't Pallieterke van 11 mei 2017

73ste jaargang • nummer 19 • donderdag 11 mei 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De eenzame Charles Michel

Vrijheid, gelijkheid en broederschap!

Maar niet voor Marine Le Pen

Nu de federale regering ter plaatse blijft trappelen, houdt premier Charles Michel zich onledig met Europese dossiers. Op een Europese top zijn er geen kibbelende Vlaamse partijen. En het is goed voor het imago van de Waalse liberaal: hij kan zich zo in eigen gouw profileren als staatsman.

Wie dacht dat de regering-Michel na de officiële verzoening tussen de N-VA en CD&Vvoorzitters opnieuw op volle kracht zou draaien, is eraan voor de moeite. De beleidsploeg blijft ter plaatse trappelen. Getuige daarvan het nietszeggende interview dat minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) vorig weekend aan De Tijd gaf. Hervorming vennootschapsbelasting? Begrotingsevenwicht? Het kan vriezen, het kan dooien, was de teneur bij de minister, die een beetje uitgeblust oogde. Hij kon zich een beetje optrekken aan de beslissing om een deel van de staatsparticipatie in BNP Paribas Fortis te verkopen. Neen, de federale regering wekt nog altijd de indruk in lopende zaken te zijn. En die indruk wordt met de dag sterker.

Zeker nu een aantal N-VA-toppers hun communautair programma van onder het stof hebben gehaald. Voorzitter Bart de Wever herhaalt zijn confederaal credo in een boek.

Mathias Diependaele en Sander Loones deden hetzelfde in verschillende media. Ook aan Franstalige kant. Sander Loones ging het confederalisme nog eens verdedigen op de Franstalige televisie. Waar hij naar goede gewoonte op een muur botste. En waar al snel het gelijkheidsteken werd geplaatst tussen de N-VA en extreemrechts.

Voor de Franstalige media was het een gelegenheid om premier Charles Michel daarover aan de tand te voelen. Maar de MR-premier liep niet in de val daarover veel los te laten en te fulmineren tegen de communautaire plannen van de Vlaams-nationalisten.

Hij blijft op eieren lopen. Ook toen bekend raakte dat de begroting die de federale regering bij de Europese Commissie heeft ingediend niet de steun kreeg van Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA). De ingediende begroting bevatte minder besparingen omdat de Vlaamse regering die weigerde door te voeren als compensatie voor de kosten van de Antwerpse Oosterweelverbinding. Die infrastructuurwerken worden buiten de begroting gehouden, zegt Bourgeois. De Europese Commissie is een andere mening toegedaan en neemt die uitgaven wel op in de begroting van federale regering en deelstaten. Gevolg is dat België net niet de besparingsdoelstelling van 0,6 procent van het bbp haalt.

Vluchten naar de Europese wijk Charles Michel weet echter dat hij de komende maanden steeds meer vragen zal krijgen over de communautaire strategie van de N-VA. Vandaar dat hij de aandacht probeert af te leiden van de verkiezingsthema’s voor 2019. En dat kan volgens de Waals-Brabander het best door Europese thema’s aan te snijden. Op die manier ontwijkt hij ook de Wetstraat waar de Vlaamse partijen nog

altijd op gespannen voet staan met elkaar.

In de Wetstraat 16 of de Lambermont wordt Michel meer dan eens overvallen door een gevoel van eenzaamheid en machteloosheid.

Een vlucht naar de Europese wijk biedt redding. Naar verluidt voelt Charles Michel zich als een vis in het water tijdens de Europese topontmoetingen in Brussel. Michel heeft het voordeel dat hij een Waal is die meerdere talen beheerst. Bovendien is zijn relatie met de Duitse bondskanselier Angela Merkel zeer goed. En zij blijft nog altijd de echte baas van Europa. Op het niveau van de Europese Unie kan Michel het klassieke Belgische Europaverhaal brengen: als sommige landen niet verder willen gaan met een sterkere en meer geïntegreerde Europese Unie, dan moeten de kernlanden dat maar doen. En daar hoort België dus bij. Een boodschap die Michel graag vertolkt in de Europese kringen.

Ook rond andere thema’s wordt naar hem geluisterd. Het was een opvallend straffe uitspraak van Charles Michel, dat Turkije niet moet proberen om hier voor Turkse Belgen een referendum te organiseren over de invoering van de doodstraf. En Michel was ook zeer duidelijk over de onderhandelingen over het EU-lidmaatschap met Turkije: wat hem betreft, mogen die definitief worden stilgelegd. Met deze profileringsdrang hoopt Michel ook in Wallonië te scoren. Hij wil zich de status van een staatsman aanmeten. Misschien kan dit helpen in de peilingen. Ondertussen blijft de MR in Wallonië ter plaatse trappelen. Als de MR straks groter wordt dan de PS, zal dat vooral te danken zijn aan de opmars van de PTB/PVDA van Raoul Hedebouw.

Didier Reynders in de schaduw De Europese profileringsdrang van Charles Michel is ook een revanche op zijn eeuwige rivaal Didier Reynders. Die had als minister van Buitenlandse Zaken het internationale toneel helemaal voor zich. Maar de reputatie van Reynders heeft de voorbije weken een stevige knauw gekregen. Er is het aanhoudende verhaal over zijn rol in Kazakhgate.

Bijna iedereen is ervan overtuigd dat Reynders op zijn minst op de hoogte was van de Franse hand-en-spandiensten om de Oezbeekse zakenman Patokh Chodiev de Belgische nationaliteit aan te bieden. Rond de steun van België voor de opname van SaoediArabië in de VN-Vrouwenrechtencommissie maakte Reynders ook al geen goede beurt.

Bij de MR beseffen ze dat die zaken negatief afstralen op de partij. Het is voor de Franstalige liberalen dan ook welkom dat het eerder Charles Michel is die in internationale dossiers meer op de voorgrond treedt. Reynders mag wat in de schaduw blijven.

Deze week Het kindermenu van Macron GeenStijl gecensureerd Mentale secessie in Frankrijk Op de praatstoel: Jan Honinckx en Werner Niemegeers

2 3 9 11

Graaien in lege pensioenkas Het aanvullend pensioen van zo’n duizend voormalige Europarlementsleden wordt niet verlaagd, ook al kampt hun pensioenfonds met zeer grote tekorten.

Het fonds van de Europarlementsleden heeft een dekkingsgraad van slechts 37 procent. Dit is een veel te lage verhouding. De dekkingsgraad is een (globale) indicator voor de vermogenspositie van een pensioenfonds: hierbij wordt de actuele waarde van de beleggingen gedeeld door de contante waarde van de pensioenverplichtingen.

Doorschuiven De rekening wordt nu doorgeschoven naar het Europees Parlement: op de begroting is 270 miljoen opzijgezet om het gat te dichten.

Volgens de Nederlandse pensioendeskundige Theo Kocken hebben de gepensioneerde parlementariërs veel te weinig premie betaald voor het aanvullend pensioen dat ze krijgen.

‘Het is een absurde pensioenregeling met veel te veel toezeggingen voor veel te weinig premie’, vertelde hij aan de NOS. In Nederland mogen fondsen met een dekkingsgraad onder de 105 procent de pensioenen niet verhogen. Bij een veel lagere dekkingsgraad worden de pensioenen zelfs verlaagd. Niet zo in Brussel. Voor de Europarlementsleden zijn de pensioenen vorig jaar ondanks het tekort - opnieuw verhoogd.

Theo Kocken bestudeerde de jaarrekening van het parlement en noemde deze in Nieuwsuur van de NOS “helemaal een lachertje”, want volgens Kocken geeft het fonds geen duidelijke inzage in de financiële risico’s.

Wat is het fonds?

In de praktijk spaarden de leden van het Europees Parlement in korte tijd een riant

tweede pensioen bij elkaar zonder dat ze zelf een cent inlegden. Want een deel werd betaald uit de onkostenvergoeding en twee derde werd betaald uit de begroting van het parlement. De inleg kostte het parlement ieder jaar zo’n tien miljoen euro. In vijf jaar tijd spaarden parlementariërs volgens de berekeningen van de NOS op die manier een pensioen bij elkaar van 1.276 euro per maand. Na tien jaar 2.552 euro en na vijftien jaar sparen hebben de leden recht op een aanvullend pensioen van 3.829 euro per maand. Dat komt dus bovenop het pensioen dat ze in eigen land krijgen.

Kritiek in Nederland Nederlandse Europarlementariërs spraken in 1999 af dat ze niet langer gebruik zouden maken van de regeling. In 2005 werd dat opnieuw afgesproken. Toch blijkt uit onderzoek van Nieuwsuur (NOS) dat twee Europarlementariërs die deze verklaring hebben ondertekend, nu wel pensioen ontvangen.

Oud-Europarlementariërs Ria Oomen-Ruijten (CDA) en Hans Blokland (ChristenUnie) zijn lid gebleven van de omstreden aanvullende pensioenregeling, terwijl hun fracties in 1999 en 2005 hadden toegezegd dat ze er geen gebruik van zouden maken.

De vraag dringt zich op: hebben ook voormalige Belgische Europarlementsleden gebruik (of misbruik) gemaakt van deze lucratieve regeling? Eigen onderzoek op basis van de door de EU gepubliceerde documenten leverde niets op. Europa en transparantie gaan nog steeds niet echt samen.

Thierry Debels

2

Actueel

11 mei 2017

De rode vrienden van Rode Robbe Robbe de Hert, vuurrood filmregisseur, zit financieel aan de grond. Dat heeft u al uitgebreid kunnen lezen in de serieuze media. Ook wij hebben in dit blad aan zijn toestand aandacht besteed. Rode Robbe zit in schuldbemiddeling en woont in een klein flatje van het OCMW. Voor Robbe is het huidige stadsbestuur uiterst-rechts en kapitalistisch, hardvochtig en asociaal. Desalniettemin krijgt hij van het verfoeilijke fascistische stadsbestuur een flatje om in te wonen.

Als u Robbe financieel wil steunen, dan moet u aanstaande zaterdag afzakken naar de Arenbergschouwburg van Antwerpen. Let wel, de opbrengst van deze avond gaat integraal naar Robbe de Hert persoonlijk, en dient niet voor het filmproject ‘Hollywood aan de Schelde”.

Hoe dat geld uiteindelijk bij hem terecht gaat komen, is nog niet helemaal bekend, want Robbe zit in schuldbemiddeling. Dat betekent zoveel dat elke euro die op zijn zichtrekening belandt, in eerste instantie beheerd wordt door zijn bewindsvoerder. Die bewindsvoerder, meestal een advocaat, moet er eerst de schulden mee afbetalen. Op de Facebookpagina ‘De Nacht van Robbe’ wordt vermeld dat al het geld naar “een vzw” gaat. Hoe die vzw dan wel heet, daar hebben we voorlopig het raden naar, want … nergens wordt een naam genoemd.

En hoe gaat die vzw dat geld schenken zonder dat die bewindsvoerder dat mag merken?

Of één en ander wel legaal is, laten we in het midden.

‘Show us the money’ Naast de benefietavond in de Arenbergschouwburg, is er ook een geldinzamelactie, o.a. een crowdfunding via internet, opgestart door een student. Tot op heden is daar 41.361 euro opgehaald, maar het bedrag zal hoger liggen, want men kon ook via een bankrekening overschrijven.

Het is overigens niet de eerste oproep: in een bericht op www.cinevox.be daterend van 16 februari 2012 (al vijf jaar geleden) lezen we dat een crowdfunding wordt opgestart door Robbe de Hert zelf, om 50.000 euro op te halen om zijn filmproject af te werken. Hoeveel geld dat toen heeft opgebracht, konden we niet te weten komen.

Zes jaar eerder had Robbe de Hert al 40.000 euro gekregen van het Vlaams Audiovisueel Fonds (V.A.F.). Een laatste schijf van 10.000 euro werd niet uitbetaald omdat De Hert zijn contractuele verplichtingen niet nakwam.

Waar de 40.000 euro belastinggeld naartoe

Erdogan bemoeit zich nu ook via wetgeving met ontharingen

gegaan is, weet niemand. Straffer nog, niemand van onze collega-journalisten vond het nodig dat eens aan Robbe te vragen. 40.000 euro foetsie… Dat moesten u en ik eens proberen!

Trop is niet genoeg Maar, niet getreurd: al in januari stonden minister van Cultuur Sven Gatz (Open Vld) en schepen van Cultuur van Antwerpen Caroline Bastiaens (CD&V) klaar met geld.

Sven Gatz tovert 50.000 euro uit zijn toverhoed. Niet slecht voor een ministerie dat de voorbije jaren keihard heeft gesnoeid in de cultuursubsidies, tot grote woede van de culturele poco’s. Idem dito voor de stad Antwerpen, die onmiddellijk 10.000 euro veil heeft voor het filmproject.

Gelukkig heeft Sven Gatz voorwaarden opgelegd aan de heer De Hert, die bepaalde engagementen moet nakomen, zo niet wordt het subsidiegeld niet uitbetaald. Bovendien moet er een even grote inbreng zijn langs privézijde. Met andere woorden, voor elke euro die wordt opgehaald via crowdfunding, legt Sven Gatz een gesubsidieerde euro ernaast.

Vandaag is nog geen euro uitbetaald, hoofdzakelijk omdat het allesbehalve zeker is dat Robbe de Hert fysisch in staat zal zijn om het filmproject af te werken. De minister heeft me

Vive la Belgique!

Steven Vandeput, N-VA-minister van Landsverdediging en oud-KVHV-praeses, heeft nogmaals bewezen dat hij een meer dan goed beheerder is van het Belgische erfgoed. Donderdag werd immers een wetsontwerp gestemd tot oprichting van een ‘War Heritage Institute’ (jawel, in het Engels) waarbij er een integratie komt van de ‘opdrachten, de middelen en het personeel’ van het Instituut voor Veteranen – Nationaal Instituut voor Oorlogsinvaliden, Oudstrijders en Oorlogsslachtoffers, het Koninklijk Museum van het Leger en de Krijgsgeschiedenis, het Nationaal Gedenkteken van het Fort van Breendonk en de Historische Pool van Defensie. Alstublieft. Een mondvol. Dat die instanties gebundeld worden, daarvoor valt wel iets te zeggen. Het creëert alvast wat meer overzicht en duidelijkheid. Maar moet een Vlaamsnationale regeringspartij nu echt het voortouw nemen in initiatieven die bijdragen aan de uitstraling van België, zoals in de doelstellingen staat? En waarom tolereert zij een paritair samengestelde raad van bestuur in plaats van een 60N/40F-verhouding, zoals de partij in haar oppositietijd altijd heeft bepleit voor álle Belgische instanties? Klap op de vuurpijl: als

Vlaamse partijvoorzitters claimen economisch kindermenu van Macron Het was zo na de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, en het was niet anders na de tweede ronde. De Vlaamse partijvoorzitters claimen collectief dat ze politieke geestgenoten zijn van de nieuwe Franse president, Emmanuel Macron. Al liggen de standpunten en het beleid van CD&V en Open Vld meer dan eens mijlenver verwijderd van het - weliswaar vage - economische programma van hun nieuwe Messias.

Het is altijd opletten geblazen als politici zich hier ten lande beroepen op voorbeelden uit het buitenland. De politieke zeden en economische prioriteiten van de beleidsmakers in onze buurlanden verschillen meer dan we denken. Maar dat heeft niet belet dat Wouter Beke (CD&V), Gwendolyn Rutten (Open Vld) en in mindere mate John Crombez (sp.a) betoverd zijn door het politieke en economische ‘jeunisme’ van de 39-jarige Franse president Emmanuel Macron. Zij claimen hem als een voorbeeld en geestgenoot.

Best wel grappig, als we het economische programma van de nieuwe president bekijken. Macron heeft een zeer vaag programma waar iedereen zijn gading in kan vinden. Een economisch kindermenu. Maar eigenlijk is het voor de traditionele partijvoorzitters gênant dat ze zich beroepen op iemand die voorstellen formuleert die mijlenver afstaan van hun eigen programma of hun eigen beleid.

Centrist Beginnen we bij Wouter Beke. De CD&V-voorzitter ziet in Macron een geestgenoot omdat hij zichzelf een centrist noemt.

Dat is dan wellicht het enige dat de heren gemeenschappelijk hebben.

Want Macron is een voorstander van de verlaging van de Franse vennootschapsbelasting van 33 naar 25 procent. Zoals iedereen weet, staat CD&V in de federale regering al maan-

den op de rem om de belasting op bedrijfswinsten te verlagen. Dus, Beke is voor de lagere vennootschapsbelasting van Macron, maar … tegen die van minister van Financiën Johan van Overtveldt. Ronduit hilarisch. Een beter voorbeeld van het oppositie voeren tegen de eigen regering is er niet.

Het wordt nog straffer: CD&V blijft hameren op het invoeren van een meerwaardebelasting op aandelen. Welnu, in Frankrijk bestaat die al. Echter, Macron wil die afbouwen.

De meerwaardebelasting op aandelen is nu onderdeel van een vermogensbelasting, maar de nieuwe Franse president wil die vermogensbelasting ombouwen tot een loutere vastgoedbelasting. Activa als aandelen en obligaties – belangrijk voor het stimuleren van de economie - worden er dan uit gehaald.

Dus, Beke verdedigt iemand met een tegengesteld programma.

Pensioenleeftijd Is het dan anders met Gwendolyn Rutten (Open Vld)? Op het eerste gezicht zitten de Vlaamse liberalen met hun pleidooi voor een lagere vennootschapsbelasting en hun verzet tegen een meerwaardetaks dichter bij Macron dan de CD&V. Maar wat te denken van die andere voorstellen van de Franse centrist: geen verhoging van de pensioenleeftijd van 62 jaar en het behoud van het principe van de 35 urenweek. Dat is iets wat de liberalen echt niet smaken. De steun van Rutten voor Macrons kindermenu is evenmin ernstig te nemen.

bevestigd dat er streng zal toegezien worden op de voortgang van het project, vooraleer een euro zal betaald worden. Bovendien weten ze op het ministerie ook niet goed aan wie en op welke rekening ze het subsidiegeld moeten uitbetalen.

We gunnen Robbe, trotskist en proletariër, een warme oude dag toe. En meer nog, we hopen echt dat hij zijn filmproject over de geschiedenis van de Vlaamse film kan afwerken. Misschien komen de mensen dan nog te weten dat de Vlaamse film Meeuwen sterven in de haven (oktober 1955) met Julien Schoenaerts in de mannelijke hoofdrol werd geproduceerd en gefinancierd door Metropool Films nv, van ene Bruno De Winter, stichter en oprichter van… weekblad ’t Pallieterke.

Dat mensen bereid zijn om geld te doneren, des te beter. Niks op tegen. We willen enkel dat ons belastinggeld niet onbezonnen wordt uitgegeven. Als er morgen een vzw wordt opgericht ter ondersteuning van het filmproject “Hollywood aan de Schelde”, dan stel ik me graag kandidaat als bestuurder-penningmeester, of beter nog: als commissaris van de rekeningen.

Dat zou pas pluralistisch zijn. Maar ik vrees dat er voor deze “fascist” geen plaats zal zijn in die vzw. No pasarán!

K arl van C amp

toemaatje worden de leden allemaal benoemd door de viersterrengeneraal uit Laken! Immer vooruit, dappere Belgen! God omsluit in Zijn zegen der Belgen Vorst en Land!

Uniefs te wit?

Het voornemen van een aantal Vlaamse universiteiten om zich ‘aantrekkelijker’ te maken voor allochtone studenten was dagenlang niet uit het nieuws te branden. Plots was het bij de goegemeente een uitgemaakte zaak dat onze uniefs ‘te wit’ zijn. Al even evident scheen het dat de schuld hiervoor uitsluitend kon liggen bij de universiteiten zelf. Inspanningen van die kant (zoals halalmaaltijden) zijn dus noodzakelijk, verklaarden de rectoren unisono. Maar wat vindt de gemiddelde Vlamingen daarvan?

De VRT deed een internetpoll met de vraag of de universiteiten inderdaad zélf inspanningen moeten doen om allochtonen aan te trekken.

Toen we de laatste keer keken op deredactie. be, hadden zo’n 6.000 mensen gestemd. Daarvan antwoordde 73% ‘neen’ op de gestelde vraag. We kunnen dus op zijn minst stellen dat er een kloof gaapt tussen de rectoren van de Vlaamse uniefs en de vox populi. Hetgeen de rectoren enkel in hun overtuiging zal sterken, vermoeden we.

Uit de smalle beursstraat De linkse standpunten van de nieuwe Franse president moeten dan toch John Crombez aanspreken, maar de waarheid gebiedt te zeggen dat de sp.a-voorzitter terecht wat terughoudender is in zijn enthousiasme. De Macron-hype bij de klassieke Vlaamse partijen moet vooral het eigen gebrek aan inhoud en de eigen besluitloosheid verbergen.

William Baumol Hadden de partijvoorzitters wat meer inhoud, dan hadden ze dezer dagen een eerbetoon gegeven aan de op 4 mei overleden William Baumol. William wie, hoor ik velen zeggen? Wel, William Baumol (1922-2017) was één van de belangrijkste economen van de 20ste eeuw. Zijn economische wet van Baumol staat nog altijd als een huis. Die wet wordt ook wel eens ‘de ziekte van Baumol’ genoemd.

Waarover gaat het? De ‘ziekte van Baumol’ steekt de kop op als de productiviteitsontwikkeling in de publieke sector of overheid achterblijft bij die in de marktsector, terwijl de lonen in beide sectoren gelijk blijven stijgen. Hierdoor wordt de publieke sector relatief steeds duurder en dat slaat een gat in de staatskas.

Om de overheidsfinanciën in balans te houden, dient vervolgens bezuinigd te worden of – wat meestal gebeurt - moeten de belastingen worden verhoogd. Eén vraag staat in dit debat centraal: is de ziekte van Baumol inmiddels uitgewoed? Het antwoord is ‘neen’.

Deze economische wetmatigheid maakt dat de overheid in tal van landen, waaronder België, de voorbije jaren een waterhoofd heeft gekregen en meer dan de helft van de nationale welvaart afroomt. Als politici van de traditionele partijen echt origineel uit de hoek wilden komen, hadden ze moeten zeggen dat ze zullen proberen de ‘ziekte van Baumol’ uit te roeien.

Maar zich aansluiten bij een hype van de zuiderburen blijkt Angélique Vanderstraeten interessanter.

Actueel

11 mei 2017

De persvrijheid en het onevenwicht in de verdraagzaamheid

3

Nieuwsfeit van de week Afscheid van Hollande de minst populaire Franse president aller tijden

In Nederland is een rel ontstaan over de webstek "GeenStijl". Dit weekend plaatsten 100 vrouwelijke journalisten hun handtekening onder een oproep aan de adverteerders om hun betaalde reclame van de webstek weg te halen. Gezien advertenties het levensbloed zijn van bijna alle moderne media, komt dit dus neer op een vraag vanwege journalisten om een lastige concurrent het zwijgen op te leggen.

"GeenStijl" maakt geen aanspraak op verfijning of goede smaak, zoals u al uit de naam kon afleiden. De webstek geeft zichzelf de ondertitel: "Tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend." Indien het Vlaamse vooroordeel klopt dat Nederlanders meer recht voor de raap zijn, dan is GeenStijl daar de ultieme bevestiging van. In een scherpe en meestal humoristische stijl mag daar bijna alles gezegd worden, inclusief minder positieve berichten over het gedrag van vreemdelingen.

Sikkeneurige jankwijven Vooral dat laatste zorgt ervoor dat de erg populaire webstek een doorn in het oog is van de politiek correct pers. Ook over de verhoudingen tussen mannen en vrouwen is GeenStijl allesbehalve subtiel, om het zacht uit te drukken.

Toen journaliste Loes Reijmer van de Volkskrant de webstek verantwoordelijk noemde voor een klimaat van "seksistische complimentjes", sloeg die terug door een foto van de (mooie) journaliste te plaatsen met volgende vraag aan de lezers: "Zou u haar doen?" Ik ga u de commentaren besparen die op de webstek werden gepost, maar u kunt er zich wel een idee van vormen.

Het incident leverde de spreekwoordelijke stok om de hond mee te slaan. 100 journalistes ("100 sikkeneurige jankwijven", zoals GeenStijl ze omschrijft) ondertekenden een oproep om de webstek commercieel te kraken. In hun opiniestuk in het NRC-Handelsblad hekelden ze "de vernedering van vrouwen en het racisme" van GeenStijl. Het eerste is de aanleiding, het tweede is de werkelijke reden voor het offensief.

Journalisten en de vrouwelijke waardigheid Dat het NRC zich leent als wapen voor de moordpoging op een concurrerend nieuwsmedium mag niet verbazen. Sinds 2010 wordt de redactie geleid door de onherstelbaar verzuurde Peter Vandermeersch, de voormalig hoofdredacteur van De Standaard, die in beide kranten liet blijken dat hij vrije meningsuiting eigenlijk alleen geschikt acht voor mensen die het met hem eens zijn.

Terzijde mag het een opvallend gegeven genoemd worden dat links, dat sinds de jaren zestig heeft geschimpt op alle vormen van preutsheid, zich vandaag steeds meer ontpopt tot behoeder van de vrouwelijke seksuele waardigheid. En zich nu zelfs genoodzaakt ziet om te prediken tegen de gevolgen van de verruwing van de seksuele zeden die het zelf op gang heeft gebracht.

De journalistieke kaste is trouwens niet altijd zo gevoelig voor vrouwonvriendelijkheid. In eigen land hebben Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws de gewoonte ontwikkeld om hun webstek te kruiden met seksueel getinte lokkertjes in de titels of foto's.

Het Laatste Nieuws plaatst trouwens reeds vele jaren elke dag een hele pagina vol met advertenties voor prostitutie (de eufemistische rubriek "lichaamsverzorging") en verdient daar miljoenen mee. Maandag mochten we bijvoorbeeld vernemen dat bij Naomi twee meisjes te krijgen zijn voor de prijs van één en, voor de Antwerpse lezers, dat in een huis in de Lange Elzenstraat "hete meiden uw stoutste dromen vervullen". Het Laatste Nieuws was echter niet te verlegen om vorige maand een artikel te plaatsten met zowaar een aanklacht van de band tussen prostitutie en mensenhandel.

Commerciële moordpoging De oproep tot boycot van GeenStijl heeft al resultaten. Een aantal grote adverteerders, zoals Grolsch, Ikea en Hak trekt zich terug. We mogen niet onderschatten welke aanslag hier

wordt gepleegd. Inkomsten uit reclame vertegenwoordigen de helft van de omzet van kranten en tijdschriften. Bij internetmedia ligt dat percentage zelfs nog veel hoger. Wie een medium afsnijdt van zijn voornaamste bron van inkomsten kan het net zo goed verbieden. "Je suis Charlie" is wel heel snel vergeten in Nederland.

Uiteraard zijn commerciële ondernemingen vrij om te kiezen waar ze adverteren. De meesten hebben trouwens geen politieke filosofie.

In theorie zouden reclame-inkomsten dus alle ideologische strekkingen moeten ten goede komen. In de praktijk werkt het echter niet zo. Kan iemand verklaren waarom de inkomsten uit reclame van bijvoorbeeld dit blad slechts een miniem deel van de omzet uitmaken? Waarom vinden grote bedrijven het geen probleem om te adverteren in De Morgen of Humo, maar kan 't Pallieterke zelfs geen advertentieopdracht krijgen van de KBC, de bank waar dit blad nochtans al 50 jaar klant bij is?

Ik heb in een eerder artikel al eens gewezen op het onevenwicht in de politieke tolerantie. Rechts heeft vaak weinig begrip voor de mening van links, maar stelt nooit het recht in vraag om die mening te uiten. Links heeft niet hetzelfde respect voor rechtse opinies. Meningen die door links als storend worden ervaren, kunnen rekenen op hetze, strafwetten en nu ook commerciële boycot.

Het onevenwicht in de verdraagzaamheid Bedrijven zijn heel gevoelig voor associaties die controverse kunnen veroorzaken. Slimme managers weten dat ze weinig risico lopen wanneer ze in de pas lopen met de politieke meningen van de kosmopolitische elites, ook wanneer hun klanten in meerderheid een andere opinie hebben.

Multinationals als Nike, Google en Netflix kunnen zich publiek kanten tegen de immigratiepolitiek van Trump. Starbucks mag publiek laten weten dat het een groot contingent vluchtelingen in dienst zal nemen. In eigen land kan Schoenen Torfs aankondigen dat voortaan werkneemsters met hoofddoek toegelaten zijn. HEMA mag paaseieren vervangen door verstopeieren en Dreamland mag zwarte pieten vervangen door roetveegpieten. Hoewel de bevolking hun modieuze meningen inzake multiculturaliteit en open grenzen niet deelt, zullen deze bedrijven daar geen commerciële nadelen van ondervinden.

Deze scheeftrekking wordt natuurlijk heel belangrijk wanneer de persvrijheid daardoor aangetast wordt. Bijna alle media zijn voor hun bestaan afhankelijk van commerciële adverteerders. (Dit blad is één van de weinige uitzonderingen, dankzij een zeer trouw lezerspubliek en een flinke portie idealisme vanwege onderbetaalde medewerkers.) Wanneer de bedrijfswereld zijn reclamebeleid laat dicteren door het onevenwicht in de tolerantie die links en rechts voor elkaar betonen, wordt de persvrijheid een lachertje.

Vlaanderen is een overwegend rechts land.

Waarom hebben we dan twee linkse kranten (De Standaard en De Morgen) en geen enkele rechtse krant? Het is een situatie die enkel kan blijven bestaan door de veel te grote tolerantie vanwege rechts. De Standaard kan zelfs drie jaar lang een platform bieden aan haatprediker Jahjah, zonder commerciële gevolgen.

Indien hetzelfde voorrecht zou gegund worden aan bijvoorbeeld iemand met Vlaams Belangsignatuur zou de hetze en druk op de adverteerders niet lang op zich laten wachten. Zelfs Jahjah sneuvelde uiteindelijk, enkel door een antisemitisch incident, niet door zijn vijandigheid ten aanzien van Vlamingen.

Rechts is veel te braaf.

Jurgen Ceder

Briefje aan Vlaamse universiteitsrectors

Soms toch geen bollebozen Dames en heren politiek correcten, Uw eerbiedwaardige en in een aantal gevallen historische instellingen zijn de voorbije week op een bijzondere manier onder de aandacht gekomen. Niet dat er nieuws was over baanbrekend wetenschappelijk onderzoek dat de mensheid op hogere niveaus zou brengen. Integendeel, zou ik haast zeggen.

De focus lag op politieke (on)verdraagzaamheid en – het moest er ooit eens van komen – de politieke correctheid inzake ‘diversiteit’.

Aan de Vrije Universiteit Brussel werd zomaar getolereerd dat enkele tientallen extreemlinkse manifestanten - in veel gevallen zelfs geen studenten, wel al dan niet betaalde agitprops - het een staatssecretaris onmogelijk maakten om een lezing te geven.

Men is het niet eens met diens beleid - wat ieders goed recht is -, dus maakt men hem monddood. Democratie anno 2017. Mevrouw de rector was geschrokken en ze haastte zich om afstand te nemen van deze smet op de vrijheid van meningsuiting, zeker aan haar ‘vrije’ universiteit. Deze gebeurtenis toont aan waarnaar onze samenleving evolueert als extreemlinks sterker wordt. Het was van de tijd van de ‘Amadezen’ geleden dat aan universiteiten geboycot werd en toegangen werden ontzegd aan andersdenkenden. De geschiedenis herhaalt zich, zo blijkt…

En dan kwamen de plannen op tafel van de universiteiten van Antwerpen en Leuven, waar Gent zich bij aansloot, om extra inspanningen te doen om jongeren met een migratie-achtergrond in hun aula’s te krijgen. Want, kinkt het, de aula’s zijn ‘te wit’.

Jawel, letterlijk. Men roept dát criterium in om allochtonen als benadeelde groep te catalogeren. Er is daar ooit een politieke partij voor veroordeeld. Maar nu mag het, want het zou gaan over positieve discriminatie… Het inzetten van rolmodellen, het geven van bijlessen in de middelbare scholen, hen stimuleren om deel te nemen aan het verenigingsleven, bijvoorbeeld, of - hou u vast - halalmaaltijden aanbieden in de studentenrestaurants, zou soelaas moeten bieden. Met alle respect, hooggeleerde bollebozen, maar dit laatste is op zijn zachtst gezegd praat voor de vaak.

De democratisering van het onderwijs is sinds vijftig jaar dermate doorgezet dat iedereen, mits een grondige voorbereiding en kennis, studies aan de universiteit kan aanvatten. En vanaf de lagere scholen krijgt iedereen, maar dan ook iedereen, de kans om zich in die zin te ontwikkelen. Er is meer begeleiding in de scholen dan ooit voorheen.

Er liepen nooit zoveel ‘zorgleerkrachten’ in de scholen rond, die de specifieke taak hebben om ook anderstalige nieuwkomers, mensen met een leerachterstand of zelfs leermoeilijkheden bij de les te houden. Wie het echt wil, komt ver. Zeker weten.

In die zin was de getuigenis van ene Abdelkarim Bellafkih als reactie op jullie zielenroerselen overweldigend en overtuigend: “Ik had geen halal nodig om naar de unief te gaan. Door mij op te trekken aan talentenfluisteraars, leerkrachten die in mij geloofden, en een realistisch toekomstbeeld mee te krijgen van rolmodellen, kwam het uiteindelijk toch goed.” Ook joodse studenten getuigden dat ze een universitair diploma haalden, zonder in de universitaire eetfabrieken – de alma’s – koosjer te kunnen eten. Volgens Abdelkarim ligt er een bijzondere taak weggelegd voor de middelbare scholen. Gelijk heeft hij. Daar moet het gebeuren, want daar moet de basiskennis opgedaan worden om aan de universiteiten mee te kunnen. Wie daar niet werkt om er te komen en zijn tijd verdoet met niksdoen of rondhangen, wie daar denkt dat een diploma gratis en voor niets en vrijblijvend moet afgeleverd worden, hoeft niet naar een universiteit te vertrekken.

De meeste middelbare scholen doen meer dan hun best, maar ze krijgen geen greep op tal van jongeren omdat ze losgeslagen zijn en/of omdat hun ouders er zich geen barst van aantrekken.

Elke leraar kan getuigen dat als de ouders niet meewillen om welke reden dan ook, zelfs als hun kinderen potentieel hebben, het allemaal onbegonnen werk is. Daar zit de kern van het verhaal en het is dus daar dat extra inspanningen zullen moeten geleverd worden, zowel door onze mensen als die uit andere culturen. Het lidmaatschap van een studentenvereniging of halalmaaltijden gaan daar niks aan kunnen veranderen. Als iedereen zijn steentje bijdraagt, zal de universiteit vanzelf wel een afspiegeling van de diverse samenleving worden. Hooggeleerde rectors, hoedt u dus voortaan voor dwaze politiek correctheid. Het klinkt wel goed, maar het is allemaal zo doorzichtig.

O ja, professor Torfs, hoorde ik u niet pleiten voor gendergelijkheid bij uw nieuwe beleidsploeg? Is dat ook niet discriminerend tegenover tientallen andere doelgroepen? Zou de beleidsploeg ook niet best een afspiegeling van onze diverse samenleving zijn? Komaan, zeg! Hou u met uw werk bezig: de wetenschap. Vivat academia!

4

Dossier

11 mei 2017

De Zesdaagse Oorlog (2) De strijd van Israël tegen Egypte, Jordanië en Syrië (en soldaten uit Koeweit en Irak), vijftig jaar geleden, wijzigde de kaart van het Midden-Oosten tot de dag van vandaag.

Paniek in Israël Einde mei 1967 loopt de spanning in het gebied verder op. De westerse publieke opinie, met haar schuldcomplex over de Shoah, vreest dat Israël van de kaart geveegd wordt door de Arabische staten.

Men kijkt naar de VS, maar die doen niets, want president Johnson kent de krachtsverhoudingen. Nasser, de president van Egypte en de afgod van alle Arabische nationalisten, provoceert Israël en eist met veel herrie het herstel van de Palestijnse rechten.

Hij wil een politieke overwinning zoals hij in 1956 boekte, toen Fransen, Britten en in mindere mate - Israëli’s vernederd werden voor het oog van de wereld ondanks hun militaire zege.

Aan een echte oorlog denkt Nasser niet, al laat hij zich zegezeker filmen. Zijn grote mond boekt al één succes. In Jordanië vreest koning Hoessein voor zijn troon als hij zich niet bij de Egyptisch-Syrische coalitie aansluit, dus ondertekent hij een verdedigingspact met Egypte. In Israël stijgt de paniek. De Israëli’s horen de dagelijkse haatboodschappen die de Arabische radio’s uitzenden; de triomfkreten over de aanstaande ondergang van de joodse staat.

Een deel van de bevolking heeft de Shoah nog meegemaakt en vreest dat een ramp voor de deur staat. De Israëlische regering bestelt duizenden doodskisten, en duidt parken aan waar slachtoffers kunnen begraven worden.

Eerste minister Esjkol houdt stotterend een radiotoespraak, die de mensen nog ongeruster maakt. De werkelijkheid ziet er anders uit. De Israëlische generaals denken er niet aan de bevolking (en de rest van de wereld) te informeren over de echte militaire situatie. De generaals zijn sabra’s dertigers en veertigers - en ze kijken wat minachtend naar sommige bange oudere heren in de regering die nog allemaal uit de Oost-Europese migratie komen en die soms, zoals Esjkol, beter Russisch of Jiddisch dan Hebreeuws spreken.

Politiek heeft Israël sinds 1948 de traditie dat de eerste minister ook de minister van Defensie is. Generaals en politici als Shimon Peres dreigen Esjkol een voetje te lichten als hij de overwinnaar van 1956, de gepensioneerde generaal Moshe Dayan, geen defensieminister maakt. Esjkol gaat door de knieën, en kijk, Dayan heeft al een strategie klaar. Israël mag nooit voor bedreigingen wijken en moet de eerste klap uitdelen, d.w.z. het Egyptische leger in de Sinaï verpletteren, maar wel uit Gaza wegblijven en niet naar het Suezkanaal oprukken. De generaals knikken eens, maar ze rekenen erop dat de oorlog op het terrein korte metten maakt met Dayans plan.

Oorlogsheld van 1948 en minister van Arbeid Alon zegt duidelijk dat alle Arabieren over het Suezkanaal moeten gejaagd worden. Op zaterdag 3 juni krijgen de Israëli’s de vraag van de VS de oorlog uit te stellen. “Uitstel” is geen afstel, dus meer een aanmoediging dan een verbod. De regering hakt de knoop door. Op maandag zal de aanval beginnen, maar op zondag 4 juni misleiden de Israëli’s hun vijanden. De gemobiliseerde soldaten krijgen met duizenden verlof en het strand bij Tel Aviv krioelt van het volk.

Maar tegen middernacht is iedereen weer op post. Bevelhebbers gunnen hun soldaten nog wat nachtrust vooraleer het vuurwerk begint.

Oorlog gewonnen om 10 uur Op maandag 5 juni in de ochtend komt de luchtmacht als eerste in actie. Alle toestellen (Mirages en andere Franse vliegtuigen) krijgen hun doelwitten aangeduid.

Israël schendt al jaren het luchtruim van de buren om foto’s te maken.

De piloten moeten op kompas onder de Egyptische radar vliegen, mogen geen radiocontact hebben en moeten zichzelf redden bij problemen. Om 7.45 uur moe-

ten alle Egyptische vliegvelden en basissen tegelijkertijd gebombardeerd worden, want dat is het tijdstip dat de Egyptische piloten ontbijten, na een ochtendverkenning.

Sommige Israëli’s vliegen maar 10 minuten, anderen doen er 45 minuten over. Maar stipt op tijd verschijnen de Israëli’s boven hun doelen en een regen van vuur en bommen daalt neer.

De Egyptische luchtmacht werd in 1956 op de grond vernield, maar elf jaar later staan de MiG’s nog altijd netjes opgelijnd in openlucht, want Nasser vindt bunkers te duur. Na de eerste raid vliegen de Israëli’s naar hun basissen, herbevoorraden zich en vallen opnieuw aan.

Om 10 uur ’s morgens heeft Egypte geen luchtmacht meer en weet de Israëlische generale staf dat de oorlog gewonnen is.

Om 8 uur ’s morgens valt de landmacht aan in de Negev- en de Sinaïwoestijn. Ook hier verschijnen de gevechtsvliegtuigen, die Egyptische stellingen en tanks aanvallen en paniek zaaien.

In Caïro heerst inmiddels chaos, want niemand heeft dit verwacht, maar de radio kondigt toch aan dat Egypte een groot offensief begonnen is. In Tel Aviv doen de Israëli’s juist het tegengestelde. Ze reppen met geen woord over hun succes en verklaren dat ze zich met alle macht tegen de Egyptische aanval verzetten.

Dayan verzwijgt 48 uur lang de realiteit.

Koning Hoessein van Jordanië ontvangt een halfslachtige Amerikaanse verwittiging zich niet te moeien, maar op de middag krijgt hij telefoon van Nasser. De despoot doet later alsof hij bedrogen is door zijn generaals die hem de echte situatie niet durven zeggen, maar hij kent wel degelijk de waarheid, die hij verzwijgt voor Hoessein.

Hij eist een offensief van het Jordaanse leger en vanuit de Oude Stad beschieten de Jordaniërs joods West-Jeruzalem. Arabische jongeren dansen op de muren. “We hoorden dat het Egyptische leger al in de buitenwijken van Tel Aviv stond.

Dat was het niveau van onze informatie”, zegt een notabele mij droog in 1996. Na de middag gaat het nog vlugger. Ook de Syrische luchtmacht is inmiddels uitgeschakeld en de Israëlische tanks van Ben Ari (geboren Heinz Banner) omsingelen Oost-Jeruzalem waarbinnen zich de Oude Stad bevindt.

In de Sinaï boren de Israëli’s zich door de Egyptische linies.

Yerushala’im shel zahav Alle Israëlische generaals zijn bang voor een vroege wapenstilstand, opgedrongen door de VS en de Sovjet-Unie. De Israëli’s, altijd zo zuinig met levens, kijken niet naar verliezen. De latere eerste minister Sharon vecht met zijn pantserwagens ’s nachts door. Op 6 juni, om 3 uur ’s morgens, begint het offensief op de Westoever, en in de loop van de dag trekken de Jordaniërs zich terug. ‘s Morgens bezetten de Israëli’s ook Gaza, ondanks dapper Arabisch verzet.

Nasser laat inmiddels het verhaal rondroepen dat de VS en het VK aan de zijde van Israël vechten, want anders is de “tegenslag” (het woord “nederlaag” wordt nooit gebruikt) niet te verklaren. De Israëli’s hebben nu ook Oost-Jeruzalem in hun macht en ze omsingelen de historische Oude Stad.

Hun bevelhebber, generaal Narkiss, is een zenuwtoeval nabij. Hij was een jonge officier in 1948, toen de Israëli’s daar hun enige nederlaag leden. Maar Dayan weigert een bestorming, want hij twijfelt over de politieke gevolgen. Vroeg in de ochtend van 7 juni bereiken de eerste Israëli’s het Suezkanaal, maar ze moeten zich een paar kilometers terugtrekken want de wereld mag het nog niet weten.

Om 5.30 uur gaat Dayan overstag. Narkiss krijgt eindelijk het bevel tot de aanval op de grootste prijs van de oorlog, “Yerushala’im shel zahav” (Jeruzalem, de stad van goud).

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat De man, niet de bal Filip Dewinter van het Vlaams Belang mag in de Kamer vragen komen stellen zoveel hij wil – en dat is overigens zijn goed recht –, hij zal altijd de politiek correcte systeempartijen tegen zich en zelfs over zich heen krijgen. Zijn radicale en geregeld provocerende stijl heeft ervoor gezorgd dat men niet meer luistert naar wat hij zegt, en dat men gewoon de man en niet meer de bal speelt. Het overkwam hem vorige donderdag eens te meer, toen hij Didier Reynders ter verantwoording riep omdat hij en de premier, in hun hoedanigheid van minister, zich hadden uitgesproken ten voordele van de links-liberale Franse presidentskandidaat Macron.

Hij klaagde aan dat de formele grenzen van de neutraliteit werden overschreden. Hij vroeg niet helemaal onterecht dat de Belgische regering zich in de toekomst neutraal zou opstellen bij welke verkiezingen in het buitenland ook. Zijn uitgangspunt is dat ministers niet alle bewoners van dit land vertegenwoordigen als zij ‘gekleurde’ politieke standpunten innemen.

Het was voldoende als rode lap, want Reynders bevestigde staalhard en ongegeneerd de ingenomen standpunten, hierin gesteund vanop alle regerings- en oppositiebanken, met luid handgeklap.

Afwezige chouchou Grote afwezige vorige donderdag was Raoul Hedebouw, door Karel de Gucht de ‘nieuwe chouchou van weldenkend België’ genoemd.

Hij was omwille van gezondheidsredenen afwezig, want hij bekomt niet enkel van de schrik, maar ook van de fysieke gevolgen van de laffe messteek op 1 mei.

Afgezien van het feit dat elke aanslag op de integriteit, zowel de fysieke als de morele, van elke mens van welke politieke of filosofische gezindheid ook onvoorwaardelijk moet veroordeeld worden, was het verbazend dat niemand in de Kamer refereerde naar het incident, laat staan dat een minuut stilte in acht zou genomen worden, of een schietgebedje tot de heilige Raoul zou gebeden worden…

Addertjes onder het gras Veerle Wouters is een frêle en minzame dame in de omgang, maar een harde tante als ze zich in een politiek dossier vastbijt. Dat bleek donderdag nog maar eens, toen het vorige week bereikte akkoord over de RIZIVnummers en de ingangsexamens voor Franstalige studenten geneeskunde nog eens ter sprake kwam. In dat akkoord wordt gesproken van een regularisatie en afbouw van de overtallen omdat de Franstaligen jarenlang de federale afspraken negeerden.

Nu het stof is gaan liggen en de addertjes onder het gras naar boven komen, stelt Wouters vast dat de afbouw van het artsenovertal zich zal uitstrekken over een periode van 15 jaar, wat Maggie de Block moest toegeven. Haar conclusie: “Het zal dus minstens tot 2038 duren, vooraleer de volledige afbouw zal zijn afgerond. Dus, geen defederalisering van Volksgezondheid tot 2038. Dat betekent een standstill tot 2038.” Op alle regeringsbanken bleef het na die uitspraak oorverdovend stil…

Daarnaast blijft het voor haar maar de vraag of de 60N/40F-verhouding wel zal overeind blijven, want volgens Veerle dreigt dat naar 58N/42F te zakken. In die zin waarschuwde

ze De Block om hieraan niet te tornen en ook de in de wet voorziene 80F/20F-regel voor Brussel niet los te laten, zeker omdat Laurette Onkelinx wat dat betreft al verontrustende signalen gaf vanuit haar onwettige ‘Fédération Wallonie-Bruxelles”… Met de Franstaligen akkoorden sluiten, heeft altijd tot gevolg dat je als Vlaming ‘in de zak gezet wordt’. Gaan we het dan nooit leren?!

Blote knieën Een schoolmeester die zijn klas niet stil krijgt en eerst beleefd, maar kordaat, vraagt om bij de les te blijven, in een volgend stadium met straf dreigt, maar die dreiging niet durft uitvoeren, om daarna met een krop in de keel te smeken om alstublieft braaf te zijn…, wel, in die rol bevindt zich Kamervoorzitter Siegfried Bracke.

We hadden het er al eens over. Vorige donderdag konden we vaststellen dat hij in die laatste fase zit, toen hij volgende smeekbede uitsprak (die nadien geen enkel effect had): “Collega’s, voordat ik de heer Terwingen het woord geef, moet ik even opmerken dat het geluidsvolume ronduit indrukwekkend is vanuit de zaal naar hier. Misschien kunnen we een beetje respect opbrengen voor de collega’s die hier vragen stellen, en de ministers die antwoorden. Dat zou niet onaardig zijn.”

Hij zat nog net niet op zijn blote knieën en met de handen gevouwen… Een mens zou op den duur heimwee gaan krijgen naar Herman de Croo of een bullebak als André Flahaut. Of naar Patje Dewael, die dat eigenlijk nog het best van allemaal deed. Jawel.

Rechts tegen links De zitting vorige donderdag liep uitzonderlijk nog eens tot in de late uurtjes, tot iets na middernacht zelfs. Aanleiding was een lange bespreking over een wetsvoorstel tot wijziging van het Wetboek van Strafvordering om de strijd tegen het terrorisme te bevorderen.

Een van de discussiepunten was de voorziene mogelijkheid om OCMW-medewerkers informatie te laten verstrekken als er vermoedens tot misdrijf zijn. Bij de stemming liep geen lijn tussen meerderheid en oppositie, wel tussen rechts en links. Het N-VA-voorstel kreeg dan ook niet alleen de steun van de regeringspartijen, maar ook van Vlaams Belang, cdH, Défi (FDF) en de Parti Populaire.

Actueel

11 mei 2017

Interview met parlementslid Karl Vanlouwe (N-VA)

De Rode Wervelwind

"Hongarije wordt onterecht gestigmatiseerd"

In het kader van zijn journalistiek project is freelancejournalist Jens de Rycke naar Libanon afgereisd. Vorige week kon u een eerste bijdrage over de herdenking van de Armeense genocide lezen. Een gepland bezoek aan Syrië moest op de valreep geannuleerd worden. Noodgedwongen moet hij in Beiroet blijven.

Mijn eerste kennismaking met de SSNP (Syrische Sociaal Nationalistische Partij) was vorig jaar in de straten van de Oude Stad van Homs. Daar zag ik steeds opnieuw hetzelfde symbool op de muren verschijnen: de Rode Wervelwind. Het symboliseert een mengvorm van het christelijke kruis en de islamitische rode halve maan verwijzend naar de twee belangrijkste godsdiensten in de Levant (historisch-geografische naam voor het oosten van de Middellandse Zee). Het symbool deed me in de eerste plaats denken aan een vorm van Syrisch fascisme, al werd dat ten stelligste ontkent. De straten in Homs (Syrië) hingen vol met hun posters, vlaggen en slogans, maar ook in Beiroet (Libanon) zag ik de Rode Wervelwind opduiken.

De partij SSNP werd in 1932 door Antoun Saadeh opgericht en huldigt een pan-Syrisch nationalisme. Voor de SSNP bestaat haar historische natie uit het grondgebied van Libanon, Palestina, Jordanië, Irak, Koeweit en zelfs Cyprus.

M.a.w. de Syrische identiteit is voor hen een historische identiteit die alle volkeren van Groot-Syrië omvat. In Syrië beleefde de partij tijdens de burgeroorlog een heropleving. Hierdoor is ze, naast de Ba’ath, de partij van president al-Assad, één van de grootste politieke bewegingen van Syrië.

De partij beschikt over milities die samen met het Syrische leger tegen de islamitische rebellen vechten. De vraag kan men stellen waarom ze de kant gekozen hebben van alAssad. Het antwoord vond ik destijds niet in Homs, dus hoopte ik het in hun kantoor in Beiroet te vinden.

Ik stap in de taxi en geef de straat op die Dalida, de woordvoerster van de partij, me heeft doorgegeven. “Simon Boulevard, alstublieft.” Een huisnummer heb ik niet gekregen, want volgens haar zou het gebouw zichzelf wel uitwijzen. Toen ik de plek op Google Maps had opgezocht, bleek het niet ver van de Duivenrotsen te zijn, één van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Beiroet.

Het verbaast me enigszins dat het op die plek te vinden is.

De taxi stopt, en moet me aan het begin van de straat afzetten. Hij mag niet voorbij het checkpoint rijden. Gewapende mannen aan slagbomen doen een eerste veiligheidscontrole. De vrees voor aanslagen is schijnbaar groot, dus mogen onbekende auto’s niet verder rijden.

Ik betaal de chauffeur, wandel de straat in en loop naar de controlepost. Eén van de gewapende bewakers heft zijn hand op en begint in het Arabisch tegen mij te spreken. Al

snel heeft hij door dat ik hem niet begrijp. Ik probeer hem in het Engels duidelijk te maken dat ik hier ben voor Dalida en de SSNP. Hij lijkt niet helemaal goed te begrijpen wat ik zeg, maar de naam maakt blijkbaar genoeg duidelijk. In de hele straat wapperen vlaggen en spandoeken met het symbool van de SSNP. Ik voel me een beetje ongemakkelijk door zoveel gewapende mannen te worden bekeken. Westerse journalisten zijn ze hier duidelijk niet gewend.

Ik kom uit bij een groot wit flatgebouw waar een spandoek van de SSNP de ingang versiert.

Dit kan niet anders dan hun kantoor zijn. Binnen word ik meteen door een knappe jonge vrouw verwelkomd. Dalida is woordvoerster van de partij en ze beantwoordt al mijn vragen.

“Onze plicht houdt niet op bij de koloniale grenzen” Ik citeer: “De partij heeft zich aan de kant van de Syrische regering geschaard om verschillende redenen. Vanuit onze anti-imperialistische overtuiging hebben we de Syrische regering altijd gesteund met betrekking tot haar strijd tegen de staat Israël. De steun aan het verzet tegen Israël en het opkomen voor de Palestijnse zaak zijn overtuigingen waarvoor wij ons ook hebben geëngageerd. Maar ook de seculiere staat in Syrië is een zaak die wij verdedigen. Maar dat wil niet zeggen dat we volledig achter de Syrische regering staan.”

En ze vervolgt: “We erkennen de fouten van het beleid dat is gevoerd en we eisen daarom ook dat de Syrische regering hervormingen doorvoert. Om de oorlog te beëindigen en het bloedvergieten te doen ophouden, zullen er politieke toegevingen moeten worden gedaan. Maar om tot dit punt te komen, geven we president Bashar al-Assad gelijk: de terroristen in Syrië moeten eerst verslagen worden.”

Dalida legt uit hoe de vork aan de steel zit: “Ook vanuit Libanon zijn er leden van de SSNP mee gaan vechten in de Syrische oorlog.

Onze partij volgt niet de redenering dat onze burgerplicht ophoudt bij de koloniale grenzen. Wij erkennen dat iedereen van de Levant een Syriër is en maken daarbij geen onderscheid tussen religie en etniciteit. Toen de oorlog Homs (de derde grootste stad van Syrië) bereikte, zagen we dat Syriërs, en voornamelijk christenen, slachtoffer werden van gewapende extremisten.

Dat was voor onze partij de aanleiding om in de oorlog te stappen aan de zijde van de Syrische regering. Vaak wordt de oorlog afgeschilderd als een sektarische strijd van bij-

voorbeeld christenen tegen moslims, of een strijd van Libanezen tegen Syriërs. Maar onze vijanden in deze oorlog zijn niet de Syriërs, wel de gewapende extremisten die vanuit de hele wereld zijn gekomen om hun terreur in de Levant te verspreiden.”

Groot-Syrië Dalida is formeel als ik haar vraag naar het belang van de islam bij de strijdende partijen: “Het klopt dat deze extremisten moslims zijn, maar dat zijn leden van onze partij ook. De islam is niet onze vijand, maar wel de wahabitische interpretatie die deze extremisten aanhangen. Dat is de islam zoals we die vanuit Saoedi-Arabië kennen. Onze oprichter, Antoun Saadeh, was destijds één van de eerste die waarschuwde voor het gevaar van het wahabisme in de Levant. Volgens hem was deze nomadische, materialistische interpretatie van de islam een gevaar omdat het intolerantie en haat tegen andersgelovigen verspreidt. Bovendien probeert het wahabisme met een religieus masker gevaarlijke politieke doelen te bereiken.”

Dalida pleit met overtuiging voor een GrootSyrië: “In Syrië zien we dat deze extremisten proberen de historische banden die de volkeren en religies met hun land hebben te laten verdwijnen. Daarenboven willen ze ook nog hun versie van de islam aan ons opdringen. Ons Syrië, het Groot-Syrië van de SSNP, herbergt de wieg van onze beschaving. Onze oude geschiedenis en de verschillende culturen die hun stempel op ons land en ons volk hebben gedrukt, weerspiegelen de echte Syrische identiteit. En zowel ons volk als onze identiteit zullen we blijven verdedigen tegen iedereen die ze tracht uit te wissen.”

Jens de Rycke

Volgende week: op bezoek bij Marwa Osman, woordvoerster van Hezbollah.

Herdenking Pim Fortuyn: gemengde gevoelens Vorige zaterdag was het vijftien jaar geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord. Die afschuwelijke politieke moord werd herdacht in Rotterdam, de stad waar Fortuyn woonde.

Tal van bekende personen tekenden aanwezig. Zo’n vijfhonderd mensen zakten af naar de Pim Fortuyn-plaats.

Er werden toespraken gehouden. Joost Eerdmans, de voorman van de partij Leefbaar Rotterdam, waartoe Fortuyn behoorde, en Rita Verdonk, voormalig minister van Vreemdelingenzaken, spraken de menigte toe, net als columnist Leon de Winter en Martin Bosma, de huisideoloog van de PVV. De Turkse opiniemaakster Ebru Umar mocht eveneens het podium betreden. Zij ontving de Pim Fortuynprijs, die jaarlijks wordt toegekend aan iemand die het gedachtegoed van de vermoorde politicus in ere houdt. Ebru Umar, die zichtbaar ontroerd was en tranen in de ogen kreeg, zal binnenkort voor ’t Pallieterke een tweewekelijkse column gaan verzorgen. De zanger Lee Towers, Rotterdammer en jarenlang bevriend met Pim, mocht de bijeenkomst opluisteren met enkele van zijn mooie liedjes. Na de minuut stilte die in acht genomen werd, volgde een pakkend moment, toen Lee Towers ‘You will never walk alone’ zong. Aansluitend vond een bloemenhulde plaats.

Gespreide slagorde Gemengde gevoelens blijven na deze her-

denkingsplechtigheid. Wat is er sinds de moordaanslag veranderd? De vrijheid van meningsuiting is er in de afgelopen vijftien jaar niet meteen op vooruitgegaan.

5

De problemen rond de multiculturele samenleving en het radicalisme van de islam blijven. Rechtse partijen benoemen de problemen en willen nadenken over oplossingen.

Toch is het tragisch om te zien hoezeer diezelfde rechtse partijen hun tijd verdoen met het bekampen van elkaar.

De partij van wijlen Pim Fortuyn, Leefbaar Rotterdam, is de grootste in de havenstad en voert er mee het beleid. Volgend jaar zal de PVV van Geert Wilders voor het eerst deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen in de stad. Olaf Stuger zal mee zijn schouders zetten onder het PVV-verhaal in Rotterdam. Stuger is Europees Parlementslid voor de PVV, maar vroeger behoorde hij tot de Lijst Pim Fortuyn. PVV en Leefbaar Rotterdam gaan dus in dezelfde stad om dezelfde kiezers vechten.

De PVV wil naar eigen zeggen minstens zeven zetels van Leefbaar Rotterdam inpikken.

Gevolg: een gespreide slagorde op rechts, met een verdeling van de stemmen, zodat links opnieuw de macht kan grijpen in de stad. Zijn we dan met zijn allen iets opgeschoten in de goede richting?

LvS

Op 31 mei zal Ebru Umar als eregast aanwezig zijn op het 3de sponsordiner van weekblad ’t Pallieterke.

Aan kritiek op het Hongarije van Orban geen gebrek. Niet alleen zou de man zijn land in een ondemocratische richting sturen, met de bouw van een hek aan de landsgrens jaagt hij de hele Europese linkerzijde tegen zich in het harnas. Vlaams Parlementslid en senator Karl Vanlouwe bestudeerde de situatie ter plekke en nuanceert. 't Pallieterke: het hek van Orban is tot een symbool verworden. Hoe groot is echter de kloof tussen feit en fictie?

Karl Vanlouwe: "Vooreerst dit: de situatie ter plekke gaan beoordelen, was geen persoonlijk initiatief van mij of mijn partij. Ik ging als lid van een bredere delegatie van het EU Comité der Regio's, op uitnodiging van de Europese Volkspartij (EVP), waar naast de CD&V ook Orbans eigen Fidesz deel van uitmaakt. Toen in 2015 het aantal vluchtelingen dat via Servië Hongarije binnenkwam op bijna 400.000 kwam te liggen, besloot de regering het omstreden hek te bouwen. Dit staat, voor alle duidelijkheid, enkel aan de grens met Servië. Een soortgelijke constructie neerpoten aan de grens met een andere Europese lidstaat, zoals Oostenrijk of Roemenië, zou wél onwettelijk zijn. Aan wat Hongarije gedaan heeft, is niets illegaals. De akkoorden van Schengen leggen de verplichting op de Europese buitengrenzen te controleren. In die zin zou je dit hek als een strikte toepassing van die afspraken kunnen beschouwen. De controle van die grens aan dat hek is trouwens geen exclusieve Hongaarse activiteit, ook Frontex – het Europees agentschap voor de controle van de buitengrenzen – is er actief. En laten we niet hypocriet doen: men kan Hongarije niet verwijten wat Spanje al jaren doet aan de grens van Ceuta en Melilla. " 't Pallieterke: er is veel te doen over de manier waarop de tegengehouden vluchtelingen behandeld worden?

Karl Vanlouwe: "Ook hier is sprake van een samenwerking met onder meer de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de VN. Wat ik zag in Szeged, de plaats die we bezochten, was uiteraard geen vakantiepark. Maar er wordt voor logement gezorgd, er zijn speciale ruimtes voor kinderen, er is een speeltuin, en dergelijke... De asielaanvraag wordt ter plaatse afgehandeld en de kandidaat-asielzoekers hebben er recht op juridische bijstand, die ze ook krijgen. U hoort me niet zeggen dat er geen ruimte voor beterschap bestaat, maar wat jarenlang in Calais gedoogd werd door de Franse autoriteiten, de zogenaamde jungle van Calais, was beduidend schrijnender en werkelijk mensonterend." 't Pallieterke: rijdt Hongarije dan een vlekkeloos parcours?

Karl Vanlouwe: "Dat nu ook weer niet.

Wat de Dublinakkoorden betreft, blijven ze in gebreke. Concreet betekent dit dat een asielzoeker terug toegelaten moet worden voor zijn aanvraag in het eerste EU-land dat hij betrad.

Vaak is dat Hongarije, alleen weigeren ze die vaak terug op te nemen nadat hij verder reisde door de EU. Maar de essentie van wat ik onthouden heb uit dit bezoek is dat de EU inzake Hongarije met twee maten en twee gewichten werkt."

PmM.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Identiteit op de helling Uiteraard bestaat er zoiets als een Brusselse identiteit; ook uw dienaar draagt er heel wat van in zich. Maar het geklets over die ‘Bruxellitude’ de voorbije weken, aangewakkerd door de confederale geloofsbelijdenis van de N-VA, is te gek voor woorden.

Brussel is zonder meer complex, maar paradoxaal genoeg meer als gevolg van vele maatschappelijke problemen dan van het institutionele plaatje. Ongeacht het staatkundig model dat men voor ogen heeft, zijn er voor Brussel maar drie pistes. De dingen steeds meer zelf doen, of ergens aansluiten bij het model van de overige twee deelstaten. In heel wat gevallen impliceert dit een individuele keuze van de Brusselaar zelf.

Om het erg simpel te stellen: splits de sociale zekerheid en je krijgt twee stelsels, eentje voor Vlaanderen en eentje voor Wallonië. De Brusselaars zouden dan moeten kiezen, een gedachte die een bepaalde politieke klasse haast tot waanzin drijft. Zo iets zou verdeling in de hand werken; men ‘koopt’ de Brusselaars; kortom het spook van de subnationaliteit waart weer stevig door de hoofdstad.

11 mei 2017

Harde tijden voor Brusselse schepenen Het zijn geen topdagen voor de Brusselse schepenen. De dochter van de Molenbeekse schepen Ahmed El Khannouss (cdH) werd opgepakt in verband met het onderzoek naar de islamitische terreurcel van Jumet. “Allemaal niets mee te maken, een misverstand”, aldus El Khannouss. In 2015 trok hij zelf naar de TurksSyrische grens, om er samen met een kennis diens vrouw en kinderen te gaan terughalen die naar het IS-kalifaat wilden gaan, bij de broer van de vrouw die er bij IS vecht. Allemaal niets mee te maken dus, maar wel slechte vrienden blijkbaar. El Khannouss was in maart dit jaar alvast bijzonder scherp voor het “Molenbeekplan” van minister Jambon, om in de Brusselse

kanaalgemeente grote kuis te houden onder de extremistische vzw’s.

Ook voor schepen Ahmed Ouartassi (PS) uit Vorst was het geen topweek. Zijn zoon werd tot 9 jaar cel veroordeeld voor de gijzeling van een dertigtal mensen in een grootwarenhuis eind vorig jaar.

Kinderen als excuus De Brusselse advocate Selma Benkhelifa is naar eigen zeggen diep geschokt en verontwaardigd. Controleurs van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB hadden het namelijk aangedurfd om tijdens een controle de tickets en identiteitspapieren te vragen van personen die in het gezelschap waren van hun kinderen.

Het controleren van families in het bijzijn van hun kinderen is verachtelijk, meldde ze op de

Non-identiteit Het zegt wat over die fameuze Brusselse realiteit, als dergelijke administratieve keuze – sociale zekerheid, opleidingstraject, belastingen,... - al volstaat om ze te ondergraven. Valt het, even terzijde, niet op dat die geclaimde Brusselse identiteit vooral gekenmerkt wordt door wat ze niet is: niet Vlaams, niet op één taal of geloof gericht, enzovoort. Het is een debat op zich waard. Wellicht klopt het dat vele van die nieuwe Brusselaars geen affiniteit hebben met die aloude taaltegenstelling. Maar dan zullen ze dergelijke keuzes ook met meer pragmatisme maken. En allicht is net dat hetgeen aan Franstalige kant gevreesd wordt. Gelukkig zijn er dan die weldenkende hoofdstedelijke Vlamingen – BXL oogt voor hen hipper dan BSL! - om het vuile werk te doen. Plus ça change, plus c’est la même chose...

KNIN.

Brussel boven de wet Wie zich ook boven de wet verheven voelt?

Dat zijn de bestuurders van Brussel-stad. Een groep Afrikaanse illegalen had onder het motto ‘wat mijn is, dijn is’ in april een leegstaand rusthuis gekraakt. De eigenaar van het gebouw stapte echter naar de rechter om de groep uit zijn pand te krijgen. En met succes, want de rechtbank sprak een uitzettingsbevel uit.

Helaas voor de eigenaar blijkt de stad Brussel aan de kant van de illegalen en de illegaliteit te staan. De woordvoerster van het kabinet van burgemeester Mayeur liet namelijk al verstaan dat de stad Brussel het gerechtelijk bevel voorlopig feestelijk aan de laarzen zal lappen, en dat de illegalen mogen blijven waar ze zijn.

Beste burgemeester In de gemeente Gingelom is het feest. “Zo ne goeie hebben wij nog niet gehad, zo…” Burgemeester Patrick Lismont (sp.a-Goesting), laat de verkeersboetes van het gemeentepersoneel terugbetalen. Het gaat om kleine overtredingen tot een boete van 50 euro per persoon. “Het is een signaal dat we onze medewerkers appreciëren”, aldus de burgemeester, die er duidelijk goesting in had. Gemeenteraadslid Gert Houbey (CD&V) is minder enthousiast: “Een gemeente is mee verantwoordelijk voor de verkeersveiligheid en dan kan je overdreven snelheid niet aanmoedigen. ”Raadslid Kristof Schiepers (Open Vld) gaat nog een stap verder en noemt de regeling “moreel verwerpelijk”. Het Belgisch instituut voor Verkeersveiligheid (BIVV) vindt het geen goed idee. “Een verkeersboete dient om de overtreder te bestraffen, niet om hem te belonen.”

Reactionaire N-VA Een mooie illustratie van het voorgaande kregen we onlangs te zien. Bart de Wever roert (nog maar eens) de confederale trommel, politieke recyclage dus. En daar was prompt de reactie, overigens ook recyclage in de vorm van een grijsgedraaide plaat: Brussel telt zoveel gemeenschappen, is een stad van minderheden, mensen willen niet kiezen, anders gezegd: de Brusselse identiteit staat boven de klassieke taalkundige tweedeling waar die toch wel archaïsche N-VA voor staat. Het is een boodschap die er in bepaalde middens als zoete broodjes ingaat. Niet zelden zijn deze critici ook de grote apologen van het Nederlandstalig onderwijs. Bij ons weten heeft de keuze voor een Nederlandstalige school nog nooit een effect gehad op de huistaal, ongeacht welke dat is. In een niet zo ver verleden, toen het onderwijs moedwillig als hefboom voor verfransing gebruikt werd, was dit in te veel families wél het geval. Wat voor de ene vrije wil is, vindt de andere dan weer omkoperij.

site van LeVif. Het was verachtelijk, en “de angst die deze surrealistische scene met zich meebracht was voelbaar in heel de tram”, aldus de hysterische advocate.

Blijkbaar is het hebben van kinderen voor sommigen in Brussel een excuus om de wet te mogen overtreden. Geen zin om een ticket te kopen? Neem je kind mee, want iedere controle is dan “onwaardig en verachtelijk”.

Slachtoffer van homofoob geweld

Belgen massaal naar Nederland voor goedkope medicijnen

Havenbedrijf zoekt nieuwe investeerder voor Churchillsite “Het Havenbedrijf Antwerpen en Energy Recovery Systems Company Ltd. (ERS) hebben in gezamenlijk overleg besloten om de optie van ERS op de Churchillsite te annuleren. ERS heeft aan het Havenbedrijf aangegeven dat het meer tijd nodig heeft om de mijlpalen te behalen die door het Havenbedrijf waren opgelegd.” Met deze omfloerste tekst neemt de haven van Antwerpen afscheid van een project dat van in het begin gedoemd was te mislukken.

Het werd in mei 2015 met tromgeroffel aangekondigd als een vestiging aan het intussen verlaten Delwaidedok. Hier zou een grootschalige productie van ‘groene’ ammoniak en ‘groene’ ureum (kunstmest) gaan gebeuren. Er zou een investering van 3,7 miljard euro mee gemoeid zijn en een potentiële tewerkstelling van 900 mensen.

Er was toen sprake van een “industrieel platform” dat afval zou gaan gebruiken als grondstof voor de productie. Gejuich alom, want dit paste helemaal in een duurzame haven, te midden van groen dat gevestigd was op de laatste polders van Berendrecht en Stabroek. Minder enthousiasme was er echter bij de besturen van die dorpen.

Protesten van bij de start Rik Frans, de burgemeester van Stabroek, sloeg al gauw alarm. Volgens hem zou het bedrijf een gevaar betekenen voor de omgeving wegens mogelijke uitstoot van CO2.

Bovendien zouden de reeds bestaande mobiliteitsproblemen ruim aangroeien. De vestiging zou bovendien gebeuren met geld uit Saoedi-Arabië, hoewel op de grote persconferentie de aankondiging gebeurde zonder de aanwezigheid van in pyjama en keukenhanddoeken gehulde investeerders uit dat land.

Er gebeurde vervolgens lange tijd niets.

Tot plotsklaps de mededeling kwam dat de vestiging aan het Delwaidedok toch niet de juiste keuze was. De site aan het Churchilldok (beter gekend als de vroegere Opelfabriek) zou beter zijn. In een persmededeling werd gezegd dat “het gaandeweg steeds duidelijker werd dat het projectmanagement van ERS onvoldoende in staat was om de antwoorden aan te leveren op de momenten dat ze gevraagd werden.”

Dood en begraven Tijdens de jongste raad van bestuur, op 13 maart, werd beslist om ERS, dat op een aantal punten vooruitgang had geboekt, maar op een aantal andere duidelijk achterwege bleef, tot 8 mei de tijd te geven om een finaal dossier op te leveren. Op 17 april liet ERS officieel weten niet aan deze timing te kunnen voldoen.

En daar vanaf. Het moet voor de communicatiedienst van de haven geen sinecuur geweest zijn om de mislukking van het project in zinnige bewoordingen mee te delen.

Een voorspelling? ERS is dood en begraven.

We zullen er niets meer van horen. En het Havenbedrijf zal binnenkort op een persconferentie laten weten dat er een nieuwe investeerder is gevonden. Benieuwd welk konijn er deze keer uit de hoge hoed zal getoverd worden.

Pagadder

In het Regenbooghuis van Hasselt luisterde staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir naar de verhalen van jonge Limburgse holebi’s. Zo is het in Limburg niet evident om als homoseksueel koppel hand in hand over straat te lopen. ”In 2008 werden bij de bevoegde instanties 34 meldingen van homofoob geweld geregistreerd in Limburg.

In 2015 waren er dat al 196.” Welke personen of groepen homofoob geweld pleegden?

Daarover geen woord. Dat is in Marokko wel even anders, en duidelijker. Mustapha Ramid, de nieuwe minister van Mensenrechten, stelt dat het onmogelijk is dat homoseksualiteit in Marokko legaal wordt. “Alle politieke partijen en eender welke regering is tegen de decriminalisering van homoseksualiteit. We zijn een islamitisch land.” De minister is met twee vrouwen getrouwd, in overeenstemming met een wet die unaniem door het parlement werd gestemd. Zouden ze in de Belgische moskeeën iets anders prediken?

Triestig record Je acht het niet voor mogelijk, maar het Brugse station is het meest criminele van de kustprovincie met 579 misdrijven in 2015.

Statistieken opgevraagd bij het ministerie van Binnenlandse zaken geven onder andere: 46 drugsdelicten, 114 inbreuken tegen de vreemdelingenwet, 72 gevallen van dronkenschap en 16 feiten van verboden wapenbezit (inbegrepen springstoffen). In de nationale cijfers van 12.873 zitten natuurlijk ook de 698 feiten van West-Vlaanderen. Dit alles zou te wijten zijn aan een personeelsgebrek bij de spoorwegpolitie.

Stoet in geldnood Brugges mooiste dag, O.L.H.-Hemelvaartsdag, Heilig Bloedprocessie, drie benamingen in Brugge voor hetzelfde stuk Unesco Werelderfgoed. Naast een jaarlijks tekort aan figuranten kampt de organisator dit jaar met een tekort aan geld, namelijk 17.200 euro, om het kostenplaatje van 100.000 euro te kunnen volmaken met daarin hogere veiligheidskosten, nieuwe kleren en praalwagens en een vrijwilligersvergoeding. Wetende dat Brugge zelf in verhouding meer investeert in de vijfjaarlijkse Gouden Boomstoet en het lopend Bru-Taal mag burgemeester Renaat Landuyt, juist op zijn huwelijksverjaardag, wel eens wat dieper in de geldbeugel tasten.

Onze naaste buren

11 mei 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Leon de Winter

Iedere woensdag kijk ik uit naar de column van Leon de Winter in De Telegraaf. Niemand (tenzij soms zijn collega Nausicaa Marbe) stelt zo ongenadig de politiek correcte bedriegers aan de kaak.

Ontkenners Vorige woensdag was het weer raak. De Winter neemt het op voor de zogenaamde “klimaatontkenners”; die wetenschappers die nog altijd twijfelen aan de opwarming van de aarde.

Dat is een onderwerp waar ik niets van ken, maar ik bewonder de diepgang waarmee De Winter te werk gaat. Hij vertelt dat de term “klimaatontkenner” opzettelijk door Amerikaanse tegenstanders gemunt is om de associatie te maken met Shoahontkenners, zodat je die mensen dezelfde behandeling mag geven als diegenen die de Jodenvervolging ontkennen. Hij doet zijn zegje over een inmiddels geijkte formule: “97 % van alle klimaatwetenschappers is het erover eens dat het klimaat gevaarlijk opwarmt door menselijk gedrag”. De Winter bewijst dat dit getal uit de koker komt van een Amerikaanse doctoraalstudent die 3.146 wetenschappers die vraag stelde. Die 3.146 dames en heren kwamen echter uit alle wetenschapsrichtingen, want er waren maar 79 deskundigen bij op het gebied van klimaatonderzoek. En toch wordt het “97 %”-argument voortdurend gebruikt.

Van Saul naar Paul Leon de Winter is een Joods-Nederlandse romanschrijver, columnist en filmproducent. De Winter gebruikte lange tijd geen joodse thema’s in zijn boeken, tot hij de rijkdom van zijn

Circusplan Alleen pygmeeën vinden hun weg in het ondoordringbare Ituriwoud in Congo.

Buitenstaanders verdwalen er en sterven er vaak een ellendige dood. Zelfs Stanley raakte er bijna niet levend uit. In Gent is het sinds het circulatieplan – in de volksmond het circusplan - ongeveer hetzelfde: de inboorlingen hebben een ingewikkelde kaart gekregen waarop de wegen, ingestorte bruggen en ondoordringbare plaatsen zijn aangeduid en met de hulp van een geavanceerd gps-systeem met satellietnavigatie kunnen zij hun weg nog wel vinden.

Maar wie met de auto van buiten de stad komt, verdwaalt in het labyrint. Vele handelszaken voelen het nu al in hun omzet. We nemen als voorbeeld het sushirestaurant van Tak Paija tegenover het Gentse stadshuis. Een voortreffelijke locatie! In het begin had Paija’s zaak inderdaad succes. Maar zoals malariapatiënten periodieke koortsaanvallen hebben, zo heeft het Gentse stadsbestuur periodieke opstoten van autohaat, en dat dreigt dit goed draaiende restaurant fataal te worden: "Het is begonnen kort nadat de nieuwe parkeertarieven werden ingevoerd,” zegt Tak Paija, “en het circulatieplan heeft niet geholpen. Ik ben nu een groot deel van mijn 'meeneemmaaltijden' kwijt.

Begrijpelijk ook. Wie komt er naar het autovrije gebied, zoekt enorm lang naar parkeerplaats of betaalt hoge parkeerbedragen om sushi te halen? Niemand. Ik merk het enorm.

7

achtergrond inzag. Hij schreef 24 jaar geleden een “Handleiding ter bestrijding van extreemrechts”. En natuurlijk was hij een voorstander van de multiculturele maatschappij. Zijn bekering van Saulus naar Paulus ging vlug, omdat hij figuurlijk in elkaar werd geslagen eens hij wel Joodse onderwerpen exploiteerde. Het bekende studentenblad Propria Cures moest hem een schadevergoeding betalen na een misselijkmakend filmpje. Dat was het moment dat Theo van Gogh in actie kwam.

We kennen allemaal Van Gogh als de martelaar van het vrije woord (al wou de moordenaar Bouyeri eerder Ayaan Hirsi Ali treffen), maar er was ook Van Gogh de nietsontziende grove provocateur, met zijn bekende: “Het ruikt hier naar karamel; vandaag verbranden ze suikerzieke Joden.” De Winter werd een van de lievelingsslachtoffers van Van Gogh vooraleer hij zich over de mohammedanen boog. U moet maar eens het lemma De Winter – Van Gogh op Google lezen, waar Theo zijn mening geeft over de lichamelijke liefde van De Winter en zijn echtgenote Jessica Durlacher. Onze hoofdredacteur is nogal tolerant, maar die passage haalt nooit dit blad. De Winter reageerde door Van Gogh in alle mogelijke bijdragen tot de “de eeuwige antisemiet” te herdopen.

Zwarte levens tellen niet Het gekke van heel de situatie was dat beide heren zoveel

gemeen hadden: hun liefde voor film en een gerechtvaardigde afschuw over de brutale opmars van een moordenaarsideologie die Van Gogh het leven kostte. De Winter zag ook hoe de schoftenstreken en de Jodenhaat van het Marokkaanse crapuul in Amsterdam onder de pet werden gehouden. Hij trok er de conclusie uit dat Nederland niet meer veilig was voor zijn (Joodse) vrouw en kinderen en verhuisde naar de Verenigde Staten. Met de huidige communicatiemiddelen is er natuurlijk geen probleem om de toestand in Europa gedetailleerd te volgen. Maar de grote geografische afstand zorgt ervoor dat De Winter beter de islamisering van Nederland en Europa ziet dan de Europeanen zelf die dag dagelijks te weinig oog hebben voor de tocht naar de afgrond. De Winter is ook een tegengif voor journalisten als leugen-correspondent Soenens van de VRT, die bij een fatsoenlijke omroep van vandaag op morgen een C4 zou krijgen. De Winter analyseerde met cijfers van links-liberale Amerikaanse media de schijnheiligheid van bewegingen als “Black lives matter”. In werkelijkheid zijn het bijna altijd negers die andere negers vermoorden; deels een gevolg van het feit dat 80 procent van de zwarte kinderen buiten het huwelijk geboren wordt. De discussie eindigde enigszins in de VS, toen een zwarte Harvard-hoogleraar bewees dat racisme van de politie geen rol speelde bij vuurwapengebruik. De Winter merkte daar bij op dat die onaangename waarheden zoveel mogelijk verborgen worden door de Nederlandse media.

Willem de Prater

Ik schat dat ik het nu met 20 à 25% minder klanten moet stellen." Tak Paija schroeft zijn activiteiten in Gent terug en begint een nieuw filiaal in Lochristi: “Ik moet me geen zorgen maken over parkeertarieven, er is meer dan passage genoeg. En ik moet ook geen rekening houden met de bijna onmogelijke regels rond leveringen die hier in de stad gelden." En voor blanke middenstanders is het nog erger: zij worden niet alleen geteisterd door het circusplan, maar ook door het diversiteitsplan, waar we enkele weken geleden al over schreven.

Het is een teken aan de wand: naar Lochristi rijden om sushi af te halen is eenvoudiger dan de Gentse treitermaatregelen tegen automobilisten trotseren.

UNIZO Oorspronkelijk was UNIZO niet gekant tegen het circusplan, maar onlangs waarschuwde de organisatie voor “een economisch bloedbad”. Die ommekeer was gebaseerd op keiharde cijfers: "De laatste dagen [van april] wordt vanuit de UNIZO-achterban een significante daling in omzet gesignaleerd in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. Sommige handelaars en horeca-uitbaters maken gewag van omzetdalingen van 30 tot 50%. […] Het signaal wordt overal bevestigd. Is dat allemaal het gevolg van het circulatieplan? Waarschijnlijk niet, maar het is wel de kers op de taart voor die mensen." Het huidige plan is inderdaad slechts de zoveelste stap in dezelfde richting: de verdrijving van alle automobilisten uit Gent. De “collateral damage” voor de middenstand vindt men helemaal niet erg. Winkeliers zijn toch maar bourgeois die niet op de socialisten stemmen. "Bloedbad is misschien een hard

woord", zei een UNIZO-woordvoerder, "maar voor sommige mensen die geen oorlogskas hebben om op te overleven dreigt het dat echt wel te worden. Verschillende bedrijven melden ons dat ze jobstudenten niet aannemen of interim-arbeiders niet oproepen omdat de omzet niet genoeg is. De eerste twee weken hebben we afgewacht. Maar de laatste dagen voelen we dat de toon strenger is geworden. […] Veel handelszaken kunnen geen vier of vijf maanden wachten op een analyse."

UNIZO had nog meer doelgerichte kritiek.

Het tijdsvenster waarbinnen handels- en horecazaken bevoorraad kunnen worden in het centrum van Gent is te beperkt. Zeker het aanleveren van verse producten blijkt in die korte tijd zeer moeilijk te zijn. Het huidig stadsdistributieplatform is volgens UNIZO evenmin een

Burgemeester-ministers zonder cumul De Waalse regering wil dat ministers die tegelijk burgervader zijn een duidelijke keuze maken: ofwel in de Waalse regering zitten, ofwel voltijds burgemeester worden. De hybride situaties verdwijnen. Met het oog op de verkiezingen van 2018 is niet iedereen daar gelukkig mee.

Na de Publifin-affaire probeert de PS witter dan wit te wassen. Gedaan met cumuleren. Op alle niveaus, is de boodschap.

De Waalse regering heeft eind april - aangespoord door minister-president Paul Magnette - een nieuwe regeling vastgelegd voor ministers die tegelijk burgemeester zijn van hun stad of gemeente. In de praktijk waren ze tot nu toe ‘verhinderd burgemeester’ (bourgmestre empêché), wat betekent dat tal van hun taken door het schepencollege werden overgenomen.

Voordeel voor de minister-burgemeester was dat hij wel nog aanwezig kon zijn op de meest zichtbare gebeurtenissen, zoals een schepencollege, een gemeenteraad of officiële plechtigheden. Een hybride situatie waarmee de PS-cdH-regering komaf wil maken. Het is het één of het ander. Dus geen verhinderd burgemeester meer, of geen titelvoerend burgemeester. Neen, als een burgemeester minister wordt, zal hij of zij niet langer de gemeenteraad kunnen voorzitten. De excellentie zal er zelfs ontslag uit moeten nemen. Ook het dragen van de burgemeesterssjerp of het ondertekenen van officiële documenten zal niet langer mogelijk zijn. Er blijft in dat geval enkel een dienstdoend burgemeester over: een schepen die alle burgemeesterstaken overneemt. Lokaal en regionaal cumuleren wordt niet meer mogelijk.

Breed ingevuld Deze regeling is eigenlijk een strikte toepassing van de in 2001 geregionaliseerde gemeentewet, die toen al voorzag dat een minister zijn taak als burgemeester niet op zich kan nemen. Hij wordt de facto verhinderd burgemeester. Maar dat werd door tal van ministers zeer breed ingevuld. Om te beginnen door Paul Magnette (PS), die naast minister altijd zeer actief is geweest als burgemeester van Charleroi. Met Waals viceminister-president Maxime Prévot (cdH) in Namen was het niet anders.

De nieuwe regeling betekent dat tal van Waalse ministers zeer zelden, of helemaal niet, zullen opduiken op het lokale toneel. Het gaat naast Magnette en Prévot over Carlo di Antonio (cdH, Dour), gemeenschapsminister-president Rudy Demotte (PS, Doornik) en Isabelle Simonis (PS, Flémalle). In Brussel en voor de Franstalige federale excellenties verandert er niets.

Veel Waalse politici aanvaarden deze regeling met tegenzin.

Immers, hun zichtbaarheid op het lokale vlak is een soort van constante regionale campagne.

Maar vooral: ze denken ook aan hun herverkiezing en het succes van hun partij of lijst bij de gemeenteraadsverkiezingen. Hoe men het draait of keert, een burgemeester die ook

oplossing. Het houdt onvoldoende rekening met de richtlijnen inzake voedselveiligheid.

Daarnaast blijft het aanvragen van een vergunning om het autovrije gebied te betreden zeer complex. De administratieve last voor bedrijven is verpletterend. UNIZO maakt melding van een onderneming die 120 vergunningen heeft moeten aanvragen om haar werking te kunnen voortzetten.

Maar volgens het stadsbestuur loopt alles op rolletjes en is er alleen een subjectief gevoel van onbereikbaarheid. Binnenkort, als het vijfjarenplan op kruissnelheid draait, zal er een stralende toekomst aanbreken. Ja, ja. In de Sovjet-Unie heeft men dat liedje zeventig jaar lang gezongen, maar het beloofde paradijs is er nooit gekomen. Zal het in het Gentse Sovjetrepubliekje anders zijn?

Li bia bouquet minister is, heeft altijd een electorale bonus. Zal de campagne in 2018 in Charleroi gevoerd worden door Paul Magnette terwijl de dienstdoende burgemeester, die het jaar voordien alles deed, naar de achtergrond verschuift?

Dreiging van PTB Om twee redenen denken de burgemeester-ministers dat hun aanwezigheid en zichtbaarheid op het lokale vlak belangrijk blijft. Ten eerste, in Wallonië wordt elke burgemeester de facto rechtstreeks verkozen. Het is de persoon met de meeste stemmen op de lijst van de grootste partij in de coalitie.

Ministers denken na over hun loopbaan na het ministerschap. Als ze burgemeester van hun stad of gemeente willen worden, moeten ze de meeste voorkeurstemmen halen. Dat wordt moeilijker als een schepen als dienstdoende burgemeester veel meer in de kijker loopt. Ten tweede, in 2018 zal elke stem tellen. In bepaalde steden zullen de stemmen voor ministers meer dan welkom zijn.

Het succes van de PTB zal zich ook in de stembusslag vertalen. Vooral de PS dreigt van haar pluimen te verliezen. Tal van MR-PS-coalities op lokaal vlak lijken onvermijdelijk. Maar als de MR-kandidaat en -lijst meer voorkeurstemmen halen, dan is de sjerp voor de liberalen. Een minister-burgemeester van de PS die straks niet meer mag cumuleren, zou wel eens op minder stemmen kunnen rekenen, en zo de sjerp aan zich zien voorbijgaan.

Picard

8

De wereld rond

11 mei 2017

Diplomatieke valies

Hard tegen hard Op dit punt gekomen, is het Brexit-dossier een aaneenschakeling van vraagtekens. Het gesternte zit niet goed, de signalen zijn eenduidig, en hierdoor tiert het pessimisme welig. Mogelijk zorgt een verkiezingsoverwinning van premier May voor meer duidelijkheid in de zaak. Maar het zou naïef zijn te geloven dat hiermee de problemen van de baan zijn.

Wie te veel de aandacht richt op de voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, kan de indruk krijgen dat de Brexit niet veel meer dan een farce is. Het clowneske is in zijn figuur afdoende aanwezig om de ene klucht aan de andere te rijgen, niet zelden als gevolg van een buitengewoon nauwe band met goede vriend Jack Daniels. De incidenten zijn legio, net zoals de voorvallen die vakkundig onder de mat worden geveegd. In deze tijden van doorgedreven infotainment staat een geconstipeerde BV qua nieuwswaarde op vrijwel hetzelfde niveau als een voorzitter van de Europese Commissie die vlakbij het Luxemburgplein rond 17.30 uur stomdronken uit zijn dienstwagen stommelt. Alleen is het zoveel veiliger het eerste te belichten en te zwijgen over het tweede.

In vino veritas Ook in Eurobrussel geldt het gekende adagium in vino veritas. Want met een slok op, durft Juncker wel eens te verklappen wat werkelijk leeft in de ivoren EU-toren. Dat hij uitsluitend in het Frans een toespraak houdt omdat, naar eigen zeggen, het gewicht van het Engels binnen de Europese instellingen na de Brexit toch zal afnemen, is flauw, en onjuist, maar tegelijkertijd veelzeggend over wat in bepaalde middens leeft.

De Europese constructie maakte het voor Frankrijk mogelijk zwaarder te wegen dan wat haar soortelijk gewicht mogelijk maakt, ook op taalkundig vlak. Met lede ogen moest Parijs (maar ook dan druppelt het in Brussel en Luxemburg) vaststellen dat naarmate de EU verruimde, ook de positie van het Engels versterkte. En ook al was dit onvermijdelijk, de frustratie was er niet minder om.

De hoofdvogel schoot Juncker, met zijn loslippigheid over dat beruchte etentje in Downing Street. Naar verluidt belde

hij ‘s anderendaags naar Angela Merkel om verslag te doen; gelukkig dat hij dat de avond zelf niet deed, luidt het grapje in diplomatieke middens. Hij werd er erg sceptisch van, de Britten mispakken zich volledig aan het Brexit-dossier, enzovoort, enzoverder, over het lek werd uitvoerig bericht.

Hoe vaak hoorden we de voorbije weken niet dat ‘Europa’ het hard zal spelen? En wellicht is dat net de kern van het Europese probleem. Een kaste die losgekoppeld is van de dagelijkse realiteit van die Europese burgers in wiens naam men beweert te spreken; de kritiek is gekend. Populisme, lacht men dan weg. Een mature aanpak van het Brexit-dossier zou een echt tegengewicht kunnen zijn voor dit argument. Maar tot nog toe gaat het vooral over ‘schuld en boete’, om het met de woorden van Dostojevski te zeggen.

Vervroegde verkiezingen Waar vervroegde verkiezingen in dit land steevast een fatalistisch gevolg zijn van een politieke crisis, is het uitschrijven van een eerdere stembusslag een gangbare praktijk in GrootBrittannië. Zeker als zoals vandaag de peilingen meezitten voor de regering. De kans dat de Tories over een ruime meerderheid zullen beschikken is groot, waardoor premier May op een sterker mandaat voor de Brexit-onderhandelingen kan terugvallen. Wanneer deze officiële besprekingen zullen plaatsvinden (los van al het informele dat reeds achter de coulissen gebeurt) ligt vast; wie en met welk mandaat zal deelnemen, is minder duidelijk, toch aan Britse kant. “Met een duidelijk mandaat zal Theresa May de kosten van de Brexit kunnen beperken”, meent ook Martin Wolf, hoofdeconoom van de Financial Times. Tegelijkertijd biedt de vijf jaar die ze na verkiezingen voor zich heeft ruimte voor concessies die vandaag moeilijk

liggen, ook al is dit laatste vooral een argument dat men aan EU-zijde hoort. Eigenlijk juicht iedereen de vervroegde verkiezingen toe. Een sterk mandaat creëert alvast duidelijkheid, en daar is iedereen mee gediend. En het vermindert het risico dat interne politieke strubbelingen de positie van de Britse onderhandelaars systematisch beïnvloeden.

Britse hefbomen Het is opvallend hoe de aandacht vooral naar de Britse zijde van de tafel gaat. Onvoorbereid, wereldveemd, ook Juncker had het er na zijn diner over. Bij besprekingen van één tegen 27 is het misschien makkelijker de focus te leggen op die ene, maar essentieel voor het welslagen is vooral de relatie tussen die overige 27 andere landen. Onderlinge tegenstellingen zijn een belangrijke hefboom voor Londen. Europa is geen monoliet, meer nog: de verschillen zijn groot. Die landen losweken, zo mogelijk zelfs met het sluiten van onderlinge akkoorden, dàt is de strategie. Maar lukt dat wel? Er wordt gespeculeerd op traditionele bondgenoten, Nederland op kop. Met wat versterking kan wel een en ander geblokkeerd worden, denkt men.

Toch mag men niet vergeten dat net door de Brexit de verhoudingen binnen de EU veranderen. Het zwaartepunt verschuift en het ‘Noordelijke’ kamp verzwakt net door de Britse afwezigheid. Bovendien is het tevens een realiteit dat heel wat domeinen stevig verankerd zitten op het Europese niveau. Zullen lidstaten het aandurven aparte akkoorden te sluiten met Londen, waardoor op heel wat vlakken de chaos zal toenemen? Mogelijk overspeelt het VK op dit vlak zijn hand.

Komt de redding van over de oceaan? De Britten riepen alvast de hulp in van de Amerikaanse toponderhandelaar William Ury, een expert verbonden aan de Universiteit van Harvard en de man die o.a. vrede in Colombia wist te brengen. “De basis van een succesvolle onderhandeling bestaat erin niet te impulsief te reageren,” verklaarde hij ooit. Hopelijk treft hij Juncker niet te laat op de dag als hij die boodschap overmaakt.

Buitenlands spervuur “Nationale zelfmoord” Eén van de kortste en schitterendste commentaren op de verkiezing van Macron lazen we op de webstek www.jihadwatch.com van Robert Spencer: “Frankrijk kiest voor nationale zelfmoord.” Net zoals vele Europese naties trouwens. “De Fransen hebben ervoor gekozen niet ‘racistisch’ en niet ‘islamofoob’ te zijn en zich dus niet te verzetten tegen de jihad die met steedse grotere wreedheid tegen hen gevoerd wordt. Europa lijkt als geheel bereid te zijn dezelfde keuze te maken en zichzelf weg te stemmen.”

Zonder kinderen Wat hebben Merkel, Juncker, Rutte, Macron, de Zweedse premier Löfven, de Luxemburgse premier Bettel en de Schotse eerste minister Sturgeon gemeenschappelijk? Zij hebben allemaal een leidende functie in het politieke establishment in Europa en zij delen allemaal, hoogstens met enige nuances, de algemene “multiculturele” consensus: zij geloven niet in nationale identiteit en ze staan positief tegenover de islam en massale immigratie. Maar ze hebben iets nog veel fundamentelers gemeen: ze hebben geen kinderen. Giulio Meotti van het Gatestone Institute schreef hierover een diepgravend artikel met als titel “Europa’s kinderloze leiders leiden ons als slaapwandelaars naar een ramp”. Dat verwijst naar het schitterende boek “The Sleepwalkers”, waarin wordt beschreven hoe Europese leiders als slaapwandelaars de catastrofe van augustus 1914 hebben ontketend. De Eerste Wereldoorlog was een orgie van zelfverminking waarvan Europa zich nooit meer heeft hersteld. Meotti beschrijft de slaapwandelaars van nu: “Omdat de Europese leiders zelf geen kinderen hebben, lijken ze ook geen reden meer te hebben om zich zorgen te maken over de toekomst van ons continent.” Hij citeert in dat verband de Duitse filosoof Rüdiger Safranski: “Denken in het belang van de komende generaties lijkt irrelevant voor mensen zonder kinderen. Daarom gedragen zij zich steeds vaker alsof zij de laatsten zijn en zij zien zichzelf ook als mensen die aan het einde van een lange keten staan.” Na hen komen er geen volgende generaties meer en dat vertekent en verwringt hun manier van denken. Wat zou het lot van de volgende generaties hen kunnen schelen?

Het is een argument die iedereen in privékring zeker al eens gehoord heeft: “Het zal onze tijd nog wel duren.” Maar mensen met kinderen en kleinkinderen mógen en kúnnen zo niet den-

Michaël Vandamme

presidentsverkiezingen in frankrijk

ken. Het probleem ligt overigens niet alleen bij de mentaliteit van de leiders. Die is minstens gedeeltelijk een afspiegeling van een verziekte, suïcidale mentaliteit in de bredere samenleving. Om maar één cijfer te noemen: 30 procent van de Duitse vrouwen heeft geen kinderen. Bij vrouwen met een academische opleiding is dat zelfs 40 procent. “Et après nous le déluge. Aprés nous, l’islam.”

Impasse in Syrië?

U zult er in de gewone media niets over lezen, maar ondanks hun spectaculaire militaire successen als hulptroepen van Assad, Iran en Hezbollah, zijn de Russen koortsachtig op zoek naar een uitweg uit de Syrische impasse.

Op de kaart gezien lijkt de overwinning binnen handbereik: het Syrische regime wint steeds meer terrein, en naar evenredigheid krimpt het grondgebied dat gecontroleerd wordt door IS, Al Nusra en andere rebellengroepen. Maar dat verlies van grondgebied leidt niet tot een ineenstorting van de rebellie, volgens een Russische analyse. Die verschuift alleen steeds meer van geregelde “bovengrondse” oorlogsvoering met tanks en artillerie naar een “ondergrondse” guerrillastrijd. En dan doemen de Afghaanse nachtmerries uit de Sovjettijd weer op… Natuurlijk gaan de Russen hun strategische posities in Syrië niet zomaar opgeven. Ze zijn niet verslagen. Ze hebben zelfs nog geen zware verliezen geleden, wat in Afghanistan wel het geval was. Maar zij zoeken wel een exitstrategie, waarbij zij enkele strategische luchtmacht- en marinebases behouden, maar niet meer op grote schaal aan de gevechten moeten deelnemen.

Jachtvergunning Volgens schattingen van de VN worden ieder jaar ongeveer vijfduizend vrouwen het slachtoffer van eremoord. Maar dat is vrijwel zeker een schromelijke onderschatting. In islamitische landen en ook bij moslimgemeenschappen in westerse landen, worden veel van die moorden gecamoufleerd als ongelukken of zelfmoorden. Daardoor zijn de officiële cijfers absoluut onbetrouwbaar. Zelfs de VN geven dat openlijk toe, al noemen zij de islam niet bij naam. De Britse mensenrechtenorganisatie Henry Jackson Society onderzocht een aantal eremoorden waarbij de slachtoffers in GrootBrittannië woonden, hoewel ze niet allemaal de Britse nationaliteit hadden. In 11 van de 29 onderzochte gevallen waren de slachtoffers in Pakistan vermoord. In één tragisch geval werd een vrouw uit Bradford – een berucht islami-

tisch broeinest – naar Pakistan gelokt met het bericht dat haar vader ernstig ziek was. Toen zij bij het huis van haar ouders aankwam, werd zij daar opgewacht door haar vader en haar exechtgenoot, die haar afmaakten als een beest.

Er blijkt een systeem achter dat soort “transnationale eremoorden” te zitten. Ook in GrootBrittannië zijn politie en justitie niet erg happig om eremoorden te ontdekken en te bestraffen, maar soms kunnen ze niet anders. Het kan niet helemààl straffeloos gebeuren. Daarom zorgen islamitische families ervoor dat vrouwen of meisjes indien mogelijk in hun islamitische thuisland vermoord worden. Wereldwijd wordt 97% van de eremoorden gepleegd door moslims, maar in een artikel over die transnationale moorden koos het politiek hypercorrecte Newsweek als één van de voorbeeldgevallen een eremoord in een hindoefamilie. Het woord “islam” kwam in dat bladzijdenlange artikel één keer voor, in een zinnetje waarin werd uitgelegd dat de Pakistaanse wetgeving, gebaseerd op de islamitische – daar heb je het taboewoordje – sharia, toestaat dat de familie van het slachtoffer de daders vergeeft. Vermits zulke eremoorden vrijwel altijd door familieleden gepleegd worden, is dat zoiets als een officiële “license to kill”. Of een jachtvergunning om vrouwen te doden.

Allah in Latijns-Amerika Moslims zijn overal hetzelfde, en socialisten ook. In het Boliviaanse stadje Remanzo werden mensen bedreigd door moslims, gewapend met machetes, die hen van hun grond wilden verjagen. De moslims beweerden dat die grond van hen was. Waarschijnlijk als toepassing van de oude islamitische regel dat “heel de aarde aan moslims toebehoort, want die behoort toe aan hun God.” In Brazilië werd een vreedzame

betoging van mensen die protesteerden tegen het immigratiebeleid van de regering door Syrische moslims aangevallen met molotovcocktails. Als reactie op de zogenaamde “vluchtelingencrisis” had de socialistische regering in Brazilië beloofd de komende vijf jaar zo’n 100.000 “vluchtelingen” op te nemen. Vorig jaar zaten er al 8.800 mensen in Brazilië die beweerden dat zij vluchtelingen waren. Daarbij waren 2.300 Syriërs. De anderen kwamen uit Congo, Libanon, Pakistan en Liberia. Historisch gezien enigszins ironisch, want in de negentiende eeuw was Brazilië nog berucht om zijn slavenhandel, terwijl Liberia al een thuisland was voor zwarte slaven die na de Amerikaanse burgeroorlog vrijgelaten waren. Intussen is de socialistische president Dilma Rousseff afgezet, en het 100.000-plan is dood en begraven.

Iran bij de Pizzaro’s Die rellen zijn slechts kleine onweersbuien vergeleken met de grote islamitische storm die dreigend boven Latijns-Amerika hangt. Iran heeft zich met miljoenen oliedollars “ingekocht” in verschillende politieke partijen, in meerdere landen. Islamitische zenders en tvstations zijn alomtegenwoordig. Zelfs in traditioneel katholieke landen bekeren veel mensen zich tot de islam. Het continent is daardoor een broeinest geworden van islamitisch extremisme en een prima schuiloord voor terroristen. De grootste machtsbasis van Hezbollah buiten Libanon ligt bijvoorbeeld in het wetteloze gebied rond het drielandenpunt van Argentinië, Brazilië en Paraguay, dat niet eens een antiterreurwetgeving heeft. Meer dan honderd Latijns-Amerikanen zijn al naar het kalifaatgebied getrokken om zich bij IS aan te sluiten, waarvan zeventig uit het piepkleine eilandstaatje Trinidad en Tobago.

Mentale secessie in Frankrijk “Een verdeeld land” is een cliché dat we vaak horen wanneer de uitslagen van een verkiezing bekend raken.

Maar voor het Frankrijk onder Emmanuel Macron is dat meer dan ooit juist. Het Frankrijk dat zich achtergelaten voelt, is zich mentaal aan het afscheiden van de rest van de republiek.

“Het perifere Frankrijk dat twijfelt tussen Marine Le Pen en niets, ik ken het niet. Ik heb er het contact mee verloren. Ik behoor tot de internationale geglobaliseerde elite. Ik verdien te veel geld om voor Marine Le Pen te stemmen. Ik zou voor Macron moeten zijn. Maar ik zal mij onthouden.” Deze woorden van de Franse successchrijver Michel Houellebecq tijdens een tv-interview op France 2, een paar dagen voor de tweede ronde van de presidentsverkiezingen, waren veelzeggend.

Er is de facto een tweespalt ontstaan in Frankrijk die zeer moeilijk te overbruggen valt. Dat wordt duidelijk als we de kaarten met de resultaten van de tweede ronde van de presidentsverkiezingen bekijken. In het noorden en het oosten plus het zuidoosten stemt men vooral voor Marine Le Pen (Front National). Emmanuel Macron (En Marche!) haalt de stemmen in de rest van Frankrijk. Hij is populair in de grote steden. In Parijs was de verhouding Macron-Le Pen 90-10. In het rurale Frankrijk scoort Le Pen goed. Hoe verder van de belangrijke verkeersassen, hoe meer aanhang voor Le Pen. Het verdeelde Frankrijk is echt wel een feit.

Niet mee met de moderne economie Het is het verhaal van wat de socioloog Christophe Guilluy ‘La France périphérique’ noemt. Het perifere Frankrijk dat het zeer moeilijk heeft om mee te stappen in een moderne gemondiali-

Belastingbelofte De Conservatives kunnen op beide oren slapen. Een gigantische verkiezingsoverwinning ligt voor de partij in het verschiet, op 8 juni, hoewel de partij volop bezig is een vroegere, uiterst belangrijke verkiezingsbelofte aangaande de belastingen te breken. De Tory Party zei jarenlang dat ze de belastingen niet zou verhogen. Die tijd lijkt definitief voorbij te zijn.

In 2015 vonden er landelijke parlementsverkiezingen plaats in het Verenigd Koninkrijk en bij die stembusslag behaalden de Conservatives een overwinning. De partij won 24 zetels in het Britse Lagerhuis, terwijl Labour er 26 verloor. De grootste klappen werden geïncasseerd door de liberaaldemocraten. De LibDems werden afgestraft voor hun deelname aan de coalitieregering onder leiding van de centrumrechtse David Cameron (Conservative). De liberalen verloren nagenoeg al hun zetels en vielen terug van 57 naar 8 verkozenen. Een ware afstraffing.

Tory Manifesto 2015 Een van de redenen waarom David Cameron de verkiezingen won en zodoende - met 330 op 650 zetels - een nipte doch absolute meerderheid in het Huis van Afgevaardigden wist te behalen, lag besloten in de beloftes aangaande de belastingen.

In het partijprogramma van 2015 werd gesteld dat de Conservative Party wilde inzetten op belastingverlagingen. Met de Tories aan de knoppen zouden zowel de belasting op de toegevoegde waarde, de nationale verzekeringspremies als de inkomstenbelasting in de komende jaren niet verhoogd worden, klonk het.

David Cameron deed in de campagne van 2015 nog een belofte aan de kiezer, namelijk het organiseren van een Brexitreferendum. We weten allemaal hoe dat afgelopen is. Came-

President Macron en Berlijn Voor Berlijn is de verkiezing van Emmanuel Macron tot Frans president een grote opluchting. Met Marine le Pen zou de Duitse regering het heel wat moeilijker hebben, door haar Duits-onvriendelijke woorden. De dreiging van een Frexit en hommeles met de euro, door le Pens dreigement om opnieuw een franc in te voeren voor het binnenland naast de euro voor internationale betalingen, zou de ontredderde Europese Unie in een coma gedreven hebben.

Het is trouwens ironisch dat het de euro is, de boeman van le Pen, die haar onder meer de begeerde trofee heeft afgepakt. De helft van de Fransen kijkt zeer kritisch naar de ontwikkeling van Europa, echter, in één adem willen zij de gemeenschappelijke munt niet buiten kieperen. Dat had Marine le Pen moeten beseffen toen zij in het nu reeds historische teeveedebat de euro, de ecu (wie kent die voorganger van de euro nog), de franc en de centimes dooreen husselde tot een soepje. Met geld speelt men ook in Frankrijk niet. Migratie, veiligheid, armoede en hervormingen kwamen allemaal langs in de campagne.

Europa Europa was voor de ‘nationaal-populisten’ een vijand. Macron was rechtlijnig in zijn verdediging van Europa en de blauwe sterrenvlag wapperde op zijn meetings. Zelfs als le Pen gewonnen had, zou zij de uittreding uit de Europese Unie er niet doorgekregen hebben zonder de instemming van het parlement, echter, de schok zou vooral in Berlijn zeer hard zijn aangekomen.

De ‘nationaal-populisten’ in Europa konden er dan overal van profiteren en Alternative für Deutschland zou zich gesterkt weten. Emmanuel Macron is voor Berlijn een betere president

9

Het nabije buitenland

11 mei 2017

Si la France m’était contée seerde economie. Frankrijk heeft een werkloosheid van 10 procent en ligt daarmee boven het EU-gemiddelde. Maar diep op het platteland ligt de werkloosheid nog hoger. En wie wel een baan heeft – landbouwers, kleine zelfstandigen - leeft vaak op de grens van de armoede. Dat Frankrijk heeft de boot van de moderne economie gemist omdat de Franse arbeidsmarkt zeer rigide is. Mensen onderaan de inkomensladder raken moeilijk aan een baan.

In de grote steden is dat anders. Daar heb je de nieuwe bobobourgeoisie die zich economisch, sociaal en moreel superieur voelt. En dat Frankrijk scheidt zich steeds meer af van het rurale Frankrijk. Aangezien de Franse economie decennialang vaak op het binnenland was gericht, hebben de politici in het verleden weinig stappen ondernomen om zich voor te bereiden op die globaliserende economie. Gevolg van dat proces is dat de Franse winnaars en verliezers van de globalisering in twee totaal verschillende werelden leven. En vooral: mentaal is het perifere Frankrijk afscheid aan het nemen van het andere Frankrijk. Het duikt af en toe nog eens op in de cijfers en media bij verkiezingen, wanneer blijkt dat dit perifere Frankrijk massaal op Le Pen stemt. Of gewoon thuisblijft. Of blanco of ongeldig stemt, zoals vorige zondag. 4 miljoen blanco of ongeldige stemmen: het was een nooit gezien record.

De verkeerde gok van Le Pen Marine Le Pen had tijdens de campagne en na de eerste ronde gemerkt dat zij de grootste aanhang heeft in dat perifere Frankrijk. Cijfers toonden aan dat dit perifere Frankrijk in aantal kiezers bijna even groot was als het welstellende stedelijke Frankrijk van Emmanuel Macron. Dat welstellende Frankrijk is goed

voor 31,5 miljoen inwoners, het rurale van Le Pen voor 28,5 miljoen inwoners. Een niet te groot verschil.

Toch was de kloof tussen Macron en Le Pen op 7 mei groot: 66 tegen 34 procent van de stemmen. Een deel van de periferie stemde blanco, ongeldig of bleef thuis. Waarom steunden ze Le Pen niet? Eric Zemmour, prominent politiek analist, had maandag al direct een verklaring klaar: Marine Le Pen heeft tussen de twee rondes een té linkse campagne gevoerd. Onder druk van haar rechterhand Florian Philippot werd vooral het linkse economische programma benadrukt. Nationalisering van bedrijven die willen sluiten, verlaging van de pensioenleeftijd naar 60 jaar, behoud van de 35 urenweek en vermogenstaks,… Het is niet zo dat de kiezers uit la France périphérique tegen zo’n beleid zijn. Maar Le Pen had er beter aan gedaan in te spelen op thema’s als onveiligheid en immigratie.

Tenslotte betreurt Frankrijk de voorbije twee jaar 200 doden door aanslagen. En dat in vredestijd. Maar de FN-voorzitster hoopte blijkbaar vooral stemmen van de extreemlinkse JeanLuc Mélenchon binnen te halen. Die gok draaide verkeerd uit.

De kiezers van En Marche! bleven thuis of stemden voor Macron.

Slechts 14 procent koos voor Le Pen. De FN-kandidate heeft daarentegen de rechtse kiezers van François Fillon totaal verwaarloosd. Daar zat nog een reservoir, dat Le Pen naar 40 of zelfs 45 procent had kunnen tillen. Nicht Marion Maréchal-Le Pen waarschuwde de voorbije dagen voor de té linkse koers van het FN. Ook de kakofonie over de toekomst van Frankrijk in de euro was pijnlijk. Tijdens het tv-debat met Emmanuel Macron ging Le Pen daarover volledig de mist in.

Toen werd de neergang van de FN-kandidate definitief ingezet.

Salan

engeland

Right or wrong ron, die in de EU wilde blijven, trad af kort nadat de uitslag van de volksraadpleging, in juni 2016, bekend raakte. Theresa May volgde hem op. Om het Britse schip op koers te houden, wil May haar positie versterken, zowel binnen de Conservative Party, binnen de Britse regering als aan de Europese onderhandelingstafel. Dit doet zij door nieuwe verkiezingen uit te schrijven op een moment dat de sociaaldemocraten van Labour in de touwen hangen, de LibDems nog niet hersteld zijn van hun mokerslag uit 2015 en UKIP - zonder Nigel Farage als partijleider - vorige week bij lokale verkiezingen geheel weggevaagd werd.

Hogere verzekeringspremie Sommige conservatieven gebruiken deze vervroegde verkiezingen om op hun stappen terug te kunnen keren. Philip Hammond, momenteel minister van Financiën, wil de belofte uit 2015 aangaande de belastingen ongedaan maken. Volgens de Chancellor of the Exchequer, zoals de officiële titel van Hammond luidt, maakt de Tory-belofte uit het partijprogramma van 2015 het anno nu bijzonder moeilijk om de economie op een deftige manier aan te sturen. Doordat er geen enkele belastingverhoging mag komen, zijn de mogelijke beleidsmaatregelen erg beperkt. De ruimte om belastingen te verschuiven (belasting ‘a’ verhogen, om belasting ‘b’ te kunnen verlagen en de inkomsten voor de staatskas toch gelijk te houden) is immers nihil.

In hoeverre heeft Philip Hammond macht binnen de Conservative Party? De minister van Financiën lijkt alvast zeker van zijn stuk. “In ons nieuwe manifest, in het kader van de komende verkiezingen, zal deze belofte niet terugkeren”, zegt hij. In feite heeft Hammond, en bij uitbreiding de hele Britse regering, de gedane belofte reeds verbroken. Enkele maanden geleden werd

het voorstel gelanceerd om de verzekeringspremies van zelfstandigen te verhogen. De Tories kregen de wind van voren.

Zowel buiten als binnen de partijgelederen reageerden velen furieus. Vlotte praatjes van woordvoerders om recht te praten wat krom is, mochten niet baten. De beleidsmaatregel werd vliegensvlug opnieuw afgevoerd.

Deuk in het imago Sindsdien zit de lont aan het kruitvat en is de discussie nooit meer volledig naar het achterplan geraakt. De Britse journalist Dominic Lawson spreekt over verwerpelijk kiezersbedrog vanwege de Tory Party. “De belastingbelofte heeft de Conservatieve Partij geholpen om aan de macht te kunnen blijven, het is krankzinnig om deze belofte nu los te laten”, stelt hij in dagblad ‘The Times’. Pittig detail: Lawson is de zoon van Nigel Lawson, van 1983 tot 1989 de voormalige minister van Financiën in de regeringen van Margaret Thatcher.

Ondertussen blijft de regeringspartij in de knoop zitten met zichzelf. Philip Hammond en andere partijkopstukken verweren zich bij de publieke opinie door erop te wijzen dat, ondanks het wegvallen van de beloftes rond belastingen, de Conservatives altijd voor lage belastingen zullen blijven pleiten, terwijl Labour de partij van de hoge belastingdruk is en blijft. Ondanks het perceptieprobleem en de deuk in de geloofwaardigheid van de Conservative Party, lijkt dit een grote verkiezingsoverwinning in juni niet in de weg te staan. De reden? Er is op rechts geen alternatief waar kiezers naartoe kunnen. De geloofwaardigheid van de andere partijen zit onder het vriespunt. De Tories kunnen zich dus eenvoudigweg kiezersbedrog veroorloven. Wat erg treurig is voor de democratie.

LvS

Bei uns in Deutschland dan le Pen, maar onbesproken is hij daar niet. Macron verdedigde als Frans minister onder president Hollande een zachtere aanpak van de failliete Grieken en dat streek de Duitsers tegen de haren.

Berlijn houdt president Macron en zijn Europese plannen goed in de gaten. Echter, tot na september zal er weinig gebeuren op de as Duitsland-Frankrijk, buiten wat diplomatieke plichtplegingen als een eerste Europees bezoek dat Macron brengt aan Merkel. De Bondsdagverkiezingen van september dienen afgewacht te worden en dan pas zijn er twee regeringen die met mekaar in overleg kunnen gaan. Vandaag weet de Duitse regering niet wie Macrons ministers zullen zijn en wat zijn meerderheid wordt in het parlement. Hetzelfde geldt in Berlijn: wie zal na september de minister van Financiën zijn? Blijft het bijvoorbeeld Wolfgang Schäuble of is er een nieuweling die Merkel, na haar eventuele succes, zal aanstellen?

Reeds nu is duidelijk dat de Frans-Duitse samenwerking onder Macron stroever zal zijn dan de euforie over het succes van de jonge president doet vermoeden. Macron is de verdediger van een euro-financieminister, van euro-obligaties en van een apart parlement voor de muntunie. De Franse pleiten voor een aanpak die niet enkel rekening houdt met de bijdragen en de belastingregels in Frankrijk en Duitsland, maar die ook respect heeft voor sociale factoren. Hoe dat concreet zou functioneren, is in het programma van Macron niet te achterhalen. In ieder geval is de CDU/CSU niet happig op die plannetjes. Ook omdat er brede verdragsveranderingen nodig zijn voor hun verwezenlijking. Wolfgang Schäuble heeft laten horen dat hij Macrons aanpak onrealistisch vindt. Voor er iets mag veranderen, moet het traditionele Duitse recept gevolgd worden: de EU-lidstaten

FRANKRIJK

DUITSLAND

dienen hun schulden te verminderen alvorens Schäuble bereid is om mee nieuwe omstandigheden te scheppen voor de EU.

Economische herleving?

Berlijn wacht hoe Parijs de staatshuishouding op ooghoogte zal tillen van het economisch overheersende Duitsland. Frankrijk blijft ook na Macron een economie waarin “l‘Etat” een grote verantwoordelijkheid moet dragen. De Duitsers bewieroken een economie zonder schulden en met weinig ingrepen van bovenuit. Berlijn kijkt nauwlettend toe of de Fransen met Macron aan het hoofd de regels van het stabiliteitspact zullen volgen. Gedaan dus met het grotere overheidstekort van Frankrijk dan toegelaten is. Slechts als Macron dat klaart, is hij een bondgenoot van Berlijn. EU-Brussel hoopt dat Duitsland en Frankrijk samen zullen werken aan een euro-budget en een Europees muntfonds, precies twee zaken die de machtige Schäuble ook op het oog heeft. Over de EU-begroting wordt ten vroegste in 2018 gebakkeleid, maar reeds vandaag weet de toppolitiek dat door de Brexit 15 miljard euro uit de Britse schatkist moet vervangen worden.

En dat zal Duitsland euro’s kosten.

De socialist Martin Schulz verzwakt verder, maar is niet volledig uitgeteld als nieuwe kanselier van Duitsland in de herfst.

Mag men dan veronderstellen dat hij en Macron betere maatjes kunnen zijn dan Merkel en Macron? Socialisten onder mekaar, het weze dat Macron niet rood en eerder rose kleurt. Hij is een Franse Tony Blair. Zelfs met betere politieke en menselijke relaties tussen de twee zwaargewichten kan Schulz zich niet veroorloven om geld naar Brussel te versassen zolang andere EUlanden schulden maken.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

11 mei 2017

medialand

Film

Blank en zwart in Amerika

Dhimmitude bij De Standaard Bij De Standaard hebben ze een bijzonder drukke week achter de rug. Tussen de lofprijzingen aan het adres van Emmanuel Macron door, en de lange bewijsvoeringen over hoe slecht een keuze voor Marine Le Pen wel zou geweest zijn voor Frankrijk en Europa, werd het ene blik dhimmi’s na de andere bus cultuurrelativisten opengetrokken. Eerste reden: Hilde Crevits had kritiek geuit op de Iraanse ambassadeur die geen hand wou geven aan meisjes. Tweede reden: de superioriteit van de westerse samenleving volgens Gwendolyn Rutten. Beide uitlatingen waren bij de redactie van al-Standardiyah, pardon, De Standaard, duidelijk in het verkeerde keelgat geschoten.

Want, “wat is er mis met een hoofdknik?” mocht Luc Lauwers zich op vrijdag uitgebreid afvragen in een opiniestuk. Niks, natuurlijk, maar de vraag wat er dan wel mis is met een handdruk, werd uitdrukkelijk niet gesteld.

Een dag later mocht Noël Slangen het “model-Rutten” in het lang en het breed afkraken. Niet dat hij op zich veel kon inbrengen tegen de vaststellingen van Gwendolyn Rutten – er valt ook niet veel tegen in te brengen –, maar Noël Slangen vond het wel bijzonder ongepast dat ze die vaststellingen zomaar openbaar heeft gemaakt. Dan zag hij het “model-Somers” al veel beter zitten: de problemen verdoezelen, en hopen dat het onze tijd nog wel zal duren.

Maar de hoofdvogel werd afgeschoten door de reportage “De bontgekleurde dagelijkse strijd”, die beschreef hoe enkele scholen in Vilvoorde (proef toch de uitdrukking:) “hun weg in de superdiverse omgeving zoeken”. Met een goed hart zou je nog kunnen zeggen: ja, zo moeilijk is het inderdaad niet om goed overeen te komen met je moslimleerlingen en -ouders, als je maar goed je best doet om je aan te passen. Met een slecht karakter stel je echter vooral vast dat er om de andere dag wel één of andere moslim met de vingers aan de schoolpoort staat te knippen, waarop de schooldirectie nog maar eens door het stof kruipt om “een oplossing” te vinden. De lezer mag zelf eens raden hoe die oplossingen er gewoonlijk uitzien…

Mathilde aan het fornuis!

Soms hoor je op de radio van die pareltjes die een hele tijd blijven nazinderen. Neem nu Radio 1 op maandagmiddag, waar om één of andere reden een royalty-watchster opgediend werd die het even over het dagelijkse leven van Flup en Mattil had.

Dat dat niet makkelijk was. Maar dat Mattil er wel aan houdt dat de royale familie een zo “normaal” mogelijk leven leidt, en dus regelmatig zelf achter het fornuis staat. Maar ja, als ze dan ineens ziet dat ze een ajuin nodig heeft, kan ze haar man toch niet zomaar even naar de winkel op de hoek sturen voor wat boodschappen. Gelukkig kan dat tijdens vakanties in het buitenland wel.

Neen, beste lezer, dit was geen kolderprogramma. Het werd in alle ernst zo verteld. En wie zijn wij om te twijfelen aan de oprechtheid van het eerste radiokanaal van de openbare omroep? Moesten we ons bij het tafereel Mattil in fluoroze tights met pantermotief voorstellen, Flup in teensletsen op jacht naar een netje ajuinen terwijl oudste dochter Betty op de bank zit te chatten met hartsvriendin Amalia uit Nederland? Allicht. Nochtans, wij herinneren ons foto’s uit een Bretoens kuuroord die een lichtelijk ander beeld schetsten van de vakantiesfeer van onze royale familie…

Pommeline in bikini Is het nu denigrerend of niet, een vrouw in bikini die reclame maakt voor een gokwebstek? We hebben er op onze redactie lange discussies over gehouden, en we zijn er echt niet uitgeraakt. Persoonlijk hebben we, als verantwoordelijke voor de

Get Out

Iraanse ambassadeur weigert schoolmeisjes hand te schudden rubriek Medialand, de betreffende affiche aan een urenlang grondig onderzoeken onderworpen – een ware hondenstiel, maar iemand moet het toch doen –, en kunnen alleen maar constateren dat wie Temptation zaait, vroeg of laat inderdaad bikini’s zal oogsten.

Want laten we wel wezen: als een reclameaffiche met een Temptation-ster denigrerend zou zijn voor vrouwen, want dan te denken van het hele concept rond Temptation Island? Is dat soms niet denigrerend voor zowel vrouwen als mannen, en in het bijzonder de generatie jongeren waaruit zowel de mensachtige deelnemers als de hersendode kijkers gerekruteerd worden? Misschien zouden de feministen, die zich afgelopen week via de Jury voor Ethische Praktijken inzake reclame (JEP) even in de kijker wisten te werken, beter het probleem wat dieper aan de wortel aanpakken?

Werelddag van de persvrijheid Afgelopen woensdag was de werelddag van de persvrijheid. Of zoals sommigen dat in Nieuw-Nederlands noemen: “World Press freedom Day”. Naar aanleiding van die dag drukte David Kaye, de speciale VN-rapporteur voor het stimuleren en beschermen van het recht op meningsvrijheid, zijn bezorgdheid uit over de manier waarop regeringen wereldwijd media en journalisten in toenemende mate demoniseren. Het was daarbij duidelijk dat hij vooral landen als Turkije in het vizier nam, maar de dreiging van censuur zit vaak dichter bij huis dan we graag denken.

Neem nu Duitsland, waar minister van Justitie Heiko Maas (CDU) zich de afgelopen weken de woede van nogal wat journalisten én juristen op de hals haalde. Oorzaak was een wetsvoorstel van zijn hand, dat onder de Duitse welluidende naam “Netzwerkdurchsetzungsgesetz” (NetzDG) door het leven gaat. In het kort komt zijn voorstel erop neer dat sociale media in Duitsland binnenkort zelf waakhond dienen te spelen over de inhoud die via hun diensten verspreid wordt. Elke strafbare uiting dient onmiddellijk verwijderd te worden, of er dreigen zware boetes.

De vrees is echter dat commerciële bedrijven in geval van twijfel het zekere voor het onzekere zullen nemen, en elke kritische opmerking of bedenking onmiddellijk zullen verwijderen.

En kritische gebruikers die wat te vaak tegen de lamp lopen snel zullen blokkeren. Welk bedrijf wil immers het risico lopen voor de rechtbank gedaagd te worden of een zware boete opgelegd te krijgen, enkel en alleen omdat één van zijn gebruikers het niet helemaal eens was met Angela Merkel?

Wat vooral opvalt: als het aan Heiko Maas ligt, treedt de wet binnenkort reeds in werking, nog voor de Duitse verkiezingen.

Blijkbaar is er voor de Bondsregering grote haast bij. Dat alleen al roept ernstige vragen op over zo’n grote ingreep op de vrijheid van meningsuiting.

Amerikaanse sportzender ESPN in de problemen

Grafschrift - op Vlaams energieminister Bart Tommelein: ’t Is kil en aardedonker hier beneden rondom mij.

Is er daarboven ergens nog een zonnepaneel vrij?

- op groene driftkikker Kristof Calvo: Toen ik nog leefde, was ik donkergroen en danig driftig.

Nu ik ben overleden, ben ik koel en niet meer giftig. hvo

We hadden het verleden week over het slinkende aantal traditionele kabelabonnees bij Telenet. Maar Telenet is niet het enige bedrijf dat de gevolgen ondervindt van het afbrokkelen van het traditionele kijkpatroon. Ook ESPN, ooit het eerste televisienetwerk dat uitsluitend sport aanbood, zit in de problemen. Wie naar sport wil kijken, vindt hoe langer hoe meer zijn gading op het internet, en hoeft zich daarom geen duur tvabonnement meer aan te schaffen. Tegelijkertijd gaan de kosten om sportwedstrijden te mogen uitzenden steeds verder de hoogte in – vraag het maar aan VTM, dat net nog de samenvattingen van de Jupiler Pro League aan concurrent VIER verloor. En zoals iedereen weet, behalve Paul de Grauwe en andere socialisten: minder inkomsten en meer uitgaven, dat is een combinatie die vroeg of laat slecht afloopt.

Het ziet er niet goed uit voor ESPN, en bij eigenaar Disney overwegen ze ernstig het netwerk te verkopen. Vraag is wie een zinkend schip zoals ESPN zal willen overnemen, en wat een nieuwe eigenaar met het netwerk kan aanvangen. Een vraag die niet alleen bij ESPN pertinent is. Kijk maar naar het Vlaamse televisielandschap, dat nu reeds oververzadigd is, terwijl de grote krimp misschien nog moet komen.

Terwijl “The Fast and the Furious” en aanverwante filmische lichtgewichten lustig draaien in de bioscoop, bieden toch enkele nieuwe films een tegengewicht. Er is er zelfs één bij die uit de Hollywoodstudio’s komt, om maar te zeggen dat ze daar ook weten dat het niet altijd een zoveelste vervolgfilm moet zijn van een stripfiguur of actiefilmheld.

Die film is “Get Out”. Het begin daarvan doet denken aan “Guess Who’s Coming to Dinner”, waarin de zwarte Sidney Poitier zijn opwachting maakt bij zijn aanstaande blanke schoonouders, vertolkt door Spencer Tracy en Katharine Hepburn. Indertijd (1967) als een doorbraakfilm beschouwd wat interraciale verhoudingen in Hollywoodfilms betreft, maar al lang niet meer als een referentie wordt gehanteerd (hoewel het een mooie klassieke film blijft om naar te kijken). “Get Out” sluit aan bij de vaststelling dat de huidige situatie van blanken versus zwarten niet zo positief is als men zou willen geloven. Ondanks een eerste zwarte president. In “Get Out” gaat de zwarte fotograaf Chris op bezoek bij de ouders van zijn blanke vriendin Rose.

Die stelt hem gerust, haar ouders zijn breeddenkende mensen, hoogstens wat ouderwets. En inderdaad, de ontvangst is hartelijk. De ouders wensen niets anders dan dat hun dochter gelukkig is. Maar Chris voelt onmiddellijk dat er iets niet klopt bij het “goedmenende” ouderpaar, en nog meer bij het zwarte personeel dat ze in dienst hebben. Het wordt nog erger als de dag daarop familie, vrienden en kennissen van de ouders verschijnen op een party en niemand een probleem lijkt te hebben met het feit dat Rose een zwarte vriend heeft. Maar uit de gesprekken leert Chris hoezeer de weldenkende blanke klasse nog steeds denkt in termen van “wij en zij”. Ze zijn zich van geen kwaad bewust, staan open voor de “veranderingen” in de samenleving, maar hun opmerkingen verraden dat ze zwarten nog lang niet als gelijken zien.

Wat begint als een eenvoudige film over een familiesituatie krijgt spoedig een onbehaaglijke sfeer mee, gaat dan over in een thriller – wat gebeurt daar allemaal? – om te eindigen in regelrechte horror. Hoe dat precies in mekaar zit, moet je zelf maar ontdekken in de bioscoop. En geloof het of niet, ook nog geserveerd met de nodige humor (regisseur-scenarist Jordan Peele heeft op de Amerikaanse televisie een komedieshow met partner Key). Je valt, bij wijze van spreken, van de ene verrassing in de andere.

Maar in dat alles wordt nooit de thematiek uit het oog verloren en die is: blanken hebben er geen idee van wat het betekent om als zwarte de dagelijkse realiteit te beleven. Zelfs een eenvoudige politiecontrole krijgt een andere dimensie als er een zwarte bij betrokken is (het begin van de film). Wat “Get Out” zo verontrustend maakt, is het feit dat we hier niet te maken krijgen met zogenaamde “rednecks” – daar is toch geen zalf aan te strijken – maar met ruimdenkende middenklassers die van zichzelf vinden dat ze racisme allang achter zich hebben gelaten.

“Get Out” is fictie maar sluit nauw aan bij een aantal documentaires die ik de voorbije weken in deze rubriek heb besproken - “O.J.: Made in America”, “The Loving Story”, “I am not your Negro” - en die aantonen dat de tweespalt tussen blank en zwart in Amerika nog altijd een feit is.

Dat een kleine productie als “Get Out”, gemaakt voor twee keer niks, onverwacht een megasucces is in de Verenigde Staten, bewijst alleszins dat de film een gevoelige snaar heeft geraakt.

K.T.

Het leven in Congo

Félicité

Ik heb het al eens geschreven, als je beelden ziet van ellendige toestanden in Afrika krijg je gegarandeerd vrouwen te zien met baby’s en/of kleine kinderen. Van mannen geen spoor. Regisseur Alain Gomis portretteert zo’n vrouw in “Félicité”. Félicité (een prachtige rol van zangeres Véro Tshanda Beya) zorgt al jaren als alleenstaande moeder voor de opvoeding van haar nu veertienjarige zoon. Niet gemakkelijk in een stad als Kinshasa. Als haar kind dan nog betrokken raakt in een motorongeval en in het ziekenhuis belandt, moet ze noodgedwongen aankloppen bij haar familie en die van haar ex.

Gomis slaagt erin om in zijn film een aantal elementen te verenigen die de essentie uitmaken van de Congolese (grootstedelijke) samenleving. Een onverwoestbaar optimisme en levensvreugde enerzijds, en de verwaarlozing door de overheid van de meest elementaire voorzieningen anderzijds (in een land dat beschouwd wordt als één van de potentieel rijkste Afrikaanse landen). Dat alles overgoten met een soundtrack waar je kippenvel bij krijgt.

Gomis heeft een scherp oog voor detail. Hij weet de broeierige sfeer in de cafés in Kinshasa perfect over te brengen, toont wat het betekent om dagelijks te overleven en wekt empathie voor een trotse vrouw die strijdt voor het leven van haar zoon. Ja, het leven is nergens altijd gemakkelijk, maar al zeker niet in Kinshasa.

K.T.

Op de praatstoel

11 mei 2017

11

Praten met Jan Honinckx en Werner Niemegeers

“Stop het groene gekissebis, kies voor thorium” De opwarming van de aarde leidt tot groen gekissebis, tot flutacties. Zelfs met 1 miljoen (aartslelijke) windmolens en een continent bepleisterd met zonnepanelen blijft het knoeien. Kies voor thorium, ja, dat is kernenergie, echter van een veiligere soort dan de klassieke centrales met uranium, die overigens evenmin des duivels zijn. Een thoriumreactor past in een kloeke tuin en leidt tot een zeer lage prijs voor stroom. De Groenen smoren dit debat en drammen verder. Ir. Jan Honinckx en advocaat Werner Niemegeers leggen argumenten voor.

Jan Honinckx De Koude Oorlog komt voorbij in het gesprek met twee enthousiaste militanten van een nieuw spoor in de kernenergie: laat uranium vallen en kies voor thorium. Dat element is voor de veiligheid, de kernafval en het bredere nut veel beter. Stop dus met de bezetting van de aarde door mottige zonnepanelen en de egelplekken stampvol windmolens.

Zijn Jan Honinckx en Werner Niemegeers twee Don Quichotes? ‘t Pallieterke: waarom werd uranium verkozen en thorium verwaarloosd?

Jan Honinckx: “Dat is een beslissing uit de tijd van de Koude Oorlog. Met uranium kan men plutonium maken en dat is prima voor kernwapens. Toen was het aanmaken van plutonium een militaire prioriteit, wat de burgerlijke doelstellingen van kernenergie op de achtergrond duwde.” ‘t Pallieterke: uraniumcentrales zijn groot en lomp, heuse fabrieken…

Jan Honickx (lacht): “Thoriumreactoren kunnen klein en modulair worden gebouwd en zouden passen in een grote stadstuin, op een industrieterrein of in de groene zone van een stad of dorp.

De eerste poging tot de bouw van een thoriumreactor, begin de jaren vijftig van de vorige eeuw, was een nucleaire “vliegtuigreactor”, alles moest kleiner en veiliger zijn. Toen vliegtuigen in de lucht werden bijgetankt, was dit type van reactor onnodig.

Een thoriumreactor is zo klein dat hij past in een container van twintig tot veertig voet, wat gelijkt op een grote elektriciteitscabine.

Ze zijn geschikt voor één intercommunale. Een grotere centrale kan bij elkaar gepuzzeld worden met de kleine reactoren. Een modulaire opbouw - een samenstelling dus van een thermische module, plus een warmtewisselaar, een reactor en een gebouw - laat aan bedrijven toe om samen te werken.

Een leercurve ontstaat en dus vermindert de kost drastisch. Omdat ze kleiner zijn en apart kunnen ingeplant worden, kan ook het hoogspanningstransport krimpen met een positief

milieu-effect. In plaats van grote centrales in Doel en Tihange met hoogspanningsleidingen over gans het platteland, kan een gemeente of een industrieterrein plaatselijk stroom maken.” ‘t Pallieterke: hoeveel kost deze energie aan de gebruiker?

Werner Niemegeers: “De elektriciteit wordt bijna gratis. Op termijn zou de consument per maand 20 euro betalen voor zijn elektriciteit, zonder de netwerkvergoeding gerekend. De elektriciteit wordt trouwens zo goedkoop dat men er de CO2 mee uit de lucht kan halen door er methanolverbindingen mee te maken, zeg maar brandalcohol als grondstof voor plastic …” ‘t Pallieterke: er zullen nadelen zijn, toch?

Jan Honinckx: “Thoriumsplitsing kan niet worden opgestart met enkel thorium, dat zou zijn als een natte dweil in brand proberen te steken. Een kleine hoeveelheid van het aanwezige thorium moet eerst omgezet worden naar uranium 233 en kan daarna pas verder gesplitst worden. Een externe bron van neutronen is hiervoor nodig. Deze externe bron kan komen uit bijvoorbeeld een deeltjesversneller.

Een deeltjesversneller is Europese technologie van CERN in Genève en hij kan gebruikt worden als een lucifer die de kernreactie in een thoriumvat op gang brengt. Het gebruik van een deeltjesversneller is veilig, want deze kan uitgeschakeld worden zodat de kernreactie langzaam uitdooft. Een andere weg is: een splitsing van plutonium, uranium 235 of uranium 234. Dit laatste isotoop wordt zelfs aangemaakt in een werkende thoriumreactor.” ‘t Pallieterke: wat is de mogelijke chronologie voor thoriumcentrales?

Werner Niemegeers: “Het Belgische project MYRRHA (Multi-purpose Hybrid Research Reactor for High-tech Applications), een proefreactor voor kernenergie van de vierde generatie, bij het Studiecentrum voor Kernenergie in Mol, zou in productie kunnen gaan in 2020, maar omdat sleutelbeslissingen worden uitgesteld, loopt het project vertraging op en zou het 2022 kunnen worden. Intussen zit de wereld niet stil. India, China en Zuid-Korea investeren volop in de ontwikkeling van thoriumcentrales. Eens die landen die technologie onder de knie hebben, zullen ze in staat zijn om quasi gratis stroom te maken.

Dit terwijl onze energiefactuur oploopt met investeringen naast de kwestie, in de zogenaamde alternatieve energie. Als de genoemde landen gratis elektriciteit hebben en onze bedrijven hun elektriciteit moeten betalen, zal onze industrie hier verdwijnen!” ‘t Pallieterke: is thorium een idee voor een lokale Elon Musk - de vrije ondernemer die actief investeert in schone auto’s, ruimtevaart, batterijen, hersenversterking -, of voor een zakelijke thoriumclub?

Werner Niemegeers: “Het antwoord is onomwonden ja. Waar is de ondernemer hier

Cijfers “Het is zeer belangrijk om het gehele energieverbruik van de consument in één beeld te plaatsen,” stelt Jan Honinckx. “Hij verbruikt per maand gemakkelijk 400 euro aan energie (voor zijn auto, elektriciteit en verwarming) en dat kan in zijn geheel vervangen worden door 70 euro voor elektriciteit uit thorium, denk bijvoorbeeld aan de nieuwe auto op elektriciteit. Thoriumcentrales van 50 à 60 megawatt zijn geschikt voor lokale gemeenschappen met 15.000 tot 20.000 consumenten. Als die gemeenschap onvoldoende elektriciteit afneemt, zijn er twee mogelijkheden: de overtollige stroom verkopen aan het net of het verkopen om er methanol mee maken.”

Vandaag loopt de kost van een kerncentrale op basis van uranium op tot 4.000 euro per kW (kilowatt). Hierin zitten veel kosten, vooral door de extreem strenge veiligheidsmaatregelen van overheidswege. Aan de huidige groothandelsprijzen van elektriciteit is een investering a rato van 4.000 euro/kW geen onmogelijke opdracht. Voor MYRRHA bedraagt de investering 1,2 miljard euro voor 50.000 kW-vermogen of dus 24.000 euro/kW. MYRRHA is een onderzoeksreactor, een prototype en die kosten vele malen meer dan het serieproduct, aldus becijferingen van ir. Jan Honinckx.

De geschatte som voor een pilootproject van een thoriumreactor van 50 megawatt is een derde van de kost van MYRRHA, of 400 miljoen euro en dus 8.000/kW. Telkens er een nieuwe centrale gebouwd wordt, daalt de kost met 30 procent en vanaf de derde thoriumreactor beland je bijvoorbeeld op 3.920 euro/kW. Vanaf de tiende reactor wordt de kost zeer laag. Opdelen van de thoriumreactor in modules, met telkens een andere leverancier, is de normale gang van zaken. Dat kan gaan over het reactorvat, het thermische deel, enzovoort, dat apart wordt besteld, gemaakt en geleverd en op de geschikte plek wordt samengesteld.

umteam à la de ploeg van MYRRHA? Jan Honinckx: “Zeker. Onderzoek is één ding, ontwikkeling is een stap verder. Met Euratom was het kenniscentrum van de nucleaire energie vanaf het midden van de jaren vijftig van de vorige eeuw gevestigd in België. Door de kernuitstap, waar Groen/Ecolo en de PS op aansturen, dreigt deze nationale kennis verloren te gaan. De instap in de thoriumtechnologie zou onze nucleaire kennis opnieuw kunFrans Crols nen activeren en verankeren.”

Boycot

Werner Niemegeers

met maatschappelijk lef, politiek inzicht en doorzettingsvermogen? Iemand als Fernand Huts, bijvoorbeeld. Als hij dit leest, mag hij zich aangesproken voelen. Een privé-initiatief waarbij het onderzoek van MYRRHA wordt ingeschakeld bij thoriumcentrales is geen waanbeeld.

De kost van MYRRHA ligt veel te hoog omdat deze experimentele reactor te veel doelen beoogt, de M in de naam staat voor Multi.

Een reactor die enkel bedoeld is voor thorium is veel goedkoper. Vlaamse industriëlen zouden dus zeker interesse moeten hebben voor de thoriumrevolutie en er op termijn aan kunnen verdienen.” ‘t Pallieterke: maakt thorium Europa onafhankelijker betreffende energie?

Jan Honinckx: “Absoluut. Met het overvloedig aanwezige thorium in Europa is ons continent geopolitiek en energetisch onafhankelijk van Rusland, het Midden-Oosten en de VSA. De invoer van fossiele brandstoffen, in de eerste plaats olie, kan worden stopgezet. Zonder die invoer, en dus zonder zijn gewicht in de handelsbalans, kunnen wij een economische groei realiseren waar politici om smeken.

De macro-economische gevolgen zijn geweldig in het voordeel van Europa en kunnen nauwelijks overschat worden. In 2015 verbruikte Europa zo’n 9 miljoen vaten olie per dag. Tegen de huidige prijs van 50 euro per vat kost dat 450 miljoen euro per dag. Ik herhaal, per dag. Die kost kan uitgespaard worden. Daarbovenop zou Europa de ontwikkelde thoriumcentrales kunnen uitvoeren, en daar kunnen zelfs de Arabieren baat bij hebben, omdat ze met de haast gratis elektriciteit van de thoriumcentrales onbeperkt zeewater zouden kunnen ontzilten!” ‘t Pallieterke: wat moeten of wat kunnen Vlaanderen, België en Europa politiek, economisch en wetenschappelijk doen ten voordele van thoriumenergie?

Jan Honinckx: “De kernuitstap kan vertaald worden naar een uitstap uit superkritische centrales, dus dat zijn centrales die zonder koeling onstabiel worden, denk aan Fukushima. Een thoriumcentrale is op dat punt veel en veel beter (nvdr. zie kader). Na deze uitstap is de volgende etappe een start in de thoriumtechnologie.

Het Franse ENGIE, baas over de Belgische energieproductie, kreeg na de overname van het Franse failliete uraniummijnbouwbedrijf Areva de bouw van MYRRHA in handen, en oefent druk uit om de eventuele thoriumcentrales steeds groter te maken, in plaats van hen kleinschalig te houden op gemeentelijk vlak.

Grootschalige centrales brengen veel problemen mee qua inschakeling op het elektriciteitsnet en staan in de weg van de energieonafhankelijkheid van de burger. Eandis en Infrax, de elektriciteitsdistributeurs, hebben baat bij grotere centrales. Vergeet niet dat de architecten van de kernuitstap een PS-signatuur hebben en posities bezetten bij ENGIE. De kernuitstap was geen echte uitstap, maar het verlengen van een monopolie, drijvend op een vooraf gebetonneerde uraniumtechnologie.”

Werner Niemegeers: “Vlaanderen zou moeten werken aan een licentiepolitiek, en daarvoor is politieke wil en lef nodig. Indien we enkel kijken naar de kansen voor de financiële sector, dan is thoriumenergie een grote kans voor ons land. De verzekeringen van nieuwe modulaire centrales kunnen bij ons worden geconcentreerd.” ‘t Pallieterke: past bij het SCK een thori-

Het debat over thorium wordt geboycot door de groene beweging en de groene politici, zegt Werner Niemegeers: “De Groenen slagen er vandaag in met hun emotionele en onwetenschappelijke argumenten de volledige milieuagenda te kapen. Door het nucleaire te negeren, maken de groenen een gigantische fout, en hierop worden zij niet afgerekend door de andere politici. De partijen die samen 85 procent van de kiezers vertegenwoordigen - de Groenen halen 15 procent -, slagen er niet in een alternatief te formuleren. De Groenen maken in een open debat geen kans met hun winden zonneverhaal. Jammer genoeg laat dat andere politici toe zich te verschuilen achter onwetendheid en emoties. De hype van de klimaatopwarming en de zogenaamde duurzame groene energie spelen hier een grote rol. De groene beweging zet alles in op windmolens en zonnepanelen. Of zelfs subsidies verslindende pelletcentrales, zoals die van Langerlo, gelukkig nu stopgezet. Het goedkopere, efficiëntere en milieuvriendelijke thorium wordt ten onrechte in het verdomhoekje gezet.”

Wat is goed aan thorium?

Belangrijke voordelen van thorium zijn, aldus Honinckx en Niemegeers: “Ten eerste, de opwekking van elektriciteit is veel veiliger met thorium. Een thoriumreactor heeft veel minder restwarmte, dat is de energie die moet worden afgevoerd als de reactor moet stilgelegd worden. Dit laat passieve noodkoeling toe.

Met andere woorden, men kan de reactor eenvoudig laten afkoelen, in plaats van dat hij actief moet gekoeld worden met lucht of water, dus met een ventilator of een pomp. Uraniumreactoren, zoals Doel en Tihange, hebben net zoals Fukushima actieve noodkoelsystemen nodig.

Dit betekent een verhoogd risico zodra die noodkoelsystemen door een ongeval of een natuurramp (bv. een tsunami) uitvallen. Een ander veiligheidsaspect is dat een thoriumreactor kan uitgerust worden met een “freeze plug” (een bevriezingsstop).

Als het te warm wordt, vloeit de splijtstof automatisch weg naar een speciale veilige zone om daar verder - zonder gevaar - af te koelen.” Een tweede voordeel noemen Honinckx en Niemegeers dat er quasi geen kernafval meer is: “Met thorium is het afval 99 procent kleiner in vergelijking met uranium. Het thoriumafval blijft bovendien veel minder lang gevaarlijk: 300 jaar versus 10.000 jaar voor uranium.

Bepaalde elementen van het thoriumafval zijn bovendien nuttig voor de industrie: onder meer nyodinium, voor supermagneten, en andere zeldzame metalen - een handel die momenteel gemonopoliseerd wordt door China - die gebruikt worden in de elektronica voor smartphones en dergelijke.” Evenmin, aldus Honinckx en Niemegeers, is thermische “vervuiling” van een rivier langer aan de orde: “Een thoriumcentrale moet niet gebouwd worden aan een grote rivier om afgekoeld te worden. Er is minder warmte die moet afgevoerd worden, waardoor er geen probleem is met de warmtevervuiling van de oppervlaktewateren.” Ten slotte: “Thorium is onbeperkt beschikbaar en komt overvloedig voor in de natuur, met name in Noorwegen, waar het element zijn naam haalde, bij de dondergod Thor.”

12

Cultuur

11 mei 2017

Het MHKA en de toekomst

Podium

ZANgO!

U denkt niet meteen aan Nederlandstalige muziek als u aan tango denkt. Misschien komt het zelfs helemaal niet in u op te geloven dat het überhaupt mogelijk is om die combinatie aantrekkelijk te maken.

Jan Bervoets, voorheen één van de zes leden van de Antwerpse a-capellagroep ‘Voice Male’ en later van de groep ‘Reset, waagt zich sinds kort wel degelijk aan het combineren van beide, dus aan de onmogelijke opdracht om de passie en weemoed van de tango ook in het Nederlands aan het publiek over te brengen.

Hiervoor maakte Jan een unieke voorstelling, ZANgO!, waarbij hij in de huid kruipt van Carlos Gardel, een man met een legendarische geschiedenis, van vluchteling tot één van de allergrootste tangozangers die ooit geleefd heeft. Met natuurlijk een knipoog naar die andere grootheid, Astor Piazzaolla.

De première van dit project vond vorige dinsdag plaats in het al even unieke podiumcafé Roodwit te Berchem, waar uitbater Peter zijn enige vrije avond had opgeofferd om Jan en ZANgO! toch een plaats te kunnen geven.

Het was een zichtbaar zenuwachtige en aangedane Jan Bervoets die zijn plaats op het podium innam in een onberispelijk zwart kostuum en met een reiskoffer en een passende hoed. Met beperkt zicht, maar juist dat gaf zijn gelaat de gepaste grimas en de weemoedige blik die nodig is in tango. Als verwoed danser was hij dé man bij uitstek om het project gestalte te geven.

Tot verbazing van alle aanwezigen ontpopte Jan zich ook tot een vlotte rasverteller, die ons meenam in de wereld van de vluchtelingen die aan de oorsprong lagen van de tango.

De tangodans en -muziek zijn producten van de onvermijdelijke samensmelting van economische vluchtelingen. Duizenden Zuid-Europeanen en Noord-Afrikanen die moeten samenleven met de plaatselijke, uit de bergen gevluchte gauchos in de “Arrabal”. Uit hun frustraties, melancholie en heimwee naar huis ontstond de tango, die tegenwoordig als een hype de wereld doorkruist.

Getroffen door het verhaal van de vlucht, kruipt Jan in deze voorstelling in de huid van voornoemde Carlos Gardel. Hij zingt zich een weg doorheen diens leven, met zelfgeschreven Nederlandstalige teksten, bijna letterlijke vertalingen of aangrijpende verhalen uit zijn eigen leven. Want ook Jan is op de vlucht.

Jan heeft af te rekenen met zijn eigen demon, het Diabeest, dat hem al sinds zijn tiende levensjaar achtervolgt. Op een eigenzinnige, luchtige en soms grappige manier probeert hij de vlucht van zich af te zingen en die te relativeren. En zichzelf te relativeren.

Er schuilt veel verdriet en tegelijkertijd vreugde in de teksten. Zijn stem klinkt doorleefd maar zuiver en sterk, aangetast maar doordringend. Met enorm veel gevoel voor intonatie en ritme, wat in de tango o zo belangrijk is. Jan krijgt het café muisstil, maar hij kan evengoed het publiek aan het lachen brengen.

Na het laatste nummer, een welverdiende bis, klinkt een even welverdiend applaus, ook natuurlijk voor de drie fantastische muzikanten, Simone van der Weerden op bandoneon, Jeroen Malaise op piano en Jonas Coomans op fagot.

ZANgO! is een project dat u meesleept en ontroert. We zijn zeer benieuwd of deze voorstelling zijn weg zal vinden in cultureel Vlaanderen. U kan het alvast gaan zien in KaleidosGT coop te Mortsel, op vrijdagavond 9 juni. Een aanrader!

Voorronde Nekka-Wedstrijd Ook al vindt er dit jaar, door het afhaken van twee belangrijke partners, voor het eerst in meer dan twintig jaar geen Nekka-Nacht plaats, toch laten de organisatoren zich niet kisten en doen nijver voort met hun organisatie.

De tweejaarlijkse Nekka-wedstrijd voor nieuw kleinkunsttalent staat weer op het programma en is in volle uitvoering.

Met de nodige aanpassingen aan de nieuwe omstandigheden werd vorige zaterdag in ‘t Ey in Belsele, dat samen met Dranouter en met ‘t Smiske in Asse zowat de heilige drievuldigheid van de folk in Vlaanderen vormt, de ditmaal enige voorronde van Nekka-Wedstrijd gehouden. Wat wil zeggen dat er, in tegenstelling tot vorige jaren, al van bij de aanvang flink geselecteerd is uit de inzendingen.

Van een voorronde die een hele dag duurt en waar maar liefst 23 artiesten/groepen de revue passeren, is het onbegonnen werk om een grondig - bladzijdenlang - verslag uit te brengen. Noodgedwongen beperken wij ons tot enkele indrukken. In tegenstelling tot de vorige editie, twee jaar geleden, nemen aan deze editie duidelijk meer singer-songwriters deel.

Het zich omringen met, soms zoveel mogelijk, extra muzikanten om toch maar een muur van geluid tot stand te brengen, is niet meer wat overweegt. En dat is goed, want er zijn mensen die dat perfect aankunnen. Eentje daarvan is Wartaal, alias Ward van de Velde, die zich al liet opmerken bij De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Wartaal gaat door naar de halve finales.

Eén van de meest opvallende liedjes van de dag was “De rattenman van Amsterdam” van de Nederlandse Elke Vierveijzer. Deze nochtans niet onervaren dame gaat níét door, wat jammer is. Daarmee verkeert ze in het gezelschap van de uit het noorden van Antwerpen afkomstige, half-Welshe Meredith Cerys, de nog wat onervaren uit de Rupelstreek afkomstige Sharon Adréanne en verder mensen als Kobe de Wouw, Vincent Guittart, Boddin, Mr. Sandman en Jhilani.

Van ons had ook Cerys nog mogen doorstoten naar de halve finales. Aan De Wouw twijfelen wij wat: de man heeft een donkere, warme stem waarmee hij mogelijk nog wel potten kan breken. De Antwerpse Eva Balemans, alias mevrouw Balemans, speelde het klaar om met gebruik van haar “muzikant”, een loopstation

met de naam Bert, een stap verder te zetten.

De jongedame is niet onbekend op de Antwerpse kleine podia en heeft gewis talent.

Hiphop Is het bewust gebeurd, of was het puur toeval? Er was in alle geval plaats voor hiphop en rap, met deelnemers als o.a. iRRi en Graci. Zeer herkenbaar: het probleem dat zich voordeed met een benodigde “beat” – zeg maar: achtergronddeuntje – op een smartphone, dat niet tevoorschijn kon worden getoverd. Wie bekend is met de veelvuldige kleine podia, heeft dat ongetwijfeld al meer meegemaakt. Een eerlijk oordeel: de artiesten in kwestie deden hun best, maar ze hebben nog wel enkele stappen te zetten.

Bij de groepen die naar de halve finales gaan, twee keer een duo. Zowel Orkatrofee als Neander treedt ook op in een ruimere bezetting, maar, heren, geloof ons: dat is absoluut niet nodig, met twee man kunnen jullie ook overtuigen. Van Neander kregen we regelrechte vonken, nog iets meer dan van Orkatrofee.

Benjamin Vermeulen, Wonderpoes en Marlijn kregen van de jury geen groen licht en, oprecht, dat hadden we voor twee van hen liever anders gezien. De groep Aarde aan Daan van de ook als solist bekende Nederlandse Antwerpenaar Daan Hafkamp haalt wel de volgende ronde, net als het prettig gestoorde elektropopbuitenbeentje dBasis en de indie-elektrogroep In een discotheek. Ja, zo heten ze, en je zal maar hun liedje horen over hobbelen en een gat in de weg. Tot slot is er nog The Grassroots Movement, een indrukwekkend talrijke groep die hiphop mengt met pop. Misschien is pophop of hippop wel het dekseltje dat op hun potje past. Vergis u niet door te denken dat dit niets voor u is: men moet die groep echt eens horen.

Afspraak voor de halve finales op het Luisterplein tijdens de Gentse Feesten, op 20, 21 en 22 juli. U komt toch ook?

KR

Eind april opende het Museum van Hedendaags Kunst Antwerpen de vernieuwde gelijkvloerse verdieping. De koele witte ruimte is een sfeervolle ontmoetingsplek geworden, met voor het eerst een permanente presentatie van stukken uit de basiscollectie Hij tekende voor de hele transformatie van het MHKA-gelijkvloers. Zoals op de Biënnale van Venetië werkte Vervoort samen met de Japanse architect Tatsuro Miki.

Vier toekomsten verbeeld

Vlaamse meesters vandaag Het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen (MHKA) is in 1985 opgericht door de Vlaamse Gemeenschap. De verzameling telt vandaag ongeveer vijfduizend werken. De ruggengraat ervan zijn eigen aankopen en werken die door de Vlaamse Gemeenschap zijn verworven. Opmerkelijk genoeg was de vaste collectie nooit permanent te zien, maar daar is eindelijk verandering in gekomen.

De centen voor de facelift van de gelijkvloerse verdieping van het MHKA komen van twee Vlaamse ministers. Minister van Cultuur Sven Gatz en minister van Toerisme Ben Weyts maakten elk 650.000 euro vrij. De inbreng van Toerisme past in de grote campagne ‘Vlaamse Meesters’, die vooral in de periode 2018-2020 toeristen naar Vlaanderen wil lokken met diverse projecten rond kunstenaars die over de hele wereld naam en faam genieten. De trekkers zijn Van Eyck, Breugel en Rubens. Maar ook onze hedendaagse kunstenaars hebben een plaats in de campagne. Daarom steunt Toerisme Vlaanderen de inrichting van de permanente collectiepresentatie in het MHKA, met als motivatie dat het over iconische werken gaat die iedere bezoeker aan Antwerpen moet gezien hebben.

Dirk Braeckman, Thierry de Cordier, Raoul de Keyser, Lili Dujorie, Marlene Dumas, Jan Fabre, Jef Geys, Panamarenko, Luc Tuymans, Jan Vercruysse… De bezoeker kan hun werken gratis ontdekken. En dat ‘ontdekken’ mag letterlijk genomen worden. De permanente tentoonstelling is een donker en tegelijk een uitnodigend labyrint, waar door de uitgekiende belichting de kunstwerken één voor één tevoorschijn komen.

Wat een contrast met de vroegere koude witte onthaalruimte. Een warm welkom krijgt de bezoeker al bij het binnenkomen van het museum, in wat een leeszaal en ontmoetingsplek is geworden. In de plafondhoge houten rekken zijn zorgvuldig trosjes boeken en kunstwerken uitgestald, en er staat een lange houten tafel met stoelen errond. De tafel is ontworpen door interieurdesigner en kunsthandelaar Axel Vervoort.

Bij de heropening van het vernieuwde gelijkvloers pakt het museum op de eerste verdieping uit met de groots opgezette tentoonstelling ‘Een tijdelijk toekomsteninstituut’.

Futurologie staat in ons land nog in de kinderschoenen.

In het buitenland zijn er meerdere gerenommeerde instellingen die aan wetenschappelijk toekomstonderzoek doen. Een aantal van de meest bekende futurologen is aanwezig op de expo, die hun visies combineert met voornamelijk nieuw werk van hedendaagse kunstenaars. De tentoonstelling is opgebouwd rond de vier mogelijke ‘toekomsten’ die de Amerikaanse professor Jim Dator in de jaren 1960 naar voor bracht: aanhoudende groei en dus meer van hetzelfde, ineenstorting of vernietiging van culturen, een samenleving gebaseerd op discipline (van bovenaf opgelegd door autoritaire regimes of van onderuit georganiseerd door activistische bewegingen) en ‘transformatie’ (een dynamisch proces met bijzondere aandacht voor de onvoorspelbare gevolgen van kunstmatige intelligentie).

Deze theoretische onderbouw maakt van de tentoonstelling geen saaie of hermetische bedoening. Het decor is een schitterende kleurenexplosie die de muren van de exporuimte bekleedt. Het is het werk van Alexander Lee uit Frans-Polynesië, die Oceanië naar Antwerpen brengt. We zien de zee en de broodvruchtboom, maar ook de paddenstoelwolk van de kernproeven. Kunstenaars van bij ons en uit alle hoeken van de wereld vullen dit decor met inhoudelijk interessante werken, die tegelijk krachtige beelden zijn. Voorbeelden daarvan zijn de prachtige tapijten van de Zweedse Miriam Bäckström, de indrukwekkende fotoreeks van de Maleisische Simryn Gill en de serie schilderijen van de Finse Nina Roos.

‘Een tijdelijk toekomsteninstituut’ is een sterke opener van het vernieuwde Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen. En wat brengt de toekomst voor dit museum? Er zijn plannen voor een totaal nieuw museum van hedendaagse kunst in Antwerpen. Vier locaties komen nog in aanmerking. Het Hof van Beroep dat momenteel leegstaat, de kop van Nieuw Zuid waar de toren met sociale woningen gesloopt zou worden, een nieuwbouw naast het Stuivenbergplein in de Seefhoek, en de vierde optie is … dat het MHKA blijft waar het is en uitgebreid wordt. Sven Gatz heeft beloofd voor het zomerreces de knoop door te hakken.

MMMV

Tentoonstelling ‘Een tijdelijk toekomsteninstituut’, tot 17 september, MHKA, Antwerpen. Gratis toegang tot de permanente collectiepresentatie.

Linkebeek: weer een nieuwe voordracht In Linkebeek heeft de Franstalige meerderheidspartij LB (Liste du Bourgmestre) tijdens de gemeenteraad van vorige maandag alweer een nieuwe kandidaat-burgemeester voorgedragen. Valérie Geeurickx is de gelukkige. De aanstelling is geen verrassing, vermits Geeurickx de enig overblijvende schepen was die nog in aanmerking kwam.

Toch had het ook anders gekund: de Franstaligen hadden bij de Raad Van State beroep kunnen aantekenen tegen de niet-benoeming van Yves Ghequiere, die had toegelaten dat er Frans werd gesproken op de gemeenteraad. Maar dan hadden ze moeten aanvaarden dat oppositieraadslid Eric De Bruycker nog een tijdje burgemeester bleef en dat affront wilden ze zich blijkbaar besparen.

Geen Frans Tijdens de gemeenteraad van maandag, bijgewoond door een vijftiental leden van TAK, werd alvast geen Frans gesproken. De Franstaligen wilden niet het risico lopen dat de raadszitting ongeldig werd verklaard. Het is echter zeer de vraag of de aanstelling van Geeurickx (ze moet nog formeel benoemd worden door minister Homans) zal leiden tot pacificatie. Deze dame was tot begin 2014 ondervoorzitter van het FDF (nu: Défi) en is dus geen mandataris die als gematigd kan beschouwd worden.

Graag willen we hierbij een eresaluut brengen aan Eric De Bruycker, die zijn gemeente gedurende 18 maanden op een voorbeeldige wijze bestuurd heeft. Hij was de eerste die in vele jaren opnieuw de gemeente zelf centraal plaatste en die zich ten dienste stelde van álle inwoners. We zijn er zeker van dat de Linkebekenaren dit bij de verkiezingen van volBL gend jaar niet zullen vergeten zijn.

Dossier

11 mei 2017

13

Speelbal van de Duitse politiek?

De ‘Raad van Vlaanderen’, die enige duizenden actieve Vlaamsgezinden vertegenwoordigt – de aktivisten –, heeft in 1917 van de Duitse bezetter bekomen dat de bestuurlijke scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië zou doorgevoerd worden. De Duitsers, die het onderling niet eens zijn wat hun houding tegenover België betreft, gunnen de Raad van Vlaanderen een beperkte bewegingsvrijheid. Het gezag en de macht berusten bij hén! De Raad van Vlaanderen heeft voorts af te rekenen met de onverschilligheid, ja, met de vijandigheid van het overgrote deel der bevolking. Vooral het feit dat enige vertegenwoordigers van de Raad van Vlaanderen naar Berlijn reisden, om met de Duitse rijkskanselier de toekomst van Vlaanderen te bespreken, heeft veel verontwaardiging gewekt. (deel 4) De reis naar Berlijn schokte ook niet weinig aktivisten en aktivistisch-gezinden. Dat leden van de Raad van Vlaanderen zó ver gingen! …

De gedachte van de bestuurlijke scheiding is ook nog niet werkelijk doorgedrongen tot de Vlaamsgezinden. Dus moeten de argumenten pro bekendgemaakt worden, en de reis naar Berlijn toegelicht en verdedigd.

Dat doen Borms, Tack en Lambrichts, drie Berlijngangers, en dr. Anton Jacob, op verschillende meetings. Te Merksem in de ‘Victoria’, te Lier in ‘Nieuw Kongo’, en te Antwerpen in de ‘Thalia’. Ze schatten dat ze op de drie vergaderingen samen tweeduizend toehoorders hadden. Ze ondervinden ook dat het niet gemakkelijk is, en dat ze telkens bij het begin van de vergadering te kampen krijgen met onzekerheid, wantrouwen en zelfs afkeer.

Op 25 maart 1917 wordt het definitieve bestuur van de Raad van Vlaanderen verkozen.

Er zijn twee voorzitters: de vrijzinnige prof. Pieter Tack en de katholieke prof. De Keersmaecker; twee ondervoorzitters: de katholieke Verhees en (later) de vrijzinnige prof. Willem de Vreese; twee secretarissen: advocaat Jozef van den Broeck en Achiel Brijs; dr. Jacob is archivaris; Faingnaert, Lambrichts en Lode Severeyns zijn de leden.

Het is dit bestuur dat, in samenwerking met de kommissie van de Raad van Vlaanderen en met ambtenaren van de Zivil Verwaltung, de bestuurlijke scheiding uitwerkt en doorvoert.

Dat vergt een vol jaar, en dan is de bestuurlijke scheiding nog niet volledig. Het ministerie van Financiën wordt feitelijk nooit gesplitst – de Duitse overheid wil dat niet. Het ministerie van Spoorwegen ook niet: de Duitse legerleiding beschikt over de spoorwegen en trekt zich van dat Vlaams spel voor grote kinderen (het Aktivisme) niets aan.

Verzet!

Veel Belgisch-loyale ambtenaren en beambten van de gesplitste ministeries weigeren onmiddellijk en beslist hun dienst verder te vervullen. Dat betekent administratieve staking! De stakers worden in het begin graag en gemakkelijk opgenomen in de diensten van ‘het komiteit’, het Nationaal Comité dat de voedselvoorziening behartigt, met buitenlandse hulp. ‘Het komiteit’ is een vesting van Belgisch patriottisme.

De stakers worden ook opgenomen in sommige gemeentediensten en banken.

De Duitsers grijpen in na een tijdje, en ‘het komiteit’ moet beloven de stakers niet meer te plaatsen. De besluitwetten van de Belgische regering verwekken aarzeling bij som-

Het etappengebied tijdens Wereldoorlog I

migen die anders toch wel hun dienst zouden verrichten in de gesplitste ministeries. Vijftien tot twintig jaar dwangarbeid voor ‘het bevorderen van het vervormen van de wettelijke instellingen door de vijand’… brrr!

De weifelaars vragen raad aan volksvertegenwoordigers, maar de adviezen van die heren komen niet overeen. De ene zegt: “Niemand mag naar Namen gaan werken!”

Een andere zegt: “Alleen de hoofdambtenaren moeten weigeren; de lagere ambtenaren kunnen wel een plaats te Namen aanvaarden, maar geen bevordering. Zij die te Brussel blijven, mogen evenmin een bevordering aanvaarden onder het aktivistisch bestuur.”

Staking!

Onduidelijkheid en verwarring, dus. Gevolg: een aantal ambtenaren blijft doorwerken. Tot plots, einde juni 1917, bijna geheel het Belgisch-loyale personeel van de ‘Vlaamse’ ministeries te Brussel (1) het werk neerlegt. Boden en schoonmaaksters staken ook! Alleen bij Financiën wordt er nog wat gewerkt, omdat daar de bestuurlijke scheiding nog niet is doorgevoerd.

Waarom die plotse staking? Vanwaar opeens die moed? Omdat ambtenaren, beambten en bedienden de zekerheid hebben, dat zij geldelijk gesteund zullen worden uit een speciaal Belgisch patriottisch fonds. Dus maar staken! Tegen de aktivisten, tegen de bestuurlijke scheiding, tegen de Raad van Vlaanderen!

Wat nu gedaan?

De nieuwe chefs in de verschillende departementen hebben meer dan de handen vol. Er worden nieuwe benoemingen gedaan, maar goede kandidaten voor de opengevallen plaatsen zijn er niet veel.

Tack en andere aktivisten zijn onverbiddelijk voor de leiding van de staking en voor de administratieve saboteurs. Vooral tegen hen die hun Vlaamsgezinde collega’s, in de eerste plaats hun ondergeschikten, tergden en benadeelden.

Tack dringt bij de Duitsers aan op maatregelen tegen de stakers. Een niet gering aantal wordt aangehouden en naar Duitsland gevoerd. Een maatregel die maar al te begrijpelijk veel wrok verwekt en nog lang na 1918 het hele Aktivisme zal aangewreven worden.

Testament van von Bissing

In cartoons wordt Borms afgebeeld als verrader van Vlaanderen

In april 1917 sterft freiherr von Bissing, 77 jaar, te Vilvoorde. Het bestuur van de Raad van Vlaanderen wordt door de Politische Abteilung uitgenodigd om de begrafenis bij te wonen.

Brijs en Ver Hees stappen mee op in de lijkstoet, tussen Duitse militaire en burgerlijke autoriteiten. Dat maakt het Aktivisme niet méér populair in Vlaanderen…

Een maand later verschijnt in een Duits tijdschrift een ‘Denkschrift’ of memorandum van von Bissing, over de doeleinden van zijn beleid

als gouverneur-generaal. Het wordt kort nadien in het Frans vertaald en te Parijs uitgegeven door een Brussels advocaat, als het ‘politiek testament’ van von Bissing.

Dat stuk verwekt veel sensatie, vooral in Frankrijk en Engeland. Minder in België, omdat de Duitse censuur verhindert dat het op grote schaal bekend wordt. De aktivistische leiders kennen het nochtans. Dat von Bissing een annexionist was, kan na lezing van dat memorandum niet ontkend worden.

Hij zegt duidelijk dat het ‘Vlamendom’ wel moet beschermd worden, maar ook dat Duitsland Vlaanderen nooit mag helpen om zelfstandig te worden. België, aldus von Bissing, moet behouden worden in zijn geheel, zoals het is.

Duitsland mag geen deel van België prijsgeven, geen deel ervan zelfstandig maken. Geen zelfstandig Vlaanderen dus, aldus von Bissing.

België zal na de oorlog nog jaren onder een Duitse dictatuur moeten blijven. Gedurende die periode zullen de Vlamingen zich tot hun Nederduitse aard laten terugleiden. De Walen kunnen en moeten gedurende die tijd beslissen of zij zich aan de veranderde verhoudingen aanpassen, dan wel of ze België verlaten.

De Walen die in het land blijven, moeten zich tot Duitsland bekennen en binnen afzienbare tijd tot het Duitsdom. Tot daar dan dat ‘politiek testament’ van von Bissing – men mag het zeggen: het politiek programma van wijlen gouverneur-generaal von Bissing en zijn geestverwanten. Het mag waar zijn dat de verantwoordelijke leiders van de Duitse politiek nooit over een annexatie van België spreken, maar het is ook waar dat zij annexionistische uitlatingen zoals die van von Bissing dulden.

Het ‘politiek testament’ van von Bissing wekt bij vele aktivisten een ware paniekstemming.

“Dubbelzinnigheid van de Duitse regering…”, zuchten of vloeken zij, al naar gelang hun temperament.

Falkenhausen De opvolger van von Bissing als gouverneurgeneraal is kolonel-generaal Ludwig Alexander Friedrich von Falkenhausen.

Deze von Falkenhausen is een mooie man die veel van muziek houdt en die het zichzelf niet al te lastig maakt. Het bestuur van de Raad van Vlaanderen verwelkomt hem schriftelijk.

Enige dagen later wordt een afvaardiging van het bestuur door von Falkenhausen in audiëntie ontvangen.

Tack vraagt aandacht voor drie noodzakelijkheden: de splitsing van de ministeries voor Financiën en Spoorwegen; een verordening op het gebruik van het Nederlands in administratie en gerecht; de voorbereiding van de politieke scheiding van Vlaanderen en Wallonië, het aanstellen van een voorlopig bewind en een voorlopig vertegenwoordigend lichaam van het Vlaamse volk.

Von Falkenhausen antwoordt zeer vriendelijk, maar zonder zich tot iets te verbinden.

In principe is hij het eens met die wensen, zegt hij, en hij hoopt dat de politieke en militaire toestand weldra zo zal zijn dat ook de politieke scheiding kan doorgevoerd worden.

Intussen is hij van zins het werk van zijn voorganger voort te zetten. Over een kluitje in het riet gesproken…

Weer de opgeëisten Een deel van West-Vlaanderen is frontgebied. Het andere deel van West-Vlaanderen en het grootste deel van Oost-Vlaanderen is etappengebied en staat ook onder het gezag van de militairen. Het overige deel van bezet België is het ‘generaal gouvernement’.

Ondanks het bevel van de keizer gaan de militaire overheden in het etappengebied voort met het opeisen en wegvoeren van de werklozen. Niet enkel omwille van de aktivistische politiek, maar ook uit rechtzinnige bekommernis om die Vlaamse arbeiders, houdt de Raad van Vlaanderen zich dikwijls bezig met de Z.A.B., de Zivilarbeiter Bataillone, de opgeëiste dwangarbeiders die voor de Duitsers moeten werken. Het is dan ook geen aktivist maar een franskiljons industrieel te Gent die het ‘opeisen’ een goede maatregel vindt en cynisch zegt: “Zo worden we van dat crapuul verlost!” (2) In bijna elke bijeenkomst van de Raad van

Ludwig A.F. von Falkenhausen Vlaanderen wordt er geprotesteerd tegen de niet-naleving van de keizerlijke belofte. Dr. Haller von Ziegesar, zoon van een Duitse vader en een Vlaamse moeder, krijgt opdracht om te Berlijn de belangen van de opgeëisten te gaan verdedigen. De gouverneur-generaal vindt het goed, het Kriegsamt ook, en toch kan Haller von Ziegesar geen paspoort krijgen!

In een volgende bijeenkomst worden allerlei voorstellen gedaan betreffende het lot van de ZAB’ers. Op een zeker ogenblik zegt Borms: “Wij vragen te veel. De Duitsers moeten zegevieren en hebben daartoe veel volk nodig. Van de Duitse overwinning hangt ook het lot van ons Vlaanderen af. Wij kunnen eisen dat ons volk goed behandeld worde; verkrijgen wij dat, dan hebben wij reeds veel bereikt.”

De Raad van Vlaanderen zendt een rapport aan de Politische Abteilung te Brussel. Daarin wordt gezegd: “de kleding van de weggevoerden laat te wensen over; de voeding is onvoldoende; slaapgelegenheid en loon eveneens; de verwijdering van het gezin weegt zwaar; verlof ontbreekt; de opgeëisten klagen over de behandeling door de bewakers; de gezondheidstoestand is uiterst ongunstig; het sterftecijfer onder de Vlaamse weggevoerden is gemiddeld vijftig per duizend…

De Raad van Vlaanderen doet praktische voorstellen, met als bijzonderste punt: de opgeëisten naar huis laten terugkeren en hun de gelegenheid bieden om een vrij arbeidscontract aan te gaan. In géén geval mag de Raad helpen aan het wegvoeren van Vlamingen, hetgeen werkelijk een moord betekent.

De Duitse overheden beloven een welwillend onderzoek, maar er verandert (natuurlijk) niets belangrijks. In de ogen van de massa zijn de aktivisten (“de vrienden van de Duitsers”) medeplichtig aan het wegvoeren van de opgeëisten, aan hun slechte behandeling en aan de grote sterfte onder de Vlaamse dompelaars.

Tack, Borms, Maurits Josson en nog vier leden van de Raad van Vlaanderen bespreken in december 1917 met gouverneur-generaal von Falkenhausen de toestand van de Z.A.B. Falkenhausen is zeer welwillend. Hij heeft het verslag gelezen, heeft zelf in de zaak niets te zien… zal niettemin doen wat hij kan… elke opgeroepen Vlaming “werkt mee aan de verlossing van Vlaanderen”… in overleg met andere autoriteiten zal hij zoveel mogelijk rekening houden met de wensen van de Raad van Vlaanderen… En alles blijft zoals het was. In 1918 wordt het zelfs nog slechter.

Ondanks de Raad van Vlaanderen; ondanks kardinaal Mercier, die een brief schrijft aan de keizer; ondanks de ambassadeurs van Spanje, Nederland en Zwitserland. Want de generale staf van het Duitse leger doet zijn zin.

E. de V.

Volgende week: 22 dec. 2017: uitroeping der politieke zelfstandigheid van Vlaanderen

(1)De Waalse ministeries zijn te Namen.

(2)Aldus Faingnaert op blz. 610 van ‘Verraad of Zelfverdediging’. Spijtig genoeg noemt hij de naam van die industrieel niet.

14

Brieven

11 mei 2017

De moeders van Vlaanderen worden gevierd op ‘t feest van de Moeder Maria ten hemel gevaren.

Dat was toch ’t geval toen de dagen veel trager nog waren en ‘t leven nog niet door de beeldbuis bestierd.

Nu wordt in de meimaand de moeder gevierd omdat de commerce en de loge dat hebben bevolen.

De kindjes, destijds nog geboren in blaren van kolen, zijn lang voor de kolen ontgroend en versierd.

Wie durft te geloven de dag van vandaag, wordt door de moderne profeten voor sukkel versleten.

BV’s decreteren wat ieder mag eten en weten en Unia vat wie niet volgt, bij de kraag.

Van onze hofdichter

Aan een geduldig geslacht

Gij, oudere moeders in Vlaanderen vandaag, die zijt in een bittere tijd door repressie geslagen, waarvoor gij, naar u wordt bevolen, vergeving moet vragen, ik leef oprecht met u mee, want ik zie u graag!

Ik leef met u mee en ik deel in de smart om deze ontelbare moeders die al zijn begraven.

Aan hén en aan u, het geduldig geslacht en te brave, schenk ik dit gedicht uit de grond van mijn hart!

Hector van Oevelen

Macron president

Macron menteur Pallieterke, Macron is president van la France. Onder het logo “En marche la France”. Met een campagne over la France patati en la France patata.

Met veel gezwaai met hele grote vlaggen van la France. En nog meer gezwaai met kleine vlaggetjes van la France. En sjaals van la France. En “boutons” van la France. Enfin, de volledige rimram van la France - het kan niet meer op.

En vijf seconden nadat de stembureaus dicht zijn, komt hij triomfantelijk het podium op om zijn overwinningsspeech te geven op de tonen van ... de Europese hymne. Zelfs Verhofstadt in zijn gloriejaren is er nooit in geslaagd zo rap zijn kazak te keren. Ze zijn er wel mee, onze zuiderburen.

Jan C appelier - Ruddervoorde

Saoedische vrouwenrechten Pallieterke, In de rubriek “Buitenlands Spervuur” is er sprake van “de heisa rond het Saoedische lidmaatschap van de VN-Commissie voor Vrouwenrechten”. Maar toen op 13 juni 2016 de havik Danny Danon van de Israëlische Likoedpartij met de steun van de groep ‘West-Europa en anderen’ aangesteld werd tot voorzitter van de zesde VN-Commissie (Juridische Zaken), hebben we de Belgische politici niet gehoord.

Nochtans maakt Israël zich schuldig aan discriminatie, overtredingen van het internationaal recht (recente aankondiging van 15.000 nieuwe woningen voor kolonisten in OostJeruzalem), schending van de mensenrechten (6.500 Palestijnse politieke gevangenen waarvan meer dan 1.000 thans in hongerstaking zijn) en het niet naleven van tal van VNresoluties.

Werner de Bus - Brussel

Francken aan de VUB Pallieterke, Een voorziene en toegelaten toespraak van Theo Francken aan VUB over asiel en immigratie wordt door linkse (studenten) verhinderd.

Iedereen die wenst deel te nemen wordt de toegang onmogelijk gemaakt. Optreden van politie wegens schrik om rellen wordt afgeblazen. Is dit de toekomstige vrijheid van mening die ons te wachten staat bij het aan de macht komen van een progressief front?

Hubert de Smedt – Wuustwezel

Kruisende woorden oplossing 1056

Ramadan

Pallieterke, In 2002 was het kiezen tussen Chirac en Le Pen. Op straat riepen ‘de mensen’: “Votez escroc, ne votez pas Fasco!” (stem voor de oplichter, niet voor de fascist!) Na straatrellen en brandstichtingen beloofde Sarkozy (toen minister) de Fransen te zullen verlossen van “cette racaille” (dat gespuis). Maar behalve wat blingbling en gespartel met Carla Bruni heeft Sarko als president NIETS gedaan. Hollande werd verkozen omdat de Fransen Sarkozy WEG wilden! De keuze gaat meestal tussen slecht, en ietsje minder slecht. Vandaar het grote aantal kiezers dat WEIGERDE te gaan stemmen, en de 12% blanco stemmen. Macron met zijn “en marche”. Als het maar geen “marche arrière” wordt! Ons o zo bejubelde land is niet anders. Pas wanneer de stemplicht in België wordt afgeschaft, zal duidelijk worden hoe beu ook wij het zijn, maar daar trekken de praatbarakkers zich geen lor van aan.

Met de medewerking van politiek benoemde “beheerders” mogen zij zichzelf nu zelfs dagelijks op de nationale zender komen promoten (op kosten van de belastingbetaler) en bouwen zij rustig verder aan hun carrière. Er zal niets veranderen in België, met alle zoontjes en dochtertjes ván, die er moeten op toezien dat de bestaande misbruiken kunnen blijven bestaan. Want mochten die worden afgeschaft, dan komen hun carrières en hun toekomst in gevaar; dat mág niet gebeuren! Te pas en te onpas, overal gebruiken politici het woord “democratie”, zelfs de Turken; daardoor heeft dat woord geen inhoud, totaal géén betekenis meer. Straks verliezen ook liberté, égalité en fraternité hun waarde. Dat is slechts een kwestie van tijd.

Marc Bertrand - Edegem

Pim Fortuyn Pallieterke, Vijftien jaar na de laffe moord door die schoft, vraag ik mij nog steeds af, enerzijds wie de opdrachtgever was en anderzijds hoe Nederland er zou uitgezien hebben als die moord niet was gebeurd. Fortuyn had sprankelende ideeën, waar Nederland zeker niet slechter van geworden zou zijn. Zijn zwakte was echter - en dat bleek meteen na zijn dood al - dat hij geen achterban had die politiek voldoende ervaring had om een beleid te voeren. Jammer!

J. Delalieux – Zolder

X T N A P R A T E N

Is de integratie gelukt?

Pallieterke, Met de regelmaat van een klok horen we “specialisten” verklaren dat de multiculturele samenleving een verrijking is en dat het met de integratie van allochtonen allemaal wel meevalt.

De realiteit konden we op de gemeenteraad van februari nog eens van op de eerste rij meemaken. Mr. Farid Benasser, raadslid voor de socialisten, klaagde de “discriminatie” van moslims aan in het zwembad omdat aansluitende kledij er verplicht is. Mr. Benasser is ervaringsdeskundige. Hij voelde zich tijdens een zwembeurt, naar eigen zeggen, begluurd in het zwembad. “Drie kwartier lang werden mijn contouren bestudeerd”, aldus het raadslid.

Dat is onaanvaardbaar voor moslims en daarom gaan zij niet zwemmen. Hij vroeg een versoepeling van het reglement. Mr. Benasser

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Hans Keldermans - VB Mechelen

Gwendoline Pallieterke, Rutten vindt dat de betoelaging voor alle kerken moet afgeschaft worden. Mooi zo, maar geldt dat dan ook niet voor de vakbonden, Mevrouw Rutten? Andermaal een bewijs dat voor figuren als Rutten de haat tegen alles wat christelijk is, groter is dan de liefde voor Vlaanderen. Want deze trut heeft niet de minste Vlaamse reflex. Ze is trouwens niet de enige in de VLD. Wat doet de gewezen voorzitter van de Volksunie-jongeren (Bart Tommelein) nog bij Frank Masschelein - Poperinge de VLD?

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE ABONNEMENTEN HOTEL

N

X

Paul D’Haese - Boechout

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A S C H O R S E N E R E B O O I X O P P E R E N C L O L L Y X I T X F I D I X A X A A L V L U G E D E R M A T O L O G E F A R I E L X O I S E X G R I T E X E G E L X M H I N E E N S X S I T A I T X I T E M S X O X A J E N T E R X I M P O R K I O X R T L X E I S T L T R O S S E N X G A X

Pallieterke, Eind mei begint de ramadan. Unizo gaat weer affiches verspreiden met de beste wensen voor de ramadan. Het is een bescheiden aanmoediging voor onze landgenoten van de godsdienst van liefde en vrede. Zoals iedereen weet, is de ramadan een tijd van inkeer en verdieping van het geloof met de daaruit vloeiende pastorale activiteiten. De kaarsenindustrie en de bloemenverkoop gaan weer gouden zaken doen, vooral rond het Muntplein in Brussel.

heeft gestudeerd, is een gerespecteerd huisarts en is zgn. “goed geïntegreerd”. Toch is hij niet te beroerd om de hygiënische regels van het zwembad aan zijn laars te lappen en zelfs gewag te maken van discriminatie. Dit alles om tegemoet te komen aan de zoveelste eis van zijn moslimgemeenschap.

Tot zover de “gelukte integratie” van een allesbehalve kansarme islamitische Mechelaar die als raadslid zonder probleem dergelijke onaanvaardbare eisen mag stellen in naam van de socialistische partij. Het stadsbestuur ging niet in op zijn vraag omwille van hygiënische redenen.

Het Vlaams Belang is echter de enige partij die de zoveelste islamitische eis zelf aanklaagt en wijst op de verpletterende verantwoordelijkheid van de socialisten (en alle andere partijen) in de sluipende islamisering van onze samenleving. Voor de rest valt het allemaal goed mee met de integratie...

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal • BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

11 mei 2017

Michou en Jeanneke Het was een tijdje geleden dat ik nog naar een thuismatch van Anderlecht ben gaan kijken. Verleden zondag was het eindelijk zover. Mijn kleinzoon Milan is lid van de ‘Ketjesclub’ van paars-wit en hij mocht tegen Zulte-Waregem aan de hand van een Anderlechtspeler mee het veld op. Dat mocht ik als goede bompa natuurlijk niet missen!

Met een paar vrienden toog ik op pad. Voor de wedstrijd gingen we traditiegetrouw een pintje drinken bij ‘Michou’, een café waar ik vroeger, toen ik nog voetbalde, regelmatig eens binnensprong na de match.

Michou is een levende encyclopedie als het over Anderlecht gaat. Zij heeft altijd beweerd dat ze gans haar leven mauve en witte lingerie heeft gedragen. Niemand is er ooit achter gekomen of dat juist was of niet.

Ik had vrijkaarten voor de businessseats, maar dat vond ik maar niks. Ik had de indruk dat ik in een aquarium zat, en ik miste de stadionsfeer. Over de match kan ik kort zijn.

Anderlecht speelde met een ei in zijn broek tegen een verdienstelijk maar onmondig Zulte-Waregem.

Het was een draak van een wedstrijd, maar de Brusselaars deden wat ze moesten doen: winnen! Anderlecht kan zondag kampioen worden in het Jan Breydelstadion; dat zou erg zuur zijn voor de Bruggelingen.

Roddels Na de match bracht ik nog een bezoekje aan café ‘Greenpark’, bij Jeanneke. Als je de laatste roddels wilde weten over de Sporting, dan moest je bij Jeanneke zijn.

Op het roddelfront was het kalm, maar er was wel zeer slecht nieuws over Jean Plaskie, die zijn strijd tegen een slepende ziekte aan het verliezen was en zeer dringend was opgenomen in het ziekenhuis.

Nog een klap voor de Anderlechtfamilie.

Jean Plaskie is een streekgenoot van mij. Hij is van Haren. Toen ik als jong ventje in de A-kern werd opgenomen, nam Jean mij in bescher-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

ming. Ik heb altijd een goede band gehad met Plaskie. Jean had geen rijbewijs – of hij was het kwijtgeraakt, dat weet ik niet meer – en ik was zijn chauffeur. Na elk training moest ik hem ergens deponeren, altijd op een andere plaats. Z o heb ik Brussel leren kennen. Mocht het misgelopen zijn met het voetbal, dan kon ik nog altijd taxichauffeur geworden zijn. De aanvaringen tussen Jean en Maria, de conciërge, waren hilarisch. Om Maria op stang te jagen, beweerde Plaskie dat ze weleens stond te gluren door het doorgeefluik als een speler zich in zijn blootje liet masseren. Toen was het hek van de dam. Maria bleef maar roepen: “Da goe dane zievereir hem noeg bekloegen, dane vetzak van Haren.”

Jean Plaskie kocht een paar dagen later een doos pralines voor Maria en na een tijdje waren ze weer de beste vrienden.

Blijven vechten zoals vroeger, Jean...

Gille van Binst

Roskammen

Onaanvaardbare waanzin

Al vele decennia eindigt meteen na het klassieke voorjaar voor “wielerland” België het wegseizoen. Of toch zo goed als. In elke rittenkoers, vanaf de Ronde van Romandië in april tot en met de Vuelta, half september, is het armoe troef, op een ritzege of een toevallig dagje in de leiderstrui na.

Het wordt elk jaar wat zieliger als wielerscribenten in de archieven van de jaren zeventig van vorige eeuw duiken om, voor de zoveelste keer, te herinneren aan Johan de Muynck (1978, Giro) en Lucien van Impe (1976, Tour) als “jongste” Belgische eindwinnaars. Het is dit jaar niet anders. Pas op zondag 25 september, als in het Noorse Bergen het WK op de weg gereden wordt, zijn een Greg van Aevermaet en een Philippe Gilbert weer volwaardige rivalen van titelverdediger Peter Sagan. Tot dan moeten zij in meerdagenkoersen tevreden zijn met bijrolletjes. Al is het meegenomen dat de media elk bijrolletje, vooral in de Ronde van Frankrijk, uitvergroten en opblazen tot een heroïek die, op het commerciële platform na, amper sportieve waarde heeft.

Een triest gevolg is dat organisatoren geen kans laten liggen om het eigen profijt almaar op te drijven onder het doorzichtige mom van “spektakel verrijkende initiatieven”. Het is een zegen dat én de Internationale Wielerunie, én de rennersvakbond, én de nationale bonden én de media zich deze keer unisono afzetten tegen het waanzinnige idee om in de Giro een “nevenklassement voor de beste daler” te introduceren. Terwijl het peloton al twee jaar smeekt om meer veiligheidsmaatregelen. Die smeekbede werd niet gehoord in de directiekamer van de Italiaanse autobandengigant die het onding met 300.000 euro zou sponsoren. Daarvan wou Giro-organisator RCS Sport telkens 500 euro uitkeren aan de snelste daler in tien bergritten. En 5.000 euro aan de winnaar van het eindklassement “rapste daler”. Tenminste, als hij nog zou leven. Het “overschot” van de sponsoring ging naar RSC Sport.

“Lichte” aanpassing Belgisch bondsvoorzitter Tom van Damme de gespierde dijen en de blik in de ogen van de renners dan ons aller Michel? Daar kunnen ze bij Eurosport nog niet aan tippen.

Verantwoord?

Wat mogen we verwachten van onze dertien landgenoten in de Ronde van Italië? Ze mogen ons altijd verrassen met één of meer ritzeges.

Dan denken we zeker aan Jasper Stuyven, die twee jaar geleden een etappe won in de Vuelta en die vriendelijk verzocht wordt dat nog eens over te doen in de Giro. Waarmee we niet willen gezegd hebben dat de overige renners van eigen bodem hun kans niet mogen gaan. Al zullen we het al een succes vinden als ze veilig en zonder kleerscheuren in Milaan geraken. Waarbij we vooral aan Pieter Serry denken, die, met een gebroken sleutelbeen dat nog niet helemaal geheeld is, toch mocht starten van zijn dokter. Of dat verantwoord is? Als mijnheer doktoor dat vindt, leggen we er ons bij neer.

Opbod Onheilspellende Giro Eenentwintig ritten met vertrek in Sardinië en aankomst op 28 mei in Milaan. Dan zijn we in de Ronde van Italië beland, die voorbije vrijdag van start is gegaan en aan zijn honderdste editie bezig is. Wat we allemaal gaan beleven tijdens de 3.615 kilometers die de renners gaan afleggen, staat in de sterren geschreven. Begin dat eens te ontcijferen. Dat is zelfs voor onze sportredactie onbegonnen werk. We kunnen de renners in de Giro enkel goede vaart wensen en hopen dat ze gezond en wel de finish halen. Want er liggen gevaarlijke cols en al even dreigende wolfijzers en schietgeweren op hen te wachten. Dat is de verantwoordelijkheid van de organisatoren, voor wie het allemaal niet spectaculair genoeg kan zijn. Met alle risico’s van dien. Denkelijk omdat ze zelf niet moeten trappen en zwoegen.

Haarzak Onze utopische wens dat het hele peloton behouden en wel de eindmeet in Milaan mag halen, werd vroegtijdig om zeep geholpen door twee kwistenbiebels die vergeten waren dat er

15

zoiets als dopingcontrole bestaat. De Italiaanse zondaars, Stefano Pirazzi en zijn collega Nicolas Ruffoni, komen er niet vanaf met een onzevader en drie weesgegroetjes. De kans is groot dat ze binnenkort hun C4 mogen verwachten van hun ploeg Bardiani. Op ons erbarmen moeten ze niet rekenen. Tenzij ze in de toekomst kunnen bewijzen dat ze louter op botermelk en spinazie een rit kunnen winnen. Want die twee waren niet naar de Giro gekomen om verstoppertje te spelen. Maar als ze denken dat we hen gaan missen, zitten ze aan het verkeerde adres. Zo zijn we dan ook weer. Streng maar rechtvaardig, noemen ze dat.

Nadat de gedoodverfde match van het jaar tussen AA Gent en Anderlecht anderhalve week geleden op een sisser eindigde, kregen we opnieuw een match van het jaar. Dit keer ging het tussen Charleroi en Club Brugge, dat na de vlotte overwinning in het Stade du Pays de Charleroi, vrijdagavond, tot op een puntje van Anderlecht naderde. Het was dus uitkijken en aftellen naar het duel van zondagavond tussen Anderlecht en Zulte-Waregem. Alweer een match van het jaar. Met als afsluiter van de play-off 1 nog drie, of mogelijk meer, matchen van het jaar die we de komende weken tegoed hebben.

Jammer

Match van de eeuw?

Beseffen ze bij Eurosport wel wat ze ons aandoen door de uitzendingen van de Giro voor zich op te eisen in plaats van het over te laten aan het vertrouwde Sporza? Waardoor we de commentaar van Michel Wuyts en José de Cauwer noodgedwongen moeten missen. Met als groot voordeel voor onze geliefde sterreporters, en voor ons, dat ze niet langer verplicht zijn oeverloos te zitten kletsen. Zeg nu zelf, wie kon beter in geuren en kleuren uitweiden over

Wat gaan ze nog allemaal uit hun fantasierijke duim zuigen om de wedstrijd van volgende zondag tussen Club Brugge en Anderlecht een naam te geven? “Match van de eeuw”, misschien? Akkoord, Anderlecht kan de titel pakken in het Jan Breydelstadion, maar zover zijn we nog niet. Club Brugge is ook niet vies van de titel en de 25 miljoen euro van de Champions League die eraan vasthangen. De manschappen van trainer René Weiler won-

noemde het onaanvaardbare waanzin om renners te durven vragen hun leven te wagen voor een aalmoes van 500 euro.

Beter kunnen we het niet zeggen. Die waanzin aan de kaak stellen, goed, maar men zou dat ook voor andere vormen van waanzin moeten doen.

In veel takken van de beroepsport staat immers geen rem meer op al lang niet meer te verantwoorden wedden, vergoedingen, prijzengeld, premies, startgeld, portretrechten, of hoe de graaicultuur in topsportkringen heten mag. Zo wordt voor de multimiljonairs van de tennissport een “lichte” aanpassing van de wedde met 12,5 procent van kracht. Alvast in Wimbledon, waar alleen al verliezers van de eerste ronde (!) straks 41.443 euro krijgen toegeschoven. Dat na één enkel partijtje van hooguit een paar uur.

Daar kan Jan Modaal, na een half jaar werken alleen voor Vadertje Staat, alleen maar van dromen. Die “troostprijs” voor een vroeg geklopte is echter “peanuts” in de ogen van de latere tornooiwinnaar. Na twee weken “hard labeur” wordt die, bij een staande ovatie, 2.605.000 euro rijker. In Belgische frankjes van weleer omgerekend praten we over een sommetje van ruim 104 miljoen!

Het maakt van Mark Selby, wereldkampioen snooker, ook na twee weken labeur en beloond met “amper” 430.000 euro, weinig anders dan een onderbetaalde amateur.

Terwijl hij een godenkind is vergeleken met profwielrenners die in een drie weken durende rittenkoers slingerend bergen afdalen, al dan niet voor 500 euro per keer, met in elke bocht Magere Hein op post, de zeis in aanslag.

Om maar te zeggen dat we, na jaren activiteit in de sportjournalistiek, de waarde van de vergelijking nog niet helemaal uit het oog hebben verloren. nen voorbije zondag wel van Zulte-Waregem, dat met de kansen morste, maar de manier waarop was niet om er uitgelaten over naar huis te schrijven. Of dat volgend weekeinde anders wordt, is meer dan twijfelachtig. Maar dat het er zal stuiven, geven we op een briefje.

Als… Als Anderlecht dit weekeinde de duimen moet leggen in het Jan Breydelstadion is er nog geen man overboord in het Astridpark. Dan volgen nog twee matchen van het jaar tegen Oostende en Charleroi. De titel kan veel goedmaken, maar de manier waarop trainer Weiler zijn mannen laat opdraven, is niet om er warm van te worden. Achteruit plooien en de kat uit de boom kijken, dat is niet het soort voetbal waar we voor applaudisseren. Het is over drie weken allemaal vergeven en vergeten als Anderlecht kampioen speelt. Als…

Gemiste kans We dachten dat KV Mechelen op één been op weg was de finale te spelen van de play-off 2. Dat was zonder Waasland-Beveren gerekend, dat Malinwa voor eigen publiek een lesje gaf in afwerking. Waardoor de situatie in groep A van de play-offs 2 er plots helemaal anders uitziet. Met Sint-Truiden aan de leiding en de achtervolgende ploegen, op het zwalpende Standard na, die nog kans maken op een finaleplaats. Dat beetje spanning is welkom, al zullen ze daar Achter de Kazerne anders over denken. Dat is hun volste recht, maar dan moeten ze wel uit hun pijp komen in de drie weken die ons scheiden van het einde van de competitie.

Lieve woordjes De onverwachte nederlaag van Malinwa moet hard aangekomen zijn en dat inspireerde KVM-aanvaller Verdier om prozaïsch uit de hoek te komen. Het volgende proza is voor zijn rekening.

“Het is niet mijn gewoonte om kritiek te geven op de scheidsrechter, maar deze man was een regelrechte nul. Ik heb nog nooit zo’n slechte scheidsrechter meegemaakt. Hij kan beter gaan vissen dan wedstrijden te fluiten.”

Waarvan akte.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

11 mei 2017

Op de koffie in het Élysée

“Redder van Frankrijk? Dat zal voor morgen zijn.

Nu moet hij naar zijn kamer.”

Het zal u niet verbazen dat uitgerekend ‘t Pallieterke het eerste buitenlandse blad is dat een tête-a-tête krijgt met de kersverse Franse president en zijn First Lady, Brigitte.

“Niet Bardot, hé, stomme mof”, gekscheert mevrouw Macron vrolijk, “dat is een andere Brigitte. Ik heb daar wel nog mee in de klas gezeten.”

Het echtpaar Macron heeft het al wat huiselijk gemaakt in het presidentieel paleis.

Mevrouw Macron legt haar breiwerk en geruit dekentje even opzij en schuift gezellig aan voor een kopje thee. “Is je huiswerk al klaar, Manu?”, vraagt ze bezorgd. “Dat is geen huiswerk, dat is mijn acceptatiespeech voor het hoogste ambt in de republiek”, reageert de Franse president wat kribbig. “Ik pest hem daar graag mee”, lacht mevrouw Macron, “maar het is een hele slimme jongen hoor. En flink ook.”

Pallieter: mijnheer Macron, eigenlijk was u twee weken geleden al president. De steun voor uw campagne kwam van overal na de eerste ronde. Zelfs Barack Obama nam een filmpje op om zijn steun voor u uit te spreken.

Manu: “Ik zie waar u naartoe wilt, maar ik heb deze overwinning niet cadeau gekregen. Ik kreeg namelijk ook de uitgesproken steun van mensen als Guy Verhofstadt. Dat scheelt toch al meteen een aantal procenten in mijn nadeel.

Mijn excuses aan de petits Belges, maar tijdens een campagne word je niet graag gesteund door die man. Ik bedoel maar, ik ben geen Oekraïense fascist, hé.”

Pallieter: wij begrijpen dat. U had hem niet op voorhand gevraagd om discreet te zijn over zijn persoonlijke mening?

Manu: “Toch wel. Hij had beloofd om te zwijgen. Maar plots was zijn steun er. Ik verdenk Verhofstadt ervan steekpenningen te hebben aangenomen van mevrouw le Pen, om zich ten voordele van mijn presidentschap uit te spreken.

Maar ik had nog een geheim wapen, hé.”

Hij neemt teder de hand vast van mevrouw Macron, Brigitte Trogneux. “Onze liefde werd Le Pens zwanenzang.”

Brigitte (duidelijk een beetje hardhorig): “Qu’est-ce que tu dis, Manu?”

Manu: “Ik leg aan mijnheer Pallieter van la Belgique uit dat onze liefde sterker is dan de haat van Le Pen. Onze amour was haar zwanenzang.”

Brigitte: “Olala, ik ben uiteraard al een tijdje na de overgang. Maar zijn dat nu zaken om in de Belgische pers te bespreken? Onaanvaardbaar! Mijn leeftijd heeft hier niks mee te maken. Het is de liefde die telt, verdomme.

Zouden ze die vragen ook stellen als ik 23 jaar jonger was? Schande. Het is de liefde die telt!”

Manu: “Voilà, ma chérie. Dat was wat ik zei, hé. (luider) ONZE LIEFDE! DAT WAS ONS GEHEIM WAPEN, HE.” Brigitte: “Ah ja, l’amour! Dat is zeker. Ons geheim wapen. En het geld van die lieve mijnheer Rothschild. Maar daar zeg je beter niks van als die Vlaamse journalist er is. Met die

Kruisende woorden 1057

A B C D

Minderheidsmacht We zijn een nieuwe belangengroep rijker in dit land: de zwart-Afrikaanse gemeenschap.

Eén van de pleitbezorgsters daarvan is de groepsleidster van de scouts.

Eenheid Kimbangu is een Antwerpse scoutsgroep die, blijkens foto’s op Facebook, wel gesegregeerd lijkt op basis van huidskleur en afstamming. Sommige kleuren zijn blijkbaar juister dan andere.

Slag van de groene molen

E

Bij de Oostenrijkse groenen slaan de stoppen compleet door sinds “hun” man Oostenrijks president is geworden: een lokale afdeling heeft er een sessie rechtopstaand plassen voor vrouwen georganiseerd.

Wij veranderen het geweer derhalve van schouder: Calvo president! Wij willen ook van die zottigheden!

F G H J K L Verticaal 1. Afdoend 2. Verhalende literatuur - Ierse verzetsbeweging - Onderofficier 3. Vuil stukje op een oppervlak Tijdrekening - Strafwerktuig 4. Romeinse huisgoden - Zweert 5. Deelgemeente van Saint-Hubert - Ginds 6. Spaanse heilige - Oneerlijke en slinkse streken 7. Ongeveer - Oost-Vlaamse dorp Amerikaanse soldaat 8. Gebeurtenissen die de voortgang verstoren 9. Bolletje lucht - Aardig en hulpvaardig 10 Langzaam (muziek) 11. Het romeinse rijk (afk.) Touw waarmee men een dier leidt 12 Ontsteking van de huid De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1056 vindt u op blZ. 14

ganda-instrument voor het juiste denken, dus.

Er zijn er echt die denken dat we een duizendjarig Europees rijk tegemoet gaan. Slik.

Inzicht Vorige zondag schreef VRT-journaliste en Frankrijkkenner Sophie vander Donckt een opiniestuk in de vorm van een open brief aan Emmanuel Macron. Toch raar dat ze bij de VRT niet begrijpen waarom hun al eens enige bevooroordeeldheid wordt toegeschreven.

Foute drank Als het bier ter redactie op is, behelpen wij ons al eens met wijn. Al krijgen wij daar wel enige twijfel aan, tegenwoordig. Immers, regelmatig is er sprake van een “superieur” wijntje.

En dat woord, dat is héél erg fout. Schol!

Bloemetje?

Een boek van Tom van Grieken, een boek van Bart de Wever... De verkiezingen kondigen zich nu wel aan, zeker?

Naar aanleiding van de uitspraken van de Vlaamse rectoren over hun te wit universiteitspubliek, vernemen wij dat het Vlaams Belang hun reusachtige bloementuilen heeft laten bezorgen. De gewone mens lacht namelijk nogal met die hooggeleerde albafobie.

Voorzichtig zijn

Hand-ig

Leesvoer

I

A. Roman van Stijn Streuvels B. Harde klap - Aanwijzend vnw.

C. Paassymbool - Basketbalcompetitie in de VS D. Ongewijde geestelijken - Dorp in het Meetjesland E. Te koop - Netto nationaal inkomen Bijbelse hogepriester F. Genitief van een - Rivier in Roemenië G. Ierland - Artiestenvoornaam van de zangeres van o.m. ‘Nutbush City limits’ - Geslachtscel H. Broederschap I. Muzieknoot - Bedroevend - Zijns inziens J. Muzieknoot - Tennisster die tijdens een wedstrijd in 1993 in de schouder werd gestoken met een mes K. Europees land L. Handelt - Verbrandingsresten, grover dan as

Brigitte: “Een tandem? Hier zie, de snotneus kan weer niet van de meiskes blijven, hé. Ik heb u wel zien kijken naar die Merkel, met die vieze vuile oogjes van u. Ze is nauwelijks 62, die Angela. Schaamt gij u niet? Ze zou amper uw moeder kunnen zijn, viezerik. Naar uw kamer!”

Manu: “Maar maman, ik ben president van de republiek. Verkozen keizer. Redder des vaderlands!”

Brigitte: “Schrijf daar dan maar eens een opstelletje over. Vijf bladzijden tegen morgen.

Naar uw kamer!”

Pallieter: Europa is in goede handen.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

Flamands heb je altijd miserie. Die praten niet, die blaffen.”

Manu (ietwat gegeneerd): “Haha. Hij is hier al, schatteke. Ssst. Jij grapjasje van me.”

Brigitte: “Wacht eens, het zijn niet de Vlamingen die blaffen. Die kwaken maar wat. De Duitsers, die blaffen! Onwaarschijnlijke smeerlappen zijn dat.”

Manu (geschokt): “Schat, je vergist je. De Duitsers zijn onze bondgenoten. Die lieve madame Merkel en ikzelf moeten een tandem vormen en Europa weer op sleeptouw nemen…”

In Texas is recentelijk een vrouwelijke leerkracht gearresteerd omdat ze zich (nogal verregaand, weliswaar) aangetrokken voelde tot leerlingen. Indachtig het Franse voorbeeld: wie weet wordt die madam nog wel eens de First Lady!

Sprookje?

Van het verhaal over een investering van de Saoedische firma ERS in de Antwerpse haven, schiet niet veel over. Ondernemer Fernand Huts acht het zelfs mogelijk dat het verhaal alleen maar ontstaan is om bepaalde havenbelangen te dienen. Wij zouden er niet van verschieten.

Wat? Wil de Iraanse ambassadeur Belgische studentes geen hand geven? Zie, daar zijn wij nu eens niet verontwaardigd over. Misschien hakken “ze” anders de rechterhand van die ambassadeur wel af, als hij terugkeert. Euh...

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

‘t Is wreed In de weekendeditie van Gazet van Antwerpen prijst Nigel Williams een Antwerpse standupcomedian aan als in het oog te houden. Nog geen twee dagen later blijkt de man in kwestie aangehouden in het kader van een antidrugactie. ‘t Zijn lappen.

De euromanen We hebben het uit de kranten vernomen: in Brussel is er nu een museum over Europa, het Huis van de Europese Geschiedenis. Betaald door het Europees Parlement. Een propa-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be