't Pallieterke van 23 maart 2017

73ste jaargang • nummer 12 • donderdag 23 maart 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Franstalige media poken Vlaams-Waals vuur op

John Crombez treurend aan het graf van de PvdA

Charles Michel klopte zich vorige week op de borst: hij pochte dat België nu al drie jaar communautaire stilte kent en de aandacht enkel nog gaat naar sociaaleconomische uitdagingen. Zelfs bij de federale oppositiepartij PS wordt de communautaire trom iets minder geroerd. De aandacht gaat vooral naar de bedreiging op links van de PTB. De Waals-Vlaamse tegenstellingen worden nu vooral opgepookt door een paar Franstalige media, RTL/TVI en Le Vif voorop. Tot in het belachelijke.

“Ik ben fier dat ik voor een legislatuur gezorgd heb waarbij de focus op het sociaaleconomische lag, ver van de institutionele debatten.” Het is het verhaal dat premier Charles Michel de voorbije dagen meermaals op de Franstalige tv-zenders bracht. De MR-politicus vindt dat hij een goed rapport kan voorleggen: het aantal jobs neemt toe en de begroting is onder controle.

Michel vergeet erbij te zeggen dat een belangrijk deel van die banengroei te danken is aan de economische conjunctuur. Hetzelfde geldt voor de begroting. De begrotingscontrole van vorige week was een makkie omdat de Belgische groei misschien naar 1,6 procent van het bbp zal spurten. Dat zorgt voor meer banen en minder werklozen.

Dus meer inkomsten en minder uitkeringen. De eerste minister zegt er ook niet bij dat de begrotingscontrole zo gemakkelijk verliep omdat de inkomsten uit de vennootschapsbelasting (belasting op bedrijfswinsten) blijven stijgen. Onder andere omwille van het minder aantrekkelijke systeem van notionele intrestaftrek, dat een fiscaal voordeel aan bedrijven toekent.

De reactie van de grootste oppositiepartij, de PS, was voorspelbaar. Het was hetzelfde riedeltje over een regering die nalaat de vermogenden meer of nieuwe lasten op te leggen.

De partij van Di Rupo, een steeds vermoeider ogende voorzitter, moet vooral de linkerzijde proberen terug te winnen, belaagd door de PTB van Raoul Hedebouw.

Hypocrisie over confederalisme Over de Vlaams-Waalse tegenstellingen is de laatste tijd bij de PS weinig te horen. Er wordt minder gefulmineerd tegen de separatisten van de N-VA dan in de eerste maanden van de regering-Michel. Wanneer N-VA-voorzitter Bart de Wever in een interview echter zegt dat hij pas opnieuw met de PS in een regering stapt indien er sprake is van confederalisme, dan betekent dit voor de PS officieel het einde van België. Immers, het zou leiden tot het einde van de sociale zekerheid, is steevast het antwoord.

Het discours van Di Rupo en co is zeer hypocriet. De partij liegt de achterban constant voor.

De PS geeft de indruk de laatste verdediger te zijn van de zogenaamde ‘federale solidariteit’, maar zegt er niet bij dat de fundamenten van een federale sociale zekerheid al voor een

Deze week Goldman Sachs in het Witte Huis

2

Allochtone partijen: een goede zaak

3

Niemand ontsnapt aan Publifin

7

Geen Nekka Nacht

12

Gille van Binst over wedstrijdvervalsing 15

deel onderuit zijn gehaald door de overheveling van kinderbijslag, een deel van de gezondheidszorg en het arbeidsmarktbeleid naar de deelstaten. De partij zegt ook niet dat ze zich intern allang op het einde van België voorbereidt. Men beseft zelfs aan de Keizerslaan dat het bestaande economische model niet blijvend door Vlaanderen gefinancierd kan worden. Dus komt het erop neer de koe zo lang mogelijk te melken, goed wetende dat het niet eeuwig zal blijven duren.

Media nemen de fakkel over Het communautaire vuur wordt nu vooral opgepookt door de Franstalige media. Niet zozeer door Le Soir, die gebiologeerd is door de Franse presidentsverkiezingen. Wel door de commerciële zender RTL-TVI, meer bepaald in het zondagse debatprogramma ‘Ce n’est pas tous les jours dimanche.’ Presentator is de ook in Vlaanderen bekende Christophe Deborsu.

Hij zorgt voor de nodige kwinkslagen, maar dat belet niet dat de uitzending een aaneenrijging van anti-Vlaams gedaas is. Dat heeft onder andere te maken met de vaste panelleden, Alain Raviart (oud-woordvoerder van Joëlle Milquet) en Michel Henrion (oud-woordvoerder van Guy Spitaels). Bijna elke week ontdekken ze een Vlaams complot om de Franstaligen te minoriseren of te vernederen.

Vorige zondag was het op RTL-TVI op het belachelijke af. Zo werd het afgezaagde verhaal van Vlaamse versus Belgische kust opgerakeld.

Er zaten zelfs een paar brave Waalse burgers in de studio die getuigden dat ze aan de kust scheef bekeken werden omdat ze Frans spraken. Stefaan Gheysen van Westtoer en Hilde Roosens namens de Vlaamse Volksbeweging werden op het debat uitgenodigd en ze luisterden met stijgende verbazing naar het francofone discours.

Er werd net niet gesteld dat de Vlamingen de kust ‘Wallonenfrei’ wilden maken. Iets wat volgens de RTL lukt, want op één jaar tijd is het aantal Franstalige overnachtingen aan de kust met een miljoen gedaald. De experts in de studio zagen daarin zelfs een bewijs van extreem nationalisme.

Het weekblad Le Vif ging nog verder en meldde dat aan de Vlaamse kust enkel Nederlandstalige opschriften staan op plaatsen waar gewaarschuwd wordt voor drijfzand. Onderhuidse boodschap: de Franstaligen komen naar de Vlaamse kust op gevaar voor eigen leven.

Le Vif heeft het de voorbije jaren zo bont gemaakt dat de N-VA een communicatiestop richting het blad heeft uitgevaardigd. Dat belet niet dat Le Vif vooral bij monde van journalist Pierre Havaux (een nauwelijks verholen Défimilitant) blijft stoken.

Er gaat geen maand voorbij of hij publiceert een stuk met als kernwoorden ‘Vlaanderen, WO II, collaboratie.’ De man stalkte indertijd Hendrik Vuye per telefoon toen hij als professor staatsrecht aanleunde bij de N-VA, vooraleer definitief over te stappen. En toen Hendrik Vuye en Veerle Wouters hun ‘grendelboek’ voorstelden, was Havaux incognito in de zaal aanwezig. Hij pleegde er een artikel over geïllustreerd met een wazige foto. Alsof het over een geheime vergadering ging. Gekker kan het niet worden.

Vlaamse politici snappen Nederland niet

Na iedere verkiezingsuitslag, hetzelfde fenomeen. Politici dwepen graag met het electorale succes van zogenaamde ‘zusterpartijen’ in het buitenland. Wouter Beke (CD&V), Gwendolyn Rutten (Open Vld) en Tom van Grieken (Vlaams Belang) mochten bij ‘Terzake’ komen uitleggen waarom hun bevriende partijen in Nederland de verkiezingen wonnen. Dat leverde bevreemdende televisie op. De vergelijkingen die gemaakt werden, sloegen nergens op.

Wat waren ze fier, de Vlaamse partijleiders van Open Vld en CD&V. Wie zwalpt in de peilingen, klampt zich graag vast aan iedere tak.

Gwendolyn Rutten en Wouter Beke legden aan de Vlaamse kijkers graag uit waarom hun ‘zusterpartijen’ in Nederland de verkiezingen gewonnen hebben. Alleen bleek uit die uitleg al gauw dat beide politici geen bal begrijpen van wat zich in de kaasstolp te ’s Gravenhage afspeelt.

Conservatieve liberalen winnen Open Vld en CD&V hebben niet door dat ze een pak linkser zijn dan hun Nederlandse ‘vrienden’. In Vlaanderen verloor de Open Vld bijna de helft van haar aanhang, in één decennium. Overal in Europa krijgen de progressief-liberalen op hun lazer. De VVD in

Nederland is de uitzondering op de regel. Dat valt simpel te verklaren. De Volkspartij voor Vrijheid en Democratie heeft altijd een conservatieve vleugel gehad. Weliswaar kende de VVD in de jaren tweeduizend een Dedeckermomentje, toen Geert Wilders en Rita Verdonk het schip verlieten, maar dat heeft niet belet dat de VVD een sterke rechtse vleugel bleef hebben. Coryfeeën als Frits Bolkestein en Hans Wiegel hebben er altijd op toegezien dat de partij van Mark Rutte niet te ver naar links opschoof.

In Vlaanderen heeft de Open Vld geen conservatief-liberale vleugel meer. Alle stemmen op rechts zijn in de vorige vijftien jaar vertrokken. Van Jean-Marie Dedecker over Hugo Coveliers tot Boudewijn Bouckaert.

Lees verder blz.5

2

Actueel

23 maart 2017

Woedt er een stille oorlog in Turks-Koerdistan?

Sinds mei 2016 weigert Turkije de Verenigde Naties toegang te verlenen tot het zuidoosten van het land om er zich te vergewissen van de lokale situatie na verontrustende berichten over systematische huiszoekingen, willekeurige arrestaties, verdwijningen, executies en het vernielen van complete Koerdische woonwijken, voornamelijk in de steden Sur en Nusaybin. De regering van topdemocraat Recep Tayyip Erdogan geeft zelf toe dat tussen juli 2015 en augustus 2016 bij veiligheidsoperaties in de regio wellicht 2.000 doden vielen. Onder de slachtoffers vrouwen en kinderen, maar naar verluidt ook 800 militairen en leden van de politie.

Woedt er een stille oorlog in Zuid-Oost-Turkije? Moeilijk na te gaan, want pottenkijkers vanuit bananenrepublieken zijn blijkbaar niet toegelaten. In mei 2016 richtte het ‘Office of the High Commissioner of Human Rights’ (OHCHR) van de VN een officieel verzoek tot de Turkse autoriteiten om de streek te mogen bezoeken. Ondanks herhaald aandringen, kwam er tot dusver geen enkel antwoord van Erdogan.

Het rapport dat het OHCHR eind februari 2017 publiceerde, is dan ook gebaseerd op informatie vergaard via het zogenaamde ‘remote monitoring’ (informatiegaring op afstand) en grondige analyse van alle beschikbare bronnen: getuigenissen van om veiligheidsredenen niet-geïdentificeerde slachtoffers en hun aanverwanten, ngo’s, satellietbeelden, open bronnen en de schaarse gegevens die van de Turkse regering zelf komen.

Feit is dat in Zuid-Oost-Turkije (Turks-Koerdistan) al decennia een conflict aan de gang is tussen de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), wereldwijd beschouwd als een terroristische organisatie, en de Turkse veiligheidstroepen.

De PKK heeft het vooral gemunt op soldaten

en politie, maar zou ook verantwoordelijk zijn voor ontvoeringen en moorden op leden van de regerende AKP (Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling) van Erdogan. Volgens het OHCHR reageerde deze laatste vanaf juli 2015 met de ontplooiing van extra militaire middelen en het opleggen van veiligheidsmaatregelen, die niet altijd in proportie waren met de Koerdische dreiging, en waarbij een loopje wordt genomen met de bescherming van de mensenrechten. Zo is er onder andere de fameuze wet nr. 6722 van 23 juni 2016 die het vrijwel onmogelijk maakt om soldaten van het Turkse leger te vervolgen als zij bij de ‘veiligheidshandhaving’ hun boekje te buiten gaan.

Bombardementen Het OHCHR meldt dat nogal wat militaire middelen zijn ingezet om de orde te handhaven in het gebied. Het gaat niet alleen om pantsers, artillerie en infanterie, maar mogelijk werd ook ‘air-dropped munition’ gebruikt. Heeft men het over vatenbommen zoals die in Syrië worden gebruikt? Satellietbeelden in het rapport tonen in elk geval de vernietiging van volledige woonwijken, waar voornamelijk Koerden verbleven.

Volgens OHCHR zijn daardoor 355.000 mensen gevlucht naar naburige oorden. Maar er is meer aan de hand. Er zijn willekeurige vrijheidsberovingen en diepgaande ondervragingen met folteringen; er is gebruik van geweld tegen vrouwen. Sommige mensen verdwijnen zomaar, om nooit meer terug te komen.

Eind januari 2016 vluchtten 189 personen uit het stadje Cizre voor het Turkse geweld.

Zij kwamen gedurende weken vast te zitten in enkele gebouwen, omsingeld door Turkse sluipschutters. Gedurende de koudste weken van het jaar hadden ze geen toegang tot drank, voedsel, medicatie of enige hulp. Vruchteloos werd door de slachtoffers gepoogd de buitenwereld en (Turkse) parlementairen bewust te maken van hun omsingeling en hun benarde situatie. Uiteindelijk werden de gebouwen gebombardeerd en kwamen zij volgens het OHCHR allen om. Hun lichamen waren zeer moeilijk te identificeren door brandwonden en verminkingen. Het OHCHR kon spreken met de broer van een vrouwelijk slachtoffer van Cizre. Haar familie werd door de lokale openbare aanklager uitgenodigd om haar stoffelijke resten in ontvangst te nemen. Zij ontvingen drie stukjes verkoold vlees dat volgens de procureur via DNA kon verbonden worden met het slachtoffer. Toen een zus meer uitleg vroeg over de omstandigheden van het overlijden en de verantwoordelijkheid voor het bombardement, werd zij zelf vervolgd voor terroristische activiteiten. Dergelijke incidenten veroorzaken volgens het OHCHR een groot gebrek aan vertrouwen tussen de centrale autoriteiten, zeg maar de regering, en de lokale bestuurders die meestal van Koerdische origine zijn. Men durft zich nog amper met klachten tot de officiële instanties te wenden.

Reconstructie Satellietbeelden onthullen verder de vernietiging van voornamelijk plaatsen die door Koerden zijn bewoond. In Nusaybin, een stad in de provincie Mardin, blijken 1.786 gebouwen ernstig beschadigd, waarvan er 398 volledig zijn vernield. In Sur dienden 45.000 van de 120.000 inwoners hun woning te verlaten als gevolg van bombardementen. Volgens het OHCHR kregen zij geen toelating meer om naar hun huizen terug te keren of hun huizen te herstellen. Onder de beschadigde gebouwen zouden zich ook zeven sites van grote culturele waarde bevinden.

Lokale mensenrechtenorganisaties melden dan weer dat de regering-Erdogan voor de vernietigingen een schadevergoeding zou betalen indien de slachtoffers een verklaring ondertekenen waarin wordt gesteld dat de schade werd veroorzaakt door ‘terroristische activiteiten’ van de PKK. In die zin kondigde de regering-Erdogan op 4 september 2016 een investering aan van 21 miljard USD in het kader

van een ontwikkelings- en reconstructieprogramma van Zuid-Oost-Turkije. Het programma voorziet in de reconstructie van 30.700 huizen, de bouw van 800 fabrieken, 36 sportstadions en 15 nieuwe ziekenhuizen. OHCHR vreest evenwel dat eventuele maatregelen voor reconstructie er enkel zijn om de massale vernietiging van gebouwen door de regering-Erdogan te verdoezelen.

Aanbevelingen Het OHCHR-rapport spreekt ook van verregaande intimidatie van hulpverleners en medisch personeel, die geen verklaringen mogen afleggen over de weigering van medische hulpverlening, het afsluiten van nutsvoorzieningen, de foltering van gevangenen en verkrachtingen door ondervragers. In de nasleep van de poging tot staatsgreep van juli 2016 is de toestand er niet echt op verbeterd. Duizenden Turken bevinden zich nog steeds in voorarrest zonder enige concrete aanklacht. Iedere maand vernemen ze gewoon dat hun arrest opnieuw met een maand wordt verlengd, zegt een getuige. Een Koerdische journalist verklaarde aan OHCHR dat hij, na het incident in Cizre, met zijn cameraploeg en met witte vlag, beelden ging schieten van het bergen van de lijken. Bij het oversteken van een straat werd zijn cameraman gedood door één enkel schot van een sluipschutter.

Hoe dit allemaal valt te interpreteren, is zeer de vraag. Noch de VN, noch Europese diplomaten en ngo’s krijgen toegang tot het gebied. Het OHCHR zegt dat het binnen de grenzen van het controleerbare zo objectief mogelijk heeft gerapporteerd. Afsluitend kreeg de Turkse regering 33 aanbevelingen inzake het handhaven van de mensenrechten. Of Erdogan die aanbevelingen ter harte zal nemen, is ons niet bekend. Op het OHCHR-rapport heeft Turkije alsnog niet gereageerd.

RIRO

Goldman Sachs in het Witte Huis

Uit de smalle beursstraat

“Drain the swamp.” Het moeras droogleggen. Dat beloofde Donald Trump vorig jaar tijdens de Amerikaanse presidentscampagne. De gevestigde machten in de VS zullen onder zijn presidentschap moeten inbinden. De politieke elite in Washington, en ook de financiële sector in New York. In werkelijkheid staat die financiële sector via de machtige zakenbank Goldman Sachs sterker dan ooit.

Dat Goldman Sachs het beleid probeert te sturen, is niet nieuw. In tegenstelling tot andere banken die politici en diplomaten in dienst nemen, kiest Goldman Sachs voor ex-regelgevers en voormalige centrale bankiers.

Of Goldman Sachs-toplui gaan voor politici werken. Wat onder Trump gebeurt, was ook al ten tijde van Bill Clinton en George W. Bush het geval. Robert Rubin, de minister van Financiën van Clinton, komt van Goldman Sachs. Hetzelfde geldt voor Hank Paulson onder George W. Bush. Paulson kreeg de financiële crisis in de VS onder controle door 700 miljard dollar in de economie te pompen.

Critici noemen Goldman Sachs een politieke organisatie vermomd als zakenbank. Aan die rol zal de komende jaren niet veel veranderen. Een voormalige ‘biograaf’ van de bank stelde het als volgt: “Goldman Sachs heeft politieke infiltratie tot kunst verheven.” Al probeert men naar de buitenwereld elk vermoeden van belangenvermenging te ontkrachten. Zo bezit Cohn nog een miljoen aandelen van de bank. Hij zal die moeten verkopen om elke zweem van belangenvermenging te ontkrachten. Cohn zal er wel bij varen. De aandelen zijn momenteel 230 miljoen dollar waard.

De macht van Goldman Sachs gaf in het verleden vaak aanleiding tot complottheorieën. Overgoten met een antisemitische saus, aangezien veel Joden voor Goldman Sachs werken.

Maar ‘biografen’ van de bank ontkennen dat: “Goldman Sachs is geen joodse bank, net zo min als Morgan Stanley een ‘protestantse’ bank is en Merril Lynch een ‘katholieke’ bank is.”

Even terug in de tijd. In 2010 werd in de VS de Dodd-Frank Act ingevoerd. Die legde de financiële sector strengere regels op. In de nasleep van de financiële crisis van 2008-2009 wilde het Amerikaans Congres een einde maken aan de uitwassen zoals het toekennen van hypothecaire kredieten aan mensen die het niet konden betalen. Om het risico op wanbetaling te vermijden, werden die kredieten herverpakt en wereldwijd verkocht als interessante beleggingen. Toen de Amerikaanse huizenmarkt ineenstortte, betekende dit het einde van dit piramidespel. De Dodd-Frank Act moet een herhaling vermijden.

De wet bepaalt ook dat banken geen te risicovolle handel in activa voor eigen rekening mogen opzetten. Die moet vermijden dat banken een risicovol beleggingsfonds worden, wat onder andere gebeurd is met Dexia.

Bij de invloedrijke Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs konden ze daar niet mee lachen. De strenge regels maken dat de winst op het eigen vermogen van de bank gedaald is van 25 procent voor de crisis tot 7 procent vandaag. Maar toplui van Goldman Sachs zijn nu het tij aan het keren. Hoe? Door deel uit te maken van de dichtste entourage van president Trump.

Hij voerde campagne tegen de machtige instellingen die volgens hem verantwoordelijk zijn voor de neergang van de VS: de politieke elite in Washington, de centrale bank Federal Reserve en de financiële sector. Maar de banken liggen plots niet meer

in het vizier van de president. Meer nog, de voor de financiële sector vervelende Dodd-Frank Act wordt afgebouwd. Architect van deze operatie is Gary Cohn, de belangrijkste economische adviseur van de president. Cohn werkte de voorbije 25 jaar voor Goldman Sachs. Hij wil dat de Dodd-Frank Act wordt afgeschaft, zodat financiële instellingen als zijn vroegere werkgever gemakkelijker dure overnamedeals kunnen begeleiden en financieren, en opnieuw risicovolle beleggingen kunnen doen.

Zijn boodschap aan Trump: “Er zijn te veel regels en kosten. Zo kunnen we niet langer de economie financieren.”

Cohn staat met zijn strijd niet alleen. Het Witte Huis loopt vol met ex-Goldman Sachs-bollebozen. Steven Mnuchin, de nieuwe minister van Financiën, werkte net als zijn vader voor Goldman Sachs. Ook Jay Clayton, hoofd van het SEC, de toezichthouder van de financiële markten, is een oudgediende.

Zijn echtgenote werkt als vermogensbeheerder voor Goldman Sachs.

En dan is er Steve Bannon, de hoofdstrateeg van Donald Trump. Voor velen de Raspoetin van het Witte Huis. De rechtsconservatieve Bannon lust het politieke establishment rauw.

Hij heeft veel sympathie voor de Franse FN-voorzitster Marine Le Pen. Maar zijn kritiek op de ‘gevestigde machten’ heeft Bannon er niet van weerhouden zelf op de loonlijst van Goldman Sachs te staan. Hij hield er zich bezig met fusies en overnames.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

23 maart 2017

Allochtone partijen: een goede zaak

3

Ivo Belet schrijft een boek

Het was te denken. Het succesje van de allochtonenpartij DENK bij de Nederlandse parlementsverkiezingen brengt een aantal mensen in Vlaanderen op hetzelfde idee. De eerste was Ahmet Koç, de Erdogan-sympathisant die vorig jaar uit de sp.a werd gezet.

En uiteraard is de onvermijdelijke Abou Jahjah ook weer daar.

Eigenlijk was het resultaat van DENK eerder bescheiden. De partij behaalde slechts 2 procent van de stemmen. Maar omdat in Nederland geen kiesdrempels bestaan, resulteerde dat in 3 zetels. Dat is vooral pover als men de volledige ineenstorting van de socialistische PVDA in acht neemt. De stichtende leden van DENK scheurden zich immers af van die partij.

Landelijk mag die partij dan een bescheiden resultaat behaald hebben, toch is het goed om weten dat DENK méér stemmen haalde dan de PVDA in steden als Rotterdam, Den Haag en Bergen-Op-Zoom.

Er zijn geen allochtonen DENK is niet de eerste allochtonenpartij. In Vlaanderen hebben we al de Arabisch-Europese Liga van Jahjah gekend. Electoraal werd dat initiatief een flop, ondanks een kartel met de marxisten van de PVDA. De gezamenlijke lijst (“Resist”) haalde in 2004 zelfs minder stemmen dan de PVDA voorheen op haar eentje had gehaald. Jahjah gaat het nu opnieuw proberen. In Vlaanderen ziet hij zich de kiesdrempel niet overschrijden. Daarom wil hij zich nu lanceren in Brussel.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 had de partij “Islam” (voorheen “Noor”) al iets meer succes: zowel in Anderlecht als in SintJans-Molenbeek werd een zitje veroverd. Maar een score van 4 procent in gemeenten die al sterk geïslamiseerd zijn, is geen overweldigend resultaat.

Het probleem met allochtonenpartijen is dat er geen allochtonen zijn. Er zijn veel soorten allochtonen. Dat valt al op als je alleen nog maar naar de immigranten uit islamitische landen kijkt. Het pan-Arabische en seculiere nationalisme van de Libanees Jahjah toont, hoewel zijn uitspraken niet uitblinken in ideologische samenhang, weinig verwantschap met het Turkse fundamentalisme van Ahmet Koç en zijn vrienden. En de soennitische aanhang van die laatste zal nooit veel sympathie hebben voor de sjiitische leider van de lijst Islam, Redouane Ahrouch, die contacten onderhoudt met de ayatollahs van Iran.

Dan hebben we het niet eens over de islamitische zwarte Afrikanen, Aziaten en andere immigranten.

Slecht nieuws voor links Een vermeend gevoel van onrecht en benadeling vanwege de gastlanden kan een voorlopig bindmiddel zijn tussen migranten, maar het kan geen politiek project schragen. Daarvoor zijn de etnische, politieke en religieuze tegenstellingen tussen de verschillende groepen te groot. Zie je al Koerden militeren voor de Erdogan-partij van Koç?

Voor links zijn migrantenpartijen slecht nieuws. Al decennia leeft de partijpolitieke linkerzijde met de illusie dat, hoe ver de autochtonen ook electoraal naar rechts opschuiven, men tenminste altijd op de stemmen van de groeiende groep allochtonen zal kunnen rekenen. Die partijen hebben dan ook hun best gedaan om de nieuwkomers het hof te maken.

De drang om allochtone uithangborden te rekruteren, ging niet altijd gepaard met veel kieskeurigheid over de opvattingen van de

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

nieuwe aanwinsten. De linkse naïviteit over de ideeën en de integreerbaarheid van mensen uit andere culturen, die al heel wat schade heeft aangericht in de samenleving, speelde in dit opzicht in het nadeel van de progressieve partijen zelf. Want allochtone mandatarissen durven hun partijen al wel eens in verlegenheid brengen met hun eigenzinnige opvattingen en handelwijzen.

De Turken van de sp.a In het bijzonder bij de Turkse rekruten leverde dat al meermaals problemen op. Wanneer het erop aankomt, blijkt bij hen het Turkse hemd nader te zijn dan de progressieve rok.

Toen in de Kamer de Turkse genocide op de Armeniërs werd herdacht, bleek een aantal Turkse parlementsleden niet bereid aanwezig te zijn, tot groot ongenoegen van hun partijvoorzitters.

Het liep helemaal uit de hand toen sp.aprovincieraadslid Ahmet Koç vorig jaar de lof begon te zingen van Erdogan, de sterke man van Turkije. De sp.a beweert een democratische en seculiere partij te zijn. Erdogan is een autocraat en een theocraat. Dat is geen kleine onverenigbaarheid. Wist de sp.a dan niet hoe Koç daarover dacht? Of wilde ze het niet weten?

Koç werd uiteindelijk uit de partij gezet, maar kreeg steunbetuigingen van een tiental andere Turkse mandatarissen van de sp.a.

In een boze brief aan Crombez drukten zij ook hun ongenoegen uit over de erkenning van de Armeense genocide (“de gebeurtenissen van 1915”) en het feit dat ook Koerdische nationalisten zomaar mogen betogen in dit land. De Turkse leegloop bij de sp.a is nog niet beëindigd. Zeker in Limburg en Gent zal dit de socialisten electoraal geen deugd doen.

Heel wat voordelen Voor rechts zijn de ontwikkelingen een goede zaak, om verschillende redenen. Ten eerste omdat de oprichting van allochtonenpartijen en de begeleidende uittocht van deze groep bij de traditionele partijen opnieuw een bewijs zijn van het failliet van het multiculturalisme. Wat is de boodschap aan de samenleving als allochtonen zelfs niet kunnen geïntegreerd worden in progressieve partijen die de multiculturele samenleving tot hoogste doel hebben verklaard en hun uiterste best hebben gedaan om de nieuwkomers in de watten te leggen?

Ten tweede zal dit leiden tot een versnippering van de partijen, verloren stemmen en een verdeeld front ter linkerzijde. Meer zelfs, de Erdogan-partij van Koç en de islamistische lijst “Islam” zullen wel nooit vrienden van rechts zijn, maar hun exotische politieke opvattingen zijn ook niet bepaald progressief te noemen.

Ten derde verschaft dit het voordeel van de duidelijkheid. De Vlaamse publieke opinie is te lang onwetend geweest over de maatschappelijke opvattingen die leven in de verschillende migrantenpopulaties van dit land. We werden daarvan afgeschermd door de afgeborstelde excuustruzen die ons in de politiek werden gepresenteerd als vertegenwoordigers van de allochtone gemeenschappen, maar in feite weinig representatief waren. Met iemand als Ahmet Koç weet je tenminste waar je staat.

Ten slotte ook nog dit: de concurrentiestrijd tussen de traditionele partijen om de migrantenstem heeft een belangrijke verstommende werking op het politieke debat inzake de problemen die verband houden met migratie. Dat geldt in het bijzonder voor alles wat met de islam te maken heeft. De moslims vormen niet alleen een aanzienlijke electorale groep, ze zijn ook hypergevoelig voor elke kritiek. Indien zij zich zouden terugtrekken in hun eigen electorale circuits zal dit misschien een einde kunnen maken aan de compulsieve hofmakerij vanwege de traditionele partijen van deze moeilijk te behagen groep. Dat kan het debat alleen maar ten goed komen.

Jurgen Ceder

Brief aan Mieke van Hecke

Dulle Griet?!

Mevrouw de Verrezene Nadat gij namens de paus het ereteken van Commandeur in de Silvesterorde opgeprikt kreegt, in mei 2014, ging iedereen ervan uit dat gij als Doornroosje in schoonheid en in stilte zoudt verdwijnen in de nevelen der tijden. Gij waart toen immers al pensioengerechtigd en het was goed geweest. Gij gingt alleen nog wat tijd doden als voorzitster van het Vlaams Vredesinstituut, teneinde niet in ledigheid te vervallen.

Uw carrière was een door en door CVP/ CD&V-parcours. Van gemeenteraadslid tot schepen, dan naar het Vlaams Parlement om van daaruit over te waaien naar de hoogste stoel van het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs, bij het onderwijzend voetvolk beter bekend als ‘de Guimardstraat’.

Gij werdt daar de eerste baas die niet alleen geen priester was, maar ook geen man. Met u als hogepriesteres deed daar ook het progressieve en modernistische katholicisme definitief zijn intrede. Het moest allemaal niet meer zo strak in de leer zijn, waardoor de nivellering en de uitvlakking van katholieke beginselen vrije baan kregen.

We zien aan uw opvolger Lieven Boeve die u in 2014 afloste - vanuit welke ideologisch kader hij is kunnen vertrekken om de katholieke grondwaarden nog verder uit te hollen en in de uitverkoop te zetten. Het strafste staaltje van uw ‘beleidsdaden’ was het buitenwerken uit uw onderwijsnet van de katholieke vereniging Pro Vita, die lessen rond seksualiteit verzorgde in tal van scholen.

Omdat deze organisatie echter de cultuur van het leven verkondigde, dus tegen abortus, en o.m. pleitte voor seksuele relaties na het kerkelijk huwelijk en niet ervoor - standpunten van de katholieke Kerk -, werd zij de laan uitgestuurd en werd zij vervangen door de vzw Sensoa, die zich helemaal niet meer baseert op de kerkelijke moraal. Ik oordeel hier niet over; ik stel enkel vast, gelet op de context.

Ook uw uitspraak in 2012 dat iedereen een tweede kans verdient, zelfs Michelle Martin, deed wenkbrauwen fronsen. Zou dat volgens u ook gelden voor Marc Dutroux en Ronald

Janssen, of terroristen, of Roger Vangheluwe?

Enfin, in al uw waardeoordelen – en in tal van andere zaken - kwaamt gij vaak over als een (vrouwelijke) moraalridder, als een soort Vlaamse ‘pausin’ die maar al te graag het laatste woord voerde.

En dan komt daar plotsklaps uit het verre Leopoldsburg koene ridder Wouter Beke aandraven, op zoek naar iemand die (figuurlijk) meppen durf uitdelen, die in de leeuwenkuil van Daniël in Gent de leeuwen de wacht durft aanzeggen en als de Dulle Griet het geschut zijn werk wil laten doen. Dat is wat anders dan het Vlaams Vredesinstituut!

Hij kust Doornroosje wakker. Hij bombardeert u prompt tot lijsttrekker van zijn partij in de Arteveldestad om ten strijde te trekken. Want ook zijn partij heeft daar haast geen personeel in huis om wat uit de verf te komen tegen ‘de vijand’. Hij kiest niet voor verjonging of glamour, niet voor charme of voor een medialieverdje. Neen, hij wekt een oude krokodil tot leven, met de opdracht er een flinke lap op te geven.

Helemaal verrezen, omgordt gij u met de wapenuitrusting en kondigt gij nogal wollig aan ‘rechtlijnig te zullen zijn’ en ‘mensen mee te nemen in een richting die de moeite waard is, naar een andere samenleving’. Wat dat mag betekenen, kan alleen een tsjeef weten.

Wij hebben er het gissen naar. Ik ben in ieder geval benieuwd hoe een andere samenleving in Gent er gaat uitzien als gij erin zult slagen om met de Brackes van deze wereld of met de derde generatie De Clercqs een coalitie te vormen. Overigens, ook Siegfried is al een eindje in de zestig. Erg jeugdig zal het allemaal niet lijken... Het geeft dan ook te denken dat van vernieuwing, verjonging en nieuwe dynamiek niks te merken is. Tenzij gij mee de weg hiervoor baant..., maar tot nader order is daar niets van te bespeuren.

Ik vraag mij af of Gent dit soort partijpolitieke fratsen en capriolen verdient. Bij ons in ‘t stad aan de andere kant van de Schelde noemen ze zo’n toestanden gewoon bij hun naam: aarremoei troef!

Stemmen in de moskee In Nederland kan men op heel diverse plaatsen zijn stem uitbrengen. Ook in kerken en moskeeën, hoewel het eerder uitzonderlijk is. Je vraagt je af of dergelijke locaties wel neutraal genoeg zijn om als kiesbureau te dienen. Net als in Vlaanderen is beïnvloeding van de kiezers in het stemlokaal niet toegelaten, maar in religieuze gebouwen is het natuurlijk dansen op een slappe koord, zeker omdat religieus geïnspireerde partijen aan de verkiezingen deelnemen (CU, SGP, DENK). Dat een en ander fout kan lopen, bleek tijdens de afgelopen verkiezingen in Amsterdam-Oost, waar de kiezers terecht moesten in een moskee die gecontroleerd wordt door het Turkse staatsorgaan Dyanet.

Niet alleen waren boven de stemhokjes enorme Turkse vlaggen opgehangen, aan de ingang stond ook een prikbord met allerlei Turkse propaganda in het kader van het nakende referendum in Turkije. Op datzelfde bord was het officiële formulier met alle lijsten opgehangen. Dat de voorzitter van het stembureau daar allemaal geen graten in zag, is bizar, zeker met de vlak voor de verkiezingen opgelopen spanningen tussen Nederland en Turkije. Pas nadat verontwaardigde kiezers hun beklag hadden gedaan en foto’s van de situatie razendsnel via de sociale media werden verspreid, zag de Amsterdamse overheid zich genoodzaakt de vlaggen en enkele affiches te laten weghalen. Volgende keer toch maar een andere locatie zoeken?

4

Dossier

23 maart 2017

De Lusitania Nog altijd denken veel mensen verkeerdelijk dat de torpedering van de Lusitania de reden was dat de Amerikanen zich 100 jaar geleden in de Eerste Wereldoorlog stortten. Na de Titanic is de Lusitania waarschijnlijk de bekendste scheepsramp.

Een drijvend maar vuil paleis De Lusitania was het vlaggenschip van de Britse rederij Cunard: een drijvend paleis van 32.000 bruto registerton met een lengte van 240 meter, een breedte van 26 meter en 2.000 mensen aan boord (onder hen 1.265 passagiers).

Een varende milieuramp: aangemeerd verbruikte het schip 140.000 kilo kolen per dag.

Varend voedden 300 mannen het schip dagelijks met 1.000.000 kilo kolen (neen, er staan geen 3 nullen te veel). Poetsen was een dagelijkse obsessie, want kolenstof drong overal door, zelfs in de luxehutten. Dat stof was daarenboven explosief. Ieder bemanningslid dat lucifers bij zich had, werd gestraft. Reusachtige turbines zorgden ervoor dat het schip alle snelheidsrecords brak en afklokte met een gemiddelde snelheid van bijna 26 knopen (48 km per uur).

Die snelheid was het belangrijkste wapen van de Lusitania tegen de dreiging van de Duitse onderzeeërs, die op topsnelheid en gedurende korte tijd maar 28 km per uur haalden en daarenboven maar 80 zeemijl traag onder water konden varen, want anders was er geen zuurstof meer aan boord. Sinds februari 1915 torpedeerden ze niet alleen marineschepen; ze vuurden nu ook zonder verwittiging op handelsschepen die onder Britse of geallieerde vlag voeren in de wateren rond de Britse eilanden. Menig Brits schip hees een valse vlag van een neutraal land en het hing van de Duitse kapitein af of die in die list trapte.

Soms lukte het, soms niet. Soms werd een echt neutraal schip getorpedeerd. Feitelijk kwam het erop neer (en de Duitsers wisten het) dat een jonge onderzeebootkapitein een “licence to kill” bezat en met een foute beslissing een zeer zwaar incident kon uitlokken. De Lusitania voer daarom zonder vlag, al had dat weinig zin, want het schip was veel te bekend.

Fatale vertraging Op zaterdag 1 mei 1915 was het schip klaar voor de overtocht van New York naar Liverpool. De passagiers (Britten en Canadezen, maar ook 139 Amerikanen) waren wat zenuwachtig, want de Duitse ambassade plaatste een paar weken eerder advertenties in Amerikaanse kranten die wezen op het gevaar dat de Lusitania liep.

Maar ze dachten dat er nog een groot verschil was tussen vrachtschepen en hun reusachtige passagiersschip. Natuurlijk vervoerde de Lusitania ook veel vracht. Lange tijd ontkenden de Britten dat ook een enorme hoeveelheid geweerkogels en artilleriegranaten (zonder ontstekers) aan boord waren, maar dat wist de Duitse onderzeebootkapitein niet en het speelde geen rol in zijn beslissing. Er was wat vertraging bij het vertrek en die paar uur zouden later fataal blijken.

Daarenboven had Cunard gevraagd één van de turbines uit te schakelen om het steenkolenverbruik te verminderen. De topsnelheid van het schip verminderde tot 21 knopen per uur, wat nog altijd vlug genoeg leek. Weinig passagiers merkten dat slechts drie van de vier enorme schouwen stoom uitstootte.

Extra geruststellend was dat het schip in de internationale wateren verscheidene keren Britse oorlogsschepen ontmoette. Vele passagiers dachten daarom dat ze op hun reis vergezeld werden door torpedobootjagers die iedere Duitse onderzeeër naar de bodem van de zee konden jagen.

Op de oceaan liep de Lusitania zelfs met zijn verminderde snelheid weinig gevaar, want te ver voor de onderzeeërs. Dat veranderde zodra het schip de Ierse kust naderde.

Onderzeeërs moesten naar de oppervlakte om hun torpedo’s af te vuren, dus raadde de rederij haar kapiteins aan een zigzagkoers te volgen of de onderzeeër te rammen als die onverwachts voor de boeg verscheen. De Britse Navy bezat nog een geheim wapen: Kamer 40 (een voorganger van het bekende Bletchley Park in de Tweede Wereldoorlog), dat de Duitse marinecodes kende en de com-

municatie tussen onderzeeërs en hun thuisbasis kon onderscheppen. Typisch was dat die informatie diende om oorlogsschepen te beschermen maar weinig of niet gebruikt werd om de veel grotere handelsvloot exact in te lichten, zodat de Duitsers niet wisten dat hun code gebroken was.

Nog altijd zijn er vermoedens dat de minister van Marine, Winston Churchill, weinig problemen had met de torpedering van neutrale of Britse schepen met passagiers uit neutrale landen (liefst Amerikanen), in de hoop op een oorlogsverklaring van de VS aan Duitsland.

Complot of bureaucratie?

De Lusitania zou dan het slachtoffer van een Brits complot zijn. Andere en waarschijnlijker redenen zijn Engels amateurisme, Navyegoïsme en bureaucratie. Op donderdag 6 mei slaagde onderzeeër U20 erin ten zuiden van Ierland twee Britse vrachtschepen te torpederen. De volgende dag koerste de U20 naar huis.

Op dat moment naderde de Lusitania Ierland (toen nog Brits) en moest wegens de dichte mist vaart minderen. Torpedobootjagers die het schip in die gevaarlijke wateren konden begeleiden, waren uitgevaren om een kruiser te beschermen die op weg was naar het noorden. Liverpool kon men bereiken op twee manieren; via het noorden of via het zuiden van Ierland. De Lusitania koos de gewone en brede zuidelijke route.

De rederij wilde het anders, want in de smalle noordelijke toegang verschenen zelden onderzeeërs wegens te gevaarlijk. Maar ten gevolge van de oorlog was ieder Brits schip ondergeschikt aan de Navy. De reder mocht niet rechtstreeks schepen contacteren, hoewel hij wist dat één dag voordien vrachtschepen gekelderd waren. De Lusitania kreeg van de Navy alleen de mededeling goed uit te kijken, maar niet dat er een onderzeeër exact op zijn route lag. Na het optrekken van de mist voer de Lusitania verder tegen verminderde snelheid om niet te vroeg Liverpool te bereiken.

Wegens een beruchte zandbank moest men altijd met vloed binnenvaren. Tegen de normale snelheid moest de Lusitania dan uren wachten en ronddobberen in de Ierse Zee met misschien een onderzeeër in de buurt. Puur per toeval kruisten de U20 en de Lusitania elkaar. De Duitser herkende meteen het passagierschip, aarzelde geen seconde, kwam naar de oppervlakte en torpedeerde midscheeps. Binnen achttien minuten zonk het schip, omdat die éne torpedo de langscheepse kolenbunkers trof wat een fatale slagzij veroorzaakte.

Slechts een paar reddingsboten werden uitgezet, want ervaren zeelui dienden verplicht in de Navy zodat andere schepen dikwijls een onervaren bemanning bezaten.

1.200 mensen stierven, meestal door verdrinking of verstikking.

Geen reden voor oorlog Duitsland vierde de torpedering als een triomf, tot duidelijk werd dat die overwinning in de neutrale landen geen publicrelationssucces was. Vervolgens kwam het bevel voortaan passagiersschepen met rust te laten.

Bij de doden waren 128 Amerikanen, maar de Amerikaanse president Wilson hield het hoofd koel en weigerde zijn land in een oorlog te storten.

Aan Britse zijde zocht Churchill een zondebok en hij vond die in de kapitein van de Lusitania. Hoewel die tot het laatst op de brug van zijn schip stond, overleefde hij de ramp.

Het lukte de Navy niet hem de schuld in de schoenen te schuiven, maar ook vandaag zijn de rapporten van Kamer 40 nog altijd geheim.

Een jaar later voer de Duitse onderzeebootkapitein recht in een Brits mijnenveld en zijn onderzeeër verging met man en muis.

Eerst in april 1917, toen de duikboten ieder (ook neutraal) schip mochten torpederen, verklaarden de VS de oorlog aan Duitsland.

Jan Neckers

Vzw’s islamonderwijs juridisch niet in orde Op 23 september 2002 wordt het ministerieel besluit (MB) ‘houdende intrekking van de erkenning van het Executief van de Moslims van België als erkende instantie’ en ‘houdende erkenning van de vzw Islam Vlaanderen als erkende instantie van de erkende godsdiensten’ in Vlaanderen goedgekeurd. Bevoegd minister is Marleen Vanderpoorten.

Er is een instantie die moet instaan voor inspectie en erkenning van het islamonderricht. Die bevoegdheid was toegewezen aan het Executief van de Moslims van België, het EMB of ook de Moslimexecutieve. De minister van Onderwijs in Vlaanderen heeft op 30 juni 2002 de erkenning echter ingetrokken en die op 1 juli 2003 toegewezen aan de vzw Islam Vlaanderen.

Intrekking erkenning Moslimexecutieve Die intrekking had mee te maken met de regionalisering van de materie door de Lambermont-akkoorden die van kracht werden in 2002, maar ook omdat de dynamiek van het Franstalige en het Nederlandstalige landsgedeelte verschillend was. ‘Recent, in de aanloop naar de vernieuwing van de Moslimexecutieve (waarvan het mandaat afliep op 31 mei 2004), bleek er ook onenigheid te zijn tussen het Nederlandstalige en het Franstalige deel: de Vlaamse moslims opteerden voor een algehele vernieuwing van de bestaande executieve, terwijl er aan Franstalige zijde een meerderheid gewonnen leek voor een gedeeltelijke (1/3de) vernieuwing via verkiezingen’, lezen we in de publicatie ‘Moskeeën, imams en islamleerkrachten in België’ van de Koning Boudewijnstichting. Artikel 2 van dit Vlaams ministerieel besluit stelt dat in uitvoering van het decreet van 1 december 1993 betreffende de inspectie en de begeleiding van de levensbeschouwelijke vakken, de vzw Islam Vlaanderen (Brussel) voor een periode van vijf jaar erkend wordt, met ingang van 1 juli 2002.’

Merk overigens op dat de Vlaamse minister van Onderwijs en Vorming het in het besluit heeft over ‘Place Rouppe’ in plaats van Rouppeplein.

Wie het Belgisch Staatsblad raadpleegt, vindt welgeteld twee aktes (documenten) van die vzw. De eerste akte, de oprichtingsakte, dateert van 2002. De vereniging heeft tot algemeen doel ‘de belangen van de moslims te behartigen, en hiervoor onder meer de financiën te beheren, met inbegrip van het krediet dat aan Islam Vlaanderen wordt toegekend voor diens organisatie’. De vzw werd door drie personen opgericht. Voorzitter is Aysel Bayraktar. Secretaris is Luc van den Broeck. Penningmeester is Iqbal Qureshi. De tweede akte van de vzw dateert van 2007 en gaat over de Algemene Vergadering van eind 2006. De naam Islam Vlaanderen werd gewijzigd in Islamonderwijs Vlaanderen. De vzw verhuisde toen pas naar het Rouppeplein in Brussel. Dat is vreemd. Het adres van de vzw is dus al ruim vier jaar fout.

Eerder was de vzw gedomicilieerd op de Louizalaan 500 in Brussel. In de akte staat het adres verkeerdelijk vermeld als Louisalaan.

Probleem: volgens de officiële gegevens in de Kruispuntbank is die vzw nooit op dat adres gevestigd geweest. Dat is op zijn minst merkwaardig.

Amper informatie beschikbaar Vervolgens verschijnt er niets meer over de vzw Islamonderwijs Vlaanderen. Werd de vzw ontbonden? Die kans bestaat. Maar de vzw zou ook nog kunnen bestaan. We weten het

gewoon niet op basis van de informatie in het Staatsblad. Opzoekwerk in andere databanken, zoals de Kruispuntbank, levert niets op. Als de vzw effectief werd ontbonden en de akte werd niet gepubliceerd, is de vzw ook op dit punt niet in orde met de vigerende wetgeving.

Wie meer te weten wil komen over de geldstromen van een organisatie, kan terecht bij de balanscentrale van de Nationale Bank van België (NBB). Over de vzw Islamonderwijs Vlaanderen is geen informatie beschikbaar. Maar volgens de NBB is de vzw op het Rouppeplein wel nog actief. Spijtig genoeg kunnen we op basis van deze informatie geen definitieve besluiten trekken. Op dat Brusselse Rouppeplein vinden we gedurende een tijdje ook de vzw Centrum Islamonderwijs (CIO), opgericht in 2008. De vzw verhuisde later naar Heusden-Zolder. Ook betreffende die vzw is geen financiële informatie beschikbaar.

Centrum Islamonderwijs Vlaanderen Volgens het EMB is vanaf 2008 de vzw “Centrum Islamonderwijs Vlaanderen” door de Vlaamse overheid erkend als instantie voor het islamonderwijs. Op de webstek centrumislamonderwijs.be vinden we meer informatie.

‘Nadat de eerste moslims zich hadden aangediend in de Belgische scholen, ontstond de behoefte aan een aangepast religieus onderricht. Wat aanleiding gaf tot de nood aan een officiële gesprekspartner.’ ‘Na de erkenning van de Islam in België (19/07/74), gingen de eerste lessen islamitische godsdienst in ’78 van start. De vorming en voorstellen tot aanstelling van de leerkrachten gebeurden door het Islamitisch Cultureel Centrum (ICC), de ‘Centrale Moskee’ van het Jubelpark.’ ‘In 1990 werd door het Kabinet van de Eerste Minister, het beheer van het islamonderwijs in handen gegeven van de Raad der Wijzen. In dat jaar werd een eerste cursus Nederlands voor islamleerkrachten opgestart. In samenspraak met de minister van onderwijs werd overeengekomen dat van 1993 tot 1996 een verplichte D-cursus (huidige GPB-opleiding of lerarenopleiding) voor de leraren islam georganiseerd zou worden.’ Volgens de webstek centrumislamonderwijs.be is het adres van deze vzw wel in Brussel: Lakensestraat 166. Probleem: volgens de Kruispuntbank - die alle vzw’s en verenigingen groepeert - is er helemaal geen vzw ‘Centrum Islamonderwijs’ of ‘Centrum Islamonderwijs Vlaanderen’ op dat adres. We vinden er wel de ‘ASSOCIATION DES CONSEILLERS MUSULMANS DE BELGIQUE (A.C.M.B.)’. Dat is op zijn minst opnieuw bijzonder merkwaardig.

Betere opvolging is wenselijk De juridische omkadering van het islamonderwijs in Vlaanderen is op zijn minst warrig.

Er ontbreken over die vzw’s belangrijke stukken in het Staatsblad. De financiering van die vzw’s is ondoorzichtig. Bovendien blijken de vzw’s op de aangegeven adressen niet eens te bestaan, of bevinden ze zich op een ander adres. Een betere opvolging en controle door de Vlaamse overheid is in elk geval aangeweThierry Debels zen.

Actueel

23 maart 2017

Vlaamse politici snappen Nederland niet Vervolg van blz. 1 Wat overbleef bij de Open Vld was een kinderachtig progressief-liberalisme, met bijhorende kleutertaal over ‘goesting’ en ‘vleugels’.

Op vlak van islamisering en migratie hebben de liberalen in Vlaanderen de boot totaal gemist. Het electorale gat dat zij openlieten, is dan ook opgevuld door de N-VA. Het is potsierlijk om te zien hoe Gwendolyn Rutten zich spiegelt aan een partij in Nederland, die eigenlijk helemaal geen zusterpartij meer is.

Wie naar het stemgedrag van de VVD en Open Vld in het Europees Parlement kijkt, weet genoeg. De VVD wil geen geld naar Griekenland, de Open Vld wel. De VVD wil geen federaal Europa, Verhofstadt wel. De VVD wil geen belastingunie op Europees niveau, de Open Vld wel. De Open Vld kan zichzelf in Nederland enkel spiegelen aan de links-liberalen van D’66. Alleen dringt dat niet door bij de lichtblauwen in Vlaanderen.

waarlijk kon spiegelen aan een ‘zusterpartij’ in Nederland, was Tom van Grieken. De partijleider van Vlaams Belang heeft gelijk wanneer hij de vergelijking maakt met de PVV van Geert Wilders. De vraag is of de rechts-nationalisten zich wel aan de Partij voor de Vrijheid moeten spiegelen.

Wilders is in de jongste jaren ferm geradicaliseerd. Terwijl de PVV-leider zich steeds meer onmogelijk maakt en verder wegdrijft van de andere partijen, wil Van Grieken het Vlaams Belang juist toegankelijker maken. Het PVV-programma omvatte bij deze verkiezingen welgeteld één A4-tje.

Wil Van Grieken zich spiegelen aan dit voorbeeld? Zal dit helpen om als Vlaams Belang meer serieus genomen te worden? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Antimigratiepartijen zijn economisch te links Wel is het duidelijk dat op sociaal en economisch vlak de PVV en Vlaams Belang naar elkaar toegroeien. Beide partijen halen stemmen bij de blanke arbeidersklasse en voeren (daarom) een linkse economische koers. Echter, als antimigratiepartijen de middenklasse niet afdoende weten aan te boren met een programma gericht op belastingverlagingen en ondernemerschap, dan komt het plafond snel in zicht. Wilders is afgelopen week tegen dat plafond geknald. De partij van Le Pen - en de partij van Van Grieken - kan onmogelijk de grootste worden indien zij de middenklasse niet weet aan te boren. Wat N-VA en VVD wel LvS doen.

CDA kiest altijd voor rechts Hetzelfde fenomeen zien we bij het CDA. Binnen het Christendemocratisch Appèl geldt al jaar en dag de ongeschreven wet dat, indien de electorale verhoudingen het toelaten, er steevast ‘over rechts’ wordt gegaan. Het CDA past van oudsher stukken beter in een rechtse coalitie, met bijvoorbeeld de VVD, dan in een linkser kabinet met de sociaaldemocraten. Dit staat in schril contrast met de CD&V in Vlaanderen. Wie denkt aan de uitspraak van Herman van Rompuy, weet genoeg: “In een rechtse regering is iedere CD&V’er een ACV’er.” Terwijl het CDA zware kritiek uit op de multicultuur en de radicale islam, haalt CD&V tezelfdertijd gure types als Youssef Kobo binnen.

Op Europees vlak zien we hetzelfde verschil als bij de liberalen. Terwijl het CDA als duidelijk centrumrechtse partij een eurorealisme voorstaat, is de CD&V nog steeds de idee van een EU-federatie genegen.

De enige die in de studio van ‘Terzake’ zich

Ex-minister Osborne wordt hoofdredacteur George Osborne, minister van Financiën onder David Cameron, tot voor kort topfiguur van de Britse Conservatieven en één van de voortrekkers van de Remain-campagne in de aanloop naar het Brexit-referendum, wordt binnenkort hoofdredacteur van de Londense krant The Evening Standard. Opmerkelijk: zijn zitje in het Lagerhuis geeft hij niet op. Om de twee banen te combineren, zal hij zijn werkdag om vijf uur ‘s morgen starten, zodat hij vanaf een uur of elf, wanneer de krant gedrukt wordt, kan afzakken naar het Brits Parlement om aan zijn tweede job te beginnen.

Dat een politicus een stap naar de journalistiek maakt, is eerder een uitzondering.

Gewoonlijk wordt de omgekeerde beweging gemaakt: van de journalistiek naar de politiek. Vraag het maar aan Siegfried Bracke, Ivo Belet, Dirk Sterckx, Jan Becaus en Johan van Overtveldt. Nog uitzonderlijker is dat George Osborne de twee banen zal proberen te combineren. Bij ons zou het ondenkbaar zijn. Maar, de verstrengeling tussen politiek en journalis-

Echo’s uit de Koepelzaal Euforie Laat de bazuinen schallen en juich, o trotse sinjoor en Vlaam in het algemeen, want eindelijk is Oosterweel daar. Na een lijdensweg van twintig jaar is de grote overeenstemming bereikt; binnen afzienbare tijd kan een “schup in de grond” worden tegemoet gezien.

De opluchting en zelfs de euforie hieromtrent die zich van het Vlaams Parlement meester maakten, zijn zeer wel te begrijpen.

Het Achtste Wereldwonder kan eindelijk in de steigers worden gezet. Het conflictmodel is ingeruild voor een samenwerkingsmodel, kon een vergulde minister-president Bourgeois verklaren. Er was dan ook “kamerbreed” een relatieve opgetogenheid.

Annick de Ridder (N-VA) hield het nauwelijks droog en gewaagde van een historisch moment. Eveneens historisch kan de tamelijke beknoptheid van het debat worden genoemd, waarin zelfs antagonisten als Yasmine Kherbache (sp.a) en Wouter Vanbesien (Groen) de nodige korrels aan het wierookvat toevoegden. Slechts Anke van Dermeersch (VB) deed wat zurig, door het financiële plaatje in twijfel te trekken.

Dat vermocht niet een welgezinde minister Weyts, die de tijd van gediscussieer en geprocedeer voor gedaan proclameerde en de tijd van investeren aankondigde, uit het lood te slaan. Een waar heilsverhaal, waarvan ook wij het beste hopen.

Bevriezen

tiek is in Vlaanderen onder de oppervlakte bijzonder intens. Soms zelfs heel letterlijk, zoals in het geval van Patrick Dewael en Greet op de Beeck.

Inbrekende illegalen Dat zigeuners en illegalen in woningen inbreken en zich daar ongestraft als krakers vestigen, is geen exclusief Gents fenomeen.

Het is daar nog erger door het socialistische gedoog- en onthaalbeleid, waarbij alle wetten nóg ruimer en nóg meer in het voordeel van illegalen en zigeuners worden geïnterpreteerd en toegepast. Maar al die wantoestanden doen zich overal voor. In de woning van de zeventigjarige hartpatiënt Albert Reeuws, op de scheepswerf van Zeebrugge, wordt voortdurend ingebroken door illegalen die er de nacht doorbrengen. “Het is onhoudbaar. Ze slapen zelfs in mijn bed en doen hun behoefte op mijn vloer en ze beschadigen de boten.” De politie bellen is nutteloos. Als die aankomt, zijn de illegalen al verdwenen. En als ze toch één enkele keer betrapt worden, geeft de politie hen alleen een briefje waarop staat dat zij het land moeten verlaten. Een situatie een bana-

Woordje van de hoofdredacteur

Stress op het werk De voorbije weken verstuurden we enkele duizenden ’t Pallieterkes ter kennismaking naar potentiële lezers. Gevolg: honderden nieuwe abonnees. Dank, dank, dank. Deze nieuwe lezers wil ik speciaal van harte welkom heten. Tot op vandaag komen er nog nieuwe abonnees bij, en het secretariaat zet een tandje bij om alles te verwerken.

Tegelijkertijd lanceerden we het gratis eerste boek van uitgeverij Polemos. Het aantal telefoontjes om het boek te bestellen, is niet meer te tellen. Als ik zeg dat gemiddeld om de drie minuten de telefoon begon te rinkelen, dan begrijpt u dat onze actie nu al een succes is. Alle aanvragen (ook enkele honderden via internet) worden nu verwerkt, en ik verwacht dat het boekje kan verstuurd worden midden april. Heeft u het gratis boek nog niet besteld? Niet aarzelen, het is nog steeds

5

nenrepubliek waardig. Ook dat sleept al minstens twintig jaar aan, zonder dat de wetgeving wordt veranderd.

Jarenlange verrotting Een vijftienjarige, die al jaren illegaal in ons land verblijft, werd opgepakt op verdenking van meer dan een dozijn misdaden, waaronder roofovervallen in Linkebeek en Ukkel waarbij hij kinderen en jonge tieners met een mes bedreigde en hen dwong hun gsm en hun geld af te geven. De dader wordt ook verdacht van twee inbraken, slagen en verwondingen en het gebruik van een valse identiteit. Maar na zijn arrestatie bleek dat er in de Franstalige jeugdinstellingen geen plaats meer was, dus werd hij vrijgelaten. Een dag later pleegde hij een overval. Hij werd weer opgepakt, en weer vrijgelaten wegens plaatsgebrek. Ook die situatie laat men al jaren verrotten. Niemand durft afstappen van het systeem waarin minderjarige criminelen alleen “behandeld” en nooit gestraft mogen worden. Niemand durft pleiten voor echte jeugdgevangenissen. Tot verbittering en wanhoop van de slachtoffers en tot groot jolijt van minderjarige criminelen, of ze nu legaal of illegaal zijn. En dan beweren sommigen nog in alle ernst dat België een rechtsstaat is…

Grijze Wolven in Genk

mogelijk. Ook op andere fronten wordt er hard gewerkt: het tweede boekje van Polemos rolt volgende week van de persen. U leest er volgende week meer over in ’t Pallieterke.

Ondertussen zitten we volop in de voorbereiding van het 2de Pallieterbuffet, op 26 maart, vlak voor het 80ste Zangfeest. Daar schreven 170 personen voor in, een pak meer dan vorig jaar, maar gelukkig is de zaal dubbel zo groot.

Hectische toestanden dus op onze weelderige kantoren, die stilaan dan ook te klein worden.

Gaat u naar het Zangfeest, dan zien we elkaar misschien aan de informatiestand van ’t Pallieterke, in de inkomhal van de Lotto Arena. Tot zondag.

K arl van C amp - hoofdredacteur

De Turkse extreemrechtse partij MHP, de politieke vleugel van de Grijze Wolven, annuleerde de bijeenkomst in Genk nadat bekend raakte dat Vlaams Belang een protestactie wilde organiseren. Volgens Chris Janssens (VB) en Jos Lantmeeters (N-VA) had de bijeenkomst maar één doel: campagne voeren bij Limburgse Turken om ja te stemmen in het referendum dat de macht van de Turkse president Erdogan uitbreidt. Burgemeester Wim Dries: “Als burgemeester ben ik verantwoordelijk voor de openbare orde en veiligheid in Genk. Het is goed dat deze Genkse vereniging weigert mee te gaan in confrontatie en polarisering en ik heb respect voor hun beslissing om de activiteit te annuleren”. Cengiz Acik, voorzitter van de vereniging: “Ons uitgangspunt is altijd om een rustig en vreedzaam debat te voeren en we betreuren dat andere partijen hier misbruik van maken.”

Erdogan zal het niet graag horen.

Niet uit te sluiten valt dat op een dag de Turken voor Oosterweel zullen staan en dan dankbaar gebruik zullen maken van de vlotte verkeersdoorstroming. De gebeurtenissen in Nederland en een zekere oververhitting in Ankara inspireerden een voorstel van resolutie van Jean-Jacques de Gucht (Open Vld), Karl Vanlouwe (N-VA), Ward Kennes (CD&V), Karim van Overmeire (N-VA), Johan Verstreken (CD&V) en Jan van Esbroeck (N-VA) om de toetredingsprocedure van Turkije tot de Europese Unie weer maar eens te “bevriezen”.

De heren zijn zeer bezorgd over het autoritaire afglijden van Turkije en de despotische neigingen van Erdogan, en natuurlijk de impact daarvan in Europa dat nogal wat Turken herbergt. Vanlouwe en zijn partij waren een Turks EU-lidmaatschap nooit genegen, maar nu moet zelfs voor de pleitbezorgers duidelijk zijn dat een en ander bepaald onprettig begint te worden.

Rechtstaat, democratie en andere veelgeroemde Europese waarden lijken aan de Bosporus niet echt prioriteiten te zijn. Het gezeur over Turks EU-lidmaatschap duurt nu al dertig jaar (langer dan Oosterweel) en zelfs het Europees Parlement is het beu: “bevriezen” die hap.

Europa Ook hier heerste roerende eensgezindheid.

Tine Soens (sp.a) en Bart Caron (Groen) konden zich volkomen bij de resolutie aansluiten, wegens mensenrechten en democratie. Ongetwijfeld wordt Ankara stilaan bang.

Caron verklaarde overigens trots te zijn op het ontbreken van censuur en de absolute pers- en andere meningsvrijheid in ons eigen mooie land. Inderdaad. Chris Janssens (VB) vergalde weer het sfeertje, door te zeggen dat Turkije in de eerste plaats al helemaal niks te zoeken heeft in Europa en dat het huidige inzicht rijkelijk laat kwam. Bovendien is het geen bevriezing van de onderhandelingen die nodig is, maar het simpelweg niet voeren van toetredingspalavers.

Dat leverde hem een standje op van Vanlouwe, die vond dat het anti-EU Vlaams Belang de “EU-waarden” maar opvoerde als het in eigen kraam te pas kwam. In het volgende gehakketak tussen N-VA en VB kwam het net niet tot een discussie over het geslacht der engelen, met name het verschil tussen “euro-realisme” en “euro-scepticisme”. Wat nochtans bijzonder interessant had kunnen zijn.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Het vergeten doelpubliek Over onderwijs en zeker de rol die Vlaanderen op dit domein in Brussel speelt, is al heel wat inkt gevloeid.

Jammer genoeg walsen de discussies over het onderwerp vaak rond de essentie. Het vergeten doelpubliek: de mensen voor wie dit onderwijsaanbod eigenlijk bestemd is.

Tot wie richt het Nederlandstalig onderwijs in Brussel zich precies? De vraag klinkt onschuldig en in wezen is ze dat ook; tegelijk ligt ze ook politiek gevoelig.

Eén generatie geleden was het antwoord eenvoudig: voor de Brusselse Vlamingen en de Vlamingen in de Rand. Maar vandaag?

Louis Tobback Nostalgie kan een prettig tijdverdrijf zijn tijdens late kroegbezoeken, voor het uitstippelen van een beleid is het een bar slechte raadgever. Sociologisch is onze hoofdstad op nauwelijks enkele decennia fundamenteel veranderd.

Vlamingen trokken er weg, met als gevolg dat het moeizaam tot stand gekomen aanbod vooral een zaak van Fransen anderstaligen is geworden. De reden waarom vele duizenden Brusselaars hiervoor kiezen, ligt voor de hand. Cru gesteld: beter en blanker, ook al is dit steeds minder het geval.

Jaren geleden al legde socialistisch coryfee Louis Tobback de vinger op de wonde. Met de franc-parler die hem eigen is, benadrukte hij dat het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad een uitweg was voor racistische Franstalige bourgeois. Wat toen duidelijke taal werd genoemd, zou hem vandaag ongeziene politiek correcte banbliksems opleveren.

Dat Vlaanderen een onderwijsaanbod voorziet dat beduidend breder is dan de geslonken groep waarvoor het ooit bestemd was, staat buiten kijf. In hoeverre die politiek moet worden voortgezet, is een legitieme vraag. Het is een debat op zich.

Maar in onderwijsdebatten ontbreekt vaak één cruciaal punt. Dat kernpubliek van weleer, om het zo uit te drukken, is fors geslonken, maar helemaal verdwenen is het niet. Toch blijven deze mensen vaak in de kou staan, de praktijkvoorbeelden zijn legio.

Voorrangsregels Wie zijn kind in een middelbare school wil inschrijven, kan maar beter niet allergisch zijn voor wat Kafka. Er is een “contingentering” voor GOK (gelijke onderwijskansen) en niet-GOK. Dan heb je nog voorrangsregels voor kinderen van personeelsleden, broers en zussen, maar ook voor Nederlandstaligen.

In verschillende scholen is het aandeel voor deze laatste groep echter ontoereikend. De voorbije jaren gebeurde het daadwerkelijk inschrijven telefonisch of via een webstek; vanaf volgend schooljaar gaat men het zelfs via een loterij doen.

Stel een Nederlandstalig middenklassengezin in Brussel schrijft een kind in voor een school waarvan de vraag het aanbod overtreft, dan zal een loting bepalen wie een begeerde plaats krijgt.

Een vals debat wordt hierover gevoerd.

Steevast heeft men het over het “capacitair probleem” van het Brussels onderwijs.

Meer plaatsen, en klaar is Kees. Het is een manier om het échte debat uit de weg te gaan. Want dat blanker en beter, tja, het is net wat heel wat ouders willen.

Er is een doelpubliek dat men centraal moet plaatsen. Pas wanneer het beleid erin slaagt deze mensen te geven waar ze recht op hebben, kan men zich bekommeren over het capaciteitsvraagstuk, dat eigenlijk vooral een Franstalig probleem is.

KNIN.

23 maart 2017

Eurostadion

Weyts heeft belangrijke sleutel in handen Het werd begin maart uitgebracht door Het Laatste Nieuws: de Vlaamse overheid beschikt op Parking C aan de Heizel over twee grondpercelen die cruciaal zijn voor de realisatie van het Eurostadion. Het belangrijkste perceel bevindt zich achteraan, nabij de in- en uitrit van de Ring. Zonder deze grond kan de parking niet meer bereikt worden en de Vlaamse regering (meer bepaald bevoegd minister Weyts) heeft hiermee een belangrijke sleutel in handen. Weigert Vlaanderen deze grond te verkopen aan Brussel of Ghelamco, dan valt het hele stadionproject in duigen.

Het was Groen-parlementslid Björn Rzoska die dit begin maart wereldkundig maakte en hij verweet de Vlaamse regering terecht dat die in alle talen gezwegen heeft over de kwestie.

Sterker nog: een topman van het agentschap Wegen en Verkeer had in een e-mail aan Ghelamco laten weten “principieel bereid te zijn om het perceel volledig of gedeeltelijk te vervreemden”.

Stilzwijgen Vorige week donderdag werd N-VA-minister Weyts hierover aan de tand gevoeld door Vlaams Parlementslid Stefaan Sintobin. De VB’er verweet de minister dat die herhaaldelijk verklaard heeft enkel een adviesbevoegdheid te hebben inzake het Eurostadion, terwijl hij in werkelijkheid een veel grotere rol kan spelen in dit dossier. Sintobin wees op de tegenspraak tussen het standpunt van een aantal N-VA-parlementsleden, die zeer kritisch zijn ten aanzien van het Eurostadion, en de minister zelf, die zich hult in stilzwijgen. De Vlaamse regering durft nog altijd geen standpunt innemen, terwijl de Brusselse regering voortdurend propaganda maakt voor ‘haar’ Eurostadion.

De VB’er kreeg bijval van de andere leden van de oppositie, maar ook Lorin Parys (N-VA) sloot zich aan bij de vragen en wilde vooral weten of het in de toekomst de minister zelf is die de knopen over deze gronden zal doorhakken dan wel zijn administratie. Ben Weyts bevestigde in zijn antwoord dat zijn persoonlijk akkoord noodzakelijk is voor de verkoop van grondoverschot, waar dan ook in Vlaanderen.

De grond werd nog niet verkocht en Vlaanderen heeft zich nog niet verbonden. Weyts wil hierover pas stelling nemen nadat alle procedures doorlopen zijn. Als hij dat eerder zou doen, zou hij zich mengen in de lopende procedures, wat het dossier in juridisch drijfzand kan doen belanden.

Keizer Nero Dit laatste kan kloppen. Openlijk verklaren dat deze gronden gebruikt zullen worden om het stadion te blokkeren, kan risico’s inhouden.

Anderzijds maken Weyts en de Vlaamse regering er zich wel gemakkelijk vanaf door te zeg-

gen dat alle beslissingsmacht voor private projecten bij ambtenaren ligt.

Weyts vindt het goed dat politici niet zoals keizer Nero met de duim omhoog of omlaag uitspraak mogen doen over stedenbouwkundige projecten. Die vergelijking is echter op flessen getrokken. De projecten die Ghelamco voorziet op Parking C zijn veel omvangrijker dan bijvoorbeeld Uplace en hebben zoveel gevolgen inzake mobiliteit, dat de Vlaamse ministers onmogelijk kunnen doen alsof hun neus bloedt. Iedereen weet dat er achter de schermen volop wordt gelobbyd en dat de bevoegde ministers (in casu vooral Schauvliege, maar ook Weyts) in dit soort dossiers in de praktijk een sturend beleid kunnen voeren.

De Vlaamse regering had in dit dossier beter al veel eerder open kaart gespeeld en duidelijk gemaakt dat de megalomane plannen niet passen in het gewestelijk uitvoeringsplan dat door de vorige Vlaamse regering in 2011 was vastgelegd.

Helaas is de regering-Bourgeois over de kwestie verdeeld en geeft ze een besluiteloze indruk. Alle politieke verantwoordelijkheid wordt hierdoor bij de gemeente Grimbergen gelegd en er werd zelfs nagelaten deze gemeente logistiek te ondersteunen om dit zware dossier te verwerken.

Hoe dan ook weten we nu dat het dossier van het Eurostadion, indien het onderweg niet sneuvelt, finaal op het bureau van minister Weyts zal belanden, die daardoor wel degelijk de kans zal hebben om de Brusselse plannen tegen te houden.

Buurtweg nog steeds hinderpaal Ondertussen malen de administratieve molens zeer langzaam. Normaal zou de hoge ambtenaar van Ruimtelijke Ordening deze week zijn advies moeten overmaken aan het schepencollege van Grimbergen, dat uiterlijk 30 maart zou moeten beslissen over de bouwvergunning. Maar die timing is opgeschort omdat er eerst duidelijkheid over het lot van de buurtweg moet komen.

De gemeenteraad heeft onder zware druk van Ghelamco met een nipte meerderheid de afschaffing gevraagd, maar omdat de opposi-

tiepartijen hiertegen klacht neerlegden, kan de deputatie voorlopig geen beslissing nemen.

Tegen de mogelijke afschaffing van de buurtweg kan ook nog beroep worden aangetekend bij de Raad van State.

Zolang de buurtweg niet verdwenen is, wil de Vlaamse overheid geen advies geven, noch inzake de milieuvergunning, noch inzake de bouwvergunning. We zitten voor onbepaalde tijd in een impasse. De klok tikt intussen onverbiddelijk verder.

BL

Brusselse scholen: terug naar de tijd van de lotelingen Van de regen in de drup, zo noemde Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens het nieuwe inschrijvingssysteem voor het Nederlandstalig onderwijs in Brussel. Het inbelsysteem - eerst komt, eerst maalt - wordt voor het schooljaar 2018-‘19 namelijk vervangen door een loting, omdat de populairste scholen soms na drie, vier seconden al helemaal vol zaten.

Een loterij dus om je kinderen te kunnen inschrijven in een school: blijkbaar hebben de 21ste-eeuwse bestuurders in Brussel net iets te vaak De Loteling van Conscience gelezen.

Naast een significante capaciteitsuitbreiding is er nochtans maar één enkele manier om de Vlaams-Brusselse leerlingen op een bevredigende manier ingeschreven te krijgen in de school van hun keuze, en dat is het eindelijk invoeren van een absoluut voorrangsbeleid voor Nederlandstalige leerlingen in het Nederlandstalig onderwijs. Enkel zo kan men ervoor zorgen dat ieder Nederlandstalig kind in de hoofdstad van Vlaanderen de onderwijskwaliteit krijgt waar het recht op heeft.

Geweld tegen hulpdiensten Het aantal gevallen van fysieke agressie tegen hulpverleners in Brussel kent een stijgende trend. Een zorgwekkende evolutie, dus roept de Brusselse N-VA de hoofdstedelijke regering op om een campagne tegen dat geweld te starten. Of die oproep niet in dovemansoren gaat vallen, is nog maar de vraag. Al in 2009 dienden VB’ers Johan Demol en Lootens een voorstel in om agressie tegen orde- en hulpdiensten streng te bestraffen; een voorstel dat door alle andere partijen werd weggestemd.

Laat ons een kikker en een kiekendief in “Groot-Saeftinghe” In de Waaslandhaven groeit een zoveelste “project”. Het komt er nadat al eindeloos veel is verknoeid in dit prachtige boerenland. Nadat honderden hectaren van de beste landbouwgronden zijn omgezet in “kunstmatig natuurgebied”.

Wie dit wil bekijken, moet eens in het land achter Doel en de kerncentrale gaan rondrijden. Laat best je gps opnieuw afstellen, of koop een nieuwe. Zo geraak je niet op een doolpad. Wat daar te zien is, grenst aan het ongelooflijke. Het project? Acht Vlaamse en Nederlandse partners slaan de handen in mekaar rond de uitwerking van een grenspark ‘Groot Saeftinghe’. Dat omvat niet alleen het gekende schorrenland, maar ook omliggende (onder water gezette of te overstromen) polders en boerenland met boerderijen.

Samen 4.700 ha, die aanzien kunnen worden als natuurgebied. Want zoals we al jaren zeggen: boerenland is ook natuur. Tot de projectpartners behoren de provincie Zeeland, agentschap Natuur en Bos, de Vlaamse Landmaatschappij, Wegen en Zeekanaal, Stichting Zeeuws Landschap, Linieland Waas en Hulst, het beruchte Natuurpunt en het Gemeentelijk Havenbedrijf. Europa steunt met 1,4 miljoen euro. De doelstellingen zijn vervat in tien “challenges”. Daaronder nieuw voedselgebied voor de bruine kiekendief, vleermuiskasten, 50 “streekholders”, tien amfibiepoelen, 20 streekproducten, 30 of meer Grenspark-landbouwers en 100.000 Grenspark-bezoekers.

Het Antwerpse Havenbedrijf wordt vertegenwoordigd door Toon Tessier die al heel wat ondervinding heeft opgedaan op de Rech-

teroever. De bedoeling is het eindelijk af te raken van de absurde Europese regelgeving die zegt dat voor iedere meter die haven of industrie innemen, compensatie moet gegeven worden onder de vorm van (kunstmatig) natuurgebied. Tessier zei op een eerste bijeenkomst in Prosper-dorp dat landbouwers op hun gronden en in hun boerderijen kunnen blijven mits bepaalde gewassen worden geteeld. Het kan dan gaan om luzerne- en klaverhooi of bijvoorbeeld spelt. Op de eerste voorlichtingsvergadering waren al enkele landbouwers aanwezig die wilden meedoen.

Op de tweede bijeenkomst waren er al meer dan tien. Zij vertegenwoordigden ongeveer 45 ha eigen grond. In het project zouden zij ervaring kunnen opdoen op overheidsgronden die aldus gered worden van vernietiging door kunstmatige natuur. Meteen zou ook de leefwereld van de bruine kiekendief worden gered. Want om een of andere reden wordt die roofvogel aangetrokken door gronden waarop (naast riet) ook de hogergenoemde gewassen groeien.

Wordt hier de zoveelste boobytrap klaargezet? Wij hopen van niet. Wij hopen dat het niet wordt zoals op de Rechteroever. Daar werden ook de meest waanzinnige plannen van een natuurvereniging doorgevoerd, die het Havenbedrijf miljoenen hebben gekost,

zonder dat zij iets uithaalden. Wij noemen: de kerk van Oosterweel waarin een dure installatie werd geplaatst om uilen aan te trekken die in de toren zouden gaan kweken. Verder een zwartkopmeeuwenbroedplaats in een rotonde van de A12 nabij de Hooge Maey. Die eveneens miljoenen (franken) heeft gekost en waar nog nooit een meeuw heeft gebroed.

Verder een wal in de vroegere Weipolder waar oeverzwaluwen zouden nestelen. Er is niets van terechtgekomen. Vorige week hebben de techneuten van Natuurpunt, met hulp van studenten van Pito Stabroek en mensen van het Havenbedrijf, bakken geplaatst in de vernietigde polder van Berendrecht waarin oeverzwaluwen zouden kweken. In dezelfde buurt werd naast de ecodijk van kolen- en ertsenbedrijf ABT-Stocatra een nieuwe en dure weg aangelegd om de ruiming van het antitankgracht mogelijk te maken, omdat Natuurpunt weigerde de ruiming te laten gebeuren vanuit het door haar “beheerde” kunstmatig natuurgebied. We kunnen zo een tijdje voortgaan en het hebben over de bescherming van vleermuizen, van padden, insecten en kikkers. We kunnen het nog eens hebben over de vernietiging van de beste landbouwgronden, terwijl “natuurbeschermers” de stadsbewoners aanraden hun balkon, dakterras, loft of straatstoep vol groenten te zetten. Misschien komt ooit nog de tijd (zoals in de oorlog) dat geiten grazen in het stadspark, of dat de “konijnenwei” in Deurne opnieuw bevolkt wordt door… inderdaad, konijnen.

Pagadder

7

Onze naaste buren

23 maart 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Nederland doet niet normaal

Uiteraard herleidden de Vlaamse media de verkiezingsuitslag tot een nederlaag voor Wilders, maar van iemand als Segers van Het Laatste Nieuws had ik iets meer verwacht dan het belachelijke: “Nederland doet normaal”.

Ondergang Is het normaal dat een partij als de PvdA, die 100 jaar lang de grootste of de op één na grootste partij in de Tweede Kamer was, herleid wordt tot een onbetekenend groepje van 9 volksvertegenwoordigers? Ze domineerde met twee kabinetten-Kok de Nederlandse politiek, haalde 15 jaar geleden nog 42 zetels en is nu weggeveegd door de wind. Overigens, denk nu niet dat de partij niets meer te vertellen heeft. Ze levert nog altijd het merendeel van de burgemeesters, commissarissen van de koning (gouverneurs), beheerst gemeenteraden en trekt aan de touwtjes in de ambtenarij van alle ministeries, provincies en gemeenten. Maar Nederland gidsland en links land is voor een paar jaar niet aanwezig in de landelijke politiek. De PvdA en de SP verloren met hun beiden 30 zetels en daarvan recupereerde GroenLinks er 10. De rest van de kiezers schoof op naar rechts.

Desondanks de tweede partij Nederland normaal? Het zootje dat de internationale pers bevolkt, kent geen Nederlands en is te dom in verkiezingen iets anders te zien dan “de goeie” (Rutte) tegen “de slechte” (Wilders). Vlaamse journalisten kennen wel Nederlands, maar lezen vergt een te zware intellectuele inspanning. Waarschijnlijk zouden de meesten bij “De courant van Erps-Kwerps” al na

een week aan de deur staan. Zelfs voordat het Turkentuig Rotterdam probeerde te slopen, meldden alle Nederlandse media dat het momentum van Wilders verdwenen was nadat hij vorig jaar nog aan de leiding stond tijdens de invasie van het asielprofitariaat. En het ging altijd verder achteruit. Hij kwam in iedere poll steevast na de VVD. In de laatste week voor de verkiezingen was Rutte veel banger van het CDA en GroenLinks dan van Wilders, rond wie een schutskring stond. Heel de campagne lang werd overal verteld dat een stem op de PVV een verloren stem was. Nederlanders zijn nuchter in die dingen. Ze stemmen dikwijls strategisch, dus waren de rapen gaar voor Wilders. En dan nog werd de PVV de tweede partij van het land; ondanks die schutskring en ondanks het feit dat Wilders de media links liet liggen, zich niet vertoonde en zich niet liet vertegenwoordigen door medestanders (geen partijgenoten, want hij is het enige lid van de PVV). Al bij al dus een succes.

Kiesbureau in een Turkse moskee Nederland normaal? Een land waar Amsterdamse ambtenaren een kiesbureau inrichtten in een Turkse moskee. De kiezers mochten er stemmen onder de affiches en de vlaggen van die gangsterstaat. Nadat hij het nieuws vernam, vroeg burgemeester Van der Laan schaapachtig of die vlaggen niet konden verdwijnen, maar het moest niet echt. De Turken waren zo vriendelijk zijn verzoek in te willigen. Nederland normaal?

Hoewel het land heel homogeen is en geen beschavingskloof Vlaanderen/Wallonië bezit, zetelen er toch 13 partijen in de Tweede Kamer, want er namen 28 partijen deel. Vroeger lachte Vlaanderen zich een aap met de lijst Kaganovemus in Antwerpen, maar Nederland kent er ook wat van, met lijsten als “Jezus leeft”, “Lokaal in de Kamer” en - hilarisch - de partij van de “Niet Stemmers”. En is er nog een land waar een Partij van de Dieren nauwelijks 40 procent minder stemmen krijgt dan de sociaaldemocraten?

Televisiesterren gaan af als gieters Nederland een normaal land, waar televisiesterren in het zand bijten omdat ze denken dat de onnozele kiezers hun vroegere partij in de steek zullen laten, want mijnheer of mevrouw wil eens een verzetje in de Tweede Kamer? Sylvana Simons eventjes lid van de bende van de partij Denk (pro Erdogan) die 3 Kamerleden kreeg - dacht dat ze zo bekend was dat iedereen van nauwelijks getint tot donkerzwart voor haar nieuwe partij zou stemmen. Ze ging met haar lijst af als een gieter. Zelfde verhaal voor de vroegere interviewer van PowNed Jan Roos.

Hij was de bekende kop achter de actie die het Oekraïnereferendum afdwong en hij ging eventjes met de eigen rechtse partij Voor Nederland de kiezers afsnoepen die Wilders wat te rauw vonden. Verloren moeite, want al die kiezers gingen naar Thierry Baudet en zijn Forum voor Democratie (2 zetels), die een rechts discours combineerde met een intellectuele bagage, in plaats van alleen een brutale bek.

Willem de Prater

Zo moet de Gentse CD&V gered worden In 1994 had de CVP twaalf zitjes in de Gentse gemeenteraad. Verkiezing na verkiezing kalfde de partij verder af, om in 20012 nog maar met vier verkozenen (vier mannen) over te blijven. Daarmee is ze verschrompeld tot een dwergje naast het roodgroene kartel, dat met zesentwintig raadsleden de absolute meerderheid heeft.

Het is van 1988 geleden dat de christendemocraten in Gent nog meebestuurden. Hun grote droom is uit de oppositie weg te raken en weer in het schepenpluche te belanden.

Helaas voor hen, wat ze ook proberen, het lukt maar niet. Ondertussen is de partij in Gent in een permanente staat van paniek. Ze toveren de ene nieuwe lijsttrekker na de andere uit hun hoed. In 2006 moest oudgediende Tony van Parijs een stap opzij zetten voor een volstrekt onbekende jonge man, Filip van Laecke. De partij ging achteruit. Zes jaar later werd volop de allochtone kaart getrokken, Filip moest wijken voor Veli Yüksel. De partij ging achteruit.

Veli moest op zijn beurt plaatsmaken voor Sarah Claerhout als lijsttrekker voor 2018. Het liep anders: na een bizar incident stapte de jonge dame in kwestie volledig uit de politiek.

De partij slingert nu van het ene uiterste (nobele jonge onbekende) naar het andere (ervaren oudgediende). Mieke van Hecke, zeventig jaar jong, werd deze week aangesteld tot lijsttrekker en kandidaat-burgemeester (sic). De trouwe kiezers van CD&V zullen blij zijn. Maar met ons slecht karakter durven we voorspellen dat deze bazige dame, hoe bekwaam ook, niet veel kiezers onder de pensioenleeftijd zal kunnen bekoren. Filip van Laecke heeft openlijk zijn teleurstelling getoond. Hij laat in het midden of hij nog wel

op de lijst wil staan. De ruzie in het CD&V-huishouden is nog niet gestopt. Wordt vervolgd.

Kinderen voor de politieke kar spannen Niemand is voor minder rede vatbaar dan een fanatieke vrouw. Neem nu onze groene schepen van Onderwijs, Elke Decruynaere.

Politiek correct in hart en nieren, heilig overtuigd van haar groot gelijk, schaamt ze zich niet om haar ideologie op te leggen aan de kinderen in de Gentse stadsscholen. Een van haar eerste beslissingen was het toelaten van de thuistaal op school, niet enkel op de speelplaats maar ook in de klas. Ze voerde melk af, want volgens haar niet gezond, en ze voerde een verplichte “veggie”-dag in. Schoolmaaltijden werden dertig procent duurder omdat de ingrediënten “fair trade” en “bio” moeten zijn. Onlangs leidde ze het protest tegen de sluiting van het opvangponton Reno, vluchtelingen kunnen blijkbaar enkel in Gent goed worden opgevangen. Met ons slecht karakter zijn we dan ook niet verbaasd dat uitgerekend zij in opspraak komt omdat ze kinderen voor haar politieke kar spant. Haar filmpje “tegen racisme”, waarin kinderen met een kleurtje scheldwoorden opzeggen, maakt mensen boos. Het is zoals de foto van de Obama’s als apen die De Morgen ooit publiceerde. Dat

mocht, want het was zogezegd een aanklacht tegen racisten. Decruynaere doet nu hetzelfde.

Haatboodschappen brengen om de haat waarvan zij anderen verdenkt aan te klagen, een perverse redenering. Dat ze daarbij kinderen gebruikt, is alle schaamte voorbij.

Rechter geeft Termont ongelijk De zaak aangespannen door burgemeester Termont tegen raadsleden uit de oppositie loopt met een sisser af. Boos omdat er gelekt was uit een besloten commissie waar schepen Tapmaz zich moest verantwoorden, diende de

Niemand ontsnapt aan Publifin Het schandaal rond de vergoedingen voor nepvergaderingen bij Publifin blijft de Waalse politiek beroeren. Zelfs zelfverklaarde witte ridders komen in het vizier. Zo werd Waals Parlementslid Olivier Maroy (van de MR nota bene), in zijn periode als journalist goed betaald om voor Ogeo Fund, een dochter van Publifin, een seminarie aan elkaar te praten.

Net als in Vlaanderen zijn er in Wallonië publieke figuren die van hun naambekendheid en aanwezigheid in de media gebruik maken om naar de politiek over te stappen. Verschillende RTBF- of RTL-journalisten hebben sinds de eeuwwisseling gekozen voor een politieke loopbaan: Anne Delvaux (cdH), Florence Reuter (MR) en Olivier Maroy (MR). Deze laatste was jarenlang de ankerman van Mise au Point, de RTBF-versie van de Zevende Dag. In 2014 stapte Maroy over naar de MR en werd verkozen tot Waals Parlementslid. Hij haalt vanop de vierde plaats een degelijke score van meer dan 11.000 voorkeurstemmen en heeft dat vooral te danken aan zijn bekend gezicht ten zuiden van de taalgrens.

Maroy, afkomstig uit Nijvel, hoopte op een ministerspost in de Waalse regering of in de Franse gemeenschapsregering. Waarom geen Waalse minister van Media, bijvoorbeeld?

Maar de MR werd, zoals bekend, buiten de deelstaatcoalities gehouden. Sindsdien zat Maroy te vegeteren in het Waals Parlement in Namen.

Tot de Publifin-zaak uitbrak, die aantoonde dat Waalse lokale mandatarissen vergoedingen kregen bij de intercommunale

Publifin om nepvergaderingen bij te wonen. Maroy stortte zich op de zaak. Er werd in het Waals Parlement een onderzoekscommissie ingesteld, en de Waals-Brabander profileerde zich als witte ridder. Als een soort postmoderne Robespierre valt Maroy alles en iedereen aan die banden heeft met de intercommunale. Hij roept net niet op tot het ter dood veroordelen van de bestuurders van Publifin.

Wellicht denkt Maroy al aan 2019. Dan hoopt de MR eindelijk opnieuw deel uit te maken van de deelstaatregeringen en Maroy zou deze - voor hem wellicht laatste - kans op een ministerspost niet wil missen. Maar ondertussen is duidelijk geworden dat bijna niemand in Wallonië ontsnapt aan de greep van Publifin. Het is de strategie van Stéphane Moreau, de spin in het web van de Luikse intercommunales en aanverwante structuren: zoveel mogelijk mensen aan zich binden zodat ze achteraf geen kritiek meer durven uiten.

En jawel, ook Olivier Maroy is in de val getrapt. In zijn periode voor hij Waals Parlementslid was, heeft Maroy blijkbaar meegewerkt aan een seminarie van Ogeo Fund, een pensioenfonds dat afhangt van Publifin. Meer bepaald trad hij daar

burgemeester klacht in. De enige beklaagde, Van Laecke, gaat nu vrijuit. Volgens de rechter is het voor een gemeenteraadslid niet verboden om met een journalist contact te hebben.

Uit de getraceerde telefoongesprekken bleek bovendien dat niet enkel Van Laecke maar ook schepen Tapmaz zelf na de vergadering met een journalist belde. De poging van onze burgemeester om de oppositie te intimideren, is daarmee van de baan. De enige vraag die overblijft, is: wie betaalt de gerechtskosten, Termont of de Gentse belastingbetaler?

Mathildis

Li bia bouquet in de herfst van 2012 als presentator op. Hij modereerde in Luik ook een debat voor Ogeo Fund en was achteraf een graag geziene gast op het walking dinner. Voor zijn tussenkomsten mocht Maroy 1.000 euro factureren. Op zich is daar niets mis mee. Maar als een politicus storm loopt tegen intercommunales en vennootschappen die hem ooit voor bepaalde diensten vergoed hebben, dan is enige discretie wel op zijn plaats. De man die de Publifin-inquisitie leidde, raakte zo zelf in opspraak.

Maroy zegt dat hij zich van geen kwaad bewust is. Tenslotte deed hij als journalist niets verkeerd. Dat klopt, maar in deze tijden van moralisering van de politiek komt dit zeer slecht over.

En er is nog een probleem: Ogeo Fund is niet de zoveelste onschuldige dochterorganisatie van Publifin. Dit zeer vermogend pensioenfonds fungeerde al te vaak als waarborg voor allerlei risicovolle zakenactiviteiten van Stéphane Moreau. Wat als één van zijn bedrijfsactiviteiten, gedekt door Ogeo Fund, mislukt? Dan is de kans reëel dat ook de pensioenspaarpotten van de politieke mandatarissen die door Ogeo Fund smelten als sneeuw voor de zon. En dan komt iedereen in het vizier die van ver of dicht met Ogeo Fund te maken heeft. Olivier Maroy dus ook, al deed hij weinig meer dan een seminarie presenteren. Dan is zijn politieke carrière definitief voorbije, al mogen we nu al zeggen dat zijn huidig mandaat als Waals Parlementslid het hoogst haalbare is.

Picard

8

De wereld rond

23 maart 2017

Poolse belhamel in de Europese klas

De herverkiezing van ‘Europees president’ (sic) Tusk was op geen enkele manier in gevaar, maar een fraai schouwspel leverde dat niet op. Dat uitgerekend zijn vaderland, Polen, met een tegenkandidaat voor de dag kwam, plaatste een domper op de pret. Onhandigheden creëerden de situatie van een rancuneus Polen dat op ramkoers met de EU ligt.

Toen de Pool Donald Tusk onze eigen (sic) Herman van Rompuy opvolgde als Voorzitter van de Europese Raad (in de volksmond en eurofiele pers als ‘Europees president’ (resic) omschreven), bestonden heel wat reserves aan zijn adres. Was hij immers niet de tegenpool van de Belgische diplomaat par excellence, gepokt en gemazeld in de consensuspolitiek van de Wetstraat? Natuurlijk, Tusk was een symbool. Hij lag mee aan de basis van Solidarnosc, verloor hierdoor zijn baan, maar zodra het kon, ging hij in de politiek. En was zijn Polen niet hét voorbeeld van de Europese droom? In 2004 trad het tot de EU toe, drie jaar later werd Donald Tusk eerste minister, en in de zeven jaar dat hij zijn land leidde, verdubbelde het bbp. Met dank aan heel wat Europese steun.

Maar ‘Europees president’ spelen is nog een ander paar mouwen. Had hij hiervoor wel voldoende politiek gevoel? Om maar te zwijgen van zijn Engels dat toen quasi onbestaande was? Van Rompuy werd wel eens met een duikboot vergeleken; Tusk van zijn kant is eerder een fregat. Een man met een mening ook, de controverse niet schuwend. En emotioneler dan zijn Belgische voorganger. Maar goed, hij ging van start en bouwde voldoende krediet op die de consensus rond zijn herverkiezing unaniem leek te maken. Maar dat was zonder zijn thuisland gerekend.

Tegenkandidaat Saryusz-Wolski En dan was er plots die tegenkandidaat, Saryusz-Wolski, door de Poolse regering naar voor geschoven. De man maakte nochtans deel uit van het Burgerplatform, de partij van Tusk, alleen liep zijn politiek loopbaan niet zoals gewenst en lijkt wrok zijn belangrijkste drijfveer in deze demarche te zijn geweest. Vriend en vijand erkennen zijn deskundigheid in ‘Europese aangelegenheden’, politiek en academisch. Vrij snel nadat hij in 2004 voor het eerst in het Europees Parlement verkozen werd, schopte hij het ook tot ondervoorzitter. Maar hij mikte hoger en hoopte dat zijn partij hem voor een zitje in de Commissie zou voordragen, wat niet gebeurde. Ideologisch mag hij dan al rechts van het centrum van zijn eigen politieke familie staan, in deze speelden vooral persoonlijke motieven.

Dat hij kansloos was, besefte hij, maar misschien had hij toch op een wat beter resultaat gerekend.

27 tegen 1 werd het, een vervelende score voor zowat elke protagonist in het verhaal. De herverkiezing van Donald Tusk was op geen enkel moment in gevaar, maar de hele kwestie “haalt wel de glans van Tusk’s feestje” (De Volkskrant, 9 maart 2017). Knap vervelend ook was dit resultaat voor de Poolse regering zelf, om niet te zeggen dat Warschau een stevige mokerslag te incasseren kreeg. Dat Saryusz-Wolski zelfs niet de steun van Hongarije of Groot-Brittannië kreeg, traditioneel de meest nauwe bondgenoten van de Polen, was extra pijnlijk. Vanop enige afstand bekeken, kan men dit resultaat in belangrijke mate op conto van de Poolse regering zelf schrijven. Hun aanpak was onhandig en op geen enkel moment slaagden ze erin nog maar het begin van een debat op te starten. Diplomaten zijn het erover eens dat enkele weken geleden Tusks herverkiezing lang niet zeker was, maar naarmate de dag naderde verstevigde zijn positie.

Zo’n fatidieke stemming heeft blijvende gevolgen op zowel binnenlands- als buitenlands vlak. De realiteit dat de kandidaat van de regerende PiS-partij kansloos was, zou de Poolse oppositie een boost moeten kunnen geven. Dat dit niet gebeurt, is veelzeggend voor haar intrinsieke zwakte. Belangrijker is echter het effect dat deze kwestie op de relaties tussen Warschau en de EU als dusdanig zal hebben. In de Financial Times omschreef Wolfgang Münchau afgelopen maandag Polen nog als “het meest geïsoleerde land van de EU”.

“Cynische opportunist” Enkele dagen voor de stemming stuurde de Poolse premier een schrijven naar alle Europese regeringsleiders waarin hij Tusk “hoogverraad” verweet. Hij zou zijn Europese functie misbruiken om zich “te mengen in interne politieke discussies”.

Een rechtstreekse verwijzing naar een toespraak die hij in Wroclaw (in andere tijden nog Breslau) hield, waarin de regering scherp gehekeld werd.

De vete tussen Donald Tusk en de leider van de PiS (en de facto leider van het land) Jaroslaw Kaczynski beheerst al jaren

Diplomatieke valies de Poolse politiek. Dat sommige verwijten aan het adres van de ‘Duitse’ kandidaat, zoals hij smalend afgeschilderd werd, objectief gesproken geen steek houden, doet geen afbreuk aan hun politieke relevantie. Interessant ter zake, ook naar de EU toe, is de persoonlijkheid van diezelfde Kaczynski. Er wordt wel eens de vergelijking gemaakt met de Hongaarse leider Orban, alleen blijkt de Pool toch nog anders in mekaar te zitten. “Al bij al is Orban een pragmaticus, Kaczynski is een cynische opportunist”, was in diplomatieke kringen te horen. Tegenstanders stellen het vaak nog scherper: kortzichtig, agressief, rancuneus, kortom, echt niemand om in huis te nemen.

Zoals steeds zal de waarheid ergens in het midden liggen, maar feit is dat het Tusk-voorval, en daar zijn voor- en tegenstanders het roerend over eens, een direct effect zal hebben op de manier waarop Polen binnen de EU verder zal functioneren. De stemming was een vernedering, en dus wil Warschau revanche. Tusk wou maar wat graag de bladzijde omslaan, maar zo zien Kaczynski en de zijnen het niet. De conclusies van de top weigerden de Polen te onderteken; een juridisch weinig relevante beslissing, maar als signaal van ontevredenheid kon dit tellen.

Afgelopen maandag nog liet Kaczynski verstaan niet akkoord te gaan met de eerder besloten twee snelhedenoplossing als antwoord op de Brexit. En wie eraan zou twijfelen, de Poolse belangen zullen “hardnekkig” verdedigd worden. Een Poolse luis in de Europese pels staat de komende maanden op het menu.

Historische overwinning In eurofiele kringen was men enthousiast toen Tusk herkozen werd. Sommigen spraken zelfs over een historische dag waarop Europa zijn tanden liet zien. Het stemresultaat toonde immers aan dat de EU zich niet laat chanteren door binnenlandse politieke spelletjes. Flink zo, maar zal men dit over enkele maanden nog herhalen? Was de Brexit geen binnenlands politiek spelletje? Net als de Franse verkiezingen, met een vrouw die wel eens zou kunnen slagen waar Hillary roemloos faalde? Of de staatsgreep van Erdogan in een land dat al decennia kandidaat-lid is van de EU? Misschien is de hoogmoed waarmee men vanop de ivoren toren in Eurobrussel tegen de dingen aankijkt hét grote probleem van het Europese project?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Boegbeeld Met een verdachte eensgezindheid overstelpen de media ons met huiveringwekkende berichten over aanvallen, vervolgingen en moorden op de Rohingya, een moslimminderheid in Birma. Als we de media moeten geloven, plegen bloeddorstige boeddhisten onder leiding van haatdragende monniken zelfs een heuse genocide tegen de moslimminderheid.

Zoals altijd worden moslims als onschuldige slachtoffers afgeschilderd.

Er is voor de media slechts één ergerlijk vlekje op dat simplistische en misleidende verhaal van moordende boeddhisten en hulpeloze moslims, en dat is de houding van Aung San Suu Kyi, de dappere leidster van het verzet tegen de linkse dictatuur in Birma. Zij kreeg in 1991 zelfs de Nobelprijs voor de Vrede en jarenlang was zij in westerse media het boegbeeld van de vrijheidsstrijd, waarschijnlijk omdat de meeste journalisten niet wisten dat de militaire dictatuur in Birma socialistisch was.

Tot grote ergernis van de persmeute weigert dat boegbeeld de acties van de boeddhisten tegen de moslims te veroordelen. In een vraaggesprek met de BBC ontkende Aung San Suu Kyi dat het om “etnische zuiveringen” tegen moslims ging en zij wees erop dat het conflict veroorzaakt werd door “het klimaat van angst” dat is ontstaan door de perceptie dat “de wereldwijde macht van de islam zeer groot is”. Een juiste perceptie, natuurlijk.

Moslims en boeddhisten De Rohingyas zijn de afstammelingen van immigranten uit Oost-Bengalen, die in 1826

Niet te missen

www.sceptr.net Machtig nieuws

door de Britten als goedkope arbeidskrachten werden overgebracht naar Arakan, de huidige Birmaanse deelstaat Rakhine.

Dat was het begin van een massale, door de Britten aangemoedigde immigratiestroom die meer dan een eeuw aanhield. In 1942, in het machtsvacuüm dat was ontstaan na de Britse terugtocht, slachtten de Rohingyas in Arakan minstens 50.000 boeddhisten af, wat toen al leidde tot wraakacties van het boeddhistische verzet.

In 1947 stichtten de Rohingyas de Mujahid Party, die aansluiting eiste bij het islamitische Oost-Pakistan. Toen dat geweigerd werd, begonnen de mujahideen een guerrilla- en terreurcampagne die met korte onderbrekingen aansleepte tot in de jaren 1990. De boeddhisten weten heel goed welk vlees zij met de Rohingyas in de kuip hebben. Zij weten dat de laatste boeddhistische gemeenschappen in buurland Bangladesh op het punt staan weggeveegd te worden door voortdurende islamitische aanvallen.

Zij weten hoe de moslims in de zuidelijke Thaise deelstaten de voorbije jaren duizenden boeddhisten hebben afgeslacht. Zij weten hoe islamitische invallers het boeddhisme hebben vernietigd in Boeddha’s geboorteland Indië. Zij kennen de gevaarlijke gecombineerde kracht van geweld, massale immigratie en demografische overrompeling en zij zijn dapperder dan de verweekte westerlingen. Zij durven zich tenminste nog verdedigen. En niet alleen met bloementuilen, kaarsjes en liedjes over vrede en verzoening.

Nergens meer veilig…

Uit een opiniepeiling van IFOP-FIDUCIAL blijkt dat de islamitische terreur en de algemene wetteloosheid wel ontkend en geminimaliseerd worden door de media en de linkse partijen, maar absoluut niet door de man in de straat. In Frankrijk wil 88 procent van de ondervraagden dat vreemdelingen die ernstige misdaden gepleegd hebben, na het uitzitten van hun celstraf gedeporteerd zouden worden. 55 procent vindt dat Frankrijk uit de Schengenzone moet stappen en weer grenscontroles moet invoeren.

De Fransen hebben geen hoge dunk van hun politici, maar ze staan wel positief tegenover de politie- en veiligheidsdiensten en ze vinden

dat die meer middelen en manschappen moeten krijgen. Dat zou niemand mogen verbazen, want 59 procent van de Fransen voelt zich nergens meer veilig. De overige 41 procent heeft het klaarblijkelijk nog altijd niet begrepen.

“Deep states” De term “deep state” is afkomstig uit de Turkse politieke geschiedenis. Men bedoelde daarmee de machtige kemalistische groepen, vooral binnen de strijdkrachten, die regeringen konden maken en breken, meestal zelfs zonder dat daar een openlijke staatsgreep voor nodig was.

In Turkije heeft die “deep state” tachtig jaar lang kunnen beletten dat de fundamentalisten aan de macht kwamen. Ondanks het onvermijdelijke machtsmisbruik dat er soms mee gepaard ging, was die “deep state” in Turkije een prowesterse en stabiliserende factor. De “deep states” in westerse landen hebben een tegengestelde agenda: zij zijn links, pro-islamitisch en antinationalistisch.

Zij steunen niet op het leger, maar op civiele machtscentra, die daarom niet minder gevaarlijk zijn. Dat Trumps eerste inreisverbod door een rechter werd vernietigd, had men nog kunnen toeschrijven aan beginnersfouten en slordige juridische onderbouwing. Maar het vernietigen van het tweede inreisverbod, door een rechter uit hetzelfde progressieve “9th circuit”

dat ook het eerste verbod vernietigde, bewijst duidelijk het bestaan en de macht van die “deep state”, een conglomeraat van machtige advocatenkantoren, lobbygroepen, rechters, bureaucraten en mediamagnaten die samen alle beslissingen van een democratische gekozen president kunnen blokkeren.

Signalen richting Poetin Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden heeft een bedrag van 150 miljoen dollar vrijgemaakt voor militaire hulp aan het belaagde Oekraïne. Die hulp omvat militair materieel, maar geen dodelijke wapens, zoals dat al onder Obama het geval was. Dus wel een radarsysteem, maar geen luchtdoelraketten. Hoewel het bedrag kleiner was dan gehoopt, werd in Kiev met opluchting gereageerd.

De Oekraïners vreesden dat Trump hen zou laten vallen in een luizig geopolitiek ruilhandeltje met Poetin; dat lijkt er voorlopig niet van te komen. In de VS zijn twee spionnen van de FSB gearresteerd, samen met twee hackers die voor hen werkten. Zij hebben een gigantische cyberinbraak gepleegd bij Yahoo. Het is de eerste keer dat de Amerikanen agenten van een Russische spionagedienst arresteren. Het zijn slechts twee relatief kleine feitjes, maar ze tonen aan dat president Trump misschien wel betere relaties met Rusland wil, maar dat hij niet van plan is op dezelfde manier met zich te laten sollen als Obama.

Een “omstreden” interview met BB Hoogbejaard is ze intussen, maar ex-actrice, ex-fotomodel en ex-zangeres Brigitte Bardot kan nog flink van zich afbijten. Naar aanleiding van een boek werd ze geïnterviewd door het rechtse blad Valeurs Actuelles. Resultaat: een aaneenschakeling van politiek incorrecte uitspraken.

“Brigitte Bardot. Répliques et piques” (Ed. Archipel, 2017) heet het boek vol citaten en aforismen van het voormalige Franse icoon Brigitte Bardot. Het ex-fotomodel heeft in het verleden meer dan eens een proces voor racisme aan haar been gehad.

Eigenlijk ging het meestal om politiek incorrecte uitspraken over identiteit, islam en immigratie die werden uitvergroot tot een racistisch misdrijf. Maar inderdaad, vooral de moslims in Frankrijk kregen er steevast van langs. Zo zei Bardot “er genoeg van te hebben voor de gek te worden gehouden door deze bevolkingsgroep die ons kapotmaakt, ons land verwoest en ons gewoonten opdringt.” In 2004 kreeg ze een boete van 5.000 euro opgelegd na het verschijnen van haar boek ‘Un cri dans le silence’, waarin ze homo’s, migranten en werklozen aanvalt.

Bardot, die de leeftijd van 82 jaar heeft bereikt, heeft zich nooit uit het lood laten slaan. En ze voelt zich al jaren gesteund door de kopstukken van het Front National (FN). Voorzitster Marine Le Pen zei een paar weken geleden nog tijdens een vraaggesprek met de Franse zender CBS dat ze zich verzette tegen het dragen van de islamitische hoofddoek in de publieke ruimte. Om haar standpunt kracht bij te zetten, voegde ze eraan toe: “Frankrijk, dat is Brigitte Bardot.” Lees: de Bardot van de jaren vijftig en zestig, een sekssymbool en icoon van de bevrijding van de vrouw.

Si la France m’était contée Geen Frans Algerije Het zal niemand verbazen dat Bardot de lof zingt van Marine Le Pen wanneer ze naar aanleiding van haar boek een interview gaf aan het rechtse weekblad Valeurs Actuelles. Een interview dat door de klassieke pers al snel als omstreden werd gecatalogeerd. Lees: zeer politiek incorrect. BB gooit opnieuw alle registers open. Ze bevestigt haar politieke voorkeur voor het Front National van Marine Le Pen. Maar zonder exclusief te zijn. Ook François Fillon, de kandidaat van Les Républicains, kan op haar steun rekenen. “Een goede kerel”, zegt Bardot. “Ik ben geschrokken door de mediatieke en juridische lynchpartij. Die man heeft moed en ik heb veel respect voor deze deugd.” Al blijft La Bardot toch dichter bij Le Pen staan. Getuige haar standpunt over de Europese Unie: “We moeten eruit. Brussel maakt ons kapot.” De vroegere presidenten krijgen een onvoldoende. Mitterrand, Chirac, Sarkozy, Hollande… “ze hebben niets gedaan”. Wel heeft ze een beetje sympathie voor Chirac, “die niets deed, maar met de glimlach.

Hij noemde mij ‘ma biche.’”

De verontwaardiging bij critici en tegenstanders was ook nu het grootst betreffende de islam en immigratie. Bardot daarover: “Ik heb niet tegen een Frans Algerije gevochten om nu een Algerijns Frankrijk te hebben.” Een uitspraak die tot in Algerije ophef veroorzaakte. Nochtans neemt de voormalige actrice een zuiver en klassiek gaullistisch standpunt in. Eind jaren vijftig en begin jaren zestig zag de Gaulle dat een onafhankelijk Algerije de enige manier was om Frankrijk weer internationaal op de kaart te zeggen.

De strijd tegen de rebellen van het FLN slorpte massaal veel geld op. Frankrijk kon volgens de Gaulle zijn rol als grootmacht

Ieren en Noord-Ieren Steeds meer inwoners van Noord-Ierland verlangen naar een samenvoeging met de Ierse Republiek. Het is niet verbazend dat de Iers-katholieke onafhankelijkheidsbeweging het in Noord-Ierland goed doet, zowel op straat als in het stemlokaal. De voornaamste partij, Sinn Féin, heeft sinds een tijdje een nieuwe aanvoerder. Of beter, een aanvoerster.

Maandagavond vond in Brussel een optreden plaats van een Iers koor, ‘High Hopes’. Niks speciaal, zult u denken. ‘High Hopes’ bestaat echter uit mensen die dakloos zijn of waren.

Zij worden bijgestaan door werknemers uit de zorgsector die gespecialiseerd zijn in het bieden van hulpverlening aan daklozen. Ook het Leger des Heils is betrokken bij het warmhartige project. Kunst kan de wereld misschien niet redden, maar door samen te zingen vonden de daklozen, sinds twee jaar, steun en begeleiding bij elkaar. ‘High Hopes’ duikt binnenkort een studio in om een album op te nemen. Gehoopt wordt op het vinden van een platenlabel dat de uitgave mee wil financieren. “Indien dit niet het geval is, dan zal de cd er sowieso komen, in eigen beheer”, liet de dirigente van het koor ons weten.

Katholieken en protestanten Er beweegt een en ander op het Ierse eiland, zowel in NoordIerland, dat bij het Verenigd Koninkrijk hoort, als in de Ierse Republiek. Wat hebben beide regio’s in het recente verleden niet allemaal voor hun kiezen gekregen? Er waren, uiteraard, de problemen tussen katholieken en protestanten. Er was de financiële crisis, die de bankensector in Ierland deed instorten. Na zware saneringen is de Ierse Republiek er weer bovenop gekomen. Na regen komt zonneschijn. In Noord-Ierland neemt de polarisatie tussen katholieken en protestanten dan weer toe. Niet zozeer

omwille van de puur religieuze verschillen, wel omdat de scheidingslijn tussen pro-Brexit (Britse unionisten) en contra-Brexit (republikeinen) door die twee christelijke bewegingen loopt.

Volgende week zal Theresa May, de Britse Prime Minister, officieel de Britse afscheiding van de EU in gang zetten, zo bevestigde haar woordvoerder. De Republikeinen van het links-nationalistische Sinn Féin zien dit allerminst zitten. Een parlementslid van de partij stelde het voor enkele dagen kordaat: “Theresa May, de grens tussen Ierland en Noord-Ierland komt er niet. Je kan jouw grens steken, daar waar de zon nooit schijnt”, aldus de grofgebekte Martina Anderson.

Hereniging met Ierland Anderson is niet de enige prominente vrouw binnen Sinn Féin. De nationalistische partij uit Noord-Ierland heeft sinds eind januari van dit jaar een nieuwe leider, de veertigjarige Michelle O’Neill. Zij nam het stokje over van Martin McGuinness. Sinn Féin bestuurde tot voor kort Noord-Ierland samen met de conservatieve Britse unionisten van DUP. Het kabinet kwam echter vroegtijdig ten val. De nieuwe verkiezingen brachten een mooie kans voor Michelle O’Neill om uit de schaduw van McGuinness te treden. Die zag een nieuwe campagne niet meer zitten omwille van gezondheidsproblemen. Hij overleed eerder deze week op 66-jarige leeftijd aan een hartaandoening.

De jongste verkiezingen legden Sinn Féin in Noord-Ierland geen windeieren. De partij won aanzienlijk en boog een achterstand van tien zetels op de protestantse DUP om naar welgeteld één zetel. Steeds meer katholieken hopen op een hereniging met de Ierse Republiek. Zeker in tijden van onzekerheid (lees: Brexit), verlangen veel Noord-Ieren naar de welvaart van de Republiek.

De Vlamingen zijn haast bevreesd voor hun eigen schaduw.

Een probleem waar onze verzamelaars minder mee te worstelen hebben dan in Duitsland is: zijn de doeken of beelden die ik bezit roofkunst? Stammen de scheppingen uit collecties die tijdens de Tweede Wereldoorlog door het naziregime gestolen zijn. Bij ariërs en Joden.

Na de Tweede Wereldoorlog maakten weinig Duitsers met een aanzienlijke kunstverzameling er een punt van om de herkomst na te gaan. Het zou wel eens kunnen geleid hebben tot onaangename vaststellingen. Zij die gestolen kunst wilden zoeken en recupereren, botsten op de privacy en de eigendomsrechten van de privéverzamelaars. Dus wat er aan muren of in gangen van burgerwoningen hing, bleef geheim en was soms geheimzinnig.

De generatie van 1945 en voorgaande is ondertussen stokoud of gestorven en heeft haar kunstschatten doorgegeven aan de nieuwe generatie. Die nieuwe kunstbezitters, met soms vooraanstaande collecties, hebben in sommige gevallen een onrustig geweten en begonnen een onderzoek naar de oorsprong van hun schilderijen en beeldhouwwerken. Nu met de hulp van de overheid. Om meer collectioneurs tot onderzoek aan te sporen, heeft de Duitse regering aangekondigd om de research naar de origine van de werken te betoelagen met 3,4 miljoen euro. The New York Times wijdt een reportage aan de kwestie.

Tegen links en tegen de vulgaire cinemawereld Bardot laat de kritiek niet aan haar hart komen. Ze geeft ook de linkerzijde meer dan eens een pak slaag. Links kan volgens haar niet omgaan met elegantie en stijl, zo staat in haar laatste boek. Volgens sommigen een hatelijke uitspraak, maar volgens veel Fransen een pertinente opmerking. Meteen volgt een aanval op de showbizzwereld, de Franse in het bijzonder. Ze heeft het over “bebaarde acteurs en actrices met vet haar. (…)

De ceremonie van de uitreiking van de Césars (de Franse versie van de Oscars) bestaat erin dat deze brave zombies mama en papa bedanken, net als hun conciërge en hun taxichauffeur, waarna de onvermijdelijke oproep wordt gelanceerd tot wereldwijde solidariteit en antiracisme.”

De huidige generatie acteurs vindt ze derderangsfiguren.

“Waar zijn de persoonlijkheden die ons deden dromen? Jean Gabin, Claude Brasseur en vele anderen? Ik denk ook aan Alain Delon.” Een nostalgie naar het oude Frankrijk die er bij veel inwoners van la France profonde ingaat als zoete koek. BB blijft trouw aan zichzelf. Van jonge actrice in ‘Et Dieu créa la femme’ (1956) tot wereldster, om daarna dierenrechtenactiviste te worden en sympathisante van het Front National: ze stond altijd zeer rechts in het politieke spectrum.

Salan

engeland Vrouw aan de top Wie is die nieuwe, populaire vrouw die de lakens uitdeelt bij Sinn Féin in Northern Ireland? De verkiezingen werden gewonnen dankzij een campagne die inzette op verbreding. Michelle O’Neill is niet voor niks de eerste partijleider van de NoordIerse tak van Sinn Féin die op persoonlijk vlak geen lidmaatschap van de gewapende verzetsbeweging IRA heeft gehad.

“O’Neill groeide op na de wapenstilstand. Zij heeft zelf geen band met het gewapende verleden. Haar imago is ongeschonden”, meldt ‘The Guardian’.

In 2016-2017 diende zij als minister van Volksgezondheid. Ze bekleedt echter al sinds 2011 een ministerspost. Vijf jaar lang was ze minister van Landbouw en Regionale Ontwikkeling. Toen zij 21 jaar werd, trad ze toe tot Sinn Féin. Dat was in 1998, net na het ‘Goede Vrijdag Akkoord’, dat een grote bijdrage zou leveren tot het vredesproces in Noord-Ierland.

De appel valt niet ver van de boom. Haar vader, Brendan Dorris, zat in dezelfde partij. Dorris belandde in de gevangenis omwille van zijn rol binnen het Ierse Republikeins Leger. Haar neef, die zich vrijwillig aansloot bij het IRA, raakte zwaargewond tijdens een granaataanval.

Het mag duidelijk zijn dat de blonde O’Neill, ondanks haar gematigde voorkomen, het verleden in ere wil houden. Toen zij aantrad als nieuwe leider stelde ze uitdrukkelijk in de voetsporen van haar politieke voorganger te willen treden. Michelle O’Neill verwees naar voormalig partijleider McGuinness als een “reusachtige politieke man in de Noord-Ierse politiek”. De toekomst zal uitwijzen of zij een reuzin wordt in Noord-Ierland.

Bij nader inzien: dat is ze, gezien het recentste verkiezingsresultaat, nu al.

LvS

Bei uns in Deutschland

Roofkunst Uwe Hartmann is het hoofd van de Stichting voor Verloren Kunst en geeft tot 300.000 euro per speuropdracht. De nieuwe som die Berlijn uittrekt is welkom voor het oorsprongsonderzoek, oordeelt hij. Tot nu toe was het overheidsgeld slechts beschikbaar voor onderzoek in museums en bibliotheken. De beslissing om verder te graven, is een gevolg van de vondst in 2013 van de grote verzameling gestolen kunst van Cornelius Gurlitt in zijn appartement in München. Gurlitt had de schilderijen geërfd van zijn vader, die makelaar was van de nazi’s om kunst van Joden samen te brengen en ten gelde te maken. De regering schoot wakker na de Gurlitt-affaire. Ze liet om te beginnen diens doeken tegen het lamplicht houden en besloot dat 158 kunstobjecten geplunderd waren. Hartmann ziet een spontaan grotere belangstelling van kunsteigenaars om hun schat door te lichten. Hij ontvangt regelmatig pakketten met de vraag om een onderzoek te verrichten. Hij vertelt: “Wij ontvingen vier miniatuurtjes met een briefje waarin stond, mijn vader was in Oekraïne tijdens de Tweede Wereldoorlog.” Al wat hij daarop kon doen, was foto’s nemen van de schilderijtjes, deze terugsturen en de beelden plaatsen op de webstek “lostart.de”.

Niet iedereen heeft gewacht op de zaak-Gurlitt. In 2006, enkele jaren voor de tabakskoning Reemstma een onderzoeker inhuurde om zijn collectie in te kijken, besliste Bettina Horn, die het kunstbezit van haar overleden echtgenoot beheert, om eveneens een oorsprongsonderzoek aan te vatten.

De puddingen en pizza‘s van dr. Oetker hebben deze familie veel geld opgeleverd en dat is ook aan kunst gespendeerd. Een specialist mocht binnen en ontdekte vier geroofde werken in een groep van 200 schilderijen. Een van de topstukken, een doek van

FRANKRIJK

slechts opnieuw innemen indien verlost van die last van de Algerijnse departementen. Ook besefte de Gaulle dat de opname van miljoenen moslims uit Algerije in het Franse electoraat het einde betekende van Frankrijk als land met christelijke en humanistische wortels. In die zin is het betoog van Bardot allesbehalve extreem.

Right or wrong

Is mijn schilderij gestolen, Berlijn geeft geld Vlamingen zijn per hoofd van de bevolking bij de grootste kunstverzamelaars ter wereld en stoppen, beschaamd en gierig, hun aanwinsten weg. De buren zouden jaloers kunnen zijn. De fiscus zou achter hun kladden kunnen zitten, want, met welk geld heb je wat gekocht? En zo kan men nog tien elementen opsommen.

9

Het nabije buitenland

23 maart 2017

DUITSLAND

Anthony van Dyck, hing jarenlang in de gang die leidde naar het chef-kantoor in het bescheiden bakstenen hoofdkwartier van de onderneming in Bielefeld. Voor kort verklaarde het bedrijf dat het dat schilderij zou terugbezorgen aan Marei von Saher, de enige erfgenaam van Jacques Goudstikker, een Nederlandse kunsthandelaar die vluchtte voor de nazi’s in 1940. De van Dyck werd gedwongen verkocht en kwam achtereenvolgens terecht in de handen van Hermann Goering, de Nederlandse regering en een Londense kunsthandelaar alvorens het verkocht werd aan Rudolf-August Oetker in 1956.

Verzamelaars De Duitse wet brengt mee dat de oorspronkelijke eigenaren van kunstwerken moeten terugvallen op de goede wil van de privéverzamelaars. Museums zijn door de zogenaamde Washington Principles verplicht om met de rechtmatige bezitters in contact te treden en teruggave mogelijk te maken. Uwe Hartmann ziet een spontane ethische reflex bij de huidige generatie van bezitters, die meer geneigd is geroofde kunst terug te bezorgen.

Sebastian Neubauer, 31, erfde een doek van Gustave Doré van zijn oma. Haar huis in München werd gebombardeerd in 1943 en zij vertelde haar nageslacht dat zij het schilderij naast andere kostbaarheden in een valies had meegenomen. Na haar dood ontdekte de familie een ander verhaal. Uit brieven van haar vader bleek dat hij de Doré zonder kosten had verworven in Parijs en dat hij het zag als een compensatie voor wat zijn dochter bij het bombardement van München had verloren.

Kleinzoon Sebastian: “Het schilderij is gestolen en wij willen daar niet van profiteren.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

23 maart 2017

medialand

NewsMonkey schiet met spek Als er iets hips en moderns te melden valt, zijn onze collega’s van NewsMonkey er altijd als de kippen bij om dat aan hun lezers te melden. Zeker als er een toffe linkse invalshoek aan gekoppeld kan worden. En zo wist NewsMonkey verleden week te melden dat GroenLinks tijdens de verkiezingscampagne in Nederland “alomtegenwoordig” was op Twitter en Facebook.

Oorzaak zou een samenwerking tussen GroenLinks en Groen geweest zijn. Daarbij gaat het in het bijzonder om de verkassing van socialemediaexpert Philippe Bossin naar Nederland in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen. We citeren hem uit het artikel op NewsMonkey: “Na Geert Wilders hebben wij [= GroenLinks] nu het grootste bereik in Nederland. Maar hij tweet ook vaak in het Engels en heeft dus ook veel aantrok in de Verenigde Staten.”

Indrukwekkend, denkt de argeloze lezer dan. Probleem is echter, dat van die bewering niet veel klopt, zoals onze zusterpublicatie SCEPTR enkele dagen voor het interview uit de doeken deed. Uit de getallen van SCEPTR blijkt immers dat alvast wat Twitter betreft GroenLinks het opvallend slecht deed, en niet alleen Geert Wilders maar ook VVD, D66 en zelfs PvdA ver voor zich moet laten.

Dat Geert Wilders vooral aantrek heeft in de Verenigde Staten is trouwens niet helemaal correct. Het klopt dat hij méér buitenlandse volgers heeft dan de andere kandidaten en partijen, maar over meer dan pakweg een kwart volgers extra zou het niet gaan. En in absolute cijfers had Geert Wilders in februari nog 767.405 volgers, tegenover… 41.175 voor GroenLinks (en bijvoorbeeld 122.889 voor tweede grootste partij VVD). Het gaat dus bij benadering nog lang niet over dat kwart meer buitenlandse volgers dat het verschil tussen de aanhang van Wilders en GroenLinks zou maken.

O ja, aan een gebrek aan zelfvertrouwen zal het bij Philippe Bossin niet liggen. Zo zegt hij ook nog in het interview “Daar [=sociale media] zijn wij bij Groen nu net experts in, we zijn de digitale koploper in Vlaanderen.” Wat ook al niet klopt, want Open Vld is net iets groter op Twitter, en N-VA zelfs meer dan een dikke kop groter.

Voor de volledigheid: we spraken Philippe Bossin aan op de feitelijke onjuistheden in het artikel, met de vraag of hij wel correct geciteerd werd. Enig antwoord: de cijfers van SCEPTR zijn van februari, en “ondertussen is er veel gebeurd in Nederland”.

Maar met ondertussen 52.212 (+11.037) volgers kunnen we bij GroenLinks toch niet echt het grote verschil zien. Ter vergelijking: Geert Wilders zit al aan 810.007 (+42.602) volgers. We denken dat die getallen voor zich spreken.

De Trump-technieken van Groen en GroenLinks Overigens doet Philippe Bossin in dat interview met NewsMonkey een bekentenis van formaat. Eén van de twee dingen waarop hij focuste, was namelijk “een chatbot die op basis van een aantal kenmerken je de punten van het GroenLinks-programma voorschotelt die voor jou relevant zijn”.

Op zich is dat niet meer dan een geraffineerde vorm van gedifferentieerde reclame. Wanneer je naar een actiefilm op een mannenzender kijkt, krijg je andere reclame voorgeschoteld dan wanneer je naar een tekenfilm op een kinderkanaal kijkt.

Op de sociale media kan die differentiatie echter veel nauwkeuriger uitgewerkt worden, bijvoorbeeld aan de hand van je contacten, wat je zelf gedeeld hebt aan informatie en nieuwsartikelen, en wat je leuk gevonden hebt aan nieuwsartikelen die anderen in je netwerk gedeeld hebben. Op basis van die informatie kan een zeer uitgewerkt profiel opgesteld worden, in die mate zelfs dat nogal wat mensen het beangstigend vinden dat computersystemen zoveel persoonlijke informatie kunnen afleiden uit ons gedrag op de sociale media. De term “Big Brother” is dan nooit ver weg.

En vooral: laat dit nu één van de technieken zijn die het campagneteam van Trump met zoveel succes toepaste op Facebook in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Een schande, vonden nogal wat media, want stal hij op die achterbakse wijze niet het presidentschap van Hillary Clinton?

Echter, wanneer Groen en GroenLinks precies dezelfde techniek toepassen, dan brengt NewsMonkey dat op een goedkeurende toon als een slimme vondst van de sympathieke jongens van twee bevriende partijen.

Ivan analyseert…

Wat hebben wij toch een geluk dat onze openbare omroep over zoveel “watchers” en “experten” beschikt wanneer er in

Film het nabije of het verre buitenland ingewikkelde dingen gebeuren die een woordje uitleg vragen.

Neem nu Ivan Ollevier, al jaar en dag de Nederland-correspondent van de VRT. Afgelopen week was hij meermaals zo vriendelijk in het avondjournaal zijn scherpe inzichten in de Nederlandse politiek te willen delen met de kijker. Vergeef het hem dat hij in zo’n drukke week D66 al eens wegzet als “rechtsliberalen”. Hopelijk zag niemand van het D66-partijbestuur het bewuste interview, want daar vallen ze nog liever dood dan weggezet te worden als “rechts”.

Maar sommige dingen kunnen nu eenmaal niet verklaard worden, hoe ver je expertise ook moge reiken. Hij had het er duidelijk lastig mee om uit te leggen waarom de VVD uitgeroepen werd tot de grote overwinnaar van de verkiezingen, ook al verloor de partij een vijfde van haar zitjes. Volgens onze buurvrouw ligt het eraan dat de VVD het beter deed dan voorspeld in de peilingen, maar ze geeft toe dat ze van politiek niet veel (Hollandse) kaas gegeten heeft. Ze zou dan ook nooit zomaar stellen dat Mark Rutte zijn partij driemaal op rij naar een overwinning leidde, zoals Ivan Ollevier zonder blikken of blozen wel deed. Maar dat de PVV haar fractie met een derde kon uitbreiden, en dus feitelijk gewonnen had, dat kreeg Ivan Ollevier dan weer niet over zijn lippen. Zal wel “fake news” geweest zijn uit een donkere krocht op het internet.

…en Björn voorspelt Heeft Ivan Ollevier het lastig met dingen die net gebeurd zijn, dan draait Björn Soenens er zijn hand niet voor om, om met een stelligheid die hem als Amerikadeskundige zo eigen is, dingen in de verre toekomst te voorspellen.

Zo voorspelde het zonnestraaltje uit het Huis van Vertrouwen afgelopen week rechtstreeks vanuit New York dat de nieuwe visumban voor zes landen, ingevoerd door president Donald Trump, er niet zal komen. Aanleiding was de opschorting van het herziene decreet voor heel de VS door een rechter in Hawaï.

President Donald Trump had nochtans aangekondigd dat hij die opschorting zal aanvechten, en desnoods tot het hoogste gerechtshof zal doorgaan. Klein detail: in het Hooggerechtshof werd een kleine meerderheid van de rechters benoemd door de Republikeinen, maar Björn Soenens heeft niet de gewoonte zich te storen aan zulke details.

Ach, waar is de tijd dat Björn Soenens voorspelde dat Donald Trump geen schijn van kans maakte om ooit de Republikeinse presidentskandidaat te worden? En daarna dat Trump nooit de presidentsverkiezingen zou winnen? Het kan aan ons gelegen hebben, maar wij dachten in de achtergrond enkele trumpiaanse champagnekurken te horen ploffen terwijl Soenens zijn nieuwste voorspelling deed.

Weigerde Trump Merkel een hand te geven?

Bij het bezoek van de Amerikaanse president Trump aan de Duitse bondskanselier, Angela Merkel, stond er traditioneel een persmoment op het programma. Toen één van de aanwezige journalisten vroeg of Donald Trump Angela Merkel een hand kon geven, negeerde Trump die vraag. Het voorval ging meteen de wereld rond als een botte weigering.

CD&V-voorzitter Wouter Beke was er op Twitter als de kippen bij om Trump voor die weigering neer te sabelen. “Trump weigert Merkel de hand te schudden. Hij zou hier falen voor inburgering. Hoe klein van geest kan machtigste man op aarde zijn?”, schreef hij. Ook bij de VRT heette het dat Donald Trump weigerde Angela Merkel de hand te schudden. Bij De Standaard klonk het dan weer dat Trump Merkel tijdens het bezoek slechts één keer de hand geschud had.

Probleem: op Twitter doken al snel foto’s op waaruit duidelijk bleek dat Donald Trump tijdens zijn bezoek Angela Merkel minstens drie keer de hand heeft geschud. Zouden dat dan getrukeerde foto’s geweest zijn, of hebben Wouter Beke, de VRT en De Standaard zich schuldig gemaakt aan, stel je voor, “fake news”?

Docville

Leve de documentaire Als je dit leest, is de dertiende editie van het “Docville” festival in Leuven van start gegaan. Helemaal gewijd aan de documentairefilm en een goeie aanleiding om nog maar eens de lof te zingen van een genre dat altijd gefungeerd heeft als een venster op de wereld. Zelfs als het, zoals in het geval van Leni Riefenstahl, op een meesterlijke manier misbruikt werd (“Triumph des Willens”) om propaganda te voeren voor een misdadig regime.

De twee beste films die ik de voorbije maanden gezien heb, zijn documentaires. Niet in de bioscoop, wel op televisie. “O.J.: Made in America” en “The Loving Story” zijn inderdaad indrukwekkende films, die allebei over de rassenproblematiek in de Verenigde Staten gaan. “O.J.” kreeg dit jaar terecht de Oscar voor beste documentaire.

Successtory “O.J.: Made in America” duurt niet minder dan acht uur (gelukkig uitgezonden in vijf episodes) en geeft van het begin tot het einde een boeiende analyse van het “samenleven” van zwarten en blanken in de Verenigde Staten, van de jaren zestig van de vorige eeuw tot nu. Wij in Europa denken al gauw dat met de verkiezing van Barack Obama als eerste zwarte president, de rassenproblemen in de VS min of meer opgelost zijn. Als je naar “O.J.” kijkt, besef je dat er bitter weinig is opgelost.

O.J. staat voor O.J. Simpson, een zwarte “American football”-speler, die in de jaren negentig hoofdverdachte was van de gruwelijke moord op zijn ex, Nicole Brown, en haar vriend Ronald Goldman. Wie herinnert zich niet de beelden (live uitgezonden op de Amerikaanse televisie) van de witte SUV op de snelwegen rond Los Angeles met daarin Simpson die probeerde te “vluchten”, achternagezeten door politiewagens en helikopters die alles vastlegden. Het daaropvolgende proces werd uiteraard breed uitgespreid in de media. Ondanks het feit dat zowat alles in zijn richting wees, werd Simpson uiteindelijk vrijgesproken.

Dat proces is een belangrijk deel van de film, maar het is regisseur Ezra Edelman om veel meer te doen dan dat.

Hij probeert een context te schetsen waarin zo’n vrijspraak mogelijk was en dat laat een diep verdeeld Amerika zien.

Hij begint met een portret te schetsen van Simpson die, komende van een arme achtergrond als gevierde sportster toegang krijgt tot exclusieve blanke bastions. Hij ziet er goed uit, is altijd vriendelijk en beleefd, sluit lucratieve publiciteitscontracten en nadat hij gestopt is met topsport is hij zelfs populairder dan ooit. Hij gaat wonen in Brentwood, een betere wijk in Los Angeles, en trouwt met een jonge mooie blanke vrouw, Nicole Brown.

Doorheen die tekening van een succesvol leven plaatst Edelman beelden van nooit stoppende rassenrellen, van de behandeling van zwarten door de politie, van armoede en achteruitstelling. Cruciaal daarin zijn de beruchte opnamen van de zwarte Rodney King die door de politie in mekaar wordt geslagen als die hulpeloos op de grond ligt.

Moord Met de eerste barsten in het huwelijk van Simpson, komt ook de gewelddadige kant van hem tevoorschijn. De politie krijgt oproepen van Brown en moet herhaaldelijk tussenbeide komen. Tot alles escaleert en eindigt met de bloedige moord op Brown en haar vriend.

In het daaropvolgende proces verzamelt Simpson de beste en duurste advocaten en zit er zelf bij als de zwijgzame, deftige onschuld. Edelman toont welke strategie er achter de verdediging schuilt, hoe ze elke fout van de openbare aanklager genadeloos afstraft (wie herinnert zich niet hoe Simpson toont dat de handschoenen die hij zou gedragen hebben tijdens de moord, hem niet passen).

Eén van die advocaten is een specialist in zaken die te maken hebben met raciale geschillen en je krimpt haast in mekaar als die schaamteloos inspeelt op de antiblanke gevoelens bij de overwegend zwarte juryleden. Edelman slaagt er zelfs in na het proces een jurylid de bekentenis te ontfutselen dat ze voor vrijspraak stemde omwille van Rodney King.

Het proces was als het ware een afrekening van de zwarte gemeenschap met de blanke machthebbers, waarin Simpson een soort katalysator wordt voor jarenlange frustraties.

Hij, die zich nooit iets heeft aangetrokken van rassenproblemen (“Ik ben niet zwart. Ik ben O.J.” is één van zijn uitspraken), doet daar plots ijverig aan mee.

Het is allemaal meer dan twintig jaar geleden, maar het lijkt alsof “O.J.: Made in America” actueler is dan ooit. Een verbijsterend tijdsdocument, dat toont dat er ginder nog aardig wat werk aan de winkel is. Maar wie zijn wij om daar cynisch over te doen, als wij in Europa worden geconfronteerd met problemen waarvoor we ook niet meteen een oplossing hebben.

Volgende week meer over “The Loving Story” en “I Am Not Your Negro”, de openingsfilm van Docville dat nog loopt tot 30 maart.

K.T.

Op de praatstoel

23 maart 2017

11

Praten met Philippe Deleu

“Actiegroepen trachtten pluimen van mijn ‘Consensusmodel’ op hun hoed te steken” Afgelopen week werden we gecontacteerd door Philippe Deleu, gepassioneerd door en begaan met de problematiek van de ontsluiting van de Antwerpse Ring. Zijn ‘Consensusmodel’, dat gebruik zou maken van onder meer een tolvrije Liefkenshoektunnel, dateert al van 2009. Zes jaar en heel veel dure studies later werd zijn plan, dat hij jaren geleden bij de Vlaamse regering indiende, alsnog aangenomen. Publieke erkenning kreeg hij er echter niet voor, behalve dan in ’t Pallieterke.

Philippe Deleu dendert reeds jaren door stapels papieren, bekijkt kaarten, toont USBsticks, goochelt met namen, vergadert en praat zich door een overvolle agenda ten voordele van zijn medeburgers. Hij is een activist die je graag mist als tegenstander. Philippe Deleu werd geboren in Izegem, de stad van Geert Bourgeois. De West-Vlaamse keikoppigheid is ook hem aangeboren.

Van opleiding is hij master in de economische wetenschappen en van beroep was hij salesmanager, zowel nationaal als internationaal. Hij beet zich vast in twee heikele dossiers. Sedert 2008 in de Antwerpse mobiliteit, omdat hij het kotsbeu was in files te staan, en in de tweede havenontsluiting door Ekeren, waar hij woont.

Het belangrijkste dossier voor hem is Oosterweel. Hij wil daarmee aantonen dat de overheid te vaak met belastinggeld morst.

Hij slaagde erin om met BOLSE (Buurtcomité Oude Landen Spoor Ekeren) de bouwvergunning voor een totaal nieuw spoortalud van 13 meter hoog - en op minder dan 60 meter van de huizen - te laten vernietigen bij de Raad voor Vergunningsbetwistingen.

Een en ander doet hij belangeloos voor die bewoners van Ekeren-Donk, die het ergst getroffen zouden worden door een ‘onredelijk en onrechtvaardig’ voorstel van Infrabel.

Tegelijk wil hij zorg dragen voor de toekomstige generaties en zijn kinderen en kleinkinderen in het bijzonder.

Zijn stelling is dat men zowel voor Ekeren als voor Oosterweel ‘oplossingsgerichte’ alternatieven over het hoofd heeft gezien, al dan niet bewust.

Philippe Deleu: “In totaal hebben alle studies, samen met de beheerkosten, al meer dan een miljard euro gekost. De zogenaamde actiegroepen (Ademloos, stRaten-generaal en pas later Ringland) dragen voor die ‘stilstand’ een verpletterende medeverantwoordelijkheid.” ‘t Pallieterke: Hebben de actiegroepen dan geen verdienste?

Philippe Deleu: “De actiegroepen hebben zeker verdiensten. Zij plaatsten het debat over fijn stof op de Europese kaart en brachten de A102 aan als deeloplossing. Niettemin, nog voor het referendum over de Lange Wapper in 2009, waren de actiegroepen op de hoogte van een oplossing via de Liefkenshoektunnel (LKHT), waarbij het doorgaand verkeer langs daar zou omgeleid worden.

Toch hebben ze sindsdien zeven andere tracés naar voor geschoven. Elk tracé werd door stRaten-generaal met hand en tand verdedigd in zaal Horta, waar de infomomenten van de actiegroepen plaatsvinden. Telkens was de nieuwe oplossing volgens hen het ei van Columbus. Dat laatste kwam echter na

‘zevenmaal in zeven jaren’ ongeloofwaardig over. Des te meer omdat hun oplossingen telkens onwerkbaar bleken en bovendien ook minder goed waren voor het leefmilieu, in vergelijking met mijn LKHT-tracé. Vanaf 2011 heb ik die oplossing voor de herkenbaarheid het ‘Consensusmodel’ genoemd, in de overtuiging dat daarvoor ooit een breed draagvlak zou komen. En zo geschiedde.

Omdat de actiegroepen begin februari plots hun zeven oplossingen achter zich lieten voor het Consensusmodel, bevestigen ze feitelijk dat hun tracés ‘windeieren’ waren. Daarmee recupereerden ze wel plots schaamteloos het Consensusmodel. Dat gaven ze een andere naam, om de pluimen op hun hoed te kunnen steken. Intellectuele diefstal… Verder infor-

lies hebben ze de economie volgens cijfers van Voka voor minstens vier miljard euro beschadigd. Hoeveel scholen, arbeidsplaatsen al of niet in de zorgsector had men daarmee kunnen betalen?

Erger nog, op basis van de cijfers van de actiegroepen zelf, blijkt nu dat ze ook nog meer dan vier miljard euro schade hebben veroorzaakt aan de gezondheid van de omwonenden van de files. Met andere woorden: Ademloos schaadde door haar ‘politieke agenda’ de gezondheid van haar aanhangers. Bovendien luisden ze met de hulp van demagogisch taalgebruik meer dan 120.000 euro af van de achterban.” ‘t Pallieterke: Wat nu met de ‘75.000 handtekeningen tegen het BAM-tracé’?

Philippe Deleu: “Die gooiden de actiegroepen zomaar te grabbel. Ze sloten immers op 15 maart een monsterverbond met de overheid en BAM, waarin datzelfde BAM-tracé nog steeds onverkort opgenomen staat. Omdat het duidelijk is dat ze zich door de oude politieke cultuur van overheid en BAM hebben laten rin-

Het “radicaal haventracé” waarover nu een akkoord is tussen actiegroepen en overheid meerden de actiegroepen de Antwerpenaren niet transparant, soms zelfs bedrieglijk of met ‘alternatieve feiten’. Dat Ademloos in Horta voor de tunnellucht herhaaldelijk meer dan 60 procent zuivering beloofde, was op zijn minst zwaar overdreven. De intendant beloofde op 10 januari aan de parlementsleden van de commissie 35 procent. Op papier bezorgde hij me documenten waarin men op maximum 20 procent komt en zelfs daarvan is hoogst twijfelachtig of dat, in zijn model van 10 januari, wel haalbaar was.” ‘t Pallieterke: Waarom zouden de actiegroepen zoiets doen, als ze in 2009 het Consensusmodel via de LKHT al kenden?

Philippe Deleu: “Wellicht waren ze eerder met politiek bezig dan met mobiliteit en leefmilieu. Anders kan ik niet verklaren waarom de actiegroepen al die jaren zeven andere tracés naar voor geschoven hebben. Door dat tijdver-

MAK-tracé zou Vlaanderen circa 16 miljard kosten Als men het MAK-voorstel uit de media van 7 en 8 februari analyseert, komt men volgens Deleu tot volgende optelsom: - 3 tot 3,25 miljard voor het BAM-tracé light - 0,8 tot 1 miljard voor de A102 - 0,5 tot 0,7 miljard voor een tweede Tijsmanstunnel - 0,2 tot 0,3 miljard voor bijkomende wegen, o.a. het verbreden van de A12 - 1,25 miljard is opgenomen in het ‘monsterverbond’ voor een deel van de overkapping - 3 miljard voor openbaar vervoer en modal split 50/50 (minimaal 1 miljard gedurende drie jaren) - 7,75 miljard voor de rest van de volledige overkapping die beloofd werd door de ministers, intendant en actiegroepen.

Philippe Deleu: “Zelfs als men daar het zogenaamde ‘geheime overheidspotje’, dat vorige week plots opdook, van af trekt, dan komt men nog op een astronomisch bedrag van 15,9 tot 16,55 miljard euro of zowat 2.500 euro per Vlaming. Het monsterverbond komt dus boven de 15 miljard. Dit is een bedrag dat het Rekenhof in de commissie mobiliteit als ‘onhaalbaar en utopisch’ weglachte. Bovendien is dat een veelvoud van het bedrag dat minister Weyts vorige week uitte, in een opwelling van trumpiaanse logica. Het Consensusmodel is miljarden goedkoper en toch beter voor mobiliteit en files.”

beweerd. In die vergadering in Ter Elst in 2016 kwam men zelfs na ‘berekening’ op 9 miljard voor de Ringland-overkapping, omdat Vermeulen plots een tweede Kennedytunnel bleek nodig te hebben.” ‘t Pallieterke: Wanneer gaat de eerste spade in de grond?

Philippe Deleu: “Het monsterverbond van de overheid en BAM met de actiegroepen heeft belangrijke zaken over het hoofd gezien. Stel bijvoorbeeld dat de Raad van State dit dossier ‘blauw blauw’ zou laten nadat de actiegroepen voor eind april hun klacht zouden ingetrokken hebben. In dat geval is het zeer de vraag of de Raad daarbij handelt als een goede huisvader en vanuit de ‘openbare orde’. Bovendien is het BAM-tracé zo vaak en zo grondig hertekend dat het geen verband meer houdt met het BAM-tracé uit het MER (Milieu Effecten Rapport) van 2014.

Zelfs als dat allemaal via de oude politieke cultuur van tafel zou geveegd worden, is daar nog Europa dat toeziet op de veiligheid van de tunnels op haar Trans Europees Netwerk,

Het Consensusmodel van Philippe Deleu in 2009

geloren, heb ik nog enig mededogen. Het blijft echter verraad tegenover de sympathisanten. ’t Pallieterke: Het huwelijk van de overheid met de actiegroepen werd volgens u op valse gronden voltrokken?

Philippe Deleu: “Meer zelfs, bij het uitwisselen van de ringen is vorige week een contract ondertekend waarin de actiegroepen de beslissing over de volledige overkapping geheel aan een (schimmig) politiek stuurcomité overlaten. Ze lieten hun broek tot op de enkels zakken, maar kunnen nu nog lang wachten op de resterende 7,75 miljard euro die nodig zou zijn voor de beloofde ‘volledige’ overkapping.” ’t Pallieterke: Wat dan met die overkapping?

Philippe Deleu: “Gedeeltelijke en beperkte eco-viaducten zijn mogelijk over de Ring in Antwerpen. Dat stond reeds in het Consensusmodel in 2010. De volledige overkapping, zoals volgens het Ringlandconcept, was echter vanaf het begin nep. Het café-ontwerp bevatte zoveel gebreken dat het voor ingewijden totaal ongeloofwaardig was. Zelfs BAM had dat onmiddellijk door.

Wat Peter Vermeulen en zijn architectenbureau bezield heeft, mag Joost weten. Het ging hem blijkbaar niet om het leefmilieu en mobiliteit. Hoe had Ringland 18 rijbanen ‘zonder filevorming’ kunnen aansluiten aan een Kennedytunnel met slechts 6 rijstroken? Bovendien waren de actiegroepen door hun steun aan Ringland tegenstrijdig met zichzelf. Jarenlang fulmineerden ze tegen de voorgenomen 18 rijbanen van BAM, terwijl ze in het geval van Ringland wel akkoord gingen met 24 rijbanen, namelijk 18 plus 6 rijbanen, nodig voor lokaal truckverkeer bovenop de tunnels.

Voor een honderdtal Rotaryleden diende Peter Vermeulen bovendien in 2016 toe te geven dat zijn model meer dan het dubbele zou kosten dan hij altijd in Horta en Roma had

waartoe de Ring behoort. Bovendien zijn ook daar nog Europese tunnelrichtlijnen. Die zijn lastig, vooral als men ervan uit gaat dat alle vrachtwagentunnels ‘full ADR’ zijn en dus voor gevaarlijke stoffen dienen aangelegd te worden. Dit is iets wat de intendant op 2 februari beloofde. De bouwvergunningen gaan dus nooit op een normale manier klaar zijn in 2017, tenzij via de oude politieke cultuur.” ’t Pallieterke: Is er dan opnieuw geen oplossing?

Philippe Deleu: “Jawel, indien men zou uitgaan van het Consensusmodel, dat in het MER Oosterweel was opgenomen in 2012.

Daarin diende echter volgens de actiegroepen het BAM-tracé manu militari bevoordeeld te worden, onder druk van Noriant, een consortium van de zogenaamde betonboeren achter de BAM. Noteer dat BAM in september 2010 van het dossier was gehaald door ministerpresident Peeters, wegens ‘ongeloofwaardig’.

Dat kwam massaal in de pers op 30 september 2010. Het Consensusmodel werd bovendien voorgesteld aan de media op 13 juni 2013. Om onverklaarbare redenen legde echter geen enkel van de vier journalisten van toen het verband met het tracé van Manu, Alexander en Koen, gemakshalve het MAKtracé genoemd.

Verder mag als bewezen worden beschouwd dat ik als bedenker van het Consensusmodel gelijk had toen ik beweerde dat het BAM-tracé nooit ‘op zichzelf’ zou functioneren, wegens de hellingsgraden op diverse plaatsen langs dat tracé. Dat wisten BAM en de actiegroepen ook reeds in 2013, maar ze deden er niets mee.” ’t Pallieterke: Waarom? Welke krachten hebben dat verhinderd?

Philippe Deleu: “De oude politieke cultuur!”

JR

12

Cultuur

23 maart 2017

Geen Nekka-Nacht in 2017

Podium

Ondanks het grote succes van de Nekka-Nacht rond Toon Hermans in april 2016, heeft Nekka vzw beslist om in 2017 geen 24ste editie van het unieke Nederlandstalige concert te organiseren.

Door het wegvallen van een belangrijke financiële en een belangrijke media-partner werd het financiële risico voor de vereniging te groot en is uiteindelijk bewust gekozen voor een sabbatjaar. Financiële partners hebben hun bedrijfscyclus en hun strategie; ze volgen hun eigen weg. Mediapartners hebben een andere verantwoordelijkheid en daar kunnen vele bomen over opgezet worden.

Er heerst bij veel mediakanalen al enige tijd een ingrijpende besparingsmentaliteit. Soms een wat blinde besparing, gebaseerd op kortetermijndoelstellingen. Dikwijls wordt het kind met het badwater weggegooid, door het ontbreken van een plan B. Muziek op televisie is al vele jaren geen evidentie meer: weinig kijkers blijven voor de buis zitten voor concerten die dikwijls te statisch zijn voor televisie en waarvan vele gebrachte liedjes in veel betere kwaliteit te bekijken zijn op bv. YouTube.

Televisie is al lang op zoek naar een geschikte formule om muziek weer te geven. De laatste echt gelukte formule was het liedjesprogramma “Zo is er maar één” met wijlen presentatrice Yasmine. Het was de perfecte combinatie van bekende en nieuwe artiesten met een Nederlandstalig repertoire. Daarna kwam nooit een nieuwe formule nog maar in de buurt van dat succes.

Bovendien zit het medialandschap hoe langer hoe meer ingekapseld in juridische spelregels die almaar minder ruimte tot interpretatie openlaten. Of misschien is er intussen te veel macht gegaan naar allerlei productiehuizen die in de verste verte geen culturele opdracht hebben.

Kortom, het is een gegeven waarmee vele festivals en organisatoren geconfronteerd worden: wegvallende sponsorgelden, duurder wordende mediacontracten, minder evidente media-aandacht voor langlopende culturele projecten... Het moet deze festivals en deze cultuurorganisatoren aanzetten om op een creatievere manier financiële mogelijkheden te zoeken en met hun culturele werking om te gaan. Een ideaal moment ook om de Nekka-Nacht vernieuwend in te vullen en een nieuwe haalbare weg voor de toekomst uit te tekenen.

Dit betekent geenszins dat Nekka vzw, dat voor honderd procent draait op vrijwilligers, stilzit.

Zo is er in 2017 de tiende editie van de Nekka-wedstrijd, helpt Nekka mee Nederlandstalig programmeren op Dranouter en Sinksen Kortrijk, organiseert de vereniging op dinsdagmiddag 3 oktober 2017 opnieuw Houden Van Griffelrock, toert het Nekka-theaterprogramma ‘Nijghse vrouwen’ nog steeds door de culturele centra, denkt Nekka vzw mee over de Lage Landenlijst en wordt achter de schermen gewerkt aan twee kleinschalige concerten in het najaar.

Ondertussen wordt nagedacht over de toekomst en over een editie, in welke formule dan ook, om de 25ste verjaardag te vieren in 2018. Mogelijkheden en artiesten in overvloed, maar het is zoeken naar de geschikte, aantrekkelijke combinatie.

GT

Huis van Alijn vernieuwt In deze rubriek kwam het documentatiecentrum en museum voor het Vlaamse volksleven Huis van Alijn al meermaals aan bod. Het instituut, gelegen in het historische hart van Gent, houdt reeds decennia de vinger aan de pols wat betreft het alledaagse (culturele) leven in Vlaanderen. Momenteel staan er grote vernieuwingsplannen op de agenda.

Het Huis van Alijn kan terugblikken op een bijna 100-jarige geschiedenis. Men maakt zelfs gewag van een museum met drie levens. De historie begint in de jaren 1920 met de studieen verzamelwoede van een select volkskundig genootschap.

De studaxen hadden zich voorgenomen het brede publiek vanaf het begin tot hun folkloristische toverkring toe te laten. Naast de permanente uitstalling in het Folkloremuseum, zouden ze hun documentatiewerk met tal van tentoonstellingen in de kijker plaatsen. In 1962 verhuisde de immer groeiende collectie naar het voormalige godshuis Kinderen Alijnhospitaal aan de Leie.

Onder de noemer Museum voor Volkskunde poogde men de reikwijdte van het verhaal voortaan ook buiten de culturele perimeter van Gent ingang te doen vinden.

Moderne doorstart In het jaar 2000 stak een vernieuwde ploeg het volkskundeverhaal in een eigentijds jasje.

Het Huis van Alijn was geboren. De aandacht verschoof van de volkscultuur uit de 19de eeuw naar het leven in de 20ste eeuw. Plots kwamen de tradities en gewoonten uit de hoogtechnologische jaren vijftig, zestig en zeventig in het spotlicht te staan.

Meer dan 10.000 foto’s en uren aan videoen geluidsmateriaal, in hoofdzaak verkregen uit privaat bezit, maakten de overschakeling naar een eigentijds museum mogelijk. De belerende en ietwat humorloze heemkundige sfeer uit de koekendozentijd heeft definitief plaatsgemaakt voor een toegankelijker concept, dat de betrok-

kenheid van de bezoeker vooropstelt. Huis va Alijn staat synoniem voor intens herinneren en nostalgisch wegdromen.

Het voor elke erfgoedfanaat raadpleegbare documentatiecentrum Studio Alijn onderstreept nogmaals de openheid waarmee men het publiek bejegent.

Sociale invalshoek Voorlopig blijft het even wachten op een nieuwe thematentoonstelling. De vaste collectie, inclusief de samenvatting van het beeldmateriaal uit vorige expo’s over fanfares, kermissen en koersen, is tot 30 september te bekijken, en dan gaat de deur elf weken op slot.

Begin 2018 moet een geheel vernieuwd museum verrijzen dat de band tussen heden en verleden met meer maatschappelijk engagement tot zijn recht zal laten komen. Die insteek is nu al voelbaar met de aangescherpte aandacht voor de participatie van slechtzienden en -horenden, of mensen met dementie.

Voor hen werd de beleving zodanig aangepast, bijvoorbeeld via het Huis van Lawijt, dat hen niets kan ontgaan. Hiermee keert men in principe terug naar het eeuwenoude principe dat eenieder onderdeel is van de publieke cultuur. Andere musea in Vlaanderen moeten hier misschien eens over nadenken.

Met de volgende tijdelijke expo verneemt u meer over de nieuwe weg die het derde leven van het museum is ingeslagen. Huis van Alijn is te vinden aan de Kraanlei 65 te Gent.

Voor meer informatie: www.huisvanalijn.be.

Tom

Debatclub

“Dokter Bibber“ Crombez schiet met scherp op Jo Vandeurzen omwille van beleid zorgsector

“Twee wegen naar onafhankelijkheid”, dat is het thema van het eerstvolgende debat van de Debatclub. Gaan met elkaar in de clinch: prof. dr. Hendrik Vuye, grondwetspecialist en volksvertegenwoordiger, en Veerle Wouters, volksvertegenwoordigster, auteurs van het boek “Sleutels tot ontgrendeling”, met Gerolf Annemans, Europees Parlementslid en auteur van ‘Quid Nunc’.

Datum van de debatavond: woensdag 29 maart, 20.00 uur.

Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem) Inkom: 5 euro (studenten 3 euro) Vanaf 18 uur heeft u de mogelijkheid deel te nemen aan de receptie en het lichte diner. Voor het diner dient u wel op voorhand in te schrijven: info@debatclub.org – 0498/77 48 71 – 40 euro p.p. (inkom van 5 euro inbegrepen) over te maken op de rekening van de Debatclub: BE20 7350 4124 1556.

Is Vlaanderen het spoor bijster?

De 51ste tentoonstelling in het Bormshuis kreeg als thema: “Wies Moens en zijn tijdgenoten in de kunst”. Mij ontlokte de officiële opening van deze beslist merkwaardige tentoonstelling de bedenking dat Vlaanderen, uitzonderingen daargelaten, niet enkel het spoor naar de eigenzinnige dichter-denker Wies Moens is kwijtgeraakt (zoals welsprekend aangetoond door inleider Edwin Truyens), maar ook het spoor naar het Antwerpse Bormshuis.

Monteverdi’s Rittorno d’Ullyse Het succes van de barokopera begin de 17de eeuw lag vooral in Rome en Venetië. Claudio Monteverdi (1567-1643), vooral bekend voor zijn madrigalen en kerkmuziek, componeerde met “Orfeo” in 1607 de eerste echte en mooiste opera van zijn tijd, en eerder in de Florentijnse traditie.

In Rome was de paus de grote promotor van het operagenre. De meest productieve librettist was Giulio Rospigliosi, later paus Clemens IX. Monteverdi, op gezegende leeftijd stilaan op rust, voelde zich het best thuis in Venetië en aanvaardde ultiem nog de opdracht voor “Il Rittorno d’Ulysse in patria” naar een libretto van zijn vriend Badoaro. Hoewel Odysseus centraal staat, bij zijn geheime terugkeer in zijn paleis na een lange zwerftocht, draait alles rond Penelope. De 73-jarige Monteverdi is hier tot volle rijpheid en uitstraling gekomen. Hij beheerst alle finesses van de barokorkestratie, maar ook de vocale technieken in aria’s, duetten en kwartetten. Het werk heet wel dramma per musica, maar Monteverdi houdt het vaak luchtig en komisch met instrumentale vondsten en vocale uitschieters. Zo zijn de rollen van de vrijers en de belagers van Penelope hilarisch ingekleed.

Naast de twee protagonisten benut de componist de vele kansen met de ruime entourage van het aardse paradijs en het godenrijk. De grote specialist van dit genre blijft algemeen leider René Jacobs. Het is een concertante opera in de grote zaal van het Paleis voor Schone Kunsten, maar Jacobs laat de zangers aan het werk op de balkons, tussen het B’Rock Orchestra, een sterk barokorkest. Het is even wennen aan de muziek van circa 1600, maar de bijna drie uur durende voorstelling blijft boeiend en genietbaar. Er zijn geen hiaten in de concertante, alle stemmen klinken zoals het hoort. Alle vocalisten, solo of in groep, trekken zich op aan de hoofdvertolkers, Stéphane Degout als Odusseus en Katarina Bradic als Penelope. Deze laatste is met Fauré en Monteverdi de laatste maanden wel voldoende in de muzikale verf gezet.

FDC

Belangstellenden hoefden niet, zoals niet zelden in het verleden, met de ellebogen te werken om er nog bij te kunnen, want de opkomst was bedroevend laag. Die geringe belangstelling stak heel schril af tegen de berg energie en inzet die Bob Hulstaert en Lieve van Onckelen, bijgestaan door Edwin Bruyens, over hebben gehad om van deze 51ste uitgave een publiekstrekker te maken. Al draag ik geen hoed, ik licht hem met eerbied en bewondering voor zóveel geestdriftige gedrevenheid! Er valt veel te leren over een periode uit Vlaanderens geschiedenis die niet vergeten mag worden.

Inleider Edwin Truyens begon zijn inleiding met het bezoek dat hij thuis had gekregen van een meubelmaker, beoefenaar van een “ambacht dat verdwijnt”. In één adem noemde hij ook zijn eigen ambacht, dat van advocaat, stilaan bedreigd. Tja, niet door IKEA, zoals dat handwerkambacht, maar door internet. Zo belandde hij bij Wies Moens, die van mening was dat gezonde cultuur niet denkbaar was zonder handwerk.

Dietser en rooms-katholiek Voor Moens was kunst ook ambacht, kunde én hard ‘labeur’. Voor die koppige rebel, die persoonlijke amnestie weigerde, omdat niet

àlle “incivieken” die gunst werd gegund, moest kunst ook geworteld zijn in de gemeenschap en in dienst van het hogere, in dienst van God. Bepaalde Vlaams bewegers zullen zich bij dat laatste wat ongemakkelijk voelen, maar Wies Moens was nu eenmaal wie hij was, betoogt de inleider: Dietser en rooms-katholiek. Al betreur ik het persoonlijk, als confrater in de journalistieke kunst, dat Edwin niet gerept heeft over onze betreurde medewerker, kenner en vriend van Wies Moens, Erik Verstraete (+29 mei 2016).

In de tentoonstelling is wél een vraaggesprek te vinden van Wies Moens in ’t Pallieterke van 25 februari 1971, waarin de Dietse rebel het erg actuele standpunt verkondigt: “Wij hebben geen bondgenoten. Wij moeten het zelf doen”.

Dank voor die actualisering, vrienden van het Bormshuis. En tot onze lezers zeg ik, al was het alleen maar voor die prachtige cataloog, naar het woord van Bob Hulstaert, een verzamelaarsvoorwerp: jullie kunnen aan de Antwerpse Volksstraat 30 nog terecht voor Moens en zijn tijdgenoten in de kunst tot 9 juli a.s.; elke dinsdag en woensdag van 14 tot 17 uur en zaterdag van 10 tot 16 uur. De inkom is gratis. Informatie: www.bormshuis.org - Telefoon: 03 238 33 99. hvo

Dossier

23 maart 2017

13

Martin McGuinness “terrorist” en vredestichter

Toen men op dinsdag 21 maart in het ochtendnieuws van Radio 1 het overlijden van Martin McGuinness meldde, zei de journalist van dienst dat de man, die een voormalig kopstuk van het IRA was, tot voor kort nog als vice-eersteminister deel uitmaakte van de Noord-Ierse regering. Om dat te kunnen verklaren, moeten we even naar de Ierse geschiedenis verwijzen.

Het Brits-Iers conflict, dat nog steeds niet helemaal achter de rug is, mag gerust als een van de oudste van de wereld worden beschouwd. Het nam een aanvang toen een Engels leger in 1167 het land binnenviel. Het is sinds die tijd dat Ieren met wisselend succes de Britse bezetting van hun eiland bestrijden.

De Britten lieten nochtans geen enkel middel onbenut om het onder de knoet te houden.

Geconfronteerd met de vaststelling dat Ulster de meest rebelse provincie was, deinsden ze er in de zeventiende eeuw zelfs niet voor terug om een groot aantal boeren uit dat gebied te onteigenen en hun gronden uit te delen aan geïmporteerde Engelse kolonisten.

Ondanks die eeuwenlang volgehouden moeite moesten de Britten na de Eerste Wereldoorlog toch vaststellen dat de situatie niet langer houdbaar was.

Onafhankelijkheidsreferendum Bij de verkiezingen van begin 1919 had de onafhankelijkheidspartij Sinn Féin (het Iers voor: wij alleen) 75 procent van de parlementaire zetels binnengehaald. Conform haar programma hadden haar volksvertegenwoordigers onmiddellijk en op volstrekt democratische wijze de onafhankelijkheid uitgeroepen.

Toen Londen zich daar niet bij neerlegde, ontketende het IRA (Irish Republican Army) een guerrillaoorlog die het Brits leger, ondanks een bijzonder brutale aanpak, niet de baas kon.

De Engelse regering zag er zich toe verplicht met de Ierse opstandelingen aan tafel te gaan zitten. De Engelsen slaagden er op die manier in te bedingen dat het resultaat van het toen afgesproken referendum over onafhankelijkheid per graafschap zou worden bekeken. Die graafschappen waar de independentisten geen meerderheid haalden, Brits zouden blijven.

De Britten wisten uiteraard maar al te goed dat dit voor zes graafschappen van Ulster het geval zou zijn dankzij de afstammelingen van de kolonisten waarvan sprake hierboven. Het gedeelte van het eiland dat Brits bleef werd van dan af Noord-Ierland genoemd.

Om te vermijden dat de Ierse nationalisten het daar ooit voor het zeggen zouden krijgen, werden een aantal discriminerende maatregelen voorzien die er moesten voor zorgen dat ze blijvend als tweederangsburgers zouden worden beschouwd. Zo werd er bijvoorbeeld een kiessysteem ingevoerd dat voor de Britsgezinden zeer voordelig uitviel (dit o.m. door een cijnskiesrecht en door de grenzen van de kies-

omschrijvingen te manipuleren). Op sociaal vlak was het al niet beter gesteld. Indien een bedrijf tot afdankingen diende over te gaan, waren het steeds de arbeiders uit de nationalistische wijken die als eerste getroffen werden.

Het verzet tegen dit alles had maar zeer weinig uitgehaald, zodat de nationalisten uiteindelijk ontmoedigd waren geraakt. In de jaren zestig was het IRA ei zo na een folkloristische vereniging geworden en had het zelfs een groot deel van zijn wapens van de hand gedaan. Het ooit revolutionaire Sinn Féin was nog slechts een schaduw van wat het ooit was geweest.

De ‘troubles’ In 1969 zou alles plots veranderen. In navolging van wat toen in vele landen aan de gang was, ontstond er in Noord-Ierland een burgerrechtenbeweging die de discriminatie duchtig wou aanpakken. Het vreedzame straatprotest dat ze op het getouw zette botste echter op een bijzonder zware repressie vanwege de Noord Ierse politie, die voor vuile karweien over bijzondere knokploegen beschikte, de ‘b specials’ genoemd. Die waren in het leven geroepen om nationalisten onder de knoet te houden en hadden op dat vlak een triestige reputatie verworven. Er werden ook meermaals pogroms tegen nationalistische wijken georganiseerd, tijdens dewelke heel wat huizen in brand werden gestoken.

“Bloody Sunday” op 30 januari 1972, toen tijdens een vreedzame betoging in Derry dertien burgers door Britse parachutisten werden doodgeschoten, werd een triestig hoogtepunt van de repressie in Noord-Ierland. Gans de wereld was verbijsterd en Ierland was dermate gechoqueerd dat de regering van de Ierse republiek - waar het IRA nochtans evengoed verboden was als in Noord-Ierland - aan de zoon van een Vlaamse banneling de opdracht gaf een wapensmokkel - de smokkeloperatie mislukte - naar het noorden te organiseren.

Het IRA was daar ondertussen onder druk van de omstandigheden terug actief geworden. Er moest immers gezorgd worden voor de verdediging van de nationalistische wijken. Ook Sinn Féin was opnieuw in gang geschoten. Die partij groeide sindsdien uit tot de grootste nationalistische formatie van Noord-Ierland en overklaste de gematigde nationalisten van de Social and Democratic Labour Party, die tot dan toe de grootste was geweest. Martin McGuinness, in 1950 in Derry geboren, had zich in 1970 zoals zo vele jongens van zijn leeftijd bij het

Turkse kranten halen uit naar Demir Naar aanleiding van de uitspraak van het Europese Hof van Justitie over het hoofddoekenverbod op de werkvloer, en de reactie van Zuhal Demir daarop, haalden enkele Turkse kranten eerder deze week ferm uit naar de staatssecretaris voor Gelijke Kansen en Armoedebestrijding. Zuhal Demir liet immers verstaan dat Unia de beslissing van het Europees Hof ondubbelzinnig moet uitdragen in plaats van zich verder tegen hoofddoekenverboden te verzetten, en dat vonden enkele Turkse kranten een schandaal.

Nu staat het Turkse kranten natuurlijk vrij om een mening te hebben over het hoofddoekenverbod, of over uitspraken van een Belgische staatssecretaris.

Uw lijfblad doet immers in principe precies hetzelfde. En dat die Turkse kranten ook de beruchte “reportage” van P-magazine over Zuhal bovenhalen, waarin ze zich “van haar beste kant liet zien”, is iets waar ze naar onze mening maar moet tegen kunnen. Aan die reportage deed ze immers volledig vrijwillig aan mee.

Maar anders wordt het wanneer die Turkse kranten Zuhal Demir gratuit beschuldigen van Turks terrorisme, door haar te linken aan de PKK. Helemaal onschuldig is dat niet, en pre-

mier Charles Michel heeft gelijk dat zoiets niet door de beugel kan, te meer daar de betrokken kranten rechtstreeks onder de controle van de Turkse regering staan. En zelfs als dat laatste niet het geval was geweest, bestaat er nog zoiets als laster en eerroof die niet onder de vrijheid van meningsuiting vallen.

Wij vragen ons alleen af of Charles Michel zijn N-VA-ministers en -staatssecretarissen even fel zal verdedigen als Le Soir in de aanloop naar de verkiezingen van 2019 nog eens uithaalt naar de kopstukken van de Vlaamsnationale partij. Wij menen ons immers te herinneren dat ook die krant niet altijd even zakelijk over N-VA-toppers heeft bericht.

Filip van L aenen

IRA aangesloten. Hij maakte er vrij vlug carrière, want in 1972 had hij het al tot commandant gebracht van de IRA-brigade van zijn geboortestad. In 1973 liep hij een gevangenisstraf van zes maanden op omdat hij betrapt werd aan het stuur van een auto waarmee springstof werd vervoerd. Toen hij voor de rechtbank verscheen, verklaarde hij onomwonden: “Ik ben lid van de Derry brigade van het IRA en ben daar trots op.” Na zijn vrijlating werd hij opgenomen in de Army Council, die als de generale staf van het IRA mag worden beschouwd.

De lange weg naar de vrede Het is merkwaardig dat deze man, die toch een belangrijke rol heeft gespeeld in een van de meest bekende guerrillaorganisaties ter wereld, zich tegelijkertijd steeds voor vrede heeft ingezet. In 1972 voert hij al, samen met Gerry Adams, die later voorzitter van Sinn Féin zal worden, geheime besprekingen met een vertegenwoordiger van de Britse regering. Eind de jaren ‘70 gaat hij naar Londen in opdracht van de republikeinse beweging om er in het geheim nogmaals met de regering te onderhandelen. Dit draait telkens op niets uit, maar wanneer hij samen met Gerry Adams in 1978 in de algemene leiding van Sinn Féin terecht komt, zijn zij beiden ervan overtuigd dat Noord-Ierland in een uitzichtloze oorlog is terecht gekomen en dat een ander pad moet worden bewandeld.

Het komt er op dat ogenblik voor hen op aan om heel de nationalistische beweging hiervan te overtuigen. Ze doen dit stap voor stap en hun voorzichtige aanpak heeft succes. Ze slagen erin de partij voor vredesonderhandelingen te winnen. Eenvoudig is dit niet, maar in 1998 wordt net voor Pasen Groot-Brittannië bereid gevonden een vredesverdrag af te sluiten: het Goede Vrijdag-Akkoord. Dit stootte oorspronkelijk op sterk unionistisch verzet en er volgden nog verschillende ernstige politieke crisissen, maar uiteindelijk wordt in 2007 afgesproken dat de sterkste politieke formatie van beide in het conflict betrokken kampen voortaan samen de regering van Noord-Ierland moeten vormen.

Aan nationalistische zijde was dat ondertussen het radicale Sinn Féin geworden, aan unionistische kant het al even radicale DUP (Democratic Unionist Party). Daar deze laatste toen de grootste was, mocht ze de eerste minister leveren. Het werd haar beruchte stichtervoorzitter dominee Ian Peasley. Sinn Féin duidde Martin McGuinness als vice-eersteminister aan.

Het zou overdreven zijn te beweren dat vanaf dan in Noord Ierland alles koek en ei werd.

Er deden zich meermaals ernstige problemen voor, maar al bij al functioneerde die samenwerking beter dan velen hadden verwacht.

Twee sporen politiek Sinn Féin dat zijn doel, de wedereenmaking van het land, steeds is blijven belijden, ontwikkelde een merkwaardige tweesporenpolitiek.

De partij bleef enerzijds, telkens de kans zich voordeed, keihard op het einde van de “Britse bezetting” aandringen, maar stelde zich anderzijds bijzonder loyaal op wanneer het om het naleven van de politieke afspraken ging. Men zag McGuinness zelfs de Engelse koningin bij haar bezoek aan Noord-Ierland officieel ontvangen en dus begroeten. Iets wat enkele jaren eerder onmogelijk van een Iers nationalist had kunnen worden verwacht.

Toeslaan als het past In feite was McGuinness aan het wachten op het geschikte moment om toe te slaan. In december 2016 zag hij hiertoe de kans. Toen raakte de eerste minister van DUP, Arlene Foster, van zeer nabij betrokken bij een financieel schandaal. McGuinness eiste dat ze zou opstappen. Toen ze dit weigerde nam McGuinns zelf ontslag en lokte zo nieuwe verkiezingen uit.

Nogal wat mensen meenden dat dit een zeer gevaarlijke gok was. De vorige verkiezingen waren immers nog maar tien maanden achter de rug en er werd ervan uitgegaan dat maar weinig mensen zouden komen stemmen.

Ze vergisten zich, want 85 procent van de kiezers kwam opdagen. Nog verbazender was dat die verkiezingen tot gevolg hadden dat voor de allereerste keer in de geschiedenis de Iersnationalistische partijen Sinn Féin en SDLP in Stormont Castle (het Noord-Ierse parlement) nu even sterk staan als de verschillende proBritse fracties. Martin Mc Guinness kon bij zijn heengaan tevreden vaststellen dat hij zijn volk goed gediend heeft. Het weze hem gegund.

Francis van den Eynde

14

Brieven

23 maart 2017

Abou Jahjah gaat van start met een eigen partij

De slogan is al gekozen!

Weer van dat Pallieterke, We zijn het al jaren gewoon geworden dat analyses van verkiezingen gewoonweg de resultaten op hun kop zetten. De liberale VVD verliest zo’n 20 procent van hun zetels en de PVV van Wilders gaat van 15 naar 20 zetels m.a.w. winst van 33 procent. Wat krijgen we te horen? Het populisme in Nederland is teruggedrongen. Dus stijgen met 33 procent is terugdringen, begrijpen wie kan.

De Nederlander Rutte sprak over het “verkeerde” soort populisme, welk is dan het goede? Open Vld Rutten deed er een schepje bovenop en sprak over “ranzig” populisme.

Meerdere Europese leiders konden hun geluk niet op en wisten ons te vertellen dat het patriotisme in Europa is gestopt, dus op naar nog meer Europa. In deze tijd is een partij al een verliezer indien ze de peiling (al dan niet gemanipuleerd) niet haalt ook al ga je stevig vooruit.

Hoe lang nog moeten wij dit slikken van een links gestuurde pers. Is het nu echt niet mogelijk om nuchter te analyseren?

Dirk C allens - Beveren

Hallo winnaar Pallieterke, Ra, ra, verkiezingen….

Partij 1 verliest een kwart van haar stemmen/zetels ; partij 2 wint een kwart bij bij haar aantal stemmen/zetels. Wie is de winnaar? Volgens onze o zo objectieve journalisten van de vlaamse pers, vrt op kop? Juist, partij 1. Oké, ik weet wel, het gaat over absolute en relatieve cijfers, maar we zouden van een degelijke journalist toch tenminste mogen verwachten dat men een en ander in een juister perspectief weet te plaatsen. En weet te relativeren. Het zal blijkbaar nog niet voor de komende jaren zijn.

Hans Hido - Holsbeek

Een nieuwe waarheid Pallieterke, De grote ‘overwinnaar’ was Mark Rutte, met een verlies van 8 zetels en de grote ‘verliezer’ Geert Wilders met een winst van 5 zetels.

Jawel, vertelden ons de media: 87 procent van de Nederlandse kiezers kozen niet voor Wilders. Men vertelde niet dat ‘slechts’ 78 procent van die kiezers ‘niet’ voor Rutte hadden gestemd. Mag Rutte nu gelukwensen verwachten van Erdogan omdat hij de grote boosdoener-islamofoob Wilders verslagen heeft?

Mogen we bij ons in de toekomst eveneens een ‘klinkende overwinning’ van N-VA verwachten met een verlies van vier zetels en een ‘verpletterende nederlaag’ van het VB met een winst van vier zetels?

Frans Schelfhout - R anst

Kruisende woorden oplossing 1049

Ben Crabbé laat zich gaan Pallieterke, Zeer onlangs vond Ben Crabbé het opportuun om in ‘Blokken’ een vraag over Hongarije te duiden met “dat land van Orban, je weet wel, die rechtse zak.” Totaal ongepast!

Crabbé mag zijn mening over politiek van de daken schreeuwen, maar niet op de openbare omroep, die door iedere Vlaming wordt betaald. Op antenne zijn mening links ventileren, dat doet ie wel vaker, tussen de lippen en neus’. Dat misbruik in om het even welk programma gebeurt aan de Reyerslaan méér en méér. Toeval of niet, vanaf 1 april (geen grap) krijgt de VRT een ombudsman, zeg maar en klachtenbehandelaar, namelijk Tim Pauwels, presentator van de Zevende Dag). Welnu, die ‘rechtse zak Orban’-oprisping van Crabbé mag hij hierbij als eerst klacht noteren. Benieuwd naar zijn repliek.

Dat betwetergedrag is deontologisch nog laffer dan de manier waarop de VRT nu zelf info en nieuws volgens eigen goesting ‘maakt’ (zie de debatten, de vragen, de genodigden).

Voluit cordon sanitaire. Ik wens voormalig collega Pauwels alle succes en moed toe om alle klachten die hij zal krijgen als ombudsman te verteren en ik wens dat hij van de top de ruimte krijgt om onafhankelijk te werken, met de wellicht ijdele hoop dat de VRT-leiding desnoods door de Vlaamse overheid (hallo minister Gatz) verplicht wordt te stoppen met het wansmakelijke spuien van de eigen linkse opinies.

Pallieterke, De stad Gent (en schepen van Onderwijs, Opvoeding en Jeugd Elke Decruynaere) liet kinderen opdraven om racistische uitspraken te doen. Zo’n beetje een kwestie van “negatieve opvoeding”. “Zeg me eens na, maar zelf mag je dat nooit zeggen hoor!” Grappig. En tegelijk een (voorlopig) hoogtepunt qua wegkijken.

‘No to Racism’ kan je heden ten dage immers eenduidig vertalen als ‘No to Islam’.

Neen dus tegen (vrouw)onderdrukking, Neen tegen kind-verminkingen, Neen tegen seksisme, Neen tegen homofobie, Neen tegen Jodenhaat…

Wie vandaag de dag islam niét afwijst, heeft zélf alle menselijke waarden verloren. Dat mag kinderen ook eens geleerd worden. Het is onzinnig om te oordelen op basis van huidskleur, dat zou anno 2017 een evidentie moeten zijn. Een tegenstander van de islam daarentegen steeds weer portretteren als racist, lijkt normaal voor media en politici. Daarom is de term ‘islamofoob’ een geuzennaam geworden, een eretitel voor wie heel eenvoudig géén islamisering wil, voor wie opkomt voor universeel humane waarden.

Islam afwijzen is vechten tegen een primitieve barbaarsheid die niet in onze samenleving thuishoort. Het overstijgt als dusdanig het links-rechts denken. Dat hebben media en vele politici nog niet begrepen. De islam brengt ons niets bij. Ik heb dus inderdaad gekozen. Ik heb gekozen voor de toekomst. Tegen islam. Voor de vrijheid en de vrije keuze. Voor de veiligheid van mijn kinderen. Dat is al.

Ann Moella - Dilbeek

Stefaan Laureys Pallieterke, Reeds lang zoek ik twee boekjes die Pieter Jan Verstraete geschreven heeft over Stefaan Laureys, nl. Het tragische lot van een Finlanden Oostfrontstrijder en Naschrift. De boekjes zijn verschenen in 1999. Ik betaal een correcte prijs plus de verzendkosten. Graag reactie via chr.vdherreweghe@telenet.be.

Christian Van den Herreweghe Geraardsbergen

T X H E L A A S

• Grafschrift op Damien Thièry, die van Liesbeth Homans geen burgemeester mag worden in Linkebeek, ocharme: Hier ligt een francofone maire die is gestorven van koleire.

Die arme maire is, naar wordt verteld, gaan pitten, omdat hij van die Homans niet mocht blijven zitten. hvo

Geen school op 1 september door offerfeest

Trump moet kleur bekennen Pallieterke, Donald Trump zal voor zijn buitenlands beleid stilaan kleur moeten bekennen. Decennia lang werd vanuit de VS aan een “herschikking van het Midden-Oosten” gewerkt. Hiervoor werden “regeringswissels” georganiseerd en een ”Arabische lente” om de moslimbroeders aan de macht te helpen. Onmisbaar hierbij waren de terroristische groepen om het vuile werk te doen en het Angel-Saksisch plan van wereldoverheersing ten voordele van een elite in stand te houden. In zijn verkiezingscampagne heeft Trump dit aangeklaagd. Gaat hij zich nu werkelijk inzetten om het terrorisme te bestrijden? Dan kan hij niet anders dan uiteindelijk meewerken met Syrië en Rusland.

Dan zal ook de houding van de UK, SaoediArabië, Frankrijk, Turkije en de NAVO grondig moeten veranderen. Zullen de machthebbers van gisteren dit toestaan?

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

dige huurcontracten, soms woont men er gratis of mits een klein bedrag, wat een onrechtvaardige druk op de Brugse huurmarkt veroorzaakt.

Het krakersprobleem bestaat al meer dan vijftig jaar en is een ingewikkelde materie met veel facetten. Nieuwbakken (vervangt Vande Lanotte) federaal volksvertegenwoordiger en Brugs gewezen schepen van sport Annick Lambrecht zal een wetsvoorstel indienen... om eindelijk duidelijkheid te scheppen?

EDV - Brugge

De Vlaamse vakman

Pater Daniel Maes - Syrië

Er zijn krakers en... krakers!

Een totaal nieuw geluid na veel vragen? Een tijdje uithuizig zijn en verwittigd worden door de buren of vaststellen bij terugkomst dat je eigendom door anderen bewoond is! Kan dat zo maar? Worden krakers gedoogd omdat gemeenten, Vlaanderen of de federale regering te kort schieten op gebied van zorg voor huisvesting? Zijn er criminelen die daar misbruik van maken? Het gebeurt dagelijks en vooral in de meeste (groot)steden.

Brugge controleert jaarlijks 250 onbewoonde of onbewoonbare huizen en probeert aan die ‘stadsschande’ iets te doen door het heffen van een leegstandtaks, die schommelt tussen de 1500 en de 6000 euro per jaar! Om aan die heffing te ontsnappen zoeken sommige eigenaars tijdelijke antikraakcontracten af te sluiten met ‘krakers’. Dit zijn geen volwaar-

ABONNEMENTEN

O E

• Ook vorige week, op de internationale dag tegen racisme, mochten (moesten?) allochtone kindertjes van die Gentse politiek correcte schepen van het vrouwelijk geslacht volop de… racist uithangen. Voorbeeldfunctie… Je kan het zingen op dat oude volksdeuntje: Racisme hier, racisme daar, racisme overal… behalve, uiteraard bij landgenoten van vreemde oorsprong.

Nee tegen racisme is nee tegen islam

R

M

• Die oproep van ‘Europa’ om vorige week, op 22 maart, een minuut stilte te bewaren voor de slachtoffers van de aanslagen in Brussel, riep mij het beeld voor ogen van een Pontius Pilatus die een minuut stilte zou gevraagd hebben voor de kruisdood van Christus waar hij zelf medeplichtig aan was. Je kon er ook bij denken: Grenzen open, ogen toe.

Reddy De Mey - Oostende

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A Z A K K E N V U L L E B O V E R V A L X E U R C N I S X A C A D E M I D N A S A L E X O X E E E E X E B U R O N E N X F S O L X A C X E N X E G T S X E T H E R I S C H E M I L I A X E G A L I L I N K E D I N X M A J S U R E X L R X A S I K E M I X S I A S P O R L L X T O E X N E O N X

Op de korrel

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Hier adverteren?

Bel 03 232 14 14 Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

23 maart 2017

De beker voor het behoud De reguliere voetbalcompetitie zit erop en nu maken we plaats voor het echte werk.

Op de slotdag van deze competitie zou er weer gefoefeld zijn! De manager van Westerlo, de heer Wynants, leek zeker te zijn van zijn stuk toen hij het nieuws de wereld instuurde.

Als ik de twee doelpunten van Moeskroen tegen Kortrijk bekijk, dan heb ik ook zo mijn bedenkingen. De speler van Kortrijk, zijn naam ken ik niet, kon zijn lach maar moeilijk bedwingen toen hij de bal in eigen doel ramde. Weten zij nu nog niet hoeveel camera’s er rond het veld staan tegenwoordig? Moeskroen haalde de laatste twee wedstrijden een zes op zes, waaronder een 0-1 overwinning tegen Standard op Sclessin. Van een verrassing gesproken!

Gans die soap had niet gehoeven, want Westerlo had zijn lot nog in eigen handen.

Het scenario leek verdacht veel op wat er zich het vorige seizoen had afgespeeld. Thuis de laatste match winnen was genoeg voor het behoud. Maar deze keer hadden ze de verkeerde tegenstrever. Racing Genk speelde nog voor een plaats in play-off 1 en was een maa tje te groot voor de Kempenzonen. Een mirakel gebeurt niet elk jaar. In elk geval zitten wij volgend seizoen weer opgescheept met Moeskroen, een kunstmatig in leven gehouden club met meestal lege tribunes.

Diest, ondanks Jan Mulder Een match fixen is niet gemakkelijk, dat heb ik één keer mogen ondervinden. Tijdens de laatste thuiswedstrijd van het seizoen 197273 moesten we het indertijd met Anderlecht opnemen tegen KFC Diest. Een degradatiekandidaat die absoluut punten nodig had om zich te redden. Een week later moesten we nog een keer bij hen op bezoek voor de kwartfinales van de Beker van België, steeds een moeilijke match voor ons. De Diestenaars hadden geen interesse in die beker. Wij had-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

den geen kans meer om kampioen te worden, en wilden toch een trofee. We werden gecontacteerd door een speler van Diest, die ons voorstelde dat in ruil voor een punt in het Astridpark, wij geen problemen zouden hebben voor de bekerwedstrijd. Na overleg waren we akkoord. Alleen Jan Mulder lag dwars. Hij weigerde aan die boel, zoals hij het noemde, mee te werken en hij meende het.

Na 20 minuten was het 2-0, twee doelpunten van Jan Mulder. Het werd moeilijk want Diest geraakte niet aan ons doel. Uiteindelijk werd het nog 2-2, en verlieten we onder een hevig fluitconcert het veld. Onze supporters waren ook niet blind.

Een week later wonnen wij met 1-4 in Diest voor de Beker van België. Jullie zullen mij waarschijnlijk niet geloven, maar tijdens deze transactie is er nooit over geld gesproken. Ik zweer het op de kop van mijn onlangs overleden hond...

Gille van Binst

Roskammen

Waar wat scheef hangt In Het Nieuwsblad stelde chef voetbal Ludo Vandewalle “dat onze competitie scheef hangt”. De “grote clubs” spelen te veel wedstrijden. Zeker als ze Europees ver geraken. De competitieformule met play-offs zit daar ook voor iets tussen, weet Ludo. Vervang zijn “ook wat” door “alles” en er is geen sprake meer van een understatement om u tegen te zeggen. Journalisten laten voorzichtige pleidooien voor invoer van maandagvoetbal beter nog achterwege.

Er hangt in ons voetbal wel meer scheef dan de niet ingecalculeerde gevolgen van een systeem waarvoor de illustere “G5” in de Jupiler League tenslotte zelf hebben gekozen. Allemaal vatbaar voor stevige kritiek. In Het Nieuwsblad had medewerker en radiojournalist Peter Vandenbempt het over het niet te vatten ontslag bij SK Lierse van coach Eric van Meir. Hij noemde diens Egyptische baas Mogad Samy terecht “een onverbeterlijke domoor”. In de sociale media circuleerden tal van even terechte maar qua beschaafd taalgebruik “iets” minder kiese nominaties. Je zult het als grote baas van Lierse maar presteren om een week voor de cruciale match tegen Roeselare je belangrijkste speler - Ayub Masika - naar China te verpatsen, om daarna de schuld voor de gemiste promotie in de schoenen van je hoofdcoach te schuiven! De hoofdcoach die Samy in december nog “de architect van de wederopstanding” noemde; de reguliere competitie in tweede klasse met vijf punten voorsprong op de tweede afsluitend.

“Alleen”, aldus Vandenbempt nagels met koppen slaand, “vinden onze competitieformatbedenkers het niet meer van deze tijd dat de beste ploeg op het einde van de rit ook kampioen is. Dus bedenken ze allerlei originele formules om ploegen die maanden ronddoolden toch nog te laten winnen.

Timing is alles in 1B en 1A, en die zat mis bij Eric Van Meir.” Zou het kunnen dat Ludo Vandewalle even heeft moeten slikken bij de lectuur van die column van een “medewerker” met onderwerpen die een chef voetbal beter zelf zou behandelen?

Vervalsing De federale politie ging langs bij KV Kort-

De naar schatting 35.000 die er in het Koning Boudewijnstadion naar zaten te kijken, kregen waar voor hun geld. We hadden beide ploegen die de bekerfinale speelden de zege gegund omdat ze aan elkaar gewaagd waren.

Maar dat is naar verluidt tegen het reglement.

We weten niet wie het heeft uitgevonden, maar er moest nu eenmaal een winnaar zijn. En zo komt het dat Zulte-Waregem na een strafschoppenreeks met de beker mocht poseren tijdens de plechtige prijsuitreiking. Maar we zijn ook dank verschuldigd aan Oostende, dat mee het spektakel verzorgde, met acht eerlijk verdeelde doelpunten in een genietbare cupwedstrijd met alles erop en eraan.

Zilver en goud Uiteraard waren ze na afloop bij Oostende zwaar ontgoocheld. Temeer omdat de kustploeg twee keer op voorsprong was gekomen, maar uiteindelijk de duimen moest leggen na een thriller zonder happy end voor de verliezers.

Trainer Yves Vanderhaeghe kon het niet laten de schuld voor de zure nederlaag in de schoenen van de scheidsrechter te schuiven.

Dat is, volgens ons, nogal vergezocht en het

zegt meer over kort aangebonden Yves dan over die met zijn fluitje. Daarbij, Oostende krijgt nog voldoende kansen om revanche te nemen tegen Zulte-Waregem in play-off 1. Als het dan weer niet meezit en de scheidsrechter heeft opnieuw de boter gegeten, moeten we er iets van denken. Tenzij Vanderhaeghe intussen heeft ingezien dat spreken zilver en zwijgen goud is.

Historisch?

Twee ploegen van eigen bodem in de kwartfinales van de Europa League is historisch volgens de kwabbernoten voor wie de voetbalgeschiedenis gisteren is begonnen.

De bekerwedstrijd tussen Oostende en ZulteWaregem zou al even historisch worden voor de winnaar van dat duel volgens dezelfde experten, die er vergaten bij te vertellen dat Essevee al eens een bekerfinale heeft gewonnen. Alles historisch. Als de eerste provincialer uit Wommelgem, Ternesse, morgen kampioen speelt in eerste provinciale, en die kans is groot, noemen ze dat ook historisch. Als we die norm hanteren, kunnen we een hele encyclopedie volschrijven met historische gebeurtenissen in het voetbal. Daar gaan we ons niet mee bezighouden.

rijk, om info te verzamelen over de tweede “miraculeuze” redding op rij van Moeskroen. Of die “info” voor het tot degradatie veroordeelde Westerlo nog zoden aan de dijk kan zetten, is even twijfelachtig als het vinden van echte bewijskracht voor een bewust scheve keuze door én de spelers van Standard én van Kortrijk om de boel te belazeren. Niet dat daarover bij Jan Modaal twijfel bestaat, aan de toog. De lamlendige houding van de Luikenaars tegenover taalkundig gelijkgezinden werd in het Gulden Sporenstadion nog overtroffen, door een door de Kortrijkse verdedigers in geschenkverpakking aangeboden eerste doelpunt. Op dat in dank aanvaarde cadeau volgde een owngoal van een knulligheid dat niet eens voorkomt in de defensie van de belabberdste caféploeg. De afstand tussen Kortrijk en Moeskroen is korter dan die tussen Kortrijk en Westerlo en alleen dat al kan gelden als mogelijke motivering om er met de pet naar te gooien. Een juridisch onderzoek komt er voorlopig niet. De voetbalbond is amper geïnteresseerd.

In Extra Time had Filip Joos het onomwonden over competitievervalsing. Wij zullen hem alvast niet tegenspreken. Om mee wat stemming te maken: volgend seizoen dezelfde trukendoos een derde keer gebruiken voor Moeskroen zou wel eens een “miraculeuze redding” te veel kunnen zijn. Het is opmerkelijk dat journalisten en analisten het woord competitievervalsing nooit in de mond nemen als dure aankopen van kapitaalkrachtige clubs tijdens de “wintermercato” zowat de helft van de lopende competitie vervalsen. Die vervalsing catalogeren ze onder de noemer “versterking halen”.

Rare toeren

Super Peter

De eigenaardige wedstrijd waarin Kortrijk zich door Moeskroen liet vloeren aan een tempo van ‘komen we er vandaag niet, dan komen we er morgen’, zindert na. Bij Westerlo, dat door de overwinning van Moeskroen degradeert naar 1 B, beraden ze zich om voorbehoud aan te tekenen bij de eindstand van de reguliere competitie. In hun plaats zouden we wel weten wat doen. De politie ging al poolshoogte nemen in Kortrijk en stelt zich vragen over de klungelige manier waarop enkele Kortrijkspelers zich verdacht maakten tijdens die bewogen match. De voetbalbond wacht af. Daar zijn ze goed in. Wordt (misschien) vervolgd.

Wie zei er dat aanvallen in de klim op de Poggio geen zin heeft omdat daar een kloof maken zo goed als onmogelijk is? Maak dat de ganzen wijs, antwoordde een ontketende Peter Sagan met een verschroeiende demarrage, om dan vol gas de kloof te vergroten in de kronkelige afzink. Dat hij twee medevluchters in zijn wiel moest dulden, en in de sprint geklopt werd door Kwiatkowski, moesten we erbij nemen. Maar dat de wereldkampioen in de Primavera de koers maakte en de show stal, zal niemand ontkennen. Tenzij een steenezel. Laat de Vlaamse klassiekers maar komen.

Met de Slovaakse superatleet erbij is spektakel gegarandeerd.

Verkeerde indruk

Een cupwedstrijd om in te lijsten

15

Van de 248 die in Milaan aan de start verschenen, telden we er na een afvallingskoers van 291 kilometer nog een zeventigtal in Sanremo. Waar de rest gebleven was, is minder van tel. Belangrijker was dat eerst ouwe taaie Tom Boonen en vervolgens de Nederlander Dumoulin, met de Cipressa als decor, de kop van het peloton trokken en de indruk gaven dat de overwinning een van beiden niet meer kon ontsnappen. Met de klemtoon op ‘indruk’, want er waren nog tenoren die een woordje wilden meespreken in de finale. En niet de eerste de besten.

Schattig podium Wat dacht ge van een erepodium met als triomfator de Pool Kwiatkowski, geflankeerd door wereldkampioen Sagan en de veelbelovende Fransman Alaphilippe? Om door een ringetje te halen. Ze mochten alle drie op adem komen en zich laten vertroetelen door het ontvangstcomité na een aanval van Sagan net voor de top van de Poggio, waarop hij in het gezelschap van de twee die zijn wiel konden houden het peloton adieu wuifde. Gewonnen spel voor de regenboogtruidrager, dachten we toen hij in de sprint een fietslengte voorsprong nam, maar op de meet toch nog geklopt werd door Kwiatkowski, waarvan de turbo een fractie van een seconde sneller was. En onze land- en volksgenoten? Tim Wellens eindigde achttiende, en toen raakten we de tel kwijt.

Massaal eerbetoon Het siert de supporters van Beerschot-Wilrijk dat ze massaal aanwezig waren in het Olympisch Stadion om afscheid te nemen van hun verongelukte algemeen directeur Marc Steenackers. De spelers deden, na een zwaarmoedige en droefgeestige week, wat van hen verwacht werd: winnen op het veld van Seraing.

Een zege die ze opdroegen aan Marc. Het moet al dik tegenzitten als Beerschot-Wilrijk dit seizoen niet promoveert naar 1 B. Een mooier cadeau kunnen ze de veel te jong overleden Marc Steenackers niet gunnen.

Kordate Wim Antwerp-trainer Wim de Decker beseft dat hij in de bovenste lade ligt bij de supporters van rood-wit. Dan heeft hij ook recht van spreken.

En dat zullen ze in het sanhedrin van de Great Old geweten hebben. “Zo kan het echt niet verder”, vertelt De Decker, die laat verstaan dat ze hem niet langer als meid voor alle werk mogen beschouwen. “Er moet een assistent bijkomen, een video-analist en een data-analist. Kortom, ik wil dat soort werk overlaten aan mannen die daar meer ervaring mee hebben dan ikzelf. Er zijn trainers die per se het gras moeten ruiken, ik heb dat niet echt.” Dat hij niet alleen in staat is om een kampioenenploeg te maken, maar ook haar op zijn tanden heeft, is met genoegen genoteerd.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

23 maart 2017

Het leven zoals het is in de Grote Moskee…

“Sharia, sharia… Wij hebben het meer voor een shariaatje, zo.”

Zo moeilijk het was om directeur Jamal Saleh Momenah naar de onderzoekscommissie te krijgen van de aanslagen van 22 maart, zo makkelijk was het om uitgenodigd te worden in de Grote Moskee van Brussel. “Nou nou, Grote Moskee? ”, relativeert Jamal onmiddellijk. “Wij zijn eerder een gematigd grote moskee, hoor. U moet niet alles geloven wat in de krant staat.”

Het was me wel het weekje voor directeur Jamal. Voor het eerst sinds Marc Dutroux zijn ding deed in een obscure kelderkerker, was het federaal parlement het ergens over eens: mijnheer Jamal was toch op zijn minst een deugniet. Als het niet erger was. Zelfs PVDA vond zijn optreden getuigen van enig dedain voor rechtspraak en democratie. “Dat vond ik wel mooi van de PVDA,” glimlacht Jamal, “ze boden me zelfs meteen een plaatsje op hun lijst. Maar dat is niks voor mij. Ik ben eerder gematigd, ziet u. Wij zijn hier allemaal gematigd. Weet u hoe ze me in Saoedi-Arabië noemen? Jamiddelmaat!”

Het is inderdaad moeilijk om te geloven dat deze beminnelijke man iets kwaad in zin zou hebben. Toegegeven, hij ziet eruit alsof hij een slechterik is uit een James Bondfilm. Maar dat is volledig te wijten aan een hevig geval van de pokken in zijn kleuterjaren. “Een gematigd geval van de pokken. Zo erg was het niet.” Hoe dan ook, je mag mensen niet op hun uiterlijk beoordelen. Geleerd van ons moeder en daar wijken we niet van af.

Heeft u zelf een idee waar dat radicaal imago vandaan komt, mijnheer Jamiddelmaat?

“Weet u, mijnheer Pallieter. Het zijn allemaal vooroordelen tegen de islam. Maar ik kan u verzekeren dat hier niemand wordt geleerd dat er

72 maagden op hem wachten in het paradijs als hij zich opblaast. Dat is niet de islam die wij hier belijden. Wij belijden een gematigde islam.

Ze kunnen er 36 krijgen, maar dat is het dan ook. Daar onderhandelen wij niet over. Lijkt u dat onredelijk? (zonder te wachten op een antwoord) Ik dacht het niet, hé. Wij willen mensen die gemotiveerd zijn in hun geloof en het niet doen voor de prijzen in het hiernamaals. Wist u trouwens dat de maagden die wij beloven ook een stuk lelijker zijn dan wat je in Raqqa kan krijgen?”

Hoe staat u tegenover homoseksualiteit?

“Ik zou ons standpunt wat dat betreft eerder omschrijven als - hoe zal ik het zeggen - gematigd. U weet ongetwijfeld dat homoseksualiteit moeilijk ligt in de islam. Volgens de sharia moet men ze van het hoogste gebouw van de stad naar beneden gooien. Wij hebben het meer voor een shariaatje, zo. Lang niet zo radicaal.”

U vindt niet dat ze van het hoogste gebouw gegooid moeten worden, met het hoofd eerst?

“Allah nee! Het idee alleen al. Halverwege het gebouw is meer dan gek genoeg. Ik ga u nog eens iets vertellen. We hebben een homo op het platteland wonen waar we een uitstekende relatie mee hebben. Echte hoge gebouwen zijn er niet in zijn dorpje, dus hebben we

Kruisende woorden 1050

A B C

Kindergebruik Over de antiracismecampagne van de groene Gentse schepen Elke Decruynaere zal allicht nog lang gesproken worden, en dat was allicht de bedoeling. Wij noteren alvast dat Elke de mening is toegedaan dat alle autochtonen last hebben van haat. Dat is ook een mening, ja.

In een stevig opinieartikel over de antikraakwet zet topjurist Fernand Keuleneer de puntjes op de i inzake kraken en huisbezetting. Daaruit leren we dat in Gent allang had kunnen opgetreden worden tegen de waarschijnlijk bekendste krakers van het moment. Bij kennisname hiervan, dachten we niet aan wereldvreemde, maar eerder aan rechtvreemde rechters...

E F G

Ten strijde!

De Limburgse Erdoganfanaat Ahmet Koç start met een migrantenpartij. Onze goeie ouwe vriend de Libanees doet in Brussel, vanwege het grote kiespotentieel, hetzelfde. Het is nu wachten op de migrantenpartijen van Zichen-Zussen-Bolder en van Erps-Kwerps. Om van Geetbets en Bornem-Buitenland maar te zwijgen.

H I J K

Vooruitzichten

L

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1049 vindt u op blZ. 14

“Middeleeuws, mijnheer Pallieter. Wij ‘brodigen’. De overspelige dame wordt met het grootste respect tot haar middel - zeer gematigd - in de grond gestoken, en vervolgens met

Soort vreemdheid

D

A. Majestueus B. Van dezelfde mening - Melkklier Voorzetsel C. Klemziekte - Grondverbeteraar D. Daar - Vreemdsoortig ding E. Hyperactief gedrag met stoornissen in aandacht en concentratie Grappenmaker F. Deftig en schitterend feest - Maanstand - Gravin van Holland G. Vervaarlijk H. Gekkekoeienziekte - De kannibaal I. Muzieknoot - Voegwoord - Streepjes code J. Dwight Eisenhower - Mededogen K. Vrouwelijk orgaan L. Uitgestrekte - Kloosterling

Overspelige vrouwen stenigen dan?

brood bekogeld. Geen volkorenbrood, geen wit brood. Een grijs broodje. Daar is toch geen enkel verbod op in dit land? U weet, wij volgen steeds de wetten van het land waar we te gast mogen zijn. Brodigen is het nieuwe stenigen.

Lijkt me inderdaad zeer gematigd…

“U zegt het. De truc is evenwel om het broodje goed hard te bakken en vervolgens een paar maanden te laten liggen. Nauwelijks te onderscheiden van een zeer gematigde steen.”

U heeft me overtuigd. Er is een Europese islam.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

een compromis uitgewerkt. Iedere dag gooien we hem om 17 uur uit het raam van zijn slaapkamer op de eerste verdieping. Twee keer op feestdagen. En soms later, of even niet, als hij bezoek heeft of op vakantie is. Dat is een kwestie van afspraken maken. Dat is waar wij voor staan. Het poldermodel, zeg maar.”

Verticaal 1. Voormalige frontman van Genesis 2. Aantal ideeën die samen een theorie vormen - Luikse gemeente - Automerk 3. Loot - Gewoonlijk 4. Hongaarse dans - Röntgenium 5. Natriumhydride - Symbool dat een merkdepot aanduidt - Extensible Storage Engine 6. Vlaams acteur o.m. figuur bij FC De Kampioenen 7. Befaamde Oostenrijkse keizerin - Atoomwapen 8. Voorzetsel - Eb en vloed - Initialen van

een voormalige Vlaamse toptennisster - Nederlandse literatuurprijs die tot 2014 deze naam droeg 9 Behoeftige - Landbouwgrond 10. Laatste toets van een leergang 11. Ervoor zorgen dat het zeker is - Neon 12. Opening - Lidwoord - Dakpunt

Het komt uit een politierapport: 26 terreurverdachten lopen vrij en vrolijk rond in Molenbeek. 5 daarvan worden begeleid door een deradicaliseringsambtenaar, de anderen “staan er niet voor open”. Dat gaat, ongetwijfeld, goed aflopen.

Taalkwestie Een prangende kwestie in Nederland! Nee, niet de verkiezingen, wel het gebruik van het woord “negerin” in een boek uit 1992 van schrijver Ronald Giphart. Kan dat woord in een herdruk nog wel gehandhaafd blijven? Wij verwijzen naar het Gentse stadsbestuur: schrap dat woord en alles is opgelost. Denkt men.

gebleken bron vernemen wij dat het Vlaams Belang aan gewezen sp.a-lid Ahmet Koç bloemen heeft laten overhandigen. Wij snappen totààl niet waarom.

Kijk, kijk Overigens, wie is één van de partijen bij het befaamde antiracismefilmpje van Elke Decruynaere? U geloof het nooit: Unia Gent. Noch min noch meer dan een lokale afdeling van het grote Dwangdenkcentrum.

Verlamd Topterrorist Ousssama Atar is vorige zomer nog in ons land op familiebezoek geweest, zo blijkt. We nemen maar aan dat zijn familie zo verstijfd was van schrik, dat ze compleet vergeten is de politie te verwittigen.

Juiste discriminatie In Brussel, waar al jaren een capaciteitsprobleem is in de Nederlandstalige scholen, wil men overgaan tot een loterij voor die plaatsen.

Men kan immers al die anderstaligen die kiezen voor het Nederlandstalige onderwijs met een steengoede reputatie, niet discrimineren.

Nee, dan discrimineert men liever de autochtone Nederlandstaligen door hun geen voorrang te gunnen. Kan iemand eens de cijfers publiceren hoeveel Vlaanderen jaarlijks in dat Brussels onderwijs pompt, alstublieft?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Tegenspraak Wat wij toch wat raar vinden: de dubbele nationaliteit wordt met hartstocht en verbetenheid verdedigd door de linkerzijde. Dezelfde linkerzijde die zich bekent tot internationalisme, globalisme en lijdt aan het oneworldsyndroom. Waarbij nationaliteit niet van tel is.

Iemand een zinnige uitleg daarvoor?

Met dank Uit een al eerder bijzonder onbetrouwbaar

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be