't Pallieterke van 16 februari 2017

73ste jaargang • nummer 7 • donderdag 16 februari 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Wanneer doekt de sp.a zichzelf op?

Ondanks de steun van de openbare omroep en een aantal kranten is het Publipartschandaal een nieuwe slag voor de sp.a. Nog voor het schandaal slaagde de partij federaal en Vlaams nochtans in de oppositie - er maar niet in met een eigen verhaal te komen. Haalt de sp.a straks nog 12 procent? Naar analogie met andere socialistische partijen in Europa is de Vlaamse sociaaldemocratie aan het wegkwijnen.

Een reddingsoperatie met steun van de media. Zo kon je de framing op radio, tv en kranten samenvatten toen de Gentse Publipart-affaire was losgebarsten. In plaats van het debat te voeren over weinig transparante nv’s die uit intercommunales zijn voortgekomen en een melkkoe werden voor (in eerste instantie) socialistische politici, verdronk de VRT, geholpen door een paar journalisten (Bart Brinckman van De Standaard voorop), de discussie over de rode Gentse graaicultuur op een vakkundige wijze. Plots moest het debat gevoerd worden over de emolumenten verbonden aan mandaten van lokale, regionale en federale politici. Antwerps schepen van Financiën Koen Kennis moest komen uitleggen waarom hij meer dan 7.000 euro netto per maand verdiende. Ook het parlementaire loon van Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) was plots onderwerp van gesprek.

Opgejaagd door de PVDA begonnen Groenkopstukken daarover door te drammen, daarin gevolgd door een aantal sp.a’ers. Een mens zou zowaar de indruk krijgen dat het Publipartschandaal een Antwerps probleem is met de N-VA als spin in het web.

Vraag is of de operatie ‘Red sp.a’ veel zoden aan de dijk zal leggen. De kijkers van Terzake zijn - afgezien van critici die zich mateloos ergeren aan de vooringenomenheid en arrogantie van Kathleen Cools - overtuigden die niet snel een andere politieke stal dan die van de socialisten zullen opzoeken. De steeds vermoeider ogende partijvoorzitter John Crombez probeert de meubelen te redden door te pleiten voor een operatie ‘transparantie’. Maar ook dat was een onderdeel van de strategie: een mistgordijn optrekken rond het Publipart-verhaal. Momenteel hebben de politici het imago van zakkenvullers en dat geldt zeker voor de socialisten.

13 en 15 procent. En lijkt ze dichter bij 12 procent te stranden dan bij 15 procent. Crombez en co weten dat ze slecht in de markt liggen.

Om de schade bij de gemeenteraadsverkiezingen te beperken, werd besloten zich terug te trekken in een aantal grote steden, daar de verkiezingen te winnen en achter de stadsmuren betere tijden af te wachten. In Hasselt, Leuven, Gent, Oostende en eventueel Brugge moest de burgemeesterssjerp gered worden.

Hasselt en Gent lijken ondertussen verloren.

Quid met Leuven na Tobback? En wordt het in

Brugge een dubbeltje op zijn kant? Het zou ironisch zijn als de sp.a straks enkel het Oostende van Johan vande Lanotte weet te behouden.

Wat er ook van zij, de keuze om zich te verschansen in de steden toont aan dat het electoraat van de sp.a steeds kleiner is geworden.

Wat blijft nog over? Zuilgebonden personen, gepensioneerde ambtenaren, personeel uit het gemeenschapsonderwijs, vakbondsleden en een paar groepen allochtonen.

Het electoraat spat uiteen Extra pech voor Crombez is dat de socialisten de internationale trend tegen hebben. Het welvaartsmodel dat de sociaaldemocraten en reformistische socialisten na de Tweede Wereldoorlog groot heeft gemaakt, is uitgeleefd. Dat was het al in de jaren zeventig, maar links kon het overeind houden met steeds hogere belastingen. Ze hebben ook geen antwoord kunnen geven op de mondialisering. De sociaaldemocratie in Europa is aan het verschrompelen. Langzaam maar zeker.

In Frankrijk is de PS op sterven na dood. In Nederland stevent de PvdA af op een zware verkiezingsnederlaag. Ja, in Duitsland maakt Martin Schulz een kans tegen Angela Merkel, maar sinds Gerhard Schröder volgen de socialisten daar een Europese ‘Sonderweg’.

Dankzij een beleid van loonmatiging en een goedgeschoolde arbeiderspopulatie hebben de Duitse sociaaldemocraten bijgedragen tot een succesverhaal: Duitse bedrijven die kwaliteitsproducten maken (chemie, premiumwagens, machinebouw, moderne technologie…) en hun mannetje kunnen staan in een mondiale economie. Duitsland is een uitzondering.

De Vlaamse socialisten zijn dat niet. Sociologisch is de partij aan het uiteenvallen. Electoraal is dat langzaam maar zeker ook het geval.

Misschien doekt de sp.a zichzelf best op, om over een aantal jaren een totale afgang te vermijden. Boudewijn Bouckaert, jurist, oud-professor, ex-LDD-parlementslid, en ad rem als vanouds, deed op de sociale media volgend voorstel: “De sp.a zou zichzelf beter ontbinden. Er is keuze zat voor haar leden en kiezers: de bloedrode ABVV’ers kunnen naar de PVDA, de ‘progressieve’ gediplomeerde jongens en meisjes kunnen naar Groen, de humanistische liberaal-socialisten kunnen naar Open Vld en de anti-moslim-socialisten kunnen naar het Vlaams Belang.

Ook in de politiek geldt Schumpeters’ ‘creative destruction’.” We kunnen hem enkel gelijk geven.

Terugtrekking in grote steden mislukt De zaak dreigt op nationaal vlak dramatisch te worden voor de sp.a. In de peilingen slaagt de partij er maar niet in te profiteren van het oppositiewerk tegen de regering-Michel en de regering-Bourgeois. In 2014 haalde de partij amper 14 procent van de stemmen. In de peilingen schommelt sp.a sindsdien tussen

Arafat gaf wel degelijk opdracht om Belgische diplomaat te vermoorden Begin maart 1973 werden in Khartoum de VS-ambassadeur Cleo Noel, zijn zaakgelastigde Curtis Moore en de Belgische diplomaat Guy Eid ontvoerd en vermoord door ‘Zwarte September’, een onderdeel van Yasser Arafats “El Fatah” (PLO).

Arafat ontkende altijd alle betrokkenheid en beweerde dat ‘Zwarte September’ niet onder zijn bevel stond.

De Amerikaanse onderzoeksjournalist Russ Braley ontdekte documenten van de National Security Agency (NSA) waaruit blijkt dat de moorden op rechtstreeks bevel van Arafat zijn gepleegd.

Een tweede bron is James J. Welsh, een gewezen analist bij een Amerikaanse inlichtingendienst, die op 28 februari 1979 een bericht ontdekte waarin Arafat in eigen persoon opdracht gaf de gegijzelde diplomaten te vermoorden.

Volgens Welsh bleek uit de gesprekken tussen Arafat en de terrorist Khalil Al-Wazir in

Khartoem dat de PLO-leider vanuit Beiroet het bevel gaf om de diplomaten te vermoorden. De analist gaf de info meteen door aan zijn bazen bij NSA en het ministerie. Maar die vonden de informatie niet belangrijk genoeg en er werd verder geen gevolg aan gegeven. Dat bericht werd volgens sommigen om politieke redenen in de doofpot gestopt.

Die informatie werd op 7 november 2002 gepubliceerd in het Belgisch Israëlitisch Weekblad. Op basis van dat artikel stelde parlementslid Guido Tastenhoye (Vlaams Blok) de minister van Buitenlandse Zaken, toen Louis Michel (MR), enkele vragen.

Samengevat, werd aan Louis Michel de vraag gesteld of de informatie in het artikel wel of

niet kon bevestigd worden. En, indien positief, welke gevolgen dat zou hebben inzake de betrekkingen met de Palestijnse Autoriteit, waarvan Yasser Arafat op dat ogenblik de president was.

Antwoord Op 20 mei 2003 gaf de bevoegde minister een erg voorzichtig antwoord; de nieuwe onthullingen kaderden in een perscampagne, duidelijk bedoeld om de positie van de leider van de Palestijnse Autoriteit (Arafat) zoveel mogelijk te ondermijnen. Maar omdat de Amerikanen niet veel deden met de onthullingen, werd er ook aan Belgische zijde geen actie ondernomen.

Ondertussen zijn door de CIA nieuwe documenten vrijgegeven, die opnieuw de belangrijke rol van Arafat aangeven.

In een eerste document (kopie in ons bezit)

wordt gesteld dat de VS niet konden reageren in 1973 omdat er geen wetgeving was die hen toeliet dergelijke internationale misdaden aan te pakken.

Dat kon pas enkele jaren later. Dat de Amerikanen toen niets ondernomen hebben tegen Arafat heeft niets te maken met een gebrek aan bewijs, wel aan het ontbreken van de rechtsgrond om de man te arresteren.

In een document dat eind 2016 door de CIA werd vrijgegeven, kunnen we opnieuw lezen dat Arafat wel degelijk de opdracht gegeven heeft om de diplomaten te vermoorden. Arafat feliciteerde na de executie van die drie mensen persoonlijk de beulen (he personally congratulated the guerillas after the execution, lezen we in de nota).

Arafat kreeg in 1994 de Nobelprijs voor de Vrede.

Thierry Debels

2

Actueel

16 februari 2017

Mevrouw Van Rompuy neemt ontslag en spreekt. Eindelijk.

Vorige week nam Geertrui Windels, de echtgenote van Herman van Rompuy, met slaande deuren ontslag als (enige) Nederlandstalige schepen van Sint-Genesius-Rode.

Ze haalde daarbij zwaar uit naar haar Franstalige collega’s uit het schepencollege en deed een boekje open over de eindeloze pesterijen die ze de voorbije vier jaar heeft ondergaan. De persartikels die dit opleverde zouden verplichte lectuur moeten zijn in het middelbaar onderwijs want jonge mensen beseffen vaak niet hoe Franstalige politici neerkijken op al wie Nederlandstalig is.

Stank voor dank Het duo Van Rompuy-Windels woont al enkele decennia in deze faciliteitengemeente, maar keek wat neer op de lokale gemeentepolitiek. Ze lieten dit werk over aan de welbespraakte Anne Sobrie, dochter van Puck Algoet, de laatste Nederlandstalige burgemeester van Rode. In 2012 was Herman Van Rompuy Voorzitter van de Europese Raad en hoopte men via het lijsttrekkerschap van Geertrui Windels op extra stemmen van Europese ingezetenen.

Windels haalde toen een verdienstelijke persoonlijke score van bijna 1.500 stemmen, maar de Vlaamse eenheidslijst ‘Respect’ bleef hangen op 34,5 procent van de stemmen versus 65 procent voor de Franstalige eenheidslijst ‘Intérêts Communaux’. Door het bijzondere kiessysteem voor de zes faciliteitengemeenten werd Windels automatisch schepen. Zij zetelde dus vier jaar lang in het schepencollege en maakt nu opnieuw plaats voor Sobrie, met de aankondiging bovendien dat ze niet meer zal opkomen in 2018.

In de pers was Windels dus bijzonder scherp voor de Franstalige schepenen, die haar blijkbaar van in het begin onophoudelijk hebben gepest en gechanteerd. Het budget voor de

schamele bevoegdheden die haar waren toegewezen (Nederlandstalige cultuur, bibliotheek, milieu- en afvalbeleid) werd systematisch verminderd ondanks de subsidies die zij bij de Vlaamse overheid wist los te weken. Zo werd haar jaarbudget voor milieu plots uitgehold van 30.000 naar 6.000 euro. Windels werd op alle mogelijke manieren tegengewerkt en haar bevoegdheden werden meteen uitgehold wanneer zij succes boekte. Ambtenaren kregen het verbod om met haar samen te werken; haar dossiers ontving ze pas de avond voor de zitting van het schepencollege. Ondanks deze negatieve ervaringen bleef ze behulpzaam voor haar collega’s. Ze zette hen op het spoor voor Vlaamse subsidies voor rioleringen en klaslokalen, maar kreeg alleen stank voor dank. De Nederlandstalige cultuurraad werd niet langer erkend als adviesorgaan en verloor zijn subsidies, terwijl er wel 15.000 euro gevonden werd voor een campagne waarin de inwoners werden opgeroepen zich als Franstalig te registreren.

Onbegrijpelijk braaf Opmerkelijk was dat Windels het meest werd tegengewerkt door Sophie Wilmès van de MR. Inmiddels werd dit Kamerlid gebom-

bardeerd tot minister van begroting in de federale regering-Michel. Zelfs burgemeester Rolin (cdH) zat blijkbaar in zijn maag met het arrogante pestgedrag van Wilmès, maar hij durfde haar nooit terechtwijzen. Sinds Wilmès minister werd, zou ze wat beleefder geworden zijn, maar de tegenwerking bleef duren.

Het is goed dat Windels dit allemaal naar buiten brengt. Wel is het bijzonder jammer dat dit nu pas gebeurt, terwijl de pesterijen al zolang aanhouden. Het is haast onbegrijpelijk te noemen dat Windels dit allemaal is blijven slikken en nooit eens stevig met de vuist op tafel klopte, bijvoorbeeld tijdens de gemeenteraad of via een persartikel. Blijkbaar wenste zij tot op het einde een soort loyauteit te onderhouden ten overstaan van de andere schepenen, terwijl er omgekeerd alleen maar misprijzen was. Het is echt wel typisch voor de onderdanige Vlaamse mentaliteit: Nederlandstalige mandatarissen proberen doorgaans goed te doen voor iedereen en hard te werken voor het algemeen belang, terwijl de Franstaligen altijd in de eerste plaats werken voor hun eigen achterban.

Homans en Weyts In haar afscheidsinterviews haalt Windels ook uit naar de Vlaamse N-VA-ministers Homans (bevoegd voor Binnenlands Bestuur) en Weyts (Vlaamse Rand) omdat die de Vlaamse mandatarissen veel te weinig zouden ondersteunen. Zo is de praktijk om registers voor Franstalige inwoners aan te leggen (zodat ze bijvoorbeeld een Franstalige kiesbrief kunnen ontvangen) nog steeds onwettelijk, ook al werd ze gesuggereerd in een arrest van de Raad van State. Homans en Weyts zouden richtlijnen moeten uitwerken voor de Vlaamse mandatarissen om de aanleg voor zulke registers te bestrijden, maar blijkbaar schuiven zij het dossier voor zich uit. Het is tijd dat de Vlaamse regering hierover eindelijk eens duidelijkheid verschaft.

We willen graag eindigen met een tip voor de Nederlandstalige mandatarissen uit de faciliteitengemeenten. Het getuigenis van Windels zou verder uitgedragen moeten worden. Best ook in andere talen. Veel anderstalige kiezers uit de zes faciliteitengemeenten zijn een stuk gematigder dan de francofone verkozenen. Als ze kennis zouden hebben van het hatelijke pestgedrag van bepaalde burgemeesters en schepenen en de wijze waarop zij kansen en middelen verspelen voor een goed bestuur, dan zouden ze allicht niet langer hun stem geven aan deze fanatici. Ondanks de onloochenbare demografische achteruitgang aan Nederlandstalige kant, kunnen de kiesresultaten bij een goede campagne ook de andere richting uitgaan.

BL

2016 was een verloren begrotingsjaar

Het saneren van de overheidsfinanciën was één van de doelstellingen van de regering-Michel. Maar vorig jaar werd het begrotingstekort niet kleiner, het nam zelfs toe: van -2,5 procent van het bbp naar -2,8 procent. Eén van de oorzaken is de combinatie van aanslagen en de asielcrisis. Die kostten de staat - dus de burger - bijna 1 miljard euro.

Even terug in de tijd. In april 2014, een maand voor de federale verkiezingen, werden de Europese begrotingsdoelstellingen over de gezondmaking van de Belgische overheidsfinanciën gepubliceerd. België had toen een begrotingstekort van 2,1 procent van het bbp en dat tekort zou tegen 2017 zijn weggewerkt. Meer nog, in 2047 zou er zelfs sprake zijn van een overschot van 0,6 procent. Het structurele begrotingssaldo van -1,4 procent (dat is het saldo zonder conjunctuureffecten en eenmalige ingrepen, zo vaak gebruikt onder paars) zou worden weggewerkt om in 2017 te eindigen met een overschot van 0,75 procent van het bbp.

Geen structurele sanering Anno 2017 zijn we daar ver van af. Het nominale begrotingstekort bedroeg vorig jaar -2,8 procent van het bbp, zelfs iets meer dan de -2,5 procent van 2015. Het structurele tekort bedroeg -1,7 procent. Al die cijfers zijn te vinden in het recentste jaarverslag van de Nationale Bank. En dat verslag is zeer streng voor het regeringsbeleid. Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar 2016 was een verloren begrotingsjaar. De vooropgestelde structurele sanering van 0,6 procent van het bbp (zo’n 2,7 miljard euro) kwam er niet.

In de ontwerpbegroting voor 2017 van eind vorig jaar belooft de federale regering het structureel begrotingstekort dit jaar

terug te dringen tot -1,1 procent. Misschien kan volgend jaar zelfs een evenwicht worden bereikt. Weinig economen geloven dat, ook al voorspelt het Planbureau dat de sterkere economische groei dit en volgend jaar meer geld naar de staatskas zal doen vloeien (meer belastinginkomsten van werkenden, meer btw van consumerende gezinnen). Daarnaast zouden door de dalende werkloosheid minder uitkeringen moeten worden uitbetaald.

Het blijft afwachten, want vorig jaar beloofde de regering ook dat de inkomsten zouden stijgen en de uitgaven zouden dalen. Dat is niet gebeurd. Om te beginnen zijn de overheidsinkomsten verder gedaald: van 51,3 procent van het bbp naar 50,9 procent. Dat is het gevolg van de lastenverlagingen voor de bedrijven en de verlaging van de personenbelasting. Op zich is een daling van de overheidsinkomsten geen probleem. Het Belgische overheidsbeslag is immers nog altijd één van de hoogste van Europa. Maar als een regering een beleid voert dat die inkomsten doet dalen, dan moeten ook de uitgaven omlaag.

En dat is niet gebeurd. De primaire uitgaven (de uitgaven zonder de rentelasten) blijven stabiel: 50,9 procent van het bbp in 2015 en 51 procent in 2016. Terwijl de federale regering, bij monde van de N-VA en de Open Vld, beweert dat ze een besparingsregering is. Wat voor een deel het geval is, denk maar aan de dalende uitgaven in de gezondheidszorg.

Andere graaiers Tom Balthazar is misschien maar de eerste domino die omvervalt. In Publipart zitten zeventien bestuurders die zichzelf allemaal zeer royale vergoedingen hebben uitgekeerd: in 2015 ging het om 19.000 euro per bestuurder. Dat is niet onwettelijk, wel onethisch. Bij die bestuurders zijn de PS’ers André Gilles, Stéphane Moreau en Alain Mathot, de zoon van de beruchte Guy Mathot. Verder de Gentse schepen Christophe Peeters (Open Vld), de CD&V’er Ignace Dereeper en Patrick Boes, de vroegere kabinetschef van Termont. Gaan die ook ontslag nemen?

Eerlijkheidshalve: de Vlaamse graaicultuur was minder extreem dan de Waalse bij Publifin. Daar werd regelrechte fraude gepleegd.

De Waalse bestuurders incasseerden vergoedingen voor vergaderingen die in werkelijkheid nooit hebben plaatsgevonden. Dat is in PubliPart nooit gebeurd.

Censuur aan uniefs De webstek ‘Spiked!’, die al jaren een lans breekt voor vrije meningsuiting (VMU), publiceerde voor de derde keer een ranglijst van alle universiteiten in Groot-Brittannië waarop wordt aangegeven hoe het er gesteld is met de vrije meningsuiting.

Het beeld is niet fraai. ‘Spiked!’ gebruikt de kleuren van een verkeerslicht: groen betekent dat er geen beperkingen zijn aan de VMU, oranje betekent dat er zoveel regeltjes zijn dat de VMU de facto in het gedrang komt, en rood betekent dat er actief aan censuur wordt gedaan. Slechts 6 procent van de uniefs in het Verenigd Koninkrijk kreeg groen, 30,5 procent kreeg oranje en maar liefst 63,5 procent kreeg rood.

Dat is ontstellend voor instellingen die een veilige haven voor het vrije debat zouden moeten zijn. ‘Spiked!’ toont ook aan dat het probleem snel verergert. Toen ze de lijst in 2015 voor het eerst publiceerden, kregen nog ‘maar’ 41 procent van de uniefs een rode markering.

In 2016 was dat al 55 procent, en nu dus die ongelofelijke 63,5 procent. En de ‘grote twee’ in het VK? Cambridge kreeg oranje, maar Oxford kreeg rood. De zeven uniefs die groen kregen, zijn klein tot zeer klein.

Uit de smalle beursstraat Asielcrisis en aanslagen geen excuus Maar er deden zich in 2016 onverwachte gebeurtenissen voor. De uitlopers van de asielcrisis van 2015 en de aanslagen van 22 maart hebben de staatskas getroffen. In de analyses die de klassieke media van het jaarverslag hebben gemaakt werd het zelden vermeld, maar de Nationale Bank berekende dat die gebeurtenissen de staatskas zo’n 0,2 procent van het bbp hebben gekost. In euro’s zou dat neerkomen op bijna een miljard extra uitgaven. Er waren de uitgaven voor de opvang van illegalen, en de extra kosten voor politie en leger omwille van de terreurdreiging. En er waren minder belastinginkomsten omdat de horeca zwaar heeft geleden door de aanslagen.

Dat is geen reden voor de regering-Michel om zich achter die gebeurtenissen te verbergen. Ook zonder de aanslagen zouden de overheidsuitgaven op een onaanvaardbaar hoog niveau hebben gestaan. Zo’n 49 procent van het bbp. Reden is de belastingverschuiving of taxshift die onvoldoende gefinancierd is. Bovendien heeft de regering de voorbije jaren te weinig bespaard. Eerder dan de uitgaven te doen dalen, kiest men ervoor die minder snel te doen stijgen.

In 2000 bedroegen die primaire uitgaven 42,4 procent van het bbp. Om naar dat niveau terug te keren, zou zo’n 30 miljard euro minder moeten worden uitgegeven. Het lijkt een onmogelijke opdracht voor een regering die al over de helft is. En die steeds meer de indruk wekt dat ze, met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, nu al in lopende zaken zit.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

16 februari 2017

Waarom ik een klimaatscepticus ben (laatste deel)

Een centrale rol in de misvatting dat de klimaatreligie op een wetenschappelijke consensus kan rekenen, wordt gespeeld door het Intergovernmental Panel for Climate Change (IPCC). Dat is een organisatie van de VN die “experten” van alle landen ter wereld verzamelt om zich te beraden over de klimaatverandering. Door onze pers wordt het IPCC behandeld als een wetenschappelijk onderzoekscentrum. Het is echter een politiek orgaan bij uitstek.

Vele afgevaardigden komen uit landen die geen enkele bijdrage leveren aan klimaatonderzoek en die alleen in het politieke aspect geïnteresseerd zijn. Ook de andere vertegenwoordigers zijn in geen enkele mate een representatief staal van de wetenschappelijke opvattingen ter zake. Het zijn vooral klimaatmilitanten die uitgenodigd worden zich bij de rangen van het IPCC te voegen.

Van Ypersele Een typisch voorbeeld is Jean-Pascal van Ypersele (een telg van het adellijke geslacht dat we vooral kennen van de koninklijke entourage). Deze Belgische weerkundige liet voor het eerst van zich horen met een klimaatstudie die hij had geschreven voor het ecologistische Greenpeace. Zijn radicale visie op het klimaat kreeg geen deuk toen hij in 2011 een publiek debat verloor tegen klimaatscepticus Istvan Marko, professor aan de UCL. Van Ypersele besloot gewoon elk debat met klimaatcritici voortaan te weigeren. Ook tegenspraak in zijn afwezigheid ligt hem moeilijk. Zo eiste hij dat zijn universiteit tuchtsancties zou nemen tegen een collega die kritiek had geuit op het IPCC. Hij probeerde zelfs een wetenschappelijk colloquium over het klimaat te laten verbieden.

Het zegt veel over de staat van het klimaatdebat en de militante rol die het IPCC daarin speelt, dat Van Ypersele, die in normale omstandigheden zou weggezet worden als een extremist, in 2008 ondervoorzitter werd van het IPCC. In 2015 steunde de Belgische regering zelfs zijn kandidatuur voor het voorzitterschap van deze instelling. Een aantal collega’s van verschillende Waalse universiteiten, waar men voldoende vertrouwd is met Van Yperseles fundamentalistische opvattingen, waren hierover zo verontwaardigd dat ze een petitie tekenden waarin ze hem een “radicale ecologische militant” noemden, “die een debat, dat in alle sereniteit moet kunnen gevoerd worden, politiseert en vergiftigt.”

Van Ypersele werd uiteindelijk geen voorzitter, maar is helaas typisch voor de militante “wetenschappers” die het klimaatdebat domineren en die op handen gedragen worden door pers en politiek. Ernstige wetenschappers die toch ooit hun medewerking verleenden aan het IPCC, zoals Richard Tol, Chris Landsea, Madhav Khandekar of Frederick Seitz, beklaagden zich er al snel over hoe hun werk ernstig werd verdraaid in de eindrapporten van dit activistisch orgaan.

Een jonge wetenschap De systematische eenzijdigheid en politisering van het klimaatvraagstuk door het IPCC is representatief voor heel wat activiteit in deze sector. In 2009 brak het zogenaamde Climategate-schandaal uit. Honderden mails van heel wat kilmaatonderzoekers werden gelekt aan de pers. Daaruit bleek dat meerderen onder hen in de eerste plaats bezig zijn met het steunen van “de goede zaak” en desnoods overgaan tot manipulaties van de onderzoeksgegevens. Zo bleek Michael Mann, één van de leidende klimaatalarmisten, in zijn temperatuuroverzichten de middeleeuwen (die warmer waren dan vandaag) bewust te hebben weggelaten.

Echte vervalsingen zijn echter zeldzaam.

Die zijn ook niet nodig. De klimaatverande-

3

Nieuwsfeit van de week

Ondertussen in Noord Korea

ring is niet alleen een heel jonge, maar ook een uiterst complexe wetenschap, waarbij zoveel academische specialismen en sub-disciplines betrokken zijn dat slechts zeer weinigen een overzicht van het geheel hebben.

Daarbij komt nog dat er enorme hiaten in de kennis van dit onderwerp bestaan, waarvan de onduidelijke invloed van zonneactiviteit maar één voorbeeld is. Dat alles maakt het klimaat een ideaal actieterrein voor gissingen, speculaties en selectieve interpretaties. De redenering die aanvat bij de (onbetwiste) vaststelling van hogere temperaturen eind vorige eeuw, en die eindigt bij de klimaatplannen van Parijs, is zo lang, zo extreem broos en zo speculatief dat ze enkel door politieke ideologie en niet door wetenschappelijke methodiek kan in stand gehouden worden.

De sceptici Het IPCC is slechts één van de gepolitiseerde instellingen en projecten die aan “klimaatwetenschap” doen. In deze wereld van subsidies, betaalde opdrachten, prestigieuze onderzoeksprojecten, internationale conferenties en reizen, tewerkstelling in overheidsagentschappen, aanzien en faam, is enkel plaats voor mensen die bereid zijn de axioma’s van het klimaatgeloof te aanvaarden.

Wie tegenpruttelt, wacht het zijspoor. Erger, dissidenten worden zelfs regelmatig beschuldigd van “negationisme” (een term normaal voorbehouden voor Holocaustontkenners).

De beroepsmatige beperkingen voor sceptici worden met andere woorden aangevuld met het morele odium mee verantwoordelijk te zijn voor de rampen die toekomstige generaties zullen overkomen, vooral dan de arme sukkelaars van de derde wereld.

Dat een indrukwekkende groep van prominente en minder prominente klimaatsceptici toch de moed heeft te spreken, is eigenlijk een mirakel. Maar hun argumenten worden weinig beluisterd in pers en politiek.

Het vertekend beeld dat wordt opgehangen over het wetenschappelijk debat heeft ook veel te maken met de zeer onevenwichtige mobilisering van beide kampen. De klimaatgelovigen zijn permanent onder de wapens. Via instellingen en projecten van de overheid brengen ze met grote regelmaat rapporten en studies uit, liefst begeleid door persmededelingen die door journalisten zonder veel nadenken kunnen overgenomen worden. De dissidenten, hoe talrijk ook, zijn weinig georganiseerd en hebben weinig persoonlijke redenen om hun nek uit te steken.

Ik geef één van hen, Rchard Lindzen, klimatoloog aan de prestigieuze MIT-universiteit, het laatste woord: “Historici zullen zich in de komende eeuwen afvragen hoe gebrekkige logica, overschaduwd door sluwe en niet-aflatende propaganda, er echt toe geleid heeft dat een coalitie van allerlei belangengroepen bijna iedereen kon van overtuigen dat door mensen geproduceerde CO2 een gevaarlijk, wereldbedreigend gif is. ... Het publieke verhaal over klimaatverandering heeft weinig te maken met wetenschap. Het is eerder een onderdeel geworden van een politiek verhaal, waar beschouwingen dienen om de eigen politieke basis veilig te stellen en de oppositie af te schrikken, eerder dan om klaarheid te scheppen.”

Jurgen Ceder

P.S. In mijn eerste artikel in deze reeks stelde ik: “Ik ben geen klimaatwetenschapper. De kans dat u dat bent is ook bijzonder klein.” Het was dan ook mijn bedoeling het klimaatdebat te benaderen vanuit het standpunt van een wetenschappelijke leek (wat ik ben) en de redenen op te sommen waarom er ook zonder kennis van de wetenschappelijk details zeer pertinente vragen kunnen gesteld worden bij de klimaatlitanie die u zo vaak hoort in onze media. Ik onderschatte blijkbaar de wetenschappelijke kennis van onze lezers. Jan Meeus, een gepensionseerde weerkundige en klimaatscepticus, schreef ons een brief om ons bij te treden.

Van Raf Verschueren kregen we zelfs een uitermate interessante analyse van de rol van CO2 in de klimaatproblematiek. Ik moet toegeven dat heel wat van zijn preciese wetenschappelijke argumenten mijn petje te boven gaan. Dat is ook de reden waarom we ze hier niet in extenso gaan weergeven. Volgende paragraaf wil ik u niet onthouden: “Er heerst op de aarde inderdaad een formidabel broeikaseffect maar dat wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door de aanwezige waterdamp. En ja, CO2 en enkele andere gassen zoals methaan en stikstofoxides, zullen zeker een rol spelen, maar deze is verwaarloosbaar t.o.v. het effect van 40.000 ppm waterdamp.” De heer Verschueren vulde zijn analyse aan met zijn beschouwingen over de medewerking van wetenschappers aan het klimaatgeloof, die nauw aansluiten bij bovenstaand artikel. Waarvoor onze dank.

JC

Volgens EU-president Donald Tusk betekent president Trump een gevaar voor Europa.

Wie daarentegen blijkbaar geen gevaar vormt, is....Kim Jong-un. Die mag raketlanceringen organiseren of zijn halfbroer laten vermoorden. Maar geen kat die het nodig vindt om hiervoor op straat te komen en te betogen.

Waar blijven de beroepsbetogers van PVDA en ‘Hart boven hard’?

Briefje aan Siegfried Bracke

Grootverdiener Mijnheer de moraalridder,

Gij zijt dezer dagen in uw nopjes, want de slag om Gent woedt in alle hevigheid en gij wilt daarin een heroïsche hoofdrol spelen.

Het is al lang uw ambitie om de Groenen en zeker de socialisten uit de coalitie te wippen.

Gij staat immers zelf klaar om met uw troepen de belegerde burcht over te nemen en vanuit een virtueel nieuw Gravensteen grafelijk te heersen over de oude Vlaamse stad.

Gij kent de sossen als weinig anderen, want tijdens uw verleden als journalist van de BRT (in Vlaamsgezinde kringen beter bekend als: Bekrompen, Rood en Tendentieus), waart gij 14 jaar lid van de socialistische partij (wat gij eerst ontkende), schreeft gij mee aan het partijprogramma en pende gij columns neer in het ledenblad van de sossen.

Toen dat allemaal aan de oppervlakte kwam in 2011, kwaamt gij met een uitgestreken gezicht en tot ieders ontroering vertellen “dat het geen enkele invloed gehad heeft op mijn journalistenwerk”… In die periode hadt gij de oversteek naar de N-VA al gemaakt. Velen fronsten daarbij de wenkbrauwen, want weinigen begrepen dat, zeker nadat gij u jarenlang hadt gekeerd tegen het (Vlaams-)nationalisme. Gij droegt niet zonder reden een strik zolang een bepaalde Vlaamsgezinde partij een bedreiging was voor het establishment. Enfin, op een zeker moment waart gij dus socialist-af en maakte gij uw bocht naar het ‘democratisch’ Vlaams-nationalisme. Gij hadt toch niets meer te verliezen, want gij stondt aan de vooravond van uw pensioen als VRT-ambtenaar. Gent werd dus uw objectief, maar gij belandde na de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 toch in de oppositie.

Voldoende tijd om de messen verder te gaan slijpen om de sossen zo spoedig mogelijk te gaan verdrijven.

De recente Optima-affaire en de huidige PubliPart-affaire waren en zijn voor u ‘gefundeness fressen’ om met de matrak op de sossen te kloppen. In de Gentse gemeenteraad haalde gij herhaaldelijk uit naar hen en zegde gij meermaals dat ‘er nergens Vlaamse socialisten zijn die zo PS zijn als die van Gent’. Op uw eigen webstek lees ik: “Het systeem Termont is het PS-systeem in meerdere betekenissen: een gigantische tewerkstellingsma-

chine (nergens is er zoveel stadspersoneel als in Gent), een gigantische subsidiemachine (inclusief ook hier honderden jobs in het zogeheten middenveld), een gigantische graaimachine voor de toplui. (…) Ook de technieken zijn dezelfde: in Vlaanderen zijn de intercommunales goed geregeld, inclusief beperken van de vergoedingen, enz...

Maar net zoals in Wallonië heeft men daar in Gent iets op gevonden: men maakt er holdings, nv’s, enz... van. Dan immers zijn de vergoedingen, zo blijkt, niet beperkt tot de zitpenning van een gemeenteraadslid...” In wezen en in principe kan ik u volgen: het loopt allemaal de spuigaten uit en velen steken hun zakken meer dan vol. En de cumuls zijn schier onoverzichtelijk. De perceptie naar de gewone man is moordend, want die catalogeert de politici al lang als ‘zakkenvullers’.

Maar zijt gij, Siegfried, de naar het Vlaamsnationalisme bekeerde socialistische moraalridder, wel de juiste man om dat soort analyses te maken? Akkoord, aan uw prebenden is niks louche, maar dat gij zalig meeschnabbelt uit de politieke ruiven, staat als een paal boven water: volksvertegenwoordiger, voorzitter van de Kamer, bureaulid van de Kamer, gemeenteraadslid, fractievoorzitter in de gemeenteraad en lid van de adviesraad van Telenet. Van dit laatste wilde gij lange tijd zelfs niet eens zeggen hoeveel het in het laa tje brengt… En daarnaast hebt gij nog een reeks onbezoldigde mandaten.

Ik wil maar zeggen: zijt gij wel de uitgelezen figuur om bijvoorbeeld John Crombez de levieten te lezen over diens cumul en die van zijn partijgenoten? Of opmerkingen te maken bij mensen die onevenredig veel verdienen?

De burger ziet dit als de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet.

Akkoord dat gij een soort Optima-bis-commissie eist in Gent om alles uit te klaren en om te zien hoe de geldstromen lopen. Maar misschien moeten we dat eens breder opentrekken door bijvoorbeeld concrete cijfers te plakken op de aangeduide bezoldigde mandaten op de bekende ‘cumuleo.be’-lijst. We gaan daar zeker veel uit leren… Alleen al omdat alles dan zwart op wit staat.

Akkoord, Siegfried?

4

Dossier

16 februari 2017

De Russische revoluties (2)

“Leve de Russen!”, riep mijn grootvader Jan Persoons, toen hij in de loopgraven aan de IJzer het nieuws hoorde dat de keizer tot troonsafstand was gedwongen. Onmiddellijk volgde een zware straf, want kritiek op om het even welke vorst wees op een gevaarlijke revolutionaire mening.

De domst mogelijke beslissing Keizer Nicolaas was er de oorzaak dat mijn grootvader vanaf 1915 in de modder stond. Er bestond een goede kans dat de Duitsers zonder de tussenkomst van de Russen Frankrijk en België overrompeld en verslagen zouden hebben. Officieel mobiliseerde het Russische leger eerst op 30 juli 1914, maar in werkelijkheid bereidde een flink deel van het leger zich al een week vroeger voor.

De Russen hadden vooral een conflict met Oostenrijk-Hongarije over Servië, maar ze waren zo galant op Frans verzoek met een aanval op het oosten van Duitsland te beginnen. De Duitsers waren begin augustus volslagen verrast en voerden in allerijl en dankzij hun spoorwegen een groot leger van het westen naar het oosten. Het gevolg was dat de Duitse aanval door Vlaanderen en NoordFrankrijk wegens een gebrek aan reserves aan de Marne doodliep en een Duitse overwinning à la 1871 verhinderde. De prijs werd betaald door de Russen, die door slechte coördinatie en communicatie vernietigend verslagen werden in het oosten van Duitsland. Daar lieten de Duitsers het bij, tot de loopgravenoorlog het front in het westen stabiliseerde. In de loop van 1915 begonnen ze hun offensief in het oosten. Verhoudingsgewijs had Duitsland tien keer meer spoorwegen dan Rusland.

De enorme Duitse industrie kon veel vlugger en betere wapens leveren, en Duitse discipline stond tegenover de almaar grotere chaos aan Russische zijde. Eind augustus 1915 hadden de Duitsers Russisch Polen met Warschau veroverd. Tegen die tijd waren al 1.500.000 miljoen Russen gesneuveld of zwaargewond, en zaten er 1 miljoen in krijgsgevangenschap.

Opperbevel Nicolaas nam de domst mogelijke beslissing. Tegen ieders advies in nam hij persoonlijk het opperbevel van het leger op zich, zodat hij verantwoordelijk werd voor de nederlagen en de zware verliezen.

Militair was hij een amateur die zijn bevelhebbers irriteerde. De regering liet hij over aan zijn (Duitse) incompetente en psychisch beschadigde vrouw, die drie eerste ministers versleet op een paar maanden tijd en vooral vrienden of kennissen van haar goeroe Raspoetin benoemde, maar de raad van Raspoetin in de wind sloeg om vrede te sluiten. Het economische leven werd een ramp.

De Russische export stortte in elkaar omdat de bondgenoten Duitsland en Turkije de uitvoer van goederen via de Dardanellen verhinderden. Gevolg: werkloosheid. Door de mobilisatie van miljoenen boeren werd een deel van het land niet meer bewerkt. Gevolg: gebrek aan voedsel.

Slechte spoorwegverbindingen - met prioriteit voor het leger - en corruptie veroorzaakten steeds meer voedselschaarste en een rantsoenering. Begin 1917 stonden vrouwen in de steden soms 40 uur per week in de rij. Nicolaas stuurde het al weinig representatieve parlement naar huis, en hij vertrouwde erop dat het leger hem trouw bleef.

Maar door de zware nederlagen waren 6 miljoen mannen uitgeschakeld in januari 1917.

De traditionele officierenklasse was volledig uitgedund. De nieuwe (lagere) officieren en onderofficieren kwamen uit de burgerij of de boerenstand en zij sympathiseerden met de tegenstanders van de keizer.

Een staking in de hoofdstad en een vrouwenbetoging leidden tot zware rellen met 1.300 doden. Nicolaas gaf telegrafisch het bevel met harde hand de orde te herstellen en toen bleek dat nog 12.000 van de 180.000 soldaten in Sint-Petersburg gehoorzaamden.

Op een paar dagen tijd stortte het keizerlijk gezag in elkaar, en op 15 maart deed Nicolaas troonsafstand.

Twee machtscentra Het parlement duidde een voorlopig comité aan, dat weldra een voorlopige rege-

ring werd onder leiding van de liberale aristocraat vorst Lvov. Die regering bestond uit burgers en intellectuelen en telde maar één uitgesproken linkse: minister Kerenski, vertegenwoordiger van de socialisten-revolutionairen, die het platteland beheersten.

Die voorlopige regering bepaalde onmiddellijk dat de vrijheid van mening, vergadering en godsdienst absoluut was. Eerlang zou met algemeen, enkelvoudig en geheim stemrecht een grondwetgevende vergadering verkozen worden. En ze schonk Polen de onafhankelijkheid (geen grote opoffering gezien het toch in Duitse handen was).

De nieuwe regering had twee problemen.

Wat met de oorlog? De westerse geallieerden erkenden meteen het nieuwe democratischer regime, maar eisten dat de regering verder oorlog voerde. Die verkoos inderdaad de voortzetting van de oorlog, want anders waren alle vreselijke opofferingen voor niets geweest. Het tweede probleem huisde letterlijk in hetzelfde paleis waar de regering zetelde.

Ten gevolge van de stakingen was er, naar analogie met de revolutionaire situatie van 1905, een sovjet (raad) gevormd van arbeiders en soldaten door de linkse partijen en organisaties die een zaal verder dan de regering vergaderde. Zeer vlug volgden andere steden. De regering ontdekte vlug dat die raden in de praktijk meer te vertellen hadden dan de ministers. Ze waren baas over de spoorwegen en het vervoer, en de soldaten bezaten de wapens.

Aanvankelijk waren de min of meer democratische linksen (mensjewieken en socialisten-revolutionairen) nog de baas in de sovjets, dus werd soms met de regering samengewerkt. Maar de invloed van de fanatieke bolsjewieken werd steeds groter, onder de leiding van een strategisch genie, Lenin.

Hij had tegen de publieke opinie in vanaf de eerste dag tegen de oorlog gepleit (maar was voorstander van een burgeroorlog om de macht te grijpen). Hij lanceerde vervolgens de slogan “Vrede! Land! Brood!”, die almaar meer succes kreeg. Zijn eerste staatsgreep mislukte. Lenin vluchtte naar Russisch Finland.

Kerenski en de gematigde linksen kregen de volledige macht in de regering, maar ze bleven verder oorlog voeren. Maandelijks deserteerden 34.000 soldaten. De boerenzonen voegden zich bij de boeren die in een steeds groter wordende anarchie de grond van de edelen en grootgrondbezitters in beslag namen.

Lenin De voorlopige regering talmde, gezien de oorlogssituatie, met verkiezingen te organiseren en kon zich niet op een democratische meerderheid beroepen (die ze wel bezat zoals in januari 1918 bleek, maar toen waren de bolsjewieken al de baas).

De opperbevelhebber van het leger besloot een einde aan de anarchie te maken met regeringsgetrouwe troepen. Kerenski was banger voor een conservatieve machtsgreep dan voor Lenin. Die mocht uit ballingschap terugkeren, en Kerenski liet massaal wapens uitdelen aan de bolsjewieken.

De opmars van een leger naar Sint-Petersburg werd inderdaad gestopt, maar de bolsjewieken dachten er niet aan die wapens terug in te leveren. De regering en haar oorlog werden met de dag meer gehaat. In de stedelijke sovjets kregen de bolsjewieken overal de meerderheid, al stelden zij op het platteland, waar 80 procent van de Russen woonde en werkte, haast niets voor. Lenin bewees dat één man wel degelijk de geschiedenis kan veranderen.

Tegen de mening van zijn partijgenoten in, bleef hij voortdurend pleiten voor een nieuwe staatsgreep. Ten slotte kreeg hij in zijn kleine partijbestuur een meerderheid achter zich, en in oktober 1917 slaagde hij. Daarover meer in het najaar.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Pure verspilling Nu de discussie over cumulerende politici weer is opgelaaid, na het Waalse PS-schandaal rond Publifin en de Vlaamse pendant Publipart, grijpen de Groenen hun kans om knuppels in het hoenderhok te gooien en zich op te werpen als de zuiversten der zuiveren. Het ligt er vingerdik op dat zij hun grote rechtse aartsvijand van de N-VA willen treffen, want zij zien het niet voor onmogelijk dat in de grote(re) steden de N-VA in 2018 mogelijk de macht zal grijpen.

Als schietschijf gebruikt Kamerlid Kristof Calvo daarvoor zijn collega-Kamerlid en burgemeester Bart de Wever. De Groenen stellen dan ook voor dat elke cumul van politieke mandaten stopt. Dus, schepenen en burgemeesters kunnen geen parlementslid meer zijn. Want, zegt Calvo, (en er is wel íéts - maar niet alles - van aan), de meeste burgemeesters zitten niets te doen in het parlement. Het loon van Bart de Wever is dus pure verspilling. Hij denkt daarbij ook aan Christophe D’Haese (N-VA) uit Aalst en Vincent van Quickenborne (Open Vld) uit Kortrijk,… Jawel, de ‘inzet’ van sommige burgemeesters en schepenen steekt schril af tegen tal van parlementsleden die bijna dagelijks aanwezig zijn, stipt hun commissies volgen, wetsvoorstellen ontwerpen en de plenaire zittingen bijwonen.

Te doorzichtig CD&V springt mee op die kar, maar bekijkt het heel tactisch. Die partij weet dat ze de grote steden en de centrumsteden zal moeten loslaten bij gebrek aan voldoende kiezers.

Zij meent wel nog goed te kunnen scoren in de landelijke en middelgrote gemeenten. Vandaag heeft men daar nog op veel plaatsen de touwtjes in handen, hier en daar zelfs nog met een volstrekte meerderheid. Dus speelt zij het anti-N-VA-spelletje op haar manier mee door te stellen dat zij ook voor een cumul is, maar dan voor burgemeesters uit steden met meer dan 50.000 inwoners. Er zou zelfs een wetsvoorstel over klaarliggen… Goed gezien, maar eigenlijk iets te doorzichtig. Bovendien past het perfect in de carrièreplanning van Kris Peeters: verkassen naar Antwerpen, havenschepen worden en verdwijnen uit de nationale politiek, waar hij het toch nooit meer verder zal brengen dan vandaag het geval is.

Boter op het hoofd Al is Calvo dan ‘gewoon’ parlementslid en is hij geen schepen of burgemeester, toch is hij niet vies van een extra (afgeleid) mandaatje.

Hij cumuleert er zes, waarvan vijf bezoldigd, vernemen we via de nieuwe nieuwswebstek sceptr.net. Hij is betaald Kamerlid, fractieleider, gemeenteraadslid, politieraadslid en voorzitter van mmMechelen Feest. En de ‘zuivere maagd’ was er wel eentje vergeten aan te geven in zijn cumulaangifte… Het is altijd gemakkelijk anderen met de vinger te wijzen en meer properheid in de politiek te bepleiten. Maar met dit soort fratsen is dat toch niet echt geloofwaardig. Hij zit hoe dan ook in de club van de poenpakkers.

Zijn ‘aanklachten’ zijn dan ook niet meer dan politieke spelletjes om vliegen af te vangen.

Politiek correct, alweer Naar gewoonte begon de plenaire vergadering op donderdag met het vragenuurtje. In het oog sprongen de vele gelijklopende vragen over het OCAD-rapport dat de geldstromen uit o.m. Saoedi-Arabië en Qatar onder de loep had genomen en waarmee het radicale islamisme, het salafisme en het wahhabisme in ons land wordt ondersteund. Alle partijen leken het erover eens dat de zaak moet aangepakt worden.

Over hoe dat precies moet gebeuren, bleef men heel vaag. Toen Filip Dewinter zich in het debat mengde en zei dat zijn partij dat al dertig jaar zegt, en voorspelde tot wat dat zou leiden, maar dat men altijd de andere kant opgekeken heeft, was het hek van de dam.

Hij kreeg een scheldkanonnade van de premier over zich, en dat had hij vooraf kunnen weten, na zijn fameus bezoek aan president Assad in Syrië enkele dagen daarvoor.

Of Dewinter de juiste keuzes maakte, is voer voor discussie. Maar het is duidelijk dat zijn analyse dat men het probleem heeft laten uitgroeien tot wat het nu is, juist is. Zelfs in de serieuze gazetten gaf men dat schoorvoetend toe. Exemplarisch was de tussenkomst van Hans Bonte van sp.a: “Ik wil mij ten zeerste distantiëren van de inhoud van de vorige spreker.

Dat neemt niet weg, mijnheer de premier, dat ik denk dat wij bij de meerderheid in dit parlement een vorm van schizofrenie zien.”

Wie de tussenkomsten van de andere sprekers uit de andere partijen er eens op naleest, zal merken dat de rode draad overal dezelfde is. Alleen durven de meeste anderen – behalve Vuye en Wouters – niet gezegd hebben dat er niet zozeer een probleem met de islam is, maar ín de islam. Michel: “In geen enkel geval is het een strijd tegen de islam!”

Om politiek correcte redenen houdt men zich liever op de vlakte met ronkende verklaringen en spierballengerol, en schiet men gemakshalve honderduit op de gehate boodschapper, die zijn boodschap weliswaar niet altijd even goed verpakt.

Steeds origineler Het lawaai in de Kamer tijdens tussenkomsten… Wij hadden het er al vaker over. Kamervoorzitter Bracke ergert er zich blauw aan. Niettemin probeert hij haast elke week origineler uit de hoek te komen om de dames en heren praatbarakkers tot de orde te roepen.

Deze keer deed hij dat zelfs binnen het thema van vragen over de geluidsnormen boven Brussel: “Collega’s, mag ik u vragen om het geluidsniveau van uw gesprekken een beetje te laten zakken. Wij zullen er nog eens normen voor moeten opstellen.” Hij zou er beter aan doen artikel 64 van het Kamerreglement resoluut toe te passen, waarin o.m. staat: “Wordt de vergadering rumoerig, dan kondigt de voorzitter aan dat hij de vergadering zal schorsen.

Gaat het rumoer voort, dan schorst hij de vergadering gedurende één uur.” Desnoods meerdere keren op een dag. Wie niet horen wil, moet voelen!

Actueel

16 februari 2017

Echo’s uit de Koepelzaal

Dossier geluidsnormen

Federale loyauteit? Weg ermee!

60.000 jobs. Dat is de inzet van het debat over de geluidsnormen rond de luchthaven van Zaventem. In een zeldzaam moment van eensgezindheid hebben de werknemers en werkgevers van de bedrijven die leven van de luchthaven vorige week gewaarschuwd voor de grote gevaren van de absurde Brusselse geluidsnormen die binnenkort met nultolerantie toegepast worden.

Eigenlijk is het volkomen surrealistisch: uitgerekend het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat al ruim een kwarteeuw kampt met grote armoede en met torenhoge werkloosheidscijfers, dreigt de levensvatbaarheid van de luchthaven met één welgemikte maatregel voorgoed onderuit te halen. De luchthaven van Zaventem is met voorsprong de grootste private werkgever voor Brussel, maar blijkbaar weegt dat gegeven veel minder zwaar dan het ochtendhumeur van enkele invloedrijke bewoners van Sint-Lambrechts-Woluwe en Oudergem.

Wie het dossier bestudeert, weet dat de geluidsproblemen door Brussel tot en met worden opgeklopt. De hinder is daar de voorbije jaren sterk afgenomen. Vergeleken met het jaar 2000 nam het aantal vrachtvluchten vanuit Zaventem drastisch af, vliegt men minder tijdens de nacht en vliegen er veel minder lawaaierige toestellen. Ook het passagiersverkeer zorgt voor minder overlast. Bovendien wordt het gros van de vluchten stelselmatig afgebogen richting noord- en zuidrand, zodat Brussel meer dan ooit gespaard wordt. Minder dan 10 procent van de vliegtuigen vliegt nog rechtdoor boven de hoofdstad. Toch wil het Brussels Gewest vanaf volgende week elk vliegtuig dat ’s morgens boven Brussel vliegt, bedenken met zodanig hoge boetes, dat de ene na de andere luchtvaartmaatschappij aankondigt Zaventem te zullen verlaten.

Verhuis van de luchthaven?

Dit is al lang geen rationeel debat meer over leefbare verhoudingen tussen Brussel en ‘zijn’ nationale luchthaven. Hier spelen andere motieven. Het gaat met name om een goed

voorbereide en doelbewuste sluipmoord op de belangrijkste economische troef van Vlaanderen na de haven van Antwerpen. Jan Segers vatte de kwestie in Het Laatste Nieuws van vorige donderdag kernachtig samen: “Voor Gosuin (Brussels minister van Economie en Tewerkstelling voor de partij Défi, het vroegere FDF) is dit een Vlaams probleem en geen Brussels, aangezien op de luchthaven slechts één werknemer op de tien Brusselaar is. Dat zou hem in zijn functie grote zorgen moeten baren, maar Gosuin ziet er alleen maar een extra argument in om die verrekte luchthaven vanuit dat verdomde Vlaanderen naar Franssprekend België over te brengen. Hij acht een verhuis onvermijdelijk.”

Dat is inderdaad de kern van de zaak: de radicale francofonie zet de toon in dit dossier.

De weerzin voor Vlaanderen is bij een FDF’er als Gosuin zodanig groot, dat hij de belangen van de Brusselaars daaraan helemaal ondergeschikt maakt. Hij vond een medestander in de zeer hautaine cdH-minisiter Céline Fremault, die uit rancune tegen de MR de zaak op de spits drijft. De PS van Magnette en Di Rupo speelt het spel maar al te graag mee, want een verhuis van trafiek vanuit Zaventem naar Charleroi is mooi meegenomen voor Wallonië. Blijkbaar is alleen nog de as WalloBrux van belang. Van enige federale loyauteit is geen sprake meer, wel integendeel. Het zijn de Franstaligen zelf die de poten onder dit land wegzagen.

Vlaamse slippendragers Nog het meest ergerlijke is dat er in de Brusselse regering drie “Vlaamse” excellenties zitten die weerwerk zouden kunnen bie-

den, maar die precies het tegenovergestelde doen. Guy Vanhengel (Open Vld) trekt openlijk de kaart van de Franstaligen, terwijl Pascal Smet (sp.a) en Bianca Debaets (CD&V) als volleerde struisvogels zo hard mogelijk zwijgen. Elk van hen heeft nochtans de sleutel in handen: elk van hen kan zijn (of haar) portefeuille in de weegschaal leggen of dreigen met ontslag. Of ze zouden aan één zeel kunnen trekken en de Franstaligen dwingen hun standpunt te matigen. Daarmee zouden ze in de eerste plaats bij de Brusselse bevolking veel waardering kunnen oogsten. Jammer genoeg gaat het om drie politieke dwergen zonder de minste ruggengraat en zonder zelfrespect. Ze zijn stuk voor stuk het levende bewijs dat de creatie van het Brussels Gewest een absolute vergissing is geweest, een instrument van de francofonie tegen Vlaanderen, waarbij Vlaamse ministers de rol spelen van gedreven slippendragers van hun francofone zetbazen.

We durven hopen dat de Vlaamse regering zich in dit dossier niet laat doen. Er staat heel veel op het spel. De Vlaamse regering en de Vlaamse ministers in de federale regering moeten de totale onredelijkheid van Brussel aan de kaak blijven stellen en kunnen op die manier zelfs de sympathie winnen van de Brusselse bevolking. Dit dossier kan wel degelijk opgelost worden. Niet door geschreeuw en geroep, niet door mee te stappen in de Brusselse provocaties. Wel door volgehouden onverzettelijkheid tegen de Brusselse irrationaliteit en het egoïsme van een paar hoofdstedelijke dorpspolitici. Wel door een verhaal van billijke spreiding, van een eerlijke en evenwichtige verdeling van lasten en lusten. Dat is de enige duurzame oplossing voor de luchthaven. We rekenen erop dat enkele Vlaamse ministers zich echt vastbijten in deze kwestie, dossierkennis uitstralen en blijk geven van gezond verstand. ’t Pallieterke

Brusselaars worden zenuwachtig Na de merkwaardige stemming in de Grimbergse gemeenteraad van 26 januari (16 stemmen voor de afschaffing van de buurtweg, 16 tegen en 1 onthouding), weet vandaag nog altijd niemand hoe het dossier weer vlot kan getrokken worden.

Volgens het vonnis van de vrederechter moet Grimbergen aan de provincie een verzoek richten om de buurtweg af te schaffen. Maar Grimbergen vond dus geen meerderheid om dit verzoek te steunen. In de notulen staat nu te lezen dat aan de provincie NIET zal worden verzocht de buurtweg af te schaffen. Gedeputeerde Tom Dehaene heeft inmiddels bekend gemaakt dat de provincie de Grimbergse weigering onmogelijk kan ombuigen naar een beslissing tot afschaffing van de buurtweg. Dit zou ingaan tegen de vaste rechtspraak van de Raad van State in dit soort materies.

Ghelamco is razend omwille van de gebroken beloften en heeft inmiddels het vonnis laten betekenen door een deurwaarder. Indien Grimbergen binnen de 30 dagen geen gevolg geeft aan de vraag van Ghelamco, zullen de Ieperse vastgoedbaronnen een dwangsom eisen van 250 euro per dag zolang er geen verzoek tot afschaffing van de buurtweg wordt geformuleerd. Gelukkig werd deze dwangsom geplafonneerd op 250.000 euro, zodat het ver-

lies voor Grimbergen enigszins beperkt blijft.

Archeologische opgravingen Om de zaken te bespoedigen, heeft Ghelamco nu beslist om alvast van start te gaan met de verplichte archeologische onderzoeken op het terrein. Ze zullen ongetwijfeld diep moeten graven, maar het zou best wel eens kunnen dat de onderzoekers interessante sporen vinden van oude nederzettingen. De projectsite is immers gelegen aan de Romeinsesteenweg, een gewezen Romeinse heirbaan.

In het verleden werden in de nabije omgeving interessante vondsten gedaan. We nodigen de betrokken archeologen graag uit om rustig hun tijd te nemen, zo’n jaartje of twee, zodat er grondig en gedegen werk kan afgeleverd worden.

De vertragingen beginnen inmiddels op de zenuwen te werken van de Brusselse voortrekkers van het stadionproject, met name Guy Vanhengel en Alain Courtois. In een soort van paniekreactie heeft Vanhengel een hele reeks

5

voorgekauwde vragen en antwoorden op het net gegooid in de hoop alsnog wat mensen te kunnen overtuigen van het grote belang van het Eurostadion. In de antwoorden draait Vanhengel telkens weer stevig rond de pot. De moeilijke en echt relevante vragen (bijvoorbeeld over mobiliteit, taalbeleid en ruimtelijke ordening) omzeilt hij met een wijde boog.

De Brusselse schepen Alain Courtois gaat nog een stuk verder. De MR-politicus schakelt het wapen van de chantage in. Omwille van het handhaven van de buurtweg dreigt hij ermee om meteen na Batibouw Parking C volledig af te sluiten voor alle verkeer. Hierdoor zouden er bij een voetbalwedstrijd van de Duivels 7.500 chauffeurs een parkeerplaats moeten zoeken in de woonkernen van Strombeek en Wemmel, wat uiteraard niet leuk is voor de inwoners van deze gemeenten. Courtois hoopt hiermee de Grimbergenaars tot andere gedachten te forceren, maar de man oogst alleen maar onbegrip en woede. Ook in Brussel zelf krijgt hij weinig steun voor deze wilde dreigementen.

Bodemloos vat Intussen gonst het van de geruchten dat RSC Anderlecht de hele heisa beu is en binnenkort zou bekend maken niet langer geïnteresseerd te zijn om van het Eurostadion zijn nieuwe thuisbasis te maken. Anderlecht heeft in het verleden wel een princiepsakkoord getekend met Ghelamco, maar verder waren er geen engagementen. De Brusselse topclub kan dus zonder schrik voor schadevorderingen breken met Ghelamco en kiezen voor een eigen bouwproject in Neerpede. Groot voordeel hiervan is dat de club na pakweg 30 jaar baas zou zijn over zijn eigen stadion en bijgevolg niet verplicht zou zijn om ten eeuwigen dage astronomische bedragen aan huurgeld (bijna 10 miljoen euro per jaar) te storten in een bodemloos vat.

Wanneer de belangrijkste financier van het Eurostadion afhaakt, dan mag Brussel een kruis maken over zijn megalomane plannen.

Want er staat geen hond klaar om Anderlecht te vervangen. Hoopvolle perspectieven dus.

BL

Arm Vlaanderen Heeft Liesbeth Homans voor haar beurt gesproken? De armoede in Vlaanderen zou dalen en dat zou bewijzen dat het beleid goed zit. Van de minister kan moeilijk worden verwacht dat ze haar eigen beleid gaat afkraken, maar ze is misschien wel wat onvoorzichtig met de cijfertjes omgesprongen. De oppositie had bloed geroken en zette de aanval op Homans in. Na het nodige verontwaardigde gedoe over het parlement dat het recht heeft om de cijfers in te zien, en enig getrek aan een eerder weigerachtige Homans, werd dan toch een papiertje ter beschikking gesteld. Zo kon het debat over de armoedecijfers (en minder over het armoedeprobleem zelf) zich in volle glorie beginnen te ontwikkelen. Een feest van statistieken en onverteerbare terminologie zou het worden. Het enige cijfer dat er nochtans toe doet, is dat ongeveer tien procent van de Vlaamse bevolking in armoede leeft en dat daar al tien jaar nauwelijks iets aan beweegt, ongeacht de politieke oriëntatie van het beleid.

Duidelijk Her en der werd opgemerkt dat er werd “gedebatteerd over het debat” of zelfs “op de kap van de armen”, zoals respectievelijk Matthias Diependaele (N-VA) en Homans zelf vonden. Gelukkig kon dat de pret niet bederven.

Of uit Homans’ grafiekjes iets op te maken viel, zorgde voor betwisting, maar de standpunten waren duidelijk. Sp.a en Groen riepen dat Liesbeth er niks van bakte en de cijfers misschien niet vervalst, maar toch hoogst oneigenlijk gebruikte, want daterend van voor de vele extra facturen die uitgerekend de zwaksten treffen. Homans beweerde dat ze zeker geen hoeraverhaal had opgehangen, maar dat de talloze armoedebestrijdingsmaatregelen toch bijzonder goed en effectief waren. Ze werd daarin vurig ondersteund door de N-VA-fractie. Piet de Bruyn wist zelfs te melden dat de zware armoede van 5,9 naar 5,5 procent daalt. Dat daarmee niet meteen alles is opgelost, gaf hij wel grif toe. Mirakeloplossingen zullen er niet zijn, ook niet als rood-groen aan de knoppen zou zitten, maar een zo hoge armoedegraad in onze ‘topregio’ is toch wel wat beschamend.

Grapjas Het is niet alleen Homans die zich met armoede bezighoudt, want ook ministers bevoegd voor werk en onderwijs horen zich daarmee te bemoeien. Eveneens bij de gevoelige departementen is energie, waarvan bevoegd minister Tommelein zich steeds meer als blauwe grapjas ontpopt. “Alles wordt eraan gedaan om de energiefactuur terug onder controle te brengen.” Dat die ontspoord is, is uitsluitend de schuld van de sp.a. Dat is geen leugen, maar het begint een beetje te gemakkelijk te worden. Johan Danen (Groen) wees erop dat de energiearmoede hier te lande abnormaal hoog ligt, zo maar even één op negen gezinnen gaat daardoor de dieperik in.

Waarop Tommelein doodleuk antwoordde dat er niks steeg of daalde, dat hij geen cijfers naar voren bracht en nogmaals dat de socialisten het gedaan hebben. Gelukkig werd het Tommelein-maatregelenpakket ‘uitgerold’ om de energiearmoedeplaag te bestrijden. Als er inderdaad niks stijgt of daalt, is dat een staaltje van indrukwekkend beleid.

Onthutsend Dan is er toch het goede nieuws dat de werkloosheid daalt. Geen betere remedie tegen armoede dan werk. 226.000 vacatures zijn er bijgekomen aldus de altijd lyrische Bart Somers (Open Vld). Ook dat moet worden genuanceerd, want het is niet omdat er meer banen worden geschapen dat die mensen per se uit de werkloosheid halen, zeker niet op een zeer gesloten arbeidsmarkt als de onze.

Toch werd vanuit de bekende hoek misschien wat te hard op werkminister Muyters geschoten, want een zekere positieve tendens ontluikt wel. In elk geval blijven de cijfers, goedwillend dan wel kwaadwillig geïnterpreteerd, onthutsend. Armoede, kinderarmoede, woonarmoede, energiearmoede…, het kan niet op.

Eveneens is duidelijk dat geen van de 600.000 armsten er door de steekspelen in de Koepelzaal één cent op vooruit is gegaan.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Als Antwerpen over Brussel nadenkt Hoe leg je de hoofdstad uit aan de Metropool? Uw dienaar koos voor een directe aanpak. Niet rond de pot draaien en een kat als dusdanig benoemen. Schrijver dezes was te gast om voor Marnixring Lieven Gevaert aan de oever van de Schelde wat over het wel en wee van Broekzele te kletsen.

En daar staat een mens voor de afdeling van een serviceclub in het Antwerpse, de Marnixring om die niet bij naam te noemen.

“Kan je eens over Brussel komen spreken”, klonk de vraag die KNIN enkele maanden geleden voorgeschoteld werd.

Komende van een man die de eloquente titel van ‘nationaal protocolmeester’ draagt, klinkt zo’n vraag niet enkel retorisch, ze is het ook. Maar waar beginnen? Geschiedenis en romantiek werden heel bewust achterwege gelaten; een zakelijke en feitelijke doorsnede van Brussel anno 2017 werd de focus. Het maakt van uw dienaar geen heraut van de blijde boodschap, maar daar kunnen sinjoren wel tegen.

Negatieve cijfers Gaat het goed in Brussel? Nee, absoluut niet. Er gaapt een geweldige kloof tussen de feiten en de beeldvorming. Cijfers en indicatoren wijzen in één negatieve richting, toch slaagt een politieke-mediatieke kaste erin deze te verdoezelen. Of probeert dat toch. Het is een beetje als die leugen die op de loop gaat en steeds door de waarheid achterhaald wordt.

‘Brussel is een rijk gewest met een arme bevolking’, het is een vaak gehoorde oneliner. Guy Vanhengel poneert graag dat “Brussel welvaart creëert”, maar dat moet op conto geschreven worden van de bedrijven en de activiteiten eigen aan de hoofdstedelijke functie.

Ondanks de bestuursstructuren, zouden we er cynisch aan kunnen toevoegen.

Wat dat bestuur wel aangewreven kan worden, toch tot op zekere hoogte, is het sombere deel van voormelde oneliner: de arme bevolking. Of je nu kijkt naar de tewerkstelling, armoedegegevens of fiscale elementen, fraai oogt het plaatje niet.

Neem daar de ‘Uberfremdung’, criminaliteit en nog wat dingen die het leven onaangenaam maken bij, en de verleiding om Broekzele de rug toe te keren, wordt wel erg groot. Maar kunnen we ons dat veroorloven?

16 februari 2017

Een politieke aardverschuiving Het weekend bracht in Gent een politieke thriller van formaat. Het kostte de politieke kop van Tom Balthazar. De man is schepen en (toekomstig) lijsttrekker af. Twee mindere goden komen in zijn plaats. Rudy Coddens (OCMW voorzitter) wordt een bleke lijsttrekker en Sven Taeldeman wordt de nieuwe schepen van ruimtelijke ordening.

Dat laatste tot groot jolijt van iedereen die de man in de gemeenteraad al eens een preek heeft horen afsteken. Termont mag hem nog zo de hemel in prijzen, Sven kan het niet. Hij is bovendien een grote cumulard met twaalf betaalde mandaten, wat hem alvast niet erg geloofwaardig maakt.

Aanleiding voor de storm was de royale vergoeding van 20.000 euro per jaar die Balthazar en zijn collega-schepen Christophe Peeters (Open Vld) kregen in de holding Publipart. Er is ook een link met de Optima-affaire. Zij verzwegen in de Optima-commissie dat Publipart twee miljoen euro verloor bij het faillissement van de Optima Bank.

Als bestuurders moesten ze dat weten, maar toen de commissie de mogelijke verliezen van de Stad Gent bij het faillissement onderzocht, zwegen ze. Termont maakte zich er eerst vanaf met wat stoere praat (bij de VRT in De Afspraak): “Alles moet open en bloot op tafel komen”. En over Optima: “Ik heb er geen nacht mijn slaap voor gelaten.”

Maar toen Het Laatste Nieuws voorbije zaterdag met nieuwe onthullingen kwam, kreeg hij zijn uitspraken als een boemerang terug.

Dezelfde dag nog stapte Tom Balthazar uit het schepencollege, toch wel een verrassende politieke aardverschuiving.

Maandelijkse vergoeding De holding Publipart betaalt haar bestuurders geen zitpenningen maar een vaste maandelijkse vergoeding, of ze naar de vergaderingen komen of niet. Naar Vlaamse normen een hoog bedrag, ongeveer tien keer het wettelijk maximum voor Vlaamse intercommunales, al is het maar een tiende van wat er in het Waalse Publifin schandaal omgaat. De VRT doet haar best om (samen met de PVDA) met halve en hele leugens de N-VA mee in het bad te trekken. Ze komen aandraven met zitjes van N-VA’ers in intercommunales, een vergelijking die niet opgaat.

Publipart is nu net geen intercommunale, maar een holding, daar zit het verschil.

Opgericht als dochter van intercommunales en andere holdings, een onontwarbaar kluwen van aandeelhouders, ontsnapt Publipart aan de strenge Vlaamse regels die zitpenningen beperken en transparantie opleggen. In intercommunales is de graaicultuur aan banden gelegd, maar in constructies à la PubliPart (nog) niet.

Stad Gent pronkt nochtans met strenge regels voor ethisch en duurzaam bankieren.

Uit onderzoek van Het Laatste Nieuws blijkt dat PubliPart zich van die ethische regels wei-

Strategisch denken En waar staat Vlaanderen in dit alles? De vraag prikkelde de Marnixringers. Verschillende opties kwamen aan bod. De causaliteit tussen Brussel en de Rand is onmiskenbaar, waarom dan niet de aandacht leggen op de bestuursinstrumenten van de hoofdstad?

De problemen aan de bron aanpakken, zeg maar. Aan het andere einde staat de mening dat men Brussel maar beter de rug toekeert, én de geldkraan toedraait. Uiteraard levert zo’n discussie geen eensluidend en pasklaar antwoord op. Maar de hoffelijke reflectie leverde alvast wat strategisch denken op. En dat reikt al verder dan wat binnen de omwalling van het Vlaams Parlement gebeurt, of net niet gebeurt...

KNIN.

Groen is baas in het rood-groene kartel Balthazar, de socialist, moet opstappen terwijl de liberale schepen Christophe Peeters op zijn stoel blijft zitten. Dat hebben de socialisten te danken aan hun groene kartelpartner.

Toen Termont in 2012 een kartel tussen sp.a en Groen beklonk, leek het een meesterzet.

De rood-groene lijst haalde de absolute meerderheid in Gent (26 zitjes op 51). Maar Termont heeft zijn ziel aan de spreekwoordelijke duivel verkocht. Groen staat sterk en stelt harde eisen. Groen wil meebesturen zonder zich te verbranden aan de affaires van de socialisten. Termont stond voor het blok: Balthazar weg of verder zonder het kartel met Groen, dus met een grote kans om in 2018 in de oppositie te belanden. Hij offerde zijn kroonprins op.

Wat moet de socialist met de pet van dit schouwspel denken? Eerst slikt zijn partij een fanatiek groen beleid met als uitschieter het circulatieplan, en nu wordt de sterkste schepen, een gerespecteerd man uit een bekende socialistische familie, de laan uit gestuurd. En nog is Groen niet tevreden; zij noemt het vertrek van Balthazar een noodzakelijk signaal maar niet voldoende. Het is lang niet zeker dat het kartel overeind blijft. Het worden nog achttien lange maanden naar de verkiezingen.

Alsof het allemaal niet erg genoeg is, zien Termont en schepen Peeters een gepland reisje naar Boston in het water vallen. Daar zouden ze met Voka naartoe getrokken zijn, maar nu moeten ze thuisblijven om tekst en uitleg te geven aan de oppositie.

De politieke ravage bij de socialisten is enorm Het is eenvoudig, Balthazar als lijsttrekker was het beste dat de Gentse socialisten in huis hadden voor de komende gemeenteraadsverkiezingen. Zijn onverwacht vertrek laat een ontredderde partij achter.

Het jonge socialistische talent in de gemeenteraad stelt werkelijk niets voor. Moraalridder en graaier eersteklas Sven Taeldeman moet nu in de veel te grote schoenen van schepen Balthazar gaan staan. Rudy Coddens is een vriendelijke man en een goed manager, maar dat maakt hem nog geen sterke lijsttrekker. Met ons slecht karakter vragen wij ons af hoeveel krediet Termont zelf nog overhoudt. Beste socialisten, wordt het niet tijd voor een nieuwe lijstduwer?

Mathildis

Effect op de Rand Het draait niet enkel rond Brussel, maar ook over een steeds breder wordende Rand. Als het regent in Brussel, druppelt het in de Rand, ook al oogt de situatie de voorbije jaren alsof de kraan wijd open is gedraaid. Brusselse Vlamingen zijn er niet zoveel meer; velen onder hen omarmen trouwens een soort van kosmopolitisch fata morgana en hebben enkel dedain voor Vlaanderen.

Het is een sfeertje waar ook de politieke klasse volledig in ondergedompeld is. Is de herhaling de moeder van de wijsheid?

Vaak is ze ook een instrument om klinkklare onzin tot beproefde waarheid om te vormen.

nig aantrekt. Zij beleggen het kapitaal dat ze moeten beheren in van alles en nog wat, bijvoorbeeld in chemische fabrieken, bij autohandelaars enzovoort.

Als het maar geld opbrengt... Die cocktail van zelfverrijking en steun aan foute bedrijven is dodelijk voor het imago van progressief Gent.

Socialisten bloeden, iedereen moet bloeden De socialisten bloeden, vooral in Gent. En plotsklaps moet iedereen bloeden. Ook in Antwerpen. Plotsklaps moet alles transparant zijn. Plots zouden alle politiekers hun inkomsten eerlijk openbaar moeten maken en hun belastingaangifte op hun voordeur moeten nagelen.

Omdat in Gent enkele rode beunhazen rijkeKoen Kennis, Antwerps schepen van Mobiliteit en Financiën, bood aan dat te zullen lijk hun kost verdienden zonder er een voet doen. En hij voegde ’s avonds reeds de daad voor te verzetten. En dan dat gegoochel met bij het woord. Intussen had burgemeester de cijfers van Koens’ mandaten. Het zouBart de Wever al aan VTM meegedeeld dat den er meer dan veertig zijn, wist Wouter Koen maandelijks netto 7.237 euro verdient. van Besien (Groen) te melden. Hij noemde Geen onaardige pree. Dat gaf ook Bart toe.

Koen de “mandatenkoning”. Wouter vergat er Maar Koen was, voor hij op het Antwerpse zedig bij te vermelden dat één van zijn partijstadhuis belandde, in de privé tewerkgegenoten de echte mandatenkoning is, meer steld. Met name bij Stork, gevestigd in de bepaald gemeenteraadslid Bram van BraecAntwerpse haven. Het steeds maar groeiende kevelt uit Gentbrugge, die op nummer 1 staat bedrijf met hoofdzetel in Utrecht is succesrijk met 56 cumuls. Let wel: in de bouw en het onderhoud van olie- en Groen zit in Antwerpen in de oppositie, gasinstallaties, krachtcentrales, chemiebedrijwant anders zouden ook de Groenen daar ven, et cetera. Koen begeleidde er ‘veranover tal van goedbetaalde mandaten beschikderingstrajecten’ voor bijvoorbeeld MIVB en ken. Wel moet gezegd worden dat Bram voor BASF als managementconsultant. Ook daar ‘slechts’ 14 van zijn 56 postjes een vergoeding verdiende hij een koninklijke wedde. Zonder krijgt, terwijl er dat voor Koen 17 zijn, waardat hij zijn loonbriefje of zijn belastingaanonder enkele vette. gifte publiek moest maken. Zonder dat hij aan Maar nogmaals: Koen zit als schepen in de aasgieren van de vakbonden moest uitleggen meerderheid en puurt uit het ene mandaat wat hij allemaal deed om een ‘riante’ pree te het andere. Dat hij zoveel mandaten heeft, verdienen. Plus een bedrijfswagen. wijt hij aan clustering. “Als je bijvoorbeeld De mandatenkoning de energiesector volgt, dan ga je van daaruit verder naar Eandis, Intermixt, enzovoort.

Nu wordt hij daartoe verplicht. Waarom?

Mobiliteit brengt je bij BAM en het Havenbedrijf. Ik volg dat continu op en probeer er mee vereenvoudiging in te steken.” En Koen werkt daar dan ook heel hard voor. Zelfs dag en nacht.

“U mag daarvoor gerust eens bij m’n vrouw horen”, zei hij aan een reporter van VTM. “Ik neem verantwoordelijkheden op en steek er veel energie in.” Nog enkele opmerkingen: Gazet van Antwerpen heeft ooit de echte mandatenkampioen ontmaskerd. Het was een simpel rood gemeenteraadslid, die door toeval ook in de Senaat was geraakt. Daar is, na de bekendmaking in de toen nog veelgelezen gazet, geen gevolg aan gegeven. De socialisten konden toen nog alles en iedereen negeren. Hun rijk was pas ten einde toen zij door de kiezer werden afgestraft.

Voordien schonken zij in hun mildheid enkele lagere mandaten aan die van de Volksunie. Daarmee werden de volgelingen van Hugo Schiltz zoet gehouden. Er was toen aan die “zwakke” mandaten niets verdiend. Je kon er, zoals met de zitpenning van de Antwerpse gemeenteraad, nauwelijks enkele pinten mee gaan pakken in het ‘Tafeltje Rond’ of in ‘Den Engel’.

Nu ligt de minimumverdienste al op 200 euro per mandaat en per vergadering.

Pagadder

2.840 cellen op overschot

Den Vaderlandt ghetrouwe

U herinnert zich vast dat criminelen die in Vlaanderen woonden (en haast nooit Vlaming waren) in Nederland opgesloten werden, want daar bleven immers te veel cellen ongebruikt.

Liegen over de realiteit Aanvankelijk was het de bedoeling van het kabinet-Rutte II om 26 bajesen te sluiten, maar dat is afgezwakt tot 19. Het schijnbaar goede nieuws is dat er in Nederland weer veel gevangeniscellen leegstaan. Er is momenteel een overschot van 2.840 cellen. In een advies van de topambtenaren van Veiligheid en Justitie wordt dan ook aanbevolen dringend werk te maken van sluitingen, want lege cellen kosten geld.

Het slechte nieuws is dat bijna alle Nederlanders de redenen kennen waarom die cellen leegstaan: belabberde opsporing, een gedesorganiseerde nationale politie, een belachelijk gedoogbeleid en linkse rechters die soms doodleuk de wet naast zich neerleggen omdat die hun niet aanstaat. Dus gebeurt net hetzelfde als met de “verrijking” van Nederland door de ongecontroleerde instroom van vooral mohammedaans tuig: onbeschaamde leugens door het grootste deel van de topambtenaren en de politici om de harde realiteit keihard te ontkennen. Uiteraard wordt ook de ambtelijke top gedomineerd door mensen uit de betere middenklasse; lieden die als kind nooit in armzalige rijtjeshuizen woonden en die zelden het slachtoffer werden van de harde en minder fleurige kant van de maatschappij.

Echte criminaliteit vijf keer hoger Onlangs verschenen rapporten van politieambtenaren en

Werkgroep Goed Bestuur neemt valse start Enige tijd geleden kondigde Brussels Parlementsvoorzitter Charles Picqué (PS) aan dat in de schoot van het hoofdstedelijk parlement een “Werkgroep Goed Bestuur” zou opgericht worden, om een paar maatregelen te nemen die het bestuur en de politieke deontologie in de hoofdstad moeten verbeteren. Een werkgroep waarin alle politieke fracties vertegenwoordigd zijn, behalve…..

Aangezien de uitnodiging voor het Vlaams Belang voor die werkgroep blijkbaar bij het verzenden zoek raakte, informeerde Brussels fractievoorzitter Dominiek Lootens bij Picqué meermaals naar de agenda en vergaderdata.

Helaas, een antwoord kwam er niet. Qua “goed bestuur” kan dat alvast tellen. Bij de traditionele partijen zit de schrik er nog altijd in dat Vlaams Belang haar rol als waakhond wel eens serieus zou kunnen opnemen. En dat willen ze natuurlijk niet.

Zelfbediening in Brussel Dat er met de deontologie in Brussel wel wat scheef loopt, is een ‘understatement’ van jewelste. En wanneer het gaat om politieke en financiële zelfbediening moeten de Brusselse liberalen alvast niet onderdoen voor de PS. De Brusselse regering heeft 2 miljoen euro aan subsidies voor ‘sociale cohesie’ verdeeld.

Het grootste bedrag gaat naar de relatief kleine gemeente Evere. De gemeente van Brussels minister-president Vervoort (PS) en van minis-

7

Onze naaste buren

16 februari 2017

van het Openbaar Ministerie dat het schip van staat in de verkeerde richting vaart. Volgens het Centraal Bureau voor Statistiek daalt de criminaliteit in Nederland omdat het aantal aangiften daalt. Volgens de mensen op het terrein stijgt de criminaliteit onrustwekkend.

De werkelijke criminaliteit ligt waarschijnlijk VIJF keer hoger dan het aantal aangiften. In zijn boek “De achterkant van Nederland” betoogt hoogleraar Pieter Tops (voormalig adjuncthoofdredacteur van de linkse De Volkskrant) dat de VOC-mentaliteit wel degelijk bestaat: de Verenigde Ondermijnende Criminaliteit. Criminele netwerken beheersen de drugshandel die van Nederland een narco-staat maken. Misdaden door mensenhandelaren en zogenaamde motorclubs worden bijna nooit geregistreerd. Daarenboven zijn veel politiekantoren vaak gesloten. Nederlanders die iets op hun lever hebben, moeten maar digitaal aangifte doen.

Vooral de slachtoffers van diefstal halen dan wanhopig de schouders op, en bejaarde digibeten staan helemaal machteloos. In een Amsterdams politiekantoor komen dagelijks 68 klachten binnen en er zijn vier rechercheurs om ze te behandelen. 90 procent van de aangiften wordt geseponeerd zonder ernaar te kijken. Omdat Nederlanders zichzelf bij uitstek modern vinden, zijn ze verslaafd aan het kopen via internet.

Dat is meer en meer een winstgevende business van cybercrime-oplichters. Columnist Max Pam van De Volkskrant ver-

ter van Financiën Vanhengel (Open Vld). Toeval? Vier van de zes juryleden die over de verdeling van het geld beslisten, werken of werkten op een PS-kabinet.

Eén van hen is daarenboven ook nog eens voorzitter van de PS-fractie in… juist, Evere.

telde onlangs hoe zijn zoon voor 250 euro bestolen werd toen betaalde goederen niet geleverd werden. Klagen hielp niet. De dief kan rustig verder, hoewel Pam het juiste rekeningnummer en de bank van de crimineel meedeelde. Politie en bank weigerden enige actie te ondernemen wegens … de privacy van de dader. Zelfs de officier van Justitie (de procureur) van Den Bosch meldde dat ze bijna machteloos staat in haar strijd tegen drugsbendes omdat rechters voortdurend haar beleid saboteren wegens de heilige privacy van de handelaren in (soms) de dood.

Eén dag gevangenis De infiltratie van de rechterlijke macht door pseudolinks van PvdA en D66 is inderdaad één van de oorzaken dat de criminaliteit de pan uit swingt. Gewetenloze advocaten hebben maar één doel: hun misdadige cliënt zo vlug mogelijk uit de gevangenis krijgen zodat ie verder kan met zijn activiteiten. Veel rechters gaan hierin mee, want de dader is altijd het slachtoffer van de maatschappij.

Onlangs verscheen een ander onthutsend rapport. Nieuw flinks ging ermee akkoord dat sommige misdrijven niet alleen met een taakstraf moeten eindigen maar altijd tot een gevangenisstraf moeten leiden. Nu blijkt dat een groot deel van de rechters een straf uitspreekt van … één dag. Als politici dan boos worden, komt onmiddellijk het argument dat de scheiding der machten niet gerespecteerd wordt. Dat klopt, maar het zijn wel de activistische rechters die de wetgever uitlachen en die scheiding niet respecteren.

Willem de Prater

Wilders tegen de rest bij Nederlandse verkiezingen

Marolse Reuzen De hoofdstedelijke politiek is vaak een stuk bedenkelijke en vooral kostelijke folklore. Maar voor de échte folklore in Brussel heeft diezelfde politiek dan weer geen oog.

De Marolse reuzenfamilie, bekend van de jaarlijkse Bruegelfeesten, is op zoek naar een nieuw onderkomen. Momenteel verblijven ze in een interieurwinkel in de Hoogstraat, maar die gaat binnenkort sluiten. `Zodat de reuzen – nochtans uitgeroepen tot cultureel werelderfgoed door Unesco – dakloos worden.

Dominiek Lootens (VB) drong er in de Vlaamse Gemeenschapscommissie op aan om vanuit de VGC constructief mee te zoeken naar een oplossing om de Marolse Reuzen weer ergens onderdak te verschaffen, maar het antwoord van sp.a-collegelid Pascal Smet was bedroevend. “De taak van Stad Brussel”, trok hij de paraplu open, en daarmee was de kous af.

Blijkbaar is ons erfgoed in de hoofdstad enkel interessant wanneer de dames en heren politici ermee op de foto kunnen in de gazetten.

Voor de rest mag heel die boel wat hen betreft gewoon verrotten.

De Flinterstar Met wat tegenslag zullen wij met zijn allen

opdraaien voor de berging van het Nederlandse vrachtschip Flinterstar, dat op 6 oktober 2015 voor Zeebrugge in aanvaring kwam met een gastanker en zonk. Hoe is het zover kunnen komen?

We slaan gemakshalve alle zeevaart- en andere wrakkenwetten over, alsook de juridische ‘zeeslag’. We weten dat meer dan 10 miljoen euro betaald werd door de verzekeraar

Publifin nekt ook de broer van Happart De heisa rond de graaicultuur bij Publifin dreigt een extra slachtoffer te maken, zij het onrechtstreeks. Jean-Marie Happart, tweelingbroer van het voormalige Voerense woelwater José Happart, is ontzet uit zijn pr-functie voor het Circuit van Spa-Francorchamps. Zijn jaarlijkse verloning van 27.000 euro doet veel vragen rijzen.

Jean-Marie Happart is de minder bekende tweelingbroer van José Happart. Hij kwam de voorbije decennia minder vaak dan het Voerense woelwater in het nieuws. Al schopte Jean-Marie het tot PS-senator, het is vooral als bestuurder van het autocircuit van Spa-Francorchamps dat Jean-Marie enige bekendheid wist te verwerven. In 2006 bekende hij dat hij als bestuurder van het circuit een voor het Waals Gewest nadelig contract ondertekende voor de organisatie van de Grote Prijs Formule 1 van België. Hij verklaarde geen letter van het contract gelezen te hebben, aangezien hij geen Engels kende. Jean-Marie zou naar eigen zeggen “slechts de pen hebben vastgehouden”.

Van zo iemand zou men verwachten dat die bij de hernieuwing van de bestuursmandaten niet herkozen wordt. Maar de Happarts hebben veel invloed. Voor Jean-Marie werd speciaal een nieuwe functie gecreëerd. Hij kreeg een publicrelationsfunctie waarbij hij ervoor moest zorgen dat het circuit van Spa-Francorchamps economisch aantrekkelijker werd gemaakt. Happart kreeg daarvoor een verloning van 27.000 euro bruto per jaar.

Nu blijkt echter dat de Waalse regering van plan is sdie functie op te heffen. Omdat Happart straks de leeftijd van 70 jaar bereikt? Neen, het is eerder omwille van de Luikse Publifin-

zaak dat de Waalse regering een voorbeeld wil stellen. Niet dat Happart zelf betrokken is bij de intercommunale waar lokale bestuurders royale zitpenningen kregen voor nepvergaderingen, maar in het kader van een ‘propere handen’-beleid dat de PS-top probeert te promoten, is de bijzondere pr-functie van Happart een probleem.

Immers, Happart vangt niet alleen 27.000 euro bruto per maand, hij beschikt ook over een bedrijfswagen, een tankkaart, een gsm en een bureau. Plus een slaapkamer in het hotel L’Eau rouge, vlakbij het circuit. Bovendien bracht hij jaarlijks voor 6.000 euro aan restaurantkosten binnen. Ondertussen rezen steeds meer vragen over het nut van zijn functie.

Leverde het werk van Jean-Marie Happart echt een toegevoegde waarde? Zorgt hij voor de economische ontwikkeling van het circuit? De verhalen die de ronde doen, hebben het vooral over de Luikenaar die het management stokken in de wielen probeerde te steken.

Happart beweert dat hij slechts 12.000 euro kost aan de Waalse overheid. En hij wijst er fijntjes op dat zijn functie indertijd door zo goed als de gehele raad van bestuur werd goedgekeurd. Een raad van bestuur met naast PS’ers ook vertegenwoordigers van MR, cdH en Ecolo. Enkel een bestuurder van

van de eigenaar. Wie was verantwoordelijk en moet een deel of alles terugbetalen? Voorlopige besluiten wijzen erop dat de loodsen van tanker Al Araiq grote fouten maakten, en juist die mensen zijn werknemers van ofwel de Vlaamse ofwel de Belgische overheden. Wordt het een tweestrijd Vlaams Gewest tegen de Belgische Staat? Hoe het ook uitdraait, we houden onze geldbeugel maar best klaar.

Li bia bouquet Ecolo heeft zich onthouden toen de functie en de bijhorende emolumenten van Jean-Marie Happart werden gestemd. De Ecolo-man nam achteraf zelfs ontslag als bestuurder.

Een tiental jaar geleden vonden velen die praktijk normaal, maar vandaag kan de zaak-Happart-Francorchamps in de ogen van de publieke opinie op weinig begrip regelen. Het is een relict van de oude politieke cultuur. Om alles goed te begrijpen, moeten we teruggaan naar 2008, toen de intercommunale van Spa-Francorchamps en de nv die het circuit promootte fuseerden. Er werd een nieuwe nv opgericht naar publiek recht. De vraag was toen: wie moet voorzitter worden van de nieuwe structuur? De cdH eiste het voorzitterschap op voor François Cornelis.

Hij volgde Etienne Davignon op die voor de fusie voorzitter was van de commerciële poot van het circuit. Voor de PS was een cdH’er als voorzitter enkel aanvaardbaar als er voor hen een compensatie kwam. Vandaar de speciale functie voor Jean-Marie Happart. Daarmee was de Luikse PS van de vaak onhandelbare Happart verlost. Nu wordt zijn functie afgeschaft.

Volgens de Waalse regering heeft het officieel niets te maken met de Publifin-zaak en zou de beslissing al maanden geleden genomen zijn. Vraag is dan waarom het zolang duurde vooraleer die publiek raakte. De PS wil dezer dagen gewoon de indruk wekken dat de partij witter dan wit wast. Jean-Marie Happart was daarom hinderlijk geworden.

Picard

8

De wereld rond

16 februari 2017

Diplomatieke valies

Ondertussen in Syrië...

Dagenlang werd geleuterd over de ontmoeting van enkele Vlaamse journalisten met Assad, maar voor berichtgeving over het terrein was nauwelijks ruimte en tijd over. Erg jammer, want Realpolitik is als een geest die door het Syrische conflict waart. Hetgeen zich op het terrein afspeelt, is de onvermijdelijke sleutel om het globale plaatje te vatten. En dat is een onmogelijke opdracht als men zich blind staart op de morele appreciaties van de figuur Assad.

Het krijgt wat trekjes van een Journalistenstreit. In gezelschap van VB-parlementslid Filip Dewinter trokken enkele persmuskieten, o.a. Walter Pauli van Knack en een tv-ploeg van de VRT, naar Damascus. Naast een heleboel gesprekken kregen ze een interview met sterke man Assad. Voor FDW is het niet zijn eerste bezoek aan Syrië. Dergelijke reizen passen trouwens perfect binnen de contouren van de wettelijkheid.

Een parlementslid handelt immers in eigen naam en wordt niet geacht het land als dusdanig te vertegenwoordigen. In de VS ligt dat, even terzijde, anders. Daar verbiedt de Logan Act dat volksvertegenwoordigers een bezoek brengen aan een regime dat “in dispute” is met Washington. Maar terug naar FDW, Knack en de VRT, verzameld in de paleizen van Assad.

De reacties waren hevig. Men kan zich de vraag stellen wat het meest stoorde, dat gesprek met Assad, of het feit dat FDW de facilitator was. Vooral oud-VRT-coryfee Walter Zinzen liet zich volledig gaan in, niet toevallig, De Standaard. “Dewinter is, pro memorie, de belichaming van een voor racisme veroordeelde partij”, predikte hij. “Op de puinhopen van Aleppo bestaat hij het te beweren dat Assad een baken is in de strijd voor democratie en stabiliteit in het Midden-Oosten.” En: “Dewinter is een geradicaliseerde Syriëganger die een terroristische organisatie, in casu het Assad-regime, ondersteunt en er ongegeneerd propaganda voor voert, tot en met journalisten verleiden om er de hoofdverantwoordelijke van te interviewen.” Mooi gevonden: Syriëganger en een eigentijdse rattenvanger van Hamelen. Of is de metafoor van Lorelei gepaster?

Ach, laten we mild zijn voor de grijsaard; de jaren wegen duidelijk op hem. Misschien heeft hij wel één punt. Een beetje zoals hijzelf volstrekt geen onderscheid kan maken tussen de morele beoordeling van de persoon Assad en de Realpolitische benadering van het conflict, is FDW tot op zekere hoogte in hetzelfde bedje ziek. Zijn lofbetuigingen aan het adres van Assad zijn ongepast. Er zijn voldoende argumenten om de man als keuze voor het minste kwaad te verdedigen, zonder dat men het bloed aan zijn handen moet ontkennen. Of hoe

abstraheren een moeilijke oefening blijkt te zijn in de beoordeling van dergelijke conflicten. Tijd dus voor wat Realpolitik.

Turkse bocht Wanneer dit nummer verschijnt, vindt in de Kazachse hoofdstad Astana een nieuw rondje onderhandelen plaats. Naast Iran, Rusland, Turkije en vertegenwoordigers van enkele ‘rebellengroepen’ waarvan de meeste de steun van Saoedi-Arabië of Turkije genieten, zal ook de verguisde Assad vertegenwoordigd zijn. Net als tijdens de vorige gespreksronde is aan tafel een zitje gereserveerd voor Bachar al Jaafari, de Syrische ambassadeur bij de VN. Ook de VS zijn uitgenodigd, zij het om slechts een waarnemer te sturen – een duidelijk signaal. Of de besprekingen daar in de steppe daadwerkelijke resultaten zullen opleveren, is koffiedik kijken. Maar die gesprekken hebben alvast de verdienste dat ze plaatsvinden.

Nu we het toch over Assad en de zijnen hebben. De bocht die Turkije de voorbije weken nam is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Sinds het begin van het conflict is Ankara sterk tegen het alawitische regime gekant, en dat is een lijn die jarenlang aangehouden werd. Kort geleden klonk het zo: “Onze positie ten aanzien van Assad is duidelijk. We geloven niet dat een verenigd en vreedzaam Syrië mogelijk is met Assad aan de macht.” Maar zie, nauwelijks enkele dagen later werd een heel andere verklaring wereldkundig gemaakt. “We moeten pragmatisch en realistisch zijn”, luidde het. “De situatie op het terrein is drastisch veranderd. Turkije kan niet langer ijveren voor een regeling zonder Assad, dat zou niet realistisch zijn.” Zo wordt de rol van Syriës sterke man als één van de belangrijke protagonisten van het conflict nog maar eens bevestigd. En zeggen dat zijn ondergang meermaals nakend werd genoemd.

Verovering van Al-Bab Men mag de relatie tussen besprekingen en wat op het terrein gebeurt niet minimaliseren. Wat zich daar afspeelt,

is determinerend voor het welslagen van onderhandelingen, in Astana of elders. Net daarom is het voorbeeld van Al-Bab, vrij vertaald ‘de Poort’, zo interessant. Het betreft de laatste stad van enige omvang voor Rakka, de hoofdstad van IS. Na de opstand tegen Assad ontstond er een machtsvacuüm, dat sinds 2013 door IS ingevuld werd. Wanneer u dit leest is de herovering een feit, of een kwestie van dagen. Misschien het meest opmerkelijke aan deze campagne is de Turks-Russische samenwerking. In overeenstemming werd bepaald dat Turkije de eer kreeg de stad als eerste binnen te trekken; Rusland zorgde voor luchtsteun. Maar beide landen dienden er vooral voor te zorgen dat hun acolieten op het terrein, groeperingen die mekaar rauw lusten, tot een vorm van samenwerking konden komen. Of hoe de strijd tegen IS die diepe tegenstellingen moet overstijgen, wat dan weer een gunstig gevolg kan hebben op de besprekingen.

Joegoslavië Hoever staan we niet van de verontwaardiging van het orakel van Sterrebeek, Zinzen? Gelooft er nog iemand, buiten wat dromers, dat er een toekomst weggelegd is voor Syrië, wellicht in de vorm van een rompstaat, zonder Assad? Precies omdat hij zoveel bloed aan zijn handen heeft kleven, kan hij niet anders dan aanblijven. En aan de macht blijven is altijd de reden voor zijn harde optreden geweest. Dictators gaan veelal ten onder als het hen door ouderdom en/of ziekte aan vechtlust ontbreekt. In Damascus huist geen Ceaucescu of Moebarak. Assad is slechts vooraan in de vijftig en, met Rusland als levensverzekering, strijdlustig genoeg om aan de macht te blijven.

Een diplomaat vatte de situatie onlangs als volgt samen: “Dit is geen man die in deze tijden van een Internationaal Strafhof ontslag zal nemen.” Soms wordt een parallel getrokken met Joegoslavië. Onterecht, want de geopolitieke context is anders.

Moskou had het destijds ongetwijfeld anders gewild, maar zijn invloed op de Balkan was in die jaren negentig tanend. Rusland worstelde zelf met chaos en had niet de slagkracht om zich te laten gelden, wat voor de VS de rode loper uitrolde.

Het Syrische damspel oogt anders. Er is een betrokkenheid van spelers als Rusland, Turkije, Iran en Saoedi-Arabië, wat het complexer maakt. Dat wordt wellicht ook de redding van Assad. Tot spijt van velen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Adderkluwen

Links wordt gek

Daniel Pipes, van het rechts-conservatieve en islamkritische Middle East Forum, werd geïnterviewd door de Egyptische krant Al Watan. Hij vatte de burgeroorlog in Syrië samen in een boutade: “Er zijn vier groepen.

Het regime, IS, andere soennieten en Koerden. Iedereen vecht tegen alle anderen, met slechts één uitzondering: het regime en IS.” Daarnaast wijst hij op de gevaarlijke betrokkenheid van buitenlandse mogendheden, in de eerste plaats Rusland en Iran. Volgens Pipes werd 90 procent van de slachtoffers in het conflict gedood door de regeringstroepen en hun bondgenoten.

Voor de gemiddelde westerling ligt het meest verbazende element van het vraaggesprek waarschijnlijk in Pipes’ vaststelling dat het Syrische regime en IS nauwelijks oorlog tegen elkaar voeren. Dat wordt indirect bevestigd door meerdere betrouwbare bronnen.

Telkens het telecommunicatiesysteem in ISgebied zwaar gehavend werd door westerse luchtaanvallen, kwamen er reparatieteams van de Syrische overheid om de schade te herstellen. De Syrische regering heeft ook massa’s olie uit IS-gebied aangekocht. Dat lijkt allemaal onwaarschijnlijk, maar het heeft zijn eigen logica. Assad beseft heel goed dat het Westen nooit zal toelaten dat IS de macht overneemt in Syrië. Onder meer daarom beschouwt hij de andere rebellengroepen als een veel grotere bedreiging voor zijn regime. Behalve de Koerden zijn zij meestal even wreed als IS, maar zij worden door het Westen wel als “gematigd” en aanvaardbaar beschouwd.

Assad maakt daarbij nog een andere cynische maar juiste observatie: zolang IS een reële machtsfactor is, kan het Westen het zich niet veroorloven zijn regime ten val te brengen. Hij is onmisbaar als tegenkracht tegen IS. Maar als IS verslagen is… Wij beweren niet dat de Syrische troepen nooit tegen IS vechten. Maar die strijd heeft duidelijk de allerlaagste prioriteit. Die is hoogstens gericht op de verzwakking van de kalifaatstaat, niet op de vernietiging ervan. IS is voor Assad tegelijk een vijand en een levensverzekering.

Allemaal vreemd voor westerlingen, maar heel gewoon in het adderkluwen van het Nabije Oosten….

De media wringen zich al heel lang in allerlei bochten om de islamitische factor in terreurdaden verborgen te houden voor het publiek.

Zelfs als de daders moslims waren die “Allahu akbhar!” schreeuwden en op internet actieve steun verleenden aan terreurorganisaties als Hamas, IS, Al Qaida of Al Shabab, dan nog beweerde men dat het om “psychisch gestoorden” ging, of dat hun motieven “onbekend” of “onduidelijk” waren. Maar sinds de verkiezingsoverwinning van Trump is die zelfcensuur nog krampachtiger, boosaardiger en belachelijker geworden. Nadat een Egyptische jihadist nabij het Louvre militairen aanviel met een machete, schreef The New York Times in alle ernst een artikel met de titel “Louvre Museum Evacuated After French Soldier Opens Fire”. Een onoplettende lezer had kunnen denken dat het Louvre ontruimd moest worden omdat een soldaat door het lint was gegaan en in het rond was beginnen schieten. Al was het strikt genomen waar; nadat een militair de terrorist had neergeschoten, werd het museum inderdaad ontruimd en tijdelijk gesloten. Maar oorzaak en gevolg werden schaamteloos verwisseld.

Links is werkelijk de pedalen kwijt.

Dolgedraaide rechtbanken Eerst was het conflict tussen Theo Francken en een groep maoïstische advocaten over het visum voor een Syrisch gezin alleen een Belgisch probleem. Maar na de uitspraak van het Europese Hof van Justitie, dat de Belgische ambassade in Beiroet een visum moet verstrekken aan die Syriërs, is ook in het Nederlandse kabinet paniek uitgebroken. Als die uitspraak binnenkort algemeen bindend wordt, kunnen asielzoekers een visum krijgen bij buitenlandse ambassades van alle EU-landen. Het zou een grote overwinning zijn voor de maoïsten, de islam en IS, die samen heel Europa in chaos kunnen storten door het continent te overspoelen met honderdduizenden asielzoekers. Net als Francken heeft de Nederlandse staatssecretaris van Veiligheid en Justitie Klaas Dijkhoff aangekondigd dat hij dit op Europees niveau op tafel zal gooien, om te voorkomen dat heel het asielsysteem opengebroken wordt. Dat is heel nobel, maar eigenlijk kunnen de lidstaten maar één ding doen: de verdragen

opzeggen waarbij zij de bevoegdheid erkennen van die dolgedraaide en door extreemlinks gekaapte internationale gerechtshoven zoals het Europees Hof van Justitie en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.

Slavernij mag, verkrachting mag Professor Jonathan Brown is geen Arabier.

Hij is een geboren Amerikaan met Angelsaksische voorouders, maar hij bekeerde zich tot de islam en hij trouwde met de dochter van Sami Al-Arian, een voormalige professor van de University of South Florida. Al-Arian, nog zo’n kroonjuweel van de Amerikaanse academische wereld, werd veroordeeld wegens het verlenen van materiële steun aan de Palestijnse terreurgroep Islamic Jihad. Professor Brown is momenteel directeur van het Talal Center for Muslim-Christian Understanding. Onlangs gaf hij een lezing voor het International Institute of Islamic Thought, dat banden heeft met de Moslimbroeders. In die lezing en in het vragenuurtje achteraf, verdedigde hij met vuur en vlam de islamitische slavernij, inclusief de weerzinwekkende regel die toelaat slavinnen seksueel te misbruiken en zelfs te verkrachten. In antwoord op een kritische vraag verwees hij uitdrukkelijk naar het voorbeeld van Mohammed: “De profeet van Allah had slaven. Dat kan niet ontkend worden. Ben jij misschien moreel volwassener dan de profeet van Allah? Nee, dat ben je niet.” Voorts beweerde hij dat de islamitische slavernij niet even wreed was als die in de Verenigde Staten en dat westerse men-

sen “bezeten zijn door de ideeën van zelfbeschikking en wederzijdse toestemming”. Hij hield kortom een discours waarin het verkrachten van slavinnen werd goedgepraat en gerelativeerd. En hij is geen achterlijke baardaap, zoals de woordvoerders van de Taliban of Boko Haram, maar een westerse academicus in een keurig pak. Vraagt u zich af waarom de universiteit van Georgetown hem niet ontslaat? Heel simpel: omdat die universiteit miljoenen dollars krijgt van de Saoedi’s.

Twaalf miljoen Op het eerste gezicht lijkt het misschien alsof Angela Merkel enigszins tot inzicht is gekomen.

Vorige week stelde ze een voorlopige stop in op de volgmigratie. Daardoor kunnen de familieleden van recente inwijkelingen de volgende twee jaar niet in het kader van gezingshereniging naar Duitsland komen. De Bundestag keurde ook een versnelde procedure goed voor de uitzetting – “deportatie”, zeggen de tegenstanders - van sommige categorieën afgewezen, kansloze of criminele asielzoekers. Maar maak u geen illusies. Dat zijn slechts marginale cosmetische maatregelen, niet de voorboden van een ommekeer. Enkele dagen na de goedkeuring van die “deportatiewet” in de Bundestag lekte een rapport uit waarin de regeringMerkel vastlegt dat Duitsland veertig jaar lang jaarlijks 300.000 immigranten moet opnemen om de bevolkingsaantallen op peil te houden.

Dat komt neer op twaalf miljoen inwijkelingen.

Céline onder het stof vandaan gehaald Een nieuw vuistdik boek valt het antisemitisme van de successchrijver Louis-Ferdinand Céline (1864-1961) frontaal aan. De auteur van Voyage au bout de la nuit was “geen schrijver die toevallig antisemiet was, maar een racist die toevallig boeken schreef”. Een gerespecteerd biograaf van Céline vindt die stelling fel overdreven.

Voyage au bout de la nuit en Mort à crédit zijn begrippen voor Franse literatuurkenners. Deze werken van Louis-Ferdinand Céline (eigenlijke familienaam Destouches) behoren tot het canon van de Franse literatuur. Al in de jaren zeventig van vorige eeuw werden de romans en brieven van de geneesheer en oud-strijder in de prestigieuze Pléiade-reeks uitgegeven.

Te veel eer voor de man, aldus Pierre-André Taguieff en Annick Duraffour in Céline. La race, le Juif. Légende littéraire ét vérité historique (Fayard, 1.180 blz.). Hun stelling is dat Céline geen grote auteur was, maar wel een rabiate antisemiet die bijna per toeval een paar goede boeken heeft geschreven, zoals Mort à credit en Voyage au bout de la nuit. Ook de stelling dat zijn antisemitisme een soort “literair en dus onschuldig antisemitisme” was, klopt niet volgens hen. Zijn rol tijdens de bezetting wordt bovendien onderschat.

Hebreeuws kameel De auteurs ontleden in een boek van bijna 1.200 bladzijden de antisemitische pamfletten van Céline. De bekendste zijn Bagatelles pour un massacre (1937) en L’Ecole des cadavres (1938). Céline, oud-strijder van de Eerste Wereldoorlog, heeft aan die eerste wereldbrand meer dan één trauma overgehouden. Ten gevolge van zijn verwondingen hoort hij een constant gesuis in zijn oren. De arts wil dat een nieuwe oorlog te allen

Van radicaal-rechts naar links Met de jaren schoof John Bercow steeds meer op naar het centrum. Kwatongen beweerden meermaals dat Bercow overwoog over te stappen naar de sociaaldemocraten. Lid van Labour werd hij nooit, maar zijn vrouw draait wel mee binnen de socialistische partij. Zijn huwelijk met de linkse activiste Sally Kate Illman droeg dan ook duchtig bij aan de roddels over zijn mogelijke overstap. Illman bezorgde Bercow al meermaals beschamende momenten. De paparazzi in het Verenigd Koninkrijk smullen ervan wanneer vrouw Sally weer eens op feestjes voor notabelen dronken de boel op stelten zet, of wanneer zij, zoals in het verleden, in nachtjapon op straat rondloopt en

Wir schaffen das, … soms Hebben wij in Vlaanderen behoefte aan meer nachtwinkels met bazen uit het Midden-Oosten, of het zoveelste restaurant van de familie Marzakou uit Marokko aan de Schelde of de Leie? Bijna de helft van de nieuwe ondernemingen, beter onderneminkjes, in Duitsland wordt gestart door inwijkelingen. Dat geeft een aparte draai aan de weggelachen Merkel-slogan: Wir schaffen das.

Er zou dus toch een habbekrats van waar zijn. Het “Wir” van de kreet slaat dus niet op ons, maar op de immigranten, weet The Economist, het blad van de Londense City, en een specialist van het zakenleven wereldwijd. Duitsers zijn bekend, zelfs berucht om hun harde werkkracht en hun doelmatigheid. Maar ze zijn dat minder om hun zin voor ondernemerschap. Je vermoedt terecht niet dat er in veel Duitse garages en achterkamers slimme mensen bezig zijn met vernieuwende producten en diensten. De Duitse economie is BASF, Bayer, VW, Bosch én de Mittelstand, kleine en middelgrote ondernemingen die meer zijn dan kabouters.

Nieuwe ondernemers Echter, de achterstand van de Duitsers bij het scheppen van nieuwe ondernemingen, vergeleken met de VS, Zweden en zelfs Frankrijk, begint te verkleinen. Starters duiken meer en meer op en de bazen van de “start-ups” zijn vaak Nieuwe Duitsers, ondernemertjes van buiten de grenzen. In 2015 was 44 procent van de nieuw opgegeven ondernemingen in Duitsland gesticht door mensen met een buitenlands paspoort, tegen 13 procent in 2003. Dat percentage van 44 procent zal waarschijnlijk groeien door de golf van één miljoen vluchtelingen in de voorbije twee jaar. Het aantal zelfstandigen met een achtergrond in het Mid-

Si la France m’était contée

prijze vermeden wordt. Als er een oorlog komt, dan zal het de schuld zijn van de twistzieke Joden is zijn stelling. Zijn antiJoodse pamfletten zijn zeer virulent. Céline verwijst daarbij vaak naar bekende vervalsingen, zoals de Protocollen van de Wijzen van Zion. De Joden zijn voor hem “raciale monsters, mislukte hybride wezens die moeten verdwijnen”. Eerste minister Léon Blum bestempelt hij als een “Hebreeuwse kameel”.

Volgens Taguieff en Duraffour beperkte dat antisemitisme van Céline zich niet tot zijn schrijfsels. De man onderhield contacten met de internationale nazigezinde propagandakanalen. Hij was onder andere bevriend met de Canadese pro-nazi Adrien Arcand. Volgens de auteurs hield Céline zich tijdens de bezetting niet op de achtergrond. Hij zou al in 1942 op de hoogte zijn geweest van de Holocaustplannen. Er is de getuigenis van Ernst Jünger, die beweert dat Céline hem in 1941 in Parijs heeft gezegd: “Ik begrijp niet dat jullie de Joden niet ophangen en uitroeien.” Ook is Céline goed bevriend met notoire collaborateurs zoals Jacques Doroit, met invloedrijke Duitsers als ambassadeur Otto Abetz, en met de SS-kopstukken Herman Bickler en Arthur Pfannstiel. Via open brieven in extreme collaboratiekranten zoals Au pilori valt hij onder andere de Vichy-regering aan, die volgens hem te soft is. Hij zou ook Joodse artsen verklikt hebben.

Sigmaringen Het is dankzij die contacten met de bezetter dat Céline in 1944 weet te vluchten naar Sigmaringen, waar veel Europese collaboratiekopstukken samenkomen. Uiteindelijk komt Céline in Denemarken terecht en zit daar 18 maanden in de gevangenis. In 1951 keert hij terug naar Frankrijk, nadat hij amnestie had

Spreken met zwijgplicht De voorzitter van het Britse Lagerhuis is zijn boekje te buiten gegaan. John Bercow laat weten dat Donald Trump niet welkom is in ‘zijn’ Parlement. Bercow laakt de ‘seksistische en racistische’ uitspraken van de Amerikaanse president. Een politieke en diplomatieke rel is geboren.

Wat vermag een ‘Speaker of The House’?

Aanvankelijk gold John Bercow (°1963) als een bijzonder rechtse en erg conservatieve politicus. De voorzitter van het Britse Lagerhuis draait al sedert de jaren tachtig mee in de politiek. Aanvankelijk slaagde hij er niet in een zitje in het parlement te veroveren. Bercow moest genoegen nemen met de status van lokaal politicus. In 1997 was het wel prijs. Voor de Britse Tory Party werd de ‘hardliner’ verkozen in het kiesdistrict Buckingham. Een parlementszetel die hij gedurende twintig jaar nooit afgegeven heeft. Echter, Bercow schopte het in die jaren nooit tot minister. Hij moest, als parlementslid, genoegen nemen met de titel van ‘schaduwminister’.

9

Het nabije buitenland

16 februari 2017

gekregen. Hij brengt zijn laatste jaren als armendokter door in Meudon. Hij sterft er als kluizenaar in armzalige omstandigheden op 1 juli 1961. Het antisemitische discours lijkt dan iets uit een ver verleden. Fout, schrijven Taguieff en Duraffour. In de na-oorlogse periode heeft Céline een belangrijke rol gespeeld in de verspreiding van negationistische geschriften. Het begon met Le Mensonge d’Ulysse van Paul Rassinier, het eerste werk dat de Holocaust ontkende. De aankondiging van het boek bevat een citaat van Céline. Bovendien wist Célines weduwe Lucie (ze leeft nog en is 104 jaar oud) dat haar man verkeerd zat, want ze heeft na de Tweede Wereldoorlog de heruitgave van zijn antiJoodse pamfletten altijd tegengehouden.

Overdreven kritisch Emile Brami, auteur van een uitstekende biografie van Céline, vindt de kritiek van Taguieff en Duraffour overdreven kritisch. Hij heeft het zelfs over een “totalitair essay”, in die zin dat de lectuur van het boek de lezer voor de keuze laat: Céline haten of zelf een antisemiet zijn. Brami wijst op het feit dat Céline nog altijd gezien wordt als één van de belangrijkste Franse auteurs van de 20ste eeuw.

Maar vooral: het is fout Céline te zien als een Duits propaganda-instrument. De nazibezetter wantrouwde Céline eigenlijk. Overigens, de verkoop van zijn romans was in Duitsland verboden. Ook de bewering dat hij op de hoogte was van de uitroeiing van de Joden betwist Brami. En ten slotte wijst Brami - zonder te willen relativeren - op het algemeen verspreide antisemitisme in het Frankrijk van de jaren dertig. Van extreemlinks tot extreemrechts. Enkel de liberalen bleven grotendeels immuun voor het antisemitisme.

Salan

engeland

Right or wrong aan de hele wereld verkondigt dat haar man een sekssymbool is. Ondanks de slechte pr van moeder-de-vrouw, slaagde Bercow er toch in zijn goede naam overeind te houden. Door op te schuiven naar het centrum, werd hij steeds meer aanvaard door de andere politieke partijen in Westminster. Hierdoor transformeerde het parlementslid in een soort van neutrale observator.

Ideaal geschikt om - sinds 2009 - de rol van parlementsvoorzitter (‘Speaker of the House of Commons’) te bekleden. In GrootBrittannië wordt ‘The Speaker of the House’ met de nodige achting behandeld. Immers, indien de koningin komt te overlijden – en er zou geen troonopvolger beschikbaar zijn – dan neemt de parlementsvoorzitter per direct alle verantwoordelijkheden van het staatshoofd over.

Boekje te buiten Als ‘Speaker of the House’ geniet Bercow heel wat privileges. Echter, aan het ambt zijn de nodige geschreven en ongeschreven regels verbonden. Zo wordt, als vanzelfsprekend, van hem verwacht dat hij zich neutraal opstelt. Daar knelt juist het schoentje. Bercow heeft een grondige hekel aan de president van de Verenigde Staten. Volgens ‘The Speaker’ kunnen de ‘seksistische en racistische’ uitspraken van Donald Trump niet door de beugel. Bercow wil dan ook koste wat het kost voorkomen dat de Amerikaanse president, in de toekomst, een toespraak houdt in het Brits Parlement. De parlementsvoorzitter doet zijn uitspraken op een ongelukkig moment. Premier Theresa May bakte onlangs in Washington zoete broodjes met Donald Trump.

De Britse koningin, Elisabeth II, nodigde Trump al uit voor een officieel bezoek aan Groot-Brittannië, later dit jaar.

Hoever reikt de macht van John Bercow? Een juridisch steek-

spel is begonnen. De voorzitter verdedigt zich: “Een toespraak geven in het parlement is een gunst, geen automatisch recht.”

Kan best zijn, maar heeft Bercow wel het recht om op zijn eentje Trump deze gunst te ontzeggen? Van de parlementsvoorzitter wordt verwacht dat hij de verschillende opinies, c.q. partijen, in het parlement een stem geeft, niet dat hij te pas en te onpas zijn eigen opinies ventileert in de media.

Motie van wantrouwen Bercow kreeg voor zijn uitlatingen de steun van de linkse politici in het parlement. Met name Labour en de Schotse nationalisten van SNP juichen het antitrumpisme toe. Bij de Conservatieve regeringspartij verslikten ze zich in de thee. De veeg richting de Amerikaanse president komt uitgerekend in een tijd van Brexit, waarin het Verenigd Koninkrijk geïsoleerder komt te staan, en op het moment dat Donald Trump net aangeeft dat de Britten, vanwege het Witte Huis, een speciale voorkeursbehandeling kunnen krijgen. Duidelijk is dat de komende dagen de Britse diplomaten in de VS spitsroeden mogen gaan lopen.

Theresa May heeft bij Donald Trump wat uit te leggen.

James Duddridge, parlementslid voor de Britse Conservatieven, kwam alvast met een ‘motie van wantrouwen’ voor de dag.

Volgens hem kan John Bercow onmogelijk aanblijven. Naar alle waarschijnlijkheid overleeft de parlementsvoorzitter deze rel.

Volgens schattingen van dagblad ‘The Telegraph’ zullen zo’n 150 à 200 verkozenen de motie ondertekenen. Op een totaal van 650 afgevaardigden is dat geen meerderheid. Toch komt ‘The Speaker’ beschadigd uit de afgelopen week. Zijn uitlatingen zijn niet voor herhaling vatbaar. “Spreken is zilver, zwijgen is goud”, geldt ook voor hem.

LvS

Bei uns in Deutschland den-Oosten steeg met twee derde tussen 2005 en 2014, aldus René Leicht en Stefan Berwing, onderzoekers van de Universiteit Mannheim, rapporteert The Economist. Een andere bron, Maik Leonhardt van IHK, een kmo-verbond uit Berlijn, ziet een grote bedrijvigheid bij het starten van bedrijfjes bij mensen van Syrië, Irak en Afghanistan.

Er zijn vluchtelingen die Duitsland willen bereiken en aan hun tocht begonnen zijn met het oogmerk daar ooit hun eigen firma te beginnen. Een voorbeeld is Iyad Slik uit Syrië. De familie had in het land van herkomst een onderneming in snoepgoed, en toen Slik in 2014 in Berlijn arriveerde, is hij meteen gestart met een gelijkaardige zaak. Vorig jaar was hij al voor het eerst uit de verliezen. Zijn poging de Duitsers nougat met Syrische pistaches te doen eten, blijkt te slagen en hij verkoopt zijn waren reeds bij KaDeWE, een tegenvoeter van Harrods in Londen, en in het prestigieuze hotel Adlon, bij de Brandenburger Tor. Het merendeel van de vluchtelingen met zakenideeën doet dat uit arren moede, want er zijn weinig alternatieven om ruim aan de kost te komen. Hussein Shaker, een computerprogrammeur, had niet het plan zelf met iets aan de slag te gaan toen hij in zijn nieuwe vaderland landde. Hij wilde een job in de technologie verwerven en werd geparkeerd in een belcentrum.

Daar zag hij dat hij, zoals veel van zijn Syrische vrienden, onder zijn opleidingsniveau moest werken. Dat inspireerde hem om samen met creatieve Berlijners een webstek op te zetten voor migranten: MigrantHire (letterlijk, huur een migrant). Die webstek tracht 13.000 jobzoekers te koppelen aan de 2.000 beschikbare open betrekkingen.

Het ondernemerschap van de inwijkelingen is dikwijls een tweede beste oplossing, want zij hebben het moeilijk om toe-

FRANKRIJK

DUITSLAND

gang te verwerven tot de gewone arbeidsmarkt. Er is een voorgeschiedenis. Voor de huidige opflakkering van ondernemingszin er was, zag je hetzelfde bij Oost-Europeanen in Duitsland die tot de Europese Unie werden toegelaten na de toetreding van hun land tot het West-Europese verbond.

Zelfredzaam Zelfredzaamheid geeft goede vooruitzichten aan inwijkelingen met lef, oordeelt René Leicht, aldus The Economist: “Hun inkomen stijgt sneller en zij neigen naar meer bezigheden die liggen in het verlengde van hun opleiding en waar achteruitstelling een kleinere rol speelt dan in het gewone arbeidsveld.” Het is een verschijnsel dat ook in Vlaanderen leeft, kandidaat-werknemers met een vreemde naam worden minder snel uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Een enquête van KfW, een Duitse ontwikkelingsbank, toont dat een derde van de ondervraagden aangaf geen andere mogelijkheid op werk te zien dan zelf aan de slag te gaan. Dat past evenwel bij hun profiel: inwijkelingen vandaag zijn mensen die van nature risico durven nemen of zij waren nooit met omzwervingen in Duitsland geraakt.

De Wereldbank heeft geen goed oog in het ondernemerschap van onze oosterburen. In een rangschikking staat Duitsland slechts op de 114de plaats voor het gemak waarmee een nieuwe onderneming kan begonnen worden. De integratietrajecten die de overheid opzet, en dat is een opvallende gelijkenis met hoe de Vlaamse regering het aanpakt, spitst zich toe op taalonderwijs en jobs als arbeider of bediende eerder dan op de mogelijkheid om een bedrijvigheid te beginnen die een eerbaar inkomen verschaft.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

16 februari 2017

medialand N-VA’ers verdacht van sp.a- en Open Vldgegrabbel Over de grond van het Publipart-schandaal kan u elders in dit nummer al genoeg lezen, maar in deze rubriek houden we eraan te wijzen op het merkwaardige gedrag van de media. Want hoewel de hele zaak eigenlijk gaat over het gegrabbel van enkele sp.a- en Open Vld-mandatarissen, waren het vooral N-VA’ers die in de media spitsroede moesten lopen over hun verloningen en hun mandaten.

Neem bijvoorbeeld De Standaard. Op de dag zelf dat Tom Balthazar (sp.a) ontslag moest nemen en Christophe Peeters (Open Vld) zich hardnekkig vastklampte aan zijn Gentse schepenzetel, wond Bart Brinckman zich op Twitter vooral op over het loon van Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA). Let wel: niet op één of andere vergoeding van Siegfried Bracke in één of andere raad van bestuur of een schimmig mandaatje in een intercommunale, neen: het loon van Bracke in zijn hoedanigheid van Kamervoorzitter. Of hoe zelfs een sp.a- en Open Vldschandaal voor die voormalige Vlaamse en christelijke krant een goede gelegenheid was om… de N-VA aan te vallen! We kunnen ons niet herinneren dat Brinckman ooit problemen had met het loon van de Kamervoorzitter toen PS’er André Flahaut op proletarische wijze op dat postje “zat”.

Een dag later was het de Antwerpse schepen Koen Kennis, ook van N-VA, die het in De Standaard mocht komen uitleggen over zijn loon en zijn mandaten. Wat ‘s avonds fluks opgepikt werd door de kameraden van de VRT. Wie maandagavond naar De Afspraak keek, kon al snel met de indruk achterblijven dat het Publipart-schandaal vooral een Antwerps N-VA-probleem was, niet een Gents sp.a- en Open Vld-schandaal.

Film kwestie. En al evenzeer de ware geestelijke gezondheid van elk van de vier heren. Om dat te onderstrepen: vlak na het verslag over die betoging volgde een item over een nieuwe test met een Noord-Koreaanse raket. Leuk gevonden. Of hadden ze dat daar aan de Reyerslaan zo niet bedoeld?

Iets zegt ons van niet, want het blijft verwonderlijk dat een handvol mensen – driehonderd volgens het VRT Nieuws – zoveel zendtijd kreeg. Het mosselfeest van een lokale voetbalploeg lokt al snel meer volk.

En aan het aantal “Hart boven hard”-vlaggen te zien, hebben we zo’n vermoeden dat voor nogal wat van die “betogers” de betoging gewoon een deel van hun betaalde baan was. Dat laatste via allerlei subsidies voor het linkse “middenveld” met uw en mijn belastinggeld.

Assad-“dillema” op de VRT-redactie Dien je de Syrische president Bashar al-Assad te interviewen als je de kans krijgt? We zijn geneigd daar positief op te antwoorden. We zijn zelfs geneigd te stellen dat ze er op de VRT-redactie goed aan gedaan hebben daar zelfs wat energie in te steken. Maar de manier waarop Rudi Vranckx die beslissing in het nieuws kwam verantwoorden, roept toch vragen op.

Op de redactie hadden ze de hele zaak immers nogal kies gevonden. Op het eerste gezicht is dat uiteraard terecht, maar als we de uitleg van Vranckx goed begrepen hebben, hebben we toch onze twijfels over de precieze reden. Waarover lagen ze op de VRT-redactie echt wakker? Juist: of het wel geoorloofd was voor zo’n interview de contacten van het Vlaams Belang aan te spreken!

Lezers die denken dat ze zich bij de VRT evenveel morele zorgen maken als ze een contactje bij de sp.a zouden moeten aanspreken voor een interview met Raúl Castro, of iemand van de PVDA voor een interview met Kim Jong-un, mogen het ons altijd laten weten. Maar ja, dat zijn dan wel twee perfect democratische partijen waar weinig of niets op aan te merken valt. Of niet soms?

Premiersdebat van RTL Nieuws afgelast

Open Vld en Groen in het Publipart-schandaal We stellen ons enkele vragen over de rol van zowel Open Vld als Groen achter de schermen van de media.

Om te beginnen de Open Vld. Hoe is het mogelijk dat die partij in de media amper aangesproken werd op het gegrabbel van haar Gentse schepen Christophe Peeters, terwijl zijn sp.a-collega Tom Balthazar wel ontslag moest nemen, en John Crombez het in De Zevende Dag mocht komen uitleggen? Waar was Gwendolyn Rutten?

Ook bij het Optima-schandaal raakte Open Vld’er Geert Versnick opvallend goedkoop weg, terwijl sp.a’er Daniel Termont enkele bange weken diende te doorstaan. Nog straffer: uitgerekend Noël Slangen, de ex-Open Vld’er die nog sneller graait dan de schaduw van een Luikse socialist, mocht in De Afspraak een paar lessen in intercommunale mandatenethiek komen geven.

Je kan net zo goed Marc Dutroux uitnodigen om hem te vragen hoe je je kinderen best beschermt tegen pedofielen.

En hoeveel een-tweetjes heeft de top van Groen achter de schermen met de media gespeeld? Dat de focus van de media verschoof van de Gentse sp.a naar de Gentse N-VA leek vooral aangestuurd door de PVDA. Maar dat de focus daarna pijlsnel verschoof naar de Antwerpse N-VA leek toch vooral het werk van Groen. Hoe sneller de zaak uit Gent geëvacueerd kon worden, hoe beter voor de top, die het Gentse kartel liever niet in duigen zag vallen. En wie zijn dan de media met hun roodgroene sympathieën om Groen en sp.a geen handje te helpen?

In een normaal land met normale media zou in de eerste plaats de Publipart-zaak in Gent uitgespit worden, zouden de bezoldigingen van Christophe Peeters tot in de details onder de loupe gelegd worden tot ook hij zijn ontslag zou nemen, en zou men eens grondig natrekken hoe het precies zit met de mandaten van Groene schepen Filip Watteeuw. Wij zitten echter met kwa-haha-liteitsmedia opgescheept die er alles aan doen om precies het omgekeerde te bewerkstelligen. En dan maar klagen over “fake news”… op een ander!

Betoging tegen Trump en Francken Bij VRT Nieuws beschikken ze af en toe toch wel over een heel subtiele vorm van humor. Zo zagen wij op zondagavond enkele linkse en extreemlinkse sympathisanten van Raúl Castro en Kim Jong-un, die in de straten van Brussel hun bezorgdheid kwamen uiten over de vele “gekke mensen” die tegenwoordig aan de macht zijn in de wereld.

U kon het al raden: het ging natuurlijk over Donald Trump, maar ook Theo Francken. Dat die heren volkomen democratisch verkozen zijn, iets wat noch van Raúl Castro noch van Kim Jong-un gezegd kan worden, is natuurlijk volkomen naast de

Problemen voor RTL Nieuws in Nederland. Traditiegetrouw wou de zender in de aanloop naar de verkiezingen voor de Tweede Kamer een premiersdebat organiseren. Maar die traditie wil ook dat voor dat debat niet meer dan vier partijen uitgenodigd worden, maar daar hield de zender zich deze keer niet aan. Gevolg: zowel de PVV van Geert Wilders als de VVD van Mark Rutte trokken zich terug, waarna RTL Nieuws zich genoodzaakt zag het debat maar af te gelasten.

Waarom RTL Nieuws vijf partijen wou uitnodigen? Omdat volgens hen Peilingwijzer aangeeft dat er geen duidelijk verschil zou zitten tussen de nummers drie, vier en vijf in de Nederlandse politiek. En dat zijn CDA, D66 en GroenLinks. Noch PVV noch VVD had zin in een debat met vijf partijen, en RTL Nieuws wou geen keuze maken tussen CDA, D66 en GroenLinks.

Wie de cijfers van Peilingwijzer nakijkt, merkt echter dat GroenLinks toch wel van ver komt, en wel degelijk iets achterligt op CDA en D66. Wat RTL Nieuws precies bezield heeft, is niet helemaal duidelijk. Wilden ze de rechtse vissen Geert Wilders en Mark Rutte verdrinken in een centrum-linkse dwergenpoel? Blijkbaar schaften ze nog liever het premiersdebat af dan Geert Wilders en Mark Rutte op tv vrij spel te geven.

Ook Royals stopt ermee Nadat amper enkele weken geleden het VTM-programma Royalty ermee stopte, geeft nu ook het maandblad Royals voorgoed de pijp aan Maarten. In haar persmededeling verwijst uitgever Roularta naar de “teruglopende verkoop” van het blad. Het blad was afhankelijk van de losse verkoop, en die viel de jongste jaren sterk terug. Het VTM-programma Royalty werd ook al stopgezet omwille van tegenvallende kijkcijfers.

Het is onmiskenbaar een teken van de tijd dat na Royalty nu ook Royals er de brui aan moet geven wegens gebrek aan interesse bij het grote publiek. Laten we eerlijk zijn: als België geen koninkrijk was geweest, wie zou het vandaag nog uitgevonden hebben, en dan nog uitgerekend iemand als een koning Philippe op de troon gezet hebben? Wij gaan op onze redactie alvast geen traan laten voor deze evolutie.

Scorseses droomproject

Silence

Hij liep jaren rond met het plan het boek “Stilte” van de Japanner Shusaku Endo te verfilmen, maar Martin Scorsese slaagde er maar niet in het project op poten te krijgen. Om allerlei redenen, te veel om ze te vermelden. En toen het script eindelijk op punt stond en Scorsese klaar was om aan de verfilming te beginnen, bleek geen enkele studio bereid er geld in te steken.

Zoals ik enkele weken geleden schreef, zijn filmstudio’s niet langer geïnteresseerd in het maken van kleinschalige films, of films met “moeilijke” onderwerpen. Daar willen ze geen geld en energie in steken. En “Silence” valt zeker in de categorie “moeilijk”. Uiteindelijk waren niet minder dan twintig financiële bronnen nodig om het (relatief kleine) budget rond te krijgen. Zo zie je maar. Zelfs een topregisseur als Scorsese krijgt niet alle studiodeuren open. Intussen halen de studiobazen hun grote gelijk, want in de Verenigde Staten is “Silence” een totale commerciële flop.

Je kon dat bijna verwachten, als je leest waarover dit gaat en wat Scorsese ermee doet. De film voert ons naar het midden van de 17de eeuw en vertelt het verhaal van twee Portugese priesters, Rodrigues (Andrew Garfield) en Garupe (Alan Driver), die als missionarissen naar Japan trekken; ook om hun oude mentor Ferreira te zoeken, die zich tot het boeddhisme zou bekeerd hebben. Het Japan waarin ze terechtkomen zit in volle inquisitie: de regerende shoguns zijn vastbesloten het christendom uit te roeien en ze gebruiken daarbij de meest gruwelijke middelen. Ook de twee priesters ontsnappen daar niet aan. Garupe gaat door wat hij ziet er compleet onderdoor en hij begint zich steeds meer te vereenzelvigen met Christus en diens lijden. Rodrigues wordt gevangengenomen en moet toezien hoe gelovigen worden gefolterd en gedood. En dan verschijnt Ferreira (Liam Neeson) en hebben de twee een gesprek dat de kern uitmaakt van het thema van de film.

De indrukwekkende historische reconstructie is uiteraard maar een (gewelddadig) kader. Wat er achter schuilt, is een meditatie over de zin van het geloof, over geloofscrisis, lijden, bekering, veroveringsdrang. Over goed en kwaad, over schuld en verlossing en vooral over het stilzwijgen van God. Achter de gebeurtenissen klinkt de stem van Scorsese, heel persoonlijk, die zich bij het ouder te worden (hij wordt dit jaar 75) vragen stelt over leven, dood en geloof. Niet meteen een vrijblijvende ontspanningsfilm.

Met een duur van 160 minuten is “Silence” geen vluggertje, maar het is wel fascinerende cinema.

K.T.

Acht Oscarnominaties

Moonlight “Moonlight” van Barry Jenkins is een film over wat het betekent om jong, zwart en homo te zijn. En dan nog in de Verenigde Staten, waar zwarten het lang niet overal gemakkelijk hebben en homo’s vaak te maken krijgen met vurige tegenstanders. (Voor alle duidelijkheid, niet alleen daar, of moet ik de islam bij naam noemen?)

Ik heb niets tegen homo’s. Iedereen wil tenslotte (een beetje) gelukkig zijn en seksualiteit speelt daarin geen onbelangrijke rol. Maar in die leefwereld kruipen is toch nog wat anders, en dat is precies wat “Moonlight” doet. Als die homo bovendien nog een zwarte is, krijgt het gegeven er een dimensie bij.

Jenkins schetst het jonge leven van zijn hoofdpersonage, Chiron, in drie delen. Als kind groeit hij op in een verpauperde buurt in Miami. Zijn vader is weg, zijn moeder is drugsverslaafde, en op school wordt hij gepest. Gelukkig is er zowaar een drugsdealer die zich over hem ontfermt.

Als adolescent wordt hij zich bewust van het feit dat hij op jongens valt, beseft hij dat zijn afkomst en geaardheid het hem niet gemakkelijk zullen maken in het leven en wordt hij voor het eerst verliefd. Eens volwassen, valt de puzzel (min of meer) in mekaar en kan hij vrede nemen met wie hij is en wat hij wil.

Dat klinkt misschien wat gewoontjes en cliché, maar dat is het laatste wat je van “Moonlight” kan zeggen. Het is Jenkins’ aanpak die het geheel boven het niveau van een “coming-ofage”-film doet uitstijgen. Geen uppercutstijl met een focus op zwarte getto’s waarin geweld en drugs welig tieren en homo’s behandeld worden als het vuil van de straat. Geen agressieve hip-hop op de soundtrack. Integendeel, je krijgt doordachte mooie beelden en camerabewegingen, en de keuze van de begeleidende muziek sluit daar naadloos op aan. De vertolkingen en de dialogen zijn zo juist in het aanvoelen van het innerlijke van de personages, dat je ontroerd zit te kijken. Dit is werkelijk een film die regelrecht naar het hart gaat, die duidelijk maakt hoe iedereen obstakels moet overwinnen om zichzelf te kunnen zijn. Jenkins doet dat zonder sentiment, wel haast poëtisch, en hij verliest nooit de K.T. realiteit uit het oog.

Dossier

16 februari 2017

11

De halalbusiness: wazigheid troef (2) Je zal maar een Vlaamse fabrikant zijn van pakweg saucissen; je krijgt geheid geregeld voedselinspecteurs over de vloer. Maar halalvoeding? Vergeet het. Er is geen enkel wettelijk kader en er zijn geen normen, dus doet elke instantie die halalcertificaten aflevert maar wat. De niet-controle door de overheid is zo absurd dat in het enige ‘officiële’ rapport over de halalvoedingsindustrie namen staan van certificeringsorganisaties die niet eens bestaan, en zelfs een organisatie die al jaren in vereffening was en dus niet meer actief is. Dat is kafkaiaans. Dat de overheid het allemaal blauwblauw laat, mag merkwaardig heten als men weet dat de halalvoedingsbusiness alleen al in ons land goed is voor een omzet van – naar schatting – 1,7 miljard euro

Twee jaar geleden bracht ’t Pallieterke een uitgebreid dossier over de halalcertificaten die in ons land worden uitgereikt. Aanleiding was dat de haven van Zeebrugge met veel bombarie aankondigde dat ze als eerste haven aan de westkust van Europa een halalcertificaat kreeg uitgereikt vanwege de Halal Food Council of Europe (HFCE) die zelf Belgomilk als referentie aangaf. Voor de haven betekende het certificaat de kans op meer trafiek naar en van moslimlanden. HFCE bestaat nog steeds, maar van inkomsten voor het uitreiken is nog altijd geen enkel spoor. Bij certificaten wordt nochtans stevig doorgerekend, gaande van zowat 150 euro voor een modale slager en een commissie per verkochte kilo vlees. Ondernemingen die een halalcertificaat willen, moeten tussen 2.000 tot 50.000 euro investeren en nadien jaarlijks tot wel 20.000 euro ophoesten. Inmiddels zouden ongeveer 1.200 Belgische bedrijven over een certificaat beschikken, hetgeen hun totale investeringen brengt ergens tussen 2,4 en 60 miljoen euro. Een juist beeld bestaat er nochtans niet, want als iets de wereld van de halalcertificatieorganisaties kenmerkt, is het een totaal gebrek aan transparantie en aan standaarden. Iedereen doet maar. Er is immers geen duidelijk wettelijk kader.

gisch Staatsblad. Van geen enkele zijn cijfers beschikbaar. Ten tijde van het rapport was Eurohalal in Brussel nog actief. De webstek ervan staat nog steeds online; daar vernoemt Eurohalal onder zijn referenties namen als Farm Frites, Guylian, Lotus Bakeries en Lutosa.

Pittig gegeven: Eurohalal ging in 2014 in vereffening. Welke organisaties vandaag nog buiten HFCE actief zijn in ons land, is onmogelijk te achterhalen.

In feite kan iedereen zomaar een certificaat afleveren. En dat houdt per definitie in dat er tussen diegenen die ze opstellen oplichters zitten. Het was overigens geen toeval dat heel wat Belgische bedrijven naar Frankrijk trokken waar ze het halalcertificaat gewoon konden kopen zonder lastige controleurs van die organisaties over de vloer te krijgen. Een aanzienlijk deel van wat als halal wordt verkocht, is dat helemaal niet. Dat heeft ook te maken met het feit dat er vaak geen externe controle

sporen van varkensvlees in vleesproducten.

‘Bij de voedingsmiddelenproductie en -handel worden integriteit, authenticiteit en eerlijkheid in de handel steeds belangrijkere aandachtspunten’, leest men. ‘Deze vraag wordt niet gestuurd vanuit voedselveiligheid, maar vanuit de wens van de consument, die zijn/ haar wens veelal baseert op traditionele, religieuze of emotionele gronden. Zo wordt de vraag naar vers halalvlees en vleesproducten, vrij van sporen van varkensvlees, de laatste jaren steeds groter in Europa.’

Halalrapport: een lachertje Dat waren enkele bevindingen in het rapport ‘Halalvoeding in Vlaanderen: een verkenning’ van het beleidsdomein Landbouw en Visserij, uit 2013. Dat is best vreemd, in het besef dat alleen al de halalvoedingsmarkt volgens die studie in ons land zowat 1,7 miljard euro bedraagt. Het gaat om een schatting, want cijfers zijn er niet. Het bedrag is gebaseerd op een extrapolatie van de gegevens in Nederland waar men een veel beter beeld heeft. Het rapport heeft het over een tiental actieve halalcertificeringsorganisaties in ons land, en somt er zeven op. Dat de opstellers van het rapport hun huiswerk niet goed hebben gedaan, is duidelijk. Eén van die zeven had reeds vijf jaar eerder, in 2007, het faillissement aangevraagd. Van de meeste andere was geen spoor te bekennen op de webstek van het Bel-

is om na te gaan of het dier waarvan het vlees afkomstig is wel op de rituele manier werd geslacht. Dat houdt meerdere regels in.

Dierenleed: wil Allah dat wel?

Het dier moet tijdens het slachten op zijn linkerflank worden gelegd, met de kop gericht naar Mekka. De slachter moet in één beweging de halsslagader en de luchtpijp oversnijden en hij moet net voor hij uithaalt ‘Allah akbar’ (Allah is groot) roepen. Hij mag zijn mes niet slijpen binnen het gezichtsveld van een dier dat hij gaat slachten. Het dier mag ook geen getuige zijn van de slachting van een soortgenoot. Eigenlijk zijn rituele slachtingen gruwelijk. Na een snede in de hals van een schaap duurt het twee minuten voor dat beest het bewustzijn verliest. Bij een rund duurt dat zelfs vijf tot tien minuten. Dat betekent nodeloos dierenleed. Het is dan ook zeer de vraag of Allah dat echt zou gewenst hebben. Zou hij vandaag niet eerder voor een verdoving kiezen? Toch zou in ons land 92 procent van de schapen halal geslacht worden, terwijl het bij de runderen zou gaan om één op drie. Het zijn schattingen.

Zou het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen (FAVV) ons wijzer kunnen maken over de halalvoedselbusiness?

Helaas. Er valt wel iets te lezen in Labinfo, een halfjaarlijks informatieblad voor de erkende laboratoria die zich met de voedselveiligheid bezighouden. In het nummer van december 2015 weidde Labinfo een hoofdstuk aan de analysemethoden voor het detecteren van

We lezen dat er op dat vlak verscheidene keurmerken zijn, en dat er bijgevolg geen standaard is. Maar wat volgt, is merkwaardig. We citeren: ‘In de praktijk wordt voor varkensvlees een nultolerantie gehanteerd. Het zal duidelijk zijn dat bij gebruik van de verschillende analysemethoden, met elk hun eigen prestatiekenmerken, de analyse-uitslagen vaak met elkaar in tegenspraak zullen zijn. (…) Met name bij heel lage verontreiniging van vlees met varkensvlees, zal ook bij een herhaling van de analyse door hetzelfde laboratorium een tegengestelde uitslag verkregen kunnen worden.’ Zo, zo, zelfs erkende labo’s weten het niet altijd met zekerheid. Op welke grond baseren de verscheidene instanties zich dan om certificaten toe te kennen?

In het Vlaams Parlement ligt blijkbaar niemand wakker van de complete ondoorzichtigheid, behalve dan Anke Van Dermeersch (Vlaams Belang) die in oktober 2014 minister-president Geert Bourgeois daarover aan de tand voelde. Zijn antwoorden waren even nietszeggend als ontluisterend. Neen, er bestaat in ons land geen officiële lijst van certificeringsorganisaties. Neen, er bestaat geen universeel vastgelegde procedure inzake halalcertificering. Neen, officiële statistieken bevatten geen gegevens over halalvoeding of bedrijven die in ons land die voeding produceren. En neen, er bestaan geen specifieke codes voor halalvoeding, dus kan de Nationale Bank van België geen precieze uitvoerstatistieken aanleveren. Kortom, de overheid tast op alle vlakken in het duister als het over halal-

certificaten gaat. En dat is best beangstigend; de buitenlandse pers schrijft dat inkomsten uit die certificaten geregeld gebruikt worden voor de financiering van terreurorganisaties.

Halal: meer dan vlees Vlees springt het meest in het oog als men het heeft over halal. Er zijn heel wat producten die op het eerste gezicht niets te maken hebben met islamitische geloofsregels en toch in aanmerking komen voor een certificaat. Wie in een moslimland soep wil verkopen, zal het zout dat hij gebruikt maar beter halal laten keuren. Voedingssupplementen of vitaminepillen mogen niet geproduceerd worden met varkensgelatine. Men zal gelatine van vis gebruiken, wat duurder is. Ook verboden is alcohol.

Die vindt men in veel douchegels, maar omdat alcohol via de poriën in het lichaam gaat, mag het niet. Shampoos zijn vaak een probleem.

Een middel om de haren te doen glanzen, bijvoorbeeld, wordt gemaakt met varkensresten.

Dierlijke extracten worden dan ook vervangen door plantaardige. Er bestaat ook halallipstick, halalnagellakremover en halalmedicijnen.

De snelgroeiende groep moslims die bewuster op zoek gaat naar producten die halal zijn gekeurd, is te vergelijken met de consumenten bij ons met een verhoogde interesse voor biologische producten. We zijn er nog niet, want er bestaan ook … halalhotels. Men kan zich inbeelden dat er in moslimlanden hotels zijn met een strand met gescheiden gedeelten voor mannen en vrouwen, maar ook bij ons bestaan die al enkele jaren. Het was de Brusselse Kamer van Koophandel die in 2010 certificaten begon uit te reiken aan hotels die ‘halalkamers’ aanboden. Dat hield in dat er geen sekskanalen waren op tv en dat in de minibar geen alcohol mocht te vinden zijn. Intussen zijn enkele hotels al helemaal halal.

Noot: de vegetariërs Niet enkel moslims kopen halalproducten. Ook vegetariërs zijn klanten, omwille van de garantie dat in halalproducten geen dierlijke ingrediënten zitten. Zeker voor die groep kopers is een duidelijk wettelijk kader wenseRVL lijk.

volgende week: deel 3 De islam en de banken: hoe vindingrijk zijn met de onreine rente?

12

Cultuur

16 februari 2017

Podium De troeven van het Nationaal Lenny en Museum van de Speelkaart De Wespen zijn terug Er was heel lang geleden een prille onvolwassen groep die meedeed aan de preselecties van de Nekka-wedstrijd in Herk-de-Stad. Johan Verminnen zat toen in de jury en hij stuurde de groep naar de halve finale op basis van het nummer ‘Houtekiet’.

Wat later belandde de groep in de finale en strandde daar op een eervolle plaats.

Door de contacten met jurylid Dirk Blanchart werd in 2006 een eerste volwaardige plaat opgenomen getiteld “Eet van mij”. De muziekwereld kreeg te maken met een eeuwig kind in Lennaert Maes en met onbesuisd vrolijk Nederlands taalgebruik in ‘Eet van mij’, ‘Meneertje Nee’ en ‘De klerenkleptomaan’. Een nieuw fris geluid, weliswaar met een behoorlijk hoog kampvuurgehalte. Lennaert bleek een gek podiumbeest met verleidelijke ogen, maar met een hele moeilijke groepsnaam. Gelukkig kregen de liedjes behoorlijk wat aandacht op zowel Radio2 als Radio1.

Twee jaar later werd, met een zogenaamd professionelere aanpak, een tweede cd voorgesteld, “Geen helden meer”, meer een studioplaat dan groepswerk. ‘Het zit erin (het moet eruit)’ kreeg behoorlijk wat aandacht, en even leek de weg open. Maar echte optredens bleven wat uit. De sector leek minder te wachten op een wespennest dan wellicht verhoopt. En daarna viel de aandacht wat weg.

Lenny bleef echter op vele fronten aan zijn muzikale bezigheden werken en hij werd een heel belangrijke factor in de werking van het Nederlands bij vzw De Rand. Hij maakte er meerdere projecten, nodig ter verdediging en verspreiding van de moedertaal bij anderstaligen.

Maar even sterk bleef de groepsmicrobe jeuken.

In januari dit jaar werd een gloednieuwe cd aan de goedgemeente voorgesteld. Dit nieuwe werk kreeg de titel “Zin” mee en bevat elf aanstekelijke liedjes over leven en vooral de liefde.

Enkele groepsleden bleven trouw, enkele nieuwe werden welkom geheten.

De cd begint met het toepasselijke lied ‘Comeback’. ‘In deze schoenen zit een lange reis’, de openingszin van dat lied, beschrijft in metafoor ook zijn lange afwezigheid van het grote podium. ‘Einde van de rit’ roept op vrolijke wijze op om te genieten tot het einde van de rit en maakt je ogenblikkelijk levenslustig.

Twee muzikale helden spelen mee op dit plaatje. Jan de Wilde zingt mee op ‘Ik doe niet meer mee’. Stoomboot (Niels Boutsen) heeft zijn inbreng op ‘Verzekeringsblues’. Elk op hun manier tillen ze het lied een beetje hoger.

‘Festival’ is een vlotte oproep tot minder stress en gejaagdheid, en ‘Jij’ is een subtiele ode aan zijn grote liefde. De plaat bevat ook een heel straf en stomend eerbetoon aan de grote muziekcriticus Serge Simonart (een persoonlijke afrekening?) en eindigt met een verfijnd liefdeslied, ‘Elke dag’.

Zo blijft de hele cd een gemakkelijk te beluisteren werk waar je zonder moeite behoorlijk vrolijk van wordt. Geen ongelooflijke diepgang, maar ook geen oppervlakkige wereldpolitiek en valse pretentie. Lenny & De Wespen zullen onder die noemer altijd bekend blijven als een fijne groep die op jouw festival nooit uit de toon zal vallen of in jouw platenkast nooit voor een valse noot zal zorgen. U moet het kampvuur, de sterrenhemel, een goed glas wijn en de GT liefde van uw leven er wel zelf even bij denken.

Op 14 februari opent in de vaste opstelling van het Nationaal Museum van de Speelkaart in Turnhout een gloednieuwe afdeling. gebouwde annex.

Het museum bezit de belangrijkste collectie speelkaarten uit de historische Nederlanden. De klemtoon ligt op de industriële periode, vanaf de achttiende eeuw tot heden, en omvat de opkomst en bloei van de Turnhoutse kaartenmakers. Omdat het grootste deel van de spellen voor de export was bestemd, is in het museum meteen de hele wereld vertegenwoordigd. Verder beheert het museum een verzameling grafiek, foto’s en aanvullende documentatie.

Harten vijf

De grafische geschiedenis van Turnhout begon in 1796, toen Pieter Corbeels (17551799) zich in de stad vestigde. De drukkerherbergier was ook politiek actief. Zijn verzet tegen de Franse bezetting en zijn aandeel in de Boerenkrijg bekocht hij met de dood. P.J. Brepols, een leerling van Corbeels, nam in 1800 de zaak over. Een kwarteeuw later startte Brepols de productie van speelkaarten. Hij kreeg al vlug navolging en uiteindelijk telde Turnhout acht speelkaartenmakerijen. De concurrentie was groot. De drukkers dwongen elkaar om steeds verder op zoek te gaan naar afzetgebieden. De Turnhoutse kaarten gingen naar alle hoeken van de wereld. Vooral na 1850 nam de export een hoge vlucht.

Met het einde van de Tweede Wereldoorlog begon een zware crisis in de Turnhoutse speelkaartenindustrie. Na vele afslankingen, fusies en overnames werd wat overbleef in 1970 gebundeld in het bedrijf Carta Mundi.

Turnhout herwon zijn elan en is nu ongeslagen nummer één inzake de uitvoer van kaartspellen. Heel dit verhaal kan de bezoeker ontdekken in het speelkaartenmuseum.

Een werkend museum

‘Pénélope’ van Gabriel Fauré in Bozar De naam Pénélope zindert door de pers en houdt vooral Frankrijk in de ban. Het betreft dan wel de echtgenote van François Fillon. De Franse componist Gabriël Fauré schreef in 1913 uitzonderlijk een opera naar de naam Pénélope, de trouwe echtgenote van de Trojaanse held Odysseus.

Fauré componeerde vooral kamermuziek en liederen, vaak beïnvloed door de klassieke oudheid en de Griekse literatuur. In grote orkestratie voelde hij zich niet zo thuis. Hij doceerde het wel aan het Parijse conservatorium, maar als hij het nodig had, mochten de studenten een deel van het werk doen.

Om zijn traditionele opvattingen en zijn streven naar evenwicht en harmonie werd hij door zijn tijdgenoten de hellenist genoemd. Fauré was een verfijnd componist en een echte perfectionist. Aan zijn gekend ‘Requiem’ werkte hij ruim zes jaar. Aan ‘Pénélope’ besteedde

hij eveneens zes jaar werk. Hij beweerde dat de mooie liefdesgeschiedenis tussen de thuis belaagde Pénélope en de zwervende Odysseus deftig moest bezongen worden.

De hoofdfiguren zijn de twee geliefden, hier de sopraan Anna Caterina Antonacci en de tenor Yann Beuron. De opera is gebaseerd op tekst en muziek, maar mist de scenografische mogelijkheden van de gewone opera.

De twee voorstellingen, op 25 en 28 februari, vinden plaats in de grote zaal van Bozar, dus niet in het Muntpaleis.

FDC

Het Nationaal Museum van de Speelkaart opende in 1969 de deuren in een zestiendeeeuwse patriciërswoning in Turnhout. In 1990 kreeg het een definitieve stek in een voormalige papier- en speelkaartenfabriek, gebouwd in 1926. In 2003 kwam er een uitbreiding in een achterliggend gebouw.

In de voormalige speelkaartenfabriek voelt de unieke verzameling drukpersen zich thuis.

Een houten zeventiende-eeuwse pers, met de hand te bedienen hoogdruk- en steendrukpersen en lithografische snelpersen, ze zijn er allemaal. En ze werken. Daar zorgt een ploeg enthousiaste drukkers voor. Met als resultaat veelkleurige vellen papier waarop de Turnhoutse speelkaartengeschiedenis tot leven komt. In het jeugdatelier kunnen kinderen prachtige drukwerkjes uit eeuwenoude persen toveren.

Het museum bewaart verschillende getuigen van negentiende-eeuwse machinebouwers uit eigen land. Onze constructeurs behoorden toen tot de wereldtop. De stoommachine van het speelkaartenmuseum is een geval apart. Ze werd in 1896 gebouwd door de Gentse firma CH. Nolet. De kolos weegt enkele tientallen tonnen, heeft een imposant vliegwiel van bijna zes meter doormeter en het totale vermogen bedraagt 257 pk. Ook die gigantische machine werkt en kreeg een ereplaats in een speciaal

Op 14 februari opent ‘Harten vijf’, een nieuwe afdeling in de vaste presentatie van het museum. Ze vertelt het verhaal van de speelkaart in vijf stappen en overloopt de geschiedenis en het gebruik van speelkaarten in Europa vanaf het einde van de middeleeuwen tot nu.

Het begint aan het einde van de veertiende eeuw bij de introductie van het kaartspel in Europa. Van bij de start is het kaartspel een succesverhaal. Niet enkel is het een manier om de tijd te doden, slinkse gokkers ontdekken dat kaarten gebruikt kunnen worden om geld te winnen van minder begaafde tegenstanders. De Rooms-Katholieke Kerk ziet het kaartspel daarom als duivelswerk. Maar ondanks de campagnes van de Kerk neemt de populariteit van het kaartspel amper af. Het gokken gaat gewoon door. Elke regio krijgt eigen typische kaarten en er ontstaan nieuwe spellen. Intussen ontdekken kunstenaars het spel als bron van inspiratie.

Ook de politiek heeft een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van het spel. Wanneer tijdens de Franse Revolutie de maatschappij de koning vaarwel zegt, moet deze ook het kaartspel verlaten. De revolutionairen zien in kaarten bovendien het perfecte middel om hun idealen te propaganderen. Napoleon zet de lijn voort en hij laat zich als ruitenheer vereeuwigen. Intussen valt Europa ten prooi aan oorlogen. In die onzekere tijden komt waarzeggerij met kaarten in opmars. De negentiende eeuw brengt dan weer orde en burgerlijkheid.

Kaartclubs en familiespellen zijn populair. Maar schijn bedriegt, want niet alle victorianen spelen even netjes, en niet alle spelletjes zijn even onschuldig.

Ten slotte focust de presentatie op de achterkant van de kaarten. Door de ontwikkelingen in de druktechniek kunnen kaarten steeds sierlijker en gedetailleerder opgesmukt worden. Bovendien zien handelaren de alomtegenwoordigheid van het kaartspel als een manier om hun producten aan de man te brengen.

Reclame en speelkaarten gaan vanaf dan hand in hand.

De tijdelijke expo ‘Lust & Leugen’, die is verlengd tot 31 augustus, toont het ‘Nieuwe Constantinopel’, een jansenistisch kaartspel dat omstreeks 1725 in Amsterdam verscheen. Het zijn spotprenten tegen de paus en de jezuïeten, tegen machtswellust en zelfverrijking. Het spel laat zien hoe men godsdienst zou moeten beleven.

Nationaal Museum van de Speelkaart, Turnhout, www.speelkaartenmuseum.be

MMMV

Vlaamse actieve senioren vzw Vlaamse senioren, dragers van Erfgoed en Toekomst

Lange Winkelhaakstraat 38 2060 Antwerpen tel. 03-233 50 72 info@vlaamseactievesenioren.be www.vlaamseactievesenioren.be

Actueel

16 februari 2017

13

Trump werkt aan nieuw immigratiedecreet

Radicale islam ‘wegsubsidiëren’ is naïef Vorige week maakte het OCAD een rapport bekend waarin werd gewezen op de gevaren van een oprukkende islam. Vooral de radicale stromingen, zoals het wahabisme en het salafisme, zouden aan invloed winnen ten koste van een gematigde visie op het geloof.

Sinds de bekendmaking van het rapport regent het voorstellen, maatregelen en ballonnetjes om er iets aan te doen. Partijen als sp.a ontdekken dit probleem ‘plots’. Het Vlaams Belang ziet zich bevestigd in zijn gelijk omdat het al sinds 11 september 2001 op dit probleem hamert.

Het probleem is dat er in de grondwet een aantal bepalingen zijn opgenomen die de meerderheid van deze voorstellen gemakkelijk kunnen doorprikken: er is de vrijheid van vereniging, de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van eredienst en de vrijheid van onderwijs. Misschien nog het belangrijkste in deze discussie: de overheid mag zich niet bemoeien met de installatie van dienaren van een eredienst. Het zou verstandig zijn als al die voorstellen eerst in interne werkgroepen worden doorgelicht voor ze de media halen.

‘Solidariteit’ Binnen de islam is het een regel dat moslims elkaar moeten steunen. Ook de overheden van islamitische landen vinden dat ze dat moeten doen. Op dit moment woedt concurrentie tussen enerzijds Turkije en anderzijds de Golfstaten om wereldwijd een islamitische architectuur uit te bouwen. Dat kan gaan om de renovatie of de bouw van nieuwe moskeeën in islamitische landen, maar ook het bouwen van nieuwe gebedshuizen in christelijke landen. Er was het gemeende voorstel van Saoedi-Arabië om tweehonderd moskeeën te bouwen in Duitsland om Syrische vluchtelingen te accommoderen. Erdogan liet een Turkse moskee bouwen… in Cuba! Bovenvermelde voorbeelden zijn het werk van staatsinstellingen of overheidsfondsen. Het probleem stelt zich ook met private fondsen, individuen, en organisaties die niets met een overheid te maken hebben en onder het mom van liefdadigheid, een agressieve en militante vorm van islam verspreiden. De

Amerikanen hebben wel diplomatieke druk uitgeoefend om bepaalde organisaties in Saoedi-Arabië aan banden te leggen, maar veel heeft dat niet uitgemaakt.

De leiders van die landen kunnen ook niet anders. Zijn ze te assertief tegenover die organisaties, dan verliezen ze legitimiteit. Indien ze daarentegen helemaal niets willen doen, dreigen er slechte diplomatieke relaties, en juridische aansprakelijkheid bij aanslagen.

Polderislam Na enkele aanslagen klinkt het bij politici dat er een Europese islam moet komen.

Die politici kennen de geschiedenis niet goed, want de islam is al historisch aanwezig in Polen, de Krim en in Bosnië. Wat men bedoelt met een Europese islam, is een geloof dat past in het Avondland. Niemand heeft ooit concreet uitgelegd wat daarmee wordt bedoeld, maar laten we ervan uitgaan dat men wil dat een strenggelovig moslim zonder problemen normale sociale relaties aangaat met vrouwen, homoseksuelen en niet-moslims. Bovendien mag er nooit geweld worden gebruikt en staan de burgerlijke wetten boven de sharia.

In Nederland heeft men al eens geprobeerd een islamitisch seminarie op te richten.

Om diverse redenen is men daarin gefaald.

De vraag is ook of dergelijke top-downbenadering werkt. Men probeert met overheidsmiddelen een religie aan te passen, ook al heeft dat geloof specifieke omgangsregels voor vrouwen en niet-moslims. Misschien is het beter om islamitische medeburgers duidelijk te maken dat bepaalde islamitische gedragsregels niet kunnen in een moderne samenleving, in plaats van krampachtig te proberen om met overheidsmiddelen die religie te wijzigen. Dan heeft men tenminste de keuze, hier blijven of vertrekken.

Jens Martens

Afrikaners roeren zich Na drie maanden Zuid-Afrika, verrassend rap voorbij, ben ik weer in dit apenland beland, met op zak een erelidkaart van de Afrikaner mensenrechtenorganisatie Afriforum, de zeer alerte waakhond die onmiddellijk aan het blaffen slaat als ergens blanke burgers worden gediscrimineerd omwille van hun ‘velkleur’.

Afriforum steekt terecht een pluim op zijn hoed: het proces aangespannen tegen de regering-Zuma over de jarenlange niet-bevordering van een blanke politieofficier met meer dan dertig jaar ervaring, die telkens en telkens weer een anderskleurige moest laten ‘voorgaan’. De mensenrechtenorganisatie won dat proces!

De advocaten van Afriforum hebben hem de bevordering - die hem toekwam - kunnen doen bezorgen mét het eraan verbonden salaris, dat hem met terugwerkende kracht moest worden uitbetaald. Er roert entwat in Zum-Zum-ZumaZuid-Afrika!

Van staats- naar privaataanklager Bijzonder trots zijn de Afrikaners van Afriforum dat zij, na meer dan een jaar onderhandelen, de ‘buldog’ Gerrie Nel, de gevreesde staatsaanklager van het Zuma-bewind, zover hebben gekregen dat hij bij de staat zijn ontslag heeft ingediend om zich in de rechtszaken van Afriforum vast te bijten en op te treden als aanklager tégen de staat als die zijn boekje te buiten gaat tegenover Afrikaner staatsburgers. Het enige op aarde waar hij naar eigen zeggen bang voor is, is te moeten instappen in een “hyser wat opgaan” (een lift die naar boven gaat).

Vakbond voor het volk Voor Hendrik Verwoerd jr. hoeft het in drie facties verscheurde ANC zich niet te haasten om de hopeloos corrupte Jacob Zuma uit het zadel te lichten.

“Laat die slechtste president sinds 1994 nog maar wat aanmodderen”, zegt de zoon van de vermoorde dr. Verwoerd, “dan kunnen wij ons

ondertussen in alle rust organisaties uitbouwen in dienst van de Afrikaner bevolking in dit land.” Eén van die organisaties, naast Afriforum, is de goedgeorganiseerde vakbond Solidariteit, die over veel geld beschikt maar, in tegenstelling tot de vakbonden in Absurdistan, dat geld nuttig gebruikt om de belangen van blanke staatsburgers te verdedigen tegen discriminatie en ander onrecht. Ook zij hebben al heel wat positieve rechtsprocessen op hun actief. Ook de prille ‘volksstaat’ Orania kan op gulle steun van Solidariteit rekenen.

Krant naar de tand van Afrikaners Aan de overkant van waar de ruime kantoren van Afriforum, Solidariteit en andere volksverbonden verenigingen gevestigd zijn, zijn de nijvere journalisten van Maroela Media gehuisvest, een Afrikaner nieuwsbron waarvoor niets betaald moet worden. Hun leuze: “Nieuws moet gratis zijn.”

De lezer die zijn buik vol heeft van al het harde nieuws dat dagelijks wordt gespuid, kan zich gratis abonneren op het ‘zachte’ nieuws dat Maroela Media in petto heeft. Het harde nieuws is immers zo hard dat journalisten die dat moeten vergaren, psychologische bijstand aangeboden krijgen. En dan is er ook de vereniging ‘Helpende Hande’, die zich bekommert om het welzijn van de talrijke ‘arm blankes’, waar officieel niemand naar omkijkt. Volgens Zuma is ‘de’ blanke immers de schuldige van alles wat in ‘zijn’ republiek verkeerd is. Het is maar hoe je het bekijkt, en ik heb het helemaal anders bekeken.

Hector van Oevelen

Het ‘Nutty Ninth’ Een federaal Hof van Beroep sprak zich deze week uit over Donald Trumps tijdelijke inreisverbod voor onderdanen van zeven moslimlanden. Eerder had een gewone rechter het presidentieel decreet al geschorst. Hoewel het Witte Huis verklaarde er een goed oog in te hebben, wist al wie het Amerikaanse justitiële landschap een beetje kende wel beter. Het zou een wonder zijn mocht het Hof waar de zaak aanhangig was, oordelen in Trumps voordeel. Het gaat namelijk om het 9th Circuit Court of Appeals, en dat staat alom bekend om zijn linkse kijk op de zaken.

In de VS zijn er 11 gelijkaardige Hoven met elk een aantal staten die tot hun rechtsgebied behoren (plus een extra voor Washington DC). Het negende is veruit het grootste en omvat het hele Westen van de VS (van Californië tot Alaska). In oppervlakte beslaat het 40% van het hele land, en qua bevolking 20%. De rechtsgang verloopt er dan ook veel trager dan in de andere ‘circuits’, waarvan vooral dunbevolkte staten als Arizona, Alaska of Idaho het slachtoffer zijn. Vandaar dat regelmatig de roep weerklinkt om ‘het negende’ op te splitsen en een nieuw, twaalfde rechtsgebied te creëren. Twee Republikeinse senatoren dienden vorige maand alvast een voorstel in die zin in.

Ze beklemtonen dat hun voorstel geen politieke agenda dient, maar noodzakelijk is om de rechtsgang in het gebied te verbeteren.

Gek Toch is het Hof van Beroep met zetel in San Fransisco de rechterzijde al heel lang een doorn in het oog, omwille van de opvallende uitspraken die het doet. Mensen met een slecht karakter zouden die zelfs ‘wereldvreemd’ durven noemen. Liefst 86% van alle arresten die het Hof velde, werden later door het Supreme Court ongedaan gemaakt. De in Amerika bekende (zwarte) econoom en columnist liet in 2003 de volgende boutade optekenen: “Een dezer dagen verklaart het negende circuit de grondwet zelf nog eens ongrondwettelijk”. Dat is nog fijnzinnig verwoord. In de wandelgangen van Washington wordt het Hof gemeenzaam ‘the

De poen van Rode Robbe Wat een heisa inzake de poenpakkers in de politiek. Maar wat een verschil met rode poenpakker Robbe de Hert. Die kreeg in 2006 zo’n 40.000 euro belastinggeld (lees: subsidies) voor een filmproject toegestopt, en dat geld is gewoon verdwenen. Foetsie. Robbe de Hert wordt niet om uitleg gevraagd. Hem wordt niet gevraagd waar het geld naartoe is, neen, hij krijgt nogmaals van cultuurminister Sven Gatz en de stad Antwerpen zo’n 50.000 euro toegestopt. Een gemiddelde burger zou het niet moeten riskeren. Maar ja, Robbe is dan ook een bloedrode broeder.

Ervaringsdeskundigen Voor de Evangelische Omroep trok Tineke van der Velde-Zijlstra naar het noorden van Irak. Ze bezocht er vluchtelingenkampen, kinderdagverblijven en traumacentra. Tineke sprak er met veel christelijke vluchtelingen die have en goed hadden moeten achterlaten voor IS, maar ook christelijke hulpverleners en geestelijken. Haar bevindingen waren niet verrassend: “Iedere christen, zonder uitzondering, zegt: ‘Wees niet naïef. In elke moslim zit de mentaliteit van Islamitische Staat.’” Van der Velde-Zijlstra vond dat “confronterend” en “verwarrend”. Dat heb je natuurlijk als je de

Nutty Ninth” (het gekke negende) genoemd.

Peer gestoofd Het arrest over de zogenaamde ‘moslimban’ komt dus echt niet uit de lucht vallen. Twee van de drie rechters die nu uitspraak deden, werden benoemd door Obama (de derde door Georg W. Bush). Langs de andere kant krijg je toch het gevoel dat Trump haastwerk heeft afgeleverd en onvoldoende heeft kunnen aantonen dat zijn tijdelijke inreisverbod absoluut noodzakelijk is voor de nationale veiligheid, zoals hij beweert. Wat er ook van zij: het Hof aan de ‘Frisco Bay’ heeft Trump een stevige peer gestoofd. Het Witte Huis moet nu naar het Federaal Hooggerechtshof om de inreisbeperkingen alsnog rechtskracht te geven. Maar ook daar zijn de kansen op een overwinning niet zo groot als men zou denken, want de rechter die Trump heeft aangeduid om het Hof weer volledig te maken, is nog niet benoemd (en de benoeming zal nog een tijdje aanslepen door het gefilibuster van de Democraten). Momenteel zijn er vier eerder linkse opperrechters, tegen vier eerder conservatieve. Bij staking van stemmen verliest Trump het beroep. De vraag is dus of de president niet beter inzet op het uitwerken van een definitieve (strengere) immigratieregeling en het tijdelijke inreisverbod laat vallen. Voor een stormram als Trump is zoiets ongetwijfeld frustrerend. Maar het Witte Huis is Trump Tower niet. Dat zal hij ondertussen al wel terdege beseffen.

WEJ zaken gewoonlijk bekijkt vanuit de West-Europese mediabubbel. Maar spreek met ervaringsdeskundigen ter plaatse en je wordt gauw verlost van je illusies.

Alleen moslims en dhimmi’s Mevrouw Ybeltje Berckmoes, Kamerlid voor de VVD, is één van de weinige traditionele politici die het taboe op islamkritiek openlijk en resoluut heeft doorbroken. Zij noemde de islam “een gewelddadig geloof” en zij vindt dat onze grenzen gesloten moeten worden voor jonge mannen uit het Midden-Oosten en Afrika die massaal naar Europa afzakken.

Zij waarschuwde dat Europa daardoor in een soort Eurabia zal veranderen. “Ik krijg hier geheid gedonder mee, maar I don’t care,” zei Berckmoes. Ze mag bij de volgende verkiezingen niet meer op de VVD-lijst staan. Heeft zij al eerder zulke dappere uitspraken gedaan en wordt ze daar nu voor afgestraft? Of durfde ze pas de waarheid zeggen toen ze toch niets meer te verliezen had? Dat is nog onduidelijk.

Maar de reactie van fractievoorzitter Halbe Zijlstra was in alle geval schaamteloos duidelijk: “Dit is een goede verklaring waarom ze niet meer op de VVD-lijst staat.” Bij de VVD, zoals bij de meeste politieke partijen in WestEuropa, zijn alleen echte moslims en echte dhimmi’s welkom.

14

Brieven

16 februari 2017

Een vraagje

Klimaatscepticus

Pallieterke, Waarom komen de islamitische vluchtelingen uit Irak en Syrië altijd na een lange en gevaarlijke tocht naar Europa?

Waarom gaan ze niet naar de rijke Islamitische golfstaten (dicht bij huis en bij hun geloofsgenoten) Saoedi-Arabië, Koeweit, Iran, Qatar, Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein?

Ik ken het antwoord niet? En u?

Anneke Kegels - Antwerpen

Wat men niet vraagt Pallieterke, Energiebedrijven, afvalbedrijven e.d.m. betalen dus tienduizenden euro’s aan politiekers die blijkbaar amper weten hoe ze het licht moeten aansteken of de vuilnisbak buitenzetten. Maar heeft er zich nog niemand eens afgevraagd wat ‘de politiek’ hiervoor moet terug doen? Per toeval zijn het de bedrijven die zo gul zijn met dergelijke mandaten die ervoor zorgen dat we in ons edel vaderland af te rekenen hebben met de hoogste energieprijzen, de duurste internetverbindingen, absoluut belachelijke gsm-tarieven, vuilniszakken in gouddraad... Voor niks gaat de zon op en voor al de rest hoort wat voor wat.

Jan C appelier - Ruddervoorde

De ‘nieuwe wereldorde’ Pallieterke, Zbigniew Brzezinski, G. Soros, H. Clinton e.a., gestuwd door bankiers en wapenbazen, zorgen voor voortdurende oorlogen om wapens te maken. Toch ligt deze ‘nieuwe wereldorde’ van een oppermachtige wereldelite op sterven.

De wereldwijd en met succes georganiseerde massabetogingen tegen het beleid van de huidige Amerikaanse president, die deze ‘nieuwe wereldorde’ afwijst, kunnen de evolutie wel vertragen maar niet tegenhouden.

Er is een andere wereldorde op komst waarin het volk en de afzonderlijke soevereine staten meer invloed zullen hebben en waarin hopelijk het internationaal recht meer aanvaard zal worden in plaats van de barbaarse wet van de sterkste.

De bevrijding van Aleppo is een overwinning van het soevereine Syrië, wat steeds meer politici naar hier lokt die met eigen ogen de leugens van de media kunnen vaststellen. Ook wij kregen bezoek van een Belgische delegatie.

Verder bereiden we ons voor op nieuwe gevaren om de uiteindelijke vrede in dit land te bereiken. Laten we vechten voor het behoud van de menselijke en christelijke waarden, ook in ons eigen Europa.

Pater Daniel - Syrië

Brussels Airport Pallieterke, Het is een feit dat gans die hetze rond de Luchthaven van Zaventem zeer eenvoudig kan opgelost worden door gans het gebied aan te hechten bij het Brussels Gewest, want dan pas zullen de Franstaligen tevreden zijn en al de lasten minimaliseren.

Dat is echter een tol die de Vlaamse Gemeenschap nooit zal willen betalen en dat is maar goed ook. De Waalse strijd tegen het Vlaamse Zaventem zal dus nooit ophouden, terwijl Wallonië onverdroten geld (Vlaams geld?) blijft pompen in Bierset en Charleroi.

Wat zei de kleine Eyskens ooit over België. ”Het is een apenland”, en hij had voor een keer gelijk, want Alzheimer had zich nog niet bij hem aangemeld.

Hubert Buysse - Deinze

Kruisende woorden oplossing 1044

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, Naar aanleiding de artikels van Jurgen Ceder in ’t Pallieterke en de onheilsvoorspellingen die dagelijks over onze hoofden worden uitgestrooid door allerhande zo gezegde klimaatexperten, wil ik jullie en alle andere lezers volgend toch niet ontzeggen!

Gelezen in de “Kroniek van Geraardsbergen” die de geschiedenis van de stad beschrijft vanaf haar prille ontstaan, dat zich ergens zou situeren in de 6de en 7de eeuw en waar ik gekomen ben in de 17de eeuw. Ik citeer letterlijk: “17 September 1609 een zware orkaan verwoest een groot gedeelte van de Bartholomeuskerk; het dak en de voorgevel storten in...”

Enzovoort.

Ik lees dan verder en kom tot 1617 en citeer opnieuw “Zeer zachte winter. Van november tot maart 1617 vroor het slechts twee maal.

In maart was het zo warm dat de jongens gingen baden in de rivieren. De koeien liepen te grazen...” In 1287 laat Gwijde van Dampierre de Dender baggeren ten einde de veelvuldige overstromingen te voorkomen. Ook vertelt dit boek dat in de jaren 1500 uitzonderlijke winden de torens van de stadsmuren omver hebben geblazen en de Dender meermaals buiten zijn oevers trad. Dus ook toen al en dit vierhonderd jaar geleden en langer. Was de Aarde toen ook al aan het opwarmen? Zijn we tussendoor in pauzes beland? Wie weet? Wat ik wel weet is dat er volgens deze kroniek toen ook al onregelmatigheden in het weersgebeuren voorkwamen, net zoals dit nu het geval is.

De rest laat ik over aan de mening van de lezer.

Erwin De Mulder - Geraardsbergen

Klimaatscepticus Pallieterke, Eindelijk! Het werd tijd dat er ook eens in een érnstige krant de waarheid over de ‘klimaatopwarming’ geschreven wordt. Het zegt wat ik al jaren verkondig, ook tegen de opwarmingsfanaten. Met dank aan Jurgen Ceder! Ik kijk al uit naar het vervolg.

Michel Janssens - Oud-Turnhout

De Paljas en de Platbroeken Pallieterke, Als totaal ongesteld lichaam geef ik de bijtende Barbara Pas en de klaarkijkende Bart Maddens in het vorige Pallieterke gelijk. Het masochisme van de Vlamingen heeft lang genoeg geduurd. Zeker alle nationalisten zouden nu eindelijk beter ijveren om de dure en nutteloze en vijandige monarchie op te doeken. Haar oppergestelde, roi Philippe, is een paljas die zich arrogant als redder van de wereld wil profileren. Misschien is het voor de N-VA hét moment om een schandalige schutskring (alleen toepasselijk voor zieke dieren) af te breken en het Vlaams Belang als ploeggenoot te beschouwen. Ofwel heeft de fiere Vlaamse leeuwdeftige tanden ofwel speelt die toch nog bij de platbroeken. Onafhankelijkheid is eerst en vooral een kwestie van eer en waardigheid.

Charly Vanhoof - Borgerhout

Calvo Pallieterke, De heer Calvo heeft plots ontdekt dat sommige burgemeesters hun mandaat van burgemeester cumuleren met dat van parlementslid.

Gezien het aantal optredens op TV en artikels in de krant moet Calvo ongeveer even lang in de politiek zitten dan Herman de Croo… En is dit sinds het ontstaan van de Franse kolonie ‘belgikske’ ooit anders geweest? Of is het enkel en alleen omdat nu toevallig een N-VA’er dit doet dat ‘kalf veau’ hier een persnummertje over opvoert?

Ghislain Briers - Zichem

L

E

I

D O S

C O O P

E

R U P

T

I

E

X

C A P O

N

I

C

E

X

A R

S

X

S

T

E

T

A K

X

E

X O C H X

I

N

R

X

Y O R K

S H

I

R

E

X

I

E

L

E

X U S

A

X

A

F

E

X

X U

F

F

I

Z

I

X

C

E

L

U K K

E

L

X U

L

B

E

E

K

N E

X

R

E

G T

E N A D

A U X L

I

E N

I

I

P A D A

I

O N X

L

X

I

X

S M E

G E

R

A D E K

X N R

X

E N

Pallieterke, De minachting van sommige mensen voor hun eigen moedertaal verbaast mij zeer. Dit is vooral merkbaar in Nederland en België waar steeds meer Engelse woorden en uitdrukkingen gebruikt worden om indruk te maken en op te scheppen vanuit een minderwaardigheidscomplex. Men zou haast kunnen spreken over “Nederengels” i.p.v. “Nederlands”. Dit lijkt op culturele zelfmoord, een onbezonnen overgave aan een economisch en politiek Angelsaksisch systeem, waarin taalgenocide druppelsgewijs wordt toegepast om de hele wereld te onderwerpen. Men kan zich bij de invoering van het Engels in steeds meer Nederlandse en Vlaamse scholen en universiteiten veel vragen stellen. In vroegere tijden was het Latijn de taal van de wetenschappen, nog geen eeuw geleden was het Frans elitair, tijdens WO II gaf men zich over aan het Duits en vandaag moet het plots allemaal in het Engels. Het lijkt puur opportunisme. De Taalunie, opgericht in 1980 door de Nederlandse en Belgische overheden (uitvinders van het ‘groene boekje’) laat evenwel begaan. Zij verkeert in een diepe slaap, in tegenstelling tot de Zuid-Afrikaanse Taalraad die het gebruik en de ontwikkeling van het Afrikaans nauwgezet opvolgt en overbodige neologismen aanpast. Wat een verschil met de zelfvernietigende besluiteloosheid van onze eigen instellingen! Een goede verstandhouding in de wereld, ook op taalgebied, is belangrijk, maar dan wel met eerbied voor de eigenheid, de waarden en de schoonheid van alle culturen, ook de Nederlandse. Dit, overeenkomstig de spreuk ‘Eenheid in verscheidenheid’. Het invoeren van een ‘neutrale’ internationale brugtaal zoals het Esperanto lijkt mij dan ook het overwegen waard, niet enkel om praktische redenen, maar ook om nationalistisch taalimperialisme te vermijden en alle bestaande talen te beschermen. Jo Haazen – Beiaardier en prof.

Staatsuniversiteit Sint-Petersburg

Islamisering inperken Pallieterke, Onze democratie en Westerse waarden staan onder druk. De islam zal de komende periode dominant op de agenda staan in onze samenleving. De groei van de islam moet zoveel mogelijk ingeperkt worden door de instroom van mensen met een islamitische achtergrond te verkleinen. Bij het uitnodigingsbeleid van asielzoekers moeten vooral de V-partijen via een gezamenlijk islammanifest zich richten op mensen met een minder grote afstand tot onze Vlaamse cultuur, bijvoorbeeld vervolgde christenen. Het vertrouwen in de politiek en de immigratiekwestie is in dit land tot nul procent gedaald.

J.D.S. – Dilbeek

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, Zoals men weet zijn ze in gans Europa moskeeën uit de grond aan het stampen. Het zijn paleizen die miljarden in opbouw kosten. Ik vraag me af wat de algemene politiek zou zeggen indien wij kerken beginnen te bouwen (ook in massa) in al die landen buiten Europa.

Miljarden voor moskeeën, behalve voor hun eigen volk, volk dat zijn toevlucht zoekt in landen waarvan ze denken het er beter te zullen hebben. Maar wij, het Westen, lopen reeds over, en ademen steeds minder. Tot we de geest geven…

Jos van Bocxlaer - Schoten

Toren van Babel Pallieterke, In 61 secundaire scholen worden in het eerste jaar een aantal vakken niet langer in het Nederlands gegeven, maar bijvoorbeeld aardrijkskunde, wiskunde, natuurkunde in het Engels, Frans of Duits enz. Minister Crevits vindt dat een succes (vorig jaar maar 17 scholen).

Vraag is wat de leerlingen van natuurkunde opsteken als dat in Engels gebeurt. Dat Engels is natuurlijk via de informatica dé wereldtaal en veel bollebozen vinden het nodig hun vaak koeterwaals Nederlands met Engelse woorden te doorspekken. Bargoen-Engels is taalverwarring en dus verarming. Cursussen in andere talen zijn ontstaan aan de universiteiten. Het resultaat zijn lessen in een brabbel-English dat zelfs ‘Big Ben’ kan op hol doen slaan. Waar hebben die profs plots hun vreemde taalkunde vandaan? Nu ook in het secundair. Waar of hoe heeft de lerares aardrijkskunde plots correct Duits geleerd? Zadelt ze zo haar collega Duits niet op met dubbel werk om dat ersatz-Duits bij te spijkeren? Vakken in vreemde talen… kan helpen om via de informatica daarover inderdaad extra kennis op te doen, maar zou men dan niet meteen ook geen extra inspanningen leveren om ABN aan te leren ofwel algemeen bruikbaar Nederlands? De VRT was - ooit - het voorbeeld met prof. Florquin en zijn honden!

Bij nogal wat jongeren is het Nederlands vandaag verschrompeld tot hun sms-jargon. Kunnen ze zonder dat speelgoed niet echt meer met elkaar praten? En intussen is op radio en tv “Hier spreekt men Nederlands” teveel de uitzondering geworden! Dat is slordigheid tot met. Zeg maar verkavelings-Vlaams (met wat Engelse saus erop). In dit toren van Babel-verhaal schuilt een adder! Gezien de invasie van vreemden in onze klassen vinden sommigen ook algemene vakken in het… Arabisch een idee. Duidelijkheid dat het niet zo is van de minister zou mijn argwaan voor een stukje, voorlopig, kunnen wegnemen.

Reddy de Mey - Oostende

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Tot we de geest geven

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

ABONNEMENTEN HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 C A

Het Nederlands bedreigd?

zal u u extra extra verwennen. verwennen.

• BINNENLAND zal Albert€I-Wandeling I-Wandeling 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 41-42 3 maanden 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

16 februari 2017

Ook dat is Afrika Op dinsdag 24 januari werd ik in het AZ van Vilvoorde geopereerd aan mijn linkerknie. Na de ingreep had ik alle tijd om mijn archieven eens door te nemen. Nog in de ban van het succes van mijn oude gabber Hugo Broos tijdens de Afrikacup, was ik vooral op zoek naar Belgische trainers die ooit naar Afrika wilden vertrekken.

Tot mijn grote verbazing viel mijn oog op een interview dat ik eeuwen geleden maakte met Rik Coppens, de Keizer van Antwerpen.

Wijlen Rik Coppens was in grote vorm tijdens dat gesprek. Hij gaf toe dat er interesse was uit Zaïre, onze oude kolonie, om daar een ploeg te trainen. Rik was uitgenodigd door Jean-François David, een Haïtiaan, familie van dictator Baby Doc, en getrouwd met een nicht van Mobutu. Jean-François wilde hem als trainer van zijn ploeg, AS Vita.

Toen ik hem vroeg wat er dan gebeurde, startte de Antwerpenaar een monoloog: “Jean-François David was een Don Juan, die geen bal van voetbal kende, maar die waarschijnlijk de Bernard Tapie wou uithangen.

David zei dat ik mij bij mijn ploeg moest gaan voegen, 150 km verder, ergens in de brousse.

Er was mij nochtans beloofd dat ik in Kinshasa kon logeren.”

Buitenspel “Ik kreeg wel een auto met chauffeur toegewezen. Die man leek op een orang-oetang, die in het begin niets anders deed dan mijn gouden tanden begluren. Na een rit door het oerwoud waren we om middernacht bij mijn ploeg. De spelers lagen te slapen op matrassen, de één naast de andere, in een enorm ‘dortoir’. Dat scheen daar een enorme luxe te zijn.

De volgende ochtend besloot ik het oefenveld te gaan bekijken. Oei, oei... Gewone mensen kunnen daar amper op lopen!

Ik vroeg om een vriendenwedstrijd, zodat ik de boel tactisch een beetje kon bijstellen.

Waar die andere ploeg vandaan kwam, weet

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

ik niet, maar die spelers kwamen hangend aan een autobus toe, al helemaal in voetbalplunje.

Een match duurde drie uur, door de veelvuldige onderbrekingen.

Er hingen daar geen netten in het doel en lijnen waren er ook al niet. Als de bal in het publiek rolde, dan was er inworp. Over buitenstel zullen we maar zwijgen, dat bestond gewoon niet. Ocharme die arbiter, die riskeerde elke match zijn leven.

Tijdens het weekend ging ik terug naar Kinshasa, om onze concurrent Imanen te scouten in het Nationale Stadion, een vervallen Heizel. Men plaatste een stoel in het midden van de atletiekpiste en daar moest ik gaan zitten. Na een goed uur komt er een afgevaardigde van Imanen naar mij toe. Hij zei dat ik moest ophoepelen want dat er anders ongelukken gingen gebeuren. Imanen wilde niet spelen zolang die blanke daar zat. Ik kuis hier mijn schup af, dacht ik zo bij mezelf, ze zoeken het maar uit.”

Zo verging het Rik Coppens in Zaïre.

Gille van Binst Ja, dat is ook Afrika...

Toch nog een prijs voor KRC Genk

Roskammen

Sleutel van de kluis

“Joske” Izquierdo ging slapen met zijn gouden schoen als knuffel naast zich, aldus Het Laatste Nieuws op de frontpagina. Een foto voerde het bewijs dat de krant de jongste laureaat van zijn referendum “the day after” tot de ultieme seconde voor zijn indutten niet uit het oog had verloren. Of we voor die “glansprestatie” warm moeten lopen, is minder zeker dan dat de erfenis van wijlen Jan Pulinx in het “moderne profvoetbal” symbool staat voor de sleutel op de straks met miljoenen gevulde kluis van de goudenschoenwinnaar.

Club Brugge trok de nog onbekende Colombiaan aan voor 3,75 miljoen euro.

Eind dit seizoen wordt hij verkocht voor tenminste 20 miljoen.

“Maar het mag ook meer zijn”, weet zijn handenwrijvende manager. “Vertrekt Izquierdo voor meer dan 20 miljoen, dan verplettert hij het Brugse transferrecord op naam van Carlo Bacca, die voor 10 miljoen naar Sevilla mocht gaan. En wie weet wordt ook het Belgische record van Marouane Fellaini, voor 22 miljoen door Standard aan Everton verkocht, van de tabellen geveegd”.

Zo luidde een flard duiding, naadloos passend bij poen en glitter, blijkbaar de enige echte waardemeters in het “moderne profvoetbal”.

Bij verlenging van de Brugse landstitel, annex de verkoop van de goudenschoenwinnaar, kan “trainer van het jaar” Michel Preud’homme in het Europese CL-kampioenenbal weer een gooi doen naar nul op achttien. Volgens Het Laatste Nieuws “kreeg hij eindelijk de erkenning waar hij zo lang naar smacht”.

Van al dat smachten hebben we nooit veel gemerkt. Zal wel aan ons liggen. “Geen concurrentie voor Michel!”, schreef de organiserende krant triomfantelijk. Neen? Was Felice Mazzu tweede geëindigd mocht hij niet het “kleine” Charleroi coachen maar, zoals Preud’homme, het “grote” Club Brugge?

Mazzu raakt in de transfermolens telkens zijn sterkhouders kwijt; recentelijk Jéremy Perbet en Dieumerci Ndongala aan AA Gent, waar ze amper speelkansen kregen. Toch slaagt Mazzu er telkens in opnieuw een oersterk elftal uit te bouwen.

Met Perbet en Ndongala nog in loondienst bij de zebra’s was hij allicht al een tijdje helemaal zeker van zijn plaats in play-off 1. tij die in het zand beet meer dan twijfelachtig.

Wie de oren spitste, kon dertienduizend bange hartjes horen kloppen in de tribunes. Na de blijde intrede van de tweeëntwintig gladiatoren en een uitnodigend fluitsignaal van de scheidsrechter mochten ze eraan beginnen.

De match van de waarheid noemen ze dat. In afwachting van nog vier resterende matchen van de waarheid.

Vijgen

Heilige Rita, aanhoor hen Boze Michel Als er niet tegen een bal wordt getrapt, kan Michel Preud’homme charmant uit de hoek komen. Maar eens een wedstrijd op gang is, kan hij van die snuiten trekken om zijn omgeving de stuipen op het lijf te jagen. Dat was na de nederlaag van zijn ploeg tegen Lokeren niet anders. In Westerlo, dat nu vrijdag Club Brugge mag ontvangen, zijn ze gewaarschuwd en doen ze er goed aan tijdens de trainingen extra de pees op te leggen. We kunnen ons levendig inbeelden wat Preud’homme zijn manschappen in de oren heeft geblazen de voorbije dagen. Het spijt ons, maar dat is niet voor publicatie vatbaar.

Wie van de drie?

Het wordt een zwaar gevecht tussen KV Mechelen, Racing Genk en AA Gent om bij de eerste zes te eindigen. Want daar is het om te doen. En we durven met onze natte vinger niet voorspellen wie van de drie, met nog vier competitiematchen voor de boeg, uiteindelijk zal mogen juichen. KV Mechelen heeft het voordeel – als dat er al een is – dat het in de loop van deze week niet Europees aan de bak moet. Terwijl Genk naar het Roemeense Giur-

giu moet en AA Gent het Engelse Tottenham over de vloer krijgt. Waarmee nog maar eens wordt aangetoond dat Europees spelen niet altijd een geschenk uit de hemel is.

Rommelig Sclessin Het was lang geleden, maar Standard kon eindelijk nog eens winnen. Met WaaslandBeveren, dat een uur lang met tien probeerde stand te houden, als zoenoffer. Over de manier waarop de nipte nul-één overwinning tot stand kwam, zijn ze in Beveren vlug uitverteld. Beneden alle peil, volgens onze plaatselijke correspondent, die niet te spreken was over het ‘Antoinette wie heeft de bal?’ waar de Rouches mee uitpakten. Ze moeten hun vuile was niet uithangen, maar dat het rommelt in Sclessin is overduidelijk.

Spanning troef Hoogspanning op de Bosuil, waar met Antwerp en Lierse twee ploegen tegenover elkaar stonden die volgend seizoen graag een woordje willen meespreken in de hoogste afdeling. Verliezen was uit den boze. Met nog twee wedstrijden in de reguliere competitie voor de boeg blijft alles weliswaar mogelijk, maar zijn de promotiekansen voor de par-

15

Het was sowieso al ijzig koud, en dan nog koud gepakt worden in eigen stadion. Amper drie minuten gespeeld hingen de liefdevolle kleuren al halfstok op de Bosuil, na wat we, zonder overdrijven, een wereldgoal van de Lierse goalgetter Joachim mogen noemen. Met rond het halfuur een tweede opdoffer, die het lot van de Great Old bezegelde. We kunnen nog doorbomen over het overwicht, het vele balbezit en de rist gemiste kansen voor de thuisploeg, dat zijn allemaal vijgen na Pasen. Een leep Lierse speelde het spelletje handig en kon zich zelfs veroorloven ook een koppel kansen de nek om te wringen. Al zult ge ze daarover op het Lisp niet horen mekkeren.

Sint-Rita Om het met een cliché te zeggen, mathematisch kan het nog alle kanten uit, en in voetbal blijft alles mogelijk. Hun vrome en diepgelovige aanvaller William Owusu kan het voorbeeld geven, want ze doen er op de Bosuil goed aan de heilige Rita, patrones van de hopeloze gevallen, te hulp te roepen als ze volgend seizoen niet opnieuw in 1B willen aantreden. Met een derby tegen Beerschot-Wilrijk als twijfelachtige troostprijs. Al zullen ze daar op het Kiel anders over denken. De Antwerpsupporters zijn het nu wel gewend om nipt naast de prijzen te grijpen; ze moeten maar denken, als het dit seizoen alweer niet lukt, zal het voor volgend jaar zijn. Of anders voor het jaar daarop.

Have en goed Het bestuur van OH Leuven is op zoek naar vers kapitaal. Daar is niks mis mee. We zullen

Afglijden Het heet dat Anderlecht de grote verliezer was van het goudenschoengedoe. Aad de Mos, ooit coach in het Astridpark en dus kenner van het huis, haalde bij die vaststelling zijn fileermes boven. “Anderlecht glijdt af”, weet hij. Erger nog: “Ze beseffen het niet!” Noch het een noch het ander klinkt overdreven voor wie er niet naast wil kijken dat het beven en bibberen van zowat elke eersteklasser voor een confrontatie met paars-wit al even verleden tijd is. Nog niet voltooid verleden tijd, maar wat niet is kan altijd komen. Op het schoengala oogstte ons aller “nationale voetbalambassadeur” alvast geen enkele prijs. Coach René Weiler moest het met vijf schamele puntjes stellen. Daarmee deed hij nog veel beter dan “sterkhouder” en man van tien miljoen Nicolas Stanciu, die niet één punt haalde. Over afglijden gesproken: spits Lukasz Teodorczyk was niet de enige “ster” van het “grote” Anderlecht die zijn kat naar Lint stuurde.

Voorzitter Roger vanden Stock was gaan skiën. Herman van Holsbeeck mocht, eenzaam en alleen, de “honneurs” waarnemen die er niet waren. Illustratief was de uitleg over de afwezigheid van “Teo”. Hij was vier keer (!) aan het gala herinnerd, maar “vergat” toch te komen. Hij zat, wilde het wilde verhaal, in Polen, al wist niemand waarom, zelfs Van Holsbeeck niet. Michel Verschueren denkt er stellig het zijne van. Waarom niet eenvoudig de waarheid gezegd? Zoals dat zou passen bij een “niet afglijdende topclub”? “Teo” is een huurling, een passant.

Clubgevoel is hem vreemd, zoals elke huurling op de geldmarkt genaamd “profvoetbal”. Vandaar dat hij thuis in zijn luie zetel zat en, heel misschien, met pantoffels aan, naar het gala op televisie keek. mee helpen zoeken, maar we kunnen niets beloven. In hun ijver om de club wat extra ademruimte te geven, hebben de apostels die het bij OHL voor het zeggen hebben al een voorakkoord getekend met een Chinese groep.

Een vijftigtal min of meer bekende Leuvenaars - onder hen Rode Duivel Dries Mertens, die bij de jeugd van het toenmalige Stade Leuven debuteerde - zien een overname door een groep vreemde snuiters niet zitten. Onder het motto ‘OHL op dreef” slaan ze de handen in elkaar met de boodschap dat ze een sterke lokale verankering willen verzekeren.

Zo willen we het horen en we wensen hen alle succes van de wereld toe. In de hoop dat er geen Leuvens Chinese oorlog van komt.

Goed nieuws De ansichtkaart die we uit Oman ontvingen, meldt dat het daar uitstekend weer is. Dat is goed nieuws voor de renners, en voor Greg van Avermaet en Tom Boonen in het bijzonder, die zich in dat sultanaat aan het voorbereiden zijn op de voorjaarsklassiekers die eraan komen.

Oman staat bekend voor zijn vijgen en dadels, die daar overvloedig gekweekt worden. Dat wordt smullen, en volgens ingewijden is het nog goed voor de conditie ook. We zullen het ondervinden na afloop van de Ronde van Oman.

Het is alleszins veelbelovend voor de Omloop Het Nieuwsblad die einde februari als voorproefje op het programma staat. We kijken er halsreikend naar uit.

Bedankt Nu het veldrijden er bijna op zit, kunnen de liefhebbers van het genre nog wat nakaarten over de vraag wie de ster van het voorbije seizoen was.

Wout van Aert of Mathieu van der Poel? De meningen zijn verdeeld. Dat mag, zolang er geen slaande ruzie van komt. We kunnen alleen maar vaststellen dat de twee er met kop en nek bovenuit staken en dat ze de goegemeente veel plezier hebben verschaft. Meer moet dat niet zijn voor ons.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

16 februari 2017

Termont waarschuwt linkse kiezers

“Ik ben ze kotsbeu, de hypocrieten van links” De op één na beste burgemeester van de wereld zag er vermoeid uit. In de herfst van zijn carrière, is oude Daniël weinig bespaard gebleven. Met gebogen hoofd besteeg hij het podium van ‘De Vooruit’, de oude volkstempel die dringend aan restauratie toe is.

Normaal vervult het perspectief van een restauratie en de miljoenensubsidie die daarmee gepaard gaat, het oude socialistenhart met vreugde en opportuniteit. Maar niet vandaag. Vandaag zat Termont diep.

‘De Vooruit’ was tot de nok gevuld met de verenigde krachten van links. Ze hadden verzamelen geblazen om na Optima ook het ‘PubliPart-schandaal’ het hoofd te bieden. “Ze gunnen ons geen rust”, schreeuwde Luc van den Bossche aan de ingang, terwijl hij enkele arbeiders op rust in elkaar trapte en bewerkte met zijn sigaarstomp. “Die smeerlappen zullen pas content zijn als ze ons het laatste appartementsblok in Knokke-le-Zoute kunnen afnemen. Ontwaakt! Ontwaakt!”

Activisten van het eerste uur, gekleed in lompen. Activisten van het eerste uur, gekleed in Rolex en Versace. Antifascisten, antiglobalisten, marxisten en Helmut Lotti. Noem het en ze tekenden present. En helemaal achteraan, door één lege stoelenrij gescheiden van het manvolk van de redactie van ‘De Standaard’, een groep feministen die uit protest hun kleren hadden uitgetrokken en aparte zitplaatsen eisten voor de non-binaire, ambivalente genderfluïden. Iets waar de trotskisten niet mee konden lachen, maar wat de salafisten dan weer toejuichten.

Na de traditionele aanhef van de Intercommunale, werd het muisstil in de zaal. Termont keek de menigte aan met een mix van woede en walging.

“Astemblieft hé zeg!”

“Is dat hier nu gedaan!”, brieste Daniël door zijn micro. “Luister nu allemaal ne keer goed naar mij, niewaar. Ik sta hier voor u als een verbaasde burgemeester. Ik snap er niks van. Dat is nu veertig jaar dat ik in de politiek zit. Veertig lange jaren. En dat is nu al veertig jaar dat we zo nu en dan ne keer in een schandaal zitten met azo wat geld dat ieveranst blijft plakken. Veertig jaar, mensen! We hebben wij nooit anders geweten. We hebben figuren voortgebracht als Claes, Van den Bossche, wijlen vriend Stevaert, Vande Lanotte, Etienne Mangé, Fred Nolf, Luc Walleyn. En de mannen van de andere kant: André Cools, Michel Daerden… Moet ik die lijst nu echt helemaal aframmelen? Ge kent ze toch allemaal. Ge hebt ze verdorie zelf verkozen.”

De immer beminnelijke burgervader hield het even niet meer en spuwde het uit. “Onze partij is aangevreten door de parvenus en de graaiers. Dat is zo. Het rot aan de kop. En eerlijk gezegd. Ik ben het beu. Kotsbeu. Wanneer gaan jullie nu eens stoppen met daarover te janken in plaats van altijd zo hysterisch te doen over belastinggeld dat toch al betaald is. Het is weg en het is weg, mensen. Zo simpel is dat.

Wat kan ulder dat schelen wat wij daarmee uitvoeren? Dat zijn uw zakens niet, kameraden.

Kruisende woorden

1045 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

Heb ekik geen propere marginale pull aan misschien? Klap ik niet achterlijk genoeg? Doe ik niet alles om een man van het volk te zijn? Ik moet u waarschuwen, vrienden. De linkse kiezer is zijn vertrouwen in jullie geloofwaardigheid aan het verliezen. Je kan af en toe eens doen alsof je van niks weet. Dat begrijp ik. Ik doe dat zelf ook.

Maar veertig jaar? Dat gelooft niemand. Jullie zijn een bende hypocrieten. Huichelaars en valsaards. Het stopt hier. En dan die vragen! “Daniël, wat zit gij op dien boot te doen?

Daniël, wie heeft die factuur betaald van die flessen? Daniël, zijt gij echt zeker dat die twee Filipijnse meisjes per ongeluk in hun bloot gat op uw schoot zijn gaan zitten?”

Laat het los. Doe het voor de redding van onze schone, progressieve stad. De enige

Absurdistan 12

A B C D

Slap Moed, het is niet iedereen gegeven. De Zweedse minister van Handel Ann Linde alleszins niet. Stoer met een aantal vrouwen op een foto gaan staan om wat anti-Trump te doen, daar heb je geen moed voor nodig.

De Iraanse ayatollahs voor het blok zetten en de Iraanse vrouwen steunen door bij een ontmoeting geen hoofddoek te dragen, daar is moed voor nodig. Maar die had Ann Linde niet.

Bravo

E

Geloof het of niet, maar Brussels volksvertegenwoordiger Arnaud Verstraete (Groen) heeft duidelijk laten horen dat het Eurostadionprobleem géén communautaire zaak is. Wat is het dan wel, volgens Arnaud? Een gebrek aan professionalisme van Alain Courtois en Guy Vanhengel, met de nodige valse beloften. Het woord “leugen” valt nog net niet.

F G H I

Cis en zo

J K L HORIZONTAAL A. Deel van het spijsverteringskanaal B. Vaartuigtype - En andere C. Noord-Brabantse rivier Bevreesd persoon D. Naaldboom - Neodymium Scandinavische jongensnaam E. Aan de Schelde gelegen Oost-Vlaams dorp - Oosterlengte F. Engelse neus - Rivier die ook zijn naam gaf aan een Duitse wijnstreek - Rating om de sterkte van een schaker te meten G. Ondergeschikten H. Fiber termination unit Zoon van Daedalus I. West-Vlaams dorp nabij de Leie Voormalige Antwerpse hypotheek-en spaarmaatschappij J. Merknaam van een minisalami - Het protocol voor de communicatie tussen een webclient en een webserver - Pers. vnw.

K. Internetlandcode voor Israël Voormalige benaming van een Vlaamse

manier om ons te redden is samenwerken.

Samen, schouder aan schouder. Eén front vooruit. Het is niet voor mij dat ge het moet doen.

Doe het voor de kinderen!”

De families Claes, Van den Bossche, Vande Lanotte en Vanvelthoven veerden als één man recht voor een staande ovatie. De rest van ‘De Vooruit’ keek wat vertwijfeld rond. Sommigen leken zelfs wat geschokt. “Plan B!” schreeuwde Termont richting de coulissen. Als bij toverslag huppelde Freya het podium op in cheerleaderoutfit en zij zette een rondje “Al wie dat niet springt, is N-VA” in.

Tien seconden later was de eenheid in de linkse familie bevestigd door een dansende meute. Vader Van den Bossche ging rond om het stoelgeld te incasseren. “Alle beetjes helpen.”

politieke partij - Knolgewas - Stadsgracht L. Monotonie

Verticaal 1. Spinnenangst 2. Lusteloze - Model van haute couture 3. Symbool van de vrede 4. Hoge rots langs de oever van de Rijn Bakkersingrediënt 5. Loofboom - Internetlandcode voor Servië - Zekere - Italiaanse rivier 6. Centrale bank van de Europese Monetaire Unie - Streepjescode - Initialen van de TV-maker van o.m. ‘God en klein Pierke’ 7. Chinese stad - Scheepskabel 8. Onnozel 9. Autobrandstof - Keukenhulpmiddel 10. Nederlandse omroep Turkse meisjesnaam - Muzieknoot 11. Lofwaardig - Restvloeistof bij kaasbereiding 12. Vertwijfeling

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1044 vindt u op blZ. 14

Een vreemde betoging onlangs in Brussel, van feministen met wie iedereen mocht meedoen, behalve heteromannen. Die in het jargon “cisgender” blijken te heten. Dat wordt verkocht als “non-mixiteit”. Geef die dames een ticketje Saoedi-Arabië, daar valt nog échte “non-mixiteit” te bestuderen.

Ai, ai!

Slecht nieuws: de maan zal ooit tegen de aarde botsen. Goed nieuws: dat duurt nog 65 miljard jaar. Dat komt alleszins sneller dan dat Alain Courtois en Guy Vanhengel hun fouten betreffende het Eurostadion zullen inzien.

hun uiterste best moeten doen om dat af te zwakken.

Stielkennis Geloof het of niet, maar een eertijdse bijeenkomst van leden van het (opgedoekte) Sint-Maartensfonds, waar ook gezongen werd, werd onlangs door een VRT-journalist bestempeld als “zangfeest”. Zangstonde, zangmiddag, dat kennen ze niet. Nuance is niet altijd gewenst.

Schipbreuk?

Het ziet ernaar uit dat in Antwerpen toch opnieuw minstens één Flandriaboot zal uitvaren: er zijn overnemers. Of dat met het schip van staat ook het geval zal zijn, dat lijkt ons wel de vraag.

Dubieus Net nu er door de stad van tweede beste burgemeester Termont aardschokken gaan, wordt Bart Somers uit Mechelen verkozen tot beste burgemeester. Als we zien hoe het zijn collega vergaat, kan Bart maar beter hout vasthouden.

Vaandelvlucht ACW-voorzitter Patrick Develtere stapt op, want zijn taak bij, thans, Beweging.net is vervuld. Alleen de gedupeerde ARCO-spaarders denken daar lichtjes anders over.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Kortweg Om het eens kernachtig uit te drukken: Gent? Alt Left!

Voorbeeldig Wat wij heel plezant vinden: een rechter die een stel postbusoplichters vrijspreekt ondanks harde bewijzen. Waarom? Omdat het onderzoek te slecht gevoerd werd. Wat mogen wij blij zijn met onze wereldwijze rechters!

Jobke Ook gehoord over dat rapport van het OCAD over de toenemende invloed en dreiging van het salafisme? Medelijden dat wij hebben met alle weldenkenden die weer

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be