't Pallieterke van 13 april 2017

73ste jaargang • nummer 15 • donderdag 13 april 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

CD&V zaait al 30 maanden verdeeldheid

Maurice Webers, burgemeester van Beringen, snapt de heisa niet rond ‘zijn’ moskee: zijn naam is (paas)haas.

De kritiek van CD&V-voorzitter Wouter Beke op staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) is, naar goede christendemocratische traditie, hypocriet. Beke zwaait met zware termen als ‘verdeeldheid zaaien’. Maar als er één partij is die de federale regering al 2,5 jaar saboteert, is het de CD&V wel. Bij monde van Kris Peeters, ondertussen de buikspreekpop van Beke.

Even terug in de tijd. Het is zaterdag 11 oktober 2014, plaats van gebeuren, het Koninklijk Paleis in Brussel. De leden van de toekomstige regering-Michel zijn klaar om de eed af te leggen. Koen Geens (CD&V), de nieuwe minister van Justitie en uittredend minister van Financiën, is in gesprek met Johan van Overtveldt (N-VA), zijn opvolger op Financiën. Van Overtveldt vraagt aan Geens: “Klopt het dat er maandag in Luxemburg een vergadering gepland is van de Europese ministers van Financiën?”

Antwoord van Geens: “Daar weet ik niets van.”

Van Overtveldt moet bij de administratie polsen hoe de vork aan de steel zit. En dan blijkt dat Geens wel degelijk op de hoogte was van de vergadering.

Regeren tegen N-VA Het is een waargebeurd verhaal en kan worden weggezet als anekdote. Maar het is vooral het bewijs dat de CD&V van bij het begin van de regering-Michel haar kleine kantjes heeft getoond. Zeker ten opzichte van de N-VA. Het feit dat de christendemocraten niet meer de grote volkspartij zijn, steekt bij voorzitter Wouter Beke en co. Maar CD&V wou niet zomaar een boulevard openlaten voor de N-VA als nieuwe volkspartij.

De CD&V was niet in de regering-Michel gestapt omdat er met de PS geen land meer te bezeilen was. Dat was de echte reden voor de christendemocraten om de socialisten eind 1981 buiten te gooien, maar 33 jaar later gold een andere strategie: in de regering het de N-VA dermate lastig maken dat bewezen wordt dat ‘de kracht van de verandering’ niets voorstelt.

Dus kregen de CD&V-ministers van Wouter Beke een duidelijke opdracht mee: jennen, verdeeldheid zaaien, terugkomen op gemaakte afspraken, de spanningen opvoeren… Het is dan ook hilarisch te moeten vaststellen dat Beke nu met een beschuldigende vinger wijst naar staatssecretaris Zuhal Demir. Overigens heeft de N-VA-passionara recht van spreken: een verouderd electoraat maakt dat CD&V op zoek moet naar nieuwe kiezers. En die vinden ze bij de moslims. Mieke van Hecke, lijsttrekker voor de CD&V in Gent, zei het met zoveel woorden in Knack.

De allochtone kiezers keren zich meer en meer af van de sp.a, bijvoorbeeld omdat er ter linkerzijde toch sterk wordt gehamerd op de scheiding tussen Kerk en Staat.

Kris Peeters ondermijnt de regering Beke probeert dat te verpakken door ‘verbondenheid’ en ‘solidariteit’ als belangrijke christendemocratische waarden naar voor te schuiven. Welnu, van die verbondenheid was in de federale regering de voorbije 30 maanden weinig te merken. De inkt van het regeerakkoord was nog niet droog of de christendemocraten kwamen al terug op allerlei gemaakte afspraken. Vooral Kris Peeters als minister van Werk was daar zeer actief in. Door een gerichte mediastrategie - interviews, persberichten moesten allerlei maatregelen die voor de N-VA belangrijk waren afgezwakt of uitgehold worden.

Een voorbeeld: eind 2014 werd een verstrenging van het brugpensioen bij herstructureringen uitgesmeerd in de tijd. De minimumleeftijd van 60 jaar kwam er niet in 2015, en zal pas in 2020 een feit zijn. Het akkoord rond brugpensioen werd na een een-tweetje tussen het kabinet en de sociale partners afgezwakt. Ook de versoepeling van de arbeidsmarktwetgeving werd onder impuls van het kabinet-Peeters (bevolkt door ACW’ers) slechts gedeeltelijk ingevoerd. Eind 2015 was er een akkoord bereikt over nachtarbeid in e-commerce, maar er is nog amper een cao over afgesloten.

De strategie van Peeters: vage akkoorden sluiten op regeringsniveau en die dan verder laten uitvoeren door de sociale partners. In de praktijk worden die dan uitgehold, want de vakbonden houden alles tegen. Het gedrag van Peeters begint kinderachtige proporties aan te nemen.

Daarbij ligt niet alleen de N-VA, maar ook de Open Vld in de vuurlijn. Toen Philippe de Backer, staatssecretaris voor Fraudebestrijding, een bezoek bracht aan Antwerpse kleinhandelaars, ging hij er pleiten voor een uitbreiding van de flexijobs naar bakkers, slagers en kleinhandels. Dit systeem van goedkope en flexibele aanvullende arbeid is momenteel beperkt tot de horeca.

Peeters was zo woest dat De Backer in Antwerpen (“op mijn terrein”) de media haalde, dat hij de uitbreiding van de flexijobs naar andere sectoren eigenhandig tegenhield.

Hervormingsplannen blijven in de lade liggen Ook in het dossier rond de hervorming van de vennootschapsbelasting gunt de CD&V de N-VA niets. Er ligt een berekend voorstel op tafel over de verlaging van de belasting op bedrijfswinsten. Die is door het kabinet van minister van Financiën Johan van Overtveldt sneller dan gedacht afgewerkt.

Maar sinds de ‘crisette’ van vorige herfst, toen Kris Peeters de hervorming van de vennootschapsbelasting koppelde aan de invoering van een meerwaardebelasting op aandelen, blijven de hervormingsplannen in de lade liggen. De kans is klein dat ze er de komende maanden worden uitgehaald. Indien de discussie opnieuw geopend wordt, bijvoorbeeld bij de begrotingsopmaak 2018, dan zal dat snel opnieuw tot een blokkering leiden. Niet vergeten dat de regering dan ook nog op zoek moet naar 5 miljard euro. Via besparingen, zullen N-VA, Open Vld en MR zeggen. Door nieuwe belastingen, zal te horen zijn bij CD&V. Opnieuw zal de patstelling totaal zijn.

Tijd voor vervroegde verkiezingen dan maar?

De geschiedenis leert dat ruziemakers die altijd verliezen. Voor CD&V ziet het er dus niet goed uit. Vandaar dat Beke en co de N-VA nu proberen weg te zetten als querulanten die altijd maar klagen over het onrecht dat hen wordt aangedaan. Daarin gesteund door de VRT en De Standaard.

Maar of de kiezers dat ook slikken, valt nog te bezien.

Op de praatstoel: Mia Doornaert

Brusselse vzw wil ramadan promoten Dit jaar is er in Brussel voor het eerst zowaar een heus ‘ramadanfestival’. Met dat feest wil de Brusselse ‘vzw Vormingplus Citizenne’ de ramadan bekendheid geven bij de niet-moslims. De ramadan start op zaterdag 27 mei en eindigt op zondag 25 juni met het Suikerfeest.

Fatima Bouchataoui is ‘educatieve medewerker’ bij Vormingplus Citizenne vzw en lid van de raad van bestuur van CC de Vaartkapoen, het (Vlaams) Cultureel Centrum in SintJans-Molenbeek. Ze was ook aanwezig op de Muslim Expo van 2014. Een paar jaar geleden vertelde ze dit: ‘Mij heeft de islam geholpen om me te ontplooien en een evenwicht te vinden tussen de Belgische samenleving en de cultuur die ik van huis uit heb meegekregen. Een simpel voorbeeld: stiptheid. Die zit er in de Belgische cultuur ingebakken, maar ook de Koran zegt dat je gemaakte afspraken moet respecteren en dat je op tijd moet komen. En zo zijn er wel meer eigenschappen die in de Koran staan en op de Belgische samenleving van toepassing zijn. Wij moslims zeggen soms lachend dat als de Belgen moslims waren, ze allemaal in het paradijs terechtkwamen.”

De vzw Vormingplus Citizenne is een zogenaamde “volkshogeschool” en ontvangt jaarlijks van de Vlaamse regering een subsidie van zo’n 400.000 euro. De vzw ontvangt niet alleen subsidies vanuit Vlaanderen. Zo gaf de Vlaamse Gemeenschapscommissie

(VGC in Brussel) zo’n 3.000 euro voor het project ‘Bessst-Brussel’ in 2013. En diezelfde VGC subsidieerde in 2014 en 2015 het project ‘Nederlands: een kans!’ voor een bedrag van 25.000 euro.

Doel De vzw werd opgericht in juli 2003 als de ‘vzw Volkshogeschool Brussel’, maar veranderde al een jaar later van naam. Voorzitter van de vzw is Koen Lombaerts, professor Educatiewetenschappen aan de VUB. Vormingplus Citizenne is een ‘pluralistische’ organisatie die tot doel heeft het organiseren, structureren en coördineren van het niet-formele educatieve aanbod voor (Nederlandstalige) volwassenen in de regio Brussel.

De organisatie heeft naast een culturele en gemeenschapsvormende functie in hoofdzaak een educatieve functie. Vraag is dan uiteraard of de kennis over de ramadan (doelgroep: niet-moslims) daar echt bij hoort en of deze activiteit – direct of indirect – subsidies nodig heeft van Vlaanderen. Het antwoord kent u.

Thierry Debels

Blz. 11

2

Actueel

13 april 2017

Omdat we het willen geloven Vorige week was ik met mijn vrouw in een boekenwinkel. Ik kocht er voor de prijs van een metroticket een editie van Schopenhauer zijn ‘Die Kunst, Recht zu behalten’ oftewel ‘De kunst van gelijk krijgen’. Mijn vrouw vertelde de boekhandelaar dat ik dat boek niet nodig heb: ik denk volgens haar sowieso altijd dat ik gelijk heb, en dus was Schopenhauers amusante kleine werkje in mijn geval overbodig.

We bewijzen allemaal lippendienst aan de gedachte dat we mogelijk ongelijk hebben wanneer we publiek een mening verkondigen, maar gelooft iemand dat echt? Ik bedoel, zowel in zijn hoofd als in zijn hart. We weten heel goed dat we soms van gedacht veranderen over iets. In feite zelfs dat we in het verleden over veel dingen van gedacht veranderd zijn. De overtuiging dat we gelijk hebben is echter een constante die op elk mogelijk moment onze mening als een schaduw vergezelt. Ze blijft bij ons, zoals de grijns van de Cheshire-kat uit ‘Alice in Wonderland’ in de boom bleef nadat de rest van de kat volledig was verdwenen. Onze vergissingen bevinden zich altijd in het verleden, nooit in het heden.

Theodore Dalrymple

De menselijke natuur

als in het mijne. Ik maak mezelf wijs dat het in zijn belang is om zijn klanten, mezelf inbegrepen, goed advies te geven omdat hij anders al snel helemaal geen klanten meer zou hebben.

Dat was echter niet het geval met Mr. Madoff.

Zoals ik luister naar economen, zo lees ik ook nog altijd wat ze schrijven in de kranten.

Ook al hoorde ik ooit eens een van de meest eminente onder hen, een Amerikaanse professor aan een van de meest gereputeerde en beste universiteiten ter wereld die tijdelijk werkte voor het Amerikaanse ministerie voor Financiën, op de radio - ik zat toen in de taxi, de enige plaats waar ik ooit naar de radio luister, of beter hoor – zeggen dat er misschien of misschien niet een recessie zou komen. En als er een recessie zou het een diepe en een lange recessie zijn. Of een korte en zachte. Of iets tussen de twee.

Dat had ik denk ik ook zelf kunnen bedenken zonder zijn hulp, zelfs al ben ik geen economieprofessor aan een prestigieuze universiteit die zijn studenten 60.000 pond per jaar aanrekent om daar te studeren. Het was echter het serieuze waarmee hij zijn banaliteiten vertelde die de hele dag bijbleven. De man die hem interviewde was diep respectvol en dankte hem uitvoerig voor zijn inzichten.

We luisteren naar mensen als deze professor, deze tovenaar-dokter in de economie, omdat we het prettig vinden te weten dat iemand, ergens, weet wat er aan het gebeuren is en er zelfs controle over heeft. Dat is waarom we samenzweringstheorieën zo comfortabel vinden, zelfs wanneer ze ons boos maken.

Dat alles is de menselijke natuur, die Schopenhauer als slecht aanmerkt. Dat is nogal vreemd, want als de menselijke aard slechts is hoe mensen zijn en hoe ze als het ware toevallig worden gevormd door een onvermijdelijk lot, hoe kan je die natuur dan als slecht beoordelen? Onze ijdelheid, stelt Schopenhauer, is groter dan onze liefde voor de waarheid. Indien dit niet zo was, zouden we onze meningen zonder problemen bijstellen telkens wanneer iemand aantoont dat ze verkeerd zijn. Dat gebeurt echter zelden.

Misschien nog verbazender dan ons vermogen om onszelf te overtuigen van onze huidige onfeilbaarheid, ook al weten we dat het we in het verleden vaak bij het foute eind hadden, is onze bereidheid om anderen te overtuigen van hun eigen grote betrouwbaarheid, zo niet van hun complete onfeilbaarheid, ook al bleken ze vroeger al vaak fout en zelfs belachelijk fout te zijn geweest. Als er bijvoorbeeld een belangrijke verkiezing aankomt, dan werpen we ons op de peilingen zoals de Romeinen op de ingewanden van kippen, en dan nemen we wat de peilingen zeggen voor waarheid aan.

Zachte of diepe recessie, of iets tussenin, of geen recessie Het is hetzelfde met economen en financieel adviseurs. Ik luister naar mijn financieel adviseur alsof hij beter weet dan ik wat er in de toekomst gaat gebeuren. Ik geloof hem omdat ik hem wil geloven, zelfs als ik weet dat zijn advies evenzeer in zijn eigen belang is

Brits arts en publicist

Theodore Dalrymple

Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conservatieve gedachtengoed.

Actie boven Syrië Afgelopen donderdag beval de Amerikaanse president Donald Trump een rondje kruisraketten op een Syrische luchtmachtbasis. De Amerikanen zijn sinds lange tijd actief in Syrië, maar dat is hoofdzakelijk tegen extremistische organisaties zoals het Al Nusrafront, Al Qaida en IS. Wat deze aanval zo bijzonder maakte, is dat het een tegenreactie was op de gifgasaanval van het Syrische regime. De geviseerde luchtmachtbasis is in handen van het Syrische leger, al hebben ook de Russen toegang tot de faciliteiten.

Twee marineschepen, de USS Porter en de USS Ross, kregen de opdracht om de luchtmachtbasis grotendeels te vernietigen. In totaal werden 59 kruisraketten afgevuurd. De doelen waren divers: bunkers, versterkte vliegtuigenhangars, vliegtuigen, radars, luchtverdediging, opslagplaatsen voor brandstof en andere logistieke installaties.

Toch bleken een dag later opnieuw vliegtuigen op te stijgen van diezelfde basis. Hoe is dit mogelijk? Normaal wordt voor een dergelijk bombardement een speciaal type van bom gebruikt dat een zeer grote krater slaat in de startbaan. Het herstellen is dan een zeer lange en kostbare klus omdat de beschadiging zo groot is. Die munitie kan enkel worden afgeworpen met een vliegtuig, niet met een kruisraket. Die optie zou alvast veel goedkoper geweest zijn dan 59 raketten afvuren met een kostprijs van 1,2 miljoen dollar per stuk, maar het risico voor de piloten zal wellicht te groot geweest zijn.

Hoezo, chemische wapens?

Wat ook opviel, was dat er slechts zeven Syrische doden vielen. De Amerikanen hadden de Russen op de basis al laten weten dat er een aanval zou volgen, en die zullen op hun beurt wellicht de Syriërs hebben ingelicht.

De Syrische gifgasaanval had in theorie niet mogen plaatsvinden. Onder Amerikaanse militaire druk werd Syrië in 2013 lid van de OPCW, de organisatie die toeziet op de controle en vernietiging van chemische wapens. Eens lid van dit verdrag, mogen lidstaten geen chemische wapens meer bezitten. Hierbij is het inte-

ressant de persmededeling van het OPCW te lezen; 95 procent van de Syrische chemische wapenvoorraad werd vernietigd. We kunnen dan alleen maar concluderen dat die aanval gebeurd is met wapens van de overige 5 procent, of dat Syrië illegaal chemische wapens aanmaakt of verkrijgt.

De internationale orde Was de Amerikaanse aanval op de luchtmachtbasis in overeenstemming met het internationaal recht? Waarschijnlijk niet. Er was geen sprake van zelfverdediging of van een mandaat van de VN-Veiligheidsraad. Er is wel zoiets als de doctrine van een humanitaire noodinterventie om een groter onheil te voorkomen, maar in dit geval had het bloedbad al plaatsgevonden. De aanval zal het Syrische regime ontmoedigen opnieuw chemische wapens te gebruiken, maar het zal in het nadeel zijn van de internationale orde dat er weer een uitzondering werd gemaakt op het VN-Charter om de Amerikaanse aanval juridisch te rechtvaardigen.

De Syrische bondgenoten, zoals Rusland, Iran en de militie Hezbollah, hebben al gedreigd met vergeldingsacties indien nog zo’n aanval zal plaatsvinden. De Belgische luchtmacht heeft haar activiteiten boven Syrië opgeschort, officieel omdat Rusland een coördinatielijn met de Amerikanen heeft opgezegd.

Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de coalitie het risico inschat dat de Russen wraak zullen nemen voor het treffen van hun bondgenoot.

Jens Martens

Ethias blijft een PS-bastion

Uit de smalle beursstraat

Verzekeraar Ethias heeft een nieuwe topman. Philippe Lallemand hoort thuis in het door de overheid gecontroleerde bedrijf: hij is een PS’er. Al jaren is Ethias een rood bastion.

De solvabiliteit van de verzekeraar moest bovendien aanzienlijk versterkt worden. Eind 2015 stond de solvabiliteit op 131 maar vorig jaar was die teruggevallen tot 111 procent door de dalende marktrente. Nu is die solvabiliteit verder versterkt en lijkt het probleem onder controle.

Wel sleept Ethias nog de speculatieve First-rekening mee die polishouders een hoge rente beloofde tot hun 100 jaar. De financiële verplichtingen bedragen zo’n 1,4 miljard euro. Daarnaast zijn er nog 2 miljard euro verplichtingen via de levensverzekeringen. De Nationale Bank is niet zeker of Ethias dit alles zal kunnen blijven honoreren.

Vandaar dat een stabiele CEO nodig is om Ethias door de financieel woelige tijden te loodsen. Vraag is of Lallemand daarvoor de aangewezen figuur is. Van politiek benoemde creaturen valt weinig te verwachten.

De negatieve signalen zijn er al. Er was al een tijd sprake van een overname van Ethias door Belfius. Maar de staatsbank heeft steeds minder interesse. “Onze raad van bestuur had al gezegd dat de governance bij Ethias een probleem is. Dat is vandaag meer dan ooit het geval”, zei Belfius-baas Marc Raisière, recent. Lees: ook al zijn Belfius en Ethias grotendeels staatsbedrijven, bij Belfius is het management onafhankelijk terwijl Ethias een politiek vehikel is waarin zelfbediening en postjespakkerij centraal staan. Lallemand wordt bij Belfius Angélique Vanderstraeten sterk gewantrouwd.

Lallemand, 54 jaar oud, kreeg de voorkeur boven Benoît Verwilghen, een tijdlang interim-CEO van de verzekeraar. Verwilghen had tal van ‘nadelen’. Hij is Vlaming, Antwerpenaar en CD&V’er. Onaanvaardbaar voor de Franstalige politieke partijen die Ethias als hun speeltuin beschouwen. De verzekeraar is voor driekwart in de handen van de overheid. Federaal, regionaal en lokaal. De regel bij Ethias is dat de gedelegeerd bestuurder een Franstalige is en liefst van PS-signatuur.

Immers, Ethias heeft de hoofdzetel in Luik. De Vlamingen moeten zich tevreden stellen met het voorzitterschap van de raad van bestuur.

Het zag er een tijd naar uit dat de Franstaligen zouden moeten inbinden. Verwilghen was interim-CEO (over de oorzaak verder meer) en deed zijn werk zeer goed. Waarom hem dan geen topman van de verzekeraar maken? Maar dat was buiten de politieke machine van de PS gerekend. Er werd een lastercampagne opgezet want Verwilghen moest worden afgemaakt. Hij zou aan belangenvermenging hebben gedaan bij de aankoop en verkoop van vastgoed. Overigens werd de aanstelling van een nieuwe CEO onttrokken aan de raad van bestuur.

Een politiek benoemingscomité moest PS’er Lallemand aanstellen. Net als zijn voorgangers Bernard Thiry en Léon Lewalle

is hij een Franstalige socialist. Lallemand is gepokt en gemazeld in de PS. Hij stond in de jaren negentig aan het hoofd van de studiedienst van de Franstalige socialisten en kent de rode Luikse afdeling goed.

Vraag is of met Lallemand de rust bij de verzekeraar terugkeert. Het vertrek van de vorige CEO, Bernard Thiry, was dramatisch. Binnen Ethias stonden voorstanders en tegenstanders lijnrecht tegenover elkaar. Maar de donkerrode Thiry moest vertrekken. Zijn imago was te sterk aangetast.

Ten eerste door de zogenaamde Pergola-affaire, waar de bijna onvermijdelijke Stéphane Moreau (PS en intercommunale Publifin) bij betrokken was. Moreau had ruzie met een buurman omdat een boom vanop het domein van Moreau na een storm op de pergola van de buurman was terechtgekomen. Moreau was voor zo’n risico’s niet verzekerd en met de hulp van de top van Ethias werd naar verluidt snel een geantidateerde polis afgesloten. Iedereen gelukkig dus, maar de zaak kreeg een juridisch staartje.

Tweede probleem is dat de financiële situatie van Ethias allesbehalve rooskleurig is. Ook al staat de verzekeraar met zijn aanpak van directe verkoop van verzekeringsproducten sterk.

Via makelaars werken is steeds minder populair en efficiënt.

Actueel

13 april 2017

Vakbonden te laat met jaarrekening

3

De nieuwe moslimpartij

Wie de webstek Cumuleo raadpleegt, merkt dat Rudy de Leeuw (ABVV) heel wat mandaten heeft. Eén van die vele mandaten is bij het Europees Vakverbond (EVV). De Leeuw is er actief in 2016. Ook bij het Internationaal Vakverbond (IVV) heeft De Leeuw volgens cumuleo een zitje.

Kruispuntbank Wie meer wil weten over deze organisaties die verbonden zijn aan de vakbonden, start het best met een vrije raadpleging in de kruispuntbank. Op het Brusselse adres van deze twee organisaties vinden we vervolgens gelijkaardige Belgische organisaties die verbonden zijn aan de vakbonden.

Maison Syndicale Internationale Zo treffen we er onder meer ‘Maison Syndicale Internationale’ aan. Eerste opmerkelijk feit midden maart 2017: de jaarrekening over 2015 is nog niet beschikbaar. Die jaarrekening zou nochtans vorig jaar al gepubliceerd moeten zijn. Op de balans van 2015 zien we vooral vastgoed.

COOPERATION SYNDICALE INTERNATIONALE Op datzelfde adres vinden we de vzw COOPERATION SYNDICALE INTERNATIONALE (COOPSI). Ook hier hetzelfde probleem: de jaarrekening over 2015 is nog niet beschikbaar. Het gaat wel om een piepkleine organisatie met een negatief eigen vermogen.

Maar dat betekent niet dat de vzw geen jaarrekening over 2015 moet neerleggen bij de balanscentrale. COOPSI werd in 2008 opgericht. Bij de eerste bestuurders zien we Rudy de Leeuw. Zijn handtekening staat onderaan de oprichtingsakte.

Institut Syndical Europeen European Trade Union Institute Er is ook het Institut Syndical Europeen - European Trade Union Institute. Ook hier ontbreekt de jaarrekening over 2015 (vanaf april). Het gaat om een grote organisatie met een balanstotaal van ruim 5 miljoen euro.

In het Staatsblad zien we een akte van begin 2016. We lezen dat Rudy de Leeuw op 2 februari 2016 benoemd werd als bestuurder.

SYNDEX EUROPE & INTERNATIONAL Ook voor de organisatie SYNDEX EUROPE

& INTERNATIONAL is de laatste jaarrekening deze van (het verlengde) boekjaar 2015.

Opvallend is ook het negatieve eigen vermogen van de organisatie. Deze Belgische bvba werd in 2014 opgericht door het Franse SYNDEX en heeft als opdracht financiële en juridische informatie door te geven aan vakbonden.

International Trade Union House De organisatie International Trade Union House bevindt zich eveneens op dat Brusselse adres en heeft een balanstotaal van zowat 1 miljoen euro. De laatste jaarrekening – deze van 2014 – werd midden 2015 neergelegd. In het Staatsblad ontbreekt zelfs de oprichtingsakte van de organisatie. We hebben dus geen zicht op de doelstelling van het International Trade Union House.

In de fout Al deze organisaties en ondernemingen gingen in de fout. De jaarrekening in België moet binnen de zes maanden na afsluiting van het boekjaar ter goedkeuring voorgelegd worden aan de algemene vergadering en door de beheerders of zaakvoerders bij de Nationale Bank worden neergelegd binnen de 30 dagen na goedkeuring (ten laatste zeven maanden dus na de datum van afsluiting van het boekjaar; cf. art. 92 en 98 van het Wetboek van de Vennootschappen).

Ondernemingen en organisaties betalen bij laattijdige neerlegging een tarieftoeslag aan de balanscentrale (artikel 101 van het Wetboek van de Vennootschappen).

Besluit Opvallend is dat diverse organisaties die verbonden zijn aan de Europese vakbonden de jaarrekening over 2015 niet hebben neergelegd. Als je weet dat sommige ondernemingen nu al jaarrekeningen neerleggen bij de balanscentrale over het boekjaar 2016, dan is het duidelijk dat er toch wel een probleem is bij de Belgische organisaties van de Eurothierry debels pese vakverenigingen.

VVB en TAK komen op straat.

U ook?

Ik heb niet de gewoonte activiteiten van de Vlaamse beweging aan te kondigen. Niet dat ik niet zou willen, maar als ik daarmee zou beginnen, zou dit blad vol staan met activiteiten. Jan Nuyts, 40 jaar lang hoofdredacteur van dit blad en mijn leermeester, zei het me al in 1993, toen ik meehielp met de opmaak: beter niets aankondigen, zei hij, want anders stopt het niet meer. Er is in Vlaanderen altijd wel iets te beleven.

Maar, nu en dan moeten we eens een uitis maar één speelbal van de Franstalige arrogantie. Er is de naamsverandering in Fédérazondering maken. Voor het Zangfeest bijvoortion Wallonie Bruxelles, de ambities van de beeld, omdat die organisatie het o zo brood‘Brusselse Metropolitane Gemeenschap’, de nodig heeft en niet op steun van de grote uitbreiding van Brussel richting Parking C, media kan rekenen. het niet naleven van de taalwetten. Er zijn de Dus maak ik - met mijn goed hart - nog provocaties in de faciliteitengemeenten, de maar eens een uitzondering: op zondag 23 onevenredige taalkaders in wetenschappeapril om 15 uur wordt er verzameld in Zavenlijk instellingen, et cetera. tem op initiatief van VVB en TAK. We wanDaarom dat ik de VVB graag een duwtje in delen in de gemeente van Eric van Rompuy de rug geef en u lezer vraag om op 23 april af (die zal niet aanwezig zijn, is me verzekerd), te zakken naar Zaventem. Eendrachtig, zonder met als thema: “Uw job is lucht voor Brussel”. partijpolitieke en verenigingsvlaggen, maar In dit blad heeft u regelmatig over de proachter 1 leeuwenvlag. En mag ik even dromen blematiek van de nachtvluchten kunnen dat niet alleen plaatselijke Vlaamsgezinde lezen. Vliegtuigen die boven Brussel te veel mandatarissen komen opdagen, maar dat geluid maken, zullen binnenkort beboet worook wat nationale politici komen meewandeden door de Franstalige Brusselse regering. len? Gezien het grote belang van dit dossier Gevolg: meer dan één grote vliegtuigmaatmogen we dit toch wel verwachten. En daarschappij dreigt ermee de luchthaven van naast is er nog de kwestie van het EurostaZaventem als uitvalsbasis te verlaten. De dion, dat hopelijk niet aan het luchthavendosluchthaven Zaventem zou daarmee duizensier gekoppeld wordt. Reden genoeg dus om den jobs kunnen verliezen. En het zou best op 23 april op straat te komen. kunnen dat heel wat luchtvaartactiviteiten K arl van C amp – hoofdredacteur verhuizen naar de luchthavens van Charleroi en Luik.

PS: alle informatie via www.VVB.org of telefoonnummer 03 366 18 50 En vergeet niet, de luchthaven Zaventem

“Alles kan in ruil voor stemmen. […] CD&V is de nieuwe moslimpartij. […] Beke ziet moslims als kiesvee.” Daarmee gooide de dappere Koerdische Zuhal Demir, staatssecretaris van N-VA, opnieuw een steen in een kikkerpoel. Zij houdt het niet bij die boutade. Zij staaft haar bewering in de gratis krant De Zondag met onweerlegbare voorbeelden.

Mieke van Hecke verklaarde dat haar partij de enige optie is voor moslims. Wim Dries, CD&V-burgemeester van Genk, en zijn Turkse schepen Ali Caglar stonden twee jaar geleden op de eerste rij te applaudisseren voor Erdogan. Diezelfde Caglar verklaarde onlangs dat de persvrijheid in Turkije erop vooruitgegaan is, en hij werd niet eens teruggefloten door Wouter Beke. De CD&V’er Veli Yuksel wou niet

weten van een herdenking voor de Armeense genocide en werd al evenmin teruggefloten.

Beke reageerde daarop door Zuhal Demir te vergelijken met Filip Dewinter, maar hij gaf geen enkel inhoudelijk tegenargument. Hij probeerde voor de gelegenheid wel stoer en kwaad in de camera te kijken, maar dat had hetzelfde komische effect als een boos kijkende vierjarige kleuter. Wij willen aan Demirs beschuldigingen nog twee argumenten toevoegen. De notoire antisemiet Youssouf Kobo, die bij de volgende verkiezingen toch “ingezet” zal worden als kandidaat voor de CD&V, en de terreuradvocaat Aderrahim Lahlali, die een kwelgeest was van de valselijk beschuldigde juffen van De Blokkendoos, en die tegelijk fractieleider is voor de CD&V in Ronse.

Briefje aan Tom Boonen

Vroeggepensioneerde Mijnheer de Flandrien, Gij hebt vorige zondag in Robeke (Roubaix) afscheid genomen van ‘de koers’.

Helaas zijt gij er niet in geslaagd de kers op de taart te zetten door de ‘hel van het noorden’ voor een vijfde keer te winnen. In uw rijkgevulde wielerloopbaan waart gij daar liefst vier keer in geslaagd, en vorig jaar eindigde gij nog tweede. Niettemin, wielerminnend Vlaanderen en alle wielerliefhebbers van elders juichten u dankbaar en van harte toe voor uw fraaie loopbaan en uw nauwe, volkse band met alle supporters. Want als er iets is dat de mensen gaan onthouden, na uw 148 zeges, dan is het wel dat. Gij zijt een van hen, een ontwapenende flapuit, een jongen van het volk met een goed hart, een doorzetter uit de weerbarstige Kempen, en vooral: een sportieve atleet. En een Vlaamse familiemens.

Ik lees op diverse plaatsen dat ‘een flandrien een wielrenner is die een wielerwedstrijd hard maakt door voortdurend te kiezen voor de aanval en te blijven rijden totdat hij oververmoeid de streep bereikt. De term is ontstaan tijdens de Vlaamse wielerkoersen van het interbellum, toen de wielrenners een voortdurend gevecht moesten leveren tegen de slecht gelegde kasseien van de Vlaamse wegen.’ Aangezien gij de Flandrien-Trofee enkele keren veroverde, mogen wij aannemen dat gij u met recht en reden in de rij van de legendarische Vlaamse ‘coureurs’ moogt zetten, zeker ook omdat gij de kasseien van Vlaanderen en Frans-Vlaanderen herhaaldelijk en met brio kondt beheersen. Daarnaast was er drie keer de Ronde van Vlaanderen, de titel van wereldkampioen; ook werdt gij tweemaal Belgisch kampioen. Plus nog veel andere zeges en trofeeën. Het is een indrukwekkende lijst. Gij hoort zonder twijfel in de galerij der Vlaamse groten. Daar is vriend en vijand het roerend over eens.

Ook al was uw levensweg niet altijd even rimpelloos - processen voor overdreven snelheid (met de auto), een glas te veel op, een lijntje ‘spul’, eventjes een ander lief, in Monaco gaan wonen om de Belgische fiscus te vlug af te zijn -, toch zal Vlaanderen altijd onwaarschijnlijk mild zijn (en blijven) en u koesteren als een grote kampioen. Een politicus met dergelijke ‘dwalingen’ zou het voor de rest van zijn carrière kunnen vergeten… Maar gij koost uiteindelijk weer voor uw jeugdliefde Lore en gij kreegt een tweeling met haar. Gij streekt de plooien zelf weer glad en gij zette uw privéleven weer op orde.

Het werd geapprecieerd en voor uw supporters bleeft gij de absolute en onbetwiste nummer één.

Hoe dan ook, gij hebt geschiedenis geschreven. En dat vonden niet alleen uw supporters, maar ook heel veel collega’s. Zij lieten niet na u te danken voor zoveel collegiaal koersplezier. Er waren er zelfs die niet aarzelden om u ‘een legende’ te noemen. Ook de Waal Philippe Gilbert ontbreekt, naast buitenlandse renners, niet in die lange rij.

Het doet dan ook deugd dat, precies op het moment dat gij uw fiets aan de haak hangt, een nieuwe ‘keigoeie’ Vlaamse wielrenner op de hoogste podia pronkt. Greg van Avermaet neemt het naadloos van u over, en gij zult dat wel weten te appreciëren.

Als vroeggepensioneerde zult gij wellicht nog niet uit beeld verdwijnen en we zijn benieuwd waar gij terug zult opduiken. We zien wel. Maar ook ik dank ik u, voor de vele spannende sportieve momenten en hoop dat gij ‘zotte kuren’ achterwege laat en uw familie blijft koesteren. En met familie bedoel ik dan niet alleen uw gezin, maar ook het sportieve Vlaanderen.

Het ga u goed, Vlaamse reus!

4

Dossier

13 april 2017

Cairo, een krankzinnige hoofdstad in verval Midden-Oostenkenner Lieven van Mele trok van zaterdag 1 tot 8 april naar het immer woelige Egypte. Een dag na zijn thuiskomst, op zondag 9 april, volgden de aanslagen op koptische christenen in Egypte waarbij 44 doden zijn gevallen. De zoveelste aanslag tegen christenen sedert de jaren zeventig, toen alle miserie is begonnen en er van Islamitische Staat absoluut nog geen sprake was. Trouwens, IS heeft onmiddellijk de aanslag opgeëist. peratuur zelfs vaak tot 40 graden in de schaduw. De muziek staat ‘vollen bak’. Dat gebeurt wel vaker in Egypte, maar gelukkig is het Faiza Ahmed, één van de beste Egyptische klassieke zangeressen aller tijden, en niet de moderne commerciële lawaaierige Arabische popmuziek waarmee je in de ganse regio constant wordt geteisterd. Uiteraard heeft de chauffeur een sigaret in z’n mond.

Waanzinnig verkeer

De daders waren geen vluchtelingen, maar autochtone Egyptenaren. Waren ze slachtoffer van islamofobie? Kan moeilijk, want Egypte is een islamitisch land.

Op de webstek van De Standaard wordt de aanslag behandeld als een fait divers. Het leven is een kwestie van prioriteiten. Vandaag deel één van een boeiende reis door Egypte.

Al yoem as sabt, de zevende dag Ik land op terminal 3 van de luchthaven van Cairo, de hoofdstad van Egypte. Net voor de zogenaamde Arabische Lente in 2011 werd de nieuwe, ruime, comfortabele en moderne terminal 3 gebouwd om de groeiende stroom toeristen te kunnen opvangen. Sedert die Arabische Lente is het aantal toeristen echter dramatisch gedaald.

De nieuwe terminal ligt er dan ook bijna verlaten bij. Pijnlijk, want toerisme is traditioneel één van de vier hoofdinkomsten van Egypte (naast de opbrengsten van het Suezkanaal, het geld dat Egyptische gastarbeiders vanuit de Golf naar huis sturen en de relatief beperkte olie-uitvoer).

Wat de bezoeker aan Cairo meteen opvalt, zijn de enorme files, het krankzinnige autoverkeer, de uitlaatgassen, het onophoudelijke geclaxoneer.

De gevolgen zijn ernaar: Cairo wordt geteisterd door een enorme luchtvervuiling (mee veroorzaakt door landbouwers in de rand rond Cairo, die hun afval verbranden), en het aantal verkeersongelukken is bangelijk hoog. Het is even zoeken om een auto te vinden zonder blutsen. Enkel dure wagens hebben geen blutsen, want de modale Egyptenaar weet heel goed dat je geen verhaal hebt als je tegen de wagen van een rijke man botst.

Verkeer in het algemeen is overigens een groot probleem in Egypte. Ferryboten zinken in de Rode Zee wegens te veel volk aan boord en slecht onderhoud. Treinen vliegen

zonder bakhshish, en dat geldt voor de toeristen en voor alle Egyptenaren, van welke sociale klasse dan ook. Ik geef natuurlijk lekker géén fooi, want met mijn 180 EP ben ik sowieso al in de zak gezet. En dan krijg je heel voorspelbaar het gezeur dat die 180 EP niet voor die arme chauffeur is bestemd, maar voor de taxifirma.

Lege hotels Er logeren nauwelijks vijf mensen in het hotel. Waar is de tijd dat hier elke dag drie à vier bussen vol toeristen toekwamen? Voor de meeste westerse journalisten was de Arabische Lente ‘big fun’, maar voor Egypte betekende het onder meer dat de toeristische sector in elkaar is gestort. Net zoals de meeste hotels heeft Victoria veel personeel moeten afdanken. Een drama, want in landen als Egypte bestaan geen werkloosheidsvergoedingen of OCMW-steun. Het sociale vangnet is hier de familie, en het begrip familie is in Egypte veel ruimer dan alleen maar vader, moeder en twee kindjes.

Ik verneem dat één van de ontslagen obers (Hamdi uit Aswan) inmiddels salafist is geworden. Het is niet waar, hij ook al. Zijn zoon, afgestuurd aan de Cairotische hotelschool, liep stage in de keuken van het hotel. Daar heeft Hamdi korte metten mee gemaakt, want werken in een hotel waar alcohol wordt geserveerd? Nee, dat kan je als salafist niet toelaten.

Al yoem al ahad, de eerste dag Zondag is een gewone werkdag in Egypte.

Ik ga eerst wat kranten kopen op Midan Ramsis, 200 meter van het hotel. Om een krant te kopen, moet je in Egypte niet naar de kranten-

Zwakke Egyptische Pond De luchthaven verlaten duurt niet lang, ook al omdat men inzake controles en veiligheidsmaatregelen nooit moeilijk doet in dit land. De taxichauffeur vraagt 180 Egyptische Pond (EP) voor een rit tot Midan Ramsis, dat is de buurt van het Centraal Station.

Ik word slechts in beperkte mate opgelicht.

Was ik Egyptenaar geweest, men had mij minder dan 100 EP aangerekend, maar in dit land bestaan verschillende tarieven voor Egyptenaren en buitenlanders. In België heet zoiets discriminatie en racisme, hier is het een nationale sport. Het zwaar gedevalueerde Egyptische Pond kan overigens één van de redenen zijn om nu een reis te boeken naar dit land: voor 1 euro krijg je 19 EP, in het begin van deze eeuw was dat nog 5 tot 6 EP. Jammer voor de meerderheid van de Egyptenaren.

Zij moeten knokken om elke maand de eindjes aan elkaar te knopen, maar leuk voor de Europese toerist met z’n sterke euro. Is een zwakke EP goed voor de export? In theorie wel, maar Egypte is geen typisch exportland, en de goederen die het exporteert (met als schoolvoorbeeld textiel) zijn vaak brol en kunnen de concurrentie niet aan met de veel betere textielproducten uit pakweg Turkije.

De ramen van de taxi staan open. Uiteraard, het is mooi weer. In de zomer stijgt de tem-

de islam, geen geleuter over schendingen van mensenrechten of discriminatie van christenen, en blijf af van de vele corruptiezaken in de politiek en het bedrijfsleven. De Egyptische pers is ook heel voorspelbaar: sappige verhalen over criminaliteit, uitgebreide besprekingen van de nieuwste brolfilm, veel voetbalnieuws - Egyptenaren zijn voetbalgek, dat is een erfenis van de Britse koloniale periode -, lovende besprekingen van het beleid van de overheid, eindeloos geleuter over Israël. Dat laatste is een ware obsessie, en zonder enige twijfel is Israël vijand nummer één, ondanks het vredesakkoord dat Egypte en Israël eind de jaren zeventig van vorige eeuw hebben getekend.

Maleesh Ik kom intussen tot de vaststelling dat in het hotel nog niks veranderd is ten opzichte van drie jaar geleden: verschillende knoppen in één van de liften doen het nog steeds niet, warm water in je douche blijkt nog steeds moeilijk, één van de pc’s in het internetkot doet het nog steeds niet, de kapotte lampen in de luster zijn nog steeds niet vervangen, enzovoort.

Dit is Egypte, het land waar het ‘je m’en foutisme’ alomtegenwoordig is. Niet toevallig is ‘maleesh’ (het doet er niet toe) één van de meest gebruikte woorden in het land.

Overbevolking Dan is het tijd voor een fikse wandeling.

Dat betekent onder meer goed opletten in het verkeer. In termen van criminaliteit is Cairo immers superveilig, veel veiliger dan de Europese grootsteden. Wat valt op bij een wandeling? Dat Cairo overbevolkt is. De stad telt meer dan 20 miljoen inwoners en blijft maar groeien. Complete waanzin. De scholen, ziekenhuizen, het openbaar vervoer, het woningenpark, de watervoorzieningen, enzovoort, kunnen die toevloed aan geboorten niet meer aan. Het kan de gemiddelde Egyptenaar geen bal schelen. Allah heeft gezegd dat de moslims veel kinderen moeten hebben, dus doen we lekker verder.

Ooit heeft Hosni Moebarak op voorzichtige wijze geprobeerd om een campagne te starten voor geboortebeperking. In de moskeeën kregen de gelovigen echter te horen dat dit een maatregel was tegen de islam. Gevolg: campagne afgevoerd, want Egyptische overheidslieden wil absoluut vermijden bij de bevolking over te komen als slechte moslims.

Armoede en vervallen woningen

in brand omdat in de wagons in derde klasse arme Egyptenaren een vuurtje stoken om eten te koken. Buschauffeurs vallen in slaap op de weg Cairo-Alexandrië en jagen zo tientallen mensen de dood in.

De ondergrondse metro valt stil omdat de elektriciteit is uitgevallen - de compleet verouderde elektriciteitscentrales zijn vaak overbelast, vooral in de zomer, wanneer honderdduizenden airconditioninginstallaties constant werken. Een luchtballon vol toeristen stortte neer in Luxor. Een toestel van Egypt Air (Misr Tayran) ontplofte na te zijn opgestegen in Sharm El Sheikh. En zo verder. Ze hebben hier de afgelopen jaren echt alles meegemaakt.

De taxi stopt eindelijk voor hotel Victoria, een oud ex-koloniaal (British) hotel aan het begin van de Shari al Goemhoeriyya (Straat van de Republiek). Uiteraard vraagt de chauffeur bakhshish (een fooi). Niks werkt hier in Egypte

Neckers buiten strijd Dat er bij ’t Pallieterke ook sportieve medewerkers rondlopen, zal u misschien verbazen.

Maar toch is het zo! Jan Neckers is een fitte gebruiker van de fiets. En daar zitten de Groenen voor niets tussen. Alleen, Jan is vorige week met zijn fiets zwaar ten val gekomen en heeft zich daarbij bezeerd aan de linkerarm. Typisch voor een oud-medewerker van de VRT natuurlijk, om zich aan de linkerarm te verwonden... En neen, Jan had geen Augustijn, Gulden Draak of Piraat te veel op. Hoe dan ook, de komende weken zit Jan tandenknarsend thuis zonder mogelijkheid om het toetsenbord te bedienen. En dat zal nog wel enkele weken duren. Hopelijk ziet u hem begin mei terug in uw lijfblad opduiken.

We wensen hem in ieder geval een vlot en snel herstel toe. En ik denk dat ik dat ook namens al onze lezers mag schrijven.

K arl van C amp - hoofdredacteur

winkel. Zoals wel vaker gebeurt in mediterrane landen worden die net als boeken verkocht op straat. Niet in een kiosk, gewoon uitgespreid op het voetpad.

De oude verkoopster blijkt mij nog te herkennen, al is het drie jaar geleden dat ik nog in Cairo ben gepasseerd. Ze is heel blij mij te zien.

Uiteraard, want ze weet dat ik steeds minstens vijf kranten en weekbladen koop.

Voorspelbare media Hup, terug naar het hotel, om een paar koffies achterover te slaan en te kijken in de kranten wat voor nieuws er is. Egyptische kranten lezen is boeiend. Ook al heerst er (zelf)censuur, er is een zekere mate van persvrijheid.

De taboes zijn bekend: geen kritiek op al-Sisi - de huidige president, die op een nog dictatorialere manier het land regeert dan zijn verguisde voorganger Hosni Moebarak - absoluut geen kritiek op alles wat te maken heeft met

Het tweede dat opvalt bij het wandelen in Cairo is het grote aantal mensen dat arm is en heel vuil gekleed rondloopt. Loop je rond in de volksbuurten van pakweg Damascus, dan zie je arme mensen die toch nog de moeite doen er zo proper mogelijk uit te zien. Niet zo in Cairo.

Ten derde valt het op dat zeer veel huizen vervallen en lelijk zijn, maar dat heeft een reden. Ooit besliste de socialistische president en dictator Gamal Abdoel Nasser dat de huurcontracten bevroren en erfelijk zouden worden om zo Egyptenaren met een bescheiden inkomen het recht op een betaalbare woning te garanderen.

Dat betekent concreet dat er bijvoorbeeld achterkleinkinderen zijn die nog steeds in hetzelfde appartement wonen als hun grootouders, onder hetzelfde huurcontract en aan dezelfde belachelijk lage huurprijs. Omdat de meeste huiseigenaars een erg lage huurprijs ontvangen, geven ze geen geld uit aan onderhoud of reparaties en staat meer dan de helft van de woningen te verkommeren. Leve het socialisme!

Lieven van Mele

Volgende week deel 2

Vanaf volgende week:

1917: de zelfstandigheid van Vlaanderen In 1917 – net 100 jaar geleden - werd de zelfstandigheid van Vlaanderen uitgeroepen door de Raad van Vlaanderen. Die Raad van Vlaanderen – officieel opgericht op 4 februari 1917 werd niet enkel in Belgische patriotardische milieus beschouwd en uitgescholden als het gruwelijkste landverraad, in veel Vlaamse en zelfs flamingantische milieus bestond eveneens een diepe afkeer voor de “Raad” en zijn politiek. Men sprak over “het verraad van Vlaanderen”!

100 jaar na datum blikken we terug op die bewogen periode. We grijpen terug naar een zesdelige artikelenreeks die vijftig jaar geleden - in 1967 - in ’t Pallieterke verschenen is, van de hand van Arthur de Bruyne, alias E.d.V. Volgende week brengen we deel 1: “Het Activisme, het oorlogskind der Vlaamse Beweging…”

KvC

Actueel

13 april 2017

5

Antwerpse kunstgoeroe Henri-Floris Jespers is overleden Joris van Severen omschreef hij half spottend en half bewonderend als de ‘imperiale staatsman’. Adiel de Beuckelaere was voor Henri steevast de Ruwaard van Vlaanderen. En zijn goede vriend, de dichter en griffier Werner Spillemaeckers werd de IJzeren kanselier van zijn toenmalige vriendenkring. Toen de Sovjet-Unie nog bestond hief hij soms - luidruchtig en provocatief - het glas op de onoverwinnelijke Sovjetlegers en toen de Volksunie op het Barrikadenplein in Brussel haar hoofdkwartier had, was hij wellicht de enige die goed besefte dat de Franse dichter Victor Hugo daar ook ooit als balling had gewoond.

De paradoxale Henri-Floris Jespers was ook al tijdens zijn leven geen omgevallen boekenkast, maar een levende legende. Dit vooral door zijn ongelooflijk sterk geheugen en zijn zeer indrukwekkende eruditie op het domein van de Franse en Nederlandse letteren. Hij was niet tweetalig, maar drietalig met zijn kennis van het Latijn, het Frans en het Nederlands. En al bij al was hij op de eerste plaats een dichter. Zijn beroemdste, vaak geciteerde, verzen blijven nu na het uur van zijn dood nog naklinken: Ik heb geen praalgraf nodig om te weten met wie ik in de eeuwigheid zal slapen.

Hoewel Henri over Antwerpen sprak als over het ‘Antwerpse vaderland’, werd hij in de maand oktober van 1944, allicht tot zijn

spijt, geboren in de Brusselse gemeente Etterbeek. Hij was de zoon van Marc Jespers en de kleinzoon van de bekende kunstschilder Floris Jespers.

Excentrieke Pallieterkelezer Henri was al een paar jaar ziek, maar rookte nog altijd als een ketter. Een aantal maanden geleden liet hij weten dat hij op de Marialei geen bezoek meer kon of wilde ontvangen.

Toen vreesde ik al of voorvoelde ik dat zijn levenseinde was genaderd. Zijn glansperiode was zonder twijfel tijdens de twee decennia 1970-1990. De opsomming van al zijn functies en eretitels uit die tijd is bijna ongeloofwaardig: directeur (samen met Jan Verhaert) van de uitgeverij De Galge, redacteur van het

Hoe de Zweedse premier massa-immigratie wil “beperken” Stefan Löfven, de sociaal-democratische Zweedse eerste minister, verklaarde in een toespraak, als reactie op de aanslag in Stockholm van afgelopen vrijdag, dat de massaimmigratie beperkt dient te worden.

In het bijzonder wil hij vermijden dat het land ooit nog in een situatie terechtkomt als in 2015, toen massa’s vluchtelingen het land overspoelden. Vandaag weten we wat de gevolgen daarvan zijn: handtastelijkheden op muziekfestivals, een spectaculaire toename van het aantal verkrachtingen, no-gozones in een groot aantal stadsdelen, toename van de criminaliteit, en dergelijke meer.

Die inperking van de immigratie ligt echter behoorlijk gevoelig in Stefan Löfvens eigen partij. Door een samenloop van omstandigheden was er bovendien net dit weekend een partijcongres van de Zweedse sociaal-democraten voorzien. Vóór de aanslag leek het erop dat op dat partijcongres een aantal pittige discussies zouden gevoerd worden over de Zweedse vluchtelingen- en immigratiepolitiek. Terwijl de partijtop de immigratie enigszins aan banden zou willen leggen, vindt de basis van de partij dat Zweden zijn grenzen nog meer dan nu het

Liesbeth Homans onder vuur

geval is moet openstellen, en nog guller permanente verblijfsvergunningen en familieherenigingen rond moet strooien.

De aanslag gooide ferm wat roet in het eten van de partijbasis, die zich genoodzaakt zag wat te dimmen. Uiteindelijk werd er een compromis uitgedokterd, waardoor Löfven aan de buitenwereld kon verklaren dat hij de immigratie en de instroom van vluchtelingen in Zweden wil beperken. Maar bij die uitspraak horen wel enkele kleine lettertjes: hij wil die instroom namelijk beperken door het Zweedse immigratie- en vluchtelingenbeleid te exporteren naar de rest van de Europese Unie, zodat vluchtelingen niet meer helemaal naar Zweden hoeven te reizen om bij het eerste pak waspoeder al een permanente verblijfsvergunning toegestopt te krijgen. Of nog: hoe Stefan Löfven denkt dat het water in zijn eigen kelder wel zal zakken als hij maar genoeg water in de kelders van de hele buurt kan gepompt krijgen

N.V.T. en later stichter en hoofdredacteur van het letterkundig tijdschrift Diogenes, hoofdredacteur van het maandblad Vlaanderen Morgen (het academisch gericht blad van de Antwerpse politicus Hugo Schiltz), perschef van het eerste kabinet (1982-1986) van minister Hugo Schiltz die toen vicepremier van de Vlaamse Executieve was, voorzitter van de V.V.L. (Vereniging van Vlaamse Letterkundigen), en later uiteraard erevoorzitter. Hij was lector en uitgever, gouverneur van het ludiekelitaire genootschap de Pink Poets, medewerker aan het weekblad Wij van de Volksunie, publicist (in het Frans en het Nederlands) en vertaler en exegeet van de Antwerpse Franstalige dichters Paul Neuhuys en Michel Seuphor.

Wie ooit de lijst van al zijn publicaties in diverse tijdschriften en periodieken zal moeten maken, zal diep moeten graven. Vanaf De Tafelrode van Paul de Vree in de jaren zestig van de vorige eeuw tot aan het C.D.R. (Centrum voor Documentatie en Re-evaluatie) met de Mededelingen van dit digitale centrum.

Henri was ook een groot lezer en het zal misschien velen verbazen, maar hij had een vrije open geest en las ook elke week graag dit weekblad ’t Pallieterke… Zijn vele nog

Nagels met koppen De steenrijke baas van Red Bull, Dietrich Mateschitz, haalde in een opgemerkt interview met de Kleine Zeitung scherp uit naar de multiculturele dromen van de elites. De Oostenrijker maakt zich zorgen over wat hij noemt de “ontwrichting” van Europa.

“Ik hoop dat ik niet de enige ben die het zorgelijk vindt dat één van de hoogste pieten in Brussel [hij bedoelt Frans Timmermans] verklaarde dat landen die niet multicultureel zijn, van de kaart zullen worden geveegd”. Volgens Mateschitz wordt door de enorme immigratiestromen net de unieke diversiteit aan talen en culturen in Europa bedreigd. Hij hekelt de politieke correctheid die ervoor zorgt dat niemand nog de waarheid durft spreken, “ook al weet iedereen wat de waarheid is”.

Mateschitz neemt ook het opengrenzenbeleid op de korrel. Dat is uitgemond in een vluchtelingencrisis zonder weerga. Hij noemt dat “onvergeeflijk” en hij benadrukt dat als een bedrijf zo’n blunders begaat, het allang op de fles zou zijn.

Ook de anti-Russische obsessie van de “zelfverklaarde, zogenaamde culturele elite” vindt in zijn ogen geen genade. “Niemand moet mij komen vertellen wie mijn vijanden zijn.”

Over een eventueel hoofddoekenverbod, een debat dat op dit moment volop woedt in Oostenrijk, is de zakenman dan weer koeltjes: “Ik kan er mezelf niet toe brengen te denken dat zoiets echt een zaak van enig belang is.

Het is dom om van zoiets een politiek thema te maken wanneer er veel prangender zaken aan de orde zijn.”

Zelden laten CEO’s van een multinationaal bedrijf zich in onbedekte termen uit over politieke thema’s. Mateschitz nam in elk geval geen blad voor de mond en hij sloeg stevige nagels met koppen.

Massagraven De Jezidi’s in Irak hebben, dat is bekend, zeer zwaar geleden onder de bezetting van hun dorpen en steden door Islamitische Staat.

In Sinjar en omgeving werden duizenden Jezidi’s, een religieuze minderheid die verwant is aan de Koerden, gedood of tot slaaf gemaakt.

Nu het grootste deel van hun woongebied is bevrijd, duiken tientallen massagraven op.

Tot dusver zijn er al 31 gevonden, met daarin bijna 1.700 slachtoffers. Afgaande op het aantal vermiste Jezidi’s wordt gevreesd dat het dodental kan oplopen tot wel 15.000.

Het aantal massagraven wordt geschat op 50 tot 70. De lokalisering ervan kan maanden of zelfs jaren duren.

Plaasmoorde Wie Zuid-Afrika een beetje volgt, kent het sinistere fenomeen van de ‘plaasmoorde’, brutale overvallen op boerderijen van blanke boeren. Meestal worden de bewoners gefolterd, verkracht en op gruwelijke wijze vermoord.

Het gaat om zulke hoge aantallen dat stilaan sprake is van een genocide, te meer daar

levende vrienden, bewonderaars en correspondenten, zijn lezers en zijn trouwe en toegewijde vriendin Cécile Lantsoght zullen Henri niet snel vergeten, want hij was een unieke excentrieke verschijning zonder een zweem van valse bescheidenheid en met een apart gevoel voor humor en levensernst.

Het Letterenhuis in Antwerpen zal nog heel veel werk hebben om zijn uitgebreide correspondentie en alle documenten (foto’s en handschriften) en de boeken of de restanten van zijn ooit ontzaglijke bibliotheek te catalogiseren en te conserveren. Hendrik C arette oproepen als ‘kill the Boer’ met de regelmaat van een klok te horen zijn uit de mond van regerende zwarte politici. De Zuid-Afrikaanse regering doet zulks af als nonsens en catalogiseert de moorden als ordinaire roofovervallen.

Maar het is geen geheim dat het uiteindelijke effect (een massale uittocht van blanke boeren naar andere Afrikaanse landen, of naar Australië en Nieuw-Zeeland) de ANC-machthebbers wel bevalt.

De moordpartijen halen zelden of nooit de westerse media. Boeken die het fenomeen beschrijven, zoals ‘Minderheid in eigen land’ van Martin Bosma, worden doodgezwegen.

Nu een Nederlandse boer onlangs het slachtoffer werd van een plaasmoord, weidde De Volkskrant wel een artikel aan de golf van geweld tegen blanke boeren en de desastreuze gevolgen van de uittocht van boeren voor de Zuid-Afrikaanse economie.

Maar van echte aandacht in de publieke opinie voor de schrijnende situatie van de blanke minderheid in Zuid-Afrika is vooralsnog geen sprake.

Sceptr.net scoort

Sinds 9 december werd Sceptr.net gelanceerd en vier maanden later tellen wel al zo’n 250.000 unieke bezoekers van de website. Op piekdagen noteerden we zo’n 10.000 lezers. Dat overtreft alvast onze vooropgestelde doelstelling. En bovenop: we krijgen positieve reacties van Vlamingen uit het buitenland, o.m. uit Thailand, Canada, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika,...

Maar koken kost geld. Nieuwswebsites zoals sceptr.net ontbreekt het aan inkomsten via advertenties – voorlopig toch nog – en is dus aangewezen op steun van de lezers. Daarom dat we hier graag publiciteit maken voor ons digitaal zusterplatform en vooral voor de bankrekening van sceptr. net zo u financieel zou willen steunen: voor al steun slechts 1 belangrijk nummer BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB).

Maar u kan ons ook op andere wijzen helpen: door naar onze facebookbladzijde te surfen en ons aldaar te “laiken”: www.facebook.com/sceptr Of nog: kent u Vlamingen (of Nederlanders) die in het buitenland verblijven, bezorg ons dan hun email-adres. Zo kunnen we hen ook deelgenoot maken van sceptr. net, gratis en voor niets. Altijd leuk meegenomen om een Nederlandstalige nieuwswebsite te kunnen volgen in het buitenland.

K arl van C amp

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Service Uber alles Een taxi nemen in Brussel? Overweeg dan zeker Uber. Want zowat alle argumenten tegen dit alternatief en voor de reguliere dienstverlening lopen mank.

Een Nederlandse kennis in Brussel pakte er onlangs mee uit: Uber wordt groot dankzij vrouwen, homo’s en Joden. En hoewel dit net als zovele ‘oneliners’ wat vreemd klinkt, zit er een grond van waarheid in.

Gevrijwaard van politiek correcte reserves, erkent de lezer van dit blad dat er behoorlijk wat fout loopt in menige (Europese) (groot)stad. Net die drie voormelde groepen lopen bijzondere risico’s. Boze tongen fluisteren dat dit iets te maken zou kunnen hebben met een stevige aanwezigheid van moslims op die plekken, ook achter het stuur van huurrijtuigen, ook wel taxi’s genoemd. We laten de ironie voor wat ze is en keren terug naar Brussel, jammer genoeg geen uitzondering op de regel.

Europese graadmeter Als de aanwezigheid van een degelijk taxinetwerk een graadmeter van beschaving zou zijn, dan bevindt Brussel zich ergens op oertijdniveau. En wat dan weer zo typerend is voor deze stad: bij het vaststellen van mistoestanden anno 2017, doet men zo zijn best om de problemen als ‘recent’ en ‘occasioneel’ voor te stellen.

Zopas haalde een Europees expatskoppel het nieuws. U las erover in dit blad, vorige week. Een heel gedoe met een Brusselse taxi was het: geen mogelijkheden om met een kredietkaart te betalen en uiteindelijk haalde het chauffeur-geboefte er wat handlangers bij, wat het dispuut in een handgemeen deed eindigen. De brokken zijn er, net als de terechte verontwaardiging. Aan politionele zijde valt vooral de gelatenheid op. En uiteraard belooft de politiek – Pascal Smet (sp.a) – een onderzoek. Liefhebbers moeten Bruzz.be er maar op nalezen. Voormeld voorbeeld is extreem en – mogen we hopen – uitzonderlijk, maar het past in een breder raam van mistoestanden in de Brusselse taxisector. Vele vreemde dingen gebeuren, en steevast worden ze toegedekt. Jaren geleden al werd een collega van ondergetekende na een banale aanrijding met een taxi (die voor alle duidelijkheid schromelijk in fout was) door opgeroepen ‘handlangers’ in mekaar gemept.

“Tja,” was de reactie bij de politie, “het is een moeilijke sector.” Welkom in de Europese hoofdstad.

Veertig “jongeren” Een veertienjarig meisje kreeg in een autobus van De Lijn in Beveren zonder enige aanleiding een zware klap tegen haar hoofd. De dader hoorde bij een groep van zo’n veertig “jongeren” die opgestapt waren bij de halte ter hoogte van het zwembad De Meerminnen.

Uit angst voor wat er verder nog kon gebeuren, belde het meisje haar vader op. Dat was een dokwerker, geen laffe geitenwollensokkendrager. Hij sprong in zijn auto en reed de bus klem. Hij vroeg de chauffeur of hij de politie wilde bellen, maar die was te laf om zijn plicht te doen: hij opende de deuren van de bus en liet de daders gewoon vertrekken. De vader vroeg nog wie zijn dochter geslagen had, maar natuurlijk had niemand iets gezien. Al die veertig “jongeren” beschermden de dader met hun stilzwijgen. Toen de politie daarna een zoekactie hield, waren de daders natuurlijk al verdwenen. De brutaliteit van benden allochtone jongeren is niet alleen een probleem rond het zwembad De Meerminnen. De voorbije jaren hebben allochtone benden herhaaldelijk gewelddaden gepleegd en rel geschopt in of bij zwembaden en recreatieparken: bij het Bloso-domein in Hofstade, in recreatiedomein De Ster bij Sint-Niklaas, in het Provinciaal Zwembad van Huizingen, in de Gentse Blaarmeerschen… En met de invasie van Merkelmoslims is het allemaal nog erger geworden.

Niet alleen bij ons, maar nog veel meer in Oostenrijk, Duitsland en Zweden.

Geïslamiseerde Oogappel Het kinderdagverblijf Oogappel in Aalst was al in opspraak gekomen doordat alle menu’s met varkensvlees geschrapt waren. Maar officieel had dat niets met de islam te maken, net zoals “Allahu akbar!” schreeuwende jihadisten niets met de islam te maken hebben. Officieel was het dus omdat de kok ziek was. Ja, ja. Als ze binnenkort islamcritici in concentratiekampen stoppen, zal dat ook wel om sanitaire redenen zijn zeker, of omdat ze psychische problemen hebben? Maar voor de Oogappel was zelfs die onderwerping aan de voedingsvoorschrif-

13 april 2017 ten uit de sharia nog niet genoeg. Nu is ook Sint-Maarten, in die streek de tegenhanger van Sinterklaas, niet meer welkom. Ook dat heeft zogezegd niets, maar dan ook niets met moslims te maken. De kleuters zouden bang zijn voor Sint-Maarten. En dat ontdekken ze dan na zo’n duizend jaar… Zelfs de anders toch tamelijk radicale N-VA-schepen Karim van Overmeire beweerde dat dit allemaal niets met de islam te maken had. Hoewel hij tegelijk toch waarschuwde voor de openlijke en sluipende islamisering. Alleen het VB durfde openlijk man en paard, nu ja, moslim en paard, noemen.

Moslimextremisten in Brussel enkel Franstalig?

Na de aanslagen door moslimextremisten op de luchthaven van Zaventem en de metro in Brussel werd door de hoofdstedelijke regering beslist een opleidingscyclus “Preventie van gewelddadig radicalisme” te organiseren voor de Brusselse Gemeenschapswachten.

In 2016 vonden reeds vijf sessies plaats, uitsluitend in het Frans. Voor dit jaar (2017) staan er liefst 11 van dergelijke opleidingssessies geprogrammeerd. En ja, alle sessies zijn volledig in het Frans. Wat Dominiek Lootens, fractievoorzitter van Vlaams Belang in Brussel, deze vraag ontlokte: zijn er in Brussel enkel Franstalige en geen Nederlandstalige Gemeenschapswachten, of zijn misschien alle potentiële moslimextremisten in Brussel Franstalig? Als u het ons vraagt, zal het wel een combinatie van beide zijn.

Grote kuis?

Afgelopen weekeinde werd in Brussel een koppel aangevallen door een taxichauffeur en een medeplichtige. De passagiers incasseerden trappen en klappen, en ze werden beroofd van hun bezittingen. Alsof dat nog niet genoeg was – de man liep bij de brutale aanval een kniefractuur op – weigerde de Brusselse politie het koppel blijkbaar in het Nederlands te helpen, en werd hen verteld dat dit “nu eenmaal Brussel is”.

Dat was niet het eerste zware incident in

Geen plaats voor Vlaamse kinderen In de Raad van de VGC werd een debat gevoerd over de resolutie waarmee Open Vld, sp.a en Groen de voorrangsregel voor Nederlandstaligen in het secundair onderwijs willen uithollen. Een slecht idee, vindt Liesbet Dhaene (N-VA). De resolutie heeft tot gevolg dat Nederlandstalige ouders het nóg moeilijker zullen hebben om een plaats te vinden voor hun kinderen in de Nederlandstalige secundaire school van hun keuze, maar zorgt er ook voor dat anderstalige ouders die kiezen voor het Nederlandstalig onderwijs geen enkele reden meer hebben om zelf Nederlands te leren, aldus Dhaene. Vlaams Belang ging nog een stapje verder en pleitte niet enkel tegen een uitholling van de voorrangsregel, maar eiste ook een absoluut voorrangsbeleid voor Nederlandstalige kinderen.

Moskee in Beringen Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA) wil de erkenning van de Turkse Fatih-moskee in Beringen laten intrekken. Die moskee, gedirigeerd door Diyanet, kwam in opspraak na berichten over spionagepraktijken, het opruien van de lokale Turkse gemeenschap en het importeren van het polariserende discours door de moskeeën. De burgemeester van Beringen Maurice Webers (sp.a) en de Moslimexecutieve lieten weten nog niet op de hoogte te zijn gesteld. De Belgische Staatsveiligheid meldde later dat Homans andere besluiten trok dan zij. “De Beringse moskee was maar zijdelings vernoemd in het rapport”, waardoor Homans in het defensief gedrukt werd. Daarop liet de Turkse gemeenschap weten de Vlaamse politieke inmenging beu te zijn. “Als Homans ons blijft viseren, leveren we de erkenning zelf in.”

Duidelijke wetgeving Ooit was er een ‘minister of staatssecretaris van Vereenvoudiging’, die de wetten zou uitpluizen en één voor één (?) aanpassen, niet alleen op gebied van taal, maar ook betreffende praktisch gebruik. Hebben we daar iets van gemerkt? Kan dat, of kan dat niet? Antwoord van een advocaat: “Men kan al die lijvige boeken gemakkelijk (?) terugbrengen op een vierde aan wetten, verordeningen, bladzijden en dus volume, maar dan verdwijnen ook de achterpoortjes, zoals spitsvondigheden en procedurekwesties, waarvan wij leven!”

Is het daardoor dat in Brugge na een dodelijk ongeval geredetwist wordt over de vraag of gemachtigde opzichters aan een schoolpoort wel of niet bevoegd zijn om het verkeer te regelen?

Alternatief De sector is maffieus en de dienstverlening is belabberd. En net dat zijn de twee argumenten die men tegen Uber gebruikt.

De reguliere dienstverlening is kwaliteitsvol en correct, alleen zijn dit vooral waarden die op conto van de uitdager geschreven kunnen worden. Persoonlijk maakten we nog geen gebruik van Uber, maar de ervaringen die we mochten opvangen, zijn erg lovend. Keurige voertuigen, netjes onderhouden en beminnelijke chauffeurs.

Zowat het omgekeerde wat men bij de taxis ‘verts’, ‘gris’, en nog zowat meemaakt, zeker wat dat laatste betreft, ook al mochten we tegenvoorbeelden ervaren. Zowat alle argumenten voor de strikt gereglementeerde dienstverlening sneuvelen in de praktijktoets. Dus toch maar Uber? Graag! KNIN.

de Brusselse taxisector, maar een grote kuis lijkt voor de Brusselse overheid geen prioriteit.

Integendeel. Reeds in 1995 en 2005 interpelleerde Vlaams Belanger Lootens de regering over de vrijblijvendheid van het intrekken van bekwaamheidsattesten van taxichauffeurs die zich misdroegen tegenover klanten of collega’s.

Zonder resultaat, helaas.

Nochtans, een grote kuis in de Brusselse taxisector kan de klanten én de bonafide bedrijven en chauffeurs enkel maar ten goede komen!

Blijft Zwijndrecht een fiscaal paradijs?

André van de Vyver, burgemeester van Zwijndrecht voor Groen, heeft het eind vorig jaar aan de stok gekregen met de ondernemersorganisatie Voka. En langs die weg ook met gouverneur Cathy Berx. Voka Antwerpen-Waasland diende bij de Antwerpse provinciegouverneur én bij de Vlaamse regering een klacht in tegen een fikse belastingverhoging die de gemeente Zwijndrecht oplegde aan bepaalde bedrijven op haar grondgebied.

De klacht ging over de schrapping van een reeks belastingvrijstellingen op ‘drijfkracht’.

Bedrijven moeten een belasting op drijfkracht betalen op de motoren die ze inzetten. En dat zijn er nogal wat. Ook in koelinstallaties, kranen, heftrucks en liften zitten motoren. Bedrijven in Zwijndrecht kregen allerlei kortingen op die belasting, onder meer op nieuwe machines die ze aankopen. Ook nieuwe ondernemingen in Zwijndrecht kregen een vermindering. “Maar de gemeente Zwijndrecht heeft alle kortingen en vrijstellingen eind december afgeschaft”, stelde Luc Luwel, gedelegeerd bestuurder van Voka Antwerpen-Waasland vast. “We hebben al een berekening gemaakt voor twaalf bedrijven.

Zij moeten door het wegvallen van de kortingen liefst 2,1 miljoen euro meer belastingen betalen.”

Sinterklaas op kosten van bedrijven “Zwijndrecht is een fiscaal strafkamp voor bedrijven”, klonk het daarop bij Voka, en: “Zwijndrecht is de meest bedrijfsonvriendelijke gemeente van het jaar.” Zwijndrecht (met deelgemeente Burcht) is altijd al een fiscaal paradijs geweest. De gemeente haalt tachtig procent van haar inkomsten uit bedrijfsbelastingen. Zodoende betalen de inwoners van Zwijndrecht slechts een aanvullende personenbelasting van 2,5 procent.”

Om sinterklaas te kunnen blijven spelen,

haalt Van de Vyver de room van de melk bij de bedrijven. Hij wierp nog even op dat Zwijndrecht ook verplichtingen heeft tegenover de industrie, onder meer voor de brandweerzone Antwerpen, waaraan 1,6 miljoen per jaar dient besteed. Van de Vyver probeerde ook nog de truc van “rond de tafel te gaan zitten”, maar Voka wachtte niet af en had zijn klacht al rond. Die viel bij de provinciegouverneur alvast in goede aarde. Cathy schorste de belasting, onder meer omdat ze een al afgesloten aanslagjaar betrof. “Wij zijn zeer verheugd dat de gouverneur het gemeentebestuur van Zwijndrecht vraagt haar huiswerk opnieuw te maken”, reageerde Luc Luwel.

Groene Van de Vyver zal nu wellicht proberen de gemeentelijke fiscale autonomie in te roepen, zodat hij nog voor de verkiezingen van oktober 2018 bijkomende belastingen kan opleggen aan “zijn” bedrijven. Voka stelt vast dat dit gevolgen kan hebben voor lopende en toekomstige investeringsplannen. In 2018 zal blijken wie de strijd wint.

Pagadder

Onze naaste buren

13 april 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Academische zwendelaars

Wanneer zijn de humane wetenschappen een vergaarbak geworden voor zichzelf progressief vindende luitjes die wit zwart noemen en omgekeerd? In Nederland begon dat proces vijftig jaar geleden. Echte wetenschappers werden meer en meer geïsoleerd, gedemoniseerd en ten slotte uitgesloten.

Brandt Corstius en De Waele De bekendste intellectuele schurk was Hugo Brandt Corstius. Hij schreef als Piet Grijs in Vrij Nederland, als Stoker in De Volkskrant en als Battus in het NRC, en zijn linkse mening werd als de fontein van de wijsheid beschouwd. Hij stelde de criminoloog Wouter Buikhuisen voor als de opvolger van Mengele. De man durfde aan de universiteit van Leiden een onderzoek doen naar het verband tussen criminaliteit en sommige hersenverschijnselen. Brandt begon een kruistocht tegen hem in alle media en de hele kletsende klasse volgde hem. Leiden liet Buikhuisen als een steen vallen en brak zijn loopbaan. Dertig jaar later is zo’n onderzoek heel gewoon.

Inmiddels poneerden Nederlandse zogenaamde wetenschappers driftig dat de maatschappij mensen tot misdadigers maakte, want in de grond zijn alle criminelen onschuldig. In Vlaanderen volgde hoogleraar De Waele die leer aan de VUB. Hij stichtte met subsidies een resocialisatiecentrum waar hij een handtassendief met wat seksuele problemen ‘succesvol’ behandelde. De patiënt nam vrolijk afscheid en pleegde vervolgens tientallen aanrandingen en drie moorden. De naam: Staf van Eyken, beter gekend als ‘de vampier van Muizen’.

Recentelijk stonden heel correct Nederland en Duitsland weer op hun kop, toen Ruud Koopmans zijn onderzoek over

7

het gedrag en de opinies van mohammedanen in Europa publiceerde. Niemand kon zijn cijfers onderuithalen, maar toch werd hij verdoemd omdat zijn besluiten niet waar mochten zijn.

Natuurlijk zijn er ook ernstige sociologen en politicologen aan de Nederlandse universiteiten, maar zij leggen niet voortdurend de schuld van alle Marokkanen- en Turkenproblemen bij de Nederlanders en zij krijgen zelden een forum in de Nederlandse media.

Schurft-Nederlands van allochtonen is oké Vorige week haalden weer andere academische zwendelaars het nieuws. Drie zwaargewichten van de Nederlandse Hogescholen waar leraars opgeleid worden, spraken bij een ‘meet-up’ (‘bijeenkomst’ klinkt te Nederlands) van de Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie voor het hoger onderwijs. De drie hotemetoten eisten dat leraarsopleidingen bicultureel zouden worden. Dat is een modewoord om te vertellen dat het schurft-Nederlands van de meeste allochtonen als een volwaardige en evenwaardige taal moet erkend worden.

Van een jonge Marokkaan of Turk (dikwijls zijn zijn/haar ouders in Nederland geboren) vragen dat ie fatsoenlijk spreekt, leidt tot “wij-zij-uitsluitingsmechanismes”. Goed Nederlands eisen, is volgens die onderwijsbazen “erg gevaarlijk”, want “het problematiseert”. “In een biculturele samenleving moet

er gewoon water bij de wijn!” Feitelijk zeggen ze dat Marokkanen en Turken ook na vier generaties te dom zijn om de taal van het land te leren.

Nederlanders zijn niet geïntegreerd Nog een hoofdvogel werd afgeschoten door ene Crul, hoogleraar aan de (protestantse) Vrije Universiteit van Amsterdam.

De goochemerd slaagde erin twee en een half miljoen euro los te weken voor een onderzoek naar de slechte integratie van … de Nederlanders. Ze zijn niet multikullig genoeg, staan te weinig open voor de diversiteit en vragen te weinig Turken, Afghanen, Somaliërs, enzovoort, op de koffie. Ze zijn te veel in de eigen cultuur geïnteresseerd en staan blijkbaar niet genoeg open voor de overweldigende hoeveelheid Marokkaanse wereldliteratuur, grootse Turkse opera’s en Afghaanse klassieke beeldhouwkunst.

Sharia is aan te bevelen Tot besluit uw aandacht voor de oratie van ene Susan Rutten, bijzonder hoogleraar mohammedaans familierecht aan de universiteit van Maastricht. De sharia staat nu eenmaal haaks op het Nederlands recht, dus besluit ze dat de Nederlandse wet mohammedanen discrimineert. Rechters die de sharia opzijschuiven, schenden de mensenrechten van mohammedanen en maken van Nederland een onbeschaafd land. Dit zijn dus de universitaire bedriegers die studenten opleiden en hen eventueel laten zakken als ze de leugens van de prof niet opdreunen.

Willem de Prater

Een school in de schaduw van de E17 Een wijk in Gent met slechte luchtkwaliteit, volgens het stadsbestuur, is de omgeving van het E17-viaduct in Gentbrugge. Een actiegroep ijvert voor de afbraak van dat viaduct omwille van fijn stof en geluidsoverlast. Gebouwd met slechte voegen, maakt het verkeer dat over het viaduct rijdt bijzonder veel lawaai (kaboenk, kaboenk, kaboenk…).

Dat past mooi in het politieke kraam van groen en rood (de bevoegde minister Ben Weyts is een N-VA’er). Het stadsbestuur steunt volop de vraag om het viaduct af te breken en publiceert mooie toekomstdromen, met parken en ander fraais op de grote lap grond die daardoor vrij zou komen. Waarheen met het drukke verkeer op de snelweg (onder de grond, of via een lus dwars door een aantal buurgemeenten)?

Dat is voor hen geen zorg. Laat staan dat ze bereid zouden zijn een deel van de enorme kosten te betalen om een drukke verkeersader te verleggen. De volledige lengte tussen het verkeersknooppunt in Zwijnaarde en dat van Destelbergen zou moeten verdwijnen.

Uitgerekend vlak naast het vermaledijde viaduct laat schepen Decruynaere het dienstencentrum van Gentbrugge ombouwen tot een school. Op, wat volgens haar eigen vrienden, een van de plekken in de stad is met de slechtste luchtkwaliteit, wil zij klassen inrichten voor kleuters en lagereschoolkinderen.

Tegen dat het viaduct ooit is afgebroken, zullen generaties kinderen er hun dagen hebben doorgebracht in een walm van luchtvervuiling. “De belangrijkste wegen zijn onze luchtwegen”, sprak onze burgemeester, maar dat

is blijkbaar niet zo voor de kinderen van Gentbrugge. Werk aan de winkel voor de actiegroep?

Veli trekt ten strijde Parlementslid Veli Yüksel (CD&V) stoorde zich aan de kosten voor de beveiliging van Wilders, toen die recentelijk een dagje in Gent kwam winkelen, en hij postte daarover een bericht op Twitter. Daarop kreeg hij honderden reacties: de echte schande is dat Wilders beveiliging nodig heeft, en Veli’s eigen geloofsgenoten zijn het die Wilders bedreigen... Niet alle reacties waren even fijnzinnig. En kijk, deze week volgde een nieuwe oproep van Veli. Sociale media zouden verplicht moeten worden “haatberichten” door te sturen naar de politie.

Nu worden “gore berichten” al door Facebook en Twitter verwijderd, maar dat gaat voor hem niet ver genoeg. Wij vragen ons af, houdt het ene verband met het andere? Zo kort nadat hij zelf op Twitter wat commentaar te verwerken kreeg voluit gaan voor censuur en een door Europa opgelegd kliksysteem, is dat toeval?

Niet iedereen op de bakfiets?

Horden journalisten zakten deze week af naar Gent om te jubelen over het historisch cir-

culatieplan. Dat is onmiddellijk een groot succes, tenminste, als je de hoeraberichten wilt geloven. Of al dat gejuich terecht is, dat zal de tijd uitwijzen. Ondertussen is onze stad opgesmukt met rode strepen op het wegdek. Die dienen om de knippen aan te duiden. Bussen mogen daarover rijden, net als taxi’s en alle dienstwagens van Stad Gent, maar Jan met de pet die mag dat niet, op straffe van een GAS-boete, automatisch doorgestuurd via een camera met nummerplaatherkenning.

Bij de stedelijke dienstwagens horen ook de Volvo’s van onze schepenen. Zij kunnen dus wel ongestraft door het autovrije gebied en door de knippen. Het zou hen sieren van dit voorrecht geen gebruik te maken. Ook betreffende parkeertarieven is niet iedereen gelijk.

Luie en minder luie parlementsleden Een nieuwe studie lijst de meest actieve Waalse parlementsleden op, zowel in de Kamer als in het Waals Parlement. Het parlementaire werk van de partijvoorzitters is bedroevend, zo blijkt. Het weekblad Le Vif kwam met de analyse op de proppen. En gelukkig met de nodige duiding.

De meest actieve parlementsleden zijn de volksvertegenwoordigers, waarvan de som van volgende interventies het hoogst is: wetsvoorstellen, mondelinge en schriftelijke vragen, amendementen, interpellaties, voorstellen van resoluties, vragen in de commissies, rapporteringen, tussenkomsten in het plenaire debat… De kwaliteit en het resultaat van het soort parlementaire werk is zeer uiteenlopend. Wetsvoorstellen indienen is natuurlijk een teken van politieke activiteit, maar als lid van de oppositie is de kans klein dat we hier met echt ‘beleid’ zullen te maken hebben. Wetsvoorstellen van de oppositie maken weinig kans. 90 procent van de parlementaire wetgeving is opgelegd door ‘Europa’ of betreft wetsontwerpen die van de regering komen.

Andere nuance: sommige parlementsleden halen goede scores door de vele mondelinge en schriftelijke vragen die ze stellen. Maar Marcel Cheron, Kamerlid voor Ecolo, gaf ooit toe dat hij 40 mondelinge vragen kon opstellen in 30 minuten. En veel van die interventies worden gewoon door parlementaire medewerkers geschreven. Het is bovendien zo dat fractieleiders veel actiever zijn dan andere parlementsleden. De leiders van de oppositie zien het parlement dan weer als een evident kanaal om de regering onder druk te zetten en om vooral in de media te komen. Aan Vlaamse kant is het verhaal van Kris-

tof Calvo (Groen) bekend. Van zodra de camera’s verdwenen zijn, valt ook zijn parlementaire activiteit stil.

Fractieleiders versus partijvoorzitters Heeft het oplijsten of optellen van het werk van de parlementsleden dan nog zin? Zeker wel, omdat door de verschillen duidelijk wordt wie zijn taak zeer ernstig neemt en wie zijn taak veel minder ernstig neemt.

Laten we beginnen met de federale Kamer. De studie van Le Vif leert dat in de Kamer Ecolo-topper Jean-Marc Nollet het meest actieve parlementslid met 1.726 punten. Dan volgen Denis Ducarme (MR, 1.312 punten), Georges Gilkinet (Ecolo, 943), Kattrin Jadin (MR, 753) en Catherine Fonck (cdH, 750).

Niemand zal verbaasd zijn dat daar een paar fractieleiders tussen zitten. Die zijn inderdaad zeer actief en ze worden er ook extra voor betaald. Maar minstens even interessant is de onderkant van de ranking. En daar duiken plots de Franstalige partijvoorzitters op. Olivier Chastel (MR, 401 en boven het gemiddelde van 345) die vooral opvalt door de vele schriftelijke vragen. Elio di Rupo, de voorzitter van de PS, doet niet veel anders dan dat, maar scoort hier ook bedroevend slecht (216 punten). Onderaan staat Benoît Lutgen (cdH, amper 64 punten), die het blijkbaar een corvee vindt om zich vanuit

Het stadsbestuur voert goedkopere tarieven in voor haar eigen personeel. Werknemers van Stad en OCMW Gent krijgen een parkeerabonnement voor tien euro per maand plus één euro per dag dat ze effectief parkeren (in een ondergrondse parking of op straat). Alle andere mensen die in Gent werken, moeten een veelvoud van dat bedrag betalen. Schepen van Personeel De Regge begrijpt de heisa daarover niet. Volgens haar hebben de vakbonden gewoon goed onderhandeld met het stadsbestuur. Niets belet andere werknemers om naar hun baas te stappen en te vragen dat hij een deel van hun parkeergeld betaalt. En wij die dachten dat wie voor Stad Gent werkt voortaan enkel nog met een bakfiets over straat mocht...

Mathildis

Li bia bouquet Bastenaken met het parlement in Brussel bezig te houden.

De immer populaire Raoul Hedebouw (PTB) zit met 343 net onder het gemiddelde.

Le Vif besteedt in de analyse terecht aandacht aan de parlementsleden die hard werken in de commissies, maar slechts sporadisch de media halen: Philippe Blanchart, Laurent Devin, Gwenaëlle Grovonius en Karine Lalieux, allen van de PS. Al moet hun rol niet overdreven worden. Niet alleen zit de PS federaal in de oppositie, zelfs als de Franstalige socialisten regeringsverantwoordelijkheid opnemen zijn de parlementairen ondergeschikte figuren. Als die naar de regeringsonderhandelingen werden gestuurd, wisten de Vlaamse partijen dat het vooral de bedoeling was om te temporiseren.

PTB met voorsprong minst actief De studie neemt ook het Waals Parlement onder de loep.

Bovenaan de ranking prijken Edmund Stoffels (PS, 1.550 punten), de tweetalige Jean-Luc Crucke (MR, 1.181), Olivier Destrebecq (MR, 1.052), Pierre-Yves Jeholet (MR, 2.027) en Stéphane Hazée (Ecolo, 999). Veel mensen van de MR, wat normaal is.

De Franstalige liberalen voeren in Wallonië een harde oppositie. Wel opvallend: de PTB-vertegenwoordigers in het Waals Parlement zijn bijna onzichtbaar: Frédéric Gillot (153 punten) en Rudy Warnier (85) staan onderaan de ranking. Zij behoren tot de meest luie parlementsleden. Is de PTB in Wallonië met Raoul Hedebouw dan toch een éénmanspartij? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

Picard

8

De wereld rond

13 april 2017

Diplomatieke valies

Een Amerikaanse bocht En plots vlogen tientallen kruisraketten richting Syrië. Een signaal aan Damascus dat – nog maar eens – die ‘rode lijn’ overschreden heeft, of is dit slechts een proloog voor meer? Er bestaat zoiets als een onvermijdelijke aangekondigde bocht van Donald Trump. Is dit het momentum?

Laat ons de dingen rationeel bekijken. De voorbije jaren gebeurde heel wat in het Syrische conflict. En ja, er werden chemische wapens gebruikt. Overigens, door meer dan één partij. Maar waarom zou Assad zich daar net nu aan bezondigen? Je zou kunnen denken aan een signaal in de trant van ‘kijk maar wat ze met me doen?’. Ik maak er gebruik van, maar kom er toch mee weg.

En toch. Het Syrische conflict is voor Assad meer dan een principekwestie. Het was en is een zaak van persoonlijk overleven. De voorbije jaren zag het er erg benard uit, maar zie, hij kwam eruit als een ‘survivor’. Meerdere keren leek zijn ‘heerschappij’ ten dode opgeschreven, maar de laatste maanden zag niemand nog een toekomstscenario zonder een rol voor Assad. Waarom dan? En net nu?

Tomahawks Sterke beelden levert het altijd wel op. Vertrekkende raketten, bij voorkeur bij nacht. Ruim 500.000 euro per stuk, al wordt dat er niet bij vermeld. En waarom? Ondanks het spektakel, blijkt de schade al bij al mee te vallen. Om te beginnen waren de Russen op de hoogte gesteld (wat terecht rechtstreekse communicatie naar Damascus doet vermoeden).

Kwestie van geen gedonder te krijgen achteraf. Alleen, wat was de bedoeling van de aanval?

Signalen gaan in verschillende richtingen. Het hele gebeuren vond plaats net op het moment dat de Chinese staatsleider op bezoek was in de VS. Hierdoor geef je meteen een signaal van daadkracht. Het leverde zelfs een gênant moment op; een ‘Chinees’ onderhoud diende onderbroken te worden voor een ‘Syrische’ persconferentie. Toevallig is dat allemaal niet. Het schetst een beeld van een president die handelt. Wat ook inzake Noord-Korea kan gebeuren, een dossier waarin Peking een sleutelrol vervult. En niet te vergeten, aan de Obama-volgelingen werd duidelijk gemaakt dat Trump wel degelijk optreedt als die rode lijn overschreden wordt. Het blijft niet bij dreigen.

Is dit nu de grote bocht van Trump? Dàt is de hamvraag, die voor de ene al retorischer klinkt dan de andere. Men zou die net geen zestig Tommahawk-raketten kunnen beschouwen als een eenmalig signaal. Een boodschap als reactie op een overschreden grens. Een moreel baken. Of hangt er meer in de lucht? Bij het zenuwgasincident van 2013 was het voor Trump nochtans een uitgemaakte zaak. Wegblijven van dat boeltje, twitterde hij.

Pro-Riaad Of die Amerikaanse reactie impulsief was of niet, zal de komende weken duidelijk worden. Mogelijk staat er meer aan te komen. En dat betekent een Amerikaans intreden in een great game dat zich in de regio afspeelt. De Russen hebben zich al een tijd geleden gemanifesteerd, ook met schaamteloos wapengeweld. En zonder tegengewicht.

Zijn de VS zich aan het positioneren in precies dat spel dat zich in de regio afspeelt? Er is de sjiitische banaan, met steun van Rusland.

En er is het soennitische kamp, met daar ergens aan de zijde Israël, dat garen spint bij die Arabisch-Perzische en islamitische verdeeldheid. Wat zich in het Midden-Oosten afspeelt, is allesbehalve binair. En binnen de grijze zones neemt Tel Aviv een aparte plaats in. Ethisch niet voor IS, maar pragmatisch zien ze wel de rol die dat geboefte speelt in het schaakspel tegen Iran. En draait het daar voor de VS niet om in het Midden-Oosten? De (nabije) toekomst zal het met zekerheid uitwijzen, maar wellicht was de vrees voor het optreden van Trump op internationaal vlak niet zo gegrond.

Vrij snel blijkt hij zich te conformeren aan wat al decennia de ijkpunten van het Amerikaanse buitenlandbeleid zijn: proIsraël, anti-Iran, en dus pro-Riaad. Een geruststelling, of een ontgoocheling.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Merkels ministerie van Waarheid De Duitse regering heeft een ingrijpende en verregaande censuurwet goedgekeurd. Internetbedrijven die “haatboodschappen” en “fake news” niet onmiddellijk van Twitter, Facebook en andere platformen op de sociale media verwijderen, kunnen enorme boetes krijgen, in extreme gevallen zelfs tot 50 miljoen euro.

De socialistische minister Heiko Maas verklaarde met een uitgestreken gezicht dat de vrijheid van meningsuiting daardoor niet in gevaar komt, en dat de wet alleen gericht is tegen “misdadige haat” en “opzettelijk valse berichtgeving”.

Iedereen weet waar dat in praktijk op gaat neerkomen: de moslims en linksen gaan bepalen wat “haat” is en welke berichtgeving “vals” is. Net zoals het ministerie van Waarheid in Orwells boek “1984”. Die wet zal de huidige internetcensuur nog uitbreiden en versterken.

In het verlengde van het huidige beleid zal ze gebruikt worden om mensen die kritiek leveren op de islam of op het misdadige immigratiebeleid van Merkel en consorten, monddood te maken.

Met zo’n wet had Merkel de massale aanrandingen in Keulen zéker in de doofpot kunnen stoppen. De internetbedrijven zullen zich zeker niet verzetten. Ze censureren nu al zoveel mogelijk islamkritische webstekken en berichten op Twitter en Facebook. Onlangs heeft Facebook massa’s berichten verwijderd die volgens de sharia als godslastering worden beschouwd. Dat gebeurde op verzoek van de Pakistaanse regering. Die heeft Facebook trouwens geprezen omwille van zijn voorbeeldige censuurmaatregelen.

KGB-leugen Sarin is een binair zenuwgas. Het is zeer instabiel en het verliest zeer snel zijn dodelijke

werking. Daarom worden de twee bestanddelen ervan altijd in afzonderlijke reservoirs bewaard. Pas op het laatste moment, vlak voor het afvuren van een granaat of een raket met sarin, worden beide bestanddelen samengevoegd. Een bijkomend voordeel van binaire gifgassen is dat bij een explosie in een depot alleen één van beide bestanddelen vrijkomt. Bij een ongeval of een vijandelijke treffer op een munitievoorraad wordt geen sarin gevormd en worden niet massaal eigen mensen gedood.

Poetin beweert nu dat er helemaal geen gasaanval is geweest en dat de Syrische regeringstroepen zelfs een gasaanval hebben voorkomen door een voorraad sarin te vernietigen die door de rebellen was buitgemaakt.

Dat zou mogelijk zijn met eenvoudige gifgassen, zoals chloor of mosterdgas, maar niet met een binair zenuwgas als sarin. Poetin liegt.

Zoals KGB’ers altijd liegen. Het wordt bijna hilarisch als hij de Amerikaanse represailleaanval met kruisraketten “een daad van agressie tegen een soevereine staat” noemt. En dat zegt dan de man die de Krim heeft bezet en Oekraïne en Georgië is binnengevallen.

Krachtig signaal Trump heeft met zijn snelle reactie op vele punten gescoord. Nee, natuurlijk brengt één aanval op een Syrische luchtmachtbasis het regime van Assad niet ten val. Dat is zelfs geen realistische optie. Met de Russen, Hezbollah en de Iraniërs als bondgenoten is Assad onaantastbaar.

Maar Trump heeft wel getoond dat hij uit harder hout gesneden is dan Obama. Die had in 2012 met veel poeha verklaard dat Syrië met het gebruik van chemische wapens “een rode lijn” zou overschrijden. Toen de Syriërs inderdaad gifgas gebruikten, krabbelde Obama terug, hoewel de kruisraketten al klaarstonden om afgevuurd te worden. Hij deed gewoon niets en daarmee verloren de VS al hun geloofwaardigheid. Veel links geblaat, maar weinig wol. Obama bleek een papieren tijger te zijn. Trump reageerde binnen de vierentwintig uur met een stevige raketaanval. Daarmee stuurt hij meerdere krachtige signalen uit: hij zal niet met zich laten sollen zoals Obama, hij is duidelijk géén marionet van de Russen, de Noord-Koreanen houden zich beter koest en wie gifgas gebruikt, moet daar de gevolgen van dragen. Wat zijn verdragen tegen het gebruik van chemische wapens nog waard, als overtreders niet gestraft worden? En dat staat eigenlijk los van de Syrische burgeroorlog. Het wegvallen van het toch al verzwakte taboe tegen chemische wapens zou oorlogen wereldwijd nog wreder en nog giftiger maken. Letterlijk.

Re-enactment in Nicaragua Vorige week schreven we dat de juridische staatsgreep van de socialisten in Venezuela een unicum was, maar onlangs ontdekten we dat de marxisten in Nicaragua vorig jaar ongeveer hetzelfde hebben gedaan, en zelfs nog “straffer”. De marxistische president

Trump in rijtje oorlogvoerende presidenten Ortega won voor de derde keer de verkiezingen, nadat de oppositie volledig buitenspel was gezet door de electorale raad en het Hooggerechtshof, waarvan de meeste leden door Ortega zelf waren benoemd. Eduardo Montealegre, de leider van de oppositiepartij PLI, was kort voor de verkiezingen door het Hooggerechtshof afgezet als partijleider. Hij kon daardoor niet meer aan de presidentsverkiezingen deelnemen. Met een kunstgreep die recht uit “Kuifje en de Pizzaro’s” leek te komen, duidde het Hooggerechtshof daarop zelfs een nieuwe partijvoorzitter van de PLI aan, iemand uit de marxistische entourage van de president. Voor zover we weten, is zoiets nog nooit eerder vertoond: een marionet van de regering die tot opperhoofd van een oppositiepartij wordt benoemd. Natuurlijk werden die verkiezingen een farce. Ortega heerste al van 1979 tot 1990 als sterke man over Nicaragua, met de enthousiaste steun van de Sovjets, de Cubanen en de gebruikelijke nuttige idioten in Europa. Waarom zijn die vervalste verkiezingen van 2016 plots weer actueel? Omdat Ortega onlangs zijn “sociaaldemocratische” masker afgooide en weer zijn ware socialistische sovjetgelaat toonde. Net als in de jaren tachtig laat hij zijn land zelfs opnieuw uitbouwen tot een Russisch bruggenhoofd.

De wagon van Compiègne De capitulatie van het Duitse leger in 1918 werd ondertekend in de beroemde spoorwegwagon in Compiègne. Toen het Franse leger in juni 1940 verslagen was, liet Hitler die wagon

uit het museum van Compiègne halen en de Fransen moesten in diezelfde wagon om een wapenstilstand vragen. Het zoveelste bewijs dat de Tweede Wereldoorlog voor Hitler een “re-enactment” was van de Eerste. Wie die psychologische logica begrijpt, zal ook Poetin begrijpen. Waarom bouwen de Russen een elektronische afluisterpost vlak bij de Amerikaanse ambassade in het onbeduidende Nicaragua?

Waarom leveren zij tanks, pantservoertuigen, raketwerpers en gevechtsvliegtuigen aan Nicaragua? Waarom zijn er Russische militairen in het land? Nog niet veel, slechts 250, maar Lenin is ook klein begonnen. Waarom mogen Russische oorlogsschepen in Nicaraguaanse havens aanmeren? Hugo Torres Jimenez, een prominent lid van de gemuilkorfde oppositie, geeft een verhelderend antwoord op die vragen. “Omdat Ortega op een obsessieve manier in het middelpunt van de internationale belangstelling wil staan, en omdat hij de regering van Poetin beschouwt als een reïncarnatie van de vroegere Communistische Partij.” Dat is natuurlijk niet helemaal waar.

Maar zowel Ortega als Poetin zien zichzelf en de wereld wel in die termen van re-enactment en revanche, van dwangmatige herhaling van het verleden, van het herstel van de vermeende oude glorie. De Sovjets hadden een bruggenhoofd in Nicaragua toen de Sandinistas van Daniel Ortega daar de macht gegrepen hadden, dus de Russen moeten er nu ook een hebben.

Nicaragua is voor Poetin een wagon uit Compiègne. Eén van vele.

Het nabije buitenland

13 april 2017 Eenzaam in het Élysée François Hollande is aan zijn laatste dagen in het Élysée bezig. Niemand is nog geïnteresseerd in de meest onpopulaire president van de Vijfde Franse Republiek. Ook in het verleden waren de laatste dagen van de president van Frankrijk nooit een lachertje: eenzaamheid, ziekte, frustratie… Er lijkt wel een vloek op het Élysée te rusten.

Hollande zal de komende weken wellicht nog twee keer op de voorgrond treden. Een eerste keer om na de eerste ronde van 23 april zijn keuze voor de favoriete presidentskandidaat bekend te maken. Dat zal - wie het ook is - de tegenstander van FN-kopstuk Marine Le Pen zijn. En dan is er de machtsoverdracht op 17 mei. Hollande is politiek totaal irrelevant geworden. Zijn mandaat eindigt in een sfeer van totale desinteresse.

Het gebeurt zelden dat Franse presidenten het Élysée met opgeheven hoofd verlaten, zo leert een interessant boek van journalisten en historici. ‘Le Deuil du pouvoir. Le cent derniers jours à L’Élysée’ (Perrin, 319 blz.), samengesteld door Alexis Brézet en Solenn De Royer brengt het verhaal van de laatste dagen en weken van negen Franse presidenten.

Misbegrepen de Gaulle, doodzieke Pompidou De verschillende presidenten van de Vijfde Republiek hebben terecht hun plek in het boek. Sinds de grondwet van de Vijfde Republiek bijna 60 jaar geleden werd ingesteld is de president daadwerkelijk de machtigste man van Frankrijk. Daarvoor had hij vooral invloed, maar weinig macht. De eerste drie portretten van de laatste dagen van ex-presidenten passen daarom misschien niet echt in het boek: Mac-Mahon als president van de Derde Republiek in de nasleep van het Frans-Pruisische conflict van 1870, Albert Lebrun die in 1940 na het debacle door

Si la France m’était contée de Blitzkrieg de macht aan maarschalk Philippe Pétain overdraagt, en president René Coty die de Vierde Republiek ten grave draagt wanneer hij er in 1958 niet in slaagt het Algerijnse conflict op te lossen. In de Derde Republiek (1871-1940) en de Vierde Republiek (1945-1958) hadden de eerste minister en vooral de partijen veel meer macht. Dat veranderde met Charles de Gaulle (1958-1969), al was het einde van zijn presidentschap geen teken van Franse ‘grandeur’. Nadat het ‘carnaval’ (dixit Raymond Aron) van mei ’68 de president bijna ten val had gebracht, wist hij de Fransen opnieuw achter zich te scharen. Maar niet voor lang. Een referendum over een decentralisering en de hervorming van de Senaat in 1969 draaide uit op een referendum voor of tegen Charles de Gaulle. Een meerderheid van de Fransen zei ‘neen’, en de Gaulle trok zich terug in la Boiserie in Colombey-les-deux-Églises. Hij zei daarna vaak dat hij zich misbegrepen voelde door de Fransen.

De laatste dagen en weken in het Élysée van Charles de Gaulles opvolger, Georges Pompidou, waren veel pijnlijker, in alle betekenissen van het woord. Hij leed in 1973 en 1974 aan een zeldzame vorm van leukemie, maar dat werd voor de buitenwereld zoveel mogelijk geheim gehouden. Pompidou zag er vermoeid uit en oogde opgeblazen door de medicatie, maar toen hij op 2 april 1974 overleed, was dat voor velen een verrassing.

Ook François Mitterrand bracht in 1995 zijn laatste weken als president door op het ziekbed. Letterlijk. Sinds eind 1994 ontving hij veel bezoekers terwijl hij te bed lag. De overdracht van de macht aan Jacques Chirac was fysiek zeer zwaar voor Mitterrand. Mentaal was het einde van het presidentschap ook geen lachertje. Zijn verleden als collaborateur van het Vichy-regime werd breed uitgesmeerd. En politiek lag zijn partij, de PS, in de

Grammar Schools te elitair

de 3.000 secundaire scholen. Deze toegankelijke ‘state secondaries’ staan minder hoog aangeschreven qua aanzien en hebben een minder elitaire en minder academische aanpak.

Hoeft het te verbazen dat politiek links geen fan is van de ‘grammar schools’? Vaak wordt in het onderwijsdebat verwezen naar het Mattheüseffect, vernoemd naar de gelijknamige parabel. Simpel gesteld komt het er volgens deze sociologische term op neer dat de samenleving ongelijkheid bestendigt en zelfs vergroot. Zo zou het huidige onderwijssysteem nog steeds niet drempelverlagend werken, want de rijken worden rijker en de armen worden armer. Wie uit een arm gezin komt, gaat proportioneel gezien nog steeds veel minder vaak naar een universiteit dan wie uit de hogere klasse komt.

Over het Mattheüseffect is in veel landen, ook in Vlaanderen, al veel onzin verkocht. De klaagzang van sociologen en sociaaldemocraten over het ‘ondemocratische’ onderwijs is eindeloos en zielig. Dezelfde povere argumenten worden in het Britse onderwijsdebat aangewend. ‘Grammar schools’ zouden zorgen voor ongelijkheid, zij zijn oneerlijk en ze discrimineren de lagere klasse, zo gaat het riedeltje.

Ongelijkheid bestendigen

Vijanden in eigen rang

Het spraakkunstonderwijs is doorheen de tijd sterk veranderd. Het gaat niet langer om een uitsluitend kerkelijk gebeuren.

Ondanks de gestegen invloed van de overheid op het onderwijs, blijven ‘grammar schools’ voor velen een doorn in het oog. Wie naar dit type secundair onderwijs wil, moet op 11-jarige leeftijd een test afleggen. Taalvaardigheid en logisch inzicht worden getoetst. Enkel de beste leerlingen worden toegelaten. Wie niet geselecteerd wordt, moet genoegen nemen met één van

Duitsland en de atoombom Tussen de Amerikanen en de Duitsers was er tijdens de Tweede Wereldoorlog een verschroeiende wedijver om de hand te leggen op de rijke uraniumlagen van Shinkolobwe in de toenmalige Belgische kolonie, Congo. Dat uraniumerts kon snel tot een atoombom leiden, want van zeer hoge kwaliteit. De bazen van de Generale Maatschappij, eigenaars van de Union Minière du Haut Katanga, speelden dubbelspel.

Zolang zij niet zeker waren wie de overwinnaar van de Tweede Wereldoorlog ging zijn, en dat was gedurende de eerste twee jaar een open kwestie, keken zij zowel de Amerikanen als de Duitsers naar de ogen. Dat is geschiedenis, geschiedenis waarover vorig jaar een opperbest boek is verschenen, “Spies in the Congo, America’s Atomic Mission in World War II”, van Susan Williams. Dit is Belgische internationale politiek bestudeerd met een slimme Britse bril op. Williams is van de Londense universiteit en ze publiceerde eveneens over de nog steeds raadselachtige dood van de Zweedse VN-chef Dag Hammerskjöld in Katanga.

Eigen atoombom Duitsland en de atoombom is een verhaal met een diepe penwortel. Kort na de verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president - een isolationist, die Amerika meer op zichzelf wil laten terugplooien - publiceerde het conservatieve dagblad Frankfurter Allgemeine Zeitung een redactioneel standpunt over de vraag of Duitsland opnieuw moet overwegen een nucleair wapen te maken, en dat om de verzwakkende Amerikaanse waarborgen voor vrede in Europa te compenseren. Een voor-

Het aantal ‘Grammar schools’ is al jaren in vrije val. In 1970 telden Engeland en Wales nog 1.300 van dit soort secundaire onderwijsinstellingen, in 1980 bleven er nog zo’n 200 over.

Hoeft het te verbazen dat de socialisten van Labour tussen 19741979 de lakens uitdeelden? De huidige premier en leider van de Conservatieve Partij, Theresa May, heeft alvast genoeg van het gelijkheidsdenken. Ze wil het roer omgooien. Thans telt Engeland nog slechts 163 spraakkunstscholen. Die scholen geven

President blijven, of campagne voeren?

Valéry Giscard d’Estaing (1974-1981) en Nicolas Sarkozy (2007-2012) waren aan het einde van hun presidentschap kerngezond, maar tegelijk zaten ze vol frustratie. Ze maakten kans op de herverkiezing, maar wilden niet te vroeg in campagnemodus stappen. Ze hoopten dat hun presidentiële allure hen extra procenten zou opleveren. Een jaar voor de verkiezingen van 1981 was Giscard zeker van de zege. Maar een sterke Mitterrand in de televisiedebatten en de tegenwerking van Giscards ex-premier Chirac maakten een nederlaag onvermijdelijk. Giscard, vereenzaamd in het Élysée, nam in een wat belachelijke televisietoespraak afscheid van de Fransen. Na zijn toespraak bleef de camera inzoomen op een lege stoel, terwijl de Marseillaise weerklonk.

Sarkozy dacht in januari 2012 dat een herverkiezing onmogelijk was. Gefrustreerd als hij was, zag Sarkozy dat alle staatshoofden en regeringsleiders die het hoofd moesten bieden aan de financiële crisis de verkiezingen verloren. Maar campagnebeest Sarkozy slaagde erin een sterke inhaalbeweging te realiseren. Uiteindelijk strandde hij op 48,3 procent van de stemmen. De 51,7 procent van Hollande lagen een stuk lager in de peilingen. Hollande zou achteraf gezegd hebben: “Nog twee Salan weken campagne en Sarkozy werd herkozen.”

engeland onderricht aan 167.000 jongeren tussen 12 en 18 jaar.

Meer ‘grammar schools’ van hoog niveau moeten in het Verenigd Koninkrijk worden opgericht, stelde May in het najaar van 2016. Er moeten in alle regio’s nieuwe grammaticascholen ingericht worden en bestaande niet-academische scholen moeten zich - indien ze voldoen aan de hoge standaarden kunnen omvormen tot ‘grammar schools’. May wil echter verder gaan. Het katholieke onderwijs moet meer vrijheid gaan genieten. Leerlingen zouden geweigerd kunnen worden op basis van hun religieuze overtuiging. Dat een moslim niks te zoeken heeft in het katholieke net, spreekt voor veel lezers van ’t Pallieterke vanzelf. Theresa May zit min of meer op die lijn. Aan de linkse kant van het politieke spectrum wordt ontstemd gereageerd.

Volgens Labour laat de Conservatieve Partij haar ware elitaire aard weer zien. De oude Tories zouden terug zijn, van nooit weggeweest. Theresa May dient Labour alvast van antwoord: “Te lang heeft de overheid, om ideologische en dogmatische redenen, de oprichting van nieuwe scholen tegengehouden. Hierdoor werd het potentieel van veel kinderen miskend. Juist dit denken remt sociale mobiliteit. Dit moet stoppen.” Opvallend is dat Theresa May haar slag nog lang niet thuis heeft. De centristische vleugel van de Conservative Party heeft schrik om voor ‘elitair’ versleten te worden. De bekendste stem in dit debat is sinds vorige week Nicky Morgan, voormalig minister van Onderwijs voor de Conservatieven. Een groep parlementsleden van zowel LibDems, Labour als Conservatives heeft sinds april front gevormd om de plannen van de premier te dwarsbomen. Zo’n 30 van de 330 conservatieve leden in het Lagerhuis zouden zich achter links scharen. May heeft momenteel, in dit onderwijsdossier, geen meerderheid.

LvS

Bei uns in Deutschland naam lid van de CDU liet meteen horen dat er geen taboes mogen zijn bij het denken over de Duitse defensie. De discussie viel stil omdat, wordt vermoed, kanselier Merkel geen gedoe wilde over dit delicate punt in een verkiezingsjaar (de Duitsers gaan in september naar de stembus). Vanaf 1945 schuilde WestDuitsland onder de Amerikaanse atoomparaplu. In 1960 ondertekende West-Duitsland het niet-verspreidingspact voor atoomwapens en het verenigde Duitsland herhaalde die belofte bij de Wiedervereinigung. Zonder Trump was er niets veranderd, maar met een president in het Witte Huis die de NAVO voorbijgestreefd vindt en de steun aan zijn bondgenoten afhankelijk maakt van de sommen die zij willen besteden aan hun verdediging, is het nadenken over andere verdedigingsmiddelen prompt gestart. Een uitweg voor Duitsland zou kunnen zijn zich aan te sluiten bij de twee Europese atoommachten, Groot-Brittannië en Frankrijk, maar Parijs wil geen zeggenschap van derden over zijn arsenaal, en Theresa May heeft al gezinspeeld op haar atoombommen als onderdeel van de onderhandelingen over de Brexit.

Dat zou inhouden dat noch Duitsland, noch Polen, noch de Baltische republieken volledig beroep kunnen doen op de Franse en Britse atoomwapens om zich te verweren tegen een aanval vanuit Rusland. Op dit ogenblik is er bij de denkers en doeners van de Duitse defensie eensgezindheid: er moet minstens over een nucleaire afschrikking gepraat worden, al was het maar om Trump en Poetin tot betere gedachten te brengen.

Nieuwe kernwapenwedloop Hannes Adomeit, een Duitse politicoloog, publiceert zijn opinie in de Nederlandse media over de kernwapenkwestie. Hij bevestigt dat het kernwapenarsenaal een belangrijk symbool is

FRANKRIJK

touwen. Minder dan acht maanden na de machtsoverdracht overleed Mitterrand.

Ook Jacques Chirac was ziek toen hij in 2007 de fakkel doorgaf aan Nicolas Sarkozy. Chirac had in 2005 een kleine beroerte gekregen, maar de impact ervan werd steevast geminimaliseerd.

Alle aandacht ging naar de tweestrijd om de opvolging, tussen Sarkozy en Chiracs vertrouweling Dominique de Villepin.

Right or wrong

In Vlaanderen zijn we niet vertrouwd met ‘spraakkunstonderwijs’. In het Verenigd Koninkrijk zorgt dit type onderricht al jaren voor controverse, waarbij voor- en tegenstanders uit de politiek met getrokken messen tegenover elkaar staan. De discussie rond het nut van ‘grammar schools’ is opnieuw losgebarsten nu premier Theresa May een persoonlijk standpunt ingenomen heeft.

‘Grammar schools’ bestaan al heel lang in Engeland. In Wales en Schotland is dit type onderwijs veel minder wijdverbreid.

De eerste spraakkunstscholen werden al in de zevende eeuw gesticht. Aanvankelijk was er steeds een religieuze link en waren deze onderwijsinstituten verbonden aan kerken en kathedralen. Bedoeling van de ‘grammar schools’ was de elitestudenten (ja, dat was vroeger nog geen scheldwoord) te onderwijzen in het Latijn. Later werd het lessenpakket uitgebreid tot wat in de Engelse taal ‘liberal arts’ heet. Daarmee wordt bedoeld vakken die hoog aangeschreven stonden in de klassieke oudheid: grammatica, logica, retorica en wiskunde. Vandaag vallen ook filosofie, geschiedenis en maatschappijleer onder de noemer ‘liberal arts’.

9

DUITSLAND

van Ruslands status als machtige natie. Gecombineerd met het permanente lidmaatschap van de Verenigde Naties geeft dat het land een steun onder de bewering een grootmacht te zijn die op gelijke voet staat met de VSA. Hannes Adomeit: “Op één punt heeft Trump gelijk: Poetins Rusland heeft veel meer aandacht geschonken aan kernwapens dan de VSA. Het heeft zich bijzonder ingespannen om zijn strategische lanceerinstallaties ter land en ter zee te moderniseren om honderden kernkoppen te kunnen inzetten tegen de VSA. Het belangrijkste afschrikkingsmiddel blijven de intercontinentale ballistische raketten.” In 2016 testte Rusland een nieuwe raket, de RS-28 Sarmat, een reus van honderd ton met minimaal tien kernkoppen, die van Amerika’s Minuteman III (39 ton) een dwerg maakt. De Sarmat kan een kernkop in een vrijwel volledige baan rond de aarde brengen en zodoende elke plek op de globe raken. De strategische luchtmacht van Rusland is een schim van wat zij was in de Sovjettijd, maar een moderne toevoeging zijn de kruisraketten met groot bereik, waarvan één type in 2015 met een conventionele lading in Syrië werd ingezet. Rusland koestert zijn grote voorraad tactische kernbommen, inzetbaar op slagvelden.

Een nieuwe kernwapenwedloop ligt op de loer, is de overtuiging van de Duitse expert: “Poetins Rusland wil weer een grootmacht worden, en daarbij denkt men vooral in militaire termen.

De machtselite in Moskou blijft gericht op de Verenigde Staten.

Het land streeft naar integratie van conventionele en nucleaire wapens. Het draagt daarmee het idee uit dat kernwapens aan twee kanten niet langer de ultieme garantie zijn tegen een allesverwoestende oorlog, maar gewoon een uitbreiding van een conventionele oorlog.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

13 april 2017

medialand “39-jarige bouwvakker” pleegt aanslag Het is ondertussen een klassieker bij moslimterrorisme: relevante informatie over de achtergrond van de dader wordt door de politie en de media zo lang mogelijk achtergehouden, en als het even kan op voorhand reeds verdronken in allerlei niets ter zake doende details.

Ook dus bij de aanslag in Stockholm, gepleegd door een “39-jarige bouwvakker, vader van vier kinderen”. Veel bouwvakkers lopen in onze weelderige kantoren niet rond, maar wel een vader van vier kinderen die zich meteen gestigmatiseerd voelde.

(We hebben voor alle zekerheid zijn internetverbinding afgesloten, kwestie van te voorkomen dat hij ‘plots’ zou radicaliseren.)

Dat de dader, een Oezbeekse moslim met sympathieën voor IS, eind 2016 uitgewezen was uit Zweden en sedert anderhalve maand geseind staat door de politie, dat kwamen we pas veel later te weten, toen de aandacht voor de aanslag in Stockholm al wat weggeëbd was. Of moeten we zeggen: net omdat de aandacht voor de aanslag tegen dan wat weggeëbd was? Blijkbaar moesten voor één keer de bronnen niet dubbel of driedubbel, maar vierdubbel gecheckt worden, en vervolgens nog eens voorgelegd aan de hoofdredacteur.

Film Elio di Rupo wil cannabis legaliseren

“Kritische” allochtonen Hoe heet dat, wanneer een immigrant zijn middeleeuwse wetten uit een woestijnland hier toegelaten wil zien, met de amper verholen agenda om ze op termijn ook aan de rest van de bevolking op te leggen? Als we De Standaard mogen geloven, naar aanleiding van het ontslag van Rachida Lamrabet die het bestond het boerkaverbod te omschrijven als een “verregaande inbreuk op de vrijheid van vrouwen”, een “kritische allochtoon”, of nog: een allochtoon “met een mening”. En wat kan er nu in allahsnaam verkeerd zijn aan allochtonen die een beetje kritisch zijn of een mening hebben?

Maar hoe heet dat wanneer een Vlaming een paar vraagtekens wil zetten bij, pakweg, wandelende tenten in onze binnensteden, de eis (en niet een vraag) om onverdoofd te slachten, of een absoluut eet- en drinkverbod in sommige stadsdelen wanneer het ramadan is? Dan is die Vlaming niet kritisch, maar islamofoob, om niet te zeggen racistisch. En dat laatste is geen mening, maar een misdrijf.

Om de puntjes even goed op de i te zetten: Rachida Lamrabet en Dyab Abou Jahjah: kritisch met een mening, maar Koenraad Elst en Wim van Rooy: racistisch en islamofoob. Nu ja, toch volgens de zelfverklaarde kwaliteitskrant De Standaard.

Politieke censuur Op zaterdag volgde De Standaard haar klaagzang van een paar dagen eerder op met een lang stuk over de politieke censuur die de laatste jaren over Vlaanderen neergedaald zou zijn.

Neen, het ging niet over de Berufsverbote voor al wie ooit aan Vlaams Blok/Belang gelieerd kon worden, uitsluitingen uit de vakbonden, botte weigeringen om lezersbrieven te publiceren niet omwille van de inhoud maar omwille van de verkeerde auteur (tenzij van dissidenten die even de interne vuile was willen buitenhangen), en hetzes en lastercampagnes tegen partijleden en -sympathisanten door middel van oneerlijke berichtgeving waarbij wederwoorden systematisch geweigerd worden.

Daar werd geen woord aan vuil gemaakt.

Neen, het probleem is dat allochtonen zich tegenwoordig niet meer op hun staat van allochtoonschap kunnen beroepen als vrijkaart om de gekste eisen en meningen te formuleren.

Je werkgever systematisch door het slijk halen, of de boerka aanprijzen als de ultieme emancipatie van de vrouw, dat moet blijkbaar kunnen, als je maar een allochtone achtergrond hebt.

O ja, enkele stemmen die erop wezen dat er nog andere problemen waren met zowel Rachida Lamrabet bij Unia als Alona Lyubayeva bij de Vlaamse overheid mochten ook even aan het woord. Helemaal op het einde van het artikel. En dan vooral om te kijk gezet te worden als reactionairen die niet beter weten of willen weten. Want laat dat duidelijk zijn: die aanklacht tegen politieke censuur was in de eerste plaats zelf een poging tot politieke censuur van kritische stemmen die niet zo hoog oplopen met de professionele “prestaties” van Alona Lyubayeva, Rachida Lamrabet en consorten.

Ontslag van Dyab Abou Jahjah Het zegt trouwens veel, indien niet alles, over de geestesge-

steldheid van de redactieleden van De Standaard dat ze zich in het bovenvermelde artikel genoodzaakt voelden het ontslag van Dyab Abou Jahjah nogmaals te verdedigen. Nochtans is het probleem niet dat hij eind 2016 aan de deur gezet werd, wel dat zijn column ondanks zijn vele provocaties zo lang in stand gehouden werd. En dan in het bijzonder omdat die column vooral vol onzin stond.

Een “Kevin” Abou Jahjah zou ook aan de deur gezet zijn na een oproep tot geweld, zo verdedigt De Standaard zich. Echter, een “Kevin Jahjahnsen” zou nooit een column in De Standaard aangeboden gekregen hebben, en al zeker niet als hij een even schabouwelijk Nederlands zou hanteren als Dyab Abou Jahjah. Wees er maar zeker van dat aan die columns elke keer hard geschaafd diende te worden. De weinige keren dat we van Dyab Abou Jahjah een volzin Nederlands te lezen kregen zonder dat een corrector er een paar uur opgezeten had, stonden er in elke zin minstens drie taalfouten. En die onzin mocht dus bijna drie jaar lang blijven duren.

Filmploeg VRT ongewenst bij moskee in Beringen Naar aanleiding van het Turkse referendum dacht een filmploeg van de VRT in de buurt van de beruchte Diyanet-moskee van Beringen enkele sfeerbeelden in te blikken, en enkele Turken hun mening te vragen over dat referendum. Liep dat even mis. De gemoederen raakten verhit. De politie moest tussenbeide komen en de filmploeg vriendelijk doch dringend verzoeken in te pakken en huiswaarts te keren.

Gezien de recente controverse rond de Diyanet-moskee van Beringen was het niet bepaald een slimme zet van de VRT om precies daar te gaan filmen. Of dachten ze soms door de Turkse gemeenschap enthousiast onthaald te worden dankzij hun consequent “neutrale” berichtgeving over Liesbeth Homans? (Trouwens, u moet eens letten op de keuze van het foto- en videomateriaal op de achtergrond wanneer Homans nog eens geciteerd wordt op onze openbare omroep, daar valt echt nooit iets op aan te merken!)

Volgens Het Belang van Limburg, dat over de zaak berichtte, moest de politie de Turken in de nabijgelegen cafés ook gaan “sussen”. Al ooit meegemaakt dat de politie u komt “sussen” op café? We zouden het wel eens willen meemaken. Waarmee de politie hen is gaan sussen? Dat stond nergens vermeld. Misschien dat de Turken op hun twee oren mogen slapen, dat ze in Beringen nog altijd de baas zijn, zonder pottenkijkers van de VRT? We stellen maar de vraag.

Amerika-watchers staan erbij en ‘watchen’ ernaar Eigenlijk kon het kleinste kind voorspellen dat president Donald Trump kruisraketten op een Syrisch vliegveld zou laten afvuren na de laatste gifgasaanval in Syrië, al was het maar om te bewijzen dat hij Barack Obama niet is. Niet zo de vele VSexperts en Amerika-watchers, want die stonden erbij en keken ernaar. Of wonden zich, zoals onze boezemvriend Björn Soenens op donderdagavond nog, vooral op over de hoge beveiligingskosten telkens Donald Trump het in zijn hoofd haalt het Witte Huis te verlaten. (Doordenker: wie heeft er tegenwoordig schuld aan die hoge beveiligingskosten?)

Nogal wat van die trumpologen wezen erop hoe snel de Amerikaanse president van mening veranderd was over militaire inmenging in de Syrische burgeroorlog. Nog niet zo lang geleden wees hij immers zulke inmenging pertinent af, maar nu speelt hij een gevaarlijk spel en riskeert hij een escalatie van het Syrische conflict.

Er zijn nochtans heel wat lieden die nog veel sneller van mening kunnen veranderen dan Donald Trump. Wie op donderdag Trump nog een gevaar voor de wereldvrede noemde omdat hij zich zoveel mogelijk afzijdig wilde houden van de talloze lokale conflicten in de wereld, veroordeelde op vrijdagochtend fluks diezelfde Trump voor zijn inmenging in de Syrische burgeroorlog. Wie donderdagavond Trump nog verweten had in de binnenzak van Vladimir Poetin te zitten, vond het op vrijdag een gevaarlijke evolutie dat de relatie tussen de VS en Rusland door de raketaanval misschien wel zou kunnen bekoelen.

“Damned if you do, and damned if you don’t,” zeggen ze dan in sappig Amerikaans Engels.

Niet alle goud blinkt

Gold

Tot voor enkele jaren was Matthew McConaughey de acteur die vlotjes jonge leuke personages speelde in films die dikwijls niet veel om het lijf hadden. Maar sindsdien hebben we hem aan het werk gezien in films als ‘The Wolf of Wall Street’ en ‘Dallas Buyers Club’, waarvoor hij een Oscar kreeg. Hij bewees daarmee heel wat meer in zijn mars te hebben. Wie daaraan zou twijfelen, moet dringend ‘Gold’ gaan zien. Daarin vertolkt hij Kenny Wells, beursbelegger van het sjoemelaarstype, altijd op zoek naar geld voor zijn projecten, vooral dan zijn zoektocht naar een lucratieve goudmijn. Dat laatste met weinig succes. Tot hij een partner vindt in een halve fantast Acosta (Edgar Ramirez) en met diens hulp in Indonesië op een goudader botst die de sensatie van Wall Street wordt en hem op slag schatrijk maakt.

Je zit gefascineerd te kijken naar de manier waarop McConaughey gestalte geeft aan Wells: pafferig, slordig, kalend, whiskyzuipend, gesticulerend, verbaal. Later, als het geluk hem mee zit, arrogant en walgelijk hebzuchtig. Een portret van het vlees geworden negatieve kapitalisme. Maar… helaas staan noch het scenario noch de regie van Stephen Gaghan op hetzelfde niveau. Alles verloopt nogal clichématig, dus voorspelbaar. Bovendien wordt te veel gebruik gemaakt van de offscreen-stem van Wells, die commentaar levert op voorvallen en personages. Daardoor krijg je de indruk dat de makers niet zo goed blijf wisten met de dubbelzinnigheid van Wells, door McConaughey schitterend in beeld gezet.

K.T.

Getekend door het verleden

Orpheline

Deze film van Arnaud des Pallières is geen gemakkelijke brok, maar zit wel mooi in mekaar. Het verhaal begint bij een schooldirectrice, Renée, die met een verwrongen verleden zit opgezadeld en daarmee geconfronteerd wordt als ze het bezoek krijgt van iemand die haar vroeger nog gekend heeft.

Des Pallières begint dus niet bij het begin. Het verleden begint bij het heden en datgene wat iedereen met zich meedraagt. In vier verschillende levensfasen - vertolkt door vier verschillende actrices - die teruggaan tot in haar jeugd, komen we haar levensloop en frustraties te weten.

Het mooie van de film is dat die vertrekt van de optie dat je iemand kent, maar dan blijkt dat eigenlijk niet het geval te zijn. Ik zou zeggen: uit het leven gegrepen.

Het probleem is dat des Pallières het wat stroef in beeld zet en vooral iets te weinig gevoelig. Je mag verwachten dat je zou kunnen meeleven met wat Renée heeft meegemaakt, maar daarvoor blijft zijn regie te afstandelijk.

K.T.

Guilty Pleasures

The Fate and the Furious

Zullen we het bovenstaande maar vrij vertalen als ‘schuldige of geheime pleziertjes’? Het gerenommeerde Amerikaanse filmtijdschrift ‘Film Comment’ had ooit een rubriek met die titel. Bekende filmmensen kwamen er hun liefde betuigen voor films waarvan je mocht veronderstellen dat ze die rotslecht zouden vinden. Eigenlijk deden ze dat ook, maar tegelijk beleefden ze zoveel plezier aan alles wat in die films niet klopte, dat ze niet konden weerstaan om die voor de zoveelste keer te bekijken.

Ik heb er zo’n paar op mijn lijstje staan. De meest recente zijn de ‘The Fast and the Furious’-films. Wat als een kleine, goedkope film begon, die rond misdaad en autoachtervolgingen draaide, groeide uit tot een cultfilmserie. De achtste aflevering loopt nu in de bioscoop (omgedoopt tot ‘The Fate and the Furious’). Hoofdacteur Vin Diesel werd er de meest verdienende Hollywoodster mee, terwijl regisseurs zich verdrongen om een nieuwe film nog spectaculairder dan de vorige te maken. Geen gemakkelijke opdracht, maar als nummer 7 wereldwijd 1,5 miljard dollar liet aftikken aan de kassa, dan weet je dat het budget geen probleem vormt.

Ik vraag me nog altijd af waar ‘The Fast and the Furious’ precies over gaat, maar dat heeft geen belang. Waar het op aankomt, zijn spierbundels, autoraces en autocrashes.

Vooral crashes. De echte sterren in deze franchise zijn dan ook de anonieme stuntmannen en de monteurs die alles in videoclipstijl aan mekaar weten te flansen.

Vraag me alsjeblief niet waarom ik daar met ‘genoegen’ naar kijk. Lezers van deze rubriek weten dat ik zulke ‘verstand op nul’-films verafschuw, maar dit is zo over de top dat de lach en het ongeloof het haalt op de rede. Dat is de essentie van ‘guilty pleasures’. En ik ben duidelijk niet alleen. Het laatste nummer van het magazine ‘Time’ besteedt zowaar twee bladzijden aan een ironisch overzicht van de ingrediënten van die serie.

K.T.

Op de praatstoel

13 april 2017

11

Praten met Mia Doornaert

“De Franse elite is geen elite meer” Mia Doornaert holt van hot naar her om haar merkwaardige boek “Ontredderde Republiek” voor te stellen. Vorige zondag was zij in Den Haag te gast in het hoogstaande politieke televisieprogramma Buitenhof. In Brugge boeide zij CD&V-senioren in een volle zaal. Voor het gesprek met ‘t Pallieterke in Brussel had zij thuis een telefonisch interview. Na Pasen spreekt zij op een ontbijtcauserie van Brandtpunt in Wilrijk. De vierde editie van haar zoektocht naar de ziel van Frankrijk is in druk. Mia Doornaert en de Franse presidentsverkiezingen werden snel een geliefd stel.

“Generaal de Gaulle en zijn opvolgers Georges Pompidou en Valéry Giscard d’Estaing waren presidenten met een duidelijk programma, dat aan de bevolking werd uitgelegd. Zij werden daarin bijgestaan door een korps toegewijde hoge ambtenaren, die men ‘les grand commis d’Etat’ noemde. Daartegenover was de socialistische president François Mitterrand een virtuoos van de politiek, maar hem was het veel meer om de macht te doen.

Dat bleek toen hij in 1986 het kiessysteem veranderde om zijn socialistische partij voor een afstraffing te behoeden, en hij van een stem voor het Front National van Jean-Marie Le Pen, die antisemitische en homofobe uitspraken deed, een nuttige stem maakte. Zo verdeelde hij de rechterzijde ten voordele van links. Voorafgaand aan zijn presidentschap stelde het FN zeer weinig voor, maar tijdens en sinds zijn bewind is het een politieke factor geworden. Mitterrands cynisme sloeg over op de bevolking, en vervreemdde de Fransen van hun elite,” stelt Doornaert.

“De Fransen keren zich in 2017 niet tegen de elite omdat zij geen bovenlaag wensen, maar omdat zij vinden dat die elite haar rol niet meer speelt en de bevolking niet meer beschermt tegen een geglobaliseerde wereld waarin hoogopgeleide Fransen wel gedijen, maar die miljoenen arbeiders en bedienden verzwakt en verweesd heeft.”

Mia Doornaert woont in een wijk van Elsene waar Franse staatsburgers zich thuis voelen.

Zij ziet succesauteur Éric-Emmanuel Schmitt van “Oscar en oma Rozerood”, “Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran” en “Odette Toulemonde”, ooit Fransman en nu Belg, kuieren met zijn hondjes. Van opleiding is barones Doornaert licentiaat in de klassieke filologie en kandidaat oosterse talen, specialiteit hiëroglyfen en Arabisch. Van beroep is ze journaliste, columniste en schrijfster. Jarenlang woonde zij in Parijs als correspondente van De Standaard. Met de presidentsverkiezingen van 23 april en de tweede ronde op 7 mei 2017 in het vooruitzicht werkte zij twaalf maanden aan een boek dat prompt een bestseller werd.

Eigen aan “Ontredderde Republiek” is dat de schrijfster zeven van de achttien hoofdstukken wijdt aan de Franse geschiedenis. Zo kom je onder meer te weten dat de keuze van Clovis in 496 voor Rome en tegen het arianisme tot vandaag de genen, het DNA van het land, en van Europa, tekent. ‘t Pallieterke: is dat meer dan zomaar een historisch weetje?

Mia Doornaert: “Zeer zeker. In 38 jaar buitenlandjournalistiek ben ik steeds meer gaan beseffen dat je een land niet kan begrijpen zonder grondig zijn verleden te kennen. Dat geldt net zo goed voor Rusland en Poetin als voor het ontredderde Frankrijk van vandaag.

Officieel begint de geschiedenis van Frankrijk in 986, toen Hugues Capet, een afstammeling van Karel de Grote, op het schild werd gehesen door enkele Frankische edelen. Het is inderdaad een Germaanse stam die zijn naam aan Frankrijk gaf.

Sindsdien zit er één grote lijn in de Franse

geschiedenis: de eenmaking van het grondgebied van het huidige Frankrijk, en de vestiging van een sterke hypercentralistische staat.

Dat gebeurde onder acht eeuwen katholieke monarchie en dat werd voortgezet door de Revolutie en de republiek. Tegelijk sloeg de Revolutie een diepe kloof tussen de Fransen.

Zij onthoofdde de monarchie en vertrappelde de Kerk, die beide met de geschiedenis van Frankrijk verweven waren. Die twee factoren helpen de huidige ontreddering verklaren.

De Fransen, van alle politieke overtuigingen, missen hun sterke, beschermende staat.

Tegelijk lijden zij nog onder de breuk die de Revolutie sloeg. Het is weinig landen gegeven te bogen op een geschiedenis van meer dan duizend jaar. Dat is op zich al een ’exception française’. Maar Frankrijk worstelt met die erfenis. In plaats van haar als een gezamenlijke en zeldzame rijkdom te omarmen, doet het Frankrijk dat zich links en ‘laïc’ noemt alsof het land pas met de Revolutie is ontstaan. De filosoof Alain Finkielkraut koos, toen hij in 2016 lid werd van de Académie Française, als leuze voor zijn ceremonieel zwaard: La République une et indivisible, notre royaume de France. Deze zoon van Pools-Joodse inwijkelingen omarmde met één zin de volledige Franse geschiedenis waarvan de linkerzijde acht eeuwen wegmoffelt.” ‘t Pallieterke: Clovis is al 1.520 jaar dood…

Mia Doornaert: “Wel, heel wat Fransen zien het doopsel van Clovis als het moment dat Frankrijk de ‘oudste dochter van de Kerk’ werd. Charles de Gaulle zag het ook zo. Ik interviewde in 1996 professor Michel Rouche van de Sorbonne, dé specialist van de vroege middeleeuwen, auteur van het standaardwerk ‘Clovis’, naar aanleiding van de 1.500ste verjaardag van de doop van Clovis. Hij zei dat de keuze van Clovis voor de roomse kerk en tegen de ariaanse ketterij, die de goddelijke natuur van Jezus niet erkende en dus evenmin het dogma van de Heilige Drievuldigheid, bepalend was geweest. Onderschat niet, aldus Rouche, het belang voor onze politieke cultuur van de erkenning door Clovis van de Heilige Drievuldigheid.

Eén God in drie personen introduceert het concept van veelheid in eenheid, dus van onze democratische maatschappij met drie machten die elkaar in evenwicht houden: de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht. Met een God die totaal één is, heeft men een absolute God en bestaat de neiging om het wereldlijke en het geestelijke te versmelten. Ik denk daar vaak aan terug wanneer ik zie hoe moeilijk de islam het heeft om godsdienst en staat te scheiden. Dat bemoeilijkt voor veel moslims de keuze om zich loyaal achter de Europese waarden en cultuur te scharen.” ‘t Pallieterke: men beweert nu vaak dat de tegenstelling tussen links en rechts afgedaan heeft, en vervangen is door de tegenstelling tussen een open en een gesloten samenleving…

Mia Doornaert: “Links en rechts verdwij-

Macron en Scandinavië ‘t Pallieterke: staat presidentskandidaat Emmanuel Macron voor een haast Scandinavisch beleid?

Mia Doornaert: “De peilingen voorspellen nog altijd dat de tweede ronde van de presidentsverkiezingen op 7 mei Emmanuel Macron en Marine le Pen tegenover mekaar zal zetten. Wat Macron bepleit, botst met het DNA van Frankrijk én van de linkerzijde. Hij zegt dat het niet verder kan met bijvoorbeeld de blijvende Franse revolutionaire sfeer van de klassenstrijd. Hij is voor een overlegcultuur tussen werkgevers en werknemers, maar voor de Franse vakbonden is dat collaboratie met de bezittende klasse. Dat leidt tot wat men asfaltdemocratie genoemd heeft: tegen elke broodnodige hervorming lopen straten en pleinen vol met stakers en betogers die alles bij het oude willen laten. Met een traditie van steeds meer staatsuitgaven en steeds minder werken overleef je niet in de wereldeconomie en blijft de economische ontreddering van Frankrijk een constante.”

nen niet, en de tegenstelling tussen een open versus een gesloten samenleving vind ik overdreven. Immigratie is van alle tijden en de kruisbestuiving heeft geleid tot verrijking, mits zij organisch, geleidelijk en vriendelijk kan verlopen. Wie in Parijs of Brussel in de huiskring Russisch, Arabisch of Urdu wil spreken, of borsjtsj, tajine of kerrie wil eten, hij of zij doet maar. Iets heel anders is de openbare ruimte, daar moeten de regels en de waarden van de democratie heersen. Wat mij betreft, past een boerka daar niet in, want dat is een gevangenis van textiel. Ik verdedig de waarden van de Verlichting en dus van de tolerantie. Maar die tolerantie moet van alle kanten komen. Ze vereist ook respect van nieuwkomers voor de eigenheden en democratische verworvenheden van het land van aankomst, respect voor de behoefte van de autochtonen aan nestwarmte, aan het gevoel dat zij nog altijd in hun eigen land leven.” ‘t Pallieterke: Marine le Pen is voor nationalisme met socialistische trekjes. Zonder racistische excessen is het economisch een kopie van de arbeiderspartij NSDAP, de Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei. Het woord Arbeiter staat er trots en bewust?

Mia Doornaert: “Men moet oppassen met die vergelijking. Le Pen is geen nazi. Maar ze is in die zin nationaalsocialistisch dat zij antiEuropees en soevereinistisch is, terwijl haar sociaal-economisch programma van minder werken en meer uitgeven uit een communistisch manifest zou kunnen komen.” ‘t Pallieterke: de migrantenpartij DENK in Nederland haalde meteen drie zetels.

Is een moslimpartij in Frankrijk mogelijk?

Mia Doornaert: “Neen. Elke religieus geïnspireerde partij staat haaks op de Franse ‘laïcité’, die inhoudt dat de staat geen geloofsgemeenschappen kent, maar alleen ‘citoyens’.

Frankrijk heeft bijvoorbeeld nooit een christendemocratische partij gehad. DENK is hoe dan ook geen goed idee, ook niet in Nederland of België. Wat in Nederland opviel, is dat in Rotterdam, met Ahmed Aboutaleb (PvdA) als burgemeester, en in Amsterdam, DENK meer stemmen haalde dan de Partij van de Arbeid, ondanks alle inspanningen van die partij ten gunste van de moslims. Ook de Franse socialistische partij dreigt een prijs te betalen voor wat men haar ‘immigrationisme’ noemt.” ‘t Pallieterke: Michel Houellebecq schetst in ‘Soumission’ hoe Frankrijk, voor de keuze tussen Marine le Pen en een islamist geplaatst, voor die laatste kiest. Weerspiegelt dat de sfeer?

Mia Doornaert: “Zeer navrant is dat ‘Soumission’ verscheen op de dag van de moslimaanslag bij Charlie Hebdo, waar elf medewerkers werden doodgeschoten. Wat mij in de roman verontrustte, was het feit dat de laffe berusting van een vrijzinnige professor in een islamitisch bewind niet helemaal onwaarschijnlijk leek. De roman weerspiegelt een excuuscultuur waarin wij ons altijd maar op de borst kloppen voor alles wat westerlingen in de loop der eeuwen verkeerd hebben gedaan, en niet het nodige vuur opbrengen om de verworvenheden te verdedigen van onze seculiere democratieën, zoals de gelijkheid van man en vrouw, zoals de erkenning dat godsdienstige en filosofische overtuigingen een privézaak zijn en geen ‘identiteit’.

In Frankrijk, net als in België, zit een zekere vrijzinnigheid nog vast in een voorbijgestreefd antiklerikalisme, terwijl je ze niet hoort over de islam, die wel een probleem heeft met de scheiding tussen godsdienst en staat. Nog niet zo lang geleden werd de AKP van Erdogan vergoelijkend voorgesteld als een equivalent van onze christendemocraten. Inmiddels is maar al te duidelijk dat Erdogan geen Martens of een Balkenende of een Merkel is.” ‘t Pallieterke: zal, met het FN als overwinnaar, Frankrijk uit de Europese Unie stappen?

Mia Doornaert: “Ik zie Le Pen niet winnen, en een meerderheid van de Fransen is tegen uittreding uit de EU en de euro. Maar er dreigt wel een ondraaglijke spanning in de eurozone tussen Frankrijk en Duitsland, en bij uitbrei-

ding tussen het noordelijke/protestantse en het zuidelijke/katholieke Europa. Hier is de geschiedenis opnieuw een bondgenoot voor de verklaring. In een opmerkelijk essay in Le Débat, een Frans kwartaalblad, schreef Luuk van Middelaar, Nederlander, filosoof en medewerker van ex-president van de Europese Raad Herman van Rompuy, dat die spanning teruggaat op de Reformatie, en de verschillende houding van protestanten en katholieken ten aanzien van de wet met hoofdletter of met kleine letter.

Voor Martin Luther was de wet de wet en moest de zondaar gestraft worden. De katholieke traditie daarentegen is er een van begrip voor de zondaar en vergiffenis in naam van een barmhartige God. In de protestantse traditie moet men wat afgesproken is ook onverkort naleven. Frankrijk en de andere zuiderse staten daarentegen, eisen telkens weer begrip en vergiffenis voor ‘uitzonderlijke toestanden’.

Van Middelaar schrijft dat als twee landen niet geschikt waren voor een muntunie, het Frankrijk en Duitsland waren, want het ‘laxisme’, of de extreme tolerantie, van de Fransen botst bestendig met de strakheid van de Duitse lutheranen. Zowel Macron als François Fillon, de kandidaat van klassiek rechts, durven tegen die ‘ondraaglijke’ lichtheid van Frankrijk ingaan. Recente peilingen tonen dat de katholiek Fillon, ondanks zijn Penelopegate, weer stijgt. Maar zijn imago van onkreukbaarheid is aangetast en ik vrees dat het te laat is voor deze presidentsverkiezingen. De rechterzijde had die normaal gesproken niet kunnen en Frans Crols mogen verliezen.”

Neen aan het “immigrationisme” Mia Doornaert is zeer kritisch voor het “immigrationisme” van Mitterrand en zijn PS, en van onze PS. “Mitterrand en zijn partij ruilden het oude linkse publiek in voor een nieuwe kiezersbasis, de Maghrebijnse nieuwkomers. Over integratieproblemen spreken werd taboe. Het resultaat is bepaald niet overtuigend. In 1981, bij zijn aantreden, waren de banlieues rustig, inmiddels zijn het oorden van wetteloosheid en geweld geworden. En laten wij niet vergeten dat de eerste slachtoffers daarvan de bewoners van die wijken zijn. Het is geen toeval dat het FN prima scoort in de oude arbeidersbastions die ooit voor de Parti Communiste stemden.

Onze PS heeft dat ‘immigrationisme’ nagebootst, met als mooiste voorbeeld Philippe Moureaux in Molenbeek. Dat had niks te maken met socialisme en alles met cliëntelisme. Moureaux en zijn clan letten niet te nauw op de jihadisten en ze lieten betijen. In 2005 publiceerde de Marokkaanse onderzoeksjournalist Hind Fraihi haar boek ‘Undercover in Klein-Marokko’ over de situatie in Molenbeek en zij kreeg een tribune in Het Nieuwsblad. Niet in De Standaard, want de hoofdredactie vond haar verhaal onkies. Na de slachting in de Bataclan van 13 november 2015 werd Molenbeek wereldwijd berucht.”

12

Cultuur

13 april 2017

Nog één keer Houden Van Griffelrock Het zou vorig jaar in oktober de allerlaatste editie van het seniorenfestival ‘Houden Van Griffelrock’ zijn geworden. Het concert hield zijn zeer lage toegangsprijs dankzij de gratie en de subsidies van de provincie Antwerpen en net dat bestuursniveau ging ophouden te bestaan. Nochtans waren er in de wandelgangen geruchten te horen van toch nog een extra editie en werd de gedeputeerde extra onder druk gezet om zoiets moois niet te laten vallen.

Na het nodige getrek en geduw, en door het stoppen van het verdwijnproces van de provinciebesturen, kwam er dan toch een budget vrij voor het financieel ondersteunen van een aller-allerlaatste editie Houden Van Griffelrock. Die vindt opnieuw plaats in het Antwerpse Sportpaleis, op dinsdagnamiddag 3 oktober 2017.

Frans Masereel: de wereld in zwart-wit In Mu.ZEE in Oostende loopt een tentoonstelling met 150 tekeningen, houtsneden en schilderijen van Frans Masereel, één van de belangrijkste grafici en houtsnijders uit de twintigste eeuw. de gruwel van de oorlog (zie afbeelding), en ’25 beelden van de hartstocht van een mens’ (1918), de eerste beeldroman zonder woorden. Beide zijn meesterwerken uit de beginperiode van Masereel en zetten de toon voor zijn latere werk.

Naast gravures toont Mu.ZEE interessante tekeningen van Masereel, zoals ‘Moderne Passie’ (1918), waarbij de kunstenaar in negen inkttekeningen het lijdensverhaal van Christus plaatst in het bedreigende decor van een overvolle moderne stad met stinkende fabrieken.

Mooie affiche De organisatie Nekka vzw heeft een mooie affiche samengesteld, met grote namen, met een verrassende ode en met een veelbelovend talent. Een mooie combinatie: geloof tonen in een nog onbekende artiest en hele goede en bekende artiesten het podium bieden.

Grote naam op het podium in oktober is ongetwijfeld Dana Winner. Ze was er enkele jaren geleden al eens bij, en intussen is ze weer volop in opmars door haar deelname aan het televisieprogramma Liefde voor Muziek.

In haar kielzog komen nog twee dames, die samen een programma vol herinneringen aan hele straffe Nederlandstalige liedjes hebben opgebouwd: Connie Neefs en Micha Marah. Beiden zijn al jaren een vaste waarde in de muziek en beiden zijn al muzikale gast geweest op het podium. We zijn benieuwd uit welke liedjes ze zullen kiezen.

De laatste dame in de rij is Martine Dams. U zal haar wellicht niet kennen, maar deze artieste uit de Kempen is al enkele jaren bezig met muzikale ‘Kempenshows’ onder impuls van gewezen Gazet van Antwerpen-journalist Herman van Doninck. Martine is een hele goede zangeres. Ze zal het publiek inpakken met meezingers en Vlaamse ‘evergreens’. Het wordt haar grote vuurdoop.

We kijken heel erg uit naar het optreden van Johan Verminnen. Het is altijd een muzikaal feest om Johan op het podium te mogen verwelkomen; deze vakman kwijt zich altijd heel professioneel van zijn taak. Johan was al eens muzikale gast bij de derde editie, in 2004, al enige tijd geleden.

Communisme

Eerbetoon aan De Strangers Ongetwijfeld zal ook Peter van Laet (Mama’s Jasje) voor een mooie muzikale inbreng zorgen. Peter werkt al enkele jaren wat meer in de luwte, maar wie hem tijdens het laatste Zangfeest hoorde zingen, kan bevestigen dat hij een groot zanger is met een heel sterk repertoire.

Ongetwijfeld zal ‘Als de dag van toen’ weer massaal meegezongen worden.

Tijdens deze laatste editie van Houden Van Griffelrock wordt er ook een ode gehouden aan de enige echte De Strangers! De zeer geliefde Antwaarpse artiesten vieren dit jaar hun 65ste artistieke verjaardag en dat moet aandacht krijgen. Op het podium zullen de mannen van de a-capellagroep Voice Male enkele liedjes van De Strangers vertolken, met een open doekje voor de vier Strangers natuurlijk.

De presentatie is ook dit jaar weer in handen van Luc Appermont. Voor alle informatie kan GT u terecht op www.houdenvangriffelrock.be of op 03/248.63.43 bij Nekka vzw.

Slaat in 2019 het uur van zelfbestuur?

Die pater Herman Dupré weet aan het slot van de eucharistische herdenking van dr.

August Borms toch altijd weer een gevoelige snaar te doen trillen bij de Vlaamse kerkgangers in de Sint-Franciscuskerk. “Mijn hart is vol vreugde”, zei hij vorige zondag, en die vreugde schreef hij toe aan de talrijke opkomst voor die jaarlijkse herdenking van die toch wel héél merkwaardige Vlaamse beweger die Gust Borms zonder twijfel is geweest.

Tel de lege stoelen bij een gewone zondagsmis en je zal verstaan waarom het hart van pater Dupré zondag vol vreugde was. In zijn korte preek verwees pater Dupré naar die gedenkwaardige en helaas nooit meer herhaalde motie van dr. Borms, in december 1917, om Vlaanderens zelfstandigheid uit te roepen en daarmee zwaar “op belgische tenen te trappen”. De tweede keer hebben zij de kans niet laten liggen om hem te fusilleren, zei de predikant, en hij voegde daaraan toe: “Zij hebben wel zijn lichaam met kogels doorboord, maar zijn geloof in de verrijzenis en zijn liefde voor Vlaanderen hebben zij niet kunnen raken.”

Bij het graf herinnerde een gedreven Bart Laeremans aan het uitroepen van onze zelfstandigheid door Gust Borms. Borms en de zijnen waren hun tijd ver vooruit, stak Bart van wal, want “zij waren de eersten die de noodzaak zagen van een eigen Vlaamse staat, de eersten die braken met de brave bedelmentaliteit van de toenmalige Vlaamse Beweging”.

Rebels Bart was zeer gedreven door zijn verbeelding: “Stel u eens voor waar we vandaag zouden gestaan hebben na 100 jaar, als Vlaanderen toen onafhankelijk zou geworden zijn.”

Als generaties Vlaams-nationalisten al hun energie hadden kunnen steken in de uitbouw van een trotse Vlaamse natie, in samenwerking en integratie met Nederland, in Brussel waar wij, in plaats van dat zielloos, identiteitsloos moeras van derderangspolitici, een stad om trots op te zijn hadden kunnen maken. We moeten weg uit dat belgisch systeem dat onze Vlaamse meerderheid aan banden legt, dat doelmatig en verantwoordelijk beleid belemmert, onze welvaart afroomt, Vlaams-Brabant prijsgeeft aan het Brussels imperialisme en met zijn opengrenzenideologie onze toekomst bedreigt.

Wat te doen?

Wat wil Bart Laeremans daaraan doen? De Vlaamse strijd niet afzwakken, maar opvoeren en alle kansen benutten om van de verkiezingen van 2019 een breukmoment te maken. De twee Vlaams-nationale partijen moeten minder mekaar bekampen en meer de echte vijanden van de Vlaamse Zaak, de socialisten en de groenen, de meest asociale partijen van Vlaanderen, die vasthouden aan de geldstromen naar Wallonië en het opengrenzenbeleid. Bravo, rebelse Bart, maar mag ik de stoute vraag stellen wat die ene Vlaams-nationale partij die alle communautaire eisen bevriest, aan die geldstromen naar het Zuiden doet?

Omdat de V-partijen te weinig uit zichzelf doen, moet de Vlaamse Beweging weer een wervende beweging worden, het ingedommelde Vlaanderen wakker schudden en op een heldere manier een einde maken aan de belgische besluiteloosheid en traagheid, het gebrek aan goed en doorzichtig bestuur, de torenhoge staatsschuld, de extreme laksheid inzake veiligheid en immigratie, want dat alles vindt zijn oorzaak in de kunstmatige belgische staat zelf. De inertie zit ingebakken in de structuur zelf van dit “onzalige, uitgewoonde land”. Bart Laeremans ziet (terecht) geen heil in confederalisme, dat hij vervangen wil zien door een realistisch plan B met als enig doel een onafhankelijke Vlaamse staat.

Nog minder heil ziet hij in nog maar eens een nieuwe partij, meneer Vuye en mevrouw Wouters. Al bij al een flink onderbouwde en ferm verwoorde toespraak: “Een eeuw geleden hebben Borms en de zijnen ons de weg gewezen. Het is tijd om het werk af te maken.

Het is de hoogste tijd voor onafhankelijkheid.”

Dank jewel, rebel! hvo

De skyline van een grootstad, straatlantaarns en verlichte ramen van appartementsblokken, chique heren omringd door naakte vrouwen, kleine lompenmannen tegenover de matrakken van kapitaal en gezag…

De tekeningen van Frans Masereel (18891972) in kranten en tijdschriften en zijn houtsneden in zwart-wit zijn heel herkenbaar en eerlijk. Die toegankelijkheid heeft veel bijgedragen aan zijn populariteit sinds de jaren 1920.

Gruwel van de Eerste Wereldoorlog Frans Masereel was een geëngageerd kunstenaar, geïnspireerd door anarchistische, internationalistische en pacifistische ideeën.

Hij kwam daarmee in contact toen hij, zoals veel kunstenaars, zich in 1911 in Parijs vestigde. In de Franse hoofdstad leerde Masereel ook de houtgravure kennen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleef dienstweigeraar Masereel in Zwitserland.

Daar verschenen zijn debuutalbums. In 1999 werden in de kelders van een uitgeverij in Zürich bij toeval honderden blokken van Masereel ontdekt, waaronder die van ‘De doden staan op’ (1917), tien houtsneden over

Op de expo is er ook plaats voor twee werken die Masereel maakte voor de wereldtentoonstelling in Parijs van 1937. In opdracht van het communistische ‘Comité mondial contre la guerre et le fascisme’ creëerde hij voor het Vredespaviljoen de gigantische wandtekening ‘De begrafenis van de oorlog’, waarvan de expo de ontwerptekening toont.

Voor het Belgische paviljoen ontwierp Masereel een groot olieverfschilderij in zwart-wit: ‘De lezende familie’, een zeemzoete scène van een gezinnetje dat in een bloemenveld rustig zit te lezen, hoog boven de drukke stad, de dampende trein, de boeren op het land en de zee vol schepen. Het doet denken aan communistische propagandabeelden.

Masereel was in 1935 en 1936 op bezoek in de Sovjet-Unie. Hij werd er warm onthaald, kreeg tentoonstellingen en maakte tekeningen die de pers in Moskou gretig publiceerde.

En wat met de ‘zuiveringen’ van Stalin die dan volop aan de gang zijn? Toen ook bevriende kunstenaars en intellectuelen werden terechtgesteld of naar de goelag gesleept, protesteerde Masereel wel.

Maar ondanks de stalinistische staatsterreur weigerde hij het communisme af te schrijven.

Dit is een kanttekening die men toch moet maken bij het bekijken van Masereels sterke, activerende beeldverhalen die oorlogsmisdaden, die onrecht en ongelijkheid in krachtig zwart-wit aan de kaak stellen.

Hedendaagse kunstenaars En ja, ook Mu.ZEE heeft hedendaagse kunstenaars uitgenodigd om ‘in dialoog te gaan’ met de meester van de hoofdtentoonstelling, al moet gezegd dat de selectie goed aansluit bij de beeldtaal van Masereel.

Vooral de Zuid-Afrikaanse cartoonist Anton Kannemeyer en de Roemeen Dan Perjovschi zijn het ontdekken waard.

MMMV

Tentoonstelling ‘Frans Masereel en hedendaagse kunst: verzet in beelden’, tot 3 september, Mu.ZEE, Oostende, www. muzee.be

- Een rechter heeft in kortgeding een veroordeling Op de korrel van de belze staat uitgesproken, omdat die, door een Franssprekende schurk op te sluiten in het Vlaamse Brugge, de taalwetten overtreden heeft. Voor een veroordeling van de Brusselse administratie en ziekenhuizen wegens taalwetsovertredingen, heeft ‘t gerecht voorlopig geen tijd, wat ik begrijp. U ook?

- Vorige week verkondigde het Minderhedenforum: ‘Onze samenleving heeft nood aan een open geest, aan mensen die voor hun mening durven uit te komen, ook al is het een moeilijke mening.’ Het forum deed die mening kond n.a.v. het ontslag van Rachida Lamrabet door Unia en Alona Lyubayeva door Liesbeth Homans, maar Tom van Grieken, Gerolf Annemans en andere Passen voelen zich aangesproken, als u begrijpt wat ik bedoel…

- Bij Het Laatste Nieuws kan je een “uniek huldeboek” voor Tom Boonen bestellen, dat bij voorintekening 299 euro kost. Aardig sommeke, Tommeke!

- Ai, ai, nu heeft Nivea zijn reclame “White is purity” (Wit is zuiverheid) van het internet gehaald, mét verontschuldigingen voor aanstootgevend “racisme”.

- Uiteraard volkomen terecht, die verontschuldigingen!

- En hoorde ik op de Nederlandse buis met eigen oren de Zuid-Afrikaanse dichteres en zuster-in-de-letterkunst van Tom Lanoye, Antjie Krog, niet in alle ernst verklaren dat zij zich hoogst ongemakkelijk voelde bij de vraag of zij haar koffie wit of zwart wou hebben?

- Geef mij maar koffie verkeerd, zei zij, dapper en terecht.

hvo

Boeken

13 april 2017

13

‘Alles is nog mogelijk’ Kort na de afscheidsceremonie voor de kunstcriticus Jaak Fontier (1927-2017) in het crematorium De Blauwe Toren in Brugge vertrok Renaat Ramon met een luchtschip (geen gevaarlijke brandbare zeppelin) naar Rio de Janeiro.

Niet om daar op het strand te gaan lig-

gen of te gaan paraderen in de Braziliaanse stad onder het monumentale standbeeld van Christus. Nee, samen met de jonge innemende kunstenares Lies van Gasse, bekend door haar grillige ‘graphic poems’, vormt Ramon de tweekoppige delegatie van in totaal 70 dichters uit 22 landen. Voor de Tentoonstelling voor Visuele Poëzie (Imagética) die daar loopt tot en met 27 april.

Het lijkt wel of de dichter, schrijver en beeldontwerper Renaat Ramon (°Brugge, 1936) niettegenstaande zijn al gezegende Bijbelse leeftijd niet de minste last heeft van hoogtevrees, doodsangst en metaalmoeheid.

Ook de traagheid van de treinen en de middelmatigheid hebben geen vat op deze veelzijdige, belezen en bereisde (eerder was hij met zijn plastisch werk al aanwezig in Frankrijk, Finland en Canada!) kunstenaar die geen grappenmaker is, maar wel een subtiele vorm van humor beoefent.

Gaston Durnez Ook de bekende publicist, biograaf van Chesterton en Felix Timmermans, fijne humorist en voormalig journalist Gaston Durnez schreef onlangs een ode aan de dichter Renaat Ramon. Durnez schrijft terecht: “De tachtigjarige Renaat Ramon is sinds vele jaren een bedrijvige veelzijdige kunstenaar die poëzie

en artistieke intuïtie paart aan ambachtelijke kennis, aan liefde voor wiskunde en filosofie.”

Want niet iedereen kan zomaar naar Brazilië gaan en we zouden naast al Ramons activiteiten en exploten wel eens kunnen vergeten dat hij ook nog een veel te bescheiden en onderschatte dichter is van een soort van leespoëzie die nog veel te weinig wordt gewaardeerd.

Daarin filosofeert deze dichter mijmerend en niet zonder subtiele humor, evenals zijn kompaan en generatiegenoot Gaston Durnez. Hij observeert de wereld en maakt soms gedurfde gedachtesprongen, als een literair-filosofische taalacrobaat.

Draagvlak en vizier Zijn meest recente dichtbundel, ‘Draagvlak en vizier’, verscheen verleden zomer en werd opgebouwd omheen vier delen: ‘Dierbare vrienden’ (elke gedicht werd opgedragen aan een nog levende vriend), ‘Memorandum’ (opgedragen aan zijn overleden vrienden of geestgenoten), ‘Veduta’ en ‘Grand Café Parnas’. Het meest indrukwekkende gedicht is getiteld ‘Giardano Bruno en de zwarte kunst van het geheugen’. Het is een driedelig gedicht van drie bladzijden dat op Ramons rustige parlandotoon toch de essentie van de leer en het leven van deze ketter evoceert. Het zal de lezer niet zijn ontgaan dat deze Italiaan als een martelaar van het vrije woord op de brandstapel eindigde. Ramon beschrijft hem in zijn lange

gedicht van zeven gebeitelde strofen met de nodige historische kennis en de nodige empathie. De kortste en voorlaatste strofe luidt als volgt: “Je moet naar het Zuiden hebben verlangd, maar in Venetië heb je het sombere gelaat van de huichelaars gezien, gehoord de vrome stem van het verraad.”

Kortom, dit is het soort gedichten dat we te zelden kunnen lezen, omdat dit een historisch gedicht werd en is. Deze zevende dichtbundel is opnieuw letterlijk en figuurlijk een zeldzaam boek (op slechts 200 exemplaren).

De hele bundel werd trouwens opgedragen aan de Antwerpse culturele goeroe Henri-Floris Jespers, die zich momenteel opsluit in eenzaamheid in een woning op de Marialei in Berchem, ooit van zijn grootvader, de bekende Antwerpse schilder Floris Jespers. En zo keren we terug van Rio de Janeiro naar Antwerpen.

Met deze alerte en actieve Ramon (wiskunstenaar, wereldreiziger en woordenweger) is nog alles mogelijk. Eén van zijn uitspraken klinkt immers gevaarlijk optimistisch en gevaarlijk pessimistisch: “Alles is nog mogelijk”, zoals zijn onverwachte verre reis naar het verre Brazilië het ons bewijst.

Hendrik C arette

“Draagvlak en vizier”, gedichten van Renaat Ramon, Gent: PoëzieCentrum, 2016, 53 blz., 19,95 euro,

Op zoek naar een Vlaamse Maigret en een Vlaamse Dumas De ouderen onder ons herinneren zich zeker de Vlaamse Filmpjes uit de jeugden kinderjaren. Nog altijd verschijnen in de uitgeverij en drukkerij van de abdij van Averbode deze korte verhalen. John Rijpens (°Rumst, 1936) is een echte kenner van al wat riekt naar pulp. In zijn inleiding bij zijn indringend en uitgebreid boek Vlaamse Pulp als delicatesse bewijst hij dat hij goed weet waar de grenzen liggen van de ‘versmade’ pulpliteratuur.

In deze inleiding stelt hij een paar pertinente vragen en beseft ook hij dat de grenzen en de definities van dit genre dat geschreven werd door veelschrijvers en broodschrijvers slechts moeilijk te bepalen zijn. Hij verwijst naar de beroemde Franse negentiende-eeuwse schrijvers Honoré de Balzac en Alexandre Dumas (vader en zoon!) en merkt terecht op: “Allemaal voor het volk geschreven, dat niet genoeg kon krijgen van Dumas’ viriele helden met hun adembenemende exploten en nobele gevoelens, die zegevierend tegen de valsheid en de intriges streden.” En onze Rijpens voegt er terecht aan toe dat deze boeken nog steeds worden uitgegeven.

Zelfs de filosoof Julien Vandiest John Rijpens heeft als een echte archiefrat diep gegraven in bestofte archieven, heeft in zolderkamers gezocht en is afgedaald tot in de kelders van de Literatuur met een grote L, om alle informatie op te graven van wat maar riekt naar spannende avonturen, maar ook naar pornografie, oorlogsliteratuur (van voormalige zwarten), wielrennen en andere door een groot publiek gesmaakte genres, zoals heiligenlevens, westerns, onze Kongo, onschuld en porno, gedurfde sciencefiction en ten slotte

zelfs ‘de gulle Vlaamse lach’. Groot was mijn geamuseerde verbazing toen ik op pagina 199 kon lezen dat ook de naam van Julien Vandiest, de minzame auteur van aforismen en andere wijsheden, serieuze topschaker en filosoof die eertijds in Antwerpse literaire kringen enige bekendheid genoot, ook in dit boek van Rijpens voorkomt. Ik citeer even onze Vlaamse pulpkenner en de grondige samensteller van dit lijvige boek: ‘voor porno was een belangrijke leverancier de filosoof Julien Vandiest die onder de pseudoniemen Jan de Neucker (het tweedelige Dagboek van een spuiter, 19691970) en Jean Gymnosperme (Les mémoires d’un sans-souci, 1971) schreef en die ook als Jef van Beneden, Pierre Lemaître, Piet de Heerscher, Piet de Looze en Wim Lagerkwast bekend geraakte.’

Vandiest was uiteraard niet de enige Vlaamse auteur die zich waagde op het gevaarlijke maar meestal wel lucratieve domein van de Lagere Literatuur. Ook Walter Soethoudt, die soms niet alleen de onvermijdelijke uitgever was maar ook de schrijver van spannende erotische verhalen, is zeer vertrouwd met de Angelsaksische namen van al deze pulp. Ook Danny de Laet is een notoire kenner van het genre en van de bijna wereldberoemde Gentenaar Raymond de Kremer (alias John Flanders, alias Jean Ray). Er was destijds ook nog de Vlaamse auteur Valère Depauw die zich op dit domein waagde onder diverse schuilnamen zoals Jean Montreal en Claudine Lagarde (een mens kan ze zo mooi niet bedenken), wellicht om den brode na zijn perikelen met de Staatsveiligheid of tijdens de donkere repressiejaren. De Vlaams-nationalist Depauw is trouwens de auteur van bijzondere boeken als ‘De dood met de kogel’ (een roman over het leven van Leo Vindevogel) en ‘Op weg naar Montségur’ (over de zwaar vervolgde christelijke ketters, beter bekend als de Katharen of de Albignezen). Ook een zeer curieuze figuur als Frank van Dijck was onder diverse schuilnamen of welluidende pseudoniemen actief.

En Vlaamse schrijvers als Jet Jorssen, Ward Hermans, Louis-Paul Boon en Gaston Durnez werden weer opgediept. Niemand werd vergeten. Zelfs Bruno de Winter (1910-1955), de oprichter en hoofdredacteur van het bekende satirische weekblad ’t Pallieterke werd niet vergeten of verzwegen (bladzijde 14).

Het hele boek biedt een onuitputtelijke bron van kennis en wetenswaardigheden, want in het vijfde en laatste hoofdstuk ‘Pulpuitgeverijen en pulpseries in Vlaanderen’ geeft de onvermoeibare samensteller alle gegevens en pikante details, tot zelfs de al of niet nog bestaande adressen van deze gespecialiseerde uitgeverijen en drukkerijen. Op pagina 254 schrijft hij bijvoorbeeld: ‘Uitgeverij De Goede

Pers’ (Averbode), lange tijd in handen van paters norbertijnen met een “eucharistische boodschap” kan men de koploper noemen van de Vlaamse serie-uitgaven, al was het maar dat hun bekende Vlaamse Filmpjes, gestart op 2 februari 1930, vandaag, in 2013, drieëntachtig jaar later, nog steeds bestaan.’

Tot slot: een Vlaamse versie van een Alexandre Dumas of van de Luikenaar Georges Simenon zal men hier nog niet vinden, en ook een collega als de Nederlander Tomas Ross met zijn spannende en goedgeschreven misdaadromans zal men in dit boek niet vinden, maar het is goed dat dit boek een panoramisch overzicht en inzicht geeft van alle Vlaamse pogingen op het domein van de pulp.

Hendrik C arette

John Rijpens; Vlaamse pulp als delicatesse; Uitgeverij De Vries-Brouwers, 2017, 327 blz., prijs 22,50 euro. Te koop in de webwinkel van ’t Pallieterke (3 euro verzendingskosten).

ISBN 978 90 5927 517 1

Op het Noorderterras, deel 2 TdW, alias Jo Briels, verzorgde gedurende meer dan twintig jaar een “column” op bladzijde 16, onder de titel “Op het Noorderterras”. Op zijn favoriete zitbank op het Noorderterras haalde hij zijn inspiratie. Eind december 2016 stopte Jo met zijn wekelijkse schrijfsels.

In 2014 verzamelde hij 52 afleveringen in een boekje. De teksten werden opgeluisterd met originele cartoons van onze huistekenaar André Nollet. Nu Jo van een welverdiend pensioen geniet, willen we hem graag nog een aandenken geven voor zijn jarenlange inzet. Daarom dat we opnieuw een boekje uitgeven, met nog eens een verzameling van 52 “Noorderterrassen”. Ook dit verhalenbundel wordt voorzien van onuitgegeven cartoons van André Nollet.

U kan “Op het Noorderterras” deel 2 bestellen door overschrijving van 12,50 euro op de rekening van ’t Pallieterke: BE82 4096 5194 9168 (vermelding Noorderterras deel 2). De verzendingskosten zijn inbegrepen.

Indien u 15 euro betaalt, wordt uw naam vermeld in het boekje bij de voorintekenaars (vermelding Noorderterras deel 2 + voorintekening).

Onze vriend TdW heeft dit geschenk méér dan verdiend.

K arl van Camp - hoofdredacteur

14

Brieven

Flup groet ’s avonds de Ronde Met een knipoog naar Van Ostaijen, opgedragen aan Flup Muyters, vlaamsnationalist Dag philippe met je koersfiets omhoog hoog hoog dag fiets omhoog van gilbeir dag fiets met flair in the air dag gilbeir erover en omvèr en dag blinkend rijwiel in de zon Vlaamse zon en sakkernon daar grijnst ook onze Tom goeiendag dag gilbeir in de Vlaamse zon dag rappe gilbeir dag Waalse air dag pon pon pon dag tralala lalaha hvo dag brabançonne

Zuhal Demir Pallieterke, De nieuwe staatssecretaris verklaart deze week: “CD&V is de nieuwe moslimpartij. Alles kan in ruil voor stemmen. Beke ziet moslims als kiesvee.” Beke is naar aanleiding van deze uitspraken in alle staten, eist zelfs excuses en smeert uiteraard alles breed uit in de pers.

Wanneer wij echter zijn kersverse (nou ja) lijsttrekker voor Gent Mieke Van Hecke in Knack van 5 april zien verklaren dat “voor Moslims de CD&V de logische keuzeis,” dan vragen wij ons af of Beke nu van plan is om ook deze dame te kapittelen. Dat zelfs Michel zich laat verleiden om Demir terecht te wijzen, toont aan dat ook hij ‘tjevenstreken’ nog niet zo goed weet te herkennen. Ziet hij dan echt niet dat ook en vooral de tjeven niet de minste gelegenheid laten voorbijgaan om de N-VA te bashen?

Marcel Melkebeke - Zonnegem

Leve de afvalligen!

Pallieterke, Op 19/03/17 was er een reportage op Canvas van Zineb El Rhazoui. Zij was medewerkster bij het blad Charlie Hebdo en ontsnapte ternauwernood aan de dood bij een aanslag waar bijna gans de redactie werd vermoord.

Deze dame, evenals Salman Rushdie, Ayaan Hirsi Ali, Ibn Warraq, Nahed Selim, Afshin Ellian en vele anderen zijn mensen die ik zeer bewonder. Ze zijn niet alleen afvalligen van de islam, maar ook van het Westerse establishment. Afvalligheid is het begin van denken in een van dogma’s beheerste wereld. De wetenschap en filosofie zijn schatplichtig aan mensen die de dogma’s durven verlaten. Zonder de afvalligen zouden de filosofen alleen Plato lezen, en ook het christendom zou zonder hen nooit tot stand zijn gekomen. We moeten deze bedreigde mensen koesteren en verdedigen want zij staan garant voor onze moeizaam verworven verlichtingswaarden en vrijheden.

Paul de Nef - Zoersel

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A W I N D R U R B I N E S B I D E M X I X E N I G E C M E T X S T R E N G E R D S N E E U W E N X E L X E O T X B L I J X P E R S T F N I C O X K E R M X T E G N E X L E E X O U D E R H E K L A X N A T X A L M I V X A X A X C H A D L I J E R G O M E T E R X I N K L E E D X B I S X A N U L D E N E N X E E N X G S

13 april 2017 Homans en de Staatsveiligheid Pallieterke Verbeter me wanneer ik het fout heb, maar de Staatsveiligheid, zijn dat niet dezelfde topspeurders die destijds, in 2003 om juist te zijn, de toenmalige Franstalige minister van Cultuur (Millar) het advies gaven om Soetkin Collier te verbieden om met haar groep Laïs deel te nemen aan het Eurovisie Songfestival? En waren toen de Vlaamstalige partijen, met uitzondering van het Vlaams Blok en de prille N-VA, niet en masse bereid om haar, verenigd in de VVV (de Verenigde Vlaamse Voddebalen) als een baksteen te laten vallen? En was kwaliteitskrant (?) ‘De Morgen’ toen niet de enige gazet om de beslissing van de minister toe te juichen? En kwam er, een hele poos nadien, geen verontschuldiging van de Staatsveiligheid omdat ze blijkbaar toch de ‘foute conclusies’ hadden getrokken?

Mevrouw Homans, als er één instantie is die u niet het vuur aan de schenen kan leggen, dan is het de ‘Staatsveiligheid’. Volgens sommigen een verzameling linkse, politiek benoemde bietekwieten in het kwadraat. Dat is het besluit van vele Vlamingen… zonder nuances. Bij een aanvaring met deze instantie is de winnaar op voorhand gekend: dat bent u. Gelukkig maar.

Paul Adriaensens - Edegem

Gents circulatieplan Pallieterke, Al jaren parkeer ik aan het Arsenaal als ik Gent binnen wil. Wie ooit in Gent heeft willen parkeren weet waarom ik deze keuze maak.

Van het Arsenaal geraak je Gent zonder problemen binnen met het openbaar vervoer. Het circulatieplan verhindert dit niet. Integendeel.

Er zijn onvoldoende parkeerplaatsen in Gent zelf, dat is niet veranderd. Maar er is wel de tram die de periferie verbindt met de stad. Ik merk vandaag geen verschil met vroeger om Gent te bereiken. Er zal integendeel verbetering zijn. Maar een zware boodschappentas meesjouwen tot een tramhalte is niet evident. En zoek maar plaats op de tram met een groot pakket.

Nog een minpunt: De CO2-balans wordt er met dit circulatieplan niet beter op heb ik de indruk. Alles in acht genomen denk ik toch dat Gent er beter aan toe zal zijn met het nieuwe circulatieplan.

Paul De Block - Oudenaarde

Somers en De Wever Pallieterke, Burgemeester Bart Somers van Mechelen verkondigt in kranten en op televisie dat de inburgering van erkende vluchtelingen in zijn stad prachtig verloopt. Het aantal erkende vluchtelingen dat zich tussen januari 2014 en juli 2016 in de centrumsteden vestigde, cijfers van Agentschap Integratie en Inburgering: Mechelen 170 - Antwerpen 3083. Als we de cijfers moesten omdraaien, zou Somers veel minder praat hebben.

Swa C auwenbergh - Antwerpen

58 kruisraketten Pallieterke, De Amerikanen hebben dus 58 kruisraketten afgevuurd op Syrië. Wij, dappersten der Galliërs, kunnen dat niet doen, want wij hebben geen 58 kruisraketten. Wat wij wel kunnen doen, is 58 ministers zenden naar Syrië. Daarvan hebben we er wel genoeg. Met wat achterblijft hebben we nog genoeg ministers over om het land efficiënt te besturen. En binnen de kortste keren is het conflict daar opgelost, want alle partijen zullen toegeven om van het eindeloos gezever vanaf te zijn.

Jan C appelier - Ruddervoorde

Zuhal Demir op het matje bij Beke en Michel

Wordt taalrecht een mensenrecht?

Dat hopen alvast een groep Afrikaners en verenigingen die gezamenlijk klacht ingediend hebben bij de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties tegen de Zuid-Afrikaanse regering. Met hun beschuldiging, die Jakob Zuma bovenop de ellenlange lijst van “hangende” rechtszaken op zijn brood krijgt, zijn de klagers naar de VN getrokken, omdat zij, naar hun woordvoerder, prof Hennie Strydom, de pers kond deed, geen enkele Zuid-Afrikaanse rechtbank hun taalklacht de aandacht had willen schenken die ze verdiende. Let wel, lezer, het is Strydom en zijn medeklagers niet alleen om hun mooie Afrikaanse taal te doen. Er zijn in het “nieuwe” Zuid-Afrika elf officieel erkende talen, weet je wel? Taalrechtenijveraar Cerneels Lourens, die als advocaat bij alle rechtbanken van de republiek voor de taalklagers is opgetreden, stond mee aan de wieg van het comité dat Zuid-Afrika nu internationaal veroordeeld wil zien “wegens de onbeschikbaarheid van nationale wetgeving in alle 11 ambtelijke talen”.

Wat willen de klagers?

Woordvoerder Strydom klaagt aan: in januari 2017 waren er al 166 hoofdwetten niet in het Afrikaans beschikbaar en een hele resem

wetten zijn intussen gewijzigd, maar … niet in de Afrikaanse taal, en meer dan 300 stukken nationale wetgeving zijn niet meer volledig in ’t Afrikaans beschikbaar. Die negen andere officiële talen worden lukraak gebruikt (misbruikt?) als tweede vertaaltaal voor parlementaire wetgeving.

Al die stevig onderbouwde klachten moeten door de Mensenrechtenraad beoordeeld worden, vinden Strydom en medeklagers en als hun klachten in Genève gerechtvaardigd bevonden worden, moet de Zuid-Afrikaanse regering daar binnen de zes maanden een steekhoudend antwoord op weten voor te leggen, dat ertoe moet leiden de voorheen gemarginaliseerde talen tot de status te verheffen die zij verdienen. Voor de kosten hoeft corrupte Zuma het niet te laten, want, hebben geleerde taalactivisten uitgevist, één vertaler per taal en per jaar kan de klus klaren, wat geen al te hoge salariskosten voor de staat zal meebrengen en nog voor werkverschaffing zal zorgen op de koop toe. Met hun internationale stappen hopen Strydom en de zijnen niet alleen de Zuid-Afrikaanse taalwetten te vrijwaren, maar rekenen zij er ook op dat de landelijke rechtbanken voorzichtigheidshalve gaan stoppen met vermenging van taalrechten en politiek. Voelt Brusselminister Sven Gatz zich niet geïnspireerd om Brusselse taalrechtenschenders naar Genève te slepen? Een vraagje, meer niet.

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom €

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE ABONNEMENTEN HOTEL

1052

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal • BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 3 maanden € 28,60 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

13 april 2017

België-Nederland voor veteranen Het tijdperk Tom Boonen is voorbij. We nemen afscheid van een groot kampioen.

Volgens mij een jaartje te vroeg, maar wie ben ik? Tom is intelligent genoeg om zelf te beslissen wat goed voor hem is. Veel mensen hadden stiekem gehoopt op een droomafscheid, in Roubaix. Men weet hoe dat afgelopen is, maar dat is bijzaak!

Tom Boonen was een godsgeschenk voor onze wielrennerij. Er was natuurlijk ook de cocaïne- en de drankperiode. Uit het niets een grote vedette worden, is voor jonge schouders zwaar om dragen. De meerderheid van de Vlamingen heeft Tom toen niet laten vallen, dat kan ik getuigen. Na een jeugdkoers in Ninove was ik met een paar vrienden een pintje gaan drinken. De dorpsidioot en enkele soortgenoten vonden het nodig om Tom Boonen nogal luidruchtig belachelijk te maken. Gans het café keerde zich tegen die pipo’s! Of ze nu buitengesmeten zijn of buitengeschopt, dat weet ik niet meer. Het zag er in alle geval zeer pijnlijk uit. Aan onze monumenten mag men zo maar niet aankomen. Bedankt, Tom, voor alles!

Laatste overwinning Afscheid nemen is vaak niet gemakkelijk. Na mijn carrière als voetballer speelde ik sporadisch een wedstrijdje voor één of ander goed doel. Door mijn rotte linkerknie werd dat steeds moeilijker en pijnlijker. Mijn besluit stond vast, ik ging er volledig mee stoppen.

Mijn laatste match was een België-Nederland voor veteranen, ten voordele van de hartpatiënten van Aalst. Er werd gepeeld op het veld van ‘den Eendracht’. De Nederlanders speelden bijna wekelijks, wij werden op het laatste moment bijeengeraapt. Gelukkig waren Willy Wellens en René Verheyen, die nog in de Belgische eerste klasse speelden, komen opdagen.

Mijn rechtstreekse tegenstrever was René van de Kerkhof, ex-PSV. Ik dacht dat het maar

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

een partijtje was om te lachen, maar er waren 8.000 toeschouwers komen opdagen, dus wilde iedereen zijn beste beentje voorzetten.

Dat vond René denkelijk ook, want die bleef maar langs zijn lijntje rennen. Stilletjes aan begon ik dat kotsbeu te worden en ik riep de Nederlander toe: “Als je zo blijft voortdoen, dan schop ik je op je naam!” Hij begreep mij niet meteen en keek mij vragend aan. Nooit van de slimsten geweest, die broertjes Van de Kerkhof.

Ik heb dan nog maar eens herhaald wat ik hem had toegeroepen, maar in een andere versie: “Ik trap je op het kerkhof, als je blijft rennen als een gek!” Uiteindelijk won ik mijn laatste wedstrijd, met 3-2. Na de match trof ik aan de bar Kees Kist, de gewezen midvoor van AZ. Ik kon mijn lach niet inhouden. Na een kerkhof, een kist… Had ik mijn laatste wedstrijd gespeeld tegen een begrafenisonderneming?

Gille van Binst

Dopingscontrole na Parijs-Roubaix

Roskammen

In de tijd van toen Dromen zijn bedrog. In de sport zijn mirakels even zeldzaam als dromen die uitkomen. Niemand die dat niet weet. Ook de ultieme droom van Tom Boonen, een vijfde keer Parijs-Roubaix winnen, bleef een illusie. Niet hij, maar Greg van Aevermaet won de helleklassieker. Waarna we Tom en zijn gezin het beste wensen in het verdere leven.

De media moeten op zoek naar een vol- ter zo dat de mondialisering van de wiegend sportief idool op de terugweg. Kwes- lersport en de ermee gepaard gaande tie van een nieuwe bron superlatieven te wildgroei aan wedstrijden, de betekenis en kunnen aanboren. Bondscoach Roberto de reputatie van het begrip klassieker stevig Martinez gaf in spektakelkrant Het Laatste heeft uitgehold. Met dank aan veel journalisNieuws al een hint. Het wederoptreden van ten die het te pas en, vooral, te onpas hanteVincent Kompany bij Manchester City in de ren. In een overzicht van de beste klassieke (verloren) wedstrijd tegen Chelsea analy- renners ooit plaatste Het Laatste Nieuws Rik seerde hij als “ongelooflijk”, “indrukwek- van Looy, Eddy Merckx en Roger de Vlaekend” en “kolossaal”. Maar vooral had het minck op gelijke hoogte met ex-winnaars hem getroffen “hoe simpel Kompany het van wat de krant de vijf klassieke monumenallemaal deed lijken”. Als de iconen van de ten noemt. Geen sprake van Parijs-Tours als ‘sportjournalistiek zonder remmen’ niet per zesde monument, de eerste keer gereden in direct op die beklijvende analyse inpikken, … 1896. Laat dat nu de klassieker zijn die Rik en nu reeds de glorieuze rol bezingen die van Looy twee keer won, en die Eddy Merckx Kompany en de ‘duivels’ volgend jaar op het en Roger De Vlaeminck nooit wonnen. Het WK voetbal in Rusland kunnen - geen syno- maakt dat, tot vandaag, de 84-jarige ‘keiniem van zullen - spelen, kan de beoordeling zer van Herentals’ niet alleen de enige Belg, maar tevens de enige renner ter wereld is ‘gemiste kans’ al rechten opeisen.

Maar u kent de lijfspreuk van dit krantje. die alle zes de grote klassiekers ten minste Als het goed is, zegt het dat ook. In de roes één keer won.

In Wallonië opperden de kranten destijds van een reeks Belgische overwinningen in de Vlaamse lentekoersen herinnerde de meesmuilend dat Van Looy nooit de Waalse genoemde spektakelkrant zowaar aan ‘de Pijl won en dat ook nooit zou doen. Voor tijd van toen’ dat dergelijke reeks meer regel een goed begrip, de Waalse Pijl heeft geen dan uitzondering was. Het was ook de tijd plaats in het rijtje van de zes grote klassiedat én renners, én journalisten, én fans de kers. Het belette niet dat eerzuchtige Rik in zes echte klassiekers huizenhoog quoteer- 1968 dat ontbrekende stukje toevoegde aan den boven al de rest. Die rest kreeg enkel zijn tot vandaag indrukwekkendste klassieke bestaansrecht en aandacht in de schaduw erelijst aller tijden. De indrukwekkendste van de grote zes. Die waren gelijk verdeeld erelijst aller tijden op meer dan alleen het over, ook toen, de drie grote wielernaties. klassieke wielerwerk is eigendom van ene Italië had Milaan-Sanremo en de Ronde van Eddy, die andere Belg. Die een resem landLombardije als toppers. Frankrijk pronkte genoten domineerde die, in hun tijd, stuk met Parijs-Roubaix en Parijs-Tours. België voor stuk de voet naast die van Tom Boopakte uit met de Ronde van Vlaanderen en nen mochten zetten. Het is iets om over na te denken, zeker voor de simpele ziel die voor Luik-Bastenaken-Luik. de camera kwam oreren, zonder een zweem Monumenten van kritische noot van de interviewer kwam Vandaag is dat niet anders, de bijna ver- oreren dat Tom Boonen de man is die Belgeten Parijs-Tours uitgezonderd. Het is ech- gië als wielerland op de kaart heeft gezet. al een kruis maken over zijn verhoopte zege.

Dan kwam Carrefour de l’Arbre in zicht dat geel-zwart kleurde en waar het volop Vlaamse kermis was. De kinderkopjes daar waren er te veel aan voor een aantal metgezellen van Van Avermaet; zij moesten passen. Alleen Stybar en Langeveld konden volgen. De drie konden met nog 17 km voor de boeg hun stal al ruiken, en we zijn hen dank verschuldigd voor een spannende finale.

Ontketende Oss

Vlaamse kermis over de grens Proficiat, zonder meer Tenzij u onlangs in een godverlaten oord verdwaald bent geraakt, kan het u moeilijk ontgaan zijn dat Tom Boonen voorbije zondag zijn allerlaatste koers heeft gereden. Wat we nog niet wisten over Tom zijn we de voorbije weken in het lang en het breed te weten gekomen. Met dank aan de diverse sportredacties die ons beelden toonden van Tommeke met zijn eerste tutter, Tommeke als kleuter op zijn fietske, Tommeke als knaap op wandel aan de hand van tante Lisette, enzovoort.

Kortom, Tommeke hier, Tommeke daar, Tommeke overal. Met alle respect voor wat Boonen gepresteerd heeft als renner, maar hij mag van ons niet verwachten dat we hier zijn levensloop en zijn palmares gaan uitspinnen. Een stevige handdruk en een dikke proficiat zullen wel volstaan, zeker?

Daar is de lente Negenentwintig kasseistroken lagen te blinken in de zon. Het is al anders geweest in Parijs-Roubaix. Al hebben we niemand ont-

15

In de volgwagen van het zegevierende BMC waren ze vol lof voor Daniel Oss, die lange tijd ijzersterk van leer had getrokken en ervoor zorgde dat de winnaar van de dag een tijd de kat uit de boom kon kijken. De sprint op de velodroom zorgde nog voor een verrassing, toen Moscon en Stuyven uit het niets opdoken en kwamen aansluiten bij de drie ontsnapte musketiers die elkaar beloerden. Uiteindelijk was het de sterkste die won. Zijn naam moeten we niet meer noemen.

Het houdt niet op

moet die boos was omdat de weergoden de renners en de toeschouwers een zalige lentedag gunden. Dat het een stoffige bedoening ging worden, lag voor de hand en was meteen een goede uitvlucht voor de massa nieuwsgierigen langs de weg om hun droge keel te smeren. De dorstigen laven is dan wel een werk van barmhartigheid, daarvoor waren we niet naar Frans-Vlaanderen afgezakt. Koers wilden we zien. Met de vraag of Tom Boonen zijn favorietenrol zou waarmaken nadat hij alom gevierd en de hemel in werd geprezen alsof hij een halve god is. De hemel behoede.

Wij hebben altijd geleerd dat we niet gulzig mogen zijn, maar die goedbedoelde raadgeving is aan Greg van Avermaet niet besteed.

Het begon met zijn overwinning in de Omloop Het Nieuwsblad, dan volgden E3 Harelbeke en Gent-Wevelgem. Zonder die brute pech in de Ronde van Vlaanderen hadden we hem op het hoogste podium gezien. En nu dus ParijsRoubaix. Een monument dat alleen weggelegd is voor sterke beren, renners met haar op hun tanden. Wie zei dat er geen Flandriens meer zijn?

Razendsnel

Op de valreep

Tegen 45,20 km/uur over de kasseien naar de legendarische piste van het vroegere Robaais (Robeke), tegenwoordig gekend is als Roubaix. Die snelheid is een record dat tot vorige zondag op naam stond van Peter Post en nu Van Avermaet toekomt. Na een reeks aanvallen die elkaar in razend tempo opvolgden, vond Greg het moment gekomen om er een extra lap op te geven. Op dat moment mocht Boonen, in een achtervolgend groepje,

We gunnen anderen de kriebels, maar zelf geraken we niet in vervoering voor wat in de play-off 2 gebeurt. Als Lierse en KV Mechelen de degens kruisen, zijn we wel op post.

De rivaliteit tussen de twee is nu eenmaal erfelijk. En dat vertaalt zich op het veld. In de eerste helft was daar weinig van te merken, maar het beterde na de rust. Om te eindigen in de slotfase met de verlossende vrijschop van Vitas die de supporters van KV Mechelen

in de zevende hemel bracht. Het mocht eens meezitten voor de mannen van trainer Ferreira, die zaterdagavond op bezoek gaan bij het zwalpende Waasland-Beveren. Maar dat wil niks zeggen. Het kan verkeren. Dat weten ze na de blamage tegen Union beter dan wie ook, Achter de Kazerne.

Promotie op zak Goed nieuws voor Beerschot-Wilrijk. Komt Patrick Vanoppen opnieuw naar het Kiel? Die kans is klein, en het is hem niet geraden. Er is een andere reden om de paars-witte vlag uit te hangen. Omdat een aantal clubs niet voldoen aan de licentievoorwaarden en Beerschot-Wilrijk dat wel gelukt is, zijn de pupillen van Marc Brys al zeker van promotie naar 1B. Er moet nog wel een eindronde gespeeld worden, maar dat verandert niets aan de zekerheid dat ze volgend seizoen in de Proximus League mogen starten. Op drie en een half jaar van eerste provinciale naar 1B en binnenkort waarschijnlijk de vierde titel op rij, dat is echt wel straffe toebak. Als we een hoed droegen, zouden we hem eerbiedig afnemen. Waar gaat dat eindigen? Opnieuw stadsderby’ tussen twee Antwerpse eersteklassers zien we wel zitten.

We zouden we met handen en voeten toejuichen. Hoc age, zou Bart de Wever zeggen. Vrij vertaald: doen en niet zeveren!

Gezonde lucht Als de zes die de play-off 1 spelen de punten delen en amper moeite doen om te winnen, zijn wij vlug uitverteld. Met als goede raad: volgende keer beter. Dat geeft ons de kans om de schijnwerpers te richten op de metropool. Het kan geen toeval meer zijn dat Royal Antwerp FC uitbundig gevierd en ontvangen werd op het stadhuis, en dat Beerschot-Wilrijk op weg is naar zijn vierde titel en al zeker is van promotie. Dan kon Berchem Sport niet achterblijven. Het klopte Zwarte Leeuw met liefst 8-1, en staat opnieuw aan de leiding in zijn reeks.

Om te eindigen bij Ternesse, de trots van Wommelgem. Daar staan ze in de startblokken om hun plaats in te nemen in de nationale reeksen. Zeg nu nog dat de Scheldelucht niet heilzaam werkt.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

13 april 2017

John Crombez, sp.a-voorzitter in zak en as

“Ik ga dezelfde weg op als Stevaert. Er is geen andere optie meer.”

Ooit was hij ‘the great red hope’ van het Vlaamse socialisme. John ‘Kennedy’ Crombez.

De Rocky Balboa van links, de Nelson Mandela van Oostende, de Fidel van Leffinge…

Vandaag staat hij beter bekend als de ‘grasparkiet van de Grasmarkt’. Politiek kan een ongenadig harde stiel zijn. “Meent u het echt dat u mij wilt interviewen? ”, vraagt hij hoopvol. “Beloofd is beloofd, hé? ” John heeft nog steeds zijn kantoortje aan de Grasmarkt, maar het meeste meubilair is er al uitgehaald. Zelfs de voedingskabel van zijn computer werd door een medewerker ingepikt, terwijl hij erbij zat. Zomaar. Om een potje Tetris te spelen. “Het is niet alsof jij die nog gebruikt, hé, John”, zei hij. En weg was hij.

Het is inderdaad wat triest om vast te stellen dat Crombez bijna angstvallig uit het publieke debat weggehouden wordt. En het weegt op de man. “Als het over links gaat, vragen ze die lelijke Calvo of godbetert de Waal Hedebouw.

En als ik iets over links zeg, beginnen ze allemaal te lachen. Ik zie het niet meer zitten, man.

Dit komt niet goed. Ik ga doen wat mijn voorganger deed. Echt waar. Het hoeft voor mij niet meer.” Het gebeurt zelden dat een interviewer zijn rol als journalist vergeet, maar hier staan duidelijk levens op het spel. Een verwijzing naar de wanhoopsdaad van Steve Stevaert mag je niet zomaar negeren.”

Pallieter: komaan, John, die keuze van Steve is niet de oplossing. Zo erg kan het niet zijn.

“Ik zie echt geen uitweg meer. Wat maakt het ook allemaal uit. Een paar maanden geleden beperkte ik de lonen van alle topfunctionarissen van sp.a tot een armzalige 6.500 euro netto per maand. Een eerlijk werkmansloon, zeg maar. Dat moest een grote triomf zijn voor

mij, hé. En wat zeggen die smeerlappen van de PVDA? Wij doen het voor 1.800 euro. Dat is toch niet serieus hé, mijnheer Pallieter. Hoe krijgen die mensen ooit hun villa met zicht op zee daarmee afbetaald? Dat kan niet. Niemand verdient zo weinig. Sindsdien is iedereen hier kwaad op mij en blijven de journalisten weg, omdat ik er niet meer mee ga eten. Nee, het lot van Steve Stevaert zal ook mijn lot zijn.”

Pallieter: hoe zit het met uw bondgenoten over de taalgrens? Di Rupo staat vast nog aan uw kant.

“Niet meer sinds we onze mandatarissen

“Nee, hij zocht iemand die met de hapjes wilde rondgaan. Bij de PS doet niemand dat voor een hongerloontje.”

Pallieter: Op die manier… Maar u haalde gisteren nog uitgebreid de pers door Charles Michel en Geert Bourgeois sukkels te noemen. Dat was toch heel flink van u? Heeft u daar dan geen reacties op gehad?

“Jawel, één sms’je. Van Zuhal Demir. Kijkt u zelf maar.”

Crombez diept zijn gsm uit zijn broekzak en inderdaad. De staatssecretaris stuurde volgend bericht: “Beste John, ge zijt zelf een sukkelaar.”

“Dat was nu niet bepaald de reactie waar ik op gehoopt had. En zo gaat het dus voortdurend, hé. Ik roep. Ik rol mijn mouwen op om op

Absurdistan

A B C D

Staatsveiligheid Het is op zich natuurlijk raar dat de Veiligheid van de Staat – zo heet dat beestje eigenlijk – naar buiten treedt met een verklaring die tegen een Vlaams minister lijkt gericht. Tot op heden gold voor die dienst uiterste discretie. Heeft het er misschien mee te maken dat door heel de toestand rond de Beringse moskee een “ongewenst niveau”, het Vlaamse uiteraard, zich met de Veiligheid van de Staat inlaat?

Broeders

E

Over de loge doen al jaar en dag allerlei verhalen de ronde, en daarom niet de meest realistische. Toch blijkt er wel degelijk iets van aan, dat achter de schermen allerlei invloeden worden uitgeoefend, leren we uit de Gentse rectorverkiezingen. Mogen we nu een krachtige veroordeling van de loge verwachten van allerlei instanties die anders zo vlot met hun oordeel klaarstaan?

F G H I

Excuus Wouter Beke voert “de forcing” tegen Zuhal Demir. Willen of niet, de staatssecretaris zal zich verontschuldigen. Zoals zekere politici tegenover de Arco-spaarders deden, allicht...

J K

Vikingveiligheid

L HORIZONTAAL

Pallieter: jammer, het was misschien het begin van een hernieuwde vriendschap?

Pallieter: zeg zoiets toch niet.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Vlaams wielrenner in Amerikaanse loondienst B. Vlaamse stad - Innerlijk van de mens C. Brusselse gemeente - En dergelijke D. Pers. vnw. - Volksmisleiding E. Foutieve maar vaak gebruikte vervoeging van klagen - Sprookjesfiguur F. Wat betrekking heeft op de verkiezingen G. Stroming die stelt dat het beginpunt van onze kennis de zintuigelijke waarneming is - Bestaat H. Soort overjas - Voormalig bondscoach van de Rode Duivels I. Officier - Soort van schuur waarin de mest van het vee wordt bewaard J. Lidwoord - Grappenmaker K. Bedoelt - Aanmatigende houding Oosters bordspel L. Uitspraken door het gerechtshof

aan het minimumloon laten werken. Hij noemt me een stielbederver en een smerige socialist.

Ik lieg, één keer heeft hij me nog gebeld. Voor een vergadering. Ik ben niet geweest.”

“Jawel, mijnheer Pallieter. Mij rest geen andere optie meer. Steve had gelijk. Ik ga mezelf een reeks duurbetaalde zitjes cadeau doen en een topjobje zonder veel inhoud. Weet u trouwens hoe het gesteld is met de gezondheid van de gouverneur van West-Vlaanderen?”

Kruisende woorden 1053

foto’s te gaan. Ik spreek de ‘g’ niet uit zoals Stevaert de ‘t’ niet uitsprak. Niks helpt. Ik begrijp echt niet wat ik verkeerd doe. Weet je wat ik denk? De recepten van vroeger, zijn de recepten van vandaag niet meer.”

Verticaal 1. Onaanvaardbare promotie van artikelen 2. Boomvrucht - Schaakterm Vogelproduct 3. Dikke zwarte vloeistof - Uiting van verbazing - Naaldboom 4. Pacifiek 5. Hazenverblijf - Tantalium 6. Momenteel - Verdediger bij de Rode Duivels 7. Antwerpse gemeente 8. Voetbalclub uit de Nederlandse eredivisie - Tak van de wiskunde 9. Drastisch - Initialen van de Britse rockzanger van o.m. ‘Maggie May’ 10. Cerium - Globaal Structuurplan Antwerpen - Op 11 september 2001 verwoest complex 11. Grondsoort - Meisjesnaam - Pers. vnw.

12. Niet helemaal - Bezoldiging

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1052 vindt u op blZ. 14

Enkele dagen geleden verhoogde Noorwegen zijn dreigingsniveau, nadat bij een metrostation een springtuig werd aangetroffen. Voor de rest is alles opperbest daar in het noorden.

Filmen verboden Een filmploeg van de VRT aan de moskee in Beringen, een moskee onder controle van de Turkse Diyanet, werd door de Beringse politie gevraagd op te hoepelen na telefoontjes van mensen “van de Turkse gemeenschap”.

Of hoe de schaduw van de grote Turkator over Beringen valt.

voor beste acteur en actrice, maar stopt daar nu mee: er wordt nog maar één prijs uitgereikt, een genderneutrale. Allicht voor de beste acteurmens.

Steengoed De winnaar van Parijs-Robaais, Greg van Avermaet, noemt zichzelf “geen kasseimens”.

Misschien niet, maar dan toch een... kei van een wielrenner!

Ten oorlog!

We keken er toch wel van op, dat NAVO-baas Stoltenberg de Amerikanen zo vlot bijsprong na hun aanval op een Syrisch vliegveld. Zou de verdragsorganisatie dan een aanvalsorganisatie zijn geworden?

Halve draai, rechts!

Soms gebeuren er dingen die echt vertrouwen wekken. Zoals die vele, brave mensen die fel tegen Donald Trump waren en nu plots staan te juichen voor zijn aanval op een Syrische luchtmachtbasis. Daarmee bevinden ze zich in het leuke gezelschap van een hoop Arabische, soennitische landen, die plots ook Trumptoejuichers zijn geworden. Opmerkelijk.

Het clubje Vorige week keurde het Europees Parlement een Brexitresolutie goed. Stemden voor: christendemocraten, socialisten, liberalen en groenen. En extreemlinks. Nog een tekeningetje nodig?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Geschuur Af en toe moeten we toch eens glimlachen als we de krant lezen, bijvoorbeeld wanneer we lezen hoe radiocoryfee Linde Merckpoel aan burgervader De Wever de raad geeft om bij het lopen van de marathon zijn tepels met vaseline in te smeren. Dat helpt tegen het schuren. Misschien kan Bart ineens wat vaten vaseline naar de federale regering sturen? Daar schuurt het ook wat, soms.

Actreuce?

Teeveezender MTV reikte jaarlijks prijzen uit

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be