't Pallieterke van 9 maart 2017

73ste jaargang • nummer 10 • donderdag 9 maart 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De vergeten Vlaams-Waalse kloof op de arbeidsmarkt

Frankrijk Als drie honden vechten om een been ...

De jobmarkt trekt al een tijdje aan. Zo kwamen er vorig jaar netto 59.000 banen bij.

Een record sinds de financiële crisis. Ondertussen daalt ook het aantal werklozen. Maar deze Belgische cijfers maskeren grote regionale verschillen. De werkloosheid in Vlaanderen bedraagt amper 5 procent, in Wallonië is dat bijna 11 procent en in Brussel 17,2 procent. Een Waalse en Brusselse inhaalbeweging is weinig realistisch.

De positieve berichten over de arbeidsmarkt zijn amper bij te houden. In 2016 werden in totaal 59.000 extra banen gecreëerd. In 2015 waren er dat nog 42.000. Cijfers van de Nationale Bank die recentelijk bevestigd werden door het Instituut voor de Nationale Rekeningen. Positief daarbij is dat de banengroei zich vooral in de privésector situeert. Vroeger kwamen er vooral op een artificiële manier jobs bij door de overheidstewerkstelling aan te jagen. Jobcreatie betekent aan de andere kant ook een daling van de werkloosheid. In 2015 daalde het aantal werklozen met 19.000 en in 2016 met 26.000.

Mooie cijfers, maar dat betekent nog altijd dat de Belgische werkloosheidsgraad rond 8 procent schommelt. Dat is ongeveer het Europese gemiddelde. Het kan dus veel beter. De nochtans linkse econoom Ive Marx (Universiteit Antwerpen) benadrukt al maanden dat de Belgische arbeidsmarkt ondermaats presteert.

Indien we hier dezelfde tewerkstelling zouden hebben als in vergelijkbare landen, zoals Oostenrijk en Nederland, dan zouden er bijna een miljoen mensen meer aan de slag moeten zijn.

Wat in het debat rond de arbeidsmarkt echter al te vaak onder de mat wordt geveegd, zijn de grote regionale verschillen. 8 procent werkloosheidsgraad is inderdaad te hoog, maar in Vlaanderen is dat percentage 5,1 procent.

Daarmee zitten we in de buurt van de best presterende Europese lidstaten, zoals Duitsland en Oostenrijk. Het probleem situeert zich nog altijd in Wallonië. Daar bedraagt de werkloosheidsgraad 10,8 procent. In Brussel is het 17,2 procent. Onaanvaardbare cijfers.

Brusselse situatie iets minder dramatisch Het klopt dat de situatie in die twee gewesten stilaan aan het verbeteren is. De werkloosheid daalt ook daar al een tijdje. Maar die evolutie is ondermaats. Nemen we Brussel. Het is inderdaad zo dat de werkloosheid in het hoofdstedelijk gewest al twee jaar aan het dalen is.

Maar het moet gewoon veel sneller. Bovendien blijft de jeugdwerkloosheid er hallucinant: 25 procent.

Vraag is of die jonge werklozen ooit op de arbeidsmarkt zullen terechtkomen. Die kans

Deze week Visumkwestie 2 Op de praatstoel Veerle Wouters en Hendrik Vuye Zeventien geheime diensten informeren Donald Trump

5

13

is klein. Niet alleen is het werkgelegenheidsbeleid van de Brusselse regering ondermaats.

Ook de situatie van de werklozen is steeds hopelozer. Er zitten immers in verhouding zeer veel langdurig werklozen in de niet-actieve populatie. Dat zijn mensen die meer dan een jaar geen job hebben uitgeoefend. Die zijn vaak definitief verloren voor de arbeidsmarkt. Volgens een recent rapport van de Europese Commissie over België telt Brussel 50.000 langdurig werklozen. Dat is meer dan de helft van de in totaal 95.000 Brusselse werklozen. Maar vooral: in Brussel zijn er 9.000 langdurig werklozen meer dan in heel Vlaanderen (41.000).

Hallucinant als we weten dat Brussel 1,1 miljoen inwoners telt en het Vlaams Gewest 6,4 miljoen.

9.000 langdurig werklozen: dat is trouwens het personeelsbestand van een luchthaven.

Maar zoals we weten, is voor de Brusselse politici tewerkstelling in het gewest en in de Rand geen prioriteit.

Beroepswerklozen in Wallonië In Wallonië is de situatie op dat vlak weinig anders. Daar zijn er zowaar 79.000 langdurig werklozen. Dat is op zich ook nog veel, maar op 200.000 werklozen in verhouding minder indrukwekkend dan in Brussel. De werkloosheid mag in Wallonië dan al twee jaar dalen, in Luik en vooral Henegouwen blijft de situatie zorgwekkend. Vijf Henegouwse gemeenten hebben meer dan 20 procent werklozen: Farcienne (22,2 procent), Bernissart (21,6 procent), Quiévrain (21,2 procent), Colfontaine (20,9 procent) en Quaregnon (20,4 procent).

Cijfers waar geen Waals politicus meer van opkijkt. Men heeft zich daar blijkbaar neergelegd bij het bestaan van ‘beroepswerklozen’.

Dan hebben we het nog niet over zij die uit de werkloosheidsstatistieken verdwenen zijn.

Het gaat dan om de Walen die hun inschakelingsuitkering kwijt zijn. Deze vroegere wachtuitkering voor schoolverlaters is beperkt in de tijd, tot drie jaar. Een maatregel die nota bene nog door PS-premier Di Rupo werd ingevoerd.

Nu blijkt dat zij die zo’n uitkering verliezen vooral in Wallonië wonen en voor 47 procent in de provincie Henegouwen. En dat zijn geen afgestudeerde schoolverlaters die na drie jaar geen werk vinden. Neen, slechts 8,3 procent die hun inschakelingsuitkering verliezen zijn jonger dan 25 jaar. 35 procent is tussen 25 en 35 jaar. 40 procent zelfs tussen 35 en 44 jaar. Mensen die al 20 jaar of meer amper of niet gewerkt hebben. Waalse beroepswerklozen dus. Het is opvallend dat de kloof op de arbeidsmarkt tussen enerzijds Vlaanderen en anderzijds Brussel en Wallonië allang geen politiek actueel thema meer is. Ook niet voor een Vlaams-nationalistische beleidspartij als de N-VA. Nochtans is de discrepantie in tewerkstelling tussen de verschillende regio’s de hoofdoorzaak van de miljardentransfers binnen België. Zolang de werkgelegenheidsgraad in Wallonië en Brussel niet substantieel stijgt, zullen de transfers niet afnemen.

Blijft de taalwetgeving een vodje papier?

De Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters (ex-N-VA, nu onafhankelijk) en Barbara Pas (Vlaams Belang) luiden dezer dagen de noodklok over de manifeste taalwetovertredingen in Brussel. Die blijven schering en inslag. Meer nog: niemand lijkt er zich veel van aan te trekken, want de overtredende overheden lijken wel onaantastbaar. En daar wringt het schoentje. De drie Vlaams-nationalistische Kamerleden namen dan ook wetgevende initiatieven om de toepassing van de taalwetgeving afdwingbaar te maken.

Sinds juni 2014 behandelde de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT) 100 klachten over inbreuken op de taalwetgeving door de gemeenten in het Brussels Gewest. 96 ervan waren gegrond. De meeste klachten gaan over eentalige gemeentebladen of mededelingen aan het publiek, de schrijfwijze van straatnamen, maar ook het aanwerven van personeel. Na zo’n klachten onderzoekt de VCT de kwestie door ze tegen het licht van de ‘taalwetgeving in bestuurszaken’ te houden.

Als de klacht gegrond is, volgt een schrijven van de VCT naar de overtredende gemeente met het verzoek de zaak recht te zetten of de nodige maatregelen te nemen om dergelijke klachten te vermijden. En daar stokt bijna altijd het verhaal. Niemand doet verder wat en de toestanden blijven zoals ze zijn.

wordt ondervraagd, verklaart hij zich in de regel onbevoegd en schuift hij het af op de Brusselse regering. Onterecht, want de taalwetgeving in Brussel is nog altijd federale materie. En daaraan kunnen de Kamer en hijzelf iets doen: wettelijke initiatieven nemen om de afdwingbaarheid van de taalwetgeving te regelen.

De drie Kamerleden staan er dan ook van te kijken dat precies een bevoegde N-VA-minister passief blijft. Bizar, want ook bij sommige N-VA’ers is de tolerantiegrens klaarblijkelijk bereikt aangaande de taalwetovertredingen in Brussel. Kamerlid Brecht Vermeulen (N-VA) stelde enkele weken geleden: “Dat een klacht als gegrond wordt beoordeeld, betekent niet dat er een administratief vervolg komt. Hierdoor wordt de taalwetgeving in Brussel dode letter.

Ik pleit dan ook voor een systematische verMinister geeft niet thuis volging van inbreuken op de taalwetgeving.”

Wanneer de federale minister van Binnen- Eindelijk, zou men denken. landse Zaken (N-VA’er Jan Jambon) hierover

Lees verder blz.3

2 Actueel Brusselse moslims krijgen schadevergoeding wegens mislukt Offerfeest Op maandag 12 september 2016 vierde de islamitische gemeenschap overal ter wereld het Offerfeest. Ook in Brussel.

Het operationeel beheer van deze laatste editie door het Lokerse bedrijf ITC bvba heeft evenwel volgens de Brusselse regering ‘geen voldoening gegeven’. Privébedrijf ITC moest op de tijdelijke slachtvoer aan de Werkhuizenkaai de slachtingen uitvoeren. Vooral de grote vertragingen bij de overhandiging van de karkassen aan de betrokken personen leidden tot ernstige verstoringen – soms zelfs afzeggingen – van de voorziene familiefeesten.

Twee dagen na het Offerfeest bood ministerpresident Rudi Vervoort (PS) zelfs zijn excuses aan in naam van de Brusselse regering aan wie ‘geleden heeft onder de slechte organisatie’ tijdens het Offerfeest. ‘Geen enkele familie heeft zijn schaap op de juiste dag gekregen,’ vertelde burgemeester Bernard Clerfayt (DéFI) de dag daarvoor al over zijn gemeente Schaarbeek.

ITC beloofde in Brussel 2.500 schapen te kunnen slachten op drie dagen tijd. ‘Slechts 655 personen schreven zich in om een slachting te laten uitvoeren door ITC. Die 655 schapen hadden dus, zonder moeite, geslacht moeten kunnen worden op de eerste dag van het Offerfeest. Ik vind de nonchalante houding van ITC schandalig,’ klaagde Vervoort het bedrijf in Bruzz aan.

Naast problemen met de slachtingen, waren er volgens de politicus problemen met de levering en communiceerde ITC niet goed over de vertragingen. Volgens Vervoort heeft ITC ‘een grote jaarlijkse viering vergald’.

Wie even in archieven duikt, zal vaststellen dat Abdelkader Alami al eerder in de problemen kwam. In 2005 was hij met een mobiele slachtvloer aanwezig in Houthalen. Maar het gemeentebestuur van Houthalen was absoluut niet tevreden over de dienstverlening: “De vooropgestelde capaciteit werd niet gehaald waardoor er lange wachtrijen ontstonden.”

De gemeente weigerde daarom de factuur te betalen.

Let wel, daar was hij aanwezig als zaakvoerder van de bvba Compact Europa, een vennootschap die op hetzelfde adres gevestigd was als ITC nu. Zijn firma Compact Europe, opgericht in 2005, ging in faling in 2010. ‘Computerwinkel’ ITC zette nadien de activiteiten van Compact Europe rustig voort.

De bvba ITC werd in 2007 opgericht door Abdelkader Alami (Lokeren) en Yamane Toshihiro, woonachtig in Osaka. De aanwezigheid van Toshihiro als vennoot, duidt eerder op activiteiten in de computersector. Pas in oktober 2011 worden de statuten aangepast: vanaf nu mag de firma mobiele slachthuizen verkopen en verhuren, offerfeesten organiseren en slachtingen voor alle diersoorten uitvoeren.

ITC

Juridisch

De zoektocht naar een uitbater van de tijdelijke slachtvoer van het Gewest verliep nochtans via een openbare aanbesteding, benadrukte Vervoort. Het Lokerse bedrijf ITC is een ‘vleesspecialist’ en kon een sterke ervaring aantonen na de uitbating van een tijdelijke slachtvoer in Namen, aldus de minister-president.

ITC, wat staat voor Influenza Technology Company, werd opgericht door Abdelkader Alami, tevens ‘CEO’. Wat opvalt: ITC is volgens in de kruisdatabank enkel terug te vinden met

Zoals hierboven geschreven, liep het vorig jaar in Brussel dus ook fout. Hierop volgden juridische onderhandelingen tussen ITC en de Brusselse Hoofdstedelijke Regering. Uiteindelijk werd een dading (overeenkomst) tussen partijen gesloten.

Dientengevolge heeft de bvba ITC aanvaard de factuur van 200.000 euro te verminderen tot een bedrag van 150.000 euro. Deze vermindering met 50.000 euro ten opzichte van het oorspronkelijke bedrag stelt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest in staat de particulieren die schade hebben geleden ingevolge de uitvoering van voormelde opdracht te vergoeden ten belope van een forfaitair bedrag van 75 euro per persoon.

Niet iedereen vindt deze oplossing evenwel goed. Sommigen vrezen dat deze schadevergoeding een precedent kan vormen voor toekomstige Offerfeesten. Of ITC deze nog zal mogen organiseren, is een open vraag.

Niet te missen

www.sceptr.net Machtig nieuws

een winkel met computeronderdelen in de Kerkstraat 14 in Lokeren. Volgens zaakvoerder Alami is het bedrijf al langer bezig met nevenactiviteiten.

9 maart 2017

Visumkwestie: het EU-Hof houdt de boot af Theo Francken heeft zijn slag thuisgehaald. Het Europees Hof heeft beslist dat België niet verplicht is een humanitair visum te verlenen aan het Syrische gezin dat zich had aangeboden bij de Belgische ambassade in Libanon. De inzet was hoog en de beslissing van het Hof was zeker geen vooraf uitgemaakte zaak. Francken en zijn Europese collega’s belast met migratie slaken nu een zucht van verlichting. Maar is er wel reden tot veel vreugde? dien is het de vraag of een nieuwe wetgeving ooit zou kunnen ontsnappen aan de verplichtingen van het Vluchtelingenverdrag.

Andere Europese landen waren even ongerust. De uitspraak van het hoogste gerechtshof van de Europese Unie zou evenzeer op hun asielbeleid van toepassing zijn. Franckens Nederlandse collega, staatssecretaris Dijkhoff, was zelfs zijn eigen noodplannen aan het voorbereiden.

Eerder al problemen

Thierry Debels

Vluchtelingenverdrag blijft bestaan

Het Europees Hof heeft er zich in feite vanaf gemaakt. Het besliste dat het Europees recht niet van toepassing is op dit geval en dat humanitaire visa een zaak van de nationale staten blijven. Daarmee heeft het vermeden een uitspraak te doen over de verenigbaarheid van Franckens beslissing met de grondrechten van de EU. Het Hof ging daarmee trouwens in tegen het advies van zijn eigen advocaat-generaal.

Noodplannen De inzet van deze kwestie was groot, omdat humanitaire visa normaal enkel in België kunnen aangevraagd worden. De ‘vluchteling’ moet er dus eerst in slagen hier te geraken, vooraleer hij het kan aanvragen. Indien het Hof de klagers, die hun visum in het buitenland hadden aangevraagd, in het gelijk had gesteld, zouden over de gehele wereld miljoenen ‘vluchtelingen’ de plaatselijke Belgische ambassade of het consulaat gewoon kunnen binnenstappen om een verblijfsrecht in België af te dwingen.

Francken had reeds een ‘plan B’ in zijn achterzak zitten, voor het geval hij de rechtszaak zou verliezen. In afwachting van een wijziging van de wetgeving, overwoog hij de regering te vragen alle Belgische ambassades en consulaten voorlopig te sluiten. Dat dit geen ideale oplossing zou geweest zijn, is duidelijk. Boven-

De drie economische wondermiddelen van Trump Vorige week woensdag rondde de Amerikaanse beursindex Dow Jones voor het eerst de kaap van 21.000 punten.

Het vertrouwen in de beleidsplannen van Trump is groot. Drie projecten staan in de steigers: grote infrastructuurwerken plus belastingverlagingen, het teruglokken van Amerikaanse productiesites naar de VS en het repatriëren van miljardenwinsten die Amerikaanse multinationals in het buitenland boeken.

Na de toespraak van Donald Trump vorige week voor het Congres was het weer van dat. Op de financiële markten kon de pret niet op. De Dow Jones haalde meer dan 21.000 punten. De brede S&P 500-index steeg met 0,8 procent naar 2.383 punten. De technologie-index Nasdaq noteerde eveneens een plus, van 0,8 procent op 5.872 punten.

En zeggen dat tal van economen de voorbije maanden grote financiële rampen hadden voorspeld van zodra de miljardair verkozen zou worden. Niet dus. Het enthousiasme op de beurs heeft drie oorzaken. Die worden in de Europese media al te weinig vermeld. Ten eerste is er het plan om grote infrastructuurwerken op te starten. Er is sprake van 1.000 miljard dollar aan investeringen. Die de VS goed kunnen gebruiken, want vooral in voormalige industriegebieden is de toestand van onder andere de autosnelwegen lamentabel. Door die werken zal de economische groei toenemen. Daardoor zal ook de tewerkstelling stijgen. Sommige economen vinden dat belachelijk omdat de werkloosheid in de VS met goed 4 procent al zeer

laag is. Maar het gaat hier om de officiële werkloosheid. Daarnaast is er over de grote plas ook veel verborgen werkloosheid.

Tal van Amerikanen bieden zich gewoon niet meer aan op de arbeidsmarkt. Ze verdwijnen uit de statistieken. Het is dat electoraat dat op Donald Trump heeft gestemd. Infrastructuurwerken moeten die mensen opnieuw in het arbeidscircuit trekken.

Indien de groei aantrekt, zullen er meer overheidsinkomsten binnenkomen en dan kan de regering-Trump de belastingen verlagen. Ook dat vinden de beurzen goed nieuws. Een sterke economische groei trekt ook investeerders aan. Dat is het tweede plan van Trump: bedrijven moeten opnieuw vestigingen openen in de VS. Het past in zijn soft-protectionistische aanpak van ‘Made in America’. Wie met Vlaamse ondernemers praat die in de VS actief zijn, hoort vaak positieve verhalen over Trumps plannen: “We hebben een paar fabrieken in de VS. Dat is in de huidige omstandigheden een goede zaak. En als Trump handelsbarrières wil optrekken, dan openen we gewoon een vestiging in de VS.” De Verenigde Staten zijn zo’n grote lokale

Is dit nu een grote overwinning voor voorstanders van een samenhangend en efficiënt asielbeleid? Niet echt. De gevolgen van een rechterlijke beslissing in het voordeel van de asielaanvragers zouden zo absurd geweest zijn, dat geen enkele Europese staat ze zou toepassen. Het Europese asielbeleid zou dan zoals Francken terecht stelt - compleet onderuitgehaald worden. Maar misschien zou dat, gezien de bewezen ondoelmatigheid van dit beleid, geen slechte zaak geweest zijn. De naaktheid van de keizer zou tenminste voor iedereen zichtbaar zijn. Een gaatje in de dijk is nu gedicht. Maar door andere lekken blijft water binnenstromen. De Europese grondrechten worden niet toegepast op het huidige geval, maar blijven wegen op het beleid van de EU. Het hopeloos voorbijgestreefde Vluchtelingenverdrag, dat vooral een instrument in handen van mensensmokkelaars is geworden, blijft bestaan. België blijft onderworpen aan de extreme rechtsspraak (dixit Marc Bossuyt) van de rechters van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.

Van die laatsten gaan we ongetwijfeld nog horen op het moment dat een paar asielzoekers (ongetwijfeld met de steun van een door de belastingbetaler onderhouden ngo) het beleid van Francken daar zullen gaan voorleggen. Het staat allerminst vast dat men daar met evenveel voorzichtigheid zal oordelen.

Theo Francken mag genieten van zijn moment van succes. We gunnen het hem. Maar dit is niet de laatste rechtszaak die zal ingespannen worden tegen zijn nochtans brave beleid. Het moeras van verdragen en internationale verplichtingen, waar België in verstrikt zit, doemt elk consequent immigratiebeleid met een democratisch draagvlak uiteindelijk tot mislukking, of afzwakking tot voornamelijk symboolbeleid.

Jurgen Ceder

Uit de smalle beursstraat markt dat daar altijd wel iets te rapen valt voor bedrijven die er investeren. En binnen de VS zijn er geen handelsmuren.

Maar wat dan met het protectionisme? Tonen onderzoeken niet aan dat handelsbarrières een bedreiging zijn voor de welvaart? Dat klopt. Maar het zou unfair zijn Donald Trump de schuld te geven voor die protectionistische opstoten. Die trend is al een tijdje bezig. De Wereldhandelsorganisatie telde in 2010 zo’n 464 handelsbeperkende maatregelen. In oktober zijn die opgelopen tot 2.238. Er was nog voor de verkiezing van Trump een duidelijke trend richting protectionisme.

De derde maatregel die in de steigers staat en de Amerikaanse economie moet helpen, is redelijk spectaculair. Het zou de bedoeling zijn miljarden aan buitenlandse winsten naar de VS te lokken en ze daar in de economie te pompen. Dat zit zo: Amerikaanse bedrijven die Europa winst maken houden die winsten in hun Europese vennootschappen. Meestal in Ierland of Luxemburg. Ze moeten daar zeer weinig belastingen op betalen. Als ze dat geld naar de hoofdzetel in de VS doorsluizen moeten ze 35 procent vennootschapsbelasting ophoesten.

Trump wil dat geld toch naar de VS repatriëren. Het lokmiddel?

Een tijdelijk gunstig tarief van 10 procent. Als de Amerikaanse multinationals toehappen zou dat betekenen dat een gigantische 2600 miljard dollar naar de VS vloeien. Dat is zes (6!) keer de Belgische economie. De economische groei-impuls van deze operatie kan moeilijk overschat worden.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

9 maart 2017

3

Blijft de taalwetgeving een vodje papier?

Vervolg blz.1 “Maar”, voegt hij eraan toe, “het is aan de gewesten om hier actie te ondernemen, want de minister van Binnenlandse Zaken is louter bevoegd voor de taalwet zelf, niet voor de controle hierop.” En daarin ‘vergist’ hij zich. De taalwetgeving op bestuurszaken is een wetgeving die in het federale parlement wordt gestemd en er desgevallend gewijzigd wordt.

En daar kunnen de minister en bij uitbreiding de regering en de politieke meerderheid altijd initiatieven nemen. Omdat dat niet gebeurt, komt er nu een initiatief vanuit de oppositie. De drie Kamerleden (Vuye, Wouters, Pas) vinden dan ook dat de wet moet aangepast worden om de taalwetgeving afdwingbaar te maken.

Vuye en Wouters volgen daarin een andere maar even waardevolle piste als Pas. We zetten hun voorstellen - die elkaar niet in de weg lopen, integendeel - even op een rijtje.

V&W: schorsingsmechanisme omkeren Vuye en Wouters stellen vast dat in 2015 zo’n 48,6 procent van de aanstellingen van personeel door de vicegouverneur – die de naleving van de taalwetgeving in Brussel controleert -, geschorst zijn. Die schorsing kan maximaal 40 dagen duren, waarna de schorsing automatisch ongedaan wordt gemaakt, tenzij de bevoegde toezichthoudende overheid tussenbeide komt en de schorsing opheft. Maar dat blijft in de praktijk dode letter, waardoor de schorsingen worden opgeheven.

Daarom stellen zij voor de logica om te draaien en de schorsing, zoals die uitgesproken is door de vicegouverneur, na 40 dagen definitief en bindend te maken, tenzij bevoegde toezichthoudende overheid tussenbeide komt.

Duidelijke taal die in ieder geval de in gebreke gebleven overheden voor het blok zal zetten en hen tot een herziening van hun beslissing zal dwingen.

Barbara Pas: subrogatieplicht voor de VCT Ten tijde van de Sint-Michielsakkoorden werd een mogelijkheid gecreëerd om bij weigering van Brusselse instellingen om de taalwetgeving in bestuurszaken na te leven, op te treden. In die wetgeving werd aan artikel 61 een paragraaf toegevoegd die er onder meer toe strekt subrogatierecht (in de plaatsstelling) te verlenen aan de VCT. Hierdoor beschikt de VCT sinds 1 januari 1995 in een beperkt aantal taalwetsovertredingen door Brusselse overheden over de mogelijkheid om zelf de nietigheid van onwettige handelingen of documenten vast te stellen. Tevens kan zij zich vervolgens ‘in de plaats stellen’ van de overheid die de taalwet weigert toe te passen. Concreet betekent dit dat de VCT op taalkundig gebied zelf uitvoert wat de overtredende overheid weigert te doen, en dit op kosten van deze overheid. De VCT zou bijvoorbeeld zelf in de plaats van een onwillige Brusselse overheidsdienst een document kunnen laten drukken en verspreiden, dat conform de bepalingen van de taalwet in bestuurszaken is opgesteld; zelf akten kunnen opstellen; zelf een Nederlandstalige loketbediende voor een gemeente kunnen aanwerven, die weigert dit zelf te doen, enz. De VCT kan in deze gevallen zelf optreden als een administratieve overheid, zodat haar handelingen een dwingend en bindend karakter hebben.

In geen enkel geval heeft de VCT hiervan tot nog toe gebruikgemaakt. De oorzaak hiervan moet volgens Pas in hoofdzaak worden gezocht in de communautaire en partijpolitieke samenstelling van de VCT met Vlamingen

en Franstaligen, die een efficiënte en juridisch correcte werking, zoals deze in een democratische rechtsstaat mag worden verwacht, volkomen onmogelijk maakt. Teneinde de taalbelangen van de Brusselse Vlamingen veilig te stellen, komt het er in de eerste plaats op aan de werking van de VCT te versterken door het vrijblijvende karakter van sommige bepalingen te vervangen door dwingende bepalingen. Subrogatieplicht dus.

In die zin diende Barbara Pas reeds op 21 oktober 2014 een niet ingewikkeld wetsvoorstel in, waarin zij voorstelde om slechts één woord te wijzigen in de bestaande wetgeving: Huidige tekst: Indien de betrokken overheid binnen de door de Commissie gestelde termijn de aanmaning niet in acht heeft genomen, KAN de Commissie in plaats van de in gebreke gebleven overheid alle maatregelen nemen die nodig zijn om de naleving van bepalingen van deze gecoördineerde wetten of van de koninklijke besluiten die ermee in verband staan te verzekeren.

Nieuwe tekst: Indien de betrokken overheid binnen de door de Commissie gestelde termijn de aanmaning niet in acht heeft genomen, ZAL de Commissie in plaats van de in gebreke gebleven overheid alle maatregelen nemen die nodig zijn om de naleving van bepalingen van deze gecoördineerde wetten of van de koninklijke besluiten die ermee in verband staan te verzekeren.

Historische plicht Pas: “Als de communautaire stilstand niet doorbroken wordt en omgezet wordt in het doen zegevieren van recht en rechtvaardigheid voor de Vlaamse minderheden in Brussel en de Rand, dan heeft N-VA haar historische plicht verkwanseld voor een bord Belgische linzen-

soep en zullen we op dat vlak nooit nog een millimeter winst kunnen boeken. En zullen de Vlamingen in hun eigen hoofdstad als tweederangsburgers blijven behandeld worden.”

Beide voorstellen zijn goede voorstellen om de N-VA voor haar verantwoordelijkheid te plaatsen en te tonen dat het hen menens is. En in principe is er geen reden om daaraan te twijfelen, want we lezen in het N-VA-verkiezingsprogramma voor Brussel in 2014: “Om de toepassing van de taalwetgeving te garanderen, moeten inbreuken ook gesanctioneerd worden, bijvoorbeeld door de Vaste Commissie voor Taaltoezicht die dus beslissingsbevoegdheid dient te krijgen. Bij het niet tijdig intrekken of rechtzetten van een administratieve beslissing die om taalredenen is geschorst, mag deze schorsing niet meer zonder gevolg blijven. Na de schorsing wordt de beslissing automatisch vernietigd indien de fout niet werd rechtgezet.

Een bestuur dat de taalwetgeving blijft negeren, moet ook tot dwangsommen veroordeeld kunnen worden.” Objectief gezien bevinden Vuye, Wouters en Pas zich in goed gezelschap, want daarin zitten toch beide voorstellen vervat?! En met de dwangsommen gaat de partij zelfs nog een stap verder.

Het is nu wachten op behandeling ervan door de Kamer. Het zou alvast een bijzondere primeur zijn, mochten de drie Kamerleden elkaars voorstel openlijk steunen! Velen in de Vlaamse Beweging wachten al jaren op een kleine, maar gewaardeerde stap van Vlaamsnationale eensgezindheid. En mocht de N-VA vanuit haar machtspositie nu ook nog doen wat moet gedaan worden overeenkomstig haar verkiezingsprogramma, dan schrijft die partij zonder meer geschiedenis. Er zal applaus opstijgen op álle Vlaams-nationale banken.

K arl Van C amp

Briefje aan Alexander de Croo

Vrouwenrechtenactivist Mijnheer ijveraar,

Elke week ‘t Pallieterke

Neem nu een abonnement!

Dit nummer van ’t Pallieterke wordt ter kennismaking naar enkele duizenden adressen in Vlaanderen verstuurd. We willen immers groeien, en dat kan alleen wanneer de lezers in Vlaanderen ons leren kennen.

Meer dan ooit zijn we ervan overtuigd dat een spreekbuis voor de brede Vlaamse Beweging meer dan noodzakelijk blijft. Waar anders kan de doorsnee Vlaamsgezinde lezer nog terecht voor nieuws over Vlaanderen? Zij die beweren dat de Vlaamse strijd gestreden is, verwijs ik graag naar de twee artikels op de voorpagina. Terwijl de economie behoorlijk draait in Vlaanderen, verhuist er nog elk jaar een pak geld via transfers naar de bodemloze putten van Wallonië. Uit grote dankbaarheid hiervoor respecteren de Franstaligen de taalwetgeving niet. Je moet maar durven.

Alles in dit land is communautair: de geluidsnormen van de luchthaven (met chantagemiddelen van de Franstaligen), het Eurostadion (met chantagemiddelen van de Franstaligen), de import van Franstaligen in de Vlaamse gemeenten rond Brussel. Straf, aan een Syrische vluchteling wordt gevraagd dat hij onze taal zou aanleren. Een kwestie van integratie in de gemeenschap. Maar een francofoon die in Vlaanderen komt wonen, krijgt faciliteiten… zodat hij toch maar geen Nederlands zou moeten leren. Absurdistan!

Wees zelf de vierde macht!

Wie zich wil inzetten voor een mooier en beter Vlaanderen, heeft daartoe vele mogelijkheden. Vlaamse politieke partijen, culturele verenigingen, actiegroepen, enz. Maar laten we het belang niet vergeten van de media, de vierde macht. Daar ligt de taak van ’t Pallieterke en die rol wil ’t Pallieterke ten volle spelen.

Elk blad bestaat bij de gratie van zijn lezers. Daarom, neem nu een abonnement. Leest u dit ’t Pallieterke als proefnummer, dan vindt u er een overschrijvingsformulier bij met een speciaal kennismakingstarief voor zes maanden. De andere tarieven vindt u op onze webstek (www.pallieterke.net), of bel tijdens de kantooruren naar ons secretariaat: 03 232 14 17.

K arl van C amp - hoofdredacteur

Kort geleden heeft de democratisch verkozen president Trump een decreet getekend dat de financiering door de Amerikaanse overheid van internationale ngo’s die het ‘recht op abortus’ steunen, stopzet. Voor die ngo’s is het duidelijk: zij rekenen abortus bij de gezondheidszorg en gezinsplanning, seksuele voorlichting en het gebruik van voorbehoedsmiddelen. Voor hen is abortus gewoon een ‘curettage’, een medische ingreep vergelijkbaar met het trekken van een rotte kies. Dat steekt bij traditioneel conservatievere Amerikanen, in het bijzonder de Republikeinen. Zij zijn vaak om principiële, godsdienstige of gewoon morele redenen tegenstander van abortus, dat zij – hoe dan ook – altijd als moord op onschuldig, zij het ongeboren leven blijven beschouwen. Op zich is met dat standpunt niks mis, alleen is het in het Westen in veel landen een minderheidsstandpunt geworden. Vandaar dat de slinger geregeld doorslaat in één van de twee richtingen, al naargelang wie er aan de macht komt.

Wat Trump nu doet, is op zich niet spectaculair. Eenzelfde beperking tegen die ngo’s werd door de conservatieve en Republikeinse president Ronald Reagan opgelegd om dezelfde reden. En die werden dan weer opgeheven onder het bewind van de Democraat Bill Clinton. Na hem was het aan de Republikein George W. Bush om de beperkingen weer in te voeren, om ze dan weer te zien verdwijnen onder het bestuur van halfgod en Democraat Barack Obama. Dat vergeet men wel eens als men op de achterste poten staat om Trump aan te vallen en hem dictatoriale trekjes, eenzijdigheid en zelfs een gemis aan democratische ingesteldheid in de schoenen te schuiven. Dus kwam in het verlichte Europa een tegenbeweging tot stand, waarvan gij deel gingt uitmaken, met de zegen van onze federale regering van twee traditionele partijen (waaronder een zich christelijk noemende) plus de N-VA. Zo hebt gij vorige donderdag in het historische Egmontpaleis delegaties uit meer dan veertig landen ontvangen voor de internationale conferentie ‘She Decides’ (Zij – de vrouw –

Beslist). Het initiatief is geïnspireerd op het gelijknamige initiatief van de Nederlandse minister Liliane Ploumen om dan maar zelf voor geld te zorgen door inzamelacties. Met uw mede-initiatiefneemsters uit Nederland, Zweden en Denemarken zegt gij ‘niet te kunnen aanvaarden dat meisjes en vrouwen de toegang wordt ontzegd tot informatie over gezinsplanning, aidspreventie, en zorg van moeder tot kind’. Ik hoorde u zeggen dat elke abortus er een te veel is, maar dat vrouwen die in die situatie zitten op een deftige manier moeten kunnen geholpen en bijgestaan worden voor, tijdens en na de ingreep.

Dat is een aanvaardbaar standpunt, maar het gaat heel vaak voorbij aan de voorlichting om menselijk leven te behouden, ook in moeilijke omstandigheden, en aan de verantwoordelijkheid van een samenleving om levens te redden en te doen ontwikkelen. Want een vrouw die een abortus ondergaat, lijdt daar zeer lang onder omdat groeiend leven doden in wezen tegennatuurlijk is.

Maar, Alexander, ik hoor u verklaren: “Dit initiatief staat open voor iedereen die de rechten van vrouwen en meisjes belangrijk vindt. Meisjes en vrouwen moeten zelf kunnen beslissen wanneer en hoeveel kinderen zij willen. Dat is een mensenrecht. Het uittekenen van een gezamenlijke strategie tijdens de internationale bijeenkomst in Brussel moet ervoor zorgen dat de impact van de Amerikaanse beslissing voor vrouwen en meisjes op het terrein beperkt blijft.” Ik begrijp uw stelling, vanuit uw liberale visie en die van uw medestanders. Maar denkt gij niet dat er in die zin nog ongelooflijk veel werk voor u ligt ten aanzien van die vele islamitische vrouwen in het Westen en de islamitische wereld die geen lap te zeggen hebben over zichzelf en in de islam vaak als tweederangsburgers, broedmachines en seksslavinnen worden behandeld? En waar kindhuwelijken en genitale verminking normaal lijken? Misschien moet gij de verdrukte en geïsoleerde moslima’s maar eens betrekken bij uw ‘She Decides’. Of zijt gij blind aan die kant? Gaat het u enkel om een opgeklopte strijd van gefrustreerde westerlingen tegen Trump, die flink wat nuance mist?

4

Actueel

9 maart 2017

Reagan en Trump (1): de verschillen De historicus Henry William Brands schreef een - onlangs vertaalde - steengoede biografie van de Amerikaanse president Reagan, dus is een vergelijking met zijn opvolger al mogelijk

De charmeur Gezien hun persoonlijkheid zouden Ronald Reagan en Donald Trump feitelijk niet door één deur kunnen. Reagan was de typische Amerikaan die ervaren VS-reizigers zeer veel ontmoeten in kleinere steden en op het platteland: beleefd, behulpzaam, vriendelijk, mededeelzaam en charmant. Trump is de Amerikaanse grootstedeling met veel bluf, lawaai en pretentie. Weinig mensen hadden persoonlijk een hekel aan Reagan, terwijl dat bij Trump zeker anders ligt.

Reagan was een heer in vrouwelijk gezelschap. In een broeikas als Hollywood was hij zelfs berucht omdat hij nooit profiteerde van zijn status als gevestigd acteur om jonge actrices, assistentes of welke vrouw dan ook te versieren. Hij was getrouwd met Jane Wyman, die hem spoedig als actrice overvleugelde.

Een jaar na hun scheiding kreeg ze een Oscar. Zij bedroog hem, en hij geloofde zijn oren niet toen zij een echtscheiding aanvroeg. Hoewel hij onschuldig was, verliet hij als een gentleman de villa waar ze woonden om haar niet te ontrieven. Zijn tweede vrouw, Nancy Davis - ook een jonge actrice -, moest een paar jaar alle zeilen bijzetten vooraleer ze hem eindelijk kreeg. Ze aanbad hem. En ze maakte zich nooit zorgen dat hij, à la Clinton, een scheve schaats zou rijden.

De selfmade man Qua achtergrond hebben beide presidenten al niets gemeen. Reagan was de oudste zoon van een kleine katholieke Iers-Amerikaanse scharrelaar, die het geregeld op een gruwelijk zuipen zette. Kerstmis en feesten waren altijd een hel voor de familie. De man kon geen vast werk vinden en de familie verhuisde voortdurend.

En toch liet Reagans moeder - die hem protestants opvoedde - haar man nooit in de steek: een voorbeeld voor de zoon. Die permanente migratie vormde de latere president. Hij kon bijzonder gemakkelijk communiceren met vreemden en hij bezat een arsenaal aan grapjes en leuke verhalen: het middel om vlug in te burgeren in de zoveelste nieuwe school. Tegelijk was hij in de kern moeilijk te bereiken; hij hield zijn diepste gevoelens voor zichzelf. Zelfs Nancy gaf toe dat ze geregeld op een vriendelijke muur botste.

Reagan klom op de maatschappelijke ladder door eigen verdienste, niet door het geld van zijn vader. En hij liet geen puinhoop van faillissementen achter zich zoals Trump, waarvoor anderen de factuur kregen. Reagan haalde op een hogeschool een diploma economie en hij kende de ellende van de grote depressie aan den lijve. Hij werd sportreporter voor de radio, waar hij dikwijls, wegens de gebrekkige communicatiemiddelen van die tijd, hele reportages improviseerde. Hij leerde er duidelijk spreken met zijn warme bariton, zodat hij later “The Great Communicator” als bijnaam kreeg; een onschatbaar voordeel als politicus.

Hij werd een betrouwbaar acteur in B-films die Hollywood als lopendebandwerk produceerde, want de filmstudio’s waren voor de oorlog ook de eigenaars van duizenden bioscopen in de VS. Een uitje naar de film betekende een hele avond met twee speelfilms; eerst de B-film en dan de blockbuster (zoals ik me nog van de jaren vijftig herinner).

Een groot en diepzinnig acteur was Reagan niet, maar zelfs dan verdiende hij zeer veel geld. Wegens zijn bijziendheid en een begin van doofheid moest hij tijdens de oorlog niet onder de wapens.

Voortaan speelde hij (tegen het salaris van een eenvoudige kapitein) in allerlei propagandafilms, of leende zijn stem. Na de oorlog zat zijn acteursloopbaan er zo goed als op.

Hij moest naar een andere besogne uitkijken.

De vakbondsman Toen hij bij de verkiezingen van 1980 president Carter uitdaagde, werd hij door de Democraten als een gesjeesde B-acteur

neergezet; een intellectueel lichtgewicht die alleen westernromannetjes van Louis L’Amour aankon. Zijn biograaf ontdekte het handschrift en de aantekeningen van de president in tientallen moeilijke boeken. Nancy bekende later dat Ronnie een lezer was die daar weinig ruchtbaarheid aan gaf, want dat zou zijn reputatie van “All-American Boy” geschaad hebben.

Maar de houding van de toenmalige Democraten gelijkt inderdaad op de minachting waarmee Trump als een brulboei en een idioot wordt beschreven. Ook bij hun aantreden als president was er een groot verschil in ervaring. Als kind van de depressie was Reagan een groot aanhanger van de Democratische president Franklin Roosevelt.

Al in 1941 werd hij bestuurslid van de vakbond van filmacteurs. In 1947 werd hij voorzitter en hij bleef dat zes jaar (en in 1959 deed hij er nog een extra jaartje bij). Dat werd een nieuwe loopbaan, want in die jaren stond hij nauwelijks een paar keer per jaar voor de filmcamera. Maar hij leerde onderhandelen, met alles wat daar kwam bij kijken: dreigen, toegeven, compromissen zoeken. Kortom, alle strategieën en tactieken leren die de politicus zo goed kan gebruiken. Het is een van de redenen dat in de westerse wereld zoveel vakbondsleiders in de politiek terechtkomen.

Natuurlijk werd hij gevraagd te getuigen over de invloed van communisten als topscenarist Dalton Trumbo en sympathisanten als acteur Edward G. Robinson. Reagan had geen bezwaar namen te noemen van dikwijls dikbetaalde salonlinksen tegenover de FBI; temeer omdat er in zijn vakbond maar een paar communisten zaten (o.a. Oscarwinnares Anne Revere). Hij vond dat zijn (bedenkelijke) plicht als Amerikaan maar men mag niet vergeten dat op dat ogenblik duizenden Amerikaanse jongens sneuvelden in Korea als gevolg van de communistische agressie.

Hij beklemtoonde wel dat de filmwereld zichzelf kon zuiveren en geen overheidsinmenging nodig had.

De beroepspoliticus Reagan was niet iemand die veel naar het verleden keek.

Toen hij de impact van de televisie zag, schakelde hij vlot over. Hij werd de gastheer van shows en tv-films die gesponsord werden door de reusachtige multinational General Electric en werd hun voornaamste lobbyist.

Hij bezocht geregeld de tientallen fabrieken van dat bedrijf in heel de VS en sprak er met duizenden arbeiders en arbeidsters over hun dagelijkse zorgen.

Hij deed dat per trein, want hij haatte vliegen, tot hij als president in de Air Force 1 zoveel comfort kreeg dat ie nauwelijks wist dat hij in een vliegtuig zat. Zoals veel mensen die zich op eigen kracht hebben opgewerkt, werd hij conservatiever en een tegenstander van de sociale hangmat.

De Republikeinse leiders in zijn thuisstaat, Californië, zagen in hem de man die de Democratische gouverneur kon onttronen. Eind 1966 werd hij inderdaad verkozen tot hoogste gezagsdrager van één van de grootste en meest bevolkte staten van de VS. Acht jaar lang oefende hij het ambt uit op zijn eigen manier. Hij verdedigde altijd klaar en duidelijk zijn principes, terwijl hij tezelfdertijd gemakkelijk compromissen sloot.

Hij aarzelde niet toen de bourgeoiszoontjes en -dochters revolutie speelden en de universiteit van Californië met geweld terroriseerden. Op zijn bevel maakte de National Guard een brutaal einde aan het toneel. Hij verhoogde belastingen toen de staat in het rood dook, tekende een abortuswet zoals opgesteld door het parlement van de staat en hij ging akkoord met de eerste wet die echtscheiding zonder schuld mogelijk maakte. Hij was dus een beroepspoliticus en geen zakenman toen hij een gooi deed naar het presidentschap.

Volgende week: Reagan en Trump (2): de gelijkenissen

Jan Neckers

De Turken komen!

Mag de Turkse regering in Europa verkiezingsmeetings houden in het kader van het op handen zijnde referendum over meer macht voor president Erdogan? Met die vraag worstelen meerdere EU-lidstaten. In Duitsland werden zulke bijeenkomsten in enkele steden door de plaatselijke overheid verboden. Nederland wil hetzelfde doen, maar dan op zijn hele grondgebied. De Oostenrijkse kanselier wil zelfs een verbod in de hele EU. Vanwaar dat plotse opbod?

Dat het net Duitsland, Nederland en Oostenrijk zijn die de kat de bel aanbinden, verwondert niet. Zij hebben een omvangrijke Turkse gemeenschap binnen hun grenzen. In Nederland en Duitsland zijn er bovendien zeer binnenkort belangrijke verkiezingen, waarbij ‘rechts-populistische’ partijen het establishment het vuur aan de schenen leggen. Ook in Oostenrijk staat zo’n partij, de FPÖ, sterker dan ooit. Het verklaart voor een groot deel waarom de overheden in die landen hun toevlucht nemen tot wel heel drastische maatregelen.

En drastisch zijn ze zeker en vast, want met het verbieden van dergelijke bijeenkomsten begeeft men zich wel op heel glad ijs. De Turkse president Tayyip Erdogan reageerde al furieus, maar hij is natuurlijk bijzonder slecht geplaatst om van leer te trekken tegen deze maatregelen: hij heeft intussen van zijn land quasi een dictatuur gemaakt. Maar wij hebben Erdogan niet nodig om grote vraagtekens te plaatsen bij wat in se een inperking is van de vrijheid van vergadering en van meningsuiting, twee hoekstenen van de Europese beschaving.

Paniek Natuurlijk is het zo dat ook grondwettelijke vrijheden niet absoluut zijn. Maar inperkingen, bijvoorbeeld om de openbare veiligheid te verzekeren, worden aan zeer strikte voorwaarden onderworpen. In de praktijk wordt er door de Europese rechtspraak zeer omzichtig mee omgegaan, en dat is volkomen terecht. Het is dus zeer de vraag of de maatregelen in Duitsland en Nederland juridisch overeind blijven als ze worden aangevochten (en die kans is groot).

Nog los van de electorale context moet paniek bij de traditionele politiek in Europa wel groot zijn, als ze zo snel fundamentele vrijheden op de helling wil zetten. Stilaan stoot het Europese establishment op de grenzen van zijn eigen decennialang gevoerde multiculturele beleid. De vox populi of het ‘gezond verstand’ zal zich inderdaad afvragen wat Erdogan hier komt zoeken. Maar het antwoord is zo klaar als een klontje: honderdduizenden Turken die aan het referendum mogen deelnemen, omdat ze naast de nationaliteit van de EU-lidstaat waar ze wonen, ook een Turkse paspoort hebben.

Evenzoveel Turken wier voornaamste loyaliteit nog steeds in het moederland ligt. Al die Turken zijn door onze elites naar hier gehaald, gepamperd en naar de mond gepraat. En nu zouden ze plots geen bijeenkomsten meer mogen houden? Geef toe, dat slaat nergens op.

De hypocrisie van de Europese elites is stuitend. De dubbele nationaliteit was nooit een probleem. Men laat toe dat Turkije, via het overheidsorgaan Diyanet, zowat alle Turkse moskeeën in Europa controleert. Jarenlang waren met talloze Turkse vlaggen opgeluisterde bijeenkomsten en optochten gewone kost. Hele stadsdelen verwerden tot parallelle samenlevingen. En als klap op de vuurpijl wordt met

Turkije nog altijd officieel onderhandeld over toetreding tot de EU. Welk theater wordt hier opgevoerd?

Tu quoque?

In eigen land wordt eerder terughoudend naar deze zaak gekeken. Enkel de N-VA sloot zich bij monde van de fractieleider in de Kamer, Peter de Roover, aan bij de oproep van de Oostenrijkse bondskanselier om Turkse politieke meetings in ons land te verbieden. Het kan volgens De Roover niet dat “tegenstellingen bij ons opgejut worden”.

Hier gaat De Roover toch echt uit de bocht.

Niet alleen zet hij bovengenoemde grondwettelijke vrijheden op de helling, hij gebruikt daarbij een argumentatie die het aspect van openbare orde of mogelijke onwettigheden duidelijk overstijgt. Met wat slechte wil kan men ook van De Roovers eigen N-VA zeggen dat ze ‘tegenstellingen in ons land opjut’, en op basis daarvan haar meetings verbieden. Dat is niet eens vergezocht: argumenten van die strekking werden meermaals aangewend om bijeenkomsten van het Vlaams Blok/Vlaams Belang te verbieden (voornamelijk door Brusselse burgemeesters). Het VB vocht dat steevast aan bij de rechter of bij de Raad van State, en kreeg in veel gevallen terecht gelijk.

Bij de N-VA zal men wellicht aanvoeren dat het in dit geval gaat om bijeenkomsten op last van buitenlandse politici die hier campagne komen voeren. Tja, en dan? Die bijeenkomsten worden zonder uitzondering georganiseerd door mensen die de Belgische nationaliteit hebben – en mogen op die meetings dan geen buitenlandse gastsprekers worden uitgenodigd? Wie gaat overigens bepalen wanneer een bijeenkomst bedoeld is om campagne te voeren, en wanneer niet? Nee, men is zich hier (juridisch) volkomen aan het vastrijden.

We geven toe dat dergelijke bijeenkomsten ook ons storen. Dat deden ze in het verleden al, toen er voor de meeste politici nog geen vuiltje aan de lucht was. Ze geven ons een gevoel van onbehagen omdat ze aantonen dat Europa een aantal ‘vijfde colonnes’ herbergt die, als het eropaan komt, niet zullen aarzelen partij te kiezen voor hun land van herkomst. Miljoenen immigranten die zich niet willen integreren en nooit Europeaan zullen worden. Deze situatie is het gevolg van de waanzinnige politiek die de Europese elites de voorbije decennia hebben gevoerd. Daar moet zeker iets aan gedaan worden, en het is de verdienste van de ‘populistische’ partijen om – uitgespuwd door alle weldenkenden – op die nagel te blijven kloppen.

Wat we echter niet willen, is dat diegenen die op dit moment overal in Europa aan de knoppen zitten, in blinde paniek onze fundamentele vrijheden gaan ondergraven. Dat zal de huizenhoge problemen in Europa niet oplossen, maar de verkruimeling en vervreemding van dit continent alleen maar bespoedigen.

WEJ

Op de praatstoel

9 maart 2017

5

Praten met Veerle Wouters en Hendrik Vuye

“Belgische grendels doorbreken draait om politieke moed” Alarmbellen, belangenconflicten, dubbele meerderheden, paritaire ministerraad ... dit land zit verstrikt in grendels. Het zet de Vlaamse meerderheid klem, want verankerd in de Grondwet. Of toch niet? “Dit is een draak van een misvatting”, stellen Kamerleden Vuye en Wouters in hun nieuw boek. De Belgische geschiedenis is immers een aaneenschakeling van ‘ongrondwettelijkheden’. En dit kan probleemloos, de ervaring leert dat deze feitelijke machtsuitoefening daarna wordt rechtgezet. Waar wachten Vlaamse politici op?

Breekt er brand uit in het Federale Parlement, dan hebben de voormalige N-VAKamerleden Veerle Wouters en Hendrik Vuye een goede kans om heelhuids de uitgang van het ‘Paleis der Natie’ te bereiken. Wellicht geïnspireerd door de herinnering aan de Innovation, precies een halve eeuw geleden, borrelt de gedachte op tijdens de enkele tientallen meter naar hun kantoor. Goed voor enkele cdH-bureaus, ook van een oude bekende: Bertin Mampaka Mankamba, oud schepen van de stad Brussel, maar bovenal een kleurrijk vertegenwoordiger van de Congolese gemeenschap in dit land. En nu blijkbaar ook cdHsenator. Of hoe in de politiek het serieuze en het clowneske soms erg kort bij mekaar liggen. Letterlijk.

Vijf maanden geleden verliet het duo Wouters & Vuye de N-VA. Het vertrek was een onvermijdelijk politiek wegkwijnen, dachten en denken velen. Volstrekte irrelevantie dus.

Maar zie. “We komen vaker in het nieuws dan toen we wel nog bij de N-VA waren”, merkt Veerle Wouters lichtjes geamuseerd op. Nu opnieuw met een nieuw boek, ‘Sleutels tot ontgrendeling’. “We waren al bezig met het boek in de tijd van Objectief V, en na onze Vlexit hebben we er een turbo opgezet”, stelt Vuye.

De insteek van het werkstuk: de Vlaamse meerderheid wordt in België gefnuikt door allerlei grendels die in de Grondwet veran-

Een strategie van uitroken In de politiek krijgen jaren al snel het aanzien van eeuwen. De N-VA stapte in een sociaal-economische regering, de communautaire eisen werden even aan de kant geschoven, maar het uitstel zou slechts tijdelijk zijn. Het gevoerde beleid op federaal vlak zou de Franstaligen wel naar de onderhandelingstafel brengen. Maar wat is enkele jaren later nog de waarde van die redenering die binnen de Vlaams-nationale familie ooit het statuut van axioma had?

“Men ging de PS uitroken, jammer genoeg is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Vergeet niet dat de PS vandaag evenveel kabinetten heeft dan onder Di Rupo. Ze hebben vier minister-presidenten, voor zover men er de COCOF volwaardig bijrekent. Bovendien, en het ene kan je niet los zien van het andere, is dit land in het verleden al behoorlijk hervormd. Je kan het stuntelig geknutsel noemen, maar punt is dat er toch al heel wat bevoegdheden overdragen zijn naar gewesten en gemeenschappen. Dit maakt een scenario waarbij men de Franstaligen als vragende partij naar de gesprekken dwingt, erg moeilijk.”

kerd zijn. Ze zijn algemeen bekend: belangenconflicten, de alarmbelprocedure, de paritaire ministerraad, de dubbele meerderheden,…

Het is voor veel Vlamingen een bron van frustratie, terwijl het dat niet moet zijn volgens Vuye en Wouters. De werkelijkheid zit in de titel van het boek vervat: die grendels kunnen ontgrendeld worden, maar dan is er wel een dosis politieke moed nodig. Het boek is dus meer dan een saai overzichtswerk over staatsrecht. Het is een politiek werk met een grote actualiteitswaarde. De auteurs stelden zich drie vragen: waar komen de grendels vandaan? Hoe werken ze? En hoe te ontgrendelen?

Erfenis van Lode Claes “De eerste vraag - vanwaar komen die grendels? - brengt ons tot de kern van het onderwerp”, merkt Veerle Wouters op. “Vaak is gebleken dat Franstaligen beter nagedacht hebben over hoe ze binnen het systeem meer macht kunnen krijgen. En daar stond dan een Vlaamse toegeeflijkheid tegenover. We zagen het in het verleden zo vaak hoe Vlamingen veel te weinig deden met hun meerderheidspositie en de macht die hieruit zou kunnen voortvloeien.”

Macht, meerderheid, dat de naam van oudVU-senator Lode Claes enkele keren in het boek opduikt, kan geen toeval zijn. “Zeker niet”, antwoordt Hendrik Vuye. “Enkele weken geleden was het precies twintig jaar dat hij overleed. Boeken als ‘De afwezige meerderheid’ en ‘De afwendbare nederlaag’ dateren van het midden van de jaren tachtig. Dat ze meer dan dertig jaar geleden geschreven werden, doet geen afbreuk aan de realiteit dat ze zelfs in de huidige context nog erg lezenswaardig zijn. Claes schrijft zinnige dingen over de Vlaamse mentaliteit en de politieke repercussies die deze teweegbrengt, alleen blijven dergelijke beschouwingen wat hangen in het filosofische. Op de concrete vraag wat je er hic et nunc aan doet, bieden ze geen antwoord. En dit is precies wat wij met ons boek wel wensten te doen.”

“Je kan vaststellen waar het scheef zit, maar wij wilden vooral oplossingen en ideeën aanbieden die tot oplossingen leiden”, zegt Veerle Wouters. “Hiermee begeven we ons op een terrein waarover nog niet veel gepubliceerd is.

Neem nu de Gravensteengroep, die de vinger op vele wonden legt, maar een uitweg bieden ze niet aan. Gerolf Annemans heeft die piste overeenkomstig zijn visie wél bewandeld.”

Er wordt wel eens gezegd dat precies de aanwezigheid van grendels allerhande een consequent laten wegen van de Vlaamse meerderheid niet meer mogelijk maakt. Lode Claes kreeg wel vaker het verwijt van anachronisme voor de voeten geworpen. Een mooi verhaal, maar niet langer bruikbaar in het België dat al enkele stadia in het federaliseringsproces verder zit. En dat hoeft niet zo te zijn, menen Vuye en Wouters. We citeren van pagina 193: “Indien België vergrendeld blijft, dan is het omdat vele Vlaamse partijen onderdeel zijn van het Belgische establishment. Zij hebben in het verleden mee de grendels goedgekeurd. Zij hebben nadien toegelaten dat de Franstaligen de grendels bijzonder ruim hebben geïnterpreteerd. En vooral, ze doen alsof de grendels een juridische fataliteit zijn, alsof ontgrendeling niet mogelijk is. Wat een leugen!” Einde citaat.

“Uiteraard draait veel rond politieke durf, toch is – zeker aan Vlaamse kant – kennis en kunde een probleem in de politiek”, stelt Hendrik Vuye vast. “Vroeger hadden de partijen sterk uitgebouwde studiediensten, vandaag zijn deze slechts een schim van wat ze ooit waren. Je merkt ook dat de doorstroming van de academische wereld niet meer is wat ze ooit was. In het verleden was dit steeds een handelsmerk van de CD&V, en niet enkel vanuit de KU Leuven. Het is zeker niet mijn

bedoeling de dingen te zwart/wit voor te stellen, maar ik heb toch de stellige indruk dat de interactie politiek-academische wereld levendiger is in Franstalig België.” Is deze professor Staatsrecht, verbonden aan de Universiteit van Namen, daar niet het beste bewijs van?

“Beslist (lacht).”

Overwinning van de Financieringswet Wellicht was de Financieringswet uit 1989 de uitzondering die de regel bevestigde. De Vlamingen kwamen duidelijk als overwinnaars uit de onderhandelingen, wat toenmalig VUcoryfee Hugo Schiltz triomfantelijk deed verklaren dat deze wet het einde van België zou betekenen. Drie decennia later is België er nog steeds. Decentraler en gevoelig complexer, maar die kroniek van een aangekondigde dood is het toch niet geworden. “Na de goedkeuring van de Financieringswet wist men dat Franstaligen met eisen voor de dag zouden komen, alleen heeft men hier onvoldoende gebruik van gemaakt”, legt Veerle Wouters uit.

“Om je slag thuis te halen, heb je altijd een katalysator nodig, maar toen we die hadden, haalden de Vlamingen er niet uit wat erin zat.

Er volgden verschillende momenten waarop met geld over de brug moest gekomen worden. Maar telkens verkocht men de huid van de beer te goedkoop.” “Men is vandaag vergeten hoe groot de paniek in 2001 wel was”, vult Hendrik Vuye aan. “De vrees dat men het onderwijzend personeel niet langer zou kunnen betalen, mezelf incluis, was reëel (glimlacht).”

Legaliteit en legitimiteit De Grondwet is geen doel op zich, wel een instrument dat in een bredere politieke realiteit ingebed moet zijn. Waken over de legaliteit is goed, ervoor zorgen dat deze ook legitiem is, is gevoelig belangrijker. De Belgische Grondwet voorziet geen separatistisch scenario, wat in feite wil zeggen dan dat elke vorm van secessie ongrondwettelijk is.

“Dat is dan maar zo”, grinnikt Hendrik Vuye.

“Vlaanderen kan perfect zijn onafhankelijkheid uitroepen. Het klopt dat de Grondwet deze optie niet voorziet, maar ze verbiedt ze ook niet. Zomin bestaat er enige regel van internationaal recht die dit zou verbieden. En wie zou ons lessen leren? België is zelf het product van een afscheiding (glimlacht). Het is een mythe dat wanneer zo’n verklaring er zou komen, duidelijkheid moet bestaan over alle aspecten van de boedelscheiding. Het tegendeel is waar. Precies de onafhankelijkheidsverklaring geeft het startsein voor het aanknopen van gesprekken, dàt is de chronologie. Van belang is dat zo’n beslissing op een voldoende breed draagvlak berust, wat haar legitimiteit verschaft.”

Toekomstmuziek...

Het is een grijsgedraaide plaat, maar jammer genoeg wordt ze in Vlaanderen nauwelijks beluisterd. Wil je doorgronden wat zich op federaal vlak afspeelt, observeer dan vooral hetgeen in Franstalig België gebeurt. Of dreigt te gebeuren. “Aan Franstalige kant is er een versplintering die verder blijft toenemen”, legt

Hendrik Vuye uit. “Tot voor kort kon je uit de peilingen afleiden dat een PS-MR-meerderheid in Wallonië nog net mogelijk was, vandaag wordt die steeds minder waarschijnlijk.”

“De opmars van de PTB is een realiteit, niet het minst door de schandalen die de PS opstapelt”, pikt Veerle Wouters in. “In zo’n politiek landschap wordt een klassieke tripartite op Waals niveau wel erg realistisch, wat ongetwijfeld een weerslag zal hebben op federaal vlak. 2019 zou wel eens een remake van 2010 kunnen worden. N-VA mag dan al de grootste blijven, de kans dat de N-VA’ers met lede ogen moeten vaststellen dat een coalitie tegen hen gevormd wordt, is een erg plausibel scenario.

Mogelijk duren de coalitiegesprekken lang, verlopen ze herkenbaar moeizaam, maar de uitkomst zou wel eens een N-VA op de oppositiebanken kunnen zijn. Opnieuw.”

“In de politiek word je met heel wat onzekere factoren geconfronteerd”, benadrukt Hendrik Vuye. “Je hebt er weinig tot geen greep op, maar de gevolgen kunnen soms ongemeen confronterend zijn. Wat je wel in de hand hebt, zijn de lessen die je uit de eigen ervaringen trekt – of net niet. Soms vraag ik me af of ze bij de N-VA wel iets geleerd hebben uit hetgeen zich in 2010 afgespeeld heeft.

Begin je aan een onderhandeling, dan moet je aandacht hebben voor twee zaken. Je moet contacten en open communicatielijnen hebben, én je moet grondig voorbereid zijn. In 2010 zat het bij de N-VA op beide vlakken verkeerd, wat je nog kon goedpraten omdat het al bij al een jonge partij was. In 2019 zal dit excuus niet meer ingeroepen kunnen worden.”

PmM / AV

Het boek “Sleutels tot ontgrendeling” is uitgegeven bij Doorbraak Boeken. U kan het boek (236 blz.) bestellen in onze webwinkel. Prijs: 24,50 euro verzendingskosten inbegrepen (binnenland). Betalen kan door overschrijving op de rekening van ‘t Pallieterke: BE82 4096 5194 9168 (BIC KREDBEBB) met vermelding: Boek Grendels.

6

Dwars door Vlaanderen De Geuzenberg

Opkuis van de Beenhouwersstraat Het potentieel van de Beenhouwersstraat is groot, alleen – zoals Artistotels ons leerde – moet altijd een onderscheid gemaakt worden tussen net dat potentiële en het actuele. Op dit moment worden stappen gezet om de buurt op te ruimen, zij het dat men in het visuele blijft steken.

De kern, vrezen we, blijft onaangeroerd.

Muziek en woorden kunnen de meest sombere oorden als iets aantrekkelijks voorstellen. Slagvelden, getto’s, noem maar op... En de Beenhouwersstraat. Bekend in heel Vlaanderen door het liedje van Johan Verminnen uit 1979, krijgt een niet-kenner al snel de indruk dat het om een hippe plek gaat, een beetje een Soho avant la lettre.

Persoonlijk, we zaten nog in de kleuterklas toen Verminnen zijn ‘Rue des bouchers’ uitbracht, hebben we het steeds als een te mijden plek ervaren. Een gastronomisch zootje was het daar, en dat is het nog steeds. Handig om wat naïeve toeristen in de val te lokken (het beeld van de Japanner met een kom mediocre mosselen en een glas bier voor hem, is meer dan een cliché), maar voor het overige geen spek voor de bek van de échte Brusselaar.

Of wel? Sommige adressen lonen wel de moeite, ‘Aux armes de Bruxelles’ om er slechts één te noemen. Sinds vele jaren een adres van vertrouwen. Een kolfje naar de hand voor de liefhebber van de traditionele Belgisch-Franse keuken: garnaalkroketten, een entrecote en als afsluiter een dame blanche met een flinke portie slagroom, zo’n menu bedoelen we. Maar goed, dat is de uitzondering die de regel bevestigt.

Linkebeek: opnieuw in ’t Frans Tijdens de gemeenteraad van maandag werd opnieuw door enkele raadsleden Frans gesproken. Dat is wettelijk niet toegelaten en in het verleden was het regelmatig aanleiding voor de vernietiging van de hele gemeenteraad door de gouverneur. Precies om die redenen zijn de Franstalige raadsleden met dit soort provocaties gestopt, omdat ze daarmee enkel maar in eigen voet schieten.

In Linkebeek kwam dit Frans getater bovendien erg ongelegen voor Yves Ghequiere, die de raadszitting voorzat. Vorige maand was Ghequiere nog unaniem (ook door de Nederlandstaligen) voorgedragen als nieuwe burgemeester na de afwijzing van Damien Thiéry door de Raad van State. De verwachting was dan ook dat Homans hem binnenkort zou benoemen. Toch durfde Ghequiere niet op te treden tegen de Franstalige tussenkomsten, zodat de fractie ProLink genoodzaakt was om klacht neer te leggen.

Ging het hier om een poging van radicale Thiéry-aanhangers om Ghequiere alsnog een hak te zetten? Of willen sommigen testen tot waar ze kunnen gaan vooraleer de gouverneur opnieuw optreedt? Thiéry zelf was vreemd genoeg afwezig op de raadszitting. Het was duidelijk dat dit francofoon opbod niet vooraf was afgesproken binnen de meerderheid en

9 maart 2017 dat Ghequiere zelf behoorlijk verveeld zat met de zaak.

Spartacus is dood “Spartacus is dood”, maar niemand wil het begraven. Dus blijven ze met Spartacus onzichtbare lijnen trekken. Infrabel-topman Luc Lallemand liet weten dat er geen geld meer is voor de afschaffing van de veertien overwegen in Diepenbeek en Bilzen op de toekomstige lijn Hasselt-Maastricht. Daarop verweet Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts het spoorbedrijf terug te komen op een gemaakt engagement. Weyts gaat eerstdaags Lallemand uitnodigen voor een gesprek, want hij is het wachten beu. Ondertussen liet de Nederlandse regering weten dat ze de 37 miljoen euro subsidies, die voorzien waren voor deze tramlijn, terug wil intrekken omdat de werken al in 2016 moesten gestart zijn, en tot vandaag zelfs niet geweten is of België ooit nog wil en kan starten met de werken.

Militaire dienstplicht weer invoeren?

De krant HBvL vroeg haar lezers of men in België de dienstplicht opnieuw moest invoeren, dit naar aanleiding van eenzelfde voorstel in Zweden. Van de 4.330 reacties stemde 54 procent voor het opnieuw invoeren. Om een reactie gevraagd, zei defensieminister Vande-

Veiligheid Vorig jaar werd een nieuw hoofdstuk aangesneden. Een brand deed zich voor, maar door de luifels raakte de brandweerwagen moeilijk ter plekke. Dus kwam er een verbod op die luifels.

Net zoals de buitenactiviteiten, terrassen of wat daarvoor moet doorgaan, niet langer toegelaten waren. Behalve in de zomer, dat spreekt. Moord en brand, schreeuwden de getormenteerde plaatselijke middenstand. En ja, zelfs op deze plek, die door de UNESCO als werelderfgoed erkend is (de luifels bederven het zicht op vaak erg mooie gevels), speelt ... racisme. Het leverde surrealistische beelden op.

Een (Noord-Afrikaanse) restaurantuitbater die de Brusselse burgemeester Mayeur (PS) racisme en facisme voor de voeten werpt; je komt het niet alle dagen tegen zo’n vermakelijke televisie. Dat argumenten van veiligheid ingeroepen worden om een “opkuis” van de wijk mogelijk te maken, snijdt dan weer wel hout. Werken aan de visuele kant is een begin. Meer is echter nodig, alleen is de vraag in hoeverre daar een politiek draagvlak voor bestaat. Ergens denken we het antwoord te kennen.

KNIN.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

Grootspraak?

Op uitnodiging van het studentenforum Onze-Lieve-Vrouw Ter Duinen, de Makz en Sint-Jozef verdedigde burgemeester Leopold Lippens op zijn manier de belangen van zijn Knokke-Heist. “De volgende 15 jaar investeren we 2 miljard euro. Een absolute noodzaak voor een gemeente zoals de onze, die de mooiste is van Biarritz tot in Zweden. Ze heeft de hoogste levensstandaard en we willen die behouden.

Daarom gaan we verder om de privé te overtuigen om te participeren in ons Masterplan.” Dit laatste houdt in: een afgewerkt Zwin, het Zoute waar 100 hotelkamers bijkomen, een nieuw station bij het Duinenwater, een nieuw Casino met alweer 120 tot 220 hotelkamers, congresruimte en ondergrondse parking. Grootspraak?

Geenszins, wel overtuigd van eigen kunnen.

Het kan nog beter In Brugge zijn 7,5 inwoners op 10 tussen de 20 en 64 jaar aan het werk en 6 op 10 van de inwoners van niet-Belgische herkomst. Dit betekent 10 procent boven de tewerkstellingsgraad van andere centrumsteden. Werk hebben is de beste remedie tegen armoede en uitsluiting en daar zorgt vooral de dienstenchequesector voor. Het zou nog beter kunnen, want Alfa Thuis, die vooral schoonmaaksters en strijksters werk bezorgt, heeft een veertigtal klanten op de wachtlijst staan en zou zeker nog vijf/zes werknemers kunnen aannemen.

Momenteel heeft de VDAB voor de Brugse regio 700 vacatures open staan!

Witwaspraktijken Wat het ergerlijkste is, dat zijn de zogenaamde ‘lokkers’. Binnenwippers, zeg maar. Lui die op straat klanten ronselen, vaak op een opdringerige manier, soms zelfs met fysiek contact. De stad Brussel trad jaren geleden op tegen dergelijke praktijken, maar zeker in deze stad gaapt vaak een enorme kloof tussen het verbieden en het feitelijk afdwingen van een verbod.

Trouwens, het probleem van de Beenhouwersstraat overstijgt dit visuele aspect. Het is algemeen geweten dat de Ilot sacré, de naam die de wijk draagt, één groot witwasapparaat is. Het voorleggen van een (h)eerlijke keuken is niet de sterkste kant van die eettenten. Sjoemelen des te meer.

put (N-VA) dat er geen politiek draagvlag is in België: “Onze focus ligt op operaties in het buitenland. Dat is niets voor dienstplichtigen.”

Wouter Beke (CD&V) had het over de hoge kost van de dienstplicht en geen politiek draagvlak.

Karolien Grosemans (N-VA), voorzitter van de commissie-landsverdediging, is ronduit tegen en zei dat hierover niets in het regeerakkoord staat. Kamerlid Alain Top (sp.a) zag ook geen brood in de herinvoering van de dienstplicht.

“Dan kunnen we beter de jongeren in de zorg of bij jeugdverenigingen inzetten.”

Verwarrend

Is Crevits besmet door Vlaams Belang?

Onderwijsminister Crevits bracht de moed op aan te klagen dat ouders van allochtonen zich vaak niets aantrekken van wat hun kinderen in de school uitsteken. Zij weigeren onze taal te leren. Zij volgen de communicatie van de school niet op. Zij zijn niet aanwezig op oudercontacten en -raden. Laat staan dat zij een hand uitsteken voor het inrichten van een ouderavond, zelfs als dat een tajineavond” is met Tunesische of Marokkaanse specialiteiten. Antwerpen “bengelt” weer eens aan de top: het aantal kinderen in het basisonderwijs dat thuis geen Nederlands spreekt, bedraagt in de Gentse scholen (nochtans geen uitmuntende voorbeelden) 30 procent.

In Antwerpen is dat 42 procent. “Dat is enorm veel”, aldus de vaststellingen van Hilde Crevits. Zij voegt eraan toe dat door het onvoldoende kennen van onze taal de kans veel groter is dat de leerlingen hun diploma niet halen en dus geen werk vinden. “Zo schep je meer armoede.”

Crevits was wel helemaal op de toon van N-VA en ei zo na op die van het Vlaams Belang toen zij aan haar betoog een verhaal toevoegde dat als volgt ging: “Een leraar vertelde mij hoe hij perfect geïntegreerde en Vlaamssprekende 18-jarige meisjes uit zijn school zag vertrekken. Een paar jaar later kwamen ze terug met hun kindjes en ze spreken geen woord Nederlands meer.”

Hilde kreeg van de gekende linkse meute vrijwel onmiddellijk de kous over de kop: “Zij heeft geen argumenten. Haar betoog slaat op niets. Het heeft geen zin de ouders te culpabiliseren!” Zuhal Demir steunde de onderwijsminister. “Moedig van @crevits. Waarvoor dank. Ouders bewust maken is niet ‘rechts’ of ‘links’. Het is gezond verstand”, twitterde de nieuwe staatssecretaris. Bart de Wever

steunde het tweetal op zijn beurt, en op zijn manier. “Zes op de tien baby’s in Antwerpen worden geboren in een niet-Nederlandstalig gezin. Het is een gigantische problematiek om alle talenten van die kinderen te ontginnen via ons onderwijs, om ervoor te zorgen dat alle kansen die hier worden gegeven ook kunnen gegrepen worden”, stelde hij in een interview met Belga. En over de socialisten en de groenen: “De oppositie moet oppositie voeren. Vanaf dat je een probleem benoemt, is het voor hen een probleem dat je dat hebt durven benoemen.” “Het verhaal van ouderlijke betrokkenheid is een pijnpunt, dat stel je vast in Antwerpen. Ik zie zelfs op de school van mijn eigen kinderen dat dit niet zo vanzelfsprekend is.” Intussen gingen allochtone en linkse stemmen op, die erop wezen dat het lerarenkorps te “wit” zou zijn en dat er op moslimfeestdagen (onder meer het Offerfeest) geen vakantie is; terwijl dat wel het geval is op Kerstmis, Pasen en andere christelijke feesten. De tijd is niet ver meer dat wordt geëist dat die van de kalender worden geschrapt.

Pagadder

“West-Vlaanderen ook baas in Brussel” en “De terugkeer van het West-Vlaamse varken.”

Dit zijn hoofdingen van artikels verschenen op vrijdag 3 maart 2017 in KW Brugsch Handelsblad en KW Weekend, en vermeld op de allereerste bladzijden. Heeft het een met het ander te maken? Helemaal niet! Gelukkig maar! Wie die bijdragen leest, zal ook vernemen dat WestVlamingen “doenderiken” zijn en wat verder in het weekblad: “Als we kussen, dan geven we piepers, als we zin hebben, hebben we goesting, als we fier zijn, dan zijn we preus en als we ‘westvlaanderen’, dan doen we dat met hart en ziel.” Een beetje verwarrend, of toch duidelijk?

Mobiliteit in Gent Over het omstreden mobiliteitsplan van Gent, dat op 3 april in voege gaat, heeft u in dit blad al heel veel kunnen lezen. Ook deze week vindt u bijkomende informatie op bladzijde 7. Het mobiliteitsplan wordt manu militari ingevoerd onder leiding van de groene schepen Filip Watteeuw.

Tegen dit mobiliteitsplan kwamen een aantal handelaars in verzet, en met steun van N-VA (in de oppositie in Gent) werd een handtekeningactie opgestart om een referendum over het circulatieplan af te dwingen. De noodzakelijke 26.000 handtekeningen werden deze week gehaald, zodat de kans heel reëel wordt dat er een referendum komt. Gevolg: heel veel tandengeknars bij de Groenen, die alleen de mond vol hebben over “burgerdemocratie” als het hen goed uitkomt. In Gent doen de Groenen en het stadsbestuur er intussen alles aan om elke vorm van inspraak van de bevolking af te blokken.

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

7

Onze naaste buren

9 maart 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Nederland flexland

In het bedrijfsleven is de kloof soms groot tussen Nederland en Vlaanderen. Veel Nederlandse ondernemingen willen op alle terreinen het modernste haantje de voorste zijn; ze boeken daarom grote successen, of ze vertillen zich geregeld.

Trump, Wilders en de Brexit hebben een grote invloed op deze rubriek. Zelfs vier jaar geleden kon ik nog stukjes schrijven over de politieke crisis en de verkiezingen in Nederland zonder hopeloos te laat te komen. Vandaag wordt u in de Vlaamse media overspoeld met (bijna altijd gekleurde) Nederlandse berichtgeving, want de zogenaamde populisten (politici die de dag na de verkiezingen hun kiezers niet in de rug schieten) hebben het tij mee. Maar het gevolg is dat ik alleen toekomende week enige aandacht aan de Nederlandse verkiezingen besteed.

500.000 vaste banen minder Dus verkies ik even terug te komen op een trend die altijd belangrijker wordt in het dagelijks leven in Nederland. In Vlaanderen is de opmars van het flexwerk ook in opmars, maar toch niet tegen het tempo waarmee Nederland verflext, want Nederlandse bazen (denk aan ING) letten ook op de kleintjes en kennen geen genade als ze denken wat eurocenten te besparen. Einde 2008 werkten er ongeveer 8.300.000 mensen in Nederland. Dat getal is nog altijd even groot. Maar negen jaar geleden hadden nog 5.500.000 mensen een contract voor onbepaalde duur en met vaste uren. In nauwelijks acht jaar tijd is dat laatste getal gedaald naar 5.000.000. Flexwerk is immers goed voor de creativiteit, de ondernemingszin en vooral de portemonnee van de ondernemer. Die moet zich geen zorgen

maken over zieke werknemers, want Nederlandse werknemers zijn erg vlug en soms lang ziek. Ze mogen 104 weken thuisblijven en toch 70 procent van hun salaris cashen. En de lijdensweg om een Nederlander te ontslaan, wordt ook vermeden.

28 is het nieuwe 24 Het gevolg is dat meer dan een miljoen Nederlanders het hoofd boven water proberen te houden als zzp’ers, d.w.z. zelfstandigen zonder personeel, die met allerlei baantjes (van koerier, klusser, timmerman, schilder tot detective, of zelfs historicus die de familiegeschiedenis op papier zet) hun kostje verdienen. Een zzp’er mag men niet verwarren met de klassieke zelfstandige die een winkel bezit of een beroep als advocaat of arts uitoefent. Buiten die zzp’ers werken in Nederland ook nog 600.000 mensen als oproep- en invalkracht bij een of ander uitzendbureau.

Ook zijn er nog 400.000 mensen die af en toe voor een paar uur, een paar weken of zelfs een paar maanden inspringen. Dikwijls wordt die laatste categorie aan het lijntje gehouden met het aaneenrijgen van tijdelijke contracten. Minister Asscher heeft daar met de wet Werk en Zekerheid proberen een einde aan te maken, met als gevolg dat de meeste werkgevers genoeg tijd tussen twee contracten lieten en de tijdelijke werknemer nog slechter af was dan tevoren.

Uit alle onderzoeken blijkt dat de Nederlandse werknemer

onzekerder is dan vroeger en dat wordt geresumeerd in de zin: “28 is het nieuwe 24”.

Tot voor enkele decennia was 24 de gemiddelde leeftijd om aan het bekende huisje, boompje en beestje te beginnen, maar die leeftijd is inmiddels vier jaar opgeschoven, zodat Nederlanders later kinderen maken of een woning kopen aangezien de vaste baan altijd zeldzamer wordt.

Webwinkels Ook een gevolg is het explosieve aantal mannen en vooral vrouwen die een webshop openen. Ieder jaar komen er 10 procent bij en op dit ogenblik zijn er al 32.000 webwinkels die geen vestiging in een pand hebben. Dikwijls staat, ligt of hangt de voorraad in de slaapkamer en worden de pakjes in de huiskamer gemaakt, want 25 procent van de webwinkels handelt in kleding. Op dit ogenblik koopt al 73 procent van de Nederlanders ouder dan 12 jaar het een en het ander via het internet. Niet onbelangrijk is de internetinteresse bij oudere mensen. In de categorie 65 tot 75 jaar stijgt het aantal webkopers ieder jaar met 5 procent. Nederland heeft altijd goede brancheorganisaties bezeten die de belangen van de leden verdedigden. In Nederland zijn veel van die webzaken aangesloten bij een zogenaamd platform waar je op één site honderden winkeltjes vindt waar gezamenlijk promotie voor gemaakt wordt zonder de vervelende eisen van Facebook of Hyves. Een van de bekendste platformen (dat inmiddels zijn tentakels naar Vlaanderen heeft uitgestrekt) is het bekende HippeShops.nl.

Willem de Prater

Paniek bij de pizzajongens Voor de Gentenaars die zich afvragen wat er nog mag in het autovrije gebied, hebben wij goed nieuws. Wandelen is ook na 3 april (invoering van het circulatieplan) overal en altijd toegestaan. Meer nog, er hoeft geen enkele vergunning voor te worden aangevraagd! Ook fietsen mag, zelfs op fietsen aangedreven door een elektrische motor, behalve dan overdag in de vijf winkelstraten.

Voor de rest is het een en al verwarring. Dat werd duidelijk toen enkele wakkere pizzajongens dit weekeinde een bedrieglijk eenvoudige vraag stelden: mogen wij op onze snelle brommers nog pizza’s afleveren in het centrum? Neen, brommers mogen er niet meer in, schreven De Morgen en HLN. Waarop een journalist van De Gentenaar verontwaardigd “fake news” riep en zijn collega’s voor leugenaars uitmaakte. Onverstoorbaar verklaarde onze groene schepen (bedenker van het plan) dat de oplossing heel eenvoudig is: breng die pizza’s toch gewoon met een bakfiets. In één adem voegde hij eraan toe hoe trots hij is op het grootste autovrije gebied van het land.

“Leveren in de binnenstad wordt sowieso verboden tussen 11 uur en 18 uur, voor alles en iedereen” maakte hij duidelijk, ook voor bouwwerven, hersteldiensten enzovoort. Het moet je verwarming maar zijn die putje winter uitvalt zo tegen de middag... En wat met de andere autovrije gebieden, zoals de Overpoort? Toch geen deel van de binnenstad?

Vergunning Maar ’s nachts en tot elf uur ’s ochtends mag eigenlijk overal alles, op voorwaarde dat het voertuig een vergunning heeft. De aan-

vrager moet kiezen uit veertien categorieën en vijf van elkaar gescheiden autovrije gebieden (althans volgens de stedelijke webstek, want de schepen telt er zeven) elk met hun eigen toegangspoort en aangepaste regels.

Gelieve bij de aanvraag de nodige bewijsstukken te voegen (bewijs van domicilie, getuigschrift van zaakvoerder, verzekeringspapieren op uw naam, eigendomsbewijs van het voertuig, RIZIV-nummer…) en alles tijdig en compleet in te dienen. Het mobiliteitsbedrijf zal het dossier dan toetsen aan het reglement en u al of niet een vergunning toekennen. Vanaf dag één worden er forse GAS-boetes uitgedeeld aan al wie zonder de juiste papieren het gebied binnenrijdt. Controle door camera’s met nummerplaatherkenning geeft een pakkans van honderd procent. Nog drie weken en Gent start met dit spannende en grootse verkeersexperiment. De lichte paniek bij de pizzabakkers is totaal overbodig...

Rolstoelgebruikers niet welkom Het nieuwe elektrische treintje in het centrum is enkel en alleen voor wie niet goed kan stappen. Om te vermijden dat er “misbruik” van gemaakt wordt, heeft de schepen beslist dat het trager moet rijden dan aan wandeltempo.

De naam “wandelbusje” moet dat duidelijk maken. Het ding rijdt niet, het kruipt voort aan een slakkengangetje. Zo komt niemand met sterke benen in de verleiding om op te stappen.

Erger is dat rolstoelgebruikers er geen gebruik van kunnen maken. Het is daarvoor niet geschikt. Hetzelfde verhaal bij de shuttlebus die van de randparkings naar het centrum

Edouard Close en de Luikse chaos

Op 2 maart overleed de voormalige Luikse PS-burgemeester Edouard Close, 87 jaar oud. Meer nog dan de huidige generatie met Stéphane Moreau, Alain Mathot en André Gilles was hij één van de vaders van de Luikse graaicultuur.

De nepvergaderingen bij Publifin vergoed met hoge emolumenten. De exorbitante managementverloning van intercommunale-topman Stéphane Moreau (Nethys). Luiks provincieraadsvoorzitter en Nethys-voorzitter André Gilles (PS) die ziekte aanwendt om niet te moeten verschijnen voor een commissie in het Waals Parlement. Recentelijk de dochter van Waals minister Jean-Claude Marcourt die in vol Publifin-schandaal aan de slag zou zijn gegaan bij Nethys. De Luikse PS zit al weken in een schandaal verwikkeld en lijkt daar maar geen lessen uit te trekken.

De ‘grote vijf’ van de Luikse PS, burgemeester Willy Demeyer, Kamerlid Alain Mathot, Jean-Claude Marcourt, Stéphane Moreau en André Gilles, zijn de perfecte erfgenamen van de vorige week overleden oud-burgemeester Edouard Close (1929-2017). Hij was, samen met peetvader André Cools, de architect van de lokale graaicultuur bij de Luikse PS. Close werd in 1992 veroordeeld tot 28 maanden cel met uitstel voor corruptie.

Close kreeg 1 miljoen Belgische frank smeergeld voor het toekennen van het contract voor de installatie en het beheer van de parkeermeters in Luik. Na zijn veroordeling trok Close, een fervent Standard-supporter en ervaren alpinist, zich terug

in het dorpje Aubel. Bij veel Luikenaars bleef hij een populair man. Ook al was hij verantwoordelijk voor de bestuurlijke chaos in het Luik van de jaren zeventig en tachtig.

Close was een ‘oer-PS’er’. Afkomstig uit een arbeidersgezin, werkte hij eerst als houtbewerker alvorens aan de slag te gaan bij de socialistische mutualiteiten. Close kon binnen de PS opklimmen door zijn bestuursfuncties bij de Waalse jongsocialisten. Al in 1958 werd hij gemeenteraadslid. In 1968 veroverde hij een zitje in de Kamer. Kort daarna volgde een Luiks schepenambt. Close was begin jaren zeventig kritisch over de regeringsdeelname van de socialisten, maar die bezwaren verdwenen toen hij staatssecretaris voor Waalse Regionale Ontwikkeling (1972-‘73) werd en vooral minister van Binnenlandse Zaken (1973-‘74) in de regering-Leburton. Het was de tijd dat de PS’ers de wijnkelders en de champagnevoorraden op de kabinetten als hun persoonlijke eigendom beschouwden. Close bleef slechts een goed jaar minister. Daarna keerde hij terug naar Luik, eerst als schepen en vanaf 1977 als burgemeester. Hij was de eerste burgemeester van ‘le grand Liège’, na de fusies dus.

Close slaagde erin tot 1990 aan de macht te blijven. Daarvoor moest hij vanaf 1983 wel coalities aangaan met het Ras-

pendelt. Die is ook niet voorzien op rolstoelen.

In heel het voetgangersgebied is er niet één parkeerplaats voor personen met een handicap. Toegankelijkheid is duidelijk niet echt een zorg voor onze mobiliteitsschepen, Filip Watteeuw. Met ons slecht karakter wensen wij hem daarom een klacht bij Unia aan zijn broek.

Mathildis

Li bia bouquet semblement Wallon en zelfs Ecolo (een primeur). Het was de enige manier om een alternatieve coalitie van PRL (voorganger van de MR) en PSC (nu cdH) tegen te houden. Tot op de dag van vandaag zijn de liberalen, nochtans sterk in de stad Luik zelf, een lokale oppositiepartij.

Het PS-beleid onder Close was een ramp. Onder het goedkeurend oog van peetvader André Cools, die vanuit het naburige Flémalle een grote invloed had op de Vurige Stede, werd een vorm van staatskapitalisme in het leven geroepen met overlegorganen, intercommunales en parastatalen. Daar werd een massa geld beheerd, en vooral veel uitgegeven. Politici deden er aan zelfbediening als was het de normaalste zaak ter wereld. Ook in het gemeentebestuur. In die mate dat Luik in 1989 tegen een nooit geziene schuld aankeek. Er moest personeel ontslagen worden, maar dat leidde tot een bestuurlijke chaos, want veel basistaken konden niet meer worden uitgeoefend. Kwam nog bij dat de sociale onrust bij het stadspersoneel toenam. De huisvuilophalers legden het werk neer. Lange tijd bleven afvalzakken in de straten liggen. Ze werden zelfs opgestapeld voor het stadhuis, met een niet te harden stank tot gevolg. Close moest het leger opvorderen om alles op te kuisen. Het was het begin van de politieke neergang voor de volksmens Close. Maar aan de Luikse graaicultuur kwam nog lang geen einde.

Picard

8

De wereld rond

9 maart 2017

De onmogelijke erfenis van Nixon De manier waarop begin de jaren zeventig van vorige eeuw de tandem Nixon-Kissinger Peking benaderde en zo Russen en Chinezen uit mekaar speelde, spreekt nog steeds tot de verbeelding. Lenen de omstandigheden zich anno 2017 tot een heruitgave van die politiek? Op zich oogt de idee aantrekkelijk, maar hoe realistisch is ze? Met een gezonde dosis voluntarisme kan heel wat bereikt worden. Maar harde feiten mogen niet miskend worden.

Vriend en vijand zullen erkennen dat je met een figuur als Donald Trump van het voordeel van de duidelijkheid geniet, voor zover hij zich in campagnemodus bevond. Welke beslissingen uiteindelijk in het oval office genomen worden, was koffiedik kijken, maar bepaalde voorkeuren waren al maanden voor de historische stembusslag overduidelijk. Donald houdt niet van China, maar hij vindt tegelijk dat de relatie met Rusland wat soepeler moet worden. Waarom beide dossiers dan niet aan mekaar koppelen? Onmiddellijk roept dit de herinnering aan de triangulaire politiek van zijn illustere voorganger Richard Nixon op. Zij het dat parallellen slechts tot op zekere hoogte getrokken kunnen worden.

Driehoeksverhouding We duiken enkele decennia terug in de geschiedenis, waarbij we op Henry Kissinger botsen. De geboren Heinz uit het Beierse Fürth had het in de nieuwe wereld tot buitenlandminister geschopt. Clever als steeds, kwam hij met een plan voor de dag. Waarom geen verdeeldheid zaaien in het communistische kamp? Moskou en Peking uit mekaar spelen, dat zou gebeuren. Dus trok Nixon naar het ‘rijk van het midden’.

De deal die toen gesloten werd, is een van de belangrijkste uit de Amerikaanse diplomatieke geschiedenis, tot de dag van vandaag. En los van de toenmalige politiek-ideologische context zit er geopolitieke logica in. Zorgen dat tegenstellingen bestaan op het (Euraziatische) continent is een manier om de belangrijkste spelers aldaar te verzwakken. Een wig drijven tussen de twee actoren, in casu China en Rusland, komt de derde partij ten goede, de VS dus. De redenering is niet nieuw, want bepaalde eenzelfde paradigma niet de eeuwenlange Britse opstelling tegenover het vasteland?

Toevallig of niet, Kissinger struint nog steeds door de wandelgangen van de macht. Misschien wat minder gezwind dan voorheen, maar het brein van de kranige negentiger lijkt veel

scherpte bewaard te hebben. Tijdens de verkiezingscampagne adviseerde hij Trump, een man van wie hij eind vorig jaar nog zei dat hij de capaciteiten had om “de geschiedenis in te gaan als een heel degelijk president”. Kissinger, China, Rusland…

Kan de puzzel van weleer opnieuw gelegd worden?

Weltpolitik Het idee heeft iets aantrekkelijks, zij het dat anno 2017 eerder Moskou dan Peking het hof zou moeten gemaakt worden.

Anders dan tijdens de hoogdagen van de Koude Oorlog, is de Russische macht nog maar een schim van wat ze ooit was. De ontmanteling van de USSR (“de grootste geopolitieke ramp uit de geschiedenis”, volgens Vladimir Poetin) zorgde niet alleen voor een belangrijke geografische regressie, ook de prijs voor een economisch wanbeleid wordt cash betaald. De retoriek en de daden van de Russische troepen in het Midden-Oosten zijn vooral de resultante van politiek lef. Van een economische basis die een soort Weltpolitik zou schragen is hoegenaamd geen sprake. Maar hoe anders oogt China?

Met velen waren ze al in 1972, toen Nixon naar Peking vloog (ongeveer in die periode had Sovjetleider Brezjnev het over zijn “één miljard gele rotzakken”), maar economisch was het land onbetekenend. Het contrast met vandaag kan niet groter zijn. Dat de reus lemen voeten heeft, staat buiten kijf, maar het zou een vergissing zijn dat zwakke onderstel te misbruiken als argument om de Chinese opmars te minimaliseren. Zal Washington in de zogenaamde val van Thucydides lopen? Tweeënhalf millennium geleden raakten het opkomende Athene en het tanende Sparta slaags, vandaar de benaming. Sinds 1500 zou het volgens academicus en crisisdeskundige Graham Allison vijftien keer gebeuren dat een vergelijkbare situatie zich voordeed; in elf gevallen kwam het ook tot een grote oorlog. Misschien valt een Nixon-Kissingerdiplomatie 2.0 dan toch te verkiezen. Er is echter een grote maar...

Diplomatieke valies Absoluut vriespunt Begin de jaren zeventig waren de Sino-Russische relaties ronduit somber. Op enkele jaren tijd zakten die van kil naar een absoluut vriespunt, met enkele grensincidenten als kers op de taart. Dat er een stevige haar in de boter zat, deed Peking besluiten de uitgestoken Amerikaanse hand te aanvaarden.

Op het moment dat Air Force One de landingsbaan van Peking raakte, was in de ogen van Peking Rusland een grotere bedreiging dan de VS. Vandaag geldt het omgekeerde. De VS zijn de belangrijkste hindernis voor de Chinese expansie, niet de Russen. Ook voor Rusland is Washington tegenstander nummer één. China en Rusland groeiden de voorbije jaren ook naar mekaar toe. Duidelijke grensafspraken werden gemaakt, maar er ontwikkelde zich vooral een strategisch samenwerking op energie- en militair vlak. Moskou en Peking delen de overtuiging dat het maar eens gedaan moet zijn met de Amerikaanse dominantie op wereldvlak. Sinds het einde van de Koude Oorlog waren nooit eerder de banden die beide met Amerika onderhouden meer gespannen dan vandaag. Misschien is de relatie tussen Rusland en China wat kunstmatig, maar ze bestaat en is duurzaam. Die band heeft zich de voorbije jaren verdiept.

Amerikaanse stok Is het in dergelijke realiteit überhaupt mogelijk iets als eigentijdse triangulaire politiek te voeren? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Politiek is de kunst van het haalbare. Wil men lessen uit het verleden trekken, dan kunnen de Amerikanen twee dingen doen. Enerzijds het directe contact met Rusland en China zo stevig mogelijk onder controle houden. Erover waken dat zich geen incidenten voordoen en zoveel mogelijk angels verwijderen. Parallel investeren in andere bondgenootschappen, zeker landen als India, Brazilië en Vietnam lenen zich hiertoe. Op die manier kunnen China of Rusland enigszins ingekapseld worden. Wellicht weet Kissinger dat de Amerikanen niet verder kunnen springen dan hun stok lang is. Alleen, wie zal deze werkelijkheid aan Trump diets maken?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Turkije valt jezidi’s aan In het SDF (Syrian Democratic Forces) vechten strijders van verschillende etnische groepen, maar de Koerden hebben er de teugels in handen. Het SDF wordt door de Britten en de Amerikanen beschouwd als bondgenoot in de strijd tegen IS. De groep krijgt Amerikaanse luchtsteun, en ze heeft enkele opmerkelijke overwinningen op IS behaald. Maar sinds 1 maart wordt SDF in en rond de stad Manbij voortdurend aangevallen door pro-Turkse milities. Erger nog, op 3 maart begonnen proTurkse groepen in Irak met meedogenloze aanvallen op de jezidi’s, die al zo veel geleden hebben onder de wreedheden van IS. Volgens sommige bronnen is de term “pro-Turkse milities” gewoon misleidend en zijn de aanvallers Koerdische huurlingen in dienst van de Turkse regering. Het komt erop neer dat de Turken niet of nauwelijks tegen IS vechten, maar vooral tegen de vijanden van IS. Het zou niemand mogen verbazen… Erdogan en IS zijn vanouds al bondgenoten. Ze zitten ideologisch en religieus op dezelfde golflengte en allebei zien ze de Koerden als hun bitterste vijanden.

Terroristische staatsburgers Tobback zei ooit, met één van zijn fameuze ‘oneliners’, dat Verhofstadt die de sociale zekerheid ging hervormen, zoiets was als Dutroux die in een kleuterschool ging werken. Daaraan dachten we vanzelf toen we lazen dat de Canadese minister van Immigratie een Somaliër is met een Canadees paspoort. Die minister heet Ahmed Hussen en hij is natuurlijk een moslim. Men kan hem er niet van beschuldigen zijn islamitische plichten te verwaarlozen.

Iemand in zijn positie moet natuurlijk geen jihad meer voeren door zelf met een kalasjnikov ten strijde te trekken, of door eigenhandig ongelovigen de keel over te snijden.

Hij heeft efficiëntere middelen: Ahmed Hussen heeft in het parlement een nieuwe wet verdedigd die het onmogelijk maakt iemand de Canadese nationaliteit af te nemen als hij terreurdaden pleegt of terroristische organisaties steunt. Deze “Act to amend the Citizenship Act, Bill C-4”, moet de Bill C-24 van de vorige Conservatieve regering vervangen. Die was juist bedoeld om de Canadese nationaliteit van jihadisten te kunnen intrekken. De Liberalen steunen de nieuwe wet. De huidige premier Trudeau heeft al in juli 2015 verklaard dat “terroristen hun Canadese staatsburgerschap moeten behouden. […] Vanaf het moment dat

men staatsburgerschap afhankelijk maakt van goed gedrag, devalueert men staatsburgerschap voor iedereen”. Een absurde stelling.

Maar wel een typisch linkse. Dat het staatsburgerschap vooral “devalueert” door het aan iedereen uit te delen, zelfs aan barbaren en terroristen, dat dringt nooit tot de linksen door.

Vervolgers en vervolgden Zowel de organisatie ‘Open Doors USA’ – die een filiaal in Nederland heeft, met een Nederlandstalige webstek - als het Italiaanse ‘Center for Studies on New Religions’ schat dat in 2016 ongeveer 90.000 christenen omwille van hun geloof zijn vermoord. Meer dan 200.000 anderen werden het slachtoffer van antichristelijke geweldplegingen of vervolgingen. Op basis van die cijfers zijn christenen de meest vervolgde religieuze groep ter wereld. Van de tien ergste landen inzake christenvervolging zijn er negen islamitisch. Noord-Korea is de enige uitzondering.

Zes van de islamitische staten uit die top tien stonden op de lijst van landen die getroffen werden door het inreisverbod van president Trump. Het zevende was Libië. In het MiddenOosten werden ook sjiitische moslims en jezidi’s het slachtoffer van vervolging. De daders van die vervolgingen waren bijna altijd soennieten, behalve uiteraard in Iran, waar de sjiieten aan de macht zijn. Dat wordt echter niet weerspiegeld in het vluchtelingenbeleid van de VS. Volgens cijfers van het ‘State Department Refugee Processing Center’ werden er in 2016 bijvoorbeeld 12.587 Syriërs als vluchteling toegelaten. Daarvan waren er slechts 68 christenen en 20 sjiieten. Dat was natuurlijk onder Obama. Hij verleende massaal asiel aan de vervolgers en nauwelijks aan de vervolgden.

Trump heeft op dat vlak een drastische koerswijziging ingezet.

Vervalste verkiezingen Herinnert u zich hoe de media de spot dreven met Trumps bewering dat de Democraten de verkiezingen hadden vervalst door systematisch mensen op de kieslijsten in te schrijven die geen staatsburgers waren en dus geen stemrecht hadden? We hebben al eerder uitgelegd hoe die door Obama uitgedokterde fraude werkte. Nu komen de bewijzen geleidelijk boven water. De staat Virginia had de lagere besturen gevraagd cijfers door te geven over aantallen niet-staatsburgers op jurylijsten.

De resultanten waren verbijsterend. Alleen al in

Loudoun County, met 350.000 inwoners, bleken in vijf jaar tijd 9.000 mensen geweigerd te zijn als jurylid omdat zij geen staatsburgers waren. Dat is ronduit alarmerend, want juryleden worden gekozen uit de kiezerslijsten en de lijsten van mensen met een rijbewijs. Als de steekproef in Loudoun County representatief is, dan moeten er over heel het land honderdduizenden onwettige stemmen van niet-staatsburgers zijn uitgebracht. Maar het ergste moet nog komen. De ‘Public Interest Legal Foundation’ was gealarmeerd door deze aanwijzingen van verkiezingsfraude en ze begon county na county en stad na stad de lijsten op te vragen van niet-staatsburgers enerzijds en van geregistreerde kiezers anderzijds. Er werden nog eens massa’s kiezers ontdekt die nooit hadden mogen stemmen. En wat nog erger was: het ‘Virginia Department of Elections’ verbood de lokale besturen die lijsten bekend te maken.

Wat hadden zij te verbergen? Dat alleen is al een feitelijke schuldbekentenis.

Illegalen brengen mensenoffer In 1980 woonden er nog slechts 94.000 Salvadoranen in de VS. In 2008 was dat al aangegroeid tot 1,1 miljoen. Met dank aan de afschaffing van de strenge ‘Immigration and Nationality Act’ in 1965. El Salvador is een gewelddadig land, momenteel samen met Honduras en Venezuela in de top drie wat betreft het aantal moorden per honderdduizend inwoners. Er worden naar verhouding zestien keer meer moorden gepleegd dan in de

VS en vierenzestig keer meer dan in Denemarken, Ierland of Slowakije. Het is dus niet verbazend dat de Salvadoranen ook in de VS massaal oververtegenwoordigd zijn in alle soorten geweldmisdrijven.

MS13 Het giftigste geschenk van de immigratiegolf was de wijdvertakte Salvadoraanse misdaadbende MS13, die zich als een kanker over meer dan veertig Amerikaanse staten heeft uitgezaaid. Zelfs geharde waarnemers van MS13 schrokken onlangs toen twee illegale Salvadoraanse duivelaanbidders van MS13 voor de rechtbank moesten verschijnen wegens de ontvoering van een veertienjarig schoolmeisje, dat twee weken gevangengehouden werd en herhaaldelijk verkracht. Dat zou allemaal nog routine zijn. Maar een ander, nog niet geïdentificeerd meisje, dat door dezelfde bendeleden was ontvoerd, werd daarna vermoord tijdens een satanistisch offerritueel.

Het lijkt misschien eerder iets uit een “urban legend” of een griezelfilm dan realiteit. Maar twee bendeleden, waarvan één zich “Diabolico” liet noemen, legden volledige bekentenissen af. Het lijk werd teruggevonden. Duivelaanbidding is ook in Latijns-Amerika heel zeldzaam, maar rituele mensenoffers komen er in vele subculturen nog wel voor. Wie het niet gelooft, kan het nalezen in “Goden, graven, mensenoffers” van Patrick Tierney. Ook Nobelprijswinnaar Mario Vargas Llosa maakt er melding van.

Centristen winnen zelden Emmanuel Macron (En Marche!) is meer dan ooit favoriet om in mei de nieuwe president van Frankrijk te worden, blijkt uit de peilingen. Maar de geschiedenis van de Vijfde Republiek leert dat een centrist zeer moeilijk de deur van het Élysée kan open duwen.

Het juridische net spant zich rond de rechtse presidentskandidaat François Fillon (Les Républicains). Ook al kan hij rekenen op 20 procent van de kiezers, dat is wellicht niet voldoende om de tweede ronde van de presidentsverkiezingen te halen. Dat wordt dan een tweestrijd tussen Marine Le Pen (Front National) en de centrist Emmanuel Macron (En Marche), ex-minister van François Hollande. Macron, die kan rekenen op de stemmen van centrumlinks, het centrum en centrumrechts, zou het in de tweede ronde gemakkelijk halen.

Critici vallen hem aan om zijn wollig taalgebruik, maar dat lijkt hem voorlopig niet te deren. Hij pareerde ondertussen de verwijten dat hij geen uitgetekend verkiezingsprogramma zou hebben. Vorige week stelde Macron het voor. Dat verkiezingsprogramma is tegelijk links en rechts. Links als het gaat over een universele werkloosheidsuitkering, ook voor wie even uit eigen beweging uit de arbeidsmarkt stapt. Links omdat het de pensioenleeftijd op 60 jaar wil houden, met slechts enkele bijsturingen betreffende de 35 urenweek. Rechts omdat Macron de vennootschapsbelasting wil verlagen van 33 naar 25 procent.

En een gsm-verbod op de scholen is een duidelijke aanval op de hopeloze allochtone ‘jongeren’ in de banlieues.

Macron zou volgens de peilingen met deze aanpak kunnen scoren, maar hij heeft wel de geschiedenis tegen. In het gepolariseerde Frankrijk van de Vijfde Republiek is het voor een centrist altijd zeer moeilijk geweest om het tot president te schoppen.

Si la France m’était contée Steevast de derde man Sinds de eerste rechtstreekse verkiezing van de Franse president in 1965, hebben centristen meermaals geprobeerd om de tegenstelling tussen links en rechts te doorbreken. Meermaals scoorden ze goed in de peilingen, maar even vaak beten ze in het zand op de verkiezingsdag. De centrumkandidaat was steevast ‘de derde man’, na een linkse en een rechtse kandidaat. De eerste was Jean Lecanuet in 1965. Op een bepaald moment haalde Lecanuet in de peilingen 20 procent, maar uiteindelijk moest hij genoegen nemen met 15,6 procent. Uittredend president Charles de Gaulle en zijn linkse rivaal François Mitterrand lieten hem ver achter zich. In 1969 haalde de centrist Alain Poher wel de tweede ronde.

Dat was te danken aan een totaal gemarginaliseerde socialistische kandidaat (Gaston Deferre haalde amper 5 procent) en een communistische kandidaat, Jacques Duclos (21 procent) die net tekortkwam om de tweede ronde te halen. Poher was met 23 procent de nummer twee, achter de latere winnaar Georges Pompidou. En zeggen dat Poher een aantal maanden voor de verkiezingen in de peilingen bijna 40 procent kreeg toegewezen.

Wie zo’n resultaat in de eerste ronde had gehaald, kon rekenen op de positieve ‘flow’ en mocht zich opmaken voor de eindzege.

Maar de peilers hadden Poher overschat. Hetzelfde gebeurde in 1988 en 1995, tijdens de campagnes van respectievelijk Raymond Barre en Edouard Balladur. Zeker Balladur leek in 1995 de gedoodverfde winnaar, maar hij moest het onderspit delven tegen campagnebeest Jacques Chirac.

Tussen 2002 en 2012 was François Bayrou de centrist van dienst. Hij haalde in die periode tussen 7 en 18,5 procent van de stemmen. Slechts in 2007 kon hij een degelijk resultaat voor-

Verkiezingen in Engeland en Noord-Ierland De tussentijdse verkiezingen in Engeland kregen in de binnen- en buitenlandse pers de nodige aandacht. Veel minder werd omgezien naar de belangrijker stembusslag die geleverd werd in Noord-Ierland. Zowel de conservatieve unionisten van DUP als de linkse Republikeinen van Sinn Féin spreken van een verkiezingsoverwinning. Dat vraagt om duiding.

In Engeland vonden in februari een paar tussentijdse verkiezingen plaats. De Conservatives komen als psychologische overwinnaars uit de bus, bleek uit de resultaten van deze zogenaamde ‘by-elections’. Een duw in de rug voor de Prime Minister.

Steun voor conservatieven In Copeland verloor Labour na lange tijd haar zetel. Het was al van 1982 geleden dat een regeringspartij, in dit geval de conservatieven van Theresa May, aan het langste eind trok in deze kiesomschrijving. Het werd in Copeland een spannende strijd. Labour behaalde met Hillian Troughton 37 procent van de stemmen (11.601), terwijl Trudy Harrison 44 procent scoorde (13.748). Erg zuur is dit voor de socialisten van Labour. De tussentijdse verkiezing werd namelijk uitgelokt doordat de populaire sociaaldemocraat Jamie Reed ontslag nam om een functie op te nemen als communicatieadviseur in de energiesector.

Rechts maakt een sprong vooruit van meer dan 8 procentpunten, terwijl zwalpend Labour meer dan 4 procentpunten inlevert. In Stoke-on-Trent wist Labour de zetel wel vast te houden.

Volgens tal van media en opiniepeilers gingen de eurosceptici van UKIP er de macht over nemen. Dat gebeurde niet. Er was zelfs geen sprake van een nek-aan-nekrace. Labour haalde weliswaar 2 procentpunten minder dan bij de vorige verkiezin-

Polarisering neemt toe Ook in Noord-Ierland werden in stemhokjes bolletjes gekleurd. De rechts-conservatieve protestanten van de Democratic Unionist Party (DUP) bleven op 2 maart jongstleden de grootste, met 28,1 procent van het electoraat. DUP is procentueel nagenoeg stabiel, in vergelijking met de vorige stembusslag. Echter, de partij verloor wel 10 van haar 38 zetels. De linkse republikeinen van Sinn Féin gingen er op vooruit met 4 procentpunten. Zodoende is zij, met 27 zetels, nagenoeg even groot als DUP. “Sinn Féin overtrof in de uitslag zelfs de meest optimistische opiniepeilingen”, schreef het dagblad ‘The Independent’.

De polarisatie neemt sterk toe in Noord-Ierland. DUP en Sinn

Een dag voordien somde Commissievoorzitter Juncker scenario’s op voor de toekomst van Europa, zonder zelf te willen kiezen of leiden. Hoe beoordeelt een vooraanstaande Duitse historicus de zwijgzaamheid van de Amerikaan en het gebrek aan lef van de Luxemburger?

Heinrich August Winkler (78) is hoogleraar aan de Humbold Universität in Berlijn en schrijver van belangrijke boeken als “Geschichte des Westens” en “Der lange Weg nach Westen”, maatgevende studies over Duitsland sedert 1800. Hij werd aan de tand gevoeld door NRC Handelsblad. Winkler spreekt sombere taal en hij beknort vooral Duits links en zijn “Alleingang” in Europa met het asiel- en vluchtelingenbeleid in 2015 en 2016.

De toon van morele aanmatiging was toen fout en werd terecht irritant genoemd. Een Groen parlementair noemde Duitsland toen wereldkampioen hulpverlening en mensenliefde.

Breuk Belangrijk, de geschiedkundige noemt het presidentschap van Trump een breuk in het politieke leven in het Westen: “Waarschijnlijk is het de diepste breuk sinds 1945, zo niet sinds 1917, toen Amerika ging meedoen aan de Eerste Wereldoorlog en de toenmalige Amerikaanse president Woodrow Wilson de woorden sprak: “De wereld moet veilig gemaakt worden voor de democratie.””

De uitzondering: Giscard d’Estaing In de Vijfde Republiek is slechts één ‘centrist’ er ooit in geslaagd de presidentverkiezingen te winnen: Valéry Giscard d’Estaing in 1974. En het woord centrist staat tussen aanhalingstekens, want het was eerder een persoonlijke overwinning dan die van het centrum. Giscard was geen ‘niet links niet rechts’figuur zoals Macron. Hij kwam voort uit de rechtse niet-gaullistische beweging van Les Républicains Indépendants. Hij zette zich af tegen de gedoodverfde rechtse kandidaat, de gaullistische baron Jacques Chaban-Delmas. Giscard was eerder centrumrechts. Met partij UDF creëerde hij een beweging naast de neogaullistische RPR. Het was zeldzaam dat een als centrist gecatalogeerde presidentskandidaat over zo’n sterke partij beschikte. Een beweging die sterk genoeg is om voor een centrist ook de parlementsverkiezingen te winnen, dat ligt altijd zeer moeilijk. Giscard kon rekenen op de alliantie UDF-RPR. Maar wat vandaag met Macron? Een eigen partij met lokaal verkozen mandatarissen heeft hij niet echt.

Zelf werd hij nooit verkozen als lid van de Assemblée Nationale. De geschiedenis leert dat een partij die vereenzelvigd wordt met een centristische presidentskandidaat bij de parlementsverkiezingen ocharme tussen 8 en 10 procent van de stemmen haalt. Waardoor president Emmanuel Macron straks misschien op zoek moet naar klassiek-linkse of klassiek-rechtse bondgenoten in de Assemblée.

Salan

engeland Féin kunnen niet langer door dezelfde deur. Beide politieke bewegingen geven aan niet meer met elkaar in eenzelfde coalitie te willen zetelen. Na veel strubbelingen tussen de republikeinen en de unionisten, kwam de regering onlangs, na amper een jaar, ten val. Vraag is: wie mag het voortouw nemen om een nieuw kabinet te formeren? De grootste partij (DUP), die weliswaar stemmen verloren heeft, of de tweede partij (Sinn Féin), die overduidelijk steun bijkreeg van de kiezer?

Gure geldschieters Dat ze bij DUP een hobbelig parcours gereden hebben tijdens de recente campagne, is zonneklaar. De rechts-conservatieven zijn sinds 2016 in een lastig parket terechtgekomen. Als grootste partij in de regio, is The Democratic Unionist Party voorstander van de Brexit. Een meerderheid (56 procent) in Noord-Ierland stemde echter voor een verlengd verblijf in de EU. In de aanloop naar de verkiezingen van 2 maart, moest DUP zich in allerlei Brexit-bochten wringen. Zeker toen in de media plots verhalen opdoken over een mysterieus geldbedrag van 435.000 pond (504.000 euro).

DUP zou van enkele donoren bijna een half miljard ponden cadeau gekregen hebben, om campagne te voeren voor de Brexit. Naderhand bleek dat de geldschieters behoren tot (de kringen van) de conservatieve partij. Pittig detail: de Tories in Engeland staan normaal veel dichter bij The Ulster Unionist Party (UUP) dan bij DUP in Noord-Ierland. Het geld zou volgens kwatongen afkomstig zijn van rijke zakenlieden die belegden in belastingparadijzen, via allerlei onfrisse belastingconstructies.

Het is onder meer op die golf van verdachtmakingen over malversaties dat Sinn Féin wist mee te surfen. Met succes, zo blijkt.

LvS

Bei uns in Deutschland

Volgens Winkler staat niets minder op het spel dan het Westen als politiek project en gemeenschap van gedeelde waarden.

Voor Duitsland bij uitstek, oordeelt hij, is dat gevaarlijk. Want door de inbedding in het Westen kon het een stabiele en democratische staat worden (dat is de thesis die Winkler ontwikkelt in zijn “Der lange Weg nach Westen”). NRC citeert de historicus: “Nooit eerder heeft een Amerikaanse president een inaugurale rede gehouden waarin de geest van de fundamentele waarden van de Verenigde Staten, bovenal mensenrechten en het idee van de rechtstaat, niet voorkwamen. En waarin de grove leus “America First” alles beheerste.”

Ontbreekt het idee van “het Westen” in het denken van Trump (zoals algemeen geweten een Duitse inwijkeling in de VS van amper twee generaties terug)? Ja, antwoordt Winkler: “Trump en een van zijn belangrijkste adviseurs, Steve Bannon, zijn een nationale en internationale cultuurstrijd aangegaan, een zeer gevaarlijk avontuur dat gepaard gaat met een sluipende staatsgreep.

Als Bannon zegt dat hij de gevestigde orde wil vernietigen, dan bedoelt hij niet alleen de Democraten en misschien ook de Republikeinse partij, dan bedoelt hij de evenwichten (“checks and balances”), de typische politieke meervormigheid van de Verenigde Staten. Een oorlogsverklaring aan de beste tradities van zijn land.”

Leidt dit tot het einde van het Westen, vraagt journalist Juurd Eijsvoogel dan? Winkler: “Dat geloof ik niet, want het Amerikaanse middenveld leeft. De rechterlijke macht laat zich niet intimideren en evenmin vervalt de scheiding der machten. De burgerlijke organisaties en instituties in de Verenigde Staten enerzijds en de andere westerse democratieën anderzijds hebben misschien nog nooit zo dicht bij elkaar gestaan als nu.

FRANKRIJK

leggen, omdat hij als derde eindigde. Anno 2017 schaart hij zich achter Macron. Maar de centrist uit Pau wordt amper nog ernstig genomen.

Right or wrong

gen, maar blijft met 37 procent afgetekend de grootste partij in Stoke. UKIP, met de nieuwe politieke leider Paul Nuttall, bleef steken op 25 procent. Een ontgoocheling, want de regio Stokeon-Trent staat namelijk bekend als de meest eurosceptische van heel het Verenigd Koninkrijk. Niet minder dan zeven op tien kiezers stemde daar voor de Brexit, in juni 2016.

De tactiek van Europees Parlementslid Paul Nuttall lijkt voorlopig niet aan te slaan. De nieuwe UKIP-voorman tracht teleurgestelde Labour-kiezers naar zijn partij te lokken. De kwaliteitskrant ‘The Washington Post’ wees er enkele weken geleden op dat UKIP weliswaar populairder wordt onder laaggeschoolde arbeiders, maar dat het vooral de Conservatives zijn die extra stemmen winnen. Dat lijkt op het eerste gezicht vreemd. De Tories hebben nog steeds het imago een partij voor de rijke elite te zijn. Toch groeit de steun voor de partij van Theresa May ook bij de arbeidersklasse. Die groep kiezers zoekt haar heil bij de conservatieven en hoopt op een vlotte uitstap uit de Europese Unie en een strikter immigratiebeleid.

Trump en Juncker sollen met Europa Aan het Schumannplein in Brussel, het Mekka van de Europese ambtenaren en het mediacircus, zijn geen champagneflessen gekraakt. Donald Trump vond Europa geen woorden waard tijdens zijn toespraak voor de Amerikaanse parlementairen.

9

Het nabije buitenland

9 maart 2017

DUITSLAND

En de onafhankelijke media zullen sterker blijken te zijn dan de kliek rond Trump... Maar het Westen staat wel voor een grote vuurproef. Een stress-test, zoals de (nvdr. Duitse) minister van Financiën Schäuble het uitdrukte.”

Voorwaarden Angela Merkel, de Duitse bondskanselier, zei meteen na de verkiezing van Donald Trump voorwaarden te verbinden aan de verdere Duits-Amerikaanse samenwerking. Professor Winkler wil haar dat niet verwijten, want zo helpt zij Amerika, het andere Amerika, maar uiteindelijk ook de regerende Republikeinen.

Het verslappende en stuurloze Europa, zie de mossel-nochvistoespraak van Jean-Claude Juncker, Mister Europe, is voor Duitsland onbehaaglijk tot gevaarlijk. Waarom? Het antwoord van Winkler: “Duitsland heeft de grootste bevolking van de EUlanden, is economisch het sterkste en ligt in het midden. En heeft een geschiedenis die onze buren net zo min hebben vergeten als Duitsland die vergeten mag.

Tegen die achtergrond zou een “renationalisering” van de politiek een catastrofale ontwikkeling zijn. Als deze tendensen zich in andere landen voordoen, is dat al erg genoeg, in Duitsland zou het rampzalig zijn.”

En wat met Alternative für Deutschland, een partij die Winkler “vulgair-democratisch” noemt? Met het AfD zou Duitsland in binnenland en buitenland handelingsonbekwaam worden, denkt hij, want de partij wijkt door haar hang naar referenda af van de grondwet van 1949 die de representatieve democratie als staatsvorm vastlegde, dus voorrang geeft aan de volksvertegenwoordiging boven andere vormen van inspraak.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

9 maart 2017

medialand

Film

Nog meer Vlaamse films

Irredentisme … Foei!

Wie nog eens bewezen wou zien hoe erg het gesteld is met de kennis van de geschiedenis en de aardrijkskunde onder de journalisten, hoefde verleden week niet verder te zoeken dan de avondeditie van De Standaard (dS Avond) van vrijdag 3 maart. Naar aanleiding van het voorstel van de Deense Volkspartij (Dansk Folkeparti) om het noordelijke, vroegere Deense deel van Sleeswijk-Holstein weer bij Denemarken te voegen, schreef een zekere Hubert Smeets een stukje over irredentisme tussen lidstaten van de Europese Unie.

Voor alle duidelijkheid: Hubert Smeets werkt niet eens voor De Standaard, hij werkt eigenlijk bij de Nederlandse zusterkrant NRC. De Nederlander is naar verluidt naast journalist ook historicus. Kan zijn, maar wij mogen hopen dat de kwaliteit van het Vlaams onderwijs voorlopig nog zo hoog is dat de gemiddelde leerkracht geschiedenis een buis zou uitdelen moest één van zijn scholieren neerpennen wat die man afgelopen vrijdag in De Standaard neerkwakte.

Zijn doel: aantonen dat het in vraag stellen van staatsgrenzen in Europa altijd wel, op een of andere manier, een fascistisch of kolonialistisch trekje heeft. Daarom ook dat hij zijn acht voorbeelden van irredentisme zorgvuldig uitkoos: Hongarije (en dus Viktor Orbán), Zuid-Tirol (je weet wel, met de FPÖ in Oostenrijk), drie keer Duitsland (in verband met Polen, Tsjechië en het Rijnland), Cyprus, en Noord-Ierland. En ja, de Groot-Nederlandse gedachte, die neergesabeld diende te worden als een fascistische hobby, want Martin Bosma van de PVV zou een hereniging van de Nederlanden wel zien zitten. Ze zullen daar in Groot-Bijgaarden het stukje met plezier ontvangen hebben, alleen jammer dat op de redactie niemand Smeets heeft geattendeerd op het orangisme van Siegfried Bracke. Over diens voornaam alleen al had Smeets ongetwijfeld een historisch scherpe analyse kunnen brengen!

Alle gekheid op een stokje: telkens ergens een beweging of een partij een vraagteken durft te plaatsen bij een Europese staatsgrens, schiet de belgicistische De Standaard meteen in een 19de-eeuwse staatsnationalistische kramp. Zo valt op dat enkele van de voorbeelden op het lijstje van Hubert Smeets vandaag de dag heel vergezocht klinken (Britse claim op Cyprus), terwijl enkele voor de hand liggende voorbeelden opvallend ontbreken. Gibraltar bijvoorbeeld. Groot-Polen. Groot-Litouwen. Maar ook Frans-Vlaanderen. En de Belgische claims op Zeeland, Nederlands-Limburg en Luxemburg. Om over het rattachisme van de Walen nog te zwijgen. Of waren dat te lastige waarheden die niet in het gewenste narratief pasten, en waarmee De Standaard zijn lezers niet wil overvallen op een gezapige vrijdagavond in de krokusvakantie?

Karaktermoord op Zuhal Demir Neen, dan pleegt De Standaard op zaterdagochtend lie-

Met alle Chinezen…

Volgens “De Tijd” zijn 65 Belgische bedrijven gedeeltelijk of volledig in handen van Chinezen. Die bedrijven hebben een omzet van 17 miljard euro en er werken 18.000 mensen. Van de Chinese aandeelhouders zou 40 procent hechte banden hebben met de Communistische Partij. Ook de Staatsveiligheid wees in dat verband op de gevaarlijke naïviteit van de Belgische bedrijfsleiders als het om industriële spionage gaat. Volgens de specialisten van Staatsveiligheid staan de Chinezen in de top vijf inzake industriële spionage. Cyberspionage is slechts één aspect. Veel Chinese stagiairs vertrekken na afloop van hun stage weer naar huis met een laptop vol bedrijfsgeheimen.

Daar komt nog bij dat de Chinezen berucht zijn om het negeren van patentrechten. Een bedrijfsleider uit de brouwerijsector gaf onbedoeld een schitterend voorbeeld van die naïviteit.

Hij had een Chinees bedrijf in zijn brouwerij laten “instappen”, zoals dat in het jargon heet, en hij zag het probleem niet: “Een soort van ruiloperatie. Zij moeien zich niet met ons bier en wij helpen hen met de knowhow om bier te produceren in China.

Niks mis mee.” Juist ja. En als ze die knowhow hebben, zullen ze in een eerste fase onze methoden gebruiken om beter bier te brouwen voor de Chinese markt, die dan voor de Belgische brouwers verloren zal gaan. En in een tweede fase zullen ze ons in eigen land komen beconcurreren met het bier dat wij hen hebben leren brouwen. Hoe kun je winnen als je je concurrenten leert betere producten te vervaardigen?

ver een karaktermoord op de kersverse staatssecretaris, Zuhal Demir.

De lezer kent ongetwijfeld het beproefde concept: in een bladzijdenlang artikel worden allerlei beschouwingen over de af te kraken persoon aan mekaar geregen. Sommige bronnen worden daarbij met naam en toenaam geciteerd (zoals deze keer Jan Peumans), zonder dat helemaal duidelijk is of de betrokkenen wel wisten waaraan ze meewerkten, en voor zover de citaten al niet uit hun context werden gehaald. Gewoonlijk zijn die citaten nog aan de eerder positieve kant, maar wel zonder uitzondering kritisch voor de persoon in kwestie.

Laster en achterklap, die worden geleverd door anonieme bronnen, bij voorkeur omschreven als “een partijfunctionaris” die “off the record” spreekt. Als één van de eigen partijfunctionarissen het gezegd heeft – al dan niet na een stevige pint, maar dat staat er niet bij –, dan zal het wel waar zijn, zeker?

Roddelgazet De Standaard Wat in zo’n stukje nooit ontbreekt: sappige details over het huwelijksleven van de betrokkene. Niet dat die op zich veel ter zake doen, maar verwerkt in een bijzin over iets heel anders geven ze het artikel het noodzakelijke “cachet”. Let wel: De Standaard houdt eraan zichzelf een kwaliteitskrant te vinden, en wil zich niet verlagen tot platte of schunnige praat. We citeren: “De gespecialiseerde media bedient ze op hun wenken. Wie even grasduint, verneemt alles over een opspelende kinderwens of haar favoriete seksplek.” Waarvan akte. Of hoe je iets toch kunt zeggen door te zeggen dat je het zelf niet wilt zeggen.

Doel van het verhaal? Bewijzen dat Zuhal Demir eigenlijk vreselijk fout zit. De titel vat het meteen al samen: “Ze is rechtser geworden. Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien”. We proberen ons voor te stellen hoe de titel boven een gelijkaardig artikel over Meryame Kitir zou luiden. “Ze is linkser geworden. Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien”? Maar neen, linkser worden, dat behelst geen vlooien, en socialisten zijn al zeker geen honden. Of wel soms? U maakt zelf wel de koppeling naar de echt boodschap van De Standaard – volgens sommigen een “N-VA-krant”.

Zoveel vreugde er in de hemel is over een zondaar die tot inkeer komt, zoveel bitterheid en wrok bestaat er tegenover schapen die stoutmoedig de hen voorbestemde kudde durven te verlaten. Zuhal Demir is een allochtone vrouw, zij hoort dus bij de sp.a of Groen thuis, of à la limite misschien de CD&V. Maar ze dient zich hoe dan ook aan het slachtofferdiscours van vrouwen en migranten te houden. Vrije meningsuiting en gelijke kansen, jazeker, maar het moet niet te gek worden, hoor je ze in de linkse media allemaal denken. Er zou zo eens een lezer moeten beginnen denken dat het dan toch niet enkel en alleen aan het racisme van de Vlamingen ligt…

De Gucht en het viswijf De krokusvakantie is altijd een beetje een lastige week voor de pers. Nogal wat politici profiteren van de schoolvakantie om er eens een weekje tussenuit te knijpen, dus gebeurt er eigenlijk niet zoveel. Als je dan je krantenkolommen toch wil vullen met een politiek interview, valt het al eens voor dat je voor een politicus van tweede keus moet gaan. Of, als die ook allemaal op vakantie zijn, desnoods zelfs derde keus.

Dat moeten ze gedacht hebben toen ze bij Gazet van Antwerpen op zoek waren naar een politicus die zijn mening eens wou ventileren over Europa en de aanstaande verkiezingen in onder meer Frankrijk. Ze kwamen uiteindelijk uit bij Karel de Gucht.

Die zich vervolgens als zichzelf gedroeg, en Marine Le Pen een “viswijf” noemde omdat ze niet beseft dat Frankrijk zichzelf niet meer zal kunnen financieren als het ooit uit de monetaire unie zou stappen.

Waarop Karel de Gucht zich baseerde voor deze vlijmscherpe analyse van de psyche en het intellect van Marine Le Pen? Wij denken: een paar flessen uit zijn Toscaanse wijngaard, vermoedelijk van een slecht wijnjaar. Voor zover zijn wijngaard al ooit een goed wijnjaar zou opgeleverd hebben. Als iemand beter wijselijk zou zwijgen over viswijven die niet snappen hoe je een land dient te financieren, dan toch wel Belgische politici van Karel de Guchts generatie, die onder paars-groen en paars het geld niet snel genoeg over de balk gegooid kregen. Of deed Karel de Gucht misschien zijn uitspraak over Marine Le Pen als ervaringsdeskundige in de viswijverij?

Als je de statistieken mag geloven, was 2016 niet zo’n denderend jaar voor de Vlaamse film. Genoeg films, maar te weinig toeschouwers. “De premier” van Erik van Looy haalde nog net 500.000 toeschouwers (en is daarmee de koploper wat Vlaamse films betreft), maar andere films bleven onder de 100.000, wat absoluut niet voldoende is om uit de kosten te komen. Bovendien is het niet plezant voor de makers om vast te stellen dat Vlaamse fictie op televisie vlot een miljoen kijkers haalt, terwijl een film waar je toch een goed jaar aan gewerkt hebt en waarvoor sponsors bereid waren te investeren – naast de gebruikelijke subsidies –, niet echt een publiek vindt. Gelukkig bestaat er zoiets als de tax shelter.

Of het dit jaar beter wordt, is maar de vraag. Het is uitkijken naar de nieuwe film van Michaël “Rundskop” Roskam, maar als ik het goed begrijp, is “Le fidèle” Franstalig en Franstalige films scoren, op enkele uitzonderingen na, slecht in de Vlaamse bioscopen. De rest van de te verwachten Vlaamse filmproductie lijkt niet meteen in staat de grote massa te verleiden en als dan, zoals nu het geval is, drie Vlaamse films tegelijk in de bioscoop lopen, moet je al helemaal niet hopen op recordcijfers. Over veertien dagen komt daar nog een Vlaamse film bij, “Sprakeloos”, van Hilde van Mieghem.

Nu weet ik ook wel dat je de kwaliteit van een film niet moet afwegen aan het bezoekersaantal, maar het moet aangenaam zijn voor de makers als ze vaststellen dat hun film aanslaat bij het eigen publiek. My First Highway van Kevin Meul gaat over een tiener, Benjamin, die tegen zijn goesting, en misschien voor de laatste keer, met zijn ouders op vakantie gaat naar Spanje. De kennismaking met de vrijgevochten Annabel brengt redding, maar ook drama. Goed gemaakt en goed vertolkt (door jonge acteurs als Aaron Roggeman en Romy Louise Lauwers, terwijl bekendere acteurs als de ouderen bewust op de achtergrond blijven), maar in wezen is het een “coming of age”-film die nauwelijks verschilt van veel voorgangers. Idem wat betreft Allemaal Familie. Een familie die iets te vieren heeft, maar wanneer iedereen aan de feesttafel zit, blijkt dat er een hoop problemen zijn; het is een klassiek gegeven. Regisseur Dries Vos zet dat alles mooi in beeld, maar origineel en beklijvend kun je dit moeilijk noemen. Bovendien wordt er iets te veel ingespeeld om met een goed gevoel de bioscoop te verlaten.

De meest interessante film is Storm, een historische avonturenfilm, waarin regisseur Dennis Bots een verhaal vertelt dat gesitueerd is in de 16de eeuw en waarin een twaalfjarige drukkerszoon in volle Inquisitie, niet alleen een brief van de “ketterse” Maarten Luther in zijn bezit heeft, maar ook nog zijn vader van de brandstapel moet redden. Het resultaat is niet alleen spannend. De prent verdient een pluim voor de historische reconstructie. In dit Lutherjaar, voor humaniorastudenten en modale bioscoopgangers de ideale kluif om een debat over reformatie en inquisitie te voeren, is “Storm” leerrijke ontspanning.

K.T.

Hoe fantasierijk kan je zijn?

Split Enkele jaren geleden behoorde M. Night Shyamalan tot de topregisseurs in Hollywood, dankzij het succes van “The Sixth Sense” en “Unbreakable”. Maar na enkele commerciële floppen was het uit met de liefde, zodanig zelfs dat hij eigen geld in zijn nieuwste film, “Split”, moest steken.

Shyamalan maakt fantasierijke, sciencefictionachtige en emotionele thrillers met – om een modeterm te gebruiken – van de pot gerukte gegevens. Een jongen die, zoals in “The Sixth Sense”, doden kan zien en met hen in contact komt, is klein bier in vergelijking met wat hij daarna uit zijn koker perste. Met “Split” is hij weer goed bezig: het hoofdpersonage heeft niet minder dan 23 persoonlijkheden in zich die onderling vechten om de bovenhand te krijgen. Begin er maar eens aan. Het dient gezegd dat Shyamalan weet hoe je een thriller in mekaar steekt, zodat de uitwerking van een ongelooflijk gegeven je toch op het puntje van je bioscoopzetel houdt. In James McAvoy vond hij de ideale acteur om dat schizofrene personage gestalte te geven. Wat die doet met de verschillende persoonlijkheden en hun strijd om de bovenhand te halen, is pure klasse.

De plot draait vooral rond Dennis, één van die vele persoonlijkheden, die op zeker ogenblik de bovenhand haalt en drie tienermeisjes ontvoert. Die blijken geen gewillige slachtoffers te zijn en met het doorgronden van hun ontvoerder, hun ontsnappingspogingen, wat flashbacks en een pseudowetenschappelijke uitleg van een therapeut, bouwt Shyamalan zijn film naar een hoogtepunt, waarin hij zowaar nog enkele verrassingen in petto heeft.

Maar, … uiteindelijk is het niet meer dan een spelletje.

Van enige maatschappelijke relevantie is geen sprake. Of je mee in het verhaal van een op louter fantasie berustende schizofreen wilt stappen, hangt volledig af van wat je van een bioscoopbezoek verwacht.

K.T.

Dossier

9 maart 2017

11

‘Cyber security’

Zeventien geheime diensten informeren Donald Trump De Amerikaanse inlichtingendiensten blijven erbij dat Rusland de presidentsverkiezingen in 2016 heeft proberen te beïnvloeden, voornamelijk door het binnendringen in de computers van de Democraten en het hacken van het mailverkeer van Hillary Clinton. Of er echt schade is berokkend, zullen we wel nooit te weten komen, maar ‘cyber security’ zal in de toekomst ongetwijfeld de hoofdmoot zijn van de activiteiten van alle Europese en Amerikaanse spionage- en contraspionagediensten. In de Verenigde Staten zijn ze met niet weinig, de diensten die Donald Trump voortaan op de hoogte moeten houden over alles wat er in de wereld reilt en zeilt. Alhoewel…

In vergelijking met Europa tellen de Verenigde Staten relatief weinig inlichtingendiensten. Alleen al in België wordt het inlichtingenwerk opgeknapt door drie verschillende diensten: de Veiligheid van de Staat (SV), de Algemene Dienst Inlichtingen en Veiligheid (ADIV) van Defensie en de Federale Politie voor bepaalde criminaliteit en de openbare orde. Indien iedere EU-lidstaat eenzelfde aantal diensten heeft, dan beschikt Europa over minstens 84 inlichtingendiensten, maar vermoedelijk zijn het er zelfs meer. Als je het ons vraagt, is het al een hele uitdaging voor Europol, en enkele andere gecentraliseerde en analyserende diensten in de schoot van de Europese beleidsorganen, om nuttige informatie te kanaliseren.

De grote vier Donald Trump beschikt in het totaal over 17 ‘Intelligence Offices’, samen goed voor een jaarlijks budget van ongeveer 60 miljard dollar. Zij rapporteren allen aan ‘The Office of the Director of National Intelligence’, één van de 17, maar in feite een overkoepelend en coördinerend orgaan dat met de ingewonnen informatie naar de president en de nationale veiligheidsraad trekt.

De belangrijkste inlichtingendienst is uiteraard de CIA (Central Intelligence Agency). De CIA is een bij uitstek offensieve inlichtingdienst die voornamelijk spioneert en opereert in het buitenland, ten behoeve van de Amerikaanse belangen. Indien wenselijk vormt en financiert de CIA onder andere bepaalde oppositiegroepen, probeert verkiezingen te beïnvloeden, en kan in opdracht van de president alle mogelijke geheime operaties uitvoeren die van belang kunnen zijn voor de veiligheid van de Verenigde Staten. Het zijn dus niet alleen de Russen die verkiezingen proberen te beïnvloeden.

Naast de CIA is de NSA (National Security Agency) de meest bekende inlichtingendienst, uitgerust met wellicht het meest gesofisticeerde technologisch materiaal om wereldwijd communicaties af te luisteren, veiligheidscodes te breken en zelf cyberaanvallen te organiseren. De dienst staat ook in voor de beveiliging van de Amerikaanse informatiesystemen tegen buitenlandse aanvallen. De NSA werd in 2013 bekend toen medewerker Edward Snowden één en ander onthulde over massale afluisterpraktijken in het buitenland.

Ook Europese politici, waaronder Angela Merkel, waren daarvan het slachtoffer.

Een andere topper is de DIA (Defense Intelligence Agency), de inlichtingendienst bij uitstek van het Pentagon. Die dienst kan vergeleken worden met het Belgische ADIV. De DIA zal voornamelijk inlichtingen inwinnen over buitenlandse militaire bevelhebbers, troepen-

bewegingen, nieuwe wapens en defensiesystemen. De Amerikaanse generaals en militaire planners zijn de bestemmelingen van hun informatie.

Het rijtje van de grote vier kan afgesloten worden met de FBI (Federal Bureau of Investigation). Naast politiewerk staat de FBI ook in voor inlichtingenwerk tegen terrorisme, cyberaanvallen en buitenlandse spionage. Het is een defensieve inlichtingendienst met taken die vergelijkbaar zijn met deze van de Belgische Veiligheid van de Staat en de Federale Politie. De FBI en de CIA komen al eens in elkaars vaarwater terecht, net zoals dat ook bij de Belgische en Europese diensten het geval is. Iedereen focust actueel nogal op cyber security, sociale media en terrorisme, waardoor overlapping en irritatie kan ontstaan, zeker wanneer de bevoegdheden niet strikt zijn afgebakend.

De minder bekende De Amerikaanse grote vier hebben bijkomend af te rekenen met een nog behoorlijk aantal andere diensten die een graantje informatie willen aanbrengen bij politici en beleidsmensen. Zo is er het ‘Bureau of Intelligence and Research’, een eerder kleine inlichtingendienst, die meer ten dienste staat van het Department of State (Buitenlandse Zaken) en actief opsporingen doet naar alle activiteiten die het Amerikaanse buitenlands beleid zouden kunnen beïnvloeden of ondermijnen. Binnenlandse Zaken kan dan weer beroep doen op het ‘Office of Intelligence & Analysis’ dat zich vooral richt op binnenlandse veiligheid en de informatiewinning rond private bedrijven, transport, rampenbestrijding en grenscontrole.

Meer bekend is de inlichtingendienst van de DEA (Drug Enforcement Administration) die wereldwijd opereert tegen de illegale drugshandel en aanverwante misdrijven. Het Europees hoofdkantoor bevindt zich in Brussel. De DEA heeft eveneens aandacht voor het witwassen van illegaal vermogen voortkomende uit de drugshandel.

Bij dat laatste vist het DEA in dezelfde vijver als het Department of the Treasury (Belastingen), een inlichtingen- en analysedienst die naast het witwassen van geld eveneens de financiering van het terrorisme en verdachte geldstromen opvolgt. Meerdere ministeries hebben bijgevolg hun eigen inlichtingendiensten. Zelfs het Department of Energy (Energie), dat oorspronkelijk het kernwapenprogramma van de Sovjet-Unie moest observeren, verzamelt actueel alle inlichtingen over de nucleaire programma’s van alle landen, en over nieuwe technologieën en de nieuwe wetenschappelijke inzichten inzake veiligheid en behandeling van kernafval.

Zuid-Afrika: intriest record Terwijl de “beschaafde” wereld erover blijft zwijgen als …vermoord, heeft hypercorrupt ZuidAfrika vorige maand een record gevestigd dat de wildste verbeelding tart. Sedert de zwarte machtsovername, in 1994, was het aantal overvallen en moorden op boerderijen nog nooit zo hoog als in die kortste maand van het jaar: 45 overvallen en 17 doden.

Je zal maar voor het dagelijks brood van je zwarte, bruine en witte medemens zorgen in dat land en moeten leven met de vrees dat jouw “plaas” en jouw gezin het mikpunt kunnen worden, en statistisch één van die haast twee overvallen per dag of, in het ergste geval, meer dan één moord om de twee dagen… In dit prille jaar 2017 waren er op 1 maart reeds 71 overvallen bekend en vielen er 21 dodelijke slachtoffers. Voor de regering van de regenboognatie is dat niet de moeite waard om er een bespreking aan te wijden. Bij deze schokkende statis-

tiek nochtans meer dan dringend, vindt Henry Geldenhuys, adjunct-president van de Transvaalse Landbouwunie (TLU-SA), die tegelijk de boeren aanmaant hun paraatheid en veiligheid aan te scherpen. Zijn oproep is tekenend voor het morele klimaat in het land van Sarie Marais: “Draag je vuurwapen en weet hoe je ermee om moet gaan. Als het bij jou alleen maar dient om in de kluis te liggen, verkoop het alsjeblief. Sluit aan bij ‘plaas’- en buurtwachten en blijf op de hoogte van alle veiligheidsinitiatieven, van welke organisatie die ook mogen uitgaan.” En dan, typerend voor dat gelovige Boerevolk: “Bid elke dag voor de hand van bescherming van de Heer en neem deel aan de ‘verootmoedigingsgelegenheden’ in je omgeving.” Tja, dit beeld zal me waarschijnlijk levenslang bijblijven: die stoere boer die in de kerk met de schaal de offergaven ophaalde met aan zijn gordel … zijn revolver. Zuid-Afrika 2017. hvo

Een bijzondere dienst is GEOINT (National Geospatial-Intelligence Agency), leverancier van haarscherpe beelden vanuit de ruimte van elke plaats op aarde. De dienst is tevens beheerder van de gps-satellieten. De beelden en inlichtingen van GEOINT worden door alle Amerikaanse departementen gebruikt in het kader van defensie, rampenbestrijding, grenscontrole en veiligheidsbeleid in het algemeen.

GEOINT was ook de dienst die de schuilplaats van Osama bin Laden in het Pakistaanse Abbottabad precies wist te lokaliseren.

Het NRO (National Reconnaissance Office) sluit nauw aan bij de activiteiten van GEOINT. De dienst was oorspronkelijk supergeheim, en al 31 jaar actief toen het bestaan ervan in 1992 werd onthuld. Het NRO ontwerpt, bouwt en beheert de spionagesatellieten die door de Verenigde Staten in de ruimte worden gebracht. Het zijn die satellieten die de aarde en de ruimte permanent in de gaten houden voor zowel militaire als civiele doeleinden. Zij voorzien in de ‘early warning’ bij nucleaire aanvallen, maar zullen ons ook waarschuwen als een meteoriet op de aarde afstevent.

De militairen Zo hebben we al een dozijn inlichtingdien-

sten opgesomd, zonder nog te spreken van de vijf componenten van de Amerikaanse strijdkrachten. Air Force, Army, Navy, Marines en Coast Guard beschikken allen over een eigen spionagedienst, specifiek gericht op informatiegaring binnen hun specialiteit. Hoofdtaak is het lokaliseren van vijandelijke schuilplaatsen, lanceerinrichtingen en wapenopslagplaatsen.

Potentiële slagvelden worden in kaart gebracht. Tactische concepten te land, ter zee en in de lucht worden bestudeerd bij potentiële vijanden en getoetst aan eigen inzichten en wapensystemen. De Coast Guard Intelligence is een buitenbeentje omdat die deels ook afhangt van het Department of Homeland Security. De CGI staat in voor de beveiliging van de bijna twintigduizend kilometer kust, maar houdt ook een oogje op het handelsverkeer.

Beschikt president Trump met al die geheime diensten over meer middelen dan zijn voorganger? Wellicht niet. Maar men kan er donder op zeggen dat er ‘cellen’ zijn waar we helemaal niets van weten en dat de bekende inlichtingdiensten wel anders zullen worden aangestuurd. De vele militairen die ‘The Donald’ omringen zijn daaraan beslist niet vreemd.

RIRO

Haatprediker en zoon

Muren en hekkens

De zoon van imam Shayh Alami moet drie maanden langer in een gesloten instelling blijven. Hij had in augustus 2016 in een video opgeroepen om christenen te vermoorden, en hij zat sindsdien in een gesloten jeugdinstelling in Kasteelbrakel. Hij is intussen meerderjarig, maar de jeugdrechter in Verviers heeft onlangs zijn opsluiting voor drie maanden verlengd, tot eind mei. Zijn opsluiting kan nog een aantal keer verlengd worden tot hij 20 jaar oud is. Maar daarmee schuift Justitie het probleem alleen maar voor zich uit. Of gelooft men werkelijk dat men hem kan “deradicaliseren”? De appel is trouwens niet ver van de islamitische boom gevallen. Iman Alami doet niet mee met de zoetsappige leugens over een “vredelievende islam” waarmee andere imams ons in slaap proberen te wiegen. Hij is een haatprediker die de islamitische boodschap van jihad en onderdrukking onverkort, onopgesmukt en onverdund van de daken schreeuwt.

De oude grensversperring die Hongarije tegen de islamitische invasie beschermde, bestond slechts uit prikkeldraad en hekkens.

Er waren nog veel indringers die daar door geraakten, of erover heen klommen.

Maar op 1 maart begon Hongarije aan de bouw van een nieuw grenshek, dit keer veel hoger, met bewegings- en warmtedetectoren en met infraroodcamera’s.

In een eerste fase wordt de 150 kilometer lange grens met Servië op die manier afgesloten. Dat is vooral nodig om de 800.000 moslims tegen te houden die geblokkeerd zitten op de Balkan.

Vorig jaar kregen slechts 425 mensen asiel in Hongarije. Ter vergelijking: in België kregen in datzelfde jaar meer dan 15.000 personen de vluchtelingenstatus of de subsidiaire beschermingsstatus.

En dan beweert men nog dat muren en hekkens niet helpen…

12

Cultuur

9 maart 2017

Jonas Winterland, “Liever uit balans”

Podium

Op 27 januari van dit nog jonge jaar verscheen ‘Liever uit balans’, de derde cd van ‘singer-songwriter’ Jonas Winterland. Een plaat die de sporen draagt van een persoonlijke crisis en die geboren is uit noodzaak. Want als 2016 het jaar was waarin de wereld zot draaide, dan was het voor Winterland het jaar waarin hij krakend tot stilstand kwam.

Fysiek en mentaal opgebrand, moest hij de opnamesessies voor zijn derde langspeelplaat tijdelijk onderbreken, om in afzondering te herbronnen. Hij kwam terug naar huis met een herwonnen evenwicht, én met nieuwe liedjes.

Laat Jonas Winterland dan nog een verrassende laatbloeier zijn, voor velen kwam zijn debuutplaat ‘Mensen zijn gemaakt van dun papier’ niet onverwacht. Plots was daar toch weer een soort troubadour die wondermooie teksten combineerde met eenvoudige muziek, niet nieuw maar wel opnieuw verbazend doordringend en ontwapenend.

Hetzelfde gevoel was er bij zijn tweede plaat ‘Zwaartekracht en andere verzinsels’ waar Winterland voortging op de ingeslagen weg: sterke teksten, muzikale eenvoud, metaforen en verhalen, een soort herbronning binnen een sterk veranderend Nederlandstalig muzieklandschap. En in een snel tempo, te snel zoals achteraf bleek, probeerde Jonas dan al een derde plaat te maken.

‘Liever uit balans’ is de welsprekende titel en die titel spreekt boekdelen. Winterland heeft de moed gehad uit te komen voor zijn problematiek waarmee hij tijdens de voorbereidingen van de plaat heeft geworsteld. Maar ondanks de belofte en de noodzaak om het vervolgens kalmer aan te doen, volgt toch de plaat en komen er bijhorende optredens.

Hoofdlied is zonder enige twijfel het autobiografische ‘Burn-out (meer wil ik niet)’, waarmee Jonas een stukje eigen verleden van zich af schrijft en zich verzet tegen de koers van de tijd. Even uit balans zijn, even onbereikbaar zijn, baas van de agenda zijn. Dat lied werd als laatste op de plaat gezet, als een soort van eindboodschap.

De plaat start hoopvol met het wondermooie ‘Weet je nog, Parijs’. Een liefdeslied ‘pur sang’ en een tekst waarvan je spontaan hoopt dat het over jou gaat. Misschien heb je dat gevoel ook bij ‘Denkers en dromers’, handelend over een sterke vriendschap tussen twee mensen.

Op deze plaat probeert Winterland, anders dan bij zijn vorige platen, de ‘kleinkunst’ - of het Nederlandstalige chanson - te combineren met elektronica. Niet echt vernieuwend, maar voor deze artiest een hele nieuwe weg. Niet altijd op de voorgrond, maar eerder uitgekiend en opgespaard.

Het tempo van de plaat is niet altijd even boeiend. Stevige rockliedjes moet je ook niet verwachten. Winterland legt de nadruk op de poëzie in de tekst en bouwt daar een muzikaal verhaal rond. Soms dwingt het je tot nadenken, soms vraagt het wel volharding om te blijven luisteren, soms haak je misschien af om snel terug te keren.

Jonas Winterland is een ernstig artiest die zich wars van compromissen opstelt en die zijn eerlijke muziek met u wil delen. In zijn leefwereld even meegenomen, ontstaat er al snel bewondering en respect, en vooral ook sympathie. Want zo’n mooie teksten in het NederGT lands zijn lang niet meer gemaakt.

Philippe Herreweghe De barokperiode in de muziek is een huis met vele kamers. Voor Philippe Herreweghe, misschien wel Vlaanderens meest veelzijdige dirigent, bleef echter geen enkele deur gesloten als het op dit tijdvak aankomt. De internationaal gelauwerde orkestleider, bekend voor zijn baanbrekende Bach-interpretaties, bereikt dit jaar een gezegende leeftijd en dat wordt dra met grootse muzikale luister gevierd.

We zouden niet snel uitgepraat zijn, moesten we alle onderscheidingen van de eredoctor, ridder en voormalige culturele ambassadeur van Vlaanderen onder de loep nemen.

De laatste trofee die Herreweghe te beurt viel, was de Klara-Carrièreprijs, in 2014. Dat eerbetoon hadden de verzamelde Vlaamse klassiekliefhebbers misschien best tot dit jaar uitgesteld. Herreweghe wordt op 2 mei zeventig, en dat was ongetwijfeld een veel betere gelegenheid geweest om zijn loopbaan van bijna zeven decennia muzikaal streven en geven in de kijker te plaatsen.

De viering die eind april, begin mei zal plaatshebben, zal zijn zoals Herreweghe het allicht het liefst heeft. Op het programma staat een imposant muzikaal vierluik. De kunde van de dirigent wordt tot brandpunt van het spektakel verheven. De jubileumconcerten brengen de geboren en getogen Gentenaar naar Antwerpen, die andere Scheldestad, waarmee Herreweghe beroepshalve verbonden geraakte. Al twintig jaar geeft hij leiding aan het Antwerpse orkest deFilharmonie.

Een vluchtige terugblik leert dat Herreweghes artistieke biotoop zich niet enkel in de twee Vlaamse metropolen situeert, maar de wijde wereld omspant. Tot in de VS en Japan geldt hij als een autoriteit inzake barokmuziek en klassiek in het algemeen.

Meer dan barok Het dirigeren zat Herreweghe kennelijk in het bloed. Als knaap van veertien gaf hij reeds de maat aan in het koor van het college. Even later zou hij zich als feitelijk geneeskundestudent vervolmaken in zijn passie. Dat gebeurde aan het Gentse conservatorium onder de hoede van pianist Marcel Gazelle.

Samen met enkele medestudenten richtte Herreweghe in 1970 het kamerkoor Collegium Vocale Gent op. Hun creatieve benadering van de barokmuziek, inzonderheid de composities

van Bach, wekte alras de aandacht van enkele voorname dirigenten. Er volgenden opnames en een veroveringstocht van muzikale harten rondom de aardbol. Herreweghes filosofie bestaat erin de toeschouwer hogere kunst te laten beleven als religie, met de cantates van Bach als hoogmis.

Hoewel zijn naam aan Bach en de barokmuziek gekluisterd leek, door de snelle doorbraak, omarmde Herreweghe al vlug de vroegere en latere stijlperiodes. Die interesse reikt van Orlandus Lassus (16de eeuw) tot Bruckner (19de eeuw) en zelfs Stravinsky (20ste eeuw).

Om al die stromingen als dirigent te kunnen bolwerken, zagen naast Collegium Vocale Gent tal van nieuwe ensembles het levenslicht. Dat verhaal speelt zich voornamelijk af in Parijs.

Ofschoon het kamerkoor een onsterfelijke plaats in zijn hart heeft, lijkt Herrewghe meer op het symfonische orkest te focussen. Naast zijn functie bij deFilharmonie is Herreweghe sinds 2008 gastdirigent bij tal van vooraanstaande Europese orkesten.

Geesteskinderen De verjaardagsconcerten leiden de toeschouwer langs de meest markante mijlpalen uit Herrweghes rijke leven. Voor de uitvoering zal men alle geesteskinderen van Herreweghe laten aanrukken. Collegium Vocale bijt op 28 april de spits af met de madrigalen van Monteverdi in AMUZ. Op 6 mei zet Orchestre des Champs-Élysées Bach, Mozart en Beethoven onder de sterren in de Elisabethzaal. De “Hohe Messe” van Bach, uiteraard het domein van Collegium Vocale, zal op 13 mei in deSingel weerklinken. De apotheose op 19 mei, in de Elisabethzaal, is een symfonisch duet van het kamerkoor en deFilharmonie dat rond Beethovens Negende Symfonie revolveert.

Meer info vindt u op www.defilharmonie.be, www.amuz.be, www.desingel.be.

Tom

Hoe tijdloos is schoonheid?

Het Gallo-Romeins Museum in Tongeren wordt volgend jaar overgedragen van de provincie naar de stad. De tentoonstelling ‘Tijdloze schoonheid’ laat al iets voelen van de toekomstige aanpak van het museum. de titel van de tentoonstelling. Tien vrouwen van vandaag vertellen in filmpjes over het beeld dat ze van hun lichaam hebben, en hoe dat verandert met het ouder worden…, afgerond met een beschouwing van sociaal-psychologe Liesbeth Woertman over de invloed van reclame op het ontstaan van een negatief lichaamsbeeld.

Die uitleiding brengt weinig nieuwe inzichten.

Wel interessant zijn de ruim vijftig werken van kunstfotograaf Marc Lagrange die in de expo te zien zijn. De Antwerpse topfotograaf kwam in 2015 om bij een ongeval. Hij had internationale faam verworven met zijn glamoureuze, sensuele portretten van naakte vrouwen. De foto’s van Lagrange zijn stijlvol, nooit obsceen. De expo toont geraffineerde portretten in sepia en zwart-witfoto’s van lichamen die wel gebeeldhouwd lijken. Ze passen perfect bij de objecten uit de Romeinse tijd.

Op de foto die Lagrange maakte van actrice Elia-June Henrard omarmt ze een Venus Italica (zie afbeelding). Het is alsof die foto voor deze expo is gemaakt.

Het museum morgen

Het Gallo-Romeins Museum pakte de jongste jaren uit met publiekstrekkers over de Etrusken, de Vikingen en de gladiatoren. Tot 30 juni loopt ‘Tijdloze schoonheid’, die anders dan de voorgaande tentoonstellingen het historische verhaal doortrekt naar vandaag. De expo belicht het schoonheidsideaal van de vrouw in de Romeinse tijd. Hoe zag de ideale vrouw eruit volgens de oude Romeinen? In de geschreven bronnen komen enkel mannen aan het woord. In de tentoonstelling zijn vele teksten te lezen en te beluisteren van antieke auteurs. Sommige citaten doen glimlachen, andere bevreemden of verbazen.

De tekstfragmenten omschrijven de ideale Romeinse schone. Ze was niet te slank, had grote, fonkelende ogen, lange wimpers en wenkbrauwen, een bleke, zachte en vlekvrije huid, een volle haardos, kleine, stevige borsten en brede heupen. Ook komen we te weten hoe een deftige vrouw, alweer volgens de mannen, zich hoorde op te maken, te kleden en te parfumeren. Een fijne selectie authentieke objecten uit binnen- en buitenlandse collecties laat ontdekken dat de Romeinse dames niet altijd oren hadden naar de wensen van hun echtgenoten. Ze eisten voor zichzelf de vrijheid om te experimenteren met de kleuren hun kleding of de manier om die te gorden.

Venus als voorbeeld De eregaste op de tentoonstelling is Venus, de godin van de liefde en het toonbeeld van schoonheid. Meestal naakt afgebeeld, was ze in de Romeinse tijd overal aanwezig, in straten, op pleinen, in badhuizen en in privéwoningen. Logisch dat er in het museum vele mooie Venussen te zien zijn, in alle formaten en poses. Het citaat van Lucius Apuleius (ca.

125 na Chr. - ca. 170 na Chr.) zegt het allemaal: “Het was alsof Venus uit de zeegolven oprees, zo mooi had ze zich omgevormd. Eventjes hield zij een rozig handje voor haar gladde vrouwelijkheid, maar dat deed ze meer voor een schaduw dan uit schaamte.”

Wat deden Romeinse vrouwen om dat schoonheidsideaal te benaderen? Filmpjes geven de antwoorden. Met kohl, een mengsel van roet en andere ingrediënten, maakten ze de oogleden donkerder, Het giftige loodwit werd gebruikt om de huid witter te maken. Slavinnen waren uren in de weer om het perfecte kapsel te creëren bij de meesteres. Rode wijn waarin bloedzuigers waren geweekt leverde de ideale kleuring voor zwart haar. En er is het verhaal van Claudia Octavia, de vrouw van keizer Nero, die baadde in ezelinnenmelk. Een tip om te onthouden: bekijk Romeinse beelden van vrouwen ook aan de achterzijde en ontdek in de haarstukjes, vlechten en knotten hoe de kapsels (zij het zeer traag) evolueerden.

Schoonheid vandaag Zijn de schoonheidsidealen van toen tijdloos? - vraagt het Gallo Romeins Museum in

De Vlaamse regering heeft bepaald dat de Vlaamse provincies vanaf 2018 geen persoonsgebonden bevoegdheden meer zullen uitoefenen. Die bevoegdheden en het bijhorende personeel worden overgedragen naar de Vlaamse Gemeenschap of naar de gemeenten. Ten laatste op 1 januari 2018 zullen de provincies geen taken meer uitvoeren in het kader van cultuur, jeugd, sport of welzijn. Dat betekent dat provinciale musea van niveau moeten veranderen.

Het Gallo-Romeins Museum verhuist naar de stad Tongeren. Burgemeester Patrick Dewael ziet dat wel zitten, als er duidelijkheid is over de budgetten en het personeel dat overkomt.

Dewael meldde in Het Belang van Limburg dat de burgemeester van Luik hem ingefluisterd heeft dat de vrij exclusieve samenwerkingsovereenkomst tussen het Luikse museum voor schone kunsten en het Louvre zou kunnen uitgebreid worden naar Tongeren. Dewael droomt ervan topstukken uit het Parijse museum ook naar zijn stad te kunnen halen.

En wat lazen we in juni vorig jaar in Humo?

De echtgenote van Fernand Huts kondigde aan dat hun collectie Latijns-Amerikaanse kunst naar het Gallo-Romeins Museum zou gaan.

Dit op vraag van Patrick Dewael. Probeert de Tongerse burgemeester zo de baas van Katoen Natie gunstig te stemmen om financiële middelen los te weken voor het museum?

Want Latijns-Amerikaanse kunst in een GalloRomeins museum is geen voor de hand liggende combinatie.

Tentoonstelling ‘Tijdloze schoonheid’, nog tot 30 juni, Gallo-Romeins Museum, Tongeren, www.galloromeinsmuseum.be.

MMMV

De Vlaamse vakman

Hier adverteren?

Bel 03 232 14 14

Boeken

9 maart 2017

13

Het tweede vaderland van Mia Doornaert Niet enkel Koen Dillen is een kenner van Frankrijk. Ook Mia Doornaert (°Kortrijk, 1945), misschien de laatste rechtse stem en pen in het dagblad De Standaard, kent de geschiedenis en de politiek van het aloude rijk der Franken. In haar pas verschenen boek “Ontredderde republiek” maakte zij als deskundige en ervaren gids een geestelijke zoektocht naar de ziel van haar tweede vaderland.

Als een echte historica (geen hysterica) schetst Mia Doornaert in de eerste zeven hoofdstukken de hele geschiedenis van ons buurland in een notendop. Zij doet dit snel en met zin voor synthese.

Haar stijl is zeer levendig en dus zeer leesbaar. En zij vergeet niet om naast de hoofdlijnen hier en daar ook een aardige of sappige anekdote te vertellen. Zij is nog steeds een journaliste en een columniste die weet hoe zij haar lezers moet charmeren en op de hoogte houden.

Zij werkte een tijdje voor de Ieperling Yves Leterme, de ondertussen gevallen politicus van christendemocratische signatuur, die zelf een tijd in Parijs heeft gewerkt. Toch kan ik de lezer die alles wil weten over de geschiedenis van het niet altijd douce France met klem aanraden eerder werk van de Franse historicus Jules Michelet (1798-1874) te lezen. Michelet heeft zowel over de Franse Revolutie als over de hele geschiedenis van Frankrijk geschreven. Zo kocht ik ooit voor een zacht prijsje een keuze uit zijn teksten (Parijs: Flammarion, 2008), waarin alles nog beter en kleurrijker wordt beschreven en verteld.

Over het recente verleden, vanaf gene-

raal Charles de Gaulle, die in 1958 voor de tweede keer aan de macht kwam dankzij een groep Franse generaals en hogere officieren in Algiers, kan de lezer ook bij Doornaert een en ander vinden.

Zo schrijft zij in het zevende hoofdstuk getiteld ‘Republikeinse monarchie’ op pagina 111: “Frankrijk wordt in het buitenland niet meer serieus genomen. Als jonge journaliste ontmoette ik Alain Peyrefitte, gewezen minister en naaste medewerker van De Gaulle. ‘U kunt zich niet voorstellen’, zei hij, ‘hoe vernederend het in die tijd was om in het buitenland altijd weer de ironische vraag te krijgen van rappelez-moi un peu, wie is nu ook weer uw minister-president?’ Na de terugkeer van het bewind van De Gaulle zal een oude tegenstander zeggen dat de generaal Frankrijk ten tweede male gered heeft: ‘Il a déridiculisé la France’ (Hij heeft Frankrijk on-belachelijk’ gemaakt).”

Dit wat lange citaat maakt misschien duidelijk waarom dit boek van Doornaert wel de moeite waard is. Zij schrijft nooit saai, en zij heeft zich serieus verdiept in haar onderwerp dat ik als volgt zou kunnen samenvatten: hoe komt het toch dat de chauvinistische Fransen

in de Vijfde Republiek zich op het politieke domein zo ongelukkig en ontredderd voelen, en blijkbaar niet goed meer weten welke ideologie of welke politieke leider het land kan leiden en gidsen in de eenentwintigste eeuw?

De laatste drie hoofdstukken zijn dan ook getiteld ‘Nulpunt Hollande’, ‘Een lange geschiedenis van terreur’ (een lang en indrukwekkend hoofdstuk) en ten slotte het wat korte hoofdstuk ‘Nieuwe dokter, oude kwalen’.

Het fenomeen Emmanuel Macron Dat ook dit boek beperkt blijft door brandend nieuwe ontwikkelingen is een spijtige zaak. In haar boek was geen ruimte meer voor het verrassende neoliberale of postmoderne fenomeen Emmanuel Macron, die door een gelukkige samenloop van omstandigheden momenteel zeer hoog scoort in de peilingen.

Ook de politieke actualiteit marcheert onverbiddelijk naar de dag van morgen. Maar ook onze lezers beseffen dat peilingen niet altijd betrouwbaar zijn. En wie in Parijs veel aandacht krijgt, is daarom in de provincie of in La France profonde nog niet zeker van de voorkeur van de kiezer. Kortom, het boek van Doornaert is zeer leesbaar en nuttig voor zij die de toestand in Frankrijk momenteel niet begrijpen of aanvoelen. Maar zij had wel voor een personenregister en een korte bibliografie mogen zorgen. Bovendien kan ook zij de ontreddering in Frankrijk niet echt verklaren of duiden. Aan het eind van haar boek schrijft zij: “Men kan alleen maar zeggen: Bonne chance,

Monsieur le Président. En Bonne chance, la France.”

En wie weet, niemand weet het, vergist zij zich wel en moest zij misschien schrijven Bonne chance, Madame le Président.

Hendrik C arette Mia Doornaert, “Ontredderde republiek”, Uitgeverij Polis, 2017, 283 blz., 19,95 euro.

ISBN 978 94 6310 090 8

Waarom haten ze ons eigenlijk? Een kritische kijk op de islam Waarom haten ze ons eigenlijk, vroeg de Nederlandse tv-journalist Jeroen Pauw zich af na de aanslagen van 22 maart vorig jaar in Zaventem en in metrostation Maalbeek in Brussel. Zeventien auteurs proberen daar een antwoord op te formuleren in het boek “Waarom haten ze ons eigenlijk”, uitgegeven bij de Nederlandse uitgeverij De Blauwe Tijger.

Bij die zeventien auteurs vinden we dertien Nederlanders, een Amerikaan, een Française en twee Vlamingen (Sam en Wim van Rooy).

Tussen die 17 bevinden zich zowel autochtonen als allochtonen, en de meeste auteurs (maar niet allemaal) zijn islamkritisch. In de ploeg zitten zowel islamologen als niet-islamologen, arabisten als niet-arabisten, echte als would-be-intellectuelen.

Het resultaat is een bonte en boeiende kaleidoscoop van meningen met betrekking tot de (radicale) islam en hoe we daar best mee omgaan. De lezer kan aldus genieten van

Breien tijdens de Grote Oorlog De boeken in de reeks “De Grote Oorlog: kroniek 1914-1918” verschijnen halfjaarlijks.

Doorgaans brengen ze grondige analyses en voor eenieder toegankelijke achtergrondverhalen, zonder vakjargon, over allerhande aspecten omtrent de Eerste Wereldoorlog.

De delen bevatten op zichzelf staande artikels.

In het 33ste boekdeel staan er onder meer studies over de oorlog in de Italiaanse Dolomieten, de nefaste rol van Winston Churchill als minister van Marine en als voorvechter van het tankwapen, de grensschendingen van het Nederlandse luchtruim door Duitse zeppelins en de bescherming van het vogelbestand in het neutrale Nederland. Een leuke bijdrage met tal van anekdotes is het artikel over het breiwerk van Nederlandse vrouwen en meisjes ten behoeve van de gemobiliseerde soldaten. Iedere soldaat een bivakmuts, luidde het motto. Het Nederlandse leger bezat een schrijnend tekort aan warme kledij. Vandaar dat moeders, zussen, verloofdes en echtgenotes in deze behoefte voorzagen.

Het boek bevat ook een artikel over Peter Kollwitz, zoon van de beroemde kunstenares Käthe. Opvallend is dat de auteur ervan het boek van de Vlaamse Kathelijn Vervarcke (in 2013 verschenen) niet lijkt te kennen. Buiten deze tekortkoming niets dan lof voor het veelzijdige en blijvend interessante initiatief.

Pieter Jan Verstraete

“De Grote Oorlog: kroniek 1914-1918: essays over de Eerste Wereldoorlog, deel 33”. Soesterberg, Aspekt, 2016. Ill., 308 blz. gen., 24,95 euro.

ISBN 978 94 6338 001 0

de filosofische benadering van Paul Cliteur en Machteld Zee, de ietwat naiëve visie van Jan Jaap de Ruiter, de epistemologische benadering van Halim El Madkouri, de bijbel- versus korankritiek van Sebastien Valkenberg, een wat langdradige bijdrage van Sam van Rooy, de clash of civilizations versus de clash within civilisations-visie van Gert Jan Geling, de zaagen-klaagbijdrage van Sultan Izz ad-Din Ruhulessin, het ietwat barokke stuk van Wim van Rooy, et cetera. De redactionele coördinatie van het geheel ligt bij Frits Bosch.

Omdat we nu eenmaal een slecht karakter hebben, kunnen we het niet laten wat te vitten over details. Zo beschouwt Gert Jan Geling de Turkse auteur Mustafa Akyol als een schrijver tegen het islamisme (over het reële of vermeende verschil tussen islam en islamisme wordt overigens uitgebreid ingegaan in het boek). Twijfelachtig, want in zijn boek Islam without extremes (2013) zingt Akyol de lof van de AKP-partij van de Turkse president Erdogan.

Paul Cliteur beschouwt Tariq Ramadan als een

“geleerde die een vrijzinnige en modernistische interpretaie geeft aan islamitische bronnen”. Een verrassende uitspraak van een voor het overige toch heel islamkritische auteur.

Tenslotte betekent het islamitische basisbegrip tawhid niet “eeuwig, overanderlijk”, zoals Wim van Rooy herhaaldelijk beweert, maar slaat dit op de zogenaamde eenheid van God (een monotheïstische visie op God, in tegenstelling tot een polytheistische benadering).

Niet toevallig is tawhid afgeleid van het woord wahid, en dat is het cijfer één in het Arabisch.

Waarom haten ze ons eigenlijk is een boek dat wij warm aanbevelen omdat het een nuttige bijdrage levert tot een discussie over de (radicale) islam, (de)radicalisering en integratie, thema’s die - en laten we eens een open deur instampen - actueler zijn dan ooit.

K arl Van C amp “Waarom haten ze ons eigenlijk?”; redactie Frits Bosch; Uitgeverij De Blauwe Tijger; 25 euro; ISBN 978-94-92161-26-0

Eerste boek van uitgeverij Polemos

Gratis voor alle lezers van ’t Pallieterke Bij ’t Pallieterke zitten we niet stil. Zo werd in december vorig jaar de nieuwe nieuwswebstek www.sceptr.net uit de startblokken geholpen. Twee maanden later tellen we een 200.000 unieke bezoekers van deze webstek.

Deze maand nemen we een nieuwe stap: we starten onder de vleugels van ’t Pallieterke met een aparte uitgeverij van boeken.

Die uitgeverij kreeg de naam Polemos (en daar zit het woordje ‘polemiek’ in).

Binnen twee weken rolt het eerste boek van de persen en dat boek is gratis voor alle lezers van ’t Pallieterke. Zeg nu nog dat we niet aan onze lezers denken!

Het eerste boek is van de hand van onze medewerker Thierry Debels, met als titel “Circus Media: over nepnieuws, politieke correctheid en mediamanipulatie”.

In ’t Pallieterke van 16 maart zal een bon staan waarmee u het boek gratis kan bestellen. Dus, nog even geduld.

14

Brieven

9 maart 2017

Mijn land niet meer

Geschiedenis herhaalt zich

Pallieterke, Ik zie vrouwen over straat lopen in lange, sombere gewaden en met versluierende hoofddoeken. Ik heb er medelijden mee. Het plezier van “opwaaiende zomerjurkjes” kennen ze niet. Hun wereld is middeleeuws donker. Meisjes lopen in vrolijk gekleurde rokjes naar school, donkere jongetjes sissen hen na en noemen hen sletjes. De onbeschoftheid waarmee ze je aanspreken… ik heb daar geen woorden voor. Dit is mijn wereld niet.

Er zijn straten in mijn dorp, waar ik vijandig bekeken word; er zijn straten waar ik best niét kom. Mijn dorp is bezet land. Er zijn wijken waar noodgedwongen een samenscholingsverbod geldt, waar de drugshandel en de criminaliteit heerst, er zijn café’s die je best mijdt. De kermis van weleer, de wijkfeesten van vroeger zijn herinneringen aan een onbezonnen jeugd.

De kerstmarkt heet nu wintermarkt, de grote kerstboom op het plein steken ze in brand. Een kinderfeest met Zwarte Piet mag niet meer. De kruidenier om de hoek werd al 20 keer overvallen. Neen, dit is mijn dorp niet. Kranten geven moslims een forum, proberen mij een ander wereldbeeld op te dringen. Hun hatespeech, leugens, verdraaiing van feiten in wekelijkse columns màg, want we zijn toch “Charlie”? De sharia die ze goedpraten, het pleidooi voor hun monocultuur die diversiteit vervangt... ? Neen, dit is mijn wereld niet. Ann Moella - Dilbeek

Wilfried Haesen

Kempen vervuild

Pallieterke, Ik heb met veel genoegen het interview gelezen dat u met Wilfried Haesen had, die het 80ste Vlaams nationaal Zangfeest weer in goede banen zal leiden. Ik wens hem alle succes toe, maar zal er dit jaar om familiale redenen niet kunnen bij zijn. Toen Wilfried nog de seniorenprogramma’s op de BRT presenteerde heeft hij honderden Vlaamse liedjes voorgesteld, de ik met Marc Herregodts zaliger in de vijf provincies ging opnemen en die zelfs universitaire belangstelling kregen van Prof emeritus Stefaan Top van de K.U.Leuven. Na mijn pensioen heeft de leiding, die mij op het laatst wel toeliet 1000 zingende ouderen in de Passage 48 in Brussel op te nemen maar die ik niet meer mocht uit zenden,alle seniorenprogramma’s geschrapt. Een onvergeeflijke fout in een land dat steeds ouder wordt. Ook een radioreeks met wijlen Willem De Meyer was mij door een politiek omhooggevallen directeur ontzegd. Om maar te zwijgen van de kapot gekraste plaat “Leopold II” omdat de auteur een Brusselse Vlaams-nationalist was. Ik heb in 1959 de dag voor zijn dramatische dood nog een laatste glas gedronken met Bert Leysen. Misschien had de VRT er dan wat meer V(Vlaams) uitgezien.

Roger Thys, -1°radioproducer

Gelijke kansen??

Pallieterke, Gelijke kansen?? Wie krijgt hier in België als Vlaming “gelijke kansen”? Uitgescholden worden voor ‘Mestkevers’, voor ‘zieke varkens’ … boeken en dichtbundels verwijderd uit de Openbare Bibliotheken… uw werken geweigerd op de jaarlijkse Boekenbeurs… Gelijke kansen…? Het is geleden van voor 1830 dat Vlamingen in het on-land België gelijke kansen kregen… en, ja… toch nog even herinneren aan de repressie… een repressie die nog niet voorbij is want wie toen kind was die weet het nog. Tienduizenden kinderen hebben hier in België NOOIT gelijke kansen gekregen.

Aleidis Dierick - A alst

Kruisende woorden oplossing 1047

Pallieterke, Op 18 maart 2007 schreven we u: “In de nacht van zaterdag op zondag 11 maart hebben jonge helden, bedekt met bivakmutsen, een kristalnacht georganiseerd in het Gentse Gewad ten huize van Hendrik Ceuleers, gekend als uitbater van Tap en Tepel. Het was vier uur in de morgen en men moet dus toegeven dat de daders vroeg uit de veren waren of mogelijk in actie schoten voor het slapen gaan. Tien ruiten werden met een houweel of ijzeren staaf bewerkt, maar het glas is gelukkig niet volledig begeven omdat het dik en gewapend glas is. Wat heeft Hendrik Keuleers gedaan? Hij is een fervent verdediger van dieren en plakt leuzen tegen de rituele slachting en tegen de jacht aan zijn venster? Vrije meningsuiting wordt blijkbaar een zwaar probleem waaraan ook de “democratische partijen” zich met bijzondere vlijt op toeleggen. Met de duiding van de Islam door de Standaard in dagelijkse afleveringen staan we er evenwel beter voor, want we gaan mekaar nu beter begrijpen.” De mededeling werd niet gepubliceerd. In ‘t Pallieterke van 2 maart schrijft Jurgen Ceder in een column “Het mateloze antiracisme” onder paragraaf “Blindheid” een verhaal van een 85 jarige man die ineen geklopt wordt voor zijn woning. Dezelfde man van 2007 en er was nauwelijks aandacht in de pers en “de Gentenaar” niet geïnteresseerd! Een bejaarde moslim ineen kloppen?

Het kot is te klein!

F. Verschooten - Gent

Pallieterke, Op pagina 6 van het vorige Pallieterke, in het artikel “Leve het radicale haventracé” verwijst u naar de actiegroepen: Ademloos, Ringland en stRaten-generaal. Hun acties hebben van de plannen van de Oosterweelverbinding een chaotische boel gemaakt met elke werkdag van ’s morgens tot ‘s avonds files met niet enkel kleine personenwagens maar nog meer mastodonten van vrachtwagens met draaiende motoren. Die heren van de vermelde actiecomités wonen waarschijnlijk aan de westkant van de ring en het traject Antwerpen-Brussel.

Dank zij de zuidwesten wind komt al die uitstoot, eerder vuil- dan fijnstof, naar de Kempen gewaaid. Daarmee zijn wij één van de meest vervuilde streken van de hele wereld. Als je de dakgoten leegmaakt, zijn die gevuld met een zwarte smurrie en dat zijn geen rotte bladeren. Dat ademen wij, Kempenaars, in. Daarmee houden zij met de Kempenaars niet de minste rekening. En we zijn heus niet de enige streek. Dat zij dan maar aan de oostkant komen wonen. Met onze dank aan die actievoerders.

E D O E N X

L

A N D T

E

S

A

S

X M E

X

T O

S

X

S

T

X

K

G N P

S

T

I

E

K

R P

X

E

X H O O

I

X

S

L

O R

T

X

S

P

C H E

X N E

X

E

T

S

P O E

L

X

A R

E

X O N X

E G X

R

I

B A A N

N G S

Wij bieden een gevarieerd buffet Koud: beenham, kop, salami, patés, kazen, platte kaas, breydelspek, kippenbouten, vleesbrood.....

Aardappelsla, assortiment gemengde slaatjes, sauzen en vinaigrette, klassieke garnituren, appelmoes, broodkorf Warm: balletjes in tomatensaus, beuling, witte pens, spek Dessert: chocomousse of rijstpap Dranken zijn niet inbegrepen maar worden aan tafel bediend.

Praktisch De kostprijs per persoon bedraagt 30 euro. U kan inschrijven door overschrijving van het overeenkomstig bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke, T. De Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.

Om de inschrijvingen vlot te laten lopen, verzoeken we u om ons ook even per mail uw inschrijving (en het aantal personen) te bevestigen: secretariaat@pallieterke.net

Pallieterke, President Hollande is verontwaardigd, want zijn ambtgenoot Trump durft te beweren dat Parijs niet meer is als vroeger en hij er niet aan denkt Parijs te bezoeken. Voorsteden van Parijs, waar honderden auto’s in de fik worden gestoken en waar de politie zich niet meer in waagt, plus te terreuraanslagen in hartje Parijs... ‘C’est la vérité qui blesse, Mr Le PresiC. Vossen - Brecht dent de la Republique.‘

Overloper Bracke Pallieterke, Dat de Publipart-affaire de N-VA in Gent duur zal te staan komen, lijdt geen twijfel. Maar al het geldgegraai van Siegfried Bracke is eigenlijk van minder belang dan zijn fier lidmaatschap van die machtige supergeheime vereniging die ministers, cabinettards, magistraten, enz. maakt. Mag iemand met zoveel petjes eigenlijk wel voorzitter van de Kamer zijn? Is dit deontologisch te verantwoorden?

Mark van Hout - Londerzeel

Nog geen kaarten voor het 80 ste Vlaams Nationaal Zangfeest?

Bestel ze snel via 03 237 93 92 (secretariaat ANZ). Alle informatie via: www.zangfeest.org ABONNEMENTEN

E T

Net zoals vorig jaar organiseren we op de dag van het Zangfeest een lekker Pallieterbuffet.

We zorgen dit jaar zelfs voor een grotere zaal zodat iedereen in een aangename sfeer kan zitten.Deze zaal bevindt zich op nog geen 50 meter wandelen van de Lotto Arena. De formule blijft onveranderd: samenkomst vanaf 12 uur en het buffet eindigt omstreeks 14 uur.

(Het Zangfeest begint om 14.30 uur.) Maar ook als u niet naar het Zangfeest trekt, bent u van harte welkom.

Frankrijk brandt

N G

R

N Y

E

I

Zondag 26 maart om 12 uur

Harry Baeken - Turnhout

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B O E T B L O V E C A I X E D D E M X E S V E N F C A L X G H A A R H I R A N I M X T X J M E S T K E X E E L L A N D

Zangfeest en Pallieterbuffet op 26 maart

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

9 maart 2017

Apotheose

Roskammen

De play-off 1 staat voor de deur. Voor zes ploegen kan de extra stress beginnen. De anderen kunnen genieten van een vervroegde vakantie in play-off 2.

Dat de kampioen Club Brugge of Anderlecht zal zijn, is voor iedereen duidelijk. De enige vraag is: wanneer zal één van die twee ploegen de titel binnenhalen?

Op de laatste speeldag, hoop ik. Kampioen worden op de valreep, dat is pas kicken, heerlijk, en ik weet waarover ik spreek!

De apotheose van het seizoen 1971-1972 was een echte thriller. Alles werd op de laatste speeldag beslist, met op het programma de matchen Anderlecht-STVV en RC WhiteClub Brugge.

Indien wij de punten thuishielden, moest Club Brugge absoluut winnen op het veld van RC White om kampioen te worden.

Wij wonnen vlot met 5-1. Toen de wedstrijd in het Astridpark al afgelopen was, stonden er in het Stade Fallon nog zes minuten op de klok, met een 1-1 stand op het scorebord. De match was een paar keer onderbroken; het was geen sinecure om de Brugse supporters achter de omheining te houden. Wij zaten in de kleedkamer naar de radio te luisteren. Het waren de zes langste minuten in mijn leven.

Niemand van de 38.000 toeschouwers verliet het Astridpark; iedereen stond nagelbijtend op het verdict te wachten.

De Bruggelingen belegerden het doel van RC White. Ik hoor radio-icoon Jan Wauters nog bezig: “Nog vier minuten te spelen. ...

Het is bijna onmogelijk dat de Brusselaars deze storm kunnen overleven. ... Ja, Lambert gaat scoren! … Neen! Tack zit er nog met een voet tussen. Hoekschop voor Club. ... Nog drie minuten...”

En zo bleef dat maar duren! Eindelijk was het zover, er werd afgefloten en het Anderlechtstadion ontplofte. Wij waren kampioen!

Brugge had hetzelfde aantal punten als paars-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

wit, maar minder gewonnen wedstrijden.

Jan Mulder ging volledig uit de bol en was met ontbloot bovenlijf aan het rondspringen in de tribune. Toen we na de match op de receptie aankwamen, werden we al verwelkomd door enkele RC Whitespelers, allemaal ex-Anderlechtmannen: Teugels, Desanghere, Maertens, die met ons kwamen vieren.

In alle geval, die mannen moesten wel heel snel gedoucht hebben!

Er is later nog veel heisa geweest rond die wedstrijd! Kwatongen beweerden dat Anderlecht de RC Whitespelers zou hebben betaald om Club een loer te draaien. Dat weet ik niet, maar in die tijd was het absoluut niet verboden om een aanmoedigingspremie te geven.

Het enige wat ik zeker weet, is dat de spelers van RC White een bak Gueuze Belle-Vue mee naar huis hebben genomen, maar ze moesten wel beloven het leeggoed terug te brengen....

Gille van Binst

Over “raciale opdeling” De tijd van occasionele oerwoudgeluiden in tribunes aan het adres van gekleurde voetballers ligt al even achter ons. Als de strijd tegen racisme bijval oogstte en oogst, dan was en is dat in de stadions van de populairste sport ter wereld. Niet alleen in eigen land en in gans Europa, ook wereldwijd. Als we over de FIFA ook wat positiefs kunnen melden, is het over het voortouw dat de wereldvoetbalbond in die strijd nam en blijft nemen.

Die eenvoudige waarheid belet niet dat wie racisme wil zien waar die niet (meer) bestaat, die na enig “wetenschappelijk” speurwerk ook wel vindt. Zo is het gekomen dat onderzoekers van KU Leuven, onder leiding van de zelfverklaarde sportsocioloog Jeroen Scheerder, bevallen zijn van een “studie” waaruit blijkt dat er, alvast in België, sprake is van “een duidelijke raciale opdeling op het voetbalveld”. Zo beweert de “studie” dat blanke voetballers de leiding geven op het veld, terwijl zwarte teamgenoten enkel uitvoeren. Alsof in fracties van seconden beslissen wat je als voetballer wel of niet doet, te maken heeft met “gegeven leiding”.

Dooddoener “In onze competitie”, aldus de sportsocioloog, “heersen vooroordelen die onbewust tot uiting komen bij het toekennen van spelposities”. Wat wij ons moeten voorstellen van de competentie van de “sportsocioloog” weten we niet. Wel weten we dat “wetenschappers” die topsport enkel kennen van horen zeggen en toekijken vanop de zijlijn, beter het gezegde “spreken is zilver en zwijgen is goud” in acht nemen.

Zo niet wekken ze bij nog actieve en extopsporters de indruk dat in de belangstelling komen hun echte opzet is. “Ondanks hun decennialange aanwezigheid in het voetbal stromen zwarte spelers niet door naar leidinggevende posities”, stellen Scheerder en consorten. Het zal hen ontgaan zijn dat een fitte Vincent Kompany de grote leider was/ is bij zowel Manchester City als bij de Rode Duivels. Absoluut leidinggevend in de Belgische stadions was de zwarte scheidsrechter Jerome Efong Nzolo. Naar eigen zeggen gaf hij eens een gele kaart aan een Afrikaanse voetballer, waarop men hem vanuit staan. Nog één speeldag en dan gaan we het zottekensspel met de halvering van de punten weer beleven. Het zal wat veel gevraagd zijn van de achtervolgers om de twee die aan de leiding staan bij te benen. Al zouden we daar niet rouwig om zijn. Al was het maar omdat we het circus met de play-offs liever vandaag dan morgen ter ziele wensen.

Schermutseling aan de staart

Goed nieuws Het gebeurt niet alle dagen dat we opbeurend nieuws ontvangen uit de glazen stulp aan de Houba de Strooperlaan. Omdat er tot nu toe geen tegenkandidaat is opgedoken, zal Swa de Keersmaecker, negen kansen op tien, zichzelf opvolgen als voorzitter van de voetbalbond. Ons geluk kan niet op. De vrees dat ze er een saaie boel van gaan maken bij de KBVB is daarmee van de baan. Met olijke Swa aan het roer moeten we ons geen zorgen maken en is amusement opnieuw voor jaren gegarandeerd. Hoe hij het klaarspeelt om zich ieder uur van de dag een stuip te lachen, ook als er helemaal niet te lachen valt, is ons een raadsel. We zien hem zelfs in staat met zijn aanstekelijke breedsmoelkikkerlach een begrafenis op te vrolijken.

Ploegmakkers onder elkaar En wij die dachten dat we geen boksers van formaat meer hadden. We moeten onze mening herzien. Fabien Tchenkoua is niet alleen spits bij Sint-Truiden, hij heeft ook een stevige rechter waarmee hij ploegmakker Yohan Boli, tevens spits, een directe stoot verkocht, met een gebroken neus als gevolg.

Waarom ze met elkaar in de clinch gingen, zijn we niet te weten gekomen. Het gaat ons ook niet aan. En wat de gevolgen zijn voor Tchenkoua? Dat valt af te wachten. Boli doet er alles-

15

zins goed aan tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis wat aan zijn verdediging te werken en zijn dubbeldekking te verzorgen, maar hij wint wel op punten van zijn sparringpartner, die uitgesloten werd wegens ongeoorloofd vechten.

Geen plezierreis Dat het KV Mechelen menens is met de ambitie om bij de eerste zes te eindigen, bewees het door Anderlecht naar huis te sturen met 3-2. Zover zijn ze al geraakt Achter de Kazerne, maar de buit is nog niet binnen. We kunnen verkeerd zijn, maar we vrezen dat de uitstap naar Gent die dit weekeinde op het programma staat geen plezierreis wordt. De rakkers van Hein Vanhaezenbrouck vragen niet beter dan ook mee te mogen doen met de grote jongens die de play-off 1 gaan spelen, en onderstreepten dat met hun zege op de Freethiel. Dat de kalendermaker de kunst verstaat om de spanning erin te houden, toonde hij door het duel tussen AA Gent en KV Mechelen op de laatste reguliere speeldag te plaatsen. De Ghelamco Arena zal te klein zijn.

Halvering Als Anderlecht een steek laat vallen, is het feest in Brugge. Op voorwaarde dat Club zelf niet met de punten morst. Dat was het geval in de uitwedstrijd tegen Racing Genk. Zoveel solidariteit zijn we niet gewend van de twee die broederlijk aan kop van de rangschíkking

Moeskroen, dat in eigen huis Standard klopte, en Westerlo, dat gelijk ging spelen in Waregem, zijn de staartploegen; het verschil bedraagt één puntje in het voordeel van de ploeg uit de Kempen.

Komend weekeinde valt de beslissing wie van die twee met de rode lantaarn in de handen naar B1 verhuist. Dat de beste moge winnen, blijft onze leuze, maar mogen we voor één keer een tikkeltje partijdig zijn? Al was het maar omdat we met de namen van de Westerlospelers nauwelijks last hebben, terwijl onze tong in een knoop geraakt met die van Moeskroen.

Kortrijk, dat Moeskroen ontvangt, en Racing Genk, dat op bezoek mag naar de parel van de Kempen, mogen dit weekeinde het lot van de twee onderaan mee beslissen. Dat wordt beven en bibberen.

B1 is ook plezant In Lier zijn ze nog altijd hun wonden aan het likken na de waanzinnige ontknoping van anderhalve week geleden in B1, waardoor Lierse de kans op promotie verspeelde. Er klopt iets niet met dat systeem, want over de hele lijn bekeken hebben wij de meeste punten en waren wij de meest regelmatige ploeg, redeneren ze onder de Zimmertoren.

Daar hebben ze inderdaad een punt. Maar ze mogen niet vergeten te vertellen dat ze volmondig akkoord gingen met de formule om de competitie in B1 in twee reeksen op te delen, met kans op heen- en terugwedstrijden tussen twee reekswinnaars. Wat nu het geval is.

Volgend seizoen beter. Met Beerschot-Wilrijk erbij wordt het nog plezant in B1, moeten ze maar denken op het Lisp.

de tribunes prompt trakteerde op het scheldwoord “racist”. Zijn Kompany en Nzolo in de “wetenschappelijk” vastgelegde rubriek “raciale opdeling op het speelveld” onder te brengen? Moeilijk.

Tenzij men de dooddoener “de uitzondering bevestigt de regel” als bewijskrachtig argument bovenhaalt. Wij zijn veeleer geneigd om, zij het niet wetenschappelijk gestaafd, de passage van John Bico als exleidinggevende bij FC Antwerp als een uitzondering op de algemene regel te catalogeren.

Kiezen of delen Op 20 maart staat “maandagavondvoetbal” op de agenda van de Pro League. Kwestie van “wat souplesse” aan de dag te leggen voor clubs die Europees aan de bak moeten. In andere landen is maandagvoetbal al ingeburgerd, luidt de uitleg. Kan zijn, maar in die andere landen houdt men zich aan een competitieformule zonder play-offs. Die verhogen het aantal matchen aanzienlijk, werden hier ingevoerd om de “grote” clubs te bevoordelen door ze niet twee maar vier keer in een “kassa, kassa”-scenario tegen elkaar te doen uitkomen.

Hopelijk houden de “kleine” clubs voet bij stuk en blijft het “njet” voor maandagvoetbal, alweer enkel en alleen geopperd om de “groten” van dienst te zijn. Het is kiezen of delen voor clubs met Europese ambities: of ze wapenen zich met spelerskernen die voetbal op meerdere fronten aankunnen, of ze blijven weg uit Europa. Of men maakt de kalender minder zwaar door het play-offsysteem af te schaffen. Wedden dat in dat laatste - helaas theoretische - geval geen enkele “kleine” club neen zou zeggen? Voer voor een “wetenschappelijke studie”? Of niet?

Alles of niks Zitten cijferen met het risico dat we er koppijn aan overhouden, is aan ons niet besteed.

We noteren alleen dat Antwerp er goed voorstaat en dat het al lelijk mis moet lopen als ze nu zaterdagavond de promotie naar eerste niet mogen vieren. Al weet ge maar nooit met het rood-witte gezelschap. Antwerptrainer Wim de Decker heeft dat goed bekeken: “lk verwacht nog een moeilijke avond in Roeselare. We moeten nu met de voeten op de grond blijven.”

Absoluut. Maar er met hun voeten één binnentrappen op verplaatsing, dat kan ook helpen.

Nooit vertoond Parijs-Nice was amper begonnen of er viel al een niet-alledaags incident te noteren. De Franse topfavoriet, Romain Bardet, werd uit koers gezet omdat hij iets te opvallend haarzak speelde en met trucs van luie Sjarel gebruik maakte van zijn volgwagen om een achterstand op het peloton goed te maken. Goed geprobeerd, maar de organisatoren zijn niet van gisteren en hebben ogen in hun kop. Een Fransman die op eigen bodem uit de wedstrijd wordt genomen, het gebeurt niet alle dagen.

Wie zei er weer dat de Fransen chauvinisten zijn? Al is die disciplinaire maatregel een uitzondering op de regel.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

9 maart 2017

Ondertussen in het moedige midden

Het ‘iets’ van Hilde

De stemming op het CD&V-hoofdkwartier is wat bedrukt dezer dagen. Peiling na peiling zakt de partij wat dieper weg in het geheugen van de kiezer. “Enerzijds begrijp ik er niets van dat de kiezer ons de rug toekeert”, besluit Wouter Beke midden zijn ministers, “maar anderzijds kunnen we niet ontkennen dat ze niet geheel ongelijk hebben.”

De excellenties knikten begrijpend en toch verontwaardigd. Aan het discours van de voorzitter ligt het alvast niet.

Alle ministers? Nee, eentje zit helemaal achterin zijn hoofd tegen de muur te slaan. Het is de ‘vergeten excellentie’ Pieter De Crem. Een man die geroemd wordt om zijn enerzijdse standpunten, maar het anderzijds totaal laat afweten. Meteen de reden waarom hij een legislatuur lang op reis werd gestuurd om België te vertegenwoordigen in het buitenland als de koning het te druk heeft met in zijn tuin te werken.

“We moeten een boude stelling innemen? Iemand tegen de schenen stampen!”, schreeuwt De Crem door de kleine vergaderzaal, “Ergens voor staan! De mensen tegenspreken of naar de mond praten. Het kan me eigenlijk niet schelen. Maar iets. Laat ons iets lanceren? Iets doen.” Pieter laat zich op zijn knieën vallen en strekt zijn handen wanhopig uit naar de hemel. Het concept ‘iets’ lijkt het gezelschap wel te smaken. Met ‘iets’ kan je alle richtingen uit.

“Ik heb iets”, wipt Hilde Crevits op. Ze is ietwat geschrokken van haar eigen enthousiasme en besluit meteen om het nooit meer te doen.

Het levert haar onmiddellijk bewonderende blikken van de collega’s op. “Proficiat Hilde”, vat Wouter Beke de bewondering samen, “we hebben meer mensen als jij nodig in het moedige midden. Ik denk dat we met dat ‘iets’ van

u definitief een nieuwe richting zijn uitgeslagen. Dit is een zeer vruchtbare vergadering geweest.” Zoveel lof doet de Torhoutse sterkhouder wel wat.

“Zal ik vertellen wat mijn iets is?”, bloost ze nu. Duidelijk voortbouwend op haar succes. Excellentie Kris Peeters vindt het zo wel welletjes. Hij grijpt in. “Ik begrijp deze golf van enthousiasme, beste vrienden. Ik voel ze zelf ook in mij bruisen. Maar anderzijds voel ik de verantwoordelijkheid die hiermee gepaard gaat. Nu meteen op deze vergadering het ‘iets’ van Hilde nog verder onder onderbouwen, is niet wijs. We moeten temporiseren.” “Het is ronduit roekeloos”, voegt Jo Vandeurzen er aan toe, “Ik weiger mee te stappen in de waan van de dag.”

‘Iets’ met allochtonen En toch. Moeilijke tijden vragen harde maatregelen. Hilde stelt haar ‘iets’ voor, ongeacht de gevolgen. “Ik ga allochtone ouders aanmanen om meer bezig te zijn met het schoolleven van hun kinderen.

Ze scoren veel te laag op de schoolbanken. Meer betrokkenheid van de ouders zal tot betere schoolresultaten leiden.” Er volgt een doodse stilte die al snel wat ongemakkelijk wordt. Hilde kijkt verwachtingsvol om zich

Kruisende woorden 1048

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

heen. “Zeer goed”, breekt voorzitter Beke de stilte, “En dan?”

“Dat is het!”, kraait Hilde. “Maar wat is de anderzijds dan?”, wil Geens weten, die zeer zenuwachtig op zijn stoel begint te schuiven. “Geen anderzijds!”, stelt de minister van Onderwijs, “Er is geen anderzijds.” Peeters vindt het meteen onaanvaardbaar. Of toch minstens moeilijk aanvaardbaar, al begrijpt hij wel waar Hilde naar toe wilt. Enigszins. Geens

Absurdistan Dikke bult Een vraag die wij ons stellen: kan je eigenlijk klagen over Turken van de tweede en volgende generaties die eigenlijk nog altijd Turk zijn? Onze samenleving doet namelijk weinig anders dan die mensen continu in hun Turk-zijn bevestigen, tot in het onderwijs toe met pleidooien voor gebruik van de “eigen” taal. Om zo beter Nederlands te leren. Tja.

Vertelseltjes De deradicaliseringsambtenaar van Molenbeek, ene Olivier Vanderhaegen, stelt dat in Molenbeek de aantrekkingskracht van het jihadisme nog steeds stijgt. Tot zover alle sprookjes over het lieve en vredige Molenbeek.

B C

Even rechtzetten Dankzij onze objectieve media, steeds paraat om de exotische brigade te hulp te schieten, weten wij dat Hilde Crevits absoluut ongelijk heeft: àlle allochtone ouders nemen volop deel aan ouderraden en spreken altijd en overal feilloos Nederlands met hun kinderen. Waarvan akte.

D E F

Doen

G

In een opiniestuk betitelt Jean-Marie Dedecker Unia als “het ministerie van Waarheid”. Niet slecht gezien. Mogen wij suggereren misschien ook eens een “ministerie van Boosheid” op te richten, N-VA?

H I

Zeg het eens

J

Met alle respect, maar hoe kan je in godsnaam een buitenlands politicus verbieden hier de boel te komen ophitsen, als je jaar en dag bewust een blinde vlek hebt voor het dubbelenationaliteitenprobleem?

K L HORIZONTAAL A. 37° president van de VS B. Voorzetsel - Reeds Zonder uitzondering C. Vallende ziekte - Europese Unie D. Oud stuk stof - Gewichtsmaat Bezittelijk vnw.

E. Exotische vrucht - Europeaan F. Was in staat - Fermium - Deel van de gemeente Ravels G. Mossteppe - De hele hoeveelheid H. Zwoerd I. Aardbevingsdeskundige J. Pers. vnw. - Dodelijk - Lidwoord K. Met dezelfde mening - Vordering Antwerpse gemeente L. Aanwijzend vnw. Adres op het internet - Sappig en zacht

Verticaal 1. Een van de oudste middelnederlandse ridderromans 2. Judoterm - Afgepeigerd Afgeronde steen 3. Aziaat - Deel van het testament 4. Aankomstruimte - Familieleden 5. Egyptische stad 6. Raamwerk van metaal 7. Geheugenschijf Post van bewonderaars 8. Oost-Vlaams dorp - Differentiële

Optische Absorptiespectroscopie 9. Achtervoegsel achter een woord, betekent lijkend op - Laatstleden 10. Xenon - Opera van Rossini - Familielid 11. Handvaten - Eetlepel - Mondspoelwater 12. Delen van het aangezicht

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1047 vindt u op blZ. 14

en Vandeurzen hebben het lokaal verlaten uit pure stress en Schauvliege wil er enerzijds een boompje over opzetten, maar heeft anderzijds genoeg van boompjes. De Crem danst een wilde samba op de tafel. “We doen het”, hakt Beke de knoop door, “Wij gaan resoluut voor een mening.”

Die avond prijst Wouter Beke in Terzake de mening van zijn minister van onderwijs, maar vindt ze anderzijds niet voor herhaling vatbaar.

De gekte voorbij Houd u vast aan uw bretellen, we zullen nog eens wat nieuwspraak lanceren: transblack!

Nog nooit van gehoord? Dat is een witte die zich diééép vanbinnen zwart voelt. Het kan dus altijd nog zotter.

Mensensoorten Recentelijk werden wat artikelen gepubliceerd in wetenschappelijke tijdschriften over de Denisova-mens, een voorouderlijke mensensoort waarover nog weinig bekend is. Die zou zich o.a. met Neanderthalers vermengd (kunnen) hebben. Laten we in het vervolg dus spreken over de transneanderthaler.

Vuile stad Antwerpen wordt (weerom) een vuile stad.

Immers, de straatreinigingsfirma die tot op heden de straten schoon hield, mag met haar wagens de stad niet meer binnen wegens te vervuilend.

Of hoe de stoerdoenerij van de lage-emissiezone, die moest dienen om het groene blazoen van de meerderheid op te poetsen, botst op de realiteit.

Het antwoord, mijn vriend In reactie op een uitspraak van Hilde Crevits vraagt Wouter van Bellingen zich af of Vlaanderen enkel de slechte migranten heeft gekregen. Wij vermoeden dat Wouter hard zou verschieten van het antwoord van de man in de straat. Of misschien niet.

Kopje onder De buitenlandse studie die uitwees dat in zwembaden nogal wat urine aanwezig is, kreeg in onze pers ruime aandacht. Als zwembaduitbaters echter eisen dat mannen in een zwembad enkel zwemslips dragen en geen langere lossere broeken, om te vermijden dat veelal jonge gasten in ondergoed (boxershort) het water induiken, stijgt makkelijk gehuil op. Wat willen we eigenlijk?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Boontje en loontj De journaliste Hande Firat, de dame die Erdogan tijdens de couppoging hielp door hem op de radio een oproep tegen de coupplegers te laten doen, is intussen zélf persona non grata, betreffende nieuwsverzorging. Nee, wij koesteren geen leedvermaak. In dit land hebben wij ook aardig wat naïeve journalisten rondlopen.

Foei Dat niet iedereen bij N-VA nog hoog oploopt met Hendrik Vuye, is nog zacht uitgedrukt.

Vroeger was dat wel even anders. Of het nu pas geeft Vuye te verwijten dat hij natrapt, in een stuk dat nogal wat van natrappen weg heeft, lijkt ons toch wel betwijfelbaar, Peter de Roover.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be