't Pallieterke van 23 februari 2017

73ste jaargang • nummer 8 • donderdag 23 februari 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

N-VA mag een ‘grand slam’ in de steden vergeten In 2018 inbreken in alle belangrijke Vlaamse stadsbesturen en daarna op de golf van de overwinning scoren in 2019.

Dat was tot voor kort de strategie van de N-VA. Maar de Vlaams-nationalisten beseffen dat enkele rode bastions moeilijk in te nemen zullen zijn. Gent is een verloren zaak omwille van Bracke-gate. Maar ook Brugge en zeker Oostende uit het rood halen, lijkt een onmogelijke opdracht.

Het is de droom van de hele N-VA-top: op zondagavond 14 oktober 2018 op tv een kaart van Vlaanderen zien verschijnen die vooral geel kleurt. Als de N-VA in grote stukken van Vlaanderen de grootste partij is bij de gemeenteraadsverkiezingen, dan zal dat een jaar later positief afstralen op de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019. Immers, de Vlaming kiest altijd voor de winnaars. Echter, de grootste partij zijn in grote delen van het landelijke Vlaanderen en in de kleine steden, is niet voldoende. Er moeten ook symbolische overwinningen in de centrumsteden worden behaald. Een overwinning betekent: de socialisten uit hun laatste bastions verdrijven. Een ‘grand slam’ in de steden dus.

Sinds deze week wordt dat een zeer moeilijke opdracht. De reden is bekend: de dramatische communicatie rond de schnabbels bij Telenet van Kamervoorzitter en gedoodverfd Gents lijsttrekker Siegfried Bracke (N-VA).

Bracke zou in 2018 de linkse meerderheid in het Gentse stadhuis breken. De kans dat dit gebeurt, wordt ook met Elke Sleurs als lijsttrekker zeer klein.

Akkoord, zij kan zich een progressief imago aanmeten. Als staatssecretaris hield ze zich bezig met armoedebestrijding, holebirechten en vrouwendiscriminatie. Allemaal ‘soft’-thema’s die bij het Gentse bobo-publiek zeker aanslaan. Maar weegt Sleurs politiek zwaar genoeg? Haar passage als staatssecretaris liep niet over rozen. Onder andere het departement fiscale fraudebestrijding werd haar na een tijd afgenomen. Misschien is het eerder de bedoeling dat Sleurs de N-VA een afgang bespaart in Gent, dan wel dat ze de partij naar een overwinning kan loodsen.

De sociale mix in de Arteveldestad zou het voor de N-VA altijd moeilijk hebben gemaakt, ook om coalities te vormen. Een sterk links electoraat dat de kern van het kartel Groensp.a vormt, liberalen die spuwen op alles wat

Briefje aan Leen Verbist 3 Roddels uit de Wetstraat 4 Eurostadion 5 7

Hoe vindingrijk zijn met onreine rente?

11 Praten met zangeres Annari 13 De adviesraad van ’t Pallieterke

Surfen op de nationale N-VA-golf

Vlaamsgezind is… De vele jonge West-Vlamingen die naar Gent zijn verhuisd zijn ook niet de grote conservatieven. En als er al een antilinks electoraat is, dan zijn het de laaggeschoolden die voor het Vlaams Belang kiezen.

Kansen in Leuven en Hasselt Bij de top van de N-VA wist men dat Bracke, nog voor de heisa rond zijn adviesfunctie bij Telenet, het tijdens de lokale verkiezingscam-

pagne moeilijk zou krijgen. Het was dan ook geen drama om hem te laten vallen. Zeker omdat Bracke bij veel N-VA’ers sowieso niet in de bovenste schuif ligt. Een opportunist in de ogen van veel kaders. Geen stamboomflamingant ook. En niet vergeten: als journalist de geestelijke vader van de arrogante en moraliserende duidingsformats op de VRT, met Terzake voorop.

Er komt geen gele golf over Gent. Anders is

En dan is er wat sommigen als het laatste rode bastion zien: Oostende. Johan vande Lanotte voelt nattigheid en komt op met een stadslijst. Kwestie van de band met de sp.a te minimaliseren. De socialisten kunnen er rekenen op 35 procent van de stemmen. De absolute meerderheid van goed tien jaar geleden is ver weg. Maar rood Oostende heeft de troeven in handen. Bart Tommelein van Open Vld profileert zich als uitdager, en daar wordt eens goed mee gelachen. In 2012 voerde die al campagne onder het motto ‘weg uit het rood’. De avond van die verkiezingen zette hij de coalitie met de socialisten gewoon verder. Kan Tommelein ingaan tegen de keizer van Oostende als hij al twaalf jaar op de hoogte is van de kuiperijen van Vande Lanotte?

In Oostende is de N-VA de tweede grootste partij en met Vlaams Parlementslid Björn Anseeuw heeft ze een bekwame lijsttrekker.

Maar de N-VA is in Oostende, net als in een aantal andere steden, groot geworden op de nationale electorale golf van de partij. Een echt nationaal kopstuk is Anseeuw niet. Dat maakt het ook moeilijk om op te komen tegen Vande Lanotte, die gepokt en gemazeld is in de nationale politiek.

Brussel wil luchthaven Zaventem slopen

Deze week

Gent: het zal nooit genoeg zijn

het misschien in steden als Leuven, waar het post-Tobbacktijdperk kansen biedt. Ook Hasselt opent perspectieven. Links hangt daar in de touwen na een aantal schandalen die in pers opvallend weinig aandacht kregen. En in Mechelen kan de N-VA zich in het bestuur verankeren. Al zijn de plannen van de N-VA-top om Johan van Overtveldt van Kapellen naar Mechelen te doen verhuizen geen bewijs van groot politiek inzicht. Moet deze economist over lokale politiek in debat gaan met Bart Somers? Om nog te zwijgen over het afschuimen van markten en teerfeesten. In Kortrijk kan de anti-CD&V-coalitie mét N-VA worden verdergezet. In vele steden stellen de christendemocraten sowieso niets voor.

Elders in West-Vlaanderen ligt Brugge. Kan Pol van den Driessche daar het verschil maken?

Het valt te betwijfelen. Binnen de N-VA is te horen dat de man enkel nog een prominente rol speelt omdat Bart de Wever dat wil. Mensen die de N-VA-voorzitter ooit een dienst hebben bewezen, kunnen op zijn bijna eeuwigdurende steun rekenen.

16

We schreven het vorige week reeds: de werkelijke agenda van Brussel inzake de luchthaven van Zaventem is de liquidatie ervan. Brussel wil de luchthaven van Zaventem goeddeels slopen om de trafiek en tewerkstelling maximaal naar Wallonië te versassen. Het personenverkeer richting Charleroi, de cargo naar Bierset bij Luik. Dit is zelfs geen verborgen agenda. FDF’er Didier Gosuin heeft dit maanden geleden al onverbloemd verklaard. Afgelopen weekend deed zijn slippendrager Guy Vanhengel daar nog een schep bovenop met zijn voorstel in La Libre Belgique om de luchthaven twee kilometer oostwaarts te verhuizen.

Zo’n verplaatsing zou neerkomen op de volledige verdwijning van het centrum van Steenokkerzeel, een dorp van zo’n zesduizend inwoners. Natuurlijk weet Vanhengel dat dit plan totaal onrealistisch is en dat Vlaanderen hiermee nooit zal instemmen. Zijn voorstel is er enkel op gericht het draagvlak voor de huidige luchthaven verder uit te hollen. In zijn voorstel zouden alle opstijgende vluchten nog vóór het bereiken van de grens met Brussel kunnen afbuigen, zodat elke morzel grond van het Brussels gewest gespaard zou blijven en alle last van de luchthaven kan afgewenteld worden op de Vlaamse gemeenten ten noorden en ten zuiden van Brussel.

Flamand de service Nadat Vanhengel zaterdag was teruggefloten door zijn partijvoorzitter, loog de man dat hij enkel een verlenging van de zuidelijke startbaan voor ogen had, maar de tekst van het interview is overduidelijk: de luchthaven moet verplaatst worden omdat Brussel is gegroeid. Uit dit interview valt vooral te leren dat de Brusselse regering niet zal bewegen in dit dossier en dat de VLD-minister daar voor de volle honderd procent achter staat. Vanhengel ontpopt zich hiermee als de beste ‘Flamand de service’ die de Franstaligen zich ooit konden dromen. De CVP’er Jos Chabert werd

destijds terecht verweten dat hij erg toegeeflijk was voor de Franstaligen, maar die man had tenminste nog een geweten. Vanhengel daarentegen zou zelfs zijn schoonmoeder verkopen om aan de macht te kunnen blijven.

Belangenconflicten De arrogantie van Brussel kreeg dinsdag hallucinante proporties toen bleek dat de Brusselse regering het tweede belangenconflict van Vlaanderen gewoon naast zich zou neerleggen, maar uiteindelijk werd dan toch beslist om geen boetes te innen. Dit tweede belangenconflict was er gekomen op aangeven van grondwetspecialist en Kamerlid Hendrik Vuye. Volgens de officiële leer kan de Vlaamse regering over dezelfde materie maar één belangenconflict inroepen, maar Vuye betwistte dit zeer terecht omdat de Vlaamse overheid tegelijk kan optreden als gewest en gemeenschap.

Onvoorstelbaar eigenlijk dat de Brusselse regering zich tegen dit tweede belangenconflict heeft verzet.

Lees verder blz. 3

2

Actueel

23 februari 2017

Zangfeest en Pallieterbuffet op 26 maart Zondag 26 maart om 12 uur Net zoals vorig jaar organiseren we op de dag van het Zangfeest een lekker Pallieterbuffet. We zorgen dit jaar zelfs voor een grotere zaal zodat iedereen in een aangename sfeer kan zitten.

Deze zaal bevindt zich op nog geen 50 meter wandelen van de Lotto Arena. De formule blijft onveranderd: samenkomst vanaf 12 uur en het buffet eindigt omstreeks 14 uur. (Het Zangfeest begint om 14.30 uur.) Maar ook als u niet naar het Zangfeest trekt, bent u van harte welkom.

Wij bieden een gevarieerd buffet Koud: beenham, kop, salami, patés, kazen, platte kaas, breydelspek, kippenbouten, vleesbrood.....

Aardappelsla, assortiment gemengde slaatjes, sauzen en vinaigrette, klassieke garnituren, appelmoes, broodkorf Warm: balletjes in tomatensaus, beuling, witte pens, spek Dessert: chocomousse of rijstpap Dranken zijn niet inbegrepen maar worden aan tafel bediend.

Praktisch De kostprijs per persoon bedraagt 30 euro. U kan inschrijven door overschrijving van het overeenkomstig bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke, T. De Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.

Om de inschrijvingen vlot te laten lopen, verzoeken we u om ons ook even per mail uw inschrijving (en het aantal personen) te bevestigen: secretariaat@pallieterke.net

Uitgave Mein Kampf met staatsadvies?

Een jaar geleden kwamen de Franstalige liberalen van de MR met het idee op de proppen om in België de uitgave van Mein Kampf van Adolf Hitler te verbieden. Vincent Scourneau, MR-Kamerlid, wilde een totaalverbod op basis van de bestaande antidiscriminatiewetten. Vreemd, want het is goed om weten dat het boek nooit verboden is geweest, zelfs niet in de jaren vlak na de oorlog toen alles nog heel vers in het geheugen lag.

Het voorstel van de MR oogstte niet veel instemming. Velen vonden het contraproductief om met een verbod iets te bestrijden, anderen vreesden dat de clandestiniteit ook weer slapende honden zou wakker maken. Ook waren er mensen die opperden dat alles uiteindelijk toch via illegale circuits en zelfs via het internet te verkrijgen blijft, terwijl er anderen onderstreepten dat het historisch begrijpen en het bijhorende onderzoek niet mag gefnuikt worden. En ook: als we dit gaan verbieden, dan kan het morgen weer wat anders zijn…

Boek in het boek?!

Het voorstel haalde het dus niet. Maar de MR bleef niet bij de pakken zitten en diende op 18 januari jl. een wetsvoorstel in ‘houdende de verplichting voorwaarden te doen gelden aangaande de publicatie van Mein Kampf, op eerder welke drager’. In mensentaal wil dit zeggen dat er voorwaarden aan een uitgave van het boek zouden moeten verbonden worden.

Zo zouden volgens het voorstel de bepalingen van de wet van 30 juli 1980 ‘tot bestraffing van bepaalde door racisme of xenofobie ingegeven daden’ alsook van de wet van 10 mei 2007 ‘ter bestrijding van bepaalde vormen van discriminatie’ moeten vermeld worden. Tevens moeten ook ‘de misdaden tegen de menselijk-

heid waartoe de stelselmatige tenuitvoerlegging van de in dit boek voorgestane leer heeft geleid’, opgesomd worden. En omdat dat nog niet genoeg is, zou er ook een kritische analyse, opgemaakt door een deskundigencomité - dat door de minister van Justitie is aangesteld - aan moeten toegevoegd worden, met als doel de in het boek gehanteerde veronderstellingen inzake rassuperioriteit te weerleggen. Meer nog: door datzelfde deskundigencomité geselecteerde uittreksels uit het vonnis van het Internationaal Militair Tribunaal van Neurenberg mogen ook niet ontbreken. Een boek in het boek als het ware.

Censuur Maar met dit arsenaal aan waarschuwingsmateriaal, vangt de MR opnieuw bod. Trop is ook hier te veel en te veel is ook hier trop klaarblijkelijk. “Het opleggen van een ‘waarschuwing aan de lezer’ met een door de overheid bepaalde vaste inhoud lijkt in strijd te zijn met de vrijheid van drukpers”, zo countert CD&V. Ook historicus Bruno de Wever (UGent) – die al is benaderd voor een kritische heruitgave van Mein Kampf, zoals in Duitsland – vindt het wetsvoorstel niet zinvol: “Ik ben in het algemeen geen voorstander van overheidscensuur.

Ik zie echt niet in waarom je een uitzondering

moet maken voor dit boek.”

Wie het boek ooit in handen had en een poging heeft gedaan om het te lezen, laat staan te begrijpen, was eraan voor de moeite. Het boek is zeker voor de hedendaagse lezer niet gemakkelijk te lezen; geen hapklare brok. De stijl is langdradig, breedsprakerig en drammerig, zodat Hitlers gedachtegang moeilijk te volgen is. De thematiek is daarnaast sterk gedateerd, omdat het boek voor een belangrijk deel ageert tegen het Verdrag van Versailles.

Een beetje historisch inzicht is een minimum om een en ander in de juiste context te zien.

Bovendien kan het bezwaarlijk als een soort praktische handleiding gezien worden voor een nieuwe moderne politieke beweging. De ontwikkelde rassentheorieën en de politieke aspiraties zijn hopeloos achterhaald en voldoende door de feiten en wetenschappelijk weerlegd. De Duitsers die het destijds in hun boekenkast hadden staan, hadden het wellicht meer als hebbeding dan wel als een bruikbaar en helder handboek.

Geen nieuwe index!

De nazi’s verbrandden boeken die hen niet aanstonden. Censuur was een van hun wapens om andersdenkenden de mond te snoeren.

Het lijkt dan ook niet erg zinvol hun methodes te gaan gebruiken. De lezer moet kritisch genoeg zijn om een redelijk oordeel te vellen.

Bovendien is er in een open en vrije samenleving voldoende materiaal voorhanden om zich een objectief beeld over een en ander te vormen. En vooral: de mensen zijn niet dom. Een

betuttelend vingertje van de overheid kunnen we dus best missen. Overigens zijn er nog tal van politieke boeken van andere strekkingen die evenzeer vraagtekens oproepen. Moeten die dan allemaal voorzien worden van uitputtende waarschuwende teksten? Of moeten die allemaal op de lange indexlijsten van ‘verboden boeken’ komen te staan? Die tijd is echt voorbij en dat is maar goed ook.

Gratis en voor niets Straf dus dat het voorstel van een liberale partij komt waar vrijheid van denken en handelen centraal staat. Tweede bedenking, zou Vincent Scourneau, MR-Kamerlid dat boek gelezen hebben van begin tot einde? Ik denk het niet.

Tot slot: Ik lig absoluut niet wakker van Mein Kampf in welke versie dan ook. Ik heb het boek nooit gelezen, zelfs nooit in handen gehad.

Ik loop al bijna 40 jaar mee in de zogezegde ‘radicaal-rechtse’ milieus en ik heb het boek nooit aangeboden gekregen of op een boekenstand zien liggen. Ik vernam dat er dit jaar een nieuwe editie komt in Nederland, uitgegeven bij de bekende en gerenommeerde uitgeverij Prometheus. Weliswaar voorzien van historische commentaren, zoals bij de nieuwe versie in Duitsland. Zelf deed ik snel wat opzoekingswerk op internet, en binnen vijf klikken kon ik gratis een Nederlandstalige, een Duitse en een Engelse versie downloaden. En ook via Bol.com Amazon, Eci boekenclub, en Standaard Boekhandel is het boek te koop en op enkele dagen leverbaar. De enige bedenking die een mens dan kan maken, is: hebben ze bij de MR echt KvC niets beters te doen?

Er zitten veel fusies en overnames aan te komen Uit de smalle beursstraat Vorige week deed het Amerikaanse voedingsbedrijf Kraft Heinz een bod op de Nederlands-Britse concurrent Unilever. Een bod dat een paar dagen later werd ingetrokken. Toch zijn nieuwe fusies en overnames in de wereldwijde voedingssector onvermijdelijk. Zo zitten Mondelez, van onder andere Côte d’Or, en zelfs Coca-Cola in het vizier van een aantal superrijken, waaronder Brussels AB InBev-zwaargewicht Alexandre van Damme.

Ga er even bij zitten. Indien de fusie tussen Kraft Heinz en Unilever was geslaagd, waren volgende merken onder controle van één bedrijf gekomen: Becel, Lipton, Knorr, Unox, Dove, Ola, Rexona, Sun, Bertolli, Capri-Sun, Philadelphia, Heinz, Kraft, OMO, Axe en zo’n 400 andere merken. Daarmee zou de op één na grootste voedingsgroep ter wereld zijn ontstaan met een gecumuleerde omzet van bijna 78 miljard euro. Enkel Nestlé zou groter zijn.

Kleinere merken aantrekkelijker Maar van de overname is geen sprake meer. Unilever verzette zich tegen het bod dat vorige vrijdag werd uitgebracht.

Heinz Kraft trok daarna zijn bod in. Is daarmee alles van de baan? Wordt de poging tot de derde grootste overname ooit iets voor de geschiedenisboeken? Zeker niet. Misschien zal het niet meer tot een huwelijksdans komen tussen Kraft Heinz en Unilever, maar in de levensmiddelensector beweegt er heel wat. Er is al een tijd een fusiegolf bezig. Iedereen herinnert zich de overname van SAB Miller (de nummer twee in de wereld) door biergigant AB InBev nu meer dan een jaar geleden. Recentelijk betaalde Danone 12 miljard dollar voor Whitewave Foods, de eigenaar van Alpro. En Kraft Heinz had al interesse getoond voor Mondelez, de eigenaar van Tuc en Côte d’Or. Er doen ook al een hele tijd geruchten de ronde over een fusie - of een over-

name - van AB InBev en frisdrankengigant Coca-Cola. Die consolidatie in de voedingssector is nodig. De omzet van de grote voedingsconcerns stagneert. Het jongere publiek gaat eerder op zoek naar kleinere merken. Die zijn niet alleen goedkoper, ze profileren zich ook als een gezonder alternatief.

Goed nieuws voor de consument Een ander element is dat een mondiale groep kan besparen op wereldwijde productie, marketing en distributie. Door fusies en overnames zouden Amerikaanse groepen meer actief zijn in Europa, en Europese groepen als Danone meer in de VS. En een breder aanbod is goed nieuws voor de consument. Bovendien kan een fusiegroep als leverancier sterker staan tegenover de supermarkten. Ze kunnen eisen dat de prijzen voor de consument niet te hoog worden. Kwestie van de goedkopere huismerken uit de markt te prijzen. Al snijdt het mes wel aan twee kanten. Grote voedingsconcerns zouden hun prijs aan de afnemers kunnen opleggen om zo hogere winsten te boeken. Dat zou dan weer nadelig zijn voor de consument. Maar de geschiedenis leert dat de consument altijd winnaar is wanneer er sprake is van een groter aanbod aan producten.

Reden tot bezorgdheid Is er dan geen reden tot bezorgdheid bij die overnamegolf?

Toch wel. Om te beginnen bij het personeel van een bedrijf dat in andere handen valt. Want zo’n overname volgt een klassiek stramien: financiering met schulden (zeer eenvoudig gegeven de lage rente), snelle afbetaling schulden door oninteressante activiteiten af te stoten en daarna genoeg winst genereren voor de aandeelhouders door kostenbesparingen. Op personeel natuurlijk. Nog een reden tot bezorgdheid is dat de macht in de voedingssector in de handen komt van een aantal superrijke investeerders. Vraag is of dat gezond is. Er is de Amerikaanse superbelegger Warren Buffet, en er is het investeringsfonds 3G. Zij hebben de voorbije jaren belangrijke acquisities gedaan in de voedingssector. Apart of tezamen. In 2010 verwierf 3G Burger King. In 2013 Heinz (van de ketchup) en in 2015 Kraft.

Buffett is een belangrijke aandeelhouder van Coca-Cola. Misschien zit de volgende grote overname eraan te komen als 3G ook binnenbreekt in ofwel Mondelez (van Côte d’Or) ofwel in de frisdrankenreus Coca-Cola.

3G zegt de man in de straat niet veel, maar het is het investeringsvehikel van de Braziliaanse grootaandeelhouders achter AB InBev. Daarmee zou AB InBev dus vroeg of laat CocaCola toch overnemen. Eén van de aandeelhouders van 3G is Alexandre van Damme. De man komt uit één van de brouwersfamilies van het vroegere Interbrew en hij is één van de architecten van AB InBev. Van Alexandre van Damme bestaan amper of geen foto’s. Hij is uiterst discreet, ook als hij in de tribune van Anderlecht, zijn favoriete voetbalploeg, zit. Van Damme zou als de dood zijn voor een ontvoering, naar analogie met Angélique Vanderstraeten die van baron Empain in 1978.

Actueel

23 februari 2017 Moeilijke keuzes In feite was het al maanden duidelijk dat zich in Gent bij de N-VA een probleem stelde inzake het lijsttrekkerschap. Terwijl in andere steden met mondjesmaat de namen werden bekendgemaakt, bleef het in Gent vrij stil.

Ja, het zou Bracke worden, of N-VA-Kamerlid Peter Dedecker. Een definitieve keuze werd meermaals uitgesteld. In het nummer van 26 januari, een maand geleden, en lang voor de Telenetaffaire, schreef ’t Pallieterke op blz. 6: “Als twee honden vechten om een been... Die spreuk zou in Gent wel eens van toepassing kunnen zijn. Een naam die dan opduikt, is die van staatssecretaris Elke Sleurs. Het is geen geheim dat de N-VA-top niet wild loopt van de prestaties van Sleurs als staatssecretaris. Door haar eventueel lijsttrekker te maken, zal Sleurs zich moeten concentreren op haar campagne in Gent. Het zou voor de partij een elegante manier zijn om haar binnenkort te laten vervangen als staatssecretaris.”

Amper vier weken later wordt Elke Sleurs lijsttrekster, al komt dat vooral door de rampzalige communicatie van Siegfried Bracke.

Mediatraining Wie Siegfried Bracke bezig gezien heeft, kan moeilijk aannemen dat die man cursussen “mediatraining” heeft gegeven. Als VRT-journalist gaf hij cursus aan politici, en als politieker gaf hij in 2015 mediatraining aan journalisten van VTM. Specifiek ging het daar over “interviewtechnieken”.

Dat VTM opleiding geeft aan haar journalisten is logisch. Op de cursus waren ook Paul Jambers, Bruno Wyndaele en Rik Torfs aanwezig. Siegfried Bracke was op dat ogenblik

Kamervoorzitter. Wij zouden graag weten of VTM die vier personen een vergoeding gaf.

Hallo, VTM?

Briefje aan Leen Verbist

Administratie Heeft Bracke gefactureerd aan Telenet, of niet? Hij heeft in ieder geval samen met zijn partner een vennootschap, bvba Archimedes, nog steeds gevestigd op zijn ‘oude’ adres in Mol. Naar we vermoeden, is de bvba vernoemd naar de Griekse geleerde Archimedes. Die ontdekte de “opwaartse kracht”, ook wel de archimedeskracht genoemd. Bracke heeft tot zijn schade moeten ontdekken dat er ook zoiets bestaat als een “neerwaartse” kracht. Of hij daarbij “Eureka, Eureka” geroepen heeft, betwijfelen we ten zeerste.

Links probeert Breitbart dood te knijpen Het is links dat altijd als eerste op de barricades kruipt om uit te schreeuwen dat de democratie en de persvrijheid alweer in gevaar zijn. Maar als een rechtse nieuwssite zoals Breitbart in de VS enig succes kent, staan ze meteen klaar om het medium de mond te snoeren. Concreet worden bedrijven die adverteren op Breitbart al enkele weken geïntimideerd om daarmee te stoppen, zodat de financiering van die webstek opdroogt.

Met succes, want nogal wat grote bedrijven trokken zich al terug, en de inkomsten van Breitbart dalen navenant. Het gaat daarbij over bedrijven zoals 3M, Kellogg’s, L’Occitane en Miele, en nog veel meer. Democratie en persvrijheid, ja dus, maar alleen zolang links de plak kan zwaaien.

Brussel wil luchthaven Zaventem slopen Vervolg van blz. 1 De Franstaligen kunnen zelf namelijk veel méér belangenconflicten inroepen om een dossier te vertragen dan de Vlamingen: zij hebben niet alleen de regering van het Brussels Gewest, maar tevens die van de Franse Gemeenschap, het Waals Gewest, de bevriende Duitstalige Gemeenschap en tenslotte de Cocof (de Franstaligen in Brussel). Dit kan dus leiden tot vijf vertragingen op een rij.

In de kwestie BHV hebben ze niet geaarzeld om hiervan kwistig gebruik te maken: viermaal achter mekaar werd er toen door een parlement een belangenconflict ingeroepen. Zelfs de Duitstalige Gemeenschap deed alsof ze in haar belangen geschaad was door de dreigende splitsing van BHV. Omdat een belangenconflict vanwege een parlement veel langer duurt dan wanneer het wordt ingeroepen door een regering, duurden de vertragingen toen in totaal 880 dagen.

Hierdoor kon de splitsing van BHV een hele legislatuur lang geblokkeerd worden, tot de federale regering er in 2010 over struikelde.

Eigenlijk is de Vlaamse regering nog te braaf. Zo had ze het eerste belangenconflict kunnen uitbreiden met 16 dagen kerstvakan-

3

tie. De belangenconflicten inzake BHV werden destijds altijd geschorst tijdens de vakanties. Door de krokus- en de paasvakantie kan de Vlaamse regering de zaak rekken tot 17 mei, waarschijnlijk zelfs langer.

Dwergen Je kan er donder op zeggen dat de impasse over enkele maanden nog steeds niet zal doorbroken zijn. Bijgevolg moeten er tegelijk andere paden bewandeld worden. Zo moet de druk worden opgevoerd op de Vlaamse ministers Vanhengel en Smet en CD&Vstaatssecretaris Bianca Debaets. Het volstaat dat eén van deze drie opstapt of dat één partij de Brusselse meerderheid verlaat en de Brusselse regering ligt op haar achterwerk.

Het valt in Vlaanderen gewoon niet uit te leggen dat die ministers van Open VLD, sp.a en CD&V ten volle medeplichtig zijn aan de Franstalige wurgpolitiek tegen de luchthaven.

Dit moet uitgespeeld worden in de media en in de Vlaamse brievenbussen. Iedereen moet weten dat die drie partijen de essentiële belangen en de welvaart van Vlaanderen op het spel zetten. Geen medelijden met deze drie ministeriële dwergen. Er staat te veel op het spel. ’t Pallieterke

Vervaagd normbesef Mevrouw de nonchalante, In heel de heisa die vorige week ontstond met betrekking tot de prebenden van de politici in intercommunales, hun afgeleiden en in allerlei andere organen, waarbij zij al dan niet grote bedragen opstrijken voor hun ‘vertegenwoordigende rol’, hebt gij zonder enige twijfel de hoofdvogel afgeschoten. Alleen al de wijze waarop gij omgingt met uw betrokkenheid, tart alle verbeelding. Hoe ingrijpend moeten uw normen al vervaagd zijn dat gij, met een uitgestreken pokerface, met zo’n hilarisch verhaal op de proppen durft komen?!

Even recapituleren. Van 2007 tot 2012 waart gij in het college van Patrick Janssens (sp.a) schepen van Jeugd, en eind 2011 volgde gij Monica de Conick op als Antwerps OCMW-voorzitster tot het einde van de legislatuur van Janssens. Na de machtsovername door de N-VA werdt gij gewoon gemeenteraadslid. In uw bestuursperiode geraakte gij gepokt en gemazeld in de socialistische graaicultuur door het mogen bekleden van bijkomende goedbetaalde mandaten in diverse organen, waaronder Telenet.

Dat mandaat werd op een zeker moment overgenomen door N-VA-schepen Koen Kennis. Vorige week bleek echter dat Kennis dat niet had aangegeven op zijn belastingaangifte, want hij kwam zeggen dat hij geld noch een belastingfiche voor ‘zijn werk’ bij Telenet had ontvangen. Dus rees de logische vraag waar het geld dan wel terechtgekomen was. En toen kwam de aap uit de mouw. Wat bleek? Telenet zou per vergissing de jongste twee jaar de bestuurdersvergoeding van Kennis - ter waarde van 30.000 euro - gewoon zijn blijven doorstorten aan u.

Al dan niet geveinsd, kwaamt gij dan maar rap rap vertellen dat dat geld gestort was op de zakenrekening van uw echtgenoot (wat op zich al een merkwaardige constructie is)… Meer nog: gij zegde ook dat die 30.000 euro niemand opgevallen was…

Hoever moet gij al van de basis van uw partij van kleine lieden afgedreven zijn, en hoeveel geld moet een mens hebben, om te komen zeggen dat gij niet hadt gezien dat gij het gekregen hadt?! Meteen kreegt gij, vooral via de sociale media, de wind van voren van

Mediahuis verhoogt bod op TMG Het lijkt erop dat Mediahuis vast van plan is om de Telegraaf Media Groep (TMG) op te kopen. Dit weekend raakte bekend dat Mediahuis zijn bod op TMG verhoogd heeft tot dezelfde prijs die John de Mol bereid is te betalen voor het TMG-aandeel. In een tegenreactie liet John de Mol echter al weten niet van plan te zijn om zijn aandelen aan Mediahuis te verkopen. De hele zaak dreigt een dure grap te worden voor Mediahuis, zonder dat het zicht heeft op een volledige overname van de Nederlandse mediagroep. Dat wordt dus zoeken naar een modus vivendi met John de Mol, of het bod zozeer verhogen dat de gewiekste Nederlandse zakenman er alsnog van overtuigd kan worden afscheid te nemen van zijn participatie in TMG.

de goegemeente, die u genadeloos, spottend en honend neersabelde. Onvergetelijk is volgende tweet: “Beste Leen Verbist, kun je ook eens kijken of ‘t ontbrekende paneel van De Rechtvaardige Rechters toevallig nergens bij jullie thuis staat?”

Gij kondt dan ook niet anders dan uw staart intrekken en beslissen ontslag te nemen uit de Antwerpse gemeenteraad en de onterecht ontvangen poen onmiddellijk terug te storten. “Aan de politieke kant van dit verhaal komt nu een einde, maar ik blijf verder werken aan een warmere samenleving”, besloot gij. Bedoelt gij met die warmere samenleving misschien ‘er warmpjes inzitten’?

Eigenlijk waart gij al vergeten, Leen, want haast niemand herinnerde zich nog uw schepenambt, of uw OCMW-voorzitterschap. Gij waart een kleur- en reukloze bloem geworden die politiek zat te verwelken tijdens de raadszittingen op het Schoon Verdiep. Maar kijk, door uw demarche van vorige week hebt gij u plots onsterfelijk gemaakt. Niet alleen onsterfelijk belachelijk, maar ook onsterfelijk door het boegbeeld van de normvervaging te worden. Het is dus maar goed dat gij uit de gemeenteraad verdwijnt, want de nieuwe sp.a-chef in uw stad, Tom Meeuws, heeft al laten verstaan dat men dit verhaal niet uitgelegd krijgt bij de militanten, die dit als een pijnlijke blamage aanvoelen.

Ik kan u aanbevelen u eens een tijdje af te zonderen - op retraite gaan, noemde men dat vroeger -, om tot inkeer te komen en te proberen te begrijpen hoe mensen zich voelen bij uw strapatsen terwijl zij zelf maar een leefloon krijgen of een pensioentje van 1.000 euro per maand. Misschien kunt gij bij gelegenheid ook eens aan Koen Kennis vragen of hij het dan echt nooit vreemd heeft gevonden dat hij niet betaald werd voor het Telenet-mandaat. Want hij verklaarde het bedrag nooit gemist te hebben… Ook dat is toch straf. Hebben we hier te maken met een vorm van collectief geheugenverlies van politieke lotgenoten?

Ik denk dat ge blij moogt zijn dat er vandaag geen verkiezingen zijn.

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

4

Dossier

23 februari 2017

Leontyne Price 90 De naam Leontyne Price zegt Vlamingen weinig, maar Amerikanen des te meer.

Ze was de eerste zwarte operadiva. Ze werd een icoon die aantoonde dat getalenteerde negers welkom waren op plaatsen waar ze lange tijd werden uitgespuwd.

Het meisje uit Mississippi Price werd negentig jaar geleden geboren in het toen nog gesegregeerde Mississippi. De familie had het niet breed maar Leontyne en broer George (later een van de eerste zwarte generaals in het Amerikaanse leger) werden opgevoed in een hecht gezin; een groot verschil met vandaag - meer dan 80 procent van de zwarte kinderen wordt buiten het huwelijk geboren met armoede en criminaliteit als gevolg.

De familie Price bezat een piano waar de jonge Leontyne graag op speelde. Ze vergezelde haar tante die de was deed voor de blanke familie Chisholm en ze mocht bij die mensen wat dollars verdienen als huishoudhulpje. Mrs. Chisholm viel van haar stoel toen ze de teenager hoorde zingen en moedigde haar aan van muziek haar beroep te maken.

De blanke dame begeleidde zelf Price in jeugdconcerten. Price volgde middelbaar onderwijs in een zwarte school en trok dan naar een zwarte hogeschool om lerares muziek te worden. Maar ook daar viel haar stem op en moedigde iedereen haar aan professioneel te zingen. Met de steun van familie en vrienden, en vooral het geld van de Chisholms, trok Price naar New York waar ze een beurs kreeg voor Juilliard, het beste Amerikaanse conservatorium.

Ze trad een paar keer op in studentenproducties van opera’s en realiseerde zich dat ze graag op een scène stond. Probleem was dat de VS maar weinig operaschouwburgen telden en dat die het liefst Europese sterren inhuurden en weinig Amerikanen, laat staan een zwarte Amerikaanse die “blanke” rollen wou zingen. Gelukkig was er de opera van George Gershwin: Porgy en Bess (al duurde het tot 1985 vooraleer de Metropolitan het werk opvoerde en de liefhebbers de echte partituur hoorden en niet de travestie door jazz-zangessen).

De Amerikaanse regering subsidieerde een gezelschap dat de opera opvoerde en stuurde het in het kader van de Koude Oorlog voor een tournee naar Europa, om te bewijzen dat negerartiesten gelijkwaardig waren in de VS. Price kreeg de hoofdrol, ontmoette er de bariton William Warfield, met wie ze trouwde en die ze na vijftien jaar verliet, want ze was liever getrouwd met haar loopbaan. Bij haar terugkeer in de VS werd ze concertzangeres met kunstliederen (Fauré, Poulenc, Wolf, enz.), want in de opera was geen plaats.

Televisie had nog een opvoedende rol en zender NBC ensceneerde geregeld een opera.

Price kreeg begin 1955 haar kans in Puccini’s Tosca. Verscheidene lokale zenders (ook in het Noorden) die met NBC samenwerkten, weigerden een opera uit te zenden met een negerin in de rol van een Romeinse sopraan.

De Amerikaanse regering zond haar opnieuw op wereldtournee, o.a. naar Indië en Australië. In 1957 maakte zij eindelijk haar debuut op een Amerikaanse operascène en inmiddels kreeg zij een machtige beschermer: Herbert von Karajan. De Salzburger hoorde Price, was onder de indruk en zag dat een connectie met een zwarte sopraan een mooie kans was om zijn naziverleden wat uit te wissen.

1958 was het jaar van haar grote doorbraak… zij het wel in Europa.

Op korte tijd volgden debuten in Londen, Wenen en de arena van Verona waar ze een triomf boekte in Aida naast Franco Corelli. Ze gaf een concert op de wereldtentoonstelling in Brussel, uitgezonden door het toenmalige NIR. Ik heb in de VRT-archieven tevergeefs naar een tape gezocht. Of niet opgenomen of gewist, want op archiefgebied was de omroep een woestijn.

De belangrijkste Amerikaanse diva (en nog zwart ook) Einde de jaren vijftig, begin de jaren zestig bestond er geen internet, maar er was nog wel cultuur. Operavoorstellingen en concerten werden in alle media aangekondigd en gerecenseerd.

Met wat vertraging bereikten de triomfen van Price haar vaderland, en RCA sleepte haar voor de microfoon voor een eerste lp met kunstliederen. De Metropolitan stond ook aan de deur. In 1955 maakte de alt Marion Anderson als eerste zwarte zangeres haar debuut in de schouwburg. Ze was zeker geen zwarte activiste, maar progressief Amerika had van haar een symbool gemaakt en zodoende kreeg zij de eer, al bleven er nauwelijks resten van haar ooit indrukwekkende stem over.

Price was echter “the real thing”; een sopraan zoals er één of twee per generatie verschijnen. Zij en Franco Corelli debuteerden tezamen in New York in Il Trovatore in januari 1961. Het was hysterie. De New Yorkers erkenden onmiddellijk een uitzonderlijke zangeres en dan nog zwart ook, zodat ze zichzelf heel liberaal konden vinden. De legende zegt dat het applaus 42 minuten duurde, maar iemand die aanwezig was meldde mij dat 12 minuten dichter bij de waarheid is.

(Probeer het eens. Na vijf minuten smeek je om genade).

Alle aandacht ging naar Price en Corelli was zo boos dat hij zwoer dat hij nooit meer met haar zou zingen; een belofte die hij exact zeven dagen hield, waarna ze beiden nog elf jaar geregeld met elkaar optraden. Ter gelegenheid van haar debuut verscheen ook haar eerste operarecital en toen kon iedereen het fenomeen horen: een buitengewoon mooi rokerig getimbreerde stem, homogeen van bodem tot top, een perfect legato, met een klank die over het orkest zweefde. Kortom, een droom in Verdi en Puccini. De ingenieurs zorgden ervoor dat de mooie, zekere maar niet zeer volumineuze topnoten wat meer ‘body’ hadden.

Vanaf dan was Price een diva die recital na recital en integrale na integrale opera opnam. (ik heb er 18, plus een stapel piraten). Karajan was zelfs bereid haar begeleider te zijn in de mooiste kerstplaat ooit. Price was dol op haar eigen opnames, die ze voortdurend speelde. Logische uitleg: “Waarom zouden anderen mijn stem mooi vinden als ik ze zelf niet mooi vind.”

Alle grote Amerikaanse steden eisten dat ze zou verschijnen op de tournee die de Metropolitan jaarlijks hield; ook Atlanta in 1964. Voor de receptie die het begin was van het high society-seizoen werd ze echter niet uitgenodigd, maar de general manager van ‘de Met’ bood haar zijn arm aan, dus kon men haar de toegang niet ontzeggen. Het was het einde van de discriminatie van zwarte zangers in Georgia.

God bless America Price ontsnapte niet aan de “Black Power”beweging einde de jaren zestig. Ze liet zich dus een afrokapsel aanpraten en in interviews over haar loopbaan “vergat” ze de Chisholms te noemen. Die zotheid ging over en ze kreeg een hekel aan het belachelijke politiek correcte Afro-American. “I’m an American, full stop”, zei ze.

In de jaren zeventig beperkte ze haar operarepertoire en ze zong bij voorkeur concerten. De stem werd iets minder soepel en veranderde nogal eens qua kleur en timbre van voorstelling tot voorstelling. Zingen werd tien jaar later af en toe grollen, en de stem van Price geleek soms op Ella Fitzgerald die Leontyne Price imiteert. In 1985 zong ze haar laatste voorstelling als Aida.

Uit beleefdheid werd geschreven dat ze nog altijd even goed was als twintig jaar vroeger. Concerten met makkelijke liederen en spirituals bleef ze nog lang geven, tot ze in 1997 definitief stopte. Nog eenmaal verscheen ze voor een publiek toen de 75-jarige opdook bij een concert na de aanslagen op het WTC. De immens patriottische Price zong voor de laatste keer “God bless America”.

Ieder mens reageert anders op een stem. In mijn agenda staat ze bij de sopranen van de laatste zeventig jaar op 1, voor Tebaldi, Callas, Sutherland en Caballé.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Aangeschoten wild Dat Kamervoorzitter Bracke na zijn onbeholpen en weinig strategische demarches in de Gentse gemeenteraad onder vuur zou komen te liggen, stond in de sterren geschreven. Aangevuurd door zijn politieke opponenten (sp.a en Groen) in Gent, drukten hun federale evenknieën een aantal eisen door tijdens de Conferentie van Voorzitters van de Kamer.

Zoals De Standaard schreef, maakte Bracke daar een nederige, haast kruiperige indruk, want hij zal zich zonder problemen schikken naar de besluiten van de werkgroep die enkele gedragsregels op papier moet zetten.

Dat daarbij zijn rol, zijn bevoegdheden en zijn loon in het vizier worden genomen, moet hij willens nillens voor lief nemen. Feit is dat zijn imago fameuze averij opliep. Van ‘eerste van alle burgers’ ging men hem percipiëren als ‘eerste van alle graaiers’. Hij is aangeschoten wild en hij houdt zijn moraliserend vingertje voortaan beter in de broekzak. Het is zoals een oud Vlaams gezegde ons leert: ‘Als niet komt tot iet, dan kent iet zichzelve niet.’

Gênant Donderdag, tijdens het fameuze vragenuurtje, ontstond er een gênante situatie toen zowel Raoul Hedebouw van de PVDA als Hendrik Vuye (ex-N-VA) zwaar kwamen uithalen naar de graaicultuur in het algemeen en Bracke in het bijzonder. Bracke zat namelijk het vragenuurtje voor als Kamervoorzitter en moest aldus de kanonnade ondergaan, het debat in goede banen leiden en de sprekers op tijd eraan herinneren dat hun spreektijd voorbij was. Omdat hij betrokken persoon is in heel die kwestie, en omdat het ene ‘persoonlijk feit’ op het andere volgde, had hij beter het vragenuurtje - of tenminste dat punt - niet voorgezeten en zich (tijdelijk) laten vervangen door een ondervoorzitter van de Kamer. Dat hoort eigenlijk tot de geplogenheden van de Kamer. Maar ook daar lijkt Bracke zich boven te zetten… Gênant in ieder geval.

Déjà vu Vorige week woensdag werd dan een ‘werkgroep politieke vernieuwing’ opgericht door de Kamer naar aanleiding van de heisa rond Bracke. Tegen 30 juni worden er besluiten verwacht. Er zullen allerlei voorstellen aangaande politieke deontologie besproken worden. En om de PVDA met haar groot lawaai mee te laten spelen en het linkse aanvalsfront zo groot mogelijk te maken, lieten Calvo (Groen) en Onkelinx (PS) verstaan dat Hedebouw welkom is. Zou dat ook gelden voor Vuye en Wouters, en het Vlaams Belang? We zullen zien… In die werkgroep zullen ook de rol en de modaliteiten met betrekking tot de functie van Kamervoorzitter niet ontbreken. Het staat in de sterren geschreven dat Bracke nog een tijdje

spitsroeden zal mogen lopen. Allemaal goed en wel, maar het geeft toch allemaal een déjàvugevoel, een klef jarennegentiggevoel. Herinner u de NPC, de nieuwe politieke cultuur, na de schandalen - van Agusta tot Dutroux die het land teisterden. Het ging allemaal eens anders worden… En wat is ervan geworden?

We zijn terug bij af…

Gruwel Vlak voor de stemmingen, toen de plenaire zaal was volgelopen, nam Benoit Piedboeuf van de MR het woord. Iedereen kent hem als een minzaam man. Het werd aangrijpend stil toen hij alle collega’s kwam danken voor de steun die hij over alle partijgrenzen heen had gekregen na het tragische overlijden van een zoon de voorbije week. “Achter de maskers die men opzet en de houdingen die men aanneemt, zitten er mannen en vrouwen met een hart, die vanuit een oprecht humanisme handelen, en dat doet deugd”, zei hij duidelijk geëmotioneerd. Hij kreeg een warm en staand applaus van de Kamerleden. Hartverwarmend is dat in deze barre politieke tijden, jawel. Maar het deed toch terugdenken aan 2015 toen de echtgenoot van het - even minzame - VB-Kamerlid Barbara Pas overleed en Barbara ook in die pijnlijke dagen de gruwel van het cordon sanitaire ongenadig aanvoelde, die zelfs op zo’n momenten diep in het hart te voelen was. Geen tien Kamerleden hebben toen hun medeleven aangeboden…

Al de anderen bleven achter hun verkrampte en schaamteloze maskers zitten. Groene Jos Geysels is er met de uitvinding van het cordon sanitaire - waarop hij nog altijd trots is in ieder geval in geslaagd bepaalde mensen te ontmenselijken. Misschien is hier ook eens wat nieuwe politieke cultuur op zijn plaats?

Eindelijk Er is de jongste tijd heel wat te doen over gerechtelijke uitspraken inzake verkeersdelicten, zeker omdat heel wat rechters vaak nogal lichte straffen uitspreken ten aanzien van daders van dodelijke ongevallen. Een en ander leidt tot onbegrip bij de nabestaanden, wat in heel wat gevallen leidt tot een verlies van vertrouwen in de rechtspraak. Kristien van Vaerenbergh van N-VA kaartte de zaak aan bij de minister van Justitie. Zij vindt dat naast BOB-campagnes, flitscamera’s, alcoholcontroles en zo meer ook het parket zijn steentje moet bijdragen om tot meer veiligheid op de weg te komen door bijvoorbeeld verkeersmisdrijven kordaat en veel strenger dan nu aan te pakken. Gelukkig antwoordde Geens dat er een wetsontwerp in de pijplijn zit om de regels te verstrengen. Het zal een troost zijn voor de ouders en de familieleden van het veel te grote aantal slachtoffers. En het kan altijd helpen als er vanuit een regeringspartij wat druk wordt gezet op een andere regeringspartij…

Actueel

23 februari 2017

Kreeg Leburton smeergeld van Mobutu?

In 1975 zou de Zaïrese premier, Jean N’guza Karl-i-Bond, 20 miljoen Belgische frank (zowat 500.000 euro) via de journalist Pierre Davister, een naaste van Mobutu, aan premier Edmond Leburton overhandigd hebben. Het geld zou een beloning zijn voor bewezen diensten van Leburton aan Mobutu. Leburton heeft dat uiteraard ontkend.

Maar geen rook zonder vuur, niet?

Leburton was premier van 26 januari 1973 tot 23 oktober 1973. In de regering-Leburton I zaten de CVP/PSC, de PVV/PLP, en de BSP/ PSB. Die regering volgde op de regering-Eyskens VI en werd gevolgd door de regeringLeburton II.

Zwarte vrouwen als geschenk Wilfried Martens kende Leburton, vanzelfsprekend. Martens in zijn memoires: “Het viel mij op (in mei 1972) hoe Mobutu de socialisten in die periode met veel egards bejegende.

Vooral Edmond Leburton maakte grote sier in de onmiddellijke omgeving van Mobutu.”

En nog: “In België deed het verhaal de ronde dat de president van Zaïre en de Belgische premier Edmond Leburton de beste maatjes waren. Toen op 29 maart 1973 Mobutu op bezoek was in ons land, spande de premier zich opvallend erg in om het de Afrikaanse leider zo aangenaam mogelijk te maken, althans volgens bepaalde maatstaven.”

Een tijdje terug werd dat laatste verhaal zelfs openbaar gemaakt. Ook lekte uit dat Mobutu een keer een feest gaf in zijn residentie in Ukkel waar alle captains of industry en hoge politici van België aanschoven.

“Alle aanwezige politici en captains of industry kregen van Mobutu een bloedmooie, kortgerokte zwarte vrouw uitgeleend”, aldus een oud-senator die erbij was. En ze mochten volgens hem met de vrouw doen wat ze wilden.

Leburton had in de jaren zeventig minstens eenmaal in een kasteel een feest ingericht, waarbij de aanwezige vrouwen half onbloot waren.

geld voor Belgische politici, dat is andere koek.

Nochtans verschenen begin de jaren tachtig enkele pittige stukken. In 1982 verscheen in de internationale pers: ‘There are also allegations that prominent Belgian figures were involved in large financial payoffs and transactions with Zaire. They include former Prime Ministers Edmond Leburton and Paul vanden Boeynants; the current communications minister, Herman de Croo; Foreign Ministry policy director Alfred Cahen; and university Prof. Paul Douchy.’ Dat is niet mis.

Hoe zit dat nu? Hebben Belgische politici van Mobutu geld gekregen? Mobutu beschikte letterlijk over miljarden en kon dus best enkele miljoenen missen. In een recent vrijgegeven

geheim document (status: secret) van de CIA van oktober 1982 staat een passage die weinig aan de verbeelding overlaat. Volgens bankier Erwin Blumenthal hebben twee Belgische premiers grote geldsommen van Mobutu ontvangen. Met name Leburton zou volgens de Duitse topbankier Erwin Blumenthal 750.000 dollar in cash ontvangen hebben van de Congolese leider. Dat is wel heel exacte informatie. Blumenthal was in 1982 topmedewerker bij de Congolese (toen Zaïrese) centrale bank.

Hebben Belgische politici smeergeld gekregen van Mobutu voor bewezen diensten? Volgens voormalig topbankier Blumenthal dus wel. De man had in die periode als topfunctionaris van de Congolese centrale bank en het IMF een bijzonder goede kijk op de Congolese financiën, en zijn bewering dat Leburton 750.000 USD kreeg, cash, komt overeen met de 20 miljoen Belgische frank. Leburton heeft altijd ontkend. Uiteraard. Thierry Debels

Echo’s uit de Koepelzaal Kluwen In de storm over de nevelachtige praktijken in en rond intercommunales mocht een debat daarover in het Vlaams Parlement niet ontbreken. De “geloofwaardigheid” van de politiek staat immers weer eens op het spel. In de Koepelzaal gonsde het dan ook van “sereniteit” en nobele verklaringen, want men was toch wel wat geschrokken door de ondoorzichtigheid van een aantal dingen. Nochtans is het sinds jaar en dag een publiek geheim dat voor de ijverige politieke bijklusser heel wat vetpotjes te ontginnen vallen en dat zulks geen exclusieve specialiteit van onze Waalse PS- en andere vrienden is.

Zeker, en minister Homans kon dat niet genoeg benadrukken, beschikt Vlaanderen sinds 2001 over een vrij strikte regelgeving om de uitwassen aan banden te leggen. Echter, geen probleem of er bestaat een oplossing voor. De Vlaamse decretale gestrengheid geldt enkel voor de intercommunales zelf. Dus zijn in de loop der tijden bij het leven “onderliggende structuren” geschapen die als nv’s of cvba’s onder federaal vennootschapsrecht vallen en zich dus van de Vlaamse koosjerheid geen moer moeten aantrekken, zodat vandaag slechts een schamele vijftien procent van al die dingen zich naar de Vlaamse normen moeten schikken. Homans had het over een “kluwen”, maar ze gaat er samen met de federale tegenvoeters grondig werk van maken.

Indrukwekkend

Smeergeld?

Mooie vrouwen is één zaak, maar smeer-

Draagvlak Eurostadion smelt weg De afgelopen week moest Ghelamco de enige klap na de andere incasseren. Zoals we hadden voorspeld, maakte RSC Anderlecht eind vorige week bekend dat het niet naar het Eurostadion wil verhuizen. De club werd (vreemd genoeg) niet betrokken bij de ontwerpen en bij de studie van het Milieu Effect Rapport en voelt zich voor voldongen feiten gesteld.

Anderlecht vindt het stadiongebouw bovendien veel te omvangrijk; de nadruk ligt veel te veel op kantoren en te weinig op voetbal.

Indien de club daadwerkelijk afhaakt, is dit een financiële strop voor Ghelamco van bijna 10 miljoen euro per jaar, vermits er geen enkele andere club Anderlecht kan vervangen. Dit kan de doodsteek worden voor het project, maar zeker is dat niet. De commerciële projecten in en naast het stadion zijn immers zodanig lucratief, dat Ghelamco zonder Anderlecht nog altijd winst zal maken, zelfs met een leeg stadion. Bovendien engageerde de stad Brussel zich tot een verzekerde uitbatingssubsidie van 3 miljoen euro per jaar, ook wanneer er geen thuisploeg kan gevonden worden. Ghelamco ging inmiddels in de tegenaanval en dreigt met juridische stappen. Anderlecht heeft een princiepsakkoord ondertekend en kan zich volgens Ghelamco niet zonder een aanzienlijke schadevergoeding uit het project terugtrekken. Dit verhaal is dus nog lang niet ten einde. Hope-

5

lijk houdt Anderlecht voet bij stuk en gaat het niet om een strategisch maneuver.

Intimidatie Nog veel zwaarder gaat Ghelamco te keer tegen de gemeente Grimbergen. De onverwachte beslissing van de gemeenteraad om geen verzoek tot afschaffing van de buurtweg te richten aan de deputatie, kan de bouwplannen lange tijd dwarsbomen. De ingebrekestelling van het bedrijf aan het gemeentebestuur is bijzonder intimiderend: niet alleen wil men een dwangsom innen van 250 euro per dag vertraging, bovendien wil men alle mogelijke schade op de gemeente verhalen. Indien de bouw omwille van de handhaving van de buurtweg niet kan doorgaan, wil Ghelamco Grimbergen laten opdraaien voor alle kosten van de studies en de ontwerpen én voor de gederfde winsten. Een intimidatiepoging die kan tellen, maar juridisch is het vooral blufpoker. Als gevolg van deze ingebrekestelling heeft het schepencollege de kwestie opnieuw geagendeerd voor de gemeenteraad van 23 februari. Het college stelt voor dat de beslissing van vorige maand wordt ingetrokken en dat er opnieuw gestemd wordt over het verzoek tot afschaffing. Grote vraag is dus of hiervoor alsnog een meerderheid kan worden gevonden.

Negatief bouwadvies Zeer belangrijke evolutie is dat het gemeentebestuur maandag negatief geadviseerd heeft over de bouwvergunning. Heel lang wezen alle indicaties in de richting van een gunstige beslissing, maar blijkbaar was het schepencollege zwaar onder de indruk van de lawine aan bezwaarschriften en vooral de inhoud ervan.

Dit leidde tot een zeer grondige studie van de administratie, ondersteund door een extern studiebureau. Die kwamen samen tot de vaststelling dat de bouwaanvraag niet past binnen de duidelijke beperkingen van het GRUP: maxi-

maal 50.000 m² recreatie en 20.000 m² kantoren. Bovendien wordt er veel te weinig parkeerruimte voorzien voor alle activiteiten die op Parking C en op de Heizel gepland worden.

Na urenlange debatten besliste een meerderheid binnen het schepencollege dat de vaststellingen van administratie en studiebureau correct waren en dat de bouwaanvraag bijgevolg niet kan worden ingewilligd. Voor wie het dossier kent, is deze beslissing niet meer dan logisch, maar voor velen kwam dit standpunt toch als een verrassing. Het is duidelijk dat het draagvlak voor het Eurostadion nu wel bijzonder klein wordt.

Vlaanderen is aan zet Dit gaat nog maar om een voorlopig advies.

De bal ligt nu in het kamp van de Vlaamse overheid. De administratie van ruimtelijke ordening moet hierop een tegenadvies formuleren. Het is ongebruikelijk dat de Vlaamse overheid in zo’n situatie ingaat tegen het standpunt van het lokale bestuur, maar juridisch kan dit perfect. Wel zal de Vlaamse administratie op dat moment de vele argumenten uit de bezwaarschriften die door het college als gegrond werden bevonden, stevig moeten weerleggen. Ze zal moeten aantonen dat de duidelijke beperkingen van het GRUP niet worden overschreden in de bouwaanvraag, maar dan zouden Vlaamse topambtenaren het licht van de zon loochenen. Er valt echt wel te hopen dat de Vlaamse regering alles in het werk stelt om zo’n afgang te voorkomen.

BL

Volgende week vrije tribune van Theodore Dalrymple **** Op de praatstoel Wilfried Haesen

Inderdaad is een en ander nogal indrukwekkend. Ortwin Depoortere (VB) citeerde het cijfer van 3.653 “politieke postjes” in intercommunales en aanverwante, samen goed voor drie miljoen euro aan zitpenningen. Interessant was de opmerking van Homans dat die wildgroei maar goed was begonnen met de vrijmaking van de energiemarkt. We schreven hier al eerder dat die energiemarkt de perfecte publiek-private samenwerking (pps) is waarin private en politieke roofdieren een gedroomd jachtterritorium hebben gevonden. Voorts was men het “kamerbreed” erover eens dat samenwerking tussen gemeenten essentieel is en dat zeker dat kind niet met het badwater mag worden weggegooid, maar dat natuurlijk het geknoei en de waanzinnige hoeveelheid structuurtjes eruit moeten.

Björn Rzoska (Groen), daarin bijgetreden door sp.a, pleitte voor het instellen van een speciale commissie om het probleem aan te pakken. Hij kreeg daar de meerderheidsfracties niet echt warm voor: de commissie binnenlands bestuur zou namelijk meer dan voldoende toegerust zijn om de hand aan de ploeg te slaan. Veel lof verdienden de talloze lokale mandatarissen die op zeer integere wijze hun niet al te dankbare taak vervullen en wier goede naam in de klappen deelt. Het in de bevriende pers al opgeworpen ideetje om de lokale politici beter te vergoeden en zo het gegraai tegen te gaan, kwam ook aan bod.

Voorlopige conclusie? Dat met of zonder bijzondere commissie een en ander haarfijn in kaart wordt gebracht om samen met het federale niveau de boel op te schonen. Liefst nog voor de gemeenteraadsverkiezingen.

Soap Werkelijk niets blijft onze politici bespaard.

De soap rond de opheffing van de onschendbaarheid van Christian van Eyken (UF) blijft lopen. Dit keer vraagt het gerecht de opheffing om Van Eyken voor de correctionele rechtbank te kunnen dagen.

Zoals bekend is de man in een vreemde moordzaak verwikkeld geraakt. Dat verhaal is een blauwdruk voor een slechte televisieserie. Volgens het principe dat de onschendbaarheid niet wordt opgeheven als er sprake is van een al te licht wegende aanklacht, of als politieke factoren in het spel zijn, was de Vlaamse assemblée de mening toegedaan dat de vraag kon worden ingewilligd. Overigens met de instemming van Van Eyken, die nu de mogelijkheid heeft om zijn onschuld voor de rechtbank aan te tonen.

Daarmee is het communautair evenwicht hersteld. Als het Waals Parlement een Wesphael mag hebben, dan mag het Vlaamse halfrond niet achterblijven.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Eenvoudig ‘klotendossier’

Wanneer twee opeenvolgende bevoegdheidsconflicten ingeroepen worden, kan men het bezwaarlijk over een vlotte afhandeling hebben. Toch is het luchthavendossier - een ‘klotendossier’ dixit Etienne Schouppe - heus niet zo complex als de commotie doet vermoeden. Met kortzichtige dorpspolitiek als verklaring komt men al een heel eind.

‘Reculer, déplacer’, verlengen of verleggen; noem het gerust tweetalige spraakverwarring. Brusselse Excellentie Guy Vanhengel slaagde er alvast in de scoop van het weekend op zijn conto te schrijven.

Jammer toch dat ook Franstalige kranten, in dit geval La Libre Belgique, door Vlamingen gelezen worden. Té weinig, noem het gerust ons stokpaardje, maar toch. En dan moet je vaststellen dat de klinkklare nonsens die hij verkondigt voor een standaard Franstalig publiek onversneden nectar is.

Het begon allemaal in zijn gemeente Evere met de eerste luchthaven, legt hij uit. Wat aanvankelijk niet meer dan een veredeld grasperk was, breidde uit... en verschoof. Toen kwam er Haren, Melsbroek en uiteindelijk Zaventem. Ook Brussel breidde in die jaren uit, dus zou je er, de dingen observerend vanop de planeet Zork, haast een logische ontwikkeling in ontwaren.

Wie de dingen vanuit een aards oogpunt bekijkt, ontwaart vooral lulkoek van de zuiverste soort.

Nutteloze praatbarak De hoofdstedelijke praatbarak is niet meteen ’s lands meest inspirerende parlement. Wanneer de dames en heren Brusselse politici niet bezig zijn met bij te klussen in één of andere adviesraad of intercommunale, houden ze zich vaak onledig met wedstrijdjes ‘om ter politiek correctst vragen stellen’, zo leert ons een blik op de agenda van het parlement.

Zo werden de afgelopen week vragen gesteld over - en we vinden dit echt niet uit de overvloed aan racisme op de sociale media (een vraag van de gesluierde politica Özdemir), de strijd tegen discriminatie van personen uit Sub-Saharaans Afrika (door een zekere Fatoumata Sidibé), en de voortgang van het actieplan tegen homo- en transfoob geweld (van Bruno de Lille van Groen).

Zaken waarover in het Brussels Parlement níét gesproken wordt of mag worden? Onder meer de discriminatie van Nederlandstaligen, de taalwetgeving, het feit dat Brusselse Vlamingen niet meer in hun eigen taal in de ziekenhuizen terechtkunnen, het bendegeweld en het feit dat Brussel de Europese hoofdstad van het jihadisme is.

Nog op de agenda: een voorstel van Groen om in Brussel het dwangvoederen van ganzen te verbieden. Aantal ganzenkwekers in Brussel: nul.

En wie dacht dat het in de plenaire vergadering van de Vlaamse Gemeenschapscommissie wat beter zou zijn: neen dus. Daar stelde de N-VA-fractie vragen over de concessies van het café van het Brussels gemeenschapscentrum, en de Open Vld over de dementiezorg bij

23 februari 2017 ouderen met een migratieachtergrond. Kijk…, dát zijn nu eens zaken waar de moegetergde Brusselse Vlaming wakker van ligt!

sen daarvoor in aanmerking komen, kan men blijven redetwisten. De bedoeling is dat leerlingen hun taalgevoel aanscherpen en grote vooruitgang boeken in het begrijpen en spreken van Engels en Frans. Veel hangt af van de leerkracht, van wie eens te meer een bijkomende inspanning gevraagd wordt. Zijn speciale opleiding, officieel CLIL (Content and Language Integrated Learning) geheten, bestaat uit een reeks van vier zaterdagvoormiddagen en een volledige zaterdag. Vivo Kortrijk verzorgt de pedagogische kant, terwijl CVO Roeselare zich bekommert om de taalopleidingen.

Intercommunales “Limburg is de dupe van mistoestanden”, schrijft Ludo Kelchtermans van het Klimaatbedrijf Nuhma in Het Belang van Limburg.

Nuhma werkt namens de Limburgse gemeenten aan duurzaamheid, energie en innovatie via gerichte participaties. De gemeenten die lid zijn ontvangen ieder jaar een dividend. De vergoedingen die aan de leden van de raad van bestuur worden uitbetaald, 10.000 euro per jaar, zijn in 2001 reeds vastgelegd, en zijn in de lijn van wat LRM betaalt.

Het zijn dus politici (gemeenten) die met belastinggelden ondernemingen oprichten waar ze zelf aandeelhouders van zijn, en waar de politieke afgevaardigden een mooie schnabbel bijverdienen. Beter Bestuurlijk Beleid en strengere regels voor intercommunales werden omzeild door de oprichting van nv’s en bvba’s om meer mandaten te creëren en minder controle te ondergaan. Gemeenteraadsleden die een zitje hebben in een Autonoom Gemeentelijk Bedrijf (AGB) weten niets over het interne reilen en zeilen van zo’n AGB. Het is een systeem om ook de kleintjes stil te houden met een schnabbel.

Termont zwaait met de Olijftak Maandagavond op de gemeenteraad probeerde Termont de brokken te lijmen. Hij vroeg de gemeenteraadsleden van “alle democratische partijen” om te stoppen met de schandaalsfeer want “daar worden alleen extremisten beter van”. “Laat ons het weer over inhoud hebben”. Maar veel indruk maakte het niet. Het klinkt dan ook bijzonder hol uit de mond van iemand die zelf constant op de man speelt, die zijn afkeer voor een aantal partijen niet onder stoelen of banken steekt en die zelf niet zal aarzelen om weer een kapmes boven te halen bij de minste aanleiding.

Het worden nog twintig lange maanden naar de volgende gemeenteraadsverkiezingen. De socialisten gaan over politieke lijken zoveel is duidelijk. Groen doet lustig mee. Voor het doel - aan de macht blijven - zijn alle middelen goed.

Lesgeven in een vreemde taal Vooral West-Vlaanderen scoort al jaren goed op het gebied van lesgeven in een vreemde taal. Provinciegenote en minister van Onderwijs Hilde Crevits ondersteunt volop die onderwijsvorm. Over het nut ervan, en welke les-

Nieuwe moskee op Luchtbal Een paar honderd sympatisanten van het Vlaams Belang betoogden dinsdagavond tegen de komst van alweer een nieuwe moskee, dit keer in de wijk Luchtbal. Er zijn immers plannen om het voormalige postkantoor, zo’n duizend vierkante meter groot, te verbouwen tot een ‘megamoskee’. De moslims uit de buurt organiseren daarom een geldinzamelactie, want ze moeten voor de aankoop en de verbouwing zo’n 850.000 euro bijeenbrengen.

Of er ook ‘sponsoring’ komt uit het buitenland is moeilijk te bewijzen. Filip de Winter vermoedt echter banden met het salafisme en indien dat vermoeden terecht is, zou er ook wel eens financiële steun kunnen komen uit Saoedi-Arabië.

Antwerpen telt nu al zo’n 57 moskeeën, waarvan slechts een klein aantal officieel is erkend. Daar zal binnenkort verandering in komen, want een groot aantal dossiers ligt klaar bij Liesbeth Homans ter erkenning. Eens erkend krijgen de moskeeën financiële steun voor de eredienst. De plaatselijke imams krijgen dan een loon van de federale overheid. Met de toekomstige moskee op de Luchtbal en die in Berendrecht en Berchem erbij, beschikt Antwerpen weldra over meer dan zestig islamitische gebedshuizen...

Simpele synthese...

Dat, zoals Etienne Schouppe ooit zei, het dispuut een ‘klotedossier’ is, zullen we niet ontkennen. Toch kan het relatief eenvoudig worden samengevat. Volgt u even mee?

De luchthaven ligt in het Vlaams Gewest, op zo’n twaalf kilometer van de Brusselse Grote Markt. Dit betekent dat op amper enkele kilometers van de belangrijkste startbanen het Brussels Gewest begint, en daar gelden niet enkel strengere geluidsnormen dan in Vlaanderen, ze zullen voortaan ook strikt worden toegepast. Sommige cijfers zijn misschien wat overdreven, maar die Brusselse nultolerantie zal economische repercussies op de luchthaven hebben. Dat net die plek een enorm potentieel in zich draagt voor (ongeschoolde) arbeidskrachten, waarvan er in Brussel behoorlijk veel stempelen, interesseert de hoofdstedelijke regering niet. Geen vliegtuigen boven Brussel, bedoelen ze eigenlijk. Eens opgestegen, moeten die vliegtuigen maar fors zwenken, boven de Rand. Die landingsbaan wat in oostelijke richting verplaatsen, hetgeen Vanhengel bedoelde, moet dat afbuigen wat makkelijker maken. Voilà!

... en een simpele oplossing Mispak u niet, dit gaat niet over milieu of veiligheid. Dat is slechts retoriek. In werkelijkheid is dit verhaal een soep van dorpspolitiek, NIMBY, zoals dat zo mooi heet.

Geen lasten voor ons, leg die maar elders.

BHV is dus gesplitst, en lui als Vanhengel schrijven zich perfect in die logica in. Zijn loopbaan zal hij afronden in Brussel, en daar moet hij stemmen ronselen. De tijd dat hij zich ook moest bekommeren over wat men in Zaventem, Steenokkerzeel of Kampenhout vond, is voorbij. “Beter zoeken naar oplossingen in plaats van te polariseren”, klonk de tweet van partijvoorzitster Rutte. Mooi, maar daar staat dan een onwrikbare Vanhengel: “Nous, on ne bougera pas.”

Is er dan geen oplossing mogelijk? Tuurlijk wel. Er zijn internationaal aanvaarde methodes om zo’n spreiding te realiseren.

Gezondheidseconoom Lieven Annemans berekende ooit dat door zo’n correcte spreiding uit te werken, los van gewestgrenzen en electorale epicentra, het qua geluidshinder snor zat voor ieders gezondheid die in het hele gebied woonde.

Deelt u soms ook ons gevoel dat we op de rand van een vulkaan aan het dansen KNIN. zijn?

Leen Verbist: terug in de kijker Al eens 30.000 euro op je bankrekening gekregen? En dat niet gemerkt? Leen Verbist, Antwerps gemeenteraadslid voor sp.a, kreeg zo’n storting. En zij merkte er niets van. Wij waren haar al een tijdje uit het oog verloren. Haar familie is nochtans uit Wilmarsdonk en Oosterweel afkomstig.

Haar grootouders verhuisden, na een ontstond die ook niet op zijn intussen gepubliceerde belastingaangifte. Leen dacht er zich eigening voor de haven, naar Ekeren. Daar vanaf te maken met te zeggen dat zij de storbaatten zij achter de kerk het gekende café ting niet opgemerkt had. Later verklaarde zij ‘Den Boterham’ uit. Haar moeder opende een dat de 30.000 euro op een zakenrekening lingeriewinkel in Kapellen. Leen, geboren in van haar echtgenoot terecht was gekomen.

1964, woonde in haar jeugd in SchoonbroekOok die had ernaast gekeken. Tom Meeuws, Rozemaai, de burcht van Ivonne Julliams. Zij Antwerps sp.a-voorzitter, geloofde daar geen studeerde na de humaniora aan de Leuvense barst van. De weinige nog overschietende Universiteit. Geen domme kracht. militanten van de partij evenmin. Tom gaf Kafka aan de Schelde Leen de raad te verdwijnen. Waar zij vrijwel Leen werd later opgemerkt door Patrick onmiddellijk op inging. Verbist gaf zaterdag Janssens, destijds burgemeester, na liquidavia een persbericht uitleg bij haar ontslag. “Na tie van Leona Detiège. Janssens zette Leen op overleg met mijn partij (sic) heb ik vandaag de tweede plaats van zijn kartellijst, waarop beslist om ontslag te nemen als gemeenteook Mark van Peel en Philippe Heylen funraadslid. Ik heb begrip voor de reacties van de geerden. Zo werd zij schepen en voorzitter basis en de militanten. Ik deel zelf het onbevan het OCMW in Antwerpen. Na de val van grip dat ik deze materiële fout van Telenet niet haar broodheer bleef voor haar alleen nog eerder heb kunnen vaststellen. Zoals gezegd de gemeenteraad over. Daar heeft ze nu ontis het foutief gestorte, integrale bedrag - na slag uit genomen. Waarom? Omdat zij in een vaststelling - door mij onmiddellijk aan Telekafkaiaans avontuur was geraakt. Leen kreeg net overgemaakt. Er is geen sprake van pernamelijk al jaren een bestuurdersvergoeding soonlijke verrijking.” Leen heeft het geld niet van Telenet. Het ging om 30.000 euro, een verbrand, zoals een vorige SP-voorzitter wel bedrag dat eigenlijk bedoeld was voor de Antdeed, met Agusta-steekpenningen. Zij heeft werpse schepen Koen Kennis (N-VA) over wie er ook geen nieuwe uitzet mee gekocht. Zij wij het vorige keer hadden. Koen was Leen heeft het klaarblijkelijk opgespaard. Want opgevolgd bij Telenet, maar hij dacht dat daar zij kon zomaar losjes, in een oogwenk, het bedrag overmaken aan Telenet. geen vergoeding aan verbonden was. Daarom

Interkabel Koen Kennis had een meer geloofwaardig verhaal. Hij ontdekte de vergissing toen hij vorige week zijn papieren nakeek. “Ik zit in het bestuur van Telenet Vlaanderen omdat ik voorzitter ben van Interkabel, waar ik per jaar 6.100 euro voor krijg. Ik dacht dat de vergoeding van Telenet in het Interkabelverhaal zat”, legde hij aan de pers uit. “Ik heb dat geld nooit gehad. Voorheen had ik het ook niet, dus miste ik het niet. Ik ga het nu storten voor een goed doel.” (Een of andere Vlaams-nationalistische liefdadigheidsinstelling?)

Intussen maakt een zekere Vera Droznik (vastgoedmakelaar; afkomstig uit Letland) zich klaar om op de plaats van Leen Verbist te gaan zitten in de Antwerpse gemeenteraad. Zij is nog laaiend enthousiast. “Ik heb veel ideeën, vooral om jonge ondernemers te stimuleren”, zei ze.

De ontnuchtering moet nog komen, want tegenwoordig zit je er in de samenscholing van raadsleden in het Antwerpse stadhuis, maar voor spek en bonen bij. Je komt gewoon niet aan bod, zelfs niet als lid van de oppositie. Leen Verbist heeft dat ondervonden.

Nagenoeg iedereen dacht dat zij uit de politiek was verdwenen.

Tot de 30.000 euro ontdekt werd die verkeerdelijk op de rekening van haar man was gestort.

Pagadder

7

Onze naaste buren

23 februari 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Beschamend

Zeg nu nog dat Nederlanders niet naar de VRT kijken. Nausicaa Marbe, Nederlands beste columniste, besteedde aandacht aan De Afspraak in haar vrijdagse column in De Telegraaf.

Leugenaar Schols Ziehier wat ze over de leugenaar Schols schreef die met de bekende Vlaams-Iraanse activiste Darya Safai sprak. “Ze kwam uitleggen hoe ze in Iran en in sommige Belgische milieus ervaren had dat religieuze groepsdruk de vrije keuze van moslima’s vermorzelt. Dat pikte de presentator niet. Was het niet zo, vroeg hij, dat de ervaringen van mevrouw in Iran haar beeld van de werkelijkheid hadden vertekend? Pardon? Hier werd de ervaringsdeskundige de ervaring kwalijk genomen. De ‘werkelijkheid’ staat niet voor wat de Iraanse heeft beleefd, maar voor het sprookje waar de tv-presentator in gelooft en dat de Iraanse ervaring verstoort. Dit is de alternatieve werkelijkheidsbeleving sinds de arbeidsmigratie uit islamitische landen op gang kwam: feiten gelden als leugens indien ze niet passen bij het gewenste verhaal.” Beschamend voor een Vlaamse regering die blijft dulden dat belastinggeld een troep mediacriminelen subsidieert.

goed voor Vlaanderen) de regel: hoe hoger opgeleid, hoe correcter, hoe conformistischer. Dat merk je aan de permanente vergelijkingen van Trump met Hitler. Complete nonsens, maar Waling noteert dat professionele journalisten geen absolute waarheid meer erkennen al bewijzen de feiten het tegendeel.

Wel zijn ze sterk in het lanceren van hetzes en verdachtmakingen. VARA-weblog schreef na het debat in De Balie (zie ’t Pallieterke van 2 februari) dat er gesproken werd over de “deportatie van honderdduizenden moslims”.

Daar was geen woord van waar, maar andere media verspreidden kritiekloos die leugen. Twee weken geleden stemde de Tweede Kamer over een liberale motie waarin onderzoek gevraagd werd naar de zelfcensuur van Nederlandse wetenschappers. Vooral in de hobby-afdelingen (die zichzelf geesteswetenschappen noemen) heerst een verstikkende correcte mentaliteit. PvdA, GroenLinks en D66 stemden tegen, want dit zou hun bedrog ontmaskeren.

Geen onderzoek naar zelfcensuur?

Beschamend en laf

Is het in Nederland zoveel beter? Neen en ja. Neen, want historicus Geerten Waling betoogde nog vorige week (wel in de linkse De Volkskrant) dat ook de Nederlandse journalisten kruipen om correct te zijn, want anders worden zij kaltgesteld door eigen collega’s. De goede naam in het eigen kippenhok is belangrijker dan de waarheid. Typisch is (en dat geldt even-

Maar ja, soms is het beter in Nederland. Onthutsend was vorige week een programma over de historische houding van de socialisten tegenover de migratie-ellende. Historische beelden van twintig, dertig jaar geleden toonden PvdA-vooraanstaanden die beschamend brutaal iedere realiteit ontkenden, die eisten dat iedereen met wat kritiek maatschappelijk dood

verklaard werd. In één geval (de centrumdemocraat Janmaat) gebeurde dat ook echt, en geïnterviewden gaven toe dat hij de enige was die de realiteit beschreef. Indrukwekkend was de getuigenis van gewezen politici als Rob Oudkerk, toenmalig voorman van de Amsterdamse PvdA. Hij gebruikte voor het eerst de uitdrukking kut-Marokkanen op een ogenblik dat hij de microfoon even vergeten was. Hij vertelde dat de PvdA-bazen hem verboden de minste kritiek op migranten te uiten. Sterker nog, hij kon zijn politiek vel alleen redden als hij in een televisiedebat met Pim Fortuijn het tegengestelde vertelde van wat hij werkelijk dacht. Beschamend vond hij zijn houding nadat hij de vroegere beelden zag. Zelfde reactie bij gewezen PvdAvoorzitter Felix Rottenberg (die u misschien kent van DWDD) op zijn gelijkaardig gedrag. “Laf” noemde Rottenberg zich. Dit zijn misschien late bekeringen maar kunt u zich dergelijk programma indenken bij de VRT? Onmogelijk, want dat zelfreinigend vermogen ontbreekt in Vlaanderen. Het moet zelfs niet altijd over die rotte Midden-Oosterse ideologie en haar racistische, seksistische en criminele aanhangers gaan. Die bekentenistelevisie bestaat niet bij de VRT; wel - zij het mondjesmaat - in Nederland. Een paar jaar geleden produceerde de NPO een programma met uitspraken van bekende Nederlanders over pedofilie in de jaren tachtig en negentig. Prominenten zoals de bekende tv-presentator Koos Postema wrongen zich in duizend bochten om hun toenmalige abjecte goedkeuring te nuanceren, maar het was ontluisterend. Ooit een nochtans gemakkelijk te produceren dergelijk VRT-programma gezien?

Willem de Prater

Lijstjes - het zal nooit genoeg zijn Een nieuwe mode werd deze week gelanceerd in Gent: de politieke lijstjes die vertellen hoeveel gemeenteraadsleden verdienen. Of liever, hoe weinig ze verdienen, want er wordt geschermd met netto-inkomsten en aftrek van afdrachten aan de partij (een volledig vrijwillige schenking) tot er van de honderdduizend euro jaarlijkse bruto wedde voor een schepen amper een goede drieduizend euro per maand overblijft. Gelooft u dat?

De brave burger wordt belogen dat het niet meer fraai is. Alles wordt door elkaar geklutst.

Er wordt veel getoeterd over intercommunales, maar die zijn bekend en worden gecontroleerd.

De verborgen inkomsten zitten in vzw’s, nv’s, holdings… die niet onder de Vlaamse regelgeving vallen. Er is ook een groot verschil tussen een schepen en een gewoon gemeenteraadslid. Een schepen of burgemeester heeft een wedde met bijhorend een goed pensioen en daarnaast nog een pak extraatjes (dienstwagen, onkostenvergoeding, enz.).

Gemeenteraadsleden zijn geen beroepspolitici, maar kleine garnalen die enkel een zitpenning krijgen, wat zakgeld dus. Al kan dat aardig oplopen, vooral voor raadsleden uit de meerderheid die de zitjes in intercommunales onder elkaar verdelen. Neem nu socialist Sven Taeldeman, in 2015 vergaderde hij zevenentwintigduizend euro (bruto) bijeen (onder meer in Eandis, Intermixt en Imewo).

Nu Svenneke schepen wordt, is het voor hem gedaan met vergaderingen aflopen voor een aalmoes. Armoezaaiers op de Gentse lijst zijn Karin Temmerman (8.800 euro) en Freya van den Bossche (5.600 euro). Beide dames hebben een parlementaire wedde, maar hoeveel dat is, staat er niet bij. Tja… Uiteraard staan privé-inkomsten ook niet op

zo’n lijstje en evenmin geld dat private firma’s betalen aan raadgevers of leden van hun raad van bestuur. Dat is dan ook geen belastinggeld.

Dit soort ‘open en bloot’-lijstjes zijn waardeloos. Zoals De Tijd opmerkt: ‘kaas met grote gaten’. Hoe uitvoerig de lijst ook mag zijn, het zal nooit genoeg zijn. Burgers en journalisten snuffelen en bekijken die lijst van alle kanten, zoals een hond die speelt een bot. Ondertussen worden een aantal echte schandalen onder de mat geveegd.

Bliksemafleider voor de echte pijnpunten Wat hebben we in Gent uit Publipart en vzw Cevi geleerd? Naast het feit dat politici langs de kassa passeren, blijkt onze stad her en der potjes geld en beleggingen te hebben. Cevi vzw beheert twaalf miljoen euro (hoeveel is er van Gent?). Bij een uitstap uit Publipart zal Gent geschat vijfenveertig miljoen euro terugwinnen. Kortom, hoeveel heeft onze stad in beleggingen en aandelen in dit soort structuren zitten? Structuren waar de oppositie buiten gehouden wordt en waar de democratische controle dus bijna onbestaande is. Hoeveel verborgen kapitaal heeft onze stad, en in één adem hoeveel verborgen schulden? Dat laatste bestaat uiteraard ook. Welke handeltjes en

afspraken worden er gemaakt, wie wordt er financieel gesteund… Er ligt nog veel werk op de plank voor onderzoeksjournalisten.

Termont neemt er nog een functie bij Naast zijn burgemeesterswedde van 130.000 euro verdient Termont (onder meer in Fluxys) nog eens 40.000 euro per jaar. Hem wordt dat uiteraard vergeven, selectief blind als de media zijn. Recent werd hij voorzitter van Eurocities, alweer wat werk op zijn schouders.

En nog is het niet genoeg.

Een magere schepen Nu Tom Balthazar weg is wordt gezocht naar een nieuwe voorzitter van het Gents stadsontwikkelingsbedrijf. De vele contacten met projectontwikkelaars, architecten enzovoort

Marginaal verzet tegen de ‘Trump van Durbuy’ Inwoners van de stad Durbuy in de Ardennen verzetten zich tegen de plannen van de Vlaamse ondernemer Marc Coucke om er een groot pret- en belevingspark uit te bouwen. Maar hun protest blijft marginaal.

“Een park groter dan Disneyland.” Zo bestempelde Marc Coucke ‘La Petite Merveille’, het pret- en belevingspark dat hij in Durbuy in de provincie Luxemburg wil bouwen. 100 miljoen euro wordt geïnvesteerd. Misschien had de miljardair de term Disneyland beter niet gebruikt. Blijkbaar werkte dat bij een aantal inwoners als een rode lap op een stier. Zij hebben zich verzameld in het collectief ‘SOS Durbuy’. Zij willen dat het stadje - officieel het kleinste ter wereld - een rustige toeristische bestemming blijft. Dus geen pretparken of andere toeristenvallen. Het verzet wordt geleid door ene Chantal Dujardin, die steun krijgt van een tiental personen. Niet echt indrukwekkend voor een stad met 11.000 inwoners. Als we de ‘verborgen’ sympathisanten erbij tellen, zitten we misschien aan 100 misnoegden.

Maar SOS Durbuy maakt veel kabaal in de pers. Coucke wordt door de protestgroep de ‘Donald Trump van Durbuy’ genoemd. Iemand die denkt dat met geld alles mogelijk is. Het is inderdaad zo dat Marc Coucke al heel wat gekocht heeft in de Ardennen. Het begon met al bestaande avonturenparken.

Daarna volgde een natuurgebied. Ook bossen, een hotel in het centrum, cafés, restaurants en het bungalowpark Sunclass zijn

ondertussen al in zijn handen. In het centrum kan niemand meer naast het logo van ‘La Petite Merveille’ kijken.

SOS Durbuy probeert verhaal te halen bij het stadsbestuur, maar botst daar naar eigen zeggen op een muur. De actiegroep ergert zich eraan dat het stadsbestuur - de burgemeester is cdH’er René Collin - achter het project staat. Zelfs de groenen van Ecolo zijn voor ‘La Petite Merveille’ gewonnen.

Voorstanders in het dorp halen de schouders op als ze aangesproken worden door militanten van SOS Durbuy. Veel inwoners wijzen op de voordelen voor de tewerkstelling. Coucke en zijn vennoot Bart Maerten hebben al 35 personen aangeworven, en volgend jaar zouden er nog eens 50 bijkomen.

Als reactie daarop begon de protestgroep de communautaire trom te roeren. Het zou gaan om tijdelijke jobs die enkel door Nederlandstaligen worden ingenomen. Want, is te horen bij Chantal Dujardin, het gros van de toeristen zal uit Vlamingen bestaan. Redenering: vreemd volk in Durbuy. Zowel de bezoekers als het personeel. Niets van, antwoordt Bart Maerten: van de 35 mensen die al zijn aangeworven wonen er 34 in de streek. Overigens, voor de meeste jobs is geen kennis van het Nederlands vereist. Voor de andere banen worden taalles-

worden niet aan nieuwbakken schepen Sven toevertrouwd. Er zijn wel meer zaken waar hij zijn neus niet mag tussen steken. Het voorzitterschap van sociale huisvestingsmaatschappij WoninGent, net als de bevoegdheid over architectuur (met de nieuwe stadsbouwmeester) en het beheer van parken en natuurgebieden.

Van de zware portefeuille van zijn voorganger houdt Svenneke alleen uitgeholde bevoegdheden ruimtelijke ordening en stedenbouw over.

En Termont had nog zo trots gezegd dat de man bulkt van talent en ervaring.

Het worden twintig lange maanden tot de volgende gemeenteraadsverkiezingen. De socialisten gaan over politieke lijken, zoveel is duidelijk. Groen doet lustig mee. Voor het doel aan de macht blijven - zijn alle middelen goed.

Mathildis

Li bia bouquet

sen aangeboden. Ook het argument van een Disneyland Parijs bis lacht hij weg. Zelfs al wordt het belevingspark negen keer groter dan Walibi. Maerten wijst erop dat het gros van het park gewijd zal zijn aan natuur en wandelpaden. Niets te maken met een klassiek pretpark dus.

SOS Durbuy geeft echter niet af. Zo wordt het verhaal verspreid dat Marc Coucke en consorten de bestaande bevolking wil verdrijven in Durbuy. Niet allemaal, maar wel de bewoners van de camping ‘Les Macralles’, vlak naast het geplande park.

Op de camping wonen veel gepensioneerden die er een vaste verblijfplaats hebben. De inwoners zouden door het stadsbestuur geïntimideerd worden om te vertrekken. Er zouden naar verluidt al een aantal bewoners de camping verlaten hebben.

Volgens SOS Durbuy koopt de gemeente dan die vrijgekomen percelen op om ze dan door te verkopen aan Marc Coucke. Wat in de kringen van de Vlaamse ondernemer ontkend wordt. Net als het verhaal dat de weg Durbuy-Barvaux zou worden verlegd ten behoeve van ‘La Petite Merveille’.

Met hun marginaal verzet weten de critici van SOS Durbuy hun stadsbewoners niet te overtuigen. Voorlopig toch. Misschien verandert dat als de werken voor de bouw van het park echt van start gaan.

Picard

8

De wereld rond

23 februari 2017

Uitholling NAVO zet zich voort Het einde van de NAVO is bij gebrek aan een alternatief niet voor morgen, maar een verdere verwatering van de alliantie staat in de sterren geschreven. De combinatie van een tanende militaire slagkracht en enkele netelige conflicten zou wel eens een dodelijke cocktail kunnen opleveren.

Ergens krijgt men de indruk dat de NAVO tot een louter cijferspel herleid kan worden. Op enkele schaarse uitzonderingen na, moeten de leden meer “inspanningen” doen. Begrijp: meer begrotingsmiddelen voor defensie reserveren. Per slot van rekening gaat het om een “verplichting”, eigen aan het lidmaatschap van de club. Sinds jaar en dag duikt dit discours met de regelmaat van een klok op. Ook nu weer werd op die jaarlijkse Veiligheidsconferentie in München de grijsgedraaide plaat opgelegd. Eigenlijk weet je al lang op voorhand hoe het scenario in mekaar zit. Eerst verschijnt secretaris-generaal Stoltenberg op het toneel, waar hij verklaart dat de NAVO “goed is voor de VS en voor Europa”. Het volgend bedrijf is een monoloog van de Amerikaanse defensieminister Mattis. Dat die man een verleden heeft in de hoogste cenakels van de alliantie, verandert geen letter aan zijn boodschap. Uiteraard is de NAVO de hoeksteen van het Amerikaanse veiligheidsbeleid, maar ... meer inspanningen zijn nodig. En dan volgt het derde bedrijf, opgebouwd uit gewauwel en wat zwakke beloftes van hen die voor die beterschap moeten zorgen. Steevast eindigt dit met een anticlimax, een einde in mineur van een al bij al middelmatige theateropvoering.

Voorspelling van Eisenhower Dat het slecht gesteld is met de cijfers staat buiten kijf. Op twee decennia tijd is het aandeel van de VS binnen de NAVO van de helft naar bijna drie vierde gestegen. En waar Washington met een defensiebudget van 3,6 procent van het bbp mooi boven de norm van die 2 procent uitkomt, halen de meeste andere lidstaten dat in de verste verte niet. Naast de Amerikanen halen enkel de Esten en de Grieken de doelstelling. Doorgaans worden Groot-Brittannië en Polen als goede leerlingen vermeld, maar dat blijkt volgens de recente data van het International Institute for Strategic Studies (IISS) niet langer te kloppen. Logisch: wie de knip op de defensiebeurs houdt maar zijn economie ziet groeien, zakt weg.

Met dergelijke relatieve cijfers moet voorzichtig omgesprongen worden, benadrukt het IISS in datzelfde rapport. Onder de

tabellen en grafieken bevindt zich immers vooral een onfraai ogende realiteit van beperkte inzetbaarheid. Vele landen betalen de prijs voor onderinvesteringen cash. Het spook van de overstretch loert genadeloos om de hoek. Bescheiden beterschap zou op komst zijn, al wordt die vooral in Oost-Europa verwacht. “De uitgaven van de West-Europese landen blijven stagneren”, leest men in een rapport getekend door IHS Jane’s. Meteen roept dat de analyse op van Dwight D. Eisenhower, generaal en later president. In 1951 sprak de voormalige bevelhebber van de geallieerden in Europa zich tegen een permanente Amerikaanse militaire aanwezigheid in Europa uit, aangezien dit “de Europeanen zou ontraden zelf in hun verdediging te voorzien”.

Oorlog in Oekraïne De vaststelling dat het zwaartepunt richting de VS is verschoven, en dat die trend blijft aanhouden, heeft onmiskenbare gevolgen voor de werking van de NAVO. Maar wellicht zijn niet de roestende Europese wapenparken de grootste bedreiging, maar wel de complexe politieke context die haaks staat op de (eenvoudige) bipolariteit van de Koude Oorlog.

Laten we even van het volgende uitgaan: we schrijven midden 2017 en Rusland schakelt het proxy-conflict in Oekraïne in een hogere versnelling. Polen en de Baltische staten dringen aan op een forse reactie, maar de Amerikaanse en WestEuropese bondgenoten blijven voorzichtig. Officieel verklaart de NAVO zich neutraal. Maar al dan niet in de schoot van de EU besluit men Oekraïne te bewapenen en te trainen. De verontwaardiging bij de oostelijke leden is groot. De kater laat zich nog een hele tijd voelen... Een nieuw jaar, een nieuwe gebeurtenis. De Egyptische economie implodeert, en naarmate de chaos toeneemt, stijgt het aantal vluchtelingen dat aan de kusten van Griekenland en Italië opduikt. De betrokken staten vragen een NAVO-tussenkomst, meer bepaald een maritieme interventie om de vele boten te onderscheppen en terug te drijven. De Oost-Europeanen, nog boos omwille van voormeld voorval met Oekraïne, houden het been stijf.

Diplomatieke valies Beslommerd door andere zaken, houden de VS zich gedeisd.

Noodgedwongen wordt interveniëren een zaak van individuele staten. De NAVO blijft er als organisatie buiten.We maken opnieuw een sprong van enkele maanden. Een incident tussen Amerikaanse en Iraanse schepen loopt uit de hand, waarna Teheran dat voorval aangrijpt om een coup in Irak te orkestreren. De Iraanse marionettenregering in Bagdad wijst de Amerikaanse troepen de deur, waarna het Koerdische troepen in het noorden van het land bewapent en tot militaire agitatie aanspoort. Ook de Koerden binnen de Turkse grenzen worden geactiveerd. Zeker dit laatste beschouwt Ankara als een oorlogsdaad, waarna Turkije het beruchte artikel V van het NAVOVerdrag wenst in te roepen. Met Amerikaanse steun, maar de Europeanen gaan niet mee in dat verhaal. Het zijn situaties die de NAVO uithollen en op termijn dreigen te ondergraven. Voorgaande voorbeelden mogen dan fictief zijn, onrealistisch zijn ze niet.

Militarisering van Gotland Concreter zijn de demarches van Polen betreffende de Baltische landen. Een gedeelde angst voor Rusland leidde tot een versterking van de militaire samenwerking. Midden vorig jaar werden gesprekken opgestart voor een gemeenschappelijk antirakettenschild. Parallel versterkt Warschau de contacten met Zweden, voor alle duidelijkheid geen NAVO-lid, maar wel bevreesd voor Rusland. Niet toevallig waren de Zweden binnen de EU grote pleitbezorgers van nauwere banden met landen als Wit-Rusland, Oekraïne en Moldavië, staten die Zweden graag zo min mogelijk in de Russische invloedssfeer wil zien.

In Zweden gaan al jaren steeds meer stemmen op om tot de NAVO toe treden; geen evidente beslissing voor een land dat al sinds de 19de eeuw prat gaat op neutraliteit. Datzelfde Zweden heeft eind vorig jaar het eiland Gotland in de Baltische Zee weer gemilitariseerd, precies zoals dat tijdens de Koude Oorlog het geval was. Niet dat een rechtstreekse invasie gevreesd wordt, maar in elk conflict tussen Rusland en een of meerdere Baltische staten krijgt het eiland plots een enorme strategische betekenis. Zweedse militairen, ook al blijft het een bescheiden contingent, moeten ontradend werken.

Buitenlands spervuur “Goede” deportaties Toen president Trump zijn zogenaamde ‘moslimban’ afkondigde - niet eens een deportatie, alleen een inreisverbod - steeg in de media in de VS en Europa een hysterisch gehuil van verontwaardiging op. De linksen hadden zich al dat brullen en tieren kunnen besparen, want één van hun mannetjes in een rechtbank maakte die maatregel met één pennentrek ongedaan. Wat kan men anders verwachten in een ‘dictature des juges’? Die rechter negeerde daarmee alle grondwettelijke bepalingen over de presidentiële bevoegdheden, maar daar gaf niemand een kik over.

Zoals niemand van al die verontwaardigde mensenrechtenactivisten een kik gaf over de deportatie van 40.000 Pakistanen, die de voorbije vier maanden werden uitgewezen omdat ze misdaden van gemeen recht hadden gepleegd, of omdat ze verdacht werden van banden met islamitische terreurgroepen. Maar dat gebeurde dan ook niet in de VS, maar in Saoedi-Arabië. De Saoedi’s sponsoren wel extremistische moskeeën in heel de bewoonde wereld, en soms zelfs regelrechte terreurgroepen.

Maar dat dan toch alleen in het buitenland.

Op hun eigen grondgebied voeren zij een keihard veiligheidsbeleid. Met zijn typische sarcasme merkte Robert Spencer van Djihad Watch op: “Wie had kunnen weten dat het Saoedische koningshuis vol zat met racistische, onverdraagzame islamofoben?” De heisa rond het inreisverbod van Trump enerzijds en het stilzwijgen rond de Saoedische deportaties anderzijds, bewijzen dat het die linkse commentatoren niet te doen is om mensenrechten of andere nobele humanitaire motieven. Zij worden alleen woedend als westerse leiders als Orban of Trump proberen de islamisering van hun land tegen te houden. Als islamitische regimes moslims deporteren, dan kan hen dat duidelijk geen barst schelen.

Quizvraag Zijn troepen vechten zij aan zij met eenheden van de Iraanse Revolutionaire Garde en Hezbollah. Hij bewapende het islamitische Azerbeidzjan om het christelijke Armenië te chanteren.

Hij zette islamitische hulptroepen in bij zijn aanval op het christelijke Georgië. Hij maakte

carrière in de geheime dienst van een regime dat minstens 50.000 christelijke geestelijken en nog veel meer gelovige leken liet vermoorden, en dat verantwoordelijk was voor de wreedste en meeste grootschalige christenvervolging uit de geschiedenis van de mensheid. Die staat vermoordde ook tientallen miljoenen van zijn eigen landgenoten, maar hij noemde het uiteenvallen ervan ooit ‘een geopolitieke ramp’ en hij wil haar in haar oude glorie herstellen.

Hij verkocht luchtafweersystemen en nucleaire technologie aan Iran. Hij liet moslims ongehinderd over zijn grondgebied naar Noorwegen trekken, maar hij maakte nooit schoon schip met de moslims die in zijn eigen vaderland wonen. Toch wordt hij door vele westerlingen beschouwd als een bondgenoot in de strijd tegen de islam. Rara, wie is die man?

Moordende sekte De Mormoonse sekteleider LeBaron was ervan overtuigd dat hij ‘de ware profeet van God’ was. Hij had tweehonderd volgelingen, die hem blindelings gehoorzaamden, ook toen hij hen het bevel gaf tegenstanders te vermoorden, meestal mensen die de sekte wilden verlaten. Hij had een dodenlijst nagelaten, zodat het moorden zelfs na zijn dood doorging. Hoewel vele Mormonen de polygamie in het begin van twintigste eeuw hadden afgeschaft, gingen LeBaron en zijn sekte er ijverig mee door. Hij had dertien vrouwen en een vijftigtal kinderen.

Hij stierf in 1981 in een Amerikaanse gevangenis, maar hij kwam onlangs weer in de actualiteit, toen één van zijn dochters een vernietigend boek over hem aan de pers voorstelde.

Die sekte was van christelijke oorsprong, dus de media rapporteerden met gepaste verontwaardiging over de misdaden ervan.

Polygamie! Meisjes van vijftien die met oudere mannen moesten trouwen! Moorden op afvalligen! Hoe gruwelijk, inderdaad. Maar we kennen een veel grotere sekte met een profeet die dezelfde praktijken hanteerde. Zij handhaaft polygamie en ze beveelt ook dat afvalligen vermoord moeten worden. Zij vindt dat zelfs meisjes van negen al uitgehuwelijkt mogen worden. Maar die sekte is zo machtig, zo groot en zo rijk dat niemand er kritiek op durft leveren. Zij telt momenteel zo’n miljard volgelingen, zij controleert een groot deel van de olievoorraden op Aarde en ze maakte al mil-

Michaël Vandamme

Merkel wil strijd tegen IS opvoeren

joenen slachtoffers. Daarom noemt men haar geen sekte meer, maar een ‘wereldgodsdienst’, en wie er kritiek op levert, wordt beschouwd als een racist.

Twee minuten haat In George Orwells boek 1984 beheerst de socialistische tiran Big Brother niet alleen het hele netwerk van camera’s die iedereen voortdurend bespieden, hij heeft ook de absolute controle over de media en hij gebruikt die voor de dagelijkse ‘twee minuten haat’, waarin de bevolking wordt ophitst tegen de vijand van het ogenblik, meestal tegen Goldstein, de archetypische tegenstander van Big Brother. In hun haatcampagne tegen president Trump zijn de media in Europa en de VS tot het niveau van die ‘twee minuten haat’ afgezakt. Trump had volkomen gelijk toen hij bepaalde media “vijanden van het Amerikaanse volk” noemde. De haatcampagne tegen Trump is slechts het hysterische hoogtepunt van een reeks haatcampagnes die de media al jaren voeren tegen álle rechtse partijen en tegen álle nationalisten in álle westerse landen. In klassieke totalitaire staten gaan de indoctrinatie, de leugens en de haatpropaganda in de media uit van almachtige regeringen die de media naar hun pijpen laten dansen. In de westerse wereld zitten de Big Brothers die de slachtoffers voor hun ‘twee minuten haat’ uitkiezen meestal niet meer op regeringsniveau, maar in de persagentschappen en de redacties van kranten en nieuwsdiensten. Er is een ‘dictature des juges’. Maar

er is ook een even gevaarlijke ‘dictature des rédacteurs’. De mediawereld levert zelf zijn Big Brothers. En het resultaat is hetzelfde: censuur en een quasi-monopolie van linkse, mondialistische en pro-islamitische nieuwsmanipulatoren. De leugens van de huidige Big Brothers zijn niet nu meer ‘Oorlog is vrede’ en ‘Vrijheid is slavernij’, maar ‘Islam is vrede’ en ‘Vrijheid leidt tot racisme’. Alleen ‘Onwetendheid is kracht’ is nog hetzelfde. De duistere kracht die voortkomt uit de doofpot waarin alle misdaden van moslims en linksen weggemoffeld worden.

Persvrijheid We hadden altijd een boontje voor de rechtse Republikeinse senator McCain, hoewel we zijn standpunten over immigratie absoluut niet deelden. Maar nu heeft hij ons diep teleurgesteld. In een reactie op de terechte kritiek van Trump op de media, verklaarde McCain dat “dictators altijd beginnen met het onderdrukken van de vrije pers” en hij suggereerde dat president Trump zich op dat gevaarlijke pad begeeft. Alles wat McCain zei over persvrijheid als een noodzakelijke voorwaarde voor het voortbestaan van andere vrijheden, en van de democratie zelf, was verstandig en terecht.

Maar het was niet ter zake voor de situatie in de VS en de rest van de westerse wereld.

Daar is de persvrijheid op sterven na dood.

Zij kan slechts gered worden door grondig schoon schip te maken en de Big Brothers uit de redacties en krantenconcerns te verjagen.

Tot er weer een echte opiniewaaier ontstaat.

De banlieues branden opnieuw Lange tijd heeft de pers geprobeerd het te minimaliseren, maar de Franse voorsteden worden al dagen geteisterd door rellen en vernielingen. Daarmee zal het thema veiligheid een steeds belangrijkere rol spelen in de presidentscampagne. Marine Le Pen wrijft zich in de handen.

Aulnay-sous-Bois: 23 auto’s en vijf containers in de fik gestoken. Een bus aangevallen. Argenteuil: een betoging, vernielingen aan auto’s. Rellen met de politie. Nanterre: vernieling van een postkantoor. Bobigny: vernieling van een bankkantoor, een MacDonalds en een garage. Een groep schoolgaande kinderen werd geïntimideerd en bestolen. Villepinte: kapotslaan van graafmachines op een bouwwerf. Beschadiging van een brandweerwagen. Torcy: rellen en vernielingen op het gemeenteplein. Tremblay-en-France: schade door relschoppers aan een schoolgebouw en een politiekantoor.

Reden voor dit geweld in de Parijse voorsteden? Op 2 februari vond in Bobigny (Sein-Saint-Denis, één van de Parijse voorsteden) een antidrugscontrole plaats. Een zwarte jongeling Théodore - Théo voor de vrienden - zou tijdens die controle gesodomiseerd zijn met een wapenstok. Een onderzoek achteraf wees uit dat het om een ongeluk ging. Maar sinds het incident bekend raakte, nam het protest tegen de politie toe. Met rellen en vernielingen als gevolg.

De antiracistische lobby op bezoek President François Hollande bracht een bezoek aan Théo die in het ziekenhuis werd opgenomen. Dat leidde tot kritiek ter rechterzijde. Niet omwille van het bezoek op zich, wel omdat Hollande in oktober vorig jaar thuis bleef toen twee Franse agenten zwaar verbrand raakten bij een aanval op hun wagen in

Si la France m’était contée Viry-Châtillon. Ondertussen heeft eerste minister Bernard Cazeneuve een aantal antiracistische organisaties ontvangen. Hun boodschap: het racistische geweld tegen minderheden moet stoppen. De Franse linkerzijde heeft er als vanouds oren naar.

Over de rellen die nota bene uitbreken in een tijd dat de noodtoestand geldt, daar wordt amper over gesproken. De linkse regering ziet al die ‘jongeren’ als slachtoffers. Ze hebben geen kansen gehad, raken niet op de arbeidsmarkt, ze lijden onder de discriminatie… Het is het bekende riedeltje. Er zijn de voorbije jaren nochtans miljarden euro’s overheidsgeld naar de ‘banlieues’ gevloeid. Zonder resultaat.

De waarheid achter de gebeurtenissen wordt amper vermeld.

Ten eerste: de voorsteden zijn steeds meer de verloren gebieden van de republiek aan het worden. De politie durft er nog amper te komen. Wat daar heerst, is de wet van de ‘caids’, de bendeleiders die goed verdienen aan de drugshandel.

En dan is er nog de radicale islam die meer en meer verankerd raakt in de voorsteden. Dat is niet nieuw. Het kan geen kwaad te herinneren aan de nooit geziene rellen van 2005. De aanleiding was inderdaad de elektrocutie van Zyed Benna en Bouna Traoré, die zich verstopt hadden in een elektriciteitskast toen ze op de vlucht waren voor de politie. Maar aanvankelijk bleven de rellen beperkt tot Clichy-sous-Bois. Dat alle Franse voorsteden plots in brand stonden, was een gevolg van het politieoptreden als reactie op de eerste rellen. De politie had een traangrasgranaat afgeschoten in de buurt van een moskee, en dat tijdens de ramadan. Dat werd al snel opgeklopt tot “de vergassing van een moskee”. De agitatie van moslimfundamentalisten deed de rest. Vandaag is er op dat vlak in de voorsteden niet veel veranderd. Integendeel. Een onderzoek van het Institut Montaigne

Churchill en de marsmannetjes De laatste dagen is een hoogst merkwaardig verhaal opgedoken. Winston Churchill had in 1939, afgezien van nazi-Duitsland, nog andere katjes te geselen. De oorlogspremier boog zich – in de weken voor het Britse Rijk de oorlog verklaarde aan Adolf Hitler – over de begeesterende vraag of er buitenaards leven bestaat.

We leven in een tijd waarin iedereen in de ban lijkt ze zijn van ‘fake news’. Blijkbaar teisteren (zogenaamde) valse nieuwsberichten de media, met name het internet. De waarheid wordt lichtelijk verdraaid dan wel geheel aangepast. Klassieke media wijzen graag met een belerend vingertje naar rechtse mediablogs, zoals het Amerikaanse ‘Breitbart’. Ook de Russen zijn kop van Jut. Zo wordt het degelijke economische magazine ‘Zerohedge’ door kwatongen gelinkt aan het Kremlin. Dat de bestrijders van (zogenaamde) valse nieuwsberichten al te vaak in de zak van miljardair George Soros blijken te zitten en er allesbehalve een objectieve kijk op nahouden, wordt vaak verdoezeld.

Afijn, om maar te zeggen: oplettendheid is vandaag geboden wanneer u het nieuws uitspit.

Sinds een weekje doolt op het internet een vreemd verhaal rond over Winston Churchill, de Britse Prime Minister tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij geniet nog steeds een heldenstatus op het eiland. Een regen aan overbodige brandbommen op Dresden heeft daar niets aan veranderd, integendeel.

Lachen met Churchill is in het Verenigd Koninkrijk nog steeds een gotspe.

Er zijn – ondanks de populariteit van het ‘fake news’ – dan ook weinig redenen om aan te nemen dat het gedoe over Churchill en zijn marsmannetjes een broodje-aapverhaal blijkt te zijn.

Admiraal ziet ze vliegen Waarover gaat het precies? Op 16 oktober 1939 overhandigt Winston Churchill aan een uitgeverij het manuscript van een essay. In 1939 bekleedt Churchill een rol in het Britse (oorlogs) kabinet. Voor hij Prime Minister wordt, in 1940, is hij als ‘First Lord of the Admiralty’ de grote baas van de Britse marine. Kennelijk had Churchill, ondanks de oorlogsdreiging, genoeg vrije tijd over om zich te buigen over ‘extraterrestrials’, oftewel buitenaardse wezens. De eerste versie van het opstel is getiteld: ‘Zijn we alleen in de ruimte?’ Later, in de jaren vijftig, zal de politicus het essay lichtjes aanpassen. Het krijgt dan de titel: ‘Zijn we alleen in het universum?’

Uiteindelijk wordt het manuscript nooit uitgegeven. In de jaren tachtig, lang na het overlijden van Churchill, komt de tekstbundel terecht bij het Amerikaanse Nationale Churchill Museum. Kennelijk belandde het essay in de onderste lade van een bureau. Vorig jaar stuitte de nieuwe directeur van dat museum op het manuscript. Aangezien ‘Zijn we alleen in het universum?’ nu pas onder de aandacht komt, is het te vroeg om het werk op zijn pure academische waarde te beoordelen. Dat gebeurt ongetwijfeld binnenkort, nadat een rist natuurwetenschappers zich over de tekst gebogen heeft.

Neerslachtige houding De enkelingen die het manuscript al konden inkijken, stellen vast dat Winston Churchill wel degelijk geloofde in een vorm van buitenaards leven. Het universum is simpelweg zodanig groot dat het voor Churchill – en voor veel andere mensen op aarde – ondenkbaar was dat ‘wij’ hier als enigen zouden rondlopen. Via een proces van abductie kwam Churchill tot de vast-

Gewone burger Vandaag is Joachim Gauck opnieuw een gewone burger in zijn vaderland. Hij werd opgevolgd door Frank-Walter Steinmeier (SPD), tot dan minister van Buitenlandse Zaken in het derde kabinet van Angela Merkel.

Gauck gaf bij zijn afscheid een interview aan vijf Europese journalisten en Juurd Eijsvoogel, correspondent van NRC in Berlijn was erbij. De vertrekkende president heeft rustgevende antwoorden voor zijn landgenoten en de Europeanen. Hij gelooft in het slagen van de Europese Unie: “Velen beweren dat de Euro-

Een echo van 2002 Er is in Frankrijk een parallelle samenleving ontstaan waarvan het demografische, economische en ook het politieke gewicht alleen maar toeneemt. Linkse politici durven de problemen niet te benoemen. Uit politieke correctheid maar ook om het moslimelectoraat niet te schofferen. De centrist Emmanuel Macron (eigenlijk een windhaan) maakte het vorige week zeer bont. Er werd niet direct een verban gelegd met de rellen, maar bij een bezoek aan Algerije deed hij lustig mee aan de klassieke linkse victimisatie van de Franse minderheden. Macron koos voor de klassieke historische analyse waarbij de vroegere Europese politieke elite met een schuldgevoel wordt opgezadeld. Volgens de kandidaat van ‘En Marche!’ was de kolonisatie door de Fransen een misdaad tegen de mensheid. Een uitspraak die ter rechterzijde voor heel wat verontwaardiging zorgde. Links voelde zich ongemakkelijk bij de stelling van Macron, en de academische wereld lachte ze weg.

Waarmee het thema van de voorsteden en de etnisch-religieuze verdeeldheid plots onderdeel werden van de verkiezingscampagne. Marine Le Pen van het Front National kon er tot voor kort enkel van dromen. Analisten horen nu al een echo van 2002 toen het thema van de veiligheid in februari in de campagne opdook. Zoals bekend haalde vader Jean-Marie Le Pen toen de tweede ronde. Nu lijkt het zelfs niet uitgesloten dat Marine Le Pen de verkiezingen wint. Tenminste, als veiligheid een centraal verkiezingsthema blijft.

Salan

engeland stelling dat er elders vormen van cellen en organismen te vinden moeten zijn, omdat op sommige planeten eveneens water voorkomt. Water is, stelde de Prime Minister, dé weg richting iedere levensvorm. Het conservatieve en tamelijk pessimistische wereldbeeld van Churchill droeg zeker bij aan zijn standpunt: “Ik ben niet afdoende overtuigd van het feit dat ‘mijn’ zon de enige is met een groep planeten (…) ik ben niet afdoende onder de indruk van het succes dat de mensheid op aarde boekt, om aan te nemen dat wij het enige leven zouden zijn in het immense universum of dat wij het hoogste type van verstandelijke en lichamelijke wezens zijn in tijd en ruimte.”

Luchtmacht ziet vliegende schotel Ondanks zijn neerslachtige houding over de mensheid en haar beperkingen, beschreef Churchill in 1939 toch een mogelijke ontwikkeling. In een bepaalde passage stelt hij dat het een kwestie van tijd is vooraleer de mens naar de maan zal kunnen trekken, om vervolgens expedities richting Mars te ondernemen.

Merk op dat de eerste maanlanding pas plaatsvond in 1969, na Churchills overlijden. Evenmin kon Churchill voorzien dat ondernemers als Elon Musk anno 2017 een trip richting Mars plannen.

Dat het Churchill menens was, blijkt niet enkel uit het manuscript dat nu boven komt drijven. In 2010 bleek al dat Churchill als Prime Minister opdracht gaf om een verhaal rond een (mogelijke) vliegende schotel toe te dekken. Op aangeven van de grote politieke leider werd vijftig jaar lang met geen woord gerept over wat piloten van de Koninklijke Luchtmacht (Royal Air Force) in 1957 beweerden te zien, namelijk een UFO. Churchill vreesde een angstpsychose onder zijn bevolking en verbood de RAF nog langer erover te berichten.

LvS

Bei uns in Deutschland

pese Unie op sterven ligt, en enkelen wensen het, maar die zijn niet in de meerderheid. Net als in bijna alle Europese landen bestaat er bij ons een renationaliserende beweging. Maar de Duitsers blijven trouw aan het Europese project. Tegelijk hebben zij net als veel andere Europeanen kritische vragen over aard en toekomst van de EU. Maar dat betekent niet dat er in Duitsland voor het idee om uit de EU te treden een politieke meerderheid is. Gelukkig niet.

Wel is de huidige situatie heel anders dan aan het begin van mijn ambtsperiode... Destijds heb ik ook gepleit voor een steeds hechtere EU. Nu zou ik eerder zeggen dat we zoiets als een vertraging nodig hebben, zonder ons doel uit het oog te verliezen.

Vooral na het Brexit-referendum wordt juist duidelijk hoe intensief we moeten praten met dat deel van de bevolking dat sceptisch staat en dat minder aan het politieke debat deelneemt. En we moeten het subsidiariteitsbeginsel nog serieuzer nemen: als het zinvoller is dingen nationaal te regelen dan op Europees niveau, dan zou dat ook moeten gebeuren.”

Gauck werd geboren in 1940 in een dorp aan de Oostzee. Zijn ouders waren lid van de NSDAP. Hij studeerde theologie, werd dominee (in de DDR, want Oost-Duitsland was zijn nieuwe land) en huwde een schoolvriendinnetje. Na de val van de Muur werd Gauck verkozen voor het laatste, en democratische, DDR-parlement. De levensloop van Gauck heeft overeenkomsten met die van Angela Merkel.

Dat is de reden waarom ze op den duur een goede tandem vormden, hoewel de kanselier er aanvankelijk tegen was dat Gauck president zou worden. Hij was partijloos en werd voorgedragen door de SPD en de Groenen in 2010, maar de Bondsdag en de afgevaardigden van de deelstaten kozen voor Chris-

FRANKRIJK

(september 2016) leert dat 28 procent van de inwoners van de voorsteden voorstander is van de invoering van de shariawet.

Bij de jongeren is dat zelfs 50 procent.

Right or wrong

De president die zijn land ooit verachtte Het is mode om, met president Trump aan de macht, handenwringend te verwijzen naar de jaren dertig en de opkomst van het nationaalsocialisme en de Nieuwe Orde.

Wie kan daar beter een oordeel over vellen dan een Duitser? Dan nog een Duitser die op hoog niveau gestaan heeft.

Luister naar ex-president Joachim Glauck: “De huidige situatie in Europa is anders. Er zijn meer democraten die de democratie verdedigen en er zijn over het algemeen veel betere socialezekerheidsstelsels. Tegenwoordig bestaat er bij de verschillende bevolkingen, behalve economische en sociale problemen, vooral een diffuse angst dat hun manier van leven en hun identiteit in het gedrang komt door de globalisering en immigratie... We hebben intensiever contact nodig met degenen die bang zijn.

Democratie is het systeem waarin dat kan lukken en waarin we de problemen kunnen overwinnen. De sterke man of vrouw die sommigen wensen is niet de oplossing. Maar de verlichte politiek heeft een taal nodig die niet alleen voor de elite begrijpelijk is. We mogen het eenvoudige woord niet overlaten aan de populisten en de bangmakers.”

9

Het nabije buitenland

23 februari 2017

DUITSLAND

tian Wulff. Die werd na twee jaar gedwongen om af te treden, na een schandaal, en pas dan werd Gauck staatshoofd. Hij verwierf snel respect in die rol en hij veroverde het hart van Merkel, die ageerde om hem voor een tweede termijn te doen verkiezen. Dat lukte niet; de goedlachse sociaaldemocraat Steinmeier kwam aan zet.

Trots Is Gauck trots op Duitsland? Hij vertelt: “Als tiener voelde ik mij erg ontheemd. Ook omdat ik in de DDR woonde en de communisten de democratie om zeep hadden geholpen. Als jongeman las ik de gedichten van Schiller en was ik thuis in de mooie Duitse taal - om vervolgens beetje bij beetje van de ongelooflijke moordpartij in het Derde Rijk te horen, die vanuit deze zo cultuurrijke en getalenteerde natie was ontstaan. Daarom had ik, net als veel leeftijdgenoten, een erg negatieve verhouding met Duitsland. Het was niet ons geestelijke vaderland, veel Duitsers verachtten hun eigen land.

Maar toen ontwikkelde zich in West-Duitsland een echte democratie, voor mij een democratisch wonder. En later, in 1989, kwam de vreedzame revolutie en daarna de Duitse eenheid... Maar pas toen ik president was, heb ik in een interview voor het eerst het woord ‘trots’ gebruikt met betrekking tot mijn eigen land. Toen was ik al over de zeventig.”

Joachim Gauck kende de DDR en kent Duitsland in detail. Na de val van de Muur en de Wiedervereinigung was hij gedurende tien jaar verantwoordelijk voor het beheer van de archieven van de Stasi, de veiligheids- en inlichtingendienst van de DDR. De beerputten van het totalitarisme walmden in zijn neusgaten.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

23 februari 2017

medialand

Film

Publipart: media viseren eenzijdig N-VA Verleden week hadden we het er al over, hoezeer de Vlaamse media vooral de N-VA viseren in de Publipart-affaire. Dat kon niet beter geïllustreerd worden dan door de manier waarop Koen Kennis van de N-VA in Antwerpen aangepakt werd. Hij moest voor de camera van de VRT in detail komen uitleggen hoeveel hij nu verdiend had aan welk mandaat bij welk bedrijf.

Toen echter bleek dat maar liefst 30.000 euro op de rekening van zijn rode voorgangster Leen Verbist was terechtgekomen “zonder dat ze het opgemerkt had”, was het interview plots bijzonder snel afgelopen. Kort telefoontje nog naar Leen Verbist voor een reactie, maar echt aandringen deed de journalist toch niet.

Terwijl de gewone media van de ene minuut op de andere uitdrukkelijk niet meer geïnteresseerd waren in de mandaten en de vergoedingen van Koen Kennis, bleef op de sociale media het debat voortduren. Dat een sp.a-politica, volgens haar Twitter-tijdlijn dan nog wel gespecialiseerd in vluchtelingen, woonnood en solidariteit, er niet in slaagt 30.000 euro op te merken op de zakenrekening van haar man, dat had in de media nochtans wel enige duiding mogen krijgen.

Is het bijvoorbeeld normaal dat vergoedingen voor mandaten op de “zakenrekening” van een echtgenoot gestort worden? En wij zouden wel eens willen weten hoeveel belastingen de solidariste van de sp.a op die 30.000 euro betaald heeft.

Ook de snelheid waarmee ze die 30.000 euro weer kon terugstorten naar Telenet was opmerkelijk - blijkbaar is 30.000 euro maar een habbekrats voor iemand die zich dag in dag uit onvermoeibaar uitslooft voor mensen die aan geen woning raken.

Een commentaar over gelezen in uw krant, of iets over gezien op het VRT-nieuws? Neen? Wij ook niet!

Wie het afgelopen week zwaar te verduren kreeg, was Siegfried Bracke. Dat hij nog wat schnabbelde bij Telenet zat enkele politici van sp.a en Groen bijzonder hoog. Meteen werd de link gelegd naar Siegfried Brackes kritiek op de VRT. Vooral Meryame Kitir, sp.a-fractieleidster in de Kamer, vond de band tussen Bracke en Telenet enerzijds, en zijn kritiek op de VRT anderzijds, ongehoord. Volgens haar is de openbare omroep “van iedereen”, en komt het een N-VA-politicus niet toe op de VRT ook maar de minste kritiek te leveren.

Dat is een goedkope en intellectueel (voor zover die term van toepassing is op Meryame Kitir) oneerlijke manier om de terechte kritiek van Siegfried Bracke op de VRT onder de mat te

gedicht

te kwelen op de voois van de Zichemse Mannekes van Plezier

Parijs brandt… maar niet in de media In de Parijse voorsteden zijn al een goede maand rellen aan de gang. Daarbij komt het soms tot gewelddadige confrontaties tussen “jongeren” en politie, en zijn al ettelijke auto’s in de vlammen opgegaan. Veel over gelezen in de media? Natuurlijk niet, want die hadden het veel te druk met Donald Trump.

Daarbij is het zelfs al voldoende dat de president van de VS op een persconferentie zijn das wat te veel naar links of naar rechts geknoopt heeft, of het nieuws gaat de wereld rond dat hij alweer een journalist geschoffeerd zou hebben.

Ook de “Dag zonder Immigranten”, een protestactie tegen het beleid van Donald Trump, haalde veel aandacht in de media.

Daar stonden dan een paar linkselaars ostentatief bij de gesloten deuren van een restaurant en voor het oog van de camera immigranten keihard te missen. Maar wij hebben zo’n vermoeden dat nogal wat Parijzenaars er absoluut geen probleem van zouden gemaakt hebben als ook het schorriemorrie dat zo lelijk huishoudt in de voorsteden eens een Franse “Dag zonder Immigranten” zou inlassen. Maar van de media mag u dat niet weten.

PVV-kiezers in De Volkskrant Hoe verstikkend en onverdraagzaam links zich opstelt wanneer het ergens aan de macht is, bleek alweer uit een lang artikel in de Nederlandse krant De Volkskrant waarin enkele PVVkiezers zich uiten. Je hoeft in Nederland immers nergens voor je baan te vrezen als je je uit als kiezer van PvdA, GroenLinks, SP of zelfs de gevaarlijk gestoorde Partij van de Dieren, maar o wee als iemand uit je omgeving te weten komt dat je misschien overweegt voor Geert Wilders te stemmen. Dan staan de linkse “democraten” immers klaar om je carrière te breken, riskeer je het gros van je vrienden te verliezen, en maak je zelfs kans uit je familie gestoten te worden. Zoals sommigen ook effectief getuigden in het artikel. En dat allemaal in de naam van de verdraagzaamheid natuurlijk.

Gevolg is dat de these dat PVV-kiezers laagopgeleid zijn welig kan tieren, want niemand met een hoge opleiding en een goede baan durft het aan in de media uitgehangen te worden als een PVV-kiezer. Het viel in het artikel trouwens op dat alleen wie heel stevig in zijn schoenen stond, of ondertussen al gepensioneerd was, met naam en toenaam vermeld durfde te worden.

En dan nog enigszins beschroomd was, uit vrees dat misschien één van zijn kinderen toch problemen op het werk zou kunnen ondervinden. Welke Vlaamse krant durft het aan een gelijkaardig artikel te schrijven met kiezers van Vlaams Belang?

Toch verkiezingsdebat op RTL Nieuws

Diende Bracke Telenets belangen?

Wij zijn de graaiers

vegen. De lezer van deze rubriek zal het wel met ons eens zijn dat de openbare omroep helemaal niet van iedereen is, hoewel ze met het belastinggeld van iedereen gespijsd wordt. Het volstaat dagelijks naar het journaal of de andere actualiteitsprogramma’s te kijken om de uitspraak van Meryame Kitir in haar ware context te kunnen plaatsen.

Wij zijn de graaiers in de kas.

Van alle partaaien om ter meeste graaien!

Wij zijn de graaiers in de kas.

Gaat ’t boven jullie petjes, lijkt ’t jullie niet netjes, ’t komt van pas!

Antwerpen, Gent en parlement, voor alle partaaien valt er poen te graaien.

Al word je onverwachts verwend, zoals mevrouw Verbistje, onschuldig socialistje, ’t geraakt bekend!

Wij staan gereed met goede raad, alle slimmeriken, behalve Tom van Grieken, want da’s een antidemocraat.

Die gunt ons niet de pretjes van multi Telenetjes, die onverlaat!

Aan allen die het moeten doen, die zitten te grienen zonder bijverdienen met een veel te klein pensioen, vraag aan Siegfried Bracke hoe je ’t aan moet pakken Hector van Oevelen en pak de poen!

We hadden het verleden week over het premiersdebat op RTL Nieuws dat afgelast werd. Ondertussen blijkt het vervangen te zijn door een verkiezingsdebat. Mark Rutte en Geert Wilders doen niet mee, maar wel de fractieleiders van CDA, D66, GroenLinks, PvdA en SP. Dat wordt ongetwijfeld een bijzonder interessant debat: centrumlinkse, linkse en extreemlinkse partijen die even gaan discussiëren hoe het verder moet met Nederland op de vooravond van de klinkende verkiezingsoverwinningen van twee rechtse partijen. En niet één van die vijf fractieleiders die ook maar een schijn van kans maakt om de volgende premier te worden.

Betoging in Barcelona De ene betoging in Barcelona is duidelijk de andere niet. Zo bazuinden de media de hele zondag uit hoe 160.000 mensen in Barcelona betoogd hadden voor een grotere opvang van vluchtelingen in Spanje. Nu is een betoging van 160.000 mensen inderdaad niet niks, maar toen de afgelopen jaren één miljoen mensen in Barcelona betoogden voor Catalaanse onafhankelijkheid, gaven de media niet thuis. 160.000 betogers op meer dan 46 miljoen Spanjaarden wegen in de media dus zwaarder door dan één miljoen betogers op 7,5 miljoen Catalanen. We vragen ons af hoe dat komt…

Acteursfilm

Lion

De Brits-Indische acteur Dev Patel werd op slag beroemd met zijn rol in ‘Slumdog Millionaire’ van Danny Boyle. Een wereldsucces met daarbovenop een aantal Oscars. Voor Patel het hoogtepunt van zijn nog jonge carrière? Vergeet het. Met ‘Lion’ toont hij geen eendagsvlieg te zijn. Zijn vertolking is de grote kracht van die film.

‘Lion’ vertelt het verhaal van Saaro, die als hij vijf jaar is alleen in Calcutta terechtkomt, geadopteerd wordt door een Australisch echtpaar en als volwassene op zoek gaat naar zijn familie. Het is niet de eerste keer dat je in de bioscoop zo’n gegeven te zien krijgt en dat is dan dikwijls de basis voor gemakkelijk sentiment. Daar blijft scenaristregisseur Garth Davis ver vandaan.

Toch gaat ‘Lion’ regelrecht naar je hart. Dat komt door een uitgebalanceerd script en de regie van Davis, maar vooral door de sterke vertolkingen van respectievelijk Sunny Pawar als de jonge Saaro, Dev Patel als Saaro volwassen is en Nicole Kidman en David Wenham als de adoptieouders. Je kan je haast niet voorstellen dat andere acteurs die rollen zouden ingevuld hebben.

Het begin is exemplarisch voor de kracht van de rest van de film. Ergens in India probeert de vijfjarige Saaro, samen met zijn broer, het mager familie-inkomen wat aan te vullen. Op zekere dag, als hij zijn broer uit het oog verliest, raakt hij in paniek. Als hij op een trein stapt en in slaap valt, belandt hij uiteindelijk in Calcutta en wordt hij één van de vele jonge straatzwervers, voortdurend op zoek naar eten, een slaapplaats en altijd op zijn hoede voor volwassenen die kinderen als een prooi beschouwen.

Bovendien wordt Saaro gehinderd wordt door het feit dat hij alleen Hindi spreekt in een gebied waar Bengali de voertaal is. Het zijn pakkende beelden die Davis op je afvuurt en die je confronteren met een wereld waarover je wel eens wat leest of een documentaire te zien krijgt, maar die hier een emotionele diepgang verlenen aan het latere leven van Saaro. Het hoogtepunt van die episode is de ‘thuiskomst’ van Saaro bij zijn pleegouders waar hij voor het eerst een televisie en een ijskast ziet.

25 jaar later kan Saaro, door omstandigheden, niet anders dan op zoek gaan naar zijn ‘roots’. Dankbaar voor wat zijn pleegouders voor hem mogelijk maakten, maar desondanks noodzakelijk voor zijn zielenrust. Hij maakt de reis van zijn levensloop in omgekeerde richting, en hoewel je de afloop ervan kan raden, maakt Davis er door zijn sobere aanpak een ontroerende en emotionele tocht van, ondersteund door de vertolkingen van de acteurs.

Op het einde van de film zegt een tekst dat elk jaar in India 80.000 kinderen ‘verdwijnen’. Waaruit je kan besluiten dat Saaro’s wedervaren een uitzonderlijk gelukkige afloop kende.

Wij hebben niemand lessen te geven - we hebben onze eigen problemen - maar dat er in het immense India naast demografisch problemen, godsdienstfanatisme, onvoorstelbaar machogedrag en een zogezegd afgeschaft maar nog altijd bestaand kastensysteem werk aan de winkel is, maakt ‘Lion’ meer dan duidelijk.

Familiedrama

K.T.

Fences

‘Fences’ is de verfilming van een gereputeerd toneelstuk van August Wilson, en zelfs als je dat niet weet, verraadt de inbeeldzetting van regisseur Denzel Washington die oorsprong. De vele close-ups kunnen nergens de nadruk van op dialoog gedreven ‘actie’ verdoezelen.

‘Fences’ gaat over een zwarte familie in Pittsburg in de jaren vijftig van vorige eeuw, waarin Troy (vertolkt door Washington) de dominante figuur is. Gefrustreerd door een mislukte baseballcarrière (volgens hem het gevolg van racisme) en intussen de vijftig naderend, maakt hij het leven van vrouw en kinderen zuur, terwijl hij in zijn vriendenkring nog altijd het hoge woord voert en diegenen die hem niet aanvaarden als ‘de leider’ even op hun plaats zet.

Maar Wilson maakte met die gegevens geen groot drama, wel een soort doorsnee van wat in vele families voorkomt. Er zit heel wat humor in, maar Troy is hoe dan ook een dramatisch personage dat er niet in slaagt een evenwichtige relatie met zijn omgeving op te bouwen.

Het ergste is dat hij het niet eens beseft.

Als regisseur doet Washington zijn best om het gegeven weg te trekken van zijn toneeloorsprong, maar ook al slaagt hij daar niet in, de personages van de echtgenote en zijn kinderen krijgen waarschijnlijk meer inhoud dan in de theaterversie.

Een beeld kan meer nuances leggen en kan soms meer zeggen dan woorden of een toneelenscenering. Aan een persoon als Troy is natuurlijk geen zalf te strijken.

K.T.

Dossier

23 februari 2017

11

De islam en de banken:

Hoe vindingrijk zijn met de onreine rente?

Wanneer het gaat om het beheer van hun geld zitten moslims vaak met een gewetensprobleem. Op een termijnrekening wordt rente betaald en dat kunnen ze eigenlijk niet ontvangen, want rente is onrein, haram dus. De moslim kan met zichzelf in het reine komen door die rente weg te schenken. Problematischer is het wanneer hij een huis wil kopen en dat niet kan zonder een hypotheeklening.

Niet alle islamrechtsgeleerden zijn het eens over wat mag en wat niet. Maar er is een methode om het allemaal te omzeilen, om een huis te kopen zonder dat de fiscus het kan weten en zelfs nog een leefloon of andere sociale toelage te incasseren. Wij onthullen het systeem waarvan men op het internet nooit iets in het Nederlands zal lezen, maar in het Arabisch allicht wel.

Het vragen en ontvangen van rente, en het betalen ervan, wordt in de islam beschouwd als een grote zonde. Winst maken bij het drijven van handel mag wel, is dus halal, maar op geld geld verdienen mag niet. Sommige geleerden gaan daar ver in en beschouwen ook diegene die de lening vastlegt, en de getuige daarvan, als (grote) zondaars. Want, zou de ‘Boodschapper van Allah’ hebben gezegd: “Allen zijn zij gelijk in de zonde.”

Omdat het nogal absurd is om gespaard geld thuis in een lade te bewaren en het veiliger is het te parkeren op een rekening, zit de moslim met een probleem als de bank hem intresten geeft op zijn deposito. Maar geen nood: hij kan die rente aan een goed doel schenken en is dan opnieuw in het reine met zichzelf. En met Allah. Zo niet, dan ziet het er niet goed uit, blijkt uit volgende interpretatie: “Diegenen die van rente eten, zullen in geen andere hoedanigheid opstaan dan die van degene die door satan tot bezetenheid is geslagen.” Het probleem van intresten op een bankrekening kan eenvoudig worden opgelost, maar wat met een moslim die een woonst wil kopen? Jarenlang een hypothecaire lening afbetalen, betekent even lang in zonde leven. Maar moslims kunnen vindingrijk zijn.

Drie bankinstellingen Het zal sommigen misschien al zijn opgevallen; stap eender welke grootbank binnen en veel moslims of moslima’s zal je er niet zien. Toegegeven, ze zijn in ons land naar schatting ‘maar’ met 600.000, maar toch. Niet dat ze bediend worden door islamitische banken in ons land, want daar zijn er slechts drie van. En hele kleine nog wel. Er is de Attijariwafa Bank Europa. Het zwaartepunt van de activiteiten van de groep ligt in Marokko en wie de webstek van de instelling raadpleegt, merkt dat producten als termijnrekeningen of woonleningen allemaal rentedragend zijn.

Dus toch geen islamitische bank? In ons land heeft die bank een balanstotaal van amper 50 miljoen euro, 7 kantoren en een totaal personeelsbestand van 51 mensen. De Banque Chaabi du Maroc heeft een balanstotaal van amper 15 miljoen euro, 5 kantoren en 34 personeelsleden. De bank opereert onder de vleugels van de grootste bankengroep van Marokko, de Groupe Banque Populaire. En

dan is er de Pakistaanse instelling Habib Bank die zich graag profileert als islamitische bank en hier slechts goed is voor 27 miljoen euro op de balans, 1 kantoor en 10 personeelsleden. Van Chaabi en Habib is geen webstek te vinden met de producten die ze hier aanbieden, maar het zullen allicht dezelfde zijn als Attijariwafa. Chaabi bank zou in Frankrijk al gedurende enige jaren islamrekeningen aanbieden.

Het is duidelijk niet bij die instellingen dat de moslims stormlopen voor hun bancaire zaken. Maar wat als ze een onderdak willen kopen, onvoldoende hebben gespaard of niet op hulp kunnen rekenen? Eigenaar zijn wordt alom aangeprezen om zich beter te integreren. Een groep vertikt het om naar de bank te gaan of krijgt daar simpelweg geen lening en is gedoemd te huren en dan nog vaak in panden waar Belgen niet graag intrekken. En zo krijgen wij straten en wijken met sterke concentraties van moslims. En dat is voor niemand goed. Niet voor hen, niet voor ons.

Het is een belangrijke maatschappelijke uitdaging waarover men in de pers nochtans zo goed als nooit iets leest. We zetten de verschillende visies op een rij, en we belichten

een belangrijke ontsnappingsroute.

“Jouw Heer is vergevensgezind en barmhartig” De Europese Raad voor de Fatwa en Onderzoek boog zich al in 1999 over de problematiek. (Een fatwa is een juridisch advies dat door een specialist in de islamitische wet wordt uitgevaardigd met betrekking tot een specifieke kwestie.) De fatwa ging over het verkrijgen van een rentedragende lening voor moslims die niet in islamitische landen wonen. Rente betalen behoort tot de grote zonden, en bijgevolg moeten moslims volgens de fatwa hun uiterste best doen om die te omzeilen, bijvoorbeeld door het opzetten van eigen bouwondernemingen. Als de bank als enige nog soelaas kan bieden, dan is een hypotheeklening toegelaten op voorwaarde dat het pand bedoeld is voor de koper en zijn gezin, dat de koper geen ander pand bezit en dat hij niet over geld beschikt waarmee hij dat huis zelf zou kunnen kopen.

De fatwa baseert zich op twee grote juridische principes. Het eerste principe baseert zich op het vers ‘terwijl Hij jullie waarlijk heeft uiteengezet wat Hij jullie heeft verbo-

den, behalve hetgeen waartoe jullie waren genoodzaakt’. Anders gezegd: de Heer kijkt dan door de vingers en is vergevensgezind en barmhartig. Er is de profeet die zei dat een ruim huis een van de elementen van een gelukkig leven is, dit in tegenstelling tot een gehuurd huis waar men kan worden uitgezet. En: wanneer je een huis kan kopen, is het gemakkelijker om in een islamitische omgeving te wonen waarmee je je ook aan de voorschriften kan houden. Het tweede principe is dat een moslim zich in een niet-islamitisch land niet moet houden aan de civiele, financiële en politieke regels, tenzij hij het zichzelf moeilijker maakt door zich aan de islamitische voorschriften te houden. Om het helemaal een draai te geven: eigenlijk is wie rente betaalt uiteindelijk de begunstigde, aangezien hij of zij na een aantal jaren een huis zal bezitten. De fatwa kwam er pas na verhitte discussies. Sommige geleerden opperden dat een tolerante fatwa over hypotheken de creativiteit van de moslimgemeenschap zou verstikken, de dynamiek ervan zou vertragen en de oprichting van het islamitisch bankieren zou verhinderen. Er was overigens niets mis met een huurwoning. Waarom zou men bang zijn op straat te worden gezet als men zijn huur op tijd betaalt? Het andere kamp haalde het met argumenten als kon de fatwa de vicieuze cirkel van armoede doorbreken en grote families of bij familiebezoek bij gebrek aan ruimte in huurwoningen de islamitische sfeer niet ten goede kwam.

Creatief denken: rente die er geen is Op het internet vinden we een bijzondere manier van denken om uit te leggen dat rente bij een hypotheeklening uiteindelijk geen rente is. Een moslim die een pand huurt, maakt de verhuurder/eigenaar alleen maar rijker en terzelfder tijd maakt hij de moslimgemeenschap armer. Koop liever maar een huis, want dat valt best te verantwoorden. Je moet er rekening mee houden dat de huurprijzen kunnen stijgen als gevolg van de inflatie. Met de inflatie is er niets fout aan dat je aan de bank een ‘inflatiecorrectie’ betaalt.

Wat de bank rente noemt, wordt dus geïnterpreteerd als een inflatiecorrectie. Voor de verwerking en de administratie van de terugbetalingen van de lening, is het niet onredelijk dat de bank daarvoor onkosten aanrekent.

En dan is er nog het feit dat het hebben van een eigen huis ook een middel is om minder belastingen te betalen. Zo is wat op de akte van de lening staat beschreven als rente eigenlijk de optelsom van factoren die eigenlijk geen rente is. De opsteller van deze redenering (Abdullah R.F. Haselhoef) heeft nog een ‘doorslaggevend’ argument. Hij verwijst naar wat Allah de Verhevene heeft gezegd: ‘… Geef de verwanten, de armen en de reiziger het hun toekomende, maar verkwist niet. Voorwaar de verkwisterrs zijn de broeders des duivelen en de duivel is ondankbaar jegens zijn Heer.’ En zo besluit de opsteller dat het betalen van huur volgens hem een verkwisting is als je in de mogelijkheid bent

een huis te kopen. Ziezo, probleem van de baan.

De spaarclub: lotje trekken Dat belet niet dat het aantal Turken en Marokkanen die een huis bezitten, klein blijft. Terwijl dat bij 78 procent van de Belgen het geval is, is dat bij de moslimpopulatie slechts 30 procent, deels als gevolg van religieuze motieven of omdat ze door te huren nooit kunnen sparen. In Schaarbeek vond een groep van een dertigtal gelijkgezinden daar een oplossing voor door een vzw op te richten die fungeerde als een minispaarbank. Elk lid droeg maandelijks een bedrag af, net zolang tot er genoeg geld in kas was om een huis te kopen. Via een loting werd dan bepaald wie in aanmerking kwam voor het huis. De gelukkige moest vanaf dan wel een dubbele maandelijkse bijdrage betalen omdat hij huur uitspaarde. Dit verhaal verscheen in 2004. Blijkt dat alle leden van de spaarclub toen een huis hadden gekocht en dat de vzw was opgeheven. Of dat project navolging heeft gekregen, is onbekend. Naar verluidt zou het systeem van de informele spaarkassen vooral in de Turkse gemeenschap vanuit de moskeeën geregeld zijn opgezet. En mogelijk gebeurt het nog.

De truc: de bank koopt het huis En nog een systeem. De moslim die een lening wil, laat het pand kopen door de bank, die dan het pand aan de ontlener verkoopt met een ‘winstmarge’ die dan de rente vervangt. Winst maken op de verkoop van een goed, is halal. Het afbetalen van het kapitaal en de ‘winst’ is ook halal. Het probleem is dan wel dat er twee keer registratierechten moeten betaald worden. In Engeland zijn die dubbele registratierechten in 2003 afgeschaft en moet slechts één keer worden betaald. Maar er is een middel om het probleem bij ons te omzeilen, al zal men daar niets over lezen. We hebben de truc van een hooggeplaatste bron bij de Bijzondere Belastinginspectie (BBI).

“Het wordt voornamelijk met Marokkaanse banken gedaan”, vertelt hij. “Het desbetreffende pand wordt in Marokko gekocht op naam van de eigenaar. In België is het echter de bank die het pand koopt en het zogezegd verhuurt aan de eigenaar. Om te verhinderen dat de fiscus iets in de gaten zou krijgen, wordt het huurcontract niet geregistreerd.

Maar het belet niet dat de eigenaar/huurder met het contract naar het OCMW trekt voor een uitkering. Daar is hij immers enkel huurder. Liefst gaat het om panden met enkele verdiepingen of met een opslagplaats die dan in het zwart kunnen worden onderverhuurd. Controle is schier onmogelijk, ook al omdat de betalingen van de ‘huur’ in ons land gebeuren via rekeningen van diplomatieke en dus onschendbare adressen. Die diplomatieke onschendbaarheid zorgt ervoor dat de transacties van de bank niet onder toezicht vallen. De ‘huur’ vertrekt naar Marokko, waar het dan de afbetaling van het pand wordt.”

Slot

RVL

12

Cultuur

23 februari 2017

Pol Bury en beweging

Coverkunst Het wordt aangeraden een boek nooit te beoordelen op zijn omslag. Hoewel, voor het visuele medium van de strip is dat even anders. Bij “de negende kunst” heeft de plaat op de kaft net een specifieke functie. Er groeide door de jaren zelfs een heuse wetenschap achter het wekken van de aandacht van de striplezer. In het Brusselse Stripmuseum loopt momenteel een expo die die kunde toelicht.

De snuisteraars onder ons zullen al wel eens zo’n typische stripwinkel hebben bezocht, waarschijnlijk terwijl vrouwlief om de hoek een kledingzaak overhoop aan het halen was.

De stripliefhebber daarentegen heeft geen alibi nodig. Hij of zij kent in elke Vlaamse stad de adresjes. Doch, de ervaring blijft voor éénieder hetzelfde. Gegarandeerd is de confrontatie met stapels beeldverhalen die tot aan het plafond zijn uitgestald. Traditie zijn de houten bakken, volgestouwd met nog meer stripboeken. In de speciaalzaak komt men ogen te kort. Hier een flitsend straalvliegtuig, daar een trits schuimbekkende monsters, droomwagens, de leeuwenvlag, Superman versus Kuifje, links en rechts een pikante knipoog: symbolen en iconen roepen oude jongensdromen terug tot leven.

In Bozar opent deze week een grote tentoonstelling over het werk van Pol Bury met zijn schilderijen, beeldhouwwerken, installaties, juwelen, grafische werken en teksten. nazindert. De tentoonstelling in Bozar heeft een aantal van die amusante publicaties verzameld.

Ondertussen experimenteerde Bury met geometrische vormen en stelde vast dat zijn schilderdoeken niet pasten bij het bewegend ritme dat hij in zijn kleurvakken wilde brengen.

In de jaren vijftig bleef hij zoeken naar technieken om beweging in zijn beelden te krijgen. De tentoonstelling illustreert dat met mooie werken op doek en op papier.

Langzame beweging en fonteinen

Een vak apart Uitgevers van strips spelen duidelijk in op de impressies van de kooplustigen. Hun uitgangspunt is dat uiteindelijk de omslag het verhaal binnenin aan de man zal brengen. Het Stripmuseum toont hoe men van in den beginne het publiek met covers probeerde aan te spreken. Vooreerst, toen de strip beschouwd werd als een tijdverdrijf voor jongetjes, poogde men de jeugdige lezer te lokken met een vast assortiment helden. De ene oogde stoer, de ander sympathiek knullig, maar zonder helden geen plaatjesboeken. Pas nadien, met de opkomst van de volwassenenstrip, vond een explosie aan genres plaats. Een goed omslagontwerp hielp de liefhebber alvast bij het navigeren door het overweldigende aanbod.

Gaandeweg ging men een onderscheid maken tussen een striptekenaar, die, al dan niet door een scenarist en assistent-tekenaars bijgestaan, het verhaal uitwerkte, en een illustrator, die met één passend beeld de strip op de kaft samenvatte. Sommige meesters, zoals Hergé, bezaten duidelijk beide gaven. De beste covers zijn tot meesterwerken uitgegroeid.

Dit kon alleen doordat de ontwikkeling ervan tot een aparte discipline werd verheven.

Didactisch Het museum toont tal van voorbeelden. “Coverkunst” wil echter niet de hierboven beschreven stripwinkel zijn, waar men vrijblijvend kan rondlummelen (die gelegenheid krijgt u immers op het gelijkvloers). Wel integendeel, het werd het een erg didactisch verhaal. Geen enkel technisch detail van het omslagontwerp blijft onbelicht. Men leert over het psychologische aspect, waar het gaat over het belang van bepaalde kleureffecten, perspectieven en lettertypes. Alle modaliteiten van de geraffineerde planning worden van a tot z onthuld. Zo komt men te weten dat een stripomslag minstens maanden voor de voltooiing van het eigenlijke verhaal klaar moet zijn. De marketing gaat in principe de inhoud vooraf. Dit verklaart allicht waarom menig striptekenaar en cartoonist als ontwerper van affiches en posters bijverdiende.

Het is aannemelijk dat niet-ingewijden door de hoge techniciteit af en toe de rol moeten lossen. Maar in zijn geheel beschouwd, is “Coverkunst” zowel onderhoudend als boeiend. Deze uiteenzetting zal ons alleszins met andere ogen langs de rekken met strips doen slenteren, terwijl de vrouw weer eens een jurk aan het passen is.

“Coverkunst” is te bezoeken tot 28 mei in het Stripmuseum (Zandstraat 20 Brussel).

Tom

Werk van Pol Bury (1922-2005) komen we al eens tegen in een openbare ruimte. Bekend zijn het zeven meter hoge beeld ‘Capteurs de ciel’, dat in de jaren zeventig voor het Gemeentekrediet in Brussel werd geplaatst, en de ‘Fontein’, die het provinciebestuur van Antwerpen in 1981 aankocht en die straks een nieuwe plek krijgt in het park rond de provincietoren. Beide werken dateren uit de gloriejaren van Bury, die toen al een heel parcours had afgelegd.

Boekhandel in La Louvière Bury is geboren in de omgeving van La Louvière. Hij ging naar de academie in Bergen en hij kwam in contact met de surrealistische groep in Henegouwen, met René Magritte als grote voorbeeld. Na de Tweede Wereldoorlog brak Bury met het surrealisme en ging zijn belangstelling naar de abstracte kunst.

Commercieel gezien was dat niet slim, want de Belgische surrealisten kregen op dat moment internationale erkenning. Jonge abstracte kunstenaars hadden kort na de oorlog alle moeite van de wereld om werk te kunnen exposeren, laat staan te verkopen. Bury opende in La Louvière een boekhandel. Hij gaf boekjes uit waarin de surrealistische humor

Bury creëerde windwijzers en ontwierp daarna stukken met een elektrische aandrijving omdat hij de snelheid van de beweging wou beheersen. Kurken ballen bewegen, aangedreven door een elektrisch motortje op een houten zigzagstructuur, in open structuren, op een hellend vlak…

Het is interessant te zien hoe Bury aandacht schenkt aan de vorm, de ruimte en de beweging die zijn kunstwerken nieuwe energie geven. De traagheid van de beweging werd de grote kwaliteit van zijn sculpturen en installaties. Het heeft iets mysterieus.

In de jaren zestig kreeg Bury tentoonstellingen in Parijs en in de Verenigde Staten. Het daaropvolgende decennium volgden prijzen en bestellingen. De monumentale en bewegende werken in metaal, vooral zijn fonteinen, vielen in de smaak. Die fonteinen zijn uiteraard niet allemaal op de expo te zien. Ze staan verspreid over de hele wereld, ook in Antwerpen.

Het zijn harmonieuze gehelen door het ruisende water dat de buizen gracieus doet bewegen en door de spiegelende materialen. Bury werkte ook op miniformaat. Hij maakte juwelen waarbij bollen en staafjes in beweging worden gebracht door de dragers van de sieraden.

De tentoonstelling in Bozar is een uitnodiging om stil en aandachtig te kijken naar de langzame bewegingen in het werk van Pol Bury.

MMMV

Tentoonstelling ‘Pol Bury. Time in Motion’, van 23 februari tot 4 juni, Bozar, Brussel, www.bozar.be

Vernieuwd Gents Volkstoneel Het begon allemaal in 2003. Schrijver-presentator Jo van Damme schreef een monoloog voor de Gentse acteur Bob de Moor, ook gekend van het kleine en grote scherm.

Op de Gentse Feesten van dat jaar voerde hij “De laatste hongerkunstenaar” voor het eerst met brio op. De tragikomedie sloeg meteen aan en liet gedurende twee seizoenen zestig Vlaamse zalen vollopen.

Zeecultuur van Malta in Bozar Malta is sinds 2004 lid van de Europese Unie en dit jaar voorzitter van de Raad. Het is traditie dat het voorzittende land een tentoonstelling organiseert te Brussel. Die werd zopas geopend in Bozar, met een 60-tal historische kunstwerken rond het thema “Land van de Zee”. Door hun ligging hebben Malta en de eilandjes Gozo en Comino een rijke geschiedenis.

De prehistorische tempels zijn ouder dan de pyramiden en ouder dan Stonehenge. Krachtige sculpturen worden gedateerd tot 4000 v.Chr. In de latere ontwikkeling van de zeecultuur werd Malta een ware ‘melting pot’ van mediterrane invloeden. In de eerste plaats werd de maritieme rol centraal gesteld.

Talrijke navigatie-instrumenten worden uitgestald en ook geactualiseerd naar het gebruik ervan in vluchtelingenboten. De stap is vlug gezet naar oude wapens, religieuze objecten, kompassen en horloges. Alles wordt opgeluisterd met volksmuziek en teksten.

Het Maltees, de enige Semitische taal in de Europese Unie, is afkomstig uit het Mid-

den-Oosten. Malta was een Britse kroonkolonie, waardoor het Engels de voertaal is geworden, ook op de opening van de tentoonstelling.

Landschappen, o.a. van Turner, zijn erg aanwezig.

Een andere blikvanger is Caravaggio, de flamboyante barokschilder en meester in het clair-obscur. Wegens al dan niet gepleegde wandaden was hij permanent op de vlucht en belandde uiteindelijk in Malta. Caravaggio was een gegeerd portretschilder, onder meer van de ridders van Sint-Jan, de beroemde Orde van Malta.

De tentoonstelling blijft in de Bozar-ruimte FDC tot 28 mei.

Zo kan men de start van het “Vernieuwd Gents Volkstoneel” samenvatten. De Moor had het jaar voordien nog de artistieke en zakelijke leiding van het Tieltse Theater Malpertuis op zich genomen en hij leek met het Gentse initiatief vooral de artistieke band met zijn geboortestad te willen bestendigen. De naam van het gezelschap is onmiskenbaar een verwijzing naar de rijke traditie van Gents volkstheater.

Men slaagde er de afgelopen jaren ook daadwerkelijk in met tal van gesmaakte producties in de voetsporen van het Gents en Nieuw Gents Volkstoneel te treden. Met het predicaat “vernieuwd” lijkt het er bovendien op dat de groep rond De Moor de Gentse toneelcultuur, ja, zelfs het genre an sich, naar een hoger niveau wenst te tillen.

Herkenbaarheid Het zou geen volkstoneel zijn, natuurlijk, moesten bedenkers en uitvoerders niet met beide voeten op de grond blijven. De Moor en zijn collega’s weten dat de succesformule erin bestaat het publiek met toegankelijke verhalen aan te spreken in zijn alledaagse gevoelens en verlangens. Kritische en satirische blikken op mens, maatschappij en politiek worden op humoristische of aandoenlijke, doch steeds herkenbare wijze in een modern verhaal gegoten. In het jaar na de doorstart waagde De Moor het om in de huid te kruipen van stadsgenoot Guy Verhofstadt. In “De Vlaamse Reus” maakt huisauteur Van Damme de toenmalige eerste piet van het land letterlijk een kopje kleiner. De opvoering van de onhebbelijke dwerg Verhofstadt is misschien wel de meest treffende voorstelling die veel mensen zich van

dit soort politici maken. Naast politieke kwinkslagen zijn vooral geld- en familiekwesties, opnieuw zeer tastbare themata, aan de orde van de dag. Hoe groot de kommer en kwel op de bühne ook lijkt, des te groter is “de bevrijding door de lach”, die zonder uitzondering het vallende doek voorafgaat.

Een bijkomende sterkte van dit toneelgenre is het rotsvaste geloof in de zeggingskracht van de volkstaal. De Moor, zelf een rasechte “gjeinteneir”, kon doorheen de jaren rekenen op tal van acteurs die het levendige Gents meester zijn. Zo maakten onder anderen Bert Verbeke, Daan Hugaert en Barbara Sarafian hun opwachting in het “Vernieuwd Gents Volkstoneel”.

2017 Dit jaar gaat De Moor verder volgens het vertrouwde stramien. Tot eind april zal het stuk nog worden vertoond dat op de Gentse Feesten van vorig jaar in première ging. “Schoon ogen” is het relaas van een frivole ondernemer vol grootse voornemens, met snedige inzichten. Op zondag 19 maart is dit muzikaal onderbouwde stuk ook in de Antwerpse zaal Elckerlyc te zien. Tegen dat men in de Arteveldestad de zotskappen opnieuw van onder het stof haalt, wordt “Het huisbezoek” voorbereid. Een brede bezetting, met onder meer Chris van den Durpel, stelt in dat stuk andermaal de listigheid van het politieke bedrijf aan de kaak.

Geef toe dat de actualiteit hen daar meer dan een handje in helpt.

Voor meer info en de volledige programmatie kan u terecht op www.vernieuwdgentsvolkstoneel.be Tom

Op de praatstoel

23 februari 2017

13

Praten met Annari

“Het doet mij hartzeer dat we ons als Afrikaners verontschuldigen voor wie we zijn” In maart treedt de Zuid-Afrikaanse zangeres Annari Breed op in Vlaanderen. Ze brengt eigen Zuid-Afrikaanse liedjes en ze begeleidt zichzelf op piano. Annari bekoort met haar teksten die gebaseerd zijn op haar eigen leven en ervaringen.

Haar eerlijke en karaktervolle muziek gaat recht naar het hart. In haar teksten ontwaren we een bekommernis om de Afrikaanse taal, cultuur en identiteit.

We ontmoetten Annari in hartje Brussel, in de Vlaamse netwerkclub De Warande, naast de Amerikaanse ambassade, onder het motto ‘De Warande verbindt Vlaanderen’. We zijn er op uitnodiging van de Marnixring, die de meeste concerten in Vlaanderen (mede) organiseert (zie kader). Annari is nu al even in ons land om een en ander voor te bereiden.

niet over de regering van Jacob Zuma. Is er verbetering in zicht?

Annari: Dat kan niet met de huidige regering, want het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) van president Jacob Zuma is gebaseerd op zelfbediening. Ze hebben gefaald, in het bijzonder voor de jeugd van Zuid-Afrika, zowel de blanke, zwarte als gekleurde jeugd. Ze hebben de nalatenschap van Nelson Mandela, want toen was er hoop, volledig verkwanseld.

Mandela is er destijds in geslaagd zonder burgeroorlog, met gratie en elegantie, iets te doen voor ons land. De corruptie is torenhoog en drijft onze mensen weg uit hun land.

Velen emigreren en dat kan je hen niet kwalijk nemen. De regering is ver verwijderd van het volk. Ook de armoede is een immens probleem. Denk maar aan de plakkersdorpen. ’t Pallieterke: Tot slot, hoe kijk je naar de band tussen Vlaanderen, Nederland en Zuid-Afrika?

Annari: Ik heb al banden met Vlaanderen van toen ik achttien jaar oud was, dus voor mij is dat evident. Maar ik ben wel verrast dat ik hier nu ben. Ik voel me hier thuis. Als je 22 bent, heb je geen behoefte om je thuis te voelen, dan wil je de wereld ontdekken. Dat is goed zo.

Maar op een bepaald moment heb je behoefte aan mensen die je echt begrijpen, want het is niet mogelijk om iemand echt te leren kennen als je de taal niet kent.

’t Pallieterke: Wie is Annari?

Annari: Ik ben geboren en getogen in Bloemfontein. Na mijn studies aan Kovsies (de universiteit van Vrijstaat) ben ik naar Engeland verhuisd, waar ik 15 jaar heb gewoond. Daar heb ik de meeste liedjes van mijn debuutalbum ‘Susanna my geliefde’ geschreven, tussen mijn 21ste en 35ste levensjaar. De liedjes die ik in Zuid-Afrika heb geschreven zijn ‘In jou liefde’, ‘Maak los die toue’ en ‘Kan jy?’. Mijn muziek is heel persoonlijk en volledig verweven met mijn identiteit. ’t Pallieterke: Dan is het geen toeval dat er een zeker gevoel van heimwee in jouw liedjes aanwezig is?

Annari: Heimwee naar mijn land, mijn taal, mijn mensen. De mensen die ik heb gekend toen ik klein was. De mensen die je echt begrijpen als je iets vertelt. Ik heb mij heel erg geïsoleerd gevoeld in Engeland. Naar buiten toe heb ik mij daar goed aangepast. Ik kon er goed functioneren, maar ik voelde mij onvervuld. Ik schrijf natuurlijk vanuit een vrouwelijk perspectief. Een groot deel daarvan is de zoektocht naar jezelf.

Om terug te gaan kijken met nieuwe ogen: wat maakt wie je bent? Wie zijn onze mensen? Ik voelde mezelf zo vreemd in een andere natie, ondanks het feit dat ik goed was geïntegreerd. Ik was er getrouwd en had er veel vrienden. Ik heb het altijd uitgesteld om terug te gaan naar Zuid-Afrika, naar mijn land en mijn mensen. Het was uiteindelijk zo’n verrassing om terug te komen in 2015. Het was alsof ik in ballingschap had geleefd zonder dat ik het besefte. Als ik met mijn mensen praat, weten ze waarover ik het heb. Er is een verbondenheid vanwege die gedeelde taal en cultuur. ’t Pallieterke: Hoe heb je ontdekt dat je muzikaal talent had, zodanig dat je de stap hebt gezet om er iets mee te doen?

Annari: Het was geen cognitieve beslissing.

Het was voor mij iets wat ik niet langer kon negeren. Want het moet iets zijn dat je drijft.

Ik heb altijd gezongen en geschreven. Ik heb mijn eerste liedje geschreven toen ik dertien jaar was. Als ik daarop terugkijk, wil ik doodgaan (lacht). Het was voor mij persoonlijk een lang pad om tot hier te komen. Ik heb genoeg aan mijn eigen stem en mijn eigen verhaal. Ik kan in mijn eigen pad geloven om te weten te komen wat ik met mijn leven moet doen.

Mijn muziek ondersteunt mij ook. Een vriendin zei me: “Ach schat, het duurt toch zo lang om jezelf te worden.”

Jan Lievens

Concerten

Meer info: www.annari.co.za - Twitter: @annariannari - Facebook: annariannari ’t Pallieterke: Je hebt dan wel jarenlang in Engeland gewerkt en gewoond, maar het valt op dat al jouw liedjes in het Afrikaans zijn. Je gaat terug naar je eigen taal om jouw emoties uit te drukken. Zou je hetzelfde kunnen doen in het Engels?

Annari: Nee. Ik maak me sterk dat ik in het Engels een andere persoonlijkheid zou uitdrukken. Daar is niets minder authentiek aan, maar het is een ander facet. Maar het was toen op dat moment in mijn leven nodig voor mij om terug te gaan naar waar ik geboren en getogen ben.

Om terug thuis te komen waar je meteen wordt aanvaard, waar mijn vriendelijkheid geen wantrouwen uitlokt. Het landschap van mijn land is ook verweven met onze taal. Sommige mensen vertelden mij dat mijn muziek soms nogal triest klinkt. Maar dat is eerder omdat ik niet oppervlakkig wil zijn. Ik ga graag wat dieper, maar sommige mensen houden daar niet van. ’t Pallieterke: Hoe kijk je naar de situatie in Zuid-Afrika? En de positie van het Afrikaans?

Annari: In 2000 was ik op de universiteit van Vrijstaat. Toen was het meer dan 90 procent Afrikaans. Alles was eigenlijk Afrikaans.

Zestien jaar later was ik er opnieuw, en ik had

Allie Mense (fragment) Laasnag in ‘n droom staan ek in Waverley Weg Dis in die middel van die dag, maar die plek is verlate, asof almal skielik elders was Ek vat die pad en soos ek stap klop ek aan by deure van vriende eens Hulle nooi my nie in nie, hulle ken nie jou naam nie.

Hulle weet nie wie ek is nie. Of hoe lekker ons kon lag nie Refrein Want allie mense van my jeug is almal nou vort Wonder tog, wat gaan van ons taal en volkie word Allie mense van my jeug oor die wêreld heen versprei Ons moet lees tussen lyne waar hulle vir ons op Facebook stukkies skryf

niet het idee dat ik op een Afrikaanse campus was. Geenszins. Wat mij bekommert en wat mij tot nadenken stemt: er is een ganse laag van de bevolking die gewoon weg is gegaan en die dan assimileren in een nieuw land.

Daarbij gaan de taal en cultuur verloren. Het enige dat overblijft is sentimentaliteit, of een gevoel van ‘je moet wat je achterlaat slecht maken’ om jouw keuze te verantwoorden. Dat doet mij hartzeer. Dat we als Afrikaners ons verontschuldigen voor wie we zijn, voor onze plek op de aarde. Beschaamd en weinig trots op onze eigen cultuur. ’t Pallieterke: Een schuldgevoel dat te maken heeft met de apartheidsperiode?

Annari: Ja. Ik hoop dat we wakker worden vooraleer het te laat is en dat we beseffen wat we aan het verliezen zijn. De Afrikaner cultuur is verwaterd. Er heeft een vervlakking plaatsgevonden die ik niet kan plaatsen. Als je iemand zou vragen, wat is de Afrikaner cultuur? Dan krijg je als antwoord: braaivleis en Sokkie (een dans vooral populair bij Afrikaners). Maar waar komen we vandaan? Waarom kunnen we niet trots zijn op wat onze voorvaderen hebben bereikt in een zeer bedreigende omgeving? ’t Pallieterke: Het beeld dat wij als Vlamingen hebben over Zuid-Afrika is waarschijnlijk te romantisch?

Annari: Zuid-Afrika worstelt met vele problemen. Maar er is vooral een mentaliteitsprobleem. Men zit, bij wijze van spreken, aan de kant van de weg en kijkt naar de overheid om het op te lossen.

Men voelt zich niet verantwoordelijk voor opvoeding, zelfs niet voor de eigen daden.

Daar zit de apartheid ook ergens voor tussen.

Men heeft destijds rechten van mensen weggenomen, maar vandaag kan men de apartheid niet meer inroepen als excuus om verantwoordelijkheid af te schuiven. ’t Pallieterke: We horen weinig positief nieuws over Zuid-Afrika, en al helemaal

In maart is Annari in Vlaanderen voor enkele concerten. Ze treedt samen op met haar landgenoot DuPreez Strauss, schrijver en componist.

Zaterdag 4 maart om 20u - Tervuren De Warandepoort, Markt 7b (tickets verkrijgbaar aan 12 euro, voorverkoop 10 euro) Org.: Forum van Vlaamse Vrouwen Tervuren i.s.m. Marnixring en de Vlaamse Zuid-Afrikaanse vereniging.

Info: 0476 40 48 21 of concert4maart@telenet.be Woensdag 8 maart om 20 uur - Genk Stadschouwburg, Stadsplein 1 (tickets verkrijgbaar aan 5 euro) Org.: Marnixring Land van Loon – Nieuw Eyck & Limburg Herkenrode, ANV & Orde van den Prince Info: marnixring.lvl.ne@gmail.com Zondag 12 maart - Lochristi 3de Lustrumviering Marnixring Lokeren Filip De Pillecyn Enkel op uitnodiging.

Info: lokeren.filip.de.pillecyn@ marnixring.org Zondag 19 maart om 10.30u Roeselare Aperitiefconcert Burgerschool, Kattenstraat 7 (tickets verkrijgbaar aan 12 euro) Info: 051 26 46 66 of burgerschool@sint-michiel.be Dinsdag 21 maart om 20 uur – Rumst Parochiale Kring, Veerstraat 46 (5 euro voor leden en 7 euro voor niet-leden).

Org. Davidsfonds Rumst - Nacht van de geschiedenis Info: info@davidsfonds-rumst.be

14

Brieven

23 februari 2017 Transparantie.

VNJ Izegem is op zoek VNJ Izegem telt een 40-tal enthousiaste leden. Tegen juli moet de jeugdvereniging haar heem (in een hangar bij particulieren) verlaten. Al maanden zoeken zij een oplossing met de stad Izegem (die goed meedenkt), maar het lijkt niet te lukken op korte termijn. Ook via diverse privécontacten werd geprobeerd een heem te vinden (privéwoning, schuur,…). Voorlopig zonder resultaat. Het Jongeren Steun Komitee (JSK - oudervereniging) is stilaan ten einde raad. Wie een locatie ter beschikking heeft (ook tijdelijk, want binnen drie jaar zijn er meer mogelijkheden via de stad Izegem), kan contact nemen: jsk@vnj-izegem.net

Vluchtelingen en Golfstaten Pallieterke, In ‘t Pallieterke nummer 7 vraagt Anneke Kegels zich af waarom de islamitische vluchtelingen niet naar de rijke islamitische Golfstaten gaan. Hét doel van de leiders van de Golfstaten is de islamisering of de onderwerping van het Westen. Eeuwen geleden wilden islamitische legers Europa veroveren. Die aanvallers werden verslagen in de ‘Slag bij Poitiers’ in 732 én voor de ‘Poorten van Wenen’ in 1683.

De derde keer zal het lukken zonder geweld.

Dankzij de open grenzen, solidariteit, humanitaire overwegingen, godsdienstvrijheid … islamiseert Europa moeiteloos.

Moslims wensen in een islamitische omgeving te leven. Hun geloof vereist een maatschappelijke en juridische omkadering. Daarom is het noodzakelijk de openbare ruimte te islamiseren. Er zijn de moskeeën, de Koranscholen en islamlessen in katholieke scholen. De groeiende aanwezigheid in het straatbeeld van hoofddoek/schoudergewaad. De eis overal een hoofddoek te dragen. Het aanbieden van halalmaaltijden en gebedsruimten in scholen, ziekenhuizen en bedrijven. Het halsstarrig vasthouden aan onverdoofd slachten.

De radicale islam zal niet stoppen vooraleer de wereld te hebben ingepalmd en er overal de sharia te hebben ingesteld. Gezien mijn leeftijd zal ik dat niet meemaken, maar ik vrees voor onze (klein)kinderen. Demografisch gezien, omwille van electoraal gewin en laksheid van de politici, zullen de moslims via democratische weg onze vrijheden ondermijnen. De ideologie van de islam voelt zich verheven boven de democratische wetgeving. Om conflicten tussen de islam en de politiek tegen te gaan, maakt men de politieke wetgeving ondergeschikt aan de sharia.

Waarom zijn de moslims zo zelfverzekerd?

Waarom hebben wij zo een wankele (christelijke) identiteit? Is de snelle verdamping van onze identiteit nog te helen?

An Witters - Hasselt

aventem Pallieterke, Trump hier, Trump daar, en het is een verbazende president, maar wat moeten we dan zeggen van minister Guy Vanhengel? Schitterend toch, te bedenken dat de luchthaven van Zaventem 1.800 meter zou moeten verplaatst worden. Maar hij is duidelijk van goede wil, want hij wil de luchthaven niet tot in Charleroi verschuiven. Oosterweel, Zaventem, het nutteloze Eurostadion: niet op te lossen door 65 ministers en 5 regeringen. Het eredoctoraat van Merkel maakt natuurlijk wel veel goed!

Hugo Verstraele - Gent

Kruisende woorden oplossing 1045

Pallieterke, Verleden week ontving ons land een grote zegen. Het beheer van onze intercommunales en alle mogelijke semipublieke ondernemingen ( en we spreken dan nog niet over de vakbonds- en andere zogenaamde middenveldsondernemingen) kwam in de schijnwerper.

Daarbij kwam vooral de verloning van de duizenden bestuurders onder de aandacht alsook de inefficiëntie ervan. Veel belangrijker voor ons is de transparantie bij de werking ervan.

Enkele voorbeelden : - wat is het nut voor de waterverbruiker van een investering van 38 miljoen euro in de Ghelamco arena te Gent en wat is het rendement ervan? – wat is het nut voor de waterverbruiker van investeringen in zwembaden van o.a. Gent? – waarom betalen we 2 miljard meer subsidies voor windturbines in zee dan Nederland voor hetzelfde? En wie is daarbij betrokken partij: Elektrawinds en Tecteo ( Publifin) of vergis ik me! – waarom betalen we miljarden euros subsidies aan niet ecologisch verantwoorde productie van elektriciteit via biomassacentrales en naar welke maatschappijen gaan die miljarden? Zo zullen er zeker nog een reeks voorbeelden zijn waarbij de overheidsmiddelen verspild worden. Dit is het ogenblik om ook die opkuis te starten.

F.J. Herdersem

Deksels lichten Pallieterke, Kan het nog erger? Welke donkere afspraken zien straks nog het daglicht? Ergens ben ik blij dat de deksels misschien ooit eens van de potjes zullen gelicht worden... Het kan zo niet verder! Al wie betrokken is bij een of ander politiek mandaat heeft wellicht bloed of smurrie aan zijn of haar handen. Iedereen die dankzij troostprijzen de zitjes inneemt en extreem cumuleert, zal vroeg of laat mogen vertellen waarom er zo gestreden werd voor één van deze mandaten. De politiek in Vlaanderen is rot, net zoals die bij onze buren. Heer, zuiver uw tempel zo snel mogelijk en dit zonder parJan Maes - Bellegem don!

Graaicultuur Pallieterke, Het zijn niet alleen de sossen in Wallonië en Gent. Als ze eenmaal aan de ruif zitten, graaien ze allemaal. De N-VA heeft het snel geleerd.

Kijk eens naar Bracke: altijd zich voorgedaan als een rode. Dan op de kar van de N-VA en jawel: lustig meegraaien. Ze zijn er allemaal niet vies van, en het is niet nieuw. Wat deed het Brabants trekpaard in het InBev-bestuur? Kende die iets van bierbrouwen? Wat doet De Gucht in een firmabestuur? Kent hij daar iets van? Waar zou hij het geleerd hebben? Het enige dat hij goed kent, is handelen in aandelen (van misbruik van voorkennis heeft hij nooit gehoord).

Intercommunales zijn goed en nodig, zo wordt beweerd. Kan zijn, maar waarom zitten in de beheerraad politiekers die elders al een dik betaalde job hebben (burgemeester, volksvertegenwoordiger, enz.). Ze praten het allemaal van zich af, maar buiten de normale, gangbare ‘zitpenning’ krijgen velen nog een vaste ‘onkostenvergoeding’ (‘vast’ wil zeggen dat ze niets hoeven te bewijzen). In de krant HBvL (13 feb.) werd politieker Ludo Kelchtermans opgevoerd. Hij had het over een zitje in NUHMA: 7.500 euro zitpenning (= 625 euro/ maand) plus 2.500 euro vaste onkosten. Volgens hem krijgen ze dat geld niet om met hun vingers te draaien (voor dat geld wil ik zelfs met mijn tenen draaien) Wie het zegt, wie het zegt!

In Peer en omstreken is dat een naam met een geurtje van corruptie, gesjoemel met gewestplannen, enz. Ik wil wedden dat er géén grote opening komt, géén klaarheid en zéker geen Jan Knippenberg - Maaseik grote kuis.

E

S

K

L

I

C H

I

P

X

B A N G E

E

R

E

A

R D

X N D X O V

E

E G E M X O L A H R

X

E

L O

N A A R

S

X O

X

I

C A R U S

M X H S

P

X H

H T

T

P

X W E

X U

I

X

R

E

I

N

G H E

I

D

I

Wat gebeurt er allemaal op kasteel Belvédère?

Pallieterke, Eind vorig jaar kwam mijn mama in het ziekenhuis terecht met een wervelfractuur, die ze had opgelopen bij een ongelukkige val. Verleden week donderdag ging het weer mis. Mama belandde weerom in het ziekenhuis, met een heupbreuk, ook weer ten gevolge van een ongelukkige val. Die heupfractuur is een serieus letsel, zeker bij mensen van hoge leeftijd. Er zullen hoogstwaarschijnlijk een beetje ijzerwaren bij te pas komen om dit euvel te herstellen.

Als gevolg van die ongelukkige val kon mijn papa op vrijdag de mis ter nagedachtenis van de overleden leden van de koninklijke familie, in de Onze-Lieve-Vrouwkerk in Laeken, niet bijwonen. Die plechtigheid wordt elk jaar gehouden op de verjaardag van het ongelukkige overlijden van mijn overgrootvader op 17 februari 1934 in Marche-les-Dames. Zijn dood is eigenlijk niet helemaal uitgeklaard geweest. Er werd druk gespeculeerd over de echte omstandigheden, vooral omdat er geen getuigen waren van het voorval. Sommige kwatongen beweerden dat de officiële versie weleens niet zou kunnen kloppen. Ze zegden dat mijn overgrootvader geduwd werd, of dat hij al dood was voor ze hem naar beneden gegooid hebben. (Gelieve te schrappen wat niet van toepassing is.) Er werd ook beweerd dat zijn dood iets zou te maken hebben met enige huwelijkse ontrouw. Waar hebben we dat nog gehoord?

Ik weet niet wat ik er moet van denken, maar ik heb zo mijn gedacht over die verschillende samenlopen van omstandigheden. Zou het een pervers kenmerk zijn van de Coburgse familie? Ik mag hopen dat mijne papa er voor niets tussen zit. Net nu hij deze week moet verschijnen voor de rechtbank in verband met zijn ‘onwettige’ dochter. Iedereen weet dat mijn mama altijd fel gekant is geweest tegen het feit dat mijn papa dat boeleke zou willen erkennen als zijn dochter. Is het wraakneming vanwege mijn papa? Een mens begint er vragen bij te stellen. Het is zoals bij de rode Luikse en Gentse Publi-vrienden van mijn papa: waar rook is, is er meestal vuur. En in dat geval gaat het alleen maar om een beetje moneten, en niet om ongelukkige voorvallen.

Net nu verneem ik via mijn privésecretaris dat de diensten van het koninklijke park een offerteaanvraag uitgeschreven hebben om een steile rotswand te stabiliseren. Die wand maakt deel uit van een rotspartij in het park, rond mijn nederig stulpje. Heeft dat ook te maken met wat ik boven schreef, of is dat in het vooruitzicht dat mijn buren in de toekomst de bedoeling hebben om te komen rondwandelen in onze tuin? Men wil misschien op die manier beletten dat er nog ‘ongelukkige valpartijen’ zouden gebeuren.

Enfin, de royale groeten uit Laeken (*) van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

(*) Ik heb besloten dat onze woonplaats in het dorp Laeken gelegen is. Dus van nu af aan vraag ik aan alle briefschrijvers om die naam te gebruiken in hun briefwisseling.

Onderwijshervorming Pallieterke, Hilde Crevits wil dat alle leraren van het middelbaar onderwijs voortaan 22 uren lesgeven i.p.v. de huidige opdeling per graad (22 eerste graad, 21 tweede graad, 20 derde graad) om er meer harmonie in te brengen en om te besparen, en dit op aangeven van topman Lieven Boeve van het VSKO (Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs). In deze tijd van drang naar absolute gelijkheid, herstel van oude ongerechtigheden en besparingen vinden sommigen dit een belangrijk feit. Ook Hilde Crevits is die mening toegedaan!

Wel blijken beiden te vergeten dat er voor de eerste en tweede graad gestructureerde handboeken bestaan met alles erop en eraan. Voor de derde graad zijn de leerplannen evenwel zo uitgebreid dat handboekproducenten er niet aan beginnen en dat men het didactisch materiaal zelf moet samenstellen en regelmatig aanpassen. Ze zijn omzeggens verplicht hun eigen cursus samen te stellen en neer te schrijven.

Dat het beleid hier geen rekening mee houdt, vind ik misplaatst. En dat het besparingen zou opleveren, klopt m.i. ook niet! Immers, leerkrachten krijgen een lesopdracht op basis van het aantal lesuren dat een school toegewezen krijgt en het aantal ingeschreven leerlingen. In zo’n gesloten systeem kun je niet één of twee uur langer laten werken zonder daarvoor een ander deel op straat te moeten zetten. Men kan dus het vrijgekomen bedrag van circa 150 miljoen euro niet investeren in de begeleiding en werkzekerheid van jonge, startende leerkrachten die je buiten hebt gezet!

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

De Vlaamse vakman

Gustaaf van de Cloot - ‘s-Gravenwezel

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A A L V L E B R O R O S C A M E R X D C E D E R E H X E L S F N O S E X G O X D I E H F T U X N I O O I G E J B I F I X K I L X S P L E E N T O

Brief van Flupke

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

23 februari 2017

Moeilijke Europese avonden Vorige week donderdag speelde Anderlecht zijn vierhonderdste Europese wedstrijd tegen Zenit Sint-Petersburg. Een mijlpaal in de geschiedenis van de club. Als jong manneke, ik was amper 19 jaar, had ik het geluk te mogen trainen en af en toe te spelen met het eerste elftal van paars-wit. Mijn Europese debuut kwam er in 1970, in het Astridpark tegen het Ierse Glentoran Belfast.

We wonnen met een monsterscore en ik maakte een doelpunt. Voor de terugmatch waren we er niet gerust in, want in die periode ontplofte er geregeld een bom in Belfast.

Voor ons hotel lagen zandzakken met Engelse soldaten daarachter. De avond voor de wedstrijd zijn we wijselijk in onze kamer gebleven.

Bij de eerste finale van Anderlecht, tegen Arsenal, in de Beker der Jaarbeurssteden, was ik ook als bankzitter aanwezig. Thuis werd met 3-1 gewonnen, maar in Engeland kregen we er drie om de oren. In London was er de dag van de wedstrijd een incident geweest. Toen de spelers van Anderlecht het veld kwamen bekijken, had Wilfried Puis kennelijk hoog water.

Het moet dringend geweest zijn, want de ‘Puzze’ waterde vrolijk in de middencirkel.

Plotseling kwam een terreinverzorger in alle staten het veld opgerend. Hevig gesticulerend en roepend: “It’s a shame! It’s a shame!”

Het was tijd om te verdwijnen. Brussel mag dan bekend staan voor zijn Manneken Pis, zoiets op Highbury flikken, is voor de supporters van Arsenal een brug te ver. Heiligschennis was het!

Olympiakos Athene Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt heb in Europa, was een uitwedstrijd tegen Olympiakos Athene. In Brussel hadden we met 5-1 gewonnen, en er leek geen vuiltje aan de lucht.

De terugmatch vond niet plaats in Athene, maar 100 kilometer verderop, in Patras. De Grieken hadden stadionverbod gekregen na rellen tegen Celtic Glasgow. De match was

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

een ordinaire schoppartij van Griekse kant, ze trapten op alles wat bewoog. We verloren met 3-0, maar gingen toch door. De wedstrijd was voorbij, maar het ergste moest nog komen.

Griekse supporters waren over de omheining geklommen en belaagden onze bestuursleden en voorzitter Constant vanden Stock in de eretribune. Ze beukten enkele deuren in en kwamen onheilspellend dicht bij onze kleedkamer.

Met heel de ploeg hebben we tegen die deur liggen duwen om die gekken buiten te houden.

Uiteindelijk werden we ontzet door de politie en konden we het stadion verlaten. Aan ons hotel werden we opgewacht door een meute supporters van Olympiakos. We zijn snel doorgereden, terwijl de stenen ons om de oren vlogen. 15 kilometer verder zijn we gestopt om iets te eten. ’s Nachts zijn we het hotel binnengeslopen. Dat was geen probleem voor onze ploeg, want wij waren specialisten in het binnen- en buitensluipen van hotels…

Gille van Binst

Roskammen

“Pittig detail” De voorzitter van Standard, Bruno Venanzi, pompt vers geld in zijn club op drift. Tien miljoen euro. In een moeite hoopt hij dat coach Aleksander Jankovic op post blijft. Een merkwaardige redenering. Alsof de Serviër al zou bogen op een trainerspalmares om u tegen te zeggen. In Mechelen deed Yannisk Ferrera die man al compleet vergeten.

In Beveren wordt hij ook nooit de populairste. In de match Waasland-Beveren Standard sloot scheidsrechter Alexandre Boucaut na een uur sterkhouder Ibrahima Conté met een onterechte tweede gele kaart uit. Dat lag voor een groot deel aan het al even onterechte molenwieken langs de lijn van Jankovic. De ene Alexander met wat dienstbetoon aan de andere. Men kan er wat van denken. Dat deed alvast WaaslandBeveren-voorzitter Dirk Huyck. Hij liet weten dat “te veel trop is”. In en tegen Charleroi bestond Boucaut het ook al om de Waaslanders een loepzuivere strafschop te onthouden. De club heeft de Waalse ref nu gewraakt, en legde klacht neer bij de voetbalbond. Verrassend is het niet dat kranten er in hun maandageditie amper aandacht voor hadden. Waasland-Beveren is een “kleine” club. Nochtans, het siert hen, hadden analisten Wim de Coninck en Aad de Mos op zondagavond in “Stadion” een knappe voorzet gegeven. Ze haalden zwaar uit naar het onsportieve gedrag van Jankovic. Ze uitten ook hun twijfels over de “fout” die Conté de uitsluiting kostte. Ze verwezen ook nog per direct naar de voor behoud cruciale wedstrijd die Waasland-Beveren de voorbije speeldag in en tegen Moeskroen moest spelen zonder zijn geschorste sterkhouder Ibrahima Conté. Geen krant die genoemde voorzet met de gepaste commentaar binnenkopte. Enkel onderaan een sportbladzijde van Het Laatste Nieuws prijkte een berichtje van welgeteld 21 lijnen.

Daarin stelde voorzitter Huyck dat Boucaut niet meer welkom is aan de Freethiel. Het berichtje bevatte een “pittig detail” dat we u niet willen onthouden: “Boucaut is aangesloten bij REC Luingnois, een club in het Henegouwse Luingne, een dorp dat deelgemeente is van… Moeskroen.”

Club Brugge kan de punten ook gebruiken.

Hans Vanaken had niet het minste mededogen met de kleppers uit de Kempen die hij, met een aansluitingstreffer en het winnende doelpunt in de slotfase, een tand trok.

Aan de ontgoochelde gezichten van de Westerlo-aanhang moet het fameus pijn hebben gedaan. Zaterdag kunnen de kleppers van Jacky Mathijssen, die opnieuw in eigen huis mogen aantreden, al revanche nemen tegen Oostende. Dat is rapper gezegd dan gedaan, want de kustploeg heeft iets goed te maken na de zware opdoffer tegen Anderlecht. En het is hen geraden. Zeg dat mecenas Marc Coucke het gezegd heeft.

Knokken

Inleveren of ophoepelen Korte metten De voorzitter van Club Brugge, Bart Verhaeghe, is tevens ondervoorzitter van de voetbalbond. Dat zullen de Rode Duivels geweten hebben, na zijn oorlogsverklaring aan hun adres. Verhaeghe wil komaf maken met de buitensporige premies en met de portretrechten waarmee voormalig CEO Steven Martens destijds de duiveltjes buitenissig vertroetelde.

Alsof die nog niet genoeg verdienen bij hun club. Inbinden of opkramen. Wie niet toegeeft, riskeert niet geselecteerd te worden voor het WK in Rusland, verduidelijkt Verhaeghe, die niet voor niks van Brugge is. Daar weten ze wat korte metten betekent.

Waar is de Swa? Het is maar de vraag of de soep zo heet wordt gegeten als ze opgediend wordt. Als Bart Verhaeghe zijn slag thuishaalt, moeten de Rode Duivels veertig procent inleveren en mogen ze naar hun portretrechten fluiten. Het laatste woord is daarover nog niet gezegd.

Wordt alleszins vervolgd. Intussen vragen we ons af waarom KBVB-voorzitter Swa de Keersmaecker niet in het verhaal voorkomt.

Wellicht omdat hij, vooruitziend als altijd, zich aan het uitsloven is met in Rusland de hotels te keuren waar de spelers hun tijd gaan verdoen en hun voeten onder tafel gaan steken.

Zware klus En de winnaar van de voorbije week is… KV Mechelen, dat Lokeren vlotjes de das omdeed.

Terwijl de drie concurrenten voor play-off 1, Charleroi, Gent en Genk, niet verder kwamen dan een puntendeling. Standard is zo goed als uitgeteld en mag, tenzij er een mirakel gebeurt, een plaats binnen de eerste zes vergeten. KV Mechelen, dat volgende zondag naar Sclessin reist, kan daar al een steentje toe bijdragen en de Rouches laten verstaan dat ze dit seizoen niets te zoeken hebben in play-off 1. Al zal KVM-trainer Yannick Ferrera, die vertrouwd is met het reilen en zeilen in Sclessin, beter dan wie ook beseffen dat het geen gemakkelijke klus wordt. Met nieuw puntenverlies voor de Rouches is een revolte niet ver af in de vurige stede. Maar we vermoeden dat Ferrera daar niet wakker van ligt.

Tandpijn Jammer voor een moedig Westerlo, maar

15

Zover zijn we dan al. Club Brugge en Anderlecht staan met gelijke punten samen aan de leiding. Het komende weekeinde kunnen de kaarten al helemaal anders liggen. Dat zal van Zulte-Waregem afhangen, dat nu vrijdag te gast is in het Jan Breydelstadion, terwijl Anderlecht zondagavond de honneurs mag waarnemen tegen Racing Genk dat nog moet knokken voor een plaats tussen het half dozijn dat de playoff 1 gaat spelen. En het begint te nijpen voor de ploeg uit het bronsgroene eikenhout. Met een zevende plaats en nog drie reguliere wedstrijden in het vooruitzicht, blijft er niet veel kans om Charleroi of KV Mechelen nog bij te benen. Genk zal moeten borstelen om zich niet te laten kisten. Want alsnog naast de prijzen vallen, dat mogen ze Patrick Janssens niet aandoen.

Spanning troef Duim omhoog voor de vindingrijke ziel die het scenario uit zijn duim heeft gezogen waar we getuige van zijn in 1B, of de nieuwe versie van de tweede afdeling voor wie er nog moet aan wennen. Het kan nog alle kanten uit in die reeks. Zondagnamiddag weten ze op de Bosuil en op het Lisp hoe laat het is en wie van de twee de beslissende heen- en terugwedstrijden mag spelen tegen Roeselare, met promotie naar de hoogste afdeling als inzet. Ze mogen eraan beginnen met een gelijk aantal punten, maar het doelpuntensaldo is wel ruim

Doen!

Zitten we verkeerd als we dat “pittig detail” voer noemen voor een ernstige discussie tussen ernstige analisten in een zich ernstig nemend voetbalprogramma zoals Extra Time?

We hebben in de wekelijkse maandagtirade over alle door vedetten allerhande gepresteerde hoogtepunten in “grote” ploegen van de eigen en een veelvoud buitenlandse competities tevergeefs gewacht op het eerste woord over wat een “kleine” club in de Jupiler League zoal kan overkomen.

Dat was anders in alweer Het Laatste Nieuws. In zijn column ter zake was de cynische Hugo Camps helemaal zichzelf, toen hij stelde “dat hij blijft geloven in de goedheid van de mens, maar niet in het voetbal”.

“Doen!” was zijn antwoord op het plan van Waasland-Beveren om Alexandre Boucaut te wraken, zoals AA Gent eerder al deed.

We gaan ervan uit dat, na de thuisnederlaag van Moeskroen tegen de Waaslanders, de entourage van Boucaut geen fles champagne heeft ontkurkt om een stap richting redding te vieren.

Om het “Doen!” van Hugo Camps nog in een ander aspect aan te bevelen, hopelijk houdt KBVB-ondervoorzitter Bart Verhaeghe voet bij stuk om het mes te zetten in de exuberante vergoeding van 700.000 euro die de ontslagen CEO Steven Martens voor elke Rode Duivel bedong voor een succesvol af te ronden WK, straks in Rusland. Inbinden of “international” af, luidt de niet mis te verstane boodschap van Verhaeghe. Hebben we alle begrip voor.

Want is het niet zo dat de “duivels” niet voor de poen maar wel voor vorst en vaderland voetballen?

Of vergissen we ons? in het voordeel van Lierse. Waardoor Antwerp moet winnen en hopen op puntenverlies voor de sloebers van Eric van Meir, want een monsterscore tegen de bezoekers uit Lommel ziet zelfs de grootste optimist niet voor mogelijk.

Was het maar al zondag.

Platte rust Nu is het echt amen en uit voor de veldrijders, die zich nog eens lieten bewonderen in Oostmalle en drie dagen later in Waregem voor ze er definitief het blok op leggen. Het zat Wout van Aert de voorbije weken niet mee. Na zijn overwinning op het WK zat de mot er wat in. Tot voorbije zondag. De gezonde lucht van Oostmalle heeft hem duidelijk deugd gedaan.

Er was geen houden aan. Zelfs Mathieu van der Poel moest passen en met bijna een minuut achterstand vrede nemen met een tweede plaats. Ons aller Wout gaat met zijn Sarah uitblazen in de Dominicaanse Republiek en daar op het strand zijn luie botten schuren. Het is hem van harte gegund. Hij heeft lang genoeg zijn nestel afgedraaid.

Ben Terwijl we zitten af te tellen naar de opening van de Vlaamse wielerklassiekers gebeuren er rare en hoopgevende toeren in het buitenland waar de renners aan hun conditie werken. Ben Hermans heeft, met twee ritoverwinningen en de eindoverwinning in de Ronde van Oman, de vorm al duidelijk te pakken. Het is niet omdat hij er bescheiden bij blijft, dat hij ons niet mag blijven verrassen. Het moet niet altijd tussen de kamelen zijn, hij mag zijn kunsten ook eens op eigen bodem demonstreren. We zullen er een kaars voor branden.

Tim Dan was er nog Tom Boonen, die in Oman twee keer tegen de korst ging maar toch hoopvol naar de Omloop Het Nieuwsblad vooruitblikt. Om te eindigen met Tim Wellens, die in de slotrit van de Ruta del Sol zijn medevluchters zijn hielen toonde, nadat we eerder al twee ritoverwinningen op Mallorca mochten noteren. Dat belooft voor de voorjaarsklassiekers.

Laat maar komen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

23 februari 2017

We bekennen, de adviesraad van ’t Pallieterke bestaat al jaren!

Onze big boss, tevens hoofdredacteur, liep er de voorbije dagen nogal nukkig bij. Blaffen en snauwen naar onze lieftallige secretaressen, zo kennen we hem niet. Het was duidelijk dat hij op de toppen van zijn tenen liep in onze weelderige kantoren. Stress?

Zenuwen? In ieder geval. Toen een medewerker dan toch de moed gevonden had om te vragen wat er aan de hand was, gromde hij: “Verdomme, wij hebben ook al jaren een adviesraad en nu ga ik dat openbaar moeten maken!”

Dat was even schrikken voor de andere leden van onze redactie, want van een Pallieterke-adviesraad had nog nooit iemand gehoord. “En wie zit daar dan zoal in?”, vroeg Frans Crols nieuwsgierig.

En toen moest onze hoofdredacteur bekennen: “In onze adviesraad zitten alleen mensen met een goed hart en een slecht karakter.

Trouwens, alleen ik ken de namen. De leden van onze adviesraad kennen elkaar zelfs niet.”

“Hoe kan dat dan?”, vroeg Jan Neckers, die jarenlang voor een instelling gewerkt heeft waar politieke inmenging nooit ver weg was.

“We spreken elkaar alleen aan met onze bijnaam”, aldus onze hoofdredacteur. “En bij het binnenkomen, via de achteringang van onze kantoren, moet iedereen een witte puntmuts over zijn hoofd trekken. Niet handig, maar wel efficiënt, want het garandeert de volledige anonimiteit van de leden.”

“Tja,” zuchtte Jurgen Ceder, “er zal niets anders opzitten dan de namen bekend te maken, want de pers gaat blijven zoeken en ons achtervolgen.”

Daarom, beste lezer, maken wij de namen van onze adviesraad bekend. Let wel, we hebben gezworen de echte namen nooit openbaar te maken, en zullen ons daarom beperken tot de bijnamen zoals wij ze ook gebruiken tijdens de vergaderingen van de adviesraad. In alle eerlijkheid bekennen we dat we onze adviesraad hebben samengesteld uit alle geledingen en

kleuren van de bevolking, zodat onze redactie weet wat er leeft bij de man en vrouw in de straat.

Pombaksa en Mombaksa Deze twee heren zitten al hééél lang in onze adviesraad. Al van in de tijd van Jan Nuyts duiken ze regelmatig op in onze kolommen, maar vermoedelijk zijn ze slechts bij onze oudere lezers nog bekend. Voor de niet-ingewijden: de heerschappen zijn aangespoeld uit het verre Congo, toentertijd het land van onze goede vriend Mobutu. Zij zijn nog de enige echte ‘zwarten’ in onze adviesraad.

Den Bleiter Niemand kent zijn echte naam, al zijn er vermoedens. Zijn plaats in de adviesraad heeft hij enkel en alleen via familiale opvolging kunnen bekomen. Veegt regelmatig met de zijflappen van zijn puntmuts de tranen van zijn gezicht. Het enige dat we met zekerheid weten, is dit: hij verandert regelmatig van adviesraad, of richt er zelf nieuwe op, wat meestal in een flop eindigt.

Allahoe Gahgah Op voorstel van ‘Den Bleiter’, een goede vriend van Gahgah, is deze manspersoon er vrij recentelijk bijgekomen, nadat hij bij een ander medium de bons heeft gekregen. Heeft altijd veel noten zijn zang, behalve als we vragen

Kruisende woorden 1046

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

E F G

Het drinkend hert

H I J K L

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1045 vindt u op blZ. 14

Deze man is een geval apart. Hij is namelijk de enige die van elke vergadering een bonnetje wil, voor zijn boekhouding. Niet dat hij door ons betaald wordt, maar hij moet met bonnetjes bewijzen dat hij heel erg actief is en zijn royale dotatie zeker verdient. Heeft altijd een cactus uit de Libische woestijn bij, voor onze lieftallige secretaresse. Als er al eens in onze kantoren moet geklust worden, dan is het altijd bij de Lorre dat we ten rade gaan voor wat adresjes. Dat is trouwens de reden dat alle muren van onze kantoren in marinegrijs geschilderd zijn. Zonder dat het ons iets gekost heeft.

Kijk, voor alle duidelijkheid, niet wij hebben hem die bijnaam gegeven. Maar als ge zo’n bijnaam hebt, dan is er uiteraard plaats in de adviesraad van ’t Pallieterke. Na de vergadering zien we hem dikwijls in een hoekje konkelfoezen met ‘De Lorre’ over allerlei vastgoedprojecten, iets waar ‘De Lorre’ na zijn uren ook mee bezig is, weliswaar zonder veel succes. We weten van deze persoon enkel nog dat hij diepblauwe gedachten koestert. Kon een plaatsje veroveren in onze adviesraad dankzij een kruiwagen van het Antwerpse stadhuis.

D

HORIZONTAAL

De Lorre

Rob Envelop

B C

A. Onderdrukken B. Toestand van de dampkring op een bepaald moment op een bepaalde plaats - Japanse bloemschikkunst C. Appletoestel D. Niet zedelijke levenshouding E. Gegrild vleesgerecht - Oost-Vlaams dorp F. Bijbelse hogepriester - Luisterrijk G. Kempische gemeente - Slim en gemeen H. Deel van het oog - Frans lidwoord - Gesteente I. Vage voorstellingen van iets - Harde klap met de hand J. Kunstwerk - Voorzetsel K. In gelijke verhouding - Internetlandcode van een buurland L. Grappenmaker - Sportta

wat hij voor de kost doet. Is, naar wat men ons influistert, een bezig bijtje. Hij vertegenwoordigt de multikul in onze adviesraad. We vragen hem wel om zijn kalasjnikov niet mee binnen te brengen tijdens de vergadering. Treedt tevens op als onze verbindingsofficier bij de VRT, waar hij meer dan één vriendschappelijk contact heeft.

Verticaal 1. Fonkelingen 2. Loofboom - Oude lengtemaat Rechteroever - Familielid 3. Zorg voor een zuivering van eer en goede naam 4. Kenmerkende geur - International Sale Indicator 5. Met goede en eerlijke bedoelingen - Zet in de bloemetjes 6. Lichaamsdeel - Industrieel district 7. Pers. vnw. - Iedereen - Amerikaans ruimteschild 8. Britse zanger van o.m. ‘Crazy’, ex van Heidi Klum - Maanstand - Gebalk 9. Getijde - Een beetje - Rust 10. Onzin vertellen 11. Voegwoord - Oude Franse dans - Muzieknoot 12. Enge - Ruzie maken

Net als bij ‘De Lorre’ kunnen we van dit lid zeggen dat het een uniek specimen is op onze aardbol. Om te beginnen omdat hij iedereen in de vergadering aanspreekt met “sjoekes”. Het is duidelijk: deze man vertegenwoordigt het proletariaat en de verworpenen der aarde. “Ik ben alleen content met geld. Al de rest is flauwekul”, eindigt hij elke bijeenkomst.

Hij kan alleen naar onze vergaderingen komen omdat hij daarvoor door Sven Gatz gesubsidieerd wordt, al verkeert die laatste in de waan dat de centen voor een ander project dienen.

Na de vergadering zien we hem meestal vertrekken met Angelique en Anja richting Brasserie Gustav in Antwerpen. Als ’t weer van dat is, weten we inmiddels dat we de dag nadien van beide dames geen redactionele bijdragen moeten verwachten!

Als hij zijn mond opendoet, merk je direct dat hij het tsjevenvolk vertegenwoordigt. Trouwens, hij loopt er de laatste tijd wat gefrustreerd bij, wegens het recentelijk missen van enkele carrièremogelijkheden. Wat wel voor hem pleit: hij verhuist binnenkort naar de stad van A, om alzo gemakkelijker aan onze vergaderingen te kunnen deelnemen. Weldra kan hij te voet naar onze weelderige kantoren stappen!

De Kat Ook de kunstensector moet in onze adviesraad vertegenwoordigd zijn. Wij vonden een multidisciplinair kunstenaar bereid om in onze vergadering te zetelen. Gratis nog wel.

“Waarom zou ik geld vragen aan ’t Pallieterke?”, aldus ‘De Kat’. “Ik krijg elk jaar 500.000 euro subsidies van Sven Gatz en ik woon ondertussen in een kasteel.” In feite hopen de andere leden van de adviesraad dat hij niet te veel zijn mond opendoet, want er komt alleen maar psychedelische prietpraat uit. Dankt zijn bijnaam van toen hij tijdens een kunstproject met katten begon te zwieren.

De Catalaan God moet zijn getal hebben, en dat geldt zeker voor dit jongste lid van de adviesraad.

Meestal komt hij opgefokt binnen, en gaat hij nog opgefokter terug buiten. We weten alleen dat hij een Catalaanse papa heeft, maar wil zelf liever niets te maken hebben met de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd. Wordt algemeen beschouwd als wereldvreemd en stielbederver. Boze tongen beweren dat hij een immense galblaas heeft, want de hoeveelheid gal dat hij per zin uitspuwt, is indrukwekkend. **** “Watte!”, brulde Jan Neckers, “zijn dat de leden van de adviesraad? Dat lijkt eerder een rariteitenkabinet.”

Onze hoofdredacteur barstte in snikken uit: “Ik moet ook maar roeien met de riemen die ik krijg, hé. Of denkt ge nu echt dat het zo plezant is om elke week met die pippo’s samen te zitten?”

Gelukkig kwamen Angelique en Anja op dat ogenblik onze lokalen binnenvallen, terug van weggeweest. Ze leken moe maar gelukkig...

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Sigi “Ik doe het absoluut niet voor het geld”, zei Sigi nog op de laatste vergadering. “Ik ben al blij met het gratis abonnement op ’t Pallieterke dat we krijgen, want met mijn loon kan ik dat absoluut niet betalen.”

Hij leidt meestal de adviesraad, omdat hij nu eenmaal ervaring heeft met het leiden van woelige zittingen. Al is het zelden zo dat hij erin slaagt er enige tucht in te krijgen, net zoals bij zijn vast werk. Was niet aanwezig op onze laatste adviesraad van vorige week wegens een zware depressie en een nog zwaardere migraine.

Clooney Met of zonder puntmuts, het maakt niet uit.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be