't Pallieterke van 27 juli 2017

73ste jaargang • nummer 30 • donderdag 27 juli 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De onbegrijpelijke strategie van CD&V

Calvo, de brandnetel aan de voeten van premier Michel

De centrumlinkse campagne die de CD&V nu al bijna drie jaar voert binnen de federale regering, heeft een electoraal doel: tegen 2018 en 2019 een nieuw kiezerspubliek aanspreken aan de linkerzijde van het politieke spectrum. Het is volgens voorzitter Wouter Beke de enige manier om politiek te kunnen overleven nu het christendemocratische electoraat letterlijk uitsterft. Het is twijfelachtig of deze gok van CD&V veel kans op slagen heeft.

Politicoloog Carl Devos (UGent) had overschot van gelijk in zijn meest recente column in De Morgen: eigenlijk staat de regeringMichel in een aantal dossiers even ver als bij het aantreden van de ploeg in de herfst van 2014. De CD&V blijft zich profileren als links geweten van de regering en wil dus extra belastingen en geen beperking van de uitgaven om de overheidsfinanciën op orde te krijgen. Er is al gigantisch veel politiek kapitaal verspild in de zoektocht naar een nieuwe belasting op vermogen of naar het beperken van de uitgaven. Het was altijd CD&V tegen de rest (Open Vld, N-VA en in iets mindere mate de MR).

Wie de cijfers bekijkt, kan niet anders dan besluiten dat de christendemocraten geen poot hebben om op te staan. België behoort nog altijd tot de top drie van industrielanden als het over fiscale druk gaat.

En de uitgaven blijven met 50 procent van het bbp veel te hoog. Dus moeten die uitgaven omlaag. Men zou beter daar wat meer politiek kapitaal in steken. Maar neen, CD&V kiest voor een centrumlinkse koers en wil die mordicus aanhouden.

Anders dan onder Di Rupo Dat blijft vreemd, omdat Wouter Beke het in 2014 echt zat was om met de socialisten te moeten regeren. Iedereen was de PS beu, want met Di Rupo kon er enkel sprake zijn van hogere of nieuwe belastingen, die dan vooral door de Vlamingen werden betaald.

De CD&V koos dan ook voor een centrumrechtse regering, maar ging prompt een links discours houden.

Een discours waar het zich onder Di Rupo altijd van gedistantieerd had. Wat moeten we daar nu van denken? De jezuïtische quote van Herman van Rompuy – “in een centrumrechtse regering zijn we allemaal ACW’ers” – kunnen we maar best laten voor wat die waard is.

De linkse koers van de CD&V dient een ander doel. Ten eerste aantonen dat een federale regering zonder de PS geen grote hervormingen kan doorvoeren. Dat akkoorden ook binnen een centrumrechtse ploeg moeilijke evenwichtsoefeningen van geven en nemen zijn. Beke wil vooral aantonen dat de N-VA geen sociaaleconomische revolutie kan ontketenen.

De veranderingen waarmee de Vlaamsnationalisten in 2018 en 2019 zullen kunnen uitpakken, zijn beperkt: een beperkte verlaging van de personenbelasting, minder lasten voor bedrijven en een iets strenger asielbeleid, maar bijvoorbeeld geen begroting in evenwicht. En de overheidsuitgaven? Die zijn één keer (in 2015) gedaald.

De andere jaren bleven ze stijgen, zij het

minder dan vroeger. Belgischer kan het niet: overheidsuitgaven doen dalen staat hier gelijk aan ze minder snel doen stijgen.

Ondertussen heeft Kris Peeters de geplande arbeidsmarkthervormingen vakkundig uitgehold door voor zowat alles het fiat van de vakbonden te vragen.

Op zoek naar het gat op links De eerste strategie van Beke, die erin bestaat aan te tonen dat de N-VA slechts beperkte hervormingen kan doorvoeren zonder de socialisten, is grotendeels bereikt.

De tweede strategie heeft betrekking op de CD&V zelf. Hoe vermijden dat de partij verder afkalft richting 15 procent?

Bij de andere partijen is te horen dat de CD&V in 2018 en zeker in 2019 zal inzetten op het aanspreken van het centrumlinkse electoraat. De oude christendemocratische kiezers zijn immers aan het uitsterven. Dat heeft een grotere impact op de peilingen dan de fratsen van vicepremier Kris Peeters.

Dus moeten nieuwe kiezers worden gezocht. En al behoort voorzitter Wouter Beke niet tot de linkerzijde in de partij, het is op links dat er een gat moet worden gezocht in de electorale markt. Rechts en centrumrechts zijn volledig ingenomen door Vlaams Belang en N-VA en het wordt onmogelijk daar in te breken, zeggen de CD&V’ers. Kijk maar naar Open Vld, dat een rechts economisch discours houdt, maar toch wordt overdonderd door de N-VA. Dus hopen Beke en co de centrumlinkse kiezer te overtuigen. Dat zouden dan malcontenten zijn van sp.a of stedelijke christendemocraten die de voorbije jaren naar Groen zijn overgestapt. Er is bij een deel van de Groen-kiezers een groeiende ergernis te merken over het hyperkinetische gedrag van Kristof Calvo.

Vraag is of CD&V erin zal slagen die groep kiezers te overtuigen. Dat er stemmen te rapen vallen bij centrumlinks is een feit. De sp.a hangt in de touwen. Door de schandalen bij zusterpartij PS, maar ook omdat voorzitter John Crombez geen antwoord klaar heeft op radicaal-links en het in de peilingen steeds beter scorende Groen.

Nu zullen vele centrumlinkse kiezers zich wellicht van de sp.a afkeren, maar daarmee stemmen ze nog niet op de als oubollig gepercipieerde CD&V. In hun ogen zijn het tsjeven en blijven het tsjeven. Gaan (oud-)leerkrachten van het Gemeenschapsonderwijs, lagere ambtenaren die hun benoeming aan de SP te danken hebben of stedelijke bobo’s - allemaal de sociologische sp.a-kiezers van de 21ste eeuw - op de ‘kaloten’ stemmen?

De kans is klein.

Bpost: Et pour les Flamands...

Laat ik het deze keer eens niet hebben over de verzendingsperikelen van bpost.

Niet dat bpost ons geen wekelijkse kopzorgen bezorgt, want elke week is het bang afwachten of het ’t Pallieterke op tijd bezorgd wordt.

Neen, laat ik het even hebben over het taalgebruik van bpost in Brussel. Onze trouwe lezer Jozef de Vocht, woonachtig in Sint-Lambrechts-Woluwe, meldt het volgende. Hij is een oprechte Vlaming die eist dat hij in het Nederlands te woord wordt gestaan door eender welke officiële instelling in het Brusselse.

Daar is strikt genomen niets radicaals aan, want wat dhr. De Vocht verlangt, is niet meer of niet minder dan de naleving van de taalwetten. De heer De Vocht bestelde enige tijd geleden aan aantal postzegels bij bpost. Hij kreeg die daadwerkelijk toegestuurd, alleen was zijn thuisadres volledig verfranst. Hij woont plots niet meer in de Tiendagwandlaan maar in de Avenue des Dix Arpents.

Onze verbolgen lezer nam onmiddellijk contact op met Bpost om te protesteren, zowel met de klantendienst als met de juridische dienst. Antwoord van bpost: “Onze excuses voor uw adresgegevens die in het Frans staan, MAAR ONS SYSTEEM GEEFT DIT AUTOMATISCH IN.” Ik zet dat laatste even in hoofdletters. Vraagt een Nederlandstalige Brusselaar iets aan BPOST, dan worden diens huisgegevens automatisch omgezet naar de Franse versie. In een brief wordt dit door bpost

bevestigd: “Bpost verzekert u dat het alle mogelijke inspanningen doet om de taalwetgeving te respecteren, maar is er zich van bewust dat er zich in sommige gevallen (postcodes tussen 1000 en 1200) een fout voordoet van zodra de klantenadviseur een adres probeert in te brengen in het Nederlands. De Nederlandse straatnaam wordt dan door het systeem automatisch omgezet in het Frans en dit kan nadien niet meer aangepast worden.”

Zo gaat dat in België anno 2017. Bevoegd minister voor Bpost is ene Alexander de Croo (Open Vld). Bpost is immers voor 51 procent in handen van de Belgische staat.

Ik denk niet dat minister De Croo wakker zal liggen van dit taalprobleem.

Maar mag ik de N-VA-staatsmannen in de federale regering misschien vragen (en van hen verlangen) dat ze het probleem eens aankaarten bij hun bevoegde collega? Het is mooi om te roepen: “We laten Brussel niet los”, maar zorg er dan ook voor dat respect wordt afgedwongen voor de Nederlandstaligen in Brussel. Ook dat is een taak van elke N-VA-minister.

K arl van C amp – hoofdredacteur

Mark Grammens, journalist voor Vlaanderen Lees blz. 3

2

Actueel

27 juli 2017

Een eeuw Vlaamse vliegvelden Dit jaar vieren nogal wat Vlaamse vliegvelden hun honderdste verjaardag. Niet toevallig, omdat vele door het Duitse leger werden aangelegd gedurende de Eerste Wereldoorlog, en dan vooral in 1917. Sommige vliegvelden verdwenen. Andere bleven bestaan en overleven, soms met moeite. Wij pikken er van elk eentje uit. Het verdwenen vliegveld van Scheldewindeke-Dikkelvenne, ooit het decor van de eerste grote militaire luchtramp, en Wevelgem, het huidige ‘Flanders International Airport’ bij Kortrijk, dat sterke ambities koestert als zakenluchthaven en zich profileert als een te duchten concurrent voor de vliegvelden van Antwerpen-Deurne en Oostende.

Op 17 december 1903 slaagden de fietsenmakers Wilbur en Orville Wright erin om met hun Flyer een kleine minuut op enkele meters hoogte in de lucht te blijven, over een afstand van ongeveer 260 meter. Zij konden toen niet vermoeden dat ongeveer tien jaar later de vechtende eenheden in de Vlaamse Westhoek voor het eerst geconfronteerd werden met vliegende militaire tuigen, die razendsnel waren ontwikkeld. Samen met machinegeweren, tanks en duikboten vormden zij de aanzet van een oorlogsvoering op industriële schaal.

Vliegtuigen werden in het begin vooral ingezet voor observatie, maar al vlug ontdekte men de mogelijkheid om de vijand vanuit de lucht te bestoken met bommen. Hier start de geschiedenis van het verdwenen vliegveld Scheldewindeke-Dikkelvenne, nu deels grondgebied Oosterzele en Gavere in Oost-Vlaanderen.

Reuzenvliegtuigen Onder impuls van onder meer graaf Zeppelin bouwden de Duitsers vanaf 1915 Riesenflugzeuge (reuzenvliegtuigen) om zware bommen te kunnen gooien op doelen in Frankrijk, Engeland en boven de Westhoek. In 1917 werd in Scheldewindeke-Dikkelvenne een gepast terrein gevonden om de nieuwe vliegtuigen, die een spanwijdte hadden van 42,20 meter, te laten opstijgen en landen. Er was ook behoefte aan ruimte om de nodige logistieke infrastructuur uit te bouwen. Volgeladen met bommen was de startcapaciteit van een reuzenvliegtuig ongeveer 13 ton, een gewicht waarmee men al eens vast kwam te zitten in het zompige gras.

Daarom kreeg het vliegveld van Scheldewindeke-Dikkelvenne de eerste verharde startbaan van het land.

Bombardementsvluchten werden voornamelijk uitgevoerd op Londen, Dieppe, Abbeville, Calais en Le Havre. Door de bewolking, beperkte zichtbaarheid en het gebrek aan de juiste instrumenten voor blindvliegen, wist de bemanning soms zelf niet waar de bommen precies waren gelost. Mist was ook de oorzaak van de grootste vliegramp tijdens de Eerste Wereldoorlog. In de nacht van 9 op 10 mei 1918 verongelukten drie van de vier reuzenvliegtuigen die van een bombardementsopdracht terugkwamen. Omstreeks middernacht was hun thuisbasis in Scheldewindeke-Dikkelvenne omhuld door een dikke grondmist. Aan de piloten van de R32, R29, R26 en R39 werd daarom gevraagd om te landen in Evere, maar zij gaven daaraan geen gevolg. Wellicht waren ze na hun opdracht te moe om nog een uur verder te vliegen. Na meerdere landingspogingen

vlogen de R32 en de R29 tegen bomen rond het vliegveld. De R32 had nog een resterende lading bommen aan boord. Het vliegtuig ontplofte en brandde volledig uit. De piloot van de R29 kon brand voorkomen, maar ook dat vliegtuig werd volledig vernietigd. De R26 landde te vroeg en schoot eveneens in brand. Alleen de R39 kon landen, op indicatie van het licht van de brandende wrakken.

Bij de crashes kwamen 15 bemanningsleden om het leven. De overige werden zwaargewond. Ieder reuzenvliegtuig bood plaats aan negen bemanningsleden. Ook na dat ongeval werden vanuit Scheldewindeke-Dikkelvenne bombardementsvluchten gevlogen, tot op het einde van de oorlog. Bij hun terugtrekking ontmantelden de Duitse troepen het vliegveld; zij vernietigden de landingsbaan met explosieven.

Nadien verdween de voormalige ’Flugplatz’ in de vergetelheid.

Ter gelegenheid van de honderdste verjaardag loopt in De Poort, de toeristische dienst van Gavere, een bescheiden tentoonstelling die het bestaan van dit vliegveld en de luchtramp in herinnering brengt met fotomateriaal, kaarten en maquettes. Auteur Jean-Marie Schepens van VVV ’t Gaverland schreef onder de titel ‘Nog drie uur vliegen naar Londen’ ook een fraai boek over dit stuk minder gekende Vlaamse luchtvaartgeschiedenis.

Schengen Het vliegveld van Kortrijk-Wevelgem werd door de Duitse troepen gebruiksklaar gemaakt in het late voorjaar 1917 en werd door hen Flugplatz Bisseghem genoemd, naar het nabijgelegen Bissegem, al lag het grootste deel van het terrein van 29 ha op het grondgebied van Wevelgem. Het vliegveld werd in beide wereldoorlogen door de Duitsers effectief gebruikt.

Van 1924 tot 1940 was de militaire vliegschool daar ondergebracht, met bijbehorende kazernes.

Na de Tweede Wereldoorlog stockeerde en herstelde men er vliegtuigen. Er was zelfs een bergingsdienst voor neergestorte toestellen.

Pas in 1969 liet het ministerie van Landsverdediging het vliegveld over aan de provincie WestVlaanderen en de Intercommunale Leiedal.

Er werd een nieuwe exploitatiemaatschappij opgericht, de West-Vlaamse Intercommunale Vliegveld (WIV), die de startbaan, de controletoren, de taxiwegen en de gebouwen kocht voor 90 miljoen BEF. Vanaf dan is het vliegveld van Wevelgem een burgerlijk vliegveld voor zakenvluchten, goederentransport en toerisme, alhoewel…

Het goederentransport komt letterlijk en figuurlijk niet zo goed van de grond. In 1973 start men de werken voor de ondertunneling van de startbaan, noodzakelijk voor de aanleg van de A-17 en de R8/E403. In de verdere geschiedenis kampte het vliegveld nogal met de Kortrijke en Brusselse bureaucratie om ten volle tot ontwikkeling te kunnen komen. Eigenaardig: nogal wat luchtvaartbedrijven vestigden zich aan de noordzijde van het vliegveld en waren tot vorig jaar verplicht om een stuk openbare weg te gebruiken om het vliegveld te bereiken.

Vanaf 26 maart 1995 wordt het Vliegveld Wevelgem uiteindelijk toch één van de zes Schengenluchthavens van België, samen met de vliegvelden van Charleroi, Luik, Brussel, Oostende en Antwerpen.

Dat vergde uiteraard aangepaste infrastructuur: brandweer, navigatiehulpmiddelen, een omheining, een luchthavengebouw… Sinds 2014 gaat Airport Kortrijk verder als een naamloze vennootschap, die wordt aangestuurd door de provincie West-Vlaanderen, het Gewest Vlaanderen en de Intercommunale Leiedal. Ten laatste tegen 2025, maar liefst eerder, moet Airport Kortrijk, EBKT voor de professionelen, op hetzelfde niveau staan als alle andere Schengenluchthavens. Dit veronderstelt een miljoeneninvestering voor de aanleg van nieuwe taxibanen, parkeerplaatsen voor vliegtuigen, een nieuwe verkeerstoren en tal van aanpassingen om gecontroleerd opstijgen, naderen en landen in alle weersomstandigheden mogelijk te maken.

Het is de ambitie van Kortrijk Airport om een toonaangevende zakenluchthaven in Europa te worden en een belangrijke rol te blijven spelen in de recreatieve luchtvaart. Reeds nu gaat men er prat op dat de luchthaven over een van de beste startbanen van Europa beschikt. Het aantal vliegbewegingen op jaarbasis is vergelijkbaar met het vliegveld van Antwerpen-Deurne, hoewel de Antwerpse luchthaven meer passagiersvervoer kent.

Concurrenten Bovenstaande informatie plukten wij uit een schitterend geïllustreerd boek met talrijke getuigenissen over het wel en wee van de luchthaven, gepubliceerd door de vzw Airport Community EBKT naar aanleiding van de honderdste verjaardag. Uit de teksten blijkt veel enthousiasme en West-Vlaamse spirit om Kortrijk te profileren als een belangrijke zakenluchthaven. Maar er zijn ook Oostende, AntwerpenDeurne en het nabijgelegen Rijsel (Lesquin).

Of de luchthaven echt veel troeven heeft om de concurrentie aan te gaan met die andere spelers, zal nog moeten blijken. Alle genoemde luchthavens hebben hun vaste klanten, hun zakenvluchten, hun recreatief verkeer en hun pilotenscholen. Is dit niet te veel van het goede voor een relatief klein gebied als Vlaanderen, met een al overbezet luchtruim? Bovendien ligt de inplanting tussen de centra van Kortrijk en Wevelgem voor sommige omwonenden nogal moeilijk, ingevolge geluidsoverlast. Waar hebben we dat nog gehoord?

Wie het vliegveld van Kortrijk-Wevelgem en de omgeving wil verkennen, kan er vrij terecht in het weekend van 26 en 27 augustus.

RIRO

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Zagen en janken over belastingen die er al zijn

Uit de smalle beursstraat

De CD&V blijft tegen beter weten in pleiten voor één of andere nieuwe vermogenstaks. Louter symboliek. De belastingen op vermogen en vermogenswinsten zijn in België al royaal aanwezig. In de herfst van vorig jaar viel de federale regering bijna over de discussie of er al of niet een meerwaardebelasting op aandelen moest worden ingevoerd. Die bestaat in de meeste landen maar niet in België.

CD&V - vooral bij monde van voorzitter Wouter Beke en zijn en obligaties, met een waarde boven 1 miljoen euro. Daarop ‘sidekick’, de zeer linkse en vanuit de Vlaamse regering invloed- zou een belasting komen van 0,01 procent, al kon daar nog rijke Hilde Crevits - wou zo’n belasting als compensatie voor mee gegoocheld worden.

Open Vld blijft zich daartegen verzetten. Terecht. CD&V wekt een verlaging van de vennootschapsbelasting of de taks op bedrijfswinsten. Geen van beide maatregelen werden eind de indruk dat dit een nieuwe belasting is die rijke beleggers en vorig jaar doorgevoerd. CD&V bleef druk zetten, maar besloot spaarders eindelijk zal belasten. Maar zo’n belastingen bestaan de eis om een meerwaardebelasting te laten vallen. Een andere al. Het is dus vreemd dat de christendemocraten daarover blijvorm van fiscale rechtvaardigheid was ook aanvaardbaar. Lees: ven zagen en janken. Beleggers en spaarders moeten al heel een nieuwe belasting op vermogenswinsten waarmee de ach- wat afstaan van hun vermogen en de vermogensopbrengsten.

Om te beginnen is er de roerende voorheffing op dividenterban kon worden gepaaid. “En een echte belasting”, was bij de christendemocraten te horen. Geen nieuwe speculatietaks den van aandelen en op de rente van zichtrekeningen, terof rijkentaks. Die werden bij het aantreden van de regering mijnrekeningen, kasbons en obligaties. Dat tarief is sinds eind ingevoerd, maar zijn ondertussen wegens inefficiënt opnieuw 2011 verdubbeld, al is de rente op spaarboekjes vrijgesteld tot 1.880 euro. Daarnaast is er een beurstaks bij de aan- en ververdwenen. koop van aandelen en obligaties en bij de verkoop van belegRoerende voorheffing en beurstaks gingsfondsen van het kapitalisatietype. Het tarief voor aandeWat op tafel lag en bij het afsluiten van deze rubriek nog len bedraag 0,27 procent, voor obligaties 0,09 procent en voor altijd een optie leek, was een belasting op effectenrekenin- fondsen 1,32 procent. Verder moeten beleggers ook beurstaks gen. Dat is een soort zichtrekening, maar dan voor aandelen betalen als ze via buitenlandse makelaars effecten kopen en

Het zijn trouwens niet alleen kapitaalkrachtige spaarders die de staatskas spijzen. Ook de gemiddelde man in de straat wordt al geraakt door allerlei belastingen op vermogens en vermogenswinsten. Denk maar aan de onroerende voorheffing die iedereen betaalt op de eigen woning. Verder zijn er nog de registratierechten en successierechten die in België tamelijk hoog liggen. De totale belastingdruk op vermogen is in België al relatief hoog. Met 3,5 procent van het bbp behoort ze tot de drie hoogste van de OESO-landen, enkel Frankrijk en GrootBrittannië scoren hoger. De belastingen op vermogens en vermogenswinsten bedragen in de buurlanden samen gemiddeld 2 procent van het bbp en in de Scandinavische landen (toch landen met een hogere fiscale druk) 1,5 procent van het bbp.

België is ondanks het beleid van de regering-Michel al kampioen in belasting op arbeid. Ook die op vennootschappen behoort tot de hoogste van de industrielanden. In de belastingen op vermogen staan we op het derde trapje van het podium.

Kan het de bedoeling zijn de eerste plaats te bezetten? Waarom er nog nieuwe taksen aan toevoegen? Gewoon om de krimpende linkse achterban van de CD&V te paaien. Dat is partijpolitiek van het laagste niveau die geen enkel oog heeft voor de welvaart van de burgers.

verkopen. Een spaar- en beleggingsverzekering kost bovendien 2 procent belasting.

Partijpolitiek van laagste niveau

Angélique Vanderstraeten

Actueel

27 juli 2017

In Memoriam

3

MR en cdH timmerden samen aan een nieuwe Waalse regering, zonder PS.

Mark Grammens Mark Grammens is op zijn 84ste overleden na een slepende aftakeling. Van 1990 tot 2004 was hij onder schuilnaam, als SP of Spectator, medewerker van ‘t Pallieterke.

Nadat hij enkele maanden eerder gestopt was met zijn eigen Journaal, werkte hij vanaf oktober 2013 opnieuw mee voor ’t Pallieterke, nu onder eigen naam. Die samenwerking duurde tot april 2016.

Mark was stokdoof, sukkelde met zijn ogen en was deels verlamd. Hij leefde de laatste jaren in een groeiend isolement. Lezen, gesprekken voeren via vragen op papiertjes - die hij dan gretig las - en waarop hij slim en enthousiast reageerde, maar televisiekijken en liplezen werden onmogelijk. Mark Grammens stortte niet volledig in dankzij de tomeloze toewijding van zijn vrouw, Els Grootaers. De voortreffelijke journalist en vriend zette zich zijn ganse leven in voor een beter, zelfstandiger, hoofser en strijdlustiger Vlaanderen. Hij was mentaal en intellectueel uitstekend ingesteld om de taak van waarnemer, criticus, voorvechter te verrichten.

Gekoppeld aan zijn scherpe verstand, zijn ontzettende belezenheid en zijn totale engagement voor het vak was hij niet zonder gebreken. Hij miste in zijn jonge jaren, doorgebracht in een voornaam en ruim huis in Ronse met een stuurse, betweterige man, Flor Grammens, de warme, opbeurende arm van een vader om zijn schouders. Grammens’ moeder redde het emotionele leven van het enige kind van het echtpaar.

De spanning tussen vader en zoon verklaart deels de koude tussen Mark en veel van zijn contacten. Kan u dat lezen in zijn memoires?

Neen. Slechts zeer tegenstribbelend, en na veel overreding, was Grammens bereid om te beginnen aan een grote levensschets. Zijn zeer wankele gezondheid belette dat het werk verder vorderde dan gedicteerde nota’s over zijn jonge jaren. Wat een groot verlies is. Mark Grammens leerde hen allemaal kennen in zijn lange journalistieke leven: de radicale, schipperende, moedige, laffe, verradende, domme, zielige politici, en de zogenaamde bovenlaag van zijn volk.

Hij was er dikwijls psychisch en fysiek onpasselijk van.

is voos. De mediabladzijden van de kranten vleien het reclamemilieu en de pr-lui. De universiteiten lukken niet in het maken van een Columbia Journalism Review, enzovoort. Elk boek dat hier verschijnt heeft een bespreker.

Elke film die hier vertoond wordt heeft een bespreker.

Elk theaterstuk dat hier opgevoerd wordt heeft een bespreker. Elke wind van een politicus heeft hier zijn bespreker. Niet zo is het in de pers, wij doen maar en zijn bitter over de kritiek, want wij zijn toch zo goed, zo kuis, zo zuiver, zo bekwaam. Mark Grammens doorprikte die zelfbegoocheling, die stuitende ijdelheid in elk van zijn edities van Journaal. Wilde je weten wat De Morgen echt is, wat De Standaard echt is, wat Het Laatste Nieuws echt is? Je las het bij Grammens.

De leuze van Mark Grammens was: “Tegenspraak brengt ons verder.” Hij had een lichamelijke afkeer van de mode, de gemakkelijkheid, de vriendendienst in de journalistiek, het gebrek aan opleiding en strengheid. Grammens deed aan journalistiek met puriteinse ernst. Hij eiste belezenheid, de vertrouwdheid met tientallen kranten uit binnen- en buitenland. Abonneren op Journaal deed je niet om je meningen bevestigd te zien, dat deed je om in en door tegenspraak zuiverder, opener te denken.

Was Mark Grammens een saaie kwast, en werd hij verpletterd onder zijn boekenkast en de lectuur van The Spectator, The New York Review of Books, The Sunday Telegraph, Le Monde Diplomatique? Gelukkig niet. Hij vertelde mij jaren geleden hoeveel plezier, haast lijfelijk, hij beleefde aan een ferme mening, een dreun, waarvan hij wist dat hij een lezer, een machthebber, een tegenstander kietelde tot aan de pijngrens.

Zonder Grammens geen Journaal

Non-conformist

Ook hij wist, zoals Lode Claes het privé vaak zei: “De Vlamingen vandaag zijn een volk van straathonden en het vergt een grote inspanning, een hopeloos idealisme en een verzwakking van de eigen ambitie, om die gemeenschap te dienen, voor haar tot het uiterste te gaan.” Een even groot verlies was het stopzetten van Journaal in 2013, gedurende 25 jaar het gesmaakte, noodzakelijke eenmansblad van Mark Grammens. Er waren legio pogingen, gesprekken, aanzetten tot continuïteit van het blad na de 80ste verjaardag van de stichter-hoofdredacteur. Die was verguld met de belangstelling.

Grammens wist verdomd goed wat zijn creatie betekende voor de informatie en de vorming van het denkende deel van de Vlaamse Beweging, en niet alleen daar. Hij had vooraanstaande socialisten, kerkleiders en linkse journalisten als abonnees, maar oordeelde na de talrijke vrijages om voort te gaan, dat zijn blad niet paste in de handen van een nieuwe generatie, van opvolgers. Journaal was Grammens en zonder Grammens mocht Journaal niet overleven, punt. Beducht als hij onder meer was voor de, in zijn ogen, mogelijk zwakkere analyses over het buitenland, wat hijzelf opperbest deed, want buitenlandse politiek was zijn passie. Niet voor niks stichtte Grammens het ‘Tijdschrift voor Diplomatie’.

Mark Grammens was niet iemand die makkelijk op je schouder zou slaan, een grap zou opdissen, een intimiteit ten beste zou geven, een onbegrensd vertrouwen zou tonen. Gedurende vijftig jaar in de journalistiek heb ik geleerd voor weinig mensen en voor weinig instituten in vuur en vlam te schieten. Hoopvol is dat je dat toch af en toe doet. Voor Grammens bijvoorbeeld.

Het is amper tot nooit bestudeerd, echter, Mark Grammens wees op de culturele en de maatschappelijke gevolgen van de repressie.

Als Vlaanderen vandaag een bovenlaag heeft van middelmatige mensen, wortelt dat deels in de vervolging van de na-oorlog. Je kan het vergelijken met de aderlating van de Zuidelijke Nederlanden tijdens de godsdienstoorlogen van de zestiende en de zeventiende eeuw, toen tien procent van de Zuid-Nederlanders uitweek naar Emden, Londen, Amsterdam, Alkmaar, Leiden. Het Gent van nu had het Genève kunnen zijn van het noorden als de protestanten, de calvinisten, waren gebleven. De tien procent uitwijkelingen vormde de bovenlaag, de elite.

Het eeuwenlange verval nadien van het zuiden is daarvan deels een gevolg.

Mark Grammens geloofde in een reformistische, humane, christelijk-sociale maatschappijorde. Neem christelijk niet te letterlijk. Ik denk aan het christelijke zoals het was bij de Nederlandse PvdA-politicus Joop den Uyl en zijn hervormde achtergrond, ik denk aan het christelijke zoals het was bij de Vlaamsgezinde Nederlandse dominee in Gent, Jan Domela Nieuwenhuis Nyegaard. De menselijke socialist Grammens, geen geborneerde biefstukkensocialist, zag klip en klaar het revolutionaire van het Vlaams Belang, de rebellie tegen het belgicistische systeem en hij was nooit te beroerd om dat te beklemtonen. En ook nooit te beroerd om diezelfde rebelse partij op haar nummer te zetten.

Mark Grammens was de quintessentiële non-conformist. Politiek correct denken was aan hem niet besteed. Ik schrijf het ongaarne, maar het is de pure waarheid: in Vlaanderen en België zijn journalisten die geen volgelingen zijn van het consensusdenken, van de braafheid, van een links-radicale stijl (met het hart links en de portemonnee omwille van het smeer en de luxe langs rechts), van het blaffen en miauwen in de meute, de kudde, de roedel, de zwerm een grote uitzondering.

Mark Grammens was een van onze weinige polemisten, rebellen, journalistieke pennenridders met internationale allure. Goede vriend, je zal gemist worden.

Mediakritiek Mark Grammens voerde consequent campagne gedurende een lang en dynamisch leven voor kwaliteitsjournalistiek en vrije meningsuiting, dat laatste met hoofdletters geschreven. In Vlaanderen/België ontbreekt een vakpers die bekwaam, rustig en kordaat de kwaliteit meet en beoordeelt van wat journalisten hier doen of vaker niet doen.

Het ledenblad van de journalistenvereniging

Frans Crols

Briefje aan Meyrem Almaci

Collaboratrice Mevrouw de ongeloofwaardige,

Als voorzitster van Groen zoudt gij de heraut moeten zijn van de gelijkheid, de non-discriminatie en de correcte behandeling van mensen. Jawel, gij doet dat als het gaat over vreemdelingen, van vluchtelingen tot gewone migranten, en velerlei ‘minderheden’ en marginalen. Dan is het hek altijd van de dam als ook maar iemand ‘in de fout’ gaat of zich politiek niet correct opstelt. Uw banbliksems suizen dan door het zwerk in een vaak gekunsteld koor van heilige verontwaardiging. Maar blijkbaar hebt gij daar geen moeite mee als het over onze eigen Vlaamse mensen gaat wanneer die uitgesloten, vernederd en gekoeioneerd worden in Brussel en in de Randgemeenten. Neen, gij aarzelt zelfs niet zoete broodjes te bakken met de leider van het fanatieke en Vlamingenhatende FDF, dat zich ondertussen transformeerde naar DéFI. Door de regeringscrisissen in Wallonië, Brussel en de Franse Gemeenschap, waarbij cdH de PS uit de regeringen wil bonjouren, loopt de zoektocht naar nieuwe meerderheden met als basis cdH en MR niet van een leien dakje. In het Waals Gewest zou dat nog perfect kunnen, maar in de Franse Gemeenschap heeft men minstens Ecolo nodig en in Brussel zelfs de al genoemde partij van Olivier Maingain. Deze laatste is een sluwe vos.

Hij benut zijn positie om een eisenpakket op tafel te leggen om zowel in Brussel als de Franse Gemeenschap mee te spelen. Daarom deed hij beroep op uw Franstalige evenknie Ecolo, om de koppen bij elkaar te steken teneinde meer gewicht te leveren tegen MR en cdH. Maar omdat Ecolo en Groen een Siamese tweeling zijn – en nog de enige Belgische politieke formatie naast de PVDA – gingt gij mee aan tafel zitten met de grote Vlamingenhater. Dat kon u klaarblijkelijk geen moer schelen; principiële bezwaren leken er niet te zijn. Begrijpe wie kan… Het gaat vooral om het politieke machtsspel dat zich in Brussel en beneden de taalgrens afspeelt, en daar wilde gij een vinger in de pap hebben. Zo simpel is dat.

Onder het voorwendsel van ‘goed bestuur’ bereikten Ecolo, Groen en DéFI een onderling akkoord, waarmee jullie zeggen een einde te willen maken aan de schandaalsfeer in

Brussel. Met dertig maatregelen willen jullie meer controle op mandaten en mogelijke belangenvermengingen, het einde van de politieke benoemingen en meer mogelijkheden rond burgerparticipatie. “Het gaat om het herstellen van het vertrouwen en het gezonder maken van de politiek”, zegt gij met bloedige ernst.

Kijk, Meyrem, gij zijt ‘gezjost’ door Olivier Maingain. Gij maakt hem nu ‘incontournable’ in een goor wespennest. Is het u niet bekend dat hij net als Bart de Wever partijvoorzitter, Kamerlid én burgemeester is? Daar hadden gij en Calvo toch groot bezwaar tegen?! En weet gij niet dat hij, in de tijd toen zijn partij nog een bijhuis van de MR was, veel lucratieve postjes bekleedde en daarover nooit klaagde? Als voorzitter van de quaestuur van de Kamer bijvoorbeeld. En is het u onbekend dat hij de Vlamingen pest en laat pesten in Brussel en de Randgemeenten door obstructies en het aan zijn laars lappen van de taalwetten? Einde maart 2010 beschreef hij de volkomen legale niet-benoeming van de Franstalige burgemeesters van Kraainem, Linkebeek en Wezembeek-Oppem door minister Geert Bourgeois (N-VA) als “praktijken die de Duitse bezetting waardig zijn”.

Overigens, als burgemeester voert hij in SintLambrechts-Woluwe een strak beleid waarin de Vlamingen het moeilijk hebben. Vraag het maar eens aan de schaarse Vlaamse verkozenen die er behandeld worden als ‘quantité négligeable’.

Uw demarche met Maingain wordt u in Vlaanderen niet in dank afgenomen. Door vele Vlamingen die aan de Vlaamse frontlijnen staan, wordt dat dan ook gecatalogeerd als ‘collaboratie met de vijand’. Vlamingen die als dhimmi’s samenwerken, die kan Maingain best verdragen, maar Vlamingen die hun rechten als minderheid in Brussel en in de Rand opeisen? Ho maar! Dat zijn extremisten en ei zo na fascho’s. En met zo’n man gaat gij aan tafel zitten?! Hoe ongeloofwaardig kunt ge zijn?!

We wisten al dat Groen niets moet hebben van het Vlaams-nationalisme. Maar nu zijt gij nog een stap verder gegaan. Een stap te ver, als ge ’t mij vraagt. De maskers zijn nu allemaal afgevallen.

‘DéFI-nitief!’

4

Dossier

27 juli 2017

De Franse intifada Het boek ‘De Franse intifada’ van de in Parijs wonende Britse docent en journalist Andrew Hussey verklaart beter het terrorisme dat in Frankrijk regeert dan de gewone journalistenkul.

Superioriteitsgevoelens Hussey schreef zijn boek tussen 2007 en 2014; dus grotendeels vooraleer de moordpartijen van 2015 iedereen de adem afsneden. In een haastig nawoord blikt Hussey even terug op Charlie Hebdo en de Bataclan, maar het knappe van zijn boek is dat je na lezing van de eerdere 400 bladzijden helemaal niet verwonderd bent over wat er later gebeurt.

De auteur besteedt het grootste deel van zijn boek aan de kolonisatie en dekolonisatie van de Noord-Afrikaanse gebieden van Frankrijk: Algerije, Marokko en Tunesië.

Misschien legt hij iets te weinig de klemtoon op de wreedheid die deze mohammedaanse maatschappijen kenmerkt voor de Fransen er aan land gaan. De belangrijkste Marokkaanse sultan - een tijdgenoot van Lodewijk XIV - geniet ervan mensen eigenhandig te vermoorden. Ook heeft Hussey niet veel aandacht voor de misdadige roversnesten van slavenhandelaars aan de Noord-Afrikaanse kust, die eeuwenlang de Spaanse, Franse, Italiaanse en zelfs de Britse kusten terroriseren, tot ze het onderspit delven tegen de technologisch betere Europese schepen.

Hussey heeft wel oog voor een fenomeen dat al die tijd en tot vandaag de betrekkingen tussen die landen, hun uitgeweken burgers en de Europeanen hypothekeert: het superioriteitsgevoel - feitelijk een walgelijk racisme, al gebruikt de auteur dat woord niet - dat iedere mohammedaan met de moedermelk opzuigt. Een mindere status is voor mohammedanen het gevolg van complotten, westerse geslepenheid en zelfs straffen van Allah, maar nooit van eigen falen, van de inherente rotheid van een achterlijke en criminele ideologie.

Voorgangers van IS Verhelderend zijn de hoofstukken over de Franse aanwezigheid in Noord-Afrika vanaf 1830. Dat gebeurt zeker niet zachtzinnig. Feitelijk zijn het ondernemingen van monarchen voor het prestige en van officieren voor de loopbaanmogelijkheden. De meeste Fransen laat de kolonisatie koud. De ‘Franse’ kolonisten komen bijna allemaal uit Spanje, Italië, Malta en zelfs Griekenland.

Massaal wordt land onteigend en dat gaat met veel geweld gepaard.

Tweemaal slaagt een autochtone leider er bijna in de Franse soldaten terug in zee te drijven, maar de betere Europese bewapening en militaire discipline, plus de onderlinge stammenrivaliteit van de oorspronkelijke bewoners, bewerkstelligen toch een Franse overwinning. Ook in de vele opstanden tegen de kolonisators is er altijd maar één zaak die de vele clans verenigt: de afkeer voor de ongelovige christelijke honden en varkens. Feitelijk zijn het de Fransen die de huidige staten en nationaliteiten creëren, want de Noord-Afrikanen kennen lange tijd alleen maar een lokale loyauteit. De Fransen creëren ook een inheemse elite, op voorwaarde dat die afziet van de sharia als rechtssysteem. Weinigen gaan akkoord, al laten nogal wat rijke mohammedanen zich verfransen, zonder hun leer op te geven.

Echte gelijkwaardigheid tussen Fransen en autochtonen komt er nooit en heel de tijd zijn er zware en soms bloedige incidenten.

Ook hier noteert Hussey dat die weinig uitgemeten worden in de Franse pers en dat rechts de achterlijke primitiviteit van de Noord-Afrikanen hekelt en links de koloniale structuren, maar de botsing van ideologieën wordt nooit beklemtoond.

In 1953 barst in het protectoraat Marokko het geweld los en een jaar later in Algerije, dat officieel geen kolonie is maar uit drie Franse departementen bestaat waar alleen de Europese kolonisten stemrecht hebben.

Ook tijdens die onafhankelijkheidsoorlogen wordt de rol van het mohammedanisme aan Franse zijde niet gemeld.

Nochtans doen de opstandelingen dat

wel, want in Marokko eisen ze de terugkeer van sultan Mohammed V, een directe afstammeling van de roofmoordenaar die hun leer uit zijn duim zoog. In Algerije eist het FLN het vertrek van de Fransen in naam van het Arabisch nationalisme en van de ware leer. Wat opvalt zijn de gedetailleerde en goed gedocumenteerde bronnen over de methodes die het Algerijnse verzet gebruikt tegenover Fransen en Algerijnen die niet meteen honderd procent hun kant kiezen. Ik beperk me tot de constatering dat de methodes van IS tegenover echte of ingebeelde vijanden humaner zijn dan wat in Noord-Afrika gebeurd is.

Handje open en haat tegenover de gevers En wat in Parijs en heel Frankrijk aan de hand is. Tegen 1960 verblijven al bijna een miljoen zogenaamde “gastarbeiders” uit Noord-Afrika in Frankrijk.

Zij vangen het tekort aan ongeschoolde arbeidskrachten op, maar leven hartstochtelijk mee met wat in hun moederland gebeurt en importeren de gruwelijkheden om tegenstanders uit te schakelen. Belangrijk is ook dat de Marokkaanse sultan na de onafhankelijkheid bij voorkeur ruziemakers en criminelen naar Europa zendt; bij voorkeur Riffijnen, Berbers die niet akkoord gaan met hun discriminatie door de Arabieren.

Na de onafhankelijkheid denken de Noord-Afrikanen dat het land van melk, honing en de groene halve maan voor de deur staat, maar de desillusie is groot.

Natuurlijk komt de verarming niet door het eigen konijnengedrag, door de woestijnideologie, door het gebrek aan burgerschap.

Alles blijft de schuld van die gore Fransen aan de overzijde van de Middellandse Zee. Tezelfdertijd proberen honderdduizenden jonge mannen die hun eigen leugens geloven en Frankrijk hartstochtelijk verafschuwen, naar dat land te migreren, waar ze tenminste eten, een woning en een uitkering kunnen binnenrijven.

Vooral de rol van de rat Mitterrand is pijnlijk. Als minister van Binnenlandse Zaken tijdens de koloniale oorlog laat hij Algerijnse strijders guillotineren. Als president zet hij de deuren open voor nieuwe kiezers van de PS. In de jaren tachtig en negentig breekt in Algerije een bloedige burgeroorlog uit tussen de mohammedaanse boeven aan de macht en nog fanatiekere mohammedanen met steun van de Saoedische financiers. Ook die oorlog wordt geïmporteerd in Frankrijk, en Hussey herinnert aan de vreselijke aanslagen die jarenlang Parijs teisteren en die we een beetje vergeten zijn maar die niet zoveel verschillen met het huidige terrorisme. De Brit bezoekt ook al die jaren de banlieues en vindt daar alleen pure haat tegenover het land dat zo onnozel is de inwoners een menswaardig leven te geven, tot en met de nationaliteit toe waarop ze spuwen. Hussey kan alleen maar besluiten dat miljoenen Fransen helemaal geen Fransen zijn en hun eigenwaarde bijna uitsluitend aan het mohammedanisme ontlenen dat hen het recht geeft op kosten van de honden en de varkens te leven.

De auteur beperkt zich tot Frankrijk; de lezer vraagt zich dan even af waar het Verenigd Koninkrijk de wrede aanslagen aan te danken heeft. Dat is het land waar agentes hoofddoeken mogen dragen, en waar massaverkrachtingen door mohammedanen niet onderzocht worden door een laffe politie.

Toevallig lees ik tezelfdertijd wat historische romans, gebaseerd op correcte historische bronnenuitgaven, die zich afspelen in het huidige Pakistan en Afghanistan.

En daar lees ik voorbeelden te over van een gelijkaardige slachtersmentaliteit; men geniet van gruwelijke martelingen en moorden. En wat hebben Noord-Afrika en Afghanistan, Pakistan en hun naar het VK uitgeweken migranten weer gemeen?

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Afschaffen en afslanken Lode Vereeck, professor Economie en Beleidsmanagement, oud-Vlaams Parlementslid voor Lijst Dedecker en nadien ‘veilig’ teruggekeerd naar Open Vld - waarvoor hij beloond wordt met een gecoöpteerde Senaatszetel is aan het rekenen geslagen. Hij wilde weten hoeveel er minimaal kan bespaard worden als de Senaat wordt afgeschaft en als het federaal parlement en het Vlaams Parlement zouden worden afgeslankt tot respectievelijk 100 en 80 leden. 30 miljoen per jaar zou dat zijn.

Dat klinkt allemaal mooi, maar er zitten toch wat addertjes onder het gras. Vooral grote partijen zouden bevoordeeld worden bij de zetelverdeling, terwijl kleine partijen als Groen en Vlaams Belang heel wat parlementsleden zouden verliezen. Zo zouden, op basis van de verkiezingsuitslagen van 2014, Kristof Calvo (Groen), Herman De Croo (Open Vld), Eric van Rompuy (CD&V), Joris Vandenbroucke (sp.a) en Vlaams Belang-voorzitter Tom van Grieken niet meer in een parlement zetelen na zo’n afslanking. De kans is groot dat de partijen van deze heren niet gewonnen zullen zijn voor afslanking. Een partij zou ook vaker maar één of twee verkozenen per kieskring halen, wat het belang van het lijsttrekkerschap verhoogt, waardoor ook tal van regio’s niet meer vertegenwoordigd zouden zijn… Als men eens zou beginnen met de Senaat, het meest nutteloze en niet-productieve, af te schaffen. Dat zou al een pak opleveren én de democratie ten goede komen. Een democratie mag iets kosten, maar ze moet goed functioneren.

Wanhoopspoging Ondanks veel kritiek uit Vlaams-nationale hoek, houdt minister van Defensie en oudKVHV-praeses Steven Vandeput voet bij stuk om de opleidingen in de Koninklijke Militaire School te verengelsen. Een wetsontwerp van de regering ligt klaar om na de zomer in de Kamer gestemd te worden. Niemand kan er bezwaar tegen hebben dat de kennis van het Engels belangrijk is in een internationale context. Maar dat het volledige onderwijscurriculum overgaat naar het Engels, is toch te veel van het goede, vindt VB-Kamerlid Barbara Pas. Ze doet dan ook een wanhoopspoging om het tij te keren door een amendement op het ontwerp in te dienen om de voorgestelde regeling tegen te houden. Een wanhoopspoging, want de meerderheid zal het ontwerp goedkeuren en het amendement wegstemmen. Stel u voor dat de vorige regering dit bij monde van toenmalig minister van Defensie Pieter de Crem had willen invoeren. Hoe zou N-VA daarop gereageerd hebben? Jawel… En de oude Fronters destijds en generaties militairen daarna maar ijveren voor de vernederlandsing van het leger. Waar is der oud’ren fierheid heen gevaren?!

Venijnig ventje Eric van Rompuy van CD&V is een oude zeurpiet geworden, maar woensdag konden we hem volgen toen hij bij de Kamervoorzitter ervoor pleitte een ontwerp inzake fiscale en financiële bepalingen toch op de agenda te plaatsen. De zaak was afgehandeld in de commissie en bij tijdige stemming zouden probleemloos enkele bepalingen, zoals voorzien, tegen 1 september in werking treden. Van Rompuy maakte als voorzitter van de commissie Financiën de opmerking dat als de stem-

ming wordt uitgesteld naar september er dus een probleem is met de uitvoering van de nieuwe wet.

In de Conferentie der voorzitters was daarover echter geen consensus bereikt, omdat Kristof Calvo van Groen het daar om onbekende redenen niet mee eens was en pleitte voor uitstel van stemming. Toen Calvo daarmee geconfronteerd werd door Kamervoorzitter Bracke, werd hij zoals gewoonlijk venijnig en lastig. Bracke stelde dan voor bij consensus van de Kamer het ontwerp alsnog te laten agenderen. Calvo bleef moeilijk doen door te stellen dat hij het ‘tegen morgen’ ging bekijken. En dat deed zijne excellentie, want donderdag werd het dan toch aan de agenda toegevoegd, weliswaar nadat het groene ego had laten weten dat hij voor zoiets voortaan op voorhand wil gebeld worden en daar niet mee wil geconfronteerd worden aan het begin van de zitting. Wie denkt dat ventje wel dat hij is?!

De klad zat erin Vorige woensdag en donderdag lagen stapels wetsontwerpen en wetsvoorstellen - enkele kilo’s papier - klaar om nog snel ‘besproken’ en gestemd te worden. Het is een slechte gewoonte geworden om dat allemaal tijdens de eindspurt op de agenda te plaatsen. Echt veel aandacht is er niet meer voor, en de ‘besprekingen’ zijn vaak beperkt tot het nog eens aflezen van het partijstandpunt. Er is amper interesse, want tijdens die lange zittingen zijn er heel vaak maar weinig parlementsleden aanwezig in het halfrond. Het stemquorum wordt dikwijls niet eens gehaald. De meesten duiken pas weer op bij de eindstemmingen om gedwee en zonder morren hetzelfde knopje als de fractieleider in te drukken.

Donderdag moest de plenaire vergadering zelfs een tijd geschorst worden omdat er zelfs geen ministers meer aanwezig waren. De klad zat er duidelijk in, want op woensdag viel in het Paleis der Natie herhaaldelijk een deel van de verlichting uit…

Twee regeringen Hendrik Vuye (ex-N-VA) ziet twee regeringen. Ten eerste de regering-Francken en ten tweede de regering-Michel. De regeringFrancken: de Operatie Sophia in de Middellandse Zee is waanzin! De regering-Michel: minister Vandeput stuurt toch het fregat Louise-Marie. De regering-Francken: UNIA, wat is dat? De regering-Michel: opnieuw een miljoenensubsidie naar UNIA. Vuye was in zijn sas toen hij deze vergelijkingen kon maken, want hij zag dat dat op de banken van zijn vroegere partij erg vervelend overkwam. Twitteren met gespierde taal is voor Theo Francken duidelijk gemakkelijker dan een en ander ook echt uit te voeren. Of tegen te houden…

De pen neer!

En dan volgde het ‘moment suprême’, waarop schoolmeester Bracke de werkzaamheden afsloot en de grote vakantie aankondigde. Plots was ’s lands belang vergeten en stoven de praatbarakkers huiswaarts en vaak land-uitwaarts. Dit is ook het moment waarop uw wekelijkse ‘roddelaar van dienst’ zijn pen neerlegt en zijn inktpotten gaat uitkuisen. Ik wens u allen een zalige vakantie. Tot in september, bij de ‘hervatting der werkzaamheden’, wanneer de karakteriële politici opnieuw verzamelen blazen.

Actueel

27 juli 2017

al dan niet gaat om een structureel signaal.

Schiet niet op de thermometer

Wat zijn de partijen waard?

Vindt u peilingen onzin? Dan hebt u ongelijk, want ze bestaan. Na de vakantie zal de geur van politieke nervositeit sterk toenemen. Sterker nog dan de voorbije jaren. Twee verkiezingsjaren werpen zich zonder pardon voor de voeten van de partijen, analisten en commentatoren. In het najaar volgen de peilingen mekaar snel op. Niet als glazen bollen waarin we kunnen zien waar de electorale tweetrapsraket van 2018 (lokaal) en 2019 (regionaal, landelijk, Europees) zullen landen.

Maar als thermometers of barometers die de politieke temperatuur en druk meten. Bij wijze van opfrissing (of opwarming) kijken we deze week even achterom.

Voor de critici vooraf dit: de drie onderzoeksbureaus (TNS, Ipsos en Dedicated) werken ernstig, ook al is de methodiek nooit perfect. Politici en analisten slurpen resultaten, bedrijven willen scoren. Onzin afleveren zou commerciële zelfmoord zijn. Bij de verkiezingen van de jongste tien jaar zaten de daaraan voorafgaande peilingen - bij ons toch zelden fout.

Er zijn nog altijd drie grote peilingen in dit land: die van VRT/DS (werkend met TNS), die van LLB/RTBf (werkend met Dedicated) en die van VTM/RTL/HLN/LS (werkend met Ipsos).

Jawel, er zijn verschillen tussen de resultaten onderling, maar die zijn relatief beperkt.

Wat vooral opvalt: bij VRT/DS scoort Vlaams Belang steevast wat lager (7-8 procent), dan bij de twee andere (10 tot bijna 14 procent).

Doelbewust, wordt al eens gezegd. Wellicht is dat eerder een kwestie van methodiek. Bovendien: het was TNS dat voor VRT/DS in 2012 het accuraatst de superlage verkiezingsuitslag van Vlaams Belang aangaf. Als er al twijfel is, laat ons die dan vooral plaatsen bij de soms hilarische “interpretaties” van de cijfers door politici en commentatoren.

Terugblik Na de recordscore van de N-VA in 2014 (32,4 procent) volgden een kleine twintig peilingen waarin die partij een vijftal procent lager scoorde. Geen tram 3 meer voor De Wever, het is absoluut geen nieuws. Amusant om zien hoe de kranten toch telkens opnieuw de “achteruitgang” van de N-VA benadrukken.

Behoorlijk gretig wordt al eens gesproken over de grote sprong voorwaarts van Groen en in mindere mate ook van de remonte van Vlaams Belang. In vergelijking met de uitslag

van 2014 is ook die tendens inderdaad redelijk structureel, maar evenmin nieuw. Het gaat om enkele procentpunten voor beide partijen.

Hiermee sluiten ze aan bij de karavaan van de traditionele partijen.

Voor wie het de voorbije jaren niet zou hebben gemerkt: die karavaan staat op parking 10-20. CD&V in de zone 15-20 procent (2014: 18,6 procent) , nog wat alleen in de wind, al de rest in de zone 10-15. Voegen we hier nog de recente en voorlopig éénmalige klap voor de sp.a aan toe, dan hebben we de essentie gehad. De interpretatie ervan, da’s een ander verhaal.

Januari: VTM/HLN De peiling van VTM en Het Laatste Nieuws in januari was op het eerste gezicht een bevestiging van tendensen, die in de herfst van vorig jaar al duidelijk waren. Een bevestiging van de opkomst van de PTB in Wallonië en twee prikjes in Vlaanderen, meer niet.

Eén: CD&V dook met 14,9 procent – pas voor een tweede keer in de partijgeschiedenis - onder de 15 procent. De partij, al behoorlijk geknipt aan de Vlaamsgezinde rechterflank, lekt ook aan haar linkerflank. Van Beweging. net richting Groen, dat aandikte tot 12,2 procent. Dat laatste werd uitgeroepen tot groot nieuws, maar Groen zat voordien al tien peilingen lang boven de tien procent.

Twee: de PVDA, bestraald door het zonlicht van de media en van PTB-leider Raoul, haalde dan weer met 5,4 procent voor het eerst (even) de kiesdrempel. “Donkerrood wint in de grote peiling”, kopte VTM nogal ridicuul boven haar wereldnieuws. Maar de vlieger van de Waalse communisten komt in Vlaanderen niet structureel van de grond. Wie daar het meest mee verveeld zit, zijn socialisten en groenen natuurlijk.

Volgende peilingen tonen aan dat het in beide gevallen (nog) niet duidelijk is of het

Maart: RTBf/La Libre In maart was er de voorlopig jongste peiling van RTBf en La Libre Belgique. Onder de taalgrens bleef de aarde schuiven, maar in Vlaanderen bewoog er andermaal niets, tot frustratie van nogal wat politici en commentatoren.

De N-VA (28 procent) op eenzame hoogte, de andere partijen op hun parking.

In Wallonië daarentegen ging de bellenman rond. Voor het eerst in de geschiedenis worden de PTB-communisten (20,5 procent) er groter dan de socialisten van PS (20 procent).

Een curiosum in de 21ste eeuw.

Slecht nieuws voor De Wever omdat de N-VA aan de kant kan worden gezet? Of goed nieuws omdat wordt bevestigd wat hij al zo vaak had gezegd “Wallonië wil linksaf, Vlaanderen rechtsaf”?

Maart: stadspeilingen HLN In maart worden peilingen gehouden in Gent en Antwerpen. Stadspeilingen zijn risky business, schreef Jan Segers in Het Laatste Nieuws. Niet zonder reden. In de peiling van zijn krant werd de N-VA in Antwerpen op 29,3 geprikt (tegenover 37,7 bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen in 2012). Maar een paar maanden later mag De Wever volgens een peiling uitgevoerd op vraag van Groen dan toch weer rekenen op 33,3 procent… Risky business… We komen daar in een volgende bijdrage nog op terug.

Maart/april: DS/VRT In de vroege lente pakte ook De Standaard uit met de resultaten van haar (telefonische) peiling. Niet helemaal onverwacht gebeurde dat met vreugde om een nieuw record voor Groen (14,7 procent), een plots weer onderkoelde score voor Vlaams Belang (7,8 procent), maar vooral met dwaze conclusies over de N-VA. “De N-VA zelf blijft verder terrein verliezen”, schrijft Karel Verhoeven. Voor De Standaard is de partij “de eerste vijver geworden waaruit andere partijen kiezers kunnen vissen”, en dat is “een gevolg van de regeringsdeelname en foute strategische keuzes”. Dat is zelfs niet eens waar voor zijn eigen peilingen. In alle peilingen van DS/VRT van 2016 scoorde de N-VA om en bij de 27 procent, so what’s the news, Charlie? …

Andere media volgen kritiekloos de duiding van DS/VRT: “Averij”, schreef Liesbeth Van Impe in Het Nieuwsblad. De N-VA boet “significant aan populariteit in”, lazen we in Metro.

5

“Groen blijft stemmen winnen, terwijl N-VA peiling na peiling in dalende lijn zit”, noteerde GVA. Dat is dus niet correct. Worden journalisten zo slecht betaald dat ze dit niet eens kunnen nakijken?

Juni: peiling MR Omdat de politieke barometer van RTBFLa Libre (marktonderzoeksbureau Dedicated Research), de laatste voor de vakantie, verschoven werd van juli naar september had MR dan maar zelf een peiling besteld. Ze werd uitgevoerd tussen 23 en 27 juni door hetzelfde bureau. Sudpresse en L’Echo publiceerden begin deze maand de “uitgelekte” resultaten.

De peiling werd ook uitgevoerd in Vlaanderen. Alweer weinig nieuws voor N-VA (27%), CD&V (16,9%). Open Vld (12,7%). Evenmin voor Groen (12,5%) en Vlaams Belang (11,7).

Het vermelden waard is alleen dat de sp.a met 9,5 procent tgo 14 procent in 2014 – nooit onder de 13 procent bij alle voorgaande peilingen – nu onder de 10 procent zou zakken, terwijl de PVDA in Vlaanderen enkele procenten zou winnen en met 7,3 procent (2,8 in 2014) nu fors boven de kiesdrempel zou landen.

Over de opvallende resultaten voor Wallonië, met voorop de tuimelperte van de PS (nog 17,9 procent waard tgo 30,9 in 2014) en de megascore van PTB (24,4 procent tgo 5,8 procent in 2014) hebben we het een volgende keer. Meer dan 5 procent winst voor Ecolo en bijna 7 procent verlies voor CdH, ook dat klinkt spectaculair.

Veel commentatoren wezen erop dat de sterkte van de PTB de PS incontournable zou maken voor een volgende regeringsvorming.

“Geen goed nieuws voor N-VA”, aldus politicoloog Carl Devos.

We twijfelen daaraan. Links is in Vlaanderen kansloos en de politieke kloof in dit land wordt met de dag nog dieper. Wallonië staat op zijn kop, Vlaanderen niet. Dat is het grote gelijk van Vlaanderen. De peilingen bevestigen de verschillen.

Ze zijn er op cultureel vlak (“Het Waalse publiek kijkt naar Franse media en wat in Parijs gebeurt, sijpelt door in Charleroi, Luik en Bergen”, aldus Béatrice Delvaux van Le Soir), op economisch vlak (in Knack gaven Walter Pauli en Ewald Pironet een mooie opsomming van verschillen inzake economische groei, export, werkloosheidscijfers, enz…) en op politiek vlak. Het moet sinds het vertrek van Manu Ruys geleden zijn dat De Standaard daar nog eens helder over berichtte…

Anja Pieters

De BBC betaalt te veel In tegenstelling tot België is Groot-Brittannië een echte democratie, waar verantwoord wordt omgaan met belastinggeld en openheid over wie daarvan hoeveel ontvangt niet alleen worden aangekondigd na elk nieuw schandaal, maar effectief in praktijk worden gebracht. Daarom publiceerde de Britse staatsomroep BBC vorige week op haar webstek een lijst met daarop de namen van alle personeelsleden en medewerkers die meer dan 150.000 pond per jaar verdienen.

Vooral de lengte van de lijst is indrukwekkend: tientallen en tientallen bestuursleden, directeurs, presentatoren, en acteurs komen in de lijst voor, met bedragen die hoegenaamd niet beperkt blijven tot 150.000 pond: sommigen zien hun jaarwedde vlotjes oplopen tot 250.000 pond, dat is liefst 280.000 euro.

De klassieke pers bracht het nieuws zoals gebruikelijk, door radicaal te focussen op de bijzaak en de hoofdzaak te negeren. Het feit waarover we ons ontzettend zouden moeten opwinden, is het feit dat… in de lijst minder vrouwen dan mannen staan. Wat daarvan de relevantie is, ontgaat ons volkomen. Tenzij men beweert dat er een geheim mannelijk complot bestaat tegen vrouwen, wat dus niet het geval is, is dat het gevolg van verhoudingen en carrièrekeuzes in het verleden die zichzelf in gans West-Europa vanzelf aan het rechtzetten zijn. Much ado about nothing. De relevante vraag is: waarom moet in een volwassen West-Europese democratie de staat miljarden aan belastinggeld uitgeven om acteurs en presentatoren een kolossale wedde te betalen?

De voorspelbare reactie van de BBC was: dit zijn marktconforme prijzen die noodzakelijk zijn om toptalent bij ons te houden en ze niet naar de commerciële concurrentie te zien vertrekken. Maar nog afgezien van de vraag of dit waar is: als een commerciële zender met private middelen bereid is torenhoge bedragen te betalen aan mensen met talent, is het dan

de taak van de overheid dat te verhinderen, met geld dat kan gebruikt worden voor ziekenzorg, bejaardenhulp, armoedebestrijding, landsverdediging of infrastructuur? Het blijft in het medialand van West-Europa een van de grote taboevragen.

En de VRT? Naar aanleiding van de BBC-cijfers bleef het in Vlaanderen oorverdovend stil. Dat is vreemd.

Zou het niet bijzonder interessant zijn te weten hoeveel van ons belastinggeld bij de fors overgesubsidieerde VRT wordt weggegooid aan een Ben Crabbé, of een rooie Martine Tanghe?

Het enige wat we momenteel weten, is dat de grote baas van de VRT jaarlijks zowat 250.000 euro op zak steekt, en dat de zes directieleden samen bijna 1.000.000 euro verdienen. Tegen de bekendmaking van die cijfers heeft de VRT zich jarenlang met hand en tand verzet. Pas toen een burger tegen de weigering van de VRT naar de Raad van State trok, werden de cijfers door de VRT bekendgemaakt. De wereld op zijn kop: openbare instellingen zouden hun gebruik van belastinggeld transparant moeten publiceren, en niet enkel wanneer ze daartoe door rechtbanken gedwongen worden. En waarom zouden we niet mogen weten hoeveel de VRT betaalt aan zijn ‘toptalenten’?

Wellicht omdat in het lijstje ‘toptalenten’, naar goede Vlaamse gewoonte, figuren staan die niet zozeer veel talent, maar de juiste politieke kleur hebben…

Geen lezing met Dawkins Bij sommige Amerikaanse universiteiten is de politieke correctheid van die aard dat bijna niemand nog wordt toegelaten om een lezing te geven. Altijd is er wel iemand op zijn tenen getrapt door de spreker, en wordt de lezing al op voorhand afgelast. Het overkwam ook de atheïstische wetenschapper Richard Dawkins aan de universiteit van Berkeley, inmiddels berucht om haar ongeëvenaarde benepenheid. Een radiostation had Dawkins uitgenodigd voor een babbel over zijn laatste boek, maar stuurde even voordien aan al diegenen die een ticket hadden gekocht een mailtje dat het evenement niet zou plaatsvinden. De organisatoren hadden namelijk “ontdekt dat Dawkins zoveel mensen had gekwetst en beledigd met zijn tweets en opmerkingen over de islam”. Tja, als fervente atheïst wil Dawkins wel eens kritisch uit de hoek komen als het over religie gaat, of dat nu het christendom is of de islam. Van zijn commentaren op het christendom liggen ze in Berkeley allicht niet wakker, maar de muzelmannen verdienen op alle vlakken bescherming. Dus ook tegen de onwelgevallige woorden van een wetenschapper als Dawkins. Hij mocht onverrichter zake weer naar huis.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Et nunc Bruxellas?

27 juli 2017 Hasselt

Een maand vakantie, AOC-aanvraag een maand stil Het Sloveense VLM Airlines, dat voor honderd procent in handen is van SHS Antwerp Aviation, diende in januari 2017 een AOC-aanvraag (vliegvergunning) in bij het Sloveense ministerie van Infrastructuur. Die AOC werd afgeleverd op 10 mei 2017. Dus na amper vijf maanden.

Als het belang van de res publica voor mens en samenleving niet zo groot was, hadden we onze lachspieren de vrije loop kunnen laten gaan bij wat zich al enkele weken afspeelt (of net niet) in de Brusselse politieke fauna.

Verenigd door taal en vele belangen, zij het soms meer via de obligate retoriek dan de reële inhoud, blijkt steeds meer hoe de Brusselse politieke arena verschilt van de Waalse.

“Fuif homo missies a deo” staat op de crypte van Jan van Oostenrijk in het Spaanse Escorial: er was een man gezonden door God. We betwijfelen of op termijn soortgelijke woorden op het graf van cdH-voorzitter Lutgen zullen te lezen staan.

Het minste wat gezegd kan worden, is dat hij een steen in de kikkerpoel gooide. Ietwat anders dan Jan van Oostenrijk, de held van de zeeslag van Lepanto, die in 1571 de Ottomaanse vloot in de pan hakte. Mogelijk hakte Lutgen zijn eigen partij wel in mootjes...

De aanvraag voor een Belgische AOC werd door SHS Antwerp Aviation in september van vorig jaar (2016) al ingediend bij de Federale Overheidsdienst Mobiliteit. De procedure is nog steeds lopende. Omdat een van de ambtenaren onlangs een maand met vakantie ging, lag de aanvraag voor een maand stil.

“Toch blijven wij niet bij de pakken zitten en maken intussen gebruik van de vliegrechten die de Sloveense AOC van VLM Airlines d.d. ons biedt”, zeggen de mensen van de nieuwe VLM. “Onze vestiging op de luchthaven van Antwerpen verleent volop administratieve, commerciële en technische ondersteuning aan onze

vluchtoperaties in Zuid-Europa”, aldus Harm Prins, CEO van SHS Antwerp Aviation.

Hij voegt eraan toe: “Op dit ogenblik zijn bij VLM Airlines ruim 55 mensen aan de slag, van wie 45 in België. Dat hadden er gemakkelijk al een paar honderd meer kunnen zijn, indien we ook over de Belgische AOC zouden beschikken”.

SHS Antwerp Aviation en VLM Airlines d.d. zullen later dit jaar onder een gemeenschappelijke merknaam, ‘VLM Airlines’, ook vanuit Antwerpen, nog meer lijnvluchten aanbieden.

Sd L

N-VA-alternatief En ja, wat gebeurt daar. Er is een meerderheid nodig, en die is er. Abstractie makend van Open Vld vind je er de socialistische en christendemocratische familie in terug. Precies zoals aan Franstalige kant, waar de MR in de oppositie zit. De Vlaamse liberalen zitten echter als belangrijkste Vlaamse formatie in een comfortzone.

Besturen zonder hen is ondenkbaar, alleen is het hem Guy Vanhengel om iets anders te doen: het lot van zijn objectieve bondgenoot Rudi Vervoort, gemeentegenoot (Vanhengel is kandidaat op diens burgemeesterslijst) en tot nader order Brussels minister-president. Alles bij het oude laten betekent dat hij zijn termijn de komende twee jaar kan uitdoen, waarna weer een nieuw politiek tijdperk aanbreekt.

Aan Vlaamse kant is er slechts één alternatief voor de huidige meerderheid. Wil men de sp.a eruit, in het zog van de PS, dan kan die leemte enkel ingevuld worden door – o gruwel – de N-VA. Hij pakte ermee uit in La Libre Belgique, maar het kleinste kind weet dat dit pure fictie is.

Vanhengel en de Brusselse N-VA-voorman Johan van den Driessche kunnen mekaars bloed wel drinken (soms lijkt het of alle aversie zich rond dat dossier van het Eurostadion kristalliseert). Een dubbele meerderheid, misschien. Maar het is aan Franstalige kant dat de Lutgen-pil geslikt zal moeten worden.

KNIN.

Vreemde culturen In de wijk Kolderbos (Genk) ontstond paniek toen buurtbewoners een huilend kindje van twee jaar op de rand van een plat dak zagen staan. Eerst dacht men dat het kindje over de reling van het appartement gekropen was, maar dat bleek niet zo. De Pakistaanse ouders hadden hun kind over de reling geplaatst omdat het stout was. Ze waren zich van geen kwaad bewust. De erbij gehaalde politie maakte een pv op en bezorgde dat aan de sectie Jeugd en Gezin van het parket, dat een onderzoek zal uitvoeren. De foto van de peuter op het dak lokte geschokte reacties uit op Facebook.

Schoolstrijd

Défi is incontournable Maar terug naar de theatrale inkleding van deze vakantieperiode. Het nummertje van Lutgen was voor de Waalse politiek bestemd. Hij voelde aan dat een meerderheidswissel mogelijk was, wat hopelijk zou uitmonden in een electoraal resultaat voor zijn partij dat hoger ligt dan de belabberde peilingen suggereren: onder de tien percent, goed voor amper vier Kamerzetels. En wat blijkt? Misschien brengt 21 juli hen tot andere gedachten, maar vlak voor we onze vakantie aanvatten, blijkt een MRcdH-regering in Wallonië een “kwestie van weken, mogelijk dagen te zijn”. En Brussel in dit verhaal? Tja, Brussel. Zoveel complexer en vooral zo ver van Bastogne.

Sommigen lijken zich wel te verheugen in de patstelling, anderen iets minder. Tot de eerste groep behoort DéFi. Nu al maken de ex-FDF’ers deel uit van de Brusselse meerderheid, en in een scenario zonder PS zijn ze incontournable. De grijns op Maingains gelaat begint stilaan wel erg brede contouren aan te nemen. Hij wees er fijntjes op dat je in Brussel met een dubbele meerderheid moet werken (dat we het net van hem moeten horen), maar vergis u niet: dit was politiek gezien olie op het vuur, geen plotse bekommernis voor hetgeen in de Nederlandstalige taalgroep plaatsvindt.

Het stadsbestuur van Hasselt kan geen aannemers vinden voor de heraanleg van de Grote Markt. “Er schreven maar twee aannemers in en die waren veel te duur, zeker geen marktconforme prijzen”, meldde schepen Michel Froidmont (sp.a). Stadsingenieur Marc Swyngedouw zei: “De meeste aannemers zijn momenteel overbevraagd.” Wat een geweldige verkiezingsstunt moest worden, de heropening van de vernieuwde Grote Markt vlak voor de verkiezingen, gaat niet door. Chris Slaets, directeur van de Limburgse Confederatie Bouw herkende een steeds weerkerend fenomeen. “De steden en gemeenten concentreren nog altijd de belangrijkste werken in de laatste jaren voor de verkiezingen.”

Groen voor het volk

De N-VA heeft een wetsvoorstel ingediend om meer dan de helft van het - 180 hectare tellende - Park van Laken open te stellen voor het publiek. Hiermee willen de indieners, Kamerlid Peter Buysrogge, en Brussels Parlementslid Cieltje van Achter, het te lage aandeel van openbaar groen, vooral in het noorden van Brussel, wegwerken. Dit had eigenlijk al 108 jaar geleden moeten gebeuren, na het overlijden van Leopold II. De N-VA heeft vastgesteld dat op grond van wetgeving uit 1903 een groot deel van het koninklijk park al meer dan honderd jaar geleden had moeten opengesteld worden, na het overlijden van koning Leopold II. Bij de Koninklijke Schenking was het koninklijk vruchtgebruik op de gronden in Laken namelijk enkel voorzien voor Leopold II zelf, maar niet voor de troonopvolgers. De koninklijke familie is zich steeds het park blijven toe-eigenen. De N-VA wil daar nu verandering in brengen.

Het volledige park en de gebouwen (het paleis, de koninklijke serres, de chalets) zijn vandaag al honderd procent staatseigendom, ter beschikking gesteld aan de koning.

Het beheer wordt gevoerd via de Koninklijke

Schenking en de Regie der Gebouwen, twee staatsinstellingen.

Voor het volledige domein wordt gekozen om terug te keren naar de basis, en de omtrekken van 1830 terug in voege te laten treden. Zo blijft de erfgoedwaarde van het kasteeldomein als landschapshistorische eenheid intact, en kan men door die indeling rekenen op een efficiënte plaatsing van de veiligheidssystemen.

Wie vreest dat de koninklijke familie geen beschikking meer zal hebben over een eigen tuin, moet geen angst hebben: meer dan 60 hectare van het park blijft voor de koning, het equivalent van 90 voetbalvelden, dus nog steeds groot genoeg om te joggen of de hond uit te laten.

“Collard of Barabas? Barabas!” Wie herinnert zich niet de betogingen, vooral van 1955 toen minister van Onderwijs Leo Collard probeerde de subsidies van het vrij onderwijs te verminderen, zodat de rijksscholen interessanter werden. Er kwam een einde aan op 20 november 1958 met het schoolpact, waar onder meer in stond dat geen inschrijvingsgeld meer zou gevraagd worden voor het vrij secundair onderwijs. In Brugge is al maanden een kleinere schoolstrijd bezig in het stedelijk conservatorium. Pablo Annys, de kersverse schepen van Onderwijs, zag zich zelfs genoodzaakt de huidige directeur, Gunter Carlier, talentvolle trombonist van Anima Eterna, met onmiddellijke ingang te ontslaan omdat er een vertrouwensbreuk is. De leerkrachten voelen zich buitenspel gezet bij het doordrukken van een nieuw examenreglement. Er ontstonden twee clans en het aantal leerlingen daalde spectaculair. Men is dringend op zoek naar een nieuwe directeur die de scherven kan lijmen.

Vervelende oorlogsresten Tussen het vasteland en Groot-Brittannië komt een eerste onderzeese stroomverbinding, twee tot drie meter diep in de bodem van de Noordzee. Met de middelen waarover men nu beschikt en wetende dat Vlamingen en Nederlanders wereldwijd erkend worden als koplopers op gebied van immense (onder) waterwerken, zou dat een gemakkelijke klus moeten zijn. Helaas is dat niet zo! Een Noors schip is momenteel op zoek naar bommen, mijnen en oorlogstuig van de voorbije oorlogen op het traject waar de kabel moet komen.

Niet onnodig en niet vergeefs, want op het Belgische gedeelte werden al 17 bommen en mijnen ontdekt, 4 in het Franse en 7 in het Britse.

Bij vondsten worden de militaire diensten ingeschakeld om het tuig onschadelijk te maken.

Geens heeft te weinig “dienders” Wij hebben minister van Justitie Koen Geens altijd een serieuze mens gevonden. Hij zegt alles op een rustige, bezadigde toon. Hij blinkt gewoonlijk uit met fijne humor, die nooit kwetsend is. Daarom viel ons zijn reactie op de bemerkingen van de Antwerpse burgemeester Bart de Wever lelijk tegen.

Die beweerde dat door een gebrek aan investeringen in de veiligheid van de Antwerpse justitiepaleizen er geen veiligheid is.

Twee gedetineerden konden vorige week ontsnappen, toen zij vanuit de Begijnenstraat door de Antwerpse politie werden overgebracht naar het hof van beroep op de Waalse Kaai. De Wever noemde dat een dieptepunt omdat het veiligheidskorps van Justitie onderbemand is. De Antwerpse burgemeester werd voordien al bijgetreden door de eerste voorzitter van het hof van beroep in Antwerpen, Bruno Luyten. Die haalde uit naar de justitieminister omdat die volgens hem “niets zou ondernemen om de personeelsproblematiek op te lossen, ondanks herhaalde waarschuwingen”.

En inderdaad: het gebrek aan voldoende veiligheidspersoneel bij het gerecht is een oud zeer. De Wever zei: “Er zijn ons in elf jaar geleden al 77 mensen toegezegd - toen nog door mevrouw Onkelinx - maar men heeft dat nooit ingevuld. In theorie is men nooit verder geraakt dan 36 en daarvan waren er vorige week welgeteld vier. Als ik dan de minister hoor zeggen dat het een gedeelde verantwoordelijkheid is, dat ook de lokale politie iets moet doen, dan vind ik dat er erg ver over.

Wij doen eigenlijk alles al.”

Ook Jan Jambon viel De Wever bij: “Minister Geens zegt dat hij in het totaal 420 mensen ter beschikking heeft voor het veiligheidskorps. Maar volgens een schatting van de diensten van Binnenlandse Zaken is er nood

aan meer dan 800 mensen voor het transport van gevangenen.” Geens reageerde op de aantijgingen. Hij zei op Radio 1 dat er bij De Wever een misverstand heerst over de taakverdeling tussen de lokale politie en het veiligheidskorps van Justitie. Volgens hem zijn de wettelijke bepalingen duidelijk: “De lokale politie is, in samenwerking met de federale politie, verantwoordelijk voor het transport van gevangenen. Het veiligheidskorps van Justitie kan een ondersteuning vormen.”

De Wever kaatste de bal weer terug. Volgens hem zet de Antwerpse lokale politie momenteel al permanent 41 agenten in voor werk dat door Justitie zou moeten worden uitgevoerd. “In Brussel zorgt Justitie er daarentegen wel voor dat het veiligheidskorps volledig volzet is.” In Antwerpen kan dat niet en slagen (geboeide) gevangenen er zonder meer in de biezen te pakken. En dat allemaal omdat de “minzame” Koen Geens niet wil toegeven dat hij te weinig “dienders” heeft.

Pagadder

7

Onze naaste buren

27 juli 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Het bedelaarsleger

Jeanine Plasschaert is de Nederlandse minister van Defensie. In nevenberoep is ze feministe. Zodanig feministe dat ze zich liever met de naam van haar man tooit dan met haar eigen naam.

Een dienstweigeraar als defensieminister

Armoe troef

Minister Hennis-Plasschaert poseerde een tijd geleden apetrots met vier andere vrouwelijke ministers van Defensie in de NAVO, want ook Duitsland, Italië, Noorwegen en Albanië hadden een vrouw op landsverdediging. Meesmuilend werd er achter hun rug gezegd dat je zelden zo’n beeld van politieke incompetentie bij elkaar zag, want geen van de dames had het minste benul van wat soldaat zijn betekent. Heel eerlijk is dat niet, want het gros van de mannelijke ministers kent even weinig van zijn departement bij de aanvang van zijn ministerschap, dat meestal alleen verworven is door messen in de rug van partijgenoten te steken. Alleen zie je minder op hun gezicht dat ze niets van hun beleidstaak kennen.

Het kan trouwens veel erger dan bij Hennis. De Nederlandse minister van Defensie tussen 1989 en 1994 was Relus ter Beek en dat heerschap ging er trots op dat hij dienstweigeraar was geweest; socialist natuurlijk. Het was geen toeval dat die idioot de eerste verantwoordelijke was voor de uitzending van het kleine en slecht bewapende Nederlands bataljon dat het drama in Srebrenica meemaakte. Ter Beek liet zich na zijn ministerschap aanstellen tot commissaris van de koningin (gouverneur) in zijn thuisprovincie. Zijn belangrijkste wapenfeit: de start van de Ronde van Spanje van 2009 in Drenthe.

Hennis heeft geen idee van de praktische kant van het soldatenleven, maar als VVD’ster behoort ze tot een partij die niet per definitie het pacifisme predikt. Toch heeft zij verder het mes gezet in de uitgaven, waardoor het Nederlandse leger de bijnaam heeft van “Beggar’s Army” (bedelaarsleger). Nederland kan niet langer IS bombarderen en heeft die klus volledig overgelaten aan de Belgische luchtmacht. Soldaten moeten “pang” roepen in plaats van te schieten en delen helmen.

Het leger bezat ooit 900 tanks en doet het nu met 18, maar die zijn Duits eigendom en worden geleased.

Hennis heeft wel veel tijd besteed aan een belangrijke principiële zaak: de gelijkberechtiging van vrouwen bij het leger.

Na een lange en intense discussie kreeg ze ten slotte haar zin.

Vrouwen mochten voortaan hun intrede doen in het voorlaatste mannenbastion: het Korps Mariniers, de zeesoldaten. Akkoord, ze moesten dan wel dezelfde fysieke proeven afleggen als mannelijke kandidaten, maar meestal is daar een beproefd middel voor. Men verlaagt drastisch de eisen voor de mannen, zodat vrouwen ook een kans krijgen, en men poneert dan trots dat alle discriminatie de wereld uit is. Het Korps Mariniers deed dat niet en geen enkele vrouw slaagde in de keuring. Defensiespecialist Mat Herben (opvolger van

Pim Fortuijn) stelde: “Een enorme verspilling van tijd en energie ter wille van politieke correctheid”, want iedereen met wat gezond verstand kon het resultaat voorspellen, gezien de mindere spierkracht en longinhoud van een vrouw. Overigens, ook het grootste deel van de jonge mannelijke Nederlanders slaagde niet in de proeven.

Geen vrouwen in onderzeeërs Officieel is er nu maar één wapen waar vrouwen niet welkom zijn: onderzeeërs. Nederland heeft er vier, van het type Walrus dat uit 1987 dateert, en die worden nu gemoderniseerd, zodat ze zeker tot 2025 kunnen varen. Het is er zo krap dat gezamenlijk douchen noodzakelijk is, dat zeelui met vier in één bunker slapen en lange mensen een gat in het voeteneinde van hun bed maken. Maar Defensie heeft toch al aangekondigd dat vrouwen in eventuele nieuwe onderzeeërs - als die er ooit komen - ook een plekje moeten krijgen.

Hennis heeft alvast een politiek akkoord dat 2,5 miljard euro gereserveerd wordt voor het project, al weet iedereen dat dit te weinig is. De minister staat wel radicaal achter de aanschaf van de JointStrikeFighter (de F35) ondanks budgettaire en financiële problemen. Maar de liberale politica weet ook dat een exportland als Nederland Amerikaanse toestellen moet kopen als verzekeringspremie, zodat de Amerikanen met hun vloten de zeestraten blijven beveiligen. Vlaanderen kan haar Willem de Prater best volgen.

“Et kan nie anders of op ‘t stadhuis zijn ze zot” “Vroeger was het normaal dat muziek maatschappijkritisch is. Sinds progressieve partijen aan de macht zijn is dat niet meer zo. Want dan ben je direct rechts, racistisch of gelijk wat.” Aan het woord is Gentenaar en zanger Kurt Burgelman. (HLN 18/07/2017, ‘Geen revolutie, maar het is tenminste iets’). “Wel, ik trek het mij niet aan. Ik wil niet politiek gerecupereerd worden. Daar gaat het niet over. Het doet alleen pijn dat mijn stad wordt kapot gemaakt, en daar zing ik over.”

En zingen deed hij, op de Gentse Feesten nog wel, waar hij de toeschouwers verraste met een straf liedje tegen het circulatieplan.

Het werd geweldig goed onthaald. Zinnen als “Gent ligt vol mee ruuje strepe, precies den Berlijnse Muur” en “et kan nie anders of op ‘t stadhuis zijn ze zot” kregen de toeschouwers aan het lachen en applaudisseren. Zo draaiden zelfs de Gentse Feesten uit op een discussie over het mobiliteitsbeleid. De kranten konden niet anders dan over het lied berichten. Het Nieuwsblad bracht één zinnetje, Het Laatste Nieuws bracht een heel interview met de zanger en de tekst van het lied. Op het stadhuis lachten ze zuur. Politiek dodelijk is dat.

De zogezegde linkse kritische stemmen in Gent zijn allang een verlengstuk van het socialistische beleid. Muzikanten en andere artiesten, van de Vieze Gasten tot Victoria Deluxe, van De Centrale tot De Vooruit en tientallen kleinere gezelschappen, zijn allemaal dikke maatjes met het stadsbestuur. Sinds Groen meebestuurt, gaat dat ook op voor de ecologisten zoals het Gents Milieu Front en Lab van Troje. Protesteren mag je in Gent tegen van

alles en nog wat, tegen de banken, tegen oorlog, tegen discriminatie, tegen fascisme, tegen Theo Francken… je krijgt van de stad daarvoor subsidies of zelfs een loon.

Protesteren tegen het beleid van Stad Gent, dat is een heel ander paar mouwen. Burgelman heeft gelijk. Wie het niet eens is met het stadsbestuur wordt weggezet als ouderwets, verzuurd of rechts. Er zal wel geprobeerd worden om zijn protestlied weg te lachen. Er is al een ‘tegenlied’, eentje pro het circulatieplan, niet toevallig gezongen door een lid van Groen met een mooie baan bij het stedelijk onderwijs. Maar de onvrede over het circulatieplan zit diep. Het zal meer vragen dan wat propaganda en wat gepruts aan het plan om dat op te lossen. Op het stadhuis hebben ze nog even tijd.

Nog veertien maanden tot aan de verkiezingen.

Gent kraakstad Een vroegere feestzaal in het Maaltepark wordt al drie maanden gekraakt door een groep Roma. De nutsleidingen zijn afgesloten, op bevel van de stad. Het heeft er gebrand, het gebouw is in slechte staat. Maar de bur-

gemeester kan niets doen. Dit is een gebouw in een openbaar park, niet bestemd om in te wonen, zonder water of elektriciteit, onveilig… en nog kan de burgemeester niet optreden? Gent doet weer zijn reputatie van kraakstad alle eer aan. Om en bij de driehonderd kraakpanden zijn er in onze stad. Wij hoorden op één week tijd van drie mensen hoe zij in een leegstaande woning in hun buurt krakers zagen rondneuzen of binnenbreken.

Er zijn van die hardnekkige stadsverhalen

MR-cdH-coalitie kwam er onder electorale druk Dat MR en cdH elkaar een maand na de ‘coup’ van cdH-voorzitter Benoît Lutgen tegen de PS gevonden hebben, om een Waalse regering te vormen, komt door druk van buitenaf. Al een tijd doen verhalen de ronde over een nieuwe centrumpartij die een bedreiging kan vormen voor het cdH. Op 19 juni besloot cdH-voorzitter Lutgen de regionale regeringscoalities met de door schandalen geplaagde PS op te blazen. Iedereen dacht dat er snel een alternatieve coalitie zou komen met MR, cdH en Ecolo, maar dat bleek een stuk moeilijker dan gedacht. In Brussel staat coalitiepartner DéFi (het vroegere FDF) op de rem. In Wallonië zien de groenen van Ecolo het niet zitten een Waalse regering van MR en cdH (die één zetel op overschot heeft) te steunen. MR en cdH vinden elkaar in Wallonië wel, maar de onderhandelingen slepen langer aan dan gedacht. Ook al kunnen de centristen van cdH de MR een cadeautje gunnen met de afschaffing van het kijk- en luistergeld.

Wantrouwen en rivaliteit bij MR De onderhandelingen kwamen pas traag op kruissnelheid omdat de MR een groot wantrouwen koesterde tegen het onvoorspelbare cdH. Intern waren er een paar figuren die pleitten om het misschien toch eens met de PS te proberen. Bovendien, bij de MR is er altijd een vleugel geweest die van oordeel is dat een deel van het cdH gewoon moet worden opgeslorpt.

Half juli besloot MR-voorzitter Olivier Chastel de forcing te voeren: een nieuwe Waalse MR-cdH-regering moet er nog in de maand juli komen. Eventueel zou Chastel zelf minister-pre-

sident worden. De kandidaten bij de MR zijn niet massaal voorhanden. Er werd gedacht aan federaal minister van Middenstand, Zelfstandigen, KMO’s, Landbouw en Maatschappelijke Integratie Willy Borsus, maar premier Charles Michel wil zijn vertrouweling in de federale regering houden. Borsus zit ook in de kern wanneer vicepremier Didier Reynders in het buitenland zit. Een andere man die als kandidaat-minister-president genoemd wordt, is Waals MR-fractieleider Pierre-Yves Jeholet, maar die zou te dicht bij Didier Reynders staan. De rivaliteit tussen de Reynders- en de Michel-clan speelt nog altijd een rol bij de Franstalige liberalen.

Nieuwe partij ‘E-change’?

Benoît Lutgen van zijn kant blijft ernstig overwegen ook in een Waalse regering te stappen. Hij beseft dat het cdH hier om haar overleven speelt. De reden om zich los te koppelen van de PS was dat cdH als coalitiepartner door de schandalen mee de dieperik in werd gesleurd. De vroegere Franstalige christendemocraten haalden in de peilingen geen 10 procent meer. Ondertussen is bekend dat een andere factor een rol speelde in de vlucht vooruit van Lutgen. Een electorale factor om precies te zijn.

La Libre Belgique bracht op 19 juli het verhaal dat een aantal

waarvan je niet weet of je ze moet geloven.

Zoals die van de politieagent die zegt: “Pakt u maar een andere”, wanneer iemand een fietsdiefstal komt aangeven. Of dat over krakers en de politie die aan de eigenaar zegt dat hij ze er zelf moet proberen uit zetten. Dat laatste is wel degelijk de raad die een burger onlangs in Gent kreeg: “Neem een paar stevige vrienden mee om indruk te maken. Meestal gaan de krakers dan wel weg!”

Mathildis

Li bia bouquet

Waalse en Brusselse politici bezig zijn een nieuwe centrumpartij in de steigers te zetten met ‘E-change’ als naam. De partij zou zich positioneren tussen enerzijds de extreemlinkse PTB en de zieltogende PS, en anderzijds de centrumrechtse MR. Drijvende kracht zou ex-Ecolo-voorzitter Jean-Michel Javaux zijn.

Andere namen die genoemd worden zijn ex-minister Melchior Wathelet junior, Laurent de Briey (kabinetschef van Franstalig onderwijsminister Marie-Martine Schyns), Bruno Venanzi (voorzitter van Standard Luik en topman van energiebedrijf Lampiris), Franstalig minister van Cultuur Alda Greoli (cdH) en zelfs Brussels DéFi-minister Didier Gosuin. Eric Domb, de topman van pretpark Pairi Daiza, zou ook zijn aangesproken, maar zou geweigerd hebben. De partij zou voor de federale en regionale verkiezingen van 2019 lijsten indienen. Een concurrent voor cdH, zeggen veel waarnemers. Vraag blijft of het zover zal komen.

Javaux benadrukte dat het om een denkgroep gaat en geen partij. Al blijven de journalisten van La Libre Belgique bij hun standpunt dat het op termijn de bedoeling is tot een partij te komen.

Wordt E-change dan een succes en slorpt het het cdH op?

Het kan ook zijn dat Lutgen en consorten met een Waalse antiPS-coalitie een tweede jeugd beleven. Anderzijds: als E-change zich spiegelt aan het Franse ‘La République En Marche’ van Emmanuel Macron, kan het wel de fakkel van het cdH overnemen. Want wat in politiek Frankrijk gebeurt, sijpelt altijd door Picard tot in Wallonië.

8

De wereld rond

27 juli 2017

50 jaar “Vive le Québec Libre!”

Op 24 juli was het 50 jaar geleden dat de Franse president Charles de Gaulle voor een diplomatieke rel zorgde met Canada. Hij riep vanop het balkon van het stadhuis in Montréal ‘Vive le Québec Libre’ naar het talrijk opgekomen publiek. De Frans-Canadese onafhankelijkheidsbeweging kreeg daarmee een sterke politieke impuls.

“Ik zal een grote slag slaan. Het zal vonken geven, maar het moet. Het is de laatste kans om de lafheid van Frankrijk te herstellen.” Hij is al 76 jaar, maar president Charles de Gaulle is vastberaden en vol energie wanneer hij op de Franse kruiser Colbert een gesprek voert met zijn schoonzoon Alain de Boisseu. We zijn juli 1967 en de Franse president is onderweg voor een officieel bezoek aan Montréal, de hoofdstad van de Franstalige Canadese provincie Québec. De Gaulle is uitgenodigd door Daniel Johnson, de eerste minister van Québec, naar aanleiding van de wereldtentoonstelling 1967 in Québec.

De Gaulle en zijn gevolg reizen met de boot. Waarom niet met een vliegtuig? In dat geval zou de Gaulle in de Canadese hoofdstad Ottawa landen en door de Canadese regering ontvangen worden. Dat wil hij niet. Want het is een bezoek aan de Franse provincie Québec, die door de Gaulle als een Frans verlengstuk in Amerika wordt gezien, niet als een onderdeel van het Engelstalige Canada dat nog altijd de Britse koningin Elisabeth II als staatshoofd heeft.

Aanslagen tegen de ‘Engelsen’ Al decennia voelen de Franstalige Canadezen zich in het Engelstalige Québec achtergesteld. Ze zijn lager opgeleid en katholiek (en die worden in een overwegend Angelsaksisch land scheef bekeken). Tweederangsburgers vaak. In de jaren zestig beginnen de eerste echte onafhankelijkheidsbewegingen te ontstaan. Ze zijn aanvankelijk niet zeer militant. Het gaat niet veel verder dan het spuiten van pro-Franse graffitislogans zoals ‘Vive le Québec Libre’, een transformatie van ‘Vive la France Libre’, de oproep die generaal de Gaulle op 18 juni 1940 vanuit Londen lanceerde. De graffiti zijn het werk van ‘Le réseau de résistance pour la libération nationale du

Québec’. Ondertussen ontstaan de eerste separatistische partijen met ‘Le rassemblement pour l’indépendance national’.

En het blijft niet bij vreedzaam protest. In 1963 start het ‘Front de libération du Québec’ een bommencampagne tegen wat het “de Engelse belangen in Frans-Canada” noemt. In tegenstelling tot andere onafhankelijkheidsbewegingen krijgt het separatisme in Québec internationaal weinig aandacht. President de Gaulle wil van het bezoek in 1967 gebruik maken om daar verandering in te brengen. Al bij zijn aankomst op 23 juli wordt duidelijk dat er iets op til is. De Franse president is niet in burger. Hij is gekleed zoals bij zijn vorig bezoek in 1960.

Hij draagt het uniform van brigadegeneraal. Een bewijs dat de Gaulle klaar was voor een militant bezoek.

Toespraak niet gepland De Gaulle kwam aan in de stad Québec en trok de dag erop naar Montréal via le ‘Chemin du Roy’. Een symbolische verwijzing naar de periode voor 1763, toen Québec als Nouvelle-France een Frans kroongebied was. In Montréal werd hij op 24 juli ontvangen door burgemeester Jean Drapeau. Het was niet de bedoeling dat de Gaulle er voor de massaal toegestroomde Québecois voor het stadhuis een toespraak zou houden. Enkel een korte toespraak voor een aantal notabelen was voorzien. Maar de Gaulle vroeg een speech te mogen geven vanop het balkon.

De aanwezigen waren door het dolle heen. En toen sprak hij de historische woorden: “Vive Montréal! Vive le Québec! Vive le Québec… libre! Vive le Canada français et vive la France!”

Wat ondertussen vergeten is, is dat de Gaulle eerst een vergelijking maakte met de bevrijding van Frankrijk in 1944. “Ik voel mij zoals toen”, aldus het Franse staatshoofd.

Diplomatieke valies Diplomatieke rel Alsof Québec dus bezet gebied was, bezet door de Britten.

Niet verwonderlijk dat de toespraak tot een diplomatieke rel leidde. De relaties tussen Frankrijk en Canada zakten onder het vriespunt. De Canadese regering zag de komst van de Gaulle als een inmenging in interne aangelegenheden. Bovendien was het nooit gezien dat een buitenlands staatshoofd de separatisten steunde.

Minister van Justitie Pierre Elliot Trudeau (later premier van Canada, tussen 1968 en 1979) vroeg zich af wat de reactie van de Franse president zou zijn geweest als de eerste minister van Canada in Quimper ‘Bretagne aan de Bretoenen’ zou geroepen hebben. Ook in Frankrijk kwam er kritiek, onder andere in de krant Le Monde. De Gaulle zou het internationaal protocol geschonden hebben.

Het bezoek van de Gaulle leidde tot spanningen binnen de liberale partij van Québec. Enkele radicalen scheurden zich daarna af om een onafhankelijkheidspartij op te richten (later Le Parti Québecois). De separatistische stemmen stijgen van 8 procent in 1966 naar 23 procent in 1970.

Nipt verloren referendum Of dit enkel aan de Gaulle te danken is, is onduidelijk. Feit is dat het separatistische denken in Québec dankzij de Gaulle decennialang levendig is gebleven. Hoogtepunt was een referendum over onafhankelijkheid in 1995. De separatisten leden een nipte nederlaag. Ook in 1980 werd een afscheiding met een nipte meerderheid verworpen.

Na 1995 nam de separatistische beweging in belang af.

Onder andere omdat meer en meer Engelstaligen in Québec kwamen wonen. Ook de immigranten voelen zich in de eerste plaats Canadees. Sinds 27 november 2006 wordt Quebec door het Canadese parlement wel erkend als aparte natie binnen Canada.

AV

Buitenlands spervuur Ze mogen binnen…

De Amerikaanse inlichtingendiensten hebben Interpol gewaarschuwd dat 173 goed opgeleide IS-zelfmoordterroristen op weg zijn naar Europa om een nieuwe terreurgolf te ontketenen. Al die terroristen zijn geoefend in het gebruik van explosieven. Zij zullen veel meer slachtoffers kunnen maken dan de islamitische amateurs die dikwijls met geïmproviseerde bommen werken. De informatie is gebaseerd op documenten die in IS-gebied zijn buitgemaakt. Volgens de Britse Evening Standard gaat het om een gedetailleerde lijst die niet alleen de namen van de terroristen vermeldt, maar ook foto’s, de datum waarop zij werden gerekruteerd, hun laatste adres, de moskee waar zij gingen bidden en de naam van hun moeder.

Men vreest dat zij vervalste documenten hebben, waarmee ze internationaal kunnen reizen. En als dat niet het geval is, worden zij wel opgepikt door een Belgisch fregat, een oorlogsschip van Frontex of een vaartuig van een ngo.

Of ze doen gewoon alsof zij arme asielzoekers zijn… Ondanks die gedetailleerde waarschuwingen zijn de Europese politici niet bereid de grenzen van Europa af te sluiten. Zij zouden het wel kunnen, maar ze willen het niet.

Gederadicaliseerd op z’n Iraaks Er is niet veel goeds te zeggen over het Iraakse leger. Zoals de meeste islamitische legers is het Iraakse brutaal en wreed en houdt het zich niet aan het oorlogsrecht en de humanitaire bepalingen, die de bedoeling hebben tenminste de ergste en meest nutteloze excessen van oorlog te beteugelen. Maar we gaan geen traan laten om de IS-terroristen die na de inname van Mosoel ter plekke werden doodgeschoten of van hoge gebouwen gegooid. De reden die men daarvoor opgeeft is akelig herkenbaar en plausibel: de onbegrensde corruptie in Irak kennende, geloven de Iraakse militairen niet dat IS’ers lang in de gevangenis zullen blijven. Er circuleren al cijfers over de omkoopsommen die IS zal betalen om zijn strijders weer vrij te krijgen en hen valse identiteitspapieren te verstrekken, zodat zij ongestoord in Irak kunnen blijven… of naar Europa afreizen.

Al zeggen de Iraki’s dat niet. Dat zijn geen ongefundeerde geruchten.

Er zijn al gevallen bekend van IS’ers die in Irak gearresteerd waren en daarna werden vrijgekocht. Waarna ze hun activiteiten hervatten en tientallen slachtoffers maakten bij aanslagen. De IS’ers die nu in Irak worden afgemaakt, kunnen tenminste niet meer naar Europa overkomen. Overigens, de Europese landen moe-

ten niet hautain doen over de Iraakse corruptie.

De Iraki’s laten terroristen vrij in ruil voor steekpenningen. De Europeanen – en de Amerikanen onder Obama – doen juist hetzelfde omdat zij verstrikt zitten in een suïcidaal politiek correct discours over mensenrechten, asielrecht en “deradicalisering”. Zij moeten zelfs niet omgekocht worden.

Dood door diversiteit Een blanke Australische vrouw belde in Minneapolis de politie op omdat vlakbij haar huis een verkrachting werd gepleegd. Toen de politie aankwam, werd zij zelf door een agent doodgeschoten. Ze was in pyjama en ongewapend. Waarschijnlijk heeft u dat in een krant of op een nieuwssite gelezen. Daar werd het voorgesteld als het zoveelste geval van ongerechtvaardigd politiegeweld. Alleen het feit dat het slachtoffer blank was, paste niet helemaal in het plaatje. Maar wat u in onze media las, was slechts een gecensureerde versie van de waarheid. De agent die de moord pleegde, was Mohamed Noor, een zwarte islamitische Somaliër.

Zoals de meeste Amerikaanse politiemannen was hij uitgerust met een ‘bodycam’ die alles filmt. Maar hij had die vóór de schietpartij uitgeschakeld, wat zeer verdacht is. Noor was in het kader van een ‘diversiteitsproject’ via een snelle procedure in het politiekorps opgenomen, zonder dat hij de vereiste kwalificaties had. Hij was volkomen onbekwaam, hij was nerveus, hij verloor vaak zijn zelfbeheersing en had geen respect voor vrouwen. In twee jaar tijd werden drie klachten tegen hem ingediend. Een blanke agent zou men al lang ontslagen hebben, maar Noor kon zich álles veroorloven. Hij was immers een zwarte moslim.

Het levende bewijs dat het stadsbestuur niet ‘islamofoob’ was. De zaak-Noor legt niet alleen opnieuw de goebbelsiaanse leugenachtigheid van onze media bloot, ze zou een waarschuwing moeten zijn voor de vele Europese politici die ons in naam van de “diversiteit” islamitische politieagenten en islamitische militairen door de strot willen rammen.

Angela de Besnijdster Door de massale instroom van inwijkelingen uit Eritrea, Somalië en Irak zijn er in Duitsland zo’n 58.000 vrouwen die de besnijdenis hebben ondergaan, meer dan ooit tevoren. Erger nog, volgens statistieken van de vrouwenrechtengroep Terre des Femmes zullen zo’n 13.000 meisjes die momenteel in Duitsland verblijven, binnenkort besneden worden. Die besnijdenissen worden meestal niet in Duitsland

uitgevoerd. Daar is dat nog illegaal. Meestal gebeurt dat tijdens een familiebezoek of een vakantiereis naar het thuisland, of in Parijs of Amsterdam. En die steden liggen echt niet in Somalië of Eritrea. In het begin van het feministische tijdperk geloofden vele brave mensen nog dat vrouwelijke parlementsleden en vrouwelijke ministers een humaner, goedhartiger en – dat vooral! – vrouwvriendelijker beleid zouden voeren dan die “patriarchale, bevoogdende en seksistische” mannen die toen overal de plak zwaaiden in de politiek.

Niemand had toen durven veronderstellen dat ooit een vrouwelijke kanselier als Merkel verantwoordelijk zou zijn voor maatregelen die rechtstreeks hebben geleid tot de invoering van de vrouwenbesnijdenis in Duitsland.

Zoals toen ook niemand had gedacht dat de feministen in de eenentwintigste eeuw zich zouden ontpoppen tot de bondgenoten van islamitische vrouwenhaters, pedofielen, polygamisten en verkrachters.

Successen Het linkse en pro-islamitische establishment beseft heel goed dat ieder succes van Trump een aanmoediging is voor de rechtse partijen in Europa. De media, die met handen en voeten aan dat establishment gebonden zijn, halen dus alle trucs van censuur, misleiding en doofpotten uit de kast om te beletten dat die successen bekend raken. We noemen er slechts eentje. De economische rampspoed die links had voorspeld, is er niet gekomen, integendeel.

Sinds Trump president is, heeft de Dow Jones Industrial Average al 25 keer een recordhoogte bereikt. Volgens economen volgt daaruit dat Amerika de voorbije maanden 4,1 biljoen dollar rijker is geworden. Dat kwam niet alleen

de superrijken ten goede, maar ook iedereen die aan pensioensparen deed, in een beleggingsfonds zat of spaarde om zijn kinderen naar de universiteit te kunnen sturen. Ondanks de voortdurende guerrilla tegen Trump in het kleine politieke wereldje van Washington, draait daarbuiten, in de echte wereld, de Amerikaanse economie op volle toeren.

Wraak voor metaaldetectoren Om de joden te vernederen, bouwden de moslims de Al Aksa-moskee en de Rotskoepel op de heiligste plaats van het judaïsme: de Tempelberg. Na de herovering van Jeruzalem door Israëlische troepen in 1967, mochten joden wel opnieuw aan de Klaagmuur gaan bidden, maar niet op de Tempelberg zelf. Daar mogen alleen moslims gebedsdiensten houden. Een heel onlogische constructie, waar sindsdien geen enkele Israëlische regering nog aan durfde tornen. Nadat vorige week twee Israëlische beveiligingsagenten op de Tempelberg door terroristen waren vermoord, besloot Israël daar bewakingscamera’s en metaaldetectoren te installeren, zoals dat bij ons op luchthavens gebruikelijk is.

Geen redelijk mens zou daar aanstoot aan nemen… Maar de moslims ontketenden een reeks gewelddadige muiterijen. Eén moslim nam wraak door in Samaria een huis binnen te dringen en vier leden van een familie neer te steken die daar de geboorte van een kleinkind vierden. De grootvader en de ouders van de baby stierven, de grootmoeder werd zwaargewond. De terrorist werd doodgeschoten door een buurman, een elitesoldaat buiten dienst.

Daarmee redde hij de andere kinderen, die zich met hun moeder in een kamer verborgen hadden.

De generaal en de president Generaal Pierre de Villiers, stafchef van het Franse leger, neemt ontslag wegens een meningsverschil met president Emmanuel Macron. De besparingen die de president in het leger wil doorvoeren, kon hij niet aanvaarden. Het is de eerste keer in de Vijfde Republiek dat het hoofd van het leger ontslag neemt. Een nederlaag voor Macron, wat meteen doet denken aan vroegere spanningen tussen een staatshoofd en het Franse leger.

Si la France m’était contée president zette de puntjes op de i en verklaarde dat hij de baas was van het leger en niemand anders. De president gokte erop dat de stafchef zou inbinden, maar dat gebeurde niet. De Villiers hield de eer aan zichzelf. President Macron had beter moeten weten. In het verleden dreigde de stafchef al met ontslag toen er gepraat werd over besparingen. Het is de eerste nederlaag van Macron, zeggen de meeste politieke waarnemers. Bij zijn vertrek kreeg De Villiers applaus van een erehaag van militairen. Een slag in het gezicht van de president. Des pijnlijker was het feit dat Pierre de Villiers een paar dagen voor zijn ontslag een vrije tribune publiceerde in Le Figaro waarin hij wees op de noodzaak van blijvende investeringen in het leger, vooral om op het Franse grondgebied de strijd met het terrorisme aan te gaan. De strijd tegen het terrorisme is in het programma van Macron echter altijd een blinde vlek geweest, als kandidaat en nu ook als president.

Op het militaire defilé van 14 juli was de Amerikaanse president Donald Trump de centrale gast. President Emmanuel Macron glorieerde toen zijn troepen op de Champs Élysées voorbij marcheerden. De eensgezindheid tussen de president en de legerstaf leek groot. Leek, want het bleek slechts schijn.

Een paar dagen voordien had Macron aan stafchef Pierre de Villiers laten weten dat er fors zou bespaard worden op defensie-uitgaven. Het leger zou het met 850 miljoen euro minder moeten doen. Dat was een schok. De Villiers was ervan overtuigd dat de uitgaven voor het leger zouden stijgen richting 2 procent van het bbp.

Hij had die boodschap al vroeger meegegeven aan Macron.

Het leger speelt een rol in de strijd tegen het moslimfundamentalisme in de Sahel, maar ook in eigen land. Daarom moet het defensiebudget omhoog, is de boodschap. Van 32,7 miljard euro in 2017 naar 35 miljard euro in 2018, aldus de stafchef. Macron blies tijdens een ontmoeting hierover warm en koud: er moest eerst bespaard worden maar daarna zouden de uitgaven stijgen.

De Villiers geloofde er niets van. Tijdens een besloten vergadering met leden van de Commissie Defensie van de Assemblée zei De Villiers dat hij zich niet zou laten doen door Macron. De

Pierre de Villiers kreeg veel steun toen zijn ontslag bekend raakte. Zeker ter rechterzijde wordt de man enorm gerespecteerd, maar ook ter linkerzijde waren er lofbetuigingen. Dat is opvallend, omdat de Villiers uit een zeer katholiek en conservatief adellijk milieu komt. De familie de Villiers is afkomstig uit de streek van de Vendée, tijdens de Franse Revolutie jarenlang een verzetshaard van royalisten. Als vierde van vijf kinderen, met twee grootouders die een militaire carrière hebben doorgemaakt, leek de Villiers voorbestemd voor het leger. Hij volgde een opleiding aan de prestigieuze militaire school van Saint-Cyr. Hij was onder meer actief bij operaties in de Balkan en Afghanistan. Pierre de Villiers is de broer van Philippe de Vil-

May is niet langer Baby Thatcher

Right or wrong

De wandelafstand tussen het House of Parliament en Downing Street 10, waar de premier de scepter zwaait, is vijf minuten. Lange tijd was die wandeling onnodig om te doen: Downing Street 10 besliste en het parlement knikte gedwee ja. Wie iets gelijklopend ziet tussen de Britse traditie sedert de jaren van Thatcher en de makke Belgische en Vlaamse parlementairen heeft gelijk: ook bij ons zetelen er leeuwen zonder tanden en hanen zonder sporen in de Wetstraat. De partijbonzen beslissen in overleg met de Belgische premier, en dat is het dan.

pelend de verwachting klonk dat May een tweede Thatcher zou worden, is deze bespiegeling achterhaald. May is zwak. Ze mag (voorlopig?) blijven zetelen omdat de Conservatieve Partij liever met haar verder knoeit dan een leiderschapsstrijd te moeten aangaan die de partij sterker zal beschadigen dan het gestuntel van haar Mother Theresa.

Zoals The Economist, en een betere waarnemer is er amper, kordaat stelt in een analyse van de stijl van Theresa May, is de sleutelvraag in de politiek: wie deelt hier de lakens uit? ‘Who ‘s in charge here?’ Premier May heeft modderig geantwoord op de vraag door het uitlokken, twee jaar voor zij dat verplicht was, van een verkiezing die haar meerderheidsregering scalpeerde tot een minderheidsregering.

Een minderheidsregering die het volhoudt, op dit ogenblik, door de moeilijke en wankele steun van de Ulsterse Unionisten (dus getrouwen van het Verenigd Koninkrijk, hoofdzakelijk tot uitsluitend de protestanten).

Boven op die modderstroom over de Conservatieve Partij is zij een tweede maal dwaas aan bod gekomen door een toespraak bij haar eerste jaar als eerste minister. Wat vertelde de dame? Ten eerste dat de stem voor de Brexit in 2016 niet alleen een keuze was om uit de Europese Unie te treden, maar evenzeer een oproep om het land om te vormen. Hoe? Dat is dan idee nummer twee: als Brittannië inderdaad een andere weg dient in te slaan, dan zullen de politici moeten werken aan het doorbreken van de partijgrenzen. Met andere woorden, volgens May dient Jeremy Corbyn van Labour meer te doen dan kritiek spuien en heeft hij de plicht om mee te werken aan een nieuw Brittannië.

De Daily Mail noemde May’s te vroeg uitgelokte verkiezin-

Weliswaar schieten de Britse parlementairen onverwachts en vinnig wakker, wat in contrast is met de voorbij veertig jaar, waarbij telkens de kreet klonk dat Groot-Brittannië door zijn reeks van bijtgrage regeringsleiders een presidentieel regime geworden is.

Een politieke situatie dus zoals in de VS en vandaag in Frankrijk opnieuw sterker dan ooit, waarbij de eerste minister of president de huizen van volksvertegenwoordiging naar zijn of haar pijpen doet dansen. Tony Blair presteerde het in 2001 om nieuwe verkiezingen eerst in de kolommen van de populaire krant The Sun aan te kondigen voor hij het parlement informeerde.

Verandering Wat brengt de verandering in Londen teweeg? Het antwoord is eenvoudig en je hoeft geen politicoloog te zijn of een Brittannië-expert om het te kennen: het snel verpieteren van de faam van premier Theresa May als daadkrachtige, bekwame vrouw.

Waar in het begin, bij haar aantreden een jaar geleden, mom-

De Stasi van de Grünen De Grünen hebben in Berlijn een webstek waarop zij ronduit en zonder schaamte tonen hoe zij iedereen die ook maar een centimeter afwijkt van hun geloofje beschuldigen van schanddaden als: katholiek zijn, bedenkingen te hebben bij de uitspattingen van de ultrafeministen, kritiek te spuien over de milieuverdwazing, niet te applaudisseren voor vruchtafdrijving en euthanasie, enzovoort.

De spionnen van die Gutmenschen hebben de lessen van de geheime dienst van de DDR in de oren geknoopt. Zij bespieden – door veel subsidiegeld te gebruiken – hen niet welgevallige medeburgers en binden die open en bloot met naam en toenaam en hun zonden aan een groene schandpaal.

‘Die Welt’ uit Berlijn, gesticht in Hamburg onder Brits toezicht en nadien in handen geraakt van Axel Springer, valt de groene speurneuzen frontaal aan in een pittig stuk. De centrumrechtse krant heeft er duidelijk plezier in om de wijsneuzen van het progressievendom in Berlijn in hun blootje te zetten.

Lijsten Er zijn vele lijsten: zwarte lijsten, rode lijsten, bestsellerlijsten, lijsten van bedreigde diersoorten, van de mooiste en de lelijkste mannen en vrouwen, van sponsors van Donald Trump en haters van dezelfde man, de Unescolijst van werelderfgoed met 1.073 plekken in 167 landen (de Vlaamse begijnhoven staan erin te blinken), de lijst van Schindler (cf de film over de zakenman van Krakau en zijn joodse gelegenheidsarbeiders).

Bij die lijsten verschijnt de pseudopolitieke categorie en daarin past, hou u vast voor het Teutoonse gehijg, het “Antifeminismus-kritischers Online-Lexikon”, dat “Wissen, Daten, Fakten und Zusammenhänge über die Einflussnahme von anti-feminis-

9

Het nabije buitenland

27 juli 2017

Een familie van nobiljons

liers, oud-politicus en lange tijd actief in de Mouvement pour la France (MPF), een souverainistische partij.

De ex-stafchef van het leger mag dan zeer katholiek zijn, hij benadrukt dat hij “republikeins” is en een aanhanger van de lekenstaat. Voor deze voetbalsupporter die trouw is aan de republiek is een ontslag dan ook een zeer pijnlijke beslissing.

Echo’s van de Algerijnse Oorlog Politiek Frankrijk is ongemakkelijk over deze strijd tussen de ex-stafchef en de president. De geschiedenis leert dat spanningen tussen politiek en leger vaak uit de hand kunnen lopen.

Pierre de Villiers heeft geen ambities in die richting, maar feit is dat in het verleden sommige militairen de politiek openlijk hebben uitgedaagd. Zoals generaal Georges Boulanger (18371891), een populist die zich in korte tijd geliefd wist te maken bij grote delen van de bevolking.

Als het over spanningen tussen politiek en leger gaat, denkt men vooral aan het einde van de Vierde Republiek (1958) in volle Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. De politiek slaagde er niet in het conflict op te lossen. Vanuit het leger, zeker de eenheden in Algerije, kwam er meer en meer druk om iets te veranderen. Charles de Gaulle zorgde voor de redding, al was het eindresultaat – een onafhankelijk Algerije – niet wat de meeste militairen wensten. De coup van een aantal generaals in de tweede helft van april 1961 bracht de Gaulle echter amper aan het wankelen. Feit is wel dat, nadat de Vierde Republiek er niet in slaagde parlementaire stabiliteit te garanderen, de Vijfde Republiek door tussenkomst van het leger is ontstaan. Emmanuel Macron doet er goed aan zich dat te herinneren.

Salan

engeland gen een poging om “de saboteurs te verpletteren”, dus zeker binnen haar partij en zo mogelijk ook daarbuiten meer hoofden en handen achter zich te krijgen voor een koene Brexit. De saboteurs moeten enkele maanden na de feitelijke nederlaag nu, volgens May’s nieuwste strategie, haar vrienden worden.

Een wanhoopskreet kan niet duidelijker klinken.

Parlement Wat kan Theresa May nog verwezenlijken? In de voorbije weken heeft zij sleutelfiguren zien vertrekken uit Downing Street 10. In plaats van een presidentieel regime, de klaaglitanie van de voorbije tientallen jaren, gebeurt het tegenovergestelde: een vernederde premier moet het stellen met een graatmagere club van medewerkers.

Topambtenaren vullen deels de leegte in, en May’s ministers tonen eveneens meer haar op de tanden dan in de voorbije regeringen. Charles Michel, onze regeringsboss, heeft zijn krabbenmand staan aan de voordeur van Wetstraat 16, Theresa May moet evenzeer dulden dat haar ministers dagelijks hun ei leggen bij de gewillige en geamuseerde politieke journalisten.

De vuistregel luidt: een zwakke premier verzwakt iedereen rond hem of haar, zowel de ambtenaren als de politici.

De slappe hand van May zet politici met een grote mond, zoals Boris Johnson, aan om sterker te lobbyen voor hun ministerie dan voor het algemene beleid van de regering. Michael Gove, de milieuminister, en Johnson hebben opgeroepen om de stilstand van de ambtenarenwedden te beëindigen. Het parlement van zijn kant broedt op een voorstel om het Verenigd Koninkrijk na de Brexit lid te laten blijven van Euratom, dus een vriendje van het Vlaamse atoomcentrum in Mol. John Bull

Bei uns in Deutschland tischen Akteur(-innen) auf Politik und öffentlichkeit” verzamelt.

De lijst verschijnt niet op het Darknet, maar bij de Heinrich-BöllStiftung, die, zo kan men lezen in het colofon, de “parteinahe Stiftung der Grünen in Berlin” is.

Ziezo, de Berlijnse Grünen houden, achter de voorhang van schrijver Böll, en een stichting die men eerder literair zou duiden, de ogen open voor stouteriken die, als de stichting Vlaanderen doorlicht, het zootje anti-politiek-correct-schrijvenden van ‘t Pallieterke zou omvatten. De internetpagina waar men de monnikenarbeid van de groene Stasi kan bewonderen, heet “Agent*In”. Die spit antifeministische krachten boven, want die zouden dikwijls onzichtbaar (oft unsichtbar, aldus een ten geleide) opereren.

Een typische opgeviste antifeminist is Johannes Freiherr Heereman - kan het anders met zo’n naam, hoor je de groene waarnemer denken -, een “ultrakatholiek georiënteerde activist”. Zijn volledige naam is Johannes Nepomuck Freiherr Heereman von Zuidtwyck. Dat staat onder de titel ‘Leven’. En bij ‘Activiteiten’ wordt duidelijk dat men te maken heeft met een schurk, want de Freiherr (baron) is voorzitter van ‘Kirche in Not’, geworteld in Oostpriesterhulp van wijlen de goede norbertijn Werenfried van Straaten (hoewel het dat graag vergeet).

Van 1979 tot 2010 was hij een hoge ome bij de Orde van Malta. Ter illustratie staat op ‘Agent*In’ een uittreksel uit een feestschrift waarin de Freiherr zich verzet tegen vruchtafdrijving en dat een aanslag op de menselijke waardigheid noemt.

Men wordt voor minder tot de groene brandstapel veroordeeld.

Het ultrakatholieke gewriemel verdient uiteraard de aandacht van de Duitse vrienden van Wouter van Besien, het Antwerpse wonderkind van Groen.

FRANKRIJK

DUITSLAND

Graven wij verder: wat heeft Beate Kricheldorf mispeuterd?

Zij is een “männerrechtlich orientierter Aktivistin”, verdomd toch niet. Beate durft op te komen voor mannenrechten en gispt in een publieke tekst - je moet maar de gotspe hebben - de ‘Weibliche Opferhaltung als Strategie und Taktik’, dus het handenwringende vrouwenheir dat gejengel, gezeur, gezever inzet als strategie en tactiek. Terecht veroordeelt ‘Agent*In’ de antifeministische Kricheldorf.

Mysterieus Mysterieus is waarom Hans-Joachim Selzer aan het groene kruis genageld wordt. Hij is een Duitse activist die evangelisch ijvert in het Spaanse Malaga bij de Duitse inwoners, een rehabilitatieprogramma voor drugsverslaafden aanbiedt in Hessen en een landbouwschool ondersteunt in Zambia. Wat dat met antifeminisme te maken heeft? Je moet een Grüne uit Berlijn zijn om een verband te vinden tussen Selzer en vrouwenhaat.

Surfen op ‘Agent*In’ is plezierig als je groene blaaskakerij wil observeren. Alle beschuldigden, alle genoemden, hebben niets anders misdaan dan vragen stellen over het huwelijk, de familie en de moraal die afwijken van wat de Gutmenschen van groen Berlijn oirbaar achten.

Het tribunaal van de Heinrich-Böll-Stiftung rijgt de woorden christelijk, ultrakatholiek en familiegeoriënteerd aaneen tot een autoband die, als de webstek in Zuid-Afrika zou verschijnen, in brand zou gestoken worden om de christelijke en familievriendelijke mensen te liquideren. Het fameuze “necklacing”, waarmee zij die niet honderd procent voor het ANC waren, gruwelijk gedood werden.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

27 juli 2017

medialand

Film

Oorlog is een hel

Kitir wil samenwerken met zowel PS als PVDA Het gaat niet goed met de Vlaamse (nu ja) socialisten, dus vond De Standaard het dit weekend tijd voor een lang dubbelinterview met de twee sp.a-voorvrouwen, Yasmine Kherbache en Meryame Kitir. “Socialisme is niet dood, wij zijn nog altijd nodig” was de titel boven het interview. Het is een ijzeren wet in de media dat wie op sterven na dood is, nergens meer nodig voor is en door vrijwel niemand nog gemist wordt, precies met zo’n uitspraak uitpakt.

Of de dames iets interessants te vertellen hadden in het interview? Eigenlijk niet. Behalve dat ze zich nog steeds nodig vinden. En nog lang niet dood zijn. Maar veel meer niet, behalve dan dat Meryame Kitir nog steeds een samenwerking met de PS ziet zitten, en er geen probleem van maakt om met de PVDA in bed te duiken.

We citeren haar letterlijk: “We gaan ons niet van vijand vergissen. We delen dezelfde ideologie. Ik wil samenwerken met iedereen die ons verhaal ondersteunt: de PS, Groen, PVDA.” Samenwerken dus met de meest corrupte partij buiten categorie van heel Europa, of de kameraden van de Noord-Koreaanse communistische oorlogsstokers? Geen probleem voor de sp.a.

Maar als de N-VA in Aalst een ex-Vlaams Belanger opneemt in de gemeenteraad, dan is het kot wel te klein.

Al even opmerkelijk: interviewster Eveline Vergauwen zag geen graten in die opmerkelijke uitspraak van Meryame Kitir. Er volgde immers geen vraag op de uitspraak of de sp.a ook echt wil samenwerken met de PVDA, en of het dan werkelijk klopt dat de sp.a met de PVDA dezelfde ideologie deelt. Misschien zelfs integendeel: uit de toonzetting van het hele interview lijkt een instemmend hoofdknikje waarschijnlijker dan een verwonderde of verbaasde blik bij zulke uitspraak.

Stel je voor dat iemand van de N-VA in een interview kwansuis eruit zou flappen dat hij wil samenwerken met iedereen die hun verhaal ondersteunt, en daarbij Vlaams Belang zou noemen. We vermoeden dat de toonzetting van de rest van het interview lichtjes anders zou geweest zijn, en dat het nog dagenlang in de voltallige pers zou gestormd hebben.

“Massaal protest” tegen Poolse regering Wie de berichtgeving over de grote kuis bij het Poolse Hooggerechtshof in onze media volgt, zou al snel de indruk kunnen krijgen dat niet alleen heel Europa, maar ook heel Polen tegen die hervorming is. Bij elke stemming krijgen we beelden van grote Poolse demonstraties geserveerd, voorzien van interviews met verontruste Polen. Alleen, wat zou Jerzy met de pet, de gemiddelde Pool, van die hervormingen denken?

Die ziet dat eigenlijk best wel zitten. Uit een recente peiling van Kantar blijkt immers dat PiS, de Poolse regeringspartij, op winst staat, van 38 naar 44 procent. Het is de enige partij met een forse winst: de anderen winnen in het beste geval lichtjes bij, of verliezen. De grootste oppositiepartij, PO, gaat achteruit, van 24 naar 22 procent. Het is slechts een luidruchtige minderheid die tegen het beleid van “decommunisatie” van PiS is gekant, terwijl de bevolking de regering meer en meer steunt.

Dat PiS in de peilingen op winst staat, had u ongetwijfeld al kunnen raden. Had de partij op verlies gestaan, dan zou geen enkel medium nalaten dat bij elk bericht uitdrukkelijk te vermelden. Nu horen we niks over Poolse peilingen, niks over steun onder de bevolking. Niet moeilijk: die groeiende steun voor het beleid van PiS zou het “narratief” van de media compleet onderuithalen, dus zwijgt men daar in alle talen over.

Bovendien: wat was ook weer één van de eerste daden van Donald Trump nadat hij president van de Verenigde Staten was geworden? Precies: een rechter benoemen bij het Amerikaanse Hooggerechtshof. En wie benoemt de rechters bij het Hof van Justitie van de Europese Unie in Luxemburg? Juist: de regeringen van de landen van de Europese Unie, elk één. Om over de rechters in België maar te zwijgen: die worden netjes volgens hun politieke kleur benoemd. Maar in Polen is er een enorm probleem als de regering een aantal rechters wil afzetten die in plaats van recht te spreken liever het beleid van een democratisch verkozen regering saboteren.

Verkoop via internet splijt de apothekersgilde

Dunkirk

O ja, als uitsmijter: de grootste tegenstander van de Poolse regering is de Helsinki Foundation for Human Rights.

U had het al geraden: rijkelijk gesponsord door de Open Society Foundation van George Soros. Maar noem dat geen buitenlandse inmenging in de Poolse politiek. Zoiets doen alleen de stoute Russen wanneer de Amerikanen een president moeten gaan kiezen.

Clinton minder populair dan Trump U had het ongetwijfeld al gelezen in de andere media: uit een nieuwe peiling bleek nog maar eens dat Donald Trump één van de minst populaire presidenten ooit is. En inderdaad, zijn “approval ratings”, de mate waarin de bevolking zijn beleid steunt, kunnen een pak beter. Maar hoe zou het met Hillary Clinton zijn, vraagt een mens zich dan af?

Wel, uit een peiling van Bloomberg blijkt dat, terwijl Donald Trump de steun heeft van slechts 41 procent van de bevolking, Hillary Clinton niet verder raakt dan… 39 procent. Pijnlijk. En dat na maandenlang inbeuken op Trump door het Verenigd Weldenkend Journalistendom (VWJ).

En hoewel “Amerika-expert” en notoir VWJ-lid Björn Soenens elke dag zijn best doet om ons te vertellen dat het nu echt, écht wel gedaan is met Donald Trump, bleek uit een gezamenlijke peiling van ABC News en The Washington Post dat slechts 37 procent van de bevolking meent dat de Democratische Partij “nog ergens voor staat”.

De ballon van de Democratische Partij is ideologisch al even leeg als die van de sp.a. Onlangs vonden ze er zelfs niets beter op dan campagnestickers te maken met als opschrift ‘Make Congress Blue Again’, een flauwe doorslag van de campagneleuze van Trump. Het is een zijde van de huidige Amerikaanse politiek die “VS-watcher” Björn Soenens nadrukkelijk niet “watcht”.

Papieren aartsvijanden samen tegen “GAFA” De laatste weken vonden er twee opmerkelijke bewegingen plaats in de internationale krantenwereld. In Frankrijk sloegen de twee grootste kranten, Le Monde en Le Figaro, de handen in elkaar voor hun onlinereclame. Voortaan zal het mogelijk zijn reclameblokken bij de twee kranten tegelijk aan te kopen.

De regie van de reclame blijft echter gescheiden, en de mogelijkheid om bij één van de kranten reclame apart te kopen zal blijven staan. Achtergrond is de moordende concurrentie die de kranten ondervinden van de zogenaamde “GAFA”, d.w.z. de internetgiganten Google, Amazon, Facebook en Apple. Door de handen in elkaar te slaan, hopen die twee kranten te overleven in de digitale reclamejungle.

Opmerkelijk was dat amper een paar dagen later over de grote plas een gelijkaardig bericht de wereld ingestuurd werd.

Daar zijn The New York Times, The Wall Street Journal en The Washington Post namelijk ook van plan om voortaan samen te werken voor hun onlinereclame. Probleem is echter dat de Amerikaanse concurrentiewetgeving nogal streng is voor samenwerking tussen bedrijven die samen de markt domineren. Daarom ziet het ernaar uit dat de drie kranten zullen moeten samenwerken via de overkoepelende belangenorganisatie News Media Alliance, dat maar liefst tweeduizend krantentitels uit zowel de Verenigde Staten als Canada groepeert. Het valt af te wachten of dat allemaal werkbaar zal zijn, en of er geen juridische obstakels zullen opduiken.

Het is veelzeggend dat gezworen aartsvijanden vandaag moeten samenhokken om het hoofd boven water te kunnen houden. Oude media zoals The New York Times (eerste uitgave in 1851) en Le Figaro (opgericht in 1826) worden daarbij op de knieën gedwongen door een broekje als Google, dat nog geen twintig jaar oud is. Het kan snel gaan.

Is Allah gay?

In Londen hebben ze de jaarlijkse ‘gay pride’ weer achter de rug. De stoet verliep kleurrijk en nagenoeg zonder incidenten. De politie hield een oogje in het zeil en zag dat het bijna goed was. Een paar spandoeken werden in beslag genomen.

De ‘Council of Ex-Muslims of Britain’ had zich laten inspireren door hun (ex-)christelijke collega’s, die zoals elk jaar verspreid over de hele mars dundoeken met ‘Jezus is gay’ meedragen.

Leuk idee, dachten ze bij de CEMB, en ze konterfeitten enkele lakens en bordjes met daarop ‘Allah is gay’.

Maar de ‘outing’ van Allah werd door de ordediensten niet gesmaakt en de slogans moesten weer in, euh…, de kast.

De Britse regisseur Christopher Nolan werd op slag bekend met “Memento”. Een kleine, maar indrukwekkende en ingenieuze film over een man die vaststelt dat zijn geheugen hem in de steek laat en wiens verhaal achterstevoren wordt verteld: de film begint met het einde en eindigt met het begin. Niet zomaar een gimmick, maar een wezenlijk element in de evolutie van het hoofdpersonage.

Zijn volgende films – o.a. “Insomnia” en “Inception” – zetten die eigenzinnige aanpak voort en openden zowaar de studiopoorten in Hollywood waar hij de “Batman”-franchise, op sterven na dood, nieuw leven inblies. Een multitalent, zoveel is duidelijk. Niet te verwonderen dat met grote verwachtingen werd uitgekeken naar het project waar Nolan al jaren van droomde: “Dunkirk”. Een film over Operatie Dynamo, de codenaam voor de evacuatie van meer dan 300.000 soldaten die in het begin van de Tweede Wereldoorlog door het snel oprukkende Duitse leger, hopeloos in de val zaten op de stranden van Duinkerke. De Britten organiseerden een immense reddingsactie en slaagden in hun opzet, maar ten koste van vele mensenlevens.

Nolan kreeg een enorm budget, ondanks het feit dat hij geen sterren wilde en men in Hollywood niet zo opgezet was met het onderwerp: een terugtrekking is nu eenmaal geen overwinning en alleen dat laatste telt bij de studiobazen. Het zegt veel over de status van Nolan dat hij dat geld mocht gebruiken voor een “ouderwetse” manier van films maken. Zo weinig mogelijk computereffecten (Nolan vindt die veel te glad), zo veel mogelijk echte vliegtuigen en boten, opnamen ter plaatse (de waterscènes werden wel gefilmd op het IJsselmeer in Nederland) en, ook niet min, hij wilde draaien met een IMAX 70 millimetercamera. Niks digitaal.

Het mocht allemaal.

Dan is natuurlijk de vraag: wat levert dit alles op? Wel, ik kan je verzekeren, een unieke bioscoopervaring, zeker in een IMAX-zaal (daarvoor moet je wel naar Brussel). “Dunkirk” vertelt geen verhaal. Er zijn nauwelijks dialogen en geen personages of “helden” waarmee de toeschouwer zich kan vereenzelvigen. Duitsers krijg je niet te zien (hakenkruizen evenmin), wel wat ze met bommen, mijnen en vuurwapens aanrichten.

Je wordt als het ware te midden van het oorlogsgeweld gedropt, aan land, in de lucht en op het water. Jonge mannen die niet eens kunnen vechten wachten hun lot af op het strand, waar schuilen onmogelijk is, terwijl Duitse vliegtuigen hen bestoken. Engelse Spitfires gaan de strijd aan in de lucht. De Britten proberen met alle mogelijke vaartuigen zoveel mogelijk soldaten over te brengen naar Engeland.

Wat Nolan nastreeft, is de totale oorlogservaring en dat levert een overweldigend kijkspel op. Ik bedoel daar niet zozeer de spectaculaire inbeeldzetting mee – hoewel het camerawerk van de Nederlander Hoyte van Hoytema zeker niet mag onderschat worden – als wel de vastlegging van de gruwel die elke oorlog met zich meebrengt. Wat “Dunkirk” laat zien, kan zonder moeite de vergelijking doorstaan met de beginsequens van “Saving Private Ryan” van Steven Spielberg, waarin de landing in Normandië in al zijn gewelddadigheid een klap in het gezicht is.

Oorlog is een hel, dat is de boodschap die Nolan meegeeft, en je hoeft slechts je tv aan te zetten om dagelijks vast te stellen dat het niet anders is.

Met “Dunkirk” zit je midden in die ellende. Ik weet het, dat is niet bepaald een aanzet om de film te gaan zien. Toch wil ik zeggen: gaan zien. Je zal er geen spijt van hebben.

K.T.

Misdaad en corruptie in Egypte

The Nile Hilton Incident

Mocht je denken dat misdaad en corruptie alleen welig tieren in onze westerse samenleving – maar uiteraard denk je dat niet – moet je dringend “The Nile Hilton Incident”, een Egyptische film van Tarik Saleh, gaan zien.

Daarin krijgt Noredin, een ervaren flik die weet hoe de wereld in mekaar steekt, de opdracht de moord op een zangeres te onderzoeken. Al snel wordt hij van de zaak gehaald als hij door heeft dat er machtige personen bij betrokken zijn. Wat hem niet belet op zijn eentje voort te werken, de toeschouwer naar een onderwereld voerend die natuurlijk officieel niet bestaat.

Een klassiek gegeven, maar gesitueerd in een samenleving die we eigenlijk alleen kennen van toeristische folders en nu en dan een item in het televisienieuws, als er weer eens iets vreselijk gebeurd is.

Wat de film helemaal apart zet, is de situering van het verhaal tegen de achtergrond van de gebeurtenissen op het Tahrirplein in 2011, die het einde van het bewind van Moebarak betekenden. Sindsdien is er niet veel veranderd, vrees ik. Veelbetekenend is dat Saleh zijn film noodgedwongen moest opnemen in Marokko.

K.T.

Op de praatstoel

27 juli 2017

11

Praten met Joost Niemöller

“Men wil een wig drijven tussen het volk en degenen die men ziet als de woordvoerders van dat volk.”

Joost Niemöller is een vrijbuiter in de Nederlandse journalistiek. Ooit behoorde hij zelf tot de gilde der gerespecteerde journalisten en opiniemakers van het land. Hij was freelancejournalist bij gevestigde waarden als De Volkskrant, VARA en De Groene Amsterdammmer, vaste politiek redacteur bij HP/De Tijd en medewerker bij de Nieuwe Revu en het tv-programma “Lunch” (NCRV). Enkele jaren was hij zelfs de hoofdredacteur van een gespecialiseerd muziekmagazine.

Vandaag staat hij niet meer in die wereld.

Groeiend besef van alle problemen die het gevolg zijn van immigratie en de moed om daarover te schrijven, maakten hem persona non grata in de mediawereld. Zijn uitsluiting maakte hem alleen nog vrijer en nog invloedrijker. Zijn webstek (“De Nieuwe Realist”) en zijn boeken zijn een bron van politieke nietcorrecte inzichten voor menig Nederlander.

Pallieterke: u hebt al een lange loopbaan achter de rug, in verschillende capaciteiten, in verschillende media. Klopt het dat u vandaag door dat wereldje als een paria wordt behandeld?

Niemöller: “Dat is een geleidelijk proces geweest. Ik kom niet uit een rechtse traditie. Mijn ouders waren zelfs actief in de PSP (Pacifistische Sociale Partij), die ter linkerzijde van de sociaal-democraten stond. Ik haakte af toen die gingen samenwerken met de Communistische Partij. Ik heb heel lang voor het weekblad HP/De Tijd gewerkt, als politiek redacteur. Toen het fenomeen Pim Fortuyn zich in Nederland voordeed, heerste op de redactie van dat tijdschrift toch het idee dat die niet zomaar mocht opzijgeschoven worden. Ook voor mij was zijn opkomst, in dezelfde periode als de aanslagen van 9/11, een “eyeopener”.

Onze open houding ten aanzien van Fortuyn werd toen al argwanend bekeken door andere media. Het tijdschrift was toen te situeren in het intellectiele midden, met opvattingen als die van D’66 (vergelijkbaar met jullie Verhofstadt). Ik was als redacteur zeer actief in de politiek van Den Haag. Klassieke rechtse media zoals Elsevier en De Telegraaf werden toen best aanvaard, maar De Tijd was moeilijker te duiden. Wij bleven economisch links, maar wij durfden cultureel rechts denken. Eerst werden mensen als ik niet au sérieux genomen. Daar komt vandaag verandering in. De opkomst in Nederland van Wilders en daarna Baudet, en van Trump in de VS, zorgt voor ongerustheid in de kringen van de media. Er is sindsdien een golf van artikels op gang gekomen om mensen als ik verdacht te maken en te beschadigen. Daar zit een strategie achter: men wil een wig drijven tussen het volk en degenen die men ziet als de woordvoerders van dat volk, ten einde zelf weer vat te krijgen op de massa.”

Pallieterke: uw laatste boek, dat dit jaar uitkwam, heet “Kwaad”. U hebt daarin diepgravende gesprekken geregistreerd met 31 Nederlanders, waarin zij vertellen over hun persoonlijke ervaringen met het multiculturele Nederland. Ongeveer alle leeftijden, achtergronden en sociale groepen zijn vertegenwoordigd. Hoe hebt u die mensen verzameld?

Niemöller: “In eerste instantie via internet, bijvoorbeeld Twitter. Daar kwamen dan nog mensen bij die ik al eerder kende of waarmee ik via via in contact werd gebracht. Mijn enige citerium was dat het Nederlanders moesten zijn. Die hoefden niet blank te zijn. Ik wilde in de eerste plaats “culturele” Nederlanders. Er zijn twee Joden bij. Daar hadden best Indische of Surinaamse Nederlanders kunnen bij zijn, maar die zijn, met hun Nederlandse namen, niet gemakkelijk als dusdanig te herkennen op het internet. Voor mij was het essentieel om mensen te vinden die hier geboren zijn en die zich echt Nederlander voelen, zelfs al kunnen ze niet goed uitleggen wat dat betekent. Ik heb de indruk dat voor Nederlanders dat bewustzijn van eigenheid en kennis van de geschiedenis minder evident is dan voor Vlamingen, wier conflicten met de Franstaligen tot meer identiteitsbesef hebben geleid.”

Pallieterke: uit die gesprekken blijkt dat heel wat mensen zeer negatieve ervarin-

gen hebben met het multiculturele Nederland en er dan ook zeer ongelukkig over zijn. Maar ze lijken niet allemaal “kwaad”, zoals de titel van het boek suggereert. Ze lijken eerder gelaten en niet mobiliseerbaar voor het verzet tegen die evolutie. Op drie na waren ze ook niet bereid om met u te praten onder hun eigen naam.

Niemöller: “Ze zijn wel degelijk kwaad, maar het is vaak een machteloze woede. Ze voelen zich alleen, op het werk, en vaak zelfs in hun eigen familie. Men wordt lamgeslagen.

Men krijgt de indruk dat het alleen erger gaat worden en dat er niets meer aan te doen is.”

Pallieterke: denkt u dat ook? In mijn stukken vergelijk ik het vaak met een race tussen de groei van het probleem en de bewustwording ervan. Men kan niet ontkennen dat immigratie en de multiculturele samenleving door steeds meer mensen als problematisch worden ervaren. De vraag is of die bewustwording snel genoeg gaat om nog op een democratische, geweldloze en menselijke wijze een oplossing te kunnen vinden. Denkt u dat we het “point of no return”, zoals u het noemt, al bereikt hebben?

Niemöller: “Soms hoorde ik in die gesprekken de opmerking: “Als er ooit een grote aanslag komt zullen de ogen van de mensen wel opengaan.” Onlangs was ik in Brussel en zag de militairen op straat, terwijl de ontruiming bezig was van een concert na een terreurdreiging. De mensen gaan gewoon door met hun leven. Ze merken de soldaten niet meer.

Zelfs in West-Aleppo leven ze gewoon voort.

Het is niet genoeg dat men woede ontwikkelt als die niet leidt tot drang tot verandering van het beleid. De vraag is dan: kan een eventuele verandering van beleid ook nuttige resultaten opleveren? Voor mij is het in elk geval belangrijk te beseffen dat het ergste nog moet komen. Vergeet de islam. Bekijk de demografische evolutie in zwart Afrika. Er zijn enorme massa’s op komst in de richting van Europa.

We gaan naar een toekomst met grote etnische, raciale verschillen. Het idee blijft maar leven dat die nieuwelingen zich zullen integreren. Maar met de aantallen waar we over spreken is er meer kans dat wij ons zullen moeten aanpassen aan hen, een fenomeen dat je in Amsterdam al vaststelt. De aantallen zijn allesbepalend. Uiteindelijk zullen kleine blanke elites zich terugtrekken in hun eigen wijken om vandaar de boel te blijven organiseren.

Ik hoor ook altijd dat diversiteit kracht is.

Maar overal in Europa zie je hetzelfde. Allochtonen passen zich niet aan, gedragen zich overal hetzelfde, spreken de lokale taal niet en veroorzaken overal dezelfde problemen.”

Pallieterke: krijgt u uw boek in de boekhandels?

Niemöller: “Dat is vaak een probleem. Mijn uitgeverij houdt contact met die boekhandels en daar wordt vaak gezegd: “Dat soort boeken willen we niet. Niets dat Wilders of Baudet in de kaart speelt.” In Nederland zijn nog veel kleine boekhandels en die zijn meestal links georiënteerd. De grotere boekhandels (zoals Scheltema), die hebben daar minder problemen mee.”

Pallieterke: ik heb uw vorige boek, over Hans Janmaat, met plezier gelezen en er een recensie over geschreven voor ‘t Pallieterke. Het boek daarvoor ging over MH17, het Maleisische lijnvliegtuig dat werd neergeschoten boven Oekraïne. U drukt daarin ernstige twijfels uit over de heersende opinie dat MH17 werd neergehaald door het pro-Russische verzet, met behulp van materieel geleverd door Poetin. Is het geen valstrik om een terechte kritische zin tegenover de media te laten omslaan in

principieel ongeloof? Hebben de pro-Russische rebellen het niet gewoon gedaan?

Niemöller: “Ik sluit dat ook niet uit. Ik vraag me in dit soort zaken altijd af: wie zijn de bronnen? Bijna alle “bewijzen” zijn aangedragen door de Oekraïense geheime dienst: alle beelden die men ziet, “afgeluisterde” gesprekken, enz. Ook de Nederlandse onderzoekers baseren zich enkel daarop. Zo hoor je geen onderzoek te voeren.

Ik begrijp niettemin wat u bedoelt. Mensen die twijfelen aan het MH17-verhaal durven ook 9/11 of de aanslag op Charlie Hebdo wel eens als “false flags” zien. Beweren dat alles wat de media zeggen onzin is, getuigt ook van een niet-onderzoekende geest. Men moet gewoon bereid zijn met alle mogelijkheden rekening te houden, ook inzake MH17.”

Pallieterke: uw landgenote Ebru Umar is sinds kort één van onze vaste columnisten. Toen zij zich op een sponsordiner aan ons voorstelde, getuigde zij over de permanente bedreigingen waarmee zij heeft moeten leren leven. Ayaan Hirsi Ali kan hetzelfde zeggen. Ik moet u niet vertellen wat met Theo van Gogh en Pim Fortuyn is gebeurd. Ook in het buitenland zie we hoe rechtse opiniemakers door extreemlinks of door moslimextremisten worden bedreigd of aangevallen. Bent u soms niet bang?

Niemöller: “Ik kom niet zoveel in beeld, dat is mogelijk een voordeel. Het is ook zo dat het geweld van moslims minder gericht is geworden. Aanvankelijk was dat inderdaad gericht op personen die bepaalde opinies hadden geuit. Nu is iedereen een doelwit, wat ook de opvattingen zijn. Het extreemlinkse geweld wordt inderdaad wat driester. Als u mij vraagt of ik bedreigd word: ik geef daar liever geen antwoord op.”

Pallieterke: Baudet of Wilders?

Niemöller: “Thiery (Baudet) is een goede vriend van mij. Wilders ken ik ook, maar minder goed.

Wilders is een professionele politicus. Baudet is een intellectueel met groot charisma die in staat is ook de zogenaamde bovenklasse aan te spreken. Wilders is erin geslaagd de arbeiders en middenklasse electoraal te mobiliseren. Helaas alleen electoraal. Wilders heeft geen beweging. Dat was ook een bewuste keuze. Bij Janmaat ging het mis toen hij een organisatie poogde op te zetten. Alles wat toen lukte bij het Vlaams Blok, liep verkeerd bij Janmaat. En bij Fortuyn zagen we hetzelfde: heel wat eigenwijze mensen die men niet in een organisatie kon laten samenwerken. Wilders heeft die interne herrie pogen te vermijden via een gesloten organisatie, waarvan hijzelf het enige lid is. Behalve in de parlementaire fractie, waar ook snel onmin is ontstaan, heeft niemand iets in te brengen.

Ik begrijp dat, maar het grote nadeel is dat de PVV een dode organisatie is: er is een heel duidelijk standpunt over de islam, maar dat wordt nergens aangevuld met een positief antwoord op de vraag: wat betekent het om Nederlander te zijn? Dat is trouwens ook zo bij

Baudet. De vraag wat de Nederlandse identiteit betekent, is problematisch, omdat dit land nauwelijks enige nationalistische gevoelens kent. Nederland is ook niet “internationalistisch” te noemen, maar je stelt toch vast dat Nederlanders niet of nauwelijks bereid zijn om voor hun land te vechten. Dat bleek uit een recent onderzoek, waarbij de bevolkingen van Europa werden vergeleken aan de hand van het antwoord op de vraag: bent u bereid te sterven voor uw land? Nederland bengelde helemaal onderaan. Nochtans is de bereidheid om voor het eigen land te strijden een centraal gegeven in vele studies over het nationalisme. We hebben wel een Nederlandse vlag, maar daar beantwoorden niet het soort nationalistische gevoelens aan die men wel vindt in grote landen, zoals Frankrijk, maar ook in vergelijkbaar kleine landen als Denemarken.

Die vindt men zelfs meer in Vlaanderen dan in Nederland.

Om uw eigenlijke vraag te beantwoorden: ik voel niet de drang om te kiezen tussen Wilders en Baudet. Ik zeg sowieso nooit voor wie ik stem.”

Pallieterke: het is natuurlijk niet zozeer een kwestie van sympathie voor de persoon of het programma, maar ook van wie op termijn het meeste kans maakt om iets te kunnen realiseren. Is het kruit van Wilders niet verschoten?

Niemöller: “Ik zie bij Wilders toch de bereidheid het iets anders aan te pakken. Hij gaat nu ook deelnemen aan gemeenteraadsverkiezingen. Je moet er dan wel rekening mee houden dat die lokale verkozenen door de pers in het oog zullen gehouden worden en op elke misstap zullen gepakt worden. Men mag in Nederland de zeggenschap van de gemeenten in allerlei problematieken niet onderschatten.

Als men iets wil veranderen, zal het ook daar moeten gebeuren. Met alle gevaren van dien: lokale fracties durven wel eens een andere koers varen dan nationaal. In Nederland is de VVD rechts geworden, maar de VVD in Amsterdam voert een linkse koers.”

Pallieterke: ziet u Baudet en Wilders nog samenwerken? Waar zit het grote verschil?

Niemöller: “Het grote ideologische verschil is dat Baudet zich niet uitspreekt over de islam. Hij heeft er wel een mening over, maar zet die niet op de agenda, en hij zal in toespraken niet naar de islam uithalen. Wilders is dan weer gefixeerd op de islam, op een manier die je zelfs bij het Vlaams Belang of Marine Le Pen niet vindt. Le Pen zal het wel hebben over het islamisme, maar ze zal de religie op zich niet aanvallen, zoals Wilders doet. Dat vind je bij Baudet niet terug.”

Pallieterke: ziet u zichzelf ooit in de politiek gaan?

Niemöller: “Ik zie mezelf toch eerder als een observator, iemand die graag zijn mening geeft. De partijpolitiek met zijn politieke spelletjes, onderlinge ruzies, profileringsdrang en partijdiscipline, spreekt mij niet aan. Ik denk dat ik mij daar zeer ongelukkig zou voelen.”

Jurgen Ceder

Joost Niemöller; Kwaad; Uitgeverij Van Praag UVP 2017; 352 blz. Het boek is te bestellen via de webwinkel van ’t Pallieterke (www.pallieterke.net) of via ons secretariaat.

12

Cultuur

27 juli 2017

Nieuws uit Zuid-Afrika De la Rey Tot in Vlaanderen toe was het tot voor een paar jaren een “gunstelinglied”: De la Rey, De la Rey, sal jy die Boere kom lei? In ZuidAfrika stond het Afrikaans gezongen lied in die dagen zowaar lange tijd in de top tien, en in het huidige Zuid-Afrika mag dat, zacht uitgedrukt, merkwaardig worden genoemd.

In elk geval was Bok van Blerks meezinger een welgekomen reclame voor de Afrikaanse volkstaal, die in de onverschrokken persoon van de ‘stemzinger’ Steve Hofmeyr een gedreven propagandist heeft gevonden.

Hoewel het metershoge ruiterstandbeeld van populist avant-la-lettre Koos de la Rey vandaag op zijn hoge sokkel in het noordwestelijke Lichtenburg wordt ontsierd door vuiligheid en rotzooi, lijkt de roep om leiding van Bok van Blerk weer brandend actueel, want over die mooie en pittige volkstaal van de Boeren bereiken ons niet zo’n hoopgevende berichten.

Van FAK naar ATKV Vlamingen die houden van zingen in alle ‘Dietse’ talen, zullen allicht vertrouwd zijn met de lijvige FAK-zangbundel, voor velen onder ons een haast onuitputtelijke bron van zanggenot. Die bundel is destijds naar alle stamlanden verspreid door de ‘Federasie van Afrikaanse Kultuur’ (FAK), die ook al niet kon weerstaan aan de wereldwijde mode van naamsverandering en jaren geleden is herdoopt in Afrikaanse Taal en Kultuur Vereniging (ATKV). En laat het net die ATKV zijn waarover gewezen leider van Vryheidsfront Plus, dr. Pieter Mulder, een stevige stok in het Zuid-Afrikaanse hoenderhok gekeild heeft. Het is hem te doen om de machtswissel bij de ATKV en de nieuwe ‘strategie’ die daarmee gepaard dreigt te gaan. De nieuwe baas, die een bazin is, Deidre le Hani, heeft zich namelijk voorgenomen de ATKV te “verruimen”, zoals de moderne tijdsgeest dat schijnt te vereisen.

Omdat de jeugd de toekomst heeft, wil de directrice alvast haar nieuwe strategie uitproberen op de jeugdige ATKV’ers, die zij van de aftandse Afrikanerdruk wil verlossen. En daar heeft zij het volgende op gevonden. Als die jongeren willen meedoen aan een ATKV-redenaarswedstrijd, mogen zij hun toespraken voortaan opstellen en uitspreken in de taal van hun keuze, bijvoorbeeld Sotho of Tswana, of allebei. Hun talent zal van nu af niet alleen meer door een Afrikanerjury beoordeeld worden, maar ook door een Engelse en een aantal Afrikatalen sprekende beoordelaars. Directeur le Hani, die in een vorig leven commercieel flinke zaken-

cijfers gehaald blijkt te hebben, maar er ter bevordering van Afrikaans als enige verdienste mee kan uitpakken dat zij… het spreekt, is al gestart met de organisatie van derde (!) taalcursussen voor het ATKV-personeel.

150 jaar geleden publiceerde Charles de Coster ‘La Légende d’Ulenspiegel’. Voor de Uilenspiegelstad Damme de ideale gelegenheid om in een tentoonstelling het merkwaardige parcours van deze roman te belichten.

Bij zijn vroegtijdige dood in 1879 was Charles de Coster straatarm en zo goed als vergeten. Het duurde meer dan dertig jaar voor men zijn ‘La Légende d’Ulenspiegel’ ging beschouwen als een meesterwerk van de wereldliteratuur. Ondertussen is het werk verschenen in vele talen, werd het bewerkt voor televisie, film, toneel, ballet, musical, poppenspel en strip, en was het een inspiratiebron voor ettelijke jeugdboeken.

Van ATKV naar TKV? Dat de nieuwe directeur andere taalgroepen wil benaderen, daar vindt dr. Mulder niks mis mee, maar zij mag, vindt hij, niet raken aan de bestaansreden van de ATKV, al 87 jaar lang een “kultuurtuiste vir Afrikaans”. Vele jaren hebben regering en staat de Afrikaanse taal en cultuur beschermd en ondersteund, maar in 1994 kwam daar met de machtsovername een eind aan. Toen zijn Afrikaner verenigingen als FAK, ATKV, Solidariteit, VF Plus, Afriforum e.a. op vrijwillige basis begonnen met geldelijke en andere steun die leegte op te vullen, waarbij de inspanningen van de ATKV om alle Afrikaanssprekenden bij haar werking te betrekken, niet te onderschatten waren. Met lede ogen ziet Mulder dat nu veranderen. Hij noemt de druk van de huidige regering op het Afrikaans en op de Afrikaanse cultuur- en burgerverenigingen daar niet vreemd aan, net zo min als de stelselmatige en berekende financiële beknotting van alles wat met Afrikaans te maken heeft.

Onder de talrijke reacties op zijn bezorgde taal is mij vooral deze vraag opgevallen: wil de nieuwe ‘strategie’ ATKV herleiden tot enkel nog TKV?

Waarom geen ZTKV Zelfs Afrikaners die al bijna een halve eeuw hun lidkaart van ATKV betaald hebben, dreigen die, na de “nieuwe marsrichting” van mevrouw Le Hani, niet meer opnieuw aan te vragen. Zij bedanken voor een ATKV die staat voor Andere Taal en Kultuur Vereniging en stellen de indringende vraag waarom er in hun land niet zoiets bestaat als een Zoeloe Taal en Kultuur Vereniging. Waarom moet de Afrikaner altijd opgevorderd worden om andermans taal en goed te verdedigen? Gemene deler in al die publieksreacties: “Als wij niet gaan ‘staan’ voor onze taal, wordt het Afrikaans hier overal weggedrukt.” In alle (on)bescheidenheid geschreven: dat heb ik mijn Afrikanergehoor reeds meer dan twintig jaar geleden onder de neus gewreven in een toespraak in Bloemfontein.

Als jullie niet voor jullie taal op jullie poten gaan staan, heb ik toen potig gewaarschuwd, wordt Afrikaans binnen minder dan twintig jaar de ‘kombuistaal’ die de gehate Brit Lord Milner jullie een eeuw geleden al door de strot wou duwen. Ik kreeg daar toen zowaar nog applaus voor ook. Hector van Oevelen

Jubileum voor Telemann Het is dit jaar precies twee en een halve eeuw geleden dat de ‘keizer van de kamermuziek’, Georg Philipp Telemann (1681-1767), het tijdelijke met het eeuwige verwisselde. In tal van Europese concertgebouwen werd dit aangegrepen om de podia voor het gigantische oeuvre van die baroklegende open te stellen. Vlaanderen draagt een bescheiden steentje bij tot de hommage. genres te bekoren en componeerde in totaal circa 3.700 stukken.

Bekender dan Bach

Wie hier te lande wil deelnemen aan het Telemann-jaar springt op dinsdag 8 augustus best eens binnen in het Brugse concertgebouw. Op de middag zullen de juryleden van de internationale wedstrijd Musica Antiqua een kleine selectie brengen uit het misschien wel grootste klassieke repertoire. Telemann had de gave om de liefhebbers van alle

Uilenspiegel 150 jaar

De herdenking van deze Duitse maestro gaat terug op zijn sterfjaar 1767. Een veel bepalender jaar uit Telemanns loopbaan was echter 1721. De reeds alom geprezen muziekdirecteur werd toen in zijn thuisstad Leipzig de prestigieuze titel van Thomaskantor aangeboden. Vreemd genoeg bedankte Telemann voor de functie, zodat zijn boezemvriend Johann Sebastian Bach als “tweede keuze” de eer te beurt viel. Dit feit toont aan hoe de verhoudingen destijds lagen. Hoewel hun muziek sterk gelijkend was, genoot Telemann tijdens de barokperiode grotere roem dan Bach. Pas in de 19de eeuw zou de toenemende waardering voor de Bach-erfenis het werk van Telemann naar de tweede rang verwijzen, waar het nu nog vertoeft.

Telemann aanvaardde nog in 1721 een gelijkaardig ambt te Hamburg, waar hij tot zijn dood zou blijven. Al spoedig waren melodieën van zijn hand te horen op het toneel, in de kerken, de opera, de burgerlijke huizen en zelfs de straten van de havenstad. Critici ver-

Vlaamse en Waalse held

Charles de Coster (1827-1879) had een Vlaamse vader en een Waalse moeder. In 1831 vestigde het gezin zich in Brussel. Veel ‘Belgischer’ kon het niet zijn. De Coster studeerde rechten aan de ULB en was toen lid van de literaire kring Lothoclo. Tijdens zijn studententijd stond hij sterk onder invloed van Alfons Willems, medestichter van het ‘Nederduits Taalminnend Studentengenootschap Schild en Vriend’, het latere ‘Geen Taal, Geen Vrijheid’. De Coster publiceerde in ‘La Revue Nouvelle’, het tijdschrift van Lothoclo, nadien in het Brusselse antiklerikale weekblad ‘Uylenspiegel’, waarin ook werk van Félicien Rops verscheen.

In 1860 kon De Coster aan de slag op het rijksarchief. Daar vond hij het materiaal voor zijn verhalenbundel ‘Légendes flamandes’, die in 1858 verscheen en die in 1917 door Stijn Streuvels werd vertaald, en voor zijn meesterwerk ‘La Légende d’Ulenspiegel’. De eerste druk verscheen in december 1867 om mee te kunnen dingen naar de vijfjaarlijkse staatsprijs voor literatuur. Tevergeefs. Een tweede uitgave volgde in 1869. De tekst bleef ongewijzigd, maar het epos kreeg een speelsere titel: ‘La légende et les aventures héroïques, joyeuses et glorieuses d’Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au Pays de Flandre et ailleurs’. Om de verkoop te stimuleren, kreeg het boek 32 illustraties. Het mocht niet baten. Het kende geen succes. Voor de Franstaligen was het te Vlaams, en voor de Vlamingen te antiklerikaal. wijten Telemann oppervlakkigheid, omdat hij niet alleen op alle muzikale domeinen werkzaam wilde zijn, maar bovendien ook aan de lopende band partituren leverde en die als een volleerde manager beheerde. Is de auteur van 1.000 concertsuites wel een kunstenaar, of eerder een stielman? Anderzijds kan men aanvoeren dat Telemann oprecht gedreven werd door de missie om muzikaliteit in alle segmenten van de samenleving ingang te doen vinden. Hiervan getuigen de openbare concerten, alsook zijn tijdschrift en de vele partituren voor kamermuziek, die voor het brede publiek bestemd waren.

Fusion Een beknopte bloemlezing samenstellen uit een oeuvre van die omvang lijkt quasi onbegonnen werk. De festivaljury knutselde een muzikale ontmoeting in elkaar met een aantal kenmerkende kwartetten. Onder meer de ‘Parijse Kwartetten’ uit 1730 werden geprogrammeerd. Met dit werk kende Telemann destijds erg veel succes in Frankrijk. Deze muziekstukken zijn typerend voor de breeddenkendheid van de componist. Graag liet de Kantor van Hamburg zich beïnvloeden door Lully, maar ook Italiaanse toonzetters en zelfs de “barbaarse schoonheid” van Poolse volksmuziek konden de Duitser inspireren. Telemann was zowaar de topchef van de fusionkeuken uit de barok.

Dit muzikale treffen start op dinsdag 8 augustus om 11.30 uur, in de Kamermuziekzaal van het Brugse concertgebouw op ’t Zand.

Voor toegangskaarten, bel 070 22 33 03. Tom

Charles de Coster laat Tijl in 1527 geboren worden in Damme. Het is dus geen toeval dat het Uilenspiegelmuseum zich in dit stadje bevindt. Het museum geeft een overzicht van vijf eeuwen Uilenspiegel. De Nederduitse Dil Ulenspiegel ontstond omstreeks 1500 in het brein van de stadsschrijver Hermann Bote.

Anders dan onze schalkse Tijl was de Duitse Dil Ulenspiegel een brutale schurk. Het werk van Bote werd gedrukt in Straatsburg. Het raakte via Antwerpen en de Nederlandse bewerking verspreid over heel Europa. Onderweg raakten de scherpe kanten van de duivelse Dil afgevlakt tot schelmenstreken van een guitige grappenmaker. Met de roman van De Coster beleefde de figuur een nieuwe jeugd. Het eeuwenoude verhaal onderging een grondige bewerking. Tijl werd de opposant van de fanatieke Spaanse koning Filips II. Hij werd de grote held van de Nederlandse opstand en een strijder tegen politieke en ideologische onderdrukking. De Coster gaf aan elk van zijn personages een sterke symboolwaarde: Claes, Tijls vader die op de brandstapel eindigde, “is je moed edel volk van Vlaanderen, Soetkin is je dappere moeder. Uilenspiegel is je geest, een lief en aardig meisje (Nele) zal je hart zijn, en dikbuik Lamme Goedzak zal je maag zijn.” De roman van De Coster is een Franstalige hulde aan Vlaanderen De in die jaren bloeiende Vlaamse Beweging associeerde Uilenspiegel met haar ontvoogdingsstrijd. Nadien kwamen er ook communistische, aktivistische en antisemitische versies van de schalk. Rond de Tweede Wereldoorlog schakelden zowel de collaboratie als het verzet Uilenspiegel in voor hun zaak.

Zelfs de wallingantische beweging spande Tijl voor haar kar. Een tijdelijke tentoonstelling in het stadhuis van Damme illustreert het belang van De Costers ‘Légende d’Uilenspiegel’ aan beide zijden van de taalgrens. De expo is een samenwerking tussen het Uilenspiegelmuseum en de Archives et Musée de la Littérature in Brussel, waar ze eerder dit jaar te zien was.

Een bezoek aan deze tentoonstelling en aan het Uilenspiegelmuseum maakt duidelijk dat De Coster de grondlegger was van de Franstalige literatuur in ons land en dat zijn roman mee bepalend is geweest voor de Vlaamse identiteitsvorming. Interessant is de vaststelling dat Franstalig België in de tijd van De Coster in het Vlaams een element vond om zich van Frankrijk te onderscheiden. Al even boeiend is de kennismaking met de bijzonder rijke en gevarieerde Uilenspiegel-iconografie, naast de manuscripten en originele uitgaven.

MMMV

Tentoonstelling ‘150 jaar legende.

Uilenspiegel eeuwig jong’, van 29 juli t.e.m.

10 september, stadhuis, Damme, www.visitdamme.be.

Boeken

27 juli 2017

Eindelijk, Edmund Burke in het Nederlands Edmund Burke (1729-1797) was een van de eerste vertegenwoordigers van het moderne Europese conservatisme. Bart de Wever heeft ooit gezegd: “Burkes intellectuele erfenis is niet te onderschatten.” De Nederlander Paul Cliteur zei dan weer: “Edmund Burke was voor mij een openbaring. Niet alleen door zijn filosofische diepgang, maar ook door zijn groot literair talent.”

Waarschuwing

Eindelijk is een Nederlandstalige vertaling van zijn werk beschikbaar, zij het in de vorm van een bloemlezing uit ‘The Reflections on the Revolution in France’, waarmee de IersBritse denker zich indertijd op de internationale politiek-filosofische kaart zette.

Het boek, ‘Reflections on the Revolution in France’, ontstond oorspronkelijk als brief gericht aan een gentleman in Parijs, Charles-Jean-François Depont. Die wilde weten wat de bedenkingen van Burke waren bij de Revolutie. Onder de invloed van radicale Engelse voorstanders van de Revolutie zou de brief al snel uitgroeien tot een heus boek.

En ondanks het feit dat de terreur nog geen feit was (en het Franse koninklijk echtpaar nog niet was onthoofd) voorzag Burke veel van de ontsporingen, die later Frankrijk in bloed zouden onderdompelen.

Burke waarschuwt in dit boek vooral tegen de kwaal om ‘in de politiek en in het menselijk bestaan zelf niets anders te willen zien dan een strijd voor het bereiken van een abstract ideaal’, een ideaal dat losstaat van de menselijke natuur, ja, zelfs in complete tegenstelling staat met de menselijke natuur.

Want, zegt Burke, de mens is géén abstract wezen. Of met de woorden van onze T. Dalrymple, die de inleiding verzorgde: “Iedereen komt ter wereld in ‘medias res’, op een bepaald moment, een bepaalde plek, in een bepaalde natie en cultuur.” De mens kiest de dingen niet zelf, en kàn die ook niet kiezen. Er is de erfenis, en die is er voor iedereen, zij het dat het voor iedereen een eigen erfenis is. Dit boek is een waarschuwing tegen de terreur die onder de vlag van ‘bevrijding’ en ‘emancipatie’ wordt verpakt: “Hoeveel bevrijders werden niet binnen de kortste keren tirannen van een ander soort, niet zelden slechter nog dan de onderdrukker tegen wie zij de zogenaamde bevrijdingsstrijd hadden geleid?”, vraagt Theodor Dalrymple zich af. Edmund Burke zal zijn leven lang voorstander zijn van een soort existentiële bescheidenheid, “want vergeleken bij alles wat we overgeërfd hebben, kan niemand van ons op grond van zijn eigen redeneringen en zonder hulp veel bereiken.”

Ik ben écht benieuwd wat een man als Burke van het maakbaarheidsideaal van de postmoderne wereld zou hebben gevonden, wat hij van de postmoderne utopie (de multiculturele samenleving) en van het politiek correcte denken zou hebben gedacht. Mag ik besluiten met een woord van dank aan Marc Vanfraechem, die de tekst vertaalde in zeer Peter Logghe vlot leesbaar Nederlands?

Franse Revolutie en Engelse traditie.

Edmund Burke als voorspeller van terreur.

Ingeleid door Theodore Dalrymple, vertaald door Marc Vanfraechem, Uitgeverij Doorbraak 2017, 133 blz.; prijs 19,50 euro ISBN 978 9492639 02 8

Duinkerke 1940 Deze zomer speelt in de bioscoopzalen de oorlogsfilm ‘Dunkirk’. Als begeleiding en documentatie bij de film schreef uitgever-geschiedschrijver Perry Pierik van uitgeverij Aspekt een boek met als titel ‘Duinkerken’. Het is zoals hij schrijft, dat een reeks “toevalligheden, geluk, vergissingen en emoties zich uiteindelijk de weg baanden naar de ontknoping van deze historische gebeurtenis”.

IJdele Göring Overdonderd door het aanhoudende militaire succes van zijn legers liet eeuwige twijfelaar Hitler op aandrang van enkele van zijn oppergeneraals zijn troepen halt houden, net op het moment dat op 25 en 26 mei 1940 Duinkerke in een handomdraai ingenomen kon worden. Niemand (ook de geallieerden niet) begreep waarom de Duitsers halt hielden.

Het reguliere Duitse leger (OKH) drong sterk aan op de inname van de havenstad, maar ijdele Göring had Hitler verzekerd dat zijn Luftwaffe de klus wel zou klaren. Men zou verwachten dat “grote mond” Göring op zijn minst aanwezig was terwijl de slag woedde (28 mei-4 juni). Maar neen, de man vertoefde in Amsterdam, waar hij op kunstroof was. Zo verspeelde Hitler definitief de unieke kans om met het Britse beroepsleger af te rekenen, en konden de Britten blijven doorvechten. Zo’n 85 procent van het Britse leger in Frankrijk kon

Die komen niet alleen uit islamitische landen zoals Pakistan of Egypte, maar ook uit China, Noord-Korea, Eritrea, etc. De meerderheid van de vluchtelingen in Europa is christelijk, maar aan hen wordt nauwelijks aandacht besteed, zodat het verkeerde beeld ontstaat van vluchteling = moslim.

Nochtans is het aantal Poolse, Filippijnse, Syrische en Iraakse kerk- en geloofgemeenschappen in ons land aanzienlijk. Het boek is grotendeels een neerslag van gesprekken van David met die “vreemde” chistenen hier in ons landje.

Dessin schetst hoe deze christenen in Europa hun christenzijn beleven. Meestal zijn zij diepgelovige, actieve christenen die eigenlijk qua levensstijl gevoelig verschillen van de zich nog christelijk noemende individualistische Europese autochtonen. David Dessin geeft ook uitleg bij het ontstaan van het christendom in Afrika en Azië.

Hij doorprikt de mythe alsof ze daar allemaal christelijk zouden zijn geworden door Europese kolonisatoren. Zo was Ethiopië al veel eeuwen christelijk alvorens het christendom in Europa neerstreek, en in Egypte waren er al christelijke kloosters vooraleer in Europa het eerste klooster te bespeuren was. Wie weet bijvoorbeeld nog dat kerkvader Tertullianus een Noord-Afrikaan was?

Het christendom blijkt de meest vervolgde religie ter wereld te zijn, en David Dessin toont dat aan met verifieerbaar cijfermateriaal.

En toch blijkt het christendom wereldwijd sterk te groeien, vooral in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. In landen als Brazilië, Indonesië en de Filippijnen gaat het aantal christenen pijlsnel de hoogte in.

Het idee van het christendom als Europees (export)product is volledig fout en Rome (Europa dus) als centrum van het christendom blijkt bijna een anachronisme te zijn. Ook de passages van David Dessin over de spanningen vroeger tussen Europese kolonisatoren en missionarissen doen een aantal hardnekkige clichés en vooroordelen sneuvelen.

De bibliografie in het boek is een plus en de verwijzing naar informatiebronnen online evenzeer. Moge dit puike werk een eerste stap zijn naar meer aandacht voor de gevluchte christenen nu aanwezig hier in Europa en actieve solidariteit met de nog in probleemlanden à la Irak, Syrië en Noord-Korea aanwezige christenen.

Lieven van Mele David Dessin; God is een vluchteling; Uitgeverij Polis 2017; 210 blz.; prijs 19,95 euro ISBN 978 9463 1011 03

gered worden. Zonder dat leger zou de geschiedenis wellicht een ander verloop gekend hebben. In het overvloedig geïllustreerde boekje komen alle aspecten van de slag aan bod. Een paar detailkaartjes zouden welkom geweest zijn. Wel begrijp ik niet goed waarom de auteur ‘Duinkerken’ schrijft en niet het Nederlandse Duinkerke bezigt. Elders (pagina 86) schrijft hij Louvain in plaats van Leuven. Op pagina 31 eindigt de laatste zin in het luchtledige, zonder vervolg op pagina 32. Niettegenstaande deze enkele opmerkingen, een handzaam en leerPieter-Jan Verstraete rijk boekje.

Perry Pierik, “Duinkerken 1940: wonder-tragedie-gevolgen”, Soesterberg, uitg.

Aspekt, 2017. Ill., 160 blz. gen., 9,95 euro.

ISBN 978 94 6338 202 1

Taal in Frans-Vlaanderen: een nieuw boek van Wido Bourel In een ditmaal tweetalig boek houdt de gewezen Frans-Vlaming Wido Bourel een hartstochtelijk pleidooi voor het Nederlands als regionale taal in Frans-Vlaanderen. Hij kant zich tegen het ‘Vlemsch’ als een aparte regionale taal vreemd aan het Nederlands. In de streek promoten een aantal politici en cultuurdragers deze laatste stelling.

God blijkt een christelijke vluchteling te zijn “God is een vluchteling” van filosoof David Dessin is ongetwijfeld één van de interessantere boeken die dit jaar op de markt zijn gekomen. In het bij Uitgeverij Polis uitgegeven boek wordt onder meer de aanwezigheid van christelijke vluchtelingen in Vlaanderen geschetst.

13

De auteur toont aan dat het Vlaams/ Nederlands in directe lijn teruggaat op het Frankisch, de taal van de stichters van het Frankenrijk, later afgekort tot Frankrijk. De taal van de Vlamingen en de Nederlanders is ouder dan het Frans. Het Frankisch, een West-Germaanse taal, werd ooit gesproken tot voor de poorten van Parijs. Op het kathedraalplein voor de Notre Dame in Parijs staat het standbeeld van Karel de Grote. Die man sprak geen woord Frans. Trouwens, tot een

stuk in de 19de eeuw spraken de meeste Fransen geen Frans. Het probleem van het Vlaams in Noord-Frankrijk was dat de taal in de tijd van het trekpaard was blijven steken.

Rond 1900 bleek de taal versteend. De woordenschat is niet meegegaan met zijn tijd — de lokale creativiteit is onvoldoende gebleken om de culturele isolering te doorbreken.

Voor filologen en andere taalvorsers bleek de taal een goudmijn, maar als levende taal was het Vlaams nog nauwelijks bruikbaar.

Met hun taal konden de Frans-Vlamingen buiten hun regio en in Belgisch-Vlaanderen niet meer terecht. Hierdoor won het Frans aan terrein en werd het ‘Vlemsch’ als regiotaal gehandhaafd. In het anekdoterijke essay van Wido Bourel komt deze problematiek duidelijk en overtuigend aan bod. Samen met hem, en onder meer specialist Cyriel Moeyaert, blijven we van mening dat het Frans-Vlaams niets anders is dan een regionale variant van het Nederlands, toch wel de zevende taal binnen de Europese Unie.

Pieter Jan Verstraete Wido Bourel, “Olla Vogala: het verhaal van de taal van de Vlamingen in Frankrijk en elders/l’histoire de la langue des Flamands en France et ailleurs”, Fouesnant, Yoran, 2017. 159 blz. gen., 9 euro + 3,50 euro verzendingskosten.

ISBN 978 2367 4704 74. Bestellen bij www.widopia.eu/publicaties

14

Brieven

27 juli 2017 21 juli

Koninklijk ramadanbezoek

Simone Veil

Pallieterke, Filip werd door een Marokkaanse familie aangenaam en vriendelijk ontvangen met een smakelijke maaltijd. Hieruit kunnen we volgens Sire leren hoe onze samenleving in al zijn verscheidenheid met wat goede wil kan functioneren. Helemaal tegengesteld was zijn houding tegenover Marie-Rose Morel in 2004 m.b.t. de handelsmissie naar China. Zij moest op 40 meter afstand van zijn persoon blijven. Zij was een hoogstaande intelligente vrouw, politiek slagvaardig, maar voor hofkringen onaanvaardbaar en duivels gevaarlijk. Trouwens, zoals alle Vlaams-nationalisten.

E. Vannot - Deurne

Koninklijke boodschap Pallieterke, Van elkander leren. Wat dat zou zijn, weet ik niet. Hoe goed en gezellig het is om tijdens de ramadan gedurende de dag niet te eten? Hoe mooi het is om je te laten brandmerken over je lichaam? Alle dagen rond te lopen met een doek om je hoofd zelfs bij 30 graden? Met dopjes in je oren staan springen op harde zogezegde muziek? Hoe mooi en goed het is, dat vrijdaggebed, met daarna zo mogelijk acties zoals na de voetbal. Ritueel slachten of van geslacht veranderen. In boerkini gaan zwemmen of zich lazarus zuipen. Hoe het is om te blijven dagdromen en de werkelijkheid nooit onder ogen te kunnen of te willen zien. Normen en waarden? Welke? Vrede na onderwerR. L ambrechts - Wechelderzande ping?

De Vlaamse vakman

Pallieterke, Met betrekking tot Simone Veil (Pallieterke, 13 juli) vergat Salan twee belangrijke zaken.

Van Simone Veil werd jarenlang aangenomen dat ze in Auschwitz was vergast onder haar meisjesnaam Simone Jacob. In werkelijkheid overleefden zij en haar zus en haar moeder Auschwitz. Wel stierf de moeder later in Bergen-Belsen. De familie was op 13 juli 1944 gedeporteerd in konvooi 55, met 1500 Joden.

Alle vrouwen in dat konvooi zouden volgens het Auschwitz Museum (zie Kalendarium) op 16 juli zijn vergast. Hefte von Auschwitz nr. 4: “Am gleichen Tag wurden alle vergast.” Hefte von Auschwitz nummer 7: “Nach der Selektion lieferte man 165 Männer als Häftlinge ins Lager ein, sie bekamen die Nummer 184097-184261.

Die übrigen wurden vergast.”

Pas in 1977 werd deze pijnlijke ‘vergissing’ rechtgezet, toen zij terug opdook onder de naam van haar echtgenoot Weil.

Verrassend was dat zij zich verzette tegen de wet-Fabius-Gayssot (waardoor ontkenning van de Holocaust in Frankrijk strafbaar werd gemaakt). Daarvan zei ze: “une loi qui affaiblit la vérité historique en essayant de lui donner une valeur légale.” En: “Non, il n’existe pas une loi pour interdire d’affirmer que Jeanne d’Arc n’a pas existé (…) Si l’on fait une loi (tegen het revisionism), c’est que le débat est ouvert.”

Ook had Salan haar aansporing tot het vermoorden van Klaus Barbie, en de Franse collaborateurs P. Touvier en R. Bousquet kunnen vermelden: “D’ailleurs, si j’avais eu le courage, je serais allée le tuer moi-même!” Een aansporing tot moord die kan tellen voor een Franse minister en voorzitster van het Europees Parlement!

S. Verbeke - Antwerpen

Sociale zekerheid Pallieterke, De geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel blijven sommige milieus beroeren. N-VA beweert zelfs dat een gemiddeld Vlaams gezin, via de sociale zekerheid, jaarlijks “2.590 euro” doneert aan de Franstalige landgenoten (sic) en dus de Vlamingen benadeelt.

Mogen we hieruit besluiten dat de eventuele splitsing van de sociale zekerheid de Vlaamse gezinnen automatisch een bonus zal opleveren van minstens “2.590 euro” cash? Laat ons niet naïef wezen. Besparen op de rug van de lagere inkomens was tot nader order toch het credo van de hardliners Michel en Jambon. Ik daag N-VA uit te bewijzen dat de splitsing van het huidige model van de S.Z., automatisch zal leiden tot meer welvaart voor de modaal Vlaamse gezinnen, en niet tot een minderwaardige ‘N-VA-care’ à la Donald Trump.

Kruisende woorden oplossing 1067

A B C D E F G H I J K L

Marc Eyskens (2)

Pallieterke, Wat mij als volwassen mens zwaar op de maag kwam te liggen, was de toespraak die ik gezien heb op tv van onze koning op de 21 juli 2017, die bijna volledig in het teken stond van de minderheid, de moslimgemeenschap.

Dat was er nu eens klakkeloos over, naar mijn gedacht. Hoe kan men nu opkomen in eigen land voor een gemeenschap die niks met onze levensstijl en fundamentele waarden te maken heeft, wel integendeel, volledig tegendraads ingaat tegen onze normen en waarden en levensbasis, het zelfs een gevaar is voor onze toekomst en levensgewoontes zonder dat velen het nog niet eens (willen) snappen, dan nog eens die groep mensen die in een ander continent aarden en hier fundamenteel niet gronden.

Ik heb een familiestamboom die reikt tot 1405 op dit grondgebied, en met islam totaal geen zaken 600 jaar lang… zoals zéér velen van onze burgers …

En dan die toespraak… Het was een slag in het gezicht voor het eigen volk, een belediging. Waarom niet eens een toespraak over de inzet van onze ondernemers en dokters en alle andere beroepen die mensen dagelijks uitoefenen, en hun geduld en goede wil zich te willen blijven inzetten tegen alle rottigheid die wij al jaren tolereren?

In plaats van de islam, die ons land al zoveel kwaad gedaan heeft de laatste jaren, zo op te hemelen.

C arine Quidousse - Wevelgem

Marc Eyskens (1) Pallieterke, In Knack nr. 26 poneert de kleinen Eyskens fier: “Over 50 jaar zijn er in Europa geen nationale volkeren meer, maar alleen een sterk multiculturele smeltkroes.” Verder vindt hij: “Dat de slogan eigen volk eerst en het nationale egoïsme... getuigt van een beschamend foute inschatting van de geschiedenis van de toekomst.”

Tja, mag ik dan ook een boutade uiten: “Over 50 jaar is er, dankzij de geestesgenoten van Markske, in Europa nog slechts een monocultuur ... die van het kalifaat.” Als toemaatje nog dit: “En de enig overblijvende sociale instelling zal dan de zakat zijn.”

F. Maeyens - K almthout

Van onze hofdichter

R

Ik krijg soms maagpijn van de Vlaamse Belg die klaagt dat hij zijn poen naar bodemloze putten draagt.

Dat moet die Vlaamse Belg - en dat weet ‘t kleinste kind omdat beleggen best rendeert in Waalse wind?

Het noorden dat het zuiden in de watten legt, ’t is zó gewoon dat men er niks van zegt en van de weeromstuit moet elke Vlaamse Belg verstaan dat hij als wederdienst steeds… in de doeken wordt gedaan.

Hector van Oevelen

David Jones - Sint-Genesius-Rode

E N

L N X

V

I

E

S

X

L O G O

I

D E

A

L

I

S

T

X N O R

C

E

L

L O X

E

A N D

I

S

H S

T

X

X

P

E

E

S

X

X O Z O N G A

T

X

T I J

T

S

I

S O N X O G X

S

T

A

X

B

X

B

E

R

S

X

E

P O S

X W A A R D

I

G

S

A H A R A

E

A N X O N S

F

R

J

E

F

E

L X

R

X U R N

X G

X G E D U R

S

I

X O

E N D E

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Linda van Renterghem - Oudenaarde

En, ach, wordt er een foutje af en toe gemaakt, wordt er al eens een Samusocial gekraakt en is je spaargeld op de bank geen cent meer waard, premier Michel waardeert het dat je nog steeds spaart.

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

E

Pallieterke, Ook gehoord dinsdagochtend in het radiojournaal op Radio 1? Bjorn Soenens wist te zeggen dat “Donald Trump nog geen enkele wet, waar hij zijn poot heeft ondergezet, gestemd heeft gekregen...”

Ik vraag me af er in de periode van Obama ook werd gesproken over “de poot”. Of zou dat nu even racistisch geweest zijn?

Dit land, zo proper en zo democratisch, voor mij is ‘t paradijs onder de naties!

Als ik het met de tuin van Eden vergelijk, voel ik mij als het ware koning Flup te rijk!

ABONNEMENTEN

S

De poot van Trump

Spontaan opgeborrelde verzen voor ons aller Feit National

P A R A

R A

Luc Vandeputte - Ledegem

Van vaderlandse watten en doeken

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 F

Pallieterke, Op de webstek van de VRT-redactie van 22 juli zegt oud-premier en minister van Staat Mark Eyskens (CD&V) dat het de meest elementaire moraal is dat we alle bootvluchtelingen op de Middellandse Zee moeten overbrengen naar Europa. Dit als reactie op het standpunt van de staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken, die, volkomen terecht en hoogdringend, daar een einde wil aan maken.

Mark Eyskens geeft twee redenen: ten eerste ‘omdat er een grote chaos heerst in Libië’, en ten tweede ‘omdat Europa de komende jaren veel migranten nodig zal hebben, anders sterven we uit’. Over de eerste reden is het Westen de oorzaak, want het Westen heeft Khaddafi ten val gebracht, en dan Libië aan zijn lot overgelaten, waardoor dat land in een complete chaos terechtgekomen is. De tweede reden is zonder meer belachelijk, en kan zelfs in zekere zin geïnterpreteerd worden in de richting van een misdaad tegen de menselijkheid. Want er is slechts één hoofdoorzaak voor alle wereldproblemen, waardoor de leefbaarheid op deze aarde onherroepelijk aan het verdwijnen is, en dat is de onophoudelijke bevolkingsexplosie sinds het begin van de 20ste eeuw.

Ik citeer prof. em. Etienne Vermeersch, die daarvoor al méér dan 50 jaar waarschuwt, en dit op basis van onweerlegbare, wetenschappelijke vaststellingen. Pleiten voor nog méér migranten in West-Europa, zoals Mark Eyskens, betekent een nog grotere bevolkingstoename in het reeds lang overbevolkte continent, met daarbij steeds toenemende spanningen door geïmporteerde culturen en godsdiensten, die zich steeds meer opdringen, en onvermijdelijk gevolgd door een afname van de welvaart, daar de toename van het bruto binnenlands product dan in veel mindere mate toeneemt dan de toename van de bevolking door die immigratie.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

27 juli 2017

Roger la Honte

Roskammen

Enkele dagen geleden kreeg ik een telefoontje van een vriend van mij. In de krant ‘La Dernière Heure - Les Sports’ had Michel Verschueren enkele merkwaardige uitspraken gedaan over ondergetekende. Ik citeer: “Gille Van Binst heeft een zeer mooie carrière achter de rug, maar er had nog meer ingezeten als hij voor zijn sport had geleefd! Het Brussels nachtleven was hem niet onbekend en hij genoot ervan omringd te zijn door ‘blondines’ uit de jaren zeventig, Gille was het ‘enfant terrible’ van paars-wit.”

Het enige wat ik daarover kwijt wil, is dat het onmogelijk is meer dan tien jaar in het eerste elftal van Anderlecht te spelen als je alle dagen op stap gaat! Ik heb maar één echt ‘enfant terrible’ gekend, en dat was Roger Claessen, de midvoor van Standard, bijgenaamd ‘Roger la Honte’, de absolute lieveling van het Standardpubliek. De gekste verhalen deden de ronde over hem.

Michel Pavic, de toenmalige trainer van de Rouches, is grijs geworden door de Luikenaar.

De dag voor de match schuimde Pavic heel Luik af om te zien of zijn topschutter niet in de stad rondtoerde, maar Claessen was niet gemakkelijk te betrappen. Hij had een heel netwerk van spionnen opgezet, die hem meteen verwittigden als Pavic in de buurt was.

Zonder gsm moet dat geen sinecure geweest zijn. Eén keer had Pavic zijn midvoor toch te pakken, toen hij een bar buitenkwam. Hij nam hem mee in zijn wagen, maar bij het eerste verkeerslicht waar de Joegoslaaf moest stoppen, sprong Claessen uit de wagen.

In de boeien Voor een thuiswedstrijd tegen Anderlecht was Claessen traditioneel een stapje in de wereld gaan zetten. Die nacht was er een incident met de politie. Roger had een ordehandhaver een klap verkocht en hij werd opgesloten in een cel. Het nieuws deed snel de ronde. De Anderlechtspelers waren er niet rouwig om, want Standard zonder Roger

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Claessen, dat scheelde een slok op een borrel. De verbazing was dan ook groot toen een uur voor de wedstrijd Roger, met handboeien aan en geflankeerd door twee rijkswachters, op Sclessin verscheen. Hij speelde de match, en Standard won. Roger scoorde tweemaal. En daarna mocht hij terug de cel in.

Op het kampioenenbal van Anderlecht is hij eens om middernacht komen opdagen, zwaar aangeschoten, met aan iedere arm een lieftallige dame. Claessen had dan ook de looks van Alain Delon.

Roger is eenzaam gestorven. Men heeft hem gevonden in een hoek van zijn appartement, met zijn hoofd leunend tegen een muur. Waarschijnlijk is hij gestorven aan een hartstilstand.

In zijn flat stond alleen een bed en een klein tvtoestel. Gelukkig ben ik nooit een ‘enfant terrible’ geweest...

Gille van Binst

Van apotheekschaaltje…

Als topper in de eigen geschiedenis kan de voorbije Tour bezwaarlijk opgenomen worden. Hamvraag is waarom voor de ploegleiding van Sky absoluut Chris Froome zijn vierde Tour moest winnen en Mikel Landa, haar beste man in koers, in de cols opdroeg de benen permanent voldoende stil te houden om zijn kopman niet uit de wielen te rijden. Die kopman slaagde in het tijdritje in Marseille er ook al niet in zijn gele trui nog een vleugje glans te geven.

Van Düsseldorf tot Parijs kunnen we ons geen moment herinneren dat de nu viervoudige Tourwinnaar autoritair aan de leiding reed in plaats van zich onafgebroken in het zog van zijn Skytreintje te nestelen. Dat dit treintje perfect was voorbereid, klinkt eerder geringschattend. Perfect afgericht zit dichter bij de waarheid, denkend aan de rol in dat treintje van, vooral, de heren Mikel Landa en Michal Kwiatkowski.

In het moderne en vooral monotone Tourgebeuren is dat rolpatroon toonaangevend. Laat ons toe terug te gaan naar “de tijd van toen”, 1969, toen ene Eddy Merckx, al getooid met de gele trui, op de top van de Tourmalet in de Pyreneeën zijn ploeg én de concurrentie een denkbeeldig “tot ziens” toeriep. Om onder een loden zon een solo van een slordige 140 kilometer aan te vatten, die hij in aankomststadje Mourenx Ville Nouvelle afrondde. Gekapt en geschoren dankzij de bijna acht minuten die hij de “concurrentie” aansmeerde, bovenop de riante voorsprong die hij voor zijn solo al bij elkaar had gekoerst. Dat was andere koek dan, met respect voor dat vak, het apotheekschaaltje waarop Chris Froome iedere dag de bijeengeschraapte seconden afwoog waarmee hij, zonder een enkele ritzege, in Parijs Rigoberto Uran en Romain Bardet voorafging. Winnen met glans is anders.

Over het Belgische aandeel in wat eerder op een “Tour de Pharmacien” leek, kunnen we kort zijn. Bij gebrek aan zelfs één enkele ritzege bezongen de media dan maar lyrisch het labeurwerk van onze nationale kampioen, Oliver Naesen, in dienst van zijn Franse kopman Als men dat labeurwerk, hoe verdienstelijk ook, zonder schroom gaat koppelen aan en tracht te verkopen als een heldendaad, dan oogt de toekomst bijzonder belabberd. Knapen als Thomas de Gendt uitgezonderd.

de aanval was, maar er door de jury niet voor beloond werd met de prijs voor de superstrijdlust. Wat in het verkeerde keelgat schoot bij een verbolgen De Gendt. Al zal hij in zijn binnenste moeten toegeven dat hij aan de Bretoen Warren Barguil een waardige tegenstrever had. Dat de jury uit zes Fransmannen en één Amerikaan bestaat, heeft er natuurlijk mee te maken. Of het welgemeende schouderklopje van onze voltallige sportredactie balsem op de wonde is voor Thomas, mag hij ons altijd laten weten.

Gebrek aan bluf We hebben er nog altijd hartzeer van dat de Australiër Richie Porte, door het noodlot getroffen, zijn kans niet heeft kunnen gaan in de Tour.

Hij had ons vuurwerk beloofd en we twijfelen er niet aan dat hij de kwaliteiten en het lef zou hebben gehad om Chris Froome het vuur aan de schenen te leggen. Iets wat we in deze Ronde van Frankrijk te weinig hebben gezien.

Klassementsrijders die binnen de minuut van de geletruidrager stonden, maar amper durfden aanvallen als de gelegenheid zich voordeed. Misschien wachten ze tot Froome zijn pensioen aanvraagt om hun kans te wagen.

Een beetje meer strijdvaardigheid en bluf hadden we van de belagers van de geletruidrager wel mogen verwachten.

Flauw, flauwer, flauwst Dit was een Tour die we klasseren onder de noemer ‘flauwe kost’. Bij gebrek aan beter moeten we ons neerleggen bij de overwinning van Chris Froome, die zijn vierde Tourzege op zak heeft. Beleefdheidshalve wensen we hem proficiat, en dat is gemeend. Maar de prijs voor de kleurrijkste winnaar aller tijden kunnen we hem niet toekennen. Daarvoor was het allemaal te grauw. Een wieltjeszuiger gaan we de Brit niet noemen, maar hij mag zijn kroon werpen naar zijn Spaanse meesterknecht Mikel

15

Landa, die met klasse het vuile werk opknapte en de indruk gaf dat hij vlotter en zwieriger over de cols slierde dan zijn kopman. Als ze bij Sky ogen in hun kop hebben, trekken ze er hun conclusies uit voor volgend jaar. En dat in de hoop dat de renners die in staat zijn de Ronde van Frankrijk te kruiden, in de volgende editie niet opnieuw, door pech getroffen, vallen als vliegen.

Balans Dan moeten we het nog hebben over ‘onze jongens.’ Daarmee bedoelen we de onderdanen van onze goede palmenhouten koning Philippe. Ze zijn bij momenten strijdvaardig in beeld geweest, maar een ritoverwinning zat er niet in. We gaan daar geen zaak van maken.

Met drie plaatsen binnen de eerste tweeëntwintig van de rangschikking zijn Serge Pauwels, Tiesj Benoot en Jan Bakelants zeker niet in affronten gevallen. Waarmee ge ons niet hoort beweren dat de overige renners geen verdienstelijk werk hebben geleverd in dienst van hun ploeg. We zagen ze met veertien rondjes draaien op de Champs Élysées, wat op zich al een prestatie is om later in geuren en kleuren te vertellen aan het nageslacht.

Balsem Dan was er Thomas de Gendt, die de ziel uit zijn lijf heeft gereden, voortdurend mee in

Avant-première Als voorsmaakje van de voetbalcompetitie die dit weekeinde van start gaat, was er het duel voor de Supercup tussen kampioen Anderlecht en bekerwinnaar Zulte-Waregem.

Noem het een veredelde oefenmatch die morgen al vergeten is. Met als pluspunt dat het een waardemeter kon zijn om vast te stellen hoever het gestaan en gelegen is met beide ploegen in afwachting van het serieuze werk.

Zo dachten beide trainers er ook over. Al hielden ze een slag om de arm met hun stelling dat de uitslag op zich weinig belang had. Om niet de indruk te geven met de voeten van de brave toeschouwers te willen spelen, beklemtoonde zowel René Weiler als Francky Dury dat hij wilde winnen. Daar staan we echt van te zien. Als ze ons hadden gezegd dat ze wilden verliezen, hadden we er het onze van gedacht.

Moe Francky Dury zag zijn ploeg al vroeg op voorsprong komen en was, ondanks de nipte nederlaag, tevreden over wat zijn jonge rakkers ervan terechtbrachten. De eerste helft lagen ze helemaal niet onder.

Dat ze uiteindelijk de duimen moesten leggen, heeft met leergeld te maken. Of ze in het Anderlechtkamp veel wijzer zijn geworden van hun wedervaren wilden we aan trainer Weiler vragen, maar die was achteraf in geen velden en wegen te bekennen. Dan legden we ons

… tot meesterbreinen Van de ene naar de andere hype overstappen is voor moderne media een fluitje van een cent. Dus kregen we al een aantal dagen de aanloop voorgeschoteld naar de nieuwe voetbalcompetitie in buitenen binnenland. De eerste bijdrage over al onze over de grenzen acterende voetbalmiljonairs stond volledig in het teken van Romelu Lukaku en de vraag wanneer hij zijn eerste doelpunt ging scoren voor zijn nieuwe liefde, Manchester United. De dag dat zich die memorabele gebeurtenis voltrok, in de Amerikaanse staat Utah, tegen het wereldberoemde Real Salt Lake, was die treffer een beeldverslag op televisie en een volle bladzijde “topnieuwsgaring” in de serieuze sportgazetten waard.

Toch selecteren we als afgeschoten oppergaai in de hype voorbeschouwingen de bijdragen in Het Nieuwsblad, genoteerd en verwerkt door Frank Buyse. Ze kwamen uit “de hogeschool van ons topvoetbal” (sic), werden aan de voetbalminnende man en vrouw gebracht onder de bescheiden titel “meesterbreinen” (resic). Die schuilen onder het schedeldak van zeven topcoaches, gezeten aan het roer van evenveel Belgische topclubs. Buyse peilt naar “de ambitie, strategie en filosofie (reresic) van al die meesterbreinen”. De eerste in het rijtje was Hein Vanhaezebrouck. Als “keizer van Gent doceert die uit eigen werk hoe hij in het hoofd raakt van zijn spelers en waarom voetbal hetzelfde is als koers”. (rereresic) Dat zal dan wel. Na lectuur van de aan dat meesterbrein ontsproten voetbalwijsheid bedankten we voor die uit de zes volgende. Omdat ons modale brein mijlen tekortschiet om zelfs maar in de buurt van dat niveau te geraken.

We houden het erbij dat wijsheid begint met een vleugje zelfkennis.

oor maar te luisteren bij nieuwkomer Sven Kums, die ons recht voor de vuist liet weten: “We waren bij momenten wat slordig, maar dat komt omdat we wat moe waren.” Zelf had hij daar, zo te zien, weinig last van. Maar als het hem is opgevallen dat zijn medemaatjes nu al afgepeigerd zijn, raden we hen een week platte rust aan in afwachting van de echte vertoning die deze week begint.

Gebuisd Het waren voor de verandering eens niet de spelers, maar een aantal scheidsrechters en lijnrechters die op rood getrakteerd werden.

De jaarlijkse testen die de refs moeten afleggen, voorspellen niet veel goeds. Drie arbiters uit de hoogste reeksen kwamen tekort en twee kwamen niet opdagen omdat ze nog volop van hun vakantie aan het genieten zijn.

Van de 69 refs in het profvoetbal, lijnrechters inbegrepen, vielen er 24 door de mand.

Gebuisd over de hele lijn. Maar ze krijgen een tweede zit, wat erop neerkomt dat ze thuis mogen trainen, op hoop van beterschap en in afwachting van hun herkansing. Intussen zit de scheidsrechterscommissie met een serieus probleem.

We kunnen de arbiters die nul op het rekest kregen alleen maar sterkte wensen, en hun geslaagde collega’s feliciteren met hun toewijding om zich de komende maanden te laten uitmaken voor al wat niet deugt.

IJzeren Frederik Dat de scheidsrechters een voorbeeld nemen aan Frederik van Lierde. Hij heeft het op zijn 38ste toch maar klaargespeeld de triatlon Iron Man in Nice te winnen, voor de vierde keer. Hoe houdt hij het vol?

Ge moet het maar afbrengen, 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en een marathon lopen, en winnen met bijna vijf minuten voorsprong in 8u31’31’’. Dat is even wat anders dan negentig minuten tegen een bal trappen.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Regeringsonderhandelingen, een werk van lange adem

27 juli 2017

‘Landen’ heet het in het Wetstraatjargon. Dat is het fenomeen waarbij ministers in conclaaf gaan - ook wel eens opstijgen genoemd – en zich afsluiten van de buitenwereld om dan met een nieuwe batterij aan maatregelen naar buiten te komen. ‘Landen’ is altijd een feest voor de politiek. Het betekent meteen dat ze op vakantie mogen. Voor de burger is het vaak net iets minder leuk. ‘Landen’ gebeurt traditioneel op zijn hoofd. ’t Pallieterke was er exclusief bij. ‘Fasten your seatbelts!’

Er hing geen ‘parfum de crise’ in Hertoginnendal. Eerder een zweetlucht. De okselvijvers van minister De Croo waren nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd op zijn borstkas.

Een rechtstreeks vervolg van de effectentaks die de coalitiepartners hem hadden voorgeschoteld. Taksen liggen nu eenmaal gevoelig bij de liberalen. “Luister”, zei Alexander, “als we dit goedkeuren, dan moet ik echt wel wat terugkrijgen, hoor.

Wat dachten jullie van een beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd?”

Blauwe Peeters Prompt liep Kris Peeters rood aan. “Wat had je in gedachten”, stamelde krasse Kris. Hij had vlak voor de meeting een ‘mysterycall’ gedaan naar het ACW, dat hem verbood hierop toe te geven. Maar nu de effectentaks voor het grijpen lag, wou hij wel eens op avontuur gaan.

De Croo rechtte de rug.

“Kijk, als jullie een taks willen op effectenrekeningen vanaf 200.000 euro, willen we dat de werkloosheidsuitkering stopt na drie maanden.” Het rood van Peeters werd wat blauwig, verder geen woord. De Croo vond het wel pas-

sen. “Is dat een akkoord?”, vroeg hij een tikje verwaand.

“Ik vrees van niet”, analyseerde Jambon de situatie, “ik heb Kris dat nog eens zien doen. Hij houdt gewoon zijn adem in. Het is zijn manier van druk zetten als iets hem niet aanstaat. Naar verluidt werkte het vroeger bij zijn mama en nu bij Wouter Beke. Doet het iets voor jou, Alexander?” Als enig antwoord haalde De Croo diep adem en perste de dunne lipjes stijf op elkaar.

De hoofdonderhandelaar van Open Vld had prompt de tactiek van Peeters overgenomen.

Premier Michel voelde instinctief dat hij moest ingrijpen. “Iek denk dat we allemaal onze verantwoordelijkheid moeten nemen en niet vallen in politieke spelletjes.” Het had niet het gewenste effect. Op het voorhoofd van Peeters tekenden zich duidelijk enkele aders af. Jambon had er een kruiswoordraadsel bijgenomen. “Opvangplaats voor de allerjongsten, 10 letters”, dacht hij hardop.

“Colleka’s, alsjeblieft. Het land rekent op ons.

Het ies wij moeten een akkoord vinden.” Het trekje om de lippen van De Croo werd nog wat venijniger en verbetener.

Ook hij begon rood aan te lopen. Krasse Kris sloeg zijn hoofd op tafel om duidelijk te

Kruisende woorden 1068

maken dat wat hem betreft zijn zakken dichtgenaaid zijn.

Peutertuin “Zal iek dokter bellen?” De premier werd toch wat bezorgd. “Nee, dan moedig je dit alleen maar aan. Je zal er iets anders op moeten vinden.” Jambon was in zijn nopjes met de herwonnen rust aan de onderhandelingstafel.

“Opvangplaats voor de allerjongsten? Asielcentrum?

Nee, dat is een letter te veel. Charles?” De premier had echter geen oren naar het kruiswoordraadsel van de minister van Binnenlandse Zaken. Hij had de armen voor zijn borst

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Waar anders!

Klaarheid

De wapens van de Bende van Nijvel in een put in Adinkerke? Maar jongens toch! Die liggen hier bij ons, in de weelderige kantoren, verstopt onder ons kamerbreed tapijt!

Het klinkt als een slechte grap: geen geld bij Justitie om de ramen van gerechtsgebouwen te laten poetsen. Ons verwondert dat niet. Het verklaart immers waarom we soms absurde rechtspraak horen. Vrouwe Justitie ziet gewoon niet meer helder.

Kampperikelen Meerdere jeugdbewegingen hebben deze zomer hun kamp voortijdig moeten afbreken, omwille van massale gezondheidsproblemen.

Wij zijn zeer benieuwd of hopman Charles Michel zijn kamp zal kunnen afronden of ook voortijdig zal moeten opbreken.

D E

Onvoorstelbaar

F

Soms denken wij echt dat het 1 april is. Bijvoorbeeld wanneer wij een opiniestuk van een VRT-journalist lezen die boudweg het reeds lang ontrafelde sprookje verkondigt van België dat lang voor 1830 uit de nevelen der tijden oprijst. Een mens vraagt zich dan af hoe dat met de rest van de berichtgeving zit.

G H I

Kolonisatie

J K L HORIZONTAAL A. Toekomst binnen een sportclub B. Individu met één of meer nakomelingen - Royal Racing Club - Spaanse ‘hij’ C. Geleidelijke ontwikkeling - Griekse letter D. Renium - Gewichtsmaat - Voornaam van een atlete die deelmaakte van de gouden estafetteploeg 4 X 100 m, OS Peking 2008 E. Personen zonder verblijfstitel - Doctor F. Handvaten - Boekhoudkundige term G. Oorkondes, bewijs van personen dat ze tot het adeldom behoren H. Pesterij - Meisjesnaam I. Reeds - Voormalige benaming van ener gieleverancier Eni - Duitse ontkenning J. Noordse godheid - Slobkous K. Internationaal keurmerk voor kwaliteit - Vechtsport L. Deel van een blad - Zoetsappige praatjes houden De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1067 vindt u op blZ. 14

gekruist en gaf met neuriënde klanken aan dat ook hij geen adem meer zou halen voor de onderhandelingen weer vlot waren getrokken.

Peeters was de eerste die het bewustzijn verloor, kort daarna gevolgd door de premier, die niet diep had ingeademd voor hij zijn zuurstofstaking aanvatte. De jonge De Croo kon nog net “Peutertuin!” roepen voor ook hij bezweek.

“Peutertuin! Dat is het. Merci, Alexander!” Jambon vulde de woordpuzzel in en stapte vrolijk de pers tegemoet. Die wou weten of het akkoord nu rond was. “Nog niet helemaal, maar de sfeer zit goed”, zei olijke Jan, “Mensen moeten beseffen dat dit een werk van lange adem is.”

Verticaal 1. Eerste mens in de ruimte 2. Gebrek - Ordinaire vrouw - Seleen 3. Vlaamse zanger - Voornaam van een

actrice bij FC De Kampioenen Lichaamsdeel 4. Nederlandse provincie 5. Het innemen van verboden, stimulerende middelen 6. Luchthavencode van het vliegveld in Antwerpen - Halfslachtig 7. Smalle kreek tussen zandbanken Cartoonist bekend van het weekblad ‘Knack’ - Opnieuw in samenstellingen 8. Verdienstelijke personen binnen een vereniging - Waterkering 9. Lucas - Niet deelbaar door twee Voorzetsel 10. Palladium - Voorzie van plaveien 11. Vorstelijke woning 12. Lange rij - Kweektechniek

De befaamde astrofysicus Stephen Hawking is de mening toegedaan dat we maar beter oppassen met contact zoeken met buitenaardse beschavingen: het zou ons wel eens kunnen vergaan als de Indianen in Amerika.

Hoewel, in dit land hebben we al enige ervaring met het teren van de ene beschaving op de andere.

Heet Tabasco brengt een nieuwe saus op de markt, die twintig keer pikanter is dan de meest pikante voorradig. Naar verluidt heeft Charles Michel ze laten bestellen door zijn kok, om voor de regering te koken. Zijn ministers zullen niet weten hoe snel ze met alles akkoord moeten gaan in ruil voor een slok melk – géén water.

Geen denken aan Een Amerikaans bedrijf uit Wisconsin geeft zijn werknemers de mogelijkheid een onderhuidse chip te laten implanteren, om daarmee makkelijker een aantal handelingen te laten uitvoeren. Het Front van Verontwaardigde Pennenlikkers ten ’t Pallieterkekantore waarschuwt: met alle Chinezen, maar niet met die van de Cuperusstraat!

Houd hem!

Bassam ‘Sjeik’ Ayachi, zowat de oudste jihadist die vanuit België is vertrokken naar Syrië na hier talloze jongeren tot hetzelfde te hebben aangezet, is opgepakt door concurrerende jihadisten. Nu maar hopen dat ze hem geen retourticketje bezorgen: je reinste terrorisme!

Hoop op een hoos Enkele dagen geleden deed zich voor de kust van Blankenberge een waterhoos voor en dat kon op de gevoelige plaat worden vastgelegd.

Volgens onbevestigde berichten hoopt de Belgische regering op een geldhoos. Dat zou van pas komen bij de begrotingsopmaak.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Hoop doet leven Juich, linkerzijde, juich: Bart de Wever ontruimt het Schoon Verdiep! Hij stapt op! Hij is weg! Maar hij blijft wel de stad besturen tot volgend jaar, vanuit de Hofstraat dan.

Nattigheid Recente wetenschappelijke ontdekkingen lijken erop te wijzen dat op de maan, onder de oppervlakte, best wel wat water aanwezig kan zijn. Hoog tijd om dat op te pompen en naar de aarde te halen. Wie de vaderlandse politiek bekijkt, weet dat er nog veel vissen verdronken moeten worden.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be