't Pallieterke van 6 juli 2017

73ste jaargang • nummer 27 • donderdag 6 juli 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De overmoed van Groen

De slechte peilingen van de socialisten maken de kopstukken van Groen euforisch. Kristof Calvo, Meyrem Almaci en Wouter van Besien zien zichzelf al als de nieuwe leiders van links in Vlaanderen. Ze dromen van het burgemeesterschap in de grote steden in 2018 en van deelname aan één of meer regeringen in 2019. Maar dat zou wel eens flink kunnen tegenvallen.

Kristof Calvo was vorige zondag de politieke gast in het VTM-journaal. De hyperkineet verklaarde dat N-VA-voorzitter De Wever stilaan nerveus begint te worden, want Groen is aan een opgang in de peilingen bezig. Keer op keer wordt de kaap van de 10 procent overschreden. Ondertussen hangen de socialisten in de touwen. De sp.a zou ocharme geen 10 procent van de stemmen meer halen.

Calvo is ervan overtuigd dat de weg voor Groen openligt om in Antwerpen en Gent, Vlaanderens twee grootste steden, de burgemeesterssjerp binnen te rijven. Dat in een kartel of alliantie met de socialisten. Maar dan wel met de sp.a als junior partner. De wraak van Groen zal zoet zijn. Ten tijde van paars werd de partij - toen nog Agalev - vernederd door de socialisten. De groenen werden in 2003 uit de regering gekegeld, verloren de verkiezingen en zakten onder de kiesdrempel. De pogingen tot kartelvorming en alliantie met de socialisten werden door de SP hautain afgewezen.

De groenen werkten langzaam aan een terugkeer. Nu de sociaaldemocratie in crisis is, lijkt het erop dat Groen en Ecolo samen met extreemlinks dé alternatieven op de linkerzijde zijn. En dan lonkt opnieuw de regeringsdeelname. Kristof Calvo en Meyrem Almaci zien zich al minister worden.

Aversie bij andere partijen Terecht? Wellicht loopt de top van de partij een beetje te hard van stapel. De aversie voor de Groen-kopstukken bij de andere partijen is groot. Zeker Kristof Calvo is niet graag gezien. De man wekt de indruk een harde werker te zijn in de Kamer, maar eigenlijk beperkt zijn werk zich tot aanwezigheden in de plenaire zitting wanneer televisiecamera’s aanwezig zijn. Wanneer er gestemd moet worden en de journalisten van Villa Politica vertrokken zijn, is Calvo in geen velden meer te bespeuren. Ook de arrogante Wouter de Vriendt zorgt voor ergernis. De man heeft amper gevoel voor humor.

Als Groen - en dan is het samen met Ecolo - in een rege-

Kristof Calvo, de luis in de pels van elke Vlaming ring stapt, dan zal het zonder de N-VA zijn. Voor de Vlaamsnationalisten is het duidelijk dat een centrumrechts economisch beleid en het huidige asielbeleid onmogelijk zijn met de groene partijen. Het voorzichtige werk van Theo Francken zou in korte tijd opnieuw ongedaan worden gemaakt.

Groen zal enkel tot een regering kunnen toetreden als de N-VA opzij wordt geschoven. Evident is dat niet in het zeer versnipperde politieke landschap. De Vlaams-nationalisten doen het wat minder in de peilingen, maar staan nog altijd op 27 tot 28 procent van de stemmen. Dat betekent dat De Wever bij een volgende regeringsformatie nog altijd als eerste aan zet zal zijn. En als Groen in een regering stapt, dan zal de partij gezien haar beperkt gewicht niet zwaar kunnen wegen op het regeerakkoord. En al helemaal niet qua ministerposten. Eén minister en één staatssecretaris op federaal niveau.

Twee ministers op Vlaams niveau. De plaatsen zullen duur zijn.

Bovendien geldt voor Groen het adagium dat men het vel van de beer best niet verkoopt voor hij geschoten is. Groen piekt nu in de peilingen richting 12 procent, maar het zou niet de eerste keer zijn dat de partij wat overschat wordt en dat Groen in 2019 toch nog onder de 10 procent duikt. Dat zou gelijk staan aan een zware nederlaag.

Niet zo onbesproken als gedacht Wel een bonus voor Groen en haar kopstukken, is de steun die ze van de media krijgen. We weten dat het gros van de journalisten in Vlaanderen links is. En dan denkt men al snel dat ze massaal op de socialisten stemmen. Maar eigenlijk is Groen hun geliefkoosde partij. De partij van de bobo’s, het milieu waar het gros van de pers zich ophoudt. Almaci, Calvo, Van Besien, Björn Rzoska en co zullen kunnen rekenen op het campagneteam van De Standaard, De Morgen en de VRT. Die steun is welkom, want in tijden waar iedereen zijn politieke maagdelijkheid probeert te bewijzen, zit Groen met een probleem. De kopstukken van de partij zijn niet zo onbespro-

ken als gedacht. Maar dankzij de steun van de pers blijft dit onderbelicht.

Een paar voorbeelden om aan te tonen dat de groenen niet zoveel verschillen van de andere partijen. In het dossier rond SamuSocial wordt wel eens vergeten dat Groen een tijd in de Brusselse regering zat en dus controle had over de organisatie die daklozen ondersteunt. Staatssecretaris Bruno de Lille (2009-2014) heeft als groene nooit iets ondernomen tegen de graai-vzw’s.

Bovendien liet hij het als staatssecretaris breed hangen.

N-VA-Kamerlid Peter Dedecker snorde het op: “De Lille liet zich omringen door een kabinet met maar liefst 40 voltijdse eenheden (VTE). Voor elke 27 voorkeurstemmen nam hij één personeelslid aan. Daaronder twee fulltime chauffeurs. Wellicht omdat Brussel geen uitgebreid netwerk van openbaar vervoer heeft, en de zadels van de Villo-deelfietsen iets te hard zijn voor groene billen. Ter vergelijking: 40 kabinetslui, dat zijn er evenveel als op het kabinet van de minister-president van Vlaanderen, Geert Bourgeois, die een veel uitgebreider takenpakket heeft.”

En nog eentje: in één van zijn blogs schrijft Dedecker dat Meyrem Almaci haar kinderopvang tijdens gemeenteraadszittingen en commissievergaderingen in Antwerpen wou laten terugbetalen. “Die cumul met het parlementair mandaat maakt het er blijkbaar niet makkelijker op...”, schrijft Dedecker.

Prijsstijging Vanaf deze week zijn we verplicht om 10 cent méér te vragen in de krantenwinkel. Ook bij onze leveranciers zijn de prijzen gestegen, en dat moeten we doorrekenen. Maar, wetende dat een kopje koffie op de dijk van Knokke zo’n 4,5 euro kost, dan denk ik dat een kleine stijging van 10 cent KvC wel te verteren valt.

België, speeltuin voor Saoedische moslimfundamentalisten

blz. 5

2

Actueel

6 juli 2017 Stress

Eigen volk eerst

Afgelopen weken zijn er rellen geweest tussen de Vlaamse politie en jongeren van Marokkaanse komaf. Hoewel, er mag geen etiket op geplakt worden, dus zijn het ‘jongeren’ of ‘allochtone’ jongeren. Noord-Afrikaanse jongeren spelen de hoofdrol in scheldpartijen, provocaties en fysiek geweld, lees ik online in Vlaamse media. Let wel: geweld tegen de politie.

Helaas is het niet uniek, geweld van ‘NoordAfrikaanse’ jongeren tegen de politie. In Nederland heeft dit geweld zich inmiddels uitgebreid richting hulpverleners, zoals ambulancepersoneel. Het is heel vanzelfsprekend om deze mensen te bedreigen of te belemmeren in hun werk als ze worden opgeroepen om iemand te komen helpen. Het meest alarmerende is echter dat het niet nieuw is.

Al twintig jaar een probleem Afgelopen week vond in Amsterdam, in de straat waar ik ooit woonde, het zoveelste geweldincident tussen Marokkaanse jongeren en politie plaats. Er werd zelfs een politieauto in de brand gestoken. Ter voorbereiding op deze column googelde ik het artikel. Tot mijn verbazing presenteerde Google me een politiebericht uit 1998. ‘Rellen schoppen en zielig doen’ was de kop boven het artikel. Met eronder: “De Amsterdamse politie heeft geen antwoord op het provocerende gedrag van een kleine groep Marokkaanse jongeren.” Het ging om een groep van 100 jongeren die de stad Amsterdam naar haar hand zet, aldus de toenmalige burgemeester. In 1998. Bijna twintig jaar geleden. De Amsterdamse politie had toen geen antwoord. Twintig jaar later heeft niet alleen Amsterdam geen antwoord, ook de rest van Europa niet. Twintig jaar later is de Amsterdamse groep ‘liefkozend’ uitgebreid tot ‘top 600’ van Marokkaanse relschoppers.

Er is een lichtpuntje. Marokkaans tuig of niet, de wijk waar dit tuig zich bevindt heeft zich ontwikkeld tot een onbetaalbaar stukje Amsterdam. Hoewel ik als huizenbezitter in diezelfde wijk de dagen tel tot ze allemaal opgerot zijn en de huizen nóg onbetaalbaarder worden. Maar dat is wishful thinking.

Van een samenleving die twintig jaar geleden geen passend antwoord op dit tuig had, kun je niet verwachten dat ze de problemen nu ineens wél gaat oplossen. Elke nuchtere burger ziet oplossingen, al was het alleen omdat ze de problemen ervaren. Geen politicus, bestuurder of politiecommissaris echter die aan de uitvoering van oplossingen wil denken. In ieder geval niet op de manier zoals wij burgers die willen.

Het zal in Vlaanderen niet anders zijn, maar in Nederland gaan we als volgt om met het oplossen van overlast door criminele Marokkanen: we adviseren de niet criminele stadsbewoners te verhuizen. Het aantal homo’s dat

Ebru Umar verhuisd is uit Amsterdam omdat ze geterroriseerd werden door criminele mocro’s, is geen nieuwsbericht meer waard. Het aantal gezinnen dat de wijk en stad ontvlucht, ook niet. En waarom ook? Als je als politie al twintig jaar met je handen op je rug moet toekijken van overheid en bobo’s, mag je van geluk spreken dat de oorspronkelijke bevolking wél luistert in plaats van óók geweld te plegen. Ondanks dat westerse (= Nederlandse!) lontjes lang zijn, is een burgeroorlog slechts een kwestie van tijd.

Echt lang kan het niet meer duren. We hebben er al twintig jaar op zitten.

Vicepremier Kris Peeters (CD&V) wordt nerveus, want hij wil dat de federale regeringspartijen snel een akkoord over Arco gaan sluiten. Hij voelt aan dat het geduld van de coöperanten stilaan opgeraakt, maar, zegt hij: “Ook ons geduld kent zijn grenzen.” Nog maar twee weken geleden besliste het Grondwettelijk Hof immers dat de Arco-regeling die de regering-Leterme uitwerkte, ongrondwettelijk is, en begin dit jaar heeft ook het Europees Hof van Justitie een kruis gemaakt over die regeling. Met de verkiezingen in aantocht

en wetende dat die zaak voor nog flink wat dynamiet gaat zorgen in de Kamer én de regering, maant hij de premier aan tot spoed om dit dossier op te lossen.

Het valt af te wachten of N-VA, onder leiding van Peter Dedecker, nog stokken in de wielen van de oude kartelpartners gaat steken, want Peter is striemend hard voor Dexia/Belfius en ACW/Beweging.net.

De stress stijgt en het angstzweet breekt uit; de Antwerpse would-behavenschepen wil 800.000 potentiële Arco-kiezers niet verliezen.

Hoewel… We denken dat het daar al veel te laat voor is.

Tommelein, de Icarus van de Open Vld

Straffen Desondanks weigeren politici maatregelen te nemen. Welke? Desnoods discriminatoire.

Waar de westerse samenleving een individuele is, is de oosterse er een van samenhorigheid. Familie, eer en dat soort termen zijn heilig. Waar het bij ons normaal is om individuele daders aan te spreken en te straffen, geldt dat de omgeving van het tuig ook aangesproken dient te worden. Gestraft te worden. Je raakt die jongens niet, ze kennen het systeem van pappen en nathouden. Maar maak de straffen zwaarder en straf de ouders. Waarbij de grootste straf het uitzetten van mensen is – ja, ook van de onschuldigen. Want waarom zou je als Nederlandse overheid onschuldige burgers, die slachtoffer zijn van criminele Marokkanen, aan hun lot overlaten en de ouders die deze criminele Marokkanen hebben gebaard, gevoed en nog steeds beschermen, wél omarmen?

Waarom toch zijn we in het Westen niet in staat om ‘eigen volk eerst’ te zeggen, maar accepteren we wel dat Noord-Afrikaanse en islamitische jongeren van welke komaf ook, wijzen naar ons als ongelovigen, hoeren en minderwaardige mensen? En met dezelfde termen geweld rechtvaardigen jegens ons?

Zolang we niet in staat zijn om ‘eigen volk eerst’ te zeggen, durf ik wél te voorspellen waar we als westerse samenleving over twintig jaar zijn, maar zal ik er alles aan doen om die situatie te vermijden.

Ebru Umar

Ebru Umar is een Nederlands-Turkse journaliste, bekend om haar kritische tweets en vrij en vranke columns. Noch Erdogan, noch haar Nederturkse medelanders kunnen er mee lachen. In Vlaanderen haalde ze vorig jaar het nieuws toen ze in Turkije twee weken onder landarrest werd geplaatst door het regime. Ebru Umar schrijft onder meer voor Metro, waar ze de column van de vermoorde Theo Van Gogh overnam.

De goocheltruc van Bart Tommelein

Uit de smalle beursstraat

Vlaams minister van Energie Bart Tommelein (Open Vld) wil te allen prijze vermijden dat hij een nieuwe taks moet opleggen om de miljardenschulden van de zwaar gesubsidieerde sector van de zonnepanelen te betalen. Na een turteltaks zeker geen tommeltol. Meer nog, de factuur zou dalen. De goocheltrucs die de Oostendenaar bovenhaalde om de factuur voor de gezinnen te verminderen van 100 tot 10 euro, waren echter van zeer bedenkelijk allooi.

te dwingen meer in te zetten op groene energie. Concreet betekent dit dat de bedrijven de factuur betalen, maar op termijn gaan ze die toch naar de klanten doorschuiven. Waardoor iedereen toch 100 euro zal betalen, of meer.

Bart Tommelein heeft een klassieke paarse truc gebruikt.

Door een uitgekiende communicatiestrategie de indruk wekken dat een bepaald beleid niets kost, terwijl de factuur uiteindelijk toch zal moeten worden opgehoest. Het belangrijkste is dat Tommelein zijn politiek vel heeft gered. Aan de burgers wordt niet gedacht. Steve Stevaert deed het niet anders met zijn gratisbeleid. Johan vande Lanotte paste dezelfde truc toe met het Zilverfonds met zijn opgesmukte begroting. Bart Tommelein is hun perfecte leerling.

Tommeltovenarij, tommelmaatregel, Ti Ta Tommelein… Het zal geen pretje geweest zijn voor Vlaams minister van Energie Bart Tommelein, toen hij ’s ochtends de kranten opensloeg.

De Open Vld’er, kampioen in politieke communicatie, moest de voorbije weken snel handelen nadat het Grondwettelijk Hof de turteltaks afserveerde. Die belasting werd door Tommeleins voorganger Annemie Turtelboom ingesteld om de diepe schuldenput van de groenestroomcertificaten te dempen, 2 miljard euro.

Rotte erfenis Het gaat hier om de oversubsidiëring van de sector van de zonnepanelen. Naast die 2 miljard moet ook nog 4,6 miljard gevonden worden om de subsidies voor hernieuwbare energie tot 2020 te financieren. Jarenlang waarschuwde de Sociaaleconomische Raad van Vlaanderen (SERV) voor de overdreven subsidiëring van zonnepanelen, maar de Vlaamse regering trok er zich niets van aan. Uiteindelijk moest de factuur worden betaald en Turtelboom voerde een naar haar genoemde zeer onpopulaire belasting in. Gemiddeld moest elk Vlaams gezin per jaar 100 euro ophoesten. De taks berokkende de Vlaamse liberalen zoveel schade dat Turtelboom moest aftreden. Haar opvolger erfde een rotdossier.

De Oostendenaar bleef er wel discreet over, tot het Grond-

wettelijk Hof de taks een paar weken geleden vernietigde. Meteen begon de pers zich luidop af te vragen wat er zou volgen.

Een nieuwe taks, een tommeltaks? Tommelein wou dat te allen prijze vermijden. Hij kwam met het verhaal dat de factuur voor de gezinnen plots zou dalen van 100 tot 10 euro. Hoe dat zou gebeuren, was van ondergeschikt belang.

Klassieke paarse truc De pers had het niet zo begrepen. De media stelden terecht vast dat de keizer naakt was. Ze hadden het over tovenarij. Hoe kan de factuur voor groene stroom plots met 90 euro dalen?

Het zou kunnen dat de regering besluit niet meer in te zetten op groene energie. Maar dat is weinig realistisch. Tweede optie is dat de factuur doodleuk naar iemand anders wordt doorgeschoven. Om uiteindelijk toch bij de burger terecht te komen.

Dat zit zo: Tommelein zou de quota voor groene stroom verhogen. Die quota verplichten energieleveranciers een bepaald percentage aan hernieuwbare stroom aan te bieden waarvoor ze groenestroomcertificaten moeten kopen. Die meerkosten zullen ze doorrekenen aan de consument en dat is volgens Tommelein amper 10 euro per jaar. Wat hij er niet bij zegt, is dat op dat bedrag btw zal moeten worden betaald.

Daarmee zitten we nog niet aan 100 euro, natuurlijk. Echter, daarnaast speelt Tommelein met de idee grote bedrijven

Ideologisch leeg vat Niet verwonderlijk, en wel om twee redenen. De Oostendenaar was woordvoerder van Patrick Dewael toen die de eerste paarsgroene regering leidde. Daarna heeft Tommelein het paarse beleid altijd verdedigd. Ten tweede, ideologisch is hij een leeg vat. Afkomstig uit een Volksunie-familie noemt hij zich nu te pas en te onpas een echte liberaal.

Wanneer hij als minister vergaderingen houdt met werkgevers noemt hij zich ‘een verdediger van het bedrijfsleven’.

Wanneer de vakbonden over de vloer komen, is hij een ‘sociale liberaal’. En in de aanloop naar elke gemeenteraadsverkiezing in Oostende pleit Tommelein voor een breuk met de sp.a van Vande Lanotte, om op de avond van de verkiezingen opnieuw met hem in zee te gaan.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

6 juli 2017

3

Vrije meningsuiting en multicultuur

Rolf Peter Sieferle Historicus Rolf Peter Sieferle, geboren in 1949, werd in 1991 professor voor Nieuwe Geschiedenis aan de universiteit van Mannheim, later aan de universiteit Sankt Gallen, waar hij professor voor Algemene Geschiedenis werd. Hij stond bekend als een zeer rationeel man, gespecialiseerd in de geschiedenis van de industrialisering van Europa.

Het is net die industriële geschiedenis die professor Sieferle op de duur kritisch deed staan tegenover de massamigratie van de jongste decennia. Reeds in een vroeg stadium kwam hij tot de vaststelling dat massamigratie en het behoud van de sociale zekerheid totaal onverenigbaar zijn. Ook vanuit zijn studie naar de verhouding tussen milieu en bevolkingsaanwas kwam hij tot dezelfde conclusie.

Een gematigd conservatief, tot…

Hij was scherp voor Mutti Merkel: “Hoe kan een gans land elk greintje politiek inzicht, elk pragmatisme en elke ‘common sense’ zomaar overboord gooien – niet voor de eerste keer in de geschiedenis trouwens? Hoe kan dit volk van spookrijders tegelijkertijd denken dat het de moreel enig mogelijke stelling vertegenwoordigt, alsof alle andere westerse landen zich vergissen of immoreel bezig zouden zijn?”

Sieferle stapte in 2016 uit het leven. Unisono klonk het dat hij een rationeel, onverschrokken vechter was voor datgene waar hij in geloofde.

Jan Grossarth had het in de FAZ zelfs over “een poëtische vrije geest en een groot historicus van het economische gebeuren”.

….zijn migratiekritiek het grote publiek bereikt Na zijn dood slaagde de rechtse uitgeverij Antaios erin een aantal migratiekritische teksten van professor Sieferle onder de provocerende titel Finis Germania te bundelen en uit te geven. Mét bijzonder veel succes, want het boek belandde op vele bestsellerlijsten, onder andere de zogenaamde “Sachbücher des Monats” van de televisiezender NDR en de Süd-

deutsche Zeitung. Plots bleken de stellingen van Sieferle – die zich niet meer kan verdedigen – “ontoelaatbaar”, “extreemrechts” en zelfs “antisemitisch”. Het boek werd uit de bestsellerlijst… verwijderd! Gewoon omdat Sieferle had durven schrijven dat Duitsland weliswaar geen rijk land is, maar een land dat bereid is tot inspanningen, dat in het verleden heeft bewezen, en hierop een collectieve cultuur van vertrouwen en solidariteit heeft gebouwd. Omdat hij geschreven had dat die collectieve cultuur ondermijnd wordt door een ongecontroleerde toename van het geweld.

De spagaat tussen vrije meningsuiting en multicultuur Na het verwijderen van Sieferle uit de bestsellerlijst stak in Duitsland een storm van protest op. Maar het boek bleef verwijderd! De zaak-Sieferle heeft een sterke symboolwaarde – zodat het niet verwonderlijk is dat Sieferle in Vlaanderen onbekend is, en onbekend zal blijven. Hier hebben onze kwaliteitskranten en -zenders het té druk met het analyseren van de twitterberichten van Trump.

Terwijl de zaak-Sieferle net de kern van de Europese beschaving raakt: de vrijheid van meningsuiting. Professor Sieferle zag op rationele motieven geen enkel samengaan mogelijk tussen de sociale welvaartsstaat en de utopie van de multicultuur. Ook stelt men steeds vaker vast dat die utopie de vrijheid van meningsuiting fundamenteel onmogelijk maakt. Aan de utopie mag in elk geval niet worden geraakt: de vrijheid van meningsuiting gaat dus op de Piet van Nieuwvliet schop!

Raad van Europa: nog rotter dan Samusocial

Begin dit jaar kreeg ons land een uitbrander van de Raad van Europa. België kreeg kritiek ‘voor zijn lakse aanpak van corruptie bij parlementsleden, rechters en procureurs’.

De opmerking kwam van Greco, de anticorruptiewerkgroep van de Raad van Europa.

Dat is best cynisch als je weet dat de Raad van Europa vandaag zelf zwaar onder vuur ligt wegens... corruptie. Kan een instelling nog corrupter zijn dan Samusocial? Het is moeilijk, maar op basis van wat de laatste tijd verschijnt over de Raad van Europa moeten we op deze vraag toch positief antwoorden.

Geen link met de EU De Raad van Europa is geen instelling van de Europese Unie, maar een intergouvernementele organisatie die vooral tot doel heeft in Europa de mensenrechten te beschermen, de culturele verscheidenheid te bevorderen en rassendiscriminatie en onverdraagzaamheid te bestrijden.

Dat we die doelstellingen letterlijk mogen nemen, kunnen we afleiden uit een document van eind juni waarin letterlijk gesteld wordt dat de massale immigratie van vluchtelingen en asielzoekers een meerwaarde is voor onze cultuur en maatschappij.

Opstand Maar de Raad van Europa heeft vandaag andere katten te geselen. De Raad van Europa is namelijk in de greep van een politieke opstand, die is aangezwengeld door Nederlands CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt en zijn Duitse collega Frank Schwabe. Aanleiding is een escalerend omkoopschandaal. “Het gaat echt wel om iets hoor”, vertelt Omtzigt in de Nederlandse krant Trouw. “Het draait om serieuze corruptie, waarvoor je in de gevangenis kunt belanden.”

De bal ging de afgelopen jaren aan het rollen door onderzoeksrapporten van de denktank ‘European Stability Initiative’ (ESI), over de wijze waarop Azerbeidzjan de besluitvorming in de Raad van Europa beïnvloedde. Ter informatie: Azerbeidzjan is een olierijk land aan de Kaspische Zee, dat met ijzeren vuist wordt geregeerd door president Ilham Aliyev.

ESI wordt geleid door de Oostenrijker Gerald Knaus, met kantoren in Berlijn, Brussel en Istanbul. Knaus studeerde politiek, filoso-

fie en economie in Oxford, Brussel en Bologna en begon zijn carrière in 1993 als economiedocent in de Oekraïense provinciestad Chernivtsi, waar hij van dichtbij de Sovjet-Unie ineen zag zakken. ESI trok in 2012 al de aandacht met het rapport ‘Caviar Diplomacy’, over hoe de Raad van Europa, de zogezegde hoeder van mensenrechten, zich door het autocratische Azerbeidzjan had laten inpakken.

Italië De corruptiezaak van de Raad heeft zich ondertussen als een olievlek verspreid. Luca Volontè, een Italiaans afgevaardigde in de Raad, heeft al toegegeven dat hij via postbusfirma’s in belastingparadijzen ruim 2,3 miljoen euro heeft ontvangen van het bewind van Azerbeidzjan.

Voorzitter Ook de dagen van Pedro Agramunt als voorzitter van de parlementaire vergadering van de Raad van Europa zijn geteld. De parlementaire vergadering stemde immers eerder in met een procedure die het mogelijk maakt om de voorzitter af te zetten. De verwachting is dat kritische parlementariërs voor het einde van deze week een verzoek om Agramunts afzetting zullen indienen. De Spanjaard zal dan waarschijnlijk in de volgende kwartaalvergadering, in het najaar, worden afgezet. Vorige week werd hij al uit zijn christendemocratische fractie gegooid.

Volgens Pieter Omtzigt is Agramunt eigenlijk alleen nog maar in naam voorzitter: “Op zijn kaartje staat waarschijnlijk nog dat hij het is. Maar hij heeft deze week (eind juni) geen vergaderingen meer voorgezeten. In feite is hij al weg.”

Besluit Het is tekenend dat een instelling die enkele maanden geleden nog met het vingertje zwaaide over corruptie zelf ten onder lijkt te gaan aan deze kwaal. De vraag is uiteraard hoe grondig het onderzoek zal gebeuren.

Thierry Debels

Rechtzetting: “Paleisrevolutie binnen KBVB” In ’t Pallieterke van vorige week haalden we scherp uit naar onder anderen Gilbert Timmermans, die kandidaat was voor het voorzitterschap van de KBVB. In een reactie laat dhr. Timmermans weten dat hij niet betrokken was bij de reizen van leden van de vzw ‘Euro 2020’ naar Brazilië (WK 2014). Dhr. Timmermans werd immers pas op 8 mei 2015 aangeduid door de KVBV om te zetelen in de raad van bestuur van Euro 2020. Met hetgeen in Brazilië op het WK 2014 is gebeurd, had hij dus niets te maken.

BL We nemen daar akte van en zetten dit graag recht.

Briefje aan Pascale Peraïta San Sebastian

Top-graaister Mevrouw de hardleerse, Vorige zaterdag ging er een dubbele schokgolf door het land, en zeker ten zuiden van de taalgrens. Een serieuze politieke peiling liet niet alleen uitschijnen dat de Parti Socialiste zou gehalveerd worden vergeleken met de parlementsverkiezingen van 2014, de extreemlinkse communistische PTB (bij ons gekend als de Partij van de Arbeid) zou in Wallonië als sterkste uit de bus komen en dus het linkse voortouw met grote voorsprong van de PS overnemen. De PS zou terugvallen op slechts 11 Kamerzetels en de PTB zou uitkomen op 20. Over een aardsverschuiving gesproken! Het kaartenhuis stuikt ongenadig in elkaar, met als gevolg: bittere ellende aan de Brusselse Keizerslaan en de ‘dependances’ in Luik en Bergen.

Het is duidelijk dat gij - met uw capriolen van de jongste jaren - daar mede voor verantwoordelijk zijt, samen met uw jeugdvriend en beschermheer Yvan Mayeur die wij hier enkele weken geleden al ‘liefdevol’ en zonder medelijden een briefje schreven.

Maar ook ‘God de Moeder’ Laurette Onkelinx en partijbaas Di Rupo lieten betijen, ook al zijn zij nu plots de eersten om straf uit de hoek te komen en ‘hervormingen’ voor te stellen en de rotte appels uit de mand te gooien. Yvanneke was slim en ijdel genoeg om de eer aan zichzelf te houden en zelf op te stappen uit de PS, zodat hij een verhoor voor de ethische commissie van de Brusselse PS-federatie vermeed. Gijzelf daarentegen liet u op de straatkeien smijten nadat gij eigengereid de dagen voordien hadt aangekondigd dat gij geen woord zoudt zeggen als gij door de parlementaire onderzoekscommissie zoudt ondervraagd worden.

En voor de ethische commissie van de PS kwaamt gij zelfs niet opdagen. Gij bleeft uw neus ophalen en uw arrogantie bleef wat ze altijd was geweest. Ondertussen diende ook de Brusselse OCMW-raad een klacht in tegen u, want gij zoudt gemorreld hebben aan de huurvoorwaarden van een gebouw - of beter: een kasteel - in Ukkel, dat eigendom is van het OCMW. Om nog te zwijgen van oudere verhalen over een duur verblijf met Mayeur in het kader van een ‘studiebezoek’ in een vijfsterrenhotel in Parijs of een ‘teambuilding’ met Samusocial in Spanje.

Gij hebt dus echt niet door hoe erg het met u gesteld is…

Reeds in 2013 kwaamt gij in het vizier met uw riante verloning als directeur van Samusocial en uw OCMW-woning. In 2012 waart gij kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen, maar werdt gij niet verkozen vanop de tiende plaats, ook al haalde uw partij toen 18 zetels binnen. Gij werdt dan maar opgevist als OCMW-raadslid om, toen Mayeur burgemeester werd, hem op te volgen als OCMW-voorzitter en… tóch nog gemeenteraadslid te worden als eerste opvolgster van Freddy Thielemans toen die ontslag nam. Gij en Mayeur waren jarenlang een gewiekste tandem, de postjes verdelend en het gros van de poen in de zakken stekend. De normen vervaagden zienderogen en niemand durfde zich vragen te stellen om niet het risico te lopen van afgeblaft en uitgerangeerd of ‘kaltgestellt’ te worden.

Maar enkele weken geleden barstte de etterbuil. De doos van Pandora ging open.

Omdat de vet- en geldpotten overliepen, besefte men plots bij de PS dat het ‘des guten zuviel’ was geworden en uw beschermheren en -vrouwen lieten u als een baksteen vallen, haastig ook om zelf niet in de schandalenlawine meegesleurd te worden. De PS-Bastille was gevallen en de paniek was groot. Redden wie zich redden kon…

Dit alles was voorspelbaar. Vroeg of laat komen ongeoorloofde zaken aan het licht en wordt machtsmisbruik genadeloos afgestraft, zeker als anderen dreigen meegezogen te worden in een onomkeerbare neerwaartse spiraal. Gij en Mayeur zijn zeker niet de enige PS’ers die overmatig de zakken hebben gevuld, maar jullie werden wel kop van Jut omdat de maskers afvielen. Mayeur zwijgt en laat zich niet meer zien. Hij kent de trucen van de foor. Gij spartelde nog wat tegen, maar wordt nu genadeloos de woestijn ingejaagd. Het is – excuus voor de cynische vergelijking – ‘uw verdiende loon’. Uw politieke carrière is ten einde. Velen halen opgelucht adem, niet alleen omdat gij weg zijt, maar ook omdat de PS nu door het stof moet kruipen om haar augiasstallen uit te mesten. Raoul Hedebouw van de PTB wrijft zich in de handen. En Onkelinx zingt een toontje lager.

4

Dossier

6 juli 2017

Filips II (2) Soms gelijkt Filips II zeer goed op een moderne politicus, maar geregeld bewijst zijn handelen dat andere tijden ook een andere mentaliteit betekenen.

De inteeltcoëfficient Moderne tirannen zijn mogelijk nog wantrouwiger dan Filips, maar niemand onder hen denkt eraan ter wille van rang en betrouwbaarheid directe familieleden te trouwen. De oudste zoon van Filips, de half gekke Don Carlos, die waarschijnlijk op bevel van zijn vader is gedood, heeft een “inteeltcoëfficient” die gelijk is aan die van een kind van zuster en broer, of vader en dochter. De vier vrouwen van Filips hebben vijftien zwangerschappen maar krijgen vijf miskramen. Vier van de tien kinderen worden volwassen en maar twee onder hen verwekken zelf kinderen.

Filips krijgt vijf zonen. Na Don Carlos, van wie de moeder (volle nicht) sterft, baart zijn vierde vrouw (Filips is haar oom) nog vier zonen. De eerste drie sterven voor ze acht jaar zijn. De laatste overleeft en wordt Filips III. Filips gaat vreselijk gebukt onder al de sterfgevallen in de eigen familie en in die van zijn zussen, maar in zijn oeverloze correspondentie is geen spoor te vinden van opstandigheid tegenover een God die hem zo beproeft.

Fanatieke ideoloog Het is eerder het tegenovergestelde.

Hij aanvaardt de slagen van het noodlot en is ervan overtuigd dat die beproevingen gewild zijn. De koning is ervan overtuigd dat God zelf rechtstreeks in zijn politiek ingrijpt en hem steunt. Herhaaldelijk vragen zijn legeraanvoerders en admiraals een betere voorbereiding, meer manschappen en meer geld.

Filips doet wat hij kan, maar geregeld schrijft hij hen beaat dat het doel van de oorlog God welgevallig is. De Heer zal er daarom voor zorgen dat het slechte winterweer in het Kanaal een tijdje opgeschort wordt. Nog een gevolg van dat fanatieke geloof is heel modern. Filips aanvaardt geen andere waarheid en iedereen moet zoals hij denken, en in dat opzicht verschilt hij niet van Hitler, Stalin of Khomeini. Hij steunt in zijn vele staten de inquisitie en gaat zo ver dat hij zichzelf laat ondervragen door het Heilig Officie.

Filips heeft een messianistisch trekje zoals latere tirannen die ook de wereld aan hun ideologie willen onderwerpen. Al kan hij zoals die heren ook praktisch zijn en tijdelijke wapenstilstanden sluiten met buitenlandse ketters en ongelovige vijanden als het hem uitkomt, maar in zijn eigen gebieden aanvaardt hij geen andere leer dan de zijne, en dat kost hem de Noordelijke Nederlanden.

Hij besteedt enorme middelen om het protestantisme in Frankrijk uit te roeien en Engeland weer in de schoot van de katholieke kerk te krijgen. Tijdens zijn vierjarig huwelijk met Mary I Tudor (dochter van Hendrik VIII en zijn oudtante Catharina) is hij ook koning van Engeland en Ierland en hij steunt Mary enthousiast om 300 ketters naar de brandstapel te zenden. Hij doet echter geen moeite zijn “geliefde zuster Elizabeth” (zuster en opvolgster van de kinderloze Mary) voor zich in te nemen, zodat die als koningin de succesvolle re-katholikisering stopt.

Een paar jaar na haar troonsbestijging is zij “geliefde zuster” af en Filips betaalt fortuinen om haar te laten vermoorden of via een invasie af te zetten. Moord door wurging, vergif of met een kogel botsen niet op gewetensbezwaren van de koning, want het katholieke doel heiligt de middelen. Maar hij is geen Stalin of Mao voor wie iedereen in zijn dichte omgeving doodsbang is. Moorden zoals die op Willem van Oranje zijn eerder een uitzondering in het beleid van Filips.

Permanente oorlog Openlijk oorlog voeren is veel meer zijn ding. In een regering die 42 jaar duurt, zijn er zes maanden dat de legers van Filips niet ergens in Frankrijk, Italië, de Nederlanden, Portugal of op en rond de Middellandse Zee vechten. Dat kost zeer veel geld

en de koning geeft meestal het dubbele uit van zijn inkomsten. Het verschil wordt gefinancierd door leningen en twee keer een opschorting van terugbetaling, want feitelijk is Filips bankroet.

De erudiete koning geeft zelf toe dat er maar één domein is waar hij niets van kent: financiën. Aan de uitgavekant voor zijn legers wil hij niet besparen, dus moeten de inkomsten naar omhoog. Maar Filips kan geen papiergeld laten bijdrukken à la Europese Unie en hij moet in zijn vele staten met de pet rondgaan.

Dat zijn lange onderhandelingen, die dikwijls maar weinig opleveren. Zijn andere Spaanse koninkrijk, Aragon, weigert pertinent te betalen voor het leger dat de Opstand in de Nederlanden moet bedwingen. Die Nederlanden zeggen ook neen en een poging een algemene belasting in te voeren (de beruchte ‘tiende penning’) wordt een fiasco. Het gevolg is dat Filips meestal Castilië afperst, want daar verblijft hij zelf en kan hij rechtstreeks druk uitoefenen. Dat leidt tot een verarming waarvan de gevolgen eerst op het einde van de 20ste eeuw verdwijnen.

Bureaucraat pur sang Wat Filips dan weer erg modern maakt, is zijn werkmethode. Hij is een bureaucraat pur sang. Dagelijks zit hij uren aan zijn bureau en buigt zich over stapels documenten die hij allemaal leest, van aantekeningen voorziet en vervolgens nog een tijdje van zich af schuift zonder een beslissing te nemen.

Soms behandelt hij vierhonderd dossiers op een dag. Zoals veel bureaucraten is hij onbuigzaam, delegeert hij weinig of niets en behandelt hij onnozele details (welke monnik krijgt welke cel in zijn kloosterpaleis Escorial) met evenveel ijver als belangrijke zaken. Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij rechtstreeks contact haat en alleen nog de zaken op papier wil behandelen. Een bureaucraat als Filips verzamelt informatie als een spin in een net, maar deelt die niet met medewerkers, zodat de linkerhand dikwijls niet weet wat de rechterhand doet.

Zijn richtlijnen aan zijn bevelhebbers zijn soms gewild onduidelijk zodat hij zijn verantwoordelijkheid kan afschuiven. Maar evengoed geeft hij nauwkeurige en op voorhand onmogelijke opdrachten omdat hij de situatie ter plaatse nooit kent. Hij wordt door de communicatieproblemen van die tijd zeker niet geholpen. Met ijlbodes is het mogelijk dat een bericht uit Brussel hem na elf dagen bereikt, maar soms is een boodschap negen weken onderweg, zoals bij de dood van Karel V. Omdat Filips lang en diep nadenkt en daar soms weken en zelfs maanden over doet, is zijn beslissing dikwijls hopeloos fout want op het terrein is de toestand inmiddels anders geworden. Zijn aarzelen en zijn voorliefde voor zijn bureau breken hem twee keer zuur op.

Na de dood van zijn vrouw Mary blijft hij in Brussel, in plaats van naar Londen terug te keren en Elizabeth te steunen en aan hem te verplichten. Zijn aangekondigde reis naar de Nederlanden in 1567 gaat niet door, want er zijn crisissen (zoals altijd) in het Middellandse Zeegebied en in zijn Centraal-Amerikaanse bezittingen. Waarschijnlijk verliest hij zo de kans om de Opstand te beëindigen vooraleer die feitelijk begint en de Nederlanden heel te houden.

Op het einde van zijn leven heeft hij dan ook een ambigu gevoel. Hij heeft al zijn erflanden behouden ondanks opstanden in Aragon en zelfs Castilië, ondanks het verlies van de halve Nederlanden.

Hij is zelfs koning van Portugal geworden, maar zijn ultieme doel heeft hij niet bereikt.

Engeland is niet langer katholiek en in Parijs zit een gewezen calvinist (Hendrik IV) op de troon die zijn vroegere geloofsgenoten veel ruimte geeft.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Lege doos Vorige week kwam in de Kamer de werkgroep Politieke Vernieuwing voor de laatste maal samen. Die was opgericht na de schandalen met betrekking tot de graaicultuur waaraan veel politici zich hebben bezondigd. Maar zoals voorspeld door velen, werd het een maat voor zo goed als niets. Een lege doos. Gebakken lucht. Een werkgroep die zichzelf beperkingen moet opleggen of beteugelen of reguleren, dat is altijd een moeilijke zaak. Niettemin had Barbara Pas naast een volledige decumul voor parlementsleden voorgesteld om het loon van de Kamervoorzitter te beperken tot maximaal anderhalf keer het loon van een parlementslid. Maar zover kwam het niet. Over decumul en onverenigbaarheden werd helemaal niets beslist. Sterker nog. Commissievoorzitter Brecht Vermeulen (N-VA) zei zonder blikken of blozen: “Een akkoord over een decumul is onmogelijk.” Open Vld en… N-VA gingen het felst op de rem staan. Parlementsleden kunnen gerust burgemeester, schepen of OCMW-voorzitter blijven. En wat het loon van de voorzitter betreft, werd enkel beslist dat die ‘iets’ minder zou gaan verdienen: het loon van de premier + 1 symbolische euro voor de ‘eerste burger’ van het land. O ja, er komt een register voor lobbyisten in het parlement, maar lobbywerk in de kabinetten wordt niet aangepakt. De belangrijkste wijziging is wellicht de unanieme beslissing dat de webstek van de Kamer opgefrist gaat worden en wat transparanter gaat worden… Wat een doorbraak! En dan maar zeuren en mekkeren over de onoverbrugbare kloof met de burger!

Een sisser In de commissie Kazachgate loopt het ook helemaal mis. De commissie die moet onderzoeken hoe de minnelijke schikking in 2011 met de Oezbeeks-Belgische miljardair Chodiev in zijn werk ging en in welke mate oudSenaatsvoorzitter Armand de Decker (MR) druk uitoefende met betrekking tot de totstandkoming van die afkoopwet, wordt voorgezeten door de oersaaie aartsdiaken Dirk van der Maelen van sp.a. Door een oppositielid dus. De bevlogen voorzitter heeft echt altijd gemeend dat zijn commissie het onderste uit de kan zou kunnen halen, maar stelde vorige week vast dat de meerderheidspartijen niet meer bewegen en de werkzaamheden zo spoedig mogelijk willen beëindigen. Vooral de MR is beducht voor politieke schade. Dirkie wilde echter zijn tijd nemen om nog getuigen te horen en desnoods een verlenging van het mandaat te krijgen. Maar de meerderheid wil dat alles afgehaspeld is voor 21 juli, wanneer de praatbarak de deuren sluit. De voorzitter is daarop boos weggelopen. Dom, want nu heeft de meerderheid precies dat beslist wat hij niet wilde. Het loopt niet alleen af op een sisser voor Van der Maelen, maar ook voor de commissie. Ook dat laatste was door ‘kenners’ voorspeld en stond al lang in de sterren geschreven.

Zerotolerantie?!

Natuurlijk konden vragen aan minister van Binnenlandse Zaken Jambon (N-VA) en minister van Justitie Geens (CD&V) niet uitblijven, naar aanleiding van de agressie de jongste dagen tegenover politieagenten. Filip Dewinter (VB) hield zich rustig en dramde niet door deze keer en stelde dat in Antwerpen het voor-

bije jaar ongeveer om de 48 uur een incident van agressie tegen politieagenten plaatsvond.

Vorig jaar alleen al waren er 173 incidenten, en de voorbije drie jaar 524, met piekmomenten naar aanleiding van onder andere de ramadan. Hij kwam ook vertellen dat het niet alleen zomaar over jongeren gaat, maar dat er vaak veel meer achter zit. Het gaat volgens hem over drugdealers en over radicale moslims, die de zetbazen zijn van die jonge criminelen en vandalen, die uiteindelijk de wijk willen overnemen en daarbij ieder gezag uit die wijk willen verbannen. De politie is daar het meest duidelijke symbool van. Hij eiste dan ook een bijzonder harde aanpak. Johan Klaps (N-VA) hield eveneens een opsomming van gewelddelicten tegenover agenten in Luik, Molenbeek, Borgerhout en Antwerpen.

Volgens cijfers die hij kreeg van de politievakbond VSOA blijkt dat de helft van 5.000 ondervraagde agenten al het slachtoffer van fysiek geweld is geweest. Velen doen daarvan helaas geen aangifte meer. Ook hij pleitte voor een lik-op-stukbeleid door het gerecht.

Jambon en Geens lieten daarop duidelijk verstaan dat de tolerantiegrens inderdaad bereikt is en dat zeer binnenkort een rondzendbrief, alleen voor politieambtenaren, gaat uitkomen, die gaat leiden tot een quasi zerotolerantie.

En men gaat dezelfde weg op voor zorg- en hulpverleners, want ook zij verkeren in gelijkaardige omstandigheden, voegde hij eraan toe. Jambon pleitte op zijn beurt voor diversiteit in het politiekorps als hulpmiddel. Daarin ging Kamps mee, maar Dewinter niet, en daar scheidden dan hun wegen. Dewinter vindt dat dat voorbij gaat aan de kern van het probleem: de drugmaffia en de radicale islam, en die moet men niet met hulp- en lapmiddeltjes aanpakken. Hoe dan ook: uit vraag en antwoord bleek dat het zo niet verder kan. En dat is ook al iets.

Niet voltallig!

Wat twee weken geleden nog kon naar aanleiding van de stemming over de grondwetsherziening, kon vorige week klaarblijkelijk niet meer. We bedoelen: voltallig aanwezig zijn.

Donderdag waren er tijdens de stemmingen 134 tot 136 aanwezige Kamerleden. Dat wil zeggen dat 10 procent zijn kat stuurde. Daar zou nochtans het begin van een nieuwe politieke cultuur kunnen liggen: aanwezig zijn op zijn job als vertegenwoordiger van de kiezer, en bij elke ongegronde of onaangekondigde afwezigheid financieel gesanctioneerd worden. Maar dat is allicht te veel gevraagd. Stel je voor! Verplicht op je werk aanwezig zijn?

Dat is toch alleen maar voor het gewone volk!

Actueel

6 juli 2017

België, speeltuin voor Saoedische fundamentalisten

Echo’s uit de Koepelzaal Rotslecht bestuur

De Grote Moskee in Brussel, gecontroleerd en gespijsd door de wahabieten-salafisten uit Saoedi-Arabië, staat sinds de bloedige IS-terreur in ons land hevig ter discussie. Decennialang ongemoeid gelaten en nu plots in het oog van de storm. Even toch...

Onlangs lekte een rapport van OCAD uit, waarin de moskee direct in verband wordt gebracht met minstens twee vertrekkende Syrië-strijders waaronder de Brusselse salafistische prediker Iliass Azaouaj.

De imam van de Grote Moskee, ‘Mohamed Galaye N’Diaye’, ontkent echter in alle toonaarden dat er linken zijn met extremisme en jihadisme. Dat verklaarde hij ook in de speciale onderzoekscommissie die opgericht werd naar aanleiding van de aanslagen van 22 maart 2016. Drie maanden na dat bloedbad kwam minister van Binnenlandse Zaken en Veiligheid Jan Jambon met de besluiten van de Staatsveiligheid op de proppen: “Er is geen groot probleem van radicalisering vastgesteld in en om de Grote Moskee van Brussel in het Jubelpark.”

Heel vreemd... De Belgische Staatsveiligheid en OCAD spreken elkaar dus resoluut tegen.

Grote Moskee Jihadexpert Peter Velle: “Imam ‘Mohamed Galaye N’Diaye’ liegt dat hij zwart ziet en de Belgische Staatsveiligheid heeft stront in haar ogen! De Grote Moskee in Brussel is wel degelijk een broeihaard van moslimextremisme gevoed door de Saoedische wahabieten-salafisten. Buitenlandse jihadpredikers worden naar ons land gehaald om in de moskee moslimjongeren te vergiftigen met haat -en geweldboodschappen gericht tegen de nietmoslims. Zo kwam sheikh ‘Ayed Al-Qarni’, verbannen uit de VS, meermaals over de vloer.

Deze Saoediër verheerlijkt onder meer terreurgroepen als Hamas en Al-Qaeda en roept op tot de gewapende jihad. Een van de verdachten van een machete-aanval vorig jaar op politieagenten in Charleroi was een grote fan van moslimprediker ‘Al-Qarni’. Maar ook Oussama Zariouh, de Molenbeekse IS-militant die recent met een bom toesloeg in het Centraal Station van Brussel, behoorde tot de fanclub van jihadgeestelijke ‘Al-Qarni’! In een van zijn preken op Iqraa TV, ook te bekijken in ons land via satelliet en uiteraard online, zei ‘Al-Qarni’ letterlijk dat de kelen van de ongelovigen overgesneden en hun schedels verbrijzeld moeten worden!

In november 2015 was datzelfde Iqraa TV nog te gast op de ‘Foire Musulmane de Bruxelles’ georganiseerd in ‘Tour & Taxis’. Uiteraard mocht de imam van de Grote Moskee, ‘Mohamed Galaye N’Diaye’, niet ontbreken op de afspraak.

Hij werd er geflankeerd door de Saoedische ‘Abdullah Al-Muslih’. Die laatste, tevens een van de topmannen binnen de ‘Muslim World League’, keurt in zijn preken op datzelfde Iqraa TV zelfmoordaanslagen op ongelovigen goed en is een persoonlijke vriend van imam Nordine Taouil die op zijn beurt de bekeerlingen begeleidt in de betreffende Grote Moskee.”

De Belgische politiek verklaart nu in het openbaar het wahabisme en salafisme te willen aanpakken, terwijl ze eigenlijk achter de schermen doodleuk verbroedert met de fun-

damentalisten uit Saoedi-Arabië. Beelden van onze koninklijke familie en ministers op de thee bij het Saoedische koningshuis circuleren. En de heisa rond de piste van een megahandelsdeal van de Antwerpse haven met de Saoedi’s zit nog vers in het geheugen. Maar er is veel meer...

Leman Jihadexpert Peter Velle: “Sp.a-voorzitter John Crombez verkondigt in onze media dat hij de wahabitisch-salafistische invloeden uit SaoediArabië in ons land wil aanpakken. Hilarisch! Dit terwijl zijn partijgenoten Hans Bonte en Fauzaya Talhaoui zoete broodjes bakken met diezelfde fundamentalisten van de ‘Muslim World League (Wereld Moslimliga)’, de Saoedische koepelorganisatie waarvan dus een van haar topmannen zelfmoordaanslagen op ongelovigen goedkeurt. Ook Johan Leman, verbonden aan de Katholieke Universiteit Leuven en voormalig directeur van het bekende ‘Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding’, en Taher Toujgani, voorzitter van de ‘Raad van Moslimtheologen’, verbroederen met diezelfde radicale ‘Muslim World League’.

Allen waren ze aanwezig op een Brussels colloquium georganiseerd door de ‘Muslim World League’ in februari 2015. Deze beweging werd onder meer door de Amerikaanse Senaat rechtstreeks gelinkt aan de financiering van terreurgroepen Hamas, Al-Qaeda, de Taliban en de radicale Moslimbroederschap. Medewerkers worden ook beschuldigd van medeplichtigheid aan het plannen van verijdelde terreuraanslagen. Een voormalige topman is zelfs een schoonbroer van de gedode Al-Qaeda-leider Osama Bin Laden. Een invloedrijk en gevaarlijk clubje dus!”

Nordine Taouil & Abdellah Al-Muslih Radio AraBel De preken in de Grote Moskee worden uitgezonden door Radio AraBel waarop bijvoorbeeld sp.a-politicus Fouad Ahidar trots en gewillig geïnterviewd wordt. Een man die zelf contacten onderhoudt met wahabieten-salafisten uit de Golf en vriendschappelijke banden heeft met de clan rond de Molenbeekse Al Qaedaimam Bassam Ayachi... Beruchte salafisten Rachid Haddach en Mustafa Kastit zijn ook steeds van de partij in het Jubelpark, van waaruit extremistische islamlectuur vertrekt naar duistere boekenshops als Iqra in Anderlecht en Antwerpen-Kiel. Alles samen een ondoordringbaar kluwen, in stand gehouden door onze politiek, justitie en veiligheidsapparaat...

Nog één pittig detail om het af te leren: sinds december 2016 is de Belgische overheid via haar ambassade, in samenwerking met VFS Global, in heel Saoedi-Arabië ‘visa application centers’ aan het opzetten zodat Saoedische reizigers binnenkort in hun eigen stad of regio visa kunnen aanvragen om België te bezoeken.

Geen noodzakelijke trips meer naar de Belgische ambassade in Riyad dus. Deze maatregel zal alvast geen overrompeling van Saoedische toeristen veroorzaken bij Manneken Pis of op de Brugse reien. In onze moskeeën en islamiJ.L.K. tische centra daarentegen...

Het reces staat voor de deur en dat betekent nog enkele uitgebreide zittingen met begrotingswerk en andere aardigheden. Maar, reces of niet, het ziet er naar uit dat men zich wat vakantiewerk op de hals heeft gehaald. Het Grondwettelijk Hof heeft namelijk de gehate Turteltaks afgeserveerd en hoe het nu verder moet weet niemand. Ook minister Tommelein niet die door zijn voorbarige uitlatingen in de pers het vuur aan de schenen gelegd kreeg in een actualiteitsdebat. Tommelein kwam met “officieuze” cijfers en kondigde het serieuze, grondige regeringswerk aan voor de zomer zodat in september een mooie oplossing zou voorliggen. Sp.a en in mindere mate Groen waren wel bereid om tot een soort “pax energetica” met de meerderheid te komen, maar dat belette hen niet om met scherp op de minister te schieten. Björn Rzoska (Groen) had het over “rotslecht” bestuur en vond het niet kunnen dat een minister “verhaaltjes” aan de bevolking opdist, terwijl er zelfs nog geen begin van regeringsbeslissing is. Tommelein verplaatste vooral veel wind, vond Rzoska, met een zeer verdeelde regering op de achtergrond.

Rob Beenders (sp.a) hekelde de voorbarige communicatie en het feit dat de onwettige taks niet meteen wordt ingetrokken. Tommelein is niet geheel slecht bezig maar de toekomstperspectieven blijven al te vaag.

Turtelroof Zoals ondermeer aangehaald door sp.a en Groen blijven er toch heel wat vervelende feitjes. De Turtelroof heeft een heel miljard euro uit de Vlaming gesleurd – niet slecht voor een onwettige taks die echter niet aan de slachtoffers zal worden terugbetaald. Vijfentwintig procent van de bevolking wordt geconfronteerd met energie-armoede en, zoals Johan Danen (Groen) opmerkte, zelfs zonder al die taksen zitten we hier nog steeds met een van de hoogste energiefacturen van Europa. Zoveel fraais waartegen niets wordt ondernomen, we meldden het hier al vaker.

Andries Gryffroy (N-VA) riep op om een en ander goed te becijferen. Het gehannes met allerlei stroomcertificaten leek hem ook iets om goed in het oog te houden. Allemaal zeer waar, zei minister Tommelein, maar er is heus geen vuiltje aan de lucht. Toch lijken ons de “correcte feiten en cijfers” waar Gryffroy zo van houdt geen overbodige luxe te zijn in de totaal verziekte energierommel hier te lande.

Begroting

Salafistisch-wahabitische top-meeting in Brussel met Hans Bonte

Orde van de Vlaamse Leeuw gaat naar Jan Verroken Afgelopen zaterdag werd in de feestzaal van de stad Aalst de jaarlijkse Orde van de Vlaamse Leeuw uitgereikt. Dit jaar gaat die naar de 100-jarige Jan Verroken. Het Gulden Spoor voor Culturele Uitstraling werd overhandigd aan Jan van Doren. De uitreiking van deze prestigieuze prijzen is een initiatief van de Beweging Vlaanderen-Europa.

Het startschot voor het namiddagvullende programma werd gegeven door Karim van Overmeire (N-VA), Vlaams Parlementslid maar tevens schepen in Aalst bevoegd voor onderwijs, erfgoed, bibliotheek, internationale samenwerking én Vlaams karakter. Van Overmeire schetste een leuk beeld van Aalst (goed voor 85.000 inwoners) en de inspanningen die het gemeentebestuur doet om het Vlaams karakter van de Oost-Vlaamse stad te behouden en te versterken. Karim gaf ook een aantal pittige beschouwingen bij de Vlaamse strijd anno 2017.

An de Moor, voorzitster van de beweging Vlaanderen-Europa en van Vlaanderen Feest!,

5

sprak de laudatio uit voor Van Doren. Jan was tot eind 2016 voorzitter van de Stichting Vlamingen in de Wereld (VIW). Momenteel is hij directeur van Voka Metropolitan en daarvoor adjunct-directeur van het Voka Kenniscentrum.

In een vorig leven was Jan gedurende tien jaar journalist bij De Tijd en Trends. Zijn inspanningen om Vlaanderen internationaal op de kaart te zetten, worden door de organisatoren ten zeerste op prijs gesteld.

Na een puik muzikaal intermezzo van de Aalsterse Academie voor Podiumkunsten sprak professor Matthias Storme, voorzitter van de Orde van de Vlaamse Leeuw, de lofrede uit voor de kranige laureaat Jan Verroken. Het

was in 1949 - 68 jaar geleden dus - dat Jan Verroken voor het eerst deelnam aan parlementsverkiezingen voor de toenmalige CVP. Vanaf eind de jaren vijftig behoorde hij tot de Groep der Acht, de club van CVP-parlementsleden die ijverde voor de totstandkoming van een betere taalwetgeving. Hij was een uitgesproken tegenstander van het taalcompromis van Hertoginnedal van 1963. Eind de jaren zeventig streed hij tegen het Egmontpact. Als gewezen lid van het Europees Parlement, burgemeester van Oudenaarde en nog veel meer, is Jan Verroken een monument die niet weg te denken is uit de annalen van de Vlaamse Beweging. Vandaag de dag staat Jan bekend als de oudste Twitteraar in de Benelux!

Na de gesmaakte wederwoorden van Jan van Doren en Jan Verroken zong een volle zaal uit al even volle borst het Gebed voor het Vaderland en de Vlaamse Leeuw. Het geheel werd afgesloten met een receptie in de trouwzaal van de stad. Onze felicitaties aan de twee Jannen en tot volgend jaar in - dixit Karim van Overmeire - de charmantste en meest Vlaamse stad van Vlaanderen.

J.L.K.

Naar het schijnt trekt de economie terug aan. Een niet onbelangrijke factor voor de Vlaamse begroting is dat. Matthias Diependaele (N-VA) verheugde zich erin dat binnen dat gunstigere klimaat Vlaanderen nog extra goede resultaten boekt dankzij zijn verstandige beleid. Met voortzetting en versterking van datzelfde beleid kan Vlaanderen alleen nog maar meer worden opgestuwd. Een geestverruimende Bart Somers (Open Vld) was geïnspireerd door het economisch primaat van Marx en was een en al optimisme. Ja, na de sombere “populistische” golf gloort er weer hoop.

Inburgering en integratie en iedereen een job en we zijn vertrokken voor een rijk en sociaal Vlaanderen. Zo mooi was het dan toch weer niet volgens Joris Vandenbroucke (sp.a), de begroting is dan wel min of meer op orde, maar dan toch door veel cosmetische ingrepen. Voor het overige storten de scholen in en verglijden we voort in 19de eeuwse-toestanden. Björn Rzoska (Groen) was evenmin onder de indruk van het hoera-verhaal van de meerderheid. De Vlaamse regering bakt er niet veel van, bepaalde financieringsmethodes dreigen constant de begroting uit het lood te slaan.

Qua deugdelijk bestuur is het ook huilen met de pet op en de diverse ecologische rampen die ons te wachten staan worden onvoldoende aangepakt. Voor Rzoska is de kans klein dat het nog eens goed komt met deze regering. Chris Janssens toonde zich ook al niet blij. Hij had het lastig met de “communautaire omerta”. De conflicten met Brussel en de Vlaamse spoorwegbelangen worden niet doortastend aangepakt en over migratiepolitiek en inburgering kan best worden gezwegen. Als dat al allemaal bij een mini-budgetcontrole kan worden genoten kijken we al reikhalzend uit naar het volgende debat over de Septemberverklaring.

6

Dwars door Vlaanderen

6 juli 2017

De Geuzenberg

Slimmer dan de terroristen

Utopisch zwembad

In Gent wil het stadsbestuur van geen militairen weten. De stadsbestuurders zelf gaan de terroristen te slim af zijn, zonder hulp van het leger. Slimme camera’s moeten verhinderen dat terroristen tijdens de Gentse Feesten op mensen inrijden. En door een “SLIMplan” wordt Gent gezegend met een “alternatief veiligheidsbeleid”.

In het licht van de vloed aan problemen waarmee onze hoofdstad kampt, kan de discussie over een (ontbrekend) openluchtzwembad wat futiel lijken.

Maar dat het ding er maar niet komt, staat in direct verband met het institutionele en politieke kluwen van Brussel.

Waarin onderscheidt een grootstad zich van een ordinaire stad? Omvang? Aantal inwoners? Dat zijn de klassiekers, maar het lijstje is langer. Misschien het organiseren van een jaarlijkse Pride-optocht, liefst zo clownesk mogelijk? Of het aanleveren van Syrië-strijders (hoewel, dat zou van Vilvoorde een grootstad maken)? Nee, dé zaak die het verschil maakt, is de aanwezigheid of afwezigheid van een... openluchtzwembad.

Akkoord, het is wat kort door de bocht, maar er valt wel degelijk wat voor te zeggen. Wat courant is in andere hoofdsteden (Berlijn telt 26 openluchtzwembaden), blijkt in de Europese hoofdstad al jaren ‘mission impossible’ te zijn. In het verleden profileerde Pascal Smet (sp.a) zich sterk rond dit dossier, alleen kreeg dit door de ADHD-drive van de persoon traditioneel al snel karikaturale trekjes. Het ging al lang niet meer over een plek waar mensen onder de blote hemel kunnen plonsen. Nee, dat zwembad, voorzien aan de Kanaalzone, zou een heuse pool van economische ontwikkeling worden. Wie weet.

Het project is inmiddels dood en begraven, net zoals de wijk er nog steeds even belabberd bijligt. En Smet heeft wel andere, meer politieke, katjes te geselen.

Brusselse bouwmeester Er zijn sympathieke tijdelijke initiatieven, zoals nu een pop-upzwembad aan Bozar, maar dat is nog wat anders dan een permanente plek. Waarom lukt dit niet? Antwoorden variëren, maar de politiek is nooit ver weg. Geen geld, geen prioriteit, noem maar op. Kristiaan Borret, de Brusselse bouwmeester, ziet het structureler: “We hebben in het Brussels Gewest een te complexe bestuursvorm. Een voorstel moet telkens langs verschillende niveaus passeren en ook nog goedgekeurd worden. Hoe meer politieke niveaus zo’n voorstel moet passeren, hoe moeilijker het nog wordt om het uiteindelijk door te drukken.” Het raakt de kern van het Brussels Gewest.

Van zwemvijver tot speelvijver En zeggen dat het er even naar uitzag dat er een heuse zwemvijver stond aan te komen. In het kader van het Neo-project, de heraanleg van de Heizelvlakte, was zo eentje voorzien. Een beetje als compensatie voor de opgelegde sluiting van waterpretpark Océade. Maar zie, die zwemvijver wordt nu een speelvijver met een diepte van, zegge en schrijve, 5 tot 15 cm. Anders zou je te veel ruimte nodig hebben, zou het te duur zijn, maar – en nu komt het – het Antwerpse voorbeeld toont aan dat het soms erg druk kan zijn. Omdat de zwemvijver in ‘t stad slachtoffer van zijn eigen succes is, doet men in Brussel dan maar deze bijsturing. En dat zijn dan lui die per se een Eurostadion met aanpalend Colosseum willen bouwen. Zou men niet beter kiezen voor een Cruyff Court (multifunctioneel kunstgrasveld van de Johan Cruyff Foundation, red.) op Parking C. Dan hebben die onfortuinlijke belhamels van de Modelwijk er nog wat aan.

KNIN.

Renaat de Rudder In zijn stukje over de herdenking van Renaat de Rudder in ons blad van 15 juni (bl. 12), had hvo het over de academische zitting in Landegem, maar hij was daar een uurtje abuis mee.

Die zitting begint namelijk niet om 11.30 uur, maar een uurtje vroeger, om 10.30 uur. Met oprecht excuus van hvo, bij deze rechtgezet.

Dus: Landegem 9 juli om 10.30 uur.

Voor de Gentse Feesten worden altijd camera’s ingezet, maar dit jaar komen er drie nieuwe bij die in staat zijn voertuigen te herkennen die abnormaal snel richting feestenzone rijden. Dat moet aanslagen voorkomen. Waarom de politie zoiets openbaar maakt (inclusief de plaatsen waar de camera’s komen), is een raadsel.

Op maandag 19 juni presenteerde burgemeester Termont zijn SLIM-plan: “Met extra wijkagenten, buurtwerkers en brugfiguren willen we in Gent radicalisering en misdrijven voorkomen. Wij geloven niet in militairen op elke hoek van de straat.” Een zeer ongelukkige timing, zo bleek, want één dag later, op 20 juni, neutraliseerden soldaten in Brussel een terrorist. Toch blijft Termont koppig. “Ik wil niet leven in een stad met op elke hoek een mitraillette. In Gent bieden we een andere veiligheid”, tweette hij vanop de gemeenteraad.

De Gentse politie heeft nochtans ook zware wapens; hopen maar dat zij er wel mee op straat mogen.

Slim In de SLIM-nota wordt die “andere veiligheid” uit de doeken gedaan. Het documentje van amper acht bladzijden begint en eindigt met de slagzin: “SamenLeven Is Mensenwerk”, vandaar afgekort “SLIM”. Deze slagzin, recht van een kalender van de Bond zonder Naam, zet de toon voor het hele werkstuk. Het mag vooral geen harde aanpak zijn.

De aanhef is een mooi voorbeeld van holle Gentse stadhuisstijl: “Het toegenomen belang van steden zorgde de laatste jaren voor een merkbare losbarsting van positieve energie, creativiteit en kansen op de meest diverse vlakken”. De woordenbrij gaat nog een tijdje door om te besluiten dat de bevolking van Gent groeit en dat daar problemen van komen: “Dergelijk intens gebruik van gedeelde stedelijke ruimte leidt in een aantal omstandigheden en op enkele plaatsen tot een toenemende druk, onder verschillende mogelijke vormen zoals overlast, agressie, isolement, verslaving, radicalisering, polarisering… Deze fenomenen komen tot uiting op wijkniveau en laten zich het eerst voelen in specifieke publieke ruimtes.”

Verder volgt een opsomming van wat het beleid al heeft gedaan: meer straathoekwerkers, buurtstewards en brugfiguren, steun voor 400 doelgroeporganisaties, nieuwe crèches en scholen, aanpak kinderarmoede… en dertig politiemensen extra. Dat laatste werd al een jaar geleden aangekondigd, maar blijkt een werk van lange adem. Er moeten kandidaten gevonden en ook nog opgeleid worden. Ondertussen het politiewerk wat verlichten door militairen in te zetten? Over het lijk van onze stadsbestuurders. In de SLIM-nota staat niets nieuws, de ‘alternatieve veiligheid’ is gewoon meer van hetzelfde. Er wordt wel

zwaar uitgehaald naar het federaal beleid. Dat is een constante bij onze rode schepenen, die blijkbaar al volop in verkiezingsmodus zijn.

Radicalisering? Niet in Gent. Of toch?

Het SLIM-plan gaat ook over radicalisering: “In geen enkele officiële dreigingsanalyse wordt de Gentse situatie met betrekking tot radicalisering als echt problematisch beoordeeld”. Toch is “de radicaliseringsproblematiek voor de Politie Gent een bijzondere prioriteit”.

Wat verder lezen we: “Daar bovenop stelt de lokale politie, naast het operationele CoPPRaaanspreekpunt in elk van de 6 politiecommissariaten, reeds meer dan 7 voltijdsen te werk om specifiek deze problematiek op te volgen.”

CoPPRa staat voor “Community policing and prevention of radicalisation & terrorism”.

Omdat “studies uitwijzen dat de voedingsbodem voor radicalisering zowel individuele, omgevings- als maatschappelijke factoren omvat”, heeft Gent een TRIK-team (Team Radicalisering in de Kering). Dit is een overleg tussen politie, stad en middenveld, om te vermijden dat “Gentenaars ten prooi vallen aan vervreemding en indoctrinatie” en om “Gentenaars die vastzitten in een proces van radicalisering of die terugkeren uit conflictgebieden te begeleiden”. Het stadsbestuur is dus wel bezorgd, al wordt het probleem niet duidelijk benoemd.

Slim Romabeleid?

Het SLIM-plan heeft het ook over het IEMproject (Intra-Europese Migratie). Dat is codetaal voor de 250.000 euro per jaar die de stad Gent betaalt om een aantal Romagezinnen intensief te begeleiden. In de hoop hun kinderen, die de omgeving van de Nieuwe Wandeling en de Groene Vallei teisteren, op het rechte pad te krijgen. Of het allemaal veel uithaalt, is

maar de vraag. In de tekst staat het zo: “Het ‘IEM3-project naar jongeren’ heeft in bijna anderhalf jaar tijd de basis gelegd voor veranderingsgericht werken met een heel specifieke groep jongeren met intra-Europese migratieachtergrond en hun familie. Positieve evoluties zijn er zowel op sociaal vlak (zinvolle tijdsbesteding) als op justitieel vlak (minder strafbare feiten). Het project wordt verlengd tot 2019.”

Het stadsbestuur ziet de bevolkingsgroei als oorzaak van samenlevingsproblemen. Toch trekt ze de logische conclusie niet. Namelijk dat die groei best wordt afgeremd. Vooral dan de blijvende toestroom van groepen die problemen veroorzaken. Mogen er geen Roma in Gent komen wonen? Toch wel, maar niet wanneer zij hier als krakers neerstrijken, enkel van uitkeringen leven, of kinderen meebrengen die er een sport van maken diefstallen en geweld te plegen. De SLIM-nota heeft hier maar één antwoord op: meer maatschappelijke werkers, meer wijkagenten, meer geld uittrekken… iedereen welkom!

Politiek misbruik van Romakrakers In Gent worden opnieuw drie (mooie) woningen bezet door Romagezinnen. De onwil van burgemeester Termont om daar iets aan te doen, is weer overduidelijk. Optreden kan enkel wanneer inbrekers op heterdaad betrapt worden, zegt hij. Getuigen zagen hoe de krakers sloten uitbraken en veranderden… Is dat dan geen heterdaad? Toch weigerde de politie om op te treden. Ondertussen roepen de socialisten dat het de schuld is van de regering. Er had al een nieuwe wet moeten zijn. Niet om kraken te verbieden (dat willen ze niet) wel om de procedure om krakers uit een huis te krijgen in te korten. Wat doet Gent inmiddels om het vele kraken te voorkomen? Ook deze krakers, net als velen voor hen, zullen door de stad aan een woning geholpen worden. Men zegge het in Bulgarije voort. Maar eerst moet hun aanwezigheid politiek goed uitgebuit worden.

Mathildis

Marc versus Kris bij de bollekeskermis?

Kris Peeters, voormalig minister-president van Vlaanderen, nu (tegen zijn goesting) minister van Werk in de federale regering, lag in het verleden in de bovenste schuif bij velen. Daar schijnt een eind aan gekomen te zijn sinds hij verhuisd is naar Antwerpen, waar hij de zieltogende CD&V moet reanimeren. Zijn vrouw heeft een woning gevonden op het Zuid, in de nabijheid van het Museum voor Schone Kunsten.

De verhuis schijnt allesbehalve meegevallen te zijn. Peeters is sindsdien vervallen tot de staat van zuurpruim. Hij beseft klaarblijkelijk dat hij het bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober volgend jaar onmogelijk zal kunnen halen tegen De Wever. Dat geeft hij in interviews grif toe. “Het is over heel dun ijs lopen”, zegt hij aan Het Laatste Nieuws. Wat vervolgens met hem zal gebeuren, is ook voor hem een raadsel.

Lepe Van Peel Onvermijdelijk zal hij, bij een te voorspellen nederlaag in Antwerpen, de federale regering moeten verlaten. Dan maar schepen worden?

Hangt af van de uitslag en van de coalitie die nadien gevormd wordt. Havenschepen dan

maar, zoals al gefluisterd wordt? Dan moet Marc van Peel wel baan ruimen, en volgens ons is hij dat niet van plan. Marc, die nooit om een grapje verlegen zit, gaat niet in op vragen of hij nog meedoet. Hij laat het in het midden. Intussen is hij wel volop campagne aan het voeren.

Hij doet dat door middel van zijn waterbus-project. Dat legt hem geen windeieren.

Vooral omdat Antwerpen voor vele maanden (of moeten we zeggen jaren?) in een chaotische verkeersknoop zit. De eerste busbootverbinding van Antwerpen over Kruibeke naar Hemiksem is een succes, vooral omdat lepe Marc met een kwinkslag verkondigde dat in de maand juli iedereen gratis en voor niks kon varen op het traject. Ook is de havenschepen

erin geslaagd de Sint-Annekesboot opnieuw in te zetten tussen de stad en de Linkeroever.

Ook dat is een succes. En binnenkort, wanneer zijn Nederlandse ‘vrienden’ nog enkele waterbussen hebben geleverd, vaart hij ook richting noorden, richting haven op Linker- en Rechteroever. Zelfs naar zijn trouwe vriend Fernand Huts in Kallo.

Samengevat: de pijp van Marc is nog niet uit. Trouwens, zijn ambt van havenschepen heeft hij tot nu toe goed vervuld. Hem wegduwen zal niet van een leien dakje lopen, zelfs voor Kris Peeters. Bovendien komt Marc veel sympathieker over dan de ex-minister-president. Die is knorrig, ongenaakbaar en nog helemaal niet aangepast aan de mentaliteit van de sinjoren. Misschien kan hij in de vakantie eens de verzamelde werken van Freddy Michiels lezen. Goed om een boel Antwerpse uitdrukkingen op te doen, of om figuren te leren kennen die in Antwerpen een rol hebben gespeeld of nog spelen. Veel leesgenot.

Pagadder

Den Vaderlandt ghetrouwe

Provocatie

Vorige week meldde ik dat de topman van het “Belgische” Mediahuis aan Nederlands grootste krant De Telegraaf gelieerde webstekken als GeenStijl de wacht heeft aangezegd.

De nieuwe eigenaar van de Telegraaf Mediagroep hanteert immers volgens eigen zeggen een “ethische” meetlat en daar horen geen media bij die de realiteit van de mohammedaneninvasie schetsen. Als ze niet “ethisch” willen liegen, zoals De Standaard, Het Nieuwsblad en Gazet van Antwerpen dagelijks doen, zijn ze niet langer welkom bij de op één na belangrijkste verspreider in Vlaanderen van “fake news” (de belastingzender VRT is onmogelijk te kloppen). Daar kwam vorige week een provocatief antwoord op in De Telegraaf zelf, want de Amsterdammers zijn er nog altijd niet goed van dat de morsige broertjes uit het Zuiden nu de eerste viool willen spelen in hun zandbak.

Hoe weldenkend is Het Mediahuis?

Hoe de pretentieuze Poco’s uit Antwerpen, Groot-Bijgaarden en Hasselt beter te pesten dan eens lekker te provoceren met teksten en onderwerpen die in Vlaanderen steevast uit de weg gegaan worden? Twee weken geleden was er een stuk over de sterke stijging van zogenaamde homoseksuele asielaanvragers. Dat zijn oplichters die, nadat hun asielaanvraag afgewezen is, plots ontdekken dat ze de heren- en damesliefde zijn toegedaan.

Grote hulp daarbij is het feit dat de vragen die de Immigratiedienst stelt aan die seksueel gediscrimineerde asielaanvragers, op het internet te vinden zijn, zodat die zogenaamde lhbt’ers

Belastingen in Brussel: aussi pour les flamands Belastingplichtigen uit Brussel die in 2017 voor de eerste keer een aangifteformulier voor de inkomstenbelasting ontvingen, kregen allemaal dat formulier in het Frans toegestuurd. Dus ook de Brusselse Vlamingen die een Nederlandstalige identiteitskaart hebben en als dusdanig in het Rijksregister genoteerd staan.

Naar verluidt was dat het gevolg van een technisch probleem in de computerprogramma’s. De bevoegde belastingdiensten zijn daarvan op de hoogte, maar die weigeren uit eigen beweging een rechtzetting te sturen. De Brusselse Vlamingen die een Franstalig aangifteformulier hebben ontvangen, kunnen wel, zo wordt hen op het contactcenter van Financiën meegedeeld, bij hun plaatselijk kantoor de zaak aankaarten en zo op individuele basis een taalwijziging aanvragen en een Nederlandstalig aangifteformulier bekomen.

Totaal onvoldoende, meent Brussels Parlementslid Dominiek Lootens (Vlaams Belang).

Door op die manier te reageren, behandelt de administratie van Financiën de Brusselse Vlamingen eigenlijk als tweederangsburgers en roept zij voor hen een soort faciliteitenstelsel in het leven.

Men krijgt zijn documenten in het Frans, en als men er zelf naar vraagt, dan kan men een Nederlands formulier verkrijgen. Dit is niet alleen denigrerend, maar ook flagrant in strijd met de taalwet in bestuurszaken, aldus Lootens, die het onbegrijpelijk vindt dat minister Van Overtveldt, als N-VA-excellentie, in deze

7

Onze naaste buren

6 juli 2017

zich tot in de puntjes kunnen voorbereiden.

Op dinsdag 27 juni startte het echte Telegraaf-offensief, met een leuk stuk over de “vakantie-Eritreeërs”. Dat zijn de vele Eritrese bedriegers die zo zwaar vervolgd worden in eigen land dat ze geen afscheid kunnen nemen van huis en haard en daarom ieder jaar lekker op vakantie gaan naar Eritrea.

Maar de bevoegde staatssecretaris van Veiligheid en Justitie heeft al zoveel te doen, dus is actief opsporen van die oplichters er niet bij.

Op woensdag 28 juni ging het offensief voort met twee bladzijden “Poort open”, d.w.z. Libië waar duizenden asielprofiteurs zich inschepen, en De Telegraaf noteert dat “de Europese grensbewakers en de hulporganisaties lijken als een soort taxidienst te fungeren”. Het zwaarste schot die dag komt echter van stercolumnist Leon de Winter, die reageert op de opmerking van de CEO van Mediahuis, Ysebaert, die zichzelf en zijn medewerkers “weldenkend” noemt. De Winter titelt in de eigen krant van Ysebaert: ”Hoe weldenkend zijn de Belgen?” en geeft voorbeelden in Mediahuiskranten van de jarenlange medewerking van de Libanese fascist Abou Jahjah aan De Standaard en van de recente leugens in het NRC onder leiding van de Vlaamse marketeer Vandermeersch.

Asielcriminelen Op donderdag 29 juni werden de grote titels en de voorpa-

gina gereserveerd voor de burgemeester van Weert, Jos Heijmans. De man kwam einde vorig jaar in het nieuws toen hij criminele asielleugenaars (afkomstig uit veilige landen) een uitgaansverbod oplegde. Zes boeven lapten het verbod aan hun laars en het Openbaar Ministerie weigert hen te vervolgen voor wat dan ook, hoewel ze een waslijst van diefstallen achter hun naam hebben. De burgemeester sleept nu het Openbaar Ministerie voor de rechter omdat het weigert die dieven aan te pakken.

Maar het zwaarste salvo werd gelost op vrijdag 30 juni. Weer grote titels en een bloedrode voorpagina met de titel “Deze cijfers mocht u van de overheid niet zien”. De Nationale Politie heeft lange tijd geweigerd de cijfers te publiceren over asielzoekerscriminaliteit en het blijkt nu dat minstens 100 asielbedriegers per maand verdacht worden van misdrijven, vernielingen en winkeldiefstallen (zelfs op bestelling). Nieuws is dat natuurlijk niet, want einde januari wijdde Elsevier er een dossier aan.

Ook op zaterdag was het onderwerp nog altijd goed voor de pagina’s 1, 2 en 3, waarbij nog maar eens wordt beklemtoond dat het “land van melk en honing” straffeloos geplunderd wordt.

Als toemaatje schreef de populairste columnist van de krant, Rob Hoogland, een stukje over een “mollige negerin”; woordgebruik waarbij Ysebaert waarschijnlijk een graat in zijn keel moet wegslikken. Kortom, het wordt nog leuk in de kleine persoorlog tussen Noord en Zuid.

Willem de Prater

onverkwikkelijke aangelegenheid niet zelf heeft ingegrepen om dit onmiddellijk recht te zetten.

Omerta rond al wat Vlaams is Dus diende het Vlaams Belang in de raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) een resolutie in waarin gevraagd werd dat nieuwe en correcte formulieren naar de Brusselse Vlamingen zouden vertrekken, mét een uitstelperiode voor de indiening ervan en mét een excuusbrief erbij. Het Uitgebreid Bureau van de VGC weigerde echter dat voorstel te agenderen, wegens niet bevoegd. U leest het goed: de belangen van de Brusselse Vlamingen verdedigen is dus niet de bevoegdheid van de VGC. Volgens de diensten van de VGC kunnen over onderwerpen die niet tot de strikte bevoegdheden van de VGC behoren geen resoluties worden ingediend, slechts enkel discussienota’s.

Flashback naar begin 2016. Naar aanleiding van het Taalrapport 2015 en de aanhoudende taalwetovertredingen in Brussel stelt Lootens een discussienota op voor de VGC, over de taalwetgeving. Reactie van de Vlaams-Brusselse meerderheidspartijen: de discussienota wordt niet aanvaard, want handelt niet over de strikte bevoegdheden van de VGC. U leest het goed.

Wil men in de VGC spreken over onderwerpen die de Brusselse Vlamingen aanbelangen, dan kan dat niet via een resolutie, enkel via een discussienota. Maar dient men een discussienota in… dan kan dat ook niet. En zo wordt iedere Vlaamse verzuchting in de VGC handig onder de mat geveegd door Vanhengel en consorten.

Koning te rijk Na een jaren aanslepend juridisch conflict, zijn werknemers van de technische dienst van Zutendaal gestart met de afbraak van het huis van schrijver Jeroen Brouwers. “Hier voel ik mij een koning in het bos, mijn droomplek”, zei Brouwers ooit.

Het huis bleek achteraf illegaal te zijn opgetrokken in de bosrijke gebieden die reiken tot aan de Maas voorbij Opgrimbie, waar een

Een welgekomen peiling Volgens een geheime peiling zou de PS in Wallonië door de PTB worden weggevaagd. Extreemlinks zou 24,9 procent van de stemmen halen, de PS nog amper 16 procent. Een peiling die op het juiste moment komt voor de partijen die een Waalse regering willen vormen: MR, cdH en in mindere mate Ecolo. Het is voor iedereen duidelijk: de PS ligt voor jaren knock-out.

De PS zakt van 32 naar 16 procent, de PTB stijgt van 5,5 naar net geen 25 procent. Een door de MR bestelde peiling toont aan dat Wallonië voor een politieke aardverschuiving staat.

De resultaten kwamen via een gunstige wind bij de Franstalige zakenkrant L’Echo terecht. Niet verwonderlijk. Politiek redacteur Martin Buxant is vriend aan huis bij de Franstalige liberalen.

Bij de resultaten van de peiling moeten nochtans een aantal kanttekeningen worden geplaatst. Slechts 62 procent van de ondervraagde Walen citeerde een partij. 31 procent zei niet te weten op wie te stemmen. 7 procent koos blanco.

Het is dus verre van zeker dat de PTB zo’n monsterscore haalt, ook al omdat veel Waalse kiezers bij de stembusslag gewoon thuisblijven; aan Franstalige kant wordt men daar niet snel voor gesanctioneerd.

Een realistische voorspelling is dat de PTB in 2019 sterk zal winnen en dat de PS veel van haar pluimen zal verliezen. Maar het verdwijnen van de Waalse machtspartij is niet voor morgen. Wel hangt de PS voor jaren in de touwen. Tientallen parlementsleden zullen hun mandaat verliezen. En intern blijft het rommelen bij de PS, onder druk van de negatieve peilingen.

Daarom is de peiling zeer welkom voor de politici die proberen een Waalse regering te vormen nadat cdH-voorzitter Benoît Lutgen besloten heeft om de coalitie met de PS stop te zetten. Niemand in Namen rekent de komende jaren nog op de PS. Ook na 2019 lijken anti-PS-coalities onvermijdelijk. Zeker omdat de socialisten in hun discours en voorstellen steeds meer richting PTB evolueren. Al in de Waalse regering liepen de voorbije maanden de spanningen hoog op tussen cdH en PS, omdat minister van Begroting Christophe Lacroix (PS) enkel aan nieuwe belastingen dacht om het tekort te verminderen.

Krappe meerderheid MR en cdH lijken zich aan elkaar vast te klikken. Ecolo twijfelt nog. De partij leed in 2014 een zware nederlaag en is daarvan nog aan het herstellen. Welke scenario’s liggen dan op tafel?

Zeer eenvoudig: een MR-cdH-coalitie gesteund door Ecolo in een aantal dossiers. Het zou de bedoeling zijn de krappe meerderheid van MR-cdH (één zetel) te omzeilen door het wetgevende werk te bundelen in drie grote decreten. Dan moet er minder langs het Waals Parlement worden gepasseerd.

Het eerste decreet gaat over beter bestuur en zou gesteund

echte koning eveneens een stulpje had laten optrekken, vele malen groter dan dat van Brouwers, en eveneens illegaal.

Terwijl Brouwers zijn kleine woning uiteindelijk schonk aan de gemeente Zutendaal voor afbraak, bleef de grote woning in Opgrimbie staan. Daar kwam later zelfs een gigantisch klooster bij, midden in het bos waar geen bouwvergunning mogelijk is, en vorig jaar volgde een uitbreiding van 1,5 hectare kostbaar bos.

Li bia bouquet worden door Ecolo. Daarnaast een decreet over sociaaleconomische hervormingen en tenslotte één over milieubeleid. Ook dat laatste project zou de steun krijgen van Ecolo. Daarmee zou de regering kunnen doorwerken tot 2019.

Ondertussen zijn er steeds meer geruchten over de samenstelling van de regering. Vorige week hadden we het hier over federaal minister van Landbouw en KMO’s Willy Borsus (MR) die als absolute vertrouweling van de familie Michel naar het Élysette zou verhuizen. Maar dat ligt gevoelig bij de cdH. Borsus woont net als Lutgen in de provincie Luxemburg, het wingewest van de cdH. Een zeer zichtbare Borsus zou in 2019 de stemmen van de MR in de Ardennen de hoogte injagen en de cdH bijgevolg verzwakken.

Anderzijds zou Benoît Lutgen eraan denken zich bij de Waalse regering te voegen en huidig viceminister-president Maxime Prévôt naar de stoel van partijvoorzitter te loodsen.

Een ander gerucht is dat Melchior Wathelet jr., vooralsnog actief in de privésector, naar de politiek zou terugkeren en de Waalse regering zal versterken. De man was indertijd in onmin geraakt met Joëlle Milquet. Nu de carrière van ‘Madame Non’ de facto voorbij is, lijkt het erop dat Wathelet opnieuw welkom is bij de cdH. Ook duikt de naam van ex-Ecolo-voorzitter JeanMichel Javaux op. Hij heeft altijd goede relaties gehad met de MR en zou ten persoonlijken titel terugkeren naar de regering.

Picard

8

De wereld rond

6 juli 2017

Diplomatieke valies

Bolivaarse neergang Hoe het met Venezuela gaat? Slecht, slechter, slechtst. De dramatiek lijkt er elke dag een scherpere inkleding te krijgen, zonder dat iets verandert aan de uitzichtloosheid van de situatie. De ‘internationale gemeenschap’ kijkt machteloos toe, tenzij de financiële repercussies iets te groot worden en men uiteindelijk buiten de lijntjes gaat kleuren.

Mocht het allemaal niet zo dramatisch zijn, was het werkelijk om te smullen. Een rebellerende politieofficier die een helikopter kaapt, handgranaten dropt op het Hooggerechtshof, nog wat kogels afvuurt op het ministerie van Binnenlandse Zaken en tot slot met de noorderzon verdwijnt. Voor wie zich zorgen zou maken: niemand raakte gewond. Enkele commentatoren zagen in de actie een keerpunt in de neerwaartse spiraal waarin Venezuela al een tijd verstrikt zit. In werkelijkheid is dit niet meer dan een hoofdstuk in een bedenkelijke B-film.

Olieprijs Om gezondheids- en andere redenen doet ondergetekende het niet te vaak, maar sporadisch kijk ik naar een VRT-duidingsprogramma. Niet alleen om poolshoogte te nemen van de verspilling van ons belastinggeld, ook om deze keuze voor abstinentie bevestigd te zien. En zie, daar heb je het weer.

Venezuela, dat is een probleem van de lage olieprijs, hoort men dan. Ongetwijfeld is dit een factor in een land dat van nagenoeg niets anders leeft dan het verkopen van olie, overigens in grotere hoeveelheid aanwezig dan in Saoedi-Arabië.

Maar om de vreselijke honger, kindersterfte en wat nog meer te verklaren, is echt wel meer nodig.

Zou deze Nacht und Nebel iets met het beleid te maken kunnen hebben? Eerst van Chavez, vervolgens van Maduro. Venezuela blijkt, als we de mainstream pers mogen geloven, de grootste ‘leverancier’ van Miss Universes te zijn. Het is ook het land – en dat interesseert ons meer – met de snelst in waarde dalende munt ter wereld. De afgelopen drie jaar kromp de economie met één vierde. Volgens schattingen van het IMF zit

de inflatie aan 2.200 procent. En wat die munt betreft: op vijf jaar tijd verloor de Bolivar (zowat alles verwijst daar schijnbaar naar die persoon) 99,2 procent van zijn waarde ten opzichte van de Amerikaanse dollar.

Die cijfers illustreren de dagdagelijkse realiteit voor vele mensen. In 2001 was Venezuela veruit het rijkste land van Latijns-Amerika. Vandaag bengelt het achteraan. Op meer dan 80 procent van de bevolking kan het etiket ‘arm’ geplakt worden. Toen Hugo Chavez in 1998 aan de macht kwam, was dit minder dan de helft, 48 procent om precies te zijn. Trouwens, volgens het weekblad Forbes zou diens dochter de rijkste Venezolaan zijn. De voorbije twee decennia zou één vierde van alle olie-inkomsten voor individuele verrijking aangewend zijn. Er zal dan toch wel meer aan de hand zijn dan die olieprijs alleen.

Dominant leger En dan de obligate vraag: hoe bestaat het dat president Maduro in de gegeven omstandigheden nog steeds aan de macht is? De verdeeldheid van de oppositie is een belangrijk element. Net als de erfenis van zijn voorganger, Chavez. Tijdens zijn 14-jarig bewind deed Chavez er alles aan om de ‘instellingen’ van het land te verzwakken. Het verwijderen van de ‘verkeerde’ (sic) mensen, om ze te vervangen door de ‘juiste’ (resic), was een constante in zijn beleid.

Enkel het parlement, dat sinds 2015 volledig door de oppositie wordt gedomineerd, behield een vorm van onafhankelijkheid. Alleen is de assemblee ingebed in het bredere netwerk van instellingen en kan hetgeen er beslist wordt vrij makke-

lijk via het gerechtelijk apparaat geneutraliseerd worden. De belangrijkste troef van Maduro is echter het leger. Aan de tafel waar de koek verdeeld wordt, zitten heel wat militairen. Een derde van alle ministeries worden door militairen geleid en je treft hen ook aan in de sleutelsectoren van het land.

Organisatie van Amerikaanse Staten Quid nunc? De internationale gemeenschap reageert bitsig, maar blijkt grotendeels vleugellam te zijn. Dit voedt de ergernis, zeker bij de schuldeisers. Want hoewel Venezuela door het socialistische bewind in steeds slechtere papieren kwam, bleef het al bij al de (buitenlandse) schulden keurig terugbetalen. Dit wordt nochtans een steeds groter probleem. Een geërgerd Rusland nam onlangs zonder boe of bah een schip tjokvol olie in beslag. En ook Amerikaanse crediteurs beginnen op hun stoel te schuiven. Als dingen in beweging worden gebracht, zal het om dergelijke financiële redenen zijn. “Deze vormen een tegengewicht voor de relatieve geopolitieke irrelevantie van het land”, fluistert men in diplomatieke middens.

Hetgeen zich binnen de OAS (Organisatie van Amerikaanse Staten) afgespeeld heeft, is tekenend. Bij de VS, Brazilië en Mexico groeide de consensus dat het zo niet verder kan en dat ingegrepen moet worden, maar toch slagen ze er niet in dit door te drukken. Het clubje bestaat uit 35 leden en verschillende kleinere Caraïbische staten, die sinds de eeuwwisseling genieten van goedkope Venezolaanse olie en bijhorende investeringen, gaan op de rem staan. Of hoe de soft-politiek van Chavez een nuttige investering blijkt te zijn. Venezuela vertoont alle kenmerken van de ‘kroniek van een aangekondigde dood’, om het met de woorden van Marquez te stellen. Misschien moet in de betere ‘eighties-traditie’ maar een staatsgreep opgezet worden? Yes we can!

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Beschermde identiteiten” Alle regeringen in West-Europa zijn in een meer of mindere mate Vichy- of Quisling-regeringen. Zij collaboreren met de moslims net zoals Pétain en Quisling collaboreerden met de nazi’s. Maar nergens wordt die collaboratie tot zo’n waanzinnige hoogtepunten doorgevoerd als in Zweden. In de gloriejaren van de kalifaatstaat trokken honderden Zweedse onderdanen, meestal islamitische immigranten, naar Syrië en Irak om daar met IS mee te vechten en te moorden. Nu het kalifaat steeds meer terrein verliest, komen zij bij dozijnen terug naar Zweden.

Vele van die “terugkeerders” hebben moorden en zelfs oorlogsmisdaden gepleegd en dikwijls hebben zij daar op internet over gebluft, zwaaiend met hun kalasjnikovs tussen stapels lijken. Maar de Zweedse overheid legt hen geen strobreed in de weg. Erger nog, om hun “herintegratie” niet te bemoeilijken, krijgen die “strijders” dikwijls een nieuwe “beschermde” identiteit. Officiële reden: anders vinden zij nooit regulier werk. Vermits Zweden tot de Schengenzone behoort, kunnen zij met die “beschermde identiteit” vrijuit naar andere EUlanden reizen…

Oude linkse logica In de VS is het gebruikelijk dat getuigen in processen tegen de georganiseerde misdaad een fictieve identiteit krijgen om hen te beschermen tegen wraakacties. Als die getuigen gewone burgers zijn, is dat systeem niet

omstreden, maar soms gaat het om bendeleden die een zwaar strafblad hebben, maar in ruil voor hun getuigenis met een schone lei kunnen herbeginnen. Dat leidt dikwijls tot onrechtvaardige situaties, maar het dient tenminste een hoger doel. Zonder “spijtoptanten” zouden misdaadorganisaties helemaal níét opgerold kunnen worden.

Maar de Britten lieten dat systeem verschrikkelijk ontaarden. Na het doodfolteren van de tweejarige peuter James Bulgar in 1993 kregen de twee moordenaars, die maar tien jaar (!) oud waren, vijftien jaar cel. Het Hof voor de Rechten van de Mens stond toen al aan de kant van de folteraars en de beulen, en bracht die straf terug tot acht jaar. Na hun vrijlating kregen de sadistische moordenaars een nieuwe identiteit om hen te beschermen tegen woedende mensen die échte gerechtigheid wilden.

Het had toen al duidelijk moeten zijn wie de lievelingetjes van het Hof en het lakse linkse strafrecht waren… In 2007 gaf het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken 13.000 pond aan belastinggeld uit om te voorkomen dat een Amerikaans tijdschrift de nieuwe identiteiten van de moordenaars zou onthullen. Zet die kaste van politici ook maar op het lijstje van beschermers van kindermoordenaars.

In België is het toekennen van nieuwe identiteiten niet gebruikelijk, en meestal ook niet nodig: de identiteit van minderjarige delinquenten wordt zorgvuldig geheim gehouden en als zij volwassen worden, kunnen zij fluitend en met een blanco strafblad opnieuw beginnen. Nee, wij zijn niet verbaasd over die waanzinnige Zweedse maatregel. Dit is gewoon oude linkse logica, toegepast op nieuw crapuul.

Ex oriente lux De Central European Defense Cooperative, opgericht in 2016, omvat Oostenrijk, Hongarije, Tsjechië, Slowakije, Slovenië en Kroatië.

Geopolitieke dromers zien daarin misschien het embryo van een herboren OostenrijksHongaars Keizerrijk, maar dat is een utopie.

Desondanks hebben de CEDC-landen vorig jaar, samen met Polen, Servië, Montenegro en Macedonië, de illegale immigratieroute over de Balkan minstens gedeeltelijk afgesloten. Geen totale overwinning, maar toch een zware klap voor de islamitische invasieplannen.

Vorige week hielden diplomaten van de zes CEDC-landen in Praag een bijeenkomst waar werd opgeroepen tot een gezamenlijke mobilisatie van burgerlijke, militaire en politionele middelen om de instroom van illegalen in Centraal-Europa tegen te houden en de buitengrenzen te verdedigen. De zes ministers van

Binnenlandse Zaken moeten het plan uitwerken. Op hulp van de EU moeten ze niet rekenen.

De EU beschouwt alle illegalen als “asielzoekers”, een leugenachtige fictie die opzettelijk in stand gehouden wordt om hun repatriëring te bemoeilijken of zelfs onmogelijk te maken.

Polen maakt geen deel uit van de CEDC, maar het zit op dezelfde golflengte, en het verzet zich samen met de CEDC-landen Hongarije, Tsjechië en Slowakije tegen de verplichte opname van islamitische volksverhuizers.

Hoopvolle alliantie Het Three Seas Project is nog ruimer, zowel inzake omvang als inzake doelstellingen. Naast de CEDC-landen omvat het Polen, Bulgarije, Roemenië en de drie Baltische staten. Dat is bijna heel Oost-Europa.

Het grondgebied van die twaalf staten grenst aan drie zeeën: de Baltische Zee, de Zwarte Zee en de Adriatische Zee. Het Three Seas Project is gericht op een informele maar hechte samenwerking op gebied van energie, handel, defensie en de strijd tegen de migratiestromen uit Afrika en de moslimwereld. De zeer grote migratie van Oekraïners naar Polen wordt niet als een probleem beschouwd. De Oekraïners zijn christenen, en zeker in het westen hebben ze heel oude culturele banden met Oostenrijk en Polen.

Het belangrijkste element is echter dat Three Seas en CEDC onafhankelijk van en tégen de EU functioneren. De Poolse president noemde dit terecht “de creatie van een sterke as” die Oost-Europa van noord tot zuid verbindt. De kopstukken van de EU reageerden als hysterische castraten toen zij vernamen dat president Trump een tussenstop zou maken op de top van de Three Seas-landen die momenteel in Polen bezig is. Als president Trump dit goed

aanpakt, kan hij misschien dezelfde kettingreactie ontketenen als destijds paus Johannes Paulus II met zijn bezoek aan Polen, dat de aanzet gaf tot de ineenstorting van het Sovjetblok.

De tijd is er rijp voor. Niet dat Trump onfeilbaar is als een paus. Verre van. Maar hij krijgt wel een kans. Hopelijk verknalt hij die niet.

Argument voor Frans Guantanamo De islamitische terreur teistert echt niet alleen de grootsteden. Ook op het platteland is niemand veilig. Dat ondervond een boer in het Franse departement Lot-et-Garonne, die op zijn akker werd aangevallen door een jihadist met een mes, die luidkeels “Allahu akbar!” schreeuwde. Het slachtoffer liep meerdere steekwonden op. Op het nippertje werd hij gered door één van zijn knechten. Hij is “maar” een onbekende, anonieme blanke boer, dus het was voor de media heel gemakkelijk die moordaanslag dood te zwijgen. Hoewel daar héél veel over te zeggen is, want de dader had officieel huisarrest. Hij was een terreurverdachte met een “Fiche S”; hij stond dus onder “surveillance”, wat ze bij ons “observatie” noemen.

Maar zowel het huisarrest als die “surveillance” waren puur theoretische zoethoudertjes, want de kandidaat-moordenaar kon ongehinderd twintig kilometer ver van huis een aanslag plegen. Dat is een krachtig argument voor de rechtse Franse politici die al lang pleiten voor een “Frans Guantanamo”, bijvoorbeeld op het Île de Ré, waar terreurverdachten preventief opgesloten kunnen worden. Wat volgens het oorlogsrecht een heel normale en geoorloofde praktijk is. Nu het kindpresidentje Macron van plan is de noodtoestand op te heffen, zal de discussie daarover zeker opnieuw oplaaien.

Nieuwe strijd bij Les Républicains In plaats van lessen te trekken uit twee opeenvolgende verkiezingsnederlagen, maken Les Républicains zich op voor een nieuwe interne tweestrijd. Twee kandidaten dingen in december naar het voorzitterschap: de centrumfiguur Valérie Pécresse en de conservatief Laurent Wauquiez.

Het is de periode van de afrekeningen bij Les Républicains (LR). De frustratie aan de klassieke rechterzijde na de nederlagen bij de presidentsverkiezingen en de parlementsverkiezingen is groot. Ondanks vijf jaar oppositie tegen François Hollande slaagde LR-kandidaat François Fillon er niet in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen te halen. Men kon die nederlaag nog toeschrijven aan de schandalen rond de ex-premier.

Maar wat te denken van de parlementsverkiezingen in juni? Les Républicains hoopten die aanvankelijk te winnen en president Emmanuel Macron (La République En Marche) tot een cohabitation te dwingen, maar dat lukte evenmin. De enige troost voor Les Républicains is dat ze niet van de kaart geveegd zijn zoals de Parti Socialiste.

Een partij die verkiezingsnederlagen lijdt, maar er nog staat, zou normaal gezien onmiddellijk tot het oppositiewerk moeten overgaan. Zeker nu blijkt dat de toestand van de economie slechter is dan president François Hollande bij zijn vertrek liet uitschijnen.

De werkloosheid blijft ongeveer 10 procent. En vooral: het begrotingstekort ligt met 8 miljard euro een stuk hoger dan gedacht. Aangezien Macron onder Hollande zowel adviseur als minister is geweest, zou men verwachten dat Les Républicains al hun pijlen op hem richten. Wat te weinig gebeurt.

Si la France m’était contée Constructief met de regering, of niet Les Républicains houden zich vooral bezig met interne strubbelingen. Het was Xavier Bertrand, oud-minister en voorzitter van de regio Hauts-de-France (het vroegere Nord-Pas-deCalais), die het vuur aan de lont stak. Hij haalde in een interview zwaar uit naar de vicevoorzitter van LR en voorzitter van de regio Auvergne-Rhône-Alpes, Laurent Wauquiez. Wauquiez staat bekend als conservatief, economisch liberaal en gematigd eurosceptisch. Hij heeft sympathie voor Sens Commun, de beweging die het protest tegen het homohuwelijk aanstuurde.

Bovendien is Wauquiez totaal niet gewonnen voor een toenadering tot Emmanuel Macron. Wel ziet hij op termijn een samenwerking mogelijk met bepaalde figuren uit het Front National (FN) en meer bepaald Marion Maréchal-Le Pen, ook al is die wellicht voorlopig - uit de politiek gestapt.

Voor Bertrand is dat niet de richting die Les Républicains moeten uitgaan. Hij wil eerder een centrumrechtse koers volgen.

Veel politieke waarnemers dachten dat hij zich kandidaat ging stellen voor het partijvoorzitterschap dat in december plaatsvindt. Maar Bertrand wil die stap niet zetten. Volgens sommigen denkt hij al aan de presidentsverkiezingen van 2022.

Bertrand hoopt dat de weg naar het voorzitterschap voor Wauquiez versperd zal worden. Hij rekent daarvoor op Valérie Pécresse, voorzitter van de regio Île-de-France. Pécresse is een opportuniste eerste klas. Zij steunde eerst Nicolas Sarkozy, dan François Fillon, dan Alain Juppé en daarna opnieuw François Fillon. Pécresse staat bekend als een centrumfiguur, die in het verleden al toenadering zocht tot MoDem van François Bayrou, de bondgenoot van Macron.

Officieel hebben ze zich nog niet kandidaat gesteld, maar een

Een nieuwe financiële crisis Media en politici beweren aanhoudend dat het op economisch vlak slecht gaat met het Verenigd Koninkrijk.

Dat zou te maken hebben met de naderende Brexit. Wat klopt er van die onheilsvoorspellingen? Volgens de gouverneur van de Engelse Centrale Bank is er alvast niets aan de hand.

Het Brexit-referendum ligt al meer dan een jaar achter ons.

Dat het voor Groot-Brittannië helemaal niet zo simpel zal zijn om volledig los te komen van de Europese Unie, is zonneklaar. Het voltooien van dit proces zal jaren duren. Hoe langer de onderhandelingen rond de uittreding duren, hoe langer bedrijven, gezinnen en werknemers in het ongewisse blijven. Wat gebeurt er met de Britten die binnen de EU werkzaam zijn? Zullen grote ondernemingen wegtrekken uit het Verenigd Koninkrijk, wanneer het land ook de eengemaakte Europese binnenmarkt voor goederen en diensten verlaat? En hoeveel banen zullen hierdoor op de tocht komen te staan?

Nieuw handelsverdrag noodzakelijk In 2016 ging niet minder dan 44 procent van alle Britse export naar EU-lidstaten. Deze goederen en diensten hebben een waarde van meer dan 240 miljard pond (273 miljard euro).

Omgekeerd was 53 procent van de producten die ingevoerd worden naar Groot-Brittannië afkomstig van EU-leden (290 miljard pond, of 330 miljard euro). Zowel de EU als het VK heeft nood aan een nieuw vrijhandelsverdrag, dat vriendschappelijk tot stand komt. Beide spelers hebben elkaar, na de Brexit, nog nodig. Dit ondanks het feit dat het Verenigd Koninkrijk sinds 2008 steeds meer is gaan exporteren naar landen buiten dan binnen de EU en ondanks het gegeven dat het VK op zijn beurt

een kleinere afzetmarkt is geworden voor de EU. Als we kijken naar een belangrijke indicator, namelijk de werkloosheidsgraad, dan is er heuglijk nieuws. Begin 2014 bedroeg het aandeel volwassenen zonder werk nog 8 procent van het actieve contingent op de arbeidsmarkt. Vandaag is dat nog hooguit 4,5 procent. Ter vergelijking: het Verenigd Koninkrijk presteert hier nagenoeg even sterk als Vlaanderen. Het aantal (legaal) tewerkgestelden bevindt zich, met 32 miljoen, thans op een recordniveau.

Opnieuw langere dagen werken Toch klopt het dat de Britse economische motor, vooral in het laatste halfjaar, sputtert. In het eerste kwartaal van dit jaar groeide de economie slechts met 0,2 procent van het bruto binnenlands product. Daarmee doet het Verenigd Koninkrijk het aanmerkelijk slechter dan andere belangrijke handelspartners in de EU. De daling van het Britse pond, waardoor de exportpositie van de Britten versterkt wordt, zorgt dus niet voor een groeiversnelling in de economie. Integendeel. Nochtans presteerde de Britse economie in 2016 nog een stuk beter dan het Europese gemiddelde.

De mooie groeiresultaten van vorig jaar doen echter geen afbreuk aan een onderliggend probleem dat al geruime tijd de kop opsteekt. Er loopt namelijk iets mis met de productiviteit. Tussen 1995 en 2009 werden grote productiviteitswinsten geboekt, onder andere dankzij de opkomst van technologie, computers en robotisering. Sinds het uitbreken van de financiële crisis, is deze productiviteitstoename gestagneerd. De ‘output’ per gepresteerd uur, neemt af. De productiviteit wordt in de economie maar net op gelijk niveau gehouden, louter omdat de Britten opnieuw meer uren, op dag- en weekbasis, zijn gaan

Angela Merkel antwoordde versluierd en zei dat er tegenkanting blijft tegen huwelijken van homo’s en lesbische stellen. Zij opende evenwel een deurtje door aan te geven dat haar partijleden naar eer en geweten zelf zouden mogen beslissen over het homohuwelijk, wat tot dan toe tegen de partijlijn inging.

Ruim een maand later is het zover. De “Schwülen” mogen naar de burgemeester voor een wettige verbinding.

Nazisme Het homohuwelijk werd met de ommekeer in Berlijn een beklonken zaak in de westerse wereld. Duitsland heeft omwille van zijn geschiedenis een meer dan dubbelzinnige houding tegenover deze ontwikkeling. Onder het Duitse fascisme zijn meer dan 10.000 homoseksuelen in de concentratiekampen terechtgekomen. Maar de houding van de nazi’s was niet zo eenduidig gewelddadig als het achteraf is geleken. De nationaalsocialisten hadden niet alleen iets tegen homo’s, maar ook iets met homo’s. De NSDAP’ers verheerlijkten de man en ze zagen de “mannenbond” als het belangrijkste organisatiebeginsel voor het maatschappelijke leven. Fiere, naakte mannenlichamen symboliseerden vaak de kracht en de eenheid van het Duitse vaderland. De stokoud geworden Arno Breker was een favoriet van de Führer. Breker heeft zich weliswaar niet vereenzelvigd met het

Oude neogaullistische rivaliteiten De rivaliteiten binnen de oude neogaullisten zijn niet nieuw.

Er is altijd een stroming geweest die zich eerder soevereinistisch opstelde en een vleugel die meer pro-Europees was. Een deel dat eerder conservatief is en een deel dat bij het meer liberale centrum aansluit. En die persoonlijke rivaliteiten maken de strijd keihard. Bij het duel Wauquiez-Pécresse lijkt dat minder het geval, al kan dat snel veranderen. Dan is er een nieuwe strijd voor het partijleiderschap, in navolging van die tussen François Fillon en Jean-François Copé na de verkiezingsnederlaag van Nicolas Sarkozy in 2012.

Maar dat verzinkt in het niets in vergelijking met de rivaliteit tussen Jacques Chirac en Edouard Balladur (1995), en vooral die tussen Jacques Chirac en Valéry Giscard d’Estaing (19761981). In dat laatste geval werd rechts door interne strubbelingen jarenlang van de macht gehouden. Een historische les die ze bij Les Républicains best onthouden.

Salan

engeland presteren. Voor een moderne, hoogtechnologische economie is dit een fenomeen dat de wenkbrauwen doet fronsen. Het doet vragen rijzen over de houdbaarheid van het Britse economische model op langere termijn.

Financiële crisis op komst Het financiële hart in Londen, ‘The City’, zal een Brexit zonder twijfel overleven. Londen bezit grote schaal- en concurrentievoordelen in vergelijking met andere centra, zoals Parijs en Frankfurt. Toch stelt zich in de bank- en verzekeringssector stilaan een groot probleem. De Engelse Centrale Bank heeft, net als de ECB in het eurogebied, de rentes in de afgelopen jaren sterk verlaagd. De geldpersen werden aangezet, om de economie aan te zwengelen. De economie leeft momenteel op een soort van monetaire drugs. De schuldenbergen zwellen opnieuw aan. De Britten kopen massaal op afbetaling. Vooral auto’s zijn in trek.

De groei van de aankopen (op afbetaling) is veel sterker dan de toename van de te besteden gezinsinkomens. Sterker nog: de inkomens stagneren al heel wat jaren.

Het ‘gratis geld’ van The Bank of Engeland zorgt voor nieuwe zeepbellen in de economie. Zeepbellen die vroeg of laat uit elkaar moeten spatten. Het is dan ook heel cynisch dat de gouverneur van de Engelse Centrale Bank, Mark Carney, afgelopen week stelde dat hij de rentes niet wil verhogen. “Een minder soepel monetair beleid, met hogere rentes, zorgt ervoor dat heel veel consumenten in de problemen komen, zoals in de aanloop naar de crisis van 2008.” Uitstel van executie. Vroeg of laat moeten de rentes worden opgetrokken. Dit losgeslagen beleid kan niet eeuwig doorgaan. De tranen en het financiële bloedbad komen. De vraag is: hoe snel?

LvS

Bei uns in Deutschland

nationaalsocialisme, maar heeft nooit onder ogen willen zien dat zijn naakten – ook in fotoboeken die verzamelobjecten waren voor de “Schwülen” -, gebruikt werden ter ondersteuning van het regime. Hitler (in een bepaalde soort pers en boeken een stiekeme homo genoemd) adoreerde Brekers werk en gaf hem de kans om tot het einde van de oorlog door te werken. Breker kreeg de beschikking over een groot “Schloss”, assistenten en Franse krijgsgevangenen om tegen een moordend tempo het Derde Rijk en het Germaanse Duitsland te verblijden met talloze afbeeldingen van mannelijke naakten. Kunstwerken uit de glorietijd van de Griekse oudheid stonden model voor de nazistische idealen van schoonheid en eeuwigheid.

Omslag Terug naar vandaag. Wat verklaart de snelle omslag van Angela Merkel, die het huwelijk blijft beschouwen als een verbond tussen man en vrouw, en in de Bundestag tegen de nieuwe homowet stemde? De mars van 26 juni bij Brigitte naar een wet vijf weken later, typeert de leiderschapsstijl van “das Mädchen”. Zij legde de zweep over het wetgevende werk, hoewel zij het homohuwelijk niet nodig heeft om met een ontzettend grote kans op succes in de herfst aan een vierde termijn als kanselier te beginnen. Het opiniebureau Forsa noteerde op 28 juni dat de steun voor CDU en CSU bij de kiezers 40% bedraagt, voor de eerste keer in twee jaar. Dus gokken op homostemmen hoeft zij niet.

Belangrijker voor haar manier van regeren is dat zij gevoelig is voor kenteringen in de publieke opinie. De beslissing in 2011 om de Duitse kerncentrales uit te schakelen en de instroom van massa’s vluchtelingen in 2015, waren reacties op nieuwe houdingen van de Duitsers.

FRANKRIJK

tweestrijd tussen Wauquiez en Pécresse lijkt onvermijdelijk. Dat zal opnieuw leiden tot een hevige strijd binnen Les Républicains.

De cruciale vraag is welke houding Les Républicains zal aannemen tegenover de regering van eerste minister Edouard Philippe, die uitgerekend uit Les Républicains komt. Een aantal parlementsleden heeft al openlijk verklaard dat Les Républicains in de Assemblée constructiever moeten samenwerken met de regering. De partij is er nog niet zo erg aan toe als de PS, maar de strijd om het voorzitterschap en de houding tegenover de regering zou tot een definitieve scheiding van de geesten kunnen leiden.

Right or wrong

Duitse homo’s snijden de huwelijkstaart aan Duitsland erkende het huwelijksrecht voor homo’s. Dat ging in de laatste rechte lijn van deze aanslepende kwestie in sneltreinvaart. Op 26 juni organiseerde het vrouwenblad Brigitte een gespreksronde tussen haar lezers en kanselier Merkel. De vraag van een jonge man was: “Wanneer kan ik mijn vriend mijn echtgenoot noemen? ”

9

Het nabije buitenland

6 juli 2017

DUITSLAND

Een andere truc van Merkel, met dank aan The Economist die deze terechte opmerking serveert, is dat zij niet alleen verkiezingen wint door de mensen voor haar te winnen maar ook door het aantal mensen die haar niet lusten te verminderen waardoor zij thuisblijven en niet stemmen. Martin Schulz, haar SPDtegenstander in de ren naar de kanselarij, krijgt het daarvan zo op zijn heupen dat hij die “demobilisatie” een aanval noemt op de democratie. De mossel-noch-viskeuze van Merkel voor het homohuwelijk (ja voor de wet, neen wat haar persoonlijke stem betreft) lokt haar tegenstanders niet naar de stemurne.

Toen de Groenen en de liberalen de voorbije weken lieten horen dat zij geen nieuwe coalitie wilden vormen met de CDU/ CSU als die het homohuwelijk zou blijven verwerpen (waarop de SPD prompt deze positie imiteerde), kon dat het verkiezingsmanifest van Merkel overschaduwen. Een splitsing binnen de CDU tussen de vooruitstrevenden en de conservatieven (die graag hun oren laten hangen naar Alternative für Deutschland - dat tegen het homohuwelijk stemde), bovenop de linkse club voor de homorechten, zou er te veel aan zijn. Daarom mochten plots en onmiddellijk alle christendemocraten stemmen volgens hun geweten.

Angela Merkel heeft met de kwestie opnieuw haar politieke handigheid bewezen. Louis Tobback zal het kwallengedrag noemen, in navolging van zijn eeuwige oneliner over de CVP. Voor haar fans blijft Merkel een voorbeeldige democratische politica, die steeds wikt en weegt wat de wil is van het volk. Voor de cynici, dus voor de meeste journalisten en beroepspolitici, rijdt Merkel op de rug van de publieke opinie en is zij veel te voorzichtig om meningen te boetseren.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

6 juli 2017

medialand

Film

Weggegooid geld

Allemaal naar de festivals!

Transformers: The Last Knight

Journalist zijn bij de klassieke pers, zo denkt een mens al eens, dat moet in deze tijden toch niet plezierig meer zijn: zelden dikbetaald (tenzij werkzaam bij de staatsomroep VRT), meer en meer geconfronteerd met de inzichten van de bevolking inzake ‘fake news’ en propaganda, en volgens alle onderzoeken ongeveer evenveel respect van de mensen krijgend als pakweg een veroordeelde pedofiel. Maar gelukkig breekt de zomer aan, met veel festivals: gratis inkom, gratis eten en drinken, met als enige opdracht oninteressante stukken schrijven, want die doen verkopen. Wie dacht dat alleen de pretgazetten zoals Het Laatste Nieuws op die kar springen, denkt verkeerd.

In De Standaard lazen we volgende beschrijving van een ‘concert’ van de groep Kings of Leon op Rock Werchter: ‘Op de Main Stage keken ze meer naar hun gitaarhals dan naar hun publiek.

Laat staan naar mekaar: de band stond al een paar keer op ontploffen, en sindsdien lijken ze live vooral aan hun hypotheekafbetaling te denken. Daardoor is hun formule inmiddels gekend: ‘Pyro’, ‘Use somebody’ en ‘Sex on fire’ zijn zo’n meezinghits omdat ze voor driekwart uit de letter O bestaan - voor de rest is Caleb Followil, die steevast zingt alsof hij een mond vol pruimtabak heeft, toch volstrekt onverstaanbaar.’

De muzikanten staan er dus enkel voor het geld, hun zangkwaliteit is ondermaats en de ‘songs’ zijn zo simpel als een kleuterliedje. Allen daarheen!

Reddingsacties?

Wanneer wordt iemand ‘gered’ uit zee? Het antwoord op die vraag is voor een gewone mens wellicht vrij helder: er is een redding uit zee als iemand onvrijwillig in zee is beland, door een schipbreuk of een val overboord, daar niet op eigen kracht uitgeraakt, bijgevolg in nood is, en er dan door iemand uit gered wordt. Eenvoudig, niet? En toch blijven al onze media toeteren dat de voorbije dagen maar liefst 11.000 illegale vreemdelingen uit de Middellandse Zee ‘gered’ zouden zijn. Ook een Belgisch marineschip zou dat soort ‘reddingen’ uitgevoerd hebben. In werkelijkheid tonen de beelden de realiteit: er wordt helemaal niemand ‘gered’. Niemand lag in het water door een schipbreuk of een val overboord. De realiteit is dat het gaat om duizenden illegale vreemdelingen die wetens en willens onze wetten negeren om ons land binnen te dringen, en mensensmokkelaars veel geld betaald hebben om plaats te mogen nemen in grote vaartuigen. Die vaartuigen dobberen vervolgens in alle rust rond voor de kust van Noord-Afrika, waarna de veerdienst van de linkse ngo’s of naïeve West-Europese defensieministers komt, die de passagiers aan boord neemt en gaat afzetten in…

Italiaanse havens. Ziet u daar ergens een ‘redding’ in? Wij niet, maar het zal aan ons liggen.

Tweet van John wie?

De technieken die de VRT gebruikt om aan gemanipuleerde sfeerschepping of ‘framing’ te doen tegen Donald Trump zijn vrijwel eindeloos. Eén daarvan is de indruk wekken dat Trump dan wel democratisch verkozen is, maar dat eigenlijk iedereen die ertoe doet in de VS zich uitspreekt tégen de president. Dus wordt op de VRT een eindeloze reeks ‘sterren’ uit de VS aangehaald die zich via tweets uitspreken tegen Trump. De jongste in het rijtje is de zanger John Legend, die volgens VRT-journalist Edmond Knevels een pakkende tweet heeft gestuurd tegen Melania Trump. John wie? De VRT is zo vriendelijk het ons even te melden: ‘John Legend, bekend van de wereldhits “All of me” en “Love me now”.’ Tja, daar moeten we even bij gaan zitten; Elvis en The Beatles kunnen wel inpakken. Wij melden u ter compensatie graag dat zanger Johnny Pickup uit Tennessee een tweet heeft gestuurd met de tekst: ‘Great job Donald, love you Melania.’ Johnny wie? Geen idee, maar wat de VRT kan, dat kunnen wij beter…

‘Kleine handjes’: tweets omgedraaid Ook bij de tweetrel over Trumps vermeende ‘kleine handjes’ was de VRT-verslaggeving weer om in te kaderen. Het relletje ging over drie op elkaar volgende zaken: ten eerste, het feit dat twee hier volslagen onbekende presentatoren van een tv-ochtendshow de ministers in de regering-Trump hadden opgeroepen tegen hem in opstand te komen; ten tweede, een tweet van Trump tegen de presentatoren; ten derde, een flauwe tweet van de presentatoren die daarop volgde over Trumps zogenaamd ‘kleine handjes’. Drie feiten na elkaar, hoe moeilijk kan het zijn. Toch slaagde de VRT erin de zaak foutief te manipuleren: de tweet over de kleine handjes werd als eerste weergegeven, daarna de tweet van Trump, met dus als conclusie dat die kleinzielige Trump boos was vanwege een tweet over zijn vermeende kleine handjes. U wordt belogen, elke dag opnieuw.

Waarom ik in godsnaam ging kijken naar de vijfde aflevering van een reeks die mij vanaf het begin al weinig zegde?

Reden: om te checken wat computers nu allemaal mogelijk maken op gebied van speciale effecten. Michael Bay, de regisseur, is een expert op dat gebied, of beter, de computerfirma’s waarmee hij samenwerkt. Hij is er in ieder geval schatrijk mee geworden. Samen met James Cameron die met “Terminator 2”, “Titanic” en “Avatar” ook altijd maar grenzen verlegt.

Valt er iets nieuws te bewonderen aan films die overeind worden gehouden door de digitale technologie? Ga naar deze “Transformers” kijken en kruip dan buiten als een murw geslagen filmliefhebber, zeker als je die film ook nog eens wil ervaren in IMAX 3-D. Gedurende twee en een half uur dender je doorheen locaties en een stuk wereldgeschiedenis, met overgangen die je naar adem doen snakken. Pure ergerlijke onnozelheid over historische figuren en het einde van de wereld, aangevuld met de wildste fantasieën en bijeengehouden door robotten, ontploffingen, spectaculaire stunts en, jawel, auto’s als laatste reddingmiddel.

K.T.

Sp.a duikt onder de 10 procent in de peilingen

Hedendaagse horror

Dallila lacht niet met Suske en Wiske

Horrorfilms zijn niet mijn ding, maar deze film wil ik graag de aandacht geven die hij verdient. Des te meer omdat regisseur Trey Edward Shults geen beroep doet op de gemakkelijke angsttrucs van het genre.

In het begin van de film zitten we met een gezin in een hermetisch afgesloten huis in een bos. Buiten heerst een dodelijke en besmettelijke ziekte, maar als een ander gezin aanklopt voor hulp, kan de vader haast niet anders dan hen onderdak geven. Des te meer omdat de nieuwelingen vers voedsel bij hebben. Wat volgt is een huiverige confrontatie tussen personages die je de stuipen op het lijf jaagt.

Aanvankelijk is het niet meer dan dat, maar langzaam bouwt Shultz zijn film zo op dat “It Comes at Night” een metafoor wordt voor de wereld van vandaag. Een wereld in crisis, waarin (religieuze) oorlogen en aanslagen, financiële en politieke belangen miljoenen mensen op de vlucht drijven. Mensen die we wel willen helpen, maar eigenlijk niet graag aan onze deur zien staan.

Het zijn grote woorden voor een film die in de eerste plaats zijn afkomst – horror en angst als genremiddelen – niet wil verloochenen, maar anderzijds die middelen gebruikt om iets zinnigs te zeggen over de wereld waarin we leven.

K.T.

Dalilla Hermans is een zwart meisje dat in 2014 wereldberoemd werd in Vlaanderen nadat ze het ‘racisme’ van de Vlamingen gehekeld had en zowaar zelfs beweerde dat stoute skinheads haar in haar jeugd in de Kempen hadden ondergeplast. Wij geloofden van dat verhaal geen sikkepit, want geen klacht en geen proces, maar deden een voorspelling: een zwarte madam die zichzelf in de aandacht praat met gruwelverhalen over ‘racisme’, daar gaan we nog van horen. En zie, het is zover: Dallila heeft een boek uit over haar ongetwijfeld boeiende leven, dat meteen een uitgever vond, Manteau. Om de verkoop van het boek wat kracht bij te zetten, trok ze onlangs dapper ten strijde tegen een nieuwe misdaad tegen de mensheid: in de nieuwste Suske en Wiske wordt een zwarte afgebeeld met, jawel, dikke lippen. Schande, volgens Dalilla, het moet gedaan zijn met zoveel racisme. Op de webstek van Manteau wordt zij omschreven als volgt: ‘Dalilla zou bovenal zichzelf niet zijn als er af en toe niet gelachen mag worden.’ Juist, behalve dan met Suske en Wiske, dus.

Trump slaat CNN ko?

Volgens het journalistenheir moet er moord en brand geschreeuwd worden over ‘het filmpje van Trump waarin die een journalist van CNN tegen de grond mept en zo geweld tegen journalisten rechtvaardigt’. Tja, de context van het verhaal ziet er toch weer helemaal anders uit. Sinds de democratische verkiezing van Donald Trump voert de linkse pers in de VS een ongeziene hetze, waarbij beweerd wordt dat mensen rond Trump voor de Russen zouden werken. CNN ging daarbij héél ver: het beschuldigde een vertrouweling van Trump, Anthony Scaramucci, van het samenwerken met een Russisch investeringsfonds. De man ontkende, en CNN haalde bakzeil: het verhaal bleek verzonnen, en twee CNN-journalisten en een directeur werden ontslagen. In zo’n situatie is Trump geen man die ‘het geknakte riet niet breekt’: hij bestempelde CNN als ‘Fake News Network’, en tweette een oud filmpje uit 2007. Dat filmpje is in de VS welbekend, daterend van lang voor Trumps politieke activiteit, en toont een scène waar in de marge van een worstelwedstrijd Trump zogezegd Vince McMahon tegen de vloer mept met een getrukeerde worstelbeweging. Vince McMahon is de baas van de Amerikaanse Worstelfederatie, en dus schatrijk en bekend. Voor de gelegenheid was deze keer op het hoofd van McMahon het CNN-logo gemonteerd. Een grap dus, duidelijk herkenbaar voor een Amerikaans publiek, waarmee Trump lachend zegt: “ik heb ze zoals in een worstelwedstrijd tegen de mat gekregen.” Wie daar een oproep tot geweld tegen journalisten in ziet, is wellicht een beetje verzuurd door de nederlaag van Crooked Hillary…

Doodziek Zegt Liu Xiaobo u iets? Die man is een mensenrechtenactivist in China en het hoeft dan ook niet te verbazen dat hij in de gevangenis zit, sinds 2009. De 61-jarige Liu is een Nobelprijswinnaar, sinds 2010, maar omdat hij in de cel zat, kon hij die onderscheiding niet in ontvangst nemen. Zijn vrouw Liu Xia staat sindsdien onder huisarrest.

Liu Xiaobo is al enige tijd zwaar ziek. In de gevangenis werd hij primitief behandeld voor leverkanker. Na aandringen van de Verenigde Staten en de Europese Unie werd hij naar een ziekenhuis in Shanghai overgebracht. Pas vorige maandag werd hij voorwaardelijk vrijgelaten. Hij is terminaal en betekent dus geen gevaar mee voor de Chinese communistische overheid.

150 Nobelprijswinnaars hebben de Chinese president Xi Jinping opgeroepen om Liu Xiaobo naar de VS te laten vertrekken voor een behandeling. Maar dat wordt door de Chinezen geweigerd. Stel u voor dat dit in Amerika zou gebeuren en dat president Trump zou weigeren een zieke gevangene te laten vertrekken. We wachten vol ongeduld op de eerste protestbetogingen voor de ambassade van China, met Peter Mertens, Abou Jahjah en Almaci Meyrim op kop…

It Comes at Night

Vlaanderen zendt zijn zonen uit

Matthias Schoenaerts Geloof het of niet, ik stap verleden week mijn oude vertrouwde droogkuis annex strijk binnen en sta daar oog in oog met Matthias Schoenaerts. Het is te zeggen, voor mij is een jonge gast aan de toog bezig met een stapel kleren.

Dat duurt een tijdje en intussen stappen nieuwe klanten binnen. Dan draait de man aan de toog zich om en verontschuldigt zich dat het zo lang duurt. Ik zeg: “Matthias Schoenaerts?” En hij antwoordt: “Himself.” Zo zie je maar dat ook “wereldsterren” moeten zorgen voor hun was en strijk. Net zoals gij en ik.

Achteraf zegt de gerante: “Ja, die dropt hier regelmatig binnen. Komt altijd ergens vandaan en heeft dan een stapel kleren bij. Toffe gast!” Ik dacht: maar ik heb al maanden niks meer van hem gehoord, wat heeft hij dan intussen gedaan? Even kijken op internet en ja, dan blijkt dat zijn agenda behoorlijk gevuld was. Ik weet ook wel dat sommige films een lange afwerking nodig hebben en dat andere quasi onmiddellijk in de zalen belanden, waardoor een paar films tegelijk voor een momentum zorgen en dan de windstilte volgt.

Inmiddels heeft Schoenaerts “Le fidèle” gemaakt met regisseur Michael “Rundskop” Roskam, die dit najaar in de zalen komt. De opnamen van “Radegund”, met niemand minder dan Hollywoodlegende Terence Malick in de regisseursstoel, zijn ook achter de rug, net zoals die van “Our Souls at Night”, waarin hij de zoon speelt van Robert Redford en Jane Fonda. Maar de film waar het meest naar uitgekeken wordt, is “Kursk” – over de ramp in 2000 met die Russische onderzeeër - in een regie van Thomas “Festen” Vinterberg (het is hun tweede samenwerking), waarin hij de kapitein vertolkt en Colin Firth en Léa Seydoux als tegenspelers heeft.

Schoenaerts vertolkte opnieuw een Rus in de thriller “Red Sparrow”, die volgend jaar in de bioscoop wordt verwacht.

In voorbereiding zijn “Mustang” en “Heavy Metal”, waarin hij respectievelijk een autorenner en een drummer vertolkt (wat je als filmacteur niet allemaal onder de knie moet krijgen!). Ook aangekondigd is “Territoires”, een politiethriller.

Maar wat een beetje als een schaduw over de voorbije jaren hangt, is een prestigieuze Amerikaanse miniserie “Lewis en Clark”, over twee Amerikaanse ontdekkingsreizigers, waarvan de financiering maar niet van de grond lijkt te komen.

Hoe dan ook: goed bezig!

K.T.

Actueel

6 juli 2017

Politieke correctheid troef in Zuid-Afrika Helen Zille, premier van de West-Kaap en oud-voorzitster van de Democratische Alliantie (DA), veroorzaakte een rel die de overwinningsroes binnen Zuid-Afrika’s grootste oppositiepartij - na de successen bij de lokale verkiezingen van 2016 - flink heeft getemperd. Eind maart liet Zille op Twitter weten dat de onafhankelijke rechtspraak en de infrastructuur, watervoorziening en gezondheidszorg in het land duidelijk aan de koloniale tijd te danken zijn.

Prompt kreeg ze bakken kritiek over zich, te meer omdat ze niet bereid was onvoorwaardelijk haar excuses aan te bieden. Aanvankelijk werd dan ook door de huidige DA-partijleider, Mmusi Maimane, meegedeeld dat Zille uit al haar (partij)functies was geschorst en ze zich zou moeten verantwoorden. Maar zover kwam het niet. Waarschijnlijk onder druk verontschuldigde ze zich uiteindelijk toch, terwijl ze de strenge eisen die haar werden opgelegd aanvaardde. Ze blijft weliswaar haar functie van West-Kaapse premier behouden, maar zal geen rol meer spelen in de besluitvorming van de partij. Tevens moet ze elke politieke verklaring die ze op nationaal niveau zou willen afleggen eerst aan de partijtop voorleggen.

Niet de eerste maal Helen Zille is niet de eerste binnen de DA die uitspraken doet die dwars staan op de politieke correctheid. Midden 2015 was er heel wat te doen om de rede van Allister Sparks, in de apartheidstijd hoofdredacteur van de kritische krant Rand Daily Mail. Hij had Hendrik Verwoerd vermeld in een lijst van intelligente personen die hij had gekend. Die uitspraak nota bene op de DA-verkiezingsconferentie waar Zille door de huidige partijvoorzitter (Maimane) werd opgevolgd - zette heel wat kwaad bloed. Temeer omdat Sparks’ lijst alleen maar

“De religie van de vrede” Oef! De ramadan is voorbij. Dit jaar ging het nog relatief rustig. Er werd afgeklokt op 174 aanslagen gepleegd door jihadstrijders.

Dat zijn bijna zes aanslagen per dag. Daarbij vielen 1.595 dodelijke slachtoffers. Vorig jaar waren de moslims ijveriger: 238 aanslagen tijdens de ramadan, met 1.850 doden. De klad zit er een beetje in.

Volgend jaar zal de score ongetwijfeld weer hoger liggen, als IS nog meer strijders heeft overgebracht van Syrië en Irak naar Europa, dat voor hen een heerlijk jachtreservaat is, vol ongewapende ongelovigen, die zich als schapen laten afslachten.

De cel in voor verduistering Ahmed Aboutaleb, de burgemeester van Rotterdam, geldt als voorbeeld van een geslaagde integratie van een Marokkaanse migrant. Veertig jaar geleden kwam hij in Nederland terecht samen met zijn ouders.

Een broer is niet verantwoordelijk voor de daden van zijn zuster, dat klopt. Maar we willen toch meegeven dat vorige week zijn jongere zus, Latifa Aboutaleb, veroordeeld werd tot een gevangenisstraf van drie maanden en drie maanden voorwaardelijk voor het verduisteren van ruim 63.000 euro.

Latifa Aboutaleb was penningmeester van de Stichting Noord Bruist; zij had als enige een bankpas. Stichting Noord Bruist organiseerde een muziekfestival dat moest laten zien hoe gezellig de deelgemeente Noord in Rotterdam wel niet is. Ze gebruikte het geld voor privé-uitgaven zoals kleding, vakanties, huur en boodschappen en vermoedelijk versluisde zij ook geld naar haar noodlijdend callcenter.

Latifa kwam al eerder in opspraak. In haar bedrijf, Oli’s Callcenter in Rotterdam, zouden blinden en slechtzienden aan het werk geholpen worden. Allerlei sociale verenigingen, stichtingen en fondsen doneerden samen zo’n 150.000 euro voor het sociale project.

Desalniettemin kwam van het opzet niets in huis. Het callcenter heeft intussen de boeken gesloten. Waar dat geld naartoe is, is het onderwerp van een volgend gerechtelijk onderzoek.

Rood gejammer De sp.a zakt in de peilingen onder de magische drempel van 10 procent. Leedvermaak is een zonde, maar dit keer hebben we ons hartstochtelijk aan die zonde overgegeven.

Het is een tikje hallucinant Crombez nu te horen jammeren over het feit dat zijn sp.a

blanken omvatte. Uiteindelijk eindigde de rel met de traditionele excuses, tot tweemaal toe zelfs, en de toevoeging dat hij ook Mandela e.a. had kunnen vermelden.

Die zaak was maar pas bijgelegd of Dianne Kohler Barnard, DA-parlementslid en voor die partij verscheidene malen “schaduwminister”, schoot op haar beurt in de roos. Zij gaf immers haar goedkeuring aan een bericht op Facebook waarin stond dat Zuid-Afrika onder PW Botha beter af was geweest dan onder de “huidige ANC-schurken”. Partijvoorzitter Maimane kwam toen onder sterke druk om haar uit de partij te zetten, maar uiteindelijk werd alles beperkt tot een eis om excuses, een boete, het uitzetten uit alle partijfuncties en… een verplichte cursus hoe zich te gedragen op de sociale media. Kohler Barnard ging echter in beroep, zodat de zaak voor een periode van vijf jaar werd uitgesteld. Al liep dat hele geval met een sisser af, het zette wel de samenwerking met het in 2008 van het ANC afgescheurde COPE op de helling, terwijl Maimane in de ogen van minstens één analist zwak overkwam.

Het begin van het einde voor Zille?

Uiteindelijk bleken beide personen niet belangrijk genoeg om de partij echt te scha-

den. Die affaires stonden de successen bij de lokale verkiezingen in augustus vorig jaar niet in de weg. Zille is echter een ander paar mouwen. Het vermelde junicompromis is volgens veel waarnemers slechts een kortetermijnoplossing. Maar het kwam alleszins geen dag te vroeg. Volgens een peiling uitgevoerd door de DA zou immers de helft van de zwarte DA-kiezers na haar tweet overwegen om niet meer op de partij te stemmen. En zelfs onder de blanke DA-aanhangers zou Maimane nu populairder zijn dan Zille. Men heeft dan ook goede redenen om aan te nemen dat de carrière van de vernederde ex-partijvoorzitster op haar einde loopt.

Het staat trouwens zo goed als vast dat meer dan één topfiguur van de partij hoopt dat Zille vroeg of laat de eer aan zichzelf zal houden en zal aftreden. Dat ze in het verleden niet steeds vrienden heeft gemaakt door haar soms autoritaire optreden, zal wel een rol spelen. Tevens vielen de visies van Zille en Maimane – o.a. over de komende nationale verkiezingen in 2019 – niet steeds samen. Alleszins zal een eventueel verdwijnen van Zille het de huidige voorzitter gemakkelijker maken.

Einde van het oude liberalisme Al bij al kan men zich afvragen wat Zille bewogen heeft haar “kolonialismetweet” de wereld in te sturen. Tenslotte kon ze in de jaren zeventig en tachtig een indrukwekkend ‘progressief palmares’ voorleggen. Als lid van de Black Sash, de vrouwenbeweging tegen apartheid, als actieve kracht in de End Conscription Campaign, die jonge blanken wilde aanzetten de dienstplicht te ontduiken, maar vooral als

11

journaliste bij de Rand Daily Mail (Sparks was haar chef). Daar maakte ze in 1977 wereldkundig dat de dood van de Zwarte Bewustzijnsactivist Steve Biko niet het gevolg was van een hongerstaking, zoals de autoriteiten beweerden, maar van politiegeweld. Daarmee heeft ze het die blanke overheden toen niet gemakkelijk gemaakt.

Men vergeet daarbij echter, aldus Christi van der Westhuizen, professor in sociologie aan de universiteit van Pretoria, dat de voorloper van de DA, de Progressieve Partij, onder leiding van Helen Suzman, toen enkel uit blanken bestond en dat dit niet enkel het gevolg was van de toenmalige politieke regels (in de apartheidstijd konden alleen blanken in de Volksraad zetelen). Ook die partij was ervan overtuigd dat aan de zwarten geen stemrecht kon worden verleend zolang die niet met een zeker onderwijspeil en bezit van eigendom konden uitpakken. En, volgens van der Westhuizen, hoewel Zille toen als jonge activiste met die opstelling niet helemaal akkoord ging en de Democratische Alliantie onder haar voorzitterschap (2007-2015) haar imago van blanke partij meer en meer begon af te gooien (wat geleid heeft tot de aanstelling van Maimane in 2015), geeft ze door haar omstreden tweet toch de indruk dat zwart Afrika zonder de koloniale periode nooit ‘modern’ had kunnen worden. Met andere woorden: blijkbaar heeft ook zij zich niet geheel van het verleden kunnen losrukken.

Of Zille vanuit het standpunt van haar partij verstandig heeft gehandeld is één ding, de discussie rond wie gelijk heeft in deze materie is iets anders. Zeker is dat Zuid-Afrika nog niet rijp is voor een genuanceerde visie op de apartheidstijd. Voorlopig is het enkel politieke correctheid die ook hier de klok slaat.

Jan van Aerschot

deelt in de klappen die de PS heeft gekregen na de recente corruptieschandalen. Dat is hypocrisie van CD&V-niveau.

De “Vlaamse” socialistische partij en de Waalse socialistische partij waren altijd twee handen op één buik. Beide partijen bestaan als afzonderlijke entiteiten sinds 1945. Dus 72 jaar lang.

Al die tijd zaten ze altijd samen in de regering, of samen in de oppositie, behalve een korte periode van 21 december 2007 tot 6 december 2011. Dat was in de tijd van de overgangsregeringen - Verhofstadt III, Van Rompuy I, en Leterme I en II -, toen België in vier jaar tijd vier regeringen versleet.

De “Vlaamse” en de Franstalige socialisten zijn 68 jaar lang bloedbroeders geweest en ze hebben de winsten van hun graai- en smeergeldpolitiek verdeeld.

Kan het dan verbazen dat de corruptie van de enen ook op de anderen afstraalt?

Leeuwenvlaggen in Dilbeek zouden gewoon hun eigen koers varen en eerder toevallig bepaalde zaken samen goedkeuren. Fractievoorzitter Luc Deleu stelt bovendien dat de N-VA nauwelijks iets realiseert inzake Vlaams beleid in Dilbeek omdat de coalitiegen en enkele grote projecten uit de planning partners het daarover niet eens zouden raken. te schrappen. Maandenlang probeerde burgeWind in de zeilen meester Segers een modus vivendi te vinden De uitleg van Open Vld is weinig geloofwaaren werd achter de schermen overleg gepleegd dig, zeker wat betreft de samenwerking met het over de begroting. Dat mondde in mei uit in een gezamenlijk goedgekeurd, maar afgeslankt UF. De Open Vld gebruikt het UF wel degelijk budget voor 2017. Bij de jongste gemeenteraad om de agenda te bepalen en uit alles blijkt dat zat het spel opnieuw op de wagen. Actievoer- achter de schermen met die partij intens overlegd wordt. ders van VVB, Davidsfonds en Marnixring hadHet grote gevaar is dat het UF hiermee legitiden op de trappen van het gemeentehuis met miteit krijgt. Mede omdat de partij systematisch leeuwenvlaggen postgevat om te protesteren buiten het bestuur gehouden wordt (buiten de tegen het bondgenootschap van Open Vld en faciliteitengemeenten uiteraard), heeft ze bij UF, waarbij de VLD’ers werden uitgejouwd. In de jongste gemeenteraadsverkiezingen in heel de raadszaal deelde de N-VA-fractie aan de wat gemeenten van de Vlaamse Rand kiezers en raadsleden van Open Vld een leeuwenvlag uit. zetels verloren. In Dilbeek behaalde ze nog 12 Jef Valkeniers, die als 84-jarige nog altijd in de procent (ze komt van 15) en 4 zetels. Door evengemeenteraad zetelt, schoot in een furie en wel systematisch beroep te doen op haar steun, smeet de leeuwenvlag in het gezicht van bur- wordt het Union des Francophones dankzij Open gemeester Segers. Onze brave vriend miste dus Vld opnieuw relevant. Dit kan ervoor zorgen dat een kans om zich waardig te gedragen. het UF weer aantrekkelijk wordt voor anderstaBij de meerderheidspartijen N-VA, CD&V- lige kiezers en de wind in de zeilen krijgt, en niet DNA en Groen-sp.a is men woest om het alleen in Dilbeek. opportunistische gedrag van Open Vld, omdat Laten we hopen dat de Vlaamse partijen van die partij herhaaldelijk de hand kreeg uitge- Dilbeek gebruik maken van de zomervakantie stoken voor overleg, maar in de praktijk veel- om mekaar eens diep in de ogen te kijken en te vuldig blijft samenspannen met het UF. Bij de werken aan een duurzame oplossing. Het is voor Open Vld ontkent men dat er afspraken worden niemand goed dat de chaos blijft aanhouden. gemaakt met de Franstaligen. Beide partijen

BL

De gemeenteraad van Dilbeek is vorige week op zijn zachtst gezegd bijzonder turbulent verlopen. Er werd zelfs gesmeten met de leeuwenvlag. Bij gebrek aan een meerderheid is de gemeente al maandenlang stuurloos. Met de hulp van Open Vld kan de Union des Francophones (UF) helaas een hoofdrol spelen in dit verhaal.

Na de overstap van Jef Valkeniers van de Volksunie naar de VLD in 1993 was die partij jarenlang ‘incontournable’ in Dilbeek. Tussen 1995 en 2012 leverde de VLD met Stefaan Platteau onafgebroken de burgemeester. Die man is evenwel allesbehalve Vlaamsgezind.

Hij stond er zelfs om bekend dat hij Franstalige inwoners naar de mond praatte tijdens zijn dienstbetoon. In 2012 ontstond een zeer nipte meerderheid van N-VA, CD&V-DNA en Groen-sp.a, en kon Open Vld als grootste fractie (13 zetels op 35) naar de oppositiebanken verwezen worden. Vlaams Parlementslid Willy Segers van N-VA (8 zetels) is er sindsdien burgemeester.

In september stapte raadslid Jos Crabbe echter over van CD&V naar Open Vld, nadat hij zes jaar eerder de omgekeerde beweging had gemaakt. De nipte coalitie van 18 zetels op 35 verloor door zijn overstap haar meerderheid.

Meteen ging de Open Vld voluit in de tegenaanval. Daarbij werd schaamteloos beroep gedaan op de steun van het UF, zodat die partijen vanuit de oppositie sindsdien in Dilbeek de lakens uitdelen.

Valkeniers in actie Zo slaagden ze erin de belastingen te verla-

12

Cultuur

Biepoost: duif is dood Vorige week kon u in deze kolommen lezen dat zes briefomslagen, in 2014 in Canada onbesteld, op mijn bureau terechtkwamen. Na drie jaar omzwervingen kwamen de onbestelde nummers terug bij mij terecht.

Uit het verre Canada kreeg ik een reactie per mail: de lezer in kwestie is blijkbaar nog steeds lezer van ons blad.

Pallieterke, Mag ik even het verhaal/lijdensweg (mét lange ij) afmaken van jullie lezer uit Canada? Ja, ik ben het geweest die voor ik naar ginds vertrok, een abonnement heb genomen.

Je schreef april/mei 2014, maar al geruime tijd daarvoor kreeg ik nauwelijks nog ‘t Pallieterke doorgestuurd; begin 2014 kwamen er amper nog 2 op 5 ‘t Pallieterkes nog door, nadien zelfs nog minder... Enkel de eerste twee maanden van mijn abonnement kreeg ik wekelijks trouw ‘t Pallieterke in de bus zoals het hoort; nadien onregelmatig en veel tegelijk, later nog af en toe nog eentje, ...en de rest? Tja, mij ook een raadsel...

Om een verhaal kort te maken: om die reden nam ik ook de moeite niet om een adresverandering aan jullie door te geven, want waarom ook? De Canadese post was wel op de hoogte van mijn verhuis, maar dat even terzijde. Dat “Return to Sender” is voor mij dan ook een raadsel. Toch wel straf dat die ‘t Pallieterkes pas na drie jaar opnieuw opduiken, gelet op de datum van verhuis. Die omslagen worden nog historisch...

Hoe dan ook, inmiddels (moet zoiets vanaf einde maart 2014 geweest zijn) had ik andere middelen gevonden om jullie wekelijkse lectuur in Canada te krijgen. Goed voor mij, én voor jullie trouwens. Vrienden kochten trouw elke week bij de dagbladhandel (in België) een exemplaar en stuurden die mij in een anonieme omslag toe. Vanaf mei 2014 werkte dat system vrijwel perfect en kreeg ik zo op wekelijkse basis toch nog mijn portie Vlaanderen geserveerd. Leuk om wat nieuws van het thuisfront te horen... Pikant detail: één enkele keer heb ik een opengescheurde omslag toegestuurd gekregen met een verfomfaaid ‘t Pallieterke doordrenkt met gedroogde hondenkwijl (inclusief etensresten). Blijkbaar worden regelmatige zendingen (afzender/ontvanger) serieus gescreend en apart behandeld bij aankomst in Canada…

Nee, het is dus niet de Canadese post die hier in de fout was, wel de Belgische postdiensten (alweer?), want anders dan in België nemen ze klachten aangaande niet-bedeling erg serieus. En geloof me, ik heb het laten nagaan.

Met Vlaamse groet, Een trouwe lezer sinds zijn prille jeugd. Nu woonachtig in Canada.

Gisteren kreeg ik telefoon van een lezer uit Kuurne: die wist trots te melden dat hij vorige week voor de allereerste keer dit jaar zijn ’t Pallieterke op donderdag had ontvangen zoals het hoorde. Alle andere weken had hij het pas op vrijdag of later ontvangen. Nu zit hij nog wel te wachten op het nummer van twee weken eerder, want dat is nog steeds niet toegekomen.

Ziek Vorige vrijdagnamiddag: telefoon van een lezer uit Anderlecht, ja, ook daar hebben we lezers. Geen ’t Pallieterke in de bus, en ook niet op vrijdag. Onze lezer belt naar zijn postkantoor en hij krijgt dit antwoord: “Mijnheer, de postbode is onwel geworden op zijn ronde. En we hebben niet direct een vervanger.” Dat iemand ziek wordt, kan natuurlijk altijd gebeuren, maar voor een bedrijf met 23.000 werknemers is dat toch een bedenkelijke uitleg. O ja, ook op vrijdag werd geen vervanger gevonden en kreeg onze lezer helemaal geen post in zijn brievenbus. Het doet me denken aan een sketch van Toon Hermans: “Duif is dood, meneer.”

Een lezer uit Lembeke meldde me vrijdagnamiddag dat hij het nummer van die week ontvangen heeft, maar dat hij nog altijd zit te wachten op het nummer van de week ervoor. Hij heeft daarvoor al eens met ons secretariaat gebeld, en we hebben toen een extra nummer opgestuurd. Maar ook dat tweede nummer is, na exact een week, nog steeds niet toegekomen.

In Schaarbeek hebben we een abonnee, een parlementslid nog wel, en al driemaal is haar exemplaar bij ons terugbezorgd, met de melding: ‘adres onvolledig’. De gegevens op het adresblad zijn nochtans elke week hetzelfde, want die komen op dezelfde wijze uit onze computer. Waarom is het adres dan de ene week onvolledig, terwijl andere weken ’t Pallieterke daar wel in de bus gestoken wordt?

Vakantie Het zal er de komende weken niet op verbeteren, dat weet ik nu al. De vakantieperiode is immers aangebroken, en dat betekent dat veel jobstudenten en interims worden ingezet als postbode. Die krijgen nauwelijks een opleiding van Bpost. Resultaat: deze week staken in de brievenbus van mijn bejaarde moeder, die op huisnummer 70 woont, vier brieven bestemd voor de bewoners van nummer 35. En die wonen 100 meter verder in de straat. Uw dienaar - met een goed hart én een goed karakter - heeft dan maar zelf postbode gespeeld en is de verkeerd bestelde post bij de bewoners van huisnummer 35 gaan afgeven.

Vorige week vernamen we dat de Ombudsdienst voor de Postsector in 2016 zo’n 15.856 klachten over de diensten van Bpost heeft ontvangen. Dat is een stijging van 25 procent tegenover 2015. Let wel, het gaat hier enkel over klachten bij de Ombudsdienst. En dat staat los van uw en mijn klachten bij Bpost zelf of bij uw postbode. Ik weet één zaak zeker: die 15.856 klachten in 2016 zijn slechts een fractie. Er zijn veel meer ontevreden klanten van Bpost.

Vorig jaar is Bpost er niet in geslaagd om PostNL over te nemen. De Nederlanders besefK arl van C amp - hoofdredacteur fen niet aan welke ramp ze ontsnapt zijn.

6 juli 2017

M met andere ogen Na een sluiting van vijf maanden heeft M - Museum Leuven de deuren heropend. Wie dacht dat het museum enkel een opfrisbeurt zou krijgen en dat de permanente presentatie wat herschikt zou worden, kijkt de ogen uit. Beter gezegd: leert met andere ogen naar kunst kijken.

Neem de tijd In het najaar van 2009 opende M - Museum Leuven met een schitterende tentoonstelling over Rogier van der Weyden. Het bestofte en ingeslapen Stedelijk Museum Vander KelenMertens, ondergebracht in het statige woonhuis van de schenkersfamilie, kreeg annex een strakke nieuwbouw van toparchitect Stéphane Beel. Het nieuwe museum, dat vanaf het begin koos voor een combinatie van oude en hedendaagse kunst, heeft zich pijlsnel op de kaart gezet. Op acht jaar tijd telde het meer dan een miljoen bezoekers aan ruim honderd tentoonstellingen.

Vandaag pakt M uit met een compleet nieuwe aanpak. Vergeet het typische museumbezoek: van beeld naar schilderij wandelen, het kaartje lezen, enkele passen achteruitzetten, nog eens kijken en voortstappen.

Het vernieuwde M nodigt uit om langer, beter en vooral ook anders naar de kunstwerken te kijken. De zetels die overal aanwezig zijn versterken die uitnodiging: zet je en neem de tijd.

M heeft het goed gezien. We leven inderdaad in een tijd van razendsnelle en vluchtige beelden. We hebben geen tijd meer om die rustig te bekijken. Soms zijn het kleine dingen die de M-bezoeker aanzetten om langer bij de werken stil te staan. Bijvoorbeeld een label waarop de titel van het schilderij ontbreekt, met de vraag om zelf een titel te bedenken. Dan moeten we het werk wel heel grondig observeren.

Bezoeker wordt curator Een mooi voorbeeld van de nieuwe aanpak is de zaal waar M illustreert hoe de presentatie van werken in een museum onze blik manipuleert. Aan de ene kant is de opstelling in het negentiende stadsmuseum te zien. Alle muren hangen van boven tot onder vol met schilderijen. Geen vierkante centimeter blijft onbenut.

Het is een presentatie die overdondert. Aan de andere kant van de zaal hangt een heden-

daagse, overdacht geselecteerde opstelling.

De bezoeker voelt hoe de blik en de interpretatie in een bepaalde richting wordt gestuurd.

Tussen beide presentaties staat een groot aanraakscherm met alle informatie over de negentig werken in de zaal. De bezoeker kan zelf experimenteren met de selectie van de werken, de achtergrondkleuren, de belichting en de ophanging, om zo een tentoonstelling op te bouwen. Dit lukt enkel als je alle werken goed hebt bestudeerd.

Nog een schitterend voorbeeld. M heeft een rijke collectie laatgotische beeldhouwkunst.

Werken van twee oude Leuvense meesters staan opgesteld in één zaal. Aan de muur hangen kruisbeelden van de Meester van de gekruisigde Christus. Ertegenover staan, op een lange altaar-sokkel, prachtige stukken van de Meester van de koude steen (zie afbeelding). De noodnamen tonen aan dat er nog heel veel onzekerheid is over die beeldhouwers. Gaat het echt om twee beeldhouwers?

Of was dezelfde beeldhouwer in twee verschillende ateliers actief? Tussen de beide rijen werken heeft M een vreemde eend in de bijt gestopt. De bezoeker kan die ontdekken door op zoek te gaan naar typische stijlkenmerken van de oude Leuvense meesters. Dit is alleszins veel boeiender en het blijft veel langer bij dan een ellenlange zaaltekst.

Het summum van de tijd nemen om te kijken, is de kamer met slechts één kunstwerk: een kalenderwijzerplaat van omstreeks 1500 uit de Zuidelijke Nederlanden. Dit Europese topstuk was destijds een onderdeel van een uurwerk, vakkundig beschilderd met prenten over het dagelijkse leven. In een zetel kan de bezoeker daar rustig filosoferen over de relatie tussen natuur en tijdsbeleving, over de tijd die toen nog rond was en wij die er een rechte lijn van hebben gemaakt…

MMMV

M - Museum Leuven, Leopold Vanderkelenstraat 28, 3000 Leuven, www.mleuven.be

Geens-straf

Terugkeren, of niet?

“Jongeren”, bijna altijd allochtonen, plegen steeds meer geweld tegen politiemensen, en dat blijft meestal ongestraft. Ongeveer de helft van de klachten van politiemensen wordt gewoon geseponeerd. Minister Geens heeft zich voorgenomen daar verandering in te brengen. “Wij willen dat alles vervolgd wordt”, verklaarde hij heel stoer. Hij tracht alle procureurs-generaal op één lijn te krijgen over een nieuwe omzendbrief, die het vervolgingsbeleid voor geweld tegen de politie strenger moet maken. Ja, ja.

Maar zelfs àls dat lukt, en zelfs àls dat overal consequent wordt toegepast en àls alle daders een paar jaar gevangenis krijgen… zelfs dan zal dat allemaal dode letter blijven. De gevangenissen zitten nu al stampvol. De meeste straffen moeten nooit uitgezeten worden. In het beste geval krijgen de daders een enkelband, wat helemaal géén straf is. Zelfs geen Geens-straf. Het initiatief van Geens is oogverblinding. De echte oplossing ligt elders.

Geef de politie meer bevoegdheden en meer immuniteit van strafvervolging om in geval van agressie onmiddellijk te reageren met goed gedoseerd tegengeweld, bijvoorbeeld met matrakken of gummikogels. Met het huidige systeem van bodycams zijn misbruiken vrijwel uitgesloten. Er zou één heel eenvoudige regel moeten gelden: “Terugslaan mag altijd.”

Zo’n 500.000 Syriërs keerden de afgelopen maanden naar Syrië terug. Verreweg de meeste terugkeerders vestigen zich in gebieden die onder controle staan van de regering.

Daar is het relatief rustig. De terugkeerders komen haast allemaal uit de buurlanden, waar de meeste Syrische vluchtelingen zich bevinden.

Dat is een opvallende vaststelling, maar ze is niet nieuw, zoals journalist Harald Doornbos op Twitter terecht opmerkte. Oorlogsvluchtelingen die in de regio opgevangen worden, keren zodra het rustiger wordt in hun land, of wanneer de oorlog voorbij is, haast allemaal terug.

Vluchtelingen die in Europa worden opgevangen, zo goed als nooit. Doornbos haalt naast Syrië als voorbeelden Afghanistan en Bosnië aan. Hij ging niet dieper in op de oorzaken. Maar het feit dat de opvang in de buurlanden meestal geschiedt in kampen én dat de vluchtelingen daar nooit uitzicht hebben op een permanente verblijfsstatus (laat staan de nationaliteit van het gastland), zal er wel mee te maken hebben.

In Europa hebben vluchtelingen vlot toegang tot huisvesting, onderwijs, sociale zekerheid en uiteindelijk ook papieren. Dat ze daar blijvend van willen genieten, hoeft niet te verwonderen...

Boeken

6 juli 2017

13

Radicalisering ontrafeld Mispak u niet aan de titel: radicalisering gaat in dit boek niet uitsluitend over islamitisch radicalisme, maar radicalisme in het algemeen, dus ook extreemlinks, extreemrechts en nationalistisch extremisme.

De Nederlander Teun van Dongen, docent Integrale Veiligheid aan de Hogeschool Inholland en ex The Hague Center for Strategic Studies, gaat uit van een aantal stellingen: ° het is moeilijk om een definitie te geven van terrorisme, het enige waar we het over eens zijn is dat terroristen politieke doelstellingen nastreven (over religieuze doelstellingen heeft Van Dongen het niet); ° bij terrorisme moet men onderscheid maken tussen langetermijndoelstellingen (in

het geval van de IRA bijvoorbeeld de hereniging van Noord-Ierland met Ierland) en kortetermijndoelstellingen (bv. het stoppen van de discriminatie van katholieken in Noord-Ierland). Terroristen sluiten vaak aan bij groeperingen omwille van kortetermijndoelstellingen zonder dat ze geïnteresseerd zijn in de doelstellingen op lange termijn; ° zowel de “linkse” analyse die stelt dat mensen radicaliseren en terrorist worden omdat ze bijvoorbeeld gediscrimineerd worden, als de “rechtse” analyse die stelt dat een aantal moslims radicaliseren omdat ze beïnvloed worden door extremistische teksten of discours hebben het verkeerd voor, de realiteit zit complexer in elkaar.

Er bestaan 10 verschillende redenen waarom iemand kan radicaliseren, en dat is dan ook meteen de hoofdbrok van dit boek.

Heilstaat Bij de 10 redenen zitten volgens Teun van Dongen 4 politieke redenen en 6 persoonlijke redenen. Verschillende van die motivaties kunnen overigens tegelijkertijd aanwezig zijn bij één en dezelfde persoon. Bij de politieke redenen heb je mensen die willen strijden tegen echte of vermeende repressie (bv. de anarchisten uit vroegere tijden), er zijn zij die strijden tegen het echte of vermeende onrecht dat anderen wordt aangedaan (wat verklaart dat bijvoorbeeld ook goed opgeleide of geïntegreerde mensen kunnen radicaliseren), zij die strijden tegen een echte of vermeende grote samenzwering (bv. de rechtse extremist Anders Breivik) en zij die ijveren voor een heilstaat onder welk etiket dan ook (bv. de Rote Armee Fraktion).

Bij de persoonlijke redenen zijn er zij die streven naar erkenning (bv. Chérif en Saïd Kouachi van de aanslag op Charlie Hebdo), naar zekerheid (omdat ze niet kunnen gedijen in een complexe en steeds veranderende wereld), naar bescherming (volgens Van Dongen is dit de enige van de tien redenen die níét zou gelden voor moslims), zij die zich geroepen voelen om zich op te offeren (vanuit bv. een religieus schuldcomplex), zij die streven naar zelfverheffing (bv. de losers) en ten slotte de radicalen die gedreven worden door sensatiezucht (bv. Mohammed Bouyeri, de moordenaar van filmmaker Theo van Gogh). Wil je efficiënt aan deradicalisering doen dan moet je rekening houden met dit ganse palet aan mogelijke beweegredenen om te radicaliseren (“Tien redenen om een terroristische aanslag te plegen” is dan ook de ondertitel van het boek), en kom je er niet met alleen maar de “linkse” of “rechtse” analyse.

Meer nog, uit deradicaliseringservaringen met niet-islamitische terroristen zouden we lessen kunnen trekken voor het deradicaliseren van islamitische terroristen. Aldus Van Dongen.

Extremistische ideeën verkondigen In de epiloog geeft de auteur nog wat tips hoe de deradicalisering van extremistische moslims aan te pakken. Wat vooral opvalt, is de vaagheid van Van Dongens ideeën. Ook neemt hij stellingen in die bekritiseerbaar zijn, of wat moeten we anders denken van uitspraken zoals “de staat moet zich beperken tot het vervolgen van daders van aanslagen en andere strafbare feiten. De staat mag niet in het kader van terrorismebestrijding ook ideeën als zodanig gaan bestrijden”, “Een bredere opvatting van radicalisering die zich richt op ideeën zonder dat die gepaard gaan met een terroristische intentie, leidt tot de verwerkelijking van het schrikbeeld van de gedachtepolitie die men-

sen bestraft omdat ze ideeën hebben die buiten de mainstream vallen” en “de bestrijding van terrorisme mag geen dekmantel worden voor het uitbannen van onwelgevallige politieke en religieuze overtuigingen”.

Anders uitgedrukt : als moslim mag je om het even welke extremistische ideeën verkondigen, zolang je niet tot geweld overgaat is het al goed. Hoe komt het nota bene dat dergelijke houding enkel wordt ingenomen als het gaat over islamitische extremisten en niet met betrekking tot extremisten van andere obediënties?

Coolsaet Meteen zijn we aanbeland bij de zwakke kanten van Van Dongens analyse: hij houdt geen enkele rekening met de rol van extremische websites, preken in moskeeën, de inhoud van de schoolboeken godsdienst in islamitische landen, reactionaire islamitische lectuur in de islamitische boekhandels wereldwijd, de tribale mentaliteit in een aantal moslimgezinnen, het eenzijdige en ongenuanceerde discours met betrekking to Israël, het verspreiden van de mythe als zou het Westen islamofoob zijn, et cetera, in de radicalisering van bepaalde moslims.

Nee, want blijkbaar is het te “rechts” om daar rekening mee te houden. Het is alsof je Mein Kampf massaal zou verspreiden en dan verbaasd zijn dat een aantal rechtse extremisten tot geweld overgaan. Met het ideeëngoed van Teun van Dongen zitten we dicht bij de analyses van een Rik Coolsaet. En dat is niet noodzakelijk een reden voor een denderend applaus.

Lieven van Mele

Teun van Dongen, “Radicalisering ontrafeld”, Uitgeverij AUP (Amsterdam University Press), 2017, 156 blz., prijs: 17,95 euro ISBN: 978 9462 9820 48

Een stevige biografie over Erich Ludendorff De meeste lezers kennen de Duitse generaal Erich Ludendorff (1865-1937) als de overwinnaar van Luik en van Tannenberg in Oost-Pruisen. Beide veldslagen woedden aan het begin van de Eerste Wereldoorlog, in augustus 1914.

Meestal wordt zijn naam samen met die van veldmaarschalk Paul von Hindenburg uitgesproken. Ze vormden een onafscheidelijk duo. Ludendorff was de briljante organisator en strateeg met vooruitziende blik en von Hindenburg schikte zich, en stond pal achter zijn plaatsvervanger. Ludendorff was een keiharde en wraaklustige militair, die weinig of geen medelijden koesterde. Zo stond hij vierkant achter de onbeperkte duikbootoorlog.

Veemmoorden Het was ook Ludendorff die een voorname maar tot op heden weinig gekende rol speelde in de bolsjewistische revolutie van 1917. Hij zorgde er namelijk voor dat Lenin ongehinderd vanuit Zwitserland dwars door Duitsland en Zweden naar Petrograd kon sporen. Of zoals Ludendorffs nieuwste biograaf Perry Pierik kernachtig schrijft: “Zonder Ludendorff geen Lenin en zonder Ludendorff geen Hitler.”

De meeste biografen besluiten hun boek met het einde van de oorlog, in november 1918, toen de wegen van von Hindenburg en Ludendorff zich scheidden. De laatste voelde zich door de eerste verraden. Maar dan begint

biograaf Pierik pas goed op dreef te komen.

Zo stelt hij dat tot 1925 niet Adolf Hitler maar wel Erich Ludendorff in Duitsland de man van radicaal-rechts was. Ondanks zijn falen tijdens het laatste oorlogsjaar, bezat hij in zijn land nog een enorm prestige ter rechterzijde.

Hij steunde de zogenaamde veemmoorden op Karl Liebknecht, Rosa Luxemburg, Walter Rathenau en tientallen anderen. Ludendorff was tevens de complotleider van twee rechtse pogingen tot staatsgreep: de Kapp-Putsch van 1920 en de Feldherrnhalleputsch van 1923.

Telkens ging Ludendorff vrijuit. Justitie waagde het niet om hem te veroordelen - de meeste magistraten waren immers conservatief-rechts ingesteld. Bij leven was hij in Duitsland al een levende legende. Tijdens de eerste naoorlogse jaren was hij de drijvende kracht achter het ontstaan van de zogenaamde dolkstootlegende, waarover hij een aantal publicaties schreef. De hand in eigen boezem steken, was uiteraard geen optie. Daarvoor was Ludendorff een te ijdel man, schrijft zijn biograaf. Schuld aan de nederlaag waren wel de joden, de communisten, de vrijmetselaars, de katholieken en de occultisten. “Das Militär” ging echter vrijuit.

Mathilde Na 1925 staakte Generaloberst Ludendorff zijn actieve politieke activiteiten, en sloot hij zich samen met zijn tweede vrouw, Mathilde von Kemnitz, in een eigen wereld op, vol esoterie en dromerijen over een nieuw Duits rijk.

Er werd zelfs een eigen godsdienstinterpretatie (der Bund für Deutsche Gotterkenntnis) geschapen. Een vloed publicaties, die bij een eigen uitgeverij met Ludendorffs naam verschenen, werd over de aanhangers uitgestort.

Perry Pierik heeft het allemaal uitgepluisd en zorgvuldig uitgewerkt en neergeschreven.

Betreffende de jaren 1919-1937 verrichtte hij werkelijk monnikenwerk. We leren ook tal van figuren kennen uit de naaste omgeving van zijn hoofdfiguur.

In 1935 weigerde Ludendorff zijn naam en steun te verlenen aan een militaire coup tegen Hitler. Begin 1937 vond dan, tot opluchting van beide mannen, een verzoening plaats tussen hem en Hitler. Hierbij waarschuwde de voormalige bevelhebber de voormalige Gefreiter voor een nieuwe oorlog. Een officiële erkenning van zijn beweging volgde. Na zijn dood kreeg Ludendorff een pompeuze staatsbegrafenis.

Perry Pierik schreef een stevige biografie met 1.400 eindnoten - waaruit een heel wat veelzijdiger man tevoorschijn komt dan alleen

maar de veldheer die we tot nu toe kenden.

Enkel moet de auteur bij een eventuele herdruk van zijn boek wat zetduiveltjes uit zijn tekst verwijderen en onder meer Namour, Ieperen en Messines vervangen door respectievelijk Namen, Ieper en Mesen.

Pieter Jan Verstraete

Perry Pierik, “Erich Ludendorff - biografie”, Soesterberg, Uitgeverij Aspekt, 2017, 618 blz. Prijs: 29,95 euro.

ISBN 978 9463 3802 18

Nog is alles niet gezegd…

Joris van Severen blijft voor vriend en vijand een fascinerende figuur. Zijn persoon, zijn gedachten, zijn werk en zijn invloed blijven nazinderen. Jarenlang hebben zijn trouwe volgelingen en bewonderaars daar getuigenis over afgelegd. Vandaag zijn het historici en ‘gewone’ belangstellenden die dat alles proberen te doorgronden en te begrijpen.

Het jaarboek is dan ook altijd een brede waaier van beschouwingen en invalshoeken.

Ook dit jaar levert het Studiecentrum Joris van Severen puik werk en zet het zijn traditie van wetenschappelijkheid, herinnering en kritische zin verder.

Een gegrond commentaar op een bijdrage in een voorgaand jaarboek, een universitaire oefening in historische kritiek op het oorlogsdagboek van Van Severen, een schets van Dinaso-jeugdleider Leo Poppe die in de collaboratie verzeilde, een (bezinnings)tekst van de

leider van de Dinaso’s uit de ‘Romaanse gouwen’ Louis Gueuning, een historiek van het wetenschappelijk werk over Van Severen dat uiteindelijk uitmondt in de werking van het huidige Studiecentrum, een gedicht ter nagedachtenis van Gaby Warris die als jong meisje de slachting in Abbeville meemaakte…

Het meest in het oog springende artikel is ongetwijfeld “He was a Cold Shower Fascist – Een Engelsman over Joris Van Severen”.

Hierin ontleedt Pieter-Jan Verstraete een zeer controversieel artikel uit 1966 in The Times

Literary Supplement waarvan de auteur jarenlang onbekend bleef en waarbij de verdenking jarenlang ten onrechte op Mark Grammens viel. Ook dat klaarde Verstraete voortreffelijk uit. Een afsluitende bijdrage van Romain van Landschoot aangaande de biografische periode 1917-1927 waarin Van Severens evolutie tot een autoritair staatsbestel, gericht op een Nederlands staatsconcept, gestoeld op de leer van het christelijk solidarisme zich ontwikkelde, is - eens te meer - een sterkmaker van dit jaarboek.

Joris van Severen behoort tot de geschiedenis. Zijn dood dateert van 77 jaar geleden.

Zijn volgelingen en de actiegroepen die door hen werden geïnspireerd en zich nog decennia manifesteerden, zijn verdwenen. De jaarboe-

ken Joris van Severen – overigens altijd fraai geïllustreerd – brengen kritisch en behoorlijk objectief de geschiedenis van deze bijzondere figuur en zijn al even markante beweging, die velen hebben geïnspireerd en ook vandaag nog tot de verbeelding spreken. Dit jaarboek is onmisbaar voor wie er zich in wil verdiepen.

Voor wie er voor het eerst mee kennismaakt en meer wil weten, zijn er nog eerdere jaarboeken beschikbaar.

KvdP Joris van Severen. Jaarboek 21. Ieper, 2017. 208 p. Contact: Studiecentrum Joris van Severen, p/a Maurits Cailliau, Paddevijverstraat 2, 8900 Ieper.

Prijs: 29 euro (verzending inbegrepen).

Betalingen via: BE71 0001 7058 1469.

14

Brieven

6 juli 2017

Zijn wij niet in oorlog?

Ook Brussel gevelt

Pallieterke, Sinds enige tijd fiets ik geregeld van Mortsel naar de Bredastraat in Antwerpen. Voor de kenners: langs de spoorweg en via de Dambruggestraat verder naar rechts op Viaduct-Dam, enz. Links ligt Park Spoor Noord. Met deze hete dagen liggen er massa’s mensen te zonnen en te picknicken.

Vanuit de Dambruggestraat ben ik een 50 meter ver naar rechts en wordt gehinderd door een nogal “getinte” jongedame die midden op het fietspad staat en kiekjes aan het maken is met haar veegfoon. Als ik daar grappend een opmerking over maak, glimlacht ze even en stapt wat opzij. Ik vraag haar of mijn haar wel goed ligt. Maar een dertigtal meters verder dringt plots iets tot me door: wie of wat fotografeert ze in feite? Ik stop en kijk om. Buiten de vrouw is er geen kat te bekennen. Ondertussen heeft ze zich wel wat verplaatst en is ze in een andere hoek gaan staan. Wat is ze aan het fotograferen? Een drukverlagingsstation van de gasverdeelmaatschappij?! In het park!

Wat kan een jonge vrouw van Noord-Afrikaanse of Turkse oorsprong dat interesseren?

Wanneer ze merkt dat ik haar gadesla, neemt ze haar minifiets en verdwijnt langs het parallelle fietspad onder Viaduct-Dam. Als ik wat handiger was met mijn veegfoon, had ik wellicht een plaatje van haar kunnen schieten, maar het ontging me.

Wél heb ik de overheid ingelicht mits het noodnummer 101. Als vroeger bedrijfsleider van een bedrijf dat zich vooral met het lassen van gas- en NAVO-pijpleidingen bezighield, ook drukverlagingsstations in onderaanneming, enz., besef ik dat hier meer achter zit.

Het vroegere Distrigaz legde hogedrukpijpleidingen aan, die rond de 16 bar werken. Die druk wordt hier en daar verlaagd naar 1,5 bar en dan via de betreffende drukverlagingscabines nog lager naar distributiedruk.

Zou het kunnen dat men een netwerk de opdracht gegeven heeft om de honderden drukverlagingsstations te documenteren om potentiële doelwitten uit te kiezen?

Deze gastoestellen staan, zeker in de meeste randgemeentes, in open lucht en midden in bebouwde kommen.

In Mortsel staat de grootste op het marktplein, en die wordt regelmatig omringd door allerlei feestelijkheden, wekelijkse markten, enz.

Aangezien de drukverlagers zeer gemakkelijk open te breken zijn, kan gemakkelijk een bom aangebracht worden. Aangezien de gemiddelde burger helemaal niet weet wat er wél of niet thuishoort in een gascabine, kan dit zelfs enkele dagen op voorhand gebeuren. Nader beschouwd, zou je technisch gezien gemakkelijk een ganse reeks kunnen “bebommen”, om ze dan tegelijkertijd, vanuit één punt, radiografisch of telefonisch te ontsteken.

Als wakkere burger zou ik met dit schrijven willen vragen om a.u.b. oplettend te zijn i.v.m. gelijkaardige voorvallen. Zélf zal ik vanaf nu aan dergelijke gasinstallaties een omtrekkende beweging maken. Leo K.E. Aerts - Mortsel

Cumuls een oud zeer Pallieterke, De problemen van de cumuls, vooral door de socialisten, zijn al zeer oud. Destijds stond de lijst met naam en toenaam met al hun bezoldigde mandaten al op de eerste bladzijde van uw en mijn ’t Pallieterke. Koplopers van toen waren Cudell en Simonet uit Brussel met 28 bezoldigde mandaten. Als graaicultuur kan dat tellen. Roger L ambrechts - Wechelderzande

Kruisende woorden oplossing 1064

Pallieterke, Op 11 juli is het feest! Aan de gevels van alle openbare gebouwen en bij vele landgenoten wordt gevlagd met de Vlaamse Leeuw. Het is hét uiterlijk teken van het feest van de Vlaamse Gemeenschap. Onder de slogan ‘Vlaanderen feest!’ wordt in elke gemeente – elk op zijn manier – 11 juli gevierd.

Ook in Brussel, onze hoofdstad, is de zichtbaarheid van onze taal en cultuur noodzakelijk.

Vlaggen, wimpels, ballonnen en bloemen in de gele kleur horen zeker thuis op zo’n feestelijke dag. Daarom de volgende oproep: Zou het niet mooi zijn indien elk huisgezin zijn gevel geel kleurt door gele bloemen in bloembakken of gele bloemen in vazen op de vensterbanken te zetten? Jaren geleden opgemerkt in een bepaalde straat in Mechelen en een drietal jaren reeds hier en daar in Vlaanderen, kan en mag Brussel zeker niet achterblijven. Al wie de Nederlandse taal koestert, doet mee. Het is een teken van onze verbondenheid en samenhorigheid. Naar analogie met ‘Vlaanderen vlagt’ kunnen we een nieuwe activiteit toevoegen: Vlaanderen gevelt!

Rita Harnie - Sint-Agatha-Berchem

N-VA integreert (heel) snel Pallieterke, Het is opvallend dat de kloof tussen wat men zegt en wat gedaan wordt door de N-VA-politici steeds groter wordt. Het Nieuw-Vlaams Magazine, het partijblad, wordt mooi en zeer professioneel maar ook uiterst propagandistisch gemaakt en vertelt dus niet de totale waarheid.

Vooral inzake de bevoegdheden van het Vlaams departement Binnenlandse Zaken en Woonbeleid valt dit verschil op. Nadat de socialisten decennialang het woon- en mediabeleid hebben bepaald, hoopten we ter zake op een belangrijke verandering. De vaststellingen zijn echter teleurstellend. Er zijn in Vlaanderen ongeveer 550.000 huurwoningen. Vorig jaar verdwenen er ongeveer 22.000 van de private huurmarkt. Wat is de oorzaak hiervan?

Oudere verhuurders verkochten hun te verhuren woning omdat ze het beu zijn fiscaal uitgeperst te worden. Een huurwoning wordt in Vlaanderen vijfmaal belast, enig in Europa.

De huidige huurwet beschermt overduidelijk de huurder.

Allerlei socialistische overheidsinitiatieven (huurdersbonden, SVK’s, wooninspectie) staan uitsluitend ten dienste van de huurder.

Nieuwe decreten in verband met woonbeleid zijn steeds ten laste van de verhuurder en dan vraagt men nog om betaalbare, goede en voldoende woningen! Hoe is dit te realiseren?

Minister Homans zorgt terecht en eindelijk voor een strengere en rechtvaardige toegang tot een sociale huurwoning, en investeert in innovatie, maar ze durft blijkbaar geen grote kuis houden in het beheer van de socialehuisvestingsmaatschappijen.

Ook in de subsidiëringspolitiek van bijna uitsluitend linkse organisaties, die maar een beperkt deel van de publieke opinie vertegenwoordigen, komt er weinig verandering ondanks forse uitspraken. Zo kunnen Unia, de Liga Mensenrechten, Vluchtelingenwerk en het Minderhedenforum rekenen op behoud en zelfs uitbreiding van de staatssteun.

Ondanks de duidelijke vijandigheid van die gesubsidieerde groepen tegenover de N-VA volgt geen plan om aan hun antidemocratische houding een einde te maken. Zelfs betreffende de transgenderwet, die indruist tegen onze Vlaamse cultuur, volgt N-VA de politiek correcte lijn. Is die lobby dan zo sterk? Dan gaan we nog niet in op de stilte inzake communautaire doelstellingen. Het N-VA-programma geniet de steun van vele Vlamingen, nu nog de uitvoering.

Piet Cleemput - Eischen

I

N E E

R

F

X

E N N X E N N A X

A

L

S

A

T

Gulden Sinjoren weer bij Conscience Lezers van dit blad die jarenlang de Slag der Guldensporen hebben herdacht op het vertrouwde Conscienceplein, in de schaduw van de barokke Carolus Borromeuskerk bij het standbeeld van de man die zijn volk leerde lezen, zullen met plezier vernemen dat zij daar op 11 juli aanstaande opnieuw massaal welkom zijn.

Op het programma van 14 tot 17 uur staat: strijdrede van Willy de Waele, voorzitter Overlegcentrum Vlaamse Verenigingen, gelegenheidsrede van Johan Vanslambrouck (Voorpost en IJzerwake), samenzang o.l.v. Erik de Quick met bezielde en bezielende medewerking van De Vlaamse Skalden en de VNJ-muziekkapel.

Gulden Sinjoren en Voorpost nodigen uit en Vlaams & Neutraal Ziekenfonds ondersteunt.

Afwezigen zullen (andermaal) ongelijk hebben. Blijf dus in géén geval afwezig!

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom €€

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE ABONNEMENTEN HOTEL

T

O X

Pallieterke , De Britten zeggen het visserijakkoord met een aantal EU-landen op. Ook met de Vlaamse visserij! Het lijkt erop dat premier May het erg hard wil spelen in de Brexit-besprekingen, tegenover evenzeer hardliners Verhofstadt en co.

Wordt de kleinere Vlaamse visserij opgevreten door het gevecht tussen de grote haaien?

Want wij halen nu… 60 procent van onze totale vangst uit Britse wateren. Bij Engelse vissers horen we al langer “We take back our waters/ our fish.” Je kon dat afdoen als stoer visserslatijn, maar nu heeft de Britse minister voor Visserij de toelating, die sinds 1964 bestond, wel opgezegd.

Dat is een ramp voor onze vissers, die nog maar tot aan de Franse golf van Biskaje zouden mogen vissen. Hoog tijd voor de Vlaamse zeevisserij om - samen met de ook geviseerde Nederlanders - met de Britten een eerlijk handelsakkoord te sluiten, zonder de bemoeienis van de schoonmoeders in EU-Brussel. Onze visserij is economisch enorm belangrijk voor Zeebrugge, Oostende en Nieuwpoort.

Is er reden tot paniek? Goeie vraag, als je weet dat de bevoegde Vlaamse minister Schauvliege besliste om vanaf dit jaar 60 jobs bij de Dienst Zeevisserij van Oostende naar Brussel

te verhuizen. Die zou tegen 2019 de facto afgeschaft worden. Finaal komt dat neer op het kelderen van een enorme vangst aan ervaring, contacten en contracten op vlak van zeevisserij, nu springtij dreigt en het gevaar zeer groot is dat de Vlaamse zeevisserij achter het net zal vissen!

Reddy De Mey - Oostende

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A P O P U L A R I T E B O O R S P R O N G X C T I E X G A L A X E D T E L G X B X C E D E E N U N T I A T I E F N X D O X E L I N G G K O E S T X M E D E H I J L X T R A X V E M I K O E I E N B E L X J E X V E D E L X O K K R O E K X T I R O O L S I R X K O K O S M

“Moar ot er gin vis vis meir is”

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal • BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

6 juli 2017

Wie het schoentje past…

Roskammen

Duitsland heeft de Intercontinentale Beker gewonnen, met een B-elftal. “Het is toch nie te geluven!”, hoor ik Raymond Goethals hierboven roepen.

Er werd geschiedenis geschreven in Rusland. Tijdens het evenement werd voor het eerst gebruik gemaakt van de video-ref. In de catacomben van het stadion zaten drie ‘referees’ naar videoschermen te kijken om arbitrale foutjes recht te zetten. Elke dubieuze fase kon bekeken worden en eventueel bijgestuurd. De camera’s zijn vooral zeer nuttig voor het bepalen van het buitenspel, zijn een nachtmerrie voor de duikers in het strafschopgebied en de kampioenen van de elleboogstoot. Van het gezaag, is de bal nu over de doellijn of niet, zijn we ook vanaf.

Ik heb enkele matchen gezien waarvan het eindresultaat zonder de videobeelden en de nodige correcties er helemaal anders had uitgezien.

Nu gaat men evalueren. Hopelijk niet te lang en hinkt men bij ons niet achter de feiten aan, zoals gewoonlijk. In een landje waar men het aandurft een bondsvoorzitter te installeren die geen woord Nederlands praat, is alles mogelijk!

Mijn evaluatie is duidelijk: doen!

Staking!

Geschiedenis schrijven, dat deden wij ook bijna met de Rode Duivels in 1972. Wij gingen staken.

Voor de halve finale van het EK in Antwerpen, tegen het toenmalige West-Duitsland, kregen we een aanbod van Puma, een groot sportmerk, om met hun schoenen te spelen. Daar stond een vergoeding van 500 euro tegenover. Maar de voetbalbond stelde zijn veto. De KBVB had een contract met Adidas en er moest met die schoenen gespeeld worden.

We hielden voet bij stuk (wat een woordspeling!), en we weigerden te spelen met de verplichte Adidas-schoenen. Daarop kwam een afgevaardigde van Puma op de kamers, om de

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

drie verticale strepen van Adidas te overspuiten met zwarte verf en daarna met witte verf de schuine streep van Puma aan te brengen.

De bond hield het been stijf. De spelers pikten dat niet en er werd een vergadering belegd, twee dagen voor de wedstrijd. Er werd besloten dat iedereen naar huis zou gaan. Raymond werd erbij geroepen en de beslissing werd hem meegedeeld. “‘t Is goo”, zei de ‘tovenaar’, waarna hij mistroostig de kamer verliet. Iedereen keek naar elkaar, waarna Wilfried van Moer het woord nam: “Zouden we het niet doen voor Goethals?”

Pol van Himst, de kapitein van Anderlecht, knikte bevestigend, en iedereen volgde. Na een kwartier kwam een afgevaardigde van Adidas op de kamers, verwijderde de schuine streep van Puma met zwarte verf en bracht de drie witte strepen van Adidas aan.

Ik was 21 jaar en bankzitter, maar ik kon het toch niet laten om aan Van Himst te vragen: “Als we nu moesten spelen met één schoen van Puma en één van Adidas, dan hebben we toch nog 250 euro?” Pol keek mij streng aan en verdween naar zijn kamer....

Gille van Binst

Typisch en treurig hand in hand Het zou verbazen mocht deze Tour de spanning van de voorbije Giro evenaren, of zelfs maar in de buurt daarvan geraken. Tom Dumoulin en Nairo Quintana vochten tot op de laatste meet in Milaan voor de eindzege, met een paar nummertjes “leiderstrui wisselen” om u tegen te zeggen Zo’n scenario zit er op 23 juli in Parijs niet in. Renners met naam en faam beweren ronduit dat niet de Tour de lastigste rittenkoers is. Dat kan of zal wel zo zijn, de door de media sterkst gepromote en opgeklopte rittenkoers is hoe dan ook de Tour. Voor de editie 2017 is dat niet anders. De verheerlijking is al zo ver doorgeslagen dat renners door alleen al op de deelnemerslijst te prijken een vedettestatus toegemeten krijgen.

Voor negen van elke tien “lichtjes” over het paard getilde “Tourhelden” blijft het daar bij. Hoezeer ronkende krantentitels hen ook tot prestaties aanzetten waar ze niet toe in staat zijn, of waarvan ze door de ploegdiscipline niet eens mogen dromen.

Zij weten dat ook, maar genieten voluit van de overtrokken aandacht voor hun persoontje die hen vooral te beurt valt in “de verwachtingsvolle dagen” voor de start. Dat ook daarna wat afgeleuterd wordt en ijverig genoteerd en breed uitgesmeerd, is al “traditie”. Om het met wielerredacteur Wim Vos in Het Nieuwsblad te zeggen, “is dat het typische en tegelijk het treurige van de Tour. Elke mug krijgt daarin de allure van een olifant”.

Vos beviel van die uitspraak naar aanleiding van het “incident” met deelnemer Jan Bakelants. Omdat die niet eeuwig kan blijven doorzeuren over zijn ritwinst en - heel even - gele trui in 2013, haalde hij “progressief grappend” uit naar het door de podiummissen dagelijks opgevoerde nummertje.

Hij orakelde weinig vrouwvriendelijk dat je nooit weet waar die tijdens het Tourgebeuren uithangen, en hij alvast condooms zou meenemen.

Portrettengalerij Een integere journalist laat die prietpraat voor wat hij is, maar blijkbaar niet als die bij het zoveelste opklopnummer past. Bakelants heeft dat geweten. Hij moest zich van even terug te blikken op de ritoverwinning van Marcel Kittel in Luik. Amper twee dagen ver mocht hij al met een eerste sprintzege uitpakken en het zal, zonder ongelukken, zijn laatste niet zijn. Een verrassing kunnen we die overwinning niet noemen. Als door een pistool afgevuurd vloog Kittel over de meet. De andere vlugge jongens zullen er iets moeten op vinden, willen ze een Duitse triomftocht in de vlakke ritten verhinderen.

Kippenvel

Düsseldorf-Parijs in drieëntwintig dagen Eerherstel De Duitse media hebben zich, na jaren afzijdigheid, opnieuw verzoend met de Ronde van Frankrijk. Het was eraan te zien in Düsseldorf, waar de Tour van start ging met een tijdrit van veertien kilometer. Met hun landgenoot Tony Martin als topfavoriet voor de openingsrit, met kans op de gele trui, stonden de Fritzen op elkanders tenen te trappen om hun plaatselijke favoriet aan te moedigen. We mochten al blij zijn dat de dranghekken onder druk van die massa standhielden. Als eerherstel aan de Tour kon het alleszins tellen.

Op hoop van… zege Dat de verkopers van ‘Bratwurst’ gouden zaken deden in Düsseldorf zal weinigen verbazen. Dat zoveel overdaad moest geblust worden, moeten we niet vertellen. Hoeveel dorstige zielen na afloop zigzaggend naar huis zijn gewaggeld, zullen we nooit te weten komen.

Het hoort erbij. Dat is nu eenmaal de Tour, een reuzenkermis die eenentwintig ritten in beslag neemt. In totaal iets meer dan drieduizendvijfhonderd kilometer, met tweehonderdtwintig

15

deelnemers die aan de start verschenen en op hun vehikel hun rug gaan krommen. In de hoop dat ze bij de moedigen zullen zijn die veilig en wel in Parijs gaan geraken. We zullen duimen.

Vallen en opstaan Ze hadden het niet getroffen met het weer.

Met de regen als spelbreker lag de omloop in Düsseldorf er glad bij, waardoor nogal wat renners tegen het asfalt kwakten. De meesten konden weer rechtkrabbelen. Alleen Valverde kwam zo zwaar ten val dat hij moest opgeven.

Dikke pech voor de Spanjaard, maar ook voor Movistar, de ploeg van kopman Quintana. Maar de show must go on. Dat gebeurde ook. De Welshman Geraint Thomas zette de kenners in hun hemd door de openingsrit te winnen.

En Tony Martin? Die moest tevreden zijn met een vierde plaats en zag het geel aan zijn neus voorbijgaan. Er zijn nog meer schattige kleuren, moet hij maar denken.

Turbo Marcel Intussen heeft het wielercircus zijn tenten al opgeslagen in Troyes. Het gaat vooruit, maar omdat hij het zo minzaam vroeg, zijn we bereid

Na zijn indrukwekkende demonstratie had Kittel nog genoeg adem over om een hoopgevende homilie af te steken. “Er was een tijd dat er veel minder toeschouwers waren. Dat is zichtbaar veranderd. Zoveel volk langs de wegen. De mensen kijken opnieuw positief naar het wielrennen. Ik ben blij dat ik dat nog mag meemaken. Toen ik door Düsseldorf reed, kreeg ik er kippenvel van.” En wij kregen kippenvel toen we de meute sprinters, verstand op nul, naar het spandoek zagen vlammen.

Onterecht misschien, het zijn tenslotte atleten en artiesten die op een Harley Trapson geboren zijn.

De moeite niet Pechvogel Alejandro Valverde zal het daar begrijpelijkerwijze niet mee eens zijn, maar de valpartijen die we tot nu hebben gezien, vielen blijkbaar nog mee. Tenminste, als we Chris Froome mogen geloven, die samen met een pak renners kennismaakte met de korst van Luik. “Het hoort erbij. Wat vel kwijt, maar niet de moeite om er lang bij stil te staan. Dat is nu eenmaal koers.” Aldus de taaie. Ploegleider Servais Knaven zat veilig en wel in zijn wagen en was getuige van de hoop ellende die tegen de vlakte lag. Hij heeft gemakkelijk klappen. “Het was maar een bagatel en gelukkig geen stof voor de rubriek ‘gebroken armen en benen’.” Des te beter. Zolang het bij blutsen en builen blijft en ze het zelf relativeren, maken we ons niet druk. Maar ze moeten er geen gewoonte van maken ons aanvankelijk de

Tourbaas Prudhomme openbaar excuseren, en deed dat ook. “Door dat soort toestanden weten we weer waarom iedereen over het Tourcircus spreekt”, wist Vos.”Nergens krijgen randzaken zoveel aandacht.” Zou wel eens kunnen!

In Het Laatste Nieuws van 28 juni stelde columnist Hugo Camps “dat het de onbegrensde commercie (sic) is wat hem aan de Tour tegenstaat”. Daarom koestert hij liever Giro en Vuelta. Dezelfde dag pakte dezelfde krant uit, in letters van vijf centimeter hoog, met de titel “Ten aanval”. Hij torende boven een dubbele bladzijde “portrettengalerij”, waarin de zestien Belgische Tourdeelnemers belicht werden. Als het wat meezit, kunnen er hooguit drie voor ritwinst gaan. Alle zestien kregen zes vragen voorgeschoteld. Waarvan – kan het anders? – een over seks, of het gebrek daaraan tijdens drie Tourweken. Een van de antwoorden was wat Jan Bakelants over de podiummissen vermoedde. De verkoop van de krant zal allicht niet geleden hebben onder alle nog meer gepubliceerde lulkoek over die prangende vraag uit de bek van onze Tourhelden. Wat gij, Hugo?

Het besef “trop is te veel en te veel is trop” in de compleet losgeslagen stemmingmakerij rond en over de Tour strekt nuchter denkende wielerjournalisten tot eer. Het zou hen nog tot meer eer strekken mochten ze wat beginnen dimmen in dat commerciële Toursfeertje. Door muggen ook muggen te noemen en er geen olifanten meer van te maken. Het zou hun geloofwaardigheid én die van het Tourcircus – vergeef ons het gebruik van die term - ten goede komen.

Maar door wat we in de media in de lopende circusvoorstelling weer allemaal te zien, te horen en te lezen zullen krijgen, valt te vrezen dat leren omgaan met prediken in de woestijn een tijdloze opdracht blijft. stuipen op het lijf jagen, met hun van pijn vertrokken gezichten.

Tikje Topfavoriet voor de eindoverwinning, Chris Froome, heeft in de voorbereiding op de Tour niet veel potten gebroken. Dat is juist, maar daaruit het gevolg trekken dat hij dit jaar te pakken is, vinden we nogal kort door de bocht. In de openingsrit, tegen de klok, over amper veertien kilometer, mochten we al een straf nummer noteren. Met een voorsprong voor de Brit van vijfentwintig seconden tot een minuut op zijn rivalen. Over een mentale tik gesproken.

Bedot We verdenken Froome ervan dat hij in aanloop naar de Ronde van Frankrijk verstoppertje heeft gespeeld en op zijn sokken de kat uit de boom heeft gekeken, om de concurrentie op het verkeerde been te zetten. Dat is zijn volste recht. Het voordeel voor zijn belagers is dan weer dat hij al vroeg in de koers in zijn kaarten laat zien. We geven het voor wat het waard is.

Want met nog 3.500 km voor de boeg is onze natte vinger nu niet meteen een onfeilbare waardemeter.

Vrome helling Om de mensen in het Groothertogdom Luxemburg een plezier te doen, trok de karavaan vanuit Verviers dwars door hun landje, om te eindigen op Franse bodem in het grensstadje Longwy. Een tocht van 202 km op een blauwe maandagnamiddag. Met aankomst op de Côte des Religieuses, een vrome helling van 1,6 km met een gemiddelde hellingsgraad van 5,8 procent. Een kolfje naar de hand van onze landgenoten volgens de experts die we niet altijd moeten geloven, maar die we vaak het voordeel van de twijfel gunnen. Of ze het bij het rechte eind hadden, of ons blij wilden maken met een dode mus? Dat zullen we eens vragen aan Sagan. Als we hem te pakken krijgen, tenminste. Heel in de verte zien we de Pyreneeën al opduiken, en dat is andere koek.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Exclusief dubbelgesprek met Elio en John

6 juli 2017

Elio en John hebben er duidelijk geen zin in. Ze gaan elk aan een andere kant van de gezellige dieprode canapé zitten en kijken elk een andere kant uit. “Jij moet ontslag nemen”, sist John hem toe. “Jamais, sale flamand!”, brult Elio. Ons geplande verzoeningsinterview liep net iets anders af.

Niet eens zo heel lang geleden vielen PS’ers en sp.a’ers mekaar huilend van wederzijds begrip in de armen. Ze waren mekaars speciale gezanten op ledencongressen, die de eenheidsgedachte dikker in de verf moesten zetten. De sp.a-top zong dansend “Merci, Elio, merci” na een zoveelste regeringsdeelname zonder noemenswaardig succes bij de stembusgang. Maar daar schiet weinig van over.

John Crombez loopt al weken te kraaien dat hij niks met de PS te maken heeft. Elio keert al tien jaar parvenu’s uit zijn partij. “Et ies niet mijn skuld, Jean. De parvenu, hij blijft maar koom. U moet bekrijp.” Het mag niet baten.

John is onvermurwbaar. Zijn partij kreunt onder de schandalen van de zuidelijke geestesgenoten. In de jongste peiling doken Crombez en de zijnen zelfs onder 10 procent.

ELIO: “Enfin, Jean, wij zijnen toch altijd de vriend keweest. Wie heeft Willy Claes minister van de staat gemaakt, toen hij veroordeeld werd wekens corruptie? Dat was tok de Parti Socialiste? Uw copain voor altijd.”

JOHN: “Zo niet hé, Elio. Wie heeft u jaren de Brusselse daklozen laten plunderen zonder omzien. Dat waren wij toch wel, zeker! En de contracten voor mijnheer Onkelinx dan? Voor wij in de regering zaten, kon die man nog geen pro deo versieren.”

PALLIETER: heren, heren! Laat ons er geen moddergevecht van maken. Mijnheer

Crombez, u eist het ontslag van mijnheer Di Rupo omwille van het effect op uw partij?

JOHN: “Het is een schande, mijnheer Pallieter. Ik geef toe, we hebben onze eigen schandalen. En daar moeten we mee leren leven.

Maar dat we nu ook met de schandalen van Elio rekening moeten houden? Dàt is een brug te ver. Ik wil een soort socialistisch confederalisme. Wij betalen niet voor de schuld van de Waalse oplichters.”

ELIO: “Mais enfin, soyons raisonable. Het ies de Vlamink eeft altijd betaald voor de Waalse skuld. Toujours! Wat een ekoïsme van de mijnheer Jean. De vraag is of de flamand etnisch wel socialist kan zijn? De afspraak ies de afspraak.

Het ies wij help de sp.a ien de rekerink en de sp.a laat de Vlamink betaal. Iedereen blij. Wij zitten nu ook niet in de rekerink. We kunnen niet help.”

PALLIETER: daar heeft mijnheer Di Rupo toch een punt, mijnheer Crombez?

JOHN: “Nee, dat heeft hij niet. De mensen pikken dat niet meer. En ik ook niet. Dit is een nieuwe generatie Vlaamse socialisten.”

ELIO: “D’accord! Een heel nieuwe keneratie.

La fille de Vandenbossche, de zoon van Tobback, de dokter van Leona Detiège, le petit Vanvelthoven, la petite Hilde Claes… De kindjes van tonton Spitaels, wij zeiden vroeker.

Voor iedereen werk zoeken, vous savez, dat

Kruisende woorden 1065

Gij zult niet!

Het elfde gebod van de lokale linkse kerk: gij zult in Borgerhout geen politie inzetten. Het wordt met messianistische ijver uitgedragen door de partijen op links.

A B C

Nuance U bent op de hoogte van de stelling van één onzer topintellectuelen (denkt hij toch), namelijk dat we zelfmoordterroristen wat minder als terroristen en wat meer als zelfmoordenaars moeten bekijken. Misschien moeten we David wat meer als Van Reybrouck en wat minder als intellectueel bekijken?

D E

Simpel

F

De jongerenorganisaties die in Borgerhout een buurtvergadering belegden over “de problemen”, waren niet te spreken over de afwezigheid van burgervader Bart. Wij begrijpen dat.

Het is immers altijd al zo geweest dat een lokale groep maar hoeft te kikken, of de burgemeester komt aangehold. Hoe, nee?

G H I

Het fiere Gent

J GIKADO

K L A. Wetenschap die de gemiddelde weerstoestand bestudeert B. Televisiezender - Filmster - Engelse telwoord C. Wat de kleding betreft D. Judoterm - Reverende domine E. Tot bezinning komen - Internetlandcode voor Litouwen F. Polyurethaan - Leer van de s taathuishoudkunde G. Letterraadsel - Computertoets H. Voorzetsel - Stortkar I. Niet kunnen beslissen - Huismerk van Makro J. Huldigen - Laatstleden - Zoon van aartsvader Isaak K. Frans lidwoord - Loofboom - Spoed L. Lekker tussendoortje - Kloosterlingen De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1064 vindt u op blZ. 14

JOHN: “Heb je dat nu gehoord? Hij brengt ons weer is diskrediet? Waar ik bijzit! Wat insinueert hij daarmee? Dat Smet niet zuiver op de graat is? En hoeveel keer heb ik u al gevraagd om te zwijgen over de Brusselse regering? De Vlaming weet daar niks van, en dat willen we zou houden.

Stel u voor zeg… Dat zou heel ons verhaal ongeloofwaardig maken.”

(John beent snel de kamer uit) ELIO: “Dat zou heel erk zijn. Denkt u dat Jean boos blijft?”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

is de essentie van de socialist.”

JOHN: “Zie je dat, mijnheer Pallieter? Zo denken die mensen er dus over. Geen greintje respect voor de werkende mensen. Hoe kan ik daar nu mee geassocieerd worden? Ik zeg u hier en nu klaar en duidelijk: wij gaan niet met die mensen in een regering zitten. Wij staan voor soberheid.”

ELIO: “Mais, Jean, het ies wij zitten tok samen in de rekerink? Van de Bruxelles. Met Pascal Smet. Een eel, eel lieve jongen. Doet altijd wat kevraagd ies en stelt niet veel vraken.”

Verticaal 1. Vlaams veldrijder 2. Geslepen - Verenigen 3. Creatieve gedachte 4. Een eenheid voor massa/gewicht Franse warenhuisketen voor boeken, cd’s en dergelijke 5. West-Vlaams dorp - Berkelium 6. Bekend nummer van Wim De Craene - Schubbendak 7. Laten schrikken door een plotselinge heftige gebeurtenis 8. Vlaams-Brabantse stad - Waarnemer - Linkeroever 9. Aantekening 10. Voetbalterm - Goederenopslagplaats 11. In de naam van Jezus (afk.) Onbevooroordeelde 12. Primus - Tweede deel van de naam van het voetbalstadion van FC Barcelona

Het was de extreemlinkse PVDA+ die het uitbracht: een leuk postje in de raad van bestuur van Luminus werd ja dan nee vanuit Gent gegund aan... ja, aan wie? Een intimus van de beste burgemeester ter wereld. Sic transit gloria mundi.

Eren en verkeren De erkenning van de Turkse moskee in Beringen wordt ingetrokken door boeman Liesbeth Homans. Ter linkerzijde is men mordicus tegen.

Opmerkelijk, want daarmee schaart die linkerzijde zich achter de grote Turkator en zijn godsdienstministerie Diyanet, die alle “foute” Turken als terroristen bestempelen en uit “hun” moskeeën bannen. Godsdienst, zei u toch?

terlijk bestempeld.

Een lieverdje De omstreden prediker Tarik Chadlioui blijkt in het Antwerpse zeer populair te zijn onder moslims. In Groot-Brittannië werd hij als vermoedelijk extremist probleemloos de bak in gedraaid.

Wordt het geen tijd om die mens ereburger van Borgerhout te maken?

Minder! Minder!

Michel Bovy, gewezen vakbondstopman en gewezen spoorwegtopman, is uitgesproken tegenstander van de minimale dienstverlening.

Komende van iemand die zich altijd lekker in de kaas heeft weten in te vreten, vinden wij dat niet echt zwaar wegen.

Hoelang nog?

De Oost-Vlaamse tv-zender TVOost heeft een onthutsend nieuwsstuk gemaakt over hoe Nederlanders en Fransen zich bij nacht en ontij komen “amuseren” in Doel. Dat spelletje is al jaar en dag bezig en de gemeente kan of wil het niet stoppen. Om Cicero te citeren: quousque tandem, gemeente Beveren? De N-VA’ers in de meerderheid zullen dat Latijnse citaat wel begrijpen.

Code Pierre Nkurunziza, de president van Burundi, wil “excuses” van de voormalige kolonisatoren van Burundi. Tja, we weten allemaal dat “excuses” een codeterm is. “Geld, veel geld”, dat is natuurlijk waar het om draait.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Gemoedsgesteltenis Volgens de hoofdredacteur van Gazet van Antwerpen heeft burgemeester De Wever de Borgerhoutenaren diep teleurgesteld. Naar wij van lezers van GvA horen, heeft de hoofdredacteur hen daarmee dan weer diep teleurgesteld.

Toren van Babylon Ooit is hard strijd geleverd om het Nederlands in Vlaanderen de plaats te geven waar het recht op heeft. Vandaag worden in naam van de “meertaligheid” van een “diverse” bevolking zelfs vanuit universitaire middens pleidooien gehouden voor meertaligheid op school. Dat is beter voor anderstalige kinderen. Nog even en puur Nederlandstalige kinderen worden als ach-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be