't Pallieterke van 8 juni 2017

73ste jaargang • nummer 23 • donderdag 8 juni 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

N-VA nu eens rechts-conservatief, dan weer links-liberaal Bij monde van staatssecretaris Theo Francken lijkt N-VA in het maatschappelijke debat meer en meer te kiezen voor de rechts-conservatieve aanpak. Lijkt, want de partij houdt evenzeer een mainstream links-liberaal discours.

larie en apekool. (…) Dat is toch gewoon onze links-liberale sharia?”

Als de N-VA een klaar en duidelijk rechts standpunt wil innemen, dan lijkt het erop dat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken de opdracht heeft gekregen zich nog eens te laten gaan op sociale media. Naar aanleiding van de bloedige aanslagen in Londen ergerde hij zich – terecht – openlijk aan het ‘kumbaya’-gedoe en het zingen bij kaarslicht van ‘Imagine’ van John Lennon om het terroristische gevaar te bestrijden. Francken kreeg op de sociale media meteen de wind van voren van de linkerzijde. Zoiets legt de steeds populairder wordende politicus geen windeieren.

Ook zijn betoog dat hij het strengste asielbeleid in jaren voert, slaat aan. Ook al zijn de resultaten niet indrukwekkend. Als Francken zegt dat er nooit meer intrekkingen geweest zijn van de vluchtelingenstatus, dan neemt hij een loopje met de waarheid.

Wie naar de webstek van het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen (CGVS) surft, ziet andere cijfers. In 2012 waren er 51 intrekkingen op een totaal van 4.419 erkenningen (vluchteling en subsidiaire bescherming). Dus: 1,15 procent van het totaal.

Dat was ten tijde van de regering-Di Rupo

Ook op andere vlakken holt de N-VA de linksliberale morele consensus na. Denk maar aan de manier waarop de partij tegemoetkomt aan de LGBT-lobby (Lesbian, Gay, Bi, Transgender).

Dat een partij een beweging steunt die opkomt voor homoseksuelen is niet meer dan normaal.

Homofobe partijen zijn er gelukkig niet meer in Vlaanderen. Maar er is wel een lobby aan het werk die vindt dat die andersgeaardheid mainstream is geworden, en die nog een stuk verder wil gaan: het onderscheid tussen man en vrouw moet volledig irrelevant worden gemaakt. Een nooit gezien revolutie.

De transgenderwet die de Kamer eind mei goedkeurde, gaat in die richting. Van geslacht veranderen zal binnenkort kunnen via een administratieve procedure. De bestaande medische voorwaarden worden geschrapt. Tot nu toe moest wie van geslacht wou veranderen zich laten steriliseren en een zware geslachtsverandering ondergaan. Dat zou in strijd zijn met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. De wet van minister van Justitie Koen

Deze week Ebru Umar aan het woord

2

Trump: Adieu Paris

3

Briefje aan Peter Wouters

3

Praten met Remi Vermeiren

11

Een Ierse tragedie in Vlaanderen

13

Bankroet van PO2

15

met Maggie de Block (Open Vld) als bevoegd staatssecretaris. 2016: 114 intrekkingen op een totaal van 15.478 erkenningen. Dus: 0,7 procent. Tot daar de harde aanpak van Francken.

Maar hij blijft uitpakken met zijn imago van ‘harde’ staatssecretaris. Daarnaast kreeg Francken applaus voor de verschillende ‘reddingsoperaties’ voor christelijke vluchtelingen uit Syrië. Het is hier al eerder vermeld: de N-VA zal met haar rechts-conservatieve discours zeker electoraal scoren in 2018 en 2019. Het is de levensverzekering van de partij voor het geval de bevolking niet tevreden is over de economische hervormingen die de regeringMichel heeft doorgevoerd. Of zich ergert aan de belastingverhogingen van de Vlaamse regering, zoals de Turteltaks.

De niet zo rechtse nieuwkomersverklaring We zouden het pleidooi van de N-VA voor een burgerschapsverklaring of nieuwkomersverklaring eveneens kunnen zien als een onderdeel van deze flink-rechtse aanpak. Het komt erop neer dat mensen die de westerse normen en waarden niet aanvaarden hier niet welkom zijn: gelijkheid man en vrouw, scheiding van Kerk en Staat… Maar wie dit discours van nabij bestudeert, merkt op dat hier een sterk linksliberale ondertoon in zit. Kan je bijvoorbeeld als overtuigd katholiek die tegenstander is van euthanasie, abortus en het homohuwelijk zo’n burgerschapsverklaring wel onderschrijven?

De conservatieve advocaat Fernand Keuleneer verwoordde het perfect in een interview met het weekblad Knack in februari: “Daar staan dingen in die ik, geboren en getogen in dit land, nooit zou ondertekenen. Dat twee mannen met elkaar kunnen trouwen en kinderen mogen grootbrengen, vind ik bijvoorbeeld helemaal geen fundamentele waarde in onze samenleving. Volgens die verklaring zou een nieuwkomer ook niet mogen deelnemen aan een manifestatie tegen de invoering van het gelijkgeslachtelijke huwelijk. Dat is natuurlijk

De LGBT-lobby achterna hollen

Geens (CD&V) en staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir (N-VA) brengt daar verandering in. Het was overigens de voorgangster van Demir, Elke Sleurs, die de wet mee voorbereidde. Niemand bij de N-VA verwierp de wet. Er waren wel vier onthoudingen. Enigszins verrassend onthielden ook de twee bij de stemming aanwezige Vlaams Belangers zich.

Nochtans: de transgenderwet ontneemt elke culturele inhoud aan het concept, man of vrouw en zelfs moeder of vader, ze verheft uitzonderlijke gevallen tot norm. Bijvoorbeeld: een man kan nu een kind baren, terwijl hij er juridisch de moeder van is. Links-liberaler kan moeilijker.

N-VA stapt daarmee verder op het pad dat ze al een tijd bewandelt. Pro memorie: in 2015 raakte bekend dat de Vlaamse overheid in de toekomst geslachtsneutrale toiletten in haar kantoorgebouwen zou voorzien. Zo zouden transgenders - mannen die zich vrouw voelen of omgekeerd en daarom soms van geslacht veranderen - zich comfortabeler voelen. Intern bij de N-VA werd wat lacherig gedaan: “Zijn dat de beleidsprioriteiten?” Openlijke kritiek kwam er echter niet, uit vrees om in de politiek incorrecte hoek te worden geduwd.

2

Actueel

8 juni 2017

Blanke mensen en de verkleuring

Het zijn altijd de meest blanke mensen die de meest tolerante meningen hebben over migratie, immigranten en burgers van vreemde komaf die al veertig of meer jaar in Nederland wonen, maar zich gedragen of ze nooit hun middeleeuwse roots verlaten hebben.

Die meest blanke mensen wonen in de meest keurige blanke wijken. Keurig onder weldadige bomen, voorzieningen waarbij alles functioneert – vuilnis wordt keurig opgehaald voor de deur in plaats van bij een gezamenlijk afvalpunt op straat – met scholen die ongetwijfeld stempels hebben maar net niet die ene: zwart. Toch bijzonder dat we het in bru mar Nederland wel over ‘zwarte scholen’ hebben, maar de term ‘blanke school’ niet over de lippen krijgen. ‘Gemengd’ lukt nog net, maar den koophuizen en de mix in de wijk veran‘gemengd’ is een eufemisme voor ouders die derde.

‘Gentrification’ is tegenwoordig het ‘buzznog in de ontkenningsfase zitten dat de grote steden gekleurder zijn dan ze zouden willen. word’ als je een buurt wilt aanduiden waar nog steeds 70 procent migranten wonen Altijd de uitzondering maar waar Nederlanders inmiddels ook huiDeze columnist is een stadsmeisje. Gebo- zen kopen. De criminele migranten bleven – ren in Den Haag, getogen in Rotterdam, de Amsterdamse mocromaffia houdt huis én jarenlang verdwaald in Amsterdam en inmid- kantoor in deze Amsterdamse wijk – maar dels weer terug waar ze hoort: Rotterdam. En de witte overhemden en leaseauto’s kwamen ondanks haar Turkse roots ferm geworteld erbij. De islamitische basisschool in de wijk in de meest blanke wijk van de stad, met het trekt nog moslims in boerka’s. ’s Avonds en in groenste uitzicht dat je je kunt wensen. Deze het weekend als de school gesloten is, is de columnist is altijd het enige zichtbare resul- wijk een stuk blanker. De huurwoningen in taat van verkleuring van een wijk geweest – de achterafstraten zijn opgeknapt en worden met als uitzondering de tijd dat ze in Amster- voor idiote prijzen verkocht. Toch is de sfeer in dam woonde. de afgelopen jaren grimmiger geworden. De Deze columnist heeft van kinds af aan veelal islamitische migrantenjeugd is grof en ervaren hoe het is om als migrantenkind in gewelddadig. In de supermarkt werd ik uitgeeen blanke wijk te wonen: je bent áltijd de uit- scholden, op straat nageroepen. Gentrificazondering. Je bent die ene die thuis nog een tie mag dan ‘hot’ zijn, het lost het probleem andere taal spreekt. Je bent het kind aan wie van criminele Marokkanen in de wijk niet op. altijd gevraagd wordt waar het leuker is, in Achttien jaar ervaring Nederland of in Turkije. Je bent het kind dat Sinds een jaar woon ik weer in Rotterdam. altijd te horen krijgt ‘knap hoor, dat je zo goed Nederlands spreekt’. Die uitzonderingsposi- Het is een zegen om weg te zijn uit ‘gentrificatie zet door op de universiteit, op het werk en tion’ en thuis te komen tussen de blanke menzelfs als columnist. Van die uitzonderingspo- sen van het oude geld, een zegen om weer sitie ben ik me altijd bewust geweest: mijn die enige te zijn met de vreemde naam. Maar afkomst is nooit een blokkade geweest, maar vooral is het een zegen om je niet elke keer, als je de deur uitgaat, af te vragen wat je nu weer altijd een meerwaarde. voor ellende met Marokkanen gaat krijgen.

Gentrificatie Achttien jaar heb ik tussen de migranten Desondanks bevond mijn eerste koophuis van islamitische afkomst geleefd. Elke mening zich in een Amsterdamse achterbuurt. De wijk die ik heb over migranten van islamitische was zwart en ronduit arm, maar er was res- afkomst, is gebaseerd op achttien jaar ervapect tussen de arme Nederlanders en migran- ring. In die achttien jaar is het openbare leven ten. De straten waren schoon, het Turkse krui- islamitischer en gewelddadiger geworden. En deniertje handelde geheid in iets illegaals wat die meest blanke mensen met hun toleen de Antilliaanse drugsverkopers zorgden rante meningen weigeren onder ogen te zien, ervoor dat vreemde lieden de auto’s onge- zal de komende achttien jaar werkelijkheid moeid lieten. Het was een vreemde sociale worden: ook hun meest keurige blanke wijcontrole die werkte – twintig jaar geleden. ken zullen ten prooi vallen aan de lusten van Totdat er iets gebeurde: de huurhuizen wer- massa-immigratie. En dan?

Ebru

E

U

Ebru Umar is een Nederlands-Turkse journaliste, bekend om haar kritische tweets en vrij en vranke columns. Noch Erdogan, noch haar Nederturkse medelanders kunnen er mee lachen. In Vlaanderen haalde ze vorig jaar het nieuws toen ze in Turkije twee weken onder landarrest werd geplaatst door het regime. Ebru Umar schrijft onder meer voor Metro, waar ze de column van de vermoorde Theo Van Gogh overnam.

De waarheid over Omran U kunt zich ongetwijfeld de kleine Omran herinneren, het driejarige Syrische jongetje dat met bebloed hoofd in een ambulance zat, nadat hij gewond was geraakt door bombardementen op Oost-Aleppo in augustus vorig jaar. De foto van Omran ging de wereld rond en moest illustreren hoe wreed het Syrische regime in Aleppo tekeerging, samen met de Russische bondgenoot. Niet lang nadat het jongetje wereldnieuws werd, viel Oost-Aleppo in handen van Assad.

Begin deze week dook de jongen gezond en wel weer op, in een reportage op een Libanese tv-zender. De zender sprak ook met zijn vader. De familie van Omran woont nog steeds in Aleppo, maar in een minder door de oorlog getroffen stadsdeel. Het blijken vurige Assadsupporters te zijn. Dat waren ze al ten tijde van het beleg van Oost-Aleppo, zoals wel meer inwoners van dat door rebellen gecontroleerde deel van de stad. De vader vertelt in het interview allesbehalve gelukkig te zijn geweest met

Protectionistische idiotie De beslissing van de Amerikaanse president Donald Trump om zich terug te trekken uit het Klimaatakkoord van Parijs leidde tot hysterische reacties bij Vlaamse politici. Uitgezonderd N-VA en Vlaams Belang pleitten ze allemaal voor douanetarieven en importheffingen voor Amerikaanse producten. Plat en ondoordacht protectionisme, terwijl Vlaanderen goed is voor 85 procent van de Belgische export.

Het zal de geschiedenis in gaan als één van de meest memorabele tv-momenten van 2017. In ‘De afspraak of vrijdag’ op Canvas brak sp.a-Europees Parlementslid Kathleen van Brempt een lans voor importheffingen op Amerikaanse producten. Dat is volgens haar de terechte sanctie die aan de VS moet worden opgelegd omdat president Trump besloten heeft zich terug te trekken uit het Klimaatakkoord van Parijs. De redenering van Van Brempt: de Amerikanen zullen immers goedkoop producten naar Europa exporteren die gemaakt zijn volgens milieuvervuilende procedés waarbij sprake is van massale CO2-uitstoot.

Van Brempt had echter de pech dat ook econoom Geert Noels in de studio zat. Die zette haar meteen op haar plaats.

Noels vroeg haar of we dan een CO2-importtaks moeten opleggen aan volgende Amerikaanse bedrijven die hier actief zijn of producten en diensten naar Vlaanderen exporteren: Tesla, Facebook, Google, Apple… Niet echt grote vervuilers. Noels wees erop dat het vooral Chinese en niet Amerikaanse producten zijn die op basis van kolen geproduceerd worden en dus vervuilend zijn. 70 procent van de Chinese economie draait op die energiebron. Van Brempt zat erbij met haar mond vol tanden.

‘De afspraak op vrijdag’ was voor één keer leuke televisie.

Wat echter verontrustend was, was dat politici uit andere partijen een gelijkaardig discours hielden. Meer bepaald bij CD&V

en Open Vld werd gepleit voor een CO2-taks op Amerikaanse producten. Enkel N-VA en Vlaams Belang hielden zich wijselijk afzijdig in dit hallucinante debat.

Het is wellicht de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog dat Vlaamse politici zo openlijk pleiten voor plat en ondoordacht protectionisme. En dat in een land dat een zeer open economie heeft en leeft van de export. België is de zesde grootste exporteur in Europa (na landen als Duitsland, Frankrijk en Italië) waarbij de VS nog steeds zeer belangrijke en groeiende afzetmarkten zijn.

Tijdens de campagne voor de Amerikaanse en de Franse presidentsverkiezingen waren Vlaamse politici er als de kippen bij om de protectionistische voorstellen van Donald Trump en Marine Le Pen aan te vallen. De voorzitster van het Front National werd omwille van haar protectionistische standpunten recentelijk een ‘viswijf’ genoemd door ex-Europees Commissaris Karel de Gucht.

Uit een soort van ziekelijke Trump-aversie zijn vele Vlaamse politici plots voorstander geworden van nieuwe handelsbarrières. De idiotismen die verkondigd werden sloegen alles.

Zelfs de federale premier Charles Michel verloor zijn kalmte en pleitte voor een “Europees economisch patriottisme”.

Lode Vereeck, professor macro-economie en senator voor Open Vld wil een CO2-taks op Amerikaanse producten. CD&V-

het gebruik (door de rebellen en de westerse media) van het iconische beeld van zijn zoontje. Hij beweert ook verschillende keren benaderd geweest te zijn om een interview te geven waarin hij dan Assad de schuld zou geven van het lot van zijn zoon. Er werden hem zelfs grote sommen geld beloofd, maar hij heeft steeds geweigerd.

Sommige media doen dit verhaal af als ‘propaganda’ van het Syrische regime, maar de doorgaans goed ingelichte Arabische journaliste Jenan Moussa bevestigt het verhaal van de vader. Zij ontdekte al eerder wat de politieke voorkeur van het gezin was (het werd haar bevestigd door bronnen uit de oppositie), en ook aan haar weigerde de vader vorig jaar een interview te geven.

Het ganse verhaal van Omran Daqnish doet nog maar eens denken aan de beroemde boutade van de Griekse antieke schrijver Aischylos: ‘In oorlogen sneuvelt de waarheid als eerste.’

Het Syrische kluwen en de verslaggeving ervan in onze media, vormen daarop helaas geen uitzondering.

Uit de smalle beursstraat Kamerleden stelden dezelfde eis. Blijkbaar weet niemand van deze politici dat het Europese handelsbeleid geen nationale aangelegenheid meer is en dat de Belgische regering hier niet eigenhandig kan optreden.

Lode Vereeck wist echter van geen ophouden. Hij vergeleek de CO2-importbelasting met de invoerheffingen op goedkoop Chinees staal. Vereeck haalt twee zaken door elkaar. Er is vooralsnog geen sprake van dat de Amerikanen producten aan dumpingprijzen op de Europese markt gooien, wat de Chinezen wél doen.

Blijkbaar heeft Vereeck evenmin nagedacht over de nationale economische impact van zo’n ondoordachte handelsbarrières. De Amerikanen zullen hun producten ondanks de handelsbarrières blijven invoeren, zij het aan een hogere prijs.

Dat zal hier de inflatie aanzwengelen, en door de automatische indexering van de lonen zal de arbeidskost toenemen. De Vlaamse bedrijven zullen een concurrentienadeel ondervinden en dat zal leiden tot jobverlies. Dàt is het gevolg van een CO2taks die om louter protectionistische redenen wordt ingevoerd.

Nu, CO2-taksen zijn op zich niet slecht, integendeel. Zeker in België liggen de milieuheffingen zeer laag. Ze bedragen slechts 4,5 procent van alle belastingen. Ze mogen gerust omhoog.

Belastingen op milieuvervuilende activiteiten zullen de milieuvervuilende activiteiten afremmen, of overheidsinkomsten genereren. Zo’n taks is dus welkom, doch op twee voorwaarden: dan moeten de belastingen elders dalen, vooral die op arbeid en in de personenbelasting. En een milieubelasting moet gelden voor alle vervuilende bedrijven, niet enkel buitenlandse. Maar zo’n nuchtere economische analyse kunnen onze hysterische politici blijkbaar niet meer maken.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

8 juni 2017

3

Trump vertrekt uit klimaatakkoord

Adieu Paris De kogel is door de klimaatkerk. Trump trekt de VS terug uit het akkoord van Parijs.

Deze daad van godslastering kon op het verwachte koor van verontwaardigde reacties rekenen vanuit de geloofsgemeenschap der klimaatalarmisten. Vooral voor de Europese politieke kaste, die van de strijd tegen de opwarming van de Aarde een centrale as van haar overlevingsstrategie heeft gemaakt, was de ontnuchtering groot.

Verschillende Europese staatsleiders gaven in een eerste reactie dan ook aan dat ze toch willen doorgaan met het akkoord van Parijs, desnoods met de rest van de wereld tegen de VS in. Dit soort zelfoverschatting van Europa kan enkel begrepen worden in het licht van het totaal gebrek aan realisme dat alle politieke debatten over het klimaat kenmerkt. Het was sowieso extreem onwaarschijnlijk dat de dure eden van Parijs zouden nageleefd worden, in het bijzonder door de grootste vervuiler, China.

Het akkoord is immers niet bindend of afdwingbaar. Zonder de morele autoriteit en invloed van de VS is Parijs eigenlijk dood.

Enkel de begrafenis moet nog geregeld worden.

Het opbod der verontwaardiging De ontkenning nam in de eerste dagen gekke vormen aan. Enkele mindere lichten van het parlement kondigden al maatregelen aan om Trump te straffen. Een zekere Vincent van Peteghem (CD&V) liet weten dat hij in de Kamer een voorstel zou indienen om een eco-importtaks op Amerikaanse producten te heffen. Ene Tim Vandenput (Open Vld) kondigde een gelijkaardig initiatief aan.

Hebben de heren de indruk dat Trump het type leider is dat dergelijke maatregelen zou ondergaan zonder represailles? Zijn zij zich ervan bewust dat 80 procent van de export uit Vlaanderen komt en in welke hoek de slagen dus zullen vallen?

Wanneer de lichtgewichten verzamelen blazen, kan Kathleen van Brempt (sp.a) niet op het appel ontbreken. In ‘De Afspraak’ stelde ze voor een taks te heffen op alle producten die in de VS zijn geproduceerd met “vervuilende steenkool”. Ik geef grif toe dat mijn kennis over economie aan beperkingen onderhevig is, maar ik zou wel net verstandig genoeg zijn om geen halfbakken economische ideetjes op te gooien in een praatprogramma waar topeconoom Geert Noels mee aan de tafel zit. Kathleen dus niet.

Je zag op het gezicht van de normaal erg beheerste Noels de ergernis groeien over de nonsens die hij moest aanhoren. Toen hij eindelijk uithaalde naar Van Brempt, kreeg je één van de mooiste tv-momenten van het jaar. Een aanrader om te bekijken op de webstek van de VRT. Iemand van wie je beter zou mogen verwachten, is Lode Vereeck. Vereeck is professor economie en ex-LDD’er; twee goede redenen zou je denken om geen contraproductieve handelsbeperkingen voor te stellen. Helaas. Vereeck bewees hoe absorberend en vervreemdend de ideologische fantasiewereld der beroepspolitici is, door zijn eigen voorstel in te dienen tot economische bestraffing van de VS. Na heel wat kritiek in eigen rangen (o.a. van de voorzitter van de Open VLD-jongeren) vermoed ik wel dat je van dat voorstel nog weinig zult horen.

De N-VA bleef zoveel mogelijk weg uit het opbod van verontwaardiging. Jambon ging even de mist in toen hij liet weten dat “afspraken moeten nagekomen worden”.

Een niet al te verstandige opmerking, zo kort nadat België en de meeste Europese landen door Trump waren terechtgewezen voor hun flagrante tekortkomingen betreffende de NAVO-verplichtingen. Maar uiteindelijk haalde het verstand de bovenhand: “We zijn tegen strafmaatregelen die indruisen tegen onze economische belangen”, liet de partij weten.

De goedgelovigheid over China China zegt aan het akkoord te zullen vasthouden. In de commentaren van Europese politici en persjongens wordt dit uitgelegd als een Chinese erkenning van de realiteit van de klimaatproblemen en zelfs als oprechte bereidheid van de Chinese leiders om inspanningen te leveren voor een betere wereld. Dit soort naïviteit is ergerlijk. China is veruit de grootste CO2-producent, maar het land moet geen cent storten

in het klimaatfonds van Parijs. Integendeel, het zal geld ontvangen. Degenen die jaarlijks miljarden zullen moeten ophoesten, zijn de westerse naties, in het bijzonder de VS en Europa.

Nog het allerstrafste is dat China tot 2030 zijn CO2-uitstoot enkel moet beperken in verhouding tot het bnp, maar niet in absolute termen. In werkelijkheid mag China tot 2030 méér CO2 de lucht blijven insturen, en is dat ook van plan. Leider Xi Jinping liet weten dat hij de uitstoot zal laten pieken tegen die datum. China gaat trouwens kolencentrales bijbouwen. Daarna kunnen we voor een echte vermindering van de uitstoot enkel rekenen op de goede wil van de Chinese leiders die in 2030 aan de macht zullen zijn. De goedgelovigheid van Europa is grenzeloos.

De derdewereldlanden blijven ook vasthouden aan het klimaatakkoord. Niet moeilijk. Door de akkoorden van Parijs worden zij tot niets verplicht. Het enige wat ze moeten doen, is regelmatig hun bankrekening bekijken om te zien of de stortingen van de westerse landen (via het klimaatfonds) al zijn aangekomen. Nu de VS niet meer zullen meebetalen, zullen de meeste rekeningen voor Europa zijn. Dit continent gaat zichzelf dus een economische handicap opleggen via onhaalbare klimaatdoelstellingen, maar daar ook nog eens voor betalen, door massale klimaatsubsidies aan landen waar onze bedrijven nu al naar delokaliseren.

Het einde van een nefast akkoord Het akkoord van Parijs is een compleet nutteloos en waanzinnig duur project. Laat ons alles even op een rijtje zetten. Zelfs indien alle doelstellingen zouden gehaald worden, zou dit in het allerbeste geval leiden tot een verminderde temperatuurstijging van 0,3 graden in 100 jaar. Dit is geen cijfer van de klimaatsceptici, maar de optimistische berekening van de VN zelf. Dit zou de opwarming trouwens helemaal niet tegenhouden, maar slechts met enkele jaren vertragen.

Zoals gezegd, zou zich dit dan nog alleen kunnen voordoen in het denkbeeldige scenario waarin álle landen zich vrijwillig houden aan álle maatregelen van een niet afdwingbaar akkoord, en dit tijdens een ganse eeuw. De kans dat dit gebeurt, is nihil, ook al omdat de doelstellingen onhaalbaar zijn. Het was bepaald hilarisch om de minister van Duurzame Ontwikkeling, Marghem, nadat ze eerder de zet van Trump had veroordeeld, dinsdag te horen verklaren dat de doelstellingen voor België onrealistisch zijn en (nu al) moeten heronderhandeld worden.

Hoe utopisch het plan is, blijkt sprekend uit het uitstelmodel. Om het vooropgestelde doel te halen (een stijging van de temperaturen met minder dan 2° op 100 jaar), zou 99 procent van de inspanningen moeten geleverd worden ná 2030, berekende de Deense statisticus Bjorn Lomborg. Maar de economische kost is groot, reëel en onmiddellijk.

Uit eerdere artikels mag u afleiden dat ik geen bewonderaar van Trump ben. Maar zijn opzegging van het klimaatakkoord is het beste wat een Amerikaanse president gedaan heeft sinds het einde van de Koude Oorlog. Het is niet alleen goed voor zijn eigen land. Als de Amerikaanse uitstap leidt tot de feitelijke dood van het akkoord van Parijs (wat ik verwacht), dan heeft hij Europa verhinderd om zichzelf economisch te verminken. Helaas is het even zeker dat onze politici zullen blijven proberen om de klimaatreligie, het laatste toevluchtsoord van een voorbijgestreefde politieke generatie, om te zetten in dwaze voorstellen en onhaalbare plannen die enkel de eigen economie pijn doen.

Jurgen Ceder

Briefje aan Peter Wouters

Zeemzoete zapzeververkoper Mijnheer de sociaal bewogene,

Vorige week werdt gij met 97 procent van de stemmen van de algemene ledenvergadering aangeduid als voorzitter van Beweging.net. Dat was niet moeilijk, want er was geen tegenkandidaat en men was in die club al blij dat er toch één goedgelovige werd gevonden om die ondankbare taak op zich te nemen. Een dikke pree kan daar altijd bij helpen… Ondankbaar, jawel, want uw organisatie dobbert in stormachtige wateren. Niet alleen vluchtte uw voorganger, Patrick Develtere, veilig weg naar het European Political Strategy Centre (EPSC) binnen de Europese Commissie, waar hij (nog) beter zal betaald worden en zijn carrière in stilte kan afronden, Beweging.net sleept ook het loodzware Arco-dossier mee waarbij honderdduizenden sociale bewegers en spaarders zijn gerold en zelfs bestolen door de huisbank van de ‘christelijke zuil’.

Beweging.net blijft tevens een naam die niet bekt en die ook nietszeggend is.

Misschien was de oude, ingewortelde en door vriend en vijand bekende (en bijwijlen gevreesde) naam ‘Algemeen Christelijk Werknemersverbond’ (ACW) wat verouderd, maar de nieuwe naam klinkt in niemands oren en moet elke keer verduidelijkt worden met ‘het vroegere ACW’. Mutatis mutandis geldt dat ook voor de voorzitters. Wie in de gouden jaren na de oorlog en tot in de jaren negentig de namen P.W. Segers, Willy D’Havé en zelfs Theo Rombouts uitsprak, moest er niet bij zeggen dat het om de voorzitters van het ACW ging. Dat wíst men gewoon, omdat het ACW woog op regeringen en partijen, de CVP/CD&V op kop.

Die voorzitters waren geen slapjanussen, maar de vertegenwoordigers van een duidelijk sociaal programma en een waaier van krachtige en bloeiende nevenorganisaties uit de christelijke zuil. Je kon het ermee eens zijn of niet, ze drukten hoe dan ook een stempel op de samenleving en ze lieten niet met zich sollen. Ze verkochten ook geen zeemzoete zapzever, zoals dat met slapjanussen als Jan Renders en uw voorganger is begonnen, en dat met u als chef klaarblijkelijk voortgezet gaat worden. Als gij uw mandaat begint met uitspraken als “Ik hecht veel belang aan onze levenskwaliteit, zoals mobiliteit en luchtkwaliteit en de kwaliteit van de samenleving. Wij moeten er mee voor zorgen dat iedereen aan boord geraakt”, dan heb ik meteen gegeten en gedronken en dan weet ik dat morgen uw

bedienden van de ledenadministratie niet overrompeld gaan worden met massa’s aanvragen om alstublieft en ‘zo rap mogelijk’ lid te mogen worden van uw organisatie. Integendeel. Ik vrees voor u dat het ledenaantal verder zal dalen bij zoveel nietszeggendheid en het verder open trappen van al wijd geopende sociale deuren.

Als docent en opleidingshoofd aan de sociale school in Heverlee, ooit opgericht als hét vormingscentrum van het ACW, maar intussen overwoekerd door links en groen, komt gij niet verder dan de wens om “alle burgers inspraak te geven, niet enkel de specialisten in onze maatschappij”. Geen mens die daardoor geraakt wordt, laat staan geïnspireerd geraakt om morgen de handen uit de mouwen te steken om bijvoorbeeld referenda mogelijk te maken of inspraakorganen uit de grond te stampen waarmee politici rekening moeten houden. Het is praat voor de vaak, Peter. Meer nog: gij wilt voorlopig nog niet de rekening van de regeringMichel maken. Ja, wat wilt ge nu eigenlijk?

Wilt gij eigenlijk wel iets?

Ook in het Arco-dossier neemt gij klaarblijkelijk geen verantwoordelijkheid, ook al was het ACW er langs alle kanten bij betrokken. Gij schuift de hete aardappel naar de regering, want die zou een plan B hebben.

Ge moet maar durven…

Hadt gij meteen openlijk gezegd dat Beweging.net zijn verantwoordelijkheid zou opnemen om zovele van haar bedrogen leden en anderen die in Dexia hun vertrouwen hadden gesteld, tegemoet te komen met een eigen plan B, dan waart gij op slag bekend.

Want haar op de tanden wordt door de goegemeente altijd geapprecieerd. En hadt gij daarnaast een sociaal programma naar voor geschoven waarin de eigen Vlaamse mensen centraal zouden staan - zij die op wachtlijsten van sociale woningen, rusthuizen en instellingen staan, maar vele ‘anderen’ moeten laten voorgaan -, dan zoudt gij pas een sociaal perspectief voor de gemiddelde Vlaming hebben geboden. Het mag niet zijn.

Gij houdt het als academicus, die nooit ‘werknemers’, laat staan arbeiders, van dichtbij heeft gezien, bij holle slogans waar geen mens zich door ‘bewogen’ voelt. Dat zegt veel over Beweging.net. En over zijn noodlottige toekomst, die ik hier voorspel.

4

Dossier

8 juni 2017

Het vlot van de Medusa Het lijkt wel of ik in schipbreuken grossier, maar dat is toeval. Een paar weken geleden zond Arte een schitterende documentaire uit over het beruchtste voorval uit de Franse maritieme geschiedenis.

Oom Wim vertelt Ooit lazen kinderen de weekbladen Robbedoes en Kuifje. Pittiger en betere kost dan wat pater De Kesel (nonkel Fons) voorschotelde in Zonneland. In ieder nummer stond een korte strip van een paar bladzijden die ons het leven vertelde van grote mannen (en af en toe een vrouw) als Henri Dunant, Benjamin Franklin, maarschalk Ney, Florence Nightingale en zelfs eentje over de uitvinder van de terroristische ideologie die de wereld teistert.

Kuifje en Robbedoes testten via die korte verhalen jonge getalenteerde stripmakers en wij staken er soms meer bij op dan tijdens lange en vervelende schooluren. In Robbedoes vertelde “oom Wim” iedere week zo’n spannend verhaal aan zijn neefjes. Eén aflevering begon met een plaatje van oom Wim (feitelijk l’oncle Paul) die samen met zijn neefjes het Louvre bezoekt en met hen naar het reusachtige (5 op 7 meter) schilderij “Le Radeau de la Méduse” van Théodore Gericault kijkt. Ook vandaag – 200 jaar later – fascineert het verhaal.

De schipbreuk Na Waterloo sluiten Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk vrede en de Britten geven Franse koloniën terug die ze tijdens de napoleontische oorlogen veroverd hebben. In juni 1816 vertrekt het fregat Méduse begeleid door drie kleinere schepen naar het gerestitueerde Senegal, om die kolonie weer in bezit te nemen.

Het loopt fout vanaf de eerste dag. De regering van koning Lodewijk XVIII heeft een edelman die in geen 25 jaar gevaren heeft tot kapitein benoemd. Onmiddellijk krijgt hij problemen met zijn officieren uit het Bonapartetijdperk. De kapitein wil snelheid en hij laat de drie tragere schepen in de steek. Navigatie is niet zijn sterkste punt. Op 2 juli loopt het schip ter hoogte van West-Afrika op een zandbank, terwijl hij dacht in diepere wateren te varen.

Hoewel het hoog water is, krijgen sloepen het schip niet vlot. Volgt het bevel een vlot te bouwen van 20 meter lengte en 10 à 12 meter breed, met gebruik van reservemasten en ra’s. De bedoeling is een deel van de zware lading op dat vlot te plaatsen en zo het schip lichter te maken; niet om er mensen op te zetten. Maar een paar dagen later steekt een zware storm op en de Méduse begint over te hellen; ze is verloren. De kapitein beveelt het schip te verlaten, maar in de sloepen is veel te weinig plaats. Hij laat de officieren en geschoolde zeelui plus de burgers die Senegal moeten besturen (en hun vrouwen en kinderen) in de boten, terwijl 151 mensen (vooral gewone soldaten uit het vroegere leger van Bonaparte) op het vlot kruipen onder het bevel van een kandidaat-officier.

De reconstructie En hier wordt de genoemde Arte-documentaire erg interessant. Een hele ploeg deskundigen bouwt in 2014 het vlot na op basis van de tekening die de scheepstimmerman en een cartograaf in 1816 maken. Het eerste besluit is dat zo’n vlot wel degelijk zeewaardig is, al sympathiseren de bouwers met hun voorgangers die het grootste deel van het werk in het zeewater deden, terwijl zij met moderne kranen en zagen op het land werken, zij het met dezelfde houtsoorten.

Het tweede besluit luidt dat het vlot voortdurend door water overspoeld wordt, zelfs in een rustige zeearm. Alle onderdelen van het nieuwe vlot worden na de tewaterlating glibberig glad en maar drie experts mogen er wegens de veiligheid mee varen. Het echte vlot heeft een lading mensen met een gewicht van ongeveer 10 ton en de schipbreukelingen staan als de bekende haringen op elkaar gedrukt.

Uit computersimulaties blijkt dat niemand kan zitten en iedereen voortdurend in het water staat; water dat tijdens de storm soms tot ieders middel komt. Het experiment lost nog een raadsel op. De sloepen

van de Méduse moeten het vlot trekken, maar na korte tijd verdwijnen de verbindingstouwen. Gevolg van de storm, of opzettelijk? Het besluit is dat de sloepen de touwen hebben overboord gegooid om zichzelf te redden, want een vlot met dat gewicht valt niet te slepen; zeker niet in een storm. En zo begint het drama.

Gedroogd mensenvlees Men moet zich dat voorstellen. Nacht en aardedonker, op een woeste zee. De eerste nacht verdrinken al twintig mensen. De volgende morgen stijgt de paniek. Er zijn alleen wat doornatte pakken beschuiten. Er is één troost: de wijnvaten die aan boord waren van het schip staan op het vlot. Dus wordt er gretig gebruik van gemaakt, en het is niet de jeugdige bevelhebber die dat kan verhinderen.

Aanvankelijk hoopt iedereen nog dat de sloepen vlug de kust zullen bereiken en terug zullen uitvaren om hen te redden. De meeste sloepen bereiken die kust na vier dagen, maar de gelukkigen doen geen enkele moeite met een paar mensen terug te varen en de overlevenden op het vlot te zoeken.

Normaal gezien kunnen mensen bijna veertien dagen zonder eten en drie dagen zonder drinken overleven, maar dat is wijsheid achteraf. Sommige schipbreukelingen plegen zelfmoord, anderen drinken zich lazarus en krijgen hallucinaties; de derde dag zijn er al bloedige vechtpartijen tussen soldaten die door de gruwel van de napoleontische oorlogen volledig afgestompt zijn.

Op een paar dagen tijd sterven tachtig mannen. De wanhoop is zo groot dat sommigen de vermoorde lotgenoten kannibaliseren. Volgt een protest van de beter opgeleide mensen, zoals de aanwezige cartograaf en de assistent-chirurg die later het onthutsende rapport schrijven.

Zij laten de hompen mensenvlees drogen vooraleer ze te eten. Anderen proberen op hun hoed of hun gordel te kauwen. Om de kansen op overleven te vergroten, beveelt de officier alle gewonden overboord te gooien.

Inmiddels hebben de andere schepen van het konvooi Senegal bereikt, horen het verhaal en één schip krijgt het bevel het vlot te zoeken. Niet om de mensen te redden, want die zijn waarschijnlijk toch dood, maar om de tonnen met gouden en zilveren munten op te laden die ook op het vlot staan. Na een calvarie van dertien dagen worden de overlevende opvarenden gered.

Ze zijn nog met vijftien, van wie er vijf bijna meteen sterven. Er wordt een geheim rapport opgesteld, maar bij het ministerie van Marine zitten nog bonapartisten en zij lekken naar de pers. Het wordt een schandaal dat maanden duurt. De ongelukkige kapitein (die feitelijk geen zin had in de missie) is de ideale zondebok. Hij wordt in een krijgsraad met schande overladen.

De trots van het Louvre Als Théodore Gericault in 1817 uit Rome terugkeert, begrijpt hij onmiddellijk dat dit een gedroomd onderwerp is. Hij is een begaafd schilder van historische taferelen en hij documenteert zich grondig. Verscheidene keren overlegt hij met de makers van het rapport.

Hij doopt zijn schilderij “Le Radeau de La Méduse”, maar de censuur tikt hem op de vingers en hij moet er “Les Naufragés (De schipbreukelingen)” van maken. Eerst na de val van de Bourbon-monarchie krijgt het doek zijn echte naam terug, en na de vroege dood van de schilder koopt het Louvre het schilderij bij één van zijn vrienden.

Het schilderij oefent een enorme invloed uit en inspireert bij ons Gustaaf Wappers en Nicaise de Keyser. “Het vlot van de Medusa” is tezamen met de “Mona Lisa” en “De kroning van Napoleon” het populairste schilderij van het museum. Géricault heeft jammer genoeg oliën gebruikt die zijn meesterwerk altijd en onherstelbaar verdonkeren.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Geloofwaardig?

De commissie Politieke Vernieuwing, geleid door N-VA’er Brecht Vermeulen, zit in zak en as.

Na de uitlatingen van Kamervoorzitter Siegfried Bracke – die met zijn Telenet-besognes de oorzaak was van het ontstaan van deze commissie – dat voor hem de cumul niet moet afgeschaft worden, zit het spel op de wagen.

Voor Kristof Calvo van Groen is nu het hek van de dam en hij vraagt zich af of Bracke dan echt niets geleerd heeft. Calvo ruikt weer bloed.

Maar misschien zou de groene tafelspringer iets geloofwaardiger klinken, mochten hij en zijn partijgenoten per direct hun diverse mandaten herleiden tot één…

Rechter en partij Een van de onderwerpen dat in die commissie aan de orde is, is de verloning van de Kamervoorzitter. Die is duidelijk (te) hoog, en dat vindt Bracke in alle bescheidenheid zelf ook. Het zou er nog aan moeten mankeren, want tussen 15.000 en 17.000 euro netto per maand is niet niks. Ook de vraag of hij daarbij mag cumuleren, is een thema. Even werd eraan gedacht om het Bureau van de Kamer hieromtrent een akkoord te laten zoeken.

Open Vld was daar nogal sterk voor. Alleen wierp iemand toen op dat het Bureau nu net wordt voorgezeten door de Kamervoorzitter zelf; rechter en partij als het ware. Maar er zijn nog obstakels, zoals de publicatie van publieke mandaten, het financieel plafond voor Kamerleden met publieke functies,… Voorzitter Vermeulen zal werk hebben.

Gemakkelijke oplossingen Vorige week sprong in het kader van die fameuze ‘politieke vernieuwing’ het voorstel van Peter de Roover van N-VA in het oog. Hij pleitte ervoor het aantal Kamerleden te reduceren van 150 naar 100. Volgens hem is het niet logisch dat het aantal bevoegdheden op federaal vlak afneemt (sic) terwijl het aantal politici gelijk blijft. En het is mooi meegenomen in het kader van de partijfinanciering, want minder parlementsleden betekent ook minder uitgaven… Wat dat laatste betreft, bestaat er volgens onze onbescheiden mening zelfs een beter voorstel uit de oppositietijd van zijn eigen partij, dat de afschaffing van de Senaat bepleitte. Dat zou pas een flinke miljoenenbesparing zijn, want die praatbarak dient werkelijk tot niets meer! En aangaande de vermindering van het aantal parlementsleden, had Hendrik Vuye (ex-N-VA) alvast een snedige repliek klaar: “Sommigen zijn nu al nooit in de Kamer… Er kunnen er dus verdwijnen zonder dat iemand het zal merken.”

Katten sturen Ook in de commissie Reglement (van de Kamer) was het vorige week kommer en kwel.

De meerderheid slaagde er maar niet in om het quorum te halen om geldig te vergaderen.

Peter Buysrogge van N-VA, een lid van deze commissie, kon er niet mee lachen en sneerde in een tweet dat Kristof Calvo ‘zijn groene kat naar de commissie had gestuurd’, daar nog aan toevoegend: “Wellicht bezig met politieke vernieuwing.” Hierbij verwees hij zonder meer naar het groene parlementslid dat alles doet om molenwiekend en pathetisch in de lenzen van de media te lopen in de commissie Politieke Vernieuwing teneinde Bracke het leven

meer dan zuur te maken, maar zich op medialuwe plekken niet laat zien. Nog een reden is wellicht dat uitgerekend Siegfried Bracke de commissie Reglement voorzit… Omdat het niet aan de oppositie is om het quorum te leveren, merkte Barbara Pas van het Vlaams Belang daarop – ook in een tweet – langs haar neus weg op dat ook de vaste commissieleden De Roover en Wim van der Donckt evenzeer hun kat stuurden. De pot en de ketel… Jawel… En het werd nog straffer toen Peter de Roover de tweet van Buysrogge ook nog doorstuurde om Calvo te jennen. Terwijl hij er dus zelf niet was… Het moet nu toch niet gekker worden.

Leuk sfeertje, daar in de praatbarak!

De boodschap Het is in de Kamer mode geworden om bij het minste te eisen extra commissies, bijzondere commissies of zelfs onderzoekscommissies (met het mandaat van onderzoeksrechter) op te richten. Na de onthullingen over de seksuele intimidaties in de judowereld was in het Vlaams Parlement de nobele onbekende Lionel Bajart van Open Vld de eerste om zowaar een onderzoekscommissie te bepleiten. Groen kon niet achterwege blijven en vroeg een bijzondere commissie aangaande grensoverschrijdend gedrag in sportverenigingen. Allemaal goed en wel, maar toen tijdens de vorige legislatuur in de Kamer in de bijzondere commissie aangaande het misbruik in de Kerk ook en vooral vanuit het Vlaams Belang door Bert Schoofs en Bruno Valkeniers werd aangedrongen om het onderzoeksveld uit te breiden naar de sportwereld, keek men de andere kant op, of vond men dat niet echt nodig. Sommigen vonden het zelfs enigszins overdreven.

Het prioritaire werk was toen immers ‘kerkje bashen’. Ja, het hangt er soms echt van af uit welke hoek de boodschap komt.

Nog commissieleed Vorige woensdag: commissie Binnenlandse Zaken. Er stonden een pak voorstellen op de agenda ter bespreking. Eerst een reeks van de meerderheid en aan het einde ook nog een van Barbara Pas van het VB en een van Hendrik Vuye en Veerle Wouters (ex-N-VA). Toen het de beurt was aan Pas en zij haar toelichting had afgerond teneinde de bespreking aan te vatten, verliet een groot deel van de meerderheidsleden de zaal. Een PS’er zei aan de voorzitter kurkdroog dat er geen meerderheid meer was om geldig te vergaderen. Besluit: boeken dicht en vergadering verdaagd. Ook voor de oppositie heeft men dus geen respect. De kracht van verandering? Politieke vernieuwing? Nieuwe politieke cultuur? Als men als eens zou beginnen met zijn werk goed te doen, met respect voor iedereen. Het zou al een pak helpen!

Steun STEUN

BE63 7360 1247 8308

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) (BIC KREDBEBB)

Actueel

8 juni 2017

Onrust in de Balkan

Na maanden van onrust heeft de kleine Balkanrepubliek Macedonië eindelijk een regering. Macedonië is één van de staten die is ontstaan na het uiteenvallen van het communistische Joegoslavië. Het land heeft zijn blik op het Westen gericht, maar omwille van een conflict over de naam van het land met Griekenland is het nog niet toegetreden tot de EU of de NAVO. Vandaar dat het land officieel de naam ‘voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië’ draagt. Onze medewerker Jens de Rycke trok naar Skopje om verhaal te halen over de politieke crisis in het land.

In 2001, in de nasleep van de Kosovo-oorlog, kende het land een conflict met Albanese separatisten. Alle partijen bereikten uiteindelijk een akkoord, waarbij de Albanese minderheid uitgebreide rechten verkreeg. Maar sinds kort woedt in Macedonië opnieuw een politieke crisis, die de etnische spanningen tussen Macedoniërs en Albanezen opnieuw doet oplaaien.

Ik sta in het centrum van Skopje. Veel van de gebouwen in de Macedonische hoofdstad zijn of worden herbouwd in de neoklassieke stijl. De gevels van de voormalige communistische betonnen monsters worden veranderd in prachtige architectuur. Sommige Macedoniërs vinden het geschiedvervalsing, anderen zien het als een start met een schone lei na een periode van onderdrukking. Op een steenworp van het historische centrum - waar een enorm beeld van Alexander de Grote staat ligt het parlementsgebouw van de kleine republiek. Eind april was dit het toneel van gewelddadige protesten. Honderden demonstranten bestormden het gebouw toen ze hoorden dat een Albanees de nieuwe Kamervertegenwoordiger zou worden.

Dat was een afspraak binnen de nieuwe Macedonische coalitie. Het was Zoran Zaev, partijleider van de sociaaldemocratische SDSM, die een regeringscoalitie sloot met enkele Albanese partijen.

Albanese eisen Hij kwam daarbij tegemoet aan de lijst van Albanese eisen voor een deelname aan de Macedonische regering, het zogenaamde “Tirana Platform” (genoemd naar Tirana, de hoofdstad van Albanië, waar het is opgesteld).

De Albanezen, die ongeveer een kwart van de bevolking vormen en die in het noordwesten van Macedonië geconcentreerd zijn, eisen onder andere dat hun taal de tweede landstaal wordt. Ze hadden reeds taalrechten in de

gemeentes waar zij wonen, maar eisen nu de volledige gelijkstelling van hun taal op nationaal niveau.

In de ogen van veel Macedoniërs betekende de deelname van de Albanezen aan de regering niets minder dan hoogverraad.

Verkiezingen Bij de parlementsverkiezingen van december vorig jaar bleef de conservatieve VMRODPMNE de grootste partij, hoewel de partij tien zetels verloor. De sociaaldemocratische SDSM won vijftien zetels, maar haalde twee zetels minder dan de conservatieven. In deze situatie waren de partijen van de Albanese minderheid doorslaggevend voor het vormen van een meerderheidscoalitie.

President Ivanov, zelf conservatief, verhinderde dat Zaev (SDSM) en de Albanezen ook daadwerkelijk een regering konden vormden door Zaev geen mandaat daartoe te geven, zich beroepend op de grondwet.

Als president moet hij de grondwet en de eenheid van het land bewaken, en sommige eisen van de Albanezen stonden daar lijnrecht tegenover. Vrijwel onmiddellijk werd de president onder druk gezet door de VS en de EU. Na een maandenlange patstelling, escalerende protesten en aanhoudende internationale druk, heeft hij moeten inbinden.

Soros en Groot-Albanië In Skopje had ik een kort interview met Antonio Milososki, voormalig Macedonisch minister van Buitenlandse Zaken, over de politieke crisis in zijn land. Zijn conservatie partij, VMRO-DPMNE, wordt in de westerse pers als extreemrechts bestempeld. Maar hij verzet zich tegen die stempel.

Milososki: “Dezelfde westerse pers die de Hongaarse premier Victor Orban een fascist noemt, zegt dat wij extreemrechts zijn.

In het Westen wordt alles wat met identiteit

te maken heeft als extreemrechts (of erger) beschreven. Begrijp me niet verkeerd, we willen nog steeds een deel van de EU worden.

Maar wat we hebben ervaren, is dat de EU een orkest is waar niet iedereen dezelfde melodie speelt. Wij zijn een conservatieve partij die houdt van onze Macedonische tradities en de waardigheid van ons land verdedigd. En daar is niets mis mee, ongeacht wat ze in het Westen denken.”

JdR: de voorbije maanden waren er spanningen en incidenten. Kunt u de politieke situatie even uit de doeken doen?

Milososki: “De grootste partij na de verkiezingen (VMRO-DPMNE) met een grote meerderheid bij de Macedonische stemmers, werd uitgesloten van regeringsdeelname. Wij zijn een democratie, dus heeft de kiezer altijd gelijk, maar de omstandigheden die tot deze regeringsvorming hebben geleid hebben niets met democratie te maken en alles met persoonlijke en geopolitieke belangen van bepaalde partijen.”

JdR: hoezo?

Milososki: “Allereerst is er de inmenging van minister-president Rama van Albanië. Hij nodigde de Macedonisch-Albanese partijen uit in zijn hoofdstad Tirana voor het opstellen van een gemeenschappelijk eisenpakket.

Hij mengde zich rechtstreeks in onze interne politiek en dat kun je gerust beschouwen als een aanval op de Macedonische soevereiniteit. Het ergste is dat de sociaaldemocraten hebben toegegeven aan het eisenpakket van de Albanezen. Ze willen officieel van het Albanees de tweede taal maken. Hierdoor is Macedonië niet langer het land van Macedoniërs met een Albanese minderheid, het wordt een land met twee volkeren. Dit is duidelijk een brug naar separatisme van onze Albanese minderheid ten voordele van een Groot-Albanië. Dit separatisme is in het verleden al waarheid gebleken, denk maar aan de afscheiding van Kosovo. Sommige Albanese partijen streven duidelijk dezelfde politiek na. De angst voor een gewapende escalatie zoals in 2001 bestaat, maar ik hoop dat het deze keer niet zover zal komen (1). Al zijn er wel Kosovaren opgepakt omdat ze aanslagen wilden plegen op Macedonische veiligheidsdiensten en openbare gebouwen.”

JdR: u zegt dat er inmenging was van Albanië, maar u beweert dat dit niet de enige inmenging van buitenaf was.

Milososki: “Inderdaad, Albanië was niet de

5

enige instantie die van buitenaf druk uitvoerde voor een regeringswissel in Skopje. Het goedgeorganiseerde financiële en ngo-netwerk van Soros’ “Open Society Foundation” heeft ook een hand gehad in de vorming van deze regering. Met zijn krachtig netwerk en nauwe contacten in Europese regeringen maakt en kraakt Soros regeringen in Zuidoost-Europa. Dit ten voordele van zijn eigen financiële belangen en linkse ideologie.”

JdR: hoe ziet u de komende jaren de situatie evolueren?

Milososki: “De komende jaren zullen politiek turbulent worden, want het beleid van de progressieve SDSM wordt er één van werkloosheid en open grenzen. En vooral dat laatste zal West-Europa voelen. Twee jaar geleden waren wij na Griekenland het eerste land dat te maken kreeg met de massale instroom van vluchtelingen. We konden toen niet anders besluiten dan onze zuidelijke grens te sluiten, ook al was dat geen gemakkelijke opdracht.

Hiermee verdedigden wij niet enkel ons land maar ook de rest van Europa. De Visegràd (3) landen steunden ons hierbij, terwijl Brussel en EU-landen ons hierom veroordeelden. Uiteindelijk werd de grens onder druk van Merkel geopend. Maar het is belangrijk om weten dat de sociaaldemocratische SDSM de regering destijds bekritiseerde voor het besluit om de grens te sluiten. Nu de SDSM in de regering zit, betekent dit in de toekomst maar één ding: bij een volgende vluchtelingenstroom zal de Macedonische grens wagenwijd openstaan.”

Jens de Rycke

(1) Tijdens deze opstand werd hard gevochten tussen de etnische Albanezen en het Macedonische regeringsleger. Onder druk van de NAVO werd het conflict in augustus 2001 beëindigd. Beide partijen ondertekenden het akkoord van Ohrid, waarin meer rechten voor de Albanese minderheid werden vastgelegd.

(2) George Soros is een van oorsprong Hongaarse zakenman die vanuit de VS opereert.

Het vermogen van Soros wordt geschat op 24 miljard dollar. De miljardair staat bekend om zijn betrokkenheid bij politieke activiteiten.

Zo heeft zijn organisatie al miljarden dollars geschonken aan progressieve politieke partijen en groeperingen.

(3) is een alliantie van vier Centraal-Europese landen: Hongarije, Polen, Slowakije en Tsjechië.

Vlaamse gemeenten eindelijk weg uit Brusselse watermaatschappij Af en toe is er ook belangrijk positief nieuws te melden uit de Vlaamse Rand en dan doen we dat graag. Vijftien Vlaamse gemeenten zijn tot op heden voor geheel of een deel van hun grondgebied verbonden met de Brusselse watermaatschappij Vivaqua.

Zoals dat gaat met Brusselse intercommunales, wordt de taalwetgeving er stevig met de voeten getreden.

Zo zou de helft van de directeurs een Nederlandstalig diploma moeten hebben, maar deze wettelijke verplichting wordt al vele jaren niet nageleefd, ondanks het feit dat de intercommunale ook in Vlaams-Brabant actief is. Ook in de raad van bestuur delen de Franstaligen van oudsher de lakens uit en wordt er nauwelijks rekening gehouden met het standpunt van de gemeenten rond Brussel.

Prijsverhoging Vorig jaar werd beslist om Vivaqua te laten fuseren met Hydrobru, dat instaat voor het concrete waterbedelingsnet in Brussel-19. Hydrobru is evenwel zwaar verlieslatend, waardoor de Vlaamse gemeenten zouden moeten opdraaien voor Brusselse schulden (minstens een half miljard euro!), zonder er enig voordeel aan te hebben. Dit zal ongetwijfeld leiden tot een verhoging van de waterprijs.

Het was Luc Deconinck, N-VA-burgemeester van Sint-Pieters-Leeuw en bestuurder bij Vivaqua, die de kat de bel aanbond en zich uit alle macht tegen de fusie met Hydrobru heeft verzet. Bovendien heeft hij samen met negen andere gemeenten (Dilbeek, Grimbergen, Kortenberg, Machelen, Merchtem, Steenokkerzeel, Tervuren, Halle en Wemmel) bij de rechtbank een procedure opgestart om uit Vivaqua te treden. Hoewel de wetgeving dit uitdrukkelijk toelaat, bleven de Brusselaars zich verzetten tegen de uittreding van Vlaamse gemeenten. De zaak kwam in een stroomversnelling na een belangenconflict van het Vlaams Parlement, dat de fusie tussen Vivaqua en Hydrobru tijdelijk blokkeerde.

Ook Zaventem Onder druk van deze procedure heeft Brussel uiteindelijk toegegeven. Alle Vlaamse gemeenten krijgen nu de toelating om te vertrekken, ook de gemeenten die niet naar de rechtbank waren gestapt. Voorwaarde is wel dat iedere gemeenteraad afzonderlijk de beslissing tot uittreding in juni bevestigt, want in september moet de uittreding worden goedgekeurd door een bijzondere aandeelhoudersvergadering van Vivaqua.

Als we goed zijn ingelicht, zal ook Zaventem bij dit lijstje toetreden. Om onbegrijpelijke redenen had deze gemeente de gerechtelijke procedure om uit te treden niet willen steunen. Het schepencollege van de luchthavengemeente (Open Vld, N-VA en CD&V) heeft intussen begrepen dat de uittreding niet alleen een logische, maar financieel zelfs een zeer lucratieve operatie is.

Vier faciliteitengemeenten Grote vraag is nu wat de gemeenten Kraainem, Wezembeek-Oppem, Drogenbos en SintGenesius-Rode zullen doen. Ook deze vier faciliteitengemeenten kunnen, naar het voorbeeld van Wemmel, afscheid nemen van het Brusselse water, maar de vraag is of zij de moed hebben om te kiezen voor de belangen van hun bevolking. Brussel maakt de keuze voor de afscheuring erg makkelijk. Nu de grotere gemeenten rond Brussel hebben beslist om uit te treden, wil Vivaqua liever een homogeen Brusselse intercommunale worden, zodat het niet meer afhankelijk is van Vlaamse wetgeving. De vier betrokken gemeenten zouden het

signaal gekregen hebben dat er geen bezwaar is tegen hun vertrek.

Toch hebben de vier faciliteitengemeenten nog steeds niet in hun kaarten laten kijken.

Deze houding is haast irrationeel te noemen, want een terugtrekking is financieel enorm voordelig: elk van deze gemeenten krijgt in dat geval in één klap 2,2 miljoen euro uitbetaald én kan extra middelen krijgen van de nieuwe leverancier waarbij men zou aansluiten. Bovendien voorkomen ze dat hun inwoners binnenkort geconfronteerd worden met duurder leidingwater ten gevolge van de fusie met Hydrobru.

Hoop geld Ondanks al deze voordelen is het dus nog altijd niet zeker dat deze vier gemeenten de band met Vivaqua de komende maand zul-

len doorknippen. Vraag is dus of de betrokken schepencolleges zullen kiezen voor de financiële belangen van hun inwoners, dan wel voor een emotionele gehechtheid aan Brussel.

Laten we hopen dat ze de komende weken de juiste keuze maken. Wanneer ze opteren voor het bestendigen van de band met Vivaqua, dan blijven ze voor vele jaren vastgeklonken aan een verlieslatende maatschappij én worden ze opnieuw afhankelijk van de goedkeuring van de Brusselse gemeenten als ze in een latere fase alsnog willen uittreden. Bovendien laten ze elk een hoop geld van in totaal 3 tot 4 miljoen euro links liggen. Hoe ze zulke keuze volgend jaar aan hun kiezers zullen uitleggen, mag Joost weten.

BL

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Een taxi in Brussel

Zo, er ligt een taxiplan voor Brussel op tafel. Het nieuws bezorgde ons een déjà-vugevoel. In het verleden ging men dat varkentje al eens wassen. Uiteindelijk resulteerde dat steevast in wat cosmetica en goede bedoelingen, terwijl aan de kern van de zaak weinig veranderde. De taxisector blijft een hopeloos kluwen, met niet zelden een zootje ongeregeld achter het stuur.

Erg jammer, want wie kan het belang van een goed draaiende taxisector in twijfel trekken? Huurrijtuigen zijn ergens het smeermiddel van de dynamiek van een stad, een hoeksteen in een verstandig mobiliteitsbeleid - quod non -, maar tegelijk vervullen zij die achter het stuur plaatsnemen ook een ambassadeursfunctie – zij het ook hier, quod non.

Kort samengevat: de Brusselse taxi’s laten te wensen over op het vlak van prijs/ kwaliteit. Ze zijn te duur, zeker voor wat men krijgt. Dan hebben we het enkel nog over het ‘mainstream’ gebruik. De meer extreme incidenten (geweldpleging, verkrachting incluis) laten we even voor wat ze zijn.

Caïro Goed, inmiddels ligt er een taxiplan op tafel, een bedenksel van mobiliteitsminister Pascal Smet (sp.a). Met enige zin voor cynisme zouden we durven stellen dat de intrinsieke kwaliteit ervan afgeleid kan worden uit de hevigheid van het protest van ‘de sector’, zoals dat dan heet.

Vaak is die bewoording niet meer dan een eufemisme voor een stevig verankerd corporatisme en het is in deze niet anders.

Enkele grotere groepen verdelen de koek, wat gepaard gaat met heel wat sociale misbruiken. Ergens begin mei verscheen in De Morgen een bijdrage die de vinger op de wonde legde.

Vele chauffeurs zijn slachtoffers van sociale uitbuiting. Lange dagen, slechte vergoeding, met nog wat extra vernederende maatregelen erbovenop. Het oogt en ruikt 19de-eeuws. Alleen hebben we het niet over Caïro of Bangkok, maar over de Europese hoofdstad.

Kwaliteit, verregaande dienstverlening, respect voor sociale standaarden: stuk voor stuk zijn het argumenten die ‘de sector’ tegen Uber gebruikt. Het laatste laten we in het midden, maar navraag bij enkele Ubergebruikers leert dat het betreffende kwaliteit en dienstverlening wel snor zit bij deze uitdager. Het siert Smet dan ook dat hij Uber een plaats wil geven in het bredere mobiliteitsverhaal van deze stad. Het is een standpunt dat overigens ouder is dan zijn omstreden taxiplan.

Politieke belangen Koppel de vergunning niet langer aan de maatschappij, maar aan de chauffeur. Het is niet alleen een van de hoekstenen van dat taxiplan, onmiddellijk is het ook een bedreiging voor de geprivilegieerden in de sector.

Het is opmerkelijk hoe dit plan door de meerderheid snijdt. MR, op gewestelijk niveau in de oppositie, volgt de Brusselse staatssecretaris voor Mobiliteit. Regeringspartij PS staat dan weer op de rem. Sommige verkozenen zelfs op een erg expliciete manier. Het zegt wat over de belangen die ermee gepaard gaan.

Los van de persoon van de staatssecretaris is dit plan (net als de heisa errond) interessant. Het raakt zelfs het DNA van het Brussels Gewest.

Wie zal ontkennen dat het reguleren van de taxisector een op en top gewestelijke aangelegenheid is? Dit is een dossier met een lang verleden, een oud zeer eigenlijk.

Van een matuur gewest – over twee jaar volgt de dertigste verjaardag – mogen wel wat resultaten verwacht worden, zeker in dit dossier.

KNIN.

8 juni 2017

Pour les flamands la même chose Het Brussels Parlement lanceerde vorige week haar nieuwe webstek. Op zich niets bijzonders, ware het niet dat het een webstek ‘op zijn Brussels’ werd. Dat wil zeggen: met een eentalig Franse onthaalpagina, en een grondig weggestoken Nederlandstalige versie vol knoerten van taalfouten.

Zo krijgt de bezoeker een overzicht van “Vandaag’s vergaderingen” en “Actualiteiten van de parlementaire werkzaamheden”. In het hele Brusselse Parlement werkt blijkbaar geen enkele Nederlandstalige die de teksten eerst kan nalezen alvorens ze online te zetten.

Het kunnen allemaal wel details zijn, maar voor het Vlaams Belang is het een zoveelste bewijs dat de Brusselse overheid het niet al te nauw neemt met de taalwet, en het Nederlands als ondergeschikt blijft beschouwen. En dat de Vlaamse (?) excellenties er voor spek en bonen bij zitten. Dominiek Lootens trok dan ook aan de alarmbel, waarna de webstek in allerijl werd aangepast.

Transgendertoilet voor Manneke Pis

achter op vensterbanken, groencontainers en inritten, en Fedasil doet er niets aan.” “Kan moeilijk”, zegt Simon Vanmechelen, directeur van het opvangcentrum. “Dit is een open opvangcentrum waar de bewoners 24 uur per dag vrij binnen en buiten kunnen. Overleg is wel mogelijk, maar telkens er een nieuwe lichting asielzoekers binnenkomt, maken we dezelfde problemen mee.” Einde verhaal.

Petitie tegen kinderfestival

Alles gaat prima in ‘Hellhole Brussels’.

Behalve dan dat mensen die niet goed weten tot welk geslacht ze eigenlijk behoren, niet goed weten waar ze nu wel of niet hun grote en kleine boodschap mogen doen. Gelukkig zijn er Brusselse politici die hun prioriteiten kennen. Als de nood het hoogst is, is Groene Bruno de Lille nabij. Hij diende namelijk een voorstel van resolutie in betreffende de creatie van ‘genderinclusieve toiletten’ in openbare gebouwen en tijdens openbare evenementen. Zodat transgenders niet meer voor de verscheurende keuze komen te staan of ze de linker- dan wel de rechterdeur moeten nemen. In Brussel mogen Manneke Pis en Jeanneke Pis vanaf nu gewoon een ‘huizeke’ delen.

Horeca en middenstand in Sint-Truiden starten een petitie tegen de nieuwe locatie van het kinderfestival. De schepen voor Jeugd, Hilde Vautmans, Open Vld’ster en Europarlementslid, heeft in Sint-Truiden de 17de uitgave van het kinderfestival JoyJoy uit het centrum weggehaald omdat zij de parking op de Grote Markt wil vrijhouden voor de klanten van de handelszaken. Het kinderfestival verhuist nu naar een weide langs de Fabriekstraat achter het station.

Uit het zicht van iedereen. Horeca, middenstanders en oppositiepartij N-VA protesteerden tegen deze asociale en kindonvriendelijke maatregel, die ook nog eens de horeca zal benadelen, maar mevrouw Vautmans wuifde de kritiek weg als stemmingmakerij.

Sociaal?

Kwartiertje plezier voor 25 euro

Pascale Peraita – een dame van PS-signatuur – was tot 2013 directrice bij SamuSocial, tot ze daar weg moest wegens zelfs voor een socialiste te hard in de vetpotten gegraaid. 200.000 euro loon vond ze zelf nogal ‘social’. Dat ze bovenop dat riante loon ook nog eens zo goed als gratis in een woning van het OCMW mocht wonen, deed haar zaak geen goed. Dus mocht Peraita bij SamuSocial beschikken, zoals dat heet. Om daarna door haar partij dan maar gebombardeerd te worden tot voorzitster van het Brusselse OCMW. Een functie waardoor ze automatisch ook gedelegeerd bestuurder werd van ... SamuSocial. Langs de achterdeur buiten, langs de voordeur terug binnen. Het lijkt wel het Belgische asielbeleid.

“Prijzen Chaussée d’Amour gehalveerd door de komst van Albanese en Turkse eigenaars.”

Vijftig jaar geleden openden de eerste bordelen hun deuren op een steenworp van de militaire basis van Brustem en Saffraanberg.

Dienstplichtige militairen moesten al eens stoom afblazen en de zaken floreerden. De meeste bars waren destijds in handen van de Truienaars zelf, maar de dienstplicht werd afgeschaft en de zaken gingen achteruit. Door het openen van de Europese binnengrenzen vlogen ook buitenlandse nachtvlinders richting Sint-Truiden, die hun eigen regels hebben. Ze maakten de ‘koopwaar’ wat goedkoper en lieten hen daarvoor langer werken. “We gaan ons vergunningsbeleid aanpassen”, zegt burgemeester Veerle Heeren (CD&V) nu, “want alles kan beter.” Wat de nieuwe regels zullen inhouden, weet nog niemand.

Luidruchtige asielzoekers In Sint-Truiden is Michel Vandenhove een petitie gestart tegen luidruchtige asielzoekers van het asielcentrum. “Sommige asielzoekers komen ’s nachts al zingend en schreeuwend terug uit het centrum. Laten lege bierblikjes

El Ouakili (sp.a) aan de pers te melden “dat ze blij zijn een bouwvergunning te kunnen afleveren voor een van de grootste moskeeën van Vlaanderen”. In die nieuwe moskee kunnen meteen 4.000 man bidden, in de oude maar 700 gelovigen. “Wij verzamelen 2 miljoen euro in bij onze gelovigen”, zegt voorzitter Mahamed El Ouhadj. In 2018 beginnen de werken aan de nieuwe Badr-moskee. Het prediken zal dan met nog meer vuur gepaard kunnen gaan.

Het Gezellearchief In de Brugse Openbare Bibliotheek bevinden zich 7.700 brieven van en aan Guido Gezelle uit de periode van 1854 tot 1899. Zelf was hij een veelschrijver, maar hij wist zich ook goed te omringen door gezellianen, dat waren familieleden, vrienden, oud-leerlingen, kennissen en andere correspondenten, die allen samen deze heuse brievenverzameling bijeenschreven. Dankzij vrijwilligerswerk zijn 400 stukken ervan, die betrekking hebben op het Sint-Lodewijkscollege en meestal moeilijk leesbaar, nu ontcijferd en “voor de eeuwigheid” opgeslagen. Ze blijven van belang voor de studie van de geschiedenis van het godsdienstig leven, het onderwijs, pers, taal- en volkskunde.

Grote moskee in Hasselt Met gepaste trots wisten burgemeester Nadja Vananroye (CD&V) en schepen Habib

De knip in de leien van Antwerpen Als we deze lijnen tikken, worden in Antwerpen de leien onderbroken voor de werken aan en onder het Operaplein (de gekende Vogelmarkt) en de Rooseveltplaats.

Dit wordt de “Knip van de Leien” genoemd: een verkeersramp die anderhalf jaar zal duren. Voetgangers en fietsers kunnen de leien nog kruisen, maar het autoverkeer dient langs de Singel of de Antwerpse Ring te rijden. Vervolgens moeten de bestuurders de juiste ‘toegangspoort’ kiezen om naar de binnenstad te rijden.

Tijdens de Pinksterdagen viel alles nog enigszins mee, maar de grote confrontatie begon dinsdag. De politie zorgt voor begeleiding en lanceerde een infocampagne. Schepen Koen Kennis legde zich toe op een webstek (www.slimnaarantwerpen.be), maar die viel al onmiddellijk uit. Druk bezocht? Niemand die het antwoord kon geven.

IJdele hoop?

Het stadsbestuur hoopt dat automobilisten in grote mate zullen overschakelen op de fiets en het openbaar vervoer, maar de mentaliteit kennende van zij die het gewoon zijn met hun karretje naar de job te rijden en die van de leveranciers in de binnenstad, valt te vrezen dat er een chaos van jewelste ontstaat. Tests van de VAB hebben uitgewezen dat slechts een kleine 9 procent van de autogebruikers van plan is de spits tijdens wegenwerken te mijden. De automobilistenbond stelde zelfs voor om bestuurders een vergoe-

ding van twee euro te betalen per ochtend- of avondspits die ze ontwijken. Hoe dat in zijn werk moet gaan, is niet duidelijk.

Gefundenes Fressen voor de oppositie onder leiding van sp.a-voorzitter Tom Meeuws. Die verwijt het stadsbestuur geen keuze te maken. “De auto, de fiets, de tram: het is onmogelijk om hen allemaal alle ruimte te geven”, zei de voormalige baas van De Lijn in Antwerpen aan Philippe Truyts van Het Laatste Nieuws. Dat het “bestier” teruggrijpt naar een tijdelijke korting op bussen, trams en stadsfietsen, vindt hij een goede zaak, maar een te laat genomen initiatief.

Koen Kennis dreigt de grote boeman te worden. En de N-VA die hij vertegenwoordigt, wordt hoogstwaarschijnlijk afgestraft bij de verkiezingen van oktober volgend jaar.

Eén troost: de 358 platanen, die het sieraad vormden van de oude leien, worden gerooid en na de werken vervangen door 430 jonge

laanbomen. Van de gesneuvelde platanen worden in Mechelen meubelen (tafels en stoelen) en speelgoed gemaakt. Een en ander zal in Antwerpen worden verkocht. Met de opbrengst kan mogelijk de hogergenoemde korting worPagadder den betaald.

Onze naaste buren

8 juni 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Arm Amsterdam Iedere keer ik Amsterdam met trein of auto binnenreed, had ik een licht gevoel van opwinding, want hier gebeurde het. Niet langer.

Verdwijnend Amsterdam Natuurlijk was het een brutale stad met mensen die nooit op hun mond gevallen waren; de bekende Amsterdamse bluf.

Maar het was wel de hoofdstad van de Nederlanden; ook die van de Nederlanders tussen Wuustwezel en Halle, al deed het altijd een beetje pijn om dat toe te geven. De ‘fine fleur’ van de Nederlandse journalistiek woonde er. Ik denk met heimwee aan mijn interviews met Kees Fens, Laura Starink, Carolijn Visser, Marjon van Royen, en anderen. En dan de boekhandels, die dankzij bol.com meer en meer het veld ruimen al bestaat Lambiek - het oudste stripantiquariaat van de Nederlanden nog altijd. En de klassieke cd-shop van de Joodse Bassia naast boekhandel Atheneum aan het Spui; de voorstellingen in de Stopera of in de stadsschouwburg aan het Leidseplein. Veel is verdwenen. En wat kwam er in de plaats? Een openluchtmuseum en een stad waar je je in veel plaatsen meer in Ankara of Fez waant dan in Nederland.

Lloret de Mar aan de Amstel Vorige week is “Amsterdam in progress” gesticht (waarom toch een Engelse naam?), een denktank die het beu is dat de stad almaar meer naar de openluchtmuseumstatus afglijdt.

Goedkope vluchten en het kuddegedrag van de moderne toerist (met veel Japanners en nu ook Chinezen) maken het

7

leven in het historisch centrum van de hoofdstad onleefbaar.

De denktank gaat eerlang de programma’s voor de gemeenteraadsverkiezingen van de partijen tegen het licht houden en wil iedere 14 dagen een voorstel doen om de huidige toeristentsunami af te stoppen. Officieel zullen er dit jaar in Amsterdam ongeveer 18 miljoen bezoekers opduiken en tegen 2025 worden er 23 miljoen verwacht. Maar de denktank gelooft niet in de officiële cijfers en is ervan overtuigd dat de gemeente grote aantallen bezoekers niet in de smiezen heeft; hij eist actie, zoals een extra belasting van 20 euro per persoon en per nacht. En ze wil dat er eindelijk eens een ernstige controle komt op de verhuur via organisaties als Airbnb. Schijnbaar onnozele dingen irriteren de Amsterdammers: de rolkoffers bijvoorbeeld. Bij dag en dauw, en dikwijls ’s nachts ook, is het irritante geluid te horen van hele menigtes die aankomen of vertrekken. In Amsterdam verdienen duizenden mensen een eurocent bij met de verhuur van een kamer via Airbnb.

Veel van de bezoekers zijn bijzonder luidruchtig, zuipen zich in korte tijd het schompes en trekken zich niets aan van protesten van buurtbewoners, want ze blijven toch maar een paar dagen: Lloret de Mar aan de Amstel. Irritant zijn ook de mensenspuwende cruiseschepen. De gemeente denkt al een tijd aan een extra belasting, maar tussen droom en daad staan de bekende praktische bezwaren van Elsschot. Dat soort bezoekers wordt hoogstens een middagje losgelaten en misschien kopen ze een ijsje in het almaar uitdijend aantal ijssalons (soms een dekmantel om geld te witten).

Hoe meer asielzoekers, hoe beter De universiteit van Amsterdam heeft de resultaten gepubliceerd van een onderzoek bij Amsterdammers ouder dan 45 jaar, die indertijd in het centrum kwamen wonen toen heelder buurten geteisterd werden door junks. Dat zijn mensen die tegen een stootje kunnen en die weten dat drukte hoort bij de binnenstad. Meer dan de helft overweegt om te verhuizen. Nachtlawaai dat vroeger op donderdag begon stopt nooit meer en is er evengoed op maandag. Zeker in het weekend is het niet te harden; ook niet overdag, want op mooie plekjes staan soms zes groepen zodat men nauwelijks de deur uit kan. De gemeente probeert te spreiden, maar de buitenwijken hebben geen sprookjesdecor. En daar is het goed op zijn tellen passen, want daar woont nog maar zelden een Nederlander (er zijn in Amsterdam meer zwarte = allochtone scholen dan witte scholen).

‘Arm Amsterdam’ ook dat opgescheept zit met politici die volgens het woord van Geert Wilders knettergek zijn. De oppergaai is vorige week afgeschoten door Eric van der Burg, een VVD’er (rechtse liberaal). Het heerschap maakt zich boos dat sommige Nederlanders wijzen op de allochtone getto’s in de stad, want “Amsterdam is altijd een vrijhaven” geweest. Hij vertelde in een speech dat die Nederlanders maar met bus 114 naar de roomblanke provincie moeten vertrekken, en hij eindigde met zijn credo: “Hoe meer asielzoekers, hoe beter.” Zonder commentaar.

Willem de Prater

Een hypocriete stoelendans Ze gaan het goede voorbeeld geven, de socialisten. Geen enkel raadslid mag nog meer dan drie extra betaalde mandaten opnemen (het gaat om die waarover de stad beslist).

Daarvoor werden een hele reeks “ontslagnemingen” en “benoemingen” door de Gentse gemeenteraad gesluisd. Maar er wordt geen enkel “zitje” afgeschaft. Kortom, het maakt voor de belastingbetaler geen eurocent verschil.

“Sp.a Gent houdt (meteen) woord en vermindert mandaten per persoon”, meldde hun fractieleidster trots. “We hebben een herverdeling gemaakt. Heel wat mandaten gaan nu naar mensen uit het maatschappelijke middenveld, naar experten of naar onafhankelijke bestuurders.” Dat was de propaganda. Kijken we nu even wie deze experten en onafhankelijke bestuurders zijn.

Daniël Termont moet uiteraard een paar van zijn vele zitjes afstaan. Hij was onder meer voorzitter van de raad van bestuur van de ‘CVBA Vlaamse Energieholding’, die recent een miljoen euro verloor bij het faillissement van Optima. Hij wordt er vervangen door Ludy Modderie, oud voorzitter van intercommunale TMVW. Eind vorig jaar stapte Modderie daar op “om andere uitdagingen op te zoeken”. Volgens insiders verdroeg hij het niet dat de Vlaamse overheid zich met het bedrijf ging moeien. Jarenlang werkte Modderie nauw samen met (en voor) Termont in talloze dossiers. Het meest bekende is dat van de Ghelamco Arena, waar FARYS/TMVW achter de schermen voor 12 miljoen euro vastgoed kocht van de private partner. Geld dat de belastingbetaler (nog) moet terugbetalen.

Ons kent ons In TMVW mag nu dan weer Frank de Mulder zetelen, partner van parlementslid Karin Temmerman. Hij is de man die als voorzitter van vzw FGDG de missies naar de vastgoedbeurzen in Cannes organiseerde, voor de schepenen van Gent en de deputés van de provincie.

Ook de jong gepensioneerde stadssecretaris Paul Teerlinck, een oude trouwe socialist, mag nog niet aan het strand gaan liggen.

Hij krijgt twee mandaten bij intercommunale Imewo (regionaal bestuurscomité en raad van bestuur). Verder vinden we een aantal minder bekende namen, zonder uitzondering kabinetsmedewerkers van socialistische schepenen of leden van het bestuur van de Gentse sp.a. De kabinetschef van de burgemeester komt in het belangrijke stadsontwikkelingsbedrijf Sogent. In de huisvestingsmaatschappij Woningent komt ene Werner Roelandt, algemeen provinciaal secretaris van het ACOD (ABVV). Daar mag ook Lieve Krobea zetelen, lid van het bestuur van de Gentse socialisten.

Haar collega-bestuurslid Burak Nalli krijgt een mandaat in CVBA vso Waalse Krook. Als “turkoloog en politieke wetenschapper” schrijft hij columns in Knack en mag hij af en toe op

de VRT commentaar geven op de gebeurtenissen in Turkije. Deze mensen hebben één zaak gemeenschappelijk: het zijn allemaal trouwe partijsoldaten, die zullen waken over de macht en de belangen van de sp.a. Dat noemen ze bij de socialisten “onafhankelijke bestuurders”!

Bij de rode stoelendans blijven alle stoelen staan. Niet één zitje wordt geschrapt. Had het stadsbestuur dan niet beloofd om het aantal postjes te verminderen? Ja, zeker, maar daar is

De PS sluit de rangen niet Een bijeenkomst van de top van de Parti Socialiste en de militanten moest vorig weekend de neuzen opnieuw in dezelfde richting krijgen. Het werd een flop.

De PS zit al een tijd in de hoek waar de klappen vallen.

De partij blijft wegzakken in de peilingen. De extreemlinkse PTB zou wel eens groter kunnen worden dan de rode Waalse machtspartij. Ondanks het feit dat PS-toppers die betrokken waren bij het Publifin-schandaal verplicht of vrijwillig vertrokken zijn, blijft het imago van het gesjoemel en affairisme aan de Waalse socialisten kleven. Elio di Rupo heeft de partij niet langer onder controle, zo blijkt. En dat voor iemand die bij de PS al 14 jaar de lakens uitdeelt. In een interview met verschillende kranten liet Waals minister-president Paul Magnette weten dat hij hoopt op vernieuwing en meer jong bloed. Maar dat is er te weinig in de PS, afgezien van de nieuwe Waalse minister Pierre-Yves Dermagne, waarvan we vorige week een portret brachten.

Het ziet ernaar uit dat Elio di Rupo nog een tijd voorzitter blijft, ook al was het interview van Magnette een sneer in de richting van de ex-premier. Ondanks de nederlaag bij de verkiezingen van 2014 en ondanks het feit dat hij de Luikse afdeling met het Publifin-schandaal niet onder controle krijgt, blijft Di Rupo zitten. Magnette maakt duidelijk dat het de bedoeling is dat de PS in 2019 federaal opnieuw aan zet is. Maar met Di

Rupo als kopman wordt dat zeer moeilijk.

Intern neemt het gegrom toe. Een ‘congrès participatif’, participatiecongres of ledenvergadering van top en militanten, moest vorig weekend het interne ongenoegen kanaliseren.

Het werd een totale mislukking. Symbolisch was het verzet van de basis tegen de voorstellen van de top voor meer ‘moraliteit’ in de politiek. De PS-toppers willen een einde maken aan de cumul van mandaten, zoals tussen burgemeester en parlementslid. Opvallend genoeg was de basis daartegen. De militanten zijn van oordeel dat dit de PS toch geen extra stemmen zal opleveren. Enkel een meer links economisch discours kan de partij redden.

Tijdens de ledenvergadering werden de rangen niet gesloten. Integendeel, tal van fracties kwamen tegenover elkaar te staan. Grosso modo zijn er twee strekkingen. Enerzijds de lokale mandatarissen met burgemeesters, schepenen en backbenchers in de parlementen. Ook en vooral de Waalse mandatarissen staan in die groep sterk. Zij willen de cumul van mandaten behouden. Anderzijds de top met de jong-PS’ers, Magnette en enkele bobo-ideologen plus de Brusselse PS. Die willen komaf maken met de cumul en willen deze maatregel doordrukken als teken van hun macht in de partij. Een paar weken geleden hadden de lokale Waalse militanten al laten weten dat een afschaffing van de cumul enkel mogelijk was

duidelijk geen haast bij. Er wordt over nagedacht, zegt de burgemeester, dat moet eerst grondig onderzocht. Het kan nochtans heel gemakkelijk worden opgelost: waar de partij meerdere vertegenwoordigers heeft, sturen ze gewoon één persoon met meerdere volmachten. Te simpel? Of wringt het schoentje bij de thuisblijvers die het dan zonder zitpenning moeten stellen?

Mathildis

Li bia bouquet indien de andere partijen dat ook deden.

De discussies die tijdens de ledenvergadering gevoerd werden, verliepen dan ook in totale chaos. Uiteindelijk besloot 67 procent te stemmen voor de afschaffing van het cumuleren van de mandaten. Maar dat gebeurde pas nadat de partijtop een aantal sovjetmethoden moest toepassen. Ondervoorzitter Laurette Onkelinx had voldoende Brusselse militanten naar de vergadering meegenomen om de stemming in het voordeel van de partijtop te laten verlopen. Tijdens de debatten konden sommige sprekers het woord niet nemen door het gefluit in de zaal. Plots bleken stemmachines kapot, en Paul Magnette besloot dat er dan maar geen geheime stemming was, wel een stemming bij handopheffing. Het deed denken aan de tijd van de bolsjewieken.

Gevolg was dat de verdeeldheid bij de PS groot bleef. Wie zijn oor te luisteren legde bij de aanwezigen kwam te weten dat men bij de PS niet meer gelooft in Di Rupo als gezicht voor de verkiezingen van 2019. Maar het alternatief, namelijk Paul Magnette, kan niemand van de basis bekoren. Hij komt te dictatoriaal over. Sommigen pleiten al voor een statutair congres om komaf te maken met de oude garde. Maar wie zal dan de Waalse machtspartij bij uitstek leiden? De kans op de verkiezing van een links-populistische kandidaat tot voorzitter wordt dan plots heel realistisch.

Picard

8

De wereld rond

8 juni 2017

Welk alternatief voor het Atlantisme?

Het lijkt alsof de fratsen even banaal worden als de reactie die ze teweegbrengen, of is het andersom? Trump hier, Trump daar, het werkt benevelend. En ergens wekt men de indruk dat plots de stekker getrokken wordt uit zeventig jaar Atlantisme. De werkelijkheid is genuanceerder. Wat zou trouwens het alternatief kunnen zijn? Verpakt in retoriek, lijkt dit vooral een verhaal van Potemkin-dorpen te worden.

Misschien is een van de grote problemen van de tegenstanders van Donald Trump dat zowat alles wat de man doet reeds op voorhand afgeschoten werd. Zonder meer is hij de antiMidas. Wat hij aanraakt wordt geen goud, wel str... Misschien moeten we maar eens ten rade gaan bij koning Midas’ vader, Gordias, bekend van de gelijknamige knoop. Laten we een en ander in perspectief plaatsen.

Krachtig signaal Elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Het kan een partituur heel anders doen klinken. Als de Amerikaanse president hamert op de Europese defensie-uitgaven en hun bijdrage tot de NAVO, herhaalt hij enkel wat vele voorgangers al jaren benadrukten.

Niet onterecht, natuurlijk, alleen werkte een figuur als Obama minder pavloviaans.

Een opmerkelijk punt van zijn Brusselse toer was het nietvermelden van het fameuze artikel 5, de hoeksteen van het NAVO-Verdrag. Simpelweg stelt dit dat een aanval op één lidstaat begrepen zal worden als een aanval op alle lidstaten.

Deze engageren zich de onfortuinlijke collega “bij te staan” en “op te treden op de wijze die zij nodig oordeelt, met inbegrip van het gebruik van gewapend geweld”. De formulering laat ruimte voor interpretatie en ... speculatie.

Hoever gaat dit immers? Lanceert men wat kruisraketten, of volgt daadwerkelijk de inzet van infanteriedivisies? Artikel 5 vermelden was in het verleden een manier om een krachtig signaal uit te sturen. Bijstaan zou neerkomen op een behoorlijk engagement. Het moet een potentiële agressor afschrikken.

Maar wat zou dit betekenen voor het Balticum? Vele experts zijn het erover eens dat bij een Russische invasie een krachtig NAVO-signaal - dat trouwens enkel van de VS zou kunnen komen - een politieke en militaire utopie is. Tot daar dus het artikel. Noem het gerust ‘an inconvenient truth’.

Laten we er geen verhaal à charge of à décharge van Trump van maken. Want hoewel sommige punten van kritiek afgevlakt moeten worden, kan hem ook heel wat voor de voeten geworpen worden.

Beduidend minder becommentarieerd was de reactie van

de Duitse kanselier. Door hevig te reageren met de stelling dat niet langer ten volle op de VS gesteund kan worden, beging Mutti Merkel een haast even grote blunder als Trump. Dit ene voorval staat niet in verhouding tot de sterke band tussen beide landen, was een vaak gehoorde kritiek. Maar ook het effect op de Russen kan niet miskend worden. Een verzwakte Amerikaans-Europese relatie zou Moskou wel eens als een uitnodiging voor meer agitatie kunnen interpreteren.

Laten we de Brexit niet vergeten. Groot-Brittannië is een belangrijk ankerpunt binnen de NAVO. In bewogen tijden als deze drijft men de Britten met dergelijke verklaringen sowieso in de armen van Washington en weg van Europa. Merkels scherpe reactie, ook al was die vooral voor binnenlands ‘verkiezingsgebruik’ bestemd, doet haast vermoeden dat die band met Washington tot Trumps komst loepzuiver was, maar de werkelijkheid is genuanceerder.

Vertroebelde band Duits-Franse samenwerking mag dan het startpunt van het Europees eenmakingsproces geweest zijn, in dit verhaal is Duitsland de spil zonder welke het initiatief tot steriliteit gedoemd is. Zoals onder meer aangetoond door historicus Norman Stone in The Atlantic and its Enemies, kan zonder betrokkenheid van Duitsland nooit sprake zijn van een verenigd Europa. Precies dat maakt de Duitse houding ten aanzien van de VS zo’n interessante barometer. Atlantisme is sinds de Tweede Wereldoorlog altijd een evidentie geweest voor Bonn. De Duitse elite was zich ervan bewust dat zonder Amerikaanse welwillendheid de Duitse eenmaking beduidend complexer zou zijn verlopen, voor zover er überhaupt sprake van zou zijn geweest. Aanvankelijk vertaalde dit zich in dankbaarheid. Maar de verhuis van het politieke gewicht van Bonn naar Berlijn, veranderde ook het land. Voor het eerst klonk Teutoons gemor bij het Amerikaanse optreden op de Balkan midden de jaren negentig.

De grote clash kwam enkele jaren later. Nadat in 2003 kanselier Schröder en de Amerikaanse president Bush botsten betreffende Irak, was niets meer hetzelfde. De relaties bekoel-

Diplomatieke valies den, ook al werd Obama aanvankelijk stevig toegejuicht in Berlijn (net als elders in Europa). Enkele jaren geleden was het ondenkbaar dat de hoogste Amerikaanse veiligheidsofficier in Duitsland zou worden uitgewezen, maar precies dat gebeurde in 2014. De beslissing werd zelfs zonder schroom via Twitter wereldkundig gemaakt. Vertroebelde AmerikaansEuropese relaties, met Duitsland op kop, zijn al jaren een realiteit. En daar was niet ene Donald Trump voor nodig. De ruis kwam er al veel eerder.

Europees zwaktebod Ergens krijgt men de indruk dat de EU in een handomdraai plots een nieuwe dynamiek ontwikkeld heeft. Merkel beseft dat we “op onszelf” aangewezen zijn, en daar heb je die proEuropese Macron in het Élysée. De gelijkenis met De Gaulle en Adenauer werd uit de kast gehaald, om nog te zwijgen van het beeld van Kohl en Mitterrand, ingetogen en hand in hand tijdens een herdenking in Verdun. Laten we geen (eurofiele) dromen doorprikken, maar in werkelijkheid blijft de spoeling dun. De persoon van Trump zal misschien wel een onverwacht effect hebben op de manier waarop de EU de komende jaren zal evolueren, maar eerder zal dit een gevolg zijn van een gewijzigde context dan van een revival van de Duits-Franse as.

Men lijkt zich in de hevigheid van de anti-Trump-reactie wat te vergalopperen. De EU is een reus op lemen voeten, en daar zal de bewoner van het Witte Huis niet veel aan veranderen.

Zeven jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, op 10 maart 1952 om precies te zijn, liep er een interessant bericht uit Moskou. De Sovjets formuleerden een voorstel, gericht aan zowel de VS, het VK, Frankrijk als de nieuw opgerichte Federale Bondsrepubliek Duitsland. Russische troepen zouden zich uit Oost-Duitsland terugtrekken, het land zou verenigd worden.

Alle Duitsers, behalve zij die voor oorlogsmisdaden veroordeeld waren, zouden hun politieke rechten terugkrijgen. Datzelfde Duitsland zou echter een onafhankelijk koers varen en uit de NAVO blijven. Nog steeds discussiëren historici over de oprechtheid van dat voorstel, maar feit is dat het resoluut van tafel werd geveegd. Twee jaar later werd Duitsland NAVO-lid, bouwde mee de EU uit en hield de blik stevig op de Atlantische Oceaan gericht. Iets zegt ons dat deze ‘Westbindung’ steviger verankerd is dan men laat vermoeden. Ondanks Trump, Merkel en tutti quanti.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Doofpot Le Figaro was de enige Franse krant die het manifest publiceerde waarin enkele vooraanstaande Franse intellectuelen eisten dat de doofpot rond de moord op Sarah Halimi wordt opengebroken. Bij de ondertekenaars zijn onder andere Alain Finkielkraut, Michel Onfray en Élisabeth Badinter. De vijfenzestigjarige Joodse dokteres Sarah Halimi, moeder van drie kinderen, werd op 4 april een uur lang gefolterd en daarna vermoord en uit het venster van haar appartement gegooid. De dader was Kobili Traoré, een Malinese moslim met de Franse nationaliteit en een ellenlang strafblad, die in hetzelfde flatgebouw woonde. Tijdens de marteling van mevrouw Halimi schreeuwde hij herhaaldelijk “Allah akbar” en reciteerde hij Koranverzen. Een buurman maakte daarvan een geluidsopname. Daarop hoort men de moordenaar na afloop een islamitisch gebed opzeggen.

De politie was tamelijk snel ter plaats, maar de agenten grepen niet in, tot het te laat was.

Dat wordt misschien iets begrijpelijker als men weet dat het appartementsblok bijna volledig door immigranten werd bewoond. Dat alles gebeurde midden in de campagne voor de presidentsverkiezingen, dus de zaak werd deskundig in de doofpot gestopt, met een minimale berichtgeving in de media. De dader werd ontoerekeningsvatbaar verklaard, hoewel hij nooit eerder psychische problemen had gehad, en opgesloten in een psychiatrische inrichting.

Er komt waarschijnlijk zelfs geen proces. Dit was duidelijk een typisch geval van moorddadige islamitische Jodenhaat. Vlak voor de moord had Traoré nog een dienst bijgewoond in zijn moskee, een berucht fundamentalistisch broeinest. Als Sarah Halimi’s dochter op bezoek kwam, werd zij herhaaldelijk door de zusters Traoré uitgescholden voor “sale juive”.

Maar volgens de Franse autoriteiten is er dus geen sprake van antisemitisme of islamitisch fanatisme. Het is alleen een geval van waanzin…

Ongewapend We hadden vorige week gewaarschuwd dat de ramadan nog maar net begonnen was en

dat het ergste nog moest komen. Het voorbije weekend toonde aan dat ons pessimisme gerechtvaardigd was: bij een aanslag in Londen werden zeven mensen met messen afgeslacht. Er vielen tientallen gewonden.

Terwijl drie moslims een meisje afmaakten met messen, probeerden enkele mannen hen tegen te houden door flessen, glazen en stoelen naar hen te gooien. Tevergeefs natuurlijk.

Het is symbolisch voor de pathetische hulpeloosheid van Europese burgers tegenover gewapende jihadisten. In de VS zou er misschien iemand geweest zijn die een vuurwapen had om dat meisje te redden. Het duurde tien minuten voor de politie ter plaatse kwam. In zijn eerste commentaar op de aanslag schreef Robert Spencer, publicist van islam-gerelateerde boeken, dat “de toenemende jihad een argument is voor het bewapenen van burgers.”

In Groot-Brittannië zou men al kunnen beginnen met het bewapenen van politieagenten.

Net als in sommige Scandinavische landen hebben die dikwijls geen vuurwapens. Dat is in vredestijd al absurd genoeg, maar in tijden van terreur, zoals nu, is het gewoon waanzinnig. Al zijn er nog altijd mensen die niet willen inzien dat het echt oorlog is.

Rubicon In haar reactie op de aanslag is Theresa May de Rubicon overgestoken. Zij durfde eindelijk het negationisme doorbreken over de islam als de drijvende factor achter de terreurgolf: “We zijn veel te tolerant geweest tegenover de radicale islam.” Na de kindermoorden in Manchester had zij alleen gewag gemaakt van een niet nader genoemde “boosaardige ideologie”. Dit leek dus een stap in de goede richting. Maar zij voegde er onmiddellijk aan toe dat de jihadgroepen een “perversie van de islam” waren.

Dat is baarlijke nonsens. Zij zijn er het logische gevolg van. Wie de Koran en het voorbeeld van Mohammed ernstig neemt, kan niet anders dan een jihadist worden.

Zonder moslims Burgemeester Khan, de Pakistaan die de plak zwaait over Londen, beweerde na de zoveelste massamoord dat “er geen reden was om gealarmeerd te zijn”. Vorig jaar al beweerde

hij dat terreur nu eenmaal “part and parcel” was van het leven in grootsteden. Een onvermijdelijk onderdeel dus. Maar waarom zijn er nooit islamitische terreuraanslagen in miljoenensteden als Tokyo? Waarom werd de voorbije decennia in Boedapest slechts één islamitische bomaanslag gepleegd, overigens door een Hongaarse bekeerling? Waarom zijn er geen jihadisten actief in Minsk, met 1,8 miljoen inwoners toch een grote stad in Wit-Rusland? Waarom niet in de megasteden van ZuidKorea, door IS nochtans beschouwd als een vijandige staat en een bondgenoot van hun aartsvijanden, de VS? De antwoorden liggen voor de hand: omdat in Wit-Rusland, ZuidKorea, Japan en Hongarije nauwelijks moslims wonen. Niet voldoende om een kritische massa te bereiken.

Khan liegt Het Zuid-Koreaanse voorbeeld is bijzonder illustratief. Het veiligheids- en immigratiebeleid is daar streng en efficiënt. Tussen 2010 en 2016 deporteerden de Zuid-Koreanen 51 buitenlanders die banden hadden met militante moslimgroepen. Dankzij hun strenge grenscontroles konden ze alleen al in 2015 vijf Libanezen en vier Indonesiërs arresteren die sympathi-

seerden of samenwerkten met islamitische terreurgroepen. Burgemeester Khan liegt dus.

Er bestaan wel degelijk steden en zelfs landen zonder islamitische terreurgroepen. Het zijn steden en landen met héél weinig moslims.

Of helemaal geen.

Toekomstige bezetters van Europa Toen enkele Israëlische studenten op uitnodiging van de SGP een bezoek brachten aan de Nederlandse Tweede Kamer, schreef Abdoe Khoulani, een gemeenteraadslid van de islamitische Partij van de Eenheid over hen op Facebook: “Zionistische terroristen en kindermoordenaars gewoon keurig op bezoek bij de SGP. Dit zijn de toekomstige kindermoordenaars en bezetters.” Khoulani sprak in 2014 openlijk zijn steun uit voor IS. Daar zitten de echte terroristen, de echte kindermoordenaars en -verkrachters en de echte toekomstige bezetters van Europa. Maar hij werd niet eens vervolgd.

Net als de rest van Europa heeft Nederland zijn reflex tot zelfverdediging verloren. Als men aanhangers van IS vrijuit hun gang laat gaan, zelfs openlijk op het politieke forum, kan men dan verbaasd zijn over het toenemend aantal aanslagen?

Franse intellectuelen tegen Emmanuel Macron President Emmanuel Macron ligt in de onderste schuif bij intellectuelen van links en van rechts. Te liberaal voor de enen, zonder enig identiteitsbesef voor de anderen.

Zelden hebben de Franse intellectuelen zo’n ideologisch proces gevoerd als tegen president Emmanuel Macron. In Frankrijk, land van het langdradige debat en de schrijfcultuur, wordt wel degelijk geluisterd naar die intellectuelen. Opvallend is dat de kritiek zowel van links als van rechts komt en diep verankerd zit in de Franse psyche. Voor links is Macron té liberaal en dus een bedreiging voor één van de pijlers van de Franse Republiek: de gelijkheid. Rechts ziet de voorman van La République En Marche als een identiteitsloos wezen dat neerkijkt op de rijke Franse cultuur en geschiedenis. Wat links en rechts hier verenigt, is de aversie van een kandidaat die zich beroept op de (zij het gecorrigeerde) vrije markt en het economisch liberalisme. Die afkeer gaat breed. Een overzicht van de intellectuele kritieken toont aan hoe sterk verankerd de anti-Macron-gevoelens zijn.

Zinloze verkiezingen “Verkiezingen zijn een valkuil voor idioten,” zei de linkse JeanPaul Sartre al in 1973. De anti-Macron-intellectuelen nemen die stelling in afgezwakte vorm over. De presidentsverkiezingen van 2017 stelden niets voor. Waarom dan naar de stembus? De oude maoïstische intellectueel Alain Badiou gaat al niet meer stemmen sinds 1968 en deed dat eind april en begin mei evenmin, want ze waren voor hem zinloos. “In plaats van de goede oude links-rechtsopdeling hebben we de keuze gehad tussen extreemrechts dat toch niet aan de macht mag en kan komen enerzijds en een geïmproviseerde kandidaat van het centrum anderzijds.” Voor de linkse atheïst Michel Onfray “was er eigen-

Vorige week berichtten we in deze kolommen over de moslim die zichzelf opblies in een concertzaal te Manchester. Meer dan twintig mensen lieten het leven, veelal tieners en jongvolwassenen. De slachtoffers waren nog maar net begraven, toen de islamwaanzin opnieuw toesloeg op het Britse eiland. Zaterdagnacht reed een bestelwagen in op voetgangers op London Bridge. Daarna gingen - vermoedelijk - drie moslimgekken nog wat cafébezoekers neersteken met messen, ter hoogte van Borough Market. Voorlopige balans: zeven doden en bijna vijftig gewonden. Een aanzienlijk deel van de gewonden bevindt zich, op het ogenblik dat we dit stukje schrijven, nog steeds in kritieke toestand. Naar alle verwachting zal het aantal dodelijke slachtoffers in de komende dagen verder naar boven bijgesteld worden. De drie daders werden door de politie doodgeschoten.

Ongevaarlijke terroristen Net als bij de moslimterreur in Manchester, bleken ook dit keer de daders geen onbekenden voor de politie. Zo kwam Khuram Butt, die beschouwd wordt als de bendeleider, al geruime tijd voor in het databestand van de veiligheidsdiensten. Vorige week stelden we al vast dat er in het Verenigd Koninkrijk minstens 23.000 extreem geradicaliseerde moslims rondlopen.

De sjah Wat gebeurde er in mei en juni van 1967? De Iraanse sjah, Reza Pahlavi, en zijn echtgenote bezochten de Bondsrepubliek en West-Berlijn en er waren harde en luide studentenbetogingen tegen het folterregime in Iran en het bezoek van de autoritaire landsleider. De dood van Ohnesorg werd door de West-Berlijnse burgemeester, Heinrich Albertz, meteen in de schoenen geschoven van de betogende studenten met de historische woorden: “Die Geduld der Stadt ist am Ende.”

In de oren van de studenten klonken die woorden als een schanddaad. Uren voordien waren zij opgetrokken tegen waterkanonnen, politieknuppels en Iraanse zware jongens die de sjah beschermden. De dood van Ohnesorg werd meteen geduid als

FRANKRIJK

Heraut van de multicultuur en vriendje van de Amerikanen

Right or wrong

engeland

De staatsveiligheid is maar bij machte een klein deel van die islamisten continu in het oog te houden. Een groot deel van de tikkende tijdbommen glipt door de mazen van het net. Dat is precies wat gebeurde met Khuram Butt, die de aanslag van afgelopen weekeinde uitdokterde en mee ten uitvoer bracht.

Mark Rowley, assistent-commissaris bij inlichtingendienst MI5, stond journalisten van ‘The Telegraph’ te woord: “Het is juist dat Khuram Butt gekend was bij MI5, maar hij werd niet actief gevolgd. Volgens onze gegevens waren er geen concrete aanwijzingen dat Butt een aanslag beraamde. Hij had een laag risicoprofiel.” Het is overduidelijk dat de Britse veiligheidsdiensten gefaald hebben.

Wraakroepend aan deze aanslag is dat bendeleider Khuram Butt jaren geleden al openlijk in de media kwam met zijn extremistische ideeën. In het kader van een documentaire gemaakt door televisiezender ‘Channel 4’, ‘The Jihadis Next Door’, liep Butt met een vlag van Islamitische Staat op straat rond. Hiervoor werd hij in 2015 opgepakt door de politie. Butt zat welgeteld één uur vast en werd daarna vrijgelaten zonder verdere strafvervolging. Kennelijk denken ze bij de politie dat rondlopen met IS-vlaggen een vorm van folklore en vendelzwaaien is, iets wat hoort bij de multiculturele samenleving. De moslimterroristen lachen de autochtone Europeanen uit waar ze bij staan.

Laffe moslimburgemeester De moslimburgemeester van Londen, Sadiq Khan (Labour), stelde eerder al dat “aanslagen nu eenmaal horen bij het leven in een grootstad”. De lafheid, de laksheid, het cynisme… ze zijn nauwelijks nog te harden. Khan haastte zich na de aanslag van zaterdag jongstleden om nog eens te benadrukken dat “hij

Vijftigste verjaardag van de Duitse linkse terreur Na 2 juni 1967, een halve eeuw geleden, begon de opmars van de RAF en de West-Berlijnse terreurgroep “Bewegung 2.Juni”. De wortels van die strijdbare linksen gaan terug op de moord op een jonge student in WestBerlijn.

Op een vroege junidag in het jaar voor de Grote Revolte van mei ‘68 werd de student Benno Ohnesorg neergeschoten achter de opera in West-Berlijn. Ohnesorg werd jarenlang beschouwd als een slachtoffer van de West-Berlijnse politie. De waarheid kwam slechts laat naar boven. Ohnesorg werd vermoord door de West-Berlijnse flik en wapenfetisjist Karl-Heinz Kurras, Kriminalobermeister, een medewerker van de Stasi. Dat werd slechts laat bekend en dan nog in twee etappes; in 2009 werd onthuld dat de West-Berlijnse politieambtenaar geheim agent was voor de DDR en in 2012 schreef Der Spiegel, met documenten gestaafd, dat Kurras niet schoot naar Ohnesorg uit wettige zelfverdediging, maar dat het een executie was.

Si la France m’était contée

lijk maar één ronde, want Marine Le Pen maakte sowieso geen kans”. En: “Macron komt uit het niets en is een opblaasbare pop van het kapitaal.” Voor Onfray is Macron een gefabriceerde kandidaat van de economische en Europese elite. Een gevolg van politieke marketing. Onfray ging trouwens niet stemmen. Hij doet dat niet meer sinds het referendum over het Verdrag van Lissabon in 2005. Zijn uitleg: “Men luistert niet naar het volk.

Zelfs indien het resultaat van het referendum neen is, gaat men gewoon verder met de Europese integratie.”

Voor de rechtse Eric Zemmour is Macron het product van een complot van het grootkapitaal, de Europese elite en de media. Toen hij presidentskandidaat was, verscheen Macron bijna wekelijks op zowat elke cover van de Franse tijdschriften.

Alain Finkielkraut, ondertussen ook ter rechterzijde gepositioneerd, gaat daarin mee. “Burgers als wij hebben een scenario moeten valideren dat op voorhand vastlag: eerst de kandidaat van centrumrechts François Fillon uitschakelen en in de tweede ronde Macron verkiezen om een machtsgreep van het Front National te vermijden. Het gaat niet langer om kiezen maar om gehoorzamen.” Finkielkraut stemde in de tweede ronde voor Macron, al geeft hij toe dat hij dat “met tegenzin” heeft gedaan.

De linkse Emmanuel Todd riep openlijk op bij de tweede ronde thuis te blijven.

Macron is in zijn ogen de kandidaat van het establishment in een nieuw kleedje. Dat zei ook Régis Debray: “Het systeem heeft zich vermomd in het antisysteem om te kunnen voortleven.” Dat systeem is de door de intellectuelen verguisde elite van de Grandes Écoles en de financiële elite. Macron, ex-École Nationale d’Administration en ex-Banque Rothschild, is daar dé exponent van.

Leugens en recuperatie (Deel II) Een nieuwe week, een nieuwe aanslag ergens in Europa.

Amper een week na de drieste daad van islamterrorisme in Manchester, was het opnieuw raak. Dit keer was Londen aan de beurt, wederom. Donderdag, wanneer dit ’t Pallieterke verschijnt, trekken de Britten naar de stembus. In hoeverre zal dit jongste bloedbad de verkiezingsuitslag nog beïnvloeden?

9

Het nabije buitenland

8 juni 2017

Ter rechterzijde wordt Macron vooral aangepakt op zijn multicultureel credo. Het feit dat hij tijdens de campagne verklaarde dat er “geen Franse identiteit is maar verschillende identiteiten in Frankrijk” viel zeer slecht. Ook zijn stilzwijgen over de voorsteden waar de regels van de islam de republikeinse wetten overvleugelen, wordt hem kwalijk genomen. De Franse cultuur, identiteit en geschiedenis zijn in crisis en Macron zal de sloophamer blijven gebruiken, luidt de analyse. Finkielkraut: “In plaats van bezorgd te zijn omwille van de Franse desintegratie begeleidt hij ze. Hij gooit Frankrijk buiten.” Ook links ziet een bedreiging voor de oude Franse identiteit en gebruiken. Michel Onfray, zelfverklaard verdediger van ‘le peuple old school’ ziet het rurale Frankrijk verdwijnen. De meer lyrisch Régis Debray heeft het over de bedreiging voor “alles wat Frans is, van de kippen op het erf tot de subjonctif imparfait”.

Van de bedreigde identiteit is het een kleine stap naar de volgende beschuldiging: Macron is een agent van de Amerikanen.

En dus via die weg een bedreiging voor de Franse identiteit.

Finkielkraut: “Hij hangt tussen de Gaulle en Mark Zuckerberg.”

Régis Debray, die in de eerste ronde voor de souvereinistische en extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon heeft gestemd, zei: “Waar heeft Macron al een absolute meerderheid gehaald in de eerste ronde? Bij de Fransen in New York. Hij is een ‘gallo-ricain’.

Zijn verkiezing is de overwinning van een geseculariseerd neoprotestantisme.” Lees: het protestantisme is historisch gezien een vreemd element in Frankrijk. Het is zowaar alsof we CharSalan les Maurras opnieuw horen.

als moslim kon bevestigen dat de terroristen geen goede moslims waren” en dat de aanslag “niets te maken heeft met de islam”. In het Witte Huis in Washington loopt een Republikein rond die het met die stellingen alvast duchtig oneens is. President Donald Trump veegde zondag en maandag de vloer aan met Kahn: “De Londense burgemeester is pathetisch door te stellen dat er ‘geen reden tot ongerustheid is’. De massamedia helpen hem die boodschap verkocht te krijgen.” Opvallend is dat Prime Minister Theresa May (Conservatives), op amper vijf dagen van de nationale parlementsverkiezingen, Labour-burgemeester Khan te hulp schiet. “Sadiq Kahn levert goed werk. Ik ben niet bang om het openlijk te zeggen wanneer Donald Trump de zaken fout voorstelt”, vervolgde ze haar betoog.

Theresa May zei nog meer vreemde dingen tijdens haar persconferentie. Volgens haar is het erg belangrijk dat het internet strikter gaat gecontroleerd worden. Blijkbaar gelooft de premier dat het internet verantwoordelijk is voor moslimterreur. Over het sluiten van de grenzen viel geen woord. Dat is opvallend, aangezien minstens één van de drie daders niet de Britse nationaliteit bezat. Hierdoor is de stelling kracht bijgezet dat de open grenzen wel degelijk terreur in de hand werken. May en haar conservatieve partij zijn de laatste weken heel wat procentpunten in de peilingen kwijtgespeeld. Van een comfortabele voorsprong op Labour, van tien tot wel twintig procent in april en mei, blijven volgens heel wat peilingen nog maar enkele procentpunten over. De kiesstrijd is een pak spannender geworden. Toch zal, naar alle waarschijnlijkheid, deze nieuwe aanslag er niet voor zorgen dat May haar verkiezingsoverwinning donderdag verkwanselt.

LvS

Bei uns in Deutschland

een “Geplanter Mord” en “Eine fascischtoide Verschwörung”.

Ohnesorg werd dé held van het studentenverzet en zijn dood haalde grote groepen lauwe kommilitonen over om de protesten tegen het Iraanse regime te steunen. De stencils van de Humanistische Studentenvereniging - die de demonstraties organiseerde - riepen Ohnesorg, voor enige diepgaand onderzoek gebeurde, uit als slachtoffer en stelde de vraag: “Hoevelen zullen hem nog volgen?” De vergelijking tussen de regimes langs de twee zijden van de Muur werd gemaakt: “Ulbrichts Bürokraten-Regime schiet mensen neer aan de Muur, Albertz’ PolizeiRegime onderdrukt de ernstige politieke oppositie tegen zijn beleid, dat West-Berlijn naar de ruïne drijft, door moord.”

In 1967 tormenteerde de Koude Oorlog de hoofden, was het Duits-Duitse systeemconflict brandend actueel en klonken, als men de beelden van de betogingen herbekijkt en -beluisterd, kreten uit de Tweede Wereldoorlog: “Die müsste man vergasen!”

De executie zonder noodzaak van Ohnesorg in juni 1967 was in Duitsland een voorbericht voor mei ‘68 en commentatoren vragen zich tot vandaag af waarom de revolte van de jeugd en de studenten niet correcter gedoopt was als die van “Siebenundsechzigern”. Het antwoord is dat de Berlijnse studenten hun protest zagen als een bijdrage aan de strijd in het Westen voor een betere wereld: dus tegen de oorlog in Vietnam, tegen het imperialisme, tegen het partijcommunisme van het USSR-type. Dat paste onder de slogan en 1968 veel beter, omdat dat jaar door de Praagse Lente, bloedig neergeslagen, en de Parijse mei, een sterkere symboolwaarde verwierf.

Verborgen verleden Tegelijkertijd was er een Duitse toevoeging aan de internationale studentenrevolte. Naast de opkomst van Nieuw Links in

DUITSLAND

het Westen en de opmars van de Kritische Theorie - vanuit de VS - in Europa ageerde een intellectuele minderheid in Duitsland steeds sterker tegen de “unbewältigte Vergangenheit”.

De meeste studenten kenden de oorlogsverhalen die bij het avondmaal thuis de ronde deden en die wezen op woede, frustratie, heimwee naar een verborgen verleden dat miljoenen deelden en dat officieel zoveel mogelijk verhuld bleef.

De studenten botsten na de bekentenissen uit hun jeugd van vader, moeder, ooms en tantes op professoren aan hun universiteit die vaak gecompromitteerd waren door het nationaalsocialisme.

In het jaar tussen de dood van Benno Ohnesorg in 1967 en de aanslag op de linkse studentenleider Rudi Dutschke in 1968 greep de progressieve strijd breder om zich heen dan het verzet tegen de “braune Universitäten” en acties tegen West-Duitse toppolitici die ooit een lidkaart hadden van de NSDAP. De regering-Kiesinger-Brandt ontwierp een “Notstandsverfassung”, uitzonderingswetten die de normale democratische beslissingsregels neutraliseerden in het geval van zware politieke crisissen.

Die noodmaatregelen lokten een veel bredere actie uit, die de geschiedenis en het woordenboek intuimelde als “Ausserparlementarische Opposition”, ofte APO. De APO omvatte veel meer mensen en verenigingen dan het studentenmilieu.

Opnieuw kwam het verleden voor de APO-militanten brandend dichtbij. “Kein zweites 1933” schilderden kunstenstudenten op spandoeken in München. Toen het vreedzame verzet tegen de “Bonner Notstand” op niets uitdraaide, doken de radicaalste opposanten onder in de Rote Armee Fraktion en de Bewegung 2.Juni.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

8 juni 2017

medialand

Film

De mummie is een vrouw

Theresa May: “We moeten het internet reguleren” We hadden het er verleden week over hoe Geert Wilders door Twitter geblokkeerd werd in Duitsland. Achtergrond was het zogenaamde “Netzwerkdurchsetzungsgesetz” (NetzDG), waardoor sociale media hoge boetes riskeren als ze volgens de overheid niet snel genoeg optreden tegenover “haatberichten”. Zoiets tast uiteraard de vrijheid van meningsuiting aan, want sociale media zoals Twitter en Facebook weten dat het volstaat ergens een (links) rechtertje te vinden om eender wat als “haatbericht” te laten classificeren. En zeker als een “populist” als een Geert Wilders weer eens zo stout is geweest enkele ongemakkelijke waarheden over de islam en de massa-immigratie te verkondigen.

Als reactie op de aanslag in Londen van zaterdagavond liet de Britse eerste minister Theresa May zich zondag al ontvallen dat het tijd wordt het internet beter te reguleren. Versta: er is nood aan een gelijkaardige wetgeving als degene die op stapel staat in Duitsland. Oorzaak is volgens haar dat de terroristen op het internet over zogenaamde “veilige ruimtes” (“safe spaces”) kunnen beschikken, waar ze zonder pottenkijkers met mekaar konden communiceren. Het is duidelijk dat ze het vooral op sociale media zoals Facebook gemunt heeft. Goed mogelijk dat Geert Wilders binnenkort ook in Groot-Brittannië geblokkeerd zal worden, want “haattaal” op het internet, dat is natuurlijk het échte probleem. Ondertussen plannen moslimterroristen al hun volgende aanslag in een chatroom die desnoods dan maar gehost wordt in Saoedi-Arabië…

“Plaats geen video’s van de aanslag op sociale media!”

Een paar jaar geleden zou het nog uitzonderlijk geweest zijn, als toevallige passanten video-opnames van een aanslag maakten. Vandaag is het de normaalste zaak dat bij een aanslag getuigen niet alleen foto’s vanuit allerlei hoeken maken, maar ook redelijk wat videomateriaal. Voor nogal wat moslimterroristen is het net daarom te doen.

In het licht daarvan vinden wij het uiteraard normaal dat de lokale politie vervolgens oproept om al het beeld- en geluidsmateriaal zo snel mogelijk aan hen over te maken. Je weet nooit dat op die manier medeplichtigen opgespoord kunnen worden, en op die manier misschien een volgende aanslag vermeden kan worden.

Merkwaardiger vinden we de expliciete oproep van de politie om het beeldmateriaal vooral niet op de sociale media te zetten. Is men soms bang dat het grote publiek zich op eigen houtje een mening vormt over de daders, zeker als ze met een mes “allahoe akbar” roepend door de straten van Londen lopen?

Probeer dan maar eens dagenlang vol te houden dat er nog niets geweten is over de daders, en al zeker over hun motief niet, en dat dan nog zo vlak voor de parlementsverkiezingen!

Sadiq Khan versus Donald Trump op Twitter Politici en sociale media, het blijkt in 2017 nog steeds een moeilijke evenwichtsoefening. Donald Trump doet er ons vanuit het Witte Huis zelfs meerdere malen per dag aan denken – hij is één van die politici die best een keer of vier, vijf nadenkt voor hij weer eens de entertoets op zijn toetsenbord indrukt.

Maar niet alle tweets die op het eerste gezicht weloverwogen neergeschreven werden doorstaan de tand des tijds even goed.

Neem nu de tweet die Sadiq Khan, de Labour-burgemeester van Londen, iets meer dan een jaar geleden de wereld instuurde: “Trumps ongeïnformeerde kijk op de Islam kan onze beide landen minder veilig maken. Het kan de gematigde moslims afstoten. Londen bewijst dat hij fout zit.” Probeer vandaag

ZEISPREUKJES - “Toch veel knappe koppen bij die PTB”, zei Raoul Hedebouw, en hij stond in een spiegelpaleis.

- “Nog nooit een publiek meegemaakt dat zo doodstil naar mijn toespraak luisterde”, zei John Crombez, en hij stond op een kerkhof.

- “Deze thee proeft nogal sterk”, zei de geheel onthouder, en hij zat in een whiskybar.

- “Leve de werkgelegenheid!”, riep de vakbonds bons, en hij voerde een stakingspiket aan.

- “De politiek heeft een voorbeeldfunctie”, zei de parlementariër, en hij stuurde zijn kat naar de praatbarak.

- “Ik zal het kort houden”, zei Guy Verhofstadt, en hij draaide zijn twaalfde bladzijde om.

- “Er zijn hier veel te veel migranten”, zei Filip Dewinter, en hij zat op een bus in Marrakesh.

- “Hoor ik daar een basso continuo?”, vroeg de muziekkenner zich af, en hij werd door de hond van de buren uit zijn slaap gehouden.

The Mummy

maar eens te beweren dat Sadiq Khan gelijk heeft, na nog maar eens een moslimaanslag in Londen.

Op zondagavond ging het in de gewone media echter niet over die jaar oude tweet van Sadiq Khan, wel over de manier waarop hij weigerde Donald Trump van wederwoord te dienen. “Trump haalt uit naar Londense burgemeester na aanslag”, klonk het bijvoorbeeld bij De Standaard, waarbij de toonzetting – uiteraard – was dat Trump alweer onnodig kwetsend optrad, en Sadiq Khan – uiteraard – wijselijk de boot afhield. Of moeten we nu echt denken dat dit alweer een neutrale en objectieve berichtgeving was, zoals men in een zelfverklaarde kwaliteitskrant zou mogen verwachten?

New York Times zend ombudsman de laan uit Bij The New York Times hebben ze onlangs de ombudsman de laan uitgestuurd. Reden: in deze tijden van internet en sociale media zou een ombudsman niet meer nodig zijn, omdat lezers voldoende kunnen reageren en als waakhond optreden voor de krant.

Dat de laatste ombudsman, Liz Spayd, niet bepaald een geweldige indruk naliet, zou de zaak niet vooruitgeholpen hebben, maar het zou dus toch niet de enige reden geweest zijn voor het afschaffen van de functie. Trouwens, bij concurrent The Washington Post doen ze het al vier jaar zonder ombudsman.

Opmerkelijk: tien jaar geleden diende zowat elk medium een ombudsman in dienst te nemen, of het werd niet ernstig genomen. Het was de periode dat ook De Standaard met veel tamtam een ombudsman aanstelde. Maar zoals De Standaard in haar berichtgeving fijntjes opmerkt: sedert Tom Naegels iets minder dan een jaar geleden ontslag nam als ombudsman bij de krant, is er nog geen vervanger aangesteld. Het zou ons niets verbazen dat ze daar in Groot-Bijgaarden na de zomer eindelijk hun moed bijeengeraapt krijgen om officieel aan te kondigen dat er ook helemaal geen vervanger komt, nu The New York Times hen het voorbeeld gegeven heeft.

O ja, hoe weet je zeker dat de functie van ombudsman volkomen passé is? Als de VRT-nieuwsredactie er ook eentje aanstelt, zoals amper een paar weken geleden. We zouden zeggen: met de groeten aan Tim Pauwels.

Zweden: “Media liegen over massa-immigratie” In Zweden werden onlangs de resultaten van een studie gepubliceerd, waaruit blijkt dat een meerderheid van de Zweden denkt dat de media liegen over de problemen in verband met de massa-immigratie. Uit het onderzoek, uitgevoerd door het Zweedse Instituut voor Mediastudies, blijkt in ieder geval dat 54 procent van de ondervraagden het eens was met die stelling. Slechts 27 procent van de ondervraagden was het er niet mee eens.

Uit de studie blijkt ook dat linkse kiezers meer vertrouwen hebben in de media, terwijl rechtse kiezers er minder vertrouwen in hebben. Kiezers van de Sverigedemokraterna (SD) hebben het minste vertrouwen in de media. Volgens Lars Truedson, voorzitter van het instituut en zelf een journalist met een linkse politieke voorkeur, wordt het misschien toch tijd dat de media eens nadenken over de manier waarop ze over criminaliteit en immigratie berichten. In het bijzonder meent hij dat nogal wat media de ethische regel om de etniciteit van de misdadigers niet te vermelden als die niet ter zake doet, meer dan eens misbruiken om ze net geheim te houden wanneer ze wel ter zake doet.

Jan Helin, hoofdredacteur van de nieuwsdienst van de Zweedse openbare omroep SVT, verdedigt echter zijn collega’s. Volgens hem bewijst de studie vooral dat “populisten” zoals Donald Trump de laatste jaren zoveel aan invloed gewonnen hebben, dat zij hun wantrouwen tegenover de media en de journalisten bij het grote publiek hebben kunnen verspreiden. Begrijp: het ligt dus zeker niet aan de media, het ligt aan het publiek.

Ironisch genoeg kwam de SVT twee weken geleden op nogal pijnlijke wijze onder vuur te liggen, naar aanleiding van een klein incident. Tijdens de viering van het nationale hockeyteam, dat net de gouden medaille op het wereldkampioenschap had behaald, viel heel toevallig het geluid uit precies op het ogenblik dat de sociaal-democratische eerste minister Stefan Löfven uitgejouwd werd door het publiek. “Technisch probleempje tijdens de rechtstreekse uitzending”, aldus een woordvoerder van SVT op Twitter. Ja, er zijn zo van die toevallige toevalligheden die toevallig op het juiste moment gebeuren. Zoiets zou de VRT ook kunnen overkomen…

Tom Cruise, ooit dé superster in Hollywood, neemt de jongste jaren weinig risico’s en de keren dat hij dat wel deed (o.a. met “Valkyrie”) waren geen succes. Dus zoekt hij zijn heil in vervolgfilms die wel de kassa doen rinkelen. Momenteel is hij bezig met aflevering 6 van “Mission Impossible” en kondigt hij zowaar een nieuwe “Top Gun” aan (indertijd, dat wil zeggen in 1986, zijn grootste succes; ja, ja, Mister Box Office is intussen ook al 55).

Zijn nieuwste film, “The Mummy”, is niet echt een sequel, maar het gegeven gaat wel terug tot het begin van de jaren dertig van vorige eeuw toen Boris Karloff gestalte gaf aan een opnieuw tot leven gewekte mummie van drieduizend jaar oud, die op zoek gaat naar zijn verloren liefde. Sindsdien zijn er een tiental meestal weinig interessante versies gedraaid. Uitzondering: de versie van de legendarische Britse filmstudio Hammer uit 1959 met Christopher Lee. De laatste mummiefilms dateren van rond de eeuwwisseling met Brendan Fraser in de hoofdrol.

Uiteraard speelt Cruise niet de mummie want, verrassing, deze keer is de mummie een vrouw. Dat ik dat zomaar verklap – “spoilers” noemt men dat in vaktaal – maakt niet veel uit. Deze opnieuw levende mummie is niet zozeer op zoek naar wat liefde, wel naar heerschappij over de wereld, en doet dat met alles wat tegenwoordig vereist is om van “The Mummy” een blockbuster te maken: speciale effecten, ontploffingen en gevechten. Kortom, of het nu gaat om een vrouwelijke mummie of één of ander via de computer samengesteld wezen, maakt nauwelijks wat uit. Spektakel met een wat mysterieus kantje, adembenemende stunts en veel lawaai, daar draait het om. Tommeke is uiteraard de man die de wereld van het onheil moet redden en hij doet dat met brio. Met naast hem ook nog Russell Crowe als ene Dr. Jekyll.

K.T.

De inspiratie voor “Rocky”

The Bleeder

Als iemand begint te leuteren over boksen of autosport, dan haak ik af. Ik vind dat namelijk geen sporten. Ik weet dat je eindeloos kan discussiëren over wat een sport is en wat niet – is vogelpikken, biljarten of paardrijden sport? Bestaat er zoiets als duivensport? – maar met boksen en auto’s heb ik het definitief gehad. Dan denk ik, straks wordt schieten met een geweer nog een olympische discipline.

Net zoals onze fascinatie voor wapens, is boksen en autorijden terug te brengen tot de oerinstincten van de mens.

Enerzijds de suprematie van de sterkste en anderzijds de passie voor snelheid. In die zin kan ik begrijpen dat mensen die ik bewonder – kunstenaars, schrijvers – of mensen in mijn omgeving die ik respecteer, er enthousiast of bewonderend over kunnen doen. Maar iemand op zijn gezicht slaan, of met een bolide driehonderd kilometer per uur rijden, onder sport catalogeren, dat is een brug te ver.

Over beide “sporten” zijn heel wat films gemaakt en ook hier geldt wat ik hierboven schreef. De films die het genre overstijgen gaan niet alleen over snelle auto’s of boksen, maar ook over het leven. “Raging Bull”, het absolute meesterwerk van Martin Scorsese, gaat over de demonen en de loutering van Jake La Motta. De beste films over Muhammad Ali gaan over zijn onnavolgbare stijl maar ook over zijn maatschappelijk engagement, en “Rocky” gaat over de underdog versus het establishment.

“The Bleeder” gaat precies over de man die beschouwd wordt als de inspiratie voor “Rocky”, ene Chuck Wepner, een meer dan middelmatige bokser die het ooit mocht opnemen tegen Muhammad Ali. Al lang vergeten, des te meer omdat de afloop niet bepaald “Rocky”-allures aannam. Hij verloor (uiteraard) en daarna was zijn leven één neergang: het gekende verhaal van vluchtige roem, vrouwen, drank en drugs. Hij raakte vervolgens verwikkeld in een echtscheiding en belandde ook nog eens in de gevangenis. Het leven neemt hier de bovenhand op dat ene moment van “glorie”.

Dat laatste blijkt zelfs zijn ondergang te zijn omdat hij niet opkan tegen de saaiheid van de rest van zijn leven. (Wepner is nu 78 en een drankenhandelaar.)

Dat is tenminste wat ik leer uit de mooie, haast melancholische film die regisseur Philippe Falardeau over Wepner heeft gemaakt, met een uitstekende Liev Schreiber in de hoofdrol. Het onderwerp heeft alles om er een trieste film van te maken, maar dat is allerminst het geval, omdat Falardeau focust op de wijze waarop Wepner in het reine komt met zijn op hol geslagen ego, zichzelf herontdekt en ten slotte in vrede kan leven met zijn verleden en zijn toekomst. Het feit dat de film begint wanneer Wepner afscheid neemt van het boksen lijkt aanvankelijk een gemakkelijk flashbackprocedé, maar het levert een zinvol perspectief op de gebeurtenissen die voorafgaan. Ook wil ik even benadrukken dat voor een film over boksen er opvallend weinig geweld aan te pas komt, m.a.w. “The Bleeder” is allesbehalve een film die alleen maar bedoeld is voor boksliefhebbers.

K.T.

Op de praatstoel

8 juni 2017

11

Praten met Remi Vermeiren

“Onafhankelijkheid is geen radicaal lokaas, wel noodzaak” Remi Vermeiren is een van de meest zichtbare ondernemers in de strijd voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Jarenlang leidde hij de Vlaamse topbank KBC. In 2005 was hij de hoofdauteur van het ‘Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen’ van de Denkgroep in De Warande. In 2014 spon hij de redenering ruimer uit in het boek “België, de onmogelijke opdracht”.

Flaminganten worden gracieus en schrander oud. Dat mag je besluiten uit een gesprek ten huize Vermeiren, een etage met schilderijen, boeken en zon in Gent. Bij een vorig bezoek was het appartement een kleine kunstgalerij. Remi Vermeiren verhuisde van een woonboerderij in Zottegem naar een beperktere woonplek en verkocht deels zijn collectie. “Kunst aankopen is gemakkelijker dan er opnieuw van af geraken,” bekent hij.

“Een beetje zoals met de diamanten die ‘for ever’ zijn, maar niet elk kunstwerk is ook een diamant.” Remi Vermeiren is 77 en hij vervult een laatste bestuursmandaat bij Ablynkx, een Vlaams onderzoeksbedrijf in de biotechnologie: “De leeftijdsgrens is onverbiddelijk. Ik heb alle overige bestuursmandaten al moeten stopzetten, maar ik betreur dat niet, integendeel.” ‘t Pallieterke: u las “Sleutels tot ontgrendeling” van Hendrik Vuye en Veerle Wouters. Hoe beoordeelt u dat boek?

Remi Vermeiren: “Met grote belangstelling las ik dat, inderdaad. Het boek is verrassend, leerzaam, misschien hier en daar wat kort door de bocht, maar dat verminkt de analyse niet. Enerzijds ontnuchterend, anderzijds sterkt het mijn overtuiging dat een ontmanteling van België spoort met het herstel van de democratie voor de Vlamingen. De grootste Belgische bevolkingsgroep leeft in een juridische gevangenis die tegen haar is uitgebouwd. Niemand kan dat blijvend aanvaarden, zelfs brave Vlamingen niet. Dat is althans wat ik hoop.” ‘t Pallieterke: u kantelde door de lectuur van dat boek van independentist naar confederalist?

Remi Vermeiren (lacht hartelijk): “Niet bepaald! Ik ben nu ruim tien jaar ingewerkt in deze politieke materie en mijn overtuiging is en blijft dat België voor de Vlamingen een antidemocratisch misbaksel is. Willen de Vlamingen ooit de kans krijgen om te leven in een rationele, doorzichtige en eerlijke staat, dan is de enige mogelijke politieke structuur een onafhankelijk Vlaanderen.” ‘t Pallieterke: het confederalisme van twee deelstaten met een veeleisend stadsgewest in het midden, is een voorgeborchte van een zelfstandig Vlaanderen en een zelfstandig Wallonië met een ad-hocstatuut voor Brussel, juist?

Remi Vermeiren: “Politiek-strategisch zit er zeker en vast muziek in zo’n tweestappenplan.

De facto zal het onafhankelijke Vlaanderen zo ooit tot stand komen. Confederalisme is een

voorlopige en aanvaardbare tussenstap als je geen meerderheid vindt voor de onafhankelijkheid. Confederalisme is dus independentisme light. Voor mij is dat geen reden om mijn stellingen over onafhankelijkheid op te bergen. Het boek van Vuye en Wouters versterkt mij in mijn overtuiging.” ‘t Pallieterke: is de noodzaak van onafhankelijkheid verzwakt?

Remi Vermeiren: “De noodzaak niet, maar ik zie de verzwakking van de independentistische gedachte evenals de bocht van N-VA door zich communautair naakt op te stellen om zo mee te regeren. Dat heeft alles te maken met de lankmoedigheid van de Vlaamse establishmentpartijen, die blijven zweren bij de voortzetting van het Belgische status quo, of moet ik zeggen de achteruitgang. De Vlaamse meerderheid in België is decennialang door de Franstaligen, met medeplichtigheid van de Vlaamse politici van de christendemocratie, het liberalisme en het socialisme, ontkracht, verkleind, gesaboteerd. “Sleutels voor ontgrendeling” kan, hopelijk, meehelpen om de Vlaamse vleugel van de Wetstraat met de neus op kwalijke feiten en het bedriegen van hun volk te drukken. Het boek van Vuye en Wouters is verplichte lectuur voor alle parlementairen van alle Vlaamse partijen, ook voor de Franstalige confraters en fracties.” ‘t Pallieterke: de grondwet is ten onrechte een fetisj, betogen Vuye en Wouters.

Remi Vermeiren: “De auteurs zijn verstandige en goed onderlegde specialisten en zij onthullen een diepe kloof. De Vlamingen wordt voorgespiegeld dat de grondwet inderdaad een fetisj is, een creatie die slechts zeer omslachtig - of zeg maar niet - kan gewijzigd worden. Zij leven in een gevangenis en houden zich aan het huisreglement dat inderdaad verbiedt dat zij ontsnappen. De Franstaligen hebben de mond vol van recht en orde en behandelen in de feiten de grondwet als een vodje papier zolang hen dat goed uitkomt.

Het voorbeeld van de zogenaamde autoriteit Belpéré, die zijn interpretatie van de ‘wet der wetten’ 180 graden wijzigt naargelang er al dan niet een grote Vlaams-nationale aanwezigheid is in het parlement, is even hilarisch als stuitend.” ‘t Pallieterke: bent u optimistisch over een kentering in de geesten?

Remi Vermeiren: “Neen. De kans op de verwezenlijking van de Vlaamse onafhankelijkheid is klein, maar voor mij, en ik sta niet alleen, blijft het een principiële keuze. Ik huldig het parool van Willem de Zwijger: “Point

De verankering, bis Nederland voert een politieke discussie over de verankering van zijn bedrijven die doet denken aan de periode in Vlaanderen na de ineenstorting van Generale Maatschappij van België in 1989. De vrees voor de grote uitverkoop van onze sleutelbedrijven aan Frankrijk leefde: België en Vlaanderen dus als protectoraat van het industrieel-financiële Parijs.

Remi Vermeiren (glimlacht): “Er is een geruststelling: bpost heeft PostNL niet kunnen overhalen om samen in zee te gaan en je kon daaruit besluiten dat de Nederlanders neerkeken op de kleine Belgen. Maar het probleem is breder, blijkt. Unilever en AkzoNobel staan in de belangstelling van grote Amerikanen en politiek Den Haag reageert geschokt.

Er is zelfs een voorstel om vijandige overnames twaalf maanden te bevriezen om de geesten te ontwapenen en verweermiddelen te zoeken. Dat is een naasting van de aandeelhouders ten voordele van het zittende management en dus de omgekeerde wereld. Gek is dat het Oranjegezinde Nederland, trots op zijn identiteit - ook economisch, wat het land, zijn elite en zijn burgers siert - vergeet dat zijn multinationals groot werden door buitenlandse overnames en internationalisering.” ‘t Pallieterke: en onze Vlaamse bedrijven vandaag?

Remi Vermeiren: “Wij zitten in de voorfase waarin Nederland zich tientallen jaren geleden bevond. Er is voor de eerste maal in onze geschiedenis een waaier van gezonde startende, kleinere en middelgrote bedrijven actief in veelbelovende sectoren met soms familiale wortels, maar ook louter professionele. Ik zie bij hen de goesting om steeds meer buitenlandse overnames te doen, om te internationaliseren. Dat is schitterend.”

n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer.” Een van de handicaps is de blijvende kloof tussen N-VA en Vlaams Belang. N-VA wil natuurlijk ook in 2018 en 2019 verder groeien tot een omvangrijke centrumpartij, en stemmenjacht, ook ter rechterzijde waar het VB thuis is, hoort daarbij. Het VB wil, even vanzelfsprekend, niet wijken. Dat en de bitsigheid waarmee ze elkaar bekampen, maakt dat we de samenwerking tussen de twee stromingen van het Vlaams-nationalisme mogen vergeten. En dat is bedroevend.” ‘t Pallieterke: in 2005 verscheen het ‘Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen’. Was het een maat voor niets?

Remi Vermeiren (kordaat): “Denk ik niet!

Het manifest moest en zou er komen om een groot taboe weg te ruimen. Tot dan toe was de eis voor Vlaamse onafhankelijkheid opgeborgen in de kringen van radicale fijnproevers.

Het manifest heeft die eis bespreekbaar, toonbaar en salongeschikt gemaakt. In België, ook in Franstalige kringen, werd nadien duidelijk dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen kon behoren tot de democratische scenario’s van de toekomst. Maar er geldt een wetmatigheid: België komt voortdurend in de problemen onder meer bij de oliecrisis, de criteria van het Verdrag van Maastricht, de euro-druk om de schuld te beperken, enz. En dit als gevolg van zijn inefficiëntie, zijn dualiteit op het vlak van economie, politieke voorkeuren en cultuur en van het gebrek aan verantwoordelijkheid van de politieke structuren voor tegelijkertijd én de uitgaven én de inkomsten. Er volgt heisa en de V-partijen winnen van de weeromstuit meer stemmen.

Echter, mede door hun verdeeldheid, vooralsnog (?), zijn dat niet genoeg stemmen om hun wil door te drukken. Maar wel genoeg opdat op hen beroep wordt of moet worden gedaan om de Belgische problemen te lijmen. De VU deed dat en gaf dus, net als de B-partijen, de voorrang aan het behoud van de Belgische constellatie. De N-VA doet dat nu. Mede gezien het resultaat van de verkiezingen van 2014 en de drang en dwang om ‘staatsmanschap’ te tonen, lijkt dat verdedigbaar. Voor één legislatuur. Maar een tweede dreigt zeer problematisch te worden als de partij dreigt te breken of te buigen onder de kracht van haar eigen analyse dat België in se niet goed bestuurbaar is en ze mee vastloopt in het Belgisch gemodder. Een dan verzwakte N-VA en een groeiende kloof met het VB zullen dan de Vlaamse zelfstandigheid noch het confederalisme dichterbij brengen.” ‘t Pallieterke: de Wetstraat en de “grote” partijen, toch de partijen die tot 2014 groot waren, hebben het manifest in de lade gestopt.

Remi Vermeiren: “Ze geven zogezegd de voorrang aan economische en sociale problemen, eerder dan aan de ontrafeling van België. Dat is bizarre nonsens, want het zijn de dualiteiten, de structuren en de anomalieën van België die verhinderen dat Vlaanderen de algemeen geldende en zijn specifieke economische en maatschappelijk problemen even efficiënt aanpakt als bijvoorbeeld Nederland, de Scandinavische landen en Duitsland. Men kan zich afvragen waar ze het recht vandaan halen om de opdracht vanwege hun kiezers, hun volmachtgevers, dermate te blijven veronachtzamen, de Belgische problematiek blijven meeslepen en bovendien Wallonië en Brussel verhinderen om hun eigen weg te bewandelen en hen daarbij te helpen tegen een lagere kost dan de kostprijs van België voor Vlaanderen.” ‘t Pallieterke: wat te doen?

Remi Vermeiren: “Is het te veel gevraagd van onze Vlaamse politici, die zich democraten noemen, om onderling een basisverdrag te sluiten over de toekomst van hun deelstaat en daarmee de volgende regeringsonderhandelingen met de Franstaligen in te gaan? Een overgangsperiode is sowieso normaal, zowel voor een confederale als voor een independentistische keuze. Bijvoorbeeld, alle trans-

ferten kan en moet men niet zomaar meteen afschaffen. Dat is sociaal, economisch en internationaal politiek onmogelijk. Hier zet ik dus wel een vraagteken bij het werk van Vuye en Wouters: de Vlaamse meerderheid waarnaar ze zich richten, blijkt niet te bestaan. En, als die wel bestaat, wat verhindert haar dan om naast die grondwet en haar grendels en juridisch geklooi te gaan staan?” ‘t Pallieterke: Herman Daems, topbankier, ex-leider van de Gimv en ex-kabinetschef van Erik van Rompuy, ziet in de Belgische constructie versnippering, met compromissen op compromissen. Hij schrijft en zegt het sedert kort zonder omwegen…

Remi Vermeiren: “Herman Daems heeft honderd procent gelijk. Ik deel zijn visie.

‘Kurieren am Symptom’ zal niet veel oplossen. In de stroming naar independentisme past ook een nieuw kiesstelsel waar hij graag voor pleit, een stelsel dat een afwisseling tussen een rechts en een links kabinet vergemakkelijkt. Situaties zoals in Antwerpen, waar de socialisten zeven decennia lang de lakens hebben uitgedeeld, zijn tegen de geest van een democratisch bestel. Op gevaar af de domme indruk te wekken dat onafhankelijkheid alles zal oplossen, kan ze toch ook leiden tot de noodzakelijke hertekening van het politieke landschap wanneer de communautaire tegenstellingen tussen de partijen verdwijnen. Een toenadering en fusie tussen sommige partijen zal dan voor de hand liggen. En Open Vld, die zich eerst bekeerde tot confederalisme, zal het vervolgens niet meer moeten afwijzen om zich te onderscheiden van de N-VA. Hoeveel energie België toch opslorpt…” ‘t Pallieterke: Economisch floreert Vlaanderen. En in mindere mate België?

Remi Vermeiren: “Ja en neen. Ik hoorde recentelijk in onze beleggingsclub professor Erik Buyst over zijn boek “Het gestolde land”.

Hij toont hoe België sedert de Eerste Wereldoorlog fundamentele problemen als de sanering van de overheidsfinanciën keer op keer uitstelt, wat fnuikend is voor de economie.

Op lange termijn blijven wij dus gehandicapt, want ook van deze regering is daaromtrent weinig te verwachten. En zo niet, van welke dan wel? Wat klopt, is dat de Duitse motor de Europese economieën deugd doet. Concreet, voor Vlaanderen zie ik de export stijgen en de werkloosheid dalen, echter, structureel blijven Brussel en Wallonië achter. De Belgische groei is daardoor lager dan het Europese gemiddelde.”

Frans Crols

12

Cultuur

De hete zomer van 1917 De vzw Kapelaan Verschaeve (Alveringem) organiseert op zaterdag 8 juli 2017 een colloquium, onder de titel ‘De hete zomer van 1917’.

Dit colloquium vindt plaats naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de Open Brief aan koning Albert I. Bij deze gelegenheid is het de bedoeling de positie en de invloed van Verschaeve te herdefiniëren op basis van recente onderzoeken en publicaties. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werd Verschaeve reeds beschouwd als één van de leiders van de Vlaamse Beweging. Achter het IJzerfront oefende hij een geestelijk leiderschap uit op Vlaamse soldaten en studenten: zijn kapelanij werd een ontmoetingsplaats voor vele Vlaamse soldaten, intellectuelen én volksjongens. Verschaeve speelde een bijzondere rol in de Frontbeweging. Zo richtte hij Open Brieven aan koning en kardinaal en schreef hij een Catechismus van de Vlaamse Beweging waaruit de eis voor zelfbestuur volgde. Van 1915 tot 1918 uitte hij zijn radicaal-nationalisme in een reeks Oorlogsindrukken (die eerst geweigerd waren voor De Belgische Standaard, waarin wel zijn Soldatenliedjes gepubliceerd werden).

Cyriel Verschaeve woonde in de kapelanij van Alveringem van 1911 tot 1939. De kapelanij is in 2005 als monument beschermd wegens de historische en sociaal-culturele waarde.

De vzw Kapelaan Verschaeve werkt samen met de gemeente Alveringem en het ADVN voor de uitwerking van een volledig dagprogramma dat start om 10u.30 met koffie op het gemeentehuis van Alveringem. Aansluitend kan om 11u.15 een bezoek gebracht worden aan de kapelanij Verschaeve. Mits vooraf in te schrijven is er ’s middags gelegenheid om samen te lunchen. (Prijs: 20 euro.)

Om 14u.30 start het eigenlijke colloquium in OC De Kwelle, Sint-Rijkersstraat 20 te Alveringem.

Er zijn vier referaten: • Referaat 1: de politieke situatie, de regering en Verschaeve, door Vincent Scheltiens, medewerker CEGESOMA, Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en Maatschappij, Brussel • Referaat 2: de militaire rechtspraak en de veiligheidsdiensten, door Luc Vandeweyer, Diensthoofd Algemeen Rijksarchief, Brussel • Referaat 3: de brief aan kardinaal Mercier, door Romain Vanlandschoot, historicus van de Vlaamse Beweging • Referaat 4: de brief aan paus Benedictus XV, door prof. dr. em. Frans-Jos Verdoodt • Algemene besluiten van het colloquium door Rik van Cauwelaert, journalist

8 juni 2017

Nieuw prentenmuseum in Antwerpen Deze week is Antwerpen een museum rijker. Tegenover Het Steen, naast Museum Eugeen van Mieghem, opent Harry Rutten zijn Museum De Reede. Het focust op drie grootheden van de gravure: Francisco Goya, Félicien Rops en Edvard Munch. naars voortdurend zijn blijven experimenteren betreffende de techniek en dat voor de meest uiteenlopende onderwerpen.

Rutten verzamelde, rond het thema van het menselijke lot, werken van kunstenaars die de getormenteerde menselijk ziel hebben vastgelegd. Zo belandde hij bij de drie groten van de gravure: Francisco Goya, Félicien Rops en Edvard Munch. In het museum hebben ze elk een eigen ruimte.

Het is dus niet de bedoeling te ontrafelen wat de drie kunstenaars gemeen hebben, wel om de eigenheid van elk van hen tot haar recht te laten komen: de pathos van Goya, het sarcasme van Rops en de krachtige beelden van Munch. Van die laatste kunstenaar toont het museum een dertigtal werken, minder dan van de twee anderen, maar ze krijgen meer ruimte om te schitteren. Terecht, want zijn ‘Madonna’ bijvoorbeeld is een adembenemend werk (zie afbeelding).

Het museum toont naast de ‘grote drie’ werk van een dertigtal andere kunstenaars. Daar zijn buitenlanders bij, zoals Käthe Kollwitz, en een vijftiental graveurs van bij ons. Zo is er interessant werk te ontdekken van Georges Lemmen, Walter Sauer en Kurt Peiser.

Niet toevallig in Antwerpen

Deelname aan het colloquium is enkel mogelijk na inschrijving (deelname in de kosten: 5 euro) Dat kan via Frank Godderis (voorzitter): frank.godderis@telenet.be of telefonisch: 058 28 87 07. Bijkomende informatie over het initiatief en over Cyriel Verschaeve vindt u op KvC de goed gedocumenteerde webstek www.cyrielverschaeve.eu

Cartoonisten tonen wederom solidariteit met London

Musea die zich op grafiek toeleggen zijn in ons land op de vingers van één hand te tellen.

Dat lijkt logisch. Deze fragiele werken worden in optimale omstandigheden bewaard in prentenkabinetten, waar ze meestal enkel voor onderzoekers uit hun zuurvrije bescherming worden gehaald. En zo blijven heel veel artistieke parels verborgen voor het grote publiek.

Verzamelaar Harry Rutten wilde daar wat aan doen. Deze week opent hij in Antwerpen zijn privémuseum, De Reede.

Rutten heeft de voorbije decennia een rijke collectie grafiek verzameld en hij wil al dat moois met het publiek delen. Hij heeft overwogen om de werken in bruikleen te geven aan een museum, maar dan zouden ze allicht in de depots zijn beland. Rutten heeft daarom zijn verzameling ondergebracht in een stichting, die de werking van Museum De Reede verzekert.

De grote drie Zoals dat bij privécollecties die openbaar worden gemaakt altijd het geval is, weerspiegelt Museum De Reede de smaak van de verzamelaar. Verwacht geen overzicht van de historiek van de rijke gravurekunst. Dat zou een bijna onmogelijke onderneming zijn, want grafiek is het medium bij uitstek waarmee kunste-

Museum De Reede huist in een modern wooncomplex dat werd gebouwd in 2000.

Het heeft uitzicht op de rede van Antwerpen, vandaar de naam van het museum. De oude schrijfwijze ‘Reede’ verwijst naar de zestiende en zeventiende eeuw toen de Scheldestad het wereldcentrum van de graveerkunst was. Het was ook de tijd van de toonaangevende prentendrukkers Christoffel Plantin en de Moretussen.

Op het gelijkvloers bevindt zich de bibliotheek en de ruimte waar een brede waaier aan werk van een dertigtal kunstenaars wordt gepresenteerd. Ook de tijdelijke tentoonstellingen hebben daar plaats. Museum De Reede wil er minimum drie per jaar organiseren. De opener is de Noorse kunstenaar Ole Jørgen Ness, die duidelijk gefascineerd is door het werk Félicien Rops.

De voorstelling van de grafiek van Goya, Rops en Munch bevindt zich op de bovenverdieping. Die is onderverdeeld in drie ruimten, al zijn het geen afgesloten expositiezalen. De werken van de grote meesters houden voeling met elkaar.

Museum De Reede mikt op 25.000 bezoekers per jaar. Met dit mooie aanbod moet dat haalbaar zijn.

MMMV Museum De Reede, opening op 10 juni, Ernest van Dijckkaai 7, Antwerpen, www.museum-dereede.com

Aida sluit Muntpaleis Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom €

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

De grote operatent op de site van Tour & Taxis, later Muntpaleis genoemd, is opgedoekt. Geen storende geluiden meer van vliegtuigen, spelende kinderen of verkeersdrukte voor het operaklankbord. Ook geen dekens meer om de toeschouwers op te warmen, of flesjes water om de mei-hitte op te vangen.

De periode van het Muntpaleis werd begin juni afgesloten met de laatste prestigeproductie van het aangepaste seizoen. Het werd “Aida” van Guiseppe Verdi, gecomponeerd in opdracht van de onderkoning van Egypte voor de opera van Kaïro. Egypte beleefde in de jaren rond 1850 een bloeiperiode, met een militaire expansie tot Eritrea. Verdi was actief betrokken in het ‘risorgimento’ en de eenmaking van Italië. Meer dan ooit ging de opera van Verdi dus over oorlog en onderwerping.

Het liefdesthema schraagt het oorlogsgebeuren. Aida is een Ethiopische prinses, nu slavin van Amneris, dochter van de farao en smoorverliefd op militair bevelhebber Radamès, die dan weer houdt van Aida. Er zijn vier bedrijven, met bijna drie uur opera, om alles uit de doeken te doen. Radamès, de grote triomfator, einde tweede bedrijf, verraadt militaire geheimen om te vluchten met Aida, maar hij loopt

in de val. Hij wordt levend begraven in een graf, waarin Aida zich ultiem bij hem voegt, om samen te sterven. Verdi heeft dit liefdesverhaal verpakt in zijn mooiste orkestratie, aria’s, duetten en koormuziek. De Munt had twee ongeveer gelijkmatige casts van protagonisten en muzikaal leider ingeschakeld. Alles werd zo sober mogelijk gehouden. Geen sprake van de nochtans vaak gebruikte olifanten bij de triomftocht. De Griekse regisseur Stathis Livathinos, gekend voor zijn groots opgevatte scenografie, liet de meeste Egyptische sier achterwege. Hij verdiepte zich liever in de tragiek van het liefdesspel. Ook orkest en zang, bij ons onder de leiding van Samuel Jean, met als voornaamste solisten Monica Zanettin (Aida), Gaston Rivero (Radamès) en Ksenia Dudnikova (Amnesis), acteerden op hoog niveau. Een waardig slot voor het Muntpaleis.

FDC

Boeken

8 juni 2017

13

Nieuw boek bij Uitgeverij Polemos

De 16e (Ierse) Divisie in Vlaanderen - 1917

Dat Jan Huijbrechts op een duidelijke en bevattelijke manier geschiedenis weet te brengen, is een open deur instampen bij degenen die reeds eerder werk van hem hebben gelezen: “In Vlaanderens velden”.

Zelfbestuur In dit boek brengt de auteur het dramatische verhaal van duizenden en duizenden Ierse jonge, maar ook minder jonge, mannen.

Nationalisten, die in de nazomer van 1914 het Britse leger vervoegden in de hoop het zo lang verbeide zelfbestuur (Home Rule) voor Ierland te verwerven. Vier jaar later, einde 1918, kwamen ze terug thuis, bedrogen tot in het

diepste van hun ziel. Bedrogen door de Britse kroon, die hen enkel behandelde als goedkoop kanonnenvoer en erger nog: thuis werden ze met de nek aangekeken en uitgespuwd als smerige collaborateurs van de gehate Engelse bezetter.

Op een gedreven en aangrijpende manier brengt Huijbrechts dit tragische verhaal van de 16de Ierse Divisie, die ook hier in de Westhoek de oorlogswaanzin heeft meegemaakt en ondergaan tijdens de verschrikkelijke derde slag om Ieper.

Niet toevallig brengt uitgeverij Polemos dit boek nu uit. Op 7 juni 2017 is het uitgerekend 100 jaar geleden dat de slag bij Mesen én Wijtschate ontbrandde. De bloederige ouverture van die derde slag bij Ieper: tientallen ondergrondse mijnen onder de Duitse linies werden in de vroege ochtend van die 7de juni tot ontploffing gebracht, gevolgd door een stormloop van Britse legereenheden. Uitgerekend de 16de Divisie zat in het oog van de storm, in de streek van Wijtschate, en heeft in niet geringe mate bijgedragen tot het succes van die aanval.

In Ierland en in Vlaanderen De auteur brengt heel die bewogen en dra-

Studie Vlaams Belang:

Vlaming grootste nettobetaler Europese Unie Vlaams Belang komt voor de dag met een uitgebreide brochure over de kostprijs van de Europese Unie. Jaarlijks betaalt de Vlaming netto 339 euro aan de EU, zo leren de berekeningen. Niemand in de hele EU draagt meer af dan de Vlaamse belastingbetaler.

Gerolf Annemans hekelt de houding van de Federale Regering, die niets onderneemt om deze extra transfert te stoppen.

In 2009 presenteerde de EU-delegatie van het Vlaams Belang een uitgave over het kostenplaatje van de Europese Unie. “Niemand betaalt meer dan de Vlamingen”, was toen de conclusie. De geactualiseerde en uitgebreide versie van deze studie, die dinsdag aan de pers werd voorgesteld, schetst een nog negatiever beeld: Iedere Vlaming betaalt jaarlijks 530 euro aan de EU en krijgt slechts een habbekrats van 191 euro terug. De jaarlijkse nettobijdrage van de Vlaming aan de EU liep tussen 2009 en 2017 op van 282 euro naar 339 euro.”

Vlamingen betalen voor Wallonië Cijferreeksen leren ons dat België behoort tot de groep nettobetalers binnen het Europa van 28 lidstaten: De betalingen aan de EU zijn groter dan wat in ruil wordt teruggegeven.

Buurlanden Duitsland, Frankrijk, Nederland en het Verenigd Koninkrijk zitten in hetzelfde schuitje. Echter, gemiddelden leren ons binnen de Belgische context maar weinig. Daarom is het interessant dat Vlaams Belang een uitsplitsing maakt tussen de afzonderlijke bijdragen van de Walen en de Vlamingen. Wat blijkt? De nettokost voor de Vlamingen loopt alleen maar verder op. Hiervoor zijn verschillende verklaringen te geven. Enerzijds zijn de betalingen vanuit Vlaanderen aan de EU hoger (64,7% van de totale Belgische afdrachten), anderzijds krijgt Vlaanderen als ‘dank’ hier minder voor in ruil.

Het belangrijkste element van de scheeftrekking ten nadelen van Vlaanderen ligt bij de structuur- en solidariteitsfondsen.

“Deze cohesiefondsen zijn goed voor meer dan een derde van de totale uitgaven van de EU. Als we uitgaan van het bedrag in de partnerschapovereenkomst voor België over de periode 2014-2020, dan krijgt Vlaanderen maar 29,5% van deze zeer belangrijke structuurfondsen; een situatie die ronduit schandalig is”, zo oordeelt Vlaams Belang.

Aanklacht tegen Vlaamse en Federale Regering Het is dus overduidelijk dat naast de interne Belgische transferten ten gunste van Wallonië, naast de geldstromen binnen de eurozone die eveneens van Noord- naar Zuid lopen, de Vla-

mingen via de Europese Unie voor een derde keer de klos zijn. Gerolf Annemans beklaagt zich niet alleen over deze voortdurende afdrachten maar hekelt bovenal het gebrek aan daadkracht bij de Vlaamse en Federale Regering om deze situatie om te buigen.

“De regeringen van N-VA, CD&V en Open Vld ondernemen niets om deze EU-afdrachten, ten koste van Vlaanderen, te stoppen. Aan de nalatigheid van de Belgische regeringen op dit vlak moet meteen een einde worden gesteld, door een onderhandeling over een korting tot netto 200 euro per jaar, of nog beter door een doorgedreven streven naar de ‘nulnorm’: een evenwicht tussen betalingen aan de EU en uitgaven aan de EU”, aldus Annemans.

Zielige VRT Een tijdje terug berekende de openbare omroep de kostprijs van de EU. De vorsers bij de VRT komen uit bij een opmerkelijk lager cijfer, namelijk een nettokost van ‘slechts’ 112 euro per jaar. Van waar dit verschil? De openbare omroep maakt geen onderscheid tussen Vlaamse en Waalse afdrachten, wat de kostprijs voor de Vlamingen sterk onderschat. Andere onderzoeken, uitgevoerd door de EU-instellingen zelf nota bene, stellen vast dat de winsten die het Europese project opleveren ruimschoots de kosten overtreffen. De publicatie “De kostprijs van geen EU”, is in dit kader een standaardwerk. Het probleem met deze analyse is dat ze er van uitgaat dat alle economische groei en welvaartsstijgingen automatisch en expliciet te danken zijn aan het EU-project, wat uiteraard niet of slechts zeer ten dele het geval is.

De brochure “Het kostenplaatje van de Europese Unie - Vlamingen betalen het meest” van het Vlaams Belang, is een goed onderbouwde studie. Het siert de partij dat ze het debat over de voor- en nadelen van de supranationale EU op een inhoudelijke wijze wil aanzwengelen. Het is dan ook ronduit zielig dat uitgerekend de VRT en andere media - die doorgaans beweren dat het Vlaams Belang enkel tiert en haar standpunten niet onderbouwt - hun kat stuurden naar de persconferentie van afgeloLvS pen dinsdag.

De Grote Oorlog eindigde bijna een eeuw maar de rolaan die nationalistisch, kathomatische periode totgeleden, leven de hand van liek Ierland in dit verschrikkelijke conflict speelde blijft tot op de dag vandaag een gevoelig thema. Het verhaal van de 16 (Ierse) Divisie, de belangrijkste bijdrage van nationalistisch dagboekfragmenten, brieven andere en katholiek Ierland tot de Britse oorlogsinspanning, illustreert op en een dramatische wijze de getuicomplexiteit en de tegenstrijdigheden van het Ierse engagement in de Eerste Wereldoorlog. genissen van soldaten. Huijbrechts schetst in De 16 (Ierse) Divisie kende triomf en tragedie aan het westelijke front. Een groot gedeelte van deze gebeurtenissen speelden zich af in Vlaanderenskaderstukken velden. Ze boekte, samen met verschillende boeiende porhaar ideologische opponent – de 36 (Ulster) Divisie – een spectaculaire overwinning met de inname van Wijtschate op 7 juni 1917 maar beleefde een paar maanden later, opnieuw tretten van belangrijke en samen met de 36e Divisie, ook één van haar grootste tragedies bijminder de zinloze strijd rond belangde Frezenberg. Dit boek focust niet alleen op wat er toen gebeurde maar geeft ook duiding bij ontstaan én de teloorgang deze, in meer dan een opzicht bijzondere eenheid. Ierse rijkehet actoren envanvan feiten.

Een toegevoegde katholieken en nationalisten hadden in 1914 en 1915 met duizenden vrijwillig dienst genomen inis het Britse leger in deen hoop op die manierde het al bijna afgeronde politieke proces waarde zeker vast publicatie van heel dat tot zelfbestuur voor Ierland moest leiden, te bespoedigen. Toen diegenen die het geluk de hel te hebben overleefd naar huis terugkeerden, kwamen ze in een land terecht wat hadden interessant uit dat ze nauwelijks herkenden en fotomateriaal dat het liefst zo snel mogelijk hun inzet vergat.die Tot voor dagen, kort werd hen zelfs een plaats in de officiële Ierse geschiedschrijving ontzegd. In ‘Verdrongen Verleden’ vindt u hun ongecensureerde vooral tragische verhaal… dat de auteur heeft enbijeengesprokkeld.

Ook besteedt hij ruime aandacht aan wat toen in Huijbrechts (°1962) is master cultuurwetenschappen en publiceerdie periodeJan het thuisfront gebeurde: o.a. deaan een twintigtal meestal militair-historische studies.

Dit boek is het resultaat van twee van zijn passies: Ierland en de Eerste Wereldoorlog. de tragiek van de in verbleef, Dublin, eind In de meer dan Paasopstand dertig keer dat hij op het Groene Eiland probeerde hij een dieper inzicht te verwerven in het boeiende en soms dramatische verhaal van het land en volk. Ierland endoor de Ierse geschieapril 1916, onmiddellijk gevolgd de standdenis kennen, net als de geschonden frontlandschappen van de Eerste Wereldoorlog, intussen nauwelijks nog geheimen voor hem. rechtelijke executies van de kopstukken van die rebellie. De verscheurdheid die nadien velen voelden: hadden ook zij geen bloed aan hun handen door het uniform van de Engelse verdrukker te dragen?

Of zoals de bekende hedendaagse Ierse auteur Dermot Bulger schreef over één van die meer bekende Ierse gesneuvelde vrijwilligers van de 16de Divisie, de jonge veelbelovende dichter Francis Ledwidge: “Voor mij vertegenwoordigt hij de duizenden vergeten Ierse geesten van die oorlog, die terugwandelen naar alle hoeken van Ierland. Mannen over wiens ervaringen niemand, zelfs niet de familie, sprak.”

Met dit boeiende werk brengt Jan Huijbrechts een sereen en degelijk onderbouwd verhaal van die mannen. Een aangrijpende zoektocht naar een stuk verdrongen Iers verleden in Vlaamse velden. Warm aanbevolen e

Verdrongen Verleden

e

e

Jan Huijbrechts

“Drie verkenningen langs het IJzerfront 1914-‘18” (uitgeverij Egmont) en “Onsterfelijk in uw steen. Soldatengraven, heldenhulde en de Groote Oorlog” (uitgeverij Vrijdag), bij dit laatste boek is hij mede-auteur en brengt hij het aangrijpende relaas van het ontstaan van de legendarische heldenhuldezerken en parallel daarmee de geschiedenis van de Frontbeweging, de Vlaamse ontvoogdingsstrijd aan de IJzer. Twee werken over WO I, waardoor Huijbrechts werkelijk is gegrepen en waarover hij vandaag in Vlaanderen een (veel te bescheiden) autoriteit is geworden. Zijn nieuwste werkstuk heeft - hoeft het te verwonderen?

- opnieuw de Eeste Wereldoorlog als thema: “Verdrongen Verleden… De 16de (Ierse) Divisie in Vlaanderen, 1917”, uitgegeven bij de uitgeverij van dit huis Polemos.

Verdrongen Verleden

Verdrongen Verleden

Een Ierse tragedie in Vlaanderen

Jan Huijbrechts

VerdrongenVerleden-Cover.indd 1

23/05/17 15:43

voor al wie geboeid is door geschiedenis, en vooral door het verhaal van doodgewone mensen die geschiedenis maakten!

Guido Moons

Jan Huijbrechts, ”Verdrongen verleden – de 16th Irish Division”, uitgeverij Polemos 2017, 256 bladzijden. Verschijningsdatum: 23 juni.

Het boek kan nu al besteld worden via de webwinkel van ’t Pallieterke, www.pallieterke.net, of telefonisch. Prijs: 24,95 euro + 6 euro verzendingskosten.

Borgerokko is Coke City Raf Sauviller is en blijft een krachtpatser in de moeilijkste niche van de journalistiek: de speurjournalistiek. De niche is noch in Vlaanderen, noch in Franstalig België sterk ontwikkeld. Sauviller bouwde zijn reputatie van ambetanterik op bij MaoMagazine, Deng en Humo.

De linkse Sauviller heeft een boek geschreven dat met tromgeroffel zou kunnen uitgegeven worden door Egmont, de uitgespuwde toch door de Gutmenschen - uitgeverij van het Vlaams Belang. Hij ontdekt en herkauwt met smeuïge en actuele details een waarheid die Vlaams Blok/Belang sedert ruim een generatie kent en die de grondslag is van het jarenlange en grote succes van de partij in de achterstandswijken van Antwerpen.

Lonende criminaliteit Borgerhout is Borgerokko en heeft wijken die roversholen zijn. Kalasjnikovs die bij nacht rolluiken doorzeven zijn er de sonore muziekinstrumenten. Die roversholen leveren pakken euro’s op aan Marokkaanse patsers, families en boefjes. Dat heeft een leuk, relatief toch, neveneffect: de Scheldestad stuurt betrekkelijk weinig Syriëstrijders uit, want de lokale Maghrebijnse knapen hebben hier iets crimineels om handen dat veel geld opbrengt, en dat ontbreekt, zeker op die schaal, in Brussel en Charleroi. Met de rendabele bezigheden in Antwerpen is het minder urgent en lonend om tegenstanders, homo’s en ongelovigen tegen soldij te kelen voor IS in het nieuwste kalifaat. Cocaïne en heroïne - drugs in het algemeen - zijn door de nabijheid van de haven en de nauwe en moorddadige contacten met de Mocro’s, de gangsters met Marokkaanse wortels in Amsterdam, een Borgerhoutse groeibranche.

Borgerokko is een Antwerpse hel met een stijgend aantal drugskwekerijen in huurhuizen, waarvan de muren doorbroken worden voor de grootschalige kweek. De Turnhoutsebaan verpaupert, ondanks de goede wil van het stadsen districtsbestuur, en is Antwerpen onwaardig, met theehuizen waar de voorkant vrolijker is dan de gesloten, gevaarlijke en moorddadige achterkant. De private achterkant is voor de waterpijp lurkende vaders, zonen, ooms en neven van de cocaïnebroeders.

De haven van Antwerpen Wat is er uniek aan Antwerpen als bestemming van containers met drugs? Traditioneel zijn de scheepvaartlijnen tussen deze haven en Latijns-Amerika veel meer uitgebouwd dan deze tussen Rotterdam en het paradijs van de drugsmaffiosi. Rotterdam heeft een horizon die historisch gericht is op Azië. Ook is de Antwerpse haven niet op slot. Er verschijnen wel meer hekken - die een makkie zijn voor handige Youssefs met een draadschaar - en con-

troleposten, echter, de haven is niet volledig omringd door afsluitingen die het weghalen van de illegale en dure vrachtjes erg bemoeilijken zoals bij onze noorderburen. Doet het stadsbestuur met N-VA’ers aan het roer het goed? Neen, oordeelt Sauviller. Hij pleit voor een meer gecoördineerde aanpak naar Nederlands model waar het bestuur, de politie en de fiscus hand in hand werken om de bendes, de families, de kereltjes met de opgeschoren kopjes, financieel uit te kleden.

Raf Sauviller splijt de blanke bewoners van Borgerhout in twee kampen: de believers en de non-believers. Hij behoort eindelijk, en leerde het door jarenlange waarneming, veel lectuur en goede contacten bij de politie, tot de believers die weten van en getuigen over de drugsscene in Antwerpen-Noord. De progressieve non-believers zijn schatjes zoals muzikant en documentairemaker Pieter Embrechts, die hun plezier niet op kunnen in de rotste gemeente van Groot-Antwerpen. Hij woont naast zijn zus Tine, ook bekend van de teevee, in een Borgerhoutse straat die ver ligt van het criminogeenste deel dat Sauviller exploreert. Troubadour Pieter spreidde zijn goesting voor de Turnhoutsebaan uit in de recente documentaire “A Street Concert”, die in De Roma, de club van de non-believers, in première ging.

Volle zaal. De meeste aanwezigen trokken na de voorstelling, zoals steeds zeer tevreden over zichzelf en hun wereldburgerschap, naar hun villa’s en betere buurten van de grootstad, niet naar de benauwende Marokkanenhoreca naast en over De Roma.

Frans Crols Borgerokko Maffia, Raf Sauviller, Horizon, 2017, ISBN 978 94 921 5998 4

14

Brieven

8 juni 2017

NMBS

Peter Benoit (1)

Pallieterke, Het pinksterweekeinde begint. Vrijdagnamiddag centraal station Brussel. De trein van 15u45 is afgeschaft en een tweede ook. Geen uitleg over de redenen. Vertrek van de eerst komende trein (bomvol natuurlijk) om 16u35.

Tijdens de rit geen controleur te bespeuren en geen aankondigingen. Aankomst in Antwerpen-Berchem om 17u50. Het perron overvol met uitstappende mensen en ook binnenkomende mensen die via de luidsprekers gedwongen worden naar datzelfde perron.

Resultaat: iedereen op mekaar gepakt en de mensen steken het spoor over. De luidsprekers kreunen dat dit verboden is. Het ambtenarendom van het spoor ziet dus wel degelijk wat er gebeurt, maar neemt geen doordachte maatregelen om die mensenmassa te sturen.

Dan bus 20 aan Berchem-station: op de elektronische borden staat vermeld dat er binnen de 2 minuten een bus is. Na 2 minuten verandert het bord in 14 minuten. Ook dat probleem slijt al jaren. Het doet me denken aan Bart de Wever die het schandalig vindt dat asielzoekers meer geld krijgen dan het pensioen van mensen die een heel leven gewerkt hebben. Hij is voorzitter van de grootste partij van het land, behorende tot de Belgische regering en burgemeester van Antwerpen. En er gebeurt niets. Waarom hebben wij eigenlijk een rechtse regering?

Paul D’Haese - Boechout

London Bridge Pallieterke, Dat ‘London Bridge’-deuntje is een zeer bekend Engels kinderliedje over juli 1212, toen een 3000 Londenaars omkwamen op de brandende houten brug. Vandaag stemmen de Britten, net na drie massamoorden in zeventig dagen. Premier May zegt dat het voortaan anders moet: “Enough is enough.” “Al te lang zijn we te tolerant geweest tegen een doctrine die onze pluralistische waarden van debat en mening - vrijheid, democratie - ook van binnenuit willen vervangen door hun veroveringsdoctrine, hun jihad.

Het moet anders , ook met nog strengere straffen voor elke betrokkenheid bij dat perfide “evil”. Weet dat de politie en alle veiligheidsdiensten 500 actuele ‘would be’-moordenaars opvolgen. Dat het totaal van ‘bekende’ mogelijke daders oploopt tot 20.000! Zeker ook doordat die sharia-sadisten vrij spel krijgen (omwille van de centen?) op internet! May wil die firma’s dwingen om alle toegang en info door te spelen aan de veiligheidsdiensten. Die robuuste aanpak tegen een perverse doctrine die onverzoenbaar is met onze waarden moeten we samen voeren, heet het.

“Enough is enough” is ook een duidelijke sneer naar de profeet-pamperaars. De oproep aan elke burger om zelf iets tegen de gruwel te doen door bij het minste vermoeden de politie daarover in te lichten, ook anoniem. In de plaats van bang te zwijgen, één blok te vormen tegen de barbaren. Benieuwd of dat lukt!

Want toen Londens burgemeester Khan verkozen werd, verscheen hij plots meer in islamgewaden en moesten “te zichtbare vrouwen op reclameborden” verwijderd worden. Vandaar mijn twijfel bij zijn oproep voor een robuust collectief optreden! Wie vandaag de verkiezingen wint, die heeft maar één doel: de ‘Allah Akbar’-massamoordenaars keihard samen aanpakken. Dan heeft de zoveelste massamoord het effect van de “brug te ver”. Alleen, zal dat ook zo begrepen worden binnen de moskeeën en vooral de “safe houses”?

Reddy de Mey - Oostende

Kruisende woorden oplossing 1060

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, Ik las zopas het interessant stukje over de stille (her)inhuldiging van het Peter Benoit gedenkteken. Een schande inderdaad dat men het monument zo lang heeft laten verkommeren en zeker dat men het niet naar de oorspronkelijke plaats voor de opera heeft verhuisd. En werkt de fontein nu? Daar waren in 1934 ook al problemen mee... In het Harmoniepark zal het wel snel weer een moderne ruïne worden!

Er staat wel een klein foutje in de tekst: Henry Van de Velde heeft nog een tweede monument in Antwerpen, weliswaar nog meer vergeten dan het eerste, namelijk het Eekhoudmonument aan het Mac-Leodplein op de Linkeroever.

Het beeld (door beeldhouwer Dolf Ledel) is bijna zeven meter hoog. Een portretbuste van de Franstalige schrijver Georges Eekhoud, gedragen door twee stoere mannen. Het doet allemaal wat Oost-Duits aan. Het beeld werd onthuld op 14 juli 1953, 26 jaar na het besluit van oprichting. Altijd rappe mannen geweest MvC - Lille daar in Antwerpen.

Peter Benoit (2) Pallieterke, Sta mij toe te reageren op het artikel over het gedenkteken voor Peter Benoit, en meer bepaald op de zinssnede: “zou herplaatst worden voor het operagebouw. Dat is historisch gezien de enige logische locatie.”

Ik heb mijn twijfels of de plaatsing voor de opera, op een drukke verkeersweg de meest ideale plaats is. Het monument staat niets voor niets in het Harmoniepark. Er is wel degelijk een link tussen beide. Even een beetje geschiedenis: Het Harmoniepark was vroeger het buitengoed van de ‘Société Royale d’harmonie fondée en 1824’. Deze vereniging bestaat nog altijd zij het dat de verkorte benaming “Sorod’ha” VZW gebruikt wordt en is dus vermoedelijk de oudste van Antwerpen. Ondanks haar Franstalige benaming had zij ook Nederlandstalige reflexen. Zo ging onder meer de befaamde vergadering van ‘de drie kraaiende hanen’ door in het wintergebouw van de Société (nu ongeveer Arenbergschouwburg).

Peter Benoit heeft steeds op de steun kunnen rekenen van de Société en niet alleen i.v.m. de opera. Zodanig zelfs dat hij een ‘Hymne à la Société’ schreef. Volgens de laatste informatie waarover ik beschik, zou men hier een stilte- en bezinningscentrum op het oog hebben.

Mochten wij evenwel een stadsbestuur hebben met oog voor cultuur, zou hier een centrum voor klassieke muziek kunnen gecreëerd worden: - Het gebouw zelf is ontworpen als concertgebouw en kan dus (ondanks alle latere verbouwingen) als dusdanig terug hersteld worden.

- Kamerconcerten of openluchtconcerten zoals in het verleden zouden hier kunnen plaats vinden.

- Een documentatiecentrum voor de muziekgeschiedenis.

- Burelen voor verenigingen die zich met klassieke muziek bezig houden.

- Locatie om bijvoorbeeld jeugd in te wijden in de klassieke muziek zonder daarom grote zalen te moeten gebruiken.

- Bijkomend voordeel is de goede bereikbaarheid met het openbaar vervoer.

In dit perspectief durf ik te stellen dat het monument wel degelijk op zijn plaats staat (zou staan). Ik hou mij ter beschikking om meer toelichtingen te geven aan personen/ culturele & sociale verenigingen die deze visie mee zouden ondersteunen. oud voorzitter

Brief van Flupke

Koninklijke fastfood in het park Pallieterke, Wat dachten die onderdanen van de heer T. van de Verenigde Staten wel? Dat zij in ons klein landje de inwoners zouden mogen opzetten tegen hun koning? Iedereen, behalve diegenen die de laatste weken in de ruimte of op een onbewoond eiland verbleven, heeft de heisa meegemaakt van die hamburgerboer die dacht dat hij een slimme reclamecampagne had bedacht. Zij vroegen in een referendum aan mijn onderdanen welke koning mocht blijven en welke het mocht aftrappen. Maar dat was dan zonder de waard gerekend, want ik heb op hun website “whoistheking.be” enkele tienduizenden keren op mijzelf gestemd en heb zo gewonnen met 51 procent tegen 49 procent. Flupke versus Burger King 1-0. Hun “King” zal dus moeten aftreden. Ik heb aan den Donald gezegd, toen hij verleden week op het paleis was voor een audiëntie, dat hij zijn onderdanen moest leren om meer respect te tonen voor bewindvoerders van andere landen.

En dan is er weer de heibel rond het al of niet openstellen van de koninklijke tuinen. Actievoerders van burgerbeweging Picnic The Royal Parc zijn zinnens om einde juni onze mooie tuin te komen bezetten. En ze hebben daarvoor zelfs de steun van de politieke dwergen van Groen en Ecolo. Dat zijn dezelfde lieden die een tijdje geleden de centrale lanen van Brussel bezetten en op die manier bekomen hebben dat ze daar elke dag in het midden van de straat hun boterhammetjes mogen opeten. Dat ze in onze tuin een reuzenpicknick komen organiseren, daar kan een zinnig mens eigenlijk niets tegen hebben. Maar het probleem is dat ze daarna alle rotzooi laten liggen, zoals ze dat in de Brusselse straten doen, en dat ons Matil tezamen met de kinderen de troep zal mogen opruimen. En wie gaat de vuilniszakken betalen die wij daarvoor zullen gebruiken? Ikzelf gebruik die tuin om te gaan joggen en om mijn hond uit te laten. Stel je even voor dat dat beest opeens tevoorschijn komt met een halve boterham daar achtergelaten in de struiken.

Terwijl ons Stridje met behulp van een losse flodder het gehoorapparaat van mijn eerste piet naar de verdommenis schiet bij de start van de 20 km door Brussel - terwijl ze zelf verschoot van de luide knal -, komt ons Matil in de media pronken met haar kapsel dat een beetje vastgehouden wordt achter haar rechteroor, terwijl ze minzaam monkelt: “Zit mijn oor wel goed?” Dat is natuurlijk maar een mooi plaatje voor de boekskes.

Zij is ondertussen aardig op weg om de grootste verdiener te worden in onze familie. Nadat zij haar gronden in het Waalse Rochefort ondergebracht heeft in een vennootschap, heeft ze langs een omweg Europese landbouwsubsidies binnengerijfd. Dat zal helpen om ons huishoudbudget een beetje op te krikken. Zij gaat daarmee de Britse Queen achterna, die elk jaar enkele miljoenen ontvangt voor haar boerderijen in Schotland. Interessant om weten is dat die subsidies vrij zijn van belastingen.

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonFlupke van België prinses en de ganse sibbe.

Luc E. Neefs Sorod’ha VZW - Antwerpen

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN

K O E

R

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

S

I

N Z

I

C H A B

C H T

L

E

I

E

X

E

S

K

I

M O X N X

I

T

E M X O N Z

E

N E

L

S O N P

Q U E

I

T

X U X O B U S

R

I

I

L

I

S

B N X X D E T

X

S

G X

J

U D O X

A

D S

X

H E

E

L

X

T

E

R P

X

T

E

E

L

X

S

T

E

E

X

E

V

E N

D

I

S

T

I

L

E

L

E

R N X

E N T

E

X

L

X

K

E

T

N E

R P O T

E

E

L

E N X N A

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

8 juni 2017

Raymond verdwaald

Roskammen

Verleden week vertelde ik wat er gebeurde met spelers die met overgewicht aan de eerste training van het nieuwe seizoen wilden beginnen. Inderdaad, die mochten dagelijks in het Zoniënwoud gaan afzien tot de schade was hersteld. Onze trainer, Raymond Goethals, is een keer mee geweest met de zondaars, maar dat was bijna slecht afgelopen! Terwijl de spelers hun kilometers aan het afmalen waren, besloot Raymond een wandelingetje te maken.

Na de looptraining zaten de spelers al zeker een uur in de bus te wachten, maar geen enkel spoor van Goethals. Men begon al een beetje ongerust te worden. Uiteindelijk arriveerde een politiewagen met ‘Den Tuveneir’ aan boord. Hij was hopeloos verloren gelopen. Gelukkig wisten die agenten wie hij was en brachten ze hem naar de bestemming.

Anderlecht moest nog niet op zoek naar een nieuwe trainer.

“Ni te geluven, al dei bumen trekken op ien”, zei hij op zijn Brussels, toen hij de bus opstapte. Als we tijdens de verlofperiode toch in het land waren, speelden we regelmatig een wedstrijdje voor een goed doel, zoals dat het geval was in Bornem tegen de oud-wielrenners, Eddy Merckx, Roger de Vlaeminck, Lucien van Impe en consorten.

Hysterisch Dat was door de club verboden, maar daar veegden we onze voeten aan! Johny Dusbaba kon deze keer niet mee, want hij moest in de late namiddag voor de wet trouwen. Ik kon hem, na veel gezaag, toch overtuigen om toch één helft te komen spelen, dan was hij nog ruim op tijd voor zijn ondertrouw, zoals Hollanders dat noemen. Het moet daar plezant geweest zijn na de match in Bornem, want ‘Baba’ is daar tot in de late uurtjes blijven plakken. Zijn verloofde heeft de festiviteiten een paar dagen moeten uitstellen. Hij is ‘s nachts stilletjes zijn huis binnengeslopen, in de hoop dat iedereen al was gaan slapen, maar de hele

15

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

familie zat hem woedend op te wachten. Zijn toekomstige vrouw was hysterisch, hij heeft zijn beste dag daar niet beleefd!

Voor mijn overgang naar FC Toulouse, had ik het tijdens mijn vakantie niet zo nauw genomen met de discipline, ik was zeker vijf kilo’s bijgekomen! Ik had daar geen verzorger zoals Fernand Beeckman, die een beetje kon sjoemelen met mijn gewicht. Voor het seizoen gingen we op hoogtestage naar Font-Romeu. Daar heb ik sterretjes gezien. We logeerden in een sportschool, in het hol van Pluto. Het enige wat je daar kon tegenkomen, was een verdwaalde hond of kat en enkele gepensioneerde koeien.

Die nachtmerrie heeft 14 dagen geduurd. Ik vroeg mij af wat ik kwam doen in dat gat. Ik moest voortdurend denken aan het liedje ‘Och was ik maar bij moeder thuisgebleven’. Ik had heimwee naar Marbella en Frieda, mijn nieuwe vriendin. Ik miste mijn Vlaamse land...

Gille van Binst

Het bankroet van PO2 Buiten Limburg zullen er weinigen wakker van liggen dat Racing Genk zijn 65ste match van het seizoen verloor. Stond te lezen in Het Nieuwsblad. Ook de serieuze sportpers lag er blijkbaar niet wakker van. Ze overlaadde het tot Europa doorgedrongen “weireldploegske” van Marc Coucke met alle lof voor een “historische” prestatie. Niet dat KV Oostende in eigen huis niet de betere was van Genk. Al kan men zich afvragen of de “historische prestatie” er ook zou gekomen zijn mocht de veel eerlijkere formule van een heen-en-terugmatch zijn toegepast in wat toch een “finale” heette. Over het neutrale terrein waarop een “finale” doorgaans wordt gespeeld, zwijgen we. En ook over de negen dagen rust die Oostende genoot na de laatste wedstrijd in play-off 1. En de vier van Genk na, ook al, die andere op eigen veld gewonnen “finale” van play-off 2 tegen Sint-Truiden.

Oostende won de “ultieme finale” verdiend, zeer zeker. Maar hoe dan ook luidde het verlies van een uitgeblust Genk weinig anders in dan het definitieve bankroet van het godganse play-offgedoe. Al langer gebruiken de tot PO2 veroordeelde eersteklassers die “kerker” na de reguliere competitie als een laboratorium voor probeersels.

Voor de “lokroep” van een “ticket” voor een voorronde in de Europa League bedanken de meeste clubs én hun supporters feestelijk. Alleen Racing Genk ging in de jongste editie nog echt voor winst. Nu zelfs het laatste Europese “ticket” naar een club uit PO1 gaat, zal de “sfeer” in elke nog volgende PO2 er niet op beteren. Het tegendeel is waar. De architecten achter dat bankroete werkstuk, AA Gent-voorzitter Yvan de Witte op kop, hebben dan ook geen reden tot fierheid. Al zal hen dat als gedoodverfde abonnees op het lucratieve PO1 worst wezen.

Jongendroom Ondertussen draait de transfermolen bij

de kapitaalkrachtigere PO1 abonnees al op volle toeren. Gentse draaischijf Sven Kums hield het na het veroveren van de landstitel bij de Buffalo’s voor bekeken. Hij tekende voor vijf seizoenen bij het Engelse Watford.

Dat leende hem per direct uit aan het Italiaanse Udinese. Hij was er evenveel bankzitter als titularis. Zeg eerder een betere tweede keuze dan een gevestigde vedette.

Gent wilde hem terug, maar hij koos voor Anderlecht. Kums speelde twaalf jaar bij de paars-witte jeugd, maar werd te licht bevonden voor het eerste elftal. Nu keert hij terug op de voor vedetten uitgerolde rode loper.

“Een jongensdroom gaat in vervulling”, verklaarde hij. Bekt goed, maar niet de vlag die een ganse lading dekt. Een stevige brok opportunisme is nooit ver weg als begenadigde voetballers hun liefde voor een nieuwe club uitbazuinen, of zichzelf bezingen als een terugkerende verloren zoon. Trouwens, die laatste belijdenis had meer gepast bij een terugkeer naar Gent. Los van zijn lucratief contract en zijn “vervulde jongendroom” weet Sven Kums ook dat, spelend bij de veelvoudige landskampioen, de stap naar de Rode Duivels al een heel stuk korter is dan spelend bij Gent of Brugge. Toen de toenmalige bondscoach Marc Wilmots de architect van de Gentse landstitel niet langer over het hoofd kon zien, nam hij Kums wel op in zijn selectie, maar hij bestond het hem geen minuut speeltijd te gunnen, zelfs niet in een vriendschappelijke interland.

Dat was met quasi zekerheid anders geweest had Kums toen al voor Anderlecht gespeeld. Vandaar ons “lichte” vermoeden dat de eerste speelminuten als Rode Duivel voor Kums niet veraf zijn, ook als hij bij Anderlecht slechts voor driekwart het niveau haalt dat hij als veldheer bij AA Gent demonstreerde. Of het zou moeten zijn dat Anderlecht, door een onuitgegeven speling van het lot, volgend jaar in PO2 gaat belanden.

Briefje aan Paul Gheysens

Mijnheer de grote manitoe van Royal Antwerp FC Scheve situatie

Man van de toekomst

In afwachting van het serieuze werk tegen Estland, dat we nog tegoed hebben, hebben we het nipt gewonnen oefenmatchke van de Rode Duivels tegen de Tsjechen al achter de rug. Het was maar om te lachen en lachen is gezond, naar verluidt. De situatie binnen de nationale ploeg vinden we minder om te gieren.

De mindere kant van de Nederlandstaligen bij de Rode Duivels is dat ze zich gewillig laten ringeloren. Typisch Vlaams. Daar staat tegenover dat ze noodgedwongen polyglot moeten zijn.

Ook typisch Vlaams. Een trainer die allen maar Engels broebelt en een kapitein verkiezen, die nu jammer genoeg wel in de lappenmand ligt, maar geen woord Nederlands machtig is, is dan weer typisch Belgisch zeker? We wensen de Vlamingen bij de Rode Duivels niet alleen haar op hun tanden tijdens de wedstrijden ook ernaast.

Al zal dat wat veel gevraagd zijn, vrezen we.

Alleen de Colombiaan Nairo Quintana ontbreekt op het appel van de Dauphiné. Hij moet nog wat op zijn positieven komen na een zware Giro die niet in de kleren van de renners is gekropen. En de Nederlandse Girowinnaar Dumoulin? Die past dit jaar voor de Tour. Een wijze beslissing, maar ze doen er in het peloton goed aan hem de komende jaren in het oog te houden.

Zijn ambities reiken verder dan alleen maar de eindoverwinning in de Giro. Er bestaat ook nog zoiets als de Ronde van Frankrijk. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Als het ooit zover komt, gaan ze van Breda tot in Groningen een delirium tegemoet.

Avant première Het Critérium du Dauphiné, is dat niet de rittenkoers waarin de favorieten voor de Ronde van Frankrijk zich klaarstomen? Gespreid over acht ritten gaan de kanshebbers op de eindoverwinning in de Tour inderdaad op zoek naar hun beste vorm. Vorige twee edities werden gewonnen door Chris Froome, die dit jaar in de voorbereiding nog geen hoge ogen heeft gegooid. Er kan de komende weken nog veel veranderen, maar als we onze sterreporter Michel Wuyts mogen geloven, is de blik in de ogen van de Britse gewezen Tourwinnaar niet meer wat hij ooit geweest is. Afwachten.

Wachten op…

En onze landgenoten in de Dauphiné? Goed begonnen is half gewonnen. Thomas De Gendt maakte er een demonstratie van in de openingsrit. Dat is meegenomen en we kunnen ons vergissen, maar we denken niet dat De Gendt en onze overige landgenoten na afloop gaan ontvangen worden op het Paleis om er gelauwerd te worden door koning Philippe en zijn madame.

Een rit winnen is iets helemaal anders dan een eindoverwinning in een Ronde. Het is nog altijd wachten op de witte raaf die de benen, het lef, het karakter en de klasse heeft om mee te kunnen met de grote jongens in een Ronde.

We zitten al dertig jaar in een tunnel en een lichtje is in de verste verte niet te bespeuren.

Wat niets afdoet aan de dik verdiende zege van Thomas De Gendt.

Dat u niet langer bedot speelt en uit uw schelp bent gekomen als mecenas en baas boven baas van de Great Old komt niets te vroeg. Dat geeft ons de kans, als het gepermitteerd is, u een goedbedoelde wenk te geven. We raden u vriendelijk aan om u vertrouwd te maken met de Antwerpse mentaliteit. Niet gemakkelijk. Want die is uniek en niet altijd te doorgronden voor niet ingewijden. Napels zien en sterven, durven ze wel eens zeggen. Antwerpen zien en sterven, lijkt er beter op. Dat al die inwijkelingen, eens hier neergestreken, met geen stokken meer weg te krijgen zijn, is daar het bewijs van.

Mocht het u passen, zijn we bereid u een rondleiding te geven. Dan kunt u aan de lijve ondervinden dat Antwerpenaars rondborstig zijn en alles groots zien. Ze zijn tenslotte de erfgenamen van Pieter Pauwel Rubens, de grootmeester van de rondborstigheid.

U zult, eventueel tegen uw zin, ervaren dat de sinjoren, of wat daar tegenwoordig moet voor doorgaan, hun stad als het centrum van Vlaanderen zien, met eromheen nog wat buitenverblijven als Brabant, Limburg en de beide Vlaanderen. Dat klinkt pretentieus, maar is het niet. Het is een soort zelfverzekerdheid die elke Antwerpenaar van in de wieg heeft meegekregen.

Om terug te keren naar de rondleiding die we u aanbevelen. Het is maar een voorstel.

Laat ons vertrekken aan de Bosuil en eindigen op het Kiel, waar de Ratten die er zich thuisvoelen u met open armen gaan ontvangen. Of misschien ook niet, dat heeft dan weer te maken met de rijke Antwerpse folklore die eigen is aan de stad. Op dat gebied moeten Kielse Ratten en rood-witte Hon-

den niet onderdoen voor elkaar. Zoals ze elkaar in het verleden ook waard zijn geweest met het binnenhalen van rare kwibussen die zich opwierpen als redders van het Antwerpse voetbal om daarna onder hoongelach en met de staart tussen de benen van het toneel te verdwijnen. Er zijn er meer geweest die zich lelijk mispakt hebben aan de Antwerpse geplogenheden. Een zekere Bico, u niet onbekend, kan erover meepraten. Zijn oren tuiten er nog van. Waarmee we u niet willen vergelijken met een omhooggevallen potentaat die bij baas Ganzendonck in de leer is geweest. Verre van. U bent tot nu toe altijd een man van uw woord gebleven en er is geen enkele reden om aan te nemen dat daar verandering in gaat komen.

Goed zo. En eens benieuwd wat er nog uit de bus gaat komen tijdens uw bewind. Want de verwachtingen zijn hooggespannen. Dit terzijde. Wij hebben u geen lessen te geven, maar omdat Sint-Job zijn volk kent deze bijkomende wenk. Leg bij gelegenheid uw oor eens te luisteren bij het voetvolk. Baat het niet dan schaadt het niet. Het zijn tenslotte de supporters die een club in leven houden. Voorzitters komen en gaan. We kennen iemand die tientallen jaren met een groot hart voor zijn geliefde club op de bres heeft gestaan om uiteindelijk hautain, en zonder glorie, gedumpt te worden. Zielig en intriest.

U weet wie we bedoelen.

Een eresaluut aan u als bouwheer, maar een voetbalclub leiden is nog iets helemaal anders. Vooral in een stad als Antwerpen.

Een verwittigd man is er twee waard. Laat dit, in alle bescheidenheid, gezegd zijn door…

Jan met de pet

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Yvan Mayeur: “Ik hoef geen Jaguars, maar ik zal ze blijven bestellen.”

8 juni 2017

“Weet u wat het echte probleem is in dit land? Vlamingen zijn zo verdomd asociaal geworden, dat ze niet eens meer weten wat dat kost: sociaal zijn.” Brussels burgemeester Yvan Mayeur (PS) laat zich niet intimideren door beschuldigingen van graaicultuur door de Vlamingen. “Typisch kapitalisten, jullie weten niet wat jullie willen.”

Het schandalenonweer rond de PS is nog lang niet uitgeregend. Eerst was er Publipart, waarbij miljoenen aan zitpenningen werden verdeeld onder de PS-kopstukken. Tien jaar nadat arme Elio de parvenu’s uit de partij had verjaagd, bleken ze nog steeds de coulissen van de macht kaal te vreten. En als het regent in Wallonië, druppelt het in Brussel. Daar ondersteunt al decennia de sociale vzw Samusocial de daklozen.

De leden van de raad van bestuur hebben afgelopen jaar in totaal 60.000 euro aan zitpenningen onder elkaar verdeeld. Onder hen PSkopstukken zoals Brussels burgemeester Yvan Mayeur. De schandalen kosten de PS massa’s stemmen in de peilingen. Tot grote triomf van de PTB/PVDA van Raoul Hedebouw en zijn ‘merry men’, die vandaag virtueel groter zijn dan de PS. Dat moet zelfs de meest geharde PS’er een beetje nerveus maken. “Ik nerveus? Maar monsieur Pallieter toch. Het zal mijn tijd wel duren.

Maak u geen zorgen om mij. Maar ik waardeer het wel. Neemt u alstublieft deze 50 euro van me aan. Als teken van vriendschap.”

Pallieter: we zullen het aan een goed doel schenken. De PTB staat voor uw deur, mijnheer Mayeur. Echte socialisten! Men-

sen die werken aan het loon van één werkende mens.

Mayeur (mijmerend): “Ach, mijnheer Pallieter. De PTB… Ik begrijp ze. U moet niet te hard voor hen zijn. Bent u nooit jong en naïef geweest? Ik weet nog toen ik zelf nog uitbetaald werd aan het loon van één man. Na een jaar heb ik dat loon geruild voor een goede fles wijn, en een loon of drie erbij genomen.

En zo stilaan opgebouwd tot vandaag. Hoeveel dat is? Ik tel dat niet meer. Ik ben bescheiden van nature. Maar het was wel een mooie tijd hoor, toen ik nog werkte aan een basisloon. We hadden niks, maar waren gelukkig. Ik geef de PTB nog twee verkiezingen voor we ze kunnen inkapselen in een vernieuwde PS. Zonder parvenu’s, want die moeten nu weg!”

Pallieter: 60.000 euro aan giften voor daklozen opsouperen binnen de raad van bestuur van Samusocial? Sommigen vragen zich af of u zich niet schaamt?

Mayeur: “Ik niet. Ik zou niet weten waarom.

Maar ik zou die vraag meteen willen terugsturen naar de maatschappij in zijn geheel. Is dat nu wat jullie willen? Een elitaire kaste die gaat lopen met het geld van de allerzwaksten in de samenleving? Want dat is de essentie van het kapitalisme waar jullie aan vasthouden.”

Kruisende woorden 1061

Pallieter: u legt de verantwoordelijkheid bij de mensen die op u stemmen?

Mayeur: “Excuus, bij de mensen die niet op ons stemmen. Het is hen die we een spiegel voorhouden van wat hun maatschappijkeuze inhoudt. Uiteraard willen wij, als PS’ers, het goede voorbeeld geven, maar dat moet wel met respect voor de democratie. Dus doen we beiden. We zetten ons wel degelijk in voor de verworpenen der aarde, zoals de PS dat wil.

Maar we doen dat aan woekerprijzen en verrijken onszelf op schandelijke wijze. Zoals de kapitalistische gedachte dicteert. Laat ons duidelijk zijn.

Ik hoef die Jaguar met getinte ramen en poepverwarming niet, maar zolang die ego-

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

Knipperdeknip Op de eerste dag van “de knip” van Antwerpen, lag de webstek met de aanwijzingen hoe slim in Antwerpen te geraken al plat. Bovendien bleek minstens één aangeduide weg naar de binnenstad niet open te zijn. Nu ja, onze big boss is verwittigd: nu hebben wij een reden om elke dag te laat te zijn.

A B C

Continu?

D

Vorig weekend had in het Rivierenhof in Deurne het jaarlijkse Middeleeuwenfestival De Quaeye Werelt plaats. Met al die werken in Antwerpen vragen wij ons af of het geen anderhalf jaar doorlopend een quaeye werelt zal zijn in de sinjorenstee.

E F

Opvallend

G

In een opinieartikel haalt schrijver Tom Naegels de uitsluiting van de radicale Vlaams Belangers aan om ze te vergelijken met de uitsluiting van de radicale islamisten. Mogen wij nu veronderstellen dat Naegels de islam ziet als een ideologie en niet als een religie?

H I J

Kwekerijen Bedenking van de dag: er zijn zoveel “lone wolves” dat een mens gaat veronderstellen dat er in heel Europa aanzienlijk wat kwekerijen van zijn opgericht.

K L HORIZONTAAL A. Gedragswetenschap B. Niet in werking - Houten drinkbakje - Voor iets zijn C. Oost-Vlaams dorp D. Als extra - Hit van Clouseau E. Duitse jongensnaam Schoonmaakattribuut F. Dansstijl G. Zoogdieren - Germaanse god H. Bloedvatverwijders - Provincie en stad in Italië I. Langs het wateroppervlak werpen - Jachtvliegtuig J. Kledingstuk - Vogel - Fysiotherapie K. Onroerend goed - Opzuigen L. Aantal zangers - Borrelhapjes De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1060 vindt u op blZ. 14

ïsten van de N-VA vinden dat werken beloond moet worden, zal ik ze blijven bestellen. Eentje voor mezelf en straks eentje voor Raoul. U ziet, het wordt er niet goedkoper op, monsieur Pallieter. Hoe langer Vlaanderen blijft kiezen voor rechtse partijen, hoe hoger de factuur oploopt.”

Pallieter: ik vrees dat ik u niet helemaal volg, mijnheer Mayeur.

Mayeur: “Dat is net het probleem. Vlamingen zijn zo verdomd asociaal geworden, dat ze niet eens meer weten wat dat kost: sociaal zijn.

En kan u mij nu preventief 270 euro betalen?

Ik sta op een gehandicaptenplaats, en je weet nooit of je een boete aangesmeerd krijgt. En geeft u die 50 euro ook maar terug. Ik vind u niet meer sympathiek.”

Nostalgie

Verticaal 1. Emotie bij confrontatie met een andere beschaving 2. Afvoerkanaal - Buitenaards wezen - Eigenwaarde 3. Van een bepaald Vlaams-Brabants dorp 4. Meisjesnaam - Vervoermiddel 5. Pausennaam 6. Natriumhydride - Oppervlaktemaat - Schuift uit 7. Muzikale compositie - Boksterm - Beheerder van het hoogspanningsnet 8. Daterend van - Radon - Initialen van de

voormalige Vilvoordse bronzen beelden kunstenaar 9. Harde klap - Papegaai-achtige 10. Pijnboomhout - Arabische vorsten 11. In opdracht - Gif in tabak 12. Krenkend

De kolonies Wortel en Merksplas komen in aanmerking voor erkenning als Werelderfgoed.

Heel plezant, want dan kan eens het verhaal verteld worden hoe daar vroeger de landlopers werden opgesloten, droog en veilig en proper zaten in de winter en met wat verdiend handgeld in de lente weer werden losgelaten.

De daklozen van vandaag mogen jaloers zijn...

omdat ze naar hier waren gelokt met het idee dat er een film over hen zou worden gedraaid.

Ze zullen het de komende jaren met filmvoorstellingen in de gevangenis moeten doen.

Prietpraat In andere landen reageerde men verstandiger op de terugtrekking van Amerika uit de akkoorden van Parijs dan bij ons. De korte discussie tussen Geert Noels en Katleen van Brempt is nu al legendarisch. Uw tong drie keer ronddraaien in uw mond vooraleer iets te zeggen, is een kunst die emopolitici maar moeilijk beheersen.

Doortastend Als wij Le Vif en de Wall Street Journal mogen geloven, zorgt het Franse leger er met hulp van het Iraakse leger voor dat francofone jihadisten in Irak worden uitgeschakeld. Ook belgische.

Blij dat wij zijn dat de Nederlandstalige jihadisten niet worden geviseerd. Blij!

Mo van Lenbeek U herinnert het zich nog wel, hoe Molenbeek van zijn imago van salafisme en jihadisme verlost wilde geraken. De verklaringen in de pers.

De opinieartikels van Molenbekenaren. Een week geleden werden daar, voor de zoveelste keer, de ruiten van een voorbijrijdende bus van De Lijn ingegooid. Met kasseistenen. Uitheemse folklore, vermoeden wij.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Voetbal, een (winst)spel De onaantastbare Rode Duivels hebben inderdaad duivelse trekjes. Blijkt dat de winstpremies van de heren meer dan dubbel zo hoog liggen als bv. in Duitsland. Maar van minder willen ze niet weten. Voetbal, het blijft een sport van bankbiljetten tellen.

Simpeltjes Vorige week is het doek gevallen over het proces van de Somalische piraten die destijds een onder belgische vlag varend schip hadden gekaapt.

De heren konden hier veroordeeld worden,

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be