't Pallieterke van10 augustus 2017

73ste jaargang • nummer 32 • donderdag 10 augustus 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De valse rust in de Wetstraat

Jan Jambon kan niet op vakantie vertrekken

Een schandaaltje rond insecticiden in eieren, nieuwe fratsen van prins Laurent… Het is het klassieke nieuws in de komkommertijd. Politiek is de Wetstraat een paar weken ingedommeld. Maar de rust is schijn. In het federaal zomerakkoord zit voldoende dynamiet dat na de zomer tot ontploffing kan komen.

30.000 euro, 10 procent van de totale dotatie, is het bedrag dat prins Laurent dit jaar wellicht misloopt door de recente kemel die hij geschoten heeft. De nutteloze prins was aanwezig op de viering van 90 jaar Chinees Volksleger in de ambassade van China in Brussel. In vol militair ornaat, maar zonder toestemming van de regering. De zoveelste stommiteit in een hele reeks fratsen. Een sanctie moest volgen, en zijn broer koning Filip heeft daar geen problemen mee. Het is al langer bekend dat het niet botert tussen hen.

Tussen wie wel bij de Coburgers?

De komkommertijd maakte van de misstap van prins Laurent groot nieuws. Maar eigenlijk is dat het vermelden niet waard.

Wat is 30.000 euro op een jaarlijkse dotatie van 300.000 euro? Door deze lichte sanctie wordt een diepgaander debat over de onzin van dotaties voor niet-troonopvolgers geneutraliseerd. Voor de zeer Belgischgezinde federale regeringspartij MR is zo’n beperkte boete al een hele stap. Maar verder willen de Franstalige liberalen zeker niet gaan.

Ander ‘fait divers’ is het verhaal over met insecticide besmette eieren. Kranten als De Morgen en de VRT - via Terzake - proberen er een schandaal van te maken dat de vergelijking met de dioxinecrisis moet doorstaan.

Fel overdreven, maar begrijpelijk vanuit het oogpunt van het linkse journaille. De dioxinecrisis bracht paarsgroen aan de macht, en het gros van de pers denkt met heimwee aan die periode terug.

Het enige relevante feit aan dit nepschandaal is dat Vlaanderen nog eens kennis kon maken met de federale minister van Landbouw (tiens, is dat geen bevoegdheid van de deelstaten?) Denis Ducarme, die naar

goede francofone gewoonte het Nederlands totaal niet machtig is. Afgezien van een paar Vlaams Belangers die zich daar via sociale media terecht over ergerden, is dat blijkbaar geen nieuws meer.

Arco is een vogel in de lucht Wat in deze vakantiedagen wel nieuws was, was dat er steeds meer vraagtekens rijzen bij een aantal aspecten van het federaal zomerakkoord.

Dat de financiering ervan zeer onzeker is, staat nu wel vast. Men hoeft geen politicoloog te zijn om te weten dat dit na de vakantie binnen de regering voor problemen zal zorgen. De rust en de eensgezindheid binnen de coalitie is slechts schijn. Van zodra duidelijk zal worden dat het zomerakkoord ondergefinancierd is, zal de CD&V met een beschuldigende vinger naar minister van Financiën Van Overtveldt (N-VA) wijzen, zoals dat al in het verleden is gebeurd.

De overheidsinkomsten zullen ondermaats blijken en de CD&V zal nieuwe of hogere belastingen eisen. En daarmee zal het kibbelkabinet terug zijn van nooit weggeweest.

Nu al is duidelijk dat de opbrengst van de effectentaks een stuk lager zal liggen dan de begrote 250 miljoen euro. Fiscaal expert Michel Maus zette vorige week een hele reeks fiscale ontsnappingsroutes op Twitter.

Bovendien dreigt een juridisch probleem als beleggers naar de rechtbank stappen en een vernietiging van de taks eisen omdat die discriminerend zou zijn want beperkt tot wie 500.000 euro en meer aan effecten bezit. Als de effectentaks te weinig opbrengt of wordt afgeserveerd, zal de frustratie bij de CD&V enkel toenemen. Om nog te zwijgen over

Groen/Ecolo wil Kamer bijeen roepen rond civiele bescherming wat zal gebeuren als de Europese Commissie de Arco-deal naar de prullenmand verwijst omdat het illegale staatssteun zou zijn. Binnen de regering houdt men daar ernstig rekening mee: een deel van het geld van de privatisering van Belfius zou niet zomaar gebruikt kunnen worden om de Arco-coöperanten te vergoeden. De Arco-deal is voor de CD&V een vogel in de lucht, net als de effectentaks.

Hoe zwaar is de druk van het ACV? Hoe zal de achterban reageren wanneer blijkt dat de CD&V een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen amper iets heeft binnengehaald? En wat zal de reactie zijn van de syndicale achterban?

In een artikel in De Tijd gaven een aantal CD&V-kopstukken de indruk dat ze zich weinig aantrekken van het gedaas van ACVvoorzitter Marc Leemans en co. Maar tegelijk was er al kritiek te horen. Onder andere

van Vlaams Parlementslid Koen vanden Heuvel, die stelde dat het misschien geen goed idee was het ambtenarenapparaat verder af te bouwen. Dat zou dan een tegenprestatie zijn voor het afbouwen van de vaste benoeming in de ambtenarij, een oude Open Vld- en N-VA-eis en een onderdeel van het zomerakkoord. Daarmee zitten we bij de oude CVPtruc om afgesproken engagementen niet na te komen of in vraag te stellen.

Veel zal afhangen van de mobilisatiekracht van het ACV tegen de regering. De vorige betogingen en stakingen van het gemeenschappelijk vakbondsfront tegen de regering hebben weinig resultaat opgeleverd. Wellicht zal het protest dit najaar minder uit de privésectoren komen en meer uit de overheidsdiensten en vooral de non-profit.

En laat daar net een belangrijk deel van de achterban van de CD&V zitten.

Deze week • Ebru Umar aan het woord • Venezuela, het PVDA-programma in de praktijk • Alt-rechts (deel 2) • Briefje aan Veli Yüksel • Afscheid van links Wallonië • Sterke Europeade in het Finse Turku • Gille van Binst, zielenpoot

2 2 3 3 4 11 15

2

Actueel

10 augustus 2017

Zuhal Demir geeft Turkse nationaliteit op

De Turkse nationaliteit De Belgische staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir heeft aangegeven afstand te willen doen van haar Turkse nationaliteit. De kloof tussen haar en het land waar haar ouders zijn opgegroeid, zou te groot zijn geworden, schrijft ze.

Niet dat dat zomaar kan. In elk beschaafd land kun je als burger kiezen om afstand te doen van je oorspronkelijke nationaliteit en een andere nationaliteit aan te nemen. Echter niet in Turkije. Turkije moet zijn burgers toestemming verlenen om uit het Turkendom te stappen, een toestemming die niet zomaar kan.

Er zijn drie ‘regels’. Je moet meerderjarig zijn, je mag niet gezocht worden i.v.m. een strafzaak en je mag geen schulden hebben aan de Turkse overheid. Die eerste reden lijkt me legitiem maar ‘gezocht worden’ is dubbelzinnig. Precies alsof je met de Belgische of Nederlandse nationaliteit niet zou kunnen voorkomen bij een Turkse rechter. Ook voor de derde regel, ‘schulden’, geldt: zijn de Turken zo handelingsonbekwaam dat ze enkel schulden kunnen innen bij Turken?

De Turken houden van macht. Van hiërarchie. Ze houden ervan een ander te laten kruipen – omdat zij macht hebben. “U wilt van uw Turkse nationaliteit af? Ha! Niet voordat ik toestemming geef.” Je voelt je als vrouw klein worden, zeker als je bedenkt hoe de Turkse logica in Turkije werkt: journalisten zijn tegenwoordig terroristen, onderwijzers ook, rechters en advocaten zitten in de gevangenis. Kan iemand me uitleggen hoeveel water er door de Schelde moet vloeien om van die Turkse nationaliteit af te geraken? Als publiek persoon?

Het lukt niet Zelf ben ik al meer dan een jaar bezig om van mijn nationaliteit af te geraken.

Het lukt niet.

Ik heb geen officieel bericht gekregen waarom het niet lukt, maar uiteraard kan ik dat wel bedenken. De Turken háten me en gunnen mij dit plezier niet. Of de Turken houden van me en willen me niet laten gaan.

Maar de Turken zelf communiceren niet met me. Elke keer als ik me meld op het consulaat, word ik glazig aangestaard: mijn aanvraag is kwijt. Ik moet nog maar eens een verzoekschrift indienen. O wat gek, er staat weer niets in het systeem?!...

Officieus weet ik van Nederlandse politici dat ik niet van mijn Turkse nationaliteit afkom.

Ik word namelijk ‘gezocht’ in verband met een strafzaak. Voor wie het gemist heeft: ik ben vorig jaar vastgehouden in Turkije wegens ‘belediging’ van de grote dictator, de profeet en Atatürk in één (je kunt ze maar beter allemaal gehad hebben) en er lopen nu drie strafzaken tegen mij. Als het er niet vier zijn. Ik word ‘gezocht’.

Maar zelfs zonder navigatiesysteem zouden de Turken me kunnen vinden, want de Nederlandse overheid heeft mij toestemming gevraagd (!) om mijn adresgegevens door te geven aan de Turken. Die heb ik gegeven. En ik heb ook op het Turkse consulaat in Rotterdam

Ebru Umar mijn adresgegevens achtergelaten. Dus hoezo, ik word gezocht?! Ik word gepest. Getreiterd, genegeerd, gekleineerd – nou ja, die Turken geven hun favoriete hobby invulling zoals ze willen.

Ze doen maar Die Turkse nationaliteit heeft geen voordelen.

Er zit misschien een emotionele component aan, maar als je zo autistisch bent als ik, laten dat soort emoties je redelijk koud. De Nederlandse nationaliteit daarentegen biedt net als de Belgische een groot pak voordelen. Laten we beginnen met de meest voor de hand liggende: 1. je hoeft niet in Turkije te wonen 2. je mag vrij reizen door vrijwel de hele wereld 3. je kunt je vrij vestigen in heel Europa 4. je bent een vrij mens, je mag in een land wonen waar mensenrechten, democratie, gelijkheid en vrijheid een vanzelfsprekendheid is 5. je maakt gelijk een Vlaming/Nederlan- der aanspraak op alle sociale voorzie- ningen waar elke geboren Vlaming/ Nederlander ook aanspraak op maakt – en jaren belasting voor betaald heeft.

Het is meer dan logisch dat elke Turk een Belgisch dan wel een Nederlands paspoort wil. Het is een ‘free ticket’ naar een ‘free life’ – en ondertussen maar een dictator aanbidden, lekker veilig op 3.000 kilometer afstand.

Afstand doen van je Turkse nationaliteit terwijl je in Europa bent geboren en getogen, zou een eis moeten zijn, voordat je überhaupt een Europese nationaliteit toebedeeld krijgt. Wat Erdogan en zijn kompanen duidelijk hebben gemaakt, is dat je met een Turkse nationaliteit niet een emotie in stand houdt, maar lijfeigene bent van de bezetter van Turkije. Op Turkse bodem is het de Turkse dictator die lak heeft aan wetten en verdragen en ziet: “Turk. Mijn eigendom. Vind ik ‘m leuk? ‘Free pass’. Vind ik ‘m vervelend? Terrorist, hop in het gevang.”

En mensen die bereid zijn dát risico te nemen, zijn de Belgische dan wel Nederlandse nationaliteit niet waard. Hup, hup, Zuhal Demir!

Ebru Umar

Syriëgangers In Nederland was er de jongste weken veel te doen over de volgens sommigen ‘te zachte’ aanpak van terugkerende Syriëgangers. Vaak weten de autoriteiten niet wat ex-IS-strijders in het kalifaat hebben uitgespookt en komen die er vanaf met een korte gevangenisstraf of enkele jaren enkelband.

Ondertussen tracht men te werken aan hun ‘re-integratie’ in onze samenleving. Waarnemers die het kunnen weten, zoals het journalistenpaar Harald Doornbos en Jenan Moussa, waarschuwen voor zulke omzwachtelde aanpak. Veel buitenlandse IS’ers zijn verantwoordelijk voor de meest gruwelijke praktijken in Irak en Syrië. Moussa interviewde onlangs een Libanese IS-vrouw die zonder enige emotie haarfijn uitlegde hoe het de duizenden jezidivrouwen en -meisjes verging die als slaven verkocht werden aan jihadisten, waarvan er niet weinig uit het Westen afkomstig waren.

Dat is een absoluut horrorverhaal.

Nu het kalifaat langzaam maar zeker ineenstort, zijn honderden en weldra duizenden Syriëgangers op weg naar Europa. De meesten hebben met zekerheid misdaden tegen de menselijkheid gepleegd, al is dat onmogelijk te bewijzen. Het is een levensgevaarlijke illusie dat zij zich in onze samenleving als normale burgers zullen kunnen gedragen.

Bloedgeld Israël wordt al een tijd geplaagd door een golf van kleinschalige aanslagen door Palestijnse terroristen. Meestal handelen die alleen

Venezuela, het PVDA-programma in de praktijk Venezuela staat aan de rand van het faillissement. President Nicolàs Maduro probeert zijn hachje te redden door het Latijns-Amerikaanse land om te vormen tot een harde dictatuur. Linkse opiniemakers in Europa zien in de lage olieprijzen de oorzaak van de ondergang van Venezuela. De echte oorzaak ligt elders: Maduro heeft een links-populistisch partijprogramma in de praktijk omgezet. Zoals dat van de Belgische PVDA. Tien doden vielen eind juli in de Venezolaanse hoofdstad Caracàs bij het protest tegen de maskerade die de verkiezingsoverwinning van president Maduro was. Madura heeft een juridische staatsgreep gepleegd door via getrukeerde verkiezingen een grondwetgevende vergadering in het leven te roepen die hem zo goed als absolute macht moet geven. Madura wil een dictatuur instellen om zo politiek te overleven. Want hij wordt verantwoordelijk gesteld voor de chaos waarin Venezuela, ooit het tweede rijkste land van Zuid-Amerika, werd gestort. Een terechte beschuldiging. De cijfers zijn hallucinant: een inflatie richting 1.000 procent, 85 procent van de geneesmiddelen is niet te verkrijgen, de kindersterfte is de voorbije jaren met 30 procent toegenomen. Het gros van de bevolking weegt per capita gemiddeld 9 kilogram minder dan tien jaar geleden, door de voedselschaarste. Vorig jaar al werden de dieren van de lokale dierentuinen geslacht en opgegeten. 80 procent van de bakkerijen heeft geen bloem meer. Veel basis-

producten als wc-papier zijn allang niet meer voorhanden. Het land is bijna failliet want het kan de schulden aan het buitenland niet meer betalen.

In Europa geven de linkse opiniemakers een zeer eenvoudige uitleg voor de armoede in het land: de lage olieprijzen.

Venezuela heeft de grootste oliereserves ter wereld, groter dus dan die van Saoedi-Arabië. Toen de prijs van een vat olie meer dan 100 dollar bedroeg kon Venezuela dat zwarte goed massaal exporteren naar het buitenland. De deviezen die het daarmee binnenhaalde, waren bruikbaar om aan massale linkse herverdeling te doen. Door de dalende olieprijzen is die sociale politiek niet meer mogelijk, is bij links te horen.

De werkelijkheid is veel genuanceerder. De machthebbers in Venezuela, eerst wijlen Hugo Chavèz en daarna huidig president Nicolàs Maduro, hebben dat oliemanna vooral gebruikt voor zelfbediening. Een langetermijnvisie was er niet. Het land heeft die middelen niet geïnvesteerd in infrastructuur, gezond-

of in kleine groepjes en gebruiken ze eenvoudige ‘middelen’, zoals messen, schroevendraaiers, een auto en dergelijke. Maar de aanslagen zijn dikwijls dodelijk en gericht tegen eender wie: soms Israëlische soldaten of politieagenten, maar evengoed gezinnen die thuis worden overvallen en afgeslacht. Veelal worden de daders doodgeschoten, of gevangengezet.

In beide gevallen keert de Palestijnse Autoriteit een vergoeding uit aan de familie van de ‘martelaars’, waarmee ze in feite het terrorisme aanmoedigt en sponsort. Ondanks groeiende kritiek van onder meer de Verenigde Staten op die vreselijke praktijk, weigert de PA ermee te stoppen. De Palestijnse president Mahmoud Abbas verklaarde dat hij nog liever ontslag nam dan die betalingen stop te zetten. Het gaat om bijzonder veel geld: de jongste vier jaar werd om en bij een miljard euro uitgekeerd.

Het verwondert ook niet dat met de aanvallen ook de uitbetalingen toenemen: in 2017 werd al 13 procent meer bloedgeld uitgekeerd dan in 2016, en het jaar is nog maar halfweg.

De vraag die gesteld moet worden is deze: waar haalt de Palestijnse Autoriteit al dat geld?

Wel, volgens een onderzoek door de Britse krant The Telegraph, is op zijn minst een deel van de gelden afkomstig van financiële hulp die Groot-Brittannië aan de PA verstrekt.

Aangenomen mag worden dat ook hulpgelden van andere landen voor een deel terechtkomen in het ‘martelarenfonds’.

Op die manier sponsort het Westen onrechtstreekse de Palestijnse terreur met miljoenen euro’s. Niemand blijkt daarover te malen.

Uit de smalle beursstraat heidszorg of onderwijs. Het ging naar een corrupte elite. Toen de olieprijzen daalden, droogden ook de inkomsten van de export (nota bene vooral naar aartsvijand Amerika) op.

Dat was het moment voor de regering-Madura om de linkse herverdelingseconomie nog een versnelling hoger te doen schakelen. Het werd links-populisme pur sang, met zelfs een scheut marxisme: er kwamen prijscontroles, de voedseldistributie werd een monopolie van de overheid, bedrijven werden genationaliseerd, hoge inkomens werden zwaar belast.

Gevolg: het land gaat economisch volledig kopje-onder. Van buitenlandse investeringen is allang geen sprake meer. In Venezuela geldt bovendien een zeer strenge en dure arbeidswetregeling. Indien buitenlandse bedrijven die niet respecteren, volgen hoge boetes en vooral een nationalisering. Niemand wil daarom nog in het land investeren. De ‘case’ Venezuela is interessant omdat het beleid van Maduro veel weg heeft van een toepassing van het programma van de extreemlinkse Belgische PVDA: hoge belastingen, nationaliseringen, fnuiken van elk ondernemerschap,… De PVDA mag de oude maoïstische gewaden hebben afgegooid, op de webstek van de partij wordt president Maduro opgevoerd als de nieuwe held. Ook na zijn de facto staatsgreep. Dringend tijd dat daar eens gevolgen uit worden getrokken. Raoul Hedebouw wordt door de media opgehemeld en er worden amper vragen gesteld bij de economische onzin van de PVDA. Angélique Vanderstraeten

Actueel

10 augustus 2017

Alt-rechts: cultuuroorlogen op het internet (deel 2)

3

Nieuwsfeit van de week

Prince Laurent is weer stout

Hoewel “alt-rechts” een zeer recent verschijnsel is, was het al belangrijk genoeg om tijdens de verkiezingscampagne op de korrel genomen te worden door Hillary Clinton.

In een door de media gretig gedeelde toespraak, in Reno, gooide ze blanke nationalisten als Richard Spencer en Jared Taylor op een hoopje met het veel bredere internetfenomeen van alt-rechts (soms ook “alt-light” genoemd) en met de trumpisten.

Modern imago De afschrikkingsstrategie faalde. Dat had niet alleen te maken met de ongeloofwaardigheid van Clinton of de oneerlijkheid van haar amalgaan. In de Amerikaanse publieke opinie is het taboe op nationalistische reflexen aan het afbrokkelen. Trumps negatieve houding ten aanzien van Mexicaanse en islamitische immigratie was trouwens een belangrijke reden voor zijn overwinning bij de Republikeinse voorverkiezingen. Dat hij daarbij de steun kreeg van de harde kern van alt-rechts, werd door zijn kiezers op schouderophalen ontvangen.

Voorspelbare pogingen vanwege links om alt-rechts af te doen als de moderne versie van de Ku Klux Klan struikelen ook over de uiterlijke verschijningen ervan. Die zijn jeugdig, hypermodern, internetgericht, sarcastisch, uitdagend en bij wijlen anarchistisch. Niemand beantwoordt minder aan het beeld van de zuidelijke, conservatieve, oude, Angelsaksische protestant dan Milo Yiannopoulos, het meest gekende boegbeeld van “alt-light”. Yiannopoulos is een jonge, flamboyante homo met Joods-Grieks-Ierse wortels, die van provocatie en het overtreden van de regels zijn handelsmerk heeft gemaakt.

Reactie op links puritanisme In haar boek “Kill All Normies”, schetst de linkse commentator Angela Nagle een weinig fraai portret van het alt-rechtsfenomeen.

Maar ook zij geeft toe dat de beweging voor een groot deel het bestaan te danken heeft aan steeds extremere vormen van politieke correctheid en linkse onverdraagzaamheid, vooral op Amerikaanse universiteiten en bepaalde internetfora als Tumblr.

De virulente haat die daar heerst tegen alles wat mannelijk, blank of westers is (ook vanwege mannelijke, blanke, westerse zelfgeselaars), neemt zulke absurde en lachwekkende proporties aan dat een reactie niet kon uitblijven.

Zelfs linkse iconen werden in de afgelopen jaren het slachtoffer van een golf van uitzonderlijk agressief, links puritanisme: feministe Germaine Greer, omdat ze te weinig sympathie zou betonen voor transgendervrouwen; homoactivist Peter Tatchell en progressieve atheïst Richard Dawkins, omdat zij zich kritisch over de islam hadden uitgelaten; marxist Mark Fisher, omdat hij publiek opkwam tegen deze praktijk van publieke lynchpartijen.

De cultuur van onderdrukking van ongewenste meningen mag dan het duidelijkst aanwezig zijn op de universiteiten en in bepaalde media, ze doordringt de populaire cultuur in de VS (en die van ons, als consumenten van die cultuur) en zelfs het bedrijfsleven (in het bijzonder in ‘trendy’ bedrijven als Google, Starbucks en Apple).

De slinger slaat door Bij veel jongeren dringt het besef door dat het eigenlijk niet helpt een beetje politiek correct te zijn. De regels van de linkse kerk zijn zo streng, zo alomtegenwoordig en zo absurd geworden dat het niet meer mogelijk is die te respecteren als je nog maar het begin van een

eerlijke mening wil uiten.

De reactie van alt-rechts bestond er dan ook in elke schijn van ideologisch fatsoen te laten varen. De slinger sloeg door naar de andere richting, met flink wat ontsporingen tot gevolg. Met zijn provocaties, radicale meningen en moreel nihilisme gingen bepaalde verschijningsvormen van alt-rechts zelfs redelijk wat gelijkenissen vertonen met de excessen van mei ’68, zoals merkbaar op internetfora als 4chan en 8chan. Vele uitlatingen daar zouden door de lezers van dit blad niet als gelijkgestemd worden ervaren, om het zacht uit te drukken.

Wisselwerking over de oceaan De werelden van rechts in Europa en rechts in de VS lagen ooit ver uit elkaar. Ongeveer alles wat rechts of conservatief kon genoemd worden in de Angelsaksische landen stond heel wantrouwig tegenover de identitaire strekkingen op het Europese continent. Altrechts vertegenwoordigt een breuk met die traditie.

Nieuwswebstekken als Breitbart (voorheen geleid door Stephen Bannon, momenteel adviseur van Trump) tonen redelijk wat sympathie voor de anti-immigratiepartijen van Europa. In alt-rechtse kringen vallen, als ideologische referenties, ook regelmatige de namen van intellectuele boegbeelden van de Nouvelle Droite, zoals Alain de Benoist of Guillaume Faye.

Bij hen haalden de Amerikaanse internetstrijders ook het gramsciaanse idee dat politieke strijd onlosmakelijke verbonden is met culturele strijd. Of, zoals Andrew Breitbart (oprichter van de gelijknamige webstek) het stelde: “Politiek bevindt zich stroomafwaarts van cultuur.”

Omgekeerd laten politieke subculturen uit de VS zich via het internet snel gelden in Europa. Het is mij opgevallen dat Pepe de kikker (het symbool van alt-rechts), politieke “memes” en jargon als “red pilled” of “snowflake” geen onbekenden zijn voor redelijk wat politiek bewuste jongeren in Vlaanderen. Die ontvankelijkheid is niet zomaar het gevolg van modieuze na-aperij. Het pessimisme over de westerse beschaving, die wordt gezien als in doodsgevaar verkerend door immigratie, ondermijnde weerbaarheid en culturele zelfhaat, is even groot aan beide zijden van de oceaan.

Ook hier is er een groeiende groep van jongeren die meent dat het dringend tijd wordt voor een laatste charge ter verdediging van het “avondland” en dat daarbij heel wat taboes zullen moeten sneuvelen.

We leven in vluchtige tijden. De digitale cultuur van het internet draagt daar in belangrijke mate aan bij. We moeten er rekening mee houden dat alt-rechts, evenzeer een cultureel als een politiek fenomeen, even snel kan verdwijnen als het is gekomen.

Dat neemt niet weg dat het reeds bijgedragen heeft aan de verkiezing van een zeer onconventionele president en de bakens van de ideeënstrijd heeft verplaatst op een wijze die tien jaar geleden ondenkbaar was.

Jurgen Ceder

De macht van Beweging.net Zou er ook een politiek zomerakkoord zijn gekomen zonder een regeling voor de 800.000 spaarders van Arco? Luc Van de Kelen gelooft er niets van (Het Laatste Nieuws, 31 juli). De Arco-regeling was voor Kris Peeters e.a. zowat de laatste kans om het dossier buiten de verkiezingssfeer te houden.

Dat Beweging.net zelfs nu nog het lef heeft om grote delen van het zomerakkoord af te schieten illustreert de macht die de christelijke arbeidersbeweging nog steeds uitoefent, aldus de voormalige hoofdredacteur van Vlaanderens grootste krant. De verdere afwikkeling wordt toevertrouwd aan een commissie van experten. “Depolitiseren”, zegt vicepremier Peeters. “Ver houden van de media”, heet dat. Wat valt er dan te verbergen, vraagt Van der Kelen? En waarom de gedupeerden slechts 40 procent vergoeden? Waarom met geld dat de belastingbetaler toekomt? Waarom moet de “beweging” slechts 30 miljoen bijpassen? Het Arco-akkoord moet nog de Europese juridische toetsing en politieke vragen doorstaan. Het lijkt nauwelijks te geloven dat dit dossier geen rol meer zou spelen bij de volgende verkiezingen.

Briefje aan Veli Yüksel

Belgische Turk Mijnheer de bipolaire, Staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir (N-VA) heeft vorige week een fameuze steen in de kikkerpoel gegooid door de procedure in gang te zetten om afstand te doen van haar Turkse nationaliteit. Jawel, zij zwengelt daarmee de discussie over de afschaffing van de dubbele nationaliteit ongetwijfeld weer aan, die uw CD&V-partijgenoot en justitieminister Koen Geens onlangs in de Kamer in de kiem heeft proberen te smoren.

Jammer, maar helaas, want… ‘die kat kom weer’! Om de zeer eenvoudige reden dat heel veel Vlamingen, zeg maar een ruime meerderheid, blijven vinden dat men maar eens moet kiezen tussen het oude en het nieuwe vaderland, zeker als men niet in dat oude vaderland geboren is of er nauwelijks geweest is. Zuhal is hier geboren, kreeg automatisch de Turkse nationaliteit en heeft nu de balans opgemaakt. En of men het nu graag hoort of niet, ze is duidelijk: “Ik herken me niet meer in het land waarin mijn ouders zijn opgegroeid. De kloof is te groot geworden. De groeiende invloed van de islam, de positie van de vrouw, de democratie en de minderheden: het gaat allemaal de verkeerde kant op. De liefde is over.” Pak vast!

En dan komt gij op de proppen. Gij, bipolair Turk en ook Belg, en volksvertegenwoordiger in het Belgische federale parlement, schiet meteen in een kramp. Gij verwijt Demir die demarche te maken uit electorale overwegingen: “Zo wil ze scoren bij de traditionele achterban van N-VA.” Andere Belgische Turken vergroten het nog verder uit en spreken er zelfs over dat ze zich richt tot de onderbuik van rechtse en extreemrechtse kiezers.” Ja, en dan? Wat is daar mis mee?

Ik neem aan dat gij u richt tot uw kiezers die een dubbele nationaliteit om geen enkele reden nog willen afgeven en het liefst van twee walletjes blijven eten omdat het misschien ooit wel eens van pas kan komen…

En wellicht ook tot heel veel Turkse kiezers in dit land die allicht een dubbele nationaliteit hebben, maar alleen Turkse vlaggen in huis hebben en president Erdogan als hun enige leider aanzien, en voor het overige de ene hand open houden om onze sociale voorzieningen gretig aan te nemen en met de andere hand een middelvinger op te steken naar al wie hier nog autochtoon is.

Eigenlijk zoudt gij beter een voorbeeld aan haar nemen. Echte integratie is immers het geleidelijk aan opgaan in uw nieuwe omgeving door gewoontes, taal en cultuur welwillend over te nemen: zich eigen maken. Actief inburgeren zonder half werk, noemt Zuhal Demir dat. En zij niet alleen. Ook buiten haar partij zijn er tallozen – gematigden en radicalen - die er zo over denken. Waarom zouden Turken en Marokkanen niet kunnen wat decennia geleden Italianen, Spanjaarden en Grieken wél konden? Bij hen hoor je hooguit nog de exotische naam, maar voor het overige zijn het Vlamingen onder de Vlamingen geworden, of Belgen onder de Belgen, als gij dat liever hoort. Of zou er toch iets zijn dat een blijvend verschil maakt dat onoverbrugbaar is? Een godsdienst misschien, die onze manier van leven en denken in principe afwijst?

En wat Zuhal Demir persoonlijk betreft.

Zou het kunnen dat gij haar niet kunt horen of zien omdat zij van Koerdische afkomst is, en aldus behoort tot een volk dat vecht voor zijn erkenning, taal en bestaansrecht, onder meer in… Turkije? Was het dat land niet dat het een grof schandaal vond dat een zelfbewuste Koerdische met de Turkse nationaliteit hier staatssecretaris werd?!

Ik denk dan ook, Veli, dat gij het vooral zijt, zoals ik al aangaf, die er een politiek spelletje van maakt ten aanzien van uw Turkse achterban hier en de grote baas ginder in het voormalige Constantinopel. Bovendien, als gij over haar zegt dat zij zich profileert op de kap van de gemeenschap waar ze vandaan komt, dan denk ik eerder dat gij dat over uzelf moet zeggen.

Ik wil u op het hart drukken, Veli, dat gij hier ten onzent – waar gij welkom zijt, voor alle duidelijkheid – in uw nieuwe vaderland, beter niet alleen met ons probeert goed samen te leven, maar ook met degenen die nog van ergens anders kwamen, maar ook met degenen waarmee uw vroegere volksgenoten ginder ver vroeger en nu niet konden, kunnen of willen opschieten. Ook dat is integratie. En in die geest zijn dubbele nationaliteiten dan vanzelf overbodig. Zuhal Demir heeft dat begrepen. Brengt zij een kentering teweeg? Ik hoop het. Maar ik vrees het tegenovergestelde. Helaas.

4

Dossier

10 augustus 2017

Afscheid van links Wallonië Koning Arthur (en een Grammensepiloog) Alleen al dit jaar zijn er drie nieuwe koning Arthurfilms. Eentje speelt zich zelfs af in de toekomst, waarbij de koning en zijn ridders de aarde redden van een invasie van aliens. In een andere die wel in de duistere middeleeuwen gesitueerd wordt, ontbreekt uiteraard geen neger (Sir Beduvere) want koning Arthur was in zijn tijd al een uitgesproken multikulijveraar..

De ridders van de Ronde Tafel Ik behoor tot de generatie van “De ridders van de Ronde Tafel” uit 1953, met Mel Ferrer (mijnheer Audrey Hepburn) als de lichtjes sullige koning Arthur, Ava Gardner als zijn vrouw Guinevere en Robert Taylor als haar minnaar Lancelot. Dat jaar zijn er bloedige veldslagen en toernooien geweest op de speelplaats van de RMS in Mechelen. Typisch was dat iedereen Lancelot en zelfs de slechterik Modred (Arthurs bastaard, die zijn vader dodelijk verwondt) wou spelen maar niemand zin had in de rol van de brave Arthur.

Met de film begon mijn levenslange interesse in de figuur en in een deel van de historische romans die over de held en zijn getrouwen geschreven zijn. In de laatste honderd jaar zijn er dat in het Engels alleen ongeveer honderdvijftig. Mijn voorkeur gaat al een tijd naar een Arthur die misschien - heel misschien - geleefd heeft in de 5de of 6de eeuw, want in de middeleeuwen was er geen Britse koning die Arthur heette. En de bekende Ronde Tafel die aan de muur van het kasteel van Winchester hangt, werd rond 1300 gemaakt ter gelegenheid van het huwelijk van een van de kinderen van koning Edward III.

De veldheer Het tijdperk waarin misschien een Arthur leefde, is de periode 450 tot 600 na Christus. In 410 verlaten de legioenen Romeins en christelijk Brittannië (Engeland en Wales). Er dienen op dat ogenblik al Germaanse migranten als hulptroepen in het Romeinse leger.

Maar zelfs na het vertrek van de legioenen stort de Romeinse beschaving niet in elkaar, en wordt nog voortgebouwd.

Het Latijn wordt tot ongeveer 500 gebruikt.

Geleidelijk verschijnen aan de oostkust meer Angelen, Juten en Saksen. Die heidenen zijn niet echt talrijk, maar het zijn harde en betere vechters dan de hopeloos verdeelde Britten, van wie velen naar het westen van het eiland vertrekken. Recent DNA-onderzoek heeft uitgewezen dat de meeste Engelsen niet van de Germaanse invallers afstammen, wel van de vele Britten die ter plaatse blijven, zich onderwerpen aan nieuwe heersers en geleidelijk “verengelsen”.

Rond 500 beginnen de “duistere” jaren omdat de nieuwkomers analfabeten zijn en de Britten het worden. We hebben maar één schriftelijke bron van een tijdgenoot en deze Gildas beschrijft wel de conflicten tussen Britten en Germanen, maar hij noemt nergens de naam van Arthur of Artorius. Die duikt eerst driehonderd jaar later op. Dat is op zich geen probleem, want typisch voor analfabete maatschappijen is dat mensen een paardengeheugen bezitten en generatie na generatie alles wat nuttig is uit het hoofd leren, want ze kunnen niets neerschrijven. Maar het feit dat Gildas de naam niet noemt, is toch een beetje verdacht.

Die eerste vermelding van Arthur is erg kort. De kroniekschrijver zegt alleen dat hij een succesrijk veldheer was die de Britse koningen assisteerde (en dus zelf geen koning) en dat hij een grote overwinning op de Saksen haalde en hen zo een tijdje terugdrong. De archeologie bevestigt dat de Britten even weer de overhand kregen. Nog altijd zoeken de Engelsen naar dat slagveld. In zeer oude gedichten uit Wales wordt Arthur ook genoemd, maar die gedichten zijn eerst later opgetekend en het is mogelijk dat de Arthurreferenties later toegevoegd zijn.

De Arthurmanie In 1138 verschijnt dan de bekende koning Arthur in een Latijns werk over de geschiedenis van de Britse koningen. Ene Geoffrey van Monmouth mengt volop fantasie (veel) en werkelijkheid (weinig) en bij hem verschijnt voor het eerst tovenaar Merlijn, als belangrijk-

ste adviseur van de koning. Het boek is een “bestseller”. Tot dusver zijn er 200 manuscripten van gevonden. De figuur van Arthur slaat in heel Europa aan; geleidelijk verschijnen ook personages als Lancelot, Gawain, Galahad en Tristan en Isolde.

De belangrijkste Arthurschepper is de Franse dichter Chrétien de Troyes die op verzoek van opdrachtgeefster Aliénor (hertogin van Aquitaine en koningin van Engeland) vijf Arthurromances schrijft. Hij zuigt ook de verhouding tussen Guinevere en Lancelot uit zijn duim en introduceert Parsifal en de zoektocht naar de graal. Alle bestaande legendes worden opgeschreven door Thomas Mallory, een schurkachtige edelman die gevangen zit en alle tijd heeft om te schrijven. Zijn Engelstalige “Le Morte d’Arthur” profiteert van de uitvinding van de drukpers en wordt tweehonderd jaar lang ijverig herdrukt.

Het is geen toeval dat koning Hendrik VII zijn opvolger Arthur noemt, maar de prins van Wales sterft als hij zestien is. Zijn jongere broer Hendrik erft zijn titel en zijn vrouw, Catharina van Aragon. De latere Hendrik VIII krijgt bij Catharina alleen een dochter en zet haar later aan de deur omdat hij zogenaamd gewetensproblemen heeft over zijn “bloedschande”. Daarna blijft het een paar eeuwen stil. In de romantiek wordt de Arthurlegende weer opgegraven en wordt de populariteit van het personage en zijn vrienden en vijanden almaar groter.

Niets ontsnapt aan de Arthurrage: toneelstukken, gedichten, schilderijen, beelden, romans en strips (Prins Valiant in de VS en De Rode Ridder in Vlaanderen). Drie films op één jaar tijd bewijzen dat de koning en zijn ridders nog altijd fascineren.

De mol van Grammens Iets heel anders. Gezien iedereen al zijn herinneringen aan Mark Grammens heeft neergeschreven, mag ik het ook wel doen. Ik ontmoette hem voor het eerst bij een vriend die een adjunct-medewerker was van …

Jean-Luc Dehaene (toen hoofd van de ACWstudiedienst). Grammens was toen nog een icoon van linkselend Vlaanderen.

Ik was afdelingshoofd bij de administratie van de VRT en kende allerlei schandaaltjes, die Grammens gretig opzoog. Ik kopieerde voortaan geregeld uittreksels uit de notulen van de raad van bestuur van de BRT, die ik hem op restaurant en één keer zelfs bij hem thuis bezorgde. Hij gebruikte ze graag in zijn De Nieuwe.

De VRT-hiërarchie was hysterisch en ging ijverig op zoek naar de mol, die ze niet vond want ze zocht die niet in de administratie.

Geleidelijk verwaterde onze relatie, al deed ik als producer een beroep op hem voor zijn mening over Boudewijn (hij was jammer genoeg ziek de dag van de opname) en zond ik een van mijn redacteuren naar hem voor een programma over de kinderen van de repressie (waar hij de ster van het programma was). De laatste keer hadden we contact toen hij een stuk schreef over het overlijden van Maurice de Wilde.

Hij geloofde zoals velen de leugens van De Wilde, die overal beweerde dat hij in zijn loopbaan geboycot was terwijl hij in werkelijkheid een directiefunctie plus salaris kreeg en toch het werk niet moest doen. Grammens schreef me toen dat De Wilde bij hem raad kon vragen over zijn overstap naar de Volksunie.

Overigens meldt me een bron dat Maurice lid zou geweest zijn van de “Vlaamsche Studentenkring”; een club oud-leerlingen van het Mechels Atheneum die in de oorlog vrij ‘onschuldige’ culturele vergaderingen hield onder de portretten van De Clercq en Elias in het lokaal van de Dietsche Militie/Zwarte Brigade.

Jan Neckers

“Wat een week voor de numero uno”… Luc van der Kelen was op het keerpunt van de zomer erg euforisch over de premier (Het Laatste Nieuws, 31 juli). Liberalen ondereen.

Minder lof was er voor het al bij al degelijke werk van de Vlaamse excellenties, die door Van der Kelen en co een paar jaar geleden vooral werden verguisd. Maar goed, Michel beschikt over enige stuurmanskunst. Zal dat volstaan?

Michel combineert meevallers (1) met uitstelgedrag (2) en de onverwachte hulp van een Waalse partij in nood (3).

De economische groei trekt aan, zoals in wel meer Europese landen (1). Goed nieuws, maar “chance”.

De regering bereikte een zomerakkoord over de begroting (2). Goed nieuws, maar uiteindelijk niet veel meer dan een documentje dat net volstaat om de critici van de EU af te houden en echt saneringswerk uitstelt tot na 2020.

Onvolmaakt, maar het snijdt de cijferdansers van de oppositie van links en rechts de adem af. Ondertussen blijft de staatsschuld een vieze erfenis van het verleden. We kunnen ons daarover druk maken, maar de politici houden zich doorgaans wel overeind met plakband en uitstelgedrag.

En Michel bezet met zijn partij en na de verbanning van de PS de sterkste posities in de Waalse regering. Dat verlaagt wellicht de druk in Wallonië, maar voor hoelang?

Peilingen en links Het zat er de voorbije winter al aan te komen dat het Waalse politieke landschap wind zou vangen. De opiniepeilingen (La Libre Belgique, december, maart) waren toen al dramatisch voor de PS. De MR verloor met 22,7 procent in de peiling van maart zo’n drie procent tegenover de verkiezingen van 2014, maar werd wel de grootste partij. De socialisten zakten van 32 procent in 2014 naar 20,3 procent in de peilingen. De communisten piekten andermaal (20,5 of bijna x 4), en Ecolo (11,2) en cdH (9,9) spartelen verder rond de 10 procent (een plus voor de groenen, een min voor cdH).

Hendrik Vuye en Veerle Wouters (onafhankelijken, ex N-VA) hadden het over “slecht nieuws voor de N-VA”. Pieter Blomme (De Tijd) zag al meteen een gedwongen huwelijk tussen de PS en de MR opdoemen en aan de horizon achter de verkiezingen van 2019 een klassieke tripartite zonder de Vlaams-nationalisten.

Ook Bart Maddens (Knack, 12 april) zag de MR en de PS al “tot elkaar veroordeeld”. Noël Slangen (De Standaard, 8 april) vond de pandoering van de PS goed nieuws voor MR “want het veroordeelt de PS tot samenwerking” (met de MR).

Die analyses werden omvergeblazen door de onverwacht snelle implosie van de Waalse regering en de coalitiewissel.

Bij de jongste peiling van juni (La Libre Belgique) was het enige meldenswaardige het verder afkalven van de PS naar 16 procent op de derde plaats en de vermoedelijke verschuiving van kiezers naar de communisten van de PTB, meteen de grootste partij met 24,9 procent. Een score die doet denken aan de piekscore van Vlaams Belang in 2004.

Oeps, niet zo…

Alles hangt af van de ‘stemmingswisseling’ in Wallonië. Komt die er ten gunste van de nieuwe regering, of niet? Staan de MR en cdH met hun gezamenlijke 33 procent van de kiesintenties tegenover een blok van groen en links (52,3 procent), of niet?

Op federaal niveau is een snelle terugkeer van de PS verre van evident. De liberalen van de MR zitten hierop niet te wachten. “We moeten de PS voor twee regeerperiodes in de oppositie duwen”, aldus voormalig PSC-voorzitter Gérard Deprez (MR) in Knack (1 augustus). De pas van de PS weggelopen cdH al helemaal niet, nemen we aan.

En in Vlaanderen valt op hoe hard zelfs de socialisten zijn voor de Waalse rode ridders.

Parlementslid Joris Vandenbroucke (De Morgen, 4 juli) en ‘coming man’ van de sp.a (rechterhand van voorzitter John Crombez) formuleerde het na de schandalen zo: “Het is frustrerend dat wij toch nog altijd gelinkt worden aan die walgelijke praktijken bij de PS (...).

Noem de PS niet langer onze zusterpartij. We plegen nooit overleg met de PS en ik heb nooit contact met PS’ers.”

Licht gezien?

Hebben de Walen nu het licht gezien? Nog even afwachten, toch. Deprez noemde de Waalse crisis twintig jaar geleden al “een last voor Vlaanderen, een bedreiging voor de Belgische staat… Als de Walen niet beseffen hoe erg de toestand is, waarom zouden ze dan de handen uit de mouwen steken?”

Komt er in Wallonië echt verandering? Daarover vernemen we meer in het najaar, als drie politieke peilingen ons meer inzicht geven op de Waalse ‘stemming’. Kan Michel zijn matige populariteit in eigen landsdeel opkrikken? En beleven we opnieuw goede polls voor de communisten van PTB en de slechte voor de PS? Nog meer zullen we weten na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018.

Wie stelt dat centrumrechts in Wallonië (nu met een paar stemmen overschot) de buit al binnen heeft, dwaalt. De PS is in vrije val, maar waar ligt de ondergrens? En hoelang ligt hij daar? De PS-machine in de Waalse ambtenarij kan stevige stokken in de wielen steken. En de zielige constructie van de Belgische staat maakt het allemaal nog ingewikkelder, omdat cdH federaal in de oppositie zit en de MR in de Franse Gemeenschap en in het Brussels Gewest nog bestuurt met de socialisten.

Communautair en/of liberaal Wat impliceren de Waalse verschuivingen voor wie ageert voor ‘meer Vlaanderen’?

Weinig goeds, vermoeden we. Een geslepen Deprez looft de N-VA-ministers, maar dan wel ook omdat ze hun institutionele programma “tussen aanhalingstekens” hebben geplaatst.

Een nieuwe staatshervorming ziet hij niet meteen zitten en al zeker niet de splitsing van de sociale zekerheid. Daar gaan we weer.

Bovendien is de nieuwe Waalse constellatie – Wallonië wordt liberaler – een streep door het wervende verhaal over de “twee democratieën” in dit land. Valt het klassieke superargument van de N-VA hiermee in duigen? Dat de N-VA bovendien mee zorgt voor nog meer economische groei, meer jobs en een rustige bijsturing van de ‘Belgische’ centenwinkel (overheidsfinancieën) maakt die vraag interessant.

De Wever lijkt als superstrateeg de politieke ontwikkelingen in Wallonië goed te hebben ingeschat. De MR, enige Waalse partner, crashte niet. Dat de PS de kramp zou krijgen, had hij ook door. Maar is dat nu prima nieuws voor Vlaanderen, of prima nieuws voor liberaal rechts?

Zou De Wever voor nog wat jaren op een status quo mikken? Of verwacht hij toch dat (extreem)links het in Wallonië haalt? Dat de kloof dan toch weer openbarst, en nog feller?

En dat uiteindelijk na een slepende formatie alleen confederalisme een uitweg biedt? De val van de PS is nog niet het afscheid van links Wallonië. Ook dat zal De Wever wel weten.

Anja Pieters

Cijfertjes Deprez maakt nog een interessante analyse van het Waalse probleem: “De eeuwige voorkeur van de PS voor de publieke sector. Daardoor heeft Wallonië zo weinig bedrijven die internationaal actief zijn. In Wallonië wordt de economische activiteit verstikt door autarkische publieke structuren. Neem ook de ministeriële kabinetten. Er zijn federale ministers die het doen met 35 kabinetsleden. In Wallonië zul je niet één minister vinden die er minder dan 60 heeft.”

En nog: “Wallonië telde veel meer intercommunales dan Vlaanderen, zag ik. En in verhouding tot de omvang van Wallonië, telden Waalse intercommunales ook dubbel zoveel personeelsleden als Vlaamse intercommunales.” Dat wist hij in de jaren stillekes al.

Actueel

10 augustus 2017

5

Het verschil tussen ‘zou’ en ‘zal’ Vorig weekend bereikten ons weer rampspoedberichten over de opwarming van de aarde. “Tegen het einde van de eeuw kunnen er 150.000 doden vallen’, titelden kranten en toeterden de tv-journaals.

Het begon vrijdag al met een artikel over toekomstige hittegolven in zuidelijk Azië.

Noordelijk India, Bangladesh en zuidelijk Pakistan zouden het zwaarst getroffen worden.

Die bewering is gebaseerd op een studie van professor Elfatih A.B. Eltahir van het MIT (Massachusetts Institute of Technology). Hij heeft met twee andere wetenschappers een computermodel gemaakt om voorspellingen te kunnen doen.

Wie de moeite doet even op internet te surfen, kan het artikel integraal lezen op http:// advances.sciencemag.org. Heel het doemscenario waar onze media mee uitpakken, is gebaseerd op één artikel. De studie van de wetenschappers onderzocht de relatie tussen hoge temperaturen en een hoge vochtigheidsgraad. Laten we het niet té wetenschappelijk maken: het komt erop neer dat niet de hoge temperaturen dodelijk zouden zijn, maar slechts in combinatie met een tweede factor, een hoge vochtigheidsgraad.

Voorspelling Het artikel is één grote voorspelling op basis van wiskundige formules en computermodellen. Er staat duidelijk in het artikel dat het om ‘simulaties’ gaat, en dat men met de ingebrachte data komt tot bepaalde besluiten.

De Morgen schreef: “Wetenschappers waarschuwen dat de klimaatverandering in zuidelijk Azië voor hittegolven kan zorgen die de mens niet meer kan overleven.”

Juister zou zijn: wetenschappers hebben een computersimulatie gemaakt die aantoont dat bij een hittegolf, in combinatie met een hoge vochtigheidsgraad, er dodelijke slachtoffers kunnen zijn. De voorspelling is geprojecteerd naar het jaar 2100.

Eigenaardig, maar professor Elfatih A.B. Eltahir relativeert zijn eigen studie: “Gezien de impact op de landbouwproductie, zal het niet noodzakelijk de hittegolf zelf zijn die mensen doodt. De landbouwproductie zal afnemen, dus iedereen zal eronder te lijden krijgen.”

Overigens, prof. Eltahir heeft exact twee jaar geleden (2015) een gelijkaardige studie gepubliceerd waarin hij dezelfde voorspelling deed.

Wie zijn naam googelt, zal merken dat er nogal wat artikels en filmpjes van hem op internet te vinden zijn. De man geeft wereldwijd lezingen om te waarschuwen voor de gevolgen van de klimaatopwarming.

of andere extreme weersomstandigheden.

Nu komen bij dergelijke weerfenomenen zo’n 3.000 mensen per jaar om.

“Als de klimaatopwarming niet dringend wordt aangepakt en er geen afdoende maatregelen worden genomen, zullen tegen het einde van de eeuw zo’n 350 miljoen Europeanen blootgesteld zijn aan extreme en gevaarlijke weersomstandigheden”, waarschuwen de onderzoekers.

Ook deze studie is met een paar muisklikken integraal terug te vinden op internet. De wetenschappers (waaronder de belg Luc Feyen) baseren zich ook op computermodellen waar zij allerlei data hebben ingebracht. Hier ook simulaties van wat zou kunnen gebeuren in 2100. In de studie wordt heel duidelijk gesteld dat het om een simulatie-oefening gaat, en een mogelijke projectie van het meest rampzalige scenario. Belangrijk om lezen is dat de auteurs zelf in hun artikel het nodige voorbehoud maken. Het ‘could be’zus en ‘could be’-zo duikt regelmatig op. Het is een “het-zou kunnen-verhaal” waarbij met een aantal parameters geen rekening werd gehouden. Wat moeten we dan denken van de ‘kop’ in Het Laatste Nieuws: “Eind deze eeuw: 150.000 doden door hittegolven in Europa”.

Van ‘zou’ naar ‘zal’ Waar het onderzoek spreekt in een voorwaardelijke zin (het zou kunnen dat…), maakt men er in onze pers geen voorspelling meer van, maar wordt het een vaststaand feit. Zowel Het Laatste Nieuws als Het Nieuwsblad besteden veel aandacht aan de studie, maar ze vergeten te vermelden dat alles gebaseerd is op computermodellen. Het Nieuwsblad titelt: “Europa zal volgens onderzoekers zwaar lijden onder extreem weer. 150.000 doden per jaar en dat is het optimistische scenario”.

Ziet u de nuance? De onderzoekers spreken over “zou kunnen”, maar Het Nieuwsblad maakt er “zal” van. Van een voorspelling maakt die krant een vaststaande waarheid.

Klimaatdeskundigen Naar aanleiding van die “150.000 doden” brengt het VTM-nieuws een “klimaatdeskundige” op de buis, ene Serge de Gheldere. Hij wordt omschreven als ‘klimaatdeskundige Futureproofed’. Er wordt door VTM niet vermeld waarom net deze man geïnterviewd wordt. Wij zochten het even voor u op: Serge de Gheldere is zaakvoerder van de bvba Futureproofed.

Zijn firma geeft seminaries en adviezen aan bedrijven en overheid rond klimaatmaatregelen en ‘duurzaam ondernemen’. Hij lééft letterlijk van de klimaatopwarming. Hoe meer doemscenario’s er verschijnen, hoe interes-

Te donker…

Vorige maand blokletterde New York Magazine: “De mens zal levend gekookt worden door de opwarming van de aarde”. Het was een artikel van enkele bladzijden van de hand van journalist én activist David Wallace-Wells.

“De helft van de wereldbevolking zal sterven door de hitte wanneer de aarde met 11 graden opwarmt. Het zal tegen het einde van deze eeuw misschien nog niet zo warm zijn, maar uiteindelijk komt het er wel van”, schrijft Wallace-Wells in zijn artikel. Het artikel is zo onrealistisch dat wetenschappers van over heel de wereld gereageerd hebben om een en ander te nuanceren.

Het besluit van de wetenschappers: “Aandacht voor klimaatveranderingen is nodig en nuttig, maar doemscenario’s zijn daarbij contraproductief.”

Klimaatveranderingen, het mag best ernstig genomen worden. Maar ik huiver bij de idee dat wetenschappers, politici en media de handen in elkaar slaan om nog maar één boodschap te verkondigen en elk objectief debat K arl van C amp uit de weg gaan.

Na Azië, nu Europa 152.000 doden per jaar: dat staat Europa te wachten tegen het eind van de eeuw als er niets gedaan wordt tegen de klimaatverandering. Volgens de onderzoekers van het Joint Research Centre (betaald door de Europese Commissie) zullen er vooral doden vallen door hittegolven, overstromingen, stormen

Verengelst Vandeput Defensie?

In een opiniestuk in Knack toonde VVB-voorzitter Bart De Valck zich kritisch voor de plannen van minister van Defensie Steven Vandeput (N-VA) om in de Koninklijke Militaire School (KMS) meer vakken in het Engels te onderwijzen.

De Valck heeft het over een “volledige verengelsing” en dat pikt de VVB niet. In Vlaanderen doen binnen en buiten de Vlaamse Beweging dag in dag uit mensen erg hard hun best om tegengas te geven tegen de pogingen om de taalregeling in het hoger onderwijs te dereguleren.

Voorlopig houdt de Vlaamse Regering de boot af. Maar wat een voorbeeld stelt de N-VAminister wanneer hij het Nederlands opzij schuift in een federale onderwijsinstelling (de KMS)?. Dat kan een gevaarlijk precedent worden, waar sommige rectoren graag zullen op inspelen.

De Valck verwerpt het NAVO-argument (technische communicatie verloopt er in het Engels).

Zal de afgestudeerde elite nog kunnen converseren met een beroepsvrijwilliger of met de

santer voor de milieulobby. Serge de Gheldere is bovendien sinds 2007 de Vlaamse ambassadeur van Al Gore. Ik citeer uit een artikel in Humo: “Serge de Gheldere vecht sindsdien met net zoveel vuur tegen de opwarming van het klimaat”.

Natuurlijk, De Gheldere mag zijn kost verdienen met de klimaatopwarming en ik twijfel niet aan zijn capaciteiten. Maar, het getuigt niet van objectiviteit van de VTM-nieuwsdienst om uitsluitend deze man als ‘expert’ op te voeren. Hij is een milieuactivist, overtuigd van zijn eigen groot gelijk en bovendien commercieel betrokken partij.

Dat mag allemaal, maar objectief is het zeker niet.

Dat dit bericht in de pers kwam op dezelfde dag dat de Verenigde Staten, onder impuls van boosdoener Trump, officieel uit de klimaatakkoorden van Parijs stapten, is helemaal geen toeval.

De Morgen citeert Hans Bruyninckx, directeur van het Europees milieuagentschap EEA.: “De bedoeling van de studie was te tonen wat er zou gebeuren als we niét ingrijpen. En die resultaten zijn overduidelijk. Eigenlijk is de studie een pleidooi voor adaptatie, om wel degelijk in te grijpen. Om het klimaatakkoord van Parijs te volgen, bijvoorbeeld.”

Er mag best nagedacht worden over de klimaatwijzigingen en de opwarming van de aarde. Maar stop met de bevolking bang te maken met doemscenario’s die gebaseerd zijn op computermodellen. Met computermodellen en software kan men gemakkelijk alle richtingen uit, vraag dat maar aan de softwareingenieurs van Audi. En in dit geval dienen de computermodellen van onze klimaatexperten om te bewijzen wat bewezen moest worden.

Quod erat demonstrandum…

lokale bevolking? Voor wanneer de volgende stap, de verengelsing van het leger zelf? Wat met de transparantie van wat er op en met Defensie allemaal gebeurt?

De kern van Vlaamse bewogenheid is de ontmoeting van mensen rond gedeelde identiteit, besluit De Valck. Daarin speelt het Nederlands een sleutelrol, zowel binnen ‘den troep’ zelf als op wacht aan stations en overheidsgebouwen.

Volgens de VVB’er liet de N-VA op taalgebied al een meerdere steken vallen, maar hij houdt het bij één voorbeeld: de bescherming van het Nederlands als octrooitaal.

“We kunnen het Engels nooit aanvaarden als een soort ‘brugtaal’ op federaal niveau, tussen Franstaligen en Vlamingen. Wie militairen berooft van hun taal, berooft hen van hun dienstbaarheid”, besluit De Valck.

A.P.

CalExit In de VS wordt druk gepraat over een CalExit, waarbij Californië zich van de VS zou losscheuren. Voor het geld moeten de Californiërs het niet laten. Van alle staten in de VS heeft Californië het grootste bnp, liefst 2.600 miljard dollar, ver vóór Texas dat “slechts” een bnp van 1.600 miljard dollar heeft. De woordvoerder van de beweging voor CalExit heet – heel typisch – Shankar Singram. Geen echte Amerikaan dus. Financieel gezien zou de onafhankelijkheid van California voor de VS een zwaar verlies zijn. Maar politiek en maatschappelijk gezien zou het een heilzame zuivering zijn. California is het sterkste bastion van alle krachten die streven naar de ondergang van het blanke, Engelstalige, joods-christelijke Amerika. Nergens vindt men zo’n giftige concentratie van postmodernisten, multiculturalisten, marxisten, feministen, holebi- en transgenderactivisten, verdedigers van illegalen, moslims en Latijns-Amerikaanse criminelen als in Californië. De politiek benoemde rechters die Trumps beleid al zo dikwijls met partijdige uitspraken hebben gesaboteerd, komen bijna allemaal uit het beruchte “negende circuit” dat Californië als machtsbasis heeft. Pre-

sident Trump won de verkiezingen op een eerlijke manier, door het meeste kiesmannen aan zijn kant te krijgen. Maar dat hij minder stemmen haalde dan Hillary Clinton, was uitsluitend aan Californië te wijten. De VS zouden beter af zijn zonder dat ontwortelde zootje nerds en yuppies. Laat ze maar hun eigen volksrepubliek stichten. Het zou een interessante studie in waanzin worden: een schatrijke staat waar het marxisme de dominante heilsleer wordt en die tegelijk islamiseert. De gewone blanken die nog niet helemaal gek geworden zijn, kunnen dan naar het échte Amerika uitwijken.

Drie overwinningen President Trump blijft worstelen met interne ruzies binnen zijn administratie, een juridische guerrilla, ondoordachte benoemingen en conflicten met zijn Republikeinse partij. Maar op drie punten heeft hij duidelijk zijn programma kunnen doordrukken: de VS stappen effectief uit het klimaatakkoord – hoewel links had beweerd dat dat niet zomaar kon -, de aanwerving van transgenders in de strijdkrachten wordt stopgezet, en nieuwe immigranten moeten vijf jaar wachten voor ze beroep kunnen doen op uitkeringen.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

‘Coburger Garten’ In deze stad waar de bevolkingsaanwas blijft stijgen, is ruimte een schaars goed geworden. En zie, dan heb je daar een grootgrondbezitter met een tuin die meer dan één percent van de hele gewestoppervlakte bestrijkt. Dat die eigenaar toevallig ook koning der Belgen is, verandert niets aan de realiteit.

Integendeel, het zou moeten helpen hem tot een sociaal gebaar te bewegen.

Ambitie is een mooi iets, maar in de Brusselse microkosmos is het een blijk van luciditeit die aanzienlijk bij te sturen. Denk maar aan al het moois dat kan gebeuren met het Koninklijk Domein in Laken, bijna zo groot als Monaco.

En dan loop je op een zonnige zondagmiddag door de Engelse tuin in München, een van de grootste openbare parken ter wereld. Wat je in de Beierse hoofdstad ziet, geeft een mooie invulling aan wat nu net de mogelijkheden zijn van die grote groene plek die vandaag de exclusieve speeltuin van de Coburgers is. Maar zoals gezegd, nuanceren is een obligate Brusselse premisse.

Vetorecht

10 augustus 2017

Steekt Brussel Antwerpen voorbij?

Er zijn zo van die geldstromen die nauwelijks bekend zijn. Neem nu het Europese jongerengarantie-project. Geld voor Brussel, niet voor Vlaanderen. Een van de zo vele kanalen om de hoofdstad te onderhouden. In die mate zelfs dat de Brusselse arbeidsbemiddelingsdienst Actiris een feestje bouwde omdat dankzij die centen de Brusselse jongerenwerkloosheid er was gedaald, voor de vijftigste achtereenvolgende maand zelfs, sinds juli 2013 (30,8 toen, 20,7 procent vandaag). Er leek in Brussel zelfs enige vreugde te zijn omdat het Antwerpse cijfer in dezelfde periode maar was gedaald van 25,4 procent naar 23,6 procent. Het gebeurt de jongste tijd wel vaker dat men het Gewest niet meer vergelijkt met het gewest Vlaanderen, maar met de grootstad Antwerpen… Europa steunt regio’s. Ben je mee? Brussel krijgt geld, Antwerpen niet.

Wat Walen hierover vertellen De opvallend tevreden Actiris-woordvoerder Jan Gatz verliest in zijn euforie wel de context uit het oog.

Laten we het de Franstaligen zelf misschien eens vertellen? Het Waalse onderzoeksinstituut IWEPS noteerde recent dat “de werkloosheid in Vlaanderen sinds de eerste helft van de jaren tachtig vorige eeuw gevoelig is gedaald, terwijl in Wallonië nauwelijks een verbetering kon worden gemeld en in Brussel zelfs een toename van de werkloosheidsgraad diende te worden opgetekend… Vorig jaar kende Vlaanderen een werkloosheidsgraad van 5,2 procent, tegenover 12 procent in Wallonië en 17,5

procent in Brussel. In het begin van de jaren tachtig lagen die cijfers veel dichter bij elkaar, met een werkloosheidsgraad van 10,7 procent in Vlaanderen, 12,2 procent in Brussel en 13,5 procent in Wallonië”. En wat schreef IWEMPS over Brussel? “In de Belgische hoofdstad heeft de jeugdwerkloosheid 32 procent bereikt, tegenover 30 procent in Wallonië en 13,5 procent in Vlaanderen.” De Brusselaars kunnen beter nog wat meer pap eten vooraleer ze van hun torens blazen…

En nog een paar kronkels Jan Gatz verliest meer zaken uit het oog.

Hoeveel Brusselse jongeren verhuisden er van de werkloosheid naar het leefloon? En nog iets over de telling zelf. Actiris telt jongeren in een opleidingstraject niet meer mee als werklozen, de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling doet dat wel. Nog een Brussels handigheidje.

En waarom Brussel vergelijken met Antwerpen? Hoe zit het in Brussel met werklozen die zich niet als werkloze inschrijven en buiten de telling vallen? Het Europees Sociaal Fonds stopte in 2016 Wallonië en Brussel 42 miljoen euro toe (een hapje uit het Europese budget van 6,4 miljard voor het jongerengarantie-project tussen 2014 en 2018) om dat “recht” op opleiding, stage of baan mee te financieren.

Antwerpen krijgt dat Europees geld niet, omdat het in Vlaanderen ligt, en omdat dat geld er alleen is voor Europese regio’s waar de jeugdwerkloosheid boven de 25 procent ligt. De vergelijking Brussel-Antwerpen gaat dus niet op.

En dan is er nog de vraag naar efficiëntie op

De idee dat een deel van het park zou worden opengesteld is niet nieuw. Verschillende politieke partijen en meerdere persoonlijkheden hebben in het verleden de piste al bewandeld, zij het schoorvoetend.

Een mooi gebaar van de koning zou het zijn, alleen lijkt die er niet echt warm voor te lopen. Voeling met de realiteit is nu eenmaal iets waar deze telg nooit in wist uit te blinken. En natuurlijk is er een actiegroep opgericht, waarover dadelijk meer.

Op papier oogt zo’n operatie niet complex. Er zijn twee eigenaars van het Koninklijk Domein in Laken: de Regie der Gebouwen (onder de bevoegdheid van Jan Jambon, N-VA) voor 49 procent en de overige 51 procent is in handen van de Koninklijke Stichting, die onder de bevoegdheid van financiënminister en partijgenoot Johan van Overtveldt valt, maar autonoom beslist. Zegt het Paleis ‘njet’, dan gaat de vlieger niet op, zo simpel is het.

Of niet? Volgens de immer spitsvondige Hendrik Vuye zou het deel van Jambon sowieso opengesteld kunnen worden.

In theorie.

lange termijn. Amper 10 procent van de werkzoekenden bij Actiris beschikt over goede kennis van het Nederlands, goed 20 procent over gemiddelde kennis. De talenkennis is dus problematisch. Nog eens over naar Vlaamse centen?

Sven wil meer, Groen natuurlijk ook Op het einde van het voorbije politieke jaar (mei) pleitte Vlaams minister van Brusselse Aangelegenheden Sven Gatz (Open VLD) voor het “heropenen” van een debat over de Vlaamse geldstroom naar Brussel. Jaarlijks investeert Vlaanderen zowat vijf procent van zijn gemeenschapsmiddelen (hieronder vallen onder meer onderwijs, welzijn en cultuur) in Brussel. In 2015 ging dat om 883 miljoen euro. Dat is conform de ‘Brusselnorm’ die de Vlaamse regering sinds 1999 zichzelf oplegt.

“Volstaan die middelen wel om aan alle Brusselse noden tegemoet te komen?” Van mij mag het gerust wat meer zijn, zei Gatz toen. Uiteraard applaus op alle groene banken. Vlaams parlementslid Elke Van den Brandt zei te vrezen dat de N-VA op de rem zou gaan staan.

“Zij focussen nog te vaak op de Nederlandstaligen van Brussel, maar die stad laat zich niet herleiden tot een tegenstelling tussen Fransen Nederlandstaligen. We moeten volgens Groen dus meer anderstaligen betrekken in het Nederlandstalig onderwijs.” En hiermee is de cirkel rond: sommige progressieven in Brussel lijken wel opgezet met onbeperkte migratie. Vlaanderen financiert dan wel.

A.P.

“Beter Bilzen” Bruno Steegen (Open Vld), schepen in Bilzen, stapt met een eigen partij ‘Beter Bilzen’ naar de volgende gemeenteraadsverkiezingen in 2018. Geen Open Vld-lijst dus. “De tijd is rijp om Bilzen nog beter te maken en beter te besturen”, zegt de 51-jarige advocaat/politicus. Hij vindt dat de Vlaamse regering gemeentefusies tegen 2024 moet verplichten. “Ja, ik wil het allemaal: de fusie én de burgemeesterssjerp.” Mooi, eerst de verkiezingen winnen van Frieda Brepoels (N-VA) en Johan Sauwens (CD&V), dan zes jaar lang beter besturen, om in 2024 een beter Bilzen te laten fusioneren met Hoeselt en Riemst.

Aandacht Op maandag 14 augustus en dinsdag 15 augustus zijn onze kantoren gesloten.

“Politieke accaparatie” De strijd wordt echter, zo blijkt, op verschillende fora gestreden. Brussels N-VAparlementslid Cieltje van Achter bracht de kwestie via een collega-Kamerlid op de agenda van het Paleis der Natie. Uit wetgeving van 1903 besluiten ze dat het park al meer dan een eeuw geleden had moeten worden opengesteld. Volgens hen was het gebruik van de gronden enkel bestemd voor Leopold II, niet zijn troonopvolgers.

Maar goed, de N-VA’ers blijven mild: in hun voorstel gunnen ze de monarch nog 60 hectare, ongeveer 90 voetbalvelden, “nog steeds groot genoeg om te joggen of zijn hond uit te laten”.

De demarche van de Vlaams-nationalisten plaatste de lui van dat Picknick-actiecomité alvast in een moeilijk parket. “Politieke accaparatie”, menen ze. Dus beslissen ze de actie stop te zetten. Het gaat hen immers om gelijkheid, klinkt het wat marxistisch bij monde van de woordvoerder.

De ene heeft veel, de andere niets, enfin, we kennen het discours.

Alleen delen die N-VA’ers dat gelijkheidsidee niet, “integendeel”. De ‘havenots’ van oud-Laken zullen graag vernemen met hoeveel doorzetting het comité zijn overtuiging uitdraagt. En binnen de paleismuren lacht men zich een kriek. Tot het parlementair debat gevoerd zal worden?

KNIN.

Jan de volhouder, Zuhal de vechtster Jan Creve van Doel 2020 beleefde vorige zondag een hoogdag. Hij haalde naar schatting zo’n 30.000 bezoekers naar het feestende Doel en wist minister Ben Weyts te overhalen om de veerboot uit Lillo opnieuw te doen varen. Hij zei ronduit dat hij dankbaar was. En hij droeg het felgroene shirt van zijn organisatie met de slogan “Doel lacht viert drinkt feest”.

Stoefen of blazen was aan Jan niet besteed, ondanks zijn juridische overwinningen van de jongste tijd. Overwinningen via de Raad van State die ten slotte met zich brachten dat het zieltogende Doel en ruim 1.500 hectare vruchtbaar polderland gered werden, samen met een voor Vlaanderen uniek natuurgebied als de Putten in Kieldrecht. Dit boerenland en deze historische natuur werden uit de klauwen van de groene gieren gered, die dromen van kikkers, vlinders en vleermuizen.

De slogan die vlak voor de Scheldewijding ontrold werd op de dijk was duidelijk: “Grenzen aan de groei, ruimte voor polder en Doel”.

Het zal er nu op aankomen mensen te vinden die gebruik willen maken van de mogelijkheid om huizen terug te kopen en boeren die opnieuw in het bezit willen komen van hun hoeven en land. Het is geweten van aan de overzijde (de Rechteroever) dat dit niet gemakkelijk is. Bovendien werken de Maatschappij Linker Scheldeoever, sommi-

gen bij de Vlaamse administratie en het Antwerpse Havenbedrijf niet mee. Zij kunnen zich er niet bij neerleggen dat een eenvoudige koppigaard en volhouder het van hen gewonnen heeft. Anderen zijn daarentegen tot het inzicht gekomen dat zij de strijdbijl moeten begraven. Dat dromen van het Saaftingeproject geen zin heeft en dat er dient gezocht naar alternatieven voor de uitbreiding van containercapaciteit, voor zover dat nog nodig zou zijn. ************ Wij hebben altijd spijt gehad dat federaal staatssecretaris Zuhal Demir uit Antwerpen verdween. Zij was er een opvallende figuur.

Zij was er districtsburgemeester. Zij paste uitstekend in het gekleurde palet dat de sinjorenstad is. Bij gelegenheid van haar afscheid van de Turkse dictatuur schreef ze ontroerend mooie zinnen op Facebook. Ons trof onder meer het volgende: “Maar Turkije was ook het land dat mijn ouders duizenden kilo-

meters verderop in zijn greep hield. Het land dat hen ertoe aanzette om in Vlaanderen hun kinderen in het Turks op te voeden, terwijl ze zelf Koerdisch met elkaar praatten en praten.

Het land dat hen tot in Genk belemmerde om vrij Koerdisch te zijn. Alsof het een ziekte was die er moest uitgroeien in een volgende generatie. En anders de generatie daarop.

Een land dat geen liefde had voor die andere identiteit die ik bij de geboorte meekreeg, maar waarvoor geen paspoort bestaat. Een identiteit die ik stiekem moest samen sprokkelen, ondanks Turkije en ook wel ondanks mijn geïntimideerde ouders. We zijn uit elkaar gegroeid, Turkije en ik. En we zijn dat blijven doen. Ik ben een Vlaamse vrouw geworden met trotse, Koerdische roots. Alles wat Turkije niet wou. Ik heb hier gestudeerd, geleefd, de liefde gevonden bij een Vlaamse man. Ik heb de kans gekregen om hier te groeien en aan politiek te doen. Dit is thuis genoeg. Vlaanderen heeft mij geadopteerd en ik Vlaanderen. Het klikt. Het Turkse paspoort, als het nog ergens ligt, heeft zijn houdbaarheidsdatum ruimschoots overschreden.”

Een getuigenis als een executie, moesten woorden kogels zijn.

Pagadder

7

Onze naaste buren

10 augustus 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Nederland is van de leg

Grommel, grommel, grommel. “Daar zit een leuk stukje in”, denk je aanvankelijk, tot de kip en het ei de VlaamsNederlandse grens oversteken, groot nieuws worden en je opnieuw kan beginnen.

Nederland gidsland in de Vlaamse media Er is wel een klein, zelfs zeer klein verschil in de informatie die de Vlaamse en de Nederlandse media verstrekken. In Vlaanderen hebben de media ervaring met het opkloppen van een voedselprobleem tot hysterische proporties, zoals de dioxinezaak (in 1999) bewees. Die leidde tot een vrijmetselaarsregering met wat groene naïeve sullen erbij en de liquidatie van de christendemocraten als vaste regeringspartner.

Gezien de progressieve partijen sp.a en Groen noch in de Vlaamse noch in de federale regering zitten, is de huidige situatie de kans bij uitstek voor de media om een eitje te pellen met de gehate rechtse regeringen. Vandaar dat Sender Brüssel aan de Reyerslaan onmiddellijk John Crombez, bijna Nobelprijsdrager toxicologie, alle ruimte gaf om de stormvlag van de volksgezondheid te hijsen. Tezelfdertijd werd in de zelfbenoemde kwaliteitsmedia nog eens naar de zwakke communicatie gewezen van het Federaal Voedselagentschap dat zwaarrrrr tekortschoot; zeker als men het vergeleek met het voorbeeldige gedrag van de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit dat zogenaamd al weken geleden het slechte nieuws rondtoeterde.

Onverantwoord in de Nederlandse media Je vraagt je af of de Vlaamse media nu echt iedere Vlaming

voor een idioot houden, die niet kan lezen, niet kan kijken en luisteren en nog nooit van het internet gehoord heeft. In werkelijkheid is heel Nederland gebuiteld over die Voedsel- en Warenautoriteit. Twee weken geleden was al duidelijk dat het giftige fipromil gebruikt was om stallen (zoals in Vlaanderen) en kippen (niet in Vlaanderen) te reinigen. Het NVWA maakte wat sussende geluiden en dat was het. Niets aan de hand.

Iedereen kon rustig slapen.

Eerst op dinsdag 1 augustus (ik typ dit op zaterdag 5 augustus) verscheen in Nederlands grootste krant De Telegraaf een artikeltje op pagina 4 met “Pas op, giftige eieren”. Diezelfde avond werd de topman van de NVWA op televisie ondervraagd, en ja, heel zeker was hij ook niet maar hij gaf toch maar de goede raad eerst op zondag 6 augustus opnieuw een eitje een kopje kleiner te maken. Het gevolg was dat de Nederlandse nieuwsarme media een schandaal roken en van de sneeuwbal op korte tijd een lawine maakten. Dat was des te leuker omdat men het kanon kon hanteren tegenover de verantwoordelijke politici. Minister Schippers en rechtstreeks verantwoordelijk staatssecretaris Van Dam vierden verder lekker vakantie en vooral Van Dam (PvdA), die al een leuke topbaan bij de omroep voor zichzelf heeft geregeld, was de kop van Jut. Op woensdag 3 augustus was het hek van de dam met aanvallen op het NVWA (“De waakhond slaapt”) en een dag later werd

overal een tandje bijgestoken met “Waar is het kabinet?” en een woedende Tweede Kamer die bewindspersonen en NVWA tot de orde riepen. Tot zover de voorbeeldige Nederlandse communicatie.

Het voordeel van het nadeel Gelukkig inspireren de zogenaamde “gifeieren” de Nederlanders om de rijkdom van onze taal te tonen. Het regende opmerkingen als “de overheid loopt op eieren”. Staatssecretaris Van Dam (inmiddels dan toch maar terug uit vakantie) loopt “er als een kip zonder kop bij” en heeft bewezen dat hij “een zacht eitje is” en “zich niet kiplekker voelt”. De NVWA zoekt naar “het ei van Columbus” en heeft het toch gevonden, want inmiddels worden overal stallen geruimd. Consequent op zijn Nederlands. Ook de stallen die niet met gif in aanraking zijn geweest in een bedrijf waar het gif wel op andere plaatsen gebruikt werd, gaan eraan. Zuurzoete lezersbrieven betreuren inmiddels dat de overheid geen zin heeft de benadeelde pluimveehouders een beetje tegemoet te komen. Vandaar reacties als: “Jammer dat die bedrijven niet bijvoorbeeld in Mali staan, want dan was minister Ploumen (Ontwikkelingssamenwerking) er als de kippen bij geweest om een paar miljoen te storten.” En tevreden mensen met die crisis zijn er ook: “Ik heb de laatste week zeker tien eieren genuttigd. Mooi dat ik voor de rest van het jaar vlooien-, luizen- en tekenvrij ben. Elk nadeel hep z’n voordeel, nietwaar?”

Willem de Prater

Een verkiezingsspelletje voor zestienjarigen Zestienjarigen mogen in Gent “stemmen”. Het goede nieuws werd de wereld ingestuurd door schepen van Bevolking Sofie Bracke (Open Vld).

In een persmededeling (‘Gent neemt stem van jongeren serieus’) meldt ze: “Bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in oktober 2018 zullen 5.000 Gentenaars vanaf 16 hun stem kunnen uitbrengen. Het experiment komt er nadat Ergys Brokaj, bezieler van ‘My Utopia’, opriep een alternatieve stemming te organiseren voor jongeren tussen 16 en 18 jaar. Sofie gaat graag in op zijn vraag en bekijkt nu hoe alles praktisch georganiseerd kan worden.” In een bevriende krant geeft Sofie Bracke meer uitleg: “Concreet zullen alle jongeren in de leeftijdscategorie 16 tot 18 jaar, bijna 5.000 tieners, een oproepingsbrief krijgen om deel te nemen aan een (allicht) digitale stemming, bijvoorbeeld via een app of een link met een unieke code. Maar dit moet uiteraard nog verder uitgewerkt worden, de kostprijs moet bekeken worden, we moeten kunnen garanderen dat alle jongeren, ook zij die niet over een eigen pc beschikken, kunnen deelnemen.” Zijn we pretbedervers als we ons afvragen hoe de schepen ja kan zeggen zonder te weten hoe het aan te pakken of hoeveel het aan de stadskas zal kosten?

Utopia Ergys Brokaj is een jonge Gentenaar. In november 2016 schreef hij een opiniestuk in

MO (‘Beste politici, wij geloven er niet meer in!’). Zijn ‘My Utopia’ kwam er met hulp van het stadsbestuur. Samen met enkele andere jongeren kwam hij in de gemeenteraadszaal zijn ideeën voorstellen aan de groene schepenen Elke Decruynaere en Tine Heyse. Op de webstek van Groen Gent lezen we: “De jongeren waren goed voorbereid en verdedigden elk beleidsvoorstel met vuur en argumenten. Ze hadden uiteenlopende voorstellen: van meer keuzevakken in het secundair onderwijs, over opwaardering van richtingen zoals TSO, van afschaffing van het verbod op religieuze symbolen tot betaalbare energiemaatregelen en auto’s weren uit het centrum. Elke en Tine gaan met enkele voorstellen aan de slag.” De media pikten het verhaal op. De jongeman werd geïnterviewd in ‘Touché’ op Radio 1 en ook in De Morgen (“Politici verkondigen graag dat de toekomst aan de jongeren is, maar ik zie enkel besparingen op onze kap.”). Op de vraag naar zijn politieke idolen antwoordt hij: “Obama en Merkel, en in eigen land is er Kristof Calvo.”

Gent krijgt dus “verkiezingen voor 16-plussers”. Schepen Sofie Bracke zegt dat ze “wil vermijden dat het initiatief gekaapt wordt door een politieke partij”. Met deze uitspraak kaapt ze de prijs weg van meest naïeve politica van het jaar.

Gent kraakstad Op 22 juni werd het centrum van Gent opgeschrikt door een zware brand in een leegstaand herenhuis in de Brabantdam. Krakers? Elke Sleurs (N-VA) vroeg de burgemeester om uitleg. Wat blijkt? Het pand werd in 2015 gekraakt.

De politie kon niet optreden omdat de krakers er al enkele dagen zaten (sic). De eigenaar werd gewaarschuwd. Hij trok naar de rechter, liet de krakers uitzetten en maakte het huis dicht. De politie volgde het niet op, want het was afgesloten. Daar stopt het verhaal natuurlijk niet. Het antwoord van de burgemeester gaat verder: “Het kraakpand was ook gekend bij de brandweer. Het laatste jaar werden er vier brandinterventies uitgevoerd. Op basis van de brandweerverslagen werd het pand deels onbewoonbaar verklaard (4 kamers). Tijdens de laatste interventie (juni 2017) hebben twee krakers op eigen kracht het pand verlaten. Door

de bevelvoerders van de interventie werd hen de vraag gesteld of zich nog andere personen binnen het pand bevonden. Het antwoord hierbij was zeer onzeker daar zij niet wisten of een derde kraakpandvennoot al dan niet nog aanwezig was.” Over de oorzaak van de brand wil de burgemeester niets kwijt zolang het onderzoek loopt. De brand van 22 juni was al de vierde op een jaar tijd in hetzelfde afgesloten pand. Was er na de eerste, tweede of derde keer geen belletje gaan rinkelen bij de politie? Gelukkig raakte niemand gewond. De buren zijn aan een groot gevaar ontsnapt. Met ons slecht karakter vragen wij ons af hoeveel huizen er zo zijn, zogezegd leeg, waar krakers zitten die af en toe de boel in de fik steken. En wat die “kraakpandvennoot” betreft, een tikfout of een echt stadhuiswoord voor een deelnemer aan een krakersbedrijf? In Gent is alles mogelijk.

Mathildis

Li bia bouquet

Goed bestuur in Wallonië Belofte maakt schuld. MR en cdH vormden in Wallonië een anti-PS-coalitie om een einde te maken aan de graaicultuur en geldverspilling. Een eerste reeks maatregelen toont aan dat het minister-president Willy Borsus (MR) menens is.

Milquet die blind bleef voor het rood gegraai. Wanneer Benoît Lutgen nu zegt dat de PS op een ongezonde manier met overheidsgeld omgaat, dan weerklinkt het oude PSC-discours.

“Alternance, pas d’alternative” was de kritiek van PS en Ecolo in het Waals Parlement toen de nieuwe meerderheid van MR en cdH het vertrouwen kreeg. Er mag dan sprake zijn van een coalitiewissel, van echt “goed bestuur” zou onder minister-president Willy Borsus (MR) niet veel in huis komen. De Ardennees werd als absolute vertrouweling van federaal premier Charles Michel naar Namen gestuurd om gewoon wat op de winkel te letten. Ook is de deelname aan de Waalse regering een manier voor de MR om een aantal 50-plussers onder hun parlementsleden eindelijk eens van het ministerschap te laten genieten.

Kortom, echte verandering zou er niet komen.

Begroting

Politieke zeden Onterechte kritiek, blijkt. De Waalse regering heeft echt wel het voornemen om de politieke zeden te wijzigen. Na de Publifin- en Samusocial-schandalen was dat niet meer dan logisch.

Er worden een aantal maatregelen genomen die in Vlaanderen allang de evidentie zelf zijn, maar in Wallonië nog als een revolutie worden beschouwd. Zo is het ministers voortaan verboden om in ministeriële kabinetten dichte familie aan te werven. Het cumuleren van kabinetsfuncties en mandaten in

parastatalen wordt zo goed als onmogelijk gemaakt, kwestie van nieuwe Publifin-schandalen te vermijden. Gérard Deprez, oud-PSC-voorzitter en nu nog Europarlementslid voor de MR, zei recentelijk in een interview dat bepaalde Waalse politieke praktijken gelijkenissen vertonen met de onderwereld. Bijna maffiose toestanden dus, waar de nieuwe coalitie een einde aan wil maken. De beloofde besparingen op de kabinetten komen er. Het aantal medewerkers wordt met 10 procent afgebouwd. Onder de vorige PS-cdH-coalitie waren er 384 kabinetsmedewerkers. Straks zijn er dan 38 minder. Al wordt de doelstelling eigenlijk gehaald doordat de Waalse regering een minister minder en dus een kabinet minder telt en bijgevolg zo’n 40 personeelsleden minder. Daarnaast daalt het loon van de ministers met 10 procent. Het uitgebreide autopark van de Waalse regering wordt afgebouwd. Er zal een inventaris worden gemaakt van alle dienstwagens en hun aantal wordt beperkt.

En dan hebben we het nog niet over de afbouw van de provincies. Het kan vreemd klinken dat de cdH wil meestappen in dat “goed bestuur”, want jarenlang was die partij de bevoorrechte coalitiepartner van de PS. Maar het was natuurlijk Joëlle

“Goed bestuur” betekent ook dat de begroting onder verstrengd toezicht komt. Er komt een Waals Agentschap voor de Schuld. Daarnaast moet het Waalse monitoringcomité, de groep van ambtenaren die de begroting controleert, korter op de bal spelen. Aan het Rekenhof is gevraagd een audit van de Waalse begroting door te voeren, al is daarvoor wel de toestemming van het Waals Parlement nodig.

Die maatregelen zullen er in elk geval voor zorgen dat de gesprekken tussen de federale overheid en de Waalse regering via het overlegcomité veel vlotter en gemoedelijker zullen verlopen. De voorbije jaren liepen de spanningen tussen premier Charles Michel en zijn Waalse tegenhanger Paul Magnette (PS) tijdens die vergaderingen hoog op. Michel verweet de Waalse PS-cdH-regering niet genoeg te besparen en niet efficiënt te besturen. Dat had een negatieve impact op de totale begroting (federaal en deelstaten, plus lokale overheden) die de regering moest indienen bij de Europese Commissie. Nu zullen de budgettaire violen een stuk gemakkelijker worden gelijkgestemd.

Picard

8

De wereld rond

10 augustus 2017

‘Vlaams-communautaire spanning’ in de Alpenregio Onze lezers kennen Zuid-Tirol in Italië als een ideale vakantiebestemming: mooi weer, hoge bergen, sympathieke mensen, lekker bier én lekker eten. Maar Zuid-Tirol is méér dan dat: het maakt samen met Trentino de autonome regio Trentino-Zuid-Tirol uit. Ruim 62 procent van de ruim 500.000 Zuid-Tirolers zijn Duitstalig, en 23 procent zijn Italianen (door opeenvolgende Italiaanse regeringen massaal ingevoerd om die noordelijkste provincie te italianiseren).

Dankzij hardnekkige weerstand (herinner u de bomaanslagen in 1961!) van de oorspronkelijke Duitstaligen werd een (beperkte) autonomie afgedwongen en in 2001 werd die autonomie voor Zuid-Tirol nog iets uitgebreid. Alles peis en vree in dit Alpenland? Ook in Zuid-Tirol zorgt het taalbeleid voor spanningen, zo blijkt. Duits en Italiaans zijn er erkende ambtelijke talen. Scholieren van beide taalgroepen genieten van een verplicht taalbad in de andere taal, vanaf het eerste jaar in de Volksschule tot het laatste jaar middelbaar onderwijs (Abitur). De resultaten van het tweetalig onderwijs zijn echter zo catastrofaal slecht te noemen, vooral bij de Italiaanssprekenden, dat de oorspronkelijke Duitstalige bevolking vreest voor een uitholling van de kwaliteit van onderricht.

De Kolipsi-studie van Eurac De taalkennis werd door Eurac (European Academy in Bozen/Bolzano – een privéonderzoeksinstelling) getest bij leerlingen van het vierde leerjaar van het middelbaar onderwijs. Zeven jaar geleden testte nog 41 procent van de Duitse scholen goed voor kennis van de tweede taal, Italiaans, maar vandaag is dat ongeveer de helft minder. Een vijfde van de scholieren kan zich slechts met veel moeite in het Italiaans behelpen.

“Vooral bij de Italianen is de toestand zorgwekkend. Voor het overgrote deel van de scholieren in de Italiaanse scholen is het onmogelijk aan een Duitstalig gesprek deel te nemen, de

Afrika, een tikkende tijdbom Het zal de lezers van dit blad wel opgevallen zijn dat de meeste drenkelingen die in de Middellandse Zee door (onder andere) Belgische schepen worden gered, hoofdzakelijk Afrikanen zijn. Wie zich daar niet over verwondert, is de Fransman Bernard Lugan, directeur van het gezaghebbende L’Afrique réelle en auteur van verschillende referentiewerken. ‘Mister Afrika’ als het ware. “De demografische ontwikkeling van het continent is een tijdbom”, is zijn stelling.

“Tussen 1950 en 1960 waren er ongeveer 275 miljoen Afrikanen (9 procent van de wereldbevolking), in de jaren 1990 reeds 650 miljoen (12 procent van de wereldbevolking) en in 2050 zullen 40 procent van de geboortes op de wereldbol Afrikanen zijn. Met een geboortegroeicijfer van 4 procent verdubbelt de Afrikaanse bevolking elke 20 jaar.”

Véél kinderen… en de gevolgen In Somalië krijgt elke vrouw gemiddeld 6,4 kinderen (in België ongeveer 1,7), in Congo is

dat 6,1. In Niger, met een gemiddelde van 7 kinderen per vrouw, zouden vrouwen graag 9 kinderen op de wereld zetten, en de mannen wensen zich 11 kinderen. De gevolgen laten zich raden, aldus Lugan, die hiermee het politiek correcte wereldje nog eens hard tegen de schenen stampt: “Omdat het vanzelfsprekend onmogelijk zal zijn al die monden te voeden, zal de enige uitweg emigratie naar Europa zijn.”

Niet alleen landen ten zuiden van de Sahara, ook Magrebijnse landen worden getroffen. Tussen 1990 en 2000 slaagde de Algerijnse rege-

Diplomatieke valies actieve kennis van het Duits is hiervoor onbestaande”, aldus de studie. Met het CLIL-onderricht (Content Language Integrated Learning, 2.000 lesuren per leerling in de andere taal) dacht de landsregering van Zuid-Tirol, daarin gesteund door de linkse partijen, het heilmiddel te hebben gevonden voor een opgelegde tweetaligheid van de leerlingen, maar dat systeem lijkt op een mislukking uit te draaien.

Niet alleen de Franstaligen zijn ‘incapables’ Iedereen herinnert zich de storm van protest van de ‘weldenkenden’ toen een Vlaams politicus luidop de vaststelling poneerde dat Franstaligen in België blijkbaar, na àl die jaren, “incapables” bleken om de Nederlandse taal aan te leren.

In Zuid-Tirol lijken Italianen niet in staat de Duitse taal voldoende onder de knie te krijgen om een gesprek met Duitstaligen aan te gaan.

De Duitstalige oppositiepartijen grepen de resultaten van de Kolipsi-studie aan om te wijzen op het gevaar van uitholling van het onderwijs in de moedertaal, en het assimileren van de oorspronkelijke Duitstalige bevolking in Italië. Ook in ZuidTirol is de strijd níét gestreden. Zoveel is duidelijk!

ring erin het geboortecijfer van 4,5 kinderen per vrouw terug te brengen naar 2,8 kinderen.

Met de re-islamisering van het land (in 2014) echter, stijgt het cijfer opnieuw, momenteel zit men op 3,03. Ook in Egypte houden wetenschappers en commentatoren met enige schrik de geboortecijfers in het oog.

De blanke wereld ontvolkt

Piet van Nieuwvliet

cent. “Het globale vruchtbaarheidscijfer mag dan al licht gedaald zijn in Zimbabwe en Kenia, maar steeg in Ethiopië, in Mali en de CentraalAfrikaanse Republiek.” In plaats van een “hefboom tot ontwikkeling” is de Afrikaanse demografie een ernstige rem!

Het vermoeide Europa versus het dynamische Afrika

In de jaren 1970 kende de wereldbevolking een groei van 2,1 procent, aldus Lugan, maar daarna daalde de groei tot 1,7 procent in 1990. Met een groei van 4 procent zet Afrika een tegenovergestelde tendens neer. “Het gaat vooral om een massale toename van het aantal armen, een sociale en politieke tijdbom dus, want 850 miljoen Afrikanen leven momenteel in armoede en miljoenen overleven alleen dankzij steun van buitenaf.”

Waar Lugan zich het meest zorgen over maakt, is dat de actuele Afrikaprojecties van allerlei (wereld)instellingen blijven uitgaan van een daling van het geboortecijfer met 50 pro-

In een interview in het Franse tijdschrift Eléments waarschuwt Lugan voor deze tijdbom: “(Economische) Ontwikkeling in Afrika is een mythe, een mythe die de EU gebruikt om geen maatregelen te nemen in deze onrustwekkende ontwikkeling. De opeenvolgende migratiegolven lijken uit te draaien op een snelle bevolkingskolonisatie van Europa, terwijl de EU-beleidsmakers blijven inzetten op ‘ontwikkeling’ als rem op migratie.” Misschien doet migratie het geboortecijfer nog toenemen, want er blijkt een (Europese) uitweg.

sen, kalasjnikovs of bommen een zoveelste massamoord plegen, dan zouden de rechters en politici die verantwoordelijk zijn voor dit waanzinnige besluit, aangeklaagd en opgesloten moeten worden wegens medeplichtigheid.

Of zelfs wegens landverraad. Maar dat zal niet gebeuren. Zij zullen met een treurig gezicht bloemen leggen op de plaats van de aanslagen en verklaren dat de daders “bekend waren bij de politie”. Maar verder zullen zij als volleerde Pilatussen hun handen in de onschuld wassen. De Libische autoriteiten wasten dat varkentje veel efficiënter: zij lieten gevangengenomen jihadisten de beruchte oranje jumpsuits aantrekken en executeerden hen voor het oog van de camera’s, als een duidelijke verwijzing naar de onthoofdingsvideo’s van IS. Die IS’ers werden niet gekeeld of levend verbrand, maar doodgeschoten. Een snelle en pijnloze dood vergeleken met de martelgang die hun slachtoffers moesten ondergaan.

en strips. Merkwaardig genoeg – en helemaal anders dan in Europa – zijn die helden allemaal anoniem. Ze moeten hun ware identiteit verbergen. Voer voor psychologen. Meestal waren die superhelden impliciet rechts: zij bestreden misdaad en onrecht, gewoonlijk buiten de gewone juridische procedures om. Parasiterend op het succes van deze verhalen werden ook politiek correcte superhelden gecreëerd: eerst kwamen er vrouwelijke superhelden, daarna zelfs homoseksuele en islamitische.

De helden werden huurlingen in dienst van de postmoderne en islamitische propaganda. Die nefaste evolutie bereikt nu een nieuw dieptepunt. De producers van de populaire tv-serie “DC’s Legends of Tomorrow” legden in een persconferentie uit dat zij als reactie de verkiezingsoverwinning van Trump een nieuwe vrouwelijke islamitische superheldin met de naam ISIS hadden bedacht. En volgens hen had die naam niets te maken met ISIS is Irak en Syrië.

Natuurlijk niet. Zoals islamitische terroristen natuurlijk niets met de islam te maken hebben. ISIS als wapen tegen Trump. Typisch voor zieke linkse geesten. Van het soort dat bij ons in Europa nog liever partij koos voor de Taliban dan voor de VS.

Piet van Nieuwvliet

Buitenlands spervuur Supercensuur Wie is de grootste censor uit de wereldgeschiedenis? U moet het niet bij de inquisitie gaan zoeken, niet bij de tsaren en zelfs niet bij de socialistische en nationaalsocialistische totalitaire staten uit de twintigste eeuw. Torquemada, Mao, Hitler, Lenin en Stalin waren allemaal zielige censuuramateurs vergeleken met de potentaten van Facebook.

Iedere maand censureert Facebook maar liefst 288.000 berichten die als “hate speech” beschouwd worden. Daarbij zijn inderdaad soms videoboodschappen van Islamitische Staat. Maar het gros van die gecensureerde berichten is helemaal geen “hate speech”, maar gewoon legitieme kritiek op de islam, de ideologie van de jihad, of het opengrenzenbeleid van Angela Merkel. Een groot deel van die berichten wordt zonder menselijke tussenkomst gecensureerd, op basis van computeralgoritmes die “verdachte” en “gevaarlijke” woorden of uitdrukkingen kunnen herkennen.

Echter, iedereen die Google Translate heeft gebruikt, weet hoe slecht computers met taal overweg kunnen. En de menselijke censors van Facebook zijn al geen haar beter. Ook bij hen heerst totale willekeur. De directeur van de groep “Dangerous Speech Project” wees erop dat Facebook niet eens duidelijke regels heeft bekendgemaakt over wat wel en niet gepost mag worden. De richtlijnen zijn vaag, dubbelzinnig en voor vele interpretaties vatbaar. Dat leidt altijd tot willekeur. De wereld van Facebook lijkt op die van Kafka, waarin mensen op de tast een weg moeten zoeken tussen wetten en verboden die tegelijk onbekend en draconisch zijn, met anonieme aanklagers en rechters die altijd achter de schermen blijven en die zich nooit moeten verantwoorden. Tegen hun vergissingen of hun onrechtvaardige vonnissen is zelfs geen beroep mogelijk.

Geboren uit genocide Net als de christenen zijn de hindoes in Pakistan voortdurend het slachtoffer van ver-

volging, vernedering, onderdrukking en valse beschuldigingen van godslastering of belediging van de profeet. De treiterijen die van de overheid uitgaan zijn al erg genoeg, maar daarnaast knijpt die overheid ook nog een oogje dicht voor de onofficiële terreur van gewone moslims die ongestraft hindoes en christenen kunnen lynchen, verkrachten of beroven. Een groep Pakistaanse hindoes durfde heel uitzonderlijk protesteren tegen de discriminaties waarvan zij als niet-moslims het slachtoffer zijn en zij werden, al even uitzonderlijk, niet prompt gearresteerd. De Pakistaanse gouverneur Mohamed Zubair verklaarde met een uitgestreken gezicht dat hindoes helemaal niet gediscrimineerd worden en dat zij dezelfde rechten hebben als moslims. Op één punt heeft hij gelijk: de meeste hindoes in Pakistan werden niet gediscrimineerd, wel afgeslacht of verjaagd. In 1951 woonden er nog 22 procent hindoes in Pakistan, dat toen nog uit een westelijk en een oostelijk deel bestond. Dat cijfer dateert dus van nà de grote massaslachtingen tegen hindoes en de daaruit volgende vluchtelingenstromen. Toen vierden de moslims de onafhankelijkheid van Pakistan door honderdduizenden hindoes te vermoorden en door volledige hindoewijken leeg te plunderen en plat te branden. In het westelijke deel, dat nog altijd Pakistan heet, zijn nu slechts 1,6 procent hindoes over, in het oostelijke deel, dat Bangladesh is, nog slechts 10,5 procent. Discriminatie was nog het minste. Het was regelrechte genocide.

Franse en Libische oplossingen 271 jihadisten met een Frans paspoort, waaronder een vijftigtal minderjarigen, keerden uit de oorlogszones in Irak en Syrië terug naar Frankrijk. Er is naar elk van hen een gerechtelijk onderzoek ingesteld, deelde de Franse minister van Binnenlandse Zaken mee in een interview met de Franse krant Journal du Dimanche. Slechts enkelen werden gearresteerd. De rest blijft op vrije voeten in afwachting van hun proces. Als ze binnenkort met trucks, mes-

Superheldin ISIS Nobele helden als Superman, Captain America, Spiderman, Batman, Zorro en The Lone Ranger spelen een grote rol in de Amerikaanse populaire cultuur van films, tekenfilms

De hel van Montretout (2) Vorige week hadden we het over het kasteel van Montretout als schuiloord voor Jean-Marie Le Pen. Weinigen weten dat dit niet alleen de uitvalsbasis van het Front National was, maar ook de plaats waar ‘le tout Paris’ graag vertoefde toen bleek dat Le Pen en zijn FN geen tijdelijk verschijnsel waren.

Het wordt vaak vergeten, maar halverwege de jaren tachtig van vorige eeuw waren Jean-Marie Le Pen zijn Front National in Frankrijk zeer ‘salonfähig’. President François Mitterrand zag in Le Pen de ideale persoon om rechts te verdelen. Toen de voorzitter van het Front National bij de president zijn beklag deed dat hij amper in de media kwam, zorgde Mitterrand ervoor dat Le Pen de nodige aandacht kreeg in debatprogramma’s. Le Pens passages vanaf februari 1984 in ‘L’Heure de vérité’ waren historisch.

Le Pen maakte van de gelegenheid gebruik om zijn netwerk in de Franse politieke, economische en mediatieke wereld uit te bouwen. Onder andere door grote tuinfeesten te organiseren in zijn kasteel van Montretout. Olivier Beaumont, de journalist van Le Parisien die een boek schreef over Le Pens woonst ten westen van Parijs, besteedt er uitgebreid aandacht aan. “Er werd veel gedronken, gedanst en gezongen”, aldus Beaumont.

Er kwamen mensen over de vloer die je niet zou verwachten.

En de drie dochters van Le Pen kregen alle aandacht. Zeker toen bleek dat Marine Le Pen op die feesten een bijna perfecte imitatie ten berde kon brengen van de liedjes van de Frans-Egyptische zangeres Dalida.

Delon, Mourousi, Dieudonné,…

De genodigden op de tuinfeesten van Le Pen waren om te beginnen de oude getrouwen van het Front National. Roger

Menu à la carte?

Het Verenigd Koninkrijk is tamelijk onvoorbereid aan de Brexit-onderhandelingstafel gaan zitten. Of is dat een weldoordachte tactiek? Doen de Britten zich dom en amateuristisch voor om niet in hun kaarten te laten kijken? Hoe dan ook, vroeg of laat zal Prime Minister Theresa May knopen moeten doorhakken. Niet minder dan zes scenario’s liggen op tafel.

De tegenstanders van de uitstap uit de Europese Unie hadden lange tijd ijdele hoop. De Brexit zou uitdraaien op dusdanig veel mislukkingen, dat de bevolking als vanzelf om een nieuw, corrigerend referendum zou gaan smeken. Bij een tweede volksbevraging zou een overgroot deel van de kiezers dan de Brexit wegstemmen. Cijfers van peilingbureau YouGov tonen echter iets anders. Het merendeel van de ‘remainers’, zij die voor EUlidmaatschap stemden, vindt dat de democratische beslissing gehonoreerd moet worden. De ‘remainers’ leggen zich duidelijk neer bij hun verlies en geven aan, in die bevraging, dat Brexit moet plaatsvinden. Wel is er discussie over hoe de uittreding er precies moet uitzien.

Eten van twee walletjes De bevraging van YouGov, uitgevoerd op 10 en 11 juli, geeft aan dat nog 44 procent van de Britten een ‘harde’ Brexit wil.

Het gros van de respondenten wil een ‘zachte’ uitstap uit de EU. Een ‘soft Brexit’ houdt in dat het Verenigd Koninkrijk deel blijft uitmaken van de interne markt voor goederen en diensten.

Mogelijk houdt dit zelfs vrij verkeer van personen in. Vooral dat element doet de harde eurosceptici braken. Zij willen namelijk baas in eigen huis worden. Het zelf kunnen controleren van de voordeur en bepalen wie er binnen mag, is daar volgens hen een

Die Grünen en de Dieselgipfel Het is doorgedrongen tot in het kleinste gehucht van Vlaanderen: in Duitsland was er een Dieselgipfel. De top van de Duitse autoproducenten vergaderde in Berlijn met politici om het dieselspook te bezweren. De Duitse Groenen zitten in een gewrongen situatie. De beelden waren fraai om zien: de rijzige minister-president van Baden-Württemberg, Winfried Kretschmann, een Groene, smoesde met de voorzitter van Daimler, Dieter Zetsche.

Zetsche heeft een snor die aan het hof van de laatste Duitse keizer niet zou misstaan hebben. Kretschmann zag er jezuïtisch uit, Zetsche als een betrapte misdienaar. De dieselaffaire is een les in werkelijkheidszin voor de Groenen.

Uiteraard zijn de militanten en de kiezers van de groene partij des duivels over het gesjoemel met de uitlaatmetingen van Duitse dieselwagens. Als “grüne Landesvater” moet Kretschmann echter deze voor zijn deelstaat, Baden-Württemberg, belangrijke industrietak verdedigen. Een spreidstand tussen de theorie en de praktijk van het regeren kan niet pijnlijker zijn, zeker met het oog op de snel naderende verkiezingen, op 24 september, voor de Bondsdag.

Spreidstand Sedert zes jaar wil Kretschmann “Wirtschaftsversteher” zijn, iemand die inzicht in en respect heeft voor de economie. De 69-jarige trots van het groene Duitsland is sedert zes jaar minister-president van een Bondsland waar, naast laserrobotten en ander technologisch moois, veel boterhammen worden verdiend in die bedrijfstak waarvan de Groenen gruwen. Het viel de rustig ogende oudere Groene zwaar om voor de camera’s te verschij-

9

Het nabije buitenland

10 augustus 2017

Si la France m’était contée Holeindre, bekend als ‘Popeye’, was één van de oprichters van de partij. Verder de oud-ondervoorzitter Jean-Claude Martinez, Bruno Gollnisch (die intussen zijn afscheid van de politiek heeft aangekondigd) en schoonzoon Samuel Maréchal. Deze laatste is de officiële vader van Marion Maréchal-Le Pen. Het is ondertussen bekend wie haar echte vader was, wijlen Roger Auque, ooit journalist en diplomaat.

Dat de goede vrienden van Le Pen aanwezig tekenen op de tuinfeesten van ‘Le Menhir’, zoals de FN-voorzitter wordt genoemd, is niet verwonderlijk. Wel dat hij allerlei figuren uit de showbizz en ‘le Tout Paris’ wist aan te trekken. Het werd een soort alternatieve ‘garden party’ voor het feest dat de Franse president op 14 juli in het Élysée organiseerde. Montretout was eind juni een voorafname. Met als bekendste gast de acteur Alain Delon, een strijdmakker van vele jaren. Zelfs de atypische Franse nieuwsanker Yves Mourousi was vaak aanwezig. Mourousi werd door een aantal Franse komieken, zoals Coluche en Thierry Le Luron, door de drek gesleurd omdat hij een verborgen homoseksueel zou zijn. Ook de omstreden antisemitische cabaretier Dieudonné M’Bala M’Bala was een trouwe gast. Net als de beroemde zeiler Olivier de Kersauson.

Himmler was verhinderd De eerste tuinfeesten dateerden van 1978 en er werd zelden een jaar overgeslagen. Ook nadat Jean-Marie Le Pen in onmin was geraakt met zijn dochter Marine. Hij had haar weliswaar op het schild gehesen als zijn opvolgster, maar al snel namen interne spanningen de overhand. In het boek ‘Dans l’enfer de Montretout’ wordt uit de doeken gedaan wat de aanleiding was tot de breuk tussen dochter en vader. Marine Le Pen woonde op

het domein en had er een meute katten. In een interview vertelde ze eens dat haar echte droom niet de politiek was, wel het opvangen van verwaarloosde katten. Welnu, Marine Le Pen verliet het domein van Montretout nadat de hond van haar vader één van haar lievelingskatten had doodgebeten.

Het is een constante op het domein van Jean-Marie Le Pen: de vrouwen kunnen er moeilijk aarden. Mannen des te meer. Ook nadat hij door zijn eigen dochter in het FN wordt opzijgeschoven, zorgt de bejaarde Jean-Marie Le Pen ervoor dat Montretout een aantrekkingspool blijft. De tuinfeesten in juni werden nog altijd georganiseerd. De aanwezigen zijn steeds exotischer.

Zoals Fadila, de dochter van koning Farouk van Egypte. Ook de weduwe van Bao Dai, de laatste keizer van Vietnam, kwam over de vloer. Maar ook Henry de Lesquen, de voormalige topman van de Club de l’Horloge, een denktank dicht bij het FN. Le Pen heeft er plezier in om op zo’n avond rond te lopen in zijn oud uniform van het vreemdelingenlegioen. Lorrain de SaintAffrique, jarenlang communicatiechef van Le Pen, zou op één van die avonden gezegd hebben: “Himmler en Bormann waren verhinderd. Ribbentrop heeft zich verontschuldigd.”

De tuinfeesten op Montretout leken marginaal, maar iedereen in Parijs sprak erover. Ook toen Jean-Marie Le Pen als individu politiek geïsoleerd raakte, bleef er veel aandacht voor wie bij hem over de vloer kwam. Dat het vaak figuren waren met zeer rechtse ideeën deed hem plezier. Le Pen had een imago hoog te houden. Eén van zijn dochters zei ooit: “Publiekelijk verdedigde hij het Vichy-regime. Hij genoot van de negatieve reacties. In de privésfeer werd er niet over gesproken. Die periode kon mijn vader eigenlijk geen bal schelen.” Le Pen leeft van de provocatie. Wellicht tot zijn laatste snik.

Salan

engeland

Right or wrong noodzakelijk onderdeel van. Boris Johnson, de schreeuwlelijk binnen de Tories, verkondigt dat de Britten zich enerzijds voor de volle honderd procent kunnen onttrekken aan de EU-wetgeving (zonder financiële toegiften) en anderzijds toch onderdeel kunnen blijven van een Europees handelsblok. Dat is barre onzin. De Britten kunnen niet van twee walletjes eten. In hoeverre gelooft de Conservatieve Partij werkelijk dit harde scenario te kunnen bekomen? Theresa May is geen Margaret Thatcher; ze wil tot een keurig compromis komen. Wie compromis zegt, zegt toegiften. Welke scenario’s zijn mogelijk? Het weekblad ‘The Economist’ zette de mogelijkheden op een rij.

Noorwegen, Zwitserland of Turkije Draaiboek één schrijft voor: volledig lidmaatschap van de Europese Unie. Dit scenario zou een jarenlange onderhandeling overbodig maken, maar is zeer onrealistisch. Desondanks blijven politici van de LibDems en Labour, met oud-premier Tony Blair op kop, dit bepleiten.

Optie twee behelst het ‘Noorwegen-model’. We doelen op een lidmaatschap van de Europese Economische Ruimte (EER).

Liechtenstein, Noorwegen en IJsland halen via die constructie de banden aan met de Europese Unie, zonder er officieel deel van uit te maken. Op die manier behoudt Groot-Brittannië toegang tot de interne markt voor goederen en diensten, met uitzondering van visserij en landbouw. Dat het koninkrijk zelf terug beslist over visserij, is winst voor de Britten. EER-lidmaatschap heeft wel een groot nadeel: Leden moeten vrij verkeer van personen toestaan. De migratiedeur kan in normale omstandigheden dus niet op slot.

Biedt een Zwitsers model soelaas? De Zwitsers hebben

toegang tot de Europese binnenmarkt voor goederen, doch landbouw en diensten vallen daar buiten. Dit scenario zou de belangrijke financiële sector in Londen onttrekken aan EUbemoeienis. Net als in het Noorse model, moeten de Britten in een Zwitserland-scenario financieel bijdragen aan de Europese Unie. Pluspunt: in beide scenario’s is er een noodoplossing wat betreft migratie. Een clausule maakt het mogelijk dat landen tijdens een asieltsunami hun grenzen tijdelijk sluiten.

De Britten kunnen ook inzetten op een Turks script. Ministaatjes als Andorra en San Marino kozen er eerder al voor. Simpel gesteld: een handelsverbond voor goederen (behalve landbouwproducten). Voordeel is dat de Britten dan geen vrij verkeer van personen moeten toestaan. Evenmin is een bijdrage aan de EU-begroting verplicht. Voorlaatste mogelijkheid, is een scenario sui generis: een speciaal vrijhandelsakkoord tussen en op maat van de twee onderhandelende partijen. Duidelijk is dat Theresa May een voorkeur heeft voor dit draaiboek. Het is maar de vraag of de Europese Unie wil meegaan in dit scenario.

De EU wil geen menu à la carte aanbieden, waarbij de Britten niet betalen en toch de krenten uit de pap pikken. Dat geldt evenzeer voor een Turks model. Blijft over, als laatste mogelijkheid: geen akkoord in maart 2019. Hierdoor valt het VK terug in een leemte en kan het enkel nog bogen op de mondiale basisregels van de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Dit scenario is realistischer dan het lijkt. Gelooft iemand werkelijk dat de Britten en de EU op amper anderhalf jaar tijd een akkoord vinden over meer dan veertig jaar wetgeving? Om over hete hangijzers zoals de toekomstige grensposten tussen Noord-Ierland (uit de EU) en Ierland (in de EU) nog te zwijgen. Een lange overgangsperiode dringt zich op.

LvS

Bei uns in Deutschland nen na het Nationale Diesel Forum. Na de dieselaffaire volgden de kartelafspraken en andere bedriegerijen van het voorbije jaar.

Als Grüne aan één tafel zitten met de autonijverheid! Er zijn leukere dingen te bedenken voor de liefhebbers van vlinders, madeliefjes, torren en zuivere luchten.

Voor de basis van de partij is het nog onduidelijk waarom hun vedette een strategische dialoog moet voeren met een branche die zij willen transformeren, een codewoord voor scalperen. Terwijl Kretschmann als een kat om de hete brij draaide, waren zijn groene medestanders niet solidair. Zij lieten papa Kretschmann hangen. Kerstin Andreae, een groene economie-experte, lid van de Bondsdag voor Freiburg, sprak van een zeer mager aanbod van de dieselbazen om hun fouten te herstellen.

De lijsttrekker van de Groenen, Cem Ozdemir, viel de VWchef aan omdat die niks voelt voor nieuwe hardware voor dieselauto’s. Ozdemir spottend: “Met een paar muisklikken wordt het probleem niet opgelost.” Voor de Groenen is een aanpassing van de software van de vervuilende diesels onvoldoende; de technologie moet grondiger worden bijgestuurd in het vooruitzicht van een steeds strenger verbod op het op de weg brengen van dieselwagens.

De Groenen willen uit de miserie en de leugens van de autoindustrie een electoraal slaatje slaan. De vraag is of zij de schijnheilige onschuld spelen. Al jaren wisten bekwame politici, waaronder ettelijke Grünen, dat de grenswaarden voor fijnstof en stikstof die door de EU opgelegd werden sedert 2008, zeer moeilijk te halen waren. Die mannen en vrouwen bleven daarover stil en schijnheilig. De voorganger van Kretschmann, een liberaal (FDP), waagde het niet een discussie over de meting van de milieuschade in gang te zetten.

FRANKRIJK

DUITSLAND

Fahrverbot De Groenen ijveren voor de sterke terugdringing van het autoverkeer in de binnensteden. In de kabinetszaal van de groenzwarte coalitie in Baden-Württemberg is de discussie serieus begonnen in februari.

De landsminister van Verkeer, de groene politicus Winfried Hermann, hoopte dankzij de rechtszaken die Deutsche Umwelthilfe aanspande over luchtverontreiniging het eigen doel te verwezenlijken: “Fahrverbot” voor de vierwielers in de stadskernen.

Het werd een race tussen de rechters en Die Grünen, die vreesden onvoldoende politieke munt te kunnen slaan uit het bannen van de auto’s uit de centra. In de kringen rond Kretschmann werd de beweging naar het “Fahrverbot”, waartegen coalitiepartner CDU te wapen riep, sussend uitgelegd als het opvoeren van de druk op de autonijverheid om zelf uit te pakken met schonere auto’s. Moet men zoiets geloven? Ja, zeggen industriedeskundigen, het is zo dat alle ingrepen voor meer milieuvriendelijke wagens er slechts zijn gekomen na druk vanuit de overheid.

Duitsland zal de weigering om kordaat op te treden moeten laten varen, of een conflict dreigt met de Europese Unie over een “Vertragsverletzungsverfahren” (een woord te mooi om niet te gebruiken), een misdrijf tegen een afspraak in de schoot van de Europese Commissie (over de grenswaarden van schadelijke uitstoot). Moeilijk is het wel.

In Duitsland hangen een half miljoen jobs af van de klassieke brandstofmotoren (Verbrennertechnologie), samen met de machinebouw de ruggengraat van de economie van onze oosterburen.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

10 augustus 2017

medialand

Film

Privacy

Vlees of geen vlees?

U hebt het waarschijnlijk op internet gelezen: wie vlees eet, is over het algemeen gelukkiger, blijkt uit een nieuwe wetenschappelijke studie. Berichten over die studie werden gretig gedeeld op de sociale media met vaak commentaren in de zin van “zie je wel”. Opvallend: de oude media, u weet wel, de media die zichzelf graag het etiket “kwaliteitsmedia” opplakken, liepen niet zo warm voor de resultaten van de studie. Voor de artikels over de studie moest u – op De Morgen na – aanvankelijk bij de alternatieve media zijn, zoals onze zusterpublicatie SCEPTR. Maar net zoals anderhalf jaar geleden de berichten over handtastelijkheden op oudejaarsnacht in Keulen uiteindelijk te talrijk werden om ze onbesproken te laten, zagen de klassieke media zich een dag later genoodzaakt een artikeltje te wijden aan de studie. Dat het volop komkommertijd is hielp natuurlijk niet om de studie dood te zwijgen. Maar de toon van de artikels was opvallend anders dan bij de alternatieve media.

Zo schreven nogal wat alternatieve media zonder veel complexen dat uit de studie duidelijk gebleken was dat vleeseters gelukkiger zijn dan vegetariërs. Een mogelijke verklaring is dat vlees eten een mens gelukkiger maakt (en probeer dat maar eens te ontkennen na een stevige steak of een heerlijke barbecue). De verklaring dat mensen die zich veel aantrekken van dierenleed vegetariër worden, en dat die mensen misschien ongelukkiger zijn omdat ze zich ook veel ander leed aantrekken, werd bij de alternatieve media meestal netjes vermeld.

De studie zocht immers niet naar een causaal verband, enkel naar een verband.

Bij de klassieke media was de toon echter veel combattiever – vegetarisch combattiever. Daar was het doel duidelijk niet de lezer te informeren over de resultaten van een wetenschappelijke studie, wel de lezer ervan te overtuigen dat wat hij een dag eerder op de sociale media gelezen had niet correct was.

Iets preciezer: dat de conclusie die de lezer misschien wel zelf getrokken had bij gebrek aan voldoende duiding in die artikels niet helemaal correct was. Meteen werden een paar voedingsspecialisten opgetrommeld om te komen uitleggen dat men vegetariër kan zijn en toch gelukkig. Veelzeggend, en pijnlijk om te lezen, want de ongezouten selderijstengels met zure tomatensap dropen van de artikels af.

Welke studies houdt men nog achter?

Dat verhaal lijkt misschien onschuldig, maar het is illustratief voor het functioneren van de “kwaliteitspers”. Op de redacties van die pers is het nog steeds ‘bon ton’ vegetariër te zijn, of toch minstens te willen zijn, als men al niet flirt met veganisme. Daarom dat links-groene hobby’s zoals “veggie donderdag” en “dagen zonder vlees” er steeds op veel weerklank kunnen rekenen. Niets boven een groentenlasagne, weet u wel.

Lezers die nog zo achterlijk zijn af en toe graag hun tanden te willen zetten in een goed stuk vlees probeert men een slecht geweten aan te praten met allerlei horrorverhalen uit de vleesindustrie, zowel qua dierenleed als CO2-voetafdruk. Als morgen een Afrikaan omkomt van de honger, is dat niet omdat ze ginder mekaars veestapels en oogst vernietigd hebben in een burgeroorlog, wel omdat u gisteren nog een schel hesp op uw boterham heeft gelegd.

Als u dacht dat deze studie uniek was, met uitzonderlijke resultaten, zit u ernaast. In 2014 werd namelijk al een gelijkaardige studie uitgevoerd, met gelijklopende resultaten. Net als in 2012. Geen enkel bericht maakte melding van een studie met tegengesteld resultaat. We geven het maar mee.

Dat er een verband bestaat tussen vegetarisme en depressies is al jaren bekend, maar viel in de media nergens te lezen.

Het roept meteen een vraag op: bestaan er nog studies met vervelende conclusies die uit de media gehouden worden, terwijl studies met welgekomen resultaten breed uitgesmeerd worden tot op de voorpagina toe?

Zo werden we net deze week in de media weer om de oren geslagen met een onderzoek dat stelt dat op termijn sommige delen van de aarde voor de mens onbewoonbaar zullen worden wegens te heet. Maar bestaan er voor deze ene studie misschien honderden andere die zeggen dat het allemaal wel mee zal vallen met die globale opwarming, voor zover er al iets zal veranderen? En bestaan er studies die ervoor waarschuwen dat

The Circle “Privacy” is tegenwoordig het tover- en modewoord. Om een antwoord op zelfs eenvoudige vragen te krijgen, moet je ik-weet-niet-wat doen. Ofwel loopt er een onderzoek en kan en mag men niets zeggen, ofwel valt de gevraagde informatie onder de dooddoener “privacy”. Voorbeeld? Onze dochter is geslaagd in de examens voor master. Ze moet alleen nog haar thesis indienen en verdedigen. Alvorens ze met de leiding op scoutkamp vertrekt – je weet, daar hanteert men de regel dat niet aan gsm-verkeer wordt gedaan – vraagt ze om toch even te checken of de afgesproken data nog altijd kloppen.

Ik bel met de universiteit en inderdaad, de dame aan de telefoon vindt de naam van mijn dochter in haar computer, maar zegt haast onmiddellijk dat ze de gevraagde informatie niet kan geven. Om reden van privacy, zegt ze. Ik leg haar de situatie uit en benadruk dat dit toch om een louter administratieve mededeling gaat. Maar die dame blijkt onvermurwbaar.

Global Village

de aarde binnenkort zal afkoelen als we ermee ophouden voldoende CO2 te produceren, wegens afnemend broeikaseffect?

Idem dito voor studies over de effecten van migratie. Of beter gezegd: daarvan weten we dat studies met “verkeerde” conclusies al decennia systematisch uit de media geweerd worden.

Net als de studies over de positieve effecten van de Brexit op de Britse economie. Vandaag weten we hoeveel de studies die wel de media haalden werkelijk waard waren.

Communicatiedirecteur Trump en Macron Snel: wie is de communicatiedirecteur van Emmanuel Macron? Wat zegt u? Geen flauw idee? Dat is merkwaardig, want we vermoeden dat u niet alleen weet wie momenteel de communicatiedirecteur van Donald Trump is, en zelfs wie zijn voorganger was.

Ja, maar, verdedigt u zich, die Anthony Scaramucci had wel een flamboyante stijl en een vranke tong. Bovendien raakte hij verstrikt in een klein mediaschandaal door denigrerende uitlatingen over zijn medewerkers.

Klopt, maar Sibeth Ndiaye, voormalige beschermelinge van Dominique Strauss-Kahn en Martine Aubry, heeft eveneens een “eigen” stijl, en ze is zeker niet op haar mondje gevallen. Volgens Le Canard Enchaîné schreef ze in een sms-gesprek met een journalist, die bevestiging vroeg van het overlijden van Simone Veil: “Yes, la meuf est dead” (het bargoens “meuf” is verlan (l’envers) voor “femme”).

Sibeth Ndiaye ontkent zulke sms verzonden te hebben, en omdat moeilijk te achterhalen valt hoe het sms-gesprek nu precies verliep, is het woord tegen woord. Maar haar pietluttige opmerking dat haar familienaam in het artikel van Le Canard Enchaîné verkeerd gespeld werd, is niet bepaald een voltreffer voor een communicatiedirecteur.

Het Élysée heeft haar ondertussen onder curatele gezet, “om de communicatie te versterken”. Is het dus niet noodzakelijk zo dat ze de gewraakte sms verstuurd zou hebben, dan achten ze haar op het Élysée daar in ieder geval toe in staat.

Dat zegt genoeg.

De vraag is dan: waarom krijgen we bij elke scheve blik van een medewerker van het Witte Huis nog net niet een extra journaal geserveerd, terwijl gelijkaardige gebeurtenissen veel dichter bij huis zelfs niet eens in de rubriek “Ook dat nog” vermeld worden? Zou het kunnen liggen aan de politieke achtergrond van de respectievelijke presidenten en communicatiedirecteurs, om over de huidskleur van de in Senegal geboren Sibeth Ndiaye nog te zwijgen?

Trouwens, wat kan ons de gedetailleerde organisatie van de ziekteverzekering in de VS schelen, en welk congreslid op welk nachtelijk uur voor of tegen gestemd heeft? Aan de Hartz IVhervorming in Duitsland in 2003 en 2004 werden veel minder woorden vuilgemaakt, niettegenstaande die veel ingrijpender was voor de arbeidsmarkt in Duitsland, toch nog altijd een belangrijk buurland. Maar ja, in tegenstelling tot de Amerikaanse politiek vielen de debatten in de Duitse Bondsraad niet te herleiden tot een epische strijd tussen Goed (links) en Kwaad (rechts), en dan hoeft het allemaal niet zo voor de jongens en meisjes van onze kwaliteitspers …

Komkommertijd: Jong Vld en vrij wapenbezit We geven het grif toe: ons stukje over de komkommertijd van verleden week was niet volledig. Waren we vergeten in ons lijstje nieuwsberichten om de komkommertijd door te komen: een jongerenafdeling van een partij die haar zomercongres in de kijker weet te zetten door een “opmerkelijk” voorstel tot resolutie. Met dank aan Jerry van Echelpoel van de Jong Vld om ons op de lacune te wijzen.

We geven toe dat Jerry van Echelpoel met zijn resolutie voor vrij wapenbezit een pak origineler is dan wat de traditie voorschrijft. Die wil immers dat zulke resoluties van jongerenafdelingen eerder in de trant van de legalisatie van soft- en harddrugs gaan, het onvoorwaardelijk openen van alle grenzen voor migratie, de invoering van een basisloon, en meer van dat. En bij de respectievelijke redacties ook op meer sympathie kunnen rekenen.

Nu ben ik de eerste om te erkennen dat we in onveilige tijden leven en dat het internet zowel een zegen als een pest is, maar dit gaat toch ver. Des te meer omdat onze dochter achteraf zei dat de afspraken gewoon via internet zijn gebeurd, m.a.w. de eerste de beste hacker geraakt zonder veel problemen – in de veronderstelling dat die daarin zou geïnteresseerd zijn – aan de informatie die ik tevergeefs heb opgevraagd.

Dat het internet een problematisch gegeven is, is een ‘understatement’.

De “Global Village” waar visionair Marshall McLuhan ooit van droomde, is plots werkelijkheid geworden, maar blijkt vele donkere kanten te hebben in een samenleving waarin misdadigers, terroristen en seksmaniakken plots een wereldomvattend medium ter beschikking krijgen. Of wordt het speelterrein van hackers voor wie niets of niemand veilig is en die inderdaad van privacy een lachertje maken. Veel tegenstand van de grote internetfirma’s moet je niet verwachten. Die hebben niets liever dan dat ze zoveel mogelijk te weten komen over je doen en laten.

En van controlerende overheden is al evenmin sprake – als ze daartoe al in staat zouden zijn –, als je leest dat het Amerikaanse Congress de beslissing nam dat internetproviders de gegevens van hun cliënten zonder problemen mogen doorverkopen.

Macht Welkom in de wereld van “The Circle”, want over dat alles gaat deze film van regisseur James Ponsoldt, gebaseerd op een bestseller van Dave Eggers. Daarin speelt Emma Watson een goed menende jonge vrouw, Mae, die in dienst treedt bij Circle, een internetfirma niet zonder gelijkenissen met Apple, Google, Twitter en vooral Facebook.

Terwijl ze zich probeert in te werken in de bedrijfscultuur – “Hey, waar zat je dit weekend? We hebben er niets van teruggevonden op je computer” – krijgt ze te maken met een crisis over een nieuw gadget van baas Eamon Bailey (Tom Hanks) waarvoor ze een oplossing vindt maar die haar tegelijk haar privéleven kost en haar helemaal meetrekt in de “filosofie” van het bedrijf. Die filosofie is simpel: de grootste worden in het private internetverkeer en daarmee “macht” uitoefenen.

Sommige vooropstellingen in “The Circle” lijken vergezocht, maar als je erover nadenkt zijn ze simpelweg de uiterste consequenties van wat we vandaag meemaken.

Mae vindt wat tegengewicht bij Ty (John Boyega), de uitvinder van TruYou dat Circle zijn machtspositie bezorgde, maar die daarmee nooit de bedoeling had de privacy van zijn gebruikers te grabbel te gooien en daardoor op een zijspoor is beland. Maar hij is wel diegene die op het einde voor een positieve noot zorgt. Dat de film zo eindigt, is geen verrassing.

“The Circle” is geen klein alternatief filmpje met een keiharde boodschap. Dit is een dure productie met sterren in de hoofdrol en bedoelt om een groot publiek te bereiken. Het is ook, misschien in tegenstelling tot wat je door het bovenstaande zou veronderstellen, best een onderhoudende film.

Boodschap Toch wil dat niet zeggen dat “de boodschap” verkwanseld wordt, en die boodschap is duidelijk. We zijn in een fase waarin de digitale revolutie wild om zich heen slaat en aan individuen of organisaties die het niet goed menen, de gelegenheid geeft misbruik te maken van een systeem waarop nauwelijks enige controle bestaat. Internetbedrijven slaan je persoonlijke gegevens op en doen daarmee wat ze willen.

Het bigbrothersyndroom is dichterbij dan je denkt. Moraliteit bestaat niet. Alleen hebzucht en macht tellen. En nog een boodschap die kan tellen: eenmaal je in het systeem zit, zoekt niemand nog naar oplossingen voor problemen buiten de “oplossingen” die de computer biedt. Een vicieuze cirkel.

Ten slotte, en dat is het grootste probleem, drukt “The Circle” je op het feit dat internet zo handig en gemakkelijk is dat je het voor geen geld ter wereld zou willen missen.

K.T.

Dossier

10 augustus 2017

11

Sterke Europeade in het Finse Turku Eind juli vond de 54ste editie plaats van de jaarlijkse Europeade voor Volkskunst.

Gaststad was ditmaal het Finse Turku, een universiteitsstad van ongeveer 180.000 inwoners aan de zuidwestkust van Finland.

De manifestatie kaderde in de viering van 100 jaar Finse onafhankelijkheid, na een volle eeuw Russische bezetting. Alleen al door de opkomst werd het een succeseditie: er namen 312 groepen en 6.200 volksdansers en muzikanten deel, bijna 2.000 meer dan in Namen vorig jaar. Ruim een derde van de groepen nam voor de eerste maal deel. Het werd de grootste opkomst in vijftien jaar, na de recordeditie van Antwerpen in 2002, met 7.000 deelnemers.

Ruime belangstelling in de stad De Europeade werd in 1964 in Antwerpen opgericht door Mon de Clopper en bleef al die tijd in grote mate een Vlaamse organisatie.

Ze is gedreven door de idealen van Europese vriendschap en broederlijkheid en houdt zich ver van politiek. Jaarlijks staat een andere gaststad in voor het onthaal en logement van de duizenden dansers, zangers en muzikanten, die de hele stad gedurende vijf dagen overspoelen met straatoptredens en een indrukwekkende parade in traditionele klederdracht.

Na de editie van 2015 in Helsingborg hielden we een beetje ons hart vast. De Zweedse stad had nagelaten haar bevolking vooraf op de hoogte te stellen van dit gebeuren, zodat de lokale belangstelling volkomen ondermaats was. Stond de Europeade ook in Finland zo’n kille ontvangst te wachten? Het werd helemaal anders. De straatoptredens kregen een ruime belangstelling en de grote optocht op zaterdag werd druk bijgewoond en enthousiast toegejuicht door de lokale bevolking.

Ook de deelname van de Finse groepen was opmerkelijk. Zowel tijdens de informele openingsavond op woensdag als de slotmanifestatie zondag waren er fel gesmaakte optredens van de talrijk opgekomen Finse groepen.

Opvallend was dat er veel jonge mensen en kindergroepen actief deelnamen. Dat was in Zweden helaas anders.

Door de ligging van Turku waren er dit jaar opnieuw ontzettend veel Baltische groepen aanwezig. Alleen al uit Estland waren er meer dan 70 groepen en ruim 1.000 deelnemers.

De volkscultuur is in het Balticum nog altijd

heel populair en lag zelfs mee aan de basis van hun vreedzame onafhankelijkheidsstrijd tussen 1987 en 1991, die de ‘Zingende Revolutie’ werd genoemd. Ook vandaag zijn de dansgroepen er vooral bevolkt door jonge mensen, die zeer kleurrijke optredens ten beste geven. De Europeade doet de jongste jaren veel inspanningen om jeugd- en kindergroepen aan te trekken, en vooral de Letten hadden daar dit jaar gevolg aan gegeven. Ze waren met meer dan 250 kinderen en tieners. Hun optredens kregen bijzonder veel applaus.

Sportpaleis Vaak worden de plechtige openings- en slotmanifestaties gehouden in een stadion, dat dan volloopt met duizenden deelnemers en toeschouwers. De jongste jaren kiezen de gaststeden (Helsingborg, Namen en nu in Turku) voor een soort regionaal sportpaleis, met een beperktere capaciteit, maar dat leidt er paradoxaal toe dat de manifestaties minder massaal worden bijgewoond. De groepen die optreden, worden niet echt aangemoedigd om vooraf of nadien plaats te nemen in de zaal, zodat deze maar half gevuld is. In Turku vroeg de stad bovendien 22 euro inkom, zodat zowel op donderdag als op zondag minder dan duizend betalende toeschouwers aanwezig waren (naast een veelvoud aan Europeade-deelnemers), voor een spektakel waar telkens een slordige 3.000 man optrad. Echt zonde, want deze manifestaties zijn altijd weer een lust voor het oog.

De regie van deze manifestaties is in handen van Vlaamse vrijwilligers en verloopt volgens een strak schema, waarbij telkens een reeks groepen mekaar aflossen na korte optredens. In de mate van het mogelijke, bijvoorbeeld wanneer er voldoende groepen zijn uit dezelfde streek, wordt gezamenlijk opgetreden. Ook de Vlaamse groepen zorgen altijd voor een gezamenlijke voorstelling. Ditmaal waren er twaalf Vlaamse groepen, met een kleine 200 dansers en muzikanten. Ze brachten een mengeling van twee vlotte kermisdansen. Meer dan vroeger wordt gewerkt aan een goede choreografie, zodat een krachtig

en fraai ogend optreden ten beste kan worden gegeven.

Een grote groep Vlaamse vendeliers tekende aanwezig en mocht kleur geven aan zowel de openings- als de slotmanifestatie.

Vendelzwaaien is elders in Europa nauwelijks gekend en wordt overal enthousiast onthaald.

De optredens van de andere groepen verveelden zelden. Toch kon de vrij lange openingsmanifestatie een halfuurtje korter. Een aantal groepen zonder eigen muzikanten kan men beter verplaatsen naar het voorprogramma.

Kippenvel De Esten en Letten zorgen telkens weer voor verbluffende massaspektakels, die op een professionele manier worden voorbereid.

Op een gegeven moment waren meer dan 500 Esten tegelijk aan het dansen en draaien.

Wat een zicht! Een ronduit uniek en indrukwekkend schouwspel, dat je nergens anders kan meemaken. Ook het groepsoptreden van de 250 jongeren uit Letland zorgde voor vijf minuten kippenvel. Doodjammer dat de Getorade-hal van Turku op zo’n fantastische momenten niet barstensvol zat.

Naast de honderden optredens overdag zijn er ’s avonds op verscheidene pleinen en podia ontmoetingsmomenten in de stad, waar muzikanten en dansers hun ervaring uitwisselen, vaak gevolgd door nachtelijke verbroedering in de schoolgebouwen waar de groepen gehuisvest zijn. Het zijn vooral deze ontmoetingen en de vriendschapsbanden die eruit ontstaan, die het Europeade-gebeuren zo uniek maken en die vele groepen aanzetten om telkens weer deel te nemen.

De kooravond op vrijdag was zonder twijfel de mooiste in jaren. De vorige jaren zaten er altijd wel enkele groepen tussen die wat minder klonken, maar ditmaal was het genieten van aanvang tot slot. Ook al gaat het om volksliedjes, ze werden meesterlijk vertolkt en het muzikale gehalte was absolute top. Ook hier een opmerkelijke evolutie: veel jonge mensen met geschoolde stemmen. Het Vlaams gelegenheidskoor van enkele Antwerpse groepen mocht de spits afbijten en wist met brio en humor het ijs te breken. De avond werd afgesloten met een meesterlijk zangkwintet van jonge Esten, die met vogeltjesgeluiden de zaal minutenlang muisstil kregen.

Echte diversiteit

Geen subsidies We schreven het reeds twee jaar geleden: de Europeade moet het als internationale organisatie, met groepen uit 23 landen, rooien zonder één euro subsidie. Alle werkingsen verblijfskosten (waaronder een voltijds personeelslid) worden door de deelnemers zelf betaald, samen met een inbreng van de ontvangende stad. Vroeger gaf Vlaanderen nog jaarlijks 30.000 euro, maar die werd door minister Schauvliege, cultuurminister in de vorige bestuursperiode, afgeschaft. De Europese Unie vindt deze manifestatie van Europese volkskunst dan weer onvoldoende vernieuwend. Een vals argument, want als er één organisatie is die de Europese diversiteit promoot, jonge mensen samenbrengt en elk jaar duizenden nieuwe contacten en vriendschapsbanden smeedt in Europa, dan wel de Europeade.

Is het omdat er ook groepen uit landen buiten de EU aanwezig zijn, zoals Zwitserland, Rusland en IJsland? Of stoort het dat de nadruk ligt op de Europese regio’s en wat minder op de Europese staten? Welk Europees Parlementslid vindt de moed om de subsidiecriteria eens in vraag te stellen? Welke Europarlementariër steekt eens wat tijd in overleg over de fractiegrenzen heen om dit kostbaar immaterieel erfgoed te helpen bewaren voor de toekomst? Laten we hopen dat deze oproep niet opnieuw zonder gevolg blijft.

De parade van zaterdag volgde het parcours van de Aura, de rivier die Turku doormidden snijdt. Het werd een eindeloze stoet van vrolijke, blijmoedige mensen, die zongen, speelden, lachten, zwaaiden en dansten. De échte Europese diversiteit, zoals je ze nergens anders zo massaal en kleurrijk aan het werk kan zien. Drie volle uren aan één stuk. Het bleef maar komen. Wat een overweldigende menselijke rijkdom. Alleen al daarom is de Europeade een verplaatsing waard.

De dag werd naar gewoonte afgesloten

met een groot volksbal, waarbij de folkgroepen elkaar om het halfuur afwisselden. Alleen de beste groepen worden hiervoor op het podium toegelaten, zodat de hele avond met veel gedrevenheid gedanst kan worden. Vlaanderen werd opnieuw vertegenwoordigd door de Kempense groep Euterpe, allemaal ervaren muzikanten, die zorgden voor de nodige afwisseling en een stevig ritme.

Een van de sterkste momenten van elke vijfdaagse is het afscheidsmoment tijdens de slotplechtigheid, waarbij de Europeadevlag langzaam gestreken wordt en overhandigd wordt aan de volgende gaststad. Dit plechtige orgelpunt werd voorafgegaan door een wondermooi optreden van ruim 400 Finse dansers. Zacht wiegend begeleidden zij vervolgens het vouwritueel van de vlag, tot ze werd overhandigd aan de burgemeester van de Portugese stad Viseu. Een pakkend schouwspel in een weldoordachte regie.

De editie 2017 in Turku mag echt wel beschouwd worden als bijzonder geslaagd.

De Finnen hebben zich professioneel en betrokken van hun taak gekweten. Maar de Europeade zou niets zijn zonder de gedreven inzet van de 20-koppige regieploeg van voornamelijk Vlaamse vrijwilligers, die heel het gebeuren in goede banen leiden. Deze mensen schenken elk jaar een dikke week van hun vakantie onbezoldigd aan de Europeade.

Waarna ze nog een week nodig hebben om uit te rusten. Je moet het maar doen. Voorzitter Armand de Winter mag trots zijn op zijn ploeg trouwe medewerkers.

AVG

Van Turku naar Viseu De Finse stad Turku heeft ons aangenaam verrast. Het is één van de oudste steden van Finland, met een rijk historisch en cultureel verleden. Samen met Tallinn was Turku Europese cultuurhoofdstad van 2011. Er is niet alleen een bezienswaardige eilandenarchipel, die met veerboten kan bezocht worden, ook zijn er tal van interessante musea. Het mooiste daarvan is ongetwijfeld het Turun Linna, de gerestaureerde citadel uit de 13de eeuw, die absoluut een bezoek waard is.

Volgend jaar, van 25 tot 29 juli, is het de beurt aan de Noord-Portugese stad Viseu.

Een wijnstad gelegen in de zogenaamde groene tuin van Portugal, op zo’n 130 km van Porto. Ook die stad heeft een rijk historisch verleden. De deelnemers en bezoekers van de 55ste Europeade wacht zonder twijfel een gastvrije en warme ontvangst.

12

Cultuur

10 augustus 2017

Taalleraars over taalgrens? Gastvrij hospitaal in Lessen Nog zo snel niet.

Het Sint-Janshospitaal in Brugge, met topstukken van Hans Memling, is een drukbezocht museum. Even waardevol is het Museum Hôpital Notre-Dame à la Rose in Lessen.

Vlamingen zijn er bijzonder welkom.

Waarom Nederlandse taallessen in (Franstalige) middelbare scholen in Brussel en Wallonië niet laten geven door een Vlaming? Of Duits in Vlaanderen door leraars uit de Oostkantons? Sommige onderzoekers voorspelden een nieuwe toekomste. Niet altijd goed doordacht, zo blijkt.

De drie onderwijsministers van dit land besloten enkele jaren geleden – in het kielzog van wat onderzoekers - dat zogenaamde “native speakers” het taalonderricht zouden verbeteren. Dat dit in Vlaanderen niet bepaald verschrikkelijk nodig was, was maar een detail in het verhaal.

Wat nadien volgde werd een (voorspelbare) complete mislukking. Tussen de droom van progressieve wetenschappers en de realiteit op het veld ligt een te grote kloof. Die van de taalgrens, het verschil, de kilometers, de interesse, het gezond verstand…

Vlaams Parlementslid Willy Segers (N-VA) vernam dat momenteel slechts twee Vlamingen (2) van dat systeem gebruikmaken. Niet één Franstalige leerkracht ging in Vlaanderen aan de slag. Op de gemeenschappelijke website van het project staan er momenteel welgeteld twee vacatures.

Wat liep er mis? Onder andere een gebrekkige informatiecampagne (“niet meer dan een brief naar alle schooldirecties, maar dat lost weinig op”), aldus Segers. Allicht ook “een verschil in leerplannen en handboeken”, verklaarde Hilde Crevits (CD&V)… Maar ook een gebrek aan realiteitszin, toch?

Had men niet kunnen bedenken dat verplaatsingen verre van evident zijn? Dat directies niet meteen staan te springen om een leerkracht te vervangen? Dat men een nood creëerde die er eigenlijk nauwelijks een was/is? Dat wie zich geroepen voelt om in een ander landsdeel les te geven, dat nu al perfect kan? Toch “onderzoekt” Crevits nog hoe het nu verder en beter moet. Het verstand zal wel met de jaren komen.

Anja Pieters

Heren van Oudenaarde In de twaalfde en dertiende eeuw kenden de Zuidelijke Nederlanden een forse bevolkingsaangroei in de steden. Kleine ambachtslui of handelaars die ziek werden, en dat waren er nogal wat in die tijden van epidemieën, belandden met hun gezin op straat en moesten al bedelend trachten te overleven. Om de arme, noodlijdende zieken uit de zelfkant van de samenleving te halen, werden hospitalen opgericht.

Het graafschap Vlaanderen was een van de eerste, in 1180, met het Sint-Janshospitaal in Brugge. Het aangrenzende graafschap Henegouwen volgde die evolutie. In 1242 stichtte Arnold IV van Oudenaarde in Lessen het hospitaal dat werd beheerd door de zusters augustinessen en dat later de naam Hôpital NotreDame à la Rose kreeg. Arnold, de grootbaljuw van Vlaanderen, was ook heer van Lessen. Met bezittingen in Vlaanderen en Henegouwen kwamen de heren van Oudenaarde voor een dilemma te staan wanneer ze positie moesten kiezen in conflicten tussen beide graafschappen. In 1304 werd Lessen vernield in de nasleep van de Guldensporenslag.

Unieke collectie

Vlaamse overheid wil boodschap van IS weerleggen met humor In het Staatsblad van 3 augustus verscheen een bericht van de Vlaamse overheid. Die houdt liefst 500.000 euro beschikbaar om de boodschap van IS te counteren met... humor.

Neen. Dit is geen grap. De Vlaamse regering gaat voor een door iedereen gedeelde samenleving.

Daarin staat democratisch burgerschap centraal en is er plaats voor verschillende ideologieën, denkbeelden en levensovertuigingen, zolang zij het voortbestaan van onze rechtsstaat niet ondermijnen. “Gewelddadige radicalisering vormt echter een substantiële bedreiging voor de fundamentele rechten en vrijheden van onze democratische rechtsstaat en moet krachtdadig worden aangepakt”, aldus de Vlaamse overheid.

De aanpak van de Vlaamse regering wordt beschreven in het ‘actieplan ter preventie van gewelddadige radicalisering en polarisering’.

De focus van dit plan ligt op het voorkomen dat personen radicaliseren en op het zo vroeg mogelijk detecteren van signalen van gewelddadige radicalisering.

Uitgangspunt hierbij is een geïntegreerde preventieve aanpak waarbij iedere beleidsvoer-

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

der binnen zijn bevoegdheden zijn verantwoordelijkheid opneemt.

Tegengeluiden Deze oproep van de Vlaamse overheid focust op zogeheten ‘counter narratives’ of ‘tegengeluiden’. Specifiek wordt gezocht naar boodschappen, verhalen en propaganda die wordt verspreid door IS (en soortgelijke stemmen) en dan die informatie en argumenten aanreiken waarmee ze hun extremistische discours weerleggen en ongeldig maken. Hierbij zijn volgens de overheid verschillende insteken mogelijk, zoals emotie, theologie, humor (!) of het aantonen van hypocrisie en onwaarheden.

Het kan zowel gaan over kleinschalige lokale projecten (bijvoorbeeld via bijeenkomsten of voorlichtingen) als over initiatieven op het interne, of via sociale media. Een zo breed mogelijke betrokkenheid van organisaties die kunnen bijdragen aan het construeren en/of uitdragen van deze maatschappelijke tegengeluiden, is voor de Vlaamse overheid belangrijk.

Kritiek Het discours van IS weerleggen door middel van humor lijkt een slag in het water. Maar ook het brengen van ‘tegengeluiden’ op basis van theologie lijkt een vreemde strategie. Misschien moet de Vlaamse overheid de fundamentele vraag stellen of dergelijke ‘tegengeluiden’ niet meer kwaad dan goed doen.

Dit weekblad beschikt over uitstekende cartoonisten. Wees maar zeker dat ze via humor de ideologie van IS belachelijk kunnen maken.

En er is een prijzenpot van een half miljoen euro beschikbaar. Het reglement is beschikbaar bij de Vlaamse overheid. Vraag is of dat iets zal uithalen.

Thierry Debels

Van 1242 tot 1980 waren in Hôpital NotreDame à la Rose onafgebroken augustinessenzusters aanwezig. Na hun vertrek stonden de gebouwen te verkommeren. Een groep enthousiaste vrijwilligers is blijven geloven in de toekomst van deze unieke plek. Ze zijn er uiteindelijk in geslaagd de lokale en regionale overheden te overtuigen. Gelukkig maar, want Notre-Dame à la Rose is samen met het Brugse Sint-Janshospitaal één van de oudste en best bewaarde hospitalen in Europa. Het is een indrukwekkende site. Het vierkante hoofdgebouw vormt, ondanks verbouwingen door de eeuwen heen, een mooi homogeen geheel in Vlaamse renaissancestijl. Hier vinden we de vertrekken van de zusters en de ziekenzaal. De oudste ziekenzaal is gereconstrueerd zoals ze er in 1715 uitzag. De rode gordijnen aan de

Bravo, Johan Leman!

“Ik lees zo net dat meneer Veli Yüksel, Belgisch parlementair van een partij die zich christen geïnspireerd, Vlaams en democratisch noemt, een jonge man als Mete Öztürk een fetoïst genoemd heeft in een Turks medium.

Dit schokt me werkelijk zéér erg. Je moet namelijk weten dat je door zoiets te doen iemand als het ware vogelvrij verklaart voor de eerste de beste gek die denkt dat hij het Turkse vaderland moet dienen. Meneer Yüksel, shame on you!” Dit krachtige citaat komt van Johan Leman en het is de eerste keer dat we hem in gunstige zin citeren. Als het goed is, zeggen we het ook.

De term “fetoïst” is AKP-jargon voor “lid van de Fethullah-terreurbeweging”. Daarmee wordt de beweging van Fethullah Gülen bedoeld, die weliswaar zeer islamitisch is – hij was vroeger een medestander van Erdogan - maar nooit terreurdaden heeft gepleegd. Yüksel neemt die hatelijke AKPterm klakkeloos over. Mete Öztürk is geen terrorist, maar gewoon een journalist en oudhoofdredacteur van de Nederlandstalige krant Zaman Vandaag, bedoeld voor Turken in Vlaanderen en Nederland.

De krant werd na de mislukte coup op bevel van Erdogan afgesloten. Dit incident

alkoven moesten de bloedspatten camoufleren. Scherpe vlijmen voor aderlatingen en klisteerspuiten herinneren aan de tijd toen het evenwicht tussen de lichaamssappen bijzonder pijnlijk werd hersteld. Wie het bed moest houden, kon toch de mis volgen, want ziekenboeg en kapel liggen in elkaars verlengde. In de ‘hygiënische’ ziekenzaal van 1830 staan individuele ijzeren bedden. Er is een autoclaaf om instrumenten te steriliseren, een gevolg van de ontdekking van ziektekiemen door Louis Pasteur. Nog later ontstond de vakgeneeskunde en het museum toont daarvan heel wat attributen: valse ogen, de vroegste papflessen, karbolzuurverspreiders…

De apotheek is heropgebouwd zoals die er in de jaren 1870 bijlag. Het is een unieke verzameling sirooppotten, potjes met zilver- en goudpoeder om ‘de pil te vergulden’ en toestelletjes in krokodilvorm om kurken soepel te maken (zie afbeelding). Naast het klooster ligt nog altijd de ommuurde kruidentuin die nog altijd vol staat met geneeskrachtige kruiden.

Zieken- en zielenzorg Het hospitaal in Lessen toont ook heel wat reliekschrijnen en interessante schilderijen. De wanden van de refter zijn bekleed met passieschilderijen vanaf de zestiende eeuw. Er zijn moraliserende werken die de kloosterzusters op het rechte pad moesten houden. Een merkwaardig zestiende-eeuws stuk is de ‘Bewening van Christus door de heilige vrouwen’. Christus is afgebeeld met baard en met borsten, een verwijzing naar zijn vrouwelijke kenmerken van zelfopoffering en zorg. Het hospitaal heeft een bibliotheek met ruim tweeduizend werken. Het museum toont een fraaie selectie gebedenboeken en apothekershandleidingen.

Er is prachtig gesigneerd zilverwerk, er zijn kofferbanken en cederkasten. Alles samen is het een gigantische en waardevolle, en zeer uiteenlopende verzameling. Het museum slaagt erin daar een aantrekkelijk en verrassend verhaal van vele eeuwen zieken- en zielenzorg uit te distilleren.

Dat verhaal krijgt tot einde november extra kleur door de tijdelijke tentoonstelling ‘Van Ambroise Paré tot Louis Pasteur’. Ruim tweehonderd objecten uit een privécollectie zijn te zien in de pandgang van het klooster en in de ziekenzalen. Het is een wetenschappelijk rariteitenkabinet over de ontwikkelingen in geneeskunde en farmacie van de zestiende tot de negentiende eeuw.

En het Museum Hôpital Notre-Dame à la Rose heeft een bijkomende troef: Vlamingen krijgen er een warm welkom in het Nederlands.

Tentoonstelling ‘Van Ambroise Paré tot Louis Pasteur’, tot 30 november, Museum Hôpital Notre-Dame à la Rose, Lessen, www.notredamealarose.com MMMV

is ontluisterend voor Yüksel, maar nog meer voor de CD&V, die zich er zelfs toe verlaagt de voeten te likken van Erdogan – we houden het beschaafd – om toch maar moslimkiezers te kunnen aantrekken.

Zelfs een onbenul als Crombez begreep dat hij Koç uit de partij moest zetten omdat hij de lof van Erdogan zong. Zijn tegenhanger Wouter Beke heeft dat nog altijd niet begrepen.

Spijtig voor Bombardier De Raad van State heeft Bombardier geen gelijk gegeven in de betwisting met de Spaanse treinbouwer CAF en de Vlaamse vervoersmaatschappij De Lijn.

Bombardier beweerde dat de offerte die de Lijn uitschreef voor het vervaardigen van 146 lagevloertrams niet juist verlopen was, maar de Raad van State ziet daar geen graten in. CAF kreeg de toewijzing omdat dat Spaanse bedrijf de bouw en het onderhoud van de kusttrams 5 procent goedkoper wil uitvoeren dan Bombardier, en dat maakt een groot verschil in de totale cijfers.

Voor de kortetermijnafslankingen heeft deze tegenslag slechts weinig gevolgen, gezien de Canadese moedermaatschappij reeds vroeger besliste over de personeelsvermindering.

Boeken

10 augustus 2017

13

Frans van Cauwelaert gebundeld: het magnum opus van Lode Wils Achtereenvolgens in 1998, 2001, 2003, 2005 en 2009 verschenen de vijf delen van de biografie van Frans van Cauwelaert door Lode Wils, gewezen hoogleraar van de Leuvense alma mater. Het zou zijn magnum opus worden, waarvoor hij verschillende prijzen kreeg.

Deze boekdelen verschenen telkens met voetnoten maar zonder register. Telkens na verschijnen bespraken we de afzonderlijke delen op deze bladzijden. Wat hierna volgt, is geen nieuwe recensie, wel enkele beschouwingen naar aanleiding van het verschijnen van de ‘dikke’ Van Cauwelaert.

Uitgever-columnist Karl Drabbe, een gewezen leerling van Wils, kwam namelijk op het toe te juichen idee de afzonderlijk verschenen delen te bundelen en opnieuw uit te geven met een personenregister achteraan. Hij kreeg hiervoor financiële steun van de stad Antwerpen, en hij mocht het boek op ’t Schoon Verdiep van het stadhuis voorstellen.

Voor deze nieuwe druk werden enkele storende (druk)fouten weggewerkt en werd de tekst her en der herwerkt en/of aangevuld.

Wel valt te betreuren dat een aantal illustraties weggevallen zijn. Ook werd het boek in een kleiner corpus gedrukt. De voetnoten werden eindnoten, verspreid over 77 bladzijden, en zijn door de lezer makkelijk met een vergrootglas leesbaar te maken. Dat Frans van Cauwelaert lange tijd een grote meneer binnen de Vlaamse Beweging was, hoeven we niet meer te benadrukken. Hij drukte alvast zijn stempel op een heel tijdperk. Eerst als studentenleider en cul-

tuurflamingant, later als katholiek politicus en burgemeester van Antwerpen.

Hendrik Jozef Elias Het levensdoel van Frans van Cauwelaert was om als leider de Vlaamse Beweging naar haar voltooiing te brengen. Hij wilde het Nederlands als enige overheidstaal in Vlaanderen doen aanvaarden. Dan zouden de Nederlandstaligen, of de Vlamingen, de leidende posities kunnen innemen in België, waarop ze krachtens hun demografisch overwicht aanspraak konden op maken. Dat streven, aldus Van Cauwelaert en zijn biograaf Wils, kon enkel vanuit de katholieke partij gebeuren, waarmee Van Cauwelaert ook de godsdienstige en morele waarden wilde verdedigen waaraan hij zeer gehecht was.

Wils, die zijn onderwerp door en door kent, beschouwt koning Albert I als de grootste tegenstander van Van Cauwelaert en niet zozeer de Vlaams-nationalisten. Deze laatsten krijgen overigens in het boek allerlei verwijten naar het hoofd geslingerd. In het bijzonder dan de historicus en tweede VNV-leider Hendrik Jozef Elias. Wils verwijt hem ‘partijdigheid’ maar verwijst en citeert regelmatig uit diens “25 Jaar Vlaamse Beweging”. Uw recensent

moet hier een beetje de advocaat van de duivel spelen. Van partijdigheid geschreven. Is Wils dan zijn eigen politieke verleden bij het ACW in de jaren zestig vergeten? Als jonge hoogleraar in Kortrijk stond hij bij verkiezingen op de CVP-lijst. Als je zelf boter op je hoofd hebt, kun je iemand beter geen ‘partijdigheid’ verwijten.

Bij de lectuur van het verzorgd uitgegeven boek vergeleken we de tekst voortdurend met het origineel. Op pagina 821 viel ons op dat er een passage werd geschrapt (terug te vinden op p. 262 van de eerste druk van “Frans van Cauwelaert, 1932-1961”). De passage heeft betrekking op de “verontschuldiging aangeboden door het stadsbestuur van Antwerpen voor de medewerking van zijn politie aan de jodenvervolging” in oktober 2007. Bart de Wever, toen nog geen burgemeester, had hierover zijn verbazing geuit, wat tot een polemiek heeft geleid. Bij de herwerking van zijn boek schrapte een milde Wils deze lijnen. Dat is zowat de meest opmerkelijke weglating in het boek.

O ja, bij de raadpleging van het register valt op dat bij de naam “Clercq, Gustaaf/Staf de” (uitgerekend hij!) geen verwijzingen staan, enkel ‘August’. Hopelijk kan de uitgever me deze verwijzingen alsnog bezorgen.

Met zijn boekwerk heeft Lode Wils ons de standaardbiografie van Frans van Cauwelaert bezorgd waarop hij recht had. De enkele open bemerkingen bij deze nieuwe uitgave doen

zeker geen afbreuk aan de waardevolle en vlot leesbare inhoud.

Pieter Jan Verstraete

Lode Wils, “Frans van Cauwelaert: politieke biografie”, uitgeverij Doorbraak Boeken, 2017, Antwerpen, 983 blz., 39,95 euro.

ISBN 978 9492 6390 35

Fast Food Fatwa’s Het Davidsfonds bracht onlangs Fast Food Fatwa’s (“Over islam, moderniteit en geweld”) op de markt. Auteur is Jonas Slaats (°1980), filosoof, theoloog, antropoloog, sociaal activist, christen en werknemer bij Kif Kif. Een linkse katholiek en militant die zijn visie op de islam geeft.

Kop van Jut in Slaats’ boek is onze moderne samenleving. Met zijn eenzijdige nadruk op rationalisme, secularisme en wetenschap is het Westen de pedalen kwijtgeraakt en heeft van ons conformistische mensen gemaakt.

De radicale islam en onze materialistische westerse samenleving zijn geen tegengestelden, maar de keerzijden van een en dezelfde medaille, want ze maken van ons eendimensionale mensen en doden elke vorm van pluralisme. Een wat eenzijdige en perverse voorstelling van zaken, uiteraard, want zo worden democratische en pluralistische samenlevingen op dezelfde hoop gegooid met reactionair islamitische autoritaire staten en ideologieën.

Politiek correcte islamliteratuur Het alternatief voor Slaats is een democratische samenleving waarin de nodige aandacht besteed wordt aan het spirituele, waarbij het niet veel uitmaakt uit welke hoek die spiritualiteit komt.

Macron verliest aan populariteit..

En zo komen we terecht bij de islam. Voor Slaats geeft de ‘mainstream islam’ een positieve bijdrage aan de spiritualiteit waaraan het Westen nood zou hebben. Ook al wordt op de achterflap van het boek gesuggereerd dat dit werk een andere visie geeft op de islam dan dat we gewoon zijn, toch blijkt de inhoud weer compleet voorspelbaar te zijn.

Jonas Slaats schetst een zeer idealistisch, politiek en religieus correct beeld van de islam.

Er wordt gretig geciteerd uit de politiek correcte islamliteratuur (Karen Armstrong, Olivier Roy, Emilio Platti,...). Er worden stellingen beweerd die geen steek houden: dat de profeet Mohammed “zich liet onderscheiden door een grote voorliefde voor geweldloosheid” (is in strijd met de “canonieke” Mohammed-biografieën van Ibn Ishaq en Ibn Hisham), dat je een onderscheid moet maken tussen de grote jihad, dus werken aan jezelf om een beter mens te worden, en de kleine jihad, dus oorlog voeren (dit

onderscheid berust echter op de onbetrouwbare Hadith), “de islam werd immers in hoofdzaak door prediking uitgedragen” (is in strijd met de historische werken van onder meer Al Tabari), etc. Het uitmoorden van de Joden in Arabië door de profeet Mohammed wordt in twijfel getrokken (hoe komt het dan dat radicale moslims graag verwijzen naar die moordpartij?).

Er zijn meer zaken die de wenkbrauwen doen fronsen: zo veegt Slaats z’n voeten aan het feit dat veel jonge moslims in Vlaanderen zich keren tegen de evolutietheorie van Darwin en het creationisme aanhangen, beweert hij dat vrouwenbesnijdenis niks te maken heeft met de islam (hoe komt het dan dat het in Egypte precies islampredikers zijn die zich keren tegen een verbod op vrouwenbesnijdenis?), de Baath-partij in Irak zou seculier zijn geweest (een hardnekkige mythe die zelfs door de Franse islamexpert Jean-Pierre Filiu wordt ontkend), het religieuze islamitische extremisme zou een modern fenomeen zijn (nooit gehoord van Ibn Taymiyya, 12631328?), enz.

Boodschapper Maar er komt nog meer fraais, want volgens onze auteur luidt de islamitische shahada (geloofsbelijdenis): “Ik getuig dat er geen God is behalve de God en ik getuig dat Mohammed één van zijn boodschappers is.”

Het eerste deel van die shahada is correct, maar het tweede natuurlijk niet. Ook Slaats’ definitie van wat een profeet is roept vragen op, want Boeddha, Jezus, Mohammed, Gandhi en Martin Luther King in één zin noemen als voorbeeld, is toch wel van de pot gerukt.

Voorts heeft Jonas Slaats een rare manier van citeren uit de Koran. Hij baseert zich namelijk op een nauwelijks gekende Engelse Koranvertaling, die hij dan zelf vertaalt naar het Nederlands. Nu ja, als je je inzake de Koran baseert op een vertaling van een vertaling, dan stap je wel op heel glad ijs.

Dat een christelijke auteur (Johan Slaats) en Uitgeverij Davidsfonds zich uitsloven om de islam zo mooi mogelijk voor te stellen, in plaats van hun eigen religie (het christendom dus) te verdedigen en te verspreiden, is op zich al merkwaardig.

Dat is alsof een verkoper in een BMW-toonzaal aan een potentiële klant vertelt dat hij evengoed kan langsgaan bij een Mercedesgarage omdat Mercedessen even goed zijn als BMW’s, zo niet nog beter. Het omgekeerde komt niet voor. Er bestaat heden geen enkele islamitische auteur die op vergelijkbare wijze het christendom zit op te hemelen - en in het

verleden evenmin.

Voor alle duidelijkheid: Uitgeverij Davidsfonds is sinds 1 januari 2016 onderdeel van WPG Uitgevers en maakt geen deel meer uit van de gekende cultuurorganisatie Davidsfonds.

Maar WPG Uitgevers kan nog steeds terugvallen op het Davidsfonds netwerk. Zo zal dit boek ook in het aanbod zitten voor de DFleden. Dat netwerk is voor WPG Uitgevers enorm belangrijk en was zowat de enige reden om de zieltogende Uitgeverij Davidsfonds over te nemen. Ondertussen zochten zowat alle oorspronkelijke werknemers van de Uitgeverij Davidsfonds andere oorden op. Ook Katrien De Vreese, sinds 2001 directeur bij Uitgeverij Davidsfonds, heeft andere horizonten opgezocht en werkt nu voor uitgeverij AUP. Het is niet verboden om kritiek te geven op de excessen van Verlichting, rationalisme, secularisatie en kapitalisme. We hebben daar overigens geen religieuzen à la Slaats voor nodig, want die kritiek wordt al meer dan een eeuw geleverd, ook door vrijzinnigen en atheïsten. Dat het alternatief voor dat eenzijdige materialisme betekent dat je alles moet omarmen wat naar spiritualiteit ruikt, inbegrepen de islam, onafgezien wat die spiritualistische stromingen vertellen en ook al zijn die spiritualistische tradities onderling tegenstrijdig, Lieven van Mele is een beetje zwak.

Jonas Slaats; Fast Food Fatwa’s; uitg.

Davidsfonds 2017; 356 blz.; prijs 24,99 euro. ISBN 978 9059 0885 42

14

Brieven

10 augustus 2017

Sabotage Doel (1) Pallieterke, Als men na vele jaren de dader van de sabotage nog niet gevonden heeft, is het waarschijnlijk iemand met een hoge functie. Destijds wou men ook niet geloven dat Kim Philby een spion was, hoewel er veel aanwijzingen waren. Hij heeft zich toen zelf verraden door de vlucht te nemen.

Roger Slaets - Kroatië

Sabotage Doel (2) Pallieterke, Sabotage kerncentrale Doel. 65.000 liter olie omschrijven als een olielek met een kostenplaatje voor Electrabel van 138 miljoen, dat kan tellen.

De vraag die ik mij stel: is dit een onderzoek zoals naar de Bende van Nijvel? Een islamiet in Doel tewerkgesteld radicaliseerde - hoewel gescreend door staatsveiligheid -, trok naar Syrië en werd daar martelaar. Hij kan het dus niet geweest zijn, want hij zat al in Syrië ten tijde van de sabotagedaad. Hoe zit het met de 12 andere verdachten, waarvan er 8 de leugendetector weigeren? Hoeveel zijn er islamiet en kunnen toch in een kerncentrale werken?

Roger L ambrechts - Wechelderzande

Splitsen Pallieterke, De Belg is, ondanks Tomorrowland, niet gelukkig en dat is al een hele tijd zo! Hertoginnedal is al decennia het synoniem van koehandels en rotte compromissen die Frans Verleyen vergeleek met een emmer snot! We maken psychologische hulp toegankelijker en op die manier trachten we te vermijden dat bepaalde problemen escaleren. Een gevaarlijk precedent is dat de overheid ons belast op wat we hebben aan roerend vermogen, niet op wat we daarmee doen of verdienen. De politiek moet dringend een haalbare richting bepalen en deze consequent, stap voor stap, volgen en uitvoeren! Eerst splitsen, daarna opbouwen! Maar er is geen gebruiksaanwijzing!!?? Alhoewel, het Vlaams Blok deed destijds een grondige studie hieromtrent, onlangs aangepast door het Vlaams Belang! Maar wat met de hindernis, het cordon sanitaire? Eerlijk gezegd, met deze generatie boekhouders-politici en zeveraars zie ik geen oplossing!

Men zal immers niet willen samenwerken met deze partij of eventueel gebruik willen maken van hun grondige studie, want politiek blijft vooral de kunst om de zelfbediening in stand te houden, geen verantwoordelijkheid, wel serieuze salarissen en bijkomende vergoedingen met als enige bekommernis, opnieuw verkozen worden.

Al de rest is bijzaak. Het aards paradijs hoort thuis aan de politiekers en machthebbers en zal nooit het lot zijn van de gewone man!

Bovendien hoort de media tot hun kamp. Wantoestanden kunnen bijgestuurd worden door een eerlijke, neutrale en onpartijdige berichtgeving, maar die hebben we niet. Informatie over misbruiken wordt geloosd om aan partijpolitiek te doen. En het resultaat zal zijn dat het zoals altijd bij klagen en aanklagen zal blijven!

Gustaaf van de Cloot - ’s-Gravenwezel

Graaicultuur Pallieterke, Lisbeth Homans besliste dat intercommunales voortaan maximaal 15 gemandateerden mogen tellen. Niettemin ontstond er polemiek bij de “graaipartijen” (in Vlaanderen zijn dat alle besturende partijen + sp.a en Groen), dat

Kruisende woorden oplossing 1069

dit aantal ontoereikend is omdat zulks ertoe leidt dat niet alle gemeenten vertegenwoordigd zouden zijn.

De oplossing is eenvoudig. In de “intercommunales” dienen alle gemeenten vertegenwoordigd te zijn. De voor de materie bevoegde schepenen vertegenwoordigen er hun gemeente. Dat is hun job. Daarvoor dienen zij geen extra vergoeding te ontvangen.

Nihil, nada! En als er bv. 53 gemeenten tot een intercommunale behoren, zullen er 53 schepenen zetelen.

Zij vergaderen maar enkele keren per jaar om de beleidslijnen uit te zetten. Voor de detailuitwerking en het toezicht wordt een comité samengesteld, een soort bestuursraad van 3 tot 7 leden. Meer is niet werkbaar. Zij bereiden ook de periodieke bijeenkomsten van de Algemene Vergaderingen voor. De leden van het uitvoerend comité (raad van bestuur) worden vergoed i.f.v. hun prestaties.

De beslissing van Homans is niet meer dan platte symptoombestrijding. Maar, naar ik de VVSG daaromtrent las (HLN 29/07) zouden de meeste politici niet opdagen op zulke bijeenkomsten tenzij zij vergoed worden. Het beste bewijs dat het bij onze politici om ‘graaien’ gaat i.p.v. hun job te doen waarvoor zij door de belastingbetaler vergoed worden. Homans slaat de bal mis omdat zij een radertje is in datzelfde netwerk.

Ivo van Hamme - Antwerpen

Turkse nationaliteit Pallieterke, Natuurlijk kreeg Zuhal Demir negatieve commentaar over het feit ze af wil van haar Turkse nationaliteit. Volgens tsjeef Yuksel en ex-sp.a’er Koç was dat uit electorale motieven. Neen, dat was moedig, want er zullen juist minder Turkse kiezers op haar kiezen. Die twee “bange wezels” + groene Almaci durven hun Turkse nationaliteit juist niet opgeven omdat ze hun grote Turkse achterban dan zouden verliezen.

Maar dat zijn natuurlijk geen electorale motieven voor hen. En diezelfden schelden constant op Trump, terwijl hij een brave koorknaap is tegenover Erdogan! Maar o neen, geen kritiek op Erdogan, dat durven ze niet, maar wel op Zuhal Demir.

Leo Haest - Herentals

Zit u ook met een ei?

Pallieterke, Ik niet. Geen dolle koe of ei vol met “prutisprol” in België, of het dient enkel een politiek doel in dit sukkellandje. En nu, met de eiercrisis, zou dat anders zijn? Valt het u ook op hoe vaak naar de dioxinecrisis wordt verwezen? Die crisis die opgeklopt werd enkel en alleen om de groenen in de regering te legitimeren. Wel, het staat weer te gebeuren. En waarom? Zeer eenvoudig: federale zusterpartijpolitiek. In Wallonië is de PS verdwenen, opgevreten door Ecolo (de verhulde communisten) en de (ervoor uitkomende) echte communisten.

Belgische regeringen worden “het best” gevormd door zusterpartijen aan beide zijden van de taalgrens. Met de volgende regeringsvorming in gedachten, en het wegvallen van de PS, moeten de Franstalige kandidaten zeker zijn van hun zusterpartijen in Vlaanderen. Dus, een extra duwtje in de rug van Groen en PVDA kan nooit kwaad. Toevallig wordt er een ei onderschept, en de pers, de voortrekkers van de twee genoemde partijen, hebben de mond iets té vol van “dioxinecrisis”.

Zou de Vlaamse pers, als handpop van de Franstalige partijen, echt hopen dat hun tamtam die twee partijen geen windeieren legt?

Toeval, uiteraard! Ondanks alle krachten, verandert in dit zieke landje juist niets. België, van die boer geen eieren.

I T E L X A R M E N

Gisteren heeft weerbaar Vlaanderen in Wilrijk afscheid genomen Guy Eggermont, pas 63. Begin vorig jaar stuurde hij op het “smoelenboek” nog een hoopvol bericht rond dat hij, voor het eerst in maanden, weer naar een nieuwjaarsreceptie was geweest en zich blij had gevoeld weer onder vele vrienden geweest te mogen zijn.

Hij noemde het vooral een overwinning voor hemzelf dat hij, na zijn operatie, weer met de auto had kunnen rijden en hij keek uit naar de volgende stap. Helaas. Zoals, zovelen heeft Guy zijn vijand, die komt als een dief in de nacht, erg onderschat, want op 2 augustus heeft hij voor eeuwig afscheid moeten nemen van dit leven en van de vele vrienden bij wie hij zich zo blij had gevoeld.

Bij die Vlaamse vrienden zal zijn afscheid een leemte achterlaten. Guy, hoewel militant van een als onverdraagzaam en hatelijk verguisde partij, stond bij al wie hem heeft mogen kennen, aangeschreven als een zachtaardig en beminnelijk man die de normen en waarden van zijn partij op een vriendelijke mààr besliste manier aan de man en vrouw trachtte te brengen. Als nog betrekkelijk jonge man wijdde hij zijn beste krachten aan de oprichting en bezieling van het Vlaams Seniorenforum, waarvan hij ook nieuwe afdelingen uit de veie Vlaamse grond stampte.

Zelf mocht ik onder zijn stuwing de “geboorte” meebeleven van het Vlaams Seniorenforum Waasland, waarbij in mijn binnenste een retorische vraag opborrelde: “Waarom wordt een democratisch verkozen partij die in haar rangen mensen heeft als deze charmante Guy Eggermont, in godsnaam zo uitgespuugd door politici en media die zichzelf normbepalend vinden?”

Guy was geen stokebrand, geen opruier, geen tafelspringer. Meer dan terecht prijkten op zijn doodsbrief de leuze AVV-VVK en de Vlaamse Leeuw in de liefdevolle kleuren geel en zwart, want hij behoorde, naar het woord van de dichter, tot die onmisbare schare getrouwen die in stilte hebben gebouwd aan Vlaanderens huis met vele kamers en met vele ramen.

Uit veel gesprekken met “minder jonge” lezers van dit onmisbare weekblad, onthoud ik dat die zich ernstige zorgen maken over de generatie waartoe Guy behoorde. Wanneer, onthoud ik uit die gesprekken, treedt de generatie aan die de fakkel van het Vlaamse vuur komt overnemen? En graag, héél graag, vurig graag zónder die verlammende broedertwist en schande uit Piryns’ Gebed voor het vaderland!

Guy Eggermont, deze goedmoedige mààr moedige Vlaamse leeuw is gisteren, 9 oogst, begraven in de Sint-Bavokerk van Wilrijk. Aan zijn vrouw Rita, kinderen, kleinkinderen en familie biedt dit blad zijn innige en oprechte deelneming aan. Guy, rust nu maar in de vrede van je Vlaamsgezinde overtuiging. hvo

De Vlaamse vakman

ABONNEMENTEN

F S

Guy Eggermont (1954-2017)

Jan Boons - Huldenberg

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A I L L U S T R A T I E B M E E S T X O X A N X C P X E B O L A V I R U D R O S X F X D X W I N E O R X A B D I C A T I F V I S O L I E X N X T G I B E R I E X S E G A H S I N T K R U I S X R I E X E A X L I N E A I J R O G X B I J X A X G S K E L A N X K A A I X M L N A L E V E R I N G E

In herinnering

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

10 augustus 2017

‘De kleedkamer’

Roskammen

Op woensdag 2 augustus werd het programma ‘De kleedkamer’ herhaald op Canvas.

Het ging over de ploeg van Anderlecht van de jaren zeventig. Anderhalf jaar geleden sukkelde ik met mijn gezondheid. Ik woog nog amper 69 kilogram. Ik zag er beroerd uit en dat is een ‘understatement’. Ik was alles kotsbeu en vertikte het een dokter te raadplegen.

Naar aanleiding van het hierboven vermelde televisieprogramma vonden Mimi, mijn ex, en haar man Walter dat het welletjes was geweest! Zij sleurden mij van de ene dokter naar de andere, of ik het nu wilde of niet. Er is geen scanner in het Jan Portaelsziekenhuis van Vilvoorde, waar ik niet heb ondergelegen.

Die twee hebben mijn leven gered. Het verdict was vernietigend. Ik leed aan de ziekte van Parkinson, had prostaatkanker en als kers op de taart, had ik een letsel aan mijn linkerknie, die er uiteindelijk voor zorgde dat ik in een rolstoel belandde. Nu, twee operaties later, gaat het weer beter met mij. Door de gepaste medicatie is mijn parkinson onder controle.

De prostaat is verwijderd. Volgens mijn dokter heb ik geluk gehad, er waren nog geen uitzaaiingen, maar met deze verschrikkelijke ziekte moet men steeds oppassen. Mijn linkerbeen werd rechtgetrokken en men heeft een knieprothese aangebracht. Ik denk eraan opnieuw te gaan sporten. De dokters raden mij aan toch maar voorzichtig te zijn, zoveel wisselstukken zijn er niet meer voorhanden van mij.

Eén ding is zeker, had ik blijven aanmodderen, dan was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Mijn laatste bloedcontrole was verbazend goed. Mijn huisdokter, Eric van Guyse, den Dok voor de vrienden, was er bijna zeker van dat mijn bloedstaal in het labo was verwisseld. ... Geintje!

Zielenpoot De herhaling van ‘De kleedkamer’, anderhalf jaar later, was identiek aan het origineel en dus volledig achterhaald. Ik verdenk Ruben

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

van Gucht ervan dat hij, toen hij merkte hoe afgetakeld ik was door mijn kwalen, besloot mij in zijn programma op te voeren als een zielenpoot, die in een klein hotel in Grimbergen op zijn dood zit te wachten, vergeten door Jan en alleman.

Dat ik in hotel ’Tower Bridge’ zes jaar heb geleefd als god in Frankrijk, dat er serieus werd gefeest, met als hoogtepunt de voorstelling van mijn boek ‘Circus voetbal’, dat gans de voetbalwereld en de media massaal aanwezig was en dat Carl Huybrechts - die de voorstelling presenteerde - mij bekende dat hij zoiets nog nooit had meegemaakt, is natuurlijk niet zo interessant voor de kijkcijfers! De ondertussen overleden Marc van Hoorebeeck, de eigenaar van het hotel, zou zich zeker omgedraaid hebben in zijn graf, mocht hij gehoord hebben hoe minachtend Van Gucht het had over zijn hotel.

Toen Marc is vertrokken ben ik hem gevolgd.

Mijn nieuwe thuishaven is Zaventem.

Gille van Binst

Status Patrick Goots over “zijn” Antwerp, na dertien jaar terug in eerste klasse: “De status van de Great Old is die van een Vlaamse volksclub. Dat zal altijd zo zijn.” We geven Patje graag gelijk, zoals de fans van rood-wit stellig doen. Er is echter het verschil tussen gelijk hebben en dat ook krijgen. Kersverse sportieve baas Luciano D’Onofrio en zijn lievelingstrainer Laszlo Bölöni vinden die status blijkbaar compleet achterhaald.

Dus besloot het Italiaans-Roemeense duo eensgezind om vanaf nu elke training achter gesloten deuren te houden. De fans mogen wel alweer duurdere abonnementen en tickets betalen. Ze mogen zich ook de longen uit het lijf blijven schreeuwen om de ploeg op te stuwen in de vaart der volkeren. Maar om van achter de omheining hun “helden” te zien oefenen, dat is niet langer gewenst. Alles wat daar gebeurt is topgeheim, zo wil de nieuwe regel. Om nog duidelijker te maken dat het nieuwe bewind het begrip “volksclub” rijp acht voor de prullenmand, kregen vier spelers, ieder met nietgeringe verdiensten in de langverbeide en geslaagde terugkeer naar eerste klasse, te horen dat ze moeten opkrassen.

Met de “professionele nieuwe wind” op de Bosuil voor ogen, is het geen toeval dat met Maxime Biset, Steve Colpaert, Björn Vleminckx en, ‘last but not least’, Tuur Dierckx alweer vier Vlamingen het gat van de timmerman gewezen kregen als beloning voor bewezen diensten. Het laat zich gemakkelijk raden dat ze straks door “witte raven” met amper uit te spreken namen vervangen worden. Vallen de resultaten op het veld mee, is er kans dat de nieuwe Bosuilheersers wegkomen met hun gerichte aanvallen tegen de door Patje Goots verwoorde “status van stamnummer één”. Zo niet is de kans groot dat de “heersers” de typische en niet klein te krijgen Antwerpse geest uit de fles laten, waarmee niet te lachen valt. Een zekere John Bico weet daar alles van.

Te hoge bergen “Onze topclubs zijn het stilaan aan hun status verplicht om Turkse, Oostenrijkse en

noemen dat Usain Bolt, op wat zijn afscheidsfeest moest worden, pas derde eindigde in het koningsnummer? Misschien, maar ook de snelste sprinter aller tijden heeft de eeuwige jeugd niet.

Revelatie

Vlaming wint in loterij

De komieke eigenheid van Cercle Topatletiek

Sportief

De ogen van de hele atletiekminnende wereld waren het voorbije weekeinde gericht op Londen waar het WK plaatsvond. Op verzoek van Wilfried Meert, de onvolprezen organisator van de Memorial Ivo van Damme, moesten we chauvinist zijn. Hij kan al veel bevelen. Ook zonder chauvinisme hadden we geen moeite om meerkampster Nafi Thiam aan te porren vanuit onze bevoorrechte plaats met uitzicht op de beeldbuis, en met onze uitverkoren foezel binnen handbereik.

De Engelsen die in Londen massaal kwamen kijken, verdienen een pluim voor hun sportiviteit en de manier waarop ze Thiam – wij mogen Nafi zeggen – toejuichten en aanmoedigden. Als tegenprestatie voor zoveel genegenheid mocht de kersverse wereldkampioene na afloop parade maken met haar dik verdiende gouden medaille. En zeggen dat ze volgens haar oefenmeester nog maar aan vijfenzestig procent van haar mogelijkheden is. Ze is amper 22 en combineert haar studies met sporten. Met andere woorden, we hebben er het laatste nog niet van gezien. Onze geliefde vorst en zijn al even sportminnende madame zullen in hun nopjes zijn.

Begin er maar aan Voor wie het ontgaat, en degenen die er achteloos hun schouders voor ophalen tot inzicht te brengen, zetten we even op een rij waaruit een zevenkamp voor vrouwen bestaat. Begin maar al te zweten. Na honderd meter horden komt het hoogspringen en dan het kogelstoten. Daarop volgen tweehonderd meter lopen, verspringen en speerwerpen. Wie dan nog pap kan zeggen, mag uit de startblokken voor de achthonderd meter. Bestaat er een veelzijdiger sport? Nee! Wie zijn hoed niet afneemt voor de deelneemsters is een hopeloos geval.

15

Minder sportief Dezelfde Engelse toeschouwers die hun handen op elkaar kregen voor Thiam vielen wel uit hun rol met hun gefluit en boegeroep aan het adres van de gewezen dopingzondaar Gatlin, de nieuwe wereldkampioen op de honderd meter. Gatlin was niet onder de indruk van het fluitconcert en genoot zichtbaar van zijn overwinning. Mogen we het een verrassing

De supporters van AA Gent (La Gantoise volgens Proximus) zaten erbij als van de hand Gods geslagen na alweer een nederlaag. Dit keer tegen nieuwkomer Antwerp. Dat hun ploeg driekwart van de tijd in balbezit was, is een schrale troost voor de Buffalo’s. Als ze er geen gewoonte willen van maken, krijgen ze nu zaterdag de kans om de schade te beperken tegen KV Mechelen, dat in Beveren kennismaakte met de Japanner Ryota Morioka die zich al tot dé revelatie van de competitiestart kroonde. Ze hebben in het Waasland al veel rare snuiters van heinde en ver weten aanspoelen, maar een getalenteerde Japanner was daar nooit eerder bij. Het kan verkeren.

Dromer Wat moeten we nog meer weten over Morioka? Dat hij zesentwintig is en ervan droomt om ooit voor Barcelona te mogen spelen. Van Beveren naar een Catalaanse wereldploeg. Wat is het verschil? Hij mag van ons dromen, en we gaan hem niet tegenhouden als het zover komt. Eén ding weten we zeker, daar zal veel volk op afkomen.

Daar komen de Jappen Er zijn nog Japanners die van zich laten spreken. Als onze bronnen ons niets op de mouw proberen te spelden, is de kans groot dat SintTruiden eerlang wordt overgenomen door een groep Japanners. De grote manitoe van STVV, Roland Duchâtelet, wil daar voorlopig niets over kwijt, maar ge zult hem niet horen ontkennen dat er gesprekken geweest zijn met kwasten uit het land van de rijzende zon. We wisten niet dat de Kanaries zoveel aantrek hadden in het Verre Oosten. Eerst Chinezen die geld te veel hadden en een bod deden, maar wandelen werden gestuurd. En nu Japanners, die wel een kans maken omdat Duchâtelet stilaan zijn

Franse bergen te bedwingen om Europees door te stoten. En dat moet met offensief voetbal.” Dat was de niet mis te verstane boodschap aan Club Brugge, AA Gent en KV Oostende van chef voetbal Ludo Vadewalle in Het Nieuwsblad. Analist Marc Degryse analyseerde dat het zeker voor Gent goed zou komen in het 6.830 inwoners tellende Oostenrijkse dorp Altach, tegen het lokale SC Reindorf. De Franse, Oostenrijkse en Turkse bergen bleken nochtans te hoog voor de drie “topclubs”. Het cliché “met opgeheven hoofd van het veld” gold alleen voor Oostende, maar blijft als troostend schouderklopje altijd schraal. En topanalisten doen er goed aan te analyseren na een wedstrijd in plaats van er voor. De status die tot Europees succes moet leiden, legt men als voetbalkenner beter even in de diepvries. Tenzij Anderlecht in de Champions League en Zulte Waregem, een verdieping lager, straks het tegendeel bewijzen.

Inmiddels is de transfer van de Braziliaan Neymar junior van Barcelona naar Paris Saint Germain in een door Qatarese olieoligarchen afgeronde “deal” van zo’n 500 miljoen euro een feit. De verworven “status” van Neymar werd schitterend verwoord door sporteconoom Wim Lagae van KU Leuven met de uitspraak “waar de waanzin eindigt begint PSG”. In Het Laatste Nieuws schatte chef voetbal Stephan Keygnaert die status ietwat anders in. “Geef artiesten wat hen toekomt”, schreef hij. En ook dat “de collectieve verontwaardiging enkel een morele voedingsbodem heeft, en de 500 miljoen euro “deal” wel marktconform is”. Er zijn van die journalistieke oprispingen die aan nood voor psychiatrische bijstand doen denken.

buik vol heeft van voetbal en wat daar allemaal rondhangt. Wordt vervolgd.

Toppers Als ze aan dat tempo blijven voortdoen, zullen we Zulte-Waregem in het oog moeten houden. Ze gaan een gang aan de Gaverbeek.

Op hun sokken met zes punten mee aan de leiding. Nu vrijdagavond krijgen ze met Club Brugge hoog bezoek in het Regenboogstadion.

Daarmee worden de liefhebbers van toppers al op bun wenken bediend, want Charleroi, dat mee bij de eerste drie staat met het maximum aan punten, ontvangt zondag niemand minder dan Anderlecht. Het zal feest zijn op sommige sportredacties. We zijn amper gestart en alweer een topmatch. In afwachting van de serie matchen der matchen die we tegoed hebben.

Goed begonnen De profs van de Proximus League - 1B, voor de dummy’s - zijn ook uit de startblokken geschoten. Beerschot-Wilrijk, dat Union op bezoek kreeg, is er vol bezieling aan begonnen. Met als slotsom een ruime overwinning en een pak vertrouwen voor de komende wedstrijden die niet van de poes zijn. Om te beginnen het uitstapje volgende zondag naar het Lisp, waar Lierenaars thuis zijn en farao’s een vinger in de pap hebben.

Rare eigenheid Er valt meer blijmoedig nieuws te noteren in de Proximus League. “Cercle Brugge waakt erover dat het zijn eigenheid behoudt”, vernamen we tot ons groot genoegen. Dat de voertaal er voortaan overwegend Frans is, het gros van de aandelen in handen is van AS Monaco, en zowel de staf als de spelerskern grotendeels uit een samenraapsel bestaat van wat ze in Monaco aan overschot hebben en hier komen dumpen, zijn bijkomstigheden. We weten niet wat ze bij Cercle verstaan onder eigenheid van de club, maar wij zitten op een heel andere golflengte dan die in Brugge, vermoeden we.

Hoelang nog tot het Jan Breydelstadion wordt omgedoopt tot Stade Jacques de Châtillon?

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

10 augustus 2017

Prince Laurent onder vuur

“Ik ben niet van gisteren hé” Dat Prince Laurent aanwezig was in vol ornaat op het verjaardagsfeest van het Chinese leger op 19 juli jl. zal de aandachtige lezer van dit blad niet ontgaan zijn. Wat minder geweten is: ook Pallieter was in de Chinese ambassade aanwezig en kon Monseigneur enkele vragen stellen tijdens de copieuze receptie.

Pallieter: Monseigneur…

Prince Laurent: Zeg maar Lorre, zo ben ik beter bekend bij uw lezers. U bent toch van dat blaadje waarin mijn broer (tuft een fluim op de vloer) bijna elke week zijn ei kwijt kan over onze koninklijke familie?

Pallieter: Dat is inderdaad ’t Pallieterke!

U kent ons blad?

Prince Laurent: Maar natuurlijk, dat wordt ook ten paleize gelezen hoor. Maar ja, daar kom ik nu niet meer. En in Tervuren zou ik het donderdags kunnen kopen in de dagbladhandel, maar ja, op donderdag slaap ik uit en na de middag is het al uitverkocht.

Pallieter: Het schijnt dat u hier zonder toelating bent.

Prince Laurent: Tut, tut, ik heb het schoon gevraagd aan ons Claire en die heeft me toelating gegeven. Die is ook eens graag alleen thuis met de kinderen. Die heeft zelfs hééél graag dat ik er niet ben. Liever drie kindjes in huis dan vier kindjes, zegt ze dan.

Pallieter: Ja maar, u moest toelating hebben van premier Michel. U mag geen contact hebben met diplomaten.

Prince Laurent: Ik ben niet van gisteren, he! Ik heb hier helemaal geen contact met diplomaten, ik babbel hier alleen maar met hoge Chinese militairen. Iedereen weet toch dat het Chinese leger nu niet direct uitblinkt in het op een diplomatische wijze op lossen van problemen.

Kruisende woorden 1070

Pallieter: U verwijst naar het bloederig onderdrukken door het Chinese leger van de opstand op het Tiananmen-plein in Peking. Naar schatting kwamen er toen een 3.000 betogers om het leven.

Prince Laurent: Maar meneer Pallieter, dat is 28 jaar geleden. Wie maalt daar nu nog om!

Pallieter: Je kan communistisch China ook vandaag toch nog geen democratisch land noemen, he. Er zitten duizenden politieke gevangenen in heropvoedingskampen en een oppositie is onbestaande.

Stoort u dat niet?

Prince Laurent: Pfff, en wat dan nog. België is toch ook geen democratisch land. Mijn broer Philippe (Laurent tuft een fluim op de vloer) is toch ook nooit verkozen geworden als koning.

En ik draag het uniform van kapitein-ter-zee, en ik ken niet eens het verschil tussen bakboord en stuurboord.

Pallieter: Maar ondertussen riskeert u wel om een stukje van uw dotatie te verliezen. Vreest u niet harde tijden tegemoet te gaan?

Prince Laurent: Kijk, ten eerste: ik krijg elke maand een dikke 25.000 euro op mijn bankrekening gestort. U hoort het goed: 25.000 euro, netto hé. Dat worden er misschien nu 22.000.

Soit, denkt ge nu echt dat dat een verschil gaat maken in mijn huishouding. En ik woon bovendien gratis, betaal geen accijnzen op mijn benzine, en voor de klusjes in huis heb ik zo mijn adresjes bij de marine. In Antwerpen zouden

ze zeggen: “zwaainst na ni, hé”.

Pallieter: U beseft toch, dat het deel dat u gaat verliezen, die 2.500 euro per maand, zowat overeenkomt met een zéér goed maandloon van een hardwerkende Vlaming.

Prince Laurent: Neen, dat besef ik niet en het interesseert me ook geen moer wat een ander verdient en wat hij ervoor moet doen.

Bovendien, ik ben hier ook om zaken te doen.

Ik zou graag boompjes planten in de Gobiwoestijn in China.

Pallieter: Bomen planten in een woestijn? In Libië heeft u dat al eens geprobeerd en dat was daar geen succes.

Prince Laurent: Tja, wat wilt ge. Ze zijn daar allemaal tegen elkaar beginnen vechten. Met als gevolg dat geen Libiër nog tijd had om mijn bomen wat water te geven.

Pallieter: In een woestijn is er überhaupt

geen water. Niet echt slim om daar bomen te planten.

Prince Laurent: Ja zeg, daar komt ge nu mee af…

Pallieter: Het bomenavontuur in Libië heeft u veel geld gekost. Strikt genomen is het natuurlijk de modale belastingsbetaler die daarvoor opdraait. U heeft er toch geen depressie aan overgehouden, mogen we hopen?

Prince Laurent: Soms, maar dat heeft meer met die van ons te maken. Weet ge wat, dat ze nog maar wat meer van mijn dotaties afnemen.

Dan kan ik Claire verplichten om terug te gaan werken. Dan heb ik overdag het huis voor mij alleen. En de Playstation.

Pallieter: U heeft een zwaar leven…

Prince Laurent: U zegt het. Kom, laten we nog wat oesters nemen. Da’s thuis weer uit het mondje gespaard.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

H

www.deblauwevogel.be

I

Van de hofdichter

J

Gemis

K L HORIZONTAAL A.

B. C. D. E. F. G. H. I. J.

K.

L.

Mededeling dat er onaangename gevolgen op til zijn Aziatisch land Wijze van voorstelling Lierdicht - Boodschappenoverbrenger Onvervaarde - Antwerps dorp Opgegroeid Aristocraten - Juridische regels Treiteren via sociale media Muzieknoot - Luiaard - Italiaans eiland Eigenwaarde - Europeanen Los Angeles Italiaanse stad en provincie - Gevoel na een intercontinentale vlucht Kwelzuchtige personen - Insecticide

Verticaal

herkenbaar vanwege zijn onafscheide lijke pijp, lange baard en het feit dat hij vaak in lotushouding zat 2. Elektrode aan de positieve pool Dysprosium - Algerijnse moslimfun damentalistische terreurorganisatie 3. Boosaardig volk 4. Meisjesnaam - Strijdgewoel - Titaan 5. Bestanddeel van buskruit Rechtsvordering 6. In opdracht - Ongeschikt 7. Bronstig - Gemakkelijk karweitje 8. Lastposten - Telwoord 9. Graslanden - Kampeerartikel 10. Tijdelijk en uitzonderlijk gebruik (afk.) Bron - Lage druk 11. Heden - Deel van een zekere boom 12. Conform - Appelsoort

1. Vlaams wetenschapsjournalist De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1069 vindt u op blZ. 14

Er kon ontspannen aan ‘t reces begonnen na ’t slavenwerk ter Wetstraat voor ’t gemeen gedaan.

De tijd was rijp om elders te gaan zonnen en verse energie voor morgen op te slaan.

De Vlaamse kust, Toscane, Zoetenaaie… ‘t Zalig nietsdoen is verdiend na ‘t hard labeur vereist om hier en daar wat poen te graaien.

De bleke excellenties snakten naar wat kleur.

Het volk blijft bij hun heengaan onbewogen.

Geen burger haalt z’n zakdoek uit en plengt een traan, maar menig burger die zich voelt bedrogen, wenst hen nóg verder weg, voor zijn part naar… de maan.

Een volk dat zijn bestierders zó bejegent, is dat de inzet van Michel en co wel waard?

Het leiderskruim waarmee het is gezegend, wordt door geen ander kruim voorwaar geëvenaard!

Haalt ‘t volk z’n schouders op, ik zal hen missen.

Er biggelt van verdriet een traan op mijn gezicht, want waar, verstoken van hun compromissen, haal ik de inspiratie voor een nieuw gedicht?…

Hector van Oevelen