't Pallieterke van 30 maart 2017

73ste jaargang • nummer 13 • donderdag 30 maart 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Wat in 2019? Zonder CD&V en met Ecolo/Groen

De vlam dooft maar zeker voor

langzaam de Waalse PS

Zelfs zonder de peilingen die een verdere versnippering van het politieke landschap voorspellen, zitten velen in de Wetstraat nu al met de handen in het haar. Welke coalities zullen na de federale en deelstaatverkiezingen van 2019 kunnen gevormd worden?

Drie tendensen tekenen zich al af: Charles Michel wil koste wat het kost premier blijven, de N-VA blijft op Vlaams niveau ‘incontournable’ en de gefrustreerde CD&V moet desnoods vervangen worden door de opnieuw machtsgeil geworden groene partijen.

Wie dezer dagen zijn licht opsteekt bij toppolitici en kabinetsmedewerkers krijgt bevestiging van de vermoedens die we op deze bladzijden van ‘t Pallieterke al geuit hebben: op goed twee jaar van de federale stembusslag is de regering de facto in lopende zaken. Iedereen denkt al aan die verkiezingen van 2019 en aan de mogelijke coalities die gevormd kunnen worden. Bij ministers en Kamerleden is steevast hetzelfde verhaal te horen: de coalitievorming van 2019 zal zeer complex zijn. “En daarvoor hebben we de peilingen die wijzen op een versnippering van het politieke landschap niet eens nodig.” Toch tekenen er zich nu al drie politieke tendensen af.

1. Charles Michel wil kost wat kost premier blijven Charles Michel voelt zich goed in zijn rol als eerste minister. Wanneer de Vlaamse partijen nog maar eens kibbelen, haalt hij troost uit zijn vergaderingen van de Europese Raad. Daar voelt de polyglot Michel zich thuis. De Franstalige liberaal wil er wel alles aan doen om ook na 2019 premier te blijven. Desnoods met dezelfde coalitiepartners. Hij beseft zeer goed dat er geen echte alternatieven zijn. De N-VA zal als Vlaams-nationale partij nooit geneigd zijn de federale premier te leveren. Concurrent Elio di Rupo is binnen de PS wellicht de enige die nog hoopt ooit naar de Wetstraat 16 terug te keren. En Paul Magnette wil wat graag Waals minister-president blijven. De enige die misschien een gevaar betekent voor Michel is Wouter Beke. De CD&V-voorzitter onderhoudt een goede relatie met de premier, maar Michel is toch op zijn hoede. Vandaar dat hij in verschillende dossiers temporiseert. Dat er rond de hervorming van de vennootschapsbelasting en de eventuele invoering van een meerwaardetaks geen vooruitgang wordt geboekt, heeft te maken met het feit dat Charles Michel de CD&V niet voor het hoofd wil stoten.

Dus zet Michel in op een regering die aan het uitbollen is om dan in 2019 aan een tweede termijn te beginnen. Hij hoopt op dezelfde coalitie, ook al weet hij dat de N-VA over twee jaar zal pleiten voor een nieuwe staatshervorming. “Maar Bart de Wever zal alleen staan met die eis”, denkt Michel. “En de N-VA zal dus de keuze moeten maken: als ze nog eens vijf jaar federaal wil besturen, dan zal het zonder staatshervorming zijn.”

Deze week Briefje aan Sammy Mahdi 2 60 jaar EU

3

Oud nieuws uit Diksmuide 5 Gents referendum zorgt voor hoogspanning

7

80 ste Vlaams Nationaal Zangfeest 11 Op de praatstoel: Lawrence Urbain

13

2. De N-VA blijft incontournable op Vlaams niveau Verschillende partijen, zeker aan Franstalige kant, hopen stilletjes dat de N-VA in 2019 op alle niveaus van de macht wordt verdreven. Maar die kans is klein. Zelfs met tussen 26 en 28 procent van de stemmen is de N-VA met afstand de grootste Vlaamse partij. Een anti-N-VA-coalitie in Vlaanderen lijkt zo goed als onmogelijk. Dat betekent ook dat er regionaal opnieuw asymmetrische coalities zullen worden gevormd. In Wallonië zijn PS en MR tot elkaar veroordeeld. En zelfs met die twee partijen is een Waalse meerderheid geen zekerheid.

Maar wat gebeurt er federaal als een Waalse MR-PS-coalitie wordt gevormd? In tegenstelling tot wat veel Franstaligen hopen, zal dit voor de PS de deur naar het federale niveau niet zomaar openen. Bij de Waalse socialisten zijn ze trouwens nog altijd niet happig om federaal mee te besturen. De volgende federale ploeg zal opnieuw een besparingsregering zijn. De PS kan daar niet in meestappen met de steeds heter wordende adem in de nek van de neocommunistische PTB. Bovendien is de PS net onder druk van die PTB nog meer naar links opgeschoven. Het socialistische programma is voor andere partijen moeilijk verteerbaar.

3. Iedereen is de CD&V beu. De groenen werpen lijnen uit Dat de federale regering zich naar 2019 sleept, heeft veel te maken met één saboteur binnen de regering: CD&V-vicepremier Kris Peeters. Op bevel van voorzitter Wouter Beke moet hij ervoor zorgen dat de N-VA straks met zo weinig mogelijk sociaaleconomische trofeeën kan pronken. Overal steekt hij stokken in de wielen. En dat gaat zelfs door tot in de interkabinettenwerkgroepen waar cabinetards van CD&V en die van N-VA en Open Vld lijnrecht tegenover elkaar staan. Daar wordt volop ruzie gemaakt. Daarnaast blijven de contacten over de partijgrenzen heen onderkoeld. Wanneer liberale of N-VA-kabinetsmedewerkers bellen naar hun CD&V-collega’s wordt de telefoon zelfs niet opgenomen.

Vandaar dat er volop aan gedacht wordt om CD&V in 2019 te dumpen en te vervangen door het duo Groen/Ecolo. Dat zou in de federale regering ook de Franstalige flank versterken, want dan zou er federaal niet langer slechts één Franstalige partij meedoen. Vraag is: kan met de groenen wel een deftig beleid worden gevoerd? De groene partijen hebben in elk geval al signalen gestuurd naar de andere meerderheidspartijen: wij willen opnieuw meedoen. In de Wetstraat is te horen dat een hervorming van de vennootschapsbelasting ten voordele van de kmo’s al een feit zou zijn met de groenen erbij. Ook willen die partijen lagere lasten op arbeid voor de bedrijven.

Anderzijds: wat met het pro-immigratiestandpunt van de groenen? En hun pleidooi voor vermogenstaksen? Vanuit de N-VA en de Open Vld werd al duidelijk gemaakt dat de groenen hun prioriteiten zullen moeten kiezen.

Ze zullen een aantal van hun dada’s moeten laten vallen. “Dan kan er gesproken worden”, klinkt het bij de huidige meerderheidspartijen.

Adieu Eurostadion

Vorige week schreven we dat de Vlaamse overheid haar advies over de bouwvergunning voor het Eurostadion zou opschorten zolang er onduidelijkheid blijft bestaan over het lot van de fameuze buurtweg. We kregen duidelijke signalen in deze zin, maar blijkbaar was men in bepaalde kringen op het laatste moment van gedacht veranderd. Donderdag kwam Ruimte Vlaanderen dan toch met haar standpunt naar buiten, maar het advies was verrassend kort: er werd met geen woord gerept over de vele honderden bezwaren inzake ruimtelijke ordening.

VDe Vlaamse administratie weigerde zich dus uit te spreken over de belangrijke vraag of de plannen wel pasten binnen het GRUP, de ruimtelijke plannen die de Vlaamse regering in 2011 had vastgelegd. De hamvraag of het stadion en de ‘donut’ ernaast samen onder het plafond van 20.000 m² kantoren en 50.000 m² recreatie bleven, werd dus niet beantwoord.

Belangrijk nieuw element Wel liet de administratie klaar en duidelijk verstaan dat er geen bouwvergunning kan worden afgeleverd zolang de buurtweg er ligt én zolang er geen samenwerkingsakkoord is afgesloten tussen Ghelamco en het Vlaams Gewest. Dit laatste was een belangrijk nieuw element. Het vond zijn oorsprong in de ligging

van het stadion, op minder dan 30 meter van de Ring. Normaal mag men in deze zone niet bouwen, tenzij men over een gedetailleerd samenwerkingsakkoord beschikt met het Vlaams Gewest over de infrastructuurwerken en alle belangrijke aspecten inzake mobiliteit. Dit akkoord stond nog niet op papier.

Bevoegd hiervoor is niet minister van Ruimtelijke Ordening Joke Schauvliege (CD&V), maar wel minister van Openbare Werken Ben Weyts. De administratie van Schauvliege schoof dus subtiel de hete aardappel door naar haar N-VA-collega.

Weyts had voordien reeds een belangrijke sleutel in handen omdat hij de eindbeslissing moest nemen over twee stukjes grond van het Vlaams Gewest.

Lees verder blz. 5

2

Actueel

30 maart 2017

Geld geven aan Hoorn van Afrika is (opnieuw) zinloos We worden gevraagd opnieuw geld te geven om een hongersnood in Afrika te bekampen. En wie dat niet doet, is een gewetenloze egoïst. Maar is dat wel zo? Volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie (Food and Agriculture Organization, FAO) van de Verenigde Naties wordt er vandaag voedsel geproduceerd om 12 miljard monden te voeden. En Nobelprijswinnaar Amartya Kumar Sen toonde al aan dat hongersnood niets met een gebrek aan voedsel te maken heeft, maar met politiek.

Humanist Laat mij duidelijk stellen: elk slachtoffer van een hongersnood is er een te veel. En ook ik droom van een wereld waarin iedereen gelukkig is, voldoende voedsel heeft en zijn idealen kan nastreven. Maar dat is een droom. Vraag is of geld geven wel zinvol is. En efficiënt. En effectief. Neen dus.

Geldof De huidige crisis doet immers aan eerdere situaties denken. Het is alsof niets veranderd is, ondanks de immense geldstromen die richting de Hoorn van Afrika gingen.

In 1984 was Midge Ure, samen met de Ierse zanger Bob Geldof, initiatiefnemer van Band Aid, een gelegenheidsband van met name Britse popmuzikanten, die de single ‘Do they know it’s Christmas?’ uitbracht om de inkomsten daarvan te bestemmen voor het toen door grote hongersnood geteisterde Ethiopië. Het jaar daarop organiseerden Geldof en Ure het eveneens aan Ethiopië gewijde benefietfestival Live Aid. Twintig jaar na datum werd het liedje van Bob Geldof en Midge Ure nog eens opgenomen.

Ethiopië In 1984 ging de opbrengst naar Ethiopië.

Wie herinnert zich niet de uitspraak: ‘Give us your f****** money’. En dat er geld werd gegeven. Via de verkoop van singles werd maar liefst 10 miljoen pond opgehaald.

Live Aid verzamelde in totaal 60 miljoen

pond. Later ging de opbrengst naar Darfour.

Een lovenswaardig initiatief, laat daar vooral geen twijfel over bestaan. Alleen, wat is er met al dat geld uit 1984 precies gebeurd? En vooral, heeft het iets geholpen?

Channel 4 Dat zijn precies de vragen die programmamaker Daniel Wolf stelde in zijn reportage ‘The Hunger Business’ voor Channel 4. De antwoorden die hij vond, zijn op zijn minst ontluisterend. Wolf vond dat de Ethiopische dictator Mengistu achter de hongersnood zat. In een vlijmscherp artikel in The Daily Mail vertelt Wolf dat ‘het cynisch was dat we eigenlijk de brutale doelstellingen van de regering aan het steunen waren’. Bovendien kwam veel van het voedsel terecht bij de communistische militieleden van Mengistu.

Wapens Het geld dat Band Aid opbracht, werd volgens Wolf hoofdzakelijk gebruikt om wapens te kopen. De hele regio was immers een slagveld en de hongersnood was eigenlijk geprovoceerd door Mengistu als oorlogstactiek. De dictator beweerde dat elk slachtoffer van de hongersnood bereikt kon worden. ‘Nonsens’, betoogt Wolf. Bovendien wisten heel wat mensen, zoals Kurt Jansson van de VN, dit maar al te goed. In 1985 besliste Mengistu een half miljoen mensen te verplaatsen van noord naar zuid. Die operatie werd volgens Wolf eveneens betaald met de opbrengst van de liedjes. ‘De

Erdogan wil referendum EU- lidmaatschap

Ethiopische hulpoperatie was nooit neutraal.

Integendeel, het hielp een van de meest brutale dictators van Afrika en creëerde meer problemen dan het oploste.’

Wolf besluit dan ook dat de mythologie van het goede doel een soort sprookje aanreikt. ‘Er is een stouterik – in dit geval de droogte in Ethiopië – , er zijn de hulpeloze slachtoffers en er zijn de redders die met hun toverdrank – geld – alle problemen kunnen oplossen’. Een misschien wat cynische, maar in ieder geval realistische kijk op de zaken. Waarheidsgetrouwer dan wat veelal verteld wordt.

Warm glow In de lessen economie die ik doceer in het hoger onderwijs start ik steevast met de stelling dat mensen uiteindelijk iets doen uit eigenbelang. Vaak is dat erg duidelijk. We kiezen bijvoorbeeld appels en geen peren, omdat we uit die beslissing – en de uiteindelijke consumptie – het grootste nut kunnen puren.

Bij liefdadigheid ligt het op het eerste gezicht anders. Waarom zouden rationele mensen zomaar geld weggeven? Geld waarvoor ze eerst hard hebben moeten werken. Sommigen geven het snel op en stellen dat dit gedrag duidelijk in tegenspraak is met het zogeheten rationaliteitsaxioma binnen de economie. Niet zo snel, evenwel. Misschien halen mensen wel degelijk nut uit hun giften?

Gaia Laten we even een hypothese bekijken, meer bepaald de ‘perfect altruism’-hypothese of de hypothese van perfect altruïsme. Stel dat een persoon te kennen geeft wakker te liggen van de dierenrechten en een instelling zoals Gaia wil steunen. Volgens deze hypothese zou het voor een individu eigenlijk niets mogen uitmaken wie geeft aan het goede doel – op voorwaarde dat de instelling van het goede doel voldoende fondsen ontvangt om de doelstelling na te streven. In werkelijkheid zijn mensen wel degelijk gevoelig voor het feit wie geeft: ze staan er niet onverschillig tegenover. Ze hebben er zelfs een duidelijke voorkeur voor om zélf te geven. Dus moeten ze er ook een nut uit puren.

ling voor economisten uiteindelijk niet fundamenteel anders is dan het kopen van een ijsje.

Hersenen Enkele maanden later ontdekten neuro-economen – neuro-economie verenigt inzichten uit neurologie en economie – een fysiologische verklaring voor het ‘warm glow’-effect.

Vrouwen konden geld geven aan voedselhulpprojecten terwijl hun hersenen onderzocht werden in de scanner. Tijdens het geven van dat geld bleek duidelijk dat hersendelen in het ‘beloningscentrum’ van het brein geactiveerd werden. Delen die overigens ook geprikkeld worden wanneer iemand lekker voedsel eet. Interessant is bovendien dat bij sommige vrouwen de hersenen sterker reageren dan bij anderen. Hun ‘gloed’ is duidelijk warmer dan bij andere vrouwen. Kortom, ook voor de warm glow is nu een neurologische verklaring gevonden.

Dat betekent natuurlijk niet dat de warme gloed de enige reden is waarom mensen aan goede doelen geven. Mensen geven ook omwille van godsdienstige verplichtingen.

Uit onderzoek blijkt dat dit trouwens vooral voor de lagere inkomensklassen zo is. Of ze geven omdat ze moeten geven. Zeker nu sommige ondernemingen dit aan hun werknemers opleggen. Of ze willen met hun gift een signaal uitsturen naar de buitenwereld.

Besluit De overheid besliste om elke euro die naar 12.12 gaat te verdubbelen. Dat is uiteraard geld van de burgers. Bovendien geven we jaarlijks al gigantische bedragen aan noodhulp en ontwikkelingshulp. Niet geven is opnieuw een rationele optie. En u hoeft zich ook deze keer niet schuldig te voelen als u die euro’s in uw broekzak houdt.

Thierry Debels

Paradox Dat is precies wat James Andreoni in 1989 ontdekte: mensen geven geld en ontvangen een goed gevoel in ruil. Andreoni lanceerde enkele jaren geleden dus de ‘warm glow’-theorie. Mensen geven geld of tijd aan een goed doel en krijgen in ruil een ‘warme gloed’ in zich. De paradox binnen de economie is uiteindelijk enkel een schijnbare paradox, zoals zo vaak het geval is met paradoxen. ‘We aanvaarden dat mensen een voorkeur hebben voor ijs, waarom niet voor de warm glow?’, schrijft Andreoni lichtjes provocerend. Dit zou betekenen dat geven aan een liefdadigheidsinstel-

De erfbelasting en de Vlaamse begroting

Uit de smalle beursstraat

Vlaams minister van Begroting Bart Tommelein wil de erfbelasting hervormen. Lees: verlagen. Dat dreigt wel een gat van meer dan 700 miljoen te slaan in de Vlaamse begroting. Vraag is of een duurzaam Vlaams begrotingsoverschot nog haalbaar is. Zeker nu meer en meer duidelijk wordt dat Vlaanderen voor een belangrijk deel de zesde staatshervorming moet betalen.

deelstaten heeft opgelegd. De deelstaten zoals Vlaanderen kregen extra bevoegdheden op het vlak van het arbeidsmarktbeleid en kinderbijslag. Maar met die bevoegdheden werden slechts 85 procent van de middelen overgeheveld. Ook moeten de deelstaten een solidariteitsbijdrage betalen voor de oplopende vergrijzingskosten. Economen berekenden dat Vlaanderen 1,7 miljard euro verliest aan de staatshervorming. Met dat geld zou Vlaanderen de erfbelastingen kunnen afschaffen en zelfs geld overhouden.

Eigenlijk was de zesde staatshervorming een bail-out, of een redding van de federale overheid én Brussel door de deelstaten en vooral door Vlaanderen. Net als vroegere staatshervormingen een redding waren van de Franse Gemeenschap, met haar failliet onderwijs, door de federale staatskas. Dat systeem van de ene overheid die de andere financieel redt heeft de voorbije jaren de tekorten opgeblazen. Ook al omdat de deelstaten niet echt aangezet worden tot een verantwoordelijk beleid.

Dat heeft te maken met de gebrekkige fiscale autonomie van de deelstaten. Die bedraagt slechts 34 procent. De rest van de regionale inkomsten komt van federale dotaties.

Zo’n systeem van geldstromen blaast tekorten op, want door lagere overheden te financieren met dotaties geeft de hogere overheid het signaal dat deze lagere overheden altijd kunnen pogen deze dotaties te verhogen. Bijvoorbeeld door hoge begrotingstekorten te boeken zoals de Franstaligen al jaren doen en dan te gaan bedelen bij andere overheden. Dit perverse Belgisch fiscaal federalisme raakt maar niet uitgeroeid.

Het is één van die vele belastingen die als een grove onrechtvaardigheid worden beschouwd: de erfbelasting of de successierechten. Het wordt wel eens een belasting op verdriet genoemd. Wie erft van de partner of van de ouders heeft niet veel te klagen: de erfbelasting bedraagt 6 of 7 procent. Een vermogensbelasting nota bene, want het gaat om een taks op activa waar vroeger al belastingen op betaald werden.

1,3 miljard per jaar Het grote probleem of de grote frustratie situeert zich elders: bij wie erft van broer, zus, oom, neef, nicht of van iemand die geen familie is. Dan bedraagt de erfbelasting al snel 50 procent. Tussen niet-familieleden gebeurt het zelfs dat twee derde van het geërfde bedrag naar de staatskas vloeit. Onrechtvaardig, vindt Vlaams minister van Begroting Bart Tommelein (Open Vld). Hij wil die belasting hervormen. Bedoeling is de tarieven te verlagen, maar dat is dan weer een probleem voor de Vlaamse schatkist.

De erfbelastingen brengen jaarlijks 1,3 miljard euro op. 720 miljoen euro daarvan is te danken aan erfenissen van ‘verre erfgenamen’. Indien de tarieven bijvoorbeeld gelijkgeschakeld worden met die van zeer dichte verwanten, zou dit honderden miljoenen aan de Vlaamse staatskas kosten. Tommelein wil die minderinkomsten compenseren door een fiscale regulari-

satie op Vlaams niveau: zwart geld wordt gewit en daar wordt een kleine boete op betaald. Maar die regularisatie zou slechts 100 miljoen euro opbrengen en is éénmalig. Dus is een hervorming en verlaging van de erfbelasting een belangrijke verliespost voor de Vlaamse regering.

Meteen rijst de vraag of een duurzaam Vlaams begrotingsevenwicht en op termijn een begrotingsoverschot nog mogelijk is. Dit jaar heeft de Vlaamse regering stricto sensu een begroting in evenwicht. Eigenlijk is er een tekort van 115 miljoen euro, omdat een aantal zaken buiten de begroting wordt gehouden. Maar de regering-Bourgeois heeft er een erezaak van gemaakt om tegen het einde van de legislatuur een begrotingsoverschot te boeken. De andere overheden - afgezien van het zwaar geherfinancierde Brussel - kunnen daar enkel van dromen.

Pervers fiscaal federalisme Moet Tommelein de onrechtvaardig hoge erfbelasting dan behouden? Eigenlijk niet. Dat de Vlaamse begroting in evenwicht houden een zeer moeilijke oefening is, is niet alleen de verantwoordelijkheid van de regering-Bourgeois.

Hét probleem ligt bij de zesde staatshervorming die goed vijf jaar geleden tot stand kwam. Dat was eigenlijk een besparingshervorming die de armlastige federale overheid aan de

Angélique Vanderstraeten

Actueel

30 maart 2017

60 jaar EU en de lange vrede

3

Wallonië blijft wapens leveren aan Saoedi-Arabië

Mijn ouders hebben een wereldoorlog meegemaakt. Mijn grootouders hebben er zelfs twee doorstaan. Maar het zijn niet zij die in uitzonderlijke tijden leefden. Oorlog was ooit een bijna permanente realiteit in Europa.

Professor Peter Brecke van het M.I.T. berekende dat, van het jaar 1400 tot heden, in Europa gemiddeld meer dan één gewapend conflict per jaar uitbrak. Het zijn dus wij die een abnormale periode van lange vrede meemaken.

De EU werd vorige week zestig jaar. Op 25 maart 1957 tekenden de leiders van zes Europese landen het Verdrag van Rome, waarmee de EEG werd opgericht, die later werd omgevormd tot de Europese Unie. Juncker, Verhofstadt, Tusk en alle andere voormannen van de EU namen de gelegenheid te baat om ons eraan te herinneren dat hun organisatie voor die uitzonderlijke staat van vrede in Europa heeft gezorgd.

Vrede onder verwanten In 2012 heeft de EU de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Je kan dan ook geen enkel debat over de zin en onzin van de EU voeren, zonder dat iemand verwijst naar wat algemeen beschouwd wordt als de grootste verdienste van deze instelling: de vrede op het Europese continent. Juncker: “Boven alles betekent Europa vrede. Het is geen toeval dat de langste periode van vrede in de Europese geschiedenis begonnen is met de oprichting van de Europese Gemeenschap.”

Maar klopt die als evident gepresenteerde mening wel? Heeft de Europese Unie een bepalende bijdrage geleverd aan de vrede die wij nu kennen?

Eén van de belangrijkste redenen om daaraan te twijfelen, is de vaststelling dat westerse democratieën al sinds het einde van de Eerste Wereldoorlog geen oorlog met elkaar voeren.

Ze vechten soms wel en kunnen bij hun oorlogvoering zelfs bijzonder brutaal zijn, zoals de historicus Davis Hanson aantoonde, maar ze vechten al lang niet meer tegen elkaar.

De staat van vrede tussen westerse democratieën is dus niet alleen veertig jaar ouder dan het Verdrag van Rome, ze geldt ook voor de Europese democratieën die een hele tijd niet tot de EU behoorden. De eerste zestien jaar van haar bestaan telde de EEG slechts zes landen. Maar er was nooit enige oorlogsdreiging met of tussen andere vrije landen, ook niet met de concurrenten van de toenmalige Europese Vrijhandelsassociatie, onder leiding van het VK. Gelooft er iemand dat de Brexit echt kan leiden tot een hervatting van de eeuwenlange oorlogen tussen Fransen en Britten?

Oorzaak en gevolg De regel geldt trouwens ook voor westerse landen buiten Europa. De VS en Canada hebben geen oorlog meer tegen elkaar gevoerd sinds 1812. De kans van een gewapend conflict tussen Australië en Nieuw-Zeeland is even onbestaande. Er zijn verschillende redenen voor die situatie. Democratieën zijn sowieso moeilijker te mobiliseren voor een oorlog (te onderscheiden van kleinere interventies, zoals in Libië, die door de publieke opinie eerder als politionele operaties ervaren worden). Dat geldt des te meer wanneer de betrokken landen heel wat waarden met elkaar gemeen hebben. Westerse democratieën zullen onderlinge conflicten steeds proberen uit de weg te gaan, of pogen op te lossen via onderhandelingen of door beroep te doen op rechtbanken of arbitrage. De Europese Unie heeft zelf niet voor die democratisering gezorgd, ook niet in OostEuropa. Ze heeft, met andere woorden, weinig toegevoegd aan de factoren die voor vrede hebben gezorgd. De Poolse historicus Adam Zamoyski drukte het als volgt uit: “Het pacifisme dat gepaard ging met de oprichting van de Europese Unie was het gevolg van een algemene terugval van de oorlogszucht, niet de oorzaak ervan.” De Europese eenmaking was het gevolg van democratisering en vrede, niet omgekeerd.

Het idee dat je conflicten kunt vermijden door volkeren onder te brengen in grotere verbanden is op zichzelf erg betwistbaar. De enige oorlog op Europees grondgebied in de tweede helft van de 20ste eeuw was een conflict tussen volkeren die samenleefden in een federatie (inclusief gemeenschappelijke munt en heel wat andere bindmiddelen): Joegoslavië.

De enige Europese oorlog van de 21ste eeuw, in Oekraïne, is trouwens ook een burgeroorlog.

Staten zonder samenhang Beide conflicten illustreren het principe dat staten met onvoldoende samenhang geen waarborg voor interne vrede zijn, integendeel.

De Eerste Wereldoorlog werd veroorzaakt door de mislukking van Oostenrijk-Hongarije om de etnische spanningen binnen de eigen grenzen onder controle te houden.

De Amerikaanse burgeroorlog, het bloedigste conflict uitgevochten op dat continent, was geen etnisch conflict maar opnieuw een bewijs dat federaties, ook met gevorderde politieke en economische integratie, geen enkele verzekering tegen oorlog zijn. Integendeel, hun bestaan zelf kan de oorzaak van gewapend conflict zijn.

Europa heeft echter niet alleen vredige binnengrenzen, maar ook buitengrenzen die geen oorlog meer gezien hebben sinds 1945. Helaas is ook dat geen verdienste van de EU. Het was de NAVO die Europa beschermde tijdens de Koude Oorlog. Het is nog steeds de NAVO die Europa enige militaire geloofwaardigheid verleent. Na de val van het Europese communisme besliste Europa het ‘vredesdividend’ te innen.

Die tijdelijk bedoelde besparing op defensieuitgaven ontaardde al snel in een permanente, neerwaartse spiraal.

De kapotbespaarde Europese legers zijn papieren tijgers geworden. Europa gelooft voortaan in ‘soft power’ om dingen gedaan te krijgen. Wat dat waard is, bleek toen Europa dacht Oekraïne binnen de eigen invloedssfeer te brengen. Poetin stak zijn middenvinger uit, liet zijn troepen de Krim bezetten en begon de rebellen in het oosten van Oekraïne te bewapenen. Wanneer Polen en de Baltische staten zenuwachtig worden over de intenties van hun oosterbuur, is het niet naar West-Europa dat ze kijken voor geruststelling.

De vrede van morgen Vorige week wees Trump Merkel nogal brutaal op de feiten van de Europese ontwapening. Hij had berekend dat Duitsland op 15 jaar eigenlijk 345 miljard meer had moeten uitgeven om te voldoen aan de NAVO-norm. Enkele Duitse politici schreeuwden hun verontwaardiging uit, maar Trump had wel gelijk. Europa kan zich zijn gelukzalige wereld van ‘zachte kracht’ en afbouw van legers (het “Kantiaanse paradijs”, zoals Robert Kagan het uitdrukte) alleen maar veroorloven omdat Amerikanen er de muren van bemannen.

De VS betalen drie vierde van een gezamenlijke verdediging die Europa meer nodig heeft dan de VS. Het is leuk als je een principeel geloof in pacifisme ook nog eens kunt combineren met aanzienlijke verlaagde uitgaven, zoals Europa doet. Maar de Amerikanen gingen het parasitaire gedrag van Europa ooit moe worden. Dat moment lijkt nu gekomen.

De EU is een organisatie in bestaanscrisis.

Het is tekenend dat wat zij zelf beschouwt als haar grootste prestatie, het bewaren van de vrede op dit continent, in feite een mythe is.

Haar grootspraak zou minder storend zijn indien de EU-leiders niet steeds de dreiging voor chaos en oorlog zouden bovenhalen als argument tegen de groeiende kritiek op de EU. Uiteindelijk is de vrede van gisteren minder belangrijk dan die van morgen. Is de strompelende EU vandaag echt een factor van stabiliteit? Wie een crisis in het democratisch vertrouwen poogt op te lossen door een vlucht vooruit naar meer bevoegdheden en macht, neemt een ernstig risico. Wie weigert de buitengrenzen te sluiten en effectief te bewaken, zorgt voor zeer grote spanningen op een continent dat er al een hele tijd niet meer in slaagt nieuwkomers te absorberen. Wie poogt een staat uit te bouwen op basis van de modieuze waarden van een recente politieke generatie, met miskenning van eigen identiteit en traditie van dit continent, creëert een zeer labiele democratie. De organisatie die zichzelf de titel van engelbewaarder der vrede heeft aangemeten, wordt steeds meer een risicofactor.

Jurgen Ceder

Briefje aan Sammy Mahdi

Artikel 35’er Mijnheer de jongerenvoorzitter, Gij kwaamt uit het niets, al waart gij al een tijdje de voorzitter van CD&V in de Brusselse gemeente Sint-Jans-Molenbeek. Van opleiding politicoloog en beroepshalve parlementair medewerker van het onbekende Vlaams Parlementslid Joris Poschet, zijt gij ook columnist bij… De Morgen. Ja, alles is mogelijk tegenwoordig… En dan werdt gij op 11 maart jongstleden verkozen tot nationaal voorzitter van Jong CD&V. Meteen liet gij via Twitter weten: “Nu bekomen, feesten en knallen!” Wouter Beke twitterde om u proficiat te wensen en “uit te kijken naar de samenwerking”.

Daar heeft hij het voorbije weekeinde alvast een voorsmaakje van gekregen, want het contrast met uw smaak- en kleurloze voorganger Wim Soons kan haast niet groter zijn. Twee weken na uw aantreden werd er al meteen een congres georganiseerd en wat niemand verwachtte, gebeurde: er werd opmerkelijke taal gesproken over een volgende staatshervorming. Op dat congres in Bredene hielden jullie de toekomstige structuur van België tegen het licht. Iedereen was het erover eens dat het kluwen van de vorige staatshervormingen moet ontward worden. Dat kan door een einde te maken aan de onduidelijkheid en de versnippering van bevoegdheden. Zover, zo goed. Ter zake zegt gij: “Dat betekent dat alle residuaire bevoegdheden toekomen aan de deelstaten en de federale overheid enkel nog toegewezen bevoegdheden zou krijgen. Dit moet uitmonden in een positief verhaal, waarin de deelstaten bepalen wat ze wel nog samen willen doen.” Heel concreet betekent dat dat het fameuze artikel 35 van de grondwet eindelijk zal moeten ingevuld worden en dat dus zal moeten bepaald worden welke bevoegdheden de federale overheid nog zal mogen uitoefenen. “Het is hoog tijd dat we duidelijk afspreken wat we wél nog samen willen doen en de deelstaten moeten geresponsabiliseerd worden”, zegt gij.

Beste Sammy, ik vind dat allemaal geweldig, maar gij moet u toch wel realiseren dat er een reden is waarom dat artikel 35 nooit is ingevuld, zeker als gij daarbij nog overmoedig stelt: “Bij de uitwerking van artikel 35 van de grondwet hoort volgens ons ook

een responsabilisering van de deelstaten op vlak van de staatsschuld. Bij lusten horen lasten. Laten we daarover klare taal scheppen.” Als politicoloog zoudt gij toch moeten weten dat dat artikel 35 als een trofee voor Schiltz werd opgenomen in de grondwet bij de vierde staatshervorming en dat er over de begrippen ‘residuaire’ en ‘toegewezen’ bevoegdheden al flink wat is gepalaverd zonder eenduidigheid. In die zin zelfs dat een vermaard politiek loodgieter uit uw partij, wijlen Jean-Luc Dehaene, meermaals tot het besluit kwam dat de invulling van artikel 35 technisch schier onbegonnen werk is. Gij moet in die zin het recente boek van Vuye en Wouters maar eens openslaan om tot het inzicht te komen dat de toepassing van artikel 35 op drie niveaus vergrendeld is (op aangeven van de Franstaligen), zodat zelfs een ernstig confederalisme geen kans zal krijgen. Een eerste grendel is zo al dat het artikel nog voor herziening vatbaar moet verklaard worden alvorens een volgend parlement er iets mee kan doen. En dat moet gebeuren met een meerderheid in Kamer en Senaat. Daarna moeten de nieuwe kamers de grondwetswijziging stemmen met een tweederdemeerderheid. En dan moet er nog een bijzondere wet gestemd worden die de voorwaarden en de wijze waarop de deelstaten bevoegd zijn, bepaalt. En daar is niet alleen een tweederdemeerderheid nodig, maar ook een meerderheid in elke taalgroep.

Alstublieft. Ga er maar aan staan!

Het is dus allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan. En de oude krokodillen in uw partij zijn er mee voor verantwoordelijk dat het zover is kunnen komen. Het zal dan ook titanenwerk van u vergen om uw partij zover te krijgen dat zij het Belgische systeem mee zal willen openbreken zonder de Franstaligen te ontzien door bijvoorbeeld buiten de lijntjes van de grondwet te kleuren. Of Wouter Beke in die zin mee zal uitkijken naar samenwerking met u, is maar de vraag…

Ik denk dan ook dat gij u met de beste bedoelingen wat vergaloppeerd hebt. Niettemin wens ik u de naarstigheid en het jeugdige vuur om de moederpartij tot goede en betere inzichten te brengen…

Medeplichtigen Theo Francken heeft eindelijk een taboe doorbroken. Hij heeft luidop durven zeggen dat de ngo’s die vluchtelingen opvissen uit de Middellandse Zee de zaak alleen maar erger maken.

In het algemeen is er natuurlijk het onbetwistbare aanzuigeffect: hoe meer volksverhuizers er onderweg naar de vleespotten van Europa worden opgevist, hoe meer er zullen komen. Dat geldt voor alle zogenaamde reddingsacties, ook voor de officiële van Frontex, ook voor die van Artsen Zonder Grenzen. Maar veel ngo’s - niet AzG - maken gewoon gemene zaak met de mensensmokkelaars.

Die ngo’s varen tot vlak bij de Libische territoriale wateren en steken daar enorme zoeklichten aan, als signaal dat de mensensmokkelaars en de IS’ers hun bootjes kunnen sturen. Dat is voor iedereen zichtbaar. Of er ook berichten en afspraken gemaakt worden per radio of gsm is niet zo gemakkelijk te achterhalen. Als mensenrechtengroepen vinden dat zij ‘vluchtelingen’ uit zee moeten redden, dan moeten zij hun gang maar gaan. Maar dan moeten ze die vluchtelingen ook maar terugbrengen naar hun vertrekpunt in Libië. Niet naar Europa. Vanaf het ogenblik dat zij daarmee beginnen, veroorzaken zij inderdaad een aanzuigeffect. Dan zijn ze niet meer bezig met reddingsacties, maar met mensensmokkel. Dan werken zij mee aan de islamitische kolonisering van Europa. De hysterische reacties tegen Francken bewijzen dat hij de vinger op een héél gevoelige plek heeft gelegd.

4

Dossier

30 maart 2017

De antidemocratie: politici en media in Frankrijk in 2005

Meer dossiers van asielfraude door ‘vakantiegangers’

In de reeks “Docs interdites” op France3 zag ik onlangs de documentaire “2005: Quand les Français ont dit non à l’Europe”.

Dit was andere koek dan Van de Looverbosch (met klank gezakt in het laatste ernstig journalistenexamen bij de VRT, maar later opgevist) in zijn “Wissel van de macht”.

Hij liet opzettelijk monteren dat sp.a’ers en Groenen hem aanspraken met “Dag, Marc (al dan niet met kus)”, terwijl hij - uiteraard - geen programma wijdde aan de verscheurende machtswissel in zijn eigen partijtje met als protagonisten Tobback en Crombez. De Franse makers daarentegen ontzagen geen enkele partij en toonden onbarmhartig de rotheid van een verloederd democratisch systeem dat, in samenwerking met het grootste deel van de media, kiezers als imbecielen beschouwt die men straffeloos mag negeren.

“Oui”, of anders einde loopbaan In 2003 denkt een zootje toppolitici (onder wie de onvermijdelijke Verhofstadt) visionair te zijn; ze laten tien onvoorbereide en geldhongerige nieuwe staten toe tot de Europese Unie. Tezelfdertijd ontwerpen politici en Europese bureaucraten een Europese grondwet die in de meeste Europese parlementen door de strot van laffe parlementairen geduwd wordt.

President Chirac van Frankrijk besluit er een politiek slaatje uit te slaan en de wereld de Europese gezindheid van zijn land te bewijzen. Een referendum zal die grondwet goedkeuren. En daarmee isoleert hij verder de “fascisten” van het Front National, die direct een “non” formuleren. De belangrijkste kandidaten van links en rechts om Chirac op te volgen gaan akkoord. Zowel Nicolas Sarkozy als François Hollande is meer dan voorstander. In beider partijen zitten wat twijfelaars en die krijgen onmiddellijk de mededeling dat ze hun politieke toekomst op het spel zetten als ze hun mond opendoen. Vooral socialisten zuchten diep. Die grondwet spreekt over een kleinere overheid en liberalisering van de economie, maar nauwelijks over politieke en sociale rechten. Hollande voelt dat er weerstand is binnen zijn partij en haalt het zwaar geschut boven. Tegenstanders zijn xenofoben en nationalisten.

Hij beslist een intern referendum te houden en maakt er een stem voor of tegen hem van. Hollande haalt 60 procent ja’s bij zijn partijleden. Zijn latere eerste-minister Manuel Valls struikelt over zijn eigen voeten om zijn aanvankelijk “non” zo vlug mogelijk in een “oui” te veranderen. Het komische duo Hollande-Sarkozy verschijnt gezamenlijk op verscheidene reuzenmeetings om de kiezers aan hun plicht te herinneren.

Zij schuwen de grote woorden niet. Sarkozy zegt dat Frankrijk een gigantisch probleem heeft bij een neen, want “dan is de vrede in gevaar”. Zijn politieke vriend François Fillon steunt hem van harte. Uiteraard kennen alle vrienden in de media hun plicht en ze verkondigen zonder uitzondering de blijde boodschap.

Journalisten zijn propagandisten Een journalist van France2 vertelt in de documentaire over de opdracht in ieder radio- en tv-journaal van de morgen tot de avond het “oui” te propageren. Journalisten behoren tot hetzelfde incestueus kringetje, komen uit hetzelfde sociaal milieu als politici, dus viert “la pensée unique” hoogtij. Hetzelfde verhaal bij alle kranten; het linkse Libération stelt dat het voortbestaan van Europa van het referendum afhangt.

Hallucinant zijn de beelden van een populair radioprogramma op France Inter. Een luisteraar telefoneert dat de tegenstanders te weinig aan bod komen en wordt als een volslagen idioot opzijgezet. De documentairemakers hebben geteld. Aantal tegenstanders 4; aantal voorstanders … 23. Iedere tegenstander is een anti-Europeaan. Maar zo denken de Fransen met hun hang naar een baantje bij de overheid er niet over. Nee-stemmers vormen kleine groepjes, helpen elkaar en melden verrast dat er veel mensen op verga-

deringen verschijnen die ze anders nooit zien.

Veel gebruikte methode: alinea’s voorlezen uit die grondwet van 400 pagina’s. Niemand begrijpt een woord van dat zielloos jargon. Op 17 maart 2005 ontploft een politieke bom.

Voor de eerste keer haalt het neen een meerderheid in de peilingen. Prompt gaan Sarkozy en Hollande gezamenlijk op de cover staan van Paris-Match; de partij van de elite en de media tegen de partij van het volk.

Op 29 mei valt het vonnis. 70 procent van de Fransen gaat naar de stembus en neen haalt 55 procent van de stemmen. De beelden van die avond zijn onthutsend: de politieke (o.a. de boef Strauss-Kahn) en mediaklasse verbergen geen seconde hun arrogantie, hun minachting voor dat klootjesvolk, want dit is “le désastre”. Libération spreekt in het editoriaal over allemaal extreemrechtsen (59 procent van de socialistische kiezers stemt neen).

Neen in Parijs, ja tegen Brussel en Berlijn Sarkozy is heimelijk tevreden met een nederlaag die de schuld is van Chirac en zijn referendum. In zijn campagne voor de presidentsverkiezingen belooft hij dat hij heel die grondwet gaat heronderhandelen. In Brussel vertelt hij commissievoorzitter Barroso dat hij de uitslag in de vergeetput gooit. Hij wordt in mei 2007 president nadat hij Ségolène Royal verslaat, die verrassend de kandidate van de socialisten wordt en die Hollande - de vader van haar vier kinderen - vernedert. Exact tien dagen na zijn verkiezing belooft Sarkozy aan Merkel dat ze zich geen zorgen moet maken.

Inmiddels hebben politieke charlatans als Dehaene en Giscard wat alinea’s van die grondwet door elkaar gehusseld en nauwelijks een letter gewijzigd. Ze noemen die gebuisde grondwet nu het verdrag van Lissabon. Sarkozy en zijn eerste minister Fillon heronderhandelen zelfs geen éne zin, maar wijzigen de Franse grondwet om met hun lakeien het verdrag goed te keuren. Dat gebeurt in de Assemblée met 560 ja-stemmen tegen 188 nee-stemmen. Zowel aan linkse als aan rechtse kant is er een meerderheid van Kamerleden die de eigen loopbaan belangrijker vindt dan de democratische keuze van de Fransen. In de media blijft het overdonderend stil.

Niemand bij de radio, televisie en kranten hekelt het verraad van de democratie. Inmiddels dringt Merkel haar politiek op aan de rest van Europa. Hollande is weer kandidaat en met zijn “geen sprake van extreme bezuinigingen” verslaat hij Sarkozy in mei 2012. Tien dagen later gaat hij, zoals zijn voorganger, zijn bevelen halen in Berlijn.

Hij realiseert die bezuinigingen door met Manuel Valls een beroep te doen op het beruchte artikel 49.3 van de Franse grondwet waarbij het parlement buitenspel gezet wordt. De documentaire toont Hollande die een paar jaar tevoren zegt dat 49.3 een beestigheid is, een ontkenning van de democratie.

Politici hebben geen schaamtegevoel. Valls neemt ontslag als eerste minister om een mislukte gooi te doen naar de socialistische kandidatuur voor de presidentsverkiezingen van dit jaar en hij belooft hartstochtelijk artikel 49.3 af te schaffen dat hij een jaar tevoren zes keer gebruikt heeft.

De moraal van heel het verhaal is pijnlijk.

Kiezers zijn playmobilpoppetjes die een pretentieuze elite mogen kiezen en daarna hun gore bek moeten houden. Ze zijn te dom om de geniale bovenhengestelden te begrijpen.

In Frankrijk heeft dat bedrog het Front National nieuwe vleugels gegeven en veel linkse kiezers naar het FN gedreven.

Hebben in Vlaanderen politici één seconde meer moed om hun bonzen te weerstaan, om hun democratische gezindheid te tonen?

Zijn de media hier - met de belastingomroep VRT op kop - even kruiperig als in Frankrijk?

De vragen stellen, is de antwoorden geven.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat De grens over (1) Alweer een ‘majeur incident’ met Kristof Calvo vorige donderdag. Dat hij zijn rol als oppositielid bijwijlen scherp speelt, is normaal, en daar is niks mis mee. Maar dat hij dat niet altijd even fijnzinnig en correct doet, geeft te denken voor de moraalridder die altijd met een vergrootglas naar anderen zit te loeren.

Naar aanleiding van de tweets van staatssecretaris Theo Francken over Artsen zonder Grenzen, was er heel wat commotie ontstaan.

Theo had immers een heilig links huisje geraakt en dat kon en mocht niet. PS, sp.a, PTB en de Franstalige Groenen zouden hem daarover dan ook zwaar aan de tand voelen. Maar in de conferentie der voorzitters was evenwel afgesproken dat de premier zou antwoorden namens de regering. En daar waren de Groenen het dus ook mee eens. Over tot de orde van de dag, zou men dan denken. Afspraak was afspraak.

Maar omdat de camera’s volop draaiden en er elektriciteit in de lucht hing, overschreed Calvo een grens. Hij had bloed geroken…

De grens over (2) Als de premier namens de regering antwoordt, moet de betrokken minister of staatssecretaris niet aanwezig zijn. Omdat Theo Francken het wel gehad heeft met het linkse gehuil en de geveinsde selectieve verontwaardiging uit die hoek, had hij zijn kat gestuurd.

Hij wist bovendien dat de premier hem pro forma ook kritisch zou aanpakken.

Maar dat pikte Calvo niet en hij begon met te eisen dat Francken zou gevorderd worden.

Het was een opgezette show om Francken te bashen en hem alles wat niet fraai was te verwijten. Kamervoorzitter Siegfried Bracke herinnerde hem aan de afspraken uit de Conferentie, maar Calvo had daar geen oren meer naar en schakelde een versnelling hoger met een ‘vorderingseis’. Bracke trilde als een riet en zei dat het reglement van de Kamer dat niet toeliet, en zeker niet tijdens de mondelinge vragen.

Tot grondwetspecialist Hendrik Vuye (ex-NVA, en er altijd op uit om Bracke in een moeilijk parket te brengen) even het woord nam en de voorzitter heel subtiel het verschil uitlegde tussen het Kamerreglement en de grondwet, waarin duidelijk staat dat een Kamerlid op elk moment en in alle omstandigheden een regeringslid kan doen vorderen, mits voldoende steun.

De grens over (3) Bracke moest dan ook schoorvoetend een stemming daarover toestaan. Omwille van onvoldoende steun haalde de vorderingseis het niet. Patje Brillantine Dewael van Open Vld en pater Servatius Verherstraeten van CD&V namen daarop even het woord om hun afkeuring te tonen aan Calvo aangaande het deloyaal zijn aan vooraf gemaakte afspraken.

Als dat niet meer kan, dan moet men altijd wel het Kamerreglement of de grondwet in de hand houden, vonden zij. Calvo heeft het vertrouwen in zijn persoon zeker verzwakt, en het beeld dat men al van hem had versterkt: een rotzakje (dixit de wandelgangen) die alleen doet wat in zijn kraam past en zonder verpinken zo nodig alle afspraken aan zijn laars lapt.

Een fraaie vertoning was het niet, daar in het Paleis der Natie…

Schimmige deal De Turkse tiran Erdogan is niet uit het nieuws weg te branden. Nochtans zijn maar weinig parlementsleden bekommerd over de consequenties in dat verband met de Turkijedeal, waarbij bakken geld richting het nieuwe Ottomaanse Rijk vloeien in het kader van het ‘tegenhouden’ van duizenden vluchtelingen.

Dat Europa daarbij met de ogen open gechanteerd wordt, lijkt niemand te deren.

Hoewel, Barbara Pas van het Vlaams Belang confronteerde premier Michel vorige donderdag daarmee. Meer nog, ze wilde van hem weten of hij op de hoogte was van de aan het licht gekomen extra deal van Merkel en Rutte, waarbij zij de afspraak zouden gemaakt hebben jaarlijks toch 150.000 tot 250.000 vluchtelingen uit Turkije de Europese Unie binnen te laten. Zij zouden dat afgesproken hebben, zonder dat de andere Europese leiders daarvan iets wisten. Michel hield zich op de vlakte en beperkte zich tot het stellen dat hij de verklaringen, zeker de recentste, van de president van Turkije niet aanvaardt. En al zeker niet tegen een lid van de regering (Zuhal Demir).

En daar bleef het bij.

“Geen antwoord geven, zegt ook al veel”, sneerde Barbara Pas. En nog: “U verliest al uw geloofwaardigheid als u met die man, die een totale bevolking bedreigt, schimmige deals voortzet.” Zij riep dan ook – als enige – op om de toetredingsonderhandelingen met Turkije om lid te worden van de EU niet te bevriezen, maar gewoonweg stop te zetten en de geldkraan onverbiddelijk dicht te draaien. Het blijft vreemd dat Peter de Roover van N-VA blijft uithalen naar Erdogan, maar uiteindelijk het flauwe EU-gezinde regeringsbeleid ter zake blijft steunen.

Goede manieren?

Veerle Wouters (ex-N-VA, nu onafhankelijke) ondervroeg Maggie de Block over een eerder technisch lijkende kwestie aangaande de Planningscommissie en de verdeelsleutel voor de RIZIV-nummers voor de jaren 2023 tot 2026. Maar als addertje onder het gras ontdekte zij dat men uiteindelijk niet tot de 60 N-40F-verdeling komt, zoals de Vlamingen dat wensen. Integendeel, de scheeftrekkingen ten voordele van de Franstaligen blijven. Maggie zit met heel die kwestie allang verveeld omdat de Franstaligen sluipwegen en achterpoortjes zoeken om alsnog af te wijken van de meest logische verdeling, namelijk 60/40.

Natuurlijk wilde Wouters weten hoe de minister dat gaat oplossen. Buiten het beloven van haar best te zullen doen, kon ze niets zeggen. Ze zit immers muurvast door de manifeste onwil van de Franstaligen. Toen Veerle Wouters nog een repliek gaf en haar wilde uitleggen hoe ze het probleem dan wél kan oplossen, wandelde Maggie prompt naar buiten… Wouters zei daarop, enigszins verbouwereerd: “Fijn dat u al wegloopt als iemand u een antwoord geeft, mevrouw de minister. Ik had het toch fijn gevonden, mevrouw de minister, dat u even afwachtte tot ik klaar was met mijn repliek.”

Ja, het was donderdag niet de dag van de goede manieren in de Kamer…

Actueel

30 maart 2017

Oud nieuws uit Diksmuide

lacherig over kan bericht worden, dan is VTM er als de kippen bij. Wanneer op 25 maart aan de voet van de toren een herdenking plaatsvindt van de Gebroeders Van Raemdonck, dan U heeft het misschien in de pers vernomen, de “uitbaters” van de IJzertoren zitten is VTM in geen Vlaamse velden te bespeuren. in slechte financiële papieren, en zoeken nieuwe inkomstenbronnen. Men heeft nu het Ik begrijp mijn vrienden van de NSV! en plan opgevat de toren te verhuren voor commerciële doeleinden. co dus niet goed wanneer die, nu zaterdag, een “spoedactie tegen de vermarkting van de Voor alle duidelijkheid, de IJzertoren heet maar vlug dat we ze terugkrijgen.

IJzertoren organiseren”, met een optocht met al een tijdje ‘Memoriaal van de Vlaamse ontTen tweede: wat is er tegen om de Panora- zwarte vlaggen van het station in Diksmuide voogding” en in de toren huist “Het Museum mazaal te verhuren aan derden? Kan ik met naar de IJzertoren. Eerlijk gezegd, ik denk dat aan de IJzer”. Het IJzerbedevaartcomité heet uitgeverij ’t Pallieterke de zaal afhuren voor bij- er belangrijker zaken zijn dan te gaan betoin feite ook anders: we moeten nu spreken voorbeeld een receptie voor onze 75ste jaar- gen in Diksmuide voor een feit dat al twee jaar over “Bedevaart naar de Graven aan de IJzer”. gang? Of wanneer in juni bij uitgeverij Pole- bezig is. Wat een energieverspilling. Noteer Da’s allemaal ingewikkeld, dus ik beperk mos een boek over de Eerste Wereldoorlog even: op zondag 23 april is er een solidarimet tot “de IJzertoren” en “het IJzerbedevaart- verschijnt? Mag ik de persvoorstelling houden teitswandeling in Zaventem voor het behoud comité”, want dat zijn nog altijd de namen die in de toren? Lijkt logisch, want het sluit aan bij van Vlaamse jobs op de luchthaven; een orgahet diepst in ons geheugen zitten. het thema van de IJzertoren. nisatie van VVB-TAK. In mijn ogen is het 100 Het IJzerbedevaartcomité zit in slechte Mag ik met mijn redacteurs en vrienden x belangrijker om daar te gaan betogen dan financiële papieren en dat heeft twee oorza- daar bijvoorbeeld mijn 60ste verjaardag vie- in Diksmuide. ken. Het eerste probleem: het aantal bezoe- ren met een drankje en een hapje? Mag de kers aan de IJzertoren annex museum piekte Marnixring er een etentje organiseren? Ja, dat Tweetalig De Toren staat symbool voor de ontvoogin 2014, in de aanloop van de herdenkingen moet kunnen, denk ik zo. Maar waar legt men van het begin van de Eerste Wereldoorlog. In de grens? Wat kan wel, en wat kan absoluut ding van Vlaanderen, maar het IJzerbedevaart2013 waren er 73.000 bezoekers, en in 2014 niet? Want de IJzertoren zit vol symboliek, al comité staat zeker niet vooraan in de huidige strijd voor nog meer ontvoogding. Wat te dentelde men net geen 150.000 bezoekers. Maar is het vandaag vooral een museum. ken van het festival Ten Vrede, 15 jaar lang in 2016 kalfde het aantal weer af, naar 65.000 VTM... eindelijk in Vlaamse velden georganiseerd aan de voet van de IJzertoren. bezoekers, zelfs minder dan in 2013.

Er is dus een ‘maar’. Hoe selectief gaat het Het festival wordt weliswaar in 2017 afgeTweede probleem: het IJzerbedevaartcomité is een deel van haar subsidies vanwege comité zijn bij de verhuur van de Panorama- schaft, ook door het wegvallen van de subsizaal? Oké voor babyborrels, maar wat als de dies. Ten Vrede, dat was pas echte ‘vermarkde Vlaamse overheid kwijtgespeeld. plaatselijke moslims er een Suikerfeest wil- ting’ van de IJzerweide, overigens zonder al Te huur ... sinds 2015 len houden? Je voelt nu al aan dat het IJzer- te veel succes inzake opkomst. Dat daar een Gevolg: het IJzerbedevaartcomité wil de bedevaartcomité dat ook voor een Suikerfeest infostandje stond van de PVDA (inderdaad, de Panoramazaal van de IJzertoren verhuren voor zal verhuren, al was het maar voor het begrip aanbidders van het oorlogszuchtige Noordprivéfeestjes. “Al kan niet alles”, aldus alge- godsvrede. Al gaat ‘Godsvrede’ historisch Korea), stoort mij mateloos méér dan het meen secretaris Dirk Demeurie. Onmiddellijk gezien eerder over de relatie tussen katholie- feit dat de Panoramazaal te huur is. Net zoals ontspon zich een grote discussie binnen de ken en niet-katholieken. Gaat het IJzerbede- het mij stoort dat Paul de Belder in zijn toeradicale Vlaamse beweging. ‘Schande’, ‘een vaartcomité de Vlaamse leeuwenvlag op de spraak bij de herdenking van de Gebroeders zoveelste kaakslag’, en nog wat van die reac- toren verwijderen als de potentiële huurder van Raemdonck, zaterdag, met geen woord ties, inclusief een snel opgerichte Facebook- erom vraagt? Wat als het VNJ er een persconfe- repte over de “Vlaamse ontvoogding”. En het groep. Op zo’n moment kan ik mijn radicale rentie wil organiseren? Wat als de Wim de Wit stoorde mij nog het meest dat ik (en de oveer een vergadering wil houden met zijn regie- rige pers) een uitnodiging ontving voor deze vrienden niet volgen.

Ten eerste, het feit dat de Panoramazaal te ploeg van de IJzerwake? Dat zou pas grappig herdenking ... in de twee landstalen, volledig huur is, is niet nieuw. Op de Facebookpagina zijn. Maar wat als de B.U.B. (Belgische Unie- tweetalig in het Nederlands en Frans. van de IJzertoren wordt daar al reclame voor Union Belge) er een bijeenkomst wil planDe letters AVV-VVK verwijderen, is onmogegemaakt sinds 21 september ... 2015. “Dineren nen? Wat als...? lijk; de IJzertoren is sinds 1993 een beschermd in stijl op 72 meter hoogte”, aldus het bericht.

In ieder geval, toen op 21 maart het bericht monument, en elke wijziging aan het gebouw Als er vandaag ineens grote ruchtbaarheid aan in de kranten verscheen, was dat voor de VTM- moet voorgelegd worden aan de dienst Monuwordt gegeven in de media, dan is dat met een nieuwsdienst een reden om nog dezelfde dag mentenzorg. Het IJzerbedevaartcomité kan bijbedoeling. In feite is de boodschap van het een cameraploeg naar Diksmuide te sturen. dus zomaar niet op eigen initiatief de letters IJzerbedevaartcomité: zie je wat er gebeurt Als de teloorgang van de Vlaamse beweging laten verwijderen. Het mag een kleine gerustals onze subsidies geschrapt worden, dus zorg in de kijker gezet kan worden, en er een beetje stelling zijn.

K arl van C amp

Een jaar na Zaventem en Maalbeek De herdenking van de aanslagen van 22 maart 2016 was één aaneenschakeling van valse sentimentaliteit. De teksten van koning Filip waren dit keer niet dwazer of inhoudslozer dan die van de andere deelnemers. Het was overal dezelfde onzin. Een zinnetje als “het is de verantwoordelijkheid van ons allen is om onze samenleving menselijker en rechtvaardiger te maken” is in zijn algemeenheid natuurlijk juist, zoals de meeste gemeenplaatsen.

Maar het was misplaatst op een herdenking voor de slachtoffers. Die zijn niet vermoord door “onze samenleving”, maar door islamitische terroristen. Die zijn zelfs niet voortgekomen uit “onze samenleving”, maar uit een fanatieke islamitische samenleving, die niets met de onze te maken wil hebben. Nog idioter, van een wereldvreemde dwaasheid die typisch lijkt voor Filip I, was zijn oproep om “teder te durven zijn”. Teder? Dat is goed om een ruzie tussen geliefden bij de leggen, of tussen kinderen

in een kleuterschool. Maar hoe gaat men dat op moordenaars en terroristen toepassen? Kan het nog wereldvreemder? De dame die zegde dat “liefde het enige antwoord is”, zal het wel goed bedoeld hebben. Maar hier helpt dat antwoord niet. Net zomin als het helpt tegen verkrachters, slavenhandelaars of seriemoordenaars. In de strijd tegen de islamitische terreur hebben we niets aan liefde, tederheid of menselijkheid.

We beweren niet dat er sinds 22 maart

2016 niets veranderd is. Ja, er zijn nu bijvoorbeeld meer soldaten in het straatbeeld en er is grote schoonmaak gehouden in een reeks fictieve vzw’s. Maar daarmee wint men nog geen oorlog… Zelfs de “geradicaliseerde” moslims bij het leger zijn nog altijd niet gearresteerd. Ze zijn niet eens ontslagen. Ze hebben nog altijd oorlogswapens. Ze kunnen het leger nog altijd van binnenuit bespioneren. De moslims die op Zaventem stonden te juichen van vreugde na het bloedbad dat daar was aangericht, zijn er ook nog altijd, met hun pasjes die toegang geven tot de taksvrije zone, tot het beveiligde deel van de luchthaven. De moslims die dagenlang geen kik hebben gegeven toen Abdeslam bij hen ondergedoken zat… nu ja, hij zat niet echt ondergedoken. Hoewel zijn foto’s overal via de media verspreid werden, liep hij gewoon openlijk over straat, in zijn eigen wijk, waar iedereen hem kende. Maar niemand gaf een kik. Iedereen beschermde hem. Die moslims die Abdeslam toen hebben ingedekt, wonen daar nog altijd ongestoord, misschien zelfs in sociale woningen of met uitkeringen op onze kosten.

Ze hebben een terrorist verborgen en beschermd, maar… zand erover. We doen alsof er niets is gebeurd. Er is nog niets één grote razzia geweest om die wetteloze wijken blok na blok uit te kammen op zoek naar wapens, terroristen of werkplaatsen voor de fabricage van bommen. De grenzen staan nog altijd wagenwijd open. De onderwereld van illegaliteit, waarin uitgewezen asielzoekers evengoed kunnen verdwijnen als misdadigers, uitbaters van sweatshops, mensenhandelaars en terroristen, is nog steeds niet opgekuist. Er is niet één salafistische moskee gesloten of gesloopt. Zelfs terugkerende IS-strijders worden niet systematisch opgesloten. Op 22 maart werden we brutaal in een oorlog geslingerd. Maar dat besef is blijkbaar nog altijd niet echt tot ons doorgedrongen.

5

Adieu Eurostadion

Vervolg van blz.1 Die had Ghelamco absoluut nodig om zijn plannen te kunnen realiseren. Maar in het Vlaams parlement had hij, in antwoord op een vraag van VB’er Sintobin, geweigerd om kleur te bekennen: hij zou over deze stukken grond pas beslissen na afloop van alle procedures. Hij wou op die manier voorkomen dat er procedurefouten werden gemaakt en tegelijk openlijke onenigheid vermijden met regeringspartijen CD&V en Open Vld. Nu Weyts over een tweede sleutel beschikte, vond hij het niet langer nodig om de procedures af te wachten en trok hij de stekker uit het Eurostadionproject: dinsdagmiddag maakte hij bekend dat hij de twee gronden niet zou verkopen. Terecht verwijst hij daarbij naar het weggevallen draagvlak voor het stadion (zowel RSC Anderlecht, de Voetbalbond als de gemeente Grimbergen haakten af), dat in de praktijk een kantorenproject was geworden.

Ghelamco blijft strijdvaardig Ghelamco toonde zich dinsdagavond nog strijdvaardig. Het Ieperse bedrijf kondigde nog steeds een beroepsprocedure aan tegen de weigering van de bouwvergunning door het Grimbergse schepencollege, maar de slaagkansen zijn minimaal. De buurtweg zal wellicht door de deputatie worden afgeschaft en in theorie kan de bouwvergunning worden toegekend zonder de overdracht van de twee lapjes grond, maar vermits Ghelamco geen samenwerkingsakkoord op zak heeft met het Vlaams Gewest inzake mobiliteit, lijkt het lot van het Eurostadion bezegeld.

Op een uitgebreide persconferentie had het bedrijf dinsdag nog alles uit de kast gehaald om aan te tonen dat het alternatief van de renovatie van het Koning Boudewijnstadion, zoals bepleit door Brussels parlementslid Johan Van den Driessche, niet realistisch zou zijn. Ghelamco had hiervoor een Nederlands studiebureau onder de arm genomen, dat tot de vaststelling was gekomen dat het stadion helemaal moest worden afgebroken om aan de UEFA-normen te voldoen. De kostprijs voor afbraak en heropbouw zou ruim 300 miljoen euro bedragen, evenveel als de bouw van het nieuwe stadion op Parking C. Een West-Vlaams studiebureau had eerder aangetoond dat een renovatie mogelijk was voor een derde van deze prijs, maar dat wordt door Ghelamco dus tegengesproken.

De werkelijkheid is ietwat complexer. Brussel wil het stadion op deze locatie weg omdat de plannen voor het Neoproject (hotels, winkels, appartementen, congrescentrum…) veel meer geld zullen opbrengen zonder een stadiongebouw. Bovendien is Ghelamco zelf alleen maar bereid om mee te spelen wanneer het stadion kan gebouwd worden aan de Ring, omdat het op die manier (net zoals in Gent) dagelijks in het blikveld komt van ontelbare automobilisten. Een renovatie van de bestaande gebouwen of een nieuwbouw op dezelfde plaats interesseert de bazen van Ghelamco geen fluit. Wat betreft de timing hebben ze wellicht gelijk: een afbraak en heropbouw kan nooit meer voor het EK van 2020. Maar daar zijn we absoluut niet rouwig om.

CD&V op de barricaden Ghelamco was er vorige week wel in geslaagd om CD&V voor zijn kar te spannen. De Brusselse parlementsleden Brigitte Grouwels en Paul Delva reageerden erg ontgoocheld op het negatieve advies van Ruimte Vlaanderen.

Zij vinden het Eurostadion erg noodzakelijk: “Het is immers belangrijk voor de internationale uitstraling van Brussel én voor de toekomst van het Belgisch voetbal.” Ooit werd Grouwels gerekend tot de Vlaamsgezinde vleugel van haar partij, maar daar is helaas nauwelijks iets van overgebleven. Onbegrijpelijk.

BL

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Moskee als bliksemafleider Dat er in heel wat moskeeën vreemde dingen gebeuren, is geweten. Toch zou het verkeerd zijn het hele ‘radicaliseringsverhaal’ hiertoe te reduceren. Het probleem zit maatschappelijk veel dieper. Wellicht is het makkelijker vooral te focussen op de gebedshuizen en te zwijgen over de rest.

Daar hadden ze hem dan, de ideale kandidaat om jong CD&V-voorzitter te worden. Politicoloog (VUB), Brusselaar (beter nog: afkomstig uit 1080 Molenbeek) en - om het met de woorden van de Franse chansonnier Georges Moustaki te zeggen - voorzien van een “gueule de métèque”.

Kortom, Sammy Mahdi, een allochtoon, die, zoals we konden vaststellen toen we een tijdje geleden tijdens een zapstonde op zijn persoon uitkwamen, vooral wat platitudes verkondigt.

Wellicht om net het tegendeel te bewijzen, pakte hij uit met een vrije tribune in De Morgen waarin hij dan toch een mening verkondigde. Zo onder meer over die dekselse militairen op straat. “Ik wil ze uit mijn straat”, klonk het resoluut. “Vandaag. Dat ze wat mij betreft op peacekeepingoperatie in Libanon gaan of wat patatten schillen, het maakt me niet uit.”

En even denk je dat de jong ‘tsjeeven’ een ‘angry young man’ verkozen hebben.

Niet toevallig verscheen het stuk op de verjaardag van de aanslagen in Brussel en Zaventem. Mahdi’s timing viel nagenoeg samen met die van Khalid Masood, de misdadiger die de aanslag aan Westminster pleegde.

Het was een wat ongelukkige zet van de jongerenvoorzitter, maar goed, elke beginneling heeft recht op wat krediet. Want zie, hij heeft ook andere meningen. “Erken eindelijk wat moskeeën zodat we de geïmproviseerde en niet-erkende moskeeën waarover we totaal geen controle hebben een genadeslag toedienen. Verkoop geen wapens meer aan de Saoedi’s en smijt ze uit de Grote Moskee.” Nu zijn we er.

Brusselse moskeefabriek Yvan ‘de Verschrikkelijke’ Mayeur, PS-burgemeester van Brussel, verklaarde in De Morgen dat alle Brusselse moskeeën in handen zijn van de extreme salafisten. Twee dagen later pakte hij op RTBF-radio uit met de idee om naar analogie met de kerkfabrieken in Brussel ‘moskeefabrieken’ op te richten, om zo meer controle te kunnen uitoefenen op de moskeeën.

Mayeur verklaarde: “Ik wil een gematigde islam organiseren in Brussel”. Daarmee impliciet toegevend dat de islam an sich in ons land dus níét gematigd is. Iets waar men bij het Vlaams Belang uiteraard gretig akte van nam.

Toch verzet het Brusselse Vlaams Belang zich tegen de plannen van Mayeur. Volgens Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens is het naïef te denken dat de overheid op die manier het islamextremisme in Brussel kan indijken. Er bestaat niet zoiets als een ‘Europese islam’, omdat de waarden van de islam net haaks staan op onze westerse, Europese waarden en normen. ‘Europese islam’ is een contradictio in terminis, aldus Lootens.

En dat wou Lootens ook vertellen in het hoofdstedelijk halfrond, ware het niet dat de parlementsvoorzitter hem verbood zijn vragen te stellen. Voor parlementsvoorzitter Picqué – nochtans partijgenoot van Mayeur – is het oprukkende salafisme in Brussel blijkbaar totaal onbelangrijk. Of is het dat men bij de PS liever geen vervelende vragen van de Belangers op het bord krijgt?

Groen valt over religie Marie Nagy is geen Ecolo-Groen-fractieleider meer in de gemeenteraad van de stad Brussel.

30 maart 2017 De voornaamste reden is een opiniestuk dat Nagy publiceerde in de krant Le Soir, waarin ze de evolutie van de ecologisten rond ‘religie’ in vraag stelde. De tijd dat religie ‘opium voor het volk’ was, ligt reeds lang in het verleden voor Groen en links. Tegen de zin van Nagy. Ze stelt zich dan ook vragen over de evolutie van het Groen-Ecoloproject in Brussel in debatten over bijvoorbeeld het dragen van een hoofddoek.

Zoveel kritische zin werd Nagy niet in dank afgenomen, en na een motie van wantrouwen werd ze door haar eigen fractie aan de kant geschoven.

Explosieven in Justitiepaleis In mei 2016 verleende het Brussels Hoofdstedelijk Gewest een vergunning voor de opslag van 450 kilo explosieven en munitie in de kelders van het Justitiepaleis. In realiteit werd echter om en bij vijfduizend kilogram munitie en explosieven gestockeerd, op een manier die allesbehalve reglementair is.

De munitie moet immers worden opgeslagen in gewapende koffers en in afgesloten lokalen, wat niet het geval bleek te zijn. Hierdoor gealarmeerd trok Dominiek Lootens, Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter, op 20 januari in de plenaire vergadering van het BHP aan de bel bij Brussels minister Fremault die verantwoordelijk was voor de aflevering van de milieuvergunningen.

In eerste instantie trok Fremault de paraplu open, door te stellen dat de veiligheid van de bezoekers en werknemers in het Justitiepaleis nu eenmaal niet haar bevoegdheid was.

Maar intussen werd de vergunning ingetrokken, en moeten de explosieven dus zo snel mogelijk worden verwijderd. En daar wringt

Maatschappelijk weefsel De realiteit is omslachtiger. Is er iemand te vinden die in een terrorismedossier genoemd wordt die in de Grote Moskee ‘radicaliseerde’? Wellicht niet. In werkelijkheid raken die lui in contact met verkeerde subjecten en dito ideeën via het internet, of nog via sportclubs. Expert Claude Moniquet, anderhalf jaar geleden nog op de praatstoel van dit blad, heeft daar al vaker op gewezen.

Feit is dat het probleem van ‘islamisme’ zich diep genesteld heeft in het maatschappelijke weefsel, wat ruimschoots ‘de moskee als dusdanig overstijgt’. Het is natuurlijk politiek zoveel makkelijker om rond de essentie te blijven cirkelen.

KNIN.

Uitkeringsfraude Het is algemeen geweten, uitkeringsfraude is zo oud als de uitkering zelf. Mensen proberen hun inkomen, al dan niet wettelijk, te verhogen, naargelang de overheden hen belasten. Bij vele migranten worden de inkomsten uit de sociale zekerheid netjes georganiseerd via hun culturele- en/of religieuze dienstverleners. Huizen en appartementen huren bij een socialehuisvestingsmaatschappij, terwijl men in het land van herkomst (veel) geld en onroerend goed bezit. Aanschuiven bij het OCMW of de voedselbank voor voedsel dat men achteraf in een auto van ruim 50.000 euro propt.

Het kan allemaal. Een Limburgse neurochirurg zit in de cel voor het op grote schaal uitschrijven van valse attesten voor levenslange invaliditeit. Twee Turkse personen uit HeusdenZolder waren de spilfiguren in het ronselen van patiënten, die 3.000 tot 5.000 euro zouden betaald hebben om een blijvende uitkering te genieten.

Ali Caglar De stad Genk heeft een CD&V-schepen van Turkse origine die dweept met de Turkse president Erdogan, zijn grote voorbeeld. Tegelijk wil hij baas zijn over alle Genkenaren. “Want Turken houden van sterke leiders.” In 2016, meteen na de coup in Turkije, schreef Caglar in de krant HBvL: “Ik ga dadelijk mee protesteren tegen deze coup.” Hij was op dat ogenblik op vakantie in zijn ouderlijk dorp in Turkije.

Enkele maanden eerder zei hij voor TVL: “De persvrijheid in Turkije is erop vooruitgegaan.”

Dit nadat vele oppositiekranten en tv-stations waren gesloten en journalisten waren opgepakt. Na de coup volgde een heuse heksenjacht op alle mogelijke tegenstanders van Erdogan. Wiens belangen verdedigt CD&V-schepen Ali Caglar als hij zegt dat hij een fiere Turk is?

Raar, maar waar!

OCMW Brugge zoekt honderd medewerkers voor stad en omgeving en dit voor allerhande opdrachten. Hoe kan dat? Zo ineens?

Niet helemaal... Er is personeel nodig voor het vernieuwde Woonzorgcentrum Ten Boomgaarde in Sint-Michiels, dat in het najaar de deuren opent, maar ook voor andere plaatsen wordt naar zorgtalent gezocht, want er gingen anciens met pensioen. Om dit alles te verwezenlijken, werd de aanwervingscampagne “ongelooflijk cool” opgestart, werd een jobdag georganiseerd, krijgt eigen personeel kans op promotie en iedereen kan ook geschikte kandidaten aanbrengen. Dagelijks dragen de 80 wagens van het OCMW deze blijde boodschap van extra werkgelegenheid uit.

Grote Moskee Er is wat te doen rond die obscure moskeeën de voorbije weken, de Grote Moskee van Brussel op kop. Wat op die plek gebeurt, overigens rijkelijk betoelaagd door de Saoedi’s, is niet koosjer. Nochtans is dit algemeen geweten, al vele jaren lang.

Ook de onvermijdelijke Yamila Idrissi, Vlaams Parlementslid voor de sp.a, mengde zich in het debat, doorgaans een indicatie dat het helemaal de verkeerde kant opgaat. Als scholier was ze ooit op de vingers getikt als zijnde een slechte moslima. Zonder twijfel een traumatische ervaring die tot vandaag haar tol eist.

En zelfs de Brusselse burgervader Mayeur sprak zich uit over het onderwerp. Hij wil ze in een soort ‘Moskeefabriek’ onderbrengen. Waarom nu plots die verhoogde belangstelling voor het reilen en zeilen achter de moskeemuren?

het schoentje. Het quasi failliete departement ‘Justitie’ moet voor de verwijdering namelijk een factuur van zowat 18.000 euro betalen aan ‘Defensie’. Een totaal absurde situatie, waarbij de ene federale dienst de andere niet wil betalen, en zo de veiligheid van honderden personen in en om het Justitiepaleis op de helling zet

De Wever maakt van een “onschuldige” een terrorist Het loont soms de moeite even terug te bladeren in het nieuws van enkele dagen geleden. Zo goochelden wij de gebeurtenissen van donderdag 23 maart op ons scherm.

En wat zien we? “Deze morgen werd rond 10 uur 45 in het centrum van Antwerpen, onder meer rond de Meir, een voertuig met Franse nummerplaten opgemerkt dat aan hoge snelheid reed”, zegt parketwoordvoerder Eric van der Sypt.

“Hierbij bracht hij op verschillende momenten voetgangers in gevaar. Toen Belgische militairen het voertuig probeerden tegen te houden, nam de bestuurder de vlucht. Even later kon het Snelle Respons Team van de politie van Antwerpen alsnog het voertuig onderscheppen. De bestuurder werd van zijn vrijheid beroofd. Het betreft Mohamed R, geboren op 8 mei 1977, van Franse nationaliteit, wonende te Frankrijk.” En verder: “In de koffer van het voertuig werden onder andere verschillende steekwapens, een riotgun en een bus met onbekende inhoud aangetroffen.

DOVO is ter plaatse en zal het voertuig verder onderzoeken. Gelet op al deze elementen en de feiten die zich gisteren hebben voorgedaan te Londen, wordt het dossier verder behandeld door het federaal parket.” En nog verder: “Volgens de VRT is Mohamed R. een Fransman van Tunesische origine en staat hij gekend voor verboden wapendracht.”

Voorbedachte rade?

Uit de eerste berichten van de man die

over de Meir reed, bleek dat zowat alle aanwezigen in deze ‘mooiste en drukste winkelstraat van Europa’ moesten wegspringen om hun leven te redden. Nadien werd dat afgezwakt. Er werd wel gezegd dat de man in de rode Citroen plankgas gaf.

Er werd uitgemaakt dat hij tegen 80 tot 100 km per uur over de Meir “scheurde”. En dat in een straat die verboden is voor het verkeer!

Maar dat werd er niet bij vermeld. Voor de rest van de wereld leek het dat de Meir een soort van drukke verkeersader dwars door de stad is.

Achteraf bleek dat om 11 uur de straat zou worden afgesloten met betonnen bakken.

Een kwartier voor dit donderdag gebeurde, kon de automobilist gewoonweg binnenrijden. Moet hij geweten hebben.

Getuigen zagen dat de chauffeur door het rode licht reed aan de Meirbrug. Hij werd toen achterna gezeten door de militairen die de bewaking uitoefenden. Dan verdween de auto richting kaaien.

Daar zou de man in zijn auto stomdron-

ken en onder de drugs in slaap gevallen zijn.

Een chaos van berichten. Terecht dat Bart de Wever, als burgemeester van Antwerpen, de puntjes op de i zette tijdens een persconferentie in het bijzijn van korpschef Serge Muyters. Dit werd door lokaal sp.a-voorzitter Tom Meeuws en Wouter van Besien van Groen aangegrepen om Bart zogezegd te ontmaskeren als een volksopruier. Als een handlanger van Filip Dewinter. Stel je voor dat de dader ook maar één iemand had aangereden en Bart had dan geen mededeling aan de pers gedaan, je zou een gehuil hebben horen opgaan, “wegens achterhouden van informatie”.

Achteraf werden in de koffer van de Citroen een riotgun en steekmessen aangetroffen.

Niks aan de hand? Geen terrorist? Niks te vergelijken met wat de dag voordien in Londen gebeurde? Niks te vergelijken met Berlijn?

Niks te vergelijken met Nice? Of met andere terreurdaden? Achteraf bleek dat het parket groen licht had gegeven voor de persconferentie en dat Muyters en De Wever met rechtmatige trots konden verklaren dat zij de zaak professioneel hadden aangepakt.

De aanval van Meeuws en Van Besien bleek een slag in het water te zijn. Een soort van opgeblazen gekwaak als van Kermit de kikker uit de Muppet Show.

Pagadder

7

Onze naaste buren

30 maart 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

De nieuwe Tweede Kamer

Geregeld hoort men protesten dat de volksvertegenwoordiging niet representatief is voor Nederland. De Volkskrant zocht het even uit en de resultaten zijn soms… euh... bedroevend.

Te weinig vrouwen Theoretisch zouden in de nieuwe zojuist geïnstalleerde Tweede Kamer twee vrouwen meer dan mannen moeten zetelen. In de praktijk is één derde van de nieuwe Kamerleden vrouw. Maar hier kan men nog stellen dat vrouwelijke kiezers niet per se voor vrouwen stemmen. De zwaar gebuisde PvdA was de enige partij waar mannen en vrouwen volgens het ritssysteem kandideerden. Dat principe werd - zij het enigszins verwaterd - ook elders gevolgd, maar door de bank stonden vrouwen toch iets lager op de lijst. Zelfs bij de mohammedanenpartij stonden vrouwen op de lijst, uiteraard op onverkiesbare plaatsen. En de fervente protestanten van de SGP doen het nog altijd zonder vrouwen.

Te veel Hollanders Nog altijd spreken Vlamingen over Holland als ze Nederland bedoelen. Maar als je de samenstelling van de Tweede Kamer bekijkt, blijft de indruk dat de Republiek der Verenigde Provincies met de preponderante rol van Holland nog altijd bestaat. In de Randstad (de provincies Noord- en Zuid-Holland en Utrecht) woont 45 procent van de bevolking, maar ze krijgt 64 procent van de zetels; een volstrekte meerderheid. Dat verklaart veel van de politieke besluitvorming; dikwijls volledig op Holland gecentreerd terwijl de andere provincies de rekening

betalen. De provincie Noord-Holland (met Amsterdam) bezit nauwelijks meer inwoners dan Noord-Brabant, maar rijft wel 35 Kamerzetels binnen, terwijl er maar 13 Brabanders zetelen. Dat is het gevolg van de landelijke lijst, in plaats van provinciale lijsten zoals in Vlaanderen. De landelijke partijbonzen beslissen wie op welke plaats op de kandidatenlijst staat en ze kunnen zich veroorloven kandidaten met een lokale grote aanhang in de kou te zetten.

Veel te veel universitairen Helemaal dol wordt het natuurlijk als men de opleiding als norm neemt. Dan wordt duidelijk dat politiek een vak is voor welgestelde hoogopgeleiden die andere welgestelde hoogopgeleiden naar voren schuiven. Theoretisch hebben kandidaten met een universitair diploma recht op 15 van de 150 zetels in de Tweede Kamer. In de praktijk zetelen er 94 universitairen.

De democratie is een zaak van beslissingen “over u” maar zeker niet “door u”. Dat geldt ook voor de oudere Nederlanders. Volgens hun aantal hebben deze kiezers recht op 56 zetels en ze moeten het doen met 36, maar dat zijn bijna allemaal mensen van 50. Nauwelijks 2 Kamerleden van meer dan 70 kunnen uit eigen ervaring spreken.

En nog veel meer Marokkanen Ten slotte zijn er de enigszins verrassende resultaten voor

“de mensen uit de migratie”, zoals de politiek correcte oplichters zeggen. Vooral de Marokkanen zijn met 8 zetels volledig oververtegenwoordigd. Volgens het aantal kiezers met Marokkaanse achtergrond zouden er maar 3 mogen zetelen. Bij de Turken is het al iets minder, maar nog altijd 5 zetels terwijl het representatief maar 3 mogen zijn. Mooi om te onthouden wanneer weer eens een of ander “correct” groot licht eist dat de diversiteit op plaats x of stek y niet volledig bereikt is. Men kan dan repliceren dat een goed begin erin bestaat 5 volksvertegenwoordigers van Marokkaanse origine te laten vertrekken.

Ze kunnen dan vervangen worden door 1 Surinamer en 1 Antilliaan die al veel langer Nederlands zijn maar die niet vertegenwoordigd worden in de Kamer. En die drie overige zetels horen naar autochtone Nederlanders te gaan die duidelijk gediscrimineerd worden ten opzichte van Marokkanen. Absoluut te onthouden is ook dat er maar 147 Nederlanders in de Kamer zetelen. De drie Turken van de lijst Denk vormen alleen een filiaal van de schurkenpartij van de Turkse tiran. Men kan zich moeilijk voorstellen dat de vooroorlogse Tweede Kamer een paar authentieke Duitse nazi’s de Nederlandse nationaliteit zou geven en die vervolgens als Kamerleden had aanvaard. Op sociale media worden de Denk-Turken te gemakkelijk voor landverraders uitgemaakt; dat zijn ze feitelijk niet, want ze voelen zich honderd procent Turk, spuwen op hun Nederlandse nationaliteit en ze lachen zich een hoedje met die naïeve Nederlandse idioten. Ze doen niet anders dan al hun landgenoten in Nederland. 70 procent onder hen stemt voor de crimineel Willem de Prater Erdogan.

Gents referendum zorgt voor politieke hoogspanning Op het stadhuis hebben ze lang gehoopt dat er van een referendum over het circulatieplan niets in huis zou komen. Maar nu, op een week voor de invoering van dat plan, is het toch zover. IntelliGent Mobiel presenteerde het stadsbestuur een stapel petitielijsten, ondertekend door meer dan dertigduizend Gentenaars. Hiermee dwingen ze een referendum af en voeren ze de politieke druk op.

Groen heeft er geen last van; hoe radicaler het antiautobeleid is, hoe liever hun kiezers het hebben. Maar de socialisten voelen het wel, want een deel van hun achterban mort. Vooral de allochtonen, verknocht aan hun auto, zien het plan niet zitten. Zo krijgen we de vreemde toestand dat een ‘N-VA’-referendum massaal ondertekend werd door Turkse Gentenaars.

Geen vrolijke vaststelling voor Termont en consorten. Maar bij de liberalen is het pas echt paniek. Unizo hield vorig jaar een bevraging.

Van de zaakvoerders die reageerden, overwoog de helft om Gent te verlaten. Eén op drie maakte daar al concrete plannen voor. Als het referendum er komt, moeten de liberalen kleur bekennen en oproepen om ja te stemmen. Ze moeten een plan verdedigen dat geen rekening houdt met de handel en bedrijvigheid in de stad en dat vooral mensen van buiten de stad treft die in Gent komen werken.

Dertigduizend handtekeningen Dat de spanning stijgt, was maandag op de gemeenteraad al duidelijk. “Boetes vanaf de eerste dag”, verklaarde schepen Filip Watteeuw met klem, ook op de treurbuis. Plots fluit hij een ander liedje, al is dat met tegen-

zin. N-VA had een overgangsperiode van een maand gevraagd voordat er boetes zouden worden uitgeschreven. Zover gaat de clementie van de schepen niet, maar hij doet toch een gebaar. De eerste dertig dagen krijgen mensen die door een knip of in het nieuw stuk voetgangersgebied rijden de allereerste boete kwijtgescholden. Ze krijgen dan geen boete in de bus, maar een waarschuwingsbrief. Open Vld was er als de kippen bij om de pluim op haar hoed te steken: “Open Vld bekomt redelijkheid bij invoering circulatieplan”, titelde een stukje op haar webstek.

Op dat moment, nog tijdens de gemeenteraad, begon een amusant mimespel. Het gezicht van schepen Watteeuw zakte helemaal tot op de grond. Achter de schepenbank beende hij tot bij de burgemeester om driftig in diens oor te staan fluisteren. Daarna ging het richting de liberale collega-schepenen, en weer driftig gefluister. Kort daarna veranderde de kop op de liberale webstek in “Open Vld tevreden met redelijkheid bij invoering circulatieplan”. Kortom, de koppige groenen gunnen de liberalen niet eens een schaamlapje om hun gezicht mee te redden.

Actievoerders zoals Ademloos die in Antwer-

pen een referendum willen, krijgen veel aandacht in de media. In Gent vond de VRT het zelfs niet nodig bij het afgeven van de petitie aanwezig te zijn, laat staan om iemand van de initiatiefnemers aan het woord te laten. Een referendum in Gent is blijkbaar geen groot nieuws. Dat de initiatiefnemers zich maar al schrap zetten. Zij zullen niet op bevriende media moeten rekenen, integendeel, het tegenoffensief is al begonnen. Maar de dertig-

Luikse PS zoekt nieuwe voorzitter

In de nasleep van de Publifin-affaire nam Willy Demeyer ontslag als Luiks PS-voorzitter. Volgende maand wordt een opvolger gekozen. Luiks schepen Jean-Pierre Hupkens volgt hem wellicht op. Maar hij is niet de man die écht de touwtjes in handen heeft bij de socialisten van de Vurige Stede.

Het is met frisse tegenzin dat verschillende Luikse PS’ers naar aanleiding van de Publifin-affaire een stap terugzetten.

Maar de druk van de hoofdzetel in Brussel was te groot. Voorzitter Elio di Rupo wil de electorale schade tot een minimum beperken. Dat wordt zeer moeilijk als we de laatste peilingen mogen geloven. Toch hoopt men aan de Keizerslaan op een positief effect als blijkt dat een aantal Luikse PS-kopstukken van de voorgrond verdwijnen. Stéphane Moreau, architect van het systeem van royaal bezoldigde nepvergaderingen, is al teruggetreden als burgemeester van Ans. En Willy Demeyer, burgemeester van Luik-stad, houdt ermee op als voorzitter van de Luikse PS-federatie.

Zijn opvolger wordt wellicht de 62-jarige Luikse schepen van Cultuur en Stedenbouw Jean-Pierre Hupkens. Een goede kennis van Demeyer, die burgemeester blijft, en een man die zeer linkse overtuigingen heeft. Hij was een tijdlang één van de drijvende krachten achter het extreemlinkse blad ‘Pour’.

Natuurlijk moet Hupkens nog verkozen worden tot voorzitter van de Luikse PS eind april. Maar dat is wellicht een formaliteit. Ook al zijn er in totaal vier kandidaten. Naast Hupkens

zijn er om te beginnen Thibaut Smolders (29), eerste schepen in Awans. Daarnaast heeft ook Jean Joris (59), vicevoorzitter van de PS in Cheratte, zich kandidaat gesteld. Derderangsfiguren worden ze genoemd. Het is om de indruk te wekken dat het om een kiesstrijd met enige concurrentie gaat.

En dan is er zowaar José Happart, die een gooi doet naar het Luikse PS-voorzitterschap. Het vroegere Voerense woelwater is 70 jaar en wordt in allerlei juridische dossier genoemd. Hij zou onder andere als voorzitter van de raad van bestuur van de Luikse luchthaven publiek geld hebben vervreemd en samen met topman Luc Partoune Luikse bedrijven hebben bevoordeeld voor opdrachten binnen de luchthaven van Bierset. Uiteraard tegen de nodige betaling. Happart heeft geen kans en wil met zijn kandidatuur enkel van zich laten spreken.

Maar bij de PS zitten ze er wel verveeld mee. Vooral omdat Happart het gezicht is van de oude politieke graaicultuur. Niet zozeer omdat Happart in de jaren tachtig en negentig een van de pyromanen was binnen de Luikse PS. Met zijn Groupe du Perron was hij een wallingantisch-populistisch tegengewicht voor André Cools. Op 1 mei 1988 leidde dat bijna tot een vecht-

duizend handtekeningen liggen er. Het stadsbestuur moet ze eerst controleren en daarna (wanneer het vereiste aantal van zesentwintigduizend geteld is) naar de gemeenteraad komen met een datum en een vraag voor een volksraadpleging. Onze burgemeester heeft al gezegd dat hij de uitslag zal respecteren. Een verstandige uitspraak, en op zich is dat al een barstje in het roodgroene verbond.

Mathildis

Li bia bouquet partij tussen de verschillende PS-clans. Coolsist Philippe Moureaux noemde Happart en zijn aanhangers een bende fascisten. Dat is echter een verleden dat de PS achter zich wil laten.

De bedaarde Jean-Pierre Hupkens is de gedoodverfde voorzitter en dat moet voor de nodige rust zorgen in de Luikse PSfederatie.

Vraag is of dit daadwerkelijk zal gebeuren, want binnen de federatie zijn er tal van figuren die geen kandidaat wilden zijn voor het voorzitterschap om dan achter de schermen echt de touwtjes in handen te houden. Tot voor kort werd de Luikse PS de facto geleid door een vijftal: Willy Demeyer, Stéphan Moreau, André Gilles (ook Publifin), Alain Mathot en JeanClaude Marcourt. Afgezien van Marcourt zijn de andere vier aangeschoten wild.

Naar verluidt zouden een paar Luikse PS-kopstukken het machtsvacuüm willen invullen. Frédéric Daerden, burgemeester van Herstal en zoon van wijlen Michel Daerden, wou geen voorzitter worden, wellicht om in de schaduw meer macht uit te oefenen. Ook oud-minister Jean-Pascal Labille, topman van de Waalse socialistische mutualiteiten, heeft ambities. Zelfs Isabelle Simonis wordt genoemd als sterke figuur achter de schermen. Zij is minister in de Franse Gemeenschapsregering.

Het is duidelijk: ook met een nieuwe voorzitter blijft de Luikse PS-federatie een krabbenmand.

Picard

8

De wereld rond

30 maart 2017

Diplomatieke valies

Rusland schrijft Syrisch vervolgverhaal Dat Rusland meer dan gewone belangstelling toont voor de Libische chaos, kan rationeel verklaard worden. En zoals Syrië aantoont, blijken daden op het internationale schaakbord zwaarder te wegen dan oeverloos gepraat.

Een heuse wereldpolitiek voeren zoals weleer, zit er voor Moskou niet meer in. Wel wil het opnieuw de eigen belangen veiligstellen door een actievere buitenlandse aanwezigheid, desnoods met een krachtmeting. Mogelijk wordt in Libië het vervolgverhaal op de interventie in Syrië geschreven.

De vraag wie zes jaar geleden aan de macht was in Libië, is betrekkelijk makkelijker te beantwoorden dan precies hetzelfde te vragen over het hier en nu. Antwoord één: dezelfde persoon die de 32 jaren ervoor ook al aan het hoofd van het land stond. Moammar al-Kadhafi, in andere tijden als “dolle hond” (dixit Ronald Reagan) omschreven, maar een man die tijdens de jaren voor zijn afzetting (en dood) toch heel wat pragmatisme aan de dag wist te leggen.

Maar dan wordt het moeilijk met vraag twee. Antwoord: er bestaat zoiets als een internationaal erkende regering in Tripoli, ontstaan in de schoot van de VN, maar een toonbeeld van soevereiniteit kan je die niet noemen. Haar macht is beperkt, materieel en territoriaal, zoals men dat in het Volkenrecht zou noemen. Sinds het vertrek van Kadhafi onderging het land een bestuurlijke verbrokkeling, werd het de speelbal van lokale bendeleiders en steeg het in een mum van tijd naar de kopgroep van de ‘Failed State Index’.

Een van de ‘sterke mannen’ daar, wie het wat meer macho wil laten klinken, kan de term ‘warlord’ gebruiken, is Khalifa Haftar, oud-medestander van Kadhafi en leider van zijn eigen (en zelfbenoemd) Libisch Nationaal Leger. Het oosten van het land is zijn actieterrein, enkele oliehavens inbegrepen. Maar zo mogelijk nog belangrijker dan de omschrijving van zijn perimeter, is de internationale steun die hij geniet. Egypte, de Verenigde Arabische Emiraten en de Saoedi’s staan aan zijn zijde.

Dat nu ook Rusland voluit zijn kaart speelt, is mogelijk hét gegeven dat de machtsverhoudingen in het land kan veranderen.

Poetins audiënties De voorbije maanden heeft de Russische president Poetin heel wat volk ontvangen. Audiënties zijn nu eenmaal belangrijk in Moskou, niet het minst voor het zelfbeeld van de persoon en het land zelf. Dankzij de luister waarmee je ze gestalte kan geven, zijn dergelijke bezoeken een manier om te veruitwen-

digen dat je meespeelt. Net als weleer. De Jordaanse koning Abdullah kwam op de koffie, de Israëlische premier Netanyahu, maar ook dictator-in-spe Erdogan. Belangrijk voor de Libische situatie is dat zowel Fayez al-Sarraj, hoofd van de regering in Tripoli, als concurrent Haftar overvlogen. Deze laatste zelfs tweemaal in 2016, volgens kenners een niet mis te verstaan signaal.

Ironisch genoeg was Rusland door precies de VN gevraagd te bemiddelen tussen beide. Kwestie dat ook Haftar de officiële regering zou erkennen, een initiatief waar Moskou trouwens zelf in VN-verband mee instemde. Dus gingen de Russen praten, zij het op basis van een eigen agenda.

Zopas kwamen er berichten binnen van Russische troepen die via Egypte Libië zouden betreden hebben. Via officiële kanalen wordt dat ontkend, maar elke insider weet dat de informatie correct is. Zo gaan die dingen nu eenmaal. De Russische betrokkenheid zou de positie van Hafnar kunnen versterken, wordt gevreesd, wat de consensus in het land verder dan ooit zou brengen. Pech voor die regering in Tripoli. Rusland schuift zijn jetons naar een ander kwadrant van de speeltafel.

Incontournable in de regio Er zit logica achter wat Rusland doet in Libië. Natuurlijk zijn er de directe commerciële belangen. Die spelen altijd. Het is een afzetmarkt voor wapens, om nog maar te zwijgen over het vele zwarte goud dat er in de bodem verscholen zit. Toch speelt meer. In diplomatieke middens heeft men de indruk dat na de directe betrokkenheid in Syrië, Libië wel eens een nieuw hoofdstuk kan worden in de Midden-Oostenstrategie van het Kremlin.

“Wie sterk staat in deze regio, staat sterk in de wereld”, liet een onderzoeker van een vooraanstaand studiecentrum zich onlangs nog ontvallen. En zoals een westers diplomaat off the record verklaarde: “Of je het nu wil of niet, in het Midden-Oosten kan je niet meer rond Rusland heen.”

De directe militaire aanwezigheid in Syrië van Rusland heeft verschillende diplomatieke demarches van de voorbije jaren overschaduwd. Ondanks de opstelling aan de zijde van het sjiitische Iran, heeft Moskou steeds getracht de tweedeling binnen de moslimwereld te overstijgen. Er werd gewerkt aan akkoorden met de Saoedi’s. Poetin investeerde ook in zijn relatie met het Egypte van Sisi en hij herstelde naar vermogen de band met Ankara. Nadat de Turken een in november 2015 Russisch vliegtuig hadden neergehaald, zakte die relatie naar een dieptepunt. “Ze praten op een manier zoals de Amerikanen niet doen”, liet Mark Katz van de George Mason University zich ontvallen.

Stabiliteit versus regimewissel Onterecht wordt de link met de Koude Oorlog gelegd. Het klopt natuurlijk dat landen uit het Midden-Oosten als geen ander grootmachten tegen zich uit kunnen spelen. Rusland is niet meer de Sovjet-Unie van toen de Aswandam gebouwd werd. De Russische economie bedraagt slechts één tiende van de Amerikaanse, en hetzelfde kan gezegd worden over de defensie-uitgaven. Anders dan vroeger hebben de Russen ook geen alternatief bestuursmodel aan te bieden. Een diplomaat merkte onlangs op dat de Koude Oorlog afgelopen is, maar nu pas de termen van de vrede onderhandeld worden.

En daar zou wel eens een pied-à-terre op de Noord-Afrikaanse kust bij kunnen horen.

In het Westen onderschat men vaak de obsessie van Rusland voor terrorisme, zeker als die van moslimmakelij is. Geopolitiek gesproken is het Midden-Oosten zijn natuurlijke onderbuik. De afstand van Sochi, de place to be voor de Russische jetset, naar Aleppo bedraagt zo’n 850 km, vergelijkbaar met de afstand Parijs-Berlijn. Volgens schattingen zouden zomaar even 9.000 vrijwilligers Rusland en voormalige Sovjetstaten verlaten hebben om zich bij de rangen van IS te voegen. Tegen zo’n achtergrond is stabiliteit in de regio cruciaal voor Moskou, wat haaks staat op de door de Russen gepercipieerde westerse politieke van regimewissels. Olie, handel, terrorisme en geopolitiek: Rusland lijkt geen alternatief te hebben dan het spelen van een actievere rol in het gebied.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Toeval?

“Als Europa zijn houding tegenover Turkije niet wijzigt, dan zal geen enkele Europeaan veilig over straat kunnen lopen”, zei Erdogan op 22 maart. Dezelfde dag nog reed een moslim een aantal mensen overhoop op Westminster Bridge. Vlakbij het parlementsgebouw raakte zijn auto klem, maar hij slaagde erin met een mes een ongewapende politieman te vermoorden. Balans: vier doden en tientallen gewonden. De volgende dag, 23 maart, ramde een Noord-Afrikaanse immigrant in de Italiaanse stad Foggia een politieauto en stak een agent neer. De agent bleef in leven.

Dezelfde dag nog werd in Antwerpen een soortgelijke aanslag verijdeld. Een moslim die in volle vaart over de Meir raasde, kon door militairen overmeesterd worden voor er slachtoffers vielen. Hij had messen en een riotgun bij zich. Op zondag 26 maart reden enkele ‘jongeren’ in Essex Road in Londen met hun auto in volle vaart het voetpad op, dwars door een groep mensen die voor een pub stonden te praten. De ‘jongeren’ moesten te voet op de vlucht slaan, maar op straat en in de auto vond men meerdere messen. Vier verdachten werden gearresteerd, maar over hun identiteit werd, zoals gewoonlijk, niets bekendgemaakt.

De politie ontkende dat het iets met terreur te maken had. Zoals altijd.

Witwasoperatie in Londen De reacties van de Britse autoriteiten op de aanslag in Westminster volgden het klassieke witwaspatroon: ontkenning, misleiding en leugens. Een woordvoerder van de politie beweerde met een uitgestreken gezicht dat het feit dat de dader een moslim was “volkomen irrelevant was en niets met de zaak te maken had” en dat men wellicht “nooit zal weten wat zijn motieven waren”.

Alsof het islamitische jihadmotief niet overduidelijk was. Die woordvoerder beweerde ook dat de dader alleen handelde, maar nog terwijl hij dat voor de camera’s verklaarde, werden vijftien raids en huiszoekingen uitgevoerd in Londen, Birmingham en andere steden. Men beweerde dat de dader niet het onderwerp was van een “lopend onderzoek” en dat er geen voorafgaandelijke aanwijzingen waren dat hij een terreurdaad voorbereidde. Maar enkele dagen later ontdekte The Telegraph

dat MI5 zes jaar geleden wel een dossier over Masood had aangelegd wegens zijn banden met een terreurcel van Al Qaida, die een bomaanslag voorbereidde op een basis van het Territorial Army. Geen “lopend” onderzoek natuurlijk. Strikt genomen slechts een halve leugen, dus. En zo kwam aan het licht dat de dader enkele minuten voor de aanslag een gecodeerd bericht had verstuurd via WhatsApp. En dat allemaal voor een terrorist die zogezegd alleen handelde.

Terugkeerders Niet alleen België is een ‘failed state’ als het eropaan komt jihadisten aan te pakken die uit IS-gebied terugkeren. Ook Groot-Brittannië schiet in dat opzicht gruwelijk tekort. Van de vierhonderd terugkerende jihadisten hebben de Britten er slechts 54 aangeklaagd, wat natuurlijk nog niet betekent dat ze schuldig bevonden en gestraft zullen worden. In Frankrijk kunnen zij maximaal negen jaar cel krijgen, maar dikwijls komen ze ervan af met een nutteloze cursus ‘deradicalisering’. In de commentaren op de webstek van RTL vonden we een veel interessantere suggestie: heropen de beroemde oude strafkolonie op het Duivelseiland en sluit terroristen, ronselaars en propagandisten van IS daar op, allemaal knus bij elkaar.

Daarmee vermijdt men ook het gevaar van ideologisch-religieuze besmetting. In gewone gevangenissen is dat een gigantisch probleem: terroristen die daar opgesloten zitten, rekruteren systematisch islamitische criminelen, die zich na hun vrijlating dan bij jihadgroepen aansluiten. Soms gebeurt dat zelfs met medeplichtigheid van islamitische gevangenisaalmoezeniers. Veel bewakers zullen er bij het Duivelseiland niet nodig zijn. De zee zit er vol haaien en de stroming is te sterk om te zwemmen.

Saarland De Duitsers hebben het nog altijd niet begrepen. Ze blijven doof en blind voor het islamitische gevaar en ze blijven geloven wat de Comical Ali’s en de rattenvangers van Hamelen hen in de media voorschotelen. Dat zou men kunnen besluiten uit de verkiezingsoverwinning van Merkels CDU in de deelstaat Saarland. De CDU boekte een winst van 5,5 procent en behaalde 40,7 procent van de stemmen.

Ondanks interne strubbelingen haalde AfD met 6,2 procent de kiesdrempel en kreeg ze drie zetels in het Saarlandse parlement. Een goed begin, maar geen grote doorbraak. Saarland telt slechts één miljoen inwoners en is absoluut niet representatief voor heel Duitsland.

De Groenen en de FDP hebben er bijvoorbeeld nooit voet aan de grond gekregen, ook nu niet. Maar die overwinning van Merkel is minstens een symptoom van de gevaarlijke ‘staat van ontkenning’ waarin Duitsland en een groot deel van Europa zich bevinden. Ja, de rechtse en nationalistische partijen met hun anti-islamitische en anti-immigratieprogramma’s winnen geleidelijk terrein. Maar de tijd en de demografie werken tegen hen: als het in dit tempo blijft aanmodderen, zullen de moslims met hun hoge immigratie- en geboortecijfers Europa overnemen, vóór AfD, Geert Wilders of Marine Le Pen een drastische koerswijziging kunnen afdwingen.

Arrestaties en liquidatie Tijdens een manifestatie in Moskou werd de oppositieleider, advocaat en blogger Alexej Nawalny gearresteerd als organisator van een verboden betoging. Ondanks het feit dat hij door de officiële persorganen werd gecensureerd, had Nawalny via de sociale media in verschillende steden toch zo’n tienduizend mensen op de been kunnen brengen om te protesteren tegen de corruptie in Rusland.

Hij had zelfs een video-opname verspreid waarin hij Poetins politieke secondant Medve-

dev van corruptie beschuldigde. Medvedev heeft als een heuse super-Termont tijdens zijn ambtstermijnen als premier en president een collectie paleizen, luxejachten, landerijen en wijngaarden verzameld. Tijdens die manifestaties werden ook tientallen onbekende Russen gearresteerd. Nawalny is waarschijnlijk de criticus die door Poetin het meest wordt gevreesd.

Hij is al ettelijke keren gearresteerd, maar hij leeft tenminste nog.

Denis Woronenkow had niet zoveel geluk: hij werd onlangs voor zijn hotel in Kiev doodgeschoten, vrijwel zeker door een agent van de Russische inlichtingendienst. De zoveelste liquidatie in KGB-stijl… Woronenkow was een voormalig communistisch parlementslid, die zoals de meeste communisten Poetins annexatie van de Krim had gesteund. Woronenkow had zich later tegen Poetin gekeerd en hij was uit Rusland naar Oekraïne gevlucht omdat hij voor zijn leven vreesde.

In Oekraïne werd hij beschouwd als een belangrijke getuige in het proces tegen de voormalige pro-Russische president Janoekovitsj, die destijds het vuur liet openen op manifestanten op het Maidanplein. Niet dat Janoekovitsj veel te vrezen heeft van dat proces: hij zit veilig bij zijn Russische meesters. Tragisch detail: Woronenkows weduwe is de operazangeres Maria Maksakowa. Zij zetelde in de Doema als verkozene voor Poetins partij, Verenigd Rusland, maar volgde haar echtgenoot in ballingschap naar Kiev.

Rusland verdeelt Franse intellectuelen en politici Het bezoek van FN-voorzitster Marine Le Pen aan de Russische president Vladimir Poetin was groot nieuws.

Nochtans is de bewondering van Franse politici en intellectuelen voor de Russische beer meer de norm dan de uitzondering.

De Franse acteur Gérard Depardieu, intussen tot Rus genaturaliseerd, vatte het zo samen: “Ik ben bereid om te sterven voor Rusland, want de mensen zijn er sterk. Ik wil niet sterven als een idioot in het Frankrijk van vandaag.” Dit citaat zegt veel over de Franse fascinatie voor Rusland. Veel Fransen, politici, intellectuelen maar ook gewone burgers, hebben hartzeer als ze merken dat hun Frankrijk allang niet meer de grootmacht uit de 18de of 19de eeuw is.

Terwijl Rusland onder Poetin veel van zijn vroegere prestige heeft teruggewonnen. In een wereld waarin realpolitik en machtsevenwicht steeds belangrijker zijn, moeten de VS en de Europese staten echt wel rekening houden met de Russische beer. Marine Le Pen weet dat en daarom is ze op bezoek geweest bij de Russische president. Zij is niet de eerste en enige Franse politicus die met Moskou goede contacten onderhoudt.

François Fillon, de kandidaat van Les Républicains, onderhield tijdens het presidentschap van Nicolas Sarkozy hartelijke contacten met Poetin. Beiden waren toen een tijdlang eerste minister in hun land.

Van Philippe de Villiers, de katholieke nobiljon uit de Vendée, is geweten dat hij vol bewondering is voor Poetin. “Frankrijk heeft een Poetin nodig”, zegt hij. Het orthodoxe Rusland is een dam tegen de islam en het laatste christelijke bastion, stelt de Villiers. Ook Nicolas Dupont-Aignan, een soevereinistische

Deskundige kwakzalvers Naar aanleiding van die aanslag verscheen Rudi Vranckx wederom op het Vlaamse tv-scherm. Vranckx, u weet wel, de Midden-Oostenspecialist die op 1 december 2011 in het Nederlands-Vlaams Huis ‘De Buren’ in Brussel, toegaf dat hij als verslaggever gefaald had en niet objectief was bij de verslaggeving over de Arabische Lente. De VRT heeft er een sport van gemaakt dit soort kwakzalvers op te voeren als ‘experten’ of ‘deskundigen’. Denk maar aan prof. Bart Kerremans, die als ‘Amerikakenner’ kwam verkondigen dat Trump onmogelijk de nominatie van de Republikeinse Partij in de wacht zou kunnen slepen.

Vervolgens mocht diezelfde Kerremans de uitslag van de presidentsverkiezingen maanden later als ‘kenner’ komen duiden.

Hetzelfde geldt voor professor Rik Coolsaet, de man die bij de openbare omroep meermaals kwam beweren dat de tijd van het moslimterrorisme achter ons ligt.

Zowel aan de linker- als aan de rechterzijde Het voorbeeld van Chevènement toont aan dat de pro-Russische houding bij Franse politici geen monopolie is van links.

Ook de extreemlinkse presidentskandidaat Jean-Luc Mélenchon vindt goede contacten met Moskou belangrijk. Het is enkel Emmanuel Macron, de centrist van En Marche!, die openlijk anti-Poetin is. Hij beweert zelfs dat de Russen geprobeerd hebben zijn internetaccounts te hacken en dat ze aan de basis liggen van het gerucht dat Macron een verborgen homoseksuele relatie heeft. Macrons kritiek op Poetin is ook ideologisch: de Russen staan volgens hem voor nationalisme en protectionisme. De ex-zakenbankier Macron omarmt de mondialisering.

Dat verklaart dan weer waarom de antimondialist en intellectueel Régis Debray een Ruslandfan is. Volgens hem was de vroegere USSR ook de beste criticus van de gehate VS. De fascinatie van Franse intellectuelen voor Rusland is eeuwenoud en heeft - afhankelijk van het tijdsgewricht - uiteenlopende oorzaken. In de 18de eeuw keek Voltaire op naar het verlicht despotisme van Peter de Grote en Catharina de Grote.

Trouwens, na de dood van de filosoof kocht de tsarina diens bibliotheek aan en die bevindt zich nog altijd in Sint-Petersburg. Het kan vreemd klinken, maar dat verlicht despotisme had vooral een aantrekkingskracht op linkse intellectuelen. Rusland was tenslotte een land waar de slavernij nog bestond.

Meer autocratie Erdogan wil met de volksraadpleging zijn presidentiële bevoegdheden uitbreiden en het zwakke democratische plantje

FRANKRIJK

Het is pas in de 19de eeuw dat de pro-Russische Franse intellectuelen vooral uit rechtse hoek komen. Het tsaristische Rusland is in tijden van de revoluties van 1830 en 1848 de legitimistische en conservatieve grootmacht bij uitstek. Sint-Petersburg is de referentie voor de nostalgici van het ancien régime. Aan het einde van de 19de eeuw zien nationalistische Fransen in het Rusland van Alexander III de dam tegen het expansionistische Tweede Duitse Keizerrijk.

De zestiende Sovjetrepubliek Na de Oktoberrevolutie kantelt het weer. Politici en intellectuelen van links zijn blind voor het totalitaire regime van Lenin en Stalin. Schrijvens als Gide, Céline en Aragon gaan op bezoek in de Sovjet-Unie en zijn vol lof voor de rode dictatuur. Sartre doet het hen na. Critici als Raymond Aron zijn een uitzondering.

De Sovjetleider Brezjnev zegt in de jaren zeventig dat Frankrijk de 16de Sovjetrepubliek is.

Anno 2017 is men de toenmalige blindheid voor de Sovjetdictatuur vergeten en dat is te betreuren, zegt de rechtse filosoof Alain Finkielkraut. Hij heeft dan ook geen goed woord voor de rechtse politici en intellectuelen die blind zijn voor het ‘soft’ autoritarisme van Poetin. Hij ziet het huidige Rusland gedeeltelijk als een verlengstuk van de USSR. Ook de historicus Alain Besançon maakt die bedenking.

Hij gaat daar zelfs heel ver in: “Er zijn twee soorten ‘russomanen’. Er waren de communisten die geestelijk in de SovjetUnie leefden. Nu zijn er de conservatieven die fantaseren over Rusland als garantie van de verloren waarden. (…) Er zijn altijd zo’n Russische agenten geweest in Frankrijk. Nu ook. Zelfs Fillon is er één van.”

Salan

engeland

Right or wrong Vranckx past als vooringenomen beschouwer in dat rijtje.

Rudi mocht op 22 maart meteen de hele samenleving geruststellen. Volgens hem was het immers onmogelijk dat die terrorist in Engeland rekening zou gehouden hebben met de kalender. De aanslag kwam er namelijk net één jaar na Zaventem en Maalbeek. Alles berust volgens de regimepers en dito experten op ‘toeval’. Ook was in Londen sprake van de zogenaamde ‘lonewolf’, een eenling die – zogezegd – geen deel uitmaakt van bredere radicaalislamitische organisaties. Sterker nog, het betrof hier eigenlijk niet eens een islamiet. De politiek correcte BBC sprak standaard van ‘een Aziatische dader’. Dat Khalid Masood geen spleetogen en geen gele huid had, doet blijkbaar niet ter zake. Toen een jaar geleden naar buiten kwam dat in de Britse stad Rotherham een bende moslims op grote schaal kinderen verkrachtte, spraken de media ook al over ‘Aziaten’.

als eenling vanzelfsprekend geen banden onderhield. Zowel het parket als de Britse premier gaf echter toe dat Masood in vorige jaren al regelmatig geschaduwd werd door de geheime dienst MI5 en beschouwd werd als pion in een breed, radicaalislamitisch netwerk. Vreemd, opnieuw, voor iemand die volgens de media alleen handelde en geen banden had met islamitische radicale clubjes. We geven ook even mee dat de VRT een foutje gemaakt heeft bij het vertalen van de toespraak die Prime Minister Theresa May, naar aanleiding van de gebeurtenis, heeft gehouden. Het was de Vlaamse columnist Marc Vanfraechem die de fout opmerkte. May stelde dat Khalid Masood “geïnspireerd was door een islamistische ideologie”. Per ongeluk (sic) vertaalde VRT-journalist Fatma Taspinar die zin als “geïnspireerd door een extremistische ideologie”. Kan gebeuren, dat in de vertaling al eens een woordje sneuvelt, nietwaar?

Aziaat en geen moslim

Moslims en everzwijnen

Khalid Masood was geen onbekende voor het gerecht. Twintig jaar lang beging hij criminele feiten. Voor normale mensen is dit een argument om te zeggen: hier hebben justitie en geheime diensten gefaald. Niet zo, volgens de regimepers.

Immers, Masood was geen vrome moslim, hij dronk namelijk alcohol. Dat doet denken aan die ‘Fransman’ (lees: Tunesiër), die vorige week op de Meir in Antwerpen in gedrogeerde toestand per ongeluk het gaspedaal indrukte en door het rode licht reed. Drugs en alcohol als bewijs om als ‘niet-moslim’ door het leven te gaan. Vreemd toch, dat Masood gebrandmerkt werd als ‘eenzame wolf’. Na zijn moslimaanslag viel de politie namelijk binnen op minstens zeven adressen in Londen en Birmingham.

Vast op zoek naar zuipende Aziaten, waarmee Khalid Masood

Op 7 juli 2005 stierven meer dan vijftig mensen in de Londense metro bij bomaanslagen, gepleegd door moslims. Meer dan zevenhonderd burgers raakten gewond. Op 22 mei 2013 werd de jonge soldaat Lee Rigby door twee moslims met hakbijlen afgeslacht in Woolwich. Op 22 maart dit jaar was het dus opnieuw raak. En dan zijn politici en journalisten verbaasd dat een meerderheid van de Britten een Brexit wil om de grenzen te kunnen afsluiten? Gelukkig dat prof. Rik Coolsaet alles in perspectief wil plaatsen. De doorgestudeerde beweert namelijk dat er statistisch meer kans is te overlijden door een aanval van een everzwijn in de Ardennen dan ten gevolge van een moslimaanslag. Geruststellend! Dank u wel, mijnheer de expert, en slaap zacht.

LvS

Niet alle Duitse Turken zijn pionnen van Erdogan Berlijn begint hoe langer hoe sterker een publieke afkeer te tonen voor de wild om zich heen trappende Turkse president Erdogan. Het gedrag van die man in zijn land is al vergeleken met het gezwets van een dronken taxichauffeur.

De Duitse Turken, die allemaal, zoals de Turken in België en elders in de diaspora, de dubbele nationaliteit hebben, weten dat zij vaak staatsburger zijn van hun land van aankomst en geen onderdaan meer van Erdogan, maar wettelijk met vezels aan hun land van oorsprong hangen. Is de groep die de tweeslachtigheid voelt en beleeft een stille meerderheid?

Peilingen zijn niet eenduidig, maar er gaan Turks-Duitse stemmen op die zich verzetten tegen de politieke druk uit Ankara.

Vooral de toespelingen over het naziverleden van Duitsland zijn een bron van ergernis.

In de media pleit parlementair Cem Ozdemir, de leider van de Duitse Groenen, dus de evenknie van onze Meryem Almaci van Groen, om het spel van Erdogan niet mee te spelen. In een adem vroeg hij ook een Turks-Duitse televisiezender. “Het allerbelangrijkste is nu dat Erdogan het referendum verliest... Daar moeten wij ons in Europa gezamenlijk op richten.

De Europese landen moeten de Turkse oppositie steunen en zich niet tegen elkaar laten uitspelen”, vertelt hij aan de correspondent van NRC Handelsblad. Begin maart waarschuwde Ozdemir dat het averechts zou werken als Europese landen een inreisverbod opleggen aan leden van de Turkse regering die campagne voeren voor het referendum van 16 april, onze paasdag.

Si la France m’était contée

presidentskandidaat, is fan van het Poetin van Rusland, net als ex-PS-minister Jean-Pierre Chevènement. Het zijn de erfgenamen van het gaullisme, dat altijd welwillend stond tegenover Rusland en de Sovjet-Unie. Als tegengewicht voor de Angelsaksische dominantie. Als critici van de Europese Unie.

Terreur door Aziatische eenling Vorige week werden de Britten opgeschrikt door een nieuwe terreuraanslag. De media waren, zoals gebruikelijk, er als de kippen bij om te melden dat het om een geïsoleerd geval ging. Dat zal vast een geruststelling zijn voor de families waar ’s avonds aan tafel een stoel leeg bleef… voor altijd.

Even kort de feiten: vorige week woensdag reed, kort na de middag, een auto in op een groep voetgangers te Londen. Er vielen veertig gewonden. Drie van hen stierven. Vervolgens werd een agent door de bestuurder neergestoken, voor de ingang van het Parlement van Westminster. De politieagent overleed niet veel later aan zijn verwondingen. De terrorist werd neergeschoten en kan nu genieten van zijn maagden in het hiernamaals.

9

Het nabije buitenland

30 maart 2017

Bei uns in Deutschland

in zijn land verder verstikken. Door zijn hetze na de zogenaamde staatsgreep van zijn politieke rivaal, Fetullah Gülen, in de zomer van 2016, vlogen duizenden journalistieke, politieke en militaire tegenstanders, of mensen die als zodanig worden gebrandmerkt, de gevangenis in.

In Duitsland is er niemand die nog een vinger wil opsteken voor de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. Dat ongeluksdossier ligt, en dat is een van de weinige positieve kanten aan de situatie, in de vergeetput.

Een escalatie van de Duits-Turkse crisis speelt Erdogan in de kaart, meent Ozdemir. Hij heeft wel begrip voor het krachtdadige handelen van Den Haag, een inreisverbod voor de ministeriële predikanten van Erdogan, in de aanloop naar de verkiezingen van 15 maart. “Het is begrijpelijk dat Nederland dit voor de verkiezingen niet wilde,” zegt Ozdemir, ”Turkije heeft geen doorzichtigheid nagestreefd met Den Haag. Ik vind het dan ook goed dat Berlijn gezegd heeft solidair te zijn met Nederland.”

Weliswaar doorziet hij de strategie van Erdogan, die bestendig wil escaleren om zijn kiezersbasis te verbreden. Turken zijn zeer nationalistisch, voelen zich achtergesteld sedert het verlies in het begin van de twintigste eeuw van het Osmaanse Rijk, en luisteren graag naar politici die hen een toekomst voorspellen gebaseerd op machtspolitiek.

Erdogan vergeleek de regeringen van Nederland en Duitsland met nationaalsocialisten, wat Ozdemir doet zeggen: “Op dat niveau moet je helemaal niet in gesprek gaan.” Zijn advies is om geen algemeen inreisverbod op te leggen aan Turkse politici op campagne, en de kwesties geval per geval te bekijken. Laat het niet opknappen door de plaatselijke burgemeester, wat tot nu toe de aanpak was van de regering-Merkel.

DUITSLAND

Belangrijker dan het gehannes in de aanloop naar 16 april, zegt Ozdemir, is dat Erdogan zijn referendum verliest. Ook voor de Europese landen waar veel mensen met Turkse wortels wonen. Erdogan zet via Dyanet, de overheidsdienst voor religieuze zendingen en controle, alles op alles om de gelovigen te bespioneren en tweedracht te zaaien in de Turkse getto’s.

Televisiezender Cem Ozdemir is geboren in 1965 in Baden-Württemberg als zoon van Turkse inwijkelingen. Streng zegt hij: “Hoe kun je hier genieten van alle voordelen van de democratie en de rechtsstaat, en tegelijk stemmen voor een dictatuur in een land waar je zelf niet wil wonen? Dat argument zouden we in Europa veel sterker moeten uitdragen.”

Hoe win je de harten van alle Turken? Op die vraag gaf Cem Ozdemir onlangs een antwoord door een Turks-Duitse televisiezender te vragen. Waarom? “Veel mensen met een Turkse achtergrond krijgen hun informatie hier van de officiële Turkse televisie of van pro-Erdogan-kranten. Die vertellen hun dag in dag uit dat ze op vijandelijk grondgebied wonen.”

Deze Turken in Duitsland moet men ook wat de media en de cultuur betreft integreren. De televisie is een voorbeeld, echter, dat geldt evenzeer voor radio en andere informatiekanalen. Ozdemir: “Programma’s moeten er zijn waarin mensen met elkaar in discussie gaan, zoals hier voortdurend gebeurd. Helaas kijken niet alle Duitse Turken naar de ARD. Al te lang hebben wij gezegd: daar bemoeien wij ons niet mee. Maar het is belangrijk.

En het is ook legitiem dat de overheid daar geld voor uittrekt, want dit publiek betaalt ook kijk- en luistergeld.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

30 maart 2017

medialand

Film kig ver achter ons. Jammer genoeg heeft dat lokale conflict plaatsgemaakt voor een globaal beschavingsconflict, al probeert de pers krampachtig te doen alsof dat niet het geval zou zijn. Daarom ook dat de media urenlang bleven veinzen dat het zoeken was naar een mogelijk motief, of de achtergrond van de dader, al kon zelfs een blinde zien wat voor vlees we daar in Londen weer in de kuip geserveerd hadden gekregen.

Ook een traditie bij zowat elke aanslag: goedmensen die zich op de sociale media opwinden omdat anderen volgens hen veel te snel besluiten dat het wel eens om een moslim zou kunnen gaan. Of zich meteen al zorgen maken over mogelijk geweld tegen moslims, nog voor de feitelijke gewonden van de aanslag al naar het ziekenhuis afgevoerd zijn. Of waar sommigen hun prioriteiten dus leggen.

Dat intussen op een ander deel van de sociale media fervente aanhangers van de godsdienst van de vrede hun vreugde amper de baas kunnen, willen noch die goedmensen noch de ‘serieuze’ media geweten hebben. Of hoe je in tijden van globale sociale media toch kan vasthouden aan een tunnelvisie waar zelfs een regenworm claustrofobisch van zou worden!

Wat met VTM Nieuws?

6.500 betogers tegen Catalaanse onafhankelijkheid Het contrast met de manier waarop een betoging van ocharme 6.500 Spanjaarden in Barcelona met de snelheid van het licht de wereld rondging kan eigenlijk amper groter. Als miljoenen Catalanen voor onafhankelijkheid betogen, kom je het amper te weten. En als het moet, kan zelfs de gemiddelde kleine stad in Catalonië elke week 6.500 Catalanen op de been brengen om voor onafhankelijkheid te betogen. Als de betoging van die 6.500 Spanjaarden dus al iets aantoont, dan wel dat het enthousiasme voor het behoud van de band met Madrid in Catalonië bijzonder klein is. Wanneer die betoging dan toch in de kranten gebracht wordt alsof er in Catalonië ook een volksbeweging tegen Catalaanse onafhankelijkheid zou bestaan, kan dat niets anders dan nepnieuws en Spaanse staatspropaganda genoemd worden. Met de schuldige medewerking van enkele in Noord-België verschijnende Nederlandstalige media…

Londen: dader was ook slachtoffer Het is een oud zeer in onze kwa-haha-liteitspers dat journalisten zich een pak makkelijker met de daders van islamterrorisme identificeren dan pakweg met de politieagenten die elke dag hun leven riskeren in de strijd tegen misdaad en terreur.

(En o wee als die dan op een besloten WhatsApp-groep nogal ‘kleurrijke’ mannenpraat verkopen.) Maar het valt zelden voor dat de sympathie voor moslimterroristen zo tastbaar aanwezig is in de verslaggeving als wat we afgelopen week te zien kregen naar aanleiding van de aanslag in Londen.

Sedert Nice en Berlijn weten we al langer dat “vrachtwagens” aanslagen kunnen plegen. Daarom klonk het in de eerste uren na de aanslag in Londen niet ongewoon dat een “auto” enkele mensen neergemaaid had op en rond Westminster Bridge.

Maar het strafst kwam toch De Standaard uit de hoek, door te schrijven, en nu citeren we letterlijk: “Bij de aanval vielen vier slachtoffers, onder wie de politieagent en de dader.” De dader als slachtoffer dus. We hoorden een gelijkaardige formulering in het Nieuws van VTM. We nemen aan dat het om een lapsus gaat, maar we stellen toch de vraag: hoe kan zo’n lapsus ontstaan, en waarom bleef die formulering urenlang op de webstek van De Standaard staan zonder dat iemand ingreep?

Zoeken naar een motief Er is een tijd geweest dat men een aanslag in Londen onmiddellijk in verband bracht met Noord-Ierland. Die tijd ligt geluk-

Geduld alstublieft Zoals u in vorige nummers van ‘t Pallieterke kon lezen, lanceren we een aparte uitgeverij voor boeken, met name uitgeverij Polemos. Het eerste boek, “Circus Media” van Thierry Debels, bieden we gratis aan aan onze lezers.

Mààr, onze actie is erg succesvol: op een week tijd kwamen er een 1.000-tal aanvragen binnen voor het gratis boek. De telefoon staat nog steeds roodgloeiend. We vragen u dus om een beetje geduld, want al die aanvragen, ook die via internet en de webwinkel, moeten nog verwerkt worden. U mag het boek in principe verwachten na 17 april.

Ondertussen is het tweede boek van Polemos van de persen gerold: u leest er meer over op bladzijde 13, waar we de auteur, Lawrence Urbain, op de praatstoel zetten. Zijn boek is beschikbaar en kan besteld worden via de webwinkel of KvC telefonisch.

De laatste weken is er enige onrust ontstaan bij de redactie van VTM Nieuws. Naar verluidt zou de hoofdredactie werken aan een plan om VTM Nieuws te laten evolueren van een tv-merk naar een nieuwsmerk dat op eigen benen staat. In dat verband werd al een behoefteonderzoek besteld om na te gaan wat de gemiddelde Vlaming verwacht van een nieuwsdienst, en wordt er door een ander studiebureau gewerkt aan een nieuwe onlinestrategie voor VTM Nieuws.

Als we een gokje mogen doen, dan denken we dat dit een beetje dezelfde onzin zal opleveren als de veranderingen die ze op dit ogenblik bij de VRT aan het doorvoeren zijn: een nieuwe naam, een nieuwe webstek, een nieuw logo, en misschien wat gepruts in de marge rond de inhoud van het nieuws zelf. Plus een gepeperde factuur van die studiebureaus, want dat hoort er natuurlijk ook bij. Oude wijn in dure fonkelnieuwe zakken, zoiets doet het altijd goed in een raad van bestuur, want dan voelen ze zich belangrijk. Of de Vlaamse nieuwsconsument er uiteindelijk veel beter van wordt, is maar bijzaak.

Songfestival is ook politiek, en oorlog Het zat eraan te komen. Nadat Oekraïne verleden jaar het Eurovisiesongfestival won met een liedje over de Krim-Tataren, vaardigde het dit jaar een inreisverbod uit voor de Russische deelneemster. Uit een onderzoek van de Oekraïense inlichtingendienst was immers gebleken dat Julia Samojlova in 2015 opgetreden had op de Krim, en in het bijzonder naar de Krim gereisd was via Rusland. Het is begrijpelijk dat zoiets gevoelig ligt in Kiev, maar toch had de EBU, de Europese Omroepenunie, gehoopt dat op één of andere manier een oplossing gevonden kon worden zodat de Russische vertegenwoordigster in Kiev zou kunnen optreden.

Oekraïne hield het been stijf, dus stond de EBU niets anders te doen dan toe te laten, voor het eerst in de geschiedenis, dat Julia Samojlova haar nummer via een rechtstreekse satellietverbinding vanuit Moskou brengt. Waarmee dit voorval aantoont dat het Eurovisiesongfestival niet overal in Europa zomaar wat onschuldig vermaak is, maar hier en daar ook bittere ernst is.

Om niet te zeggen een verlengstuk van de politiek en oorlog.

Het wordt uitkijken op de avond van het Eurovisiesongfestival hoe dit zal aflopen. Stel je voor dat door een “technische storing” iets zou mislopen met die rechtstreekse satellietverbinding naar Moskou…

Peiling La Libre Belgique en RTBf Verleden vrijdag publiceerden La Libre Belgique en RTBf de resultaten van een nieuwe peiling. Die peiling plaatst voor de allereerste keer PTB en PS op gelijke voet in Wallonië, met een haartje voorsprong voor de PTB. Behoorlijk spectaculair nieuws, zou je denken, dat toch wel een woordje commentaar verdient, ook in de Vlaamse pers, en dan zeker in dat deel van de Vlaamse pers dat iedere dag de ondeelbaarheid van hun dierbaar België bezingt.

Niets daarvan, dachten ze in de redactielokalen, want een peiling van een concurrent is per definitie geen nieuws. Of toch geen nieuws dat meer waard is dan een overgetikte persmededeling van Belga. Enige uitzonderingen: De Tijd, NewsMonkey en onze zusterpublicatie SCEPTR. Wacht maar tot de resultaten van hun eigen peilingen klaar zijn, want dan zal het niet op kunnen voor De Standaard, Het Laatste Nieuws, VRT en VTM.

Ondertussen in het slachthuis

Leve de documentaire (2)

Verleden week hadden we het uitgebreid over “O.J.: Made in America”, waarin werd aangetoond dat het geruchtmakende proces in 1995 – O.J. Simpson werd beschuldigd van de gruwelijke moord op zijn ex-vrouw en haar vriend, en werd vrijgesproken – een diepe kloof blootlegde in het “samen leven” van blank en zwart in de Verenigde Staten. Toeval of niet, maar haast tegelijk kan je kijken naar twee andere documentaires die verhelderend zijn over dezelfde problematiek.

The Loving Story “The Loving Story” dateert al van 2011 (maar was nu pas te zien op Canvas) en voert ons terug naar de jaren zestig van vorige eeuw. Slavernij werd in de Verenigde Staten afgeschaft in 1865 maar honderd jaar later was er in meerdere staten nog altijd wettelijke segregatie. Dat ondervonden Richard Loving en zijn vrouw Mildred toen ze in 1958 trouwden in Washington D.C. en terugkeerden naar hun thuis in Central Point, Virginia, een staat waar interraciale huwelijken verboden waren. Hij een blanke, zij een zwarte, werden gearresteerd en veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf. De rechter was mild en gaf opschorting van straf als ze in een andere staat gingen wonen, wat ze dan ook deden. Maar na enkele jaren besloten ze, om allerlei redenen, terug te gaan.

In beroep werden ze opnieuw veroordeeld en de hele zaak eindigde in het Hooggerechtshof dat hen in 1966 vrij sprak en meteen een vonnis velde dat gemengde huwelijken wettelijk maakte in alle staten. Omdat de affaire nogal wat ophef maakte in volle “Civil Rights Movement” periode, bestaan er heel wat opnamen, geluidsfragmenten en een befaamde fotoreportage in Life Magazine. Samen met familiefilmpjes van de Lovings en interviews met nog levende personen die erbij betrokken waren (met in de eerste plaats de nu oudere advocaten) maakt regisseur Nancy Buirski daar gebruik van om een “verhaal” te vertellen waar je met stijgende verbazing naar kijkt. Met ontroering ook, omdat het gaat om twee mensen die van mekaar houden, gewoon gelukkig willen zijn en gedwarsboomd worden door wetten die uit de middeleeuwen lijken te komen. Wat dat gevoel nog versterkt, is het feit dat Richard Loving (what’s in a name?), een eenvoudige bouwvakker, er helemaal niet op uit is om in de belangstelling te staan en eerder de luwte opzoekt om een gewoon leven te leiden met zijn familie. Zo weigert hij om de uitspraak van het Hooggerechtshof bij te wonen en geeft zijn advocaat een opdracht mee: “Zeg hen ginder gewoon dat ik van mijn vrouw hou.” Het zijn woorden die blijven nazinderen. Nota: de staat Alabama paste als laatste, pas in 2000, het vonnis toe, wat nog maar eens aantoont hoe diep de scheiding tussen blank en zwart is in, vooral, de zuidelijke staten. Nog een voetnoot: eind 2016 werd in de Verenigde Staten “Loving” uitgebracht, een speelfilm over hetzelfde onderwerp en met lovende kritieken. Waarschijnlijk zal die bij ons niet te zien zijn in de zalen. Het zou mooi zijn als beide films op één dvd te verkrijgen zouden zijn.

I Am Not Your Negro “Blank is een metafoor voor macht”, zei en schreef James Baldwin, één van Amerika’s belangrijkste zwarte schrijvers.

Hij is al dertig jaar dood, maar voor regisseur Raoul Peck zijn z’n woorden meer dan ooit actueel. Met nota’s voor een onafgewerkt boek “Remember This House” als leidraad (waaruit off-screen geciteerd wordt met de stem van Samuel L. Jackson,), is “I Am Not Your Negro” niet zozeer een biografie als wel een essay over alles waar Baldwin voor stond in zijn strijd voor rassengelijkheid en tegen discriminatie, racisme, politiegeweld en repressie.

In dat boek wou Baldwin drie “civil rights”-activisten die hij goed gekend had – Medgar Evers, Malcolm X en Martin Luther King, alle drie vermoord voor hun veertigste – samenbrengen om via hun ideeën duidelijk te maken dat de strijd nog lang niet gestreden was. Baldwin was diep ontgoocheld omdat de blanke meerderheid niet wilde inzien dat de problemen met de zwarten eigenlijk ook hun probleem was.

Die ontgoocheling was zo groot dat hij in de jaren vijftig verhuisde naar Parijs, maar misschien was dat ook omdat hij als zwarte, schrijver, activist en homo niet bepaald een veilig gevoel had in zijn geboorteland. In de woelige jaren zestig keerde hij terug om actief deel te nemen aan protestbewegingen. Maar in de jaren zeventig trok hij zich definitief terug in Saint-Paul de Vence in Frankrijk. Daar werd hij bezocht door vrienden en bewonderaars van over de ganse wereld en bleef hij boeken en artikels schrijven over de problematiek die zijn hele leven beheerste. Hij stierf er in 1987, 63 jaar oud. Peck dook in de archieven, en omdat Baldwin zo’n publieke figuur was, kwam hij tevoorschijn met heel wat revelerend beeldmateriaal. Maar misschien het meest verrassend zijn de vele speelfilmfragmenten. Baldwin was een groot filmliefhebber, maar vooral ook een scherp criticus van de stereotypes waarmee Hollywood zwarten in beeld zette en zo meewerkte aan het in stand houden van vooroordelen.

Als je de fragmenten ziet die Peck uitkoos, kun je hem alleen maar gelijk geven. Nog een verdienste van Peck is dat hij, doorheen dat alles, opnamen monteert van hedendaagse rassenrellen en politiegeweld. Om duidelijk te maken dat de strijd inderdaad nog lang niet gestreden is. I Am Not Your Negro” was de openingsfilm van het Docville festival in Leuven, dat loopt tot 30 maart. In mei loopt die in de bioscoop.

K.T.

Verslag

30 maart 2017

11

80ste Vlaams-nationaal Zangfeest

Levende traditie en frisse vernieuwing Dat het Zangfeest nog lang niet dood is, bewees de tachtigste uitgave van vorige zondag. Een mooie opkomst van enkele duizenden overtuigde en enthousiaste Vlamingen, zij het dat er aan de zijkanten van het podium toch enkele plaatsen leeg bleven.

Als men die plaatsen volgend jaar kan opvullen met jongeren, dan is de toekomst verzekerd. Want ook al zijn er jongeren aanwezig, toch staat hun aantal niet in verhouding tot het oudere publiek.

Het is een zorg van het ANZ, maar ook van vele aanwezigen. Misschien kunnen NSV! en KVHV hier een tandje bijsteken, want al waren her en der grijze en rode petten te zien, toch was hun aantal erg beperkt… Maar, hoe dan ook, er was een goede sfeer en er werd stevig gezongen.

ANZ zet door Het ANZ slaagde er erg goed in door het publiek zeer gewaardeerde jonge artiesten op het podium te krijgen: de choreografische showgroep ‘Are U Famous’, de kinderzanggroep Zinget, het Eurosongtalent Laura Omloop, Peter van Laet van Mama’s Jasje en natuurlijk ook de jeugdmuziekkapellen van KSA en VNJ. Maar natuurlijk, een zangfeest is geen lawaaierig popconcert dat overgoten wordt met liters alcohol en even het beest uithangen, maar wel een evenement waarin traditie en stijlvolle verjonging proberen hand in hand te gaan. En dat is altijd een moeilijke oefening. Het siert het ANZ pogingen te blijven doen om het Nederlandstalige lied in die zin te blijven promoten. Bijvoorbeeld de ambitie om zangprojecten te helpen uitwerken voor leerlingen uit de lagere school, is een heel verdienstelijk initiatief.

Parlementsleden

Duidelijke taal De toespraak aan sneltreinvaart van ANZvoorzitter Erik Stoffelen mocht er best zijn. Een duidelijk pleidooi voor Vlaamse onafhankelijkheid, mooi gekoppeld aan het autonomiestreven van Schotland en Catalonië, richtte zich naar alle Vlaamse politici uit meerderheden en oppositie met de uitdrukkelijke vraag om het uiteindelijke doel van de Vlaamse Beweging niet uit het oog te verliezen: een eigen Vlaamse staat.

Tevens werd de onwil van de Franstaligen in de Rand en in de kwestie Zaventem aan de kaak gesteld en bleef de sneer naar de vegeterende Saksen-Coburgers niet uit. Expliciet was hij ook in zijn positieve kijk op verdere samenwerking met Nederland, waarmee hij aanknoopte bij de oude Heel- en Groot-Nederlandse dimensie van de Vlaamse Beweging.

Ons vir jou?

In diezelfde zin verwelkomde hij de ZuidAfrikaanse zangeres Annari Breed en hoopte hij haar een volgend keer opnieuw te mogen ontmoeten op het Zangfeest. Jammer dat deze dame niet even (letterlijk) in het spotlicht werd geplaatst en dat er buiten Die Stem van Suid-Afrika geen enkel Afrikaanstalig liedje

‘grendels’ kunnen ontgrendeld of overwonnen worden.

Wij zagen er een knipoog in naar het onlangs verschenen boek van de Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters (ex-NVA) waarin de Vlaamse meerderheid in dit land wordt uitgedaagd om de grendels inzake staatshervorming en grondwet te ‘ontgrendelen’. Wie daarover meer wil weten, moet dat boek maar eens lezen.

Kwinkslag Een leuk moment was toen werd aangekondigd dat in het ‘Liedje van de beiaardier’ de tweede strofe niet ging gezongen worden.

De aanwezigen werden uitgenodigd de tekst maar eens te lezen om te weten waarom…

Onder de aanwezigen tekenden als vanouds tal van voorzitters en kaderleden uit de vele strijdgroepen uit de Vlaamse Beweging present, naast veel ‘voetvolk’ uiteraard. Voor hen is het een ereplicht op het Zangfeest aanwezig te zijn. Daarnaast waren ook de voorzitter van het Vlaams Parlement, Jan Peumans, en zijn evenknie van de Kamer, Siegfried Bracke, op post. Ook minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon, minister van Defensie Steven Vandeput, Vlaams minister Ben Weyts en een aantal N-VA-parlementsleden voegden zich bij hun achterban. Zij hebben zich terecht geen barst aangetrokken van het PS-gehuil vorig jaar onder leiding van Laurette Onkelinx over hun aanwezigheid op het Zangfeest, waar ook ‘België Barst!’ wordt gescandeerd. Een beetje verderop zat ook de VBtop rond Tom van Grieken en Barbara Pas. Gerolf Annemans zat naar verluidt op een verkiezingsbijeenkomst in Rijsel van Marine Le Pen. Er kan natuurlijk altijd wel eens een (goede) reden zijn om niet aanwezig te zijn, maar eigenlijk zouden alle Vlaams-nationale parlementsleden - en samen (N-VA en VB) zijn er dat toch enkele tientallen - aanwezig moeten zijn op het Vlaams-nationale hoogfeest, dat het Zangfeest toch is. Misschien kunnen ook zij volgend jaar eens een tandje bijsteken?

Erg gesmaakt was het optreden van ‘De Geuzen’, een ‘dwars gelegenheidscollectief’ dat een ode bracht aan de rebelse Brusselse bard Jef Elbers en de overleden accordeonist en zanger Wilfrid Moonen van ’t Kliekske.

Met hun spitse liederen brachten zij de faciliteitenkwestie onder het voetlicht en sneerden zij naar het ‘belgicistische apparaat’. In de geest van de Elegasten, het Kliekske, Elbers, Puimège en tal van andere vroegere gasten brachten zij spot en lach in de ware geest van Uilenspiegel.

Zangfeest Het is elk jaar bang afwachten of er wel journalisten opdagen op het Zangfeest, en wat ze er achteraf van bakken. Je weet immers nooit dat je daar in de Lotto-Arena samen met enkele duizenden Vlamingen een namiddag lang de longen uit je lijf hebt zitten zingen, om dan ‘s avonds bij het bekijken van het tv-journaal te moeten vaststellen dat je maar wat nepnieuws bent dat het vermelden niet waard is.

Op het ogenblik dat we dit schrijven, is de oogst nogal aan de magere kant, maar moeten we toegeven aangenaam verrast te zijn door het verslag van de VRT. Een verslag van twee en een halve minuut, niet al te tendentieus, met politici van zowel N-VA als Vlaams Belang in beeld, en een korte reactie van voorzitter Erik Stoffelen. Het valt niet vaak voor dat de letter ‘V’ in de afkorting ‘VRT’ niet helemaal gelogen is.

Kortom… … het was een leuk en wervelend Zangfeest. Gelukkig lijkt het niet-gesubsidieerde ANZ uit de financiële zorgen te zijn geraakt, nadat vorig jaar het water hen aan de lippen stond. Gelukkig was daar net op tijd de gulle hand van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds, de Marnixring, de Vlaamse Volksbeweging, de Vlaamse Oud-Strijders en tal van bedrijven, verenigingen, individuele politici en Vlaamse Bewegers allerhande om het Zangfeest voor de komende jaren te verzekeren. Vlaamse solidariteit, dus. Mooi zo! Afspraak volgend jaar: 4 maart in een tot de laatste stoel bezette LottoArena. Laten we daar vooral voor zorgen!

Herdenken Het Zangfeest ving aangrijpend aan met een korte en piëteitsvolle herdenking van de gebroeders Van Raemdonck, de twee broers die dag op dag honderd jaar geleden samen sneuvelden aan het IJzerfront.

Het zette het Vlaams-nationale feest meteen in de goede stemming en het herinnerde ons eraan dat de strijd naar Vlaamse zelfstandigheid diep in onze geschiedenis geworteld zit.

Uilenspiegel

was geprogrammeerd.

En ja… “Voor onze koning een vrome beê: Volgend jaar dan misschien, in het verlengde o Here behoed onze vorst nog lang!” zou voor iets te veel consternatie hebben gezorgd. Een van haar optreden? juiste kwinkslag op het juiste moment.

Knipoog

Zowel in het betoog van Erik Stoffelen als in de bindteksten werd expliciet gesteld dat

Samenzang De samenzang is altijd een groot succes, zeker als de liedkeuze goed en evenwichtig is.

En dat was het ook, van strijdlied tot volkslied.

Even verliep dat in mineur toen het nieuwe, aartsmoeilijke lied ‘Mijn prachtig Vlaanderen’ aan het publiek werd voorgesteld teneinde het samen te zingen.

Door de verschillende ritmes en de lengte van het lied, haakte de massa al gauw af. Veel mensen kunnen bovendien geen muziek lezen.

Misschien had men tijdens het voorprogramma een didactische poging moeten doen om niet alleen het lied eens voor te spelen, maar ook te proberen het samen zingen.

Jammer dus, want de tekst mag er absoluut zijn!

KvdM

12

Cultuur

30 maart 2017

Het sluwe vosje van Janáček Beleving op de oorspronkelijke plek De Tsjechische componist Leoš Janáček raakte geboeid door een beeldverhaal in zijn krant te Brno. De avonturen van een sluw (teef)vosje inspireerden hem tot een libretto over een tienermeisje in volle generatieconflict. Hij confronteerde daarbij de wereld van de dieren en die van de mensen in een naturalistische sprookjessfeer.

Zoals het vosje haar weg zoekt in de dierenwereld, zo komt de tiener in de wereld van de volwassen. Ze ontmoet de boswachter of opzichter, de onderwijzer en de pastoor, en het zijn niet altijd de beste ervaringen. Ze wil zich uitleven in volle natuur met de vele vrienden liefst ver van de volwassen belagers. Het is een levenslustig optornen tegen de harde realiteit. Het sprookje loopt ook slecht af. Zoals het vosje gedood wordt, wordt het meisje slachtoffer van een verdwaalde kogel. Dit operaverhaal sloeg ook niet zo gemakkelijk aan. Na de Duitse première in Mainz moesten hier de voorstellingen bijna onmiddellijk afgevoerd worden. In Brno was het iets beter afgelopen.

Peter de Caluwe vond de versie uit 1924 wel geschikt voor het Muntpaleis en deed voor de regie een beroep op de polyvalente Christophe Coppens. Deze Brusselse hoedenontwerper, modepromotor maar ook theaterman krijgt hier zijn eerste operakans. Door zijn brede artistieke mogelijkheden kreeg Coppens naast de regie ook de verantwoordelijkheid voor de kostuums en de scenografie. Hij creëerde ook de nieuwe titel “Foxie”, in plaats van “Het sluwe vosje” in het Moravisch van Janáček. De componist had zich ook muzikaal vastgepind op de Moravische volksmuziek, hoewel bewondering voor westerse componisten zoals Debussy duidelijk hoorbaar blijft. Dat de muziek van Janáček modern en zelfs filmisch klinkt, is onbetwistbaar. Janáček is een hoogstaand en boeiend componist, wat deze opera nog genietbaar maakt. Minder geslaagd is de verwarde regie van Coppens. Hij heeft de grote scène als loods ingedeeld in een speelse ruimte voor de jeugd, een stroef cafetaria voor de volwassenen en een bureau voor de opzichter, maar het geheel verloopt vaak chaotisch en is moeilijk te volgen. Coppens zou met de geluidsregie wel rekening gehouden hebben met storende buitengeluiden in de tent. De verwarde klanken op het brede podium worden vocaal en orkestraal goed opgevangen in de muziek van Janáček, hier stevig geleid door de Frans-Italiaanse FDC dirigent A. Manacorda.

Gebroeders Van Raemdonck: bedenking bij herdenking Bravo voor de Sint-Niklase Gebroeders Van Raemdonckkring (GVRK), die er nu al jaren een mooie traditie van maakt rond deze tijd de oorlogsdood te herdenken van de jonge broers uit Temse, die sneuvelden eind maart 1917, precies een eeuw geleden. Bravo, maar toch een bedenking bij de herdenking, eerst bij hun heldenhuldezerk aan de IJzertorencrypte en ’s namiddags bij hun monument op de wei van Steenstrate Voor nogal wat deelnemers uit Sint-Niklaas was het zaterdag de eerste keer in jaren dat zij weer eens een voet op die andere weide zetten, waar zij nu mochten luisteren naar Willem Vermandere, burgemeester Bauwens van het Waalse Antoing (in behoorlijk Nederlands), burgemeester De Ryck van het Vlaamse Temse, IJzerbedevaartvoorzitter Paul de Belder en … de wind, de zure wind.

Ondanks verzuring, werd die herdenking als heel sereen bestempeld. Nochtans bleek niet iedereen even erg in zijn nopjes met die ochtendlijke plechtigheid. Iemand die onbekend wenst te blijven, fluisterde mij zelfs in het rechteroor dat hij in de herdenking van de heldhaftige broers, die tegenwoordig per se steeds weer in één adem met de Waalse fronter Amé Fiévez genoemd moeten worden, een flinke scheut belgicisme meende te ontwaren.

Een andere Vlaming vertrouwde mij toe dat hij, indien hij had geweten dat De Belder daar ook het woord zou mogen voeren, in Sint-Niklaas gebleven zou zijn. Zure De Belder loofde de Temsese burgervader om zijn “destructuratie” van de mythe over de gebroeders in mekaars armen, al is die “mythe” in het leven geroepen door die andere bekende en door De Ryck geloofde Temsenaar Clemens de Landtsheer, die veertig jaar lang IJzerbedevaartsecretaris en -bezieler is geweest.

Met dank voor de mythe, die de Vlamingen, zoals alle andere beschaafde volkeren, maar beter kunnen koesteren dan destructureren.

Iemand die vandaag de moed kan opbren-

gen om Vlaamse eenheid te “structureren”, zou in mijn ogen ook een standbeeld moeten krijgen en IJzerwaker Wim de Wit zal mij niet tegenspreken.

O ja, de wind waaide ons ook nog tegen dat de gebroeders Van Raemdonck liever geen helden genoemd moeten worden, want zij waren tegen hun zin in die onzinnige oorlog getrokken. Juist, maar mag er toch met nadruk op gewezen worden dat die twee jonge kerels zich uit VRIJE WIL hebben gemeld voor die “hel van vuur” en wie, tegen hoger bevel in, zijn broer gaat zoeken om hem uit die hel te redden, mag rustig een held genoemd worden. Of zijn heldendaden ook al mythes geworden?

Om geen misverstand te voeden: de toespraak van burgemeester De Ryck uit het Vlaamsgezinde Temse, was wél goed.

De kaart van zelfbestuur Voornoemde naamloze criticasters bleken zich al veel meer in hun sas te voelen bij de toespraken na de middag in het hun vertrouwde Steenstrate, waar het (goede) woord werd gevoerd doorTony Peirsman (OVVWaasland) en GVRK-voorzitter Johan Boodts.

Behalve door de wind, werd ons gehoor daar tussendoor ook aangenaam gestreeld door een hoornkwartet gedichten van de talentrijke Frans van Raemdonck, Waaslander Anton van Wilderode e.a. De kers op de sprekerstaart werd geleverd door de steeds strijdvaardige Guido Moons die, al vond hij het zelf “geen moment voor grote woorden”, de nadruk legde op de Vlaamse achterstelling aan het front, de merkwaardige solidariteit in die vuile oorlog tussen jonge intellectuelen met een roeping en sociaal onmondigen, analfabeten, proletariërs en plattelandse boerenknechten.

En als de Vlamingen het beu zijn, schrijven De Pillecijn en Borginon hun legendarische brief aan de koning en “Vlaanderens dageraad aan de IJzer”, waarin heel duidelijk de kaart wordt getrokken van ZELFBESTUUR. Dus toch het grote woord, dat werd gevolgd door Guido’s grote oproep tot Vlaamse natiebouw met krijtlijnen naar zelfstandigheid, het ideaal van de Fronters, het ideaal van Nooit meer oorlog, Godsvrede en Zelfbestuur, “want, vrienden, vergeet het niet: als het om de natie gaat, zijn wij één!” En, vrienden-lezers, dàt woord heb ik – en niet alleen ik… - zo erg gemist in de toespraak van de heer Paul de Belder. Het zal wel aan de wind gelegen hebben…

hvo

In juni krijgt ‘De terugkeer van de Heilige Familie uit Egypte’ van Peter Paul Rubens, na een zwerftocht van bijna 250 jaar, opnieuw de oorspronkelijke plek in de Sint-Carolus Borromeuskerk. Jammer dat de terugkeer van de altaarstukken van Rubens, Van Dyck en Jordaens naar de Sint-Augustinuskerk niet doorgaat. samenwerking met het Rubenshuis. ‘De terugkeer van de Heilige Familie uit Egypte’ is de eerste Rubens die opnieuw in de Carolus Borromeus zal hangen.

Fabre versus Rubens, Van Dyck en Jordaens

De terugkeer keert terug In 1620 bestelde de Antwerpse Jezuïetenkerk, nu Sint-Carolus Borromeuskerk, bij Rubens maar liefst 43 schilderijen. Eén ervan is ‘De terugkeer van de Heilige Familie uit Egypte’.

Het werd betaald door burgemeester Nicolaas Rockox en kreeg een plaats in de Sint-Jozefkapel. Op het altaarstuk (zie afbeelding) brengt Rubens een nieuwe devotie van de jezuïetenorde in beeld, de ‘jezuïtische Drievuldigheid’: Jezus-Maria-Jozef.

‘De terugkeer uit Egypte’ liep zware schade op bij de brand die in 1718 een groot deel van de kerk vernielde. Na de opheffing van de jezuïetenorde werd het schilderij in 1777 in Antwerpen, in 1829 in Brussel en in 1830 in Londen geveild. In 1871 werd het aangekocht door het Metropolitan Museum in New York. In 1980 ging het onder de hamer bij Christie’s. In 2011 volgde een nieuwe veiling en wist de kerkfabriek van de Carolus Borromeus het op de kop te tikken. Dat deze Rubens niet door een privéverzamelaar werd gekocht, heeft allicht te maken met de slechte toestand van het werk.

Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom het Metropolitan Museum het eerder al van de hand deed.

Het wetenschappelijk team van het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) heeft het schilderij grondig bestudeerd en onderzocht. Het KIK moest vaststellen dat het werk van het oorspronkelijke eikenhouten paneel is getransponeerd naar een doek, dat de verflaag ernstige schade en slijtage vertoonde en dat het verregaand was overschilderd. In april 2014 startte het KIK met de restauratie, gefinancierd door de kerkfabriek en het Fonds InBev-Baillet Latour, uitgevoerd in

Het blijft een bijzondere beleving: een kunstwerk kunnen bewonderen op de oorspronkelijke plek. Musea doen wel aardig hun best om werken optimaal te presenteren, maar de context moeten we missen. De grootmeesters van toen hielden rekening met de plaats waarvoor hun kunstwerk bedoeld was. Kijk naar De Heilige Martinus van Antoon van Dyck in de SintMartinuskerk van Zaventem. Men situeert het werk tijdens de jaren van Van Dycks opleiding bij Rubens. Van Dyck baseerde zich voor zijn compositie op een ontwerp van Rubens, dat hij compacter maakte en van links naar rechts keerde om het beter te laten passen bij de lichtinval in de kerk. Deze originele Van Dyck hangt, na vele oorlogen en andere bedreigingen, nog altijd in de kerk en op de plaats waarvoor de meester het tafereel schilderde. Prachtig is dat.

Daarom is het zo jammer dat de drie beroemde altaarstukken van Rubens, Van Dyck en Jordaens niet terugkeren naar de Sint-Augustinuskerk in Antwerpen. Dat was nochtans aangekondigd als blikvanger van het stadsfestival Antwerp Baroque 2018, dat volgend jaar 700.000 bezoekers wil lokken. Topstukken van de tenoren van de barokschilderkunst op hun oorspronkelijke plek: vele kunststeden zouden jaloers zijn op een cultuurhistorische parel van dat kaliber. Maar in Antwerpen gaat het niet door. Na de ontwijding van de Sint-Augustinuskerk in 1974 verhuisden de altaarstukken naar het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten. En daar blijven ze. Het museum haalt “technische en klimatologische redenen” aan. Het gaat inderdaad om kolossale schilderijen die nu weggeborgen zijn om geen schade op te lopen tijdens de verbouwingswerken in het museum. En het is niet altijd eenvoudig in een kerk de juiste klimatologische omstandigheden te garanderen. Dat het wel kan, bewijst het ‘Lam Gods’ (toch ook een zeer groot werk), dat straks in volle glorie in de Sint-Baafskathedraal zal te zien zijn.

“Het KMSKA wil de drie altaarstukken niet in bruikleen geven aan de stad,” lezen we in de pers. Dat is bizar, want de werken zijn eigendom van de stad en het is het museum dat ze in bruikleen heeft. Bovendien is het KMSKA een museum van de Vlaamse overheid. Dus, als Antwerpen en Vlaanderen het echt willen, kan de Sint-Augustinuskerk een iconisch oord worden, de enige kerk in de wereld waar de grote drie van de barok naast elkaar kunnen schitteren op hun originele plek. Misschien lukt dat niet tegen 2018, maar laat ze er alleszins werk van maken. Want wat is het alternatief? Het programma van Antwerp Baroque 2018 meldt dat de leemte die ontstaat door het niet terugkeren van de altaarstukken zal worden ingevuld door nieuw werk van (nog maar eens) Jan Fabre.

MMMV

Munt-programmatie voor een nobel doel Peter de Caluwe staat reeds tien jaar aan de leiding van de Muntschouwburg en zoekt voor de selectie van de operamuziek steeds naar een passend thema. Voor het seizoen 2017-‘18 heeft hij geen echt thema, maar verwijst hij naar het belang van een nobel doel in de creatie van de gekozen werken. Een top-coproductie in dit verband wordt “Dialogues des Carmélites” naar een toneelstuk van Bernanos en op muziek van Francis Poulenc. Het huidige gevoel van angst en onzekerheid was in de Terreur na de Franse Revolutie nog sterker aanwezig. Met het schrikbewind rond de guillotine wordt het huidig schrikjaar afgesloten. Met de selectie van twaalf opera’s, dansvoorstellingen en concerten wil De Munt meewerken aan de sfeer van humanisme en spiritualiteit. Hierbij staat de samenwerking met andere operahuizen en orkesten centraal. De drie trefwoorden zijn creatie, “empowerment” en impact. Na een te langdurig verblijf in Tour&Taxis, ruim anderhalf jaar wegens renovatie- en opfrissingswerken komt in september de terugkeer naar het Muntplein. Aan de schouwburg wordt nog hard gewerkt, maar de start in september blijft zeker. De openingsproductie is “Pinocchio” van Philippe Boesman naar een libretto van Joël Pommerat. In oktober is het de beurt aan Rossini met “Tancredo”. Eind oktober en tot midden november wordt de vorig seizoen uitgestelde “Lucio Sulla” van Mozart gespeeld. Begin volgend jaar worden twee opera’s samengenomen: “Il Prigioniero” van Dallapiccola en “Das Gehege” van Rihm. De Munt volgt verder de tweeledige voorstellingen. In maart is het “Cavallera Rusticana” van Mascagni en “Pagliacci” van Leoncavallo. Wagners “Lohengrin” wordt de topper in april en mei. Met twee opera’s van Bela Bartok wordt het seizoen afgesloten.

FDC

Actueel

30 maart 2017

“Dit boek is niet alleen een thriller met een juiste weergave van de kredietcrisis, economische crisis en eurocrisis, maar biedt daarnaast een handleiding om nog meer ellende in de toekomst te voorkomen. Verplichte lectuur voor beleidsmakers en iedereen die een duidelijk inzicht wil in een wereld die stilaan vergeven is van schulden.”

Treuren of juichen over de Europese economie?

- Pascal Paepen, columnist ‘De Tijd’, Docent Bank en Beurs (Thomas More – KU Leuven) -

In Rome troepte het betere Europa samen om de zestigste verjaardag van het Europese Verdrag te vieren. De heren en dames zullen zeker gefezeld hebben over de levensduur van de Europese Unie.

‘t Pallieterke: rode draad in uw boek is dat na tien jaar de economische situatie giftig blijft?

Lawrence Urbain: “We leren niets uit het verleden. Uitgerekend de extreem lage rentes en het losgeslagen verstrekken van leningen tegen ‘gratis geld’, gaf in Amerika aanleiding tot een gigantische huizenmarktcrisis, wat dan weer uitmondde in de financiële crisis. Vandaag doen we net hetzelfde.

De machtsconcentratie van de grootbanken is vandaag groter dan voor de financiële crisis.

Nochtans was ‘too big to fail’ (te groot om failliet te gaan) een van de problemen bij de bankencrisis van 2008. Ons financiële en monetaire systeem is als een drugsverslaving. We proberen de junkie er bovenop te krijgen met telkens een nieuwe en zwaardere dosis drugs.

Waanzin. Het is een kwestie van tijd voor een nieuwe bankencrisis losbarst. Hoogstwaar-

schijnlijk in Italië, waar in het zuiden tot wel 40 procent van alle leningen rommelkredieten zijn die dienen afgeschreven te worden, vroeg of laat.” ‘t Pallieterke: wat zijn de grondfouten van de euro en wat dient er te veranderen om die munt te redden?

Lawrence Urbain: “De huidige euro heeft twee groepen van landen in één ‘design’ geperst die men nooit had moeten samenbrengen. Deze euro dwingt de noordelijke landen in een transfer-unie met de zuidelijke, zonder dat de transfers de problemen oplossen. De zuidelijke landen zitten in een korset waarbinnen ze nooit competitief worden. Griekenland, Spanje en Italië kunnen nooit door een interne devaluatie aansluiting vinden bij de kopgroep met Duitsland en Nederland. De jongerenwerkloosheid in Italië en Griekenland blijft boven de 40 procent. Hun staatsfinanciën zijn rampzalig.

We zwalpen al jaren, smijten te lang met honderden miljarden euro’s en niets verbetert. Ieder land opnieuw een eigen munt biedt geen oplossing. Een geordende opdeling van de muntunie in een zuidelijke groep (Spanje, Italië, Griekenland…) en een noordelijke groep (Duitsland, Nederland, Finland, Oostenrijk, Vlaanderen…) is dat wel. Een gestructureerde opdeling remt ook mogelijke speculatie op de financiële markten af, wat stabiliteit en duide-

lijkheid genereert.”

- Frans Crols, voormalig hoofdredacteur en directeur van zakenblad ‘Trends’ -

‘t Pallieterke: is de Belgische regering volDe Chrono-crisiS doende bezig met dit dossier, of zwalpt zij In 2017 is het tien jaar geleden dat de Amerikaanse huizenmee op een technocratische markt instortte. Dit zou het beginconsensus? inluiden van de zwaarste financiële en economische crisis in 80 jaar tijd. In Europa

kwam hier de eurocrisis en schuldencrisis in Zuid-Europa boLawrence Urbain: “In België was er nooit venop. Banken vielen om, de werkloosheid klom naar grote hoogten, de economische groei stortte in en de schuldenbereen degelijk debat overbedrijven de euro en de mangen van gezinnen, en overheden explodeerden …

‘De chrono-crisis’ vertelt op heldere en verfrissende wijze hetin verhaal tien kementen van de muntunie.

Niet devan polijaar economische rampspoed. Waar ging het mis? Wie is verantwoordelijk? En hoe moet het nu verder? Lawrence Urbain toont aan dat de oplossingen tiek, nietvooral: in de media, niet in de academische uit het verleden vandaag niet meer werken. huidige crisis is chronisch van aardvertelde geworden. De bankenen eurocrisis wereld. De Frits Bolkestein mij ooit,kanop morgen zomaar opnieuw in alle hevigheid losbarsten. Om die reden is ‘De chrono-crisis’ een vurig pleidooi om het geweer eindelijk van schouder te verandezijn werkkamer in Amsterdam, dat de Belren, willen we onze welvaart behouden. Een boek geschreven voor een breed gen eenpubliek. federaal Europa willen omdat deze Lawrence Urbain (°1990) is adviseur economisch beleid en politieke economie.

Hij studeerde Internationalenaar Betrekkingenhet en Diplomatie aan de Universiteit Antmachtsoverdracht supranationale werpen en is een veelgevraagd moderator. Tevens is hij werkzaam als econoen opiniemaker. niveau, misch de journalist communautaire problemen op Belgisch niveau ontzenuwt. Ik denk dat dit klopt.

P LEMOS In Nederland is een groep denkers rond mediafiguur Jort Kelder bezig met druk te zetten op de politiek om een parlementaire enquête te openen naar de euro. Een bewonderenswaardig initiatief. In België hoop ik dat het debat ook aangezwengeld kan worden.

Met het Europese ESM-fonds lopen we als Belgische staat (dus de belastingbetalers) risico op een verlies van ruim 20 miljard euro bij faling. Indien er een aparte extra begroting komt voor de eurozone, waar nu sprake van is (via een zogenaamde ‘Budgetary and Fiscal Capacity for the Eurozone’), betekent dat nog meer risico en meer geld in de bodemloze put.

Ik waarschuw hiervoor.”

U I T G E V E R I J

CoverMontage-Chronocrisis.indd 1

‘t Pallieterke: in het kader van de Frexit wil Marine le Pen een Deense oplossing, dus een franc die zweeft rond de euro. Is dat een formule voor alle zuidelijken landen?

De muur die een hek werd Verleden week kwam er een einde aan de termijn voor de openbare aanbesteding om een grensmuur te bouwen op de grens tussen Mexico en de VS. Ongeveer zeshonderd geïnteresseerde bedrijven hopen een graantje mee te pikken. Er was een discussie of het moest gaan om een hek of een muur, maar de voorkeur lijkt uit te gaan naar een hek. Het agentschap voor de grensbeveiliging wil een hek omdat men wil zien wat er aan de andere kant van de grens gebeurt.

Het is alvast niet vanzelfsprekend voor bedrijven om een dergelijke muur te bouwen.

Veel ondernemingen vrezen reputatieschade.

Religieuze instellingen, progressieve politici en vakbondsleiders uit diverse landen hebben bedrijven al gewaarschuwd niet aan de bouw deel te nemen. Men gebruikt argumenten als “muren mogen mensen niet verdelen” of “geen muren maar bruggen”.

Hypocriet verzet tegen noodzakelijke muur Toch lijkt heel wat van het protest ideologisch geïnspireerd te zijn. De eerste grote investeringen in grensmuren dateren van de jaren negentig onder de Democraat Bill Clinton. Na de aanslagen van elf september werden deze investeringen opgevoerd onder

George W. Bush. Het beleid werd voortgezet onder Barack Obama. Wie klaagde er toen?

Op enkele lokale inwoners na klaagde niemand. Nu Donald Trump het huidige beleid gaat voortzetten, met weliswaar meer middelen, is plots het hek van de dam. De grensmuur staat symbool voor de politiek van Trump en zijn tegenstanders verzetten zich meer tegen Trump dan tegen de grensmuur als dusdanig.

Toch is de bouw van dit hek nodig. Niet per se om illegalen buiten te houden, wel om correcte naleving van de Amerikaanse wetgeving mogelijk te maken. Op dit moment worden wapens, munitie en cash geld gesmokkeld van het noorden naar het zuiden. Drugs en illegale immigranten komen in de omgekeerde richting. Om die smokkel tegen te gaan, is er een grensmuur nodig. Dergelijk obstakel zal zeker

DE Chrono-crisis Waarom u armer wordt en de economische crisis zal blijven duren

“Lawrence Urbain is jong, snedig, houdt van gedegen studiewerk en publiceert een lezenswaardig essay. De auteur beoefent het betere sloopwerk, in de trant van Derk Jan Eppink. Wie mee wil praten moet meer lezen dan de kranten en de propaganda van bijvoorbeeld Paul Goossens van De Standaard.”

Lawrence Urbain

Op een allerbest ogenblik publiceert Lawrence Urbain een boek over Europa en zijn huidige en toekomstige ontwikkeling bij Polemos, een nieuwe zus van ‘t Pallieterke naast de gratis nieuws-site SCEPTR.net. De auteur kent de Europese Unie van binnenuit, want hij is als adviseur economisch beleid en politieke economie kind aan huis bij het Europees Parlement.

DE Chrono-crisis

Praten met Lawrence Urbain

13

Lawrence Urbain U I T G E V E R I J

P LEMOS

10/03/17 13:10

Lawrence Urbain: “Het probleem van Le Pen is dat zij zich op economisch vlak omringt met tamelijk zwakke figuren die een bijzonder linkse visie op de economie hebben. Nu is er plots het idee rond een franc die zweeft rond de euro, vooral dat laatste is nieuw. Vorige week bleek dat slechts 28 procent van de Fransen de euro op wil geven. Le Pen voelt dat het idee van een Franse franc op zichzelf het niet kan halen. Niet economisch, niet politiek.”

Frans Crols “De Chrono-crisis”, Lawrence Urbain, 110 blz., 15 euro, ISBN 9789082677611, Polemos.

Te koop in de webwinkel van ’t Pallieterke (www.pallieterke.net) of via overschrijving van 17,50 euro (15 + 2,50 euro verzending.)

CD&V zakt verder weg

niet alles tegenhouden. Smokkelaars zullen middelen zoeken om onder, over of door het hek te geraken, maar op zijn minst wordt de smokkel bemoeilijkt.

Heel wat uitdagingen Toch heeft een grensmuur ook nadelen.

Omdat het voor de amateur-smokkelaars steeds moeilijker wordt, zullen meer georganiseerde groepen (kartels) de vruchten plukken, ook al zal het voor hen moeilijker worden.

We mogen ook niet vergeten dat het onderhoud van een dergelijk hek veel kosten vergt.

Roest, de natuurelementen of smokkelaars met snijbranders of lasapparaten zijn een voortdurende kostenpost om het grenshek te onderhouden.

Er zijn bovendien heel wat moeilijkheden om een grenshek te bouwen. Het grenslandschap is zeer divers en één hek voor heel het gebied zal wellicht niet mogelijk zijn. Soms bestaat het landschap uit los woestijnzand, soms zijn er rotsen. Er zijn bovendien heel wat juridische uitdagingen. Het grenshek zal geplaatst moeten worden in de beschermde indianenreservaten. Het zal bovendien lopen doorheen beschermde natuurgebieden waardoor de fauna en flora in het gedrang dreigt te komen.

Vooral in Texas is het grensgebied in private eigendom van ranchers. Zij zullen deels onteigend moeten worden, of op zijn minst een soort van zakelijk recht op hun grond moeten aanvaarden. Ten slotte is er nog een verdrag tussen Mexico en de Verenigde Staten dat verbied om constructies op te werpen die de rivierstroom van de Rio Grande zou kunnen beïnvloeden.

Mexicaans protest Vanuit Mexico is er veel weerstand tegen de verdere bouw van een grenshek, maar dat is logisch. Hoe meer goederen en personen de grens richting het noorden oversteken, des te beter voor Mexico, want het land krijgt er harde Amerikaanse dollars voor terug. Men verkiest uiteraard dat dit op een legale manier gebeurt, maar men kijkt bewust een andere kant uit wanneer dit illegaal gebeurt.

Veel zal afhangen van de vraag of Donald Trump een tweede termijn zal halen. Vier jaar is erg weinig om dit gigantische project te bouwen, dus Trump of een gelijksgezinde opvolger zullen het project moeten voortzetten.

Jens Martens

Opvallend resultaat voor de N-VA in de laatste peiling van La Libre Belgique en RTBf: Vlaams Belang blijft stevig boven de tien procent scoren, terwijl N-VA zich lichtjes herstelt tegenover de zwakkere peilingen van verleden jaar. De N-VA blijft daarmee op verlies staan tegenover de verkiezingen van 2014, maar samen gaan de twee Vlaams-nationalistische partijen wel een beetje vooruit. Een meerderheid voor de twee V-partijen zit er dus nog niet meteen in, maar hoop doet leven. Voor de CD&V van Wouter Beke waren de resultaten van deze peiling iets minder prettig om te lezen. De christen-democraten zakken alweer wat verder weg, deze keer tot 14,1%, net iets minder dan het resultaat van de N-VA. En al even erg, zowel Open Vld, sp.a, Vlaams Belang als Groen achtervolgen nu de partij op minder dan een foutenmarge afstand. Er kwam dus geen reactie op de peiling vanuit Leopoldsburg, maar Wouter Beke was er anderzijds op Twitter snel bij om zich op te trekken aan het onverwacht goede resultaat van de CDU in Saarland. Noem het gerust de sociale mediaversie van fluiten in het donker.

Mao boven, Di Rupo onder De PS zit in zak en as. Voor het eerst sinds de vroege Middeleeuwen heeft zij haar positie als sterkste partij in Wallonië moeten prijsgeven. De maoïstische PTB springt over de PS heen en haalt ruim 20 procent in de peilingen.

MR verliest lichtjes, maar eindigt als grootste Waalse partij. De PS heeft één derde van haar kiezers verloren. Men zou nochtans verwachten dat een centrumrechtse regering de PS alle kans zou bieden om zich als een krachtige linkse oppositiepartij te profileren… Dit bewijst hoe weinig inhoud de partij nog heeft.

Ze kon kiezers ‘kopen’ met postjes, gunsten en benoemingen, maar ze kon al lang niet meer met echte argumenten overtuigen. Vanuit de oppositie zijn er natuurlijk veel minder gunsten en postjes om uit te delen en de kiezers haken af, net zoals huurlingen deserteren als ze niet langer uitbetaald worden. MR en cdH eisen nu dat er een cordon rond de PTB wordt gelegd.

De cdH maakte zelfs een vergelijking van het cordon dat destijds tegen het VB werd ingesteld. De PS houdt de cordonboot echter af.

Een herhaling van de huidige centrumrechtse federale coalitie wordt daardoor niet helemaal onmogelijk, maar wel zéér, zéér moeilijk. In Vlaanderen zijn de maoïsten te klein om op de Vlaamse of federale regeringsonderhandelingen te wegen. Maar op gemeentelijk niveau kunnen ze wel gebruikt worden om coalities tegen de N-VA te vormen.

14

Brieven

30 maart 2017

In memoriam

Greet (Gaby) de Wachter

Linkse media Pallieterke, Even was er aandacht voor de boerkadracht die werd verdedigd door de UNIA-juriste Rachida Lambaret. In haar ijver het voorval te minimaliseren, heeft de pers doelbewust vermeden Lambaret te linken aan een vorig dossier. Mevrouw Lambaret vertegenwoordigde UNIA op een proces tegen een pro-Palestijnse organisatie die op 12 juli 2014 racistische en antisemitische leuzen scandeerde en tot geweld opriep tegen Israël. In een interne e-mail van UNIA die toevallig op de redactie van Joods Actueel terechtkwam, toonde mevrouw Lambaret zich zeer boos dat die organisatie was veroordeeld wegens antisemitisme. Dit is dus het tweede publieke incident van deze schrijfster-juriste. Die link gelezen in de pers?

Ik niet. Typisch voor de linkse media.

Gunter Deleyn - Mariakerke

Hulde voor de slachtoffers Pallieterke, 22 maart 2016: moslims plegen bomaanslagen in het Brussels Airport en het metrostation ‘Maalbeek’. Om die reden is een jaar later in Brussel een hulde gebracht aan de slachtoffers. Koning Filip had in zijn toespraak vooreerst woorden van steun uitgesproken voor de slachtoffers en nabestaanden van die terreurdaden. Hij sprak niet over de bomaanslagen die werden gepleegd in naam van Allah.

De Belgische vorst spreekt enkel over terroristische aanslagen, alsof hij niet weet wie

71ste

9 april 2017 Merksem 11.30u

Mis in de Sint-Franciscuskerk (Bredabaan 547 - Merksem) m.m.v. E. P. Herman Dupré

12.30u

Plechtigheid aan het graf van August Borms (kerkhof Van Heybeeckstraat) Spreker: Bart Laeremans

©

Bormshuis vzw Volkstraat 30 2000 Antwerpen 03 238 33 99 info@bormshuis.org www.bormshuis.org

Aansluitend mogelijkheid tot bezoek Bormshuis (tot 16u.)

Kruisende woorden oplossing 1050

A B C D E F G H I J K L

de terroristen waren. Waren het Belgen, Vlamingen of Walen misschien? Neen, het waren moslims, zoals eerder in Frankrijk, Spanje en Groot-Brittannië. Benoem ze dan! Maar dat wil hij niet doen, want er bestaat blijkbaar een stilzwijgende afspraak tussen koningen, presidenten, staatshoofden en prominenten in Europa om niet in het openbaar hun mening te uiten over de voortschrijdende moslimterreur.

“Ik spreek mijn dank uit voor al diegenen die onvermoeibaar over onze veiligheid waken en die ervoor zorgen dat schuldigen worden vervolgd”, zegt de koning. Die schuldigen, geachte Sire, zijn geen automobilisten die fout parkeren in de straat, maar wel moslims die volgens hun Koran in West-Europa mogen moorden, verminken en vernielen. Vervolgens zegt de vorst: “Het is de verantwoordelijkheid van ons allen om onze samenleving menselijker en rechtvaardiger te maken. Laten we weer leren luisteren naar elkaar en laat ons vooral durven teder zijn.” Hallo, koning, het gaat in dit geval niet over ons. Wij, Belgen, zijn niet verantwoordelijk voor die bomaanslagen van een jaar geleden. Volgens mij bent u een heel flauwe plezante in uw paleis.

P. van Gysel - R anst

De IJzertoren Pallieterke, Babyborrels en privéfeestjes in de IJzertoren… Dat is toch de schaamte voorbij! De IJzertoren is niet alleen hét oorlogsmonument, maar ook dé grafzerk als aandenken aan alle frontsoldaten uit specifiek de Eerste Wereldoorlog, want als eerbetoon ook voor de vele niet begraven gesneuvelden opgericht. Grafschennis is wat nu gebeurt!

Durft het Museum aan de IJzer het nog aan te spreken of te schrijven over de tot puin geslagen heldenhuldezerkjes? Over de gedynamiteerde eerste IJzertoren? Nu er opnieuw het leeuwenvaandel afhalen ook? En misschien de letters AVV-VVK afnemen, want de ‘K’ zou een doorn in het oog kunnen zijn voor enkele ‘babyborrelaars’! En waarom ook niet de ‘Kruiskop’, ook met de ‘K’ van Kristus, er laten afslaan om er een plat dak van te maken? Dat zou immers het weidse uitzicht over de Vlaamse velden verbeteren?

Geld tekort? Toen er jaren geleden subsidies werden gegeven, ging het wel. Minder luxueus weliswaar, maar met een massa mensen die gul waren, mensen met een goed hart op de plaats waar een hart moet zijn. Nu is het godbetert een staatsbedrijf en zie wat ervan komt!

Alle festivals ook ten spijt.

Wie van de vele goedmenenden kan voor jullie respect nog opbrengen? Hou de eer, als die er nog is, aan uzelf! Ik ben zo vreselijk ontgoocheld en kwaad…

Lutgart Uyttersprot – Wieze

L

E

E N S

T

E

T

A N U S

X M E

S

T

E

R

X

R A R

T

T

X

E

X

A D H D X I J X N A R

G A

E

L

C H T

A

A N G S E

X U

X

E

S

T

A

T

I

E

R

X N A

I K

T W E

X M E

X

E

I

I

A D A

K K

B

S

R

X M E

X

E N X

R B A R M E N

I

K

E

X

E

E

I

E

R

S

L

A N G E

R C K

X

E N D

T O K

E X

X

X

E

A N X E

X M O N N

X O I

K

Oneerlijke Van Besien Pallieterke, Ik vind het intellectueel oneerlijk wat Wouter van Besien (Groen, Antwerpen) over burgemeester De Wever zegt. Hij heeft geen angstgevoel vergroot. Hij heeft gedaan wat een burgervader moet doen in dergelijke omstandigheden en hij heeft helemaal geen politieke recuperatie van de feiten gedaan; dat is wat Van Besien ervan maakt en dus enkele gebaseerd op eigen perceptie.

Hij heeft geen enkel woord te veel gezegd.

Dat Van Besien hem verwijt zo vroeg te hebben gereageerd, is ook nogal raar. Als hij later had gereageerd, had Wouter hem waarschijnlijk het verwijt gemaakt niet vroeger te reageren, doordat langer onduidelijkheid en speculatie was blijven bestaan.

Ik heb heel veel respect voor de militairen en politiemensen. Ik ben blij dat er zoiets als een snel responsteam is. Ik ben blij dat de communicatielijnen vlot gewerkt hebben.

Dit zal inderdaad positief afstralen op burgemeester De Wever, iets wat Van Besien blijkbaar moeilijk kan verkroppen. Geen probleem, maar stel het dan alstublieft niet voor alsof hij het actief aan het recupereren is. Dat moet hij immers niet doen, de feiten zorgen er gewoon voor dat hij in een goed licht komt.

Silke Cremers - Antwerpen

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Joods nationalisme Pallieterke, Het stoort mij al jaren dat de gevestigde macht het begrip nationalisme steeds zo negatief omschrijft. Iets wat de meest natuurlijke uiting van gemeenschapsgevoel is. Waar men echter steeds zal over zwijgen, is het feit dat bijvoorbeeld het Joodse volk in feite supernationalistisch is. Dit is geen verwijt. Doch toen het enkele duizenden jaren geleden in het Midden-Oosten Abraham lukte om van een pak zwervende nomadenstammen een volk te smeden via een monotheïstische religie, met bovendien de belofte dat die oppergod (boven andere goden) hen als een uitverkoren volk heeft gekozen. Zo werden zij een unicum tussen de andere semitische volkeren in Klein-Azië.

Dit nationalisme, gestoeld op een religieuze ondergrond, heeft hen gesterkt om door de eeuwen hun eigenheid te bewaren, ondanks vervolging en diaspora. Dat dit ook een (veelal verdoken) meerwaardegevoel heeft gecreëerd, heeft destijds Hitler geïnspireerd om een Übermensch te willen maken, maar zonder religieuze basis. Daarom hebben onze tegenstanders dankbaar ‘nationalisme’ kunnen verwijten een besmet gedachtegoed te zijn. Wij zijn helaas geen supernationalisten.

G. de Corte - Brasschaat

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE ABONNEMENTEN HOTEL

G

Wim de Wit

Vaarwel, Greet, en bedankt voor alles!

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P

“Greet gaf ontzettend veel maar ze nam bijzonder weinig”. Met deze woorden typeerde Filip Dewinter tijdens de uitvaartplechtigheid op 22 maart deze veel te vroeg gestorven Vlaams-nationaliste.

Kenmerkend voor deze charmante vrouw was haar aanstekelijke levenslust: een blije spring-in-’t-veld, altijd optimistisch, altijd goedgezind, altijd opgewekt en vrolijk.

Als dochter van oud-VMO’er Frank de Wachter kreeg ze haar Vlaams-nationale overtuiging van huis mee. Haar huwelijk met de Vlaamsgezinde kleinkunstenaar Jan Puimége haar veel te vroeg ontvallen grote liefde - bracht haar in het hart van de Vlaamse beweging. Als militante en vrijwilligster ijverde ze onbaatzuchtig voor een Vlaams Antwerpen en een vrij Vlaanderen.

Vlaanderen is Greet veel verschuldigd voor haar jarenlange inzet en onvoorwaardelijke trouw: als militante van de Antwerpse afdeling van Vlaams Belang en van Voorpost; overal waar een Vlaamse manifestatie doorging, kon men haar tegenkomen, op het Vlaams-nationaal Zangfeest en de IJzerwake, bij betogingen, acties en colportages, als vrijwilligster achter de toog of aan het fornuis op een of andere activiteit. Geen inspanning was te veel. Greet stond er altijd en overal. Goedlachs, schalks en charmant. Een vrouwelijke Tijl Uilenspiegel!

Die Vlaamse strijd streed ze op een onnavolgbare wijze, waarbij ze de kunst beheerste om steeds het nuttige aan het aangename te paren. Wanneer Greet ergens kwam, dan kwam de zon binnen. Wanneer men 100 foto’s van Greet bekijkt dan zijn er zeker 99 waarop men Greet ziet lachen en stralen van levensvreugde.

Ons rest enkel nog Greet te danken voor de vele jaren van warme vriendschap en voor al wat ze onbaatzuchtig gedaan heeft voor Vlaanderen en het volk van de Lage Landen.

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal • BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

30 maart 2017

WK kan ons moeilijk ontglippen Moeten we ongerust zijn over de WK-kwalificatie van onze Duivels, na het gelijkspel tegen de Grieken, die naar Brussel waren gekomen om alles te doen behalve te voetballen? Absoluut niet! Natuurlijk speelden we niet goed tegen die zakkenwassers, maar er waren genoeg kansen, vooral in de tweede helft, om die wedstrijd alsnog te winnen.

Had iemand mij tijdens de rust gezegd dat één van die sirtakidansers een doelpunt ging maken, dan had ik die persoon onmiddellijk doorverwezen naar de dichtstbijzijnde psychiatrische instelling. Ik had echter zonder Cimant gerekend, die waarschijnlijk met zijn gedachten nog in Canada zat toen de tweede helft op gang werd gefloten. Frustrerend voor Courtois, die de bal na 28 seconden uit zijn doel mocht halen, tevens zijn enige tussenkomst van de avond.

Ik ben normaal vrij kritisch, maar nu kan ik leven met die 1-1. We staan nog steeds op kop van onze kwalificatiegroep, met twee punten voorsprong. En laten we eerlijk zijn, we zitten nu ook weer niet in de strafste reeks. En dat is een understatement. Griekenland en Bosnië zijn niet bepaald wereldploegen. Een eenmalige misstap kan ik onze Rode Duivels vergeven. Als we tien keer tegen Griekenland spelen, gaan we negen keer winnen! Wees gerust, we gaan ons moeiteloos plaatsen voor het WK in Rusland, of Gibraltar zou voor een verrassing moeten zorgen. In Griekenland, als Hazard, De Bruyne, Meunier er terug bij zijn en Mertens zijn familiaal leven weer op orde is, zullen de ratten uit hun hol moeten komen en dan gaan ze er een paar rond hun oren krijgen!

Op een moment was het voor mij bijna een voltijdse baan om Lukaku te verdedigen tegen zijn criticasters. Hij zou technisch beperkt zijn, een onbenul als men hem in de voeten aanspeelde en meer van die zever. Hopelijk zal zijn wereldgoal vele ogen geopend hebben,

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

een pannenkoek is geen topschutter in de Premier League.

Nederland kopje-onder Ik heb gans mijn leven samengespeeld met Hollanders. Het is dan ook met meer dan gewone belangstelling dat ik onze noorderburen volg op hun lijdensweg naar het WK. Ze gaan het waarschijnlijk niet halen. Na het verlies in Bulgarije met 2-0 is de bal aan het rollen gebracht. Danny Blind - niet makkelijk om met zo’n naam als trainer door het leven te gaan ligt al buiten. Men spreekt van Louis van Gaal als nieuwe coach… Dat wordt weer gieren en brullen. Toen ik vroeger tegen Oranje speelde, waren er daar enkele arrogante types bij die zich god waanden. Ik kan niet zeggen dat ik leedvermaak heb, het is veel erger... Ik lach mij kapot!

Gille van Binst

Roskammen

Collectieve overdrive Op 9 april wordt de kasseiklassieker Parijs-Roubaix gereden en neemt Tom Boonen afscheid van het peloton. Niet alleen daardoor eindigt dan de zoveelste periode van een wegseizoen waarin de Belgen alsnog enige rol van betekenis kunnen spelen. Want ook Luik-Bastenaken-Luik, de daaropvolgende oudste klassieker op de internationale kalender, is al even geen spek meer voor de Belgische wielrennersbek.

Zes jaar is het geleden dat een landgenoot “La Doyenne” won, Philippe Gilbert. We moeten al teruggaan tot 1999 om de naam van de betreurde Frank Vandenbroucke aan de top van de erelijst aan te treffen. Het is twijfelachtig of op zondag 23 april Gilbert een opvolger zal krijgen. Tenzij, in een heel goede dag, misschien, hijzelf. De tijd dat een buitenlander het klaarspeelde om in het klassieke voorjaar een Belgische winstreeks te onderbreken, ligt al lang achter ons. Nu vandaag een landgenoot een reeks buitenlandse successen onderbrak, bezingen de media dat in collectieve overdrive. Als bewijs een flard uit de literaire (?) roes waarin columnist Hugo Camps zichzelf in Het Laatste Nieuws onderdompelde na de weliswaar zeer verdienstelijke zege van Quick Step-renner Yves Lampaert in Dwars door Vlaanderen: “Eigen grond, vertrouwde wind, antieke kasseien brachten Quick.Step dicht bij het patriottische delirium. Wat een overmacht, wat een trots. De Paterberg, de Taaienberg en de Berendries waren geen hobbels meer maar altaren voor een mis met drie Heren”. Wie het nog gekker kan verzinnen, mag het zeggen.

Dwars door Vlaanderen en de E3 Prijs en zelfs Gent-Wevelgem, beide door Greg van Aevermaet gewonnen, blijven, nuchter bekeken, vooral voorjaarskoersen in de schaduw van en de aanloop naar de legendarische klassiekers Ronde van Vlaanderen en ParijsRoubaix. Hopelijk heeft Van Aevermaet door zijn dubbelzege niet zozeer met zijn krachten gewoekerd dat hij straks de Ronde verliest.

Zondag weten we het. Intussen trachten we begrip op te brengen voor hilariteit opwekkende beeldspraak die de illusie levend wil houden dat Belgenland een wielergrootmacht blijft. Quod non, zoals opnieuw zal blijken als in mei het rondewerk begint en ten zijn en hoe we hun kansen moeten inschatten. Dat Greg van Avermaet in bloedvorm is, weten we inmiddels na zijn overwinningen in de Omloop Het Nieuwsblad, de E3 Harelbeke en in Gent-Wevelgem. Drie Vlaamse opwarmingsklassiekers op rij.

Maar de Ronde is nog van een andere orde.

Maar goed ook, anders zou het maar een saaie bedoening worden. Waarmee we niet willen gezegd hebben dat we Van Avermaet de overwinning misgunnen. Verre van. Er zijn er velen die op de loer liggen om hem van zijn voetstuk te halen. Onze strategische plaats langs de omloop is al gereserveerd. Laat maar komen die Ronde en vooruit met de geit.

Het verschil

Daar komen de wielertoppers Goed hervormd Met onze excuses aan de supporters van OH Leuven, Tubeke, Cercle Brugge en Lommel. Het was ons bijna ontgaan dat er nog zoiets bestaat als de play-off 3 in de Proximus League (1B), met als inzet behoud in 1B of degradatie naar de eerste amateurs. Zo blijven ze nog een aantal weken bezig.

Ze hadden maar beter hun best moeten doen. Dan hadden ze ook kunnen genieten van een overbruggingsperiode van maar liefst vijf maanden zoals die de Antwerpspelers gegund is. Met dank aan de uitvinders van de hervormde competitie. En in de hoop dat ze er op de Bosuil geen vadsige periode van maken.

Met alle Chinezen Onze correspondent in Leuven is opgelucht.

Hij heeft niets tegen Chinezen, maar ze moeten met hun handen van zijn club blijven. Dat was nu precies wat een goed gespekte Chinese slome duikelaar niet van plan was. Hij wou OH Leuven kopen.

Het huidige bestuur had voorbarig al een principeakkoord ondertekend en zag de yuans al met bakken binnenstromen. Dat was niet naar de zin van een aantal bekende Leuvenaars en al evenmin van een vijftal bedrijfslei-

ders. Die staken de koppen bijeen en wensten de Chinees salut, de kost en de wind vanachter. Zaak geklasseerd.

OHL blijft in Vlaamse handen. En het huidige bestuur mag zijn biezen pakken. Liever vandaag dan morgen.

Prinselijke gelukwensen Er is wat afgekoerst de voorbije week. Het begon al met Dwars door Vlaanderen. Wie had durven voorspellen dat die wedstrijd zou gewonnen worden door Yves Lampaert mag zijn vinger opsteken.

Niet allemaal tegelijk. Twee dagen later moesten we op post zijn in Harelbeke voor de E3 Prijs. Waarop onze gewezen lijfkrant een opstoot kende van vaderlandsliefde. “België boven” kon niet groot genoeg op de voorpagina van de sportbladzijden staan omdat het ereschavotje werd ingenomen door Greg van Avermaet, Philippe Gilbert en Oliver Naesen.

Het drietal mocht als apotheose de gelukwensen in ontvangst nemen van niemand minder dan prins Laurent. Een mens zou voor minder de ziel uit zijn lijf rijden.

Laat de Ronde maar komen De Ronde van Vlaanderen komt eraan. Dan wordt er gewikt en gewogen wie de topfavorie-

15

Wie naar het Koning Boudewijnstadion was gekomen om een match te zien tussen de Rode Duivels en Griekenland was eraan voor de moeite. Ze kregen alleen eenrichtingsvoetbal te zien. Met eerst elf, daarna tien en uiteindelijk negen Grieken, die amper over de middenlijn geraakten en bewust tijd wonnen.

Dan is het de kunst om een antwoord te vinden op dat soort antivoetbal. Op dat gebied waren de slome duiveltjes nog wat groen achter hun oren en misten ze duidelijk de spelmakers De Bruyne en Hazard, die als het eropaan komt het verschil kunnen maken.

Neuzen Over het tegendoelpunt van de lepe Grieken zijn we vlug uitverteld. Ciman liet zich als een miniem bij de neus nemen; figuurlijk. Wat we over de vrijpostige Dries Mertens niet kunnen zeggen.

Die nam, waarschijnlijk geïrriteerd door het Griekse getalm, Tzavellas letterlijk bij de neus.

Een komische scene die hem geel kostte. Want het is niet omdat wij ermee konden lachen dat de scheidsrechter het ook amusant vond.

Overbodige reis Kort na de interland tegen Griekenland trokken de Rode Duivels naar de Russische stad Sotchi, aan de Zwarte Zee, om een oefenmatchke af te haspelen.

Waarom? Niemand die het weet, behalve dan de voetbalbond, die er naar verluidt

het vergeefs uitkijken wordt naar een landgenoot die meer wil en/of kan dan proberen een rit te winnen.

Het licht gezien De Pro League wil vanaf volgend seizoen een financiële bonus van een miljoen euro verdelen onder de vijf eersteklassers die in België opgeleid talent het vaakst in hun eerste elftal droppen. Het is niets te vroeg dat men in het Belgische profvoetbal eindelijk het licht heeft zien schijnen en een halt wil toeroepen aan het doorzagen van de tak waar de clubs zelf op zitten. Kranten blokletterden terecht dat het bonusinitiatief, naar een idee van het bestuur van Club Brugge, een geschenk uit de hemel is voor clubs die eigen jeugd meer kans, lees speelminuten, willen geven. Uit een test van Het Laatste Nieuws blijkt dat tijdens de voorbije reguliere competitie van de zestien eersteklassers alleen Westerlo meer speelminuten aan Belgen dan aan buitenlanders schonk.

Een feit dat als even alarmerend als hallucinant dient gecatalogeerd. Van de “grote vijf” raakte enkel Club Brugge in het rijtje van vijf met uitzicht op een bonus, al eisten buitenlanders er samen 17.356 speelminuten op tegenover 12.398 voor Belgen. De erbarmelijkste leerling van de klas is het straks in play-off 1 actieve Sporting Charleroi waar men amper 3.315 speelminuten aan Belgen gaf en liefst 26.179 (!) aan buitenlanders.

Of men het bonusvoorstel moet goedkeuren en stante pede in praktijk omzetten, is geen vraag. Het is een dwingende eis. Misschien doet men er bij de wielerbond goed aan zich eraan te spiegelen en bonussen te beloven aan gevestigde wielerscholen die bereid zijn naar nieuw talent voor rondewerk te zoeken én dat navenant op te leiden.

300.000 euro aan overhoudt. Dat is altijd meegenomen. Dat nogal wat spelers het een overbodige reis met veel ongemakken vonden, werd door de KBVB weggewuifd.

Thibaut Courtois spaarde alvast zijn kritiek niet. “Een oefenwedstrijd in Rusland en de verre verplaatsing zijn niet om vrolijk van te worden. Ik zie ook niet in wat we er kunnen van opsteken met het oog op het WK. Maar als het zo beslist is, moeten we ons daarbij neerleggen.”

Dat laatste vond de penningmeester, terwijl hij zijn kas opmaakte, een gewettigde opmerking.

Op de goede weg Het is ooit anders geweest bij onze noorderburen. De periode van het sprankelende champagnevoetbal waarmee Oranje destijds uitpakte, ligt al een tijd achter de rug. Vorige zaterdag verloor Nederland kansloos tegen Bulgarije.

Daardoor begint de Hollandse frut danig zuur te worden. De kans is niet gering dat Oranje na het EK in Frankrijk ook het WK in Rusland gaat mislopen. Met de voor de hand liggende ingreep dat bondscoach Danny Blind werd ontslagen. Hij kan in de vrije tijd die hem nu gegund is misschien solliciteren naar een plaats als komiek. Want dat droge humor hem niet vreemd is, bewees hij met deze dooddoener: “We waren nochtans op de goede weg.”

Waarop heel Nederland zich niet kon inhouden van het lachen.

Afrika boven Waar brandt de lamp? Als we de exodus van trainers naar het zwarte continent als waardemeter nemen, moet het ergens in Afrika zijn.

Georges Leekens gaf het voorbeeld, maar werd door de Algerijnen gewogen en te licht bevonden. Hugo Broos vergaat het helemaal anders met de nationale ploeg van Kameroen, die de Africa Cup won. Hij wordt er nog altijd als een soort tovenaar aanbeden. En dan is er Marc Wilmots, die zijn geluk is gaan zoeken in Ivoorkust.

Hopelijk spuien zijn kroezelkoppen minder gif en gal dan wat hij als bondscoach bij ons te verduren kreeg.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

30 maart 2017

Zo had u het nog niet bekeken

Mohamed R: “Jullie hebben een aanslag nodig. Anders stopt het gepolariseer nooit.”

Mohamed R is er niet goed van. Vorige week reed de man aan een rotvaart over de Meir met in zijn koffer een riotgun en ninjazwaarden. Een terrorist volgens rechts, een onschuldige dronken lapzwans volgens links. “Zo ga je toch niet met mensen om”, zegt Mohamed R, “ik heb al een brief geschreven aan Unia. Ze gaan iedereen aanklagen die die dag niet spontaan onder mijn wielen is gesprongen.”

In zijn eerste verklaringen aan de gerechtelijke diensten geeft Mohamed toe dat hij van plan was om zoveel mogelijk mensen van de weg te maaien. Hij verkiest echter dat nog even stil te houden. Om de opties open te houden.

Mohamed R: “Ik weet het niet, mijnheer Pallieter. Het is natuurlijk niet makkelijk kiezen, hé.

Volgens de linkerzijde ben ik gewoon een zatlap. Dat is geen slechte optie; dan kom ik eerder vrij. Overdreven snelheid en een paar sierzwaarden in de koffer. Over drie maanden sta ik thuis met een paar kilootjes minder.”

Pallieter: Lijkt een prima optie?

“Het heeft zeker zijn voordelen, maar anderzijds: als mijn vrouw hoort dat ik 72 maagden nastreefde? Pfff, die gaat daar niet mee kunnen lachen, mijnheer Pallieter. Dat gaat mijn beste dag niet zijn. En ze is al geen gemakkelijke. Ik doe dit ook niet omdat het thuis allemaal rozengeur en maneschijn is. En de mannen in Raqqa? Die hadden een mooi filmpje gemaakt voor als ik dood was. Is dat al op internet geweest? Ik mag hier geen tv kijken.”

Pallieter: Nee, niemand heeft het opgeëist.

“Verdomme hé! Mij zo laten stikken. Pas op, ik versta dat wel hoor. Ik zal niet bepaald de geschiedenis ingaan als de Osama Bin Laden van de Meir. Allemaal gemist. Allemaal! En ik leef ook nog eens. Verdomme, verdomme, verdomme! Ik had niet mogen drinken, hé.

Maar ja, het was de laatste keer, dacht ik.

Eentje kan geen kwaad. En dan blijf je maar uitstellen en word je toch een beetje onzeker.

Je kan niet geloven hoeveel deradicalisering er past in een fles Duvel van 75 centiliter. Ik had er zo’n zin in, en een paar Duvels later wou ik alleen nog maar een dutje doen in de zetel.”

Pallieter: Wat vond u van de persconferentie van de burgemeester?

“Veel te vroeg, hé. Veel te vroeg. Ik hoor het nog zo: ‘vermeende’ aanslag verijdeld. Vermeend! Ik mag dan wel een terrorist zijn, ik heb ook gevoelens.

De ‘vermeende’ burgemeester van Antwerpen? Zou hij het plezant vinden als mensen hem zo zouden noemen? Ik denk het niet.”

Kruisende woorden 1051

A B C D

Een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij heeft twee meisjes die een legging droegen om die reden de toegang geweigerd tot een vliegtuig, ingevolge een zeer specifieke regeling waarvan beide meisjes gebruik maakten. Onmiddellijk krijg je dan een hoop herrie, want allicht is weer één of ander mensenrecht geschonden. Gelukkig nemen onze media dergelijk flutnieuws niet over. Of nee...

Wat wij niet begrijpen, is dat de illegale allochtone dronkaard die aan een rotvaart over de Meir reed, kwalijk wordt genomen dat hij een riotgun in de auto heeft rondslingeren. Bij wie slingert zoiets nu niet in de wagen rond?

F G

Redding is toegang Vorige week zijn een slordige tweeduizend vluchtelingen ‘gered’ voor de kust van Libië.

Door, onder andere, een schip van Artsen Zonder Grenzen. Dergelijke ‘redding’ geeft blijkbaar internationaalrechtelijk automatisch toegang tot de Europese Unie. Wij willen ook niet dat iemand verdrinkt, maar het internationaal recht lokt zo te zien levensgevaarlijke mensensmokkelarij uit.

H I J K

Miniem verschilletje

L

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1050 vindt u op blZ. 14

Kledingkeuze

Bij wie niet?

E

A. Intensieve klus B. Bijnaam - Data die vanaf een internet- site op uw computer wordt geplaatst C. Stad in Zeeuws-Vlaanderen - Vrouwelijk D. Tantalium - Telwoord - Islamitische Staat in Irak en Syrië E. Griezelig - Asbestcementlei F. Noorse hoofdgod - Mengsel van mist en vuile lucht - Afkorting op telegram G. Uitgezocht - Frans bezittelijk vnw.

H. Auto kenteken Ierland - Gemekker I. Vogelproduct - Vervoermiddel Liefkozing J. Samentreffen K. Maatschappelijke waarde - Tin Plechtige belofte L. Woonwarenhuis - Voorganger in de protestantse kerk

Parijs had er een heel nest. Antwerpen blijft weer achter, hé. Dat kan toch niet. Zo’n mooie winkelstraat. Dat smeekt toch om een gedenkplaat met één keer per jaar een paar kaarsen rond? Ik wil het niet politiek spelen, maar jullie hebben dat nodig, hé.

Anders stopt het gepolariseer hier nooit.

Niets brengt mensen meer samen dan een goede aanslag. Zie je iedereen al staan? Kaarsje erbij. Zou dat nu niet mooi zijn?”

Pallieter: Een gemiste kans, mijnheer Mohamed.

“Ge moogt gerust zijn. En als onze jongens in Raqqa gaan lezen hoe ik hier behandeld word, krijgen jullie niet gauw een tweede kans. En dat hebben jullie helemaal aan jezelf te danken.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

Maar het is ook de schuld van die Van Besien.

‘Dat is geen terrorist, dat is een zatlap’, zei hij.

Zomaar op tv. Ik ken die meneer niet eens.

Waar haalt hij het recht om mij te veroordelen? Ik heb al een brief geschreven naar Unia.

Je kan mensen niet zomaar beoordelen op hun drankgebruik. De fascist.”

Pallieter: Wat was u eigenlijk van zin?

“Een beetje zoals die mens in Londen, hé.

Het leek mij mooi. Een paar mensen doodrijden, ik krijg mijn maagden in het paradijs en die militairen iets om op te schieten. Dat is toch een win-winsituatie voor iedereen. Ik bedoel maar, iedere zichzelf respecterende stad heeft toch een zelfmoordterrorist gehad?

Londen had er één, Madrid had er een paar,

Verticaal 1. Acteur die ‘Smos’ gestalte gaf in Safety First 2. Struik met geurige bloemen uit de maagdenpalmfamilie - Grillige, onvriendelijke stemming 3. Afkorting van onze nationale omroep in het verleden - Scheermessenmerk 4. Jongensnaam - Internetlandcode voor Niger - In memoriam 5. Franse rivier - Gewichtsmaat Hoevedier 6. IJzersterk 7. Huidaandoening - Huisdier 8. Arkbouwer - Tuin met rozen 9. Verblijven 10. Eerstkomend - Muzieknoot - Antwerps collectief theatergezelschap 11. Waterweg - En andere - Nederlandse waterloop 12. Tijd rond de jaarwisseling

In één opzicht heeft Unia-juriste Rachida Lamrabet gelijk: in een perfecte wereld zou boerkadragerij perfect en zonder enig probleem kunnen. Alleen lijkt la Lamrabet niet door te hebben dat we niet in een perfecte wereld leven.

Grondig Twee jaar heeft de Vlaamse overheid erover gedaan om te beslissen dat de mannetjes- en vrouwtjesfiguren op wc’s worden vervangen door de aanduiding ‘wc’. Blij dat wij zijn hoe goed ons belastinggeld wordt gebruikt, blij!

Turkije echt niet het land is om in de Europese Unie op te nemen. Wij vermoeden dat tegen 2041 ook wel de laatste politicus hiervan overtuigd zal zijn. Misschien wel tegen 2040!

Advokakel Het is tot een uitspraak gekomen in de zaak van zeven (!) jonge Irakezen (!!) die in 2015 in Oostende een meisje dronken voerden om haar daarna te verkrachten. En weer roept een advocaat “cultuurverschillen” in om één en ander te verklaren. Soms voelen wij ons indiaan genoeg om eens een advocaat aan de totem te binden en wat tomahawks boven te halen. Cultuurverschil, helaas.

Juich en jubel Goed nieuws: er is een nieuwe Dichter des Vaderlands! De Dichter des Vaderlands is een krampachtig neobelgicistisch initiatief van onder andere Vonk & Zonen, ondernemers in de letteren. Een paraplu waaronder bijvoorbeeld de Antwerpse stadsdichter zich verschuilt. Na een Nederlandstalige en een Franstalige, is het nu een... Duitstalige? Ach nee, zo consequent zijn de nieuw-Belgische literatoren nu ook weer niet.

Eigenlijk feitelijk Door de rel tussen Theo Francken en Artsen Zonder Grenzen is één ding duidelijk geworden: AZG is de facto pleitbezorger van open grenzen. Waarvan akte.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Recht op diefstal De eigenaar van een Zeebrugse supermarkt mag géén preventieve maatregelen nemen tegen illegale transitmigranten die in zijn winkel vrolijk komen stelen. Iedereen heeft het recht om een misdaad te plegen en daarbij (eerder zelden) betrapt en vervolgd te worden.

Ceci n’est pas un pays.

Traag besef Hoe zotter de grote Turkinator doet, hoe meer mensen zich beginnen te realiseren dat

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be