't Pallieterke van 20 juli 2017

73ste jaargang • nummer 29 • donderdag 20 juli 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

N-VA blaast warm en koud over identiteit en immigratie Theo Francken (N-VA) tackelde kort voor het federaal zomerreces met twee voeten vooruit: hij wil een einde maken aan de massale opvang van bootmigranten op de Middellandse Zee. Daarnaast is hij de linkse agitatie van Unia ten gunste van de radicale islam meer dan beu. De staatssecretaris voor Asiel en Migratie heeft overschot van gelijk, maar na zijn woorden volgen er te weinig daden.

In het VTM-journaal van zondag 16 juli was staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken in vorm. Op een moment dat de federale regering kritiek krijgt omdat ze er maar niet in slaagt een begroting in evenwicht te krijgen, verschuift de aandacht naar andere thema’s zoals identiteit en immigratie.

Wat immigratie betreft, was Francken duidelijk: het Belgische fregat Louise-Marie, dat in de Middellandse Zee opereert, haalde de voorbije maand 118 drenkelingen uit het water. Volgens Francken leidt die redding tot een aanzuigeffect en is het een signaal voor mensensmokkelaars om massaal Afrikaanse gelukzoekers voor grof geld op gammele bootjes de zee op te jagen en richting Zuid-Italië te sturen.

Die worden door Europese schepen steeds dichter tegen de Noord-Afrikaanse kust opgevangen. Dat zorgt voor een aanzuigeffect. Sinds het sluiten van de Balkanroute is voor zogenaamde vluchtelingen de Middellandse Zee de belangrijkste weg naar Europa geworden. Theo Francken wil daar komaf mee maken. Volgens hem moeten die economische vluchtelingen wel gered worden van de verdrinkingsdood, maar moeten ze vervolgens teruggestuurd worden naar Noord-Afrika. Applaus ter rechterzijde volgde.

Maar wat gebeurt er in de praktijk? Stapt België uit het Europese samenwerkingsproject om die zogenaamde vluchtelingen op de Middellandse Zee op te vangen? Voorlopig niet. Heeft Francken overlegd met minister van Defensie Steven Vandeput, nochtans van dezelfde partij, om het fregat terug te roepen? Dat is onduidelijk. En wat met hotspots in Libië om gelukzoekers daar op te vangen?

In theorie gemakkelijk, in de praktijk veel moeilijker gezien de politieke instabiliteit daar.

Een gevolg van de oorlog in 2011, die Europese politici als Theo Francken mee ondersteund

hebben. De voormalige Libische leider Khaddafi was een dictator, maar hij hield voor grof geld de poort van Europa wel dicht voor immigranten uit zwart Afrika.

Theo Francken klopt zich flink op de borst, maar hij doet weinig in de praktijk. Over die massale migratie naar Italië - duizenden per maand - zei Francken twee weken geleden het volgende: “Ik ga mijn solidariteit met de Italiaanse regering uitdrukken. Italië kan op ons rekenen.” De ene week wel en de andere niet, blijkbaar.

Gesubsidieerde mensenrechtenorganisaties En dan was er de uithaal naar Unia, het vroegere Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Dat Unia zich op basis van discriminatie verzet tegen een boerkiniverbod in zwembaden kan volgens Theo Francken niet.

Gelijk heeft hij. Francken zit al een tijd op ramkoers met opperseut Els Keytsman. Ook zijn uitspraak “Wie is Unia?” werd op applaus onthaald. Maar waar wacht Francken op? Waarom Unia niet afschaffen? Het is een interfederale openbare instelling die onder andere onder de bevoegdheid valt van de excellenties Liesbeth Homans en Zuhal Demir. Jaarlijks krijgen de gesubsidieerde mensenrechtenorganisaties miljoenen van de federale overheid.

De ex-N-VA-Kamerleden Hendrik Vuye en

Veerle Wouters legden eind vorig jaar de vinger op de wonde in een stuk op hun webstek: “Unia krijgt om en bij de 8 miljoen euro toegestopt. Daar kan flink op bespaard worden, zou je denken. Maar diep verborgen in de wetsontwerpen van de federale begrotingscontrole 2017, blijkt het tegendeel waar te zijn. De regering verhoogt de miljoenendotaties aan Unia en Myria elk met 23.000 euro en 19.000 euro.

Diezelfde ‘besparingsregering’ omschreef Unia onlangs nog als een centrum van polarisering.”

Unia wordt dus niet afgebouwd of bestraft voor haar linkse militantisme. Integendeel, het krijgt geld toegestopt. Een voor sociaal assistenten interessante tewerkstellingscel is dat geworden.

De N-VA laat betijen. Luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden.

Politiek is gebruik maken van de macht De N-VA zit nu al jaren aan de knoppen van de macht. Politiek betekent dat die macht moet worden uitgeoefend en dat ze resultaat moet opleveren. Hier presteert de partij ondermaats.

De kritiek dat het cultureel marxisme met een absurde mensenrechtenobsessie de samenleving sinds eind de jaren zestig domineert, is terecht. Veel N-VA’ers blijven die analyse maken, maar ze blijven hangen in die metapolitieke analyses en dat helpt niemand vooruit. Die analyses zijn eigenlijk het voorrecht van de schaarse groep intellectuelen die aantonen hoe linksen het onderwijs, de media en de overheidsinstellingen hebben geïnfiltreerd, het maatschappelijk debat sturen en zelf bepalen wat moreel aanvaardbaar is of niet.

Die intellectuelen vinden we vooral in het buitenland; mensen als Alain de Benoist, Eric Zemmour (in Frankrijk) en de Britse conservatieven Roger Scruton en Theodore Dalrymple. In Vlaanderen heb je die veel minder. Je krijgt soms de indruk dat N-VA-politici die leemte deels willen opvullen. Dat zal hun populariteit zeker optrekken, maar van Theo Francken en co wordt resultaat op het terrein verwacht, niet enkel verontwaardiging in televisiestudio’s.

2

Actueel

20 juli 2017

Team Erdogan aan het feest Mijn Turkse vrienden zijn verdwenen van Facebook. Een enkeling post sporadisch kattenplaatjes, wat overheerst is ‘foodporn’ – zelfs Erdogan himself komt niet tussen een Turk en zijn eten. In een land waar honderdduizenden mensen zijn opgepakt, en nog steeds dagelijks opgepakt worden, om het uiten van woorden, is het niet vreemd dat mijn vrienden wegblijven van de sociale media. Het is meer dan dat: “We zijn met miljoenen en miljoenen de straat opgegaan tijdens de Gezi-protesten en waar heeft het toe geleid? ” Mijn vrienden zijn mondig. Dapper. Niet snel geïntimideerd. Maar na de mislukte staatsgreep van vorig jaar zijn ze ondergedoken. Althans, van de sociale media. Wie kun je nog vertrouwen? Wie is de volgende?

Ze zwijgen. Afgelopen zaterdagavond werd de Turkse ‘coup’ van 2016 herdacht. Waarbij herdacht misschien niet het juiste woord is: #teamerdogan vierde feest, #teamdemocratie demonstreerde.

Zuiveringen tot in het absurde Even hernemen: 15 juli 2016 werd een poging gedaan om de regering-Erdogan af te zetten. Die poging mislukte – of slaagde grandioos, het is maar welke retoriek je volgt.

Sinds de oprichting van de Turkse republiek hebben drie staatsgrepen plaatsgevonden: 1960, 1971 en 1980. In 1997 volgde een semistaatsgreep waarbij nieuwe verkiezingen werden uitgeschreven. Turken hebben staatsgrepen uitgevonden; als er dan één ‘mislukt’, kan het besluit alleen maar zijn dat dat precies de bedoeling was. Tel daarbij op wat zich allemaal ná de ‘staatsgreep’ van 2016 heeft afgespeeld, en je kunt niet anders dan concluderen dat de avond van 15 juli 2016 precies volgens plan verlopen is. Erdogans plan, welteverstaan. In een jaar tijd heeft het Erdoganregime Turkije ‘gezuiverd’. Zeker 165 mediabedrijven zijn gesloten. 110.000 rechters, aanklagers, advocaten, agenten en academici zijn uit hun functie ontheven. 90.000 mensen zijn zonder enige vorm van proces vastgezet.

In zo’n leefomgeving is het best logisch dat vrienden van Facebook verdwijnen.

Totdat afgelopen zaterdag de ‘coup’ ‘herdacht’ werd. Aan de ene kant ging #teamErdogan de straat op, aan de andere kant #teamdemocratie. Een democratie waarin Erdogan zelfs de mobiele telefoonlijnen heeft overgenomen. Ongeacht met welke provider je in de nacht van 15 juli een telefoontje pleegde, je kreeg, voordat de verbinding tot stand kwam, een propagandaboodschap van Erdogan door Erdogan te horen waarin hij de democratie prees. Het zorgde voor een woede-uitbarsting van een Turkse vriendin op Facebook. Ze vervloekte de providers, de president en alles wat los en vast zat. Ik las het en snapte er niets van.

Want vertaal het even naar onze situatie in België, Nederland en ieder ander willekeurig land in Europa: je belt je moeder, en voordat de verbinding tot stand komt, krijg je 15 seconden lang Charles Michel te horen. Of Mark Rutte. Of Angela Merkel. Of Jean-Claude

Ebru Umar Juncker. Of Filip van België. Of Willem-Alexander van Nederland. Hoe idioot is dat? Te idioot om te geloven, dus belde ik mijn vriendin. Ik wilde de boodschap zelf horen. Er kwam geen verbinding tot stand – ik sluit niet uit dat telefoontjes vanuit het buitenland geblokkeerd werden. Ik belde via WhatsApp – dat lukte wel. Ze was aan het demonstreren en ging nog steeds als een razende tekeer.

Team Democratie in het verzet Ik had respect voor haar: 2 uur ‘s nachts en nog demonstreren. Voor vrijheid. Voor democratie. Voor de toekomst van haar kinderen. Er is weinig tot niets waar wij in Nederland nog voor de straat opgaan. Onze vrijheden worden misbruikt door migranten, ingeperkt door acties van migranten en veel verder dan vanachter mijn laptop ‘demonstreren’ via columns, kom ik niet. Mijn vriendin beleeft in Turkije wat haar mede door de stemmen van Turkse migranten in Europa is aangedaan: inperking van haar vrijheid, haar levensgenot. Zelfs als ze belt, hoort ze Erdogan nog. Dat hij meeluistert, daar twijfelen de Turken niet aan.

Wat moeten we in Europa met deze feiten?

Erdogan wordt gezien als sleutelpion in diverse gremia: van NAVO tot EU-vluchtelingendeals.

Dat de man ons uitscheldt voor nazi’s, zijn eigen bevolking wegzet als terrorist, nemen we op de koop toe. De koop: het lozen van kansloze vluchtelingen in Europa, ons Europa.

Het hersenspoelen van migranten tot een islamitisch bolwerk in Europa. Het veranderen van Turkije in een islamitische dictatuur.

Mijn vrienden zijn allemaal hoogopgeleid en seculier. Ze vechten voor hun bestaan in Turkije, in hun land. Maar ze vechten nog harder voor de toekomst van hun kinderen en met name hun dochters, die ze één voor één naar Europa zouden willen laten emigreren. #HOEDAN zouden we op Twitter zeggen. Want verdwijnen van sociale media als Facebook is één ding, verdwijnen uit het echte leven is een stap te ver.

Ebru Umar

Hooverphonic speelt voor de… PVDA Hooverphonic is zowat de bekendste Belgische popgroep. De groep staat al twintig jaar op de planken en zorgde in die tijd voor meerdere hits en uitverkochte zalen, zowel in binnen- als buitenland.

Half september treedt de groep op tijdens het partijfeest van de PVDA, dat zijn de marxisten van België.

De PVDA staat op de eerste rij om communistische dictaturen te verdedigen, zoals het linkse bewind van president Maduro in Venezuela. Bij straatprotesten de voorbije weken vielen daar tientallen doden, maar dat is alleen maar de schuld van extreemrechts die de arme (en vooral hongerige) bevolking opjut. Toen de vorige dictator Chavez stierf, verzamelden nog diezelfde avond een 100-tal PVDA’ers zich voor de ambassade van Venezuela in Brussel voor een hulde. Voor de PVDA zijn China, Noord-Korea en Cuba de ware volksparadijzen waar de strijd tegen het imperialisme gewonnen is. Dat in die landen (en het lijstje kan zonder problemen uitgebreid worden) geen democratie bestaat en elke vorm van oppositie gesmoord wordt, dat krijgen de PVDA’ ers niet gezegd. Integendeel: nog in 2011 was de Noord-Koreaanse Arbeiderspartij aanwezig met een afvaardiging op het jaarlijkse ‘International Communist Seminar’, een ‘congres’ dat de PVDA organiseerde in Brussel.

Peter Mertens mag zich voordoen als een brave linkse democraat, in werkelijkheid onderhoudt hij (achter de schermen) de beste contacten met de meest ondemocratische regimes

die er bestaan. Voor Hooverphonic vormt dat blijkbaar geen moreel probleem…

K arl van C amp

De onderschatte vergrijzingskost

Uit de smalle beursstraat

De vergrijzingskosten stijgen tegen 2040 met 14 miljard euro extra. Meer dan anderhalve keer het begrotingstekort. De put is eigenlijk nog dieper. Want dat cijfer van 14 miljard euro is een onderschatting. De Studiecommissie voor de Vergrijzing gaat bijvoorbeeld uit van een totale tewerkstelling van de 1,3 miljoen migranten die de komende decennia naar België komen. Absurder kan niet.

Migranten om vergrijzingskosten te dekken?

inzake economische groei, een determinerende factor voor de overheidsinkomsten. Het gaat meer bepaald over de stijging van de arbeidsproductiviteit. Dat is wat een werknemer op een uur tijd kan produceren.

Door de mechanisering, automatisering en digitalisering is de arbeidsproductiviteit decennialang sterk toegenomen, met gemiddeld zo’n 1,5 procent per jaar. De Studiecommissie gaat in haar rapporten uit van een blijvende jaarlijkse toename van de arbeidsproductiviteit met 1,5 procent. Dat is veel te rooskleurig. De productiviteitsgroei stijgt sinds 2000 gemiddeld 0,7 procent per jaar. Ondanks de technologische vooruitgang is de positieve impact ervan op de economie en de overheidsinkomsten onvoldoende. Dat weigeren de bollebozen van de Studiecommissie in te zien.

Waar het jaarverslag echt de mist ingaat, is waar het over de impact van de migranten op de vergrijzingskost gaat. De Studiecommissie is van oordeel dat de meerkost van de vergrijzing beperkt kan blijven door immigratie. De redenering? Die jonge immigranten krijgen een baan, zorgen voor overheidsinkomsten via sociale bijdragen en belastingen en financieren dus mee de pensioenen.

Hier worden twee denkfouten gemaakt. Eén: migranten worden later ook oud en voor hen moeten er op termijn ook pensioenen worden betaald. Twee: de hypothese dat al die migranten - 1,3 miljoen tegen 2060 - hier allemaal een baan zullen vinden, is te gek voor woorden. Amper de helft van de niet-EU-migranten heeft hier een job. Er is geen enkele reden om te denken dat dit snel zal veranderen.

Oorzaak zijn te optimistische parameters. Meer bepaald

Angélique Vanderstraeten

Al vijftien jaar maakt het Planbureau via haar eigen Studiecommissie voor de Vergrijzing analyses over de impact van de steeds ouder wordende Belgische bevolking op de overheidsfinanciën. De uitdagingen zijn bekend: er zijn steeds meer gepensioneerden en er moet steeds meer geld worden uitgegeven aan gezondheidszorg, aangezien de Belgen almaar langer leven. Goed nieuws, maar dat verhoogt wel de vergrijzingskost.

Kosten blijven stijgen Ondanks maatregelen om mensen langer aan het werk te houden (wat neerkomt op meer en langer bijdragen aan de staatskas en minder snel genieten van uitkeringen), blijven de uitgaven in de opeenvolgende prognoses steeds stijgen.

Tegen 2040, als de vergrijzing haar piek bereikt, zal 28,5 procent van het bruto binnenlands product worden gespendeerd aan sociale uitgaven. Dat is een stijging met 3,2 procentpunten tegenover de huidige situatie. Of 13 miljard euro extra in de euro’s van vandaag. Meer dan anderhalve keer het huidige begrotingstekort. Het proces van de stijgende uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg is al een tijd bezig. Tussen 2000 en vandaag zijn de sociale uitgaven met 4,7 procent van het bbp gestegen.

De voorbije jaren hebben verschillende regeringen pogingen ondernomen om die stijgende kost op te vangen. Door bezui-

nigingen in de sector van de gezondheidszorg. Door besparingen in de sociale zekerheid en maatregelen die de mensen ertoe moeten aanzetten langer te werken. Het brugpensioen wordt steeds minder aantrekkelijk gemaakt.

Premier Jean-Luc Dehaene besloot twintig jaar geleden om de officiële pensioenleeftijd van mannen en vrouwen gelijk te stellen op 65 jaar. De regering-Michel heeft beslist om die pensioenleeftijd tegen 2025 op te trekken naar 66 jaar en tegen 2030 naar 67 jaar. Stappen in de goede richting, maar onvoldoende. De feitelijke uittredingsleeftijd bedraagt in België nog altijd 60 jaar.

Feit is wel dat de factuur van de vergrijzing zonder die maatregelen nog hoger zou oplopen. En dat bewijst dat het regeringsbeleid wel degelijk een effect heeft. Maar er is meer nodig.

Een paar weken geleden pleitte de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid ervoor om de pensioenleeftijd al in 2025 naar 67 jaar op te trekken.

Welke politicus durft die maatregel op te leggen? Ondertussen is de Studiecommissie voor de Vergrijzing de bevolking in slaap aan het wiegen, en dat vindt de politieke wereld blijkbaar geen probleem. Zowat alle economen gaan ervan uit dat de toename van de uitgaven in de rapporten onderschat wordt.

Actueel

20 juli 2017

3

Cijfers zijn de muziek onder elke Vlaamse dans Opgelet, dit is een artikel met en over cijfertjes. Volgens sommige Vlaamsgezinden spreken die wel het verstand aan, maar wervend zouden ze niet meer zijn. Ze motiveren het publiek niet meer. Mogen we enkele vraagtekens plaatsen bij dit verhaal? Vlaamsgezinden, conservatieven en allen die beide verhalen op een positieve manier willen combineren, kunnen niet zonder.

Het is de verdienste van Bart de Valck, voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, dat hij in deze zomerdagen in een aantal bijdragen op de webstek van Knack het debat wil aanwakkeren over de vraag of we nu onze medeburgers met “het verstand of met het hart” bij de politiek moeten proberen betrekken.

Het verstand of het hart?

Dat een voormalig voorman van het Taal Aktie Komitee eerder opteert voor het hart, verbaast niet. Dat hij ontgoocheld is omdat veel mensen, geplaagd door een cijferfetisjisme, wat verbitterd zijn omdat statistisch relevante informatie door media, politieke tegenstanders en academici straal wordt genegeerd, is begrijpelijk. De recente korte opstoot van verweer tegen cijfers over de geldstroom naar Wallonië is de vlam onder zijn gedachten. De hamvraag is: wat is het alternatief?

Jongere generaties, en bij uitbreiding ‘de doorsnee Vlaming’, hebben er weinig belangstelling voor. Moeten we dat lastige debat tegen de progressieve elite, maar ook intern, blijven voeren? Zijn cijfers niet de muziek onder elke politieke dans?

Of het nu gaat over politiek, economie, ecologie, samenleving en migratie of asiel, het verband van al die thema’s met werkelijk alle sociale dossiers (armoede, onderwijs, huisvesting, criminaliteit, gezondheidszorg) ligt voor de hand. Zelfs het cultuurdebat - met voorop de aandacht voor identiteit - is gebaat met een kleurrijk telraam in de buurt.

Pleidooi voor rationaliteit Als Vlaamsgezinden en vrolijke nationalisten verder willen timmeren aan de weg naar meer autonomie, naar identiteitsbehoud en naar een open, maar niet gek Vlaanderen, zullen ze hartelijk moeten zijn, maar meteen ook hun betoog moeten blijven koppelen aan strakke informatie. Niet nu en dan, maar dag in, dag uit. Mogen we de relevantie daarvan toelichten met enkele voorbeelden, te rapen in de berichtgeving van de voorbije dagen?

POLITIEK - Wordt Wallonië minder links? En betekent die ontwikkeling meteen meer België en minder impact van de Vlaams-nationalisten? Dat stelt alvast Christophe Deborsu in een interview in Het Laatste Nieuws. De klap die de PS zichzelf toediende, laat zoiets vermoeden, vindt hij. Kunnen we even een rist peilingen en de verkiezingen van 2018 en 2019 afwachten? Wie peilingen verafschuwt - niet meer dan cijfertjes van de dag toch, wordt snel gezegd - verblindt zichzelf.

Ze meten de maatschappelijk koorts, en doen dat doorgaans accuraat. Wees er maar zeker van dat MR en cdH, maar ook PS en PTB, ze wel bestuderen. Als de economie de onderbouw is, en de politiek de bovenbouw - een marxistische premisse - zijn ze in politiek Wallonië nog niet thuis.

ECONOMIE - “De economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië wordt alleen maar groter. Dat is ontmoedigend”, zegt Deborsu, cijfers bij de hand. Zijn groot hart voor zijn “depressief volk dat opkijkt naar de buurman” is best sympathiek. Maar zijn verstand verzwijgt dat die autonomisten van boven de taalgrens - ook cijfers bij de hand uiteindelijk gelijk hebben: het Waalse raderwerk draait vierkant. Dat heeft weinig te maken met economie, maar veel met de politieke macht van links bij onze buren. Waarmee het gelijk van Marx en het konvooi van zijn volgers dan weer krimpt. Meer dan een beetje.

Het “hartelijke geloof” van Deborsu en co in de Waalse heropstanding via het Marshallplan staat tegenover de ontnuchterende cijfers. “Alle boordtabellen wijzen erop dat de economische kloof met Vlaanderen nog groter wordt”, schreef Rik van Cauwelaert, de mosterd halend bij Philippe Destatte, directeur van het Waalse studiecentrum Jules Destree.

Werklozen en leefloners Wie de ogen openhield en dat al een tijdje doet, vernam ook deze week weer dat de Vlaamse werkloosheid (procent beroepsbevolking) met 4,9 procent verwaarloosbaar is tegenover vastgeroeste pieken van 10,6 procent in Wallonië en 16,9 procent in Brussel.

Of 3,9 procent werklozen in West-Vlaanderen en 11,9 procent over de grens met Henegouwen, leg dat maar uit.

Wie de ogen openhield, zal hebben gelezen dat de POD Maatschappelijke Integratie het had over de forse toename van het aantal leefloners. Niet alleen in Wallonië, ook in het land van migranten, vluchtelingen en handige studenten “op eigen benen”. En hiermee zitten we meteen volop in het sociale debat.

Dat sociale debat kadert in waanzinnige blindheid. Goed dat er cijfers en statistieken zijn om dat mee te voeren. En dat we dat telraam ook kunnen plaatsen bij cijfers van Kind en Gezin over ‘inkomensgerelateerde’ minimumtarieven voor kinderopvang, bij cijfers over onderwijskorting, sociale huisvesting, woningen, invaliditeit, gezondheidszorg. Klagen over armoe, maar niet zien waarom die ‘evident’ is. Pak aan die dwaasheid.

Zelfs wie nooit meer leest dan de tienlijntjesinfo op pc of smartphone, zal hebben vernomen dat er iets te doen was in de Tuin der Eeuwige Transfers. Het miljardenbedrag van de geldstroom even omzetten in een gemiddelde overdracht per gezin (2.590 euro per Vlaams gezin per jaar) zou zonde zijn, althans volgens sommige bewakers van de Belgische relikwieën, maar veel Vlamingen weten ondertussen wat ze moeten weten.

De Wevers stunt met de camions vol nepgeld (twaalf jaar geleden) was een communicatief schot in de roos.

Een gouden zet. Misschien moet ‘hartelijk’ Vlaanderen er nog zo een paar bedenken. Ten gronde had hij gelijk. Een geldstroom mag geen perpetuum mobile blijven, zei hij toen al. “Niemand kan dat verantwoorden.”

(Ewald Pironet, Knack, 2017) De interregionale transfers zijn nergens zo groot als in België, leert ons Eurostat.

Goed voor het debat is dat het Federaal Planbureau ons liet weten dat het reëel beschikbaar inkomen van de gezinnen in de periode 1995-2015 in Vlaanderen toenam.

Frustrerend nieuws voor illusionisten die Wallonië en Brussel met de PS aan het stuur al jaren Vlaanderen voorbij zagen spurten.

Het Planbureau voorspelt dat hiervan ook de komende jaren geen sprake zal zijn.

Hart zonder wijsheid onvoldoende Keren we tot slot terug naar de zorg van De Valck. Is er een alternatief voor de focus op de statistische info om dat debat te voeren? We denken van niet. De ‘primitieve’ flaminganten van de 19de eeuw wisten het al, toen het ging over de strijd om taal, cultuur en politieke rechten. Die van de 20ste eeuw prikkelden de denkende Vlaming. We verwijzen naar het cijfermateriaal van VU’ers als Maurits van Haegendoren en Jan Caudron, en naar de boeken van een Gerolf Annemans, de dossiers van AKVSZ en Vives, en ga zo maar door. Goed tien jaar geleden wisten Remi Vermeiren en co (Warandemanifest) waarom cijfers en statistieken het fundament waren onder de bouw van ons Vlaams Huis. Moeten we die niet onderhouden en versterken?

Laat het hart van Vlaanderen maar kloppen. Dat kan mooi zijn, maar in een wereld van fuivers en kortlezers is ook dat hart zonder wijsheid en rede geen garantie op succes.

Laten we de identiteit koesteren, maar eens aan de politieke praat telt vooral het inzicht van de Vlaming in een wat moeilijker wereld van zakelijke cijfers, tabellen en grafieken. Dat is dan weer relevant voor mogelijkheden en beperkingen van zijn sociaal verhaal.

Anja Pieters

Uitstapjes naar Thailand doen Geert Versnick de das om

Ver erover

Briefje aan Tom Meeuws

Mijnheer de hopeloze, Een man liep vorige week met een bijl in de hand in het winkelcentrum in de Stadsfeestzaal op de Meir in uw stad Antwerpen.

Een niet-alledaags beeld in de koekenstad, geef toe. Gelet op wat we de jongste jaren allemaal al hebben meegemaakt in diverse Europese steden, maakte een wandelend koppel zich daarover zorgen en sprak twee patrouillerende militairen aan. Zij spraken de man aan en maanden hem aan zijn bijl op de grond te leggen, waarna zij de politie belden om de man voor verhoor mee te nemen. De man werd niet meteen neergeschoten door de soldaten; er werden zelfs geen getrokken wapens op hem gericht. Allemaal zonder groot machtsvertoon, zonder geweld en zonder paniektoestanden. Na verhoor liet men de man gaan, want het bleek gelukkig om een vergissing te gaan. De man bleek de bijl te hebben gekocht in functie van een fotoreportage waar hij als houthakker in zou optreden. Een onnozel verhaal, dat wel, maar het was de waarheid. Iedereen gerust en zaak gesloten, zou men dan opgelucht denken.

In plaats van het incident aldus te vergeten en over te gaan tot de orde van de dag, zaagt gij daarin voer om u nogmaals af te keren tegen de Vlaams-nationalisten en dito gezagsdragers, én dus politieke munt te slaan uit het voorval. Want omdat minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon snel op Twitter een bericht de wereld instuurde waarin hij zijn appreciatie uitsprak voor de alerte reactie van de militairen, was het hek van de dam. In de serieuze gazetten konden wij lezen dat gij over heel die kwestie zei: “Het gedweep van nationalisten met militairen en krijgsuniformen is een kwalijke evolutie.”

Op een gore en onwaardige manier probeerde gij hier de linkse mantra nogmaals te herhalen dat nationalisten per definitie oorlogszuchtig zijn, militarisme hoog in hun vaandel voeren en ‘kicken’ op uniformen en militaria-spullen. Dit is meer dan van de pot gerukt en er ver over! En gij weet dat ook wel, maar gij hebt eigenlijk enkel maar de bedoeling om het Vlaams-nationalisme te diaboliseren en de vertegenwoordigers daarvan af te schilderen als gevaarlijke adepten van een politiestaat en zelfs van een militaire dictatuur. Het is even onzinnig als de rode sociaaldemocratie in Europa te vergelijken met socialistische/communistische regimes als de DDR, Cuba, Noord-Korea en China. Toch?!

Ik kan begrijpen dat de sossen, en gij in het bijzonder, gefrustreerd zijn over het feit dat jullie in zowat alle peilingen de dieperik induiken omdat de kiezer het wel gehad heeft met het linkse gedaas, de moraliserende opgestoken vingertjes en het alles maar toe- en binnenlaten van de jongste decennia. Voor de kiezer is de emmer overgelopen en moet er nu paal en perk gesteld worden aan toestanden die gegroeid zijn tijdens jarenlang centrum-links bewind. Dus gaat gij maar hopeloos ‘schieten’ op hen die vandaag optreden tegen allerhande bedreigingen en daarbij het zekere voor het onzekere nemen.

Daarbij zegt gij dat “er geen klimaat mag gecreëerd worden waarin iedereen die zich wat anders gedraagt dan normaal meteen verdacht is”. Een man met een bijl op een druk moment in een winkelcentrum… Dat noemt gij dus “iemand die zich wat anders gedraagt dan normaal”… Ge moet er maar op komen! Stel u eens een ogenblik voor dat die militairen de zaak blauwblauw hadden gelaten, omdat de bijldrager toch maar iemand was die zich een beetje anders dan normaal gedroeg, en er waren wél vodden van gekomen… Dan waart gij met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de eerste om opnieuw beschuldigend naar de beleidsvoerders te wijzen en hen te verwijten dat ze de zaken onvoldoende doortastend aanpakken. Ik kan me zelfs perfect voorstellen dat gij dan ‘een man met een bijl in de stad’ een voldoende signaal zoudt gevonden hebben om alarmbellen te doen afgaan, waarna gij zoudt gewezen hebben naar de politieke verantwoordelijken die er geen oren naar zouden gehad hebben.

Kijk, Tommeke, als dát de mentaliteit is waarmee gij in Antwerpen politiek wilt bedrijven, dan is dat kwalijk en gewoonweg niet serieus. Als gij aan grote politiek wilt doen die naam waardig, dan moet gijzelf als allereerste daar een voortrekker van zijn en u boven de ‘politique politicienne’ plaatsen. Gij moet nog veel leren. Denk daar maar eens goed over na. En ik hoop voor u dat gij nooit een man met een bijl voor u ziet staan die het wel slecht meent en enkel uit is op de gruwelijke fotoreportage nadien in de wereldpers… Helaas hebben we militairen op straat nodig. Laat ze dus deskundig hun alerte werk doen. In het belang van ons allen.

4

Dossier

20 juli 2017

Italia bella

PTB van Hedebouw groter dan PS in peiling

Zeger is twaalf jaar en hij heeft al Egypte en Japan bezocht. Komende week vertrekt hij voor een vakantie naar Sri Lanka.

Benzinebonnen en rode verkeerslichten Vakantie, en dan mag het ook in dit stukje wat luchtiger. Toen ik dubbel zo oud was als Zeger, was ik hoogstens een paar keer in Nederland geweest en kende ik dankzij zes maanden dienst bij de 9de Wing Raketten een deel van Duitsland. Dat was niet veel anders voor de generatie geboren in de jaren veertig. In 1968 vertrok ik voor de eerste keer voor een pelgrimstocht naar Italië, in het bijzonder voor de operavoorstellingen in Verona. Reizen was toen nog een avontuur waar je thuis aan begon in je bank en het kantoor van de VAB. Leve de euro, want je had Duitse marken, Oostenrijkse shillings en Italiaanse lires nodig als je via de Brenner reed, en Zwitserse franken voor de Sankt-Gothardroute. Bij de VAB haalde je het maximum aantal Italiaanse benzinebonnen, waardoor je officieel 20 procent minder aan de pomp betaalde dan de Italianen en je kreeg nog wat verminderingsbonnen voor de autosnelwegen. Nuttige papiertjes (tot 1991), want menig eigenaar van een hotel of een pension liet je ermee in het zwart betalen in ruil voor een korting. En dan was het rijden.

Toen al bij voorkeur ’s nachts, want de consumptiemaatschappij en de auto’s waren er vlugger dan de Europese overheden dachten. In Duitsland kwam er geen einde aan de verkeerslichten in München, want er lag nog geen ring rond de Beierse hoofdstad.

In Zwitserland moest je nog dwars door Bazel rijden. Aan de grenzen stonden douaniers die je even toeknikten. In Italië was de levensstandaard een flink stuk lager en daar reden minder auto’s. Het was heel gewoon de auto naast de imposante dom in hartje Milaan te parkeren, en twee jaar later reed ik rustig ronde na ronde rond de prachtige kathedraal van Firenze. Plaatsen waar vandaag een executiepeloton staat als je met een auto in de buurt verschijnt.

Dank aan Van Steenbergen, Van Looy en Fredje de Bruyne Veteranen van autoreizen herinnerden zich nog de tijd, tussen 1955 en 1965, toen het een morele verplichting was iedere roodwit genummerde auto toe te toeteren. De opkomst van de VU en “Leuven Vlaams” maakten een einde aan die traditie.

Op de vele campings die we aandeden, keken we zorgvuldig naar het bordje met het adres van de garagist achteraan de auto, vooraleer te groeten. Niet dat er veel auto’s uit Ecausinnes of Marchienne-au-Pont reden, want het gerucht deed toen al de ronde dat het Frans als tweede taal in Italië flink op de terugweg was.

De meeste Franstaligen bleven er liever weg, tenzij in groep en met een gids. Maar het was toch slikken voor een paar boze Fransen aan het Gardameer en in Toscane, toen uitbaters hen vroegen: “Sprechen Sie Deutsch?”

Drieëntwintig jaar na de oorlog had het Wirtschaftswunder via een vreedzame invasie het Duits als belangrijkste toeristentaal geïnstalleerd, al hield in Firenze om historische redenen het Engels nog stand.

Met behulp van operalibretti en een Assimilcursus, tijdens de lange avonden in mijn kamer bij het leger, had ik mezelf Italiaans geleerd. Een discussie over het verschil in filosofie tussen Feuerbach, Fourier en Marx zou wat moeilijk geweest zijn, maar mijn kennis volstond ruimschoots voor alle mogelijke praktische problemen.

De Italianen stelden het erg op prijs, en mijn Italiaans beterde ieder jaar. Ik hield er een complex aan over. Tien jaar later reisde ik voor mijn werk als televisieproducer rond de wereld, kwam in plaatsen waar ik de taal niet sprak en voelde me er altijd een onmondig kind.

Nog een taalherinnering. Je ging toen niet naar het buitenland zonder iedere kennis een ansichtkaart te sturen. Ik adresseerde die uit

principe aan Le Fiandre in plaats van Belgio en die werden allemaal keurig bezorgd.

Dat was dankzij onze wielrenners, want als de Italianen Vlamingen kenden, waren het onveranderlijk Van Steenbergen, Van Looy, Alfredo de Bruyne en natuurlijk de nieuwe wielergod Eddy Merckx. Die won dat jaar voor de eerste keer de Giro. Hij moest het jaar daarna in Savona de rittenkoers verlaten na de beruchte dopingaffaire. Italianen konden fanatiek en toch sportief zijn. In de bloedhitte van Firenze zag ik in 1970 het wereldkampioenschap in een bar in de Via delle Belle Donne. De tifosi moedigden luidruchtig Felice Gimondi aan, die echter tweede werd achter de een jaar later zo tragisch gestorven Roeselarenaar Jempi Monseré. Heel de bar wenste me geluk.

Hoofddoek en nylons Naar Italië ging je niet alleen voor de zon.

We waren waarschijnlijk de laatste generatie die nog met grote ogen door de Italiaanse steden liep. Alles was nog zo anders en dus ook zo nieuw. Italië (en de rest van de wereld) kende je alleen uit zwart-witfototjes in de krant of een zwart-witdocumentaire op televisie.

Kleurenfilms die de pracht van het land toonden, waren er in overvloed, maar in Vlaanderen werden ze meestal gedraaid in zalen van het rijksonderwijs waar vooral belgicisten en franskiljons zaten. Die hadden geen probleem met de uitsluitend Franstalige organisatie van L’Exploration du Monde, die het vertikte de films Nederlands te ondertitelen. Daar wilde je niet gezien worden, tenzij om de voorstelling te verstoren.

Die eerste echte confrontaties met de schoonheid van Venetië en Firenze waren onvergetelijk, maar ook kleine plaatsjes als Montagnana, Gubbio of Mantua sneden de adem af. De ene parel na de andere lag soms op maar een halfuur rijden van elkaar en je begreep eindelijk de parallel tussen Italië en Vlaanderen, waar de stedelijke dichtheid even groot was. Waarschijnlijk is alles vandaag misschien nog mooier, meer gerestaureerd en meer afgelikt, want toen waren er nog de sporen van de oorlog te zien en was de verf soms nogal afgebladderd. Maar het publiek was anders.

Ik poseerde voor een foto op het San Marcoplein met de juist gekochte opname van Verdi’s Simon Boccanegra in mijn armen. Op de achtergrond zie je wat mensen, maar dat zijn niet de hordes toeristen die achter gele of blauwe paraplu’s van verveelde gidsen marcheren als een kudde bizons.

Toeristen hadden nog enig niveau en enig decorum. Je zag vlug dat Italiaanse mannen, hoe warm het ook was, goed het verschil kenden tussen strandkleding en stadskleding, dus liep je zelf niet in een belachelijk shortje en met ontbloot bovenlijf in een Italiaanse stad, zoals het huidige vulgus.

De cerberussen aan de ingang van de Italiaanse kerken zouden je woedend op je plaats gezet hebben, want je liep niet achteloos een kerk binnen; zeker de dames niet.

In Mantua heb ik meegemaakt dat een overigens fatsoenlijk geklede dame de kerk niet mocht betreden omdat ze geen hoofddoek en nylons droeg.

In Italië kenden ze nauwelijks supermarkten; overal waren er kleine en gezellige winkeltjes en ambachtelijke zaakjes. Ik begreep eindelijk waarom Jan Breydel bij Conscience zijn ‘macekliers’ te wapen riep toen ik de eerste keer een macelleria (slager) zag. In iedere stad was een negozio di dischi, een platenzaak, waar lirica (de opera- en belcantoafdeling) de ereplaats had.

Tot rond 1980 de eerste zaken opdoken die alleen nog Angelsaksisch lawaai verkochten; nu ook allemaal verdwenen. Basta cosi, zeggen de Italianen, want dit oude Italië komt niet meer terug. Luciano Pavarotti zingt het zo mooi in het liedje Rondine al nido: “Sei fuggita è non torni più.” Vrij vertaald: het is voorbij en het komt niet meer terug.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat De berg en de muis Nadat de werkgroep Politieke Vernieuwing in de Kamer al had beslist dat de voorzitter voortaan nog maar evenveel mag verdienen als de eerste minister plus 1 symbolische euro, omdat hij de eerste burger van het land is, is men met nog wat nieuws voor de pinnen gekomen. De Kamervoorzitter mag nu ook geen enkel betaald privaat of publiek mandaat meer hebben. En al zegt de werkgroep “dat hij steeds beschikbaar is voor zijn mandaat en dat hij geen bijkomende private of publieke mandaten opneemt”, toch mag hij wel nog lid van de gemeente- of OCMW-raad zijn.

Een oplossing à la Belge, want het is niet geheel duidelijk of hij in die hoedanigheid ook nog de bijhorende zitpenningen mag opstrijken. Heel die heisa ontstond na de Publifinaffaire en na de heisa rond het mandaat van Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) bij Telenet. Maar daar was al gebleken dat hij daarvoor geen vergoedingen ontving. Het nettoresultaat is enkel dat zo’n mandaten niet meer mogen als ze betaald zijn en dat hij inlevert op zijn loon. Kristof Calvo van Groen doet nu uitschijnen dat hij vanuit de oppositie een grote overwinning heeft geboekt. Niets is minder waar. De berg heeft een muis gebaard.

Men heeft alleen Bracke wat gepest, die weerloos moest toezien, door wat centen van zijn loon af te pitsen. Er is niets zo gemakkelijk dan nog eens te vuren op een lijk.

Brusselboek De V&W-fractie (Vuye en Wouters, ex-NVA’ers) in de Kamer zit niet stil. Na een boek over de monarchie en een boek over de ‘grendels’ die België overeind houden, werken zij nu aan een heus ‘Brusselboek’. Zij gaan ervan uit dat de Vlamingen goed moeten beseffen dat echt grote stappen in de Vlaamse ontvoogding er maar zullen komen indien er één Brussel-standpunt komt. In het geplande boek gaan ze niet alleen het ontstaan van het Brusselse kluwen beschrijven en de werking van de instellingen ontleden, ze gaan ook de Brussel-modellen aanpakken, de mogelijke en de onmogelijke.

Zo hopen zij een hapklare bijdrage te leveren opdat er nadien een debat komt waarbij de Vlamingen met kennis van zaken een keuze maken. Tevens willen zij de nodige ‘knowhow’ aanreiken voor concrete stappen. “Niemand zal kunnen stellen dat we deze legislatuur niet voortdurend gepoogd hebben om steentjes te verleggen in de rivier”, stellen zij met enige trots. Zou het kunnen dat Peter de Roover en consorten dat allemaal niet echt leuk vinden?

Leger der Lage Landen N-VA brengt al sinds de vorige legislatuur – toen ze een oppositiepartij was – haar voorstellen naar voor in de commissie Landsverdediging om tot grote samenwerking te komen tussen België, Nederland en Luxemburg. Zo pleitte zij vaak voor een ‘leger der Lage Landen’. Ook vorige week bepleitte Peter Buysrogge een intensievere samenwerking met

Luxemburg. Momenteel worden al Luxemburgse militairen gevormd in Belgische militaire scholen en wordt er op het vlak van training en oefeningen samengewerkt. Ook op het vlak van personeelsbeheer, training, gezamenlijke ontplooiingen, capaciteitsontwikkeling, communicatie- en informatiesystemen, militaire inlichtingen, militaire luchtvaart, militaire geneeskunde, welzijn, juridische steun, financiën en ‘research and technology’ wordt heel wat in de steigers gezet. Met Nederland is er voor marineoperaties al een zeer intensieve samenwerking, met een gezamenlijk commando in Den Helder.

Heel concreet en veel overzichtelijker dan een ‘Europees leger’, waarvoor sommigen pleiten en waarvan men wel het begin kan zien, maar zeker niet het einde. Samenwerking tussen de kleinere landen, waarom niet?!

Het zou alvast de kosten kunnen drukken en de efficiëntie verhogen.

Non-probleem Staatssecretaris Zuhal Demir heeft de reputatie geen blad voor de mond te nemen. Dat bewees ze donderdag nog maar eens toen ze ondervraagd werd over de mening van UNIA, het zwaar gesubsidieerde ‘gelijkekansencentrum’, dat zich had uitgesproken tegen het boerkiniverbod dat in een aantal steden van kracht is. Zij vond dat UNIA van een non-probleem een probleem maakt. En nog: “Het is een mening van Unia en niet meer dan dat.”

Ze stelde dat het verbod gaat om de bescherming van het recht van vrouwen om zich ten volle te kunnen ontplooien en “daarom ben ik tegen de boerka en ook tegen de boerkini”.

Daarnaast zei ze dat het hoog tijd wordt dat UNIA mee-evolueert met de rechtspraak, zoals recent nog het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, dat het verbod op gelaatsbedekkende kledij bevestigde: “Met het boerkini-advies mist Unia andermaal de kans om zich aan te sluiten bij die evolutie, een evolutie die minder uitgaat van vrijheid-blijheid en die duidelijk grenzen stelt aan de vrijheid.” De oren van Els Keytsman, de linkse directrice van UNIA, zullen geen klein beetje gefloten hebben. Misschien is het nuttig dat een volgende keer eens de vraag gesteld wordt waarom zo’n dure instelling die zowat iedereen met gezond verstand spuugzat is, überhaupt nog moet bestaan. Er is namelijk wetgeving genoeg om discriminatie en ongelijkheid aan te pakken.

Daar is geen bigbrotherachtige gedachtepolitie voor nodig.

De laatste loodjes Het was eraan te zien dat het parlementaire werkjaar naar z’n einde loopt. Er moest nog een berg voorstellen en ontwerpen behandeld worden. Vandaar dat de zitting nog eens uitzonderlijk tot bijna middernacht liep. Dat zal deze week niet anders zijn… Deze week begon men zelfs al op woensdag, om alles rond te krijgen tegen het ‘fête nationale’, waarna de parlementsleden naar alle uithoeken van de aardkloot zullen uitwaaieren om te gaan bekomen van het harde labeur.

Actueel

20 juli 2017

5

Socialisten verloren als als enigen geld in 2016 Ik geef het toe: ik kijk elk jaar uit naar het verslag van de controlecommissie ‘betreffende de verkiezingsuitgaven en de boekhouding van de politieke partijen’. Begin juli was het zover. Op de webstek van De Kamer verscheen de ‘publicatie van de financiële verslagen over de boekhouding van de politieke partijen en hun componenten (boekjaar 2016)’.

kosten hoger lagen dan de opbrengsten was er in dat jaar een verlies ‘uit de gewone werking voor financieel resultaat’. Die financiële opbrengsten en kosten veranderden niets meer aan dat verlies. Uiteindelijk leed de sp.a in 2016 een verlies van net geen 300.000 euro.

Concreet gaat het over de interne boekhouding van de politieke partijen in ons land. Wie zich aan de lectuur wil wagen, wens ik goede moed, en wel om twee redenen. In de eerst plaats gaat het om honderden bladzijden saaie lectuur (maar niet voor mij). In totaal worden zowat 2.000 bladzijden cijfers gepubliceerd over alle partijen in ons land. In de tweede plaats moet u natuurlijk een balans en een jaarrekening kunnen lezen. Niet zo moeilijk, maar voor de meeste Vlaamse journalisten is dat wel een probleem. Ik kreeg vorige week welgeteld één telefoontje van een Franstalige journalist. Ik had de hele ochtend nodig om hem door de getallen te gidsen.

Geconsolideerd patrimonium

Organisatie Socialistische Partij Kort samengevat, bijna alle politieke partijen slaagden er in 2016 in om geld te verdienen. Dat geld kunnen ze in hun oorlogskas stockeren om er de volgende verkiezingen mee te financieren. Enkel de socialisten verloren geld, zowel in Vlaanderen als in Wallonië. Dat is merkwaardig, aangezien de meeste partijen, en zeker de socialisten, ruime dotaties krijgen van de overheid.

Bij de Vlaamse socialisten is de vzw Organisatie Socialistische Partij (OSP) sinds 2009 verantwoordelijk voor het neerleggen van de geconsolideerde boekhouding van de partij.

Consolideren betekent groeperen. In de socialistische Vlaamse groep (consolidatiekring) zitten er wel 23 onderdelen. Bij de consolidatie worden de boekhoudingen van deze

onderdelen samengebracht. In de praktijk is het proces iets moeilijker. De andere politieke partijen moeten een gelijkaardig boekhoudkundig proces (laten) uitvoeren.

“Bevrijdingsbeweging” Interessant is dat de doelstelling van de sp.a nog eens duidelijk omschreven wordt. Voor de sp.a is het socialisme een ‘bevrijdingsbeweging’. ‘Zij (de partij) kiest voor een maximale ontplooiing van het individu, maar in een maatschappelijke samenhang.’ Het is maar retoriek, uiteraard. Die laatste zin zou je bijvoorbeeld ook bij de liberalen kunnen lezen.

Daar zou die overigens beter uitkomen.

In de raad van bestuur van de vzw OSP zien we uiteraard John Crombez, maar ook Bert Anciaux, Kathleen van Brempt en Joris Vandenbroucke.

6 miljoen subsidie De Vlaamse socialisten kregen in 2016 ruim 6 miljoen euro ‘Belgische overheidsbijdragen’.

De partij kreeg in dat jaar ook ruim een miljoen euro bijdragen van de mandatarissen.

En de socialistische partij ontving ook bijna 300.000 euro aan lidgelden. Daarnaast waren er inkomsten uit andere bronnen. In totaal ruim 8 miljoen euro aan inkomsten.

De grootste kostenpost in 2016 was de personeelskost: ruim 3,3 miljoen euro. Aan administratie werd bijna anderhalf miljoen euro uitgegeven. In totaal bedroegen de kosten in 2016 ruim 8,6 miljoen euro. Aangezien de

Het gevolg van dat verlies in 2016 was dat het geconsolideerd patrimonium (alle bezittingen samen) van de Vlaamse socialisten onder de magische drempel van 10 miljoen euro dook. Dat moet pijn hebben gedaan.

Zeker als ze daar beseffen dat het geconsolideerd patrimonium van alle andere Vlaamse partijen steeg.

Verlies door personeel Hoe komt het dat de Vlaamse socialisten als enige Vlaamse partij geld verloren in 2016? De N-VA verdiende dat jaar zelfs 5,2 miljoen euro, de CD&V meer dan een miljoen. Het antwoord is vrij eenvoudig: de socialisten hebben te veel personeel in dienst. In 2015 bedroeg de personeelskost 2,8 miljoen euro. In 2016 was dat al 3,3 miljoen euro, zoals we hierboven schreven. Hadden de socialisten de personeelskost op het niveau van 2015 weten te houden, hadden ze het boekjaar 2016 met winst kunnen afsluiten. Zo eenvoudig kan het zijn.

Het besturen van een politieke partij is als het besturen van een kmo. Wat zegt het over een partij als je als enige verlies maakt terwijl alle andere partijen winst maken? Een bedrijfsleider die geen winst kan maken als het economisch goed gaat, kan beter iets anders doen.

Socialisten aan de macht?

De boekhouding van de partijen leert dus veel over de bestuurskunde van die partijen.

Een partij die er niet eens in slaagt om met

extreem ruime dotaties van de overheid winst te maken, bewijst enkel haar bestuurlijke onkunde. In Wallonië is de PS in hetzelfde bedje ziek. Ook daar werd geld verloren. Een andere indicator van de achteruitgang van de Vlaamse socialisten is de afname van de ‘boekhoudkundige cashflow’. Het geeft een indicatie van de levensstroom van een onderneming of partij. In 2015 bedroeg die cashflow nog 1,4 miljoen euro, in 2016 één miljoen euro, een achteruitgang met 400.000 euro.

We kunnen uiteraard discussiëren over de hoogte van de ‘Belgische overheidsbijdragen’ aan de politieke partijen. Volgens sommige waarnemers zijn deze bijdragen te hoog. De Vlaamse socialisten tonen aan dat je, ondanks ruime overheidsbijdragen, nog steeds geld kunt verliezen. Het verlies over 2016 zal in elk geval het vertrouwen in de partij niet versterThierry Debels ken.

‘Génération Identitaire’ koopt boot om migranten te stoppen De rechtsnationalistische activisten van ‘Génération Identitaire’ hebben een zeeschip aangeschaft ter waarde van 60.000 euro. Het vaart nu naar de Middellandse zee nabij Libië om illegale migratie tegen te gaan. Dit onder de noemer ‘Defend Europe’. De organisatie wil naar eigen zeggen “oog in oog te staan met de criminelen”, hierbij verwijzend naar mensensmokkelaars die geld aannemen van migranten om naar Europa overgezet te worden.

Meer dan 100.000 dollar of 88.000 euro. Dat is het bedrag dat het Europese nationalistische netwerk ‘Génération Identitaire’ (GI) heeft ingezameld via de ‘crowdfunding’-site WeSearchr. Dit om een schip te financieren dat in de wateren tussen Libië en Italië zal patrouilleren.

De bedoeling is om illegale migratie tegen te gaan. De GI communiceert dat het hierbij “oog in oog [wil] staan met de criminelen”.

“Ngo’s in het oog houden” Die criminelen zijn volgens GI de mensensmokkelaars die via een uitgebreid web van georganiseerde misdaad grof geld verdienen aan de overzet van migranten naar Europa, maar ook de ngo’s actief in de regio “die de vluchtelingen als slaven behandelen”, aldus Lorenzo Fiato aan NRC. Fiato is de bedenker van de actie en internationale voorzitter van het rechtse netwerk van de GI. De actievoerders halen naar eigen zeggen inspiratie uit het ‘push back’-beleid van Australië. Dat land vist illegale migranten op in de oceaan en brengt ze terug.

Fiato wil graag een tegengewicht bieden aan de volgens hem kwalijke invloed van mensenrechtenorganisaties op de Middellandse Zee: “De ngo’s weten ook dat deze mensen in Italië niets te zoeken hebben. Velen van hen verdwijnen in de criminaliteit. Nigeriaanse meisjes belanden in de prostitutie. Het is onverstandig deze mensen naar Europa te vervoeren en ze aan hun lot over te laten.”

GI wil eerst en vooral observeren wat de vele ngo’s die er actief zijn precies doen. “We willen zien wat de relatie is tussen de mensensmokkelaars en de ngo’s”, verheldert Fiato. Ook willen ze voorkomen dat ngo’s migranten naar Italië brengen: “Als de ngo’s ingrijpen tijdens de reddingsoperatie, dan bellen wij met de Libische kustwacht in Tripoli. Wij helpen de kustwacht dan om de vluchtelingen terug te sturen naar Libië.” Bij Frontex waarschuwen ze ech-

ter: “Als de actiegroep tijdens een reddingsactie het werk van ngo’s bemoeilijkt, dan schenden ze het internationaal zeerecht”, illustreert woordvoerder Ewa Moncure aan NRC.

Maak kennis met de C-Star, een schip van 40 meter uit…

Mongolië Intussen is de GI overgegaan tot de aankoop van een schip en is het te water gelaten. Maar Seline Trevisanut, onderzoeker bij het Nederlands Instituut voor het Recht van de Zee, maant aan tot voorzichtigheid: “Als je in een vaartuig bent en op zee iemand tegenkomt die in gevaar is, dan heb je de verplichting om hulp te bieden. […] Alle boten moeten verplicht zijn geregistreerd in een land. Als de personen in het vaartuig nalatig zijn, kan het land erop worden aangesproken.”

Foto: ‘Identitäre Bewegung’ Duitsland

Het land waar de boot is geregistreerd is evenwel iet of wat bijzonder. Dat is Mongolië, een land in het Verre Oosten dat volledig omringd is door landmassa en dus geen zeetoegang heeft. Fiato bevestigt: “De C-Star kostte 60.000 euro en komt uit Mongolië.”

Ngo’s op zee Over ngo’s in de Middellandse Zee is al een en ander gezegd. Er zijn verschillende organisaties actief op de zee tussen Libië en Italië, waaronder ook Artsen Zonder Grenzen. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) zei nog dit voorjaar dat die organisatie zich schuldig maakt aan stimulatie van mensensmokkel. Hierop volgde heel wat verontwaardiging in de pers, maar enige tijd later bevestigde de Italiaanse procureur Carmelo Zuccaro dat er wel degelijk ngo’s samenwerken met mensensmokkelaars. Het ging evenwel niet over Artsen Zonder Grenzen.

Recent kreeg Francken echter ook nieuwe steun. Zo ziet ook EU-agentschap en grensbewakingsdienst Frontex een verband tussen de doden op de Middellandse Zee en de reddingsacties van vluchtelingenorganisaties. Eerder deze week zei zelfs minister van Buitenlandse

Zaken Didier Reynders (MR) dat “reddingsoperaties […] voor meer doden en oversteken” zorgen.

Génération Identitaire De GI – die de Spartaanse ‘lambda’ hanteert als logo – is een relatief jonge politieke beweging (gaat terug tot einde van de 20ste eeuw) die wortels heeft in ‘Nieuw Rechts‘. Centrale thema’s hierbij zijn ‘metapolitiek’ en ‘etnopluralisme’. Metapolitiek is een leenconcept van de neo-marxist Antonio Gramsci, waarbij men via culturele of andere activiteiten indirect aan politiek wil doen en dus niet via verkiezingen.

Etnopluralisme is dan weer het geloof dat elke etnoculturele groep zijn eigen gebied hoort te hebben. GI is een erfgenaam van een aantal opgeheven groepen zoals ‘Bloc identitaire’, dat regionalisme met Nieuw Rechtse ideeën verzoende.

Hoewel het de GI net zoals het vroegere ‘Bloc’ haar zwaartepunt in Frankrijk heeft, heeft GI afdelingen over heel West-Europa, zoals in Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Italië… Ook in Vlaanderen is er een afdeling: ‘Generatie Identiteit’. Al laat woordvoerder Bo De Geyndt weten aan SCEPTR dat ze zich niet per se focussen op Vlaanderen […] en ook met de afdeling in Luik goede contacten onderhouden.

Die Vlaamse afdeling werd begin dit jaar gesticht met steun vanuit Rijsel en telt een 28-tal leden, zegt De Geyndt. Maar voorlopig zullen er geen Vlaamse GI-leden op de C-Star meevaren, al is het niet uitgesloten dat dit in de toekomst gebeurt. “Niet iedere ‘identitair’ mag het schip mee bemannen. Men wordt geselecteerd door de afdelingen in Oostenrijk, Frankrijk en Italië.

Wij zijn nog in de opstartfase. Interesse was er logischerwijs, maar we willen eerst op eigen bodem de zaken geregeld krijgen en dan kijken we verder.” Wie alvast wél geselecteerd is, is Kamerlid Filip Dewinter van Vlaams Belang.

Op Twitter kondigt hij aan “deze zomer mee [te varen].”

De Geyndt stelt echter dat de reisplannen van Filip Dewinter op de C-Star niet bevestigd zijn door de GI en dat organisatie geen link wenst te hebben met een politieke partij.

Jonas Naeyaert

6

Dwars door Vlaanderen

“Theo Facho” Wat zich als een eerder traditionele 11 juliviering aankondigde, kreeg plots een leuke wending. En niet toevallig speelde Theo Francken een centrale rol.

Ooit politiek kwetsbaar als lid van een ludiek en radicaal N-VA-vriendenclubje en door het Bob Maes-incident - weet u nog? -, kan hij zich inmiddels een zeker ‘je-m’en-foutisme’ veroorloven.

Sinds toch al behoorlijk wat jaren organiseert de Vlaamse Volksbeweging (VVB) een elf juliviering in de Brusselse Drukpersstraat, niet toevallig de straat van het bekende - en voor sommigen beruchte Vlaams Huis. Je kan er de stempel radicaal op drukken, al heeft het begrip radicalisme en vooral de werkwoordvorm ervan de voorbije jaren een andere connotatie gekregen. TAK’ers aan de tap, vele vaten gerstenat – dit jaar precies 33 – en heel wat studenten, voornamelijk NSV’ers en KVHV’ers. Het is een plek waar je exponenten van de Vlaams-nationale homoscene aantreft, maar ook een priester voor wie zelfs de Kerk van Pius X ietwat te gematigd is. En wie eraan zou twijfelen: de vorige zin mag erg letterlijk genomen worden. Politici zijn de ideale slachtoffers om een gratis vat te schenken, met als gevolg dat het gros van die 33 – wat een getal – op conto geschreven mag worden van beoefenaars van de res publica. Onder hen, sinds jaar en dag, Theo Francken. We kunnen ons vergissen, maar hij was er van bij de eerste editie bij om het initiatief enthousiast te steunen.

Ook dit jaar, en dat zal hij geweten hebben.

Parlementaire sponsors De uitnodiging werd op zijn Facebookpagina geplaatst, en misschien heeft de overijverige BRUZZ-schrijver van dienst het daar opgepikt. Punt is dat die kerel er op wees dat het VB en de N-VA - o gruwel samen 11 juli vierden. Meer was niet nodig om de poppen aan het dansen te brengen, zeker aan Franstalige kant. N-VA’ers werden belaagd. “Je moet daar geen politieke boodschap achter zoeken”, verklaarde Brussels N-VA-voorman Johan van den Driessche. “Dat is een jaarlijkse receptie, georganiseerd door vzw Meervoud. Die nodigt parlementairen uit om mee te sponsoren, om de mensen op de Vlaamse feestdag een pintje te kunnen aanbieden. En zowel mensen van het Vlaams Belang als de N-VA hebben gereageerd. Dat is alles.” Zo is dat, maar dat was buiten de waard gerekend. Ze sprongen er als gekken op, de Franstalige media, maar ook ULB-politicoloog Pascal Delwit, de lispelende ex-Amadees, al raakt hij dat laatste gen nooit helemaal kwijt, zomin als het lispelen.

11 juliviering in Genk Het jaarlijkse pesten door het Genkse stadsbestuur (CD&V-sp.a) van de resterende Genkse Vlamingen, vond dit jaar plaats in het Casino van Waterschei. De zaal zat behoorlijk vol en de feestvierders werden verwelkomd door burgemeester Dries en schepen Naegels. De Belleman mocht tussendoor wat onzin verkondigen, en de gastspreker was niemand minder dan Erik Donckier. Met het gekende refrein van samenleven en solidariteit met rechten en plichten, de Nederlandse taal, integreren en de diversiteit omarmen. Tussendoor zorgden een pianist en een dame voor de muzikale noot… In het Engels. Zij vroeg de zaal zelfs mee te zingen op de tonen van, ‘don’t cry for me Argentina’. De Belleman kon zijn plezier niet meer verbergen en vroeg de aanwezigen om de Vlaamse Leeuw uit volle borst mee te zingen, alleen de eerste strofe wegens tijdgebrek, en als slot het Limburgse volkslied.

Op de receptie achteraf konden de aanwezige Vlaamse politici de Belgische gifbeker doorslikken. Tot volgend jaar.

Trajectcontrole Er komt trajectcontrole voor snelheidsduivels die harder varen dan 15 km/u op het Albertkanaal. “Dat is gevaarlijk, want zo’n snel vrachtschip veroorzaakt een golfslag die de oevers kan beschadigen en ook schepen die langs de kant liggen”, zegt Liliane Stinissen van de Vlaamse Waterweg. De snelheidscontroles komen tussen de zes sluizen op het Albertkanaal, een traject van 78 km. Of er sancties volgen voor schippers die te snel varen, dat moeten ze bij de Vlaamse Waterweg nog bepalen.

De Meiresluis De ouderen onder ons zullen zich nog de overstromingsramp van 1953 herinneren, met bijna 2.000 doden in Zeeland. Ook Vlaanderen kreeg zijn deel. Nederland reageerde prompt met het Deltaplan, waarbij de zeegaten met uitzondering van de Westerschelde en de Nieuwe Waterweg afgesloten werden.

Toch bleven de polders en de Scheldevallei gevoelig bij hoogwaterstand. In 1976 liep dan ook Ruisbroek onder water, wat leidde tot het Sigmaplan met verhoging en versterking van de dijken, de aanleg van gecontroleerde overstromingsgebieden en de stormvloedkering nabij Oosterweel. Dammenaar Patrick Meire, een bioloog, afgestudeerd aan de universiteiten van Gent en Oxford, en sinds 1998 actief aan de Antwerpse universiteit, was jarenlang

20 juli 2017

Jef - “Zwijg, gij bruine rakker”Van Damme doet het weer In de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) worden regelmatig gasten uitgenodigd om hun beleid voor te stellen of om met de parlementsleden in dialoog te gaan. In het verleden waren zo onder meer de Vlaamse ministers Hilde Crevits (onderwijs) en Philippe Muyters (sport) bij de VGC te gast. De ministers waren nadien niet te spreken over het gedrag van sp.a-raadslid Jef Van Damme.

Wie vorige maand actief was op internet, herinnert zich ongetwijfeld nog hoe ene Jef Van Damme, lid van de VGC voor sp.a, even de pedalen verloor. Tot hilariteit van YouTube-kijkend Vlaanderen liet hij zich volledig gaan tegenover Dominiek Lootens-Stael, raadslid voor het Vlaams Belang. “Zwijg, gij bruine rakker” was een week lang ‘trending’ op YouTube. Ook in ’t Pallieterke werd aandacht besteed aan het incident.

“Beschamende vertoning” Diezelfde Jef Van Damme liet zich in december 2015 al opmerken toen minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) voor de VGC haar beleid kwam toelichten. In het verslag van die vergadering was uit de mond van minister Crevits het volgende te lezen: “De meeste tussenkomsten speelden vrij naadloos in op haar presentatie. Het is aangenaam als het woord wederwoord is. […]

De minister heeft in haar uiteenzetting geen woord van kritiek gegeven op de sp.a. Ze heeft wel vastgesteld dat de heer Jef Van Damme begonnen is met kritiek te geven op haar. Dit is niet eerlijk en niet helemaal correct. Minister Crevits had zeer makkelijk haar uiteenzetting kunnen starten met een overzicht van de puinhopen [van minister Smet sp.a] die ze gevonden heeft. Ze heeft dat echter niet gedaan. Onderwijs verdient dat niet.”

Het is niet de gewoonte dat ministers, die vrijwillig toelichting komen geven over hun de bezieler en ontwerper van deze projecten en toen onlangs in Kruibeke een grote inwateringsconstructie geopend werd, kreeg deze sluis zijn naam.

Te brave klanten?

In Blankenberge komt er geen sikhtempel in de Schaapstraat. Het stadsbestuur vond dat er te veel onduidelijkheden waren in het dossier

KNIN.

Het ‘probleem Van Damme’ Dat de collega’s het wel hebben gehad met “het onbeschofte gedrag van collega Jef Van Damme“, mag blijken uit de e-mail van Cieltje Van Achter (N-VA) aan Carla Dejonghe (voorzitter Raad VGC). In die e-mail, die onze redactie kon inkijken, vraagt Van Achter, met N-VA-collega Johan Van den Driessche in kopie, dat “in het belang van de Vlaamse gemeenschap in Brussel en voor de goede relaties met de Vlaamse regering, op zou worden getreden om zo deze beschamende situaties voor de toekomst te vermijden.”

Dejonghe liet intussen weten dat het ‘probleem Van Damme’ na de zomer op het uitgebreid bureau van de VGC wordt besproken. Nog even afwachten dus of en hoe Van Damme tot betere manieren zal worden gebracht.

Wart Van Schel en men hield ook rekening met het protest van de buurtbewoners die vreesden voor te grote verkeersdrukte nabij een school. Wel kan nog beroep aangetekend worden tegen de beslissing. Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren en daar wordt rekening mee gehouden! Andere godsdiensten - en we noemen geen namen zouden zeker minder gelaten reageren!

Alweer uitstel Tegen het voetbalseizoen 2020/21 hoopt Club Brugge langs de Blankenbergse Steenweg in Sint-Pieters in zijn nieuw stadion voor 40.000 toeschouwers te spelen. Maar een honderdtal bezwaarschriften van elf milieuverenigingen, boeren en opposanten en vijf petities met 2.600 handtekeningen zorgden ervoor dat de Vlaamse regering besliste de definitieve goedkeuring van het gewestelijke ruimtelijk uitvoeringsplan met 60 dagen uit te stellen. Daarna en op voorwaarde dat de Raad van State niet aangesproken wordt, beginnen de procedures voor onteigeningen en bouwvergunningen voor het stadion zelf, een nieuwe toegangsweg, oefenvelden en een parking voor 7.200 wagens. Wie zei ooit “moeilijk gaat ook”?

Zender Brussel Het is stilaan een oude profetie aan het worden, maar mochten de Vlamingen een gedegen kennis hebben van hetgeen in de Franstalige media verschijnt, wel, het land was allang gesplitst… ondanks die makke Vlamingen. Een wat hilarische reportage op BX1, de huidige naam van Télé Bruxelles, bracht een en ander in beeld. De naam van de zender wijzigde, al een tijd geleden, maar aan de FDF-signatuur, excuseer, de Défi-signatuur, veranderde duidelijk niets.

Het VB en de N-VA die samen elf juli vieren, dat is “une liaison dangereuse” die nu al tien jaar duurt. Hoe ze aan die tien jaar komen?

Geen idee. Het zijn er wat minder, menen we, maar soit. Tijdens de viering op het Brussels stadhuis enkele uren eerder hield RTBF daar plots een micro onder de neus van de staatssecretaris om hem te confronteren met zijn inciviek vat. “Et alors”, was zijn mitterrandistische reactie. “Ik doe dit al vijf of tien jaar”, voegde hij eraan toe. Bekijk die reportage, het is te gek voor woorden.

Zeker als premier Michel zich verspreekt en het over een cordon rond de N-VA heeft.

En zeggen dat ze het ergste nog niet gezien hebben. Strijdliederen en leuzen, N-VA’ers leutig in gesprek met VB’ers – het gaf ons een prettiger gevoel dat het gekonkelfoes die middag op de receptie op het stadhuis tussen De Wever, Beke en Rutten, ergens in een hoekje van het middenplein. Kortom, Vlaams-nationalisten onder mekaar. Toch die ene dag. Nog 364 dagen volhouden. O ja, wie had het ook weer over twee democratieën in één land?

beleid, op een agressieve manier het vuur aan de schenen wordt gelegd in de VGC-commissies. Eerder deze maand, op 12 juli, was het nochtans opnieuw van dat. Ditmaal was het de beurt aan minister van Sport Philippe Muyters (N-VA) om kennis te maken met Van Damme. Cieltje Van Achter, Brussels parlementslid voor de N-VA, stelt dat Van Damme in de hem gekende stijl eerst ongefundeerd hysterische kritiek en vragen spuide. Daarna verdween hij tijdens de antwoorden van Muyters om vervolgens opnieuw van zijn oren te komen maken over wat hij had gemist.

De slimme camera’s van Nabilla Ait Daoud Een aantal automobilisten kwam onlangs tot de vaststelling dat Antwerpen een LEZ heeft, een Lage Emissiezone. Zij werden het gewaar door een boete die bij hen in de bus viel. Bij nazicht blijkt dat de hele binnenstad er in valt, maar, toch niet helemaal.

Want sommige delen van de Singel vallen er niet in, zodat je kunt terugdraaien als je verkeerd gereden bent.

In werkelijkheid zijn dit valkuilen, opgezet door schepen voor Leefmilieu Nabilla Ait Daoud (N-VA). Of haar partijgenoot Ben Weyts er helemaal mee akkoord ging, is niet geweten. In ieder geval hebben de specialisten van de Vlaams-nationale partij daarover al heel wat kritiek en gemor gekregen. Want veel automobilisten met een wagen die niet aan de normen voldoet (vooral vervuilende diesels), vergissen zich onderweg. Ze merken de vooraankondigingsborden die de laatste uitwijkmogelijkheden aankondigen niet op.

Overal waar de LEZ begint, staan slimme camera’s. Die zoomen in op elke nummerplaat en vergelijken die met de lijst van toegelaten auto’s, die een registratie hebben aangevraagd. Intussen is het ergerlijk dat eigenaars van auto’s met buitenlandse num-

merplaten niet vervolgd worden. De beelden van de ‘slimme’ camera’s worden weliswaar een jaar opgeslagen, maar er bestaan geen verdragen over het uitwisselen van nummerplaatgegevens.

Frankrijk ontsnapt zelfs aan een Europees verdrag ter zake. De voor het overige sympathieke Nabilla moet er iets op vinden vooraleer haar partij ook op dat gebied tussen twee stoelen komt te zitten.

Liefkenshoektunnel loopt vol Wij hebben eerder al geschreven dat het plan om de Liefkenshoektunnel gedeeltelijk als alternatief voor de Oosterweelverbinding te gebruiken aan complete waanzin grenst.

De zopas in Het Nieuwsblad gepubliceerde cijfers geven ons gelijk. “Tijdens de eerste

helft van dit jaar nam het verkeer in de toltunnel met nog eens 16,16 procent toe tegenover de eerste helft van 2016. Het nachtelijk openstellen van het Deurganckdok geeft maar weinig verschuiving.”

“De saturatie blijft toenemen”, aldus manager Marc Persoon van de nv die de tunnel beheert. De halfjaarcijfers spreken voor zich: nadat de toltunnel vorig jaar reeds kwartaal na kwartaal een groei met dubbele cijfers noteerde, blijft dat ook nu het geval. Globaal verwerkte de Liefkenshoektunnel tijdens de eerste zes maanden van dit jaar nog eens 722.748 voertuigen méér dan in dezelfde periode vorig jaar: 5,19 miljoen voertuigen, een stijging met 16,16 procent. Volgens de directeur blijkt de toename nog beter uit andere kerngegevens. “In het tweede kwartaal van 2016 kenden we 75 uren file, dit jaar was dit in datzelfde kwartaal 190 uur of dus 2,5 keer meer. Dit was uitsluitend richting Nederland.” Het ware te hopen dat de planners niet weer eens over het ijs van één nacht gaan.

Pagadder

Onze naaste buren

20 juli 2017

Rechterlijke arrogantie

Den Vaderlandt ghetrouwe

Een maand geleden stond in deze column hoe arrogante rechters de scheiding der machten opzettelijk schenden omdat ze wetten oprekken of hoogstpersoonlijke interpretaties geven die bij hun politieke voorkeur passen.

Dierenbeulfeest heeft voorrang Een van de voorbeelden die ik gaf betrof een rechter die al bij de eerste hoorzitting een Marokkaans hoofddoekje gelijk gaf omdat haar kindje niet op de schoolfoto stond. De openbare school had bij het begin van het schooljaar een datum geprikt en wist niet dat de aanhangers van de bekende criminele ideologie op die dag hun dierenbeulfeest vieren; overigens geen erkende Nederlandse feestdag. De school vroeg de moeder het kind eventjes een kwartiertje naar school te brengen, maar de raciste weigerde, want het kind moest naar de haattempel.

De laffe directie nam dan een paar dagen later zelf een foto, maar het tuig van de richel weigerde die, want dat was een andere foto. En als compensatie eiste ze 10.000 euro schade.

Het was toen al duidelijk dat de kantonrechter haar ondemocratische extreemlinkse hart zou volgen en de school ging veroordelen. Dat is nu gebeurd, zij het dat de schadevergoeding goedgunstig herleid is tot 500 euro.

Een aanslag op tolerantie Inmiddels is heel Nederland over de zaak gevallen. Eerst en vooral is er de praktische kant van de zaak. Geen grote school ter wereld is er ooit in geslaagd klassenfoto’s te laten maken waar iedereen opstaat. Altijd zijn er wel leerlingen ziek, hebben ze net een ongeval gehad of gebeurt er iets in de familie

7

waardoor ze een paar dagen niet op school zijn. Nooit haalt iemand het in zijn hoofd de school aan te klagen; zeker als de afwezigheid vrijwillig is.

Dan is er de schande dat het mohammedanentuig niet zozeer in zogenaamde discriminatie geïnteresseerd was, wel in veel geld. Blijft nog het juridische aspect. Afshin Ellian, hoogleraar Rechtenfaculteit Leiden en directeur van het aan de universiteit verbonden Instituut Metajurica, maakt in zijn column in Elsevier brandhout van dit vonnis door een activiste in een rechterstoga. De rechtbank schendt op de meest grove wijze de basisregels van verdraagzaamheid.

Nederland heeft een paar nationale feestdagen en daarmee basta. Wat deze rechter stelt, betekent dat iedere instelling rekening moet houden met het zeer persoonlijke bijgeloof van om het even wie.

Ellian geeft het praktische voorbeeld van de sjiieten, die er minstens 29 feestdagen op na houden. Hij meldt dat iedere Iranees (Pers) er nog eens 7 andere dagen aan toevoegt. Dan hebben we nog de vele Indische en Afrikaanse feestdagen. Met andere woorden, geen overheidsdienst kan iets organiseren, want altijd is er wel iemand die volgens dit krankzinnig vonnis kan zeggen dat ie gediscrimineerd wordt.

Ellian vindt dit vonnis belangrijk genoeg om het niet blauw blauw te laten. In beroep moet deze kantonrechter een kei-

harde draai om haar oren krijgen. Verscheidene advocaten hebben al aangeboden gratis dit vonnis aan te vechten, maar de laffe school “moet zich nog bezinnen”, al heeft het kind inmiddels de school verlaten voor een mohammedaneninstelling.

Minister-president Rutte is een veroordeelde racist Het hele geval is typisch voor de pretenties van rechters die wetten verdraaien ten voordele van hun politieke voorkeur. Denk aan de veroordeling van Wilders omdat hij minder Marokkanen wenste, want die bevolkingsgroep onderscheidt zich buitengewoon door bovengemiddeld racisme, seksisme en criminaliteit. De terechte klager Wilders is veroordeeld, maar niet de Marokkaanse daders. Overigens is Wilders niet de enige bekende Nederlandse politicus die veroordeeld is voor zogenaamd racisme. Nog een bekende politicus heeft al jaren een strafblad: minister-president Mark Rutte. Wablief, zegt u, minister-president Rutte? Jawel. In 2003 had staatssecretaris Rutte van Sociale Zaken de gemeenten opgeroepen Somaliërs extra te controleren, omdat veel van die luitjes frauderend naar Engeland verhuisden en inmiddels hun Nederlandse bijstandsuitkering bleven opstrijken. Rutte werd door togatuig in 2007 veroordeeld voor rassendiscriminatie, omdat hij de waarheid had gezegd. Hij was razend en eiste dat de wet zou veranderd worden, maar daar kwam niets van in huis. Nog altijd niet. Rutte en Wilders: partners in crime.

Willem de Prater

Exit Geert Versnick Dat gedeputeerde Geert Versnick gedwongen wordt om op te stappen, verbaast niemand. Al jaren duikt zijn naam op in dossiers van mogelijke belangenvermenging. Maar de manier waarop, daar zijn toch wat vragen bij te stellen. Gevloerd, niet voor bewezen fraude of zelfverrijking, maar door enkele hotelrekeningen verzameld door een onbekend provincieraadslid van Groen die niet het fatsoen had hem daarover vragen te stellen in de provincieraad maar ermee naar de pers liep.

Exit Geert Versnick, spilfiguur in allerhande liberale netwerken (projectontwikkelaars, architecten, advocaten, dokters, bankiers…).

Waar hij de leiding kreeg volgden al snel ambitieuze bouwprojecten. Als schepen stond hij aan de wieg van het stadsontwikkelingsbedrijf en alle grote stadsprojecten van de laatste vijftien jaar.

Toen hij OCMW-voorzitter werd, sloeg daar een ongeziene bouwwoede toe, inclusief een aantal ondergrondse parkeergarages. Ook de grote renovatie van het Jan Palfijnziekenhuis is onder zijn beleid gerealiseerd. Als Gwendolyn zegt dat hij een goed manager is, heeft ze gelijk. Hij krijgt dingen gedaan. Wat niet hetzelfde is als zeggen dat alles verloopt zoals het hoort. Versnick en Termont zijn de Siamese tweeling van het Gentse paarse ‘ons kent ons’systeem. Dat hij struikelt over een akkefietje komt sommigen misschien niet eens slecht uit, het belet dat er vragen gesteld worden over meer belangrijke zaken.

De fameuze onkostennota’s voor dienstreizen naar China met een tussenstop in Bangkok, zijn door Versnick niet vervalst of achtergehouden, maar correct ingediend. Ze zijn goedgekeurd en uitbetaald door de provincie Oost-Vlaanderen. Het provincieraadslid van

Groen heeft ze eenvoudigweg opgevraagd en gekregen. Daar mogen gemeenteraadsleden van Gent jaloers op zijn. In de Optimazaak was het zo goed als onmogelijk om informatie over de dienstreizen van burgemeester Termont en zijn schepenen te krijgen. Wie betaalde de vluchten en hotels? Stad Gent, de vzw FGDG, Optima…? Het bleek een puzzel waar geen mens uit wijs raakte.

Laat staan dat ergens een volledig overzicht te vinden was van ingediende facturen. De stedelijke administratie schoot zwaar tekort. Bij de provincie loopt dat duidelijk beter. Ze houden het daar netjes bij en wie informatie vraagt krijgt het. In de gemeenteraad mag vragen stellen nog net, maar een correct antwoord krijgen is heel wat moeilijker. Zelfs de fameuze lijst van Termont van al zijn contacten met Piqueur klopte niet. De oppositie kon bewijzen dat hij ontmoetingen verzweeg. Het ging om overleg in de periode dat Ghelamco de bouw van het Arteveldestadion overnam van Optima. Maar geen haan kraaide ernaar. Termont kwam er allemaal mee weg.

Niet Versnick. Het groene raadslid schuimde met de bonnetjes de pers af. De min of meer serieuze kranten weigerden, tot Apache bereid was het verhaal te publiceren, met het bekende

gevolg. Het werd op het publiek losgelaten niet toevallig de eerste week van de vakantie toen het politieke werk voor twee maanden stilviel. Wanneer de partij Groen nog eens toetert over ‘propere politiek’, ‘het gaat over inhoud’, ‘niet op de man spelen’ en meer van dat fraais, bedenk dan dat ze zelf niet te beroerd zijn iemand zonder wederwoord, achterbaks langs de pers om, aan de schandpaal te nagelen.

Er zijn anders inhoudelijke dossiers genoeg waar Versnick bij betrokken is en waar Groen komaf zou kunnen maken met échte achterkamertjespolitiek. Wanneer doen ze hun mond eens open over een intercommunale als TMVW, waar ze nu meebesturen (als Gentse schepenen)? Of over het ziekenhuis Jan Palfijn, waar ze vanuit de oppositie zoveel over te vertellen hadden. Waar ze nu in het management zitten en toestaan dat Versnick bestuurder blijft, al is hij geen OCMW-voorzitter meer?

Ondertussen gonst het op het stadhuis van

Duitstalige Walen in België In de Oostkantons koketteert men graag met de term Ostbelgien. Wellicht geeft dat ook het best aan hoe ze zich voelen. Maar, klinkt het vanuit de Waalse regering aan hun adres, wees er maar van bewust dat jullie ook - vooral - Walen zijn.

Enig idee wie de Waalse minister van Landbouw is? Of wie bevoegd is voor onderwijs? Het lijstje moet niet lang gemaakt worden om tot ons punt te komen. Nobele onbekenden zijn ze in Vlaanderen, wat van het voorgaande ideale schiftingsvragen voor een quiz maakt. Best jammer, want bezuiden de taalgrens gebeuren wel eens interessante dingen.

Nog eentje om het af te leren: wie is Pascal Arimont? Anders dan zijn naam laat vermoeden, is hij allesbehalve een volbloed Waal. Hij is afkomstig uit de Oostkantons. Duits is zijn moedertaal, maar daar eindigt het niet.

Naast Frans (uiteraard), Engels en zelfs Latijn en Grieks (de man is naast jurist ook classicus), spreekt hij prima Nederlands.

Gedreven door een consequente ‘belgitude’ (en dat bedoelen we voor één keer positief) behaalde hij zijn rechtendiploma aan de VUB. De man was een tijdje advocaat in Brussel, maar de hoofdstad bleek zijn biotoop niet te zijn. Uiteindelijk bracht de advocatuur hem na enkele jaren terug naar die Heimat, waarna hij vooral politieke paden bewandelde.

Vandaag is hij Europarlementslid. Een prettig gevolg van de Belgische evenwichten is dat de Duitstalige gemeenschap een gewaarborgd zitje in Brussel en Straatsburg heeft, al passen ze met hun aantal in een Antwerps district. Arimont staat

bekend als een minzaam man. En wanneer hij heftig reageert, dan zit het diep.

Loyale partner “Iedereen in België moet begrijpen dat we staatsrechtelijk een deel van het Waals Gewest zijn, maar als Duitssprekende Belgen of Ostbelgier ons beslist geen Waal voelen”, stelt hij gepikeerd in een officieel communiqué. “Wij hebben ons altijd correct opgesteld en het zou een blijk van respect zijn onze identiteit niet stelselmatig in vraag te stellen.”

Aan de basis van zo’n reactie moet wel een zwaar geschil liggen, of op zijn minst een dispuut dat een gevoelig punt raakt.

Vooral dat laatste speelt. Het begon allemaal met één enkel verkeersbord, zij het met een hoge symbolische waarde. De liberale verkozene uit de Oostkantons, Jenny Baltus-Möres, had in het Waals Parlement de vraag gesteld of het niet mogelijk was om vlak aan de grens met Duitsland het bord ‘Wilkommen in Ostbelgien’ te plaatsen. Dat zou dan gezien worden door wie via de snelweg Aken-Luik-Brussel het land binnenrijdt. Onbespreekbaar, meende de bevoegde minister en burgemeester van Namen, Maxime Prévot (cdH), waarna een stevig sneer aan het adres van de ‘Duitstalige Belgen’ volgde. Ze mogen dan al

geruchten. De positie van de liberalen in het Gentse stadsbestuur wordt hoe langer hoe pijnlijker. Groen zou al samenzitten met CD&V over een voorakkoord, om na de volgende verkiezingen de liberalen aan de kant te schuiven.

Deze tackle van Groen op een liberale kopman past alvast mooi in dat plaatje.

Tip De Gentse Feesten zijn losgebroken. De feestzone wordt goed verdedigd door moderne stadsmuren: betonblokken, stalen hekkens…

Als uitkijkposten zijn er slimme camera’s, de beelden worden op een centrale commandopost nauwlettend gevolgd. Wie van buiten de stad komt, betaalt een fikse tol aan de parkeerautomaten. Wil je even weg van de drukte?

Spring dan binnen in de Sint-Michielskerk. Het indrukwekkende gebouw is voor de gelegenheid ook binnenin verlicht. Open tot midderMathildis nacht.

Li bia bouquet Duitstalig zijn, stelde hij, ze zijn nog steeds Walen. Punt. Net zoals “een Corsicaan een inwoner van de Franse republiek is, een flamingant Belg is en een Duitstalige institutioneel Waal is.” Voor wie eraan mocht twijfelen: het bordje komt er niet.

Grondwettelijke betekenis Niet helemaal onterecht worden de Oostkantonners de laatste Belgen genoemd. Dit grensgebied was wel vaker de speelbal van de geschiedenis. Na 1918 werden ze als oorlogsbuit bij België gevoegd, waar ze ook bleven, de periode van de Tweede Wereldoorlog buiten beschouwing gelaten (Heim ins Reich!). Naarmate de staat hervormd werd, kregen ook zij hun plaats in de constructie. Maar eerder dan een Waalse, geven ze hun identiteit een Belgische inkleding, op een moment dat de federale staat verder uitgekleed wordt. Hun keuze om de term Ostbelgien te gebruiken, is op zich niet verwonderlijk. En misschien heeft de term grondwettelijk geen waarde, de communauté Wallonie-Bruxelles heeft dat evenmin.

Opmerkelijk toch hoe de discussie rond dat ene verkeersbord vooral binnen de Oostkantons reacties losmaakte. Dat de weerklank in de rest van Franstalig België quasi nihil was, is nog het meest veelzeggend. De term ‘Wallonie-Bruxelles’ vind je in geen enkele (grond)wettelijke tekst terug, maar politiek is de betekenis groot. De vlag dekt immers perfect de lading.

Een rol van betekenis is voor dat stukje Duitstalig België alvast niet weggelegd.

PmM.

8

De wereld rond

20 juli 2017

Diplomatieke valies

Poetins grote plan President Trumps kijk op de wereld is impulsief en wordt gestuurd door heel wat vooroordelen. Zijn Russische collega daarentegen volgt een plan. Bovendien draagt de desinteresse van de baas in het Witte Huis bij tot het creëren van een kader waarbinnen het Kremlin stap voor stap dat project ten uitvoering brengt. Een geopolitieke momentopname.

tory’ van Francis Fukuyama), aangebroken was, betekende dit voor Poetin dat alles in het werk moest worden gesteld om de verworvenheden van vroeger terug te krijgen.

De voorbije maanden hebben aangetoond dat de entourage van Donald Trump in staat is zijn beleid bij te sturen. Soms slaagt die er zelfs in invloed te hebben op hetgeen hij zegt.

Waar ze echter geen vat op krijgt, is wat hij denkt. Tijdens de campagne liet Trump verstaan dat het martelen van terreurverdachten in zijn ogen legitiem is. Inmiddels heeft hij zich bij het njet van James Mattis, zijn defensieminister, moeten neerleggen, maar geen kat die eraan twijfelt dat hij nog even overtuigd is van de efficiënte ervan. En zo zijn er meer voorbeelden.

En precies dat plan brengt hij vandaag ten uitvoer. “Poetin is een opportunist, maar zijn opportunisme dient een doel”, liet een onderzoeker van Carnegie Rusland zich onlangs ontvallen. De annexatie van de Krim, de invasie van oostelijk Oekraïne en de steun aan Assad in Syrië, alles kadert in een breder plan. De VS hadden vrij spel in Afghanistan, de Balkan en Irak. Rusland legde nauwelijks iets in de weg, veelal als gevolg van de zwakte van het land. Reageren was geen kwestie van onwil, wel van onmacht. Nu komt het voor Moskou erop aan de Amerikaanse invloed in het Midden-Oosten te verzwakken.

Ook het vergroten van de greep op gebieden die vroeger in de Sovjetzone lagen, is een doel. De Russische politiek bestaat erin de orde die zich de voorbije twee decennia ontwikkelde voortdurend uit te dagen. Dat levert soms chaotische toestanden op, maar Poetin ziet chaos eerder als een middel. Het eindresultaat moet een multipolaire structuur zijn, in evenwicht gehouden door sterke entiteiten met een eigen hegemonie.

Poetin ziet wel wat in het model dat zich twee eeuwen geleden na het Congres van Wenen ontwikkeld heeft.

Trumps desinteresse Waarnemers ontwaren een gelijkaardig patroon als het op buitenlandse allianties aankomt. Alle informatie over Russische inmenging ten spijt, lijkt hij nog steeds te geloven dat een superdeal met Poetin mogelijk is. Voor zover gesprekken tussen hen, als sterke leiders onder mekaar, plaatsvinden. Sancties zou hij zo schrappen, en Oekraïne is in zijn ogen geen punt.

Van het Kremlin zou hij dan steun verwachten in het Syrische dossier en bijstand in het isoleren van Iran.

Los van de onwaarschijnlijkheden van dergelijke monster-

akkoorden, is er de loslippigheid van Donald. Toen hij in mei de Russische buitenlandminister Lavrov ontmoette, gaf hij letterlijk zijn desinteresse voor Oekraïne toe. Hij wou dat Moskou met Kiev onderhandelde omdat “anderen in Washington” - Buitenlandse Zaken, het Congres... - gehecht zijn aan de Vredesakkoorden van Minsk. Meer heeft een sluwe vos en oude rot als Lavrov niet nodig om te begrijpen wat zich aan het afspelen is.

Poetins revanchisme Op geen enkele manier beseft Trump welk revanchisme mensen als Poetin drijft. Toen Poetin enkele jaren geleden verklaarde dat het verdwijnen van de Sovjet-Unie de grootste geopolitieke ramp van de eeuw was, ging dat om meer dan scoren met een goedgevonden oneliner. Voor Poetin brak na de implosie van de USSR een periode aan waarin een andere wereldorde gestalte diende te krijgen. De bipolariteit die zo kenmerkend was voor de Koude Oorlog, werd razendsnel vervangen door een wereld met één globale supermacht. En waar velen meenden dat een periode van absolute Pax Americana, ook ideologisch (denk maar aan het cultboek ‘The End of His-

Buitenlands spervuur Verkrachter op Facebook Maryam Namazie is een fanatieke Iraanse communiste en in dat opzicht is zij even totalitair als de nazi’s of de islamitische fundamentalisten. Zij is een boosaardige Jodenhaatster. Zij verspreidde ‘Palestijnse’ jihadpropaganda die even bloeddorstig is als die van IS of al-Qaida.

Zij uitte een aantal lasterlijke beschuldigingen aan het adres van bekende islamcritici als Robert Spencer en Pamela Geller. Maar anders dan het gewone linkse crapuul heeft zij ook altijd heel dapper stelling genomen tegen het islamitisch fundamentalisme, tegen de sluipende islamisering in het Westen, tegen de invoering en erkenning van shariarechtbanken voor familierecht in Groot-Brittannië en tegen de onderdrukking van vrouwen in islamitische samenlevingen.

En hoewel Maryam islamitisch is opgevoed, heeft zij zich later openlijk van de islam afgekeerd. Zij noemt zich nu een ex-moslim. Dat werd haar niet in dank afgenomen. Zij werd op Facebook door een moslim op een zeer expliciete en vulgaire manier bedreigd met verkrachting. Maar Facebook, dat anders ijverig op ieder ‘islamofoob’ of islamkritisch slakje censuurzout strooit, vond nu dat zo’n bedreiging met verkrachting niet in strijd was met de ‘community standards’.

‘Quatorze juillet’ gecensureerd Op de vooravond van de Franse nationale feestdag, juist één jaar na de islamitische aanslag van 14 juli 2016 in Nice, had het Franse weekblad Paris Match enkele foto’s gepubliceerd waarop te zien was hoe de truck inreed op een menigte die naar het vuurwerk stond te kijken.

Daarbij werden maar liefst 544 mensen verpletterd. 86 daarvan stierven. Het Franse gerecht greep onmiddellijk in: de openbare aanklager eiste dat de publicatie van die foto’s verboden zou worden en dat alle exemplaren van Paris Match uit de rekken gehaald zouden worden. De rechtbank volgde hem slechts gedeeltelijk, maar dat was al erg genoeg: het huidige nummer van Parijs Match mocht verder verkocht worden, mét de gewraakte foto’s, maar verdere publicatie ervan werd verboden, ook op internet. Niet alleen vele advocaten maken gemene zaak met hun terroristische cliënten, ook steeds meer rechters ontpoppen zich tot medeplichtigen van islamitische terreurgroepen. De censuur wordt steeds verstikkender.

Als er nog eens op ‘quatorze juillet’ een grote revolutie uitbreekt, dan zullen de Fransen misschien gerechtsgebouwen, advocatenbureaus, moskeeën en hoofdkwartieren van linkse partijen bestormen in plaats van Bastilles en paleizen van aristocraten. Het zou niemand mogen verbazen.

Merkel volhardt in de boosheid Volgens officiële en dus onbetrouwbare cijfers zullen er dit jaar 180.000 asielzoekers in

Duitsland aankomen. Die Welt wijst er echter op dat de familieherenigingen niet meegeteld zijn. Dat zouden er dit jaar zo’n 300.000 zijn, vooral uit Irak en Syrië. De Duitse overheid heeft in 2015 al een horde van minstens één miljoen moslims op Europa losgelaten, waarbij ze zonder enig overleg met andere landen het Verdrag van Dublin aan de laarzen lapte. Maar diezelfde Duitsers zijn nu niet eens in staat of bereid tenminste de gevolgen van die ramp te beperken, door de wet op de gezinshereniging te herzien of buitenspel te zetten.

Als men het Verdrag van Dublin kon negeren, waarom kan dan ook niet met de regels voor de gezinshereniging? Het waarschijnlijkste antwoord: omdat men dat gewoon niet wil.

De Bertelmann Stiftung heeft berekend dat die toestroom van gezinsherenigers, gecombineerd met de te verwachten ‘babyboom’ van al die nieuwkomers, zo’n 4,7 miljard euro extra zal kosten bovenop de schattingen van de regering. En die financiële kosten zijn nog het minst erge. De golf van terreurdaden, zedendelicten, pedofilie, verkrachtingen, moorden en roofovervallen die samen met die miljoenkoppige meute over Duitsland is uitgestort, stelt alle financiële problemen in de schaduw.

Merkel heeft de voorbije jaren electorale tikken gekregen, maar de politieke aardverschuiving die nodig was om haar suïcidale opendeurbeleid ongedaan te maken, is er niet gekomen. De Duitse kiezers blijven doof en blind voor het gevaar. Men zou verwachten dat de Duitsers zich massaal proberen los te maken uit de strop waarmee Merkel hen zelfmoord wil laten plegen.

Maar dat gebeurt niet. Zij ondergaan gedwee hun zelfvernietiging. Als schapen in een slachthuis. Net zoals men vroeger zei van de Joden tijdens de Shoah…

Deportaties De Amerikaanse president wordt soms ‘commander in chief’ genoemd, opperbevelhebber. Newsweek pakte deze week uit met de titel ‘deporter in chief’, over het grote aantal illegalen dat door Trump werd gerepatrieerd.

De term ‘deportatie’ is in het Amerikaanse jargon heel gewoon als het om illegalen gaat, maar Newsweek maakte daar een fraai stukje demagogie rond, met een artikel dat droop van valse sentimentaliteit over arme, onschuldige illegalen.

Wie dat stuk nuchter leest, kan er alleen maar door bemoedigd worden. Onder Obama werden illegalen alleen gedeporteerd als ze ernstige misdaden hadden gepleegd, en zelfs dan nog niet altijd. De deportatie van criminele illegalen heeft natuurlijk ook nu nog steeds de hoogste prioriteit, maar daarnaast mogen de agenten van de immigratiedienst ICE ook opnieuw illegalen arresteren en repatriëren als die geen andere misdrijven gepleegd hebben behalve onwettig verblijf in de VS. Die eenvoudige richtlijn heeft een enorm succes. Onder Trump worden maandelijks drie keer meer illegalen door de ICE gearresteerd

Congres van Wenen

Michaël Vandamme

Erdogan wil “hoofden van coupplegers en terroristen afrukken”

dan onder Obama. In sommige staten is dat zelfs zes keer meer. Ja, ondanks de systematische sabotage van zijn beleid kan president Trump soms echt wel scoren.

Daarnaast bereidt Trump ook nog een plan voor om de voorwaarden voor legale immigratie naar de VS strenger te maken. Nu komen jaarlijks één miljoen legale nieuwkomers Amerika binnen. Het is de bedoeling dat aantal te halveren, en vooral inwijkelingen met een hoger opleidingsniveau aan te trekken.

Republikeinse overlopers Onder Obama moesten de Amerikaanse strijdkrachten hun deuren openstellen voor transgenders. Erger nog, als een militair een geslachtsverandering wilde ondergaan, moest Defensie opdraaien voor de kosten. Het is slechts één aspect van de hysterische waanzin rond geslachtsveranderingen. De Republikeinen hebben nu een amendement ingediend om die idiote maatregel ongedaan te maken.

Eigenlijk is het een heel gematigde wettekst: transgenders mogen nog altijd dienst nemen bij de strijdkrachten, maar als zij een geslachtsverandering willen ondergaan, moeten zij dat doen vóór ze naar het leger komen, en op eigen kosten. Het lijkt de logica zelf. Maar helaas, een paar dozijn Republikeinse afgevaardigden was door het transgendervirus besmet en stemde mee met de Democraten. Het amendement haalde geen meerderheid. Dit is een veeg teken voor de samenhang en de betrouwbaarheid van de Republikeinse partij, en dat gaat veel verder dan alleen de transgenderwaanzin.

De verrijzenis van al-Qaida Dankzij de meedogenloze militaire aanpak van president Bush werd al-Qaida ernstig verzwakt. Drie elementen waren daarbij doorslaggevend: de inval in Afghanistan om de thuisbases van de terreurgroep te vernietigen, het opsluiten van terroristen in Guantanamo en het gebruik van harde verhoortechnieken. AlQaida werd daardoor zo zwaar toegetakeld dat het nooit meer een reeks massale terreuraanvallen heeft kunnen lanceren als op 11 september 2001.

Het zou een voorbeeld moeten zijn voor de aanpak van IS. Maar intussen zijn de meeste westerse troepen uit Afghanistan teruggetrokken, Guantanamo krijgt geen nieuwe kostgangers meer en de harde verhoren zijn vervangen door gesprekken met advocaten en deradicaliseringsambtenaren. De gevolgen zijn ernaar: al-Qaida is zich volop aan het reorganiseren.

Niet alleen in Afghanistan, waar de Taliban, de oude bondgenoten, opnieuw veel terrein hebben gewonnen, met dank aan de halfzachte aanpak van Obama, maar ook in Pakistan en zelfs in Bangladesh, waar de groep vroeger nauwelijks voet aan de grond had. Een paniekbericht van een obscure webstek? Nepnieuws misschien?

Nee, dit blijkt uit getuigenissen van antiterreurexperten in het Amerikaanse Congres, voor het Subcommittee on Counterterrorism and Intelligence. En dan hadden ze het nog niet over de toenemende activiteiten van al-Qaida in zwart Afrika en in de Arabische wereld.

Een parlement als symbool Als gekozen moet worden voor één enkele plaats waar alle werkzaamheden van het Europees Parlement moeten plaatsvinden, dreigt Straatsburg aan het kortste eind te zullen trekken. Het is een scenario dat de Franse regering met hand en tand zal bestrijden.

Het Europees Parlement met haar twee vestigingen is een symbool van Europese verspilling. Maandelijks wordt een contingent mensen en materiaal van Brussel naar Straatsburg getransporteerd en terug. Jaarlijks kost dat circus 114 miljoen euro. En niet onbelangrijk in deze tijden: de verhuis is goed 19.000 ton CO2-uitstoot. Uiteindelijk staat de vestiging in de Elzas zomaar even 317 dagen leeg. Enkel de plenaire vergaderingen vinden er plaats, 4 dagen per maand. Misschien nog belangrijker is het beeld van onenigheid dat deze werkwijze uitstraalt. Het symboliseert de besluitloosheid van de EU die er niet in slaagt een keuze te maken.

Verdrag van Edinburgh De wortels van het Europees Parlement liggen in de oprichting van de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (EGKS), maar de benaming parlement kwam er pas in 1962. Straatsburg was de eerste officiële vestigingsplaats, en dat is het nog steeds. Geleidelijk werden meer parlementaire werkzaamheden in Brussel en Luxemburg gehouden. Uiteindelijk heeft het Verdrag van Edinburgh in 1992 de regeling vastgelegd die we nog steeds kennen. Plenaire vergaderingen in de Elzas, al het overige in Brussel en het secretariaat in Luxemburg. Belangrijk: aangezien dit in een verdrag verankerd is, kan enkel een verdragswijziging verandering brengen in die situatie. Het parlement mag zich erover uitspreken, uren debatteren en talloze moties aan-

Si la France m’était contée nemen. Het zullen de staten zijn – Frankrijk inbegrepen – die beslissen. Dus het boeltje kunnen tegenhouden.

Tegen de argumenten om alle werkzaamheden in Brussel te concentreren, schermt Frankrijk met symbolische argumenten.

Want Straatsburg, dat is toch hét symbool van de Frans-Duitse verzoening. En wie zal ontkennen dat net dat niet de basis was van de EU? Wanneer zich de kans voordoet, aarzelt Parijs niet om de daad bij het woord te voegen. Midden februari diende de Franse regering een klacht in bij het Europees Hof van Justitie tegen het Europees Parlement. Dat presteerde het de stemming over zijn begroting van 2017 te laten plaatsvinden in Brussel, wat tegen de afspraken indruist. Het was niet de eerste keer dat Frankrijk een gelijkaardige reactie ondernam. Ook in 2012 gebeurde dit, én Frankrijk haalde zijn slag thuis. In hoeverre dergelijke initiatieven op termijn contraproductief dreigen te worden, is nog maar de vraag. Aan de Franse alertheid hoeft alvast niet getwijfeld te worden.

Brexit De gebouwen in Brussel zouden in slechte staat zijn, valt te horen. Waarna woekerbedragen worden genoemd om alles op te kalfateren. En waarom niet gaan voor nieuwbouw? Maar daar hangt een zo mogelijk nog hogere factuur aan vast. In werkelijkheid is geen ernstige studie hierover uitgevoerd, maar het zou niet de eerste keer zijn dat het Élysée gewillig meewerkt aan het verspreiden van fake news. Dat de accommodatie in Straatsburg eigenlijk te klein is, tracht men weg te moffelen. Net als de realiteit dat het hotelaanbod er tekortschiet.

Eigenlijk ziet Parijs enkel voordelen met de Brexit. Want met het vertrek van het perfide Albion, verlaat een van de meest

Koning Arthur en Excalibur Weinig figuren in het Verenigd Koninkrijk spreken zo tot de verbeelding als heerser King Arthur. Waar eindigen de historische feiten en waar beginnen de verzonnen verhalen? Hoe zit het met Excalibur, het zwaard van King Arthur, dat magische krachten zou bezitten? Dezer dagen krijgt de fantasie weer de vrije loop. Niet het minst omdat in de bioscoopzalen aangaande dit onderwerp een nieuwe film draait.

Koning Arthur van Camelot is een bijzonder belangrijk persoon binnen de traditie van Keltische, Britse en Saksische verhalen. Al eeuwen geleden, in de ‘hoofse’ Engelstalige literatuur, werd bijzonder vaak verwezen naar Arthur, die soms aangeduid wordt als Artur – zonder ‘h’ – en Artus.

Ondanks de vele verhalen en vertellingen is na meer dan een millennium nog steeds niet bewezen dat Koning Arthur daadwerkelijk bestaan heeft. Wel is er, door de band genomen, een zekere gelijkenis in de vele vertellingen die over hem de ronde doen. In de meeste overleveringen wordt gesteld dat Arthur een heldhaftig legeraanvoerder was. Hij zou in de zesde eeuw na Christus gevochten hebben met de toenmalige Britse legers tegen de Saksen. Zijn overwinning zou voor een heropleving van de Britse macht gezorgd hebben.

Mythe of waarheid Puur geschiedkundig blijft het hoofdzakelijk nattevingerwerk om na te gaan of de toenmalige legeraanvoerder daadwerkelijk Arthur van Camelot was. In de overleveringen wordt steevast gesproken over de Slag bij Mons Badonicus, in het zuidwesten van Engeland.

Echter, als die veldslag al heeft plaatsgevonden, dan stond volgens heel wat geschiedkundigen en literatuurwetenschap-

pers, het toenmalige leger onder bevel van Ambrosius Aurelianus, een Romeinse nazaat. De figuur van Arthur zou dan simpelweg verzonnen zijn en gebaseerd op Aurelianus.

Wie Koning Arthur zegt, zegt tegelijk de Ridders van de Ronde Tafel. In het kasteel van Camelot zou, volgens de mythe, een grote cirkelvormige tafel gestaan hebben waaraan de belangrijkste krijgers zaten. De Ronde Tafel werd een metafoor voor gelijkheid en gelijkwaardigheid: niemand zat aan het hoofd van de tafel, iedereen was elkaars gelijke.

Halsstarrige sprookjesliefhebbers blijven beweren dat de Ronde Tafel van Winchester dezelfde is als deze die gebruikt zou zijn door Arthur en zijn eliteridders. Dat zowel kunstkenners als meubelmakers het erover eens zijn dat de Winchester-tafel met quasi zekerheid dateert uit een veel latere periode, namelijk de dertiende eeuw, mag voor de liefhebbers van de Arthurlegende de pret niet drukken.

Goddelijk zwaard Naast de ‘Ridders van de Ronde Tafel’ doet ook Excalibur wenkbrauwen fronsen dan wel harten sneller slaan. Excalibur is de naam van het zwaard dat Koning Arthur gebruikte tijdens zijn veldslagen. Volgens sommige verhalen zou het zwaard zowaar magische krachten bezitten. Opnieuw: er bestaan geen harde bewijzen dat dit zwaard bestaat, laat staan dat het toverkracht bezit. Laat ons even aannemen dat Arthur en het zwaard bestaan hebben. Hoe is de krijgsheer dan precies aan dat zwaard gekomen? Veruit de populairste legende houdt de verhaallijn aan dat Arthur, in een kerk, het zwaard uit een rots getrokken heeft. Het zwaard zou bijgevolg goddelijke krachten bezitten en enkel Arthur zou door God uitverkoren zijn om heer-

Dat pingpongen met euro’s, dat voortdurende feestje, is onvoldoende, aldus de Europese en de internationale eensgezindheid, die de jongste weken weer vinniger, en venijniger, de kop opsteekt. Van je vrienden moet je het hebben: Europa kijkt jaloers naar de Duitse welvaart en strooit zijn raad rond.

Donald Trump liet eveneens zijn mening horen en die luidt, in eenklank met de Europese bondgenoten in de EU: mensen van de Rijn, de Moezel, de Spree en de Elbe, besteed veel meer van uw euro’s aan pret, huizen, auto’s, wereldreizen, gezondheid, opvoeding en wegen.

Jullie overschot van de nationale rekening is te groot en die slapende euro’s hebben de Europese Unie en de wereld van doen om economisch voort te kunnen. Niet oppotten dus, wegsmijten, om uw heuvel van ongebruikt geld af te platten.

Handelsoverschot Donald Trump strooide naast nonsens in Hamburg eveneens gezond economisch inzicht rond: Duitsland heeft een handelsoverschot van 300 miljard dollar, het hoogste cijfer wereldwijd.

Dat van China is “slechts” 200 miljard dollar. Trump zou Trump

Sterke onderhandelingspositie Zoals verwacht, happen de Fransen niet toe. Een parlement inruilen voor zo’n bureau kan niet door de beugel. Symboliek, alweer. Bovendien zijn er kapers op de kust. Verschillende landen zijn geïnteresseerd, ook Frankrijk trouwens, dat Rijsel als kandidaat naar voor schoof. En toch. Ook in de Franse politiek gaan stemmen op misschien toch mee te gaan in het exclusieve Brussel-verhaal. De huidige situatie is onhoudbaar, daarover is zowat iedereen het eens.

Ooit zal een onafwendbare keuze gemaakt moeten worden, en de kans dat het Brussel wordt is bijzonder groot. Men kan zich achter het Verdrag van Edinburgh verschuilen, maar als de politieke druk te groot wordt, moet het juridische zich toch schikken. Waarom dan nu niet in een deal stappen? Precies nu kan nog sterk onderhandeld worden, wat de prijs behoorlijk kan opdrijven. Wanneer Parijs voor een voldongen feit zal worden geplaatst, is de positie gevoelig minder sterk.

Maurice

engeland ser te worden (aangezien hij de enige was die in staat bleek het zwaard uit de zware steen te sleuren).

Velen, in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten, beweren dat zij bij opgravingen toevallig op het legendarische zwaard zijn gestoten. Het zal u niet verbazen, maar: Het ‘echte’ zwaard is hoogstwaarschijnlijk nooit gevonden. Deze zomer staat Excalibur weer volop in de belangstelling. Dat komt omdat sinds mei van dit jaar ‘King Arthur: Legend of the Sword’ (‘Koning Arthur: De legende van het zwaard’) in de bioscoopzalen draait. Volgens heel wat filmcritici is de prent een tegenvaller en wordt het publiek aangeraden vooral thuis te blijven. Dit laat onverlet dat de Arthurlegende weer volop tongen losmaakt.

Historische aanwijzingen De Engelse krant ‘The Independent’ gaf eerder al een overzicht van aanwijzingen die het verhaal rond het bestaan van King Arthur weliswaar niet bevestigen, maar het op zijn minst een stukje aannemelijker maken. ‘The Independent’ verwijst onder meer naar het boek ‘Revealing King Arthur: Swords, Stones, and Digging for Camelot’. In dit werk gaat de lezer mee op ontdekkingsreis met Christopher Gidlow. De auteur bezocht heel veel plaatsen (legersites, forten) die voorkomen in de overlevering. Op veel van die plekken zijn aanwijzingen te vinden, stelt Gidlow, die verwijzen naar het bestaan van de mythische figuur uit de zesde eeuw. De schrijver is alvast niet aan zijn proefstuk toe. Hij schreef nog een andere bestseller aangaande dit onderwerp: ‘Reign of Arthur: From history to legend’. Over Arthur van Camelot is het laatste woord nog niet gezegd. Intussen blijft Arthur met zijn zwaard lekker zweven tussen feit en fictie.

LvS

Bei uns in Deutschland

niet zijn als hij niet prompt een oplossing aanreikte: hij wil in de VS de verkoop van Duitse auto’s moeilijker maken, dus het inkomen van de Duitsers door hun export treffen. Wat economisch flauwekul is, maar een refrein dat reeds jaren klinkt: jullie Duitsers sparen te veel en verbruiken te weinig.

Wat is de oorzaak van de blijvende Duitse euroberg? Een handelsoverschot is simpelweg over meer spaargeld beschikken dan er uitgetrokken wordt voor binnenlandse bestedingen.

Het spaarvarken heeft een dikke buik en sleept die pens over, bijvoorbeeld, regionale asfaltwegen met gaten en scheuren, en voorbij scholen met containerklassen omdat de centen niet ingezet worden voor nieuwbouw. Dat is geen beleid van de Duitse regering, noch bestaat het dikke spaarvarken, wat de ambtenaren en raadgevers van Berlijn als uitvlucht bedenken, omdat de verouderende bevolking genoodzaakt is om zuiniger op de euro’s te zijn met het oog op toekomstige uitgaven.

Het overschot op de handelsbalans is tientallen jaar oud en een gevolg van een overeenkomst tussen het Duitse zakenleven en de Duitse vakbonden om de lonen te beteugelen en zo de Duitse uitvoer betaalbaar te houden voor de buitenlandse klanten. Vergeet niet dat deze revolutionaire beslissing Duitsland, in de jaren negentig nog de Zieke Man van Europa, naar de economische fitnessclub stuurde waaruit het na veel gewichtheffen en kilometers op de loopband, uitgegroeid is tot de uitvoerkampioen.

Die sociaaleconomische beslissing heeft politieke gevolgen, uiteraard, en eentje waar men niet meteen aan zou denken: Duitsland heeft zijn ondernemers vertroeteld, en die reageerden door euro’s op te hoesten om hun fabrieken te bouwen en uit te breiden, waardoor er bij de oosterburen relatief meer arbei-

FRANKRIJK

gedreven voorstanders van Brussel als enige locatie de EU. Pleitbezorgers van Straatsburg kunnen opgelucht ademhalen, lijkt het wel. Hoewel. Welke de gevolgen van de Brexit zullen zijn, is niet zeker. Wat wel vaststaat, is dat een aantal Europese instellingen Londen zullen verlaten. Hierdoor creëert men instrumenten die als compensatie voor een Brussel-keuze aangewend zouden kunnen worden. Een ervan is het Europees Geneesmiddelenbureau. Het zou een mooi alternatief zijn, klinkt het.

800 nieuwe banen, 30.000 vergaderingen per jaar, enzovoort.

Dit gevolg van de Brexit zou aangewend kunnen worden om Frankrijk mee te krijgen.

Right or wrong

De Duitsers moeten meer reizen en schranzen Vorig weekeinde bracht ik door bij vrienden in Keulen en Brühl. Ik zag vrolijke, feestende, etende, drinkende en consumerende Duitsers. Bij Manufactum in de Rijnstad - een kooppaleis met nieuwe creaties van traditionele kleding, gebruiksvoorwerpen, tuinmateriaal -, met in een aparte en grote hoek bergen kazen, vleeswaren en broodsoorten gemaakt in Luilekkerland, rolden de euro’s. Hoewel je voor een trui het driedubbele betaalt van een kledingstuk bij een gewone modezaak.

9

Het nabije buitenland

20 juli 2017

DUITSLAND

ders zijn gebleven dan bijvoorbeeld in de VS, waar de globalisering jobs vernietigt. Vandaar het succes van Donald Trump en het relatieve gebrek aan succes van Alternative für Deutschland.

Wat is de keerzijde van de zuinige afspraken tussen patroons en werkers? Minder bestedingen in de Duitse winkels, vakantieoorden, restaurants, elektrowinkels, Apple Stores én minder invoer, want de koopkracht slabakt. De uitgaven van de verbruikers in Duitsland bedragen 54 procent van het bruto nationaal product (al wat de burgers van een land samen produceren aan goederen en diensten), in Groot-Brittannië is het cijfer 65 procent en in de VS 69 procent.

Staat Duitsland in Europa alleen met zijn zuinigheid, inbegrepen de economische gevolgen? Neen, maar het land weegt economisch-politiek stukken zwaarder dan de eveneens oppassende Zweden, Zwitsers, Denen en Nederlanders.

Wat te doen?

De lonen verhogen zet een domper op de uitvoer en prikkelt de invoer, en voor dat spoor wordt intern regelmatig gepleit. De werkloosheid is 4 procent en de bevolking op de geschikte leeftijd voor de arbeidsmarkt krimpt, ondanks de vluchtelingen en immigranten van “Wir schaffen das”.

De prijzen van de huizen stijgen in Duitsland, dus is het huidige inkomen van heel veel werknemers onvoldoende om zich een eigen woonst te kunnen veroorloven. Dergelijke ontwikkelingen stimuleren de hunkering naar hogere vergoedingen.

De regering van haar kant aarzelt om de noodzakelijke sommen uit te trekken voor scholen, wegen en de digitalisering.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

20 juli 2017

medialand

Film

11 juli en televisie: mager beestje

Kiezen tussen aap en mens

Op 11 juli vierden we onze Vlaamse nationale feestdag, dus dachten wij dat we konden uitkijken naar een ongetwijfeld uitgebreid en boeiend programma op de televisiezenders VTM en VRT, die trots de letter V van Vlaanderen in hun naam dragen.

Over het gelegenheidsprogramma van de VTM kunnen we kort zijn: nihil. Er was er geen. Dat is bijzonder straf, als je weet dat de commerciële omroep VTM in 1989 mede is opgestart uit onvrede over de totale onwil van de toen nog BRT om zelfs nog maar de woorden Vlaams of Vlaanderen in de mond te nemen. Het wordt eigenlijk nog straffer, als je bedenkt dat een van de eerste voltreffers van de jonge VTM in ’89 het programma ‘Tien om te zien’ was, waar voor het eerst tegen de linkse betweters van de BRT in bewezen werd dat een programma met Nederlandstalige muziek van eigen bodem wel degelijk succesvol kon zijn. En dat men niet over kwaliteit komt leuteren: niet alles was van hetzelfde niveau, maar dat een groep als Clouseau kon doorbreken en nu al zoveel jaar degelijk Nederlandstalig werk brengt, is mede aan dat programma te danken. Kan VTM vandaag niet meer wat het toen kon? Natuurlijk wel, want met het programma ‘Liefde voor muziek’ bracht het onlangs een dijk van een muziekprogramma dat opnieuw grotendeels opgebouwd was rond Nederlandstalige muziek.

Heeft VTM het talent en de mogelijkheden in huis om een prachtig themaprogramma met Nederlandstalige muziek te maken op 11 juli? Absoluut. Maar blijkbaar is het binnen de VTM met een vergrootglas zoeken naar enige Vlaamse reflex in de programmatie.

War for the Planet of the Apes

VRT in Antwerpen Gelukkig toch een aangepast muziekprogramma bij de staatszender VRT, die als decretale opdracht heeft - verboden te lachen - te zorgen voor “een kwalitatief hoogstaand aanbod in de sectoren informatie, cultuur, educatie en ontspanning”. Het concept is bekend: men poot een podium neer op een fraaie Grote Markt, in dit geval die van Antwerpen, men laat een irritante presentator af en toe zeggen dat het programma er is ter gelegenheid van de Vlaamse feestdag en vervolgens passeert een reeks Nederlandstalige ‘artiesten’ de revue. Uiteraard ontbreekt ons Vlaamse nationale volkslied, maar zelfs de Vlaamse leeuwenvlag is niet te zien, tenzij op enkele bescheiden sponsorpanelen aan de zijkant… De ‘artiesten’ die werden aangevoerd, bleken veelal heren op middelbare leeftijd, gehuld in te nauwe spijkerbroeken en geforceerd modieuze sportschoenen, over wier zangprestaties we beleefd zullen zwijgen.

Bovendien heerst momenteel de rage om in het dialect te zingen, waardoor we voor driekwart van Vlaanderen onverstaanbare nummers in het West-Vlaams en in het Kempisch kre-

gen. Dat laatste overigens door enkele would-be Hells Angels, waarvan het muzikale talent zich beperkte tot gemurmel in de microfoon en stoere blikken in de camera. Tussen al die treurnis waren er gelukkig nog de fijne Ingeborg, de steeds professionele K3’tjes en Karen Damen met een behoorlijke uitvoering van ‘Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is’ om de eer te redden. Maar mag het a.u.b. iets meer zijn? Het hoeft voor ons geen ANZ-zangfeest te zijn, maar mag er toch iets kwalitatiefs in dat getuigt van onze Vlaamse identiteit? Als men bij de VRT niet weet hoe het moet, dat men dan eens een muziekprogramma van de Ierse of de Oostenrijkse televisiezenders bekijkt. Daar kan men veel van leren…

De regering besloot…

Een Franstalige nieuwsstek uit Brussel maakte er spel van dat op een affiche van het Vlaams Huis in Brussel zowel verkozenen van het Vlaams Belang als van N-VA opriepen om pinten te komen drinken naar aanleiding van de Vlaamse feestdag. Hierop aangesproken door ‘Médias de Bruxelles’, zei staatssecretaris Francken daar geen graten in te zien, en Bart de Wever evenmin. Het is iets wat al vele jaren gebeurt. In het Vlaams Huis in Brussel treffen alle Vlaamsgezinden elkaar, ook al horen ze niet tot dezelfde partij. Maar de opgeschrikte filmploeg haastte zich na de 11 juliplechtigheid in het Brusselse stadhuis naar premier Michel om zijn mening daarover te vragen. En wat antwoordde Charles, zonder op de zaak zelf in te gaan? Hou u vast: “Le gouvernement que je dirige est décidé de faire un cordon par rapport au Vlaams Belang.” Hola! Wablief? Een regeringsbeslissing? Van heel de regering? Barbara Pas gaat hem hierover dezer dagen eens ferm aan de tand voelen.

Bizar Iemand gaf op Twitter een op het eerste gezicht rare tip: googel eens op ‘European people history’, en bekijk dan wat die samengestelde zoekterm aan afbeeldingen oplevert. Het resultaat is inderdaad bizar: je krijgt voor een groot deel Afrikaanse mensen te zien, ‘Moren’ zoals ze lang werden genoemd, afgebeeld op schilderijen van oude meesters. Daarnaast nog wat neanderthalers, moslima’s, ridders en ‘oude Belgen’. Deze vaststelling werd al enkele maanden geleden gedaan en doet sindsdien de ronde op de sociale media. Wie bij deze zoektermen een mooi overzicht van Europese volkeren, eventueel in traditionele klederdracht, had verwacht, is eraan voor de moeite. Of is een onverbeterlijke racist, dat kan ook.

Limburgs Molenbeek De moslimterroristen die de aanslagen in Brussel en Parijs pleegden, hadden een voorraad wapens en explosieven verborgen in een garage, vlakbij een kleuterschool in de moslimbuurt Meulenberg, in het ooit zo landelijke en rustige Helchteren-Houthalen.

Niemand zou daarover verbaasd mogen zijn. Die buurt werd jaren geleden al “het Limburgse Molenbeek” genoemd. Al in de jaren negentig was dat een broeihaard van geweld en wetteloosheid. De buurt zat toen al vol wapens. Verkeersborden werden dikwijls doorzeefd met kogelgaten. De politie durfde er nooit komen. In 1996 organiseerden allochtone jongeren vanuit Meulenberg een grootscheepse strafexpeditie naar het Stationsplein in Hasselt, waarbij zij mensen te lijf gingen met hamers en ander gereedschap. Er vielen vijf gewonden.

In het jaar 2000 werd een vrouwelijke postbode, die in Meulenberg folders van het Vlaams Blok in brievenbussen stopte, door plaatselijke moslims achtervolgd en bedreigd. Ze haalden alle folders weer uit de bus en verscheurden ze ostentatief. De postvrouw kreeg een ondubbelzinnige waarschuwing: als ze nog brochures van het Vlaams Blok ronddeelde, “zou haar iets overkomen”.

Het kon niet verbazen dat zo’n islamitisch nest ooit door terroristen gebruikt zou worden om er wapens en springstoffen te verbergen. En zelfs op het Limburgse platteland zat een familielid van de terrorist Mohamed Abrini. Hij was conciërge van de sporthal vlak naast de wapenopslagplaats en de kleu-

terschool. Hij is intussen naar Syrië vertrokken en daar waarschijnlijk gesneuveld.

Maar van al die moslims in die wijk had weer niemand iets verdachts opgemerkt… Ook de burgemeester Alain Yzermans wist natuurlijk van niets. Uiteraard niet. Hij is een socialist. Die willen het niet weten

Beieren onafhankelijk?

De zuidelijke Duitse deelstaat Beieren is een conservatief bolwerk, dat is bekend. Beieren heeft een eigen conservatieve partij, de CSU, en noemt zich officieel nog altijd ‘vrijstaat’. De Beierse bevolking kijkt met toenemende ergernis naar de strapatsen van bondskanselier Merkel, die haar multiculturele, centrumlinkse agenda vanuit Berlijn opdringt aan de rest van Duitsland.

Hoewel de alliantie van haar partij, de CDU, met de Beierse collega’s van de CSU stevig standhoudt, klinken er steeds meer kritische geluiden vanuit Beieren. Onlangs peilde het bekende bureau YouGov naar de animo voor onafhankelijkheid in de tegen de Alpen aanliggende deelstaat, en wat blijkt: liefst een derde van de bevolking wil ‘los von Berlin’. Dat is bijzonder veel, als je bedenkt dat er in Beieren geen soevereiniteitsbeweging van enige betekenis bestaat. Verrassend waren ook de resultaten in enkele andere deelstaten: in Thüringen, Saarland en Mecklenburg-Vorpommern wil ook meer dan 20 procent een eigen staat. Mutti mag in de peilingen dan ruim aan kop staan voor de aanstaande Bondsdagverkiezingen, er komt hier en daar duidelijk ongenoegen opborrelen.

Zeggen dat ik met veel enthousiasme de zaal binnenstapte om de zoveelste apenfilm te gaan zien, zou lichtelijk overdreven zijn. Oké, de films die enkele jaren geleden de draad weer oppikten van “Planet of the Apes” van Franklin J. Schaffner uit 1968 waren een stuk beter dan de te verwaarlozen vervolgfilms onmiddellijk na het succes van de originele film. Maar kippenvel kreeg ik er niet van. En ziedaar, tegen alle wetten in die zeggen dat sequels haast altijd verwaterde versies zijn, is deze derde film van de nieuwe reeks meteen de beste.

Voor diegenen die het zich niet herinneren, in de film van Schaffner speelt Charlton Heston een astronaut die na jaren in de ruimte terechtkomt op een planeet waar apen het heersende ras zijn, om dan in één van de meest schitterende eindshots uit de filmgeschiedenis vast te stellen dat hij op de aarde is beland, waar de mensheid zowaar zichzelf de das heeft omgedaan.

Hoe dat mogelijk was, kom je in een korte inleiding in deze “War for the Planet of the Apes” te weten – een wetenschapper die een serum ontwikkelt dat apen intelligent maakt – en daarna concentreert de film zich op de finale strijd tussen mensen en apen. Enerzijds is er een kolonel (Woody Harrelson), die met zijn volgzame manschappen de strijd aangaat om definitief af te rekenen met die “onnozele” apen.

Zijn tegenstander is de superintelligente aap Caesar (Andy Serkis) die zich niet gewonnen geeft. Dat het uiteindelijk tot een ultieme confrontatie komt, ligt in de lijn van de verwachtingen. Niet alleen omdat het scenario zo opgebouwd is, maar ook omdat dit nu eenmaal een film is die moet beantwoorden aan de verwachtingen van het jonge publiek. In dat gedeelte, vakkundig in beeld gezet door regisseur Matt Reeves, voel je inderdaad dat “War for the Planet of the Apes” bedoeld is als een spectaculaire zomerfilm. Toch ligt daar niet de grote kracht van de film.

Wel in een intelligent script, met voortdurende verwijzingen naar de actualiteit en vooral in een langzame verschuiving van onze aanvankelijke sympathie voor het overleven van het mensenras naar een toenemende empathie voor de apen. Dat klinkt onnozel, maar binnen de context van de film werkt het: mensen beginnen zich steeds meer als beesten te gedragen terwijl de apen bedachtzamer worden. Je kan dit als het ware lezen als een commentaar op het heersende terreurklimaat in onze samenleving.

De regie van Reeves speelt daar helemaal op in. Hij neemt de tijd om zijn personages persoonlijkheid te geven, vooral dan de apen. Geholpen door de tovenaars van de speciale effecten sleept hij ons mee in een avontuur met een ongewone afloop.

De apen zijn uiteraard allemaal digitaal, maar voor een keer wordt de computer niet gebruikt om te overdonderen, wel om levensechte apen met gevoelens neer te zetten. Voeg daar de mooie soundtrack van Michael Giacchino bij en je krijgt een geheel waarbij je bijna zou gaan wensen dat we geregeerd worden door apen en niet door de creaturen die vandaag de plak zwaaien.

K.T.

Een goede dokteres

La fille de Brest

Er zijn er veel, films die onrecht en mistoestanden aanklagen. Ze volgen meestal een strak stramien: eerst de vaststelling, vervolgens iemand die de toestand aanklaagt en het (meestal machtige) verzet van de schuldigen, de ongelijke strijd met dan toch de uiteindelijke overwinning van de slachtoffers. Zo verloopt het dikwijls in films, niet altijd in de realiteit.

“La fille de Brest” valt in die categorie. Gebaseerd op waargebeurde feiten wordt het verhaal verteld van een dokteres in Brest, Irène Frachon (Sidse Babett Knudsen) die vaststelt dat een populair vermageringsmiddel serieuze hartproblemen kan veroorzaken, waarna dan weer een geneesmiddel voor het hart wordt voorgeschreven. Frachon is van het type dat van aanpakken weet en ze begint een campagne om het product uit de handel te laten nemen. Met het gekende scenario als gevolg: de overheid die het laat afweten, de farmaceutische industrie die de grote kanonnen inzet en haar belachelijk maakt, en de pers die vindt dat ze alleen maar aandacht zoekt.

Regisseuse Emmanuelle Bercot besefte natuurlijk ook wel dat je met zo’n gegeven de toeschouwer niet moet confronteren met medische rapporten. Ze beperkt die dan ook tot het noodzakelijke minimum, om zich te concentreren op de menselijke kant van de zaak met als centraal gegeven een dokteres die nog gelooft in haar medische taak en vastberaden de strijd blijft voeren. Dat levert geen grootse cinema op, maar wel een film die je rechtvaardigheidsgevoel aanspreekt en regelrecht naar je hart gaat.

K.T.

Dossier

20 juli 2017

11

Naar een Midden-Oosten zonder christenen?

Damascus, Syrië – “Het regent weer bommen, Jens.” Aan de lijn heb ik Emma, een jonge christen uit Damascus. Ik telefoneerde haar om een interview af te nemen, maar vol paniek kan ze over niets anders praten dan de explosies in haar straat. We zijn in het begin van 2017. De rebellen die tegen president al-Assad strijden, starten een nieuw offensief vanuit Jobar, een wijk die in handen is van islamitische rebellen en vlakbij haar appartement ligt. Het offensief roept bij haar vragen op die alle Syriërs zich stellen. Houdt die oorlog ooit eens op? Zal ik deze aanval overleven? Heb ik hier nog een toekomst? Voor Emma en de christenen in haar land is er nog een bijkomende vraag: ‘Heeft mijn christelijke geloof nog een toekomst in Syrië? ’ Ik ontmoette Emma tijdens mijn eerste reis in Syrië, en sindsdien zijn we vrienden gebleven en proberen we, ondanks de communicatiemoeilijkheden die een oorlog veroorzaakt, contact te houden. Emma is een twintiger en afkomstig uit Damascus. Ze volgt daar een medische opleiding aan de universiteit. Ze is orthodox christen. Haar droom? Arts worden en zo mensen helpen. Tegelijkertijd ziet ze door de Syrische oorlog de wanhoop om zich heen. Dagelijkse bombardementen die onschuldige burgers doden, een land dat economisch volledig kapot is. Zijzelf staat achter het Syrische leger, want als christen voelt ze zich mee geviseerd door de rebellen die tegen president al-Assad vechten. Ze verwijst daarbij naar Zahran Alloush, leider van de terreurbeweging Jaysh Al-Islam - het Leger van de Islam.

Begin 2015 verklaarde hij Damascus een militaire zone en liet sindsdien honderden raketten op de burgerbevolking in de hoofdstad afschieten. Daarbij hielden de rebellen vooral de minderheden in het oog, zoals de christenen in de oude stad. Later zouden die rebellen de westerse media halen door honderden alawitische gezinnen in kooien te stoppen en hen zo als menselijk schild te gebruiken.

Geen uitstel van examen Emma getuigt: “Ik had die bewuste dag mijn chemie-examen en was een hele nacht opgebleven om te blokken. Ik had het internet niet nagekeken, omdat ik enkel met studeren bezig was geweest en had dus gemist dat Jaysh AlIslam via internet had aangekondigd dat er de volgende dag op Damascus bommen zouden vallen. Bloednerveus voor het examen wandelde ik die ochtend naar de bushalte. Ik herhaalde de hele tijd de leerstof in mijn hoofd en hoopte dat de vragen zouden meevallen.

Ik stopte bij de bushalte en wachtte op mijn bus, toen ik opeens een fluittoon boven mij hoorde, gevolgd door een luide explosie verderop. Verbaasd keek ik rond en besefte niet wat er net was gebeurd. Er volgden meer ontploffingen. Ik dook in elkaar op de grond en kon niets anders doen dan huilen en hopen dat ik niet werd geraakt. De knallen volgden elkaar op, tot het plots ophield. Trillend stond ik recht. Ik wist niet goed wat ik moest doen.

Het liefst wilde ik terug naar huis gaan, maar dan was ik afwezig op het examen zonder toestemming en dat kon ik me niet veroorloven.

Ik raapte mijn moed bij elkaar en besloot toch naar mijn universiteit te gaan. Ik kwam aan in de klas en de docent maakte meteen duidelijk dat de bombardementen geen uitstel voor het examen betekenden. Ik kon mijn naam boven-

aan het blad niet eens correct schrijven, maar toch werd van mij verwacht dat ik een examen aflegde. Ik deed mijn best maar kon me allesbehalve concentreren.”

Een kleine kudde “Syrië was voor de oorlog een rustig en stabiel land, omdat het door het repressieve regime zo werd gehouden.” In een klein bruin café in Den Haag ontmoet ik Ilona Chmoun.

Ze is een Nederlandse diplomate, maar heeft haar wortels in Syrië. Ze is afkomstig uit de christelijke minderheid in de provincie AlHassakeh, in het noordoosten van Syrië.

Haar gezin is meer dan twintig jaar geleden gevlucht naar Europa, omdat haar vader in het Syrië van Hafez al-Assad geen plek vond om zijn dochters alle kansen op een goed leven te geven. Maar toch blijft ze een band behouden met haar thuisland, ook al ligt haar toekomst in Europa. Ze volgt zowel de oorlog als het lot van haar gemeenschap nauwgezet op.

Chmoun: “De christelijke minderheid sloot met de Syrische regering een stilzwijgende overeenkomst, dat ze geen politieke hervorming eiste in ruil voor veiligheid en stabiliteit.

Wie zijn mond hield, kon een redelijk bestaan opbouwen. Wie dat niet deed, belandde in de gevangenis. Mijn oom met communistische sympathieën is zo in de beruchte gevangenis van Sednaya beland. Toen de Arabische Lente Syrië bereikte, sympathiseerde ik net als veel mensen uit Al-Hassakeh met de Syrische revolutionairen.

Ik vond net als velen dat hun eisen voor een open Syrië - meer persoonlijke vrijheden, meer kansen voor zelfontwikkeling - terecht waren, alsook hun afkeer voor de repressie en het nepotisme van de elite. Assad moest weg om zo een beter Syrië te verkrijgen.

Mijn mening is enkele jaren na de start van de opstand wel veranderd. De situatie in het land is zo geworden dat het gewapende verzet tegen de regering bestaat uit islamitische extremisten.

De strijd in Syrië is in een geopolitiek schaakspel veranderd. Het einde van Assad betekent nu niet langer het einde van de oorlog. De christenen in Syrië hebben te lang de fout gemaakt dat ze op de Syrische overheid hebben vertrouwd. Begrijpelijk blijven ze Assad steunen vanuit een overlevingsgevoel.

Maar zoals mijn familie in Al-Hassakeh heeft ervaren, kun je niet op de centrale overheid in Damascus blijven vertrouwen. De Koerden besturen de provincie nu; door trouw te zijn aan de regering bereik je niets meer. De christenen hebben veel te lang gewacht om zich te organiseren. Maar ze hebben zeker nog een toekomst in Syrië en het Midden-Oosten.

Het is ook hun land en daar willen ze blijven.

Door de christenen uit het Midden-Oosten te halen, hetgeen het Westen doet met goede bedoelingen en dat vanuit humanitair standpunt volledig valt te begrijpen, doe je hen onrecht aan. Het Midden-Oosten is net zozeer van hen als van andere religies. Deze minderheid heeft wel hulp nodig om daar te blijven, maar als de oorlog uiteindelijk is afgelopen en de overgang naar een nieuwe regering wordt gemaakt, moeten zij hun plaats daarin opeisen. Er zullen volgens mij in de toekomst nog altijd christenen in het Midden-Oosten zijn.

Waarschijnlijk niet meer in groten getale, maar als een kleine kudde.”

Een seculier Syrië is hun enige hoop

Emma, voor het christusbeeld in Saydnaya

Midden-Oostenjournalist Elijah Magnier is duidelijk: “Christenen kunnen, net als vele andere minderheden, heden enkel overleven in een seculiere staat. Het is daarom dat je hen enkel vindt in een gebied dat onder controle van de (seculiere) Syrische regering staat. Dat wil niet meteen zeggen dat ze Assad volledig steunen. Maar hij biedt hen wel een zekere vorm van veiligheid en stabiliteit. Net zoals

Het orthodoxe Paasfeest in Damascus zovelen van hun landgenoten zijn zij voor het geweld gevlucht. Maar bij hen speelde ook, dat ze in gebieden die onder controle staan van de extremistische rebellen omwille van hun geloof werden vervolgd. Het draaide bij de christenen in de eerste plaats vaak om overleven. Maar hopelijk keren zij, zodra de wapens zwijgen, terug naar hun huizen. Niemand heeft het recht om hen hun geboortegrond te ontnemen, maar ze zullen zelf hun land terug moeten opeisen. Het Westen zou hen daarbij moeten helpen, maar de positie die het tegenover de christenen in Syrië inneemt, is tegenstrijdig.

In het verleden verdedigde het Westen uitdrukkelijk deze minderheid, maar vandaag de dag houden zij zich stil over hun vervolging.

Dat komt deels door het bondgenootschap met de Golfstaten, die nochtans verantwoordelijk zijn voor de islamitische stromingen die intolerantie prediken tegenover gematigde moslims en andersgelovigen.

Dus in plaats van de christenen te verdedigen in Syrië, geeft het Westen hen een speciale behandeling bij de emigratie uit hun geboorteland. Maar dit beleid berooft de christenen niet alleen van de eeuwenoude band met hun land, het doorknipt ook de wortels van het christendom. Ondanks dit alles is er zeker nog hoop voor de christenen in Syrië.

Tegenover de relatief kleine groep extremisten staan er veel gematigde soennieten en andere minderheden die wel met hen willen samenleven. En het is met hen dat zij het nieuwe Syrië zullen moeten opbouwen.

Belangrijk is dat, ondanks de druk van de regionale grootmachten, de radicalere elementen niet hun stempel mogen drukken op het politieke overgangsproces. Als dat gebeurt, zou het inderdaad kunnen leiden tot een Midden-Oosten zonder christenen, en dat zal grote gevolgen hebben, aangezien zij vaak een balancerende factor zijn geweest in deze woelige regio.”

Fundamentalisme is overal Opnieuw op weg naar een bruin café. Maar deze keer heb ik een afspraak met een Nederlandse godsdiensthistoricus, dr. John van Schaik. Meteen maakt hij me duidelijk dat hij een eigen visie op de oorlog heeft. “Het is geen religieuze oorlog. Vluchtelingen vluchten voor geweld, niet voor religieuze intolerantie.

Deze oorlog draait om macht en controle. De christenen worden inderdaad door bepaalde rebellengroeperingen vervolgd omwille van hun geloof.

Maar veel van hen zijn ook een doelwit omdat ze deel uitmaken van de Syrische elite.”

Op mijn opmerking dat je het leed van de christenen toch niet kunt ontkennen, reageert hij verontwaardigd. “Iedereen lijdt en iedereen is in deze oorlog een potentieel slachtoffer. Ik ben altijd diep geraakt als er mensen omkomen, niet alleen als het om christenen gaat. In het Westen zijn we gevoeliger voor hun leed

omwille van ons gemeenschappelijk geloof. In Syrië begon Paulus met prediken en zo stond Syrië mee aan de wieg van ons christendom.

Het land en zijn christelijke bevolking maken veel los bij christelijke westerlingen.“ De idee die wij in het Westen hebben, dat ze een slachtoffer zijn van een botsing tussen de beschavingen, klopt dus niet? Van Schaik: Het is geen strijd tussen het christendom en de islam. Die interpretatie van de burgeroorlog is niet juist. Het klopt zeker dat de islam fundamentalisme kent, maar dat fundamentalisme zie je elders ook.”

Toen de islamitische Arabieren destijds Syrië veroverden, ontdekten ze de christelijke bevolking van het land. En ondanks vele spanningen leefden ze eeuwen in vrede samen.

“In deze oorlog worden christenen, soennieten en de anderen tegen elkaar uitgespeeld, maar iedereen wil hetzelfde. Namelijk terug een leven waarbij ze zich kunnen ontwikkelen en hun kinderen naar school kunnen laten gaan zonder angst voor een bommenregen.

Wat zal de toekomst brengen?

Emma leeft nog steeds met haar familie in het door oorlog verscheurde Damascus. De eindexamens zijn volop bezig. Het enige dat ze hoopt, is deze keer zonder angst voor mortieren aan de universiteit haar examen te kunnen afleggen.

Op de vraag wat ze denkt dat de toekomst haar zal brengen, heeft ze geen antwoord. De tijd zal uitwijzen of haar toekomst net als die van andere christenen in Syrië gewaarborgd is. Want deze oorlog is nog lang niet voorbij.

Veel blijft onzeker. Het laatste bericht dat ik van Emma krijg, is een foto van haar op een huwelijksfeest. De Syrische oorlog woedt in alle hevigheid voort, maar ondanks alles vinden er toch feesten plaats.

“We hebben geen andere keuze. Ieder feest kan ons laatste zijn. Daarom genieten we er des te harder van.”

Jens de Rycke en Claudia Koole

12

Cultuur

20 juli 2017

Vlamingen boven in Kerkrade Walther Vanbeselaere Om de vier jaar wordt in het Nederlandse Kerkrade het World Music Concours gehouden, een prestigieuze wedstrijd voor blaasmuziek uit de hele wereld. Enkel de allerbeste muziekmaatschappijen worden geselecteerd. Alleen al de deelname kan als een hoge eer beschouwd worden. In de praktijk gaat het vooral om competities tussen harmonieën, fanfares en brassbands, maar ook percussiegroepen komen aan bod. De wedstrijden zijn nog niet allemaal afgelopen, maar duidelijk is alvast dat bij de brassbands en de fanfares de Vlamingen dit jaar aan de top staan.

Een brassband is een orkestvorm met koperblazers en slagwerk. Deze traditie komt uit het Verenigd Koninkrijk en is gekenmerkt door een zeer strikte bezetting (een vast aantal cornetten, hoorns, trombones, enzovoort).

Veel meer nog dan fanfares zijn brassbands gericht op competitie en wedstrijden. In België gaat het om een haast uitsluitend Vlaamse aangelegenheid. Aan de Chamionship Division voor brassbands mogen normaal gezien enkel de nationale kampioenen deelnemen.

Toch konden ditmaal drie Vlaamse bands deelnemen omdat een aantal buitenlandse groepen hadden afgehaakt. Naast nationaal kampioen Buizingen waren dat de brassbands van Willebroek en Heist.

bij Dhondt-Dhaenens

Het Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle presenteert de moderne kunstcollectie van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen (KMSKA). Deze werd voor een belangrijk deel samengebracht onder hoofdconservator Walther Vanbeselaere, die ook een grote invloed had op de verzameling van het echtpaar Dhondt-Dhaenens.

Frans Violet Uiteindelijk was het de band van Willebroek die met alle prijzen ging lopen: zowel inzake plichtwerk als vrij concert behaalde de band met 97 en 98 procent de hoogste scores, vóór de nationale kampioenen van Nieuw-Zeeland, Engeland en Noorwegen. Dit betekent dat de jonge bollebozen van de Willebroekse brassband (gemiddeld amper 24 jaar!) zich vier jaar wereldkampioen mogen noemen. Het succes van deze band is vooral te danken aan dirigent Frans Violet, die echt wel een muzikale topper is.

Deze 63-jarige trompettist gaf les aan het Leuvense Lemmensinstituut en is al ruim dertig jaar docent koperblazers aan de academie van Willebroek. Daarnaast doceert hij saxhoorn aan het conservatorium van Antwerpen. Hij komt daardoor met veel jong talent in contact, dat hij samenbrengt in zijn Willebroekse band. De voorbije decennia behaalde hij hiermee maar liefst 19 nationale en 3 Europese titels. Met de jeugddivisie (-22 jaar) haalde hij onlangs nog de Europese kampioenstitel binnen.

Dubbelslag?

Het recept van Frans Violet is hard werken en de lat hoog leggen. In de aanloop naar de wedstrijden (het afgelopen jaar zes!) wordt door deze jongeren dagelijks geoefend, waardoor zij zich kunnen meten met de meest professionele ensembles uit het buitenland. Violet stelt hoge eisen, maar wordt omwille van zijn groot pedagogisch vermogen door zijn muzikanten op handen gedragen. Niet voor niets staat hij vijfde op de wereldranglijst van dirigenten brassband. Ondanks zijn indrukwekkend palmares is Frans Violet altijd de bescheidenheid en de minzaamheid zelve gebleven. Hij voelt zich helemaal niet te goed om ook fanfares te dirigeren. Zo scheert hij hoge toppen met de Humbeekse Rumolduszonen, die het recent nog tot nationaal kampioen brachten. Ook zij mochten opnieuw deelnemen aan het kampioenschap van Kerkrade. In de tweede divisie (voor niet-professionelen) stonden zij afgelopen zondag op de eerste plaats. Ook deze fanfare kan komend weekend wereldkampioen BL worden. Dit zou een dubbelslag zijn die in Kerkrade zelden of nooit werd vertoond.

Die Rosenkranzsonaten Eind september presenteert deSingel het andere grote werk van barokcomponist Heinrich Ignaz Franz Biber, nadat vorig jaar in het Antwerpse kunstenhuis zijn Missa Salsburgiensis met verve werd neergezet. Op het programma staat een greep uit de Rosenkranzsonaten voor viool. Men rekent op het Duitse Ensemble Vintage Köln en zijn vaardige violiste Ariadne Daskalakis voor een vlekkeloze uitvoering. ciscus Xaverius. In elk geval groeide Biber uit tot een musicerende soldaat van God en dat leverde hem aan het aartsbischoppelijke hof van Salzburg een mooie baan op. Wat een contrast met Bach, wiens religieuze muziek men onmogelijk kan smaken zonder zijn protestantse overtuiging te doorgronden.

Unicum

Ondanks zijn grote betekenis voor de muziek, in het bijzonder de compositie voor viool, bleef Biber bij het brede publiek relatief onbekend. Dat is misschieen de reden waarom zijn naam op een moderne affiche steeds vergezeld wordt door die van een autoriteit. Vorig jaar was het Monteverdi. Dit jaar valt het peterschap te beurt aan Johann Sebastian Bach.

Soldaat van God Biber en Bach behoren beiden tot de barokperiode, maar waren nauwelijks tijdgenoten.

Toen eerstgenoemde anno 1690 omwille van zijn muzikale merite door de Habsburgse keizer in de adelstand werd verheven, was van Bach nog geen sprake. Biber overleed in 1704, zestig jaar oud, op het moment dat in het onooglijke Arnstadt de 19-jarige Johann Sebastian Bach aan het orgel zijn eerste applaus oogstte.

In tijden van contrareformatie en bevlogen barokke praal wist de uit het landelijke Bohemen afkomstige Biber zich behendig in de kijker te werken. Op religieus vlak bleef hij trouw aan de streng katholieke lijn van zijn contreien.

Men neemt aan dat in zijn naam verwijzingen zitten naar de jezuïeten: Ignaz als knipoog naar de stichter van die orde, en Franz verwijzend naar één der bekendste missionarissen, Fran-

Bij het componeren verviel bij Biber echter elke hang naar conservatisme. Zijn toonzetting is één en al experimenteel. De gedurfde Missa Salburgiensis uit 1682 ging alvast de muziekgeschiedenis in als het meest complexe ordinarium, met zijn 53 stemmen.

Ook de 15 vioolsonaten die hij tussen 1678 en 1687 aan de rozenkrans wijdde, vormen in hun genre een unicum. Voor elke sonate, die steeds een andere episode uit het Nieuwe Testament bezingt, worden de vioolsnaren anders gestemd. Deze techniek, skordatuur genaamd, maakt bijzondere kunstgrepen en klankkleuren mogelijk. De keuze van Biber voor een verhaallijn rond Jezus heeft evenwel niets te zien met de latere programmamuziek. De Rosenkranzsonaten zitten naar de geest van de tijd volledig in de mystiek-meditatieve sfeer.

Op donderdag 21 september kunt u zich de extatische wereld van Bibers klankvariaties laten binnenvoeren door de Grieks-Amerikaanse Ariadne Daskalakis (°Boston, 1969).

Uiteraard zal de violiste, en haar drie collega’s, niet de ganse rozenkrans spelen. Het Keulse ensemble beperkt zich tot een selectie van vijf sonaten. Zoals aangekondigd, voorziet men twee Bachsonaten en een suite. Tevens wordt een klavecimbelsuite van Johann Caspar Ferdinand Fischer opgevoerd.

Tom

Meer informatie vindt u op www.desingel.be/nl/programma/muziek.

Voor tickets kunt u bellen naar 03 248 28 28.

Onwaardige wordt hoofdconservator De West-Vlaming Walther Vanbeselaere (1908-1988) studeerde kunstgeschiedenis en archeologie aan de Gentse universiteit. Hij behaalde het doctoraat met een proefschrift over Vincent van Gogh. In 1941 werd hij docent geschiedenis van de Europese schilderkunst en beeldhouwkunst, als opvolger van August Vermeylen, die door de Duitsers aan de kant was gezet. Het was trouwens op vraag van Vermeylen dat Vanbeselaere werd aangesteld.

Na de oorlog moest hij voor de epuratiecommissie van de Gentse universiteit verschijnen. Zoals zoveel Vlaams-nationalisten werd Vanbeselaere geschorst. Hij werd “onwaardig geacht zijn universitaire functie verder waar te nemen wegens verregaande onverschilligheid in vaderlandslievend opzicht”. Drie jaar later kon hij opnieuw doceren.

In 1948 werd Vanbeselaere conservator en later hoofdconservator van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen.

Hij bleef dat tot aan zijn pensionering in 1973.

De collectie moderne kunst van het museum is voor een belangrijk deel schatplichtig aan Vanbeselaere. Hij verbreedde de verzameling met werken van moderne topkunstenaars zoals Constant Permeke, Gustave van de Woestijne, Edgard Tytgat, James Ensor, Jean Brusselmans, Henri Evenepoel, Léon Spilliaert en Frits van den Berghe. Het zijn allemaal kunstenaars die Vanbeselaere hoog in het vaandel droeg. De conservator had ook oog voor de internationale kunstcontext van zijn tijd.

De steeds rijker wordende collectie Vlaamse moderne kunst werd aangevuld met werken van kunstenaars als Edgard Degas, Ben Nichelson en Marino Marini. De tentoonstelling brengt de meest interessante werken van al deze kunstenaars.

Ze illustreren dat de ideeën van Vanbeselaere over moderne Vlaamse kunst bijzonder invloedrijk zijn geweest.

Een museum in Deurle Het is niet toevallig dat deze expo plaatsvindt in het museum Dhondt-Dhaenens. De conservator van het KMSKA had ook een zeer grote invloed op de vorming van de verzameling van het echtpaar Jules Dhondt en Irma Dhaenens. Toen ze in 1968 hun museum in Deurle openden, was het Vanbeselaere die de feestelijke toespraak hield.

Ondernemer Jules Dhondt (1889-1969), begonnen als groothandelaar in aardappelen, was een trouwe mecenas van de Vlaamse Beweging. In 1918 was hij één van de stichters van de Handelsbank. Jules Dhondt wou mee streven naar een financieel en economisch vrij Vlaanderen. Door de crisis van 1930 ging die eerste Vlaamse bank over de kop. Begin jaren

1960 financierde hij het eerste Festival van Vlaanderen in Brussel, wat de Franstaligen toen als een provocerend statement beschouwden.

Het echtpaar Dhondt-Dhaenens had al een aanzienlijke kunstcollectie opgebouwd toen het idee ontstond die onder te brengen in een daartoe gebouwd museum dat voor het publiek toegankelijk zou zijn.

Van dan af hebben ze gericht aangekocht: heel wat werken van Frits van den Berghe en van andere schilders van de Latemse scholen, maar ook van hedendaagse kunstenaars als Jan Burssens en Pol Mara. Een selectie ervan is te zien op de tentoonstelling. Ze past helemaal bij de werken van het KMSKA. Het is goed dat we nog eens kunnen genieten van de subliem-speelse ‘Herinnering aan een zondag’ (1926) van Edgard Tytgat of de schitterende ‘Droom’ (1927) van Frits van den Berghe (zie afbeelding). Want het Museum Dhondt-Dhaenens heeft na het overlijden van de stichters er steeds nadrukkelijker voor gekozen een vrijplaats te zijn voor kunstenaars van vandaag.

De oorspronkelijke collectie is daarbij beetje bij beetje naar de achtergrond verdwenen. Nu kunnen we er gelukkig terug een glimp van opvangen, omringd door toch wel sterke werken uit de verzameling van het KMSKA. Met dank aan Walther Vanbeselaere.

MMMV

Tentoonstelling ‘Walther Vanbeselaere, verzamelaar voor de staat, 1948-1973’, nog tot 1 oktober, Museum Dhondt-Dhaenens, Deurle, www.museumdd.be.

Vrienden van Zuid-Afrika zaterdag 5 augustus 2017

Vakantiewandeling en braai Duivekeethoeve Durmstraat 54 Zomergem aanvang 14 u

Info: willy.de.meyer@vvb.org tel. 09/372 78 71

Boeken

20 juli 2017

13

Twee wonderbaarlijke mannen binnen de Vlaamse Beweging Hans Vandevoorde bundelde twee teksten (essays) van August Vermeylen en vier teksten (toespraken) van Jozef Deleu samen onder de overkoepelende titel ‘Hoe Vlaming te zijn? ’ In zijn inleiding ‘De onvoltooide ontvoogding’ probeert hij deze teksten aan elkaar te koppelen en met elkaar te vergelijken. Aan het altaar van de Vlaamse Beweging staan vele stille misdienaars (militanten aan de basis), zingende en prekende priesters (opiniemakers en politici) en plechtige kanunniken (zeldzame voorgangers en ideologen) met of zonder pleinvrees.

Misschien is een ruimere vraag nu veel acuter en actueler: hoe Europeaan te zijn? Zonder daarom in de val van het eurocentrisme te trappen. Toch kun je als blanke Europeaan (de soort is volgens de demografische gegevens aan het verdwijnen) bijna niet anders dan hopen dat de verdwijning van onze cultuur nog even (een paar eeuwen) wordt uitgesteld.

Maar deze observaties leiden naar een ander debat. In het boek ‘Hoe Vlaming te zijn?’ gaat het grotendeels over ons verleden en slechts voor een klein deel over onze toekomst.

De toekomst is niet altijd voorspelbaar en het verleden is niet altijd verklaarbaar. Niemand heeft drie of vier decennia geleden de terroristische aanslagen van moslimfanaten in de Europese grote steden voorspeld en niemand kan en kon in de Lage Landen een eeuw geleden de trage maar steile opgang van de Vlaamse Beweging voorspellen. De Vlaamse Beweging blijft in beweging en wanneer zij vergrijst en stagneert, is het einde nabij, maar daarom nog niet bereikt.

De hier eerst gepresenteerde tekst ‘Kritiek der Vlaamse Beweging’ van de aanvankelijk anarchistische Vermeylen dateert al van 1895 en al in de eerste lange volzin komt het woord ‘ras’ voor. Voor ons postmoderne lezers komt dit beladen woord, deze nu zeer verdachte term, allicht over als een semantische schok.

Vermeylen als intellectuele gigant August Vermeylen was een intellectuele gigant die al vroeg – in het begin van de vorige eeuw – besefte dat de bewuste Vlaming om een Europeeër te zijn eerst en vooral zichzelf

moest zijn. Of zijn eigen Vlaamse identiteit met de nodige talenkennis en eruditie absoluut moest uitdiepen.

Dat deze Brusselse kunsthistoricus (denk maar aan zijn boek ‘Van de catacomben tot El Greco’), schrijver (‘De wandelende Jood’) en oprichter en redacteur van tijdschriften (Het N.V.T. en het belangrijke tijdschrift ‘Van Nu en Straks’) in zijn tijd en nog lang daarna grote bekendheid genoot, is dus zeker terecht. Zelfs Joris van Severen aan het front van de Eerste Wereldoorlog ondervond toen al de invloed van de denker Vermeylen en noteert in zijn dagboek (Zie ‘Die vervloekte oorlog’, Ieper, 2005, p. 367) op 23 januari 1918: “Ik herlees begeesterd Vermeylens ‘De kunst der vrije gemeenschap’. Hij heeft klaar gezien toen: ‘Heel deze kunstmatige tijd… wij stikken erin.’”

De tweede tekst van Vermeylen is het essay ‘Vlaamse en Europese Beweging’. Het dateert al van 1900 en lijkt wel op een polemische aanval op zijn oudere collega en tijdgenoot, de romancier en toneelauteur Cyriel Buysse (Nevele, 1859 – Afsnee, 1932).Die schreef trouwens bijna altijd in het Frans en voor hem werd de flamingant gekenmerkt door zijn “ingekankerde en onverzoenbare haat tegen alles wat Frans is”.

Dit soort van cultuurflaminganten heeft in een nabij verleden zeker bestaan en bestaat allicht nog. Door de invloed van het Engels en de Angelsaksische leefwereld is de kennis van het Frans ook bij ons erg en ergerlijk gedaald. Onlangs schreef een columniste in De Standaard probleemloos en schaamteloos (geen corrector had de fout opgemerkt!) over ‘la’ cimetière, terwijl toch iedereen hier zou

Frankrijk met wortels bij ons “Het bestaan van een natie is een dagelijkse volksraadpleging.” Elke nationalist, elke patriot, kent deze zin uit het hoofd. Hij werd voor het eerst in 1877 uitgesproken door de Franse schrijver en intellectueel Ernest Renan in de Stadsgehoorzaal van Leiden, op uitnodiging van het Leidsche Studentenkorps.

Leiden was een etappe naar het boek ‘Qu’est-ce qu’une nation?’, waarvan in 2013 opnieuw een Nederlandse versie verscheen bij Elseviers Politieke Bibliotheek. De schrijver ontfutselde het idee van de natie aan de nationalisten en torpedeerde het idee van natie als bestemming: taal, godsdienst en natuurlijke grenzen spelen een rol, echter, voor Renan is de natie het resultaat van een gedeelde ervaring, keuze, van individuen, die dus ook aan verandering onderhevig kan zijn.

Ernest Renan was een denker en een schrijver van boeken die wereldberoemd zouden worden. Hij stamde uit een arm milieu waar thuis Bretons gesproken werd. Alleen door priesterstudent te worden kon hij voor-

uitkomen, en dat gebeurde. In 1863, hij was toen 18 jaar en ex-seminarist, publiceerde het latere enfant terrible van de katholieke kerk zijn meest tegensprekelijke boek, “La Vie de Jésus”. Een jaar voordien hield Renan een inaugurale lezing over de Semieten in het Collège de France, tot vandaag het meest hoogstaande forum van geleerden in Frankrijk. Het enige wat wij aan de Semieten te danken hebben, zei hij, is de godsdienst en dan niet de islam, die alleen maar haat en fanatisme heeft gebracht.

Neen, de grote verdienste van de Semieten was het voortbrengen van Jezus, “un homme incomparable”.

Daarmee was het hoge woord eruit: Jezus was een mens. Grote opschudding was meteen zijn deel. Een jaar na zijn toespraak verscheen zijn Jezusboek, dat hem blijvend beroemd en berucht zou maken.

Scheffer, Renan, Psichari Henk Wesseling is emeritus hoogleraar algemene geschiedenis van Leiden. Hij bouwde wetenschappelijk een grote faam op door zijn inzichten en boeken over de geschiedenis van de kolonisering.

Zijn tweede werkgebied is Frankrijk, waarover hij publiceerde in “Vele ideeën over Frankrijk”, “Frankrijk in oorlog” en “Verdeel en Heers”, dat in acht talen is verschenen. Zijn levensschets over Charles de Gaulle van 2011 haalde reeds tien drukken. Dus, Wesseling is een knappe en onderlegde gids voor Frankrijk.

Hij scoort in zijn jongste boek “Scheffer, Renan, Psichari, een Franse cultuur- en familiegeschiedenis 1815-1914”, opnieuw met meeslepende geschiedkunde. De drie heren waren familiaal verwant, representatief voor het geestelijke en politieke leven in Frankrijk in de negentiende eeuw en ze hadden een band met de Schelde, de Maas en de Rijn.

moeten weten dat het uiteraard ‘le’ cimetière is. Of hoe een cultuurtaal snel een dode taal kan worden.

Het syndroom van de Somme Een soort van atavistische afkeer en haat van al wat Frans is, heeft veel flaminganten besmet.

De alom gevreesde en soms vereerde cultuurpaus Jozef Deleu heeft zeker geen last van het syndroom dat ik als het syndroom of het ziektebeeld van de Somme zou willen omschrijven. Want tot aan de Somme (en de naam van die rivier rijmt dan op het vloekwoord godverdomme) spraken de bewoners eeuwen en eeuwen geleden nog onze volkstaal en deze taal was toen het Diets.

De belezen en gedreven boerenzoon Jozef Deleu (°1937, Roeselare) is niet toevallig de zoon van een Fransman en hij citeert graag en met zwier Marguerite Yourcenar en Denis de Rougemont in de taal van Racine. De inleider vond (op pagina 32) een mooie vondst in het beeld van het verschil tussen de redevoeringen en de essays: de essays worden dan gelezen en geschreven op het ritme van de draf en de redevoeringen op het ritme van de galop.

Ook Vermeylen leed zeker niet aan het ziektebeeld van de Somme.

Toch zijn er – het kan ook niet anders – heel veel verschillen tussen Vermeylen en Deleu. De eerste schrijft als een bevlogen academicus ex cathedra en durft ook namen te noemen van bijvoorbeeld Cyriel Buysse en Edward Coremans. Deleu is sluw en slim. Hij noemt geen namen wanneer hij de kanunniken met pleinvrees ontmaskert of aanklaagt, maar strooit wel met citaten van de Amerikaanse schrijvers Henry Miller en Noam Chomsky, de Belgische marxist Ernest Mandel en de Afrikaanse kerkvader Aurelius Augustinus. Maar volgens Vandevoorde is en blijft hij een pragmaticus.

Daar waar beiden kritische denkers zijn, was Vermeylen toch eerder een strenge polemist en Deleu een cultuurpessimist zonder pleinvrees.

Over zichzelf beweert hij in zijn bekendste toespraak ‘De pleinvrees der kanunniken’: “Al ben De Nederlander Ary Scheffer, geboren in Dordrecht, woonde en werkte vanaf zijn zestiende in Parijs en werd de meest beroemde schilder van zijn tijd. In het Dordrechts Museum hangt een belangrijke collectie van zijn doeken. Ten huize Ary Scheffer waren doorlopend vooraanstaande intellectuelen, artiesten en politici te vinden.

Ernest Renan ontmoette er Ary’s nichtje, Cornélie Scheffer, met wie hij in het huwelijk trad. Ernest Psichari, de kleinzoon van Ernest Renan, koos eerst voor een militaire carrière, maar die liet hij schieten om, na zijn bekering tot het katholicisme, in te treden bij de derde orde, de lekenorde, van de dominicanen. Hij bereidde zich voor op het priesterschap, maar sneuvelde in de eerste dagen van de Eerste Wereldoorlog.

Franse verstarring Henk Wesseling brengt de drie Fransen opnieuw tot leven. Ernest Psichari is een nu vergeten schrijver, Ary Scheffer een weinig

ik een dichter, ik ben ook een door het dagelijkse culturele leven gevormde activist die niet alleen vragen stelt, maar ze ook nu en dan probeert te beantwoorden.” En dit is zeker waar: als activist was hij onder meer de oprichter van de tijdschriften ‘Ons Erfdeel’ en ‘Het Liegend Konijn’ en van twee jaarboeken.

Vermeylen was een notoire vrijzinnige socialist en academicus, en Deleu is allicht een ruimdenkende postkatholiek en een autodidact die vanuit ‘la Flandre profonde’ de verzwegen misverstanden oprakelt en blootlegt.

Het is dus een goede zaak dat dit boek met deze zes nog altijd levendige teksten verschijnt en zo ons opnieuw doet nadenken over het doel en de middelen van de nu vergrijsde en veelal stagnerende Vlaamse Beweging.

Hendrik C arette ‘Hoe Vlaming te zijn? Zes teksten van August Vermeylen en Jozef Deleu’, samengesteld en ingeleid door Hans Vandevoorde, Antwerpen: Polis, 2017, 175 blz., 22,50 euro, ISBN 978 94 6310239 1. hooggeschatte schilder en van Ernest Renan kent het brede publiek, in het beste geval, de naam en per uitzondering een los citaat (zie de eerste zin van dit stuk). Wat Wesseling doet in zijn nieuwste boek, is sprankelend, vlot en erudiet en doet een essentiële eeuw van Frankrijk en Europa, met vorsten als Karel X en Napoleon III en politici als Clemenceau en Gambetta, verhelderen. De pijlers zijn de drie hoofdfiguren, maar rond hen draaien tientallen vignetten en namen van tijdgenoten die de moeite waard zijn om te kennen. Wie wil weten waaruit de nieuwe president, Emmanuel Macron, die de Franse verstarring hoopt te doorbreken, voortkomt, heeft aan de nieuwe Wesseling een knappe gids en uren amusante lectuur. Dit boek is een historisch panorama van het allerhoogste niveau.

Frans Crols Henk Wesseling, “Scheffer, Renan, Psichari, een Franse cultuur- en familiegeschiedenis 1815-1914”, Prometheus, 2017, ISBN 978 904 4633 84 9

14

Brieven

20 juli 2017

Kris Peeters is in doodse stilte van ons heengegaan en welke regeringsregulering maakt dat ongedaan?

Geloof ’t of niet, zelfs mysterycalls zullen niet volstaan…

Wie ligt hieronder neer, vergaan tot slechts wat schamel stof en as? ’t Is Daniël Termont die bovenaards in Optima… forma was.

Op Vlaams-nationale parlementsvoorzitter Bracke: Zo kwam de Vlaamse president van ’t parlement finaal als Goede Vaderlander aan zijn end.

Hij wees het volk de weg in hou en trouw maar, volk van Vlaanderen, volg niet te gauw.

Op rooie staatsman Bruno Tobback: Niet dat hij plotsklaps van ons heenging, wekt ontsteltenis, hvo maar dat geen mens gemerkt heeft dat hij er niet meer is.

Te goedkope vliegreizen

Franstalige security op 11 juli

Boompje en bos

Pallieterke, Zulke zaken moeten we nog meemaken op 11 juli. Bij de ingangen van de Grote Markt in Brussel stonden overal security- en politiemensen. Ik stond in een rij aan te schuiven en kreeg een Franstalige opmerking van het securitymeisje. Toen ik zei dat ik haar niet verstond, vertaalde ze haar vraag naar... het Engels! Pas nadat ik mij boos gemaakt had, kwamen er enige woorden Nederlands door.

Na deze ervaring heb ik alle ingangen nagegaan: de meeste van die securitymensen kenden geen Nederlands of wilden het niet spreken, zelfs niet “Gaat u maar door” of “U staat in de verkeerde rij”.

Het is mij niet duidelijk wie voor deze toestand verantwoordelijk is, maar zelfs op de Vlaamse feestdag moet er blijkbaar eerst gedanst worden naar de pijpen van de antiVlamingen. Bij de ingang aan de Heuvelstraat hing een bericht van waarnemend burgemeester Karine Lalieux over dit 11 juligebeuren op de Grote Markt, enkel in het Frans! Wat gaan we erop vooruit!

K arel Adams - Sint-Denijs-Westrem

Vlaggen maar!

Pallieterke, Naar aanleiding van het stukje “Vlaggen maar!” over de bevlagging in Oostende (jongste nummer) toch even dit melden. 11 juli 2017, Leuven, provinciehoofdstad Vlaams-Brabant: Stadsschouwburg Leuven, Bondgenotenlaan.

Bevlagging aan de voorgevel: Belgische vlag, geflankeerd door de Europese vlag en de vlag van de provincie Vlaams-Brabant. Leeuwenvlag? Onbekend. Pesterij geslaagd.

Willy Buelens - Z aventem

Pallieterke, Geert Versnick werd geslachtofferd omdat hij, tijdens een tussenstopje in Bankok, zijn valies appelen en eieren vergeten was en zodoende zijn activiteiten ter plaatse wel moest doorrekenen aan het plebs. Een soort waarvoor hij zich anders volledig belangeloos zwaar uit de naad werkt. Ondankbaren! Enfin, hierbij kan ik mij nog iets voorstellen. Levendig zelfs. Maar waarbij ik me al heel wat minder kan voorstellen, is het bos – oerwoud - dat achter dat boomke van Versnick staat. En waarover blijkbaar niemand valt. “De economische belangen van de provincie Oost-Vlaanderen in Vietnam.” In Vietnam begot. Heeft de provincie Oost-Vlaanderen daar een bedrijfje opgericht? Is er daar een winkeltje bij? En wat doen ze daar juist dat de privé niet kan?

In elk geval moet dat spul een enorme omzet draaien, want regelmatig moeten enkele grote lichten onder de Oost-Vlaamse politici daar persoonlijk ter plaatse de boel gaan beredderen. Blijkbaar uiterst gewichtige zaken die niet met gsm, e-mail, Skype, videoconferentie of andere middeleeuwse toestanden kunnen geregeld worden. En vermits het commercie betreft, zal alles wel in businessclass gebeuren.

Noblesse oblige. Aangezien - puur taalkundig de begrippen “schimmig overheidsbedrijf, exotisch oord en snoepreis” niet in een zin passen met het begrip “winst”, kunnen we ons afvragen hoeveel de Oost-Vlaamse provincietaksbetaler hieraan mag bijdragen. Of mag ik als West-Vlaming via Vlaamse of federale subsidies meedelen in de vreugde? Is er echt niemand die zich afvraagt waarom wij maar 8 miljard tekortkomen op onze - door goede huisvaders beheerde - overheidsrekeningen? Nog een tip: in Cuba valt er ook veel commercie te doen.

Jan C appelier - Ruddervoorde

Rampspoed

Kruisende woorden oplossing 1066

Pallieterke, Zelfs een centrumrechtse regering is in deze Belgique ruim gebuisd voor zijn begrotingsbeleid en schuift de factuur constant voor zich uit. Wanneer zou het in dit ellendige land wel kunnen lukken dan? De pensioenlasten stijgen met 1,5 miljard euro per jaar en de staatsschuld bedraagt meer dan 105 procent van het bbp. Terwijl wordt het peperdure Oosterweelproject ter sprake gebracht. Ik heb de neiging om te zeggen: “Gewoon niets doen, want het is toch hopeloos!” Ik zie de files nooit verdwijnen, want de overbevolking, onder andere door de massa-immigratie, kent een enorme groei.

En ik denk dat de chauffeurs het niet verdienen.

Te snel rijden, agressie, geen afstand houden…

Als men stopt met de obsessie voor wegen, zullen de mensen misschien begrijpen dat ze totaal anders moeten leven. Wat een stinklucht in Antwerpen! Welkom, mijnheer Kanker…

Charly Vanhoof - Borgerhout

J

E

X

B

E

X

E

R

X

E

E

P

X O A

S

L

I

S

T

X

I

I

E

Gustaaf van de Cloot - ’s-Gravenwezel

S’amusesocialiste Pallieterke, ‘S’amusesocialiste’, de Brusselse vereniging ter bescherming van de daklozen, hield haar laatste seminarie in het beroemde vijfsterrenhotel Palace te Copacabana. Prijs: 1.500 euro per persoon per dag, topless bediening inbegrepen. Uit de notulen van de vergadering blijkt dat besloten werd op de eerstvolgende bestuursvergadering de portie Albino Steurkaviaar te beperken tot 30 gram per persoon.

De voorzitster, Pascale Peraïta, verklaarde dat omwille van besparingen de maatregel noodzakelijk was, nu de Voedselbank alle hulp aan de vereniging heeft opgeschort.

Erik Jagers - Molenbeersel

Grensoverschrijdend gedrag Pallieterke, Laten we eens rustig nadenken over wat dat betekent. Zijn het énkel de losse handjes van sportlui, of is er méér dat “grensoverschrijdend” mag genoemd worden? Bijvoorbeeld de cumuls (het lijkt wel een competitie: om ter meest betalende mandaten binnenhalen) met mega-inkomens, belastingvrije onkostenvergoedingen en plezierreisjes van mandatarissen à la Versnick, of dat nu ‘gedeputeerden’, regionale, federale of Europese parlementsleden zijn, ze doen het allemaal… Naar eigen zeggen hebben onze politici uitzonderlijke bestuurlijke bekwaamheden, werd vorige week weer eens bevestigd door Gwendolynneke van de Blauwen. Want zoals altijd is in België de uitleg belangrijker dan de feiten. Hoe komt het dan dat ons land een interne openbare schuld heeft van méér dan 100 procent van het bbp, en België dus hopeloos failliet is?

Marc Bertrand - Edegem

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

HOTEL DIE PRINCE

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, Wil de federale regering in 2018 een begrotingsevenwicht, dan moet ze volgens het monitoringcomité op zoek naar 4,27 miljard euro extra. Voor 2019 komt daar 7,67 miljard bij.

Spijts alle besparingsinspanningen krijgt minister Van Overtveldt zijn rekeningen niet op orde.

Dat Theo Francken meer geld vraagt voor FEDASIL was te verwachten, maar dat uitgerekend de taxshift, die de besparingen verteerbaar moest maken, een gat in de begroting slaat, is verbijsterend. Wraakroepend is dan weer dat de EU ons over twee jaar een miljard meer gaat kosten. En dat terwijl Vlaanderen al de grootste nettobetaler van de EU is!

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Begroting

Hugo de Moor - Merelbeke

ABONNEMENTEN HOTEL DIE PRINCE

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B U I T E N K A N S B R I L E T T E X O F C O T T E R X L E O X D N E X K U D D E D I E T N T X S I E R X D F O X A K K E R S L E G S E I N E R X T R A H A R K A N X O D X L I U X O A X S W A H I J R E X G E P L A A T K U N C T I E X G X E L S T A X T R E S O R

Pallieterke, Vliegtuigreizen zijn op het eerste gezicht en op korte termijn mooi voor de portemonnee, maar veel minder mooi voor het milieu en de gevolgen op lange termijn. De vervuiler betaalt, toch? Niet in de luchtvaart! Immers, vliegtuigtickets zijn btw-vrij en op kerosine zit geen accijns en dit al sedert de eerste helft van de 20ste eeuw. Vlak na de Tweede Wereldoorlog werd vliegen gezien als een belangrijk instrument ter bevordering van handel en vrede, waar een aanmoedigingspremie tegenover mocht staan. Die belastingvrijstellingen en voorkeursbehandeling staan heden in schril contrast tot de schade die zij de maatschappij berokkenen. Immers, vliegtuigen leveren momenteel een grote bijdrage aan het broeikaseffect en dat zal nog toenemen als men niet ingrijpt. Door de belastingvrijstellingen groeit de sector onstuimig en draagt zij steeds meer bij aan het probleem van de klimaatverandering. Door de lage prijzen wordt er steeds meer en over grotere afstanden gereisd en dat betekent extra vervuiling. Bus- en treinverkeer hebben die voordelen niet. Hopelijk maakt de Europese Commissie van de luchtvaart dringend een normale bedrijfstak en wordt het belastingstelsel in alle landen van de wereld gemoderniseerd om dit in rekening te brengen.

Grafschriften

-

-

-

-

zal u u extra extra verwennen. verwennen.

• BINNENLAND zal Albert € I-Wandeling 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE 3 maanden 28,60 Albert I-Wandeling 41-42 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

20 juli 2017

Rik de Saedeleer

Roskammen

De Ronde van Frankrijk is zijn ontknoping nabij. Toch kunnen we nu al besluiten dat we weer een sterk duo aan het werk hebben gezien. Ik heb het deze keer niet over renners, maar over het gouden duo van de VRT, Michel Wuyts en José de Cauwer. Ze staan altijd garant voor deskundig commentaar met een vleugje humor.

Het is onwaarschijnlijk hoe die mannen soms drie à vier uur kunnen lullen over een rit waarin weinig tot niets gebeurt. De Cauwer is een echte koersman, Wuyts daarentegen is van alle markten thuis, hij heeft ook al drie WK’s voetbal op de teller staan. Hij was zelfs commentator van de laatste Elfstedentocht, als men alles over de opwarming van de aarde mag geloven.

Schaatsen zonder natuurijs is niet evident.

Natuurlijk is het wielrennen zijn ding. Ik ken Nederlanders die op de VRT naar de koers kijken om het commentaar van Michel te kunnen meepikken.

Wilfried Van Moer Ik ken maar één persoon die dat ook kon zeggen, namelijk wijlen Rik de Saedeleer, de paus der Belgische journalisten. Hij was de stem van ons voetbal. De laatste keer dat ik hem ontmoette, was bij de voorstelling van zijn boek. Je kon maar beter goed met hem staan, anders kon je carrière vrij kort zijn. Er was schoon volk aanwezig op de receptie.

De eerste die ik tegen het lijf liep, was een scherp ogende Wilfried van Moer, die dankzij Rik aan een tweede loopbaan was kunnen beginnen bij De Rode Duivels. Guy Thys, de nieuwe bondscoach, was vruchteloos op zoek naar een speler die zijn ploeg kon laten draaien.

Na een wedstrijd zat Guy Thys aan de toog met De Saedeleer, en hij was radeloos. Rik stelde hem gerust. Hij kende iemand die dat kon - slechts een uur, maar dat was genoeg:

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Wilfried van Moer! De 37-jarige Van Moer speelde toen bij Beringen. Guy Thys viel bijna van zijn barkruk, maar De Saedeleer zette zijn pleidooi verder. Wilfried was gedurende één uur altijd de beste man op het veld.

Dan was zijn pijp uit, maar gewoonlijk had hij de match dan al in de juiste plooi gelegd! De bondscoach had goed geluisterd, en inderdaad, Wilfried werd opgeroepen, met het gekende resultaat. Een Schotse tv-collega vroeg eens aan Rik De Saedeleer waarom Thys zijn beste speler altijd wisselde na een uur. Waarop Napoleon, zo noemde men hem toen hij nog bij RC Mechelen voetbalde, antwoordde: “Dat is een rare, die wil maar onder de douche als hij alleen is!”

Toen ik hem vroeg of hij in die tijd de nationale ploeg opstelde, viel er een stilte. Na diep nadenken zei Rik de Saedeleer: “Neen... Laten we het erop houden dat ik invloed had.”

Gille van Binst

Als een ‘smeerlapje’ opstaat Dat koosnaampje kreeg Fabio Aru toen hij als een stormram de gevestigde, én vooral aanvaarde, Tourorde aan zijn laars lapte. Of de Italiaan in Parijs in het geel zal staan, is koffiedik kijken. Met het slippertje van Aru in Rodez in het achterhoofd, én de tijdrit in Marseille in het verschiet, liggen de kansen voor Froome hoger dan die van ‘het smeerlapje’.

Tenzij Aru in de Alpen de kroon op zijn vrijbuiterwerk zet en zich van ‘smeerlapje’ tot ‘killer’ ontpopt, en in een moeite tot neovedette die ongeschreven regels aan zijn laars lapt. Zoals toen geletruidrager Froome een mechanisch defect had en hij prompt ten aanval blies. Terecht, al dachten andere ‘tenoren’ er alweer slippendragend anders over. Ze riepen de Italiaanse kampioen scheldend en tierend tot de orde.

Als toemaatje kreeg hij nog een stevige duw van de teruggekeerde Froome. Hij mocht van geluk spreken dat hij niet in de berm terechtkwam. Als Peter Sagan het gezien heeft, dacht die er stellig het zijne van. Overigens, niet alleen hij.

De uitvinder van ‘respectvol de koers stilleggen’ bij pech van de geletruidrager was Jan Ullrich, de Duitse uitdager van Lance Armstrong. Toen de Amerikaan in de Tour van 2003 op een toeschouwer botste en tegen de grond ging, trok der Jan de remmen dicht en spoorde iedereen aan zijn voorbeeld te volgen, wilden ze geen banbliksems riskeren. In rit negen van die Tour gleed de Spanjaard Joseba Beloki, de grootste rivaal van geletruidrager Armstrong, onderuit op een smeltend stuk asfalt in de afzink van de Côte de la Rochette. Armstrong ontweek Beloki, en liet hem met gebroken dijbeen, pols en elleboog achter, zonder de man een blik te gunnen. Blijkbaar geldt de koers stilleggen uit respect enkel voor geletruidragers. Richie Porte weet daar, veertien jaar na Beloki, alles over. Zijn doodsmak luidde voor de Spanjaard het einde van zijn wielercarrière in, maar voor Porte wordt dat hopelijk anders.

Misbaksel Zegden ze het niet met zoveel woorden, zeker is dat alle journalisten glunderden toen Spaanse kopman dit jaar geen hoge toppen scheert, mocht Mollema zijn gangen gaan. Met een onverhoopte ritzege en een hand en kussen van het vrouwelijke ontvangstcomité als niet te versmaden beloning.

En dan?

Organisatoren in een ivoren toren Waanzin De Australische pechvogel Richie Porte hangt na zijn zware val met haken en ogen aaneen, alleen zijn tong is nog in topvorm. Dat zullen de organisatoren van de Tour geweten hebben en dat ze het goed in hun oren knopen.

“Iedereen in het peloton had zware bedenkingen bij de aartsgevaarlijke afdaling van de Mont du Chat, enkel de organisatoren wuifden die bezwaren lichtzinnig weg”, vertelde het gefolterde slachtoffer op zijn ziekenbed. Wie zal hem ongelijk geven? Wij alleszins niet.

Moedige kerel Het is bedroevend genoeg voor de bedlegerige Porte, maar het is niet allemaal kommer en kwel. Er is ook goed nieuws. Hij houdt er de moed in. “Mijn val zal geen gevolgen hebben voor de rest van mijn loopbaan.” Om te eindigen met: “De Tour wordt volgend jaar opnieuw mijn hoofddoel.” In de hoop dat de organisatoren van de Ronde van Frankrijk tegen dan weer geen waanzinnige ingevingen krijgen.

TUE? Met de Alpen op het menu staat de renners een en ander te wachten. Met de Galibier en een aankomst boven op de Izoard in het verschiet, gaat de man met de hamer zijn handen vol hebben. De gevreesde engerd heeft intussen niet stilgezeten en al fameus wat klappen

15

uitgedeeld. Eén van zijn geliefde slachtoffers was Tim Wellens, die er in de rit naar Rodez de brui aan gaf wegens gezondheidsredenen.

Onheil dat had kunnen vermeden worden als hij een TUE had aangevraagd. Dat vraagt een woordje uitleg.

Niet met hem TUE is de uitzondering op de regel die voorschrijft dat renners geen geneesmiddelen mogen gebruiken die op de lijst van de verboden spullen staan. Topsporters die zich niet goed in hun vel voelen, kunnen via een arts een aanvraag indienen om een geneesmiddel te mogen gebruiken dat normaal niet is toegelaten. Het probleem is dat sommige van die medicamenten tevens prestatiebevorderend werken en dat nogal wat sjanfoeters daar in het verleden misbruik van hebben gemaakt. Dat spelletje wilde Tim Wellens niet meespelen.

“Want Tim staat voor een zuivere sport”, weet zijn coach Van den Bosch. Waarvoor applaus van op alle banken.

Onverhoopte zege Een renner die dertig kilometer moederziel alleen een aantal vluchters achter zich kan houden, verdient dubbel en dik de prijs van de strijdlust. Dat is wat Bauke Mollema overkwam in de vijftiende rit, met aankomst in Le Puy en Velay. Normaal heeft hij als opdracht Contador bij te staan in de bergen. Omdat zijn

Gaan onze landgenoten het moeten stellen zonder ritoverwinning in deze Tour? We vrezen ervoor. Er zijn er die dat erg vinden. We vragen ons af waarom. We zullen al blij zijn als we het merendeel ervan gezond en wel rondjes zien draaien op de Champs Élysées. Ze krijgen nog kansen bij de vleet om zich te laten bewonderen in de kermiskoersen die volgen na de Ronde van Frankrijk. Wat niet belet dat ze ons altijd mogen verbluffen op weg naar Parijs.

Vuurwerk Tot aan de rustdag voorbije maandag draaide het gevecht voor de gele trui tussen Chris Froome en zijn belagers uit in het voordeel van de Brit, die zich in het Centraal Massief van zijn beste kant toonde. Of hij dat kan volhouden, is koffiedik kijken. De drie achtervolgende musketiers, Aru, Bardet en Uran, stonden tot nader order nog altijd binnen de halve minuut van de leider in de algemene rangschikking.

Logischerwijze mogen we de komende dagen dan ook vuurwerk verwachten in de Alpen en in de tijdrit die we nog tegoed hebben. Laat maar komen. Onze zegen hebben ze om die pedaleur met zijn Brits flegma het vuur aan de schenen te leggen.

Aru de Tour uit de hopeloze saaiheid haalde waartoe die onder de druk van geletruidrager Froome en zijn ploeg gedoemd leek tot op de Champs Élysées. In Het Nieuwsblad van donderdag 13 juli noemde wielerspecialist Wim Vos de Toureditie 2017 een misbaksel. Het bewijs: hoe prominenter de plek in de krant, hoe boeiender de Tour! Pas na een oefenmatch van de Franse vrouwenvoetbalploeg vond Vos in de Franse sportkrant ‘L’Equipe’ op pagina twintig de eerste Tourartikels terug. Zo saai was de grootste rittenkoers ter wereld al.

Dezelfde dag koerste Fabio Aru in de 350 laatste meters van de klim naar Peyragudes Froome uit het geel.

In zijn volgende ‘kijk op de Tour’ wist Wim Vos dat Aru het aura van ongenaakbaarheid van Froome aan mootjes had gehakt.

Om zich een dag later af te vragen of team Sky geen tactisch steekspel opvoerde met de Spanjaard Mikel Landa als geel alternatief voor een geïrriteerde Froome. Om ‘smeerlapje’ Fabio Aru, als naar de eindzege lonkende derde hond, het leven tot in Parijs zo zuur mogelijk te maken.

Hoe dan ook, de Italiaanse eenzaat gooide binnen 72 uren het Tourcircus ondersteboven. Hij had geen boodschap aan alle gebundelde krachten richting een voorbestemde eindstand. Niet dat die na de tijdrit in Marseille niet alsnog realiteit kan worden. Maar mocht dat anders zijn, zoals velen stiekem hopen, zal dat vooreerst te danken zijn aan dat ene smeerlapje in het peloton dat met veel lef vrijuit zijn kans ging. Hopelijk spiegelen potentiële smeerlapjes zich aan Aru om de reputatie van de belangrijkste wielerwedstrijd ter wereld in de toekomst op het niveau te houden waarvoor Fabio in de lopende editie onverhoopt en in extremis heeft gezorgd. die moet opletten dat hij zichzelf niet tegenkomt, dat de blik van Jurgen Roelandts niet veel goeds voorspelde vanachter zijn zonnebril en dat Thomas de Gendt kuiten heeft om in te bijten. En nog veel meer. Waarvoor onze hartelijke dank.

Verrassingen De start van het voetbalseizoen komt stilaan in zicht. Volgende week vrijdag is het zover en krijgen we zicht op wat de nieuw aangevlogen witte raven zoal teweeg gaan brengen. Van de beloofde doorstroming van de jeugd hebben we nog niet veel gemerkt. Wat ons wel is opgevallen, is dat de lange arm van Luciano D’Onofrio, de tot sportief directeur gebombardeerde ribbemoos van Royal Antwerp FC, tot in Afrika reikt. Het gaat een kleurige bedoening worden op de Bosuil. Met een nieuwe tribune en de negerhut van Oom Tom als verrassing voor de supporters van de liefdevolle kleuren.

Baron Het zou een quizvraag kunnen zijn. Wie was voorzitter van de voetbalbond van 1987 tot 2001? Het was geen omhooggevallen eentalige Waal, wel een Vlaming. Als we erbij vertellen dat de man in kwestie zeven jaar voorzitter is geweest van Club Brugge en van 1988 tot 2017 lid was van het Uitvoerend Comité van de FIFA, gaat er vast een belletje rinkelen. We hebben het inderdaad over Michel D’Hooghe, pardon… ere wie ere toekomt, baron Michel D’Hooghe moeten we zeggen.

Dank

Zwijgen is goud

Een beleefdheidsapplausje voor Tiesj Benoot, Serge Pauwels en Jan Bakelants zal er wel af kunnen zeker? Alle drie staan ze tot dusver in de top vijfentwintig van de rangschikking.

Nu we toch met bloemen gooien: bewondering voor onze sterreporters ter plaatse, Michel Wuyts en José de Cauwer, die het dag in dag uit klaarspelen allerlei wetenswaardigheden uit hun sportieve tenen te zuigen. Zonder hun deskundige uitleg zouden we nooit te weten zijn gekomen dat Aru een Italiaans loedertje is

Mijnheer de baron heeft onlangs een punt gezet achter zijn vijfenveertigjarige loopbaan in het vaderlandse en het internationale topvoetbal. Dat D’Hooghe in de loop van al die jaren zijn voeten onder tafel heeft gestoken in het gezelschap van nogal wat wereldfiguren, willen we graag geloven. Hij heeft nu tijd zat om zijn memoires te schrijven en we twijfelen er niet aan dat hij veel te vertellen heeft. En wellicht veel te verzwijgen, wat een aantal schimmige hapschaars maar al te goed zal uitkomen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

20 juli 2017

Op bezoek bij Furia:

“Nazi! Moordenaar!

Baarmoederuitbuiter!”

“U bent een onverbeterlijk seksist die vrouwen objectiveert en herleidt tot een vleesen beenderstructuur met als enige doelstelling het stelselmatig voldoen aan uw primaire, primitieve noden, zonder enige reflectie voor wat u aanricht bij uw slachtoffers en de wereld in zijn geheel. Mensen als u moeten gecastreerd worden, als we de mensheid nog enige kans op welslagen gunnen.” En toen hadden we alleen nog maar “goedemorgen” gezegd. ‘t Pallieterke ging op bezoek bij het feministische gezelschap Furia (furiavzw.be).

De lieve dames van Furia schreven deze week een opmerkelijke opinie waarin ze het opnamen voor de boerkini en misschien ook een beetje voor de boerka. Misschien verrassend voor wie zich openlijk feministisch noemt, maar daar moet u maar eens dieper over nadenken. In hun opinie op Knack.be, klonk het zo: “Wij houden niet van die rol van vrouwen als dé hoedsters en bewaaksters van de fatsoenstandaard. En we houden niet van de verboden en verplichtingen waarmee ze gepaard gaan. Wil een vrouw kortgerokt en hooggehakt rondlopen: prima. Kleedt ze zich graag met lange mouwen, dito tuniek en hoofddoek: even goed.”

Maar als u denkt dat de dames het voor de islam willen opnemen, bent u aan het verkeerde adres. Ook tegen een hoofddoekje uit verplichting treden ze met evenveel ‘furia’ op: “Onze strijd hier voor het recht van vrouwen op zelfbeschikking en om de hoofddoek te kunnen dragen, is er één in solidariteit met vrouwen die in andere landen net strijden om de hoofddoek niet te moeten dragen.” En nu u weer!

PALLIETER: Mevrouw Furia, mag ik uw stelling als volgt samenvatten…

FURIA: “Nee, dat mag u niet. U mag helemaal niks. U mag daar op een stoel zitten en schuldbewust naar de grond kijken om wat u uw arme moedertje heeft aangedaan. Eerst in de baarmoeder en daarna erbuiten. Zelfs varkens gedragen zich zo niet. Ik weet dat u nu gaat zeggen dat ik u nog nooit eerder ontmoet heb, maar dat doet er niet toe. Alle mannen zijn hetzelfde!”

PALLIETER: Het is dat mijn moeder me geleerd heeft om fatsoenlijk om te gaan met vrouwen, anders zou ik u van repliek dienen.

FURIA: “Lap, uw moeder meteen afschilderen als fatsoendraagster. Ze heeft u leren met twee woorden spreken, zeker? Ik wist het. Nazi!

Moordenaar! Baarmoederuitbuiter!”

PALLIETER: Even ter zake. Is een verbod op een religieus zwemuniform écht hetzelfde als een verplichting om zichzelf te bedekken door een religie die door mannen wordt gedomineerd?

Kruisende woorden 1067

A B C

FURIA: “Dan maakt u deel uit van een paternalistisch rotsysteem dat vrouwen verplicht hun eer tussen hun benen te dragen.

En dat willen wij hier niet in dit land. Uw moeder en uw zuster zo ten schande brengen. Ik zou u moeten buitenkloppen met een deegrol.”

PALLIETER: Aha, maar als ik vind dat

Asjemenou Af en toe vallen wij op de redactie van zattigheid van onze stoel, dat moeten we eerlijk durven toegeven. Af en toe gebeurt dat echter van verbazing. Bijvoorbeeld als we lezen dat filosoof Patrick Loobuyck het jammer vindt dat het in Vlaanderen zo moeilijk is om progressief en nationalist te zijn. Een onverdachte bron, heet dat dan.

Het tegendeel

D

Het ontgaat de commentatoren al eens, maar als in het Waals Gewest MR en cdH inderdaad een regering zouden vormen, dan krijgt men daar een centrumrechts bestuur. In dat geval kan de Antwerpse burgervader fluiten naar een radicaal-links Wallonië dat de kloof met Vlaanderen vergroot.

E F G

Stijlzwemmen

H

Mededeling van maatschappelijk belang. In de Antwerpse zwembaden blijft de boerkini tot nader order ongewenst. Ook elke protestactie tegen de boerkini via kledingloos zwemmen blijft niet toegelaten.

I J

Zoete woorden

K L HORIZONTAAL

PALLIETER: Dus, als ik als man vind dat vrouwen de vrijheid moeten hebben om een boerkini te dragen…

een religieus zwemuniform uit den boze is omdat het de paternalistische, religieuze krachten versterkt in de onderdrukking van de vrouw…

FURIA: “Dan bent u zich met zaken aan het moeien waar u niks mee te maken heeft. Dan wil u vrouwen een string opleggen om uw valse breeddenkendheid te etaleren naar andere culturen, terwijl u uw perverse seksuele lusten botviert in openbare zwembaden.”

PALLIETER: Maar dan zegt u eigenlijk…

FURIA: “Er is niks zinnigs dat uit uw mond kan komen. Niks! U kan maar beter oprotten.”

PALLIETER: Ik denk dat u daar wel eens gelijk in kan hebben.

FURIA: “Wat, nog een beetje pedant doen ook? Hier blijven jij. Ik trap het hier zelf af.”

PALLIETER: Mama?

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. In eigen woorden navertellen B. Natuurlijk logaritme - Niet netjes Herkenningsteken van een bedrijf C. Iemand die in het goede gelooft Strafplaats D. Snaarinstrument - Netbeheerder van het distributienet voor elektriciteit en aardgas E. Hogesnelheidstrein - Muzieknoot - Deel van een spier F. Lek in de atmosfeer - Waterbeweging G. Muziekstijl - Reus uit het oude testament - Commando H. Protestzanger, scenarioschrijver en Vlaamsgezind politiek activist I. Heldendicht - Achting verdienend J. Afrikaanse woestijn - Grafvaas K. Streepjescode - Bezittelijk vnw. Amerikaanse soldaat L. Internetlandcode van een buurland Tijdens

FURIA: “Dat is helemaal hetzelfde. Wij zijn tegen iedere beslissing waar mannen over nagedacht hebben.

Daar kan niets goed van komen. De essentie is: laat de vrouwen hun goesting doen, meneer.

Wij zijn voor en tegen alles waar u respectievelijk tegen en voor bent. Gendergelijkheid heeft niets met mannen te maken.”

Verticaal 1. Verantwoordelijkheidsgevoel 2. Bergketen in Zuid-Amerika - Koppel 3. Engels popzanger van o.m. ‘Candle in the Wind’ 4. Wisselborgtocht - Europese ruimtevaart organisatie 5. Wijsgeer - Strafwerktuig 6. Koordans - Lichaamsdeel 7. Gemeente in Vlaams-Brabant Muzieknoot - Sovjet-Unie 8. Spaanse eetgelegenheid 9. Oude lengtemaat - Reiner - Pers. vnw.

10. Rondgang van patrouille - Blauwe steen 11. Zelfzuchtig mens - Britse titel 12. Grimmig - Nagerecht - Antiloopachtige De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1066 vindt u op blZ. 14

Cultuurminister Gatz doet elk jaar zijn collega’s in de Vlaamse regering een boek cadeau om tijdens hun vakantie te lezen. Dit jaar koos hij expliciet voor poëzie. Als de dames en heren ministers volgend parlementair jaar eens iedere woensdag de plenaire vergadering met een stukje poëzie begonnen, om de zeden wat te verzachten!

Verkeerde vijand Op één of andere manier zijn wij, Vlamingen, toch een raar volkje. Zitten we heraldische discussies te voeren over de Leeuw met al of niet rode klauwen en tong. We zouden elkaar zelfs de kop inslaan voor ons eigen gelijk. Alsof er geen échte tegenstrevers meer zijn.

houdt, verzamelde onze redactie vorige week, 11 juli, voltallig ten kantore, gekleed in korte broek en met bottinnen aan, ieder een vlag bij de hand. Eerlijkheidshalve moeten wij toegeven dat het bijzonder moeilijk is om te vendelen bij een plafondhoogte van 2,4 meter.

Bootje varen Als Theo Francken op tv stelt dat deze staat – vraag ons niet om België ons land te noemen!

– beter niet met een fregat meedoet aan reddingsacties in de Middellandse Zee, heeft hij overschot van gelijk. Misschien is het dan aangeraden, Theo, om daar uw partijgenoot, de minister van Landsverdediging, eens over aan te spreken?

Palermo aan de Schelde Het was enkele dagen geleden voor de zoveelste keer van dat: een wagen die ‘s nachts in het Antwerpse in brand wordt gestoken, en schoten die worden afgevuurd op onthutste straatbewoners. Misschien samen met de “war on drugs” eens aan een stevige “war on crime” beginnen denken, Bart?

Verbrusseling...

Wie van Antwerpen is, zag het jaren geleden al aankomen. Het is niks om fier op te zijn dat Antwerpen in heel veel opzichten, qua bevolkingssamenstelling zowel als qua daarmee gepaarde gaande verarming, Brussel achterna gaat. En dat Antwerpen graag “rijkere” gezinnen zou aantrekken, dateert al van de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Resultaten? Hallo?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Moord! Brand!

Vreemd, maar de uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dat een boerkaverbod wel degelijk kan, is redelijk onopgemerkt voorbijgegaan, zonder wekenlange hetze. Hoog tijd voor de progressieve elite om nog eens een avondje in de KVS te organiseren. Met, uiteraard, Rachida de Befaamde als eregast.

De traditie Om ervoor te zorgen dat het cliché stand-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be