't Pallieterke van 2 maart 2017

73ste jaargang • nummer 9 • donderdag 2 maart 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Communautair dynamiet ligt klaar voor Zuhal Demir Kort na het aantreden van staatssecretaris Zuhal Demir ging alle aandacht naar het armworstelen tussen N-VA en Unia.

Maar een aantal andere dossiers zijn op termijn misschien zelfs explosiever voor de nieuwe staatssecretaris, zoals het federale wetenschapsbeleid dat jarenlang de speeltuin was van de PS. Demirs voorgangster, Elke Sleurs, wou daar komaf mee maken, wat de communautaire spanningen al fel deed oplopen.

Nieuwbakken staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) heeft haar entree niet gemist. Al meteen opende ze het vuur op Unia, het vroegere Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, bekend onder de bijnaam “Centrum Leman”. Ze dreigt ermee de subsidies in te perken en verwijt Unia polarisering. En vindt dat de instelling niet opkomt voor alle kansengroepen. Lees: enkel de klachten van moslims worden (prioritair) behandeld.

Over gelijke kansen had ze haar mening klaar, maar over een andere bevoegdheid bleef ze opvallend stil. Het gaat over het federaal wetenschapsbeleid. Een afdankertje onder bevoegdheden die verdeeld worden bij een regeringssamenstelling, zou een mens denken.

Maar dat is niet zo. Ook al is veel van wat met wetenschappen en innovatie te maken heeft een ondertussen geregionaliseerde bevoegdheid.

Het federaal wetenschapsbeleid heeft een grote symboolwaarde voor veel Franstaligen.

Achter deze term schuilen namelijk heel wat instellingen die relicten zijn van la Belgique à papa: het Jubelparkmuseum, het Afrikamuseum in Tervuren, het KMI, het Rijksarchief, het Museum voor Schone Kunsten in Brussel, de poolbasis Prinses Elisabeth op de Zuidpool.

burgemeester van Vloesberg, wou alles bij het oude laten. Hij kon rekenen op de steun van een aantal partijgenoten bij de federale wetenschappelijke instellingen. Rik Torfs, rector van de KU Leuven, noemde federaal wetenschapsbeleid een “PS-staat in de staat”.

Mettens moest echter inbinden, maar een vroegere vertrouweling nam zijn rol over. Meer bepaald Michel Draguet, sinds 2005 baas van het Brusselse Museum voor Schone Kunsten, ook al een PS’er. Hij ziet zichzelf als de perfecte ambtenaar. Maar op het beleid van Draguet is al jaren kritiek. Zijn personeelsbeleid zou op niets trekken en zijn aanpak zou diepe financiële putten slaan. Tijdens een expo over Rogier van der Weyden liep de renovatie in het honderd, en na een paar weken moest de expo de deuren sluiten. Elke Sleurs liet een audit uitvoeren van het Museum en dat was over de hele lijn negatief. Draguet voelde zich in zijn positie bedreigd. Kwam er nog bij dat Sleurs weigerde twee directeurs te benoemen die door Draguet waren voorgedragen.

Gevolg: de topman van het museum diende een strafklacht in tegen de staatssecretaris.

Nooit gezien! Draguets mandaat loopt eind april af. Wordt hij in zijn functie bevestigd, of zet Demir hem opzij? Ambiance verzekerd.

Ondertussen moeten ook in andere instellingen mandaten worden vernieuwd of verlengd, onder andere bij het KMI. Het staat nu al vast dat de francofone kandidaten zullen proberen om zoveel mogelijk functies binnen te rijven.

Zuidpoolbasis als vakantieoord

Een PS-staat in de staat Aan Franstalige kant vermoedde men sinds het aantreden van Elke Sleurs als staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid een geheime N-VA-agenda: de Vlaams-nationalisten zijn uit op de splitsing of zelfs ontmanteling van alle nog bestaande federale instellingen. Het recente pleidooi van Vlaams minister Liesbeth Homans om een Vlaams Unia op te richten, bevestigt een vermoeden dat al langer heerst aan de andere kant van de taalgrens. Elke maatregel, elke beslissing van Elke Sleurs werd communautair geduid. Dat zal onder Zuhal Demir niet anders zijn, ook al is de nieuwe staatssecretaris zeker geen communautaire scherpslijpster.

De N-VA zit eigenlijk al sinds het aantreden van de regering-Michel op ramkoers met de

Deze week Privatisering Belfius

topambtenaren in de verschillende instellingen gelinkt aan het wetenschapsbeleid. Vaak gaat het om PS-creaturen. Zo werd al snel Philippe Mettens aan de kant geschoven als voorzitter van het directiecomité van Belspo, de federale overheidsdienst Wetenschapsbeleid. Mettens, van PS-signatuur, weerde zich als een duivel in

een wijwatervat omdat hij een slechte evaluatie had gekregen.

Wat hij er niet bij zei, was dat hij zich verzette tegen de modernisering van de federale wetenschapsinstellingen. De N-VA wil die verzelfstandigen. Ook verdwijnt Belspo als autonome federale overheidsdienst. Mettens, ook

En dan is er nog de vaudeville rond de zuidpoolbasis Prinses Elisabeth. Dat wordt samen uitgebaat door het Federale Wetenschapsbeleid en de International Polar Foundation van anti-Vlaming Alain Hubert. Deze laatste, een bekend poolreiziger, beschouwde de basis al snel als zijn eigen speeltuin en vakantieoord.

Om niet te zeggen zijn eigendom. Hij organiseerde er een soort van toeristische reizen, die al snel tienduizenden euro’s kostten. Hij stal materiaal uit de basis.

Onaanvaardbaar voor de staatssecretaris die al snel op ramkoers lag met Hubert. Er lopen meer dan tien rechtszaken tussen beide partijen. Dat alles kostte al een miljoen euro aan advocatenkosten voor de belastingbetaler. Er is inmiddels een inspectiemissie naar Antarctica gereisd, en die zal proberen Hubert uit de poolbasis te doen vertrekken. Eenvoudig zal dat niet zijn. Hubert heeft zich in de Waalse media weten te profileren als slachtoffer van een Vlaams complot.

Eyskens en De Croo willen nieuwe partij 2

Het mateloze antiracisme 3 Roddels uit de Wetstraat 4 Zaventem: alleen Vlaanderen kiest voor de ratio 5 Gent: schrik voor extreemlinks 7 Praten met Wilfried Haesen

11

Column Theodore Dalrymple

13

CD&V en Open Vld op weg naar fusie?

Vorige week donderdag vond aan de Universiteit Antwerpen een debat plaats tussen Herman de Croo en Mark Eyskens. Een echt twistgesprek werd het nooit. Integendeel. Beide heren braken een lans om een nieuwe, grote centrumpartij op te richten.

De liberalen en christendemocraten zouden zodoende versmelten.

Het Liberaal en Vlaams Studentenverbond (LVSV) beviel van het idee om een ‘debat der grijzen/wijzen’ te organiseren. Herman De Croo, Mark Eyskens en Willy Claes zouden de degens kruisen. Al zegde Claes uiteindelijk af, wegens familiale problemen. Veel verschil in standpunten was er niet tussen de ouderdomsdekens van respectievelijk CD&V en Open Vld. In plaats van tegenspraak en vuurwerk, kwam er twee uur lang een onderhoudend gesprek, dat we onder de hippe term ‘infotainment’

kunnen plaatsen. De Croo en Eyskens vulden elkaar aan en braken een lans voor een opener samenleving (lees: meer migratie) en een sterkere Europese Unie. Slagen werden uitgedeeld richting het Vlaams-nationalisme.

Macht aan het centrum De moderator van dienst merkte op dat veruit de meest interessante fase van de hele avond helemaal aan het begin zat. Mark Eyskens begon namelijk met te stellen dat “iets van zijn hart moest”.

De CD&V’er maakt zich zorgen over de toegenomen polarisatie en de opkomst van het populisme en nationalisme. Het centrum dient daarom het laken weer naar zich toe te trekken. Eyskens verwees naar Frankrijk, waar de centrist en christendemocraat François Bayrou zijn steun uitspreekt voor de presidentskandidatuur van de linksliberale Emmanuel Macron.

Herman de Croo plaatste allerminst ‘als’ en ‘maar’ bij het voorstel van Eyskens om tot een fusie in het midden te komen. Sterker, hij was het ermee eens.

Of de toppolitici op leeftijd door hun moederpartij vooruit gestuwd werden om dit voorstel te lanceren, betwijfelen we.

Lees verder blz. 2

2

Actueel

2 maart 2017

Eyskens en De Croo willen nieuwe partij

CD&V en Open Vld op weg naar fusie?

Vervolg van blz. 1 Feit is wel dat het beide heren menens is.

Het idee om CD&V en Open Vld op termijn samen te voegen tot een nieuwe partij, is meer dan zomaar een Spielerei.

Bang voor N-VA Wat leren we uit het idee dat werd gelanceerd? Om te beginnen, dit geeft aan dat zowel Eyskens als De Croo ervan uitgaan dat het electorale succes van N-VA geen tijdelijk fenomeen is. Er spreekt een bijzonder pessimistische houding uit hun standpunt, wat betreft het toekomstbeeld dat zij voor hun eigen partij zien weggelegd.

Kennelijk is een fusie de enige manier om in België de Vlaams-nationalisten nog van de troon te stoten. Puur wiskundig houdt een samensmelting, op het eerste gezicht, steek.

Indien we de peilingen bij de hand nemen en de resultaten van CD&V en Open Vld bij elkaar optellen, dan benadert de op te richten centrumpartij de N-VA qua omvang (25 tot 30 procent van het electoraat).

Toch moeten de nodige kanttekeningen geplaatst worden. Het nettoresultaat van de

Unia Als Unia de eigen normen over racisme strikt en onpartijdig zou toepassen, zou het alle imams moeten vervolgen en het zou alle moskeeën moeten laten sluiten wegens oproepen tot rassenhaat en zelfs moord tegen Joden, wegens discriminatie van christenen en andersgelovigen, en wegens massale en brute onderdrukking van vrouwen. En we hebben het niet over pietluttigheden, zoals het percentage vrouwelijke parlementsleden, bedrijfsleiders of generaals. We hebben het over het toelaten van vrouwenbesnijdenis, polygamie, fysiek geweld tegen echtgenotes, eremoorden, kindhuwelijken, gedwongen huwelijken enz. Alleen al het verkondigen van een leer die slavernij officieel toestaat zou voor Unia een reden moeten zijn om een verbod op de verspreiding van de islam te eisen. Unia blijft daar allemaal opzettelijk blind voor. Maar wee uw gebeente als ge in uw bedrijf geen moslima’s met een hoofddoek wilt. Of als ge vindt dat een katholieke school voor katholieken is.

We vinden het daarom schitterend dat Zuhal Demir en N-VA eindelijk frontaal in de aanval gaat tegen Unia. Maar het feit dat zij dat alleen maar kan doen omdat ze een vrouw van nietwesterse allochtone afkomst is, is natuurlijk een onderdeel van het probleem. Een Vlaamse blanke man zou dat niet kunnen avonturen.

fusie komt waarschijnlijk een pak lager uit dan het brutoresultaat. Het is logisch – bij dit scenario – dat de ACW-vleugel van CD&V zal overstappen naar Groen. Heel wat leden van de christelijke bediendenvakbond stemmen reeds op de ecologisten.

Tezelfdertijd zal de Vlaamsgezinde en rechtse vleugel van CD&V onderdak gaan zoeken bij de Nieuw-Vlaamse Alliantie. Het is namelijk maar moeilijk voor te stellen dat mensen zoals Hendrik Bogaert veel voelen voor een innige samenwerking met de belgicisten (en atheïsten) van Open Vld.

Herverkaveling politiek landschap Mark Eyskens en Herman de Croo zullen nog veel missiewerk moeten verrichten, in eerste instantie in de eigen gelederen, om hun voorstel verkocht te krijgen. Een verkaveling van het politieke landschap in een links blok (met sp.a en Groen), een centrumpartij (met CD&V en Open Vld) en een rechts blok (met de V-partijen) zou wel het voordeel van de duidelijkheid hebben. Er zou voor de Vlaamse burger weer echt wat te kiezen vallen.

LvS

Molenbeek is wel degelijk een hellegat Het is duidelijk dat de beloofde ‘grote schoonmaak’ in Molenbeek en andere gemeenten van de ‘Kanaalzone’ bezig is. Minister Jan Jambon gaf op woensdag 22 februari in de bevoegde commissie van De Kamer mee dat heel wat vzw’s en verenigingen uit dat ‘hellegat’ ondertussen gecontroleerd werden.

Jambon: “Een vereniging wordt onderworpen aan een gerechtelijke controle wanneer ze in verband kan worden gebracht met gewelddadig radicalisme of terrorisme. Van de 3.308 geregistreerde verenigingen zijn er 144 met een of meerder bestuurders die in dat geval verkeren: 74 verenigingen worden in verband gebracht met radicalisme, 8 met wapenhandel, 26 met drugsfeiten en 36 met criminele activiteiten.”

191 ontbonden vzw’s In het kader van het Belfiproject, dat eind 2014 door de federale gerechtelijke politie van Brussel werd gelanceerd, werden volgens de minister 37 verenigingen op meerdere niveaus (administratief, gerechtelijk, sociaal, fiscaal en stedenbouwkundig) gecontroleerd door de politie en de gemeentelijke en sociale inspectiediensten. 30 verenigingen waren niet in orde en werden op grond van een gerechtelijk of bestuurlijk mandaat gesloten: 7 in het kader van het Belfiproject en 23 door de lokale recherche.

Naar aanleiding van de terroristische aanslagen in België werd ook beslist de vzw’s in de ‘Kanaalzone’ te controleren. Die controles leveren ontstellende resultaten op.

Op basis van de controles die in het afgelopen jaar in de vijf betrokken gemeenten (onder andere Molenbeek en Sint-Gillis) werden uitgevoerd, kunnen de volgende besluiten getrokken worden. Jan Jambon: “Er werden 3.308 vzw’s gecontroleerd. 1.393 vzw’s kregen een administratieve controle ter plaatse. Tegen 586 werd een procedure gestart op grond van een fictieve zetel en 191 werden anticipatief ontbonden.”

Een vzw kan als fictief worden aangemerkt indien er op het betrokken adres geen officiële melding van de vzw terug te vinden is en er geen verantwoordelijke aanwezig is. Concreet is bijna één op vijf vzw’s in die gemeenten (waaronder Molenbeek en Sint-Gillis) waarschijnlijk fictief.

Laat het onderzoek naar het belang van die fictieve vzw’s maar starten.

Thierry Debels

Davidsfonds heeft een nieuwe voorzitter Zowat een jaar geleden koos het Davidsfonds een nieuwe nationale voorzitter: Danny de Raymaeker, een man uit de financiële sector. De man was op dat ogenblik CEO van Optima Bank en was daar in 2014 aangetrokken om orde op zaken te stellen. Men wist immers al een tijdje dat er van alles mis was bij die bank.

Niettemin kantelde Optima Bank. Dat alles was natuurlijk geen goede reclame voor het Davidsfonds, ook al is er verder geen verband tussen de cultuurorganisatie en Optima Bank.

Begin juli 2016 werd daarom beslist dat Danny de Raymaeker zijn mandaat als voorzitter zou teruggeven.

Sindsdien was het Davidsfonds op zoek naar een nieuwe voorzitter, en na een zoektocht van acht maanden kon een kandidaat gevonden worden: Peter de Wilde.

Vorige donderdag werd tijdens de algemene vergadering De Wilde verkozen als nieuwe voorzitter.

De Wilde is administrateur-generaal van Toerisme Vlaanderen en hij is gepassioneerd door oude kunst en klassieke muziek. Met heel veel goesting wil hij mee bouwen aan de toekomst voor het Davidsfonds en nadenken over hoe je mensen via de Vlaamse kunst en cultuur met elkaar verbindt.

Peter de Wilde, 47 jaar, is geboren in Temse

en woont in Kruibeke. Hij studeerde Romaanse filologie aan de UFSIA in Antwerpen, volgde later een bijzondere licentie middeleeuwse studies aan de KU Leuven en werd in 2000 doctor in de letteren en wijsbegeerte.

Eerst doceerde hij Franse letterkunde in Antwerpen en Duinkerke, daarna was hij departementshoofd cultuur van de provincie Antwerpen (2003-2006) en kabinetschef cultuur, toerisme en erediensten van de stad Antwerpen (2007-2009).

Sinds 2009 is hij administrateur-generaal (CEO) van Toerisme Vlaanderen en sinds 2014 is hij voorzitter van de European Travel Commission. Met De Wilde verwelkomt het Davidsfonds een nieuwe voorzitter met veel ervaring in de culturele en toeristische sector.

Hopelijk kan de nieuwe voorzitter voor stabiliteit zorgen in het Davidsfonds, dat al enkele jaren moeilijke tijden kent. Zo vertrok de vorige directeur na interne onenigheid, terwijl ook de financiële toestand grote zorgen baarde. Zo

Twijfel over gedeeltelijke privatisering van Belfius Moet de overheid zich langzaamaan terugtrekken uit Belfius? Nu de staatsbank steeds betere resultaten voorlegt, wordt daar intern meer en meer voor gepleit. Maar de federale regering twijfelt. Een gedeeltelijke privatisering betekent immers dat de overheid minder inkomsten haalt uit de dividenden van de staatsbank. Terwijl de begroting dat geld echt wel nodig heeft.

Het was minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) die kort na het aantreden van de regering-Michel in de herfst van 2014 al een eerste luchtballonnetje opliet. Waarom de staatsbank Belfius niet privatiseren? De financiële crisis was tenslotte al een paar jaar voorbij. In 2011 werden de gezonde overblijfselen van het oude Dexia, meer een risicovol hefboomfonds dan een bank, overgenomen door de overheid voor bijna 4 miljard euro. De reddingsboei moest een ondergang vermijden. Op die nationalisering en de omvorming tot Belfius was veel kritiek. Moest de staat, of beter gezegd de belastingbetaler, opdraaien voor het geknoei van een paar bankiers? Daarbij wordt wel vergeten dat een faillissement van een bank een crisis verder uitdiept. En ondanks de staatsgarantie op spaarboekjes zorgt zoiets voor een algemene verarming.

215 miljoen euro dividend De voorbije vijf jaar werd Belfius opnieuw op het goede spoor gezet. Met Alfred Bouckaert, maar vooral met Jos Clijsters en Marc Raisière werd Belfius opnieuw een bank zoals een ander. En een gezonde bank. Het eigen vermogen is de voorbije jaren verdrievoudigd naar 9 miljard euro. De nettowinst bedraagt 539 miljoen euro. Ook de beleggingen en kredieten

hebben in tegenstelling tot 2011 een gezonde rating gekregen.

Deze goede resultaten hebben ertoe geleid dat de bank een dividend zal uitbetalen voor 2016. Geld dat ten goede komt aan de aandeelhouder die de Belgische staat is. 215 miljoen euro om precies te zijn. En dat is natuurlijk goed nieuws voor de regering-Michel, die het geld kan gebruiken om de begroting te spijzen.

Nu de bank gezond is, wijst de top van Belfius op de voordelen van de verkoop van aandelen aan privépartners. Het zou de kapitaalbasis van de bank versterken. En het zou nieuwe bestuurders aantrekken met nieuwe en moderne inzichten rond bankieren. En vooral: bij een nieuwe financiële crisis zou de overheid, dus de belastingbetaler, niet langer het volledige risico dragen.

Een gedeeltelijke privatisering betekent voor de overheid minder aandelen, dus minder dividenden. Wil men dat wel in de Wetstraat? Als dat geld niet meer spontaan binnenkomt, moet men elders naar inkomsten zoeken. Weinig politici zijn daar enthousiast over. Anderzijds kan een gedeeltelijke privatisering geld opbrengen dat gebruikt kan worden om de staatsschuld te doen dalen.

werd de uitgeverij uiteindelijk afgestoten en overgenomen door uitgeverij WPG. Vijf medewerkers van de Davidsfonds Uitgeverij werden na die overname ontslagen. We wensen de voorzitter alvast heel veel succes toe.

K arl van C amp

Uit de smalle beursstraat Begroting, staatsschuld en verkiezingen Wat zou de overnameprijs zijn? Experts hebben het over 6 tot 7 miljard euro bij een totale privatisering. Maar dat is niet aan de orde.

Het is eerder een scenario zoals bij Proximus dat op tafel ligt.

Een gedeeltelijke beursgang, maar met de overheid nog altijd als meerderheidsaandeelhouder. Een beperkte privatisering zou de staat zo’n 3 tot 4 miljard euro opbrengen. Dat is budgettair gezien ook goed nieuws, want inkomsten uit privatiseringen mogen gebruikt worden om de staatsschuld te verlagen.

Echter, in dit geval gaat het om een druppel op een hete plaat. 4 miljard euro op een staatsschuld van 386 miljard euro is één procent. Dan misschien toch liever de aanhoudende dividenden om het begrotingstekort weg te werken, denken vele politici.

Dat verklaart waarom verschillende regeringsleden plots terughoudender zijn wanneer een privatisering ter sprake komt. Nog een element dat de twijfel voedt: een privatisering in gang zetten ligt politiek gevoelig. Volgend jaar zijn het gemeenteraadsverkiezingen en als opvolger van het Gemeentekrediet en Dexia is Belfius de grote financier van de lokale overheden.

Daar zal men met meer dan gewone aandacht kijken naar de privépartners die eventueel in Belfius willen stappen. Een verkeerde keuze van de regering op dat vlak zou wel eens negatief kunnen afstralen op de federale coalitiepartijen wanneer de verkiezingscampagne voor 2018 start.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

2 maart 2017

3

Het mateloze antiracisme

De Vlaams pers was vorige week nog maar eens in de ban van een geval van “rauw racisme” (zoals Bart Somers het noemde). Een politie-inspecteur van Mechelen zou naar enkele collega’s een foto hebben doorgestuurd waarop een commissaris van Mechelen, een vrouw van Indische afkomst, stond afgebeeld met daaronder het opschrift: “Jou kleur staat mij niet aan.” (sic) De taalfout is nog het minste.

Het gedrag van de agent, indien zijn schuld komt vast te staan, is smakeloos, afkeurenswaardig en uiterst oncollegiaal. Maar rechtvaardigde zijn kinderachtige daad werkelijk alle heisa die daarop volgde?

De VRT opende er die dag elk journaal mee. Het parket stelde onmiddellijk procesverbaal op. De politie opende een onderzoek en begon met ondervragingen. De burgemeester en de politievakbond (die normaal geacht wordt het politiepersoneel te helpen en te beschermen) eisten het ontslag van de betrokkene. Jinnih Beels, de geviseerde commissaris, sprak van een “een grote slag” voor haar familie, vrienden en het gehele korps (hoewel het over een interne mail tussen enkele collega’s ging en de openbaarheid het gevolg was van de overdreven reactie op dit incident, dat evengoed zonder veel ruchtbaarheid en via een tuchtsanctie had kunnen afgehandeld worden).

Ontslag Jinnih Beels was vroeger hoofd van de cel “Diversiteit” (een soort volkscommissaris voor politieke correctheid) bij de politie van Antwerpen. Haar beleid van “dialoog” ten aanzien van allochtone boefjes bracht haar in conflict met korpschef Serge Muyters, wat tot haar overstap naar Mechelen leidde.

De verdachte agent is nu al geschorst. Als hij schuldig wordt bevonden, is het duidelijk wat hem te wachten staat: ontslag en de publieke schandpaal. En dit voor een éénmalige domheid.

Hij zal niet de eerste, of de laatste, zijn die dit lot treft. In 2015 werd in Brussel een leraar om dringende reden ontslagen omdat hij een leerling in een persoonlijk gesprek volgende vraag had gesteld: “Waarom kiezen voor de religie die zich kenmerkt door de hoogste graad van analfabetisme en de meeste onderontwikkelde en achtergestelde landen?” U kan raden over welke religie zijn vraag ging.

Ook indien men van mening is dat het niet aan een leraar is om dit soort vragen te stellen: verdiende hij het echt om voor dergelijke futiliteit volledig gebroodroofd te worden? Zou hij ook maar de minste last hebben ondervonden, indien hij die vraag over het christendom had gesteld?

Arme Théo De zaak-Beels is slechts klein bier tegenover de vlaag van antiracistische psychose die Frankrijk heeft getroffen in de vorm van de affaire-Théo. Théo is een zwarte jongeman die begin februari werd aangehouden bij een politieactie tegen drugdealers. Hij verzette zich tegen de arrestatie van een verdachte en werd bij de daaropvolgende schermutseling gewond aan de anus toen een politieagent hem iets te enthousiast in het achterwerk porde. Théo beschuldigde de politie daarop van “anale verkrachting”.

De versie van Théo werd kritiekloos overgenomen door alle media (ook die van bij ons). Het verhaal van een onschuldige zwarte jongen die meedogenloos wordt mishandeld door blanke politiemannen is te goed om te laten vergallen door feitenonderzoek of evenwichtige verslaggeving. Sindsdien wordt in Frankrijk wekelijks betoogd tegen het lot van arme Théo, vaak gepaard gaande met zware geweldplegingen en vernielingen aan bezittingen van mensen die niets met die zaak te maken hebben.

Arme Théo kreeg al het bezoek van president Hollande en van topvoetballer Ribéry, die hem zijn ploegshirt schonk. Voetbalclub Inter Milaan stuurde hem gratis tickets. Op de uitreiking van de Césars, de Franse filmprijzen, werden verontwaardigde woorden over de affaire-Théo uitgesproken. Nochtans blijkt, volgens de eerste onderzoeksgegevens, dat de verwonding van arme Théo wel degelijk het onbedoelde gevolg is van zijn aanval op een politieagent. Van enige “verkrachting” is volgens het parket geen sprake.

De hamvraag: zouden al die betogingen, persaandacht en honneurs vanwege hooggeplaatsten zich hebben voorgedaan indien Théo blank was geweest? Uiteraard niet. De

uitzonderlijke aandacht voor een banaal geval van verwonding naar aanleiding van verzet tegen een arrestatie kan enkel verklaard worden door een irrationele gevoeligheid voor vermeend racisme. Ik geef nog mee dat de voorstelling in de pers van Théo als een man met een onberispelijk verleden ondertussen heel wankel is geworden. Vorige week lekte uit dat reeds geruime tijd een onderzoek loopt tegen zijn gehele familie voor fraude met overheidssubsidies. Théo zou een slordige 50.000 euro in zijn zakken gestopt hebben. U zult het via onze pers niet vernemen.

De rede is zoek Het verlies aan redelijkheid hoeft niet echt gepaard te gaan met een expliciete beschuldiging van racisme. De stille angst van verantwoordelijken om als racist gezien te worden, volstaat om absurde en onrechtvaardige resultaten op te leveren. In de zaak van de Blokkendoos was het van het begin duidelijk dat de aantijgingen tegen kleuterjuf Magalie onterecht waren. Maar niemand had de moed om de paranoïde (en racistische) domheid van de moslima’s die haar beschuldigden te benoemen en de zaak in de kiem te smoren.

De Blokkendoos werd lange tijd gesloten en de juf moest drie jaar door een hel van verdachtmakingen en bedreigingen.

Vorig jaar werd een kleuterjuf in Diegem door vier allochtone ouders beschuldigd “van betastingen bij het verversen van pampers.”

De klacht was zo belachelijk dat ze door niemand ernstig genomen kon worden, wat ook bleek uit een heus onderzoek door het parket. Het laffe gemeentebestuur van Machelen legde de onschuldige en totaal ontredderde juf een preventieve schorsing op “om de rust te bewaren” (lees: om toe te geven aan een onredelijke hysterie vanwege allochtonen).

Blindheid Hoe ontspoord de fobie is voor alles wat zou kunnen geïnterpreteerd worden als racisme, blijkt des te scherper door de vergelijking met een aantal recente voorbeelden waarin de rollen omgekeerd waren.

In Gent wordt een 85-jarige man al vijf jaar zwaar gepest door moslimjongeren in zijn wijk, alleen omdat er voor zijn ramen affiches tegen onverdoofd slachten hangen. De politie weet ervan. Niemand doet er iets aan.

Toen de pesterijen vorige week zover gingen dat die oude man bewusteloos werd geslagen, leverde dat nauwelijks persaandacht op. VTM en Het Laatste Nieuws brachten het wel, maar ze suggereerden dat het zijn eigen schuld was (“moslimhater”). Een politiek debat volgde er al helemaal niet.

Een paar weken geleden werden een paar minderjarige VNJ’ers tijdens een stadsspel in Belsele aangevallen en gewond door in meerderheid allochtone jongeren. Verder dan de kolommen van de streekjournalistiek geraakte dat nieuws niet. Wat indien de aangevallen kindjes allochtonen waren geweest en de daders blanke jongeren? Een samenleving die zijn voorpagina’s dagenlang laat domineren door iets futiel als racistische toogpraat op Facebook (zoals naar aanleiding van de laatste bomaanslag in Turkije), maar nauwelijks geïnteresseerd is in geweld tegen kinderen, op een publieke plaats en op klaarlichte dag, is ernstig ziek.

Ja, racisme, hoewel nauwelijks een topprobleem in deze samenleving, bestaat nog.

Maar indien overgevoeligheid daarvoor ertoe leidt dat we alleen nog de splinter in het eigen oog zien, maar niet meer de balk in het oog van de anderen, dan leidt dit tot onredelijke en onrechtvaardige resultaten.

De hier vermelde gevallen zijn slechts het topje van de ijsberg. Wanneer de pathologische vrees voor zelfs maar de schijn van racisme het maatschappelijke debat zodanig beklemt dat maatschappelijke problemen niet meer kunnen herkend worden, niet meer mogen benoemd worden en politieke oplossingen niet meer in alle redelijkheid kunnen overwogen en bediscussieerd worden, dan heeft de samenleving een nog veel groter probleem.

Jurgen Ceder

Briefje aan Els Keytsman

Chef gedachtepolitie Mevrouw de politiek gekleurde, Er was een tijd dat niet alleen het Vlaams Belang, maar ook Bart de Wever en zijn partij openlijk pleitten voor het opdoeken van de Belgische gedachtepolitie. André Gantman stelde destijds zelfs dat het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding moest afgeschaft worden wegens contraproductief en dat het absoluut niet heeft bijgedragen tot de integratie, dat het er zelfs een hindernis voor is. En toen uw voorganger De Witte er de brui aan gaf, zei huidig Vlaams minister Ben Weyts dat hij hoopte dat daardoor “een nieuwe weg wordt ingeslagen naar een minder wereldvreemd Centrum dat eindelijk wat aansluit bij de visie van de Vlamingen op migratie en integratie”. Vandaag is de kritiek niet minder, want kersvers staatssecretaris Zuhal Demir en Vlaams viceministerpresident Liesbeth Homans nemen uw door de overheid ruim gesubsidieerde instelling – 7,7 miljoen euro per jaar – zwaar onder vuur omwille van een aantal recente uitspraken van uzelf en stellingnames van uw UNIA. Uw persoon speelt hierin een belangrijke rol, want gij zijt bepaald niet als ‘objectief’ te catalogeren. Zo waart gij tussen 1999 en 2004 werkzaam op de kabinetten van de groene fundi’s Magda Aelvoet, Jef Tavernier en Adelheid Byttebier. Daarna waart gij actief als beleidsmedewerkster voor Groen!, waarvoor gij tevens van 2002 tot 2008 zetelde als gemeenteraadslid in Aalst.

De stap was dan maar heel klein om van 2008 tot 2010 diensthoofd te worden van de Politieke Dienst van Oxfam-Wereldwinkels.

Voor de schone schijn liet gij vanaf dan uw politiek mandaat schieten. Het mocht er ook weer niet té dik op liggen, nietwaar?! En dan was daar in 2010 Vluchtelingenwerk Vlaanderen om nadien dan de oversteek te maken naar het Gelijkekansencentrum. Altijd keurig in dezelfde ideologische lijn; en van het een kwam het ander…

Liesbeth Homans wil UNIA echter laten doorlichten, want ze zegt dat het zowaar een ‘centrum voor klagende allochtonen’ is geworden. En zij geeft een aantal sterke voorbeelden: “Als een blonde vrouw met blauwe ogen wordt uitgescholden voor nazihoer en klacht indient, is de kans dat zij gehoord wordt, nihil. Als een vrouw met een hoofddoek klacht indient omdat ze uitgescholden wordt, is de kans honderd procent.”

Pak vast. En nog: “Unia heeft onderzocht of

ouders het zouden appreciëren mocht hun kind trouwen met iemand met een andere huidskleur. Wat publiceren ze? Dat de meerderheid van de autochtone ouders dat niet graag zou hebben. Wat publiceren ze niet?

Dat een nog grotere meerderheid van de allochtone ouders dat niet graag zou hebben. Opnieuw: Unia neemt het op voor één groep.” Haar conclusie is duidelijk: “Ofwel sta je als centrum open voor iedereen die klachten heeft over discriminatie, ofwel ben je een centrum voor klagende allochtonen.”

En dan is er nog de zaak van de uitgelekte interne mail waarin een van uw medewerkers de veroordeling van een pro-Palestijnse betoger ‘kromspraak in plaats van rechtspraak’ noemt. De man werd veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van zes maanden en een boete van 600 euro omdat hij op een betoging in Antwerpen in 2014 had gezongen dat “alle Joden de keel moet worden overgesneden”. Gij liet daarop enkel weten dat die medewerker niet het officiële standpunt van het Gelijkekansencentrum weergeeft. En daarmee was de kous af…

Ook Zuhal Demir vraagt zich publiekelijk af of UNIA nog wel doet waarvoor het is opgericht. Bovendien vindt zij dat UNIA op zijn minst een perceptieprobleem heeft.

De burgers hebben het gevoel dat het te moraliserend is. Bovendien maakt Unia zich belachelijk, onder meer met het voorstel om vacatures enkel voor vrouwen open te stellen, zegt zij. Unia is voor haar ‘geen centrum van gelijke kansen, maar van polarisering’.

Dreun! Zonder twijfel zult gij u hiertegen met grote geveinsde verontwaardiging gaan weren. Toch raad ik in alle onbescheidenheid aan u even goed te realiseren dat een overgrote meerderheid van de Vlamingen al die linkse, groene en progressieve betutteling spuugzat is. Men heeft geen gedachtepolitie met moraliserend opgestoken vingertje nodig. Er zijn tal van mogelijkheden om klachten neer te leggen, want er is antidiscriminatiewetgeving genoeg. En wij gaan ervan uit dat rechters nog altijd een stuk objectiever zijn dan een stel goedbetaalde polariserende en subjectieve zeloten.

Uw ganse santenboetiek mag wat mij betreft dan ook per direct gesloten worden.

Zou een job als medewerkster van Kristof Calvo niks voor u zijn?

Golf van vrijlatingen Fouad Belkacem van Shariah4Belgium. Omar Damache, die logistieke steun verleende aan de terrorist Abdelhamid Abaaoud. Lors Doukaev, de Tsjetsjeen uit Luik die zeven jaar geleden een bom liet ontploffen in een hotel in Kopenhagen. Wat hebben die mannen gemeenschappelijk? Dat zij moslims zijn natuurlijk, en dat zij tot de terreurscène behoren. Maar er is nog iets: als het Belgische gerecht zijn ondoorgrondelijke logica volgt, kunnen zij dit jaar vrijkomen. Zij zijn slechts het topje van de ijsberg. In totaal kunnen dit jaar in België zevenvijftig aanhangers van islamitische terreurgroepen vrijkomen. Negen van hen hebben dan hun straf uitgezeten, nog eens achtenveertig anderen komen in aanmerking voor vervroegde vrijlating.

4

Dossier

2 maart 2017 Vlaamse regering belooft strenge controle aangifte extra mandaten

Attila Referenties naar Hitler en de jaren dertig zijn afgezaagd, maar vorige week slaagde de Algerijns-Amerikaanse cartoonist Khalil Bendib erin me te verrassen door zijn vergelijking van Trump met Attila de Hun.

Weinig met zekerheid bekend Toen de scholen nog geschiedenis doceerden, leerden alle leerlingen de uitdrukking “waar Attila langskomt, groeit geen gras meer”. Dat werd bij Khalil Bendib: “waar Trump langskomt, bestaat geen democratie meer”.

Dat wordt dan gezegd door een aanhanger van een misdadige ideologie, gesticht door een roofmoordenaar die een waardig opvolger van Attila was. Ondanks zijn reputatie weten we nog altijd zeer weinig over Attila en zijn Hunnen. Waar kwamen ze vandaan? Welke taal spraken ze? Uit Azië, maar uit welk deel? Spraken ze een Prototurks?

Zeker is het allemaal niet.

Alle bekende bronnen zijn geschreven in het Grieks en het Latijn door hun vijanden, en zijn dus wat verdacht. De Hunnen duiken voor het eerst op in 370 na Christus, wanneer ze in korte tijd een enorme lap grond tussen de Zwarte Zee en Zuid-Duitsland veroveren.

Ze drijven de Germaanse volkeren, zoals de Alanen en de Gothen, voor zich uit. Volkeren die zich niet onderwerpen aan die Aziatische nomaden vluchten naar het Romeinse Rijk, en zo stormen de Hunnen de geschiedenis binnen.

De Hunnen vormen een mengelmoes van clans en stammen die soms samenwerken en soms elkaar bevechten over de weidegronden voor hun paarden en hun vee. De klassieke kroniekschrijvers beschrijven hun uiterlijk: klein, taai, gelooide huid, smalle oogjes, weinig baardgroei en een conische schedel, want de Hunnen vervormen de schedels van hun pasgeborenen (evenals veel Germaanse stammen). Over hun ruitercapaciteiten is iedereen het eens: angstwekkend goed.

Ze kunnen nauwelijks normaal lopen, maar ze lijken één met hun paard. Hun favoriete wapens zijn de lans, de boog (150 centimeter, met pijlen van 75 centimeter) en een lang cavaleriezwaard (83 cm). Feitelijk zijn ze niet met zo veel, maar ze duiken altijd vlugger op dan verwacht zodat ze tijdelijk een meerderheid bezitten, en ze zijn meesters in schijnterugtochten waarna de tegenstanders in hun val lopen.

Afpersers Attila wordt geboren tussen 390 en 395.

Zijn ooms leiden op dat ogenblik de Hunnenclans, die almaar verder in westelijke richting oprukken. Hun rijk strekt zich uit over ZuidRusland, Oekraïne, Roemenië, Bulgarije, Zuid-Polen, Hongarije, Oostenrijk en ZuidDuitsland. In hun vlucht voor de Hunnen profiteren verscheidene Germaanse stammen van de ijskoude winter van 406 die de Rijn doet bevriezen.

Ze vallen het West-Romeinse Rijk binnen en nemen delen van Frankrijk, Spanje en Noord-Afrika in. De verhouding tussen de Hunnen en het West- en Oost-Romeinse Rijk is ambivalent. Grote groepen Hunnen zijn dikwijls goedbetaalde huurlingen die Germaanse migranten in bedwang houden of onder Romeins gezag uitmoorden. In 434 volgen Attila en zijn broer Bleda hun ooms op als leiders van de Hunnenconfederatie.

Een echte dynastie vormen ze niet, want ze kunnen hun gezag alleen handhaven door succesvolle militaire veldtochten en ze moeten de stam- en clanhoofden geregeld verwennen met veel buit. Ze zijn vooral geïnteresseerd in het Oost-Romeinse imperium dat veel rijker is met zijn handelsroutes en ambachtelijke producten. Ze beginnen dus met lucratieve afpersingsoperaties. In ruil voor veel goud en de uitlevering van naar Constantinopel gevluchte vijandige stamgenoten willen ze hun plundertochten wel een paar jaar opschorten.

Dierlijke wreedheid Maar vanaf 440 gaan ze er vol voor. Jaar na jaar verschijnen ze ten zuiden van de Donau die de rijksgrens is en ze dringen steeds verder door.

Ze bezitten inmiddels ook belegeringstorens en stormrammen, en overal vallen steden en stadjes in hun handen. Met dierlijke wreedheid worden de inwoners vermoord of tot slaaf gemaakt. In totaal veroveren en plunderen ze ongeveer honderd steden. Ze verslaan het ene na het andere (kleine) Romeinse leger. Het grootste deel van de Balkan wordt een woestijn. Twee keer rukken ze ook op naar Constantinopel, maar de dubbele muren van de stad houden stand.

Ten slotte gaan de Oost-Romeinse keizers door de knieën en beloven een groot deel van hun goud aan Attila. Inmiddels is hij de enige leider van de hordes nadat zijn broer sterft of door hem vermoord is. Attila weet dat er in de Balkan nog weinig te halen is en richt zich naar het Westen.

Met een belachelijk voorwendsel trekt hij in 451 de Rijn over. De zus van de westerse keizer heeft hem een brief geschreven en hij beweert dat het een huwelijksaanzoek is, waarna hij het halve rijk opeist. Tongeren ligt een beetje buiten de invasieroute en wordt gespaard (door de beden van Sint-Servaas wil de legende) maar in een ronde van Noord-Gallië moeten Metz, Amiens en Reims (bisschop vermoord aan zijn altaar) eraan geloven. Franken, Bourgondiërs en Gothen, die inmiddels grote delen van Gallië beheersen, verenigen zich, onder de leiding van de Romeinse generaal Aetius, die zelf nauwelijks Romeinse soldaten meebrengt. Historici hebben geen spaander heel gelaten van de reusachtige getallen die klassieke auteurs citeren.

Ze vermoeden dat de twee legers ongeveer even sterk zijn, elk 45.000 man. De slag bij de Catalaunische velden (Chalons-enChampagne) eindigt onbeslist. Attila trekt zich ongehinderd met zijn leger en de buit terug over de Rijn. Maar zijn aura van onoverwinnelijkheid is hij kwijt. Zijn tegenstanders achtervolgen hem niet omdat hun vorsten het druk hebben hun troon te verzekeren.

Verstrooid en verdwenen De Hun is niet verslagen, want het jaar daarna valt hij Italië binnen; daar is nog veel te rapen. De Hunnen gaan op sommige plaatsen zo fel tekeer dat mensen die later terugkeren met moeite hun verwoeste woonplaatsen terugvinden. Attila bereikt de Po en moet daar halt houden. Twee jaar na elkaar is in Italië de oogst mislukt en hij kan zijn legers niet langer met gestolen voedsel bevoorraden.

De West-Romeinse keizer stuurt onderhandelaars (onder wie paus Leo) en de Hun is bereid zich terug te trekken, uiteraard met behoud van alle buit. Het wordt weer tijd naar het oosten te trekken, maar begin 453 krijgt Attila een hersenbloeding (of hij wordt vermoord door de zoveelste nieuwe bruid) en hij sterft.

Onmiddellijk vliegen zijn zonen elkaar in de haren, beoorlogen elkaar en verscheidene Germaanse bondgenoten profiteren ervan om onder het juk van de Hunnen uit te komen. Nauwelijks vijftien jaar na Attila’s dood zijn de Hunnen verstrooid en is het Hunnenrijk verdwenen. Maar de reputatie van de “gesel Gods” blijft eeuwenlang ijzersterk. Sommige volkeren (Hongaren) en hun vorsten beweren dat ze de afstammelingen van Attila zijn, al is daar weinig bewijs voor.

Maar het begrip Hun blijft bestaan.

Wanneer de Duitse keizer Wilhelm soldaten stuurt naar China, om de Boksersopstand neer te slaan, houdt hij een beruchte toespraak. In de officiële notulen is een zin gecensureerd die hij wel degelijk uitspreekt: “Nog altijd is na duizend jaar de naam bekend van Attila en zijn Hunnen. Zorg ervoor dat op een gelijkaardige wijze geen Chinees in China een Duitser schuin durft bekijken.”

Zo gedragen de Duitsers zich inderdaad in 1914 en in ‘41-’45, zodat ze in de wereldoorlogen de bijnaam Hunnen krijgen. En nu is er dus een opvolger voor Attila gevonden in Washington...

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Hik in de Kamer Vorige week werd er in de plenaire zaal samengeschoold door de gemeenschappelijke vergadering van het Federaal Adviescomité voor Europese aangelegenheden en van de commissie voor de Buitenlandse Betrekkingen. De centrale gast was Jean-Claude – Hik – Juncker, voorzitter van de Europese Commissie. Hoewel alle leden van Kamer en Senaat waren uitgenodigd, waren er van alle fracties slechts enkele leden aanwezig, uit beleefdheid wellicht. Of wegens ‘te druk’… Alleen CD&V was met een bijna voltallige fractie aanwezig om Marianne Thyssen, EU-commissielid, te komen ondersteunen. De zaal was voor ongeveer driekwart gevuld, al was de grootste groep een legertje van politieke medewerkers. We ontwaarden slechts één Europarlementslid: Gerolf Annemans. Die wilde zeker het bewijs leveren en er getuige van zijn dat Juncker overal waar hij komt een uit zijn nek kletsende lapzwans is.

Verloren tijd De hele vergadering duurde slechts een uurtje en het was een oppervlakkig gedoe over gemeenplaatsen van ‘zie eens hoe goed we wel zijn, maar niemand wil het zien’. Een saai uurtje gepalaver waarbij nauwelijks ten gronde werd ingegaan op de pertinente vragen van diverse parlementsleden. Annemie Turtelboom was er ook en die gewaagde zelfs van ‘verloren tijd’. Verhofstadt zal het graag horen… Tussen alle lange betogen viel de uiterst korte vraag van Barbara Pas (VB) op over de stijgende Belgische staatsschuld. Zij vroeg zich af hoe de Europese Commissie het feit verklaart en beoordeelt dat België, in het midden van West-Europa, ondanks alle beloftes van verandering, al meer dan twintig jaar structureel en onveranderd Zuid-Europese schuldcijfers vertoont? Is daarvoor een verklaring of een beoordeling van de Europese Commissie?, wilde zij weten. Het laat zich raden dat Juncker in zijn globaal antwoord op alle vragen hier niet op in ging… Hoe zou dat toch komen?

En toen was het stil Donderdag kwam natuurlijk het dossier van de luchthaven van Zaventem ter sprake, waarin de Brusselse regering (inclusief CD&V, sp.a en Open Vld) de boel blokkeert aangaande een deftige regeling inzake de geluidsnormen. Toen zowat alle sprekers van meerderheid en oppositie de complete impasse moesten vaststellen en dit reeds sinds vorige legislaturen, viel Laurette Onkelinx eens te meer uit haar rol toen ze bijna hysterisch begon te krijsen tijdens het antwoord van de premier. Dat ging zelfs zover dat Charles Michel op een zeker moment voorstelde om de hulpdiensten te laten oproepen als dat nodig zou zijn. Maar de beste tegenzet kwam van N-VA’er Wollants: “Sommigen hebben hier wel een heel slecht geheugen. Ik zag mevrouw

Onkelinx tegen het plafond gaan naar aanleiding van een aantal verklaringen, maar men vergeet ondertussen dat mevrouw Onkelinx een van de negen excellenties is die zich in het dossier heeft gemengd. De Kanaalroute, die mevrouw Lalieux (PS) nu bevecht, was oorspronkelijk de Onkelinxroute!” En toen was het stil. Onkelinx kromp weg en liet zich niet meer horen. Heerlijk!

Geldkraan dicht Het door Vlaanderen ingediende belangenconflict over de geluidsnormenkwestie werd door de Franstaligen feestelijk naast zich neergelegd. Volgens professor Vuye (ex-NVA) zit daarin de kern van wat er bij de Vlamingen ontbreekt: lef om hun tanden te laten zien.

Hij pleitte er dan ook voor om alle mogelijke belangenconflicten in te roepen en de zaak uit te putten, zoals de Franstaligen dat vier jaar lang hebben gedaan in het BHV-dossier.

Voor Barbara Pas van het VB is er nog een andere manier om de Franstaligen tot een redelijke oplossing te dwingen: de geldkraan dichtdraaien, de druk opvoeren en de transfers naar Brussel stopzetten, zolang zij de luchthaven van Zaventem willen liquideren. Zij heeft het zogenaamde Belgische samenwerkingsfederalisme dan ook een nieuwe naam gegeven: tegenwerkingsfederalisme.

Jong geweld Zuhal Demir (N-VA) gaat ‘een bank vooruit’ en schuift dus op naar de regeringsbanken in de Kamer. Zij staat bekend als een hevige en harde tante die nogal dikwijls hardop zegt wat ze denkt. Het valt af te wachten of ze met evenveel verve haar rol als staatssecretaris gaat spelen, als ze dat deed als ‘oppositielid’ binnen de meerderheid.

Naar eigen zeggen gaat ze er stevig invliegen, maar ze zal zeker moeten leren om eerst eens diep te ademen en de tong drie keer rond te draaien alvorens ze het woord gaat nemen.

Want lef heeft ze wel, zij die het aandurft om gewoonweg terug te brullen tegen Laurette Onkelinx. Misschien heeft Peter De Roover wel eens opgelucht geademd nu hij de ‘iron lady van de N-VA’ niet meer zal tegenkomen op zijn fractievergaderingen…

Vreemd Sarah Smeyers was zowat de eerste die genoemd werd om Elke Sleurs op te volgen als staatssecretaris voor Gelijke Kansen en Armoedebestrijding. Ze is Oost-Vlaamse (net als Sleurs), OCMW-voorzitter in Aalst en al zo vaak gepasseerd als er prijzen uitgedeeld werden. Ze werd geen staatssecretaris voor Asiel en Migratie, ze werd geen fractievoorzitter, ze werd geen penningmeester van de partij,…

We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat een en ander haar niet koud laat en bijwijlen bitter stemt. Want dat ze talent heeft en haar dossiers erg goed kent, daar is iedereen het over eens. Het is een vreemde situatie. Heeft ‘de Laaider’ een pik op haar?

Actueel

2 maart 2017

Zaventem: alleen Vlaanderen kiest voor de ratio Het dossier van de geluidshinder rond de luchthaven is dus even van de baan. Vlaanderen, Brussel en de federale regering zijn overeengekomen om het dossier te ‘objectiveren’. Met behulp van experts worden in zeven werkgroepen alle technische aspecten opgelijst, zodat er met gelijke informatie en wapens wordt gestreden. Althans, dat is de theorie, maar het blijft zeer de vraag of Brussel zich in dit dossier rationeel zal opstellen.

zelfingenomen Ukkelse is allerminst op zoek naar een compromis, maar stuurt bewust aan op de confrontatie om zich te profileren richting verkiezingen.

De Brusselse regering wil met dit dossier tegelijk de federale regering een hak zetten en de Brusselaars doen geloven dat de MR hen in de steek laat. De Franstalige meerderheidspartijen cdH, PS en Défi (ex-FDF) willen met dit dossier dus afrekenen met de MR en niets wijst erop dat zij te winnen zijn voor een redelijk vergelijk, integendeel. Voor hun kan er van een “compromis” enkel sprake zijn wanneer het inhoudt dat Brussel geen hinder meer op zich moet nemen. Geert Bourgeois noemde het Brusselse voorstel om akkoord te gaan met een soepele toepassing van de geluidsnormen in ruil voor de afschaffing van de kanaalroute dan ook terecht “een als compromis verpakte provocatie.”

Het was geen toeval dat er voor het debat op de Zevende Dag maar liefst 11 Brusselse politici waren gevraagd en dat zij stuk voor stuk geweigerd hadden om te komen. Ze hebben immers geen rationeel verhaal, dat ze op een geloofwaardige manier aan de Vlaamse kijker kunnen uitleggen. Ook Guy Vanhengel, Pascal Smet en Bianca Debaets waren zo laf om de confrontatie te weigeren. Ten langen leste zijn ze bij Bert Anciaux terecht gekomen, die van 2003 tot 2004 nog minister van Mobiliteit was onder Verhofstadt en toen een verdienstelijke poging deed om de hinder beter te spreiden. Anciaux kent het dossier goed, al was het maar omdat hijzelf in Neder-OverHeembeek woont, maar precies daarom wordt hij door de andere Brusselaars (met inbegrip van zijn rivaal Pascal Smet) in de hoek gezet.

Hij had de moed om te bevestigen dat op basis van de huidige Brusselse voorstellen geen compromis mogelijk is en stelde eufemistisch dat Brussel in dit dossier niet noodzakelijk het algemeen belang nastreeft.

Anciaux en Schouppe kunnen in dit dossier nog een nuttige rol van bemiddelaar spelen, maar het is zeer de vraag of er met Brussel ooit een evenwichtig akkoord kan bereikt worden. Brussel wordt vandaag reeds onevenredig bevoordeeld en een objectivering van het dossier zal dit nog duidelijker aan het licht brengen. De Brusselse regering is gewoon niet vatbaar voor de rationele argumenten vanuit Vlaanderen en zal blijven aansturen op de confrontatie. Daarom moeten de Vlamingen absoluut een plan B achter de hand houden.

We blijven het herhalen: het volstaat dat één Vlaamse minister of staatssecretaris ontslag neemt en het is afgelopen met de Brusselse ’t Pallieterke arrogantie.

Voor de huidige machthebbers in Brussel telt er maar één argument en dat is dat van de bevolkingsdichtheid: in Brussel wonen de mensen dichter op mekaar dan erbuiten en bijgevolg moet alle hinder afgewenteld worden richting noord- en zuidrand, door de vliegtuigen meteen na het opstijgen te doen afdraaien. Daarbij vergeet men bewust dat de Vlaamse noordrand rond de Ring (Koningslo, Strombeek, Wemmel,….) minstens even dicht bevolkt is als de noordelijke zone van Brussel (met de haven van Brussel, het park van Laken en het Laarbeekbos van Jette). Bovendien wordt het gros van de vluchten (een slordige 90 procent) nu reeds via een forse bocht afgeleid naar het noorden en het zuiden, waardoor de randgemeenten vandaag al buitenproportioneel overvlogen worden. Het is juist dit soort concentratie van hinder die de grootste gezondheidsproblemen veroorzaakt en Brussel wil dit nog verder doen toenemen.

Onevenwicht versterken De cijfers van de UGent die vorige week in de Vlaamse pers te lezen stonden, zijn klaar en duidelijk: van de 96.000 inwoners die via de actuele verdeling blootgesteld worden aan gemiddeld meer dan 55 decibel, woont 71 procent in Vlaanderen en amper 29 procent in Brussel. Van de 13.900 mensen die sterk gehinderd worden, wonen er 10.300 (74 procent) in Vlaanderen en 3.600 (26 procent) in Brussel. Brussel wil dit onevenwicht nog verder versterken door de zogenaamde kanaalroute af te schaffen, waardoor er geen vluchten meer rechtdoor zouden vliegen. Enkel op deze manier kan de huidige Brusselse regering zich verzoenen met het voortbestaan van een (liefst zo klein mogelijke) luchthaven.

Zuurstof Gewezen Staatssecretaris voor Mobiliteit Etienne Schouppe bracht zondag in De Zevende Dag wat zuurstof in het debat met zijn voorstel om de wetten van de fysica opnieuw te respecteren: het is veel zuiniger en veiliger om tegen de windrichting in de vliegen en het opstijgen en landen bijgevolg daarop af te stemmen. Hij kan spreken met enig gezag omdat hij in 2010 een spreidingsbeleid had ontwikkeld waar alle traditionele partijen (ook cdH en PS) zich hadden achter geschaard. Dit beleid was alles behalve nadelig voor Brussel, maar het draagvlak werd nadien onderuit gehaald door zijn opvolger Wathelet jr., die zonder veel overleg begon te prutsten aan dit beleid en onbedoeld allerlei protestcomités in het leven riep. Zijn partij cdH verloor daarop de verkiezingen, wat meteen het einde betekende van zijn politieke loopbaan.

Om die reden wil de arrogante Céline Fremault nu revanche nemen. Deze sluwe en

De gespleten tong van Groen Op de voorbije gemeenteraad van Grimbergen gebeurde dan toch waar Ghelamco zo had op gehoopt: de fameuze beslissing van januari om de afschaffing van de buurtweg niet te vragen aan de deputatie, werd ingetrokken. Alle gemeenteraadsleden van de meerderheid liepen opnieuw braaf in de pas, met dank aan de zware financiële chantage van Ghelamco.

U-bocht Na de fameuze gemeenteraad van januari, waarop Groen had meegestemd met de oppositie, had de grote baas van Ghelamco een dreigbrief gestuurd naar de gemeente. Hij eiste de intrekking van de omstreden beslissing omdat ze onwettelijk zou zijn: het debat over de afschaffing van de buurtweg was zogezegd misbruikt om het stadion te dwarsbomen, zodat de gemeenteraad zich bezondigd zou hebben aan machtsafwending. Indien dit zou leiden tot de mislukking van het stadionproject, dan dreigde Ghelamco met een gigantische schadeclaim. Niet alleen alle voorbereidende kosten (studiewerk, bouwplannen,…), maar ook alle vertragingskosten en zelfs de verloren investeringswaarde van de grond zouden verhaald worden op Grimbergen. De leden van het schepencollege voelden zich geïntimideerd en vreesden voor een schadevordering van vele tientallen miljoenen euro.

Achter de schermen werd daarop een merkwaardige deal gesloten tussen CD&V en Groen: CD&V zou zich in het schepencollege samen met Groen kritisch opstellen inzake de bouw-

vergunning, maar in ruil zou Groen tijdens de gemeenteraad akkoord gaan met de afschaffing van de buurtweg. En zo geschiedde: op 20 januari bracht het college (met drie tegenstemmen van Open VLD) een negatief advies uit aan de Vlaamse overheid over de bouwvergunning en drie dagen later maakte Groen zijn U-bocht: de beslissing van vorige maand werd ingetrokken en alle leden van de meerderheid vroegen beleefd aan de deputatie dat de buurtweg toch zou worden afgeschaft. De groene schepen bevestigde openlijk dat dit gebeurde omwille van de financiële druk van Ghelamco. Het alternatief van de oppositie -in beroep gaan tegen het vonnis van de vrederechter- werd door de groene raadsleden mee weggestemd.

Weinig eerbaar De deal met CD&V was weinig eerbaar: de beslissing van het schepencollege was bijna onvermijdelijk omdat de administratie een scherp document van 170 bladzijden had opgemaakt waarin de vele tekortkomingen en manipulaties van Ghelamco in het bouwdossier scherp werden geanalyseerd. De schepenen waren gewoon niet bij machte om dit in

Neem nu een abonnement!

Dit nummer van ’t Pallieterke wordt ter kennismaking naar enkele duizenden adressen in Vlaanderen verstuurd. We willen immers groeien, en dat kan alleen wanneer de lezers in Vlaanderen ons leren kennen.

Meer dan ooit zijn we ervan overtuigd dat een spreekbuis voor de brede Vlaamse Beweging meer dan noodzakelijk blijft. Meer nog, we willen groeien. Of beter gezegd: we willen nog méér groeien.

Daarom, neem nu een abonnement. U vindt bij dit proefnummer een overschrijvingsformulier met een speciaal kennismakingstarief voor zes maanden. De andere tarieven vindt u op onze webstek (www.pallieterke.net), of bel tijdens de kantooruren naar ons secretariaat: 03 232 14 17

K arl van C amp - hoofdredacteur

Alleen Anciaux durfde komen

enkele uren te herschrijven. Het standpunt van het schepencollege kan evenwel nog steeds gewijzigd worden door het college zelf, ten gevolge van het advies van de Vlaamse overheid, of in beroep door de provinciale deputatie (die momenteel de milieuvergunning behandelt).

De kwestie van de buurtweg daarentegen lag juridisch veel delicater: volgens gedeputeerde Tom Dehaene was de provincie op basis van vaste rechtspraak bij de Raad van State niet in de mogelijkheid om de beslissing van de gemeenteraad te hervormen. Ook in beroep bij de Raad van State zelf zou Ghelamco dus waarschijnlijk geen gelijk halen. De buurtweg was voor Ghelamco dan ook een onoverkomelijk obstakel geworden.

Meteen na de beslissing van de gemeenteraad knalden de champagnekurken bij Ghelamco en werd een enthousiast persbericht de wereld in gestuurd om de raadsleden uitgebreid de lof toe te zwaaien. Meteen werd ook het volgende slachtoffer van de chantagepolitiek aangeduid. Ghelamco mikt nu met alle kracht op de Vlaamse overheid, die haar engagementen uit het verleden zou moeten nakomen.

Twee lappen grond Alle aandacht gaat nu inderdaad naar de Vlaamse overheid, die een reactie moet geven op het advies van het schepencollege. Wanneer die het standpunt van het schepencollege volgt, dan kan het college niet anders dan de bouwvergunning weigeren. Vandaar dat Ghelamco nu Vlaanderen in het vizier neemt.

Hopelijk gebruiken de betrokken ambtenaren hun gezond verstand en kunnen zij aan de externe druk weerstaan.

Bij het ter perse gaan, vernemen we via Het Laatste Nieuws dat de Vlaamse overheid ook op een andere wijze betrokken is bij dit dossier. Om het stadionproject te realiseren, moeten twee stukken grond die vandaag in eigendom zijn van Vlaanderen, worden afgestaan aan Ghelamco. Begin 2015 zou de administratie van minister Weyts al aan Ghelamco hebben laten weten principieel bereid te zijn tot afstand van deze grond. Dat is evenwel nog niet gebeurd. Vlaanderen heeft dus een bijkomende sleutel in handen om het project tegen te houden.

BL

5

Echo’s uit de Koepelzaal Lucht Het Vlaams Parlement moet wel een zeer ongezonde omgeving zijn. Kreeg enige tijd geleden minister Crevits al een flauwte in de plenaire zitting, ditmaal was het minister Weyts die behoorlijk onwel werd. Misschien zou de lucht in de koepelzaal eens moeten worden geanalyseerd, zeker omdat daar toch wel wat lieden zitten die gif spuwen. Even voor Weyts verstek moest geven, had hij nog geantwoord – nu ja, geantwoord – op een vraag van Anke Van dermeersch (VB) die toevallig ook iets met luchtkwaliteit had te maken. Het blijkt dat de fameuze lage-emissiezone in het prachtvolle Antwerpen ervoor zorgt dat de eigen bevolking beboet wordt voor vervuilend rondrijden, maar dat wagens met een buitenlands kenteken die dans ontspringen. Van dermeersch vond dat ongehoord. Weyts maakte er zich nogal makkelijk van af door te zeggen dat iedereen gelijk moet worden behandeld. Wanneer en hoe bleef, ondanks het aandringen van Anke, in het ongewisse.

Discriminatie De arbeidsmarkt hier te lande is niet zonder problemen, ook al daalt zogenaamd de werkloosheid. Zeer moeilijk aan de slag raken ouderen, mensen met een handicap en, naar verluidt, allochtonen. Veel heeft te maken met de geslotenheid van die arbeidsmarkt, een bekend euvel. Unia heeft echter weer overal discriminatie gezien. Imade Annouri (Groen), Sonja Claes (CD&V) en Yasmine Kherbache (sp.a) wierpen zich op de zaak. De standpunten van Groen en sp.a zijn eenvoudig en niet nieuw: zelfregulering werkt niet, dus moeten er praktijktests en ‘mystery calls’ en meer van dat fraais komen. Minister Muyters zei al zeer veel te doen en rekende vooral op de inspanningen vanuit het veld zelf. De stok hanteren leek hem niet de goede methode te zijn.

Emmily Talpe (Open Vld) wees nog op de zeer reële arbeidsdiscriminatie van ouderen.

Ze vond het verontrustend dat zelfs veertigers het al vaak kunnen vergeten. Chris Janssens (VB) vond dat de miljoenen die aan Unia worden vergooid beter gebruikt worden om effectief iets aan het aanwervingsbeleid te doen.

Babel Wie in Vlaanderen een sociale woning wil, wordt geacht een paar woordjes Nederlands te leren. Deze verschrikkelijke en racistische praktijk bestaat al geruime tijd, maar wordt nu wat bijgesteld. De Vlaamse overheid wil van een inspanningsverbintenis naar een resultaatsverbintenis gaan. Vele bruggen te ver voor sp.a en meer nog voor Groen. Voor Groen kwam An Moerenhout wat huilen over allerlei arme nieuwkomers die men beter zachtjes zou stimuleren dan zo ruw dwingen om zich enig Nederlands eigen te maken. Volgens haar is het onmogelijk dat iemand op één jaar tijd twintig Nederlandse woordjes zou kunnen leren.

Het kan niet verwonderen dat Guy D’haeseleer (VB) daarover een lichtjes andere mening had.

Nederlands zou dé toelatingseis voor een sociale woning moeten zijn. Björn Anseeuw (N-VA) ging minder ver, maar vond het boetesysteem als stok achter de deur toch wel nuttig, wat Moerenhout doet huiveren. Minister Homans beoordeelde het systeem als “streng en rechtvaardig”. Als je weet dat het gevraagde niveau Nederlands extreem laag is, dan lijkt het woord ‘streng’ minder op zijn plaats te zijn. We zijn er niet zeker van of de toren van Babel een sociaal woningbouwproject was, maar we menen ons te herinneren dat het op die werf niet goed is afgelopen.

6

Dwars door Vlaanderen De Geuzenberg

De afwezige minderheid

Onderbelicht in het politieke getouwtrek rond de luchthaven van Zaventem en de Brusselse geluidsnormen, is de rol die de Vlaams-Brusselse excellenties spelen. Dat een telefoontje van de Melsen- en de Wetstraat nodig was om er twee te ‘activeren’, is veelzeggend voor het deplorabele niveau waarop we beland zijn.

Laten we beginnen met een - excuseer - sociologische vaststelling. Nog steeds hanteert men de term ‘Brusselse Vlaming’, een begrip dat steeds minder met de realiteit overeenstemt. Het was ooit anders, maar tijden veranderen. Ook de stad en zijn bevolking. De bekende uitspraak van Lode Craeybeckx over Antwerpen dat Brussel niet loslaat, is inmiddels al 63 jaar oud...

Heel wat Vlamingen verlieten Brussel, en daartegenover staat een numeriek zwakkere inwijking. Interessanter is misschien de gewijzigde - en daar gaan we weer - sociologie van die bevolkingsgroep die zich liever als Vlaamse Brusselaar of Nederlandstalige Brusselaar omschrijft. Doorheen de jaren kwam de klemtoon steeds meer op Brussel te liggen en hoe beperkter de link met Vlaanderen, hoe beter. Automatisch ontwaart men deze verschuiving ook in de genereuze politieke vertegenwoordiging van de Brusselse Vlamingen. Enkele jaren geleden voerden bij wijze van grap de drie Vlaams-Brusselse excellenties (Guy Vanhengel, nog steeds op post, Robert Delathouwer en de inmiddels overleden Jos Chabert) een toneelstukje op in het sappig Brussels dat ze alle drie beheersten. Vandaag zou enkel Vanhengel dit nog kunnen.

Bianca Debaets komt uit het Meetjesland, Pascal Smet uit het Waasland. Begrijp ons niet verkeerd: het voorgaande is beslist geen chauvinistische reflex van de autochtoon tegen ‘aangespoelden’, zoals men aan de kust zegt. Ook de oude garde ergerde ons mateloos, maar die had wel de verdienste het belang van die band tussen de Brusselse Vlamingen en het Vlaamse hinterland te begrijpen.

Islamitisch ontmoetingscentrum Terwijl milieugroeperingen in Limburg zich blijven verzetten tegen de kap van elke boom die moet wijken om industriële uitbreiding en tewerkstelling te creëren, werden door de Belgische Islamitische Federatie van Lommel zonder vergunning op een aangekocht terrein van 30 are alle bomen gekapt en bouwsels afgebroken. “Een heel bos is zo verdwenen”, stelde Karel Wieërs (N-VA) vast op de gemeenteraad. De stedenbouwkundige dienst bevestigde dat het allemaal zonder vergunning is gebeurd en de politie heeft een proces-verbaal van de inbreuken opgesteld. Schepen Walter Cremers (sp.a): “Ze hebben zich bij de stad bevraagd over de locatie in de Hoevenstraat, maar een echt plan was en is er nog niet.”

Resul Doksanbir (leerkracht BIF): “Om het perceel wat te fatsoeneren hebben we alles opgeruimd, verharding aangebracht en Hob-Units geplaatst. De architect heeft ons nooit op de hoogte gebracht van enige verplichting aangaande vergunningen.” Maar alle bomen zijn intussen wel weg zonder dat Groen of milieuverenigingen iets gemerkt hebben.

Veiligheid en waakzaamheid Provinciaal gedeputeerde van Veiligheid Ludwig Vandenhove (sp.a) roept senioren op tot extra waakzaamheid. Limburg wordt geteisterd door voornamelijk buitenlandse overvallers die vooral ouderen viseren. Om de ouderen te sensibiliseren lanceerde de provincie een preventiebrochure rond veiligheid bij senioren. Daarin staan een hele rist maatregelen die senioren kunnen nemen om overvallen en inbraken te helpen voorkomen. “Controleer wie voor uw deur staat. Vertrouw niet zomaar iemand in uniform. Hou uw deur altijd gesloten, ook als u thuis bent. Zorg voor een videofoon, een kijkgat in de deur, een kettingslot binnenin.” Enzovoort.

Bezwaarschriften Zijn ze een geschenk van ons democratisch denken of een pest? In Brugge werden

2 maart 2017

In Memoriam Jan Verhasselt

Het bericht van het overlijden van Wemmelaar Jan Verhasselt, 68 jaar jong, heeft ons pijnlijk verrast. Jan was in Wemmel en omstreken gekend als Janneke de Schilder. Hij kwam uit een schildersfamilie en heeft deze traditie tot aan zijn pensioen verdergezet. Hij zat nooit zonder werk, maar besteedde ook veel tijd en energie aan de Vlaamse strijd in zijn faciliteitengemeente. Onder impuls van Stan Philips werd hij al op 21-jarige leeftijd actief in de lokale Volksunie-afdeling. Sinds 1988 zetelde hij ononderbroken in de gemeenteraad. Hij was een erg betrokken mandataris die veelvuldig onder de mensen kwam en erg actief was in het verenigingsleven. Jan was daardoor graag gezien in Wemmel. Ook zijn politieke tegenstanders waardeerden hem omwille van zijn inzet en warme persoonlijkheid.

Bij de jongste verkiezingen van 2012 stond hij opnieuw als N-VA’er op de lijst van het Vlaams kartel. Hij behaalde vanop een negende plaats 550 stemmen, waardoor hij alweer met glans verkozen werd. Enige tijd geleden was Jan gedurende drie jaar oppositieschepen, bevoegd voor Leefmilieu. Hij wou zijn job goed uitoefenen en schorste zijn werkzaamheden als schilder gedurende drie volle jaren. Hoeveel zouden hem dit nadoen?

Jan heeft lange tijd hard gevochten tegen zijn ziekte, maar op het einde ging het plots heel snel. Wemmel verliest met kleine Jan een volksmens en een voorbeeldfiguur. Daarom brengen we hem graag dit eresaluut. De uitvaartplechtigheid vindt plaats op zaterdag 4 maart om 10 u 30 in de Sint-Servaaskerk van Wemmel.

BL meer dan 2.000 bezwaren ingediend tegen het GRUP (gewestelijk ruimtelijk uitvoeringsplan) afbakening regionaalstedelijk gebied Brugge. Alleen al Natuurpunt Brugs Ommeland, de West-Vlaamse Milieufederatie en vzw Groen verzamelden er 2014, naast nog een 25-tal individuele van zowel privé- als projectontwikkelaars. Ruimte Vlaanderen moet ze nu allemaal bestuderen en eventueel het GRUP aanpassen. Schepen van Ruimtelijke Ordening Franky Demon hoopt op een definitief GRUP tegen september. “Als niemand naar de Raad van Vergunningsbetwistingen gaat, kunnen we aan een nieuwe toekomst voor Brugge beginnen. Zo niet verwordt dit een procedureslag.”

FDW aangeduid als lijsttrekker Op 14 oktober 2018 trekken we met zijn

“Gezond verstand” Voorgaande vaststelling overstijgt het theoretische. Bekijken we de luchthavenrel van de voorbije weken eens tegen deze achtergrond. Staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V) heeft de gave om in haar voorgekauwde prietpraat ook eens iets pertinents te zeggen, toevallig of per ongeluk.

“Dit is geen dossier van Vlaanderen versus Brussel”, stelt ze. Haar collega en partijgenoot Joris Poschet tweet dan weer dat het om een Vlaams-Brusselse tegenstelling gaat, maar soit. Debaets heeft overschot van gelijk. De tegenstelling draait om politieke profilering en is voor het overige zo nep als maar zijn kan. Maar dan komt het: “Met goede wil en gezond verstand komt men al een heel eind.” Goed gezegd, Bianca! Maar heeft ze dat gezond verstand?

En vooral, heeft ze die goede wil ook op de ministerraad bepleit?

Nationaal ingrijpen Onherroepelijk ging het Brussels Gewest een nultolerantie invoeren op de overtreding van de geluidsnormen door de overvliegende vliegtuigen. Bevoegdheidsconflict? Foert, zeggen ze! Zonder meer een uiting van “goede wil”. En dan komt er plots toch weer wat respijt: wel boetes, voorlopig geen inning. Uit een reconstructie van De Tijd vernemen we dat een ingrijpen van Rutten en Beke nodig was, de partijvoorzitters van Vanhengel en Debaets dus. Pas nadat zij op hun verantwoordelijkheden werden gewezen, stuurde de Brusselse regering haar standpunt bij. Bij de oprichting van het Brussels Gewest predikten de apologen dat nooit tegen Vlaanderen bestuurd kon worden. Theoretisch was dat ook zo. En al is de dubbele meerderheid inmiddels de facto afgeschaft, toch zou een consequente Vlaamse houding het Brussels boeltje probleemloos kunnen tegenhouden. Aan het institutionele kader met dito instrumenten zit echter één zwak kantje: de mensen, in casu de politici...

KNIN.

In herinnering

allen naar de stembus voor de gemeenteraadsverkiezingen. Voor het Vlaams Belang zal in Antwerpen de lijst getrokken worden door Filip de Winter. Dat is niet direct een grote verrassing want Filip was de enige kandidaat. Dat kon u trouwens reeds lezen in ‘t Pallieterke van 26 januari. Filip de Winter neemt de handschoen op tegen Bart de Wever die “het stadhuis heeft ingepalmd” aldus De Winter, “maar de stad heeft overgelaten aan radicaliserende moslims. De Wever verkoopt Antwerpen uit aan de islam. Aan de islamisering van onze stad moet een einde komen want Antwerpen moet van ons blijven!”

Abou Jahjah niet welkom in Gent Voormalig columnist van De Standaard, Abou Jahjah, kwam vorige donderdag in Gent in cultuurcentrum ‘de Centrale’ zijn jongste boek “Pleidooi voor radicalisering” voorstellen.

Zowel het boek als de schrijver zijn controversieel omwille van de radicale standpunten. In januari vloog hij aan de deur bij De Standaard nadat hij een aanslag op Israëlische soldaten “noodzakelijk” noemde.

Dat niet iedereen de geschriften en denkpistes van Jahjah kan pruimen, bewezen enkele militanten van Voorpost. Zij metselden ’s morgens symbolisch de toegangspoort van ‘de Centrale’ dicht. Dat kon niet beletten dat ’s avonds Abou Jahjah toch het woord kon voeren, maar in ieder geval werd bewezen dat er nog Vlamingen rondlopen die niet alles zomaar slikken wat deze man verkondigt.

Officieel streekproduct

Leve het radicale haventracé De waarzeggers die de mobiliteitsproblemen in en om Antwerpen denken op te lossen, hebben weer iets nieuws ontdekt: het “radicaal haventracé”. Wat is die vinding? Het komt er volgens de bedenkers op aan het verkeer niet “door de stad” te leiden maar door de haven.

Zij willen een tolvrije Liefkenshoektunnel gebruiken en die laten uitmonden in de Tijsmanstunnel en in een nieuwe, extra Tijsmanstunnel. Let nu goed op. De Oosterweelverbinding, die twintig jaar geleden op tafel werd geworpen met als sluitstuk de Lange Wapper, loopt niet door de stad, maar door, onder of boven de dokken: van Oosterweel (gemarkeerd door de nog bestaande kerk) naar het Sportpaleis.

Toen de Lange Wapper op tafel kwam, vocht zowat iedereen voor het vader- of moederschap van de idee. Moeder Vogels danste zowaar rond het schaalmodel. De zogezegde actiegroepen kwamen pas veel later op de proppen, zowat tien jaar geleden. Het waren Ademloos, Ringland en stRaten-generaal. Zij hebben onder meer via het dwaze referendum de hele zaak in een chaos veranderd. Omdat ze beseffen dat ze op een dwaalspoor zonder uitkomst zitten, gooien ze het dossier nu over een andere boeg. Ze hebben de kans aange-

grepen om de overkapping door te drukken bij het politieke wereldje. Zowat iedere politieke papegaai spreekt daar nu over. Zelfs die van de overkant, in Zwijndrecht en omgeving, willen nu zo’n snelweg onder een luifel. Aan de automobilisten die erdoor moeten, wordt niet gedacht. Als zij fijn stof slikken of giftige uitlaatgassen inademen, kan dat geen kwaad. Dan wordt er niet geprotesteerd. En het radicale haventracé?

Ga ’s morgens en in de namiddag eens poolshoogte nemen in Lillo. Of in Antwerpen-Noord. Dan zie je aan de monsterfiles wat “ze” de naïeve automobilist en de haastige trucker met zijn container allemaal wijsmaken. Tolvrij wordt het nog veel erger. En waar gaat men die tweede Tijsmanstunnel leggen? En wat als morgen het Polders Actiecomité nieuw leven wordt ingeblazen om het verzet te bundelen tegen de zoveelste aanslag op wat nog rest van de Polder?

Pagadder

West-Vlaanderen telt er een veertigtal. Met de erkenning van de ‘zeebeschuit’ heeft Oostende - na de bloeling, het hoofdvlees, de beenhesp, speculoos met glazuur, de splitwafel en de grijze garnaal - nu zeven officiële streekproducten; zoals het hoort met een lange voorgeschiedenis. De zeebeschuit bestaat reeds sedert 1700. “Vissers waren lang op zee en konden niet veel voedsel meenemen. De kombuis aan boord was meestal erg klein en niet alles kon je even goed bewaren. De zeebeschuit was ideaal, want het duurt maanden vooraleer de houdbaarheidsdatum verstreken is.”

Het groene bedriegertje

Den Vaderlandt ghetrouwe

De verkiezingskoorts voor 15 maart stijgt met het uur. U kunt er vergif op innemen dat de klassieke Vlaamse media er alles zullen aan doen om u over Wilders te beliegen, en GroenLinks’er Jesse Klaver op het schild te heffen.

Klaver is de hoop van links Nederland. Althans, dat vindt hij zelf. Bokitogewijs trommelt hij op zijn borst en hij beweert dat hij kandidaat is om minister-president te worden. Dat komt omdat de socialistische PvdA in een gruwelijke dip zit, en omdat de heer Klaver de leider en lijstaanvoerder is van de linkse partij die lange tijd in de peilingen het best scoorde.

Ik betwijfel of die pretentie nog lang zal duren, want meestal tonen veel PvdA-kiezers berouw op de dag van de verkiezingen en stemmen dan toch maar voor hun oude liefde. Overigens, die voorsprong van GroenLinks is virtueel niets meer waard. Vandaag (en het is maar een peiling) haalt de PvdA 13 zetels (nu nog 38) en doet GroenLinks het niet beter met ook 13 (nu nog 4). Wat weinig op 150 zetels om minister-president te worden. En ik vrees dat het er, na een grondig onderzoek van Klavers verleden, niet zal op beteren.

Vals miserabilisme Het heerschap heeft er een handje van weg zich boven de meute te verheffen door voortdurend te wijzen op de handicaps waarmee hij het leven begon en die hij dankzij zijn uitzonderlijke talenten heeft overwonnen. Jesse Klaver is het zoontje van een half-Indische moeder en een Marokkaan die haar onmiddellijk in de steek liet. In het katholieke Roosendaal was het lang zoeken naar een priester die dit kind van de zonde

wou dopen, tot er uiteindelijk een vriendelijke pater gevonden werd. In de achterstandswijk waar Klaver opgroeide, had hij het moeilijk, maar hoewel hij in de minst moeilijke richting (voorbereidend beroepsonderwijs) terechtkwam, onderscheidde hij zich door zijn intelligentie en kon hij ten slotte toch een studie afronden, “Social Work”, aan een hogeschool in Breda. U kent die klassieke Nederlandse uitdrukking: “als je voor een dubbeltje geboren bent, word je geen kwartje”, maar onze Jesse is de regel op de uitzondering. De Telegraaf heeft dat miserabilisme eens onder de loep gehouden, en kijk, het is nu toch net iets anders. Dat verhaal over de ouders is juist, maar zijn moeder zat niet te verhongeren in een piepklein appartementje, want de grootouders hebben de kleinzoon feitelijk en helemaal niet in armoede opgevoed. En de pastoor van Roosendaal zegt dat de Kerk nooit geweigerd heeft Klaver te dopen. Die beruchte sociale wijk waar Klaver opgroeide, is nooit een achterstandswijk geweest, en tijdens zijn studie heeft ie mazzel gehad en geen problemen om een hogere studie aan te vatten.

Plagiaat Tezelfdertijd zoomden de media, met De Telegraaf op kop, nog eens op de verschijning en de uitspraken van Klaver in.

Hij wordt immers geadviseerd door een Amerikaans reclamebureau en dat is eraan te merken. Klavers toespraken over

Schrik voor extreemlinks Bij Groen kunnen ze snel van gedacht veranderen. De avond van 11 februari, de dag dat Tom Balthazar ontslag nam als schepen, stuurde groene topvrouw Elke Decruynaere (samen met Balthazar lijsttrekker voor het rood-groene kartel) een tweet de ether in: “Ontslag duidelijk en noodzakelijk signaal. Nu nood aan transparantie in het belang van Gent en alle Gentenaars.” Dat het ontslag van Balthazar noodzakelijk was, herhaalde ze de dagen nadien in verschillende kranteninterviews.

Heel wat ooggetuigen bevestigen dat Balthazar opstapte onder druk van de groene kartelpartner, onder meer zijn broer Nic (De Tijd, ‘Waar is Tom Balthazar?’, 18/02) “Het stoort mij dat hij zich opoffert - en dat hij opgeofferd wordt - opdat het progressieve kartel in deze stad kan blijven bestaan.” Schepen Peeters (de liberaal die ook bestuurder is van Publipart) antwoordde op de vraag waarom hij niet opstapte kurkdroog: “Ik zit niet in een kartel.”

Van noodzakelijk ontslag tot noodzakelijke omslag Op 21 februari zegt schepen Watteeuw op VTM: “Het ontslag van schepen Tom Balthazar (sp.a) was niet nodig, wij hebben een omslag in de politieke cultuur gevraagd, niet zijn ontslag.” Op tien dagen tijd evolueert de mening van Groen dus van “noodzakelijk” naar “niet nodig”. Wij vragen ons af hoe dat uit te leggen valt. Wat was er tussentijds gebeurd? Eerst, ze hebben hun kartel gered. Hun leden gaven daarvoor bijna unaniem een akkoord (al was de opkomst voor de ledenvergadering beduidend lager lag dan ze bij Groen gewoon zijn).

Er was ook een ophefmakende peiling. Het

7

Onze naaste buren

2 maart 2017

Nieuwsblad hield de peiling op het toppunt van de heisa, duidelijk bedoeld om N-VA en Siegfried Bracke in verlegenheid te brengen, maar ook het kartel doet het daarin niet goed. Die zakt met meer dan tien procent en is de absolute meerderheid allang kwijt. PVDA wint en komt voor het eerst boven de kiesdrempel en in de gemeenteraad. Het zijn niet de groene kiezers, maar de rode die hun buik vol hebben van rood-groen. Het vertrek van Balthazar moet bij veel oude socialisten zeer doen.

Misschien daarom dat Groen nu haar handen in onschuld wast in de zaak. De oproep voor “een omslag in de politieke cultuur” lijkt dan weer voor de eigen naïeve achterban. Wisten de groene schepenen dan niet wie op welk zitje zat en tegen welke verloning? Dat hoort toch bij de afspraken die coalitiepartners onder elkaar maken?

Die slechte peiling verklaart meteen volgende emotionele oproep van Termont: “Laat ons stoppen met persoonlijke aanvallen en insinuaties, uit dat spel komt maar één winnaar, en dat zijn de populisten en de extremisten.” Al verpakt hij het nog zo mooi, met een sneer naar het Vlaams Belang, het zijn de extremisten op links waar hij schrik van heeft.

Vlaams alter ego Klaver doet zowel qua uiterlijk als woordenvloed denken aan zijn Vlaamse alter ego; het Gestapo-klikspaantje Calvo. Ook Calvo is zo’n medialieveling. Alleen ’t Pallieterke vestigde er de aandacht op dat het kopstuk zich in de Kamer liet ziek verklaren omdat hij vergaderde als voorzitter van mmMechelen Feest, waar hij maar niet genoeg krijgt van nieuwe “bruisende” activiteiten. Die feesten zijn zo “groen en milieubewust” dat honderden Mechelaars gevraagd hebben of het niet mogelijk is wat weekends mee te maken zonder dat hun huizen onder de basgeluiden staan te daveren. Gezien Calvo zich indertijd graag gratis tickets van het lawaaifestival in Boom liet schenken, zijn hun kansen klein.

Willem de Prater

Stad Gent gaat alle zitjes in nevenorganisaties doorlichten

maand neemt Elke Sleurs het voorzitterschap van de fractie over.

De Stad Gent maakt een analyse van alle organisaties waarin zij mensen afvaardigt. Het rapport wordt voor de zomer aan de gemeenteraad gepresenteerd. Dat is niet op vraag van Groen, wel van N-VA. Zij legde op de jongste zitting een besluit voor met de vraag alle zitjes te onderzoeken en na te gaan waar kan worden gesnoeid.

Het voorstel werd eerst door de meerderheid gekaapt (zo gaat dat nu eenmaal in de politiek) en dan unaniem goedgekeurd. Zo kon Siegfried Bracke zijn laatste gemeenteraad als fractievoorzitter toch in schoonheid afsluiten.

Hij blijft nog wel raadslid, maar vanaf volgende

De groene zeloot Dirk Holemans deed een opmerkelijke uitspraak. Tijdens zijn verhaal over de gang van zaken bij Publifin (moeder van Publipart) vertelde hij hoe moeilijk het was om er iets gedaan te krijgen door het verschil in cultuur tussen de twee landsgedeelten.

Schepen Peeters noemde het “rijden met de Waalse handrem op”. Holemans bekende dat hij in Publifin “een beetje Vlaamsgezind” werd!

Zo hoort u het eens van een notoire belgicist en dat in volle gemeenteraad nog wel!

Zatte Waalse ministers Eerst werd federaal kmo-minister Willy Borsus (MR) betrapt op rijden onder invloed, en nu blijkt dat Franstalig onderwijsminister Marie-Martine Schyns (cdH) ook een paar keer een positieve ademtest heeft afgelegd. Beiden sloegen mea culpa; en daarmee lijkt de kous af. Rijden onder invloed ligt in Wallonië nog altijd dat ietsje minder gevoelig dan in Vlaanderen.

Geen vragen in de Kamer over de voorbeeldfunctie van een minister, geen blaam, niets. Enkel de klassieke penale procedure voor het rijden onder invloed. Met als resultaat wellicht een paar weken rijverbod. Dat is het verhaal van federaal minister Willy Borsus (MR) die in december betrapt werd op rijden onder invloed. Normaal gezien kunnen ministers altijd een beroep doen op hun chauffeur, maar Borsus was tijdens het weekend zelf achter het stuur van zijn wagen gekropen.

Op de terugweg van een familiebijeenkomst stootte hij op een alcoholcontrolepost in de buurt van zijn thuishaven, Marcheen-Famenne. Hij bleek 0,43 mg alcohol (wat overeenkomt met 0,99 promille) per uitgeademde liter lucht te hebben, waar de wettelijke grens op 0,22 mg ligt (wat overeenkomt met 0,5 promille). Hij was zijn rijbewijs kwijt voor zes uur. En de zaak zal nog een staartje krijgen via de politierechtbank.

Een alleenstaand feit, zou men denken, en er werd niet heel veel aandacht aan besteed. Borsus verschool zich niet achter het feit dat het een privézaak was. Hij gaf zijn fout openlijk toe, en daarmee lijkt de kous af.

Maar wat te denken van een andere minister uit Wallonië?

We hebben het over Marie-Martine Schyns, Franstalig minister

klimaatsverandering en de verdeeldheid van de maatschappij hadden iets vertrouwds. Begrijpelijk, want het waren letterlijke vertalingen van zinnen van Obama, of ze kwamen uit populaire tv-feuilletons. Zelfs zijn uiterlijk is gemodelleerd op iemand anders: de hippe premier van Canada. De reactie van Klaver was ook Amerikaans. Het zijn allemaal onzinverhalen van tegenstanders die een complot smeden tegen de hoop van links Nederland. De Telegraaf noemde hem dan ook Jesse Trump en voegde eraan toe: “Als een politicus als Wilders tegen het licht wordt gehouden, heet dat onderzoeksjournalistiek. Maar als een linkse belofte kritisch wordt bejegend, is het ineens karaktermoord.”

van Onderwijs voor de cdH. Op 26 maart 2016 - ze is nog geen minister - neemt ze in Herve deel aan het carnaval. Onderweg naar huis wordt ze door de politie gecontroleerd. Ze blijkt te veel gedronken te hebben. Niet heel veel, maar toch. Ze is haar rijbewijs even kwijt en ze moet een boete betalen. Op 14 januari 2017 is het opnieuw prijs. Schyns blaast positief wanneer ze van een vriendenmaal terugkeert. Opnieuw is ze haar rijbewijs kwijt, maar deze keer zal ze voor de politierechtbank moeten verschijnen. Het nieuws blijft lange tijd onder de radar. Maar vorige week pakten een paar Franstalige kranten groot uit met artikels, getiteld “De minister die drinkt”, en met als illustratie een paar foto’s van de niet onknappe 39-jarige cdH-minister die zich kostelijk aan het amuseren is. In La Capitale was zelfs in detail te lezen hoeveel Schyns gedronken had. Twee biertjes en drie glazen wijn. Intussen is ook een foto verschenen van haar op een MR-event in Thuin van december vorig jaar.

Schyns staat op de foto met… een pint in de hand. Wat deed een cdH-minister op een MR-debat? Want de Franstalige liberalen zitten in Wallonië in de oppositie. Welnu, de MR organiseerde een kritische infosessie over de onderwijshervorming van Schyns. De minister kwam incognito luisteren en had zelfs

“In Publifin werd ik een beetje Vlaamsgezind”

Mathildis

Li bia bouquet haar kapsel aangepast om onherkenbaar te blijven. Tijdens de vragenronde kwam ze tussen en toonde ze aan hoe goed ze de materie kende. Tot iemand haar zei: “U lijkt echt wel goed op de minister van Onderwijs.” Schyns maakte zich bekend en nam niet langer incognito deel aan het debat. Daarna hief ze ‘le verre de l’amitié’ met haar politieke tegenstanders.

Net als bij Borsus veroorzaakte het dronken rijden van Schyns geen verontwaardiging in Wallonië. Ook al gaat het om een minister van Onderwijs die een voorbeeldfunctie heeft.

De reactie van andere politici blijft mild. Partijvoorzitter Benoît Lutgen zegt gewoon dat zoiets zich niet meer mag voordoen.

Maar van ontslag wordt niet gesproken. Meer nog, de brouwerij Val-Dieu uit Aubel heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om extra in de aandacht te komen. De eigenaar van de brouwerij verklaarde in La Capitale dat hij fier is dat minister Schyns wel eens een glaasje drinkt van zijn bier. “Ook al is één glas van dit straffe bier genoeg om de alcohollimiet te overschrijden,” zegt Alain Pinckaers, oprichter van de brouwerij. “En ik wijs er ook onze klanten op.”

Maar het lijkt er toch op dat rijden onder invloed nog altijd iets minder gevoelig ligt in Wallonië dan in Vlaanderen. Al moet het gezegd: met Borsus en Schyns hebben we niet de toestanden van een Gérard Deprez. Bijna twintig jaar geleden was de ex-PSC-voorzitter bij een controle zo van de kaart dat hij zelfs zijn thuisadres niet meer wist toen politieagenten hem daar wilden afzetten.

Picard

8

De wereld rond

2 maart 2017

Overstijgt Brexit de politieke profilering?

Scheiden doet lijden, vaak bij elke betrokken partij. In de Brexit-saga stelt de Europese Commissie zich alvast hard op. Begrip wordt nauwelijks aan de dag gelegd, en bloeden zullen ze die Britten. Maar hoe verstandig is die houding? Dit is geen ‘nulsomspel’, zoals een zero-sum game in de taal van Vondel heet. Twee winnaars aan de eindmeet is in deze misschien wat utopisch; twee verliezers is echter een reële bedreiging.

Brexit-tijd; hoe is het hiermee gesteld? Het volk sprak zich uit voor een vertrek, zij het met een nipte meerderheid. De beslissing werd onderwerp van een Brits staatsrechtelijk dispuut, maar ongeacht de rol die voor het parlement weggelegd is: “a Brexit means a Brexit”, om premier May te citeren.

Het fameuze artikel 50 zal normaal deze maand geactiveerd worden, waarna de geest uit de fles is, al menen velen dat de metafoor van Pandora en haar doos vol kwalen geschikter is.

Want dat is zowat de sfeer die thans eerst. Zo, de Britten willen de club verlaten. Welnu, economische plagen zullen over het perfide Albion neerdalen. Ze zullen boeten en betalen, de snoodaards.

Financiële eis En zoals dat gaat met scheidingen, zeker wanneer er veel geld mee gemoeid is, worden er financiële eisen gesteld. 60 miljard euro zou Londen in eerste instantie moeten neertellen, een soort schadevergoeding om uit de EU te mogen treden. Weigert Londen die som op tafel te leggen, dan dreigt men de gesprekken gewoon niet te voeren. Knap vervelend, aangezien tijd geen bondgenoot is van de Britten. Een kleine twee jaar is voorzien om tot een regeling te komen (de facto iets minder dan de twee jaar die het EU-Verdrag voorschrijft), daarna staat het Verenigd Koninkrijk gewoonweg buiten de EU. Ongeacht of een regeling bereikt werd.

Dat de Fransen een scherpe positie innemen, ligt in de lijn van de verwachting. Anti-Britse sentimenten zijn een vast onderdeel van het Frans DNA, en ergens beleven ze nu het momentum om zich eens stevig uit te leven. Zorgwekkender voor de Britten is dat ook Duitsland zich op deze harde lijn lijkt te positioneren, of is dit slechts een pose? “Een toepassing van artikel 50 betekent dat de Britten alle kosten moeten dragen die voortvloeien uit hun engagementen als lid”, staat het sec in een officieel communiqué.

Benieuwd in welke fase van politieke profilering we ons nu bevinden. En hopend dat weldra tijden van meer economisch Vernunft zullen aanbreken.

Twee paden Er is een courante voorstelling van zaken, trouwens meer politiek dan economisch geïnspireerd. Het VK kan twee paden bewandelen, luidt het. De eerste optie is een keuze voor het zogenaamde Noorse model, wat betekent dat het toegang verkrijgt tot de Europese interne markt.

Alleen gaat dit obligaat gepaard met het erkennen van vrij verkeer van personen, wat de Britten dan weer niet zien zitten. Controle verwerven over de immigratie was nu eenmaal een doorslaggevend element in het debat dat aan het Brexitreferendum voorafging. Er moet echter gekozen worden; het is vis of vlees. De tweede piste bestaat erin binnen het raamwerk van de Wereldhandelsorganisatie gesprekken aan te knopen met de EU en tientallen andere landen, wat een erg omslachtige operatie is.

Voor Paul de Grauwe (enkele jaren geleden van de KUL naar de London School of Economics verkast) is er geen derde weg mogelijk. “Er kan geen speciale deal met het VK gesloten worden”, benadrukt hij op zijn persoonlijke blog. Non datur tertium. Hoewel.

Eenarmige econoom Het roept de herinnering op aan die wens van de voormalige Amerikaanse president Truman die zo graag een eenarmige economist als adviseur wou. Want doorgaans zeggen die dat je aan de ene kant dit heb, en aan de andere weer wat anders.

Liever had hij één enkele mening, zonder ruimte voor twijfel of alternatief. Alleen blijven economisten wat ze zijn. “Deze benadering klopt niet”, meent de vooraanstaande Duitse gildegenoot Hans-Werner Sinn in The Guardian. “De werkelijkheid is dat vrijhandel met de EU niet gepaard dient te gaan met het vrij verkeer van personen.” Meer zelfs: “De voordelen van vrijhandel worden vaak vervangen door die van vrij verkeer van personen, maar er zeker niet door versterkt.”

Het is inderdaad voer voor economisten, maar wellicht speelt er iets anders. Wat als andere landen hetzelfde gaan eisen? Zal het Britse vertrek de deur openzetten voor meer

Diplomatieke valies

asymmetrische verhoudingen? Zullen relaties sui generis de bovenhand nemen op de uniformiteit? “De vrees bestaat dat indien de Britten een degelijke deal in de wacht slepen, andere lidstaten wel eens hetzelfde zouden willen”, aldus nog Sinn.

“De wil om de Britten te straffen draait ook rond het vermijden van een precedent.”

Belangwekkende studie Begin februari lekte een studie uit, geschreven in de schoot van de Europese Commissie, voor alle duidelijkheid, niet in de periferie van Downing Street. Een verkeerd akkoord (“badly designed”) met de Britten zou wel eens “nare gevolgen kunnen hebben voor de overblijvende 27 lidstaten”, klinkt het.

Essentieel is het belang van de Londense city voor al die landen. Iets te makkelijk stelt men het voor alsof dergelijke diensten probleemloos overgeplaatst kunnen worden naar Frankfurt, Parijs of Amsterdam. De werkelijkheid is gevoelig complexer. “Het uitsluiten van het belangrijkste Europese financiële centrum uit de interne markt, zou negatieve effecten kunnen hebben op het vlak van groei en tewerkstelling in de EU”, concludeert men. Wat staan we toch ver van die politieke scherpslijperij.

Byzantium En als we nog eens een politicus willen horen: Kristian Jensen, de Deense minister van Financiën, wees er onlangs fijntjes op dat de EU “niet langer hetzelfde geld zal kunnen uitgeven van zodra de Britten eruit zijn”. Het VK is de tweede grootste nettobetaler van de EU, goed voor een jaarlijkse injectie van bijna tien miljard euro. Niet onbelangrijk op een begroting die ergens rond de 150 miljard euro uitkomt. Niet toevallig werd aan Britse zijde al geopperd dat tegenover toegang tot de Europese interne markt een zekere bijdrage zou kunnen staan.

Enkele weken geleden werd in het Europees Parlement hevig gedebatteerd over de toekomst van het post-BrexitEuropa. De hevige discussie, waar Guy Verhofstadt – uiteraard – bij betrokken was, kristalliseerde rond de vraag of een Europa met twee snelheden nodig is. Voor de voormalige premier is dit zo, maar anderen delen die mening niet. Dergelijk geklets doet denken aan de nadagen van Byzantium; terwijl de Turken over de stadsmuren kropen, hielden de Grieken zich onledig met ongemeen boeiende gesprekken over het Michaël Vandamme geslacht der engelen.

Buitenlands spervuur Deradicalisering Al onder president Bush begon men terroristen, toen meestal van Al Qaida, vanuit Guantanamo terug te sturen naar hun thuislanden, waar zij dan “deradicaliseringsprogramma’s” moesten ondergaan. Intussen is “deradicalisering” het toverwoord geworden waarmee men ook de massamoordenaars van IS wil behandelen. Heel mooi in theorie, net zoals de toverspreuken van Harry Potter mooie resultaten opleveren in de schijnwereld van de film. Maar al die toverwoorden werken niet…

Saoedische terroristen die in 2006 vanuit Guantanamo waren overgebracht naar hun vaderland, zaten daar in een deradicaliseringsprogramma, waarin zij moesten leren hun agressie te beheersen met behulp van videospelletjes, sport, zwemmen, pingpong en kunsttherapie zoals het uiten van emoties met vingerverf of potloodtekeningen. Genoeg om linkse gedragstherapeuten tot extase te brengen.

Als gevangenen geen familie hadden, hielpen de autoriteiten hen zelfs een echtgenote te vinden en zij betaalden voor het huwelijksfeest, de bruidsschat, een flatje en een auto.

Geld is bij de Saoedi’s nooit een probleem….

Maar op geharde terroristen heeft dat allemaal geen effect. Drie jaar later ontsnapten elf deelnemers aan zo’n programma. Zij vluchtten naar Jemen, en één van hen werd zelfs de topideoloog van Al Qaida. In 2010 bleek dat vijfentwintig anderen, die het volledige programma doorlopen hadden, zich opnieuw bij islamitische terreurgroepen hadden aangesloten.

Indonesië erkent mislukking Ligt het aan de Saoedische aanpak misschien? Helemaal niet. In vergelijking met Saoedi-Arabië is Indonesië een totaal verschillend land. Het is minder autoritair, westerser, democratischer, niet wahhabitisch, niet feodaal, niet Arabisch. Maar ook daar is het deradicaliseringsprogramma totaal mislukt. De autoriteiten geven dat nu toe.

Hun ogen gingen open in 2010, na de arrestatie van Abdullah Sonata, die een jaar tevoren was vrijgelaten nadat hij schijnbaar met succes

en deradicaliseringsprogramma had doorlopen. Hij leek toen het schoolvoorbeeld van een geslaagde herintegratie. Hij was een modelleerling geweest, altijd vriendelijk, altijd vol goede wil. Klinkt dat bekend in de oren? Kort na zijn vrijlating ontdekte men dat hij een reeks aanslagen voorbereidde, naar het model van de terreurgolf die de Lashkar-e-Taiba in 2008 in Mumbai ontketende, waarbij twaalf doelwitten tegelijk werden aangevallen.

Het “Indonesische Mumbai” werd in de kiem gesmoord. Eén van de voorziene doelwitten van modelleerling Sonata bleek de Indonesische president te zijn. Toen gaven zelfs de koppigste en blindste politieke verdedigers van het deradicaliseringsprogramma hun mislukking toe. Misschien omdat zij plots zelf in het vizier kwamen… In Europa zijn we zover nog niet; hier geloven veel politici nog steeds in de toverformules van Harry Potter. “Avada Kedavra! Crucio! Deradicaliseer!”

Zwarte beulen Bij een inbraak in hun boerderij in Dullstroom, op zo’n 150 mijl van Pretoria, werd een Brits echtpaar door drie zwarte criminelen gefolterd. De man en de vrouw, allebei in de zestig, hadden hun geld afgegeven, maar de aanvallers wilden weten “waar de kluis was”.

Die mensen hadden echter geen kluis. Na urenlange folteringen, waarbij de slachtoffers onder andere met een snijbrander werden verbrand, besloten de negers hen af te maken.

Ze ramden de vrouw een plastic zak door haar keel en ze trokken de man een plastic zak over zijn hoofd om hen langzaam te laten stikken. Tenslotte reden de aanvallers met het vastgebonden en deerlijk toegetakelde echtpaar naar een afgelegen bergpas, waar ze de vrouw door het hoofd schoten en de man door de nek. Ze werden voor dood achtergelaten, maar ze overleefden zelfs dat. De man kwam weer bij bewustzijn, kon zich bevrijden en hulp halen.

Hij werd gered, maar de vrouw stierf kort daarop in het hospitaal. Iedereen zal hierin het patroon van de “plaasmoorde” herkennen, maar de meeste Britse kranten maakten geen melding van het feit dat de daders zwar-

Marine Le Pen aan kop in Franse peilingen ten waren. The Mirror was een uitzondering.

Bij ons schreef alleen Het Nieuwsblad over die misdaad, maar daar stond nergens dat de folteraars zwart waren. Er werd ook niet vermeld dat er sinds begin februari in Zuid-Afrika dertig aanvallen op boerderijen zijn geweest, waarbij vijftien mensen werden vermoord. De media liegen echt niet alleen over moslims…

Zelfs in Congo Zelfs zonder de islam is Congo al sinds de onafhankelijkheid voortdurend het toneel geweest van roof, verkrachting, burgeroorlog en anarchie. Bijna even erg als tijdens het terreurbewind in de Congo Vrijstaat van koning Leopold II. Maar de moslims doen er al enige jaren nog een schep bovenop.

De islamitische terreurgroep Allied Democratic Forces, die actief is in Congo en Oeganda, heeft de voorbije weken verschillende aan-

vallen uitgevoerd op katholieke kerken en kloosters in meerdere steden in Congo, onder andere Kananga en Limete.

Daarmee reageerde ADF tegen de pogingen van de Rooms-Katholieke Kerk om een bemiddelende rol te spelen tussen de politieke groepen in Congo. De ADF werd in 1989 opgericht door de Oegandees Jamil Mukulu, lid van de invloedrijke soennitische internationale organisatie Tablighi Jamaat, die tientallen miljoenen volgelingen heeft, ook in Europa.

Hij stond destijds in Khartoum in nauw contact met Osama bin Laden. Tot nu toe heeft ADF in Oeganda en Congo ongeveer 1.300 mensen vermoord en 150.000 mensen op de vlucht gedreven. Vorig jaar werden in het Congolese stadje Beni 28 mensen afgeslacht bij een overval van ADF. Maar dat aspect van de bloedige chaos in Congo haalde nauwelijks de media.

Zelfs niet in België.

De Franse industrie herleeft Met de geplande overname van Opel door PSA Peugeot Citroën slaat nog eens een Frans industriebedrijf een grote slag. En die andere Franse autobouwer, Renault, wordt wellicht de nummer één in de wereld. Een bewijs dat de Franse industrie niet dood is, ook al was die de voorbije jaren aan het wegkwijnen.

Een wederopstanding. Zo kan men het succes van de grote Franse autobouwers noemen. In 2013 boekte PSA Peugeot Citroën nog een verlies van 1 miljard euro. De operationele marge was -2,8 procent. De groep leek ten dode opgeschreven. En zie, vorig jaar steeg de marge naar meer dan 6 procent. De verkoop in 2016 van 3,1 miljoen wagens lag een stuk hoger dan de 2,8 miljoen van 2012. Ook die andere grote autobouwer, Renault, zag de verkoop stijgen, van 2,6 miljoen in 2012 naar 3,2 miljoen vorig jaar. De operationele marge was sterk positief met 6,8 procent. De verkoop steeg met 13 procent. En dat terwijl auto-experts een paar jaar geleden dachten dat de Franse autobouwers definitief de duimen zouden moeten leggen voor de Duitse premiummerken. Wat is er gebeurd? Zeer eenvoudig: de Franse industriegiganten hebben zich eindelijk aangepast aan de gewijzigde marktomstandigheden. Bij PSA Peugeot Citroën werd sterk bespaard. Ook koos het bedrijf meer en meer voor de productie van hybridewagens. Bij Renault zijn de goede resultaten vooral het gevolg van het succes van lagekostenwagens zoals Dacia. Ook de synergiën met Nissan en Mitsubishi brengen geld op. De alliantie laat toe om gezamenlijk onderdelen te kopen aan een gunstige prijs. Verder gebruiken ze hetzelfde platform voor de autoassemblage. Het ziet er zelfs naar uit dat de alliantie Renault-Nissan-Mitsubishi de grootste autoproducent ter wereld wordt. PSA Peugeot Citroën heeft zijn oog laten

Bekende openbare aanklager Jurist en criminoloog Max Hill Q.C. is veruit de voornaamste ‘terreurwaakhond’ in Groot-Brittannië. Al jaren klinkt zijn naam als een klok. Hij leidt ‘Red Lion Chambers’, een organisatie van meer dan tachtig rechtsgeleerden en advocaten. Hill was openbaar aanklager in grote rechtszaken tegen zowel terroristen van het Iers Republikeins Leger (IRA), als dollemannen van Al-Qaida en aanhangers van Islamitische Staat (IS).

De officier van justitie is allerminst optimistisch over de strijd tegen het islamitische terrorisme. In de ‘Sunday Telegraph’ stelde Hill onomwonden dat een aanzienlijke groep extremisten plannen heeft om op Britse bodem toe te slaan. “Ondanks de goede wil van de antiterreureenheden en inlichtingendiensten, blijft de dreiging almaar toenemen”, stelt Hill. “De dreiging is hoog, ze is continu en ze gaat niet weg.”

Toch loopt de topjurist niet mee in de stoet van politici die de vrije rechten van burgers steeds meer willen inperken onder het mom van de terrorismedreiging. Volgens Hill schieten heel

vallen op het Amerikaans-Duitse Opel. Als de overname lukt, zal het omgekeerde gebeuren van wat in het verleden met veel industriebedrijven is gebeurd. Vroeger namen Duitsers andere bedrijven over of concurreerden ze weg. Die niet-Duitse industriegroepen moesten zwaar besparen of zelfs sluiten. Straks gebeurt misschien het omgekeerde. Zowel Opel als PSA heeft een onderzoeks- en ontwikkelingsafdeling voor motoren. Eén van die twee zal sneuvelen. De Fransen zullen er natuurlijk voor kiezen die activiteiten in Duitsland af te bouwen. Er is sprake van 5.000 banen die zouden verdwijnen.

goed. Het antwoord is meervoudig. Ten eerste hebben de bedrijven zich zoals gezegd aangepast aan veranderende marktomstandigheden. Er was het voorbije jaar meer oog voor de wensen van de consument. Ten tweede genieten de Franse industriebedrijven van de lage rente, die leningen voor extra investeringen mogelijk maken. Ten derde is er de nog altijd stijgende vraag uit groeilanden, waar een middenklasse is ontstaan die wat graag zo’n lagekostenwagen wil kopen. Ook werden er minder royale loonakkoorden afgesloten waardoor de concurrentiekracht van een aantal Franse bedrijven verbeterde.

Zwaar geleden onder de financiële crisis

Hinderpalen voor betere groei

De sterke zet van PSA Peugeot Citroën steekt schril af tegen de vele negatieve berichten over de Franse industrie die de voorbije jaren legio waren. Terecht overigens. Twee jaar geleden lag de industriële productie in Frankrijk nog 14 procent onder het niveau van 2008, toen de financiële crisis losbarstte. Duitsland had intussen wel opnieuw de productieniveaus gehaald van voor de crisis. In Frankrijk was de industrie in 2016 nog goed voor 11 procent van de toegevoegde waarde. In de eurozone is dat 16 procent en in Duitsland 23 procent. Frankrijk keek jaloers naar de Duitsers die kampioen zijn in machinebouw, chemie en assemblage van topauto’s. De voorbije twintig jaar gingen er in de Franse industrie 2,5 miljoen banen verloren. Dat de Franse handelsbalans al jaren negatief is, heeft te maken met de slechte prestatie van de industriebedrijven. En een zwakke industrie weegt op de rest van de economie. Want minder industrie betekent ook minder onderzoek naar nieuwe producten, wat de innovatie fnuikt. Waarom is het tij het voorbije jaar dan gekeerd? Want niet alleen de autobouwers, ook de Franse producten van onderdelen (Valeo) en banden (Michelin) doen het

Maar een paar zwaluwen maken natuurlijk de lente niet.

De Franse industrie kampt met een aantal fundamentele problemen. Er is en blijft de sterke staatstussenkomst. In Frankrijk vindt men het niet meer dan normaal dat de overheid een belangrijk deel van de aandelen van een groot bedrijf bezit. En dat geldt niet alleen voor de strategische defensie-industrie.

De overheid is vaak eerder een rem dan een stimulans voor de groei van industriebedrijven. En de vennootschapsbelasting in Frankrijk is één van de hoogste van Europa. Ook de hoge belastingen op vermogenswinsten zijn een probleem. Ze maken dat winsten en dividenden sterk worden afgeroomd, waardoor het geld niet opnieuw in de economie wordt geïnvesteerd. Wordt straks een president verkozen die deze economische hinderpalen wegwerkt? Emmanuel Macron blaast warm en koud. François Fillon wil het bedrijfsleven meer zuurstof geven. Marine Le Pen en Benoît Hamon dreigen het herstel van de Franse industrie te fnuiken door protectionistische maatregelen. Het kan alle kanten uit.

Dat inteeltachtige gedoe heeft een verlenging in de achtergrondgesprekken die op privéterrein of op het kantoor van de politicus, best in de latere uren, bij een glas whisky, worden gevoerd. Mag een bewindsman zijn gesprekspartner uit de pers vrij kiezen, mag hij selecteren of is hij wettelijk verplicht kond te doen met wie hij gesproken heeft over wat. Met andere woorden, kan het vertrouwelijke van veel heen en weer tussen de politicus en zijn favoriete persman de toetsing van de wet doorstaan? In België is dat niet getest. In Duitsland is er een fikse rel rond de opheffing van de vertrouwelijkheid. De vertrouwelijkheid zou strijdig zijn met de Grondwet, heeft een rechter in Berlijn geoordeeld. Bondskanselier Merkel moet dus aan het klokzeel hangen met welke journalisten zij achtergrondgesprekken voert en eveneens over wat. Straffe kost, vinden de journalisten en hun vakvereniging, en als deze beslissing gehandhaafd blijft dan is een belangrijk onderdeel van de informatievergaring van journalisten de bodem ingeboord.

Een farce De Duitse journalistenbond noemt het oordeel een farce.

Salan

engeland

Right or wrong wat regels hun doel voorbij en moeten bepaalde maatregelen worden teruggedraaid.

Aangesteld door de regering De Conservatieve Amber Rudd is vandaag ‘Home Secretary’.

Als lid van het Britse kabinet gaat zij over de binnenlandse veiligheid. De inlichtingendienst MI5 valt onder haar bevoegdheid. De ‘Home Secretary’ stelt nu Max Hill aan om alle wetgeving rond terrorisme op zijn merites te beoordelen, terrorismedreiging in kaart te brengen en om nieuwe maatregelen uit te denken. “Max Hill moet erop toezien dat onze maatregelen tegen terrorisme eerlijk, noodzakelijk en proportioneel zijn”, aldus Rudd. Officieel ging Hill vanaf 1 maart in zijn nieuwe functie aan de slag.

Als topjurist al decennia actief, is hij uitermate goed geplaatst om vergelijkingen te trekken met de jaren zeventig en tachtig, toen het IRA heel wat aanslagen uitvoerde. Vooral de opkomst van het internet en de daarmee samenhangende opmars van sociale media maakt het volgens Hill een stuk lastiger. “We zijn als terrorismebestrijders wel van meer op de hoogte, we beschikken over veel meer informatie dan voorheen, maar er is ook meer informatie beschikbaar voor anderen (lees: terroristen). Er zijn heel wat recente voorbeelden, waarbij tieners gedeeltelijk of geheel radicaliseren dankzij de informatie die op hun computer te vinden is. Dit is uiterst zorgwekkend.”

Hill wijst op het belang internationale geldstromen beter in kaart te brengen. Islamitische Staat spendeert namelijk hoge bedragen aan advertenties en propaganda op internet. Die propagandamachine in de virtuele wereld en die elektronische geldstromen kunnen enkel worden lamgelegd wanneer striktere controle wordt uitgeoefend.

Barsten in wal rond ‘intieme gesprekken’ Het onderscheid tussen journalisten en politici is onder meer in België bijna niet te maken. Het vrolijke trio Bracke (ooit VRT), Desmet (ooit De Morgen) en Vermeersch (ooit De Standaard) heeft daar jarenlang gebruik en misbruik van gemaakt. Men is eregast op mekaars huwelijksfeest, men trekt samen op vakantie, men helpt mekaars kroost aan een plezante job, men verslijt mekaars vriendinnen, men propt zich samen met bevriende politici op feestjes vol met maatjesharing en de eerste asperges.

FRANKRIJK

Si la France m’était contée

Van IRA tot IS De terrorismedreiging in Engeland was, in veertig jaar tijd, nooit groter dan vandaag. Tot die conclusie komt expert Max Hill, die stelt dat Islamitische Staat anno 2017 een grotere bedreiging vormt dan het IRA destijds. Een vergelijking die kan tellen en die de gemoederen in GrootBrittannië stevig heeft verhit.

Sedert enkele weken wordt in de pers aangekondigd dat een nieuwe tsunami migranten op weg is richting West- en NoordEuropa. Onder die zogenaamde ‘oorlogsvluchtelingen’ zit naar alle verwachting een pak terroristen. Ook in Groot-Brittannië houden ze hiermee rekening.

9

Het nabije buitenland

2 maart 2017

IRA in Roermond In hoeverre loopt de werkwijze van het terroristische IRA parallel met de werkwijze van Islamitische Staat vandaag? Op het eerste gezicht is er een verschil. Waar het Iers Republikeins Leger – net als de CCC in België - voornamelijk overheidsgebouwen viseerde, slachten de adepten van IS om het even wie op hun pad komt af.

Toen Noord-Ierland onder Brits bestuur werd geplaatst, in 1972, verlegden de Republikeinen hun actieterrein naar andere landen. Zo openden aanhangers van het IRA in mei 1990 het vuur op Australische toeristen in het Nederlandse Roermond.

Twee van de vier gewonden bezweken aan de verwondingen. Ook in de Bondsrepubliek Duitsland sloeg het IRA toe.

De geschiedenis herhaalt zich. Toen het IRA zich in het nauw gedreven voelde, werd de actieradius verruimd. Dat is ook het probleem met IS. Hoe meer Islamitische Staat op eigen terrein (het Midden-Oosten) onder druk komt te staan, des te groter de kans dat islamisten koers zetten richting Europa om buiten het kalifaat toe te slaan.

Max Hill slaat en zalft tegelijk. Ondanks dat hij van mening is dat de situatie dreigender is dan tijdens “de donkere dagen van het IRA”, mogen we volgens hem niet vergeten dat “sinds juli 2005 er in Groot-Brittannië slechts één persoon het leven liet bij een vorm van terrorisme”.

Hill doelt op Lee Rigby, een Britse soldaat die in Woolwich door twee zwarte islamisten met messen afgeslacht werd, op klaarlichte dag. De herinnering zal de Britse bevolking niet meteen geruststellen. Wel integendeel…

LvS

Bei uns in Deutschland

Het kantoor van de kanselier, de Bundeskanzlerei, heeft hoger beroep aangetekend. Achtergrondgesprekken zijn het fijne deel van het menu van de journalist en er bestaat, in Duitsland, een dieventaaltje rond. “Unter drei” beduidt dat de afspraak tussen politicus en journalist is dat de uitgewisselde informatie uitsluitend mag gebruikt worden als achtergrond, als decor.

De persman mag niet citeren of verwijzen naar zijn babbel en zeker de bron niet vernoemen. “Unter zwei” is wat ruimer: er mag geciteerd worden, maar de bron moet verhuld blijven; dus, noem niet Merkel of Schaüble, maar zeg of schrijf “in regeringskringen”, of “in politiek Berlijn klinkt het dat”, of varianten daarop. “Unter eins” is de meest heldere en eenvoudigste formule: hier mag de gesprekspartner met naam en toenaam vernoemd worden in een artikel of een televisieverslag.

In 2016 heeft Jost Müller-Neuhof, een journalist van de Berlijnse krant “Der Tagesspiegel”, de rechtbank aangesproken omdat hij zich gediscrimineerd voelt. Iedereen weet dat dergelijke gesprekken gevoerd worden, zegt hij, maar ik ben er niet bij uitgenodigd en wil weten wat aan wie verteld is bij dergelijke vertrouwelijke gedachtewisselingen.

Eerst richtte hij zich tot het Kanzleramt om dat aan de weet te komen, maar daar ving hij bot. De vertrouwelijkheid is zo betonneerd dat Müller-Neuhof zelfs niet te weten kwam wie van zijn eigen dagblad op de lijst staat voor de geheimhouding van de gesprekken onder vier ogen. Der Tagesspiegel steunt de poging van zijn journalist om de wal rond de intieme gesprekken af te breken.

In het eigen dagblad argumenteerde Müller-Neuhof dat het samenspel tussen media en regering dikwijls kritiek opwekt en dat het daarbij gaat om de geloofwaardigheid van de berichtge-

DUITSLAND

ving. Politici zijn calculerende burgers, mensen die berekenen, inschatten wie zij door lekkere brokken toe te gooien kunnen gebruiken, soms misbruiken, om hun eigen agenda uit te voeren, hun kansen op een betere positie te metselen, hun populariteit op te pompen.

Wie heeft voordeel bij wat? De journalist kan jubelen over een vette primeur en de oplage van het dagblad stimuleren, de politicus speelt drieband waarbij de persmuskiet één element is in het spel.

Gelijke behandeling van journalisten Jost Müller-Neuhof betoogt dat de wet de overheid verplicht tot gelijke behandeling bij het verstrekken van informatie. Het standpunt van het Kanzleramt is dat gelijke behandeling strijdig is met de bescherming van de bronnen van de journalist.

Slechts enkele dagen geleden is uitgekomen dat een Berlijnse bestuursrechter in december oplegde dat openbaar moet gemaakt worden met welke journalisten, waar en wanneer de bondskanselier achtergrondgesprekken voert. Niet alleen de namen dienen opgesomd te worden, ook de onderwerpen van de discussies. De inhoud van wat er over tafel gaat, mag geheim blijven. De Berlijnse magistraat verwijst in zijn beslissing naar artikel 5 van de Duitse Grondwet dat de persvrijheid vorm geeft.

Frank Uberall, voorzitter van de journalistenvakvereniging, reageerde als door een horzel gestoken. Hij vreest een daling van de kwaliteit van de informatie in de media. Nu speelt de beslissing op het niveau van de nationale regering en de kanselier, maar hij vreest dat de uitspraak een voorgaande kan zijn en zal leiden tot toepassingen voor alle politici en zelfs burgemeesters.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

2 maart 2017

medialand

Film Frankrijk en het FN

Tim Pauwels wordt ombudsman VRT Nieuwsdienst Over enkele weken wordt Tim Pauwels, vandaag nog presentator van het zondagse debatprogramma De Zevende Dag samen met Ihsane Chioua Lekhli -, de ombudsman van de VRT Nieuwsdienst. Dat er een ombudsman zou komen, werd een tijd geleden al aangekondigd, en nu is bekend wie dat zal worden.

Wie in de toekomst meent klachten te hebben over de objectiviteit en de neutraliteit van de VRT Nieuwsdienst, kan vanaf midden april bij Tim Pauwels terecht.

Of we veel verbetering dienen te verwachten nu er een ombudsman komt, weten we niet. Maar we geven toe dat Pauwels waarschijnlijk één van de beste kandidaten was voor die functie. Als presentator bij De Zevende Dag viel hij vooral op door zijn rustige toon en stijl, overigens iets wat hij gemeen heeft met Ihsane Chioua Lekhli. Er lopen op de VRT Nieuwsdienst andere journalisten rond, met een veel opdringerige stijl, en die niet onder stoelen of banken steken dat zij zich oneindig veel belangrijker vinden dan hun gasten.

Over opdringerige journalisten gesproken, na de paasvakantie wordt Tim Pauwels in De Zevende Dag vervangen door Marc van de Looverbosch. En na de zomer nemen Phara de Aguirre en Xavier Taveirne de fakkel over, want ook Ihsane Chioua Lekhli verandert van functie. Zij was aan een nieuwe uitdaging toe, zoals dat heet, en gaat voor Het Journaal werken.

Fillon en Le Pen zijn Schulz niet Het is de lezer waarschijnlijk wel opgevallen hoe gretig de media berichten over de “Penelope-gate” van François Fillon, en nu ook over het onderzoek dat het Europees Parlement voert tegen de Marine Le Pen. Niet dat we het gegraai van François Fillon gaan goedpraten, en wat Marine Le Pen betreft lijkt het voorlopig toch vooral een geval van woord tegen woord te zijn, totdat er eindelijk duidelijke bewijzen op tafel komen, à charge of à décharge. Maar merkwaardig genoeg lezen we in de kranten zo goed als niets over de verdenkingen van gegraai door Martin Schulz.

In zijn tijd bij het Europees Parlement hield Martin Schulz eraan een hofhouding van meer dan dertig mensen te benoemen, inclusief een… kamerdienaar. Dat is nog wat anders dan het beeld van de eenvoudige volkse socialist dat de media van de man proberen op te hangen. Maar nu is het Europese anticorruptieorgaan OLAF ook aan de gang met een vooronderzoek tegen Martin Schulz, omwille van de mogelijk onrechtmatige vergoeding van één van zijn medewerkers. Concreet gaat het om SPD-collega Markus Engels, die door Martin Schulz naar Berlijn overgeplaatst werd om daar Schulz’ ‘activiteiten in Duitsland’ uit te voeren, maar dan wel op kosten van het Europees Parlement.

Een “gangbare praktijk”, verdedigt de SPD zich zwakjes. En inderdaad, voor lezers bij wie dit verhaal een belletje doet rinkelen: dit is ongeveer hetzelfde verhaal als de vreselijke misdaad die twee medewerkers van Marine Le Pen voor de voeten geworpen wordt. Met dit verschil: Le Pen werd in de media reeds schuldig verklaard, terwijl het onderzoek tegen Martin Schulz zorgvuldig geweerd wordt.

Volks is niet altijd populistisch In deze bange tijden van Brexit, Donald Trump, Geert Wilders, Marine Le Pen en Alternative für Deutschland (AfD), klampen de media zich vol enthousiasme vast aan de Redder van de Europese sociaaldemocratie Martin Schulz. In plaats van dat AfD de CDU en de CSU zou opjagen naar een rechtsere koers, ziet het er nu volgens de peilingen naar uit dat er misschien wel eens ruimte komt voor een rood-groen kabinet na de Duitse verkiezingen in de herfst. En dat dankzij het frisse groene blaadje Martin Schulz, die de kunst verstaat de taal van de man in de straat te spreken.

Tiens, de taal van de man in de straat spreken, is dat dan geen populisme? Neen, want Martin Schulz is een volbloed socialist, en dan heet dat geen populisme. Dan mag dat zelfs, een

Chez nous

Steeds meer mensen doen beroep op de voedselbanken verkiezingscampagne voeren die recht op het buikgevoel van de kiezer inspeelt. Als het uiteindelijk maar een links of linkser beleid oplevert, dan steekt het zo nauw niet. En dan zien onze media ook een beetje corruptie en wat gegraai met plezier door de vingers.

Promoot de NOS Geert Wilders?

Volgens De Volkskrant wel. Die maakte zich behoorlijk boos over het NOS-verslag van het bezoek van de PVV-kopman aan Spijkenisse. In dat verslag sprak de omroep namelijk van een “ongekende belangstelling”, terwijl er in werkelijkheid niet meer dan 150 mensen aanwezig zouden geweest zijn.

Als reactie op de aanklacht van De Volkskrant ging de NOS meteen plat op de buik. “Iedereen die zich erover heeft verbaasd dat er een ongekende belangstelling was, heeft natuurlijk gelijk. Want in feite was het niet veel meer dan een lijsttrekker op campagne”, schrijft de omroep in een persmededeling.

Maar de omroep verdedigt zich met het argument dat Geert Wilders omringd werd door enkele tientallen aanhangers en wat veiligheidspersoneel, waardoor er getrek en geduw ontstond. Zoiets geeft al snel de indruk dat er veel meer volk aanwezig is dan werkelijk het geval was. De NOS in de fout dus, en goed opgemerkt van De Volkskrant. We zijn alleen benieuwd of De Volkskrant even oplettend zal zijn en even snel zal kijven als de NOS een beetje overdrijft over het aantal toehoorders op een toespraak van GroenLinkse wonderjongen Jesse Klaver…

“Zware nederlaag” voor UKIP “Een klap voor UKIP”, lazen we bij De Morgen. “Gevoelige nederlaag UKIP in Stoke-on-Trent” heette het bij de NOS. De onachtzame lezer zou al snel de indruk kunnen gekregen hebben dat UKIP bij de bijverkiezing van verleden donderdag in Stoke-on-Trent ettelijke procenten achteruitging. Nochtans is niets minder waar: UKIP ging er in het kiesdistrict twee procent op vooruit vergeleken met de verkiezingen van 2015, terwijl Labour, dat volgens diezelfde media een grote overwinning boekte, ongeveer evenveel achteruitging.

Het klopt dat UKIP beter verwacht had, en hoopte een tweede zetel in het Britse Lagerhuis te kunnen binnenhalen. Maar stellen dat UKIP een zware klap toegediend kreeg, of een gevoelige nederlaag heeft geleden, is toch wel bijzonder “creatief”.

Om niet te zeggen dat het “fake news” is, want aan zulke praktijken maken onze kwaliteitsmedia zich uiteraard nooit schuldig.

Hippe allochtoon blijkt antisemiet en homofoob Klein mediaschandaal in Frankrijk: Mehdi Meklat, al enkele jaren de chouchou van media zoals France Inter, Arte en Libération, blijkt op de sociale media nogal wat antisemitische en homofobe meningen te hebben gespuid. Zo schreef hij in november 2014 op Twitter over de journalisten van Charlie Hebdo “Qu’ils crèvent”, en in februari 2010 “Faites entrer Hitler pour tuer les juifs.” Zijn verdediging: die tweets werden geschreven op het account van een fictief persoon, zogezegd om haatboodschappen, racisme, homofobie en vrouwenhaat aan te kaarten. Maar ook de tijdslijn van Mehdi Meklat zou één en ander aan tweets bevatten die niet door de beugel kunnen, waaronder oproepen tot geweld. Erg geloofwaardig komt de verdediging niet over.

De ontdekking van de tweets leidde in de Franse media tot een kleine storm. Mehdi Meklat was immers de lieveling van nogal wat linkse media, die hem de hemel in prezen omwille van zijn teksten die getuigden van veel poëzie, intelligentie en menselijkheid. Nu konden ze zich niet snel genoeg van hem ontdoen, al wilden enkelingen toch nog steeds zijn verdediging opnemen als “onmisbaar voor het debat”.

De journalist Claude Askolovitch, die in andere situaties vaak genoeg de verdediging van moslims op zich neemt, stelde in het magazine Slate de prangende vraag hoe men zou gereageerd hebben als het hier ging om een militant van het Front National. En politicoloog Laurent Bouvent vroeg zich af of de zaak niet als volgt samengevat kan worden: “En als we nu gewoon eens zeggen, heel eenvoudigweg, dat sommige media deze figuur naar voren schoven terwijl ze zijn tweets negeerden, enkel en alleen omdat hij uit de banlieues kwam?” Precies. Maar waarom komt het relaas van heel die affaire ons toch zo bekend voor?

Dit is dan de film waarover het Front National in Frankrijk zo boos is. Met reden, moet ik vaststellen, want “Chez nous” mag dan fictie zijn, het is een onverholen aanval op alles waar het FN voor staat en de methoden die ze gebruikt om aan de macht te komen, op het gedachtegoed van gelijkaardige partijen in Europa, en tegelijk is het een weinig flatteus portret van Marine Le Pen. Spitant detail, de regisseur is een Belg: Lucas Belvaux.

Meestal is het zo dat je boos wordt omdat je geconfronteerd wordt met harde waarheden of regelrechte leugens.

Dat laatste is naar mijn gevoel met “Chez nous” niet het geval, dus trok het FN frontaal ten aanval tegen de film – nog voor iemand die gezien had – met argumenten die er niet toe deden en met als ultiem advies dat je best niet gaat kijken. Ik zou zeggen: trek asjeblieft naar de bioscoop. Confrontaties zijn leerzaam.

De angst van de burger In “Chez nous” maken we kennis met Pauline (Emilie Duquenne), een sympathieke, populaire en hardwerkende thuisverpleegster, en alleenstaande moeder met twee kinderen, ergens in Noord-Frankrijk. Omdat ze zich helemaal niet bezighoudt met politiek (in tegenstelling tot haar vader) is ze verbaasd dat ze gevraagd wordt om bij de nakende verkiezingen op te komen op de lijst van een uiterst rechtse partij, met mogelijk een burgemeesterschap in het vooruitzicht. Omdat ze weet waar de partij en de charismatische leidster, Agnès Dorgelle (Catherine Jacob), voor staan, aarzelt ze, maar met de gedachte wat ze, eens verkozen, zou kunnen doen voor de mensen, aanvaardt ze. Terwijl het Dorgelle alleen maar te doen is om meer macht ter veroveren.

En zo komt Pauline terecht in partijpolitiek, propaganda en standpunten waar ze niet altijd mee akkoord gaat.

Waar regisseur-scenarist Belvaux met dat gegeven naartoe wil, is vrij vlug duidelijk. Aantonen hoe het FN (niet bij naam genoemd in de film) en bij uitbreiding alle extreemrechtse partijen hun verkiezingskandidaten zorgvuldig selecteren (een op dreef zijnde André Dussollier in de rol van een in de coulissen werkende oudere dokter die Pauline rekruteert) en vervolgens in een bredere “visie” inspeelt op de “angst” van de modale burger voor een onzekere toekomst in een snel veranderende wereld. Dat migranten en een stroom vluchtelingen die Europa overspoelen daarin een belangrijke rol spelen, hoeft niet te verbazen, maar ook het gevoel dat de traditionele politiek geen antwoord vindt op de problemen van vandaag.

Daarop inspelen wordt gemakshalve weggeveegd onder de noemer “populisme. Maar dat zo’n gevoelens wel degelijk bestaan, bewijst de verkiezing van Donald Trump.

Dubbele agenda Volgens Belvaux leidt de schijnheiligheid rond een dubbele agenda van uiterst rechts tot wazige programma’s, halve waarheden, uitspraken waar men alle kanten mee op kan en een retoriek die bol staat van beloften en nationalistische maar nietszeggende bombast. Daar heeft hij zeker een punt, maar geef toe, hoeveel verschilt dat van wat we in elke verkiezingscampagne meemaken, ook van traditionele partijen?

Zelfs een partijtje als de PVDA is enige overdrijving en demagogie niet vreemd. Waarmee Belvaux nog een punt maakt, is de vaststelling dat uiterst rechts vaak een kwalijk verleden met zich meesleept en daar niet voldoende afstand van wil of kan nemen. Kwestie van, in een poging de gewone kiezer te overhalen, de hardcore achterban toch niet te verliezen. Een personage als Stephane (Guillaume Gouix) – ooit een jeugdliefde van Pauline, die opnieuw in haar leven verschijnt – en die je haast kunt omschrijven als een neonazi, is daar volledig op gemodelleerd.

Wie denkt dat Belvaux met “Chez nous” een goedkoop vluggertje heeft gerealiseerd om het FN enkele weken voor de verkiezingen nog wat stokken in de wielen te steken, vergist zich. De film is goed gemaakt en wordt uitstekend vertolkt (de financiering en de casting vormden geen enkel probleem, verklaarde Belvaux). Dat in commentaren voortdurend verwezen wordt naar het FN ligt voor de hand, des te meer omdat Dorgelle wel een kopie lijkt van Marine Le Pen, en Catherine Jacob haar uiterlijk en lichaamstaal goed heeft bestudeerd. Je kan Belvaux alvast niet beschuldigen van onduidelijkheid.

De zwakte van de film zit in de uitwerking van het gegeven. Haast elke scène, elke uitspraak, elk personage staat in functie van het aantonen van de schijnheiligheid en het opportunisme van extreemrechts. Je voelt te veel de berekening achter de gebeurtenissen, en te weinig aandacht voor de oorzaken van ontevredenheid en de opgang van het FN: de mislukking van een multiculturele samenleving, sociale achteruitgang, de frustraties van zich “vergeten” voelende burgers.

Belvaux’ film laat zich haast zien als een pamflet, en of dat zo efficiënt is, is nog maar de vraag. Gelukkig is er het personage van Pauline dat doorheen de gebeurtenissen een positieve katalysator blijft.

K.T.

Op de praatstoel

2 maart 2017

11

Praten met Wilfried Haesen

“Vernieuwen ja, maar met een groot respect voor de traditie” Op zondag 26 maart vindt het 80ste Vlaams nationaal Zangfeest plaats in de Lotto Arena te Antwerpen. Een bijzondere editie waar we graag meer over willen vernemen bij Wilfried Haesen, de nieuwe regisseur van het Zangfeest. Wilfried is een voormalig VRT-journalist en verzorgt sinds jaren de presentatie. Hij volgt Paul Cordy op, die van 2002 tot en met 2016 regisseur was, en in september vorig jaar voor N-VA in het Vlaams Parlement ging zetelen. ’t Pallieterke: Wilfried, je bent geen onbekende in de Vlaamse beweging maar stel jezelf toch nog eens voor?

Wilfried Haesen: Ik ben een geboren Brusselaar, daar ben ik nogal trots op. Ik ben in Elsene geboren in een francofone omgeving.

Mijn vader heeft destijds bij de aangifte van mijn geboorte geëist dat alle Franstalige woorden werden geschrapt uit de geboorteakte.

Ik ben dus waarschijnlijk de laatste Brusselaar die met een eentalig Nederlandstalige akte geboren is. Het stond er ook expliciet bij, “met schrapping van 13 Franse woorden”. Mijn ouders zijn later voor werkredenen verhuisd naar Antwerpen waar ik school heb gelopen.

Ik denk dat de meeste mensen mij wel nog kennen van mijn radiocarrière die nu voorbij is, aanvankelijk bij Radio 1, nadien Radio 2 Vlaams-Brabant. Ik ben op een heel leuke dienst terechtgekomen die te maken had met het dramatisch werk op de radio, het hoorspel. We werden als regisseur-omroeper wel eens geleend als er een extra stem nodig was om een productie te maken. Ik ben zo in het feuilleton Het Koekoeksnest terechtgekomen.

houding en zo ben ik toevallig op televisie beland. Maar ik denk wel dat mijn televisiecarrière nooit echt een carrière is geworden omdat – en dat is me ook later bevestigd – ik zo Vlaamsgezind was. ’t Pallieterke: Het is een bijzonder jaar want op 26 maart vindt het 80ste Zangfeest plaats? Wat mogen we verwachten?

Wilfried Haesen: Ik loop aan het handje van Paul (Cordy). Hij heeft de hoofd- en eindverantwoordelijkheid. Ik ben er eigenlijk in gevallen op het moment dat er al heel veel vastlag. Dat is geen verontschuldiging, ik sta er ook volledig achter. Wat mogen we ver-

niet weten waarom dat belangrijk is. Voor de politieke nieuwsgaring is het uiteraard interessant dat er incidenten zijn. Het is jammer dat we op die manier worden afgerekend. Terwijl het van bij het ontstaan de betrachting is geweest om het lied als middel te gebruiken tot Vlaamse ontvoogding. Men is enkel geïnteresseerd in wat er gezegd wordt in de toespraak. Vanuit de Raad van Bestuur letten we er op dat de toespraak niet partijpolitiek klinkt maar wel politiek. ANZ beschouwt zichzelf als een deel van de brede Vlaamse beweging en denkt recht te hebben om een mening te uiten. Ik vind dat onze voorzitter Erik Stoffelen spijkers met koppen mag slaan. ’t Pallieterke: Mogen we bij de toespraak van de voorzitter een stellingname verwachten tegenover de uitdagingen van het terrorisme en de massa-immigratie.

Wilfried Haesen: Is dat op zijn plaats op het Zangfeest? Ik vind van niet. Het Zangfeest

Wilfried Haesen: Da’s een erfzonde van mijn ouders. Dat waren ‘zwarten’, om heel kort door de bocht te gaan. Mijn grootvader had in activistische middens gezeten als soldaat in de Eerste Wereldoorlog. Eigenlijk ging het van vader op zoon. Ik ben ‘verschrikkelijk’ Vlaamsnationaal groot gebracht. Er hingen leeuwenvlagjes bij ons thuis, dat werd niet weggestopt. Hoe ben ik dan bij het Zangfeest en de IJzerbedevaart terechtgekomen? Op een dag vroeg mij iemand of ik dat wou presenteren en ik zei ja. Dat was voor mij de evidentie zelf. ’t Pallieterke: Hoe werd daarop gereageerd bij de openbare omroep?

Pallieterbuffet Zondag 26 maart om 12 uur Net zoals vorig jaar organiseren we op de dag van het Zangfeest een lekker Pallieterbuffet. We zorgen dit jaar zelfs voor een grotere zaal zodat iedereen in een aangename sfeer kan zitten. Deze zaal bevindt zich op nog geen 50 meter wandelen van de Lotto Arena. De formule blijft onveranderd: samenkomst vanaf 12 uur en het buffet eindigt omstreeks 14 uur. (Het Zangfeest begint om 14.30 uur.) Maar ook als u niet naar het Zangfeest trekt, bent u van harte welkom.

De kostprijs per persoon bedraagt 30 euro.

U kan inschrijven door overschrijving van het overeenkomstig bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke, T. De Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.

Om de inschrijvingen vlot te laten lopen, verzoeken we u om ons ook even per mail uw inschrijving (en het aantal personen) te bevestigen: secretariaat@pallieterke.net

’t Pallieterke: Hoe kijk je naar de Vlaamse beweging en de rol die ze vandaag nog kan spelen?

Wilfried Haesen: Ik vind het bijzonder gezond dat de brede niet-partijpolitieke Vlaamse beweging zijn gedacht kan zeggen over het doen en laten. En als er nu toevallig een Vlaams-nationale partij in de federale regering dingen doet die de brede Vlaamse beweging niet zo fijn vindt dan moet dat kunnen gezegd worden. Ik vind alleen niet dat we dat rollend over de straat moeten doen. Stijl en fatsoen moeten er zijn. Want de media zijn er natuurlijk op uit om dat breed uit te smeren. Hou er rekening mee dat er een fabriekje rendeert bij zo’n ruzies. Het is belangrijk voor de Vlaamse beweging dat men kijkt naar wat ons bindt en niet wat ons scheidt. We winnen er niets mee als we elkaar neersabelen. ’t Pallieterke: Welke accenten wil je leggen als nieuwe regisseur?

Wilfried Haesen: Het is nu een overgangsperiode. Welke accenten ga ik leggen in de toekomst? Actualiseren met groot respect voor de traditie. Ik vind samen zingen bijzonder belangrijk. We moeten zoeken naar jonge mensen die samen graag zingen. Als jeugdbewegingen en scholen geen moeite doen moet we pogen dat zelf te ondernemen. Dat is al geen idee meer maar ondertussen een plan. We willen ook dat er meer plaats komt voor kinderen, waarbij ze de kans krijgen om iets te brengen. Die kinderen brengen dan hun ouders mee want die willen natuurlijk kijken.

Ik wil de kijkwaarde en doewaarde verhogen. Mensen moeten zich kunnen opladen tijdens het Zangfeest. Ik wil ook af van de theateropstelling waarbij alles gebeurt op een groot podium en ik zou meer een arenagevoel willen brengen waarbij het middenplein centraal staat. En bovenal wil ik uit het verdomhoekje breken waar men het Zangfeest steekt.

’t Pallieterke: Je presenteert ook al een hele tijd op het Zangfeest. Hoe ben je daar terechtgekomen?

Wilfried Haesen: Dat was een vreemde relatie. Ik heb daar eigenlijk nooit commentaar op gekregen. Ik ben ook altijd erg braaf en heel gedwee geweest op het werk, in die zin dat ik de regels van kunst heb proberen te volgen om aan een vaste benoeming te geraken. Als je vast benoemd bent mag je bij wijze van spreken je vader en moeder vermoorden vooraleer je wordt buiten gesmeten.

Ik denk wel dat er blokkeringen zijn gezet in mijn carrière. Alles hangt vaak af van omstandigheden, ook van toevalligheden. Op een bepaald moment werd Betty Mellaerts, die het TV-programma Kunst-Zaken presenteerde, zwanger. Wij hadden een goede verstand-

samen zijn. Of kiest de maatschappij resoluut voor het individu, dan hebben de jeugdbewegingen binnenkort ook geen succes meer.

wachten? Nog meer het verderzetten van een ingeslagen weg. Het klinkt bijna als een politieke partij: vernieuwing, verjonging, verbreding. Het is echt wel noodzakelijk dat jonge mensen opnieuw naar het Zangfeest komen en ook hun kinderen meebrengen. Dat zal nog meer het geval zijn vanaf de 81ste editie.

Meer visuele aspecten met een groot respect voor de traditie. Ik vind het belangrijk de traditie respectvol te behandelen. Onze liederenschat mag niet verdwijnen.

Er staat een interessant aanbod op de affiche. We mikken al op jongeren met zangeres Laura Omloop. We hebben Peter Van Laet van Mama’s Jasje. Allemaal pogingen om de visie te verbreden. Ik ben even gaan duiken in de geschiedenis van het Zangfeest via het boek (‘Wij zingen Vlaanderen vrij’) dat Paul heeft geschreven. Dat is meer dan een keer gebeurd, die poging om te verbreden. Het is dan voorzichtig aftasten hoever je kan gaan.

Omdat we 80 jaar zijn vind ik dat we dat visueel mogen laten zien. Daar wordt aan gewerkt en da’s ook erg moeilijk want je moet rekening houden met een aantal technische omstandigheden. En de budgetten zijn beperkt. Gelukkig zijn er helpers en sponsors.

Vroeger heette dat deelgenoten, mensen die heel wat centen stoppen in dat Zangfeest en de belofte hebben gedaan om dat ook in de toekomst te doen. Het Zangfeest heeft geen euro subsidie. ’t Pallieterke: Het valt op dat er zo weinig aandacht is bij onze media voor wat toch nog altijd een groot cultureel evenement is. Hoe verklaar je dat?

Wilfried Haesen: De perceptie is anders.

Men bekijkt dat als een politiek evenement.

Het is ook vreemd dat daar collega’s van de politieke redactie worden op af worden gestuurd. Men wil dan ook expliciet gaan kijken waar de politieke kopstukken zitten. Ik zou

moet zichzelf blijven. Het is in de eerste plaats een muziekfeest, een fijne namiddag waarbij we een keer stilstaan en nadenken bij de toespraak van de voorzitter. Die moet de thema’s aansnijden die hier leven, die de Vlamingen aanbelangen. Moet onze voorzitter iets zeggen over Merkel? Ik vind van niet. We leven in de wereld en we moeten niet navelstaren. Je mag natuurlijk op pijnpunten wijzen. Bij de toespraak van een culturele manifestatie zoals het Zangfeest of een herdenking van WOI op de IJzerwake moet je geen slogantaal gebruiken. Dat is voor reclameaffiches. ’t Pallieterke: Soms hoort men de kritiek dat het Zangfeest oubollig is en niet in staat is om jonge mensen aan te trekken omdat het is blijven hangen in het verleden?

Wilfried Haesen: Is dat zo? Dat is een makkelijke kritiek. We proberen een gezonde mix te brengen en ons niet vast te pinnen op de samenzang wat door sommigen als oubollig wordt ervaren. Maar ik hoop dat samen zingen blijft bestaan. Ik hoop dat cantussen blijven bestaan aan de universiteit. Maar het zou ook breder moeten kunnen gaan. Zangavonden bijvoorbeeld, of zangcafés waar mensen gezellig samen zingen.

Het is een feit dat het muziekonderwijs in onze scholen is getaand, dat is jammer want zo gaf je iedereen de kans om kennis te maken met wat muziek maken is. Bij jeugdbewegingen ligt het anders, er zijn er nog waar vaak wordt gezongen. Ik ken er ook die daar resoluut tegen zijn. Dan vraag ik mij af, wat houdt jullie tegen om samen te zingen bij het kampvuur. Daar worden toch ook nog nummertjes gespeeld? Misschien mag ik toch wat voorzichtige kritiek geven op die nationale leidingen van de jeugdbewegingen? Het lijkt wat op schuldig verzuim. Is het fascistisch om samen liedjes te zingen? Samen zingen betekent ook

’t Pallieterke: Hoe kijk je als voormalig VRT-journalist aan tegenover onze openbare omroep?

Wilfried Haesen: Soms met ergernis omwille van, wat ik noem, de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Omdat duiding verdwenen is. Ik denk daar nog altijd over zoals dat was toen ik begon bij de radio. Er was toen een duidelijke grens tussen duiden en nieuws brengen. Journalisten zijn geen eunuchen, die mogen een mening hebben maar ze moeten er wel bij zeggen wat hun mening is en die mag je niet opdringen aan anderen. Dat zou, wat nu niet het geval is, het allemaal veel duidelijker maken.

De vierde macht moet ophouden zich macht te noemen. Wij hebben een waarnemende, controlerende en duidende functie.

Wij moeten de dingen niet willen veranderen.

Ik heb het moeilijk met activistische media.

Het is ook teveel infotainment geworden, teveel amusement. Te vaak is het nieuws een opeenstapeling van feitjes waarbij de context verloren gaat.

Jan Lievens

Kaarten bestellen Bestel tijdig uw kaarten en breng vrienden en familie mee om samen in verbondenheid onze liederenschat te zingen en onze identiteit uit te dragen.

Prijzen toegangskaarten Rang 2: 17 euro Rang 1: 39 euro Meer info: www.zangfeest.org Te bestellen via ANZ-secretariaat Collegelaan 106, 2100 Antwerpen 03/237.93.92 info@anz.be of Tele Ticket Service www.teleticketservice.com 070/345.345

12

Cultuur

2 maart 2017

Na Appelmoes komt Mengelmoes

Podium

Appelmoes heeft een meer dan waardige opvolger gekregen met “Mengelmoes”.

Johan Waegeman, die in de jaren tachtig het kinderkoor De Wamblientjes oprichtte, en er nog steeds de dirigent en bezieler van is, vond terecht dat het niet bij dat eerste cd-boekje mocht blijven. Hij zette zich opnieuw aan het werk, met de steun van ’t Smiske, de provincie Vlaams-Brabant en de gemeente Asse.

Johan vond in muzikant Joris van den Cruijce een muzikale evenknie en mede-idealist.

Samen zochten ze kinderliedjes om op een cd met bijbehorend boekje te zetten, of in een boekje met bijhorende cd, zo u wil. In totaal zijn er op die manier liefst zeventien liedjes uitgegeven; in het boekje met de liedjesteksten werden ook tekeningen verwerkt van Tim de Sutter, om in te kleuren. Elk liedje kreeg, stuk voor stuk, een fris muzikaal en eigentijds kleedje aangepast.

Of zoals Johan het in zijn korte voorwoord verwoordt: “Op muzische zoektocht naar onze Vlaamse Nederlandstalige identiteit denk ik dat we met dit positief pareltje een warme cocon bieden in tijden vol tinten van grijs tot zwart.”

De combinatie van kinderstemmen (de Wamblientjes) met de garde muzikanten van folkcentrum ’t Smiske, en af en toe pianist Tars Lootens, levert een heel gevarieerde keuze op aan volks-, straat- en kinderliedjes, van Nonkel Bob, Jan de Wilde en traditionele liedjes tot volledig nieuw en eigen werk van Johan Waegeman.

De muzikanten hebben een breed scala aan instrumenten benut, gaande van de gebruikelijke gitaar, contrabas en viool tot de diatonische accordeon, de doedelzak, banjo, mandoline, ukelele, autoharp, mondharmonica, dwarsfluit en kinderpiano.

U zal op Mengelmoes onvermijdelijk het liedje ‘Jan de grote griezel’ en ‘Dubbele Jan’ en ook ‘Dronken zeeman’ herkennen. Maar wij vragen u met aandrang om verder te gaan en zeker ‘Die van Bremen’ of ‘Kasper en Kamiel’ of Koek en bak’ te leren kennen. Dat laatste liedje was trouwens het winnend nieuw sprookjeslied voor de Anton Pieck Prijs in De Efteling in 2013.

Hopelijk slaagt Johan Waegeman erin dit project een grote weerklank te geven. Het is uiteraard een minder commercieel project dan Studio 100 en Kapitein Winokio, maar het project verdient alle aandacht van onderwijzers, ouders en leiders van jeugdbewegingen die ervan overtuigd zijn dat zingen met kinderen, in het Nederlands, zinvol is en blijft.

Dit boekje en de cd Mengelmoes geven zo’n mensen alle materiaal om een heus kinderzangfeest te ontplooien.

“Mengelmoes” is te koop in ’t Smiske bij het label Appel Rekords. U kan hiervoor terecht op www.denappel.be of op www.tsmiske.be. Er is geen reden meer om niet te zingen met GT uw kinderen, kleinkinderen, leerlingen en leden.

Marnixring organiseert

The King of the Belgians Op vrijdag 17 maart organiseert Marnixring Noordrand voor de tweede maal een filmavond. De eerste maal viel de keuze op de sterke Nederlandse film ‘Michiel De Ruyter’.

Ditmaal wordt het ‘King of the Belgians’. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het wel degelijk een Vlaamse film. Maar omdat het productiehuis deze film internationaal wenste te verspreiden, opteerden ze voor een Engelse titel.

Vr.verhaal 17 maart Het gaat als‘17, volgt: 20u.

Filmvoorstelling

Met medewerking van:

Nicolas III, de eenzame koning van een verGC De Melkerij, Brusselsesteenweg 3 · Zemst 13 euro · drankje inbegrepen (€leeft 5 onder in 18 jaar) scheurdVVK: Belgisch koninkrijk, de voortmarnixring.noordrand@gmail.com · 0486 51 09 99 (Bene Bailleul) durende paradox van het koning zijn: marionet zijn van zijn gevolg, waarbij hij niet buiten de lijntjes mag kleuren die door zijn slijmerige stafchef “met drie diploma’s” worden uitgetekend.

Marnixring Noordrand

Om zijn zinloze bestaan enigszins te vullen, legt hij staatsbezoeken af. En het is net bij zo’n staatsbezoek dat het noodlot toeslaat. Tijdens zijn bezoek aan Istanboel roept de deelstaat Wallonië de onafhankelijkheid uit. In de hoop zijn koninkrijk te redden, wil hij dadelijk huiswaarts keren, en dan loopt alles fout…

Peter van den Begin speelt de rol van Nicolas III. De andere hoofdrollen zijn voor Titus de Voogdt, Lucie Debay en Bruno Georis. Verder zijn Pieter van der Houwen, Nina Nikolina, Valentin Ganev en Goran Radaković te zien in de film.

Meer info en achtergrond: www.kingof.be De filmvoorstelling gaat door op vrijdag 17 maart. Deze film was maar heel kort te zien in de Belgische filmzalen, dus mis deze unieke kans niet.

Plaats: GC De Melkerij, Brusselsesteenweg 3 te Zemst. Aanvang: 20 uur VVK: 13 euro, drankje inbegrepen (5 euro onder 18 jaar) Overschrijven op rekeningnummer BE61 7340 1623 8617 en de kaarten liggen klaar aan de kassa Info of bestelling: marnixring.noordrand@gmail.com 0486 51 09 99 (Bene Bailleul)

100 jaar geleden sneuvelden de broers Van Raemdonck Het is bijna 100 jaar geleden dat de gebroeders Edward en Frans van Raemdonck samen sneuvelden aan het IJzerfront, te Steenstrate.

Edward (°Temse, 8/10/1895) en Frans (°Temse, 24/1/1897) van Raemdonck, zonen van een brouwer-koffiebrander-tabaksfabrikant, kenden een ideale jeugd. Hun thuis was erg cultureel georiënteerd en Vlaamsgezind.

De broers waren actief in het verenigingsleven, o.a. in de studentenbeweging Temsche Voorwaarts, die werd geleid door (de latere priester) Edward Poppe. Op de drempel van de oorlog werkte Edward in de brouwerij, Frans was student.

In augustus 1914 meldden zij zich als oorlogsvrijwilliger. Als zovele andere frontsoldaten maakten zij àlle ellendes van de oorlog mee.

Zo overleefden zij de eerste Duitse aanval met gifgas. Door hun voorbeeldig gedrag werden zij bevorderd tot korporaal, later tot sergeant.

Naarmate de oorlog vorderde en zij steeds meer geconfronteerd werden met de achteruitstelling van de Vlaamse soldaten, evolueerden zij van Vlaamse Belgen tot flaminganten.

Hun oorspronkelijke leuze ‘Leve België!’ werd ‘Leve Vlaanderen!’

In de nacht van 25 op 26 maart 1917 moest hun compagnie (24ste linieregiment) een raid uitvoeren op Stampkot, een gehucht van Steenstrate-Zuidschote (Ieper), met de bedoeling krijgsgevangenen te maken. Een levensgevaarlijke opdracht. In overeenstemming met Frans’ oorlogsgedicht, Te saam vereend in vreugd’ en nood als d’eene sterft, de andere dood maakten zij de afspraak samen te overleven of samen te sneuvelen. Zij spraken af dat zij elkaar na de aanval zouden opwachten aan de noodbrug over de Ieperleevaart. Na de raid daagde echter enkel Edward op. Radeloos ging hij terug het niemandsland in, op zoek naar zijn broer. Achttien dagen later vonden Belgische verkenners drie lichamen: de broers en de Waalse korporaal Amé Fiévez.

Vlaamse strijd Rond de broers groeide snel een mythe, ver-

trokken bij hun zogenaamde ‘ideale broederdood’, gekleurd door het samen (in elkaars armen?) sneuvelen. Hun bekendheid kreeg een extra dimensie door hun Vlaamsgezindheid, die hen verhief tot symbolen van de Vlaamse strijd aan de IJzer. De IJzerbedevaarten en de Vlaamse Beweging wendden die dubbele symboliek aan in hun propaganda, waardoor de broers het onderwerp werden van scherpe controverses tussen flaminganten en belgicisten.

De stoffelijke overschotten van de broers zijn, na meerdere ‘omzwervingen’, begraven in de crypte van de IJzertoren.

De broers zijn vereeuwigd in het beeldhouwwerk (1933) van Karel Aubroeck, dat oorspronkelijk tegen de IJzertoren stond maar na het dynamiteren van de IJzertoren (1946) herplaatst werd op de hoek van de PAX-poort. Op de plaats waar zij sneuvelden werd in 1933 een monument opgetrokken. In Temse en andere Vlaamse gemeenten is een straat naar hen genoemd. In Calonne (Antoing), geboorteplaats van Amé Fiévez, is een Square Amé Fiévez et Frères Van Raemdonck.

Herdenkingen De gebroeders Van Raemdonck gingen de geschiedenis in als symbolen van broederliefde en de Vlaamse strijd aan de IJzer. Door hun inzet en trouw groeiden zij uit tot zowat de populairste Vlaamse IJzersymbolen.

Naar aanleiding van de 100ste verjaardag van hun sneuvelen worden zij op meerdere plaatsen onder diverse vormen herdacht.

Op initiatief van de Vlaamse Vredesvereniging VOS werd een overkoepelend comité opgericht, dat de verschillende initiatieven bundelt en coördineert.

Naast VOS bestaat het comité uit het gemeentebestuur van Temse, Overlegcomité Vlaamse Verenigingen Temse (OVV), de Gebroeders Van Raemdonckkring (GVK) en Aan de IJzer (IJzerbedevaartcomité).

Op zondag 12 maart om 10.30 uur wordt een eerste huldiging georganiseerd in hun geboortedorp Temse. (Feestzaal gemeentehuis, Markt.)

Op het programma: - welkomstwoord door Jozef Dauwe,

gedeputeerde van de provincie Oost- Vlaanderen; - videovoorstelling in woord en beeld - voordracht van een paar gedichten en

voorlezing van een brief van Frans Van Raemdonck, - muzikale omlijsting door Jokke Schreurs en Marc Hauman, (achterneef

van de broers) - toespraak van burgemeester Luc de Ryck (tevens de auteur van het boek

“Terug naar Niemandsland”). Nadien is

er een receptie.

Iedereen is welkom, maar best een seintje geven vóór woensdag 8 maart: 03 710 12 52 of elke.koppen@temse.be Volgende week brengen we nieuws over andere activiteiten die in maart zullen plaatsvinden.

KvC

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Kom € Achouffe-!

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

€

Actueel

2 maart 2017

13

Gelukkig hebben we gelijk Onderzoek toont aan dat wie de ochtendkranten leest of naar het nieuws luistert zich ellendiger voelt dan wie dat niet doet. Dat lijkt de uitdrukking te bevestigen van de 18deeeuwse Engelse dichter Thomas Gray: “Where ignorance is bliss, ’Tis folly to be wise.” (“Waar onwetendheid zaligheid is, is het dwaasheid om wijs te zijn.”

Natuurlijk is het beschikken over kennis niet meteen hetzelfde als het bezitten van wijsheid. Waarschijnlijk het meest ontstellende voorbeeld van het verschil tussen kennis en wijsheid is dat van Beatrice en Sidney Webb, de Britse sociale hervormers van socialistische overtuiging, die in de jaren dertig een immens volume neerpenden getiteld ‘Soviet Communism: A New Civilization?’ (Het vraagteken werd verwijderd in de tweede editie en ze hadden gelijk: het was een nieuwe beschaving, als beschaving het juiste woord is.)

Sovjet-communisme een nieuwe beschaving?

Hun uitvoerig gedocumenteerde werk bevatte een immense hoeveelheid aan informatie. Ze hadden documenten verwerkt zoals een vat zuur een menselijk lichaam verteert.

Ze zagen slechts één zaak van enig belang over het hoofd, met name dat de Sovjet-Unie een dictatuur was waar miljoenen mensen waren gedood of van honger waren omgekomen.

Vaak wordt ter verdediging van de Webbs beweerd dat de moorddadige aspecten van de Sovjet-Unie niet gekend waren in het Westen, of ten minste de ware omvang niet, totdat Solzjenitsyn alles onthulde in zijn boek De Goelag Archipel. Dit is volkomen onjuist. Alles was gekend of was kenbaar.

Ik verzamel al vele jaren boeken over de Sovjet-Unie, van de revolutie tot de jaren veertig, gepubliceerd in het Engels en het Frans.

Natuurlijk zijn er velen die het ‘experiment’ prijzen, als het een experiment kan worden genoemd. Er waren boeken met titels zoals ‘The Soviet Union Fights Crime’ (met goedheid uiteraard), en zelfs ‘The Soviet Union Fights Neurosis’. Volgens dat laatste boek was neurose een kleinburgerlijke afwijking die voorgoed kon worden genezen door het aannemen van een proletarische levenshouding.

Toen ik student was, logeerde ik samen met, onder meer, een onbuigzame leninist die dacht dat Schuberts ‘Winterreise’ een uitdrukking was van kleinburgerlijk pessimisme en dat de huwelijksperikelen van mijn ouders werden veroorzaakt door klassentegenstellingen in het huwelijk.

Het was natuurlijk niet zo dat alle boeken die in die periode over Rusland werden gepubliceerd waren gevuld met ogenschijnlijk proletarisch optimisme, met andere woorden, optimisme dat de wereld spoedig gevuld zou zijn met fabrieken, schoorstenen, mannen in blauwe stofjassen en vrouwen met moersleu-

Theodore Dalrymple

Brits arts en publicist

Trump: de eerste weken

tels. Integendeel, veel boeken uit 1917 maakten de gruwelijkheden van het bolsjewistische regime bekend, mét fotomateriaal van de terechtstelling van priesters en de opeengestapelde lichamen van slachtoffers van de hongersnood. Er waren levendige verslagen in overvloed van de onderdrukking door het bolsjewisme, en de gepleegde wreedheden.

Geloven wat men wil geloven Het probleem was dus niet het gebrek aan informatie, maar eerder de weigering om te geloven dat deze informatie waarheidsgetrouw of relevant was. Men geloofde wat men wou geloven, en wat men wou geloven was dat er ergens een paradijs in opbouw was dat totaal verschillend was van de smerige realiteit van de landen waarin ze leefden. Dat zou voor eens en altijd de tegenstelling of het conflict tussen vrijheid en gelijkheid oplossen.

Natuurlijk zijn wij nooit zo geweest, wij laten ons geen oogkleppen opzetten door onze wensen, of verblinden door onze vooroordelen of bedriegen door onze verlangens. Integendeel, wij zien alles zoals het is, klaar en duidelijk, en wanneer nieuwe bewijzen in strijd zijn met onze mening passen we deze meteen aan om dat bewijs te verwerken. Wij zijn rationele denkende mensen. In werkelijkheid is er niets waaraan we meer gehecht zijn, of zo fel verdedigen als onze ‘Weltanschauung’. Daarom worden we vaak emotioneel en opgewonden als we een argument horen dat op het eerste gezicht niet belangrijk lijkt. Indien we de overtuiging van onze tegenstander aanvaarden, dan zouden we logischerwijs onze ‘Weltanschauung’ moeten herzien, en daar staan we zeer weigerachtig tegenover.

Gelukkig moeten we onze ‘Weltanschauung‘ nooit veranderen. We mogen het dan al in het verleden hebben aangepast, momenteel hebben we altijd gelijk. We veranderen ze nooit omdat we verkeerd waren en iemand anders Theodore Dalrymple gelijk had.

Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conservatieve gedachtengoed.

Van bloed gesproken, de ‘Speaker’ (voorzitter) van het Kaapse parlement verklaarde vorige week een bespreking van de ‘plaasmoorde’ onontvankelijk.

Er woont, de verre Evenaar nabij, een volk naar aard en oorsprong stamverwant en eveneens vervreemd in eigen land, dat net als wij zichzelf wil zijn en vrij.

En luister, vrienden, wat ik ginder vond, bloedrood geschreven: “Ons is moeg vir bloed!”

Geen dag gaat immers haast voorbij, lees goed, waarop geen boer vermoord wordt of verwond.

In ’t Westen lees je in de pers geen woord, al klagen al drieduizend kruisen aan dat deze volkenmoord kan verdergaan.

Geen hond in Kaapstad die er zich aan stoort.

In Kaapstad in dat vreemde parlement, zijn deze moorden geen bespreking waard, zoals de ‘Speaker’ cynisch heeft verklaard, de zwarte hand op ’t huishoudreglement.

Het Westen, ook het ‘broedervolk’, blijft koest.

Is ginder in dat toffe Zumaland Iets met de mensenrechten aan de hand?

De Evenaar ligt aan de andere kant en, andermaal: “Wir haben ’s nicht gewusst”…

Hector van Oevelen

Van onze hofdichter

Peis en vree overzee

De eerste dertig dagen van het nieuwe Amerikaans staatshoofd zitten erop. Als het zo doorgaat, zullen het vier lange jaren worden. Laten we beginnen met het positieve.

De politiek correcte stijl die Washington DC beheerste lijkt te zijn verdwenen. Een concreet voorbeeld was het manipuleren van de schietpartij in de homoclub ‘the Pulse’ in Orlando. Aanvankelijk werd er door de media en veiligheidsdiensten twijfel gezaaid over het motief van de schietpartij.

De dader zou psychische problemen hebben of twijfels hebben bij zijn seksuele identiteit, maar een religieus motief? Dat zeker niet.

Tot plots zijn telefoontje naar de politie werd vrijgegeven. Tot driemaal toe beriep de dader zich op zijn islamitische religie om de aanslag te rechtvaardigen, maar de woorden “islam” of “Mohammed” werden gecensureerd met een bieptoon.

Minderhedenbescherming en chaos Dit voorval typeerde enigszins de Obamaperiode. Er was een politieke correctheid die voorkwam dat zaken correct werden benoemd en aangepakt.

Het tweede positieve is dat men komaf lijkt te maken met een overdreven minderhedenbescherming. Latino’s, Afro-Amerikanen, indianen en holebi’s leken altijd een streepje voor te krijgen op iedereen. Degene die buiten de boot viel, was steeds de blanke Engelstalige man met Europese voorouders, getrouwd in een heterohuwelijk. De Democraten leken maar niet te beseffen dat als je iemand 55% van de taart belooft, de ander niet meer zal krijgen dan 45%. En laat degenen die doorgaans de 45% kregen nu het nieuwe kernelectoraat zijn van Donald Trump.

Toch vallen er ook negatieve zaken te melden. Zijn bestuursstijl wordt gekenmerkt door chaos en onzekerheid. Zijn beleid lijkt niet doordacht te zijn, of het wordt voorbereid door mensen met te weinig bestuurlijke ervaring. Een teken aan de wand zijn de executive orders (presidentiële decreten) die hij tekent.

Het zijn documenten met een paar pagina’s zonder veel instructies of achtergrond. De lagere of uitvoerende ambtenaren weten niet goed hoe die toe te passen en kiezen voor de striktste interpretatie. Bovendien maakt hij zich met zo’n manier van handelen kwetsbaar voor rechterlijke uitspraken tegen zijn decreten.

We moeten ook niet vergeten dat, zoals Derk-Jan Eppink weet, er een grote vijandigheid bestaat in de ambtenarij tegenover Trump.

De meerderheid heeft sympathie voor de Democraten, en de hogere ambtenaren werden benoemd door de Obama-regering.

Soms slaat Trump zijn eigen ruiten in. Dit getuigt de persconferentie van twee weken geleden. De bijeenkomst met de journalisten was van zo een laag niveau dat zelfs de conservatieve zender Fox News publiekelijk opriep dat het zo niet verder kan. De relaties met de media verzuren steeds meer. Mediabedrijven als CNN en de New York Times worden geweerd van de dagelijkse persbijeenkomsten omdat ze te kritisch zijn voor het nieuwe beleid. Ook worden de smartphones van de naaste stafmedewerkers gecontroleerd op lekken naar de pers.

Personeelsproblemen Op dertien februari kreeg de regering-Trump haar eerste uppercut te verwerken. De nationale veiligheidsadviseur nam gedwongen ontslag nadat zijn positie onhoudbaar was geworden. Hij had niet de gehele waarheid verteld aan de vicepresident over een telefoontje naar de Russische ambassadeur. Flynn zei dat hij nooit met de Russische afgevaardigde hierover had gepraat, maar iemand lekte een transcriptie van het gesprek naar een krant, dus was een exit de enige oplossing. Daarnaast zijn er nog een aantal personeelsproblemen; er staan nog veel vacatures open in het transitieteam. Een voorgestelde minister viel door de mand omdat hij een illegaal personeelslid tewerkstelde en ook de staatssecretaris voor de marine heeft zich teruggetrokken. Een vlotte start kan men dit niet noemen.

Zoals het ernaar uitziet, moet Trump toch een handje bijsteken. Het zou alvast een meerwaarde zijn als hij bepaalde dossiers naar zich toetrekt in plaats van alles uit handen te geven aan bijvoorbeeld ideologen.

Jens Martens

Eerste boek van uitgeverij Polemos

Gratis voor alle lezers van ’t Pallieterke Bij ’t Pallieterke zitten we niet stil. Zo werd in december vorig jaar de nieuwe nieuwswebstek www.sceptr.net uit de startblokken geholpen. Twee maanden later tellen we een 200.000 unieke bezoekers van deze webstek.

Deze maand nemen we een nieuwe stap: we starten onder de vleugels van ’t Pallieterke met een aparte uitgeverij van boeken. Die uitgeverij kreeg de naam Polemos (en daar zit het woordje ‘polemiek’ in).

Binnen twee weken rolt het eerste boek van de persen en dat boek is gratis voor alle lezers van ’t Pallieterke. Zeg nu nog dat we niet aan onze lezers denken!

Het eerste boek is van de hand van onze medewerker Thierry Debels, met als titel “Circus Media: over nepnieuws, politieke correctheid en mediamanipulatie”.

In ’t Pallieterke van 16 maart zal een bon staan waarmee u het boek gratis kan bestellen. Dus, nog even geduld.

14

Brieven

2 maart 2017

Volgende week

“Sleutels tot ontgrendeling” Vraaggesprek met Hendrik Vuye en Veerle Wouters over hun nieuwe boek

sleutels tot ontgrendeling.qxp 16/02/17 21:24 Pagina 1

Hendrik Vuye Veerle Wouters

Eerste vraag: vanwaar komen die grendels? Het antwoord is soms verrassend.

Sommige grendels zijn er gekomen om de Vlamingen te beschermen, wat niet belet dat ze in het huidige politieke landschap alleen nog Franstalige belangen dienen.

Typevoorbeeld van dergelijke grendel is de taalparitaire samenstelling van de ministerraad. Andere grendels zijn er gekomen als zitVlaamse eis bij Sommige een staatshervorming.

België achter slot en grendel. grendels zijn bekend en berucht: Nadien worden die verkocht aan de publieke bijzondere meerderheidswetten, alarmbel, belangenconflicten, art. 195: proceopinie als een grote Vlaamse overwinning, dure tot herziening van de Grondwet, ...

De meest perfide grendel is wel artikel 35 terwijl het gaat eenartikel smadelijke nedervan de Grondwet.

Hetom beruchte waar een deel van de Vlaamse Beweging laag. artikel 35 is zo'n grendel. haarHet hoopberoemde op stelt. Wie denkt dat artikel 35 ooit zal zorgen voor een confederaal Hetzelfde geldt voor de constitutieve autoBelgië of voor Vlaamse onafhankelijkheid vergist zich schromelijk. nomie.

Sommige zijn dus 'made Maar is het zo dat al dezegrendels grendels verdere stappen in de ontvoogding van in Vlaanderen Flanders'.

En wat wejuridische zelf doen, doen we beletten?

Is dit een fataliteit? Hendrik Vuye en Veerle Wouters beter: ditomzijn tweevoorgoed supergrendels. Dan zoekennet sleutels Vlaanderen te ontgrendelen. zijn er nog de grendels die in oorsprong Daarbij gaan de auteurs geen moeilijke geen grendels waren, maar vragen uit de weg. Kunnen we buiten de die het nadien Grondwet treden? Wat indien het Vlaams zijn geworden.

De alarmbel is een dergeParlement eenzijdig de onafhankelijkheid uitroept? lijke Sterker nog, de Hetgrendel. #Grendelboek biedt de sleutels aan alarmbel is een om België te ontgrendelen en Vlaanderen supergrendel met de steun van te bevrijden. Het isgeworden een uitdaging aan de Vlaamse meerderheid. twee Vlaams-nationalistische partijen: de #GRENDELBOEK Volksunie en het Vlaams Blok. Soms doen de Vlamingen zichzelf de das om.

“Hoe werken de grendels?” “Kunnen we de grendels ontgrendelen?” Deze vragen

Federaal België?

Marktconform?

Pallieterke, De VRT Nieuwsdienst probeert ons wijs te maken dat het inkomen en de extra’s die politici zichzelf hebben gegund (én ontvangen) “marktconform” zijn, want vergelijkbaar met het inkomen van managers in de privé. Waar hálen ze het?! Geen énkele manager in de privé wordt royaal betaald om zijn zaak op de fles te helpen; die vliegt eruit om nooit terug te komen en krijgt géén afscheidspremie! Ons land is superfailliet met een schuld méér dan 100% van het bnp! Politici krijgen méér pensi-

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

Kruisende woorden oplossing 1046

'We willen komaf maken met de zoge-

naamde Grendelgrondwet. Die bestaat gewoonweg niet. Elke grendel kan men

ontgrendelen. Maar men moet het willen.

Als men het echt wil, dan kan het;

nil volentibus arduum.'

Marc Bertrand - Edegem

Zaventem Pallieterke, Nu ondervinden onze Vlaamse politiekers hoe onderdanig en naïef ze onderhandeld hebben over Brussel. Met de perikelen over de luchthaven van Zaventem krijgen ze de zoveelste maal het deksel op de neus. Wanneer gaan ze eens onderhandelen zonder toegevingen te doen? Stop die jaarlijkse subsidie van 567 miljoen euro aan Brussel. Mijnheer Van Hengel, doe ons een plezier en stap over naar de MR bij uw vrienden, waar ge thuishoort. Vlaanderen heeft in het verleden al genoeg verraders ervaren, met als gevolg dat we nu op alle mogelijke manieren geblokkeerd zijn. Laat ons hopen dat Open Vld zulke zogenaamde volksvertegenwoordigers eens duchtig terechtwijst, en hun diets maakt dat de tijd van Pest Voor Vlaanderen voorgoed voorbij is.

T.B. - Elewijt

Intercommunales en aanverwanten Pallieterke, Ik volbracht mijn loopbaan bij de stedelijke dienst afdeling Elektriciteitsvoorziening van Antwerpen met als voornaamste opdracht de “distributie van de elektrische energie in het havengebied”. De haven met zijn 3 afdelingen, Havenwerken, Havenwerktuigen en Elektriciteitsvoorziening werd een autonoom havenbedrijf begin van de jaren negentig en Elektriciteitsvoorziening werd omstreeks 2011 opgeslorpt door Infrax. De energie werd aangekocht aan de “kostprijs primaire energie” bij EBES in een tiental voedingspunten, omgevormd en verdeeld in het ganse havengebied. Onder andere de controle van die prijs gebeurde aan de hand van toegezonden documenten en een zestal vergaderingen bij EBES. En het behoorde tot de taak van de hoofdingenieur-afdelingshoofd van Elektriciteitsvoorziening om deze taak uit te voeren. Na zijn pensionering werd deze taak aan mij overgedragen tot eind 2003, met een totale jaarlijkse vergoe-

N A R E X T W I S T E N

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Veerle Wouters

SLEUTELS TOT ONTGRENDELING

Uitdagingen aan de Vlaamse meerderheid

Hedrik Vuye en

V-Kamerleden (

HE N DRI K V UY E (Ron

rechten, crimin KULeuven en is Rechten van de Namen. Eerder

UAntwerpen en

V EE RL E W OUT E R S (R

ingenieur en do

economie aan d

(nu PXL). Ze is e

gewaardeerd aa

caliteit, monarc

Beiden publicer

Standaard, De M pen, Doorbraak

www.doorbraakboeken.be

ding van circa 100 euro. En blijkbaar is de laatste 15 jaar de wereld tilt geslagen en hing het gratis beleid van Steve Stevaert aan het infuus van de intercommunales. Het systeem werd in de Vlaamse regering geperfectioneerd en het gratis lekkers voor de mensen werd onzichtbaar doorgerekend via de intercommunales en aanverwanten. Maar toppunt is dat het voor mij duidelijk is dat de politiekers niet bekwaam zijn voor dergelijke discussies bij gebrek aan de nodige kennis, en zo controleren ze zogezegd de belangen van de gemeenten, maar eigenlijk weten ze amper wat er omgaat en stemmen zonder kennis ter zake! En de laatste weken hoorde ik vooral argumenten voor het bijklussen zonder de nadruk te leggen op het essentiële, hun noodzakelijke kennis hiervoor. En vergeet niet dat er zoiets bestaat als de CREG en de VREG! Ik verwacht dan ook géén grote opening, géén klaarheid en zeker geen grote kuis!

Ook na het Agusta-schandaal en de moord op PS-baron André Cools had men het uitdrukkelijk over de Nieuwe Politieke Cultuur, wat een lege doos bleek en bleef!

Gustaaf van de Cloot – ‘s-Gravenweze

Gent

Rode man Tom Balthazar zat met zijn handen in het haar want hij had zonder bezwaar zijn zak gevuld bij Publipart.

Hij ging wenen bij Termont de burgemeester zei terstond: “Geen nood: met mijn grote mond boor ‘k Siegfried Bracke in den grond.”

Zo kwam Bracke onder vuur en die geraakte overstuur dus werd Termont op den duur beschermer van de graaicultuur.

D. L ahaye - Leuven

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A T I R A N N I S E R E B W E E R X I K E B A N C I P H O N E X A X A X D N X A M O R A L I S M E K E B A B X L X E K E F E L I X E C L A T A N G L X L I L L E X S L U H I R I S X U N E X L E I N O T I E S X K L E T J G X E X E T S X I N X K E V E N R E D I G X D L N A R X T R I A T L O

SLEUTELS TOT ONTGRENDELING

Pallieterke, De “kleine Eyskens” beweerde ooit dat België een apenland was, maar vergat te zeggen dat hij in dat land vaak een leidende topfunctie bekleedde. Maar hij had wel gelijk, want met een oppervlakte die nauwelijks groter is dan die van een Amerikaanse staat worden wij wel geconfronteerd met een overvloed aan “deelstaten” en dito regeringen.

Ik ben een overtuigde Vlaming en droomde al lang van een onafhankelijk Vlaanderen maar de commotie die er momenteel heerst rond de luchthaven van Zaventem sterkt mij in de overtuiging dat een federale staat het probleem vrij vlug zou kunnen oplossen. Dan zou er geen obstructie kunnen gevoerd worden door de “dwergregio” Brussel, maar het zou wel ten koste gaan van de Vlamingen en gans Vlaanderen in het algemeen, want in dit land weegt een Waalse stem zwaarder dan een Vlaamse.

België is inderdaad en apenland met een overdaad en ministers, en met drie taalgebieden. Wie kan in dergelijke soepketel iets anders dan hutsepot bereiden? Zolang de luchthaven in Vlaanderen ligt, zullen de Franstaligen ze blijven bekampen in het voordeel van Bierset en Charleroi. Vooral Brussel (Broekzele van weleer) bekleedt daarbij een hoofdrol.

Hubert Buysse - Deinze

oen om VIER jaar te hebben “gezeteld” dan de privé na VEERTIG jaar te hebben gewerkt… Is dat ook “marktconform” misschien? Maar dat zullen de VRT en onze kwa-haha-liteitskranten niet in de aandacht brengen, want “te gevoelig”, dus doen ze lustig verder met hun dagelijkse stemmingmakerij. De meeste dag- en weekbladen doen eraan mee en zijn het lezen niet meer waard, vanwaar de teruglopende verkoopcijfers: de papieren versie heeft tenminste nog als voordeel dat er aardappelschillen kunnen in opgevangen worden.

Hierin heeft Trump overschot van gelijk: de media manipuleren het nieuws.

worden in het boek besproken en beantwoord. Lees alvast het vraaggesprek met Hendrik Vuye en Veerle Wouters in ‘t Pallieterke van volgende week (9 maart). U kan het boek (236 blz.) reeds bestellen in onze webwinkel. Prijs: 24,50 euro verzendingskosten inbegrepen (binnenland). Betalen kan door overschrijving op de rekening van ‘t Pallieterke: BE82 4096 5194 9168 (BIC KREDBEBB) met vermelding: Boek Grendels.

En in volgend ‘t Pallieterke, een interview met Hendrik HendrikVuye Vuye en Veerle Wouters.

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Orde van Architecten splitst... eindelijk Dertien jaar geleden wilden de Vlaamse architecten zich losweken van de Nationale Orde van Architecten. Oorzaak: verschillende visies tussen Nederlandstalige en Franstalige architecten inzake de werking van de Orde. Die scheidingswens leidde tot lange discussies met de Franstalige collega’s die van geen splitsing wilden weten. Ook de bevoegde ministers – Franstalig – hielden de splitsing tegen en vertraagden de onderhandelingen.

Na dertien jaar (!) onderhandelen is er eindelijk een princiepsakkoord, al zal het nog een jaartje duren vooraleer alles in kannen en kruiken is.

In de loop van volgend jaar wordt de Orde van Architecten opgesplitst in een Vlaamse en een Frans- en Duitstalige Orde. Er blijft wel een nationaal overlegorgaan bestaan.

De Orde van Architecten bestaat momenteel uit de Nationale Raad, twee taalvleugels en tien provinciale raden. Vooral de Vlaamse vleugel is al jaren vragende partij voor een opsplitsing, maar vooral langs Franstalige zijde was er tegenkanting. “Via overleg hebben we de communautaire angel eruit gehaald”, aldus Dehaen, voorzitter van de Vlaamse Raad van de Orde van Architecten. Alle betrokkenen gaan nu akkoord met een hervorming. Nu moet het akkoord nog langs regering en parlement passeren voor een definitieve goedkeuring.

Niet te missen

www.sceptr.net Machtig nieuws Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

2 maart 2017

Geschiedenis op Wembley Ik was ongeveer tien jaar oud toen ik hoorde van Wembley, de Engelse voetbaltempel waar elk jaar de finale van de felbegeerde FA-cup werd gespeeld. Die wedstrijd werd rechtstreeks uitgezonden op tv, in ‘t begin nog in zwart-wit. Het commentaar werd gegeven door Rik Desaedeleer, dat was al een feest op zich. Rik hield van het Engelse voetbal, dat hoorde men.

De uitzending begon een uur vroeger dan de match. Dat was uitzonderlijk voor die tijd.

Het stadion zat natuurlijk al afgeladen vol.

Gedurende een uur werden alle populaire Engelse liedjes erdoor gesleurd. Een hoogtepunt van het evenement was het betreden van het veld, zij aan zij, door beide ploegen.

Ze kwamen uit een lange tunnel op de voet gevolgd door een camera van de BBC, die alles piekfijn in beeld bracht. Dat was zeker uitzonderlijk voor die tijd! Na het groeten van de spelers door iemand van het Koninklijk Huis, met een beetje geluk was het de Queen zelf, kwam de climax van heel het gebeuren. Iedereen, maar dan ook iedereen, honderdduizend supporters, zong ‘God save te Queen’. Ik kreeg er kippenvel van. Nochtans ben ik zeker geen fan van de monarchie.

Geen Wembley, wel het Parc des Princes Ooit op Wembley spelen was een droom van mij, maar helaas... Ik ben dan ook jaloers op de spelers van AA Gent. Op donderdag 22 februari 2017 was het zover. Ik was er niet gerust in! De Buffalo’s zagen bij momenten sterretjes, maar ze knokten zich er doorheen.

Het werd 2-2. AA Gent flikkerde Tottenham Hotspurs uit Europa en dan nog op de heilige grasmat van ‘Wembley’. Geschiedenis is geschreven!

Een stadion waar ik een sterke band mee heb, is het Prinsenpark in Parijs. Bij de laatste wedstrijd die in het oude ‘Parc des Princes’ werd gespeeld, was ik van de partij. Het was een interland voor UEFA-junioren, tegen Frankrijk. Het stadion was helemaal volge-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

lopen, hoofdzakelijk met schoolkinderen. Na de match ging het bouwvallige stadion met de grond gelijkgemaakt worden, om plaats te maken voor een prachtig nieuw voetbalcomplex. Het was 1967, en we verloren met 2-1.

In 1978, elf jaar later, speelde ik met Anderlecht de finale van de Beker der Bekerwinnaars in het nieuwe Prinsenpark, tegen Austria Wenen. We wonnen met 4-0 en ik scoorde twee keer, een onvergetelijke belevenis.

Als ik nu toch moest kiezen tussen die twee voetbaltempels, dan zou ik opteren voor het Prinsenpark. Ik moet eerlijk zijn, ik heb er nooit verloren, ook niet tegen Vasco Da Gama, de toenmalige kampioen van Brazilië, die we klopten met strafschoppen in de finale van het tornooi van Parijs. Een pluspunt voor Parijs is zijn nachtleven, niet te versmaden na een match.

Londen ken ik niet, en ik ben niet bereid risico’s te nemen...

Gille van Binst

Roskammen

Een beetje gek “Waanzin op Wembley!” kopte een krant na de Gentse “stunt” tegen Tottenham.

“Voor de eeuwigheid!” luidde een andere kop. Zou het kunnen dat echte waanzin dat soort krantentitels veroorzaakt? Hein Vanhaezebrouck had het terecht over ondermaats voetbal en mazzel van zijn team. Toch kan men zich afvragen: overschatten scribenten en commentatoren de reputatie van op het Europese niveau twee van de Europa League actieve buitenlandse clubs niet? En doen ze die van eigen bodem niet tekort?

Groot kwaliteitsverschil was niet te merken tussen de kunsten op het “heilige gras” van Wembley van de Gentse flankverdediger Samuel Gigot, invaller voor de geblesseerde Nana Aasare, en wat aan de overzijde op dezelfde positie Rode Duivel Jan Vertonghen presteerde. Dat een dosis meeval soms een rol speelt om op “Europese koers” te blijven, bewees Anderlecht in Sint-Petersburg nog nadrukkelijker dan AA Gent in Londen.

Ondertussen ging met de Omloop Het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne in Vlaanderen het wielerseizoen van start. Dat het nu om de knikkers gaat, was niet echt te merken aan de door het wielerjournaille wekenlang volgehouden hype rond Tom Boonen. In die mate erover, dat de Kempenaar zelf vanuit Oman liet weten dat het “a little bit crazy” - een beetje gek - zou worden als de aandacht voor zijn persoon dezelfde zou blijven in de resterende dagen voor zijn afscheid aan het peloton op 9 april in de helleklassieker Parijs-Roubaix. De absolute piek van de hype dateert al van voor de Ronde van Oman. Om precies te zijn van donderdag 19 januari, Die dag publiceerden de sportkaternen een foto, annex “passende” commentaar, van … het rechterbeen van de in Argentinië trainende Boonen. Het heette dat zijn entourage, ploegdokter Yvan Vanmol voorop, “de aders op de benen van Tom nooit eerder zo uitgesproken heel dicht en heel dik aan de oppervlakte hadden gezien, het bewijs bracht dat hij zichtbaar al heel scherp stond”.

Smeekbede “A little bit crazy”” mag dan een underde hoofdstad is ingelijfd. Wat maakt het uit?

De 248 starters waren niet naar Kuurne gekomen om de toerist uit te hangen, maar werden beleefd maar kordaat verzocht om hun rug te krommen. Hoe krommer hoe liever. Hun broodheren zagen het graag gebeuren.

Laat maar komen “Dat lappen ze mij geen tweede keer”, zagen we Peter Sagan denken aan de start in Kuurne.

Een man, een woord. De wereldkampioen kent zijn vak: hij spaarde zijn krachten, was mee met het ontsnapte vijftal en liet zich dit keer niet schuren in de sprint. Met olympisch kampioen Van Avermaet in de Omloop Het Nieuwsblad, en grootmeester Sagan in Kuurne-BrusselKuurne mogen we van een geslaagd openingsweekeinde spreken. Laat de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix maar al aanrukken.

We weten wie er klaar voor is. Wat niet wil zeggen dat anderen zich niet mogen laten gelden.

Boeiend scenario

Het is weer zover We hebben er lang naar uitgekeken. Het voorbije weekeinde was het eindelijk zover.

Driewerf hoera, onze geliefde sterreporter Michel Wuyts gaat weer hoogdagen tegemoet.

En wij zullen het moeten ondergaan. Opnieuw koers op de Vlaamse wegen. Met de Omloop Het Nieuwsblad als voorproefje van wat ons de komende weken nog allemaal te wachten staat. Van Merelbeke naar Gent is amper een boogscheut ver, maar de organisatoren vonden het nodig om een omweg van iets minder dan tweehonderd kilometer te verzinnen, kwestie van de koers wat te rekken. Dat was maar goed ook. Zo kregen we ruim de tijd om uit te zoeken wie de vorm al te pakken heeft.

Turbo Greg De valpartijen en de opgave van Tom Boonen zullen we maar bij de rubriek blutsen en builen klasseren. Voor het overige mogen de organisatoren van de Omloop Het Nieuwsblad niet klagen. Een mooier erepodium was

nauwelijks denkbaar. Een olympisch kampioen naast de regenboogtruidrager en Sep Vanmarcke als derde onversaagde musketier mee op het ereschavotje. Wat willen de inrichters nog meer? Greg van Avermaet perste een sprint uit zijn gespierde kuiten waar zijn twee medevluchters geen verhaal tegen hadden. Wereldkampioen Peter Sagan kon alleen maar ongelovig zijn lange manen schudden toen onze Greg gas gaf en met twee lengtes voorsprong over de meet vlamde. Voor zover is de puzzel al opgelost. We kennen intussen een trio dat de vorm al te pakken heeft.

Zonder Tom Een dag later mochten de renners zich opnieuw opwarmen. Ze moesten het zonder Tom Boonen stellen die, omdat er iets op zijn maag lag dat moeilijk te verteren was, forfait moest geven. Waarom ze die koers KuurneBrussel-Kuurne noemen, is ons een raadsel.

Brussel komt er helemaal niet aan te pas. Tenzij ons iets ontgaan is en Ninove inmiddels bij

15

De aanloop naar de meeslepende story tussen Lierse en Antwerp en de voorbeschouwingen waren op zich al om van te smullen. Wie van de twee mocht al zeker de promotie naar 1A op zijn hoed steken? Wie het aan den lijve wilde meemaken, op het Lisp of op de Bosuil, deed er goed aan een zakdoek bij de hand te houden. Want er zou na afloop niet alleen gevierd maar ook gesnotterd worden. Dan hebben we het nog niet over het niet te schatten aantal fans van beide kampen die het noodgedwongen via de beeldbuis moesten meemaken. Kortom, sportief Antwerpen en voetbalminnend Lier waren in de ban van de thriller die zondagnamiddag op het programma stond.

Met een happy end voor de winnaars en een forse kater voor wie in het stof moest bijten.

Het stadion ontplofte Lierse stond tot zeven minuten voor affluiten op voorsprong, en Antwerp slaagde er maar niet in te scoren tegen tien rakkers uit Lommel.

De beslissende heen- en terugmatchen tegen Roeselare waren op dat moment mijlenver verwijderd. Tot het stadion ontplofte en dertienduizend fans uit de bol gingen en de voetbalgoden bedankten omdat Roeselare gescoord had op het Lisp. De Hel van Deurne-Noord op

statement zijn voor dat soort larie, uit de mond van de man waar het allemaal om te doen is, kwam het over als een smeekbede aan de media om het niet nog gekker voor woorden te maken dan het al is.

Tevergeefs, zoals bleek uit al het getoeter over Boonen in kranten, op radio en televisie als gedoodverfde topfavoriet voor “de omloop”. Tom Boonen is en blijft populair op grond van zijn erelijst. Terecht. Dat zal tot 9 april niet anders zijn. Maar Moeder Natuur eist haar rechten op bij iedereen, altijd en overal. Zelfs bij Tom Boonen. Journalisten weten dat. Of zouden dat moeten weten.

Vandaar dat het een raadsel is waarom ze een bijna ex-kampioen onveranderlijk bij de favorieten blijven stallen waar hij ook aan de start komt. Hopelijk ligt dat meer aan de rush naar verkoop- en kijkcijfers dan aan een gebrek aan vakkennis.

Tom haalde de meet in Gent niet. Hij was betrokken bij de massale valpartij op 62 kilometer voor het einde. Vooral daar lag het aan dat hij niet met Van Aevermaet, Sagan en Vanmarcke mee was, aldus leveranciers van de hype.

Ze “vergaten” erbij te zeggen dat het trio een kwartet had kunnen zijn met een Boonen die nog sterk genoeg was om in die fase van de strijd mee vooraan te koersen in plaats van zich te laten meedrijven in het peloton. Voor Kuurne-Brussel-Kuurne haakte hij af. Maagproblemen. We gunnen Boonen zijn laatste grote zege van harte.

Hijzelf wenst allicht ook van harte dat die er komt, zonder dat het in de media nog verder gaat dan “a little crazy”. z’n best. Met het rood-witte legioen dat met een bang hart de klok zag tikken en desnoods wilde helpen om hun elftal naar voren te stuwen. Maar dat mocht niet van de scheidsrechter, die ze enkele minuten later wilden omhelzen, toen hij op een minuut van het einde een terechte strafschop floot in het voordeel van Antwerp. Boem, patat, en binnen. Met een vreugde-uitbarsting die tot op het Kiel hoorbaar was. Of ze daar mee uitbundig een nooit eerder vertoond carnaval vierden, zijn we niet te weten gekomen.

Troostprijs Die zonderlinge ontknoping zullen ze zich op de Bosuil, waar niets dan stralende gezichten en dansende mensen te zien waren, en op het in rouw gedompelde Lisp, waar de tranen rijkelijk vloeiden, nog lang heugen. De kameraden uit Lier die we ’s avonds tegen het lijf liepen waren er het hart van in. Begrijpelijk. Maar de kans is levensgroot dat ze volgend seizoen tegen Beerschot-Wilrijk mogen spelen. Dat is niet iedereen gegeven en een benijdenswaardige troostprijs. En Antwerp? Die moeten nog voorbij Roeselare proberen te geraken. Dat wordt weer bibberen, hopen en schietgebeden prevelen, op hoop van zege.

Geen geschenken Met al dat zouden we bijna vergeten dat er gevoetbald werd in de hoogste afdeling, waar de worsteling voor een plaats bij de eerste zes zich lijkt toe te spitsen op een duel tussen KV Mechelen en AA Gent. Malinwa krijgt einde van de week Anderlecht op bezoek dat eindelijk zijn draai schijnt gevonden te hebben. En AA Gent mag naar Beveren, dat zopas KV Kortrijk ging vloeren in het Guldensporenstadion.

Er zijn gemakkelijker opdrachten. Maar wat is nog gemakkelijk, tenzij een uitstapje naar Moeskroen? Of we daar zo zeker van zijn? Bij Westerlo hopen ze dat, maar heel gerust zouden we toch niet zijn in hun plaats. Met vier punten voorsprong op de rode lantaarn kunnen ze even ademhalen, maar de verplaatsing nu zaterdag naar Waregem, dat zwaar onderuitging tegen Club Brugge, is geen geschenk.

Alsof ze dat bij Westerlo zelf niet weten. Wie zijn wij om Jacky Mathijssen te waarschuwen?

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

2 maart 2017

Kom uit de kast mensen, het is hier goed “Bent u een racist? ”, vraagt Unia sterkhouder (m/v) Keytsman als ze haar hoofd door de voordeur steekt. Ze glimlacht warm, breed en empathisch. Ik ontken meteen ten stelligste in de overtuiging een goede beurt te maken bij de gastvrouw. Haar gezicht verkrampt evenwel tot dat van Jommekes koningin van Onderland. “Geen racist, zegt u? ” Ze kijkt me priemend aan boven haar brilrand, “dat maken wij wel uit.”

Mevrouw Keytsman woont best aardig. Duidelijk een wereldreizigster. De hele woonkamer is bezaaid met snuisterijen uit allerlei exotische landen. Na de ietwat moeilijke openingszin, probeer ik alsnog het ijs te breken.

“Hallo Mevrouw Keytsman”, zeg ik zo opbeurend mogelijk terwijl ik haar de hand reik, “U houdt van exotische reizen, zie ik”. Het blijkt helemaal niet de juiste openingszin te zijn.

Haar ogen schieten vuur terwijl ze driemaal drie maal aan mijn neushaar trekt en haar linkerborst stevig vastknijpt. De tranen schieten me in de ogen van de pijn, maar ik verroer

me niet. “Zo begroeten mensen mekaar bij een onontdekte stam in Papoea Nieuw-Guinea”, stelt ze fors. “Waarom staat u er op om mij op deze imperialistische, koloniale wijze te begroeten? Een hand? Ik moet even gaan zitten als u het mij niet kwalijk neemt. U bent toch geen West-Yemeniet hé? Want dan moet ik blijven rechtstaan op één been?”

Ik schud enigszins geschokt het hoofd.

“En wat bedoelt u eigenlijk met exotische reizen, mijnheer Pallieter. Voor u is dat misschien exotisch, maar voor die mensen is dat gewoon thuis hoor! Hoe komt u er bij om mensen zo in hokjes te willen steken. Zou u het fijn vinden als ik u zomaar zonder meer exotisch zou noemen? En u bent geen racist, zegt u? Dat behoort nog steeds tot de mogelijkheden. Maar dat u een fundamentalistisch entnocentrist bent, kunnen we nu al met de nodige bewijzen staven. Glad ijs, mijnheer Pallieter.

Zeer glad ijs. Tenzij u natuurlijk Saharabewoner bent. In dat geval: drijfzand, mijnheer Pallieter.

Drijfzand! En ik ga het niet nog eens zeggen.”

“Mevrouw Keytsman!”, herpak ik mezelf kordaat ende fors, “ten eerste: ik waardeer het niet om zomaar door vreemde vrouwen aan mijn neushaar te worden getrokken. Wie doet zoiets! En ten tweede: wat voor onzin kraamt u eigenlijk uit? Hoe kan u weten dat ze mekaar

Kruisende woorden 1047

op deze manier begroeten bij een onontdekte stam in Papoea Nieuw Guinea als ze potverdorie onontdekt zijn?” Onmiddellijk klaart het gezicht van de Unia topvrouw helemaal op. Ze glimlacht me begrijpend toe en klopt uitnodigend op het lege plaatsje naast haar in de zetel.

“Zet u mijnheer Pallieter. Ik begrijp uw woede en onbegrip, maar daar moesten we even door. U ziet het nu vast ook? Lucht het niet wat op? Zo uit de kast komen?”

Ik ga er bij zitten en kijk haar vragend aan.

“U beseft het echt niet, hé? Het wonder wat hier juist geschied is? Geeft niet, de eerste keer is altijd een beetje overdonderend. Maar u bent nu officieel een racist.

Dat was u natuurlijk al veel langer, maar nu is het eruit. U hoeft zich niet meer te verbergen achter al dat stiekeme haten. U bent het!

Racist! En nu kan u er aan beginnen werken.

We gaan u daarbij helpen.”.

“Ik ben helemaal geen racist”, verdedig ik mezelf nog. Maar ook dat blijkt even later standaard te zijn voor mensen in mijn toestand. Ziet u, beste lezer. Toen ik in mijn boosheid insinueerde dat het ‘not done’ is om aan mekaars neushaar te trekken bij wijze van begroeting veroordeelde ik een cultuur die onontdekt is.

Wie doet nu zoiets? Bovendien gaf ik inherent aan van me superieur te voelen ten aanzien van die cultuur, zonder er ook de minste kennis van te hebben genomen.

Ik ben een racist, beste lezer.

En u vermoedelijk ook. Kom erbij, blijf niet zitten met die angsten. Wij zijn allen racisten, maar er is hoop. Unia is er voor u, voor mij, voor iedereen die ondanks zijn haat, meer mens wil zijn. Het is goed hier, uit de kast. Wij zijn blijere, vrijere mensen…

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E

Wij wachten Professor Bart Maddens, voor de regeringsdeelname van N-VA dikwijls bestempeld als N-VA’er en in die partij toen graag gehoord met zijn analyses, is na de regeringsvorming zijn kritische zelf gebleven en wordt nu binnen N-VA soms als “de vijand” beschouwd.

Laten wij één van zijn opmerkingen herhalen: wat belet N-VA om een substantiële, financieel onderbouwde inspanning te doen voor Vlaamse onafhankelijkheid? Het partijhoofdkwartier mag het ons laten weten.

Hospitalisatie Werkgeversorganisatie VOKA liet onlangs verstaan dat het rekent op de Brusselse Vlaamse ministers om het geluidsnormenfiasco op te lossen.

Mogen wij VOKA vragen voorzichtiger te zijn met zulke stellingen? De helft van onze redactie ligt nog in het ziekenhuis, vanwege de zware breuk die ze zich gelachen heeft bij het horen van die stelling.

F G H I

Post!

J K L HORIZONTAAL

Een nieuw leven!

Verticaal

A. Kerkelijke straf 1. Plantenziekte B. Deel van een boom - Europees 2. Grote vogel Parlement - Weigering 3. En volgende - Lepralijders C. Luiaard - Stabiliteitstest voor auto’s 4. Golfterm - Radon - Engelse D. Afkorting van voormalige Duitse munt jongensnaam - Limburgse gemeente - Pers. vnw. - 5. Voorbij het genoemde - Voorzetsel Tegenover 6. Niet gelijklopend E. De Kannibaal van Baal - Sint 7. Onhandige jongen - Londense wijk - F. Calorie - Godsdienstig wijsgerige leer Beperkt van ruimte G. Uiterst nauwkeurig 8. Rubbersoort vaak gebruikt ter H. Aziatisch land - Gedroogd gras - Internet dakbedekking - Aziatische hoofdstad landcode voor Sierra Leone 9. Proeftocht - Laag water I. Ondernemingsraad - Graveert 10. Meisjesnaam - Kort en handig advies - J. Gierkuil - Italiaans ronderenner, winnaar Noordse heldenverhalen Vuelta 2015 11. Vlaams tijdschrift - Straat K. Nederlandse waterloop - Deelgemeente 12. Snarenspel - Grafvaas van Marche-en-Famenne Landbouwwerktuig De oplossingen van het kruiswoordL. Deel van een vliegveld raadsel nummer 1046 vindt u op blZ. 14

De brave(?) zielen van Amnesty International zullen het ook nooit leren. De organisatie, die haar “opdracht” gevoelig heeft uitgebreid sinds de tijd waarin ze het o.a. opnam voor politieke gevangenen en tegen de doodstraf ageerde, krijgt niet genoeg gehoor bij regeringen en wil nu met burgers in zee gaan om haar doelstellingen te realiseren. Nog altijd met briefschrijfacties, mannen (en vrouwen en x’en)?

Duinkerke Vlaams?

een beestenspel. Groen heeft haar kar in de gemeente Grimbergen maar al te snel gekeerd en heeft de buurtweg op parking C toch afgeschaft. Geloofwaardige politiek, heet dat.

Vriendschap Wij feliciteren Marcia de Wachter, directrice bij de Nationale Bank voor de christendemocratische strekking, met de goede zorgen van haar partijvrienden om haar lucratieve job nog twee jaar langer veilig te stellen. Goede vrienden, die zijn zeer belangrijk in ‘t leven! Of het Mattheuseffect, wie weet.

Angsthazen De belachelijke houding van de Brusselse bazen Ganzendonk inzake vliegtuiggeluidsoverlast kon niet beter worden bewezen dan door henzelf: uitgenodigd om in Ter Zake hun standpunt te komen toelichten, durfde niemand dat aan (11 weigeraars!). Q.E.D.

Wegkijken De Zimbabwaanse president en leider van ZANU, Mugabe, ooit door de hele linkerzijde toegejuicht, laat zich niet tegenhouden door de structurele armoede waarin hij zijn land en bevolking heeft gedompeld: hij geeft graag een verjaardagsfeestje van enkele miljoenen euro.

Waar zitten al die vroegere pleitbezorgers van het antikolonialisme nu? Iemand thuis?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Als we het goed begrijpen, krijgt Vlaanderen een stukje historisch grondgebied terug.

Wat deed Europarlementslid Hilde Vautmans (Open Vld) anders in Duinkerke in de “jungle” die daar uit de grond schiet? Binnenlandse politiek, toch? Of territoriale expansie?

Eens proberen?

De nieuwe preutsheid, wordt het genoemd: de weigering van kinderen tussen 10 en 14 om nog naakt deel te nemen aan groepsdouches. Het moet (onhygiënisch) in ondergoed of in zwembroek. Wat ons op het idee brengt dat we misschien elk inburgeringsproces moeten afronden met een voetbalwedstrijd. Gevolgd door een groepsdouche.

‘t Was om te lachen Het is allang geweten: partijpolitiek is

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be