't Pallieterke van 9 februari 2017

73ste jaargang • nummer 6 • donderdag 9 februari 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Niet conservatieven, maar dromers zoals Verhofstadt creëren risico Iemand moet Verhofstadt eens uitleggen dat zijn optredens geen goeie zaak zijn voor de Vlaamse en Europese liberalen. Onlangs was het bij zijn bezoek aan Londen (BBC) weer prijs. Hij vergeleek er Trump met Poetin en IS. Hij noemde er zonder enige nuance nationalisme verantwoordelijk voor de Holocaust, voor twintig miljoen slachtoffers. “Vandaag winnen nationalistische partijen weer aan populariteit. Het gaat niet om nationalisme gebaseerd op nationaliteit, maar om nationaliteit gebaseerd op etniciteit. Dat is spelen met vuur”, aldus Verhofstadt.

Moeten we nu ook het socialisme veroordelen, omdat het leidde tot de Goelag, het maoïsme en andere vormen van de dictatuur van het proletariaat? En kunnen we het liberalisme inspitten, omdat het een politieke dak was boven roofzucht, kolonialisme en de uitzinnigste vormen van het kapitalisme?

Verhofstadt verwijdert zich wel biezonder ver van wat de Nederlandse top-liberaal en premier Mark Rutte zegt… Ruttes VVD is met voorsprong de sterkste liberale partij in Europa. Merkwaardig toch hoe Verhofstadt zijn ideologie liever parkeert in de buurt van de Nederlandse PVDA-lijsttrekker Lodewijk Asscher die het had over “een nazi aan de macht in Amerika”?

“Aan de linkerzijde van het politieke spectrum lijkt zich een wedstrijdje verontwaardiging af te spelen”, aldus Syp Wynia in Elsevier.

Hierbij wil men via Trump Wilders treffen. Zal een scheutje Hitler en Holocaust in de Nederlandse verkiezingsstrijd (15 maart) de PVDA van pas komen?

Dat lukt vandaag niet meer. Dat lukte destijds ook al niet met het schandaliseren van Pim Fortuyn. Het is duidelijk wie Verhofstadt samen met nog een paar ‘hardcore’ liberalen bij ons viseren: de N-VA. Die partij stak hem de loef af. Dat leidt tot frustratie. Frustratie leidt tot permanent lijden.

Oude plaat Verhofstadt blijft maar zijn oude plaat afdraaien. Wanneer leert hij dat zoiets averechts werkt? Het is een machteloze reactie op het stemgedrag van burgers met een geheugen. Burgers die zich herinneren hoe de liberale toppers in 1999 de CVP kraakten met een smerige campagne rond de dioxinecrisis, hoe ze de cultuur van de overloperij in gang zetten, hoe ze als “liberalen” een kwart van de Vlamingen, de ‘mestkevers’, met hun cordon de mond snoerden.

Burgers die zich herinneren hoe Verhofstadt en co via de snelbelgwet de migratiepoorten wel heel wijd openzetten, de criminaliteit te soft aanpakten, hoe ze het vertikten in de economisch gunstiger beginjaren van deze eeuw de staatsschuld te verminderen, hoe ze de media naar hun hand probeerden te zetten, en nog veel meer…

Burgers die zich herinneren hoe die generatie liberalen – eens aan de macht - het federale België overeind probeerden te houden, nadat ze enkele jaren voordien de kiezer hadden verleid met een uitgesproken Vlaams profiel. Men leze er even hun boekjes van toen op na: Verhofstadts ‘Tweede Burgermanifest’ (1992) en ‘De Belgische ziekte’ (1997),

te vliegen”, merkt Oswald Van Ooteghem op in Dag Allemaal.

Hij schoffeerde Erdogan, zonder het minste succes. Voor en na de Brexit kon hij zijn aversie tegen de Engelsen niet onderdrukken.

Zijn pleidooi voor een ‘Verenigde Staten van Europa’, voor een ‘perfecte unie’ wordt een achterhoedegevecht.

Hij zag zichzelf al voorzitter van het Europees Parlement worden, versterkt met de volgelingen van Beppe Grillo, maar ook dat feestje ging niet door… Waarom zou radicaal Europees federalisme tussen zoveel natiestaten een succes worden als het binnen die ene Belgische staat al een fiasco werd? Zijn wereld zonder grenzen mag misschien formidabel zijn voor grootkapitalisten, de burger lijkt een voorkeur te hebben voor subsidiariteit, kleinschaligheid, identiteit.

Met hyperkinetische clownerie - “blaffen tegen de maan” noemde voormalig EU-commissaris Fritz Bolkestein dat – blijven Verhofstadt én De Gucht ver verwijderd van een evenwicht tussen meer of minder Europa. Derk Jan Eppink formuleerde het helder in De Volkskrant (18 jan.): “Hij decreteert eenrichtingsverkeer: ‘meer Europa’… De EU-begroting moet van ruim 140 miljard euro naar 600 miljard. De eurozone wordt een onbeperkte transferunie en het Europees Leger staat paraat. Wie vragen stelt, is ‘populist en anti-Europees’. De enige manier om de ‘visie Verhofstadt’ te realiseren is een Europese dictatuur. Maar die mislukt onherroepelijk. Verhofstadt vernietigt zo wat hij nastreeft. Een lachende Farage schiet hem graag te hulp.”

Dewaels ‘Vlaams Manifest. Ruimte voor regio’s’ (2002), De Guchts ‘De toekomst is vrij’ (2002).

“Woord houden”, was jaren lang de waarschuwing vanuit de Vlaamsgezinde publieke opinie. Het resultaat van dat alles was verbluffend. De Vld die in 1999 nog 21,5 procent haalde, en in 2003 zelfs 24,6 procent, zakte weg naar 19,8 procent in 2004, 15 procent in 2009 en 13,9 procent in 2010. Met Maggy De Block ging het in 2014 iets beter (15,5 procent), maar de jongste tien grote peilingen sukkelt Open Vld weer als een laagvlieger tussen de 12 en de 14 procent.

Open Vld ging aan hoogmoed ten onder. En aan een onbegrijpelijke koerswijzigingen. Verhofstadt en co onderschatten het geheugen van veel burgers.

Ook vandaag blijven de liberalen maar doorgaan. Ook die tweede Vlaams-nationale partij moest met slogans bekampt worden. Verhofstadt haalt al zo lang uit naar het nationalisme, naar het “extreemrechtse” Europese discours van de N-VA… De Gucht blijft maar orakelen over “nationalistische bloedlijnen” binnen die partij.

Vandaag ook naar de brexit en naar Trump, “een narcist, die laveert tussen “een sociopaat en een psychopaat”. Maar ook naar de onnozele kiezer. “Die heeft niet altijd gelijk”, zo zei hij op VTM, daar zondag om een reactie gevraagd op de verkiezing van Donald Trump en het referendum over de brexit. “Het idee dat iets per definitie democratisch is als er een meerderheid voor is, dat klopt niet”, aldus De Gucht. Wacht een even… Dus heeft de minderheid gelijk? Of enkel en alleen meneerke Berlare misschien?

Praten met Koen Metsu

Succes?

Erg succesvol was het bochtenwerk en dat ongenuanceerde verhaal van de liberalen niet.

Open Vld werd verpulverd tot een kleine partij. Zelfs ondernemend Vlaanderen, ooit de natuurlijke achterban van de partij, ging op de loop. De andere toppers (Rutten, De Croo, De Block, maar ook Tommelein, Somers, e.a.) volgen braaf of maken weinig aanstalten om iets te ondernemen tegen het sloganeske verhaal van het oude toptrio. Ook zij lijken te wedden op kreupele paarden: dat van de Belgische staat, dat van een gedopeerd Europa. Tweemaal mis?

Europees Een ongeremd Europees voluntarisme is geen pap voor de kiezer. Moet lastig zijn voor Verhofstadt: de door hem zo geliefde EUmachine sloot de Balkanroute af voor vluchtelingen, sloot een merkwaardige deal met Erdogans Turkije, vergrendelde de Spanje-route (Spanje kocht die af van Marokko). Ze besliste vorige week in Malta nu ook de Lybiëroute dicht te timmeren. De liberale premier Rutte (VVD) sprak over “Richting nul”.

Verhofstadt lijkt in het spoor van dromerig links goed op weg om de positie van de liberalen ook via het Europese debat danig te vervuilen. Met “vrienden” als Verhofstadt heeft de EU geen vijanden meer nodig. Zijn omstreden en opruiende speech op het Maidanplein in Kiev resulteerde mee in de afscheuring van de Krim en het industriebekken rond Donetsk in de Oekraïne. “Waarna hij zich uit de voeten maakte door in eerste klas terug naar Brussel

Tusk Waar Europa werkelijk voor kiest, zullen we wat beter weten op 25 maart, bij de viering van het Verdrag van Rome, 60 jaar geleden ondertekend bij de oprichting van de EEG. EU-leider Donald Tusk wil dat de premiers van alle 27 lidstaten de violen stemmen en weer eenheid uitstralen. Een soort ‘gelofte van trouw’ zelfs en een intentieverklaring met de plannen voor de komende tien jaar, vooral gericht op het versterken van de monetaire unie en een steker gezamenlijk buitenlands beleid.

Alvast de Nederlandse premier Mark Rutte (VVD) riep zijn collega’s op te stoppen met het dromen over een federaal Europa. Als die verklaring er komt, zal ze vermoedelijk flink geamendeerd zijn door de realo’s binnen de EU. Vooral in Oost-Europa wil men minder Brussel… We willen nog wel eens zien wat daar uit de bus komt.

In L’Echo noemt Paul Magnette zich een “radeloze federalist”, die beseft dat de Europese desintegratie niet zal stoppen met de brexit. De man die Wallonië zegt te willen beschermen tegen de koude tocht van het globalisme, voorspelt ook een ‘exit’ van Polen, Hongaren, Roemenen en Bulgaren, misschien ook Zweden en Denen. De Europese slinger gaat weer de andere richting uit. Te ver? Misschien wel. Niet meer, maar alleen wat minder EU kan voorkomen dat die wijzer overslaat.

Niet de EU-kritische conservatieven, maar progressieve eurofielen als Verhofstadt creëren dat risico.

blz.11

2

Actueel

9 februari 2017

Zuid-Afrika

In het teken van de toekomst 2017 wordt een bijzonder jaar voor Zuid-Afrika. Eind dit jaar wordt immers beslist wie het voorzitterschap van de regeringspartij, het ANC, zal overnemen. Dat die strijd in het teken zal staan van de opvolging van Jacob Zuma – in 2019 – als president van ZuidAfrika, staat buiten kijf.

Horrorjaar Dat 2016 noch voor Zuma noch voor zijn partij een jubeljaar was, staat als een paal boven water. Het Amerikaanse blad “Time” klasseerde toen niet toevallig Zuid-Afrika onder de meest politiek risicovolle landen ter wereld. De president moest inderdaad klap na klap incasseren.

Er was vooreerst de vaudeville rond de vervanging van zijn bekwame minister van Financiën Nene eind 2015, wat eindigde met de benoeming van drie ministers op het departement in één week tijd, en het terug aanduiden van Pravin Gordhan, die de post al eerder had bekleed.

Er was het Nkandlaschandaal, de buitensporige uitgaven voor zijn residentie in Kwazulu-Natal waarvan hij nu – althans een beperkt deel – moet terugbetalen.

Maar vooral was er de “staatskaping”, de ontoelaatbare inmenging van de Indische

De Vlaamse vakman

zakenfamilie Gupta in het aanstellen van ministers alsook de belangenvermenging die daarmee gepaard ging en waarbij de naam Zuma regelmatig opdook. Het leverde hem een negatief verslag op van “openbaar beschermer”, ombudsvrouw Thuli Madonsela, dezelfde die ook de Nkandla-affaire had onderzocht.

Gevolg en reactie De rekening kwam bij de lokale verkiezingen in augustus vorig jaar waar het ANC meer dan 8 procent moest inleveren en het bestuur verloor over drie belangrijke metropolitaanse zones: Tshwane (Pretoria), Johannesburg en Nelson Mandelabaai (Port Elisabeth). Met alle gevolgen van dien.

Blijkbaar tegen de verwachting van Zuma in, werd op de vergadering van de Nationale Uitvoerende Raad (NEC) van de partij eind november een motie van wantrouwen tegen hem ingediend, motie die slechts door het optrommelen van alle getrouwen kon worden verijdeld. Zelfs zijn minister van Buitenlandse Zaken, Nkosazana Dlamini-Zuma, ex-vrouw van de president, moest ijlings vertrekken uit Kameroen waar ze op missie was voor de Afrikaanse Unie, de organisatie van Afrikaanse staten, en huiswaarts keren.

Voor zich uitschuiven Sindsdien is Zuma opnieuw overgegaan tot zijn fameuze strategie van het voor zich uitschuiven van de problemen. Dat was reeds het geval toen hij in het eerste decennium van deze eeuw voor de rechter moest verschijnen omwille van zijn vermeende corruptie in het wapenschandaal. Hetzelfde gebeurde toen hij geconfronteerd werd met Nkandla. Het werd niet anders in de Gupta-zaak. Immers, omdat de ombudsvrouw te weinig concrete bewijzen in handen had, deed ze in haar verslag eind oktober vorig jaar het voorstel om binnen de maand een commissie samen te stellen geleid door een door de voorzitter van het Hooggerechtshof aangestelde rechter, commissie die dan binnen zes maanden de zaak grondig moest onderzoeken.

Sindsdien wordt Madonsela – wiens ambtstermijn midden oktober afliep – door Zuma aangevallen o.m. omdat ze geen rekening zou hebben gehouden met het principe van de scheiding der machten. Zuma was immers van oordeel dat hij de betrokken voorzitter moest aanduiden. Tevens probeert hij via Madonsela’s opvolgster, Busisiwe Mkhwebane van wie

meer en meer personen beginnen te geloven dat ze op Zuma’s hand is, de aandacht af te leiden van zijn problemen door het terug oprakelen van een zaak die zou zijn gebeurd tijdens de laatste jaren van het blanke bewind. Toen zouden door de Reservebank grote bedragen zijn geleend aan bepaalde banken (waaronder de bekende Absabank), bedragen waarop achteraf niet altijd intrest is betaald. Zowel Mandela als zijn opvolger Mbeki bleek daarvan op de hoogte te zijn maar hebben daar nooit werk van laten maken omdat ze vreesden de positie van een aantal banken zo in gevaar te brengen en de kleine aandeelhouders te zullen treffen.

Dat was niet naar de zin van advocaat Paul Hoffman, voorzitter van de non-profitorganisatie Accountability Now, die de zaak in 2011 terug onder aandacht van Madonsela bracht.

Deze zat echter op dat ogenblik zo over haar oren bezig met het onderzoek naar de talrijke affaires waarbij Zuma betrokken was, dat ze er evenmin energie in stak.

Dat de affaire nu een heet hangijzer is geworden, is volgens waarnemers dan ook duidelijk een poging van de Zumaclan om de aandacht van het publiek in een andere richting te duwen. Of hoe boeman apartheid opnieuw zijn nut bewijst.

Machtsstrijd Hoe dan ook, het is voor Zuma onontbeerlijk dat na hem – in 2019 – een persoon aan de macht komt die hem tegen verdere vervolging kan beschermen.

Wie dit jaar tot ANC-voorzitter wordt verkozen, is van het grootste belang, vermits die hoogstwaarschijnlijk ook de volgende president van Zuid-Afrika wordt. En hoewel van ANC-kant nu ten stelligste wordt ontkend dat de strijd om dat voorzitterschap al is gestart zijn er duidelijk twee kampen en twee kandidaten.

Vooreerst is er de reeds vernoemde Nkosa-

De Nationale Bank: belgicistischer kan bijna niet In ‘De Geldmakers’ vertelt journaliste Véronique Goossens wat er zich achter de schermen van de Nationale Bank afspeelt. Eén van de meest opvallende vaststellingen is dat de Nationale Bank in een sterk gefederaliseerd land een belgicistisch bastion is. Regionale economische indicatoren worden in studies met tegenzin meegegeven en lopen vaak jaren achter.

In een Histories-uitzending op Canvas twintig jaar geleden, over Gaston Eyskens, vertelde Mark Eyskens het volgende: zijn vader werd als jong econoom met meer dan gewone aandacht gevolgd door een paar directeurs van de Nationale Bank van België. Eén van hen zei tegen Gaston Eyskens: ‘U bent een briljant econoom. U zou moeten komen werken op de studiedienst van de Nationale Bank. Maar er is een probleem: u bent een Vlaming.’

In de jaren dertig van vorige eeuw was de Nationale Bank een belgicistisch-francofoon bastion. En daar is slechts zeer langzaam verandering in gekomen. Dat leert de lectuur van De Geldmakers (Polis, 294 blz., 22,50 euro) van Kanaal Z-nieuwsanker Véronique Goossens. Zij neemt de lezer mee achter de schermen van de instelling aan de Brusselse Berlaimontlaan. Ze doet dat aan de hand van een aantal portretten van personen die een belangrijke rol spelen of gespeeld hebben bij de Nationale Bank. Eén ervan is huidig directeur Marcia de Wachter (CD&V-signatuur). In het hoofdstuk dat aan De Wachter is gewijd, gaat het natuurlijk ook over haar beschermheer Fons Verplaetse, gouverneur van de Nationale Bank van 1989 tot 1999. Hij was slechts de tweede Vlaamse gouverneur sinds de oprichting van de instelling in 1850. Robert Vande-

putte (1971-1975) ging hem voor.

Verplaetse mag dan een Vlaming zijn geweest, de man had niet echt een Vlaamse reflex. Toen hij gouverneur was, veranderde België in een federale staat, maar in de beheersorganen van de Nationale Bank was daar weinig van te merken. In 1994 vroeg Vlaams minister van Begroting en Financiën Wivina Demeester dat de deelgebieden een plaats zouden krijgen in onder andere de regentenraad, zeg maar de raad van bestuur van de Bank. Ze refereerde daarbij naar een studie die aantoonde dat dit in andere federale staten wel het geval was. In Duitsland zijn bijvoorbeeld de Länder toegetreden tot de Bundesbank. Verplaetse vond dat niet nodig.

Daarmee trok hij de lijn van het verleden door. In de Nationale Bank werd pas vanaf de jaren zestig in het Nederlands gecommuniceerd. Het gros van het personeel was vanaf die periode wel Nederlandstalig, maar in de topfuncties waren ze ondervertegenwoordigd. 46 procent van de kaders was Nederlandstalig, maar de hoogste functies - directeur, onderdirecteur en inspecteur-generaal - bleven een exclusief Franstalige aangelegenheid. Reden was dat er aanvankelijk gewoon geen Nederlandstalige examens werden afgenomen voor de topfuncties.

zana Dlamini-Zuma, ex-vrouw van de president, minister van Buitenlandse Zaken en uittredend voorzitster van de Afrikaanse Unie. Zij heeft de steun van de Vrouwenliga van de partij, van de Jeugdliga, van de veteranen van de strijd tegen het blanke bewind en vooral van de premiersliga, een reeks toplui op provinciaal niveau. Van haar wordt verwacht dat ze Zuma, wanneer ze wordt verkozen, de hand boven het hoofd zal houden. Haar naam is echter een handicap.

Daarnaast is er huidig vicepresident Cyril Ramaphosa die, ondanks zijn verleden als zakenman, kan rekenen op de twee andere pijlers van de regeringsalliantie, de linkse vakbond Cosatu en de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij (ZAKP). Zijn achilleshiel is het drama van Marikana waar in augustus 2012 32 protesterende mijnwerkers werden gedood.

Ramaphosa was inderdaad medebeheerder van de Lonminmijn waar het drama plaatsgreep. Weliswaar werd hij later vrijgepleit, maar men kan verwachten dat het in volle opvolgingsstrijd terug zal worden opgerakeld.

Uiteraard is nog altijd een ander scenario mogelijk. Temeer omdat de twee grote kampen ook uit diverse clans bestaan die elk hun eigen agenda hebben. Een hele reeks namen van compromiskandidaten doen dus al de ronde. Deze van Zweli Mkhezi (ANC thesaurier-generaal), van Kgalema Motlanthe, die al in 2008-2009 een tijd president was toen Mbeki voorbarig was afgetreden, van de vroegere schatkistbewaarder Mathews Phosa en van Jeff Radebe, een belangrijke adviseur van Zuma, die door waarnemers als een bruggenbouwer wordt beschouwd.

Want, alhoewel het al jaren meermaals ten onrechte werd voorspeld, is een scheuring binnen de partij niet geheel uit te sluiten.

Jan van Aerschot

Uit de smalle beursstraat Pas in de jaren zeventig kwam daar langzaam verandering in. En het klinkt hallucinant, maar pas in 1987 werden er voor de kaderfuncties vaste percentages bepaald voor elke taal.

De Nationale Bank begon langzaam maar zeker te vervlaamsen, maar het blijft tot op de dag van vandaag een belgicistisch bastion. Dat blijkt uit vele studies die de bank aflevert. Daarin zijn slechts met mondjesmaat regionale economische cijfers in terug te vinden. Werkloosheidsstatistieken, jobcreatie, inkomsten en uitgaven van de sociale zekerheid, fiscale recettes,….

Het blijft met een vergrootglas zoeken naar regionale indicatoren. En als de Nationale Bank regionale cijfers deelt met de wereld, dan lopen die jaren achter.

Een oude erfenis van Fons Verplaetse die zich jarenlang bleef verzetten tegen regionaal cijfermateriaal. Zijn opvolger, de PS’er Guy Quaden (1999-2011) bleef volgens Goossens “een even unitaristische visie huldigen”.

Ere wie ere toekomt: het is sp.a-directeur Norbert de Batselier die er zich als hoofd van het departement statistiek over verwonderde dat hij diep moest graven vooraleer aparte cijfers over Vlaanderen, Brussel en Wallonië te vinden waren. Onaanvaardbaar voor De Batselier, die vond dat hiermee de economische realiteit gedeeltelijk werd verduisterd.

Na veel trekken en sleuren slaagde hij erin daar verandering in te krijgen. Onder gouverneur Luc Coene (2011-2015) werd een opening gemaakt in de richting van regionaal opgesplitst cijfermateriaal. Het moet gezegd: de studiedienst Nationale Bank doet dat met tegenzin, maar hij kan moeilijk anders. De druk kwam ook van buitenaf. Eurostat, het statistisch bureau van de Europese Commissie, drong aan op het hanteren van regionale statistieken.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

9 februari 2017

Waarom ik een klimaatscepticus ben (deel 2)

3

Britse Queen 65 jaar op troon

Bij de officiële klaagzang over het klimaat kunnen heel wat vragen gesteld worden. In het vorig nummer van dit blad zette ik de redenen uiteen waarom dat zelfs een heel redelijke bezigheid is. Maar waarom zijn pers en politiek dan zo fanatiek gehecht aan de meest verontrustende veronderstellingen over de klimaatevolutie?

Welke belangen of ideeën kunnen hun voorliefde voor een eenzijdige en extreme voorstelling van zaken verklaren?

Het idee dat de natuur goedaardig maar breekbaar is, is een bijzonderheid van deze tijd en deze beschaving. Sinds de jaren zeventig zien we de mens, in zijn verhouding tot de natuur, steeds meer als een roofzuchtige materialist, die in zijn drang naar verrijking heel wat broze evenwichten verstoort en daardoor alle leven op de planeet bedreigt. Deze (weinig feitelijke) ideologie bleek uiteraard, wanneer op het einde van vorige eeuw duidelijk werd dat er een opwarming van de aarde aan het optreden was, heel ontvankelijk voor de boodschap van menselijke schuld. We geloven vooral wat we willen geloven.

Goed nieuws is geen nieuws Deze gunstige voedingsbodem kreeg nog wat extra ondersteuning van het “tiersmondisme”, de opvatting dat het Westen de schuld draagt voor alle problemen in de derde wereld en dat tot het einde der tijden moet goedmaken door geldoverdrachten.

Het verhaal van klimaatrampen, in theorie veroorzaakt door westerse industrie, maar met de ergste gevolgen voor de derde wereld, past naadloos in die visie. Elke klimaatconferentie wordt steevast beëindigd met de belofte van het Westen om nog meer miljarden aan derdewereldlanden te schenken als “hulp bij de strijd tegen klimaatopwarming.” Tegen 2020 zal die vrijgevigheid zelfs 100 miljard dollar per jaar bedragen.

De ideologische voorbeschiktheid van onze samenleving verklaart echter slechts ten dele het gemak waarmee de klimaatreligie zo dominant geworden is in het publieke debat. Voor elk van de betrokken actoren zijn er ook nog bijzondere redenen waarom het verhaal zo aantrekkelijk is. Voor de media is de verklaring eerder simpel: slecht nieuws verkoopt. “Vreselijke catastrofe op komst!” is een veel boeiender titel dan “Niets aan de hand”. Reken daarbij nog het linkse overwicht in onze media en de luiheid van journalisten, die kritiekloos gebruik kunnen maken van de voorgekauwde “nieuwsberichten” van milieuverenigingen en klimaatagentschappen, en je begrijpt hoe gemakkelijk het klimaatalarmisme gedijt in de pers.

De laatste toevlucht voor traditionele politici Maar vooral de politieke wereld blijkt erg vatbaar voor de klimaatideologie. Meer zelfs, de berichten van komende rampspoed blijken een godsgeschenk voor partijen op zoek naar relevantie in snel veranderende tijden. De Europese Unie fungeerde lang als de laatste toevlucht van de traditionele politiek. De beloftes van deze heilstaat waren vaag genoeg om ze gedurende lange tijd niet ontmaskerd te zien als de bezigheidstherapie van een nutteloos geworden politieke generatie.

Maar op die illusie zit nu zware sleet. De strijd tegen de klimaatverandering wordt daarom niet alleen een centrale bezigheid van de kwakkelende EU. In de overlevingsstrategie van traditionele politiek wordt ze zelfs belangrijker dan die instelling zelf.

Het gepolitiseerde klimaat biedt immers waanzinnig veel voordelen tegenover andere beleidsterreinen. Ten eerste omdat het klimaatbeleid eigenlijk niet kan afgerekend worden op zijn resultaten. Het streefdoel van de conferentie van Parijs moet pas gehaald worden in 2100. Pas dan zullen “we” weten of de zeer dure klimaatplannen nuttig en zinvol zijn geweest. Een pracht van een politieke zwendel is dat. Vandaag moeten wij vertrouwen geven, maar pas binnen een eeuw weten “we” of daar ook iets tegenover staat. Het tweede voordeel voor de politici is dat de (zelfverzonnen) inzet zo hoog is. Wie zijn wij om te zaniken over beuzelarijen als geldstromen naar Wallonië, terrorisme, migratie of economische stagnatie, terwijl Verhofstadt, Belet en Van Brempt werken aan maatregelen die gewoon de hele planeet van de ondergang zullen redden?

De klimaatreligie Karl Marx noemde godsdienst ooit “opium voor het volk. Eigenlijk vervult het klimaatgeloof vandaag dezelfde rol. Het laat een voorbijgestreefde politieke kaste toe de aandacht af te leiden van problemen die het niet kan of, om ideologische redenen, niet wenst op te lossen.

Het was de schrijver Michael Crichton die als eerste het klimaatdiscours als een soort religie identificeerde. Deze godsdienst heeft zijn eigen geloofsbelijdenissen, rituelen en ketters. Het veranderende klimaat wordt zelfs in alle ernst gebruikt als verklaring voor problemen als armoede, oorlog en migratie, vergelijkbaar met de goddelijke interventie die in andere tijden een steeds dienstige uitleg was. Niets versterkt mijn klimaatscepticisme trouwens zoveel als dit soort manifeste flauwekul die niet wordt tegengesproken door andere klimaatgelovigen. De tolerantie voor nonsens en overdrijving wijst erop dat wetenschap en liefde voor de waarheid definitief ondergeschikt zijn gemaakt aan militantisme voor “de goede zaak”.

Het voornaamste godsdienstige kenmerk van deze schijnwetenschap is, volgens de conservatieve politicus Nigel Lawson, de visie op de mens als onvermijdelijke zondaar, wiens schuld enkel kan vergeven wordt als hij boete doet. Het valt op dat bij de grote klimaatconferenties de nadruk meer ligt op de aanzienlijke offers en inspanningen die we absoluut moeten leveren, dan op de onbewezen en futiele resultaten die de dure klimaatplannen ooit kunnen hebben. Met offers hopen we de wraakzuchtige klimaatgod gunstig te stemmen.

Dat politici en pers heel gevoelig zijn voor ideologie en daarom de waarheid wel eens op systematische wijze geweld kunnen aandoen, leerden we al uit andere dossiers, zoals immigratie en islam. Maar waarom zouden wetenschappers zich daartoe lenen? Wat is eigenlijk de correcte inschatting van de aanzienlijke wetenschappelijk steun voor de klimaatreligie? Daar kom ik graag op terug in het derde en laatste deel van dit artikel.

Jurgen Ceder

Detail gecensureerd Vier kinderen van het VNJ werden in Belsele tijdens een stadsspel omsingeld en mishandeld door zes “jongeren” tussen vijftien en achttien jaar oud. De aanvallers eisten geld. De kinderen werden bedreigd met een stroomstootwapen. Eén kind kon ontkomen en de leiding waarschuwen, de drie anderen werden op de grond gegooid, geschopt en geslagen. Eén van hen liep een gebroken vinger op.

Deze meer dan verontrustende gebeurtenis haalde enkel de regiobladzijden van de kranten. En de kranten “vergaten” natuurlijk één detail te vermelden. Geen enkele krant schreef dat minstens vier van de daders vreemdelingen waren. Wat we ons afvragen: hoe zouden de media berichten indien vier zwarte kindjes gemolesteerd waren door zes blanke tieners?

De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Briefje aan Jan Verroken

Nog niet vergeten Mijnheer de twitteraar, Op 30 januari mocht gij uw honderdste verjaardag vieren. Onder meer via Twitter kwamen wij dat te weten, want gij tweet nog steeds dat het een lieve lust is. Zo houdt gij contact met de buitenwereld. Dit rioolblaadje, dat uw naam zo vaak heeft genoemd in de woelige jaren van de taalgrensstrijd, Leuven Vlaams en Egmont, wenst u daarmee graag te feliciteren en hoopt dat gij nog lang moogt blijven ‘asemen’.

Voor de jongere generaties zijt gij zonder meer iemand ‘van vroeger’. Behoudens enkele geschiedeniskenners zullen de meesten u niet meer kunnen plaatsen in de naoorlogse geschiedenis. Om maar iets te zeggen: gij waart er als Vlaamsgezinde katholiek – gij kwaamt immers uit de KSA-Jong-Vlaanderen - nog bij toen in 1945 de CVP werd opgericht en in de streek van Ronse had men zo iemand nodig om het grote onrecht dat Leo Vindevogel tijdens de repressie aangedaan was – executie! – te kanaliseren. Toen jaren later de Volksunie werd opgericht, vondt gij dat een blunder van de CVP die gij daardoor een leidende rol voor een zelfbewust Vlaanderen uit de handen zaagt glippen. Als een duiveltje uit een doosje bleeft gij ook daarom het Vlaamsgezinde ‘enfant terrible’ van die partij en deedt gij op dat vlak – niet zonder invloed - uw goesting.

Het was de tijd dat Komen-Moeskroen naar Wallonië werd overgeheveld en Voeren naar Vlaanderen. Dat eerste hebt gij altijd verdedigd als een middel om de verfransing en de invloed van de franskiljons in West-Vlaanderen (tot aan de kust) tegen te houden. Hoe dan ook, daarin hebt gij gelijk gekregen. Later legde gij mee de taalgrens vast en waart gij de drijvende kracht in de Groep van Acht, een groep CVP’ers die een belangrijke rol speelde in de totstandkoming van de taalwetten in 1963-1966 die ervoor zouden zorgen dat Vlaanderen als homogeen Nederlands taalgebied werd erkend en de franskiljons zich moesten aanpassen.

Enkel de onvolmaakte kwestie van de faciliteiten, waarmee gij het overigens niet eens

waart, blijft Vlaanderen tot vandaag parten spelen. In 1968, toen de kwestie Leuven het land in zijn greep hield, eiste gij in een interpellatie in de Kamer van uw eigen regeringVan den Boeynants een formele overhevelingsverbintenis, waardoor de Franstalige afdeling van de KUL zou moeten uitwijken naar Wallonië. De regering viel en … Leuven werd gesplitst. De UCL in Waver was geboren. Nog later zoudt gij aan de kant van de flaminganten gaan staan om het onzalige Egmontpact uit 1977-‘78 mee te bekampen. In 1979 werd het Europees Parlement voor het eerst rechtstreeks verkozen, en gij werdt naar Straatsburg ‘gestuurd’. De CVP was net na het Egmont-debacle daarmee verlost van de communautaire dwarsligger en kwelgeest. En Wilfried Martens, die toen zijn opgang als premier maakte, kon u missen als kiespijn. In 1988 na de zoveelste staatshervorming verliet gij dan de CVP om in Oudenaarde als onafhankelijke te zetelen, wat gij prompt deedt tot in 2000. Gij waart toen al 83 jaar! Ik heb u als Pallieterke herhaaldelijk toegejuicht, maar ook bekritiseerd. Onze strategische inzichten waren niet altijd dezelfde. Maar nu, na zoveel jaren en de geschiedenis aanschouwend zoals ze is, moet ik eerlijk bekennen dat gij vanuit uw gezichtsveld een eerlijke inzet hebt geleverd voor Vlaanderen en dat wij altijd dichter bij elkaar stonden dan wij toen meenden.

Dat gij vandaag liever bloemen hadt gezien van Bart de Wever dan van Wouter Beke, zegt genoeg. En dat gij democraat in hart en nieren zijt gebleven, kan ik ook best pruimen, getuige daarvan uw vernietigende uitspraak over het cordon sanitaire tegen die andere Vlaamsgezinde partij: “Een cordon sanitaire is een product van antidemocratische waanzin.” Jawel, gij zijt een monument voor het strijdende Vlaanderen. Ik wens u nog mooie jaren. Er zijn maar bitter weinig CVP’ers/CD&V’ers waarop Vlaanderen zo trots kan zijn. Dat gij vandaag haast uitsluitend applaus krijgt van het strijdende Vlaanderen, spreekt boekdelen.

4

Dossier

9 februari 2017

De Russische Revolutie: 100 jaar geleden (1) In 2017 herdenkt men de Russische revoluties. Maak u geen illusie. De democratische Februarirevolutie van begin 1917 zal weinig aandacht krijgen; de brutale staatsgreep van oktober 2017 des te meer, al was dat geen echte revolutie maar een tocht naar de barbarij.

Met horten en stoten Het is niet omdat iets gebeurd is dat het ook zo moest gebeuren. De communistische tirannie stond niet in de sterren geschreven, maar begin 1914 zuchtte Lenin nog dat zijn generatie nooit de macht zou krijgen. Nauwelijks vier jaar later excuseerde Felix Dzerjinski, hoofd van de nieuwe politieke politie, zich bij Lenin omdat ie op één jaar tijd maar 8.000 “vijanden” had geëxecuteerd… wegens een gebrek aan munitie. Niets wees er tussen 1905 en 1915 op dat Rusland een schurkenstaat zou worden, al was het duidelijk dat de democratisering een langzaam en moeilijk proces werd. Tussen 1890 en 1905 kreeg het land een ander uitzicht. De industrialisering begon op grote schaal in de steden, waar men dankzij vele Franse en Belgische (maar geen Duitse) leningen en de goedkope en talrijke arbeiders de fabrieken uit de grond stampte.

Fabrieken van minder dan 1.000 arbeiders waren zeldzaam. Goede verhoudingen zoals die dikwijls tussen patroon en arbeiders in kleine zaken bestaan, waren er niet en de kloof tussen bazen en ondergeschikten bleef altijd groot, en door overmatig drankgebruik eindigden conflicten dikwijls met geweld. Toch bleef Rusland nog altijd een land van boeren, die 85 procent van de bevolking uitmaakten. De lijfeigenschap was in 1861 afgeschaft, maar de grond werd maar met mondjesmaat verdeeld. 1 procent adellijken bezaten nog altijd 25 procent van het land. De staat had veel andere edelen vergoed in ruil voor hun grond, en stelde die grond ter beschikking van de dorpsgemeenschappen, maar niet van individuele boeren die dus geen zelfstandig eigenaar werden.

Alle boeren moesten wel ieder jaar een fikse som betalen aan de dorpsgemeenschap, die met dat geld de overheid compenseerde voor de onteigeningsvergoeding. Vooruitgang ging dus met horten en stoten, maar aan de vooravond van de oorlog kon 65 procent van de Russische mannen lezen en schrijven. Het staatstoezicht op de universiteiten was sterk verminderd en duizenden burgerkinderen studeerden er een beetje en agiteerden er des te meer, want zij aanvaardden niet langer het volslagen verouderde politieke systeem dat schijnbaar alle vooruitgang tegenhield.

Het leger redt de monarchie Keizer Alexander II (de “tsaar-bevrijder” die de lijfeigenschap afschafte) werd opgevolgd door zijn zoon Alexander III, die een echte reactionair was en geen enkele politieke toegeving wou doen aan de groeiende burgerij en de intellectuele elite. De “autocraat” was de enige bron van politieke macht. Hij stierf vrij jong en werd opgevolgd door zijn zoon Nicolaas II; een voorbeeldige familievader maar een politieke onbenul.

Zijn vader had hem nooit betrokken bij het beleid en hij kende niet eens zijn ministers. Nicolaas, die getuige was geweest van de moord op zijn grootvader, zette de hardhandige politiek van zijn vader voort. Elf jaar na zijn troonsbestijging leek het er korte tijd op dat zijn dynastie gedoemd was te verdwijnen, tijdens de opstand van 1905, nadat de zoveelste economische crisis en een (verloren) oorlog tegen Japan de troon deden wankelen. Maar de adel, het leger (iedere officier was nog een edelman) en de hoge burgerij schaarden zich rond de troon als baken van gezag en rust. Zij het wel in ruil voor ernstige toegevingen.

Een vleugellam parlement Rusland moest een constitutionele monarchie worden met een parlement (de Duma), verkozen met algemeen maar meervoudig mannenstemrecht, waarbij de stem van de rijken meer telde dan die van de armen (hetzelfde systeem toen in België). Maar de keizer begreep niets van de veranderingen in zijn land. Hij leefde met zijn familie volko-

men geïsoleerd in een gemakkelijk te bewaken paleis buiten de hoofdstad Sint-Petersburg. Met gewone Russen had hij nooit contact en hij verkoos te geloven dat zij hem als hun “vadertje” beschouwden. Hij wilde geen afstand doen van zijn autocratische macht. Zodra het leger loyaal de opstanden had neergeslagen, herriep hij beloften die hij tegen heug en meug had gedaan. De verkiezingen voor de Duma verliepen goed; temeer omdat sommige kleine maar gewelddadige socialistische partijen niet deelnamen.

Maar een paar dagen voor de eerste Duma bij elkaar kwam, vaardigde Nicolaas weer ordonnanties uit waarbij alle macht van hem uitging. Hij weigerde de ministeriële verantwoordelijkheid te erkennen en dat eerste Russisch parlement was dus deels vleugellam. Wel werd de vrijheid van mening en vergadering erkend. Dat leidde op korte tijd tot een levendige pers die haar vitriool niet spaarde. Vakbonden werden legaal. Maar het probleem was dat alles willekeurig afgeremd werd omwille van de “staatsveiligheid”. In dat reusachtige en soms chaotische Rusland hadden hoge bureaucraten en politiemensen altijd de mogelijkheid kranten of verenigingen te verbieden in een district, terwijl er honderd kilometer verder geen probleem was. Nicolaas zelf was geschokt door wat in zijn ogen misbruiken waren en hij ging steeds harder op de rem staan. Hij aanvaardde de gerechtvaardigde kritiek op zijn politiek niet en ontbond verscheidene keren het parlement. Iedere keer liet hij de financiële verkiesbaarheidseisen opschroeven zodat de Duma steeds conservatiever en minder representatief voor Rusland werd. In zijn laatste Duma zaten zoveel aristocraten en rijken dat het geregeld zwaar botste met de regering van de keizer. Die stelde soms maatregelen voor om de sociale zekerheid (die wel degelijk bestond) en de bescherming van arbeiders en boeren uit te breiden en botste op een parlement waar een meerderheid dat niet wenste. Nicolaas had zes jaar lang één grote troef: de bekwame eerste minister Pjotr Stolypin, die echter door zijn eigen keizer geregeld tegengewerkt werd. Stolypin probeerde de grond te privatiseren zodat een zelfstandige en conservatieve boerenstand kon ontstaan. Toen hij vermoord werd, in 1911, was dat nog maar voor 10 procent geslaagd.

De vlucht vooruit Na de rampzalige Japans-Russische Oorlog matigden de Russen eventjes hun pretenties. Ze verplaatsten hun aandacht weer naar Europa en naar de Balkan, waar ze op de invloed van Oostenrijk-Hongarije stuitten en zelf de agressieve Serviërs steunden.

De Russen keken met een begerig oog naar het zieltogende Ottomaanse Rijk. Als zelfgekozen opvolger van Byzantium bleef het een Russische droom Constantinopel te bezitten en de Dardanellen te controleren zodat de Zwarte Zee een Russisch binnenmeer werd.

De goede havens zoals Odessa, langs waar de meeste Russische goederen geëxporteerd werden, waren dan volkomen veilig. Nicolaas was ook een groot voorstander van de russificatie van de vele minderheden, die hij meer en meer tegen zich in het harnas joeg.

Toen in de zomer van 1914 de spanning steeg, twijfelde Nicolaas even, want een oorlog kon twee kanten uit. Hij koos voor de vlucht vooruit. De keizer gokte erop dat het hele land zich in een oorlog achter hem zou scharen, zodat de constitutionele monarchie weer wat verder weg was. Gedurende een paar maanden overtuigde die agressieve Russische politiek het land, maar het botste op een even agressief Duitsland. De Duitse generaals overtuigden elkaar dat Rusland tegen 1920 economisch en militair onverslaanbaar zou zijn, dus kon men er beter nu komaf mee maken.

(Vervolg en slot toekomende week)

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Truc van luie Charel…

Het was een korte zitting, vorige week in de plenaire vergadering van de Kamer. Het grootste deel van de tijd werd ingenomen door de vragen aan de ministers en staatssecretarissen. Daarnaast moesten ook nog een reeks wetsvoorstellen en -ontwerpen goedgekeurd worden. Die zijn in commissie besproken en komen voor de finale stemming nog eens aan de beurt voor de ‘voltallige’ Kamer. Normaal brengt de verslaggever uit de commissie – officieel is dat een Kamerlid, maar in de praktijk is dat verslag opgesteld door de ambtenaren van de Kamer – nog eens mondeling verslag uit over wat allemaal gezegd is, en welke de diverse standpunten zijn. Vorige week verwezen haast alle verslaggevers naar ‘hun’ schriftelijk verslag, waarmee er geen toelichting en geen debat meer kwam. Technisch is dat allemaal mogelijk, maar deze manier van werken komt erop neer dat slechts een kleine groep commissieleden op de hoogte is van wat er werd besproken en dat de rest bij de uiteindelijke stemming blindelings volgt. Waarbij een groot deel van de stemmers vaak bij benadering niet weet waarvoor men stemt of tegenstemt… Ja, spitsvondig is ze wel, de Belgische democratie…

Slechte verliezers Barbara Pas van het VB pakte premier Michel fors aan over de politieke speech van de ‘koekjesdooskoning’ voor de ‘gestelde en ongestelde lichamen’ vorige week in het paleis. Ja, ja, zo zei ze het, puur pallieteriaans!

Zijn uithaal naar een democratische beslissing van een soeverein land aangaande de Brexit en naar een democratisch verkozen president kon volgens haar niet door de beugel. Ze wilde bovendien weten of deze demarche door de ganse regering werd gesteund. Dit laatste omzeilde Michel heel tactisch, goed wetende dat de grootste regeringspartij eerder terughoudend is. Maar voor de rest vond hij dat het allemaal moest kunnen… Barbara was het daar niet mee eens en sneerde dat als koning Filip aan politiek wil doen, hij maar troonsafstand moet doen en op een kieslijst moet gaan staan. Toen de groene brulboei Charlie Chaplin Calvo het spreekgestoelte beklom en kwam zeggen dat hij de koning fantastisch en verrassend goed vond, en probleemloos een applaus kreeg van de linkerzijde en zelfs een deel van de Belgischgezinde regeringspartijen, wisten we precies hoe erg het gesteld is met de opgeklopte hysterie van de politiek correcten die slecht of niet tegen hun verlies kunnen, zelfs als dat op basis van democratische spelregels is bepaald.

Liever terughoudend Toen het daarna ging over de houding van de Europese Unie ten aanzien van de VSA, kwam Kristof Calvo voorspelbaar eens te meer drammerig zeuren over de mensenrechten die in het gevaar dreigen te komen door het Trump-beleid. Hij kondigde zelfs aan een voorstel van resolutie voor te leggen in die zin.

Patje Dewael was even voorspelbaar met een klassiek pleidooi voor meer EU als antwoord op de nieuwe regering in Amerika.

Als alter ego van Verhofstadt destijds blijft hij die rol bijwijlen met verve spelen. Het meest nuchter was Peter de Roover van N-VA. Hij

stelde dat we terughoudend moeten zijn in onze beoordeling van het resultaat van een democratisch proces, want, zei hij, “het respect voor soevereiniteit is immers een bouwsteen in de internationale orde”. Meer nog: “We mogen niet de indruk wekken dat we in dit halfrond met morele superioriteit wereldleidertje kunnen spelen.”

Hij zei ook nog dat ‘we’ ons geen zorgen maken over het handelsbeleid van president Trump, dat de facto neerkomt op het beleid van de heer Magnette en de linkerzijde in dit halfrond. Die zat! En aan het adres van Calvo sneerde hij dat zijn resolutie de golven van de Atlantische Oceaan ongetwijfeld zal doen overslaan… En toen werd het stil, want de voorzitter ‘sloot het incident’, zoals dat in parlementair jargon heet.

Verander de wet!

Veerle Wouters (van de tandem met Hendrik Vuye) blijft op de nagel slaan als het gaat om uit uitblijven van een toelatingsproef in de Franse Gemeenschap voor 2.500 studenten geneeskunde en tandheelkunde. Opnieuw stromen alle studenten door.

Net als vorig jaar is het, in tegenstelling tot in Vlaanderen, “vrijheid blijheid” in de Franse Gemeenschap en blijven zij RIZIV-nummers opsouperen. “De Vlaming is dit beu!” riep Veerle Wouters in de Kamer aan het adres van minister De Block. “Doe er iets aan! Wijzig de wet!” Het is een juridisch kluwen geworden. De Franstaligen veegden hun voeten aan alle eerdere afspraken en nieuwe compromisregelingen doorstonden de toets van de Raad van State niet. En tot op de dag van vandaag spelen de Franstaligen de vermoorde onschuld en duwen zij de bal in het kamp van de federale regering, goed wetende dat de MR hen geen millimeter in de weg zal leggen. Wat betekent dit concreet? Simpel: er komt geen toelatingsproef. Voor Wouters is het duidelijk dat de enige uitweg erin bestaat dat er een fundamentele wetswijziging of zelfs een nieuwe wet komt, en daarom zegt ze tegen Maggie: “Overtuig uw meerderheid en stem een nieuwe basiswet!” Maar zij kijkt terecht ook in de richting van N-VA, haar voormalige partij. Dit is zo’n typisch communautair dossier dat smeekt om een oplossing. We hopen dan ook dat Valerie van Peel van N-VA de gespierde taal van een tijdje geleden in dit dossier hard kan maken. Als dat niet gebeurt door een regering met Vlaams-nationalisten erin, dan zal het nooit meer gebeuren!

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

9 februari 2017

door Bart Maddens

Filip heeft het staakt-het-vuren geschonden Sinds de regeringsvorming bestaat er tussen de N-VA en koning Filip een stilzwijgend staakt-het-vuren. De N-VA laat de koning met rust. Het spervuur van lastige vragen over de monarchie in de Kamer is stopgezet. De N-VA-ministers leven stipt hun protocollaire verplichtingen na. Tijdens het militair défilé van 21 juli ontbreken Jan Jambon en Steven Vandeput niet op het appel.

Net zoals Kamervoorzitter Siegfried Bracke met zwier de rol van ceremoniemeester vervult op koningsdag. In ruil daarvoor houdt koning Filip zich politiek op de vlakte. In zijn publieke toespraken beperkt hij zich tot onschuldige banaliteiten. In tegenstelling tot zijn oom en nadien zijn vader fulmineert hij niet meer tegen de omfloerste separatisten.

Venijnige slagen onder de gordel blijven de Vlaams-nationalisten bespaard.

Tot vorige week dinsdag. In zijn toespraak voor de overheden van het land begaf Filip zich voor het eerst duidelijk op politiek terrein. Hij haalde scherp uit naar de Brexit en naar Trump. Je moet maar durven om als niet verkozen staatshoofd perfect democratische beslissingen in andere landen te veroordelen. De N-VA, die juist het hoofd koel probeert te houden ten aanzien van Trump, was not amused. En er was meer. Voor de eerste keer sinds lang klonk in de toespraak ook een onmiskenbaar anti-flamingantisch geluid: “Laten we samen aan een Europa voortbouwen, waarin onze nationale eigenheid wordt versterkt door samenwerking, in plaats van dat ze wordt verzwakt door interne twisten.”

Zeker, Filip maakt het nog niet zo bont als zijn vader, die de separatisten expliciet veroordeelde. Maar toch laat zijn uitspraak weinig ruimte tot interpretatie. Iedereen weet zeer goed wie hier wordt geviseerd, wie de onverlaten zijn die “de nationale eigenheid verzwakken door interne twisten”.

Gedekt door de regering?

De koninklijke toespraken worden in principe politiek gedekt door de regering, dus ook door de N-VA. In werkelijkheid echter dekt de koning zich bij de regering in via een flinterdunne procedure. De teksten worden geschreven op het Paleis. Het is niet zo dat er vooraf met de regering wordt afgetoetst welke thema’s het best aan bod zouden komen. Het is ook niet zo dat de koninklijke toespraken worden voorgelegd op de ministerraad. De premier krijgt de tekst voor zijn neus geschoven tijdens de wekelijkse audiëntie. Hij moet die meteen lezen en eventueel aanpassingen suggereren. Hij kan hierover met niemand overleggen, ook niet met de andere ministers of met zijn persoonlijke medewerkers. Dat wisten we al uit de memoires van Jean-Luc Dehaene. Maar vorige week donderdag heeft

de premier dat nog eens uitdrukkelijk bevestigd in de Kamer, in zijn antwoord op een vraag van Barbara Pas: “Ik bevestig hierbij aan de Kamer dat ik als eerste minister mijn politieke dekking heb gegeven aan de toespraak van de koning. Dat is klaar en duidelijk. Daar is geen discussie over in de ministerraad. Dat is onze traditie in België. Er vindt een persoonlijk gesprek plaats tussen de eerste minister en de koning.”

Blijkbaar heeft Michel niet beseft dat bepaalde passages nogal gevoelig konden liggen voor zijn belangrijkste coalitiepartner. Misschien heeft hij als Franstalige te weinig feeling voor die Vlaamse gevoeligheden, al is dat eigenlijk amper een excuus voor een federaal premier. Maar dat excuus geldt natuurlijk nog veel minder voor het Paleis. Zeker de huidige kabinetschef Frans Van Daele weet maar al te goed wat politiek controversieel is in Vlaanderen. Hier heeft men de N-VA doelbewust een steek onder water willen geven.

Einde wapenstilstand?

Waarom dan? Heeft de monarchie er geen belang bij om de wapenstilstand met de N-VA te respecteren? Misschien wel. Maar wellicht zou de koning antwoorden met het spreekwoordelijke “meester, hij is begonnen !” Want inderdaad, voor het Paleis is het de N-VA die het bestand al een paar keer flagrant heeft geschonden. Zo protesteerden Hendrik Vuye en Veerle Wouters in juni vorig jaar tegen het feit dat koningin Mathilde de voorzitter van de Wereldbank “in audiëntie” ontving. Eerder hadden ze al de constitutionele fraude aangeklaagd, waarbij de regering post factum toestemming gaf voor het huwelijk van prins Amedeo zonder hiervoor de grondwettelijk vereiste toestemming te vragen aan het parlement. Volgens indiscreties in Le Soir (29 september 2016) reageerde het Paleis woest op die incidenten. “La N-VA a rompu la trêve” klonk het verontwaardigd in Laken.

En dan was er nog ‘De maat van de monarchie’ waarin het rebelse duo brandhout maakte van het koningshuis (en onder meer de kwestie van de toespraken uitbeende).

Dat Vuye en Wouters zich niet hielden aan de wapenstilstand en daardoor de N-VA-ministers in verlegenheid brachten, heeft er wellicht toe bijgedragen dat ze in ongenade gevallen zijn bij de partijtop. Maar kennelijk was dit

Turkije: geen liveverslaggeving bij aanslagen RTÜK, de regulator voor de Turkse radio en televisie, heeft besloten dat in het vervolg de gewone programmatie niet meer onderbroken mag worden wanneer in Turkije een aanslag wordt gepleegd.

Ook mogen er geen rechtstreekse beelden meer vanop de plaats van de aanslag uitgezonden worden. Onderaan het scherm mag geen balkje meer met “breaking” of iets dergelijks getoond worden. Alleen de beelden en de informatie van de overheden mogen nog weergegeven worden.

Reden voor het verbod is dat RTÜK paniek onder de bevolking zou willen voorkomen. Maar het is duidelijk dat de Turkse regering hiermee haar greep op de media wil verstevigen, en in het bijzonder in het geval van aanslagen de informatiestroom volledig onder controle wil houden. Nu al is het de gewoonte dat bij een aanslag zowel Twitter als Facebook geblokkeerd worden, zodat mensen onderling geen “verkeerde” informatie kunnen verspreiden.

De Duitse bondskanselier Angela Merkel, die deze week in Turkije op staatsbezoek was, heeft de nieuwe maatregel al meteen veroordeeld. In een democratie zijn de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting cruciaal, zo stelde ze in een lang gesprek met de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Het is echter zeer twijfelachtig of de Turkse president erg onder de indruk was van haar aanmaningen. Zolang er niet geraakt wordt aan de betrekkingen met Turkije, of de onderhandelingen over het Turkse EU-lidmaatschap niet stopgezet worden, zijn de waarschuwingen van Merkel uiteindelijk niet veel meer dan lippendienst aan een persvrijheid en vrijheid van meningsuiting waar ze zelf in eigen land ook niet zo tuk op is. We kunnen ons immers niet herinneren dat ze de hetzes in de Duitse media tegen PEGIDA of AfD ooit al veroordeeld heeft. Of het eeuwige verschil tussen woorden op een ander, en de daden thuis…

zoenoffer niet voldoende om de toorn van het Paleis af te wenden.

Voor de N-VA is het vervelend dat Filip de politieke toer begint op te gaan in zijn toespraken. Dat de koning zich sinds 2014 op de vlakte hield was voor de partij mooi meegenomen. Daarmee kon men de kritische republikeinse achterban wat sussen. De N-VA houdt de koning netjes aan de leiband. Dankzij de regeringsdeelname van de N-VA moet Filip op zijn tong bijten en de afkeer voor alles wat Vlaams-nationaal is inslikken. Sinds vorige week dinsdag klinkt dat verhaal wat minder overtuigend.

Aftasten Zeker, de koning trekt nog lang niet alle registers open tegen het Vlaams-nationalisme.

Maar je krijgt de indruk dat hij de grenzen aan het aftasten is en die ook wil verleggen.

Ongetwijfeld bestaat bij de N-VA de vrees dat Filip de politieke gaspedaal gaandeweg dieper zal indrukken. Na een aarzeling van een paar dagen heeft de partij dan ook een stevig schot voor de boeg gelost. Wat fractieleider Peter De Roover vorige donderdag verklaarde in Villa Politica was inderdaad niet min: “We waren een beetje verbaasd over de tonaliteit van de boodschap van de koning. We willen ervoor waarschuwen dat men voorzichtig moet zijn op dat pad. Men moet daar niet te ver op gaan, want dan worden er brokken gemaakt.” Het was geleden van de kerstboodschap van 2012 dat een lid van de meerderheid zich zo uitdrukkelijk distantieerde van een koninklijke toespraak. De dag nadien was Jan Jambon voorzichtiger in De Afspraak op Vrijdag. Maar ook hij stak zijn wrevel over de toespraak niet onder stoelen of banken.

Al bij al heeft de N-VA gepast gereageerd op de koninklijke provocatie. Nu kan de partij enkel maar hopen dat die waarschuwing goed is aangekomen. Want als Filip volhardt in de boosheid, dan zit de partij pas echt met een probleem. Nog een keer dreigen met ‘brokken’ zal dan niet volstaan. Maar zou de partij de regering durven op te blazen omwille van een koninklijke toespraak? In elk geval heeft dit incident aangetoond dat men niet teveel op Charles Michel moet rekenen om uitschuivers in koninklijke boodschappen te detecteren. Jan Jambon heeft dan ook overschot van gelijk als hij voorstelt dat de toespraken voortaan door de volledige regering worden bekeken. Laat ons hopen dat de N-VA die eis nu ook hard maakt en hierover eens hard met de vuist op tafel slaat in de regering. Of zou dat een inbreuk zijn op de communautaire stilstand?

Bart Maddens

Peter De Roover doet een warme oproep aan Calvo

5

Echo’s uit de Koepelzaal Moslimban Het ziet ernaar uit dat president Trump nog wel even onderwerp van gesprek zal blijven.

In de weldenkende media wordt hij zelfs al vergeleken met Adolf Hitler (Duits politicus en dictator, 1889-1945), wat iets zegt over de heersende hysterie. In het Vlaams Parlement struikelde men over de inreisbeperkingen die Trump heeft bedacht. In strijd met het internationale recht en de mensenrechten, islamofoob,… en nog wat zaken, vonden Sabine de Bethune (CD&V) en Wouter Vanbesien (Groen). Ze wilden dat Vlaanderen de maatregel scherp veroordeelde. Minister-president Bourgeois stelde dat het spul “arbitrair” en problematisch is. Tom van Grieken (VB) was graag de spelbederver, misschien zit er toch muziek in het Trumpplannetje en zouden we ook in Europa maar beter de grenzen dichtgooien. Matthias Diependaele (N-VA) wees op de Amerikaanse democratisch besluitvorming waar wij niks over hebben te zeggen en op de Vlaamse belangen die we moeten beschermen. Intussen werd in het Vlaamse halfrond – ze zijn daar sterk in - alweer een nieuw woord bedacht,: “moslimban”. Tegen iets zo schandelijks kunnen Vlaanderen en Europa niet hard genoeg optreden, meende Vanbesien, die ook wilde tonen dat “wij aan de juiste kant van de geschiedenis staan”. Het is maar hoe je het bekijkt.

“Brokkenparcours” Willy Segers (N-VA) was het geterg van de Linkebeekse vrijheidsstrijder Damien Thiéry beu. Thiéry blijft de Raad van State platlopen om elke keer ongelijk te krijgen en blijft dan maar doorgaan met zijn treiterijtjes. Voor de zoveelste keer verklaarde minister Homans dat Thiéry zijn burgemeestersbenoeming kan opbergen waar de zon niet schijnt. Ook voor de zoveelste keer pleitte Chris Janssens (VB) voor verdergaande tuchtmaatregelen tegen Thiéry. Bovendien moet een halt worden toegeroepen aan de steeds weer opgelaten ballonnetjes voor de Anschluß bij Brussel van de faciliteitengemeenten. Van dat laatste was Homans zeker niet gecharmeerd. Ze gaf mee dat ze de troubadours van de Raad van Europa “uit beleefdheid” zal ontvangen. Segers hoopte dat er definitief een einde zou komen aan het “brokkenparcours” van Thiéry die uiteindelijk het lokale en het Vlaamse behoorlijk bestuur belachelijk heeft gemaakt. Op naar het volgende.

Bevoegd?

Joris Poschet (CD&V) heeft uitgevonden dat de armoede in Brussel explodeert. Dat komt onder meer door migratie en ook door het feit dat de middenklasse de stad ontvlucht (hoe zou dat toch komen?) en Brussel in het slop blijft zitten. Of Liesbeth Homans daar niet snel iets aan zou willen verhelpen, vroeg Poschet.

Klein probleem daarbij is dat Vlaanderen, dus Homans, bepaalde bevoegdheden (armoedebestrijding, wonen) in het Brussels Hoofdstedelijk Gedrocht niet heeft. Ook voor werk, zoals bekend een belangrijke hefboom tegen armoede, is Brussel zelf bevoegd – iedereen weet overigens hoe goed die materie daar wordt aangepakt. Wat Vlaanderen wel kan, voornamelijk onderwijs, doet het ook, getuige daarvan het – zij het dan wat dubbele – succes van dat onderwijs. Niks van aan, volgens Poschet en nog wat andere leden van de Brusselse cosmoclub, er móét meer gebeuren.

Homans kon alleen maar vaststellen dat dingen zoals de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) en de Franstalige Gemeenschapscommissie (Cocof) er absoluut niks van willen of kunnen bakken en languit achterover blijven leunen waar het gaat om armoedebestrijding en integratie. Zelfs onze eigen VGC is wat aangetast door een zeker Brussels je-m’en-foutisme. De bij dit soort onderwerpen onvermijdelijke Elke van den Brandt (Groen) zwetste iets over Brusselse vzw’s die spaghettiavonden en zo organiseren en daarvoor geen of te weinig Vlaamse subsidie vangen. Karl Vanlouwe (N-VA) schoot zijn minister te hulp met de terechte opmerking dat het de Brusselse vroede bestuurders zelf zijn die “schuldig verzuim” plegen. Voor het plezier citeren we nog eens Trump: “Brussel is een hellegat.” Zo dom is die man nog niet.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

‘Racaille’

Als Brussel dé plek is waar beide gemeenschappen mekaar ontmoeten, dan is de groene politieke familie daar het toonbeeld van. Overal? Nee. In het (niet meer zo kleine) dorp Molenbeek zit er een grote haar in de boter. Of is er onderliggend meer aan de hand?

Groen en Ecolo, het is zonder meer een mooi verhaal. In de Kamer vormen ze één enkele fractie en op tal van plaatsen in Brussel komen ze samen op. Of beter: de taalkundige realiteit indachtig, stellen de Franstalige ecologisten hun lijsten ruimhartig open voor Nederlandstalige kandidaten, voor zover die niet moeilijk doen en vooral niet te veel plaatsen innemen. Nog een mooie blijk van de samenwerking is het pand dat ze samen gaan kopen. Op het Barricadeplein nog wel, jarenlang de thuisbasis van de Volksunie en een plek die in andere en vooral betere tijden nog de naam Oranjeplein droeg. En als kers op de taart: er wordt bij de notaris getekend op... 14 februari, Valentijnsdag, voor de kleinburger het feest van de liefde.

Molenbeek Maar goed, Cupido’s pijlen treffen niet altijd doel. Of misschien raakt hij door zijn voorraad heen. Feit is, in Molenbeek is er werk aan de winkel. We hadden het er enkele weken geleden al over: Groen-schepen Annalisa Gadaleta publiceerde een boekje over de gemeente dat haar Ecolovrienden geweldig en erg pertinent vonden, tot ze het daadwerkelijk ter hand namen.

Ach, waar vielen ze ook weer over? O ja, we hebben het weer. Gadaleta, door de liefde – daar hebben we die schietende bengel weer – ruim twintig jaar geleden naar dit land gebracht, had het over bepaalde gebruiken bij allochtone families. De keuze voor vele kinderen was de keuze voor kindergeld. Of hoe een aloude rurale traditie getransponeerd werd naar de moderne welvaartsstaat. En dan? Is dit nog nieuws voor wie een weinig met de Brusselse realiteit vertrouwd is? Uiteraard niet, maar ten aanzien van de feitelijke kern zweven wij dan ook ver buiten de baan van de concentrische cirkel waaraan de politiek correcten vastgeketend zijn. Kijk, wil je aanvaard worden in Ecolo-middens, dan zijn er nu eenmaal dingen die je niet mag zeggen.

Ook al is de werkelijkheid nog zo flagrant.

Luckas vander Taelen ondervond het, en nu zelfs een minzame dame als Gadaleta. En dan zeker in Molenbeek, waar Sarah Turine, covoorzitster van Ecolo, schepen is, en waar haar partij inzake de allochtone stem door de PS-oppositie opgejaagd wordt.

Gaza Het probleem overstijgt de partijpolitiek en zeker de groene familie. Zij die zich in Vlaanderen (terecht) ergeren aan politieke correctheid, hebben vaak geen benul hoe anders de situatie in Franstalig België wel is. Jaren geleden had uw dienaar het voorrecht (nu ja) een tijdje te werken – jawel, werken – in de buurt van de Anderlechtse slachthuizen, pal aan de groezelige halte Clemenceau. De hinder met “kutmarokkaantjes” (dixit Yves Desmet en sinds het weekend ook een beetje logebroeder Karel de Gucht) was schering en inslag. Inbraken, aanrandingen, intimidaties; we konden het dagelijks door het raam van ons weelderig kantoor bewonderen. Toen ik het woord ‘racaille’ in de mond nam (de opmerkingen van Sarkozy lagen nog vers in het geheugen), wisten Franstalige collega’s niet waar ze het hadden. “Ach, het zijn belhamels”, klonk het sussend. “Ils sont sympas”, vond zelfs een vrouwelijke collega-redactrice, wiens handtas een week later gestolen werd. Beter kon ik het vinden met een wat oudere Joodse collega, Pierre. “Gaza”, knipoogden we wel eens naar mekaar, goed wetend waar we op doelden.

Na enkele maanden, na een professioneel meningsverschil, hield ik het er voor bekeken. De buurt miste ik niet. De meeste collega’s evenmin. En Pierre, die heeft zich veilig teruggetrokken in de heuvels van Waals-Brabant.

KNIN.

9 februari 2017

Dossier Eurostadion

Vlaamse regering als Pontius Pilatus We schreven het reeds: de Vlaamse overheid is eerstdaags aan zet in het netelige dossier van het Eurostadion. Omdat Grimbergen als gemeente nog niet ‘ontvoogd’ is inzake ruimtelijke ordening, moet het schepencollege half februari een advies geven aan de Vlaamse overheid over de mogelijke bouw van het stadion, waarop de hoogste ambtenaar van het departement Ruimtelijke Ordening namens de Vlaamse overheid een standpunt moet innemen over dit dossier.

reusachtige kantoorgebouw ernaast (de Campus of donut) bij mekaar optelt, dan kom je aan meer dan 580.000 m² nuttige oppervlakte. Volgens de eigen berekeningen van Ghelamco zullen de bedrijven en diensten in beide gebouwen (samen ruim 160.000 m²) bovendien nog veel meer verkeer opwekken dan de kantoren.

Wanneer die ambtenaar een negatieve houding aanneemt, is de gemeente verplicht dit standpunt te volgen en moet ze bijgevolg de bouwaanvraag weigeren. Wanneer deze hoge ambtenaar verzuimt een standpunt in te nemen, of een positieve beslissing velt, dan blijft Grimbergen vrij om te beslissen.

Ambtenaar heeft geen keuze

Schauvliege en Weyts op de rooster Vorige week werd Joke Schauvliege (CD&V), minister van Ruimtelijke Ordening, samen met haar collega Ben Weyts (N-VA) van Mobiliteit uitgebreid over de kwestie aan de tand gevoeld door een rist Vlaamse parlementsleden van meerderheid en oppositie. Vooral de oppositie had natuurlijk gehoopt de ministers tegen mekaar uit te spelen, omdat algemeen geweten is dat Schauvliege voorstander is van het Eurostadion en Weyts tegenstander. Beiden lieten evenwel niet in hun kaarten kijken en ze deden hun best om de lopende procedures gedetailleerd uit te leggen, zonder zelf stelling te nemen over het dossier. De Vlaamse regering is van oordeel dat de hoge ambtenaar helemaal autonoom oordeelt en met name zal moeten beslissen of het immense stadion en de bijgebouwen passen binnen het ruimtelijk uitvoeringsplan dat in 2011 door de Vlaamse regering werd vastgelegd. Ons maak je niet wijs dat er tussen de regering (minstens het kabinet-Schauvliege) en de betrokken ambtenaar geen nauw overleg zou plaatsvinden over deze toch wel belangrijke kwestie. We zijn ervan overtuigd dat de betrokken ambtenaar heel duidelijke politieke richtlijnen heeft gekregen of nog zal krijgen, maar de Vlaamse regering speelt naar buiten toe liever Pontius Pilatus, waarbij alle verantwoordelijkheid voor dit gigantische dossier bij een eenzame ambtenaar wordt gelegd en vervolgens bij het schepencollege van Grimbergen.

die gerezen waren nadat de vorige Vlaamse regering in 2011 het ruimtelijk uitvoeringsplan voor het Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel had vastgelegd. De discussie ging daarbij vooral over Uplace, maar ook Parking C komt in dat besluit aan bod. Aanvankelijk (vóór 2011) was voor Parking C een plafond voorzien voor 50.000 m² recreatie, 50.000 m² winkels en 50.000 m² kantoren.

Onder druk van allerlei bezwaren en actiegroepen heeft men toen de mogelijkheid voor een winkelcentrum definitief geschrapt en de kantooroppervlakte herleid tot 20.000 m², zodat er in totaal slechts 70.000 m² overbleef voor activiteiten die veel verkeer zouden opwekken. Deze inperking gebeurde uitdrukkelijk met de bedoeling de gevolgen op het vlak van verkeer zo beperkt mogelijk te houden. In januari 2016 schreef de Vlaamse regering hierover in haar besluit dat in 2011 een ‘worstcasescenario’ (150.000 m²) was onderzocht dat veel omvangrijker was dan het programma dat vandaag door de stedenbouwkundige voorschriften wordt toegelaten (70.000 m²).

Wanneer je evenwel het stadion en het

Als de Vlaamse regering begin 2016 al besloten heeft dat een programma van 150.000 m² letterlijk een ‘worstcasescenario’ was dat door de huidige voorschriften niet is toegelaten, dan is een programma van 580.000 m² uiteraard nog vele malen erger. In die omstandigheden KAN een hoge ambtenaar niet anders dan beslissen dat het Eurostadion onmogelijk toelaatbaar is op Parking C. Wanneer hij iets anders beslist, dan is deze ambtenaar volslagen onbekwaam of dan hebben bepaalde krachten hem gedwongen een onregelmatige beslissing te nemen. We zijn dan ook zeer benieuwd naar het standpunt van deze ambtenaar. Het enige wat de tegenstanders van het stadion binnen de cenakels van de macht moeten doen, is deze ambtenaar een kopie bezorgen van het besluit van de Vlaamse regering van januari 2016, zodat hij die glasheldere beslissing niet ‘en stoemelings’ over het hoofd ziet.

Met een klein beetje gezond verstand is de nachtmerrie van het Eurostadion binnenkort BL voorgoed voorbij.

Belangrijke voorzet Toch was het diezelfde Vlaamse regering die begin 2016 al een zeer belangrijke voorzet heeft gegeven. In een lang besluit van wel 200 bladzijden heeft de Vlaamse regering op 22 januari 2016 uitgebreid geantwoord op een eindeloze reeks bezwaren en procedures

Café Zeezicht bevecht Trump met blikjes cola De Trump-gekte haalt ook in Antwerpen ongekende hoogten. Zowel voor- als tegenstanders (vooral die laatsten) doen uur na uur hun duit in het zakje over de verkozen Amerikaanse president. De ontreddering was redelijk groot bij de N-VA. Minister-president Bourgeois blies koud en warm. Hij zei dat hij het niet eens is met de visa-maatregel van Trump. Hij heeft het over een arbitraire maatregel die ingaat tegen zijn rechtsgevoel.

Even voordien had hij nog verkondigd dat er “in dialoog moest gegaan worden met de regering-Trump”. De een tegen de ander deed vervolgens aan opbod in een van de twee richtingen. Voorzitter Bart de Wever werd genoopt in te grijpen. Hij deed dat met een soort van “Verordnung”. Populair gezegd, hij stelde dat de N-VA-leden, groot en klein, zich niet te bemoeien hebben met wat in een ander land gebeurt, tenzij dat ingaat tegen onze (Vlaamse) belangen. In volkscafé “Zeezicht” op de Dageraadplaats, hadden de uitbaters het zo niet begrepen. Zij toeterden dat ze geen Amerikaanse producten meer verkopen. Gedaan met Coca Cola, Fanta, Sprite, Amerikaanse sigaretten, Heinz ketchup, Jack Daniels, enzovoort. Het leek voor de oningewijde dat die dranktempel dagelijks zowat een volle container van de genoemde producten verhandelde. Het café haalde evenwel de wereldpers en werd zelfs onthaald met een groot artikel in The Washington Post.

“This Belgian bar is boycotting U.S. products because of Trump.” “Het is niet te geloven wat er allemaal aan de hand is”, citeert The Washington Post zaakvoerder David Joris. “De angst die zij in onze hoofden steken, angst voor anderen, angst voor moslims, angst voor Mexicanen. Het heeft allemaal te maken met angst.

De maatregelen die Trump neemt zijn zeer, zeer extreem”, gaf hij van katoen. Uiteindelijk schrok de cafébaas zodanig van die bijval dat hij zijn “statement” al onmiddellijk wilde intrekken. Aan journalisten vertelde hij dat “het niet de bedoeling was om zich op een groot podium te plaatsen”. “Bij ons is de boodschap belangrijker. Wij wilden een ‘statement’ maken, maar het wel lokaal houden.” Lokaal ging de boodschap af als een gieter. Maar het kwaad was geschied.

Wij weten niet of Trump in hoogsteigen persoon het smeuïge artikel in The Washington Post gelezen heeft en dat hij de bedreiging

Pagaddertoren in zijn mouw heeft zitten. In ieder geval kwamen er vanuit verschillende economische en handelskringen reacties. Er werd daarbij op gewezen dat, als de Amerikaanse president Donald Trump het gemiddelde importtarief voor Europese producten optrekt van 2,1 procent naar 5 procent, er honderden jobs verloren gaan in de provincie Antwerpen. Vooral jobs in de chemische en farmaceutische sector, die in Antwerpen en de Kempen sterk verankerd zijn, dreigen te sneuvelen. Ook veel banen bij expediteurs in de haven kunnen verdwijnen.

“Het jobverlies komt er omdat Belgische en Europese producten door de hogere importtarieven duurder worden in de VS”, zei professor Hylke Vandenbussche. “Amerikanen zullen die producten dan minder kopen, waardoor Belgische bedrijven minder winst maken en dus jobs moeten schrappen.” De chemische en farmaceutische bedrijven die via de haven van Antwerpen veel producten uitvoeren naar de VS, panikeren niet. “We moeten afwachten in welke richting het beleid van de nieuwe president evolueert”, zegt Yves Verschueren van de koepelfederatie Essenscia.

Hoe dan ook zal de wereldschokkende actie van café “Zeezicht” geen moer uithalen. Met enkele blikjes cola is de nieuwe president van de VS niet te stuiten.

Pagadder

Onze naaste buren

9 februari 2017

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Kwaad

Nederland is boos, zeer boos. Als u de Nederlandse media in de afgelopen weken volgde, denkt u dat Nederland van woede uit zijn vel barst.

De Nederlandse minister-president Trump?

Leuk detail: zowel pseudolinks als fatsoenlijk Nederland is kwaad, maar de eerste club nog iets meer dan de tweede. Stel dat iemand na 20 jaar uit de jungle van Nieuw-Guinea komt, geen Nederlands kent en alle Nederlandse media in vertaling tot zich neemt. Dan is ie ervan overtuigd dat de Nederlandse regering geleid wordt door ene Donald Trump. Dat die minister-president naar het volstrekte kwaad streeft en Nederland nu al over de rand van de afgrond heeft gestort. Nooit gelooft ie dat die Trump hier 4.000 kilometer en acht vlieguren vandaan woont. Kortom, u hoort hier dagelijks nog grovere leugens, nog meer (a)morele verontwaardiging in de beste calvinistische traditie dan de zwendelarij die u zo goed kent van de bedriegersbastions aan de Reyerslaan en in Groot-Bijgaarden.

Commotie in De Balie Maar schijn-links heeft ook redenen om boos te zijn. Op maandagavond 23 januari was er een debat op het scherp van de snee in het Amsterdamse debatcentrum De Balie. De noemer was: “Waarom haten ze ons eigenlijk?” Het ging uiteraard over de aanhangers van die verachtelijke ideologie die al 1.400 jaar een misdaad tegen de menselijkheid is. Nu is De Balie (nabij het Leidse Plein) - in tegenstelling tot de gelijkaardige Vlaamse club van Edegem - bepaald niet geworteld in het

Nederlands nationalisme. Maar ergens zakt zij niet - zoals in Vlaanderen verplicht is - onder de fatsoengrens die onwillige meningen wil strafbaar maken. Dus was de Vlaming Wim van Rooy ook uitgenodigd benevens de bekende conservatief Paul Cliteur, een GroenLinkse emeritus hoogleraar en een Marokkaans PvdA-raadslid uit Culemborg waar Marokkanen racistische terreur zaaien. Het debat ging op het scherp van de snee zoals dat in Nederland kan. En de reacties uit de zaal logen er ook niet om. Vooral de vroegere De Volkskrant medewerkster Bernadette de Wit sneed de adem af toen zij zei dat een westers land 1 of maximum 2 procent mohammedanen mag toelaten. Ik herinner me nog in de jaren negentig haar verdediging van de multikul tot zij in de Bijlmer ging wonen en met de realiteit geconfronteerd werd. Van haar kwam vervolgens de mededeling dat nog nooit één neger iets bijgedragen heeft aan de beschaving. Sinds een aantal jaren (ze is lesbisch) strijdt ze te vuur en te zwaard tegen die rotte ideologie die volgens haar niet onder de vrijheid van godsdienst valt. Ze stelde dan ook dat men gerust “beroepsmoslims” in Nederland aan de deur mag zetten. Ook Wim van Rooy deed zijn duit in het zakje en stelde dat men de aanhangers van een criminele leer mag discrimineren. Natuurlijk kwam er tegengas en na afloop was de commotie groot. Enkele Amsterdamse GroenLinksers spraken al van aangifte doen tegen o.a. Van Rooy. En de lijstaan-

voerder van de PvdA bij de volgende parlementsverkiezingen, de Joodse Amsterdammer en vicepremier Lodewijk Asscher, tweette “Afschuwelijk” aan minister-president Rutte want zonder Marokkaanse en Turkse stemmen wordt zijn partij weggeveegd op 15 maart. Natuurlijk kon de reductio ad Hitlerum niet achterblijven en de website van de VARA vergeleek de avond met de vergaderingen in een Beierse bierkelder in 1920.

Joost Niemöller Maar op 2 februari kwam er tegengas, met het boek “Kwaad” van de vroeger zeer linkse journalist van De Groene Amsterdammer Joost Niemöller: ondertitel “Nederlanders over migratie”. De journalist heeft gesproken met mensen van alle rangen en standen, en hij is zeer negatief over de volksverhuizingen.

Hij betoogt dat niet alleen een groep laagopgeleide autochtonen slachtoffer is van de multikul maar dat de afkeer voor het gedrag en de mentaliteit van mohammedanen algemeen is.

Nederlanders zijn kwaad omdat de medialeugens haaks staan op de realiteit, omdat de racistische daders (vooral Marokkanen) slachtoffer genaamd worden. Hij geeft in zijn boek voorbeelden hoe Marokkanen op grote schaal de zorg bedriegen, hoe zij Nederlandse zorgverstrekkers als moslimslaven behandelen, hoe de Nederlandse bazen dat weten en niet durven optreden. Op Café Weltschmerz (een burgerlijk-journalistiek platform) kunt u een diepgravend gesprek met Niemöller zien over de hallucinante toestanden die laffe politici hebben gefaciliteerd en nog altijd aanmoedigen.

Willem de Prater

Termont slaat met de deuren Deze week liep de burgemeester van Gent boos weg uit een vergadering, als een klein kind dat zijn zin niet krijgt. Gelukkig kreeg het overleg tussen politie, justitie en ministeriële kabinetten over de veiligheid aan de snelwegparking van de E40 in Drongen, het ook zonder hem opgelost. Die parking wordt al een tijd gebruikt als draaischijf voor mensensmokkel. Groepjes illegalen die er in en uit vrachtwagens kruipen, gaan in de buurt op zoek naar eten en slaapplaatsen, met een golf van overlast en inbraken als gevolg.

Op 16 januari zei Termont in de gemeenteraad dat er geen problemen waren. Johan Deckmyn, Vlaams Belang, vroeg naar de situatie en kreeg het vertrouwde “Gentse” antwoord: niets aan de hand. Op 31 januari zei Termont in de media: “Nu is het zo dat ik al weken aan het kabinet-Weyts om een 24 urenoplossing vraag. Toen ik aandrong voor bewaking overdag, antwoordde het kabinet dat ze die vraag nog eens gingen onderzoeken. Ik heb daarop de vergadering verlaten en gezegd dat ze een bende amateurs zijn. Twee weken nadat ik om een oplossing vroeg, draaide men weeral rond de pot.” (Belga 30/01/2017) Met ons slecht karakter denken we dan maar dat onze burgemeester zelf twee weken voordien nog vond dat er geen problemen waren; als hij zegt dat hij al twee weken om oplossingen schreeuwt dan moeten dat ofwel bijzonder korte weken zijn ofwel heeft hij in de gemeenteraad niet de volledige waarheid verteld. Dit was toen zijn antwoord: “Er zijn in de periode van 1 tot 12 januari 2017 twee registraties (op 4 januari en 5 januari) van oproepen naar de Lokale Politie Gent voor de aanwezigheid van vreemdelingen in het hinterland van de par-

king te Drongen. In beide gevallen konden de ter plaatse gestuurde ploegen geen vreemdelingen aantreffen. Bij navraag bij de Federale Wegpolitie blijkt dat er sinds 1 januari 2017 geen vaststellingen betreffende illegaliteit zijn gebeurd op het terrein van de snelwegparking Drongen. Alle partners geven aan dat er zich tot op heden geen nieuwe feiten hebben voorgedaan.”

Een grote muur...

Veel duidelijker kon het niet: er was niets aan de hand. Dat is dan op zeer korte tijd gekeerd. De nieuwe problemen komen niet onverwacht. Tot eind vorig jaar betaalde minister Weyts voor privébewaking op de snelwegparking. Hij liet ondertussen de afsluiting versterken met bijkomende beveiliging: concertina (prikkeldraad). In de toekomst komen daar nog ANPR-camera’s bij. Maar sinds het stopzetten van de bewaking was het afwachten hoe de toestand zou evolueren. De laatste dagen werden effectief groepen illegalen aangetroffen, en dat was de reden voor het veiligheidsoverleg waar Termont met slaande deuren vertrok. De minister stelde voor de parking

‘s nachts te sluiten maar overdag wel open te laten. Dat was voor Termont niet goed genoeg, hij eiste (en kreeg) opnieuw privébewaking, op kosten van de Vlaamse overheid. Kijk, dat vinden wij moeilijk om vatten: voor Termont moet die parking afgesloten worden met een superhek en er moeten patrouilles zijn door stoere mannen van grote bewakingsfirma’s met blaffende kwaaie honden. Is Gent dan plots niet meer een “warme stad” waar geen mens illegaal is? Is het legertje welzijnswerkers dan niet meer beschikbaar om ter plaatse de sukkelaars te gaan helpen en hen misschien te overtuigen in Gent te blijven...? Waar blijft Victoria De Luxe en konsoorten om met minibusjes naar de parking te rijden (dat is toch veel dichterbij dan Calais) met hulpgoederen en eten? Dan hoeven de kerels toch niet meer op strooptocht te gaan? De oude recepten worden hier

De anticommunist Gaston Onkelinx Vorige week overleed oud-Kamerlid Gaston Onkelinx (PS), vader van ex-premier Laurette. Zijn Limburgse antecedenten zijn bekend. De rol van zijn vader Maurice als VNV-burgemeester van Jeuk is eveneens bekend. Minder geweten is het virulente anticommunisme van Onkelinx in de jaren zestig, toen extreemlinks in Luik nog sterker stond dan de PTB vandaag in de peilingen.

Een uitgebreid artikel in La Libre Belgique. Meer dan gewone aandacht in Het Belang van Limburg. Korte stukken in onder andere Le Soir en de Standaard. Dat is een meer dan gewone aandacht van de dagbladen voor het overlijden van Gaston Onkelinx (84), tijdens zijn politieke carrière niet meer dan een Kamerlid voor de PS en burgemeester van de Luikse gemeente Seraing. Is het omdat die geboren Limburger de vader was van PS-kopstuk en jarenlang vicepremier Laurette Onkelinx? Het kan. Maar misschien is de extra aandacht voor Gaston Onkelinx gewoon een gevolg van het feit dat hij een levende getuige was van de Belgische geschiedenis. Een Vlaming - eigenlijk een Limburger - die om den brode zijn heil ging zoeken in Wallonië en daar carrière maakte als politicus.

De voorbije twee jaar kwam er nog een historisch element bij: Maurice Onkelinx, vader van Gaston, was oorlogsburgemeester van Zuid-Limburgse Jeuk en lid van het Vlaams Nationaal Verbond (VNV). Hij verloor na de oorlog zijn burgerrechten, al volgde begin jaren vijftig eerherstel. Dat verleden van de familie Onkelinx was jarenlang bekend maar kwam pas in 2015 in de openbaarheid. In de jaren vijftig had de familie Onkelinx dat verleden al achter zich gelaten.

Ze trokken zoals veel Vlamingen om den brode naar Wallonië. Ze openden een café in Ougrée, recht tegenover de

hoogovens. De naam van de afspanning was tweetalig: “Les Hauts-Fourneaux/De Hoogovens”. Poolse, Italiaanse maar ook Vlaamse staalarbeiders kwamen er over de vloer.

Omwille van het in Wallonië heilige territorialiteitsbeginsel werd in Wallonië enkel in de privésfeer nog Nederlands of Vlaams gesproken. Wat meteen de vraag doet rijzen waarom Laurette Onkelinx, die in het café van haar grootvader rondliep, nooit deftig Nederlands heeft geleerd. Het is weinig geweten maar op PS-congressen werd door de kinderen van Vlaamse immigranten meer dan eens informeel in de taal van Vondel gecommuniceerd. Alain van der Biest jende er zijn honderd procent Waalse partijgenoten meer.

Gaston Onkelinx zag in die tweetaligheid van hem het symbool van zijn verkleefdheid aan België. En in de zeldzame interviews verloochende hij zijn Vlaamse afkomst nooit. Net zoals zijn grote mentor André Cools - kleinzoon van een Kempenaar - dat deed, al zei die dat hij ‘liever een Waalse bourgeois dan een Vlaamse arbeider had’.

Onkelinx senior was een echte coolsien, en dat was de rode draad door zijn loopbaan. Het is in de necrologieën amper of niet vermeld, maar het is als coolsist dat Gaston Onkelinx in de PS en in het Luikse de grootste invloed heeft uitgeoefend.

Het coolsisme bestond erin als socialist niet te veel links-ide-

zelfs niet uitgeprobeerd, gelukkig maar voor de bevolking van Drongen. De reden is simpel. Het Gentse stadsbestuur is gulhartig en verwelkoment iedereen, tenminste als ze daarvoor subsidies kunnen krijgen van iemand anders. Op dit moment wordt nog steeds geprotesteerd tegen de sluiting van het opvangponton Reno door organisaties die van minister Homans enkele honderdduizenden euro’s kregen om die vluchtelingen te begeleiden.

Logisch toch dat die “hun vluchtelingen” in Gent willen houden. Wat we uit de heisa hebben onthouden, is dat er een grote kloof gaapt tussen wat de burgemeester in het openbaar (vanuit het stadhuis) aan de Gentenaars vertelt - er zijn géén problemen - en wat er werkelijk aan de hand is. Dat is geen geruststellende gedachte.

Mathildis

Li bia bouquet ologisch te tempeesten. Aan de macht deelnemen was de boodschap. Dat betekende: de politieke en sociaaleconomische macht. Moest men samenwerken met de gehate kapitalisten om iets de bereiken, dan was dat maar zo. Enkel het resultaat telde.

Vandaar dat Gaston Onkelinx tussen de jaren vijftig en zeventig front vormde tegen de nog altijd sterk staande radicaallinkse of zelfs communistische krachten in het staalbekken.

Zowel als vakbondsafgevaardigde van de FGTB als in zijn periode als Kamerlid (1974-1987) of burgemeester van Seraing (1988-1994) ageerde hij tegen de sterk staande Luikse communisten. Dat begon met de stakingen tegen de Eenheidswet in de winter 1960-‘61. Onkelinx was reformist en virulent anticommunist. De KP was te fel gericht op sociale destabilisatie en vernieling van de industriële infrastructuur. Voor Onkelinx was dat een brug te ver. Militanten overtuigen om de PS trouw te blijven, of te worden, was niet gemakkelijk. Met 20 procent van de stemmen of meer in het Luikse stond extreemlinks er zelfs iets sterker dan de PTB vandaag. Verloren extreemlinkse stemmen moesten terug worden gewonnen, aldus Onkelinx, ook toen de communisten in de jaren zeventig in de Kamer zelfs geen vijf zetels op 212 meer hadden.

De geboren Limburger vond het niet kunnen dat PS’ers de radicale linkerzijde probeerden achterna te lopen. Misschien een les voor de Waalse socialisten, die er vandaag net niet hardop van dromen de PTB en de PvdA in hun economisch Picard irrealistische voorstellen te kopiëren.

8

De wereld rond

9 februari 2017

Geen Trump-revolutie in het Midden-Oosten Met deze president gaat het helemaal anders worden, zij het niet overal. De toon verhoogt, en de verklaringen zijn harder, vuiler gebekt, maar vertaalt zich dat in een ander beleid? De pijlen worden gericht op Iran – precies zoals dat al decennia het geval was. Net zoals men poeslief blijft voor de aloude Saoedische bondgenoot. Nihil novi sub sole, zo blijkt. Bluf is het belangrijkste Amerikaanse wapen aan het adres van Teheran. Tenzij de optie van complete chaos gelicht wordt...

Het komt misschien wat vreemd over in deze tijden van antiTrumphysterie, maar laten we de dingen sereen en zakelijk bekijken. Zopas heeft Iran een rakettest gehouden, wat een bitsige Amerikaanse reactie veroorzaakt heeft. Meer is bij critici van de kersverse president niet nodig om een regelrecht conflict met Iran te voorspellen.

Per slot van rekening volgen ze steeds hetzelfde syllogisme: (i) Trump is slecht en oorlogszuchtig, (ii) eerder liet hij weten zich harder dan zijn voorganger op te stellen in dit dossier en dus (iii) kan dit enkel in oorlog uitmonden. Quod erat demonstrandum, waarmee de kous af is. Soms wordt de soep zo heet geserveerd dat er een aangebrande geur rond hangt...

Naakte feiten Maar de feiten dus. Anders dan wat gewoon is in Iran, werd die raketlancering niet via de televisie aangekondigd. Misschien een indicatie dat men het stil wou houden, maar een sluitend bewijs kan je dat ook weer niet noemen. Voor Teheran is de kwestie helder als pompwater: het betreft een raket die bestemd is voor defensieve doeleinden, de eerder gesloten ‘nucleaire deal’ roept enkel op om geen proeven uit te voeren met raketten die gebruikt kunnen worden om kernwapens te transporteren, waardoor van geen schending sprake is. Nuttig om weten is dat de VN-resolutie waar dit akkoord in gegoten het niet over een “verbod” heeft, wel over een oproep dit niet te doen. Geen “ban”, maar een “call” dus. Dit gezegd zijnde, kan men sceptisch staan ten aanzien van de Iraanse versie. Maar bewijs van het tegendeel is er evenmin. Experts van de VN bogen zich over de kwestie en oordeelden dat de test “inconsistent was met de geest van de resolutie”; verder wilden ze niet gaan.

Toen de lancering bekend raakte, volgde een officiële Amerikaanse reactie die al bij al erg evenwichtig was. De steun van Iran aan het adres van de Houthi’s in Jemen werd gehekeld, precies zoals Obama dat in het verleden verschillende keren deed. Vervolgens werd aan de VN gevraagd de zaak te onder-

zoeken. Pas toen veiligheidsadviseur Flynn met enkele ronkende verklaringen voor de dag kwam en Trump de weg naar zijn Twitteraccount vond, kwam alles in een stroomversnelling terecht. Plots werd het interessant voor de mainstream media.

Cruciale afweging Flynn noemde het ‘gezamenlijk alomvattend actieplan’ (zo heet dat kernakkoord in de taal van Vondel) “zwak en inefficiënt”. De president deed er een schepje bovenop: vlak voor de ondertekening van dit akkoord stond Iran op het punt te imploderen; door het akkoord verdienden ze 150 miljoen dollar. Afgezien van dit ruim overroepen bedrag, was het vooral een realiteit dat toen de gesprekken in 2013 van start gingen Teheran slechts enkele weken verwijderd was van de productie van voldoende uranium om een kernbom in mekaar te knutselen. Dat is de kern van de zaak. Een belangrijke afweging moet gebeuren. Aan de ene kant is er die rakettest en die steun aan de Houthi’s, maar daartegenover staat het spookbeeld van een Iran-met-de-bom.

Prompt namen de VS maatregelen, zoals dat heet. Enkele personen en bedrijven kwamen op een zwarte lijst terecht, waardoor ze geen zaken met de VS meer mogen/kunnen doen, wat het dan ook was. Ook Obama deed dat wel eens, en precies een jaar geleden nog. Trouwens, wat kan men meer doen om Iran te raken? Militair ingrijpen? Het idee is te gek om los te lopen, en dat moet zelfs de vurigste tegenstander van Donald Trump erkennen.

Men moet er niet van maken wat het niet is, maar een land als Iran is, ondanks een benarde economische situatie, andere koek dan Irak. Niet alleen is het groter en beter georganiseerd, het beschikt vooral over een militair apparaat met wat meer pk’s. Washington kan niet verder springen dan zijn stok lang is.

Elke actie gericht tegen Teheran is gedoemd zich af te spelen in de sfeer van diplomatiek pokerspel, waarin – zoals de voorbije jaren aangetoond – de Perzen erg beslagen zijn.

Diplomatieke valies

Diplomatiek pokerspel En toch is er een duidelijk signaal. “Er zit een nieuwe president in het Witte Huis”, benadrukte vicepresident Pence zondag. Ook in Teheran beseft men dat de context gewijzigd is.

De tijd dat men in koor “dood aan Amerika” kon brullen, terwijl haast simultaan een miljoenencontract met Boeing ondertekend werd, behoort wellicht tot het verleden. Voortaan moeten de dingen subtieler aangepakt worden, wat ook de grootste hardliners van het regime inzien.

De voorbije maanden waren er meerdere provocaties aan het adres van de VS. Speedboten van de Revolutionaire Garde naderden agressief Amerikaanse schepen, om vervolgens rechtsomkeer te maken. Tijdens de campagne liet Trump verstaan dat onder zijn presidentschap die boten bij dergelijke acties “uit het water zouden geschoten worden”. Sinds zijn eedaflegging vond geen enkele speedbotenactie meer plaats.

Het is kenmerkend voor Iran om grenzen af te tasten, zonder net dat tikje te ver te gaan.

Dresden Het Witte Huis mag dan een nieuwe bewoner hebben, sommige dingen veranderden niet door zijn eedaflegging. De regionale ambitie van Teheran blijft wat ze is. Iran is aanwezig op het terrein in Irak, Syrië en Libanon, mede dankzij de situatie die gecreëerd werd door het Amerikaanse beleid in de regio. De rivaliteit tussen soennieten en sjiieten blijft onverminderd. Net zoals het traditionele bondgenootschap tussen de VS en de Saoedi’s. Hardhandig drukten de Saoedi’s het verzet van de sjiitische meerderheid in Bahrein de kop in, en toch blijven ze wapens verkopen aan beide landen. Bezondigen de Saoedi’s zich aan tapijtbombardementen in Jemen?

Het houdt Washington niet tegen satellietgegevens van het gebied over te maken.

En wat met die strijd tegen terrorisme, een door Trump gebruikt argument voor zijn harde houding tegenover Iran?

Mocht dat een Amerikaanse drijfveer zijn, was Riyad allang hetzelfde lot als Dresden beschoren geweest. De traditionele Amerikaanse lijn betreffende het Midden-Oosten lijkt bewaard. Misschien wel een geruststelling voor al die betogende tegenstanders van Donald Trump?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Sovjetpraktijken Oleg Atbashian is een Oekraïner, die nog op een propagandadienst van de Sovjets heeft gewerkt. Daarna emigreerde hij naar de Verenigde Staten, waar hij de bezieler werd van de webstek “The People’s Cube”. Op het eerste gezicht lijkt dat een mengeling van oude Sovjetpropaganda en moderne politieke correctheid. Maar de lezer ontdekt al snel dat dit bijtende satire is, waarin alle heilige huisjes van links onderuit worden gehaald en meedogenloos bespot. “The People’s Cube” is nog steeds online, maar de Wikipediabladzijde erover is onder druk van links weggehaald. Atbashian, die ook de auteur is van het schitterende boek “Shakedown Socialism”, is een tragisch voorbeeld van het verval van de vrijheden in de VS, en van de sovjetisering en islamisering van de meeste Amerikaanse universiteiten. Toen aan de George Mason University een congres werd georganiseerd van Students for Justice in Palestine, een mantelorganisatie van Hamas, ging Atbashian op de campus affiches plakken waarin werd gewaarschuwd tegen islamitisch terrorisme en tegen de Jodenhaat van Hamas in het bijzonder. Hij werd door de campuspolitie gearresteerd, in de boeien geslagen en voor de rechtbank gesleept. De juridische procedures zijn nog niet rond, maar in het ergste geval hangt Atbashian een gevangenisstraf van vijf jaar boven het hoofd. Ach, voor iemand die nog in Sovjet-Unie heeft gewoond, zal dat allemaal heel vertrouwd lijken… Trump zal nog een heel grove borstel nodig hebben om schoon schip te maken in de rechtbanken en de universiteiten.

Big Brother Universities In zijn boeken “Illiberal Education” en “The End of Racism” verzamelde de Indisch-Amerikaanse katholieke schrijver Dinesh D’Souza al in de jaren negentig een angstwekkende reeks politiek correcte censuur- en indoctrinatiemaatregelen die de vrijheid van meningsuiting aan de Amerikaanse universiteiten volledig hebben uitgehold. Sindsdien is de situatie nog verergerd. Zeggen dat die universiteiten in handen zijn van “links” is een eufemisme. Ze zijn dikwijls volledig gesovjetiseerd. Vele faculteiten worden gedomineerd door een tegennatuurlijke alliantie voor keiharde marxisten,

linkse “liberals”, fanatieke feministen - die terecht “feminazi’s” genoemd worden - moslims, latino’s, zwarten en lobbygroepen van holebi’s en transgenders, die allemaal samen front vormen tegen de gemeenschappelijke vijand: de heteroseksuele, blanke Amerikanen met een joods-christelijke achtergrond.

Voor hen is er geen vrijheid van meningsuiting. Nee, ze worden niet vermoord, zoals in échte communistische of islamitische dictaturen. Maar als ze ook maar éven durven afwijken van de ideologische richtlijnen, worden zij mishandeld, van de universiteit gegooid, voor de rechter gesleept of gedwongen tot vernederende publieke “zelfkritieken”, helemaal in de traditie van Mao’s Culturele Revolutie.

Campusdictaturen Arkansas State University verbood de leden van het rugbyteam kruisjes op hun helmen te dragen ter nagedachtenis aan overleden medestudenten. Niet-christenen zouden daardoor “gekwetst” kunnen worden. Op grond van het antidiscriminatiereglement dwong California State University het InterVarsity Christian Fellowship ook niet-christenen als leiders van gebeds- en studiegroepen op te nemen, waardoor de werking van het Fellowship praktisch onmogelijk werd. De katholieke DePaul University verbood posters met het opschrift “Unborn Lives Matter”, omdat zwarten daar aanstoot aan zouden kunnen nemen. Om dezelfde reden verbood de universiteit van Houston T-shirts en posters met het opschrift “All Lives Matter”. Cornell University en de University of Missouri verboden alle vormen van kerstversiering, inclusief kerststalletjes, engelen, kruisbeelden en mistletoe, omdat die strijdig waren met het beleid van “diversiteit” en “inclusiviteit”. Maar tegelijk zetten de Amerikaanse universiteiten hun deuren wel wagenwijd open voor extreem-islamitische studentenverenigingen, congressen en gastsprekers. De Muslim Students Association is een filiaal van het Moslimbroederschap, maar ze is wel prominent aanwezig op vele campussen in de VS en Canada. Op Berkley werd de MSA-afdeling zelfs geleid door Hatem Bazian, de voorzitter van de General Union of Palestinian Students, die officieel deel uitmaakt van de PLO. Hij was verantwoordelijk voor een hele reeks antisemitische

incidenten in Californië, zowel op campussen als daarbuiten. Slechts één voorbeeld uit honderden. Volgens de mythe worden de VS door “de Joden” geregeerd, maar in realiteit is het bijna onmogelijk nog pro-Israëlische docenten of gastsprekers op Amerikaanse universiteiten uit te nodigen. Zulke lezingen worden stelselmatig overschreeuwd of met bruut geweld verstoord door moslims en linkse fanatici.

De Franse Inquisitie De Franse historicus George Bensoussan, die vooral bekend werd om zijn onderzoek naar de geschiedenis van de Joden in de Arabische wereld en naar de achtergronden van de Shoah, werd voor de rechter gesleept wegens racisme en aanzetting tot haat. Zijn proces loopt nog. Hij had in een documentaire gezegd dat de haat tegen Joden in Arabische families in Frankrijk met de moedermelk wordt meegegeven, en dat iedereen dat weet, maar dat niemand erover wil praten. Smaïn Laacher, professor sociologie aan de Universiteit van Straatsburg, had ook gewezen op de Jodenhaat die kinderen in islamitische families voortdurend ingelepeld krijgen: “Als ouders hun kinderen willen straffen, schelden ze hen voor joden uit. Alle Arabische families weten dat. Het is van een monumentale hypocrisie niet te willen zien, dat dit antisemitisme van huis uit is meegegeven.” Inhoudelijk ongeveer hetzelfde als wat George Bensoussan zei. Maar Smaïn is een moslim en Bensoussan is joods. De eerste werd dus niet vervolgd – terecht natuurlijk! –,

maar de tweede wel. De klacht is afkomstig van het Collectief contre l’Islamophobie.

Frankfurt en Berlijn Volgens de media zijn er dit keer met nieuwjaarsnacht in Duitsland geen massale aanrandingen geweest zoals vorig jaar in Keulen. Het was inderdaad nergens even erg als toen, maar zeker in Frankfurt komen vele geweldplegingen pas nu in de openbaarheid. Volgens de politie waren op nieuwjaarsnacht zo’n 1.900 migranten in kleine groepen naar Frankfurt afgezakt, maar er werd geen melding gemaakt van aanrandingen. Maar toen lokale politici zichzelf begonnen te prijzen met hun “geslaagde” veiligheidsbeleid, kwamen de tongen los. Een herbergier getuigde hoe vijftig Arabieren zijn café binnendrongen, de drankjes van de gasten leegdronken, tegen vrouwen schurkten en handtastelijk werden. Toen de vrouwen om hulp riepen, probeerde men de indringers naar buiten te werken, maar één van hen ging de cafébaas met een mes te lijf. Toen Bild dit relaas had gepubliceerd, kwamen ook andere caféhouders met soortgelijke getuigenissen.

Volgens de lokale partij “Bürger für Frankfurt” ging het om “vele honderden jonge mannen uit islamitische landen die zich in Frankfurt verzameld hadden om Nieuwjaar op hun manier te vieren”. En als uitsmijter: op vraag van een senator van de FDP moest men toegeven dat 19 procent van de „Einwanderer“ in Berlijn het voorbije jaar verdacht werd van strafbare feiten.

Bij gewone Duitsers was dat slechts 3 procent.

Schandalen tijdens verkiezingscampagnes ‘Penelopegate’ is niet het eerste schandaal dat een presidentskandidaat in verlegenheid brengt. In het verleden hebben allerlei geruchten in de pers over onfrisse praktijken de kansen van een politicus meer dan eens gekraakt.

“Je zal het zien. François Fillon kan het niet aan.” De conservatieve ex-politicus Philippe de Villiers maakte deze voorspelling een paar weken geleden, tijdens een gesprek met FN-parlementslid Marion Maréchal Le Pen. De Villiers en Fillon kennen elkaar goed. Ze zijn beiden afkomstig uit het katholieke westelijke deel van Frankrijk, De Villiers uit de Vendée, Fillon uit de Sarthe.

De voorbij dagen is duidelijk geworden dat De Villiers gelijk had. Toen bekend raakte dat Fillons echtgenote Penelope als parlementair medewerkster 900.000 euro had gevangen zonder dat duidelijk was of zij daarvoor daadwerkelijk uren had gepresteerd, reageerde Fillon als door een wesp gestoken. Hij wees met een beschuldigende vinger naar de linkse regering die erop uit zou zijn hem in diskrediet te brengen. Maar over de zaak ten gronde zei Fillon weinig of niets. In de peilingen zakt de kandidaat van Les Républicains langzaam weg. Hij zou zelfs niet langer de tweede ronde halen. Zijn partijgenoten zijn de wanhoop nabij omdat Fillons communicatie een ramp is.

Misschien had hij beter van in het begin gezegd dat die baan voor zijn vrouw misschien wel juridisch correct was, maar dat het een moreel laakbare praktijk was. Fillon had zich kunnen verontschuldigen en had de plechtige belofte kunnen maken de 900.000 euro terug te storten. Op die manier zou het schandaal niet langer deel uitmaken van de verkiezingscampagne en kon men terug naar het inhoudelijk debat.

Het linkse wonderkind We schrijven deze rubriek op een ogenblik dat de sociaaldemocraten, zowat overal in Europa, in de touwen hangen. Labour in het Verenigd Koninkrijk, PS in Frankrijk, PvdA in Nederland. Stuk voor stuk nagenoeg dood en onderhand al begraven.

Toch staan, tezelfdertijd, in heel wat landen nieuwe figuren op. Jonge mannen, vlotte sprekers, in keurig maatpak. De 32-jarige Owen Jones is zo iemand. Door vriend en vijand wordt hij gezien als een nieuw wonderkind op links in Groot-Brittannië. In Nederland trekt de bevolking over een vijftal weken naar de stembus. Naar alle verwachting zal GroenLinks groter worden dan de PvdA. De wederopstanding van de ecologisten is voor een groot stuk te danken aan Jesse Klaver. Hij is een jongere versie van de Canadese premier, Justin Trudeau. In het Verenigd Koninkrijk gaat van de politieke activist Owen Jones eenzelfde aanstekelijke vitaliteit uit.

Socialistische stamboom Wie is toch die jongvolwassen Brit, die erin slaagt op sociale media, zoals Twitter, meer dan een half miljoen volgers aan zich te binden en nog een veelvoud hiervan te bereiken?

Owen Jones, op 8 augustus 1984 geboren in Sheffield, steekt als socialist schril af bij de oude knar Jeremy Corbyn, voorlopig de aanvoerder van Labour.

De blonde kerel, met zijn kinderlijk gezicht, studeerde aan de prestigieuze universiteit van Oxford. Daar volgde hij, met succes, een licentiaatsopleiding in geschiedenis. Jones werkte aanvankelijk bij een Britse vakbond. Daarna diende hij even als persoonlijk medewerker van John McDonnell, een Labour-

Steen der Wijzen aan de Schelde Langs de Schelde dampen reusachtige distilleerkolven.

Tussen dat geweld reppen duizenden mannetjes en weinig vrouwtjes zich van controlecomputer naar reparatiewerk, van intern transport naar laadkades voor vrachtwagens met tankopslag.

Dit is een vooruitgeschoven positie van de Duitse chemie die gebruik maakt van de goede ligging van Antwerpen en het talent van zijn burgers. Die chemie is er niet zomaar. Duitsland was in de negentiende eeuw de gangmaker van een industriële revolutie, niet van bits en bytes, wel van atomen die slim werden gecombineerd tot basisproducten.

Aan dat rokende en stinkende geweld in Noord-Antwerpen is een Duitse voorgeschiedenis gekoppeld: die van de alchemisten, de zoekers naar de Steen der Wijzen. Je ziet hen steeds opnieuw opduiken in boeken als Harry Potter, en vandaag zijn zij folklore en lachedingen. Dat was niet zo in de middeleeuwen en de voormoderne tijd. De alchemie is een voorloper van de moderne scheikunde. We schrijven dit stuk naar aanleiding van de tentoonstelling “Alchemie - Die Suche nach dem Weltgeheimnis” in Halle.

Voor Vlamingen is Duitse chemie synoniem met de Rijnsteden Ludwigshafen (BASF) en Leverkusen (Bayer), echter, meer oostelijk waren en zijn er boeiende scheikundetradities. Halle was een centrum van de Oost-Duitse chemie.

Hocus pocus De expositie in Halle toont het verband tussen de alchemie en de chemie, de evolutie dus van het zoeken met hocus pocus naar goud. De alchemisten geloofden dat een Steen der Wijzen

9

Het nabije buitenland

9 februari 2017

Si la France m’était contée

Familieleden aanwerven was de normaalste zaak De excuses waren het proberen waard, maar het is in het Frankrijk van 2017 geen garantie op succes. In het verleden zou het anders gelopen zijn. De politieke zeden zijn ook in Parijs ondertussen veranderd. Dat een politicus zijn familie tewerkstelt, was lange tijd de normaalste zaak van de wereld. François Mitterrand gaf baantjes aan zijn zonen. En wat het gebruik van overheidsmiddelen betreft: niemand was verontwaardigd toen bleek dat Mitterrands tweede familie - zijn vriendin Anne Pingeot en dochter Mazarine - op kosten van de staat leefden en zelfs een tijdlang in een vleugel van het Élysée verbleven.

Van Jacques Chirac is geweten dat zijn dochter Claude een naaste medewerker was. Niemand vond dat een probleem.

Misschien is François Fillon gewoon in het verkeerde politieke tijdsgewricht geboren. Wat er ook van zij, Penelopegate is een schandaal dat via de media voor een zeer negatieve perceptie bij de publieke opinie heeft gezorgd. En zoals het vertrouwen in sneltreinvaart wegvlucht, zo komt het met trage stappen terug.

Een belastingaangifte en Bokassa’s diamanten Een aantal voorgangers van Fillon kunnen ervan meespreken.

Meer dan één schandaal heeft de kansen van een presidentskandidaat op korte tijd herleid tot quasi nul. In andere gevallen vonden de gebeurtenissen ver in het verleden plaats.

François Mitterrand had in 1959 een mislukte aanslag tegen zijn persoon georkestreerd, en die ‘affaire de l’Observatoire’ duwde hem een aantal jaren de politieke woestijn in. In 1965

FRANKRIJK

waren de Fransen de zaak grotendeels vergeten en slaagde Mitterrand er tegen alle verwachtingen in president Charles de Gaulle tot een tweede ronde te dwingen bij de presidentsverkiezingen.

De Gaulle won die tweede ronde. In 1968 was er de zaakMarkovic. Het ging om de moord op de Joegoslavische duiveldoet-al van filmacteur Alain Delon. De zaak leidde tot geruchten over een seksschandaal waarbij ook de vrouw van toenmalig premier Georges Pompidou betrokken zou zijn geweest. Er bleek niets van aan en Pompidou ondervond er geen schade van; in 1969 won hij de presidentsverkiezingen.

Anders liep het met Jacques Chaban-Delmas in 1974. De neogaullistische presidentskandidaat kwam in opspraak omwille van onregelmatigheden met zijn belastingaangifte. De zaak bleef hangen bij de kiezer en met 15 procent van de stemmen werd hij in de eerste ronde van de verkiezingen kansloos uitgeschakeld.

De liberaal Valéry Giscard d’Estaing won toen de verkiezingen, maar zeven jaar later werd ook hij het slachtoffer van een schandaal. Eigenlijk begon het al in 1979 toen Le Canard enchaîné, het satirische blad dat nu ook François Fillon in verlegenheid heeft gebracht, berichtte over diamanten die Giscard cadeau zou hebben gekregen van de Centraal-Afrikaanse dictator Jean-Bédel Bokassa. De crisiscommunicatie rond ‘l’affaire des diamants’ was rampzalig. Giscard reageerde met misprijzen op elke kritiek. De zaak bleef nazinderen tot de presidentsverkiezingen van 1981. Het zou één van de oorzaken van Giscards nederlaag tegen Mitterrand worden. Des te pijnlijker voor Giscard was dat achteraf bleek dat hem niets te verwijten viel.

Salan

engeland

Right or wrong parlementslid. De appel valt niet ver van de boom. Zoon Owen komt uit een dieprood nest. Zijn vader was eveneens jarenlang actief in de vakvereniging.

Net als zijn vader, was ook moeder Jones lid van ‘Militant’, een radicaal-linkse beweging die zich baseerde op de leerstellingen van het marxisme en het trotskisme. De familie Jones is al meer dan vier generaties socialistisch.

De grootouders van Owen Jones waren onder andere betrokken bij de vroegere Britse Communistische Partij, die tot 1991 bestond.

ren. In 2014 kwam ‘The Establishment: And how they get away with it’ in de boekhandels te liggen. Hierin betoogt Jones dat rechtse elites -in politiek, media en bedrijfsleven - uit zijn op eigenbelang en allerminst het publieke belang of ‘de gewone man’ dienen.

Een klassiek cultureel-marxistisch essay dus, dat er bij links ingaat als zoete koek. Het is grappig om te zien hoe een kind van Oxford University, schrijvende voor de elitekrant bij uitstek, ‘The Guardian’, zich afzet tegen de bovenlaag, waartoe hij zelf meer behoort dan hij waarschijnlijk wil toegeven.

Opiniemaker en journalist

Muzelmannen verdedigen

Gaandeweg beslist Owen Jones zich te gaan profileren als publieke intellectueel. Aangezien de media doorgaans links opereren, is het niet moeilijk voor Jones om als opiniemaker en schrijver aan de slag te gaan. De deuren van de massamedia zwaaien open.

Eerst wordt hij journalist bij de links-liberale krant ‘The Independent’, later volgen columns bij de centrumlinkse ‘The Guardian’ en het weekblad ‘The New Statesman’, eveneens van progressieve signatuur. Ook de televisie blijkt een ideaal medium voor Owen Jones te zijn. Gezien zijn vlotte voorkomen, is hij welkom bij de nieuwsprogramma’s van de openbare omroep, BBC. Als commentator werkt hij ook voor Channel 4.

De historicus kiest niet alleen voor de vluchtige columns en commentaren. Hij schreef al een aantal boeken. ‘Chavs: The Demonization of the Working Class’ verscheen in 2011. Hierin neemt hij het op voor de onderkant van de samenleving en tracht hij de neerbuigende houding die in de Angelsaksische wereld ten aanzien van de arbeidersklasse heerst, bij te stu-

Weinig verrassend trekt Jones in zijn lezingen van leer tegen de ‘rechtspopulisten’ en ‘extreemrechtsen’. Afgelopen week was hij medeorganisator van een grote anti-Trumpbetoging in Londen. Hij neemt het standaard op voor de moslimgemeenschap.

Dat de groeiende groep muzelmannen niet bepaald zit te wachten op de openlijk homoseksuele Jones, zal hem blijkbaar worst wezen. Jones mag dan wel socialist zijn, hij is kritisch voor Labour-leider Jeremy Corbyn.

In tegenstelling tot Corbyn is Jones een voorstander van de Brexit. Jones ziet de Europese Unie als een monsterlijk neoliberaal project. “Ik kan niet voor Corbyn stemmen zolang hij de EU blijft verdedigen”, herhaalde Owen Jones afgelopen week in vraaggesprekken met ‘The Spectator’ en ‘Evening Standard’.

Het is een kwestie van tijd voor het linkse wonderkind zijn vest van opiniemaker uittrekt en een gooi doet naar de actieve politiek.

LvS

Bei uns in Deutschland metalen kon omzetten in goud en dat die een heelmiddel was tegen alle kwalen. De moderne scheikunde begon eind de 18de eeuw met de Franse chemicus Lavoisier. Hij en zijn voorgangers leunden onder meer op onderzoek, met succes, van Egyptenaren uit de oudheid, die imitaties schiepen van goud, zilver en edelstenen. Aristoteles voegde daar de vier basiselementen aan toe: water, vuur, aarde en lucht. In de Arabische wereld werd eveneens naarstig gezocht naar de Steen der Wijzen als sleutel om het universum te begrijpen. In de twaalfde eeuw belandde de alchemie in Europa.

De basis van de tentoonstelling in Halle werd gelegd in Wittenberg, in een gebied wat wij hier al gesignaleerd hebben als een centrum van uitzwermers van de Lage Landen, Vlamingen en Nederlanders, die het schrale gebied rond die stad in cultuur brachten, waardoor de streek de naam Flämeng kreeg en er een lokale taal ontstond met sterke Vlaamse klemtonen. Het woord Wittenberg, de stad waar Luther zijn stellingen aan de kerkdeur spijkerde, is trouwens on-Duits. Hij heeft een Nederlandse oorsprong en klank.

In Wittenberg stootten archeologen in 2012 bij de opgravingen in een franciscanenklooster op een afvalberg van onder meer glas. Dat glas was zo kapot dat alles zonder veel onderzoek naar een depot verhuisde. Wat opviel in die hoop glas waren de scherven met metalige en rode substanties. Snel onderzoek bewees dat het ging om resten van kwikzilver, cinnaber, zwavelzuren en antimoon.

Een restauratrice ging aan de slag. Ze kon na anderhalf jaar uit die afvalberg zes grote, drie middelgrote, veertien kleinere distilleerkolven en retorten, een fiool en driehoekige smeltkroezen opnieuw samenstellen. Die spullen zijn te zien in Halle.

DUITSLAND

Archeoloog Wunderlich publiceerde over de vondsten in de alchemiewerkplaats. Wunderlich: “Ze zijn allemaal tijdens proeven in de werkplaats kapotgegaan, en daarna weggegooid. Sommigen zijn ook deels gesmolten en vervormd. In die tijd had je geen pyrexglas.

Om breken bij verhitting te voorkomen, werd het glas ingesmeerd met Lutum Philosophum, een roodachtig mengsel van leem, stro en mest, maar dat hielp blijkbaar niet altijd.”

Vorsten De locatie van de vindplaats van de afvalberg doet vermoeden dat de werkplaats gekoppeld was aan de medische faculteit van de in 1502 gestichte universiteit van Wittenberg. Na de Reformatie, de krachttoer van Maarten Luther, is het klooster, waar bij een buitenmuur het glasafval is gevonden, een soort medisch technologiecentrum geworden. Zegt Wunderlich: “Dat verklaart waarom bij de opgravingen ook de skeletresten zijn gevonden van twee personen bij wie de schedels waren gelicht en op wie anatomisch onderzoek was verricht; beiden leden aan syfilis.”

Hoe ontstond de goesting voor de alchemie in het bescheiden Wittenberg, ondanks zijn universiteit, maar denk niet aan de mastodonten van leerfabrieken vandaag? Keurvorst August I van Saksen was getrouwd met Anna van Denemarken, en beiden waren geboeid door de alchemie.

Wunderlich: “Anna hield zich bezig met de ontwikkeling van nieuwe medicijnen en August zocht in de metallurgische alchemie naar de Steen der Wijzen. In die tijd was het heel gewoon, ze maakten deel uit van een netwerk van Midden-Europese vorstenhuizen die zich met alchemie bezighielden.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

9 februari 2017

medialand

Film

Americana

Fransen verliezen vertrouwen in de media Uit het jaarlijkse onderzoek van de Franse krant La Croix blijkt dat de interesse van de Fransen voor de actualiteit alweer achteruitgaat. Ook hun vertrouwen in de media blijft verder dalen.

Dat de Franse interesse voor de actualiteit achteruitgaat (verleden jaar nog 70 procent, vandaag 64 procent) is toch een beetje merkwaardig. 2016 was al een jaar rijk aan nieuwsfeiten – denk maar aan de Brexit en de verkiezing van de Amerikaanse president Donald Trump –, en in 2017 komen daar de Franse presidentsverkiezingen nog eens bovenop. Of zou de interesse misschien net daarom achteruitgaan, omdat er stilaan toch wel enige moeheid begint op te treden? Opvallend: met slechts 56 procent zijn de Franse jongeren gemiddeld nog minder geïnteresseerd in de actualiteit dan de doorsneebevolking. Ook de laaggeschoolden zijn met 58 procent minder dan gemiddeld geïnteresseerd in de actualiteit.

Het vertrouwen in de media lijkt volledig te kelderen. De radio blijft volgens de Fransen het meest betrouwbare medium, met 52 procent (een daling van 3 procent). Daarna volgen de kranten met 44 procent, een achteruitgang van 7 procent, en de televisie met 41 procent, een verlies van 9 procent. Amper één op de vier Fransen vertrouwt het internet: 26 procent, tegenover 31 procent verleden jaar. Slechts 24 procent van de Fransen denkt dat de journalisten de druk van de politiek kunnen weerstaan, terwijl 27 procent denkt dat ze aan het grote geld kunnen weerstaan. Toch blijven de Fransen op de media rekenen om zich te informeren over de aanstaande presidentsverkiezingen.

Opvallend: maar liefst 74 procent van de Fransen vindt dat de media vooral correcte informatie zouden moeten verstrekken, liever dan het “innemen van posities of zelfs hulp bij de keuze”.

Zou het kunnen dat dat laatste cijfer meteen verklaart waarom het vertrouwen van de Fransen in de media zo steil gekelderd is? Men is de betutteling beu, en wil liever gewoon correct en objectief geïnformeerd worden. Zou een gelijkaardige studie in Vlaanderen erg verschillende cijfers opleveren?

We stellen alleen maar de vraag…

Aanslag bij het Louvre: niet interessant Je zou denken, een aanslag gepleegd op een (figuurlijke) boogscheut van onze eigen voordeur, dat is meteen het item waarmee het journaal opent. Of het zou toch minstens vooraan in het nieuws moeten komen. Niets daarvan: het item over de aanslag bij het Louvre bengelde helemaal aan het einde van het VRT Nieuws. Een beetje alsof de hoofdredacteur zich weliswaar verplicht had gevoeld het item toch maar op te nemen, maar het dan voor alle zekerheid zo laat mogelijk geprogrammeerd had in de hoop dat het merendeel van de kijkers tegen dan alweer afgehaakt zou hebben, of al ongeduldig op de sport zou zitten te wachten.

O ja, op het ogenblik dat we dit schrijven is er officieel nog niets geweten over het motief van de aanslag. Nu ja, de dader riep wel “Allahoe akbar”, maar dat wil natuurlijk niets zeggen.

Behalve dan misschien dat het zeker niets met godsdienst te maken heeft. Misschien had de dader gewoon een probleem met het kleurenpalet waarmee de Mona Lisa geschilderd werd?

Trump moet en zal een Hitler zijn Verleden weekend kon het in De Standaard weer niet op.

Donald Trump moet en zal de nieuwe Hitler zijn. Meer zelfs: dat Donald Trump vandaag geen Hitler is, geldt tegenwoordig zelfs als het ultieme bewijs dat hij wel degelijk een Hitler is. We heb-

Het gebeurt niet elke week dat je drie filmbiografieën kunt gaan zien en dat die bovendien ook nog de moeite waard zijn. Biografieën zijn een populair genre in de literatuur maar ook in de cinema, vaak gecombineerd met een historische reconstructie. Het leven van bekende mensen fascineert nu eenmaal, zeker in Amerika, waar succes en roem deel uitmaken van de “American Dream”.

The Founder ben de Hitler van 1933 toch ook onderschat, en zie eens wat er in 1939 van gekomen is. Voilà! En dus is Trump een Hitler, net omdat hij het niet is. Of hoe ze daar in Groot-Bijgaarden stilaan volledig zot aan het draaien zijn in hun redeneringen die kant noch wal raken. Stel je voor dat Donald Trump binnen enkele weken zou meedoen aan Dagen Zonder Vlees, het zou zonder twijfel uitgelegd worden als alweer hét bewijs dat Trump wel degelijk een Hitler is. Ha, ja, Hitler was toch ook een vegetariër, of niet soms?

Alle gekheid op een stokje, of in het geval van De Standaard intussen al een fameuze paal, waarom lezen wij nooit gelijkaardige “analyses” over pakweg Peter Mertens als de nieuwe Stalin-aan-de-Schelde? Of mocht niemand acht jaar geleden nog maar van ver suggereren dat Barack Obama misschien toch wel een beetje socialistisch was?

Der Spiegel en Village Magazine uit de bocht Nu is De Standaard de enige publicatie niet waar het stilaan tijd wordt dat er eens een paar vriendelijke mensen met lange witte jassen langskomen om snoepjes met leuke kleurtjes uit te delen, of sommige redactieleden zelfs uit te nodigen voor een dringende rustgevende “retraite”. Neem nu het Duitse Der Spiegel, waar ze het verleden week nodig vonden een cartoon op de voorpagina te zetten. Die cartoon toonde een Donald Trump met in de ene hand een bloederige machete, en in de andere het afgehaakte hoofd van het Vrijheidsstandbeeld.

De cartoon doet onmiddellijk denken aan de beruchte Britse IS-strijder “Jihadi John”, die in de Syrische woestijn gijzelaars voor de camera het hoofd afhakte. De cartoon sluit trouwens perfect aan bij de nogal gratuite bewering van Donald Tusk dat Donald Trump een even grote bedreiging voor de wereld is als het islamisme. Maar het kan nog een graadje erger. Het Ierse politieke en culturele maandblad Village Magazine plaatste op haar voorpagina een foto van Donald Trump, met rond zijn slaap een schietroos. Village Magazine is een zeer links maandblad; ze zullen zich op de redactie dus wel heel grote verzetshelden gevoeld hebben toen ze daar de voorpagina samenstelden.

Vraag is echter of men het nog wel normaal kan noemen dat een tijdschrift op zulke expliciete wijze oproept tot moord op een buitenlands staatshoofd. De oorverdovende stilte bij alle andere media is daarbij veelzeggend. Stel je voor dat een marginaal extreemrechts blaadje acht jaar geleden iets gelijkaardigs zou gepresteerd hebben met de vorige Amerikaanse president, we vermoeden dat de lezer zich de mediastorm wel zou kunnen voorstellen.

Broeinest Berkeley De universiteit van Berkeley in Californië was vorige week het toneel van zware straatrellen. Tientallen gemaskerde en gewapende extreemlinkse amokmakers trokken ten aanval tegen een lezing van de rechtse publicist Milo Yiannopoulos op de campus. Ze richtten vernielingen aan, stichtten brand en vielen andersdenkende omstaanders aan. Daarbij vielen slachtoffers. Getuige de beelden mag het een wonder heten dat er geen doden vielen. De lezing kon niet doorgaan.

Opvallend was de omzwachtelde berichtgeving over de zware incidenten in de media. Net als bij geweldplegingen vanwege extreemlinks tuig de voorbije weken, werd het geweld flink gerelativeerd. Hier en daar kon je een nauwelijks verholen ‘net goed’ tussen de regels lezen. Ook de universitaire overheid, de stedelijke overheid en de politie spraken met mildheid over de gebeurtenissen. De politie klopte zich op de borst dat ze ‘terughoudend’ was opgetreden en dat ze geen arrestaties had verricht. Over de vele slachtoffers: geen woord.

Traditie Berkeley heeft een traditie wat betreft gewelddadig studentenprotest. Net als op vele campussen over de gehele VS is de linkse politieke correctheid er bijzonder verstikkend en worden andersdenkende studenten het leven zuur gemaakt. Maar niet altijd traden de autoriteiten zo laks op als vorige week.

In 1969 wilde de universiteit een groot stuk braakliggende grond verkavelen, maar dat was niet naar de zin van linkse studenten die van het terrein een park (‘People’s Park’) wilden maken dat ze konden gebruiken voor allerlei demonstraties. Op last van de burgemeester en de toenmalige gouverneur van Californië werd het terrein echter met een hek afgesloten. De gouverneur in kwestie was de republikein Ronald Reagan - al jaren op ramkoers met de universiteit die hij beschouwde als een

broeihaard van communisten... Maar dezelfde dag nog namen zo’n 3.000 studenten het terrein in. De politie trad hard op, maar was zwaar in de minderheid. Ze had de toestemming alle mogelijk middelen in te zetten en toen het gebruik van traangas niet hielp, werd met hagel op de demonstranten geschoten. Er vielen tientallen gewonden aan beide zijden en één student moest het met zijn leven bekopen. Het protest werd een uitslaande brand. Reagan riep de noodtoestand uit en stuurde 2.700 man van de National Guard naar Berkeley. Na twee weken was de situatie onder controle.

Contrast Reagan kwam uiteraard onder vuur te liggen, van de media én van de universitaire overheid. Maar hij plooide niet. Toen hem op een persconferentie werd gevraagd waarom hij niet had onderhandeld met de studenten, antwoordde hij gedecideerd: ‘Wat viel er te onderhandelen? Dit is allemaal begonnen toen diegenen van jullie die beter weten en oud genoeg zijn om beter te weten jonge mensen het idee gaven dat ze het recht hebben te kiezen welke wetten ze gehoorzamen zo lang ze dat maar doen in de naam van sociaal protest.’ Daarmee legde hij de verantwoordelijkheid van de rellen bij het grotendeels linkse professorenkorps én bij de sympathiserende media. Zijn houding legde hem alleszins geen windeieren, want het leverde hem een herverkiezing als gouverneur op.

Tijden veranderen. Een gespierd optreden zoals op ‘Bloedige Donderdag’ in 1969 is nu wellicht niet meer mogelijk zonder wereldwijd protest uit te lokken. Maar het contrast met een zich totaal afzijdig houdende politie zoals vorige week, is groot. De kwestie van het park werd overigens niet opgelost: de bestemming van het terrein leidde later nog tot protesten en is tot op vandaag het onderwerp van dispuut tussen de universitaire overheid, studenten en omwonenden.

WEJ

Quizvraag: wie was de oprichter van de hamburgerketen McDonald’s? Logisch antwoord: een McDonald, zeker? Niet dus. Het was ene Ray Croc. De broers McDonald waren wel de uitbaters van het allereerste Mac“restaurant”, waar ze een soort lopende band hadden geïntroduceerd waarin iedere werknemer een deeltje van de uiteindelijke hamburger verzorgde.

Croc, een ietwat mislukte handelsreiziger met radde tong, was danig onder de indruk en hij associeerde zich met de broers. Croc zag het groots, maar de broers McDonald iets minder en binnen de kortste tijd werden ze op een zijspoor gezet, terwijl Croc McDonald’s uitbouwde tot een keten en een wereldimperium waar dagelijks – zo heb ik tenminste gelezen – zes miljoen hamburgers (plus al de rest) over de toonbank gaan.

Regisseur John Lee Hancock maakt er een entertainend geheel van, met een flamboyante Croc als middelpunt. Het resultaat is een stukje onvervalst “Americana”, met een prachtige vertolking van Michael Keaton die ook de juiste toon weet te vinden als de donkere kantjes van Croc tevoorschijn komen. Een zakenman die de melk in zijn milkshakes vervangt door melkpoeder, omdat het goedkoper is, is tot veel in staat. Zie, zo leer je nog eens wat in de bioscoop.

Jackie De Amerikaanse droom kwam helemaal uit voor Jacqueline Bouvier toen ze met John F. Kennedy trouwde en haar man ook nog president van de Verenigde Staten werd. Die droom werd letterlijk aan flarden geschoten in Dallas in 1963. Op die aanslag en de dagen daarna, focust regisseur Pablo Larrain.

“Jackie” is geen gewone biografie. Je krijgt wel efficiënt gebruikte archiefbeelden van momenten die belangrijk waren in haar leven, maar de film wil vooral aantonen dat die dagen een tijdscharnier vormen in de wijze waarop wij nog altijd de mythe JFK ervaren en dat de populaire first lady daarin de grootste rol speelde. Met het eerste interview dat Jacky Kennedy gaf na de moord als kader krijgen we te zien hoe intens ze werkt aan de “Camelot”-fantasie.

Het Witte Huis als voorbeeld van beschaving – zoals het de machtigste natie ter wereld past –, met liefst een beetje glamour daarrond, en ze is vastbesloten dat imago in stand te houden. De begrafenis moet daarvan het orgelpunt zijn en resoluut neemt ze de orkestratie daarvan in handen.

“Jackie” toont een kwetsbare en diepbedroefde vrouw, maar ook een koele perfectionistische first lady, soms tot op het antipathieke af. Maar tegelijk vraagt Larrain zich af of hij Jacky toont zoals ze werkelijk was, net zoals hij zich vragen stelt bij de filmfictie die hij ensceneert en de historische feiten. De waarheid, zo stelt hij, ligt achter ons.

Die aanpak levert een intrigerende film op, waartoe de intense vertolking van Nathalie Portman zeker bijdraagt.

Hidden Figures Deze film van Theodore Melfi vertelt het op feiten gebaseerde verhaal van Katherine, Dorothy en Mary, drie zwarte vrouwen die in de jaren zestig van vorige eeuw bij de NASA meewerkten aan het ruimteprogramma om een Amerikaan op de maan te krijgen.

Rassendiscriminatie was nog overal. Dat die vrouwen toch op het hoofdkwartier belandden, kwam omdat ze bollebozen waren met cijfers en formules.

Maar dat wilde niet zeggen dat ze op gelijke voet behandeld werden. Ze zaten in een apart lokaal met een eigen koffiemachine en als ze naar de wc moesten waren er afzonderlijke toiletten. Daar bovenop kregen ze ook nog eens de minachting van blanke “collega’s”. Voor die vrouwen alleen maar een stimulans om nog harder te werken, te dromen van wat ze in hun leven met die ervaring konden doen en intussen ook nog hun privéleven op een rijtje krijgen.

Dat stukje “vergeten” geschiedenis werd door Melfi rechttoe rechtaan in beeld gezet, wat een vlotte film opleverde. Daardoor komt “Hidden Figures” wat oppervlakkig over. Spijtig, want de potentie voor een hartverwarmende film over waardigheid en doorzettingsvermogen zat er echt wel in.

K.T.

Op de praatstoel

9 februari 2017

11

Praten met Koen Metsu

“Wetgeving alleen zal het terrorisme niet terugdringen” Koen Metsu (N-VA) is Kamerlid en burgemeester van Edegem. Hij is ook voorzitter van de tijdelijke Kamercommissie Terrorismebestrijding die werd opgericht in november 2015, na de aanslagen in Parijs. De federale regering stelde toen 18 maatregelen voorop in de strijd tegen het terrorisme, na reeds 12 maatregelen te hebben genomen in januari 2015. In de commissie worden de voorstellen omgezet in wetgeving. Ze is niet te verwarren met de Bijzondere Onderzoekscommissie die in het leven werd geroepen naar aanleiding van de terroristische aanslagen in Brussel en Zaventem op 22 maart 2016 en waarvan Patrick Dewael (Open Vld) voorzitter is.

Vorige vrijdag keurde de commissie het wetsvoorstel van Valerie van Peel (N-VA) goed dat de personeelsleden van OCMW’s, Fedasil, vakbonden, ziekenfondsen en alle andere sociale instellingen verplicht om alle informatie over terroristische misdrijven meteen te melden aan het parket en te antwoorden op vragen binnen een terreuronderzoek. ‘t Pallieterke: Hoe vorderen de werkzaamheden van de commissie?

Koen Metsu: De initiële doelstelling van de tijdelijke commissie Terrorismebestrijding was de voorstellen van de regering om te zetten in wetgeving. Er worden echter ook bijkomende initiatieven genomen door de parlementsleden. Het wetsvoorstel ter opschorting van het beroepsgeheim bij sociale medewerkers werd vorige week goedgekeurd. Dat is heel belangrijk. Momenteel is men gebonden aan het beroepsgeheim. In Vlaanderen wordt het doorgaans gedoogd als het beroepsgeheim wordt geschonden. Bijvoorbeeld als de politie een vraag stelt aan een OCMW-medewerker of welzijnsmedewerker, wordt het al eens toegelaten dat er informatie wordt uitgewisseld. Maar herinner u dat enkele Brusselse OCMW’s pertinent weigerden informatie te geven aan de politie. Dat heeft ons aan het denken gezet, en daarom is dit wetsvoorstel er gekomen. ‘t Pallieterke: Wat is er nog hangende?

Koen Metsu: Deze week bespreken we het wetsvoorstel van Denis Ducarme (MR) waarin een burgemeester de discretionaire bevoegdheid krijgt handelszaken te sluiten als er een link naar terrorisme waarneembaar of bewezen is. Volgende week komen de wetsvoorstellen over illegale wapenhandel aan bod. Er zit een dynamiek in. Dat durf ik wel stellen. ‘t Pallieterke: U liet zich een tijdje geleden ontvallen dat u niet dezelfde visie deelt van minister van Justitie Koen Geens (CD&V). Hoe verloopt de samenwerking?

Koen Metsu: De samenwerking met minister Geens verloopt goed en collegiaal, maar het klopt dat wij niet helemaal op dezelfde golflengte zitten. Wat betreft detentie ben ik altijd pleitbezorger geweest om geradicaliseerde profielen af te zonderen en ze niet samen te zetten in gezamenlijke vleugels. Dat zijn mensen die psychologisch gezien zodanig ver verwijderd zijn van onze realiteit en onze maatschappij dat die individueel behandeld moeten worden. De cijfers over radicalisering in de gevangenissen zijn schrijnend: in 2016 waren er 150 gevallen van radicalisering ten opzicht van 130 in 2015. Ik hoop dat minister Geens niet denkt dat vanaf het ogenblik dat iemand achter slot en grendel zit het gevaar geweken is. Strafpleiter Walter Damen heeft dat ook gestaafd: lid zijn van een terreurgroepering betekent een maximale straf van 5 jaar. In België is het nog altijd zo dat je na een derde van de straftijd kan vrijkomen. Ja, dat is in het kader van terrorisme wel minder vanzelfsprekend gemaakt, maar nog steeds niet onmogelijk. Wat doe je vanaf de dag dat die persoon de gevangenis verlaat? Dan is er eigenlijk nagenoeg geen opvolging meer. Dat is iets wat mij is bijgebleven. ‘t Pallieterke: Vandaar uw initiatief met Walter Damen om een deradicaliseringscentrum op te richten?

Koen Metsu: Er is een bijkomende reden.

De complexiteit van de Belgische structuren is nog eens aangetoond. Er is een gedeelde verantwoordelijkheid tussen Vlaams minister Jo Vandeurzen (CD&V) enerzijds, die de deradicaliseringstechnieken en -methodieken moet ontwikkelen, en federaal minister Koen Geens (CD&V) anderzijds, die verantwoordelijk is voor het gevangeniswezen. Die gedeelde bevoegdheden maken het werk er niet eenvoudiger op. Daar komt bij dat minister Geens heeft gezegd dat alle initiatieven die worden

gelanceerd via de Moslimexecutieve moeten passeren. Ik geloof niet in de werking van de huidige Moslimexecutieve. In 2016 hebben ze een dotatie gekregen van zo’n 400.000 euro.

Wat gebeurt er met dat geld? Het is een apparaat dat niet werkt, dat zegt vriend en vijand.

Ze zijn niet bereikbaar en vertegenwoordigen de moslimgemeenschap onvoldoende. En die Moslimexecutieve zou dan mee bepalen wie islamconsulent wordt? Door het nemen van dit privé-initiatief kunnen we die Moslimexecutieve omzeilen en kunnen we onze eigen experts aanstellen zonder vriendjespolitiek. ‘t Pallieterke: Het feit dat jullie dergelijk initiatief moeten nemen, toont aan dat het beleid van Vandeurzen tekortschiet, toch?

Koen Metsu: Ik moet wel zeggen dat het bijzonder complex en moeilijk is. Minister Vandeurzen heeft ons ontmoet en ik had niet het gevoel dat het een verplicht nummertje was.

Hij was terdege geïnteresseerd in en enthousiast over ons initiatief, waarvoor we overigens geen subsidies vragen. We geloven erin en gaan de kosten zelf dragen, met een aantal vrijwilligers.

We doen dit omdat het vijf voor twaalf is.

We kunnen niet langer wachten. We willen voor de paasvakantie operationeel zijn. Vandeurzen zou ondersteunen via onder meer de justitiehuizen om gedetineerden te laten begeleiden door een van onze experten, ook na een detentieregime. Het is belangrijk te weten waarmee ze bezig zijn, nadat ze zijn vrijkomen. ’t Pallieterke: Er was onlangs nogal wat te doen over de niet-erkenning van moskeeën door Vlaams minister Liesbeth Homans (N-VA). 20 moskeeën hadden een gunstig advies van de Staatsveiligheid gekregen, maar Homans wil bijkomend onderzoek alvorens een beslissing te nemen. Voor Open Vld en CD&V kan het blijkbaar niet snel genoeg gaan.

Koen Metsu: In dat dossier is minister Geens zijn boekje te buiten gegaan. Voor hem waren de gunstige rapporten van Staatsveiligheid al voldoende voor een erkenning. Nochtans is dat niet zijn bevoegdheid, wel die van minister Homans. Bovendien is een gunstig advies van de Staatsveiligheid slechts één van de criteria waaraan een moskee moet voldoen om erkend te worden. Er zijn nog parameters en criteria, zoals de boekhouding. Minister Geens is wel bevoegd voor de verloning van de imams. Wij zijn niet per definitie tegen erkenningen van moskeeën, want dat heeft ook voordelen, met name een controlebevoegdheid, en er kunnen vereisten opgelegd worden zoals de kennis van het Nederlands bij de imam. De beslissing van minister Homans om niet over een nacht ijs te gaan is verstandig, want we moeten op onze hoede zijn. Denk maar aan de berichten over spionage in Turkse moskeeën. Voorzichtigheid is geboden. ’t Pallieterke: U bent op studiereis gegaan naar de VS, waar na de aanslagen van 11 september 2001 de Patriot Act werd gestemd om het terrorisme te bestrijden. Voor sommigen ging dat te ver omdat nogal wat vrijheden onder druk kwamen te staan. Kan de wetgeving die nu wordt goedgekeurd en op stapel staat niet evenzeer worden misbruikt door bv. een toekomstige PS’er op Binnenlandse Zaken of Justitie om ‘staatsgevaarlijke’ Vlaams-nationalisten te viseren?

Koen Metsu: Ik denk dat er geen wetgeving zal worden goedgekeurd die daarvoor kan worden misbruikt. Zoiets zal onze partij nooit toelaten. Ik ben op eigen initiatief en op eigen kosten naar de VS geweest. Ik heb daar de kans gehad met het Department of Justice en Homeland Security te spreken, en ik heb er het National Counterterrorism Center

bezocht. Het meest indrukwekkende gesprek was met Ray Kelly, de korpschef van de politie van New York tijdens 9/11. Hij vertelde mij dat ze 17 verschillende veiligheidsdiensten hadden, waaronder CIA en FBI. Ze hebben na die vreselijke aanslagen op het WTC een profiel gemaakt van de daders met alle informatie uit die 17 databanken. Uit die puzzel bleek dat, met de informatie die ze hadden, die daders reeds achter slot en grendel hadden moeten zitten. Maar die vaten communiceerden niet. Dat geldt ook voor ons. Denk maar aan het gebrek aan communicatie tussen diverse politiezones. Die gedeelde gegevensdatabank is er nu, en dat kunnen we alleen maar aanmoedigen. Ik vind het dan ook verstandig dat minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) goede relaties onderhoud met zijn Amerikaanse collega’s. Je moet het wiel niet opnieuw willen uitvinden. Zij hebben het meegemaakt op erg grote schaal. Laat ons van hun beste praktijken leren.

Er gebeurt nu al heel veel om terreur aan te pakken. De maatregelen zijn zeer pertinent.

Maar wetten alleen zullen terreur niet terugdringen. Een gek die met een mes een winkel binnenstapt en een ravage aanricht, dat kan niemand verhinderen. Honderd procent veiligheid bestaat niet.

Maar we kunnen er wel alles aan doen om die mazen van het net zo klein mogelijk te maken. N-VA is een veiligheidspartij en we willen zien of we nog een stap verder kunnen gaan. Minister Jambon heeft nu beslist de Thalys- en hst-verbindingen strenger te gaan controleren. Wie kan daar iets op tegen hebben? Ik nam onlangs het vliegtuig, binnen de Schengenzone. Ik heb mijn identiteitskaart geen enkele keer moeten tonen. ’t Pallieterke: Wat denkt u van de aanpak van de nieuwe Amerikaanse president?

Koen Metsu: Je moet Donald Trump wel nageven dat hij Europa aan het wakker schudden is. Hij schudt aan bomen waarvan niemand dacht dat er ooit aan zou geschud worden. Ik ben het zeker niet eens met al zijn beleidsdaden. Een en ander kon beter doordacht zijn, volgens mij, maar ik geef hem nog altijd het voordeel van de twijfel. Europa gaat eindelijk eens kleur moeten bekennen. ’t Pallieterke: In september vorig jaar lanceerde N-VA haar veiligheidsplan ‘Niveau V: Verandering voor veiligheid’.

Een belangrijk element daarin was het invoeren van de noodtoestand, wat in Nederland en Frankrijk al bestaat. Hoever staat u daarmee?

Koen Metsu: Terroristen moeten geen enkele wet of regel indachtig zijn. Dat betekent niet dat we alle regels aan onze laars moeten lappen, integendeel. Maar dat vraagt een bijzondere aanpak. Het niveau V-plan is een plan vanuit onze partij. Daar zijn voorlopig geen compromissen over, of geen zekerheid over de uitwerking. Uiteraard is dat iets waar wij wel naar streven. Al vrees ik dat het voor een volgende legislatuur zal zijn. Voorlo-

pig vinden we voor dit idee geen gelijkgestemden. Preventief optreden vind ik heel moeilijk maar o zo belangrijk. Want als je niet preventief kan optreden, moet je per definitie repressief optreden. Waarom moeten we altijd iets laten gebeuren om dan lessen te trekken? Af en toe moet je kunnen zeggen, we gaan nu preventief iets aanpakken opdat er niets zal gebeuren. ’t Pallieterke: Afgelopen zomer stelde u dat de politici, met name Steven Vanackere (CD&V) & Didier Reynders (MR), die destijds hebben gelobbyd om de terrorist Oussama Atar vrij te krijgen, zich zouden moeten verantwoorden. De aanwijzingen dat Atar betrokken was bij de aanslagen van 22 maart zijn intussen concreter geworden. (Atar is een neef van de broers El Bakraoui, die beiden omkwamen bij de aanslagen). Steven Vanackere ontkende eerst, maar al gauw kwam onomstotelijk bewijs dat Buitenlandse Zaken wel degelijk zijn vrijlating had gevraagd.

Wanneer worden daar consequenties aan verbonden?

Koen Metsu: Ik ga dat niet loslaten. Ik heb al vragen gesteld aan minister Reynders, want ik kan mij niet meer richten tot Vanackere.

Ik behoor tot de meerderheid en ben absoluut loyaal. Maar als er zaken zijn gebeurd die echt niet kunnen, dan is het ook aan ons om die aan de kaak te stellen. Volgens een rapport van Comité I heeft Oussama Atar wel 20 keer de gebroeders El Bakraoui in de gevangenis bezocht. Dat is totale waanzin. Ik heb van Reynders een nietszeggend antwoord gekregen. Ik zal mijn vragen creatiever herformuleren. Er is destijds duidelijk gelobbyd, met de vrijlating van Atar tot gevolg. Het is mijn plicht die zaak verder uit te spitten. ’t Pallieterke: Hoe gaat het nu verder met de commissie?

Koen Metsu: Momenteel bereid ik een dossier voor omtrent ondergronds bankieren, het zogenaamde hawala-bankieren. Dat gaat over de financiering van terrorisme. Ook de eenmaking van de Brusselse politiezones wordt nog besproken. Dat was een gek stukje politiek. Ik heb aan alle partijen gevraagd wat hun prioritair wetsvoorstel was, en sp.a heeft dat op de agenda gezet, wat ik heel goed vond. Maar toen Hans Bonte, de burgemeester van Vilvoorde, zijn wetsvoorstel inleidde, stond achter hem Laurette Onkelinx recht en ze riep: ‘Jamais!’ Vanaf het begin was er zware ruzie in de socialistische familie, dus dat kan nog tot spitante debatten leiden. Wij wachten trouwens op enige input van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. ’t Pallieterke: Waar vooral de PS de plak zwaait…

Koen Metsu: Als je hoort wat er in Molenbeek is gebeurd… Philippe Moureaux heeft destijds zijn korpschef verboden bepaalde wijken te controleren omdat dat allemaal kiezers waren voor hem die hij niet tegen de borst wou stoten. Dat is schuldig verzuim. Het is ver gekomen. Françoise Schepmans, de nieuwe MR-burgemeester, mag nu proberen de boel recht te trekken en alles op te lossen. Een zeer ondankbare taak. Daar heerste een cultuur van laisser faire laisser passer. Het is aan ons om nu schoon schip te maken.

Jan Lievens

12

Cultuur

9 februari 2017

Simon Boccanegra in de Vlaamse Opera

Podium

Goya en de gruwelen van de oorlog Het Museum voor Schone Kunsten in Gent pakt uit met ‘Los Desastres de la Guerra’, een reeks gravures uit 1810-1820 van Francisco Goya over de verschrikkingen van de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog

De Vlaamse Opera is een cliché-theater, al horen ze daar liever regie-theater. Alle clichés van Duitse theaterorigine worden zorgvuldig gerespecteerd. Een opera mag nooit gepresenteerd worden in het tijdperk dat librettist en componist wensten; kostuums zijn een belachelijk allegaartje, enz.

Deze Simon Boccanegra was een model. De opera behandelt onvoorstelbare toevalligheden uit de romantische doos: een doge van Genua (14de eeuw) vindt na 25 jaar zijn verloren gewaande dochter terug. Dochter is verliefd op zijn grootste vijand. Doge wordt vergiftigd door medestander uit woede omdat hij dochter niet krijgt. Dat alles wordt gespeeld in hedendaagse kostuums, met gebruik van veel pistolen en telefoons zodat er meer dan eens geglimlacht wordt. Maar als de doge over 25 jaar eerder droomt, is iedereen plots gekleed als 17de-eeuwse musketier. Als de doge de opstand in Genua laat neerslaan, verschijnt iedereen in nachtkledij behalve die vijand-minnaar, want die draagt het uniform van een Romeinse centurion met zwaard. Dochterlief herstelt de vrede door op de tafel als Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes te poseren terwijl de adviseurs van vader-doge er met gepaste kleding gaan bij zitten als de deelnemers aan Het Laatste Avondmaal van Da Vinci. Eenmaal slaagt regisseur David Hermann erin echt te ontroeren, wanneer Simon Boccanegra tijdens zijn sterfscène denkt zijn een kwart eeuw vroeger overleden vrouw weer te zien. Gelukkig plaatste hij zijn zangers nooit in situaties die ademen moeilijk maakt of die hen dwingt met de rug naar het publiek te zingen.

Vocaal en muzikaal top Vocaal en muzikaal was dit geen provinciale voorstelling. Dirigent Alexander Joel haalde het beste uit zijn prachtig orkest en dito koor. Nooit was het te luid, nooit was het te zacht.

Zijn tempi stuwden de muziek vooruit zonder dat de zangers moesten hollen. Prachtig! De Italiaanse bariton Nicola Alaimo maakte zijn Vlaamse debuut in de titelrol. Hij bezit die ideale warme kleur met de gemakkelijke hoogte van de echte Verdi-bariton. De stem is niet zeer groot maar vult toch makkelijk een kleine zaal als Antwerpen. Nog een debuut was dat van de Chinees Liang Li als schoonvader tegen heug en meug van Boccanegra: een gitzwarte rollende bas, homogeen van bodem tot top.

Dochter Boccanegra werd gezongen door de Griekse Myrto Papatanasiu: mooie zuivere lirico met misschien een iets te generiek timbre. Een vocale verrassing was de Oezbeekse tenor Najmiddin Mavlyanov. Ik dacht een ogenblik dat hier een van die verdwenen goede Italiaanse tenoren uit de jaren vijftig en zestig stond: stralend helder geluid, volume, goede topnoten en verfijnde frasering zonder ingebouwde snik. Alle kleine rollen waren ook voorbeeldig bezet. Alle heren en de dame zongen ondanks hun achtergrond met goede uitspraak, een voorbeeldig Verdi-legato en respect voor de dynamische eisen van de partituur en ze acteerden braaf wat de regisseur hen vroeg. Meer dan 40 jaar geleden zag ik mijn eerste Boccanegra met wereldsterren als Cappuccilli, Ricciarelli, Cossutta, enz. Zelfs de Metropolitan Opera van New York kan zo geen rolverdeling meer brengen maar Antwerpen kwam vocaal en muzikaal dicht, zeer dicht bij die ideale voorstelling.

Jan Neckers

De geschreven oorlog Meer dan alle andere gewapende conflicten uit de geschiedenis geldt 1914-‘18 als de literaire oorlog bij uitstek. We staan graag even stil bij het project dat het Ieperse In Flanders Fields Museum aan dit gegeven wijdde.

De tijdelijke expo “De geschreven oorlog” had reeds begin januari 2017 afgelopen moeten zijn. Gezien de overdonderende belangstelling besliste men om de looptijd tot 23 maart te verlengen. Literatuur en verhaal zijn altijd al een dada geweest van het In Flanders Fields.

Het studie- en documentatiecentrum van het museum bulkt bovenal van teksten in alle formaten en gadingen, en dat sterkt uiteraard de band met de wereld van onderzoekers, publicisten en uitgevers.

Dat is niet zo verbazingwekkend. Op het slagveld van de Groote Oorlog mocht men al over zeer geavanceerde wapentechnieken beschikken, communicatie en verslaggeving geschiedde nog bijna uitsluitend via het geschreven woord. De ellende, het ongenoegen en de hoop konden slechts met behulp van de pen buiten de loopgraven gehoor vinden, van brief en postkaart tot gedicht en roman. Daarbovenop komt nog eens de acribische krijgsadministratie, die voor kilometers geschreven archief zorgde. Deze tentoonstelling spitst zich vooral toe op de dagelijkse belevenissen die de actoren uit de eerste “democratische oorlog” aan hun schrijfpapier toevertrouwden. Dat gebeurde doorgaans zonder literaire ambities, doch eerder uit noodzaak, om de hel ogenschijnlijk ook mentaal te kunnen overleven.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

Knusse leeszaal Op deze tentoonstelling wordt de bezoeker niet zoals gebruikelijk langs een uitgestippeld traject geloodst, waarin uitstalkasten en dichtbedrukte panelen naar het einde toe eerder als obstakels dan wel als dragers van informatie worden ervaren. “De geschreven oorlog” nodigt de expoganger uit er even rustig bij te gaan zitten en zo die teksten uit de Eerste Wereldoorlog tot zich te laten komen. In tegensteling tot de beangstigende vaste tentoonstelling, die de maalstroom van oorlogsgeweld passend evoceert, treedt men hier een knusse leeszaal binnen. De getoonde objecten verdwijnen achter de tekst, zodat men naar hartenlust kan lezen, luisteren en beleven.

In elke leeshoek zit een ander thema uit de oorlog verborgen. Helaas werd in deze wel een scheidslijn getrokken tussen literatuur en de alledaagse optekening. Waarom kon men bijvoorbeed niet het afscheidsgedicht op dezelfde hoogte plaatsen als de vele, soms wat kadukke, afscheidsbrieven? Het gemis en de onderzekeheid waren voor iedere betrokkene immers even intens. De literaire uitdrukkingsvorm werd bewust alleen geplaatst. Zodoende komt diens rol van “gangmaker van het denken en motor van het publieke debat” beter tot zijn recht. Hoewel, de schrijfsels van de minder geletterden kondigen soms evenzeer de sociale onrust aan, die de naoorlogse periode zou kenmerken. We bladeren door de geschreven begraafplaats, door epische regimentsgeschiedenissen en propagandastukken, tal van weemoedige correspondenties en, natuurlijk, de frontpers. Wat dat laatste betreft, is er ruime aandacht voor de Vlaamse bewustwording en de taalpolitieke problemen binnen het Belgische leger.

“De geschreven oorlog” kan u tot 23 maart bestuderen in het In Flanders Fields Museum te Ieper (Grote Markt 34). Het werd een zeer inzichtelijke en waardige hommage aan hen die tijdens 1914-‘18 al strijdend en schrijvend Tom het beste van zichzelf gaven.

Francisco Goya (1746-1828) wist met zijn romantische en levendige schilderstijl de Spaanse koninklijke familie te charmeren. Hij werd hofschilder en maakte portretten van Karel III, Karel IV en Ferdinand VII. Aan het hof kreeg hij zicht op de wegrottende Spaanse standenmaatschappij. Goya keerde zich niet tegen de invasie van Napoleon, die in 1808 het Iberisch schiereiland overrompelde en zijn broer op de troon zette. De bevolking kwam massaal in opstand tegen de Franse bezetter.

De Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog, die tot 1814 duurde, werd een barbaarse slachtpartij.

Goya, die doof was geworden en zich had teruggetrokken in zijn villa, kwam uit het isolement en werkte vanaf 1810 tien jaar lang aan een reeks van tachtig koperplaten, die hij ‘Los Desastres de la Guerra’ noemde. De serie bestaat uit drie delen. ‘Gruwelen van de oorlog’ begint met executies, martelingen, verkrachtingen, en soldaten en burgers die mekaar met zwaarden, spiesen en messen te lijf gaan. Goya toont elk gruwelijk detail, zoals afgehakte hoofden en ledematen, en verwrongen gezichten.

Het tweede deel van de serie bestaat uit verschrikkelijke beelden van de hongersnood die Madrid in 1811 en 1812 teisterde, nadat opstandelingen tegen het bezettingsbewind van Bonaparte de Spaanse hoofdstad hadden geblokkeerd. Twintigduizend arme mensen stierven van honger en ontbering. Goya etste het beeld van enkele lieden uit de hogere stand die niet te lijden hadden onder de blokkade en die een kijkje kwamen nemen naar de creperende armoezaaiers. ‘Alsof zij van een andere planeet zijn’, schreef de kunstenaar onderaan de ets.

Het derde deel gaat over de toestand na het

vertrek van de Fransen en met de terugkeer van Ferdinand VII, en met hem het repressieve Spaanse koninklijke regime. Goya sloot af met allegorische etsen die het naoorlogse bewind bekritiseren. De kunstenaar ging in ballingschap naar Bordeaux, waar hij overleed. Zijn schokkende ‘Desastres’ heeft Goya nooit kunnen tonen. Dat kon pas een halve eeuw na zijn dood, toen de Koninklijke Academie van San Fernando in Madrid ze in 1863 publiceerde. De invloed van de reeks op de latere kunst is groot.

Goya breekt helemaal met de bombastische retoriek van de klassieke ‘oorlogskunst’. De glorieuze helden hebben plaatsgemaakt voor gewone mensen die gruwelijk moeten lijden.

Dat is letterlijk te lezen in Goya’s onderschrift bij de ets van drie vermoorde naakte mannen, waarvan één in stukken is gehakt: ‘Wat een heldendaad! Met lijken!’ (zie afbeelding) Goya ondermijnde de tradities van destijds.

Hij wordt gezien als een voorloper van de moderne kunst. Het MSK in Gent, dat in 2015 een exemplaar van de reeks verwierf, toont de gravures van Goya samen met werk van de Iraanse kunstenares Farideh Lashai. Nog maar eens een dialoog tussen een oude meester en een hedendaags kunstenaar. Die is niet echt nodig. De cyclus die Goya tweehonderd jaar geleden creëerde, is de sterkste en een universele aanklacht tegen de verschrikkingen van om het even welke oorlog.

Tentoonstelling ‘Ooggetuigen: Francisco Goya & Farideh Lashai’, van 11 februari tot 7 mei, Museum voor Schone Kunsten, Gent, www.mskgent.be

MMMV

Puccini’s betwiste meesterwerk “Madame Butterfly”, het dramatische verhaal van de piepjonge Japanse geisha CioCio-San, wordt algemeen beschouwd als het meesterwerk van Giacomo Puccini. Nochtans werd de première in de Scala van Milaan een ware fiasco, met sabotage door zijn tegenstanders. De meest briljante belcantocomponist na Verdi had het enorm moeilijk in het wordingsproces de eerste jaren van vorige eeuw.

Hij raakte tweemaal gewond in een autoongeval, kreeg diabetes en raakte niet uit de problemen met vrouw en minnares. Het werd een lijdensweg van vier jaar om het toneelstuk van David Belasco op libretto en compositie te krijgen. Puccini was zo verhangen aan het hypersensibele verhaal van de verliefde geisha en de stoere marine-officier Pinkerton dat hij er zijn mooiste aria’s en duetten aan wijdde.

Pinkerton laat zijn zwangere geisha achter, vertrekt naar de VS, en komt na drie jaar samen met zijn bruid Kate terug.

Hij verneemt dat hij een zoontje heeft en wil het ook meenemen. Dit is te veel voor de geisha, die hem trouw is gebleven. Cio-Cio-San pleegt zelfmoord met de dolk waarmee haar vader harakiri gepleegd heeft.

Puccini was niet bezeten door het succes van oriëntalisme en exotisme, maar hij kon op sublieme wijze de gevoelige plekken van de mensen raken. Zijn orkestratie van de wat vreemde ouverture tot een verrassend en over-

rompelend slot slaat nog altijd in. Ontroerend blijft de zang van de protagonisten en van het koor. Voor het eerst wordt de meest sensibele rol van de geisha overgenomen door een mensgrote Japanse pop, bediend door drie poppenspelers. De Deense regisseur Kirsten Dehlholm ziet de geisha-solozangeres als vertelster van haar droevige verhaal en de pop als vergroting van de geladen muziek. Voor de spanning hecht ze ook veel belang aan volledige stiltes. De pop doet in de handeling sporadisch wat koel aan maar blijft een belangrijke troef tussen beeld en muziek. Ook het zoontje wordt uitgebeeld als een popje. Overdreven is dat in de slotscène dit popje verandert in een reuzengrote opgeblazen pop. Dirigent Roberto Rizzi-Brignoli voelt zich helemaal thuis in dit spektakel met sterk orkest, koor en solisten. In de hoofdrollen, sopraan Alexia Voulgaridou als de geisha en tenor Marcello Puente als Pinkerton. Er zijn voorstellingen in het Muntpaleis tot 14 februari.

FDC

Dossier

9 februari 2017

13

Boeken die het salafisme propageren: in Nederland verboden, bij ons vrij te koop

De parallelle economie van de moslims (1) Niet dat men alle moslims mag viseren, zeker niet, maar er is een almaar groeiende groep van salafisten die er in ons land meer dan de kantjes afloopt. Moslims die hier een sociale woning betrekken terwijl ze in hun thuisland eigenaar zijn van een huis. Het zou volgens de regels van de huisvestingsmaatschappijen onmogelijk moeten zijn en toch gebeurt het, met vernuftige constructies.

De halal voedingsindustrie? Niets geregeld! En wat te denken van de boeken die de meest radicale boodschappen verspreiden, die in het buitenland zijn verboden, maar bij ons doodleuk worden verkocht?

Onze politici staan erbij en kijken ernaar zoals konijnen voor een lichtbak. Tijd om een paar deksels te lichten. We beginnen met de literatuur.

De Vlaming Peter Velle, ooit moslim geweest tot hij zijn ogen opende en sindsdien een echte expert mag genoemd worden op het vlak van het in kaart brengen en bestrijden van het jihadisme en het radicale islamisme, nam ons op een dag mee naar een winkel aan de Turnhoutsebaan, niet zo ver van het station Antwerpen-Centraal. In de etalage wat huisraad zoals berrads (Marokkaanse theepotten), kufi’s (wollen mutsen) en wat djellaba’s (lange, los vallende gewaden met lange mouwen en soms met een soort capuchon). Maar daar was het hem niet om te doen, wel om het boekenrek binnen.

De uitbater kwam vragen of hij kon helpen. Ja, loog Peter. Hij was begeesterd geraakt door de islam en zocht interessante lectuur. De man, een dertiger met een baard en gehuld in een djellaba, poogde Peter te overtuigen hoe vredelievend moslims wel zijn. Hij wist niet dat een paar van de boeken die hij aanprees in de rugzak van Peter staken. Die laatste had ons eerder bij een koffie gewezen op een paar passages die vooral wezen op onverdraagzaamheid, over hoe homofiele mannen best van de hoogste etage kunnen worden geduwd, dat polygamie geen probleem is, dat overspelige vrouwen mogen, wat zeggen we, moeten gestenigd worden, dat het uit den boze is dat mannen en vrouwen elkaars handen schudden, enz. “Gore salafistische klap”, zei Peter bij het buitengaan. “En zeggen dat die boeken, of althans verscheidene daarvan, in landen als Nederland verboden zijn. Nu heb je het met eigen ogen kunnen zien. Hier zijn ze doodleuk vrij te koop. Dat is compleet gestoord, man.”

Gespecialiseerde zaken Zoals de winkel die wij bezochten, zijn er tal van winkels in ons land waarbij boeken slechts een onderdeel van het aanbod zijn. En misschien is het daarom dat ze met hun opruiend literair assortiment onder de radar blijven.

Controle op al die verkopers is schier onmogelijk. Maar wat te denken van gespecialiseerde boekenshops? Zo zijn er allicht niet veel, maar (alweer) Peter Velle spoorde er twee op, beide met de handelsbenaming Iqra. Een winkel bevindt zich in de Abdijstraat 131 op het Antwerpse Kiel. En dan is er een winkel in de Wayezstraat 18 in Anderlecht. Vreemd genoeg is in het Belgisch Staatsblad geen enkel spoor te vinden van Iqra, en wie de beide adressen intikt, krijgt ook al geen enkele treffer. Op die adressen is zelfs geen vzw gevestigd.

Enig speurwerk levert ons het antwoord.

Het gaat om de vestigingen van de bvba AZ in Anderlecht. AZ staat voor de eerste letters van de familienaam van de hoofdaandeelhouder en zaakvoerder Ibrahim Azaouaj uit SintJans-Molenbeek. Hij legt blijkbaar keurig en tijdig jaarrekeningen neer. Die leren dat de bvba AZ best goed boert. Omzetcijfers worden niet gepubliceerd, maar wel resultaten.

In 2015 bedroeg het bedrijfsresultaat 19.581 euro, wat niet slecht is. Het bedrijfsresultaat is grofweg het verschil tussen de kassa-inkomsten en de inkoopuitgaven. Het jaar voordien was dat 8.351 euro. Als we rekening houden met een bruto winstmarge van 33 procent en als we weten dat de boeken worden verkocht tegen (maximum) 10 tot 15 euro, dan komen we in die twee winkels samen aan een jaarlijkse verkoop van 4.000 tot 6.000 boeken per jaar. Reken er de verkoop bij van de winkels met een beperkt assortiment en men heeft een idee van de verspreiding van islamitische boeken. Het nettoresultaat van AZ in 2015 kwam uit op 10.927 euro in 2015 tegenover 10.011 een jaar eerder. Hier zijn uitgaven als de huur, de lonen enz. in rekening gebracht.

Het gaat dus om wat uiteindelijk op de rekening blijft staan. Ook de cash flow mocht er best zijn: 17.139 euro tegenover 14.933 euro.

Gazet van Antwerpen schreef afgelopen zomer een interessant stuk over Iqra op het Kiel. De krant vertelde dat daar de islamitische bestseller ‘De Grote Zonden’ vrij te koop was. Het boek bevat de lijst met de 70 grote zonden. Eén daarvan is dat de homoseksuele daad de doodstraf verdient. Ook te vinden is ‘De Weg van de Moslim’ dat onder meer oproept homo’s van de hoogste gebouwen te gooien. In ‘De Ideale Moslimman’ leest men dan weer dat kleine moslimkinderen mogen worden geslagen wanneer ze niet willen bidden. Gaan ook vlot over de toonbank: de boeken van Mohammad Ibn Abd Wahhab, de grondlegger van het wahabisme, en van Ibn Taymiyyah, inspirator geweest van onder meer wijlen Osama Bin Laden. Men vindt er even-

eens lectuur over de roqya, duiveluitdrijving volgens de principes van de sharia.

“Gruwelijke lectuur” Het aanbod in de winkel in Anderlecht is van hetzelfde kaliber. Peter Velle: “Je kan er geregeld de Brusselse ‘huissalafisten’ Rachid Haddach en Mustafa Kastit over de vloer zien komen. Iqra is ook leverancier van het Brusselse islamitisch centrum Al Imam Al Bokhari van waaruit leerlingen onder meer naar jihadgroeperingen in Irak zijn gezonden. Ook klant is de salafistische organisatie Al Mawada. Een van de leveranciers is de Brusselse uitgeverij Al-Hadith Editions die duidelijke banden heeft met de radicale Moslimbroederschap.”

Zoals gesteld, zijn veel van dergelijke boeken ook in tal van andere winkels te vinden.

Dat er duidelijk een probleem is, is iets wat de media in ons land zelden of zo goed als nooit in kaart brengen. Toch wel merkwaardig dat de Amerikaanse nieuwszender CNN dat in maart 2016 wel deed. Een journaliste van CNN was undercover bij meerdere boekenverkopers in Brussel over de vloer gegaan. En de conclusie van de journaliste sprak boekdelen: “De taal in deze boeken is gruwelijk.” Of CNN op bezoek ging bij Iqra in Anderlecht, weten we niet.

Om af te sluiten een pittig detail over Ibrahim Azaouaj. Hij is de broer van Iliass, een radi-

cale imam uit het Brusselse die zich liet horen in de Franstalige pers. Die meldde op een dag dat hij naar Syrië was vertrokken, zogezegd om Belgische strijders terug te halen. In werkelijkheid sloot hij daar aan bij Al Qaida. Het laatste wat van hem werd vernomen, is dat hij in Syrië werd onthoofd door concurrerende ISRVL terroristen.

Volgende week: de halalbusiness: wazigheid troef

Massa’s gratis korans Moslims hoeven niet perse naar een winkel wanneer ze een koran willen aanschaffen.

Korans werden in het verleden – en nog steeds – blijkbaar op grote schaal via moskeeën verspreid. Ansaar International is ook actief door in Antwerpen. “Nu is vooral het salafistische Salaam Foundation, officieel gevestigd in Eindhoven, bezig met het verdelen van korans in Nederland, Duitsland en België. Het gaat in totaal om zowat honderdduizend exemplaren die nota bene gratis worden weggegeven”, vertelt jihadwatcher Peter Velle. Hij achterhaalde dat donateurs van Salaam Foundation sinds 1 januari 2016 hun giften mogen aftrekken van hun inkomstenbelastingen en dat zowel voor particulieren als vennootschappen.

“Dat wil dus zeggen dat de poorten wijd open staan voor onder meer tonnen geld afkomstig uit Saoedi-Arabië, Qatar of Koeweit van waaruit dus projecten in het Westen kunnen gestuurd worden, zoals de verspreiding van korans,” weet hij.

Hij verdiepte zich ook in de raad van bestuur van de Salaam Foundation. En ook dat levert interessante informatie op. De voorzitter blijk tevens coach te zijn bij de al-Waqf Foundation en de ondervoorzitter is er uitvoerende manager. De gezaghebbende Nederlandse krant NRC besteedde vorig jaar in december een ruim artikel aan al-Waqf, een van de grootste islamitische organisaties bij onze noorderburen. Volgens de krant heeft de penningmeester banden met financiers van terrorisme. Het gaat om een Soedanese Nederlander die een buitenlandse vereniging bestuurt met personen die op de Amerikaanse sanctielijst staan vanwege financiële steun aan terreurnetwerk Al Qaida.

Het blok erop In november 2015 vierde het Forum van Vlaamse Vrouwen (FVV) haar 40ste verjaardag. Naar aanleiding van die verjaardag plaatsten we in ’t Pallieterke van 5 november 2015 Martien Bode, directrice bij het FVV, op de praatstoel.

Amper een dik jaar later heeft de vzw beslist zichzelf te ontbinden. Die beslissing werd genomen op de algemene vergadering van 17 december jongstleden, en werd in het Staatsblad gepubliceerd op 30 december. Alle personeelsleden worden ontslagen. Het huis in de Bennesteeg wordt verkocht. De ware reden voor de stopzetting van de activiteiten was de vrees dat de organisatie geen subsidies meer zou krijgen van de Vlaamse overheid. Wat zou betekenen dat de betaalde werknemers allemaal op straat zouden komen te staan. Nu kiest men voor de vlucht vooruit en kan men de vereniging in schoonheid ontbinden.

Verder kunnen we u vertellen dat ook het

muziekfestival Ten Vrede, een organisatie van het voormalige IJzerbedevaartcomité, ermee ophoudt. Tanend succes in combinatie met stijgende onkosten doen het festival de nek om.

Ter inlichting, de werking van het IJzerbedevaartcomité werd enkele jaren geleden opgesplitst in twee vzw’s. De vzw Bedevaart naar de Graven aan de IJzer staat in voor de instandhouding, het herstellen en verbeteren van de IJzertoren. Die vzw krijgt jaarlijks zo’n 145.000 euro van de Vlaamse overheid. Daarnaast is er de vzw ‘Voor vrede, vrijheid en Verdraagzaamheid’, die de culturele invulling op de weide en in het museum op zich neemt.

Het muziekfestival Ten Vrede maakt onderdeel uit van die vzw, die jaarlijks zo’n 380.000 euro ontvangt van de Vlaamse overheid. In 2017 komt er alleszins geen nieuwe editie van Ten Vrede, maar de organisatoren zijn op zoek naar een “nieuwe” invulling. Benieuwd wat dat gaat worden.

KvC

14

Brieven

9 februari 2017

Trump in de media (1)

Trump in de media (4)

Pallieterke, Als je de kranten openslaat, zie je enkel en alleen maar kritiek op het beleid van Donald Trump. Ik heb het niet opgemeten, maar ik meen niet te overdrijven als ik opmerk dat in de media over president Trump 90 procent negatieve commentaar gepubliceerd wordt en 10 procent feitelijke weergave. En dat laatste zeker nooit met enige positieve duiding. Je zou bijna vergeten dat ongeveer de helft van de Amerikanen voor Trump gestemd heeft, maar die zijn in de media onbestaande. Neen. Hollywoodsterren zoals Madonna, die opriep het Witte Huis te doen ontploffen, en de linksextremistische Michael Moore, die nog ergere onzin uitkraamt dan de gemiddelde Amerikaan, halen de media. En door de media aangejaagd, worden politici ook hier te lande verplicht zich anti-Trump op te stellen op straffe van laf, extreemrechts en/of populistisch gebrandmerkt te worden. Voor de media nog erger dan moordende islamistische terroristen. Gelukkig dat de democratie nog bestaat en die de linkse en zogenaamd progressieve media in de VS een neus gezet heeft. Die politiek correcte lieden hebben de pretentie zich de ‘publieke opinie’ of ‘opiniërend redacteur’ te noemen zoals het tegenwoordig heet, maar zij vertolken in geen geval de opinie van het publiek. Of toch zeker niet van de helft daarvan. Mooie democraten, die ‘publieke opinie’. Tijdens de Franse en de Russische Revolutie hadden dergelijke ‘democraten’ het ook voor het zeggen en ze hadden een eenvoudige oplossing. Ze noemden iedereen die niet met hen akkoord was contrarevolutionair, en daarna kwam het proces (als het er al van kwam) en dan de guillotine, het executiepeloton of Siberië. Nu noemen ze dat populistisch of extreemrechts en daarna een proces (als het er al van komt), sociale uitsluiting en/ of het cordon sanitaire.

Pallieterke, Zoals velen volgde ik de aanstelling van Donald Trump tot president ’s nachts rechtstreeks op de VRT. Tot mijn verwondering werd de uitzending afgebroken toen een gebed begon uit de Joodse traditie. Ter vervanging: wat commentaar door de allesweters in Brussel. Idem bij VTM. Ik ben vlug overgeschakeld naar een Nederlandse zender en kon zo de gebeden volgen, waarvan de vertaling rechtstreeks op het scherm verscheen. Och arme, de objectiviteit van onze Vlaamse zenders!

Kris L auwers - Sint-Joris-Weert

Geschiedenis herhaalt zich Pallieterke, Al het gekwaak dezer dagen van politici en andere nietsnutten over Trump, is dat in de kern niet te herleiden tot een uitspraak die Mirabeau over Robespierre deed tijdens de Franse Revolutie? ”Deze man is gevaarlijk, want hij gelooft in alles wat hij zegt!” En - horesco referens - den deze die doet het nog ook!

T. Reusens - A artselaar

Europa en migratie Pallieterke, Met wat ik hoor over de top van Malta, lijkt mij dat de rationaliteit langzaam terugkeert.

Opvang in de regio, screening ter plaatse en een treffelijke transfer voor wie een toekomst kan opbouwen in onze contreien. Liefst gecombineerd met een push back van degenen die zich ongeoorloofd toegang willen verschaffen.

Zo doet Canada dat, zo doet Australië dat. Iets wat ieder redelijk mens al lang bepleit. Rationaliteit wint het ten slotte van het buikgevoel, dat je voornamelijk bij links vindt. Dat buikgevoel zorgt enkel voor mensen die verdrinken en voor rijk wordende mensensmokkelaars.

Paul de Block - Oudenaarde

Gunter Deleyn - Mariakerke

Abortus

Trump in de media (2) Pallieterke, Het minste wat men kan zeggen, is dat het beleid van president Trump zowel in de VS als over heel de wereld heel wat stof doet opwaaien. Er is gerechtvaardigd applaus, maar ook en vooral fervente weerstand. De vraag kan echter gesteld worden of enige omzichtigheid en terughoudendheid in onze reacties en commentaar niet op zijn plaats zou zijn. De ‘methodiek’ van de nieuwe president is inderdaad zodanig dat ernstige ‘accidenten’ niet langer uit te sluiten zijn.

De meeste bookmakers, in de VS en in de rest van de wereld (ook van de zogenaamde rechterzijde), geven het veel kans dat Trump het einde van de eerste twee jaar van zijn mandaat niet haalt. Nu te uitgesproken reageren om later eventueel met de billen bloot te staan, kan een nefaste invloed hebben op de burgers die ons gedachtengoed uitdragen. Vandaar…

Marcel Melkebeke – Zonnegem

Trump in de media (3) Pallieterke, Nu is het echt bespottelijk aan het worden op onze staatszender en in de aanverwante kranten. De haat van ‘onze’ presentatoren en journalisten tijdens de journaals druipt eraf.

Het is overduidelijk: de hetze die ze tegen de democratisch verkozen president voeren, dient enkel voor ‘eigen gebruik’. De schrik zit erin. De vrees dat men in Europa, en in dit land, bij volgende verkiezingen politiekers zal verkiezen die vrij en vrank de eigen waarden zullen verdedigen. Aan alle ‘correcten’: wen er maar aan!

Freddy van der Linden - Lier

Kruisende woorden oplossing 1043

Pallieterke, Trump geeft geen Amerikaans belastinggeld meer aan organisaties die abortus promoten als geboortebeperking. Onze Alexander de Croo trad onmiddellijk de Nederlandse socialistische minister bij die die 10 miljoen euro vrijmaakt als tegenzet.

Ik dacht protest te zullen horen tegen De Croo van CD&V, maar niets daarvan. Ze zijn te druk bezig met het onderhouden van islamitische medewerkers en het promoten van alle soorten van samenlevingsvormen als gezin.

De geschiedenis herhaalt zich. Toen de moedige koning Boudewijn gans alleen stond tegenover de wettelijke invoering van de kindermoord, stond ook toen de CVP aan de zijlijn en verkoos ze de macht in plaats van de overtuiging. O ja, Gerolf Annemans was toen (dixit hemzelf) de enige objectieve bondgenoot van de koning, samen met zijn Vlaams Blok, de enige partij die tegen abortus was en is. Awoertgeroep van de parlementaire meute was zijn deel. Het Vlaams Belang is veel christelijker dan de CD&V. Het is onze enige hoop om het tij te doen keren, moest dit nog mogelijk zijn. Ik bewonder jullie doorzettingsvermogen, leeuwen. Alstublieft, tsjeven, laat die C toch vallen, ik word ziek van u.

Paul D’Haese - Boechout

Klimaat Pallieterke, Bravo voor het artikel van Jurgen Ceder in uw blad van 2 februari! Dit is eens iets anders dan het eenzijdige gezeur van de media. Ik ben een gepensioneerde weerkundige, en ik ben eveneens een zogenaamde klimaatscepticus.

Jean Meeus - Kortenberg

I

E

X

L

K

A

L

X

L

I

G

S

S

Y

E

X M

M A N B B A E

L

R

X

S T

G S

E

Het is met die tsjeven op de Debatclub te Edegem altijd hetzelfde: na Johan Leman en Ivo Belet ontweek nu Lieven Boeve, hoofd van de katholieke onderwijskoepel, het debat door elke ernstige tegenspraak in zalvende compromisfrasen te doen oplossen. Maar ondanks zijn stroom aan gemeenplaatsen werd het twistgesprek met professor Boudewijn Bouckaert toch interessant.

Boeves overzicht van relevant feitenmateriaal was allicht zijn belangrijkste bijdrage, vooral zijn schets van het proces van ontkerkelijking.

Randkerkelijken die zich nog katholiek noemen maar er niets meer aan doen, zijn nog een 30 procent; occasionele deelnemers aan het kerkelijke leven geen 20 procent meer; maar volledig geëngageerde “kernkatholieken” vormen bij minderjarigen zelfs minder dan 1 procent. De bewust atheïstische burgers groeien niet, die groep schommelt rond 10 procent.

De groeiende groep van mensen zonder denominatie is nu ruim 30 procent. Hij illustreerde die ontkerkelijking met een anekdote: mensen die opnieuw gaan vasten, houden dan een “veertigdagentijd” van 46 dagen omdat ze niet meer weten dat echte katholieken op zondag niet vasten.

Minderheidsreligies leveren de rest: nietkatholieke christenen een 2 procent, minder dan 1 procent joden, boeddhisten, hindoes, wicca’s, enz.; maar vooral een 7 procent moslims. Die groep werd verder nauwelijks bij naam genoemd, en het woord “islam” nog minder. Dat percentage moslims gaat steil omhoog bij de schoolgaande generatie. De helft van hen zit nu al in het katholieke net en volgt daar hetzelfde lessenrooster als de katholieke leerlingen en de niet-gelovige zinzoekers: “Uitnodigen hoeven we ze niet te doen, ze zijn er al.”

Tegen die achtergrond vond Boeve zijn “dialoogschool” goed voor de “eigen identiteit” van elke groep. Dat begrip “identiteit” behoort echter tot de woordenschat van enerzijds nationalisten en anderzijds extreemlinks (“minderheden”), terwijl het katholicisme er vanouds weinig boodschap aan heeft. En de islam nog veel minder. De groepsidentiteit van andersgelovigen interesseert moslims alleen voor zover zij hen van hun identiteit kunnen bevrijden.

Bouckaert stelde terecht dat die pluralistische kijk op gelijkwaardige levensbeschouwelijke identiteiten eerder bij een staatsschool past. Hij stelde vast dat het idee van een dialoogschool openbaar werd net toen moslims in Zaventem en Maalbeek “hun manier van dialoog” gelanceerd hadden. Het hele project was voor het eerst uitgewerkt in Boeves doctoraat, maar de ervaring leert dat daaruit niet altijd een goed recept voor de praktijk voortkomt: Khieu Samphan paste zijn doctoraal recept voor een landbouwmaatschappij in Cambodja toe, en dat leverde alleen knekelvelden op.

Angst voor een botsing Boeve preciseerde dat er wel een verschil blijft met de staatsschool: zelfs in de dia-

ABONNEMENTEN

A N D H

Schaft het katholiek onderwijs zich af?

Dialoogschool

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A A L L E E N S T A B A A I T X A P A T C N A M E N X E G O D W R O N G E L X M E E N E X O N V E I F R E N T X D E B U G V X E R R O R X M H I O N X I S D N X I N O X R A C E X A J G I N X N O L S X K E X G E T O E T E L N E I N X P R A A

Debatclub

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

loogversie van het katholiek onderwijs worden geen aparte godsdienstlessen gegeven.

Er wordt niet gedweept dat “diversiteit een meerwaarde is”, en er komt geen optie “islamitische levensbeschouwing” ter vervanging van de katholieke godsdienstles. Hij vond het fantastisch hoe de katholieke traditie (via het zondebesef) de zin voor zelfkritiek bevorderd heeft, en wenste dat zijn dialoogschool bij alle gemeenschappen de bereidheid tot religiekritiek en zelfbevraging zou bevorderen.

Moderator Frans Crols stelde vast dat jongeren niet meer geleerd hebben fier te zijn op hun katholicisme; wat daaraan te doen?

Boeve vond dat een overblijfsel uit de tijd dat een katholieke meerderheid zich terughoudend opstelde tegenover de minderheden, en wou nu een assertievere katholieke stem. Juist daarom vindt hij de dialoogschool noodzakelijk, anders zal er van de katholieke aanwezigheid in zijn net niets overblijven.

Bouckaert vond dat standpunt getuigen van een ingebakken angst voor een botsing: dan zal de agressiefste de bovenhand hebben (en dat zijn niet de katholieken). De handboeken godsdienst van zijn dochter vond hij beneden alle peil, meestal slechte sociologie en veel geleuter over diversiteit, maar weinig eigen godsdienst. Zijn andere dochter had van het keuzevak katholieke godsdienst in het stedelijk onderwijs meer meegedragen.

Waarop bij Boeve nog meer jargon opborrelde: “De ander daagt uit.” (Pardon, de Ander, en met brok in de keel.) Zo wordt er volgens hem nu meer gepraat over vasten dankzij de ramadan. Dus: “Goede omgang met diversiteit levert ook meer identiteitsbesef.”

Pedagogen Tijdens de vragenronde werd de show gestolen door een handvol leerkrachten die vanuit de praktijk spraken. Hoewel Boeve het trachtte te minimaliseren, hebben pedagogen en andere “experts” een zwaar overwicht op het onderwijsbeleid, dat geen rekening houdt met de stemmen vanop het terrein. Zij vonden de dialoogschool maar een “messy message”.

En omdat ze toch de microfoon in handen hadden, zeiden ze hun “baas” meteen wat nog op hun lever lag.

We noemen de steeds toenemende werkdruk door de bureaucratisering van hun beroep, en het steil dalende niveau van de kennisoverdracht. Dat laatste kon ook de rest van het publiek uit eigen ervaring met de jongere generatie beamen.

Iemand overtuigen zal Boeve die avond niet gedaan hebben.

DK

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

9 februari 2017

Ex-kamergenoot wint Africa Cup! Enkele weken geleden ontmoette ik Hugo Broos bij de uitreiking van de Trofee Raymond Goethals in Aalst. Het was een aangename verrassing, want ik had hem een tijdje niet gezien of gehoord. Ik wist dat hij ergens in Afrika aan de slag was, maar hoe de vork juist aan de steel zat, daar was ik niet van op de hoogte. Hugo had het geschopt tot bondscoach van Kameroen.

Nog voor de Africa Cup begon, wist hij maar al te goed dat de opdracht voor de “Ontembare Leeuwen” zo goed als onmogelijk ging zijn. Maar mijn vroegere ploegmaat en kamergenoot bij Anderlecht realiseerde het onmogelijke. Na Raymond Goethals is er een nieuwe tovenaar opgestaan! In korte tijd wist Hugo de onervaren en weinig communicatieve groep om te vormen tot een efficiënt geheel.

Om het lot niet te fel te tarten, besloten we, tijdens onze ontmoeting in Aalst, pas af te spreken na 5 februari 2017, niet toevallig de finale van de Africa Cup. Gelukkig hebben we die beslissing genomen, want toen was het zover: Kameroen-Egypte: 2-1. Een rechtstreeks verslag heb ik niet gezien, maar de beelden die ons bereikten, toonden nogmaals de fysieke kracht en de mentaliteit van het elftal aan. Teruggekomen na een 0-1 achterstand, dat was fenomenaal.

Onze witte tovenaar Hugo heeft uit die jonge garde het uiterste gehaald en dat ondanks de kritiek van Roger Milla. De nationale held van het WK 1990 in Italië had in de aanloop naar de Africa Cup niets dan negatieve woorden voor onze landgenoot. Ik stel voor dat hij een danscarrière start, want dat is vooral wat ik mij herinner van die oude krijger.

Discipline Met veel Afrikanen heb ik niet gespeeld tijdens mijn loopbaan. Ik denk vooral terug aan Julien Kialunda, de Congolese voetballer die ons reeds in 1987 heeft verlaten, op 47-jarige leeftijd. Hij maakte deel uit van de beroemde Vier Musketiers (Trappeniers, Puis, Plaskie en Kialunda).

Die vier “charels” maakten het dikwijls bont. Hun specialiteit was het aanbrengen van “onwelriekende substanties” op alle mogelijke plaatsen. Toen de eigenaar van een hotel waar we logeerden een nieuwe zekering ging aanbrengen, hadden de Vier Musketiers de

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

knop van de kelderdeur speciaal voor hem ingesmeerd met…

Die afzonderingen voor een Europacupwedstrijd waren meestal veel te lang voor jonge mannen. Vooral de periode onder Georg Kessler was moeilijk voor Kialunda en zijn vrienden.

Kessler eiste discipline, tafelmanieren en rust; een combinatie die voor onze Congolese vriend niet direct deel uitmaakte van zijn DNA. Voor de wedstrijd tegen Feyenoord had Kessler een bus besteld. Maar de chauffeur was drie minuten te laat. Kialunda kon niet genieten van de vertraging, want hij was helemaal niet op het appel.

Ondertussen had Kessler reeds zes taxi’s besteld, want hij weigerde nog op die bus te stappen. Kialunda, die “wat later” toekwam en alleen op de bus zat, lachte zijn witte tanden bloot. De ploegmaten en de stafleden volgden opeengestapeld in de taxi’s.

U begrijpt dat mijn respect voor Hugo nog groter is dan voorheen. Wat Kessler niet kon met één zwarte parel, heeft onze witte tovenaar klaargekregen met een ganse ploeg. Binnenkort zien we elkaar. Tenminste, als hij uit het voetbalgekke Afrika geraakt!

Gille van Binst

Roskammen

“Afschaffen die handel” In de wintermercato slaagden onze eersteklassers erin om samen een slordige twintig miljoen euro meer uit te geven dan in januari 2016. Het moet zijn dat de voetbalfan geacht werd dat als heuglijk nieuws te ervaren. De kranten pakten gedreven uit met alle “nuttig” cijfermateriaal over de grootste competitievervalsing binnen één kalenderjaar.

Het voetbalprogramma Extra Time liet met AA Gent-manager Michel Louwagie, de vertegenwoordiger van de grootste competitievervalser opdraven om er de kwaliteiten van liefst acht nieuwe “toppers” nader toe te lichten. Met de zelfgenoegzaamheid en ijdeltuiterij, de zogeheten “betere clubmanager” eigen. Club Brugge met “slechts” vijf en Anderlecht met “amper” vier nieuwe toppers moesten het kwantitatief – niet hetzelfde als kwalitatief – afleggen tegen transferhongerig Gent. “Gent is dood, leve Gent” luidde een schreeuwerige krantenkop na de 2-0 zege tegen landskampioen Brugge.

Voor het tweede deel van die kop nemen we voorlopig enig voorbehoud in acht. Het eerste deel klopt, zeker toen coach Van Haezebrouck met een Kroaat, een Malinees, een Braziliaan, een Serviër, een Fransman, een Japanner, een Israëliër en drie Nigerianen in de tweede helft tegen Brugge … elf buitenlanders de wei instuurde. Een “proficiat” houden we liever in petto voor mogelijk nog betere momenten in het Gentse clubleven.

De lof in de media voor de nieuwe “Gentse” doelman Lovre Kalinic uit Kroatië was niet min. Na amper twee (!) matchen, tegen Lokeren en tegen Club Brugge, riep voetbalcommentator Bartje Raes hem via het scherm al onvervaard uit tot “beste doelman in de Jupiler League”. Bartje zou er goed aan doen af en toe iets verder te kijken dan zijn neus lang is.

Alvast de doelmannen Koen van Langendock (Westerlo), de herboren Colin Coosemans (KV Mechelen) en de - andermaal terug van weggeweest - 37-jarige Jean-François Gillet (Standard) zullen dat niet tegenspreken. met Chinezen in zee zijn gegaan, maar die zijn van een ander slag. De ene Chinees is de andere niet. Die van Moeskroen komen zich hier moeien, en profiteren van de lakse regels om hier buitenlanders binnen te halen, om dan rijkelijk hun zakken te vullen met hulp van een stel achterbakse makelaars die voor geen haar te betrouwen zijn. Het ordewoord is winst maken op spelers. Bij de beste aller voetbalbonden staan ze erbij en kijken ernaar.

Leuven boven Ook OH Leuven ligt in de bovenste lade bij de Chinezen. En ze hebben het getroffen, want de Chinezen die OHL uit de penarie willen helpen, zijn van de brave soort. Net zoals in Roeselare, vernemen we. Laat het ons hopen. Laten we duimen dat we binnenkort niet verplicht worden ons pintje te ruilen voor eetstokjes en een kom rijst, als we nog eens een match willen bijwonen. We begrijpen dat er nogal wat clubs zijn bij wie het water tot aan de lippen komt, maar het zou het voetbalwereldje sieren wat kritischer naar buitenlandse investeerders te kijken in plaats van ze blindelings aan te trekken. Het zal bij een vrome wens blijven, vrezen we.

Bedot

Daar komen de Chinezen…

En het zijn geen krotlappen, want ze brengen pakken poen mee; een vracht briketten om te likkebaarden. Bij periodewinnaar Roeselare, dat kans maakt op promotie naar de hoogste afdeling, kunnen ze erover meepraten. De West-Vlaamse club bevond zich in een situatie tussen hangen en wurgen, maar is er weer bovenop nadat zijn Chinese partner een ommetje maakte langs Schiervelde en bereid was te lammeren. Geld maakt niet gelukkig,

maar het is wel gemakkelijk, redeneren ze bij Roeselare.

Andere soort Voor wat hoort wat. In ruil voor hun gulheid vragen de Chinezen om jeugdspelers van bij hen hier op te leiden die ze dan later met flink wat winst kunnen verkopen in China. Tot zover niets aan de hand? Ga uw oor maar eens te luisteren leggen in Moeskroen, waar ze ook

15

Er zijn er meer die naar China lonken. Ook Antwerp heeft al laten weten dat het nauw gaat samenwerken met een Chinese club. Waarmee we niets willen insinueren, het zal toeval zijn.

Waarom zouden we twijfelen aan de woorden van sterke man Patrick Decuyper, die bij hoog en bij laag volhoudt dat de geldschieters die Antwerp te hulp snelden Vlaamse investeerders zijn met een hart voor rood-wit? Dat de vrijgevige mecenassen verstoppertje blijven spelen is hun volste recht, maar ze mogen dan ook niet verwonderd zijn dat allerlei verdichtsels de ronde doen. Hoe die hele constructie ineenzit, gaat ons niet aan, als ze maar gezond zijn, maar het blijft tot nader order Chinees voor ons.

Spektakel Met de speeltuin van het Kempische Lille als decor, waar crossers met trossen aan de bomen groeien, kregen de toeschouwers waar-

Ruilhandelniveau Ontroerend was de mededeling vanuit de Gentse bestuurkamers dat de club een oplossing zocht voor “overbodige zomertransfers”. Onder die triest klinkende noemer moeten we dus ook Jéremy Perbet en Dieumerci Ndongala onderbrengen.

Waarom men die sterkhouders van Sporting Charleroi dan in de zomer ging weghalen, moeten ze in de Ghelamco Arena eens proberen uit te leggen. Meer dan het imiteren van de door Anderlecht al decennia gebruikte formule - tegenstanders verzwakken door hun betere spelers weg te halen en in Brussel op de bank te zetten -, zien we er niet in. Perbet en Ndongala kunnen er over meepraten, alle zin en onzin van “spelsystemen waarin ze niet passen” ten spijt. Ndongala vetrok alsnog naar Standard. Ook Perbet wou weg, maar bleef uiteindelijk.

In Het Laatste Nieuws zei Hugo Camps dat AA Gent zes miljoen betaalde voor twee nieuwe spelers “terwijl ze een juweel van een spits in de tribune laten verkommeren”.

“Een met trumpiaanse meedogenloosheid uitroken van Perbet door Vanhaezebrouck” noemde hij in één moeite “de lynchethiek van een club die graag koketteert met normen en waarden”. Gelijkaardige hakbijl willen we zelf niet hanteren. Wel staan we vol achter de opmerking van Camps “dat de wintermercato het niveau van een ruilhandel nauwelijks overstijgt, het kwalijkste de daaraan verbonden lozingpraktijken zijn”.

Voor de volledigheid vergat hij daaraan toe te voegen dat het allerkwalijkste competitievervalsende praktijken zijn. “Afschaffen die handel”, claimt Camps. We gaan niet altijd volledig akkoord met de man, maar in deze onvoorwaardelijk wel. voor ze gekomen waren. Spektakel alom, met alweer Van der Poel, Van Aert en dit keer ook Tom Meeusen in de hoofdrollen. Een dag later was Hoogstraten aan de beurt. Met als slotbalans twee overwinningen voor de Nederlandse kampioen, en de wereldkampioen die zich evenveel keren nipt gewonnen moest geven.

Maar we hoorden het publiek niet morren na nog maar eens een spektakelrijk weekeinde met alles erop en eraan voor de liefhebbers van het genre.

Allen daarheen Laat ons beginnen met gelukwensen voor Berchem Sport dat thuis concurrent Thes klopte en opnieuw de leiding neemt in 2e amateurklasse B. Vandaar naar het Kiel, waar zelfbenoemde Ratten zich thuis voelen en de zeges aaneenrijgen, en waar ze niet beter vragen dan volgend seizoen een derby te mogen beleven tegen Antwerp. Ook in Lier zien ze die met hun liefdevolle kleuren liever naast de titel grijpen in 1B. Begrijpelijk.

Eigen volk eerst, zeggen ze daar. Dat bewezen ze met hun afgetekende overwinning tegen Tubeke, waardoor ze tot op een puntje naderen van de Great Old en heimelijk mogen blijven hopen op promotie voor hun club. Wordt nu zaterdagavond vervolgd in de uitverkochte Bosuil, waar ze na afloop met dertienduizend de triomfmars uit Aïda of de treurmars van Chopin mogen aanheffen. Niet te missen.

Rommelig Sclessin Hij is hen van harte gegund, maar we vermoeden dat de Chinezen die Moeskroen te hulp snelden niet tevreden zijn met de rode lantaarn. In Beveren en in Westerlo zijn ze maar al te blij dat ze tot nader order van die twijfelachtige trofee verlost zijn. Waasland-Beveren, dat deze week een inhaalmatch tegoed heeft tegen Genk, krijgt volgende zondag Standard op bezoek. Maar wie is er nog bang van de Rouches, die in eigen huis zwaar onderuit gingen tegen Kortrijk?

Met een smeulende revolte van het voetvolk als gevolg. Want het rommelt langs alle kanten in Sclessin. Dan is de nacht van de lange messen niet veraf meer.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

9 februari 2017

Koning Filip: “Mijn tuin is mijn koninkrijk” Noem het gerust uniek. Voor het eerst in de geschiedenis van om het even welk land, mag ‘t Pallieterke op audiëntie bij Zijne Koninklijke Hoogheid Filip I. Weliswaar op voorwaarde dat er met hem niet ‘de draak wordt gesteekt’ of ‘het zotteke gehoud wordt en gelach en zo in générale’. Redelijke vragen van een vorst. Onderwerp van gesprek: het openstellen van de koninklijke tuinen voor het brede publiek. “Brede publiek? Ik wil niet de dikzak in de tuin!”

De koning leidt ons graag even rond in de tuin. Mooie paden. Perfect aangelegd gazon.

Een mooi kerkhofje van Congolezen die wijlen Leopold II heeft laten aanrukken in 1890 om naar te kijken, maar vergeten was om binnen te halen tijdens de winter. “Kan iedereen overkomen”, lacht de koning een beetje verlegen. “Alles staalt hier een zeker idylle uit”, leest de vorst af van zijn debatfiche, “de rode bostrekmier leeft hier nog in alle rust. Die zou verjaagd worden door het grote publiek. Dat mag niet.” Op de vraag of we die mier eens mogen zien, reageert de koning wat geschrokken. “De rode bostrekmier, heb ik mij laten vertel, is een zeer verlegen inheemse vogel. Die zie je niet makkelijk.”

Om de hele tuin te zien is er geen tijd. Dat zou ons letterlijk te ver leiden. Het koninklijk erf is 250 voetbalvelden groot. Ongeveer zo groot als het prinsdom Monaco, becijferde een nationale krant, die meteen de vorst bijtrad in zijn verdediging om de tuin niet open te stellen. Het paleis liet de krant immers weten dat de tuin ‘zeer intensief’ werd gebruikt. Zo jogt de vorst er vaak en laat hij ook graag de hond uit in de tuin. Waarna de journalist wat teleurgesteld edoch begripvol leek: “Je moet inder-

daad ook niet iedere vierkante centimeter willen volstouwen.” Wij haken dan ook graag in waar de mainstream pers ophoudt.

Maar Filip. Mag ik Filip zeggen?

“Geen probleem. Dat doet Mathilde ook.”

Wel Flipper, 250 voetbalvelden is wel heel veel plaats om te joggen of de hond uit te laten.

“Fliepèr? Is dat niet een beetje steek de draak?”

Hoe komt u daarbij? Het is de koosnaam waarmee iedereen in Vlaanderen u eert.

Trouwens, draken en koningen... Dat zou wel een beetje cliché zijn.

“Ik begrijp. Het is inderdaad zo dat 250 voetbalvelden zeer groot is. Maar…”

Laat me raden, u heeft een hele grote hond, Fluppie-baby?

“Fluppy-baby? Dat is heel lief van u. Maar ja, mijn hond is graat. En hij loopt veel in de tuin.

Ik ook. Wij lopen allemaal veel in de tuin. Loopt u veel in de tuin?”

Mijn tuingedrag is nauwelijks relevant, Fifi. Hebben u en uw hond niet voldoende aan, laat ons zeggen twee voetbalvelden?

Dan kunnen de overige 248 Brussel van een streepje groen voorzien?

“Brussel is een hellhole. Die ik wil niet in

Kruisende woorden 1044

A B C

Het doel en de middelen Het Museum voor Moderne Kunst in New York is boos op het inreisverbod van president Trump en heeft daarom een aantal topstukken uit zijn collectie weggehaald en vervangen door werken van kunstenaars uit landen met de “moslimban”. Of hoe de waan van de dag ervoor zorgt dat kunst door en voor ideologie wordt misbruikt.

Excuses!

D

Vorige week zond één van onze tv-zenders de film Dracula Untold uit. Daarin komen onder meer de janitsaren aan bod, een keurkorps van de Ottomanen dat werd gevormd met uit de Balkan geroofde Europese kinderen. Tiens, zijn daar door de Turken of door de islam al ooit verontschuldigingen voor aangeboden?

E F G

Bootje varen

H

De Duitse natuurorganisatie Naturschutzbund is na het nodige studiewerk tot de conclusie gekomen dat cruiseschepen enorm vervuilend zijn en voor veel schadelijk fijn stof zorgen. Al een geluk dat ze in Antwerpen met hun lage-emissiezone (LEZ) geen cruiseterminal hebben!

I J K

Dààrom!

L HORIZONTAAL

“U heeft gelijk. Ik beken. Ik wil niet mensen in de tuin. Niet groot en ook niet breed. De tuin is van mij. De tuin is België en ik ben de baas. Hierbuiten is Brussel en Vlaanderen en de Wallonië en de Duitsers. Ik snap niks van.

Jullie zijn allemaal zotte mijnheren en madammen. Iedereen heeft stukje land. Ik wil dat ook. Hier zegt niemand dat hij faciliteiten wilt.

De enige faciliteit is de wc die ik heb geïnstalleerd. Daarom, ik vraag het volk. Laat ons gerust. De tuin is mijn koninkrijk! Blijf er allemaal af, bende gestoorde eikels! Van mijn erf.

Van mijn erf, zeg ik u. Of ik laat Laurent los…”

(Wat volgt is niet voor publicatie. Wij willen de kroon niet ontbloten.)

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Kijker met afwisselende figuren B. Uitbarsting - Maffiabaas C. Stad aan de Franse Rivièra - Latijnse woord voor kunst - Sinte D. Afdeling van een vereniging - Uitroep van berusting - Voorzetsel E. Graafschap in het noorden van Engeland F. Broze - Grootmacht G. Belangrijk museum in Florence Kleinste organisatie-eenheid van een organisme H. Brusselse gemeente - Limburgs dorp I. Drank van granaatappelpitten Muzieknoot J. Goud - Tablet-pc van Apple K. Snoepreep bestaande uit wafel, karamel en gepofte rijst, in een laagje chocolade - Lichaamsdeel L. Een vrij klein aantal - Nederig om een gunst verzoekens

mijn tuin. Met de moslim en de Afrikaan en de bommen en granaten. Ik wil niet. Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet.”

Rustig maar, Coco…

“Coco is de draak die u steekt. Ik weet het.

Ik voel het.”

Sire, zo noemen ze u allemaal in Aalst. Von Sachsen Coburgh is een erg lange naam om te onthouden, weet u? Het volk bestaat uit simpele mensen.

“Ah zo, ik begrijp. Gaat u verder met het vraagje.”

Wel Sissy, dat komt van Sire hé, Flipper, ik heb het gevoel dat u niet helemaal eerlijk bent over uw motieven om de tuin niet te delen.

Verticaal 1. Middelpuntvliedende 2. Deel van een opera - Deel van een boom 3. Belgische stripreeks - Onzes inziens 4. Gemeente in Gelderland Schoolopgave 5. Internetlandcode voor Italië - Erbium - Deel van een omslag 6. Projectieplaatje - Iemand die uitmunt - Diepte 7. Uitgestorven rund - Windstreek 8. Alias 9. Kubieke centimeter - Engels bezittelijk vnw. - De één en de ander 10. Organisatie van Amerikaanse Staten - Snelheidswedstrijd - Turntoestel 11. Keuzemogelijkheid - Lof - Renium 12. Geld - Limburgse gemeente De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1043 vindt u op blZ. 14

Een onopvallend bericht in de krant: elke dag kopen tien belgen een huis of appartement in Spanje. Ha ja: als Zwarte Piet niet meer naar hier mag komen, dan zullen wij wel naar ginder gaan! Daarginds blijft de stoomboot!

De mol Er was de nodige discussie over de gedragsregels die N-VA haar mandatarissen oplegt inzake de houding die zij tegenover de Trumpetter moeten aannemen. Eén vraag kwelt ons (en de N-VA waarschijnlijk nog veel meer): wie is de mol die dat wereldkundig heeft gemaakt?

doordat een leerling hem een metalen voorwerp naar het hoofd gooide. Hoe was die betiteling weer? The hellhole?

Uilenspiegels Gelukkig zijn er nog Uilenspiegels in Vlaanderen. Zoals de Taktivisten, die Eurostadionbouwer Ghelamco een koekje van eigen deeg gaven door in de voortuin van Ghelamco te gaan graven op zoek naar de rechtsgrond voor het stadion. Zoals het actiecomité Doel 2020, dat met vlaggen en doedelzakken op de Beverse gemeenteraad ging eisen dat de meerderheid zich zou houden aan het... eigen bestuursakkoord, waarvan Doel deel uitmaakt.

Volhouden, jongens en meisjes!

Centenkwestie Miljardair Warren Buffett, aanhanger van Hillary Clinton, kocht onmiddellijk na de verkiezing tot president van Donald Trump voor maar liefst 12 miljard dollar – u leest het goed – aan aandelen. Er zijn dus toch mensen die het niet zo zwart inzien in Amerika.

Parallel Waaraan wij regelmatig denken als wij weer een linkse jongen horen oproepen tot het boycotten van Amerikaanse producten: hebben wij zoiets al niet eerder gehoord? Hoe ging dat weer? Ha, ja. “Kauft nicht bei Juden.” ‘t Is maar met wie men wil verkeren, zeker?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Kuddegeest Bij de uitreiking van de MIA’s, de Vlaamse muziekprijzen zeg maar, ging presentator Bart Peeters plat op de buik voor prins Laurent, de “monseigneur”. Dat is zijn goed recht, net zoals de aanwezigen mochten juichen. Willen ze dan zo consequent zijn om de verdediging op te nemen van het koninklijk privébezit van de tuinen van Laken? Hoezo, nee?

Opvoeding In de Vlaamse hoofdstad, Brussel, werd vorige week een leerkracht serieus verwond

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be