't Pallieterke van 22 juni 2017

73ste jaargang • nummer 25 • donderdag 22 juni 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De PS: corruptie als bestaansreden “Corrupte politici geven de andere 10 procent een slechte naam”, zei Henry Kissinger ooit. De uitspraak had een grappende ondertoon. De meeste politici zijn niet “corrupt” in de strikte zin van het woord. Maar allemaal bevinden ze zich ergens op de gradatieschaal tussen absolute onkreukbaarheid en een volledig gebrek aan scrupules. Bij geen enkele Belgische partij slaat de meter echter zo ver en zo duidelijk door naar de complete normloosheid als bij de Parti Socialiste.

Corruptie is geen bijverschijnsel van de werking van die partij, het is er de essentie van.

De PS is er sinds de Tweede Wereldoorlog in geslaagd het Waalse kiespubliek aan zich te binden met een uitgebreid netwerk van cliëntelisme (vooral in de vorm van overheidsjobs en vervangingsinkomens), op kosten van de belastingbetaler. Dat zou een snel aflopend verhaal zijn, indien de grote tekorten die daardoor ontstaan niet zouden opgehoest worden door een groter en rijker landsdeel. De centrale politieke rol van de PS bestaat er dan ook in de geldstromen in stand te houden waarmee de Waalse kiezer kan omgekocht worden om de PS steeds weer in het zadel te helpen. Deze grote oplichting gaat echter gepaard met een permanente praktijk van veel kleine zwendels.

Enkele daarvan zijn de afgelopen weken aan het licht gekomen in het Brusselse. Zij domineren het politieke nieuws in België.

Socialisten en andermans geld De kern van de zaak: de normvervaging van het georganiseerde cliëntelisme is besmettelijk voor elkeen die eraan deelneemt. Ook in hun praktische politieke bezigheden kennen PS’er weinig ethische regels of gewetensbezwaren. De affaire-Leburton, de omkoopschandalen Agusta en Dassault, de onthullingen rond Publifin en Samusocial: het zijn slechts de uitschieters van een heel lange lijst van schandalen waar de partij bij betrokken was. Een ganse opsomming leest als het strafdossier in een proces tegen de Cosa Nostra. Alleen waren er minder moorden (Cools was, vermoeden we, het enige moordslachtoffer).

Niet alleen de bijzondere communautaire situatie van het land verklaart het PS-profitariaat. Ook ideologie speelt een rol in het gemak waarmee socialisten overgaan tot zakkenvullerij. Socialisme en corruptie gaan overal ter wereld hand in hand. Het gebrek aan respect voor private eigendom kan daar iets mee te maken hebben. Maar vooral het socialistische geloof in de staat als brenger van heil voor de samenleving is nefast. Wanneer een staat meer middelen heeft, zijn er ook meer middelen om te verdelen en te verhandelen. En socialistische politici geloven ook gemakkelijker dat zij,

de bestuurders van die heilsstaat, een belangrijke rol spelen in het succes van de samenleving, en daar dus ook goed mogen voor betaald worden, op welke manier ook.

In de meeste gevallen hoeven ze daarvoor niet eens in de illegaliteit te gaan. “Wanneer roof de levenswandel wordt van een groep mensen in de samenleving, zullen ze spoedig een wetgeving creëren die hun daden tot norm maakt en zelfs verheerlijkt”, wist de liberale denker Bastiat al in de 19e eeuw. De PS creëerde zelf de structuren en de regels die de diefstal organiseren, liefst vermomd als sociale projecten en vehikels voor hulp aan de zwakken.

Hulpverlening en zelfbediening De wanpraktijken van PS’ers worden trouwens vergemakkelijkt door het verklaarde doel van de PS de zwakken in de samenleving te willen helpen. De meest in het oog springende onthullingen van vorige week hadden te maken met graaicultuur bij vzw Samusocial (hulp aan daklozen), vzw De Brusselse Keukens (die maaltijden levert aan ziekenhuizen, OCMW’s, crèches) en het bestuur van ziekenhuizen. Met de daklozen, de hongerigen en de zieken hebben we al 3 van 7 doelgroepen van de christelijke werken van barmhartigheid. Het is nu wachten op de berichten van politieke zelfbediening bij de vzw Spullenhulp, het gevangeniswezen, de Brusselse watermaatschappij en het beheer van de begraafplaatsen, om de lijst compleet te maken.

Sommige commentatoren tonen zich verbaasd dat de graaipraktijken zich vooral in de sfeer van de hulpverlening voordoen. Ook de publieke woede over de misbruiken bij Samusocial werd vooral opgewekt door het beeld van bestuurders die stelen van de daklozen.

De samenhang is echter verre van toevallig.

Goede doelen genieten een betere bescherming tegen controle en lastige vragen en vormen daardoor een uitgelezen jachtterrein voor politieke roofdieren. Welke hardvochtige zuurpruim durft zich verzetten tegen de oprichting van een organisatie om daklozen te helpen? Wie durft daar aandringen op zuinigheid of besparingen? Wie durft de vraag stellen of

Maffiafamilie Sarah Guenned is de dochter van Laurette Onkelinx en haar eerste echtgenoot Abbès Guenned, een drugdealer. De appel viel niet ver van de moslimboom, want Sarah werd enige jaren geleden samen met een andere drugdealer gearresteerd. Op het Atheneum van Rixensart was zij berucht omwille van haar losbandige gedrag en haar druggebruik. Zij verliet de school zonder diploma, maar ze blufte tegen iedereen dat ze middenjury zou doen, en dat dat maar een formaliteit zou zijn “dankzij haar moeder”.

Sarah moet nu 22 of 23 jaar oud zijn. Een volwassene, geen zielige kleuter die door boosaardige journalisten wordt belaagd, zoals Onkelinx dat probeert voor te stellen.

Dankzij haar moeder kreeg Sarah een postje bij de inmiddels beruchte Samusocial.

Sami Guenned, de zoon van Onkelinx en Abbès Guenned, kreeg een baantje bij visit.brussels, het agentschap voor toerisme

van de Regio Brussel-Hoofdstad, waar Laurette Onkelinx voorzitter is van de raad van bestuur. Ook de huidige burgemeester Close zit in die bestuursraad. Abbès Guenned werd benoemd tot kabinetschef van de Brusselse minister-president Rudi Vervoort. Mathieu Vervoort, zoon van, is kabinetsmedewerker van PS-minister Fadila Laanan. Enige jaren geleden, toen Onkelinx nog minister van Justitie was, benoemde zij Abbès Guenned tot kabinetsmedewerker bij Multiculturele Zaken. Daarna werd hij aangesteld tot regeringscommissaris voor de MIVB en nog later kreeg hij gratis woongelegenheid in een chique appartement van de ULB, dat eigenlijk bestemd was voor buitenlandse gastdocenten. Geschatte huurprijs voor gelijkaardige woningen in die wijk: 3.000 tot 4.000 euro.

Maar dat is natuurlijk allemaal géén nepotisme. Dat gebeurt immers in alle maffiafamilies.

er wel echt zoveel daklozen zijn, of de hulpverlening enigszins nuttig is en of materiële vrijgevigheid de juiste manier is om dit probleem aan te pakken?

De lijkgeur rond de PS Het verleden leert dat PS’ers kunnen stelen, profiteren en schandalen veroorzaken zonder dat de andere partijen zelfs maar beginnen te denken aan een cordon sanitaire rond die partij. Toch zijn er aanwijzingen dat er deze keer misschien meer aan de hand is. De desavouering van de PS door de sp.a is totaal.

John Crombez: “De PS heeft geen moreel besef meer.” Vooral de verraderlijke dolkstoot van de cdH, die de PS bij verrassing uit alle regionale regeringen poogt te gooien, is ongezien.

Die uitstoting is uiteraard niet zozeer geïnspireerd door de plotse ontdekking van de immoraliteit van de PS. Al de oude handlangers wisten van dubieuze praktijken en namen er flink aan deel.

Voor politici die gericht zijn op overleven, is het vooral de lijkgeur die rond de partij die afstoot. Intern rommelt het bij de PS zeer zwaar. Di Rupo vertoont zich niet meer in het openbaar. De peilingen zijn desastreus. De Franse verkiezingen tonen aan hoe snel een socialistische partij van de kaart kan geveegd worden, zelfs zonder een golf van verhalen over veralgemeend profitariaat. Als de PS plots als

melaatse wordt behandeld, heeft dat vooral te maken met het vermoeden dat de partij niet meer incontournable, misschien zelfs niet meer belangrijk zal zijn. “Met of zonder de PS” zal ook voor de Vlaamse partijen een minder dwingende vraag worden.

Meer socialisme: meer corruptie De cdH, in de peilingen gereduceerd tot een minipartijtje, probeert uiteraard vooral om te overleven. De centrumlinkse partij kan hopen een deel van de leeglopende PS op te vangen, maar het zal toch vooral de communistische PTB zijn die zal profiteren van de dreigende ondergang van de Waalse socialisten. Dat de Walen, in hun zoektocht naar een eerlijkere politiek, de ene vorm van socialisme inruilen voor een nog een extremere vorm van dezelfde ideologie is uiteraard een dwaasheid van formaat. Het meest socialistische land ter wereld, Noord-Korea, wordt ook algemeen beschouwd als het meest corrupte land ter wereld. En het wordt in de rangschikking onmiddellijk gevolgd door Venezuela, waar de erfgenamen van Chavez, de vrienden van de PVDA/PTB, de plak zwaaien. Socialisme corrumpeert. Absoluut socialisme corrumpeert absoluut.

Arm Wallonië, met zijn hopeloze verslaving aan een ideologie uit een vorige eeuw. Arm Vlaanderen, dat steeds weer de rekeningen moet betalen voor die verslaving.

Jurgen Ceder

2

Actueel

22 juni 2017 Europol waarschuwt voor vrouwelijke jihadisten

Namen noemen

In januari 2004 belde Theo van Gogh me. Hij was een beetje mismoedig. Hij moest een column schrijven, maar waarover? Het nieuws van de dag was dat de 16-jarige Murat Demir zijn conrector Hans van Wieren had doodgeschoten. Op school. Een kogel door het hoofd De Nederlandse media hadden het eensgezind over Murat D. Zijn afkomst werd vermeden, zijn achternaam ook – ondanks dat uit zijn voornaam al meteen duidelijk bleek dat hij van Turkse komaf was. En zijn achternaam circuleerde ook al snel. “Schrijf over de hypocrisie dat ze op tv en in de kranten niets over zijn afkomst melden,” stelde ik Theo bru mar voor. Hij fleurde op en schreef de column, die opnieuw tot veel consternatie leidde. Zoals dat gaat als je de waarheid spreekt. Helaas. laat staan dat ze Jan, Piet of Klaas heten, dus waarom zou je dan moeilijk doen? Waarom Kansenparel zou het discriminatie zijn als je hun afkomst, In Nederland noemen we iemand als Murat waar ze zelf zo trots op zijn, erbij zet? Ze halen Demir een kansenparel. Cynisch bedoeld, zelf hun cultuur en traditie erbij als het om uiteraard. Omdat politiek en maatschappe- strafzaken gaat, iets met respect en eer, dus lijk werk problemen niet erkennen en aan- waarom is het ‘not done’ het in de krant te pakken maar liever positief benaderen. Het vermelden? cynisme gaat onverminderd voort, maar we zijn inmiddels voorbij de politiek correcte hou- Op de vuist ding om afkomst niet te vermelden. Hoewel, In België vond afgelopen week een ruzie het heeft zijn fases gehad. We spraken van tussen jongeren plaats. Dertig, veertig jongebuitenlanders en allochtonen, nu is het mode ren gingen met elkaar op de vuist. Leden van om van ‘streepjes-Nederlanders’ te spreken. rivaliserende clans. Het gebeurde ook al eerDit laatste tot mijn grote vreugde – hoewel der dit jaar – voor een Nederlander als ik een het nog beter zou zijn om van Nederlanders interessant fenomeen: jullie importbelgen zijn te spreken. We weten allemaal dat het geen blijkbaar wat bij ons de voetbalhooligans zijn.

Nederlanders zijn, ze gaan er zelf prat op Afspreken om te gaan vechten, wat een eikels.

‘Turk’ of ‘Marokkaan’ of wat dan ook te zijn. Mijn reflex dat het om importbelgen van de Maar in wezen zijn het Nederlanders. Ze heb- tweede, derde generatie migrantenkinderen ben exact dezelfde rechten als al die andere gaat, wordt nergens bevestigd in de Belgische Nederlanders. Ze hebben een Nederlands media. Toch blijkt iedereen ‘te weten’ om wie paspoort, spreken de Nederlandse taal beter het handelt; mijn reflex is juist. dan hun ‘streepjes’-taal en zullen Nederland Waarom wordt hier zo moeilijk over gedaan? nooit meer verlaten. Al denken zijzelf mis- Waarom wordt dit niet vermeld? Wat is de schien van wel, en zijn er zat Nederlanders angst om het te vermelden? De jongens zijn die daar nog steeds op hopen. Het gaat niet trots op hun afkomst, geef het ze dan ook. gebeuren. Mijn overtuiging is dat zolang de Benoem het. Pas als je het benoemt, bestaat Nederlandse overheid deze mensen niet als het. Bovendien bevestig je bij lezers hun gelijk, Nederlanders bestempelt, hun gedrag wordt geef je slachtoffers erkenning en raar genoeg goedgekeurd. Spelen cultuur, religie en tra- de relschoppers ook. Wegkijken heeft nog ditie opeens een rol als hun gedrag veroor- nooit iets opgelost en zal ook nooit iets oplosdeeld moet worden? Een Nederlandse puber sen. Benoemen wél. Het lijkt me sterk dat Beldie brutaal is op school, die pakken we aan, gië een nog gespletener samenleving wil worouders erbij en ze treden op. Voor een ‘streep- den. (Mag ik dit zeggen als Nederlander?!) jes’-puber worden excuses verzonnen waarOok in Nederland worden veel geweldsmee zijn/haar gedrag vergoelijkt wordt. delicten door migrantenkinderen gepleegd.

Zolang we deze mensen geen Nederlanders De discussie of en hoe je dat mag benoemen, noemen, nemen we ze niet serieus. Althans, duurt voort en zal nooit ophouden. Gelukkig niet zo serieus als we onszelf nemen, als we zijn we inmiddels wel zo ver dat we het niet andere Nederlanders nemen. Dan stellen meer verzwijgen. Murat Demir werd in 2004 we niet dezelfde eisen aan hen als we aan onder het volwassenenrecht tot vijf jaar cel andere Nederlanders stellen. veroordeeld. Murat Demir is inmiddels weer Dat neemt niet weg dat als het om het dui- een vrij man. De conrector van het Terra Colden van criminele activiteiten gaat, er niets lege, Hans van Wieren, wordt al dertien jaar mis is met het vermelden van de afkomst. gemist door zijn naasten. Theo van Gogh is Sommigen noemen het discriminatie, ande- zelf op 2 november 2004 door de Nederlanren stigmatisering. Racisme komt uiteraard der van Marokkaanse afkomst Mohammed ook voorbij. Ik noem het duidelijk zijn: ze heb- Bouyeri vermoord. ben geen Nederlands boerenkooluiterlijk, Ebru

E

U

Ebru Umar is een Nederlands-Turkse journaliste, bekend om haar kritische tweets en vrij en vranke columns. Noch Erdogan, noch haar Nederturkse medelanders kunnen er mee lachen. In Vlaanderen haalde ze vorig jaar het nieuws toen ze in Turkije twee weken onder landarrest werd geplaatst door het regime. Ebru Umar schrijft onder meer voor Metro, waar ze de column van de vermoorde Theo Van Gogh overnam.

Turkije krijgt 6 miljard euro ‘pretoetredingssteun’ van Europa Turkije is volgens de Europese Rekenkamer het land dat het meeste geld krijgt uit het EU-instrument voor pre-toetredingssteun, IPA: meer dan 40 procent van alle IPA-toewijzingen.

In de periode 2007-2013 werd 4,48 miljard euro aan Turkije toegewezen, waarvan 2,19 miljard euro werd uitbetaald. Sinds 2014 is er nog eens 1,65 miljard euro toegewezen, weliswaar nog niet uitbetaald. Het IPA beoogt het toetredingsproces en de daarmee samenhangende hervormingen in Turkije te ondersteunen. De toetredingsonderhandelingen met Turkije vertonen momenteel echter weinig vooruitgang en de afgelopen jaren werden hervormingen teruggedraaid.

‘Turkije is de grootste ontvanger van externe steun van de EU en een strategische partner op de belangrijke beleidsterreinen buitenlandse zaken, defensie, migratie, terrorismebestrijding en handel. Maar tot nu toe hebben we nooit de doeltreffendheid van het EU-instrument voor pretoetredingssteun aan Turkije gecontroleerd’, aldus Hans Gustaf Wessberg, het voor de controle verantwoordelijke lid van de Europese Rekenkamer.

De Europese Rekenkamer gaat daarom een controle uitvoeren van de financiële steun van de EU aan Turkije. Bij die controle zal worden beoordeeld of de pretoetredingssteun van de EU voor Turkije goed is beheerd en doeltreffend was. De focus zal liggen op drie prioritaire sectoren: de rechtsstaat en de grondrechten;

democratie en ‘governance’; onderwijs-, werkgelegenheids- en sociaal beleid.

De resultaten van de controle worden pas in de eerste helft van 2018 verwacht. Iets zegt ons evenwel dat het een kritisch rapport zal worden.

Thierry Debels

De verdwenen grafiek

Uit de smalle beursstraat

De arbeidsmarkt mag dan aantrekken, de verschillen in werkloosheid tussen de Vlaamse en Waalse provincies blijven opvallend hoog. In haar halfjaarlijkse economische vooruitzichten besteedt de Nationale Bank er opvallend weinig aandacht aan. Een grafiek met de provinciale verschillen in werkloosheidsgraad werd op de persconferentie uitgedeeld. Maar in het rapport met de economische zomervooruitzichten van de Nationale Bank van België is het vergeefs zoeken naar cijfers over de regionale en provinciale verschillen in werkloosheid.

burg (4,9 procent). Enkel Antwerpen komt boven vijf procent uit: 6,2 procent van de actieve bevolking tussen 15 en 64 jaar heeft er geen baan.

Wat opvalt is dat de Antwerpse werkloosheidsgraad nog altijd lager is dan in de best presterende Waalse provincie, Waals-Brabant, met 7,9 procent werkloosheid. Luxemburg scoort even goed. Namen haalt net geen 10 procent. In Henegouwen en Luik bedraagt de werkloosheidsgraad respectievelijk 11,9 en 11,2 procent.

Kijken we naar de regionale cijfers, dan steekt Vlaanderen er op een positieve manier bovenuit met een werkloosheidsgraad van 4,9 procent. Het Waals Gewest klokt af op 10,6 procent, Brussel op 16,9 procent. In Wallonië en Brussel is de werkloosheid weliswaar gedaald, maar ondanks het feit dat de arbeidsmarkt aantrekt, is er van een Waalse inhaalbeweging niet echt sprake. Dat is één van de economische problemen van België die de Nationale Bank nalaat te analyseren. Blijkbaar betekent een conjuncturele opstoot vooral goed nieuws voor de Vlaamse arbeidsmarkt. Als de economie aantrekt, worden overal extra banen gecreëerd en daalt de werkloosheid. Maar in verhouding nog altijd meer in de meer open en exportgerichte Vlaamse economie dan de Waalse. Eigenlijk tonen de cijfers aan dat de Waalse economie de Vlaamse nooit zal kunnen bijbenen. Wat betekent dat de transfers niet meteen zullen dalen, ook al doet de Waalse arbeidsmarkt en economie het beter.

Angélique Vanderstraeten

Het is bekend: de Belgische instelling die de Nationale Bank is, is allergisch voor regionale statistieken. Bij de voorstelling van de economische zomervooruitzichten vorige week deed zich iets vreemds voor. De aanwezige pers ontving een mapje met grafieken en tabellen over groei, werkloosheid, beschikbaar inkomen, loonkost, enz. Deze grafieken waren ook in het rapport terug te vinden. Behalve één: over de verschillen in werkloosheid tussen de provincies. Naar die grafiek was het in het rapport dus tevergeefs zoeken.

Regionale verschillen Is het voor de Nationale Bank vervelend te moeten vaststellen dat er op de Belgische arbeidsmarkt nog altijd grote regionale verschillen zijn? Zeker nu de arbeidsmarkt aan het aantrekken is? Wellicht wel. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat gouverneur Jan Smets tijdens de persvoorstelling wel degelijk de verschillen in werkloosheid tussen regio’s en provincies heeft aangekaart.

Vertrekpunt voor Smet is de sterk presterende jobmarkt.

Vorig jaar kwamen er in België netto 59.000 banen bij. De

komende drie jaar worden 115.000 extra jobs verwacht. De werkzaamheidsgraad zal stijgen richting 70 procent (nu is dat nog 67,7 procent) en de werkloosheidsgraad die vorig jaar nog ongeveer 8 procent bedroeg zou dalen tot 7,2 procent.

Op sectoraal vlak zijn het vooral de privésector en de handel, horeca en transport die goed presteren. Het blijft echter onduidelijk in welke gebieden die banen vooral gecreëerd worden. Vlaanderen? Wallonië? Of toch Brussel? Daarover bevat het rapport geen cijfers. Wel is informatie te vinden in de grafiek over de werkloosheidsgraad per provincie. De grafiek die dus werd uitgedeeld op de persconferentie.

Veelzeggende werkloosheidscijfers En wat blijkt? De Vlaamse provincies scoren qua werkloosheid opvallend sterk. Kampioen is West-Vlaanderen, met een werkloosheidsgraad van 3,7 procent. Dat is wat men frictiewerkloosheid noemt. Iedereen heeft er een baan en wie werkloos is, zit wellicht in de periode tussen twee jobs. Ook de andere Vlaamse provincies scoren goed, met een werkloosheidsgraad tussen 4,2 procent (Oost-Vlaanderen) en Lim-

Actueel

22 juni 2017

3

Het einde van het PS-cdH-kartel Door niet langer met de PS te willen regeren, gooit cdH-voorzitter Benoît Lutgen de politieke machtsverhoudingen in Francofonië overhoop. De Ardennees maakt een einde aan het 13 jaar oude PS-cdH-kartel en hoopt daarmee zijn partij te redden van de ondergang. Grote winnaar lijkt intussen de MR, die in Franstalige regeringen zonder de PS ‘incontournable’ wordt.

Benoît Lutgen is een echte Ardennees. Koppig en ondoordringbaar. Soms is hij op een weekdag urenlang niet bereikbaar. Hij gaat dan wandelen in de Ardense bossen zonder gsm.

De man staat ook bekend als impulsief, al lijkt het erop dat zijn beslissing om in Wallonië, Brussel en de Franse Gemeenschapsregering niet langer met de PS te willen regeren, het resultaat is van een lang rijpingsproces.

Het is trouwens niet zo dat het cdH de regionale regeringen verlaat. Het is eerder Lutgen die de PS buiten gooit. De voorbije weken waren zeker in de Waalse regering de relaties tussen coalitiepartners PS en cdH ernstig verziekt. Er werden amper nog beslissingen genomen. De partijen konden over niets een akkoord sluiten. Bij de PS ging alle aandacht naar het beheersen van de schandalen. Het cdH, die in de peilingen ocharme nog maar 10 procent van de stemmen haalt, dreigde als coalitiepartner meegesleurd te worden in de val van de PS. Lutgen besefte dat wachten gelijkstond met verliezen.

In tegenstelling tot zijn voorgangster Joëlle Milquet is Lutgens relatie met PS-voorzitter Elio di Rupo nooit hartelijk geweest. De periode tussen 2004 (de terugkeer van cdH in de Waalse regering) en vandaag stond gelijk aan het tijdperk van een de facto PS-cdH-kartel. Het was voor Di Rupo en Milquet ‘samen uit, samen thuis’. De cdH was ‘vastgeplakt’ (scotché in het Frans) aan de PS. Die band heeft Lutgen definitief doorgeknipt. Binnen het cdH was iedereen enthousiast over de breuk met de PS. Zelfs de ondertussen in ongenade gevallen Milquet. Niet verwonderlijk. Het cdH is eigenlijk geen echte politieke partij, maar een verzameling van individuen met allemaal louter persoonlijke politieke ambities.

Vraag blijft of de burgemeester van Bastenaken geen te groot risico neemt. Wat als cdH er niet in slaagt een alternatieve meerderheid te vormen met MR (genoeg voor een nipte meerderheid in Wallonië) en eventueel Ecolo en

Défi (het vroegere FDF, nodig in Brussel)? Dan blijven de Waalse en Brusselse regering voor twee jaar in lopende zaken. Dat staat gelijk met politieke chaos. Het zou Lutgen zwaar worden aangerekend. In zo’n scenario dreigt voor het cdH de politieke irrelevantie na 2019.

Terrorist vrijgelaten

Trump aangevuurd. Een medewerkster van CNN poseerde in pure IS-stijl met een nagemaakt afgehakt hoofd van Donald Trump. De verontwaardiging was zo groot dat zelfs CNN zich gedwongen zag haar te ontslaan. De New Yorkse krant Dailey News en het Duitse magazine Der Spiegel publiceerden op hun titelbladzijden karikaturen van Trump die met het afgehakte hoofd van het Vrijheidsbeeld zwaaide. Op de binnenbladzijden van andere publicaties verschenen soortgelijke karikaturen. Alleen al de eerste twee weken na zijn inauguratie werden 12.000 tweets verstuurd waarin werd opgeroepen Trump te vermoorden. Linkse actiegroepen spoten duizenden graffititeksten met de oproep “Kill Trump” of, nog gevaarlijker, “Kill your lokal Trump supporter”. De president wordt goed beschermd, maar zijn vele kiezers en supporters niet. De tweets van Geert Wilders in Duitsland worden gecensureerd, maar die oproepen tot moord konden ongestraft verzonden worden. De webstek Business Insider was één van de vele die een foto publiceerde van Trump gezien doorheen de kruisdraden van een telescoopvizier.

Maar toen een Bernie-aanhanger de daad bij het linkse woord voegde en op Republikeinse Congresleden begon te schieten, deden al die media plots alsof ze van de linkse prins geen kwaad wisten.

De man die na de aanslagen in Parijs onderdak aanbood aan Salah Abdeslam is door de onderzoeksrechter vrijgelaten onder voorwaarden. Het gaat om Abid Aberkan. In zijn huis in Molenbeek hielden ook de terroristen Soufien Ayari en Mohamed Belkaïd zich schuil.

Is er écht iemand die gelooft dat de Belgische justitie in staat is de oorlog tegen de terroristen te winnen? Het is even sterk een fictie als de eeuwig herhaalde bewering dat “de islam er niets mee te maken heeft”. Maar we blijven ons aan die fictie vastklampen, tegen beter weten in. We zijn bereid moordenaars en terroristen los te laten lopen in naam van een fictie waar geen enkele Vlaams-nationalist nog in gelooft: de Belgische justitie.

Haatmachine tegen Trump Het is ergerlijk hoe de media in de VS na die aanslag de vermoorde onschuld uithingen. Ze negeerden hun verpletterende verantwoordelijkheid in de opbouw van het prerevolutionaire klimaat van wraak en geweld na de nederlaag van hun kandidaat Hillary tegen Trump. Zij hebben zelf met duivels enthousiasme – als we dat begrip mogen toepassen op linkse atheïsten – de haatcampagne tegen de democratisch verkozen president

Vergiftigd geschenk voor de MR Maar zoals de zaken er nu voorstaan, wordt de komende weken een Waalse regering gevormd met MR en cdH. Ook in Brussel zou een toenadering slagen. Dat betekent dat de Franstalige liberalen, naast de federale premier, alle Franstalige minister-presidenten mogen leveren, als grootste Franstalige partij. De MR is in een scenario zonder de PS ‘incontournable’. Een aanlokkelijk perspectief.

De Franstalige liberalen beseffen echter dat toetreden tot bijvoorbeeld de Waalse regering een vergiftigd geschenk is. De Waalse economie blijft slabakken. Een MR-cdH-coalitie kan het tij op twee jaar tijd (tot de volgende regionale verkiezingen, in 2019) niet keren. Komt nog bij dat de factuur van de zesde staatshervorming vooral voor de Waalse regering zeer zwaar dreigt uit te vallen.

Zoals bekend hebben de deelstaten extra bevoegdheden gekregen rond kinderbijslag en arbeidsmarktbeleid. Maar slechts 85 procent van de middelen die daaraan gekoppeld zijn, werden overgeheveld. Voor de deelregeringen betekende dit de voorbije jaren dat ze zwaar moesten besparen. De komende jaren zal het niet anders zijn. Vlaanderen kan die operatie aan, het met 500 miljoen euro geherfinancierde Brussel ook. Wallonië heeft het veel moeilijker meer en slaagt er maar niet in zijn rekeningen op orde te krijgen. De geplande hervorming van de kinderbijslag werd bezuiden de taalgrens zelfs uitgesteld. Een MRminister-president erft straks een Wallonië in economisch en budgettair zwaar weer. Geen prettig vooruitzicht.

Picard

Het kon niet uitblijven!

Elk jaar krijg ik een vriendelijke brief van onze drukkerij: “Geachte heer Van Camp. We laten u met dit schrijven weten dat de prijzen om ’t Pallieterke te drukken met 6 procent zullen stijgen”. Zo, dat weten we dan ook weer. We kunnen dus niet anders dan de prijsverhoging door te rekenen aan onze lezers. Dat is een noodzakelijk kwaad, maar het kan echt niet anders.

Vanaf 6 juli moeten we 10 cent extra vragen per nummer. 10 cent, ik denk dat dat voor al onze lezers te verteren valt. Wees ervan overtuigd dat wij zowat de zuinigste redactie zijn van dit land, zelfs de Orde van Franciscanen komt bij ons op stage!

Wie een extraatje wil storten op onze rekening ter ondersteuning: u vindt ons rekeningnummer op blz 14. Het enige weekblad met een Vlaamse overtuiging rekent op uw steun.

K arl van C amp - hoofdredacteur

Briefje aan Koen Metsu

Ontgoocheld Mijnheer de bedroefde neofiet, Gij zijt sinds 2014 een van de talrijke nieuwe en beloftevolle Kamerleden van de Nieuw-Vlaamse Alliantie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. In 2012 waart gij als 31-jarige al burgemeester geworden van de voormalige Tindemans-gemeente Edegem. Gij zijt een gedreven man, een idealist voorwaar, en het siert u dat gij vooruit wilt en iets wilt realiseren. Schoon is dat. Er zouden er meer moeten zijn met zo’n jeugdig vuur in hun lijf.

Na de terreuraanslag in maart 2016 in Zaventem en Brussel werdt gij door uw partij het veld ingestuurd om voorzitter te worden van de parlementaire bijzondere commissie terreurbestrijding met het oog op de realisatie van de 18 maatregelen die de regering toen formuleerde. Eén ervan was, om in geval van vermoed terrorisme, de maximale termijn voor vrijheidsberoving zonder rechterlijk bevel op 72 uur te brengen. Hoewel uw commissie wat in de schaduw verdween van de parlementaire onderzoekscommissie onder leiding van Patrick Dewael naar de aanslagen in Brussel – zij onderzocht de feiten zelf en wat er fout liep in onder meer het politionele beleid –, toch maakte gij u sterk dat gij met concrete maatregelen voor de pinnen zoudt komen om de terreurbestrijding efficiënter te kunnen aanpakken. Het meest in het oog springende voorstel daarbij was de uitbreiding van de voorlopige aanhouding van 24 uur tot 48 uur, en als er terrorisme mee gemoeid zou kunnen zijn zelfs tot 72 uur. Maar daarvoor was een grondwetswijziging nodig, meer bepaald van artikel 12… En toen begonnen de problemen en zaagt gij de kloof tussen droom en daad…

Immers, de vorige uittredende Kamer stelde - als ‘preconstituante’ - een aantal voor herziening vatbare artikels van de grondwet voor die de volgende Kamer – de ‘constituante’ – dan zou kunnen wijzigen.

En daar stond ook dat artikel 12 tussen, zij het met enkel een verwijzing naar het derde lid, specifiek om de Europese rechtspraak in verband met de bijstand door een advocaat vanaf het eerste verhoor na te doen leven.

Ruimer werd dat niet geïnterpreteerd. Helemaal niet zelfs. Het lid aangaande de voorlopige aanhouding – die vastgelegd was op 24 uur - bleef zelfs onaangeroerd voor eventuele wijziging. Het was zelfs nooit de bedoeling van het parlement om artikel 12 volledig voor herziening vatbaar te verklaren, want een amendement van Barbara Pas dat ertoe strekte artikel 12 volledig voor herziening vatbaar te verklaren, werd zelfs verworpen!

In de Senaat werd een identiek amendement verworpen. Men zei toen dat het maar

heel beperkt voor herziening vatbaar was, in het kader van de Salduzwet. Professor Hendrik Vuye herinnerde er vorige week in de Kamer nog aan dat dat trouwens ook blijkt uit de toelichting opgesteld door de toenmalige regering-Di Rupo en ook uit verklaringen van toenmalig vice-eersteminister Pieter de Crem die zei dat de herziening beperkt bleef tot het recht op bijstand van een advocaat bij het eerste verhoor. Maar omdat de regeringMichel in het kader van de terreurbestrijding door de feiten gedwongen werd ‘iets‘ te doen, stelde zij voor die voorlopige aanhouding te willen verlengen tot 48 uur of zelfs tot 72 uur. Het ingediende voorstel draagt overigens mee uw naam. Om het grondwettelijke pad daartoe vrij te maken, liet zij tijdens de hoorzittingen van uw commissie o.a. professor Velaers, die sterk aanleunt bij CD&V, de kastanjes uit het vuur halen door te komen stellen dat de constituante breder mag gaan in de interpretatie van artikel 12… En daarmee werd de grondwet de arm omgewrongen om het voorstel alsnog in te dienen.

Maar los van dit manoeuvre, volgde de rechtse oppositie louter inhoudelijk de meerderheid, want op zich is het een zinnig voorstel in het kader van de terreurbestrijding.

Het Vlaams Belang kon zich dus – grondwet of niet - vinden in het alsnog uitvoeren van zijn amendement uit 2014… Ook Vuye&Wouters, de Parti Populaire én cdH sloten zich aan.

Maar, zoals we ondertussen weten, zijt gij erg bedroefd dat het voorstel het niet heeft gehaald omdat de linkse oppositie alles heeft gedaan om de gekwalificeerde meerderheid die een grondwetsherziening voorziet tegen te werken, door te beletten dat er een tweederdemeerderheid kon gehaald worden. Officieel wilde zij niet tot 72 uur gaan – ‘mensenrechten’ en dies meer, weet je wel –, maar de facto ging het erom de meerderheid een hak te zetten en waarschijnlijk binnenkort te landen op 48 uur en niet langer, waarmee zij wil aantonen dat zij in deze de wet dicteert. Het algemeen belang zal hen worst wezen.

Ik begrijp dan ook dat gij ontgoocheld zijt en het als een nederlaag aanziet dat slechts 65 procent van de Kamerleden en geen 66 procent het voorstel steunde. Terecht stelde gij op Twitter: “Links viert dit als overwinning, terwijl iedereen verliest. Droeve dag.” Velen zijn het erover eens dat gij uw werk meer dan goed hebt gedaan, zelfs toen gij bij het Vlaams Belang de steun voor uw voorstel gingt vragen. Laat dat een troost zijn.

4

Dossier

22 juni 2017

Timoer de Lamme Tot 1750 waren veroveringen, veldslagen en innames bijna altijd een kwestie van “handwerk”, wat veel tijd, moeite, kracht en bloeddorst vergde. Toch slaagde Timoer de Lamme volgens betrouwbare historici erin zonder industriële moordwapens 17 miljoen mensen te vermoorden.

Liebig-chromo’s Ooit organiseerde ik een kleine test om nieuwe medewerkers te rekruteren voor een radioprogramma. De kandidaten buitelden in de jaren negentig over elkaar heen bij de verheerlijking van de multikul. Ik liet ze dus hun kennis neerpennen over de Tai-Ping, Shaka, de sepoy-opstand, Abdelkrim, enz.

Op één uitzondering na trokken ze allemaal koeienogen, want zo multikul waren ze niet dat ze ook maar iets kenden van de geschiedenis van de aanbeden diversiteit. In mijn lijst stond ook de naam van Timoer de Lamme. Ik kende hem als kind via een chocoladeprentje en wat later dankzij de chromo’s die je kreeg in ruil voor Liebigpunten; een goudmijn die generaties jonge verzamelaars gratis eruditie aanbood.

Militair genie Timoer was de schepper van een kortstondig wereldrijk dat gebaseerd was op verovering na onvoorstelbaar geweld: de beruchte “Aziatische wreedheid”, een begrip dat vroeger aan de RUG nog zonder aarzelen gebruikt werd. Hij werd rond 1330 geboren ten zuiden van Samarkand, in het huidige Oezbekistan.

Door de veroveringen van zijn voorganger Dzengis Khan was in een deel van CentraalAzië een amalgaam van volkeren ontstaan.

Timoer was de zoon van een lagere TurksMongoolse edelman.

Hij was een vechtersbaas en een weinig succesvolle schapendief. Een herder schoot een paar pijlen door zijn kuit en hand zodat hij levenslang gehandicapt bleef. Maar Timoer werd een goede generaal. Hij verzamelde geleidelijk een legertje getrouwen rond zich.

In tegenstelling tot veel heersers deelde hij zijn buit met iedereen, zodat meer en meer nomaden zich bij hem aansloten. Hoewel hij een ijzervreter was, las hij zeer veel en hield hij van poëzie. Lange tijd zag men in het Westen een mogelijke bondgenoot in hem omdat hij de veroveringszucht van de Ottomanen fnuikte.

Maar Timoer de Lamme was wel degelijk een soennitische mohammedaan. Als het hem uitkwam, riep hij de jihad uit en liet christenen en sjiieten vermoorden. Zijn Mongoolse achtergrond verhinderde dat hij zich uitriep tot Khan, want die titel hoorde alleen een afstammeling van Dzengis Khan toe. Hij liet zich benoemen tot opperbevelhebber van zo’n vorst, maar iedereen wist dat hij de echte baas was. Zijn legers waren gedisciplineerd en verschenen bijna altijd vlugger en talrijker dan verwacht. Timoer was een militair genie die het belangrijkste strategische probleem van zijn tijd oploste: hoe coördineer je de bewegingen van tienduizenden soldaten zonder dat de pleuris uitbreekt. Eigentijdse Aziatische historici schreven betrouwbare verslagen over Timoer en er zijn geen redenen om te twijfelen aan de cijfers die ze geven. Sommige legers van Timoer telden 200.000 soldaten in een tijd dat de West-Europese grootmacht Frankrijk een leger op de been bracht dat tien keer kleiner was.

Overwinnaar van de Ottomanen Voor een opsomming van Timoers veldslagen verwijs ik naar het internet. Ze waren zo talrijk dat hij geregeld jarenlang niet te zien was in zijn hoofdstad Samarkand. Tijdens zijn leven veroverde hij een rijk dat ongeveer overeenkomt met het huidige Oezbekistan, Turkmenistan, Afghanistan, Iran, Irak, een stuk Kaukasus, het westen van China en Noord-Indië. De heersers van landen die aan Timoers rijk grensden, kochten daarenboven met veel goud het privilege af satellietstaat te worden, want anders wachtte de totale uitroeiing.

Timoer was in het Westen zo bekend (en zelfs een beetje populair) omdat hij bij zijn veroveringen op de grenzen stuitte van het ook altijd maar groeiende Ottomaans Rijk.

Heel het Midden-Oosten en een flink deel van de Balkan was al in Ottomaanse handen en de val van Constantinopel leek meer een

zaak van maanden dan van jaren. Een late kruistocht tegen de Ottomanen was in Nicopolis (Bulgarije) geëindigd in een vernietigende nederlaag.

De latere graaf van Vlaanderen en hertog van Bourgondië Jan zonder Vrees moest een fortuin aan losgeld betalen. De Ottomaanse opmars werd echter gestuit toen Timoer ruzie zocht met de Ottomanen en hen wat later vernietigend versloeg nabij Ankara en hun sultan gevangennam, zodat Constantinopel nog tientallen jaren uitstel kreeg.

De slager Maar Timoer was (en is vandaag nog altijd) vooral bekend door zijn reputatie als gruwelijke slager.

Veroveren was moorden en plunderen.

Iedere stad of streek die zich verzette, werd uitgemoord en was een kerkhof, een ruïne, na de doortocht van de legers van Timoer.

Hoogstens werden wat jonge vrouwen en kinderen gespaard, die bruikbaar waren als slaven. Aan de organisatie van een doordacht bestuur van de veroverde gebieden dacht Timoer meestal niet, want voor een nomade was dat niet erg belangrijk.

Soms handelde hij schijnbaar wispelturig, als hij zich voor één keer eens grootmoedig toonde en veroverde gebieden verder liet besturen door verslagen vorsten. Men wist dus nooit zeker wat Timoer zou doen en dat verhoogde nog de angst, zodat veel gebieden twijfelden: zich verzetten of zich zonder slag of stoot overgeven. Timoer had bijzondere methodes om zijn reputatie te vestigen.

Bekend waren de vele hoge torens van afgehakte hoofden van verslagen soldaten die hij overal liet bouwen en waarvan we de gruwelijke cijfers kennen. Cynisch was Timoer ook.

Ooit beloofde hij dat hij geen druppel bloed zou verspillen als vijanden zich overgaven.

Hij hield woord, want hij liet zijn duizenden krijgsgevangenen… levend begraven.

Archeologen hebben de gevolgen onderzocht van zijn veroveringstochten. In grote delen van zijn toenmalig rijk vindt men alleen de resten van ruïnes. Het resultaat van de doortocht van Timoer. Natuurlijk leed Centraal-Azië het meeste onder zijn terreur, maar ook elders stortte alle beschaving in elkaar, zoals in een groot deel van Perzië. Het noorden van Indië, met als hoofdstad Delhi, had een eeuw nodig om zich te herstellen van de moordpartijen, de vernietiging van alle gebouwen en het braakleggen van de akkers.

In Anatolië versloeg Timoer de Ottomanen zodat het huidige Turkije ook grondig leeggeroofd werd. In Smyrna (nu Izmir) liet hij de hoofden van gedode soldaten naar de schepen schieten die met vluchtende christenen wegvoeren.

De nu triestig bekende steden Aleppo en Damascus werden in de as gelegd, belangrijke moskeeën inbegrepen, waarna Timoers troepen dagenlang alle leven uitroeiden. In Europa steeg de angst dat het misschien toch het volgende slachtoffer zou worden, maar Timoer was uitstekend ingelicht. De weg naar de belangrijkste Europese steden liep door grote gebieden in Rusland en de Balkan, waar zijn reusachtige legers moeite hadden zich te bevoorraden. Daarenboven was er in WestEuropa verhoudingsgewijs minder te plunderen dan in een nog veel rijkere gebied aan het oosten van Timoers rijk: China. Hij was bijna 70 toen hij met zijn legers oprukte.

Gelukkig voor het China van de Mings kreeg hij een zware verkoudheid en hij stierf in 1405. Zijn erfgenamen vlogen elkaar naar de keel, maar ze lieten de Timoermethodes achterwege zodat de veroverde gebieden zich geleidelijk en traag herstelden. De zogenaamde Timoerse beschaving dateert dus van na de dood van de naamgever.

Een eeuw later bestond het rijk niet meer.

Het zegt iets over de gewezen Sovjetrepubliek Oezbekistan dat de overheid daar een echte Timoercultus propageert.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Initiatiefrecht De Statler – of Waldorf – van de CD&V, Eric van Rompuy, streek vorige week tegen de haren van zijn eigen regering in. Waarschijnlijk om Johan van Overtveldt (N-VA) te jennen.

Als voorzitter van de commissie Financiën in de Kamer, stelde hij dinsdag vast dat toen er moest gestemd worden over twee wetsvoorstellen, de parlementsleden de instructie van de regering kregen dat er niet mocht gestemd worden. De reden? De uitvoering van deze wetsvoorstellen kost geld en de regering is nog op zoek naar een evenwicht in de begroting. Terecht klaagde Van Rompuy aan dat op deze manier het initiatiefrecht van het parlement ondermijnd wordt. Waren die wetsvoorstellen dan zo geldverslindend? Het ging over een wetsvoorstel voor het bestaansminimum voor wezen (goed voor zo’n 1,5 miljoen) en een over een lager btw-tarief voor planten en bloemen (tot 30 miljoen). Van Rompuy: “Als we weten dat wij volgens de Nationale Bank nog 8 miljard moeten vinden om de begroting in 2019 in evenwicht te brengen, zal het echter niet van die 1,5 miljoen euro voor de wezen afhangen.” Voor één keer kunnen we hem geen ongelijk geven.

Opvallende afwezigen Bij de aanvang van de zitting, en dus bij het behandelen van de mondelinge vragen, waren er opvallend weinig PS’ers aanwezig. Het zijn turbulente tijden voor hen, naar aanleiding van de PS-graaicultuur in Brussel, en velen laten zich dan ook liever niet zien, uit pure schaamte, of om de striemende blikken of de spot van de anderen niet te moeten ondergaan. Op zeker moment waren ze maar met z’n vieren…

Alles uit de kast Donderdag stond een behoorlijk deel van de plenaire vergadering in het teken van het voorstel om de grondwet te herzien aangaande artikel 12. De meerderheid wilde daarmee de aanhoudingstermijn voor bepaalde misdrijven uitbreiden van 24 uur naar 48 uur, en zelfs naar 72 uur als er een vermoeden tot terrorisme is.

Na hoorzittingen en meerdere commissievergaderingen bleek dat de linkse oppositie alles in het werk zou stellen om de meerderheid een hak te zetten. Zij wilden hooguit tot 48 uur gaan, en Groen noemde het meerderheidsvoorstel zelfs ‘profileringsdrang van de eerste minister’ na de terreuraanslagen. Zij haalden alles uit de kast om toch maar aan te tonen dat een aanhoudingstermijn van 72 uur voor niks nodig was en dat zelfs onderzoeksrechters niet overtuigd zouden zijn van de maatregel, terwijl vele anderen er wel van overtuigd zijn. Maar dat was de officiële discussie. De pogingen tot obstructie door de oppositie lagen elders, met name in de platte politieke spelletjes en de procedurekwesties.

Politieke manoeuvres Voor een herziening van de grondwet is een gekwalificeerde meerderheid nodig. Dat wil zeggen dat niet alleen een tweederdemeerderheid voor moet stemmen, maar ook dat twee derde van het aantal Kamerleden bij die stemming moet aanwezig zijn. Met andere woorden, er moeten minstens 100 aanwezigen zijn en minstens 100 stemmers moeten het voorstel steunen. De meerderheid werd gesteund

door het Vlaams Belang, cdH, Vuye en Wouters, en de Parti Populaire. Maar dat leverde slechts 97 stemmen op. Het was dus zaak dat de koppen werden geteld en dat alle Kamerleden op post waren. Philippe Blanchart en Vanessa Matz waren bij de aanvang van de middagzitting nog verontschuldigd wegens gezondheidsredenen en Nawal Ben Hamou wegens zwangerschapsverlof. Matz bleef uiteindelijk ziek weg, maar de hoogzwangere PS’ster die al weken niet meer te zien was, werd opgehaald, en ook Blanchart was plots aanwezig.

Alles, maar dan ook alles werd gedaan om te verhinderen dat er leden van de oppositie afwezig zouden zijn, want dat zou in het voordeel van de meerderheid zijn. Uiteindelijk waren er 149 stemmers en waren er 99 stemmen nodig voor de meerderheid. Het voorstel werd dus weggestemd. De linkse oppositie wreef zich in de handen. Een fraai staaltje van politieke manoeuvres in tijden dat de burgers naar straffere maatregelen vragen in de strijd tegen misdaad en terreur. Maar dat zal de linkse oppositie worst wezen. Waarschijnlijk zal er nu een afgezwakt voorstel komen om de aanhoudingstermijn op maximum 48 uur te brengen…

Nog een scenario In de wandelgangen was te horen dat de linkse oppositie nog een scenario achter de hand had gehouden. Mochten er te veel afwezigen zijn geweest in oppositiekringen en de kans op slagen voor de meerderheid zou reëel geweest zijn, dan zouden zij ‘en bloc’ de zittingzaal verlaten hebben, zodat er dan geen 100 aanwezigen zouden zijn. Wat allemaal bewijst dat hun ‘inhoudelijke’ argumenten praat voor de vaak waren en de werkelijke bedoelingen er dik bovenop lagen… Pure verrottingsstrategie. Bovendien stak het hen bovenmatig – en zij lieten dat geregeld horen – dat de regering kon rekenen op de steun van… het Vlaams Belang. Ja, zelfs dat oud zeer kwam weer helemaal boven. Geeuw!

Andere graaicultuur In 2001 voerde de federale regering een regeling in waarbij ministers die hun ministerpost verloren na het aantreden van een nieuwe regering, gedurende de daaropvolgende legislatuur nog over twee medewerkers mogen beschikken, op kosten van de belastingbetaler.

Veel van die medewerkers worden dan ingezet in de fracties of in de partijstructuren, of als chauffeur. Die regeling bestaat nog steeds en er wordt anno 2017 gretig gebruik van gemaakt.

Momenteel doen immers 15 ex-ministers en staatssecretarissen, van MR-, PS-, sp.a-, CD&Ven cdH-signatuur daarop een beroep. Samen krijgen zij op dit ogenblik 24,46 personeelsleden (VTE) op kosten van de belastingbetaler ter beschikking. In totaal zou het om 900.000 euro gaan. Ook dat is een vorm van graaicultuur, vond Barbara Pas van het Vlaams Belang, en daarom vroeg ze premier Michel om die regeling af te schaffen. Michel liet haar weten dat deze regering erover beraadslaagt om die regeling aan te passen. Veel blabla vindt Pas, die die belofte al meermaals hoorde. Deze federale regering doet geen enkele inspanning om aan de graaicultuur op regeringsniveau een einde te maken, of minstens in te perken, vindt ze.

Actueel

22 juni 2017

Vlaanderen blijft fiscale motor van België Vlaanderen en Wallonië blijven economisch uit elkaar groeien. De welvaart in Vlaanderen neemt sneller toe. Maar meer Vlaamse rijkdom betekent ook dat de Vlamingen meer belastingen betalen. In verhouding betaalt een Vlaming 20 procent meer belasting dan een Waal. Een regering die een belastingverhoging invoert, is dan ook steevast een anti-Vlaamse regering. Een doordenkertje voor de regering-Michel, waar vooral CD&V op nieuwe of hogere taksen aast.

De voorbije twee zaterdagen hield Objectief V, de confederale denktank van de N-VA, twee studiedagen over confederalisme. Een derde en laatste studiedag is gepland voor zaterdag 24 juni.

Op het colloquium van vorige zaterdag ging het over de groeiende welvaartskloof tussen Vlaanderen en Wallonië. Die wordt, in tegenstelling tot wat sommigen ter linkerzijde beweren, niet kleiner. Edwin de Boeck, hoofd van de N-VA-studiedienst, kwam op de studiedag met interessante cijfers. Sinds de jaren zestig groeide de Waalse economie altijd trager dan de Vlaamse. Een uitzondering is de periode 2000-2008. Toen groeiden de Vlaamse en Waalse economieën met gemiddeld 2,3 procent per jaar. Evenveel dus. Maar er was geen sprake van een Waalse inhaalbeweging. In de periode 2009-2014 groeide de Vlaamse economie gemiddeld met 1 procent, de Waalse ocharme met 0,2 procent. De Vlaams-Waalse kloof werd weer groter. In 2015 groeide de Vlaamse economie met 2,1 procent. De Waalse met 0,9 procent. Gevolg is dat het inkomen per hoofd van de Vlamingen op dertig jaar tijd met 150 procent is gestegen. In Wallonië is dat nog geen 80 procent.

op de Objectief V-studiedag een aantal grafieken mee.

Eerste vaststelling: de directe belastingen en sociale bijdragen maken in Vlaanderen 39 procent van het belastbaar gezinsinkomen uit.

In Wallonië is dat minder dan 38 procent. Maar vooral: de Vlaming betaalt in verhouding 20 procent meer belastingen dan een Waal. Vertrekpunt voor dat cijfer zijn de sociale bijdragen en belastingen die per inwoner van België worden betaald: die worden vastgelegd op 100 euro. Welnu, terwijl de gemiddelde Belg 100 euro belastingen en sociale bijdragen betaalt, is dat voor een Vlaming 108,8 euro.

Voor een Waal is dat echter 89,8 euro en voor een Brusselaar 83 euro.

Vlamingen betalen op 100 euro ongeveer 20 euro meer dan een Waal en bijna 26 euro meer dan een Brusselaar. Vlaanderen is en blijft dus de fiscale motor van België. De cijfers zijn ook veelzeggend in historisch perspectief: de voorbije 20 jaar is de kloof tussen Vlaanderen en de andere gewesten alleen maar groter geworden.

De belastingkloof wordt groter

Deze cijfers verklaren meteen waarom regeringen met PS-dominantie in het verleden graag de belastingen verhoogden. Het waren toch de Vlamingen die ervoor moesten opdraaien. Een vermindering van de uitgaven is dan weer nadelig voor de Franstaligen.

Elke hogere of nieuwe belasting is vooral een economische aderlating voor de Vlamingen. Het is dan ook verbazend dat de huidige federale regering - met slechts één Franstalige

Gevolg van die toenemende welvaartskloof is dat de Vlamingen een steeds groter deel van de belastingen moeten ophoesten. De welvaartskloof is een belastingkloof geworden. Dat is in zekere zin logisch. De Vlamingen zijn rijker, werken meer en betalen dus meer belastingen: meer personenbelasting, meer sociale bijdragen, meer roerende voorheffing… Ook daarover had Edwin de Boeck

Een anti-Vlaamse federale regering met drie Vlaamse partijen?

partij - bij monde van de CD&V blijft hameren op wat ze zelf rechtvaardige fiscaliteit noemt.

Voor de christendemocraten is rechtvaardige fiscaliteit vooral meer en nieuwe belastingen.

Welke vorm ze ook aannemen, het zijn vooral de Vlamingen die ze betalen. Dat was zo met de roerende voorheffing waarvan het tarief begin dit jaar steeg van 27 naar 30 procent.

Het zijn vooral Vlamingen die spaargeld hebben of dividenden ontvangen. Het zijn zij die dus de belastingverhoging voelen. Deze maatregel van de regering-Michel is dan ook een anti-Vlaamse maatregel.

Wel is het zo dat deze regering ook de personenbelasting wil verlagen (de komende twee jaar verdwijnt het tarief van 30 procent). Dat is dan weer in het voordeel van de Vlamingen.

Wallonië heeft een dunner fiscaal stootkussen Vraag is in welke mate Vlaanderen nog lang de fiscale motor van België kan en wil spelen.

Want de belastingdruk is met zo’n 45 procent zeer hoog in België en roomt dus Vlaamse welvaart af. De laatste staatshervorming heeft de regio’s weliswaar extra fiscale autonomie gegeven, maar die is zeer beperkt. De Vlaamse regering heeft onvoldoende belastingbevoegdheid om bijvoorbeeld een vlaktaks in te voeren die voor alle Vlamingen voordelig is.

Ondertussen is de fiscale capaciteit van de Walen aan het afnemen. Anders gezegd: de welvaart is er te beperkt om voldoende fiscale inkomsten te genereren. Bovendien komen steeds meer Walen in Vlaanderen wonen.

Indien het welstellende Walen zijn - wat vaak het geval is - maken die het Waalse fiscale stootkussen nog dunner.

De belastingkloof tussen Vlaanderen en Wallonië zal de komende jaren enkel toenemen. Confederalisme is de eerste stap om dit proces te keren. Een volledige splitsing zou er een einde aan maken.

Mijn naam is haas, ik weet van niks Bert Anciaux beweert nu dat hij niet wist hoe erg het wel was met de graaicultuur in de Brusselse politiek. “Voor alles en nog wat bestaan hier vzw’s, bedoeld om het stadsbestuur wat te laten bijverdienen”, verklaarde hij in Het Laatste Nieuws.

Hij zegt ook dat Laurette Onkelinx, de opperheks van de Brusselse PS, op de hoogte moet zijn geweest van de grootscheepse graaipraktijken: “Dit is maffieus, dit is smeerlapperij.

Zonder de zegen van Onkelinx neemt geen enkele PS’er hier een beslissing.” Ja, ja, dat is allemaal waar. Het is ondenkbaar dat Onkelinx daar niets van wist. Maar het is evengoed ondenkbaar dat Bert Anciaux zelf niets wist.

Ontdekt hij dat pas nu, van die vzw’s? Dat kan niet. Juist zoals het niet kàn dat de Groenen en de sp.a in Brussel nergens van wisten. Anciaux is al sinds begin 2009 lid van de sp.a. In 2010 werd hij senator en zelfs quaestor. In 2012 werd hij socialistische fractieleider in de Senaat. In 2014 werd hij door de Brusselse regering tot voorzitter benoemd bij Actiris, de Brusselse gewestelijke dienst voor arbeidsbemiddeling, waar hij in 2016 voor 5.872,6 euro presentiegeld opstreek – nog relatief bescheiden - naast zijn inkomen als gecoöpteerd sena-

tor en zijn vergoeding als ondervoorzitter van de pensioenkas voor senatoren. Hij zat dus in de binnenste cirkel van het socialistische graaierswereldje in Brussel. Dat betekent nog niet dat hij één van de grote graaiers was. Maar het is onmogelijk dat hij nooit iets van die wanpraktijken gemerkt zou hebben.

Palermo aan de Zenne Bovendien moet Bert Anciaux zelfs al vóór zijn overstap naar de socialisten geweten hebben hoe diep de corrupte en de verdorvenheid in het Brusselse politieke milieu ingekankerd waren. Hij is al heel zijn politieke leven actief in Brussel. Zijn vader Vic was dat eveneens. Bert Anciaux moet de waarschuwingen tegen de Brusselse corruptie met de moedermelk meegekregen hebben. Van 1989 tot 1994 was Bert Anciaux gemeenteraadslid in Brussel, van 1992 tot 1994 zelfs schepen. In 1992 was de PS’er Brouhon formeel nog burgemeester, maar in

dat jaar werd hij ernstig ziek en liet hij zich vervangen door de PSC’er Michel Demaret, bijgenaamd Monsieur 10%, een voormalige buitenwipper. Vader en zoon Anciaux, beiden gepokt en gemazeld in de Brusselse politiek, moeten toen al geweten hebben hoe corrupt beide mannen waren. Brouhon en Demaret liepen er bijna openlijk mee te koop. Dat was toen nog veel erger dan nu. Het was een publiek geheim.

Iedereen wist dat men in Brussel àlles gedaan kon krijgen als men bij hen aanklopte met een goedgevulde bruine enveloppe… En Anciaux zou dat allemaal niet geweten hebben? Toen Brouhon in 1993 stierf, volgde Demaret hem op.

In 1995 werd eindelijk een gerechtelijk onderzoek tegen hem ingesteld wegens corruptie. Hij werd er onder meer van beschuldigd smeergeld geïncasseerd te hebben voor het aanpassen van gewestplannen. Toen douaniers in het jaar 2000 een trein controleerden die uit Zwitserland kwam – u weet wel, het Alpenparadijs van gletsjers, geheime rekeningen, zwart geld en witwaspraktijken – ontdekten ze dat Demaret de tegenwaarde van 130.000 euro in deviezen op zak had. Demaret overleed kort daarop, maar in 2008 bleek tijdens een proces tegen zijn weduwe dat hij 103.000 euro had opgestreken. Zijn schoonzoon getuigde dat hij dikwijls omslagen “in bewaring” hield voor Demaret. In één daarvan bleek 100 miljoen frank te zitten.

Augiasstal En ten slotte: de verdorvenheid van het Brusselse politieke wereldje gaat niet alleen om geld. Iedereen zal zich toch wel herinneren welke seksuele wanpraktijken er in de nasleep van de zaak-Dutroux in de Brusselse politiek aan het licht kwamen, met seksfuiven in louche bars en chique kastelen, met piepjonge prostituées (m/v) en de alomtegenwoordige organisator Nihoul? De Brusselse politiek was niet alleen één groot graaifestijn, het was ook één groot bordeel. Na de eerste golf van verontwaardiging in 1996 is dat allemaal door de media weggemoffeld. Maar ook dat stuk van de Brusselse augiasstal is nooit uitgemest.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Bomen Enig historische besef is de Vlaamse volksvertegenwoordigers volkomen vreemd. Nochtans is het interessant om weten dat toen de Oostenrijkers het bewind in deze Zuidelijke Nederlanden overnamen, ze de stuipen kregen van de staat van ons wegennet. Ze hebben dan wat steenwegen aangelegd en daar wat boompjes naast geplant om de reiziger te beschutten. Dit is in ons landschap tot op heden zichtbaar en voor het overige is niks veranderd. Dat mocht alweer blijken uit een aanvankelijk wat lacherige vraag van Marino Keulen (Open Vld) over zekere aangekondigde beschikking over het Vlaamse wegenbeplantingsbeleid. Keulen, uiteindelijk toch een liberaal, vond dat helemaal op verkeersveiligheid moet worden ingezet, maar vond de dikte van de bomen langs de weg van ondergeschikt belang. Met het antwoord van minister Weyts werd het bloedige ernst: een heel verhaal over bermbreedtes, (on)geschikte beplanting, internationale ervaringen en andere prachtige volzinnen. Een discussie barstte vervolgens los over “vergevingsgezinde wegen”, “kreukelpalen”, beleid omtrent bermgroen, enzovoort, zelfs werd het trauma van de afgeserveerde boskaart aangeraakt. U moet maar eens aan dit onderwerp denken als u met uw voertuig op een charmante Vlaamse wegel weer in een van de talloze meteorietkraters rijdt.

Bombardier Met de dag wordt de wereld onbegrijpelijker. De ooit vaderlandse trein-trambouwer Bombardier delokaliseert. De Vlaamse overheid plengt daarover tranen en zweert dure eden om vervolgens – Europese aanbestedingsregels, weet u wel – een superbestelling in Spanje te doen met als doekje voor het bloeden een vage mini-gunning voor Bombardier.

Pertinente vragen daarover van Stefaan Sintobin (VB) en Renaat Landuyt (sp.a), waarbij we wat laatstgenoemde betreft onze opmerking over historisch besef moeten terugnemen, want hij verwees naar keizer Karel die zo’n Spaanse connectie misschien wel leuk zou hebben gevonden. Minister Weyts verklaarde dat hij niets anders kon doen omdat de Spanjolen eenzelfde kwaliteit tegen een lagere prijs leverden. Wel was het maximale geprobeerd om voor Bombardier nog een en ander in de wacht te slepen. Het “goede huisvader”-argument vond weinig genade in de ogen van Sintobin die eigenlijk een licht protectionistisch standpunt huldigde. Een brug te ver voor Landuyt, diverse liberalen en Weyts. De Europese aanbestedingsdingen hebben ook voordelen voor exportland Vlaanderen. Maar het is in dit geval wel zuur dat Vlaamse overheidsbedrijven zoals De Lijn niet bij machte zijn om voor eigen industrie en jobs te kiezen. Verre van dwaas van Sintobin.

Brexit Peter van Rompuy (CD&V) maakte zich zorgen over de politieke instabiliteit en grote onduidelijkheid die in het perfide Albion is ontstaan. Nog meer dan aanvankelijk wordt de Brexit een terra incognita. Hoe gaat dat voor de Vlaamse export uitpakken, vroeg Van Rompuy zich af. Onzekerheid, inderdaad, antwoordde minister-president Bourgeois. Hij opperde dat het VK misschien wel naar de Europese schaapsstal zal terugkeren, maar, indien niet moet worden gestreefd naar zo ruim mogelijke akkoorden zoals die in verscheidene vormen al bestaan met stammen als de Noren, Zwitsers en Turken. Zonder dergelijke handelsverdragen ziet het er voor Vlaanderen niet goed uit. Herman de Croo (Open Vld) ziet de Britten toch nog wel bakzeil halen. Hij vindt, heel opmerkelijk, dat ze zeker geen voordeel uit hun Brexit zouden mogen halen (en wij maar denken dat alleen rampspoed hun deel zou worden), en gelukkig zal de Verhofstadtgriezel daar wel voor zorgen. Origineel zoals steeds, die De Croo, hij gaat dan ook al mee sinds omstreeks 1789. Wouter Vanbesien (Groen) verviel dan weer in zijn volksnationale reflex.

Hij ziet er heil in dat Vlaanderen intieme relaties gaat onderhouden met de regionale overheden in het VK. Een lucide - zoals gebruikelijk - Karl Vanlouwe (N-VA) waarschuwde net tegen Verhofstadtpraktijken die Vlaanderen in het kwade licht van de Brexit-wraakzuchtigen zouden plaatsen. Hij citeerde The Economist, die België al bij de vijanden rangschikt. Bourgeois pikte daarop in door te zeggen dat moet worden vermeden dat Vlaanderen in die zak wordt gestoken. We zien al een nieuw “interfederaal” spook opdoemen.

6

Dwars door Vlaanderen

Occulte stad

Zijn we te pessimistisch wanneer we vrezen dat men vooral bezig is de vis te verdrinken? Terecht is de verontwaardiging over het gegraai in vzw’s en andere clubjes in Brussel groot. Dan volgt de obligate mea culpa, waarna de dingen verdwijnen en verpakt worden in commissies en goede voornemens. En zeggen dat die wantoestanden door zowat iedereen die de Brusselse politiek volgt al jaren geweten waren...

Vroeger, een hele poos geleden, was kijken naar de Zevende Dag een wekelijks ritueel. Een ‘must seen’ was het, onontbeerlijk om mee te zijn en de dag erop te kunnen meepraten.

Inmiddels is het forum van ons zondags aperitief fundamenteel gewijzigd. Kijken doen we enkel nog ‘s avonds en ‘à la carte’, als blijkt dat er toch eens iets de moeite loonde.

En doorgaans maakt die pijniging ook nog eens duidelijk waarom we het intermezzo tussen Kirche en Küche precies links laten liggen – letterlijk en figuurlijk.

Zevende ... gag Een debat over Brussel stond afgelopen zondag op het programma. Liesbet Dhaene (N-VA) zou in gesprek gaan met Vincent de Wolf (MR).

Beiden hebben kennis van zaken, zij het dat ze er een heel andere overtuiging op na houden over hoe het met onze hoofdstad verder moet.

Voor de moderatrice geldt misschien het laatste, maar zeker niet het eerste.

En precies dat zorgde ervoor dat alles weer

eens op één hoopje wordt gegooid, vzw’s, Samusocial, zitpenningen en... de positie van de Vlamingen in Brussel. Een lepe De Wolf kwam opeens voor de dag met dit laatste, terwijl de moderatrice, Lekhli, zo leren we via Google, liet begaan zonder verdere vragen te stellen. Hoeveel liepen er ook weer rond met een perskaart aan de Reyerslaan? 600? 700?

Nu is het op zich best interessant om in het licht van de schandalen ook eens de politieke positie van de Nederlandstaligen – wat verder gaat dan het aantal verkozen mandaten - in deze stad onder de loep te nemen, maar dan liefst met kennis van zaken.

De voorbije weken werden we geconfronteerd met praktijken die soms onwettelijk zijn (de cumul van VLD-politicus Vanraes bijvoorbeeld), maar vooral ontoelaatbaar en immoreel. Dat dit gebeurt, is vooral een gevolg van een zekere politieke cultuur, misschien niet exclusief voor Brussel, maar in de hoofdstad manifesteert ze zich op een wel erg expliciete manier. Met Vlaamse betrokkenheid.

Europa bemoeit zich met onze frieten Als het van de oppergaaien van Europa afhangt, gaan onze frieten eraan. Dat is althans de mening van minister van Toerisme Ben Weyts. Hij vreest dat nieuwe plannen van de bemoeizuchtigen onze wereldberoemde frietcultuur in gevaar brengen.

De Litouwse Eurocommissaris Vytenis Andriukaitis, onbevoegd voor voedselveiligheid, wil namelijk komaf maken met de stof “acrylamide” in ons voedsel, of ze toch drastisch doen verminderen. Weyts maant hem aan bedachtzaam te werk te gaan.

22 juni 2017

De Geuzenberg Politieke cultuur Het is zeker niet met opzet gedaan, maar soms zegt Els Ampe (Open Vld-schepen in Brussel-stad) wel eens verstandige dingen.

Naar aanleiding van het ontslag van collega Ans Persoons (sp.a) en vooral het zitten blijven in de meerderheid van haar eigen partij, kreeg ze heel wat kritiek naar haar hoofd geslingerd.

“Wie de maagd Maria zoekt, moet in Lourdes zijn”, repliceerde zij. Klopt. En zeker niet in de Brusselse politiek, waar het eerder lijkt dat een soort opgestane mummie lelijk huishoudt.

Te veel Nederlandstalige politici hebben zich wel erg comfortabel in het Brusselse politieke huis genesteld. En buiten N-VA en VB (soms kan het handig zijn dat de politieke maagdelijkheid achter een cordon vastzit) heeft zowat iedereen boter op het hoofd, of bezondigt zich op zijn minst aan passieve medeplichtigheid. Dat is nu eigen aan een cultuur, politiek of anders. Normen, waarden en geplogenheden worden door de groep gedeeld, het is zo’n basiskenmerk.

Bert Beschuldigingen van hypocrisie zijn vaak een gevolg van overdreven veel naïviteit. En toch, kan men een beter woord bedenken als

Incidenten in ‘hell hole Limburg’ Een burenruzie in Bocholt eindigde in een dubbele schietpartij. In Meeuwen-Gruitrode vuurde men kogels af op een woning waar een drugsbeklaagde verbleef. En in Genk gooiden onbekenden granaten naar de gevel van een interieurwinkel. De verhuurder van het getroffen pand wist te vertellen dat op verschillende plaatsen in België en Nederland dit soort granaten gebruikt zijn om in te breken.

De meeste reacties op deze ‘incidenten’ zijn gelijklopend. “Dat hebben wij nog nooit meegemaakt.” In België en Nederland, waar vuurwapens en munitie niet vrij te koop zijn, blijkt toch het een en ander in omloop te zijn.

Duiven Het personeel van de rechtbank in Hasselt protesteert tegen de duivenvangst op de hoogste verdieping van het gebouw. Wat het personeel op de twaalfde verdieping te zoeken heeft, weet niemand, want het ligt grotendeels buiten als terras. Sigaretje paffen, of zonnebaden?

Het personeel heeft zelfs al enkele malen de vangkooien opengezet om de duiven vrij te laten. “Wij stappen desnoods naar minister van Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA) en contacteerden reeds GAIA.” “De dienst gebouwenbeheer volgt gewoon de procedure door de stad opgelegd”, zegt Carla Vanstraelen. “Duivenuitwerpselen zijn kankerverwekkend en ontsieren ook vele gebouwen en monumenten.”

Imams gezocht “In Limburg zitten al drie van de acht erkende Turkse ‘Diyanet’ staatsmoskeeën zonder imam.” In Limburg zijn er achttien Turkse staatsmoskeeën. Voorzitter Ilyas Sunbul: “Wij hebben deze onaanvaardbare situatie aangeklaagd bij minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. Onze moskeeën verhinderen dat jongeren radicaliseren.”

Alweer met Chinezen!

Hij roept hem op “om geen maatregelen te nemen die onbedoelde en verregaande gevolgen hebben voor onze rijke gastronomische traditie”. Volgens Vytenis zouden alle frietjes al op voorhand moeten geblancheerd worden voor ze naar de frietkraamuitbaters gaan. Frieten twee keer bakken, zou dan niet meer mogelijk zijn.

“Onze frietjes danken hun smaak aan het vakmanschap van onze “frituristen”, die ze rauw bakken en vervolgens nog eens afbakken. Ik begrijp dat men buiten ons land een andere cultuur kent, met voorgebakken, geblancheerde en/of diepvriesfrieten. Maar wij hebben een eigen culinaire traditie. Het zou zonde zijn als de Europese Unie die zou verbieden”, zegt Ben. En het is al zo erg gesteld met de vaste frietkoten in Antwerpen en in Vlaanderen.

Vooral sinds de komst van mobiele friet-

kramen, ook snackmobiel of foodtrucks genoemd. Die worden tegenwoordig overal gezet waar een gouden bruiloft, een communiefeest, een bedrijfsfeest of een trouwpartij wordt gevierd.

Gelukkig is er “friturist” Ben Weyts, die de echte Vlaamse frieten met hand en tand verdedigt en die ervoor zal zorgen dat de snode plannen van die Litouwse zonderling niet doorgaan. Misschien kan partijgenoot Bart de Wever hem eens uitnodigen om in zijn bevoorrechte frietkoten ’t Draakske en ’t Kriekske een grote puntzak vol echte Antwerpse frieten te komen smullen. Die verkopen wat anders dan die Litouwse kost; in Litouwen kennen ze niks anders dan saltibarsciai (koude bietensoep) en pannenkoeken gevuld met giftige paddenstoelen uit de Pagadder plaatselijke bossen.

In aanwezigheid van premier Charles Michel en zijn Chinese ambtgenoot Keqiang Li ondertekende Joachim Coens in Brussel als gedelegeerd bestuurder van MBZ een Memorandum Of Understanding met de China Development Bank en de Changjiu Logistics Group.

Bedoeling is door het afsluiten van die strategische overeenkomst de handel en de goederenstroom tussen China en Zeebrugge te verbeteren. Voormelde bank verbindt zich ertoe financiële steun te verlenen aan Chinese exporterende bedrijven die in Zeebrugge een distributiecentrum willen opstarten.

Een ander Zeebrugs weetje is dat in een nog aan te leggen bouwdok langs het Boudewijnkanaal de Oosterweeltunnelelementen vanaf oktober 2018 tot in 2023 vervaardigd zullen worden en van daar versleept naar de voorbereide afzinkplaats. Maar eerst moeten alle nodige vergunningen voor de Oosterweelverbinding er zijn en dat kan nog wat duren, met of zonder Chinezen.

Titel Vanaf 1 juli zal de Sint-Annekesboot in Ant-

men de mea culpa hoort van de nieuwe Brusselse burgemeester Close (PS) en zijn eerste schepen Courtois (MR; ja, degene die bezeten is door het Eurostadium) hoort. Er is meer nodig dan verklaringen als “c’est fini” of “er zullen vzw’s verdwijnen” (zou er nog aan ontbreken) om ons optimistisch te stemmen. Close neemt zelf ontslag als parlementslid waardoor zijn inkomen met, zegge en schrijve, 35 procent zal dalen. Zichzelf veroordelen tot de bedelstaf om de politieke zeden te redden; dergelijke helden zijn een schaars goed geworden. Maar de hoofdprijs voor hypocrisie gaat naar Bert Anciaux, het genie dat erin slaagt tijdens een actieve loopbaan nog een doctoraat te schrijven ook (toegegeven, aan de VUB, maar toch). “Man, man, wat een smeerlapperij”, klinkt het. Bert heeft recht van spreken. In Brussel en het ruime ommeland weet iedereen dat idealisme zijn enige ‘drive’ in de politiek is geweest, dat geld voor hem geen rol speelt en dat hij nog liever het toelatingsritueel voor de yakuza zou ondergaan (het afsnijden van een vingerkootje) dan te cumuleren.

Misschien sloeg Els Ampe de bal toch mis. Een tocht naar Lourdes is niet nodig; het volstaat gewoon eens te wandelen tussen het groen KNIN. van Neder-over-Heembeek. werpen tussen de Linker- en de Rechteroever gratis over en weer varen. Dat is een initiatief van havenschepen Marc van Peel, die klaarblijkelijk zijn kiescampagne voor de bollekeskermis van oktober 2018 al begonnen is. Marc wil daarmee voorkomen dat het woon-werkverkeer en de recreatie op ’t Sint-Anneke (denk aan de mosselen) verstoord worden. Volgend jaar beginnen namelijk de werken aan de liften van de geklasseerde voetgangerstunnel.

En die duren tot een eind in 2019. “We starten nu al met de veerdienst, dat is prettig voor de mensen”, zei de olijke schepen tegen een schrijvelaar van Het Nieuwsblad, die ook noteerde dat veerboot De Schelde zal varen mits een uitgave van 1,23 miljoen euro.

Vlaanderen draagt 900.000 euro bij en het Havenbedrijf 330.000 euro. Op het veer worden voetgangers, fietsers en rolstoelgebruikers toegelaten. Echter, bromfietsen, die in de tunnel wel zijn toegestaan, mogen er niet op.

Het is bijna zestig jaar geleden dat de SintAnnekesboot nog uitvoer. Al van in de zeventiende eeuw voer een veerboot tussen de Linker- en de Rechteroever. Van Peel heeft nog plannen om het “Water” te gebruiken voor personenvervoer. Hij wil binnen de kortste tijd bootbussen inzetten op de Schelde en in de haven. Alleen de veerdienst Lillo-Doel valt af; die werd afgeschaft.

Zogezegd omdat de boot het scheepverkeer naar en van het Deurganckdok zou hinderen.

Maar in werkelijkheid, vermoeden wij, omdat met het spookdorp Doel niet uit te pakken valt.

Zwijg, gij bruine rakker Jef van Damme, een onbekend maar vooral opvliegend parlementslid van de sp.a, werd op slag wereldberoemd door zijn uithaal naar VBraadslid Dominiek Lootens. Vanop het spreekgestoelte bulderde hij naar Lootens: “Zwijg, gij bruine rakker!” Dat verhaal kon u lezen in ’t Pallieterke van verleden week.

Er bestaat ook beeldmateriaal van het hysterische getier van Jef van Damme. Dat filmpje werd op YouTube gezet door de collega’s van sceptr.net en werd al door 180.000 mensen bekeken. Niet slecht voor iemand die tot verleden week een illustere onbekende was.

7

Onze naaste buren

22 juni 2017

Ramadi, Ramada(m), Ramadorian

Den Vaderlandt ghetrouwe

“Hypocrisie is de norm in de moslimgemeenschap”, zegt Montasser AlDe’emeh, en de ramadam is een stralend voorbeeld zeg ik. Hongeren en dorsten in de dag en dan ’s nachts vreten als varkens zodat vele mohammedanen de zogenaamde vasten zwaarlijviger beëindigen dan ze hem beginnen.

Marsrepen

Agressie tijdens de “retraite en bezinning”

Je krijgt bijna tranen in de ogen als je al die ontroerende verhalen in de media leest, hoort en ziet over de onmenselijke wilskracht en geloofsovertuiging die de brave mohammedaanse schapen aan de dag leggen om toch maar te ramadiseren.

Nooit hoor ik ergens een geluidje over de mohammedaanse sport die verscheidene allochtone ex-collega’s me (onder vier ogen) en met veel cynisme vertelden. Ze zeiden me dat vooral jonge Marokkanen thuis de onmogelijkste plekjes zoeken om snoep, Marsrepen en blikjes frisdrank te verbergen.

De sport bestaat erin dat broers en zussen tijdens de afwezigheid van de dader op hun beurt zelf het hele huis van kelder tot zolder afzoeken om de buit te vinden en alles op te smikkelen. Het slachtoffer van de diefstal kan niet openlijk protesteren, want dan valt ie door de mand, maar probeert op zijn beurt de mogelijke dieven te pesten. Zenuwtoestanden en ruzies worden door de ouders dan maar gemakshalve aan de vasten toegeschreven, al weten de meeste ouders tijdens die ruzies van hun kroost wel degelijk van de hoed en de rand, maar een kat een kat noemen is onmogelijk, want schijnheiligheid is … enz. enz.

Omdat de media in Nederland toch iets minder politiek correct liegen dan in Vlaanderen, komen er ook meer verhalen in de openbaarheid over de opgefokte agressie die ieder jaar uitbarst tijdens het zogenaamde feest van “retraite en bezinning”.

Op meerdere plaatsen in Nederland is de politie verhoogd paraat. Vernielzuchtige allochtone snotapen proberen auto’s om te kieperen of in brand te steken en ze werpen stenen naar onschuldige voorbijgangers. Burgemeester Pieter Broertjes van Hilversum (in een vroeger leven hoofdredacteur van de linkse De Volkskrant) heeft dit jaar nog maar eens publiek de overlast gemeld die veroorzaakt wordt door die “retraite en bezinning”. Vorig jaar deed hij het ook, maar toen vielen de correcten nog over hem heen. Dit jaar zwijgen ze en halen ze eens de schouders op bij het samenscholingsverbod in Gouda, de extra politiezorg in Middelburg en Haarlem en de incidenten in de Schilderswijk in Den Haag. Natuurlijk sterven de oude vormen en gedachten niet direct, want in de stad van Frans Hals geeft de politie wel toe dat de overlast toevallig stijgt tijdens de ramadam, maar toch weigert ze een verband te leggen want “ze wil niet stigmatiseren”.

Ongeconcentreerde vastende politiemensen?

De bekende columniste en zakenvrouw Annemarie van Gaal eiste in een artikel dat men nu eens eindelijk de gevolgen gaat onderzoeken op de effecten van die zogenaamde vasten. Ze was zelf slachtoffer toen ze met een overjarig traag brommertje van de sokken werd gereden door drie allochtone vrouwen die zich van de wegcode niets aantrokken. Ze werd integendeel door de leugenaarsters beschuldigd van alle mogelijke kwaad tot de politie arriveerde, die uit de verkeerssituatie de enige juiste conclusie trok. Inmiddels hadden de vrouwen mannelijke familieleden opgetrommeld die “respect” eisten van een Nederlandse die niet begreep dat het verkeersreglement niet voor hun familie geldt. De mohammedaanse aap kwam uit de mouw toen de dames een glas water weigerden om te kalmeren, want ze ramadiseerden. Van Gaal trekt daar een belangrijke conclusie uit. Ze vraagt zich af waar het hoofd staat van de verantwoordelijke politiemensen die absoluut mohammedanen en liefst vrouwelijke exemplaren met hoofddoek willen rekruteren. Ze schrijft: “Toch wil je geen mensen in verantwoordelijke banen die ieder jaar maar liefst een maand lang wellicht minder concentratie en een kort lontje hebben. Ik zou zelf niet graag geopereerd worden door een chirurg die aan het vasten is.” Van Gaal stelt dat dergelijk asociaal gedrag bespreekbaar moet zijn en niet langer mag getolereerd worden.

Willem de Prater

Koning Willem I krijgt een straat naar hem genoemd Eindelijk, na tweehonderd jaar is het zover. Dankzij de inzet van het comité ‘Willem Bedankt’ en in het bijzonder van de onvermoeibare professor Evrard, die de politici maar niet gerust liet, kunnen we binnenkort brieven sturen naar de Koning Willem I-kaai te 9000 Gent.

Niet de brede laan die de vorst verdient, dat is waar. Wel op een historische plaats in het centrum, dicht bij de Baudelosite waar onder zijn bewind een Koninklijk College werd opgericht. Daar wordt een deel van de Baudelokaai (langs de Schelde) omgedoopt tot Koning Willem I-kaai. Het gemeenteraadsbesluit legt uit waarom dat een passende plaats is: “Op vraag van de gemeenteraad werd op zoek gegaan naar een geschikte locatie om binnenkort een straat of een plein naar Koning Willem I te vernoemen. Het knippen van de Baudelokaai in de oude Gentse stadskern vormt een ideale gelegenheid om dit te doen.”

Nadat hij vorst van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830) geworden was, wenste koning Willem I de beide rijksdelen, die op vele vlakken van elkaar verschilden, tot een eenheid te smeden. Naar analogie met het Noorden, waar de universiteiten van Leiden, Utrecht en Groningen al bestonden, richtte hij ook voor de zuidelijke provinciën drie rijksuniversiteiten op, in Gent, Leuven en Luik.

De stichting vond plaats in 1817. De universiteit Gent kon beschikken over een belangrijke bibliotheek van 24.000 boeken en een plantentuin. Het onderwijs in Gent werd onder Willem I voor het eerst deugdelijk georganiseerd:

inrichting van kosteloos lager onderwijs voor behoeftigen, oprichting van een Koninklijk College in de Baudelo-abdij en van de school voor Kunsten en Ambachten in het voormalige SintAgneteklooster aan de Lindenlei (de latere Nijverheidsschool). Het waren allemaal middelen om niet enkel het analfabetisme te lijf te gaan, maar ook om gespecialiseerde arbeidskrachten te vormen waar de Gentse industrie behoefte aan had. Onder het Koninkrijk der Nederlanden groeide Gent van provinciehoofdplaats van lokaal belang tot een industriestad met nationale uitstraling. (Bron: het boek “Het geheugen van Nederland in Gent”) Aan de gemeenteraad wordt gevraagd de straatnaamwijziging van een gedeelte van de Baudelokaai in ‘Koning Willem I-kaai’ te Gent definitief vast te stellen en goed te keuren dat het onderschrift ‘°1772 +1843, Koning der Nederlanden, Oprichter van de Gentse Universiteit’ op het straatnaambord wordt aangebracht.”

Koning Willem I-kaai. De werken moeten nog beginnen; het wordt 2018 voor ze klaar zijn.

Het beeld voor koning Willem is al maanden klaar. De plaatsing ervan hangt af van de werken voor het openleggen van de Nederschelde (de Reep). Als die gedaan zijn, kan ook het Bisdomplein aangelegd worden, waar het beeld

een plekje aan het water krijgt. De plaatsing is voorzien ergens halfweg 2018. Dan zullen we kunnen varen van de Willem I-kaai, langs Portus Ganda, over de heropende Nederschelde tot aan het standbeeld van de vorst, een oranje vlag in de top!

Mathildis

Nog even geduld Het zal nog even duren voor de naambordjes er hangen. Het Baudelopark wordt vernieuwd en doorgetrokken, over de huidige Baudelokaai tot aan het water. Het eerste deel van de weg, dat eindigt aan het nieuw stuk park, wordt de

Magnette op weg naar het PS-voorzitterschap Waals minister-president Paul Magnette beloofde jaren geleden dat hij binnen de PS nooit de strijd zou aangaan met voorzitter Elio di Rupo. Maar uitzonderlijke omstandigheden vragen uitzonderlijke maatregelen. Door de aanhoudende scandalitis in de partij heeft de burgemeester van Charleroi besloten om toch de macht te grijpen. Al wordt dat wellicht nog een lange strijd.

“De CVP cultiveert de vadermoord.” Manu Ruys, oud-hoofdredacteur van De Standaard, was twintig jaar geleden in zijn memoires zeer scherp voor de Vlaamse christendemocraten. Een analyse die vandaag zowaar op de Parti Socialiste van toepassing is. In het verleden heeft de PS er zich altijd voor gehoed om interne problemen te lang te laten aanslepen. Naar buiten toe werden de rangen altijd gesloten. Spanningen tussen de grote afdelingen – Luik, Charleroi, Brussel – zijn er altijd geweest. Maar paleisrevoluties aan de top bleven uit. Wanneer een voorzitter aftrad, werd snel overgegaan tot de orde van de dag. En over vroegere voorzitters, of het nu André Cools, Guy Spitaels of Philippe Busquin was, werd altijd met respect gesproken.

Vandaag is het anders. Elio di Rupo leidt nog altijd de partij, maar de kritiek neemt toe. Na de opeenvolgende schandalen en de graaicultuur rond Publifin en zeker Samusocial bleef het zeer stil in het partijhoofdkwartier aan de Brusselse Keizerslaan. Di Rupo, 65 jaar en politiek uitgeblust, heeft veel weg van president François Hollande aan het einde van zijn mandaat. Er wordt over het ontslag van Brussels burgemeester Yvan Mayeur getwitterd in de vorm van dienstmededelingen. De indruk

ontstaat dat Elio di Rupo mentaal afstand heeft genomen van de partij. Bij de militanten is de bezorgdheid groot. Ze vrezen een electorale pandoering in 2018 en 2019.

De PS-top probeert, onder impuls van Waals minister-president Paul Magnette, de schade te beperken door te pleiten voor een totale decumul van alle mandaten. Zelfs de combinatie van een zitje in een parlement en het burgemeesterschap van een klein dorp zou niet meer kunnen. Het is een onderdeel van de ‘operatie schone handen’. De PS lijkt lokale backbenchers op te offeren om de partij te redden. Wie zijn oor te luisteren legt bij mensen die de interne keuken van de PS kennen, hoort dat Magnette de forcing aan het voeren is. Hij trekt binnen de partij steeds meer macht naar zich toe. Het is ook Magnette die druk heeft uitgeoefend om begin juli een congres te organiseren waar zal worden besloten om de decumul in te voeren. Magnette zal daar ook willen tonen dat steeds meer PS’ers achter hem staan. En zeggen dat de burgemeester van Charleroi ooit beloofd had nooit de machtspositie van voorzitter Di Rupo aan te vallen. Maar de PS zit in een uitzonderlijk hevige storm.

Magnette weet zich gesteund door oud-minister van Over-

Li bia bouquet

heidsbedrijven Jean-Pascal Labille, spin in het web van de socialistische zuil in Wallonië. Hij kan ook rekenen op de weliswaar zwaar beschadigde Laurette Onkelinx. Belangrijker is de steun van een aantal PS-federaties: de machtige afdeling van Charleroi (op vrijdag 16 juni eiste het congres van de socialistische arrondissementsfederatie van Charleroi om een einde te maken aan de cumuls) en wellicht de moeilijk controleerbare Luikse PS. Magnette hoopt op die manier Di Rupo te facto te isoleren. Hem afzetten om nieuwe voorzittersverkiezingen uit te schrijven, staat niet op het programma. Magnette en co hopen dat Di Rupo de eer aan zichzelf zal houden en uit eigen beweging zal vertrekken. Magnette zal hem dan opvolgen.

Ergens in oktober, een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen, zou ideaal zijn. Maar bij de PS houden ze er rekening mee dat Di Rupo op de voorzittersstoel blijft zitten.

Hij is ondertussen 65 jaar, maar de burgemeester van Bergen blijft ervan overtuigd dat hij in 2019 opnieuw premier kan worden van een klassieke federale tripartite. Terwijl niemand anders in de PS dat nog gelooft. Paul Magnette heeft meer realiteitszin en hoopt als partijvoorzitter in 2019 één doel te bereiken: in de Waalse regering blijven, zij het als junior partner van de MR. Een terugkeer naar het federale niveau wordt voorlopig als weinig realistisch gezien. “Wie zal met ons willen regeren als onze ministers constant worden opgejaagd door extreemlinks?” is bij PS-parlementairen te horen.

Picard

8

De wereld rond

22 juni 2017

Diplomatieke strop rond Taiwan De internationale positie van Taiwan oogt steeds bekaaider. Als gevolg van een bewuste Chinese politiek heeft nu ook Panama zijn diplomatieke betrekkingen met het dissidente eiland opgezegd. Verwacht wordt dat meer landen zullen volgen. Steeds meer gebruikt Peking zijn economisch gewicht als diplomatiek instrument. En van het steeds intenser gebruik van die hefboom is Taiwan het kind van de rekening.

Eén pennentrek en het was gebeurd. Sec en zonder franjes werd de beslissing in een communiqué aangekondigd: met onmiddellijke ingang zullen Panama en de Chinese Volksrepubliek diplomatieke contacten aanknopen. “In het licht van de belangen en overeenkomstig de wens van beide volkeren”, klonk het plechtstatig. En aangezien kiezen ook delen is, heeft de beslissing een belangrijke keerzijde. “Panama zal zijn diplomatieke betrekkingen met Taiwan onmiddellijk opzeggen en verzaken aan elk officieel contact”, lezen we. Het laat zich raden dat Taipei daarmee niet opgezet was, en dan drukken we ons voorzichtig uit. De scherpe reactie kan echter niet verhullen dat het besluit van Panama geen volstrekte verrassing was. Diplomatiek getouwtrek kan nooit helemaal losgekoppeld worden van het economische plaatje – het is hier niet anders.

Anticommunisme De diplomatieke erkenning van Taiwan als het échte China was ooit een belangrijk statement. Niet toevallig was er een moment dat alle Centraal-Amerikaanse staten, uitgezonderd Cuba, kozen voor net dit diplomatieke pad, het erkennen van Taipei. In belangrijke mate werd het afwijzen van Peking geschraagd door een virulent anticommunisme. En cash-voordelen, dat spreekt. Wie Taiwan erkende, kreeg daar financiële compensaties voor. De middelen hiervoor waren voorhanden en geen kat die durfde veronderstellen dat niet zo veel later China, de Volksrepubliek dan, tot de tweede grootste economie ter wereld zou uitgroeien. Vandaag de dag ziet het plaatje

er helemaal anders uit. Peking investeert fors op de meest uiteenlopende plaatsen, in Panama en elders. De Chinezen zijn ook de grootste gebruikers van het belangrijke kanaal dat de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan verbindt. En dat stemt tot denken. Dat de Taiwanese presidente Tsai Ing-wen in juni 2016 voor haar eerste buitenlandse reis Panama koos, was een belangrijk symbool. Het maakt de hele kwestie extra pijnlijk. Investeren in loyauteit, klonk het onomwonden. Maar kijk, sommige symbolen wegen zwaarder door. Rond datzelfde moment werd het verbrede kanaal van Panama ingewijd. Het eerste schip dat erdoor voer was, jawel, Chinees...

Het diplomatiek isoleren van Taiwan is een bewuste Chinese politiek. China maakt volgens analisten steeds vaker gebruik van zogenaamde soft diplomatie om zijn invloed te vergroten. It’s all about the economy, stupid. Peking eist van alle landen waarmee het zaken doet dat ze zich scharen achter het één Chinabeleid. Er is slechts één China, de Volksrepubliek.

En wat Taiwan betreft, welnu, het voormalige Formosa valt gewoon onder de soevereiniteit van Peking. Of zou dat toch moeten doen. Ook de Amerikaanse president Trump mocht ervaren hoe essentieel dit voor de Chinezen is. Nog voor hij goed en wel zijn intrek had genomen in het Witte Huis, deed hij dat omstreden telefoontje met Taipei. Hij plaatste ernstige vraagtekens bij het één Chinabeleid, maar krabbelde terug toen de Chinese president Xi Jinping op bezoek kwam. Principes zijn mooi, maar vaak is pragmatisme de obligate brug naar de praktijk.

Diplomatieke valies Positie evalueren De verkiezing van de Taiwanese presidente werkte de situatie in de hand. Want anders dan het genuanceerde beleid van haar voorganger, stelt ze zich scherper op tegen Peking. De prijs hiervoor wordt cash betaald. Sinds ze aantrad als het hoofd van het eiland, is Panama het tweede land dat van kamp wisselde. In diplomatieke kringen worden er meer verwacht. Sommigen maken zelfs gewag van een heus domino-effect. Zo is het erg aannemelijk dat Nicaragua en Paraguay het Panamese voorbeeld zullen volgen. De economische argumenten die de keuze verantwoorden, vertonen alvast opvallende parallellen.

Ondertussen ondergaat Taiwan lijdzaam de gevolgen van deze Chinese politiek. Voor het eerst in acht jaar kwam er geen uitnodiging voor de Algemene Vergadering voor de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO). Ook voor een vergadering van ICAO, de Internationale Organisatie voor Burgerluchtvaart, werd Taipei niet langer gevraagd. Tegen de verwachtingen in.

Twee bewegingen versterken mekaar. Naast het voortschrijdende Chinese beleid om meer invloed uit te oefenen, is er sinds Trump een grotere Amerikaanse terughoudendheid.

En zeker dat creëert een context die landen aanzet hun positie ten aanzien van Peking te evalueren. Afwegingen worden gemaakt, desnoods ten koste van Taiwan.

Met twintig zijn ze nog om diplomatieke relaties met Taiwan te onderhouden, veelal ‘kleinere’ en (dus) minder relevante staten. Op één uitzondering na: Vaticaanstad. Wellicht zal de pauselijke staat niet zo snel overstag gaan, maar dat maakt de uitdaging er voor Peking alleen maar groter op. “De grote vangst voor Peking wordt Vaticaanstad”, liet een Mexicaans oud-diplomaat zich onlangs ontvallen. Het zou een stevige ruk geven aan de diplomatieke strop die al behoorlijk rond de Taiwanese nek spant.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Terroristen in toga Een moslim die bij de politie bekendstond als “mogelijk geradicaliseerd” stond bij het PSV-stadion in Eindhoven te filmen terwijl daar een concert bezig was. Hij gedroeg zich verdacht, hij had geen toegangskaartje en hij kon niet uitleggen waarom hij daar filmde. De politie onderzoekt of hij een verkenningsmissie uitvoerde ter voorbereiding van een aanslag.

De meest logische hypothese, natuurlijk. Het Openbaar Ministerie had de verdachte in voorarrest willen houden, maar de rechter-commissaris oordeelde in zijn oneindige wijsheid dat daarvoor onvoldoende redenen waren. De man werd vrijgelaten.

Zelfmoord met dosis islam De mandarijnen – of zijn het volkscommissarissen? – van de Europese Commissie hebben gedecreteerd dat Polen, Hongarije en Tsjechië de capitulatieverdragen van de EU niet correct hebben nageleefd. Hoe kunnen die achterlijke inboorlingen zelfs maar dènken dat zij het beter weten dan hun wijze autocratische heersers in Straatsburg, Brussel en Berlijn? Hoe durven zij nog een eigen immigratiebeleid voeren tegen de bevelen van hun meesters in?

Hoe is het mogelijk dat zij niet het opgelegde aantal islamitische terroristen, pedofielen, verkrachters, vrouwenbesnijders, antisemieten en christenvervolgers binnen hun grenzen willen opnemen? De mandarijnen dreigen met strafmaatregelen.

Tsjexit Ja, die drie Oost-Europese landen zijn nog steeds netto-ontvangers van EU-fondsen.

Financiële sancties zullen hen zeker pijn doen.

Maar de situatie is niet meer zo nijpend als kort na het uiteenvallen van het Oostblok. Toen zat Oost-Europa opgezadeld met de economische, ecologische en psychologische puinhopen die het communisme er had achtergelaten. Nu niet meer. Nu kunnen die landen op eigen benen staan, ook zonder de EU. Voor de rechts-liberale Vaclav Klaus, die van 2003 tot 2013 president van Tsjechië was, was deze chantage van de EU-potentaten de druppel die de emmer deed overlopen. Hij pleit nu openlijk voor een “Tsjexit”. In 2009 vergeleek hij de EU al met de Sovjet-Unie. Toen leek dat misschien nog overdreven. Nu niet meer.

Mislukte heilsstaat De National Health Service, met gratis gezondheidszorg voor iedereen, was één van de paradepaardjes van het naoorlogse socialisme in Groot-Brittannië, net zoals Obamacare dat was voor het socialisme in de VS. De NHS groeide uit tot één van de grootste

bureaucratieën ter wereld. De gezondheidszorg is inderdaad gratis, maar ook heel slecht.

In de VS sterven soms mensen omdat ze niet of onvoldoende verzekerd zijn, in Groot-Brittannië sterven ze omdat de wachtlijsten van de NHS even lang zijn als de rijen voor de staatswinkels in de gewezen Sovjet-Unie. Daaraan dachten we toen we lazen dat de gruwelijke brand in Grenfell Towers veroorzaakt was door ondeugdelijk isolatiemateriaal, dat in de VS en Duitsland zelfs verboden is voor hoge gebouwen. Maar men had het toch gebruikt, omdat het iets goedkoper was. “Men” was in dit geval geen schraapzuchtige kapitalistische huisbaas.

Grenfell Tower, een flatgebouw met sociale woningen, was eigendom van de Kensington and Chelsea London Borough Council, een lokale overheid.

Die lokale overheid was reeds ettelijke keren door burgers gewaarschuwd voor de brandgevaarlijke situatie, maar zoals overheden dat meestal doen, of het nu om brandveiligheid gaat, terreur, criminaliteit of immigratie, had ook die overheid alle terechte angst gewoon genegeerd. Beschouwde men dat slechts als een “subjectief gevoel van onveiligheid”? Die brand bewijst op een tragische manier de holheid van alle socialistische heilsbeloften. Grenfell Towers lag in een arbeiderswijk. Veel bewoners waren immigranten. Zij vormden de kern van de socialistische achterban. Juist voor die mensen waren zulke sociale projecten in principe bedoeld. Maar zelfs voor die uitverkorenen kon men geen veilige sociale woningen bouwen. Zoals de Sovjet-Unie zelfs voor de arbeiders nooit een paradijs werd, maar een hel. Net zo’n hel als Grenfell Tower, maar dan met Siberisch ijs, niet met vuur.

Captain Hook Herinnert u zich de beruchte imam Abu Hamza al-Masri, bijgenaamd “captain Hook”, omdat hij bij een explosie in onopgehelderde omstandigheden beide handen en een oog was kwijtgeraakt? Tussen 1997 en 2004 was “captain Hook” één van de beruchtste haatpredikanten en rekruteerders van terroristen in heel Groot-Brittannië en misschien wel in heel Europa. Waarom hij plots weer in de actualiteit komt? Omdat hij indertijd de imam was van de moskee in Finsbury Park, die volgens de media onlangs het doelwit was van een aanslag gepleegd door een “blanke terrorist”. Nog altijd volgens de media kreeg die moskee na de arrestatie van “captain Hook” een volledig ander bestuur en werd een “positief rolmodel” van verdraagzaamheid en vreedzaam samenleven met andersgelovigen. Ja, ja. Het staat in de kranten, en de moslims zeggen het zelf. Dus het is zeker waar.

Helmut Kohl overleden

‘Nazi-hipsters’ In Berlijn vond zaterdag een betoging plaats van de Identitaire Beweging, een van oorsprong Franse internationale jongerenbeweging die een rechts antwoord biedt op de globalisering die onze Europese identiteit voorgoed dreigt uit te wissen. De beweging kenmerkt zich door vaak spectaculaire acties te houden, waarbij duidelijk de mosterd bij Greenpeace is gehaald.

De groep bedient zich van de meest moderne mediakanalen om zijn boodschap te verspreiden en sluit daarmee naadloos aan bij de huidige jonge generatie, de zogenaamde ‘millenials’. Uiteraard is precies dat aspect voor de media genoeg om de beweging als ‘extra gevaarlijk’ weg te zetten. In een artikel op de site van de NOS worden de jongens en meisjes van de Identitaire Beweging onomwonden ‘nazi-hipsters’ genoemd. “Dat komt vooral,” aldus de NOS, “omdat ze er heel anders uitzien dan ouderwetse neonazi’s. Geen kale koppen of kisten, maar baarden, skinny jeans en sneakers.”

Nog volgens de Nederlandse staatsomroep “is de groep volgens de inlichtingendiensten potentieel gevaarlijk”. Verdere argumentatie was uiteraard volledig overbodig.

Facebookcensuur John Higgins, een Amerikaanse katholieke priester, zette op zijn Facebookbladzijde een kort overzicht van de eeuwenlange aanvallen van moslims tegen christenen. Het vermeldde onder andere de reconquista, Karel Martel en het beleg van Wenen. En dan maakte hij een sprong naar het heden: “Nu zien we hun nieuwe pogingen de wereld te veroveren en

te overheersen, nu met behulp van moderne technologie, in een poging iedereen te onderwerpen die hun geloof niet belijdt en hun regels niet naleeft.

Zij misbruiken vrouwen, doden homoseksuelen, moorden en verkrachten kinderen en rechtvaardigen dat als “De wil van Allah”. Dat is niet waar! Er zijn vredelievende en goede moslims. En dan zijn er islamisten die verdedigd worden door onwetenden die weigeren geschiedenis te leren.” Geen oproep tot haat of moord, maar wel voldoende om John Higgins voor een week van Facebook te verbannen. Higgins vergiste zich maar op één punt: al die verkrachtingen en moorden zijn wel degelijk de wil van Allah. Higgins kwam er nog relatief goedkoop vanaf met één week schorsing.

Robert Spencer werd zwaarder getroffen: sinds 11 februari 2017 censureert Facebook maar liefst 90 procent van de verwijzingen naar zijn webstek www.jihadwatch.org. Oproepen om conservatieve Amerikanen te vermoorden, konden wel probleemloos via Facebook verspreid worden. De censuur op Facebook blijft trouwens niet beperkt tot het weghalen van islamkritische artikels of informatie over criminaliteit bij immigranten en asielzoekers. Facebook verwijdert ook berichten die kritisch zijn voor de verheerlijking van holebi’s en transgenders. Zelfs een getekende optelsom “mannetje + vrouwtje = huwelijk” werd gecensureerd.

Nee, er was niet vulgairs aan.

Het mannetjes en het vrouwtje zijn gewoon gebruikelijke gestileerde logo’s. Klaarblijkelijk heerst er bij de Facebookcensoren absolute willekeur. Hoe kan men anders verklaren waarom zelfs een post met het logo van het Amerikaanse Korps Mariniers werd verwijderd?

Het nabije buitenland

22 juni 2017 De kleine almacht van Macron Met een absolute meerderheid in de Assemblée Nationale lijkt president Emmanuel Macron gebeiteld te zitten.

Toch is zijn politieke almacht minder stevig dan gedacht.

Wat een aantal weken geleden weinig waarschijnlijk werd geacht, is toch gebeurd. De beweging van president Emmanuel Macron is erin geslaagd een absolute meerderheid in de Assemblée Nationale te verwerven. Dat is altijd goed nieuws voor een president. Maar de almacht is minder groot dan gedacht.

De meerderheid komt uit op zo’n 360 zetels. Niet de 400 op 577, die velen van Les Républicains en Marche gehoopt hadden. De klassiek-rechtse Les Républicains komen uit op meer dan honderd zetels. De PS is zoals voorspeld terminaal, maar haalt met zo’n 40 zetels meer dan de 20 à 30 zitjes die de voorbije weken waren voorspeld. Door het vreemde kiessysteem van het meerderheidsstelsel blijft het Front National op minder dan tien zetels hangen. Het is ook zo dat de opkomst tijdens de twee rondes schandalig laag was. Wat is de legitimiteit van een parlement als niet eens 50 procent van de ingeschreven kiezers gaat stemmen?

Geen nieuwe Napoleon De almacht van Macron is dan ook een kleine almacht. In de Vijfde Republiek speelt het parlement amper een rol, maar het is wel relevant na te gaan in welke mate de president gesteund wordt door de eigen bevolking. Ondanks de absolute meerderheid valt dit dik tegen. Het gros van de ingeschreven kiezers bleef zoals gezegd thuis. Omdat ze wisten dat de wedstrijd gelopen was, maar ook omwille van een zeker wantrouwen tegenover de nieuwe president. De Fransen hebben altijd behoefte gehad aan een charismatische leider. Wat de links-liberale fans

Si la France m’était contée ook mogen beweren, Macron beantwoordt niet aan die voorwaarden. Het rechtse Valeurs Actuelles voerde Macron op als een soort van Napoleon die de wereld veroverde, maar dat is hij zeker niet. ‘Komaan zeg’, antwoordde de rechtse columnist Eric Zemmour toen men hem vroeg of Macron te vergelijken was met Napoleon. Iedereen met een zekere intellectuele bagage weet dat dit een belachelijke vergelijking is. Napoleon kwam 220 jaar geleden aan de macht in een periode van totale politieke chaos. Dat is niet te vergelijken met de huidige situatie. Ook al is Frankrijk economisch er slecht aan toe, met een hoge staatsschuld en een enorm begrotingstekort, en ook al zijn er bepaalde wijken waar de politie alle controle heeft verloren, Frankrijk is er niet zo erg aan toe als in de periode na de Franse Revolutie.

Aanval tegen de pers Waarom dan die vergelijking met Bonaparte? Dat heeft wel degelijk een reden. Wat sommigen meer verontrust dan zijn meerderheid in de Assemblée is de houding van Macron en zijn entourage ten opzichte van de pers. Het was al duidelijk na de verkiezing van de president en dus nog voor de parlementsverkiezingen. Het Élysée besloot eigenhandig welke journalisten wel of niet welkom waren op de verplaatsingen van de president. Dit leidde tot grote verontwaardiging in perskringen.

Wou Macron enkel regimegezinde journalisten naast zich? De entourage van de president probeerde via communicatie in de media de schade te beperken. Maar de geest was uit de fles.

Macron had de welwillende pers jarenlang gebruikt om zijn doel te bereiken. Maar in de weken voor zijn verkiezing en ook erna kreeg hij plots meer en meer de wind van voren. Macron was

Brandende toren Het dodental van de brand in een Londens flatgebouw loopt op tot boven vijftig. De vuurzee deed een maatschappelijk debat oplaaien over de brandveiligheid in woontorens. Steeds meer wordt duidelijk dat het streven naar goedkope en klimaatvriendelijke materialen bijkomende risico’s inhoudt. Een boodschap die de linkse meisjes en jongens niet graag zullen horen.

Beseffen dat er geen uitweg meer is, in een brandend gebouw, en vervolgens omkomen, het moet een van de meest gruwelijke manieren zijn om aan je levenseinde te komen. De brand in het Brusselse warenhuis ‘Innovation’ in mei 1967 kostte het leven aan meer dan 250 personen. Op 11 september 2001 stierven in het World Trade Center te New York City al velen van de duizenden slachtoffers nog voor de torens instortten, als gevolg van de vuurhaarden die waren uitgebroken na de vliegtuiginslagen. Ook Londen kreeg een grootschalige brand te verwerken, afgelopen week.

Oplopend dodental Eerst de feiten op een rij: woensdagnacht, rond één uur plaatselijke tijd, brak brand uit in Kensington, een wijk in West-Londen. De ‘Grenfell Tower’, een appartementencomplex van 24 verdiepingen hoog, vatte vuur. Meer dan tweehonderd brandweerlieden konden met hun tsunami aan water niet voorkomen dat nagenoeg het hele gebouw in de vlammen opging. Enkel de twee onderste verdiepingen bleven grotendeels gespaard.

De spuitgasten konden zestig bewoners redden uit de brand.

De media spraken al vlug over minstens zeventig doden en vermisten. Vandaag is de teller van het aantal doden en vermisten gestegen tot 79.

Er kan van worden uitgegaan dat al die vermisten omgekomen zijn in de gruwelijke brand. De balans zal uiteindelijk nog

De Beatle droomde in die song van een wereld zonder hemel, hel en religie. Gewaagd en gepast bij een betoging van moslims tegen de terreur die vandaag voor 98 procent in de naam van Allah wordt bedreven. Die overige twee procent is de te verwachten weerbots. Niet iedereen is een Gutmensch.

Terwijl de manifestatie op zaterdagnamiddag laatstleden door de Keulse straten slingerde, sloten meer deelnemers zich aan; het totaal bereikte volgens de organisatoren 3.500 aanwezigen, de politie zag er 2.000. Op de borden vooraan gedragen stond onder meer “Stiftet Frieden unter den Menschen”, en hier en daar piepte het aloude symbool van de vredesbeweging: een cirkel met daarin een mager raketprofiel. Op zelfgemaakte plakkaten stond de zelfingenomen kreet “Islam ist Frieden”. Rond de honderd leden van de Ahmadiyya-groepering doken op met T-shirts waarop “Muslime für Frieden” prijkte.

Waarom?

Wat liep er mis? Waarom werden de verwachtingen niet ingelost? Aan de Frankfurter Allgemeine Zeitung verklaarde Lamya Kaddor dat de moslims geen “ausgeprägte” (nadrukkelijke, sterke) demonstratietraditie hebben. Wat echter veel belangrijker was: er is dikke ambras in het Duitse moslimmilieu. Wat aan-

FRANKRIJK

niet meer de vlotte jonge man waarvoor iedereen in katzwijm valt. Journalisten die hem kritische vragen stelden, werden afgesnauwd. En het ging verder. Sommigen zien in het verwijderen van het kritische France 2-nieuwsanker David Pujadas de hand van Macron. Het kan voor een buitenstaander vreemd klinken, maar de politieke wereld heeft echt nog wel invloed op wat er bij de openbare omroep gebeurt. Straffer is de aanval op journaliste en columniste Natacha Polony. Zij was als commentator verbonden aan zenders als Paris Première en Europe 1. Plots werd ze bedankt voor bewezen diensten. De reden blijft onduidelijk. Maar niemand twijfelt eraan dat het te maken heeft met haar kritiek op Emmanuel Macron. Natacha Polony sluit aan bij de soevereinistische traditie in Frankrijk. Die vindt het maar niets dat iemand president wordt die toespraken geeft in het Engels en openlijk zegt dat er “niet zoiets bestaat als de Franse cultuur”. Polony was zeer scherp voor Macron en wist zowel een deel van de linkerzijde als van de rechterzijde van de publieke opinie voor zich te winnen. Ze appelleerde op een oud gevoel bij de Fransen die wantrouwig staan tegenover de globalisering. Voor Macron was Polony een intellectuele hinderpaal, dus moest ze weg. Vraag is of dit de goede strategie is. Iemand als François Mitterrand gaf in de media veel meer ruimte aan politieke tegenstanders en commentatoren. Dat liet hem toe zijn concurrenten te verdelen, want al snel verplaatste de discussie zich naar de tegenstanders die het onderling oneens waren over de strategie. Uiteindelijk kon Mitterrand profiteren van de verdeeldheid bij de tegenstanders. Macron steekt minder tijd in die verdeel-en-heerspolitiek. Hij verkiest de directe aanpak: tegenstanders intellectueel zo snel mogelijk neutraliseren. Het Salan zal hem misschien zuur opbreken.

engeland

Right or wrong veel hoger uitvallen. Daar zijn verschillende verklaringen voor te geven. Ten eerste, zijn er waarschijnlijk tal van bewoners die nog niet als vermist werden opgegeven en bovendien moeilijk geïdentificeerd kunnen worden. Er woonden in de ‘Grenfell Tower’ in totaal maar liefst vijfhonderd mensen. Ten tweede, werden minstens zeventig gewonden afgevoerd naar verschillende Londense ziekenhuizen. Het is nog maar de vraag of de tien zwaargewonden die zich in kritieke toestand bevinden, het uiteindelijk zullen halen.

muur - waardoor een woontoren in een mum van tijd kan veranderen in een openhaard. Reeds in 2000 werd door branden veiligheidsexpert Gordon Cooke in een rapport aandacht gevraagd voor de brandbaarheid van de gebruikte ‘claddingmaterialen’. Hieruit werden, blijkt nu, weinig lessen getrokken.

In de Verenigde Staten is de klassieke ‘cladding’, zonder bijkomende brandvertragende elementen, verboden voor gebouwen hoger dan vijftien meter. Het Verenigd Koninkrijk kent die wetgeving niet.

Brandbare bouwmaterialen

Nalatigheid van de politiek

Hoe is de brand kunnen ontstaan? Dat is een nogal vreemd verhaal. De ijskast en diepvriezer van een Afrikaans gezin - in de toren wonen bijna uitsluitend migranten - zouden vuur hebben gevat. Dat de brand zich razendsnel heeft kunnen verspreiden, heeft dan weer te maken met de materialen die aan de buitenkant van het gebouw gebruikt werden.

Bouwkundig ingenieurs en architecten waarschuwen al jaren voor het gebruik van een bepaald soort sandwichpanelen, genaamd ‘cladding’, die dienstdoen als isolerende voorzetwand en veelvuldig gebruikt worden bij de renovatie van gevels. Die panelen, bestaande uit verschillende laagjes, zijn de laatste jaren populair geworden, omdat ze bijdragen tot een betere isolatie. Ze helpen om de klimaatdoelstellingen te halen. Dat wreekt zich nu.

Het nadeel van dat soort materialen is namelijk dat ze snel vuur kunnen vatten en, eens in brand, moeilijk kunnen geblust worden. De goedkope ‘cladding’, die nadrukkelijk gebruikt werd bij de ‘Grenfell Tower’, heeft sterk bijgedragen aan de rotvaart waarmee de woontoren in de as werd gelegd, oordelen experten in brandveiligheid. Jim Glocking, de technisch directeur van de ‘Fire Protection Association’ spreekt van een soort ‘schouweffect’, - door de spouw tussen de cladding en de oude gevel-

Theresa May kreeg een berg aan kritiek over zich heen. Tijdens haar bezoek aan - wat nog rest van - de woontoren, nam zij geen tijd om met overlevenden te spreken. De media en politieke tegenstanders laken het gebrek aan medeleven dat door de Prime Minister werd getoond. Zondagavond liet de Britse regering weten dat alle bewoners van wie het appartement is verwoest, een extra tegemoetkoming krijgen van 5.500 pond, omgerekend zo’n 6.300 euro. Terwijl de regering het onderzoek wil afwachten, liet de Londense burgemeester zich opmerken met straffe uitspraken. “Dit is een vermijdbaar ongeluk dat niet had mogen gebeuren. (...) Dit drama is het gevolg van jarenlange nalatigheid door politici”, oordeelt Sadiq Khan.

Wat de Labour-burgemeester vergeet te melden, is dat - wanneer we zijn logica doortrekken - uitgerekend zijn eigen partij schuld treft. Dankzij de opengrenzenpolitiek van links en de gigantische toestroom van migranten, is de huizenmarkt in Londen helemaal om zeep geholpen. Krakkemikkige woontorens met kleine flats voor de onderklasse, zijn het resultaat. Of zoals de Brits-Russische polemicus Alexander Boot het stelt: “De bekende architect Le Corbusier zou fier zijn geweest op het goedkope, architecturale fascisme van Labour.”

De Keulse kater van de vredesmoslims In Keulen manifesteerden dit weekend veel minder moslims tegen de terreur dan gehoopt en gepland werd door de organisatoren. Islamlerares Lamya Kaddor en activist Tarek Mohamad rekenden op 10.000 betogers. Toen een vijfhonderdtal aanwezigen, hoofdzakelijk dan nog nietmoslims, zich in beweging zette, klonk uit de luidsprekers op de Hooimarkt het lied “Imagine” van John Lennon.

9

LvS

Bei uns in Deutschland

sluit bij de ambras in de moslimwereld in het algemeen en die van de diaspora, zoals in België, in het bijzonder. De christelijke wereld is een archipel met honderden koraalriffen en eilanden, de wereld van de islam doet daarvoor niet onder. De meeste moslims in Duitsland zijn Turken. Het verzet van het moskeeverbond Ditib, met 900 gebedshuizen die aangesloten zijn, tegen de betoging zal zwaar meegespeeld hebben. Ditib stelde enkele dagen voor de samenkomst in Keulen dat de manifestatie de moslims stigmatiseerde. Bovendien was het niet aangenaam, noch verstandig, aldus Ditib, tijdens de vasten, de ramadan, als het lijf al wat zwakker is, uren in een hitte van 25 en meer graden te staan en te wandelen. Tja. In Mekka is de temperatuur 35 graden en zelfs meer en daar wordt uitbundig en lang in witte soepjurken gedraaid rond de Kabaa.

Het is niet de eerste keer dat het botst tussen Lamya Kaddor en Ditib. Toen bekend werd dat imams van de moskeevereniging aanhangers van Fetullah Gülen bespioneerden en aangaven bij de overheid in Turkije, protesteerde Kaddor. Zij moet een vrijheidslievende en moedige madame zijn, voelt zich nergens thuis in de bestaande moslimverenigingen en stichtte daarom de “Liberal-Islamitischen Bund” als tegenorganisatie van Ditib & co.

De liberale moslimvereniging is een spetter, vergeleken met Ditib, de Zentralrat der Muslime, de Islamrat en het Verband der islamischen Kulturzentren. Zowel Ditib als de Islamrat riepen hun leden op thuis te blijven voor Keulen. Wat Kaddor en Mohamad vooraf wisten. De Zentralrat nodigde haar mensen wel uit, maar de tegenkanting van Ditib werkt duidelijk heftiger. Toppolitici ondertekenden de oproep om te betogen in Keulen. Zij hadden nadien kritiek op Ditib. De minister van Binnenlandse Zaken, Thomas de Maizère (CDU), zei publiek dat deelnemen

DUITSLAND

veel verstandiger zou geweest zijn dan thuisblijven. Katarina Barley (SPD) reageerde in dezelfde zin en Angela Merkel vond het “einfach schade” dat Ditib de betoging saboteerde.

Liberalen De conservatieve moslimverenigingen waren tegen, maar van de vrije zijde - die van liberale medestanders van Kaddor en Mohamad -, was er eveneens kritiek. Abdel-Hakim Ourghi, islamwetenschapper in Freiburg, zag geen stigmatisering maar betreurde dat de vredesmars niet zonder terughoudendheid de islamterreur veroordeelde. Lamya Kaddor trachtte inderdaad de kool en de geit te sparen door om het feit van de islamaanslagen heen te dansen.

Sadiqu al Mousllie, de voorzitter van de afdeling Nedersaksen van de Zentralrat, zei op de Hooimarkt: “Wie hier niet deelneemt, is geen slechte staatsburger van de Bondsrepubliek.” De overige redenaars lieten horen dat de betoging een primeur was en dat andere optochten zouden volgen. “De aanslagen worden door ons niet gedragen, zijn niet in onze naam. Wij moeten diegenen die fout zijn terugdringen naar de rand van onze gemeenschap”, liet mediavrouw Jacqueline Bakir Brader horen. Mevrouw Kaddor zei het zo: “Wij willen niemand in onze rangen die in naam van de islam onschuldige mensen dood.” In Berlijn, Frankfort en andere steden zijn de volgende vredesmarsen gepland.

De Frankfurter Allgemeine Zeitung commentarieerde in een korte bedenking dat de manifestatie “Enttäuschend” (ontgoochelend) was. Wat zou het betekend hebben als inderdaad 10.000 moslims en niet-moslims opgetrokken waren in Keulen?

De krant besluit: “Liberale moslims zijn spijtig genoeg tamelijk eenzame roepers.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

22 juni 2017

medialand

Film

De Armenen en Turkije

Inbreuk redactiestatuut, niet ernstig In een poging om de aanhoudende kritiek op hun linkse partijdigheid in te dammen, gaan sommige klassieke media over tot het aanstellen van een ‘ombudsman’. Het opzet is helder: boze lezers of kijkers die zich ergeren aan de eenzijdigheid van een medium kunnen hun klacht formuleren, waarna de ombudsman hen als een wijze schoolmeester duidelijk maakt waarom het medium correct heeft gehandeld en de klager er niets van begrepen heeft.

De evolutie van de rol van een ombudsman is interessant. Zo stelde De Standaard ooit de schrijver Tom Naegels als ombudsman aan. Die begon met het verwachte verdedigen van de klassieke journalistiek, maar ging in de loop der jaren zowaar zelfs sympathie opbrengen voor een aantal terechte klachten over de partijdigheid en gebrek aan professionaliteit van De Standaard. Het gevolg liet zich raden: exit Tom Naegels.

Zelfs bij de staatsomroep VRT zitten ze blijkbaar verveeld met de stroom aan ‘leugenpers’-verwijten, dus werd journalist Tim Pauwels als ombudsman aangesteld. Dat kan een interessant experiment worden, want Pauwels liet zich tot nog toe zelden op linkse hysterie betrappen. Maar ook hij begint aan zijn taak vanuit de stelling: de journalist is juist, de klager is fout.

Het leverde al een eerste merkwaardige beslissing op. Op de webstek deredactie.be poneerde een vooringenomen VRTjournalist, Rik Aernoudt, dat de partij UKIP in Groot-Brittannië campagne voerde met ‘smakeloze’ posters, die zowaar ‘gelijkenissen vertoonden met nazipropaganda’. Eén van onze lezers wilde wel eens weten of zo’n manifest subjectief politiek oordeel over één welbepaalde partij in overeenstemming is met het principe van de onpartijdigheid in het VRT-redactiestatuut.

Tim Pauwels boog zich over de zaak. Na een lange beschouwing was zijn oordeel: “Ik kan het dus geen ernstige inbreuk vinden op het redactiestatuut. Maar ik heb uw opmerking toch doorgegeven.” Met andere woorden: ja, de VRT-journalist ging in de fout, maar ik wil het zo niet benoemen. Benieuwd hoe dat de komende jaren gaat evolueren, als de stroom klachten blijft komen via ombudsman@vrt.be.

Zijn vuurwapens het probleem?

Mocht het u niet opgevallen zijn, onze klassieke media hebben het niet zo begrepen op de Amerikaanse president Donald Trump. Of beter gezegd: ze haten hem met een fanatisme dat blijkbaar elke gezonde journalistieke reflex onmogelijk maakt.

Een ‘fraai’ staaltje hiervan werd recentelijk geleverd, toen een Amerikaanse extreemlinkse supporter van de Democratische ex-presidentskandidaat Bernie Sanders naar een honkbalveld in Virginia trok en het vuur opende op een groep Republikeinse politici die er aan het sporten was. Een vooraanstaand Republikeins Congreslid, Steve Scalise, raakte daarbij gewond.

Wie nu dacht dat onze vaderlandse pers zich vragen zou stellen over de steeds agressievere hetze van links tegen een verkozen president, kwam uiteraard bedrogen uit. De belangrijkste vraag waarover de klassieke pers zich boog was: waarom doen de Amerikanen niets aan het vuurwapenbezit? Alsof de moslimaanslagen in Europa met vrachtwagens, bestelwagens en hakmessen niet hebben aangetoond dat men hoegenaamd geen vuurwapens nodig heeft om mensen te doden. En dat vuurwapens net als vrachtwagens niemand doden, enkel de mensen die de trekker overhalen of het gaspedaal indrukken.

Facebookcensuur tegen Nigeria?

Tot grote ergernis van de klassieke media en de politieke elites blijft de impact van de sociale media op het publieke debat erg groot. De roep om censuur klinkt dan ook steeds luider.

Een van de kanalen die de druk van de elites steeds harder voelt, is Facebook. Wie op het populaire medium een status post waarin hij zijn vrije mening geeft over multiculturaliteit of islam, loopt steeds meer risico om in een virtuele gevangenis te belanden. Censuurambtenaren van Facebook voeren immers controles uit, en leggen dan zonder enige vorm van tegenspraak een straftijd op, zodat men een week, een maand of zelfs langer geen enkele actie meer op Facebook kan uitvoeren. Ook de berichtendienst Messenger wordt dan geblokkeerd.

De criteria waarop Facebook zich baseert, zijn compleet arbitrair. Zo meldt een lezer ons dat hij een week van Facebook verbannen werd omdat hij in zijn status een zinnetje postte met daarin het woord ‘neger’. Facebook volgt daarmee een gekke politiek correcte trend: het woord ‘neger’, dat in het Nederlands geen negatieve bijklank heeft en gewoon verwijst naar het Latijnse woord ‘niger’ voor ‘zwart’, wordt in de ban geslagen

The Promise

omdat het lijkt op het verboden woord ‘nigger’ in het Engels.

Onze lezer vroeg de censuuropperhoofden van Facebook of ze nu ook alle verwijzingen naar het land Nigeria in Afrika gaan censureren, want het is duidelijk dat de zwarten daar een racistische naam voor hun land gekozen hebben. Hij kreeg geen antwoord.

En nog meer subsidies voor… de VRT Er zijn kwatongen die beweren dat de EU een geldverslindende moloch is die honderden miljoenen euro’s belastinggeld doet belanden op plekken waar ze vooral niet nodig zijn.

Maar integere mensen als Guy Verhofstadt en Bart Staes weten natuurlijk dat dat allemaal vuig populisme is. Of, zoals zij het noemen, ‘vulgair EU-bashen’.

Om dat te illustreren, wordt vanuit de EU een subsidieprogramma opgezet om media te helpen het nieuws beter bij de jongere generatie te brengen. Met nieuwe ‘apps’ (programma’s) op smartphones en intelligente reclame via de muziekdienst ‘Spotify’ moet de berichtgeving ook bij jongeren terug in beeld komen. In België wordt daarvoor een slordige vier miljoen euro uitgegeven.

En welk medium in Vlaanderen zal dit manna van de EU in ontvangst mogen nemen? Jawel, de fors overgesubsidieerde staatsomroep VRT, die ons nu al elk jaar zomaar even 270 miljoen euro kost. Dat is meer dan tien miljard oude Belgische frank. Blijkbaar was in Vlaanderen buiten de VRT geen enkel medium te vinden dat geïnteresseerd was in nieuwe communicatievormen.

Oliver Stone interviewt Vladimir Poetin De Amerikaanse regisseur en drievoudig Oscarwinnaar Oliver Stone is in zijn vakgebied een onbetwiste meester. Met films als Platoon en het scenario van het beklijvende Midnight Express schreef hij filmgeschiedenis. Deze reus trok de voorbije twee jaren naar Moskou, en draaide er vier lange indringende interviews met Ruslands president, Vladimir Poetin.

In tegenstelling tot de VRT-journalisten die in Damascus trillend naast de Syrische president Assad stonden, stelde Oliver Stone aan Poetin harde vragen: “Waarom heb jij de e-mails van de Democraten gehackt tijdens de kiescampagne in de VS? Ben jij de nieuwe Stalin? Wil jij de USSR herstellen?” Stone blijft echter een vakman met zelfrespect: hij laat Poetin antwoorden en uitspreken, en brengt dat professioneel en correct in beeld, dus zonder de opzettelijk slechte beelden, de verkeerde belichting, de opeenstapeling van grimassen en dreigende kikvorsperspectieven zoals we die van rechtse politici in West-Europa gewoon zijn. Het oordeel over de inhoud van wat Poetin zegt, laat Stone aan de kijker zelf over.

Het oordeel van de West-Europese dwergjournalistjes was dus éénduidig: Oliver Stone deed aan ‘propaganda’. Want volgens onze media moet de burger niet geïnformeerd worden, maar wel opgevoed; Poetin is een monster, zo hebben zij beslist, en Poetin moet en zal dus ook zo voorgesteld worden. Het tegendeel zou zeer verbaasd hebben.

Concullega’s Dean Baquet en Marty Baron zijn de twee meest gerenommeerde uitgevers van een krant in de VS. Baquet verzorgt dagelijks The New York Times (NYT), Baron The Washington Post (WaPo). De concurrentie tussen beide dagbladen is vanzelfsprekend groot, maar de twee toplui kunnen wel door één deur. Ze tafelen wel eens samen en lopen elkaar in ‘het wereldje’ geregeld tegen het lijf. Toch haten ze het wanneer ‘de andere krant’ met een scoop gaat lopen, of net iets korter op de bal speelde.

De websitek Politico bracht deze week een mooi overzicht van de carrières van beide mediagiganten, waarbij werd opgemerkt dat zeker in deze Trump-tijden het gevecht om de eerste en de beste te zijn bijzonder hevig is. Beide kranten trachten zo goed als dagelijks uit te pakken met nieuwe ‘onthullingen’ over de president, zijn entourage en zijn regering. Dat zulk een ratrace niet zonder incidenten verloopt, is ook Politico niet ontgaan.

Meermaals ging zowel de NYT als de Post al de mist in met regelrecht fake news. Daaraan ligt natuurlijk niet enkel de concurrentieslag ten gronde, ook de onverholen drive van beide kranten om Trump waar mogelijk pijn te doen. Wat dat betreft, zitten die uitgevers zonder meer op dezelfde golflengte. Als de nieuwe president op de sociale media voor de zoveelste maal uithaalt naar de ‘liegende media’ is het zeker ook met Baquet en Baron in gedachten.

Dit is een film die ze in Turkije niet met open armen zullen ontvangen. De achtergrond van “The Promise” is namelijk de Armeense genocide, en dat is nog altijd taboe in het land van Erdogan.

Het jaar is 1914 en hoewel in het begin van de film het tegenovergestelde wordt beweerd, loopt het vredig samenleven van christenen en moslims, van Turken en Armeniërs in het Ottomaanse Rijk op zijn einde. We leren in een Turks dorp Michael (Oscar Isaac) kennen, die naar Istanbul vertrekt om voor dokter te studeren en tegelijk de belofte doet om terug te keren om er te trouwen met een meisje uit het dorp. In Istanbul maakt hij echter kennis met de mooie Ana (Charlotte Le Bon) en wordt op slag verliefd op haar. Maar hij heeft een rivaal, in de persoon van de journalist Chris (Christian Bale).

Dan volgen de gebeurtenissen zich vlug op, waarin Michael de protagonist is die aan den lijve ondervindt op welke wijze de Turkse overheid de Armeense gemeenschap stelselmatig liquideert, terwijl Chris als onafhankelijke getuige zijn verontwaardiging over de gebeurtenissen ventileert in zijn artikels voor de westerse pers. Tussendoor is er dan de persoonlijke liefdesgeschiedenis tussen Ana, Chris en Michael, terwijl die laatste ook nog zijn “belofte” – trouwen met de vrouw uit zijn dorp – nakomt.

“The Promise” begint ogenschijnlijk als een kleine productie, maar vrij spoedig heb je door dat regisseur Terry George (maker van het gelauwerde “Hotel Rwanda”) een film op het oog heeft met een epische draagkracht, een soort tijdloos statement over een episode in de wereldgeschiedenis die het leven kostte van meer dan een miljoen mensen en die niet kan en mag vergeten worden. George heeft daarvoor duidelijk de nodige middelen ter beschikking gekregen. Maar met goede bedoelingen en zelfs met het nodige geld maak je nog geen goede film.

Het probleem is dat de film te gekunsteld overkomt. Dat de liefdeshistorie nogal vaak de bovenhand neemt, kun je nog door de vingers zien. Het is een middel om de toeschouwer emotioneel te betrekken bij de historische gebeurtenissen. Maar de personages blijken uiteindelijk niet meer dan pionnen in een discours waarvan het verdict al op voorhand vaststaat: de Turkse overheid heeft bewust een volk de dood ingejaagd. Zelfs als dat zo is – en ik ben daarvan overtuigd – zie ik daarover toch liever een film die de boodschap er niet met een hamer in klopt.

Post Scriptum. Dat “The Promise” uiteindelijk toch gemaakt werd, is te danken aan één persoon, Kirk Kerkorian. Een naam die u waarschijnlijk niets zegt, maar de twee jaar geleden op zijn 98ste overleden Amerikaanse selfmade multimiljardair van Armeense afkomst, was bedrijvig in casino’s in Las Vegas, de auto-industrie, luchtvaartmaatschappijen en Hollywood.

Hij kocht en verkocht tot driemaal toe de prestigieuze MGM-studio’s. Kerkorian droomde al jaren van een speelfilm voor het grote publiek over de Armeense genocide (documentaires waren er al) en probeerde in één van die periodes zijn project te slijten bij een door hemzelf benoemde studiobaas. Die weigerde en overtuigde Kerkorian ervan dat zo’n film nefast zou zijn voor MGM: te duur, niemand zou erin geïnteresseerd zijn, en bovendien was er de mogelijkheid van een boycot voor MGM-films in heel Azië. Toen Kerkorian zijn levenseinde zag naderen, maakte hij 100 miljoen dollar van zijn persoonlijk fortuin vrij om “The Promise” toch te maken.

Tussen haakjes: die studiobaas had gelijk. In de Verenigde Staten kwam er geen kat naar kijken, maar dat zal Kerkorian in zijn graf een zorg zijn.

Post Scriptum 2. Turkije probeert nu al 100 jaar iedereen af te dreigen die het zou wagen de toenmalige gebeurtenissen als genocide te bestempelen. Een van de beloften van Barack Obama in zijn eerste gooi naar het presidentschap was, dat hij die genocide officieel zou erkennen. In zijn acht jaar als president heeft hij dat niet gedaan.

K.T.

Stripverfilming

Wonder Woman

Ik had mij voorgenomen het in deze rubriek niet langer te hebben over stripverfilmingen. Het zijn uiteindelijk toch maar actiefilms die overeind gehouden worden door computereffecten en voor de rest hersenloze ontspanning bieden.

Maar ja, zie, dan komt “Wonder Woman”, die niet alleen de Amerikaanse box office dooreenschudt maar ook nog eens de mannelijke superheldenmythe onderuithaalt.

Uiteraard is het hoofdpersonage een vrouw, maar dan één die haar “mannetje” staat. Diana (Gal Gadot) mag dan rondlopen in wat vreemde kledij en de onvermijdelijke gevechten worden goed voorzien van visuele effecten, de film heeft ook humor, romantiek en vooral, een hart. Dat kun je niet van veel stripverfilmingen zeggen. Voeg daarbij een realistische setting – geen fantasiewereld maar wel de Eerste Wereldoorlog – en het resultaat is een niet-alledaagse blockbuster.

K.T.

Op de praatstoel

22 juni 2017

11

Praten met Jan Huijbrechts

Iers bloed in de Vlaamse modder Deze week rolde bij onze Uitgeverij Polemos het nieuwe boek van Jan Huijbrechts van de persen: ‘Verdrongen verleden. De 16e (Ierse) Divisie in Vlaanderen – 1917’. De auteur is een erudiet kenner van zowel de Eerste Wereldoorlog als Ierland en beschrijft in dit rijkgeïllustreerde boek het ongecensureerde en tragische verhaal van een stuk verdrongen Iers verleden in Vlaamse velden.

’t Pallieterke: een historisch werk over de inzet van de Ieren in het Britse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dat moet zowel een boeiend als complex verhaal zijn.

Jan Huijbrechts: “In feite combineerde ik in dit boek twee van mijn grote passies: Ierland en de Grote Oorlog. In de meer dan dertig keren dat ik Ierland bezocht, werd ik gaandeweg geïntrigeerd door het feit dat veel van mijn Ierse vrienden en kennissen, die hoofdzakelijk in de Iers-republikeinse traditie te situeren zijn, een vooringenomen en weinig genuanceerde visie hadden op hoe ze met hun eigen geschiedenis omsprongen. Het erg complexe verhaal van het engagement van de gematigde Ierse nationalisten in de Britse oorlogsinspanning was volgens mij niet gediend van dergelijke vereenvoudigingen en verdiende enige nuancering.

Bovendien merkte ik dat er in Vlaanderen nauwelijks nog iemand weet had van deze Ierse tragedie die zich een eeuw geleden in de Vlaamse modder afspeelde. Redenen te over om dit boek te schrijven.” ’t Pallieterke: in essentie draait het om de 16e (Ierse) Divisie. Welke politieke dynamiek ontwikkelde zich tijdens WOI rond die divisie?

Jan Huijbrechts: “In de zomer van 1914 stond Ierland – dat toen nog integraal deel uitmaakte van het Verenigd Koninkrijk – aan de rand van een burgeroorlog. Anderhalf jaar eerder had de Britse regering, die voor haar voortbestaan compleet afhankelijk was van de steun van de Ierse nationalistische partij, onder druk van die partij een wetsontwerp voor Home Rule, een zelfbestuursstatuut voor het Groene Eiland, ingediend.

De spanningen over de mogelijke inwerkingtreding van de Home Rule hadden geleid tot een paramilitaire opbodpolitiek tussen protestantse unionisten, die loyaal wensten te blijven aan de Britse kroon, en de katho-

lieke nationalisten. Het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog zorgde ervoor dat het Home Rule-statuut – waarvoor enkel nog de koninklijke handtekening ontbrak – in de koelkast werd gestopt.

Vermits er in 1914 nog geen dienstplicht bestond in het Verenigd Koninkrijk én het Britse beroepsleger gewoon te klein was om de confrontatie met het Duitse keizerrijk aan te gaan, ging de regering op zoek naar tienduizenden oorlogsvrijwilligers.

Terwijl de unionistische paramilitairen in Ulster vrij snel toestemming kregen om hun eigen 36e (Ulster) Divisie op te richten, probeerde ook de Ierse nationalistische leider John Redmond zijn Volunteers warm te maken voor dienstneming omdat hij ervan overtuigd was dat dit engagement tot een versnelling van het Home Rule-proces zou leiden.

De Britse legertop stond echter uiterst wantrouwig tegen het idee om Ierse nationalisten te bewapenen en te trainen. Het had heel wat voeten in aarde voor de 16e (Ierse) Divisie uiteindelijk een feit was. De 16e Divisie kende net als haar ideologische tegenvoeter, de 36e Divisie, triomf en tragedie aan het westelijke front. In tegenstelling tot de 36e kreeg de 16e Divisie echter geregeld, overigens geheel ten onrechte, zware kritiek vanuit de Britse legertop die, naargelang de oorlog vorderde, meer en meer vraagtekens plaatste bij de politieke loyauteit van die Ieren in Brits uniform. Ten onrechte, want ondanks de verdachtmakingen en het onbegrip bleven de nationalisten tot het bittere einde trouw aan hun soldateneed, hun bataljons en hun frontkameraden.” ’t Pallieterke: je begint het boek met een hoofdstuk over de banden tussen Vlaanderen en Ierland. Niet alleen de Ieren ijverden voor Home Rule, ook de Vlamingen aan het front streefden zelfbestuur na. Zie jij nog meer parallellen?

Jan Huijbrechts: “Veel Vlaamsgezinde intellectuelen aan het IJzerfront volgden, zeker na de Paasopstand in 1916, met grote belangstelling de evolutie in Ierland. Terwijl in Ierland de revolutie voor de deur stond, droomden heel wat jongemannen in de loopgrachten aan de IJzer van hun eigen ‘bevrijdende daad’.

Net zoals de Ierse vrijwilligers in de 16e Divisie voelden vele Vlaamsgezinden in het leger zich niet begrepen door de legerleiding en verraden door de regering en de koning. Zij merkten dat de al in 1916 gedane belofte van gelijkheid in rechte en feite in realiteit niets meer was dan een lege doos.

Net zoals de Ierse nationalistische vrijwilligers vrij snel doorkregen dat Home Rule niet meteen voor morgen zou zijn… En het houdt niet op bij deze gelijkenis. Veel volgelingen van Redmond wisten zich geen raad met wat er tijdens en na de Paasopstand in hun land gebeurde.

Vaak werden hun vriendschapsbanden met de republikeinse rebellen extreem op de proef gesteld. Zo wisten ook veel van de militanten

De Paasopstand (1916) “De Paasopstand verraste en schokte niet alleen de Britten maar ook de gematigde Ierse nationalisten. Deze rebellie was niet alleen gericht tegen het Britse gezag maar ook tegen het Ierse constitutionele nationalisme dat in de ogen van de Ierse republikeinen door het geschipper in het Home Rule-dossier alle krediet én geloofwaardigheid had verloren. Na de Paasopstand met de daarop volgende blinde repressie en de electorale dijkbreuk die het separatistische Sinn Féin in 1918 veroorzaakte, evolueerde de publieke opinie in Ierland razendsnel in anti-Britse zin. Toen de schaarse overlevende veteranen van de 16e Divisie na de oorlog terugkeerden kwamen ze terecht in een land dat ze niet langer herkenden en dat het liefst zo snel mogelijk hun inzet vergat. Veel van de Ierse nationalisten die in 1914 en 1915 met duizenden vrijwillig dienst hadden genomen in de hoop op die manier het bijna afgeronde politieke proces dat tot zelfbestuur moest leiden te voltooien, werden nu als landverraders gezien omdat ze een Brits uniform hadden aangetrokken.”

van de Frontbeweging zich lange tijd geen raad met de activisten in het bezette landsgedeelte. Ook hier werden oude vriendschappen beproefd en duurde het erg lang voor er een klare lijn werd geformuleerd over de verhouding tussen Frontbeweging en activisme.

Een andere parallel, naar mijn aanvoelen, ligt in wat ik zou willen omschrijven als de ‘mystieke dimensie’ van de strijd en het lijden. Vele militanten van de Frontbeweging waren overtuigde katholieken en doordesemd van de idee van het martelaarschap en de offerdood.

Ze meenden het toen ze in ‘Vlaanderens dageraad aan de IJzer’, het basisdocument van de Frontbeweging, stelden dat ‘Alle offers, die de zaak van Vlaanderen mocht vergen, blijmoedig door ons zullen worden gebracht…’

Een offercultuur die baadde in het waas van de romantiek, en een idee die door veel katholieke nationalistische én republikeinse Ieren werd omhelsd en in de ogen van velen subliem tot uiting kwam in de executies van de leiders van de Paasopstand: het ultieme bloedoffer voor de vrijheid. Cyriel Verschaeves ‘Hier liggen hun lijken als zaden in ’t zand…’ en de Fronters-slogan én aanklacht ‘Hier ons Bloed – Wanneer ons Recht?’ gingen, bij wijze van zingeving voor het sneuvelen van zovele kameraden, in feite evengoed op voor de mannen van de 16e (Ierse) Divisie…”

Joe English “Het was zeker geen toeval dat de initiatiefnemers van de Heldenhulde in 1916, bij de keuze van de later zo berucht geworden heldenhuldezerkjes, opteerden voor het overduidelijk Keltisch-geïnspireerde ontwerp van Joe English. Een frontkunstenaar, die niet alleen met zijn uitgesproken Vlaamsgezinde werk, de Vlaamse strijd aan de IJzer een eigen, unieke beeldentaal gaf maar fysiek, als zoon van een Ierse vader en een Brugse moeder, de band tussen Vlaanderen en Ierland belichaamde.”

’t Pallieterke: het boek wordt afgesloten met een fiets- en autoroute tussen Wijtschate en Kemmel. Ongetwijfeld de vrucht van je eigen verkenningen en onderzoek in het gebied. Hoe bekijk je de manier waarop in Vlaanderen WOI wordt herdacht?

Jan Huijbrechts: “De Grote Oorlog leeft op zeer uiteenlopende manieren voort in ons collectieve geheugen. De verhouding tussen geschiedenis en herinnering is in deze verre van vanzelfsprekend. Meer zelfs, deze verhouding wordt, zeker in ons land, gekenmerkt door een aantal spanningsvelden. Het Vlaamsnationalisme bijvoorbeeld bouwde erg snel na het einde van de Eerste Wereldoorlog een eigen, aan de Grote Oorlog gerelateerde herinneringscultuur uit. Die herinneringscultuur die pacifistische, identitaire én emancipatorische elementen met elkaar verweefde, speelde een belangrijke rol in zowel de Vlaamse ontvoogdingsstrijd als in de vorming van een Vlaams natiebesef. Zo kwam de Vlaamse herinneringscultuur meer dan eens op gespannen voet te staan met de dominante belgicistische herinneringscultuur, die haar symbolen van collectieve herinnering na de oorlog aanwendde om de Belgische nationale identiteit te (her)definiëren en te representeren. Het resultaat was een tweespalt, die tot de dag van vandaag nawerkt.

Naar aanleiding van de herdenking van de Mijnenslag, stelde prof. Herman van Goethem, heraut van het politiek correcte denken en rector van de Universiteit Antwerpen, in De Standaard nog de polemische vraag ‘wat er te herdenken valt op 11 november…’.

Niet alleen poneerde deze academicus, niet gehinderd door enige feitenkennis én compleet foutief, dat de Mijnenslag vanuit militair

UITGEVERIJ

VERDRONGEN VERLEDEN DE 16DE (IERSE) DIVISIE IN VLAANDEREN – 1917

Jan Huijbrechts 256 blz. - 24,95 euro Voor al onze boeken en publicaties

www.polemos.be oogpunt zero resultaat had gehad, hij brak ook een lans voor het vervangen van WO I-herdenkingen door WO II-herdenkingen. In zijn ogen was WO II veel meer dan WO I ‘een titanenstrijd tussen democratie en dictatuur’ en bijgevolg véél meer het herdenken waard. Dat uitgerekend een historicus honderd jaar na dato met dergelijke prietpraat komt aandraven, is op zich al zorgwekkend, maar dat hij daarbij ook nog eens met begrippen als ‘verstand op nul’ en ‘opgepept landennationalisme’ een bedenkelijke terminologie hanteert, stuit me helemaal tegen de borst.

Helaas is dergelijke houding legio bij een bepaald gedeelte van onze intelligentsia. Kijk maar naar de bejubelde historica Sophie de Schaepdrijver, die voor haar historische maatwerk ‘à la tête du client’, lees het Belgische regime, onlangs beloond werd met een verheffing in de adelstand…”

J. L.

Het volledige vraaggesprek kan u lezen op www.polemos.be Jan Huijbrechts, ‘Verdrongen verleden.

De 16e (Ierse) Divisie in Vlaanderen – 1917’, uitgeverij Polemos, 2017, 256 blz. Prijs: 24,95 euro + 6 euro verzendingskosten.

ISBN: 978 90 826 7794 2 Te bestellen via de webwinkel van ’t Pallieterke, of telefonisch of via de boekhandel.

12

Cultuur

22 juni 2017

De Duitse negatieven

Plaizier-tentoonstelling in Bozar Doorheen haar veertigjarig bestaan, bracht de Brusselse uitgeverij Plaizier een ontelbaar aantal artistieke foto’s van onze hoofdstad uit. En net deze verjaardag wordt aangegrepen om in Bozar een selectie hiervan uit te stallen.

De Brusselse boeken- en kaartjeswinkel Plaizier (sommigen hebben het over een heuse kunstwinkel), gelegen op een boogscheut van de Brusselse Grote Markt, is doorheen de jaren tot een begrip uitgegroeid. In die mate dat toen de nieuwe Franse eigenaar enkele jaren geleden de zaak van de gelijknamige familie overnam, hij de naam behield. Het voorvoegsel “Avec – Met” werd aangebracht, maar Plaizier bleef gewoon Plaizier. De winkel mag dan al het meest visuele zijn, de tentakels van deze kleine familie-uitgeverij reikten sinds de oprichting in 1977 beduidend verder. Vele duizenden originele kaarten en andere publicaties werden uitgegeven, met het onderwerp Brussel als belangrijke rode draad doorheen het verhaal. Het Atomium, de art nouveau, de Wereldexpo van 1958… Men kan dit ruime aanbod aan foto’s rond ettelijke thema’s kristalliseren, en dat is precies wat een nieuwe tijdelijke tentoonstelling in Bozar doet. Naar aanleiding van 40 jaar Plaizier – en voor wie zich de vraag stelt: de vader van oprichter Wijnand die de uitgeverij samen met echtgenote Mieke begon, was een ingeweken Rijksnederlander – werd een selectie van 600 kaarten en 70 affiches gemaakt. De bezoeker wordt door enkele gangen geleid, waarbij de linkerkant als een heuse wandeling door de hoofdstad opgevat is, terwijl de opbouw van de rechterzijde thematisch is. Het verschaft een prachtig zicht op de hoofdstad, vroeger en nu.

‘Bruxelles est un Plaizier’ kan bezocht worden tot 10 september in Bozar en het basisticket kost zes euro. Een obligate halte, zeker voor nostalgici.

Terwijl de Westhoek in zes tentoonstellingen een beeld geeft van de verschrikkelijke Mijnenslag in Mesen en van de verwoestende Slag bij Passendale, die honderd jaar geleden plaatsvonden, openden elders in Vlaanderen expo’s die een heel ander beeld tekenen van de Duitse bezetter tijdens de Grote Oorlog.

PmM.

Boek: onze eerste dichter

Beeld bijstellen

Henric van Veldeke Wie was onze eerste Dietse dichter, de eerste die eertijds in onze volkstaal het Diets schreef? Dus niet in het Latijn, het Fries of het Hoogduits. Was het de dichtende klerk Jacob van Maerlant, die in Damme en in Voorne in de dertiende eeuw bedrijvig was? Of was het onze mystieke dichteres Hadewijch? Nee, het was Henric van Veldeke, die floreerde in het Maasland of aan de Maaskant. Laten we maar zeggen aan de oevers van de Maas; in de streek rondom de huidige stad Maastricht. Elvis Peeters hertaalde voor ons 33 minnedichten en schreef ook negen gedichten over deze beroemde maar ongekende Henric of Heinricen en zijn reis van Kleef naar Thüringen in het toenmalige Duitse Rijk.

Hij schreef in het Maaslands, een variant van het Middelnederlands, en zong in zijn tijd misschien meer dan hij schreef. Hij was een blijde vogelaar en minnezanger die zelfs aan het Duitse hof van keizer Barbarossa verscheen en hij kende ook de gravin van Kleef. En het schrijversduo Elvis Peeters (een pseudoniem) heeft ongetwijfeld gelijk: ‘Zoals de Grieken Homerus hebben en de Italianen Dante, zo hebben wij in de Lage Landen Veldeke. Hadewijch, Vondel en Bredero mogen dan oud en groot zijn, Veldeke is de eerste. Verder teruggaan is niet mogelijk.’

Al in de twaalfde eeuw zong of dichtte deze spotvogel zijn liederen in zijn Limburgs dialect uit het land tussen de Maas en de Rijn waar het kasteel van Kleef stond en waar volgens de kenner en mediëvist professor Frank Willaert, allerlei draden van Veldekes geboortestreek verbonden waren met de rest van het Duitse Rijk. Boven de grote rivieren waren toen enkel gevaarlijke moerassen, vochtige veengronden en hier en daar een hoge terp omringd door de zee.

Henric reisde van kasteel naar kasteel, van burcht naar burcht, zoals de troubadours in Zuid-Frankrijk. En hij wist maar al te goed dat de peren niet aan de beukenbomen groeien.

En niet zonder enige spot en met veel levenswijsheid dichtte hij toen al in het zeventiende minnedicht: ‘Liever bezat ik met ons beiden duizend mark tot ons behoud, en een grote kist vol goud dan dat ik eenzaam, arm en oud van haar zou zijn gescheiden.’

En in zijn eigen ideolect of geheel eigen taalidioom luidt dit hier welluidend als volgt: ‘Gerner het ich mit ir gemeine/ tûsent marke, swâ ich wolte,/ und einen schrîn von golde,/ danne von ir wesen solde / verre siech und arme und eine.’

Let ook op het woord schrîn, dat uiteraard erg verwant lijkt aan het ons bekende woord schrijn.

Een ereplaats Frank Willaert, de deskundige die ik al citeerde, beweerde in zijn heerlijk nawoord ‘Minnen is geen ernstig spel’: ‘In de Nederlandse literatuurgeschiedenis neemt Veldeke een ereplaats in als onze eerste bij naam gekende auteur. En voor de middeleeuwse dichters die wij nu tot de Duitse letterkunde rekenen, was hij de eerste die een tak entte op de stam van de literatuur in de volkstaal.

De Duitse inval in ons land in de zomer van 1914 was bijzonder brutaal en gewelddadig.

Vele burgers werden op een gruwelijke manier vermoord. Ook het kunstbezit en het erfgoed werden niet gespaard. De foto’s van de in de as gelegde Leuvens universiteitsbibliotheek gingen de wereld rond. De Duitsers werden afgeschilderd als (cultuur)barbaren.

Om dat beeld bij te stellen, werd in het najaar van 1914 de Kunstschutz opgericht, een Duitse organisatie voor de bescherming van het kunstbezit in ons land. Die bracht kunstwerken die bedreigd werden door het oorlogsgeweld in veiligheid in centrale opslagplaatsen. Kwetsbare delen van gebouwen, zoals gebeeldhouwde kerkportalen, werden met zandzakken ingepakt. Ook waardevolle glasramen werden beschermd tegen kogel-, mortier- en bominslagen.

In het voorjaar van 1917 startte de Kunstschutz een grootscheepse inventaris van het kunstbezit in ons land. Een team van een dertigtal Duitse kunsthistorici, architecten en fotografen maakte meer dan 10.500 foto’s van de belangrijkste monumenten en kunstwerken.

Helemaal volgens de ‘Deutsche Gründlichkeit’ hebben de fotografen alle tijd genomen om met de beste en meest precieze apparatuur beelden van de hoogst mogelijke kwaliteit af te leveren. De fotografen van vandaag kunnen er een puntje aan zuigen.

Na de oorlog verhuisden de negatieven naar Duitsland. In de context van de Duitse herstelbetalingen keerden ze terug. Ze behoren nu tot de collectie van het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) in Brussel.

Brede belangstelling ‘En hij heeft uiteraard meer dan gelijk, want in mijn exemplaar van het boek Lyrische Lente (Amsterdam, 2006) met liederen en gedichten uit het middeleeuwse Europa van professor W.P. Gerritsen met vertalingen van de bekende liedjesschrijver en dichter Willem Wilmink werd onze Henric van Veldeke helaas en ten onrechte bij de Duitse letterkunde opgenomen naast minnezangers als Walther von der Vogelweide en Oswald von Wolkenstein. Het is dus zeker goed dat deze tweetalige uitgave nu voor het eerst voor de hedendaagse lezer dankzij dit boek werd ontsloten.

En het lange prozagedicht ‘Henric’ in negen delen is voorwaar ook zeer leesbaar en volgt het voetspoor van onze Henric in het eerste schemeren van de taal of aan ons betoverend taalhuis van onze eerste taaltovenaar, een huis dat nog tussen nacht en morgen staat. Tussen zwaar Duits en licht Nederlands. Tussen oud zangerig Diets en modern helder Nederlands.

Hendrik C arette Elvis Peeters, Ik bid de liefde, 33 minnedichten van Henric van Veldeke, met een gratis cd, Antwerpen, Uitgeverij Vrijdag, 2016, 119 blz., 29,90 euro. ISBN 978 946001 515 1.

Wie surft naar www.uitgeverijvrijdag.be kan ook de film ‘Henric’ bekijken.

De fotografen van de Kunstschutz hebben meer opnames gemaakt in Vlaanderen dan in Wallonië. Ze hadden veel belangstelling voor de barokke religieuze kunst en architectuur in Antwerpen. Er zijn honderden foto’s van de koor- en biechtgestoeltes, altaren, beelden en andere interieurelementen die de Antwerpse Sint-Carolus Borromeuskerk, Sint-Pauluskerk

(zie afbeelding) en Sint-Jacobskerk sieren.

Even opvallend is de Duitse interesse voor de Gentse burgerarchitectuur uit de zestiende en zeventiende eeuw. Talloze Gentse woningen werden gefotografeerd en bestudeerd.

Duitse architecten lieten in 1918 zelfs opnames maken van originele architectuurtekeningen uit het Gentse stadsarchief.

In bepaalde opnames overtreffen de Duitse fotografen zichzelf, zowel wat techniek als esthetiek betreft. Daarvoor gingen ze op verschillende manieren te werk. In bepaalde opnames trachtten ze een haast poëtische sfeer te creëren. Het lijkt alsof niet het gebouw of kunstwerk centraal staat, maar wel het decor waarin het zich bevindt, of het leven dat zich errond afspeelt. Om dit effect te bereiken, lieten de fotografen bewoners optreden als figuranten.

Opmerkelijk is eveneens dat in het kader van de Duitse inventaris van het Vlaamse artistieke erfgoed meer dan honderd fotografische opnames werden gemaakt van bijna evenveel beeldhouwwerken in de collectie van het Museum Mayer van den Bergh in Antwerpen.

In het museum zijn bij een aantal werken in de vaste opstelling de afdrukken te zien van de Duitse negatieven en kan de bezoeker deze beelden ook ontdekken door de lens van de Duitse bezetter.

Door de lens van de bezetter De afdrukken van de Duitse negatieven op groot formaat zijn mogelijk omdat het KIK ze de voorbije jaren in hoge resolutie heeft gedigitaliseerd. In het Warandepark in Brussel is een bloemlezing tentoongesteld van de mooiste en meest intrigerende beelden die de fotografen van de Kunstschutz in 1917-1918 hebben gerealiseerd. De expo laat kennismaken met de verschillende fotografen en de grote vakkundigheid waarmee zij te werk gingen. Er wordt ook gepeild naar de esthetische en politieke doelstellingen van de Duitse fotografische inventarisatiecampagne.

Het Provinciedomein Raversyde in Oostende toont de meest opvallende, meestal nog nooit getoonde, foto’s die genomen werden van het erfgoed in Brugge en de rest van West-Vlaanderen. Het Belevingscentrum ’14-’18 in Tildonk doet dat voor Vlaams-Brabant. Het STAM in Gent confronteert de Duitse negatieven met tekst- en beeldmateriaal van het stadsarchief.

Daaruit blijkt dat de foto’s soms meer vertellen dan we op het eerste gezicht denken, maar evengoed een vertekend beeld kunnen geven van de dagelijkse realiteit. In Limburg heeft het Provinciaal Centrum voor Cultureel Erfgoed een project uitgewerkt rond foto’s die werden gemaakt in 44 verschillende gemeenten.

Je kan thuis op de webstek van het KIK de unieke verzameling bekijken en nagaan of de Duitse fotografen in je stad of gemeente zijn gepasseerd. Je kan inzoomen en genieten van de ongekende detailrijkdom van de foto’s. De Duitse negatieven zijn allicht het enige positieve dat de Eerste Wereldoorlog heeft voortgebracht.

MMMV

Alle foto’s en alle informatie over de tentoonstellingen: www.kikirpa.be

Actueel

22 juni 2017

13

“Wij vechten voor Europa en dus daarom tegen Soros” Persoonlijk hoorden we de naam Soros voor het eerst toen de Hongaarse premier Orban tijdens de vluchtelingencrisis naar hem uithaalde als één van de spelers achter deze crisis. Orban verklaarde in 2015: “Soros is verantwoordelijk voor deze continentale catastrofe. Hij gebruikt zijn miljarden om in meer dan honderd landen zijn wereldbeeld op te dringen. In Europa sponsort hij een netwerk van stichtingen, initiatieven, projecten en partners om zijn beeld van een grote Europese eenheid en een wereld zonder grenzen te verspreiden.”

Toen ik in Macedonië was (zie het artikel in ’t Pallieterke van 8 juni, blz. 5) werd zijn naam ook vaak genoemd. Dus rees de vraag, wie is deze beruchte speculant en wat doet hij in deze kleine Balkanrepubliek?

Toen György Schwartz in 1930 in Hongarije werd geboren, had de wereld nooit kunnen voorzien dat hij later de multimiljardair George Soros zou worden. Na zijn schooltijd in Boedapest studeerde hij in Londen filosofie bij Karl Popper, wiens idee van de ‘open samenleving’ zo’n indruk op hem maakte, dat hij naar verluidt daarom de meest bekende Soros-ngo ‘Open Society Foundation’ noemde.

In 1956 liet Soros de filosofie voor wat ze was en vertrok hij naar Amerika waar hij vanaf 1968 in een beleggingsfonds stapte in het belastingparadijs Curaçao. Hoe Soros zijn miljarden verzamelde, is niet in detail bekend.

Vandaag de dag wordt zijn vermogen op 25 miljard dollar geschat.

Een fundamenteel principe van Soros speelt echter in al zijn zaken een bepalende rol: de nabijheid tot de politiek. Niet alleen staat hij in persoonlijk contact met leidende Amerikaanse politici, hij is ook lid in de invloedrijke ‘Council of Foreign Relations’.

Daar worden de grote beslissingen over de Amerikaanse politiek voor de lange termijn en over partijgrenzen heen voorbereid, dit is dan ook de natuurlijke leefomgeving voor een speculant van wereldformaat. Zijn organisaties zijn in vele landen betrokken bij interne politieke aangelegenheden.

Stop Operation Soros Een grauwe dag in Skopje. Onder een paraplu wandel ik weg van het centrum van Skopje naar een kleine cafeetje voor een vraaggesprek met Cvetin Chilimanov. Hij leidt een organisatie genaamd “Stop Operation Soros”. Een initiatief dat zich verzet tegen de invloed van de multimiljardair in Macedonië.

Onderweg valt me op hoe groot het contrast soms wel kan zijn in deze stad. Ik wandel langs de nieuwste Duitse auto’s terwijl ik wat verderop enkele Romazigeuners met paard en

kar het vuilnis zie ophalen. Ook dit voormalig communistisch land blijft er één van uitersten.

De graffitislogans op de gebouwen zijn in het Cyrillisch gespoten en dus onleesbaar voor mij.

Maar af en toe zien we de naam Soros in het Latijns alfabet opduiken. Het is me niet duidelijk of de graffiti bij zijn naam eerder positief of negatief is.

JdR.: kan je me kort even toelichten hoe Soros in Macedonië actief is?

Cvetin Chilimanov: “Het verhaal van George Soros in Macedonië begon kort nadat het land zich onafhankelijk had verklaard van de Socialistische Joegoslavische Republiek. De Macedonische bevolking stemde voor onafhankelijkheid om zo uit de Balkanoorlogen te blijven en om een einde te maken aan de politiestaat die door de communistische partij werd geleid.

De Macedoniërs wilden democratie en de welvaart die een vrije markt hen bood, maar Soros had zelf plannen voor ons land. Sinds het begin van de jaren negentig heeft de door Soros gesponseerde ‘Open Society Macedonia’ meer dan 150 miljoen dollar uitgegeven aan het promoten van een bepaalde politieke visie en het daaraan gekoppelde beleid. Het eerdergenoemde bedrag is het grootste bedrag dat door zo een instituut in Macedonië werd uitgegeven. Rekening houdende dat Macedonië, omdat het onder een communistisch bewind leefde, al een dominante linkse vertegenwoordiging heeft in de media, academische kringen en justitie, zorgde Soros’ geld ervoor dat de greep van links op die instituten werd versterkt in plaats van afgezwakt na de val van het communistische regime.”

JdR.: wat bedoel je met het promoten van een bepaalde politieke visie?

Cvetin Chilimanov: “De Soros Foundation is een springplank waarmee de nieuwste linkse idealen – overgewaaid uit de VS – in Macedonië worden verspreid. De FOSM (Foundation Open Society–Macedonia) pompt miljoenen in verschillende initiatieven: journalisten voor mensenrechten, een LGTB centrum, groepen die opkomen voor de belangen van de Romazigeuners,… Al deze organisaties worden rechtstreeks door hem gesteund. Activisten van deze organisaties dragen soms zelfs T-shirts met de slogan ‘Soros Army’. De verschillende organisaties werken vaak samen, een voorbeeld hiervan is de vluchtelingencri-

George Soros sis in 2015 -2016. Deze organisaties en linkse mediakanalen probeerden allemaal de Macedonische grens te openen tijdens deze crisis.

Een andere organisatie die tijdens deze crisis actief was, is de MYLA (Macedonian Young Lawyers Association). Het is een activistische organisatie die tijdens de vluchtelingencrisis aan de zuidelijke grens van Macedonië vluchtelingen hielp door hen juridisch advies te geven hoe ze hun reis naar Duitsland en andere landen van de EU konden voortzetten.”

JdR.: waar komen die miljoenen dan vandaan?

Cvetin Chilimanov: “Soros gebruikt niet alleen zijn eigen geld, ook dat van o.a. Amerikaanse belastingbetalers. Zo wordt USAID Macedonia beschuldigd van het gebruik van publieke middelen om linkse partijen, ngo’s en mediakanalen te steunen.

Hierdoor is er wel degelijk bewijs dat buitenlandse overheden het politieke proces in Macedonië trachten te beïnvloeden. De situatie verslechterde aanzienlijk tijdens de Obama-administratie. Naast de 5 miljoen dollar die Soros ieder jaar persoonlijk in Macedonië steekt werd zijn werking gesteund door financiële beurzen die afkomstig waren uit de Amerikaanse ambassade. En dan voornamelijk ‘USAID Democracy’. De FOSM (Foundation Open Society–Macedonia) was bijna de exclusieve ontvanger van al die beurzen. Zo kreeg FOSM in 2012 een bedrag van 5 miljoen dollar en heeft het onlangs een bedrag van 9,5 miljoen dollar tot zijn beschikking gekregen.

Miljoenen dollars worden ook nog verkregen via andere gebieden: zaken, landbouw... Al dat geld is beschikbaar voor de Soros Foundation, die het dan verdeelt onder de tientallen ngo-groepen die zweven rond FOSM. Het geld wordt onder hen opgedeeld op basis van politieke verbondenheid.”

JdR.: is Soros betrokken in de laatste politieke crisis in Macedonië?

Cvetin Chilimanov: “Zeer zeker. In 2015 en 2016 engageerden de ontvangers van die beurzen zich ook politiek. De SDSM (de sociaaldemocratische partij van Macedonië) begon een campagne tegen de regerende conservatieven van VMRO-DPMNE. Ook andere organisaties van de FOSM begonnen protestacties te organiseren tegen de conservatieve partij. Die protesten waren vaak gewelddadig, zo werd bijvoorbeeld een kantoor van de president bestormd en bijna in brand gestoken. Tientallen politieagenten raakten hierbij gewond. Kenmerkend aan de protesten was ook dat telkens monumenten en gebouwen met verf werden bekogeld. Het uiteindelijke resultaat? Na de laatste verkiezingen is de SDSM samen met de Albanese partijen aan de macht gekomen. Zónder de betrokkenheid van Soros was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Macedonië beleeft nu een door buitenstaanders veroorzaakte crisis.

De conservatieve regering is gevallen tegen de wil van de meerderheid van Macedoniërs in.

Dit heeft niet enkel nationale maar ook regionale gevolgen. Zelfs West-Europa gaat, net zoals tijdens de vluchtelingencrisis, de gevolgen dragen van wat in Macedonië gebeurt. Het is ook in jullie belang dat Soros wordt gestopt.”

JdR.: wat zal de toekomst brengen voor Macedonië?

Cvetin Chilimanov: “Wij blijven vechten voor een democratie die de belangen van de Macedonische bevolking behartigt in plaats van die van duistere figuren zoals George Soros. De Macedoniërs beschouwen zich als Europeanen en willen nog steeds een deel van de EU worden. Maar dan wel van een democratisch Europa dat zijn identiteit koestert. Niet van het Europa dat Soros tracht te creëren.”

Jens de Rycke

Sociale verzorgingsstaat en multiculturele samenleving: de onhoudbare spagaat De vraag naar de kostprijs van migratie, en de gevolgen ervan voor het socialezekerheidssysteem van de Europese staten, wordt al langer dan vandaag gesteld. Maar vooral sinds de asielcrisis van 2015 klinkt de vraag overal véél luider. Oost-Europese leiders verzetten zich met alle mogelijke democratische middelen – voor zover nog mogelijk binnen de EU – tegen quota van asielzoekers en (vooral veel) economische vluchtelingen.

Noorwegen deed het anders… en bestelde een studie naar de kostprijs.

De Noorse minister van Justitie gaf de aanzet tot een studie, die onder leiding van de sociologieprofessor van de universiteit van Oslo, Grete Brochmann, in samenwerking met gerenommeerde Scandinavische economen en sociale wetenschappers werd uitgevoerd.

Vooraf dit: tot aan de eeuwwisseling kende Noorwegen een min of meer homogene bevolking. Maar in een periode van tien jaar nam de bevolking van 5,3 miljoen inwoners zo’n 850.000 mensen ‘met allochtone’ achtergrond op, de helft daarvan uit niet-westerse landen.

In 2015 stamde zo’n 56 procent van de nieuwkomers uit de ‘Landsgroep 3’ (Afrikaanse en Aziatische landen). In datzelfde jaar, het jaar van de asieltsunami, kwamen bovenop de ‘gewone’ instroom nog eens 31.000 al dan niet echte asielzoekers in Noorwegen bij.

Onmiddellijke gevolgen Tot voor de asieltsunami had slechts één op

vier Noren een laag opleidingsniveau (met 10 jaar school), terwijl dat lage opleidingsniveau nu geldt voor 70 procent van de Afghaanse, Eritrese of Somalische inwijkelingen. De stijging van kinderarmoede, aldus de studie, heeft in Noorwegen uitsluitend een migratieachtergrond.

Tewerkstellingsgraad Onrustwekkend is ook de bijzonder lage tewerkstellingsgraad bij migranten, aldus de studie, onrustwekkend ook met betrekking tot de kost voor de sociale zekerheid: slechts 55 procent van de niet-westerse migranten heeft een job. Om de sociale zekerheid staande te houden, is een tewerkstellingsgraad van minstens 75 procent nodig, want die tewerkstelling brengt sociale bijdragen en belastinginkomsten.

Niet minder dan 37 procent van alle werklozen in Noorwegen zijn allochtonen. Daaruit

volgt natuurlijk dat die migranten hun ‘inkomsten’ bovengemiddeld uit sociale uitkeringen halen. 5 procent van de westerse migranten en ongeveer 10 procent van de Noren zelf zijn aangewezen op een leefloon, bij niet-westerse migranten is dat 39 procent bij de vrouwen en 34 procent bij de mannen.

Hetzelfde beeld bij de sociale bijstand De studie publiceert cijfers met betrekking tot de sociale bijstand. Van de niet-westerse migranten doet 13,7 procent beroep op sociale bijstand (ons OCMW), terwijl dat bij de Noren slechts om 2,8 procent gaat.

De gemiddelde jaarlijkse uitkering per niet-westerse migrant ligt met 62.800 Noorse Kronen duidelijk boven de uitkering van de Noorse ontvanger met 37.200 NOK. Reken afgerond 10 NOK = 1 euro.

Belasting van het socialezekerheidssysteem Dit cijfermateriaal, dat veel uitgebreider is dan hier samengevat wordt gebracht, leidt tot een aantal belangrijke besluiten. Wat is de bijdrage aan het socialezekerheidssysteem? Of anders: op welke manier belasten nieuwko-

mers het systeem? De berekende modellen geven aan dat een mannelijke Noor met een leeftijd van 25 jaar een jaarlijks nettobedrag van ongeveer 5.400 euro tijdens zijn levenscyclus bijdraagt, terwijl een niet-westerse migrant van dezelfde leeftijd een gemiddelde belasting van het staatshuishouden van 9.400 euro betekent. Een totale kost per migrant (als men rekent met een aanvangsleeftijd van 25 jaar en een gemiddelde levensverwachting van 91 jaar in Noorwegen) van 620.000 euro.

Besluit Het besluit van de studie: het economische en financiële fundament van de Noorse welvaartsstaat wordt met dit migratiemodel helemaal in vraag gesteld. Daarnaast merkt de studie op dat de culturele verschillen de maatschappelijke samenhang in Noorwegen onderuit kunnen halen: er wordt onder andere gewezen op de criminaliteitscijfers en de bovengemiddelde aanwezigheid van nietwesterse migranten daarin.

De vraag stelt zich of de migratiemaatregelen van de centrumrechtse minderheidsregering in Noorwegen (conservatieven en Vooruitgangspartij) voldoende zullen blijken om deze trend te keren.

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

22 juni 2017 BXL Pallieterke, Met gretigheid, en terecht, publiceren de nationale media lijsten van Brusselse mandatarissen die zich ruim te goed doen aan publieke of semipublieke vergoedingen en premies allerlei. Vraag is welke van die premies binnenkort geschrapt worden... of bestendigd zullen blijven ?

Tezelfdertijd dient vastgesteld dat Franstalige Brusselse politici danig hun best doen om de zwartepiet naar de Vlamingen door te schuiven: de Brusselse Vlamingen zijn, volgens hen, mede de oorzaak van de mandatencarrousel.

Zoals met de toepassing van de taalwetgeving vergeten zij doelbewust dat België gebouwd is op de gelijkheid van beide grote gemeenschappen, zowel in Brussel als op federaal vlak. Die gelijkwaardigheid in vraag stellen, stelt het voortbestaan van België in vraag.

Macron wint verpletterend Franse parlementsverkiezingen Olympisch geweerschieten Pallieterke, Ik ben sedert jaren geabonneerd op ’t Pallieterke en lees telkens met interesse uw filmrubriek. Doch vorige week was ik, als actieve sportschutter, een beetje verontwaardigd toen ik uw commentaar las betreffende de film ‘The Bleeder’. U hebt het daarin over bepaalde sporten waarbij u ‘afhaakt’ en u besluit de paragraaf als volgt: “Dan denk ik, straks wordt schieten met een geweer nog een olympische discipline.”

Welnu, laat mij toe te zeggen dat de schietsport wel degelijk, en reeds vele jaren, een olympische discipline is. Uw tekst is zeer nadelig voor het imago van alle sportschutters en voor de betreffende sportfederaties. Die zijn trouwens aangesloten bij Bloso en krijgen al meer dan genoeg onterechte kritiek te verwerken van drukkingsgroepen.

Ik hoop in elk geval dat de foutieve bewering op een vergissing berustte.

Lucien de Leye - Antwerpen

Borgerokko Pallieterke, Uw slotbedenking bij de boekbespreking Borgerokko is Coke City, in ’t Pallieterke van 8 juni, is volkomen terecht. En misschien nog te braaf. Een paar maanden geleden speelde Golden Earring in de Roma, de eerste rockband waarvan boven mijn tienerbed een poster hing.

Omdat ik nog een kaartje diende te bemachtigen, was ik ruim twee uur voor de eigenlijke show ter plekke. Ik dacht: ik eet gauw iets in de buurt. Was me dat naast de waard gerekend.

Nergens wilde iemand mij een glaasje wijn bij een pizza of maaltje vis schenken! Van pure ‘colère’ ben ik teruggelopen tot Frituur Bouletje, waar een lieve Antwerpse mevrouw een steak met frieten voor me heeft gebakken, met een biertje toe.

Recenter was ik uitgenodigd door Will Tura. De Roma zat afgeladen vol, met fans uit heel Vlaanderen. Na afloop hoorde je in alle Vlaamse dialecten hetzelfde: we zijn hier rap weg, terug naar onze auto of op de tram. Terwijl je na zo’n concert toch zin hebt om gezellig na te kaarten en na te genieten? Maar er is daar geen keurige taverne of volkse kroeg meer te bespeuren.

M.d.A. – Antwerpen

Kruisende woorden oplossing 1062

Guido Ghekiere - Brussel

Mesthoop Pallieterke, Lang geleden zei Bart de Wever dat de PS weg moest. Wist hij misschien toen al wat een mesthoop het daar overal was? En dan vraagt men zich af waarom zoveel zaken in België duurder zijn dan in andere landen.

Hopelijk kan de N-VA de mesthoop opruimen en de geldkraan naar Brussel en de PS dichtdraaien.

Nand van Dingenen - A alst

Renaat de Rudder Pallieterke, Naar aanleiding van het bericht over de viering van Renaat de Rudder ter aanvulling het volgende. In Wippelgem, een deelgemeente van Evergem, staat ook een Renaat De Rudder-rustbank, door tussenkomst van de VTB en de plaatselijke vertegenwoordiger Andries de Schepper.

Een lezenswaardig boek is ook een uitgave van Lieve en Rom Duprez: ‘Renaat De Rudder, een stille getuigenis’, met als inhoud verzamelde geschriften, getuigenissen en foto’s.

Bij de lijsten van medewerkers en intekenaars die het boek vermeldt, vindt men de reuzen van de Vlaamse ontvoogding en Vlaamse fierheid als daar zijn, om er enkele te vernoemen: E.H. Anton Van Wilderode, prof. dr. M. Debackere, Clem de Ridder, Jan D’Haese en nog vele anderen, vooral uit Evergem omdat de familie een tijdlang in Wippelgem had gewoond, op het Goed ten Hulle, in de volksmond “De Bos” genoemd. Renaats vader was er hovenier.

Vermeldenswaard is ook in het boek, bij de foto van Renaat, het gedicht van mevr. E. Hullebroeck “Aan Renaat de Rudder.”

Samusocial Pallieterke, Door ‘t prutsen met Samusocial zit Mayeur in vrije val zijn liedje in do majeur eindigt zo in la mineur.

Een Brusselaar kan dat niet slikken, dus moet Smetje de pot uitlikken.

De francofoon heeft niets misdaan het is de Vlaming die moet gaan.

Ja, zo gaat het met die Walen.

Wie zal het gelag betalen van die Brusselse geschiedenis?

Je mag driemaal raden wie dat is.

Dirk L ahaye - Antwerpen

S T A K I N G X

Wij, zelfzuchtigaards Het lag op zijn lever en het moest hem van het hart. Een trouwe lezer van christelijken huize, die jarenlang niet meer ’s zondags naar de kerk was geweest, maar die op zijn ouwe dag besloten had daar opnieuw een zondagse gewoonte van te gaan maken. Hij wou dat ook doen om op zijn eigen manier te reageren tegen de alom oprukkende islamisering. En wat moest onze lezer nu zo dringend van het goede hart? Zijn tweede zondag terug in de ‘schaapsstal’ had hij, naar eigen zeggen, al prijs. In de preek werd gesproken over een nieuwe vorm van “zelfzucht”: vreemdelingenhaat. Lap, dacht onze lezer met zijn slecht karakter: kan die pastoor over zo’n onderwerp niet met een ietsje meer schakering babbelen, in plaats van al zijn gelovigen over de kam van vreemdelingenhaters te scheren? Ben je een ‘hater’ als je eerlijk van mening bent dat de immigratie allang de perken van het absorbeerbare en het toelaatbare heeft overschreven? Haat je vreemdelingen als je de bedreiging van je eigen beschaving, traditie en cultuurwaarden wil indammen? Ben je een egoïst als je van mening bent dat de haat zicht- en hoorbaar van die talloze ‘onaanpasbaren’ uitgaat en niet van die ordentelijke Vlaming met zijn christelijke overlevering? Even bezinnen, meneer pastoor? Bedankt, hé!

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

A T

Pallieterke, Een groot deel van mijn onderdanen viert in deze periode van het jaar de ramadan. Die duurt ongeveer een maand en is de islamitische versie van onze vasten. Gedurende die periode mogen ze van zonsopgang tot zonsondergang niet eten, niet drinken en niet roken.

Ze mogen trouwens nog andere dingen niet doen, maar daar wil ik in dit deftig blaadje niet over uitweiden. Trouwens, ik doe zulke dingen overdag ook niet.

Als dan de zon is ondergegaan, barst het feest los. Dat heet de Iftar. Zoals ik vroeger al deelgenomen heb aan de vasten- en de adventbeleving van mijn katholieke landgenoten, heb ik de uitnodiging van een Gentse groep islamieten aanvaard en heb dus deelgenomen aan het bewuste avondmaal. Eigenlijk lijkt het meer op een orgie. Die broeders en zusters halen hun dagelijkse schade volop in.

Na de feestmaaltijd – en dan wordt het toch al bijna middernacht – is het tijd voor het laatste gebed, dat wel een uur duurt. Ik heb me niet laten pramen en heb deelgenomen aan die activiteit. Dat hield dus in dat ik mij aan de ingang van de moskee van mijn schoeisel moest ontdoen. Nog een geluk dat ik propere sokken had aangetrokken zonder gaten in. Ik heb mijn schoenen voorzichtig ergens in een donker hoekje opgeborgen, want ge weet maar nooit dat er zich onder de bidders een amateur van koninklijke mocassins zou bevinden. Als de politie zelfs 225 kilogram cannabis heeft gevonden die verstopt zat onder enkele tajines, moet ge u van niks meer verbazen.

In de zeer late uurtjes ben ik terug naar Laeken getrokken, maar ik kon de slaap niet meer vatten. In mijn hoofd weerklonken steeds de zagende gezangen van de imam, die telkens door de gelovigen werden herhaald.

Zoals jullie in de media al konden vernemen, is ons Stridje verleden week op economische missie geweest naar Zuid-Korea. Enkele honderden zakenlieden waren met haar meegereisd. Eigenlijk denk ik dat men het omgekeerd zou moeten zeggen: Stridje is met die zakenmensen mogen meegaan.

Omdat de boog niet altijd kan gespannen staan, was er ook een bezoek gepland aan de grens met Noord-Korea. De verhouding tussen de twee landen is altijd al zeer gespannen geweest en dat mag zeker gezegd worden over de toestand aan die grens. Vanop een afstand kon het gezelschap het Noord-Koreaanse propagandadorp Kijong-Dong, aan de andere kant van de grens, zien. Uit luidsprekers weerklonk traditionele Koreaanse muziek, als propaganda van het regime aldaar. Daarop maakte Stridje de ongewild humoristische opmerking "Het is dus geen Psy?", wat maar matig geapprecieerd werd door het ZuidKoreaans gezelschap. Een van de meegereisde diplomaten maakte langs zijn neus weg en in stilte de opmerking: “Nog een geluk dat ze het startpistool van de 20 km door Brussel niet heeft mee genomen!”

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE ABONNEMENTEN HOTEL

R

X

Koninklijke Iftar

Maurice Claerhout

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A H U L P V E R L E N E B O N T A R I O X C E X C L I X N I J D X H U U R D L E U T X O D E S S A E A K R O P O L I S X S F N X K M X I X D O R S G D O X I D E E E N X E H S O M M E R E N X I N I D R X E F X D E L P H J I L O X T E X N O X A K E E N E I I G X M A A L P L O E G S T E E R T

Brief van Flupke

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal • BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

22 juni 2017

De wederopstanding van Antwerp Onze ploegen gaan stilletjes aan beginnen aan de voorbereiding van het nieuwe seizoen. Nieuwkomer Royal Antwerp FC is er reeds aan begonnen, maar er waren een paar kleine problemen. Ze hadden nog geen trainer en er waren nog geen versterkingen, om maar te zwijgen van het voorbereidingsprogramma. Voor de rest was alles in orde. Pure chaos dus!

Maar dat is niet erg, ze zijn dat gewoon bij de Great Old. En inderdaad, een week later ziet het landschap er al helemaal anders uit.

László Bölöni wordt de nieuwe trainer, maar belangrijker is de komst van Luciano D’Onofrio naar de Bosuil als sportief directeur. We weten nu wie bij Antwerp de lakens gaat uitdelen.

Die man is al gans zijn leven een topper in zijn vak. Ik zou hem zelfs de peetvader van de makelaars durven noemen. Een man met zoveel relaties en goede vrienden in het voetbalmilieu, is van onschatbare waarde voor een club. Zeker in een tijd dat alles in het voetbal draait rond geld.

Binnenkort zullen er wel enkele versterkingen landen in Deurne. Geen grote namen, want die zijn niet te betalen voor rood-wit, maar degelijke spelers, die toch een meerwaarde zullen betekenen voor de Great Old. Waar kan men die vinden, hoor ik u denken?

Wel, D’Onofrio weet waar die zitten!

Bouwvallige Bosuil Ik ben in alle geval blij dat er weer eersteklassevoetbal te beleven valt in de Metropool. Wat mij betreft, mag Beerschot er ook bij komen, dat is een kwestie van tijd. Ik zou graag met mijn kleinkinderen nog eens een Antwerpse derby meemaken. Gezien mijn gezegende leeftijd, moet ik daarmee niet te lang wachten. Ik kijk ook uit naar de openingswedstrijd van het seizoen 2017/2018, Antwerp-Anderlecht. Als dat geen affiche is.

20.000 toeschouwers gegarandeerd.

Er zijn echter enkele pijnpunten. Het Bosuilstadion is dringend aan vernieuwing toe. De

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

beste oplossing zou zijn dat men het legendarische stadion met de grond gelijkmaakt, om plaats te maken voor een gloednieuwe moderne arena. Wat in Gent kon, moet toch ook in Antwerpen lukken? Toen ik nog voetbalde, was de Bosuil al een bouwval. Met en beetje ongeluk kon men er een dakplaat op zijn kop krijgen!

Ik hoop dat de harde kern van de ploeg met het stamnummer 1 zich een beetje zal gedragen. Dat was vroeger wel eens anders. Een tijdje geleden had ik het erover met Daniël Verheyden, een notoire hooligan van ‘The Mauve Army’ op rust.

Hij bekende mij dat hij tijdens zijn succesvolle carrière maar één keer is moeten gaan lopen, en dat was op de Bosuil. Tot overmaat van ramp hebben ze hun ‘grosse caisse’ moeten achterlaten.

Ze hadden het lumineuze idee om Constant Vandenstock te vragen om de nieuwe trommel te sponsoren. Ze zijn voor de tweede keer moeten gaan lopen...

Gille van Binst

Voortaan betovert Lucano Potter “ The Great OLd”

Roskammen

Verrassingen en stunts In Het Nieuwsblad verscheen een opmerkelijke cartoon: Paul Gheysens en de door hem voor Antwerp gekozen “big boss” Luciano D’Onofrio dragen samen een uithangbord met opschrift “Ghelamco”. Met “zet die ploat af” – ooit nog gehoord - komt het bevel om het historische uithangbord “Bosuil” aan een stadion, ergens in Deurne, omlaag te halen. Om maar te zeggen dat de paleisrevolutie richting “anders en beter” voor de “Great Old”, drager van stamnummer één, her der toch op enig voorbehoud stuit.

Staat tegenover dat, dan zonder voorbehoud, de neo-eersteklasser zich de voorbije maanden ontpopte tot de meest besproken ploeg op het nationale voetbalplatform.

Stunts en verrassingen volgden er elkaar in ijltempo op. Het begon al met het verrassende ontslag van coach David Gevaert nadat die op een haar na promotie naar eerste klasse had gemist. De volgende stunt was het aanstellen van de fel omstreden John Bico als sportieve baas. Het fel protesterende rood-witte supporterslegioen maakte dat die man met bekwame spoed uit beeld verdween.

De volgende verrassing: de van “aartsvijand” Beerschot overgekomen Wim de Decker veroverde eerst als speler, en daarna als coach, de harten van datzelfde legioen. De tot nu positiefste stunt prijkt op zijn palmares. Na dertien jaar bracht hij de “Great Old” terug naar eerste klasse. Weliswaar dankzij, alweer, een verrassing van formaat in de laatste seconden van de laatste speeldag in de reguliere competitie! Bij SK Lierse weet men daar alles van. Gedurende al die maanden vol stunts en verrassingen bleef “sterke man” Patrick Decuyper zelf voltijds verrassen, door de lippen stijf op elkaar te houden rond elke vraag over de geldschieter(s) achter “zijn” Bosuilproject. Tot de enige en ware geldschieter Paul Gheysens zelf stuntte, en als grote baas van Ghelamco de vlag van zijn bedrijf in het stadion aan de Bosuil plantte, én zich in een moeite profileerde als nieuwe eigenaar van Royal Antwerp FC.

Het Frans als voertaal Het zal niet verbazen dat ook die machtsovername gepaard ging met nieuwe stunts.

“Ik ken meer van paarden dan van voetbal”, werpse verankering gaat dat niet lukken. Neem het van ons aan.

Alles koosjer?

Lopen we hopeloos achter en hebben we nog altijd niet begrepen dat het voetbal de dag van vandaag een keiharde zakelijke onderneming is geworden? Waarom dan argwanend toekijken als een zekere D’Onofrio, die het klappen van de zweep kent, neerstrijkt in Deurne-Noord? Dat is vrij simpel. Omdat we de man en zijn gevolg niet lusten. Een oude vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Zelfs als het hem lukt om ‘den Antwerp’ over enkele jaren opnieuw naar de top van het vaderlandse voetbal te brengen, dan nog gaan we met moeite onze handen op elkaar krijgen. Omdat we beseffen dat het allemaal niet koosjer is.

Riskante keuze Het staat iedereen vrij zijn vrienden zelf te kiezen. Als Paul Gheysens, als baas boven baas van R Antwerp FC, in zee wil gaan met Luciano D’Onofrio, de peetvader van de Luiks-Marseillaanse vriendenkring, dan kunnen we hem alleen maar gebrek aan goede smaak verwijten. Toejuichen doen we die keuze niet. Verre van. Dat D’Onofrio enkele veroordelingen voor fraude en een beroepsverbod als makelaar aan zijn broek heeft, daar lachen ze bij de LuiksMarseillaanse vriendenkring - onderwereld wilden we bijna schrijven - alleen maar eens hartelijk mee.

Zware jongens De lange arm van D’Onofrio reikt van Manchester en Milaan tot in Marseille over Porto en al wat daartussen ligt. Dat hij een indrukwekkend net heeft uitgebouwd en grote namen in zijn notaboekje heeft staan, laat daar geen twijfel over bestaan. De brave ziel gaat nu de sportieve lijnen uitzetten op de Bosuil, waar Paul Gheysens grootse plannen heeft voor een nieuw gigantisch stadion. We hopen alleen maar dat de rood-witte aanhang zich blijft herkennen in de club en vroeg of laat geen heim-

wee krijgt naar de bouwvallige Bosuil en de periode toen een zekere Wim de Decker stamnummer één terug naar eerste bracht. Want een club heeft een ziel, en we weten al langer welk lot beschoren is voor diegene die hem verkoopt aan de duivel.

Antwerpen boven?

Blijft de vraag waarom D’Onofrio, altijd goedlachs en met een gezicht om hem de absolutie te geven zonder te biechten, zich opoffert voor de Great Old. Puur uit liefde voor de club en haar rijke verleden uiteraard. Wat anders? Niet dat hij van het slag sukkelaars is dat morgen van honger gaat sterven, maar de man zou zijn hemd weggeven om van Antwerp opnieuw een volwaardige eersteklasser te maken. Dat er momenteel in bepaalde kringen van Marseille met champagne gemorst wordt en we de kurken tot hier hoorden knallen na de blijde intrede van hun peetvader op de Bosuil, is louter toeval. Het kan ook een dagelijkse gewoonte en een verworven recht zijn. Het zal Paul Gheysens, de grote Manitoe, een zorg wezen, nu hij op termijn mikt op een stadion met een potentieel van vijftigduizend kijklustigen. Des te beter, maar zonder Ant-

15

Enige mogelijkheid?

Alsof Luciano D’Onofrio een geschenk uit de hemel is en er echt geen andere onbesproken vakmensen zijn die het sportieve beleid van een voetbalclub onder de knie hebben. We vragen ons af hoe ze het bij Anderlecht, Club Brugge en AA Gent, om het daarbij te houden, klaarspelen om mee te draaien aan de top zonder sportief directeur D’Onofrio. Laat de keuze van Ghelamco-baas Paul Gheysens ongelukkig zijn, dat hij begeesterd is door de jeugd en daar flink in wil investeren, is dan weer een pluspunt. Belofte maakt schuld en het is met genoegen genoteerd. Het hoeft niet allemaal kommer en kwel te zijn. Maar hoe dat rijmt met de transferpolitiek en de wereldwijde vangarmen van hun nieuwe ‘sportieve’ aanwinst, is ons niet duidelijk.

Katjes Basketbal komt in deze kolommen niet erg veel aan bod, maar voor de meisjes die ons aangenaam blijven verrassen op het EK voor vrouwen in Tsjechië willen we graag een uitzondering maken. Ze laten zich ‘Belgian Cats’ noemen, en in het verleden waren die katjes niet altijd een toonbeeld van orde en tucht.

Daar is verandering in gekomen. Dat bewe-

liet Gheysens weten. Dat klopt. Het aanstellen van Luciano D’Onofrio als sportieve nummer één is alvast één bewijs. Over de reputatie van “godfather” Luciano gaan we hier niet uitweiden; op deze bladzijde wordt zijn portret voldoende belicht.

Of hij de juiste man op de juiste plaats op het juiste moment is, zoals zijn werkgever beweert, dat blijft, om het eufemistisch te zeggen, toch even afwachten. Dat Wim de Decker plaats moet ruimen voor de Italiaans-Roemeense tandem D’Onofrio-Bölôni is niet echt wat de duizenden aan “de liefdevolle kleuren” verknochte fans gehoopt hadden. De nieuwe heersers van de Bosuil bewaren dus beter de herinnering in het achterhoofd aan wat John Bico overkwam toen, onder zijn bewind, het supporterslegioen zijn ongenoegen over de gang van zaken in de club meer dan duidelijk maakte.

Met alle gevolgen van dien.

Niet dat de Ghelamco - kreet “the sky is the limit” bij voorbaat tot mislukken gedoemd zis. Maar in een door West-Vlaamse dirigenten geleide Italiaans-Roemeense voetbaldans, met het Frans als voertaal (!), de tint “Antwerps” wat meer in de verf zetten, had beslist geen kwaad gekund. Nu vrezen velen zoiets als een “Standard aan de Schelde”.

Hoe dan ook, de jongste tijd stond de Bosuil bol met stunts en verrassingen. Het verbale geweld van een voetbalanalfabeet in een zelfgecreëerd hoerasfeertje - “op naar de top binnen drie of vier jaar” - klasseren we tot nader order als gezwam. Dat belet niet dat we de “Great Old” als kersverse eersteklasser een prestatie toewensen die het illustere verleden waardig is. Dat zou, na alle “verrassingen” van de voorbije maanden, pas echt een stunt zijn. zen ze onder meer met hun nipte maar verdiende overwinning tegen topfavoriet Rusland.

Het was weeral een tijd geleden dat de poezen nog eens in aanmerking kwamen voor een belangrijk toernooi. En nu dit. Dat vraagt een woordje uitleg.

Schatjes Die uitleg kregen we van ‘general manager’ Koen Umans. “We zijn enkele jaren geleden gestart met een investering en een professionele aanpak, die nu hun vruchten afwerpen.”

Waar ze vroeger al eens hun rug kromden en naar elkaar durfden krabben, zijn de katjes intussen schatjes geworden. Volgens de organisatoren althans, die het kunnen weten omdat ze er dagelijks mee te maken krijgen. Verre van ons om de overige talenten te miskennen, maar de ervaring en de absolute klasse van Ann Wauters zijn extra troeven die de nog jonge ploeg ten goede komen. Bondscoach Philip Mestdagh heeft er alleszins een goed oog in: “Als we de komende jaren de huidige structuur kunnen handhaven, is veel mogelijk.” Het is de schattige katjes van harte gegund.

Verrassende crossers Er werd links en rechts nog wat gekoerst de voorbije dagen. Wat de Baloise Belgium Tour, de Ronde van Limburg en de Elfstedenronde voorstellen, is een open vraag. Maar we kunnen er niet naast kijken dat Wout van Aert en Mathieu van der Poel hun mannetje staan op de weg. Het zal nog niet voor morgen zijn dat ze het veldrijden adieu gaan wuiven, ze zijn wel hun mogelijkheden aan het aftasten binnen het peloton dat zijn kroon mag werpen naar de twee crossers. We hebben de indruk dat ze er beiden plezier aan beleefden om de wegrenners van het erepodium te verdringen. Deze week staan het nationaal kampioenschap tijdrijden en het BK op de weg op het programma.

Als we Wout van Aert mogen geloven, is hij er klaar voor. Het niet te onderschatten deelnemersveld zal er dan wel helemaal anders uitzien, maar hij mag ons altijd verbazen. Als hij wint, gaan we te voet naar Scherpenheuvel.

Wanneer? Dat weten we nog niet.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

22 juni 2017

“Islamofobie is de fobie van de liefde” Het hoofdkwartier van de ‘Islamofobe Samenleving’ (IS) is volledig verduisterd. De rolluiken zijn naar beneden gelaten en de angst is er haast te snijden. Voorzitter Gerard Nuitjens was thuis televisie aan het kijken, toen hij het nieuws vernam van de aanslag op het groepje moslims in Londen. “Ik wist toen al dat het prijs zou zijn”, zucht Nuitjens, “maar wij hebben niets met die dader te maken. Echte islamofoben doen dit niet.”

De ‘Islamofobe Samenleving’ is geen bekende organisatie, maar telt wel miljoenen leden in Europa. “Hoeveel? Dat is moeilijk te zeggen”, legt Nuitjens uit, “er komen er alle dagen bij. Dat komt omdat IS een open organisatie is. We delen geen lidkaarten uit, vragen geen lidgeld en geven geen brochures uit. Dat kan ook niet in deze gevaarlijke tijden en met ons budget. Maar ons ledenbestand spreekt voor zich. Wij gaan er dan ook van uit dat iedere mens als islamofoob ter wereld komt. Het is pas later, bij het opgroeien, dat sommigen zich overgeven aan islamofiel gedrag onder druk van mensen als Joël de Ceulaer en organisaties als UNIA.” Een duidelijk manifest heeft IS echter wel.

En dat laat weinig aan de verbeelding over. We lezen er pertinente opdrachten in, zoals “Slaat de moslim dood, waar gij hem ook moogt aantreffen. Islam belijden is veel erger dan de doodslag”, en “Zaai terreur in de harten van de moslims. Slaat hun het hoofd af, verminkt hen in alle ledematen.” Nuitjens zucht wat gepijnigd bij deze citaten. “Wel, ja, dat bedoel ik dus. Als u dat soort zinnen uit ons manifest gaat plukken, lijkt het alsof wij bij die aanslag betrokken zijn. Maar ik zweer u: wij hebben er niets mee te maken.”

PALLIETER: u moet toch toegeven dat het wel heel toevallig is dat de dader riep: “Ik ga alle moslims vermoorden.” Een oproep die letterlijk in uw manifest staat.

NUITJENS: “Zo staat het geschreven, ja. Maar kan u nu, eerlijk, zeggen dat wij daar ook voor verantwoordelijk zijn? Ons nu op deze manier aan geweld koppelen, is wat al te makkelijk.

‘Islamofobe Samenleving’ staat voor vrede en dialoog. Niet voor geweld. Dat gaat goed bij 99,99 procent van onze leden. Maar als één iemand door het lint gaat, krijgen wij de rekening gepresenteerd van de pers. Dat vind ik een moslimtruc. Islamofobie is de fobie van de liefde.”

PALLIETER: u zou natuurlijk alle geweld uit uw manifest kunnen schrappen. Dan zou u minder makkelijk…

NUITJENS: “Uitgesloten. Het manifest is perfect zoals het is. Subliem in iedere letter. Het gaat om de interpretatie. Daar loopt het fout.”

PALLIETER: hoe moet ik volgende zin dan interpreteren: “Gooit de islamofiel, hoofd eerst, van de hoogste toren.” Of nog: “Na de strijd mag je de moslimvrouw tot seksslavin maken.”

NUITJENS: “In ieder geval niet zoals u ze interpreteert.”

PALLIETER: hoe dan wel?

NUITJENS: “Dat kan ik u niet uitleggen zonder dat u eerst jarenlang islamofobie bestudeerd heeft en doordrongen bent van de waarden van de islamofobie. Er is ook zoiets als de tijdsgeest, hé. Islamofobie is ongeveer tien seconden jonger dan de islam.”

Kruisende woorden 1063

A

Zodoende

Velomoe

Als Karel de Gucht zegt dat de Brexit er waarschijnlijk niet komt, is er maar één conclusie mogelijk: de Brexit is onvermijdelijk!

Blijkens een recent rapport – ergens ter wereld moet een rapportenfabriekske staan, waar over alle mogelijke en vooral onmogelijke onderwerpen rapporten worden gefabriceerd – is Antwerpen de zevende fietsstad ter wereld.

Met de gekende Antwerpse flair zeggen wij: het volstaat nu, want meer is niet altijd beter.

Eertijds

B C

Ooit was het Antwerpse Sint-Lievenscollege hét Vlaamse, katholieke college van Antwerpen. Nu start het nieuwe schooljaar daar op 4 september, omdat op 1 september de islamitische leerlingen hun Offerfeest vieren (en dus thuisblijven). Waar is der vaadren fierheid gevaren...

D E

Expert

F

Naar verluidt heeft cdH héél lang samengezeten met minister De Croo, om te horen hoe ge dat moet doen, de stekker eruit trekken.

G

Ergerlijk

H

Acrylamide. Het woord alleen al klinkt plasticachtig. Het kan in uw frieten zitten. Kàn. Wij herinneren ons nog van die maatregelen van de EU. Iets met Franse kaas en zo. En het formaat en de vorm van groenten en fruit.

I J

Consequent

K L HORIZONTAAL

NUITJENS: “Voor mij en de ware islamofoben is het nochtans glashelder, hoor. Maar ik begrijp uw punt. Ik denk dat we veel meer ontspoorde islamofoben kunnen overtuigen van het liefdevolle karakter van islamofobie, als we daar erkenning, locaties, werkingsmiddelen en cursusgeld voor zouden krijgen. Dit is tenslotte een maatschappelijk probleem dat we samen moeten aanpakken. Wij zijn niet verantwoordelijk, de maatschappij wel. Geef ons geld, verdorie. Zo gaan we die liefdesboodschap niet uitgelegd krijgen hoor. Er zijn zoveel andere opties

dan verklaren dat ons manifest onzin is. Denk toch na man.”

PALLIETER: zou het geen mooi gebaar zijn om op straat te komen, tegen radicale islamofobie?

NUITJENS: “U begrijpt het echt niet, hé, mijnheer Pallieter. Ik ben islamofoob. Ten eerste: er is geen radicale of gematigde islamofobie. Er is alleen islamofobie. Ten tweede: zo’n betogingen lopen vol moslims. U kan net zo goed aan iemand met hoogtevrees vragen om de Mont Blanc te beklimmen. De vraag alleen al is beledigend. U bent een racist. Prettige dag verder.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Scherpe ondervraging B. In de toekomst - Alles wat met geluid te maken heeft C. Israëlisch regeringsleider - Muzieknoot D. Zweedse stad E. Grafopschrift - Familieleden F. Europese hoofdstad - Franco-Duitse ultuurtelevisiezender - Amerikaans persbureau G. Katholieke man die de lagere wijdingen heeft ontvangen - Verpakking voor bulkgoederen - Zigeunervolk H. Wondvocht - Franstalige eenheidslijst uit Vlaams-Brabant die deelneemt aan Vlaamse verkiezingen - Netwerk van Microsoft voor e-mail I. Rauwkostgerecht J. Terbium - Biljartterm - Edelgas K. Telwoord - Voltijdsequivalent (afk.)

L. Continent

PALLIETER: maar u krijgt het niet uitgelegd…

Verticaal 1. Afbeelden 2. Deel van een schip - Hooiafval Praatvogel 3. Buitengewoon - Nobelium 4. Europees land - Loofboom 5. Neurolinguïstisch programmeren - Anders dan je verwacht 6. Kamerlid die zich vanaf september 2016 niet meer kon vinden in de N-VA - Zijrivier van de Kleine Nete - Ruthenium 7. Opgewekte miskraam Frequentiemodulatie 8. Deel van een houten schip - Overzond telegrafisch 9. Iemand die tegen betaling iets leent Aantal ideeën die samen een theorie vormen 10. Germaanse god - Pers. vnw. - Aziatische staat 11. Afstammelingen - Dorp in Vlaams-Brabant 12. Riemen

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1062 vindt u op blZ. 14

Bart Staes van Groen – voorheen een VU’er – is nog de kwaadste niet, maar deze keer fronsen wij toch wel de wenkbrauwen: inzake de frietproblematiek verwijt hij Ben Weyts euroscepticisme. Alsof Bart en de Groenen altijd staan te juichen voor richtlijnen van de EU...

Invalshoek Onze Vlaamse arbeidsmarkt heeft nood aan elk talent: zo bekijkt onderwijsminister Crevits de erkenning van buitenlandse diploma’s van vluchtelingen. Over de concurrentie met hier ter plaatse behaalde diploma’s wordt gezwegen als vermoord.

Wetenschappelijk zeker

Opmerkelijk Eigenlijk is het allemaal snel aan de aandacht voorbijgegaan, die kerel die in Amerika het vuur opende op Republikeinse verkozenen. Niet belangrijk genoeg voor de media om uit te melken?

NYT Jubel! Juich! Belgikistan stond vorige week in de New York Times! Weliswaar met veel slechte kanten, maar dat kan de goede Vlaams-nationalist alleen maar verheugen.

Onbegrijpelijk We begrijpen er weer niks van. Zorgt de PS voor jobs, jobs, jobs, weliswaar voor eigen kroost, en zit daarmee op de lijn van de huidige regering, en ‘t is wéér niet goed.

De grapjas Zijne vrolijke majesteit, die blijkbaar de naam “van België” weer heeft laten veranderen naar “van Saksen-Coburg”, of zoiets, is heel opzichtig gaan deelnemen aan een islamitische vastenverbreking, ook wel “iftar” genaamd. Naar verluidt zal hij volgend jaar op de dag van het Zangfeest bij een Vlaamsnationalist aan de dis aanschuiven en komt hij daarna mee zingen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Die warmte en die droogte, echt, wij weten vanwaar die komen. De PS staat voor een ellendige tocht door de woestijn en dat laat sporen na!

Schol Op het moment dat u dit leest, is in de Brusselse KVS net de avond achter de rug waarop de heilige Rachida Lamrabet voor kaviaarlinks Brussel nog eens al haar duivels heeft mogen ontbinden. Garçon, geef haar van ons nog een waterke, maar pas na zonsondergang, want het is ramadan.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be