't Pallieterke van 20 april 2017

73ste jaargang • nummer 16 • donderdag 20 april 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Veiligheid wordt hét politiek thema voor komende twee jaar De N-VA haalt de strategie uit de schuif om het politieke en maatschappelijke debat de komende twee jaar te domineren: veiligheid en immigratie. Bij het Vlaams Belang zijn ze er minder gerust op. namelijk het Vlaams Belang? Het zou kunnen, “Als die Theo Francken voorzitter wordt van maar twee elementen spelen in het voordeel de N-VA hebben we een probleem. Dan worden de volgende verkiezingen voor ons een van de N-VA. Ten eerste de ‘nuttige stem’, waar stuk moeilijker.” Deze woorden mochten we Bart de Wever de komende maanden zeker zal op inspelen. Ten tweede de iets sterkere veraneen paar maanden geleden horen uit de mond kering van de N-VA op lokaal vlak. Voor de parvan een Vlaams Belang-volksvertegenwoordiger. Het was de periode dat verhalen de ronde lementsverkiezingen van 2019 zijn er nog de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. En daar deden over een mogelijk terugtreden van Bart kan de N-VA een bonus halen omdat het meer de Wever als N-VA-voorzitter nog voor de verkiezingen van 2019. bekende figuren kan positioneren in belangrijke steden en gemeenten. En in de uitlopers Staatssecretaris Theo Francken leek de aangewezen persoon om hem op te volgen. En met van een overwinning in 2018 kan dan gescoord zijn flink rechts pleidooi rond immigratie en veiworden in 2019. Het is ook zo dat de N-VA in ligheid komt hij wel eens een voetje zetten op 2019 in elke provincie een bekend kopstuk kan het terrein van het Vlaams Belang. Gevolg is dat lanceren. Voor het Vlaams Belang wordt dat veel de partij van Tom van Grieken plots meer elecmoeilijker, afgezien van Van Grieken, Dewinter torale concurrentie zou kunnen verwachten van en een paar andere in Antwerpen en afgezien de N-VA. En meteen rees intern de vraag of een van Barbara Pas in Oost-Vlaanderen. Wie gaat campagne met aan de andere kant Theo Franchet bijvoorbeeld in Vlaams-Brabant opnemen ken wel zou leiden tot een hernieuwde electotegen Theo Francken. Niet alleen is een zetel rale opstoot van het Belang richting 10 procent. behalen in die kleine kieskring zeer moeilijk, Ondertussen is het thema van het voorzitbovendien dreigt een afstraffing voor de lijstterschap van de N-VA geen discussie meer. De trekker van Vlaams Belang.

Wever zal de campagne voor de gemeenteBijkomend nadeel voor het Vlaams Belang: raadsverkiezingen van 2018 leiden en ook die het zal voor de kiezer niet altijd duidelijk zijn of voor de federale en Vlaamse stembusslag van ze moeten kiezen voor het meer rechts-popu2019. Maar of het Belang daarmee gerustgelistische discours van een Tom van Grieken (die steld is, is niet zeker. op de lijn Wilders-Le Pen-Petry staat) dan wel dat van Filip Dewinter, die qua campagne meer Slechte economische perceptie de oude school van radicaal-rechts vertegenWant de N-VA heeft haar oude plan van 2014 woordigt. uit de schuif gehaald. Toen werd al beslist bij Goede relaties tussen de volgende verkiezingen één van de twee volde vicepremiers gende pistes te bewandelen. Ofwel kan de N-VA uitpakken met een sterk economisch rapport en Hoe dan ook, de N-VA heeft met het thema wordt dat het verkiezingsthema. Ofwel zijn de veiligheid en immigratie de politieke troefkaareconomische resultaten minder goed en dan ten goed in handen. En de bedoeling is die pas komt het thema veiligheid en migratie centraal bij de verkiezingen uit te spelen. Niet vroeger. te staan. Het is duidelijk dat de Vlaams-natioWant een val van de federale regering is zeker nalisten de tweede piste verkiezen. Niet dat de niet aan de orde. De partijen mogen dan wel economische situatie dramatisch is. De ecokibbelen, iedereen weet dat wie de stekker uit nomie trekt aan en er worden banen gecrede regering trekt de verkiezingen verliest. ëerd. En de verlaging van de personenbelasHet blijft een feit dat deze coalitie een kibting die de regering-Michel in het kader van de belkabinet is, maar men mag zich niet miskijtaxshift heeft beslist, komt pas in 2018 en 2019 ken op de uiteenlopende communicatie van op kruissnelheid. Maar de regeringen met de een partij. Ook al zijn ze lid van de regering, N-VA, Vlaams en federaal, hebben de econoTheo Francken en Zuhal Demir zijn geen minismische perceptie tegen. De bevolking klaagt ters. Van hen wordt iets gemakkelijker aanvaard over oplopende facturen, onder andere door dat ze straffe uitspraken doen, ook via de socide Turteltaks. ale media. Anders zit het met de vicepremiers, Veiligheid en immigratie is dan een beter die toch de ‘kern’ van de regering vormen. Er thema om te scoren. Zeker gezien de politieke was lange tijd grote spanning tussen Alexanen maatschappelijke omstandigheden: de blijder de Croo (Open Vld) en Kris Peeters (CD&V) vende vrees voor aanslagen, de vluchtelingencrimaar dat is ondertussen weggeëbd. En de relasis, de spanningen met Turkije en een immens tie tussen Kris Peeters en Jan Jambon is best populaire Theo Francken. Politicologen maken oké. Niet dat ze klaar staan om nog grote herin zo’n situatie weliswaar de analyse dat dit een vormingen door te voeren. Maar nog een paar risico inhoudt. Zou een partij als de N-VA met dit jaar op de winkel letten, thema net niet het origineel in de kaart spelen, moet wel lukken.

N-VA en CD&V stoppen met elkaar in de haren te vliegen

Het gevaarlijke poppenspel van Kim Jong-un

Geluidshinder Zaventem: stilte voor de storm?

Bijna twee maanden geleden lanceerde de Vlaamse regering een tweede belangenconflict tegen de aangekondigde zerotolerantie van de Brusselse regering rond de geluidsnormen. Er werd toen afgesproken dat in verschillende werkgroepen de concrete gevolgen zouden bediscussieerd worden van het verstrengde Brusselse beleid.

Sindsdien was het compleet windstil in dit dossier. Niets lekte naar buiten. Normaal is zoiets een goed teken, omdat dit wijst op een gemeenschappelijk streven naar een goede oplossing. Maar dat waren niet de signalen die de Vlaamsgezinde burgemeester Kurt Ryon van luchthavengemeente Steenokkerzeel had ontvangen. Volgens een strikte interpretatie loopt het belangenconflict komend weekend af, waardoor de absurde en draconische geluidsnormen van Brussel -bij gebreke van een akkoord- vanaf zondag of maandag van kracht zouden worden.

Steenokkerzeel onleefbaar Ryon beseft als geen ander dat zijn eigen gemeente grote nadelen zou ondervinden van het afwentelingsbeleid van Brussel. Indien Brussel er inderdaad in slaagt om alle vluchten boven zijn grondgebied zwaar te beboeten, dan zal de luchthaven alleen maar kunnen overleven als de belangrijke startbaan ‘25 L’ oostwaarts wordt verlegd. Dit zou een groot deel van zijn gemeente, met name de wijk Humelgem, totaal onleefbaar maken. Vandaag reeds kunnen de woningen er niet meer aan een redelijke prijs verkocht worden, omdat de onzekerheid er te groot is. Ryon hoopt dan ook op tijdswinst, zodat er alsnog een evenwichtig akkoord tot stand komt, dat toelaat de hinder op een blijvende en duurzame wijze te spreiden.

Als gewezen TAK-militant zit de BHV-strijd bij Ryon goed in het geheugen gegrift. Hij vatte dan ook samen met zijn schepencollege het plan op om beleefd aan de Duitstalige Gemeenschap te vragen een nieuw belangenconflict in te dienen, zodat er opnieuw minstens twee maand tijd kan gewonnen worden. Tijdens de BHV-saga gebeurde immers identiek hetzelfde: op verzoek van de Franstaligen keurde het parlement van

de Duitstaligen toen een belangenconflict goed omdat “het voortbestaan van het land” toen in gevaar kwam en er “tijd moest gemaakt worden voor een onderhandelde oplossing.” Daarop verdween de kwestie BHV opnieuw voor maanden in de koelkast.

Nicht einmischen Ryon was dan ook terecht benieuwd of de regering van de Duitstaligen nu bereid zou zijn om een analoog initiatief te nemen, maar het verzoek van zijn gemeente viel op een koude steen. De Duitstalige minister-president, Oliver Paasch liet namelijk weten dat zijn regering niet bereid is zich in het dossier te mengen omdat de luchthaven “niet op Duitstalig grondgebied ligt”. “Deshalb wollen wir uns nicht in diesen Konflikt einmischen”.

Het verzoek van het Steenokkerzeels college was hoe dan ook verdienstelijk initiatief, maar het resultaat verbaast ons allerminst. De Duitstaligen veren enkel op wanneer de Franstaligen dat vragen. Het zijn allang geen bondgenoten meer van de Vlaamse zaak.

Dit neemt niet weg dat het idee voor een bijkomend belangenconflict en extra tijdswinst zeker niet onzinnig is. Een andere instantie die daarvoor kan zorgen is de federale regering van premier Michel. Normaal gezien heeft die, via verkeersminister François Bellot, de taak om een oplossing te vinden en een vliegwet te schrijven die de principes van de verdeling van de hinder vastlegt.

Indien Bellot deze week (opnieuw) niet klaar is met zijn werk, dan is het dus aan de federale regering om een nieuw belangenconflict in te dienen. Haar bevoegdheid daartoe kan onmogelijk betwist worden. We zijn benieuwd.

BL

2 Actueel Magere resultaten voor Europese buitenlandse missies

20 april 2017

Momenteel maken 2.600 burgers en 4.000 militairen deel uit van Europese missies wereldwijd en die focussen vooral op het handhaven van een soms broze stabiliteit in (voormalige) conflictgebieden. Voor de eerste keer publiceerde Europa een verslag over hun activiteiten en de behaalde resultaten. Het gaat enkel over het jaar 2016, waarbij slechts sporadisch wordt gerefereerd naar eerdere jaren. Dat wij van de resultaten niet achterover moeten vallen, blijkt uit de dagelijkse actualiteit. Toch zal de EU burgerlijke en militaire missies blijven uitzenden, want volgens Federica Mogherini is het Europees potentieel voor buitenlandse actie verre van uitgeput.

De Italiaanse politica Federica Mogherini is de hoge vertegenwoordiger van de EU voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. De uitvoering van dat beleid ligt bij de European External Action Service (EEAS), zeg maar de diplomatieke dienst van Europa, die wereldwijd een aantal burgerlijke missies en/of militaire operaties beheert ter vrijwaring van de Europese belangen. Europa heeft er namelijk alle belang bij dat het rustig blijft aan de buitengrenzen, en dan zeker in de omliggende landen en de landen die een belangrijke relatie onderhouden met één of meer lidstaten. In veel gevallen worden missies georganiseerd in nauwe samenwerking met de Verenigde Naties, lokale organisaties en ook derde landen, zoals de Verenigde Staten, Canada, Zwitserland en, jawel, Turkije. Uiteraard spelen budgettaire redenen hier een rol, maar zowel de Amerikanen als de Turken houden graag een oogje in het zeil in landen als Kosovo, waar het overgrote deel van de bevolking moslim is en waar nogal wat belangen samenkomen. De Eulex-missie in Kosovo was trouwens de eerste en grootste missie voor rechtshandhaving die de EU in 2008 startte, met bijna 3.000 politiemensen, douaniers en magistraten.

De Europese missies en operaties ondersteunen de gastlanden in de strijd tegen georganiseerde criminaliteit, piraterij en ander onheil. In de meeste gevallen probeert men het juridisch apparaat te versterken, de plaatselijke politie te begeleiden naar professionaliteit en de mensenrechten te doen naleven.

Veelal wordt ook de moeilijke strijd tegen corruptie gepromoot en gaat bijzondere aandacht naar de uitbouw van degelijke grenscontroles. Kortom, men tracht de ‘Europese normen en waarden’ te introduceren. Militaire missies staan meer in voor opleiding en veiligheid in (voormalige) conflictgebieden, met de hoop dat op termijn de economische draad met Europa terug kan opgenomen worden. Dat lijkt niet onmiddellijk een gemakkelijke klus, als men de actuele conflicthaarden bekijkt. Europa heeft momenteel burgerlijke missies lopen in Kosovo, Oekraïne, Georgië, Niger, Afghanistan, Somalië en Libië, en twee in Mali en twee in de ‘bezette’ Palestijnse gebieden. Er zijn militaire missies en operaties in Bosnië en Herzegovina, de centrale Middellandse Zee, Somalië, Mali en de Centraal-Afrikaanse Republiek.

Schaarse oogst In het eerste verslag van de EEAS lijken de bereikte resultaten na zovele jaren, en een

behoorlijke smak geld, eerder aan de magere kant. Nemen wij als voorbeeld Kosovo, eenzijdig afgescheurd van Servië en onafhankelijk sinds 17 februari 2008. Niets wijst erop dat de politieke spanningen tussen Kosovo en Servië verminderd zijn. Volgens een ingewijde is Kosovo een schoolvoorbeeld van een land dat volledig wordt geleid door criminelen, waar corruptie en nepotisme op alle niveaus nooit ver weg zijn. De Eulex-missie handhaaft er een beperkte politiemacht met uitvoerende bevoegdheden om de georganiseerde criminaliteit te bestrijden en de daders van oorlogsmisdrijven op te sporen. Na bijna tien jaar blijken de dossiers waarvoor de Europese politiemensen werken nog steeds dezelfde.

Slechts enkelingen werden veroordeeld. Het overgrote deel van zaken haalt nooit de rechtbank. Niets daarvan in het verslag. Wel is men erin geslaagd enkele conferenties te organiseren en zogezegd de dialoog tussen Servië en Kosovo te bevorderen. Men verwijst ook naar de recente oprichting van een tribunaal voor oorlogsmisdrijven in Den Haag.

Er wordt echter met geen woord gerept over het niemandsland ten noorden van de Kosovaarse stad Mitrovica; een crimineel paradijs in het centrum van Europa, gecreëerd door de politieke patstelling tussen Servië en de overwegend Albanese Kosovaren. Toegegeven: de Europese aanwezigheid in vele landen draagt ongetwijfeld bij tot een zekere stabiliteit, maar grote wonderen vallen niet te noteren.

Zoals voor Kosovo, wordt in het verslag het bilan opgemaakt van de andere missies en operaties. De oogst lijkt daarbij schaars, temeer daar in de meeste conflictgebieden talrijke andere officiële organisaties aan het werk zijn: de Verenigde Naties, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, de NAVO en ontelbare niet-gouvernementele organisaties… Niet zelden lopen ze elkaar voor de voeten en trachten ze met mooie publicaties hun projecten en aanwezigheid ter plaatse te verantwoorden. Hierbij dient vermeld dat de leden van buitenlandse missies, en dan zeker de leidinggevenden, niet onaardig worden betaald. Zij hebben er alle belang bij dat een missie zolang mogelijk loopt en dat hun job behouden blijft bij een eventuele afbouw. Het is een internationaal ‘ons-kentonswereldje’ waar nepotisme om de hoek loert en waar vaak dezelfde gezichten opduiken. Wie een beetje bekend is met het terrein weet dat de rapportering naar Brussel in die

zin met een flinke korrel zout moet genomen te worden. In missies heerst een drukke vergader- en rapporteringscultuur - iedereen rapporteert aan iedereen, desnoods als bezigheidstherapie -, maar negatieve rapporten bereiken zelden het Schumanplein. Toch is het positief dat iedere missie of operatie in het voorliggend verslag gewag maakt van de ‘geleerde lessen’.

In veel gevallen stelt men dat de lokale bevolking, vroeg of laat, de touwtjes zelf in handen moet nemen, maar dat dit proces - zoals in Afghanistan - jaren kan duren. Pijnpunten zijn vooral corruptie, mensenrechten en gendergelijkheid. De militairen scoren beter omdat zij zich specifiek kunnen richten op opleiding en training, zoals in de meest recente missie in de Centraal-Afrikaanse Republiek, maar ook in landen als Mali en Somalië.

Libië Mogherini pleit in het verslag voor meer coördinatie tussen burgerlijke en militaire missies. Ze verwijst daarbij naar het Europese actieplan voor verhoogde veiligheid, dat in juni 2016 werd gelanceerd, en thans met mondjesmaat wordt uitgevoerd. In het kader van de migranten- en vluchtelingenproblematiek kunnen we haar geen ongelijk geven. Toch blijft het moeilijk op het terrein. Libië is een treffend voorbeeld; de missie EUBAM (EU Bor-

RIRO

Noord-Korea voert mislukte rakettest uit

Vlamingen blijven belastingverhogingen betalen Een federale regering met drie Vlaamse partijen en één Franstalige: in 2014 was men ervan overtuigd dat dit zou leiden tot aanzienlijke belastingverlagingen voor de Vlamingen, die sowieso al het gros van de fiscale druk dragen.

Een inkijk in de nationale rekeningen leert dat dit niet klopt. De Vlamingen blijven de staatskas veel meer spijzen dan Walen en Brusselaars.

Het was ‘good old’ Rik van Cauwelaert (De Tijd) die in zijn columns en tijdens een passage op Terzake nog eens de vinger op de wonde legde: de regering-Michel presteert ondermaats. Zeker als we naar het fiscale beleid kijken. Ondanks hervormingen en een taxshift blijft België een belastinghel, zo leren OESO-cijfers. In 2016 telde België met 54 procent de hoogste gemiddelde belastingdruk voor alleenstaande werknemers zonder kinderen.

Het gaat daarmee landen als Duitsland (49,4 procent), Hongarije (48,2) en Frankrijk (48,1) vooraf. Frankrijk heeft met 40 procent dan weer de hoogste belastingdruk bij getrouwde koppels met twee kinderen en één werkende ouder. België (38,6 procent) zit ook daar in de kopgroep. Enige positieve evolutie: samen met Oostenrijk is België het enige OESO-land waar de belastingdruk voor alleenstaande werknemers met meer dan één procentpunt afnam (-1,32 procent). De OESO wijst erop dat dat te danken is aan lagere personenbelastingen en werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid, een gevolg dus van de “taxshift” van de regering-Michel.

Maar hiermee kunnen de Vlamingen niet tevreden zijn. De

der Advisory Mission) is, omwille van politieke en veiligheidsredenen, in Tunis ondergebracht en kan nauwelijks iets doen. Nochtans lijkt het ons mogelijk om in een land als Libië een gecoördineerde civiel-militaire actie op te zetten om de migranten- en vluchtelingenstroom in te dijken. Talrijke Europese schepen, onder leiding van het Italiaanse vlaggenschip Garibaldi, patrouilleren reeds op de Middellandse Zee in het kader van operatie Sophia. Ze redden de voorbije tijd meer dan 20.000 mensenlevens. Dat zij daarmee rechtstreeks medewerking verlenen aan de mensensmokkelaars, door migranten te importeren naar het Europese vasteland, mag duidelijk zijn. Waarom zou de EU in Libië, of in een ander Noord-Afrikaans land, geen militaire perimeter kunnen opzetten waar potentiële migranten zich kunnen aanbieden, bescherming vinden en toegang hebben tot gezondheidszorg? Het lijdt geen twijfel dat, omwille van een gigantische kostprijs voor infrastructuur en uitbouw, er wel wat diplomatieke moed en geld nodig zou zijn voor dergelijke operatie. Maar misschien kan één en ander gecompenseerd worden door de afbouw van minder zinvolle missies. Trouwens, volgens Federica Mogherini is het Europees potentieel voor buitenlandse acties nog verre van uitgeput. Wij kijken uit naar het volgende verslag.

belastingdruk blijft te hoog. En vooral: de Vlamingen betalen verhoudingsgewijs steeds meer belastingen. Een regering met drie Vlaamse partijen en één Franstalige, heeft er niet voor gezorgd dat de Vlamingen minder belastingen betalen. Zij blijven de staatskas spekken. Dat verklaart ook waarom de miljardentransfers richting Wallonië niet dalen.

Een analyse van cijfers van de Nationale Bank en van het Instituut voor de Nationale Rekeningen leert dat de belastinginkomsten via de personenbelasting tussen 2008 en vandaag in Vlaanderen met 17 procent gestegen zijn tot 29 miljard euro.

De Brusselse belastinginkomsten zijn met 18 procent gestegen tot 16 miljard euro.

De Waalse zijn met 15 procent toegenomen tot 13 miljard euro. De Vlamingen betalen in verhouding dus meer belastingen dan de Walen, en dat in een federaal land waar de kern van het belastingbeleid nog altijd federaal is. Dankzij de goed draaiende economie stutten de Vlamingen de Belgische fiscaliteit. Ook het gros van de vennootschapsbelasting komt vooral uit Vlaanderen.

Nu is het niet abnormaal dat een economisch beter preste-

Uit de smalle beursstraat rende regio voor meer overheidsinkomsten zorgt. De privésector is in Vlaanderen ook meer ontwikkeld dan in Wallonië. Dat betekent dat er bij een economische groei-opstoot ook extra middelen naar de staatskas vloeien.

Maar wat niet normaal is, is dat vooral of bijna uitsluitend de Vlamingen de extra belastingen moeten ophoesten die de regering-Michel doorvoert. Dat bleek nog maar eens bij de begrotingsopmaak eind vorig jaar. De rode en groene oppositie, belgicistisch als ze zijn, hadden niet door dat vooral Vlaanderen hier het gelag betaalt. Gelukkig legden de onafhankelijke V-Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters de vinger op de wonde. Twee voorbeelden. Ten eerste is er de belasting op tankkaarten voor bedrijfswagens. Dat moet 100 miljoen euro opbrengen. Welnu, er zijn in de provincie Antwerpen al meer bedrijfswagens – dus ook bijhorende tankkaarten – dan in heel Wallonië. “Dit is een maatregel die nauwelijks voelbaar is in Wallonië en Brussel, maar volop de Vlamingen treft,” stellen Vuye en Wouters terecht.

Daarnaast is er de roerende voorheffing op dividenden en andere roerende activa, die de voorbije jaren is opgetrokken van 15 naar 30 procent. Dat is een communautaire belasting.

Volgens de Nationale Bank situeert meer dan 65 procent van de inkomsten uit vermogen zich in Vlaanderen, 10 procent in Brussel en 25 procent in Wallonië. Vooral Vlamingen betalen dus deze belastingverhoging. Om één of andere reden heeft geen enkele journalist tot nu toe de moeite gedaan om N-VAkopstukken met die cijfers te confronteren.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

20 april 2017

De grillen van een president

3

“Belgisch” record

Voor een eindeloze stroom van afkeuring over Donald Trump moest u de laatste maanden niet bij ‘t Pallieterke zijn. Dat is niet omdat de redactie hem zo geweldig vindt of boven kritiek verheven acht. Maar u weet dat dit weekblad een meerwaarde wil bieden.

Het is onze betrachting dingen te schrijven die u elders niet leest. Voor onvoorwaardelijke vijandigheid kon u al maandenlang en zonder fout terecht bij de gewone pers.

De journalisten van tv-journalen en dagbladen durfden zelfs, wanneer de feiten onvoldoende stof voor verontwaardiging leverden, al eens naar verzinsels grijpen. We hebben daar al verschillende keren op gewezen. We geven ook toe dat de wanhoop en verbijstering van onze journalistieke klasse over Trump ons al meer dan eens heeft geamuseerd. Dat betekent echter niet dat er geen ernstige bedenkingen te maken zijn bij de bevreemdende en soms ronduit bizarre uitlatingen en beleidsdaden van de Amerikaanse president.

Politieke wispelturigheid Nog voor de verkiezingen vroeg het politieke vormingstijdschrift TEKOS mij om een bijdrage te schrijven over de politieke betekenis van Donald Trump. Dat was geen eenvoudige opdracht, want uit alles wat ik over hem weet, blijkt overduidelijk dat Trump eigenlijk geen politieke ideologie heeft. Hij staat nu bekend als een “rechtse” Republikein, maar hij was vroeger een gulle schenker van de Democraten en een persoonlijke vriend van de Clintons.

Toen hij in 2000 even dacht kandidaat te worden van de Reform Party, schreef hij een politiek pamflet. De standpunten daarin zijn in bijna alles het tegenovergestelde van wat Trump in zijn presidentiële campagne verdedigde.

Die politieke wispelturigheid is geen uitzondering bij Trump. Er is mij geen enkel politiek thema bekend waarbij hij nog niet van mening is veranderd. Die wijzigende stellingnames kunnen elkaar zelfs heel snel opvolgen.

Recente bochten Zo noemde presidentskandidaat Trump de NAVO “achterhaald”, iets waar president Trump zeer snel van teruggekomen is. Enkele weken geleden stelde hij zonder blozen dat de NAVO “nu niet meer achterhaald is”, met het wat lachwekkende excuus dat de NAVO voortaan aan terrorismebestrijding zal doen en dat dit aan hem te danken is.

Tijdens de campagne toonde Trump zich uitzonderlijk kritisch over China. Eén van Trumps eerste beleidsdaden was een rechtstreeks contact met Taiwan, een nochtans officieel niet erkende staat en de aartsvijand van China.

Maar vorige week was hij vol lof over de Chinese leider Xi Jinping en optimistisch over de verstandhouding tussen beide landen.

Voor Rusland was Trump voorheen heel vriendelijk. “Wordt het niet tijd om met Rusland overeen te komen?”, klaagde hij meermaals over de Rusland-politiek van Obama.

Maar vandaag zijn de verhoudingen tussen de VS en Rusland, mee door zijn toedoen, slechter dan ooit. “Met Rusland komen we niet overeen”, stelde Trump vorige week.

De voornaamste reden voor het bekoelen van de relaties tussen Trump en Poetin is de Amerikaanse aanval op een luchtmachtbasis van het Syrische leger, een bondgenoot van Rusland. Dat op zich was al een aanzienlijke bocht van de president, zoals Michaël van Damme terecht opmerkte in het vorige nummer van dit blad. Trump was voorheen immers erg kritisch voor alle Amerikaanse militaire interventies in de Arabische wereld, in het bijzonder in Syrië. Hij vond dat zijn land in Syrië geen belangen te verdedigen had.

Eigenliefde Velen van mijn rechtse vrienden bleken te

hopen dat Trump een minder interventionistische president zou zijn dan zijn voorgangers.

Ik ben van mening dat zijn impulsiviteit, grilligheid en drang naar snel applaus het gevaar op militaire avonturen eerder vergroten.

Dat laatste is een belangrijk gegeven in de verwachtingen die we moeten koesteren bij het presidentschap van Trump. Mensen denken nogal vaak dat de loop der geschiedenis bepaald wordt door de botsingen van grote belangen, of door tegenstrijdige ideologieën.

Uiteraard spelen die een belangrijke rol. Dus gaan heel wat commentatoren ook nu driftig op zoek naar de belangen, de lobby’s en de geheime krachten die Trump in een andere richting sturen.

Zij onderschatten één factor: de persoonlijkheid van de mens op de sleutelpost. Trumps ijdele, narcistische karakter verklaart veel meer dan diepgravende ideologische analyses.

Trump heeft nooit een ideologie gehad, en hij heeft er nog steeds geen. De enige constante in zijn uitspraken en gedragingen is zijn bijzonder grote eigenliefde. Hij kwam trouwens eerder toevallig in het rechtse kamp van de Republikeinen terecht. Toen hij merkte dat hij succes had met een geïmproviseerde uitspraak tegen illegale immigratie, ging hij verder op dat pad, als een marktkramer die plots de waren begint aan te prijzen waarvan hij er onlangs onverwacht veel van heeft verkocht.

Geen peil op te trekken Hij kreeg toen applaus van de rechtse webstek Breitbart en wierf diens leider, de ideoloog, Stephen Bannon aan als campagneleider om hem naar de laatste rechte lijn te loodsen. Andere rechtse commentatoren, als Ann Coulter, Patrich Buchanan en de hele rechtse golf van “alt-right” tilden hem op het schild als rechtse bevrijder. Trump vond dat fijn. En hij won er de verkiezingen mee.

Hij ageerde op een populistische wijze tegen de Amerikaanse buitenlandpolitiek van Obama en kreeg daarvoor applaus van Poetin. Meteen had Trump ook goede dingen te zeggen over Poetin. De enige norm die Trump blijkt te hanteren om een persoon als extreem goed of extreem slecht te kwalificeren, is de opinie die de persoon over Trump zelf heeft geuit. Hij heeft bijvoorbeeld ooit zeer positieve dingen gezegd over Hillary Clinton, Mitt Romney, Bill de Blasio, Patrick Buchanan, Megan Kelly, Ted Cruz en vele anderen, om bij een andere gelegenheid met grote vijandigheid over dezelfde personen te spreken.

Politieke vriendschappen zijn dan ook steeds kort voor Trump. De rechtse Stephen Bannon, maandenlang zijn voornaamste raadgever, lijkt nu in ongenade te vallen, ten voordele van Trumps schoonzoon, Jared Kushner, een man met een onduidelijke politieke overtuiging. Zijn vroegere rechtse fans, zoals de commentatoren Ann Coulter, Laura Ingraham en Michael Savage, beginnen zich tegen hem te keren.

Wat moeten we verder verwachten van deze president? Geen idee, eigenlijk. Politici die op basis van een coherent politiek programma en een ideologische overtuiging aan de macht komen, hebben het al moeilijk genoeg om een rechtlijnige koers te varen. Voor mensen zonder ideologische houvast en die bovendien behept zijn met een bijzonder impulsief karakter, is dat nog moeilijker. En zelfs in de vele bochten van Trump is geen voorspelbaar patroon te ontwaren.

Jurgen Ceder

Erdogan heeft zijn referendum over de instelling van een presidentiële dictatuur gewonnen.

Zoals verwacht. Maar wat helemaal niet verwacht was: zijn overwinning was bijzonder krap. Juist op het nippertje. In Turkije zelf haalde Erdogan waarschijnlijk géén meerderheid, zelfs geen krappe.

Hij werd gered door de stemmen van de Turken in het buitenland. In Denemarken, Duitsland en Frankrijk haalden de aanhangers van een Erdogan-dictatuur meer dan 60 procent van de stemmen. In Oostenrijk en Nederland zelfs meer dan 70 procent. Maar België haalde een Europees record met 77,1 procent. Alleen in Libanon was het nog erger: bijna 94 procent. Nog iemand die zich illusies maakt over de matigende invloed van de “Europese islam”?

Briefje aan Hendrik Bogaert

Altijd iets straffer Mijnheer de knuppelgooier, Tot 2008 was het landgenoten verboden om er naast de Belgische nationaliteit ook een andere op na te houden. Wie een andere nationaliteit verwierf, verloor meteen de Belgische. Toen jaren geleden het Vlaams Belang als enige partij zich resoluut tegen de invoering van de dubbele nationaliteit verzette, keek zowat iedereen van de goegemeente en de politiek correcte wereld de andere kant op, want xenofoob, onverdraagzaam, tegendraads en provocerend tegen een zich globaliserende wereld. Maar omdat velerlei problemen met vreemdelingen in het algemeen en genaturaliseerde vreemdelingen in het bijzonder in de loop der jaren hand over hand toenamen, begonnen ook anderen in te zien dat men misschien toch iets te ver gegaan was met het toelaten van de dubbele nationaliteit in ons land. De N-VA volgde met kritische vragen, en Theo Francken was er in zijn oppositietijd de vertolker van namens zijn partij. Na het VB was er dus de N-VA die de kwestie ‘democratisch’ op de korrel nam. Enkele weken geleden waren het ook Peter de Roover en Sarah Smeyers die opnieuw openlijk de zaak politiek aankaartten. Zelfs Open Vld-Vlaams parlementslid Ann Brusseel durfde het aan zich op die golflengte te zetten. Er ontstond dus een zekere evolutie in de politieke geesten en over de partijgrenzen heen, omdat ook de burgers in dit land steeds luider hun stem laten horen tegen ‘landgenoten’ die hun andere nationaliteit veel liever hebben dan de onze, gewoonweg omdat ze de band met hun oorspronkelijke land – zelfs als ze daar nooit geweest zijn - veel vanzelfsprekender vinden dan een band op te bouwen met het land dat hen gastvrij heeft opgenomen en hen zelfs de nationaliteit cadeau heeft gedaan. Er is dus een loyaliteitsprobleem ontstaan dat moeilijker en moeilijker te aanvaarden is.

Na de gebeurtenissen op paaszondag in Turkije, waarbij iets meer dan de helft van de Turken voor minder democratie en voor meer autoritair leiderschap in hun land kozen, en - straffer nog – 77 procent van de Turken die in België wonen het dus eens zijn met Erdogan dat geen enkele Europeaan nog veilig op straat zal kunnen rondlopen, zijt gij ontnuchterd wakker geworden en stelt gij u geheel terecht de vraag of wij niet beter stoppen met het tolereren van de dubbele nationaliteit, want: niet houdbaar.

De discussie moet gevoerd worden, stelt gij onomwonden. En net als het VB en de N-VA zult gij op luid applaus van de grote meerderheid van de Vlaamse bevolking kunnen rekenen. Want die is, na het referendum in Turkije, ervan overtuigd dat de ‘Vlaamse’ Turken met zo’n stemgedrag helemaal niet geïntegreerd zijn in Vlaanderen en veel liever een autoritaire tiran in hun vaderland steunen.

Uw voorzitter, Beke, burgemeester van een Vlaamse gemeente met veel Turken, die onlangs uithaalde naar N-VA omdat zijn partij werd uitgemaakt voor ‘islampartij’ met islamitisch kiesvee, zingt nu toch een andere toon, door te zeggen het logisch te vinden dat iemand slechts één nationaliteit heeft.

Hij weet immers dat gij niet de enige zijt in uw partij die er zo over denkt. Hij zegt zelfs: “‘De keuze voor een nieuwe nationaliteit is een positieve keuze. Wie die keuze maakt, aanvaardt ook een aantal consequenties. Het is een teken van integratie en van gehechtheid aan je land, de plek waar je je leven wil uitbouwen en wil participeren aan de samenleving.” En gelijk heeft hij. De CD&V-jongerenvoorzitter sprak zich al eerder in die zin uit. En nu gij dus ook. Wouter Beke haalt echter aan dat de afschaffing van de dubbele nationaliteit niet altijd juridisch evident is en dat er flink wat praktische bezwaren in de weg staan, bijvoorbeeld met betrekking tot de wetgevingen van de landen van de ‘andere nationaliteit’. Ook dat is zonder meer juist, maar vanuit uw partij kwamen er vóór uw demarche maar heel weinig signalen in die zin.

Het was daarom belangrijk dat gij, een weliswaar ‘rechtse’ CD&V’er, de knuppel mee in het hoederhok hebt gegooid. Binnen CD&V, Open Vld en N-VA is het thema dus geen taboe meer. Het abrupt afschaffen van de dubbele nationaliteit is misschien nogal moeilijk, maar een juridisch en evenwichtig uitdoofscenario moet absoluut mogelijk zijn. Meerdere partijen hebben daar al studiewerk over verricht, waardoor er zeker al een basis is om het debat aan te gaan. Na uw staatssecretariaat in de vorige regering, waart gij wat weggedeemsterd. Maar nu zijt gij daar terug. Ik durf dan ook hopen dat gij het niet bij die ene uitspraak laat, maar mee de wegbereider zijt - ook in uw eigen partij - om dit varkentje eindelijk te wassen…

4

Dossier

20 april 2017

Cairo, een krankzinnige hoofdstad in verval Midden-Oostenkenner Lieven van Mele trok van zaterdag 1 tot 8 april naar het immer woelige Egypte. Een dag na zijn thuiskomst, op zondag 9 april, volgden de aanslagen op koptische christenen in Egypte waarbij 44 doden zijn gevallen. De zoveelste aanslag tegen christenen sedert de jaren zeventig, toen alle miserie is begonnen en er van Islamitische Staat absoluut nog geen sprake was. Trouwens, IS heeft onmiddellijk de aanslag opgeëist.

Maandag (al yoem al itnan, de tweede dag) Morcos en Safwat komen mij bezoeken in de lobby van het hotel. Zij zijn mijn twee beste vrienden in Egypte en beiden kopt. Kopten zijn christenen en maken ongeveer 10 procent uit van de Egyptische bevolking. Ze zijn zwaar ondervertegenwoordigd bij de overheid en zijn slachtoffer van discriminaties en pesterijen die veel verder gaan dan het “racisme” en de “islamofobie” waarvan moslims in het Westen het slachtoffer zouden zijn. Momenteel worden in de buurt van Al Arish en Rafah (Noordoost-Sinai) regelmatig kopten vermoord door terroristen van Islamitische Staat. Massa’s christenen zijn gevlucht naar Ismailiya, enkele honderden kilometer verderop gelegen.

Daar worden ze opgevangen door de plaatselijke koptische kerk, want de Egyptische overheden doen niks. Door het regime van Al Khadafi in het naburige Libië omver te werpen (in België ooit met vuur en vlam verdedigd door een zekere Guy Verhofstadt) heerst er een complete chaos in dat land, kunnen echte of vermeende vluchtelingen nu zonder problemen aan de Libische kust op een boot stappen richting Europa en heeft Islamitische Staat voet aan de grond gekregen in dat land.

Vanuit noordoost-Libië zijn verschillende ISmilitanten naar Egypte getrokken, via de oude karavaanroutes in de woestijn, waarna ze zich in de Sinaiwoestijn hebben verschanst.

De Kopten Kopten noemen zichzelf orthodox. Zij zijn monophysieten, wat betekent dat zij van mening zijn dat Jezus enkel een goddelijke natuur heeft, terwijl de arianen de nadruk leggen op het menselijk karakter van Jezus, en katholieken Jezus zowel een goddelijke als menselijke natuur aanmeten. Maar als Jezus uitsluitend een goddelijk karakter heeft, en vermoord werd aan het kruis, wil dat dan eigenlijk niet zeggen dat God vermoord werd, wat absurd is? Ondanks zijn heel ruime intellectuele bagage weet Morcos daar eigenlijk ook niet veel op te antwoorden.

Morcos had ooit een mooie functie bij La Banque du Caire, één van de grootste banken van Egypte, maar na een reorganisatie waarvan vooral de christelijke werknemers het slacht-

offer waren, werd hij aan de deur gezet. In zijn geval was dat geen ramp. Zijn ondertussen overleden ouders waren heel rijk en Morcos en zijn vrouw leven dan ook comfortabel van hun rente, een luxe die slechts heel weinig Egyptenaren zich kunnen permitteren.

Om zich wat bezig te houden, publiceert Morcos eigen poëzie op Facebook onder de naam ‘as sha’ir al agoez’ (de oude poëet), geeft hij les geschiedenis aan een koptische hogeschool en drinkt hij af en toe al eens een paar flessen veredelde kattenpis genaamd Stella, het nationale bier van Egypte (en de naam is wel degelijk afgeleid van het Belgische Stella).

Safwat werkt ‘s morgens als laborant in een ziekenhuis en ‘s avonds als ober in een bar. Het combineren van twee jobs is een fenomeen dat heel vaak voorkomt in Egypte. Omdat de lonen bijzonder laag zijn, kan men vaak moeilijk anders.

we eindelijk uit de tunnel. Als we uitstappen om naar de Griekse club te stappen, voel ik mij als een wandelende mazouttank. Egyptenaren noemen Cairo graag ‘oem al doenia’, de moeder van de wereld. Gelukkig berust dit op een inschattingsfout.

Dinsdag (al yoem at thalatha, de derde dag)

Morcos en Safwat stellen voor een bezoek te brengen aan al nadi al yoenani, de Griekse club in Heliopolis (een door de Belgische baron Empain ontworpen stad in de buurt van Cairo, nu één van de ontelbare wijken in de Cairotische agglomeratie).

Esmad, een advocaat die ik niet ken, rijdt

Laten we het even hebben over andere zware problemen waarmee Egypte wordt geconfronteerd, naast de genoemde verkeersproblemen, luchtvervuiling en degradatie van de woningen. Egypte telt heel veel armen. Er zijn veel werklozen (de officiële cijfers zijn optimistischer dan de realiteit) en het analfabetisme wordt op bijna 40 procent geschat. De kwaliteit van het onderwijs en van de gezondheidszorg gaat er zienderogen op achteruit.

De mensenrechten worden geschonden en radicale moslimbewegingen zijn alomtegenwoordig.

Dat er zware protesten zaten aan te komen, stond in de sterren geschreven. Dat de revolte (Arabische Lente) gestart is in 2011 en niet vroeger of later, kon niemand voorspellen. Dat de Arabische Lente door de westerse mainstream media werd afgeschilderd als een soort mei ‘68, of Praagse Lente, die tot democratie in het Midden-Oosten zou leiden, heeft te maken met gebrek aan kennis van landen als Egypte, hun cultuur, tradities, politiek en religie, en ook met een eurocentrische visie (alles bekijken en interpreteren met een Europese bril).

Weet u nog dat in 2011 politiek correcte politici en journalisten het Turkije van Erdogan en

mee. Esmad blijkt eentalig Arabisch te zijn, iets wat in die beroepscategorie niet vaak voorkomt. Alle ramen van de auto staan natuurlijk open, want het is lekker warm in Cairo. De uitlaatgassen moet je erbij nemen. We rijden een lange tunnel in. Ik haast mij om het raampje onmiddellijk dicht te doen om de hoge concentratie verstikkende dampen buiten de auto te houden.

Tot mijn verbazing doen de drie andere inzittenden hun raampje niet dicht. En dan komt het: er is een file in de tunnel, we staan stil terwijl de smog in de auto blijft hangen. Poehpoeh, we hebben het zo ongeveer wel gehad zeker, denk je dan. Nee, dus. Esmad vindt er niks beter op dan een sigaret op te steken. Een Cleopatra natuurlijk, het nationale merk. Na twintig minuten en ettelijke Cleopatra’s raken

zijn AKP voorstelden als een ideaal democratisch model dat de Egyptische en andere contestanten voor ogen zouden hebben gehad?

Anno 2017 ga je zelfs ter linkerzijde in Europa niemand meer vinden die dergelijke onzin durft te herhalen. Om meer welvaart te creëren, tracht president Al Sissi buitenlandse investeerders aan te trekken. De mayonaise pakt echter niet, omdat de wetgeving in Egypte complex is, de procedures om vergunningen te bekomen lang duren en corruptie alomtegenwoordig is.

Wil een Vlaams bedrijf investeren in Egypte en daar een filiaal, distributiecentrum of productie-eenheid oprichten, dan gaat het best met een Egyptische partner in zee die alle administratieve rompslomp regelt, zo niet word je knettergek.

Onchristelijk paasfeest

Haagse school ging nog verder: daar werd tijdens het paasontbijt een “link” gelegd met de Koran. De PVV van Wilders wil daarover uitleg vragen in de Tweede Kamer. In de gemeenteraad van Den Haag is een spoeddebat over de kwestie gepland.

Meerdere christelijke ouders hebben hun kinderen al van die scholen met hun “aangepaste” paasvieringen weggehaald.

Op weg door de straten van Cairo

Sommige katholieke en protestantse scholen in Den Haag – echt alleen daar? – hebben hun paasvieringen “aangepast” omdat een groot deel van hun leerlingen “niet-christelijk” is. Twee eufemismen in één zin. De algemene term “aangepast” moet verbergen dat Pasen ontchristelijkt wordt en soms zelf geïslamiseerd, en “niet-christelijk” klinkt wat minder rauw en bloederig dan “islamitisch”.

In Nederland was het gebruikelijk op Palmzondag twee stokken samen te binden tot een kruis, dat dan uitbundig versierd wordt en door de kinderen rondgedragen. Een Haagse school besloot de bovenkant van die paasstokken af te breken, zodat er geen kruis meer zichtbaar was.

Een regelrechte capitulatie. Een andere

Redding door halal Nu al durven veel Nederlandse toeristen in Turkije hun hotel niet verlaten uit angst voor geweld. In de nasleep van het referendum is de sfeer in Turkije nog agressiever dan anders.

Dat belooft niet veel goeds voor het komende toeristische seizoen.

Men verwacht dat het wegblijven van veel

De metro Vandaag neem ik de metro richting Maadi, een expat- en rijkeluisbuurt in het zuiden van Cairo. In het metrostation As Shoehada (De Martelaren, vroeger het station Hosni Moebarak) moet je nu voor het eerst door metaaldetectoren. Ik zie een rij Egyptenaren voor mij door het toestel wandelen. De machine geeft voortdurend een alarmsignaal, piep-piep-piep, en de lampjes flikkeren als een kerstboom. De politieman naast het toestel reageert echter niet. Iedereen kan zonder problemen beschikken.

Dan is het aan mij om door de detector te stappen. Ondanks het feit dat m’n zakken vol brol zitten, piept het toestel helemaal niet en er gaat geen enkel lichtje branden. De metro nemen in Cairo is een sociologisch fenomeen op zich. Op welk moment van de dag je de metro ook neemt, die zit altijd propvol. De eerste wagons van de metrostellen zijn enkel bestemd voor vrouwen. In de metro worden vrouwen zo vaak lastiggevallen door handtastelijke mannen (al staat in alle islamitische propagandaboekjes dat de islam de vrouw respecteert in tegenstelling tot wat gebeurt in, jawel, het Westen) dat vrouwen aparte wagons hebben geëist en gekregen. Telkens ik de metro neem, moet ik vaststellen dat ik bijna altijd de enige niet-Egyptenaar ben in een ongelofelijke zee van Egyptenaren.

Nasser Ondanks alle gezwam in toeristische gidsen over Cairo als cosmopolitische stad, kan men niet om de vaststelling heen dat Cairo één van de meest monoculturele, monolinguistische, monoreligieuze en sociaal-conformistische hoofdsteden ter wereld is. Naast 90 procent soennitische moslims worden enkel 10 procent christenen aanvaard. Joden, Italianen en Grieken werden in de jaren vijftig buiten gepest door president Nasser (1918-1970), decennialang één van de grote derdewereldhelden van de progressievelingen in Europa.

Sjiitische moslims, bahaigelovigen, hindoes en alle andere mogelijke religieuze en filosofische stromingen worden, zoals in de meeste islamitische landen, níét getolereerd. Op de metro zie je altijd mannen verdiept in een koran, en de Koran reciterend. Verkopers trachten allerlei brol kwijt te raken in de wagons.

In tegenstelling tot de Brusselse metrostellen stinkt het niet in de Egyptische metrostellen (uiteraard niet, wegens de hitte staan alle ramen open, gratis airconditioning dus). De Cairotische metrostations en dito stellen zijn heel proper. Wie een (pre)metrostation vol vuil, daklozen, druggebruikers en bedelaars wil zien, moet maar een verre reis maken naar Brussel, hoofdstad van Europa en de vierde wereld.

Onderweg stap ik even af aan metrostation Mar Girgis (de heilige Joris; “mar” is overigens een woord uit het Syriac en niet het Arabisch).

Aan de muur van een politiecommissariaat hangt een groot spandoek met daarop de slogan “De politie staat ten dienste van het volk”, waar de gemiddelde Egyptenaar eens goed om moet lachen. Ik bezoek in Mar Girgis de mu’allaqa, een zeer oude kerk die onlangs werd gerestaureerd. Het resultaat mag er zijn. Het is een prachtige kerk. Allen daarheen dus. Ook de Ben Ezra-synagoge in dezelfde buurt mag niet ontbreken bij een bezoek aan Mar Girgis.

Lieven van Mele

Volgende week deel 3 westerse en Russische toeristen, dat zich al begint af te tekenen, de voorbode is van een flinke aderlating voor de Turkse toeristische sector.

Maar Erdogan en consorten denken dat ze daar een briljant antwoord op hebben gevonden: het halalhotel, mét een islamitische gebedsruimte en hoofddoeken voor de vrouwen, maar zonder alcohol, met gescheiden zwemmen in het zwembad en op het strand.

Met een alcoholvrije cocktail in hand naar de bikinimeisjes kijken zal ook niet meer lukken, want die zullen in boerkini’s moeten zwemmen.

Erdogan hoopt daarmee Arabische toeristen aan te trekken. Maar die komen dikwijls juist naar westerse badplaatsen om in hotels, bars en nachtclubs te genieten van Wein, Weib und Gesang.

Actueel

20 april 2017

Welke strategie voor N-VA? “In 2019 willen wij zeker geen zoveelste Belgische staatshervorming”, hoor je N-VA’ers vaak zeggen, in navolging van hun voorzitter. Dat klinkt goed. Maar wat willen ze dan wel? Nog eens vijf jaar communautaire stilstand? Nee, dat ook niet. Samen met het Vlaams Belang de onafhankelijkheid uitroepen in het Vlaams Parlement? Ook daar zijn niet alle N-VA’ers even enthousiast over. Maar wat moet er dan wel gebeuren in 2019?

Het succesvolle Grendelboek van Hendrik jennen van CD&V, een klassieke staatshervorVuye en Veerle Wouters biedt ook geen pas- ming niet echt dichterbij brengt. De christenklaar antwoord op die vraag. In het laatste democraten dreigen zo verder weg te drijven hoofdstuk bespreken de auteurs kort de ver- van de Vlaamse Beweging. Dat de CD&V’ers schillende Vlaamse doctrines en strategieën, op het congres van november vorig jaar nogal maar ze maken niet echt een keuze. Wat we massaal hebben gekozen voor herfederalivooral leren uit hun boeiende boek is dat de sering, lijkt deels ingegeven door rancune meeste grendels gemakkelijk omzeild kun- ten aanzien van de N-VA. En dat is jammer, nen worden, zolang daartoe maar de poli- want op die manier is er in Vlaanderen, voor tieke wil bestaat. Er kan altijd creatief met de het eerst sinds lang, een potentiële meerdergrondwet worden omgesprongen. Het Gren- heid ontstaan voor een unionistische staatsdelboek bevat tal van nuttige tips in die zin. hervorming. Zou Bart de Wever Wouter Beke Maar er is nog een verschil tussen het toepas- niet beter zoveel mogelijk te vriend houden? sen van spitsvondige constitutionele trucs en Zoals ten tijde van het kartel zouden beide partijen samen een Vlaams front kunnen vorhet volledig opzijschuiven van de grondwet. men, met het oog op het bereiken van meer Polarisatie Vlaamse autonomie. Alleen, ook dat zal moeIn tegenstelling tot wat ik half had verwacht, ten gebeuren via een traditionele hervorming. gaan de auteurs niet echt voor een tabula Men zal CD&V nooit dermate kunnen opvrijen rasa. In hun besluit lijken ze zelfs, tussen de dat die partij mee de Vlaamse soevereiniteit regels door, voor een meer klassieke staats- wil uitroepen. hervorming te pleiten. “De Grendelgrondwet kan wel degelijk ontgrendeld worden”, schrij- Electoraal lovend?

Bij nader inzien valt er echter wel wat af te ven ze. Maar dat blijft dan wel een Belgische grondwet. Ze vinden ook dat we bondgeno- dingen op de stelling van Vuye & Wouters. Zij ten moeten zoeken. We moeten het midden- geven toe dat de polariserende strategie van veld, kunstenaars en journalisten overtuigen. N-VA electoraal lonend is. Hoe kan men van De kans lijkt echter klein dat men in die krin- een partij verwachten dat die een winnende gen veel medestanders zal vinden om de Bel- strategie laat varen in de hoop een electorale gische grondwet verticaal te klasseren. Het concurrent gunstig te stemmen? Stel dat de zou al een wonder zijn als die warm kunnen N-VA zich minder fors zou profileren en daarworden gemaakt voor wat meer Vlaamse auto- door minder kwaad bloed zou zetten bij CD&V. nomie binnen een Belgisch kader.

Ik vermoed dat zo een fletser profiel de N-VA “Het wij/zij-polariseren binnen Vlaanderen inderdaad stemmen zou kosten. En wat wint helpt ons geen stap verder. Dit mag dan wel de partij daar dan mee? Zou CD&V die brave electoraal lonend zijn, het leidt alleen meer tot en meegaande opstelling van N-VA dan belocommunautaire stilstand”, lezen we aan het nen met een communautair tegengebaar? Zou slot van het Grendelboek. Dat is een interes- CD&V dan ineens wild enthousiast worden sante stelling, waar op het eerste zicht wel wat over een staatshervorming in 2019? Dat valt voor te zeggen valt. Het is juist dat de polarise- toch sterk te betwijfelen. rende strategie van de N-VA, en dan vooral het Wouter Beke heeft gekozen voor de huidige

coalitie met de bedoeling de N-VA te verbranden. Als de sociaaleconomische ‘verandering’ blijkt tegen te vallen, en er wordt communautair niets gerealiseerd, dan zal dat de N-VA electoraal zuur opbreken, hoopt hij. Stel dat dit zou werken en 2019 wordt een debacle voor de N-VA, dan zal dit CD&V toch enkel maar sterken in de overtuiging dat de communautaire stilstand een goede strategie is om de N-VA te verslaan? Hoe zou Wouter Beke dan ineens een bocht van 180 graden maken en meer Vlaamse autonomie hoog op de politieke agenda zetten?

Als we de meeste peilingen mogen geloven (en dat is, toegegeven, een grote ‘als’), dan lijkt de polarisering door N-VA inderdaad vruchten af te werpen. Het is handig bekeken van die partij om agressief te focussen op identitaire thema’s en zo de aandacht af te leiden van de kwakkelende economische hervormingen en het communautaire nonbeleid. Dat had CD&V niet zien aankomen. Je zou voor minder gefrustreerd zijn.

Sterker dan in 2014 De sterren lijken vandaag gunstig te staan voor de N-VA. Zo gunstig zelfs dat de partij moet hopen op (door anderen uitgelokte) vervroegde verkiezingen. De N-VA handhaaft zich op een relatief hoog niveau in de meeste peilingen. Haar toppolitici gooien hoge ogen in de populariteitspolls. Het hele politieke debat wentelt constant rond de N-VA. De opmars van het uiterst linkse PTB in Wallonië begint hallucinante vormen aan te nemen. Het speelveld van de traditionele partijen wordt daardoor almaar kleiner. Er ontstaat een politieke constellatie waarbij het zeer moeilijk zal worden om de N-VA in 2019 opzij te schuiven. In 2014 had dat gemakkelijk gekund, omdat de tripartite haar positie had versterkt en opnieuw een meerderheid haalde in Vlaanderen. Vandaag komen de traditionele partijen zelfs nog niet in de buurt daarvan. Ook federaal zouden de zes traditionele partijen samen geen werkbare meerderheid kunnen vormen. Men zou Groen en Ecolo mee aan boord moeten hijsen en dus een nooit geziene monstercoalitie moeten creëren om de winnaar van de verkiezingen in de oppositie te duwen. Dat lijkt weinig realistisch. Het zou wel eens kunnen dat de

5

onderhandelingspositie van de N-VA in 2019 veel sterker zal zijn dan in 2014.

Het boeltje opblazen Het valt volgens de peilingen van Le Soir en La Libre zelfs niet helemaal uit te sluiten dat N-VA en Vlaams Belang samen een meerderheid halen in Vlaanderen. Als het Belang kan surfen op de rechtse golf in Europa, en de N-VA neemt nog een hap uit Open Vld en CD&V, dan komt die meerderheid binnen bereik. Net zoals dat ook al het geval was in 2010, toen de V-partijen samen 47,2 procent haalden voor de Senaatsverkiezing. Was dat in 2010 gelukt, dan zou de kans groot geweest zijn dat de N-VA die hefboom gebruikt zou hebben om België te destabiliseren. Maar de N-VA van vandaag is niet meer de N-VA van 2010. Er zitten vandaag veel meer mensen in die partij die weinig affiniteit hebben met het radicale Vlaams-nationalisme en die huiveren van een revolutionaire koers. Als het mathematisch mogelijk wordt om samen met het Vlaams Belang “het boeltje van ’t jaar dertig” op te blazen, dan zal dat wellicht vooral een intern conflict veroorzaken binnen de N-VA, met een onzekere uitkomst.

Dynamiet Dat heeft ook te maken met het feit dat de partij de voorbije jaren heeft nagelaten om de publieke opinie, inbegrepen de eigen politici en militanten, klaar te stomen voor Vlaamse staatsvorming.

Dat is volgens mij de essentiële fout geweest van de N-VA. Niet zozeer de communautaire stilstand op zich, ook niet de huidige strategie van polarisering (integendeel zelfs), maar wel dat de partij heeft verzaakt aan haar natievormende rol. De N-VA heeft haar immense kapitaal aan mensen en middelen niet gebruikt om het terrein bouwrijp te maken voor het stichten van een Vlaamse staat. Daardoor zal het voor de partij niet zo evident zijn om in 2019 opnieuw de knop om te draaien naar Vlaams radicalisme.

Het zou dus kunnen dat de N-VA bij de volgende verkiezingen het dynamiet in handen krijgt om uit de Belgische gevangenis te breken. Maar zal ze het durven gebruiken? Dat Bart Maddens wordt de grote vraag.

Wie gelooft de (Franse) peilingen?

Wie haalt de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen aanstaande zondag?

Het is de hamvraag, met volgens de peilingen Marine Le Pen en Emmanuel Macron in de rol van de favorieten, en François Fillon en Jean-Luc Mélenchon als underdogs. Maar wie durft nog peilingen te vertrouwen, na het fiasco van het Brexit-referendum en de vorige Amerikaanse presidentsverkiezingen?

Marine Le Pen en Emmanuel Macron ligkans. Onlangs liet hij zich zelfs ontvallen in de tweede ronde Jean-Luc Mélenchon te zullen gen allebei gemiddeld zo’n twee of meer prosteunen. Een flater van formaat, want een duicentpunten voorop op de twee anderen, maar delijker teken dat hij er zelf niet meer in gelooft, de systeemfouten in de peilingen zijn niet te kan men zich amper inbeelden. Niet moeionderschatten. Bureaus die durven publiceren lijk dat zijn kiezers wegvluchten, deels richhoeveel mensen weigeren mee te werken aan ting Jean-Luc Mélenchon, deels naar Emmaeen peiling, geven een aandeel aan van twinnuel Macron. tig tot dertig procent. Genoeg marge dus om Waarom Benoît Hamon dan toch in de race één van de kandidaten zondag een flinke duw blijft? Eenvoudig: voor het geld. Kandidaten die in de rug te geven, en onverwacht toch naar de in de eerste ronde meer dan vijf procent van de tweede ronde te stuwen. uitgebrachte stemmen halen, krijgen 47,5 proPS-kandidaat kansloos cent van hun campagnekosten door de Franse O ja, er is nog de kandidaat van de PS, Benoît staat terugbetaald. Wie onder de vijf procent Hamon. De man peilt rond acht à tien procent, blijft steken, krijgt maar 4,5 procent terug. En maar een enkele keer zakt hij al eens door naar dat scheelt wel wat. Het zou een affront buiten zeven procent. Met een vijfde plaats en een categorie zijn én een fikse financiële aderlating, achterstand van meer dan tien procentpunten als de officiële kandidaat van de PS niet eens die drempel van de vijf procent weet te halen! op de vier anderen maakt hij geen schijn van

Steun BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

Zelfhater We kennen allemaal het verschijnsel van Vlamingen, meestal van linkse signatuur, die spuwen op alles wat Vlaams is. Ze haten ons, maar ze zitten vooral vol zelfhaat en zelfverachting. Men kan zonder enige moeite ook heleboel Amerikaanse, Duitse, Franse en Joodse linkse intellectuelen vinden, die evengoed ziek zijn van zelfhaat. De Amerikaanse professor Norman Finkelstein – niet te verwarren met de gelijknamige dichter! – is daar een extreem voorbeeld van. Nee, hij levert niet alleen kritiek op het beleid van de opeenvolgende Israëlische regeringen, hij is zo ziek van zelfhaat dat hij zich nog meer identificeert met terreurgroepen als de PLO, Hamas en Hezbol-

lah dan met zijn eigen Joodse volk. Hij noemde Israël ooit “Genghis Khan met een computer” en schreef ook: “… soms heb ik het gevoel dat Israël een satanische staat is, voortgekomen uit de steenpuisten van de hel.” Zijn identificatie met de Arabische en islamitische jodenhaat gaat zo ver dat hij zelfs hun taalgebruik overneemt…

Als beloning kreeg hij in 2014 en 2015 zelfs een vooraanstaande positie van een universiteit in Erdogans Turkije. En uitgerekend deze Finkelstein werd uitgenodigd voor een “workshop” aan het Duitse Max Planck Instituut, waar hij een lezing zou houden met de titel “Gaza: An Inquest into its Martyrdom,” Let op de terminologie. “Martelaren” en “Martelaarschap” verwijzen in het islamitische jargon

meestal niet naar mensen die gedood worden voor hun geloof, maar wel naar zelfmoordterroristen. Zelfs de regering van Angela Merkel vond dit onaanvaardbaar en ze veroordeelde deze propagandastunt. Zoals meestal in zaken die met islamitische terreur te maken hebben, was er ook nu een link met België.

Finkelstein was uitgenodigd door de Belgische barones Marie-Claire Foblets, die tegelijk advocaat is, professor in Leuven en departementshoofd aan het Max Planck Instituut.

Zij houdt zich vooral bezig met interculturalisme, migratie en minderheden. En propaganda voor terreurgroepen dus. Als zèlfs Merkel dit te veel van het goede vindt, waarom roept de Leuvens Universiteit dat baronesje dan niet tot de orde?

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Bedelgesel & co Dat er over de bedelplaag gesproken wordt, is positief, zij het erg laat. Maar hoe ergerlijk en nefast voor het imago ook, de problemen van de binnenstad zijn breder. Laten we van het bedelen geen bliksemafleider maken.

Heel wat Brusselse politici wekken zo nu en dan de indruk net te zijn geland na een lang verblijf of de planeet Zork. Een beetje als een consultant die aan een nieuwe opdracht begint, geven ze hun ogen en oren de kost in de hoofdstad van Europa. En zo krijgen de componenten van de doorlichting stilaan gestalte, zij het dat die schromelijk laat uitgevoerd wordt. Alsof het allemaal pas gisteren is beginnen ontsporen.

Een vaststelling, zeker wanneer de realiteit van de binnenstad onder de loep wordt genomen, zou zonder twijfel betrekking hebben op de problematiek van het bedelen.

Met enige zin voor cynisme kan je gerust stellen dat je bedelaars in alle geuren en kleuren vindt. Maar goed, laten we er even ernstig bij blijven. Dat zou die consultant, al dan niet uit Zork, ook doen. En men kan zich afvragen waarom politici dat een hele poos geleden nog niet deden.

Baardapen Want dat is net het punt: men hekelt bepaalde ontwikkelingen die iedereen met twee ogen en drie cent verstand al jaren in Brussel zag. Bedelaars? Enkele jaren geleden kraakten clochards als het ware de inkomhal van een bankkantoor in de binnenstad. Wilde je naar de geldautomaat, dan vroegen de origineel geurende baardapen een centje. Gevaarlijk waren ze niet, maar prettig was het allerminst. Zeker niet voor vrouwen. En men deed er wat lacherig over.

Rond het onderwerp heeft zich nu een discussie ontwikkeld. Er worden wat meningen geventileerd, telkens geïnspireerd door de eigen achtergrond, politiek of juridisch.

Een beetje van dit, een beetje van dat. Welles hier, nietes daar.

En daar duikt het sofisme op, zoals vaak in de gedaante van Bianca Debaets (CD&V), minister in de Brusselse regering, maar zetelend op de oppositiebanken van Brussel-stad. Zij sleurt er recente voorvallen bij, onder meer een gek met een mes. Bedelen, criminaliteit, het wordt allemaal op een hoopje gegooid. Wellicht niet toevallig.

Hellhole Het doet denken aan de discussie rond de Grote Moskee waarover we het enkele weken geleden hadden. Door het probleem van de ‘radicale islam’ te kristalliseren rond die bedenkelijke plek in het Jubelpark, tracht men heel wat andere aspecten van een veel breder thema naar het achterplan te verdringen. Bedelen is een plaag in het stadscentrum, maar nog iets anders dan de geweldplegingen die niet alleen regelmatig, maar sinds de komst van de voetgangserszone aanzienlijk toegenomen zijn. Daags nadat de voetgangerszone ingevoerd werd, spraken we met enkele lokale agenten van de stad Brussel.

Geen etmaal duurde het voor hen om te begrijpen wat er aan de gang was: plots kregen de bendes die tussen Beurs en Zuidstation hun ‘werkterrein’ hebbenen er extra speelruimte bij. Wie een progressief etiket draagt, kan hen “kutmarokkaantjes” noemen, wij doen dat dus niet, maar de alerte lezer begrijpt heus wel waarop we doelen.

Aan de moeilijkheden rond de hellhole van de voetgangerszone zit een kantje waarover men liever niet spreekt.

There’s something rotten in the heart of Brussels...

KNIN.

Grijze Wolven Burgemeester Wim Terwingen (C&V) ging vorige maand spreken op een infoavond van een vzw die politieke banden zou hebben met de MHP, de politieke vleugel van de Turkse Grijze Wolven. “Grijze Wolven? Daar weet ik niets van”, zei Terwingen. “Ik ben meegegaan met ons CD&V-gemeenteraadslid Mustafa Uzun, die eind van het jaar schepen van Integratie wordt in Maasmechelen.” Terwingen: “Ik ga bij heel wat Turkse verenigingen uitleg geven over het Offerfeest.” Normaal verwacht men dat een christendemocraat uitleg gaat geven over Pasen, maar Terwingen weet blijkbaar meer van Mohammed, en het Suiker- en slachtfeest, dan over het lijden ven Christus.

Andy Pieters (N-VA), coalitiepartner van de CD&V, was daar niet mee opgezet. “Dit voorval maakt het draagvlak voor de schepenwissel eind dit jaar niet groter.”

Offerfeest Moslims in Limburg kunnen alleen nog in Genk terecht om hun dieren te slachten voor het Offerfeest. De burgemeester van Genk, Wim Dries (CD&V): “Wij hebben een overeenkomst met Hasselt en Maasmechelen, en met hun aanvragen erbij zitten onze slachtvloeren de eerste dag vol, de tweede dag is er nog wat ruimte.”

De Turkse en Marokkaanse vertegenwoordigers in Limburg betreuren dit en zijn teleurgesteld. “Minister Ben Weyts (N-VA) verstrengde de regels waardoor de moslims alleen nog terecht konden in echte slachthuizen met professionele slachters.” Zowel de Turkse als de Marokkaanse gemeenschap konden geen eigen professionele slachters vinden.

“Het Offerfeest zal niet meer zijn wat het was, samen een dier offeren en samen feesten“, zegt Youssef El Ballata van de Marokkaanse Tawheed-moskee uit Beringen.

Takelfeest Vijf werkdagen per week staan de carpoolparkings in Limburg overvol. Op zaterdag en zondag staan er meestal auto’s van mensen die met busreizen meegaan. Het minste wat men kan zeggen, is dat de Limburgers geen rekening houden met de aanbevelingen van de Vlaamse overheid. “Probeer zoveel mogelijk samen te reizen, en plaatst uw auto op de carpoolparkings.” De dienst “Wegen en Verkeer” houdt drie keer per jaar een grote opruimactie op die carpoolparkings. Zo ook op zaterdag 1 april. Twee dagen daarvoor werden bordjes geplaatst met de aankondiging van de opruimacties, maar velen hadden het niet gezien,

20 april 2017

Een bedenking bij Tielt “Neen, het mag niet gebeuren!”, zegt mijn tafelgenoot, die actief is in de vleesindustrie.

“Maar waar ligt de grens? Waar ligt de grens voor mensen die 680 varkens per uur de keel oversnijden? Harde werkers: Bulgaren, Roemenen,… die nauwelijks geschoold zijn, maar wel bereid om een beroep uit te oefenen waarvoor bij ons vrijwel geen mensen meer te vinden zijn. Hier geldt de wet der grote getallen. Misschien woog dat ene varken wel iets te zwaar, zodat de verdovingsdosis te klein was. Misschien had dat andere varkentje zijn poot gebroken of zich gekwetst tijdens het transport. Weet je wat dat is, 680 varkens per uur? Neen, het mag niet gebeuren, maar wellicht gebeurt het in alle grote slachthuizen. Waar loopt het al eens niet mis bij een geautomatiseerde slachtlijn? Ik ken die familie. Zij die in het bedrijf hebben geïnvesteerd, het hebben opgebouwd en aangepast naar de strengste Europese normen. Zij zitten nu in zak en as omwille van een compilatie van enkele minuten, na enkele maanden undercover filmen. De reputatieschade is enorm, want grote klanten trokken zich terug. Wie er werkt, wordt met de vinger gewezen, ook door mensen die binnenkort de barbecue aansteken. Trouwens, ik vraag me af of dat wettelijk is. Mogen private personen zomaar systematisch andere personen, plaatsen, zaken en gebeurtenissen observeren?”

Mijn gesprekspartner weet dat ik ooit iets met rechten had.

“Speurders hebben daar een strikt bevel van een onderzoeksrechter voor nodig,” antwoord ik voorzichtig, terwijl ik een stukje vlees aansnij. “Misschien staan Michel Vandenbosch en de zijnen boven de wet, maar ze hebben een punt gescoord: het mag niet gebeuren!” RIRO dachten aan een aprilgrap, of waren reeds op reis. De dienst “Wegen en Verkeer” riep op 1 april de hulp van de politie in en liet 64 auto’s wegtakelen om zo de parkings wat op te ruimen. 286 euro koste het de overtreders. 236 euro voor het wegtakelen en 50 euro parkeerboete. Het land met de hoogste belastingdruk ter wereld kan wat extra inkomsten gebruiken.

Bruges-la-Morte Of Georges Rodenbach 125 jaar geleden (in 1892) vond dat Brugge een dode of doodse stad was is nog altijd niet duidelijk.

Zijn roman, een miskleun voor veel Bruggelingen, een hoogtepunt van het symbolisme voor de rest van de wereld was in ieder geval goed genoeg opdat de Oostenrijk-Amerikaanse componist Erich Wolfgang Korngold er zijn meest bekende opera “Die tote Stadt” van kon maken, tekst verwerkt tot libretto samen met zijn vader Paul Schott ofte Julius Korngold, première op 4/12/1920.

Brugs gemeenteraadslid Sammy Roelant (De Brugse Vrijen) vind de tijd rijp om eindelijk een eerbetoon te brengen aan de “misbegrepen” stadsgenoot. (geboren in Doornik uit Brugse ouders) Eigenlijk zouden ze hem dankbaar moeten zijn want Georges Rodenbach stond met zijn Bruges-la-Morte, de eerste roman met foto’s van de Brugse reien en verschenen in feuilletons in Le Figaro aan de wieg van het huidig bloeiend toerisme

Tulpen en ganzen als kiespropaganda De zieltogende CD&V in Antwerpen is nu werkelijk begonnen aan de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018. “Nieuwe Antwerpenaar” Kris Peeters komt stilaan op gang, hoewel velen hoopten dat hij nog even afzijdig zou blijven. Mindere goden, zoals vers benoemd schepen Caroline Bastiaens, weren zich om een goede plaats te bemachtigen op de lijst die nog moet samengesteld worden.

Caroline (schepen voor vuilbakken en tulpen) spoedde zich tijdens het paasweekend naar de buitengebieden. Meer bepaald naar de Antwerpse Polder, waar tulpen in bloei staan op een veld dat het districtsbestuur van Berendrecht-Zandvliet-Lillo vorig najaar had laten aanplanten. Kostprijs: 100.000 euro.

Caroline kwam zowaar twee keer naar de streek.

Een eerste maal op woensdag, toen de tulpen moesten gekeurd worden, en een tweede op paasmaandag, de dag dat het tulpenfeest zou plaatsvinden.

Rond haar verdrongen zich de leden van het districtsbestuur om mee op de foto te staan. Moeilijkheid voor de fotografen was dat zij een ander beeld moesten schieten dan ‘s woensdags, want identiek dezelfde personaliteiten kwamen opdagen voor de opening van wat het “oogstfeest” werd genoemd.

En waar duizenden een tuil van tien tulpen mochten knippen. Nieuwe Antwerpenaar Peeters kwam te laat en miste dus een groot aantal tulpenplukkers. Hij moet nog leren op tijd te komen…

Een meer bekende schepen, die het klappen van de zweep al lang kent, met name Marc van Peel, had er wat beters op gevonden. Hij was op Goede Vrijdag aanwezig in het Havenpaviljoen om er 23 speciale foto’s

te verwelkomen. Zij tonen allemaal een vlucht ganzen boven verschillende plekken in de haven, zowel de Antwerpse Polderhaven als de Waaslandhaven.

Een wonderlijk gebeuren, dat velen al op de beeldbuis hadden gezien in een uitzending van de VRT. De fotograaf, die de beelden vastlegde, had namelijk het volgende gedaan: wetende dat ganzenkuikens die uit de schaal kruipen het eerste wezen blijven volgen dat zij zien (normaal is dat de moeder), had hij de wacht opgetrokken bij een nest eieren. Met het gevolg dat de kleine ganzen hém bleven volgen in plaats van de moeder. De ganzen, eenmaal volwassen, bleven bij de fotograaf.

Hij liet hen vervolgens wennen aan het lawaai van een ULM-motor. Geloof het of niet, met dat ultralichte vliegtuigje vloog hij over de haven samen met de “klad” ganzen.

Hij maakte een reeks unieke foto’s. Waarmee lepe Van Peel op Goede Vrijdag uitpakte, wetende dat op zo’n dag slechts enkele “gebriefde” pennenridders aanwezig zouden zijn.

Wij vragen ons af op welke plaats de sluwe havenschepen (die vorige keer nog inscheepte bij Janssens van “A”) in oktober 2018 zal prijken. Toch niet op de eenheidslijst van roden en groenen?

Pagadder

De Brugse Zegeklokke Op zaterdag 15 april 2017 luidde om 11 uur de grootste klok van de beiaard voor het eerst dit jaar.

Iedereen dacht dat het was omdat de klokken terug waren uit Rome. Neen, helemaal niet. Het was ter gelegenheid van de verjaardag van koning Filip dat het bronzen tuig zijn luide stemme liet horen. Ook op Pasen, 1 mei, Heilig Bloedprocessie, 11 en 21 juli, 15 augustus, 11 en 15 november plus nog op andere belangrijke dagen wordt Brugge, voor wie nog slaapt, wakker geschud op ouderwetse manier! Voorlopig zonder klachten want nooit voor 11 uur...

Wat niet is kan echter nog komen!

Diyanet, dat moeten wij niet willen Journaliste Annabel Nanninga heeft voor Wijnederland.tv onlangs een zeer indringend onderzoek gedaan naar de lange arm van kalief Erdogan, die van de beoogde integratie van Turkse migranten in hun gastland een volslagen mislukking maakt én dat doet met weloverwogen opzet. Welbespraakte Annabel heeft dat zeer grondig aangepakt: gesprekken met een jonge vlogger die, hoewel van Turkse komaf, níét Turkije maar Nederland als zijn vaderland erkent en daarom voor zijn leven mag vrezen; met professor Zürcher, die in een vorig leven vurig heeft geijverd voor toetreding van Turkije tot de EU, maar de daarvoor van Erdogan ontvangen medaille heeft teruggestuurd naar afzender; met politici van verschillende “politiek correcte” partijen. Rode draad door haar hele programma: hou op met de imams te beschouwen als vertegenwoordigers van de “Turkse Nederlanders” en vooral de rechtstreeks door dictator Erdogan benoemde en gestuurde imams van de Diyanet-moskeeën, die zelfs hun preken vanuit Ankara gedicteerd krijgen. De woordvoerster van “Leefbaar Rotterdam” zei: ‘Diyanet, dat moeten wij hier niet willen.’ Filip Dewinter zou het niet kernachtiger kunnen zeggen. En nu we het toch over die onverdraagzame stokebrand hebben: de meeste door Annabel ondervraagde ervaringsdeskundigen pleitten onomwonden voor een hardhandigere aanpak van de Erdogangers in Nederland. En Turken die de Nederlandse eigenheid en waarden blijven afwijzen, moet heel duidelijk gezegd worden: “Daar is Ankara, veel plezier en de groeten.”

De Vlaamse vakman

7

Onze naaste buren

20 april 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

BN’ers

Het viel me weer eens op bij een recente ontmoeting van Vlamingen en Nederlanders. We kennen elkaars spraakmakende gezichten niet meer.

De belangrijkste oorzaak is natuurlijk de commerciële televisie, die eigen beroemdheidscircuits geschapen heeft. De Vlaamse en Nederlandse kabelbedrijven leveren de belachelijkste en meest exotische zenders, maar geen VTM en co in Nederland en geen RTL4 (5, 7, 8 enz.) in Vlaanderen. Een beetje jammer, want wat verbindt nu meer dan een pot roddelen over de zoveelste affaire van een gezamenlijke “ster”. Vlamingen zeggen dat ze wel degelijk bekend Nederland kennen via de 3 NPO-zenders of via liveoptredens. Ze zullen het niet graag horen, maar in Nederland heerst de pijnlijke mening dat vooral BN’ers in een dipje naar Vlaanderen trekken. Daar zijn ze altijd wat achter. Rick de Leeuw, Jan Jaap van der Wal en Bram Vermeulen hebben in Vlaanderen nog een mooie epiloog aan hun loopbaan gebreid. Anderen hebben zich in Vlaanderen herbrond zodat ze, zoals Paul de Leeuw, weer in genade werden aangenomen.

Panda’s Welke namen vielen in dat Nederlands/Vlaamse gesprek?

Want u wil uiteraard ook wel eens wat pikants lezen. Een beetje ontgoochelend, maar de twee meest besproken inwoners van Nederland zijn twee migranten die maar tijdelijk zullen blijven.

Je kon geen televisie aanzetten of een krant openslaan zonder dat je op hun verschijning botste. Alle radiozenders taterden

erover. Diplomaten, politicologen en economisten vertelden ernstig over de gevolgen voor de verhouding tussen Nederland en wereldmacht China. Zestien jaar duurden de gesprekken, tot koning Willem Alexander op de koffie ging bij president Xi. Op 12 april arriveerden Elegante Ster en Mooie Krachtige Wolk op Schiphol en binnen een paar weken zijn ze te zien in Ouwehandsdierenpark Rhenen (Utrecht). Laat het maar aan de Nederlanders over een waanzinnige prullenindustrie te creëren waarbij de mond van Paira Dazia zal openvallen.

Xing Ja en Wu Wen (zoals de snoezen heten in hun bamboestengeltaal) slaagden erin Humberto Tan naar het tweede plan te schuiven. Misschien herinnert u zich de kale Surinamer bij NOS-sport, lang geleden. Tan (een jurist) stapte over naar de commerciëlen en kreeg daar een laatavondpraatprogramma, waarmee hij Pauw (en vroeger Witteman) en Jinek beconcurreerde. Meer dan dat, want lange tijd overtrof hij met gemak hun kijkcijfers. Dankzij zijn kleurtje kon Tan zich veroorloven minder politiek correct, minder drammerig en veel luchtiger te zijn dan de rivalen. Hij kaapte tv-prijzen als broodjes weg. De 51-jarige leek de ideale schoonzoon, met vrouw Ineke en drie prachtige mulatjes. Het was dus smullen, toen bekend raakte dat hij vrouw en koters in de steek liet voor de bijna twintig jaar jongere Dionne Stax van de NOS (presentatrice van de Nederlandse verkiezingen). De Vlamingen in ons

gezelschap zuchtten er eens bij: nooit eens een berichtje over Martine Tanghe en Jonas van Geel, over Danny Verstraeten en Goedele Wachters. Zelfs de Vlaamse presentators zijn ouderwets degelijk en fatsoenlijk. Overigens een geluk bij een ongeluk. De kijkcijfers van Tan schoten, na de bekendmaking van zijn affaire, met een ruk in de hoogte. Maar RTL4, dat een beruchte roddelshow heeft (Boulevard), was plots de discretie zelve en wijdde exact één zin aan de eigen presentator.

Ontdek-de-ster Bijzondere aandacht was er ook voor een in Vlaanderen weinig bekende naam: Ernst Daniël Smid. Sommige Vlamingen zagen hem de rol van de kapitein spelen in de Antwerpse versie van ‘The Sound of Music’. Deze bariton presenteerde een ontdek-de-sterwedstrijd, ‘Una voce particolare’ bij de NPO, waarbij opviel dat hij slechter zong dan om het even welke kandidaat.

Hij verloor zijn vrouw (breed uitgesmeerd in de media), maar werd daardoor (tegen zijn zin) een BN’er van de eerste rij. Hij vond troost in de armen van vriendin Aly. Nederland genoot intens toen hij haar afserveerde in De Telegraaf en de Privé, zonder haar te verwittigen.

Het werd nog beter toen zij hem op Facebook Ernst Daniël Shit noemde. En het beste was het nieuws vorige week, dat het koppel verliefder is dan ooit en een prachtig optrekje gaat bewonen. Neen, Vlaanderen is nog altijd niet op hetzelfde niveau als Nederland.

Willem de Prater

Gent blijft verkleuren Er zijn opnieuw meer Gentenaars dan een jaar geleden. De bevolking van Gent klokte eind 2016 af op 258.119 hoofden, dat zijn er zo’n 2.000 meer dan eind 2015. Sinds het dieptepunt twintig jaar geleden, in 1997, toen er net geen 224.000 Gentenaars waren, stijgt het bevolkingsaantal elk jaar. Er worden de laatste jaren meer kinderen geboren, maar de grootste stijging komt door de instroom uit het buitenland.

Het aandeel niet-Belgen (mensen zonder een Belgische nationaliteit) was twintig jaar geleden 7,5 procent van de bevolking, maar dat is nu gestegen tot 14 procent. Wat ook al dertig jaar een vaststaand feit is: er trekken meer Belgen weg uit Gent dan er bijkomen.

De bekende “witte stadsvlucht”. Daar hebben ze nu een mooier woord voor gevonden. Het fenomeen dat Gentse gezinnen met jonge kinderen uit de stad wegtrekken, heet nu de “vergentsing van de buurgemeenten”.

Bij die 14 procent vreemdelingen zijn mensen met een dubbele nationaliteit niet meegeteld. Een schatting van de mensen van buitenlandse herkomst kwam vorig jaar al uit op 30 procent. Bij de kinderen van nul tot vier jaar was dat zelfs de helft.

Daarbij zijn de klassieke groepen: Turken en Marokkanen. En meer recent Bulgaren; hun aantal blijft stijgen (vorig jaar plus 433). Daarbij komt, zoals verwacht, een instroom van erkende vluchtelingen.

Er wonen in Gent 260 vluchtelingen uit Syrië, een goede honderd uit Afghanistan en ook mensen uit Irak, Somalië… De nieuwkomers zijn niet allemaal moslims. Het viel op tijdens de paasvieringen in de kerken in het centrum hoeveel mensen uit andere continenten aan-

wezig waren, naast de groep ouder wordende trouwe gelovigen.

Gedaan met de Leefstraten?

Honderdveertigduizend euro (140.000 euro), zoveel kreeg de ‘vzw Lab van Troje’ om dit jaar ‘leefstraten’ te organiseren in Gent.

Dat zijn straten die voor een langere periode autovrij gemaakt worden. Hun ambitie was niet alleen straten maar hele wijken tot ‘leefwijken’ te organiseren. Maar kijk, het lukt hen niet, dit jaar komen er geen leefstraten in Gent.

Waarom niet? Het was, toch volgens hen, een groot succes? Daar wordt geen uitleg over gegeven, maar het circulatieplan zal er wel voor iets tussen zitten. Geeft de vzw het geld nu terug? Niet helemaal, zo blijkt. Ze mogen er drieënnegentigduizend euro (93.000 euro) van houden. Dat is een subsidie om hun kennis over het organiseren van “leefstraten” te delen met de stadsdiensten, en om in Sint-Amandsberg iets te organiseren met de bewoners van het Heilig Hartplein. Daar sneuvelen heel wat parkeerplaatsen bij de heraanleg, tot ongenoegen van een aantal buurtbewoners. De vzw Lab van Troje mag te hulp schieten om de burgers uit te leggen hoe fijn een plein zonder auto’s wel is. Volgens de propaganda zal de stad zelf

volgend jaar opnieuw Leefstraten inrichten. We zien wel wat ervan komt, maar als ze slim zijn daar op het stadhuis, laten ze de hele zaak een stille dood sterven.

“Ik heb nooit een stad zonder files beloofd.”

Zo sprak onze schepen van Mobiliteit, Filip Watteeuw bij de bespreking van zijn circulatieplan, in de volksmond ‘het circusplan’. Veel te vroeg om besluiten te trekken, zegt hij zelf, maar alles loopt geweldig. En ja, er zijn hier en daar wat files, dat hoort erbij. Hij heeft nooit beloofd dat er geen files zouden zijn. De levenskwaliteit, daar gaat het hem om. Wie kan ontkennen dat die er flink op vooruit is gegaan

Di Rupo op weg naar de exit?

Bij de Parti Socialiste beginnen meer en meer kopstukken te beseffen dat een dramatische verkiezingsuitslag in 2018 en 2019 enkel kan worden vermeden met een exit van Elio di Rupo als partijvoorzitter.

De Publifin-onderzoekscommissie in het Waals Parlement heeft haar eerste werkzaamheden afgerond. Pro memorie: de commissie werd ingesteld toen bleek dat bestuurders in tal van intercommunales emolumenten mochten opstrijken voor vergaderingen die niet plaatsvonden of weinig voorstelden. Vooral de PS’ers in de Luikse intercommunale Publifin en aanverwante privébedrijven in de nutssector, zoals Nethys, kwamen in het vizier van de media terecht. De MR en cdH, die ook mandatarissen in de intercommunales hadden, schoven hun vertegenwoordigers opzij en sloegen in de onderzoekscommissie in het Waals Parlement nog eens mea culpa.

Bij de PS verloopt alles veel moeilijker. Akkoord, Stéphane Moreau neemt als architect van de constructie van nepvergaderingen ontslag als burgemeester van het Luikse Ans, maar hij blijft wel aan het hoofd van Nethys. Maar vooral: André Gilles, ex-voorzitter van Publifin, wil van geen wijken weten. Hij heeft weliswaar ontslag genomen als voorzitter van Publifin, maar is wel nog bestuurder bij Nethys, de dochter onder de Luikse intercommunale.

U bent mijn rechter niet Dat werd hem bij zijn ondervraging voor de onderzoekscommissie in het Waals Parlement niet in dank afgenomen.

PS’er Gilles liet verstaan dat hem niets te verwijten viel en dat hij dus bestuurder kon blijven. Toen zijn partijgenoot Patrick Prévot daar boos op reageerde, repliceerde Gilles laconiek: “U bent mijn rechter niet!” Ook Stéphane Moreau vindt dat hij met zijn ontslag als burgemeester voldoende offers heeft geleverd.

André Gilles en co steken hun middelvinger op naar de partij.

Voor de PS-gezinde pers is dat een brug te ver. Le Soir zette vorig weekend zowaar de aanval in op PS-voorzitter Di Rupo.

Hoofdcommentator Béatrice Delvaux (‘woonachtig te Dilbeek’ zoals dat heet) schreef: “De parlementariërs blaffen, maar de karavaan Moreau/Gilles gaat voort.” Lees: de Luikse PS trekt zich niets aan van de verwijten van partijvoorzitter Di Rupo dat het Publifin-schandaal negatief afstraalt op de partij. Het succes van de PTB in de peilingen is daar het beste voorbeeld van.

Henegouwer Di Rupo is er net als zijn voorgangers niet in geslaagd de Luikse PS in het gareel te krijgen. Ook de onderzoekscommissie in het Waals Parlement niet; de vergaderingen draaiden vaak uit op ruzie tussen Luikenaars en Henegouwers.

Wanneer vertrekt Di Rupo?

Het besluit van Le Soir is duidelijk: Di Rupo moet als partijvoorzitter vertrekken. De enigszins omsluierde oproep van die krant mag niet onderschat worden. Le Soir is allang niet meer

in de straten die geknipt zijn?

Er is wel een probleem met de vergunningen voor het voetgangersgebied. Het aantal aanvragen is geëxplodeerd; het mobiliteitsbedrijf kan de toevloed niet aan. Dat komt omdat mensen gewacht hebben tot de laatste dagen om een vergunning aan te vragen en omdat bedrijven niet nadenken maar meteen voor al hun voertuigen vergunningen vragen voor alle delen van het voetgangersgebied, honderden aanvragen tegelijk… Kortom, de domme mensen hebben het niet begrepen. Misschien moet de schepen nog een geldla opentrekken, om het hen uit te leggen.

Mathildis

Li bia bouquet de FDF-krant van de jaren zeventig. Ze schurkt dicht tegen de PS aan. Journalisten als David Coppi zijn vriend aan huis bij Franstalige socialisten.

Le Soir schrijft wat velen in de partij al lange tijd denken.

Met Di Rupo zijn nederlagen bij de verkiezingen van 2018 en 2019 onvermijdelijk. En er is de aparte Franstalige perceptie in de media: de gelijknamige zusterpartij doet het in Frankrijk ook slecht, en de zuiderburen zijn voor veel Walen nog altijd de culturele en deels politieke referentie.

Maar wie durft de straks 66-jarige Elio di Rupo opzijschuiven? De PS is geen CD&V die - naar de woorden van Manu Ruys - “de vadermoord cultiveert en de erfzonde van de hypocrisie met zich meedraagt.” De defenestratie van Di Rupo zal traag en voorzichtig gebeuren. Misschien té traag om de verkiezingen nog te winnen.

Probleem is dat niemand klaar is om de PS opnieuw naar electorale hoogten te stuwen. Paul Magnette kan dat proberen, maar hij zou dan ontslag moeten nemen uit zijn zeer zichtbare functie van Waals minister-president. Jean-Claude Marcourt, Luikse PS-studax en al jaren Waals minister, zou een alternatief kunnen zijn.

Maar is hij bereid de partij door moeilijke maanden te loodsen om dan finaal de verkiezingen te verliezen? Dus doet de PS gewoon verder met Di Rupo. Voorlopig.

Picard

8

De wereld rond

20 april 2017

Diplomatieke valies

Afrekenen met het kemalisme We zullen de laatsten zijn om het belang van het omstreden Turks referendum te minimaliseren, maar anders dan over een keerpunt te spreken, houden we het bij een nieuw hoofdstuk in een verhaal waarvan de proloog al een hele tijd geleden geschreven werd. Of de gevolgen voor de internationale positie van Turkije nu plots groot zullen zijn, is lang niet zeker. Eerder is dit de bevestiging van een eerder ingeslagen weg.

“Het beste argument tegen democratie is een conversatie van vijf minuten met een gemiddelde kiezer”, is een gevleugeld citaat van Winston Churchill. Ongeacht of dat gesprek nu in Ankara of Beringen plaatsvindt, kunnen we in het licht van de actualiteit eraan toevoegen. Al moet dit onmiddellijk genuanceerd worden. Want terwijl sultan Erdogan in de Turkse enclaves van dit land een mooie zege behaalde, haalde de nee-stem het in de Turkse hoofdstad.

In de aanloop naar de stembusslag sprak hij de wens uit graag 60 procent ja-stemmers achter zich te scharen. Het werden er uiteindelijk 51,4 procent, bij een opkomst van 85 procent.

In het licht van eerdere verkiezingsresultaten is deze zege vooral een mathematisch gegeven. Rekening houdend met een zwaar gemanipuleerde campagne, is dit een resultaat waarbij heel wat kanttekeningen gemaakt kunnen worden.

Maar laten we van het gebeuren niet maken wat het niet is.

Zelfs als men rekening houdt met de vele anomalieën, was dit een vorm van democratie. Zeker niet loepzuiver, maar toch nog wat anders dan een staatsgreep pur sang. De bevolking kon en ging stemmen, zonder een pistool tegen de slaap.

Dat de noodtoestand met twee weken verlengd werd, is een teken aan de wand voor de oncomfortabele positie van Erdogan. De meerderheid is erg nipt. Enkele bastions, zoals zijn eigen Istanbul (stad waar hij nog burgemeester was), gingen verloren aan het nee-kamp en ondanks de vele duizenden ‘zuiveringen’ sinds de couppoging in de zomer van vorig jaar, zit nog niet de hele oppositie achter slot en grendel. Wat zich de komende weken zal afspelen, kan voor het land determinerende gevolgen hebben, maar ook internationaal kunnen de repercussies groot zijn.

Militairen en ambtenaren De voorbije jaren werd de regering door één man gecontroleerd, al diende die daarvoor stevig buiten de grondwettelijke lijntjes te kleuren. Nu die constitutionele afbakening sinds zondag anders loopt, spreken sommigen over een nieuw regime.

Dat wordt door voorstanders niet ontkend. Meer nog: voor hen is dit precies de uiting van ... democratie. “Het onttrekt ons aan de dictatuur van de administratie en het leger”, klonk het bij sommige analisten. Precies twee ankerpunten van het kemalisme - in 1923 werd het ‘moderne’ Turkije gesticht. Twee instanties die al die jaren waakten over het seculiere karakter van de staat. Want in essentie is het Erdogan daar om te doen.

Komaf maken met de erfenis van Atatürk die hij zo verfoeit.

Menig Turk in beide kampen wist heus wel waar de stemming van zondag om draaide. Het was zo duidelijk, dat op de stemformulieren buiten ‘ja’ en ‘nee’ geen andere vermelding stond.

“Regime van twee zatlappen” Sinds heel wat jaren wordt in Turkije aan die (opgelegde) scheiding van Kerk en Staat geknaagd. Ergens is het ook niet verkeerd dit als een democratiseringsgolf te omschrijven. De voorbije jaren werden we geconfronteerd met verschillende voorbeelden waartoe een scheeftrekking van het spanningsveld tussen democratie en stabiliteit kan leiden. Wordt Turkije een volgend voorbeeld?

Zij die sinds zondag moord en brand schreeuwen, moeten zich ernstig de vraag stellen welke commentaren ze de voorbije jaren gaven naarmate Erdogan, Gülen en consorten het laken steeds meer naar zich toe trokken. En niet enkel in woorden. Het is een beetje zoals die revolutie die haar eigen kinderen opeet. Naarmate het land zich verder ontwikkelde, werd een bevolking met een meer conservatieve achtergrond in la

Turquie profonde steeds mondiger. Hun stem klonk doorheen de jaren niet enkel luider, ook hun politiek gewicht nam toe.

Net dat is de achterban van Erdogan en de zijnen. Hun kijk op mens en samenleving is anders, maar ook de internationale oriëntering van hun land verschilt. Het “regime van twee zatlappen”, noemde Erdogan het ooit, doelend op Atatürk en diens eerste minister Inönü. Dat maakte van Turkije een vazalstaat van het Westen. Maar zie, net als Atatürk destijds, laat Erdogan zich graag “Reis” (chef) of “Baskomutan” (opperbevelhebber) noemen.

Regionale grootmacht Brezinksi omschreef Turkije ooit als een “geopolitieke scharnierstaat”. Regimes kunnen veranderen, maar de geografische realiteit blijft. En die van Turkije is net zo belangrijk. Steeds meer ontwikkelt het land zich als een regionale machtsfactor, het gevolg van een bewuste politiek waar wat voor te zeggen valt. Met een bbp tweemaal zo groot als dat van Iran, ligt het te midden van heel wat gewoel. Het beschikt bovendien over een stabielere basis dan Saoedi-Arabië, dat veel weg heeft van een (economisch) zandkasteel. Om nog maar te zwijgen van de omvang van het leger, het tweede grootste van de NAVO, weliswaar in slechte staat, maar dat moet regionaal beoordeeld worden.

Betreffende Syrië, Irak, Koerdistan en ook Cyprus speelt Turkije een cruciale rol. Met meer dan gewone belangstelling volgt Ankara wat zich in het Midden-Oosten afspeelt, voor hen vlak over de grens. De voorbije jaren evolueerde die regio terug naar een natuurtoestand, wat ergens het midden houdt tussen burgeroorlog en totale chaos. En dan zie je een historische aartsrivaal als Rusland (ook al zijn de verhoudingen op dit ogenblik hoffelijk) dat zich met veel zwier op het terrein manifesteert. Waarom dan nog prioriteit geven aan die Westbindung? Laat staan het lidmaatschap van de EU, wat – zoals de Financial Times het verwoordde – evolueerde van “een fictie naar een heuse klucht”.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Woorden, maar nog geen daden “Moslimimmigranten zijn welkom in Duitsland, maar alleen als ze onze manier van leven accepteren. Als zij de Europese cultuur niet prettig vinden, dan hebben ze de verkeerde beslissing genomen om hierheen te komen. […] Er zijn betere plekken in de wereld waar je kunt leven onder de sharia dan Europa, Kortom, als het je hier niet bevalt als moslim, staat het je vrij het Europese continent te verlaten.”

Klare taal, dit keer niet van AfD of Pegida, maar van de CDU-minister van Financiën, Wolfgang Schäuble. Het is allemaal waar, en Schäuble is niet de eerste en niet de enige Duitse christendemocraat die al eens kritische uitspraken in die zin heeft gedaan. Daarmee staat zelfs de CDU al verder dan “onze” CD&V. Het moet natuurlijk beginnen met woorden, met politici die openlijk durven zeggen waar het op staat, in plaats van mee te werken aan het doofpotbeleid en de politiek correcte leugens.

Maar als het alleen bij woorden zonder daden blijft, is het allemaal loze praat. Dat zal niet één gewelddadige of fanatieke moslim uit Duitsland verjagen. De stoere woorden moeten nu omgezet worden in beleidsdaden. Maar daarin zijn de CDU en zelfs de CSU tot nu schromelijk tekortgeschoten. Als puntje bij paaltje kwam, durfden zij geen muiterij tegen Merkel aan. Altijd marcheerden zij weer blindelings achter Aïsha Merkel aan, de Moeder van alle Gelovigen.

Uit het islamitische Vaticaan Vlak na de aanslagen van 11 september beweerden de nuttige idioten van de New York Times dat de beroemde Al Azhar-universiteit in Caïro “een geëerde moskee” was en “een voortreffelijke universiteit, de leidende stem van het soennitische islamitische establishment”.

Verder citeerde de NYT een islamitische geestelijke die verkondigde dat Al Azhar de enige instelling ter wereld was die de gematigde islam had aangeleerd en verspreid, zonder te vervallen tot starheid, fanatisme of het promoten van geweld. In 2009 werd Al Azhar nog door Obama geprezen als “een baken van islamitische kennis”. In al die lofzangen is maar één ding juist: Al Azhar is voor de soennieten inderdaad de hoogste autoriteit, zoals het Vaticaan dat voor katholieken is.

Men tracht de discussie over de islam soms te vertroebelen of te saboteren door te beweren dat “dé islam” niet bestaat omdat er zoveel strekkingen en stromingen zijn. Maar dat is

onzin. Dé islam bestaat natuurlijk wel en Al Azhar bepaalt wat die islam inhoudt. Waarom die oude citaten nog eens opvissen? Omdat Al Azhar deze week heeft bepaald dat de volgelingen van Islamitische Staat géén afvallige moslims zijn. Hun daden zijn niet onislamitisch.

Alle politici, journalisten, christelijke geestelijken, geitenwollensokkendragers en zogezegd gematigde moslims die beweren dat IS onislamitisch zou zijn, liegen dus, of ze kennen hun dossier niet. Of ze zijn te laf om de verschrikkelijke waarheid onder ogen te zien: dat de gruwelen van IS rechtstreeks voortkomen uit de algemene, orthodoxe islamitische leerstellingen, zoals die ook in Europa door de imams worden gepredikt in gesubsidieerde moskeeën en Koranscholen. De zaden van IS worden nu overal openlijk uitgezaaid. En zij zullen duizendvoudig ontkiemen…

Eén dappere In alle eerlijkheid moeten we erop wijzen dat Al Azhar toch minstens één keer een moedige poging tot hervormingen heeft gedaan: er is één rector - in onze terminologie - geweest die heeft geprobeerd te decreteren dat de besnijdenis van meisjes strijdig was met het islamitisch recht. Hij heeft het niet gehaald. De wetteksten en de uitspraken van Mohammed zelf waren te duidelijk. Maar hij heeft het tenminste geprobeerd.

Sovjetcreatie Noord-Korea werd gecreëerd door Stalin en was altijd een bondgenoot van de USSR, zij het een rebelse. Tijdens de Koude Oorlog kreeg Noord-Korea niet alleen economische en militaire steun van China, maar ook van de Sovjet-Unie.

Dat het kleine Noord-Korea nu méér artilleriestukken en méér raketwerpers heeft dan de machtige Verenigde Staten – dit is geen drukfout! – is te wijten aan de massale wapenleveringen door de Sovjets. Zelfs onder Gorbatsjov, de laatste leider van de Sovjet-Unie. Hij verminderde die steun alleen maar. Hij ging door met wapenleveringen. In 1989, kort voor de val van het “empire of evil” leverde hij Noord-Korea (toen nog) hypermoderne Mig-29 gevechtsvliegtuigen.

Pas na de volledige ineenstorting van de Sovjet-Unie, onder Boris Jeltsin, werden de contacten bijna volledig verbroken, en kwam er een einde aan de wapenleveringen. Maar, die kat kwam weer… In 1999, toen president Jeltsin ziek en verzwakt was, zowel politiek

als fysiek, werd Vladimir Poetin premier, en hij trok steeds meer bevoegdheden naar zich toe.

Hij begon onmiddellijk met de Noord-Koreanen te onderhandelen over een Verdrag voor Vriendschap, Goede Nabuurschap en Samenwerking. Er werd al snel volledige overeenstemming bereikt, maar hoe verzwakt Jeltsin ook was, zolang hij president was, kon hij het verdrag nog tegenhouden. Het werd pas in 2000 ondertekend, na zijn aftreden.

In 2011 verleende Poetin zijn Noord-Koreaanse vrienden een enorme schuldreductie: van de twaalf miljard dollar schulden die zij nog aan de Russen moesten terugbetalen, werd 90 procent kwijtgescholden.

Halala Eén van de perverse praktijken uit het islamitisch recht is de “halala”. Een gewone verstoting kan eenzijdig gebeuren, doordat de man de rituele formule “ik verstoot u” uitspreekt.

Hij moet geen redenen opgeven. Er moet zelfs geen scheidingsbrief opgesteld worden. Het kan in drie seconden gebeuren. Maar soms wordt zoiets in razende woede gedaan, of in dronkenschap. Of dacht u dat moslims het verbod op alcohol altijd naleven? Als dat één of twee keer gebeurt, kunnen echtgenoten zich gewoon verzoenen.

Maar als ze na een derde verstoting spijt krijgen en toch bij elkaar willen blijven, kan dat maar op één manier: de vrouw moet eerst met een andere man trouwen en zich daarna laten

verstoten. Men noemt dat “halala”. Dat mag geen schijnhuwelijk zijn. In dat tussenhuwelijk moeten de man en de vrouw echt seks hebben.

De interpretatie hiervan is omstreden, maar bij moslims van de Barelvi- en Deobandi-strekking is deze praktijk heel gebruikelijk. Barelvi’s en Deobandi’s vindt men vooral in India, Pakistan, Afghanistan en Bangladesh. In India kijkt de All India Muslim Personal Law Board zeer nauwlettend toe op de naleving van de rechtsregel betreffende halala. In Groot-Brittannië, waar veel Deobandi’s en Barelvi’s wonen, dwingen de shariarechtbanken de naleving van die halala-regels eveneens af. Halala is zelfs een groeiende bedrijfstak geworden. Via webstekken en sociale media worden voor grote bedragen echtgenoten aangeprezen voor halala-tussenhuwelijken.

En om het allemaal nog erger te maken: de sharia voorziet niet dat die halala-echtgenoten hun vrouwen op korte termijn moeten verstoten. Ze kunnen ze maanden en zelfs jaren als seksslavinnen gebruiken. Toen de islamitische ngo Muslim Women’s Network een open brief met meer dan honderd handtekeningen publiceerde om die wantoestanden aan te klagen, was de reactie van de Britse Sharia Counsel heel voorspelbaar: de vrouwen werden beschuldigd van islamofobie en de ngo werd als anti-islamitisch bestempeld.

De shariarechtbanken kregen daarbij zelfs de steun van Naz Khan, een parlementslid van Labour.

Met vier op een zakdoek Een aantal dagen voor de eerste ronde van de presidentsverkiezingen lijkt de stembusslag toch nog spannend te worden. En geen klein beetje. De kandidaten die nog echt kans maken op de tweede ronde – Marine Le Pen, Emmanuel Macron, François Fillon en Jean-Luc Mélenchon - zitten met vier op een zakdoek. Ieder haalt volgens de peilingen tussen 20 en 22 procent van de stemmen.

“We houden er ernstig rekening mee dat de campagne een week te lang zal duren.” In het kamp van de links-liberale kandidaat Emmanuel Macron neemt de ongerustheid toe. De voormalige minister van Economie van François Hollande, die van zichzelf zegt dat hij ‘noch links, noch rechts’ is, was lange tijd de gedoodverfde favoriet om president van de Franse Republiek te worden. In de peilingen voor de eerste ronde, die nu zondag 23 april plaatsvindt, heeft hij met 25 procent zelfs Marine Le Pen van het Front National ingehaald. In de tweede ronde zou hij winnen met de vingers in de neus.

Dat lijkt nu allemaal niet zo zeker meer. Ook al wordt er enorm veel voorbehoud gemaakt bij de publicatie van peilingen, volgens een laatste rondvraag van Le Monde heeft Macron een probleem. Uit die peiling blijkt dat vier kandidaten evenveel kans maken om de tweede ronde te halen. Nog altijd in eerste instantie Emmanuel Macron (22 procent) en Marine Le Pen (22 procent) maar al evenzeer de radicaal-linkse Jean-Luc Mélenchon (20 procent) en de klassiek-rechtse François Fillon (19 procent).

Gezien de foutenmarge van drie procent in de peilingen kan het dus alle richtingen uit. Al geven politieke analisten een tweestrijd tussen Macron en Le Pen nog altijd de meeste kans. Maar het kan evenzeer een duel tussen Macron en Fillon worden. Of zelfs tussen Le Pen en Mélenchon. Dat laatste scenario veront-

De man die DE Brexit kocht De naam Arron Banks duikt voorlopig weinig op in de Vlaamse pers. Het is een kwestie van tijd dat daarin verandering komt. Banks is invloedrijk achter de schermen van het politieke bedrijf. Hoe ver rijkt de macht van de man waarvan kwatongen beweren dat hij met zijn miljoenen de Brexit ‘kocht’?

Dief en ondernemer Voluit heet hij Arron Fraser Andrew Banks (°1966). Aanvankelijk werd deze ondernemer door de elite in Londen weggehoond. Vandaag is hij echter een van de meest gevreesde politieke donoren in het gehele Verenigd Koninkrijk. Banks groeide op in Zuid-Afrika en Engeland. Hij volgde onderwijs in Berkshire, ten westen van hoofdstad Londen.

Al snel liep de jonge Arron danig uit de pas. De ondernemersgeest van de jonge Banks kwam van jongsaf tot uiting. Regelmatig kroop hij op het dak van het plaatselijke schoolgebouw om er allerhande bouwmaterialen en metalen te stelen. Dat verkocht hij dan door aan anderen.

Grof geld verdiende de Brit toen hij een verzekeringsmaatschappij opstartte. Hij werd een serieondernemer. Banks stampte bedrijfjes uit de grond, zorgde ervoor dat ze winstgevend werden, verkocht ze met winst door en begon vervolgens, met zijn vroegere opbrengsten, een nieuwe reeks ondernemingen. In totaal heeft Arron Banks meer dan dertig bedrijven opgericht gedurende zijn loopbaan.

Conservatieve populist De miljonair had weinig zin om uitsluitend op een luxueus jacht rond te dobberen met een cocktail in de hand. De politiek

Adenauer was een valsaard Ik ben benieuwd of CD&V een groet zal brengen aan Konrad Adenauer. Hij werd voor vijftig jaar met veel tralala begraven als de grote staatsman, de halfgod, de goede Rijnlander die de nazi’s moest doen vergeten.

Op 19 april 1967 werd hij ten grave gedragen te midden van een onoverzichtelijke mensenzee en begeleid door staatshoofden, ministers en christendemocratische leiders. De politieke vriendin van Wouter Beke, kanselier Merkel, heeft een portret van Adenauer hangen achter haar werktafel in het Kanzleramt.

Af en toe wordt de faam van dat plaatijzeren monument lichtjes bekrast, echter, Adenauer is en blijft de essentie van wat een christendemocraat zou zijn: onkreukbaar, trouw, rechtlijnig en genereus.

Adenauers Vlaamse evenknieën beantwoorden heden niet aan het geschetste ideaal, dus wat volgt zal u, lezer van dit spotblad, niet verbazen.

Spionnen Het magazine Der Spiegel gooit met een kloek omslagverhaal de ruiten in van de tempel die rond de Grote Konrad is gebouwd. Op basis van documenten van de geheime dienst en eigen speurwerk wordt bewezen dat Adenauer onder meer partijvrienden uitvoerig liet bespioneren, met medeweten en hulp van de Bundesnachrichtendienst, de geheime dienst van de Bondsrepubliek.

En dat begon onder de voorloper van die BND bij de latere chef van de speurneuzen: Reinhard Gehlen. Der Spiegel hangt de vuile was buiten, een halve eeuw nadat Adenauer plichtmatig opnieuw bewierookt is als de grote rechtvaardige, de boetedoener voor het leed dat de NSDAP het vaderland en de wereld

9

Het nabije buitenland

20 april 2017

Si la France m’était contée rust de financiële markten. Het renteverschil op overheidsobligaties tussen Duitsland en Frankrijk bedroeg lange tijd 0,10 procent. Nu is het al gestegen tot 0,75 procent. Het anti-EU-beleid dat Le Pen en Mélenchon voorstaan zet de zenuwen op scherp.

Het momentum van Mélenchon In Europa wordt met verbazing gekeken naar het succes van oud-trotskist Mélenchon. De man combineert een radicaallinks programma met een nationalistisch en soevereinistisch discours. Op zijn meetings ziet men meer Franse driekleuren dan rode vlaggen. Dat zijn economisch programma van hogere belastingen en hogere uitgaven uiteindelijk 270 miljard euro of 12 procent van het bbp zal kosten, lijkt niemand te deren.

Ook zijn geflirt met linkse Zuid-Amerikaanse dictators wordt hem blijkbaar vergeven. De linkse intellectueel Michel Onfray kreeg veel kritiek toen hij schamper deed over Mélenchon die de overleden Fidel Castro ging herdenken aan het standbeeld van Simon Bolivar in Parijs.

Het succes van Mélenchon in de peilingen is enkel te begrijpen als we rekening houden met het politieke momentum en als men de Franse geschiedenis een beetje kent. Ten eerste trekt Mélenchon steeds meer kiezers van de Parti Socialiste aan. De PS ligt op apegapen sinds een deel van de partij voor Emmanuel Macron heeft gekozen en de officiële kandidaat Benoît Hamon niet kan overtuigen. Mélenchon komt voor veel linkse kiezers authentieker over. Ten tweede is hij de incarnatie van een links nationalisme dat in Frankrijk altijd sterk heeft gestaan. Mélenchon, dat is de bewonderaar van de grote linkse Franse revoluties, en veel Fransen denken met heimwee terug aan die momenten uit hun geschiedenis. De revolutie van 1848,

de linkse Commune-opstand van 1871 en vooral de jakobijnse machtsgreep tijdens de Franse Revolutie. Mélenchon beroept zich graag op Maximilien de Robespierre, de man van de Terreur en de guillotine. Voor links blijft ‘de onkreukbare’ een held.

Dat Frankrijk na de afkondiging van de mensenrechten 40.000 mensen onthoofdde, blijkt geen probleem te zijn. Het linkse jakobijnse nationalisme van Mélenchon is verankerd bij een deel van het electoraat.

Een nuttige stem De kans dat Mélenchon de tweede ronde haalt, is daarom zeer reëel. Tenzij de kiezers op het laatste moment denken aan de nuttige stem. Normaal gezien kiezen de Fransen in de eerste ronde zonder veel nadenken voor hun favoriete kandidaat. In de tweede ronde werkt men per eliminatie: wie wil men niet in het Élysée? Maar in deze gekke campagne wordt wellicht anders geredeneerd. De kiezer zou wel al van in de eerste ronde aan de finale winnaar willen denken. Een voorbeeld: een rechtse kiezer met een voorkeur voor Le Pen weet dat ze in de tweede ronde weinig kans maakt tegen Emmanuel Macron. Waarom dan niet voor François Fillon stemmen in de eerste ronde? Als hij genoeg stemmen haalt, kan hij misschien Macron in de eerste ronde uitschakelen.

De ‘nuttige stem’, ‘le vote utile’, zal dus sneller doorwegen dan gedacht. Het is ook waar François FIllon op hoopt, ondanks de schaduw van de schandalen. Tijdens de voorverkiezingen van Les Républicains in november realiseerde hij een knappe eindsprint. Hij hoopt dit nu te herhalen. Het blijven de spannendste presidentsverkiezingen van de Vijfde Republiek.

Salan

engeland

Right or wrong wekte stukje bij beetje meer interesse op bij Banks. Hij sloot zich aan bij de Conservative Party.

Daar werd hij een van de (kleinere) donoren. Doorheen de tijd schoof Banks steeds meer op naar rechts. Hij stond niet te boek als een goede vriend van de vorige Tory-leider, David Cameron. Als ferm euroscepticus stapte Banks rond 2014 over naar UKIP. Aanvankelijk wilde Banks een donatie van zo’n 250.000 pond (295.000 euro) overmaken aan de rechts-populistische partij van Nigel Farage.

De verzekeringsmagnaat raakte danig gekrenkt in zijn eer toen William Hague, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken in de regering van David Cameron, zijn vroegere partijgenoot omschreef als “een onbeduidend en onbekend figuur”.

Banks verhoogde prompt zijn donatie aan UKIP tot een miljoen pond (1.180.000 euro).

Plots wisten ze bij de Conservatives wel degelijk wie die zogenaamde ‘onbekende’ en ‘onbeduidende’ donor was. De miljonair, die eerst werd weggelachen, was plots een bedreiging geworden voor zijn vroegere Tory Party. Samen met Farage zette Banks in op het belangrijke Europese referendum. Hij trok, achter de schermen, aan de touwtjes van de groots opgezette ‘Leave Campaign – Leave.eu’.

Deze politieke beweging moest via campagnes in de media, zieltjes winnen voor het Brexit-kamp. Arron Banks zou in een jaar tijd vijf miljoen pond (5.900.000 euro) pompen in ‘Leave. eu’. Zijn persoonlijke totale vermogen wordt geraamd op minstens honderd miljoen pond (118.000.000 euro). De rest is geschiedenis. Arron Banks haalde zijn slag thuis. ‘Leave’ won in juni 2016 het referendum en het Verenigd Koninkrijk zal bijgevolg uit de Europese Unie treden, vanaf 2019.

Nieuwe rechtse beweging Wat brengt de toekomst? Nigel Farage trad af als politiek leider van UKIP. Dat Banks niet hoog oploopt met de huidige UKIP-aanvoerder, Paul Nuttall, is algemeen bekend. Nuttall was allesbehalve opgezet met de niet aflatende kritieken van de verzekeringsgoeroe in de Britse kranten.

Sommige bronnen meldden dat Banks, in maart 2017, uit UKIP gezet werd. De situatie ligt echter iets ingewikkelder. De miljonair besliste zelf min of meer om op te stappen, nadat in februari van dit jaar al duidelijk werd dat Farage niet zal terugkeren als voorman. Banks eiste bovendien 200.000 pond (236.000 euro) terug van de huidige partijleiding. Nuttall van zijn kant liet weten dat hij dit geld niet zal terugstorten.

Banks deelde mee dat hij een soort van ‘UKIP 2.0’ wil starten. Geen politieke partij, wel een brede beweging die dezelfde waarden uitdraagt als het vroegere UKIP: populistisch qua stijl, ethisch conservatief en economisch libertair. Arron Banks wil zich deels spiegelen aan de Italiaanse Vijf Sterren Beweging, zegt hij. De komiek Beppe Grillo is daar uitgegroeid tot de nachtmerrie van de gevestigde politieke orde.

In de Italiaanse peilingen is Vijf Sterren thans veruit de grootste. Vraag blijft of Banks met zijn beweging zal zegevieren, daar waar UKIP steeds faalde: het behalen van aanzienlijke hoeveelheden zetels in het Britse Lagerhuis. Banks beschikt over genoeg kapitaal om iets nieuws uit de grond te stampen. Nu enkel nog aansprekende personen vinden om de kar te trekken.

Op het ogenblik dat we de laatste letters van dit aritkel intikken, krijgen we bericht dat de Britse premier Theresa May nieuwe vervroegde verkiezingen aankondigt. Dat levert dan meteen stof op voor het artikel van volgende week.

LvS

Bei uns in Deutschland had berokkend, en dat mag niet verbazen. Voor en met de volle goesting van Adenauer plantte de geheime dienst drie spionnen in de redactie van het linkse weekblad. Tussen de Spiegel’ianen en de BND woedt reeds jaren een juridisch gevecht om de namen van die informanten te bekomen.

De kern van de verwijten die Der Spiegel aan Adenauer maakt, is dat hij de spelregels van de democratie niet heeft gevolgd. De man was van de oude stempel. In zijn gezin een heerser en een keikop, maar in de politiek een onkreukbare, aldus zijn imago.

De bronnen van Der Spiegel zijn verslagen van gesprekken van Gehlen in het kantoor van Der Alte (de koosnaam voor Konrad), notities van de Bundesverteidigungsrat, brieven aan en van Adenauer, en optekeningen van zijn woorden onder vrienden. Uit die optekeningen blijkt dat de kanselier een vernietigend lage dunk had van zijn landgenoten die hij graag bestempelde als dom, achterlijk en ongeschikt voor de democratie.

Geopenbaard wordt dat de regeringsleider de partijpolitieke concurrenten - de liberalen van de FDP en de socialisten van de SPD - liet bespioneren, dat hij overal het Rode Gevaar zag (niet verbazingwekkend, want Adenauer regeerde in volle Koude Oorlog), dat hij de grondwet meermaals schond, noodscenario’s schreef voor het geval het parlement niet naar zijn pijpen zou dansen, en dat hij de persvrijheid beknotte.

Tegen de wet in misbruikte de kanselier de BND als zijn “Privatgeheimdienst” en Gehlen als zijn persoonlijke opperspion. Konrad Adenauer heeft zich zaken gepermitteerd die geen enkele kanselier zich nadien nog heeft kunnen veroorloven. In zijn tijd beschouwden de christendemocraten de Bondsrepubliek als een staat die hen toebehoorde, waarover zij in feite en in rechte de baas mochten spelen.

FRANKRIJK

DUITSLAND

Brandt Een van Adenauers obsessies was burgemeester Brandt van Berlijn, de latere eerste rode kanselier van West-Duitsland. De documenten die Der Spiegel vond over de affaire-Brandt horen helemaal thuis in een politiestaat. In het privéleven van de SPD’er diende gesnuffeld te worden. Gehlen noteerde na een gesprek op 5 september 1960 in het Kanzleramt als opgave: “Wie was de eerste echtgenote van Brandt?”

Tegen Brandt speelde dat hij als journalist, uitgeweken naar Scandinavië, actief geweest was in de weerstand tegen Hitler, wat veel Duitsers hem in de onmiddellijke naoorlogse jaren kwalijk namen, want er waren nog honderdduizenden die achter heg en steg hun heimwee naar de Führer beleden. Adenauer wilde die “emigrantenfeindliche Stimmung” gebruiken en Gehlen wordt meermaals aangespoord om belastende feiten uit Brandts “Exilzeit” boven te spitten. Voor Adenauer, blijkt uit genotuleerde gesprekken, heeft “Brandt gevochten tegen de Duitsers en hebben landgenoten hem bevrijd”. Een staaltje van nepnieuws en roddel.

Konrad Adenauer was reeds een oude man toen hij in 1949 de eerste Bondskanselier werd; hij blies kort voordien 73 kaarsjes uit. Zoals veel generatiegenoten was Adenauer opgegroeid onder de monarchie van de Hohenzollern en de grondregels van de democratie vond hij zwaar.

Duitsland moest, ook na 1945, een Grossmacht zijn. In 1931 werd hij vicevoorzitter van het nationalistische Deutsche Kolonialgesellschaft en racistische woorden rolden uit zijn mond.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

20 april 2017

medialand

Film

Lady Macbeth

“Amerikaanse universiteit” zonder Amerikaanse campus Het is de lezer waarschijnlijk ook opgevallen hoe lovend onze media schrijven over de “Amerikaanse” Central European University, die de laatste tijd in Hongarije onder vuur ligt. De Hongaarse eerste minister Viktor Orbán, ‘bête noire’ van heel weldenkend Europa, heeft het niet zo hoog op met de stichter van die universiteit, Georges Soros, en diens bedrijvigheden in Hongarije. Daarom liet Viktor Orbán niet zo heel lang geleden een nieuwe wet uitwerken die onder meer stelt dat universiteiten van buiten de EU in hun eigen land een campus dienen te hebben waar een gelijkaardig curriculum aangeboden wordt als dat op de campus in Hongarije.

De “Amerikaanse” Central European University heeft dat echter niet, want ze heeft maar één campus, namelijk in Boedapest, en geen enkele in “thuisland” Amerika. Dus dreigt ze haar deuren te moeten sluiten wanneer de wet in voege treedt, tenzij ze alsnog een campus in bijvoorbeeld New York opricht.

Sindsdien schreeuwen de progressieve media in heel Europa moord en brand. Elk Hongaars protest, zelfs al gaat het maar over vijf man en een paardenknop, wordt meteen dik in de verf gezet. Zijdelings probeert men de druk op te voeren op de Europese Volkspartij (EVP) om Fidesz, de partij van Viktor Orbán, uit te sluiten. En deze keer lijkt er bij de EVP zelfs iets te bewegen. Wat is hier aan de hand?

Hagiografen van Georges Soros Georges Soros (geboren György Schwartz, maar in 1936 veranderde zijn familie haar Duits-joodse achternaam naar het veiliger klinkende Soros) staat al lang bijzonder goed aangeschreven in onze progressieve media. Hoewel de man stinkend rijk is en in het zakendoen één van de ruwste kapitalisten ooit – hij schrikt er zelfs niet voor terug landen aan de rand van het bankroet te brengen als hij daarmee wat geld kan verdienen –, hoort hij politiek bij de progressieve voorhoede thuis.

Een goed voorbeeld van hoezeer de man op handen gedragen wordt, is de column van Ian Buruma in De Standaard van 18 maart jongstleden. De man kan gewoonweg niets verkeerd doen, of beter gezegd: over zijn donkere kantjes kom je als lezer niets te weten. Zo vermeldt de column wel dat Georges Soros de organisatie Black Lives Matter financieel ondersteunt (ondanks haar faam in onze media een behoorlijk racistische en gewelddadige organisatie, die als ze zich werkelijk iets zou aantrekken van het lot van jonge zwarten in de VS zich vooral zou toeleggen op geweld tegen jonge zwarten door… andere jonge zwarten). Maar wat je niet te weten komt, is dat Soros de gewelddadige protesten tegen de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen financierde. Stel je voor dat een rechtse miljardair meegeholpen zou hebben om geweld tegen de verkiezing van een Democraat te organiseren…

Ook wanneer het over de Central European University gaat, worden alleen maar de meest positieve adjectieven van stal gehaald (“progressief”, “liberaal”, “internationaal”, “democratisch”). Viktor Orbán daarentegen wordt in de berichtgeving consequent weggezet wordt als “sluw”, “antiliberaal” en “repressief”.

Maar nergens vraagt een krant zich af hoe Amerikaans een Amerikaanse universiteit wel is, als ze nergens in de VS over een campus beschikt. Of waarom het toch zo’n groot probleem is voor een zo prestigieuze universiteit als de CEU om snel een campus op te richten in de VS: Amerikaanse studenten zouden voor zo’n topuniversiteit toch in dichte drommen moeten staan aanschuiven?

Genderstudies en milieuwetenschappen De Central European University wordt aangeprezen als één van de meest prestigieuze universiteiten in Europa, maar in de praktijk omvat ze alleen maar sociale en humane wetenschappen. En eigenlijk zelfs dat niet, want buiten wat economie, rechten en voorts vooral veel (linkse) politiek en sociologie valt er aan die “universiteit” eigenlijk niet veel te rapen. Zo ‘univers’ is die universiteit dus niet, want geen dokters of ingenieurs aan de Central European University, en ook geen linguïsten, pedagogen of psychologen. Maar het was wel de eerste universiteit in Centraal-Europa met een programma in “gender studies” en “milieuwetenschappen”. De lezer mag zelf raden hoe ‘univers’ de politieke wind waait binnen de paar faculteiten die ze heeft.

De Central European University is dus niet zomaar een “prestigieuze universiteit”, maar een vanuit de VS gefinancierde kweekschool om, zoals haar missie zelf zegt, “toekomstige leiders voor te bereiden op het bouwen van open en democratische samenlevingen”. Linkse politici en rechters dus, en meelopende journalisten. En met de “open” van “open deuren voor de migratie”, en “democratisch” in de betekenis van rechten voor

alle mogelijke minderheden, terwijl de meerderheid haar kop maar in kas moet houden en belastingen moet dokken om het al die minderheden naar hun zin te maken.

Zeg nu nog dat Viktor Orbán ongelijk heeft om de Central European University te willen sluiten, of minstens aan banden te leggen.

Rusland niet naar Eurovisiesongfestival We hadden het er enkele weken geleden al over: Oekraïne, dit jaar gastland voor het Eurovisiesongfestival, verklaarde de Russische deelneemster persona non grata nadat gebleken was dat ze de annexatie van de Krim door Rusland ondersteund had. De EBU had nog voorgesteld Julia Samoylova via een satellietverbinding te laten deelnemen, maar daar bedankte Rusland uiteindelijk voor. We zullen nooit te weten komen of die satellietverbinding het op het cruciale ogenblik jammerlijk zou begeven, of wat voor truken van de foor Oekraïne klaar had liggen om de Russische kandidate het leven nog wat zuurder te maken.

Je kan van de Russen zeggen wat je wilt, maar ook de Oekraïners zijn zeker geen doetjes.

Of de bobo’s van de EBU ondertussen begrepen hebben dat ze met al die Centraal- en Oost-Europese deelnemers met vuur spelen? Dat blijft een open vraag. Waarschijnlijk denken ze daar nog steeds in alle ernst dat ze met hun liedjescompetitie al heel veel vrede gesticht hebben.

Genderneutrale prijzen bij MTV Het spreekt voor zich dat een hippe muziekzender als MTV zich op tijd en stond in het progressieve daglicht dient te plaatsen. Daarom bevielen ze daar onlangs van de gedachte om bij hun tv- en filmprijzen voortaan geen onderscheid meer te maken tussen acteurs en actrices, en alleen nog maar naar “acteerrollen” te kijken.

Op het eerste gezicht valt daar wel iets voor te zeggen: een acteerprestatie is een acteerprestatie, en in principe maakt het dan niet veel uit of de rol door een man of een vrouw gespeeld wordt. Maar zo eenvoudig liggen de zaken niet, want je kan er gif op innemen dat toch afgewogen zal worden hoeveel mannen en hoeveel vrouwen er voortaan prijzen zullen wegkapen. Vergelijk het met de discussie over de Oscars voor zwarte acteurs en actrices, zodat men in de praktijk niet ver meer af is van raciale quota.

Overigens, het is niet de eerste keer dat MTV probeert over te gaan tot genderneutrale prijzen. In 2006 en 2007 probeerden ze het ook al eens, maar kwamen daar in 2008 op terug. Het zou ons niets verbazen als daar toen een commercieel motief achter zat. Door die genderneutraliteit halveer je immers ook het aantal uit te delen prijzen, met als resultaat een veel kortere show. En dus een pak minder reclameblokken.

Verwacht het overwachte Ooit had De Standaard de naam een katholieke gazet te zijn. Tot enkele marketingjongens en -meisjes beslisten dat die omschrijving niet meer bij de krant paste. Net zoals het Vlaamsgezinde profiel moest verdwijnen.

Bij het doorbladeren van De Standaard van het voorbije weekend viel ons oog op bladzijde C21, waar de redacteur van dienst de lezer tips geeft inzake televisieprogramma’s. Hij raadt ons aan om zeker af te stemmen op de uitzending “Urbi et Orbi”.

Niet te missen omdat: “Pasen dit jaar op een zondag valt”. Juist, en dat is meteen de reden waarom paasmaandag altijd op … een maandag valt. Wij kunnen onze collega’s van De Standaard geruststellen: ook volgend jaar valt Pasen op een zondag, en ook het jaar nadien. En ook de volgende jaren.

Ongezouten Café Weltschmerz is een Nederlandse digitale tv-zender die diepgravende interviews uitzendt via internet. Een plejade aan gasten en onderwerpen kwam de afgelopen twee jaar aan bod (zolang bestaat het). Onlangs zat voormalig NRC-journalist Karel van Wolferen op de praatstoel, om het over Trumps Midden-Oostenbeleid te hebben. Terloops kwam ook de neergang van de krant waarvoor hij jarenlang als Tokio-correspondent heeft gewerkt ter sprake. Wat Van Wolferen te zeggen had over huidig hoofdredacteur Peter Vandermeersch, willen we u niet onthouden. “Nou, de hoofdredacteur moet natuurlijk weg.

Maar zo gauw mogelijk. Hij heeft die krant... Het was al aan het afzakken, maar wat hij ervan gemaakt heeft, is echt niet... Het is op geen enkele manier goed te praten. Dat is wel verschrikkelijk, want het was een belangrijk instituut in Nederland. Dat is wég.” Ongezouten, heet dat. Maar daarom niet minder raak.

Schrijven dat ik met “Lady Macbeth” een aangename filmavond heb beleefd, zou de waarheid geweld aandoen.

Daarvoor is dit debuut van William Oldroyd iets te koel en afstandelijk. En het onderwerp is niet bepaald om vrolijk van te worden.

De tijdsituering is het midden van de 19de eeuw, de plaats is een ruwe streek in Engeland, het hoofdpersonage is een jonge vrouw Katherine (Florence Pugh). Ze wordt uitgehuwelijkt aan een rijke mijneigenaar. Die maakt weinig aanstalten om het huwelijk te consumeren, maar hij is altijd bereid om haar te vernederen. Bovendien krijgt ze ook nog te maken met een kwaadaardige schoonvader. Haar frustraties werkt ze dan maar uit op het personeel, terwijl ze een affaire begint met een stalknecht. Dat dit alles niet goed gaat aflopen, staat in de sterren geschreven.

Op het eerste gezicht lijkt “Lady Macbeth” een zoveelste Engels kostuumdrama waar de BBC haast een patent op heeft, maar je wordt spoedig geconfronteerd met een totaal andere aanpak. In plaats van een weelderige mise-en-scène hanteert Oldroyd een strak decorum en een sobere doch stijlvolle inbeeldzetting. Het is een manier om de warmteloze omgeving en de toenemende frustraties van Katherine over te brengen. Tegelijk geeft Oldroyd een historische context – klassenverschillen, vrouwenonderdrukking, rassendiscriminatie – een hedendaags tintje. Ik bedoel, je kan niet ontkennen dat hij goed bezig is en dat hij zijn vak beheerst.

Bovendien is er het uiterlijk en de vertolking van Florence Pugh, perfect passend in dit melodramatische geheel van seksuele frustratie, onderdrukking, wraak en dubbelzinnige moraal. En als je dan leest dat het budget rond de 600.000 euro draaide – een bedrag waarvoor je bij wijze van spreken zelfs geen Vlaamse film meer van de grond krijgt – dan kun je alleen maar bewondering hebben voor het resultaat.

Maar zoals ik reeds schreef, een aangename filmavond hou je er niet aan over.

K.T.

The Last Face

Sean Penn is naar verluidt geen gemakkelijke jongen, maar hij is in ieder geval een geëngageerd acteur en regisseur, die zijn mening over mistoestanden in de Verenigde Staten en de wereld niet onder stoelen of banken steekt. Met zijn vijfde film als regisseur moet hij ondervinden dat een speelfilm maken over hulporganisaties die proberen iets te doen aan het leed van velen over de ganse wereld – maar dan vooral in Afrika – niet noodzakelijk tot een goed resultaat leidt. Het zijn dikwijls de te goede bedoelingen die in de weg staan voor een boeiende en zinvolle film.

In “The Last Face” maken we kennis met Miguel en Wren (respectievelijk Javier Bardem en Charlize Theron), twee dokter-hulpverleners die ergens in Afrika, ondanks de ellende rondom hen, een relatie beginnen. Via hen probeert Penn een beeld op te hangen van de noden, het lijden, de chaos, de gruwel en tegelijk ook van de dualiteit in het werk van die hulpverleners. Voor Miguel is elk leven dat hij redt een overwinning. Wren ziet het grootser, en klaagt de onverschilligheid van de westerse politici en machthebbers aan.

Helaas verzandt dat alles vrij vlug in nietszeggende en geen oplossing biedende uitspraken en gesprekken. Toegegeven, het is allemaal niet simpel, maar Penn hanteert bij zijn betoog een beetje te veel een zelfingenomen toon van wereldverbeteraar, en dat komt beslist niet goed over.

Ik heb een grenzeloze bewondering voor diegenen die werken binnen organisaties als “Artsen zonder Grenzen” en aanverwanten. Reden waarom ik maandelijks een klein bedrag van mijn karig inkomen op hun rekeningen stort (alleen moeten ze mij niet bestoken met hun kleurenfolders en dat geld besteden aan hun doel). Toch zijn dat maar druppels op een hete plaat en het lost weinig of niets op; het verandert niets aan de essentie van het probleem.

Bijvoorbeeld, de mateloze hypocrisie en schaamteloosheid van de rest van de wereld als weer ergens een conflict losbarst. Waar komen al die wapens vandaan en wie betaalt die? Een tipje van die sluier werd opgelicht met de recente commotie rond FN (maar ook Vlaanderen is niet zonder schuld). Bijvoorbeeld, het feit dat een werelddeel als Afrika potentieel rijk aan grondstoffen is, maar waarvan de bevolking voortdurend in de steek wordt gelaten door haar leiders. Bodemschatten worden er geroofd met oogluikende goedkeuring en medewerking van alles wat macht heeft in de rest van de wereld.

Nog een voorbeeld, als ik weer eens beelden zie van opvangcentra in noodgebieden, dan zie ik alleen maar vrouwen met (kleine) kinderen. Waar zijn de mannen, de echtgenoten, de vaders? Kinderen op de wereld zetten, is klaarblijkelijk gemakkelijk. Er verantwoordelijkheid voor dragen, is iets anders. Cultuurverschillen noemt men dat dan (vrouwen zien hun enige reden van bestaan in het krijgen van kinderen). Het levert alleszins schrijnende toestanden op.

Zeker als dat gepaard gaat met (godsdienst)oorlogen of natuurrampen. Ik geef toe, dit is niet meteen filmkritiek.

Eerder losse gedachten rond thema’s die in “The Last Face” niet goed uit de verf komen. Maar als die film discussies op gang kan brengen, dan is die toch niet helemaal zonder zin.

K.T.

Op de praatstoel

20 april 2017

11

Praten met Cor Engelen en Mieke Marx

Het Lam Gods krioelt van de nonsens Cor Engelen is strijdvaardig, stellig en hij weet waarover hij spreekt. In het wereldberoemde veelluik van Jan van Eyck zitten minstens 46 eigenaardigheden die aantonen dat de panelen bewerkt zijn tot een ratjetoe van ware en valse figuren.

Voor die stelling krijgt Engelen geen lof, wel dichtgeknepen monden, boycot en achterklap. ‘t Pallieterke zocht hem op in Leuven in een huis dat een privémuseum is.

Cor Engelen is antiquair in de Dirk Boutslaan bij de Sint-Pieterskerk in Leuven.

De straatnaam sluit uitstekend aan bij zijn vak.

Het bovenhuis van de winkel is een verbluffend nest met duizenden boeken en eeuwenoude kunst. In een opslagplaats in de nabije Vaartstraat staan 6.000 antiquarische beelden. Cor Engelen en Mieke Marx, hebben oog voor schoonheid die de tijd trotseert. ‘t Pallieterke: de waarachtigheid van het Lam Gods aanvallen is een culturele en toeristische doodzonde?

Cor Engelen: “Ik krijg geen podium voor mijn thesis over het Lam Gods. Professoren kunstgeschiedenis van de KU Leuven willen mij monddood maken. Ik heb na een afwijzing aan de KU Leuven een voordracht kunnen houden in 2014 in het auditorium van het heiligdom in Scherpenheuvel met een kleine brochure over het Lam Gods. Het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium vroeg om discreet een exemplaar te krijgen. Twee maanden later heeft men dan opeens ontdekt dat het Lam Gods overschilderd is, terwijl men al twee jaar bezig was met het restauratiewerk. De kranten blokletterden dat men nu het echte Lam Gods zou te zien krijgen. Na eeuwen kwam men oog in oog met de originele penseelvoering van Van Eyck. Wat heeft men dan jarenlang bewierookt?

Zonder te weten wat er onder de overschilderingen vandaan komt, stelt men dat het de echte Van Eyck is. Star blijft men vasthouden aan het dogma: het Lam Gods is van Van Eyck uit 1432. In het Lam Gods zoals het in Gent aan veel bezoekers getoond wordt, zitten echter 46 anomalieën en dat zijn er 45 te veel. Van elk van die details heb ik een aparte studie gemaakt met verwijzingen naar wat er overeenstemt met de periode dat het Lam Gods werd geschilderd en wat niet. Het vergelijkend materiaal heb ik niet gehaald uit het Lam Gods zelf, want anders draai je rond in een cirkel. In de schildering van Sint-Michiel alleen al zitten vijf bizarrerieën.

Einde 2016 heb ik een persconferentie georganiseerd met lijvige werkboeken en een speciaal cahier over het Lam Gods. Daar is geen journalist op af gekomen, wat ik onbegrijpelijk vind. Ik vrees een omerta om dat cultuurpolitieke icoon met rust te laten.

Wel is er elk jaar een oprisping van mediaaandacht als er weer een detail opduikt over het gestolen paneel - De Rechtvaardige Rechters - van dat veelluik. Ik wil het debat aangaan, maar dat lukt niet. Ik ben een zoeker naar waarheid en geen advocaat van vaak aanvechtbare tradities.” ‘t Pallieterke: hoe vindt u de anomalieën?

Cor Engelen: “Mijn methode is de iconografie, ik tracht nauwgezet de schilderijen die toegeschreven worden aan de Primitieven te dateren aan de hand van kledij, wijze van het schilderen van de plooien, hoofddeksels, harnassen, schoeisel, alaam, meubilair, instrumenten en kom zo tot verrassende resultaten die veel kunsthistorische eensgezindheid ondersteboven haalt.

In het Lam Gods zoals het vandaag in Gent hangt, heeft het orgelklavier zwarte toetsen en dat is onmogelijk in de jaren van de schildering, 1432 of later. Die methode heb ik rigou-

reus toegepast in twee dikke boekdelen die ik publiceerde en presenteerde in 2016 over respectievelijk de Vlaamse en de Franse Primitieven. Ik geraakte geïntrigeerd door eigenaardigheden en zogenaamde unieke creaties in het werk van Rogier van der Weyden.

Zo kwam ik terecht bij andere grote Vlaamse Primitieven en de Franse Primitieven. Ik vond er voorstellingswijzen die karakteristiek zijn voor andere regio’s in Europa of voor andere periodes, en voorwerpen die men afgebeeld heeft, en die men, buiten de Primitieven, enkel terugvindt in veel latere tijden.

Ik leg me niet neer bij uitvluchten als “dit is eigen aan een uitzonderlijk artistiek brein”. Ik zoek verklaringen die een wetenschappelijke toets doorstaan.” ‘t Pallieterke: hoe verklaart u de zwijgzaamheid over uw visie?

Cor Engelen: “Dat heeft alles te maken met eerzucht en nationale roem. Voor de Duitsers is hun nationale mythe en eer de romaanse periode, voor de Fransen is dat de gotiek en de Vlamingen hebben hun Vlaamse Primitieven. Raak aan die gevoeligheden en de wetenschap wordt aan de kant geschoven voor het in stand houden van de mythes.” ‘t Pallieterke: academici staan open, beweren zij, voor debat, repliek, weerlegging en nieuwe syntheses…

Cor Engelen: “In de wereld van de kunsthistorici, bij ons en in het buitenland, is er veel inteelt. Professoren en docenten domineren hun studenten, en er heerst een subtiel spel om mekaar monddood te maken. Ik ben zeer ontgoocheld over de microkosmos van een groot aantal academici. Zij consulteren boeken, zitten in bibliotheken, apen mekaar na en het veldwerk vinden zij te min.

Typisch vind ik het wedervaren met een beeldje uit Zoutleeuw dat zogenaamd zou behoren tot de Maaslandse School. Ik lichtte het plaatje van de voet van de Sint-Anna-tenDrieën en daaronder stond klaar en duidelijk het waarmerk van een Antwerpse maker, een handje, en zo kan je voorbeelden aan mekaar rijgen. In Zoutleeuw mocht men dat niet rechtzetten op gevaar af de subsidie voor de kerk te verliezen!” ‘t Pallieterke: niet alleen het Lam Gods stelt u ter discussie. U ziet ook gekke dingen in een andere pijler van de kunstgeschiedenis, “Les Très Riches Heures du Duc de Berry”, een wereldberoemd getijdenboek.

Cor Engelen: “In 1999 publiceerde ik “De mythe van de Middeleeuwen-Spiegel van de Middeleeuwen” en de tentoonstelling Van der Weyden in Leuven van 2009 was de aanleiding om die studie terug op te nemen. Daardoor kwam ik onder meer tot een nieuwe visie op het Lam Gods, de Moeder van alle Vlaamse Primitieven, en uiteindelijk eveneens tot het in vraag stellen van het bekendste getijdenboek waarin ook geknoeid is.

Op de vraag van Hans Geybels om een voordracht te geven in het Maria Theresiacollege in Leuven was er protest van enkele kunsthistorici en onder meer van Jan Klinckaert en professor dr. Barbara Baert, hoofd van de vakgroep middeleeuwse kunst, die naar Geybels mailden: “Al is het vaak dat wetenschap kan

Wat klopt niet?

De dikke brochure “Het Lam Gods doorgelicht” is rijk voorzien van prenten en illustraties die Cor Engelen opzocht om de zonderlingheden van het bekendste schilderij van een Vlaamse Primitief aan te tonen. Op bladzijde 12 schrijft hij: “Een religieus werk werd gecontroleerd door theologen of hoogwaardigheidsbekleders van de kerk. Afgezien van de eigenaardige verdeling van de panelen, zijn er meer dan 40 punten waarop het Lam Gods niet overeenstemt met de iconografie en de gebruiken van vijftiende eeuw.”

Daarop volgt een lijst van 46 opmerkingen en de bladzijden waarop deze gestaafd worden, bijvoorbeeld: “Lam met vier oren, Chinese hoed, Wierookvat, Jonkvrouwenkransje, Harp met inlegwerk, Zwarte toetsen, Engel met lelie, Hoofd van Johannes, Tulband...”

groeien door verfrissende theorieën en uitdagende hypothesen, heb ik toch enig voorbehoud bij het voorstel om dhr. Engelen een academisch platform te geven voor de verkondiging van zijn ideeën (die soms ook zeer waardevol zijn).

Hij heeft vaak de neiging om als een Don Quichote verbeten maar niet altijd even gegrond ten strijde te trekken tegen het ‘gevestigd’ kunsthistorisch establishment.” Zij en de overige critici kennen mij niet, noch mijn werk, en dan maar praten over het groeien van de wetenschap door verfrissende theorieën en uitdagende hypothesen.” ‘t Pallieterke: uw branche is de antiek, nochtans, de antiquairs in Vlaanderen verdwijnen zienderogen.

Cor Engelen (bedrukt): “In Leuven ben ik vandaag de enige antiquair. Tot voor enkele jaren waren er verschillende collega’s. In 2007 telde Brussel 100 antiquairs, vandaag hoop en al 20 antiquairs en 30 brocanteurs. Oorspronkelijk zat de Zavel vol met antiekwinkels, dat is voorbij. ‘t Zijn andere tijden, de elektronische markt eBay is een grote concurrent. En de hedendaagse interieurmode keert zich tegen het antiek.

Blader door de binnenhuistijdschriften en aangeprezen wordt wit, van witte muren tot maagdelijk witte keukens. Evenzeer concurrenten zijn de gesubsidieerde kringloopwinkels, die halen gratis oude spullen op waarbij de beste voorwerpen aan de kant gaan voor de medewerkers of de brocanteurs. Ik noem dat valse concurrentie. Vroeger deden de brocanteurs de selectie en zij schoven interessante stukken door naar de antiquairs. Maar dat is niet de enige reden van de teloorgang: de wereld is veranderd en het is een verloren strijd, wat ook geldt voor boeken- en platenwinkels. De kleding- en schoenenwinkels lijden ook onder deze ontwikkeling, en het bannen van de auto uit de stad zal dat niet verhelpen.” ‘t Pallieterke: er blijven topnamen in Vlaanderen met een internationaal cliënteel.

Cor Engelen (cynisch): “Je bedoelt toch niet de man die gebakken Zen-lucht verkoopt aan filmsterren en hun muren vol hangt met gescheurde doeken? Dat is een kunst op zich.

De klassieke antiquair is praktisch verdwenen. De klasse TEFAF zal wel blijven bestaan.” ‘t Pallieterke: hoe houdt u het hoofd boven water?

Cor Engelen: “We hebben goede tijden gehad. In de jaren tachtig begonnen Mieke Marx en ik met het organiseren van tentoonstellingen voor de Generale Bank en het Rijksarchief. Maar ook daar is het soms hard. Ik heb bijvoorbeeld twee jaar gewerkt op een tentoonstelling over retabels in de kathedraal van Antwerpen in 1993.

Mij werd voorgesteld commissaris te worden van die tentoonstelling, wat ik niet aan-

vaard heb, en prompt werd ik geloosd door de organisatoren die wegliepen met mijn kennis, research en contacten.

Daarna hebben we ons meer beziggehouden met research, hetgeen resulteerde in een zevendelig woordenboek over de Belgische beeldhouwkunst.

Een verdeler voor mijn boeken heb ik nooit gevonden, de klassieke uitgevers willen koffietafelboeken aanbieden en mijn teksten vormen werkboeken, wetenschappelijke analyses. Recentelijk publiceerden we een boek over de Leuvense kunstenaar Frans Nackaerts en de Leuvense School en er zijn nog vijf monografieën in voorbereiding.

De Galerij Engelen-Marx laat regelmatig bevriende kunstenaars gratis tentoonstellen.

We blijven bezig met wat we graag doen, als een van de laatste der Mohikanen.” ‘t Pallieterke: over vervalsingen in de kunst en het antiek doen steeds meer verhalen de ronde.

Cor Engelen: “Het zijn meestal sensatieverhalen. Niemand weet dat er in het Louvre een grote zaal is met 19de-eeuwse ivoren diptieken en spiegelhoudertjes die verondersteld worden te komen uit de 14de eeuw. De ivoren koffertjes uit de Italiaanse renaissance van de Florentijn Embriachi zijn een groot succes; ze staan op alle beurzen en musea. Het zijn toeristische snuisterijen uit de 19de eeuw.

Geen enkele expert zal die vervalsingen uit Dieppe en enkele Parijse ateliers afkeuren, omdat ze zelf altijd die stukken verhandeld hebben, om maar te zwijgen over de blamage voor de Louvre-experten.” ‘t Pallieterke: in Frankrijk hebt u een ridderorde gekregen.

Cor Engelen: “Ja, in Frankrijk, niet in België, voor opzoekingen naar gestolen retabels. Ik heb in de voorbije tijd nog 100 gestolen stukken gezien, maar ik spreek er niet meer over, zozeer ben ik ontgoocheld over het gedrag van de politie als je dat meldt. De goederen worden in beslag genomen en de laatste ter goeder trouw handelende eigenaar ziet zijn geld nooit terug. Iets verzekeren in deze sector is onbegonnen werk.

Ik heb mijn les geleerd toen ik een retabel van Hakendover op het spoor kwam bij een Nederlandse antiekhandelaar, dertig jaar nadat het gestolen was. Na ruggenspraak met Luc van Eeckhout, secretaris van de kerkfabriek, heb ik enkele stukken kunnen terugkopen en bezorgen aan Hakendover. Dat leidde tot een inval van de politie in mijn zaak, een nacht in het cachot onder het stadhuis van Leuven en de verdenking dat ik een heler geweest was van dat retabel... Een grove leugen die later is toegegeven, maar nooit in de media werd rechtgezet.”

Frans Crols

Student en antiquair Cor Engelen, een Limburger van Bree, is geboren in 1943: “Ik werd zeer jong een vlijtige verzamelaar en kon neuzen op de zolder boven de winkel van mijn grootmoeder. Verzamelen is een passie gebleven. Met mijn eerste spaarcentjes kocht ik een reproductie van de Volkstelling van Pieter Brueghel.

Ik was en ben een veellezer, in mijn jeugd tot één boek per dag. Vijfentwintig jaar geleden ben ik gestopt met het lezen van fictie, vandaag ligt uitsluitend non-fictie onder de leeslamp. Ik zwoer op mijn 21 nooit les te zullen geven, hoewel dat als beroep na mijn studie van de wijsbegeerte in Leuven, best had gekund. Ik werd door de priester-directeur van het Sint-Pieterscollege in Leuven, waar ik stage liep, zo getreiterd om een onnozelheid dat ik besloot bij dat soort autocraten nooit van mijn leven te zullen werken.

Op mijn studentenkot verkocht ik antiek; mijn waren vond ik tijdens de weekeinden bij de boeren. Eigenlijk was ik toen al voltijds antiquair. Ik heb mij verder bekwaamd door zelfstudie.”

12

Cultuur

20 april 2017

Een nieuwe Nederlandstalige popgroep, Frimout

Podium

Vijf jaar hebben de heren en dame van Frimout erover gedaan, maar vanaf deze week is hun debuutalbum officieel uit. Zestien eigen composities staan op het album.

De groep liet zich in de studio met fraai volk omringen. Producer van het album was Steve Willaert, al vele jaren de muzikale rechterhand van Will Tura, maar ook verantwoordelijk voor vele prachtige soundtracks van films en series.

De groep rond singer-songwriter Stef Willems heeft inmiddels al 11 singles op rij die de speellijst van Radio2 haalden. Het nummer ‘Ninett’ werd vorig jaar door de luisteraars van Radio2 zelfs in de Vlaamse top 100 aller tijden gestemd.

Al enige jaren timmert de groep aan de weg, met vallen en opstaan. In hun thuishaven Leopoldsburg werd enkele jaren geleden al een heel succesvol verjaardagsoptreden gegeven, maar toen bleek toch dat, ondanks voldoende enthousiasme, er nog net niet voldoende maturiteit en bagage aanwezig was.

De plannen voor dat eerste broodnodige album werden dus even in de koelkast gelegd en er werd gezocht naar kwaliteit in begeleiding, zowel muzikaal als technisch. En dan bleek Steve Willaert inderdaad de juiste man op de juiste plaats. Willaert vormde de bestaande composities om tot mooie afgewerkte producten en doet de plaat zonder meer veel beter klinken.

En zestien liedjes op één cd, dat hebben we in geen jaren meer meegemaakt.

De groep bestaat uit vijf muzikanten en één extra zangeres. Hun kracht? Dat alle groepsleden meezingen en zo vele refreinen vol tot uiting kunnen laten komen. De bezieler, Stef, heeft alle teksten geschreven en hij tekent ook voor zowat alle composities. Je zou Frimout zonder aarzelen zijn project kunnen noemen. Hijzelf vindt het zijn muzikale levenswerk.

In vele opzichten is Frimout dankzij de bezieling van alle groepsleden een welkome en verfrissende afwisseling in het Nederlandstalige muziekwereldje. De nummers klinken als frisse popliedjes en de teksten gaan wel degelijk ergens over. En in deze plaat klinkt niet de minste pretentie.

Op dit moment wordt op Radio2 het nieuwe liedje ‘Sterren zien’ gedraaid. Het is de zoveelste positieve bijdrage van de openbare zender aan het verhaal van Frimout. ‘Sterren zien’ is een typisch Frimout-nummer: sterk gezongen, een aardige meezinger, vlot arrangement, en heel sterk georiënteerd op radio. Ook ‘Toffer dan tof’ is zo’n liedje. Muzikaal aangevuld met de viool van Andries Boone zet het lied aan tot spontaan meeklappen en meezingen, al is de tekst net iets te populistisch. Hetzelfde vlotte gevoel bij ‘Juist-fout’ en ‘Superman’. Ernstiger gaat het eraan toe in het liedje ‘Paradijs’. Dat liedje toont een heel andere kant van Stef Willems en geeft de plaat een extra gevoelig tintje.

Ondertussen heeft de groep, door hard te zoeken, een mooi gevulde festivalzomer bewerkstelligd. Er zijn vele plaatsen tijdens de zomervakantie waar u de groep aan het werk kan zien. Niets zo aangenaam voor een Nederlandstalige popgroep om op een podium uw sympathie te proberen winnen.

De groep Frimout verdient een plaats tussen de vele andere groepen. Ergens dromen ze er stiekem van de nieuwe Clouseau te worden. In dat genre zit de groep ook. Maar om daar echt te geraken, is er werk aan de winkel: nog straffere teksten en een nog beter getrainde stem. Het potentieel is er, en naar het vervolg zijn we zeer benieuwd.

GT

Messiaans danstheater in KVS Wim Vandekeybus, choreograaf, theater- en filmmaker, is met zijn dansgroep Ultima Vez al ruim dertig jaar actief in binnen-en buitenland. In de KVS te Brussel, waar hij vaak een onderkomen vond, bracht hij op Goede Vrijdag de wereldpremière van “Mockumentary of a contemporary saviour”. De nieuwe creatie rond religie en messianisme was reeds gepland bij zijn internationale doorbraak in 1987, maar is nu pas uitgevoerd.

Vandekeybus was een verwoed lezer van de Bijbel en de apocriefe teksten en hij stelde vast dat het wachten op de Messias of de Verlosser deel uitmaakt van de meeste religies. Die idee wou hij op scène zetten in een imaginaire futuristische wereld. Omdat het minder paste in de vaak spectaculaire choreografie en hypervitale danscreaties maakt hij veel meer gebruik van theater, wellicht wat te veel.

Zeven personages zijn de uitverkorenen die gered worden door een wat infantiele messiaanse figuur. Drie vrouwen en vier mannen leven in een steriele ruimte zonder materialiteit en zijn gedoemd er samen te blijven in onsterfelijkheid. Niet iedereen is gesteld op dit samenzijn en op de lessen van die heilsprofeet. Ook zij hebben heel wat problemen en onbeantwoorde vragen. Ze hebben al dan niet hun religie beoefend in alle uithoeken van de wereld - de acteurs-dansers zijn zo geselecteerd. Ze geloven in een eigen messias en moe-

ten geen raad krijgen van de nieuwe. Waarom zijn zij juist uitverkoren en verplicht te leven in deze ruimte onder een soort hemel? Twee uur wordt er gepalaverd en natuurlijk ook gedanst om de eentonigheid te doorbreken. Dit gebeurt dan wel in de Vandekeybus-stijl, waarvoor het publiek vermoedelijk gekomen is. Talent is ruim aanwezig in Ultima Vez, geselecteerd over de aardbol. De teksten komen uit het brein van Bart Meuleman en Jerry Killick, aangevuld door Vandekeybus, die de choreografie stevig in handen houdt. De ‘soundtrack’ van Calvo en Polleti doet het wel, maar maakt de scène met de verwarde discussies nog wat chaotischer, vooral in het middengedeelte. De rust komt aan het slot en eindigt wanneer de uitverkoren personages zich tussen het publiek begeven met diverse boodschappen van liefde en vrede. Te bekijken in de KVS, Lakenstraat Brussel, tot 22 april.

FDC

Grafschriften op politicus (de lezer mag naam zelf invullen en desgewenst hij en hem vervangen door zij en haar): Hij zorgde in de Wetstraatpolitiek voor tandgeknars, omdat hij, meestal tegendraads en nogal grof gebekt, een taal hanteerde die gedoodverfd werd als incorrect.

Nu ’t woord hem is ontnomen, ligt hij stil en niet meer dwars.

op een piloot: De vliegenier die hier begraven ligt, vloog boven Brussel, maar te dicht.

op gepatenteerde regeringsstokebrand: Treur niet om mij die hier te rusten ligt, Kris Peeters.

Wellicht zelfs komt er in het parlement iets beters.

Wat mij betreft, hier word ik danig sikkeneurig van: dat ik, zoals bij leven, hier niet dwars gaan liggen kan.

hvo

Het afwezige museum WIELS, het Centrum voor Hedendaagse Kunst in Vorst, viert het tienjarig bestaan met een groot tentoonstellingsproject, dat vandaag opent. De titel ‘Het afwezige museum’ verwijst zowel naar het feit dat WIELS geen museum is als naar het nieuwe museum voor hedendaagse kunst dat het Brussels Gewest in de stijgers heeft gezet.

Brussel, een bijhuis van Parijs Wat is de rol van het toekomstige Museum voor Hedendaagse Kunst in Brussel? Moet het een prestigeproject zijn dat bijdraagt aan de stadsmarketing, zoals het Guggenheim in Bilbao? Of dient het ingebed te zijn in de multiculturele kunstscene van onze hoofdstad en moet het kunstenaars van hier en elders uitnodigen om ongemakkelijke vragen te stellen?

Het Brussels Gewest heeft gekozen voor het eerste. In 2015 kocht het gewest het Citroëngebouw aan het IJzerplein voor 20,5 miljoen euro.

Het jaar voordien had minister-president Rudi Vervoort (PS) aangekondigd: “Brussel krijgt in 2017 zijn Guggenheim, zijn MoMa.” Het gewest zou in het Citroëngebouw een groot museum openen met de collectie moderne en hedendaagse kunst van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. Toenmalig staatssecretaris Elke Sleurs (N-VA), bevoegd voor de federale kunstcollecties, weigerde ze ter beschikking te stellen van het Brussels Gewest.

Vervoort moest op zoek naar een andere invulling. Die is intussen gevonden in een samenwerking met het Parijse Centre Pompidou. Met een collectie van 120.000 werken is Pompidou, samen met Tate in Londen en MoMa in New York, één van de drie grootste spelers voor moderne kunst in de wereld. Pompidou zal tegen betaling werken uitlenen. Hoeveel het Brussels Gewest jaarlijks zal neertellen om bijhuis te mogen spelen van het Parijse museum wordt niet meegedeeld. Het prijskaartje voor de renovatiewerken aan het Citroëngebouw is wel bekend: 140 miljoen euro. De opening van het Pompidou-filiaal is gepland in 2020.

Liever levendige kunst Wie alvast niet tevreden is met de dure Brusselse keuze voor bijhuis van het Parijse Pompidou is WIELS, het Centrum voor Hedendaagse

Kunst, dat in 2007 openging in de voormalige brouwerij Wielemans-Ceuppens in Vorst. Het is één van de zeldzame overblijfselen van de modernistische industriële architectuur in de hoofdstad (zie afbeelding). Sinds de opening presenteerde het een zeventigtal tentoonstellingen van nationale en internationale kunstenaars, van opkomende talenten en gevestigde waarden. WIELS heeft een stevige reputatie opgebouwd (ook in het buitenland) en is uitgegroeid tot een toonaangevende instelling voor hedendaagse kunst. Voor de viering van het tienjarig bestaan pakt het centrum uit met de grote tentoonstelling ‘Het afwezige museum’.

WIELS, een kunstencentrum zonder collectie, heeft wel de renommee van een museum en is ongelukkig dat het niet is gehoord bij de keuze van het Brussels Gewest. De ondertitel van de expo is veelzeggend: ‘Blauwdruk voor een museum voor hedendaagse kunst voor de Europese hoofdstad’. WIELS toont de eigen visie in de selectie van de kunstenaars. De Joods-Duitse schilder Felix Nussbaum is er met drie werken. Hij was op de vlucht voor de nazi’s en verbleef en werkte clandestien in Oostende en Brussel, tot hij naar Auschwitz werd gedeporteerd. Werk van deze Duitse avant-gardist is ten onrechte in geen enkel museum te zien.

Naast de oorlog zijn er nog wel meer belangrijke momenten uit onze geschiedenis die kunstenaars hebben beroerd. Sammy Baloji confronteert ons met ons koloniaal verleden. ‘Le Mur’, een documentaire film van Henri Storck uit 1968, laat zien hoe verschrikt Franstaligen hebben gereageerd op het ‘Walen buiten’.

WIELS toont ook werk van kunstenaars die ‘het museum’ zelf in vraag stellen. Guillaume Bijl, bijvoorbeeld, die in de jaren zeventig en tachtig de ‘geldverslindende en gevaarlijke’ musea en culturele centra liquideerde om er autorijscholen, ziekenhuisafdelingen of belastingkantoren in te installeren. Er is Wesley Meuris die in zijn installaties de architectuur en infrastructuur van musea onder de loep neemt en Luc Tuymans die wil vatten welke indruk zijn schilderijen op de museummuren achterlaten.

Voor WIELS mag het museum voor hedendaagse kunst geen prestigeproject zijn, maar een plek voor levendige, controversiële en experimentele kunst. Met de tentoonstelling ‘Het afwezige museum’ geeft WIELS het voorbeeld. Het heeft gelijk: Brussel hoeft geen prijzig bijhuis van het Centre Pompidou te bouwen om nog maar eens Picasso of Kandinsky te tonen. Daarvoor nemen we wel de hst naar Parijs.

MMMV

De tentoonstelling ‘Het afwezige museum’ loopt tot 13 augustus, WIELS, 1190 Brussel, www.wiels.org

Op het Noorderterras, deel 2 TdW, alias Jo Briels, verzorgde gedurende meer dan twintig jaar een “column” op bladzijde 16, onder de titel “Op het Noorderterras”. Op zijn favoriete zitbank op het Noorderterras haalde hij zijn inspiratie. Eind december 2016 stopte Jo met zijn wekelijkse schrijfsels.

In 2014 verzamelde hij 52 afleveringen in een boekje. De teksten werden opgeluisterd met originele cartoons van onze huistekenaar André Nollet. Nu Jo van een welverdiend pensioen geniet, willen we hem graag nog een aandenken geven voor zijn jarenlange inzet. Daarom dat we opnieuw een boekje uitgeven, met nog eens een verzameling van 52 “Noorderterrassen”. Ook dit verhalenbundel wordt voorzien van onuitgegeven cartoons van André Nollet.

U kan “Op het Noorderterras” deel 2 bestellen door overschrijving van 12,50 euro op de rekening van ’t Pallieterke: BE82 4096 5194 9168 (vermelding Noorderterras deel 2). De verzendingskosten zijn inbegrepen.

Indien u 15 euro betaalt, wordt uw naam vermeld in het boekje bij de voorintekenaars (vermelding Noorderterras deel 2 + voorintekening).

Onze vriend TdW heeft dit geschenk méér dan verdiend.

K arl van Camp - hoofdredacteur

Dossier

13 “Het Activisme”, het oorlogskind der Vlaamse Beweging…

(Lodewijk Dosfel)

20 april 2017

In december 1916 bestaat het Activisme reeds bijna twee jaar. Als verschijnsel: de actieve Vlaamse Beweging in het bezette gebied – in tegenstelling met de passieve Vlaamsgezinden, die “eerst België vrij” willen en pas daarna opnieuw aan Vlaamse strijd zullen doen. De actieve Vlaamse Beweging onder de bezetting heeft ook reeds haar naam, en de aanhangers zijn bekend als activisten. Een scheldnaam voor de enen, een erenaam voor de anderen.

En de Duitsers?

De Duitse bezettende overheden te Brussel volgen in het begin geen vaste lijn tegenover het Vlaamse probleem. Zij zijn er wel op bedacht de vriendschap van de bevolking te winnen, teneinde – hoe de oorlog ook moge eindigen – de Duitse invloed in België te waarborgen.

Geeft de bezettende overheid er zich wel duidelijk rekenschap van, welke bergen wrok en haat er opgestapeld liggen, niet enkel in Wallonië maar ook in Vlaanderen? De Duitse inval, de gruwelen van Visé, Dinant, Leuven, Aarschot, zullen nog niet rap vergeten worden! En er is het Belgische leger achter het IJzerfront, grotendeels uit Vlaamse soldaten bestaande. Dat zijn zonen, echtgenoten, vaders, van Vlaamse mensen… Hoe kan, in dergelijke omstandigheden, het Duitse bestuur ooit de vriendschap van de bevolking winnen?

De bezettende overheid zal in elk geval trachten om de Belgische binnenlandse tegenstellingen tot eigen voordeel uit te buiten.

Zo krijgt die overheid onvermijdelijk met de “Vlaamse kwestie” te doen. De eerste Duitse gouverneur-generaal in België, veldmaarschalk von der Goltz, heeft er zich misschien niet bijzonder voor geïnteresseerd. In november 1914 werd hij echter opgevolgd door freiherr von Bissing en die volgt vanaf het begin een duidelijke lijn.

De rijkskanselier schrijft…

In december 1914 ontvangt gouverneurgeneraal Moritz von Bissing een brief van rijkskanselier Theobald von Bethmann-Hollweg, over Vlaanderen. De rijkskanselier verzoekt in zijn brief de gouverneur-generaal dat

België moet geannexeerd worden bij Duitsland, dat immers de oorlog zal winnen… De rijksregering daarentegen wil zich voor het einde van de oorlog niet vastleggen op een of ander programma. Officieel heeft de Duitse politiek ook niet tot doel alle politieke banden tussen Vlaanderen en Wallonië te verbreken. Duitsland is namelijk geïnteresseerd in België als een politiek geheel.

Wel hoopt het officiële Duitsland de Vlamingen aan zijn kant te krijgen, door autonomie te verlenen aan Vlaanderen. Het officiële Duitsland overschat aldus de betekenis van de nationalistische Vlaamse Beweging en onderschat de diepte van het Belgische patriottisme, ook in Vlaanderen. Gouverneur-generaal von Bissing en de Politische Abteilung te Brussel zullen hun duidelijke steun verlenen aan de federalistische strekking in het Activisme. Aan de unionisten dus; niet aan de Jong-Vlamingen, voorstanders van een zelfstandig Vlaanderen.

Van de eigenlijke inzichten van de Duitse regering en de bezettende overheid tegenover Vlaanderen en België, zijn de Vlaamse activisten natuurlijk niet op de hoogte. Politici, mannen met ondervinding van het politieke bedrijf – laat staan met ervaring inzake buitenlandse politiek – zijn er onder de activisten eigenlijk geen.

Al naargelang hun natuur, temperament en kennis van de geschiedenis zijn ze meer of minder wantrouwend tegenover de Duitsers. Maar als activisten willen ze allen gebruik maken van de oorlogsomstandigheden om recht te bekomen voor Vlaanderen. Zij werken “met den Duits” maar daarom nog niet “voor den Duits”.

1917: de zelfstandigheid van Vlaanderen In 1917 – net 100 jaar geleden - werd de zelfstandigheid van Vlaanderen uitgeroepen door de Raad van Vlaanderen. Die Raad van Vlaanderen – officieel opgericht op 4 februari 1917 werd niet enkel in Belgische patriotardische milieus beschouwd en uitgescholden als het gruwelijkste landverraad, in veel Vlaamse en zelfs flamingantische milieus bestond eveneens een diepe afkeer voor de “Raad” en zijn politiek. Men sprak over “het verraad van Vlaanderen”!

100 jaar na datum blikken we terug op die bewogen periode. We grijpen terug naar een zesdelige artikelenreeks die vijftig jaar geleden - in 1967 - in ’t Pallieterke verschenen is, van KvC de hand van onze toenmalige medewerker, historicus Arthur de Bruyne, alias E.d.V. zinnige atheneumleraar dr. Jozua de Decker.

Dankzij Pieter Tack besloot het Duitse bestuur dat artikel 20 van de pas voor de oorlog goedgekeurde wet op de leerplicht volwaardig zou toegepast worden.

De moedertaal wordt de voertaal in het onderwijs… Een Belgische wet zou door de bezetter ten uitvoer gelegd worden. Tack was een van de twee inspecteurs, aangesteld om te Brussel het toepassen van die Belgische wet te controleren. Hij werd nadien benoemd tot directeur-generaal voor het hoger onderwijs.

Een belangrijke functie, omdat hij daar een groot aandeel had in het vernederlandsen van de Gentse universiteit.

Zijn invloed was doorslaggevend bij de keuze van de professoren aan de Gentse universiteit 1916-1918, de “von Bissinguniversiteit”! Hij werd zelf ook professor aan die eerste Nederlandstalige universiteit in Vlaanderen.

“Politieke zelfstandigheid” In de eerste dagen van januari 1917 verschijnt in “Het Vlaamsche Nieuws” een brief van prof.

Jozua de Decker. Hij bepleit het samengaan

eigen houtje gehandeld. De activisten in het bezette gebied die op 7 februari dat telegram lazen in “Het Vlaamsche Nieuws”, waren er maar weinig mee opgezet. Vlamingen in het neutrale Nederland hebben zich ook tot de Belgische regering gewend, op het ogenblik dat zowel de Duitse keizer als de Amerikaanse president over vrede spreken.

Leo Meert en René de Clercq, samen met de Antwerpse dichter Karel van den Oever en D. de Vos, zonden een telegram aan de graaf Broqueville, premier van de uitgeweken Belgische regering te La Havre (Frankrijk). Die flaminganten spraken de hoop uit op het spoedig herstel van het volstrekt onafhankelijke en geheel neutrale België, waarin de rechten en noden van het Vlaamse volk volledig zouden erkend worden. De hoop dat tevens de bevrijding uit het Duitse geweld, Vlaanderen niet opnieuw zou brengen onder de druk van de verfransende elementen die het tweetalige België in een Franse eentaligheid willen omzetten.

IJveren voor algehele zelfstandigheid In dergelijke vredesatmosfeer werd op 7 januari 1917 in het Vlaams huis te Brussel de “Vlaamse vergadering met het oog op de Vredesbeweging” gehouden, met zevenendertig aanwezigen en vier verontschuldigde afwezigen. Tack was voorzitter.

Aangewezen waren onder anderen de onderwijzer-dichter Richard de Cneudt, de treinwachter-letterkundige Gustaaf Vermeersch, de leraar-letterkundige Antoon Thiry, prof. dr. Anton Jacob, prof. dr. Jozua de Decker, dr. August Borms en de Antwerpse conservator dr. Jan Denucé. Die “aktivisten” wilden

Pieter Tack De Gentse rijksuniversiteit werd heropend in oktober 1916 met het Nederlands als voertaal voor onderwijs en administratie. Het onmiddellijke doel van de Vlaamse Beweging: een universiteit in de volkstaal – van nationaal en sociaal belang – was aldus verwezenlijkt. Met en door “den Duits”, omdat de Belgische regering, die het in vredestijd kon doen, het niet had willen doen.

René de Clercq

Moritz von Bissing de specifiek Vlaamse aangelegenheden door een speciale dienst of directie moeten behandeld worden. Hij moet de meest verregaande bescherming verlenen aan de Nederlandse taal, onder andere door de Gentse universiteit te vernederlandsen.

Ondanks die brief van de rijkskanselier bestaat er betreffende België en Vlaanderen toch geen eensgezindheid te Berlijn. De hoogste militairen komen er openlijk voor uit dat

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Pieter Tack Brusselse activisten willen nu een poging ondernemen om een centraal leidend organisme voor de Vlaamse strijd tot stand te brengen. Er wordt enkele keren vergaderd in het Brusselse Vlaams huis, op de Grote Markt. Een derde bijeenkomst, reeds talrijker bijgewoond, wordt geleid door de zevenenveertigjarige dr.

Pieter Tack.

Tack, doctor in de Germaanse filosofie, als taalkundige verschillende malen bekroond door de Vlaamse Academie en ook door de Koninklijke Belgische Academie, was leraar aan het atheneum te Elsene en aan de middelbare normaalschool voor meisjes te Brussel. Vrijzinnig, en Vlaamsgezind vanaf zijn jeugd, was hij gedurende enige tijd zeer actief in de beweging voor “University Extension” (Hogeschooluitbreiding: vulgariserend hoger onderwijs voor het volk).

Vanaf het begin van de oorlog zocht hij contact met de bezetter, samen met de eveneens vrij-

van alle actieve Vlaamsgezinden op volgende concrete grondslag: “Politieke zelfstandigheid van Vlaanderen en Wallonië met federatieve staatsvorm”.

De Decker wenst dat men alle vage opvattingen zoals ”zelfbestuur” of “Vrij Vlaanderen in vrij België” zou opgeven. Dergelijke formuleringen kunnen volgens hem enkel maar verwarring stichten. Men moet duidelijk weten wat men wil en dat ook duidelijk uitdrukken.

Voor vele “Jong-Vlamingen” is die formule te minimalistisch. Zij willen de volledige zelfstandigheid van Vlaanderen. Verdwijnen moet de naam en de staat België!

De dichter dr. René de Clercq en de SintNiklase industrieel Leo Meert, die in het neutrale Nederland verblijven, hebben intussen op een andere manier gepoogd de “Vlaamse kwestie” te internationaliseren. Op 5 januari 1917 zonden zij een telegram aan Wilson, de president van de Verenigde Staten van Amerika, in naam van een (hun!) “Nationaal Vlaams Comiteit ter verdediging van de Vlaamse Zaak in België”.

Zij betuigden hun sympathie voor Wilsons streven naar een duurzame vrede op grondslag der bescherming van de rechten en de vrijheden de kleine staten en zwakke volken. Zij drukten ook de hoop uit dat Wilsons streven zou leiden naar het herstel van het neutrale koninkrijk België. Hun wens was dat, na het herstel van Belgiës onafhankelijkheid, België “ook aan het verongelijkte Vlaamse volk autonomie verzekeren zal en vrije ontwikkeling in zijn oude Nederlandse moedertaal”.

Op eigen houtje René de Clercq en Leo Meert hadden op

August Borms met het oog op gebeurlijke vredesonderhandelingen een bondige en vaste formule vinden, waarmee “de Vlaamse strijders” voor de wereld zouden treden. Over het principe werd men het gemakkelijk eens.

Moeilijker was het, de uitlopende meningen betreffende vorm en inhoud samen te brengen. In elk geval zou men een verzoek richten tot de Duitse rijkskanselier en de gouverneurgeneraal: sneller doorvoeren van de bestuurlijke scheiding!

Men zal ook vragen: maak een einde aan het wegvoeren van de werklozen naar Duitsland (de “opgeëisten” of Z.A.B., onzaliger gedachtenis) en a.u.b. een betere behandeling voor de reeds weggevoerden. Verder zal men ijveren voor Vlaanderens volledige en algehele zelfstandigheid en autonomie, en de onverwijlde uitvoering van al de maatregelen die ertoe moeten leiden. Dit laatste besluit en de actie in die zin moeten voorlopig geheim blijven.

E. d. V.

Volgende week deel 2: “Desnoods tegen de wil van het volk”

14

Brieven

20 april 2017

Stemmingmakerij

Januskop Francken

Pallieterke, Na gemiddeld drie generaties in volledige onafhankelijkheid en met zelfstandig bestuur is in Afrika het leven miserabeler dan ooit. Die fel bevochte onafhankelijkheid leverde Afrika dictators op genre Idi Amin, Bokassa en Mobutu, en vandaag zijn de corrupte Mugabe’s, Zuma’s en Kabila’s aan de macht, die zonder uitzondering in luxe leven en zich tot de rijkste lieden van het continent mogen rekenen. Ziekmakende beelden van kinderen die omkomen van de honger moeten ons sensibiliseren en er wordt gevraagd van ons loon, dat aan 54 procent belast wordt, weer geld over te maken, “voor het goede doel”. Onze minister van Ontwikkelingssamenwerking “schenkt” miljoenen van ons belastinggeld aan de “noodlijdende landen”; hijzelf houdt daar mooie reisjes en televisieoptredens aan over. Ik vraag mij af hoevéél van het inkomen van onze politici zélf naar Afrika gaat, en die betalen géén 54 procent belasting op hun mega-inkomen.

Hoe erg het ook is, wij als bevolking zijn NIET verantwoordelijk voor wat dictators in Afrika uitvreten. Overal waar ik tussen 1970 en 2000 in Afrika ben geweest (voor mijn werk in de maritieme sector, nooit als toerist) en met “gewone mensen” heb kunnen praten, verlangden zij naar de terugkeer van de vroegere kolonisators. Overal. Marc Bertrand - Edegem

Oogappel Pallieterke, Mijn naam wordt vernoemd in uw rubriek ‘Dwars door Vlaanderen’ in verband met de situatie in kinderdagverblijf Oogappel in Aalst.

Helaas vond uw verslaggever het niet nodig om mij vooraf te contacteren. Daarom de feiten op een rijtje: 1. Er is geen enkele beslissing van het stadsbestuur om varkensvlees te schrappen van de menu’s van de kinderdagverblijven of de scholen. In Oogappel is er altijd koud varkensvlees op het menu blijven staan, en de eenzijdige beslissing van het kinderdagverblijf om geen warm varkensvlees meer aan te bieden, is ondertussen door het stadsbestuur geannuleerd.

2. Aalst is de stad van Sint-Maarten. De goedheiligman wordt elk jaar plechtig ontvangen. Hij wordt begeleid door echte zwarte pieten. Geen kleurpieten of roetpieten bij ons.

Maar het is natuurlijk niet zo dat elke beslissing om ergens wel of niet een sint-maartenfeest te organiseren, moet worden gezien als een statement tegen of voor de islam.

3. Aan onze loketten hanteren wij een strikte neutraliteit. Onze medewerkers dragen geen politieke of religieuze symbolen en dus ook geen hoofddoeken.

Ik ben ervan overtuigd dat we hiermee een beleid voeren waar veel van uw lezers onmiddellijk zouden voor tekenen. Ik neem het een bepaalde oppositie niet kwalijk dat ze spijkers op laag water zoekt. Dat is het politieke spel.

Van ’t Pallieterke verwacht ik echter een correcte berichtgeving.

K arim van Overmeire - A alst Vlaams volksvertegenwoordiger – Schepen Stad A alst

Mossels Pallieterke, Staatssecretaris Demir zou de CD&V een moslimpartij genoemd hebben.

Volgens mij is dat een misverstand.

Moet zijn: de CD&V is een MOSSELPARTIJ. J.T.V. - Vilvoorde En dat is de waarheid.

Kruisende woorden oplossing 1053

Pallieterke, Om de zoveel tijd krijgt staatssecretaris Francken een forum in de pers om zijn electorale rechterflank af te schermen met allerlei boude verklaringen. Recentelijk verweet Francken zo één van zijn voorgangers, met name gewezen staatssecretaris Melchior Wathelet, criminelen geregulariseerd te hebben. Geen haar op mijn hoofd dat eraan twijfelt dat dit niet zo is, maar, wie zegt er dat Francken in deze zelf geen boter op het hoofd heeft?

Was het niet zijn partij die ooit het regeerakkoord-Leterme I goedkeurde op basis waarvan Wathelet later met de regering-Leterme II zijn regularisaties heeft doorgevoerd? En zijn we al vergeten dat N-VA zelfs nog beter heeft gedaan door op 24 april 2008 de naturalisatie van een in de gevangenis van Dendermonde verblijvende Afghaanse mensensmokkelaar goed te keuren? En is staatssecretaris Francken er dan zo zeker van dat onder al die duizenden asielzoekers die hij erkende geen criminelen zitten? Francken zou beter werk maken van een migratiestop, want voor hij het weet, heeft ook hij criminelen geregulariseerd.

Erik Jagers – Molenbeersel

Fout Pallieterke, Even reageren op uw artikel (13 april), over de “jongeren” die in een bus in Beveren een 14-jarig meisje een klap gaven. De chauffeur bestempelen als zijnde een lafaard is helemaal fout. De man heeft, zodra hij op de hoogte was van het incident, zijn dispatching verwittigd.

Die heeft onmiddellijk de politie verwittigd. Dat hij de deuren geopend heeft, klopt volledig. Zo kon erger voorkomen worden. Of moesten er K aDee - Duffel meer slachtoffers vallen?

Sarin, Putin en Trump Pallieterke, Uw medewerker aan de rubriek Buitenlands Spervuur zou wellicht beter meewerken aan de rubriek van de laatste bladzijde. Hij ontpopt zich als een specialist over wapentuig met alle kennis die hij via Wikipedia heeft vergaard!

“Sarin is een binair zenuwgas … bij een vijandelijke treffer wordt geen sarin gevormd” want “bij een explosie in een depot komt slechts één van beide bestanddelen vrij”! Hoezo? Wat als beide bestanddelen in dezelfde bunker opgeslagen liggen? Westerse legers zullen dat nooit doen, maar terroristen van het IS-soort nemen het niet zo nauw met veiligheidsmaatregelen.

Die stockeren ook ontstekers naast granaten.

En dan zijn beate adoratie voor de grote Trump, die tenminste getoond heeft dat hij uit harder hout gesneden is dan Obama… Trump is vooral wat wij in Vlaanderen een “kazakdraaier” noemen. Ik kan begrijpen dat uw medewerker een bloedhekel heeft aan Putin. Maar zijn conclusie: ”Het wordt hilarisch als hij (Putin) de Amerikaanse represailleaanval met kruisraketten een daad van agressie tegen een soevereine staat noemt.” Wat is daar zo hilarisch aan?

Jan Mevis - Turnhout

O.-L-Vrouw van Vlaanderen Pallieterke, De jaarlijkse viering van Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen gaat door op zondag 7 mei 2017 om 15.30 uur bij haar gekroond beeld in de kerk van het Sint-Barbaracollege, Savaanstraat 33, in het centrum van Gent, met: - Het verhaal over een beeld, een kroon, een naam en een lied, - Mariale Vesperdienst met veel Nederlandstalige Marialiederen, Inlichtingen: of tel. 09 225 24 61 of www.onze-lieve-vrouw-van-vlaanderen.be

Kris L auwers (Beschermcomité O-.L.-Vrouw van Vlaanderen)

P

V A N M A R C K

E

E

R

X U X

Z

X

K

E

L

X G X

X

A

I

E

L

E D

X D E M A G O G

I

E

O E G X

R

X

E

E

L

E

C

T O R A A

L

P

I

R

I

S M E

I

S

P

E

X M E

E U W S

X

X

V A A

T

L

D E

L

E U S

X N A R

X

S

T

A

X O

X

C

A

I

R

X G O

N D A R R

E

S

T

E N T

X

E N

Pallieterke, Door een samenloop van omstandigheden, viel ons Matil de eer te beurt om meter te mogen worden van een zevende dochter uit een Gents gezin. En fier dat ze was, als een gieter. Maar ze beseft niet wat ons dat allemaal kost, en dat moet dan van ons karig huishoudgeld uitgespaard worden. Een cadeautje, een brief schrijven, een vertaler vinden om die brief naar het Nederlands te vertalen, en dan ook nog een postzegel kopen om hem te versturen.

Nu wil het lot dat de vader van die dochters door een werkongeval werkloos thuis zit, en omdat zijn vrouw het huis niet uit mag, begonnen ze zich te vervelen en van het een kwam het ander.

Soit. Die Erdogan is er ondertussen wel in geslaagd een referendum te winnen. Het gaat erom dat hij meer macht wil dan hij al heeft. Dat zou ik hier eens moeten proberen! Het kot zou te klein zijn. Zelfs zijn landgenoten die in het buitenland wonen, mochten meestemmen.

En zo komt het dat 77 procent van zijn landgenoten die bij ons wonen, en dus mijn landgenoten zijn, voor hem hebben gestemd. Dat van die zijn/mijn landgenoten, dat versta ik eigenlijk niet goed, dus zal ik mijn secretaris vragen om mij dat eens uit te leggen.

Jullie weten allemaal – het heeft in alle kranten gestaan – dat ik een zeer streng dieet volg.

Nu wil het noodlot toch wel dat ik van de beenhouwers van den abattoir van Anderlecht een schaap gekregen heb. Dat is een traditie van toen mijn nonkel Bo lang geleden eens interesse heeft getoond in het reilen en zeilen van die instelling. Maar ik denk eerder dat het een gevolg is van die hype rond “40 dagen zonder vlees”, wat vroeger gewoon “de vasten” heette. Doordat de klanten minder vlees gegeten hebben, zitten ze met een overschot en die gasten hebben dan gedacht dat ze mij daar een pleziertje mee konden doen. Maar wij moeten het allemaal opeten. En dan zal in enkele rondjes meer moeten lopen in mijn park, om het overgewicht te niet te doen. Of zou het iets te maken hebben met die 77 procent van zijn/mijn onderdanen, die willen dat ik mee aan hun kant zou gaan staan?

Wat vond u trouwens van mijn Oostenrijks vestje waarmee ik vorige week op televisie ben komen paraderen? Mooi toch. Het is nog van mijn grootvader geweest. Die droeg dat toen hij lang geleden bij zijn vriend Dolf op theevisite ging in Berchtesgaden.

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonFlupke van België prinses en de ganse sibbe.

Mislukte integratie (1) Pallieterke, 77 procent van de Turken in den Belziek heeft VOOR Erdogan gestemd. Met deze “verkiezing”, en dankzij de dubbele nationaliteit, is het voor de zoveelste keer bewezen dat de multikul volledig mislukt is en nooit kan werken. Zullen al die ja-stemmers dan toch terug naar hun “thuisland” gaan? Ik vrees ervoor.

Zij zullen hun luxe, hun BMW’s, Mercedessen, Audi’s, en al hun profijtjes niet zo maar achterlaten. Zij weten maar al te goed dat ze in hun “thuisland” deze faciliteiten niet hebben.

De “democratisch” verkozen partijen in dit land zijn verantwoordelijk voor deze impasse.

Als het van hen afhangt, zullen wij Vlamingen moeten buigen voor “vreemde heersers” in dit land. Wanneer krijgt Vlaanderen eens leiders met een ruggengraat?

Bart de Feyter - Boechout

Mislukte integratie (2) Pallieterke, Wat zou de uitslag van het referendum zijn als men de Belgische Turken zou vragen: “Wilt ge liever terug in Turkije onder Erdogan gaan wonen? Ja of neen?”

Naam en adres bij de redactie bekend

Mohammed Palieterke, In zijn “Did Muhammad Exist?” wijst Robert Spencer erop dat in de 18de en 19de eeuw grondig historisch onderzoek heeft uitgewezen dat Jezus Christus werkelijk bestaan heeft.

Een gelijkaardig grondig historisch onderzoek naar de authenticiteit van Mohammed in de 20ste eeuw heeft echter geen enkel spoor van bewijs van het bestaan van Mohammed opgeleverd. Meer nog, zelfs de eerste vier opvolgers van Mohammed, de zogenaamde “rechtgeaarde kaliefen” hebben geen enkel bewijs van hun bestaan achtergelaten. Enkel van de vijfde kalief, Moeawieja I, is het bestaan bewezen: zo is hij o.m. afgebeeld op munten, waar hij in de ene hand een maansikkel vasthoudt, en in de andere ... een kruis!

Het is meer dan waarschijnlijk dat Mohammed niet werkelijk bestaan heeft, dat hij een

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A S E B L I C U K D I E E K L F R X G E M H C A I L T J A X K M E L E I

Meterschap

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

figuur is zoals Robin Hood, Don Quichote of Tijl Uilenspiegel, iemand uit een populair verhaal, die een eigen leven is gaan leiden, en waarvan velen geloven dat hij werkelijk bestaan heeft.

Maar als dat zo is, dan zijn alle zogenaamde “openbaringen”, die de fictieve Mohammed van een engel zou gekregen hebben, eveneens verzonnen, m.a.w. is de hele Koran, met al die zogezegde openbaringen, eveneens verzonnen!

Dit wordt door moslims niet eens overwogen, want twijfelen aan de Koran of aan Mohammed, wordt als afvalligheid beschouwd, en wie zich daaraan overgeeft is vogelvrij: mag zonder meer gedood worden!

Wim Snykers - Wilrijk

Vergrijzing Pallieterke, Enkele jaren geleden, toen de eerste euthanasiewetgeving werd ingevoerd, voorspelde een bevriend arts (zaliger) mij dat die moest dienen om de sociale zekerheid op langere termijn te redden. Stilaan worden we daar op voorbereid via de media. Bij elk probleem lijkt het of de vergrijzing mede een hoofdoorzaak is. Van de files, CO2 uitstoot (ja, die oudjes rijden toch nog wel auto zeker!) over de pensioenen, de langdurig zieken, de onbetaalbare rusthuizen tot de tekorten in de ziekteverzekering en zo verder. Echter, veel van die problemen waren te voorzien. Onze demografie is en was bekend. ‘Gouverner c’est prévoir’, misschien verstaan ze dat beter in Broekzele. Het lijkt er nu op dat je als “oudere” je schuldig moet voelen voor al deze problemen en dat je nog leeft.

Wij hebben nochtans deze samenleving helpen opbouwen door veel en hard te werken.

Dat de politiekers en vakbonden door wanbeleid en massa-immigratie deze maatschappij hebben verprutst, is niet onze schuld. Maar je voelt met je ellebogen aan dat ouderen enkel nog last zijn en dat dit probleem best zo snel mogelijk wordt opgelost, enerzijds door wat medische voorzieningen af te schaffen voor deze oudjes, toch niet meer nodig, en anderzijds de euthanasiewetten wat uit te breiden (hé, Open Vld). Dan wordt deze trieste voorspelling helaas waarheid.

Dirk C allens – Beveren

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

20 april 2017

Union

Roskammen

Ik moet eerlijk zijn, play-off-2 interesseerde mij geen fluit, maar daar is nu verandering in gekomen. Ik leef voor honderd procent mee met ‘den Union’, een club die in mijn carrière toch een rolletje heeft gespeeld. Ik speelde nog met Anderlecht in eerste klasse tegen de geel-blauwen. Dat was pure folklore. Het Dudenpark was gevuld met 15.000 toeschouwers, die uit volle borst hun clublied zongen: ‘C’est l’Union qui sourit!’

Voor het ogenblik doen de geel-blauwen het uitstekend in play-off 2A, met 7 punten op 9 zijn zij coleider. Ze hebben de pech dat ze hun thuiswedstrijden moeten spelen in het sfeerloze Koning Boudewijnstadion en niet in het gezellige Dudenpark. Ik wacht in spanning af wat er nog te gebeuren staat!

Mijn eerste match voor Anderlecht speelde ik op het veld van Union. Ik werd uitgenodigd om een test af te leggen bij paars-wit.

Het was een wedstrijd tegen de kadetten van Union, naar aanleiding van hun jaarlijks tornooi. Toen ik de kleedkamer van Anderlecht binnenkwam, werd ik argwanend bekeken door mijn zogezegde ploegmaats. Ik hoorde ze denken: “Wat komt dat boerke hier doen?”

Ghislain Bayet Sommige van die ‘schijtlaarzen’ gedroegen zich als echte vedetten, maar geen enkele heb ik later nog teruggezien. Anderlecht won de match met 0-7. Ik scoorde 4 doelpunten, maar mijn besluit stond vast: hier ging ik mijn latijn niet verder insteken, dat sfeertje kon mij gestolen worden. Terug thuis zei ik vastberaden tegen mijn ouders: “Steek mij maar in een pensionaat, doe wat jullie willen, maar ik ga niet naar Anderlecht!” Mijn moeder heeft mij toen op een rustige manier kunnen overtuigen toch maar naar Brussel te gaan. Mijn vader stond ondertussen in de gang te springen van koleire!

Toen Georges Kessler naar Anderlecht kwam als trainer, ik speelde toen rechtsbuiten, maakte hij van mij een aanvallende ver-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

dediger. Mijn eerste match als libero was thuis tegen Union. Ze kregen een rammeling en dat was voor mij het begin van een meer dan tien jaar durende loopbaan in het eerste elftal van paars-wit!

Vanaf dan ging het steeds maar bergaf met Union. In 1973 was de prestigieuze Brusselse club op sterven na dood. Ze modderden maar wat aan in derde klasse. Toen kwam de Messias, Ghislain Bayet. Hij was zot van voetbal, maar ook een zakenman. Hij zou Union in drie jaar terugbrengen naar eerste klasse.

Het eerste jaar ging alles perfect, het tweede jaar was het geld op en de geel-blauwen gingen in faling. Gelukkig werd het stamnummer gered. Misschien is de klim naar boven eindelijk begonnen. Vooral oppassen voor een nieuwe Bayet of één of andere Chinees....

Gille van Binst

Weer motorproblemen voor McLaren

Voorbeeldfuncties De eerste vraag die de coach van Borussia Dortmund na de aanslag op de spelersbus van de UEFA-dirigenten te horen kreeg, was: “Zijn jullie klaar om te spelen? ” Liefst al een paar uur na de aanslag. En als dat niet kon, zeker een etmaaltje later.

Zoals gebeurde. Een aangeslagen Dortmund verloor van Monaco.

Thomas Tuchel veegde met genoemde dirigenten de vloer - of de grasmat - aan, door hun “prioritaire” vraag publiek te maken. Hij deed dat even rustig als waardig, zonder zweem van show, maar daarom niet minder indrukwekkend als kritiek op het poencircus, de Champions League.

Tuchel had kunnen kiezen voor gespeelde “razernij”, schering en inslag bij een paar toptrainers in onze reguliere competitie, annex play-offs. Hopelijk is de impact van het serene optreden van Thomas Tuchel in een gans andere samenhang dan een “foute” scheidsrechterlijke beslissing hen niet ontgaan. En wenkt daardoor de kans dat columnvragen als “zouden die heren beseffen hoe onnozel ze wel zijn in hun cabareteske wanvertoningen?” overbodig worden.

Het zou al helpen als op sensatie beluste media, televisiezenders op kop, er toe konden komen al dat uitgestalde opgefokte gedoe van “mensen met een voorbeeldfunctie” niet meer in beeld te brengen, of er commentaar op te geven. Op zich zou men dat als een voorbeeldfunctie van de media kunnen zien. Het zou dan wel eens snel gedaan kunnen zijn met verbaal en armenzwaaiend als gek tekeergaan rond de “dug-out” als de zaken niet lopen volgens een persoonlijke interpretatie van de voetbalregels. Als de camera’s in een moeite ook eens de neutrale kijker het “spektakel” zouden willen besparen van ontblote torsen van zich uitermate “cool” voelende “fans”, zou die kijker zo’n “geste” allicht ook op prijs stellen.

Koorknaap Voorlopig lijkt een koerswending van deraars gunde bij de start in Maastricht was veelbelovend. Het zelfvertrouwen straalde er af. Uiteindelijk was de omloop hem op het lijf geschreven en was het vertrouwd terrein voor de Belgische kampioen die al eerder drie overwinningen op zijn naam had staan in de Amstel Gold Race. Allemaal goed en wel, maar eerst moest er nog gekoerst worden. Er waren er meer die zelfverzekerd op hun fiets zaten. Tiesj Benoot onder andere. Maar we lopen vooruit op de feiten.

Scheidsrechters opnieuw naar school Het heeft een eeuwigheid en drie dagen geduurd, maar eindelijk is het bij de voetbalbond doorgedrongen dat er iets moet gedaan worden aan de omkadering van de scheidsrechters. Missen is menselijk en al eens broddelen kan de beste overkomen, maar de voorbije jaren was er veel kritiek op de mannen met hun fluitje. Niet altijd onterecht. Dat zou moeten beteren nu acht van hen het statuut en een aangepaste wedde van semiprof krijgen.

Wat houdt dat in? Dat ze negentien uren per week samenkomen. Niet om hun voeten onder tafel te steken en met elkaar te kletsen, wel om grondig en vakkundig begeleid en getraind te worden. Zo willen we het horen.

Opkrikken Dat semiprofstatuut voor de acht is nog maar een begin. Het kan in de toekomst nog uitgebreid worden, en zou op termijn het niveau van de arbitrage moeten opkrikken. Laat het ons hopen. Slippers van amateurs kunnen we al eens door de vingers zien. Dat de scheidsrech-

ters die tot semiprof worden gebombardeerd nog meer met argusogen zullen bekeken worden, staat vast. Of daarmee de fluitjesconcerten en verwensingen definitief de wereld uit zijn, durven we betwijfelen. Wat ons niet belet om de acht uitverkorenen onze zegen te geven en hen veel wijsheid en doorzicht te wensen.

Start Een lieflijk stukje natuur gekoppeld aan een klassieke wielerwedstrijd over de schilderachtige heuvels van Nederlands-Limburg. Dat zijn al twee gerechtvaardigde redenen om de Amstel Gold Race in ere te houden. De renners hadden minder oog voor het glooiende landschap. Ze waren meer geïnteresseerd in het aantal tandjes dat ze moesten steken om de 261 kilometer en de sliert hellingen die hen te wachten stonden te overbruggen. Dan was het aan die met zijn neppistool om het startsein te geven. Vlam! Goed gemikt. Niemand getroffen.

En weg waren ze.

Zelfvertrouwen bij de vleet De knipoog die Philippe Gilbert zijn bewon-

de media richting het promoten van voorbeeldfuncties er niet in te zitten. Zo vond, in Het Laatste Nieuws, de “chef voetbal” het maar niks dat de reviewcommissie Michel Preud’homme wil laten vervolgen op basis van het artikel in het bondsreglement over “zwaar misplaatst gedrag”. Michel gooide alle verbale remmen los en wierp zijn notitieboekje tegen de aarde in de PO1-match tegen Charleroi. De chef vroeg of de leden van die commissie de Engelse bekermatch tussen Chelsea en Manchester United wel hadden gezien. Daar gingen de coaches Antonio Conté en José Mourinho zo fel tekeer, wist hij, “dat, daarmee vergeleken, Preud’homme een koorknaap is”. “En”, wist de “chef voetbal” ook nog, “de Engelse voetbalbond reageerde niet eens”. Tja..

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die chef, de voorbeeldfunctie van een stervoetballer voor ogen, het niet kunnen uitsprak voor de jongste “stoot” van Rode Duivel Radja Naingolan, dronken achter het stuur betrapt na een nachtje stappen. Over de “stoot” van supervedette Cristiano Ronaldo zullen we zwijgen. “Naingolan schaadt het imago van de nationale ploeg”, dacht de chef terecht. Heel geloofwaardig had in dezelfde krant, op dezelfde dag maar op een andere bladzijde, columnist Hugo Camps geen lans gebroken voor “Radja die meester wil zijn over zijn punkhoofd en tattoos op armen en benen waartegen, hypocrisie uit de middeleeuwen (sic), de voetbalbond een procedure voor vermeende dronkenschap wou opstarten”. De journalistieke violen op elkaar afstemmen bij het belichten van voorbeeldfunctiedragers, dat staat nog niet op punt. gen te hebben, maar blijkt achteraf ernstiger dan gedacht. Jammer en helaas. Voorjaar voorbij voor de drager van de tricolore trui. Hij zal noodgedwongen moeten passen in zijn eigen vertrouwd Luik. Dat is de keerzijde van de medaille en het risico van de stiel. Maar zijn zege in de Ronde van Vlaanderen en die op Limburgse bodem, kunnen ze hem niet meer afpakken.

Smeerlappen

Benoot vond op veertig kilometer van de aankomst het moment gekomen om wat leven in de brouwerij te brengen. Zijn aanval had succes en de schifting was een feit. Zonder de rotketting die het begaf, hadden we onze Tiesj graag bezig willen zien. Het lot besliste er anders over, en weg waren ze met zeven. Waaronder twee topfavorieten, Gilbert en de Poolse ex-wereldkampioen Kwiatkowski.

Die van BMC reden de ziel uit hun lijf om het ontsnapte groepje bij de lurven te pakken, en kwamen op een zucht van de vluchters. Zonder succes. Want het zuchtje werd een serieuze kloof. Het kan niet elke week kermis zijn voor Greg van Avermaet en zijn BMC’ers.

Anderlechttrainer René Weiler kent zijn wereld en ging na het nipt gewonnen duel tegen Oostende zijn ongelukkige collega Yves Vanderhaeghe gelukwensen. “Wat heb ik daaraan?”, vroeg de gefeliciteerde zich af, terwijl hij wrang terugblikte op de wedstrijd die we geen prijs voor hoogstaand voetbal kunnen toekennen. “lk wil van mijn spelers geen smeerlappen maken, maar we zijn veel te braaf “, mochten we noteren uit de mond van de Oostendse trainer. De manier waarop Hanni scoorde, nadat hij eerst vijf lome verdedigers mocht dribbelden, zou met een stel smeerlappen achterin inderdaad nooit gebeurd zijn. We pleiten niet voor gevechtsvoetbal. Integendeel. Maar we kunnen er ook niet naast kijken. Einde van het verhaal: brave knapen 0 - smeerlappen 1.

Sterke kuiten

Soap

Met zeven naar de Bemelenberg, de laatste helling van de dag. Dat waren vijf metgezellen te veel voor Kwiatkowski, die de daad bij het woord voegde en er samen met Gilbert vanonder trok. In de verte was de spandoek al te zien toen de Pool fanatiek enkele fietslengtes voorsprong nam en zich in gedachte al omringd zag door de snoezepoezen van het ontvangcomité, die op het punt stonden hem als overwinnaar te knuffelen. Een kleine misrekening. Want zonder de sterke kuiten van Gilbert gerekend, die kort daarna op het hoogste schavotje mocht staan triomferen na een spannende spurt, met zijn vierde overwinning in de Amstel Gold Race op zak.

Gelukkig hebben ze het allemaal overleefd, maar er waren nogal wat Antwerpsupporters die het aan hun tikker kregen toen ze vernamen dat hun ploeg geen licentie kreeg en zou degraderen naar de eerste amateurklasse. Dat is de zoveelste soap waar ze op de Bosuil een patent op hebben. Tot nu toe is het altijd goed afgelopen, en als we de bazen van de Geat Old mogen geloven, spartelen ze er ook dit keer zonder averij door.

Het is wachten op de beslissing van het BAS (Belgische Arbitragecommissie voor de Sport). Geldschieter Paul Gheysens van Ghelamco garandeert dat hij er driehonderd procent gerust in is dat Antwerp volgend seizoen in de hoogste afdeling zal mogen aantreden.

Halleluja! Anders vrezen we voor collectieve zelfmoord in de rangen van het rood-witte legioen. Zover zal het niet komen, want dat genoegen willen ze de dikke vrienden van BeerschotWilrijk niet gunnen.

Rotketting

Eindelijk

15

Tegenslag Triomf én pech voor Philippe Gilbert. We zullen hem moeten missen in de Waalse klassiekers die eraan komen. Zijn vroege val in de Amstel Gold Race leek eerst niet veel gevol-

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

20 april 2017

Rik Coolsaet, de Nostradamus van de Lage Landen, spreekt geruststellende woorden:

“We gaan allemaal naar de verdoemenis over 48 uur.”

“Maar enfin, u heeft het volledig verkeerd begrepen, mijnheer Pallieter”, zegt de goede professor Coolsaet, “komt u maar snel langs voor verduidelijking. Ik beloof u met de hand op het hart: er is helemaal niets aan de hand. Waarom schreeuwt u nu? Heeft u zich pijn gedaan? ” Wij gingen op bezoek bij de omgekeerde Nostradamus van de Lage Landen in de 21ste eeuw, op zoek naar een geruststellende boodschap.

De voorbije weken waren er wat spanninIS niet: daar hoeven we geen schrik voor te gen tussen de VS en China. Inzet van de spanhebben. Of die over Erdogan: als hij chauffeur ningen was het vervelende Noord-Korea, dat wordt van een parlementslid heeft hij al goed in de achtertuin graag al eens een raket langeboerd. En als u me nu excuseert, ik emigreer ceert. De meeste tuigen vallen een paar seconnaar de Falklands.” Nochtans is het een ontspannen professor die ons ontvangt en onze den na lancering in zee, waarna iedereen in jas en ons gasmasker aanneemt. “Dat heeft u het communistische paradijs “Hoera!” roept toch helemaal niet nodig”, glimlacht hij, “alles en verder kauwt op de ribbetjes van de overloopt zoals het moet.” leden buurman.

Raketten lanceren is nu eenmaal de geliefPallieter: Professor, wilt u daar alstukoosde hobby van de familie Kim, die daarmee blieft mee ophouden. Uw voorspellingen maken mensen bang. de buurlanden wel eens zenuwachtig maakt.

“Ik zou niet weten waarom, beste man. Ik Zo gaat het al drie generaties, en zo zijn we het wil net de boodschap de wereld in sturen dat gewoon. Niks aan de hand. er geen enkele reden is tot paniek. Er zijn wat Maar deze keer is het anders. Deze keer kwam hoogleraar internationale betrekkingen strubbelingen uiteraard, maar daar gaan we Rik Coolsaet in de studio van de VRT wat duiniks van merken bij ons in Vlaanderen.” ding geven bij de gebeurtenissen in dat veilige Pallieter: Stop, alstublieft professor. zeer verre Oosten. En hij lanceerde meteen de Denk aan de kinderen! meest gruwelijke voorspelling over het con“Maar beste man, onze kinderen zullen flict: “Er komt geen Derde Wereldoorlog door opgroeien in alle veiligheid en warmte die onze de escalatie in Korea.” maatschappij hen kan bieden. Er wacht een Ieder weldenkend mens die de werken van riante toekomst.”

Pallieter: Dit is gemeen professor. Wilt Coolsaet kent, werd lijkbleek bij deze woorden en beval zijn vrouw grote hoeveelheden suiu nu alstublieft iets geruststellend zeggen ker en voedsel in blik in te slaan, terwijl hij zelf voor onze lezers? Iets in de trant van: we prompt een spade in de grond stak om plaats zullen allemaal verdampen door een kernte maken voor een atoomschuilkelder. raket uit het Oosten en alle leven op aarde “Rik zegt zoiets niet zomaar,” zegt een colzal voor miljoenen jaren onmogelijk zijn, lega-expert, “hij weet absoluut niet waarover op misschien kakkerlakken na. hij praat. Een Derde Wereldoorlog is niet meer “Hoe komt u daarbij? Ik zie de toekomst af te wenden. Vergeet zijn voorspelling over rooskleuriger dan ooit. Er waait een nieuwe

Kruisende woorden 1054

wind door de internationale verhoudingen, die gebaseerd is op menselijkheid en sociale verantwoordelijkheid. Ik zet u even een kopje rustgevende thee. U zal zien, daar kikkert u volledig van op.”

Pallieter: Aaaaargh. Nee, geen thee.

Trouwens, is het al zo laat? Dank voor het interview. Ik moet ervandoor.

“U laat het me wel even nalezen, hé? Ik wil niet dat er verkeerdelijk iets verontrustend insluipt en mensen zich zorgen gaan maken.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Wat een geluk!

U hoopte dat het bij de audiovisuele pers beter ging? Welaan. De openbare omroep bracht een vreugdevolle reportage over Pasen in Molenbeek, waar in een park heel multicultureel paaseitjes werden geraapt. Nu zijn wij compleet gerustgesteld: Molenbeek is gederadicaliseerd!

Goede vlucht

D

Wij stonden vorige zondag in Zaventem allicht op het verkeerde vliegveld. We hadden speciaal een Turkse vlag meegenomen om onze intieme sociaaldemocratische vriend Ahmet Koç uit te wuiven bij zijn vertrek naar de heimat. Hij zal van op een ander vliegveld vertrokken zijn, zeker?

E F G

Felicitaties Overigens, wij wensen de belgische staat van harte te feliciteren. Het gebeurt niet dikwijls dat die goud haalt. Dat is wel prima gelukt in de discipline maximale Erdoganaanhang koesteren. Geen land buiten Turkije waar het stemmenaantal voor “ja” zo hoog lag. Hoera!

H I J

Grapjas

K L HORIZONTAAL A. Mooier beeld van de werkelijkheid B. Familielid - Frans bezittelijk vnw.

C Indonesisch gerecht D. Bessendrank - Insect E. Helpers bij revalidatie F. Modemagazine - Verkorte naam van een stad in Brazilië - Ex van Tina Turner G. Italiaanse meisjesnaam - Maagtabletje H. Uitersten waarna niets meer volgt Selenium I. Rekenkundige opgave - Kampioen J. Beryllium - Nauwe - Vervoermiddel K. Kraaiachtigen - Tablet L. Schrijfplank te gebruiken met een griffel - Voorzetsel - Franse rivier De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1053 vindt u op blZ. 14

Zoals gevraagd, stuurden we het interview door naar professor Coolsaet. Na lezing belde hij de redactie op. “Een prima weerga van ons gesprek. Zoveel kwaliteit zie je tegenwoordig alleen nog in De Standaard. Maar weet u al wat de kop wordt? Die heeft u niet meegegeven. Ik begrijp dat hoor. Koppen zijn van zoveel factoren afhankelijk. U maakt er vast iets positiefs van.”

Pallieter: Daar kan u op rekenen, professor. We nemen onze verantwoordelijkheid.

Verticaal 1. Onaannemelijk 2. Lidwoord - Belgisch-Portugese zangeres bekend van o.m. ‘Banana Split’ - Oost-Vlaams dorp 3. Onverwacht - Muzieknoot 4. Spraakstoornis - Briefwisseling 5. Sinus - Dorp in het uiterste oosten van Vlaams-Brabant 6. De kleuren van de regenboog vertonen - Papegaai 7. Steenachtige resten in steenkoolas 8. Aangrijpend 9. Stad in Noorwegen - Komst in een

ander land 10. Lamlendigheid - Internetlandcode voor Peru 11. Maanstand - Oogziekte waarbij het gezichtsvermogen afneemt 12. Verwekte

De prijs voor de plezantste uitspraak van de week gaat ongetwijfeld naar Oostends staatssecretaris Bart Tommelein. Immers, de prijs van onze energie kan drastisch dalen, stelde Bart, als iedereen maar zijn verantwoordelijkheid opneemt. Versta: als iedereen die nog geen zonnepanelen heeft, het nodige geld uitgeeft om die te kopen. En morgen scheert men gratis.

Plaats Wij nemen aan dat huisvestingmaatschappijen jubelen en triomferen. Immers, nu in Turkije het grote Erdoganparadijs wordt aangericht, gaan al die ontevreden Turken hier te lande daar toch spoorslags heen? Man, er gaan nu huizen vrij komen!

praktiserende katholieken, dus kerkgangers, wel eens bestempeld als het kiesvee van de christendemocraten. En “den arbaaider” was toen het kiesvee van de socialisten. Plots krijgt dat woord een geladen bijklank, nu het over “andersgelovigen” gaat. Een cordon rond dat woord, en vlug wat!

Groene kost Vegetariërs, echt, wij zijn er niet tegen. Konijnen vinden wij ook lief. Als wij dan lezen hoeveel water er (theoretisch) is bespaard tijdens de dagen zonder vlees, willen wij zelfs even applaudisseren. Nochtans, vroeger waren die dagen er ook al. Die heetten toen “vasten”.

Omfloerst Uitgebreide berichtgeving in de pers over de autobestuurders die onlangs aan de lopende band het verkeersreglement overtraden, met als toppunt een “halte” op het viaduct van Vilvoorde. Het ging om een bruiloftstoet. Van wie of wat, werd er zorgvuldig niet bij gezegd, maar we weten allemaal dat het dan gaat om afstammelingen van strijders van de Guldensporenslag.

Woorden en daden Wij geven CD&V groot gelijk geen moslimpartij genoemd te willen worden. Het is uit pure christelijke naastenliefde dat CD&V van de intrekking van de erkenning van de Beringse moskee een regeringszaak wil maken...

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Van harte Wij feliciteren graag Brussels staatssecretaris Bianca Debaets bij haar onverdroten inzet voor kermispony’s. Dat is nogal wat belangrijker dan het behoud van Zaventem en tienduizend jobs. Nee, we mogen van Bianca niet verlangen dat ze in de Brusselse regering opkomt voor de welvaart des lands, echt niet.

Ontwoording Destijds werden katholieken, meer bepaald

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be