't Pallieterke van 16 maart 2017

73ste jaargang • nummer 11 • donderdag 16 maart 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Lopende zaken tot oktober 2018?

André Gilles neemt ontslag als voorzitter Publifin

Bakt de regering-Michel er nog wat van de komende maanden, ja het komende jaar?

Niemand verwacht het. Iedereen heeft er zich al bij neergelegd dat de begroting op orde krijgen uitgesloten is. En de beloofde hervorming van de vennootschapsbelasting komt er niet dit jaar en wellicht ook niet in 2018. Misschien toch die federale verkiezingen vervroegen en laten samenvallen met de lokale stembusslag van 14 oktober 2018?

Het was een teken van machteloosheid.

In verschillende kranten gaf minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) vorig weekend een uitgebreid interview. Vaak een pagina groot. Maar eigenlijk met slechts één boodschap: de hervorming - lees de verlaging - van de vennootschapsbelasting moet er dringend komen. Want anders kost dat jobs. Even was weer de econoom en oudjournalist Van Overtveldt aan het woord: het tarief vennootschapsbelasting (de belasting op bedrijfswinsten) is in België met 33,99 procent te hoog.

Zelfs als we er allerlei fiscale voordelen van aftrekken bedraagt het reële tarief goed 27 procent. Dat is meer dan het Europees gemiddelde van 25 procent. Bovendien zijn de andere EU-landen volop bezig hun tarieven te verlagen. Een klassieke manier om multinationale ondernemingen te lokken.

Volgens Van Overtveldt moet dat tarief ook in België omlaag, anders laten grote bedrijven voor hun investeringen steden als Antwerpen of Brussel links liggen. En lopen we dus nieuwe banen mis.

Een economische analyse die staat als een huis. Maar wat een econoom wil, is daarmee nog geen politieke wet. Federaal coalitiepartner CD&V zit sinds vorige herfst in de politieke loopgraven: een lagere vennootschapsbelasting komt er enkel als ook hogere of nieuwe belastingen worden opgelegd.

Een meerwaardetaks op aandelen bijvoorbeeld. De CD&V wil haar linkse achterban paaien met het argument dat bedrijven al genoeg geschenken hebben gekregen. Maar zo’n meerwaardetaks is onbespreekbaar voor N-VA en Open Vld. Premier Charles Michel (MR) heeft dan maar het dossier naar zich toegetrokken. Vraag is of hij voor een oplossing kan zorgen. In een interview met L’Echo vorig weekend liet hij al blijken er niet echt in te geloven. De kans is reëel dat de hervorming van de vennootschapsbelasting er dit jaar niet komt. En wellicht ook in 2018 niet.

De CD&V zal op de rem blijven staan omdat ze de N-VA die trofee niet gunt. Een belangrijk dossier verdwijnt daarmee in de ijskast.

Het bevestigt het vermoeden dat de regeringMichel mentaal al in lopende zaken is.

In dit nummer: bon voor gratis boek

De begroting of fluiten in het donker Met de begroting is het niet anders. Vanuit de Wetstraat wordt de indruk gewekt dat de regering goed bezig is. Er moet bij de begrotingscontrole net voor de paasvakantie slechts 300 miljoen euro worden gevonden.

En er is een buffer van 700 miljoen euro.

“Wat is het probleem?”, hoor je bij de regeringspartijen. Het probleem is dat deze regering fluit in het donker. Want de toestand van de overheidsfinanciën blijft zeer verontrustend. Dat er nu niet zwaar moet worden bespaard, is het resultaat van het uitstelgedrag van de regering-Michel. Momenteel gaat men ervan uit dat het begrotingstekort in 2017 -1,7 procent van het bbp zal bedragen.

Een jaar geleden was de doelstelling af te klokken op -1,4 procent. En in 2015 was er sprake van een begrotingstekort van -1 procent in 2017 om in 2018 een begroting in evenwicht te hebben. Michel beweert dat het nog kan, maar niemand gelooft hem.

Verkiezingen op 14 oktober 2018?

Als er geen hervormde vennootschapsbelasting komt en ook geen sanering van de begroting, dan kunnen we ons terecht de vraag stellen of het met deze regering nog zin heeft door te gaan tot het voorjaar van 2019.

Waarom de federale verkiezingen niet laten samenvallen met de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 14 oktober 2018? Dan wordt de periode van de facto lopende zaken toch wat ingekort. De kans dat dit gebeurt is echter klein. De regering-Michel zal blijven aanmodderen tot in 2019. Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste doen de regeringspartijen het in de peilingen niet zo goed.

Verkiezingen vervroegen wordt pas realistisch als die trend gekeerd is.

Maar vooral: de lokale verkiezingen worden voor veel partijen gezien als een opstap naar de stembusslag van 2019. Kiezers houden van winnaars en wie als eerste uit de lokale verkiezingen van 2018 komt, zal kunnen meesurfen op de ‘flow’ van die zege. N-VA hoopt dat op die zondagavond 14 oktober een groot deel van Vlaanderen geel kleurt. Die overwinning moet een goed half jaar later dan verzilverd worden. Eigenlijk rekent CD&V op hetzelfde, steunend op de lokale verankering. En de MR van Charles Michel telt in Wallonië nu al meer burgemeesters dan de PS, met dank aan de vele landelijke gemeenten. Dat herhalen in 2018 kan een voorbode zijn op succes in 2019. Dus blijft het plan de verkiezingskalender niet te bruuskeren. Trouwens, men stelt zich in de partijhoofdkwartieren nu al de vraag met welke trofeeën men in 2019 naar de kiezer kan stappen. De thema’s liggen naar verluidt al klaar bij de Vlaamse partijen. De Open Vld hoopt dat de jobgroei aanhoudt en wil daarmee uitpakken. Ook de N-VA denkt daaraan, maar wil toch ook op een ander paard wedden: veiligheid. Want als de economie in 2018 in een recessie terechtkomt, dan is van de ‘job-bonus’ geen sprake meer.

(elke gelijkenis met een bloedzuigende teek is puur toevallig)

Milli Görüs, een wolf in schaapsvacht We brachten het als eerste uit in onze editie van 11 augustus vorig jaar: het grote Turkse cultuurcentrum dat gepland wordt in Strombeek-Bever, heeft banden met de antiwesterse organisatie Milli Görüs (‘De Nationale Visie’). Dit werd dinsdag in het weekblad Humo in een opmerkelijk artikel bevestigd. Vooral de beschrijving van het fundamentalistische en staatsgevaarlijke karakter van die organisatie valt op.

De lokale vzw Hicret is momenteel gehuisvest in een klein pand aan de Villegasstraat in Strombeek. Het betreft een voormalig café, met een kleine gebedsruimte. Op de inkomdeur lees je, eentalig in het Nederlands, ‘Turks Cultureel Centrum’. Tot voor kort trok de lokale moskeegemeenschap weinig aandacht en waren er nauwelijks of geen klachten van overlast. De vereniging werd zelfs betrokken bij het lokale kermisgebeuren en promootte zich daarbij met luide Turkse muziek en gebak.

Communauté musulmane De ambities van Hicret waren evenwel ietwat groter. Vorig jaar kocht de vzw een volumineus handelspand aan de Grimbergsesteenweg, bij de inkom van Strombeek.

Meteen werden er inpandige verbouwingswerken gestart. Pas maanden later diende de Schaarbeekse “Communauté Musulmane de Belgique” een officiële aanvraag in bij het Grimbergse gemeentebestuur om de handelsbestemming te wijzigen naar deze van een cultuurcentrum.

Daarin werd gesproken van een nuttige oppervlakte van 988 vierkante meter, wat zeer aanzienlijk is. Naast een gebedsruimte, vergaderzalen en een cafetaria zou

het gebouw beschikken over vijf klaslokalen, voor in totaal 86 personen. Het gaat dus helemaal niet over een bescheiden ontmoetingsruimte voor een lokale Turkse gemeenschap van enkele tientallen gezinnen. Hier is een soort Koranschool in de maak, waarmee men naschoolse lessen wil geven aan Turkse jongeren uit een hele regio.

Omdat die aanvraag gepaard moest gaan met een openbaar onderzoek, werd hieraan ruchtbaarheid gegeven door de oppositie. Hierdoor werden bij het schepencollege meer dan 300 individuele bezwaarschriften ingediend.

Het gemeentebestuur wist de initiatiefnemers evenwel te overtuigen de aanvraag in te trekken en te vervangen door een gewijzigde versie, waarbij men binnen het oorspronkelijke handelsgedeelte van het gebouw zou blijven.

Aldus gebeurde: er kwam een licht gewijzigde aanvraag binnen voor een cultuurcentrum van nog steeds 988 vierkante meter.

Bezwaarschriften van tafel Groot voordeel voor het schepencollege is dat nu geen openbaar onderzoek meer nodig is en dat zelfs geen rekening moet gehouden worden met de 300 ingediende bezwaarschriften.

Lees verder blz. 2

2

Actueel

16 maart 2017

Milli Görüs, een wolf in De olifant danst schaapsvacht Vervolg van blz. 1 Die mogen zonder meer van tafel geveegd worden. Het zag ernaar uit dat de aanvraag tot bestemmingswijziging door het schepencollege zou worden goedgekeurd. De meerderheidspartijen CD&V en Groen lieten zich charmeren door enkele woordvoerders van Hicret, die zouden blijk geven van een goede integratie en nobele intenties (zoals het organiseren van taallessen Nederlands). De burgemeester vond het niet haar taak de banden met Milli Görüs te onderzoeken. Bij meerderheidspartij Open Vld (3 collegeleden op 9) is men kritischer voor de wolf in schaapsvacht.

De partij had opgevangen dat er een aparte ingang zou moeten komen voor vrouwen en had onder meer daartegen geprotesteerd in een uitvoerig onderbouwd bezwaarschrift.

Normaal gezien zou het college eind maart een beslissing treffen.

Kalifaat Het artikel van Humo kan behoorlijk wat roet strooien in dit dossier. Journalist Raf Sauviller vond de officiële bevestiging van de link tussen Hicret en Milli Görüs op een Duitse webstek. Hij is bijzonder scherp voor die fundamentalistische organisatie en we citeren hem dan ook graag, zodat u het verneemt uit een ‘onverdachte’ bron: “Vanaf het prille begin verwierp Milli Görüs elke

andere staatsvorm dan het op de Koran en de sharia gebaseerde kalifaat, dat desnoods met geweld moest worden opgelegd aan de hele wereld. Deze Turkse beweging is dan ook verregaand antiwesters, antidemocratisch en antiseculier. Ze verzet zich tegen de integratie van Turken in de Europese samenleving, die ze in het verleden omschreef als `barbaars’. De organisatie werd en wordt dan ook van alle kanten verweten integratie tegen te werken in haar educatieve activiteiten. Bovendien werd de organisatie, die wordt beschouwd als de Turkse variant van de salafistische Moslimbroeders, in het verleden geregeld in verband gebracht met het promoten en financieren van religieus geweld. In 2006 werd het toenmalige hoofd van Milli Görüs in Keulen ervan beschuldigd geld te hebben doorgesluisd naar schermvennootschappen van Al Qaida.”

Sauviller besluit terecht dat het om een staatsgevaarlijke organisatie gaat, die een bedreiging vormt voor de democratie en de rechtsstaat. Onder meer in Nederland, waar Milli Görüs erg sterk staat, wordt de organisatie om die reden scherp in de gaten gehouden door de veiligheidsdiensten. Zeer terecht besluit Sauviller: “Je kunt je als gemeenteraad dan ook maar beter afvragen of je zoiets wel in huis wilt.”

BL

“De man die de Indiase olifant laat dansen”, zo noemt zelfs het extreemlinkse blad De Wereld Morgen (lente 2017) de “rechtse” Indiase premier Narendra Modi. En dat was nog vóór de recente verkiezingen in de deelstaat Uttar Pradesh, die Modi’s partij een spectaculaire zege opleverden.

Uttar Pradesh telt ruim 200 miljoen mensen, met een dubbel zo grote bevolkingsdichtheid als het overbevolkte Vlaanderen. Om nog andere redenen was de staande ovatie voor Modi, naast onverwacht, politiek zeer belangrijk. Modi is sedert zijn jeugd militant van de hindoe-nationalistische zuil, waarvan de Bharatiya Janata Party (BJP) de politieke belichaming is.

Voor die partij werd hij in 2001 premier van de westelijke deelstaat Gujarat, waar hij bijna meteen geconfronteerd werd met zware godsdienstrellen. Moslims hadden een treinwagon met hindoebedevaarders in brand gestoken, en de 59 slachtoffers werden grootschalig gewroken. Uiteindelijk vielen er een 1.100 doden, van wie driekwart moslims.

Het is in India al vaker gebeurd, en een politicus van de sociaaldemocratische Congrespartij zou er mee weggekomen zijn, maar dit keer eisten de media en allerlei gesubsidieerde of vanuit het buitenland gesponsorde ngo’s Modi’s vel.

“Keizer van het hindoe hart” Zijn onverwoestbare reputatie van Hindu Hrdaya Samrat, “keizer van het hindoe hart”, heeft Modi toen verworven. Enerzijds greep hij onmiddellijk in en bedwong hij de rellen zo efficiënt als mogelijk. Dat hebt u niet in de media vernomen, waar Modi integendeel van niets minder dan “genocide” beschuldigd werd.

Maar anderzijds boog hij niet voor de lasteraars. Over allerlei specifieke incidenten waarvoor hij verantwoordelijk gesteld werd, zijn processen gevoerd, aangespannen door Modi’s tegenstanders maar gewonnen door Modi. Zijn in de leugenpers zeer gevierde critici vielen één voor één door de mand eens ze aan een formele ondervraging onderworpen werden.

Ondanks een vijandige centrale regering (Congres 2004-‘14) werd zijn naam over de hele lijn gezuiverd.

Het nam niet weg dat de VS-regering hem in 2005 de toegang tot het land ontzegde toen hij uitgenodigd werd om over Gujarats economische doorbraak te komen vertellen. Zijn eigen partijleiding trachtte af te blokken dat hij in 2014 de BJP-kandidaat voor het premierschap werd, maar de basis wist haar ertoe te dwingen.

Zelfs op de vooravond van die verkiezing riep The Economist op om vooral niet voor Modi te stemmen, hoewel het hele zakenmilieu voor hem duimde; precies zoals het blad in 2016 fel pleitte tegen Donald Trump.

Straffer dan Trump Modi’s klinkende kieszege in 2014, één week voor die van de N-VA bij ons, was dé grote

trendsetter voor de populistische doorbraak in het VK en de VS van 2016. Ook Boris Johnson en Trump moesten zowel tegen de verenigde media als tegen hun eigen partijleiding opboksen.

Zelfs De Wereld Morgen geeft toe: “De electorale aardverschuiving die Narendra Modi in 2014 in India teweeg bracht, kreeg nog geen fractie van de aandacht die blijft uitgaan naar de verkiezing van Donald Trump in de VS. Daardoor weten wij niet dat Modi qua electorale strategie diens perfecte voorloper was; al gedroeg Modi zich, vergeleken met zijn Amerikaanse evenknie, als een koorknaap.”

Modi, van zeer arme komaf en spartaans in zijn levenswijze, deed eigenlijk veel straffer dan Trump. Die overwon de beschuldigingen van ocharme belastingontduiking en seksuele onwelvoeglijkheid, terwijl Modi tegen een wereldwijde reputatie van massamoordenaar moest optornen.

Maar een ‘winner’ is hij wel. Economisch is India nu het enige BRICS-land met hoge groeicijfers. Ook zijn campagnes voor onder meer algemene properheid en een toilet per gezin komen beter van de grond dan in India gebruikelijk was. Verder oogst hij veel steun met zijn beleid van nationale eenheid, tegen de langdurig opgebouwde kankercultuur van quota en voorrechten voor minderheden.

Fanatici Het ideologisch gemotiveerde deel van zijn achterban, waaronder de campagnevrijwilligers, werd echter wat teleurgesteld. Precies zoals de N-VA bij ons zette hij het institutionele en culturele deel van zijn agenda (waaronder de afschaffing van de bestaande wettelijke discriminaties tegen de hindoe-meerderheid) in de koelkast, om de economie aan te zwengelen.

Die was onder de vorige regering terug in het socialistische moeras terecht aan het komen, en Modi was de geknipte man om er weer vaart in te krijgen. Toch gooit de BJP haar basis wat kruimels toe, symbolische wapenfeiten die tenminste het gevoel wekken dat de partij ideologisch nog op koers zit. Verder mag zij de haar vijandige media dankbaar zijn: die schilderen haar af als fanatiek hindoegezind, wat volstrekt niet met het feitelijke beleid klopt, maar bij de kiezers beter ligt dan de lauwe werkelijkheid.

Alleszins zijn de hindoe-kiezers van Uttar Pradesh in veel grotere aantallen gaan stemmen dan in het verleden, uitgesproken ideologisch en in blok. Daarmee hebben ze de BJP een historisch grote zege bezorgd: meer dan 80 procent van de zetels.

Koenraad Elst

De onmogelijke gezondmaking van de NMBS Uit de smalle beursstraat Slaagt Sophie Dutordoir, sinds 7 maart de nieuwe baas van de NMBS, erin om van de spoorwegmaatschappij een performant en gezond bedrijf te maken? De kans is klein, om politieke en bedrijfsmatige redenen. Nochtans dringt de tijd: in 2023 wordt de reizigersmarkt vrijgemaakt en verdwijnt de stolp van de overheid over de NMBS. Het eigen vermogen van de NMBS is al een hele tijd negatief.

Min 50 miljoen euro. Een normaal privébedrijf zou dan het faillissement kunnen aanvragen. De schuld van de spoorwegmaatschappij groeit elk jaar met tientallen miljoenen euro’s. Al een verbetering met een aantal jaar geleden, toen die schuld met zo’n 200 miljoen euro per jaar steeg. Gelukkig is er de jaarlijkse overheidsdotatie van 3 miljard euro. Anders was het boeken toe voor de spoorwegmaatschappij. Niemand kan erom heen: de NMBS is doodziek. Kan de nieuwe topvrouw daar verandering in brengen?

Enorme schuldenberg Het valt te betwijfelen. Sophie Dutordoir zal wellicht niet verder raken dan het beheersen van de schuldgroei. Die is onder haar voorganger, Jo Cornu, maar deels onder controle geraakt.

In 2008 bedroeg de totale schuld 2 miljard euro. Vandaag torst de NMBS een schuld van 3,2 miljard euro, en netwerkbeheerder Infrabel zo’n 2,2 miljard euro. 5,4 miljard euro in totaal dus.

De oorzaak: wanbeleid in het verleden. Een weinig rendabel bedrijf met megalomane projecten, dat is de NMBS. Denk maar aan het project met pakjesvervoerder ABX. Of de bouw van de gigantische stations in Luik en Bergen. PS-projecten die door de belastingbetaler moeten worden gefinancierd.

Voor Dutordoir komt het erop aan die schuldenberg op zijn minst onder controle te houden. De tijd dringt. In 2023 wordt

reizigersvervoer geliberaliseerd. Dan moet de NMBS een performant bedrijf zijn. Het probleem is echter dat de commerciële inkomsten vooral moeten worden gebruikt om de putten te dempen. Investeren om klaar te staan voor de liberalisering is er niet meer bij. De hoge overheidsdotatie van 3 miljard helpt om de NMBS boven water te houden. Dat zal niet eeuwig blijven duren. Op een vrijgemaakte markt is zo’n staatssteun verboden. Dan zal de NMBS op eigen benen moeten staan.

Geen plan Probleem is dat er geen plan klaarligt om het tij te keren.

Er is geen beheersovereenkomst meer waarin duidelijke doelen worden gesteld. De laatste liep van 2008 tot 2012 en werd daarna tijdelijk verlengd. Het enige wat vaststaat, is dat de overheidsdotatie tussen nu en het einde van de legislatuur wordt afgebouwd.

Moeten de tarieven dan omhoog? Dat zou financieel soelaas kunnen brengen, want sinds de eeuwwisseling is het aantal reizigers met 60 procent gestegen, tot 226 miljoen per jaar. Maar de tarieven van de NMBS zijn relatief hoog in vergelijking met andere vervoersmiddelen. Een reis naar zee en terug per trein kost al snel meer dan 30 euro. Voor dat bedrag vlieg je gemakkelijk naar Zuid-Frankrijk of Noord-Italië. Hogere prijzen blijven mogelijk, zeggen belangenverenigingen, maar dan moet er extra geïnvesteerd worden. Daarvoor is te weinig geld. De

NMBS zit ook vast aan de vergoeding per kilometer reizigersvervoer die het aan Infrabel moet betalen: 7,8 euro per kilometer. Een hoog tarief, veel hoger dan de vergoeding voor het goederenvervoer dat daarmee sterk gepromoot wordt. Maar op die manier financieren de reizigers het goederentransport.

Aan Dutordoir om die afspraken te herzien.

Vakbonden en politiek Blijvend probleem bij de NMS is de syndicale invloed en de politisering. De vakbonden hebben er een nooit geziene machtspositie. Het doet denken aan een overheidsdienst uit de jaren zeventig. Voor een niemendal wordt gestaakt. In de publieke sector is wellicht enkel de case van de luchtverkeersleiders van Belgocontrol erger. De federale regering slaagt er maar niet in een minimale dienstverlening op te leggen.

En dan is er nog de politiek die altijd en overal zijn zeg wil hebben in het bedrijf. Vraag is hoe de verhoudingen tussen manager en de politiek verankerde raad van bestuur zullen verlopen. Het is ook aan de top moeilijk om de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Sophie Dutordoir, die een CD&V-etiket heeft, zal in die raad van bestuur onder andere rekening moeten houden met haar voorganger Marc Descheemaecker (N-VA). MR en PS (federaal wel in de oppositie) zien elk staatsbedrijf als een francofone speeltuin. Bestuurders en toplui met een verschillende politieke achtergrond botsen wel eens binnen de NMBS. Op het afscheidsfeest van Jo Cornu was Descheemaecker niet eens aanwezig.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

16 maart 2017

3

De parabel van de kosmopolieten en de krakers Sarah en Paul zijn wereldburgers. Zij staan boven de bekrompenheid van het klootjesvolk, dat zich zo gemakkelijk laat beïnvloeden door simplistische redeneringen, domme slogans en xenofobe reflexen. Sarah en Paul zijn breeddenkend. Voor mensen van andere culturen die ons land binnenkomen, bepleiten zij openheid, gastvrijheid en gulheid.

Wie daarover kritische geluiden laat horen, kan op hun morele veroordeling rekenen.

Sarah was voorheen verbonden aan het Centrum Interculturalisme, Migratie en Minderheden van de KUL, was ook projectmedewerkster bij de ‘Empowerment van etnisch-culturele minderheden’ van het Minderhedenforum en doet nu aan professioneel ontwikkelingswerk in Vietnam.

Paul is ‘master in de cultuurwetenschappen’ en voormalig lector aan de Arteveldehogeschool, auteur van enkele publicaties waarin hij zich kant tegen het overdrijven van problemen met migranten en werkt mee aan het wetenschappelijke project ‘Gluren bij de buren’, een onderzoek naar de beeldvorming rond OostEuropese migranten. In zijn vrije uren is hij ook medewerker van de extreemlinkse nieuwswebstek “DeWereldMorgen”.

Het volk ter hulp geroepen Vorige week kregen de zekerheden van Sarah en Paul toch even een deuk. Terwijl het echtpaar in het buitenland verbleef, had een groep zigeuners zijn intrek genomen in hun mooie herenhuis te Gent. Meer zelfs, het echtpaar ontdekte dat ze voor de oplossing van dit probleem op geen hulp moeten rekenen van de Gentse autoriteiten. Het stadsbestuur van Termont voert een beleid van grote tolerantie ten aanzien van zowel krakers als overlast vanwege zigeuners.

En de politie was niet bereid daar voor Sarah en Paul een uitzondering op te maken. In de steek gelaten door de ideologische verwanten in het bestuur, deed het echtpaar dan maar beroep op het volk om gerechtigheid te laten geschieden. In een bericht op Facebook legde Sarah de situatie uit en vroeg iedereen om solidariteit te tonen en vooral het bericht zoveel mogelijk te delen.

Dit lukte wonderbaarlijk goed. Veel te goed zelfs. Er kwam een golf van sympathie met Sarah en Paul op gang, samen met heel wat verontwaardiging over de krakersactiviteiten.

Sommige reacties keerden zich tegen de overlast die zigeuners al jaren in Gent veroorzaken. Sarah en Paul, die zich normaal gezien verontwaardigd zouden verzetten tegen elke vorm van etnische stigmatisering, hadden zich dan ook even laten gaan en zelf in hun bericht benadrukt dat het over “Roma” ging.

Sommige reacties hadden gesuggereerd, met de typische overdrijving die we kennen van zatte nonkels op een familiefeest, dat men maar beter het recht in eigen handen kon nemen.

Kraken in de linkse mythologie Sarah en Paul toonden zich geschrokken over de doos van Pandora die ze hadden geopend. De reacties van het volk waren niet precies wat zij hadden gewild. Het waren niet zozeer hun tolerante en intellectuele vrienden die zich hadden laten mobiliseren voor hun zaak, maar gewone Vlamingen die er niet voor kozen elk woord af te wegen op zijn politieke correctheid.

Het echtpaar haalde snel het eerste bericht van Facebook en stak in een nieuw bericht een vermanende vinger op naar de iets te enthousiaste blijken van solidariteit. Ze vroegen de politie zelfs om de zigeuners te gaan beschermen (alsof de toogpraat op Facebook ernstig te nemen was), iets wat de politie van Termont dan weer wel wilde doen.

In een tribune in De Standaard van maandag deed Paul er nog een schepje bovenop.

Hij deed zijn beklag over het beeld van vreemdelingen als een bedreiging voor de veiligheid en over de ongecontroleerde sociale media “die de fatsoensnormen overschrijden”. Ook is, volgens hem, kraken “het echte probleem niet”. Wel het gebrek aan voorzieningen voor “vluchtelingen”.

Voor de situatie van rechteloosheid waarin hij en zijn vrouw nu zelf beland zijn, heeft Paul minder begrip: “Het is volstrekt onbegrijpelijk dat de politici dit euvel in de wetgeving niet al lang weggewerkt hebben.” Indien het hem niet persoonlijk was overkomen, zie ik Paul anders nog niet voorop lopen in een betoging

tegen krakers.

De problematiek van het kraken is al vijftig jaar oud. Het feit dat de overheid er steeds uiterst tolerant tegen optreedt en dat gaten in de wetgeving nooit behoorlijk werden opgevuld, heeft veel te maken met de ideologie van Pauls leeftijds- en geestesgenoten, die nog steeds zeer sterk op ons politieke beleid weegt.

In de mythologie van de soixante-huitards en hun telgen in de politiek, hebben krakers nog altijd een beetje het imago van moderne Robin Hoods.

Het Gent der socialisten Dat precies in Gent, waar socialisten al bijna dertig jaar aan de macht zijn, het kraken meer dan elders wordt getolereerd, is dan ook geen toeval. De politie heeft er op dit ogenblik weet van minstens 159 gekraakte panden.

Ook de problemen van Gent met zigeuners bestaan al jaren. Verder dan wat nutteloos pamperbeleid kwam het stadsbestuur nooit.

Een typisch voorbeeld was de kraak van het klooster op de Muide, waar in 2015 enkele tientallen zigeuners hun intrek hadden genomen.

Termont liet dit niet alleen toe, hij belastte ook een aantal vzw’s om de betrokkenen aan een job en een vaste woonst te helpen. De Roma bleken daar echter niet in geïnteresseerd. Een jaar later kraakten ze gewoon een ander huis.

Termont, nog steeds een lieveling van onze pers, werd nauwelijks herinnerd aan zijn jarenlange verwaarlozing van de zigeunerproblematiek en de krakersplaag. Merkwaardig genoeg mocht hij van de journalisten zelfs een steen gooien naar “het gebrek aan initiatief” van de federale regering. Geen enkele persjongen herinnerde hem aan de motie die N-VA in 2015 had ingediend op de gemeenteraad, met precies de vraag aan de regering om een wetgevend initiatief te nemen tegen de kraakpraktijken. Termont en alle partijen van zijn meerderheid stemden tegen. Enkel het Vlaams Belang steunde de motie van de N-VA.

De moraal van het verhaal De parabel van de kosmopolieten en de krakers leert ons kernachtig veel over onze tijd en onze samenleving. Over de nog vaak verborgen realiteiten van immigratie. Over wijdverbreide wetteloosheid en straffeloosheid in de schaduw. Over beleidsmensen die problemen negeren die niet in hun ideologisch wereldbeeld passen, tot ze door grote publieke aandacht verplicht worden om in actie te komen.

Over een slapende pers, die nog maar eens gepasseerd wordt door de sociale media.

Maar de hoofdrol in de parabel is weggelegd voor Sarah en Paul, stereotiepe linkse intellectuelen die best kunnen leven met de negatieve gevolgen van ongecontroleerde immigratie, zolang die zich enkel uitstrekken tot het klootjesvolk en niet binnendringen in hun villa’s en statige herenhuizen. En wanneer dit dan toch gebeurt, willen ze eigenlijk vooral een oplossing voor hun allerindividueelste probleem.

Hun ideologische beeld bijstellen, dat weigeren ze pertinent. Krakers en zigeuners wensen ze in geen geval gestigmatiseerd te zien.

Deze zenden ze gewoon opnieuw de samenleving in, waar ze dan maar door de gemeenschap moeten opgevangen worden. Dat dit met zeer grote waarschijnlijkheid tot problemen en overlast voor andere mensen zal zorgen, wensen ze niet te weten.

Niet dat Paul en Sarah niet in staat zijn tot morele veroordelingen. Die sparen ze echter voor mensen die geen enkel misdrijf hebben gepleegd, maar wel hun verontwaardiging over het gebeuren te weinig subtiel hebben uitgedrukt. En uiteraard ook voor de “extreemrechtse populisten”, zoals Paul ze noemt in De Standaard, waaronder we hoogstwaarschijnlijk iedereen moeten begrijpen die een politiek beleid bepleit dat aan dit soort toestanden op samenhangende wijze een einde wil maken en niet alleen wanneer ze eens opgemerkt worden door een uit de hand gelopen oproep op Facebook.

Jurgen Ceder

Briefje aan Landry Mawungu

Hopelijk geen zeurpiet Mijnheer de directeur, Nadat uw voorganger een aantal keren bruut en onbeholpen als een olifant door de porseleinwinkel denderde, en nu in alle stilte uitwijkt naar het Integratiepact - wat dat ook mag betekenen -, moogt gij hem komen opvolgen in het Minderhedenforum, een mengelmoes van etnisch-culturele minderheden en geëngageerde welzijnswerkers, dat zich tot doel stelt: ‘niveaus informeren, overtuigen en impact op het beleid verwerven, op weg naar een open, democratische en solidaire samenleving.’ Dat is niet niks en het staat, zoals gewoonlijk in die kringen, stijf van nietszeggende en allesomvattende wolligheid. Het is geweten dat uw Minderhedenforum een progressieve en derhalve flink gesubsidieerde instantie is die zo’n 15 jaar geleden ontstond, toen links nog mee de lakens uitdeelde en er, buiten het Vlaams Belang, zo goed als niemand was die daar hardop zelfs maar een minimum aan kritische bedenkingen bij durfde maken. De sacrosancte politieke correctheid werd nog niet zo belaagd als vandaag de dag.

Dat dat ondertussen wél zo is, mocht uw voorganger net voor zijn snelle aftocht in december vorig jaar aan den lijve ondervinden, toen hij zich – en meteen ook uw organisatie – hopeloos belachelijk maakte in de onzalige en onredelijke zwartepietenpolemiek. Als nooit voorheen kreeg een organisatie - de uwe - de hoon van een flink deel van de bevolking over zich heen. Velen daarvan deden dat niet omdat ze politiek, laat staan partijpolitiek, geïnspireerd waren, maar gewoon omdat het hun gezond verstand vér te boven ging en het jaarlijkse kinderfeest werd verpest door beroepsgediscrimineerden en beroepsagitatoren. Om enige geloofwaardigheid terug te winnen, was het meer dan dringend nodig dat zeurpiet Wouter van Bellingen zijn boeltje pakte.

En nu is ’t gebeurd: gij zijt aangetreden en gij legt uw eerste verklaringen af. Eentje daarvan vind ik bijzonder interessant: “Door oog te hebben voor wat ons bindt en tegelijk respect te hebben voor elkaars verschillen, kunnen we komen tot een inclusieve

maatschappij. Ik koester onze superdiverse maatschappij, en wil streven naar een correcte beeldvorming van personen met een migratieachtergrond. Want de manier waarop we naar elkaar kijken bepaalt onze realiteit.”

Houd u vast, zet u neer, of trek je veiligheidsgordel aan voor wat ik nu ga zeggen, want gij gaat dat van mij niet verwachten: ik kan een eind meegaan in dat verhaal. Ademt gij nog? Is uw bloeddruk onder controle en is het uitgebarsten zweet al aan het afkoelen?

Ik hoop het.

Met wat gij zegt, is absoluut niks mis.

Maar - en dan word ik toch wat kritisch laten we wel wezen: het moet van twee kanten komen. Daarmee wil ik zeggen dat de etnisch-culturele minderheden ook ónze verschillen, tradities en gewoonten moeten leren respecteren, en die in een juist daglicht moeten stellen. Mocht gij erin slagen uw gezellen mee op dat spoor te krijgen, zodat er wederzijds respect en begrip kan ontstaan, dan denk ik dat al een groot deel van uw bevlogen missie zal geslaagd zijn.

Overigens, ik hoop dat gij van mij wilt aannemen dat de minderheden in ons land in een ongelooflijke luxepositie zitten en bevoordeeld zijn tegenover veel landen vanwaar tal van hier wonende minderheden afkomstig zijn. Daar zijn immers geen integratiecentra en minderhedenfora. In flink wat van die landen worden zelfs geen minderheden geduld. Misschien is het goed dat tijdens uw werkzaamheden in het achterhoofd te houden. Jullie krijgen hier dus heel veel kansen. Het enige dat wij vragen, is dat ook wij gerespecteerd worden en dat onze onschuldige tradities niet onder druk gezet worden door een geveinsd antiracistisch discours dat alleen maar tot doel heeft aan platte politiek te doen en te spuwen in de milde hand die weldoend wil voeden. Dat kan toch niet veel gevraagd zijn?!

Zijn wij akkoord? Dan ben ik zeker dat gij geen zeurpiet zult zijn. Dan kunnen wij op een normale manier met elkaar praten en elkaar respecteren. Ik heb daar alvast geen moeite mee.

Parasieten Parasieten aller landen, verenigt u! Alain Tabart en Michel Cornelis waren vicevoorzitters van de Waalse waterbeheersmaatschappij SPGE. Hun mandaten eindigden in december 2016 en zij hebben nu zogenaamde “gouden parachutes” gekregen van respectievelijk 557.000 en 205.000 euro. Juridisch is daar klaarblijkelijk niets tegen te beginnen. Alain Tabart is een PS’er.

Hij is een voormalig medewerker van Jean-Claude van Cauwenbergh toen die tussen 1995 en 1999 Waals minister van Begroting, Financiën, Werkgelegenheid en Opleiding was. Michel Cornelis heeft een cdH-signatuur. Hij was de kabinetschef van minister Guy Lutgen, de vader van de huidige cdH-voorzitter Benoît Lutgen. Cornelis was bereid ongeveer een derde van zijn uittredingsvergoeding te laten vallen. Tabart niet. En dan zijn ze bij de PS verbaasd dat de maoïsten van de PTB veel van hun kiezers inpikken…

4

Dossier

16 maart 2016

Reagan en Trump (2): de gelijkenissen Vorige week beschreef ik de grote verschillen tussen die twee Republikeinse presidenten. Maar hun programma’s bevatten ook veel gelijkenissen.

Reaganomics Trump gelooft blijkbaar ook in wat later “Reaganomics” heette en wat Reagans republikeinse uitdager in 1980, George H. Bush (zijn opvolger in 1989), “voodoo-economics” noemde. Het principe is eenvoudig: verlaag de belastingen en er blijft veel meer geld over om te investeren in de economie of om te consumeren. Aanvankelijk ontvangen de belastingen dan minder inkomsten, maar dat wordt weldra gecompenseerd door een bloeiende economie.

Reagan drukte die belastingverlaging door.

Een prestatie die Trump nooit kan evenaren, want Reagan had het nadeel dat hij heel zijn presidentschap (1981-1988) met een Democratische meerderheid in het Congres moest regeren. De belastingtarieven werden toch drastisch verlaagd en vereenvoudigd, en de economie begon (eerst aarzelend) te herleven, zij het op tijd om Reagan toe te laten zijn herverkiezing te winnen.

De vroegere Amerikaanse president had nog een programmapunt gemeen met de huidige. Reagan was ervan overtuigd dat het “Rijk van het Kwade” zoals hij (overigens terecht) de Sovjet-Unie noemde, erop uit was het Westen te ondermijnen. Goedschiks als het kon en kwaadschiks als het moest, zoals de documenten van het Warschaupact bewezen die het nieuwe democratische Polen onthulde. Reagan stopte dus enorme sommen in defensie; juist zoals Trump beloofd heeft.

Reagan had aanvankelijk met schurken als Brezjnev, Andropov en Tsjernenko te maken vooraleer hij in Gorbatsjov een fatsoenlijke gesprekspartner kreeg.

Reagan pompte veel geld in zowel nuttige als schimmige defensieprojecten. De vermaledijde kruisraketten, waartegen indertijd honderdduizenden naïeve sullen in Brussel betoogden, kregen de Sovjets op de knieën.

Maar Reagans Star Warsschild tegen raketaanvallen kwam nooit uit de theoretische startblokken en er werden miljarden dollars aan verspild. In combinatie met “Reaganomics” waren de gevolgen niet mis.

Reagan schrapte massaal in andere federale uitgaven, zoals sociale programma’s, maar dat hielp niet. De begrotingsput werd dieper en dieper. Zijn opvolger George H. Bush werd verkozen met de slogan “No new taxes. Read my lips.” Hij moest noodgedwongen de belastingen verhogen om de begroting in evenwicht te krijgen en verloor zijn herverkiezing. Trump heeft niet alleen meer geld beloofd voor defensie, hij wil tevens de ellendige infrastructuur (snelwegen, bruggen, gebouwen) vernieuwen in combinatie met minder belastingen. De kwadratuur van de cirkel?

Islam en migratie Reagans aandacht ging vooral uit naar de communistische dreiging, gezien de Sovjets een jaar voor zijn presidentschap nog hun legers over de Afghaanse grens joegen. De Sovjets stonden op het punt de oorlog in Afghanistan te winnen, tot de Amerikanen aan hun mohammedaanse bondgenoten stingerraketten gaven voor luchtafweer. Dat leidde (tezamen met de bevolkingsexplosie in de moslimlanden) tot de nederlaag van die ene boevenideologie, die prompt vervangen werd door een even schurkachtige leer, zij het met meer racistische en seksistische fanatici dan het communisme.

Reagan had het voordeel dat er in eigen land en bij zijn bondgenoten nauwelijks communisten waren, terwijl het Westen door de schuld van de eigen domme politici opgezadeld zit met miljoenen aanhangers van die haatideologie. Trump mag het oplossen, gedemoniseerd door alle pseudoprogressieven. Ook Reagan kende de problemen met migratie. Als gouverneur van Californië had hij gemerkt hoe Amerikanen hun banen verloren en vervangen werden door goedkopere illegale Mexicanen die niet protesteerden als de bazen hen uitpersten. “Het wordt tijd dat wij de controle over onze grenzen terugkrij-

gen”, zei Trump Reagan letterlijk na. Reagan tekende een wetgeving waardoor werkgevers zwaar beboet werden als ze illegalen werk gaven. Maar tezelfdertijd stond hij een massale legalisatie toe, die er natuurlijk toe leidde dat gelukszoekers uit heel het continent bleven toestromen in afwachting van een nieuwe amnestie. Trump praat wel over een muur, maar het lijkt erop dat hij niet veel anders kan handelen dan zijn voorganger.

Schandaaltjes en schandalen De heren hebben nog iets gemeen: een niet al te gelukkige hand in de keuze van hun medewerkers. Reagan was iemand die men niet moest lastigvallen met details. Een groot contrast met zijn voorganger Jimmy Carter, die persoonlijk het rooster opstelde voor het gebruik van het tennisveld van het Witte Huis. Trump is als zakenman ook iemand van de grote deals en niet van de kleine lettertjes, daar heeft hij zijn advocaten voor. Wel komt het “you’re fired” vlug uit zijn mond, terwijl Reagan onervaren of onbekwame medewerkers nooit zelf de wacht aanzei.

Het gevolg van die manier van leiding geven waren schandaaltjes en schandalen, zij het dat die bij Trump al van voor zijn presidentschap dateren.

Reagan, die een veel betere acteur was als president dan als filmster, slaagde erin, in tegenstelling tot Trump, met charme, grapjes en gespeelde naïviteit de beschuldigingen van tegenstanders te ontmijnen. Zijn bijnaam was lange tijd “The Teflon President” omdat niets aan hem bleef kleven. Een bezoek samen met kanselier Kohl aan het oorlogskerkhof in Bitburg, waar ook SS’ers begraven liggen, overleefde hij gemakkelijk door de schuld op de rug van zijn medewerkers te schuiven. Dat was wel enigszins een “Hollywoodschandaal”, omdat de Waffen-SS altijd de zwartepiet krijgt in films, terwijl de Wehrmacht meestal ontsnapt.

Maar het grootste schandaal van Reagans regering was zijn eigen schuld en het maakte hem in de laatste twee jaar van zijn presidentschap vleugellam. Geleidelijk werd duidelijk dat de VS grote hoeveelheden wapens via Israël hadden verkocht aan Iran, ondanks een wet die dat verbood na de gijzeling van Amerikanen in dat land. Met het geld financierden de Amerikanen de contraguerrillero’s in Nicaragua die de extreemlinkse regering van de sandinisten bevochten. Kwestie van geen tweede Cuba te krijgen in de achtertuin van de VS. Niemand kon ooit bewijzen dat Reagan akkoord ging met die financiering, maar dat maakte het nog erger. Alles gebeurde onder zijn neus, door zijn nationale veiligheidsadviseur en diens assistent.

Op slag vroeg heel de VS zich af wat een president nog waard was die duidelijk de teugels niet in handen had. Reagan mocht zich beperken tot gesprekken met Gorbatsjov over de vermindering van kernwapens en hij boekte daar succes mee. Maar voor de rest was zijn rol in zowel de binnenlandse als de buitenlandse politiek uitgespeeld.

De media als vijanden Reagan won zijn eerste verkiezing met 51 procent van de stemmen en was dus geen “minderheidspresident”. Daar konden de media hem niet op pakken en de Democraten bezaten de meerderheid in het Congres, zodat de mediavrienden geregeld zwegen en verzwegen. Bij zijn herverkiezing haalde Reagan 59 procent, zodat hij de media een tijdje de mond snoerde. Maar hij had toch weer twee dingen gemeen met de huidige president. Zijn waarderingscijfers waren bij het begin van zijn presidentschap erg laag en het duurde een paar jaar vooraleer die omhoog gingen. En Ronald Reagan had een gruwelijke hekel aan de media. Zijn dagboeken zijn één bittere klacht over kranten en televisiezenders die altijd op zoek waren naar een nieuw schandaal, die alles uitvergrootten en die zich graag lieten gebruiken om perslekken te publiceren die hen geleverd werden door vriend en vijand.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Steekvlam Vorige week dinsdag ging in de Kamer onder leiding van N-VA’er Brecht Vermeulen de commissie-Politieke Vernieuwing van start.

Na de graaicultuurschandalen willen de opgejaagde partijen met uitgestreken gezichten en van ernst gefronste wenkbrauwen regeltjes gaan uitvinden om bij de publieke opinie op zijn minst de indruk te doen ontstaan dat het hen echt menens is.

De voorstellen stroomden dan ook haast overmatig binnen, zo in de zin van ‘kijk eens, hoe goed en serieus wij wel zijn…’ Maar of die commissie zoden aan de dijk zal brengen en of al die voorstellen ook zullen besproken worden, is nog maar de vraag. In de voorbije jaren is er al vaker zo’n commissie geweest, maar altijd doofden die snel uit als een steekvlam.

Hoewel ze geen effectieve leden mogen leveren, mogen de kleine fracties elke dinsdag tot 30 juni toch komen meedenken over politieke vernieuwing en voorstellen indienen.

Als men tot een consensus komt, gaan die resultaten naar de klassieke commissies, waar ze nog eens gaan besproken worden en zullen gestemd worden. Maar daarin stemmen alleen de erkende en dus niet de kleine fracties… En dat moet allemaal voor 21 juli gebeuren. Wie leeft, zal zien…

Nooit anders geweest Grote kanonnen zitten er niet in. Het zijn hoofdzakelijk ‘backbenchers’ die weinig of geen boter op hun hoofd hebben. Alleen Groen vaardigt de haast onvermijdelijke en vrij bekende Charlie Chaplin Calvo af. (Ja, juist, de man die gretig gratis viptickets aanvaardde van een internationale tabaksgigant voor het dansfestival Tomorrowland.)

En de sossen doen dat met de lijzige Monica de Coninck aan Vlaamse zijde en grauwe PSkrokodil André Frédéric aan Waalse kant. Deze twee hebben wellicht de opdracht om het allemaal niet zo’n vaart te laten lopen en op de rem te gaan staan. Bovendien zou er al een akkoord zijn tussen de meerderheidspartijen om zeker geen wisselmeerderheden met de oppositie aan te gaan inzake bepaalde voorstellen.

En daarmee belandt de commissie-Politieke Vernieuwing alvast helemaal terug in de oude politieke cultuur waarin de meerderheidspartijen uiteindelijk het mooie weer zullen bepalen. Het is nooit anders geweest en het zal nooit anders zijn… Geeuw!

De Kamer en polygamie Vorige donderdag stond de goedkeuring van een overeenkomst betreffende de sociale zekerheid tussen het koninkrijk België en het koninkrijk Marokko aan de agenda van de Kamer. In dit nieuwe verdrag staat in de toelichting: “In het oude verdrag werd het overlevingspensioen in gelijke delen over meerdere weduwen verdeeld, wat niet altijd billijk was.

In dit verdrag wordt het overlevingspensioen verdeeld tussen de weduwen rekening houdend met de lengte van het huwelijk.

Er is aldus een billijkere oplossing gegeven aan een feitelijke situatie waar wij de gevolgen van dragen.” Een en ander komt erop neer dat België de facto polygamie erkent, wat evenwel voor de Belgische strafwet een straf-

baar feit is. Barbara Pas (VB), die de bevoegde minister hier eerder al over ondervraagd heeft, maar nul op het rekest kreeg, riep de Kamer dan ook op deze overeenkomst niet goed te keuren en zij beriep zich in haar uitgebreide argumentatie tegen polygamie op een column in Knack van Zuhal Demir (vandaag N-VAstaatsecretaris) uit 2014 waarin deze in het kader van de overeenkomst onder meer had verklaard: “Het is zonder meer onaanvaardbaar dat België polygamie op één of andere manier ondersteunt.

De regering moet zo snel mogelijk onderhandelingen opstarten met Marokko om alle bepalingen die strijdig zijn met onze rechtsbeginselen uit dat verdrag van 1971 weg te werken. (…) Daar worden geen compromissen over gesloten. Nooit.” En wat gebeurde? Inderdaad, de overeenkomst werd vlotjes goedgekeurd, met steun van … de N-VA. Alleen het VB en Vuye en Wouters stemden tegen. Hallo, Zuhal, luisteren ze nu al niet meer naar u?

Blaffende honden Even onwaarschijnlijk ging Zuhal Demir uit de bocht toen Unia, het ‘Belgisch Bureau van de Gedachtepolitie’, ter sprake kwam. Die van Groen en de PVDA kwamen natuurlijk huilen dat het een schande was dat zij bij haar aantreden als staatssecretaris kritiek op die vet gesubsidieerde instelling had geleverd. Aan de andere kant van het politieke spectrum opnieuw Vuye en Wouters en het VB - hoorden we daarentegen dat het allemaal niet ver genoeg gaat en dat er minstens aanpassingen aan Unia of zelfs de ontbinding van Unia nodig zijn.

De staatssecretaris gebruikte intussen al heel wat minder gespierde taal in haar antwoorden en herleidde alles tot: “Unia heeft een perceptieprobleem en wij moeten daaraan werken.” Wat Barbara Pas deed besluiten dat de politiek correcte collega’s en de gedachtepolitie van Unia op beide oren kunnen slapen, want dat de blaffende honden van N-VA toch niet bijten. Als toemaatje slingerde ze nog een citaat van Bart de Wever in de plenaire vergadering: “Afschaffen vanwege totaal zinloos en omdat het centrum een permanente bedreiging voor het recht op vrije meningsuiting vormt.” Peter De Roover en de zijnen zwegen als vermoord, staken ‘kop in kas’ en wachtten tot de storm was overgewaaid…

Goed werk Het is de verdienste van Kristien van Vaerenbergh (N-VA) en haar fractieleden om het jaren aanslepende dossier van het ontbreken van een deftig statuut voor pleegzorgers (pleegouders) uit de impasse te halen en een statuut voor hen uit te werken, samen met hun regeringspartners. Er is flink wat parlementair werk aan voorafgegaan, maar het resultaat is er. En het mag duidelijk zijn dat er een deugdelijke regeling voor ouders, pleegouders en het kind uit de bus is gekomen. Alleen de PS en de PVDA zijn blijven zeuren en neuzelen. Voor hen is het nooit genoeg en zij zijn chagrijnig dat een ‘asociale’ en ‘rechtse’ regering er uiteindelijk toch in slaagt de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Al is er op andere domeinen een stilstand, gelukkig kan in een aantal dossiers dan toch enige vooruitgang geboekt worden. Als het goed is, zeggen we het ook.

Actueel

16 maart 2017

Echo’s uit de Koepelzaal

Louis Michel eist humanitaire visa die Charles Michel bestrijdt Politiek in België, een mens kan daar al eens van in de war geraken. Deze week was er veel aandacht voor het arrest van het Europees Hof van Justitie in Luxemburg, dat moest oordelen over de asielaanvraag van enkele Syrische inwoners van de stad Aleppo: die eisten dat België in een ambassade overzee een ‘humanitair visum’ zou uitreiken om die Syriërs toe te staan naar België te reizen om asiel aan te vragen, en vonden daarvoor zelfs gehoor bij een Franstalige rechter, die de Belgische staat een dwangsom oplegde bij weigering.

De Belgische regering, geleid door Charles Michel (MR) en vertegenwoordigd door N-VAstaatssecretaris Theo Francken, weigerde echter en trok met de zaak naar dat Europees Hof. ‘Mensen in staat stellen een humanitair visum aan te vragen in consulaten en ambassades overzee met de bedoeling bij aankomst asiel aan te vragen zou ons hele asiel- en immigratiesysteem onderuithalen’, was de unanieme stelling van de Belgische regering, geleid door Charles Michel. Het Europees Hof volgde die stelling, en wees een verplichting tot afgifte van zo’n humanitair visum af.

De regering van Charles Michel houdt die lijn ook aan in de Europese Raad, waar de vertegenwoordigers van alle nationale lidstaten zetelen. De Belgische regering verzet zich mee tegen wijzigingen aan de Europese visawetgeving die zo’n uitreiken van humanitaire visa in consulaten of ambassades mogelijk zou maken.

Druk vanuit het Europees Parlement Nochtans is er wel druk om zoiets moge-

Jakhals voor de rechter De molens van het gerecht malen soms bijzonder traag, ook in Frankrijk. Daar wordt nu een schim uit een ver en gewelddadig verleden voor de rechter gebracht: Ilyich Ramirez Sanchez, bekend onder de roepnaam ‘Carlos de Jakhals’.

Sanchez, een Venezolaan, was in de jaren zeventig en tachtig een exponent van het extreemlinkse pro-Palestijnse terrorisme dat West-Europa in zijn greep had. Hij is verantwoordelijk voor dodelijke terreurdaden. Voor vier bomaanslagen in Frankrijk (waarbij in totaal elf doden vielen) werd hij reeds tot levenslang veroordeeld, net als voor de moord op twee Franse politieagenten. De Jakhals bleef lang onvindbaar, tot een Frans eliteteam hem in 1994 in Khartoem bij de kraag vatte.

Sindsdien zit hij in de cel. Nu start ook nog een proces voor een granaataanslag op een winkel in Parijs, waarbij twee doden vielen.

Die aanslag vond plaats, houd u vast, in 1974. De advocate van Sanchez (die elke betrokkenheid ontkent) vindt dat een proces geen enkele zin meer heeft zo lang na de feiten, maar daar denken de weduwen van de slachtoffers anders over. “De wonden die de aanslag hebben gemaakt, zijn nooit geheeld”, verklaarde hun raadsman. “Ze hebben lang gewacht op dit proces.”

Dat is wel het minste wat men hierover kan zeggen, inderdaad.

lijk te maken. Met name vanuit het Europees Parlement. De Europese verkozenen des volks hebben daar op 12 april 2016, met liefst 459 stemmen tegen 206, een resolutie goedgekeurd die oproept om net het aanvragen van humanitaire visa in ambassades en consulaten mogelijk te maken.

De exacte tekst luidt in punt 27: ‘Het Europees Parlement is van mening dat personen die internationale bescherming zoeken, rechtstreeks bij een consulaat of ambassade van de lidstaten een humanitair visum moeten kunnen aanvragen, en indien een dergelijk humanitair visum na een beoordeling wordt verleend, de houder ervan wordt toegelaten op het grondgebied van de lidstaat die het visum heeft afgegeven met als enig doel een verzoek om internationale bescherming in te dienen; is daarom van mening dat de visumcode van de Unie moet worden gewijzigd door specifiekere gemeenschappelijke bepalingen over humanitaire visa op te nemen.’

Het Europees Parlement eist exact het tegenovergestelde van datgene wat de Belgische regering van Charles Michel in de

5

Europese Raad en bij het Europees Hof van Justitie verdedigd heeft. En wie heeft die Europese resolutie goedgekeurd? Jawel, de ALDEgroep van Guy Verhofstadt, met daarin... Louis Michel.

Die dus op EU-niveau stemde voor exact het tegenovergestelde van wat zijn zoon Charles met België bestrijdt... Hetzelfde bij de CD&V, waar Kris Peeters geacht wordt het regeringsbeleid te steunen, terwijl Ivo Belet met links meestemde voor humanitaire visa.

Die opmerkelijke spreidstand is enkel te verklaren door wat critici het ‘democratische deficit’ van de EU noemen. Op het niveau van de Belgische nationale staat moeten de MR en coalitiepartner N-VA verkiezingen winnen, en zij weten dat de publieke opinie dit soort verhalen aandachtig volgt.

Zij kunnen zich geen linkse lakse houding veroorloven. Maar in het verre Straatsburg, in het dure leder van de Europese salons, worden Europese parlementsleden bestookt door lobbyisten van tientallen linkse ngo’s, en proberen zij elkaar te overtreffen in ‘bekommernis om de mensenrechten’. Bijgevolg worden daar aan de lopende band naïeve teksten gestemd, die bij uitvoering tot een electorale revolutie in de EU-lidstaten kunnen leiden.

Mogen wij overleg tussen vader en zoon Michel aanbevelen? En wat meer realiteitszin in de EU-praatbarak?

HDG

Krakers en hun medeplichtigen

Gekwetste zielen We vragen ons af wat de onfortuinlijke Hilde Crevits kan hebben bezield om uitspraken te doen over de schoolbetrokkenheid van allochtone ouders. Wat ze zei was overigens banaal en bezwaarlijk schokkend te noemen.

Toch moest en zou het Vlaams Parlement een debat houden over de ontboezemingen van de onderwijsminister. Gefundenes Fressen voor verenigd rood en groen. Caroline Gennez (sp.a) trok alle registers open. De dag van de plenaire was het tot overmaat van ramp internationale Vrouwendag, zodat Gennez haar verhaaltje kon ophangen aan holle frasen over emancipatie en gelijke kansen. In ieder geval waren de mensen in het veld zwaar aangedaan door de uitlatingen van Crevits. Ja, van kleuterjuf Lien tot de allochtone ouders Leila en Mehmet, die zich tomeloos voor de school inzetten, allemaal waren ze tot in het diepst van hun ziel gekwetst. Crevits moest excuses aanbieden. Gennez tapte ook wat oplossingen uit het vermolmde vat: meer diversiteit in het lerarencorps, onderwijs “met respect voor de thuistaal” en uiteraard meer middelen. Origineel.

PISA Geregeld werd verwezen naar de fameuze PISA-onderzoeken die een soort internationale onderwijsrangschikking maken. Telkens zo’n studie verschijnt, krijgen we hetzelfde riedeltje te horen. Onze vrienden van de Franse Gemeenschap zitten ergens onderaan bij de zeer exotische landen, en Vlaanderen doet het natuurlijk heel goed, maar moet opletten om niet af te glijden. Het blijkt wel dat leerlingen van Turkse en Marokkaanse oorsprong hier opvallend slechter scoren dan in met ons vergelijkbare landen. Het door Crevits aangekaarte probleem is dus geen bedenksel, vond onder andere Koen Daniëls (N-VA). Het onderwijs levert al grote inspanningen, maar ouders dragen ook een verantwoordelijkheid.

Met de standpunten van Crevits is dus niets mis. Daniëls meende dat de redeneringen van Gennez en consorten aan de kromme kant waren. Bovendien is de financiële injectie niet voor de poes. Het racistische Vlaanderen dokt 900 euro per anderstalige kleuter om Nederlands te leren.

Delirium

De eerste georganiseerde kraakacties in Nederland dateren al van 1964, meer dan vijftig jaar geleden. Toen ging het voornamelijk over het kraken van leegstaande panden, nog niet over inbraken en bezettingen van woningen waarvan de eigenaars alleen maar tijdelijk afwezig waren. Toch dateren de eerste pogingen tot Belgische wetgeving pas van 2003 en 2005, respectievelijk van CD&V en Vlaams Belang die toen allebei in de oppositie zaten. Dat was in de tijd van de paarse regeringen-Verhofstadt.

Maar toen CD&V in 2008 weer in de regering zat, maakte zij er niet opnieuw werk van.

Als er nog steeds geen wetgeving is, zijn de opeenvolgende regeringspartijen daar verantwoordelijk voor, inclusief Groen, inclusief de socialistische partij van Termont, die de vermoorde onschuld uithangt. De oorspronkelijke krakers waren meestal anarchisten en extreemlinkse activisten, maar ook dat is sindsdien veranderd: krakers zijn nu meestal zigeuners of illegalen, die in praktijk een soort diplomatieke onschendbaarheid genieten.

Dat verklaart waarom geen enkele traditionele partij hard wil of durft optreden tegen krakers en waarom er nog altijd geen antikrakerswet is. Een ander probleem is dat krakers, net zoals terroristen en illegalen, altijd onmiddellijk bijstand krijgen van gehaaide

en gespecialiseerde linkse advocaten, zodat de slachtoffers van kraakpraktijken weerloos staan tegen al die juridische vuurkracht. Het is geen toeval dat de advocate van de krakersbeweging Mieke van den Broeck is, een advocate van het maoïstische advocatencollectief Progress Lawyers Network. Juist, dat is dezelfde Van den Broeck die probeerde de asielprocedures te forceren met de zaak rond het Syrische gezin, om zo een nieuwe tsunami van “asielzoekers” over heel Europa te ontketenen. Dit is een alliantie van maoïsten, illegalen, zigeuners en hun linkse en groene vriendjes in stadsbesturen, rechtbanken en politieke partijen, die allemaal hebben samengespannen tegen de gemeenschappelijke vijand: de brave blanke Vlaming die nog een eigen huis heeft.

Wie onderwijs zegt, zegt Elisabeth Meuleman (Groen), die bijzonder goed op dreef was.

Ze zei zowaar iets zinnigs over ons schoolsysteem (zie alweer PISA) dat toch niet zo heel goed is. Voor het overige verzonk ze in het gebruikelijke “superdiverse” delirium. Vanzelfsprekend vond ook Meuleman dat Crevits de allochtone ouders heeft beledigd. De minister spant zich onvoldoende in om iets te doen aan de segregatie in het onderwijs. De groene oplossingen? Het verhogen van het comfort van de kindjes door de inzet van “brugfiguren”, de thuistaal een plaats geven (een heel oud en twijfelachtig idee) en het aanleren van Nederlands zonder druk. Dat laatste is dan weer wel een idee voor met name N-VA, dat net de ouders wat meer wil stimuleren om hun kroost wat harder naar de taal van Vondel toe te leiden. Steen des aanstoots voor de linkse gelederen, Gennez sleepte er zelfs de Grondwet bij en insinueerde dat men de anderstalige kindjes zo van school zou willen trappen.

Gewaagd Waarschijnlijk de enige die zich amuseerde, was Chris Janssens (VB). Crevits had ook eens “gevloekt in de multiculturele kerk” en mocht daarom spitsroeden lopen. Janssens verheugde zich dat de minister eindelijk de VB-analyse bijtrad – het kan worden betwijfeld of dat de bedoeling is geweest, maar het is leuk opgemerkt. Toch deed Janssens meer dan zich vrolijk maken; hij had zelfs oplossingen in de aanbieding, zoals het gewaagde ideetje een aantal concentratiescholen om te vormen tot inburgeringsscholen waar intensief zou kunnen worden gewerkt aan het aanleren van Nederlands en meer nog van normen en waarden. In de plaats van Janssens zouden we maar opletten. Voor je het weet, word je van apartheidsplannen beschuldigd.

6

Dwars door Vlaanderen

16 maart 2017

De Geuzenberg

Molenbeek vergt een andere aanpak Het moment dat Françoise Schepmans (MR) de burgemeesterssjerp van het wereldbefaamde Molenbeek ombond, symboliseerde de breuk met de kwalijke Moureaux-jaren. Maar de erfenis is loodzwaar. Ze geeft alvast de indruk dat het allemaal haar petje te boven gaat.

In een gesprek over de aanwezigheid van terroristen in haar gemeente zei Schepmans, en we citeren uit De Tijd van 15 november 2015: “Een tiental mensen is relatief weinig voor een gemeente met bijna 100.000 inwoners en een grote moslimgemeenschap. Ik ontken niet dat hier een vruchtbare voedingsbodem is voor jihadisten. Molenbeek is de tweede armste en de derde jongste gemeente van België. Er is een probleem van vorming en opleiding. Maar het evolueert positief.

We hebben een duidelijk zicht op de jihadisten en we werken goed samen met de andere beleidsniveaus.” Einde citaat. En vorige week in Knack: “We zijn de radicalisering allerminst de baas”, gevolgd door enkele prangende illustraties. De burgermoeder vernam “tot haar verbazing” dat haar gemeente 26 moskeeën telt, waarvan er slechts vijf erkend (en dus gecontroleerd) zijn. Dat is een bewuste keuze van die gebedshuizen. Financiële middelen zijn geen probleem, zo blijkt, want afdoende aanwezig, waar ze “zich grote vragen bij stelt”. Wie uiteindelijk financiert, “weet ze dus niet. Vreemd toch?” Inderdaad, best vreemd.

Café als oplossing En nog een mooie. Ondernemer Frédéric Nicolay, bekend van de hippe cafés die hij opent, is of was van plan om net in Molenbeek een nieuwe zaak op te starten. Met hulp van Schepmans vond hij een geschikte plek, maar “de eigenaar wil het pand niet verhuren voor een horecazaak waar alcohol wordt geschonden. Dat is toch al te gek.” Precies, te gek. En zeggen dat net zo’n kroeg dé oplossing zou zijn.

Een tijd geleden raakte bekend dat in het centrum van Molenbeek nergens nog alcohol geschonken wordt, o schande, wat de idee voedde dat inderdaad een café nodig was. Met alcoholische dranken wel te verstaan. Sp.a-parlementair Jef van Damme zei het onomwonden: “Een café zal het plein een flinke boost geven” (Bruzz, 30 november 2016). Zonder twijfel. Kwestie van voldoende buurtbewoners op het verlichte pad van salafist naar alcoholist te gidsen.

Operatie Zomerregen Ach, we kunnen er maar beter wat de draak mee steken, want in werkelijkheid is het om te huilen. Het zou intellectueel oneerlijk zijn burgemeester Schepmans op het niveau te plaatsen van de thans zwaar zieke 77-jarige Moureaux. Maar een burgemeester met toch wel wat bestuurservaring die deze dingen “vreemd” of “verbazend” vindt, of het gewoon niet weet, veel vertrouwen boezemt dat niet in. Was het niet Jan Jambon die, op het moment dat Schepmans nog suste, verklaarde dat hij de gemeente ging opkuisen? De vele louche vzw’s controleren, is een mooi begin.

Toch zegt ons aangeboren realisme dat in Molenbeek eerder nood bestaat aan een Kanaalplan dat zich laat inspireren door acties, genre de operaties Herfstwolken of Zomerregens. En ja, het klinkt niet enkel als poëzie geschreven door het Israëlische leger, het is ook door het Israëlische defensieleger ‘Tsahal’ gehandtekend.

KNIN.

Graaicultuur: ook in Brussel Ook in Brussel beginnen de deksels stilaan van de stinkende graaipotjes te vallen. Zo raakte bekend dat de vier leden van het directiecomité van de Gewestelijke Investeringsmaatschappij voor Brussel (GIMB) onder elkaar ruim 1 miljoen euro aan brutolonen verdelen. En daarbovenop krijgen ze verschillende voordelen. Etienne-Jean Noël, de adjunctdirecteur van de GIMB, die daarvoor jaarlijks 214.000 euro opstrijkt, is ook liberaal schepen in Schaarbeek.

Eddy van Gelder, algemeen-directeur van de GIMB en die zowat een kwart miljoen euro per jaar in de zak steekt, is daarnaast ook voorzitter van de raad van bestuur van de VUB. Serge Vilain, die als voorzitter van de GIMB maar liefst 292.000 euro per jaar binnenrijft, is dan weer de gewezen kabinetschef van Molenbeeks PSboegbeeld Philippe Moureaux. Naast zijn functie in de GIMB heeft Vilain blijkbaar nog tijd om twintig andere mandaten te bekleden. Tot slot is er Open Vld’er Jean-Luc Vanraes, die bij de GIMB eveneens een kwart miljoen euro per jaar verdient en die ook OCMW-voorzitter van Ukkel is - een functie die jaarlijks 80.000 euro oplevert.

Harde werkers Vanraes was er als de kippen bij om in de pers zijn riante verloning goed te praten. “Ja, ik verdien goed mijn geld, maar ik werk daar hard voor”, liet hij optekenen. En verder wist hij, net als Siegfried Bracke, niet precies hoeveel hij nu eigenlijk verdient aan al zijn mandaten. Blijkbaar weten enkel mensen die het financieel niet breed hebben precies hoeveel ze verdienen. Maar goed, Vanraes werkt dus hard voor zijn meer dan 300.000 euro per jaar. Daarmee verdient hij dik tienmaal zoveel als een bediende, arbeider of verpleegster (Vanraes is ook nog eens voorzitter van het bestuurscollege van het UZ Brussel). Zou de goede man ook tienmaal harder werken, dus dagdiensten van 80 tot 90 uur draaien? Waarschijnlijk niet.

Zou de goede man dat aan zijn overwerkt personeel in het UZ durven vertellen, dat hij tienmaal zoveel verdient omdat hij toch zo’n harde werker is?

Intussen wordt in dit land bespaard op zowat alles. Kazernes van de Civiele Bescherming moeten sluiten, thuisverpleegkundigen moeten met de chronometer in de hand bandwerk verrichten; scholen, politie en brandweer kreunen onder het gebrek aan personeel. Kinderen zitten hele dagen in containers omdat er geen geld is om schoolgebouwen bij te bouwen. Lonen en kindergeld worden niet geïndexeerd. Maar 300.000 euro per jaar opstrijken, dat is geen bezwaar, want Vanraes en consorten vergaderen toch zo hard. Bij dit alles kan een mens zich enkel afvragen wat het ergste is: dat er schaamteloos gegraaid wordt, of dat dit schaamteloos graaien ook nog eens wordt goedgepraat?

Rubberkorrels Paniek op de wei. Geen loslopende koeien of schapen, maar rubberkorrels bezorgen enkele Limburgse burgemeesters paniekaanvallen.

“We nemen geen enkel risico met de gezondheid van de kinderen.” De krant Het Belang van Limburg voerde samen met de UHasselt een groot onderzoek uit naar toxische stoffen in rubberkorrels waarmee de meeste kunstgrasvelden zijn vervaardigd. Alain Yzermans (sp.a), burgemeester van Houthalen-Helchteren, en de Hasseltse schepen Habib El Ouakili (sp.a) gaan het spelen op dergelijke kunstgras-

velden onmiddellijk laten verbieden, en ze willen de betrokken clubs helpen. De resultaten van het onderzoek werden doorgestuurd naar het Agentschap Zorg en Gezondheid van het Vlaams Instituut voor Zorgbeheer en Recreatiebeleid.

Geweld op de bus In Heusden-Zolder hebben enkele scholieren een buschauffeur van De Lijn zwaar toegetakeld. Het zoveelste incident in een lange rij.

“Onze chauffeurs worden op deze lijn al jaren uitgescholden en bespuwd. En nu is er deze zware agressie. Dit moet stoppen”, reageerde François Reynders van De Valk, onderaannemer van De Lijn. De betrokken scholieren werden door het Technisch Instituut Don Bosco Helchteren onmiddellijk preventief geschorst.

De scholieren die ooggetuigen waren van de agressie vertelden een ander verhaal; ze zeiden dat “de chauffeur eerst had geduwd”. “De chauffeur had zelfs de eerste vuistslag uitgedeeld.” De jongeren ontkenden dat zij de chauffeurs op Lijn 34 dagelijks het leven zuur maken. “Wij zijn ‘s ochtends allemaal nog moe, dan willen we gewoon wat slapen of muziek luisteren.” Sonja Loos, woordvoerster van De Lijn, wenste niet te reageren op de versie van de jongeren.

Turkse vijfde colonne Extreme Turkse (staats)nationalisten hielden een meeting in Gent. Nota bene in een zaal van de stad Gent. Een wakkere journalist bracht het verhaal uit (Turkse referendumkoorts waait nu ook over naar Gent, De Gentenaar 13 maart). De foto’s op Belgisch-Turkse webstekken laten niets aan de verbeelding over. In de zaal prijkt de blauwe vlag van de Grijze Wolven en op een spandoek staat het portret van “de leider”, Alparslan Türkeş, oprichter van de partij MHP. De aanwezigen brengen met gestrekte armen het wolventeken.

De Gentse burgemeester viel uit de lucht.

Ook de politie wist blijkbaar van niets, en dat mag gerust beschouwd worden als zéér verontrustend. De zaal is de ondergrondse “minus one”, zowat de duurste fuifzaal van het land, bestemd voor culturele initiatieven van jongeren.

Politieke activiteiten zijn er niet toegelaten. De aanvraag werd ingediend door twee Turkse jeugdhuizen, allebei gesteund door de stad. Kortom, die meeting “voor een ja-stem op het referendum” (het referendum in Turkije uiteraard) gebruikte volop de steun die de Gentse stadsbestuurders al jaren aan allochtone verenigingen geeft. Steun die in theorie moet bijdragen aan “integratie en emancipatie”, maar die in werkelijkheid geleid heeft tot een aparte Turkse “stad in de stad”. Men leze: een steeds assertiever wordende vijfde colonne van extreme Turkse signatuur.

Het stadsbestuur knijpt niet één oog, maar beide ogen dicht voor wat er gebeurt. De burgemeester smeekt om “instructies” van minister Jambon om te weten of hij Turkse politieke activiteiten moet verbieden of niet. Zo moet hij zelf geen moeilijke beslissingen nemen en hoopt hij de Turkse achterban van de sp.a te sussen.

Komt Erdogan naar Gent?

Heel wat Gentse Turken zijn aanhangers van Erdogan en zijn regime. Bewijs daarvan was de betoging vorig jaar “tegen terreur” (versta, tegen de PKK). Honderden deelnemers trokken luid scanderend, getooid in Turkse vlaggen, hun handen uitdagend opgestoken in het grijzewolvengebaar en vol zelfvertrouwen door het stadscentrum. Enkele allochtone gemeenteraadsleden stapten mee op. Dit jaar in januari was er de “fototentoonstelling” over de couppoging in Turkije, zogezegd een cultureel evenement georganiseerd door achttien Turkse verenigingen. Ze kregen twee dagen de stadshal voor wat een extreem pro-Erdogan-gebeuren bleek te zijn.

Er werd een brochure uitgedeeld: ‘Tien vragen over de couppoging van 15 juli en de Fetullah Terrorist Organisation’, een uitgave van de Turkse staat. De titel alleen al spreekt boekdelen. Termont kwam kijken en nam een brochure in ontvangst. Voor hem valt dit allemaal onder “het democratisch recht van vrije meningsuiting”. Dit soort manifestaties, die flirten met de grens van aanzetten tot geweld, is één zaak. Dat leden van het stadsbestuur er een acte de présence gaan brengen, daar zouden wij wel wat uitleg over willen horen. De kans bestaat dat president Erdogan in Flanders Expo komt speechen. Ook dat zal Termont niet beletten. Hij vindt dit een privézaak, tussen de zaal en de organisatoren.

Daarmee houdt hij voorlopig de Turkse achterban van de sp.a in Gent tevreden. Met ons slecht karakter vragen wij ons af hoelang dat nog zal lukken. De Turkse relschoppers in Rotterdam hadden net zo goed in Gent kunnen relschoppen.

Antwerpen een “bananenstad” Een bijeenkomst in Berchem waar de topman van de Turkse extreemrechtse partij MHP zou komen spreken, mocht niet doorgaan. Dat heeft de Antwerpse burgemeester Bart de Wever beslist. Moedig van hem, want hij loopt het risico de banbliksems over zich heen te krijgen van Recep Tayyip Erdogan, de zogezegde Turkse president.

Die heeft een resem scheldwoorden opgebouwd gaande van fascist, nazi, kampbeul tot Hitlerknecht. In Antwerpen zeggen ze “al wadde zaid da zedde zelf”. En daar vanaf. De Nederlanders kunnen erover meespreken, het taaltje dat Tayyip tegenwoordig uitbraakt.

Zij wonen voortaan in een “bananenrepubliek”. Zij die tot nu toe de enige onbezoedelde democraten van deze aardkloot waren, zijn nu over de hele wereld gebrandmerkt door superdemocraat Erdogan.

Wie in zijn vuist lacht, is Filip Dewinter. Hij kondigde aan dat zijn partij overal in Antwerpen (en daarbuiten) zal betogen waar er propagandameetings plaatsvinden van Turken die pro-Erdogan zijn. Filip liet zich afbeelden met een wimpel boven zijn hoofd in de geliefde kleuren oranje, blanje, bleu; hij stond op die manier achter het volk van Wilders.

Dewinter beloofde vanuit het Antwerpse VB-hoofdkwartier woensdag commentaar te geven op de Nederlandse verkiezingsuitslagen. Allen daarheen. Filip herhaalde maandag wat hij eerder al in de Kamer zei, ook in vlot Turks dat hij zich intussen eigen heeft

gemaakt: “Blijf hier weg, dit is ons land; uzak dur, bu bizim ülkemiz.” Hij onthulde meteen dat de spreker in Berchem het MHPkopstuk, gewezen kolonel Ali Güler zou zijn.

De MHP-partij werd in 1969 opgericht door Alparslan Türkeş. Hij was tot zijn dood in 1997 de onbetwiste leider. Uitgangspunten van de partij zijn de superioriteit van het Turkse ras en de vereniging van alle Turkstalige volkeren. Mooi zootje dat daar naar Berchem dreigde te komen. Jan Jambon hield zich intussen op de vlakte. Hij zei dat het ministerie van Binnenlandse Zaken de zaak van de mogelijke Turkse meetings van zeer nabij volgt, maar hij riep meteen ook op “geen paniek te zaaien”. Zwakjes als ge ‘t ons vraagt. Bijna even zwak als de oppergaai van Gent die zich verschool achter de bedenking “dat er vanwege de overheid nog geen richtlijnen waren gegeven” hoe burgemeesters zich dienen te gedragen, wanneer meetings worden georganiseerd en Turkse ministers op hun grondgebied verschijnen. Daar heeft De Wever tenminste niet op gewacht.

Pagadder

7

Onze naaste buren

16 maart 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Verkiezingen 2017 U leest dit op donderdagmorgen 16 maart (als de post voor één keer haar werk doet) terwijl ik dit typ op zaterdagavond 11 maart.

De peiling U kan dus meteen zien waar de opiniepeilers deze keer geblunderd hebben. Ter herinnering de laatste peiling: VVD 25 zetels, PVV 23, CDA 19, D66 18, GroenLinks 16, SP 15, PvdA 12. En dan zijn er nog vijf kleinere partijen die 6, 5 of 4 zetels halen. De streng protestantse partijen CU en SGP behoren tot het meubilair van de Tweede Kamer, maar volgens de peilers zou de Partij voor de Dieren (toch een uniek Europees verschijnsel) ook 5 zetels halen. Grappig is dat minuscule partijtjes bescheiden hun resultaat opblazen om zichzelf moed in te praten. De Piratenpartij maakt kans op 1 zetel en gaat voor 10. Zelfs de bekende conservatieve columnist Thierry Baudet pompt zich op naar 8 zetels met zijn Forum voor Democratie, terwijl hij misschien de enige pluchezitter wordt.

Turkentuig U hebt ook gelezen hoe de Turkse roofmoordenaar Erdogan en zijn gangsterbende Nederland schoffeerden om divisies zogenaamde Nederturken te mobiliseren. In Nederland leven 400.000 Turken die voor het grootste deel een Nederlands paspoort bezitten, die dikwijls op Nederland spuwen (niet op de Nederlandse uitkeringen) en die met de schurken in Ankara collaboreren. Twee van die Turks-Nederlandse landverraders (vroeger PvdA’ers) zetelen nog in de Kamer en zouden volgens de peiling maar één zetel behouden. Dat zou anders kunnen

uitpakken, want de Turken zullen massaal naar de stembus trekken en rekenen op de steun van andere mohammedanen, zoals veel Marokkanen die de lusten maar niet de lasten van het Nederlanderschap omhelzen. Bewonder de tijdelijke daadkracht van de Nederlandse regering die een Turkse minister niet op Schiphol wilde laten landen. Het zag er inderdaad (in de peilingen) naar uit dat Geert Wilders en zijn PVV achteruitboerden, maar het gedrag van het Turkentuig is koren op zijn molen. Tijd voor minister-president Rutte en al zijn concurrenten eventjes hun tanden te tonen, in afwachting dat ze na de verkiezingen weer op hun buik kruipen.

De gebeten hond U kent de Vlaamse media inmiddels genoeg om te weten dat Wilders de gebeten hond is. En dat terwijl hij in de grond een typisch gematigde Nederlandse polderaar is; ook in deze campagne. Wilders wordt niet moe te herhalen dat hij strijd tegen de islamisering van Nederland, dat deze woestijnaberratie een misdadige ideologie is. ‘So far so good’, zeggen we in het Nieuw-Nederlands. Maar hij beklemtoont (o.a. tegen VTM) dat hij geen problemen heeft met gewone moslims. Dat is toch een gotspe. Hebt u ooit iemand banbliksems horen uitspreken over het nazisme om vervolgens te verklaren dat ie gewone nazi’s wel ziet zitten? Wilders zegt a maar niet b.

Kraken is een mensenrecht Buiten de Turkenrel schrikte de goegemeente maar zelden op. CDA-lijsttrekker Sybrand van Haersma Bruma (een Friese patriciër) veroorzaakte ophef met zijn voorstel kinderen te ver-

plichten het Wilhelmus aan te leren, dat ze staand moeten zingen. En de jeugd moet respect leren opbrengen voor staatshoofd Alexander en echtgenote Maxima.

GroenLinks laat wel de harten van de overtuigde linkslullers sneller slaan. Iedere autobezitter moet minstens 200 euro extra per jaar ophoesten om naar zijn werk te karren. Met dat geld kan Nederland dan nieuw asielprofitariaat een luilekkerleven geven, want er moeten volgens GroenLinks veel meer (nep)vluchtelingen komen. En de Nederlandse wetgeving die kraken van huizen verbiedt (en die door de laffe politie zelden wordt toegepast) moet op de schop. Inbreken en je nestelen in andermans huis is nar de mening van GroenLinks een mensenrecht. Tenslotte was het heerlijk om zien hoe de linkse media Mark Rutte af serveerden. Bij Pauw en Jinek (NPO1) werd hij onverwachts geconfronteerd met een buslading razende Groningers; allemaal slachtoffers van de 1.000 aardbevingen die een onvoorstelbare schade aan hun woningen veroorzaakten.

Die overval op Rutte was zorgvuldig gepland.

Hij kreeg de schuld voor de gasboringen die al tientallen jaren die afgelegen provincie in Nederland vernietigen. Uiteraard vertelden Pauw en Jinek niet dat de miljardenopbrengst uit de gasbel verspild werd om twee miljoen gelukszoekers naar Nederland te halen, met alle gevolgen van dien, onder meer het feit dat die allochtonen hun rijbewijs mogen halen in hun eigen taal. De toets wordt namelijk afgenomen in 45 talen, met evenveel tolken, en de chauffeur moet niet in staat zijn Nederlandse opschriften of aanwijzingen op verkeersborWillem de Prater den te lezen.

Gent gedoogstad voor krakers “In Gent moet je met twee zijn om een brood te kopen. Iemand die naar de bakker gaat en iemand die thuis blijft om te beletten dat het huis gekraakt wordt.” Gent, gedoogstad voor krakers, doet zijn reputatie weer alle eer aan. Een groep Roma bezet een huis waarvan de eigenaars voor enkele maanden in het buitenland zijn.

Onze burgemeester, “kan niets doen”. Politie en gerecht staan erbij en kijken ernaar. Binnengaan is huisvredebreuk. De eigenaars van het herenhuis (hoogopgeleide blanke middenklasse) riepen luid op Facebook dat ze hun huis terug willen voordat het volledig vernield is. Zo ging de bal aan het rollen. Ondertussen zijn de eigenaars flink gekalmeerd, geschrokken van de “racistische” reacties. Zij blijken rechtstreekse banden te hebben met de PvdA, Antifascistisch Front, enzoverder. Net het milieu dat Roma bij het kraken met raad en daad bijstaat.

Victoria de Luxe en konsoorten drongen zich in eerdere gevallen op als bemiddelaars tussen krakers en eigenaars. Een beetje gênant toch, dat nu niet een vuile rijke projectontwikkelaar slachtoffer is, maar iemand uit hun eigen kring.

Of is dat geen toeval? De burgemeester, hij kan niets doen, zegt hij, en haalt meteen een schrijnend verhaal boven van krakers in een woning van een oud vrouwtje dat drie weken in het ziekenhuis lag. Kijk, dat begrijpen wij echt niet. Waarom heeft hij dan niet al veel eerder aan de alarmbel getrokken? Waarop heeft hij gewacht om de parlementsleden (eerst en vooral die van zijn partij) eens goed aan hun oren te trekken?

Iedereen weet dat in Gent gekraakt wordt, maar tot nu ging het vooral over huizen in reno-

vatie, panden bestemd om te slopen en ook heel wat sociale woningen op het moment dat er geen huurder in zat. Maar wat blijkt nu? Ook bewoonde woningen worden gekraakt! Het is de burgemeester die dat komt vertellen! En daar kan hij niets aan doen!

Sterker nog, hij vindt nog altijd dat een verbod op kraken niet te streng mag zijn. Het eeuwige uiterst linkse verhaal van arme daklozen die geen andere mogelijkheid hebben dan in het huis van iemand anders in te breken. Met ons slecht karakter begrijpen we eigenlijk niet zo goed hoe er nog daklozen kunnen zijn in Gent, de progressieve lichtbaken van Europa.

Daklozen zijn toch de verantwoordelijkheid van het stadsbestuur, nietwaar? De vorige Roma krakers kregen uiteindelijk een legertje welzijnswerkers om hen te begeleiden en ze belandden in sociale woningen.

Daarmee was het probleem opgelost, tot de volgende groep Roma toekwam. Gaat het in dit geval om nieuwkomers, of om mensen die al een poos in onze stad rondzwerven? Dat moet nog blijken. Er rammelt veel aan dit verhaal en elke dag komt iets nieuws boven. Dat ze in het station Sint-Pieters sliepen, is alvast een fabeltje, want daar gaat ‘s nachts alles op slot.

De burgemeester verklaart nu dat het geen krakers zijn maar huurders. Het is een kwes-

tie van tijd voordat de Gentse belastingbetaler mag inspringen om die groep “slachtoffers” van een malafide verhuurder te hulp te snellen.

Messenzwaaier in Ledeberg Zondagochtend 5 maart, een groep protestanten, leden van de evangelische kerk, houdt een viering in een gebouw op Ledebergplein.

Een man in een lang gewaad komt binnengelopen, zwaaiend met een groot mes. Hij bedreigt de mensen en zegt dat hij hen gaat doden.

Enkele aanwezigen kunnen de man overmeesteren en in bedwang houden tot de politie er

De klokkenluider van Publifin De Waalse storm rond Publifin gaat maar niet liggen. Nu worden toplui als Stéphane Moreau en André Gilles zelfs openlijk beschuldigd van criminele feiten. En dat alles omdat in het onooglijke Olne, in het land van Herve, cdHgemeenteraadslid Cédric Halin de nepvergaderingen van Publifin aanklaagde. De klokkenluider is ondertussen teruggekeerd naar een discreter leven.

In Wallonië slaakten vele politici de voorbije weken een gen royale emolumenten opstreken. Olne is een dorpje in het zucht van opluchting. Nadat de Waalse politieke partijen, de Land van Herve, in de provincie Luik, met amper 3.500 inwoners. Halin, een cdH’er, opende hiermee de doos van Pandora.

PS voorop, een storm van verwijten over zich kregen omwille Zijn werk als gemeenteraadslid en later schepen van Finanvan dikbetaalde nepvergaderingen bij intercommunale Publifin, waaide de storm over naar Vlaanderen. Figuren als Kamerciën is voor de Luikenaar een aangename bijverdienste. Sinds voorzitter Siegfried Bracke (N-VA) en een aantal paarse man2010 is hij auditeur bij het Rekenhof en weldra gaat hij aan datarissen uit het Gentse werden kop van Jut. Niemand had de slag als inspecteur op de FOD Financiën. “De staat is mijn het nog over ‘de Waalse maffia’. Maar de onderzoekscommisenige religie”, zegt de voormalige medewerker van Joëlle Milsie in het Waals Parlement heeft de aandacht opnieuw naar quet toen zij nog minister van Werk was (2009-2010). Halin ziet eruit als een schoolmeester. Saaie kledij, een ringbaard,… de Luikse graaicultuur verschoven. Eerst waren de toplui StéEn hij houdt van discretie. phane Moreau en André Gilles blijkbaar te ziek om te komen getuigen. Daarna kwamen ze wel opdagen en wasten hun hanNiemand weet wat zijn privéleven inhoudt, wat zijn hobby’s den in onschuld. Ze ontkenden ook de verhalen als zouden ze zijn, tenzij het analyseren van begrotingen en jaarverslagen. allerlei bezwarende documenten inderhaast vernietigd hebVan iemand die een schandaal als dat van Publifin uitbrengt, ben, wat wijst op een misdrijf. zou men kunnen verwachten dat hij het direct tot bekende Iemand die dezer dagen in zijn vuistje moet lachen, is Cédric Waal - Wallon connu - schopt.

Halin. De man ligt aan de basis van het Publifin-schandaal. En Niets van. Halin blijft, na een paar portretten in de Franstahij dacht aanvankelijk niet dat het zo’n omvang zou krijgen. lige pers, liever op de achtergrond. Hij vindt dat hij zijn werk Half december maakte Halin op de gemeenteraad van Olne als mandataris gedaan heeft. In zijn weinige interviews toont bekend dat de bestuursleden van Publifin voor nepvergaderinhij medelijden noch leedvermaak voor de gevolgen van zijn rol

is. Enkele tientallen agenten komen te hulp.

Buiten op het plein lopen honderden mensen op de zondagsmarkt. En toch stond dit verhaal maandag niet in de krant, ook dinsdag en de rest van de week niet. Ooggetuigen spreken van een man van allochtone afkomst met een mes van veertig tot vijftig centimeter lang.

Iemand een reactie gehoord vanop het stadhuis? Niet interessant genoeg voor de Gentse lokale persjongens? Even een denkoefening maken: stel iemand loopt een moskee binnen met een …

Mathildis

Li bia bouquet als klokkenluider. Ook al heeft met Paul Furlan toch een Waalse PS-minister ontslag moeten nemen, onrechtstreeks door de aanklachten van Halin. De klokkenluider is van oordeel dat de crisis een catharsis kan zijn. En dat de politieke mandatarissen hun bestuursmandaten voortaan met de nodige ernst zullen uitoefenen.

Niet iedereen heeft het zo begrepen. Van bedreigingen zegt Halin niets. Nochtans had een Waalse politicoloog die de graaicultuur aanklaagde gezegd dat hij zich niet meer zou laten zien op de parking in Luik waar André Cools in 1991 werd vermoord.

Het is wel zo dat Halin aan de zaak niet enkel vrienden heeft overgehouden. Ook binnen de eigen partij cdH zijn er verschillende verantwoordelijken die vinden dat de 36-jarige man uit Olne moet vertrekken.

Een nestbevuiler wordt hij genoemd, want ook tal van cdH’er zaten aan de vetpotten. Maar partijvoorzitter Benoît Lutgen heeft hem de hand boven het hoofd gehouden. Dat is voldoende voor Halin.

In elk geval weet hij dat hogere politieke ambities dan het lokale niveau niet echt realistisch zijn. Ze toeven in Wallonië nog niet in de tijd van de Grieken toen boodschappers van slecht nieuws ter dood werden gebracht, maar het scheelt niet veel.

Picard

8

De wereld rond

16 maart 2017

Diplomatieke valies

Een rel om te koesteren Over die horden Ottomanen in Rotterdam, al lang niet meer extra muros, kan veel gezegd worden, maar determinerend voor de internationale positie van Turkije zijn ze niet. Erdogan heeft een rist binnenlandse én buitenlandse problemen. En de diplomatieke rel met Nederland is een uitgelezen manier om zo’n intern probleem naar het internationale forum te tillen, zodat hij er in eigen land de vruchten van kan plukken. Maar als hij te ver gaat, dreigt de hele situatie als een boemerang in zijn nek te kletsen.

‘A qui profite le crime?’ De vraag is obligaat als men de Nederlands-Turkse rel koppelt aan drie namen. Drie politici, voor alle duidelijkheid: Erdogan, Wilders of Rutte. Wanneer u dit leest, weet u wie van de twee laatste er garen van kon spinnen, voor zover de hele kwestie überhaupt een electoraal effect zal hebben. Of sultan Erdogan er profijt aan zal hebben, weten we over iets meer dan een maand.

Rellen in Rotterdam, woeste Ottomanen, wapperende vlaggen met halve manen. Om nog te zwijgen van het weghalen en vervangen van de Nederlandse vlag door een Turks exemplaar bovenop het consulaat in Istanboel. Het lijkt wel een godsgeschenk voor de Mozart van Venlo. Of voor een daadkrachtige minister-president? Moesten we ons geld op één van dat trio inzetten, wordt het zonder twijfel de Turkse president, die zich na het referendum van 19 april mogelijk een andere titel mag aanmeten

Nederlandse soevereiniteit Hoe zit de kwestie volkenrechtelijk precies in mekaar?

Zoals steeds zijn er verschillende interpretaties, de ene al wat wereldvreemder dan de andere. Een verdrag garandeert ministers het recht zich vrij te bewegen op het grondgebied

van een ander land. De toegang kan ontzegd worden, maar in uitzonderlijke omstandigheden, bijvoorbeeld in geval van spionage. Tegen deze juridische achtergrond zou de beslissing te licht wegen. Maar er is een ander geluid. Het voeren van een politieke campagne is een vorm van soevereiniteitsuitoefening. Doe je dat in een ander land, dan oefen je die soevereiniteitsrechten uit op het grondgebied van de ontvangende staat. Nederland dus.

Wordt dit geweigerd zoals in deze, dan hebben we te maken met een soevereiniteitsuitoefening van Den Haag. Of zoals professor Marieke de Hoon van de VU Amsterdam het samenvatte: een staat kan op basis van haar soevereiniteit altijd iemand ‘persona non grata’ verklaren. En is dit niet precies wat Turkije deed in juli 2016? Toen weigerde de Turkse regering een Duitse staatssecretaris en leden van de Bondsdag het recht om in Turkije gestationeerde Duitse soldaten te bezoeken. De kwestie werd onder diplomaten geregeld. Zonder politieke profilering, zonder dat één Duitser het in zijn hoofd haalde als een woesteling te gaan betogen.

Buitenlands spervuur Moslim als slachtoffer, Indiër als dader Enkele weken geleden, toen het eerste inreisverbod van president Trump nog van kracht was, wilde de islamitische atleet Tanveer Hussain, uit de Indiase deelstaat Kasjmir, deelnemen aan een wedstrijd sneeuwschoenlopen in de Verenigde Staten. Maar hij mocht het land niet in. Waarom, is onduidelijk. India stond niet op de lijst van landen waarop het inreisverbod betrekking had.

Als we een gokje mogen wagen: we veronderstellen dat Tanveer Hussain verdachte contacten had met de islamitische terroristen die al jaren dood en verderf zaaien in Kasjmir. Zoals te verwachten was, kreeg dit arme slachtoffer van trumpiaanse islamofobie onmiddellijk steun van de “liberals”, onder andere van een vooraanstaande Democratische senator. Ook de BBC zette haar schouders eronder. Daar noemde men Tanveer Hussain een “Kashmiri muslim athlete”.

Er werd aan de nodige touwtjes getrokken en die arme atleet werd toch in de VS binnengelaten. Kort daarop werd hij gearresteerd, wegens zedenfeiten met een twaalfjarig meisje. Haar ouders waren waarschijnlijk bekrompen racisten en islamofoben, want ze hadden zelfs klacht ingediend. De BBC maakte daar ook melding van. Ja, ja! Ze staken het niet in de doofpot. Maar nu noemden ze Tanveer plots een “Indische atleet”. Ineens was hij geen “muslim” meer. Helemaal volgens de politiek correct strategie van censuur en misleiding.

Moslims worden in media alleen als slachtoffers vernoemd, nooit als daders.

Censuur door “technische defecten” Scott Taylor zetelt in het Huis van Afgevaardigden voor de Republikeinen, maar voordien was hij een commando bij de beroemde eliteeenheid Navy Seals.

Hij vocht in Irak als scherpschutter en hij was altijd een criticus van Obama. Ondanks enkele progressieve vlekjes op zijn politieke carrière steunt hij nu voluit het beleid van president

Wanneer we dit schrijven, blijken de sancties van Ankara zich enkel op het diplomatieke vlak af te spelen. Misschien verrassend gezien de zwarte taal van Erdogan, maar gelet op de economische verstrengeling tussen Turkije en Nederland logisch. Dergelijke rel dient dan wel de binnenlandse belangen, de internationale positie van Turkije is van die aard dat een totale escalatie erg pijnlijk kan aankomen. Eigenlijk knelt de internationale positie van Turkije op verschillende vlakken.

Er mag dan een toenadering tot Rusland zijn, duurzaam is die niet. Traditioneel waren de VS hun steun en toeverlaat, maar of het nu over de uitlevering van Gülen ging of het stopzetten van Amerikaanse steun aan Koerdische eenheden in Syrië, telkens kregen de Turken nul op het rekest. En in Syrië vlotten de dingen niet meer als voorheen. Een aanvaring met de EU kunnen de Turken missen als kiespijn, al wekt de retoriek een andere indruk. Dat een eerdere, soortgelijke Duitse beslissing niet tot dergelijke escalatie heeft geleid, is geen toeval. Een aanvaring met Duitsland kan Ankara zich niet veroorloven. Eentje met Nederland lukt nog wel.

Europees omerta

Geslepen Turken Tot nu toe was de omstreden volksraadpleging een zuiver binnenlandse aangelegenheid, wat in zijn nadeel speelde.

Zegezeker is hij allerminst. Peilingen lopen soms erg uiteen en de weerstand tegen het project zit hem ook in kringen waar men het niet meteen verwacht, de Grijze Wolven om één voorbeeld te noemen.

Maar dankzij de diplomatieke rel slaagde Erdogan erin het dispuut te internationaliseren tot een wij-zijverhaal, al beseffen we dat dit meer een term is om op de tafel van ‘De Afspraak’ te gooien. Onze excuses hiervoor. Punt is dat hij de Nederlandse beslissing verkocht krijgt als een anti-Turks verhaal. En dat dit sentiment prikkelen loont, raakt de kern van het DNA van deze nog steeds kandidaat-lidstaat van de EU. Een uitgewezen minister kan mooi misbruikt worden. Want dit is precies wat gebeurde: uitwijzing.

Internationaal struikelblokken

Trump. In een vraaggesprek met CNN zei hij: “Juist vandaag heeft de FBI cijfers bekendgemaakt waaruit blijkt dat 30 procent van hun onderzoeksdossiers inzake binnenlands terrorisme te maken heeft met vluchtelingen.”

Maar verder kwam hij niet, want in de volgende zin viel de verbinding zogezegd weg en daar verschenen de gekleurde balkjes, die bij CNN gebruikt worden om een technische storing aan te duiden.

Niemand geloofde dat het echt een storing was. Het is niet de eerste keer dat zoiets op een strategisch moment gebeurt. In een vraaggesprek met Berny Sanders tijdens de verkiezingscampagne, viel de verbinding plots uit nadat Sanders de uitdrukking “CNN fake news” had gebruikt. Sanders is extreemlinks, maar hij was de rivaal van CNN’s lieveling, Hillary Clinton.

Een hellegat uit de derde wereld “Man uit Burke County veroordeeld wegens verkrachting van dertienjarig meisje.” “Man uit Burlington beschuldigd van kinderverkrachting.” “Man pleit schuldig in zaak kinderverkrachting”.

Wat hebben deze titels uit Amerikaanse kranten gemeenschappelijk? Dat al de seksuele delinquenten immigranten – legaal of illegaal – uit Latijns-Amerika waren en dat de kranten probeerden dat in de doofpot te stoppen met de nietszeggende term “man”. Een rechtse webstek in de staat North Carolina verzamelde duizend zulke krantentitels, alleen al over de eigen staat North Carolina, allemaal met het doofpotmechanisme dat zowel in de VS als in Europa gebruikt wordt om criminaliteit van buitenlanders voor het grote publiek verborgen te houden: “een man” in plaats van “een Mexicaan” of “een Salvadoraan”.

Die doofpot is nodig, want 90 procent van de kinderverkrachters zijn latino’s. In sommige gevallen staat er in de krant dat de dader een Amerikaans staatsburger is – wat niet noodzakelijk gelogen is – maar dan blijkt wel dat hij in de rechtszaal een tolk nodig had. Natuurlijk dwepen al die journalisten niet met LatijnsAmerika zoals zij met de islam dwepen. Dat

Inmiddels bleef het op het Schumannplein oorverdovend stil. Een omerta die haaks stond op het drukke over en weer getelefoneer. Er kwam een officiële verklaring van de Europese Commissie, die stelde dat elke lidstaat afzonderlijk moest oordelen over deze Turkse politieke rally’s, de Nederlandse Commissaris Timmermans uitte zich wat scherper (had hij een keuze?), en dat was het dan. “De afspraak was: niet provoceren”, klonk het in diplomatieke kringen. Vanuit Oostenrijk kwam de vraag deze politieke manifestaties te verbieden, maar dat was voor de anderen een brug te ver.

Ergens kregen we weer een Europees Janusgezicht te zien.

Op zich vond men het Nederlandse statement wel positief (“eindelijk doet iemand wat”), maar daartegenover stond dan weer de waarschuwing voor de vluchtelingendeal met Turkije.

Enerzijds, anderzijds…

En dan heb je een kandidaat-lidstaat van de EU die al jaren haar seculiere traditie afbouwt, waar een interne staatsgreep van het regime plaatsvindt (duizenden interneringen inbegrepen) en die mogelijk vanaf volgende maand het statuut van autocratie pur sang zal krijgen. Voor een ‘Europa’ dat zich op andere vlakken op een haast obsessieve wijze mengt met het beleid van de lidstaten, is die houding ten aanzien van Turkije erg pijnlijk.

Michaël Vandamme

hoeft ook niet. Zij zullen zonder onderscheid des persoons alle allochtonen verdedigen en hun misdaden goedpraten en in de doofpot stoppen, zelfs als ze terroristen, verkrachters, moordenaars of pedofielen zijn.

Het heeft geen belang of de daders Arabieren, Bantoes, Berbers, Eritreeërs, latino’s, Pathanen, Turken of zigeuners zijn. Zo lang zij maar bijdragen tot de ondergang van de blanken en van de gehate westerse beschaving.

Zoals Ann Coulter het ooit plastisch uitdrukte: “The Left’s Plan to turn our country into a Third World Hellhole.”

Asiel voor oorlogsmisdadigers In 1999 trok zelfs het linkse Vrije Nederland aan de alarmbel omdat tientallen Afghaanse oorlogsmisdadigers en folteraars van het gevallen communistische terreurregime asiel hadden gekregen in Nederland.

Het ging om politici en militairen van de marionettenregering die door de Sovjets in Afghanistan was geïnstalleerd. België verleende toen trouwens veilig onderdak aan Rwandezen die hadden meegewerkt aan de genocide van 1994. In de gevallen waar het asiel toch werd geweigerd, konden die zwarte moordenaars ongestoord illegaal in het land blijven. Intussen verblijven er alleen al in Nederland zo’n duizend oorlogsmisdadigers uit Irak, Syrië, Afghanistan of IS-gebied. Het beleid ter zake is zeer laks. Zelfs als die “vluchtelingen” op hun eigen Facebookpagina staan te bluffen met een kalasjnikov in de hand en in het uniform van een islamitische militie of een folterende “veiligheidsdienst”, dan worden zij nog niet afgewezen als er geen “bijkomend bewijs” is. En als ze niet erkend worden als asielzoekers, omdat de bewijzen te sterk zijn om genegeerd te worden… dan kunnen ze toch in Nederland blijven. Ze werden niet uitgezet, meestal op basis van de absurde regel dat iemand niet uitgewezen kan worden naar een land waar een oorlog woedt. Oorspronkelijk was asiel bedoeld voor de slachtoffers van folteringen, vervolgingen en terreur. Nu beschermt het de daders.

Iran wint Dat IS in Syrië en Irak steeds zwaardere verliezen lijdt en steeds meer terrein verliest, is natuurlijk een goede zaak voor het Westen.

Het is een illusie dat IS-strijders ooit “gederadicaliseerd” zullen kunnen worden. Het slechte nieuws is dat zij zich momenteel hergroeperen en reorganiseren in Europa, waar niemand de moed heeft echt oorlog tegen hen te voeren.

Uit Israël komt nog meer slecht nieuws, dat nog meer risico’s inhoudt: de Syrische troepen die vroeger de bestandslijn op de Golanhoogvlakte bewaakten, zijn vervangen door eenheden van de Iraanse Revolutionaire Garde. Die staan nu oog in oog met het Israëlische leger.

Een grondoorlog tussen Israël en de ayatollahs wordt plots een reële en angstaanjagende mogelijkheid.

IS verliest, inderdaad, maar de geopolitieke winst zal geïncasseerd worden door Rusland en Iran, die nu strategische posities hebben veroverd, zowel aan de Middellandse Zee, vlakbij Turkije, als meer oostelijk, vlakbij Israël en Jordanië. Poetin heeft zich ontpopt tot de kampioen, wapenleverancier en bondgenoot van de sjiitische islam.

Geen nieuwe Sobieski Rutte had nog maar juist een prachtig toneelstukje opgevoerd waarin hij de rol speelde van koning Sobieski die de Turken versloeg voor de poorten van Wenen… euh, Rotterdam. Maar nog terwijl hij aan het tellen was hoeveel aarzelende kiezers hij daarmee had teruggewonnen van Wilders, lekte uit dat hij op 6 maart 2016 samen met Merkel een capitulatieverdrag had gesloten met de Turken, waarin hij beloofde jaarlijks 150.000 tot 250.000 “vluchtelingen” uit Turkije naar Europa te laten overkomen.

Dat verdrag was niet geheim, maar die bepaling over de aantallen “vluchtelingen” was dat wel. Geen enkel ander EU-land was daarvan op de hoogte gebracht. Dat was de echte Rutte.

Allerminst een nieuwe Sobieski. Het zou naïef zijn te denken dat Rutte plots het licht heeft gezien en dat zijn harde - en terechte! - maatregelen tegenover de Turken het begin zijn van een echte koerswijziging. We hopen dat we ons vergissen, maar we denken dat Rutte na de verkiezingen zijn toneelmasker zal afwerpen en gewoon zal doorgaan met zijn pro-islamitische en pro-immigratiebeleid, en opnieuw luizige deals met Erdogan zal sluiten. En misschien laat hij 100.000 extra inwijkelingen in Europa binnen, om de woede van de sultan af te kopen.

Kan François Fillon nog winnen?

In tal van peilingen hinkt François Fillon, presidentskandidaat voor Les Républicains, hopeloos achterop ten opzichte van Marine Le Pen en Emmanuel Macron. Eind april de tweede ronde halen lijkt uitgesloten. En toch is de kans nog altijd reëel dat Fillon de verkiezingen wint. Hij is van mening dat de laatste vijf weken beslissend zullen zijn. Die periode gaan we nu in.

Marine Le Pen (Front National) aan 27 procent, zelfverklaard centrist Emmanuel Macron (En Marche) aan 20 tot 25 procent, François Fillon aan 18 tot 20 procent,… Vele politieke waarnemers gaan ervan uit dat de race om het presidentschap nu al gelopen is. In de tweede ronde zullen Le Pen en Macron het tegen elkaar opnemen en Macron zal met gemak de verkiezingen winnen.

François Fillon, door het uitbreken van het schandaal rond mogelijke nepjobs voor zijn echtgenote en kinderen, is uitgeschakeld. Voor Les Républicains zou er niets anders op zitten dan de parlementsverkiezingen voor te bereiden. Met een meerderheid van rechts in de Assemblée Nationale kunnen ze het de president knap lastig maken.

Dat voor Macron een electorale boulevard openligt, is onder andere te danken aan een aantal PS-kopstukken die openlijk hun sympathie voor de voormalige minister van Economie van president François Hollande uitspreken. Zeker de kringen rond ex-premier Manuel Valls zijn van oordeel dat het een goede zaak is het karretje vast te haken aan de favoriet. Zeker nu de officiële PS-kandidaat in de peilingen op de vierde of zelfs de vijfde plaats staat. Bovendien is het programma van Benoît Hamon veel te links voor veel PS’ers. Onder andere zijn voorstellen voor

Si la France m’était contée een basisinkomen kunnen ze niet smaken. Ondertussen heeft Bertrand Delanoë, voormalig PS-burgemeester van Parijs, zich ook achter Macron geschaard.

Een allesvanger Maar die steun van de PS voor Macron zou wel eens een vergiftigd geschenk kunnen worden. De voormalige zakenbankier Macron doet er alles aan om zijn verleden als minister onder Hollande te verdoezelen. Nu zullen Les Républicains kunnen zeggen dat Macron eigenlijk altijd een socialist is geweest. François Fillon zal daar zeker op inspelen. De man heeft van zijn pluimen gelaten door de schandalen rond zijn persoon, maar hij is koppig en vastberaden. In de meeste peilingen staat hij op achterstand, maar hij beschikt over een sokkel van 20 procent trouwe kiezers die hem niet zullen verlaten. De kiezers van Macron zijn een stuk volatieler.

Voor Fillon is het nu zaak stemmen van Macron en eventueel Le Pen terug te winnen. Fillon zal dat doen door Macron af te schilderen als een ‘allesvanger’, een ‘atrappe-tout’. Men kan hem niet eens ongelijk geven. Macron heeft de steun van PS’ers, van bedrijfsleiders, van de groene ex-mei ‘68’er Daniel Cohn-Bendit en zelfs van Robert Hue, de oud-voorzitter van de communisten. Hoe kan men een groep mensen uit zo een breed ideologisch spectrum tevreden stellen? Een andere vraag die steeds meer Fransen zich stellen: wat is er zo nieuw aan Macron? Is hij niet de recyclage van een hele reeks mislukte politici?

Fillon hoopt in de politieke debatten die de komende dagen starten een succesvolle aanval in te zetten. Hij is er altijd van overtuigd geweest dat de beslissing in de laatste vijf weken van de campagne zal vallen.

Roerige regio’s Het rommelt zowel in Noord-Ierland als in Schotland.

Niet toevallig. In beide naties en regio’s stemde het gros van de kiezers tegen de naderende Brexit. Terwijl de republikeinen in Noord-Ierland steeds meer lonken naar een vereniging met Ierland, kijken ze in Schotland uit naar een nieuw onafhankelijkheidsreferendum. De populariteit van de Scottish Nationalist Party blijft groeien. Voor Sinn Féin geldt hetzelfde.

Vorige week meldden we dat de stembusslag in Noord-Ierland uitgedraaid is op een ware thriller. De rechtse Democratic Unionist Party (DUP) verloor tien zetels, in vergelijking met een jaar geleden. Zij houden achtentwintig zitjes over. De nationaal-conservatieve unionisten zijn thans amper één zetel groter dan de linkse onafhankelijkheidsbeweging Sinn Féin. De republikeinen maken een sprong voorwaarts van 4 procent. Die uitslag kwam voor de DUP aan als een mokerslag.

Unionisten verliezende partij Ook de andere Britse unionisten deden het allesbehalve schitterend. De meer gematigde UUP, in een ver verleden steevast de grootste partij in de regio, haalt vandaag nog tien zetels (13 procent). Voor de Ulster Unionist Party liggen de mooie dagen, waar de bekende en kleurrijke politicus Enoch Powell ooit aan bijdroeg, ver achter de rug. Van 1921 tot 1969 haalde UUP telkens een absolute meerderheid.

Van in de jaren zeventig tot diep in de jaren negentig bleven zij de grootste delegatie afleveren in ‘Stormont’, de NoordIerse assemblee. Het kan verkeren. We citeren het dagblad ‘The Telegraph’: “De unionisten zijn wakker geworden in een kwade

droom. Na lange tijd zijn ze hun meerderheid en hun vetomacht in het parlement kwijt.”

DUP en UUP, die bij elkaar opgeteld niet eens aan de helft van de zetels komen... Dit is meer dan een voetnoot in de annalen van de geschiedenis. Hier is iets wezenlijk aan de hand. In de afgelopen week dreigden de potjes binnen de unionistische partijen over te koken. Het was Mike Nesbitt, aanvoerder van de UUP, die als eerste zijn besluit trok. Nesbitt nam kort na de verkiezingsuitslag al ontslag als partijleider. De voormalige sportcommentator was duidelijk in zijn persmededeling: “Ik alleen draag de volle verantwoordelijkheid voor de slechte uitslag van mijn partij. Het zou hypocriet zijn nog langer aan te blijven.”

In de wandelgangen viel te horen dat ook bij de DUP een kop zou gaan rollen. Tot verbazing van veel analisten in de media besliste Arlene Foster echter om aan te blijven als partijvoorzitster: “Ik en mijn partij hebben nog een hele hoop werk te verrichten. Deze uitslag is voor de DUP niet rampzalig, maar dit resultaat moet wel alle unionisten in Noord-Ierland wakker schudden.” Foster heeft een punt: de liefhebbers van Londen staan er in het algemeen slecht voor. Zeker nu de Brexit-procedure wordt opgestart. Een kleine meerderheid van de kiezers in Noord-Ierland wil in de Europese Unie blijven. Aangezien zowel DUP als UUP voor een Brexit is – en de koers van Westminster volgt –, helpt dit hen niet bepaald in de populariteitspolls. Er wordt door steeds meer kiezers naar Ierland gelonkt.

Niet alleen door de katholieke republikeinen overigens. De Ierse republiek blijft immers gewoon lid van de EU, in de toekomst.

Sturgeon zelfzekerder dan ooit Interessant dus, dat de tegenstelling tussen ‘links en rechts’,

The Economist schetst in een recent dossier de deportatiepolitiek in het Westen en besteedt grote aandacht aan Duitsland. In een Berlijns asielcentrum wacht de 30-jarige Aws reeds twee jaar op een definitieve beslissing over zijn lot. Zijn asielaanvraag werd verworpen en hij ging in beroep, wat hem nogmaals twee jaar respijt oplevert.

Vroeg of laat verneemt hij of hij uit Duitsland weg moet, met andere woorden, gedeporteerd zal worden. In Duitsland is deportatie een zeer beladen begrip door zijn geschiedenis tussen 1933 en 1945. Dat belet niet dat Duitsland, Groot-Brittannië en de VSA elk op hun manier deportatie als een middel aangrijpen om sluikse economische migranten en afgewezen asielzoekers van hun grondgebied te verwijderen.

Nieuwe wet In Duitsland is een wetsontwerp aanhangig gemaakt om het iets makkelijker te maken gebuisde asielzoekers buiten te zetten. Sedert 2015 zijn bij onze oosterburen 1,2 miljoen vluchtelingen aanbeland die allemaal asiel hebben gevraagd.

De Amerikanen zijn geen doetjes aangaande deportatie.

Duitsland is zijn systeem aan het opbouwen van haast nul. De

Fillon kan zich bovendien profileren als één van de kandidaten tegen het establishment. Dat is vreemd voor iemand die jaren eerste minister is geweest. Maar de meeting van vorige week aan het Parijse Trocadéro heeft duidelijk gemaakt dat de achterban van Fillon in de zaak-Penelope een complot ziet van linkse rechters. Bovendien rijst meer en meer openlijk de vraag wie achter de lekken zat richting ‘Le Canard Enchaîné’, het satirische blad dat zowat elke week nieuwe onthullingen publiceerde over Fillon. Voor veel Fransen is de kandidaat van Les Républicains slachtoffer van een complot.

In de politieke analyses die gemaakt worden in de aanloop naar de stembusslag wordt uit het oog verloren dat de Franse publieke opinie aanzienlijk naar rechts is opgeschoven. Dat komt door de totale mislukking van vijf jaar François Hollande. Dat is ook het gevolg van de vele aanslagen van het voorbije anderhalf jaar. Men vergeet het al te vaak, maar geen enkel westers land heeft recentelijk zoveel slachtoffers van het terrorisme te betreuren als Frankrijk.

Over het thema veiligheid en immigratie is Emmanuel Macron opvallend discreet. Dat zou hem tijdens de debatten wel eens zuur kunnen opbreken. Niet alleen voert Marine Le Pen rond dat thema volop campagne, ook François Fillon beweegt zich op dat terrein: immigratie en veiligheid, maar ook respect voor de Franse tradities en geschiedenis. Om nog te zwijgen van zijn kritiek op het Franse onderwijssysteem waar de lessen geschiedenis dienen om de autochtone jeugd een schuldgevoel aan te praten. Fillon heeft hier de nodige inhoudelijke munitie klaar.

Macron, die openlijk beweert dat er geen Franse cultuur is, zal Salan de volle laag krijgen.

engeland ‘protestant en katholiek’ en ‘republikein en unionist’, nu wordt aangevuld met ‘pro en contra Brexit’. Dat laatste element speelt ook nadrukkelijk in die andere regio, Schotland. Nicola Sturgeon, eerste minister en voorzitster van de Scottish Nationalist Party (SNP), lijkt elke dag meer zelfzeker van haar zaak.

De SNP heeft er nooit een geheim van gemaakt lid te willen blijven van de EU. De nationalisten vinden de Europese Unie, meer specifiek de interne markt van goederen en diensten, te belangrijk voor de Schotse economie. Dat Sturgeon steeds vaker de economische kaart trekt, is opmerkelijk. Recentelijk vrijgegeven overheidscijfers tonen aan dat Schotland vier keer meer handel drijft met de rest van de Britse unie dan met de landen in de EU. Als de interne markt voor Sturgeon de doorslag geeft, dan valt het moeilijk te verdedigen waarom zij het opblazen van het Verenigd Koninkrijk dan wel een goede zet zou vinden.

“In 2018 zijn er mogelijkheden om een nieuw onafhankelijkheidsreferendum te organiseren”, aldus de Schotse eerste minister. Nicola Sturgeon en haar SNP voelen zich gesterkt door recente peilingen. Het aandeel Schotten dat voorstander is van onafhankelijkheid is in de jongste maanden alleen maar toegenomen.

Voor het eerst zou vijftig procent van de stemgerechtigden aangeven een totale afscheuring van Verenigd Koninkrijk te verkiezen. “Wij verdienen het om gelijk behandeld te worden.

Maar Londen behandelt ons niet gelijkwaardig. Als Westminster ons niet serieus neemt, dan moeten wij het Verenigd Koninkrijk ook niet redden”, liet een voormalig SNP-kopstuk zich ontvallen voor de camera’s. Het mag duidelijk zijn: de regio’s binnen het Verenigd Koninkrijk roeren zich steeds nadrukkelijker.

LvS

Bei uns in Deutschland

Duitsers behandelen asielaanvragen zeer vlug, als je ziet hoeveel mensen er moeten ondervraagd, gezift en eventueel geïntegreerd worden. Deportatie is een onderdeel van het Amerikaanse beleid en dat wordt het eveneens in Duitsland, maar daar stoot men op de sociaaldemocraten en de groenen die het aan de nazitijd koppelen.

De beslissingen over het toekennen van het recht op asiel worden in Duitsland genomen door het Federale Bureau voor Migratie en Vluchtelingen. De verwijdering van het grondgebied is echter een bevoegdheid van de deelstaten. Deelstaten met linkse regeringen talmen om de beslissingen van de federale scheidsrechter uit te voeren. Hoewel de Bondsregering een akkoord sloot met Afghanistan over de terugkeer van zijn afgewezen burgers, weigert de regering van de regio Berlijn om de beslissing over deportatie uit te voeren omdat het Afghanistan te gevaarlijk vindt. In de ganse Bondsrepubliek zijn 77 Afghanen effectief over de grens gezet terwijl er 12.000 geen asielrecht hebben gekregen. Meer dan de helft van de recente uitdrijvingen zijn gebeurd naar drie Europese landen: Albanië, Kosovo en Servië. Naar het Midden-Oosten en Afrika zijn nauwelijks asielzoekers teruggeloodst.

In sommige gevallen hebben plaatselijke burgers immigranten gehuisvest in kerken, en daar kunnen zij niet opgepikt worden. Deportatie wordt onmogelijk als de afgewezen asielzoeker geen paspoort kan krijgen van zijn land van oorsprong of als hij medische problemen heeft. Dat heeft als gevolg dat een snel toenemende groep immigranten het recht heeft in Duitsland te blijven. In 2016 werden 25.000 mensen gedeporteerd uit Duitsland tegen 11.000 in 2015, maar die cijfers verbleken bij het aantal dat in feite juridisch zou moeten vertrekken. Die groep wordt

FRANKRIJK

Slachtoffer van een complot

Right or wrong

Deportatie, Duitsland lust er stilaan pap van Doe normaal of rot op, is een kreet die mee de verkiezingen in Nederland bepaalt. In België is Theo Francken de politicus die het oprotten van vluchtelingen en afgewezen asielzoekers aanpakt door er regelmatig op vluchten te zetten richting het land van geboorte. Duitsland worstelt met dit onderdeel van een samenhangend inwijkingsbeleid omdat deportatie door het nationaalsocialisme zeer gevoelig ligt bij de meerderheid van de Duitsers.

9

Het nabije buitenland

16 maart 2017

DUITSLAND

geraamd op 300.000 mensen en zal tegen het einde van dit jaar waarschijnlijk stijgen tot een half miljoen.

Koelbloedig De Duitsers blijven koelbloedig bij het vaststellen van de instroom. In januari verklaarde 57 procent van ondervraagden dat hun land een groot aantal vluchtelingen kon opslorpen. Weliswaar, en dat ondersteunt de huidige trend, verklaarde twee derde van de geënquêteerden in dezelfde poll dat zei pro een strengere deportatiewet zijn.

De regering besliste op 22 februari met een nieuwe wet een stap te zetten in die richting en het is wachten op het parlement of deze wet een meerderheid krijgt. Asielzoekers zouden verplicht worden om in de regio te blijven waar zij geregistreerd staan om makkelijker hun spoor te kunnen volgen. Het is een open deur instampen om te melden dat onderduiken in grootsteden een geliefde verdwijntruc is en de schaduwburgers verbergen zich bij dag en bij nacht om niet tegen de arm der wet te botsen. Asielzoekers die een gevaar kunnen zijn voor de samenleving zouden, door de nieuwe wet, een elektronische enkelband krijgen of opgesloten worden.

Daniel Thym, een expert en leider van een immigratiecentrum, zegt naar aanleiding van de voorgestelde wet dat Duitsland een normaal immigratieland moet worden.

Hij gelooft dat de Duitsers beginnen te begrijpen dat deportatie een essentieel deel is van een gesmeerd asielsysteem. Er is ook de kostprijs van deportaties. In 2015 kostte het terugdrijven van 20 afgewezen vluchtelingen uit Georgië met één chartervlucht 163.00 euro.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

16 maart 2017

medialand

Film Intens

UBU PAN wordt terug Pan Zeven jaar na de overname van Pan door concurrent Père Ubu, waarna de twee weekbladen samensmolten tot UBU PAN, ziet het ernaar uit dat het blad binnenkort zijn naam zal wijzigen in Pan. Ook inhoudelijk zou er wat veranderen aan het BrusselsFranstalige satirische weekblad, met, zoals dat dan heet, “een zeer rechtse signatuur”. Terwijl UBU PAN bijna uitsluitend aandacht had voor de islam en de “P$”, zal onder de nieuwe titel de redactionele lijn breder opengetrokken worden. De stijl zal nog steeds bijtend en satirisch zijn, maar er komt een nieuw netwerk van medewerkers.

Huidig hoofdredacteur John-Alexander Bogaerts, overigens zoon van de legendarische hoofdredacteur Rudy Bogaerts van Père Ubu, liet enkele weken geleden in een interview met Le Vif/l’Express weten dat hij klaar was om met het verleden te breken. Hij is zich ervan bewust dat hij misschien enkele oudere lezers zal verliezen, maar denkt dat hij er veel nieuwe zal bijwinnen.

De nieuwe titel verschijnt na Pasen, zal acht bladzijden tellen, en ook een digitale versie hebben voor zijn lezers in het buitenland. PAN UBU heeft vandaag een oplage van ongeveer 7.500 exemplaren, toch een beduidende vooruitgang vergeleken met de oplage van minder dan 5.000 bij de samensmelting in 2010. Het wordt uitkijken hoe de oplage de komende maanden zal evolueren.

Obama “vervangt”, Trump “verwijdert” Hoe heette dat in 2009, toen toenmalig president Barack Obama een reeks federale aanklagers de laan uitstuurde? Die federale aanklagers waren benoemd door de vorige president, de Republikein George W. Bush, en werden volgens Politico gewoon “vervangen” door de nieuwe president. Hoe heet dat echter in 2017, wanneer Donald Trump een aantal door Barack Obama benoemde federale aanklagers wil vervangen? Dan heet het plots dat Trump de federale aanklagers uit hun positie “verdrijft” (“ousts”).

Josh Gerstein, de journalist van dienst zowel toen als nu, zag in 2009 niet veel graten in de “vervanging”, en bracht het nieuws op een eerder neutrale toon. Vandaag heet het echter dat de “verwijdering” een “schijnbaar abrupte zet was die velen verrast heeft”, en doet daarmee voorkomen alsof de vervanging een overval is op de democratie en de rechtsstaat. Nochtans doet Trump vandaag precies hetzelfde als Obama acht jaar geleden.

Men kan amper beter illustreren hoe bevooroordeeld de media zijn tegenover Donald Trump, en zelfs de meest normale handelingen of uitspraken van de Amerikaanse president

Overwinning voor Wilders

Links-Rechts Machteld Zee is een Nederlandse politicologe en juriste, verbonden aan de universiteit van Leiden. In 2016 sprak ze op het colloquium ‘Vrijheid’ dat werd georganiseerd door het Vlaams Belang. Zee promoveerde met een doctoraatsthesis over shariaraden in het Verenigd Koninkrijk, die intussen in boekvorm verscheen. Onnodig te zeggen dat de wetenschapster hier en daar te boek staat als ‘controversieel’. Ze is nochtans van eerder linkse inborst, maar ze behield steeds een open blik. In een column op de site van de Nederlandse Radio 1 getuigt ze dat het intellectuele klimaat ter rechterzijde heel wat opener is dan aan de linkerzijde. Toen ze destijds aangaf te willen promoveren aan de afdeling Encyclopedie van de Rechtswetenschap, werd haar dat door haar scriptiebegeleider afgeraden.

Die afdeling, met boegbeelden als Paul Cliteur en Afshin Ellian, was namelijk een ‘enge’ rechtse club. Maar Zee zette door, en tot haar verrassing bleken de collega’s op de afdeling “geestige en intelligente mensen” te zijn, met uiteenlopende meningen.

“De discussies waren levendig en er werd veel gelachen.” En vooral: “Er was helemaal geen groepsdruk.” Haar ervaringen aan de linkerzijde van het academische wereldje zijn helemaal anders. Daar “is het gebruikelijk dat je in het gelid moet blijven lopen”, schrijft ze, geïllustreerd met enkele voorbeelden.

Tegenspraak wordt op zulke bijeenkomsten nauwelijks geduld.

Zee besluit dan ook scherp: “Het is eenvoudiger om links te zijn in rechtse kringen dan om rechts te zijn in linkse kringen.

Sommige mensen houden van bungeejumpen. Ik ervaar het-

Sprakeloos

brengen als waren het brutale machtsgrepen of aanslagen op de rechtsstaat. En dan maar roepen en tieren dat de “anderen” vals nieuws brengen!

NBC News gaat anders peilen en berichten Andy Lack, voorzitter van NBC News, liet tijdens een interview in New York optekenen dat er nogal wat zal wijzigen aan de manier waarop NBC News in het vervolg verkiezingen zal opvolgen. In het bijzonder wees hij erop dat peilingen veel nauwkeuriger uitgevoerd dienen te worden. Terwijl de nationale peilingen er uiteindelijk niet zo ver naast zaten, lieten de lokale peilingen in enkele belangrijke Amerikaanse staten nogal wat te wensen over. Gevolg was dat NBC News en The Wall Street Journal, die hun peilingen samen laten uitvoeren, in sleutelstaten zoals Ohio en Michigan er compleet naast zaten, en daardoor de uitslag in het kiescollege helemaal verkeerd inschatten.

Maar Andy Lack wees er ook op dat het niet volstaat te vertrouwen op peilingen alleen. De media moeten terug het land in trekken, en vooral ook op het land leven. Een analyse die we alleen maar kunnen onderschrijven, want het valt niet te ontkennen dat nogal wat Amerikaanse media in een ivoren toren leven van waaruit ze alleen maar neerkijken op het gepeupel dat niet in een loftappartement in New York woont. Vraag is of de belofte van Lack echt opgevolgd zal worden, dan wel beperkt zal blijven tot enkele neerbuigende reportages over hoe achterlijk al die Trump-stemmers in Ohio en Michigan wel niet zijn.

Mediahuis, Talpa en TMG De soap rond de overname van TMG (Telegraaf Media Groep) blijft maar duren. Terwijl de raad van commissarissen onlangs besloot om het laatste bod van Mediahuis aan te bevelen, verhoogde concurrent Talpa van John de Mol zijn bod naar 6,50 euro per aandeel. Het bod van Talpa ligt daarmee een halve euro hoger dan dat van Mediahuis, wat het enigszins merkwaardig maakt dat de raad van commissarissen haar voorkeur uitte voor het lagere bod van Mediahuis. De centrale ondernemingsraad van TMG liet daarom al weten dat het het besluit van de raad van commissarissen gaat aanvechten, en in uiterste instantie zou dat ertoe kunnen leiden dat Mediahuis verboden zou worden nog een nieuw bod uit te brengen op TMG. Ook Talpa zelf en de Nederlandse beleggersclub Vereniging van Effectenbezitters (VEB) stapten intussen al naar de rechter om de gang van zaken nader te laten onderzoeken.

Zoals wij weken geleden al voorspelden, is het duidelijk dat John de Mol via Talpa een behoorlijk lastige vlieg in de TMGsoep van Mediahuis is. Niet alleen is de prijs die Mediahuis zal moeten betalen voor TMG ondertussen al beduidend gestegen, maar moet de groep bovendien veel meer tijd en energie steken in de overname, zonder dat al zeker is dat ze uiteindelijk ook de bovenhand zullen halen. Als Mediahuis had gedacht dat het de overname van TMG wel even snel geregeld kon krijgen, dan heeft het zich duidelijk lelijk vergist. Als de uiteindelijke afloop maar geen kouwe kermis voor Mediahuis zal blijken te zijn… zelfde gevoel als ik op linkse bijeenkomsten kritische vragen stel. Geloof me, op dat soort momenten voel je echt dat je leeft.”

Bij Julian op de koffie Een merkwaardig feit vorige week in Londen; daar werd de voormalige leider van Ukip, Nigel Farage, gespot toen hij de Ecuadoriaanse ambassade verliet. Gevraagd wat hij daar was komen doen door een journalist van Buzzfeed, die blijkbaar getipt was, verklaarde Farage doodleuk “dat hij zich dat niet kon herinneren”. De ambassade van Ecuador is het gedwongen verblijf van de grote man achter WikiLeaks, de Australiër Julian Assange. Toen de journalist vroeg of Farage Assange had ontmoet, zei Farage: “Ik praat nooit over waar ik ga of wie ik ontmoet.” The Independent wist te melden dat Farage een privéonderhoud van vier minuutjes zou hebben gehad met Assange, zonder twijfel de enige manier om de man te spreken zonder dat er wordt meegeluisterd. In de media werd druk gespeculeerd over het bezoekje. Uit gelekte e-mails blijkt immers dat Farage al eerder contacten had met een raadsman van Assange. Farage heeft op zijn beurt een directe lijn naar het Witte Huis. Dat maakt het bezoek natuurlijk extra interessant. WikiLeaks heeft onlangs een enorme hoeveelheid informatie gelekt over grootschalige hacking door de Amerikaanse inlichtingendienst CIA. President Trump is ervan overtuigd dat ook hij het slachtoffer was van afluisterpraktijken, tijdens de verkiezingscampagne... Is Farage een go-between tussen het Witte Huis en WikiLeaks? We zullen het wellicht nooit weten.

Hilde van Mieghem is geen ‘gewoon’ als actrice en als regisseuse. Als je de inhoud van haar vorige films leest, krijg je niet de indruk dat ze echt origineel is, maar als je de uitwerking ziet dan is er altijd wel een hoek af die het geheel interessanter maakt. Met ‘Sprakeloos’ neemt ze er nog eens een risico bij, namelijk een waardige film maken over oud worden en de lichamelijke aftakeling die daarmee gepaard gaat en tegelijk die film toegankelijk houden voor het bioscooppubliek.

Diegenen die de filmactualiteit volgen, weten intussen – want de hype is groot – dat dit de verfilming is van het boek waarin Tom Lanoye een portret van zijn overleden moeder tekent, een flamboyante wat “onevenwichtige” persoonlijkheid die bovendien in het amateurtoneel als een soort diva fungeerde. Plots krijgt ze een beroerte, verliest daardoor haar spraak, wordt hulpbehoevend en takelt langzaam af.

Dat is, breed geschetst, de inhoud van het boek en van de film. Maar de film legt wel andere accenten.

Het bijzonderste accent is dat de makers gekozen hebben om van de zoon het hoofdpersonage te maken. De moeder staat nog wel centraal, maar we leren haar kennen door de ogen van de zoon. Een wijze beslissing van de makers. In een boek kun je met woorden vele kanten op, met omschrijvingen, gedachten en bedenkingen. Film is concreter, directer.

“What you see, is what you get”, al is ook dat niet helemaal waar. Als regisseurs, scenaristen en acteurs hun job goed doen, openen ze een weg naar interpretatie, naar empathie met de personages, leggen ze onder de oppervlakte een tweede laag die het “echte” verhaal vertelt. Want dat is wat, ultiem, elke film doet: een verhaal vertellen, en wat dat betreft is Van Mieghem goed bezig.

In “Sprakeloos” maken we kennis met een succesvolle schrijver, Jan Meersman (Stany Crets), die geconfronteerd wordt met wat zijn moeder (Viviane de Muynck) overkomt en daardoor zijn leven en prioriteiten moet omgooien. Wat die ommekeer des te intenser maakt, zijn de flashbacks, met Marie Vinck als een jonge versie van Jans moeder, en waarin die niet bepaald overkomt als een liefhebbende moeder.

Die versie sluit dan weer aan op de oudere alle aandacht opeisende diva. Waardoor de latere relatie tussen de zoon en zijn hulpbehoevende moeder des te meer impact krijgt. Ja, er zitten scènes in die duidelijk bedoeld zijn om op je gemoed te spelen, maar het blijft altijd dicht bij de keiharde werkelijkheid. Voor wie in zijn familie op een of andere manier geconfronteerd werd met wat in “Sprakeloos” te zien is – en voor wie geldt dat niet? – zal dit alles heel herkenbaar zijn.

Oké, dit is geen vrijblijvende zaterdagavondfilm en de vraag is of je bereid bent in de bioscoop een hoop “ellende” (want dat is het tenslotte) over je heen te krijgen. Maar dat doet er even niet toe. Zulke films moeten kunnen gemaakt worden. Het moet niet altijd “Loft” of een Vlaamse misdaadthriller zijn. En voor ik het vergeet: het bovenstaande geeft waarschijnlijk de indruk dat je een ronduit deprimerende film mag verwachten, maar het verrassende is dat Van Mieghem erin slaagt onder dat alles een gevoelige en positieve laag te leggen.

K.T.

Wapenhandel

Miss Sloane Een Hollywoodfilm over de wapenhandel in Amerika, wat kan je daarvan verwachten? Wel, met “Miss Sloane” valt dat mee. Regisseur John Madden en zijn scenarist zijn er niet op uit origineel uit de hoek te komen, maar ze maken handig gebruik van bekende ingrediënten. In de eerste plaats confrontaties tussen de personages, met als uitschieter Miss Sloane, die door actrice Jessica Chastain wordt neergezet als een dame “you love to hate”.

Sloane is het prototype van een jonge ambitieuze carrièrevrouw die haar niet-geringe capaciteiten ten dienste stelt van de machtige wapenlobby. Ze ontziet daarbij niets of niemand. Haar argumenten zijn zo scherp als haar naaldhakken. Haar piekfijne maatpak staat in schril contrast met de duistere praktijken van haar werkgever. Wie met haar te maken krijgt, duikt maar best diep in de dossiers, want wat ze tevoorschijn tovert op hoorzittingen, rechtszaken of besprekingen van nieuwe wetsvoorstellen kan je, als tegenstander, je job kosten.

“Miss Sloane” is in zekere zin clichécinema, maar ik heb er met plezier naar gekeken omdat ze in Amerika nog altijd de beste dialoogschrijvers ter wereld hebben en de juiste acteurs en actrices weten te kiezen om die te debiteren. En ze slagen er zowaar in, zoals in “Miss Sloane”, hedendaagse thema’s (wie verwacht nu zoiets van een vrouw?) te introduceren en zelfs – om iedereen tevreden te stellen? – het hoofdpersonage op zeker ogenblik op te zadelen met twijfels over wat ze aanricht. Waarbij het aan de toeschouwer is zijn eigen oordeel te vellen. Vakmanschap noemt men dat.

K.T.

Op de praatstoel

16 maart 2017

11

Praten met Olivier Boehme

“Het Europese paradijs is niet eeuwig” Europa, België en Vlaanderen zijn welvarend, kenden jarenlang vrede, en zijn blind geworden voor de gang van de geschiedenis. Die kent hoogten en laagten. Naderen wij door Donald Trump, Theresa May, Marine le Pen en Geert Wilders een laagte met kans op een handelsoorlog die ons paradijs verminkt? Olivier Boehme, een Vlaamse specialist van de economische geschiedenis, is verwonderd over de vanzelfsprekendheid waarmee wij onze welvaart als eeuwig beschouwen.

De Pruisische familie Boehme woont sedert de napoleontische tijd in België en spreekt haar naam nog steeds uit op zijn Duits, met een eu. Olivier Boehme, een nazaat, is een actieve specialist van de economische geschiedenis en hij schrijft het ene na het andere merkwaardige boek.

In zijn laatste werk “Europa, een geschiedenis van grensnaties” toont hij dat landen grenzen hebben, maar zelf grens kunnen zijn. De geschiedenis van Europa is de geschiedenis van “grensnaties”, met op kop België, Nederland, Luxemburg en Zwitserland, maar dat geldt of gold ook voor gebieden in CentraalEuropa die eeuwenlang door de Habsburgers beheerst werden.

Allemaal prima, zal u denken, maar wat heb ik daaraan? Veel, want met die kennis heb je meer inzicht in twee hoofdproblemen van vandaag: economisch nationalisme en protectionisme, waar het ene land straffer mee uitpakt dan het andere. De VSA voeren traditioneel een politiek van economisch nationalisme en president Trump is een protectionist.

In Nederland woog de politieke klasse zwaar mee voor een oprisping van economisch nationalisme bij de verdediging van PostNL tegen de belager Bpost. Marine le Pen zet in op meer Frans politiek en economisch nationalisme met bruggetjes naar protectionisme. Theresa May, de Britse premier, drijft haar land van de EU naar de mercantiele onafhankelijkheid. ‘t Pallieterke: een groep van zeven economen uit zes landen publiceerde zopas de studie “Economics of Populism” en zegt dat Europa klaar moet staan voor een handelsoorlog?

Olivier Boehme: “Ik vind het vreemd hoe wij Europeanen geloven dat wij kunnen blijven leven in zalige welvaartslanden als onderdeel van een welvaartscontinent. De huidige en de vorige generaties beseffen onvoldoende in wat voor geprivilegieerde economische en politieke omstandigheden zij in de voorbije 65 jaar hebben kunnen leven, en niks waarborgt dat die gunstige situatie eeuwig blijft duren.

Je hoeft geen geschiedkundige te zijn om de broosheid van oude of beginnende keizerrijken te beseffen.” ‘t Pallieterke: keldert het protectionisme de welvaart?

Olivier Boehme: “Bij elke economische crisis steekt het protectionisme, het afschermen van de eigen markt, de kop op, ook vandaag. De burgers, vooral die van de lagere en de middenklasse, zien hun zekerheden en hun vertrouwde omgeving veranderen en

willen schuilen achter de eigen grenzen. Wat verworven is, tracht men te behouden door een fort te bouwen. Dat was reeds zo bij het eerste Duitse Wirtschaftswunder rond 1870.

Na de economische expansie van Duitsland volgde de inkrimping en het verlies aan zelfvertrouwen. In de jaren dertig volgde op de beurscrash in New York een golf van protectionisme, waren er muntdevaluaties en ontstond een oorlog met toltarieven.

Bij de Amerikaanse publieke opinie leeft, door wat men ziet als gevolgen van de globalisering, een protectionistisch stemming. En wat daar gebeurt gaat verder dan wat president Trump beoogt, er is al langer een draagvlak voor de afscherming van de Amerikaanse markt voor bijvoorbeeld Duitse en Chinese waren.

Op de korte termijn kan protectionisme een gevoel van veiligheid, van verbetering brengen, echter reeds op de middellange termijn vermindert het de welvaart. Geen enkel land kan rendabel en betaalbaar alle producten maken en diensten leveren die een bevolking nodig heeft en daarom heb je invoer nodig. Je organiseert armoede door die te ontmoedigen of te stoppen.” ‘t Pallieterke: u benadrukt het onderscheid tussen economisch nationalisme en protectionisme?

Olivier Boehme: “Absoluut. Dat onderscheid is zeer belangrijk, want economisch nationalisme is met economische middelen zijn nationalisme omzetten in concrete daden ten voordele van de natie. Het kan overigens rechts of links geïnspireerd zijn. Friedrich List, een Duitse liberaal en econoom uit de eerste helft van de negentiende eeuw, had andere ideeën over de markt dan de Engelse denkers over de vrijhandel. Engeland begon zich te profileren als een mastodont in de internationale handel en domineerde met kolonies jaar na jaar sterker de internationale economie. List pleitte bijvoorbeeld om beginnende ondernemingen en sectoren te beschermen binnen de nationale grenzen tot zij voldoende sterk waren om te bloeien als de grenzen werden opengegooid.

Dat gezegd zijnde, economisch nationalisme, zie naar de traditionele houding van de Vlaamse Beweging, kan ook beduiden dat een land kiest voor vrijhandel om zijn belangen te verdedigen. In mijn boek “Greep naar de Markt” (van 2008) vertel ik dat er amper ideeën over marktafscherming leefden bij de denkers van het Vlaams-nationalisme, onder meer omdat men in die kringen besefte dat

Waar zijn Vondel en Gilliams?

België is een grensnatie en die draagt vaak de sporen van meerdere culturen en talen, aldus Olivier Boehme: “Door de Franstalige monocultuur van het beginnende België - de Belgische elite, ook die in Vlaanderen, dacht, sprak en schreef in het Frans - ontstonden tegenkrachten en floreerde de Vlaamse emancipatiebeweging. Als in 1830 de twee leitkulturen van dit land ten volle erkend waren geworden, dan leefden wij nu in een andere politieke context. Door die asymmetrische relatie, maar ook het radicalisme van de beide kanten, zijn wij in de huidige situatie beland en dreigen wij een “Europese” karaktertrek, namelijk de veelkleurigheid van een grensland, te verliezen.” ‘t Pallieterke: met het Frans is de strijd gestreden, maar wat met het Engels?

Olivier Boehme: “Vandaag is duidelijk wat de officiële taal is in Vlaanderen en Wallonië, en dat schept ruimte voor anderstaligheid in de privésfeer en in de culturele contacten. De krampachtige taalverdediging hoeft niet meer. De drang naar het Engels bekommert mij echter; als ik zie hoe losjes de universiteiten en de wetenschappelijke instellingen omspringen met het Nederlands. Veel hoogleraren spreken geen correct Engels en doceren toch in die taal. Waarom? Internationalisering is niet hetzelfde als onbezonnen verengelsing. De Vlamingen verwaarlozen om te beginnen zelf hun moedertaal en hanteren een tussentaal.

Begin er maar aan als goedwillende inwijkeling, vluchteling, vreemdeling om te kiezen wat je moet leren: het Nederlands of gekuist Antwerps, Gents, Kortrijks, Brugs of Hasselts. Wij verzorgen onze moedertaal onvoldoende en inspireren zo veel minder mensen dan kan om het Nederlands te omhelzen. De overdaad van het Engels in de wetenschappelijke wereld, beginnend in de cursussen van de toegepaste wetenschappen aan de Vlaamse universiteiten, verminkt het Nederlands als brede, woordenrijke taal. Je laat je taal afsterven. Zoek trouwens Joost van den Vondel of Maurice Gilliams in een Vlaamse boekhandel … Wat dat betreft gaan Franstaligen veel zorgzamer en behoudender om met hun taal.”

Vlaanderen met zijn belangrijke havens niet de rug naar de markt mocht keren. Dat zie je ook in Oekraïne, waar de nationalisten van het westelijke landsdeel een open grens nastreven om via handel en kapitaalinvoer hun regio sterker te maken. Dezelfde trend bemerk je bij de Catalaanse en de Quebecse militanten van het nationalisme. Bij de Brexit speelt zeer duidelijk een Brits economisch nationalisme dat streeft naar het herstel van de natie als een belangrijke speler in de wereldhandel los van een handelsbeleid dat bepaald wordt door de Europese Unie. Economisch nationalisme is een politiek recept eerder dan een economisch.” ‘t Pallieterke: het verankeringsdebat gevoerd in de tijd van de CD&V’ers Gaston Geens en Luc van den Brande, was dat economisch nationalisme?

Olivier Boehme: “In zekere zin. Zowel Vlaamse als Belgische beleidsmakers waren beducht voor buitenlandse economische overheersing. Dat economisch nationalisme zag je later opnieuw bij de overname van Fortis door BNP Paribas, maar die oriëntering is geen constante. Toch waren en zijn onze beleidsmakers zich bewust van het feit dat België welvarend geworden is door onder meer de grenzen te openen in de negentiende eeuw voor Frans en Duits kapitaal. Denk aan de grote inwijking van Duitse handelaars in Antwerpen sinds de achttiende eeuw en zeker na de vrijmaking van de Schelde in 1863.” ‘t Pallieterke: zijn de Fransen de kampioenen van het economisch nationalisme?

Olivier Boehme: “Ja, en dat berust onder meer op de inzichten van de Fransman JeanBaptiste Colbert uit de zeventiende eeuw, waarnaar het colbertisme is vernoemd. President Charles de Gaulle was een colbertist, want hij pleitte voor de Europese Economische Gemeenschap met als eerste oogmerk Frankrijk zo sterker te maken. De geest van Charles de Gaulle leeft in Frankrijk voort, en niet alleen bij het Front National.” ‘t Pallieterke: vandaag dreigen de Chinezen met belangrijke overnames. Volgens recente cijfers van De Tijd hebben hier nu 65 bedrijven Chinese aandeelhouders?

Olivier Boehme: “Voor een dergelijke situatie moet men, zoals Karel de Gucht zegt, een waakzame economie hebben, dus niet koste wat het kost zich verzetten tegen bijvoorbeeld Chinese overnames maar zonder in een globaliseringsroes te verzeilen. Europa, België en Vlaanderen moeten een strategie bedenken om dergelijke overnames opbouwend te pareren of te aanvaarden, maar die mis ik.” ‘t Pallieterke: de socialisten noemen zich internationalisten, maar zijn niet vies van economisch nationalisme en protectionisme. Premier Michel verwijt Paul Magnette van de PS zich hiermee op de lijn te zetten van Marine le Pen en Donald Trump…

Olivier Boehme: “De Vlaamse socialisten, en zij zijn daarmee niet de enige socialisten in Europa, hebben een zwak tot geen ideologisch verhaal meer. Toen zij deel waren van paarse regeringen, dus samen het beleid maakten met de liberalen, hebben zij veel water in de wijn van hun socialisme gedaan.

Tony Blair is hen in het Verenigd Koninkrijk voorgegaan en zijn Derde Weg heeft tot compromissen van de socialisten geleid, ook hier, ten aanzien van de markteconomie. Het is trouwens een constante dat de socialisten schuilen achter grenzen om de sociale verworvenheden af te schermen van liberalere strekkingen buiten de grenzen.

De campagne van Paul Magnette, Waals minister-president, tegen Ceta, het handelsakkoord tussen de Europese Unie en Canada, is daar een voorbeeld van. Vormen van nationalisme en socialisme kunnen samengaan, ondanks de bitse discussies tussen Vlaamsnationalisten en de sp.a. De Schotse nationalisten zijn grotendeels socialisten, evenals een belangrijke vleugel van de Catalaanse nationalisten. Maar er zijn verschillen. Alle partijen drummen naar het midden, maar beter is in debat de eigen dromen te verdedigen dan wel omwille van de lieve vrede de verschillen te verdoezelen.”

‘t Pallieterke: Hendrik de Man blijft dichtbij als socialisten economisch handelen?

Olivier Boehme: “Hendrik de Man was een geniale socialistische denker, econoom en kosmopoliet; zijn acties en ideeën zijn decennialang besmet geweest door zijn flirt met het nationaalsocialisme aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Het Plan De Man van 1933, met overheidsingrepen om de economie te sturen, was de voorloper van de gemengde economie die na 1945 door alle politieke strekkingen aanvaard is geworden als de normaalste zaak van de wereld. Gaston Eyskens erkende het vaderschap van De Man voor de economische tussenkomst van de staat.” ‘t Pallieterke: in 2013 doopte u het begrip economisch continentalisme en hing u er de naam van Guy Verhofstadt aan vast?

Olivier Boehme: “Het economisch continentalisme is een kind van het economisch nationalisme. Guy Verhofstadt noemt zichzelf een wereldburger, een verlichte geest, maar zweert toch bij het economisch continentalisme. Voor hem is de Europese Unie een meer kwalitatieve natiestaat, die van de Europese natie, dan de klassieke natiestaat. De eigenschappen, rechten en plichten die hij toedicht aan Europa zijn, als je abstractie maakt van het verschil in schaalgrootte, een uitvergroting van het economisch nationalisme. Ik volg hem bij de verdediging van de Europese Unie, hoewel zij niet zo confederaal of centraal moet zijn als hij haar bepleit. Een Europees project is nodig, want er zijn problemen waarvoor de schaal van een natiestaat, en zeker de kleinere natiestaat, onvoldoende is. Als Europa een kleurrijk palet is, dan is de logica dat die kleurenrijkdom gerespecteerd wordt, dus is een Europese gelijkvormige superstaat uit den boze. Europa zal altijd een bijzonder bouwwerk zijn, afwijkend van een klassieke federale grootstaat zoals de VSA.” ‘t Pallieterke: ziet u in België nog politieke leiders van hoog niveau?

Olivier Boehme: “Neen, maar dat kan aan mij liggen. Het valt mij bovendien op hoe snel partijen opgebruikt worden door de machtsuitoefening. De CVP klampte zich decennia succesvol vast aan de macht. VLD heeft zich in twee termijnen kapotgeregeerd. De socialisten staan nergens meer, ook steeds minder in Wallonië. En N-VA riskeert sneller versleten te zijn dan zoiets in het verleden het Frans Crols geval geweest is.”

12

Cultuur

16 maart 2017

De wortels van Vlaanderen In het Gentse Caermersklooster opende deze week de tentoonstelling ‘OER. De wortels van Vlaanderen’. Het is een initiatief van The Phoebus Foundation, die de kunstcollectie van Fernand Huts beheert. De tentoonstelling belicht een belangrijk kantelmoment in de Vlaamse kunstgeschiedenis, van ca. 1880 tot 1930.

Vanaf de negentiende eeuw werd ons land één van de belangrijkste industriële naties van de wereld. Boeren werden arbeiders. Ze verlieten het platteland voor de stad en hokten dicht op elkaar gepakt in stinkende beluiken. Geen wonder dat het heimwee naar het verloren boerenverleden stak.

Kunstenaars als Emile Claus, Gustave van de Woestyne, George Minne en Valerius de Saedeleer verlieten het vuile Gent. In de Leiestreek konden ze vrij ademen en vonden ze echo’s van de verloren idylle. Elk op hun manier zochten ze hun wortels. De een vond die in rijpe korenvelden, de ander in de bruegeliaanse poëzie van een winterlandschap of in het getaande gezicht van een boer. In hun schilderijen, beelden en tekeningen zweemde een soort collectieve essentie van wat Vlaanderen is. Een monumentale, com-

plexloze en vaak bijna spirituele ode aan de streek en haar bewoners.

Maar ook buiten Latem werd geschilderd.

In Oostende schipperde James Ensor tussen reële vissers en burleske fantasieën, want ook absurde humor blijkt typisch Vlaams. En in het begin van de twintigste eeuw voelde Léon Spilliaert zich verloren in een steeds sneller veranderende wereld. En dan moest de oorlog nog beginnen.

De Eerste Wereldoorlog bleek een breuklijn. Een nieuwe generatie kunstenaars trad op de voorgrond. Buitenlandse ballingschappen maakten dat kunstenaars als Gust de Smet, Frits van den Berghe, Constant Permeke en Edgar Tytgat voeling kregen met wat internationaal bewoog op de artistieke scène. Ook zij haalden inspiratie uit het volkse leven en vulden die aan met caféinterieurs, kermissen, circussen en variété. In de kunstwerken creëerden ze een zeer persoonlijke blik op de toenmalige wereld ‘OER’ illustreert dit verhaal met een uitzonderlijke selectie van topstukken van de meest invloedrijke schilders uit die periode.

‘OER. De wortels van Vlaanderen’, nog tot 6 augustus, Caermersklooster, Gent, www.oer.vlaanderen.

MMMV Volgende week: op de praatstoel, prof. dr. Katharina van Cauteren, curator van Oer.

Iedereen jeneverbaron Nu velen onder u net een “tournée minérale” achter de rug hebben, zullen we het eens hebben over een stukje geestrijke geschiedenis. We trekken van grote dorst meteen naar het Hasseltse jenevermuseum. Inderdaad, dit kenniscentrum rond één van onze oudste dranken heeft met zijn zoektocht naar jeneverbaronnen een opmerkelijk initiatief gelanceerd. Doe ze nog eens vol, en lees gerust verder!

Vooreerst kunnen we ons afvragen of cultuurbezit niet in de eerste plaats iets statisch tastbaars moet zijn, of toch tenminste als een te verklanken tekst of partituur voor de dag moet komen, om als dusdanig erkend te worden. Het lijkt een plausibele, doch wat enge definitie.

In de zin van datgene wat generatieslang rijpte en verstrengeld geraakte met het dagelijkse leven, kunnen we streekeigen voedingsproducten en dranken, alsook de daarmee verbonden gewoonten eveneens als cultuurgoed bestempelen. Hoe vaak waren de culinaire verworvenheden van onze traditierijke westerse wereld niet bepalend voor de algemene levenswijze, de geschiedenis en ja, ook de hogere kunsten?

Jeneverstad Het “bourgondische” Vlaanderen is wat dat betreft een bont palet. Elke streek en stad etaleert met trots de plaatselijke gastronomische toppers. In Hasselt is jenever het uithangbord.

Dat is historisch zo gegroeid.

Al van in de late middeleeuwen worden er in de streek uit graan en bessen stevige borrels gedistilleerd, voor Jan en alleman. Zowel de boerenjongens en -meiden als de kasteelheren laafden zich aan het naar verluidt genees-

krachtige “aqua vitae”. Hasselt dankt zijn status van jeneverstad vooral aan het feit dat men tot 1795 aan het prinsbisdom Luik toebehoorde.

Terwijl de aartshertogen Albrecht en Isabella begin 17de eeuw de productie en verkoop van brandewijn in de Habsburgse Nederlanden aan banden legden, draaiden in Hasselt en omstreken de stokerijen op volle toeren voort.

In die evolutie lag niet alleen de basis van de absolute perfectionering, maar tevens het succesverhaal van de distilleerderijen tijdens de industriële revolutie in de 19de eeuw. Op het moment dat de Belgische overheid het nodig vond de nijverheid een economisch nekschot toe te dienen, zat de traditie van stoken, proeven en genieten al zo diep in het Limburgse weefsel, dat die tot op vandaag kon overleven.

Participatief verzamelen Voor Limburgers is jenever nog steeds het levenselixir van elke feestelijke of volkse gebeurtenis. Om de verbondenheid tussen de Hasselaren en de eeuwenoude jeneverindustrie aan te halen, heeft de stad in 1979 in de voormalige stokerij Stellingwerff/Theunissen een museum over deze nijverheid ondergebracht. Mensen met elkaar verbinden, daar draait het om. Onlangs ging men vanuit het museum - geheel in de geest van de oprichters - op zoek naar stadsgenoten die speciale ervaringen, anekdotes of erfgoed in strikte zin rond de jeneverproductie wilden delen. Reeds negen Hasselaren traden met private stukken en geschiedenissen naar voren en werden daarvoor met de titel “jeneverbaron” bedacht.

Dit “participatief verzamelen” geeft inhoud aan een tijdelijke tentoonstelling die het jenevererfgoed in de stad in kaart wil brengen.

Het is verbazingwekkend welke grote verhalen over generaties stokers er aan de kleinste voorwerpen kleven. Dit is een expo die niet alleen leert, maar ook echt leeft en zodoende een erg originele aanvulling vormt op de vaste collectie van bijna 27.000 chronologisch geordende stukken.

De expo “Iedereen jeneverbaron” is tot 4 juni te bezoeken in het Jenevermuseum, Witte Nonnenstraat 19 Hasselt.

Tom

Rik Wouters retrospectieve De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van Antwerpen en Brussel hebben hun rijke verzamelingen gebundeld in een grote retrospectieve Rik Wouters. Het is een unieke tententoonstelling, een feestelijk kijkplezier.

Rik Wouters (1882-1916) was één van de lievelingskunstenaars van Bruno de Winter (19101955), de stichter van ’t Pallieterke. De Winter zei over zichzelf dat hij geen kenner was en dat hij kunst beoordeelde zuiver op wat het bij hem losweekte aan gevoelens en schoonheidsbeleving, los van alle geleerde kunsthistorische explicaties. Dan is de kunst van Rik Wouters een goede keuze. Op de retrospectieve in Brussel vind je geen zaalteksten. Die zijn inderdaad totaal overbodig. Je hoeft niet te zoeken naar invloeden die Wouters onderging of naar vergelijkingen tussen zijn werk en dat van Paul Cézanne of James Ensor. Laat alle ‘ismen’ van de avant-garde voor wat ze zijn. Kubisme en futurisme interesseerden Wouters niet. In zijn werk vind je geen grote maatschappelijke thema’s. De kunst van Rik Wouters is bovenal een overvloed aan kleur en licht, met authentieke, simpele en ontroerende onderwerpen uit het dagelijkse leven, met zijn geliefde Nel als favoriete model. Het is fascinerend te zien hoe intens de kunstenaar elke houding, elke beweging en elke gemoedstoestand van Nel heeft willen vatten, hoe hij alle soorten licht op haar huid heeft willen vastleggen.

Drie kunstenaars in één De eerste zaal van de retrospectieve schetst kort in enkele kernmomenten de biografie van Rik Wouters. Denk niet aan de mythe die al snel na zijn vroegtijdige dood ontstond: de arme kunstenaar op de zolderkamer, de uitbundige levensvreugde, de wonderjaren 1912-1914 die door de oorlog werden afgeknakt, de opflakkering die door kanker definitief werd gesmoord, de dood op 33-jarige leeftijd en het oeuvre dat onaf is gebleven. In deze zaal moet je genieten van de etsen en voorbereidende tekeningen, vooral uit het Museum Plantin-Moretus. Het is schitterend hoe hij met enkele pennentrekken een hele wereld kan oproepen.

Na dit toch wel donkere levensverhaal stap je in de zalen met het kleur- en lichtrijke werk van Wouters. De ruim tweehonderd stukken krijgen voldoende ruimte en de curatoren hebben er goed aan gedaan de sculpturen, schilderijen en tekeningen door elkaar op te stellen.

Wouters was een uitzonderlijk talent in al deze kunstvormen en het is de ideale manier om te ontdekken hoe de beeldhouwer, de schilder en de tekenaar Wouters niet los van elkaar kunnen gezien worden. Al vroeg in het parcours staat het iconische ‘Zotte Geweld’ dat veel plaats krijgt om te schitteren. Het is bravourewerk dit gigantische bronzen beeld met uitbundig bewegende armen en benen op slechts één voetpunt te laten steunen. Je kan je niet bedwingen om rond het beeld te lopen. Wat verder staat hetzelfde beeld, maar dan zonder de armen en de benen, en dan nog straalt het een krachtige dynamiek uit.

Kijken en blijven kijken De retrospectieve toont alle klassieke genres waar Wouters naar teruggreep: portretten, zelfportretten, interieurs, stillevens en landschappen. Ze zijn samengebracht in boeiende ensembles die aanzetten tot kijken en vergelijken. Er is een prachtige groep schilderijen van open vensters met een blik op het landschap.

Bij de ene speur je naar de afbakening van het doek door een stukje muur en de weerspiegelingen in de ruiten, bij de andere zie je het sublieme kleur- en lichtspel in het landschap, bij nog een andere duikt Nel op buiten aan het venster. Soms zijn verschillende versies van hetzelfde tafereel samengebracht. Of je ontdekt hoe Wouters op een sublieme manier de weerkaatsing van het water heeft geschilderd in een bak in het interieur van een etser en in de spat naast een vaas met chrysanten.

In Brussel zijn nagenoeg alle sculpturen van Wouters samengebracht en ook bijna alle topschilderijen zijn er. Die komen van de twee koninklijke en andere musea en ook uit privéverzamelingen. Die laatste zijn niet zo vaak te zien en dat geldt nog meer voor de fragiele werken op papier. Het briljant experimenteren met kleur en licht is terug te vinden in de aquarellen. De retrospectieve Rik Wouters in Brussel is een uitnodiging om te kijken, kijken en kijken.

‘Rik Wouters retrospectieve’, tot 12 juli, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel, www-fine-arts-musem.be.

MMMV

Daniel Foucart stelt tentoon Daniel Foucart is een meer dan begenadigd tekenaar. Geboren in 1948 ontdekte hij als kind al dat hij graag tekende en meer en meer door kunst geboeid geraakte. Vooral in de schilderkunst raakte hij geïnteresseerd. Hij legde zich toe op potloodtekeningen en pastels.

Sinds zijn pensionering is hij ‘kunstenaar in bijberoep’ en specialiseert hij zich in tekeningen van ons erfgoed (historische gebouwen en landschappen), portretten en werk naar levend model. Zo hangt in onze weelderige kantoren een pentekening van onze hoofdredacteur van de hand van Daniel Foucart. Naar aanleiding van de herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog maakte hij een reeks tekeningen over het front en het frontleven. Die tekeningen werden in postkaartformaat uitgegeven en daarvan zijn er al een 16.000 verkocht.

Wie wil kennismaken met het werk van Daniel Foucart kan terecht op zijn expositie in de Abdij van Affligem, elk weekeind in maart, van 14.30 tot 19.00 uur. Reisweg: zie www.abdijaffligem.be. Meer informatie over de kunstenaar vindt u op zijn webstek: www.foucart.biz

Boeken

16 maart 2017

13

Berlijn,de mooiste liefdesverklaring De Moor is een liefdeskind van Berlijn, en hij draaide talloze romans, kranten, dagboeken, ambtelijke stukken en memoires binnenstebuiten. Een intellectuele woekering. Dit is een stadssaga én een bloemlezing van honderden geschriften die het leven in de “gespleten stad” - de terechte ondertitel van het portret - kenschetsen. Piet de Moor is geen kamergeleerde. Hij woonde begin de jaren zeventig, toen het loden communisme van de DDR de plak zwaaide, aan de ommuurde stad OostBerlijn, die toen reeds negen jaar zijn burgers gevangen hield.

De Muur

Piet de Moor is een schrijver, een onderzoeker en een archivaris. Die trits van nijvere bezigheden hebben geleid tot een heerlijk boek over een beklijvende stad: Berlijn. Iedere Vlaamse citytripper die zich (terecht) laat verleiden om in de komende jaren de Duitse bondshoofdstad te gaan bezoeken, moet dit verhaal aanschaffen.

Over de Muur gesproken, een van de vele thema’s. De Moor maakt het (na anderen) zeer aannemelijk dat hooggeplaatste Amerikaanse politici, in de eerste plaats John Kennedy, de Russen en hun Oost-Duitse knechten - Walter Ulbricht en consorten - aanmoedigden tot het optrekken van een muur in 1961.

Hij citeert uitvoerig de excellente Russische diplomaat Joeri Kvitsinski, die er nauw bij betrokken was. Kennedy zag in de bouw van de Muur de enige mogelijke oplossing voor de Berlijncrisis (de leegloop van de DDR, de massacres aan de grens en de spanningen tussen Oost en West over het statuut van deze, aanvankelijk, vierlandenzone). Tussen 1945 en 1961 liepen 3,5 miljoen mensen weg uit eerst

de Sovjetzone en dan de DDR naar West-Berlijn, een zesde van de DDR-burgers. Berlijn was de Russen veel waard, maar geen nucleaire oorlog, en zonder het fiat van Washington was de Muur er niet gekomen.

Om de bedoelingen van Washington te peilen, werd besloten om de eerste drie dagen alleen maar prikkeldraad rond Oost-Berlijn te trekken, en na de bewezen afzijdigheid van de drie westerse geallieerden zou een muur volgen. Zo geschiedde. De Oost-Duitse SED-partijleider Erich Honnecker was er op 19 januari 1989 van overtuigd dat de Muur een eeuw later nog overeind zal staan. Het West-Duitse politieke establishment was dezelfde mening toegedaan. De verbazing over de bressen in het betonnen bolwerk op 9 november 1989 was algemeen.

Egon Bahr, de rechterhand van Willy Brandt, geeft in zijn woorden, en in de analyse van De Moor, zijn visie op de Wiedervereinigung: “We hebben in het Westen grote fouten gemaakt. In West-Duitsland hebben wij de mentaliteitsverschillen tussen Oost en West onderschat. Daaruit resulteerde een gebrek aan respect voor de prestaties van de Oost-Duitsers. Die leefden veertig jaar onder de dwang van de collectiviteit, terwijl de West-Duitsers prat gingen op hun individuele prestaties... Het ging niet om een hereniging, maar om de eenwording van beide Duitse staten, iets helemaal nieuws dus.”

Bewaarkluizen Een pijnlijk hoofdstuk is het dagelijkse leven van de Müllers; een geschreven variant van de ontroerende tragikomische film “Good Bye, Lenin” van 2003. De woningnood was hoog in de DDR vanaf 1973, en de bouwwijze was industrieel en grootschalig. Boze tongen noemden de woontorens met de flats van de modale DDR-gezinnen “bewaarkluizen voor arbeiders” (Arbeiterschliessfächer) en “neukcellen met stadsverwarming” (Fickzellen mit Fernheizung).

In dat decor van gestapelde hokken plaatst De Moor een gefingeerde echtpaar. Ingrid Still, verpleegster, en haar maan Horst Müller, arbeider. Horst en Ingrid eten, kleden zich, slapen, vieren vakantie, bouwen een feestje en de ene kramakkelige treurnis volgt op de andere. Tussen 1945 en 1990 leefden de DDR-burgers onder een lichamelijke en geestelijke rantsoenering, een afmattende oorlogseconomie.

Met de krachttoer van De Moor onder de arm op de Kurfürstendamm, wordt Berlijn u dierbaarder en is u medespeler in de geschiedenis van de twintigste eeuw.

Frans Crols

Piet de Moor, “Berlijn, leven in een Gespleten Stad”, uitg. Van Gennep; Amsterdam 2016, 22,50 euro.

ISBN 9789461643070

De elitaire Brit die Duitser dan Duits was het nationaalsocialisme en het “wetenschappelijke” antisemitisme, echter, hij bant de overdrijvingen uit en zeker de rechtstreekse relatie tussen het bekendste werk van Chamberlain “Die Grundlagen des neunzehnten Jahrhunderts”, uit 1899, en de gaskamers. Leopold von Schroeder, de eerste biograaf van Chamberlain, pleitte bij het Nobelprijscomité voor een Nobelprijs voor HSC! Het boek was prompt een kaskraker in en buiten Duitsland. Uit het hoofdwerk van HSC viste Alfred Rosenberg, de ideoloog van de nazi’s, de duivelse contouren van zijn “Der Mythus des 20. Jahrhundert” uit 1930. Dat boek draaide het antisemitisme naar de vernietigingswaanzin.

Worteldruk

“De Joden zijn ongedierte, uitschot dat vernietigd moet worden om de mensheid te redden.” De naam Houston Stewart Chamberlain (1855-1927) is verbonden met deze stelling en hij leeft verder als rassenideoloog en pionier van de Duitse vernietigingskampen. Pieter Jan Verstraete houdt van stoute boeken, boeken over figuren die ingesleten geraken in het geheugen van vele mensen en door dat proces van eerste indrukken, die steeds herhaald worden, vaak afwijken van de werkelijkheid en de eerlijkheid.

Typisch voor Verstraete is zijn jongste geschrift over Houston Stewart Chamberlain, een primeur in het Nederlands over een merkwaardige Duitse Brit die huwde met Eva, dochter van Richard Wagner, na een lang huwelijk met Anna Horst, uit het joodse milieu van Breslau. HSC werd een sieraad van de Bayreuther Kreis, de groupies van de componist.

Je kan bravere mensen metselen op de sokkel van een levensschets.

De Vlaamse historicus minimaliseert geenszins de rol van Chamerlain als wegbereider van

Niet te missen

www.sceptr.net Machtig nieuws

Houston Stewart Chamberlain was een van jongs af aan ziekelijke Brit van de hogere kringen - uit een familie van marineofficieren - die dweepte met het Duits en Duitsland en zei “Met plezier offerde ik mijn linkerarm op indien ik als Duitser zou geboren geweest zijn.” HSC had de gave van de talen en sprak vlot Engels, Frans, Duits, Servo-Kroatisch en onder meer Nederlands. Chamberlain stond in het begin open voor moderne ideeën en was jarenlang liberaal ingesteld, in tegenstelling tot zijn latere nationalistisch-völkische geloof. De natuurwetenschappen lokten hem en hij werkte na een baccalaureaat in de natuurwetenschappen aan een doctoraat over de worteldruk (de omhoogstijgende wortelsappen) van planten.

In een huurwoning bij Genève plaatste hij grote tafels waarop honderd diverse planten voor zijn onderzoek stonden.

Richard Wagner was een idool van Chamberlain, en, wat regelmatig terugkeert, de weg naar zijn god van Bayreuth was geplaveid door twee joodse wagnerianen. Wagner werd de zon van zijn leven, getuigde HSC en zijn vrouw Anna noemde hem Wotan en hij haar Walala, namen uit de Nibelungenring. Jaren later droeg HSC zijn chef d’oeuvre (Die Grundlagen...) op aan zijn vereerde professor botanica en vriend, Julius Wiesner, van joodse komaf. Zijn eerste literaire opdracht, een boek over Richard Wagner, kreeg HSC van de joodse uitgever Hugo Bruckmann.

Bayreuth was een wieg van Duits nationalisme, Heimat-cultuur en antisemitisme en tussen HSC en Cosima Wagner ontstond een drukke pennenvriendschap, uitgegeven in 700 bladzijden. Het antisemitisme van Richard Wagner is bekend en wortelde in zijn progressieve beginperiode. Antisemitisme is historisch geen eigendom van rechts, want evenzeer van links (de Joden als plutocraten).

“Rasse ist alles” De hoofdstelling van “Die Grundlagen...” is

dat er geen mensheid bestaat maar wel “rassen” van diverse herkomst. “Rasse ist alles; es gibt keine andere Wahrheit”, citeert Verstraete.

De meest edele eigenschappen bezitten de Ariërs, en het belangrijkste punt van HSC was dat de Germanen, de Ariërs (hij noemt hen soms Indo-Europeanen) een uitverkoren ras zijn.

De komst van de Germanen was het beste wat Europa was overkomen. In contrast met de verheven Germanen, waarbij HSC de Slavische volkeren rekende, een visie die de nazi’s verwierpen, stonden de Semieten (Joden) met hun schadelijke en te mijden eigenschappen. Bijwijlen vormden de Joden een ernstige bedreiging voor de Germaanse wereld. Sedert het overlijden van Goethe in 1832 was het joodse tijdvak aangebroken en Chamberlain luidde alarm. HSC was geen cultuurpessimist noch een volgeling van de Franse graaf Arthur de Gobineau, een hevige antisemiet. Chamberlains begrip van ras was niet in de eerste plaats biologisch van aard, zoals bij Gobineau, Paul de Lagarde, Georges Vacher de Lapouge en hun volgelingen Hitler, Rosenberg en Himm-

ler. Chamberlain was vooral een intellectuele antisemiet, doordrenkt van psychische, culturele en religieus-mystieke begrippen, wat hij cultiveerde door zijn wagneriaanse roes. De Nederlandse Duitslandhistoricus Frits Boterman wordt aangehaald: “Het ging Chamberlain niet om een fysiek-antropologische indeling van rassen op grond van fysieke eigenschappen, maar om morele eigenschappen, om Pruisisch-protestantse deugden als trouw en plichtsbewustzijn.” Adolf Hitler was verliefd op HSC, bezocht hem nederig en ontroerd, en de nazi’s pakten groots uit rond zijn stoffelijke resten in 1927. Weinigen bevroedden tot wat de minipartij van toen zou leiden, zeker HSC niet.

Voor vulgariteit had hij een aversie.

Pieter Jan Verstraete heeft een eerlijk en boeiend boek geschreven over een man en zijn tijdperk dat tot vandaag Europa kneedt.

Frans Crols

Pieter Jan Verstraete, “Houston Stewart Chamberlain”, uitgeverij Aspekt, 2016, 210 blz., prijs 21,95 euro ISBN 978 9463 3801 33

Eerste boek van uitgeverij Polemos

Gratis voor alle lezers van ‘t Pallieterke Onder de vleugels van ‘t Pallieterke zijn we met een eigen boekenuitgeverij van start gegaan: Polemos. Het eerste boekje rolt binnenkort van de persen en dat boekje kunt u, lezer van ‘t Pallieterke, gratis bekomen.

Dit is de werkwijze: 1) u heeft de vorige week een proefnummer gekregen en u heeft gebruik gemaakt van ons speciaal aanbod om een abonnement te nemen van zes maanden: u hoeft niets te doen, wij sturen u het boek automatisch op.

2) u bent al langer dan vandaag abonnee van dit blad: dan kunt u via de webwinkel het boek bestellen, of via e-post: winkel@pallieterke.net Vermeld duidelijk uw naam en adres én uw geboortedatum.

3) u heeft geen abonnement, maar u bent wel lezer van ‘t Pallieterke dat u in de dagbladhandel koopt: u belt of mailt naar het secretariaat en u vermeldt uw naam, adres en uw geboortedatum, plus vermelding van de unieke code die u vindt op bladzijde 14.

Wie niet over internet beschikt, hoeft niet te panikeren: met een eenvoudig telefoontje naar ons secretariaat kunt u natuurlijk het boek bestellen.

Het boek rolt eind maart van de persen, en onze lieftallige secretaressen zorgen ervoor dat alles begin april verzonden wordt. Ook de verzendingskosten van onze vrienden van Biepooost nemen wij voor onze rekening. Opgelet: onze kantoren zijn enkel bemand van maandag tot en met vrijdag.

K arl van C amp

14

Brieven

16 maart 2017

U I T G E V E R I J

P

LEMOS Uw unieke code voor het gratis boek

TBPOL-1709 Beursstraat Pallieterke, De bijdragen van Angélique Vanderstraeten uit de smalle beursstraat geven meestal een andere en interessante kijk op de financiële en economische toestand in onze contreien.

In het artikel van 7 april heeft zij het over een verborgen vermogensbelasting. Inderdaad, de intrest op spaarboekjes ligt lager dan de inflatie. Iedere spaarder legt er aan toe. Dat is ooit nog gebeurd: intresten van 3 à 4 procent bij een inflatie van 8 procent en meer. Het verschil was toen groter dan nu.

Evenwel, de begunstigde van deze zgn. belasting is niet de overheid. Ik kan ermee leven dat, aan de andere kant van de balans, onze jongeren profiteren van de situatie. Zij kunnen nu lenen aan een historisch lage rente om een (eerste) woning te verwerven. Er is hier ook al sprake van negatieve rente.

Men is er altijd van uitgegaan dat het in eigendom hebben van een woning een soort vierde pijler was, een reserve in onze pensioenvorming. Angélique gaat dan ook breed door de bocht als zij medelijden heeft met ‘gepensioneerden’ die hun derde of vierde verblijf in Spanje moeten verkopen om het hoofd boven water te houden. Degene die zo iets kan, zelfs moet doen, hoort zeker niet in de orde van sukkelaars. Persoonlijk zit ik meer in met die gepensioneerden die er niet in geslaagd zijn een eigen woning te verwerven. En die nu de helft van hun pensioen moeten spenderen aan de huur van een appartement. Zij zijn ook niet in staat om enkele maanden per jaar in Spanje te resideren.

Willy Anthonis - Heist-op-den-Berg

Krakers en Termont Pallieterke, In Gent is weer eens bewezen dat de werkende Vlaming maar op de laatste plaats komt.

Als je als Vlaming in het buitenland moet gaan werken, is het blijkbaar logisch dat buitenlanders uw huis mogen kraken en/of onderverhuren. En de Gentse burgemeester Termont stond erbij en keek ernaar. “Ik kan er niks tegen doen.” M.a.w., als die mensen in hun huis waren gebleven, was dat niet gebeurd.

Als meneer Termont zich écht als rode burgemeester wil gedragen, neemt hij die Romazigeuners bij zich in huis en het probleem is tijdelijk opgelost. Maar aangezien hij van de sp.a is, hanteert hij de leuze “luistert naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden”. Van een schandelijk gedrag gesproken. Het wordt meer en meer duidelijk dat de vreemdeling hier boven de wet staat. Wanneer gaan de mensen dit eens inzien?

Bart de Feyter - Boechout

Kruisende woorden oplossing 1048

Waarover men niet spreekt Pallieterke, Enigszins laattijdig kwam ik toe aan de lectuur van het controversiële boek van Wim van Rooy. Voorwaar geen hapklare brok... De inhoud van het boek laat de lezer even perplex en dit in vele opzichten. Uitgaande van een fenomenale belezenheid en gekoppeld aan een onuitputtelijke bronnenkennis fileert de auteur immers meedogenloos de ‘obsolete riedels’ die dagelijks door de politiek correcte elite worden opgedist op gebied van multiculturele samenleving, migratie, integratie, islamisme... Dit beklemmend werkstuk vergt behoorlijk wat hersengymnastiek om de auteur te volgen in zijn vaak diepgaand betoog. Maar zijn standpunten getuigen alleszins van een onvolprezen kennis én onderlegdheid in de voormelde domeinen. Zijn onverschrokken oordeel in vele specifieke situaties laat vermoeden dat slechts weinigen de lust zal bekruipen om openlijk daaromtrent met hem de degens te kruisen. Zijn keiharde diagnostische vaststellingen met betrekking tot de talloze hallucinante EU-verordeningen zijn van aard om erg ongerust te worden over de toekomst van ons Europees continent.

Geen makkelijke lectuur, maar absoluut onontbeerlijk om tot een gedegen inzicht in de diverse materies te komen!

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

Integratie gelukt?

Pallieterke, Met de regelmaat van de klok horen we ‘specialisten’ verklaren dat de multiculturele samenleving een verrijking is en dat het met de integratie van allochtonen allemaal wel meevalt. De realiteit konden we op de gemeenteraad in Mechelen van februari nog eens van op de eerste rij meemaken. Mr. Farid Benasser, raadslid voor de socialisten, klaagde de “discriminatie” van moslims aan in het zwembad omdat aansluitende kledij er verplicht is. Mr. Benasser is ervaringsdeskundige. Hij voelde zich tijdens een zwembeurt, naar eigen zeggen, begluurd in het zwembad. “Drie kwartier lang werden mijn contouren bestudeerd”, aldus het raadslid. Dat is onaanvaardbaar voor moslims en daarom gaan zij niet zwemmen.

Hij vroeg een versoepeling van het reglement.

Mr. Benasser heeft gestudeerd, is een gerespecteerd huisarts en is “goed geïntegreerd”.

Toch is hij niet te beroerd om de hygiënische regels van het zwembad aan zijn laars te lappen en zelfs gewag te maken van discriminatie.

Dit alles om tegemoet te komen aan de zoveelste eis van zijn moslimgemeenschap. Tot zover de “gelukte integratie” van een allesbehalve kansarme islamitische Mechelaar die als raadslid zonder probleem dergelijke onaanvaardbare eisen mag stellen in naam van de socialistische partij. Het stadsbestuur ging niet in op zijn vraag omwille van hygiënische redenen.

Het Vlaams Belang is echter de enige partij die de zoveelste islamitische eis zelf aanklaagt en wijst op de verpletterende verantwoordelijkheid van de socialisten (en al de andere partijen) in de sluipende islamisering van onze samenleving. Voor de rest valt het allemaal goed mee met de integratie...

Hans Keldermans - gemeenteraadslid VB Mechelen

Europa eens te meer afwezig...

Pallieterke, Wat vooral opvalt bij de escalerende rel tussen Nederland en Turkije is de volledige afwezigheid van een Europese reactie. Enkel Duitsland, via Merkel, en Denemarken betuigden hun openlijke steun aan Nederland. Waar was Jüncker? De Europese stilte was oorverdovend.

Eens te meer zie je hoe waardeloos de Europese Unie is. Waardeloos en onbestaand.

Wim Peeters - Turnhout

E S V L E U G E L S

Een element dat in het ganse verhaal nauwelijks aandacht krijgt is dat nog maar eens bewezen wordt, hoezeer de ‘zachte’ buitenlandse politiek van de Europese Unie kompleet gefaald heeft.

De wereldmachten doen aan buitenlandse politiek met alle middelen: zacht als het kan, met steunbetuigingen en hulpprogramma’s; hard als het moet, met sancties, troepenopbouw en desnoods bulderende kanonnen.

De EU wijst dat laatste af en kiest helemaal voor de ‘softe’ aanpak: nooit met de stok slaan, altijd geld uitdelen en goede bedoelingen herhalen. Het gevolg is dat de EU vierkant wordt uitgelachen. In Israël bouwt de EU gebouwen voor de Palestijnen, die dan weer door Israël worden platgegooid, waarna de opbouw door de EU weer kan beginnen. Turkije is ook een treffend voorbeeld van het verkwisten van miljarden belastinggeld zonder ook maar het minste resultaat.

In 1999 besliste de EU dat Turkije op termijn een lidstaat van de Unie zou moeten worden. Met een volgehouden ‘positieve’ beïnvloeding met zakken geld zou het islamitische, vooral Aziatische land geleidelijk aan de Europese regels overnemen, op die manier ‘Europeser’ worden en zo ‘harmonisch’ gaan aansluiten bij de EU. In een eerste fase werd een programma van ‘pre-toetredingssteun’ opgestart: tussen 2002 en 2012 werd een bedrag van 5183 miljoen euro Europees belastinggeld naar Ankara gepompt. In 2002 werd begonnen met 126 miljoen euro, in 2012 was dat liefst 899 miljoen euro.

Sinds 2013 wordt jaarlijks meer dan 600 miljoen euro naar de Turken overhandigd. Alles samen werd zo van 2002 tot en met 2016 het astronomische bedrag van 7,7 miljard euro aan de Turken gegeven.

De resultaten? Economisch staken de Europeanen hun vinger in hun eigen oog, want de Turken konden met het geld grote infrastructuurwerken uitvoeren die een boost waren voor hun concurrentiepositie - waarna Europese bedrijven zelfs Europese subsidies gebruikten om hun fabrieken in Europa te sluiten en in Turkije te heropenen.

Politiek? Onder druk van de EU werd de rol van het leger teruggedrongen, waardoor de

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

islamisten van Erdogan’s AKP de boel volledig konden overnemen. Dat ging gepaard met het systematisch terugdringen van de weinige rechten die de Koerdische minderheid in de loop der tijden verworven had.

Zelfs de kompleet illegale bezetting van Cyprus, nota bene een EU-lidstaat, werd door de Turken niet beëindigd. Wel integendeel: EUgeld wordt gebruikt om op het bezette deel van Cyprus nieuwe Turkse moskeeën te bouwen.

De EU is wellicht de enige politieke unie die zo masochistisch is, dat het de bezetting van een deel van zijn eigen grondgebied subsidieert...

25 nieuwe hospitalen Zo’n bedrag van 7,7 miljard euro is zo groot dat het moeilijk te vatten is. Vergelijking is dan nuttig. Een volledig van nul opgebouwde internationale luchthaven kost ongeveer 2 miljard euro.

Voor 4,5 miljard euro heb je een volledig Amerikaans vliegdekschip van de Nimitz-klasse met nucleaire wapens aan boord; voor deze prijs had de EU er dus twee kunnen bouwen.

Of voor wie het wat pacifistischer wil: het nieuwe ziekenhuis van Sint-Niklaas gaat 300 miljoen euro kosten. Met wat we de Turken gaven hadden we dus in de hele EU liefst 25 hypermoderne gloednieuwe hospitalen kunnen bouwen...

De wetgevende teksten op basis waarvan de steun wordt uitbetaald leggen vast dat er voorwaarden zijn, en dat die geregeld moeten worden getoetst aan de realiteit. Ieder jaar opnieuw publiceren de Europese Commissie en het Europese parlement rapporten, waaruit blijkt dat de Turken niet aan de voorwaarden van de steunprogramma’s voldoen. En toch wordt daarna steeds besloten dat de geldstroom moet... verdergaan. Wordt het niet eens tijd daar een einde aan te maken?

Politici die pakweg in federale of Vlaamse regering op zoek zouden zijn naar pijnloze besparingen hebben hier een interessante mogelijkheid.

De Vlamingen zijn immers mee van de grootste netto-betalers in de Europese Unie. Schaf de geldstroom naar Turkije af, verminder de bijdrage aan de EU met hetzelfde bedrag, en er komen honderden miljoenen euro vrij.

HDG

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze eens proeven te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom ze eens proeven te

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

N U

De Nederlanders zijn nazi’s, fascisten en uitvoerders van genocides in Bosnië: Aldus de nieuwe sultan van Istanbul, Erdogan. De beledigingen en absurde verwijten worden door miljoenen Turken op gejuich onthaald.

ABONNEMENTEN HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A R I C H A R D N I X O B O P X A L X I E D E R C E P I L E P S I E X E D L O R X X X K G X O N E A N A N A S X E S T X F N X K O N X F M X E E G T O E N D R A X A L L H S P E K R A N D X L X I L X S E I S M O L O O J I K X L E T A A L X D K E E N S X E I S X M O L D I T X U R L X M A L

Turkije kreeg van u al 7,7 miljard euro cadeau

zal u u extra extra verwennen. verwennen.

• BINNENLAND zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

16 maart 2017

Papa Antheunis

Roskammen

In korte tijd liep ik hem tweemaal tegen het lijf. Bij de uitreiking van de ‘Trofee Raymond Goethals’ in Aalst zat ik aan zijn tafel, samen met Swat van der Elst en Hugo Broos.

We luisterden met meer dan gewone belangstelling naar zijn soms straffe verhalen. Een maand later was het in minder aangename omstandigheden dat ik hem ontmoette. Ik zat naast een aangedane Aimé Antheunis in de kerk van Mazenzele, waar we afscheid kwamen nemen van Swatje van der Elst.

Bij onze eerste ontmoeting speelde ik al met de gedachte om hem te vragen voor een interview in ‘Sport-Voetbalmagazine. Aimé is een geboren verteller. Ik besloot de daad bij het woord te voegen en belde hem op. Voor Antheunis is een goed gesprek nooit een probleem geweest, dat bleek later.

Aimé Antheunis is een bourgondiër. Toen ik hem voorstelde af te spreken in een excellent Italiaans restaurant in Zaventem, was hij dadelijk akkoord. Onze timing was in alle geval uitstekend. Bijna tegelijkertijd stonden we aan de deur van Da Lino, ‘the place to be’. Een muur vol met foto’s van zogezegde bekende Vlamingen bevestigde ons dat. Tot mijn grote verbazing hing Aimé zijn kop daar ook tussen!

Hoe hij daar was terechtgekomen, was ook voor onze ex-bondscoach een raadsel, maar ja, als trainer van de Rode Duivels moest je ook overal komen.

Racing Genk Aimé Antheunis startte zijn trainersloopbaan bij SC Lokeren, maar zijn eerste grote successen beleefde hij bij RC Genk. Met de Limburgers werd hij vicekampioen, won de Beker van België en als kers op de taart werd hij tot ieders verbazing landskampioen met de fusieclub. Zijn monument in Genk was besteld, maar het werd nooit geleverd, want hij vertrok naar Anderlecht!

Toen ik hem vroeg of hij het tof vond dat zijn spelers bij Genk hem ‘papa’ noemden, rea-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

geerde hij niet zo enthousiast als ik verwachtte.

“Ja, dat is ook zoiets wat mij is blijven achtervolgen. Iedereen denkt, Antheunis dat is een gemakkelijke, een brave. Zo ben ik juist niet!

Ik was nu ook niet de man die met geldboetes stond te zwaaien, maar men moest correct blijven, anders was het grote ambras. Het zijn de donkere jongens die met dat ‘papa’-gedoe zijn begonnen. Zij waren slimmer dan je dacht, maar het enige dat ze nooit bijhadden was een uurwerk. Iedere dag waren er wel een paar die te laat kwamen. Dan kon je als trainer twee dingen doen: tieren en brullen, of je kon met ze praten. Als je eenmaal hun vertrouwen had en je was correct met hen, dan kreeg je veel terug van die mannen, dan werd je hun ‘papa’ en kwamen ze op tijd. Het was hun geraden, want anders konden ze op hun moeder beginnen roepen...”

Gille van Binst

De Bosuil mag feesten

Kwestie van status Hij is stilaan een verhaal op zich, Yannick Ferrera, de coach van KV Mechelen.

Vorig seizoen strandde hij als trainer van Standard op één punt van “play-off 1”. Toen verloren de Rouches op de laatste speeldag van de reguliere competitie in… Mechelen. De geschiedenis herhaalde zich. In de Ghelamco Arena haalde KVM dat ene punt niet om zich bij de beste zes van de reguliere competitie te plaatsen. Over de manier waarop Ferrera bij Standard werd ontslagen, moeten we het hier niet meer hebben. Het woord “misplaatst” is in dat verband nog een eufemisme. Een trainersruil, Jankovic van Mechelen naar Standard en Ferrera van Standard naar Mechelen, kan men onbesproken laten, tenzij men in een daarvoor geschikt rubriekje als dit toch even aan de gevolgen van die “ruil” wil herinneren. En naar waarheid stelt dat Jankovic druk bezig is om in Luik af te gaan als de bekende gieter, terwijl Ferrera zichzelf terugvond en met KV Mechelen, ook al liep het in de slotmatch nog mis, een uitermate knap parcours aflegde. Zo gaat dat in de populairste sport ter wereld met fans van gedoodverfde “underdogs” die vanuit het niets plots furore maken. Zoals KV Mechelen en Sporting Charleroi deden in de voorbije “reguliere” competitie. Voor Charleroi liep de ultieme spurt naar een plekje in “play-off 1” niet slecht af. De zebra’s en hun jarige coach Felice Mazzu bleven overeind in Lokeren. Het selecte clubje voetbaljournalisten en analisten had nochtans ook dat liever anders gezien. In Het Nieuwsblad, de zelfverklaarde grootste sportkrant van Vlaanderen, stelde “chef voetbal” Ludo Vandewalle onomwonden dat PO1 zijn glans kon - lees eerder zou - verliezen als underdogs als Mechelen en Charleroi er wel en AA Gent, Racing Genk en Standard niet in mogen aantreden. DE vraag was volgens hem zelfs “of we er blij moesten om zijn als clubs in PO1 ontbreNoord en op het Kiel de uitgestoken hand van het stadsbestuur niet grijpen. Dat de heilige grond van de Bosuil en de al even gewijde grasmat van het Olympische Stadion getuigen zijn geweest van onvergetelijke momenten, zowel in goede als in kwade dagen, kunnen we niet zomaar wegwuiven. De emoties die daar bij een deel van de supporters mee gepaard gaan, kunnen we begrijpen. Maar de twee stadions zijn achterhaald en liggen ongelukkig in dichtbevolkte woonbuurten. Met alle gevolgen van dien. Afbreken hoeft niet. Ze mogen beide optrekjes desnoods in ere houden voor toeristen op zoek naar oudheidkundige attracties. Het aantal broeken dat we er versleten hebben, krijgen ze er als aandenken gratis bij.

Nog niet voor morgen

Eindelijk is het zover De bomen beginnen te botten, dan is de lente op komst, en in mei leggen alle vogels een ei, zo hebben we geleerd. De Bosuil heeft niet gewacht tot in mei om zijn ei te leggen. En wat voor een ei. R. Antwerp F.C., na jarenlange treurnis, opnieuw ín de hoogste afdeling. We kennen er die van de ene broek in de andere nog volop aan het vieren zijn.

Dat het er langs beide kanten gretig aan toe zou gaan in Roeselare, was te verwachten. Maar, ere wie ere toekomt, scheidsrechter Lambrechts had de situatie goed in de hand.

We kregen een vinnige maar faire wedstrijd te zien. En de winnaar is? Antwerptrainer Wim de Decker, die, als het van het rood-witte legioen afhangt, een standbeeld krijgt op de Antwerpse Leopoldplaats.

Dan zal die koning die van op zijn knol op het voetvolk neerkijkt wel plaats moeten ruimen. Voor ons niet gelaten.

15

Plannen genoeg Goed mogelijk dat burgemeester Bart de Wever niet weet dat de bal rond is en dat een voetbalploeg uit elf man bestaat. Hij kan niet alles weten, maar nu Antwerp promoveert, Beerschot-Wilrijk zo goed als zeker is van de titel in haar reeks, en Berchem Sport ons aangenaam blijft verrassen, kan hij er niet naast kijken dat het voetbal springlevend is in zijn stad.

Het ogenblik om met plannen voor een nieuw te bouwen voetbalstadion uit te pakken, is dus zorgvuldig gekozen. Er zal nog zwaar gewikt, gewogen en gezeverd worden om de rivalen R. Antwerp F.C. en Beerschot-Wilrijk zover te krijgen dat ze erin toestemmen om in een gezamenlijk stadion te spelen, maar waar een wil is, is een weg.

Aannemen die hand Het zou doodjammer zijn als ze in Deurne-

Wie de eerste steen van het nieuwe stadion mag leggen, mogen ze onder elkaar uitvechten op het Schoon Verdiep. Wij zijn meer geïnteresseerd in de laatste steen. Voor we zover zijn, zal er nog veel water door de Schelde vloeien.

Nu we te weten zijn gekomen dat Ghelamcotopman Gheysens er mee voor gezorgd heeft dat ze op de Bosuil niet langer moeten krasselen, wordt een en ander duidelijk. Die mannen vragen niet beter dan stadions te mogen bouwen. Het gehakketak kan beginnen. Liefst zonder dwarsliggers. Ruzie in het straatje hebben we al genoeg meegemaakt. Op de Bosuil, op het Kiel of op Petroleum-Zuid? De toekomst zal het uitwijzen. We hebben weer stof in overvloed om naar uit te kijken.

Hard verdict De schietgebeden die we de supporters van Westerlo zagen prevelen, werden niet verhoord. De voetbalgoden zagen toe hoe de mannen van trainer Jacky Mathijssen in eigen huis kopje-onder gingen tegen Racing Genk en hoe Moeskroen ging winnen tegen een uitgeblust Kortrijk, waardoor het in extremis en onverhoopt over Westerlo wipte. Met degradatie naar 1B als hard verdict voor het volk uit ‘t Kuipje. We veronderstellen dat ze het maar een magere troost vinden in de Parel van de Kempen, maar ze krijgen nu een zee van tijd om zich te bezinnen. En in 1B kan het er ook gezellig aan toe gaan. Als ze ons niet willen geloven, moeten ze het maar eens gaan vragen bij Lierse.

ken die door hun positief voetbal, maar ook omwille van hun status, sowieso meer emoties oproepen (sic) dan Zulte Waregem, KV Oostende, SC Charleroi en KV Mechelen. Wel alle begrip wegens hun bescheidenere budgetten, maar voor de spanning?” Dat kan tellen als “objectief” statement over liefst vier eersteklassers!

Schatplichtig?

Vooral in de schoot van de club zelf en bij de supportershorde van KV Mechelen steeg ongetwijfeld spontaan gejuich op voor een regelrechte belediging aan hun adres.

Want als er nu één “underdog” van een prominente status mag spreken, dan wel “Malinwa”. Daar gaat men terecht prat op vier landstitels (1943, 1946, 1948 en 1989).

Het won in 1988 als voorlopig (?) laatste Belgische club ook nog Europabeker 2. Genk noch Gent komen qua status niet eens in de buurt, en kunnen daar enkel van blijven dromen. Om in de toekomst het bezondigen aan uitgekraamde onzin uit de weg te gaan, zouden veel journalisten er goed aan doen eerst even in de vaderlandse voetbalannalen te duiken. Alleen al, wanneer “bescheidenere budgetten” ter sprake komen, om te vermijden het als een “huzarenstuk” te catalogeren wanneer het “rijkere” AA Gent het Engelse Tottenham klopt, en eerder van een “toevalstreffer” te spreken als het “armere” KV Mechelen van Anderlecht wint.

Naar ons gevoel is DE vraag in hoeverre al die “objectief” oordelende journalisten en analisten zich min of meer schatplichtig voelen aan “grote” clubs bij het afwegen van onverwachte prestaties. Die vraag leidt tot een andere: moeten we er blij om zijn als enkel door het journaille als “groot” erkende clubs onder elkaar mogen uitmaken wie van hen zich tot “allergrootste” kroont via het aanhangsel van de reguliere competitie dat de naam “play-off 1” draagt?

Droevig lot Wekenlang hard gestreden om hun plaats tussen de eerste zes veilig te stellen, om op de laatste speeldag van de reguliere competitie dan toch nog naast de prijzen te vallen die in de play-off 1 worden uitgereikt. Dat is het lot waarmee ze de volgende weken moeten leren leven in Mechelen. Ontgoocheling alom, behalve bij AA Gent, dat Malinwa zonder mededogen drie keer de das omdeed en nu zelf mag deelnemen aan play-off 1. De wereld ziet er plots een pak rooskleuriger uit in de Ghelamco Arena. AA Gentvoorzitter lvan de Witte denkt, nu ze vierde staan in de rangschikking, heimelijk zelfs nog aan de titel. Alles kan nog, uiteraard. Het is maar de vraag of ze daarmee gediend zijn bij Anderlecht, Club Brugge en zelfs bij Zulte-Waregem. Afwachten.

Straffe Peter Als we zijn duivelskunsten in de TirrenoAdriatico als maatstaf mogen nemen, verkeert wereldkampioen Peter Sagan in bloedvorm. Met tot dusver twee ritoverwinningen.

De manier waarop de Slovaakse wonderknaap in de rit naar Ferrro de andere favorieten uit de wielen reed, maakte indruk op de rest van het peloton. Het moeten straffe gasten zijn die het hem, nu zaterdag in San Remo en later in de Ronde van Vlaanderen, lastig willen maken. En dan vertelt zijn trainer, Patxi Vila, dat het beste nog moet komen. Alsof veel niet genoeg is.

Stoef en een tactisch spelletje om ons zand in de ogen te strooien, zullen we maar denken.

Goed gevonden Als er geen landgenoten zijn die onze mond lieten openvallen van verbazing, moeten ze er bij de sportredacties iets anders op vinden om toch een min of meer ‘Belgische’ overwinning uit hun duim te zuigen. Zo kregen we de triomfantelijke mededeling onder ogen dat Quick Step, de ploeg van Patrick Lefevere, een dijk van een Parijs-Nice heeft gereden. En dat ze bij Lotto-Soudal al even tevreden waren met een ritzege en een plaats binnen de eerste tien.

Met een driewerf hoera voor de buitenlanders die dat voor mekaar brachten. Want na de dertiende plaats voor Philippe Gilbert moesten we diep in de rangschikking duiken om nog wat vertrouwde namen van bij ons tegen te komen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

16 maart 2017

Absurdistan Dienstmededeling

Het eurakel

Naar wij uit nog onbevestigde bron vernamen, heeft de grote Turkator een dienstmededeling gericht tot zijn ministers: “Indien men u het spreken in België wil beletten, begeef u spoorslags naar Gent, kraak er een huis en alles komt in orde. En doe Daniel de groeten.”

De voormalige “president” van Europa, Herman van Rompuy, heeft georakeld dat Marine Le Pen de verkiezingen in Frankrijk níét zal winnen. Wij beginnen nu voor het eerst te geloven dat ze dat dus wel zal doen.

Ideetje CD&V-voorzitter Wouter Beke wil de vrije meningsuiting zoveel mogelijk handhaven lof zij met hem - en geval per geval bekijken of Turkse verkiezingsmeetings in ons land verboden moeten worden. Zullen we eens een parlementslid van de HDP of iemand van de Gülenbeweging uitnodigen om hier te komen spreken en zo die vrije meningsuiting te testen, Wouter?

Onschuldig Bij de opening van De Krook, de nieuwe Gentse stadsbibliotheek, kon de bezoeker onder andere een spelletje spelen waarbij geprobeerd moest worden om snel op het hoofd - de foto, welteverstaan - van Siegfried Bracke te kloppen. “Het was maar een spelletje”, wordt dat afgedaan. Stel dat je daar een exotisch huisbezetterstype had gehad i.p.v.

Siegfried Bracke, Els Keytsman had er binnen de vijf minuten gestaan.

Monetaire maatregel Financieel nieuws. Turkije is zo boos op Nederland, dat het aandeel van Nederland in de miljardensteun van de EU aan Turkije van de voorbije decennia zal worden teruggestort aan Nederland. Geen nazigeld voor Turkije.

1049

Diplomatisch Uit doorgaans weinig betrouwbare bron hebben wij vernomen dat de Nederlandse minister-president de relaties met Turkije snel wil herstellen. Als gebaar van verzoening zou Mark Rutte daarom een lading bananen hebben laten overhandigen aan de Turkse ambassadeur.

Naspeuringen Wij zijn nog niet op onderzoek gegaan naar de huisvredebreuk plegende Roma die in Gent een huis bezet - “gekraakt” - hebben, maar zouden wel wat onderzoek willen zien naar de maffiaorganisatie die mensen hierheen haalt en aan een huis “helpt”. Ja toch?

Achter het net gevist Net wilden wij de Duitse satiricus Jan Böhmermann boeken om één van onze talrijke redactiebacchanalen op te vrolijken, of wij kregen te horen dat hij het komende jaar volgeboekt is. Hij onderneemt naar verluidt een wereldtour langs Nederlandse steden en dorpen, om het over de Turkse politiek te hebben.

En hij neemt een geit mee.

enkel vaststellen dat hier een stevige vijfde colonne zit.

Bibberen

Uit onverdachte bron vernemen wij dat Gent weldra de titel krijgt van meest gastvrije gemeente van het land. Tevens zullen aan de gemeentegrenzen overal borden worden gezet met volgende slogan: “Welkom in Gent, gastvrije gemeente.”

De Unie van Europese Turken en Democraten, een Erdoganclubje, wilde het Antwerpse Sportpaleis afhuren voor, officieel, een referendummeeting. Ze hebben plaats nodig voor 30.000 tot 40.000 mensen. Combineer dat met de dubbele nationaliteit en dan kan men

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

Mysterie Waarom Roma in Oost-Europese landen een slechte reputatie hebben en niet graag gezien zijn? We hebben er gewoon geen idee van.

Stroppenstad

Zo dus Beminnelijk als wij zijn, hebben wij onze grote vriend de Turkator al laten weten hoe hij er kan voor zorgen dat zijn ministers toch ter plaatse geraken en kunnen spreken in onwillige West-Europese landen. Men neme een vliegtuig en een parachute...

drastisch de kweek van grondstoffen hiervoor tegengaan, omwille van de dramatische kaalslag waartoe dit leidt. Of hoe de oplossing van het ene moment de gruwel van het andere wordt.

Alternatief Op vrouwendag zette vrouwentijdschrift Flair de strijdbare moslim Yasmien Naciri mét hoofddoek op de omslag. Volgend jaar kiezen ze ongetwijfeld voor een zelfbewuste jonge non! Echt!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Krachtdadig

B C

Het Zweedse hof van beroep herroept een eerdere juridische uitspraak en wil vijf Afghaanse tieners die een andere Afghaanse tiener verkracht hebben, het land uitzetten.

Dat onze kinderrechtencommissaris nog niet in een kramp is geschoten en gevraagd heeft om Zweden de oorlog te verklaren!

D E

‘t Kan verkeren

F

Ondertussen geruime tijd geleden, werd overal gepleit voor het gebruik van biobrandstoffen, omwille van het milieu. Nu wil de milieucommissie van het Europees Parlement

G H

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be

Brief van Flupke

De erfenis van tante Fabi

I J

Pallieterke,

K L HORIZONTAAL

A. Profiteur B. Onverwachte aanval - Munteenheid C. Muuropening - Bepaalde onderwijsin- stelling D. Door de neus uitgesprokene - Rivier in Utrecht E. Volksstam ten tijde van Caesar F. Muzieknoot - Wisselstroom - Voegwoord G. Technische school - Snel verdampend H. Historische streek in het noorden van Italië - Vlakke I. Professioneel sociaal netwerk - Gek J Rivier in België en Luxemburg Lawrencium - Engelse vertaling van een bepaald werelddeel K. Europees monetair instituut - Grootscha- lige verstrooiing of verspreiding van een volk over verschillende delen van de wereld L. Als extra - Edelgas

Verticaal 1. Deel van het heelal 2. Tankstationketen - Blauwgrijs overgangsmetaal 3. Dorp in de Antwerpse Kempen Oprijstrook 4. Krypton - Afkorting van een Brussels concertgebouw - Iedere 5. Beoordeling - Lidwoord 6. Rode duivel die tot nu toe 32 caps telt 7. Dik, vloeibaar nagerecht - Aziatisch land 8. Schenken - Seleen 9. Jeansmerk - Uniek - Vulkaan op de Filipijnen 10. Eenheid van lichtstroom - Studio 100- hond 11. Groot meer in Noord-Amerika Langwerpig gebakje 12. Eert - Jammer genoeg

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1048 vindt u op blZ. 14

De familieleden van tante Fabi, neven en nichten in grote getallen - bij de begrafenis verkleed als het Spaanse zangkoor - hebben ons een grote neus gezet en zijn, letterlijk, met de kroonjuwelen gaan lopen na haar begrafenis.

Villa Astrida, gedurende dertig jaren het buitenverblijf van nonkel Bo en Tante Fabi in het Andaloesische Motril werd bij de verdeling toegewezen aan het “Hulpfonds van Koningin Mathilde” om deze laatste toe te laten haar filantropische en sociale actie voort te zetten. Via een slinks omwegje heeft dat Spaans zangkoor echter de hand kunnen leggen op villa. Omdat ze nu niet meer weten wat ze zouden aanvangen met dit groots en 2,6 ha groot domein aan de rand van de zee met een prachtig strand, hebben ze er niet beter op gevonden dan het te verkopen aan een projectontwikkelaar. Die wil het domein ombouwen tot een vijfsterrenhotel met maar liefst 120 kamers, verdeeld over 3 verdiepingen.

En zo zullen we in de toekomst mogelijk in pecuniaire problemen geraken. We kunnen misschien dezelfde truc toepassen als Leopold II in 1909. Die verkocht toen twee bijna identieke schilderijen van Van Dyck. De truc was echter dat het origineel naar een Amerikaanse kunstkenner ging en dat een vervalste kopie ervan verkocht werd aan het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten.

Wij hadden de indruk dat mijn papa het kasteel van Laeken in een belabberde toestand achtergelaten heeft en zijn geld liever in grote boten stak. Ik heb reeds enkele weken geleden melding gemaakt van verbouwingen in het koninklijke park. Maar er is meer werk in het vooruitzicht: dakdekkerswerkzaamheden om de lekken van het dak te dichten, schilderwerken – en ik bedoel niet de make-up van Matil, voorbereidingswerken voor de jaarlijkse opening van de koninklijke serres, diverse heropfrissings- en herstellingswerken. Ook de brandladder moet een nieuw laagje krijgen. Die gebruik ik wel eens om te ontsnappen aan de toorn van ons Matil. Er staat mij nog veel en hard werk te wachten in en rond het kasteel. Gelukkig neemt ons Matil de honneurs waar bij de “Audiences”, zoals zij die noemt.

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonFlupke van België prinses en de ganse sibbe.