nederland gelokaliseerde organisatie die een gegevensbank bijhoudt van alle incidenten met vliegtuigen, was het jaar 2016 één van de veiligste in de luchtvaartgeschiedenis. Toch is er nog vliegangst, terwijl piloten zich in de cockpit zitten te vervelen.

Per jaar stappen ongeveer 3,5 miljard mensen aan boord van een passagiersvliegtuig. In 2016 kwamen daarvan 325 om het leven bij een ongeval. Dit betekent concreet dat op jaarbasis slechts één dode valt te noteren op ongeveer 11 miljoen reizigers. Dit staat in schril contrast met de klassieke verkeersongevallen op de weg. In 2015 vielen alleen al in België 732 doden te betreuren. Dat is gemiddeld twee slachtoffers per dag, zonder te spreken van de vele zwaar- en lichtgewonden. De cijfers van ASN tonen aan dat het vliegtuig één van de veiligste transportmiddelen is. Toch heeft 1 op 3 mensen nog altijd vliegangst.

Sabotage en kapingen In 2007 viel nog één dode te noteren per 2 miljoen reizigers. Op minder dan tien jaar werd dat laatste cijfer meer dan vervijfvoudigd. Toch dienen de cijfers enigszins genuanceerd te worden. In de statistieken van het ASN wordt enkel rekening gehouden met passagiersvliegtuigen met een capaciteit van minimaal 14 passagiers. Voor het jaar 2016 werd ook het ongeval in december, met de Russische Tupolev, die kort na het opstijgen in de Zwarte Zee stortte, niet meegerekend. Dat ongeval kostte aan 92 mensen het leven. We zijn zelf in de ASN-gegevensbank gaan neuzen en komen aan een totaal van 561 dodelijke slachtoffers in 2016, kleinere privévliegtuigen inbegrepen. Verandert dit iets aan de bewering dat het luchtverkeer veiliger is dan ooit?

Helemaal niet. “In feite vermindert het aantal vliegtuigongevallen gestaag sinds 1997”, zegt ASN-voorzitter Harro Ranter. “Dat komt vooral

door de voortdurende inspanningen die geleverd worden door de ICAO (International Civil Aviation Organization), het IATA (International Air Transport Association), tal van nationaal en internationaal uitgebouwde veiligheidsnetwerken en uiteraard ook de luchtvaartindustrie.”

Wanneer men geen rekening houdt met sabotage en kapingen, was 2015 in feite het veiligste jaar in de luchtvaartgeschiedenis. In maart van dat jaar vielen 150 doden in de Franse Alpen toen copiloot Andreas Lubitz een Airbus A320 van Germanwings, op weg van Barcelona naar Düsseldorf, moedwillig tegen de bergen vloog.

In oktober 2015 kwamen 224 mensen om toen een Airbus A321 van het Russische Metrojet in volle vlucht ontplofte boven de Sinaïwoestijn.

Onderzoek wees uit dat de crash werd veroorzaakt door de explosie van een zelfgemaakte bom van ongeveer 1,5 kg TNT, die vermoedelijk in het Egyptische Sharm El Sheikh aan boord was gebracht.

Schrijnend voorbeeld Ongevallen ten gevolge van een technische oorzaak blijven bijgevolg grote uitzonderingen. Als er dan toch ongevallen gebeuren, ligt meestal een inschattingsfout van de piloot aan de basis of plotse, onvoorziene meteorologische condities. Een schrijnend voorbeeld van de verantwoordelijkheid van de piloot is het vliegtuigongeluk op 28 november 2016 nabij Medellín (Colombia) waarbij 71 mensen het leven verloren, waaronder een complete Braziliaanse voetbalploeg. Het vluchtplan voorzag in een vlucht van 4 uur en 22 minuten terwijl het vliegtuig slechts voor die tijdsduur brand-

stof aan boord had. Uit veiligheidsoverwegingen moet een vliegtuig normaal gezien minstens voor 45 minuten brandstof overhouden bij landing. Het blijft onbegrijpelijk dat de twee piloten van het verongelukte toestel, beiden met meer dan 6.000 vluchturen ervaring, die veiligheidsnorm totaal hebben verwaarloosd en een vlucht begonnen over een afstand van 2.960 km, terwijl het vliegbereik van dat toestel maximaal 2.965 km was. Zij wisten vooraf dat niet meer bijgetankt kon worden, aangezien de luchthaven waar dat moest gebeuren al gesloten zou zijn. In dergelijke condities vertrekt men niet, en toch… Was er druk van buitenaf? De maatschappij had slechts één toestel en de gezagvoerder bleek mede-eigenaar te zijn. Wilde men besparen op de brandstofkosten? Of was er een andere externe druk die de beslissing van de piloten beïnvloedde?

Hetzelfde geldt voor de piloten van een Tupolev TU-154 van de Poolse luchtmacht die op 10 april 2010, vlak voor de landing, in Smolensk (Rusland) neerstortte. Aan boord was de Poolse president en zijn compleet gevolg.

Ondanks de raadgevingen van de verkeersleiding om uit te wijken, landde de piloot in totaal onaanvaardbare weersomstandigheden. Alle 96 inzittenden kwamen om. Het onderzoek naar het ongeval kon geen uitsluitsel geven of de gezagvoerder al dan niet door zijn hoogstaande passagiers onder druk werd gezet om de landing toch uit te voeren.

Uitzondering De beschreven incidenten blijven echter uitzonderingen. De meeste piloten beschouwen hun job als uiterst boeiend, al geeft men toe dat routine en procedures soms afstompend werken. De verantwoordelijkheid blijft groot.

“Bij huidige lijntoestellen wordt 90 procent van het werk gedaan door de autopiloot en beperkt het werk zich tot het observeren van de systemen”, vertrouwde ons een jonge Belgische piloot toe. “Op langere vluchten kan dat best vervelen. Bij sommige vliegtuigtypes en op sommige luchthavens komt de piloot in bepaalde weersomstandigheden zelfs bij de landing niet meer tussen.” Hoe ziet een werkdag er dan uit? “Ik vlieg bij Air France met Airbus. Morgen heen en terug van Charles de Gaulle naar Nice en vervolgens nog eens heen en terug van Charles de Gaulle naar Ajaccio (Corsica).” De verhalen over indommelen in de cockpit worden afgedaan als een lachertje.

“Kan gebeuren bij lange werkdagen of lange vluchten, maar bij het minste incident – technische, te laag, te hoog of te snel - gaan de nodige alarmsignalen af. Dan komt het erop neer de juiste procedures te volgen.”

de Verenigde Staten, Rusland en Brazilië. Vrij logisch, aangezien in die landen het meest wordt gevlogen. België komt niet in de lijst van de 25 eerste landen met vliegtuigongevallen voor. Over het algemeen wordt de veiligheidsgraad van de luchtvaart in België hoog ingeschat. Het laatst geregistreerde ongeval met een lijnvliegtuig op ons grondgebied dateert van 2 oktober 1971 toen een Vickers Vanguard, op weg van Londen naar Salzburg, boven Aarsele (West-Vlaanderen) neerstortte. Alle 63 inzittenden kwamen om het leven. Het Australische Quantas, Air New Zealand, Alaska Airways, Al Nippon Airways en British Airways worden door AirlineRating.com wereldwijd als de vijf veiligste luchtvaartmaatschappijen beschouwd. Bij de lowcostmaatschappijen spant Air Lingus (Ierland) de kroon als veiligste maatschappij. Tot onze verbazing komen Ryanair en Easyjet niet voor in de top tien, al zijn we zeker dat die maatschappijen aan de hoogste Europese veiligheidsnormen beantwoorden. Alhoewel… Ryanair geniet de reputatie nogal zuinig om te springen met brandstof en een vrij grote werkdruk op te leggen aan piloten en ander personeel.

Wil je het veilig houden? Neem dan liever geen vliegtuig van maatschappijen uit Afghanistan, Angola, Benin, Congo en ruime omgeving. Neem voor de verplaatsing naar de luchthaven de trein. Het grootste risico van vliegen ligt namelijk in de verplaatsing per auto van en naar de luchthaven. De trein en het vliegtuig zijn blijkbaar de veiligste transportmiddelen en genereren het minst ongevallen met dodelijke slachtoffers in verhouding tot het aantal RIRO gebruikers.

Neem de trein Volgens de statistieken van het ASN deden de meeste ongevallen sinds 1945 zich voor in

Uit de smalle beursstraat Hoogconjunctuur, ondanks geopolitieke onzekerheid De economie boert goed in Europa en in ons eigen Vlaanderen. En dat ondanks de geopolitieke onzekerheid door de Brexit en het Trumpbeleid. Dit is ook eens goed nieuws voor de regering-Michel.

1,6 procent groei, misschien zelfs 1,7 procent. Indrukwekkend is het niet, maar als de voorspellingen van het Planbureau uitkomen, dan trekt de Belgische economie dit jaar aardig aan.

Ook het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) spreekt van 1,7 procent groei. In andere eurolanden wordt zelfs 2 procent groei of meer voorspeld. We zijn ver verwijderd van de tijd dat een groei van 4 procent of meer normaal was bij hoogconjunctuur, maar wie het kleine niet eert…

Combinatie van factoren Over de redenen van de sterkere groei zijn de economen het niet eens. Is dit het gevolg van het monetaire beleid van de Europese Centrale Bank (ECB), die geld in de economie pompt? Is het de zwakkere euro ten opzichte van de dollar die onze exportproducten goedkoper maakt? Of is er voor België toch een effect van de taxshift met de lagere lasten op arbeid die bedrijven tot aanwerven aanzetten?

Wellicht is het een combinatie van factoren. Volgens het VBO zegt slechts 12,5 procent van de bedrijven dat de investeringen zullen dalen. Qua jobcreatie denkt de helft aan een status quo en 20 procent ziet het aantal banen toenemen. Dat zijn enquêtes. De realiteit leert dat het met de jobcreatie steeds beter gaat. In twee jaar regering-Michel zijn er 100.000 jobs

bijgekomen. Opvallend is dat de werkgelegenheid in de privésector tegenwoordig bijna even sterk groeit als de economie in haar geheel (de voorbije twee jaren groeiden beide ongeveer 1,5 procent per jaar). Economen wijzen erop dat dit eerder uitzonderlijk is, aangezien de werkgelegenheidsgroei normaal gezien ongeveer de helft van de economische groei bedraagt.

Die groeiende jobmarkt zorgt vooral in Vlaanderen voor extra banen. De VDAB registreert momenteel 226.000 openstaande vacatures. Overal in Vlaanderen hebben ondernemers het moeilijk om die ingevuld te krijgen. Voor Vlaanderen zakte het aantal werkzoekenden per vacature van 9,2 naar 7,1.

West-Vlaanderen heeft de grootste moeilijkheden om vacatures in te vullen: daar daalde het aantal werkzoekenden per vacature van 7,5 tot 4,8.

Ook Oost-Vlaanderen kende een sterke daling: van 10,3 tot 6,6 per vacature. In Limburg is er eveneens beterschap: van 15,5 naar 10,54 werkzoekenden per vacature.

Goed nieuws voor regering-Michel Deze hoogconjunctuur valt op, als we weten dat we in economisch zeer onzekere tijden leven. De Brexit baart veel Vlaamse bedrijven zorgen en ook de protectionistische tendensen bij Donald Trump worden met argusogen bekeken. Maar

bedrijven trekken er zich niet veel van aan. Zij zijn bezig met extra financiële buffers op te bouwen. Dat wil zeggen dat ze dat geld later zullen investeren en dus voor extra banen zullen zorgen. Wat België en Vlaanderen betreft: indien straks de vennootschapsbelasting wordt hervormd, met een verlaging, zal dit het ondernemersvertrouwen verder versterken.

Blijft de groei dit en volgend jaar aanhouden, is dat zeer goed nieuws voor de regering-Michel. Die staat nog altijd voor een zware besparingsoperatie om de begroting te saneren. Dit jaar zou het structureel begrotingssaldo met zo’n 0,6 procent van het bbp of 2,6 miljard euro moeten worden verbeterd. De regering zal verder moeten besparen, ook al zal een deel van dat tekort worden weggewerkt door de nog altijd lage rente op de staatsschuld. Maar misschien zal de groei ervoor zorgen dat die besparingen minder zwaar uitvallen. Meer groei betekent meer overheidsinkomsten via belastingen en minder uitgaven voor de sociale zekerheid aan uitkeringen. Elke 0,1 procent groei betekent 200 miljoen euro besparingen minder die nodig zijn.

Als de regering-Michel met deze positieve boodschap komt, dan kan het de kiezer nu al paaien in de aanloop naar de verkiezingen van 2019. Al kan het dan een dubbeltje op zijn kant worden. Een paar jaar van sterke groei wordt meestal gevolgd door een milde recessie of een economische terugval. Als die aan het begin van 2019 valt, hebben de regeringspartijen een Angélique Vanderstraeten probleem.

Actueel

2 februari 2017

Waarom ik een klimaatscepticus ben (deel 1) “2016 was het warmste jaar ooit!”, titelden onze media in koor. Zij baseerden zich voor dit onrustwekkende bericht op rapporten van de Britse Meteorologische Dienst. Daaruit bleek dat er in vergelijking met 2015 een verhoging van de temperatuur met 0,01° zou geweest zijn. Niemand vond het echter nodig er bij te vertellen dat het onderzoek zelf een foutenmarge van 0,10° toegaf, wat het resultaat eigenlijk betekenisloos maakt. “Geen enkele opwarming in 2016” is echter geen boeiende krantentitel, blijkbaar.

Voor een oprechte wetenschapper die gelooft in de opwarming van de aarde zouden tijdelijke pauzes nochtans geen probleem mogen vormen. Klimaatverandering hoeft namelijk niet lineair te verlopen, maar kan zich sprongsgewijs voltrekken. De vraag wordt dan: waarom vindt men het niettemin nodig tegen ons te liegen? Dit soort eenzijdig alarmisme is alomtegenwoordig in onze media.

Ik ben geen klimaatwetenschapper. De kans dat u dat bent, is bijzonder klein. Hoe zinvol is het dan dat wij ons vragen stellen bij wat de ernstige wetenschappers ons vertellen over de klimaatverandering? Dat is meteen de eerste zinvolle vraag: is de wetenschap over de klimaatverandering eigenlijk wel unaniem en gevestigd?

In Vlaanderen, waar een heuse debatcultuur nauwelijks bestaat, kan men in alle media enkel de boodschap horen dat er een onbetwistbare consensus onder de wetenschappers bestaat over het klimaatvraagstuk.

En dat ontkenners en twijfelaars dus niet eens aan het woord moeten worden gelaten, wegens zeker fout. Maar hoe weten we dat?

Was er een verkiezing onder de wetenschappers? Een telling? Een uitgebreide rondvraag?

Obama had het in een tweet ooit over een consensus onder “97 procent van de wetenschappers”. Dat cijfer, dat ook bij ons vaak wordt herhaald, is oorspronkelijk afkomstig van de radicale klimaatactivist John Cook, die beweerde 12.000 klimaatstudies te hebben onderzocht. Hij stelde dat 97 procent daarvan eigenlijk de verontrustende stellingen van het IPCC (Intergovernmentel Panel on Climate Change) onderschrijven.

Het onderzoek van Cook werd achteraf grondig ontmaskerd als weinig meer dan bedrog. De Nederlandse klimaatonderzoeker Richard Tol moest bijvoorbeeld vaststellen dat 9 van zijn 10 erg kritische studies verkeerdelijk werden opgenomen in “de consensus”. Dat gold zelfs voor een meerderheid van de studies.

De zogenaamde consensus blijkt bij nader onderzoek fictie, zeker wanneer men begint te ontleden wat de vraagstelling eigenlijk is.

Wanneer iemand u zegt dat alle wetenschappers het eens zijn over het klimaat, dient u hem de vraag te stellen: over wat zijn ze het dan eens?

In de praktijk blijkt enkel eensgezindheid te bestaan over het feit dat er zich in de laatste decennia van vorige eeuw een opwarming heeft voorgedaan en dat menselijke activiteit daar deels aan bijgedragen heeft. Maar over een aantal andere en nochtans essentiële vragen bestaat helemaal geen eensgezindheid.

1. Warmt de aarde ook nu nog op?

Van 1998 tot heden lijkt de opwarming volledig stilgevallen. Die klimaatpauze is een probleem voor het alarmistisch discours. Van de nochtans talrijke voorspellingsmodellen van het IPCC had geen enkel dit zien aankomen. Alle voorspellingsmodellen bleken de temperatuursverhoging sterk te hebben overschat.

De klimaatpauze zorgde ook voor een groeiend scepticisme bij het publiek, wat verklaart waarom sommigen de cijfers voor 2014, 2015 en 2016 nogal losjes hebben geïnterpreteerd ten einde deze jaren toch opnieuw te kunnen uitroepen als “de warmste ooit”.

2. Is vooral de mens verantwoordelijk voor de opwarming?

Heel wat wetenschappers zijn van mening dat menselijke activiteiten slechts een klein of zelfs verwaarloosbaar effect op klimaatverandering hebben en dat factoren zoals zonne-

3

Nieuwsfeit van de week

Miss België en haar opgeklopt drolletje Op 14 januari werd de 19-jarige Romanie Schotte tot Miss België gekroond. Erg lang kon de Brugse schone niet van de titel genieten, want niet veel later hadden de Franstalige media een ‘ongeoorloofd’ bericht op haar Instagram ontdekt. Een volger reageerde op de aanwezigheid van een zwarte man in de achtergrond op een van haar foto’s met “That nigga”, waarop Romanie antwoordde met ‘I know’ en de beruchte kaka-emoji. De onlinepetitie ‘Get Miss Belgium 2017 decrowned’, om haar kroontje af te nemen, telde op 31 januari 8.168 handtekeningen.

Om haar goede wil te tonen, stuurde Romanie ons deze foto door. Dit keer speelde ze op zeker. Geen kaka, maar wel Wouter Vanbellingen, een sluier én een kroontje van Oxfam op de foto. Succes Romanie! Zo komt het zeker goed.

activiteit, de baan van de aarde en niet door mensen geproduceerde broeikasgassen een belangrijke rol spelen.

3. Heeft de opwarming van de aarde alleen negatieve gevolgen?

Wanneer men het in de media heeft over klimaatverandering, dan voorspelt men u meestal de moderne variant van de tien plagen van Egypte: droogte, overstromingen, orkanen... Dit gegeven alleen al is genoeg om kritisch te worden over de klimaatreligie. Waarom worden we zo eenzijdig voorgelicht? Waarom horen we nooit iets over de positieve effecten van CO2 op de plantengroei op onze planeet?

Nog vorige week waarschuwde het Europees Milieuagentschap (één van de zovele gepolitiseerde instellingen wiens bestaansreden en aanzien maar al te zeer gebaat zijn bij sterke overdrijving van de problemen waarvoor ze zijn opgericht) voor meer overstromingen, bosbranden, ziekten en infecties door het veranderende klimaat. Enkel de sprinkhanenplaag ontbrak nog.

De waarheid is dat er doorheen de menselijke geschiedenis heel wat sterke wisselingen van het klimaat zijn geweest. De middeleeuwen waren volgens veel wetenschappers zelfs warmer dan de huidige tijden, maar waren niettemin een periode van groei en produceerden niet de apocalyptische gevolgen die men vandaag voorspelt.

Waarom gaan we ervan uit dat we nu op een soort ideale temperatuur zitten en dat elke wijziging rampspoed met zich mee zal brengen? Vergeet niet dat de ecologisten ons in de jaren zeventig waarschuwden voor de vreselijke gevolgen van een afkoeling van de aarde.

4. Is het huidige klimaatbeleid zinvol?

Zelfs indien men op alle vorige vragen “ja” zou kunnen antwoorden, is dit een fundamentele kwestie waar weinig over wordt gepraat. Kunnen de (zeer dure) klimaatplannen eigenlijk iets noemenswaardig verwezenlijken? Björn Lomborg, een gerenommeerde Deense statisticus en zelfverklaarde ecologist, berekende dat, zelfs als de recente klimaatakkoorden van Parijs tot op de letter zouden worden uitgevoerd, dit in 2100 slechts zal resulteren in een vermindering in de opwarming van 0,05°.

Een verwaarloosbare matiging dus, waar echter een economisch prijskaartje van duizenden miljarden euro’s vasthangt door vertraagde economische groei, die helaas wel zeer reëel zal zijn. Lomborg meent dat het veel efficiënter zou zijn te investeren in technologie om met de opwarming van de aarde om te gaan dan nutteloze pogingen te ondernemen om die minimaal te vertragen.

Twijfels over het officiële discours over klimaatopwarming zijn dus om heel wat redenen een rationele bezigheid. Maar ze worden niet gemakkelijk geduld in het publieke debat. De aanhangers van het klimaatgeloof zetten de sceptici nogal gemakkelijk in dezelfde hoek als samenzweringstheoretici.

Ongetwijfeld zijn er mensen die in de klimaatpolitiek een complot zien van God weet wie, om God weet wat te verwezenlijken.

Maar redelijke twijfelaars zien het anders.

Zij zien geen boosaardig complot, maar een hele reeks aan mechanismen en wetmatigheden die leiden tot een grondige scheeftrekking van het debat.

Volgende week kom ik daarop terug. Hoe kan de politieke en mediatieke dominantie van het klimaatalarmisme verklaard worden?

En waarom lenen heel wat wetenschappers zich tot een eenzijdige, gepolitiseerde kijk op deze kwestie?

Jurgen Ceder

Briefje aan Kristof Calvo

Altijd verontwaardigd Mijnheer de windverplaatser, Jongen, toch… Wat zijt gij een volleerde azijnpisser! Na uw vroegere voorzitter en hoeder van de democratie (behalve voor de rechterzijde) Jos Geysels, zijt gij boven alle andere gegadigden – en er zijn er veel bij Groen – de absolute koploper om die titel met verve te dragen. Gij zijt gewoon altijd verontwaardigd. Gij staat zo op en gij gaat zo ook weer slapen, lijkt het mij.

Vorig weekeinde was het weer van dat, toen wij mochten vernemen dat gij ‘sterk verontwaardigd en teleurgesteld’ waart na ‘de veel te slappe reactie’ van premier Charles Michel op het inreisverbod vanuit moslimlanden dat de democratisch verkozen Amerikaanse president Trump uitgevaardigd heeft.

Omdat minister Jambon en de staatssecretaris ervoor pleitten een en ander ‘in de juiste context (te) plaatsen’ en ‘niet hysterisch (te) doen’, begon het bij u te gisten en kon het voorspelbaar niet anders dan dat gij hiertegen ongenuanceerd moest gaan fulmineren.

Daarom beschuldigt gij de premier ervan dat hij de Amerikaanse maatregelen niet mag veroordelen van zijn coalitiepartner N-VA. Jan Jambon en Theo Francken noemt gij zelfs ‘de onderaannemers van Trump’. Als voorbeelden van duidelijkheid haalt gij Mutti Merkel en Justin Trudeau van Canada aan. Tja, met dat soort tegenvoorbeelden weten wij wel hoe laat het is…

Kijk, voor alle duidelijkheid, Trump is een speciale gast, zoals we er nog maar zelden hebben gezien op dat niveau. Zijn stijl is zeker niet de onze, maar wij weten wel dat hij op een volkomen legale manier aan de macht gekomen is. In het omgekeerde geval - mocht Hilary gewonnen hebben - had niemand het Amerikaanse kiessysteem in vraag gesteld…

De slechte verliezers - zij die daar niet tegen kunnen dus - zetten nu zowat overal de boel op stelten. En gij schurkt daar graag bij aan, samen met de hoofdstroommedia en alle mogelijke linkse actiegroepen hier en aan de overkant van de oceaan. Daarom gaat gij bij elke maatregel van Trump molenwieken en wind verplaatsen, en uw stem verheffen en schreeuwen dat wij bij het einde der tijden zijn beland. Wanneer dit blad verschijnt, staat gij met aan zekerheid grenzende waarschijn-

lijkheid te tempeesten in de Kamer tegen de premier en zijn regering, en te eisen dat zij afstand moeten nemen van Trump en consorten. Wat kan er ‘by the way’ mis zijn met een verkozen leider die gewoonweg vanaf dag één complexloos zijn verkiezingsbeloftes uitvoert? Het is een fenomeen dat wij in het Westen nauwelijks kennen. Nochtans heeft dat fenomeen een eenvoudige naam: democratie. Het volk heeft beslist.

Maar, à propos, hoe komt het eigenlijk dat we u niet gehoord hebben toen uw vriend, de heilige Obama, op zeker moment het inreizen voor Iraki’s voor een tijdje bevroor? En waarom hebben we u niet gehoord toen maar liefst zestien moslimlanden de maatregel namen joden met een paspoort uit Israël niet meer toe te laten? En telkens wanneer in het Midden-Oosten christenen als minderwaardig worden behandeld, worden verdreven of zelfs massaal worden afgeslacht, horen wij het superdemocratische mensenrechtenorakel uit Mechelen niet.

O ja, tijdens Obama’s laatste dagen als president werden de regels voor Cubaanse vluchtelingen verstrengd. Vroeger werden die op het moment dat ze in de VS aan land kwamen als vluchteling erkend. Obama schafte dit af. Cubaanse vluchtelingen worden nu teruggebracht naar Cuba. En de bouw van de muur aan de grens met Mexico? Een flink deel staat er toch al, ‘dankzij’ Bill Clinton. Is u dat allemaal ontgaan, mijnheer de verontwaardigde?

Uw mensenrechtenverhaal en heel de santenboetiek die daar obligaat bij hoort, is derhalve selectief, eenzijdig en bijgevolg hypocriet. Maar we weten het, gij voelt u niet op uw gemak, want rechts heeft in West-Europa de wind in de zeilen, en op uw linkerflank is er flink wat concurrentie van de oude sossen en de nieuwe communisten. Het gaat er dus ook om de hoogste linkse noot te willen zingen. We moeten toegeven dat gij daar haast onnavolgbaar uw best voor doet. Alleen, gij doet dat op zo’n gekunstelde manier dat het lachwekkend en bijwijlen karikaturaal wordt.

Voor ons niet gelaten, want wij verkneukelen ons daarin. En nog geen klein beetje.

4

Dossier

2 februari 2017 Jean-Pierre Van Rossem treft regelingen om mogelijkheid euthanasie open te houden

Donald Trump en Joe McCarthy “Het voelt goed om even Washington te verlaten en naar de echte Verenigde Staten terug te keren.” Donald Trump? Neen, senator Joe McCarthy, in een toespraak in 1951.

Met mccarthyiaanse methodes In Vlaanderen is Joe McCarthy in de nevelen van de geschiedenis verdwenen, maar in de Verenigde Staten is hij nog springlevend.

Het regende het afgelopen jaar beschuldigingen van mccarthyisme aan het adres van Trump in de liberale (= links in de VS) media.

Trump maakte het hen gemakkelijk met zijn soms wilde uithalen, met beschuldigingen die in de lucht bleven hangen en met methodes die soms goed gelijken op die van McCarthy.

Maar de essentie van de zaak is dat de huidige media weten dat Trump op veel punten gelijk heeft en ze hem toch politiek correct verketteren terwijl ze indertijd jarenlang even politiek correct en laf opportunistisch McCarthy steunden.

Communistenjager Joe McCarthy wordt in 1908 in de MidWest geboren, in Wisconsin, de staat waar Hillary Rodham hooghartig weigerde te verschijnen en die haar, met Pennsylvania en Michigan, de das omdeed.

Het geboortestadje van McCarthy is nog volledig blank en erg christelijk. De latere politicus is de zoon van een hardwerkende katholieke boerenfamilie. Hij is een knappe jongen met veel charme, vriendelijkheid, energie en intelligentie, al kan hij soms agressief uit de hoek komen. Hij heeft rechten gestudeerd maar neemt onmiddellijk vrijwillig dienst bij de mariniers in 1942. Al tijdens zijn legerdienst denkt hij aan een loopbaan in de politiek en hij vraagt zijn familie iedere inwoner van Wisconsin een brief te zenden met de vraag hem te steunen voor de verkiezingen in de Amerikaanse Senaat, waar iedere staat twee leden heeft.

Begin 1947 slaagt hij in zijn opzet. Veel krijgt hij niet voor mekaar. Hij is de hele tijd op zoek naar een zaak die hem publiciteit oplevert. De omstandigheden helpen hem.

In 1949 slagen de georganiseerde gangsters van Mao erin het corrupte nationalistische bewind van Chiang Kai-sjek omver te werpen en bloedig de macht over te nemen. Een jaar later vallen de Noord-Koreaanse communisten Zuid-Korea aan. Aanvankelijk is de reactie van de Amerikanen eerder lauw, maar voor jonge politici is de communistische agressie een godsgeschenk om naam te maken.

McCarthy komt op televisie en hij vertelt voortdurend dat bij de aanvang van het presidentschap van de democraat Truman 180 miljoen mensen door de communisten verdrukt werden en inmiddels zijn het er al 800 miljoen. In de Verenigde Staten begint voor de tweede keer op dertig jaar tijd een “Red Scare”, de angst dat de democratische instellingen ondermijnd worden en rijp zijn om in de handen van de Amerikaanse collaborateurs van de moordenaars in de Sovjet-Unie te vallen. Vooral de jonge senator van Californië, ene Richard Nixon, maakt naam. Maar Nixon is nog enigszins voorzichtig. Liberaal Amerika is wel geschokt door zijn aanvallen op een belangrijke ambtenaar van Buitenlandse Zaken, Alger Hiss, op de zogenaamde atoomspionnen Ethel en Julius Rosenberg, op de Hollywood Ten. En zeker in Europa steekt men graag de kop in het zand. Iedere zaterdagavond probeert Jan Albert Goris (Marnix Gysen) met zijn kroniek uit Amerika de luisteraars van het NIR te overtuigen dat onschuldige bloedjes vervolgd worden. Inmiddels weten we dat Nixon gelijk had. Het gekke is dat McCarthy tot op vandaag vereenzelvigd wordt met die beruchte zaken terwijl hij er niets mee te maken had.

De “achtbare senator” van Wisconsin wil echter niet achterblijven bij zijn succesvolle collega uit Californië en lanceert op zijn beurt een offensief. Hij beweert dat hij een lijst bezit met de namen van 205 communisten bij Buitenlandse Zaken die de politiek van de VS ondermijnen. Het zijn absurde beweringen en met bewijzen komt hij nooit. McCarthy laat verder uitschijnen dat president Tru-

man en zijn ministers Acheson en Marshall (stafchef in de oorlog) zwakkelingen en zelfs passieve medewerkers van de roden zijn. De Amerikanen slikken het als zoete koek, want inmiddels sneuvelen duizenden Amerikaanse jongens in Korea.

Journalisten weten dat hij niet echt de waarheid spreekt, maar “waar rook is, is vuur”. McCarthy zal dat toch niet allemaal uit zijn duim zuigen? Bovendien is hij vriendelijk en beleefd, organiseert leuke feestjes voor journalisten en hij is altijd goed voor een snedig citaat dat het goed doet op de voorpagina.

Met de kop tegen de muur Bij de presidentsverkiezingen van 1952 is Dwight Eisenhower, gewezen opperbevelhebber in Europa, de kandidaat van de Republikeinen. Hij verafschuwt zijn partijgenoot McCarthy maar durft hem niet tegenspreken. “Om hem geen belangrijk forum te geven”, verklaart hij achteraf zijn weinig moedige houding.

McCarthy wordt de voorzitter van een subcomité in de Senaat dat “government operations” mag controleren op extreemlinks gedrag. Vooral lagere ambtenaren worden onbarmhartig op de rooster gelegd; sommigen die voor of tijdens de oorlog wat sympathie toonden voor de Sovjetbondgenoot verliezen hun baan. Het FBI van Hoover speelt hem voortdurend dossiers toe, en tot groot plezier van het FBI zegt McCarthy dat de CIA geïnfiltreerd is door communisten (eerder nazi’s volgens Trump). McCarthy rekruteert een paar helpers. Vooral de New Yorkse advocaat Roy Cohn is een pitbull die geen enkele remming heeft om mensen te breken.

Ook homoseksuelen komen in het vizier van McCarthy en Cohn, omdat zij te chanteren zijn wegens hun “pervers” gedrag. De beschuldigingen worden almaar wilder, tot McCarthy met zijn kop tegen de muur botst. Ook het leger zit vol communisten, maar door hoorzittingen die op televisie uitgezonden worden, blijkt dat McCarthy wraak wil nemen omdat één van zijn medewerkers niet vrijgesteld wordt van militaire dienst. In een beruchte confrontatie gaan Cohn en McCarthy af als gieters.

Cohn moet ontslag nemen en McCarthy verliest zijn voorzitterschap. De Senaat blameert ten slotte openlijk McCarthy voor zijn gedrag. Joe McCarthy, een zware drinker, wordt een wrak. Hij drinkt zich letterlijk dood, al zegt men jarenlang dat hij het slachtoffer is van een acute hepatitis. Nauwelijks 48 jaar oud sterft hij, in 1957, nog altijd senator, al stonden zijn kansen voor een herverkiezing er slecht voor. Cohn wordt een beruchte advocaat en de raadsman van… Donald Trump.

In 1973 wordt de vastgoedtycoon door Justitie ervan beschuldigd dat hij geen negers wil in zijn appartementen. Cohn verdedigt hem en eist van de regering een schadeloosstelling van 100 miljoen dollar. Daar komt niets van in huis. De zaak wordt met een achterkamertjesdeal geregeld. Cohn sterft in 1986 aan … aids.

Feitelijk heeft McCarthy het tegenovergestelde van zijn doelen bereikt. Zijn inquisitie wordt jarenlang en soms met veel succes misbruikt door kaviaarlinks in Europa om de VS als een fascistische staat af te schilderen en het Oostblok voor te stellen als een rechtvaardiger maatschappij.

Maar geen mccarthyiaanse doelen Nogmaals, in zijn methodes gelijkt Trump wat op McCarthy, maar fatsoenlijke mensen geven hem gelijk als hij de grenzen van zijn land in eer wil herstellen, als hij de op hol geslagen globalisering afwijst die de rijkste Amerikanen nog rijker maakt, als hij zijn twijfels uit bij de klimaatverandering. Die klimaatverandering is er wel degelijk, maar wordt niet door wat diesels veroorzaakt, wel door de ongeremde bevolkingsexplosie in Afrika en Azië, waar het Westen de gevolgen van draagt.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Trink, Brüderlein, trink!

Het Bureau van de Kamer heeft zich over een staatszaak gebogen en heeft beslist alle dranken in de parlementaire koffiekamer betalend te maken. Uitzondering blijft de koffie. Na de heisa die vorige week was ontstaan naar aanleiding van een rapport van de Federale Deontologische Commissie over het alcoholgebruik van politici ‘in functie’ - en geïnspireerd door het incident tussen Van Biesen en Meryame Kitir -, werden de kanonnen pro en contra alcoholgebruik in de Kamer in stelling gebracht. Uiteindelijk zag niemand een probleem en werd enkel de genoemde maatregel getroffen.

Zal dat de praatbarakkers ervan weerhouden er tussendoor ‘ene te pakken’? De kans is erg klein. Intussen kunnen de parlementsleden nog altijd copieus gaan tafelen in ‘De Moniteur’, het klassieke restaurant, en uit een aantrekkelijke wijnkaart een ruime keuze maken, en maaltijden afsluiten met een ‘pousse-café’. Bovendien krijgen ondervoorzitters van de Kamer en andere Kamerleden met speciale functies, in het kader van hun ‘representatieve’ mandaten, nog altijd een hoeveelheid wijn. Voorzitter Bracke en consorten durven geen resolute keuze maken.

Hun flutmaatregel is geen sikkepit waard. Men trekt een rookgordijn op om de goegemeente te sussen. Er dringt zich aldus één maatregel op, die wij vorige week al suggereerden: ‘blazen’ bij het binnenkomen van de plenaire vergadering.

Slechte Vlaming?

Een lezer beweert dat wij parlementsleden van N-VA afschilderen als ‘slechte Vlamingen’ als zij een eenvoudige motie neerleggen na een interpellatie van het Vlaams Belang teneinde de motie van aanbeveling van die partij weg te stemmen. Hola, hola! Ter verduidelijking: iemand die in het parlement een eenvoudige motie neerlegt om een motie van aanbeveling van een Kamerlid te kelderen, is niet per definitie een slechte Vlaming. Maar dat dit zo vaak wordt gedaan door N-VA’ers als er moties van het VB worden neergelegd, geeft toch te denken, a fortiori als het om moties met een communautair karakter gaat waarin standpunten verwoord zijn die de N-VA in haar oppositieverleden zelf verdedigde. Er is geen enkel voorbeeld waarin ooit het omgekeerde is gebeurd. N-VA zou dan beter de schijn kunnen hooghouden - op zijn minst, al kan men daar forse bedenkingen bij maken - door ‘anderen’ uit de meerderheid zo’n eenvoudige motie te laten indienen. Nu oogt het gewoon niet goed dat communautaire moties van de ene Vlaams-nationale partij in de vuilbak worden gekieperd door de andere Vlaams-nationale partij. Dat begrijpt geen mens, zeker als alle anderen daar vrolijk mee lachen.

Nog één keer en dan Na stapels parlementaire vragen en telkens opnieuw balorig gedrag van prins Laurent, was de maat nu wel vol. Charles Michel kon

in december niet anders dan aan de Kamer te beloven dat hij de Lorre eens aan zijn oren ging trekken. Figuurlijk, uiteraard, want dat is allang een strafbaar feit… Een letterlijke stamp onder de broek of een pedagogische tik eveneens. Dus mocht de nukkige prins het komen uitleggen in ‘de Wetstraat 16’ en een bolwassing krijgen. Het verdict is duidelijk: nog één misstap en hij verliest zijn dotatie.

Het smoelwerk van de blauwbloedige stond op onweer, maar hij moest het ondergaan.

Het is wachten op het volgende incident, maar toch durft niemand erop inzetten dat in dat geval de dotaties effectief zullen stopgezet worden. Gelukkig zijn er genoeg Vlaamsgezinde Kamerleden die de zaak aandachtig in de gaten houden.

De Tondo van Bracke Tondo, zo heet de verbindingscirkel of -gang die Siegfried Bracke op kosten van de belastingbetaler wil laten aanbrengen tussen het Paleis der Natie en het nieuwe Forumgebouw.

We hadden het er vorige week al over. Natuurlijk wil hij ermee de geschiedenis ingaan, want hier of daar zal wel een herinneringsplakkaat met zijn naam aangebracht worden. Meer nog: bij de voorstelling zei hij zelfs schaamteloos: “De bocht van Bracke is een hele cirkel geworden.” Ondertussen weten we al iets over de kostprijs: een eerste raming bedraagt een dikke 417.000 euro. In de praktijk zal dat neerkomen op een slordig half miljoen euro.

Gelukkig maar dat de parlementsleden voortaan hun pintje zelf moeten betalen. Dat zal al een slok op de borrel schelen...

Onlosmakelijk Donderdag werd een herdenking gehouden voor de onlangs overleden CVP-coryfee Zefa de Loore-Raeymaekers. Zij werd 94 jaar en behoorde duidelijk tot een generatie van sociaal bewogen politici die dicht bij de mensen stond. De Kamervoorzitter herinnerde er in zijn rouwhulde terecht aan dat zij behoorde tot een generatie politici voor wie katholicisme en Vlaamsgezindheid onlosmakelijk verbonden waren. Dat was duidelijk te merken op het rouwbericht, waarop centraal AVV-VVK stond gedrukt. Lang vervlogen tijden, vooral bij de CD&V.

Ambtsplicht Elio di Rupo was niet in de plenaire vergadering aanwezig. Als reden lazen we in het verslag: omwille van ‘ambtsplicht’. Wat dat ook mag betekenen. In ieder geval is het een formeel excuus om geldig afwezig te zijn en de uitbetaling van de parlementaire wedde niet in het gedrang te brengen. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig om te weten dat Elio momenteel andere katten te geselen heeft, vooral in zijn partij. Hij probeert er noodgedwongen de gigantische graaicultuur in te dijken, na het schandaal rond Publifin waarbij kameraden hun zakken meer dan behoorlijk gevuld hebben. Socialisten en geld, dat gaat niet goed samen. Ambtsplicht? Ja wadde!

Actueel

2 februari 2017

Zwijgen over het communautaire? Dat lukt niet Vervolg van blz 1.

Verkeer

Was het al leuk met Reagan, en met vader en zoon Bush, nu is een Amerikaanse president aangetreden die je pas echt ‘would love to hate’, om in de Amerikaanse sfeer te blijven. We gaan een mooie tijd tegemoet. Trump blijkt nu ook zijn gruwelijke protectionistische plannetjes tot uitvoering te willen brengen.

Zeer ongerust hierover maakten zich Peter van Rompuy (CD&V) en de landbouwer uit Brakel in Oost-Vlaanderen, Herman de Croo (Open Vld). Beide heren zagen de hele Vlaamse economie reeds vernietigd.

Het is waar dat Vlaanderen grote handelsen economische belangen heeft in de Verenigde Staten, en dat er daar best geen al te gekke dingen gebeuren. Minister-president Bourgeois voelde wel nattigheid, maar relativeerde de dreiging toch enigszins: het ziet er niet naar uit dat Trumps maatregelen Europa zouden viseren. Als onverhoopt toch iets in die richting zou gaan, ontstaat natuurlijk gevaarlijke conflictstof.

Allicht zal het wel loslopen met The Donald.

Bovendien kunnen de Amerikanen niet zonder ons bier.

Politiek

Territorium Ook het dossier van het Eurostadion op parking C van de Heizel, “een op en top Brussels project” dat men in het Vlaamse Grimbergen wil neerpoten, is communautair. De Brusselse minister-president koppelde eventuele

Energie financiële steun aan “Brusselse” jobs. Eigen volk eerst. Vlaams betaald. De komst van een deel van de Brusselse administratie naar een Vlaamse gemeente is merkwaardig. Vraag is hoe men in Wallonië zou reageren, mochten we de Vlaamse administratie verhuizen naar Moeskroen, lezen we in Het Nieuwsblad.

nië over zich kreeg. Oké, fout en een dommigheid, dat zeker. Maar een stok om de Vlaams hond te slaan nog veel meer. “De Franstalige media kunnen een vierde Nederlandstalige Miss België op rij geenszins appreciëren.

Maak er dan gewoon een Vláámse wedstrijd van”, klonk het.

Cultuur

Besluit

Ook culturele verschillen vullen de argumentenbak voor het debat tegen de onzin van een krampachtig in leven willen houden van deze staat. TV-familie had het nog eens over de kersverse Miss België, Romanie Schotte, die om een ‘lachend kakske’ op Instagramfoto waarop een zwarte man te zien is, heel Wallo-

Dit overzichtje gaat maar over één week actualiteit. De lijst is veel langer. Deze regering zou zich niet bezighouden met communautaire zaken. Maar dat lukt niet, en het zal in de aanloop naar verkiezingen nog minder lukken.

Anja Pieters

Trump-debat moet verschil van mening tolereren Vervolg van blz 1.

En de slappe bestuurders die weigeren het onderscheid te maken tussen vluchtelingen en economische vluchtelingen?

Kunnen we begrip opbrengen voor wie voorlopig vooral verbaal en zonder garantie op succes - de angst van veel Amerikanen wil omzetten in een groter gevoel van veiligheid?

En - inderdaad, meneer Beke - voor een verkozen president, die de Amerikanen hun identiteit wil teruggeven door uit te gaan van de eigen sterkte?

Kunnen we Darya Safai volgen als ze zegt dat je islamisme ook “met naam moet noemen en met alle middelen moet bestrijden?”

Geven we toe dat wat Trump nu doet al een tijd bestond in Australië? Sommigen herinneren eraan dat ook Obama de moslimlanden in het viezer nam. Opsluiten, dan maar? Anderen wijzen erop dat 17 landen geen Israëli’s willen binnenlaten. Ook opsluiten?

Mythe Moeten we naïef zijn of mogen we akkoord gaan met de Marokkaanse journaliste Zineb El Rhazoui die zegt dat we af moeten van de mythe dat de islam een religie van vrede en liefde is? Maar fanatieke gelovigen - zoals zo vaak gebeurde met veel godsdiensten in een nog niet zo ver verleden - de wereld onnodig veel miserie aandoen?

Mogen we samen met Liesbeth Van Impe nog zeggen dat het geen zin heeft om Trump in simpele zwart-wit-termen af te ¬zetten tegen zijn voorgangers of de rest van de wereld? Dat Trump geen moslimban doorvoerde, maar er wel alles aan deed om het zo te laten lijken. Dat in de Amerikaanse democratie mogelijke zottigheden van welke president ook kunnen worden afgeremd door burgers, media, rechters, kritische bondgenoten en de instellingen…

Kunnen we het erover eens zijn dat het Congres decreten van Trump niet hoeft goed te keu-

Echo’s uit de Koepelzaal Trump

Uit een rapport van het Rekenhof waarover L’Echo zaterdag berichtte, blijkt dat minstens 800 miljoen euro nodig is om het GEN af te ronden. Volgens Franstalige PS’ers is de 60/40-verdeelsleutel “nadelig voor het GEN in de het zuiden van het land…” We moeten stoppen met compensaties voor Vlaanderen, dat het Gewestelijk Expresnet (GEN) aan zijn kant heeft afgerond, en het volledige bedrag beloofd door federaal minister van Mobiliteit François Bellot (MR) toekennen aan het afronden van het GEN aan Waalse kant”, vindt PSparlementslid Karine Lalieux.

Ook de politieke kloof tussen noord en zuid wordt verder uitgediept. De januaripeiling van RTL/Le Soir gaf aan dat extreemlinks in Wallonië aanhang wint. De PTB haalt er virtueel al 16,3 procent. Het Publifinschandaal kan die score nog aandikken. In Vlaanderen moet de PVDA nog altijd afwachten of ze de kiesdrempel haalt. Twee werelden in de stembus, twee werelden in het beleid, toch?

De peiling toonde ook aan dat de N-VA-politici bijval krijgen met hun politiek. Theo Francken, De Wever en Jambon stuurden Maggie de Block naar de vijfde plek in de poppoll…

Ook dat heeft een communautaire betekenis. Vlaanderen lust Franckens harde lijn in de visumaffaire. Liefst 62 procent van de Vlamingen vindt dat de staatssecretaris van Asiel en Migratie terecht geen humanitair visum verstrekt aan een Syrisch gezin in Aleppo. Amper 14 procent ziet dat als een slechte beslissing.

In Wallonië schaart maar 37 procent zich achter de keuze van Francken, in Brussel 35 procent. Vlamingen en Walen willen een ander beleid inzake identiteit, veiligheid, migratie en asiel.

5

ren, maar ze wel moet willen financieren? Dat Trump over twee jaar door tussentijdse verkiezingen kan worden gekortwiekt als hij het te bont maakt? Dat het federale Hooggerechtshof een Trump-besluit kan blokkeren als het niet conform de grondwet is?

Kunnen we het eens zijn dat meer dan ooit latino’s hebben gekozen voor Trump? En met opiniemaker Guillaume Van der Stighelen die in De Tijd opmerkte dat de Democraten in de VS gewoon niet tegen hun verlies kunnen?

Kunnen we het erover eens zijn dat Trudeau makkelijk praten heeft over zijn opengrenzenbeleid? “In Canada is iedereen wél welkom”…

Merkel bis, tot er miljoenen komen, zeker? En laat ons wel wezen, niet overal is er zoveel plaats als in zijn land. Misschien moeten we ook maar eens iets meer aandacht hebben voor wat Trump werkelijk zegt. Hij belde Trudeau na de aanslag in Québec voor overleg en om hem “alle mogelijke steun” aan te bieden.

Apocalyptisch Misschien moeten we met zijn allen de absolute extremen van links en rechts radicaler tegenspreken. “Er zijn genoeg mensen op links en rechts die niet willen dat de boel uit elkaar flikkert”, zegt de Nederlandse schrijver, PC Hooft-prijswinnaar en essayist Bas Heijne in De Standaard. Elke dag dragen oude en nieuwe, sociale en asociale media tonnen vers bewijs van onze ‘onsamenleving’ aan. Kaakslag op links, beenveeg op rechts. Apocalyptische taal, overal…

Maar Trump was wel een wake-upcall voor mensen die op links en centrum-links toch wel erg in een bubbel hebben geleefd. Wat miskend werd, was de bij uitstek de menselijke behoefte aan samenhang, aan het gevoel dat men iets met elkaar te maken heeft. “Die Contra-Verlichting legt, zoals in de kwestie Zwarte Piet, de nadruk op traditie, eigenheid, cultuur, geschiedenis, de groep… Als je echt debat wilt, moet je bereid zijn je overtuigingen aan

oprechte kritiek bloot te stellen. Een democratie leeft van verschil van mening.”

Het komt er dus op aan om in die chaos van overtuigingen de democratie overeind te houden. Met extremisten van links en rechts aan de macht wil het vaak fout lopen, zo leert de achteruitkijkspiegel. Maar binnenkort misschien ook de actualiteit.

‘Rechtse zak’ als geuzennaam Tussen de uitersten zorgen vandaag conservatieven voor redelijkheid. In Knack was het Louis Ide (N-VA) die daar nog eens op wees.

Het gebeurt te zelden. Maar daar komt verandering in. Links bestempelt andersdenkenden maar al te gauw als rechtse zakken. Conservatieven dragen dat brandmerk meer en meer als een geuzennaam. Progressieven stellen zich vaak op als hogepriesters. Fanatiek op de balkons in de media. Een plek waar ze geen anderen dulden.

Maar zo loopt links zich stilaan te pletter tegen de conservatieve muur. Het levert de publieke opinie - eigenlijk domweg - dagelijks cement en bakstenen om die muur te versterken. Euforisch en instemmend gejoel bij politieke bakvissen en vrijgestelden en helaas ook veel culturo’s is hun deel, meer niet. Veel journalisten van de openbare omroep of de zogenaamde kwaliteitskranten verblinden met hun progressief en ‘exclusief’ fanatisme vooral zichzelf. De democratie doet hen pijn.

Maar hoe meer ze uit de heup schieten naar alles wat hen niet zint, ook richting Trump, hoe meer ze de voor hen lastige thema’s migratie en islam op de voorgrond plaatsen. Conservatieven gaan op zoek vanuit twijfel, niet vanuit zekerheden. Aarzeling over Trump ook, die van twijfel al te weinig last heeft. Meer en meer ‘linkse’ intellectuelen lijken in te zien dat die houding nog zo gek niet is.

Allerlei energiesubsidies moeten ons naar de veelbelovende horizonten van beter en verantwoord energiegebruik leiden. Ook hier treedt echter het bekende mattheuseffect op.

De arme dompelaar die in een tochtig krot woont en geen geld heeft om de gaten in het dak te dichten, zal ook geen premies aanvragen of krijgen. Vragen daarover van Stefaan Sintobin (VB), Andries Gryffroy (N-VA) en Valerie Taeldeman (CD&V). Minister Tommelein zag vooral heil in het verbeteren van de communicatie. Over de maatregelen zelf, verhoogde premies en ondersteuning alom, was hij zeer verheugd.

Sintobin vond de cijfers over energiearmoede ietwat geflatteerd, ook mensen die niet “officieel” bij de energiearmen horen krijgen het steeds moeilijker. Over die energiearmoede kon dan het gebruikelijke verhaal worden opgevoerd. Met name voor sp.a wordt onvoldoende gedaan en moet zeker de energiefactuur naar beneden. Tommelein zei dat te willen aanpakken, onder meer dankzij het vele geld dat de mensen zullen krijgen door de schimmige tax-shift en natuurlijk zijn hoge facturen de schuld van… de sossen, iets wat intussen “het hele universum” weet (dixit Sintobin). Aan de communicatie wordt alvast gewerkt.

Klucht Karim van Overmeire (N-VA) had het over het hoog bezoek van de Raad van Europa, die we dankzij onze Franstalige vrienden alweer op ons dak krijgen. Om de zoveel jaar schijnt dat nodig te zijn. Van Overmeire was bekommerd over de neutraliteit van het verwachte gezelschap, waarin een of andere “vrij militante Franstalige Zwitser” zou zitten – wat we ons daarbij moeten voorstellen weten we niet.

Minister Homans was “verbaasd” over de nogal plotse komst van de missie van de Raad van Europa en over de eerder wankele basis waarop die berust. Overigens, er mag over de vloer komen wie wil, aan Homans’ visie op Damien Thiéry verandert niks. Michel Doomst (CD&V) was evenmin opgetogen over de ‘missie’ en zag ze graag het gras voor de voeten weggemaaid, want onze taalwetgeving is geen vodje papier. Dat het manoeuvre komt van een federaal MR-parlementslid, vond Van Overmeire ten slotte onprettig. Homans staat in ieder geval klaar om de dames en heren warm te ontvangen. Wij van onze kant zijn heel benieuwd naar de klucht die zich zal ontvouwen.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

6

Dwars door Vlaanderen

2 februari 2017

De Geuzenberg

Eurostadion: Ghelamco bijt opnieuw in het zand

Dwaas idee

Afgelopen donderdag beten de vastgoedbaronnen van Ghelamco voor een tweede maal in het zand in het dossier van de fameuze ‘buurtweg nr. 3’ op Parking C. In september vorig jaar had de Grimbergse vrederechter Ghelamco in het ongelijk gesteld met zijn vordering dat de buurtweg al 30 jaar in onbruik zou zijn. De rechter strafte de arrogantie van Ghelamco af met de scherpe vaststelling dat het “totaal onaannemelijk (sic) is dat de weg in 30 jaar tijd geen enkel gebruik meer zou hebben gekend als doorsteekweg voor het voetgangersverkeer”.

Wat kunnen Vlamingen in de Brusselse politiek toch goede bedoelingen hebben. Je komt met schijnbaar verfrissende ideeën voor de dag, goed ogend, maar praktisch erg bedenkelijk. Geen kat die er trouwens op zit te wachten.

De weg naar de hel, het is geweten, is geplaveid met goede bedoelingen. Of hoe een ernstig man als Sven Gatz toch een tikkeltje surrealisme in de politieke machinerie kan brengen.

Naar synergiën streven; het klinkt niet alleen alsof het uit een managementhandboek geplukt is, wellicht is het dat ook.

Maar al zijn dergelijke begrippen in de praktijk vaak niet meer dan holle frasen, er zijn ook voorbeelden van het tegendeel.

Enkele jaren geleden werd de VVB in Brussel nieuw leven ingeblazen. Maar dan heb je nog het Vlaams Komitee Brussel (VKB).

En sinds enkele jaren heeft ook de Marnixring een Brusselse afdeling. Achtergrond, historiek en de doelstellingen mogen dan wat verschillen, in de praktijk blijken er tal van overlappingen te bestaan.

En dan heb je dat logische idee om synergiën te creëren, het bundelen van de krachten. Het woord bij de daad voegend, was de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de VVB er eentje geworden in samenwerking met precies het VKB en MR Brussel. En zeker tussen de eerste twee, werd gemeld, wordt de toenadering concreet.

Het logistieke apparaat van de VVB verschaft het VKB een meerwaarde, terwijl de kennis en kunde over de hoofdstad van deze tweede de eerste dan weer kan helpen. Brugfiguur is Bernard Daelemans, die binnen de Vlaamse Beweging stilaan een duivel-doet-allesstatuut begint te krijgen, wat iets wil zeggen in deze microkosmos.

Spreker met naam En dan die receptie. Sinds de doorstart die de VVB kende, maakte men er een punt van een spreker ‘met naam’ op de nieuwjaarsreceptie te krijgen. Iets te vertellen hebben en een band met Brussel hebben lijken de criteria, ongeacht de achtergrond.

Het leven is nu eenmaal te kort om het te vullen met zij die steevast voor eigen parochie preken. Vorig jaar was dat Walter Vandenbossche (CD&V); het jaar ervoor de VGC-griffier en oud-journalist Daniel Buyle.

Enkele harde waarheden werden toen in het publiek gegooid. Een duidelijke illustratie dat het naderen van de pensioenleeftijd de luciditeit aanscherpt. Of zouden er – we durven er niet aan denken – andere elementen spelen? “Materiële zekerheid”, werd in de marge gefluisterd, maar laten we dat maar op conto van cava en dergelijke schrijven.

Realpolitiker Met Sven Gatz als spreker werd deze traditie voortgezet (“Een minister!”). Waar je in andere geledingen van de samenleving nog een wowgevoel hebt (soms toch), is dat in de politiek vooral een oefgevoel.

We maken geen vreugdesprongen, maar we zijn blij dat het niet erger was. Zo was een beetje ons sentiment toen Sven Gatz minister van Cultuur en Brussel werd in de Vlaamse regering – en we waren beslist niet alleen. Want komaan zeg, Noël Slangen of – gruwel – Ann Brusseel, het zou een nieuwe dimensie verschaffen aan le cortège des misérables.

O ja, dan zijn toespraak. Aimabel, met wat humor (terwijl je hem bezwaarlijk als lolbroek kan bestempelen), en goed wetend dat het publiek zijn stelling maar matig kon smaken. Waar ging het ook weer over? We hebben het weer: het verschaffen van een tweede stem aan de Brusselse kiezer, die hij dan voor het Gewest op een kandidaat van de andere taalgroep kan uitbrengen (“Ik ben een realist én Realpolitiker” (sic)). Leuk idee voor abstract-academische sferen, maar de toets met de werkelijkheid is te gek voor woorden.

Ach, zijn eigen partij zou wel een boost krijgen door gemobiliseerde MR-kiezers.

Net als de sp.a van de PS zou genieten.

Maar nu we eraan denken, heeft iemand ooit al één Franstalige voor dit model weten ijveren?

KNIN.

impasse terecht is gekomen. Gezien de stemming in de gemeenteraad, kan het schepencollege geen verzoek tot afschaffing meer richten tot de deputatie, ook al was de gemeente veroordeeld tot een dwangsom van 250 euro per dag, mocht ze blijven stilzitten. Wellicht kan de impasse enkel doorbroken worden door Ghelamco zelf, met een beroepsprocedure bij de bestendige deputatie van Vlaams-Brabant. Hoe dan ook zorgt dit voor een fikse vertraging. De deputatie bestaat uit zes gedeputeerden (1 sp.a, 1 Groen, 2 CD&V en 2 Open Vld), aangevuld met de gouverneur. Gezien deze samenstelling is de kans natuurlijk reëel dat de buurtweg alsnog wordt afgeschaft, maar nu reeds is duidelijk dat er nadien procedures zullen volgen bij de Raad van State. De kwestie van ‘buurtweg nr. 3’ is nog lang niet uit de voeten, zodat de bouwvergunning voor het stadion nog geruime tijd op zich zal laten wachten.

Graafmachine

Groene bocht Als gevolg van dit vonnis had de Grimbergse gemeenteraad in oktober een procedure opgestart om de buurtweg officieel af te schaffen. Meerderheidspartij Groen had de opstart van deze procedure mee gesteund en bijgevolg hoopten CD&V en Open Vld dat de groene raadsleden de formele afschaffing van de buurtweg mee zouden goedkeuren.

De groenen hadden evenwel van alle kanten kritiek gekregen omwille van hun dubbelzinnige houding: je kan niet protesteren tegen het Eurostadion en tegen toenemend fijn stof langs de Ring én tegelijkertijd de enige hefboom die de gemeenteraadsleden hebben tegen de komst van het stadion, zomaar weggooien.

In juni hadden de drie groenen zelfs hun goedkeuring gegeven aan de fameuze dading waarmee de buurtweg verkocht werd aan de stad Brussel in ruil voor een habbekrats van 150 euro per vierkante meter.

Inburgeren in Brussel: ‘pas évident’ Het inburgeringsbeleid in Brussel is grotendeels een lege doos. Aan Franstalige kant dan toch. Aan Nederlandstalige kant bestaat het hoofdstedelijk inburgeringsbeleid al langer dan vandaag, met het Brussels Onthaalbureau Nieuwkomers (BON). Het BON heeft jaarlijks plaats voor 3.000 cursisten, maar slaagde erin in 2016 3.200 cursisten in te schrijven.

De Franse Gemeenschap begon vorig jaar pas met een inburgeringstraject, maar de resultaten zijn voorlopig zeer pover. Amper 1.000 vreemdelingen schreven zich in bij één van de twee Franstalige organisaties, terwijl er plaats is voor 4.000 per jaar. Het probleem ligt alvast niet bij de rijkelijke financiering van die Franstalige bureaus. Met een subsidie van 3 miljoen euro en amper 1.000 inschrijvingen kostte iedere “inburgeraar” de belastingbetaler vorig jaar dus 3.000 euro! Nu is één van de kenmerken van een vreemdeling die hier toekomt en moet (of wil?) inburgeren dat hij of zij de taal nog niet machtig is. De webstek van het BON is dan ook in liefst twaalf talen raadpleegbaar. De webstek van de twee Franse inburgeringsbureaus enkel in het… Frans. Tja, als je als francofone hoofdstedeling ervan overtuigd bent dat het Frans dé wereldtaal bij uitstek is, dan kun je wel ‘s het deksel op de neus krijgen.

We reizen om te leren Brussel is niet enkel een stad waar gelukzoekers uit de hele wereld aanspoelen, Brussel zendt ook zijn zonen en dochters uit. Vooral dan de dames en heren excellenties van de Brusselse regering die zichzelf met de regelmaat van een Zwitserse klok snoepreisjes cadeau doen. Zo gaf de hoofdstedelijke regering vorig jaar meer dan 150.000 euro uit aan reizen.

Vooral minister-voorzitter Rudi Vervoort (PS), staatssecretaris Debaets (CD&V) en minister Fremault (cdH) kijken niet op een euro meer of minder voor hun getrot. Dat blijkt uit cijfers die Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens verzamelde. Quebec, Rabat, New York, Kinshasa, Peking, Tokyo…, allemaal plaat-

Maar donderdag maakten ze dus hun bocht: terwijl CD&V en VLD ongegeneerd pleitten voor de afschaffing van de buurtweg (wat zogezegd totaal niets te maken had met het stadion), maakte de groene schepen bekend dat zijn partij zou tegenstemmen.

Even werd het spannend, want het was niet duidelijk wat het stemgedrag zou zijn van de drie leden van de Union Francophone. Uiteindelijk stemden twee UF’ers mee met de meerderheid, maar fractievoorzitter Jean Dewit onthield zich. Deze Strombekenaar had zich ook in juni verzet tegen de kuiperijen rond de buurtweg en bleef dus consequent. Hierdoor ontstond er een staking van stemmen van 16 tegen 16 bij één onthouding, zodat het voorstel juridisch gezien verworpen werd.

CD&V en VLD hadden in stilte gehoopt op de steun van de Franstaligen, maar dat is niet echt gelukt.

Impasse Gevolg is dat het hele dossier in een sen waar de hoofdstedelijke excellenties vorig jaar hun job ter harte gingen nemen. De grootste sier werd gemaakt door minister-president Rudi Vervoort die op één jaar tijd bijna 70.000 euro aan reizen spendeerde, van Cannes, Londen en Genève tot Tokyo. Sedert het begin van de legislatuur mocht hij reeds 13 maal de valiezen pakken, voor goed 120.000 euro. Favoriete bestemmingen van Vervoort: Peking (2 maal), Japan (2 maal) en Cannes (maar liefst 4 maal).

De dames en heren excellenties van nv Reisbureau Vervoort vliegen uiteraard meestal in businessclass, en kunnen hun ministeriële hoofd vaak te rusten leggen in luxekamers. Economyclass en standaard hotelkamers, die zijn maar minnetjes; zeker wanneer alles betaald wordt met belastinggeld.

Geen moskee in Koersel In 2013 werd het vroegere kerkje van Steenveld als moskee voor de Marokkaanse gemeenschap van Beringen afgewezen door het stadsbestuur, omdat in die buurt voornamelijk Turkse migranten woonden. De Marokkaanse gemeenschap was dringend op zoek naar een andere locatie om een oplossing te bieden voor de overlast in de buurt van de moskee aan de Aardeweg in Koersel. De Marokkaanse gemeenschap zag daarna in de vroegere villa La Finesse de ideale locatie om als moskee in te richten en verzamelde fondsen voor de aankoop ervan. Dit stuitte op verzet van het actiecomité ‘Respect voor onze buurt’ die nu zijn slag thuishaalde. Iemand anders deed een hoger bod op de villa en de eigenaar zegde de overeenkomst met de Marokkaanse gemeenschap eenzijdig op. Burgemeester Maurice Webers (sp.a) sprak schande en is niet akkoord met de manier waarop het actiecomité de Marokkaanse gemeenschap in een negatief daglicht plaatste. Merkwaardig. Toen de Turkse gemeenschap zich verzette tegen een Marokkaanse moskee in haar buurt, vond de burgemeester alle mogelijke uitvluchten aanvaardbaar om geen toestemming te geven.

Nu het Vlamingen zijn die zich tegen een mos-

Bij Ghelamco begint het stilaan te dagen dat ze nog lang niet kunnen starten met de bouwwerken, als ze ooit al het fiat zullen krijgen. Om hun woede kenbaar te maken over de trage gang van zaken, haalden ze vrijdag een grote graafmachine van stal. Daarmee wilden ze de indruk wekken dat ze de oude buurtweg zouden opgraven, die zogezegd diep onder de grond zou liggen. Ze hoopten met hun actie tegen de ‘surrealistische buurtweg’ de sympathie te kunnen winnen van de pers en de bevolking, maar het lijkt er eerder op dat ze in eigen voet schoten door alweer de regelgeving aan hun laars te lappen.

De stunt met de graafmachine kwam hoe dan ook bijzonder arrogant over, zodat het draagvlak voor het stadion nog meer verkleind werd. Intussen raakte bekend dat het openbaar onderzoek uitzonderlijk veel reacties heeft opgeleverd: er kwamen bij de gemeente in totaal meer dan 1.000 bezwaarschriften binnen, getekend door ruim 2.000 mensen.

Veelal mensen uit de streek, maar ook talrijke bezorgde Vlamingen uit de andere provincies. De megalomane plannen voor het Eurostadion en het onvermijdelijke verkeersinfarct op de Ring hebben velen in hun pen doen kruipen. Het protest is niet langer een zaak van enkelingen en dat is een heel positieve evolutie.

BL kee in hun buurt verzetten, is hij geschokt door zoveel onverdraagzaamheid.

Eurostadions Geen buurtweg die het verwezenlijken van de plannen hindert, uitstelt en op de lange baan schuift, geen communautair gedoe waarbij de Franstalige machthebbers eens te meer pogen een lap Vlaamse grond in te palmen, geen competitievervalsing waarbij één welbepaalde voetbalvereniging de andere financieel zou benadelen... Neen, niets van dat. En toch loopt het dossier voor de nieuwe Brugse voetbaltempel heel wat vertraging op. Nog tot 10 februari gaat het openbaar onderzoek door van ‘afbakening regionaal-stedelijk gebied Brugge’ met acht deelgebieden, waaronder de Spie, Blauwe Toren en Blankenbergsesteenweg als bedrijventerreinen met locatie voetbalstadion en recreatiegebied. Daarna volgen de procedures voor onteigening en bouwvergunningen. Club Brugge rekent er nog altijd op tegen het seizoen 2020-2021 in een nieuw stadion met 40.000 toeschouwers en een parking met 7.200 plaatsen te kunnen spelen. Elf milieuen natuurverenigingen dienden reeds een bezwaarschrift in. Eens te meer een afweging tussen algemeen en eigenbelang.

Een spade voor sp.a Ludo Lievens, regionaal voorzitter van Voka regio Brugge, overhandigde tijdens de nieuwjaarsreceptie een spade aan burgemeester Renaat Landuyt (sp.a). Bedoeling was deze laatste niet alleen aan te porren tot een eerste spadesteek, maar ook tot wat meer haast in vijf voor de Noord-West-Vlaamse ondernemers belangrijke dossiers. Namelijk aansluiting van het onderwijs op de arbeidsmarkt via duaal leren, goedkeuring van vier nieuwe bedrijventerreinen, geld voor een nieuwe Zeebrugse sluis, opening autosnelweg A11 en een nieuw beurs- en congresgebouw. Sluwe Renaat vond er niet beter op dan zijn gelegenheidsgeschenk door te geven aan minister Ben Weyts op de receptie van de Zeebrugse havenkringen.

Onze naaste buren

2 februari 2017

Negerracisme

Den Vaderlandt ghetrouwe

De media (vooral NRC en NOS) zijn aan een nieuw offensief begonnen om racisme te zoeken waar het niet is en het niet te vinden als het er wel is.

De verkiezing van Donald Trump heeft tot een nieuw opbod in de media geleid om de hoogste trap van morele superioriteit te bereiken en alles en iedereen met een kleurtje te overtuigen dat ze dagelijks slachtoffer zijn van gruwelijk racisme. Over het voortdurende en dagelijkse racisme waaronder autochtonen daadwerkelijk lijden wordt in alle talen gezwegen. Het gevolg van het valse nieuws en de leugens van de media is dat veel getaande of donkerder medemensen vinden dat regels niet voor hen gelden, want ze staan nu eenmaal boven iedere verdenking. Nederland heeft weer een paar sterke staaltjes meegemaakt.

Gefilmde leugens Neem mevrouw Chakia Laguerre; een gewezen Jamaicaanse schoonheid die als juriste stage loopt bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Het schepsel beweert in een uitgebreide mededeling op Facebook dat ze het slachtoffer is geweest van afschuwelijk racistisch geweld door uiteraard blanke politiemannen. Ze liep met haar fiets aan de hand door een rood licht want waarschijnlijk gelden verkeersreglementen niet voor gekleurde mensen. Een paar politieagenten hielden haar aan, vroegen haar identiteitspapieren, die ze natuurlijk niet bij zich had, en dan begon de terreur. “Ik werd tegen de politieauto gesmeten, er werd op mij gestaan. Ik werd in

de handboeien geslagen en in de auto gesleurd. Ik huilde en smeekte de agenten mij niet te arresteren.” Allemaal volgens haar omdat ze zwart is. Ze eindigde haar relaas zo: “Ik ben blij dat ik nog leef. Een deel van mij is overleden. Dit heeft mijn leven op afgrijselijke wijze veranderd en ik weet dat ik nooit meer hetzelfde zal zijn.” Onmiddellijk kwamen de (racistische) beroepsantiracisten in actie; ze vervloekten de Haagse agenten, eisten sancties, riepen op tot “waakzaamheid” en verhieven het dametje tot de eer der altaren. Paniek bij de Haagse politietop, tot men ontdekte dat de arrestatie door drie camera’s was gefilmd. Een paar journalisten kreeg toestemming om “het geweld” te bekijken. Ze zagen dat de agenten de kenau rustig aanspraken en haar uitgebreid de kans gaven zich te identificeren, wat ze weigerde. Ze liep weg en een agent die haar eventjes tegenhield, kreeg schoppen en slagen van het hysterische wijf. De agenten konden niet anders dan haar arresteren, en zelfs dat deden ze nog kalm. Ze bleef echter gillen en trappen. De politie diende ten slotte klacht in tegen de zwarte leugenaarster en het Internationaal Gerechtshof boog zich over de “zaak”. De agenten kregen excuses van het Internationaal Gerechtshof en de bedriegster verwijderde de Facebookpost. De politie van Den Haag liet het daarbij, en dat is hoogst onbevredigend. Een autochtoon die zwarte agenten vals beschuldigt, komt er niet zo makkelijk van af en kan zich

Protest tegen sluiting van asielponton Het ponton Reno gaat dicht. De 240 vluchtelingen die er worden opgevangen, krijgen elders onderdak. Wie dacht dat dit goed nieuws was, vergist zich. Met schepen Coddens (sp.a) op kop wordt er geprotesteerd tegen deze “mensonwaardige” beslissing. “Onze vluchtelingen moeten in Gent blijven”, eisen organisaties. “Ze voelen zich hier thuis, wij hebben hen warm ontvangen en nu moeten ze weg, onmenselijk”.

Betogingen (waarin vluchtelingen mee opstappen), een open brief in De Morgen en een onlinepetitie moeten staatssecretaris Francken op betere gedachten brengen. Een heuse professor in de geneeskunde vertelt dat kwetsbare mensen doen verhuizen een negatieve impact kan hebben op hun gezondheid. Dat kinderen tijdens de schoolvakantie verhuizen, is blijkbaar het toppunt van hardvochtigheid (nu kunnen ze geen afscheid nemen van hun vriendjes). De eerste drie gezinnen zijn naar Merelbeke, Nevele en Destelbergen moeten verhuizen, maar het stadsbestuur doet haar uiterste best om de mensen in Gent te houden... Voor links is een drijvende exgevangenisboot, op het water van een koud dok, ver van de bewoonde wereld, een goede plek voor gezinnen met kinderen. Zolang de Gentse armoede-industrie hen maar mag begeleiden, en socialistische schepenen voor hun welzijn maar geld mogen uitgeven (via Vlaamse subsidies). Elders in ons land is het koud en kil, daar worden vluchtelingen door rechtse besturen aan hun lot overgelaten. De rood-groene coalitie in Gent schaamt zich niet om die mensen, “onze vluchtelingen”, te gebruiken als politiek kanonnenvlees in haar oorlog tegen N-VA.

7

Een snoepjessubsidie tegen woninginbraken Gent is een ‘snoepjessubsidie’ rijker. Een veiligheidsrozet, een metalen plaatje op een slot, om te verhinderen dat inbrekers het met een tang kraken, kostprijs tien euro, wordt door het stadsbestuur terugbetaald. Hiermee willen onze burgemeester en schepenen de strijd tegen woninginbraken een versnelling hoger schakelen. Die strijd is nodig, want het gaat weer de verkeerde kant op. De eerste maanden van 2016 (van januari tot en met augustus) werd er minder ingebroken dan een jaar eerder.

Het stadsbestuur kon pronken met dalende misdaadcijfers. Maar vanaf september keerde de trend. In november waren er 206 inbraken in Gent, 75 méér dan in november 2015, en het hoogste maandcijfer van de voorbije twee jaren. Geen wonder dat het stadsbestuur in paniek is. De parking op de E17 in Drongen werd voor een tijd door een privéfirma bewaakt. In januari werd dat stopgezet, met als gevolg een golf van inbraken in de buurt. Plots mag er met de vinger gewezen worden naar illegalen die inbreken en overlast bezorgen.

Het stadsbestuur eist maatregelen van minis-

Doe normaal of ga weg Dat is het perfide van de voortdurende leugencampagnes in de media. Blanke agenten en zelfs burgers excuseren zich op voorhand, doen soms aarzelend en zijn bang over wat ze moeten doen, want de negerracisten gillen onmiddellijk het R-woord. Vorige week was er weer heibel in winkelcentrum Amsterdamse Poort in Zuid-West. Een zwarte snotaap van 12 jaar fietste er in het winkelcentrum hoewel hij goed wist dat het streng verboden is wegens het gevaar voor de winkelende voetgangers. De beveiligers hielden hem tegen en onmiddellijk was het hommeles. Het heerschap weigerde zich te identificeren en kreeg de handboeien om, want op het filmpje dat gemaakt werd zie je een jongen waarvan je nooit gelooft dat het een 12-jarige is. Dus kwamen de moreel superieuren weer in actie. In Amsterdam bestaat een groep Control Alt Delete die zich verzet tegen “etnisch profileren”, lees: die vindt dat iedere gekleurde mens niet mag gecontroleerd worden. In heel Nederland is de weerzin over licht- en donkergekleurden die zich maar niet aan de Nederlandse wetten willen onderwerpen, inmiddels zo groot dat minister-president Rutte in een opmerkelijke open brief het volgende schreef: “Mensen die zich niet willen aanpassen, die gewone Nederlanders uitmaken voor racisten. Doe normaal of ga weg.” Willem de Prater

ter Weyts. Hij moet weer privébewaking inhuren voor de parking en de boel afsluiten (een hek, jawel!). “De mensen van Drongen leven in angst, ze moeten beschermd worden.” (Termont in HLN, 25/01). “Als Weyts geen bewaking wil voorzien, zal ik aan de gouverneur vragen de parking opnieuw te sluiten.” Stoere taal, maar de oplossing moet alweer van iemand anders komen.

Maar kijk, het stadsbestuur doet ook iets, een nieuwe subsidie van tien tot maximaal vijftig euro aan Gentenaars die veiligheidsrozetten plaatsen. Uiteraard enkel te krijgen na het invullen en opsturen van een aanvraagformulier en het bijvoegen van de nodige bewijzen. Het zal een aantal ambtenaren goed aan de slag houden. Of het veel inbrekers zal afschrikken? Wat het stadsbestuur kan doen maar nog steeds weigert te doen, is ANPR-

De mislukte PS-cdH-regering De Waalse PS-cdH-regering beloofde bij haar aantreden in de zomer van 2014 politieke vernieuwing in Wallonië.

Een belofte die door de Publifin-affaire als een boemerang in het gezicht van Magnette en consorten terugkomt. In 2019 stappen de PS en cdH met lege handen naar de kiezer.

Geen cabinetards meer in de raden van bestuur van publieke instellingen, een doorlichting van de intercommunales, zwaardere straffen voor mandatarissen die zich rijkelijke emolumenten laten uitbetalen,… Om de schade van het Publifinschandaal (tal van mandatarissen lieten zich betalen voor nepvergaderingen bij de intercommunale) te beperken, kondigde Waals minister-president Paul Magnette (PS) een aantal hervormingen aan. Rijkelijk laat.

Toen de Waalse regering in de zomer van 2014 aantrad, had ze van ‘goed bestuur’ nochtans één van haar speerpunten gemaakt. Een belangrijke rol was weggelegd voor Waals minister voor Lokale Besturen Paul Furlan (PS), die ondertussen ontslag nam. De burgemeester van het Henegouwse Thuin kwam echter zelf in het oog van de storm terecht. Hij bemande zijn kabinet grotendeels met mandatarissen uit zijn eigen gemeente.

Zijn adjunct-kabinetschef was bestuurder bij de intercommunale Publifin, een orgaan waarop de minister en zijn kabinet zelf controle moesten uitoefenen. Paul Furlan had beloofd de strijd aan te gaan tegen belangenvermenging in de Waalse overheidsdiensten. Maar hij stelde op zijn kabinet wel Julien Donfut te werk als energie-expert. Julien is de zoon van ex-

voor de rechtbank gaan verantwoorden. Een blanke buitenlandse stagiair die zich op dergelijke manier misdraagt, kan onmiddellijk terug naar zijn vaderland keren.

Waals minister Didier Donfut die momenteel de intercommunale ORES leidt, gespecialiseerd in… de distributie van gas en elektriciteit.

En het probleem situeert zich niet enkel bij de PS. Philippe Buelen, kabinetschef van Waals viceminister-president Maxime Prévot (cdH), moest ontslag nemen uit tal van openbare raden van bestuur omdat er anders sprake zou zijn van belangenvermenging met zijn taak als ministerieel adviseur.

Graaicultuur, vriendjespolitiek, belangenvermenging: de Waalse PS-CDH-regering wou daartegen ten strijde trekken, maar heeft niets gedaan. De maatregelen die Magnette aankondigt, kunnen toegejuicht worden, maar de vraag is of dit tot een fundamentele mentaliteitswijziging zal leiden. Partijvoorzitter Elio di Rupo zegt wel dat Stéphane Moreau (Publifin, Nethys, PS), de spin in het web, moet kiezen tussen zijn bedrijfsactiviteiten en zijn burgemeesterschap van Ans, maar Moreau zit nog altijd op zijn plaats. En het is de PS die hem daar heeft gezet. De Waalse PS-cdH-regering, die de nieuwe politieke cultuur bepleitte, is totaal mislukt. Dat zal haar in 2019 zwaar worden aangerekend. Een deel van de rekening zal wellicht al bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 worden gepresenteerd.

Men zou kunnen denken dat het zo slecht moest lopen

camera’s gebruiken om verdachte wagens op te sporen. (Die camera’s mogen alleen vergunningen voor het voetgangersgebied controleren.) Wat het stadsbestuur ook kan doen maar pertinent weigert, is de burgers inschakelen. In Gent geen BIN’s (Burger Informatie Netwerken), Wattsapp-groepen of andere vormen van sociale controle. In andere steden werkt het. De politie is voorstander, burgers vragen ernaar, in heel wat wijken bestaan er al spontane groepjes, maar het stadsbestuur wil er niet van weten. “Wie iets verdachts ziet, moet de politie bellen en niet de buren”, klinkt het op het stadhuis. Daarmee is alles gezegd, natuurlijk. Mensen hoeven niet te weten dat er bij de buren is ingebroken, of dat er vreemde snuiters in de wijk rondhangen, want daar worden ze alleen maar angstig van. De moderne variMathildis ant van “houd ze dom...”

Li bia bouquet omdat een aantal praktijken gewoon verankerd zijn in de Waalse politieke gebruiken. Maar nu spelen ook andere factoren mee.

Ten eerste kwam de huidige Waalse regering tot stand na een politiek-strategisch spelletje. Tijdens de federale regeringsvorming na de verkiezingen van 25 mei 2014 werd het voor de PS zeer snel duidelijk dat informateur Bart de Wever (N-VA) relatief ver gevorderd was in de vorming van een federale regering zonder de PS. Om niet op alle niveaus in de oppositie te worden geduwd, trok de PS zich met de cdH terug achter het kanaal Brussel-Charleroi. Het was een coalitie zonder echte inhoudelijke visie. Doel was de machtsbasis in Wallonië te behouden.

Een tweede element is de verziekte relatie tussen voorzitter Di Rupo en de Luikse PS-federatie. Sinds de moord op André Cools in 1991 spelen de Luikenaars tweede viool wanneer topposities moeten worden verdeeld. De ‘Groep van Vijf’ (Stéphane Moreau, burgemeester Willy Demeyer, Alain Mathot, gedeputeerde André Gilles en Waals minister JeanClaude Marcourt) regelt de Luikse zaakjes liever onderling. De Henegouwse PS’ers Di Rupo en Magnette hebben zich niet te moeien en worden in Luik geminacht. Di Rupo wou met het ontslag van Furlan (een Henegouwer) een signaal sturen richting de Luikse PS-top: doe ook een geste en laat een paar mensen een stap terugzetten. In de Vurige Stede zullen ze eens Picard goed hebben gelachen.

8

De wereld rond

2 februari 2017

Diplomatieke valies

Special Relationship x.0 Symbolen mogen dan hun belang hebben, dat ze ingehaald worden door de feiten is onvermijdelijk. Vormelijk leek alles snor te zitten toen vorige week de Britse premier May naar de VS trok. Inhoudelijk zit er echter heel wat ruis op de band. Kan er überhaupt gesproken worden over een ‘special relationship’ versie 2017?

Zo gaat dat met een bezoek als dat van Theresa May aan de VS. Deskundigen begluren elke beweging, waarna kwistig verspreid wordt wat ze met hun argusogen allemaal wisten vast te leggen. Geen enkel detail ontgaat hen, wat een stevige portie anekdotiek oplevert. Zoals de kleur van het mantelpakje van de Britse premier. Rood, voor alle duidelijkheid, wat geen toeval is. Niet alleen was dat de kleur die Margareth Thatcher het vaakst droeg toen ze de VS bezocht. Ook blijkt het de lievelingskleur te zijn voor Trumps... stropdassen.

En dan was er de buste van Churchill, een geschenk van voormalig premier Blair aan George Bush jr. Obama verwijderde het uit het Witte Huis, overigens op een vrij schofferende manier, door ze expliciet aan Britse diplomaten te overhandigen, Trump gaf het terug een plaats en aarzelde niet daar de nodige ruchtbaarheid aan te geven. Ze liepen ook even hand in hand, al blijkt dat vooral de resultante te zijn van een fobie van Trump voor trapjes. Uiteraard waren er ook de mooie woorden. “Mijn Maggie”, zei charmeur Donald, uitdrukkelijk verwijzend naar de IJzeren Dame en de unieke band die ze met Ronald Reagan had. Met de regelmaat van een klok viel dat begrip ‘special relationship’, een obligaat nummertje voor elke Brits-Amerikaanse ontmoeting. Of zoals Hamlet zei: “words, words, words”...

sprak hij over een “broederlijke band tussen de Engelssprekende volkeren”. Dergelijke zaken moeten in de juiste context geplaatst worden. Wanneer de toen al voormalige Britse premier (hij werd weggestemd in 1945) deze woorden in Missouri sprak, zaten de Britten op hun tandvlees. Het zou nog enkele jaren duren voor de voedselrestricties opgeheven werden. W.C. meende wat hij zei, denken de meeste historici. Om begrijpelijke redenen was het enthousiasme aan Britse zijde groter dan aan de overkant van de grote plas. Een land dat aan de grond zit en toch imperiale dromen koestert, kan zich maar beter een stevige locomotief zoeken.

Dat die bijzondere relatie gestalte kreeg, kan niet miskend worden, zij het dat de invulling vaak erg verschillend was. “Verschillende factoren spelen een rol: een gemeenschappelijke vijand, een al dan niet gedeelde ideologische kijk en persoonlijke chemie”, liet historicus Anthony Seldon kort geleden in Time Magazine optekenen. Hoogtepunt waren zonder twijfel de Reagan-Thatcher-jaren; alle drie de factoren van Seldon waren expliciet aanwezig.

Door toedoen van een erg anti-Britse Obama (zijn Kenyaanse grootvader belandde ooit in een Britse cel, waar hij hardhandig aangepakt werd) kende de band tussen beide landen de voorbije jaren een dieptepunt.

Winston Churchill

“HMS Anglosphere”

Een hele weg werd afgelegd sinds Winston Churchill het in 1946 over die bijzondere band had. Op haast lyrische wijze

May en Trump deden hun best de meerwaarde van de “HMS Anglosphere” (dixit Gideon Rachamn, chef buitenland van de

Financial Times) te benadrukken, maar hoe overtuigend is dit allemaal? Ergens hebben ze mekaar nodig. Het Britse buitenlands beleid is gestoeld op twee belangrijke assen: Europa (EU) en de band met de Verenigde Staten. Beweegt iets op de ene lijn (Brexit!), dan wordt een compensatie op de andere gezocht. Ook aan Amerikaanse zijde leeft een behoefte.

Trump is wie hij is, en, als we Amerikakenners van dit land mogen geloven, rijp voor de psychiatrie, maar helemaal idioot is hij nu ook weer niet. Hijzelf, en zijn medewerkers misschien nog meer, snappen dat ze wel een ruggensteuntje op het internationale forum kunnen gebruiken. En wie beter dan de Britten kan hen daarbij helpen?

Maar er is meer, en net op dat punt wordt het wat problematisch. Misschien kunnen Trump en May het persoonlijk best vinden, of een gemeenschappelijke vijand hen verenigt, is nog maar de vraag. En kijken we naar de ideologische kant van de zaak, dan wordt het helemaal bedenkelijk. Terecht wordt Donald Trump afgeschilderd als de meest protectionistische president sinds de jaren dertig, terwijl May van haar land een spil in de internationale vrijhandel wil maken. De Neue Zürcher Zeitung was zo dienstig een interessant lijstje van verschillen op te stellen. Rusland, het belang van internationale instellingen als VN en NAVO, de fetisj van waterboarding, het zijn stuk voor stuk zaken waar de Britse en Amerikaanse standpunten een heel eind van mekaar verwijderd zijn.

Afhankelijk van periode en personen, krijgt die ‘special relationship’ een invulling. Wat dit de komende jaren zal opleveren, is koffiedik kijken. Dat een nieuw hoofdstuk aangesneden werd, staat buiten kijf. Net zoals de ongerustheid in Downing Street 10 erg diep zit.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Vakantiegangers, geen vluchtelingen Zoals in alle landen waar moslims en Afrikanen als een sprinkhanenplaag zijn neergestreken, in een invasie die gecamoufleerd was als een vluchtelingenstroom, kent ook Zwitserland het fenomeen van de zogenaamde “asielzoekers” die doodleuk op vakantie gaan naar hun thuisland, waar ze zogezegd wreed vervolgd werden. Maar Zwitserland heeft daar ook concrete cijfers over gepubliceerd, met een openheid die heel uitzonderlijk is. Er zitten zo’n twintigduizend zogenaamde vluchtelingen uit Eritrea in Zwitserland, meestal moslims. In vier jaar tijd hebben er vijftienduizend een vliegvakantie geboekt naar hun thuisland.

Dat bewijst dat hun verhalen over vervolging gelogen waren. Ze bleken plots allemaal ook een Eritrees paspoort te hebben, zelfs als ze bij hun asielaanvraag hadden beweerd dat ze hun paspoort kwijt waren. Uit deze cijfers blijkt dat minstens driekwart van die asielaanvragen frauduleus is. Zou het elders in Europa anders zijn? Zou het met andere groepen “vluchtelingen” anders zijn? Het is één grote zwendel, met medeplichtigheid van de media, de politieke kaste en een deel van de advocatuur en de rechterlijke macht. Een moslimban en een inreisverbod naar Amerikaans model zijn absoluut noodzakelijk, maar helemaal niet voldoende. Hier is collectief bedrog in het spel en dat vraagt om collectieve tegenmaatregelen: een onmiddellijke gedwongen uitzetting van alle islamitische asielzoekers. En terzijde: ongeveer tachtig procent van de Eritreeërs krijgt één of meer Zwitserse uitkeringen, ook voor een groot deel frauduleus. Maar dat is een ander verhaal.

Geheime besluitvorming De EU keurt steeds vaker “geheime wetten” goed, die nooit aan het publiek bekendgemaakt worden en waarover nooit een debat is gevoerd in het Europees Parlement. Vroeger werd nog in ongeveer de helft van de gevallen een “tweede lezing” aangevraagd, zodat er tenminste een publiek debat over gehouden werd.

Nu blijft er zelfs van die helft nauwelijks iets over. In 2014 en 2016 is er zelfs niet één wet meer in tweede lezing behandeld. Niet één.

Er is in het Europees Parlement natuurlijk over gestemd, maar zonder discussie, dus ook zonder dat iemand buiten het kleine parlementaire kringetje er iets over te weten kwam. Het Europees Parlement is alleen nog een stemmachine, zoals de schijnparlementen destijds in de Sovjet-Unie en de DDR. In veel gevallen gebeurt alles achter gesloten deuren, in geheim overleg tussen enkele Europarlementsleden, een werknemer van de Europese Commissie en soms enkele diplomaten. Tijdens

die beraadslagingen worden geen aantekeningen gemaakt en er worden ook geen notulen of verslagen gepubliceerd. Er komt vrijwel nooit informatie naar buiten. Zelfs journalisten komen nooit te weten wat er op zo’n geheim overleg wordt bedisseld. Volgens de eurocraten wordt het lange proces om wetsvoorstellen om te zetten in wetten daardoor verkort.

Het gaat allemaal veel sneller dan in een echte democratie. Nogal logisch. In dictaturen gaat de besluitvorming altijd sneller dan in democratieën, zelfs besluiten over het liquideren van dissidenten of het organiseren van een genocide.

Illegalen en zombies Trump heeft vrijwel zeker gelijk als hij stelt dat er massaal verkiezingsfraude is gepleegd, al weet niemand of het echt om “miljoenen” stemmen gaat. In Baltimore City werden duizend stemmen méér uitgebracht dan er geregistreerde en gekwalificeerde kiezers waren en nog eens 1.188 “provisionele” stemmen – van kiezers van wie de registratie nog niet gecontroleerd was – waren meegeteld zonder dat men had nagegaan of die mensen wel stemgerechtigd waren. Eén van vele gevallen.

Het gaat meestal niet om vervalste stembiljetten of computerfraude, maar om geknoei met de registratie van kiezers. Wij vinden het heel gewoon dat iedereen een identiteitskaart bij zich moet hebben. In de Angelsaksische traditie wordt die verplichting beschouwd als een aantasting van de vrijheid en zelfs als de kiem van een totalitaire staat die iedereen voortdurend in de gaten houdt. Daarom hebben de Britten en Amerikanen geen identiteitskaarten, wat tot grote problemen leidt in de strijd tegen illegale immigratie, en tegen verkiezingsfraude, waarbij illegalen of personen die geen staatsburgers zijn, toch kunnen gaan stemmen. In de VS moeten burgers zich laten registreren om als kiezers ingeschreven te worden, en bij gebrek aan identiteitskaarten gebeurt dat meestal op basis van het rijbewijs. In principe worden die registraties daarna gecontroleerd op basis van de bevolkingsregisters, maar in vele gevallen gebeurt dat heel oppervlakkig, of zelfs helemaal niet. Daardoor wordt het Amerikaanse verkiezingssysteem al heel lang geplaagd door zogenaamde zombiekiezers. Die zijn allang dood, maar anderen gebruiken hun rijbewijs nog steeds om te gaan stemmen. De Democraten hebben geprobeerd die gaten in kieswetgeving uit te buiten door in kiesomschrijvingen waar zij sterk stonden, zelfs nog mensen te laten registreren op de verkiezingsdag zelf.

Aangekondigde fraude Obama heeft daar maximaal gebruik van gemaakt. Toen hij in 2016 een maatregel door-

voerde waarbij illegalen een rijbewijs konden aanvragen – en een nummer bij de sociale zekerheid – wist iedereen dat hij daarmee de deur openzette voor massale fraude. De Democraten hoopten die zij daarmee stemmen van illegalen zouden kunnen binnenhalen. In de Amerikaanse media werd daar al vóór de verkiezingen druk over gespeculeerd en gedebatteerd.

De deelstaten zijn verantwoordelijk voor de organisatie van de verkiezingen, maar de Obama-administratie heeft deskundig alle pogingen van Republikeinse deelstaten tegengewerkt om het verkiezingsproces beter controleren. Toen de staat Texas eiste dat kiezers alleen geregistreerd konden worden als zij een document met een foto ter identificatie konden voorleggen, bijvoorbeeld een wapenvergunning of een rijbewijs, oordeelde het Opperste Gerechtshof dat dit “discriminerend” was.

Toen Kansas een antifraudemaatregel invoerde waarbij alleen rijbewijzen mochten uitgereikt worden aan personen die konden bewijzen dat ze legaal in het land waren, werd dat door een rechtbank ongedaan gemaakt. Anders zou het fraudeschema volledig zijn mislukt…

Hamas, Fatah, Obama Toen Hamas in 2007 de macht greep in de Gazastrook werden medewerkers van de rivaliserende Fatah meedogenloos opgejaagd, vermoord en gefolterd, soms tot de dood erop volgde. Veel aanhangers van Fatah zochten toen - horresco referens! - zelfs bescherming in Israël. Hun oude Joodse aartsvijanden behandelden hen beter dan hun islamitische broeders. Fatah behield wel zijn greep op de Westelijke Jordaanoever en stelde zichzelf sindsdien met enig succes voor als de “gematigde” groep die zogezegd naar vrede streefde, in tegenstelling tot de “extremisten” van Hamas. Op 17 januari viel dat internationale theaterstuk in duigen: na Russische bemiddeling besloten beide partijen in Moskou een coalitieregering

te vormen. De “gematigden” en de “extremisten” vielen elkaar in de armen. Natuurlijk was hun vijandschap echt. Ze waren echt rivalen die àlle macht voor zichzelf wilden. Maar geen van beide groepen is gematigd of vredelievend; ze willen allebei de vernietiging van Israël.

Om het akkoord tussen beide terreurgroepen te vieren, stortte Obama in de laatste uren van zijn laatste dag als president nog gauw 221 miljoen dollar op de rekening van de Fatahregering, onder andere voor projecten in de Gazastrook. Zonder goedkeuring van het Congres, dat die betalingen altijd had tegengehouden. In zijn laatste beleidsuren bewees Obama nog maar eens, voor de zoveelste keer, dat hij volkomen lak had aan de parlementaire democratie.

Schattige vluchtelingen Senator Jeff Sessions wordt waarschijnlijk binnenkort benoemd tot Attorney General, een functie die beetje vergelijkbaar is met een Minister van Justitie bij ons. Hij publiceerde vorig jaar een lijst van twintig moslims die ten tijde van Obama als vluchtelingen in de VS waren binnengelaten, maar die zich daarna aansloten bij terreurgroepen als ISIS en het Somalische Al Shabaab. Er waren gewone Arabieren bij, enkele Palestijnen, een paar Somaliërs en Iraki’s, een Uzbek en zelfs een Bosniër.

Enkelen waren al als zielige vluchtelingenkindjes in Amerika toegelaten, recht uit opvangkampen in Kenia of Somalië. Die twintig zijn natuurlijk slechts het topje van de ijsberg: het zijn alleen de terroristen die achteraf ontdekt werden. De meesten bleven natuurlijk onder de radar. Niet één van die mannen was zonder paspoort of zonder controle toegelaten. Ze hadden allemaal een ‘screening’ ondergaan.

Maar het feit dat zij moslims waren, werd onder Obama niet als een risicofactor beschouwd.

Een belangrijk alarmsignaal werd dus systematisch genegeerd. Trump is duidelijk niet van plan die fout te herhalen.

Politieke verschuivingen Door Penelope-gate staat François Fillon zwaar onder druk. De tweede ronde bij de presidentsverkiezingen is plots niet meer zo zeker. Binnen Les Républicains is het alle hens aan dek om te vermijden dat het centrumelectoraat naar Emmanuel Macron overloopt.

Vorige zondag hield François Fillon, presidentskandidaat voor de rechtse Les Républicains, een meeting in La Villette bij Parijs.

Kwestie van zijn troepen aan te sporen. Kwestie ook van aan heel Frankrijk te laten weten dat hij niet in het defensief zit en in april en mei nog hoopt op een overwinning. De ex-premier zakt al sinds Nieuwjaar weg in de peilingen. Aanvankelijk stond hij nog voor Marine Le Pen (FN), maar de zelfverklaarde centrist Emmanuel Macron (En Marche) zou hem nu op de hielen zitten. Als Macron hem in april effectief voorbijsteekt, zit Fillon zelfs niet in de tweede ronde. Aanvankelijk kon de daling in de peilingen nog worden verklaard door de relatieve discretie van Fillon in de media na Nieuwjaar. Een doelbewuste strategie. Maar dat is nu zeker niet meer de hoofdreden. Ondertussen heeft iedereen de mond vol van Penelope-gate. Penelope Fillon, de uit Wales afkomstige echtgenote van Fillon, zou jarenlang zijn parlementaire medewerkster zijn geweest. Ze zou daarvoor in totaal 500.000 euro hebben ontvangen. Op zich niets illegaals. Tientallen leden van de Assemblée Nationale kiezen voor die aanpak. Maar ter linkerzijde is te horen dat Penelope Fillon amper of niet werkte. Het zou een nepjob geweest zijn.

Dat zou trouwens ook gelden voor andere familieleden van Fillon. Het gerecht start een onderzoek.

Een andere rechtse kandidaat?

Fillon beweert recht in zijn schoenen te staan. Maar zijn imago

Si la France m’était contée als Mr. Propre is aangetast. In die mate zelfs dat sommigen in de partij rekening hielden met een terugtrekking van Fillon uit de race om het presidentschap. Ex-premier Alain Juppé, de verliezer van de rechtse voorverkiezingen, liet al weten dat hij niet bereid is in te springen. En van Nicolas Sarkozy spreekt niemand meer.

Fillon besefte dat hij niet in het defensief kon blijven. Hij moest terugslaan en hij deed dat tijdens een allang geplande meeting vorige zondag in La Villette. Qua timing zijn politieke bijeenkomsten eind januari in de aanloop naar verkiezingen vaak cruciaal geweest.

Het was in die periode dat Jacques Chirac in 1995 het tij deed keren in de peilingen. Eind januari 2012 hield François Hollande tijdens een politieke bijeenkomst een zeer links discours. Het bezorgde hem een voorsprong in de peilingen die hij tot in mei kon behouden.

De verschuivingen in de peilingen zijn almaar nadeliger voor Fillon, en de ex-premier probeerde tijdens de meeting te counteren. Er was de aanval op het al te linkse economische programma van Marine Le Pen. Hij vergeleek haar met de communisten. Voor de centrumrechtse kiezers die eraan dachten naar Macron over te stappen, had Fillon een duidelijke boodschap: Macron is als ex-minister van François Hollande een slechte kopie van de uittredende president, en de man heeft totaal geen coherent programma.

Fillon benadrukt ook dat zijn voorstellen rond hervorming van de arbeidsmarkt veel realistischer zijn en dat de beste manier om de sociale zekerheid te redden bestaat in het creëren van jobs. Komt de boodschap aan? Bij de 13.500 militanten op de meeting zeker. Maar of de rest van de Fransen hem zal volgen, dat is een andere zaak. Fillon was ook vol lof over zijn echtge-

De grote stank De klassieke media zijn druk bezig te berichten over de innige relatie tussen de Britse Prime Minister, Theresa May, en de Amerikaanse president, Donald Trump. Ook de Brexit wordt aldoor ter sprake gebracht in journalistieke analyses. Echter, de berichtgeving van De Standaard en VRT holt weken – soms zelfs maanden - achter op wat u eerder al in deze rubriek van ’t Pallieterke las. Artikels over de buste van Winston Churchill werden bijna letterlijk overgenomen uit dit weekblad. Dat noemt zichzelf dan ‘kwaliteitsmedia’…

Laten wij het eens hebben over iets totaal anders. De ondraaglijke stank in Londen, bijvoorbeeld. Vlaanderen telt heel wat liefhebbers van de stripreeks ‘Blake en Mortimer’. Geestelijke vader was Edgard P. Jacobs, een vroegere leerling van Hergé. Het hoeft weinig te verbazen dat heel wat liefhebbers van Kuifje later ook fan werden van het duo Blake en Mortimer. De verhalen van de Schotse wetenschapper Mortimer en geheim agent Blake spelen zich af in het Londen van de jaren veertig en vijftig van de twintigste eeuw. In november 2016 verscheen het meest recente album, ‘Het testament van William S’. In deze strip komt op een bepaald ogenblik ‘The Great Stink’ ter sprake.

Ratten en cholera We keren terug naar de zomer van 1858. In juli en augustus van dat jaar viel Londen ten prooi aan een ondraaglijke stank.

Door aanhoudende hitte zakte het waterniveau van de rivier The Thames aanzienlijk. Hierdoor kwam troep, die normaal onder het wateroppervlak blijft, boven. We spreken dan over industrieel afval en uitwerpselen. Het probleem deed zich al jaren voor.

In 1828 maakte de cartoonist William Health een tekening met als titel ‘Monster soup’, verwijzend naar alle walgelijke troep die in de Londense stadsrivier terechtkwam. Politici keken decennialang de kat uit de boom.

Voor de afschuwelijke zomer van 1858 was al drie keer cholera uitgebroken. In 1853 en 1854 overleden reeds meer dan tienduizend Londenaren aan die ziekte. Het kleinste kind wist dat het ontstaan van epidemieën te maken had met het gebrek aan hygiëne, waarbij de ranzig vervuilde Thames een grote rol speelde. In 1858 loopt het echt mis. De stank in de stad is niet meer te harden. Ziektes breken overal uit. Inwoners durven hun huizen niet meer te verlaten, en het dodental stijgt rap. Wanneer het parlement gesloten dient te worden, omdat ook daar de stank ondraaglijk wordt, is voor veel politici de maat vol. De ad-hoc maatregelen, zoals het dagelijks wassen van gordijnen in een chlooroplossing, zetten geen zoden aan de dijk. Er moest veel drastischer gehandeld worden.

Riolen en irrigatie De politici in het Lagerhuis beseften dat een oplossing niet langer kon uitgesteld worden. Het hele systeem rond afvallozing in de stad moest op de schop. Een kostelijk irrigatiesysteem bood uitweg. De rol die Sir Joseph Bazalgette speelde, is meer dan vermeldenswaard. Bazalgette, een burgerlijk ingenieur, werkte een ondergronds netwerk uit van pijpleidingen en irrigatiesystemen. Uitwerpselen mochten niet langer terechtkomen in The Thames, wat tot voor 1858 wel het geval was. De grootschalige werkzaamheden startten in het jaar van ‘The Great Stink’, nadat het parlement groen licht gaf voor het project. Meer dan duizend kilometer aan afvalleidingen kwam in verbinding

Links, dat in Nederland de gazetten in de greep hield, was niet gediend van de bewijzen dat geld, inspiratie en anti-Amerikaanse haat vloeide vanuit Oost-Berlijn naar de grote en kleine vredesclubs in Nederland die slechts één vijand zagen: het Westen.

Daardoor keken ze bewust weg van de bewapening in het Oostblok, de onderdrukking en ontmenselijking door de communistische regimes. Beatrice de Graaf bestudeert sedertdien het moslimextremisme. Ze is hoogleraar aan de Universiteit Utrecht en neemt actief deel aan het maatschappelijke debat.

In een recente tekst kijkt zij naar het land van haar academische geboorte: Duitsland. Voor de parlementaire democratie waren de voorbije dagen historisch, stelt zij.

De NPD, waarover ‘t Pallieterke vorige week een pittig stuk publiceerde, wordt niet verboden. De vraag van de Bundesrat om dat te doen, werd door het Duitse hooggerechtshof verworpen. De rechters meenden dat de radicaal-rechtse partij weliswaar ongrondwettelijk is en racistisch in “Gesinnung”, maar totaal onbeduidend, zodat zij de Bondsrepubliek niet op haar grondvesten kan doen schudden. Waarom noemt de Graaf die beslissing historisch?

Wat met centrumlinkse kiezers?

Het gedrag van Fillon heeft wat weg van fluiten in het donker.

Want zelfs als hij de dossiers rond de betaling van zijn entourage onder controle krijgt, is er het politieke gegeven dat een deel van de socialistische kiezers nu dakloos is.

Met Benoît Hamon als winnaar van de linkse voorverkiezingen (met grote voorsprong op Valls) worden de politieke verhoudingen nog eens door elkaar geschud. Hamon is, zelfs naar normen voor veel PS’ers, zo links dat ze een alternatief zullen zoeken. Vooral de centrumlinkse kiezer voelt zich dakloos. En dan komen ze bij Macron terecht. Ofwel blijven ze thuis, of ze stemmen voor hem.

Ook betreffende Macron rijzen vragen. Hij zou een deel van zijn campagne gefinancierd hebben met middelen die hem eigenlijk als minister van Economie onder Hollande toebehoorden. Maar Macron kan rekenen op de steun van de Franse werkgevers (omwille van zijn beleid gericht op het herstel van het concurrentievermogen) en van de media (Macron vindt het immigratiebeleid van Merkel best oké). De voorbije maanden stond hij overdreven veel op magazinecovers. Volgens de rechtse publicist Eric Zemmour is die steun geen toeval. Die steun in de media moet helpen om in april/mei het verschil te maken.

Salan

engeland te staan met pas opgerichte reinigingsstations.

In 1865 werden de eerste zes pompstations feestelijk geopend door Edward VII, prins van Wales en toentertijd Brits staatshoofd. Pas tien jaar later zou het Londense pijplijnensysteem helemaal voltooid raken. Mettertijd verdween niet alleen de stank uit de stad, voor het overgrote deel, ook het aantal epidemische ziekten nam drastisch af. Cholera, pest, tyfus en salmonella verdwenen grotendeels of zelfs helemaal.

Propere rivier Anno 2017 is het een vanzelfsprekendheid om te stellen dat het allerminst een slimme zet is om massaal afval en uitwerpselen, van dier en mens, in rivieren te lozen. Het is bijna niet voor te stellen dat, halfweg de negentiende eeuw, het systeem van Sir Bazalgette werd aanzien als bijzonder baanbrekend. Karel Lueger, de populaire en omstreden burgemeester van Wenen tussen 1897 en 1910, zou later bekend staan als grondlegger van de moderne stadsinrichting. Lueger ging de geschiedenisboeken in omdat hij inzette op stadsontwikkeling. Zo vond hij openbare parken, een metronet én een modern systeem van nutsvoorzieningen en pijpleidingen onontbeerlijk. Het staat vast dat Lueger voor dat laatste in grote mate zijn mosterd in Londen haalde.

Sinds 1963 wordt de waterkwaliteit van The Thames structureel gemonitord. Vandaag de dag is die waterloop een van de meer propere rivieren in de westerse wereld. Met zijn lengte van 350 kilometer - meanderend door Londen, het drukst bevolkte gebied van Europa - is de verbetering van de waterkwaliteit een voorbeeld geworden van wat een succesvol milieubeleid mag heten. De recente terugkeer van de Atlantische zalm in The Thames kwam er per slot van rekening niet zomaar.

LvS

Bei uns in Deutschland 1952 Nu wuifden de rechters een radicale partij weg als een onbeduidende vlieg. Dat is anders geweest. In 1952 verbood het hooggerechtshof een neonazipartij, en kort nadien de communistische partij. Het uitgangspunt was: “die Demokratie muss bewaffnet sein”, wat de theorie was van de bekende politicoloog Karl Loewenstein. De democratie mocht zichzelf niet door naïviteit uithollen. Duitsland herinnerde zich hoe Hitler in 1933 de grote baas werd door een wettelijke ‘Machtsergreifung’. Die stoerheid van zestig jaar geleden is ‘verschwunden’. Luchthartig worden anno 2017 NPD, AfD, KPD, die Linke en Pegida getolereerd.

Partijen die in het verleden werden gezien als herauten van de volledige instorting van de democratie, mogen vandaag de kiesdrempel van 5 procent halen, wat hen soms lukt. Dat gebeurt op een behoorlijke manier. Er is weliswaar tegenkanting, maar het schelden en roepen tegen de extreme tegenstanders is zwakker bij de oosterburen dan in eigen land. De Graaf steekt de hand in Nederlandse boezem; ze signaleert dat politici van PVV en nieuweling Denk met de dood bedreigd worden en dat aanvallen op hun lokale en nationale volksvertegenwoordigers gestaag toenemen. Juridisch, en in de media, wordt luid schreeuwend gepoogd hen van het toneel te verdringen.

Nieuw onderzoek over extremismebestrijding - door Beatrice de Graaf gelezen -, besluit dat het debat over wat politiek mag verteld worden en wat niet, voor de oorlog gevoerd werd door mensen die het in meerderheid over één ding eens waren: dat democratie een zaak van vertegenwoordiging is, en dat het parlement de arena is voor mensen van verstand en fatsoen die daarover met elkaar van mening mogen verschillen. De Graaf:

FRANKRIJK

note Penelope, die volgens hem buiten het politieke debat moet blijven. Ondertussen is er nog altijd geen definitieve duidelijkheid rond het verloningsdossier.

Er is ook het verhaal dat hij na 2005 als senator onterecht 21.000 euro aan regionale overheidssteun zou hebben ontvangen en in eigen zak gestoken.

Right or wrong

“Het volk heeft elites nodig” Zij is een vrouw die ik zeer bewonder. Beatrice de Graaf is dé Nederlandse expert van de infiltratie door de DDR van de fameuze vredesbewegingen van voor de val van de Muur. Zij doctoreerde op dat onderwerp en in 2004 verscheen een commerciële versie van dat werk, getiteld: ‘Over de Muur: de DDR, de Nederlandse kerken en de vredesbeweging’. Zal het u verwonderen dat het bijna ongemerkt, of verstopt, bleef?

9

Het nabije buitenland

2 februari 2017

DUITSLAND

“Het waren elites, die met elkaar van mening verschilden over wat een elite uitmaakte: klas, ras, opleiding, inkomen of inspanning. Maar die elites traden op namens hun achterban en vertegenwoordigden het ‘volk’, wat alom aanvaard werd.”

Dus, het geklaag en gezaag over de kloof met de burger en de immer grovere oproepen om de macht en de inspraak te verschuiven naar burgerbewegingen, het middenveld of volksraadplegingen ontbraken toen. Wat de elite op het oog had, werd voor de oorlog geaccepteerd.

Geen geschreeuw De Graaf: “Buitenparlementair geschreeuw, preken op het plein of in de media, dat gold toen als flauw. Sterker nog, ‘extremistische agitatoren’ die het volk ophitsten, de persvrijheid ‘misbruikten’ en daarmee het parlement buitenspel zetten, werden in de jaren dertig steeds sterker aan banden gelegd.” De Nederlandse Kamer besloot bijvoorbeeld de kranten te censureren, uniformen te verbieden en vrijheid van vergadering in te perken. De Graaf vraagt zich af waarom. Omdat de Kamer die parlementaire arena wilde beschermen tegen ‘onrijpe’ geesten, en tegen de antidemocraten.

Hoe anders is het vandaag in Duitsland. Het hooggerechtshof ziet geen levensbedreigende problemen voor de democratie in het bestaan en de actie van de NPD. Radicaal-rechtsen mogen daar de vrijheid hebben, omdat de veerkracht van tegenspraak en rede hoog is. Wat men in Duitsland blijkt te beseffen, is dat het volk elites nodig heeft die in parlementaire vertegenwoordiging geloven. Hoe vervelend ook, besluit Beatrice de Graaf. Precies.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

2 februari 2017

medialand

Film

Een krop in de keel

Magnette weigert interview in het Nederlands

Manchester by the Sea

Verleden donderdag weigerde de Waalse minister-president Paul Magnette van de PS aan de VTM een interview in het Nederlands. Aanleiding was het ontslag van zijn minister Paul Furlan als gevolg van het Publifin-schandaal. Paul Magnettes verantwoording voor zijn weigering valt op z’n minst merkwaardig te noemen: “Nee, ik doe het niet in het Nederlands, maar in het Frans. Ik ben die kritiek over maffia enzovoort beu in Vlaanderen, dus zal ik het deze keer niet in het Nederlands zeggen, voilà.”

Politicoloog Nicolas Bouteca reageerde onmiddellijk op Twitter dat de PS hiermee een kapitale blunder maakte. Voor een partij die het communautaire dossier op de achtergrond wil houden, is het inderdaad niet bepaald verstandig het verschil tussen het Noorden en het Zuiden van het land op de spits te drijven, en dan nog uitgerekend in een dossier dat al decennialang bijzonder gevoelig ligt in Vlaanderen. Men kan de vraag stellen of de Vlaamse kritiek over de maffiatoestanden in het socialistische Wallonië zal verminderen door VTM een interview in het Nederlands te weigeren. Wij durven zelfs stellen: au contraire…

Publifin: Vlaamse media medeplichtig Overigens, Paolo Magnetti, pardon, Paul Magnette, heeft over de Vlaamse media niet bepaald veel te klagen. Die zijn er sedert het aantreden van Elio di Rupo altijd als de kippen bij geweest om de PS de hand boven het hoofd te houden.

Elio di Rupo die nog maar eens een Waals Marshallplan aankondigt? Daar mochten de Vlamingen vooral niet schamper over doen, want deze keer gingen we eens zien wat we gingen zien, vertelden de kwaliteitsmedia in koor. Elio di Rupo die eerste minister van België wordt? Vooral niet zagen dat zijn kennis van het Nederlands ondermaats was, want hij gaat zijn best doen om het toch nog te leren. Of het zou zijn schuld niet zijn, wegens een hoorprobleem. Alleen jammer dat hij nooit tijd vond om eens echt aan die Nederlandse lessen te beginnen, en werd dat nooit helemaal opgehelderd werd waarom Elio di Rupo op de schoolbanken geen Nederlands geleerd had.

Elio di Rupo die genoeg had van de parvenu’s in zijn partij, en het einde van de corruptie in de PS en bij uitbreiding heel Wallonië aankondigde? Opnieuw waren de Vlaamse media er onmiddellijk bij om de Vlaming de les te lezen; dat we Elio toch op z’n minst een kans dienden te geven, en deze keer was het echt gemeend. Elf jaar later kennen we het resultaat.

Als klap op de vuurpijl komt Paul Magnette ons vervolgens nog eens de les lezen, en vertellen dat het allemaal aan de Vlaamse media ligt. De waarheid is echter dat als men de Vlaamse media al iets zou kunnen verwijten, dat het dan vooral hun belgitude en schuldig verzuim is, omdat ze weigeren hun Vlaamse lezers correct in te lichten over de manier waarop de PS hen is blijven oplichten, jaar na jaar. Over het toedekken van de hold-up in het socialezekerheidsstelsel hebben we het dan niet eens gehad.

Franstalige Marghem in De Zevende Dag Paul Magnette was niet de enige Franstalige politicus die verleden week het principe “pour les flamands la même chose” hanteerde. Zo was federaal minister van Energie, Leefmilieu en Duurzame Ontwikkeling Marie-Christine Marghem uitgenodigd in De Zevende Dag over de Belgische klimaatdoelstellingen voor 2030. Interviewer Tim Pauwels leidde het gesprek dan wel in het Nederlands in, en stelde de eerste vraag in het Nederlands, de MR-politica antwoordde vervolgens zonder blikken of blozen in het Frans. Waarop Tim Pauwels de rest van zijn vragen dan ook maar in het Frans stelde. Zoals het ook hoort wanneer een Vlaamse onderdaan een Franstalige burger interviewt.

We vragen ons af: was dat op voorhand zo gepland? We merkten namelijk dat aan het begin van het interview de ondertitels ontbraken. Het zou het toppunt van arrogantie zijn als MarieChristine Marghem het doodnormaal vindt dat ze als federaal minister op de Vlaamse tv haar interview zomaar in het Frans kan doen zonder dat minstens op voorhand af te spreken, of zich daarvoor te verontschuldigen. We zouden zoiets graag eens op de RTBf zien gebeuren. Dat Pauwels er aan het einde een grapje over maakte, maakt de zaak er niet veel beter op.

Naar het schijnt zouden er Vlaams-nationalisten in de federale regering zitten. Misschien zouden die Marghem wel eens kunnen aanspreken over haar taalgebruik op de zender van de Vlaamse Gemeenschap? En in één moeite door ook eens informeren hoe het zit met de kennis van het Nederlands van haar collega en partijgenoot François Bellot? Of zitten de communautaire eisen tegenwoordig zo diep in de diepvriezer dat men zelfs geen tweetaligheid meer mag verwachten, laat staan eisen, van Franstalige federale ministers?

Breitbart breidt uit Het Amerikaanse nieuwsplatform Breitbart gaat uitbreiden.

Voor lezers die Breitbart niet kennen: in de “kwaliteitsmedia” krijgt de webstek nogal snel het etiket “extreemrechts” opgeplakt, omdat die zo vermetel is in zijn berichtgeving al eens man en paard te durven noemen. Breitbart is één van de weinige Amerikaanse nieuwsmedia dat in de aanloop naar de laatste presidentsverkiezingen Donald Trump steunde.

Adverteren in ‘t Pallieterke Tel. 03 232 14 17

Eigenlijk maakt Breitbart van de nood een deugd: enkele van hun journalisten zijn opgevist als naaste medewerkers van de Amerikaanse president Donald Trump, dus moesten er wel nieuwe krachten aangetrokken worden om hen te vervangen.

Maar de webstek doet meer dan alleen maar vervangen. Die is zelfs van plan stevig uit te breiden. Daarbij trekt het ook enkele journalisten aan uit de traditionele media, zoals John Carney van The Wall Street Journal. De traditionele media, die met dalende verkoopcijfers af te rekenen hebben, kijken knarsetandend naar het succes van Breitbart.

Eerder was al bekend geraakt dat Breitbart ook internationaal wil uitbreiden. Breitbart had reeds kantoren in Jeruzalem, Rome en Londen, en daar zouden nu ook kantoren in Frankrijk, Duitsland en België moeten bijkomen.

RTL zegt serie over Hitler af Kort voor Kerstmis liet de Duitse privézender RTL weten dat het dan toch niet een nieuwe serie over Adolf Hitler gaat uitzenden. De serie werd drie jaar geleden besteld, en zou de periode vanaf 1919 tot aan de dood van Hitler in 1945 belichten. Waarom de zender zich plots teruggetrokken heeft, is onduidelijk. Blijkbaar is men tot de bevinding gekomen dat het concept van die serie toch niet helemaal bij het profiel van de zender past.

Bij filmproducent Ufa wil men het project echter niet opgeven. In een interview met de Duitse krant Die Welt geeft producent en directeur Joachim Kosack toe dat gesprekken aan de gang zijn met andere televisiezenders, zonder namen te willen noemen. Het ligt nog volledig open of de serie uiteindelijk op ARD of mogelijks zelfs bij Netflix uitgezonden zal worden.

Toch is duidelijk dat het een ferme streep door de rekening van Ufa is dat RTL de samenwerking stopzette. Voor Ufa is de Hitler-serie wel degelijk een prestigeproject, waar veel aan gelegen is. Ook op het engagement van RTL Duitsland viel tot nog toe weinig aan te merken. Ufa had RTL zelfs zover gekregen te beloven de serie niet te zullen onderbreken met reclameblokken, en dat wil wat zeggen voor een commerciële zender.

Het is natuurlijk niet moeilijk te snappen dat deze serie bijzonder gevoelig ligt in Duitsland. Maar volgens Joachim Kosack is de tijd rijp voor dit project, onder meer in de context van de vluchtelingencrisis en – verrassing! – de opkomst van Alternative für Deutschland.

Er is nog veel werk aan de winkel om de serie te kunnen inblikken. Er wordt immers nog altijd aan het scenario gesleuteld. Bovendien is er nog geen acteur gevonden om de rol van Adolf Hitler te spelen. We kunnen ons voorstellen dat dat zeker geen sinecure is. Als acteur moet je stevig in je schoenen staan om die rol te willen aanvaarden, of bereid zijn een zware gok te nemen die zowel je carrière als je reputatie kan maken, als Duits topacteur voor de komende decennia, of definitief kan breken.

Onvoldoende geduid Dat de maatregelen van Trump op weinig begrip kunnen rekenen, ook in ons land, was voorspelbaar. Voorbije maandag verzamelden zo’n 200 democraten op de trappen van de Beurs in Brussel om te protesteren tegen Trump en zijn beslissing om inwoners van enkele moslimlanden de toegang tot de VS te verbieden.

Het VTM Nieuws was er als de kippen bij en interviewde enkele verontwaardigde burgers “die spontaan naar de Beurs getrokken waren om hun ongenoegen te uiten”. Nu ja, wie kan op een maandagnamiddag zo ineens zijn werkplek verlaten om naar een protestmanifestatie te trekken? VTM liet in de nieuwsuitzending een zekere Dietlinde Oppalfens aan het woord. Een “spontane” burger die in opstand komt? Neen, Dietlinde is medewerkster bij Curieus vzw, de “culturele” afdeling van de sp.a, en ze is uiteraard ook actief in de Hart boven Hard. Tussen het volk zagen we minstens één vlag van Comac, dat is de jongerenafdeling van de PvdA. Straf, dat gasten die dwepen met Cuba en Noord-Korea komen protesteren tegen de verkozen president van Amerika. Voor zover we weten, is zowel in Cuba als in Noord-Korea de opvolging van leiders zonder verkiezingen verlopen. Totaal ondemocratisch, maar niemand ter linkerzijde die zich daarover opwindt.

Zes Oscarnominaties, met als bijzonderste eentje voor de vertolking van Casey Affleck, dat is wat ‘Manchester by the Sea’ binnenhaalde, en terecht. Regisseur Kenneth Lonergan buigt wat op het eerste gezicht niet meer is dan een oppervlakkig melodrama, mooi om tot een doorwrocht en gevoelig portret van een man die in onmin leeft met de wereld en ‘gered’ wordt door een verleden waarvan hij dacht dat het definitief achter hem lag.

Die man is Lee Chandler (Casey Affleck), een klusjesman in Boston. Een norse eenzaat die noodgedwongen terugkeert naar zijn geboortestadje omdat zijn broer plots gestorven is en hij de voogd wordt van diens tienerzoon.

Het regelen van de begrafenis is hem een gruwel, de hernieuwde kennismaking met zijn familie - die hem niet graag ziet terugkomen - is dat nog meer. De toenadering met zijn neef (Lucas Hedges) verloopt met horten en stoten, maar langzaam groeit er een band tussen die twee.

Het is, op zijn zachtst gezegd, een klassiek gegeven. Lonergan geeft er een draai aan door vanaf het begin de toeschouwer op te zadelen met de vraag wat er aan de ziel van Lee vreet. En misschien nog meer door die vraag te beantwoorden met haarscherpe karaktertekeningen, uit het leven gegrepen dialogen en emoties die je een krop in de keel bezorgen. Het aangrijpende gesprek met zijn ex-vrouw en de moeder van zijn twee kinderen (Michelle Williams) is slechts één voorbeeld. Bovendien draagt een juiste tekening van het kleinstedelijke leven, waar iedereen iedereen kent, bij tot de authenticiteit van wat je ziet.

‘Manchester by the Sea’ is wat ze in Amerika een ‘tearjerker’ noemen, een tranentrekker, waarbij je liefst een zakdoek bij de hand hebt. Lonergan maakt er echter een intense levensles van. De gebeurtenissen en ontmoetingen doen Lee’s afscherming laag na laag verdwijnen, waardoor hij uiteindelijk met zichzelf in het reine komt.

Voeg daarbij de doorleefde vertolkingen en ‘Manchester by the Sea’ zorgt voor een kijkervaring die je niet licht verK.T. geet.

België anno 2017

Dode Hoek Nabil Ben Yadir, een Franstalige Belg van Marokkaanse afkomst die in Molenbeek woont, debuteerde met het verdienstelijke ‘Les Barons’ (over hangjongeren). Met ‘Dode Hoek’ heeft hij een film gemaakt over een keiharde Antwerpse politiecommissaris die op het punt staat zijn job in te ruilen voor een politieke carrière bij een extreemrechtse partij.

De man in kwestie is Jan Verbeeck (Peter van den Begin), die het op de vooravond van zijn vertrek niet kan laten een laatste keer met zijn ‘troepen’ uit te rukken en daardoor zwaar in de problemen komt.

Welkom in het België van 2017. Dat dit alles vrijblijvend en losjes uit de mouw is geschud, kun je wel vergeten. ‘Dode Hoek’ gaat inderdaad over ons (op vele vlakken verdeeld) landje, maar toch vooral over Vlaanderen - hoewel een deel van de actie zich afspeelt in Charleroi - en de extreemrechtse krachten die daarin werkzaam zijn. Het is niet echt een regelrecht politieke film die ons een mep om de oren wil geven, maar omdat de politie-intrige - waar de gebeurtenissen aan opgehangen worden - hier en daar met haken en ogen aan mekaar hangt, gaat de grootste aandacht toch naar de politieke achtergrond. Daarin speelt de allochtone assistent van Verbeeck (een mooie vertolking van Soufiane Chilah) een belangrijke rol. Stijlvol is het allemaal wel, niet het minst dankzij het camerawerk van Robrecht Heyvaert.

En de ‘linkse rakkers’ Van den Begin en Jan Decleir (voorzitter van de extreemrechtse partij) spelen overtuigend en met genoegen personages die ze in het werkelijke leven, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, verafschuwen. K .T.

Oorlog en het thuisfront

Billy Lynn’s Long Halftime Walk Ang Lee, de maker van films als ‘Pride & Prejudice’, ‘Brokeback Mountain’ en ‘Life of Pi’, is niet in zijn sas met een verhaal over ‘oorlogshelden’ die deelnemen aan een promotour in Texas. De hoerastemming van de huldigingen wordt afgewisseld met flashbacks van de gruwel in Irak, waarin de verbondenheid van de soldaten in schril contrast staat met het onbegrip in eigen land. Over dat alles heen ligt het emotionele drama van de gewetensstrijd van soldaat Billy Lynn (Joe Alwyn).

Wat Lee nastreeft is vrij vlug duidelijk: een zo breed mogelijk portret schetsen van de tegenstellingen die elke oorlog oproept. Het probleem is dat we dergelijke problematiek al dikwijls hebben gezien en dat Lee daar eigenlijk niets aan toevoegt. Professioneel in mekaar gestoken - Ang Lee is geen debutant -, maar zelfs een ervaren regisseur kan verK.T. loren lopen in de clichés.

Op de praatstoel

2 februari 2017

11

Praten met Andries van den Abeele

“Une Enfance Brugeoise, tussen België en Vlaanderen” Memoires zijn in Vlaanderen een ondergeschoven kind van de letterkunde. Naast een schaarste aan gedenkschriften, is er eveneens een schaarste aan biografieën, ook van politiek en maatschappelijk vooraanstaande mannen en vrouwen. Slapen onze duizenden afgestudeerde historici? Andries van den Abeele mag je niet verwijten te vluchten voor een inkijk in zijn royale leven. Hij schrijft op zijn 80e voor het nageslacht kindermemoires die arm en rooms Vlaanderen herkenbaar voordragen.

Kan je een mooiere plek bedenken in Brugge om de liefde voor je stad uit te krijten?

Andries van den Abeele doet dat in “Kinderjaren in Brugge” van einde 2016. Hij heeft een rijk palet en is oud-schepen van CVP, ex-wit konijn van VLD, voor die partij zich de toevoeging Open opspeldde, stichter van het genootschap Marcus Gerard - voor de redding van het historische Brugge -, ex-ondernemer in de visverwerking, auteur over de vrijmetselarij en andere onderwerpen, activist in nationale verenigingen voor monumentenzorg, koele minnaar van het radicale flamingantisme. Van den Abeele woont ruim boven een drankwinkel voor toeristen en ziet de verpretparking van Brugge aan de voordeur. Zijn woonkamer is als een ridderzaal en blikt naar het belfort. ‘t Pallieterke: waarom dit levensboek?

Andries van den Abeele: “Ik inspireerde mij onder meer op Une Enfance Gantoise, eerder Une Adolescence Gantoise, van Suzanne Lilar.

Franstalig en Gents tot in het merg. Memoires zijn eerder een uitzondering in Vlaanderen, in België. Af en toe verscheen er in de voorbije jaren een dik boek van of over Gaston Eyskens, Leo Tindemans, Wilfried Martens, Jean-Luc Dehaene, waaraan de hoofdpersoon meestal meewerkte, maar zelfs die gemengde boeken, met een professionele auteur als stut, zijn uitzonderingen.

Dat leidt eveneens tot het ontbreken van degelijke portretten van en over mensen die er in de voorbije eeuw in België toe deden.

Ik noem er twee. Wie behandelt Victor Leemans van a tot z, of (het werk van Jan de Volder niet te na gesproken) de in Vlaanderen scheef bekeken kardinaal Mercier? Met onze hoge jaarproductie van historici ben ik verbaasd over de vele lacunes. Wij hebben voor zelfportretten een zwakkere traditie dan de Angelsaksische, waar memoires een huisindustrietje zijn.” ‘t Pallieterke: weerspiegelen de jaren van de volwassenheid de kinderjaren?

Andries van den Abeele: “Nooit voor de volle honderd procent maar er is, meen ik, een sterk oorzakelijk verband tussen iemands eerste twaalf jaar en wat erop volgt. Bijvoorbeeld, een luchtig bewijs, het Frans, naast het Engels, omwille van mijn moeder die haar jeugd sleet in Groot-Brittannië, heeft naast het Nederlands, mijn eerste jaren gemerkt. Ik aarzelde aanvankelijk of ik deze gedenkschriften niet in het Frans zou schrijven.” ‘t Pallieterke: was de familie Van den Abeele unitair?

Andries van den Abeele: “Vanzelfsprekend. De familie was burgerlijk en de Brugse burgerlijkheid was grotendeels Franstalig en gelijklopend unitair, wat de regel was tot twee generaties geleden in de Vlaamse provinciesteden. Ons unitarisme werd ondogmatisch beleden en ik heb nooit een strohalm in de weg gelegd gekregen omdat ik op het College

Sint-Lodewijk koos voor de KSA, de katholiekVlaamse jeugdbeweging die mij aansprak en waar ik het flamingantisme ingelepeld kreeg.

Na de lectuur van “De Leeuw van Vlaanderen” ben ik als snotneus naar het stadsarchief getrokken om mij in te graven in de geschiedenis en zij is mijn ganse leven een passie gebleven. Parallel was ik op het college lid van een geheime bond “Vlaams en katholiek” die mysterieus vergaderde, complotteerde en zich sterk wist achter de zelfgekozen schutting. In beginsel waren de leden de gangmakers van hun respectieve klassen. Zij, en ook ik, dachten dat wij verborgen waren voor de schoolleiding, tot wij later ontdekten dat de leden die de retorica hadden bereikt contact hadden met een leraar die als ‘proost’ fungeerde en zijn directieven doorgaf aan de ‘leider’ die men de naam ‘dictator’ had gegeven. In mijn tijd was dat Etienne Vermeersch.” ‘t Pallieterke: de Van den Abeeles bewonderden Rex? Andries van den Abeele: “Vele Brugse ondernemers van de jaren dertig waren niet vies van Rex, dat is waar, en thuis, en bij een van mijn nonkels, viel dat gedachtegoed in de smaak, zonder militantisme. Die nonkel nam de voorzorg om zich bij de bevrijdingsroes van 1944 wat discreet op te stellen en niet de aandacht op zich te vestigen van de (vooral recente) weerstanders. Rex en het Verbond van Dietse Nationaal-Solidaristen hadden gelijklopende ideeën maar het Verdinaso, en zijn leider die in Brugge kwam wonen en leven, Joris van Severen, was voor de Brugse zelfstandigen, waarschijnlijk, te intellectualistisch.

Nooit zag ik Van Severen over straat paraderen, hoewel hij in het centrum woonde, niet ver van de Coupure waar mijn ouderlijk huis annex onze visfabriek stond. Brugge was toen erg provinciaals en alleen bekend bij toeristen van de upper class. Thuis kende men Rex, en Verdinaso, maar we behoorden zeker niet tot de collaboratie. Dat belette niet dat er, na de oorlog, goede contacten waren met radicale Vlamingen als Martha van de Walle en mevrouw Reimond Tollenaere. Maar dat was dan eerder mijn doen dan het doen van de familie. Wij hoorden thuis dat Van Severen leefde van zijn beweging en dat zijn financies beheerd werden door zijn penningmeester, de Brugse wijnhandelaar Feys. Jean-Marie Bogaert, voor het kartel CVP-Volksunie nog schepen van Cultuur, begon met de bloemenhulde in de gang naar het Bourgondische Cruyce, waar Van Severen woonde.” ‘t Pallieterke: de oorlog, de naoorlogse periode, het leopoldisme, u kent het van dichtbij?

Andries van den Abeele: “Met vader bezocht ik de nieuwsuitzending, de zogenaamde Wochenschau, in het Zwart Huis, een plek vol Duitse officieren. Bij mijn oma

Marc Coucke en Andries van den Abeele Marc Coucke en Andries van den Abeele zijn verre verwanten. Beseft de flamboyante ondernemer en voetbalbobo in Oostende dat hij behoort tot een Vlaamsgezinde clan?

Andries van den Abeele: “De Van den Abeeles zijn van een bescheiden afkomst, betovergrootvader was een kuiper en eerder liberaal. De kant van mijn moeder, de lijn CouckeAxters, was uiterst katholiek. Overgrootvader Coucke behoort tot de stichters van het Davidsfonds en de familie Axters kende Albrecht Rodenbach. Zijn “Nu een lied der Vlaamsche Zonen” is opgedragen aan mijn grootoom, de jezuïet Jozef Axters. Mijn grootmoeder heeft als kind op de schoot gezeten van Hugo Verriest. Meerdere Vlaamse draden doorkruisen de Couckes en de aangetrouwde Axters.

Mijn overgrootvader Coucke had zes zonen en hij wilde een artistieke gemeenschap met een Vlaamse en christelijke basis stichten. Drie zonen deden mee: een architect, een ontwerper van de tekeningen en een chef van het atelier. Het werkhuis Coucke legde zich toe op het restaureren en nieuw ontwerpen van glasramen, en paste bij de neogotiek en de Arts & Craft-beweging van William Morris. Samuel Coucke leerde het vak in Engeland. De tweede helft van de negentiende eeuw was een vruchtbare periode voor het redden van kunst en cultuur uit de eeuwen voordien. Het woonhuis van de Couckes was een prachtige neogotische tempel, maar na de dood van de laatste zoon, in 1941, werd het pand wat verwaarloosd, tot twee heren uit Den Haag het kochten en in zijn oorspronkelijke pracht herstelden.”

was de sfeer tegengesteld, zij en haar dochter waren zeer Engelsgezind en prikten vlaggetjes op kaarten om de krijgsverrichtingen te visualiseren. De Corporatie Landbouw en Voeding had haar kantoor voor de visnijverheid aan de Gentpoort. Vader had veel respect voor de secretaris-generaal van die corporatie, Emile de Winter, kort opgepakt na de oorlog, maar vrijgesproken. De voedingsdistributie tijdens de oorlog was, gezien de omstandigheden, eerlijk en goed. Langs de biechtvader van mama, die een goed woord voor hen deed, zijn er na de oorlog heel wat collaborateurs tewerkgesteld door mijn vader.

Wij waren bevriend met Amedée Boi, na 1945 kreeg deze oorlogsburgemeester van Lissewege en boeiende collaborateur - eerst was hij Rex, nadien VNV’er en lid van de DeVlag vijf jaar gevangenis. Hij heeft zich rechtgetrokken als succesvolle vastgoedhandelaar in Wallonië, waar hij grote verkavelingen leidde zonder een woord Frans te kennen. Zijn zoon Germain werd een van de stichters en gangmakers van de Vrije Brugse Radio Omroep.

Op mijn 10de was ik een hevige leopoldist.

Op weg naar school, toen ik Leopoldstickers op het Volkshuis plakte, ben ik door een woedende uitbaatster naar binnen gesleurd. Ik kwam er met de schrik vanaf, en was de held op school.” ‘t Pallieterke: speelde het Engels een belangrijke rol in het wedervaren van het bedrijf Van den Abeele?

Andries van den Abeele: “In onze branche kon je niet zonder het Engels, want het soort vis dat wij kochten kwamen uit vele zeeën.

Natuurlijk de sprot, en de fameuze haring die tijdens de oorlog levens gered heeft, kwam uit de Noordzee, meestal via Nederland. Uit Scandinavië kwam de elbot en de stokvis. Uit Seattle, in het westen van de VS en uit Canada, arriveerde de wilde zalm, bevroren of in vaten en die werd aan de Coupure ontzout en gerookt.

De Engelse visnijverheid met haar uitvoer naar Brugge verdween al tussen beide wereldoorlogen. Toen ik in de jaren vijftig East-Anglia bezocht, vond je er niets dan troosteloos lege kades en verlaten vismijnen. De visnijverheid leeft vandaag, noodgedwongen, in een keurslijf van reglementen, op sommige wilde zalmsoorten mag er per jaar een halve of één dag gevist worden. Mijn mama, een Coucke, woonde tot haar 17e in Engeland en leerde Nederlands door over mij te komen discussiëren op school, (lacht) want ik was een stouterik. In de stamboom van Marc Coucke, die breed uitwaaiert, staan we via mama. Hij en ik hebben een Nederlandse tak, Coucke, (glimlacht) dus Diets zijn wij in de genen.” ‘t Pallieterke: een Coucke tamboert graag?

Andries van den Abeele (tevreden): “Ik was een roerig, druk ventje, een beetje een bendeleider, en middenstandsouders hadden, zeker in mijn kinderjaren, weinig tijd veil voor hun kroost. Mijn wilde haren zijn tot vandaag gebleven en ik ben tevreden na mijn tachtigste de gave van de verontwaardiging te blijven bezitten. Ik zag en zie wat er met Brugge en zijn schoonheid gebeurde, en ik heb mij daar van kindsbeen af om bekommerd. Unesco, dat ons het statuut van Werelderfgoed gaf, tikt Brugge op de vingers. De vroede vaderen van deze stad vergeten soms dat er met dat statuut niet alleen marketing kan bedreven worden, maar dat er ook plichten tegenover staan, bijvoorbeeld de plicht om je stad niet te herscheppen tot een menselijke woestenij waar alleen buitenlandse toeristen achter vlaggetjes sjokken. Neem dat schandalige ‘Huis van de Bruggeling’ aan het NMBS-station, dus aan de rand van de stad bij de steenwoestijn die rond het stationsplein is ontstaan.

Dat eengemaakte dienstencentrum was zogenaamd nodig om enkele stadsdepartementen op één adres te krijgen. Hoe dwaas kan je zijn om dat te doen in een tijd van digitalisering? Het stopzetten van kantoren in het centrum leidt op termijn tot het verdwijnen van eraan verbonden bewoning, horeca, shopping, rumoer, levendigheid. De logica van het samenvoegen van de stadsdiensten is onbegrijpelijk en ouderwets. De federale en de provinciale ambtenaren zijn eveneens vertrokken uit het hart van de stad. Brugge dooft letter-

lijk uit. Als je voor 11 uur en na 18 uur naakt door de Wollestraat wandelt, zal nauwelijks iemand je zien.” ‘t Pallieterke: ontbeert burgemeester Renaat Landuyt cultuur?

Andries van den Abeele: “Misschien. Je ziet hem alvast maar zelden bij culturele manifestaties, hoewel hij ook als schepen van Cultuur fungeert. Ik zie hem niet deelnemen aan de internationale muziekdagen van het Festival van Vlaanderen, nochtans een jaarlijks hoogtepunt in Brugge. Verkiest hij een pret- en sportstad? Verkiest hij brood en spelen? Die zijn misschien electoraal lonender, hoewel dat niet zeker is. Het Thomas Morejaar in Leuven verschaft ons een tegengesteld voorbeeld. Weet men in Brugge niet meer dat More zijn Utopia grotendeels geschreven heeft in Brugge toen hij hier maanden onderhandelde voor Hendrik VIII en de Engelse regering met de Fransen? Erasmus, kardinaal Wolsey, Pieter Gillis, Juan Vivès passeerden hier, alle spelers in het drama dat leidde tot Mores dood onder de beulsbijl. Was er een boeiendere aanleiding te bedenken om hier iets rond te bouwen? Neen dus. Wel was er een Bosch-evenementje, want deze stad heeft één Bosch-schilderij, waarover, naar later bleek valselijk, gesuggereerd werd, dat het geen Bosch was.” ‘t Pallieterke: u is boos op Geert Bourgeois…

Andries van den Abeele: “Ja, hij maakt met een nieuw decreet de monumentenzorg in Vlaanderen kapot en breekt het werk af van voorgangers als Rika de Backer, Johan Fleerackers, André de Beule en Bob Cools. De bescherming van historische panden en sites verzwakt onder Bourgeois en afbreken en verkavelen van erfgoed is traditioneel een Vlaamse ziekte, dus de deur opent opnieuw. Er wordt minder beschermd, er zijn minder bevoegde ambtenaren, de subsidiekraan sputtert.

Daarnaast zijn er ook de gevaren die het religieus erfgoed bedreigen. Neem de SintWalburgakerk, de kerk van Guido Gezelle en de jezuïetenbarok. Het stadsbestuur wil haar laten ontwijden en met vele medestanders doe ik een poging om dat te keren. De KU Leuven telt in haar waaier van hogescholen in Brugge weldra 8.000 studenten en de universiteit ziet de Sint-Walburgakerk als universitaire parochiekerk. Zo komt het hopelijk nog goed.”

Frans Crols

Andries VAN DEN ABEELE, Kinderjaren in Brugge, 224 blz., prijs 23 euro ISBN 9789079528332

12

Cultuur

2 februari 2017

‘Woeste Wolven’

Podium

Kindertheater waarbij een vast theatergezelschap bewust kiest voor een jonge Nederlandstalige groep om kinderen nieuwe Nederlandstalige liedjes aan te leren, daar zouden bewust subsidies aan gegeven moeten worden.

Maar in dit culturele landschap is niets minder waar. Theater Tieret heeft al meermaals vruchteloos geprobeerd uit de vetpotten van de subsidies te mogen eten. Zonder resultaat.

Telkens werd het theatergezelschap met een oneindig vergezocht kluitje in het riet gestuurd.

Maar in de boosheid volharden kan wonderen doen. Theater Tieret heeft van bij de oprichting in 2002 resoluut gekozen voor figurentheater in een mengvorm van acteurs, poppen/ figuren/objecten en vaak livemuziek. Het gezelschap experimenteert vooral graag met de eigenheid van poppen en met de verbeelding die daaruit kan ontstaan. Ook voor de laatste voorstelling kiest het gezelschap onder kundige en enthousiasmerende leiding van Joost van den Branden voor figuren, ditmaal in de vorm van een beer, een uil, enkele varkentjes en een vos. En ze zetten er drie fijne muzikanten bij, de jongens van de bestaande Nederlandstalige groep Walrus.

En zo ontstond “Meneer Beer en de Woeste Wolven”, een muzikaal bosfestijn voor alle kleine durvers en grote berenvrienden. Het werd uiteindelijk een mooi verhaal over het vervreemden van de stad en het respect voor de natuur, onder de vorm van een soort minipopconcert voor kinderen. De muzikanten van Walrus hebben zich voor de gelegenheid verkleed als woeste wolven en ze spelen niet enkel muziek, ze ontpoppen zich tot volwaardige artiesten als onderdeel van het theater. Niet vanzelfsprekend, maar ook volwassenen zijn eigenlijk nog een beetje kind, dus valt alles volledig in de plooi. Met eenvoudige maar vlotte deuntjes en makkelijk meezingbare teksten worden de kinderen vertrouwd gemaakt met enerzijds zingen en anderzijds zingen in de moedertaal. De beer begeleidt hen in die muzikale tocht.

Hij staat centraal in het tegenhouden van de woeste wolven in het donkere bos. De uil geeft de kinderen wijze raad, de vos kan honderduit vertellen en de rijmkonijnen lijken wel verliefd te worden op de muzikanten. De twee varkentjes maken het naar gewoonte wat te bont, en de kinderen moeten hard zingen om de beer op zijn gemak te stellen. Zelfs de ouders leren het vrolijke dierenbegroetingsdanspasje. De beer is na afloop de kinderen heel dankbaar en stelt voor om met hem apart op de foto te gaan.

De kinderen genieten enorm van het theaterconcert en dringen er achteraf hard bij hun ouders op aan in te schrijven op de cd van de voorstelling die weldra ter beschikking zal zijn.

Hoe meer we de kinderen in het Nederlands kunnen doen zingen, hoe beter. En zeker als het geen commerciële Studio 100-liederen zijn. “Meneer Beer en de Woeste Wolven” van Theater Tieret is een pretentieloze muzikale voorstelling die ook uw kinderen kunnen doen zinGT gen. (www.tieret.be)

Zinkgat in Brussel

Sport en vermaak na de dagtaak In Sportimonium, het museum op het recreatiedomein Hofstade in de buurt van Mechelen, opent volgende week de tentoonstelling ‘Sport en vermaak na de dagtaak’ met werken van Frans Nackaerts. fenomeen. Want sport is vandaag niet enkel competitie en ontspanning, het is evenzeer avontuur, spektakel en zelfs mode.

Ons land heeft enkele musea over specifieke sporttakken, zoals het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Het Sportimonium is uniek omdat het systematisch het landelijke sporterfgoed in zijn geheel verzamelt en toont, met veel aandacht voor onze regionale speltradities. Trabollen en gaaibollen in WestVlaanderen, krulbollen en kaatsen in OostVlaanderen, kegelen in Antwerpen, struifvogelspel in Brabant, beugelen en klepschieten in Limburg. Bezoekers kunnen deze spelen actief beoefenen in de Volkssporttuin.

Tegelijk met de democratisering van de De Leuvense schilder Frans Nackaerts (1884sportclubs ontstonden ook de eerste recrea1948) liet zich inspireren door de natuur van tiedomeinen. ‘Hofstade-Plage’ opende in 1933. en het dagelijkse leven in het Hageland. Zijn Men kon er zwemmen, waterfietsen, roeien en werk is niet van een uitzonderlijke kwaliteit, zeilen. Het domein lokte steeds meer bezoemaar hij was een meer dan verdienstelijke kers en in 1938 bouwde men een cirkelvormig kunstenaar die aansloot bij het luminisme, strandgebouw met kleedcabines, een cafetaria dat toen in Vlaanderen opgang maakte. Nacen restaurant. In die architecturale parel, opgekaerts krijgt een tentoonstelling in het Sportitrokken in overwegend tropisch hout, opende monium omdat heel wat thema’s in zijn werk, in 2004 het Sportimonium. dat dateren uit een interessante periode in de Het museum bezit een bijzondere collectie. sportgeschiedenis, aansluiten bij het museum: Je ziet er schitterende oude affiches, bijvoorkinderspelen, vinkenzettingen, wipschieten, beeld van de Olympische Spelen in Antwerwielerwedstrijden… (zie afbeelding). pen in 1920. Boeiend is de kennismaking met Een bezoek aan het Sportimonium loont vergeten volkshelden zoals worstelaar Laurent zeker de moeite. Je duikt er in de geschiedeGerstmans (‘de Antwerpse Apollo’), de eerste nis van Oude Grieken en Romeinen, die atleFlandriens, de pistiers Jef ‘Poeske’ Scherens en tiekwedstrijden organiseerden. De middeleeu‘Schareltje’ Verbist. wers hielden van beugelen en wipschieten. De Er is uiteraard veel aandacht voor voetbal mens is altijd al op zoek geweest naar fysieke en wielrennen. Interessant zijn de geschiedeactiviteiten, om zich met anderen te meten of nissen van de kleinere sporten, zoals gymnasgewoon als ontspanning. tiek en schermen. En dan leer je dat golf niet in Georganiseerde sport is een modern fenohet midden van de achttiende eeuw in Schotmeen, dat ontstond in het begin van de negenland is ontstaan, zoals algemeen aangenomen. tiende eeuw. Bij ons verschenen voor het eerst Het moderne golf is een Schotse versie van turnverenigingen en in Groot-Brittannië wercolf, een spel dat al in de zestiende eeuw in den sporten als voetbal, cricket en roeien de Nederlanden voorkwam. Om dit te staven, geboren. Aanvankelijk waren het mannen komt kunst op de proppen. Het Sportimonium van standing die tijd hadden om zich bij de verwijst naar prenten en schilderijen van Holjonge sportclubs aan te sluiten. Vanaf de jaren landse en Vlaamse meesters uit die tijd, toen 1920-1930 kwam sport stilaan in het bereik het ‘spel metten colve’ zowel op het ijs als op van iedereen. De vrouw zal haar plaats op de het land een geliefd volksvermaak was. sportvelden opeisen, aanvankelijk nog uitgeMMMV dost als echte dames.

Tentoonstelling ‘Sport en vermaak na de Het Sportimonium illustreert die boeiende dagtaak’, van 9 februari tot 2 april, Sportigeschiedenis en toont hoe sport de jongste eeuw evolueerde tot een maatschappelijk monium, Hofstade, www.sportimonium.be

Pallieterbuffet

Linkebeek nog twee jaar zonder Thiéry Damien Thiéry, gewezen burgemeester van de faciliteitengemeente Linkebeek, heeft bot gevangen bij de Raad van State met zijn verzoek opnieuw burgemeester te mogen worden. In 2014 was een gelijkaardig verzoek door diezelfde Raad van State tot tweemaal toe afgewezen: het rechtscollege oordeelde toen dat de Vlaamse regering terecht had geweigerd Thiéry te benoemen omdat hij in 2012 bij het verzenden van (tweetalige) oproepingsbrieven de taalwet had geschonden.

Om een nieuwe bestuursperiode te creëren, hadden de Franstalige verkozenen eind 2015 collectief ontslag genomen en nieuwe verkiezingen uitgelokt, waarna ze Thiéry prompt opnieuw voordroegen als burgemeester. De Vlaamse regering weigerde die benoeming in april vorig jaar met het argument dat men in dezelfde bestuursperiode volgens de wet geen gelijkaardige voordrachten mag doen. Bovendien werd Thiéry verweten dat hij onvoldoende respect had betoond voor de (Nederlandstalige) waarnemende burgemeester, Eric de Bruycker. Thiéry trok na die weigering opnieuw naar de Raad van State, maar die stelde de Vlaamse regering afgelopen maandag in het gelijk: het was de bedoeling het carrouselsysteem te stoppen; zelfs na tussentijdse gemeenteraadsverkiezingen zitten we niet in een nieuwe bestuursperiode en kan Thiéry dus niet benoemd worden, aldus de Raad. Maar tegelijk wordt bij deze uitspraak een vette kanttekening geplaatst: het wangedrag van Thiéry vóór de verkiezingen van 2012 en zijn wangedrag tegen de Bruycker van de voorbije maanden mogen hem niet meer aangerekend worden wanneer hij na de verkiezingen van 2018 opnieuw wordt voorgedragen. Met andere woorden: Thiéry moet nog even wachten, maar in principe mag hij van de Raad van State begin 2019 opnieuw burgemeester worden. Het is zeer ongebruikelijk dat in een arrest

wordt vooruitgelopen op toekomstige ontwikkelingen, maar dit hangt natuurlijk helemaal samen met de merkwaardige samenstelling van de Raad van State. Vroeger was een Vlaamse Kamer bevoegd voor de faciliteitengemeenten, maar één van de vele toegevingen in het kader van BHV was dat alle geschillen over de faciliteitengemeenten voortaan onderworpen zouden worden aan de tweetalige Algemene Vergadering van die raad. Er hebben bijgevolg liefst 28 hoge magistraten mee vergaderd om dit arrest te schrijven. Resultaat is een schoolvoorbeeld van een Belgisch compromis, waarbij de Vlamingen weliswaar principieel in het gelijk worden gesteld, maar waarbij tegelijk aan Thiéry perspectieven worden geboden.

Gezien de teneur in de Franstalige pers, valt te verwachten dat de Franstaligen de strijdbijl voor even zullen begraven. Wellicht zal Yves Ghequiere, de tweede in rij op de lijst van Thiéry, maar een correct man, binnenkort worden voorgedragen om de komende 20 maanden het ambt van burgemeester te vervullen.

Eric de Bruycker zal er niet om treuren. Hij werd de voorbije maanden als waarnemend burgemeester op alle mogelijke manieren gepest door de Franstaligen. Hij kan in 2018 naar de kiezer met een fameuze bonus, vermits hij zijn gemeente op een waardige, volwassen en professionele wijze heeft bestuurd, iets wat Thiéry hem nooit heeft voorgedaan.

BL

Zondag 26 maart om 12 uur Net zoals vorig jaar organiseren we op de dag van het Zangfeest een lekker Pallieterbuffet. We zorgen dit jaar zelfs voor een grotere zaal zodat iedereen in een aangename sfeer kan zitten.

Deze zaal bevindt zich op nog geen 50 meter wandelen van de Lotto Arena. De formule blijft onveranderd: samenkomst vanaf 12 uur en het buffet eindigt omstreeks 14 uur. (Het Zangfeest begint om 14.30 uur.) Maar ook als u niet naar het Zangfeest trekt, bent u van harte welkom.

Wij bieden een gevarieerd buffet Koud: beenham, kop, salami, patés, kazen, platte kaas, breydelspek, kippenbouten, vleesbrood.....

Aardappelsla, assortiment gemengde slaatjes, sauzen en vinaigrette, klassieke garnituren, appelmoes, broodkorf Warm: balletjes in tomatensaus, beuling, witte pens, spek Dessert: chocomousse of rijstpap Dranken zijn niet inbegrepen maar worden aan tafel bediend.

Praktisch De kostprijs per persoon bedraagt 30 euro. U kan inschrijven door overschrijving van het overeenkomstig bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke, T. De Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.

Om de inschrijvingen vlot te laten lopen, verzoeken we u om ons ook even per mail uw inschrijving (en het aantal personen) te bevestigen: secretariaat@pallieterke.net

Boeken

2 februari 2017

13

Drie mooie novellen van een meesterverteller Wie geen zin en geen tijd heeft om dikke en vervelende literaire romans te lezen, kan zich maar beter storten op drie vreemde verhalen van de nobele onbekende Martin Michael Driessen (°Bloemendaal, 1954) die onder de titel Rivieren werden gebundeld.

De novellen ‘Fleuve sauvage’, ‘De reis naar de maan’ en ‘Pierre en Adèle’ vormen samen een unieke trilogie, maar de novellen zijn stuk voor stuk aparte en sterke verhalen.

Dit boek is de literaire verrassing van het jaar 2016 - in november al aan de zesde druk toe.

De niet meer zo jonge auteur Driessen won er terecht een literaire prijs mee (winnaar van de ECI literatuurprijs 2016). Hij zou opera- en toneelregisseur zijn geweest en heeft lange tijd in Duitsland (in Keulen en München) gestudeerd en gewoond. Hij heeft aan diverse vertalingen van grootmeesters en regies van toneelstukken en opera’s gewerkt. Hij trad ook op als acteur in films. Op 17 januari wordt hij tussen 17 en 18 uur geïnterviewd door Kurt van Eeghem op radio Klara. Ik ben zeker niet de enige die belangstelling heeft voor deze voor mij tot op heden totaal onbekende schrijver. Om het hele verhaal nog mysterieuzer te maken, Driessen zou volgens de informatie op het internet in zijn jongere en wildere jaren nog degenschermer zijn geweest voor de Nederlandse equipe, van 1974 tot 1978.

En om het nog vreemder en romantischer te maken: deze veelzijdige schrijver woont pas sinds 2006 weer in Nederland, waar hij sindsdien in de Boezemvliet van Puttershoek een woonboot of een ark betrekt.

Gevaarlijke rivieren Het eerste verhaal, waarvan ik de plot en vooral het slot niet zal verklappen, is veruit het beste. Het gaat over een man die in de Ardennen een kanotocht aanvangt en duidelijk een serieus drankprobleem heeft. Het is geen lange monoloog, want de lezer hoort of leest ook de woorden van zijn vrouw en zijn zoon vooraleer hij vertrekt en afvaart. Ik geef één citaat, want deze man kan echt uitzonderlijk goed schrijven, sfeer scheppen en dramatiek oproepen.

Het was stil. De bomen met hun bollen van maretakken staken af tegen de parelgrijze

Met LDD naar de verkiezingen Tien jaar geleden ging Jean-Marie Dedecker met zijn partij LDD van start. Zes maanden na de oprichting zorgde LDD voor een kleine aardbeving door op 10 juni 2007 bij de federale verkiezingen zo maar eventjes vijf kamerzetels te behalen. Twee jaar later stapten acht vertegenwoordigers in het Vlaams parlement.

In 2014 was het avontuur voorbij toen LDD al haar parlementaire vertegenwoordigers terug kwijtspeelde. In 2012 slaagde de partij er wel in om nog op enkele plaatsen te scoren bij de gemeenteraadsverkiezingen. Jean-Marie Dedecker haalde toen in zijn woonplaats Middelkerke meer stemmen dan de huidige burgemeester, maar belandde niettemin in de oppositie.

In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 heeft de partij besloten om met hernieuwde energie een gooi te doen naar een aantal zetels. Dat werd in september verleden jaar al officieus aangekondigd, maar op de nieuwjaarsreceptie van LDD werd de campagne officieel gelanceerd.

Focus op West-Vlaanderen In Middelkerke is er al een voorakkoord met de plaatselijke N-VA (samen 9 zetels, beide partijen zitten in de oppositie) om de meerderheid van Open Vld en CD&V te breken. JeanMarie Dedecker kan burgemeester worden als

hij de Open Vld in de oppositie kan duwen en de CD&V kan overtuigen om een andere coalitiepartner te kiezen. Vraag is of N-VA, met nu maar 2 zetels, zijn positie kan versterken.

LDD beschikt over vrij stevige structuren in West-Vlaanderen en nu al staat vast dat men ook in Oostende en Kortrijk zal opkomen. Lijsttrekker in Kortrijk zou logischerwijze Ivan Sabbe kunnen worden, mits hij verhuist vanuit zijn woonplaats Bavikhove. Kanshebber in Antwerpen om daar kopman te worden is prof. em.

Boudewijn Bouckaert. Zowel Sabbe als Bouckaert zetelden samen in het Vlaams parlement.

Andere steden en gemeenten waar LDD zal opkomen zijn Gent, Aarschot, Lokeren en Brasschaat. In Glabbeek hoopt burgemeester Peter Reekmans om zijn mandaat verder te zetten, al zal daar de lijst een andere naam krijgen.

Dat LDD met een eigen lijst opkomt in een aantal gemeenten hoeft niet direct slecht nieuws te zijn voor N-VA en Vlaams Belang, al zitten de drie partijen grotendeels in dezelfde electorale vijver te vissen. Bij elke verkiezing zijn er verschuivingen, en in dit geval hoopt LDD op teleurgestelde N-VA-stemmen. Vlaams Belang mikt op dezelfde doelgroep, maar voor veel kiezers van N-VA blijft Vlaams Belang een brug te ver. Het is vooral de Open Vld die mag vrezen voor stemmenverlies aan LDD. En daar zijn we niet rouwig om.

KvC

Trump heeft eigen aanpak terorisme en migratieproblematiek

morgenhemel. Bisamratten plonsden in het water en doken onder, als ze door het verschijnen van zijn kano verrast werden. Wat bisamratten zijn, dat weet ik niet, maar het is goed dat in elk verhaal wel een vreemd onbekend woord voorkomt om de aandacht van de ademloze lezer aan te scherpen. Want in elk van de drie literaire novellen of spannende verhalen stijgt de dreiging van de dramatiek naar het klassieke onafwendbare einde toe.

Onder de titel van elk verhaal plaatste de schrijver telkens een in het Duits gestelde wat macabere sententie of uitdrukking. Bij het eerste staat: Alles führt zu nichts. Onder het tweede staat gewoonweg: Das Leben ein Traum. En onder de derde titel staat: Es wird rein durch Feuer, Wasser, Luft und Erden. Dit alles uiteraard om de soms lugubere afloop van elk levensecht verhaal nog wat meer te benadrukken. Welke dichter beweerde ook weer Der Tod ist ein Meister aus Deutschland?

Ik weet het, maar ik zal het onze lezers niet vertellen - zoals ik deze brandend mooie novellen niet zal navertellen. Wat ik wel wil doen, is onze lezers beslist aanraden deze verhalen toch nog te lezen. Het boek is een lite-

JLG De directie van JLG, de Amerikaanse producent van vorkliften en mobiele platforms, gevestigd in Maasmechelen, schrapt 220 jobs en wil het bedrijf in twee fases sluiten. Een maand geleden werd beslist het Europese distributiecentrum voor onderdelen van Maasmechelen naar Born in Nederlands-Limburg te verhuizen. Binnenkort sluit men de productieafdeling, en dan staan 110 arbeiders en 30 bedienden op straat. Volgens de vakbondsafgevaardigden zouden de protectionistische maatregelen van de Amerikaanse president Trump mee aan de basis van de sluiting liggen. Dat moet de vele regeringen in dit land als muziek in de oren klinken. Alles wat voortaan misloopt, is de schuld van Donald Trump.

De grote verzoening is een feit. Vakbonden en politici die samen betogen tegen het beleid van Trump, tenminste, als de treinen rijden en de files zijn opgelost. De Lockheed Martin F-35, die atoombommen kan droppen, kopen we niet meer, en in Nederland hebben ze er enkele Belgenmoppen bij.

Kris burgert zich in Gebruik makend van de menigvuldige nieuwjaarsrecepties heeft de vroegere Vlaamse minister-president Kris Peeters zich de jongste dagen proberen in te burgeren in Antwerpen en omgeving. Zondag was hij (stipt als altijd) aanwezig in een van de Polderdorpen die nog niet tot Antwerpen behoren, maar die wel van de haven leven.

Kris, tegenwoordig tegen zijn goesting minister van Werk, kwam er een speech geven die klaarblijkelijk een Passe Partout is, overal bruikbaar mits enkele aanpassingen. Hij had het ook over de Brexit en Trump, wat dacht je anders? Geschreven door een of andere ‘ghost writer’? Want wat die twee items daar in dat boerendorp kwamen doen, mag Joost weten.

Het verkeer richting haven staat er alle dagen stil, buiten op zondag. Gevolg van onder meer het ontbreken van de Oosterweelverbinding en een snelweg vanuit de Kempen naar de dokken en de industrie aan de Scheldelaan. Dat zou nog eens een onderwerp zijn geweest om over te discussiëren.

Sneuvelbesluit Kersvers president Trump blijft in ijltempo uitvoerende besluiten tekenen. Over sommige daarvan wordt hysterisch gedaan, zoals het tijdelijke inreisverbod voor ingezetenen uit zeven landen uit het Midden-Oosten. Maar andere halen nauwelijks het nieuws, hoewel ze best interessant zijn, en tot voorbeeld kunnen strekken. Zo tekende Trump maandag een besluit dat voor elke nieuw federale regel, er eerst twee andere moeten sneuvelen. Daarmee mikt de president op een grote deregulering de komende vier jaar. Zo’n maatregel zou ook bij ons niet misstaan. Hier hebben onze politici weliswaar steeds de mond vol over ‘minder regels en minder papierwerk’, maar in de praktijk spuien ze elke dag karrenvrachten nieuwe regeltjes, op alle administratieve niveaus. Op

rair meesterwerk en ik hoop dat zijn eerder geschreven boeken op hetzelfde peil van dit rivierwater staan.

Hendrik C arette

“Rivieren”, Martin Michael Driesssen, Amsterdam: Van Oorschot, vijfde druk november 2016, 17,99 euro, 140 blz., ISBN 9789028261303.

een ‘sneuvelbesluit’ zoals dat van Trump is het wachten. Wellicht tot sint-juttemis.

‘Hij liegt’ Tussen het hysterische gekrijs over het inreisverbod van Trump door, toch een nuchtere stem hier en daar. Zoals David Neyskens.

Die bestuurder van de denktank Libera! is zowat de enige Amerikakenner die de zaken al eens in perspectief durft zetten. Lees: Neyskens vervalt niet in anti-Trump-rethoriek. Soms wordt hij door de VRT gevraagd om zijn visie te presenteren. Dat leidt dan telkens tot schuimbekkende reacties van de linkerzijde, die het met opinies die afwijken van de pensée unique nogal moeilijk heeft. Na een opiniestuk op De Redactie waarin Neyskens met veel argumenten de heisa over de ‘moslimban’ een ‘storm in een glas water’ noemde, werd hij door programmamaker Eric Goens kortweg een leugenaar genoemd. ‘De zelfverklaarde deskundige David Neyskens grossiert in alternative facts.

Anders gezegd: hij liegt dat hij zwart ziet’, liet Goens optekenen op Twitter. Naar ook maar één argument voor die boude bewering was het vruchteloos zoeken. Maar ach, een kniesoor die daarover valt.

Waarschuwing genegeerd Carrefour stopt met de verkoop van pangasius omdat de vis, die vooral in Vietnam wordt gekweekt, te veel antibiotica en te veel bacteriën bevat, waaronder zelfs resistente soorten. Bovendien gebeurt de kweek niet duurzaam en worden de viskwekers op een feodale manier uitgebuit, hoewel Vietnam een socialistisch land is. Men had ook nog kunnen vermelden dat de pangasius te veel hormonen bevat en zelfs pentanatriumtrifosfaat, die in de filet ingespoten wordt om het gewicht en dus de winstmarge kunstmatig te vergroten. De Mekong, waarin de meeste pangasius wordt gekweekt, is zo al zwaar vervuild en dat wordt nog verergerd door de viskwekerijen. Als gevolg daarvan zijn de zoetwaterdolfijnen in de Mekong bijna volledig uitgestorven. Vreemd dat men daar pas nu conclusies uit trekt. Dat wist men nochtans allemaal al in 2010. Het Vlaams Belang had dat toen zelfs aangekaart in de debatten over de handelsrelaties met Vietnam. Maar toen waren politici en zakenlui zo verblind door de fantastische winsten die hen in het Verre Oosten voorgespiegeld werden, dat zij alle waarschuwingen in de wind sloegen. Het was altijd hetzelfde liedje: of het nu over moslims, pangasius, Chinese dumpingpraktijken, bijensterfte of illegalen ging, door het cordon sanitaire luisterde niemand naar het Vlaams Belang.

Niet te missen

www.sceptr.net Machtig nieuws

14

Brieven

2 februari 2017 Canvas op zijn best

Vlaamse actieve senioren vzw Vlaamse senioren, dragers van Erfgoed en Toekomst

Lange Winkelhaakstraat 38 2060 Antwerpen tel. 03-233 50 72 info@vlaamseactievesenioren.be www.vlaamseactievesenioren.be

Een buis voor Maggie Pallieterke, Het antirookplan van minister De Block omvat weinig meer dan het goedkoper maken van rookstopmedicatie en extra controleurs voor het rookverbod in de horeca. Kankerverenigingen pleiten al jaren voor verplicht neutrale verpakkingen van sigaretten. De Block zegt te willen “beslissen tegen het einde van de legislatuur”. Het verbod om te roken in de auto in aanwezigheid van kinderen? Vooralsnog staat er niets vast. Sigaretten met smaak zoals menthol verbieden? “Ja, maar pas tegen 2020.” Een algemeen verbod op tabaksreclame?

“We zien wel.” En dat terwijl het product elk jaar 8.200 longkankerpatiënten veroorzaakt en jaarlijks 15.000 mensen sterven aan de gevolgen van roken. Als tabak vandaag op de markt zou komen, zou het product niet toegelaten worden. Tabaksrook bevat meer dan 70 stoffen die kanker veroorzaken. Het doodt de helft van de gebruikers.

Roken ontmoedigen blijkt echter geen prioriteit te zijn voor minister De Block. Ze is in de eerste plaats een liberaal. Haar functie als minister van Volksgezondheid komt pas op de tweede plaats. Een beschamende buis.

Annemarieke Smekens - Antwerpen

De muur van Trump Pallieterke, Deze week was er veel te doen over de muur van Trump. Niet de muur is het probleem, wel het feit dat de Mexicaanse president er niet in slaagt zijn landgenoten een toekomst te bieden, zodat ze massaal vluchten naar Amerika.

Het zou de Mexicaanse president sieren als hij kon zeggen dat een muur niet nodig is, omdat zijn bevolking niet eens wil migreren. Maar blijkbaar is Mexico toch niet het beloofde land.

De mainstreammedia draaien zoals zo vaak oorzaak en gevolg om. In plaats van de Mexicaanse president met de vinger te wijzen, vinden zij de muur een schande.

Paul de Block - Oudenaarde

President Trump Pallieterke, Hij kwam, hij zag en hij… heeft nog gewonnen ook! De man die velen niet wilden. Waar zijn al de kiezers die mevrouw Clinton wilden gebleven? Als ze hun kat niet gestuurd hadden, was Trump zijn liedje reeds uitgezongen. Adieu, mijn kleine gardeofficier! In 2014, geloof ik, zei Ben Crabbé, de fantast, in het programma Blokken, dat er niet mocht gestemd worden op het Vlaams Blok. De uitslag toen: bijna een miljoen stemmen voor het VB en Crabbé was van zijn Robert de Mol - Ninove melk.

Kruisende woorden oplossing 1042

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, Op donderdag 26 januari werd Darya Safai door Bart Schols ontvangen in ‘De Afspraak’.

Zij is afkomstig uit Iran en heeft een tandartspraktijk in Borgerhout. Ook aanwezig was o.a.

Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van NRC handelsblad.

Het was Safai opgevallen dat in de vrouwenprotestmarsen tegen Trump vrouwen met een hoofddoek aanwezig waren. In die marsen werd geprotesteerd tegen Trumps vrouwonvriendelijke houding, en in één beweging voelen ze zich dus ook onderdrukt. Safai wees erop dat het dragen van een hoofddoek nu net het symbool bij uitstek van die onderdrukking is. Moslimmannen eisen immers dat hun vrouwen zich zoveel mogelijk bedekken, zo niet kunnen de mannen immers hun hormonen niet meer bedwingen. Er wordt door de moslims daarbij verwezen naar de Koran, naar de sharia, en zo meer.

Onmiddellijk begon Vandermeersch te zuchten en te kreunen, en wist Schols niet meer hoe zo’n politiek incorrecte mening kon worden afgezwakt of tegengesproken. Vandermeersch voerde aan dat er zelfs op zijn redactie vrouwen zijn met een hoofddoek! Wat daarmee eigenlijk bewezen wordt, is me onduidelijk. Er werd ook geponeerd dat zelfs autochtone vrouwen, die zich bekeerd hebben tot de islam, vrijwillig een hoofdoek dragen.

Beide heren blijken niet gehinderd door enige kennis van de islam. Anders zouden ze weten dat die vrouwen geen keuze hebben!

Huwen met een moslim betekent dat de echtgenoot en zijn hele familie verwachten dat men zich dan ook als een moslimvrouw gedraagt – en zich dus zoveel mogelijk bedekt. Ik wil de lezer de terminologie besparen die door de moslims wordt gebruikt voor vrouwen die zich niet aan deze regel houden. Als er van enige vrijwilligheid al sprake is, dan gaat het erom dat men vrijwillig de keuze maakt met een moslim te huwen.

Graag wil ik beide heren adviseren het boek ‘Waarover men niet spreekt’ van Wim van Rooy eens grondig te lezen. Het zou hen helpen een gesprek op niveau te voeren met een ervaringsdeskundige als Darya Safai.

Marc Batsleer - Eeklo

Kaliefen van Antwerpen en Brussel Pallieterke, De burgemeesters van Antwerpen en Brussel hebben samen met minister Jan Jambon beslist onze politiemensen te indoctrineren met cursussen over de Koran. Ik kan mij inbeelden dat Islamitische Staat onderhavig vroom initiatief naar waarde zal weten te schatten, in de overtuiging dat de aanslagen in Brussel de ongelovigen (politici) verrassend snel naar het pad van Allah hebben geleid.

Maar heeft deze publiciteitsstunt naast een charmeoffensief bij het moslimelectoraat, in voornoemde steden, ook nog een rationele meerwaarde voor de politieambtenaren en onze samenleving?

Blijkbaar niet, als ik professor Rik Coolsaet, expert inzake wapengekletter en diplomatie, goed begrepen heb. De professor verklaarde in september 2016 in Humo het volgende: “Wie Syriëstrijders wil begrijpen, heeft meer aan ‘Mad Max’ dan aan de Koran.” (sic) Ik ben geneigd de professor gelijk te geven.

Maar als Bart de Wever en zijn Brusselse collega Yvan Mayeur overtuigd zijn dat het bestuderen van de Koran door de politie-inspecteurs hun humane en professionele kwalificaties zal optimaliseren, mij niet gelaten. Waar wachten Bart en Yvan op om leessessies van de Koran te organiseren tijdens de vergaderingen van het college van burgemeester en schepenen?

Paul Maes - Wezembeek-Oppem

L

E

E D W O O D M A C

I

E

R

X O A

X

R O A

L D

N E W O R

L

E

A N S

X U

A M E N X

K

I

N D S

E

N X

T O F

U X

J

E

A N S

C

I

E

X

E

R G E

R

X D T

I

N G E

X

E

T

E

R

E D E

L

E

X N E

V

E

L

E

R

I

M

I

N

I

I

X D E

I

A

X

S G X

B O S

A A P

N A A

I

G N O E

E G X

X

X

E N X

V E

X

A R

X H O L

I

S M E

T

Pallieterke, De Vlaamse regering heeft nog maar juist de plannen voor de hervorming van het Secundair Onderwijs goedgekeurd en het Katholiek Onderwijs wil al veranderen. Hun herstructureringsdrift kent geen rust. Aan die laatste goedkeuring gingen jarenlang vele uren besprekingen, onderhandelingen en proefprojecten vooraf. Wat blijkt nu? Het Katholiek Onderwijs wil nog meer vrijheid, nog meer autonomie voor zijn scholen, ze moeten een eigen profiel kunnen ontwikkelen, enz. Wat erop neerkomt dat iedere school zijn goesting moet kunnen doen. Dat is dan heel dikwijls datgene dat voor de school de meeste leerlingen oplevert.

Laten de hogere onderwijsinstanties van het Gemeenschapsonderwijs dat allemaal opnieuw zomaar gebeuren? Er zijn al genoeg blunders gemaakt. Herinneren we even aan deze van in 1989. Toen toverde minister Coens de ‘eenheidsstructuur’ tevoorschijn. Dit omdat in het Katholiek Onderwijs grote onenigheid ontstond tussen de vso-scholen en de scholen met de traditionele onderwijsstructuur.

Het Gemeenschapsonderwijs, met alleen het vso en waarin geen grote problemen waren, moest ‘willens nillens’ mee naar de ‘eenheidsstructuur’ overstappen. De leerlingen van tso/ bso, met leermoeilijkheden, leerachterstand en waarvan velen reeds jaren moesten overzitten, kregen er dan nog twee leerjaren bij, alvorens aan een vakbekwaamheidsbewijs te kunnen geraken. Het is een enorm geluk voor de leerlingen dat de meeste leerkrachten verstandige mensen zijn. M. Albrechts - Maaseik

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, Brussel ligt dwars als het over de geluidsnormen voor Zaventem gaat. Brussel ligt dwars als het over de toepassing van de taalwetten gaat die al tientallen jaren een doorn in het Vlaamse oog zijn. Brussel ligt dwars als het over... Brussel ligt altijd dwars, uitgenomen als ze Vlaamse centen krijgen...

Wat belet onze platbroeken van Vlaamse politiekers in de Vlaamse en de federale regering ook telkens dwars te liggen als Brussel Vlaamse centen wil krijgen?

Luc Dhondt - Turnhout

VRT Nieuws Pallieterke, Tien jaar geleden zei PS-voorzitter Elio di Rupo: “J’en ai marre des parvenus.” En daar is het bij gebleven, want verder niks gedaan. Nu vernamen wij dat honderden (ik herhaal: honderden!) vet betaald worden in intercommunales om niets te doen. Paul Magnette - eveneens PS’er en minister-president van Wallonië - zei dat er niets onwettigs gedaan wordt…

Hoeveel politiek benoemde miljonairs zou Wallonië, en bij uitbreiding België, tellen? Ons land heeft een deficit van méér dan 100 procent van het bnp. Ieder mens met één hersencel gezond verstand weet dat als de misbruiken en de verspilling van ons belastinggeld konden worden gestopt, de openbare schuld zienderogen zal verdwijnen en de burger (misschien) weer wat vertrouwen in zijn toekomst zou krijMarc Bertrand - Edegem gen.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

€

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE ABONNEMENTEN HOTEL

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Brussel ligt altijd dwars

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 F

Komt er een nieuw onderwijsplan?

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal • BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

2 februari 2017

Mercato

Roskammen

De “Mercato” deze winter is definitief afgelopen. Op het laatste moment haalde Anderlecht Adrien Trebel in huis. Een interessant gegeven, maar toch niet om onmiddellijk naar huis te rennen om het goede nieuws te melden.

Voor de rest waren de aankopen weinig inspirerend. Geen Europese hoogvliegers meer op onze velden. Het is een utopie te denken dat wij nog over de middelen beschikken om te kunnen wedijveren met de grote jongens. Vroeger hadden we ook beperktere middelen, maar er bestond een ander wondermiddel om buitenlandse toppers naar hier te lokken.

De enveloppe na de match was een zaligmakend hulpmiddel. Vooral onze noorderburen konden dat parallelle circuit enorm waarderen. Op regelmatige tijdstippen gingen we langs bij onze voorzitter (Mijnheer Constant) om ons tweede deel van het salaris te gaan ontvangen.

De overhandiging van de “bruine envelop” ging steeds gepaard met hetzelfde ritueel. De voorzitter liet ons steeds een halfuur wachten, alvorens ons te ontvangen. Toen we ons kwalificeerden voor de Europese finale tegen West Ham op de Heysel, was het bedrag dat aanvankelijk in de vermelde omslag zou belanden veel te gering volgens onze “Hollanders”. Daar ik kapitein van de ploeg was, werd ik gevraagd langs te gaan bij de brouwerij “Belle-Vue”.

Toen ik, na een halfuur wachten, het impressionante bureau van de voorzitter mocht binnengaan, viel hij meteen met de deur in huis.

“Zijt ge gestuurd door de kezen?! Voor geld zeker…?” Toen heb ik waarschijnlijk de verkeerde woorden gebruikt: “De Hollanders willen…” Hij liet mij niet uitspreken! “Weet ge wat ze mogen willen… mijn camions kuisen!

Vertel maar dat ik ze niet meer betaal. Dat ze me maar voor de rechter trekken! Dat proces zullen ze winnen, over 7 jaar.”

Bookmakers Voor ik wegging, zei ik nog: “Ah ja, president, voor ik het vergeet, ik ben een paar dagen geleden benaderd door bookmakers.

Zij hebben mij gevraagd de match tegen West Ham te verkopen. Maar zijt gerust, voorzitter,

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

ik heb geweigerd.” Het was nog de waarheid ook… “Ik kan natuurlijk niet instaan voor de “kezen” als zij het bedrag op het briefje willen lezen... 1.400.000 BEF!” Dat was de eerste en laatste keer dat ik Constant vanden Stock krijtwit zag worden. Voor de winstpremie is hij na die kleine interventie bijgedraaid, wat uiterst uitzonderlijk was. Een speler als Robby Rensenbrink zou nooit in België zijn beland zonder het geheim van de bruine envelop. Ik vroeg eens, in de kleedkamer, waarom Robby geen gebruik maakte van de bruine omslag, maar zich met twee grote valiezen ging aanbieden.

Die koffers waren zo groot dat hij bijna niet door de achterdeur geraakte. Voor de meesten onder ons paste de bruine omslag perfect in ons kleine aktetasje. Toen ik polste wat er allemaal in die valiezen zat, antwoordde hij: “Een paar spulletjes…” Maar de valiezen en enveloppen werden veel minder populair toen onderzoeksrechter Bellemans op zoek ging naar onze voorliefde voor de bruine omslag.

Wij hadden het geluk dat Anderlecht de aangerekende boete met een witte enveloppe wou betalen. De spelers van Standard hadden minder geluk, toen zij hun oude valiezen moesten leegmaken om de boetes aan te zuiveren. Wat ben ik blij dat ik steeds een halfuur bij de voorzitter moest wachten. :-)Bedankt, president.

Gille van Binst

Ballonnetjes “Ik kan makkelijk nog twee tot drie jaar verder, maar je kan beter stoppen op een hoogtepunt”, aldus Tom Boonen vanuit Argentinië in zijn quasi dagelijkse bijdrage aan diverse sportkaternen. Als een magneet trekt hij alle aandacht van Vlaamse wielerscribenten naar zich toe. In afwachting én de blijde hoop dat het hoogtepunt er nog aankomt op 9 april, dag van de “helleklassieker” Parijs-Roubaix en van zijn definitief (?) afscheid van het wielerpeloton.

Door een vraagteken achter “definitief” te plaatsen, kunnen we ons sterk vergissen.

Maar door het opgelaten ballonnetje “makkelijk nog een paar jaar mee kunnen” op te laten, zou het ons niet verbazen mocht Boonen na 9 april alsnog een verlengstuk aan zijn carrière willen breien. Zeker mocht het op die “grote dag” op de piste van Roubaix tegenvallen.

Meer publiciteit - momenteel in overdrive - zal voor de “nog voor even” renner niet weggelegd zijn in de rol van pr-manager van zijn ploeg, job die voor hem al in het vet ligt. De enorme mediadrukte rond Tom Boonen zou bijna doen vergeten dat zowaar ook een olympisch kampioen uit Vlaanderen zich intensief voorbereidt op het nieuwe seizoen. Ook een regerend wereldkampioen die steile ambities koestert overal waar hij zijn rugnummer afhaalt. Dat zal allicht te merken zijn vanaf eind februari, als het met de Omloop Het Nieuwsblad om de knikkers zal gaan.

Om maar te zeggen dat voorzichtigheid inbouwen bij de verbale opbouw van een standbeeld voor Boonen een aanrader kan zijn voor al wie, journalistieke remmen los, daaraan meewerkt.

Gouden Schoen Woensdag, 8 februari, wordt de Gouden Schoen 2016 uitgereikt. Tussen alle opgelaten ballonnetjes over de vermoedelijke laureaat amper een spoor van een landgenoot als mogelijke opvolger van Sven Kums. Dat krijg je, als bij elke “mercato” een nieuwe lading “paradijsvogels” uit de vier windstreken in de “Belgische” competitie neerstrijkt. derburen, kunnen we hen niet kwalijk nemen.

Ook zonder het gezever dat eraan is voorafgegaan en het kinderachtige Twittertumult dat uitgebreid aan bod is gekomen in de media, zou er van eendracht binnen het Vlaamse kamp geen sprake zijn geweest. Dat was de mening van Bart Wellens, die uit ervaring mag spreken.

Wie zal hem ongelijk geven?

Vierdubbele pech Deelnemen belangrijker dan winnen? Met dat soort verhaaltjes moet ge bij Wout van Aert en Mathieu van der Poel niet afkomen. Winnen was de boodschap. Niets meer maar ook niets minder. Dat lieten de twee die met kop en nek boven de rest uitstaken zich geen twee keer zeggen. Half koers dachten we dat een beresterke Van der Poel gewonnen spel had en dat onze Wout vrede zou moeten nemen met zilver. Het keerde nadat de Nederlandse kampioen vier keer lek reed. Drie lekke banden kon hij nog baas, de vierde, op een ongelukkige plek dan nog, was er te veel aan. Vloeken mag niet, maar in dit geval hebben we er begrip voor dat Van der Poel de wielergoden hun vet gaf en er het hart van in was dat zoveel pech voor hem was weggelegd.

Slimme zet

Goud voor Wout Ruziemakers Wat zijn we te weten gekomen over het Luxemburgse Bieles waar voorbije zondag het WK veldrijden plaatsvond? Dat het een lieflijk oord is met uitvalswegen naar toeristische trekpleisters in de buurt, wisten we al langer.

Dat rond de kerktoren van Bieles welgeteld 5.117 brave zielen wonen, kregen we te horen van de plaatselijke champetter, die ons de weg wees naar de omloop waar zeventig crossers uit achttien landen aan de start kwamen.

Onder hen zeven Vlamingen die in de aanloop naar de koers het bekvechten niet konden laten en voor tweedracht binnen de groep

15

zorgden. Zijn we een volk van ruziemakers, of zijn we het niet? U mag het ons altijd laten weten, maar het hoeft niet per se.

Tweedracht troef Met alle respect voor de moed en zelfopoffering van de eenzame Pool, de al even verweesde Hongaar en de verloren gelopen IJslander die de hoop kwamen vergroten. Waarom?

Omdat ze zich lieten wijsmaken dat deelnemen belangrijker is dan winnen, veronderstellen we.

Het gevaar kwam uit andere hoek. Dat de zevenkoppige Nederlandse ploeg, die niet naar Bieles was gekomen om een bijrol te spelen, lol had in de tweedracht bij hun twistende zui-

We mochten van Wout van Aert niet verlangen dat hij na zijn overwinning mee in tranen zou uitbarsten omdat Van der Poel een zwarte dag had beleefd. Al beseft de wereldkampioen maar al te goed dat de averij die de concurrentie parten speelde een schaduw wierp over dit WK en dat hij zijn ploegleider, Niels Albert, dankbaar mocht zijn omdat die hem een stel banden had gegeven die beter bestand bleken tegen het steengruis van de omloop dan het materiaal waarmee de overige deelnemers grossierden in een recordaantal lekke banden.

Zee van tijd Dik tevreden met de nederlaag van Club Brugge tegen AA Gent, waren ze bij Anderlecht al aan het broeden op de leidersplaats. Dat was zonder de bezoekers uit Sclessin gerekend die, na een minuut spelen al tot tien herleid, knap standhielden en de nul op het bord hielden.

Een mannetje meer is niet altijd een garantie

In alle Gouden Schoenpeilingen strijden de Columbiaan José Izquierdo (Club Brugge), de Nederlander Ruud Vormer (Club Brugge) en de Pool Lukasz Teodorczyk (Anderlecht) voor de nominatie “topfavoriet”. Wij hebben de indruk dat de “peilers” even nonchalant als onterecht voorbijgaan aan een veertigjarige (!) die door een van onze beste coaches, zoniet de beste, nog steeds wordt opgesteld als vaste sterkhouder van zijn typeploeg. Dat kon zelfs Arnor Gudjohnsen, ex-vedette van FC Barcelona, niet zeggen over zijn passage bij Club Brugge.

Michel Preud’homme zal ons niet tegenspreken als we stellen dat Timmy Simons (vorig weekeinde speelde hij zijn 1.000ste (!) match op het hoogste niveau) evenveel en misschien meer rechten kan doen gelden op een tweede Gouden Schoen als op de eerste die hij in 2002, vijftien jaar geleden, won. Mogelijk komen “Joske”, Ruud en “Theo” ooit in de buurt van de 94 caps voor hun land die Simons op zijn interlandteller heeft staan. Mogelijk kennen ze ook een carrière vergelijkbaar met die van Timmy. Die carrière begon bij Club Brugge en via PSV Eindhoven en de 1FC Nürnberg zal ze bij datzelfde Club Brugge eindigen. Tenzij hij naar China uitwijkt om daar tot zijn vijftigste de lakens uit te delen, de quotering van Hein Vanhaezebrouck over het niveau van Chinese eersteklassers in het achterhoofd.

Ongeacht wie van de topfavorieten straks Gouden Schoen 2016 wordt, het is twijfelachtig of die als dartele veertiger nog quasi onmisbaar zal zijn op topniveau. Tenzij hij, tegen de verwachtingen van de kenners in, toch Timmy Simons zou heten. op succes, weten ze intussen in het Constant vanden Stockstadion waar doelman Gillet van Standard zijn ploeg recht hield. Als Anderlecht de begeerde leidersplaats wil halen, kunnen ze daar nu vrijdag al werk van maken in Daknam.

Als het niet lukt, moeten we ons daarbij neerleggen, want die van Lokeren kennen hun pappenheimers en durven al eens raar uit de hoek komen. Winst, verlies of een gelijkspel, hartzeer gaan we er niet aan overhouden, want met nog zes wedstrijden in de reguliere competitie en de play-offs in het verschiet, hebben we een zee van tijd om op het puntje van onze stoel te gaan zitten.

Afspraak?

Zulte-Waregem liet de kans liggen leider Club Brugge bij te benen en mag AA Gent bedanken dat het opnieuw zijn draai vond tegen Club, dat zich liet vloeren. Volgende zondag mogen ze het tegen elkaar opnemen in het Regenboogstadion.

Allen daarheen, want het gaat er stuiven tussen de Boeren en de Buffalo’s. Het is nogal logisch dat Zulte-Waregem zijn derde plaats niet in het gedrang wil zien komen. Het is al even begrijpelijk dat AA Gent gevlast blijft op een plaats bij de eerste zes, maar met de hete adem van KV Mechelen in de nek op zijn tellen moet letten. Afspraak aan de Gaverbeek voor wie niks anders te doen heeft.

Spannende weken Over naar 1B, waar Antwerp er met de week beter voorstaat. Al geven de 2-4 cijfers niet weer wat het aan zweet (bloed en tranen hebben we niet gezien) heeft gekost om die overwinning in de wacht te slepen tegen tien en later tegen negen spelers van Tubeke. Op het Lisp kunnen ze er niet naast kijken dat de Great Old de laatste tijd goed op dreef is. Al zijn de mosselen voor rood-wit nog niet aan wal.

Achtervolger Lierse wil ook een woordje meespreken.

Nu zaterdagnamiddag wordt de Great Old verwacht op de Heizel, waar Union zijn thuismatchen speelt. Een week later volgt dan de thuismatch tegen Lierse in een al lang uitverkochte Bosuil. Dat wordt smullen. Voor wie van de twee? Als we dat eens wisten.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

2 februari 2017

In tegenstelling tot eerdere berichten

“Mensen hebben geen vleugels” Gwendolyn stak haar neus buiten. Ze keek behoedzaam naar links, naar rechts en opnieuw naar links. Een systeem dat ze zich herinnerde van haar jaren als jong meisje.

Het werkte nog steeds. Zonder aarzelen en met stevige tred, stak ze de straat over. Zo maar. Lukraak Vlaanderen in. Helemaal zoals een burger dat zou doen. Deze ronde van Vlaanderen wordt een eitje, dacht ze bij zichzelf. Nog één keer keek ze om naar haar team, dat spontaan begon te applaudisseren als aanmoediging. “Net echt”, triomfeerde kleine De Croo. “Ik geloof je helemaal. Dit heb ik nog nooit gezien.”

De peilingen bij Open Vld maakten de partijraad niet vrolijker. Ondanks jarenlang volgehouden optimisme bleek de Vlaming niet te volgen naar de betere wereld die de partij voor hem in petto had. Over één zaak was men het op het partijbestuur eens. Aan Guy Verhofstadt lag het manifest niet. Dat was immers zo opgenomen in de statuten onder het hoofdstuk ‘Aan Guy Verhofstadt ligt het manifest niet’. Integendeel, als de Open Vld in deze zwaar pessimistische samenleving ook maar een kans op overleven had, dan was het wel dankzij het onstuitbare optimisme van Guy Verhofstadt.

Dat was immers zo opgenomen in de statuten van de partij onder het hoofdstuk ‘Ook als blijkt dat Guy Verhofstadt onwaarschijnlijk uit zijn nek staat te lullen en Europa hem een onwaarschijnlijke corrupte idioot vindt, zelfs dan is hij het beste wat Europa, de wereld en het universum kan overkomen’. Maar wat was het dan wél?

Een korte rondvraag op het partijbestuur leerde dat het ook geen kwestie van financiën was. Werkelijk niemand in het achtbare gezelschap had tekorten die het vermelden waard waren. Toegegeven, sommigen moesten noodgedwongen al eens cumuleren om in hun levensstijl te voorzien, maar er was geen enkel

tekort aan mandaten. Het wemelde mandaten voor wie een beetje de mouwen wou afstropen en er een fijn manchetknoopje in wou steken. “Het is een mysterie dat zijn gelijke niet kent in de beschaafde wereld en daarbuiten”, snoof Eurocommissaris op rust Karel de Gucht, “Pas op, beste collega’s. Ik zeg dat niet zomaar. Ik heb zelf het antwoord op dit vraagstuk niet gevonden. Niettegenstaande dat ik erover nagedacht heb, hé? Hoogstpersoonlijk heb ik dat gedaan.” Een golf van consternatie ging door de ruimte. Als Karel de oplossing niet had, was er misschien wel geen. “Er is maar één antwoord: de Vlaming is een ondankbaar wezen, mij niet waardig”, besloot De Gucht.

“Misschien…”, opperde Bart Somers, twijfelend, “misschien ligt het wel aan onze slogans. Ik bedoel maar…’mensen hebben vleugels’? Dat is mogelijks een heel klein beetje…

Hoe moet ik dat zeggen?”

“Noem het wat het is”, nam Vincent van Quickenborne over, “het is belachelijk! Compleet absurd. Gwendolyn, ik vind u een toffe madame. Goedlachs, optimistisch, trouw aan Guy en alles wat je wilt. Maar mensen hebben geen vleugels. We moeten stoppen met de mensen blaasjes wijs te maken. Ze doorzien dat. Mensen hebben geen vleugels!” Gwen-

Kruisende woorden 1043

dolyn vond het een onaanvaardbare suggestie.

Noël Slangen had haar die slogan hoogstpersoonlijk aangeprezen. Voor een vriendenprijsje, dan nog. Het zou haar verbazen dat daar nu helemaal niets van aan zou zijn. Ze wou Somers en Quick net van antwoord dienen toen Maggie de Block, arts van opleiding, zich oprichtte en de kant van het rebellerende duo koos. “Slangen heeft ons belogen”, bevestigde ze. Geen vleugels. Zelfs geen kleintjes. “Geen wonder dat de smeerlap zijn lidkaart heeft teruggestuurd.”

Een halfuur later werd besloten iemand van

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

De normen In Brussel worden nieuwe geluidsnormen ingevoerd. Nee, niet voor vliegtuigen, wel voor plaatsen waar muziek wordt gespeeld. Voor vliegtuigen moet het uiteraard nog lager dan voor muziekevenementen...

Moeilijke stilstand Er mag dan een periode van communautaire stilstand zijn ingelast op federaal vlak, het is er niet altijd aan te merken. We zijn er de komende week allicht getuige van hoe de MR in het federaal parlement van vreugde zal dansen omdat het recht zijn beloop krijgt, lees: hoe de Raad van State wederom MR-volksvertegenwoordiger Damien Thiéry uit Linkebeek geen gelijk geeft in zijn strijd met Liesbeth Homans om als burgemeester van Linkebeek aangesteld te worden.

D E F G H

Verschil van de differentie Moeten OCMW-medewerkers het melden als zij zien dat hun klanten radicaliseren? Moeten zij hun beroepsgeheim schenden? Niet makkelijk, zo’n afweging. En wat merken wij?

Er bestaat een merkelijk verschil tussen de Vlaamse en de Waalse houding.

Zou dat dan toch waar zijn, van die twee democratieën?

I J K L

Twee tinten groen

HORIZONTAAL A. Geïsoleerd B. Streelt - Ongevoelig voor indrukken van buiten C. Waalse stad - Eigenwaarde - Maanstand D. Gestremde en uitgelekte melk - Matrijs E. Zekere - Hachelijk F. Holt - Componist van de opera ‘Pelléas et Mélisande’ G. Foutmelding - Pers. vnw.

H. Elektrisch geladen deeltje Digitaal telefoonnet - Echtgenoot I. Windrichting - Sportterm - Voormalige Zweedse popgroep J. Alcoholische drank - Ex-burgemeester van Schaarbeek, beducht om de lokettenkwestie - Loofboom K. Verkeerslawaai L. Duitse afwijzing - Inwoonster van een Europese hoofdstad De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1042 vindt u op blZ. 14

het bestuur de wijde wereld in te sturen, op zoek. Op zoek naar waarheidsbevinding. Vonden mensen kleurrijke bollen dan ook geen reden om VLD te stemmen? En was Guy Verhofstadt dan niet echt Prozac voor het volk, zoals in de statuten stond? Het was Gwendolyn zelf die het kortste strootje trok. Ze trok meteen haar stoutste schoenen aan - met kleurrijke bollen - en stapte buiten. Met in haar zog, haar trouwste getrouwen. “Die zien we niet meer terug”, sprak De Gucht. “Je zomaar op straat begeven? Dat doe je niet ongestraft. We kunnen beter haar mandaten al verdelen.”

Verticaal 1. Recruteringen 2. Oost-Vlaamse gemeente Wijfjesdier 3. Citrusvruchten - Nationaal Geografisch Instituut 4. Tafelen - Internetlandcode voor Turkije - Voegwoord 5. Niet-gouvernementele organisatie Ruim en aantrekkelijk 6. Voorzetsel - Medisch instrument 7. Belangrijke speler in een sportteam 8. Graffitihandtekening - Getijde - Bevel 9. Brussels monumentaal gebouw En andere 10. Ampère-uur - Dorp in Vlaams-Brabant 11. Voormalige voetbalster bij Anderlecht en PSV - Taalgemengde afkorting van het Belgische leger 12. Deel van een schip Sportbeoefenaarster

In Molenbeek zit het er dik tegen tussen Ecolo en Groen, die nochtans samen een fractie vormen. De reden is nog altijd het boek dat geschreven werd door Groen-schepen Gadaleta, die daarin een realistisch beeld van de gemeente schetste.

En dat mag niet van Ecolo-schepen Turine, die op allochtone stemmen hoopt om haar partij sterker te maken.

de politieke hitparade. Ten behoeve van deze mensen wordt gezocht naar alternatieve factologen.

Schuilschilders Wat wij nog altijd niet snappen, is dat men in Brussel de meest monumentale muurschilderingen kan aanbrengen zonder dat iemand daar ook maar iets van opmerkt eer het afgewerkt is.

We zullen eens de kop van de nieuwbakken Amerikaanse president op een muur gaan kliederen, eens zien hoe lang het duurt eer iemand dat merkt. (5 seconden.)

Nipt gemist Ook plezant: de Italiaanse clown Beppe Grillo van de Vijfsterrenbeweging, een duidelijke antisysteempartij, heeft laten verstaan dat we sterke mannen als Trump (en Poetin) nodig hebben.

Hoe spijtig vinden wij het dat de Europese liberalen onze eigenste Guy Verhofstadt hebben teruggefloten toen hij Grillo bij hun fractie wilde halen. Het zou lachen geblazen zijn, met zo’n uitspraak van een Verhofstadtvriend.

Woorden en oorden Wat betreft de uitspattingen van politiemensen die uitgewezenen uit het land begeleiden: als hun taakomschrijving “escorteur” is, dan zit een specifieke activiteit toch echt wel in dat woord ingebakken.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

In uw kot!

Wie de discussie over de erkenning van moskeeën heeft gevolgd, weet hoe het er nog steeds aan toe gaat in dit land. De Staatsveiligheid geeft een positief advies en dus (!), vindt federaal minister van Justitie Geens, móét de Vlaamse regering die moskeeën erkennen. Om maar te zeggen hoe dit land volgens sommigen nog steeds in elkaar zit.

Ernstig getroffen Naar wij vernamen zijn nog niet alle slachtoffers ontslagen uit de ziekenhuizen waarin zij werden opgenomen toen zij vernamen dat de genaamde Theo Francken op één stond in

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be