't Pallieterke van 13 juli 2017

73ste jaargang • nummer 28 • donderdag 13 juli 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Transfers minimaliseren: een Vlaamse sport Een nieuwe transferstudie in opdracht van de Vlaamse regering bevestigt dat de geldstromen tussen Vlaanderen en Wallonië hoog blijven en dat er weinig zicht is op beterschap. De transfers tussen Vlaanderen en Wallonië bedragen 7 miljard euro. Al snel schoot de pers in actie om dat bedrag te minimaliseren. Daarin zowaar geholpen door de wetenschappers die de studie zelf hebben uitgevoerd.

7 miljard euro dat van Vlaanderen naar Wallonië stroomt: het cijfer in de meest recente KU Leuven-studie komt overeen met de bedragen die in eerdere onderzoeken werden vastgelegd. Omgerekend betekenen de transfers een kost van 2.590 euro per gezin. Dat houdt in dat de modale Vlaming elk jaar meer dan een maand loon ziet verdwijnen om de transfers te financieren. Zonder de kosten van de vergrijzing in rekening te brengen zou dat bedrag zelfs oplopen tot 3.000 euro, of 8 miljard in totaal. Ook Brussel draagt netto bij. Wallonië ontvangt dan weer 4.820 euro per gezin.

De geldstromen situeren zich om te beginnen in de personenbelasting. De Vlamingen dragen daar in verhouding een stuk meer bij dan de Walen, wat leidt tot een transfer. Al is het zo dat de regionalisering van een deel van de personenbelasting ervoor zorgt dat de transfers tussen 2000 en 2020 op papier stabiel zullen blijven.

Daarnaast is er de sociale zekerheid. In de pensioenen is er sprake van een omgekeerde transfer. Sinds 2000 is het Vlaamse aandeel in de pensioenuitgaven met 1,5 miljard gestegen.

Maar die hogere pensioenuitgaven voor Vlaanderen worden gecompenseerd door Wallonië, dat op het vlak van gezondheidszorg en werkloosheid veel meer uit de federale pot haalt.

Bevooroordeelde wetenschapper Tijdens de persvoorstelling van de transferstudie deed zich een vreemd tafereel voor.

Vlaams minister Geert Bourgeois (N-VA) mijmerde luidop over wat Vlaanderen met al die miljarden zou kunnen doen indien de transfers niet bestonden.

Professor André Decoster (KU Leuven), die de studie uitvoerde, vond dat een flauwe vergelijking. Hij zei dat het hier niet om een enveloppe ging die jaarlijks door Vlaanderen aan Wallonië wordt overhandigd. Transfers zijn

gewoon het gevolg van het feit dat Wallonië armer is dan Vlaanderen. Een fatalistische houding, want die vaststelling wordt al decennia gemaakt zonder dat daar in Wallonië verandering in komt.

Decoster en Willem Sas, de andere auteur van de studie, schoten daarna in actie. Via een uitgekiende communicatie richting pers (de Standaard voorop) werden de bedragen over de transfers geminimaliseerd. Natuurlijk kregen Decoster en Sas de steun van Vlamingenhater Bart ‘Brinckie’ Brinckman, zoon van de voormalige voorzitter van de Antwerpse afdeling van het Verbond van Vlaamse Academici.

Het is nu wachten op de ‘analyse’ van Marc Reynebeau, door Koen Meulenaere in De Tijd terecht ‘chagreynebeau” genoemd.

In heel de discussie heeft niemand het over de dubieuze rol die Decoster al jaren in het transferdebat speelt. In het verleden heeft hij elke transferstudie geminimaliseerd. Deze bevooroordeelde econoom maakt er een sport van. Wie kritiek had op zijn studies kreeg minachtende mails als antwoord.

Ook heeft Decoster er een erezaak van gemaakt de strijd aan te gaan met zijn collega’s van het onderzoeksinstituut Vives, dat onder auspiciën van ondertussen gerenommeerde economen Joep Konings en Geert Jennes wél wijst op de problemen van de aanhoudend hoge transfers. Geven we nog mee dat Decoster tijdens de onderhandelingen over een zesde staatshervorming in 2011 adviseur was van Groen. Op zich geen probleem, maar achteraf verspreidde hij allerlei onwaarheden, zoals het verhaal dat de zesde staatshervorming de Vlaamse fiscale autonomie doet toenemen tot 77 procent.

Dat geldt enkel voor het gewest. De gemeenschappen worden nog altijd door dotaties gefinancierd en niet door eigen belastingen van de

deelstaten. Gevolg is dat de totale fiscale autonomie voor Vlaanderen (gewest én gemeenschap) met deze staatshervorming stijgt van 20,3 naar 34,2 procent. Minder dan de 50 procent van de gemeenten.

Waar is de responsabilisering?

Het meest hallucinante is de bewering van Decoster dat de transfers niets met responsabilisering te maken hebben.

Responsabilisering houdt in dat ontvangers van transfers aangezet worden tot het voeren van een verantwoordelijk beleid om zo de geldstromen te doen dalen. Dat is in België zo goed als onbestaande. Onder andere door het gebrek aan fiscale autonomie van de deelstaten. Waalse professoren - geen Vlaamse dus! riepen de Waalse regering in 2015 op om een

groeibevorderend en zuiniger beleid te voeren om zo de transfers te doen dalen. Maar het Belgische fiscale federalisme maakt dat de regio’s dus niet echt geresponsabiliseerd worden om een efficiënter beleid te voeren. De uit de hand gelopen herverdeling blijft een probleem.

Internationale studies tonen aan dat hoe meer herverdeling er tussen de regio’s is, hoe trager de inhaalrace verloopt.

Zoals Vives-onderzoeker Geert Jennes een paar jaar geleden op een colloquium van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) stelde: “Griekenland zou tekenen voor een ‘Wallonië-package’ in verband met financiering en transfers.”

2

Actueel

13 juli 2017

Kris Peeters, onze Vlaamse Nostradamus, belooft iedereen een job tegen...2025.

Vlaanderen doet het goed “Vlaanderen doet het goed, maar ik wil nog beter doen. En daarvoor hebben we méér nodig. De nieuwe bevoegdheden die we kregen in de zesde staatshervorming zijn geïmplementeerd. We bevinden ons nu op de limiet wat we nog kunnen en mogen doen”, zei Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) op de Franstalige publieke omroep RTBF, naar aanleiding van 11 juli.

Bourgeois benadrukt dat het goed gaat met Vlaanderen en zijn regering. Maar toch is het niet voldoende, luidde het. “We willen nog beter doen. En daarvoor hebben we meer bevoegdheden nodig. […] Momenteel kunnen we niet op alle vlakken een competent, homogeen beleid voeren.”

Bourgeois haalde niet letterlijk een nieuwe staatshervorming aan, maar daar kwam het in feite wel op neer. Vlaanderen heeft de nieuwe bevoegdheden die het kreeg door de zesde staatshervorming ingezet en uitgewerkt, maar botst nu op de beperktheden ervan, stelt de minister-president. “Er zijn limieten op wat wij nog kunnen en mogen doen, om nog beter te doen. Daarvoor hebben we meer bevoegdheden nodig.”

De N-VA-politicus verwijst naar de 5 resoluties van het Vlaams Parlement uit 1999.

Daar werd de wens uitgedrukt tot verregaande Vlaamse autonomie met onder meer een splitsing van de sociale zekerheid. “Als minister-president ben ik gebonden door de resoluties van het Vlaams Parlement uit 1999, door het regeerakkoord. Als lid van de N-VA weet u dat wij pleiten voor confederalisme”, aldus Bourgeois.

Een aantal materies ziet het regeringshoofd nog als dingen die beter federale bevoegdheden kunnen blijven: “Wat doen we nog samen? Er zijn nog gemeenschappelijke thema’s, zoals asiel, defensie, bepaalde aspecten van veiligheid… Maar de andere materies kunnen we beter elk voor onze eigen rekening nemen. Ik geloof dat we beter zouden doen zo.”

Vlaanderen is een natie, dat is waar

richting van Wallonië, verder en verder weg van Vlaanderen. De minister-president herhaalde de mantra van N-VA-voorzitter Bart de Wever, namelijk dat er “twee democratieën bestaan in België”.

Er was even een ongemakkelijk momentje in de studio. Bourgeois sprak over zijn 11 julispeech in Kortrijk als bedoeld voor zijn Vlaamse “landgenoten” in de eerste plaats (en niet voor de Walen). Het is dus “hoe dan ook het feest van de Vlaamse natie?”, vroeg de presentator. “Ja, het is ons feest”, antwoordde Bourgeois. De presentator repliceerde dat men aan Franstalige zijde niet over Wallonië spreekt als een “natie”. “Dat weet ik niet, maar Vlaanderen is een natie, dat is waar”, besloot Bourgeois.

De boodschap van Bourgeois staat niet geïsoleerd in de communicatie van de partij. Begin mei brak De Wever opnieuw een lans voor het confederale staatsmodel, en in maart zei de partijvoorzitter nog dat de confederale agenda op tafel komt in 2019. Parallel met deze retorische inspanningen heeft de partij de kopstukken Sander Loones (Europarlementslid) en Matthias Diependaele (Vlaams fractieleider) in het veld gestuurd om op de communautaire trommel te roffelen. Dit onder de noemer van ‘Objectief V’.

De collega-nationalisten van Vlaams Belang halen dan weer 11 juli aan om uit te halen naar het ‘opstapelen van de gemiste kansen’ door regeringspartij N-VA: “Eens de ministerposten verdeeld waren, werd al snel vijf jaar communautaire stilstand afgekondigd.” Tegelijk pleit het Vlaams Belang voor het rechtstreeks verkiezen van het ambt van Bourgeois. Dat staat te lezen in een opiniestuk door partijvoorzitter Tom van Grieken.

JN

Bourgeois had ook iets te zeggen over de

Naar huis In de maand juni zijn 447 vreemdelingen België uitgezet. Dit is het hoogste aantal sinds 2007. Een derde van de uitgezette vreemdelingen zat in een Belgische gevangenis. Dat meldt staatssecretaris Theo Francken. Die schrijft de stijging toe aan zijn terugkeerprogramma dat nu op volle toeren draait. De 447 gedwongen repatriëringen van juni zijn het hoogste aantal in één maand sinds 2007. In dat jaar behoorde Roemenië immers nog niet tot de Europese Unie en ging een groot deel van de gedwongen repatriëringen naar dat land.

Bij 156 repatriëringen ging het om gedetineerden. Samen waren de gevangenen goed

voor 4.663 maanden cel, ofwel 386 jaar effectieve gevangenisstraf.

Als Francken erin slaagt het tempo van de voorbije zes maanden aan te houden, zullen dit jaar ongeveer 12.000 vreemdelingen worden uitgezet.

Zware criminelen Onder de uitgezette vreemdelingen zaten heel wat zware criminelen. Zo pleegden 62 onder hen een diefstal met inbraak of geweld, begingen 4 onder hen een verkrachting en pleegden enkelen zelfs een moord.

“Onze focus ligt op die categorie, want dat is ook wat onze bevolking wil”, zegt Francken. Wat de andere gerepatrieerden betreft,

gaat het om onderdanen van herkomstlanden waarmee België bilaterale akkoorden heeft afgesloten of vreemdelingen die volgens de procedure van de Dublinverordening worden uitgewezen naar het land waar ze voor het eerst asiel aanvroegen.

Het aantal terugdrijvingen zit ook in stijgende lijn. In dergelijke gevallen gaat het om vreemdelingen die aan onze Schengengrenzen in luchthavens worden tegengehouden en meteen worden teruggestuurd. Het aantal vrijwillige terugkeerders is dit jaar evenwel gedaald.

Waar vorig jaar van januari tot mei nog 2.062 vreemdelingen vrijwillig terugkeerden naar hun herkomstland gaat het dit jaar in dezelfde periode slechts om 1.731 mensen.

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Het Italiaanse risico

Uit de smalle beursstraat

De Europese economie trekt aan en in de Zuid-Europese landen is de economische stabiliteit teruggekeerd. Ook in Griekenland en Spanje. Goed nieuws voor de eurozone? Niet helemaal, want Italië blijft een probleem.

ting 1,3 procent en de ondersteuning van consumptie en investeringen zou de werkloosheid doen dalen. Maar in vergelijking met andere landen in de eurozone, die richting 2 procent groei koersen, presteert Italië ondermaats. Enkel het noorden van Italië heeft een moderne economie die naam waardig, maar de producten die er geproduceerd worden zijn veel te duur, waardoor de bedrijven niet kunnen concurreren op de internationale markten. De Italiaanse bedrijven hebben eveneens de trein van de digitalisering gemist.

Het mocht niet meer gebeuren, maar het is toch gebeurd: de belastingbetalers die failliete banken moeten ondersteunen en miljarden moeten ophoesten om ze te redden. Eind juni zette de Italiaanse regering een bedrag van 17 miljard euro opzij voor de redding van spaarders en beleggers van twee financiële instellingen. De Veneto Banca en Banca Popolare di Vicenza, twee niet zo’n grote banken, gingen over de kop.

Opgedoekt. De belastingbetaler financiert de gedupeerde aandeelhouders en spaarders.

In strijd met Europese regels Een maatregel die in strijd is met de idee van een Europese bankenunie. Die houdt in dat het de aandeelhouders en obligatiehouders van de banken zijn die moeten opdraaien voor een faillissement, niet de belastingbetalers. Maar de Italiaanse overheid trekt zich daar blijkbaar niets van aan, ook al handelt ze in strijd met de Europese regels. De Europese Centrale Bank (ECB) en de Europese Commissie zien er geen graten in.

En het houdt maar niet op voor de Italiaanse banksector.

Begin juli gaf de Europese Commissie aan de Italiaanse overheid toestemming om 5,4 miljard euro aan noodsteun te verstrekken aan Monte dei Paschi. De bank zal meer dan 26 miljard euro aan slechte leningen van de balans halen. Die worden door privé-investeerders overgenomen. Wel moet de bank als

compensatie herstructureringen doorvoeren. De Italiaanse banken kreunen onder 360 miljard euro kredieten die wellicht nooit zullen worden terugbetaald. De Italiaanse financiële sector is oubollig. De lokale besturen hebben een sterke macht over de financiële sector.

Italië blijft zorgenkind De Italiaanse bankproblemen staan niet alleen. Het ZuidEuropese land is het zwakke broertje van de Europese Unie en vooral van de eurozone aan het worden. De eurocrisis lijkt nu onder controle en de economie trekt aan, maar als zich in de toekomst opnieuw problemen met de munt voordoen, dan komt Italië wellicht in het vizier van de speculanten.

De algemene economische zwakte van het land blijft groot.

Het bbp is nog altijd 7 procent lager dan in 2007, vóór de financiële crisis. De welvaart van de bevolking is de voorbije tien jaar met 10 procent gedaald. De staatsschuld blijft met 132,8 procent van het bbp extreem hoog. De werkloosheid is met 11 procent verontrustend. De jongerenwerkloosheid van 34 procent is ronduit dramatisch. Daarnaast zijn er structurele problemen, zoals de maffia, die nog altijd 10 procent van de Italiaanse economie controleert.

In Rome zijn er optimisten die beweren dat het de komende maanden en jaren beter zal gaan. De groei zou aantrekken rich-

Bedreiging voor de eurozone Vraag is of Italië economisch een andere weg kan en zal inslaan. Spanje heeft zich ondertussen hersteld van de schokken van de financiële crisis en de grote recessie van 2009. Als Italië de komende jaren niet hetzelfde doet, kan het land de stabiliteit van de euro in gevaar brengen. Beleggers zullen een hogere risicopremie eisen voor Italiaanse overheidsobligaties, wat de Italiaanse staatsschuld nog zal verhogen. Dat betekent dat andere EU-landen zullen moeten bijspringen, en daar is men zeker in Noord-Europa niet happig op. Een economisch instabiel Italië is op termijn niet alleen voor de eurozone een bedreiging, maar voor het hele continent. En het overstijgt het economische domein. Na het sluiten van de Balkanroute is Italië de belangrijkste aanmeerplaats voor illegalen. In 2016 kwamen er 180.000 Europa binnen via Italië. Sinds begin dit jaar zijn dat er al 80.000.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

13 juli 2017

De meute is de baas

Briefje aan Philippe

Het geweld van extreemlinkse chaoten afgelopen weekend in Hamburg was zelden gezien, maar helaas voorspelbaar. De Duitse overheid laat al decennia toe dat hele delen van zowat alle grote steden in Duitsland de facto overgenomen zijn door extreemlinkse groepen. Elk jaar leidt dat tot geweld op ‘symbolische dagen’ als 1 mei. In Duitsland gedoogt men dat. Extreemlinks wordt door de veiligheidsdiensten wel gevolgd – men is de ‘loden jaren zeventig’ van RAF-terreur nog niet vergeten –, maar de politiek vindt de strijd tegen dit soort extremisme geen prioriteit.

Het zijn dan ook politici, Angela Merkel op kop, die Hamburg hebben uitgekozen als gaststad voor de G20, daarmee afstappend van de gewoonte om dergelijke bijeenkomsten op afgelegen landelijke locaties te organiseren, waar de veiligheid veel beter kan worden gegarandeerd. Dat was noodzakelijk geworden na eerdere geweldorgieën in de marge van topbijeenkomsten in grote steden als Straatsburg (2009), Genua (2001) en Seattle (1999). De politiediensten zullen Merkel ongetwijfeld hebben duidelijk gemaakt dat het linkse Hamburg een wel bijzonder ongelukkige keuze was, maar aangezien het haar geboortestad is, wilde ze van geen wijken weten. Met de gevolgen die we – althans voornamelijk op de sociale media – allemaal konden aanschouwen.

Geweldmonopolie Uiteraard werden van alle kanten demo’s aangevraagd op alle dagen dat de top plaatshad, en de meeste daarvan kregen ook toelating. In een rechtstaat is dat ook normaal. Maar het is niet zo vanzelfsprekend als je op voorhand weet dat er onder de tienduizenden verwachte betogers ook enkele duizenden zullen zijn die enkel komen om een stadsguerrilla op het getouw te zetten. Toch was de politie goed voorbereid: liefst 20.000 manschappen werden op de been gebracht. Niettemin liep het volledig uit de hand. En de politie valt daarbij het minst te verwijten.

In een rechtstaat berust het geweldmonopolie bij de overheid. Maar daardoor heeft ze ook de volle verantwoordelijkheid om de veiligheid van haar burgers op alle vlakken te waarborgen en op te treden tegen élke groep die deze veiligheid bedreigt. En daar loopt het in WestEuropa grondig mis: om puur politiek correcte redenen worden sommige groepen bewust ontzien, waaronder extreemlinks. Dus laat de overheid toe dat extreemlinkse geweldenaars hun gang kunnen gaan. Dr. Alice Weidel, de lijsttrekster van de AfD bij de volgende Bondsdagverkiezingen, merkte terecht op: “De rechtstaat heeft in grote delen van Hamburg zijn geweldmonopolie opgegeven”. Het boulevardblad Bild verwoordde het zo: “De vreselijke boodschap van Hamburg is: wanneer de meute wil regeren, dan doet ze dat gewoon.” Dat alles is een

3

politieke beslissing, in de eerste plaats van de Hamburgse socialistische burgemeester Olaf Scholz, maar ook van bondskanselier Merkel.

Forsere middelen De ordediensten moeten er steeds over waken dat de gebruikte middelen in verhouding staan tot de dreiging. Je zet geen waterkanon in tegen tien betogers, die vraag je gewoon naar huis te gaan. Anders is er sprake van excessief politiegeweld (wat soms gebeurt – Vlaamse Bewegers weten er alles van). Maar het werkt ook in de andere richting. Je gaat terreur niet te lijf met een gummiknuppel, daarvoor zijn forsere middelen nodig. In Hamburg waren forsere middelen nodig om de brandstichtende, plunderende, vernielende en terroriserende meute te stoppen dan alleen pepperspray en een waterkanon. Grootschalig gebruik van traangas en rubberkogels was noodzakelijk, maar de politie mocht die middelen niet inzetten. Het gevolg was dat meer dan 200 agenten gewond raakten en dat hele wijken aan de chaoten werden overgeleverd. De totaal aan hun lot overgelaten burgers konden de schrijnende taferelen alleen maar met hun smartphone vastleggen.

Het is een wonder dat er geen doden vielen.

Geen verandering Merkel mocht voor de camera’s dan wel zeggen dat ze het geweld ‘totaal onaanvaardbaar’ vond, de waarheid is dat dergelijke extreemlinkse raddraaierij al decennialang wél aanvaard wordt. Door de overheid, de politiek, en zeker door de linkerzijde die steeds weer met vergoelijkend commentaar komt en de politie de schuld geeft. Ook Andreas Blechshmidt, de organisator van de betoging van donderdag (onder de slogan ‘Welkom in de Hel’), weigerde zich op de televisiezender NDR van het geweld te distantiëren. Wellicht zullen de Hamburgse gebeurtenissen een politiek staartje krijgen, zeker zo kort voor de verkiezingen. Maar ten gronde valt geen grote verandering in aanpak van dat soort extreemlinkse terreur te verwachten. Het is één van de symptomen van het afglijden van de West-Europese democratieën en een voorafspiegeling van een sombere toekomst.

Kitesurfer Mijnheer de stuntman, Gij zijt klaarblijkelijk in de ban van Justin Trudeau en Emanuel Macron, uw taalgenoten uit Canada en Frankrijk. Zij zitten niet om een stunt verlegen teneinde belangstelling op te wekken, of ze doen eens iets anders om in de kijker te lopen. Zo kwaamt gij op het idee om uw waarde landgenoten “Veel plezier deze zomer. Prettig verlof aan iedereen! - Bel été et d’excellents congés à tous!

- Genießen Sie den Sommer. Ihnen allen schöne Ferien! - Enjoy the summer. Happy holidays to all!” toe te wensen aan de vooravond van het groot verlof.

Gij deedt dat niet in uw gekende stijl van houten klaas, met gefronste wenkbrauwen in de camera kijkend en stamelend naar uw woorden zoekend. Neen, gij liet u aan de Vlaamse kust filmen terwijl gij met een arendsblik over het water en de golfjes gleedt op een kitesurfplank. Onder het filmpje verscheen de geschreven boodschap, want vanop de plank lukte het u niet iets te zeggen. Spectaculair, dat wel. En het was eens iets anders. Waarom uw boodschap ook in het Engels – geen officiële landstaal – moest gebeuren, is mij een raadsel.

Waarom dan ook niet in – ik zeg maar wat – het Spaans, het Latijn, het Gaelic en het Chinees. Zoals paus Johannes-Paulus II destijds vanop het balkon in het Vaticaan.

Mogen wij hopen dat gij hiermee voor een tijdje uit het beeld verdwenen zijt, of moeten wij u nog eens trotseren op 21 juli? Ik hoop op het eerste, al vrees ik voor het laatste…

Dan volgt de onvermijdelijke vraag wat gij dit jaar weer zult komen meedelen. Het feit dat gij al volop in vakantiestemming zijt, doet mij vermoeden dat gij u geen zorgen om het vaderland maakt.

Uw regering zit stevig in het zadel, ook al raakt het geduld van Kris Peeters bij alles op. De Vlaams-nationalisten zijn braaf en houden het Belgische schip mee drijvend en op koers. De vreemdelingeninstroom houdt steevast aan zonder dat het erg opvalt en de terreuraanslag in Brussel is alweer vergeten. De straten worden nog niet overal ingenomen door biddende moslims. Politieagenten krijgen nog niet overal te maken met scheldpartijen, lijfelijk geweld en spuug

in hun gezicht. Brussel, Antwerpen en Luik zijn nog geen brandend Hamburg. Het zijn alleen maar peilingen en geen verkiezingen die zeggen dat de communisten van de PTB/ PVDA sterk en groot zijn. Er is nog genoeg om plat te relativeren en van weg te kijken teneinde de illusie te koesteren dat wij in een land van melk en honing leven.

Gij beseft daarbij niet dat veel burgers geen plezier aan hun vakantie zullen beleven omdat zij zich dat zelfs niet meer kunnen veroorloven. Velen van hen zijn overigens vreemden in hun eigen buurt geworden en moeten zich beveiligen tegen inbrekers, bedreigers en verloederaars. En burgers die het financieel beter hebben, mogen steeds langer gaan werken om de groeiende kosten van werkloosheid, sociale zekerheid, leeflonen, sociale woningen, gratis bustickets en andere voordelen te kunnen betalen voor onder meer de in het oog springende nieuwkomers die maar geen werk vinden en hele dagen rondhangen zonder eens iets spontaans terug te doen voor de samenleving die hen opvangt. Erger nog: sommigen van hen durven wel eens in de hand spuwen die hen voedt…

Gij zoudt daar eens bij moeten stilstaan, om misschien ooit eens te beseffen dat de druk op de ketel almaar toeneemt. Ik wil maar zeggen dat veel mensen aan al die royale boodschappen te land, ter zee en in de lucht geen boodschap hebben. De realiteit is te grauw. De toekomst is onzeker zolang men de echte problemen waarmee de burgers in dit land te maken hebben uit de weg gaat of ervan wegkijkt.

Wat zoudt gij, als spektakelkoning, ervan denken om eens incognito met politieploegen in Borgerhout de nacht mee in te gaan, of als gewone piot eens zwaarbewapend urenlang in een station te gaan staan? Of eens een tijdje in de oude volksbuurten van de steden door te brengen, waar de mensen alle vertrouwen in de politiek verloren zijn?

Of u eens te mengen in de doelgroep van bijvoorbeeld SamuSocial in Brussel? Ik zeg maar wat, zo uit de losse pols.

Dat de vakantie lang mag duren, zodat we een tijdje van u af zijn.

W.E.J.

Boekenbeurs kiest voor extreemlinkse advocaat Uitgeverij Egmont, de uitgeverij van het Vlaams Belang, mag nog steeds geen lid worden van de Vlaamse Uitgeversvereniging. Het Vlaams Belang start een proces.

De vzw Vlaamse Uitgeversvereniging overkoepelt zowat alle boekenuitgevers van Vlaanderen. De algemene vergadering van de vzw beslist of nieuwe leden (uitgevers) welkom zijn. Al jaren wordt door die algemene vergadering Uitgeverij Egmont uitgesloten van lidmaatschap. Op zich is het lidmaatschap van de VUV niet zo heel belangrijk, of noodzakelijk om actief te zijn als uitgeverij, maar lidmaatschap is een belangrijke voorwaarde om met een stand aanwezig te zijn op de jaarlijkse Boekenbeurs.

Niet-leden krijgen geen toegang tot de beurs.

In januari kregen we bericht dat de vzw Vlaamse Uitgeversvereniging zich zou ontbinden. Maar in het Staatsblad is daarvan nog niets te vinden. De laatst gepubliceerde akte van VUV vzw dateert van 8 september 2015. In de plaats komt een andere overkoepeling, naar Nederlands voorbeeld: Groep Algemene Uitgevers (GAU). De GAU behartigt de belangen van de Vlaamse boekenuitgevers van literatuur, kinderboeken en non-fictie, lezen we op de webstek. Of GAU een afzonderlijke vzw is, is niet duidelijk: in het Staatsblad zijn tot op heden geen akten gepubliceerd van deze vereniging.

Om het verhaal kort te houden: ook de algemene vergadering van GAU heeft beslist Uitgeverij Egmont te weren als kandidaat-lid.

Uitgeverij Egmont voldoet nochtans statutair

aan de voorwaarden, maar wordt desondanks geweigerd en dat zonder duidelijke opgave van een reden. Daarop heeft Uitgeverij Egmont beslist zowel GAU als de vzw Boek.be (de feitelijke organisator van de Boekenbeurs) te dagvaarden. De advocaat van het Vlaams Belang beroept zich hierbij op de wet ter bestrijding van discriminatie. Eind juni werd het proces ingeleid bij de Rechtbank van Eerste Aanleg.

Leuk om weten is dat de advocaat van de tegenpartij, zijnde GAU en Boek.be, ene Jos vander Velpen is. Meester Jos kennen we als de verzuurde en zagerige voorzitter van ‘De Liga voor Mensenrechten’, voormalig lid van AMADA en de PVDA. Vander Velpen is ook auteur van verschillende boeken over extreemrechts, over het Vlaams Blok, over racisme, et cetera. Als vanzelfsprekend zijn die boeken allemaal verschenen bij uitgeverij EPO (wat staat voor Education Prolétarienne - Proletariese Opvoeding), de marxistisch-leninistische uitgeverij van de PVDA, uiteraard wél aanwezig op de boekenbeurs. Meester Vander Velpen was ook de drijvende kracht achter de processen tegen het Vlaams Blok, die uiteindelijk in 2004 leidden tot een veroordeling van de partij.

Het is veelbetekenend dat GAU en Boek.be beroep doen op die extreemlinkse advocaat.

KvC

Volgende week Niet dat er iets te vieren valt, maar volgende week schijnt het onze nationale feestdag te zijn. Dat is elk jaar de dag dat de Zuidelijken feestvieren voor de jaarlijkse transfers die zij gul van de hardwerkende Noordelijken krijgen. Elk jaar wordt een week eerder, bij allerlei feestelijke toespraken, door de Noordelijken bezworen dat het maar eens gedaan moet zijn met die transfers, en toen dronken ze een glas, deden een plas, en bleven verder lammeren. Als dank eisten en verkregen de Zuidelijken dat over het onderwerp ‘transfers’ zelfs niet meer mag gesproken worden, laat staan dat er iets zou kunnen veranderen.

Vrijdag 21 juli zijn de dagbladhandels gesloten. Daarom verschijnt het ’t Pallieterke een dag vroeger. Reeds vanaf woensdag te koop in de dagbladhandel. En als Bpost een beetje wil meewerken, dan zit het ook op woensdag in uw bus.

Karl van Camp - hoofdredacteur

4

Dossier

13 juli 2017

Agatha Christie De rechthebbenden op het verzamelde werk van Agatha Christie beweren dat het op de derde plaats staat in de lijst van de meest verkochte boeken ter wereld, na de Bijbel en Shakespeare. Kan zijn, maar wel is zeker dat Christie de meest vertaalde auteur ter wereld is (104 talen).

Hogere burgerij Mijn vrouw slaat nooit een aflevering over van de herhalingen van de Hercule Poirotreeks van de BBC. Tijd om iets meer over die dame te lezen en naar Amazon en Bol.com te kijken. Het hele oeuvre staat nog altijd ter beschikking en niet alleen antiquarisch maar ook dankzij recente herdrukken. Veel literaire sterren uit dezelfde tijdsperiode twinkelen maar heel flauwtjes, maar ‘Dame’ (het vrouwelijke equivalent voor ‘Sir’) Agatha flonkert nog altijd.

De schrijfster situeert haar moordverhalen bijna altijd in gegoede kringen en dat is geen toeval. Agatha Miller is het derde kind van een Amerikaans-Brits koppel uit de hogere burgerij. Vader Miller heeft, als erfgenaam van een familiefortuin, géén dag gewerkt. De jeugd van de schrijfster is er een van zonovergoten dagen in een prachtig huis in Devon, met veel personeel, afternoon tea, interessante bezoekers en beschaafde gesprekken. Agatha gaat zelfs nooit naar school; ze wordt door haar ouders onderwezen, leert zichzelf lezen en ze verslindt boeken.

Als ze elf is, sterft haar vader en dan blijkt dat het fortuin grotendeels opgesoupeerd is.

Het wordt allemaal wat soberder, met minder personeel, maar het is nog altijd een luilekkerleventje. Reizen naar Frankrijk en Egypte, met soms een maandenlang verblijf in Caïro en Parijs, horen daarbij. Agatha leert uitstekend Frans en het inspireert haar later bij de creatie van haar beroemdste detective. Ze vertelde soms dat de komst van Belgische vluchtelingen in 1914 leidde tot Hercule Poirot, maar elders gaf ze toe dat ze aanvankelijk een Franse detective creëerde. Ze vreesde echter dat Britse lezers zeshonderd jaar oorlog tussen Frankrijk en Engeland niet vergeten waren.

Ze maakte er dan maar een Franstalige Belg van met een voor ons bijzonder irritante gewoonte. Want de schrijfster en veel van haar landgenoten denken blijkbaar dat veel buitenlanders goed (zij het met een accent) Engels spreken, maar niet in staat zijn eenvoudige woordjes als “ja” of “juffrouw” te leren. Vandaar dat Poirot de ingewikkeldste grammaticaal correcte zin eindigt met “oui, mademoiselle” of “n’est-ce pas, monsieur?”.

Schrijven als tijdverdrijf De slanke, blonde en mooie Agatha Miller is een succes op de bals en de feestjes van haar klasse en ze ontvangt meer dan één huwelijksaanzoek. Tijdens zo’n bal valt ze als een blok voor de lange charismatische luchtmachtpiloot Archie Christie, al staat hij een trap lager op de sociale ladder. Het koppel trouwt ondanks de bezwaren van haar moeder (en in die tijd gehoorzamen volwassenen nog dikwijls hun ouders) en verhuist naar Londen, waar Archie werk zoekt. Agatha Christie schrijft inmiddels wat kortverhalen die gepubliceerd worden, maar haar eerste romans en langere detectiveverhalen worden geweigerd. Geen probleem, want dit is toch maar tijdverdrijf.

Haar man neemt natuurlijk deel aan de oorlog en Agatha doet wat van dames van haar klasse verwacht wordt: verpleging. Het frêle burgerdochtertje helpt gewonden met de gruwelijkste blessures zonder verpinken.

Ze leert alles over verschillende soorten verdoving en die kennis van medicijnen en vergif gebruikt ze later in haar detectiveverhalen. Na de oorlog krijgt ze haar enige kind en ze slaagt ze erin wat manuscripten te verkopen. Ze begeleidt haar man als die gedurende een jaar het hele Britse imperium over de hele wereld bezoekt. Maar de slanke Agatha wordt vlug de vrij plompe mevrouw Christie en mijnheer zoekt en vindt “un deuxième bureau”, zoals ze in Congo zeggen.

De verdwijning Christie deelt zijn vrouw mee dat hij wil scheiden en verlaat het huis. Ze is volledig

van slag. Wanhopig. Ze schrijft in een brief aan een zwager dat ze zich een aantal dagen in Yorkshire gaat beraden en vervolgens rijdt ze met haar eigen auto bijna een steengroeve in. Ze vermant zich en neemt de trein naar het noorden, en hoopt dat die zwager haar man tot de orde roept.

Aanvankelijk is dit een paar regeltjes in het plaatselijk sufferdje waard, maar een politiecommissaris is ervan overtuigd dat Archie zijn vrouw vermoord heeft en hij zoekt met veel middelen naar haar lijk. De nationale pers springt op de zaak en van dag tot dag worden de titels in de dan al beruchte tabloids groter. Agatha Christie, die nauwelijks bekend is bij het grote publiek, wordt na 11 dagen een familiaire naam.

Op zeker ogenblik zoeken 2.000 vrijwilligers mee naar het lijk. Tot eindelijk iemand haar brief ernstig neemt (de commissaris dacht dat Archie de brief geschreven had als vals alibi) en rondkijkt in Yorkshire, waar men haar in een hotel vindt onder de naam van de minnares van haar man. Haar manoeuvre helpt niet.

De echtscheiding wordt uitgesproken. De ongewilde publiciteit is niet mis en komt haar goed uit, nu ze op eigen benen moet staan en van de pen gaat leven. Naast Hercule Poirot creëert ze ook Miss Marple, een oudere versie van zichzelf. En ze vernieuwt volledig het genre, dat tot vandaag soms haar recepten volgt: veel mogelijke daders die allemaal geheimen hebben en ten slotte een confrontatie met de hele mik in één kamer, waarbij de detective door zijn superieure intelligentie de moordenaar ontmaskert.

In de jaren dertig schrijft ze meesterwerk na meesterwerk, o.a. ‘Ten Little Niggers’, dat door de poco-zwendelaars inmiddels allang een andere titel heeft.

25.000 voorstellingen Christie (ze behoudt de naam van haar exman) reist veel; o.a. met de Oriënt-Express.

Ze kiest als achtergrond voor haar moordverhalen exotische plaatsen die ze goed kent.

Op één van haar reizen ontmoet de 39-jarige mollige dame de 14 jaar jongere archeoloog Max Mallowan.

Hij vraagt haar ten huwelijk, wordt eventjes al lachend afgewimpeld maar ten slotte gaat Agatha Christie overstag. Het huwelijk wordt een succes en enthousiast graaft ze met haar man mee. Haar brieven tijdens de Tweede Wereldoorlog bewijzen dat ze hem enorm mist, ook in haar bed, want ze is helemaal geen blauwkous. Het klinkt raar, maar heel de tijd schrijft ze verwoed boeken om te ontsnappen aan geldproblemen. Zoals veel mensen stopt ze haar geld in onroerend goed, en haar landhuis met een lap grond van 13 hectare is een dure parel.

Maar schatrijk wordt ze niet, want boeken zijn duur in die tijd en de Christie-oplage bedraagt normaal 25.000 exemplaren. De belastingen weten haar te vinden; zeker na de oorlog wanneer ze op haar inkomen bijna 80 procent belasting betaalt en zware rekeningen krijgt voor de Amerikaanse verkopen waar ze lange tijd geen cent van ziet, want de Amerikaanse belastingdienst verhindert de uitbetaling van haar auteursrechten. Agatha Christie bewerkt daarom verscheidene van haar boeken tot toneelstukken die haar een geregeld inkomen geven. ‘The Mouse Trap’ gaat in 1952 in première en na 25.000 voorstellingen loopt die nog altijd. De komst van de pocketboeken verandert de situatie volledig. Dit zijn oplages van eerst honderdduizenden en dan miljoenen exemplaren.

Haar heldere en eenvoudige stijl leent zich goed voor vertalingen en voor mensen die Engels leren lezen. Christie sterft op haar 85ste in 1976, maar nog altijd worden haar boeken herdrukt en inspireren ze televisieen filmmakers die een aardige duit betalen aan alle rechthebbenden, onder wie vooral haar kleinzoon.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat We gaan hem missen Kamerlid en voorzitter van de commissie Kazachgate, Dirk van der Maelen, onze dierbare vriend die wij zo vaak oneerbiedig ‘de aartsdiaken’ noemden, zal in 2019 geen kandidaat meer zijn op de sp.a-lijst voor de Kamer.

“Ik ben niet gevraagd om te stoppen, maar het is goed geweest”, zegt hij nederig. Sinds juli 1989 zit hij onafgebroken in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Ook al cumuleert hij niet, wat voortaan niet meer mag van big boss Crombez, toch verdwijnt hij. In de wandelgangen wordt gefluisterd dat men hem stilletjes naar de uitgang aan het begeleiden is omdat hij te veel het beeld van de oude sp.a uitstraalt en geen stemmentrekker (meer) is.

Voor alle duidelijkheid, en dit is de kern van de zaak: zijn broodje is gebakken. In 2019 vertrekt hij met een maximale uittredingsvergoeding en daarna krijgt hij een riant pensioen. Het moet gezegd dat hij een ijverig parlementslid was, maar dat zijn zeurderige en klagerige stijl heel vaak op het systeem van de anderen werkte. Omdat hij daardoor dikwijls de lachers – en ‘t Pallieterke – tegen zich kreeg, gaan we hem echt missen. Maar hij blijft optimist: “De sp.a zal niet worden weggeveegd, zoals de sociaaldemocraten in Frankrijk en Nederland”, voorspelt hij. Waarschijnlijk zijn zoveelste verkeerde inschatting. Gelukkig is 2019 nog een eindje weg; en in die tijd zal hij nog wel voor inspiratie voor dit rioolkrantje zorgen.

Elke donkere wolk heeft een zilveren randje!

Sabotage Bij de nieuwe krakersbezetting in Gent klaagde burgemeester Termont dat de federale overheid geen werk maakt van een nieuwe wet om die ellende tegen te gaan.

Hij vergat er wel bij te zeggen dat de lieverdjes van zijn eigen sp.a en Groen de stemming twee weken tegenhielden omdat zij meer hoorzittingen wilden om de zaak nog verder ‘uit te diepen’. Bijkomende hoorzittingen organiseren is een oude parlementaire truc om de boel wat te rekken. En toen de commissie Justitie daarover vergaderde, vorige week, waren er niet al te veel ‘uitdiepers’ aanwezig. Bij de aanvang van de vergadering slechts zes, en pas na een dik halfuur waren alle fracties vertegenwoordigd en kwam men tot 10 van de 17 leden. De opmerking van vooral N-VA en VB dat links de boel opzettelijk saboteerde en probeerde uit te stellen, was dan ook terecht.

Mysterycall?

Tijdens het zomerreces mogen er in het parlement dan geen vergaderingen zijn, toch zitten onze ijverige parlementsleden niet stil. Al 25 jaar biedt VOKA de dames en heren volksvertegenwoordigers de kans om te proeven van het bedrijfsleven. Gedurende één of twee dagen ontdekken ze de Vlaamse en Brusselse bedrijven van binnenuit. Dit jaar zou VOKA de kaap van 100 stages dik overschrijden. VBfractievoorzitster Barbara Pas zou dat ook wel zien zitten, alleen vraagt ze zich af of ze wel kans maakt, want Voka heeft in al die jaren nog nooit een VB-parlementslid daartoe uit-

genodigd. In een tweet beeldde ze zich in dat ze belde, zich bekendmaakte en dat de verbinding werd verbroken, zoals dat zo vaak gaat bij VB’ers… Misschien moet ze het ‘mysterycall’systeem van Kris Peeters inschakelen om er zeker van te zijn dat ze niet uitgesloten wordt!

Lege doos Over de ‘mysterycalls’ in het wetsontwerp van Kris Peeters had Veerle Wouters (ex-N-VA) een aantal forse bemerkingen. In het voorstel zouden sociale inspecteurs zich mogen voordoen als potentiële werknemers om een werkgever op discriminatie te controleren. Vooreerst merkte zij op dat in de tekst een verschil bestaat tussen de Nederlandstalige en de Franstalige interpretering. In de Nederlandstalige tekst staat dat die ‘mysterycalls’ enkel mogelijk zijn in het kader van een gerechtelijk onderzoek. In de Franstalige tekst houdt men het op een ‘instruction’. België op z’n best…

Bovendien merkte ze op dat het zaakje juridisch niet haalbaar is, omdat uitlokking volgens het EHRM (Europees Hof voor de Rechten van de Mens) precies dat is wat die inspecteurs zouden moeten doen. En dat mag niet.

Zij voorspelde dat het een wet zonder tanden zal worden, die nooit uitvoeringsbesluiten zal kennen. Wouters zei tegen Peeters dat hij dus even kan doen alsof hij iets veranderd heeft, maar dat het resultaat een lege doos zal zijn.

In de wandelgangen begrijpt niemand wat Peeters bezielt om deze kwestie mordicus op de agenda te willen plaatsen. Profileringsdrang? Beuken tegen de N-VA en Open Vld? Of is zijn geduld echt helemaal op?

Kristof in de knoop Geen getoeter vorige week van Kristof Calvo van Groen. Hij was er wel, maar zei niks. Geen belerend vingertje, geen proceduregevecht en geen sneren naar leden van de ‘rechtse’ meerderheid. En niemand werd vergeleken met Trump. Er zijn geen zekerheden meer! Was hij een beetje ziekjes? Lag zijn maag overhoop?

Had hij slecht geslapen? Heeft Laurette Onkelinx de voorbije dagen niet naar hem geknipoogd? Of heeft hij zijn handen vol met het steunen van de rechtste, conservatieve regering in Spanje, het land van zijn vaderen, waar de regering alles, maar dan ook alles doet om het streven van Catalaanse onafhankelijkheid tegen te gaan, zelfs als een democratische meerderheid dat wél wil? In een interview einde 2016 had hij immers gezegd: “Als je verwijst naar het streven naar onafhankelijkheid in Catalonië dan moet ik zeggen dat mijn visie over Spanje en over België gelijklopend is: wij zijn voor meer samenwerking, voor verbinding i.p.v. versnippering. Ik vind Vlaamse onafhankelijkheid dus niet zo’n goed idee.” In datzelfde interview zei hij ook nog altijd een grote fan van FC Barcelona te zijn. Maar net die voetbalploeg heeft zich begin mei uitgesproken ten voordele van het Catalaanse onafhankelijkheidsproces en het referendum daarover. Nog een reden voor Kristof Calvo om met zichzelf overhoop en in de knoop te liggen…

Wij wensen hem beterschap en vooral wat rechtlijnigheid. Neem op tijd je pilletje, Kristof!

Actueel

13 juli 2017

VVB: de situatie in Vlaamse Rand blijft alarmerend Naar jaarlijkse gewoonte analyseerde de Vlaamse Volksbeweging de geboortecijfers van Kind en Gezin voor Halle-Vilvoorde en Tervuren. Deze cijfers geven onder meer het taalgebruik weer tussen moeder en kind en vormen dus een graadmeter voor de ontnederlandsing van bepaalde gemeenten. Overigens, deze cijfers zijn beschikbaar voor elke Vlaamse gemeente.

Googel naar ‘gemeentelijke kindrapporten’ en klik vervolgens op ‘taal en nationaliteit’. Daar kan je onder meer zien dat in een stad als Antwerpen in 2016 nog 43,2 procent van de jonge moeders Nederlandstalig was.

In 23,6 procent van de jonge gezinnen wordt Arabisch, Berbers of Turks gesproken. Toch is dit een lichte verbetering met drie jaar terug, met nog amper 41 procent Nederlandstalige geboorten en 26,7 procent bij de groep Arabisch, Berbers of Turks.

Dubbel fenomeen In de Vlaamse randgemeenten speelt een dubbel fenomeen: daar heb je niet enkel de buitenlandse inwijkelingen en hun nazaten, maar ook de uitgeweken Franstaligen uit Brussel. Aan de geboortecijfers te zien, komen de Nederlandstaligen door deze combinatie elk jaar meer in de verdrukking. Ook al is de globale daling van het aandeel Nederlandstalige moeders in Halle-Vilvoorde minder spectaculair dan de vorige jaren, toch blijft de situatie in de faciliteitengemeenten en een aantal grote gemeenten rond Brussel ten zeerste alarmerend.

In vier van de zes faciliteitengemeenten (Kraainem, Sint-Genesius-Rode, Linkebeek en Drogenbos) stagneert het aantal Nederlandstalige geboorten op het uiterst lage cijfer van de voorbije jaren.

Zo zijn er in Sint-Genesius-Rode nog 12 procent Nederlandstalige geboorten, terwijl dat cijfer in 2004 nog ruim dubbel zo hoog lag.

Zot zijn doet geen zeer De feiten dateren al van 2015. Twee zusjes in Den Haag die niet aanwezig waren bij het maken van een klassenfoto omdat dit op dezelfde dag viel als het Offerfeest, krijgen een schadevergoeding van 500 euro.

Die schadevergoeding moet de schooldirectie aan de moeder van de meisjes uitbetalen. Dat heeft de kantonrechter in Den Haag beslist. De rechter redeneerde dat de school onderscheid heeft gemaakt tussen de leerlingen, wat niet mag volgens de ‘wet gelijke behandeling’.

Volgens de moeder hadden de kinderen er last van dat ze niet op de klassenfoto stonden.

Aanvankelijk eiste de moeder een schadevergoeding van 10.000 euro, maar dat ging de rechtbank te ver.

De school probeerde de islamitische leerlingen nog tegemoet te komen door de klassenfoto ‘s morgens te laten nemen zodat zij de rest van de dag nog het Offerfeest konden vieren. Hier waren de twee dochters van de vrouw echter niet aanwezig omdat zij voor het traditionele gebed in de moskee zaten.

Ook is de schoolfotograaf op een latere datum teruggekomen om de resterende leerlingen op de foto vast te leggen. Maar ook dat werd beschouwd als een vorm van discriminatie

Dhimmi wil dialoog Na de talrijke gevallen van geweldpleging tegen de politie scoorde De Wever zeer goed met zijn opmerking dat hij van de betrokken ‘jongeren’ geen excuses aanvaardde. “Zelfs al heeft men een moeilijk sociaal-economisch profiel en een moeilijke thuissituatie, ik zou niet weten waarom dat automatisch moet leiden tot overlastgedrag en criminaliteit of verzet tegen de politie. Ik aanvaard dat niet en ik aanvaard dus ook de uitleg van die jongeren niet.”

Maar als kopstuk van een moslimpartij kon Kris Peeters die uitspraak van De Wever natuurlijk niet tolereren. Hij staat aan de kant van de ‘jongeren’ en hij vindt dat men met hen moet ‘dialogeren’ en dat moet ‘meenemen in een positief project’.

Nog even, en Peeters laat zich door zijn chauffeur naar zo’n wegversperring rijden om daar als volleerde dhimmi tolgeld te betalen en zijn onderwerping te bewijzen.

In het kleine Drogenbos was er vorig geen enkele Nederlandstalige geboorte meer en nu hebben we er warempel eentje, tegenover 43 Franstalige en 30 anderstalige geboorten.

In Wemmel is er een vooruitgang van 11 naar 15 procent, maar in Wezembeek-Oppem zakken de Nederlandstalige geboorten naar een schamele 4 procent (nog 6 geboorten op 131).

Amper een kwart in Vilvoorde Ook buiten de faciliteitengemeenten wordt de neerwaartse tendens aan Nederlandstalige kant bevestigd: net zoals vorig jaar werden in Beersel, Sint-Pieters-Leeuw, Vilvoorde, Machelen, Zaventem, Overijse en Hoeilaart meer kinderen geboren in Franstalige gezinnen dan in Nederlandstalige. Het meest gunstige cijfer is dat van Overijse, waar 36 procent Nederlandstalige jonge moeders genoteerd worden. In Zaventem zitten we al acht jaar onder 30 procent. In Vilvoorde en Machelen is de moedertaal nog in amper een kwart van de jonge gezinnen (27 procent) het Nederlands, versus 33 en 37 procent Frans. De allochtone moeders leveren er respectievelijk 40 en 36 procent van de geboorten.

Dit zijn dramatische cijfers. Hierdoor wordt het steeds moeilijker om het Nederlandstalige karakter van de betrokken gemeenten te handhaven en om anderstaligen van jongs af te integreren.

Bovendien blijft de inwijking vanuit Brussel aanhouden. Zelfs sp.a-burgemeester Hans

Bonte van Vilvoorde heeft al herhaaldelijk aan de alarmbel getrokken.

Vlabinvest veel te beperkt De VVB stelt in haar persbericht ook dat er veel te weinig inspanningen geleverd worden om Nederlandstalige gezinnen aan te moedigen in de Vlaamse Rand te blijven (of te komen) wonen.

Het woonproject Vlabinvest, dat bedoeld is om jonge gezinnen met een lokale band te huisvesten, kon vorig jaar 118 woningen opleveren. Dat kan veel lijken, maar het werkingsgebied van Vlabinvest beslaat 39 gemeenten, zodat we spreken over gemiddeld amper drie woningen per gemeente. Dat is duidelijk veel te weinig. De ambities liggen veel te laag.

Vlabinvest werd enkele jaren geleden overgeheveld van de Vlaamse overheid naar de provincie Vlaams-Brabant, maar Vlaanderen zou voor dit project veel meer middelen kunnen en moeten uittrekken.

De Vlaamse regering doet momenteel veel te weinig inspanningen om in de Vlaamse Rand het tij te keren. We ontvangen van minister Weyts talloze persberichten over dierenwelzijn en mobiliteit, maar over zijn beleidsdomein ‘Vlaamse Rand’ blijft het merkwaardig stil. De VVB roept minister Weyts dan ook terecht op voor dit beleidsdomein niet zomaar een tandje, maar een heel tandrad bij te steken.

K arl Van C amp

Valérie Geeurickx benoemd tot burgemeester van Linkebeek Minister van Binnenlandse Bestuur Homans (N-VA) heeft dan toch beslist Valérie Geeurickx te benomen tot burgemeester van Linkebeek. Homans had in feite weinig andere mogelijkheden. Geeurickx was tijdens de gemeenteraad van mei voorgedragen door de Franstalige meerderheid, nadat de voordracht van Yves Ghequiere op een sisser was uitgedraaid.

Ghequiere had als voorzitter van de gemeenteraad toegelaten dat er Frans werd gesproken tijdens de raadszitting en had dit achteraf ook verdedigd, waardoor duidelijk was dat hij zich niet wou neerleggen bij de taalwetgeving.

Net zomin als Damien Thiéry kon hij daardoor benoemd worden.

Blijkbaar heeft Geeurickx beloofd dat zij zich wel aan de taalwetgeving zal houden. Daardoor stond niets haar benoeming nog in de weg. Toch moeten we geen illusies koesteren.

Tot begin 2014 was deze vrouw een overtuigde mandataris van het FDF (vandaag Défi). Zij was zelfs vicevoorzitter van die partij. Kort nadat Damien Thiéry eind 2013 om opportunistische redenen ontslag nam uit die partij en overliep naar MR, maakte ook Geeurickx haar ontslag bij het FDF bekend. Sindsdien zetelt ze in Lin-

kebeek als onafhankelijke. Maar zij deed nooit afstand van haar anti-Vlaamse standpunten.

Hoe dan ook, haar benoeming tot burgemeester is een zeer tijdelijk verhaal. Geeurickx blijft Damien Thiéry door dik en dun verdedigen, en het nieuws van haar benoeming werd ook door Thiéry zelf triomfantelijk bekendgemaakt. Bij de verkiezingen van volgend jaar zal Thiéry opnieuw de lijst trekken en alles wijst erop dat de Raad van State hem bij een nieuwe voordracht wel een kans zal geven. In het arrest van de tweetalige kamer over Thiéry stond immers dat zijn niet-benoeming enkel geldt voor de huidige legislatuur. Het is aan minister Homans om er het komende anderhalf jaar goed over te waken dat niet alleen Geeurickx maar ook gemeenteraadsvoorzitter Thiéry zich correct aan de taalwetgeving houdt.

BL

5

Echo’s uit de Koepelzaal Zorgwekkend Zes jaar geleden veroordeelde het Vlaams Parlement al eens de minder goede behandeling die sommige “minderheden” in het Midden-Oosten te beurt valt.

Omdat dat klaarblijkelijk niet geholpen heeft, lag een nieuwe resolutie voor. Het is natuurlijk nooit slecht om iets te zeggen over “de situatie van religieuze en levensbeschouwelijke minderheden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika”, een situatie die nogal ‘zorgwekkend’ is, zoals werd opgemerkt. Karl Vanlouwe (N-VA), mede-indiener van het resolutievoorstel, schetste het weinig rooskleurige verleden en heden van christelijke en andere groepen in genoemde regio’s.

Veel onenigheid over de zaak was er niet.

Alleen Tine Soens (sp.a) moest de politiek correcte eer hooghouden. Ze had gelijk met de kritiek dat prettige landen als Saoedi-Arabië niet bij naam waren genoemd, maar ze ging volledig door het lint met het zelfkastijdende riedeltje dat wij in het Westen ook niet altijd even lief zijn (geweest). Ze had het over kettervervolgingen en zelfs het minarettenverbod in Zwitserland, en dat laatste doet de activiteiten van IS inderdaad wel verbleken.

Voor Tom van Grieken (VB) was de resolutie niet verregaand genoeg, eigenlijk te ‘flauw’.

Hij ging even in de clinch met Rik Daems (Open Vld) die, ook als ondertekenaar van het voorstel, een pompeus verhaal bracht over de “vrijheid van denken”, een principe dat, vond Van Grieken, niet altijd is gehuldigd tegenover zijn partij.

Superioriteit Zoals gebruikelijk zat de laatste plenaire vergadering voor het reces propvol. We halen er een actualiteitsvraagje van Vera Celis (N-VA) uit.

Een kwart van de nieuwgeboren Vlamingen heeft niet het Nederlands als thuistaal, wat hun onderwijskansen dreigt te hypothekeren. Minister Crevits was zich van de zaak bewust en goochelde uiteraard met kleuterparticipatie en vanzelfsprekend extra centen.

De beruchte windbuil Jo de Ro (Open Vld) pleitte voor een vroege aanpak van de “basisgeletterdheid”, want Nederlands is zo belangrijk. Volkomen gelijk, alleen jammer dat De Ro ook nog zei dat we zeker dat Nederlands niet mogen opleggen vanuit een “gevoel van superioriteit”.

Niemand merkte op dat één op vier anderstalige Vlaamse kindjes wel heel erg veel is.

Een discussie over de demografische evolutie zou misschien wat ontluisterend zijn.

Frieten De Europese Unie heeft weer eens toegeslagen en bedreigt nu onze frietcultuur. Frieten zouden niet meer rauw mogen worden gebakken omdat er zo acrylamide zou worden gevormd en dat is slecht.

Frieten eerst blancheren dus, maar dan smaken ze niet meer zoals het hoort. Ons culinair erfgoed wordt in het hart getroffen.

Welk standpunt zou de Vlaamse volksvertegenwoordiging hierover innemen? Bart Caron (Groen) stelde dat de frieten niet zo heet gegeten zullen worden als ze worden opgediend. De Europese richtlijn was slecht gelezen en sloeg niet echt op onze frietenbakwijze, een techniek waarover hij een omstandige uitleg gaf.

In plaats van te zeuren zou men trouwens beter de frietkoten beschermen in plaats van ze uit de centra te weren. Rik Daems (Open Vld) vond de zaak allesbehalve lachwekkend, want een stuk volkscultuur en volkseconomie is in het gedrang.

Het is best daarom alert te zijn op de dingen die Europa afscheidt. Volgens Matthias Diependaele (N-VA) ging Caron er ook te licht overheen. Het is niet de eerste keer dat de EU gekke dingen flikt met lokale voedingswaren en dranken. Minister Weyts merkte op de zaak absoluut geen “bagatel” te vinden. Het is goed om waakzaam te zijn voor de bedenksels van de EU-regelneven. Misschien hebben onze Britse vrienden toch niet helemaal ongelijk.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Was het nu BV, VB, NB of gewoon B? Het ritueel is even traditioneel als ergerlijk. Steevast wordt elf juli aangegrepen voor ronkende verklaringen en goede voornemens, met de hoop dat de diepvries tegen het einde van de dag de vereiste temperatuur bereikt heeft tot volgend jaar. Laten we van onze kant onze feestdag eerder aangrijpen voor een pertinente bedenking.

In BRUZZ ondernam men een poging de ‘Brusselse Vlaming’ te catalogeren, bladvulling die in niets wetenschappelijks is, met een karikaturaal eindresultaat. Toch raakt de oefening een pertinent punt aan. Er is doorheen de jaren met die ‘Brusselse Vlaming’ wel degelijk iets veranderd.

Al was het maar dat sommigen onder hen de benaming verwerpen. Eerder zijn ze Vlaamse Brusselaar of Nederlandstalige Brusselaar. Zij die helemaal door de Bruxellitude bevangen zijn, houden het kortweg op Brusselaar, wat dan synoniem staat voor wereldburger.

Gewijzigde sociologie Laten we niet de fout van BRUZZ begaan.

Wanneer we het hebben over de DansaertVlaming zien we dit meer als een maatschappelijk gegeven, als een metafoor voor de gewijzigde sociologie van dat segment Brusselaars dat zich stevig in de Brusselse instellingen genesteld heeft.

De samenstelling van de VGC-Raad verschilt sterk van die van het Vlaams Parlement. Bij de laatste verkiezingen was het N-VA-effect veel beperkter, lijkt de CD&V door het vertrek van een bepaald structureel electoraat een vogel voor de kat en oogt het Brusselse miniparlementje paarser dan de Koepelzaal.

Het gewijzigde profiel van de ‘Brusselse Vlaming’, of hoe men hem ook mag noemen, kan niet los gezien worden van een bepaald discours dat men - met uitzondering van N-VA en VB - in vrijwel elke fractie aantreft. Kritiek op ‘Vlaanderen’ is er schering en inslag. Stiefmoederlijk is dat.

En in die zin consequent bemoeizuchtig.

Bekrompen ook, dat spreekt, en maar niet in staat om de Brusselse uitdagingen te begrijpen. Uiteraard baadt dit verhaal in morele superioriteit.

Denkt u dat we overdrijven, volg dan maar de debatten van het VGC-poppenspel. Of nog beter: kijk naar de Muppet Show, dàt is tenminste vermakelijk.

Nuchterheid als strategie Een snelle reactie uit het ‘diepe Vlaanderen’, en a fortiori uit de Vlaamse Beweging, bestaat erin te pleiten om Brussel dan maar links te laten liggen.

Willen ze ons niet, dan hoeven ze onze centen ook niet. Ergens is het een begrijpelijke reflex, maar niet de juiste. Waar de positie van de Brusselse Vlamingen in het verleden een belangrijke component was in het dossier-Brussel, verliest dit, mee door die attitude, maar vooral door de macht van het getal, aan belang.

Toch doet de mening van enkele progressieven, voor wie marginaliteit en verrijking rijmen, geen afbreuk aan het grote strategische belang van onze hoofdstad. Als het in Brussel regent, dan krijgen we in Vlaanderen meer dan wat druppels. In de Vlaamse Rand is het zelfs een heuse zondvloed.

Wordt Brussel slecht bestuurd, dan ondergaat ook het ommeland de gevolgen hiervan. De verstrengeling en wisselwerking is erg groot, ongeacht vanuit welke invalshoek men het bekijkt. En dat moet de basis van een Brussel-strategie zijn.

Op de moraliserende Bruxellitude-praat reageren door een emotioneel wederantwoord kan niet de juiste aanpak zijn.

KNIN.

Limburg veiligste provincie Het is nu officieel, met 48.424 geregistreerde misdrijven in 2016 blijft Limburg de veiligste provincie van Vlaanderen. Dat zijn 133 geregistreerde misdrijven per dag, zonder deze waarbij men de moeite niet meer neemt om ze te noteren. Autodiefstallen kenden een sterke stijging. Het aantal woninginbraken daalde op vele plaatsen, maar steeg dan weer elders in Limburg. Gewapende diefstallen en gauwdiefstallen kenden een daling, maar de zakkenrollers presteerden beter dan vorig jaar. “We gaan in september de databank ‘Limburg in cijfers’ uitbreiden met ongevallenstatistieken en criminaliteitscijfers”, zegt Ludwig Vandenhove (sp.a), gedeputeerde voor Veiligheid. Dat de meeste Limburgse steden en gemeenten er ’s avonds, na 20 uur, doods bijliggen, heeft veel met het veiligheidsgevoel te maken en niets met statistieken.

Frans Kusters Zaterdagavond, voorafgaand aan het grote herdenkingsfeest ‘1917-2017 Frans Kusters’ op zondag, vond in de museumkerk in OudRekem een academische zitting plaats. De voorzitter van de werkgroep Frans Kusters, de heer Rik Brouns, verwelkomde alle deelnemers en leidde de sprekers in. Wilfried Rosiers, een van de medeoprichters van de werkgroep, gaf een historische schets vanaf de oprichting tot heden. Marino Keulen, burgemeester van Lanaken, dook in het verleden van Rekem dat ooit een stad was gelegen aan de Maas, en vandaag het mooiste dorp van Vlaanderen genoemd wordt. Hendrik Vuye en Veerle Wouters mochten hun boek, “Sleutels tot ontgrendeling”, toelichten aan een geboeid publiek, waarna Rik Brouns iedereen bedankte, ook het zangkoor dat enkele liederen bracht op teksten van Frans Kusters.

PraaG PraaG staat voor ‘Patrik Roelandt anti-agressie Groep’, die samen met de Roeselaarse dokter Ralph Pacqueu ervoor zorgde dat het parlement onlangs artikel 458ter van de Potpourri

13 juli 2017

Vlaamse overheid paait moslims met extra miljoenen In het Staatsblad van maandag 3 juli 2017 verscheen het ‘decreet houdende bepalingen tot begeleiding van de aanpassing van de begroting 2017’. Het decreet werd door de Vlaamse regering goedgekeurd op 30 juni.

Vooral het hoofdstuk 6 ‘Cultuur, Jeugd, Sport en Media’ levert interessante lectuur op. Bevoegd minister is Sven Gatz. Tien verenigingen krijgen dit jaar en de komende jaren extra Vlaams geld. Merk op dat het om extra geld gaat. In de oorspronkelijke begroting is reeds ruime financiering voorzien. De begunstigden zijn vooral Marokkaanse en Turkse verenigingen.

Het kan niet op De ‘Federatie Marokkaanse en Mondiale Democratische Organisaties’ (FMDO vzw) krijgt er dit jaar 40.000 euro extra bij. Voor de komende drie jaren – 2018, 2019 en 2020 – komt er telkens nog eens 110.000 euro bij.

In totaal een geschenk van Sven Gatz van 370.000 euro.

Ook de ‘Federatie van Marokkaanse Verenigingen’ (FMV vzw) valt in de prijzen. Dit jaar krijgt die vzw eveneens 40.000 euro extra. De volgende drie jaren komt daar telkens 70.000 euro bij. In totaal een bonus van een kwart miljoen euro.

Het ‘Internationaal Comité’ krijgt eveneens extra geld. Het Internationaal Comité (vzw IC) is volgens de webstek ‘een zelfstandige, V-wet goedkeurde. Dit houdt in dat politie, dokters, maatschappelijk assistenten en parket binnenkort gevoelige informatie over patiënten zullen kunnen uitwisselen via een overlegorgaan zonder dat zij het beroepsgeheim schenden. Dit als gevolg van de moord door een patiënt op de Izegemse dokter Patrik Roe-

democratisch georganiseerde, multiculturele federatie. Het IC wil zelforganisaties van allochtonen in hun verscheidenheid en met respect voor hun culturele eigenheid ondersteunen en verenigen.

Doel is zo de onderlinge solidariteit en samenwerking tussen de verschillende etnische groepen in de samenleving te bevorderen, alsook de solidariteit en samenwerking tussen allochtonen en autochtonen.’

Het IC krijgt dit jaar en de komende drie jaar 370.000 euro extra.

De ‘Turkse Unie van België’ krijgt er 310.000 euro extra bij. De ‘Unie van Turkse Verenigingen’ mag 280.000 euro op de rekening bijschrijven. Ook de Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims krijgt extra geld.

Besluit In totaal krijgen deze en vijf andere organisaties er dit jaar en de komende jaren enkele miljoenen euro’s extra bij. Laten we hopen dat het vele extra geld goed besteed wordt.

Maar laat ons toe hieraan te twijfelen.

Thierry Debels landt in december 2015. De nieuwe wet komt niets te vroeg, want uit cijfers van de Vrije Universiteit Brussel blijkt dat vier op de tien dokters al met geweld in aanraking kwam, en één op de tien vrouwelijke dokters met seksueel overschrijdend gedrag.

Toeval of niet, het was juist dokter Roelandt, die jarenlang waarschuwde voor geweld tegen artsen, die het slachtoffer werd van een gruwelijke moord. Zijn dood was uiteindelijk niet voor niets.

In Gent bestaat geen onkruid Netels op een blotevoetenpad? Distels op een speelplein? In Gent is dat normaal. Schateren deden ze, de Gentse groenen, toen N-VA daar opmerkingen over maakte. Vragen om op voetpaden, kerkhoven en speeltuinen distels en netels weg te halen, daar hebben ze geen begrip voor. Raadslid Isabelle de Clercq klaagde het gebrekkig onderhoud van het Gentse openbaar domein aan. Langs sommige wegen groeit het kruid zo welig dat voetgangers verplicht worden op de drukke baan te lopen, tussen de voertuigen. De reactie bij Groen was: hilariteit.

Zij vinden de vraag om bermen begaanbaar te houden of rond speeltuigen voor kleuters distels weg te halen gewoon belachelijk. Ongewenst groen bestaat niet. Netels zijn nuttige en eetbare planten, distels trekken hommels en vlinders aan. Leve de groene stad!

Uw (tol)geld of uw leven Tegenwoordig moet je niet alleen tol betalen aan de Liefkenshoektunnel, maar ook als je de wijk Stuivenberg in Antwerpen-Noord wil binnenkomen. Daar eisen ‘hangjongeren’ geld van automobilisten. Die mogen alleen door als zij betalen. Anders krijgen zij verf en drek naar hun auto gegooid.

Of eieren, of half rotte tomaten. Vrouwen worden lastiggevallen met seksueel getinte opmerkingen. Zij krijgen waterballonnen over zich, zodat hun kleren aan hun lijf plakken en hun ‘vormen’ beter zichtbaar zijn. Er zijn mensen die zelfs andere werktijden hebben gevraagd aan hun werkgever om de hangjongeren zoveel mogelijk te ontlopen.

In de Stuivenbergwijk gaat het om een bende van zo’n vijftien leden tussen 12 en 15 jaar. Maar er zijn meer wantoestanden, die vooral tot uiting komen wanneer de grote vakantie begint. Het ergst worden dan kinderen geplaagd die op een speelplein willen gaan ravotten. Ook zij moeten tol betalen. En dat gebeurt al jaren. Klachten hierover werden nauwelijks opgevolgd. Hoogstens was er een bezoekje van een straathoekwerker, een speelpleinleider of een andere knuffelaar, maar daar werd door de ‘jongeren’ eens goed mee gelachen.

Sedert kort is dat anders. Het geduld van burgemeester Bart de Wever is op. Voornamelijk nadat ook zijn ‘dienders’ werden aangevallen en klop kregen. Hij heeft dan de politie het bevel gegeven hard op te treden. “Wij hebben aanvankelijk de heel zachte methode toegepast, maar dat hielp niet. Zodoende moet je zwaardere middelen gebruiken”, zei hij. Zo’n taal viel niet in goede aarde bij het gekende linkse geweten. Dat dreigde met geweld tegen de politie, voornamelijk toen die met grootschalige controles begon. Die kwamen er onder meer aan het voetbalplein dat grenst aan de Veldstraat en aan de Pompoenstraat. Het heette dan dat de politie kinderen controleerde die van “hun vakantie aan het genieten waren”.

Grensoverschrijdend gedrag Het siert De Wever dat hij niet toegeeft en dat hij zelfs weigert excuses te aanvaarden, zoals hij duidelijk maakte op het VTM-

nieuws. En hij werd zowaar bijgetreden door politiewoordvoerder Sven Lommaert. “We willen weten met wie we te maken hebben”, zei die. “Het gaat om jongeren van 12 tot 16 jaar. Het zijn dus jonge kerels en we moeten echt wel weten wie de aanstokers en wie de meelopers zijn.” Hij gaf mee dat er voortaan een grotere politieaanwezigheid zal zijn, zowel van de wijkteams als van andere diensten. “De huidige situatie is niet leefbaar meer; niet voor de bewoners, niet voor de handelaars en niet voor de mensen die er werken. De jongeren hebben de grens overschreden en nu gaan we hen controleren. Dit moet ophouden.”

Krachtige taal van iemand die het vroeger alleen maar gemunt had op Vlaamsgezinden, bijvoorbeeld toen die demonstreerden tegen Filip en zijn Mathilde bij een bezoek van de Nederlandse kroonprinsen in Antwerpen. Wij herinneren ons dat hij toen vermoedelijke betogers van wie hij zeker wist dat ze ‘uiterst rechtse sympathieën’ hadden vooraf liet oppakken. Sindsdien draagt hij de bijnaam “De helderziende”.

Pagadder

Onze naaste buren

13 juli 2017

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Parallellen

Vorige week kwam de gebuisde kandidaat-eerste minister Kris Peeters met het zoveelste walgelijke voorstel; de inzet van provocateurs die Vlaamse ondernemers aan de schandpaal moeten nagelen omdat ze wantrouwig staan tegenover dikwijls onbekwame allochtonen.

Lokboa’s en loktieners In een volgend stadium vraagt Peeters waarschijnlijk vermomde sociale inspecteurs dossiers op te maken tegen meisjes die niet met een mohammedaanse seksist op de hort willen gaan.

Het fenomeen van zo’n lokeend is in Nederland allang bekend en weinig effectief. Een paar jaar geleden dachten ze in Amsterdam lok-Joden in te zetten om antisemieten in de val te lokken en te straffen als ze durfden schelden of zelfs geweld durfden gebruiken. Daar kwam niets van in huis; ook al omdat de overheid zich vlug realiseerde dat de daders bijna altijd Marokkanen, Turken en andere mohammedaanse racisten waren. Die stemden toentertijd nog allemaal links en mochten dus ongehinderd voortdoen. In Rotterdam zijn ze minder poco en daar zijn de vroede vaderen en moederen de voortdurende klachten beu over onaangepast gedrag van sommige mannen (natuurlijk dezelfden als in Amsterdam). De gemeente wil daarom op sis-hotspots lokboa’s inzetten. U vraagt nu beleefd: pardon? Wel, er zijn nogal wat plaatsen in de havenstad waar jongeren (het beruchte codewoord) dames uitschelden of nasissen. Rotterdam denkt eraan goedgevormde politieagentes naar die oorlogszones te zenden om sissers (de boa’s - hebt u hem?) op de bon te zwieren. Juristen hebben al gezegd dat

er geen schijn van kans is dat de sissers veroordeeld worden en mensen met gezond verstand (dus geen advocaten) vragen zich af hoe dat sisverbod (waar ze in Amsterdam ook aan denken) in de praktijk gaat gecontroleerd worden.

Neemt niet weg dat het idee van de lokeend furore blijft maken. In Utrecht is vorige week beslist dat loktieners de cafés moeten aandoen. Snotapen jonger dan 18 jaar mogen officieel geen alcohol drinken. Wel, men gaat 17-jarigen vragen een biertje te bestellen in de horeca, want slechts 15 procent van de cafés controleert grondig de leeftijd van de drankzuchtigen.

Twee voorwaarden: de loktieners mogen niet ouder ogen dan 17 (probeer maar eens het verschil te zien tussen een 17- en een 18-jarige) en als ze het biertje krijgen, mogen ze er niet aan nippen. “Aarg, iel aarg”, zeggen ze in Antwerpen over de idioten die zulke voorstellen formuleren.

Socialist tot in de (geld)kist Ook in Nederland is er belangstelling voor de georganiseerde socialistische gangsters die de belastingbetalers in de Zuidelijke Nederlanden en het Prinsbisdom Luik tillen. Hier doen de socialisten het wat subtieler, maar niet minder efficiënt.

De vroeger machtige PvdA (sociaaldemocraten en niet te verwarren met de Vlaamse aspirant-goelagmoordenaars) is herleid tot een splinterpartijtje dat nauwelijks 9 zetels vult in de

Tweede Kamer. Dus is het tijd om alle gezakte bewindslieden en volksvertegenwoordigers in andere functies de ruiven te laten leegschrokken. Op één week tijd is dit de inventaris. Een staatssecretaris van de huidige ontslagnemende regering heeft onderdak gevonden bij de bestuurders van de openbare belastingomroep. Een andere staatssecretaris wordt baas van een ziekenhuisgroep en een PvdA’ster krijgt een rijkelijk betaalde baan bij een pensioenfonds. Maar de hoofdvogel is voor de gezakte volksvertegenwoordiger Ahmed Marcouch. Hij wordt burgemeester van Arnhem; een stad die hij volgens een columnist alleen met een TomTom kan vinden. Voor een mohammedaan is Marcouch de kwaadste niet. In het verleden heeft de Amsterdammer wel wat uitspraken gedaan waarbij hij morrelt aan de scheiding van moskee en staat, maar hij heeft ook altijd geëist dat Marokkaans tuig harder zou aangepakt worden. Kwalijker is zijn uitspraak, vorig jaar bij Pauw, dat PVVstemmers niet welkom zijn bij de politie.

Als korpsbeheerder wordt hij ook hoofd van de politie. Dan stelt zich de vraag of de Nederlandse Marokkaan (met dubbele nationaliteit) soms politieagenten naar hun politieke voorkeur gaat vragen. Wilders heeft inmiddels een anti-Marcouchbetoging in Arnhem georganiseerd (met meer beveiligers dan betogers), al weet hij ook dat IS het gemeentehuis nog niet in handen heeft. Maar dat de aanstelling van Marcouch bedenkingen oproept, klopt wel.

Willem de Prater

Provincie Oost-Vlaanderen verkiest 21 juli boven 11 juli De provincie Oost-Vlaanderen schrapt dit jaar haar 11 juliviering. De traditionele plechtigheden voor 21 juli organiseert ze nog wel. Moeten we daar boos om zijn? Natuurlijk wel, het is een symbool dat kan tellen. Wat denkt onze gouverneur hier eigenlijk van?

De man is nota bene voorgedragen door N-VA en werd door de Vlaamse regering aangesteld. Zijn voorganger André Denys had dat zeker niet laten passeren.

De provinciale 11 juliviering was verworden tot niet veel meer dan een overvloedige receptie, aangeboden aan de leden van de provincieraad en een hele rist genodigden. Daar hoeft inderdaad geen belastinggeld meer aan te worden besteed. Er kwam geen volk meer, zegt de deputatie. Maar dat is helemaal geen reden om de viering van 11 juli te schrappen, eerder een argument om er iets beters van te maken.

Gaat het wel om een besparing, zoals de deputatie beweert? Dan hadden ze de ontvangst voor de Belze feestdag ook beter geschrapt en niet enkel de feestdag van hun eigen Vlaamse voogdijoverheid. Het zit de provincialisten hoog dat hun vergadering door minister Homans fel afgeslankt wordt. Minder middelen, minder bevoegdheden, hun musea afstaan aan de gemeenten, minder personeel en straks nog maar half zoveel provincieraadsleden… Het provinciebestuur is boos op de Vlaamse regering. En dat laten ze op een eerder kinderlijke manier blijken.

Stad Gent organiseert elk jaar als plechtigheid voor 11 juli een academische zitting, gevolgd door een receptie in de imposante Troonzaal van het stadhuis. Die plechtigheid is niet zo’n elitaire bedoening als bij de provincie;

er zijn ook gewone burgers welkom. Heel wat trouwe Gentse Vlaamsgezinden houden eraan om aanwezig te zijn. Anders, zo redeneren ze, zal de stad het afschaffen.

Jaar na jaar leveren zij het publiek dat geduldig luistert naar – in feite – anti-Vlaamse politieke toespraken. Om tot slot voluit Klokke Roeland en De Vlaamse Leeuw te zingen, terwijl op de voorste rij burgemeester en schepenen de kaken respectloos dichtklemmen. Wie heeft daar iets aan, denken we met ons slecht karakter, en dromen van de dag dat er in Gent eindelijk weer mensen besturen met het Vlaamse hart op de juiste plaats.

Nog geen enkel zitje geschrapt in Gent We wachten in Gent nog op het eerste mandaat dat door het roodgroen kartel wordt afgeschaft. In februari, na afloop van de Gentse ‘Optima commissie’, beloofde het stadsbestuur - onder druk van de oppositie - om te kijken waar kon gesnoeid worden.

Een half jaar later is het stadsbestuur niet verder geraakt dan een oplijsting van alle organisaties waarin zij vertegenwoordigers heeft.

Tot nu toe is er geen enkel concreet voorstel om zitjes te minderen. Na de stoelendans bij sp.a, die dezelfde mandaten verdeelde over meer partijleden, is er blijkbaar geen haast meer. Dat de socialisten nog niet bereid zijn om echt te hervormen, blijkt ook uit wat er gaande is bij het drinkwaterbedrijf TMVW, nu Farys (speeltuin van schepen De Regge en Termont, beiden sp.a). De nieuwe statuten voorzien in niet minder dan 256 politiek benoemde (en betaalde) zitjes in de raad van bestuur. Volgens TMVW (Farys) volgen ze daarmee de Vlaamse regelgeving, maar daar is minister Homans het niet mee eens.

Het moet de kameraden pijn doen dat uitgerekend een N-VA’er hen terugfluit. Met de afwezigheid van Termont (door een hartoperatie) zullen in Gent voorlopig niet veel knopen worden doorgehakt. Het worden lange en stille zomermaanden, al weet je dat in de poliMathildis tiek natuurlijk nooit.

Li bia bouquet

Verlaat Paul Magnette de PS? Indien Waals minister-president Paul Magnette de komende maanden niet de macht kan grijpen bij de zieltogende Parti Socialiste, zou hij de partij wel eens kunnen verlaten. Om, in navolging van sommige van zijn Franse vrienden, een alternatieve beweging te starten.

De PS raakt maar niet uit de crisis. De verdeeldheid onder de Franstalige socialisten blijft groot. Ten gevolge van de schandalen bij onder andere Publifin en SamuSocial probeert iedereen ‘witter dan wit’ te wassen. Waals minister-president Paul Magnette en een aantal jonge wolven in de partij willen een totale decumul van functies. Dat wil zeggen dat burgemeesters niet langer parlementslid kunnen zijn. Veel lokale mandatarissen zien dat niet zitten. Zij willen beide posten behouden.

De ironie is dat deze lokaal verankerde PS’ers bij de verkiezingen van 2018 en 2019 de electorale schade voor de partij wellicht zullen kunnen beperken. Maar weinigen binnen de partijtop hebben er oren naar. Ze denken dat een redding enkel mogelijk is via een soort van intern zuiveringsritueel. Voorzitter Elio di Rupo twijfelt. Hij kiest voor een middenweg. Cumuleren mag, maar de verloningen worden verder geplafonneerd.

Verdeeld Voor Paul Magnette is dat niet voldoende. Hij vreest dat de partij intern verdeeld zal blijven over de maatregelen om tot meer transparantie en een beter bestuur te komen.

Er resten hem de komende maanden slechts twee opties.

Ofwel de macht grijpen in de PS en Di Rupo opzijschuiven,

ofwel uit de partij stappen en een nieuwe beweging opstarten.

Hoe realistisch zijn beide scenario’s? Een putsch om Di Rupo opzij te schuiven wordt moeilijk, zo niet onmogelijk. Binnen de PS is het respect voor de voormalige premier nog altijd groot, ondanks Di Rupo’s zwakke aanpak van de crisis. Magnette kan ook de voorzichtige en ‘legale’ weg kiezen. Hij kan voorzittersverkiezingen uitlokken.

Maar dan zal hij op een paar hinderpalen botsen. De eerste – de verkiezingen winnen – is wellicht de minst moeilijke.

Het probleem is dat hij eerst andere hindernissen moet overwinnen om de verkiezingen überhaupt mogelijk te maken.

Magnette moet een meerderheid krijgen in het partijbestuur vooraleer hij voorzittersverkiezingen kan uitschrijven. Die meerderheid heeft hij niet. Daarnaast kan hij proberen verkiezingen af te dwingen via de steun van de machtige federaties. Vijf van de veertien federaties moeten een aanvraag tot voorzittersverkiezingen ondertekenen. Die steun heeft Magnette evenmin.

Hij kan eigenlijk alleen hopen dat de PS-kaders en militanten sneller dan gedacht op Di Rupo uitgekeken zullen zijn. Maar dat kan dus nog een tijdje duren.

Nieuwe partij?

Daarom denkt de entourage van Paul Magnette meer en meer aan het oprichten van een nieuwe politieke partij of beweging, los van de PS. Het lijkt in het gestolde Waalse politieke landschap ondenkbaar, maar wie had een jaar geleden de neergang van de PS in de peilingen voorspeld?

Magnette zou zich spiegelen aan zijn Franse PS-vrienden Manuel Valls en Benoît Hamon, die het zinkende schip van de PS na de presidents- en parlementsverkiezingen hebben verlaten. Samen met aantal rijzende sterren van de Waalse PS denkt Magnette aan een partij die, eventueel met de steun van delen van de Waalse christelijke arbeidersbeweging en ontevreden Ecolo-mandatarissen, tot 15 procent van de stemmen kan halen. Volgens het weekblad Le Vif zou Magnette daarvoor de steun hebben van tien PS-parlementsleden en van een aantal (ex)-ministers. Onder anderen de voormalige Waalse minister van Binnenlands Bestuur Paul Furlan. Maar vooral van de huidige Waalse ministers Pierre-Yves Dermagne en Christophe Lacroix. Het nadeel van deze groep? Dat het enkel Waalse politici zijn zonder connectie naar de Brusselse PS. Zo’n beweging los van de socialisten zou sowieso een aardschok zijn. De overblijvende PS zou overkomen als de partij van de oude garde; een electorale doodsstrijd is dan onvermijdelijk. Magnette en consorten zullen het zinkende schip net op tijd hebben verlaten.

Picard

8

De wereld rond

13 juli 2017

Diplomatieke valies

Operationszone Alpenvorland Een Oostenrijkse aankondiging de Brennerpas te zullen militariseren (om het uiteindelijk toch niet te doen), een diplomatiek incident met Italië en ergernis die nog steeds diep zit. Vrezen voor een oplopende spanning in Zuid-Tirol is bangmakerij. De hele kwestie toont wél aan dat de Schengenzone volstrekt niet te rijmen valt met de gekende influx van gelukszoekers.

Het moet zo’n kleine kwarteeuw geleden zijn toen ondergetekende, nog humaniorastudent, ergens in een cabine aan een kabelbaan in het Zuid-Tiroolse Kronplatz zat. Een besnorde Italiaan sprak ons aan met de vraag welke taal we onder mekaar spraken, waarop hij - na antwoord in het Engels - begon te ratelen in iets wat een primitieve vorm van de taal van Voltaire moest voorstellen. “Bevalt het u hier in Italië?”, vroeg hij. Waarop uw dienaar met wat jeugdige verbetenheid stelde dat deze plek voor hem niet Italië, maar Oostenrijk was. Einde gesprek. Het werden de langste minuten die we ooit in zo’n skibakje doorbrachten. Snorreman werd beeld zonder klank, maar als zijn ogen geweren waren...

Befreiungsausschuss Südtirol Het al bij al banale voorval illustreert hoe diepgeworteld de spanning toen was, en is. Aan beide kanten trouwens. Per slot van rekening lagen de gewelddadige jaren al een tijdje achter de rug. In de jaren zestig werd de regio geteisterd door aanslagen van de Befreiungsausschuss Südtirol (BAS). Strategische doelwitten werden geviseerd, maar ook individuen of symbolische plaatsen zoals een standbeeld van Mussolini en het geboortehuis van de Italiaanse nationalist Ettore Tolomei, voor de aanhechting in 1919 de grote propagandist van deze annexatiepolitiek. Uiteindelijk verloren minstens 21 mensen het leven in die bewogen jaren. De organisatie werd door hard optreden van de politiediensten en het gerecht onthoofd. Terug naar 2017.

De (internationale) druk op Italië om de autonomie van de regio te vergroten leverde resultaten op. Ook de omschrijving

van het gebied werd aangepast in het voordeel van de Duitstalige bevolking, ondanks alle pogingen nog steeds een meerderheid. Andere factor van betekenis was de invoering van de Schengenzone, inmiddels al twee decennia geleden. Zuid-Tirol overkwam enigszins hetzelfde als Noord-Ierland. De strakke scheiding tussen Ulster, deel van het Verenigd Koninkrijk, en de Ierse Republiek werd gemilderd door het feit dat beide landen tot de zone toetraden. De grens was plots geen grens meer, of zag er althans steeds minder zo uit. De ongemakken namen af en de nieuwe realiteit had ook op psychologisch vlak een weerslag. Ook in Zuid-Tirol.

Verkiezingskoorts Wanneer Oostenrijk het heeft over sluiten van de grenzen om de vluchtelingenstromen tegen te houden, slikt men even aan de andere kant van de Brenner. Ook vorig jaar was de ergernis voelbaar. Duitsland en Oostenrijk gingen rond de tafel zitten om de kwestie te bespreken, maar op geen enkel moment werd één letter over Zuid-Tirol gerept. Hetzelfde gebeurde toen Oostenrijk recentelijk aankondigde militairen aan de Brennerpas te stationeren, kwestie van de vele gelukzoekers op Italiaans grondgebied te houden. Begrijp: onder meer ook Zuid-Tirol. Niet toevallig reageerde Arno Kompatscher, de minister-president van de regio, eerder sussend.

Uiteindelijk valt het nog best mee met de situatie en is alles “rustig en stabiel”, zei de Landeshauptmann. Niet helemaal onterecht deed hij de afkondiging af als een politiek spelletje.

Hans Peter Doskozil, de Oostenrijkse defensieminister, die voor het eerst de idee opperde, behoort tot de SPÖ. Misschien

een wat vreemde beweging voor een socialist, alleen komen de verkiezingen eraan en is de hete adem van de FPÖ goed voelbaar. De kwestie Zuid-Tirol is wel vaker het voorwerp van wat politique politicienne. Ook tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen legden de Freiheitlichen de kwestie op tafel. In Rome kon men niet lachen met de uitspraak van Doskozil en de Oostenrijkse ambassadeur werd op het matje geroepen. Maar, niet onbelangrijk om de reactie te begrijpen: ook in Italië heerst verkiezingskoorts.

Beleidsparadox De vrees dat spanningen tussen Rome en Wenen tot een toename van de gespannen relaties in Zuid-Tirol leiden, is wellicht wat overdreven, maar niets kan uitgesloten worden. De tijden zijn veranderd. Het is niet voor morgen dat het gebied terug omgedoopt zal worden tot Operationszone Alpenvorland (na de wapenstilstand tussen Italië en de geallieerden in 1943, lijfden de nazi‘s Zuid-Tirol in, plaatsten er een Gauleiter en schakelden de strategische regio in voor de verdediging van het Rijk).

Wel is het zo dat men geërgerd is door de situatie in... EuroBrussel. Zuid-Tirol is altijd een argument voor het eigen gelijk en dito politiek geweest. Het paradepaardje van het Schengenakkoord dat aantoont hoe dit beleid jarenoude conflicten kan neutraliseren. Met lede ogen zien ze hoe de weggegomde grenzen op een andere manier terugkeren. Is dit het volledige falen van de Schengenpolitiek? Als men intellectueel eerlijk blijft, is men geneigd hier genuanceerd op te antwoorden. Maar dat open grenzen - zowel intern als extern - vloeken met de volkstoeloop die het Avondland nu al verschillende jaren ondergaat, daar is inmiddels vrijwel iedereen met drie cent verstand het over eens. Jammer genoeg is die drie cent geen benedengrens...

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Historisch Trump hield zijn toespraak in Warschau voor het aangrijpende monument ter herdenking van de nationalistische Poolse opstand van 1944 tegen de nazi’s. Warschau werd toen bijna volledig verwoest en 200.000 Polen werden gedood, terwijl het Rode Leger de nazi’s rustig te tijd gaf om die slachtpartij te voltooien.

Trump vermeldde overigens het feit dat Polen in 1939 niet alleen door de nazi’s was aangevallen, maar ook door de Sovjets en hij prees de dapperheid van de Polen die het nooit hadden opgegeven, zelfs niet tegen die verschrikkelijke overmacht.

Trump verwees ook naar het historische bezoek van paus Johannes Paulus II aan zijn geboorteland in 1979, toen het communisme nog onoverwinnelijk leek. Hij zegde daarover: “Een miljoen Polen vroegen niet om welvaart.

Ze vroegen niet om voorrechten. In plaats daarvan zongen een miljoen Polen drie eenvoudige woorden: ‘Wij willen God.’” Hij ging dieper in op de strijd tegen Islamitische Staat en besloot deze passage met: “Onze beschaving zal overwinnen. Laat ons daarom samen vechten, zoals de Polen, voor familie, voor vaderland en voor God.” Daarmee sprak hij niet alleen voor de Polen, maar ook voor zijn achterban en voor de tientallen miljoenen Europeanen die zich door hun leiders verraden en in de steek gelaten voelen.

Ondanks Trumps terechte kritiek op de NAVOlanden die hun financiële verplichtingen niet nakomen en niet voldoende fondsen vrijmaken om hun legers paraat te houden, liet hij er geen twijfel over bestaan: in geval van een crisis zullen de Polen op Amerika kunnen rekenen.

Is het dan verbazend dat Trump werd toegejuicht door een enthousiaste menigte die zijn naam scandeerde en met Amerikaanse vlaggen zwaaide?

Nationalistisch Jammer voor de linksen, die nog altijd krampachtig proberen president Trump af te schilderen als een marionet van de Russen, maar hij gaf in Warschau een duidelijk signaal in oostelijke richting: hij riep de Russen op te stoppen met hun “destabiliserende activiteiten” in Oekraïne en in Syrië.

Trumps toespraak was openlijk nationalistisch, tot grote woede van alle linksen, postmodernisten en eurocraten. Hij wees op het belang van “vrije, soevereine en onafhankelijke staten”. Hij waarschuwde dat sterke economieën en ontzagwekkende wapensystemen niet volstaan om het voortbestaan van een natie te garanderen: er zijn ook “hechte fami-

lies en sterke waarden” nodig, religieus geloof en “banden van geschiedenis, cultuur en herinnering”.

Kortom, het was een frontale aanval op de multiculturele en multinationale utopieën waarop links en de EU zijn gebaseerd. Trump sprak helemaal in de traditie van de grote presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis. Als hij die woorden in beleid kan omzetten, dan kan hij één van die grote presidenten worden.

Maar dat zal nog moeten blijken…

Turkse moordcommando’s in Nederland Volgens De Telegraaf en Elsevier bevindt zich in Den Haag een commandocentrum van de Turkse geheime dienst. Dat coördineert de moordcommando’s die uitgestuurd worden om Koerdische tegenstanders van het Erdoganregime te liquideren.

De Telegraaf beschikt over een geluidsopname waarop een Turkse spion met zijn opdrachtgevers een lijst bespreekt met de namen van Koerden die vermoord moeten worden. Van één van de potentiële slachtoffers wordt bijvoorbeeld gezegd: “Het is niet mogelijk om haar met precisie uit te schakelen. Ze verandert te vaak van plek […] ze wordt daarnaast ook nog goed beschermd omdat ze voormalig parlementslid is”. Het zou niemand mogen verbazen.

In januari 2013 werden in Parijs drie Koerdische activistes doodgeschoten. Het openbaar ministerie in Frankrijk ontdekte dat de moordenaar, Omer Güney, contacten had met de Turkse inlichtingendienst MIT. Het moet niet altijd IS zijn. Ook de Turkse fundamentalisten van Erdogans AKP zijn beruchte moordenaars.

Verrader Trudeau Omar Khadr, die een Canadees paspoort had, vocht voor Al Qaida in Afghanistan. Hij werd gevangengenomen nadat hij een handgranaat had gegooid waarbij een hospitaalsoldaat werd gedood en een andere militair blind werd. In Guantanamo werd Khadr ondervraagd door de Amerikaanse en Canadese inlichtingendiensten en hij legde volledige bekentenissen af. Hij werd veroordeeld wegens moord en oorlogsmisdaden.

Maar daarna werd hij in het geheim vrijgelaten door president Obama en naar Canada overgebracht. Daar kreeg hij onlangs een schadevergoeding van 10,5 miljoen dollar uitgekeerd omdat zijn vermeende “rechten” in Guantanamo geschonden zouden zijn. De nabestaanden van de gedode hospitaalsoldaat hadden nog geprobeerd die uitbetaling

via een juridische procedure tegen te houden, maar om hen het gras voor de voeten weg te maaien, werd het bedrag onmiddellijk uitgekeerd. De linkse premier Trudeau zei daarover: “Het charter van rechten en vrijheden beschermt alle Canadezen, allemaal zonder uitzondering, ook als dat ons een ongemakkelijk gevoel geeft.” De soldaat die blind werd door Khadrs handgranaat noemde Trudeau openlijk ‘een verrader’ en eiste dat hij daarvoor zou aangeklaagd worden.

Twee jaar Toen Mohammed Chebab in mei 2016 in Marseille werd gearresteerd, bekende hij dat hij van plan was naar Molenbeek – alweer Molenbeek – te reizen en van daaruit naar Syrië om zich aan te sluiten bij IS. Hij bekende ook dat hij een aanslag wilde plegen op de Grote Synagoge in Marseille om een aantal Joden te ‘roosteren’.

Bovendien dreigde hij de kinderen te onthoofden van de politiemannen die hem hadden gearresteerd. Vorige week werd hij veroordeeld tot… twee jaar cel. Verwacht men echt dat hij zich daarna tot het boeddhisme bekeerd zal hebben? De meest waarschijnlijke hypothese is natuurlijk dat hij in die twee jaar nog een aantal gedetineerden voor de jihad ronselt en dat hij zijn plannen met enige vertraging toch uitvoert. De zaak-Chebab illustreert voor de zoveelste keer hoe onmogelijk en absurd het is oorlog te voeren via de rechtbank. Zo’n individuen moeten opgesloten worden tot de

oorlog tegen de jihadisten definitief gewonnen is. En als dat nog héél lang duurt… tja, dat is dan hun probleem. Als iemand door jihadisten vermoord wordt, is hij ook héél lang dood.

Linkse stoottroepen Bij de rellen tijdens de top van de G20 in Hamburg zijn 476 agenten gewond geraakt.

Zowel federale agenten van de Bundespolizei als die van de deelstaten.

Niet alleen politiemensen werden het doelwit van het extreemlinkse geweld, ook burgers en middenstanders. Er werd op grote schaal brand gesticht, geplunderd en vernield. Dit keer waren de daders geen moslims, wel gemaskerde linkse extremisten en anarchisten.

De socialisten en de Groenen proberen nu alle verantwoordelijkheid van zich af te schudden, maar hun uitvluchten zijn al even idioot en ongeloofwaardig als de kreet “de islam heeft er niets mee te maken” na elke terreurdaad van IS. De linkse partijen hebben deze ‘actiegroepen’ jarenlang geen strobreed in de weg gelegd.

Hun wandaden werden gedoogd en soms zelfs aangemoedigd. Die gewelddadige benden waren immers nuttige stoottroepen in het terroriseren van Pegida en AfD. In sommige deelstaten veranderden de Groenen zelfs de wetgeving, zodat het dragen van maskers tijdens politieke ‘acties’ wettelijk toegelaten werd.

Dat was een vrijbrief voor nog meer geweld.

En nu proberen ze als volleerde Pilatussen hun handen in de onschuld te wassen…

Het nabije buitenland

13 juli 2017 Simone Veil, een leven in ambiguïteit De linkerzijde vierde de op 30 juni overleden ex-minister en Auschwitzoverlevende Simone Veil als een heldin. Ze lag in 1974 aan de basis van de depenalisering van abortus in Frankrijk. Maar de huidige wetgeving met zwangerschapsafbreking als een quasi onvoorwaardelijk recht staat mijlenver af van de standpunten van Veil.

We zijn januari 2013. In Parijs vindt een betoging plaats tegen het homohuwelijk. ‘Le mariage pour tous’, zoals ze dat in Frankrijk noemen. De camera’s van de Franse televisie herkennen een oud-minister in de manifestatie. De voormalige minister van Gezondheidszorg Simone Veil. De dame was in het verleden ook een tijdlang voorzitster van het Europees Parlement. De 85-jarige Simone Veil stapt fier en overtuigd mee aan de hand van haar echtgenoot, Antoine Veil.

Dat doet bij velen de wenkbrauwen fronsen. Was Simone Veil in de jaren zeventig als minister niet de grote pleitbezorgster van de legalisering van abortus, één van de liberale strijdthema’s in het postkatholieke Frankrijk? Hoe kon een liberale ex-politica als Simone Veil, die aan de basis lag van de wet die zwangerschapsafbreking niet langer strafbaar maakt, dan tegen het homohuwelijk zijn, toch een onderdeel van het liberale credo?

Dat Veil daar niets moet van weten, is typisch voor haar persoonlijkheid. De ene keer links, de andere keer rechts, zijn politieke vrienden en vijanden van de eind juni overleden Veil. Maar vooral: Simone Veil, geboren als Simone Jacob in een liberale en geseculariseerde Joodse familie was een zeer ambigue politica.

Abortus is een drama en geen recht Toen ze in 1974 minister van Gezondheidszorg werd, in de regering van Jacques Chirac onder president Valéry Giscard

d’Estaing, wou Veil op een aantal domeinen een cultureel liberale agenda doorvoeren. Het land leefde nog in de postgaullistische sfeer van de man als dominante kracht in de familie; zeker in de landelijke katholieke gebieden was dat het geval. Ze strijdt ervoor om de discriminaties ten opzichte van de vrouw weg te werken. Discreet en efficiënt, niet zoals de verlepte passionara’s die vandaag de vrouwenbeweging uitmaken.

Maar in die tijd bleven een aantal taboes heersen. Zoals abortus. Zwangerschapsafbrekingen werden in achterkamertjes uitgevoerd. Zonder pottenkijkers, want het was sinds een wet van 1920 illegaal. Simone Veil wou daar een eind aan maken. Elk jaar werden in Frankrijk 300.000 illegale abortussen uitgevoerd.

Tientallen vrouwen overleefden de clandestiene ingreep niet.

Voor Simone Veil was er maar één oplossing: abortus depenaliseren. De Franse samenleving was er klaar voor, want de greep van de clerus op de Franse bevolking was steeds losser geworden. Veil ging uit van het principe dat een abortus in de eerste tien weken van de zwangerschap moest kunnen. “Maar ook dan is en blijft het een drama”, voegde ze eraan toe.

Ze vond dat abortus geen absoluut recht mocht worden, wat het ondertussen feitelijk wel is. In die zin is het verkeerd de politica gelijk te stellen met de verdedigers van de huidige wetgeving die een abortus tot 22 weken (zes maanden) mogelijk maakt.

Toen Simone Veil in 1974 haar voorstel in de Franse Assemblée verdedigde, liepen de spanningen hoog op. Ook al haalde ze een meerderheid voor haar voorstel in een gremium met in 1974 zo’n 481 mannen en slechts 9 vrouwen. De ‘Loi Veil’ kwam er met de steun van de linkse oppositie.

In die periode werd de woning van Veil in Parijs beklad met

Geslepen messen en bloed Messen zijn populair in het Verenigd Koninkrijk. De laatste vijftien jaar liepen er nooit meer particulieren met steekwapens rond. Komt dit omdat enkel de perceptie leeft dat de samenleving onveiliger is geworden, of is er een veel breder maatschappelijk probleem? Groot-Brittannië wil alvast de koe bij de horens vatten en de ‘messencultuur’ terugdringen.

Wie in een zoekmachine op internet de juiste trefwoorden invoert, merkt al vlug hoeveel criminele feiten en sociale drama’s plaatsvinden waarbij steekwapens in het spel zijn. Enkele – naar het Nederlands vertaalde – krantenkoppen uit GrootBrittannië, van de jongste 48 uur: “Baby komt om bij steekpartij”, “Driejarige doodgestoken in Dublin”, “Vrouw uit Doncaster veroordeeld voor het doodsteken van haar echtgenoot”, “16-jarige naar spoedafdeling na steekpartij”, “Man steekt vrouw en schoonmoeder neer”, “Tiener voor rechter na steekpartij”, “Man in borst gestoken te Sheffield”, “Slachtoffer van aanval met mes in Gloucester herstelt in ziekenhuis”, “Twintigjarige veroordeeld voor het doodsteken van negentigjarige in park”…

We kunnen, indien we dat willen, eindeloos doorgaan met het opsommen van dit soort deprimerende titels.

Een negatieve tendens Het mag duidelijk zijn dat het Verenigd Koninkrijk een probleem heeft. Die messengekte is op het eerste gezicht geen nieuw fenomeen. In 2006 kaartte het dagblad ‘The Independent’ de in opmars zijnde ‘messencultuur’ reeds aan. Toch was er toen sprake van een verschil tussen de feiten en de perceptie. Ter vergelijking: in 1996 werd zowat veertig procent van alle moorden gepleegd met behulp van messen, maar in 2006

Gas van Poetin of gas van Trump?

Donald Trump is president van de VS en dus koopman.

Hij zal geen Saoedi’s bezoeken zonder wapens in zijn koffers. Hij zal geen Europese bondgenoot bezoeken zonder een vinnig verkoopgesprek over zijn gas. De internationale gasmarkt heeft twee grote leveranciers: de VS, sedert schaliegas daar in grote hoeveelheden wordt gewonnen, en Rusland. En dan zijn er nog gasboeren in het MiddenOosten, Algerije en Nigeria. Rusland zit in moeilijke papieren door de daling van de olie- en de gasprijzen en bedelt naar contracten in Europa bij de bestaande en de toekomstige kopers.

Het is een oud zeer en het duikt om de halve generatie op: is Duitsland niet te losjes en meegaand, in zijn verslaafdheid aan het Russische aardgas? Rusland pompt die energiebron met goesting naar de Duitse klanten en bindt zo een belangrijke westerse bondgenoot aan zijn strategische nukken. De kromme machtsverhouding tussen de leverancier en zijn klant wordt gesymboliseerd door ex-kanselier en socialistische profiteur Gerhard Schröder, die voorzitter is van Nord Stream 2, een nieuwe gaspijplijn naar West-Europa. Daarvoor ontvangt Schröder vergoedingen waartegen de zitpenningen van Yvan Mayeur (van SamuSocial en andere politieke kazen) in het niet verzinken.

Washington Waarom duikt Nord Stream 2 op? In de Amerikaanse Senaat werd een wetsvoorstel ingediend dat de minister van Financiën zou moeten toelaten boetes op te leggen aan buitenlandse ondernemingen die investeren in Russische pijpleidingen. Het wetsvoorstel past in de mix die de huidige verhoudingen ver-

Si la France m’était contée

Oorzaak en gevolg Wat verklaart die hallucinante cijfers? Is hier sprake van een negatieve spiraal waarbij oorzaak en gevolg elkaar steeds blijven versterken? Een politierapport in 2006 suggereerde dit alvast.

Steeds meer Britten, vooral jongeren en jongvolwassenen, voelen zich onveilig op straat. Hierdoor gaan ze vaker een zakmes of soortgelijk wapen in hun broekzak stoppen. Door de grotere aantallen wapens die circuleren op straat, vinden er bijgevolg meer steekincidenten plaats, waardoor het onveiligheidsgevoel verder toeneemt; een vicieuze cirkel.

Het valt op dat criminele jongerenbendes elkaar, alsook weerloze burgers, steeds vaker te lijf gaan met wapens. Vleesmessen, stiletto’s, zakmessen… het past vaak in een buideltasje of een rugzak. “Jeugdbendes zijn van alle tijden, maar hun gewelddadigheid lijkt de jongste jaren steeds meer ingebed in de jeugd-

Duitsland niet haten Want dat is het andere ambigue element aan Simone Veil. Als overlevende van de Holocaust heeft ze nooit een afkeer gehad van Duitsland. Simone Veil werd in 1927 geboren als Simone Jacob in een Parijs seculier-Joodse familie, die al generaties in Frankrijk woont. De Duitse bezetting betekende het begin van de hel. Vader André Jacob kon het beroep van architect plots niet meer uitoefenen. En dan moest het ergste nog komen. Op 30 maart 1944 werd de familie Jacob opgepakt en gedeporteerd. Vader André stierf in Litouwen. Moeder Yvonne en haar dochters Madeleine en Simone komen in Auschwitz terecht.

Ze overleven het dodenkamp, maar na de ontruiming omwille van het naderende Rode Leger stappen ze naar Bergen-Belsen.

Daar sterft Yvonne aan tyfus. Na de oorlog heeft Simone Jacob geen haatgevoelens tegenover Duitsland. Ze huwt met de politicus en diplomaat Antoine Veil. In 1950, amper vijf jaar na de oorlog, maakt ze er geen probleem van naar Wiesbaden te verhuizen omdat haar man er op het Franse consulaat zal werken.

Heel haar leven zal Simone Veil pleiten voor een Frans-Duitse verzoening.

Salan

engeland cultuur in onze steden. Er bestaat geen twijfel dat steeds meer aanvallen in groep gebeuren. “De jeugdbendes worden onderhand een vorm van georganiseerde misdaad”, aldus professor Wilson, verbonden aan de stadsuniversiteit Birmingham. Volgens criminoloog Wilson heeft dit fenomeen te maken met de groeiende kloof tussen arm en rijk in de urbane regio’s van het Verenigd Koninkrijk.

Ken Marsh, die actief is in de overkoepelende politiefederatie, ziet echter nog een verklaring. “Deze bendes voelen zich onaantastbaar. De kans dat ze gepakt worden, voor het bij zich dragen van illegale steekwapens, is te klein. Het is een hele normvervaging die fout zit”, stelt hij cynisch vast. Meester Waddington, die al meer dan dertig jaar actief is als advocaat, treedt deze analyse bij. In de krant ‘The Telegraph’ stelt ook hij dat heel wat aanvallers er bij voorbaat van uitgaan dat ze hoogstwaarschijnlijk met hun criminele gedrag weg zullen komen.

Wortel en stok noodzakelijk Wat valt er tegen deze drieste tendens te ondernemen? Slaan en zalven blijkt nodig, menen haast alle experten. Enerzijds moet de politie veel meer patrouilleren en jongeren veel vaker controleren op wapenbezit. Justitie dient harder te straffen.

Anderzijds moet worden ingezet op preventie. Alison Cope verloor haar zoon Joshua, doordat hij werd doodgestoken. De moedige Cope houdt nu aan de lopende band spreekbeurten op scholen. Via haar aangrijpende, persoonlijke verhaal tracht ze zowel crapuleuze als naïeve pubers te wijzen op de gevaren die samengaan met illegale wapendracht. Zodoende hoopt ze de ‘messencultuur’ een halt toe te roepen en het tij te keren.

LvS

Bei uns in Deutschland giftigt tussen Rusland, de Europese Unie en de VS en president Trump. De ruzie om de Russische energie tussen Amerika en Europa heeft een weerkerend stramien. In de vroege jaren tachtig van de vorige eeuw kibbelde president Reagan met de Europeanen over een pijplijn die aardgas uit Siberië naar Duitsland zou versassen. De West-Duitsers waren nijdig en de Fransen riepen het einde uit van het trans-Atlantische verbond.

Voor Nord Stream 2, de aanvaring vandaag, hebben de Duitsers twee argumenten: de energiekosten van West-Europa worden erdoor verminderd en de bevoorrading wordt minder afhankelijk van buiten-Europese leveranciers. De nieuwe gaspijp wordt geopend einde 2019 en zal de Baltische staten door de Oostzee verbinden met de Duitse haven Greifswald. Nord Stream 2 verdubbelt het volume Russisch gas naar Duitsland, want Nord Stream 1 is reeds in werking. Met die twee leidingen hoopt de Bondsrepubliek een draaischrijf voor Europese energie te worden. De Duitsers staan met hun Russisch gas tegenover een coalitie van Polen, de Baltische Staten, de energiedeskundigen van de Europese Unie en politieke haviken. De anti’s verwijten het officiële Duitsland bijziendheid. Een belangrijk argument tegen Berlijn is dat de Duitse strategie niet strookt met de oogmerken van de EU. De EU wil de bevoorrading diversifiëren en het Russische gas neemt vandaag 34 procent van de Europese gasmarkt voor zich. In sommige landen is dat percentage hoger. Een neveneffect van Nord Stream 2, en iets dat de Russen als strategisch wapen hanteren, is dat daardoor de WestEuropese aanvoer door Oekraïne afgeknepen kan worden, om Kiev te koeioneren. Sigmar Gabriel (SPD), Duits minister van Buitenlandse Zaken, krijgt het op zijn heupen van de Amerikaanse politieke pogingen om de Russische gastoevoer af te knijpen en

FRANKRIJK

hatelijke leuzen. Tijdens de debatten in de Assemblée (ze duurden 24 uur) kreeg ze enorm veel verwijten over zich. heen Tegenstanders van de wet vergeleken die met het naziregime en de verbrandingsovens in de concentratiekampen. Claude Autant-Lara, in 1989 als oudste verkozene even voorzitter van het Europees Parlement voor het Front National, fulmineerde eind de jaren tachtig tegen Simone Veil. ‘Ils ont raté la Mère Veil’, een woordspeling dat ze het ‘juweeltje’ (la merveille) gemist hadden. Lees: het feit dat Simone Veil de concentratiekampen had overleefd.

Right or wrong zakte dat tot onder dertig procent. Weinig wolken aan de lucht, leek het.

Opvallend is dat de jongste jaren de tendens opnieuw is gekeerd. Vorig jaar bereikte in hoofdstad Londen het aantal criminele feiten waarbij steekwapens gebruikt werden, een nieuw hoogtepunt. Uit politiestatistieken blijkt dat het aantal moorden met messen, zowel in Engeland als Wales, stijgt. In 2016 werden meer dan 32.000 criminele feiten waarbij messen in het spel waren, opgetekend. Dat is een stijging – ten opzichte van 2015 – met bijna 15 procent. Het absolute cijfer is nog een te rooskleurige voorstelling van zaken. Immers, heel wat burgers die slachtoffer van criminele feiten zijn, geven dit niet langer aan bij de politie. Ze menen dat er toch geen gevolg aan wordt gegeven en dat de kans dat daders geklist worden, bijzonder klein is.

9

DUITSLAND

zei publiek dat de energiebevoorrading van Europa een Europese kwestie is en geen zaak waarrond de VS politieke spelletjes mogen opvoeren. Hij doelde op de plannen van de Senaat om boetes op te leggen aan westerse hulp voor Russische pijplijnen.

Verzachting?

De Europese Commissie en de 28 lidstaten van de EU bekijken of de Commissie rechtstreeks met Rusland mag onderhandelen over Nord Stream 2. Angela Merkels standpunt is dat de instellingen van de EU zich niet dienen te bemoeien met een commerciële aangelegenheid. Wat onder meer Zweden en Denemarken dan weer doet steigeren, want zij moeten milieuvergunningen voor het bouwproject verstrekken, als het handeltje doorgang zou vinden. De Polen, die anti Nord Stream 2 zijn, hopen dan weer dat de inschakeling van de Commissie zal leiden tot politieke en bureaucratische vertraging.

De Duitse kanselier is de grootste Europese tegenstander van Vladimir Poetin en haar positie in de gaskwestie is raadselachtig.

Angela Merkel is makelaar van de onderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne. Tegen binnenlandse en buitenlandse oppositie in, houdt zij vast aan de sancties tegen Rusland wegens de bezetting van de Krim en de hulp aan de separatisten in OostOekraïne. Daartegenover staat haar stille steun aan Nord Stream 2, en de vraag in Brussel en Washington klinkt of zij haar harde Ruslandbeleid aan het verzachten is. Duitsland, zeggen waarnemers, heeft steeds geweigerd de mantel van het energieleiderschap in Europa op de schouders te nemen. Berlijn denkt in de eerste plaats aan zijn gasconsumenten en aan zijn leidende ondernemingen. Twee van de vijf investeerders in Nord Stream 2 zijn Duits.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

13 juli 2017

medialand

Film

Dit gaat niet alleen over muziek

Oorlogszone Hamburg: kat-en-muisspel In de noordelijke Duitse stad Hamburg werd het voorbije weekend een internationale bijeenkomst gehouden, de G20.

Naast een aantal democratisch verkozen presidenten, zoals de Amerikaanse president Donald Trump, namen een aantal autoritaire heersers deel, waaronder de Turkse sultan Erdogan of de Zuid-Afrikaanse boef Zuma, tot zelfs echte dictators zoals de Chinese communistische leider Xi. Dus werd door het ganse linkse spectrum, van centrumlinks bij de Duitse SPD tot extreemlinks, gemobiliseerd om massaal tegen de bijeenkomst te demonstreren. Tegen de aanwezige dictators, of de autoritaire heersers? Nee, natuurlijk niet. Wel tegen het zogenaamde ‘kapitalisme’, en in het bijzonder tegen de democratisch verkozen president Trump.

Minstens drie nachten lang gingen de linkse betogers zich te buiten aan een van de grootste geweldorgieën die Duitsland in jaren gezien heeft. Auto’s van onschuldige burgers werden in brand gestoken, 500 politieagenten raakten gekwetst door stenen, brandbommen en stalen kogels, winkels werden vernield en geplunderd.

Hamburg deed aan een oorlogszone denken. Het verzamelde journalistenheir gebruikte na de eerste nacht van rellen graag en veel de uitdrukking: ‘kat-en-muisspelletje tussen betogers en politie.’ Hebt u dat spelletje ooit gespeeld? Wij wel, heel plezierig. Alleen gooiden wij geen betonblokken op agenten en brandbommen in auto’s. De journalisten zullen waarschijnlijk een andere versie gespeeld hebben.

‘Prikacties’ Het is natuurlijk mogelijk dat onze overwegend linkse tot extreemlinkse journalisten een beetje verveeld zaten met de vreselijke beelden uit Hamburg.

Na een eerste nacht van rellen paste de webstek van de VRT, De Redactie, dezelfde truc toe als bij moslimterreur: een kleine minderheid is gewelddadig, de grote meerderheid is vreedzaam.

Zo konden we vernemen dat ‘het grootste deel van de betogers zich beperkt tot vreedzaam protest’.

Ook Martine Tanghe wist het stellig in het VRT-nieuws: er waren in Hamburg ‘prikacties met af en toe een aanvaring met de politie’. En nu de feiten: De betoging tegen de G20 lokte naargelang de bron tussen 6.000 en 8.000 in het zwart geklede, grotendeels gemaskerde linkse relschoppers.

De officiële titel van de betoging, waaronder ze werd aangevraagd en door de SPD-burgemeester werd toegestaan, was: ‘G20 – welcome to hell.’ Dat de deelnemers aan de manifes-

Blauwe graaier Het Vlaams Belang heeft in de Oost-Vlaamse provincieraad jarenlang principieel bezwaar gemaakt tegen de handelsmissies van gedeputeerden naar China en Vietnam, maar tevergeefs, want die reisjes gaan gewoon door: elk jaar twee keer naar China en twee keer naar Vietnam.

Geert Versnick heeft daar opnieuw de aandacht op gevestigd, door in het kader van de handelsmissies onkostennota’s in te dienen voor de extra uitgaven voor vliegtuigtickets en hotels in Bangkok. De rest van de delegatie stapt daar over op het vliegtuig naar Vietnam, wat geen extra kosten met zich meebrengt, maar Versnick blijft daar altijd een dag extra hangen. De deputatie beweert dat zij daarvan niet op de hoogte is, maar dat lijkt ons heel onwaarschijnlijk. De ambtenaren moeten toch merken dat Versnick systematisch een dag later arriveert? De tussenstops in Bangkok worden ook niet vermeld in het missieverslag of in het budgetplan.

Erger nog, minstens één keer stond zo’n hotelrekening in Bangkok niet op naam van Versnick zelf, maar op naam van de bvba Clanco, waarvan hij en zijn dochter zaakvoerders zijn. Versnick is geen rooie, maar wel een blauwe graaier. Hij kwam al eens in opspraak door te liegen over zijn inkomen.

Hij beweerde eerst, op Radio 1, dat hij 5.850 euro netto per maand verdiende, waarna hij in De Tijd moest toegeven dat het meer was. Ten slotte bleek dat Versnick 9.400 euro per maand verdiende, omgerekend zo’n 113.000 per jaar.

Song to Song

tatie, met zo’n titel, van bij aanvang de bedoeling hadden om geweld te gebruiken, is voor elke waarnemer met gezond verstand duidelijk. Maar dus niet voor de VRT.

VTM kent het woord links niet In het VTM-nieuws na de eerste dag geweld zagen de journalisten van Vilvoorde ‘zeer gewelddadige betogers’ en ‘relschoppers’. Maar over de politieke achtergrond van die betogers kwamen we niets te weten. Zowel de woorden links als extreemlinks leken in het woordenboek van de VTM-journalist niet opgenomen te zijn.

Pas na twee dagen volgehouden rellen ontdekte de VTM zowaar dat het ging om ‘linkse activisten’. Waarbij men de bedenking kan maken dat zelfs die benaming een vergoelijkende bijklank heeft. Als na afloop van een Pegida-betoging de betogers op zo’n schaal zouden tekeergaan, zou de VTM dan spreken over ‘rechtse activisten’? De term ‘neonazi’s’ zou, denken wij, toch iets sneller bovengehaald worden…

Geen context?

Het brengen van feiten is één zaak, het is ook de taak van media en journalisten om die in hun context te plaatsen. Wanneer rellen en plunderingen op dergelijke schaal zouden begaan worden door rechts, dan zou een studiogast worden uitgenodigd om de achtergrond te schetsen van de rechtse extremisten, en de buurten en kringen waarin zij zich schuilhouden; in praatprogramma’s zouden politici en opiniemakers uit linkse hoek hun veroordeling mogen uitspreken over de rechtse praktijken; er zou toegelicht worden hoe een cultuur van straffeloosheid mee geleid heeft tot deze uitspattingen…

Hebt u een van dergelijke zaken gezien in de studio’s van VTM of VRT? Tenzij wij iets gemist hebben: wij niet. Wanneer links overgaat tot massaal straatgeweld en plundering is er blijkbaar geen enkele journalist te vinden die ons iets kan vertellen over hun achtergrond en financiering. Het zou interessant zijn te horen hoe deelstaatregeringen met daarin de extreemlinkse partij Die Linke de bussen betalen waarmee linkse relschoppers naar PEGIDA-optochten vervoerd worden, of hoe de zonen en dochters van SPD-topmensen in het zwart vermomd tussen de plunderaars lopen.

Maar de Vlaamse journalisten weten het niet, of willen het niet weten. Voor een eenvoudig kat-en-muisspel zal dat wellicht niet de moeite lonen.

Ombudsman VRT vindt VRT-woorden ‘niet goed gekozen’ De VRT heeft een ombudsman waar men terechtkan met klachten over partijdige VRT-berichtgeving: journalist Tim Pauwels. Dus formuleerde een aandachtige lezer van ’t Pallieterke (wij hebben er geen andere) een klacht tegen een tekst die verscheen op de VRT-webstek deredactie.be over president Trump. De aanleiding was een discussie via Twitter tussen president Trump en twee hier volslagen onbekende journalisten van een ochtendshow. Zoals gebruikelijk is de tekst één grote litanie tegen president Trump, maar onze lezer nam in het bijzonder aanstoot aan volgende zin: “President Trump schoot weer in een Twitterkramp.”

Kunt u mij uitleggen, luidde de klacht, waarom het gebruik van Twitter en van sociale media door linkse politici als Obama of Macron beschouwd wordt als een vorm van transparantie en moderne communicatie, terwijl het gebruik van exact dezelfde media door een rechtse president moet bestempeld worden als een ‘Twitterkramp’? De ombudsman wikte en woog, en besloot dat de klacht terecht was. “Ik vind het woord Twitterkramp niet goed gekozen”, aldus Tim Pauwels.

“Ten eerste omdat een kramp eerder wijst op inactiviteit dan op activiteit, ten tweede omdat het misschien toch te veroordelend kan overkomen. Hoewel het hier niet per definitie om een beroepsethische fout gaat, heb ik mijn inschatting hierover toch doorgegeven aan hoofdredacteur Brecht Decaestecker mét de vraag om met dergelijke formuleringen op te passen.” Waarna aan de tekst hoegenaamd niets werd veranderd en het woord Twitterkramp nog steeds in de titel van het stuk op de webstek staat. Ombudsman voor onpartijdigheid bij de VRT, dat moet een fijne bezigheid zijn.

Terence Malick debuteerde in de jaren zeventig van vorige eeuw met “Badlands” en “Days of Heaven”. Films die bejubeld werden door de filmkritiek maar ook nog eens commerciële successen waren. En dan verdween hij plots van de radar, gedurende twintig jaar. Niemand, buiten hijzelf natuurlijk, weet waarom en wat hij al die tijd uitspookte, maar toen hij in 1998 de draad weer oppakte, was zijn reputatie zodanig dat de grootste sterren maar wat graag met hem wilden werken.

Sindsdien draait hij film na film. “The Thin Red Line” (1998) kreeg de hoogste prijs op het Filmfestival van Berlijn en “The Tree of Life” (2011) de hoogste prijs op het Filmfestival van Cannes. Momenteel werkt hij aan de postproductie van “Radegund” waarin Matthias Schoenaerts, zoals ik al schreef, een belangrijke rol heeft.

Het recente werk van Malick is toch wat onevenwichtig.

En eerlijk gezegd is hij nogal pretentieus in zijn beschouwingen over de wereld, de mensheid en het leven. Maar het strekt hem tot eer dat hij weigert zijn visie aan te passen aan enige commerciële norm. Noem het koppigheid of desgevallend integriteit. Zijn beste film is ongetwijfeld “The Tree of Life”, waarin die thema’s mooi verweven zijn met het verhaal van een familie op verschillende tijdstippen. Dat niveau haalt “Song to Song” helaas nergens.

Eerlijk gezegd, soms valt er geen touw aan vast te knopen. Enkele personages evolueren tegen de achtergrond van de klaarblijkelijk nogal levendige muziekscène in Austin, Texas. Ze hebben persoonlijke (liefdes)belangen met mekaar, naast commerciële. Er zijn vriendschappen en conflicten. Wat daar allemaal de zin van is, wordt nooit erg duidelijk. Zelfs de songs en de optredens spelen geen wezenlijke rol in de gebeurtenissen.

Je krijgt ook geen vat op de personages, hoewel er scènes in de film zitten die grote drama’s suggereren. Alleen ontbreekt een inleiding en/of een vervolg om alles te verklaren of te duiden. Je zou kunnen stellen dat “Song to Song” niet meer is dan een reeks snapshots – momenten – van mensen wier leven op zeker ogenblik samenvalt.

Robert Altman werkte vaak op zo’n manier, maar op het einde liet hij de puzzel wel mooi in mekaar passen. Dat is hier niet het geval.

K.T.

Het gewone Frankrijk

Visages, Villages Ze debuteerde in volle Nouvelle Vague, op het einde van de jaren vijftig, met twee opmerkelijke films, “La PointeCourte” en vooral “Cléo de 5 à 7”. Sindsdien is ze uit de geschiedenis van de Franse film niet meer weg te denken.

Jarenlang was ze getrouwd met de intussen overleden regisseur Jacques Demy. Zij is nu 89.

Agnès Varda had al afscheid genomen van het films maken, maar toen kwam de jonge straatkunstenaar JR langs met een voorstel dat ze niet kon weigeren. Die vroeg om samen de hort op te gaan, een tocht door een Frankrijk dat zelfs de Fransen niet kennen. Geen toeristische trekpleisters, wel dorpen met gewone mensen. Varda, die al een aantal opmerkelijke documentaires maakte, was meteen verkocht.

“Visages, Villages” toont hen als ze in een geïmproviseerde rijdende filmstudio van dorp tot dorp trekken, praten met mensen die ze van haar noch pluim kennen maar die wel hun hart uitstorten over hun leven, hun familie en hun toekomst. Ze zien dingen die het dagelijks leven van mensen overhoop zetten maar nooit het nieuws halen.

Intussen zitten ze mekaar ook wat te jennen met humoristische prikjes.

Een postbode in een boerengat, bijvoorbeeld, wordt op die manier haast een symbool van het gewone Franse leven. De enige bekende figuur in dat alles (tenminste voor de cinefielen) is Jean-Luc Godard – ooit een kompaan van Varda –, die precies met zijn intellectualistische commentaar een nutteloos tegengewicht vormt voor het hele opzet van “Visages, Villages”.

Aanvankelijk lijkt de film niet meer te zijn dan een wat ongewone documentaire, maar langzaam laat Varda, die de montage - om het in mooi Frans te zeggen ‘l’écriture’ op zich nam, met de mensen die ze ontmoeten en de landschappen waar ze doorrijden een Frankrijk zien dat “echter” overkomt dan hetgeen je verneemt via televisie of kranten.

Heel mooi is hoe Varda haar oud worden in het geheel betrekt wanneer ze met JR op een kerkhofje staat. Zo wordt “Visages, Villagers” ook nog een ontroerend zelfportret, een soort afscheid van een land en zijn bewoners waar Varda (en JR) zich duidelijk innig mee verbonden voelt.

K.T.

Actueel

13 juli 2017

11

Waarom maken Saoedi-Arabië en Qatar ruzie?

Op 5 juni verbraken Saoedi-Arabië, Bahrein, de Verenigde Arabische Emiraten, Jemen, Egypte en Libië de banden met Qatar. Een nooit geziene crisis in de Golf. Die zes landen, met Saoedi-Arabië als voortrekker, hebben aan Qatar een eisenpakket overhandigd dat voor dat land onverteerbaar is. Naar verluidt moet Qatar gesanctioneerd worden wegens zijn steun aan het internationale terrorisme, maar er is meer aan de hand.

Qatar is een schiereiland in de Perzische Golf (sommigen zeggen Arabische Golf) van nauwelijks 11,571 km2 groot (1/3 van België) met iets meer dan 2 miljoen inwoners, waarvan de meesten gastarbeiders zijn. Het land is stinkend rijk vanwege de export van gas (LNG) en voert een actieve buitenlandse politiek: steun aan islamitische rebellenbewegingen in Syrië, Libië en veel andere landen, investeringen in westerse havens en voetbalclubs (bijvoorbeeld Paris Saint-Germain), de organisatie van prestigieuze internationale culturele evenementen (de Belgische artiest Luc Tuymans heeft geen probleem om met dat zielige regime te collaboreren),...

Het landje heeft goede relaties met Iran, Hamas, maar ook met… Israël. Het huisvest een kantoor van Al Qaida en tegelijkertijd een Amerikaanse militaire basis. Voor Europeanen is Qatar vooral bekend omdat het Al Jazeera huisvest (het Arabische CNN) en het de World Cup voetbal in 2022 mag organiseren na ettelijke FIFA-leden met pakken dollars te hebben omgekocht. Of de World Cup effectief in dat hete, droge en biervrije woestijnlandje zal doorgaan, is echter onzeker.

Weinig te beleven Voor toeristen valt er in Qatar niet veel te beleven. Tenzij men geobsedeerd is door sjieke hotels, sterrenrestaurants, shoppingmalls en dure wagens. Soek Al Waqef in de hoofdstad Doha is leuk om in te flaneren.

Qatar heeft (naar eigen zeggen) het grootste islamitische museum ter wereld, en de straten zijn heel proper. Het historische en archeologische patrimonium is beperkt. Je hebt maar één dag nodig om dit aan Saoedi-Arabië vastgepinde schiereiland te bezoeken. Qatar is volledig fake. Qatari’s zijn omhooggevallen ‘nouveauch riches’ die iets te snel de overgang hebben gemaakt van een banaal, arm en saai landje naar een gigantisch economisch en financieel succesverhaal dankzij de toevallige vondst van olie en gas in de ondergrond.

Inzake buitenlandse politiek is Qatar vooral de sponsor van de Moslimbroeders. Yoesoef Al Qaradawi, de belangrijkste ideoloog van de Moslimbroeders, heeft een vast programma op de Arabischtalige Al Jazeera. Hou er overigens rekening mee dat de programmatie op de Arabisch- en Engelstalige Al Jazeera grondig verschilt. Op de Engelstalige Al Jazeera zie je dingen die de westerling graag hoort, op de Arabischtalige Al Jazeera krijg je ‘the real thing’. Qatar sposort ook verenigingen in Europa die aanleunen bij de Moslimbroe-

ders zoals bijvoorbeeld de UOIF (l’Union des Organisations Islamiques de France). De Moslimbroeders, dat zijn twee geledingen: er is enerzijds de internationale overkoepelende organisatie van de Moslimbroeders, anderzijds zijn er de nationale afdelingen (de Moslimbroeders van Jordanië, Soedan, Egypte…).

Toen de Iraakse president Saddam Hoessein (1937-2006) in 1990 Koeweit binnenviel en plunderde, deed dat de wenkbrauwen fronsen bij de Koeweitse Moslimbroeders. De internationale federatie van de Moslimbroeders steunde de invasie van Irak in Koeweit echter volledig. Sedertdien beschouwen de machthebbers van Koeweit en de andere Golfstaten de Moslimbroeders dan ook als landverraders en vijanden.

Ten tweede worden de Golfstaten geregeerd door dynastieën, wat niet overeenkomt met de visie op politieke macht door de Moslimbroeders.

Ten derde nemen de Golfstaten het niet dat Qatar in het kader van de zogenaamde Arabische Lente de Moslimbroeders in Egypte, Tunesië, Syrië, etc. ijverig steunde. De Saoedi’s willen hun reactionaire islam verspreiden via moskeeën en ngo’s wereldwijd en zijn niet geïnteresseerd in frivoliteiten à la Arabische Lente.

Ten vierde beweren die zes landen dat Qatar iets te vriendelijke relaties heeft met Iran, terwijl de soennitische Saoedi’s het sjiitische Iran beschouwen als een land dat sji-

itische minderheden in het Midden-Oosten opstookt en chaos creëert in de regio. SaoediArabië heeft zelf een sjiitische minderheid, die dan ook nog eens woont in de zone met de belangrijkste olievelden. Saoedi-Arabië heeft schrik dat die ooit, gesteund door Iran, in opstand zullen komen.

Strijd tegen terrorisme De bewering van de Saoedi’s en hun vrienden als zou hun boycot tegen Qatar te maken hebben met de strijd tegen terrorisme is totaal ongeloofwaardig, want Saoedi-Arabië steunt zelf islamitische milities van bedenkelijk allooi - zelfs nog veel meer dan de Moslimbroeders - in Syrië, Libië en elders. Om nog niet te spreken over de steun van Saoedi-Arabië wereldwijd aan salafistische moskeeën, de desastreuze oorlog die het land voert in Jemen, enzovoort. Dat de zes Qatar-kritische landen zouden ageren tegen de zogenaamde politieke islam, zoals ze ook durven beweren in hun communicatie richting het Westen, is ook al niet geloofwaardig. Alsof er in SaoediArabië een scheiding tussen moskee en staat zou bestaan, alsof de islam in Saoedi-Arabië niks zou te maken hebben met politiek.

De spanningen tussen Golfstaten als Saoedi-Arabië en Qatar zijn niet recent, maar broeien al meer dan een decennium. Toen eind mei de Qatarese emir Al Thani verklaarde dat “Iran niet kan worden genegeerd als islamitische grootmacht” was dat voor de Saoedi’s en consorten een brug te ver. Saoedi-Arabië, de VAE en Bahrein hebben dan ook alle transportlijnen met Qatar afgesloten, Qatarese diplomaten werden het land uitgezet, vliegtuigen van Qatar Airways zijn niet meer welkom in de zes. Eén van de redenen dat het soennitische Qatar goeie relaties wenst te onderhou-

EU blijft maar geld pompen in Moldavië Kent u de hoofdstad van Moldavië? Neen? Dat ligt niet aan u. Ik heb het ook moeten opzoeken. Ondertussen ben ik de naam alweer vergeten. Om maar te zeggen dat de meeste mensen niet wakker liggen van het ‘armenhuis’ van Europa.

Wereldbank, maar dat is nog niet voldoende.

Vandaar dat het land de bedelende hand heeft uitgestoken naar de EU om opnieuw geld te vragen.

De toegevoegde waarde van het land gemeten door het bbp (bruto binnenlands product) bedraagt nauwelijks enkele miljarden euro’s, het bedrag dat België jaarlijks moet besparen.

De Europese Unie daarentegen ligt wel wakker van Moldavië.

Midden september vorig jaar schreven we hier al dat de EU de voorbije jaren een miljard euro gepompt heeft in dat land (Europa heeft miljard verspild in Moldavië, 15/9/16). Maar die geldinjectie was nog niet voldoende.

EU leent voor Moldavië

Nog meer geld Op 6 juli 2017 publiceerden de Raad en het Europees Parlement immers een nieuw besluit “tot toekenning van macrofinanciële bijstand aan de Republiek Moldavië”. Concreet gaat het om 100 miljoen euro extra geld van de EU. Argument: “De economie van de Republiek Moldavië heeft sterk te lijden gehad onder de politieke instabiliteit in de periode tussen de verkiezingen van november 2014 en januari 2016, alsook onder een bankfraudeschandaal, de zwakke economische activiteit in de regio en het door Rusland ingestelde invoerverbod.

Die situatie heeft bijgedragen tot een recessie, een toenemend handelstekort en een aanzienlijke achteruitgang van de buitenlandse deviezenreserves in het afgelopen jaar.” Kortom, de Moldavische economie is een puinhoop en de staatskas is leger dan leeg.

De situatie is dramatisch Wie een beetje tussen de lijnen van het rapport kan lezen, kan vaststellen dat de situatie in Moldavië echt wel dramatisch is. “Aangezien er nog steeds sprake is van een aanzienlijk resterend extern financieringstekort op de betalingsbalans van de Republiek Moldavië dat de door het IMF en andere multilaterale instellingen verstrekte middelen te boven gaat, wordt de door de Unie aan de Republiek Moldavië toe te kennen macrofinanciële bijstand in de huidige uitzonderlijke omstandigheden aangemerkt als een passende reactie op het verzoek van de Republiek Moldavië om in samenhang met het IMF-programma de economische stabilisatie te ondersteunen”.

In gewone taal: Moldavië wordt al geholpen door het IMF en andere instellingen zoals de

Wie het document grondig leest, merkt een andere interessante paragraaf. “Met het oog op de financiering van de leningcomponent van de macrofinanciële bijstand van de Unie is de Commissie bevoegd om namens de Unie op de kapitaalmarkten of bij financiële instellingen de nodige middelen te lenen en deze aan de Republiek Moldavië door te lenen.

De leningen hebben een gemiddelde looptijd van ten hoogste 15 jaar”. Anders gesteld, Moldavië kan aan interessante rentevoeten lenen doordat het beroep kan doen op de goede kredietwaardigheid van de EU.

Besluit De echte reden waarom de EU maar geld blijft pompen in Moldavië is dat het land gebruikt wordt in het politieke spel met Rusland. Vraag is uiteraard of het zinvol is dat Europa honderden miljoenen euro’s in dat land blijft pompen. Mijn antwoord kent u zonder twijfel al.

Thierry Debels

den met het sjiiische Iran is dat er in de zee tussen die twee landen enorme gasreserves liggen die gedeeld moeten worden. Om die te exploiteren, kan Qatar nu eenmaal niet anders dan het op een akkoordje te gooien met Iran.

Qatar is met het zoeken naar gas in de Perzische Golf al iets te ijverig geweest en wil het veel grotere en machtigere Iran niet tegen de schenen schoppen.

Schrik voor Qatar De Saoedi’s en de vijf solidaire landen eisen nu dat Qatar de uitzendingen van Al Jazeera stopzet, de Turkse militaire basis in het land sluit, geen moslimbroederachtige organisaties in het buitenland meer steunt, de banden met Iran vermindert, enz. De waslijst telt zo maar even 13 eisen. Niet leuk voor Qatar, dat sterk afhankelijk is van import, onder meer voor voeding. Qatar heeft al laten weten niet te kunnen ingaan op de eisen van de zes. Het dossier zit dus vast en de crisis zal nog even duren. Egypte maakt deel uit van de protesterende zes omdat president Al Sissi financieel afhankelijk is van de Verenigde Arabische Emiraten en Saoedi-Arabië en zelf een harde strijd voert tegen de Egyptische Moslimbroeders.

Egypte wil de zaken niet op de spits drijven, want het land heeft schrik dat Qatar de ongeveer 250.000 Egyptische gastarbeiders in het land wel eens aan de deur zou kunnen zetten.

Bahrein (sjiitische meerderheid, soennitische machthebbers) voelt zich bedreigd door Iran en is dus solidair met de andere vijf. Jemen is arm, zwak, chaotisch en kan niet anders dan naar het pijpen te dansen van de Saoedi’s. Het chaotische en kapotgeschoten Libië wil stabiliteit en is het beu dat gewapende milities in het land gesteund worden door Qatar.

Wat andere landen betreft: naast Iran is Turkije het enige land dat zich solidair heeft verklaard met Qatar. Turkije geeft daarmee impliciet toe in een internationaal isolement te zitten. Marokko wordt door de Saoedi’s verweten iets te veel aan te leunen bij Qatar (er zitten moslimbroeders in de Marokkaanse regering) en Saoedi-Arabië niet te willen volgen.

Op de Saoedische televisie zie je nu programma’s over de strijd van de Sahraouis voor een autonome Westelijke Sahara los van Marokko.

Een pure provocatie, want voorheen waren de Saoedi’s nooit geïnteresseerd in autonomie voor die regio. Jordanië volgt met mondjesmaat Saoedi-Arabië maar heeft schrik voor de negatieve reacties van zijn eigen Moslimbroeders, die de grootste oppositie vormen in het land. In de Verenigde Staten heerst eerder chaos, want president Donald Trump staat 100 procent achter de anti-Qatar-houding van Saoedi-Arabië terwijl Secretary of State Rex Tillerson oproept tot dialoog tussen alle partners. De Qatar-soap is nog lang niet afgelopen. Wordt vervolgd.

Lieven van Mele

Politieagent: een knelpuntberoep Dat de G20 in de havenstad Hamburg geen diplomatiek succes is geweest, zal de duizenden opgetrommelde agenten worst wezen, want liefst 476 onder hen moesten wegens links bandietengeweld gekwetst worden afgevoerd. Van die 476 kwamen er 130 uit Berlijn, dat 700 man versterking naar Hamburg had gestuurd.

“We zijn helemaal opgebrand”, getuigden agenten na afloop van het ‘wereldfeest’.

Aan de Berliner Morgenpost gaf een agent een idee van hun ‘werkschema’ in dat helse G20-weekeind: “3.30 uur aankomst in ons onderkomen, 04.15 uur ontbijt en om 05.30 uur weer vertrekken.

En dat drie dagen op een rij. Van ons kan bijna niemand meer op zijn benen staan. Donderdag werkten we meer dan 14 uur, vrijdag meer dan 20 uur, net als zaterdag. Tijdens de korte rustpauzes sliepen de agenten in vol ornaat in de gangen en deuropeningen van het onderkomen.

Op zondag heeft de Berlijnse politie ook nog langs de snelweg gecontroleerd op naar huis terugkerende demonstranten.

Achtergrond van die controles zijn ook verdenkingen van poging tot moord”.

12

Cultuur

13 juli 2017

De zomer van 1917 Het anders zo rustige Alveringem in de Westhoek werd zaterdag ll. overrompeld door ruim tweehonderd congresgangers. In de namiddag vond er een colloquium plaats dat gewijd was aan Cyriel Verschaeve en de Frontbeweging in 1917. De organiserende vzw Kapelaan Verschaeve had gerekend op een honderdtal aanwezigen.

Het werd het dubbele. Alvast een pluim voor de organisatoren onder leiding van Koen Bultinck en Frank Godderis, die alles in goede banen wisten te leiden.

De zwarte poëzie van Emile Verhaeren

Het Emile Verhaerenmuseum in Sint-Amands belicht drie minder bekende bundels van de dichter: de ‘zwarte trilogie’, die verscheen tussen 1887 en 1891. dels zijn gevuld met allerlei angsten, obsessies, trauma’s en nachtmerries. De dood en de waanzin zijn zeer aanwezig, en zelfs zelfkwelling is de dichter niet vreemd. Deze trilogie wordt gelinkt aan de neurasthenie van Verhaeren, maar ze sluit ook perfect aan bij het decadentisme dat in die jaren in de artistieke wereld opgang maakte. Het decadentisme kenmerkte zich door teleurstelling over de teloorgang van zekerheden en over het gebrek aan een duidelijk toekomstperspectief, door de afkeer van het geldgewin van de burgerlijke maatschappij en door het weigeren te geloven dat wetenschap en technologie alle problemen wel zouden oplossen.

Met zijn eigenzinnige, duistere poëzie schreef Verhaeren zich in bij de symbolistische stroming in de literatuur. Dat is geen gemakkelijke kunststroming. De dichter suggereert met symbolen. Als hij over lege straten dicht, dan roept hij het gevoel van eenzaamheid op. De lezer moet beetje bij beetje het gedicht ontrafelen en ontdekken.

Ereperk In de voormiddag konden de deelnemers een toeristisch parcours afleggen en een bezoekje brengen aan het graf van kapelaan Verschaeve dat, omringd door andere heldenhuldezerkjes, goed verzorgd op een ereperkje ligt. Na een algemene schets van het oorlogsjaar 1917 en het ontstaan en de groei van de Frontbeweging door Soma-medewerker Vincent Scheltiens, volgde een uiteenzetting over de militaire plaats van de Frontbeweging binnen het Belgische leger door Luc Vandeweyer van het Algemeen Rijksarchief. Legerleiding, koning en regering vreesden in hoge mate dat de opstandige geest van de Frontbeweging zich over het hele leger zou verspreiden. Ze wisten niet hoe ermee om te gaan. Hun enige antwoord was repressie.

Over de rol van Verschaeve binnen de Frontbeweging gingen in het bijzonder de referaten van Romain Vanlandschoot en Frans-Jos Verdoodt. De eerste had het over de brief aan kardinaal Mercier door Verschaeve geschreven en de tweede over de brief aan paus Benedictus XV, waarvan de kapelaan van Alveringem alleen het eerste ontwerp schreef. Wie de laatste hand aan die brief legde, weten we niet. Verdoodt legde er de nadruk op dat in de Vaticaanse archieven, waar hij opzoekingen kon verrichten, “honderden documenten” over de Vlaamse Beweging bewaard worden.

Nadien kon, tijdens een weelderige receptie in de tuin van het cultureel centrum, na- en bijgepraat worden. Een geslaagd initiatief. Bijna zeventig jaar na zijn overlijden weet de naam ‘Verschaeve’ nog tweehonderd mensen te motiveren om tijdens een stralende zomerdag naar het verre Alveringem te trekken, en naar enkele referaten te komen luisteren.

JAP

Deprimerend gevoel

Leeuwenpenning met instemming De jaarlijkse uitreiking van de Leeuwenpenning door het vlijtige en Vlaamsgezinde Davidsfonds van Sint-Niklaas werd door voorzitter Jo Vaerewyck de ‘kers op de taart’ van de vereniging genoemd. Voor de 31ste keer werd die gegeerde “kers” in ‘De Salons’ uitgereikt, op vrijdag 6 juli, en daar kwam veel volk naar kijken.

Het was hoor- en zichtbaar dat al dat Vlaamse volk er volmondig en hartsgrondig mee instemde dat de altijd bezige en altijd Vlaamse duizendpoot Stefan Peeters die Leeuwenpenning dit jaar dubbel en dik verdiend heeft, al probeerde hij zich nimmer op de eerste rijen van de Vlaamse Beweging te wrikken.

Dat vlakke land van ons Typisch voor de gevierde leeuw van dit jaar: hij stelde zichzelf aan al die opgekomen vrienden en vriendinnen voor met het gevoelvol zingen van “Vlaanderen” op tekst van “onze” Louis Verbeeck: “Waar Breughel door de velden liep, … waar Rubens in een wereldtaal de lof zong van ons allemaal.”

Aan mooi en stijlvol gezang en muziek was er vrijdagavond in Sint-Niklaas geen gebrek, want als je kan uitpakken met een klassekoor als Fiore Musicale, waar de laureaat zelf reeds jaren in meezingt, en een pianist en zangleider en componist als Roland Mathews, oud-student van o.a. de Wiener Hochschule für Musik und darstellende Kunst”, ben je beslist niet in alledaags gezelschap!

Van VNJ tot OVV Van broer Walter Peeters, ook al geen onbe-

De Vlaamse vakman

Nog zwarter

kende in de Vlaamse Beweging en de Vlaamse politiek (gewezen VU-senator), die door de voorzitter als eerst verkoren lofredenaar werd opgeroepen, mocht het aandachtig luisterende publiek vernemen dat jongere broer Stefan geboren werd als derde in een onderwijzersgezin van negen, in december 1943, in volle oorlogstijd. Vechten voor zijn leven dus, vooral wegens een erg wankele gezondheid. Later ontdekte Stefan zijn zangtalent, dat hij ontwikkelde in een eigen jongensband, en werd hij volop bedrijvig in het VNJ, samen met de betreurde Rik de Wever en ging hij zich ook verdienstelijk maken bij het OVV Waasland, waarvan hij twaalf jaar secretaris is geweest.

Die inzet liep als een rode draad, als ik die kleur mag gebruiken, door deze “leeuwenavond”, maar met nadruk werd door zowel broer Walter als de volgende lofspreker, Armand de Block, beklemtoond dat Stefan zich inzette voor de BREDE Vlaamse Beweging.

Die “andere” gebroeders Als erevoorzitter en huidig bestuurslid van de Gebroeders Van Raemdonckkring (GVRK), loofde Armand de Block zijn medeWERKER van vele jaren als “bewogen, bevlogen en voor de anderen dienstbare vrijwilliger. Een figuurlijke bloem, in afwachting van de échte, gooide spreker ook uit naam van het verenigingsleven naar Stefans vrouw Maria, deze “sterke Vlaamse vrouw”, omdat zij haar man had willen afstaan aan het Vlaamse verenigingsleven, want dat is een supertroef voor Vlaanderen.

Toen Armand zijn jarenlange medeWERKER dankte voor zijn jaren belangeloze inzet, volgde een lang applaus, maar nog veel langer klonk instemmend applaus bij de uitreiking door Jo Vaerewijck van de waardevolle leeuwenpenning, waarvoor de bekroonde en gevierde dankte zonder te vergeten helemaal zichzelf te blijven.

Vlaming zijn, zei Stefan, is open zijn voor de wereld, maar is NIET “weg met ons”. Hij had daar een mooie metafoor bij gevonden: “Wat is voor een vliegende vogel belangrijk: de linker- of de rechtervleugel? Misschien het evenwicht?...” Hij prees het offer van de gebroeders Van Raemdonck, die symbool staan voor de inzet van duizenden jongeren van verschillende nationaliteiten, maar wees in zijn slotzin rechtlijnig af wat hij treffend noemde “de paplepels van valse politieke correctheid”. Zolang de leeuw kan klauwen! hvo

Het laatste kwart van de negentiende eeuw was een periode van economische groei en technologische ontwikkelingen, van industrialisatie en urbanisatie, van toenemende sociale verschillen. De mensen ervaarden die finde-siècle op verschillende manieren. Voor de enen was het een tijd van vooruitgangsdenken, waarbij positivistisch rationalisme en sociaaleconomisch realisme centraal stonden. Bij anderen overheerste het gevoel dat heel veel goeds voor altijd verloren dreigde te gaan.

De Franstalige dichter Emile Verhaeren (1855-1916) was bijzonder gevoelig voor die tijdsgeest. In de bundels ‘Les Campagnes hallucinées’ (1893) en ‘Les Villes tentaculaires’ (1895) evoceerde hij de neergang van het traditionele platteland en de onstuitbare opmars van de grootstad. Het toneelstuk ‘Les Aubes’ (1898) brengt de sociale utopie en de kracht van de massabeweging in beeld. Verhaeren was een sympathisant van de socialistische arbeidersbeweging en van het anarchisme.

Emile Verhaeren kennen we ook als de dichter van tedere liefdespoëzie, bijvoorbeeld in ‘Les Heures claires’ (1896), opgedragen aan zijn vrouw Marthe, en als de dichter van het Vlaamse land en de Schelde. Verhaeren debuteerde trouwens met ‘Les Flamandes’ (1883), een bundel geïnspireerd door de uitbundige en soms wellustige taferelen uit de Vlaamse schilderkunst van de zestiende en zeventiende eeuw. Maar de dichter heeft meteen daarna verschillende bundels geschreven met zwarte, getormenteerde poëzie. Die worden nu belicht in het Verhaerenmuseum in Sint-Amands.

Symbolisme De titels van Verhaerens zwarte trilogie spreken voor zich: ‘Les Soirs’ (1888), ‘Les Débâcles’ (1888) en ‘Flambeaux noirs’ (1891). De bun-

Met zijn zwarte trilogie plaatste Verhaeren zich op de internationale literaire kaart. De tentoonstelling illustreert dat met zeer zeldzame originele uitgaven van de drie bundels. Het zijn unieke luxe-uitgaven, gedrukt op honderd exemplaren voor bibliofielen. Odilon Redon, de huisillustrator van de symbolisten, maakte voor elk van de bundels een illustratie. De expo toont de schitterende originele ontwerptekening van Redon voor ‘Flambeaux noirs’ (zie afbeelding). De zuilachtige figuren, de donkere fakkel en het mysterieuze decor maken de zwarte poëzie van Verhaeren nog zwarter. Al even prachtig zijn de exemplaren van ‘Les Soirs’ met een potloodtekening van Fernand Khnopff en de tekening van Théo van Rysselberghe in nog een andere editie. Beide symbolistische schilders waren bevriend met Verhaeren.

Verspreid over de expo liggen fragmenten uit Verhaerens manuscripten die inzicht brengen in het schrijfproces. Het is verhelderend te zien hoe hij twee jaar heeft gezwoegd aan het gedicht ‘Tourment’, een werkdocument vol doorhalingen en verbeteringen.

Het Verhaerenmuseum vroeg enkele hedendaagse kunstenaars om met de zwarte trilogie aan de slag te gaan. Vladimir Ivaneanu en Marta Verschaffel lieten zich inspireren door het gedicht ‘La Morte’.

Dat levert indringende beelden op, met twee verschillende visies op de dood. Verder is er mooi werk van David Verstraete, Vigidis de Cauter en Ben Kockelkoren.

Ter gelegenheid van de tentoonstelling is de zwarte trilogie van Verhaeren in het Nederlands vertaald door Stefaan van den Bremt en uitgegeven door Uitgeverij P.

MMMV

Tentoonstelling ‘Zwarte poëzie’, tot 26 november, Emile Verhaerenmuseum, SintAmands, www.emileverhaeren.be

Actueel

13 juli 2017

Flor Grammensprijs 2016 voor de V-Kamerleden

Hendrik Vuye, Barbara Pas en Veerle Wouters delen de prijs

Zaterdag 8 juli, in het vooruitzicht van 11 juli, werd te Bornem de jaarlijkse Flor Grammensprijs uitgereikt aan Hendrik Vuye, Veerle Wouters en Barbara Pas. Met de prijs wordt waardering en erkenning uitgesproken voor Vlamingen ‘van alle slag’ die zich verdienstelijk maken om de Vlaamse politieke agenda niet uit het oog te verliezen en de communautaire impasse te doorbreken.

Zo ontvingen in het recente verleden onder meer Luc Vermeulen, actievoerder van Voorpost (2015), ‘t Pallieterke (2014) en toenmalig voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging Guido Moons (2013) de jaarlijkse prijs. Naast een persoonlijke oorkonde ontvingen de laureaten ook een geldprijs van elk 2000 euro, welke zij dienen te besteden aan een goed (Vlaams) doel naar eigen keuze.

De kranige bijna 90-jarige dr. Raph van Heirreweghe, voorzitter van het Flor Grammensfonds en wellicht de enige nog levende persoonlijke vriend en dorpsgenoot van Flor Grammens, stelde het in zijn laudatio als volgt: “We hebben hier drie politici die zich consequent als Vlaams-nationale leden van de Belgische Kamer van volksvertegenwoordigers inzetten om de communautaire impasse te doorbreken, de Vlaamse eisen niet te laten ondersneeuwen en een perspectief te bieden na het België zoals wij het vandaag kennen. Deze ‘V-Kamerleden’ hebben veel gemeen, want zij stellen Vlaanderen en de Vlaamse belangen centraal in hun parlementaire werkzaamheden. Het zijn geen partijgenoten, maar ze werken met vereende krachten samen. Het zijn dwarsliggers.

Vlaams-nationale lastigaards. Flor Grammens zou in zijn nopjes zijn.” Daarmee was de toon gezet.

Uiteraard werd verwezen naar recente

Ampe versus Bracke Best ironisch, het programma van de 11 juliviering op het Brusselse stadhuis. Eerste spreekster: Els Ampe (Open Vld), door de politieke carrousel van de voorbije weken de enig overgebleven Vlaamse schepen in de hoofdstad; spreker nummer twee: Jan Peumans. En zeggen dat Els nog maar enkele jaren geleden begon te brullen toen ze het niet eens was met wat Janneman oreerde. Ostentatief tijdens de

boeken van de laureaten: ‘Sleutels tot ontgrendeling’ van Hendrik Vuye en Veerle Wouters en ‘De communautaire leegte’ van Barbara Pas, waarin zij hun inzichten haarfijn en duidelijk op een rijtje zetten.

Hieruit blijkt duidelijk dat de zwaarste grendel, de moeilijkst te ontsluiten grendel, de grendel is die in het hoofd van de Vlamingen zit. Wanneer Vlaanderen echter zijn meerderheid gebruikt, kunnen alle grendels gebroken worden. Het Vlaams Parlement kan daar een hefboom zijn en een rol van doorslaggevende betekenis spelen. Zij roepen de grootste regeringspartij, een Vlaamsnationale partij overigens, dan ook op hier werk van te maken door het voortouw te nemen en alvast de al bestaande (taal)wetgeving te doen toepassen en af te dwingen, zoals ze in haar oppositietijd herhaaldelijk eiste. Daar zijn geen staatshervormingen voor nodig, menen zij. Voorzitter Van Heirreweghe was een gelukkig man omdat hij deze parlementsleden mocht huldigen voor wat hij noemde ‘hun goede strijd voor Vlaanderen’.

Hij stelde ook: “Vlaams-nationale samenwerking over de partijgrenzen heen; dat we het nog mogen meemaken!” ‘Dwarsliggers voor Vlaanderen’… Hij gebruikte dit beeld herhaaldelijk. Terecht, want het zijn precies de dwarsliggers die het spoor recht houden!

KvdP

Vlaamse Leeuw de lippen op mekaar houden, zoals ze toen deed, kon ze zich niet meer veroorloven, maar veel schwung zat er toch niet in, in die karaoke.

Afwezige burgemeester Philippe Close, opvolger van griezel Mayeur en officieel “kandidaat-burgemeester”, liet zich verontschuldigen omdat hij een “heelkundige ingreep” moest ondergaan. Verzonnen? Wie weet... Mayeur kwam nooit, ostentatief. Diens voorganger, Thielemans, kwam in regel wel. Zich laten vertegenwoordigen zou toch het minste zijn, maar dan moet die vertegenwoordiger wel die viering én de exclusief Nederlandse opschriften in het gotische decor verteren. Brrr....

Vlaggen maar!

Verleden jaar hing er aan het Cultuurcentrum ‘De Grote Post’ van Oostende geen Vlaamse leeuwenvlag. Niet een vergetelheid, eerder een vorm van pesterij tegen alles wat Vlaams is. VB-gemeenteraadslid Reddy de Mey legde daarop klacht neer bij de provinciegouverneur. Er is immers een omzendbrief van de Vlaamse regering die duidelijk stelt dat ook een cultureel centrum moet bevlagd worden.

De klacht van De Mey heeft geholpen. Dit jaar hing er een vlag. Zoals het wettelijk hoort.

13

Gulden Sinjoren: nagels met scherpe koppen Meer dan terecht werd de Vlaams gedreven Lieve van den Berghe, die negen jaar lang de radicale Sporenherdenking in Antwerpen geïnspireerd, bezield en geleid heeft, in de geel-zwarte bloemen gezet. Noodgedwongen moest ze de fakkel doorgeven. Bij monde van Renaat van Beeck en met een passend geschenk en ferm applaus werd ze bedankt voor haar niet aflatende inzet.

Bij de mannen en vrouwen van Voorpost is haar Vlaamse fakkel in goede handen terechtgekomen, zoals duidelijk bleek uit het steengoede programma. Tot zichten hoorbaar genoegen van een volgelopen Conscienceplein. Behalve de vaste en onmisbare waarden als de VNJ-muziekkapel, de Vlaamse Skalden met dirigent Peter Stuer, die ook de (goeie) samenzang leidde, en de gul geschonken pintjes van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds, pakten de Gulden Sinjoren zondag uit met gastspreker Willy de Waele. De voorzitter van het OVV kwam niet ‘zomaar’ een toespraak houden, maar keiharde nagels met koppen over de Vlaamse koppen striemen. En dan was er nog de indrukwekkende zanger Erik De Quick.

Châtillon Willy de Waele stak van wal met leliaard Châtillon van 11 juli 1302, die uit naam van de Franse koning hier kwam brandschatten en roven, maar voegde daar in één adem aan toe dat het roven en brandschatten in onze contreien sedertdien nooit heeft opgehouden. Door toedoen van de Franstaligen en hun Vlaamse collaborateurs in parlementen en regering stromen elk jaar vele miljarden van Vlaanderen naar het zuiden. Door de grendels in de federale regering kunnen de Vlamingen in die regering niks voor Vlaanderen doen. Langs democratische weg is Vlaanderen machteloos en

alle beslissingsmacht blijft federaal, zowel als alle geldmiddelen. Wij kunnen ons eigen lot niet bepalen, striemde de gewezen burgemeester van Lennik, die desondanks besloot met een donderende oproep: “Blijf geloven, voor geus en Klauwaard, in een vrij Vlaanderen! ”

Vlaamse eigenheid Voorposter Johan Vanslambrouck pleitte op zijn beurt voor een Vlaams parlement dat zich losmaakt van de Belgische grondwet en eindelijk de leuze van de Fronters in praktijk brengt: “Weg met de voogden: zelfbestuur! ” Hij ziet onze Vlaamse eigenheid niet in de eerste plaats bedreigd door staatsstructuren, maar vooral door de drempels in de geesten van onze maatschappelijke bovenlaag. Die zelfbenoemde ‘elite’ zet Zwarte Piet weg als racistisch, verandert paaseieren in verstopeieren en maakt komaf met kerststal en kerstboom om ‘andersgelovigen’ niet te storen.

Ook de korte toespraak van de Tilburgse Voorposter, die onder de indruk was van de radicaal Vlaamse sfeer, werd erg gesmaakt.

De krachtige manier waarop Erik de Quick nadien Ferdinand Vercnockes IJzerpsalm en Rodenbachs Psalm vertolkte, bezorgde niet alleen uw dienaar kippenvel. Gulden Sinjoren en Voorpost, heel, heel erg bedankt en blijf Vlaamse nagels met koppen slaan. Tot Vlaanderen… Vlaanderen is! hvo

Vlaamse eisen uit de koelkast De ‘Beweging Vlaanderen-Europa’ reikte op 11 juli haar ‘Gulden Spoor’ uit.

De prijs ging naar Herman Daems. Het werd een avond waarop N-VA wilde tonen dat het menens is met het uit de koelkast halen van de communautaire eisen.

Op dinsdagavond was het verzamelen geblazen in de modestraat van Antwerpen. ‘Beweging Vlaanderen-Europa’ organiseerde haar viering in ‘Amuz’, het prachtige Augustinus Muziekcenter in de Kammenstraat.

Voorzitster An De Moor verwees naar de Engelse auteur Charles Dickens. “Het was de tijd van wijsheid en de tijd van dwaasheid.” Herman Daems, de laureaat van ‘De Gulden Spoor’ voor economische verdienste, is een kanjer in wijsheid. Hij hoort zonder twijfel thuis in de rij van vorige winnaars, waaronder Eddy Bruyninckx, Fernand Huts, Wouter Torfs en Frans Crols.

Geen ondernemer Bart De Wever, burgemeester van Antwerpen, klaagde de middelmatigheid in Vlaanderen aan. “Herman Daems is iemand die het ‘knutselbeleid’ aan de kaak stelt.” Daarmee werd bedoeld: “Een kluwen van regels, een ‘NV Oud-België’.”

De aanvoerder van N-VA loofde de laureaat voor het feit dat hij ‘pendelde’ tussen de academische wereld en het bedrijfsleven. Meegaandheid, middelmatigheid en machteloosheid zijn niet aan Herman Daems besteed.

Herman Daems gaf toe, in eerste instantie, geen ondernemer pur sang te zijn. “De academische wereld is mijn echte biotoop”, zo stelde hij. Wat volgde was een overzicht van de loopbaan van Daems: Harvard Business School, KU Leuven, Glaverbel, Belgacom, BNP Paribas… de lijst is eindeloos.

Daems bracht – erg nadrukkelijk – een metafoor naar voren. Hij gaf toe dat hij geen klassieke ondernemer is, in die zin

dat hij niets uitgevonden heeft. Hij was wel de man “die aan de kar trok”. ‘Karren trekken’, dat heeft Herman Daems in zijn leven bijzonder veel gedaan. Daems stelt dat hij desnoods “karren trekt en duwt, in een andere richting.” Zijn maatschappelijke boodschap om boven het maaiveld uit te steken is mooi. Ze doet denken aan Luc De Bruyckere, voormalige topman van VOKA, die ooit stelde: “Zonder dwarsliggers, geen sporen.”

Wedstrijd winnen Minister van Economie en Sport, Philippe Muyters, hield net als Herman Daems met zijn karren, ook van metaforen. Vlaanderen bevindt zich in een wielerwedstrijd. We zijn deel van de kopgroep. De vraag is of we van deze kopgroep deel blijven uitmaken. Bovenal: Zit een sprint er nog wel in? Volgens Minister Muyters is het niet alleen noodzakelijk dat Vlaanderen het heft in eigen handen neemt. Er is nood aan meer. “Vlaanderen rijdt soms nog rond op een tandem met vierkante wielen: Een deel wil niet meetrappen. Een deel wil niet mee qua wetgeving.” Muyters wees, meermaals, op de sterkten van de Vlaamse economie.

Het is vanaf nu eens te meer duidelijk dat N-VA in 2019, bij de volgende verkiezingen, mikt op confederalisme.

De zogenaamde tandem en vierkante wielen dienen te verdwijnen. De klassieke maakindustrie, gecombineerd met de nieuwe tijd (volgens Pim Fortuyn ‘De Derde Revolutie’, volgens Philippe Muyters ‘De vierde Revolutie’) biedt kansen.

Zolang Vlaanderen beweegt is er hoop en hopelijk richting.

LvS

14

Brieven

13 juli 2017

Leeuwenvlaggen Dilbeek Pallieterke,

Krakende Roma

Nodig in eigen land

Pallieterke, Opnieuw maken de media gewag (30.06.2017) van het kraken van bewoonde panden door zigeuners in de stad Gent (sic).

Voor burgemeester Termont een fait divers.

Volgens hem worden er “elke dag […] tientallen huizen gekraakt”. Welkom in het Chicago van Termont (resic). Diefstal door middel van braak of valse sleutels in woning, valt dat niet langer onder de bevoegdheid van de strafrechter? Politie niet bevoegd? (reresic) Blijkbaar niet in Gent. Aldaar mogen krakers alsnog ongestraft en ongemoeid met behulp van braak en/of van sleutels bewoonde panden kraken en de inboedel buit maken tijdens de tijdelijke afwezigheid van de legitieme en legale bewoner(s). Voor de minister van Justitie, Koen Geens, en per uitbreiding de regering-Michel, zijn onderhavige misdaden blijkbaar geen prioriteit. Grondrechten als Rechten van de legale huurder en eigendomsrechten zijn voor Justitie ondergeschikt aan het recht op het wederrechtelijk in bezit nemen van andermans eigendom, in casu woonpand en inboedel, zelfs met strafbare middelen... door criminele buitenlandse zigeunerbendes. Wat in Gent niet mag, is 40 km/u rijden in een ‘zone een 30’, want dan rukt het ganse politiekorps uit.

Ook voor de vrije meningsuiting gelden er grenzen. Niet voor het illegaal inbreken en kraken van woningen echter. In deze materie primeert het recht op kraken ten nadele van het eigendomsrecht. Krankzinnig maar reëel in de ziekelijke breinen van de Wetstraat. Hoe is het mogelijk dat de dader die een pand kraakt met strafbare middelen, in casu braak of valse sleutels, niet mag aangehouden worden door de politie? Wanneer de overheid en politie in gebreke blijven (d.w.z. schuldig verzuim plegen), dan lijkt het mij niet abnormaal dat er een wet gestemd wordt die de burger de mogelijk biedt het recht in eigen handen te nemen om zijn eigendom te beschermen.

Paul Maes - Wezembeek-Oppem

Begroting Pallieterke, Wil de federale regering in 2018 een begrotingsevenwicht, dan moet ze volgens het monitoringcomité op zoek naar 4,27 miljard euro extra. Voor 2019 komt daar 7,67 miljard bij.

Spijts alle besparingsinspanningen krijgt minister Van Overtveldt dus zijn rekeningen niet op orde. Dat Theo Francken meer geld vraagt voor FEDASIL was te verwachten, maar dat uitgerekend de taksshift, die de besparingen verteerbaar moest maken, een gat in de begroting slaat is verbijsterend. Wraakroepend is dan weer dat de EU ons over twee jaar een miljard meer gaat kosten. En dat terwijl de Vlaming al de grootste nettobetaler van de EU is.

Erik Jagers - Molenbeersel

Kruisende woorden oplossing 1065

Pallieterke, Met duizenden per dag komen ze Italië binnengestroomd, de economische vluchtelingen.

Allen op zoek naar een ‘beter leven’, en we worden vriendelijk verzocht al die arme stakkerds met open armen te ontvangen. De meeste van die mensen komen uit Afrikaanse ex-koloniën: Algerije, Mali, Soedan, Somalië, Congo…

Het is allemaal wat vergeten, maar zij die nu luidkeels de wereldsolidariteit verkondigen zijn de erfgenamen van al die sociaal bewogenen van zestig jaar geleden die destijds, ook luidkeels, riepen dat al die Afrikaanse landen zo gauw mogelijk bevrijd moesten worden van het vreselijke koloniale juk. Het kon allemaal niet rap genoeg gaan. Er werd toen gewoon geen rekening gehouden met het advies en de mening van de vele mensen ter plaatse die uit ervaring wisten dat dit allemaal zeer slecht zou aflopen als men de dekolonisatie te snel zou doorvoeren.

Ze zijn allemaal onafhankelijk geworden. De vrijheid lachte hen toe. Maar het is, helaas, voor de meesten zeer slecht afgelopen. Het enige waarin ze meestal zijn geslaagd, is in het verdrievoudigen van hun bevolking op vijftig jaar.

Nu proberen al diegenen die daar wat geld hebben hun land te verlaten, richting: die vreselijke ex-kolonisatoren van weleer.

Dat is jammer, maar moeten we echt systematisch opdraaien voor de blindheid van de vorige Afrikaanse en Europese generaties? Ik meen van niet. We moeten af van dat schuldgevoel dat men ons dagelijks wil opdringen.

Trouwens, zijn dat allemaal wel zulke sukkelaars? Ze hebben in ieder geval geld genoeg om mensensmokkelaars en hun medeplichtigen dik te betalen, velen spreken Engels en hebben vaak een opleiding genoten. Ze vormen eigenlijk in hun eigen land een bovenlaag.

Zulke mensen zijn ginder nodig wil men ooit die ‘failed states’ uit het slop helpen. Ze zullen daar veel nuttiger zijn dan hier als steuntrekkers of in laag gekwalificeerde beroepen, met het risico in de marginaliteit terecht te komen.

Een land wordt erkend als land door de VN indien aan een aantal voorwaarden wordt voldaan. Het laatste in de reeks was Zuid-Soedan enkele jaren geleden. Waarom creëert men niet het omgekeerde proces? Indien in een bepaald land geen spoor meer is van openbare veiligheid, bestuur, infrastructuur, administratie, enz., zouden de VN hen het statuut van ‘Land’ moeten ontzeggen. Men kan dan voor beperkte tijd, bijvoorbeeld 25 jaar, aan één of meer landen een mandaat verlenen om het land in naam van de VN te besturen. Dit alles naar analogie met de Duitse koloniën na de Eerste Wereldoorlog. De vele correct denkenden zullen dit zonder twijfel afdoen als neokolonialisme, maar ik vrees dat er weinig alternatieven zijn om ooit uit de migratie-ellende te geraken. Het zal Europa en de wereld veel geld kosten, maar de huidige toestand riskeert ons in de toekomst nog veel meer te kosten.

R af Verschueren - Wilrijk

A

T O L O G

D

I

I

M E N T

V A

I

E

X O N E A

I

R

L

X

S

E N X

L

T

C O N O M

I

E

N X

R D X

K

E

R

E

R A M X

T

A B

K

I

P W A G E N

E

L

E N X

A R O Z

X

L

L

X

E

B

E

E

L

X I J L

A U

K

X N O N N E N

Het is niet onze taak om het lokale beleid in Dilbeek goed te praten en dat hebben we ook niet gedaan. De geschrapte projecten die vermeld werden (brandweerkazerne en renovatie Castelhof) zijn dossiers waar Open VLD zelf mee uitpakte en waarover we verder geen oordeel vellen. Het was inderdaad erg riskant om een meerderheid aan te gaan met slechts 18 op 35 zetels. Maar we kunnen niet om de vaststelling heen dat Open VLD Dilbeek afspraken maakt met UF, en die partij daardoor opnieuw relevant en aantrekkelijk maakt. Dat houdt zeer grote BL gevaren in voor de toekomst.

Plan België Pallieterke, Plan België noemt de strijd tegen vrouwelijke genitale verminking, waarin staatssecretaris Zuhal Demir een eerste aanzet geeft, “symboolbeleid”. Symbool? Hebben ze het dan over plat electoralisme, want dat lijken ze populistisch te willen insinueren.

Wat zij symbool noemen, is het louter toepassen van de Rechten van het Kind. Ons land heeft zich daartoe geëngageerd. Niks “symbool” dus. Ook art. 409 van het Belgisch Strafwetboek is daarin expliciet. De genitale verminking van kinderen is een grove schending van de mensenrechten die je als maatschappij niet aanvaardt. Ze schrijven het zelf.

Bij een repressief beleid noemt Plan België de kans op slagen gering en de “collateral damage” groot. Hoe worden dan andere gevallen van kindermishandeling aangepakt?

Repressief toch? Ze gaan verder: “Door meisjes zelfstandiger te laten worden gaan ze begrijpen dat een besnijdenis hun seksualiteitsbeleving beperkt en gaan ze er zich tegen verzetten.”

Wat een dwaasheid. Het gaat over meisjes, 10 tot 14 jaar: zij beraden zich over hun seksualiteitsbeleving? Zij gaan zich verzetten? Vrouwelijke genitale verminking gebeurt onder dwang.

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A K L I M B E E N X C V E S T D I P P O E N X I N F P U R X G A N A G H U I T X I W E I F J E R E N K L E X A L S N A C

In ‘t Pallieterke van 6 juli hekelt gij op de eerste bladzijde terecht de selectieve steun van de media voor hun geliefkoosde linkse bobopartij. Maar op bladzijde 11 is uw redacteur BL in hetzelfde mediabedje ziek, weliswaar in omgekeerde richting, door eenzijdig de Open Vld in Dilbeek schaamteloos te betichten van actieve samenwerking met de Union des Francophones.

Vele Vlamingen hadden liever gehad dat bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012 die UF in plaats van het Vlaams Belang van vier naar nul gemeenteraadszetels zou zijn teruggevallen, maar de werkelijkheid is anders; Jurgen Ceder verdween uit de Dilbeekse politiek en het VB slaagde er in 2012 niet in een eigen lijst in te dienen.

Het resultaat van de verkiezingen was dat de VLD zeer snel - de kiescomputers waren nog niet opgeborgen - de bons kreeg van zijn toenmalige coalitiepartner (het kartel CD&V/N-VA/ DNA), ook al behield VLD zijn 13 zetels en bleef daarmee de grootste partij. Daartoe moesten de vroegere (Vlaamse?) kartelpartners echter te biechten gaan bij het linkse kartel, Groen/sp.a, van de op uw eerste bladzijde vermaledijde bobo’s; in Dilbeek heet die Karel, schepen met de meeste bevoegdheden, zelfs één meer dan de burgemeester. Er moest dus heel wat rode wijn en groene saus in het potje worden gemengd om een te nipte meerderheid te vormen, tegen de verkiezingswens van de Dilbekenaar, die duidelijk voor een liberaal en Vlaams beleid had gekozen, bourgondisch en zuinig: dus Dilbeek waar Vlamingen thuis zijn!

Maar neen, de nieuwe coalitie begon al in januari 2013 met een “noodzakelijke” belastingverhoging: personenbelasting verhoogd met 25%, onroerende opcentiemen zelfs met 39% (van 920 naar 1.275). En om de vooruitgang te dienen, werd begin vorig jaar enkele tienduizenden euro uitgegeven om door een marketingbureau een nieuwe huisstijl te laten ontwerpen en meteen het gedegen Dilbeekse wapenschild overboord te gooien en te vervangen door een ‘moderner’ beeldmerk, gekenmerkt door een open letter D “die voor openheid moet staan”.

Nadat begin september 2016 de meerderheid was gekanteld door het overlopen (eigenlijk terugkeer) van een raadslid, heeft VLD een strijdpunt gemaakt van een vermindering van die verhoogde belasting. En het heeft inderdaad geduurd tot eind november om een symbolische belastingvermindering goedgekeurd te krijgen: vanaf 1 januari 2017 gingen de onroerende opcentiemen met 100 (honderd!) punten naar beneden; per saldo bleven, in vergelijking met het verkiezingsjaar 2012, de opcentiemen nog steeds 28 procent hoger!

In september 2016 haalde de VLD wel al een eerste succesje door een gedeeltelijke bijsturing van het blauwe zoneparkeerbeleid, dat eerder dat jaar was ingevoerd door de toenmalige meerderheid. Kan redacteur BL ons zeggen welke “grote projecten” uit de planning werden geschrapt?

De 100 punten onroerende opcentiemen betekenden ongeveer 1 miljoen euro besparing.

Maar intussen heeft de gemeenteraad op 23 mei 2017 twee nieuwe belastingen goedgekeurd: 1) van 1 mei 2017 tot 31 december 2019, een jaarlijkse masten- en pylonenbelasting van 2.500 euro per mast of pyloon; 2) vanaf 1 januari 2019, dus één jaar overlapping met de vorige, een logiesbelasting van 2 euro per nacht per persoon ouder dan 12 jaar. Tot nog toe is het wachten op triomfantelijke communicatie daarover van eender welke partij, van de oude of de nieuwe meerderheid!

En wat de samenwerking van VLD met UF betreft, als die werkelijk zo intens en Vlaamsonvriendelijk zou zijn, waarom wordt dan het huidige college van burgemeester en schepenen K.K. - Dilbeek niet vervangen door een VLD/UF-college?

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Dat weet men goed genoeg. De wereldvreemdheid van een organisatie die zich over kinderen ontfermt: het is onthutsend!

Ann Moella - Dilbeek

Oorlog in Hamburg Pallieterke, In het VRT-journaal kon men zien hoe reporter Stijn Vercruysse en zijzelf de ‘G20-oorlog’ in Hamburg zien. Zij schetsten een beeld van brave linkse betogers en gebruikten, zoals dat moet bij de VRT als links aan bod komt, verschillende malen het woord vreedzaam en links protest. Uiteraard vreedzaam, want links.

Het crapuul dat erop uit was Hamburg te vernietigen, noemt de VRT ‘relschoppers’. Stijn liet ons een interview zien van zulk een ‘brave betoger’. Bij een snikhete temperatuur van ongeveer 30 graden droeg de man in kwestie een sjaaltje en een duikbril rond zijn nek, klaar voor gebruik. Twee onmisbare attributen waarmee je handig je gelaat kan bedekken. Kwestie van niet herkenbaar in beeld gebracht te worden als ze op hun alles vernielende rooftocht gaan. Die bedekkende attributen zijn trouwens door de Duitse wetgever verboden als je ze hiervoor gebruikt. Niet voor de VRT...

Wim Peeters - Turnhout

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

13 juli 2017

“De poepers rijden achteraan” In Frankrijk draait het wielercircus weer op volle toeren. Ik houd van het wielrennen.

Het is dan ook ondenkbaar dat ik een voorjaarsklassieker zou missen. Het kan een beetje raar overkomen, maar de grote rondes zijn mijn ding niet, ook de Ronde van Frankrijk niet! Drie weken ‘koers’ is voor mij een beetje van het goede te veel.

Als ik hoor dat een lange rit voor sprinters op het programma staat, dan is de kans groot dat ik begin te zappen. Ik vertik het om uren naar een vroege vlucht te kijken van enkele renners, wiens onderneming toch gedoemd is om te mislukken. De onvermijdbare massasprint wil ik nog wel meepikken, als ik niet vergeten ben mijn tv terug op ‘één’ te zetten.

Meestal is mijn timing nog oké. Tijdrijden haat ik, maar als de bergritten eraan komen, ben ik weer op post. Zeker weten.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Van Indurain tot De Wolf De Ronde van Frankrijk had ik nog nooit in levenden lijve meegemaakt. Onverwacht kreeg ik die kans. Men vroeg mij een rolletje te spelen in het toen razend populaire radioprogramma ‘Het koekoeksnest.’ Het was een rechtstreekse uitzending vanuit een hotel op de Rodeberg, tijdens de doortocht van de Tour de France. Mijn geluk kon niet op, want mijn jeugdidool Roger de Vlaeminck was ook van de partij. Na enkele glazen wijn vroeg ik hem - ik weet niet waarom - of seks kon voor een koers. Waarop Roger de legendarische woorden sprak: “Poepers rijden altijd achteraan in het peloton!” Dat is goed om weten, ik zal dat vanaf nu extra in de gaten houden.

Miguel Indurain passeerde als laatste van het peloton op de Rodeberg en scheen zich niet druk te maken over het koersverloop. Was Indurain dan ook een poeper? Neen, dat kon ik niet geloven! In alle geval heb ik nooit zo veel mooie vrouwen bijeen gezien als in de publiciteitskaravaan!

Er waren nog zaken die ik niet kon geloven.

Zoals ik reeds vertelde, had ik een goede band met de legendarische sportbestuurder Lomme Driessens.

Toen ik nog bij Anderlecht speelde, vroeg hij mij of zijn twee poulains zich mochten komen omkleden voor en douchen na de liefhebberskoers in mijn geboortedorp Machelen. “Het zijn twee goeie”, zei hij zeer overtuigend.

Ze gaan klassiekers winnen bij de profs. Dat geloofde ik niet. Die ene was Fons de Wolf, hij won later Milaan-San Remo en de Ronde van Lombardije. De andere was Eddy Planckaert, hij won later de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.

Fons won in Machelen en mijn vrouw kreeg de bloemen. Later heb ik hem beter leren kennen. Hij was een wijvenzot. Je kon je vrouw beter niet in zijn nabijheid laten. Daar heb ik duidelijk risico’s genomen, dat geloofde ik wel…

Gille van Binst

Roskammen

Er zijn prioriteiten Een leek kon voorspellen dat, door de afwezigheid van David Goffin, geen landgenoot de eerste week van ’s werelds grootste tennistornooi in Wimbledon zou overleven. Neemt niet weg dat die week de prestaties van Elise Mertens, Kirsten Flipkens en, vooral, Ruben Bemelmans de noemer ‘uitstekend’ verdienden. Mertens verloor van Venus Williams na een partij die de Amerikaanse de uitspraak ‘dat meisje gaat een pak tornooien winnen’ ontlokte.

Flipkens haalde alles uit de kast om aan Angelique Kerber, de nummer een van de wereld, te tonen wat een ‘underdog’ zoal uit de racket kan toveren. En Bemelmans (ATP 124) ontpopte zich tot revelatie door de Rus Daniil Medvedev (ATP 49) eruit te meppen alvorens zelf door het Zuid-Afrikaanse ‘opslagkanon’ Kevin Anderson (ATP 42) ‘gefusilleerd’ te worden. Op ‘Sporza’, notoir sportvehikel van de VRT, geen liveuitzending van ook maar één van die wedstrijden. Ook geen zweem van verklaring waarom de openbare zender door afwezigheid uitblonk tijdens die betekenisvolle eerste week voor alle op het ‘heilige gras’ van Wimbledon actieve Vlamingen. Mogelijk had het te maken met besparingen om de onaantastbaarheid van het drammen over het Tourcircus veilig te stellen. Er zijn prioriteiten, we geven het toe.

Ook u zal niet betwijfelen dat de kijkbelevenis van toptennis het niet haalt van urenlang staren naar een wielerpeloton dat via ‘oortjes’ naar een massaspurt gedirigeerd wordt, begeleid met ‘passende commentaar’ van ‘de stem van de koers’ Michel Wuyts en zijn ‘medestem’ José de Cauwer. Met vrijbuiters die na een als dagtaak volbrachte publiciteitsmarathon handjes schudden wanneer ze door het peloton ingerekend worden. In een lezersbrief sprak iemand over ‘de Tour van Sky’, de ploeg van geletruidrager Chris Froome. Opvallend is dat Sky, Froome op kop, in de Dauphiné, een kleine maand geleden, net niet over de Franse wegen zwalpte.

De Dauphiné staat nochtans bekend als de lakmoesproef voor potentiële Tourwinnaars.

Toptransfer Vanaf de start in Dusseldorf controleert

Tour zonder vedetten?

Domme fout Wereldkampioen Peter Sagan zou een gewiekste politieker geweest zijn. Kan hij het verhelpen dat hij brede ellebogen heeft? Geen zinnig mens die hem dat kan verwijten. Hij is nu eenmaal zo geschapen; hij heeft zichzelf niet gemaakt.

Dat geeft hem nog niet het recht daar zijn collega’s mee lastig te vallen. Dat is wat de jury oordeelde, nadat Marc Cavendish in volle sprint tegen het asfalt werd gekwakt. Met een spurtbom in het ziekenhuis en een regenboogtrui die thuis boete zit te doen, was de Tour al vroeg twee smaakmakende artiesten kwijt. We hebben er ons noodgedwongen bij neergelegd, maar het is wel een streep door de rekening van het circus. En daar bleef het spijtig genoeg niet bij.

Zware tol Alsof de duivel ermee gemoeid is, werd de Australiër Richie Porte afgevoerd met een reeks breuken nadat hij tegen 72 km per uur zwaar ten val kwam in de bedenkelijke negende rit van Nantua naar Chambéry. Uitgerekend de man van wie verwacht werd dat hij, met kans op succes, van leer zou trekken tegen geletruidrager Chris Froome. Daarmee hebben de organisatoren, voor wie het allemaal niet sensationeel en gevaarlijk genoeg kan zijn, in hun eigen voeten geschoten. Laat ons hopen dat het niet bij een schampschot blijft en ze er hun conclusies uit trekken.

Onverantwoord Het was voorspelbaar dat in de onheilspellende afdaling van de Mont de Chat ongelukken gingen gebeuren. Vraag het maar aan de Ier Daniel Martin die twee keer onderuit ging maar, gelukkig voor hem, met wat schaafwon-

den toch verder kon rijden. “De Tourorganisatoren hebben gekregen wat ze wilden. Dat soort afdalingen is vragen om valpartijen.” Hij neemt de woorden uit onze mond.

Serge Over de strijdlust van Greg van Avermaet, Tiesj Benoot en Jan Bakelants, die zich de voorbije dagen toonden, mogen we niet klagen. Vooral Serge Pauwels verdient meer dan een lauw applaus voor de manier waarop hij zich nestelde in een goede ontsnapping en zelfs virtueel even in het geel mocht rijden.

Dat was niet naar de zin van de fanatiekelingen van Sky die de vluchters geen ruimte gunden. Toch goed geprobeerd van onze Serge.

De rustdag (maandag) was hem gegund en zal hem deugd hebben gedaan, in afwachting van volgende avonturen waarmee hij ons altijd mag verbazen.

Jammer maar helaas Wie zijn hoop had gesteld op Contador en Quintana om de geletruidrager het vuur aan de schenen te leggen, zal negenennegentig kansen op honderd zijn mening moeten herzien.

Akkoord, de Tour duurt nog lang en wie weet wat ons op weg naar Parijs allemaal te wachten staat, maar de gewezen Spaanse Tourwinnaar en de kleine Colombiaan zijn overduidelijk niet in staat om in deze tot nu toe weinig boeiende editie een hoofdrol op te eisen. Er is een tijd van komen en van gaan, en die van gaan is gekomen voor Contador. En Quintana moet zijn ogen openhouden en in de leer gaan bij Chris Froome, die zijn krachten wel weet te doseren.

Lepe Aru, of niet?

De Fransman Romain Bardet dan? Of de Italiaanse kampioen Aru? We gaan er onze portemonnee niet op verwedden. Dat Bardet dit jaar

15

nog leergeld moet betalen daar zullen de Fransen, in afwachting van beterschap, zich moeten bij neerleggen, vrezen we. Al mag hij altijd het tegenovergestelde bewijzen. Daarmee zijn we bij Aru beland. Het was niet erg slim van de lepe Italiaan om aan te vallen op een moment dat Froome met pech af te rekenen had. Het is genoteerd door de mannen van Sky, en die gasten kennende, durven we voorspellen dat ze hem zijn truc van luie Sjarel dubbel en dik gaan betaald zetten. Eén tegen allen dan maar?

Dat willen we nog zien.

Zot, zotter, zotst We kunnen de organisatoren van de Ronde van Italië geen gebrek aan fantasie verwijten.

De Giro gaat volgend jaar van start in… Jeruzalem, en vandaar naar Tel Aviv alvorens op eigen bodem te belanden. Waar halen ze het?

Wellicht overwegen ze de kans om de volgende Ronde van Israël van start te laten gaan in Rome. Dat zou het Vaticaan plezier doen.

Voor ons niet gelaten, op voorwaarde dat ze daar de sabbat in ere houden.

Geschenk Wat ze op de Bosuil van plan zijn met hun binnenkomende transfers is grotendeels het geheim van die met zijn lange vangarmen, Luciano D’Onofrio. De octopus van de Great Old heeft intussen al laten weten dat Bjorn Vleminckx en Joren Dom, die in de bovenste lade lagen bij de Antwerpsupporters, naar andere oorden mogen vertrekken. Dom heeft zijn keuze al gemaakt. Hij vertrekt naar de boezemvrienden van Beerschot-Wilrijk, waar trainer Marc Brys hem met open armen zal ontvangen. Terecht, want hij mag dankbaar zijn voor het geschenk dat ze op een ander niet willen.

Hogerop Wat viel er de voorbije dagen nog te noteren? Dat Lukaku voor het grove geld koos en naar Manchester United trekt, heeft minder met sport dan met “Haute Finance” te maken.

Bij het arme maar propere Lierse zitten ze met andere problemen. Hun topschutter, Dylan de

Sky plots alles en iedereen. De ‘Skymannen’ koersen aan ijltempo bergop, tot in de laatste meters van een slotklim, of in een afzink, de Grote Leider ‘overneemt’ en de puntjes op de ‘i’ zet, op weg naar zijn vierde eindzege. Al doen Froome, zijn entourage, zijn ‘rivalen’ én de media om ter hardst hun best om, tegen beter weten in, te zweren dat de Tour pas eindigt in Parijs, eindigde die – zonder ongelukken voor Froome – al op de ‘Planche-des-belles-filles’, eindpunt van de vijfde van 21 ritten. Op die ‘planche’ griste de Brit de leiderstrui van de schouders van zijn landgenoot en ploegmaat Geraint Thomas. Over de Belgische rol in het tot in het absurde uitgemolken ‘Tour van Sky’-verhaal zal het vaderlandse wielerjournaille in Parijs weer evenveel kunnen vertellen als in de voorbije decennia: hoe mooi het wel was dat deze of gene landgenoot een kruimeltje Tourglans kon meepikken.

Lag u ook wakker van de vraag of Romelu Lukaku volgend seizoen voor Chelsea of voor Manchester United zou spelen? Bij Het Laatste Nieuws dacht men van wel. De krant hield nauwgezet het cijfer bij van de poendans rond de ‘wereldspits’. Of de transfer op 85 miljoen zou afklokken, of nog hoger, dat was de hamvraag. Het bleef bij 85. In afwachting dat zijn management hem ‘toekomstzekerheid’ zou verschaffen, genoot miljonair Romelu van zijn luxevakantie in Los Angeles. Met de lokale jetset als entourage.

We noteren dat hij straks in het rode Unitedtruitje zal voetballen. We noteren eveneens dat aanslagen op de ethiek de grens van de complete waanzin al een tijd hebben overschreden. Tot daar ons oordeel over ‘de’ toptransfer van een nog anderhalve maand aanslepende ‘zomermercato’.

Belder, die vorig seizoen goed was voor 21 doelpunten in de Proximus League, heeft het in zijn peer en weigert nog langer te spelen voor Lierse. Hij wil geen risico’s lopen op kwetsuren en wil hogerop. Gegadigden mogen hem altijd telefoneren. Voor de goede orde, niet bellen naar het Lisp, maar ten huize De Belder. Krotlappen gelieven zich te onthouden.

Proficiat Hoe zou het met Philippe Linard, de omhooggevallen voorzitter van de voetbalbond zijn? We hebben ons laten vertellen dat hij vol ijver de verzamelde werken van Suske en Wiske aan het bestuderen is, kwestie van ons binnenkort te verbazen met zijn grondige kennis van het Nederlands.

Volgens ingewijden is hij al goed aan het vorderen. Ze hoorden hem al vlot citeren: “A is een aapje dat zit op een stok. B is een beertje…”

Succes makker. En doe zo voort.

Lukaku duurste Belgische speler

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

13 juli 2017

“Hallo, dit is Kris Peeters en dit is een mysterycall! Wees niet bevreesd” Kris Peeters was de voorbije week overal. Was hij een boot, hij zou de ‘Vliegende Vlaming’ heten. Iedere politicus die iets te vertellen had, werd door het vertrouwde vlaggenschip van de nieuwe CD&V geënterd, overwonnen en bijgestuurd. Peeters de alomtegenwoordige, Peeters de onoverwinnelijke en Peeters de alwetende. ‘t Pallieterke beschouwt hij als het sluitstuk van zijn media-offensief. Hij nodigt ons uit voor een heel bijzonder moment.

Toen de Antwerpse burgemeester zwoer dat hij de daders van geweldpleging en afpersing zou opsporen en straffen, kwam krasse Kris prominent in beeld zitten en stelde hij dat dit nergens voor nodig was. “Je moet met die mensen eens goed doorpraten, zoals ik altijd doe”, meesmuilde de minister.

PEETERS: “Ik heb dat bij ons in Puurs ook al eens gehad. Mijn hoogbejaarde buurvrouw zette iedere woensdag haar vuilzakken buiten.

Terwijl dat eigenlijk pas op donderdag mag. Dat wekte uiteraard de nodige wrevel in onze wijk, dat kan u zich voorstellen. Wel, na het een paar weken aan te zien, heb ik haar daar over geïnterpelleerd. Bleek dat zij geen enkele malafide intentie had, maar opgescheept zat met een achterhaalde kalender. ‘Het klopt dat het vroeger op woensdag was, maar nu is het op donderdag. Ook voor u, demente bomma!’, heb ik haar gezegd. Duidelijke taal. Sindsdien is het nog maar twee keer voorgevallen. En dat werkt ook met afpersers en andersoortige criminelen. Als je praat, komt alles goed. Maar daarvoor heb ik u niet uitgenodigd. Ik heb besloten om zelf ‘mysterycalls’ te plegen en ook het racismeprobleem zo op te lossen. U mag getuige zijn van de allereerste. Ik zal hem zelfs op speaker voor u zetten.” (telefoon gaat over) PEETERS: “Hallo, spreek ik met de Firma Geysels veevoerder nv?”

FIRMA GEYSELS: “Jawel, mijnheer. Waarmee kan ik u helpen?”

PEETERS: “Ik ben Kris Peeters en dit is een

mysterycall. Ik kom u niet heksenjagen. Dat zou Kris Peeters nooit doen. Maar voor de continuïteit van dit gesprek zal ik mezelf Mohamed noemen. Ik zou daar een achternaam aan kunnen toevoegen, maar dat is in deze weinig relevant.

Als u maar onthoudt dat ik, Kris Peeters, één gesprek lang, Mohamed heet. Maar niet bang zijn. Zal ik anders eens beuling bij u komen kopen in het dorp?”

FIRMA GEYSELS: “Mijnheer, u mag heten hoe u wilt, maar wij hebben het heel druk. Kan u anders later eens terugbellen?”

Kris Peeters houdt even zijn hand voor de hoorn. “Ik geloof dat ik vanaf de eerste keer al beet heb!”

PEETERS: “Het zou niet wijs zijn op te hangen tijdens een mysterycall van Kris Peeters.

Ik heet dus Mohamed en zou graag solliciteren voor de job van veevoedertransporteur.

Vindt u dat goed?”

FIRMA GEYSELS: “Zeer fijn. Dan noteer ik even uw gegevens en laat u terugbellen door het hoofd van de personeelsdienst.”

PEETERS: “U vindt het niet erg dat ik Mohamed heet?”

FIRMA GEYSELS: “Kris of Mohamed, maakt niet uit, mijnheer. Maar wie zou er dan komen werken?”

PEETERS: “Mohamed natuurlijk. Kris Peeters zou wel eens met een mooie helm bij u op bezoek kunnen komen met de pers. Daar zou uw bedrijf wel bij varen.”

FIRMA GEYSELS: “Mohamed dus. En uw achternaam?”

Kruisende woorden 1066

PEETERS: “Die mag u kiezen. Dat is niet relevant.”

FIRMA GEYSELS: “Niet relevant? Luister, mijnheer, we hebben het zeer druk. Is dit een ernstige sollicitatie?”

PEETERS: “Het zou niet wijs zijn dat in twijfel te trekken. Heeft u een gebedsruimte voor mij? En een proper tapijtje? En een diversiteitsplan?”

FIRMA GEYSELS: “Mijnheer, we zijn een veevoederbedrijf met diverse voeding. Maar een gebedsruimte? Misschien bent u wel verkeerd verbonden?”

PEETERS: “Kris Peeters is nooit verkeerd verbonden. Mag mijn vrouw ‘backoffice’ een hoofddoek dragen in uw bedrijf? Kris Peeters raadt u aan om nu goed op uw woorden te

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Om van te schreien Wij zijn er het hart van in. Offert een brave, onbaatzuchtige mens als Geert Versnick zich op om nieuwe markten voor onze economie te gaan openbreken, wordt hij daar nog zwaar op gepakt ook. De meer luxueuze paarden krijgen de haver niet!

Een idee?

D E F G H I J K L A. Toevalstreffer B. Smeuïge pastei - Voegwoord C. Marterachtige - Voornaam van een voormalig hoofdredacteur van dit weekblad D. Neon - Volgzame mens E. Springstof - Tooisel F. Landbouwwerktuig G. Marconist - Open strook in een bos H. Montenegrijns-Servisch oorlogs misdadiger (1952-2000) - Noordse god - Aanhechting van twee stukken I. Onder andere - Oost-Afrikaanse taal J. Muzieknoot - Neergezet K. Zalving L. Bevel - Schatkist De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1067 vindt u op blZ. 14

Verticaal 1. Uitgestorven, reusachtig reptiel met een lange hals 2. Laten blijken - Op de bedoelde plaats - Loot 3. Interfacultair Instituut voor Levende Talen - Japanse trommel - Ongeveer (afk.)

4. Insect - Bijt kleine stukjes van iets af 5. Oud-Italiaans volk - Oorsmeer 6. Deel van het testament - Levend wezen - Zet wijd open 7. Deel van een huis - Engelse uil 8. Dra 9. Gemis - Lawrencium - Oppervlaktemaat 10. Scienefiction - In het gunstigste geval 11. Nederlandse waterloop Op dezelfde wijze 12. Getijde - Het op zijn plaaats terugbrengen

Kwal-itatief Waarschuwing! Het is oppassen geblazen voor kompaskwallen aan de Vlaamse kust. Eén uitzondering: kwallen van politici die al eens het noorden kwijt zijn. Die hebben baat bij een kompaskwal.

Ramp!

Geloof het of niet, maar er worden wel degelijk boetes uitgedeeld voor te traag rijden, honderden per jaar zelfs. Misschien moeten we dan ook eens denken aan boetes voor te traag de vergrijzingsgevolgen opvangen.

Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans heeft de wereld kond gedaan dat hij na de verkiezingen van 2019 niet terugkomt. Wij kunnen u meedelen dat de ploeg van ‘Tegen de sterren op’ met acute paniekaanvallen in het ziekenhuis is opgenomen.

Handig

Onrustwekkend

Kris Peeters wil iedereen aan werk helpen.

Wij verstaan dat. Straffer zelfs, wij weten hoe.

Door héél veel spooktesters (mysteryshoppers) aan te nemen om racisme tegen te gaan.

Om in tal van zaken in Molenbeek, Borgerhout en Antwerpen-Noord te controleren of daar de quota aan autochtone werknemers wel worden gehaald.

De geboortecijfers in Vlaams-Brabant, meer specifiek in de gemeenten rond Brussel, vertonen alarmerende tendensen: steeds minder Nederlandstaligen, en steeds meer Frans- of anderstaligen. Zo verliest Vlaanderen almaar meer terrein, nog steeds.

Een babbeltje

HORIZONTAAL

letten.”

FIRMA GEYSELS: “Euh… de vrouw van Kris of van Mohamed? Ik kan even niet meer volgen?”

PEETERS: “Aha, een vraag naar de afkomst van mijn vrouw? Maakt dat uit?”

FIRMA GEYSELS: “Niet echt, we hebben geen vacatures in de backoffice. Maar ik raak wat in de war. Wenst uw vrouw te solliciteren?

Mag ik haar naam dan?”

PEETERS: “Euuh… Ook Mohamed! Heeft u daar een probleem mee?”

FIRMA GEYSELS: “Kris?”

PEETERS: “Jawel, mevrouw, Kris Peeters.

Bekend van de politieke poppolllijstjes!”

FIRMA GEYSELS: “Hoepel op, Kris!”

(Klik)

Die burgemeester van Antwerpen, die moet nogal werk hebben! Als die mens altijd klappekes moet gaan doen met snotneuzen, mag hij nu dringend afzakken naar het Stuivenbergplein en omgeving. Daar hebben de eiergooiers en toleisers echt behoefte aan een goed gesprek.

Vi(e)s Recent onderzoek wijst uit dat moeder de vrouw – of vader de vrouw, om helemaal mee te zijn – beter geen vissen klaarmaakt die in Vlaamse rivieren zijn gevangen. Kunnen wij aannemen. In de omgeving van Antwerpen zijn die vissen waarschijnlijk allemaal cocaïneverslaafd, wetende wat daar in het water zit.

Et pour les Flamands...

Het ACV is boos. Door een bewust gevoerd beleid zijn er in Brussel te weinig Nederlandstalige brandweermannen, maar aan Franstalige kant is er geen vuiltje aan de lucht. Bevelen en opleiding krijgen de Nederlandstalige pompiers dikwijls in het... Frans. Fijn land, dat van ons.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Opdracht Gwendolyn Rutten heeft geen nieuwe staatshervorming nodig, maar ze wil wel dat de staat beter functioneert. Misschien moeten haar coalitiegenoten van de N-VA haar eens aan het verstand proberen te brengen dat het ene in het andere zit?

Logica Aangezien IS verslagen is, mogen we veronderstellen dat Irakese en Syrische vluchtelingen massaal huiswaarts keren, denken wij dan. Vreemd dat we daar nog geen cijfers van krijgen of tv-reportages over zien.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be