't Pallieterke van 29 juni 2017

73ste jaargang • nummer 26 • donderdag 29 juni 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,20

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De confederale eenzaamheid van de N-VA Met de ineenstorting van de PS dreigt de N-VA een laatste bondgenoot te verliezen in de tocht naar het confederalisme, stellen sommige politieke waarnemers. De PS is tenslotte de enige Franstalige partij die nog regionalisten in haar rangen telt. MR, cdH en Ecolo zijn belgicistischer dan ooit. Raakt de N-VA met haar confederale credo straks niet verder dan studiedagen en seminaries? Zo pessimistisch mogen we nu ook niet zijn.

De politieke crisis in Franstalig België zal wellicht een tijd aanhouden, maar ondertussen is stilaan duidelijk hoe de verschillende deelstatenregeringen er zullen uitzien. CdHvoorzitter Benoît Lutgen trok vorige week de stekker uit de Waalse, Brusselse en Franse Gemeenschapsregering. Hij hoopt op alternatieve coalities zonder de PS. Door de balorige houding van Défi-voorzitter Olivier Maingain is de kans klein dat er in Brussel snel een oplossing komt. De aversie van Maingain voor Charles Michel is zo groot dat hij een regering met de MR niet ziet zitten. Er is nog een juridische procedure hangende rond 700.000 euro partijfinanciering waarover Défi en MR kibbelen. Dat dateert uit de periode dat ze nog een kartel vormden. Wellicht maakt de Brusselse regering een doorstart met Ecolo/Groen in de plaats van cdH. In Wallonië tekent zich dan weer een MRcdH-coalitie af, en daar was het Benoît Lutgen echt om te doen. De meerderheid met één zetel is zeer krap, maar de coalitie kan voor bepaalde dossiers vanuit de oppositie geholpen worden door Ecolo. Onder andere om meerderheden te leveren rond politieke vernieuwing, decumul van mandaten en de afbouw tot zelfs de afschaffing van de provincies. Voor Lutgen - die opnieuw minister wil worden in de Waalse regering - is dit een voorafname voor de coalities na de federale en regionale verkiezingen van 2019. De PS hangt in de touwen en zelfs twee jaar oppositie in Wallonië zal niet voor een heropstanding zorgen.

Michel II zonder socialisten Het ziet ernaar uit dat een as van liberalen en centristen in 2019 de Waalse regering zal leiden en dat MR en cdH ook samen in de federale regering zullen stappen. Opnieuw onder leiding van Charles Michel. Aan Vlaamse kant zouden Open Vld, CD&V en N-VA aansluiten. Het is een publiek geheim dat Charles Michel droomt van een doorstart. Een volgende regering zonder socialisten wordt steeds realistischer. In Vlaanderen slaagt de sp.a er maar niet in op te veren in de peilingen, ondanks de oppositierol. Naar verluidt zou de CD&V voor 2019 een linkse campagne voeren (de partij haalt dan de meerwaardebelasting opnieuw van onder het stof) om gematigde sp.a’ers aan te trekken.

De PS zit dan weer in een existentiële crisis. En vooral: er is weinig animo om met de Waalse socialisten te regeren die voortdurend zullen worden opgejaagd door de extreemlinkse PTB. Vraag is meteen of zo’n regering zonder de PS bereid zal zijn met de N-VA een nieuwe staatshervorming te onderhandelen waarbij stappen gezet worden richting confederalisme.

Ex-N-VA’er Hendrik Vuye oreert al maanden dat de PS een natuurlijke bondgenoot is, omdat enkel in die partij nog regionalisten zitten. De andere Franstalige partijen, van MR over cdH tot Ecolo, zwaaien zo vaak mogelijk met de Belgische vlag. Voor hen is een verdere overheveling van bevoegdheden echte horror. Voor de cdH, machtsgeil als die is, zal het in 2019 nog net lukken om in een federale regering met de N-VA te stappen. Maar een nieuwe staatshervorming? Onbespreekbaar.

Een failliet Wallonië De N-VA, die net drie studiedagen heeft georganiseerd rond confederalisme, staat dus alleen. Ook al omdat Open Vld en CD&V evenmin happig zijn op een nieuw rondje staatshervorming. Toch blijft de deur naar het confederalisme op een kier staan. Ook zonder de PS. Het is, in tegenstelling tot wat Vuye beweert, trouwens niet meer zo zeker dat PS’ers uit een soort van Waals regionalisme voor meer autonomie zouden kiezen. Wat valt er nog te splitsen? Afgezien van justitie (waar aan beide kanten van de taalgrens wellicht een meerderheid kan worden gevonden) komen we al snel bij de sociale zekerheid terecht. En dat is voor de PS absoluut taboe. Vraag is dan of men met de PS sneller stappen richting confederalisme kan zetten.

De hefboom voor meer Vlaamse autonomie is de precaire toestand van de Waalse overheidsfinanciën. De zesde staatshervorming kost Wallonië veel geld. Het heeft net als Vlaanderen extra bevoegdheden gekregen op het vlak van gezondheidszorg, arbeidsmarktbeleid en kinderbijslag, maar slechts 85 procent van de middelen zijn gevolgd. Voor Vlaanderen is dat geen probleem. Wat extra besparen en klaar is Kees. Wallonië heeft echter geen geld om de zesde staatshervorming uit te voeren en stevent op een faillissement af. Over het gebruik van de middelen voor kinderbijslag

Le Président Linard Voorbije weekend werd de eentalige Waal Linard verkozen tot bondsvoorzitter van de KBVB. Er is veel ophef omdat deze man enkel Frans spreekt en geen woord Nederlands, Engels of Duits verstaat noch spreekt. De nieuwe voorzitter past dus perfect in de unieke Belgische sportlogica van de voetbalbond.

De voetbalbond is immers nog steeds een unitaire structuur en daar is Frans de omgangstaal. Linard zegt dat hij omringd wordt door veel Nederlandstalige medewerkers en bijgevolg is er voor hem geen enkel probleem. Als er in de federale regering ministers zijn die geen Nederlands kunnen spreken, waarom zou dat dan in een sportfederatie niet mogen? De voetbalbond valt, volgens die Belgische logica, dus weinig te verwijten, maar waarom blijven de Vlamingen deze toestand dulden?

Sport is al veertig jaar een exclusieve bevoegdheid van de Gemeenschappen; dat werd in 1977 door de federale wetgever unaniem beslist. De Vlaamse en de Franstalige sportfederaties hebben in elke sporttak samen nog een overkoepelende structuur, die slechts kan instaan voor een beperkt aantal nationale competities en de deelname aan internationale competities. Alle sportfederaties hebben zich aan de wettelijk opgelegde structuur aangepast, behalve de KBVB. Hoewel alleen de Franstalige en Vlaamse voet-

Krijgt Vlamingenhater Olivier Maingain het voor het zeggen in Brussel? is er zelfs nog geen akkoord bereikt. Bovendien wordt het solidariteitsmechanisme via de financieringswet de komende jaren afgebouwd. Tegen 2024 is er wel nog de royale solidariteit van de sociale zekerheid, maar die van de financieringswet (eigenlijk geregeld via de personenbelasting) zal niet meer bestaan. Ook balfederaties (die geen aanhangsels zijn van de KBVB en het beleid van de bond zouden moeten bepalen) erkend zijn, moeten die zich ten onrechte schikken naar het nationale beleid van de unitaire voetbalbond.

Ondanks zijn onwettige structuur heeft de voetbalbond meer dan welke andere sportfederatie in de loop der jaren zeer veel geld gekregen van de Vlaamse, provinciale en gemeentelijke overheden. Weinig Vlaamse ministers bevoegd voor sport hebben sinds 1977 de wettelijk verplichte splitsing van de voetbalbond als voorwaarde voor subsidiering gesteld. Philippe Muyters (N-VA) is de twee laatste legislaturen ter zake bevoegd, maar hij weigert, ja, hij weigert hierover het langverwachte initiatief te nemen, dat nochtans op de steun van de Vlaamse administratie ‘Sport Vlaanderen’ zou kunnen rekenen.

een belgicistisch ingestelde Franstalige coalitie van MR en cdH zal dan bij Vlaanderen moeten aankloppen om over een nieuwe staatshervorming te praten.

Met zo’n tolerant beleid van hogerhand, is het logisch dat de Belgische voetbalbonzen volharden in hun incivieke structuren en… dat er anno 2017 nog altijd een eentalige bondsvoorzitter getolereerd wordt.

Zowel de Vlaamse topclubs als de Vlaamse overheid zijn in hetzelfde bedje ziek. Sinds 1977 geldt er een communautaire vrede in de Belgische voetbalbond, die nochtans een onwettige structuur in stand houdt. Met een Vlaams-nationalist als minister van Sport en met een Vlaams-nationalistische partij in de federale regering hadden we eerlijk gezegd beter verwacht. Als er volgende week een gesprek tussen Muyters en bondsvoorzitter Linard plaatsvindt, in welke taal gaat dat dan gebeuren? Ondertussen blijft Vlaanderen maar belastinggeld pompen in de Belgische structuren.

K arl van C amp

Lees ook blz.3: Paleisrevolutie binnen KBVB door Eurostadion

2

Actueel

29 juni 2017

Telkens ik een Belg ontmoet… Vuurtje stook in Zuid-Afrika Telkens wanneer ik een Belg ontmoette, vroeg ik hem of haar of er een tijd was waarin Belgen zich meer Belg voelden dan Waal of Vlaming. Het was mijn naïeve en zonder twijfel dwaze hypothese dat de kolonisatie van Congo op een of andere manier de twee volkeren tot één echte nationaliteit had gesmeed. Net zoals de Schotten zich meer Brits voelden ten tijde van het Britse Rijk (de Schotten zijn enigszins vergeten dat zij de meest vurige imperialisten waren). Mijn hypothese, die intussen volledig weerlegd is, vond zijn oorsprong in het lezen van Graham Greene’s ‘Een opgebrand geval’ (‘A Burnt Out Case’).

De grote Belgische Franstalige schrijver en sinoloog Pierre Ryckmans (beter gekend als Simon Leys, wereldberoemd behalve in Vlaanderen) was er trots op Belg te zijn. Ook al bracht hij meer dan de helft van zijn leven door in Australië. Franse universiteiten minachtten hem omwille van zijn consistente, maar vroegtijdig antimaoïsme (er bestaat geen grotere zonde in de academische wereld dan gelijk te hebben alvorens de tijd rijp is om gelijk te hebben). Hij bezette de leerstoel Georges Simenon, een andere grote Belgische Franstalige schrijver, aan de Belgische Koninklijke Academie voor Franse Taal en Literatuur. In 1932, niet lang nadat hij het personage van Maigret had gecreëerd, schreef Simenon een boek getiteld ‘Maigret chez les Flamands’. Ik dacht dat het interessant zou zijn om het te lezen als bewijs van de verhoudingen tussen de Walen (Simenon was uiteraard een Waal) en de Vlamingen tachtig jaar geleden. Het verhaal speelt zich af in een kleine stad aan de Maas op de grens tussen Frankrijk en België. De stad is uiteraard Waals, maar Vlaamse matrozen passeren er op binnenschepen en er is de Vlaamse familie Peeters, die een café en een kruidenierswinkel uitbaat, waardoor ze (relatief) rijk is geworden. De plaatselijke bevolking heeft een hekel aan hen, vanwege twee redenen: hun geld, en omdat ze Vlamingen zijn.

Hun zoon, een onaantrekkelijke jongeman genaamd Joseph, wordt geacht het te gaan maken in de wereld, want hij studeert rechten in Frankrijk. Hij wordt ook geacht met zijn nicht te trouwen, Marguerite, de dochter van de plaatselijke dokter, Van de Weert. Ongelukkigerwijs heeft hij Germaine Piedboeuf, de dochter van een plaatselijke Waal, zwanger gemaakt. Wanneer zij verdwijnt en later teruggevonden wordt in de rivier met ingeslagen schedel, is het voor de plaatselijke bevolking duidelijk dat het de familie Peeters moet geweest zijn, want ze hebben een motief – en omdat ze Vlaams zijn. De familie Peeters vraagt Maigret de zaak te onderzoeken en hun onschuld te bewijzen. Simenon was een zeer scherpe waarnemer en wist meestal, door persoonlijke kennismaking, waarover hij sprak ondanks dat hij, zoals iedereen, zijn vooroordelen had.

Theodore Dalrymple Brits arts en publicist

Anna Peeters, de zus van Joseph, is ook onaantrekkelijk, knokig en geslachtsloos, maar dit is hoe haar moeder haar beschrijft: “Ze was meer Vlaams dan haar moeder en behield een zwak accent. Ze had echter een fijn figuur en haar verbazingwekkend wit haar verleende haar een zekere noblesse.”

Niettemin, echter, ondanks haar Vlaams zijn! Het is al lang mijn overtuiging dat een woord of twee veel over ons zegt: bijvoorbeeld, toen de burgemeester van Londen en de Britse premier zeiden dat de slachtoffers van de meest recente aanslagen ‘onschuldig’ waren, lieten ze verstaan – ongetwijfeld zonder dat bewust te willen doen – dat voor hen de schuldigen wel degelijk in het vizier mogen worden genomen, waardoor ze onbewust de logica van het terrorisme al voor de helft aanvaarden.

Maigret ontdekt de sfeer in de kleine stad: “Er waren geen Vlamingen in het café. Ze verkozen het café van Peeters, alles in donker hout, met zijn geur van koffie, chicorei, kaneel en jenever. Ze spendeerden er vele uren met hun ellebogen op de toog… Maigret luisterde naar wat er werd gezegd rondom hem [in het café].

Hij ontdekte dat Vlaamse matrozen niet graag gezien werden, minder vanwege hun aard dan omdat hun boten met krachtige motoren, proper onderhouden als keukengerei, in concurrentie stonden met de Fransen en vracht aanvaarden aan bespottelijke prijzen.”

Wrok, niet hoop, doet leven. Het is de emotie (anders dan rechtvaardige verontwaardiging) die nooit teleurstelt.

Theodore Dalrymple

Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conservatieve gedachtengoed.

Wie afgaat op wat hij in zijn persorgaan over dat verre land mag vernemen – of juister, NIET mag vernemen –, zou geneigd zijn te denken dat Zuid-Afrika bevolkt wordt door een resem wilde volksstammen die nog door de beschaving ontdekt moeten worden en daarom nog volslagen onbekend en onbemind zijn.

De volkerenmoord op de blanke boeren, die al sinds 1994 van hogerhand wordt gedoogd en onverminderd voortwoedt? Nooit iets van gehoord in UW (?) media. De onvoorstelbare corruptie van laag tot hoog, de president op kop, waaraan het hier onbekende land zijn financiële rommelstatus en zijn economische afgang te “danken” heeft? Nooit iets van gehoord in UW (?) media.

Dat het land, met een onmogelijke Zuma aan het hoofd, slecht bestuurd wordt, dat wist de lezer van dit blad reeds. Dat slecht bestuur in Kaapstad blijkt echter af te stralen op heel de republiek. De zwarte auditeur-generaal Kimi Makwetu heeft de pers ingelicht over de ronduit slechte manier waarop liefst een derde van de 263 “munisipaliteite” (gemeenten) van het land bestuurd wordt. De man doet zijn best om objectief te zijn, en hij windt er geen doekjes om: leiders die hun personeel geen cultuur van eerlijkheid en ethische praktijken kunnen (of willen) bijbrengen, en leiders die er niet over waken dat transacties volgens financiële wetten en regels verlopen.

Makwetu klaagt ook aan dat in die gemeenten totaal geen interne controle op fatsoenlijk bestuur bestaat. Kortom, in omtrent honderd door het ANC bestuurde gemeenten in ZuidAfrika wordt meer uitgegeven dan er binnenkomt. Hoor ik daar nu iemand opperen dat er in onze eigen welvaartsstaat ook van die gemeenten zijn, maar dat “men” daar ten onzent de pers niet voor alarmeert?

Als een woord geen woord is Twee Pallieterkes geleden moest ik nog schrijven over “Zuid-Afrika in brand”, en kijk welke “brandende” actualiteit ik jullie weer moet meedelen. De branden in Knysna en andere toeristische trekpleisters langs de tuinroute lagen de “regenboognasie” nog vers in het geheugen, en daar sloeg de barbarij alweer onvoorstelbaar brutaal toe, in de mooie hoofdstad van de Oranje-Vrystaat, Bloemfontein, ook wel geprezen als “die stad van rose”. In die aantrekkelijke gerechtelijke hoofdstad van ZuidAfrika was al drie weken een staking aan de gang van de vakbond SAMWU (South African Municipal Workers Union, ofte Suid-Afrikaanse Munisipale Werkers Unie). Na heel wat gepalaver hadden de stakers een overeenkomst bereikt met de burgemeester, een politicus van het nationaal regerende ANC van president-oplichter Zuma. Toen de bedongen overeenkomst op papier gezet moest worden, gaf de burgemeester echter niet thuis en dat had voor stad en land onvoorstelbare gevolgen.

Wie zal dat betalen?!

Als de gekleurde inwoners van Zumaland hun zin niet krijgen, gaan zij over tot plundering en brandstichting, ongeacht de politici die aan de macht zijn in het land of de provincie

of de stad. Daarmee kan je zowat samenvatten wat “wit” Zuid-Afrika over zijn andersgetinte medelanders denkt en, helaas, daarmee leggen zij de vinger op een van de vele wonden waaraan dit ooit welvarende land dreigt dood te bloeden. Ter zake. Na de woordbreuk van Bloemfonteins ANC-burgemeester, ontstaken de SAMWU-werkers, met wier vakbond de ACOD van bij ons goede banden blijkt te hebben, niet alleen in woede, zij ontstaken ook de onvermijdelijke vuren. Op de houten (!) vloeren van de als nationaal erfgoed erkende “Ou Stadsaal” uit 1936, aan de indrukwekkende in haar geheel geklasseerde President Brandstraat, begonnen zij vlijtig vuurtje te stoken, met als dramatisch gevolg dat heel dat nationaal erfgoed tot tegen de grond afbrandde.

Adieu, nationale trots. Adieu, cultureel erfgoed.

Bedankt, ANC… Behalve hoogst verontwaardigde reacties van blanke burgers in de media op zoveel barbarij, klinken er ook indringende eisen om de daders, van wie er drie aangehouden schijnen te zijn, of althans hun vakbond, te doen opdraaien voor de onherstelbare schade. Rekening houdend met de corruptie van laag tot hoog in dat zo erg geteisterde tweede vaderland van mijn hart, vrees ik dat van die terugbetaling niks in huis zal komen, nog afgezien van de bedenking dat een onherstelbaar verlies niet terug te betalen valt. En al zeker niet door een bewind dat economisch naar de rand van de afgrond… afzumt. hvo

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

De perceptie van de belastingregeringen

Uit de smalle beursstraat

De Vlaamse regering en de federale regering wekken de indruk echte belastingregeringen te zijn. De beleidsploegen moeten dringend van dat imago af indien ze daarvoor bij de verkiezingen van 2018 en 2019 niet afgestraft willen worden.

len. Door die lastenverlaging wordt het aantrekkelijk om mensen aan te werven. Het is één van de oorzaken van de mooie jobcreatie. In België kwamen er vorig jaar netto 59.000 banen bij. Volgend jaar zijn er dat 43.000.

Andere reden is dat de verlagingen in de personenbelasting pas vanaf 2018 en 2019 op kruissnelheid komen: het tarief van 30 procent stijgt en de belastingvrije som (dat deel van het inkomen waar men geen belasting op moet betalen) wordt eveneens opgetrokken. Al die elementen maken dat de fiscale druk in België tegen het einde van de legislatuur echt wel gedaald zal zijn. Ze wegen zwaarder door dan de hogere taksen. De regeringen moeten daar in hun communicatie meer de nadruk op leggen.

Deze belastingverlagingen zijn trouwens fiscaal zeer rechtvaardig. In die zin dat ze vooral de lagere inkomens ten goede komen. Dat blijkt uit een grafiek die de OESO, de denktank van de industrielanden, in haar jaarlijks rapport over België publiceerde. Volgens de OESO hebben de maatregelen van de regering-Michel het minimumloon tussen 2014 en 2016 met 5 procent doen stijgen. Tegen 2021 zal dat door de belastingverlagingen 10 procent zijn. Het mediaanloon stijgt in de totale periode met 4 procent en het maximumloon met 1 procent.

Anders gezegd: de belastingverlagingen zijn extreem sociaal.

Waarom zit de CD&V dan te klagen over een gebrek aan rechtvaardige fiscaliteit?

Angélique Vanderstraeten

De Turteltaks, de verhoogde btw op elektriciteit, duurdere tabak en alcohol door hogere accijnzen, de roerende voorheffing naar 30 procent… Bij de man in de straat overheerst de indruk dat de belastingen de voorbije jaren enkel gestegen zijn.

Het klopt dat er een aantal belastingverhogingen zijn doorgevoerd, zowel door de Vlaamse als door de federale regering. En dat terwijl de socialisten voor het eerst sinds lang in de oppositie zitten. De regering-Michel en de regering-Bourgeois worden afgeschilderd als belastingregeringen. Ze doen opvallend weinig om daar tegen in te gaan. Dat kan nefast zijn met het oog op de lokale verkiezingen van 2018 en de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019.

Nationale Bank ziet daling De oppositie kreeg de voorbije maanden steun van de N-VA-kritische pers, die allerlei cijfers van de oppositie klakkeloos overnam. Cijfers die moeten aantonen dat de Vlamingen op alle niveaus met belastingregeringen opgescheept zitten. Immers, zijn de belastingen ten laste van de gewone man, inkomen plus consumptie, de voorbije jaren niet toegenomen? Zo was bij sp.a-voorzitter John Crombez te horen. Meer bepaald stegen de belastinginkomsten van 79 miljard euro in

2014 naar 85 miljard euro in 2017.

Maar dit zegt niets over de belastingdruk. De belastinginkomsten namen toe omdat er meer mensen aan de slag waren en de economie aantrok. Dat leidt tot meer inkomsten zonder dat regeringen de belastingen netto moeten optrekken.

De meest duidelijke en objectieve cijfers over de belastingdruk komen van de Nationale Bank. Om te zien of de belastingen wel degelijk verhoogd zijn moeten de totale belastingontvangsten worden afgezet tegenover het bruto binnenlands product, dus wat we met z’n allen op een jaar tijd produceren.

Welnu, volgens de Nationale Bank bedroegen de totale belastingontvangsten in België in 2014 nog 45 procent van het bbp.

In 2016 is dat naar 43,9 procent gezakt. Dus zijn de belastingen recent gedaald.

Onzichtbare belastingverlagingen Waarom dan al die ergernis over de Turteltaks en andere belastingen? Tellen die dan niet mee? Toch wel, ze hebben de fiscale druk doen stijgen, maar aan de andere kant ziet de bevolking de belastingverlagingen niet die eveneens werden doorgevoerd. Het gaat in eerste instantie om een verlaging van de sociale bijdragen die de bedrijven op het loon moeten beta-

Actueel

29 juni 2017

Paleisrevolutie binnen KBVB door Eurostadion We schreven het reeds in onze editie van 15 juni: de forse uitspraken van François de Keersmaecker ten gunste van het Eurostadion zouden zijn zwanenzang inluiden als voorzitter van de Belgische voetbalbond. Zo is ook geschied. Met zijn soloslim ging hij diametraal in tegen het standpunt van het bestuur van de KBVB, zodat een herverkiezing als voorzitter - tot zijn eigen verbazing - uitgesloten was.

Omdat de profclubs absoluut zeker wilden zijn dat gebroken zou worden met het megalomane Eurostadion, vroegen ze aan de 74-jarige Ardennees Gérard Linard zich kandidaat te stellen voor het voorzitterschap.

Overgangspaus Een handig maneuver. De profclubs zitten binnen de KBVB in een minderheidspositie (8 bestuursleden versus 14 bestuursleden uit de amateurbonden), maar met de keuze voor Linard verzekerden de profclubs zich van de steun van de Waalse amateurclubs (7 bestuursleden), zodat Linard moeiteloos verkozen raakte. De keuze voor Linard kan vreemd lijken, vermits de man noch Nederlands noch Engels spreekt en bovendien bijna de leeftijdsgrens van 75 jaar heeft bereikt. Maar zijn leeftijd is juist een troef, want dat betekent dat hij slechts een overgangspaus is, die over amper twee jaar alweer kan vervangen worden door iemand die wel mee is met de tijd.

Linard heeft trouwens een behoorlijke reputatie opgebouwd, toen hij als tijdelijke CEO van de voetbalbond de financiële stal opkuiste die Steven Martens had achtergelaten.

Zijn tegenkandidaat was de 72-jarige Gilbert Timmermans, de voorzitter van de Vlaamse amateurliga’s. Die had geprobeerd de sympathie van de Vlamingen te winnen door de eentaligheid van Linard te hekelen, maar de vertegenwoordigers van de profclubs trapten niet in die val. Timmermans zou een nefaste voorzitter geworden zijn, want hij was gekant tegen de noodzakelijke moderniseringsplannen. Bovendien was ook hij, net als zijn kompaan De Keersmaecker, een vurig pleitbezorger van het Eurostadion. De slimmerik voerde met dit standpunt zelfs campagne, waardoor hij zaterdag amper 8 van de 22 stemmen binnenrijfde. De meeste Vlamingen kozen dus met overtuiging voor Linard, onder het motto ‘liever een eentalige Waal dan een Flamand de service’.

Mayeur profiteerde mee Timmermans is van hetzelfde kaliber als De Keersmaecker: bijzonder ijdel en zeer gevoelig voor profijtjes, lintjes en schranspartijen op andermans kosten. De steun van beide heren voor het Eurostadion heeft niets met onbaatzuchtigheid of nobele bedoelingen te maken: beiden zijn bestuurslid van de vzw Euro Brussels 2020, waarin ook minister-president Vervoort (PS), zijn slippendrager Guy Vanhengel (Open Vld) en schepen Alain Courtois van Brussel (MR) de lakens uitdelen. Die vzw heeft tot doel Brussel te promoten als gaststad voor het EK van 2020 en ijvert bijgevolg stevig voor de bouw van het Eurostadion. Het vehikel werd

mee opgericht door de Brusselse burgemeester Yvan Mayeur. Het zal dan ook niet verwonderen dat de rijkelijke subsidies (anderhalf miljoen euro van het Brussels Gewest!) in de eerste plaats moesten dienen voor de behoeften van de bestuursleden en hun entourage.

Zo werd een slordige 150.000 euro verspild aan luxueuze snoepreizen voor die heren en hun echtgenotes naar het WK van Brazilië in 2014, waar zogezegd promotie moest gemaakt worden voor Brussel bij de top van de UEFA. Mayeur mocht zelfs tweemaal naar Brazilië vliegen, waar hij negen dagen op kosten van de belastingbetaler logeerde. De gulzigaard moest daardoor zelfs een zitting van de gemeenteraad brossen, waardoor de raad niet in aantal was en moest worden opgeheven.

Stinkende potjes Die verwerpelijke graaizucht en zelfbediening werd met veel ijver toegedekt door Timmermans en De Keersmaecker, en ongetwijfeld hebben ook zij mee genoten van de liederlijke uitstapjes in Sao Paulo en Rio. Het is bijgevolg een heel goede zaak dat deze parvenu’s niet langer de lakens uitdelen binnen de KBVB. Timmermans is ook niet langer vicevoorzitter.

Het was omwille van hun functie binnen de voetbalbond dat zij deel uitmaakten van het bestuur van de vzw Euro Brussels 2020. Nu zij hun functie binnen de voetbalbond kwijt zijn, verdwijnt normalerwijze hun zitje in de vzw en zouden die postjes moeten bezet worden door tegenstanders van het Eurostadion.

Vraag is natuurlijk of ze daar de nieuwe voorzitter en vicevoorzitter van de voetbalbond zullen toelaten, want dan dreigen de stinkende potjes van geldverkwisting en achterkamerpolitiek aan het licht te komen. Vervoort, Vanhengel en Courtois zullen geen pottenkijkers dulden. Ze doeken hun duur speeltje nog liever eigenhandig op.

Het zou alleszins nuttig zijn dat een paar kritische politici hun tanden zetten in het dossier van deze zoveelste Brusselse vzw, want de walmen stinken er even hard als bij Samusocial en Brusselse Keukens.

Meer autonomie?

Timmermans heeft als slechte verliezer nagetrapt naar de KBVB en al wie hem wegstemde. In een Franse colère heeft hij zelfs aangekondigd dat hij werk zal maken van meer autonomie voor de Vlaamse voetballiga. We hechten weinig geloof aan zijn voornemen, maar wensen hem niettemin veel werkkracht en inspiratie toe. Als Timmermans dat werkelijk meent, dan zal hij eindelijk eens iets nuttigs doen voor de gemeenschap en voor Vlaanderen.

BL

Stalin populair?

Een kleine poll (1.600 bevraagden) in Rusland gaf een merkwaardig resultaat. De vraag luidde: wie is of was de meest opmerkelijke publieke figuur in de wereld? De eerste plaats werd weggekaapt door niemand minder dan Jozef Stalin (36 procent). Op een gedeelde tweede plaats volgden de dichter Poesjkin en huidig president Poetin (34 procent). Lenin en Peter de Grote maakten de top vijf volledig.

Slecht drie niet-Russen haalden de top twintig: Napoleon (14de), Einstein (16de) en Newton (19de). Hoewel de peiling niet echt representatief te noemen is, ligt ze toch in de lijn van eerdere onderzoeken. De ‘goeie, ouwe’ Jozef Dzoegasjvili blijft veel Russen blijkbaar na aan het hart liggen. Voor een man die tijdens zijn bewind verantwoordelijk was voor minstens 10 miljoen doden, is dat inderdaad... opmerkelijk.

Een lesje van Assad Autocratische leiders hebben er een handje van weg hun ministers van tijd tot tijd eens publiekelijk de mantel uit te vegen. Poetin doet dat zo nu en dan, en ook Assad haalt af en toe de spreekwoordelijke voorhamer boven.

Vorige week las hij zijn verzamelde kabinet de levieten met een toespraak die daarna werd uitgezonden en op internet verspreid.

Assad bezwoer zijn ministers dat het moest gedaan zijn met zich te gedragen alsof ze boven de wet staan. Specifiek doelde hij op de gewoonte die hooggeplaatste piefen én hun familie in Syrië hebben om zich in geblindeerde konvooien zonder nummerplaten te verplaatsen en overal voorrang te eisen, tot grote ergernis van de bevolking.

Zelf waagt Assad zich – nu de oorlog in zijn voordeel lijkt te kantelen – dikwijls zonder veel bodyguards ‘onder de mensen’, en hij wil dat zijn voorbeeld wordt gevolgd. Assad voegde meteen de daad bij het woord: reeds de dag

3

erna werden in Damascus enkele konvooien op zijn bevel door de verkeerspolitie van de weg geplukt en de chauffeurs werden meteen gearresteerd. Sommige waarnemers doen meewarig over die merkwaardige ingreep van Assad, maar bij Ahmed-in-de-straat scoort hij ongetwijfeld punten. Iets wat hem in de nabije en verre toekomst enkel maar van pas kan komen.

Vuilnisfestivals Het fenomeen komt elk jaar terug, en haalt elk jaar wel ergens het nieuws, maar er verandert nooit iets. We hebben het over de tonnen afval die festivalgangers achterlaten op de terreinen na afloop van het desbetreffende muziekfestijn.

Uiteraard gaat het dan over plastic bekertjes, petflessen, kartonnetjes en verpakkingen allerhande, maar ook over tenten, kledij, stoeltjes, koelboxen en dergelijke. Bij megafestivals als het Engelse Glastonbury gaat het al om bijna duizend ton, en in het bescheidener Werchter toch ook al zo’n slordige 200 ton. Eigenlijk is dat gek voor een generatie die steeds de mond vol heeft van milieu, ‘plastic soep in de zee’, klimaat en een ‘betere wereld’.

Maar het is wel typisch: hoe groter (en onrealistischer) de nagestreefde ‘globale’ doelstellingen, hoe kleiner het persoonlijke engagement. Zulke jongelui zullen wel hard roepen, betogen, schelden en andere meningen trachten uit te schakelen.

Zo tonen ze dat ze ‘goed bezig zijn’. Maar op échte, concrete daden zal je ze niet gauw betrappen. Dat zou immers hun knusse burgerlijke luizenleventje net iets te veel op z’n kop zetten. En dat is gewoon te veel gevraagd, zo simpel is dat. Ooit kwam Phil Bosmans met een intussen bijna vergeten klassieker: ‘Verbeter de wereld, begin met jezelf.’ Nog steeds een waarheid als een koe, zij het een ongemakkelijke.

Briefje aan Olivier Maingain

Onreine maagd Mijnheer de gladjanus, Wij kennen u in Vlaanderen als de jarenlange voorzitter van het Vlamingenhatende FDF, dat zich nu DéFi laat noemen: démocrate, fédéraliste, indépendant. Uw naam en die van uw club alleen al doen mensen huiveren. Men kent u aan deze kant van de taalgrens immers als de meest onverzettelijke en meest intolerante Franstalige die niet aarzelt om de Vlamingen te beledigen of scabreus te bejegenen, en de meest waanzinnige rechten voor de Franstaligen op te eisen in Brussel en de randgemeenten. Uw pleidooi om het Europese Minderhedenverdrag te doen ratificeren, waarbij alle Franstaligen waar ook in Vlaanderen ‘faciliteiten’ zouden bekomen, is daar een sterk staaltje van. Een Vlaming is voor u een tweederangsburger die altijd rekening zou moeten houden met de Francité, ook in zijn eigen omgeving, van de kust tot aan de Voerstreek. Uw arrogantie kende trieste hoogtepunten. Bijvoorbeeld toen gij als schepen van Sport van de stad Brussel een Vlaamse gezinsmanifestatie georganiseerd door Bloso in het Koning Boudewijnstadion liet verbieden, net als ‘Boterhammen In Het Park’ in het Warandepark. Einde maart 2010 beschreeft gij de niet-benoeming van de Franstalige burgemeesters van Kraainem, Linkebeek en Wezembeek-Oppem door minister Geert Bourgeois (N-VA) als “praktijken die de Duitse bezetting waardig zijn”. Voilà. Nu Benoît Lutgen van cdH zijn samenwerking met de PS in de Brusselse en Franstalige regeringen heeft opgeblazen en op zoek gaat naar alternatieve meerderheden en daarbij bij u komt aankloppen, zeker voor Brussel waar uw partijtje helaas ‘incontournable’ is zonder de PS, komt gij geheel in uw eigen stijl naar voor en werpt gij u op als zuivere maagd. Gij stelt zware eisen, waarbij gij de traditionele partijen oproept ‘hun stallen uit te mesten’. Daarmee wilt gij klaarblijkelijk doen vergeten dat gij jarenlang mee aan de vetpotten hebt gezeten.

Al in 1989 waart gij Brussels Parlementslid en sinds 1991 zetelt gij in de Kamer. In die tijd waart gij - tot 2004 - ook gemeenteraadslid in Brussel-Stad, waarvan 4 jaar

als schepen. In 2006 zaagt gij de kans om in Sint-Lambrechts-Woluwe onder uw burgemeesterschap een Franstalige dictatuur te vestigen. De dhimmi’s in de moslimwereld hebben het véél beter dan de Vlamingen in uw gemeente. En van 2002 tot 2011 was uw FDF kartelpartner van de MR. Dat liedje eindigde toen Di Rupo zijn zesde staatshervorming afkondigde. Ik wil maar zeggen, Ollie, dat gij flink wat boter op het hoofd hebt.

Want in uw schepenperiode in Brussel kreegt gij een flink deel van de koek, net als in de Kamer en daarbuiten waar het FDF dankzij de link met de MR flink wat postjes toegeschoven kreeg. Gijzelf waart zo jarenlang een vetbetaalde quaestor en zelfs voorzitter van het college der quaestoren in de Kamer. Wij hebben u in die top-cumuljaren nooit horen morren of horen uithalen naar de niet-uitgemeste stallen. Neen, gij waart toen een deel van het systeem en gij voelde u daar goed bij, tot aangename verdikking van uw beurs en die van flink wat partijvrienden. Gij zat aan de juiste kant van de geldkraan en gij liet het u welgevallen. Uw demarche van de voorbije dagen is dan ook een al te doorzichtig spelletje om garen te spinnen uit de diepe crisis in de Franstalige politiek van dit onzalige land.

Gij kunt beter eerst zelf eens inzage geven in wat gij in al die jaren in uw zakken hebt gestoken en welke FDF’ers in welke organen hebben gezeteld tegen welke prebenden. Het zou een heel ander licht werpen op uw geveinsde zuiverheid van de jongste dagen. Gij zijt een onbeschaamde gladjanus die alles in het werk stelt om het eigen vel te redden door een straffe vlucht vooruit te nemen, waarbij gij dreigt de stinkende potjes van de anderen te openen.

Uw maagdelijkheid is al lang geschonden, in de eerste plaats door uzelf. Gij kunt dus maar beter uw grote bek houden en u uit de buurt houden van het politieke gekrakeel in Franstalig België. En als het even kan, ook in Vlaanderen. Niemand, maar dan ook niemand in dit land – in het noorden en het zuiden – heeft een boodschap aan uw potsierlijk en degoutant geperoreer.

4

Dossier

29 juni 2017

Filips II en zijn schaduw (1) Op vijftig jaar tijd is de naam van Filips II geleidelijk uit de aandacht voor moorddadige tirannen verdwenen. Geen wonder natuurlijk, met 20e-eeuwse concurrenten als Mao, Stalin en Hitler.

Het symbool Toen ik schoolliep, was Filips nog het symbool van slechtheid. In het handboek ‘Geschiedenis van België” voor de retorica van het rijksonderwijs - tot 1980 gebruikt - krijgt Filips nog 9 bladzijden, terwijl Hitler maar 2 keer vernoemd wordt.

Misschien had Filips een iets betere pers in het katholiek onderwijs wegens zijn geloofsijver. De huidige verwaarlozing van de koning van Castilië, Aragon, Valencia (Spanje bestond niet), Napels, Sicilië, Portugal en ook nog graaf van Vlaanderen en Holland, hertog van Brabant, et cetera, is een beetje jammer, want de schaduw van Filips hangt nog altijd over onze hoofden. Zijn reputatie is opvallend slechter die van zijn vader, hoewel hij grotendeels diens politiek rechtlijnig uitvoerde.

Van Filips de Schone naar Flupke van België Keizer Karel boetseert Filips zoveel mogelijk naar zijn eigen voorbeeld en idealen. Daar is in de eerste plaats de naam. Karel regeert heel de tijd in Castilië in eigen naam, maar ook in naam van zijn moeder Juana (Johanna de Waanzinnige) die hij in Tordesillas laat opsluiten tot zij in 1555 sterft. Maar één jaar is hij de enige vorst, tot hij zijn troon aan Filips geeft.

Zijn Castiliaanse adviseurs zijn ongelukkig als hij zijn eerste en enige overlevende zoon de naam van Filips (Felipe) geeft, want die naam heeft geen historische wortels in Castilië. Maar Karel wil absoluut hulde brengen aan zijn voorvaderen Filips de Stoute, Filips de Goede en natuurlijk zijn jong gestorven vader, Filips de Schone, die via zijn huwelijk in de Lierse SintGummaruskerk met Juana haar moeder Isabella van Castilië kort opvolgt. Filips de Schone, heer van al de Nederlanden, is nu ook koning Felipe I van Castilië.. Hij brengt zoveel adviseurs uit de Nederlanden mee dat zijn nieuwe onderdanen over de Vlaamse bezetting spreken. Die naam is sindsdien inheems aanvaard; de huidige koning van Spanje is al de zesde Felipe. Al die Filipsen in onze geschiedenis hebben er trouwens toe geleid dat de Duitse gigolo Leopold Sachsen-Coburg zijn tweede zoon ook zo noemt en dat prince Albert de Belgique in 1960 zijn oudste zoon als Philippe laat dopen hoewel de parvenu’s van Laken niets te maken hebben met de vroegere heersers der Nederlanden.

Trouwens, onze gewaardeerde medewerker Flupke van België (van pagina 14) wordt gedurende heel zijn jeugd in de Nederlandse vertaling Filips en niet Filip genoemd. Mijn vroegere hoogleraar Herman Liebaers wordt grootmaarschalk (de man van “hij kan het niet” in het beruchte interview met Y. Desmet) en slaagt erin Boudewijn aan het verstand te brengen dat de Vlamingen bij Filips niet zozeer aan de Goede of de Schone denken, maar wel degelijk aan Filips II, zodat de s in de naam van onze latere medewerker geschrapt wordt.

Nicht en kozijn vrijt fijn Boeiend zijn de instructies die de keizer aan de leraars en later aan Filips zelf geeft.

Karel schrijft zijn zoon dat hij niemand mag vertrouwen en zeker geen hoge edellieden.

Die raad valt niet in dovemansoren en Alva, Oranje en Egmont ondervinden dat.

Duidelijk zegt Karel dat alleen dichte familie betrouwbaar is en mag ingezet worden voor het hoogste bestuur. Filips moeder, Isabella van Portugal, is een volle nicht van Karel en zij vervangt hem geregeld tijdens zijn lange reizen. “Nicht en kozijn vrijt fijn” past uitstekend bij een begrip dat een obsessie wordt in de verschillende Spaanse staten: limpieza de sangre, zuiverheid van bloed (aanvankelijk om Joden uit de familie te houden). Karel trekt uit zijn bijna faraonische denkbeelden nooit de conclusie dat de dood van zijn twee andere zoontjes voor ze één jaar oud zijn misschien iets te maken heeft met die nauwe verwantschap.

Hij laat Filips ook trouwen met een volle nicht. Dat eerste huwelijk wordt door nog drie andere gevolgd, en in maar één van die vier huwelijken huwt Filips met een Franse prinses die geen directe familie is. Die dame schenkt hem de enige van zijn kinderen waar geen hoek af is en dochter Isabella (ja, de Isabella van Scherpenheuvel) is lange tijd zijn steun en toeverlaat.

Die Habsburgse traditie van Karel V wordt honderden jaren de leidraad in de politiek van de familie tot de Spaanse tak volledig gedegenereerd uitsterft. De traditie ontwikkelt zich later van huwelijken in de familie naar uitsluitend huwelijken tussen kinderen (liefst met hetzelfde protestantse of katholieke geloof) van regerende vorsten.

Dat veroorzaakt huwelijken waarin de echtgenoten elkaar hartstochtelijk haten, zoals Leopold II en Maria-Hendrika, en dat van hun dochter Stefanie en kroonprins Rudolf van Oostenrijk-Hongarije. Zelfs in de 20ste eeuw moet Leopold III nog met een prinses arriveren. Zijn vader, koning Albert, trotseert wel de woede van oom Leopold II om met de Beierse halve prinses Elisabeth te trouwen, maar beveelt zelf dochtertje Marie-José Italiaans te studeren vanaf het eerste studiejaar (Nederlands is niet nodig) zodat hij haar kan koppelen aan de katholieke Italiaanse kroonprins Umberto.

Tot en met koning Juan-Carlos van Spanje (gehuwd met prinses Sofia van Griekenland) blijft men in Spanje de traditie getrouw, waarna zoon Felipe VI alles op zijn kop zet en een gescheiden (vroeger alleen burgerlijk getrouwde) dame verkiest.

Seks en Latijn Karel geeft zijn zoon ook seksadvies. Hoewel de keizer zijn taak als van God gegeven beschouwt, heeft hij een oog voor het toeval. Zoals al zijn tijdgenoten is hij er zeker van dat hij zijn Spaanse tronen te danken heeft aan het te uitbundige seksleven van troonopvolger Juan, zoon van Isabella van Castilië en Ferdinand van Aragon, en oudere broer van Karels moeder.

Die prins sterft als 19-jarige omdat hij zogenaamd te veel het bed deelt met zijn 18-jarige vrouw Margaretha, zus van Filips de Schone en dus tante van Karel (aan de Grote Markt in Mechelen staat haar standbeeld).

Filips mag zeker het voorbeeld van Juan niet volgen en mag van Karel maar af en toe seks hebben. De raadslieden zien erop toe dat Filips geen hele nachten bij zijn vrouw slaapt en zich geregeld dagen onthoudt. Karel heeft ook zo zijn ideeën over talen. Filips wordt opgevoed in Castilië en moet van zijn vader naast die landstaal eveneens oud-Grieks en vooral uitstekend Latijn leren. Dat is een universele taal en meer heeft Filips niet nodig.

(Het doet denken aan de bekrompen rectoren van Vlaamse en Nederlandse universiteiten die denken dat de kennis van steenkolenEngels volstaat.)

Filips leert nooit goed Frans, wat hem later zuur opbreekt in dat andere grote probleem van zijn vader: de Nederlanden, waar Karel overal de landsheer is. Wat moet Karel daarmee aanvangen? Aan zijn broer of aan een van zijn dochters schenken, of toch maar aan zijn zoon? Karel denkt op zeker ogenblik dat zijn zoon ofwel de Nederlanden ofwel het zojuist verworven hertogdom Milaan kan erven, maar niet allebei. Wat denkt Filips zelf?

De kroonprins kiest resoluut voor Milaan. Hij heeft geen behoefte aan de stamlanden van de dynastie.

Filips zal het koninkrijk Napels en Sicilië erven en hij vindt Milaan heel wat interessanter dan die onbekende Nederlanden, die Nederlanders met hun eigendunk. Filips ligt niet dag en nacht wakker van de Opstand, zoals veel Nederlanders nog altijd denken.

In werkelijkheid is de koning een echte mediterraan, die veel meer bezig is met de agressieve Ottomanen, met Portugal en met de ketters in Engeland en Frankrijk.

Jan Neckers

Turteltaks vernietigd

Roddels uit de Wetstraat Onevenwichten De federale wetenschappelijke instellingen (FWI’s) zijn nog steeds niet gesplitst. Vlaanderen is al jaren vragende partij om voor het personeel een verdeelsleutel toe te passen op basis van de bevolkingscijfers: 60 N en 40 F. Maar de Franstaligen houden dat tegen en doen er alles aan om boven die 40 procent te blijven. En kijk, ook onder deze regering lukt hen dat. N-VA-regeringsleden Jan Jambon en Zuhal Demir legden een wetsontwerp neer waarmee 125 extra onderzoekers ter beschikking van de FWI’s worden gesteld.

Maar die wetenschappers moeten verdeeld worden over de gemeenschappen, dus dringt een verdeelsleutel zich op.

Daartoe hebben beide N-VA-excellenties er niets beter op gevonden dan een oude 56/44-verdeelsleutel uit de kast te halen, en wel in naam van… de communautaire stilstand. Dat ligt, zo luidt het: “[…] in lijn met het regeerakkoord, waarin werd overeengekomen de bestaande communautaire evenwichten ongewijzigd te handhaven, blijft de 56/44-verdeelsleutel bijgevolg behouden.”

Barbara Pas schoot in een vlammende communautaire colère en stelde dat momenteel slechts 48 procent van de jobs in de FWI’s de Vlamingen toekomt. Zij pleitte bij de excellenties dan ook voor een fikse Vlaamse inhaalbeweging. Daartoe diende ze een amendement in bij het wetsontwerp, maar dat werd door alle partijen, inclusief de N-VA, weggestemd.

Volgens Demir moeten we zelfs blij zijn met deze discriminerende verdeelsleutel voor de Vlamingen, onthield Pas uit een reactie van de staatssecretaris. Vlaamse beleidsmakers blijven blijkbaar graag in eigen voeten schieten…

Klef Maar liefst tien sprekers kwamen aan het woord om Jan Jambon te bevragen aangaande de mislukte terreuraanslag in Brussel-Centraal vorige week. Er viel een kleffe eensgezindheid waar te nemen over alle fracties heen als het ging over het optreden van de militairen. Iedereen was vol lof, net als het overgrote deel van de burgers. Ook de hypocrieten van de linkerzijde die de voorbije maanden ervoor hebben gepleit de straten en pleinen soldatenvrij te maken.

Vooral de groenen zouden best even een tijdje zwijgen over hun ‘zonder Soldaat-straat’ en dat soort onzin. En misschien kunnen ze bij CD&V hun nationale jongerenvoorzitter ook eens aan de oren trekken, om hem wat dat betreft bij de les te houden… Die man, zelf een Molenbekenaar, vond het nodig het als volgt te stellen: “Laat ze desnoods patatten schillen, maar ik wil ze uit mijn straat.” Respect voor mensen die hun leven veil hebben voor de veiligheid van anderen, is iets heel anders!

Van kaki naar blauw Heel de discussie over de gewapende militairen op straat krijgt een wending, zoveel is duidelijk. Patje Dewael, die ook voorzitter

is van de parlementaire onderzoekscommissie aangaande de terreuraanslagen van 22 maart, is met zijn commissie stilaan aan het landen met aanbevelingen.

En dat liet hij merken, toen hij donderdag tijdens zijn tussenkomst vroeg om de polemiek over de militairen te stoppen. Hij liet duidelijk verstaan dat die mensen een belangrijke rol hebben gespeeld en dat voorlopig zullen blijven doen, maar dat nu moet ingezet worden op het invullen van alle mogelijke politiekaders. Daarin ontbreken immers nog zo’n slordige 2.500 plaatsen. Hij kondigde dan ook aan dat er hiervoor unanieme steun is in de commissie, ook voor de financiële implicaties. Met een knipoog zei hij: “Ik zie graag kaki op straat, maar ik zie nog veel liever blauw op straat.”

Om de hete brij Tijdens zijn tussenkomst durfde Hendrik Vuye (V&W, ex-N-VA) als enige, na Barbara Pas van het VB, het woord ‘islam’ in de mond nemen. Op zijn beurt pleitte hij ervoor om de zaken te durven benoemen: “We moeten de zelfradicalisering die zich binnen de islam aan het afspelen is, echt in de gaten houden, daartegen durven optreden en maatregelen nemen.”

Het is verbazingwekkend hoe alle andere partijen om de hete brij draaien en alles eraan doen om het daar toch maar niet over te moeten hebben.

De oren wassen De door vriend en vijand gerespecteerde ‘madame Fonck’, de stijlvolle en erudiete fractievoorzitster van de cdH, kwam even de oren wassen van de minister van Financiën, Johan van Overtveldt, naar aanleiding van diens plannen om de accijnzen op tabak te verlagen teneinde méér inkomsten te genereren en dus de staatskas beter te kunnen vullen. Zij vond dit een staaltje van cynisme in de strijd tegen het roken. Zij herinnerde de minister eraan dat roken jaarlijks verantwoordelijk is voor de vroegtijdige dood van 15.000 personen en voor 300.000 mensen met aan tabak gerelateerde ziekten. Men moet net blij zijn met de dalende fiscale ontvangsten uit de accijnzen op tabak, want op langere termijn zorgt dit voor een daling van de kosten voor gezondheidszorg en van de ziekte- en invaliditeitskosten, stelde zij. Ze wilde dan ook weten of hij meer waarde hecht aan begrotingsoverwegingen dan aan een doeltreffend gezondheidsbeleid. En: “Als u de gezondheid echt wil beschermen, moet u tegelijk de accijnzen verhogen, het neutrale sigarettenpakje invoeren, minderjarigen beschermen tegen sigarettenrook en elke vorm van reclame voor tabaksproducten verbieden. Stel de volksgezondheid voorop in plaats van fiscale ontvangsten. Bezoek eens patiënten met rokersaandoeningen in het ziekenhuis en ge zult begrijpen waarom ik hiervoor ijver!” Johan zat erbij en keek ernaar. En de voorzitter haastte zich met: “Het incident is gesloten.”

Actueel

29 juni 2017

Stevig debat op komst over taalregisters Minister Liesbeth Homans van Binnenlands Bestuur heeft beslist om de taalregisters te vernietigen die vijf van de zes faciliteitengemeenten onlangs hebben aangelegd.

Het heeft lang geduurd vooraleer de Vlaamse regering hierin kleur bekende, maar de beslissing is meer dan terecht: het aanleggen van taalregisters is alleen toegelaten in de 19 Brusselse gemeenten, vermits alleen Brussel een tweetalig gewest is. Door zoiets ook mogelijk te maken in de faciliteitengemeenten wordt de voorrang van het Nederlands in deze Vlaamse gemeenten uitgehold en verdwijnt de prikkel voor anderstaligen om Nederlands te leren.

Zoals verwacht kon worden, hebben de hun nieuwe actie baseren.

De niet-benoeming van Thiéry werd dus Franstaligen inmiddels aangekondigd in beroep te gaan bij de Raad van State. Het was ruimschoots gecompenseerd met een zware diezelfde Raad van State die op 20 juni 2014 toegeving aan de Franstaligen, waardoor zij in een arrest de niet-benoeming van de Lin- in de toekomst in ‘de Zes’ rechtstreeks in het kebeekse burgemeester Thiéry bevestigde, Frans konden aangeschreven worden. Dat maar tegelijk zelf de suggestie deed om in was precies datgene waarvoor de Franstalide faciliteitengemeenten een taalregister aan gen altijd geijverd hadden.

De Raad van State brak met zijn aloude te leggen.

Franstaligen zouden dan elke vier jaar aan standpunt dat de faciliteiten strikt moesde gemeente kunnen laten weten dat ze hun ten geïnterpreteerd worden. Dat had alles te persoonlijke briefwisseling steevast in het maken met de nieuwe samenstelling van deze Frans willen ontvangen. Het is hierop dat de rechtbank: sinds de BHV-wetgeving van 2012 vijf betrokken gemeentebesturen zich met moeten alle dossiers inzake de zes faciliteiten-

gemeenten behandeld worden door de tweetalige algemene vergadering van de Raad in plaats van door een Nederlandstalige kamer.

Toch gaat de uitspraak van 2014 enkel om een suggestie van de Raad van State en is dit nog geen dwingende rechtspraak.

De Raad is eigenlijk ook helemaal niet bevoegd om zo’n regeling uit te werken of op te leggen: alleen de wetgever kan dit doen.

Homans heeft dan ook gelijk dat ze de onwettige taalregisters heeft vernietigd, maar tegelijk is duidelijk dat er heel stevige juridische argumenten moeten aangebracht worden om de Raad van State tot betere gedachten te brengen. We hopen dat de N-VA-minister een batterij goed beslagen advocaten inschakelt, zodat het Vlaamse standpunt overeind blijft.

Anders is het afgelopen met de fameuze omzendbrief Peeters en evolueren de zes faciliteitengemeenten naar een statuut dat heel sterk gelijkt op dat van Brussel.

Er staat dus veel op het spel.

P.

Turkije bedot door de EU U herinnert het zich ongetwijfeld: de Europese Unie en Turkije hadden einde 2015 een zeer controversieel akkoord bereikt over 3 miljard euro aan hulp voor het land in ruil voor het inperken van de vluchtelingenstroom. Een analyse van het zesde verslag over ‘de vooruitgang bij de uitvoering van de verklaring EU-Turkije’ leert dat Turkije er eigenlijk ingeluisd werd.

Er werd nog maar 811 miljoen euro betaald (maar niet aan Turkije).

Begin juni 2017 waren er voor 1,572 miljard euro aan contracten gesloten, waarvan al 811 miljoen euro is uitbetaald. Het totale toegewezen bedrag voor de uitvoering van humanitaire en niet-humanitaire maatregelen in het kader van de Faciliteit voor vluchtelingen in Turkije bedraagt momenteel 2,9 miljard euro (dus net geen 3 miljard).

Opvallend is dat vooral internationale organisaties zoals de Wereldbank, de VN en Unicef de grote ontvangers zijn van het Europese geld.

Zo is liefst 388 miljoen euro toegezegd (in twee onderdelen) aan het Wereldvoedselprogramma. Het Wereldvoedselprogramma (World Food Programme, WFP) is een onderdeel van de Verenigde Naties dat voedsel verstrekt aan vluchtelingen, bij langdurige ontwikkelingsprojecten in de derde wereld en wanneer mensen door natuurlijke of menselijke catastrofes zonder voedsel komen te zitten.

EIB Het Kinderfonds van de Verenigde Naties

Tommelein op zoek naar inkomsten na afschaffing Turteltaks

(Unicef) krijgt 34 miljoen euro. UNHCR (Hoog Commissariaat van de Verenigde Naties voor Vluchtelingen) ontvangt 35 miljoen euro aan Europees geld. De Europese Investeringsbank (EIB), de Wereldbank (WB), de International Finance Corporation, de Kreditanstalt für Wiederaufbau (KfW) en de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling krijgen via drie bronnen samen 350 miljoen euro. De Wereldbank krijgt nog eens 150 miljoen euro extra om (op termijn) ‘nieuwe scholen te bouwen en uit te rusten in provincies met veel Syrische vluchtelingen’. Diverse niet nader genoemde ‘internationale financiële instellingen’ krijgen 25 miljoen euro als faciliteit voor de voorbereiding van (niet gepreciseerde) projecten. De Ontwikkelingsbank van de Raad van Europa krijgt 40 miljoen euro.

Geld voor... reddingsacties Bij de deal tussen Europa en Turkije werd afgesproken de Turkse kustlijn beter te bewaken. Het Europese geld – 20 miljoen euro – gaat nochtans naar de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) voor de ‘versterking van de capaciteit van de Turkse kustwacht

voor zoek- en reddingsacties’. Dat is toch iets anders.

Turkije Turkije krijgt uiteraard een deel van de koek. Volgens het document gaat het in totaal om 660 miljoen euro aan toezeggingen van Europa. Dat is maar iets meer dan een vijfde van de beloofde 3 miljard euro. 300 miljoen euro gaat naar onderwijs en evenveel naar gezondheid. Er is ook 60 miljoen om migranten ‘na hun terugkeer vanuit Griekenland naar Turkije te ondersteunen op het gebied van voedsel, gezondheidszorg, vervoer en accommodatie’.

Besluit Op de pro-Turkse webstek turks.nl lezen we dat de Europese Unie ‘een wanbetaler’ is.

Dat blijkt volgens de webstek ‘uit het feit dat de beloofde 3 miljard euro voor vluchtelingen nooit is betaald aan Turkije’. Op dat ogenblik is ‘slechts 691 miljoen betaald uit het fonds, wat neerkomt op een openstaand bedrag van een kleine 2,3 miljard. Wanneer de rest wordt betaald, is onbekend’. Belangrijker evenwel is dat de Turkse overheid nooit meer zal ontvangen dan 660 miljoen euro. De rest is voor internationale organisaties zoals de Wereldbank en de Verenigde Naties. Begin juni had Turkije van die 660 miljoen nog maar 222 miljoen euro ontvangen.

Thierry Debels

Clemente RSZ De vzw Samusocial blijkt de laatste vijf jaar de schulden bij de RSZ te hebben opgestapeld.

Maar die rijksdienst was in een clemente bui ten aanzien van de vzw. Kwestie van de juiste connecties, ongetwijfeld. In totaal liet de RSZ maar liefst 220.000 euro aan vermeerderingen, schadeloosstellingen en boetes, gekoppeld aan de schuld, vallen. Op Twitter werd terecht opgemerkt dat kmo’s en zelfstandigen gewoonlijk niet op zoveel gedienstigheid moeten rekenen. Voor hen toont de RSZ zich meestal onwrikbaar als een blok beton. De vraag is: wordt ook van dat potje eindelijk eens het deksel gelicht? ‘t Zal meer dan tijd worden!

Laatste graaikans De afslanking van de provincies omvatte een beperking van de provinciale bevoegdheden, maar ook een beperking van de uittredingsvergoedingen voor gedeputeerden.

Helaas gaat die nieuwe regeling pas in vanaf 2019. Tot dan zullen de gedeputeerden, die al rijkelijk genieten van allerlei voordelen, aanspraak kunnen maken op uittredingsvergoedingen tot 440.000 euro. In Oost-Vlaanderen kreeg de liberale gedeputeerde Marc de Buck dit jaar nog een uittredingsvergoeding van 257.000 euro, nadat hij zijn ambt had moeten neerleggen omdat hij betrokken was in een zedenzaak. Tussen 1 januari 2012 en 31 december 2013 keerden de vijf Vlaamse provincies samen in het huidige systeem een brutobedrag van bijna twee miljoen euro uit aan uittredingsvergoedingen

5

Echo’s uit de Koepelzaal Apocalyps Het regent eens een paar dagen niet en in plaats van dan een lommerrijk terrasje uit te zoeken om van enig gerstenat te genieten, blijken we Vlaanderen te moeten uitroepen tot een soort Sahara aan de Noordzee. Vragen dus over waterschaarste, droogteplannen en watervoorraden. Johan Danen (Groen) gooide het al meteen op de klimatologische Apocalyps, die toch zo wetenschappelijk onderbouwd is. Wilfried Vandaele (N-VA) is klaarblijkelijk dezelfde religie toegedaan, want hij ziet een toekomst met afwisselend droogtes en wolkbreuken en overstromingen. De gewone lokale maatregelen – van bijvoorbeeld de provincie West-Vlaanderen – om het waterverbruik binnen de perken te houden, zijn geen antwoord, de minister moet met een droogteplan komen. Nog maar eens een zorg voor de arme Joke Schauvliege, die toch de “waterzekerheid” garandeerde maar toegaf dat de dingen wel goed geregeld zijn voor situaties met wateroverlast, doch in mindere mate voor problemen met watertekort. Er wordt hoe dan ook werk van gemaakt. De teneur van de commentaren bleef hetzelfde: er komen enorme rampen op ons af, waartegen geen gouverneurs en burgemeesters opgewassen zijn. Stel je voor dat onze waterlopen helemaal droog komen te staan, zodat we zelfs onze verdragen met Nederland (nog zo’n waterarm land) niet meer zouden kunnen honoreren. Een gedetailleerd droogtebeleid dringt zich op.

Bubbel Andere problemen werden aangeraakt door Chris Janssens (VB), die even terugkwam op de ontvlambare grapjas in Brussel-Centraal.

Hulde trouwens (mede namens ons) aan de soldaten die de voorbeeldige jongen op adequate wijze hebben gestopt. Wordt het niet eens tijd, vond Janssens, “om uit de politiek correcte bubbel te treden” en echt iets tegen een bepaald soort radicalisme te ondernemen? Minister-president Bourgeois stelde dat de veiligheidsmaatregelen functioneren, zoals in dit geval is bewezen. Maar hij ziet geen heil in het VB-ballonnetje om de Vlaamse ambtenarij nog meer als wakend oog in te schakelen, laat staan om te denken aan uitburgeringsprojecten (vrij vertaald: zekere lieden het land uittrappen) – wat trouwens een bevoegdheid is op het federale niveau. Janssens bleef erbij dat de tijd van naïeve projectjes voorbij is en dat de problemen eens bij naam moeten worden genoemd. Inch Allah.

Export Nog een pijnpunt mocht aan bod komen bij de aanpassingen van het wapenhandeldecreet. Het zijn namelijk niet alleen onze Waalse broeders die geweertjes produceren en uitvoeren, er gaat ook heel wat wapen- en aanverwant tuig uit Vlaanderen richting niet altijd even orthodoxe en duidelijke bestemmingen.

Bedoeling is dat toch wat properder te maken.

Wouter Vanbesien, van de crypto-Vlaams-nationale partij Groen, haalde er zowaar de IJzertoren (beter gezegd: “het Memoriaal”) bij om te beklemtonen hoezeer wij een “vredesregio” moeten zijn. Meer controle moet er komen op wat met die fijne exportproducten gebeurt.

Jan van Esbroeck (N-VA) vond de lyriek van sp.a en Groen dan weer overdreven, want de Walen met hun FN-Herstal trekken zich dat niet al te erg aan en Vlaanderen is de beste leerling in de klas en kijkt zelfs nauwer toe op de wapenhandel dan van Europa moet. Aan de ethiek van Vlaanderen is niet te twijfelen, al het roodgroene gedram ten spijt. Nog leuker was Rik Daems (Open Vld) die het niet geheel ten onrechte had over de nogal onbescheiden leveringen van een zekere heer Trump aan Saoedi-Arabië, waarbij vergeleken Vlaanderen een nogal strikte koorknapenpolitiek voert.

Over de definitie van wat wel of niet “strategische goederen” zijn, dan wel echt militaire spullen, bleef het een welles-nietesspel. Ward Kennes (CD&V) ontkende niet de economische belangen, maar vond dat een ethische aanpak maar op Europees niveau kan gebeuren, Vlaanderen moet daarin naar het betere streven.

De minister-president droomde ten slotte van algemene vrede, toch kan niet aan wapenproductie voor de eigen veiligheid worden ontkomen, maar voor het overige doet Vlaanderen er alles aan om geen gevaarlijk tuig in onlekkere landen te laten terechtkomen. Uiteindelijk is het waar dat we niet zoveel boter op ons hoofd hebben.

6

Dwars door Vlaanderen

29 juni 2017

De Geuzenberg

Wat hebben we deze maand uitgegeven?

Kaki op straat

Er zou een wet moeten bestaan die gemeenten verplicht na elke gemeenteraad op te lijsten welke uitgaven ze hebben goedgekeurd. De burgers zouden grote ogen trekken als ze lezen waar hun belastinggeld naartoe gaat.

Terwijl het echte taboeloze debat over terreurbestrijding zou moeten gaan, verzandt de discussie te vaak rond een twist over de aanwezigheid van militairen op straat. De ideologische kijk van sommigen staat haaks op de mening van Jan Modaal, die eerder positief staat tegenover die kerels.

Het is met die Sammy Mahdi, JongCD&V-voorzitter voor het geval niet onmiddellijk een belletje gaat rinkelen, een beetje als met Mark Eyskens, de nestor van het clubje.

Geef ze een forum, en je kan er donder op zeggen dat de partij weer wat stemmen kwijt is. Geen prettige gedachte (of net wel) op een moment dat met een kritische benedengrens geflirt wordt.

De mening van Mahdi Het unionisme staat nu even niet op de agenda, met als gevolg dat Eyskens, ooggetuige van het Congres van Wenen, wat in de luwte blijft. Terreurdreiging, dát is echter het thema van het moment.

Een kolfje naar de hand van Sammy, die zopas het Brusselse Soho, Molenbeek dus, inruilde voor het haast even mondaine Vilvoorde.

Over zijn ongelukkig opiniestuk van vorig jaar hebben we het voldoende gehad. Herinner u, hij wou geen militairen meer in zijn straat zien, en koppelde er wat denigrerende opmerkingen aan hun adres aan.

Het jammerlijke van de timing was dat toen de aanslagen in Zaventem en Maalbeek plaatsvonden.

Nu goed, iedereen begaat fouten, maar enkel uilskuikens trekken er geen lessen uit.

Raak schieten Na de mislukte aanslag in Brussel-Centraal van de areligieuze en naar verluidt charmante maar wat verwarde Oussama – nomen est omen – was hij daar weer met zijn anti-kakiverhaal. De politie had die kerel toch evengoed kunnen neutraliseren, daar heb je geen militairen voor nodig, predikte hij. Werkelijk? Als het op schieten aankomt – vijf keer in het hoofd, luidt de betrokken rule of engagement, wanneer zo’n gek op hen aanstormt – hebben we eerlijk gezegd wat meer vertrouwen in kaki dan in blauw. Treffend was de reactie van Brussels CD&V-coryfee Walter Vandenbossche op Facebook.

“Wat een idiote discussie. De veiligheid van al onze mensen zit in het oog van de storm. Onze politieagenten zitten totaal op hun tandvlees, de hulp van onze militairen wordt met open handen aanvaard, en dan probeert dat ventje toch maar nog eens gelijk te krijgen. Nu vanuit Vilvoorde. Beke en Dalle (directeur studiedienst CD&V), stop de uitstroom van de gewone man en vrouw uit onze partij met die uitspraken, ga eens openlijk voor onze veiligheid!”

Middenvinger Vandenbossche heeft een punt dat het draagvlak voor de militairen op straat reëel is. Hun aanwezigheid heeft bovendien nog een voordeel: op plaatsen waar ‘onze jongens’ (en meisjes) patrouilleren, is de zogenaamde kleine criminaliteit verminderd.

Dergelijke politieke incorrectheid leent zich niet tot berichtgeving in de mainstream media, maar neem gerust van ons aan dat het effect reëel is. Klachten tegen de militairen zijn er nauwelijks, en veelal afkomstig uit linkse hoek, waarbij vooral ideologische vooringenomenheid speelt. En wat te denken van dat incidentje in Molenbeek afgelopen zomer? Een leukerd – wellicht wat verward – vond het nodig zijn middenvinger naar hen op te steken, waarna hij in een café vluchtte. De vrachtwagen maakte rechtsomkeert en de geviseerde para’s wandelden het café binnen om hem, al bij al erg beschaafd, even bij zijn schabbernak te vatten. Voelt u ook die spontane sympathie opborrelen?

KNIN.

Wegen aanleggen, parken verfraaien en gebouwen herstellen kost veel, dat begrijpen mensen wel. Net als uitgaven voor politie en andere kerntaken van de stad. Welke uitgaven waren er verder op de Gentse raadszitting van juni? Enkele voorbeelden.

60.000 euro voor het “buddy project Vluchtelingen”. 84.000 euro voor “versterking internationale solidariteit” - dit geld gaat naar 11.11.11 - dat er een bijkomend personeelslid mee in dienst neemt voor het Belmundo-festival. Communicatieproducten economische citymarketing: 250.000 euro, voor folders en filmpjes om bedrijven naar Gent te lokken. Vier nieuwe autobussen voor het stedelijk onderwijs (nodig voor de invoering van de lage-emissiezone ): 2,7 miljoen euro. Aankoop ecologische voertuigen voor de stedelijke diensten: 6,7 miljoen euro. Met dat laatste bedrag koopt de stad Gent op vier jaar tijd ongeveer tweehonderd voertuigen. Die mogen enkel nog elektrisch rijden, of op waterstof. Kan dat niet, dan mag het op CNG, of een hybridevoertuig.

Pas als ook dat onmogelijk is, mag een verbrandingsmotor op benzine en uiteraard is de hekkensluiter een diesel, maar dan eentje met de hoogste bestaande ecologische score. Zo gaat het lijstje uitgaven even door.

Weer een bestuursraad erbij Al wordt nog zo hard geroepen dat het aantal postjes moet verminderen, in werkelijkheid

worden er geregeld nieuwe organisaties opgericht. De stad Gent besteedt steeds meer activiteiten uit. Op de raad van juni is het de beurt aan “EVA De Fietsambassade”. De Fietsambassade bundelt activiteiten zoals fietsen verhuren, fietsenstallingen opkuisen, het depot voor achtergelaten of weggehaalde fietsen beheren, enzovoort. Ze krijgt 400.000 euro per jaar van de stad voor werkingskosten. Het totale kostenplaatje, inclusief geld voor gebouwen en investeringen, is een goede 4 miljoen.

In de raad van bestuur zitten “experten” en gemeenteraadsleden. Het probleem met dat soort organisaties is niet het gevaar van overdreven bestuurdersvergoedingen, want zitpenningen krijgen ze niet. Maar in Gent zijn het wel vehikels om (nog meer) mensen tewerk te stellen, of om door vrienden studies te laten uitvoeren en diensten te laten leveren; “jobs for the boys”.

zal opwekken. Er volgen een reeks studies, maar het blijkt allemaal niet zo simpel. Zelfs op de stedelijke daken zonnepanelen leggen, lukt nauwelijks. Geen enkel privaat bedrijf is erin geïnteresseerd. Zonder subsidies blijken zonnepanelen niet meer economisch interessant. Ondertussen wordt, met steun van de stad, een coöperatie EnerGent opgericht om de zaken vooruit te helpen. In de Dampoort is een bouwblok uitgekozen, waar honderden zonnepanelen moeten komen.

De bewoners zullen opgeroepen worden om hun dak ter beschikking te stellen of om aandelen in het project te kopen. Maar zoveel stroom opwekken op één plaats betekent dat er te veel tegelijk op het net komt. Op piekmomenten moet dus ook zoveel mogelijk elektriciteit worden verbruikt. Daarvoor zullen bewoners hun verbruik moeten aanpassen en er komen ook laadpalen voor elektrische auto’s.

Eandis plaatst slimme meters bij wie meedoet. Samengevat, bewoners van één van de armste wijken van de stad, die zelf niet kapitaalkrachtig genoeg zijn om zonnepanelen te plaatsen, moeten warm gemaakt worden om te investeren in een collectieve zonnepaneleninstallatie en elektrische auto’s… Het project heeft inmiddels al enkele studiebureaus veel werk geleverd. Ook de vzw Samenlevingsopbouw is weer van de partij. Die vereniging krijgt een subsidie om “kwetsbare buurtbewoners” op te sporen die willen meedoen. Als niet genoeg private investeerders gevonden worden, zullen openbare besturen meedoen. Het geheel wordt opgefleurd met ronkende woorden. Kortom, de zonnepaneeltjes van “Buurzame Stroom”, als ze er ooit komen, zullen u en ik een aardig centje gekost hebben.

Mathildis

De Vlaamse vakman

Zonne-energie voor kansarmen Opmerkelijk voor de gemeenteraad van juni zijn de subsidies voor “Buurzame Stroom”.

Ook dit is nieuw. Laat u niet misleiden door het bescheiden bedrag van 212.000 euro, dit prestigeproject van Groen zou de Gentenaars wel eens veel geld kunnen kosten. De voorlopige stand is ongeveer 800.000 euro.

Even terug naar januari 2013. Groen, in een overwinningsroes, belooft dat Gent een eigen energiebedrijf zal oprichten en groene stroom

Tom Meeuws slaat alarm in “Zot van Polder” Terwijl het Vlaams Belang tegenwoordig zijn heil zoekt in het uitgeven van een propagandablad onder de naam “Antwerpse Volksgazet”, houdt in Antwerpen het groepje dat rest van de socialisten zich bezig met een blaadje dat “Zot van…” heet. Al naargelang van de plaats of het district waar het verschijnt, wordt deze titel gevolgd door bijvoorbeeld zot van A, zot van Borgerhout, Zot van Deurne, of Zot van Polder.

Het is klaarblijkelijk de bedoeling dat de binnenkant van dat druksel voorbehouden wordt aan Tom Meeuws, nu voorzitter van sp.a-Antwerpen. Van hem wordt gezegd dat hij ondanks alles nog gevoel heeft voor humor, in tegenstelling tot zijn voorganger, die uitgroeide tot een ware zuurpruim.

De buitenzijde van Zot van… wordt besteed aan lokale problemen. En kijk, in de jongste uitgave zijn dat toevallig “Oosterweel” en de “gesloten instelling” van Theo Francken in Zandvliet. Dat Oosterweel plotsklaps naar het noorden wordt verplaatst en dat Theo met zijn “gevang” naar de grens komt, heeft de sossen van Zandvliet en Berendrecht doen wakker schieten.

Fijn stof, lawaaihinder, de bedreiging van de leefbaarheid, de aanslag op de structuurschets en de verloochening van het bestuursakkoord tussen N-VA en sp.a, alles wordt met-

een voorgesteld als een wereldprobleem.

Waakzaamheid is geboden en de stad beslist over het hoofd van de Polder! Oplossingen kunnen alleen aangereikt worden door de sp.a: het lawaai van de A12 (hoog verheven boven het vlakke land en dus niet te overkappen) kan alleen bestreden worden door het gebruik van fluisterasfalt, een inhaalverbod voor vrachtwagens en door het aanbrengen van geluidsschermen aan weerszijden. Voor het “gevang” van Theo wordt nog gezocht naar alternatieven en oplossingen. ****** In Het Nieuwsblad (altijd al een krant die vooraan stond in de verdediging van de Antwerpse luchthaven) is zaterdag een interview verschenen met topman Marcel Buelens. Die is, sinds zijn aantreden, “Deurne” meer en meer aan het moderniseren en op de weg aan het zetten naar een rendabele

uitbating. Marcel is dan ook het mikpunt van zogezegde milieuridders die nooit vliegen en hoogstens met de buitenkant van een vliegtuig vertrouwd zijn. Marcel maakte korte metten met die ene man die hem in drie maanden tijds 816 identieke klachten doorstuurde.

“Zo iemand kan mijn rug op”, zei hij kort en krachtig.

Hij vertelde meteen hoe hij over drie jaar aan 300.000 “klanten” wil komen. Tui (opvolger van Jetair) heeft op dit ogenblik 21 vluchten per week naar het zuiden. Daar komen volgend jaar nog bestemmingen bij. CityJet draait uitstekend, met vier dagelijkse retourvluchten naar Londen.

In december komen er vier wekelijkse skivluchten naar Sion in Zwitserland. VLM zal vanaf september opnieuw beginnen vliegen vanuit Antwerpen. Buelens mikt op zakelijke bestemmingen in Zuid-Frankrijk en NoordItalië.

Op de luchthaven komen een hotel met 40 kamers, een evenementenhal voor trouw- en bedrijfsfeesten, kantoorgebouwen, vergaderzalen, en een nieuwe vertrekhal.

Pagadder

“Belgen” helpen bij mohammedisering

Den Vaderlandt ghetrouwe

Je moet in dit land maar één week de media volgen en je ziet overal de bewijzen van de lafheid tegenover een misdadige en agressieve ideologie.

GeenStijl eruit De Nederlandse “weldenkende” landverraders krijgen er nog “Belgische” hulp bij. Sinds donderdag 22 juni is de grootste krant van Nederland, De Telegraaf, plus aanverwante bedrijfjes, in handen van het “Belgische” Mediahuis. (Het woord Vlaams gebruiken voor die bende is een belediging voor fatsoenlijke Vlamingen.) Topman Ysebaert heeft vervolgens zijn kaarten op tafel gelegd. Hij deed dat niet in die juist aangekochte krant, want Mediahuis, uitgever van de “Belgische” kwaha-liteitsgazet De Standaard, richt zich liever tot de geestgenoten van de linkse De Volkskrant (eigendom van concurrent Van Thillo). Ysebaert krijgt probleemloos de volgende zin uit zijn strot: “Ieder weldenkend mens moet tegen dit soort teksten zijn.” Bedoeld zijn de soms grove uithalen van GeenStijl, nu nog eigendom van de Telegraaf Media Groep. Ysebaert vindt dat zijn nieuwe speeltje GeenStijl uit de groep moet knikkeren.

Huichelachtig spreekt hij over “professionele journalistiek en daar hoort een bepaalde ethiek bij. We zijn geen moraalridders maar er zijn grenzen”. Dat is dus de grote baas van de leugenkrant die “ethisch” al jaren de Vlaamse slachtoffers racistische daders noemt en de allochtone racisten slachtoffer.

Kronkelende charlatan van D66 Het wordt leuk bij De Telegraaf die als enig belangrijk mediabedrijf in Nederland met zijn bekende columnisten Rob Hoog-

land, Nausicaa Marbe en Leon de Winter de mohammedisering van Nederland aanklaagt. Hoogland, die feitelijk al met pensioen is maar te veel gelezen wordt om zijn pen te breken, loste al een eerste schot voor de boeg. Hij nam (hopelijk met handschoenen) een recent exemplaar van De Standaard ter hand en las naar adem happend een volslagen kritiekloos interview met een dove dame die graag zou hebben dat haar dochter ook zo gehandicapt is. Benieuwd of hij zijn wekelijkse kruistocht tegen de barbaarse ideologie mag voortzetten.

Marbe haalde in een prachtige column het leugenachtige links-liberale boegbeeld van D66 omver. Ze noemt oud-veilingmeester Pechtold een kronkelende charlatan, want deze satraap zei op verkiezingsavond dat hij eventueel de allochtonenpartij Denk (de vijfde kolonne van de moordenaar Erdogan) in de regering wil, maar hij heeft zich maanden verzet tegen een goed gesprek met de ChristenUnie omdat die partij zijn waanzinvoorstellen om mensen na een “voltooid leven” dood te spuiten niet lust.

Zijn partijgenoten in Amsterdam, deelvoorzitter Bouwmeester en wethouder Ollongren, verdedigen de haatpredikers in de plaatselijke moskeeën en roepen daar als eregast dat er halalhypotheken moeten komen. Maar iemand als Ollongren heeft in een voor haar onwelgevallig debat meegedeeld dat ze tegenstanders van het mohammedanisme wil aangeven bij de politie.

Politie-iftar Ze is dan inderdaad aan het juiste adres, want begin juni organiseerde de Amsterdamse politie de “grootste politie-iftar van Europa”; het beestige bunkeren na zonsondergang nadat men een dag lang schijnheilig gevast heeft. 1.350 al dan niet vrijwilligers mochten zich volstoppen om “op een laagdrempelige manier elkaar beter te leren kennen” en “de verbinding met mensen buiten de politie te versterken”. De Amsterdammers doen dit al vijftien jaar en ze worden nu enthousiast nagevolgd door de leiding van de Nationale Politie. Jammer genoeg verscheen er een video van het Amsterdamse vreetfestijn, en daar is duidelijk te zien dat een mohammedaanse imamleuteraar een gebedsoproep doet zonder dat iemand de moed heeft zijn mond te snoeren wegens de scheiding van moskee en staat. “Neen, dat schuurt niet”, zei de woordvoerder van de Amsterdamse politie, “want er zitten ook mohammedanen in de zaal”. Aan maaltijden met aanhangers van fatsoenlijke religies als het christendom en het jodendom doet de politie niet mee. Overigens word je bijna moedeloos van de onnozelheid van de Nederlandse zelfbenoemde elite. Vorige week verkondigde Tido Visser, algemeen directeur van het bekende Nederlands Kamerkoor, dat zijn ensemble aan componisten gevraagd heeft muziek te componeren bij 150 psalmen. Op de klassieke zender zei hij apetrots dat die muziek ook bestemd is voor de mohammedanen, want hij is er zeker van dat die verbonden worden met andere Nederlanders door dit initiatief. Als hij zich spoedt, kan hij die psalmen misschien nog in IS-gebied gaan zingen.

Willem de Prater

Die ‘jongeren’ toch…

komen tijdens het proces tussen de linkse nieuwssite Apache en de voormalige kabinetschef Joeri Dillen en de projectontwikkelaar Land Invest Group. Via die firma is er een link naar het pensioenfonds Ogeo Fund, waar tot afgelopen maandag Stéphane Moreau de afgevaardigd bestuurder was. Stéphane Moreau kennen we ook als topman van Publifin. Geld van Ogeo Fund werd geïnvesteerd in bouwprojecten in Antwerpen. Daar is op het eerste gezicht niets illegaals aan, maar er is geen rook zonder vuur. En dat weet Bart de Wever maar al te goed.

Onze lezer M.d.A. pende verleden week zijn belevenissen neer in een lezersbrief, na een bezoek aan zaal Roma op de Turnhoutsebaan in Borgerokko. Niet meteen een leuke buurt voor de doorsnee Vlaming. Er zijn in de onmiddellijke omgeving nog enkel pitabars te vinden, waar het onmogelijk is een pintje te bestellen. De buurt is volledig geïslamiseerd.

Vorige week kwam het tot een korte maar heftige vechtpartij vlak tegenover de Roma. Zo’n twintig “jongeren” roepen en tieren, trekken en duwen. Er wordt gedreigd met een baseballknuppel. Een van de vechters krijgt een messteek in een been. Later die avond heeft in de buurt opnieuw een vechtpartij plaats, waarbij zelfs in de lucht geschoten wordt. Vermoedelijk heeft een en ander te maken met een mislukte drugsdeal.

Radicaliserende Turkse jeugd

Relschoppers Zaterdagavond werden agenten in een zijstraat van de Turnhoutsebaan belaagd door een zestigtal “inwoners”. De agenten kwamen enkel vaststellingen doen bij een banale botsing, maar ze werden bekogeld met eieren. Op zondag geraakte een agent gewond toen hij een “jongere” wilde controleren die vermoedelijk rondreed op een gestolen bromfiets. Ook daar kreeg de “jongere” hulp van omstaanders. En maandagavond raakten twee agenten gewond op de Sinksenfoor toen ze wilden tussenkomen bij wat schermutselingen tussen “jongeren”.

Alle kranten en nieuwszenders hadden het

7

Onze naaste buren

29 juni 2017

in hun berichtgeving uitsluitend over “jongeren”. Herlees nog eens de column van Ebru Umar die verleden week in ons blad gepubliceerd werd (nummer 25, bladzijde 2).

Exit Rob Rob van de Velde, N-VA-schepen voor Ruimtelijke Ordening, Stadsontwikkeling, Groen en Erfgoed, verlaat het Antwerpse schepencol-

lege. Volgend jaar, in april of mei 2018, verandert hij van job. Dat is een eigenaardige timing, want in oktober 2018 zijn er gemeenteraadsverkiezingen en bij N-VA is het dan alle hens aan dek om aan de macht te blijven in Antwerpen. Rob heeft een bepaalde perceptie tegen – zijn naam wordt genoemd in allerlei bouwdossiers – maar bewijzen zijn er alsnog niet.

Toch is een en ander in het licht kunnen

Na de schok

Li bia bouquet

Wallonië is stilaan aan het bekomen van de onverwachte politieke gok van cdH-voorzitter Benoît Lutgen. De centristen willen in de Franstalige regeringen niet langer samen regeren met de PS. De formatie van een nieuwe regering in het Brussels Gewest en de Franse Gemeenschap wordt moeilijk. In Wallonië lijkt een MR-cdH-coalitie onvermijdelijk. Desnoods met steun uit onverwachte hoek.

Aan het winkelen in de Ikea van Bergen, dat was MR-voorzitter Olivier Chastel aan het doen op het ogenblik dat cdHvoorzitter Benoît Lutgen hem meldde dat hij niet langer in een regering wenste te zetelen met de PS. Dat de MR, in Wallonië in de oppositie, op voorhand op de hoogte was van de démarche van Lutgen klopt dus niet. De cdH-voorzitter hield alles tot het einde geheim. Zijn verklaring was een schok, ook voor de PS. Minder binnen de cdH zelf. De PS-schandalen waren de centristen mee naar de ondergang aan het leiden. CdH-parlementsleden werden in Waalse steden en dorpen uitgescholden omdat ze nog met de PS in een coalitie zaten. Zich lostrekken van Di Rupo en co was noodzakelijk om de cdH van de ondergang te redden.

Een gok van de Luxemburger Benoît Lutgen die de Franstalige regeringen voor lange tijd in een de facto situatie van lopende zaken duwt. De deelstaatregeringen zijn legislatuurregeringen. Vervroegde verkiezingen zijn niet mogelijk. Indien er tussen de coalitiepartners een patstelling ontstaat, moeten er nieuwe meerderheden worden gezocht.

In Brussel en de Franse Gemeenschap wordt het moeilijk.

Daar is Ecolo en/of Défi (het vroegere FDF) nodig. En die leggen de lat zeer hoog. In die mate zelfs dat Défi-voorzitter Olivier Maingain het vertrek eist van omstreden leden van cdH

Federaal procureur Fréderic van Leeuw kreeg signalen dat ‘Turkse jongeren in België aan het radicaliseren zijn’. De jongeren worden door propaganda uit Turkije aangevuurd. “We mogen de problemen niet minimaliseren en moeten oppassen dat bij de jonge Turken niet hetzelfde gebeurt als binnen andere allochtone groepen.” De Limburgse burgemeesters zien evenwel geen signalen die wijzen op radicalisering. “Bwa, hier en daar een probleempje”, weet burgemeester IJzermans (sp.a) van Houthalen-Helchteren te zeggen. “En ja, er zijn wat spanningen geweest”, beaamt Ali Caglar (CD&V), schepen in Genk, “maar spreken van radicalisering is er ver over. De Turken zijn geschoffeerd door het onbegrip van Europa over de gebeurtenissen in Turkije.” De procureur mag zich dus ongerust maken over Limburgse politici die het hardnekkige vermogen hebben om feiten te ontkennen.

(Joëlle Milquet) en MR (Armand de Decker) plus daar nog een aantal communautaire eisen aan koppelt, zoals een voor het Brussels Gewest voordelige regeling omtrent de nachtvluchten. In Brussel en de Franse Gemeenschap is de kans reëel dat er een totale blokkering ontstaat tot aan de verkiezingen van 2019. Of dat er een regering komt met PS maar zonder cdH. Niet dat dit voor Lutgen een probleem is. Voor de Ardennees telt enkel Wallonië. En daar lijken cdH en MR tot elkaar veroordeeld. Slechts na zeer lange en falende onderhandelingen is een regering met de PS en de MR in Namen een optie.

Niemand in Wallonië wil zich nog vereenzelvigen met de socialisten.

Achterophinken op Vlaanderen Een MR-cdH-coalitie is haalbaar en realistisch. En zou een voorafname zijn van de coalitie in 2019. Zelfs op federaal niveau. Maar ook voor de Waalse regering dreigen de onderhandelingen moeilijk te verlopen. Vanuit Namen het kwakkelende Wallonië besturen is geen cadeau voor de MR. De regio blijft achterophinken op Vlaanderen. Bovendien zorgt de nieuwe financieringswet ervoor dat de deelstaten voor een groot deel voor de kosten van de zesde staatshervorming moeten opdraaien.

Bovendien, wat te denken van een zeer krappe meerderheid? Met 38 zetels heeft een MR-cdH-coalitie één zitje op overschot. Er zouden al onderhandelingen aan de gang zijn met de per ongeluk verkozen ex-kandidaat van de rechts-populistische Parti Populaire (PP).

André-Pierre Puget was verkozen voor de partij van voormalig zakenadvocaat Mischael Modrikamen, maar hij raakte al snel in onmin met de beperkte top van de PP en besloot als onafhankelijke te zetelen. Bij de Waalse linkerzijde maakte men er zich al vrolijk over dat een zeer rechts personage nodig zou zijn om een Waalse regering op de been te krijgen.

Eigen jobs op de helling Feit is dat de PS voor het eerst in dertig jaar uit de Waalse regering dreigt te verdwijnen. En dat zal niet zonder gevolgen zijn. Zo’n 700 PS-cabinettards zouden hun job kunnen verliezen. Meteen rijst de vraag wie in een MR-cdH-coalitie minister-president zal worden. Wellicht iemand van de MR. Twee namen doen de ronde. Kanshebber is Willy Borsus, momenteel - de eerder onzichtbare - minister van KMO’s, Middenstand en Landbouw in de federale regering, en een vertrouweling van premier Charles Michel. De perfect tweetalige Jean-Luc Crucke, Waals Parlementslid en burgemeester van de Henegouwse taalgrensgemeente Frasnes-lez-Anvaing, maakt als voluntaristisch politicus de meeste kans. Want het ingeslapen Wallonië heeft een gedreven minister-president nodig.

Picard

8

De wereld rond

29 juni 2017

Diplomatieke valies

Oranje godsvrede Met een officieel staatsbezoek aan paus Franciscus schrijft de Nederlandse koning Willem-Alexander letterlijk geschiedenis. Geen enkele Nederlandse monarch deed het hem voor. Doorheen de eeuwen stond het protestantisme erg diep in het DNA van de Oranjes gegrift. Op talrijke momenten uitte dat zich in uitgesproken antipapistische standpunten en gedragingen. Een pragmatische Willem-Alexander, ongetwijfeld beïnvloed door zijn (katholieke) echtgenote Maxima, lijkt voor een Aggiornamento te zorgen.

Een (eigentijdse) Europese monarch die een bezoek brengt aan een collega staatshoofd; het zou een formaliteit moeten zijn, de voorbeelden zijn legio. Maar het kan ook anders, zoals het bezoek van het Nederlandse koninklijke paar aan paus Franciscus illustreerde. Op het eerste gezicht oogt het als een bezoek van dertien in een dozijn. Ontmoeting hier, ontmoeting daar, wat zwaaien, handjes geven en nog een leuke scheut toerisme erbovenop. Er was echter ook een kort gesprek met de kerkleider gepland, volkomen terecht als historisch bestempeld. Nooit eerder bracht een Nederlandse monarch een officieel staatsbezoek aan de man die niet alleen staatshoofd van Vaticaanstad is, maar ook aan het hoofd staat van 1,2 miljard katholieken wereldwijd. Het is net dat laatste dat voor gemor zorgde.

Le privilège du blanc De royaltywatchers hadden er een vette kluif aan. Wat zou koningin Maxima dragen? De vraag was prangend en oversteeg de esthetische kant van de zaak. Niet de naam van de ontwerpers was van belang, wel de kleur van haar outfit. Le privilège du blanc, heet dat in diplomatieke kringen. Het voorrecht om wit te dragen bij een ontmoeting met de paus. In regel is dat weggelegd voor katholieke monarchen en/of katholieke echtgenotes. Als seut Mathilde haar opwachting maakt bij de kerkvader, gebeurt dat zonder discussie in het wit. Maar zie, bij de Oranjes ligt dat wat moeilijker. Willem-Alexander is protestants, het raakt de kern van de dynastie, maar Maxima is dan weer katholiek. Hier primeert echter niet haar geloofsovertui-

ging (al durven we betwijfelen of er veel gebeden wordt in Villa Eikenhorst), wel het feit dat ze de echtgenote is van de koning.

Zwart dus, wat bij menige protestant kwaad bloed zette. Zelfs het feit dat ze knielde (de fameuze révérence) bij de begroeting van Franciscus was voorwerp van kritiek.

Niet zo snel, merkten enkele protocol-exegeten op. “Dit is geen ontmoeting meer tussen bevriende en gelijkwaardige staatshoofden, maar een onderdanige knieval voor de religieuze autoriteit van een kerkelijke leider”, lezen we in het Reformatorisch Dagblad. “Een leider die met zijn kledingregels een koningin impliciet afschildert als een afvallige.” We bekennen, de analyse is wat aan de scherpe kant, maar om redenen van folklore konden we ze u niet ontzeggen. Benieuwd of men even streng uit de hoek zou komen, mocht het om een volgeling van de Profeet gaan? Feit is wel dat Angela Merkel zonder hoofddeksel en in broekpak de paus bezocht. En voor de Britse (anglicaanse) koningin Elisabeth werd wel een uitzondering gemaakt. Ze droeg geen zwart maar lila. Een uiting van respect voor de jaren, misschien?

Johannes Paulus II Door die ontmoeting zorgt Willem-Alexander voor een trendbreuk. Zijn moeder, koningin Beatrix, had destijds een ontmoeting met de toenmalige paus, Johannes-Paulus II. Alleen was dat een beleefdheidsbezoek, wat diplomatiek iets anders is dan een staatsbezoek. De kerkvader wou Nederland aandoen, en zoals de protocollaire geplogenheden het voorschrijven, komt het ontvangend staatshoofd dan eerst langs. In

Buitenlands spervuur Reisverbod De Amerikaanse deelstaat Californië is zowat het hartland van progressief en fanatiek links Amerika. Californië is zo links dat zelfs de bolsjewieken zich er thuis zouden voelen, en zo decadent dat zelfs de meest verdorven Romeinse keizers er vrijuit hun gang zouden kunnen gaan. De deelstaat nam ook het voortouw in het protest tegen het inreisverbod dat president Trump, volkomen in overeenstemming met de grondwet, heeft ingesteld tegen inwoners van een aantal islamitische staten die beruchte leveranciers van terroristen zijn. De juridische sabotage van die maatregel was het werk van rechters van het beruchte “negende circuit”, dat Californië als machtsbasis heeft. Maar intussen heeft Californië zijn eigen reisverbod ingesteld. In 2016, nog voor Trump verkozen werd, stonden vier conservatieve staten op die lijst: Texas, Alabama, South Dakota en Kentucky.

Nu zijn er nog vier bijgekomen: North Carolina, Kansas, Mississippi en Tennessee. Niet dat inwoners van die staten massaal terreurdaden komen plegen in Californië, maar de afgevaardigden van die deelstaatparlementen hebben wel wetten gestemd die volgens de Californische Attorney General – vergelijkbaar met onze justitieminister – discriminerend zijn voor holebi’s en transgenders. Het is nu verboden reizen of dienstreizen naar die staten te organiseren als daarvoor belastinggeld gebruikt wordt in de vorm van subsidies of reisvergoedingen. Dat zou volgens de Attorny General neerkomen op steun aan “discriminatie”. Ach, ach. Dan komen alle subsidies voor islamitische en pro-islamitische organisaties dus ook neer op steun aan kindhuwelijken, vrouwenbesnijdenis, antisemitisme, terrorisme en het vermoorden van homo’s.

Feministische besnijdenissen Zweden wordt bestuurd door een coalitie van sociaaldemocraten en Groenen. Zij gaan er prat op dat zij de “meest feministische regering ter wereld zijn” en dat Zweden een “supermacht” is inzake mensenrechten. Maar in dat superfeministische en superhumanitaire land gaat het pijlsnel bergaf met de rechten en vrijheden van vrouwen.

In een officieel rapport van 2015 stond nog te lezen dat “slechts” 38.000 vrouwen in Zweden een besnijdenis hadden ondergaan. Nu moet men schoorvoetend toegeven dat dat aantal gestegen is tot 150.000. Dat is natuurlijk een rechtstreeks gevolg van het “humanitaire” Zweedse asielbeleid, waardoor naar verhouding nog meer moslims het land zijn binnengestroomd dan in Duitsland. En zij heb-

ben hun sharia en hun psychopathische vrouwenhaat meegebracht, wat zich uit in een golf van verkrachtingen en in een enorme toename van het aantal besnijdenissen. Het is symbolisch voor de autodestructiviteit van utopieën als feminisme, socialisme, multiculturalisme en pacifisme.

deze met tegenzin, maar er was voor Beatrix en Claus geen ontkomen aan. Erg succesvol was het toen gevoerde gesprek overigens niet. Door het celibaat aan te kaarten, zorgde de Nederlandse koningin voor een diplomatiek incident. Het boterde gewoonweg niet. Beatrix weigerde twee decennia later zelfs de begrafenis van Johannes Paulus II bij te wonen, wat veel katholieke Nederlanders als een heuse belediging ervaren hebben.

Katholieke infiltratie Eigenlijk zit de moeizame relatie tussen de Oranjes en de Rooms-Katholieke Kerk vol sappige anekdotiek. In de jaren twintig van de vorige eeuw viel zelfs een regering over de vraag of een gezantschap aan de Heilige Stoel geopend moest worden. Twintig jaar later kwam dat er uiteindelijk, zeer tegen de zin van de erg antikatholiek ingestelde koningin Wilhelmina. Zij presteerde het zelfs haar vakantiebestemming te laten bepalen door haar afkeer van ‘de roomsen’. Het liefst ging ze naar Scandinavië. De kans dat je daar een katholiek tegenkomt, is klein. Het was voor haar een soort lutheraanse comfortzone, om een eigentijdse term te gebruiken. Op tal van gelegenheden waar ze als staatshoofd geacht werd te zijn, stuurde ze om religieuze redenen gewoon haar kat. Anders was het met haar dochter Juliana gesteld, koningin van 1948 tot 1980. “Het driesnoer God, Vaderland en Oranje begint langzaam slijtageplekken te vertonen”, lezen we in Trouw. “In januari 1964 treedt haar dochter Irene in Rome toe tot de Rooms-Katholieke Kerk en een paar maanden later zal ze er trouwen met de katholieke Spaanse Karel Hugo van Bourbon-Parma.” Een zoon die uit dat huwelijk voortkwam, Jaime de Bourbon de Parme, is sinds drie jaar de Nederlandse ambassadeur bij de Heilige Stoel. En er is natuurlijk de komst van Maxima. Een keerpunt, menen de meeste analisten, was de bekering van Irene. Toen is de trend ingezet.

Michaël Vandamme

Turkije van Erdogan schrapt evolutieleer Darwin uit leerprogramma

Ineenstorting Dat hangt samen met de bijna volledige ineenstorting van het Zweedse rechtssysteem, inclusief de politiediensten. We maakten al eerder melding van de leegloop bij de Zweedse politie. Vele agenten nemen ontslag omdat ze zich machteloos voelen tegenover de meuten agressieve moslims die de steden overspoelen. Maar nu overweegt zelfs 80 procent van de agenten het korps te verlaten.

In de “no-gozones” heerst een mengeling van anarchie en sharia. Gewapende islamitische groepen, zowel “gewone” islamitische criminelen als fundamentalisten, nemen in de steden grote stukken Zweeds grondgebied over. Dat blijkt duidelijk uit de noodkreten van politiechefs als Lars Alversjo en Dan Eliasson en uit de waarschuwingen van de Säkerhetspolisen, de Zweedse veiligheidsdienst. In een normaal land zou dat al lang tot een burgeroorlog geleid hebben. Maar in Zweden niet.

Nog niet. De links-feministische regering capituleert gewoon en laat het land overnemen door de moslims, zonder zelfs maar te proberen verzet te bieden. Dat zijn de bittere vruchten van enkele decennia sociaaldemocratie, feminisme, pacifisme en “humanitaire” valse sentimentaliteit.

Waarom IS terrein wint In Irak staat IS waarschijnlijk aan de rand van een militaire ineenstorting, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de terreinwinst in… nee, niet in Syrië of Libië, maar in Europa. Die schijnbare tegenstrijdigheid wordt het best geïllustreerd door de Canadese scherpschutter die een nieuw record vestigde: vanop 3.450 meter afstand liquideerde hij met één schot een jihadist van IS. Definitief gederadicaliseerd! Maar dezelfde jihadist zou in de Middellandse Zee door een Europees oorlogsschip of een schip van een ngo worden opgepikt en overgevaren naar Italië of Spanje, waar hij voedsel, water en onderdak zou krijgen en asiel zou mogen aanvragen.

Als men hem toevallig toch grondig controleert en daarbij ontdekt dat hij banden heeft met IS, dan krijgt hij geen kogel door het hoofd. Dan krijgt hij een advocaat toegewezen en mogelijk nog een deradicaliseringsambtenaar. Na enige tijd wordt hij voorwaardelijk vrijgelaten

en “geobserveerd”. Tot dan in de media na de zoveelste aanslag voor de zoveelste keer het noodlottige bericht verschijnt dat de dader “bij de politiediensten bekend was”. Intussen heeft dat scenario zich al ettelijke keren afgespeeld, in bijna alle West-Europese landen. Maar zelfs nu zijn de politici niet bereid jihadisten van IS aan de grenzen van Europa te onderscheppen en te liquideren. Dat hoeft niet noodzakelijk vanop 3.450 meter afstand te gebeuren.

Het mag van dichterbij. Als het maar gebeurt.

Brullende bavianen Jordan Peterson is een Canadese psycholoog die zich vooral heeft toegelegd op de studie van de achtergronden van religieuze en ideologische opvattingen. Meestal zijn zulke psychologen linkse “liberals” die zo politiek correct zijn als de pest en de cholera samen.

Maar Peterson is een zeldzame en dappere uitzondering: met al zijn wetenschappelijke en culturele bagage gaat hij radicaal in de aanval

tegen de waanideeën van de politieke correctheid. Hij leverde vernietigende commentaren op het marxisme, het materialisme, de ideologie van “gendergelijkheid” en zelfs op de linkse heilige koe van “gelijkheid” in het algemeen.

Met argumenten kunnen de linksen niet tegen Peterson op, dus grijpen ze naar de tactiek van bavianen en idioten: als Peterson ergens in Canada doceert of een lezing geeft, stormt daar een meute linksen binnen met toeters en megafoons om hem te overschreeuwen en het spreken onmogelijk te maken. Die benden trekken ongestraft van de ene universiteit naar de andere om hun primitieve censuur op te leggen. U kan dat crapuul op YouTube aan het werk zien door de zoektermen “Jordan Peterson shouted down” of “Jordan Peterson MacMaster” in te voeren. Bekijk en beluister ook eens enkele opnamen van cursussen of lezingen waar Peterson wel vrijuit kon spreken. Ze zijn als manna voor de geest die hongert naar gezond verstand…

Exit Bayrou François Bayrou moest vorige week ontslag nemen als minister van Justitie. Een nieuwe nederlaag na zovele andere. Voor president Macron was hij een handig wegwerpproduct geworden.

“Ik vraag niets. Echt niets. Maar ik zal u altijd steunen.” In één van de documentaires over de campagne van president Emmanuel Macron mochten de reportagemakers een zogenaamd discreet gesprek volgen tussen Macron en François Bayrou, met zijn partij Modem al jaren het gezicht van het centrisme in Frankrijk. Het gesprek werd zo goed als zeker met goedkeuring van de betrokkenen opgenomen. Het was zeker geen geheime ontmoeting, anders haalde dit de reportage nooit. De 65-jarige Bayrou was zeer duidelijk: Macron is de centrist die eindelijk de deur naar het Élysée kan opengooien, en hij zal daarin gesteund worden door Bayrou en zijn politieke beweging die net als het En Marche van Macron “noch links en noch rechts” is. En Bayrou hoeft daarvoor zelfs niet beloond te worden, zei hij zelf.

De alliantie was een succes. Op 22 februari sprak Bayrou zijn steun uit voor Macron. Deze laatste steeg plots vier tot vijf procent in de peilingen. De door schandalen geteisterde rechtse Les Républicains-kandidaat François Fillon liet hij achter zich.

Het Front National van Marine Le Pen kwam in het vizier. Toen was de overwinning van Macron onvermijdelijk. Maar Bayrou hield zich als supporter van Macron niet aan de afspraak. “Ik vraag niets,” had hij gezegd, maar die belofte werd snel vergeten. Er volgde een ruzie met Macron over het aantal kandidaten van Bayrous Modem-partij die bij de parlementsverkiezingen van juni een verkiesbare plaats zouden krijgen. Een weinig relevante ruzie. Uiteindelijk wisten 42 Modem-parlementsleden een zitje te verwerven. Niet slecht voor Modem, als ‘junior

Si la France m’était contée partner’ van La République En Marche. Bayrou mocht ook niet klagen, want hij kreeg het ministerie van Justitie aangeboden.

Na eerste minister Edouard Philippe en minister van Binnenlandse Zaken Gérard Collomb, werd hij de nummer drie van de regering. Een hele eer. En Bayrou zette al snel volop in op propere politiek. Maar de feiten haalden hem in. Er kwamen verdachtmakingen dat zijn partij Modem in het Europees Parlement nepjobs had geregeld voor medewerkers. Onaanvaardbaar voor president Emmanuel Macon. Na 35 dagen mocht Bayrou baan ruimen. Zijn nationale carrière lijkt voorbij.

De mislukte centrist Het was een carrière van een paar successen en veel mislukkingen. Bayrou dankte zijn politiek succes aanvankelijk aan de alliantie tussen de gaullistische RPR en de eerder centrum-liberale UDF (Union pour la Démocratie française) waarin Bayrou actief was. Dankzij het UDF raakte hij in de regering-Balladur, die de tweede cohabitation met de PS-president François Mitterrand in goede banen moest leiden. Bayrou, afkomstig uit de Béarn in het zuidwesten van Frankrijk, slaagde er zo in gedurende de jaren negentig een paar keer minister van Onderwijs te worden. Maar zijn grote droom reikte verder: het klassieke Franse politieke landschap van links versus rechts doorbreken en op de ruïnes van links en rechts een nieuwe politieke beweging te bouwen. Een centrisme dat de grote partijen naar de kroon zou steken. In 2007 kwam Bayrou er het dichtst bij. Tijdens de presidentsverkiezingen van 2007 haalde hij als centrist een derde plaats, met 18,6 procent van de stemmen. Enkel de finalisten Nicolas Sarkozy en Ségolène Royal moest hij voor zich dulden. In de tweede ronde koos Bayrou voor Sarkozy. De centrist werd door centrumrechts omarmd. Maar niet voor lang.

Kruisvaarders tegen de islam Activisten en opiniemakers die de strijd aanbinden met de radicale islam, het is geen nieuw verschijnsel. Toch worden de jongste tijd op dit terrein in het Verenigd Koninkrijk vooraanstaande pionnen verschoven. Zo verlegt het voormalige boegbeeld van de ‘English Defence League’, Tommy Robinson, zijn focus. Tezelfdertijd wil Anne Marie Waters, bekend van ‘Pegida’ en ‘Sharia Watch’, de leidster van een rechtse politieke partij worden.

Op zijn paspoort staat de naam Stephen Christopher Yaxley-Lennon, maar iedereen kent hem onder zijn pseudoniem: Tommy Robinson. Al jaren alom bekend, gevreesd en verguisd.

Hij werd niet voor niks in verschillende media ‘de meest gehate man van het Verenigd Koninkrijk’ genoemd. Deze vader van drie kinderen is uitbater van een zonnebankcenter in Luton. Bij het grote publiek werd hij bekend als rabiaat islamcriticus.

Van megafoon naar microfoon In 2004 sloot Robinson zich als jongvolwassene aan bij de BNP, de British National Party. De rechts-radicale partij van Nick Griffin was toen aan een opmars bezig en behaalde bij de Europese verkiezingen zo’n vijf procent van de stemmen; net niet genoeg voor een zetel. Tommy Robinson voelde zich aangesproken door het anti-islamstandpunt dat de British National Party propageerde. Toch verliet hij na een jaar de partij. Naar eigen zeggen omdat hij de BNP te radicaal vond. Volgens Robinson schrikte het etnische nationalisme van de British National Party hem af. Toch bleef hij een radicale patriot. Hij richtte in 2009 een niet-partijpolitieke beweging op die zich zou gaan verzetten tegen de oprukkende islam: The English Defence League.

De beweging focuste vanaf het begin op straatacties en

organiseerde succesvolle protestmarsen waarin aandacht werd gevraagd voor de gevaren van de oprukkende islam en bijhorende sharia. De EDL groeide al snel uit tot een succesverhaal en werd door heel wat politicologen beschouwd als “een van de meest intrigerende radicaal-rechtse ontwikkelingen” en “meest belangrijke contra-jihadistische beweging in gans Europa”. Echter, in 2013 hield Tommy Robinson het bij zijn eigen organisatie voor bekeken. De EDL was volgens hem niet langer een ‘productieve’ beweging. Te vaak liepen betogingen uit de hand en het risico op extremistische infiltratie lag op de loer, wat het al omstreden imago van de English Defence League geen goed deed.

Geen extremistische duivel Na omzwervingen bij Pegida, dat net als de EDL focust op straatmanifestaties, verlegt Robinson de jongste jaren steeds meer zijn focus. De man ruilde zijn sportieve trui in voor een strak kostuum. De megafoon werd opgeborgen en ingeruild voor een microfoon. In 2015 verscheen het boek ‘Enemy of the State’, zijn autobiografie. De ‘hooligan’ veranderde zijn toon en ging ingetogen lezingen houden. Vandaag vertegenwoordigt Robinson voornamelijk zichzelf. Gewapend met een kleine camera maakt hij korte filmpjes en plaatst die op internet, waarin hij zijn standpunten over de islam uit de doeken doet.

Doorheen de jaren is de publieke opinie, en vooral een deel van de gevestigde orde, anders gaan oordelen over ‘de meest gehate man van het Verenigd Koninkrijk’. Zo schreef James Delingpole, journalist bij het vooraanstaande weekblad ‘The Spectator’, dit voorjaar een opvallend artikel. Daarin omschreef hij Robinson als “intelligent, goed onderbouwd en gemanierd (…) hij is geen racist of antisemiet.” De journalist Delingpole

Politikchef Kai Diekmann was 28 toen hij “Politikchef” werd van de riool-

Gehaat door rechts Centrist Bayrou hoopte het politieke speelveld overhoop te halen, maar dat lukte niet. Modem verloor alle lokale verkiezingen (departementen, regio’s, gemeenten, Europese verkiezingen,…) Dus koos hij als eeuwige rebel bij de presidentsverkiezingen van 2012 voor de socialist François Hollande. Weliswaar na zelf te zijn opgekomen in de eerste ronde en nog geen 10 procent van de stemmen te hebben gehaald. Bayrou was een politiek kadaver. Bovendien gehaat door rechts, omdat hij voor de tweede ronde zijn steun uitsprak voor Hollande.

Rechts nam hem dat zeer kwalijk. En niet alleen rechts. In zijn eigen Béarn werd hij in 2012 zelfs niet verkozen in de Assemblée Nationale. Zijn beweging Modem slaat niet aan. Bayrous enige succes is zijn verkiezing tot burgemeester van Pau in 2014. Hij en zijn politieke beweging Modem slagen er niet in zich te verankeren in het politieke landschap.

Macron was een reddingsboei. Bayrou wist dat bij zijn kandidatuur voor de presidentsverkiezingen zijn eigen stemmen verloren stemmen waren. Dus waarom zich niet vastklikken aan de man die kon wat Bayrou wou maar nooit heeft gekund: doordringen tot de absolute macht. Maar van bij het begin stond de entourage van Macron wantrouwig tegenover Bayrou. Te veel christendemocratisch centrist, en zich te veel profilerend als de geestelijke vader van Macron. Een handig product om de verkiezingen te helpen winnen, maar ook een product dat na bewezen diensten bij het grof huisvuil wordt gezet. Dat was het lot van Bayrou, die zich nu terugtrekt op zijn Zuid-Franse boerderij.

Salan

engeland wijst op de fysieke gevaren die Robinson én zijn familie lopen.

Heel wat moslims riepen al op om hem te vermoorden. Het empathische stuk in ‘The Spectator’ heeft bij velen de ogen geopend: Robinson is niet de extremistische gek die anderen van hem willen maken. Hij is gewoon een arbeidersjongen die zijn hele wijk naar de verdommenis zag gaan, grotendeels te wijten aan de gigantische toestroom van islamitische inwijkelingen.

Pegida UK Anne Marie Waters is, net als Tommy Robinson, een vooraanstaande activiste in de strijd tegen de oprukkende islam in het Verenigd Koninkrijk. Robinson en Waters kennen elkaar van bij ‘Pegida UK’. Hun denkbeelden zijn grotendeels gelijklopend, maar hun handelswijze is verschillend. Waar Robinson al snel de partijpolitiek vaarwel zegde, blijft Waters hopen en geloven in een politieke doorbraak. De directrice van ‘Sharia Watch UK’ – een organisatie die het oprukkende islamisme in kaart brengt - wil haar denkbeelden meer gemeengoed maken door ze ingang te doen vinden binnen een ‘normale’ politieke partij.

Enkele weken geleden kondigde Anne Marie Waters dan ook aan dat ze een gooi zal doen naar het leiderschap bij UKIP. De eurosceptische partij, die sinds het Brexit-referendum en het vertrek van Nigel Farage op de dool is, gaat voor de zoveelste keer op zoek naar een nieuw boegbeeld. Waters ziet haar kans schoon. Zij beschikt over een grote aanhang op zowel sociale media als in tal van bewegingen. Bij UKIP vreest de meer gematigde vleugel dat Waters, indien zij daadwerkelijk gekozen wordt tot leidster, de partij zal omvormen tot een anti-islampartij die geen oog meer heeft voor andere thema’s, zoals sociaal beleid, economie en Europa.

LvS

Bei uns in Deutschland

krant. Hij werkte zich uit de naad om dicht bij Kohl te geraken.

Hij vergezelde de kanselier op zijn buitenlandse reizen naar Vietnam en India, echter, die vaak economische missies en de handelsverdragen interesseerden de razende reporter van Bild geen zier. Diekmann wilde Kohl uithoren over de tijd van de “Wiedervereinigung”, en zo geschiedde. De Bild-man nam nota’s bij elke gelegenheid die Kohl te baat nam om zijn versie uiteen te zetten van de hereniging van de Bondsrepubliek en de DDR. Onder verstaan, jij, Diekmann mag deze aantekeningen niet journalistiek gebruiken. De vlijtige journalist liet niet na Kohl warm te maken om zijn kennis over de Wiedervereinigung in een boek te gieten.

Kohl pruttelde lang tegen, maar liet zich op de duur overhalen om, wat men zo mooi kan zeggen in het Duits, de “Deutingshoheit”, het verklaren van wat gebeurde, niet aan anderen, die vaak geen medespelers of medebeslissers waren, over te laten.

De nota’s van Diekmann en het talent van journalist Ralf Reuth leverden “Ich wollte die deutsche Einheit” op. Het boek, uitgebracht in 1996, werd een klapper en is omgezet in twaalf talen.

Het zwoegen aan die belangrijke politieke memoires smeedde de vriendschap verder tussen staatsman en pennenridder. Dat had voor Diekmann niet alleen voordelen. Het Kohl-boek was geen jaar op de markt of hij vloog aan de deur bij het Springer-concern, de uitgever van Bild. De verhouding tussen politicus Kohl en journalist Diekmann was volgens de voorzitter van Springer te nauw en ongepast. Koene Kai stond niet lang op de keien, de Springer-criticaster verdween kort na de persman en die ging langs de voordeur naar “Welt am Sonntag”, en vanaf 2001 opnieuw als chef-redacteur bij Bild.

In 1998 verloor Helmut Kohl de macht ten voordele van Gerhard Schröder (SPD). Diekmann werd na die knock-out nog

FRANKRIJK

Bayrou vond het beleid van Sarkozy te rechts en nam afstand. Hij profileerde zich met zijn partij als een alternatief voor Sarkozy.

Right or wrong

Helmut Kohl en Bild, dikke vrienden De zware dingen over Helmut Kohl heeft u kunnen lezen in de serieuze gazetten. Hoe hij de vader was van het eengemaakte Duitsland, hoe hij Europa mee dwingend gevormd heeft, hoe hij niet getrouwd was met zijn eerste vrouw Hannelore maar wel met de CDU - een ersatzhuwelijk -, hoe hij nijdig en boos omging met zijn kinderen, hoe hij Merkel, zijn creatie, beschouwde als een verraadster.

Wij hebben het over een interessant aspect van de lange, norse en nijdige Duitse staatsman: zijn verhouding tot de pers.

Die was even slecht, zoal niet slechter, als die van Bart de Wever met het Vlaamse journaille. Kohl en de journalisten mochten elkaar niet. Er was één uitzondering, Kai Diekmann, zestien jaar chef van Bild. Diekmann werd met de jaren een vertrouweling, wat de krantenman af en toe kon omzetten tot een inslaand bericht of interview. Het nieuws van de dood van de ex-kanselier verscheen allereerst in Bild, niet op de webstek van de CDU of die van de regering. De Duitse pers noteerde, niet helemaal verrast, dat Diekmann de deur van het Kohl-huis in de rouwtijd opende en binnenliet wie hem beviel en wegduwde wie hij niet mocht. De bloemenhulde voor het huis werd geïnspecteerd door Diekmann en de tweede echtgenote van Kohl, de weduwe Maike Kohl-Richter. Hij verbood de jarenlange chauffeur van Kohl, die onverwachts opdook, om zijn baas een laatste groet op het sterfbed te brengen. Deze Kai Diekmann vervangt Walter Kohl, de zoon die Helmut steeds van zich heeft weggehouden. Kai en Walter zijn allebei 53. Kai was de vervanger van Walter. Pijnlijker kan haast niet voor deze junior.

9

Het nabije buitenland

29 juni 2017

DUITSLAND

hechter een getrouwe van de ex-kanselier.

In januari 2002 huwde Diekmann de roddeljournaliste, en vroegere tandarts, Katja Kessler, en Kohl was de getuige voor de bruid.

Taz De verbondenheid van de heren leidde tot een krachtige stunt.

In 2003 mocht de chef van Bild een dagje zijn collega van het linkse “taz” (die Tageszeitung) vervangen voor de jubileumuitgave, het blad werd 25. Wat bekokstoofde de gelegenheidsbaas?

Hij overtuigde Helmut Kohl om zijn eerste interview na het einde van zijn kanselierschap, vijf jaar voordien, toe te staan aan “taz”.

Op de voorpagina van het progressieve dagblad verscheen een knoert van een foto van Kohl met daarbij de titel: “Heute gibt’s Kohl”. In dat gesprek met Diekmann gaf vriend Helmut van jetje met zijn kritiek op de linkse, Duitse pers. Een ware geseling van “taz”, Der Spiegel en tutti quanti.

Kohl kon geen wind laten of Bild was erbij. Toen de ex-kanselier voor de eerste maal met zijn nieuwe liefde, Maike Richter, in de openbaarheid trad, was de primeur voor Bild. Bij het huwelijk van Kohl en Richter waren er twee getuigen voor de bruidegom: media-ondernemer Leo Kirch en amice Diekmann. De zonen van Kohl waren afwezig. Zij ontvingen een telegram met de melding dat papa opnieuw in de echt was getreden.

Bild was de laatste jaren ononderbroken de klaroen van Kohl.

Op zijn 80ste verscheen een jubelend interview, en toen de Wiedervereinigung haar twintigste verjaardag vierde, eveneens. Bild gaf tegengas contra de berichten in de andere media over de wankele gezondheid van Helmut Kohl.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

29 juni 2017

medialand

Film

VRT: “perceptie van” gebrek aan neutraliteit

Familie en wijn

Verleden week publiceerde de openbare omroep haar jaarverslag voor 2016. In dat verslag klopt de VRT zich, zoals elk jaar, op de borst als de grootste en meest betrouwbare omroep in Vlaanderen. Doel van dat verslag is immers aan de belastingbetaler en vooral de politici te bewijzen dat de VRT haar dotatie dubbel en dik waard is, om niet te zeggen dat de kwaliteit van de VRT zo hoog is dat het eigenlijk zelfs nog wat meer zou mogen zijn. En daarmee is de toon al vanaf pagina 1 gezet.

Toch staan er een paar schoonheidsvlekjes in dat jaarverslag. Bijvoorbeeld dat er verleden jaar een pak meer klachten bij de ombudsdienst binnenkwamen. Daarbij vielen drie grote thema’s op: de berichtgeving over de Amerikaanse presidentsverkiezingen (hallo, Björn Soenens?), de Pano-uitzending over dat fictieve moslimpaar in Tremelo, en de berichtgeving over de terreur.

Maar wie gedacht had dat die klachten de VRT ertoe zouden aanzetten toch een beetje bij te sturen, is eraan voor de moeite. Neen, volgens de VRT is er helemaal geen sprake van een “gebrek aan neutraliteit”, maar is het probleem vooral dat nogal wat kijkers met een “perceptie van gebrek aan neutraliteit” voor de buis zitten. Daar kan u het percipiërend mee doen, wanneer Björn Soenens nog eens staat uit te leggen hoe vreselijk Donald Trump toch wel is, en hoeveel beter alles zou zijn als de Democraten het in de VS voor het zeggen zouden hebben.

Ce qui nous lie

Diversiteitscijfers van De Zevende Dag Overigens strooit de VRT in haar jaarverslag kwistig rond met cijfers over de diversiteit bij de openbare omroep: met bijvoorbeeld het aantal allochtonen dat op het scherm te bewonderen viel, het aantal vrouwen, of het aantal gehandicapten. Maar cijfers over de politieke diversiteit bij de openbare omroep hebben wij in het jaarverslag nergens kunnen ontdekken. Merkwaardig. We hebben de cijfertjes dan maar zelf opgesteld voor De Zevende Dag, als steekproef.

Het zal de lezer waarschijnlijk niet verwonderen dat de aanwezigheidscijfers van de diverse politici bij De Zevende Dag een zekere scheeftrekking vertonen. Zo mochten de politici van Groen het afgelopen seizoen 19 keer hun opwachting maken in het zondagse debatprogramma, tegenover slechts 7 keer voor het Vlaams Belang. Dat betekent dat Groen bijna twee keer vaker te gast was bij De Zevende Dag dan Vlaams Belang, vergeleken met de verkiezingsuitslag van 25 mei 2014. Bij de VRT beweren ze steevast dat zulke scheeftrekkingen niet meer dan toevallig zijn, maar wij vinden het merkwaardig dat de scheeftrekking tussen die twee partijen al minstens zes jaar dezelfde is. Bij een toevallige scheeftrekking zou je een schommeling, nu eens in de ene richting, dan weer in de andere richting verwachten. Niet bij de VRT, waar “toevallig” telkens weer dezelfde partij volop aan het langste eind mag trekken.

Overigens, het Vlaams Belang is niet de enige partij die dit seizoen onderbedeeld bleef bij De Zevende Dag. De N-VA mocht als grootste partij weliswaar het vaakst naar de studio komen – in totaal 44 keer –, maar CD&V, sedert de laatste verkiezingen toch een derde kleiner, mocht bijna even vaak komen: in totaal 42 keer. De verhoudingen tussen de partijen Groen, sp.a, Open Vld en CD&V werden wel gerespecteerd, zij het met een licht voordeel voor Groen.

Opnieuw: het zal wel toeval zijn dat net de N-VA ondervertegenwoordigd was, en dat dat nu net een rechtse en Vlaamsnationale partij is. Maar ook dat is de laatste zes jaar min of meer een constante geweest.

De vraag is dan: waarom eist de Vlaamse regering geen correcte toepassing van de neutraliteit van de openbare omroep, en op z’n minst dat de VRT in haar jaarverslag cijfers zou publiceren over de aanwezigheid van politici op de televisie en op de radio? Omdat dit hun redactionele vrijheid zou aantasten?

Dan moeten ze die redactionele vrijheid wel eerst verdienen.

En hoe kan een openbare omroep dat beter doen dan door volledig open kaart te spelen?

Zijn de meeste nieuwsberichten te betrouwen?

Elk jaar onderzoekt het Reuters Institute for the Study of Journalism van de Universiteit van Oxford het vertrouwen van de Europeanen in de berichtgeving door de media. Dit jaar ondervroegen ze daarvoor zo’n tweeduizend Belgen, die de stelling “Ik denk dat je de meeste nieuwsberichten kan vertrouwen” voorgeschoteld kregen. Verleden jaar wou 51 procent van de Belgen die stelling nog onderschrijven, dit jaar nog 48 procent.

Ons verbaast het vooral dat het er nog zo veel zijn. Of zouden de Pallieterke-lezers door één of ander toeval sterk oververtegenwoordigd geweest zijn in de steekproef, en dachten zij alleen maar aan hun lijfblad?

Herdenking moord Jo Cox Het was verleden week precies een jaar geleden dat in GrootBrittannië de Labour-politica Jo Cox vermoord werd tijdens de Brexit-campagne. Nogal wat “kwaliteitsmedia” grepen die verjaardag aan om nog eens goed van leer te trekken tegen de voorstanders van de Brexit, en wezen hen collectief op hun zware verantwoordelijkheid door de hatelijke sfeerschepping waaraan ze zich schuldig gemaakt hadden door hun bitsig taalgebruik.

Het is nochtans duidelijk dat de dader van de aanslag wel degelijk een eenzaat was, die op geen enkele manier kon terugvallen op of samenwerken met een netwerk van gelijkgezinden.

Bij nogal wat andere aanslagen – waaronder de mislukte aanslag in Brussel-Centraal – is dat helemaal anders. En bij die aanslagen lezen we nooit iets over collectieve verantwoordelijkheden omwille van sfeerschepping, integendeel zelfs.

Ook bij de aanslag op de Republikein Steve Scalise lazen we nergens iets over sfeerschepping of collectieve verantwoordelijkheden, ook al proberen de media ons dagelijks in te prenten dat de VS zo ongeveer bezet zijn door gekken en/of idiote politici die in de binnenzak van de Russische geheime dienst zitten. Voor een labiel persoon is er dan echt niet veel meer nodig om een aanslag op Donald Trump of zijn medestanders te zien als een dappere patriottische verzetsdaad. Of is het misschien net daarom?

Interne peiling: sp.a onder tien procent?

Het is alweer een tijdje geleden dat er in België nog resultaten van een politieke peiling gepubliceerd werden. De laatste dateert al van april, en zelfs de laatste viermaandelijkse (vroeger driemaandelijkse) barometer van Ipsos voor Le Soir, RTL TVi, VTM en Het Laatste Nieuws is ondertussen al vijf maanden oud.

Het zou natuurlijk kunnen dat tegen de tijd dat u dit leest, resultaten van een nieuwe peiling net gepubliceerd zijn, maar wij vinden het toch merkwaardig dat het zo stil blijft op het peilingenfront. Zou het kunnen dat sommige media vinden dat het, in het licht van de aanhoudende Publifin- en Samusocialschandalen, niet opportuun is om nu een peiling te houden?

Intussen doet op Twitter het gerucht de ronde dat volgens een interne peiling de sp.a tot onder tien procent gezakt zou zijn.

Horen zeggen van horen zeggen dus, maar het zou de bruuske reactie van John Crombez in Brussel kunnen helpen verklaren.

Want zeg nu zelf: sinds wanneer hebben Vlaamse optimalisten, pardon, socialisten, problemen met sjoemelende burgemeesters?

Drammerige VN De Internationale Organisatie voor Migratie (IOM), een VNvehikel, lanceert naar aanleiding van haar 65-jarig bestaan een campagne... voor migratie. Met de hashtag #ForMigration wil ze op de sociale media een en ander in gang zetten, maar dat lijkt maar moeilijk te lukken. Een eerste tweet luidde (in het Engels): “Met 244 miljoen mensen onderweg, is migratie onvermijdelijk, noodzakelijk en wenselijk.” Het lijkt wat op de slogans die je vroeger in het Oostblok op grote reclamepanelen of banieren tegenkwam. Het effect van dergelijke oproepen was toen niet erg groot, en nu ook niet, zo blijkt. Na twee dagen kreeg de tweet slechts 97 goedkeurende hartjes, naast zo’n 500 voornamelijk negatieve commentaren; hij werd nauwelijks honderd keer geretweet. En dat voor een ‘globale’ organisatie met toch meer dan 65.000 volgers. Zou het kunnen dat de mensen wereldwijd een broertje dood hebben aan dit soort drammerig gedoe? Wij denken en wij hopen het.

Verleden jaar had ik een verlengd weekend geboekt in Bourgondië en, ik zweer het, het regende daar van het begin tot het eind, dag en nacht. Dus, spreek mij niet meer van een vakantie in de Bourgogne. En dan komt er een film die mij weer helemaal verzoent met de befaamde wijnstreek. Die film is “Ce qui nous lie”. Geen grote cinema die regisseur Cédric Klapisch voorschotelt, wel een gevoelig familieportret en een mooie tekening van een streek waar wijn toch nog altijd een topprioriteit is. We maken in het begin kennis met een oude wijnboer die juist voor de druivenoogst overlijdt en in zijn testament de wens uitdrukt dat zijn drie kinderen de familietraditie voortzetten. De jongste, Jérémie, doet dat eigenlijk al, samen met zus Juliette, maar het gaat niet gemakkelijk. De oudste zoon, Jean, heeft een nieuw leven opgebouwd in Australië, maar hij komt over om zijn vader de laatste eer te bewijzen. Als blijkt dat ze ook nog eens hoge erfeniskosten moeten betalen, denken ze er ernstig over na om het domein te verkopen. Intussen gaat het leven en het maken van nieuwe (en oude) wijn verder. Langzaam maar zeker vinden de drie elkaar. Als Juliette, na veel twijfelen, er ook nog eens in slaagt een wijn samen te stellen “die er best mag zijn”, is de beslissing vlug genomen. Zij zal de zaak voortzetten. Jérémie kan rustig verhuizen met zijn gezin, om zo verlost te zijn van zijn bemoeizieke schoonouders. Jean keert terug naar Australië om er de draad van zijn leven op te pikken. Klinkt misschien allemaal een beetje flauw, maar dat is “Ce qui nous lie” beslist niet. Het doet deugd te kijken naar een film die zijn tijd neemt om karakters uit te diepen, om niet altijd gemakkelijke familierelaties te zien evolueren, om mensen bezig te zien die het goed menen met elkaar.

En dan is er nog het ritme van het wijnproces, waarin niets overhaast kan gebeuren en waar alles zijn plaats heeft. Net zoals in het leven. Klapisch weeft dat allemaal mooi in elkaar.

K.T.

Apartheid

Bram Fischer Bram Fischer is geen filmpersonage ontsproten uit het brein van een scenarist. Hij heeft echt bestaan. Quizvraag: wie was hij dan? Antwoord: Fischer was de blanke advocaat die Nelson Mandela verdedigde in het Rivoniaproces in 1964. Ik verdiep mij graag in geschiedkundige feiten en daar blijft altijd wel wat van hangen, maar dat wist ik niet.

Wat mij onmiddellijk intrigeerde was, waarom een Nederlandse regisseur, Jean van de Velde, een film over die man wilde maken. Geef toe, niet meteen een film met een onderwerp waar iedereen zat op te wachten.

Het waarom wordt vrij vlug duidelijk bij het kijken naar “Bram Fischer”. Er is de grote geschiedenis en de kleine geschiedenis. Mandela is uiteraard het eerste, Bram Fischer het tweede. Maar, zo wil Van de Velde verduidelijken, soms zijn de figuren in de marge van de geschiedenis net zo boeiend als de hoofdrolspelers. Meer nog, ze zijn vaak de dragers van verklaringen die een beter inzicht geven in de grote historische feiten. Fischer behoorde tot een prominent, rijk en blank boerengeslacht van Joodse afkomst in ZuidAfrika, een uitstekend advocaat maar ook een (geheim) tegenstander van de heersende apartheid. Als dusdanig was hij lid van een (ondergrondse) communistische groep die tegen apartheid was. Hij kende de plaats waar Mandela en zijn kompanen bijeenkwamen om plannen te smeden, en waar ze gearresteerd werden, maar al te goed. Hij was er namelijk herhaaldelijk geweest. Toen Mandela vroeg om hem te verdedigen, was dat een cruciaal moment in zijn leven. Hij besefte dat een positief antwoord een definitief afscheid betekende van zijn “veilige” blanke gemeenschap (zijn vader was opperrechter, zijn grootvader was ooit premier van Oranje Vrijstaat). Bovendien wist hij dat de geheime dienst hem op de hielen zat en dat het zijn positie in de rechtbank fel zou kunnen verzwakken. En dan was er nog zijn familiesituatie, met een zoon die ongeneeslijk ziek was en die hij beloofd had “er altijd voor hem te zijn”.

Fischer zei ja tegen Mandela. Hij wordt beschouwd als de “redder” van Mandela, omdat hij erin slaagde een mogelijke doodstraf om te zetten in levenslang. Geef toe, genoeg drama om er vijf films mee te vullen, en toch slaagt Van de Velde er niet altijd in om daar een gepast kader voor te vinden. Hij bouwt zijn film op als een thriller en als je, zoals ik, gefascineerd bent door rechtszaken – het proces vormt uiteraard het grootste deel – is zijn aanpak best boeiend.

Maar achteraf blijf je zitten met de gedachte dat er meer in zat. Gelukkig is er de vertolking van Peter Paul Muller, die als enige Nederlander schittert in de overwegend Afrikaner gesproken film (goed voor de authenticiteit). De coda van de film zal waarschijnlijk nog het langst bijblijven. Fischer belandt uiteindelijk zelf in de gevangenis en wanneer zijn zoon sterft, krijgt hij geen toestemming om de begrafenis bij te wonen. Wanneer bij hem kanker wordt vastgesteld, wordt medische hulp geweigerd. Na zijn overlijden en crematie weigerde de overheid zijn as te overhandigen aan zijn nabestaanden.

K.T.

Op de praatstoel

29 juni 2017

11

Praten met Tom Zwitser

“Rechts is gebaat met stoute boeken over zijn ideeën” Wie wil en kan lezen, heeft opnieuw avonden nodig om twee boeken open te slaan die kritisch, speels en origineel de moslims observeren. Tom Zwitser van uitgeverij De Blauwe Tijger nam de teksten van Pierre Buyle en Eddy Daniëls in de hand. Zowel De Gifmenger als De Kwestie M zijn voorbestemd om bestsellers te worden. Waarom is Zwitser na drie jaar een ster onder de uitgevers van de Lage Landen? Hij omhelst conservatieve, eigenzinnige, christelijke, niet politiek correcte handschriften en verbreidt vitaminen in deze niche.

Tom Zwitser (38 jaar) verblijft in Monasterium Poortackere, een historisch katholieke plek die het begijnhof was in Gent, op wandelafstand van de Hotsy Totsy, de grappige bar waar ooit de broer van Hugo Claus de bohémiens onder de stroppen laafde. Zwitser is belijdend katholiek van traditionele snit en was blij met deze locatie voor een boekenfeest. Pierre Buyle, secretaris van het Hof van Cassatie, schreef De Gifmenger en Eddy Daniëls, journalist en polemist, De Kwestie M. De twee nieuwe Vlaamse auteurs van De Blauwe Tijger prikken met de pen in de islam.

De uitgeverij won in Vlaanderen kracht door de uitgave Waarover men niet spreekt van Wim van Rooy, een bijtende analyse van de islam en een bezinning over zijn geestelijke peetvaders: de linkse kerk en de loge. Waarover men niet spreekt dwingt bewondering af, ging 11.000 maal over de toonbank en kent vandaag een vijfde editie op dun papier, met een leeslint en een index. Dat succes zal Pelckmans Uitgevers verdrieten, want het handschrift werd oorspronkelijk aangeboden aan de Vlaamse boekenmaker. ‘t Pallieterke: was uitgever worden uw doel?

Tom Zwitser: “Zeker niet. Ik ben filosoof en met het boekenvak ben ik slechts zijdelings verwant door mijn opa, die boekbinder was.

Ik lees wel graag. Als hobby vertaalde ik Martin van Creveld, een Israëli geboren in Nederland maar jong geëmigreerd naar de joodse heilstaat. Zijn vermakelijk geschrift over het feminisme voerde mij naar het beroep van uitgever. Van Creveld is befaamd om zijn boeken over militaire geschiedenis en militaire strategie. Een zijsprong is De bevoorrechte sekse, het eerste boek in 2013 van De Blauwe Tijger.

De bevoorrechte sekse typeert wat de uitgeverij beoogt: de publicatie van spraakmakende teksten over dwarse meningen en visies. Drie jaar later heeft De Blauwe Tijger plusminus 50 boeken op de teller staan.” ‘t Pallieterke: u heeft met De Blauwe Tijger een zending?

Tom Zwitser: “We hebben drie doelstellingen: de verbreding van het publieke debat, het opbouwen van een bibliotheek en het organiseren van lezingen. De uitgeverij ressorteert onder de Stichting De Blauwe Tijger met een bestuur van drie leden, waaronder ik. Wij bedienen een niche, geen gat in de markt. Wij publiceren boeken uit puur ideële motieven, en vanuit de overtuiging dat een titel opnieuw onder de aandacht moet komen. Het Vaderloze Tijdperk van A.E.M. van der Does de Willebois van 1984 is er zo eentje. Dat boek verscheen in de tijd na de afschaffing van de vaderlijke autoriteit in onze samenleving.”

Permafrost Tom Zwitser publiceerde zopas een eigen boek bij De Blauwe Tijger: Permafrost, deel één van een trilogie. Het dikke geschrift is een geopolitiek bravourestuk.

De Koude Oorlog stopte niet in 1989. Die woedt verder als de strijd tussen tradities, grenzen, cultuur en een geglobaliseerde wereldorde. Tom Zwitser: “Permafrost behandelt de blinde vlekken van het westerse denken die zijn ontstaan uit een mengeling van liberale zelfgenoegzaamheid en blindheid die met elk systeem gepaard gaat. Doordat we ons in onze diepste psyche op sleeptouw hebben laten nemen door de VS en de NAVO wordt er niet meer nagedacht over geopolitiek. Mijn boek verbindt zowel het geopolitieke denken als het filosoferen over heikele thema’s met elkaar.”

niek zijn van het denken op rechts. Ik heb geen probleem met linkse boeken, want staatskritiek bijvoorbeeld is een onderwerp waar linkse intellectuelen actiever mee bezig zijn.

Ik dweep niet met Michel Foucault, maar die linkse filosoof uitte pure conservatieve staatskritiek. Peter Sloterdijk vind ik ontzettend boeiend om zijn verzet tegen het nihilisme en zijn aandacht voor de traditie, de waarden.”

‘‘t Pallieterke: u zit in een schutkring, want u bent conservatief?

Tom Zwitser: “In de media hebben wij het lastig, want wij publiceren ook boeken met mediakritiek en dat hindert. De zelfverklaarde waakhonden van de democratie houden doorgaans niet van (zelf)kritiek. Bij het liberale NRC is het politiek correcte gehalte de jongste jaren gestegen, al zitten er nog enkele oudere vaklui. In de boekenbijlagen worden wij op een faire manier gedekt en op de televisie verschijnen onze auteurs soms. Paul Cliteur was bij Jeroen Pauw vanwege zijn boek over het Wildersproces. Ik zie de omroepen als een meningenkartel. De sociale media zijn belangrijker dan de reguliere media, want op internet vliegt de mare snel in ‘t rond: lees dat boek.

Bij de boekhandels is de drempel genomen en liggen wij in de etalage. Aanvankelijk heerste de gebruikelijke achterdocht, want de verkopers wisten niet wat wij beoogden en bleven afwachtend, maar dat is nu voorbij.” ‘t Pallieterke: heeft u invloed?

Tom Zwitser (verheugd): “Ik denk het wel.

In 2015 gaf De Blauwe Tijger het Manifest aan het volk van Nederland uit, met als stelling dat Den Haag hoe langer hoe meer macht afstaat aan de EU. Het manifest verscheen tien jaar na het Europese referendum over de grondwet, die door een meerderheid van Nederlanders werd verworpen. Rond ons boek groepeerden mensen zich en het EU-referendum over Oekraïne is daaruit gevolgd. Die volksraadpleging verwierp een mogelijke overeenkomst tussen Europa en Oekraïne en had alles te maken met de sluipende machtsverwerving door de Europese politici in Brussel. Ten gronde ben ik verheugd over de invloed van de directe democratie, maar men dient ook na te denken over een eventuele dictatuur van de 51 procent. Volledige directe democratie is eveneens een dictatuur van het heden.” ‘t Pallieterke: is u voldoende bedrijfsleider? Mooie idealen verwateren snel Tom Zwitser (lacht): “De Blauwe Tijger is aan de ene kant een soort eenmansproject, maar aan de andere kant steken ook veel vrijwilligers een handje toe. Het redigeren van de teksten besteden we wel uit, dat moet zo precies en goed mogelijk. De vertaling van De Wikileaks-documenten was een groepsproject van 18 vrijwilligers. Wij publiceren jaarlijks 20 boeken en dat zijn er eigenlijk 5 te veel, wil je de promotie behoorlijk doen. Met minder boeken kun je de auteurs beter begeleiden, beter voor het voetlicht zetten en overvoer je de markt niet. Er wordt toch al te veel gepubliceerd in de Lage Landen.” ‘t Pallieterke: is uw profilering een dam tegen het aanbod?

Tom Zwitser: “Integendeel, mijn mailbox puilt uit van de manuscripten en 95 procent wordt afgewezen. De eerste schrijvers waren Nederlanders of buitenlanders die vertaald werden, want Nederland heeft een beperkte eigen kweek in onze niche, wat enigszins wordt verzacht door het stijgend aantal handschriften uit Vlaanderen. Non-fictie is de ruggengraat van De Blauwe Tijger hoewel romans, bijvoorbeeld het eerste boek van Pierre Buyle, niet principieel worden afgewezen. In Nederland heerst er geen echte cultuur om goede debutanten een kans te geven. Alleen vertalingen en reeds bekende auteurs worden goed verkocht. Een van de Nederlandse werken waar ik verguld om ben, is De doofpotgeneraal van Edwin Giltay, de weerslag van een spionageverhaal waarin een generaal een privéspion laat neuzen in een particulier bedrijf en er een stammenstrijd losbarst binnen de Militaire Inlichtingendienst waarvan burgers de dupe worden. Dat verhaal verwacht je in Noord-Korea en niet in Nederland. Na een eerder verbod om te verschij-

‘t Pallieterke: heeft Nederland een rechtse leescultuur?

Tom Zwitser: “Neen, wij leven in 2017 onverminderd in een toestand waarin de leescultuur links-liberaal is: de oeverloze romans en politiek correcte non-fictie. De Blauwe Tijger brengt tegenmacht aan, maar is voorlopig een eenzaat. Ik zie uitgeverij Aspekt in de rechtse hoek, maar onze fondsen overlappen niet. Nogmaals: wij proberen het publieke debat zowel ter linker- als rechterzijde te versterken. Een contrast tussen Vlaanderen en Nederland is dat wij geen verenigingscultuur hebben hebben en talloze auteurs die voor gevulde zalen spreken en hun boeken verkopen.”

nen, werd dat vonnis in hoger beroep vernietigd. Hans Moll, oud-journalist van NRC, liet bij ons zijn derde boek verschijnen, een amusante schets van zijn nieuwe leven als gepensioneerde met een echtgenote die nog werkt.

Hij ziet overeenkomsten maar ook verschillen met de man-vrouwsituatie in de islam.

In mijn persoonlijke Top 10 staat Poetin, de binnenkant van de macht van Hubert Seipel, onder meer Duits correspondent in Moskou.

Hij bracht vijf jaar door in het gezelschap van Poetin en toont de wederzijdse vervreemding en teleurstelling tussen het Westen en Rusland. Hoe evolueerde Poetin van zijn KGBopdracht in Oost-Duitsland tot de machtigste man van Rusland? Een land dat zich steeds verder verwijderd van de westerse ideeën.

Voor de val van de USSR maakten de VSA en hun bondgenoten een karikatuur van de Sovjets, en hetzelfde gebeurt met Rusland vandaag. Ik pleit voor dialoog en heb begrip voor wat de Russen zien als de westerse omsingeling van hun land.” ‘t Pallieterke: u staat dicht bij Thierry Baudet van het Forum voor Democratie, sedert de jongste verkiezingen in Nederland lid van de Tweede Kamer…

Tom Zwitser: “Ik waardeer Thierry Baudet als onafhankelijk denker, maar wij vallen qua ideeën niet volledig samen. Hij pleit voor de natiestaat en de staatsmacht, ik vind dat veel te modern. Wij gingen in debat in Groningen over zijn boek De aanval op de natiestaat en ik uitte kritiek op zijn liberalisme, wat hij waardeerde. Het Forum voor Democratie werd nadien een partij en won recentelijk twee zetels, wat niemand had verwacht.” ‘t Pallieterke: op rechts is alles naar wens?

Tom Zwitser: “Wat zou het? Ook bij rechts heerst het nihilisme en de bevestiging van het eigen gelijk. Een confrontatie met de tekorten van rechts en het conservatisme is noodzakelijk, ook al is dat vaak tegen het zere been. De Blauwe Tijger wil geen bevestigingsmecha-

‘‘t Pallieterke: Rusland is op de goede weg, vindt u?

Tom Zwitser: “Ik ben voorzichtig optimistisch over Rusland. Ondanks de vernietigende kracht van 70 jaar marxisme groeit het christendom daar opnieuw en ik weet niet waarom.

Die spontane revitalisering zie ik eveneens in Israël. Het Joodse volk lag op de slachtbank in 1940-1945, niemand gaf nog een sikkepit om hen of om het land Israël, maar de Joden kwamen terug en zijn weerbaarder dan voorheen.

Die twee ontwikkelingen maken mij optimistisch omdat een volk, bijvoorbeeld het Nederlandse, van de rand van de afgrond kan teruggetrokken worden én herleven.” ‘t Pallieterke: China neemt eveneens een bocht, weg van het maoïsme en de overheersende staat.

Tom Zwitser: “De doelbewuste groei van de middenklasse in China leidt naar een heropleving van het confucianisme en, nog merkwaardiger, tot een opbloei van het christendom. De middenklasse is in elke samenleving de motor van stabiliteit, de behoeder van waarden. China kent een planeconomie, maar binnen die planning is het plan aan de orde om de middenstand op te bouwen. China toont daarmee een opmerkelijk besef van de grenzen van de planeconomie: uiteindelijk moet niet de staat maar de middenklasse het doen en dat is te plannen. In het Westen is men soms zo ver niet.” ‘t Pallieterke: u is mild… Wat met de islam?

Tom Zwitser: “Ook daar verzet ik mij tegen het algemene en brede vijandbeeld. Op dat punt ben ik het oneens met Wim van Rooy, hoewel er een radicale islam is en het afschuwelijke terrorisme. Echter, gedenk op dat vlak de woorden van Hillary Clinton: “We fight the terrorists we funded 20 years ago.” Islamisme is voor een deel onze eigen creatie. De Britten wilden in 1900 de Arabieren losweken uit het Ottomaanse Rijk om de Ottomanen te verzwakken en zo sijpelde, onder hun invloed, het neomarxisme in de radicale islam. Het discours van onderdrukking en achterstelling van bijvoorbeeld Abou Jahjah is terug te voeren tot Britse wereldpolitiek.”

Frans Crols

Wat is een blauwe tijger?

Tom Zwitser is een fan van de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges. In een van diens verhalen verschijnt de blauwe tijger. Zegt Zwitser: “Blauwe tijgers zijn mythische beesten in India die niemand ooit heeft gezien. Een Schotse ontdekkingsreiziger heeft over hen gehoord en vertrekt naar de stam die de blauwe tijgers bewaakt. De bewakers misleiden de explorator. Op een gegeven moment gaat hij zelf op onderzoek uit en vindt blauwe stenen die in de hand veranderen van vorm en aantal. Hij wordt er gek van. Ik zie in dat verhaal een waarschuwing aan onze tijd. Borges was een agnost die gefascineerd was door de metafysica, zoals ik daardoor geraakt word. Vandaag is wat je niet ziet en wat je niet meet per definitie verdacht en het wordt weggewuifd als onbestaande. Ik bestrijd dat simplistische wereldbeeld dat in de cultuur, de politiek en de filosofie overheerst.”

12

Cultuur

29 juni 2017

Openluchttheater Deurne, zomer 2017

Podium

Het Openluchttheater in het Rivierenhof te Deurne zal altijd een bijzondere plaats blijven om te genieten van een concert: een kwalitatieve muzikale opvoering in een amfitheater midden in het groen, op een zomerse zonnige avond, met een glaasje wijn.

Ook deze zomer zal dit zich voordoen. Natuurlijk vraagt u zich af wanneer de Nederlandstalige concerten plaatsvinden. We zetten ze graag voor u op een rijtje.

Op 27 juni vindt een dubbelconcert plaats van Het Zesde Metaal, de groep rond Wannes Capelle, met gezelschap uit Nederland onder de naam Spinvis. Voor dat concert hoeft u geen moeite meer te doen, het is namelijk al uitverkocht. Op 2 juli speelt de kindervriend Kapitein Winokio twee concerten. Winokio is en blijft een populaire vogel en vreemd genoeg voorlopig het enige ietwat inhoudelijke alternatief voor alle Studio 100-geweld: ook zijn twee concerten zijn al uitverkocht. Op vrijdag zijn er altijd gratis concerten, met financiële steun van het cultureel centrum Deurne en de Arenbergschouwburg. Op vrijdag 7 juli kan u in de namiddag de kinderen laten meezingen met Ghostrockers en ’s avonds kunnen alle oudere kinderen nostalgisch genieten van 40 jaar Meisjes en Raymond van het Groenewoud.

Op dinsdag 25 juli is het Rivierenhof het decor voor de indringende voorstelling ‘Bloemen, bijen en borstbollen’ van cabaretier Wouter Deprez. Benieuwd of die overeind blijft in zo’n grote omgeving. Op vrijdagnamiddag 28 juli komen de Nijghse vrouwen hun repertoire van Lennaert Nijgh weer alle glans geven.

Op donderdagavond 3 augustus heeft zangeres Mira het genoegen om het voorprogramma van Kommil Foo te mogen brengen. Kommil Foo doet het die avond ook met een muzikale begeleidingsgroep onder de kundige leiding van accordeonist Gwen Cresens. Op vrijdagnamiddag 4 augustus kan u een duoprogramma bijwonen van Liliane St-Pierre en Marijn Devalck.

De Grungblavers, een nu reeds ongelooflijk Antwerps fenomeen, zet de boel op stelten op zaterdagavond 12 augustus. U mag zich verwachten aan een vuurwerk van naar het Antwaarps vertaalde evergreens, gebracht door vele artiesten die zichzelf ook allemaal geweldig vinden.

Een andere grote Antwerpse artiest komt op zondagavond 20 augustus naar het Openluchttheater: Pieter Embrechts. Deze duivel-doet-al van de artistieke wereld zal verrassen met ijzersterke liedjes over Borgerhout, zichzelf en de hele brede liefde.

Het laatste Nederlandstalige werk dat u kan zien, is eerder voor kinderen: een optreden van De Helden, een deel van Ketnet. Deze helden komen op vrijdagmiddag 25 augustus en verwachten van u hetzelfde. Niet dat de Nederlandstalige groepen de meerderheid uitmaken van de totale programmatie, maar er is wel degelijk keuze en er komen verschillende genres aan bod. Laat u dus verrassen en onderdompelen. En als het echt slecht weer is, breng dan GT gerust uw paraplu mee.

Frans Kusters, symbool voor de Limburgse gesneuvelden 2017 is voor Limburg een bijzonder jaar in de viering van honderd jaar Groote Oorlog.

Frans Kusters uit Rekem, frontsoldaat van het XVe Linieregiment, overleed op 24 augustus 1917 te Hoogstade, 26 jaar oud. Enkele dagen eerder was hij getroffen door een mitrailleurkogel, die zijn rechterschouder en ruggenmerg doorboorde.

Kusters was bekend als onderwijzer en brancardier. Hij studeerde af aan de Normaalschool te Sint-Truiden met grootste onderscheiding.

Bovendien behaalde hij het diploma van landmeter en bekwaamde hij zich tot brancardier.

Zijn sneuvelen aan het IJzerfront kwam bijzonder hard aan in zijn familie; zijn broer Pieter was overleden ten gevolge van een ziekte terwijl Frans aan het front vertoefde. Zijn laatste woorden werden opgetekend en bewaard voor het nageslacht: “Mijn familie, mijn God. Ik sterf voor Vlaanderens ideaal.”

Hij werd, als enige Limburger, begraven in de crypte van de IJzertoren te Diksmuide onder een heldenhuldezerkje.

Monument Om de honderdste verjaardag van het overlijden van Frans Kusters te herdenken, vatte het Elfjulicomité Limburg en de Werkgroep Frans Kusters het plan op om een bronzen beeldengroep te laten ontwerpen om alle gesneuvelde Limburgse soldaten te eren. Het bronzen beeld is vervaardigd door kunstenaar François Joré.

Het beeld is opgebouwd rond een staande

figuur – Frans Kusters – die de Vlaamse fierheid uitstraalt, en een liggende soldaat die het onmenselijke lijden van de soldaten tijdens elke oorlog verzinnebeeldt.

Het kunstwerk wordt onthuld door minister van Defensie Steven Vandeput en burgemeester Marino Keulen, tijdens de Limburgse Guldensporenviering op zondag 9 juli 2017 om 16 uur. Samenkomst om 15 uur aan het Ontmoetingscentrum aan de Populierenlaan in Rekem, waarna samen met de Limburgse reuzen wordt opgestapt naar de plaats waar het kunstwerk zal onthuld worden: op de hoek Kanaal – Kanaalstraat (Oud-Rekem). Een dag eerder (zaterdag 8 juli) is er een academische zitting met opening van de tentoonstelling over Frans Kusters. Plaats: Museumkerk OudRekem, aanvang 20 uur. (Ook op zondag doorlopend te bezoeken.) Na de viering op zondag is er gelegenheid om deel te nemen aan de Elfjuliviering en aan een braadfeest.

Alle praktische gegevens vindt u op www. elfjuli.eu. Op vrijdag 25 augustus is er nog een bloemenhulde voor Frans Kusters aan de K arl van C amp crypte van de IJzertoren.

Fietsen door duizend jaar Vlaanderen Her en der verspreid in het Brugse Ommeland, vaak in bossen, vindt men meer dan honderd kastelen en een achttal abdijsites. Dit jaar worden die extra in de kijker geplaatst.

Er zijn vijf fietsroutes uitgestippeld die al dat moois laten verkennen. Het is tegelijk een tocht door duizend jaar geschiedenis van Vlaanderen.

Weinig diepe sporen Sporen van de vroegste residenties van de graven van Vlaanderen zijn er nauwelijks. De burchten en kastelen werden door de eeuwen heen verwoest, hersteld en verbouwd. Maar wie nu voor het kasteel van Male in Sint-Kruis staat, krijgt toch een goed beeld van hoe de middeleeuwse burcht er in de veertiende eeuw uitzag. Ook het kasteel van Wijnendale in Torhout is een plek waar geschiedenis is geschreven (zie afbeelding).

Het was de favoriete verblijfplaats van Gwijde van Dampierre. In dit kasteel sloot hij in 1297 een alliantie met Engeland, wat resulteerde in een onvermijdelijke oorlog met Frankrijk. Eén van de helden van de Guldensporenslag kreeg een standbeeld in Lissewege, waar ooit de cisterciënzerabdij Ter Doest stond, die een belangrijke rol heeft gespeeld bij de inpoldering van de streek. Willem van Saeftinghe was er lekenbroeder.

Op het slagveld sleurde hij Robert van Artesië van zijn paard, waarna de aanvoerder van het Franse leger werd doodgeslagen. De beresterke Willem heeft nog meer Franse ridders gedood. De abdij in Lissewege werd in 1571 door de Geuzen gesloopt. Wat rest is een unieke gotische schuur uit 1280.

Vele eeuwen, vele stijlen En zo fietsen we verder door de geschiedenis. Vanaf de zestiende eeuw werden de oude burchten letterlijk en figuurlijk opengegooid.

Rijke handelaars uit de stad namen de adellijke kastelen over en verbouwden ze tot riante buitenverblijven. Het Blauw Kasteel en Ter Loo zijn vroege voorbeelden van die tendens.

In de achttiende eeuw schoten nieuwe buitenverblijven als paddenstoelen uit de grond.

De rococo deed zijn intrede, en het classisme tekende strakke gebouwen. De tuinen werden aangelegd naar Frans model. Uit die periode zijn de voorbeelden legio.

De Franse Revolutie en de annexatie van de Zuidelijke Nederlanden door Frankrijk betekenden een keerpunt. Rijke burgers kochten voor een prikje geconfisqueerde domeinen op en ze investeerden in zandgronden in het zuiden van Brugge.

De nieuwe eigenaars bouwden en verbouwden. De neostijlen floreerden. Nieuwe materialen zoals ijzer, staal en glas deden hun intrede.

Waterleiding, sanitair, verwarming en verlichting verhoogden het comfort. Het huidige uitzicht van de meer dan honderd kastelen in het Brugse Ommeland is grotendeels door de negentiende eeuw bepaald.

Een schitterend voorbeeld is het neogotische kasteel van Loppem dat in het midden van de negentiende eeuw in de plaats kwam van een neoclassicistisch landhuis. In oktober en november 1918 verbleven koning Albert I en koningin Elisabeth in het kasteel, wat er

meteen het hoofdkwartier van het Belgische leger en de zetel van de uitvoerende macht van maakte. De ‘regering van Loppem’ nam de (ongrondwettelijke) beslissing tot het invoeren van het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen. Ook de vernederlandsing van de Gentse universiteit en de syndicale vrijheid werd er afgekondigd.

Vele verhalen Er zijn nog veel meer interessante kastelen en abdijen in het Brugse Ommeland te ontdekken. Kasteel Ravenhof in Torhout was in 1840 de geboorteplek van Eugeen van Oye, tijdens de Eerste Wereldoorlog voorzitter van het activistische Jong-Vlaanderen. Van Oye was bevriend met Peter Benoit en hij was een leerling van Guido Gezelle. Gezelle schreef voor Eugeen van Oye het bekende gedicht ‘Dien avond en die rooze’.

Naast de toegangsdeur van de Sint-Pietersabdij van Steenbrugge hangt een gedenkplaat ter nagedachtenis van Modest van Assche. De Vlaamsgezinde abt was gastspreker bij de inwijding van de IJzertoren.

Na de Tweede Wereldoorlog werd Modest van Assche, zoals zoveel flaminganten, opgepakt. Hij werd zo zwaar mishandeld dat hij eraan is gestorven.

De abdij van Zevenkerken vertelt het verhaal van Lou Tseng-Tsiang. In 1927 werd de voormalige eerste minister van China, na de dood van zijn vrouw, monnik in deze abdij.

En zo kan men in het Brugse Ommeland van abdij naar abdij, van kasteel naar kasteel fietsen. De vijf routes zijn gebundeld in het fraai boekje ‘Steenrijk en begeesterd’, een handige gids door duizend jaar geschiedenis van Vlaanderen.

MMMV

Alle informatie over het jaar van de kastelen en abdijen in het Brugse Ommeland: www.brugseommeland.be.

Boeken

29 juni 2017

13

Het jaarboek van Zannekin Het 39e jaarboek van de vereniging Zannekin, dat geheel gewijd is aan de studie van de gebieden binnen en buiten de oudste landsgrenzen van de Nederlanden, bestudeert voornamelijk de gebieden die geromaniseerd en verduitst werden. Bijvoorbeeld ZuidVlaanderen, Artesië, Oost-Friesland en het Land van Kleef. Alle aspecten van het culturele leven en de geschiedenis van deze grenslanden worden elk jaar weer onder een grote loep genomen.

De onvermoeibare altijd gelukzalig glimlachende priester en taalonderzoeker Cyriel Moeyaert (°1920), die welhaast al een eeuw leeft en heeft geleefd, opent dit jaarboek met zijn persoonlijk onderzoek naar het Nederlands in Sint-Omaars. Deze onnavolgbare man die letterlijk geen grenzen kent en niet toevallig in het zuiden van West-Vlaanderen woont, komt in een tweede bijdrage tot het verrassende besluit dat het Frans-Vlaams meer standaardtaal bevat dan het West-Vlaams. Deze man doet trouwens nog regelmatig aan veldwerk en dat betekent dat hij persoonlijk gaat luisteren en zelf optekent hoe en met welke woorden de meestal oudere mensen ter plekke in bijvoorbeeld Hazebroek, Bollezele, Rekspoede, Millam en Pitgam spraken en nog spreken.

Deze voormalige inspecteur in het vrij onderwijs verricht dus als taalwetenschapper uniek wetenschappelijk werk.

Pieter Platvoet alias Petrus Plancius Maarten Heida uit Veenendaal (de vereniging Zannekin is ook een heuse Stichting die Friezen en Noord-Nederlanders telt) belicht de Beeldenstorm die begon in 1566 in de Westhoek, meer bepaald in Steenvoorde. Hij vraagt

zich af hoe het kwam dat de bevolking van de Westhoek onder de invloed en het beslag van het vrijmakende evangelie van Jezus Christus kwam. Met andere woorden hoe de leer van Maarten Luther en Johannes Calvijn in de streken rond de steden Doornik, Valencijn en Kamerijk ware bastions werden van het gereformeerde nieuwe geloof. Hij verwijst naar het voorbeeld van Pieter Platvoet uit Dranouter, beter bekend als Petrus Plancius, die later gereformeerd predikant werd in Amsterdam en ook als astronoom en cartograaf in zijn tijd een grote bekendheid genoot.

Ten slotte is er een mooi maar veel te kort hoofdstuk van de hand van Guido Vandermarliere uit Poperinge, met de teksten van een paar geuzenliederen. En ook een korte notitie over Pieter Dathen en zijn vertaling van psalm 42 met het prachtige beginvers: Evenals een moede hinde, naar het klare water smacht, schreeuwt mijn ziel om God te vinden, die ik ademloos verwacht. De auteur merkt op dat het zingen of reciteren van deze psalm nog steeds zeer populair is in de kerken, waar hij uiteraard de protestantse tempels bedoelt.

Maurits Cailliau bloemleesde een lange reis door de Romaanse gewesten met o.m. een cultureel-historisch bezoek aan het Door-

De Nederlanden ‘extra muros’ (buiten de muren), jaarboek van de Vereniging/ Stichting Zannekin, Ieper, 2017, eindredactie Maurits Cailliau, ISBN 978 907132 638 7, 208 blz., dit keer zonder subsidie van de Vlaamse overheid, zonder financiële steun van de provincie West-Vlaanderen, te bestellen bij secretariaat@zannekin.org waar ook de eerder verschenen jaarboeken nog kunnen worden besteld.

25-8-1939 – 15-6-2017

Thans werd een deel van het documentenboek heruitgegeven. Met name het deel dat het in het Duits opgestelde oorlogsdagboek van het Vlaams Legioen bevat dat loopt van 10 november 1941 (eerste inzet van het Legioen) tot 23 juli 1942.

Het dagboek is typisch voor een eenheid die in een zogenaamde ‘Kleinkrieg’ of partizanenoorlog (maar dan met reguliere eenheden) met veel hindernissen en schuilplaatsen verwikkeld was. Het Vlaams Legioen vocht in het voorjaar en de lente van 1942 in het moerassige terrein aan de Wolchov voor Leningrad.

“Vaste gevangenisklanten kunnen het inbreken niet laten”, titelde HBvL. Een Hasselaar van 23 en een 32-jarige Zonhovenaar verschenen voor de rechtbank voor tientallen inbraken en gewapende overvallen.

De Zonhovenaar werd eerder al veroordeeld voor gewapende overvallen en de Hasselaar voor een 70-tal feiten. Advocaat Tom van Overbeke erkende dat hij vroeger naast zijn tele-

Hendrik C arette

Hilde Tas

In 1993 verscheen op een zeer beperkte oplage het omvangrijke boek “Archivalia, 1940-1945” samengesteld door wijlen Jan Vincx. Het vormde het sluitstuk van de eveneens door Jan Vincx verzorgde achtdelige boekenreeks “Vlaanderen in uniform”. Het boekdeel was in een mum van tijd uitverkocht.

Misleidende berichtgeving

den dat elk artikel in dit jaarboek rijkelijk werd geïllustreerd en keurig verfraaid of opgehoogd.

In herinnering

Dagboek van het Vlaams Legioen

De ondertitel van het boek “Vlaams vrijwilligers tijdens Operatie Barbarossa” is enigszins misleidend vermits het offensief in november door uitputting, materiaalslijtage en winterse toestanden al grotendeels stilgevallen was.

Uitgever-publicist Perry Pierik stelde het boek samen en hij gebruikte een groot deel van de teksten van zijn eigen boekjes “Vlaams bloed aan de Wolchov: Ruslandveldtocht 1941-1942” (2013) en “Divisie Langemarck, een Vlaamse tragedie” (2014) als inleiding van zijn nieuw boek.

Vooral interessant voor lezers die nog op zoek zijn naar een exemplaar van de ‘Archivalia’. In afwachting kunnen ze terecht bij het

nikse, de Maasvallei en het Ardennenland dat hier terecht omschreven werd als de tuin der Nederlanden.

Ruud Bruijns uit Lelystad schreef een belangrijk artikel over het Nederlandse bewustzijn in de 18de eeuw om te onderzoeken hoe hier destijds werd gedacht over de natie en de staatvorming. Hij constateert: ‘De gretigheid van de Oostenrijkse Habsburgers om de Zuidelijke Nederlanden te gebruiken als diplomatiek wisselgeld, droeg bij aan de verzuring van de relaties tussen de Oostenrijkse vorst en zijn Nederlandse onderdanen.’ Voorts is er nog het artikel ‘Het wonder van Edingen’ over de taalgrensregeling van 1962, en een artikel van Emile Smit uit Tiel over ‘De Kleefse enclaves in Gelderland’ met de ingewikkelde bestuurlijke veranderingen in dit grensgebied dat nu eens onder Pruisisch bewind en dan weer onder Frans of Nederlands bewind kwam te staan.

De voorzitter, Leo Camerlynck uit Ukkel, vertoefde vroeger graag in Zuid-Afrika (in Stellenbosch en aan de Mosselbaai), maar reisde in het verleden ook al naar het verre Polen, OostPruisen, Silezië, Moravië en Transsylvanië om daar op zoek te gaan naar ‘Vlaamse’ dorpen en nederzettingen en bezocht het resterende taaleiland Wilamowice, met het nodige fotografische bewijsmateriaal; hij vond zelfs de tekst van een wiegeliedje. Camerlynck stelt met zijn liefde voor de anekdote en het niet onbelangrijke detail: ‘Eeuwen oud is de taal, want het is bijna zeker dat het Vlamingen zijn die in de 12e eeuw een nederzetting oprichtten.’ Waarvan akte. En het is allicht niet nodig om te mel-

voorliggende dagboek van het Vlaams Legioen. Inmiddels is de Vlaamse oostfrontbibliotheek weer een publicatie rijker.

Pieter Jan Verstraete

Perry Pierik, ‘Dagboeken van het oostfront: Vlaamse vrijwilligers tijdens Operatie Barbarossa’, Soesterberg, uitg. Aspekt, 2017, 200 blz., gen., 24,95 euro.

ISBN 978 94 6338 147 5 Te koop in de webwinkel van ‘t Pallieterke. foon zat van zodra zijn cliënt de vrijheid kreeg, omdat hij snel weer zou toeslaan. Raadsman Abdel Belkhouribchia hekelde de bewijslast tegen zijn cliënt, de Zonhovenaar.

“Er is enkel de verklaring van de andere beklaagde en de verwijzing dat de dader dezelfde fysionomie had. Ik vraag de vrijspraak.” Wedden dat iedereen die dit in de kranten leest hetzelfde denkt? Waarom telkens die geheimzinnigheid?

Op 15 juni heeft Hilde Tas ons in alle stilte verlaten. Hilde was een begrip in de militante Vlaamse Beweging. Een vrouw met een tomeloze inzet voor de goede zaak. Jarenlang werd het Taalaktiekomitee geleid vanuit Aalst, met Dries Muylaert als sterke man. De vrouw achter de schermen was Hilde Tas. Zij deed het administratieve werk. Haar herenhuis aan het park van Aalst was de werkplaats van TAK. Daar werden de spandoeken gemaakt en draaide de stencilmachine. Aan haar grote tafel in de woonkamer werd de Taktivist gelayout en vonden de vergaderingen plaats.

We hebben weinig militanten gekend met zoveel ijver en doorzettingsvermogen als Hilde, hoewel ze gemakkelijk een kwarteeuw ouder was dan de twintigers die TAK toen bevolkten. Haar Vlaams-nationale onverzettelijkheid dankte ze aan het hechteniskamp van Lokeren, waar haar vader de Belgische gastvrijheid had genoten. In zijn pakkend afscheidswoord schreef Dries hierover: “Hilde herinnerde zich nog hoe ze zich als kleuter achter moeders rokken verborg aan de poort van het kamp.

Bang als ze was voor de scheldende patriotten die er hun vaderlandsliefde uitgilden tegen elkeen die familie kwam bezoeken. Het verklaarde haar compromisloos misprijzen voor belgië. Een sentiment dat ze deelde en deelt met haar Vlaamse vrienden in het Aalsterse.

Niks mis mee. Integendeel.”

Maar Hilde was zoveel meer TAK. Net zoals zovelen in Aalst, kwam Hilde uit een Daensistische familie. Ze is altijd erg sociaal bewogen geweest. Samen met Dries en met Hans Van Mulders richtte ze naar aanleiding van de oorlog in Kroatië de hulporganisatie ‘Volk In Nood’ (VIN) op, die tonnen hulpgoederen en stevige sommen geld schonk aan de noodlijdenden van het oorlogsgeweld. Nadien concentreerde VIN zich met de blijvende steun van Hilde op ontwikkelingsprojecten in Sri Lanka en Niger, waar de organisatie nog steeds zeer verdienstelijk werk verricht.

Vanaf haar pensioen (Hilde was onderwijzeres) trok ze naar Antwerpen, waar ze als vrijwilliger iedere maandag het secretariaat van het VNJ openhield. Ze was een van de steunpilaren van Ledy Broeckx en trok als kookmoeder mee met de jongens van Oost-Vlaanderen. Later verhuisde ze naar Tienen, waar ze actief werd bij de Vlaamse Actieve Senioren van VL@S, eerst als lokaal en vervolgens als provinciaal voorzitter. Ook zetelde ze een tijdje in de Tiense PWA voor de lokale N-VA. Ze wilde geen betaald mandaat want zitpenningen waren aan haar niet besteed. Haar inzet was altijd belangeloos. Als geen ander verpersoonlijkte zij het levensmotto ‘Ic Dien’.

Na een verlamming moest Hilde tot haar grote frustratie worden opgenomen in het rusthuis. Met veel tegenzin gaf ze haar taken bij VL@S uit handen. Ze vond zich nog veel te jong om echt op rust te gaan. In augustus zou Hilde 78 jaar geworden zijn. Ontelbare Vlaamse bewegers zullen met veel warmte en dankbaarheid aan haar terugdenken.

BL Wie Hilde eer wil bewijzen, mag altijd het verdienstelijk werk van Volk In Nood steunen via rekening BE36 6455 0009 7881. Meer informatie vindt u hierover op www.volkinnood.org.

14

Brieven

29 juni 2017

Een reis van drie jaar Bpost blijft volharden in slechte dienstverlening. Neem nu ’t Pallieterke van twee weken geleden: oef, overal in Vlaanderen bijna stipt op donderdag bezorgd bij onze abonnees, behalve in Brasschaat. Er worden daar geen ’t Pallieterkes besteld, niet op donderdag (zoals het hoort), niet op vrijdag, en niet op maandag. Pas op dinsdag zit het bij onze lezers in de bus. Dank u, Bpost.

Doch, laat me ook dit vertellen over de postbedeling. Deze week belandde een bundeltje briefomslagen op mijn bureau. Op de omslag staat in rode letters: “Return to sender”.

Het bleken zes verschillende omslagen te zijn voor een abonnee in het verre Canada. In de omslag: de nummers van april en mei 2014. Let op het jaartal!

Onze lezer in Canada blijkt verhuisd, en daardoor konden die zes nummers niet besteld worden. Maar dat was dus in april 2014. Blijft mijn vraag: hoe komt het dat ik pas DRIE jaar na datum die onbestelbare Pallieterkes terugkrijg? Oké, Canada ligt niet naast de deur, en er gaapt inderdaad een grote koude oceaan tussen de continenten, maar dan nog. Waar zit het probleem? Bij de Canadese post, of is het wederom onze eigenste Bpost?

Moet ik nog vermelden dat de lezer in kwestie zijn abonnement in 2014 niet hernieuwd heeft? Tja, die heeft natuurlijk betaald voor nummers die hij nooit ontvangen heeft, en wij verkeerden drie jaar lang in de veronderstelling dat die nummers wel waren toegekomen.

K arl van C amp - hoofdredacteur

Taalregister versus Homans

Gelijkheid Pallieterke, Op woensdag 21 juni was het warm, zéér warm… In het Limburgse provinciehuis ging de provincieraad door in een goed opgewarmd halfrond. Plots kwam Marokkaans provincieraadslid Hassan Amaghlaou binnen in de raadszaal in korte broek, een T-hemdje en teenslippers. Respect voor de provinciale instelling 0,00…

Dat hij voor Groen, weliswaar in kartel met s.pa, in de provincieraad zetelt, heeft er misschien iets mee te maken. Van de groene jongens zijn we al wat gewoon, maar dit is er toch ver over. Vier zetels verder zetelt dan een madam, Fatma Yildiz van CD&V, raadslid met Turkse roots, helemaal ingeduffeld met hoofddoek en al. Maar van een christelijke partij die de moslims omarmt, verschiet ik van niets meer. Gelijkheid tussen man en vrouw… De ene half ontbloot en de andere helemaal ingepakt. ;-) Kan het contrast nog groter zijn?

Koen Ooms - Provincieraadslid VB Limburg

Vervolgde christenen Pallieterke, Graag een reactie op het artikel ‘Debatclub’ over o.a. de Vlaamse pater Daniël Maes. Poetin heeft zeer goede contacten met de Russische orthodoxe Kerken. Zijn moeder was trouwens praktiserend gelovig. En raakt het ons ook niet dat, ik zal niet overdrijven, iets meer dan tweehonderd miljoen christenen wereldwijd verdrukt worden? Maar ik hoor geen seculiere politici, en zelfs geen christelijke politici, over de noodzaak dat er protest gehoord wordt dat onze christenbroeders en -zusters vervolgd worden. Hoelang nog?

Jan de Schuytener - Dilbeek

KBVB Pallieterke, Aangesteld als bondsvoorzitter van de nationale voetbalbond heeft Gérard Linard het lef om een Nederlandstalige journalist te vragen zijn vraag opnieuw in het Frans te stellen, “want ik versta je niet”. Hij komt er openlijk voor uit dat hij alleen Frans spreekt. Geen Nederlands, geen Engels, alleen Frans.

Hoe arrogant, hoe hautain en hoe Waals kun je je gedragen? Kun je je voorstellen dat een Vlaamse voorzitter zich zo zou gedragen? Zouden onze Vlaamse ‘Rode Duivels’ hiertegen geen protestactie kunnen opstarten?

Hubert de Smedt - Wuustwezel

Kruisende woorden oplossing 1063

Pallieterke, De laaggeschoolden van DéFi en Olivier Maingain trekken naar de Raad van Europa tegen minister Homans. De minister vernietigde de beslissingen van sommige faciliteitengemeenten rond Brussel, die een “taalregister” uit het niets tevoorschijn hebben getoverd. In strijd met de vigerende taalwetten, natuurlijk.

Ik weet niet of de Raad van Europa ter zake bevoegd is. Er zijn ook nog de Raad van State (Brussel), de Europese Raad voor de Rechten van de Mens (Straatsburg) en het Hof van Justitie in Luxemburg.

Met een gespecialiseerde advocaat kan Homans niet verliezen. Volgens de grondwet en de taalwetten van 1962 en 1963 en de koninklijke uitvoeringsbesluiten van 1968, zijn er geen Franstaligen, geen Nederlandstaligen en geen Duitstaligen in België. Alleen in het tweetalige Brussel kan je “kiezen” of je als Nederlandstalige of als Franstalige wordt ingeschreven in de Burgerlijke Stand en in het Bevolkingsregister van één van de negentien gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Vlaanderen is Nederlandstalig en als je daar woont, ben je Nederlandstalig, Wallonië is Franstalig en als je daar woont, ben je Franstalig.

De “faciliteiten” zijn al an sich een schending van de grondwet en van de taalwetten, maar België is nu eenmaal België, het vaderland van het surrealisme. Minister Marino Keulen (met Fons Borginon als advocaat), heeft al eens gewonnen tegen het FDF en tegen Clerfayt, in de zaak van de Franstalige inspecteurs van Europa die kwamen kijken of in Vlaanderen wel alles koosjer was. Zij hadden zelfs de Belgische grondwet niet gelezen. Een belangrijke rol werd toen geënsceneerd door het feit dat Fons Borginon in het Engels pleitte en acteerde. Zo begreep men eindelijk, in Straatsburg en in Luxemburg, dat België geen klein-Frankrijk is maar, integendeel, een soort Zwitserland, een soort Canada, een land met een sterke Franstalige minderheid. Met de juiste advocaat en met een procedure in het Engels kan minister Homans niet verliezen.

S P A N E N X A

Frietjes Pallieterke, Dat een Eurocommissaris zich bemoeit met onze frietjes is gewoon illustratief voor het feit dat die heren en dames zich met onbenulligheden bezighouden en daar buitensporig voor vergoed worden. Ik ben al decennia een trouwe lezer van ’t Pallieterke, Vlaming, en van Litouwse afkomst. Mocht met deze hittegolf één horecazaak ‘salibarsciai’ op het menu hebben gehad, de uitbater zou nu schatrijk zijn geweest. De pannenkoekjes met paddenstoelen zijn overheerlijk. Litouwers zijn perfecte kenners van paddenstoelen (zij hebben er het communisme mee overleefd) en maken er de

Aan korporaal Jim Gorman Pallieterke, Naar aanleiding van uw artikel omtrent 1917 heb ik uit diep respect en enorme genegenheid een gedicht geschreven ter nagedachtenis van een Schotse soldaat (nonkel van zeer goede vrienden in Schotland).

Where Flanders fields grow rich and green / and during storms the seagulls cry / lies Jim Gorman, in peaceful sleep / amidst the flowers, trees and hills / his eyes have never seen.

Renton’s son amongst his pals / he left his home in the vale of leven / where in a hundred shades of green / his Highland hills stand grand like walls he now lies here in Flanders soil / where hills begin to rise / between a field of corn and hop, / a fragrant paradise.

He came to Flanders, war-ridden hell / the warrior of Scotland’s glens / to the ‘14-’18-turmoil / Jim bravely fought and fell for our defense.

While here he sleeps in lasting peace / the sun shines on his resting place / and summer rains, that come from Albion / caress the rose above his head.

And as I stand, and look, and weep / for all those brave young men, / put a waste for human’s foolishness / I thank you, uncle Jim, / for you have died, / so here I could live free.

Yvette Sels

Exit PS

Pallieterke, DéFi in de clinch met Homans. Gérard Linard, eentalige voorzitter van de KBVB die geen woord Nederlands spreekt. Zitten we hier in Frankrijk, of leven we nog in 1830? Wat zijn de Vlamingen toch een hoop mossels, die zich overal laten doen…

Nand van Dingenen - A alst

ABONNEMENTEN

O I

Jean Meeus - Kortenberg

E.W. - Mortsel

Vlaanderen boven, zong Raymond

R E

Pallieterke, Op zondag 25 juni werd hier te lande het einde van de ramadan gevierd. Volgens hun eigen regels was dat echter één dag te vroeg.

In de mohammedaanse kalender begint een nieuwe maand bij het eerste verschijnen (waarnemen) van de smalle maansikkel. Op zaterdag 24 juni ging de maan, te Ukkel, slechts negen minuten na de zon onder. Véél te kort dus om waarneembaar te zijn. Het is pas op de avond van zondag 25 juni dat de maansikkel met het blote oog zichtbaar was. De nieuwe maand (Shawwal), die op de ramadan volgt, begon dus pas op de avond van 25 juni. Er was bijgevolg geen reden om de nieuwe maand op 25 juni overdag te vieren!

heerlijkste gerechten mee. Eén en ander neemt niet weg dat uw artikel volkomen terecht is.

Naam en adres bekend bij de redactie

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K R U I S V E R H O O B O O I T X U X A U D I C N E T A N Y A H U X R D T R E L L E B O R G X E E X R I P X O U D E R F R O M E X A R T E X A G F R A X V A T X R O M H E T T E R X U F X M S I I X E I E R S A L A D J T B X K E U X X E N O K E E N X M X F T E X N L N O O R D A M E R I K

Een dag te vroeg

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

29 juni 2017

Robbie

Roskammen

Binnen enkele dagen, op 3 juli, wordt Robbie Rensenbrink 70 jaar. ‘De Slangenmens’, zoals hij in Brussel werd genoemd, was met lengten voorsprong de beste buitenlander die ooit in onze competitie heeft gespeeld. De laatste keer dat ik hem ontmoette, was onlangs op de begrafenis van Swat van der Elst. Robbie is nog enorm populair bij de Anderlechtsupporters.

Dat mocht ik ondervinden toen we in Opwijk van het kerkhof naar onze wagen wandelden en bijna in elke café waar we passeerden naar binnen werden gesleurd! Iedereen wilde met hem op de foto, een selfie maken, zoals men dat nu noemt.

Om aan de drukte te ontsnappen, stelde ik voor een pint te gaan pakken in de ‘Bizon’, een Merchtems volkscafé; daar zouden we rustig kunnen bijpraten. Vergeet het maar! We liepen er mijnheer De Block, de burgemeester van Merchtem en broer van Maggie tegen het lijf.

Die trommelde meteen een fotograaf op om het historische moment vast te leggen voor het plaatselijke gemeenteblad. Bij ons vertrek weigerde de cafébaas ons iets aan te rekenen.

Rensenbrink had daar geen problemen mee, want hij is altijd al een beetje aan de gierige kant geweest, en dat is nog zwak uitgedrukt!

Na al die heisa hebben we op ons gemak een sigaretje kunnen roken op de parking van een pompstation. Langs zijn neus weg wilde hij weten of ik nog vrijgezel was. Toen ik dat bevestigde, sprak hij de opbeurende woorden: “Neem toch een nieuwe vriendin, man, voor de laatste jaren van je leven, het gaat nu vlug gaan.”

Spierziekte Hij vertrouwde mij toe dat hij PSMA heeft, een spierziekte, een broertje van het dodelijke ALS. PSMA kan evolueren naar ALS. “Ik voel mij nog goed,” zei hij, “maar als ze mij in een rolstoel willen zetten, dan zal ik bedanken!”

“Bij Anderlecht was je top, maar bij Oranje ging het iets moeizamer.”

“Bij Oranje beschikte ik niet over een geta-

Salut en de kost François de Keersmaecker is niet langer voorzitter van de KBVB, beter bekend als de beste aller voetbalbonden. Dat geeft ons de kans de Swa te bedanken voor bewezen diensten. De verantwoordelijkheid die hij jarenlang heeft gedragen kruipt niet in de kleren.

Alle dagen met de voeten onder tafel de belangen van de bond verdedigen, daar wordt niemand vrolijk van.

Behalve de Swa, die met zijn innemende breedsmoelkikkerlach de zwaarste dossiers, en wat daar zoal aan vasthing, tot een goed einde wist te brengen. Of we de Keers gaan missen?

Wat dacht ge? Niemand is onmisbaar, durven ze dan zeggen. Dat klopt als een bus. Maar probeer dat de Swa maar eens wijs te maken.

Dank u Is er iemand die zich rekenschap geeft van wat een bondsvoorzitter allemaal moet verduren? Wij wel. Handjes schudden met Sire, en de madame van zijne majesteit erop wijzen dat ze geen zwartjes mag discrimineren door een verkeerde vermeende doelpuntenmaker te feliciteren.

Dan hebben we het nog niet over de vermoeiende wereldreizen en de jetlag die de Swa moest trotseren om een keuze te maken

15

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

lenteerde waterdrager als Frankie Vercauteren, daar ging het moeilijker. De Ajacieden bepaalden alles, en ze hielden zich afzijdig van de rest.

Johan Cruyff bijvoorbeeld was een collega en dat was het!”

“Je was bijna de held van de natie op het WK in Argentinië. Het was 1-1 in de finale tegen het thuisland, toen je in de eindfase van de match op de paal trapte.”

“Ja, was die bal binnengegaan, dan was Nederland wereldkampioen, zonder Cruyff.

Het scheelde enkele centimeters.”

“Arie Haan was ook niet je beste vriend.”

“Ik was de opschepperij en de verwaandheid van Haan kotsbeu. Als hij er niet was geweest, dan was ik waarschijnlijk bij Anderlecht gebleven.”

“Jouw vertrek bij paars-wit naar het Amerikaanse Portland was ook maar triestig.”

“Inderdaad, alleen Beeckman, onze verzorger, kwam mij in Zaventem uitwuiven...... Waar zat jij, Gille?”

Gille van Binst

tussen de hotels die amper goed genoeg zijn om de Rode Duivels te verwennen. Zo kunnen we nog uren verdergaan. Kortom, die mens heeft geen leven gehad. Dat was niet vol te houden. Het werd hoog tijd dat hij op adem mocht komen. Het is godgeklaagd dat we ons daar tegen wil en dank moeten bij neerleggen, maar we zien elkaar terug in de pruimentijd.

Bedankt, Swa.

Vuile boksmatch Dat was nog eens een vertoning om te watertanden. Kinderen begrijpelijkerwijze niet toegelaten, voor een niet te missen duel dat zich afspeelde in de Houba de Strooperlaan in Brussel, waar twee oudere heren elkaar te lijf gingen. Met als inzet de voorzitterszetel van de voetbalbond. In de linkerhoek Gérard Linard, 74 jaar, en vijfenzeventig kg droog gewogen.

En snapt geen woord Nederlands. Aan de overkant Gilbert Timmermans, inmiddels 72, op zijn nuchtere maag gewogen bij benadering negentig kg. En viertalig. Over een vuile match gesproken. Alles was toegelaten. Stoten onder de gordel, pootje haken, krabben, bijten en nog veel meer dat niet deugt. En de winnaar is…

Gérard Linard. Of wat dacht ge?

Steenezel Of we het normaal vinden dat een Waal die

Gemiste kansen Europees kampioen werden de “Belgian Cats” niet. Daarvoor was topfavoriet Spanje in de halve finale een maatje te groot. Maar én zich kwalificeren voor die halve finale én in een moeite voor het WK volgend jaar, dat is top. Het was ontroerend om zien, horen en lezen hoe het sportjournaille de nationale basketvrouwenploeg terecht in de armen sloot. De ploeg in het algemeen en “ouderdomsdeken” Ann Wauters in het bijzonder.

Alleen komt dat tweede luik een stevig aantal jaren te laat. Wat Wauters op haar 36ste nog laat zien, demonstreerde ze al jaren in nog betere versies in de sterkste basketploegen ter wereld. Ze werd, onder andere, vijf (!) keer verkozen tot beste speelster van Europa. De notoire Franse sportkrant “L’Equipe” noemde haar ronduit “de basketkoningin van Europa”. Als erkenning weegt dat wel “iets” zwaarder door dan, pakweg, de titel “Belgische sportvrouw van het jaar”.

Nochtans ontbreekt die trofee in haar uitpuilende prijzenkasten. Helaas.

De stemgerechtigde sportjournalisten bestonden het elk jaar opnieuw om haar prestaties te negeren, vooral omdat ze die zelden of zelfs nooit “live” zagen neerzetten. Speelde Ann niet in een Russische topclub, dan in een Amerikaanse, of een Turkse of een Franse. Om daarin een Belgische sterspeelster bezig te zien, was er nooit ruimte in de budgetten van de sportredacties. Nu journalisten in een van talent bulkende nationale vrouwenploeg voor een keer “live” zagen wat Wauters nog kan op wat voor topsporters “een gezegende leeftijd” heet, zwaaiden ze ongeremd het wierookvat. Allicht in het besef dat op de erelijst van “Belgische sportvrouw van het jaar” de naam Ann Wauters nooit had mogen ontbreken, naast die van coryfeeën als Ingrid Berghmans, Ulla Werbrouck, Gella Vandecaveye, Kim Clijsters, Justine Henin, Tia Hellebaut en nu Nafi Thiam. In 2013 werd, met respect voor haar halve finale op Wimbledon, Kirsten Flipkens verkozen tot beste Belgische sportvrouw. Dat jaar won Ann Wauters met Galatasaray de Turkse beker.

Het was haar dertigste (!) trofee in een weergaloze maar in eigen land amper opgemerkte carrière. Maar het kan altijd erger. Datzelfde jaar bracht de sportjournalistenbond het er vanaf om Wauters niet eens op de lijst van kandidaat-genomineerden te vermelden! Van

een gemiste kans gesproken!

Klein bier Dat heeft men op de sportredacties, met aanzienlijke vertraging, blijkbaar toch ingezien. Maar omdat Nafi Thiam allicht “incontournable” wordt, mocht ze in augustus na haar olympische ook de wereldtitel vijfkamp winnen in Londen, zit een laattijdige titel “sportvrouw van het jaar” er eind 2017 niet meer in voor Wauters. Om hun “schuldig verzuim” enigszins te verdoezelen, roepen de voor “sportvrouw van het jaar” stemgerechtigde sportjournalisten nu op om Ann dit jaar de “Nationale Trofee voor Sportverdienste” toe te kennen. Ze verdient die prijs, voegen ze er overbodig aan toe.

Ann verdiende de trofee ook al in 2008, het jaar dat ze voor de vijfde keer tot Europese speelster van het jaar werd gekozen.

Toch presteerde de jury het dat jaar de trofee niet toe te kennen. “Bij gebrek aan kandidaten”, heette het. Tia Hellebaut, in 2008 olympisch kampioene in Peking, kwam niet in aanmerking.

Zij had de trofee eerder al gewonnen en dat kan slechts één keer in een ganse carrière. De monumentaal blunderende trofeejury miste toen een kans, waarmee vergeleken die van het sportjournaille anno 2013 nog klein bier was! “Het zou belachelijk zijn mocht Ann Wauters zonder de Trofee voor sportverdienste van het topsporttoneel verdwijnen”, aldus nu de sportjournalisten. We gaan volledig akkoord, met dien verstande dat het ontbreken van Wauters op de erelijst “Sportvrouw van het jaar” sowieso al belachelijk is, en de jury van de nationale sporttrofee dat ridicule nog kan verhelpen. Hopelijk mist die niet de kans, voor de derde keer, om de “leading lady” van het vrouwenbasket alsnog te geven waar ze al jaren recht op heeft.

geen half woord Nederlands machtig is tot voorzitter gebombardeerd wordt van de voetbalbond? Bij de KBVB is alles mogelijk. Het meest absurde eerst. Linard leeft blijkbaar nog in de tijd toen Houtebeen en dat slag van patriotten slag leverden tegen de Hollanders. Luister mee: “Ik stelde mij kandidaat omdat de top van de voetbalbond uitsluitend uit Nederlandstaligen bestaat.” Een reden temeer om een eentalige Waalse steenezel te weren, zou een mens dan denken. Een meerderheid van de stemgerechtigde labbekakken bij de bond zag dat anders. “Alles heeft zijn voordeel”, zou Johan Cruyff gezegd hebben. Inderdaad, na de fratsen van De Keersmaecker kunnen deze kolommen, met een arrogante Linard aan het hoofd van de voetbalbond, er alleen maar wel bij varen.

maar in de gaten. We geven op een briefje dat we het laatste nog niet gezien hebben van de nieuwe kampioen in de driekleur.

Geen probleem

Moedwillige benen

Dat Linard niet het eerste het beste Waalse kieken is en veel noten op zijn zang heeft, hebben we al mogen horen. “Wij Franstaligen hebben een andere mentaliteit en leggen heel andere accenten dan de Vlamingen.” Zoveel is duidelijk, en zo hoort ge het eens van een ander. En daar blijft het niet bij. Ga zitten en val niet van uw stoel. “Daarbij, het Waalse grondgebied is groter dan Vlaanderen. Het feit dat ik geen Nederlands spreek, zie ik dan ook niet als een probleem.” Nu gij en dan wij weer. Nog zo’n klop en het is opnieuw Pasen.

Dan moeten we het nog over het stelletje achtervolgers hebben waarin die van Quick.

Step en Lotto-Soudal elkaar de duivel aandeden. Met als gevolg dat ze geen centimeter naderden op de vluchters. Van Tim Wellens, die mee in dat groepje zat, hadden we meer verwacht. Dat hij wat buikkrampen had, kan de beste overkomen. Erger was dat zijn benen niet meewilden. Dat is al bijna even erg als een café zonder bier. Begin er maar aan als renner als de stekken het laten afweten.

Oliver Met de keuze voor Antwerpen als decor voor het BK wielrennen kozen de organisatoren voor een vlak parcours. Dat kwam de niet-klimmers goed uit. Voor dezelfde prijs hadden de Wezenberg, de Bloedberg en het viaduct van Wijnegem op het programma kunnen staan. Niet dus. Kans verkeken. Daar hoorde ge Oliver Naesen, die nochtans in de Dauphiné en op de Mont du Chat bewezen heeft dat hij niet vies is van een klimpartij, niet over klagen. Hou hem

Zilveren Sep Na de beslissende vlucht stond Jasper Stuyven, op papier de snelste van de vijf, in de gratie bij de bookmakers. Dat hij pas derde eindigde, lag dan ook zwaar op zijn maag. “Ik mocht in de sprint nooit verliezen”, hoorden we hem fezelen. Juist. Toch liet hij zich in de schaar nemen.

Niet alleen door Naesen, maar ook door Sep Vanmarcke, die een banddikte tekortkwam tegen de winnaar van de dag die daar ook nog een uitleg voor had. “Ik had desnoods mijn fiets vanonder mijn zadel gegooid om te winnen.”

Dat hebben we nog gemist. Voor het overige was het een BK dat er mocht zijn.

En nu de Tour En waar zaten de topfavorieten? Philippe Gilbert liet zich in de meute mee uitbollen. Greg van Avermaet vond het een moeilijke koers en moest het stellen met een 62ste plaats. Maar de vreugde voor de overwinning van zijn boezemvriend Oliver Naesen was er niet minder om. Ze hebben elkaar intussen al opnieuw ontmoet in Düsseldorf, niet om samen te trainen dit keer, maar aan de start van de Ronde van Frankrijk. Zover zijn we al weer. Laat de Tour maar vlug op toeren komen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

29 juni 2017

Kris Peeters, even van de wijs: “Van Iftars krijg je darmgassen” “Zegt u het maar, hoor, wanneer u met het interview wilt beginnen. Ik moet straks nog naar die irritante janet van een Beke… Hoe bedoelt u? We zijn rond? Ik geloof niet dat het wijs zou zijn het voorafgaande te publiceren. Uw lezers begrijpen dat niet en mij persoonlijk zou het in de problemen brengen. Persvrijheid, zegt u? Als moslimpartij zijn we daar niet voor. Mag ik het op zijn minst eens nalezen en kanttekeningen plaatsen? ” U ziet het, ‘t Pallieterke ging op bezoek bij Kris Peeters.

In een verrassend openhartig gesprek met uw lijfblad krijgen we een andere Kris Peeters te zien dan we de laatste jaren gewend waren.

De gewezen voorman van UNIZO is wat opgedraaid en duidelijk blij ons te zien. “Ha, hier zie.

Blij dat ik jullie zie. ’t Pallieterke, dat is nog eens echte pers! Echte mannen! Als ik nog één keer met Brinckman of De Ceulaer moet praten, begin ik spontaan te kotsen. Racismefetisjisten zijn het. Je moet voortdurend op je woorden letten, hé. Je kan nooit eens ‘Hey baby, I will love you long time!’ roepen als een Aziatisch meisje passeert. Bij jullie is dat anders.

Ik laat mij eens goed gaan: negers, dikke vette negerinnen, stomme Joden, en steekt uw Suikerfeest waar de zon niet schijnt, achterlijke shariatsjoektsjoek! Een maand lang alleen ’s nachts vreten, uzelf vol suiker proppen en dan flikken aanvallen. Is dat nu echt de essentie van uw zandgeloof? Weet je wat de waarheid is over die Iftar? Wel, mijn vrouw zegt dat ik meer last heb van darmgassen als ik zo laat nog eet.

Ergo: ramadan stinkt.”

PALLIETER: u bent flink op dreef, mijnheer Peeters.

KRIS: “Ach, mijnheer Pallieter, u zou eens moeten weten, waar ik deze dagen mee bezig ben. Nu willen die idioten van Europa zonnecentra verbieden. Zonnebanken! Wat kan mij dat schelen? Is dat nu werk voor de populair-

ste Vlaamse politicus? Dus ik lul maar wat. Alles voor de kleine zelfstandige. Hoewel dat ook idioten zijn, hoor. Ik heb ze gezegd dat als je zonnecentra gaat verbieden, mensen thuis een zonnebank gaan zetten. Een beetje zoals mensen thuis drinken als het café sluit. Waar dat op slaat? Weet ik ook niet. Bij CD&V hebben wij eigenlijk maar één criterium voor onze standpunten: wat zeggen ze bij de N-VA? En daar zijn we dan tegen. Vermoeiend hoor.”

PALLIETER: wat is het standpunt van N-VA over zonnebanken?

KRIS: “Dat is net het probleem. Ik heb geen flauw idee. Hoe kan ik dan weten wat ik denk?

Dat doen die nationalisten om mij te pesten.

Heel hun website afgespeurd. Geen woord over zonnebanken. ‘Verzin dan zelf iets’, heeft Beke gezegd. Voilà, dat heb ik gedaan. Zodra de N-VA dan een standpunt heeft ingenomen, passen we dat van ons aan. Zo gaat dat.”

PALLIETER: is dat wel een eerlijke manier om aan politiek te doen?

KRIS: “Is het eerlijk dat ik geen premier geworden ben? Ik dacht het niet. Het leven is niet eerlijk. Dacht je dat ik het leuk vind om die corrupte paljassen van de vakbond te verdedigen?”

PALLIETER: is dat niet van harte?

KRIS: “Van harte? Man, ik ga kapot vanbin-

Kruisende woorden 1064

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

nen. Natuurlijk ben ik het beu om de linkiewinkie uit te hangen. Neem nu Luc Cortebeeck. Pas ‘verkozen’ - want zo noemen die mannen dat tot voorzitter van de Internationale Arbeidersorganisatie.

‘Graaien om te groeien’, zoals ik ze wel eens noem. Wel, ik stuur dan mijn felicitaties, hé.

Absurdistan Prentje Wij hebben de moeite gedaan om eens wat spotprenten van Obama te doorworstelen.

Conclusie: die mens heeft vroeger gebokst, want hij wordt steevast met een brede, platte neus afgebeeld. Iemand moet hem eens Suske en Wiske leren lezen, zeker?

Waar?

Ook gelezen over die Italiaanse jihadiste die is opgepakt toen ze naar haar verloofde hier te lande wilde komen? Woont die kerel toch wel in Molenbeek, zeker! Van ’t verschieten zijn wij op de redactie plat achterover gevallen.

A B C

Een vrolijk lentelied De zomer is net begonnen, maar elders begint het slechts stilaan lente te worden. Wij hebben het over Doel, het dorp dat niet wil verdwijnen. De KU Leuven heeft er voor een week een container neergepoot, waarin studenten architectuur werkzaam zijn die geloven in de levenskansen van het dorp. Er gebeuren nog hoopgevende dingen in Vlaanderen.

D E F G

Regressie Tot vermaak van de ouderen en ter stichting van de jongeren. Ooit werden er in Vlaanderen zekere strips “onder de toonbank” verkocht. Nog even en dat is ook het geval met Suske en Wiske.

H I J

Volks

K L HORIZONTAAL A. Volksgunst B. Het punt waar iets begint - Neon C. Golfterm - Avondfeest - Nederlandse omroep D. Nakomeling - Naaldboom E. De eigenschap van een aanwijzende of verduidelijkende opsomming F. Muzieknoot - Dorp in het Pajottenland G. Rustig - Ontliepen H. Met een lage dichtheid - Brandgang in bos - Bewaarplaatsen voor koopmans goederen I. Oriëntatiemiddel voor dieren in de Zwitserse Alpen - Voorzetsel J. Oud snaarinstrument - In orde K. Kraaiachtige zangvogel - Van een bepaalde Oostenrijkse deelstaat L. Britse titel - Vloerkleedje De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1063 vindt u op blZ. 14

Verticaal 1. Ongewenste toeschouwers 2. Wijfjesdieren - Lineaire obligatie Onzes inziens 3. Muzikale inleiding - Zoogdier 4. Internetlandcode voor Amerika Verzamelnaam voor een brede waaier van stromingen binnen het vroege christendom 5. Autogas - Manier van lopen 6. Gebied in Azië - Hoogste berg in de Pyreneeën 7. De persoon die je in een toneelstuk speelt - Bergweide - Een gerichte kijk 8. Onwerkzame - Internetlandcode voor Roemenië 9. Tangens - Altijddurend 10. Antwerpse gemeente - Open bakje 11. Repeteren - Muzieknoot 12. Voorzetsel - Aan de zijde van

Maar eigenlijk, diep in mijn hartje? Diep in mijn hartje heb ik zin om die oelewapper zijn kop eraf te snijden en die vakbondsvlag in zijn luchtpijp te planten. Maar kom, genoeg het hart gelucht. Zegt u het maar, hoor, wanneer u met het interview wilt beginnen. Ik moet straks nog naar die irritante janet van een Beke…”

Uit doorgaans zeer slecht ingelichte bron vernemen wij dat, in het kader van de gelijke kansen, zekere hoogwaardigheidsbekleders op 11 juli zich min of meer incognito zullen aandienen op guldensporenslagherdenkingen. Zij komen er driftig met de vlag zwaaien, om hun betrokkenheid bij ook dit bevolkingsdeel te tonen. Na dat andere.

Van geen hout Het gemeentebestuur van Brussel, alom bekend wegens voortreffelijke bestuurskwaliteiten, zegt de belgische voetbalbond – niet echt onze vrienden – de wacht aan inzake het Koning Boudewijnstadion: het huurcontract wordt niet verlengd. Een wel érg doorzichtige poging om hun megalomane stadion in Vlaanderen alsnog te doen bouwen.

de Schelde), voorheen bekend als Borgerokko en, nog veel langer geleden, als Borgerhout, was helemaal geen incident. Een samentroepende menigte was gewoon zo solidair om geliefde politieagenten te trakteren, in het kader van het Suikerfeest, op het koekjesingrediënt ei. Meer niet.

Makkelijk zat In Borgerhout zijn er nooit meer incidenten, daar zijn wij zeker van, indien enkele simpele maatregelen worden genomen. 1) Openbare verbranding van stadsschepen Koen Kennis, in het bijzijn van het Borgerhoutse districtsbestuur. 2) Bannen van alle wagens van de Turnhoutsebaan, ten voordele van de fietsers. Echt, dat is dé wonderoplossing.

Niet zien aankomen Herman Brusselmans pleegt een stukje over de Nederlandse zangeres Anouk, en hij doet dat in de hem bekende schrijfstijl. Plots wordt moord en brand geroepen op de sociale media en wordt Brusselmans beschuldigd van seksisme. ‘t Is dan ook de eerste keer dat hij dat doet, zeker...

Multizwanzen In het Australische parlement heeft een parlementslid tegelijk haar kind gezoogd én een toespraak gehouden. Applaus van de progressieve goegemeente. Dat een parlement niet de interessantste omgeving is voor een boreling, mag natuurlijk niet worden opgemerkt, in naam van de vooruitgang.

Record Na de langst mogelijke regeringsvorming, streeft men hier te lande nu naar de langst mogelijke rectoraatsvorming. Allen naar Gent om die te bewonderen!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Wij, inferieuren Laat het u gezegd zijn door al wat links is: onze inderdaad onvolmaakte samenleving is niet superieur. Stel u maar eens voor, wij denken dat de evolutieleer steek houdt. Nee, geef ons dan maar de superieure Turkse samenleving, of zo.

Mads Wij moeten toch eens iets verduidelijken.

Het recente incident in Mads (Molenbeek aan

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be