't Pallieterke van 17 augustus 2017

73ste jaargang • nummer 33 • donderdag 17 augustus 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Trump hervormt de VS wel degelijk

Exclusief interview met Kim Jong-un. Blz.16

Zowat alle media staren zich blind op het discours van de Amerikaanse president, of het nu over Noord-Korea of betogende neonazi’s en extreemlinkse militanten gaat. Volgens hen krijgt de president niets gedaan. De realiteit is anders. Justitie, migratiebeleid en het overheidsapparaat worden grondig hervormd. En de Trump-administratie stimuleert ondernemerschap.

De manier waarop de Amerikaanse president Donald Trump door de meeste media wordt benaderd, begint stilaan hilarische proporties aan te nemen. Denk maar aan de oplopende spanningen met Noord-Korea.

Iemand die jarenlang niets van de actualiteit heeft gevolgd en nu de analyses in de kranten leest over de woordenstrijd tussen Trump en de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un zou denken dat de Amerikaanse president de booswicht is die de wereld op de rand van een wereldoorlog brengt. Terwijl het probleem zich in Pyongyang bevindt, met een totalitaire dictator die constant de grenzen aftast. Gelukkig zijn er nog politieke analisten en historici zoals Niall Ferguson, Robert Kaplan en de Franse communismekenner Pierre Rigoulot die de zaken in een juist perspectief plaatsen: Donald Trump blijft met zijn harde taal druk zetten op Noord-Korea en bondgenoot China. En vooral: de situatie waarin we terecht zijn gekomen is een gevolg van de te softe aanpak van Trumps voorgangers, Barack Obama en verder in het verleden vooral Bill Clinton. Vorig weekend verschoof de aandacht even naar Charlottesville in Virginia.

Daar verzamelden een grote groep extreemrechtse militanten voor een optocht. Iets wat van extreemlinks niet mag, dus werd een tegenbetoging georganiseerd. De spanningen liepen hoog op en een neonazisympathisant reed in op een groep linkse betogers.

De weldenkende pers was er als de kippen bij om Donald Trump te veroordelen omdat hij zich niet streng genoeg had uitgesproken over de gebeurtenissen. Hij moest gezegd hebben dat het een terroristische aanslag was. Blijkbaar was er niemand meer die het over “een verwarde man” had, de ‘newspeak’ wanneer een moslimfundamentalist een wagen als moordwapen gebruikt. Trump sprak nochtans zoals het een president betaamt: hij verwierp elke vorm van geweld en riep op tot eenheid.

Ook in de zaak-Charlottesville werd de essentie vergeten: de betogingen en tegenbetogingen kwamen na een beslissing om het standbeeld van Robert E. Lee weg te halen.

Generaal Lee leidde de zuidelijke legers tijdens de Secessieoorlog (1861-1865). Voor links is hij een symbool van slavernij en racisme. Terwijl Lee in werkelijkheid een tegenstander was van slavernij maar opkwam voor de rechten van individuele staten.

Het tegendeel van Obama De storm van Charlottesville zal de komende dagen wel gaan liggen en dan is het tijd voor het oude riedeltje dat Trump sinds zijn aantreden in januari niets gedaan heeft gekregen. Dan wordt steevast verwezen naar zijn mislukte pogingen om Obamacare af te schaffen. Dat klopt, maar het was niet het enige programmapunt van de Republikeinse president, die in dit dossier trouwens veel tegenstand kreeg in eigen rangen.

Vaak wordt – moedwillig – vergeten dat Trump een aantal maatregelen doorvoert die wel slagen en de VS fundamenteel aan het veranderen zijn. Een ‘Umbau’ – zoals ze in het Duits zeggen – die zelfs wat in stilte verloopt.

Justitie wordt hervormd, het milieubeleid herzien, het migratiebeleid verstrengd, het overheidsapparaat hervormd en het ondernemerschap gestimuleerd. Trump doet gewoon het tegendeel van Obama.

De terugtrekking uit het klimaatakkoord van Parijs was er niet voor de show.

Het milieubeleid wordt onder Trump radicaal omgegooid. Het Clean Power Plan van Barack Obama dat de uitstoot van fossiele brandstoffen wil beperken, verdwijnt naar de prullenmand. De zeeboringen naar olie zullen gemakkelijker door te voeren zijn. De milieunormen voor de auto-industrie worden bijgestuurd.

De staatsmoloch afbouwen Een grotere impact heeft de afbouw van het staatsapparaat. 391 overheidsregels zijn sinds het aantreden van Obama afgeschaft.

Een prioriteit voor zijn adviseur Steve Bannon. Deze administratieve regels waren een belemmering voor het ondernemerschap en de economische groei. Ondertussen zijn de regels voor de spelers op de financiële markten ook versoepeld. De Amerikaanse economie draait op volle toeren. Het aantal Amerikanen dat voor het eerst een aanvraag indiende voor een werkloosheidsuitkering, is gedaald tot 223.000. Het gaat om het laagste niveau in bijna 44 jaar. En dan moeten de grote economische hervormingen van Trump er nog komen: extra overheidsinvesteringen in infrastructuur en een verlaging van de vennootschapsbelasting van 39,5 naar 15 procent. Daar kan de regering-Michel hier met haar verlaging van 33,99 naar 25 procent in 2020 een voorbeeld aan nemen. Trump wil ook de miljardenwinsten van Amerikaanse bedrijven in het buitenland naar de VS lokken. Die winsten zouden minimaal worden belast en geïnjecteerd worden in de VS-economie. Verder zien de Amerikanen hun belastingvrije voet verdubbelen: zij hoeven voortaan geen belasting meer te betalen op de eerste 12.000 dollar (24.000 per koppel) die zij verdienen.

Ook op vlak van justitie verandert er wat.

Er komt een verstrenging van het strafrecht, ook voor kleinere delicten zoals het dealen van drugs. En dan is er nog het migratiebeleid. Tegenstanders doen schamper over het uitblijven van de muur tussen de VS en Mexico. En ze lachen met de mislukte pogingen van Trump om de Amerikaanse grenzen te sluiten voor burgers uit sommige moslimlanden. Maar die immigratiestop is toch voor een deel goedgekeurd door het Hooggerechtshof. Met de benoeming van de conservatieve Neil Gorsuch tot rechter in het Hooggerechtshof haalde Trump ook een slag thuis.

Gorsuch kan de klachten over het migratiebeleid in een goede richting sturen.

Over die hervormingen wordt in de pers amper gesproken. Ben Carson, één van Trumps ministers, zei daarover: “Laat de pers maar zagen over Obamacare, linkse en rechtse betogers. Ondertussen doen wij ons werk en voeren we ons programma uit.”

11 september: belangrijke Diada voor de Catalanen Op maandag 11 september vieren de Catalanen hun nationale feestdag, ‘La Diada’.

Alweer wordt een gigantische massamanifestatie gepland in Barcelona. Gelet op het referendum van 1 oktober zal de wereldpers deze unieke manifestatie niet kunnen negeren.

De Catalaanse nationale feestdag is gegroeid vanuit een herdenkingsmoment: op 11 september 1714 werd het kasteel van Cardona, het laatste bolwerk van verzet, veroverd door de Spaanse belegeraars. Aanvankelijk waren de herdenkingen eenvoudige rouwdiensten voor de slachtoffers, maar al in de 18de eeuw groeiden de manifestaties uit tot Catalaans-nationalistische vieringen.

De jongste jaren evolueerden de feesten in de hoofdstad Barcelona tot vreedzame, vrolijke en zeer kleurrijke massabetogingen voor onafhankelijkheid, waaraan herhaaldelijk meer dan een miljoen mensen deelnamen (op 7,5 miljoen Catalanen!) De manifestaties krijgen steun vanuit alle lagen van de bevolking. Zelfs het wereldvermaarde FC Barcelona stuurt doorgaans een delegatie.

Strafrechtelijke vervolging De Spaanse overheid doet alles om het referendum voor Catalaanse onafhankelijkheid te dwarsbomen. Alle politici en ambtenaren die hun medewerking willen verlenen aan dit referendum worden bedreigd met vervolging. Zelfs een militair ingrijpen wordt niet uitgesloten. Dit leidt bij de Catalanen tot een nog grotere verontwaardiging.

Alleen al daarom wordt op 11 september een overweldigende opkomst verwacht.

Ongetwijfeld wordt het de belangrijkste en meest politiek geladen Diada ooit.

Ook vanuit Vlaanderen wordt dit jaar een aanzienlijke steunbetuiging voorbereid. Op initiatief van de Vlaamse Volksbeweging zal een grote groep Vlaamse Bewegers, voorzien van leeuwenvlaggen en begeleid door de Vlaamse drumband van Nijlen, deelnemen aan de feestelijkheden. Die beginnen al op zondagavond 10 september. Naar oude traditie trekken dan vanuit alle wijken van Barcelona grote optochten naar de centrale pleinen. Op maandag beginnen de plechtigheden al vanaf ’s morgens; de manifestaties duren de hele dag.

Barcelona is, mede dankzij de gebouwen van de onvolprezen kunstenaar-architect Gaudi, een ronduit prachtige stad. Ze wordt haast permanent overspoeld door toeristen, in die mate zelfs dat vele Catalanen het toerisme aan banden willen leggen. Maar wie op 10 en 11 september mee komt manifesteren, die zal met open armen ontvangen worden.

Al wie dat weekend een uniek en onvergetelijk gebeuren wil meemaken, raden we echt aan alsnog een verlengd weekend te boeken in de stad van Antoni Gaudi. Via de gebruikelijke webstekken kunnen er nog gemakkelijk hotelkamers gevonden worden. Wie kan deelnemen en meer informatie wenst, kan een berichtje sturen naar steven.vergauwen@vvb. org. Ook ’t Pallieterke zal er op 10 en 11 september bij zijn!

BL

2

Actueel

17 augustus 2017

Universeel gedeelde waarden In de dagen die volgden meteen na de aanslag met een bestelwagen op moslims aan de Finsbury Park Moskee in Londen, pleegden twee moslims, afzonderlijk van elkaar, een aanslag. De ene trachtte op de Champs Élysées een politieman te vermoorden, de andere wou een bom laten ontploffen in het station Brussel-Centraal. Op die manier illustreerden ze de waarden van tolerantie die we, volgens de burgemeester van Londen tijdens de wake naar aanleiding van de Finsbury Park-aanslag, allemaal delen.

Er was een ander voorbeeld van onze universeel gedeelde tolerantie, in een artikel dat recentelijk verscheen in ‘Le Monde’, over de poging van twee dappere mensen om toelating te krijgen om publiekelijk tijdens de ramadan de vasten te schenden. Tunesië heeft de reputatie het meest ruimdenkende of seculiere land van Noord-Afrika te zijn, maar publiek ingaan tegen de religieuze verplichting om te vasten, is niet toegestaan.

Theodore Dalrymple Brits arts en publicist

Noodzakelijke dwang Natuurlijk, wie de verplichting om te vasten op deze manier verwerpt, verwerpt de islam in zijn geheel en dat wordt door de religie verboden (en wie volhardt, dient de doodstraf te krijgen). Vanuit het oogpunt van de gelovige moslim is het perfect rationeel om het openlijk breken van de vasten te verbieden. Hij begrijpt immers dat zijn geloof, dat hem dierbaarder is dan al de rest, enkel zijn greep op de samenleving kan behouden met geweld en dwang. Sociale dwang waar moslims in de minderheid zijn, wettelijke dwang waar ze in de meerderheid zijn.

Ze hebben gezien wat er met het christendom is gebeurd van zodra dat zijn vermogen om dwang uit te oefenen is verloren. Ze vermoeden, terecht, dat hetzelfde de islam zou overkomen van zodra die niet langer dwang zou kunnen uitoefenen: intellectueel betekenisloos in de moderne wereld. En de islam zou, in tegenstelling tot zowat alle moderne ontwikkelingen (zowel goede als slechte), worden gereduceerd tot een doodnormaal persoonlijk geloof, zoals het geloof in de helende kracht van kristallen, of in de bepalende invloed van de positie van de planeten.

De islam zal dwingend zijn, of zal niet zijn.

Het blijkt dus dat - ongeacht wat de burgemeester van Londen Sadiq Khan zegt – we niet dezelfde waarden van tolerantie delen.

Inderdaad, want als we die waarden daadwerkelijk zouden delen, zou het probleem zich simpelweg niet hebben voorgedaan.

Respect Een ander woord dat burgemeester Khan gebruikte in zijn reactie na het Finsbury Park-gebeuren, was ‘respect’. Opnieuw een waarde die we geacht worden allemaal te delen, elk voor elkaar, en die door de man die de bestelwagen bestuurde met zijn kwaadaardige en domme actie werd aangevallen.

Respect betekent in de Engelse taal echter meer dan één ding. Ik heb respect voor uw recht op uw eigen mening, maar dat betekent niet dat ik uw mening op zich respecteer. Ik kan het er inderdaad niet mee eens zijn, ik kan ze weerleggen, afwijzen of bespotten.

Op dezelfde manier dient mijn recht op mijn

mening gerespecteerd te worden, maar niet mijn meningen zelf. Zelfs als ze totaal redelijk zijn, dan nog heb ik niet het recht om te verwachten dat ze beschermd zouden worden tegen oneerlijke kritiek, weerlegging of bespotting.

Het klopt dat we vaak impliciet overeenkomen om elkaars mening te verwerpen, maar dat is geen uiting van een of andere vorm van respect. Dat doen we omdat het sociale leven uit meer bestaat dan een voortdurende discussie over overtuigingen.

Angst Het woord respect zoals het wordt gebruikt in de sloppenwijken van Groot-Brittannië en Amerika, krijgt steeds meer de sinistere bijbetekenis van angst. De eis om gerespecteerd te worden, staat gelijk aan de eis om gevreesd te worden. Of om zich op zo’n manier te mogen gedragen dat men gevreesd wordt. Dit kan het recht omvatten om illegale daden te stellen.

Op welke manier gebruikte de burgemeester dan het woord ‘respect’ in zijn toespraak na de aanval bij Finsbury Park? Dat is niet eenvoudig te zeggen, aangezien zijn boodschap zo onduidelijk was. Maar terwijl ik dit schrijf, rijdt een vrouw in Newcastle met haar wagen op een groep moslims in die het einde van de ramadan aan het vieren zijn. Het lijdt geen twijfel dat de reden van haar daad zal zijn dat ze wil dat de moslims de rest van de bevolking ‘respecteren’. Wederzijds respect betekent wederzijdse angst, eventueel in de hoop dat een gelijkwaardige wederzijdse angst zou leiden tot een soort vrede, ongemak op zijn best: wij zullen jullie niet omverrijden met onze auto’s indien jullie onze kelen niet langer oversnijden op straat.

Ik betwijfel of het zo zal werken… Dat is slechts zelden het geval. Waarschijnlijk zal het leiden tot meer terreur en tegenacties, sporadisch, maar ernstig. Ik prijs me gelukkig dat ik niet meer zal hoeven te zien hoe het gaat aflopen.

Theodore Dalrym ple

Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conservatieve gedachtengoed.

Sp.a moet linkser Vijftien socialistische partijmilitanten roepen de sp.a in een scherp manifest op om radicaler, democratischer en bovenal linkser te worden. Dat zou een gevolg zijn van de catastrofale jongste peiling, waar de partij met een score van nog amper tien procent een pak slaag kreeg. Ja, ook de socialisten liggen dus wakker van peilingen.

Het gaat om eerder kleine garnalen in de partij. Initiatiefnemer is Marc le Bruyn, voorzitter van sp.a Ranst. Voorts ook kleine sardientjes met minimale naamsbekendheid: Eric Goeman (organisator van de debatten op de Gentse Feesten), Stephen Bouquin (hoogleraar sociologie), Jos Digneffe (voormalig topman ACOD Spoor) en nog wat meer vakbondsmilitanten. “We viseren voorzitter John Crombez niet”, zeggen de radicale socialisten. Bernie Sanders en Jeremy Corbyn zijn hun voorbeelden. Hun doelstellingen? Minder carrièrisme, zelfverrijking, meer solidariteit. Ze willen zich niet afscheuren van de partij. “Crombez moet niet vrezen voor een nieuw ROOD!”. (In 2011 verliet Eric de Bruyn sp.a en richtte ROOD! op, maar dat werd geen doorbraak, verre van.)

De groep wil ook druk zetten op samenwerking met Groen via linkse kartels in het hele land en volgende verkiezingen, en nauwere

banden met de vakbonden. Crombez reageert voorzichtig, maar het ziet er niet naar uit dat de radicale socialisten – veeleer “Oud Rood” – meteen fenomenale successen zullen boeken.

De boemerang van Crombez Het zal bij de socialisten al goed zijn als hun voorzitter Crombez wat beter zijn draai vindt.

Zijn properehandenpolitiek botste overigens al op eigen grenzen. Recent werd Geert Bourgeois onder meer door de socialisten hard aangepakt omdat hij zijn Vlaamse wedde (minister-president) combineerde met een pensioen voor zijn schepenambt in Izegem (919 euro bruto per maand). Daar valt eigenlijk niets over te zeggen, maar goed, Louis Tobback, notoir socialist en vader van, combineert zijn inkomen als burgemeester van Leuven dan weer met een ietsje hoger parlementair pensioen (6.200 euro). Pijnlijk voor John Crombez, vooral omdat Tobback zijn combinatie best oké vindt en spreekt over “een compleet belachelijke discussie”. De felle communicatie van Crombez en zijn daadkracht om hard op te treden in eigen rangen (Tom Balthazar in Gent, An Persoons in Brussel…) keert op die manier als een boemerang naar hem terug. Maar Crombez houdt vol. Hij wil niet raken aan het wettelijk pensioen maar wel een loonplafond opleggen.

Waarom Vlaanderen de taxshift betaalt Een studie van de Nationale Bank leert dat de taxshift of belastingverschuiving die de regering-Michel deze legislatuur doorvoert wel degelijk gefinancierd is.

Tenminste voor de federale overheid. De deelstaten en vooral Vlaanderen verliezen eraan. Reden is en blijft de beperkte Vlaamse fiscale autonomie.

Even het geheugen opfrissen: hét grote project van de regering-Michel was en is de taxshift van gecumuleerd 9,3 miljard euro.

Er worden gedurende de hele legislatuur lasten op arbeid verlaagd. Dat gebeurt door lagere sociale bijdragen. Daarnaast worden verlagingen in de personenbelasting toegekend. De lasten worden weggeschoven van arbeid naar andere minder groeiverstorende belastingen zoals btw, accijnzen en kapitaal. Bedoeling van de taxshift is de economie en jobcreatie te stimuleren. Minder lasten op arbeid betekent een versterking van het concurrentievermogen van de bedrijven en meer jobs. Belastingverlagingen voor de burgers moeten de koopkracht en de consumptie aanzwengelen, wat ook meer banen moet opleveren. Verschillende rapporten van de Nationale Bank en het Planbureau bevestigen dat de taxshit of belastingverschuiving inderdaad banen oplevert.

Maar de Nationale Bank waarschuwde al herhaaldelijk dat die taxshift niet gefinancierd was. De belastingverlagingen werden niet gecompenseerd door de belastingverhogingen. En dat slaat een gat in de begroting.

Een analyse die binnenskamers door regeringsleden werd gedeeld. Tot vorige vrijdag. Toen stuurde minister van Financiën Van Overtveldt een persbericht uit waarin hij verwees naar een kakelverse studie van de Nationale Bank. Daaruit bleek dat de taxshift wel gefinancierd is. En meer bepaald door de terugverdieneffecten van die belastingverschuiving. Dankzij de taxshift zullen er op middellange termijn minstens 52.100 jobs worden gecreëerd en zal het bbp 1,2 procent meer gegroeid zijn. De effecten van de verhoging van de nettolonen kan bovendien nog extra jobs opleveren. Gevolg: meer overheidsinkomsten en minder uitkeringen.

De berekening van de Nationale Bank gaat als volgt: de lastenverlagingen in de taxshift zijn voor 4,6 miljard euro gefinancierd door maatregelen genomen door de federale overheid (de belastingverhogingen dus). Daarnaast zijn er aanzienlijke terugverdieneffecten die tegen 2020 reeds 3,7 miljard euro bedragen en verder oplopen in de daaropvolgende jaren tot meer dan 4 miljard euro. Bovendien worden niet eens alle terugverdieneffecten meegerekend.

Volgens de Nationale Bank is het saldo van de taxshift voor de federale overheid tegen 2021 positief met 179 miljoen euro.

Wat Van Overtveldt echter vergeet te vertellen, is dat het beeld er lichtjes anders uitziet wanneer men ook de impact op de

deelstaten en de lokale overheden in rekening neemt. Voor hen bedraagt de factuur 806 miljoen euro. Opgesplitst per aparte entiteit betekent dit 384 miljoen euro voor Vlaanderen, 277 miljoen euro voor Wallonië, 265 miljoen voor de lokale overheden, 54 miljoen voor het Brussels Gewest en 3 miljoen voor de Duitstalige Gemeenschap.

De Franse Gemeenschap wint 171 miljoen.

Alle overheden samengeteld kost de taxshift ook na terugverdieneffecten dus 327 miljoen euro.

Waarom zijn de deelstaten en vooral Vlaanderen hier de klos? Dat heeft te maken met de ingewikkelde fiscale structuur van die deelstaten. Sinds de zesde staatshervorming kunnen de gewesten opcentiemen heffen op de personenbelasting zoals de gemeenten dat doen. Echter, de federale overheid heeft besloten de personenbelasting te verlagen, onder andere door het optrekken van de belastingvrije som (het bedrag waar je geen belasting op moet betalen) en het aanpassen van de belastingschalen.

Die belastingverlaging heeft een negatieve impact op de opcentiemen. Dus dalen de inkomsten van de deelstaten.

Wel is het zo dat de negatieve impact voor de lagere overheden aanvankelijk veel hoger werd ingeschat: 1,5 miljard euro om precies te zijn. Maar door de jobcreatie dankzij de taxshift neemt ook het aantal burgers dat belastingen betaalt toe en heeft dat een positief effect op de financiën van deelstaten en lokale overheden.

In een normaal werkende federale staat zou het echter niet mogen zijn dat een federale belastingverlaging een negatieve impact heeft op de deelstaten. De oorzaak is de beperkte fiscale autonomie. 40 procent van de gewestelijke inkomsten zijn eigen belastingen. Dit moet eigenlijk minstens 60 tot 70 procent zijn, en niet gebeuren via halfslachtige opcentiemen. Want in de huidige situatie betalen vooral sterke regio’s als Vlaanderen het gelag.

De waarheid gebiedt te zeggen dat Vlaanderen de factuur ook betaalt door de weigering van de Vlaamse regering om de bestaande beperkte fiscale autonomie daadwerkelijk te gebruiken via een substantiële verlaging van die gewestelijke opcentiemen. De studie van de Nationale Bank toont aan dat elke belastingverlaging de economie stimuleert. De Vlaamse regering heeft de voorbije jaren nagelaten keuzes in die richting te maken.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

17 augustus 2017

Google, het ministerie van Waarheid

3

Het aantal camera's in België is vervijfvoudigd

Bij Google is al een tijdje een discussie aan de gang over de oververtegenwoordiging (70 procent) van mannen in het bedrijf. Die is nochtans makkelijk te verklaren: Google is een informaticabedrijf en 80 procent van de afstuderende informatici in de VS zijn mannen. In andere studierichtingen kunnen de verhoudingen omgekeerd zijn: 75 procent van de diploma’s psychologie gaan naar vrouwen. In een normale wereld zouden die eenvoudige statistische gegevens het einde van het debat betekenen. Maar Google maakt geen deel uit van de normale wereld.

De informatica-industrie van Silicon Valley is een apart universum. Deze biotoop van trendy bedrijven, gespecialiseerd in technologische vernieuwing en digitale mode, heeft ongeremd kapitalistische opvattingen weten te combineren met een beklemmend politiek correcte subcultuur, onder andere gekenmerkt door klimaatfanatisme en een rituele aanbidding van “diversiteit”. De verkiezing van Trump werd in dat universum van linkse liberalen als een bijzonder traumatische gebeurtenis ervaren.

“De ideologische echokamer” Gewoon een aanhanger zijn van de democratisch verkozen president van het land kan je in Silicon Valley tot een paria maken. Palmer Luckey, die een succesvol project had gestart rond virtuele realiteit, moest zijn bedrijf verlaten nadat bleek dat hij financiële steun had gegeven aan de campagne van Trump. Peter Thiel, een investeerder en lid van de beheerraad van Facebook, kwam onder vuur omdat hij het woord had gevoerd op een meeting van Trump.

In de bijna religieuze cultus rond diversiteit, die ook Google in zijn greep houdt, is de vrouwelijke ondervertegenwoordiging een bron van voortdurende verlegenheid en debat geworden. James Damore, een jonge softwarespecialist van het bedrijf, mengde zich argeloos in de interne discussie. In een uitgebreide memo (“De ideologische echokamer van Google”) wees hij in genuanceerde bewoordingen op de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen, die minstens ten dele verklaren waarom de geslachten een andere aanleg en andere interesses hebben.

Hij stelde helemaal niets tegen diversiteit te hebben, maar meende dat Googles aanpak om de gelijkheid te forceren een slecht idee was. Hij voegde eraan toe, profetischer dan hij besefte, dat het bedrijf “een politiek correcte monocultuur heeft gecreëerd die zichzelf in stand houdt door tegenstemmen monddood te maken”.

Binnen het bedrijf kreeg Damore stiekem heel wat felicitaties voor zijn nota. Maar vooral de boze reacties van verontwaardiging en politiek correct deugdvertoon van andere collega’s drongen door tot in de gespecialiseerde pers. Damore werd een “vrouwenhater” en “nazi” genoemd die “extreem aanstootgevende ideeën” verspreidt.

Blunder Sunder Pichai, de CEO van Google, kwam vervroegd terug uit verlof, ontsloeg Damore en dacht daarmee de kwestie in de kiem te kunnen smoren. Door “stereotype beeldvorming over vrouwen in stand te houden”, zou Damore zijn ingegaan tegen de gedragscode van het bedrijf, stelde Pichai. “Het is aanstootgevend om te suggereren dat een groep van onze collega’s biologisch minder aanleg heeft voor bepaald werk.” Waarmee hij eigenlijk zei: “Het is aanstootgevend om te zeggen wat al door vele wetenschappelijke studies is aangetoond.” Verschillende gespecialiseerde psychologen als Steven Pinker, Debra Soh en Geoffrey Miller bevestigden al dat Damore geen onjuistheden had verteld.

“Het is erger dan een misdaad. Het is een fout”, zei Fouché tegen Napoleon over de moord op de Duc d’Enghien. De beslissing van Google was niet alleen verwerpelijk, het was ook een tactische blunder. Een incident dat tot dat ogenblik slechts opgepikt was door cultuurstrijders op het net en media gespecialiseerd in informatica, kwam in alle kranten terecht, ook buiten de VS. Het kaltstellen van Damore kon daar op weinig begrip rekenen. Zelfs de politiek correcte media konden geen afdoende verantwoording vinden voor het broodroven van een jongeman die uiteindelijk niets had geschreven dat manifest onjuist of extremistisch was.

Uit een anonieme enquête bij de werknemers van Google bleek dat de meesten het

ontslag onterecht vonden. Een spoedvergadering voor alle personeel werd door Google zelf weer afgeblazen toen bleek dat degenen die Damore hadden aangeklaagd niet meer bereid waren om hun beschuldiging te herhalen. De nochtans progressieve New York Times deed zelfs een oproep aan Sunder Pichai om op te stappen.

In Vlaanderen waren er weinigen die zin hadden de beslissing van de internetgigant te verdedigen. Maarten Boudry schreef een tribune in De Standaard onder de titel “Hoe dom van het alwetende Google”. Joël de Ceulaer, nog minder gekend als rechtse jongen, riep zowaar op tot een boycot van het bedrijf.

Quasi-monopolie Een boycot van Google is echter niet zo simpel. Zijn zoekmachine heeft bijna een monopolie (81 procent) op informatievragen op het internet. Het dankt zijn sterke positie aan zijn grote databestand en dankt zijn grote databestand aan zijn sterke positie. Door merkverwatering (zoals vroeger met Bic en Kodak) is “googelen” zelfs synoniem geworden voor het gebruiken van zoekmachines op het internet.

Bovendien wordt je Google-identiteit gekoppeld aan andere toepassingen zoals Gmail, YouTube, Google docs, Google kalender, enz. Ontsnappen aan de klauwen van Google kan wel, maar het is niet zo gemakkelijk, zeker niet voor computeramateurs.

Die sterke positie van Google is wat het Damore-incident zo verontrustend maakt.

Zijn beschrijving van de verstikkende politieke bedrijfscultuur wordt door een paar anonieme collega’s bevestigd. Eén van hen vergeleek de sfeer met die van een sekte.

Ook buitenstaanders mochten al ondervinden wat het betekent om Google ideologisch tegen de haren te strijken. De Canadese professor Jordan Peterson, die de furie van links opwekte door zijn weigering om aan de universiteit “genderneutrale” persoonlijke voornaamwoorden te gebruiken (“zhij” in plaats van “hij” of “zij”), zag verschillende van zijn Googleapplicaties geblokkeerd. Pas na protest van hooggeplaatste vrienden, kreeg Peterson weer toegang. Google weigerde uitleg te geven bij het incident.

Sectaire poortwachters Geert Noels, de nuchtere econoom, stelde op Twitter: “Als Google iemand ontslaat omdat hij een divergente opinie heeft, dan kan je je vragen stellen over wat de zoekmotor ons laat vinden.” Zijn zorg mag gerust ieders zorg zijn.

Google is voor veel mensen de belangrijkste poort naar informatie. Of het nu gaat over het weerbericht, instructies hoe je de microgolfoven kan bedienen of een analyse van de politieke situatie in het Midden-Oosten: Google neemt je bij de hand en leidt je erheen.

Over de informatie over het weer en keukenapparatuur maak ik mij weinig zorgen. Maar wat met ideologische geladen zoekonderwerpen als klimaatverandering, jihad of “diversiteit”?

Begeleid zoeken op het internet is geen simpel automatisme: complexe logaritmen bepalen de selectie, weglating en volgorde van de zoekresultaten.

Google geeft nu al openlijk toe dat het zijn zoekmachine manipuleert om resultaten die “fake news” of “hate speech” bevatten weg te filteren of minder toegankelijk te maken. Wat “vals nieuws” is of “groepshaat” bepaalt Google zelf, waardoor het zichzelf promoveert tot ministerie van Waarheid op wereldschaal.

In de affaire-Damore heeft Google laten merken dat het onder invloed staat van een radicale minderheidsideologie, die de waarheid eigenlijk als een probleem ervaart wanneer die in tegenspraak komt met de eigen sectaire opvattingen. Dat onze zoektocht naar correcte informatie door een poort moet die bewaakt wordt door deze geëngageerde cultuurstrijders, is best wel verontrustend.

Jurgen Ceder

Briefje aan Denis Ducarme

Minister van Waalse en Vlaamse kippen Mijnheer de eentalige, Na de machtsgreep in Brussel en Wallonië werd haastig een stoelendans georganiseerd om plekjes en postjes op te vullen, want uw partij is in Wallonië al aangeschoven aan de regeringstafel. Omdat Willy Borsus daar minister-president werd, kwam zijn federale ministerpost vrij en kwaamt gij in aanmerking. Gij zit al lang in de Kamer als ‘fils de papa’ en gij waart tot voor kort ook baas van de MR-fractie. Midden in de zomer werdt gij dan minister; een ultieme droom ging in vervulling. Gij zaagt dat helemaal zitten, want ‘Middenstand, KMO’s, Zelfstandigen, Landbouw en Maatschappelijke Integratie’ is een rustige materie die niet meteen pottenbrekend is. Maar dan was daar als donderslag bij heldere hemel de fipronilcrisis, die u als minister van Landbouw dwong wakker te schieten en haastig enkele versnellingen hoger te schakelen.

Gij werdt zelfs uit vakantie geroepen om voor de verenigde commissie Volksgezondheid en Landbouw te verschijnen en met de Nederlanders te gaan klappen. Gij hadt het u zeker anders voorgesteld. Ik wil het niet over de kippenkwestie hebben, wel over een aangelegenheid die eenieder is opgevallen en waarover menigeen zich vragen heeft gesteld. Het gaat over uw kennis van het Nederlands als federaal minister. Of beter: uw totaal gebrek aan kennis ervan.

Gij beheerst het Nederlands niet; gij hebt er zelfs maar een zeer beperkte passieve kennis van. Een interview in het Nederlands geven of in die taal communiceren met uw Nederlandse ambtsgenoot, is aan u niet besteed. Triestig en o zo Belgisch. In die zin zijt gij een perfecte opvolger van Borsus.

Hendrik Vuye, onafhankelijke ex-N-VA’er, heeft u daar vorige week publiek op gewezen door te stellen dat communicatie in deze zaak heel belangrijk is, want gij zijt als minister van Landbouw bevoegd voor het voedselagentschap. En omdat gij daar schromelijk in gebreke blijft ten aanzien van de Vlamingen, stelde de professor voor om de bevoegdheid over het voedselagentschap over te hevelen naar de minister van Volksgezondheid Maggie de Block, die perfect tweetalig is en de zaak genuanceerd en eenduidig kan overbrengen. Overigens, in de commissie sprak zij als reactie op uw eentaligheid uitsluitend Nederlands. Dat zegt heel veel!

Gij maakte u er vanaf in de commissie door in gebrekkig gebraakt pinnekensdraadnederlands te zeggen dat gij “bin-

nenkort een intensieve cursus Nederlands begint” en zelfs de bedoeling hebt vorderingen te maken. Dat is toch wel typisch. Hoe vaak hebben we dat al meegemaakt bij Franstaligen die plots tot de eer der federale altaren worden verheven… Wij hebben er bitter weinig gekend die er iets van gebakken hebben. Zelfs Di Rupo en Onkelinx bleven een karikatuur van wat het had moeten zijn.

Hoewel gij geboren zijt in WatermaalBosvoorde, een gemeente in het tweetalige Brussels Hoofdstedelijk Gewest, die aan de Vlaamse gemeenten Hoeilaart en Overijse grenst, zijt gij ééntalig Frans en bekent gij u tot de trouwe paladijnen van ‘la Belgique une et indivisible’ dat de Vlamingen slechts het hoogstnodige gunt.

Wij hebben in de vorige legislatuur gezien dat gij u druk hebt gemaakt toen kolonel Gennart – met MR-lidkaart – de ‘taalonevenwichten in het leger’ kwam aanklagen. Op het hoogste niveau waren die onder De Crem toevallig – dat hangt namelijk van veel factoren af - even in het voordeel van de Vlamingen. Gij gewaagde toen van een ‘vervlaamsing van het leger’.

Vandaag, onder N-VA-minister Vandeput, klaagt gij niet wanneer deze in 2016 – onbegrijpelijk! – zorgt voor 54,5 procent Nederlandstaligen en 45,5 procent Franstaligen, duidelijk onder de voorziene 60N/40F-norm. Neen, gij zijt dik tevreden over de N-VA-minister. Barbara Pas van VB vlooide zelfs uit dat vandaag de verhoudingen bij de onderofficieren ook ver van die norm zitten, met 57 procent Nederlandstaligen en 43 procent Franstaligen.

In de omgang zijt gij een normale mens en gaat gij beleefd om met de Vlamingen.

Maar in wezen gunt gij hen niks en zorgt gij er mee voor dat zij in minderheidsposities gehouden worden en dat het oude beeld van de ‘Francité’ in stand wordt gehouden.

Uw ministerschap zal alzo de geschiedenis ingaan, want de Vlamingen moeten buiten een vriendelijke groet niks van u verwachten.

Omwille van de beloofde communautaire stilstand, kunt gij uw goesting doen.

De Vlaamsgezinde ministers in de federale regering zullen erbij staan en ernaar kijken.

Dat zij laten betijen, is nog het ergste van al.

Ik begrijp dan ook dat gij misprijzend in uw straffe baard lacht met de Vlaamse masochisten die mee aan de macht zijn.

4

Dossier

17 augustus 2017

Mohammedaanse geschiedenis van de kruisvaarten (1) Elke goede historicus raadpleegt niet alleen de bronnen uit het eigen kamp, maar ook die van de tegenstander. En dat heeft de Amerikaanse historicus en arabist Paul Cobb gedaan in zijn “The Race for Paradise”.

Het bredere mohammedaanse perspectief Natuurlijk vertoont Cobb zoals iedere goede historicus een opportunistisch trekje.

Bin Laden en IS refereerden in ieder van hun boodschappen naar de kruisvaarders die weer eens die arme mohammedaanse bloedjes afslachten. Dat is een mooi uitgangspunt om te kijken of de mohammedanen die met de echte kruisvaarders te maken hadden ook zo krijsten.

Eén ding is duidelijk: de Jeruzalem-kruisvaarders zoals wij ze definiëren, passen niet in de mohammedaanse versie. Die klassieke kruisvaarders vochten maar aan de periferie van de mohammedaanse rijken. Er is zelfs geen Arabische versie van de verovering van Jeruzalem. Mohammedanen zien de kruisvaarders in een veel breder en feitelijk correcter perspectief. Hun criminele ideologie vertrekt van het uitgangspunt dat iedere vierkante centimeter waar ooit een mohammedaan regeerde voor eeuwig en altijd tot het Dar-al-islam hoort en dat dit territorium voortdurend moet uitbreiden.

Diezelfde vierkante centimeter is volgens hen altijd het slachtoffer van gruwelijke agressie als het mohammedanenjuk afgeworpen wordt door buitenstaanders of door gekoloniseerde volkeren. Voor moslims zijn de kruisvaarten een eeuwenlange botsing die soms even stopt, maar altijd opnieuw begint tot de ongelovige honden en varkens eindelijk de superioriteit van de ware leer erkennen en zich bekeren, of akkoord gaan als tweederangsburgers (dhimmi’s) te leven. Mohammedanen sluiten soms een wapenstilstand en zelfs vrede en die toestand kan eeuwen duren, maar ooit moeten die vroegere gebieden weer naar de “religie van haat en oorlog” terug. Iets wat de Israëli’s goed weten. Vandaar hun misprijzen voor de westerse idioten die de bouw van moskeeën op hun grondgebied toestaan, want die gebouwen symboliseren verovering.

Huurlingen worden christelijke heroveraars Cobb, die niet vijandig staat tegenover de islam, moet toegeven dat dit een ideologie van verovering is, terwijl de klassieke westerse kruisvaarten wilden heroveren wat christelijk was (en waar nog veel christenen leefden) en dat is een fundamenteel verschil.

Voor de mohammedanen beginnen de kruisvaarten dus niet met de tocht naar Jeruzalem, maar met de in hun ogen veel afschuwelijker gebeurtenissen in Al-Andalus (het hele Iberische schiereiland) en Sicilië, want die gebieden zijn tot vandaag uit de mohammedaanse greep gebleven. De historische mohammedaanse kroniekschrijvers hadden een beter oog voor de eb en vloed van de geschiedenis dan hun Europese tegenhangers.

Rond 1050 is Al-Andalus versnipperd in rijke maar kleine mohammedaanse rijkjes die voortdurend met elkaar vechten. Hun heersers doen een beroep op die geharde barbaarse christenkoningen die op de onvruchtbare plateaus in het noorden christelijke koninkrijken handhaafden. In ruil voor helmen goud komen die graag helpen, zien vervolgens de militaire zwakheid van die vele moslimrijkjes en veranderen hulp in regelrechte herovering. Elf jaar later doet één van de mohammedaanse heersers van Sicilië ook een beroep op “Franken”, West-Europese huurlingen, en een grote groep Normandiërs verschijnt, zodat het Iberische scenario zich herhaalt. Dertig jaar duurt de herovering van Sicilië. Vier jaar voor paus Urbanus zijn beroemde oproep lanceert, is het eiland weer helemaal in christelijke handen. De mohammedaanse auteurs schudden hun hoofd, want die westerse “agressie” (in hun ogen) kan niet anders dan een straf zijn van Allah voor hun vrij recente gewelddadige godsdienstige verdeeldheid tussen soennieten, sjiieten (lange tijd baas in Egypte) en ismaïlieten, voor alle dynastieke ruzies, voor de opmars

van de recent mohammedaans geworden Turkse volkeren. Zowel Europese als Arabische teksten spuien volgens Cobb soms ongelooflijke nonsens over elkaars levenswijze, maar in de mohammedaanse teksten valt vooral de minachting op voor die armzalige barbaren die feitelijk oninteressant zijn om er veel aandacht aan te besteden. De Arabieren leggen de klemtoon op het verschrikkelijke klimaat bij de Franken. Altijd sneeuw en regen en nooit zon. Ze vergelijken het met het “gematigd” klimaat in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. De Arabieren zijn bijzonder verbaasd dat die Franken maar één vrouw hebben die ze nooit ontrouw zijn, want in West-Europa zijn de vrouwen de baas. Ze vinden de Franken terecht onhygiënische smeerpoezen. De Arabieren staan ook op vastere grond als ze de omvang van de eigen gebieden (twaalf keer groter) vergelijken met die van de armoedzaaiers in die streken van ijs.

Commerciële activiteiten hernemen nu eerst in het Westen en de grootste steden zijn vuile nesten met enkele tienduizenden inwoners.

Handel is een van de oorzaken van de rijkdom van het moslimgebied met steden als Bagdad (toen al 800.000 inwoners) en Caïro (500.000 inwoners).

Spiegelbeeld Ook de keizer van het Romeinse Rijk (dat wij Byzantium noemen, met hoofdstad Constantinopel) moet zeer tegen heug en meug een beroep doen op westerse huurlingen, al weet hij beter. De Normandiërs hebben immers de “Romeinen” uit Apulië geschopt.

Eén Normandiër heeft zelfs een tijd een eigen rijk gesticht in het Anatolisch gebied van de keizer, tot de Romeinen hem een kop kleiner maakten. Maar de 75.000 mannen en kampvolgers die in 1096 voor de poort van Constantinopel staan, heeft de keizer ook niet gevraagd. Die kunnen best zo vlug mogelijk aan de herovering van de verloren christelijke gebieden in de Levant beginnen (en die braaf weer aan de keizer geven). Hier nemen de Arabische auteurs het weer over. Alle slechte eigenschappen die de westerse kroniekschrijvers aan de mohammedanen geven, hebben een spiegelbeeld bij de Arabieren. De Franken zijn volgens hen gewetenloze boeven die niet voor de wreedste schurkendaden terugdeinzen. Ze sluiten op hun tocht naar Jeruzalem verdragen die ze nooit respecteren. Ze bieden genade aan in ruil voor de overgave van een stad of burcht en moorden prompt alle inwoners uit of verkopen de mohammedaanse vrouwen en kinderen als slaven. Ze zijn sluw en spelen moslimheersers en -heersertjes tegen elkaar uit. Daarbij hebben ze alle geluk van de wereld, want die heersertjes doen elkaar de duivel aan in plaats van een gecoördineerde jihad te voeren tegen de indringers. Kortom, het beeld dat de Arabieren ophangen, gelijkt goed op wat de politiek correcte westerse historici nog altijd over de kruisvaarders schrijven, of wat onnozele filmmakers (The Kingdom of Heaven) produceren, want daar is Salah-al-Din ook de goede. (vervolg volgende week)

EU steeds wereldvreemder Begin augustus werd het ‘Jaarverslag 2016 - Controle op de toepassing van het EUrecht’ gepubliceerd. Het vuistdikke rapport levert opnieuw interessante lectuur op over de werking van de EU. En het toont vooral aan dat de EU steeds wereldvreemder wordt.

Iedereen die de EU een beetje volgt, weet dat het landbouwbeleid één van de zwakke punten is van Europa. Er wordt massaal veel geld gepompt in de landbouwsector terwijl het geld niet bij de juiste personen terechtkomt.

Bovendien moet de vraag gesteld worden of het landbouwbeleid wel efficiënt is.

Ook de laatste gegevens van belpa, de uitbetalingsinstelling van België, tonen aan dat de subsidies niet bij automatisch hulpbehoevende jonge landbouwers terechtkomen maar bij politici, edellieden, industriëlen, familieleden van de koningin en zelfs de Koninklijke Schenking.

Toch vindt de EU dat het landbouwbeleid goed is.

“De handhavingsstrategie van de Commissie heeft vooral getracht de uitvoering te verzekeren van landbouwmaatregelen die over het grootste potentieel beschikken om werkgelegenheid en groei te bevorderen. Deze maatregelen dragen ook bij aan een diepere en eerlijkere interne markt.”

Volgens het rapport dragen het gemeenschappelijk landbouwbeleid (GLB) en de handhaving van de daarmee verband houdende EU-regels bij aan “het bevorderen van het concurrentievermogen en de marktgerichtheid van de primaire sector, en beschermt boeren tevens tegen plotselinge en ernstige marktverstoringen”. Het is duidelijk dat de ambtenaren van de EU in een ivoren toren leven. De Europese landbouwmarkt wordt enkel verstoord door de miljardenstroom vanuit Brussel en de markt wordt hierdoor zeker niet eerlijker.

Banken Maar het kan nog sterker. U herinnert het zich ongetwijfeld: eind juni was het opnieuw alle hens aan dek in Italië. De Italiaanse regering zette liefst 17 miljard euro opzij om twee noodlijdende banken uit de regio Venetië te redden. Er was echter terechte kritiek op het plan, omdat opnieuw belastinggeld gebruikt zou worden om banken te redden. De Europese Bankenunie was net bedoeld om dat niet te laten gebeuren. Het bewijst opnieuw dat de regeltjes van Europa niet werken.

In het rapport lezen we enkel lof: “De regels met betrekking tot de bankenunie in de EU hebben tot doel te waarborgen dat banken

sterker worden en het toezicht op banken verbeterd wordt en, indien nodig, problemen gemakkelijker kunnen worden opgelost zonder gebruik te maken van geld van belastingbetalers.” Het Italiaanse geval bewees het omgekeerde. Kortom, in de praktijk valt dit zwaar tegen.

Inbreukprocedures Een ander element van die wereldvreemdheid van de EU, is het hoge aantal inbreukprocedures. Lidstaten die de wetgeving van de EU niet of niet snel genoeg omzetten naar nationale wetgeving, worden op de vingers getikt.

Eind 2016 ging het om 1657 zaken. “Het hoge aantal inbreukprocedures, dat in 2016 steeg tot het hoogste aantal in vijf jaar, blijft een ernstige zorg. Door niet te zorgen voor een tijdige en correcte omzetting van de EU-wetgeving, worden burgers en ondernemingen per slot van rekening hun voordelen op grond van het recht van de EU ontnomen. De Commissie hecht derhalve veel belang aan de effectieve toepassing van de wetgeving.” België staat overigens aan de top van inbreukprocedures. Op 31 december 2016 waren er voor België liefst 87 lopende inbreukzaken.

Kritiek Voor de EU is het voor de burger automatisch goed dat deze EU-wetgeving wordt omgezet naar nationale wetgeving. Maar is dat wel zo? Misschien is de nationale wetgeving wel strenger? Of beter? Misschien is de EU-wetgeving enkel betuttelend. Kortom, misschien is het wel goed voor de Europese burgers dat de wetgeving van Europa net niet vertaald wordt naar het nationale niveau.

Besluit In het rapport lezen we ook veel positieve zaken over de omzetting van de EU-wetgeving over de voedselveiligheid naar nationale wetgeving. Toch hebben we onlangs een van de zwaarste crisissen meegemaakt omdat het giftige fipronil in de voedselketen terechtkwam.

De EU mag denken dat we in een betere wereld zullen leven als alle EU-wetgeving omgezet is naar het nationale niveau. In de praktijk zal enkel een droom van de eurocraten verwezenlijkt worden.

Thierry Debels

Kleine Grammenscorrectie Vorige week schreef ik dat ik een paar medewerkers naar Grammens zond voor een interview over zijn repressiebelevenissen. Het geheugen is blijkbaar niet meer dat.

In werkelijkheid was het een initiatief van mijn collega en opvolger Bert Govaerts. Bert vertelde me dat Grammens aanvankelijk weigerde aan zoiets oppervlakkigs als televisie mee te werken. Bert confronteerde Grammens vervolgens met een tekst waarin Grammens in zijn Journaal tekeerging tegen Luc Huyse, die zich in zijn repressieboek alleen baseerde op gerechtelijke statistieken en niet de moeite deed getuigenissen van slachtoffers in te zamelen. Grammens deelde mee dat hij met zijn eigen wapens verslagen was en werd de belangrijkste getuige van het programma “Kinderen van de repressie”.

Jan Neckers

Kindergeldstroom Dankzij een parlementaire vraag van Ortwin Depoortere van het VB weten we nu hoeveel kinderbijslag wordt geëxporteerd naar het buitenland.

In 2015 – recentere cijfers zijn er nog niet – ging dat om meer dan 106 miljoen euro.

Een hallucinant bedrag! Dat geld gaat naar meer dan 33.000 zogenaamde “rechthebbenden” met meer dan 60.000 kinderen die niet in ons land worden opgevoed.

De fortuinen aan kinderbijslag die uitbetaald worden aan allochtonen met kinderen die in België opgevoed worden, zijn daar dus niet in meegerekend. Binnen Europa vloeien de grootste bedragen naar Frank-

rijk, Nederland, Polen, Roemenië en Spanje.

Buiten Europa naar de VS, Israël, Marokko, Canada en Turkije.

In landen als Marokko en Turkije, met hun door en door corrupte ambtenarenapparaat, is het bijna onmogelijk doeltreffende controles uit te voeren, ook omdat de administratie dikwijls alle samenwerking weigert.

Daar is de kans op misbruiken dan ook het grootst. Het is een anomalie dat men bijvoorbeeld voor een kind in Roemenië dezelfde kinderbijslag krijgt als voor kind in België, waar de kosten voor levensonderhoud veel hoger liggen.

Bovendien wordt door die royale kinderbijslagen de arbeidsmigratie naar ons land nog aangemoedigd.

5

Actueel

17 augustus 2017

Internationale vredesindex evolueert van kwaad naar erger Het is bijna niet te geloven, maar volgens de laatste versie van de ‘Global Peace Index’ (GPI) leek de wereld in 2016 iets veiliger te zijn dan de jaren voordien. België en Nederland delen de 19de plaats op de lijst van de veiligste landen ter wereld. En dat we in grote delen van het Midden-Oosten, Afrika en Azië beter geen gezondheidswandeling maken, wisten we al.

Het ‘Institute for Economics and Peace’ (IEP), een internationaal onderzoeksinstituut met hoofdzetel in Sydney en kantoren in New York, Den Haag, Brussel, Harare en Mexico, pakt in de 11de editie van de wereldwijde vredesindex uit met de blijde mare dat onze aardkloot in 2016 precies 0,28 procent vrediger (veiliger) is geworden dan in 2015. Het goede nieuws is vooral te wijten aan het feit dat 93 landen iets vreedzamer werden, tegenover 68 landen waar een achteruitgang is vastgesteld.

Dit neemt niet weg dat de vredessituatie de laatste tien jaren wereldwijd van kwaad naar erger is geëvolueerd. De bewapening is toegenomen, de economie loopt enorme schade op door de impact van gewapende conflicten, en er wordt te weinig geïnvesteerd in vredesopbouw. Kortom, ondanks een eerste lichte verbetering sinds 2014, is er tussen 2008 en 2017 wereldwijd toch 2,14 procent minder vrede te registreren.

Indicatoren De ‘Global Peace Index’ geniet in politieke, diplomatieke, wetenschappelijke en veiligheidskringen een niet te versmaden reputatie en wordt beschouwd als een standaardwerk voor de inschatting van vrede of veiligheid in een land of regio. De rangschikking wordt opgemaakt aan de hand van 23 indicatoren in de deelgebieden ‘maatschappelijke veiligheid’, ‘bewapening’ en ‘lopende interne en externe conflicten’. Aan iedere indicator wordt een gewicht toegekend en een score van 1 (zeer goed) tot 5 (zeer slecht). Het IEP haalt zijn cijfers bij wetenschappelijke instellingen en internationale organisaties zoals het Inter-

met een zieke vrouw...

Officieel was hij werkloos en moest hij rondkomen met een uitkering van 500 euro per maand, maar hij reed wel met een BMW. Zelfs Het Nieuwsblad vroeg zich af hoe dat mogelijk was. Het antwoord is eenvoudig: hij was een Turk en hij woonde in Brussel. Hij baatte in het zwart een café uit waar illegaal gegokt werd. Bovendien had hij nog een vrouw die maandelijks 350 euro kreeg van het ziekenfonds. Waarschijnlijk lijdt zij even erg onder haar “ziekte” als hij onder zijn werkloosheid.

Oorspronkelijk had hij een jaar effectief gekregen en 24.000 euro boete. Maar in beroep werd die celstraf omgezet in een straf met uitstel en de boete werd verlaagd tot minder dan 17.000 euro. We vragen ons af die Turk zijn BMW mocht houden. Of stond die misschien op naam van zijn zieke vrouw?

Vergeters en kampioenen Het Staatsblad publiceerde onlangs de aangiftes van mandaten voor het jaar 2016 en de klokkenluiders van de webstek Cumuleo begonnen onmiddellijk met de analyse. Daaruit blijkt dat zes van de zeven ministers van de nieuwe Waalse regering een onvolledige mandatenaangifte ingediend hebben. Ook minister-president Willy Borsus (MR) was enkele mandaten “vergeten”. Viceminister-president Alda Greoli (cdH) vergat er zelfs zeven. De enige Waalse minister die zijn huiswerk helemaal eerlijk heeft gemaakt, was Carlo di Antonio (cdH). De PS zit niet meer in de Waalse regering, maar ze haalde in 2016 nog wel een gouden medaille in het mandatenkampioenschap. Geen olympische discipline, maar wel lucratief. Die gouden medaille voor het aantal betaalde mandaten ging naar Eliane Daels, PS-schepen in Elsene, de gemeente waarvan haar partijgenoot Rudi Vervoort burgemeester is. Vermits Vervoort ook nog minister-president van het Waalse Gewest is, zit ze daar natuurlijk dicht bij de bron. Daels had in 2016 nog 29 mandaten, waarvan 27 betalende.

Zigeunerblitzkrieg Als volleerde nazi’s hebben Franse zigeuners met echte blitzkriegtactieken een stuk grondgebied bezet in de gemeente Sint-Agatha-Rode. Het gaat om een oud voetbalterrein waar dezelfde groep het jaar geleden

nationaal Instituut voor Strategische Studies en de Verenigde Naties. Voorbeelden van indicatoren per land zijn: aantal moorden per jaar, aantal gevangenen, politieke stabiliteit, waarschijnlijkheid van gewelddadige demonstraties, in- en uitvoer van wapens, aantal politieke vluchtelingen, betrokkenheid bij internationale conflicten, enzovoort. Wat zeggen de cijfers halfweg 2017?

Vredevol Europa IJsland blijft de meest vredige plek op aarde, een positie die het land al bekleedt sinds 2008. IJsland wordt aan de top onmiddellijk gevolgd door Nieuw-Zeeland, Portugal, Oostenrijk en Denemarken. Daar moeten we dus heen. Helemaal te mijden is Syrië, onmiddellijk voorafgegaan door Afghanistan, Irak, ZuidSoedan en Jemen. Met acht landen in de top tien blijft Europa de meest vredevolle regio in de wereld. De algemene score van Europa wijzigde het laatste jaar niet echt in positieve zin, mede door een ‘substantiële verslechtering’ in Turkije en door de terroristische aanslagen in Parijs, Nice en Brussel. Ook de minder goede verhouding tussen Rusland en zijn Baltische buren is mee verantwoordelijk voor een stagnerende score.

De minst vredevolle regio’s in de wereld zijn het Midden-Oosten en Noord-Afrika – niet echt een verrassing. Vooral Saoedi-Arabië duikt naar beneden in de rangschikking omwille van zijn betrokkenheid bij terroristische activiteiten en bij de conflicten in Syrië en Jemen. Ook Libië maakt een duik omwille van vele interne conflicten. Verrassend is dat de Noord-Amerikaanse scores volgens de ‘Global Peace Index’ al was neergestreken. Een inwoner verwittigde de politie, en die was binnen vijf minuten ter plaatste, maar één groep zigeuners blokkeerde de rijbaan, terwijl een andere groep een greppel dichtgooide die een nieuwe bezetting van het terrein had moeten voorkomen. Toen de politie eindelijk op het terrein raakte, stonden daar al zeker twintig caravans en, zoals de liberale burgemeester Vangoidsenhoven het formuleerde, “het kwaad was geschied”. De overheid kon de bezetters zogezegd niet meer verdrijven, waarschijnlijk doordat ze net als krakers beroep deden op een soort “woonrecht”. Binnenlandse Zaken en het provinciebestuur beweerden dat ze niets konden doen. Men moest de zigeuners hun gang laten gaan, net zoals de krakers in Gent. Het is een angstwekkend teken aan de wand voor de toenemende wetteloosheid in België, het falen van de overheid en de Lamme Goedzakmentaliteit van de Vlaamse burgers, die iedere reflex tot zelfverdediging verloren hebben.

in het algemeen ook achteruitgaan, ondanks een kleine verbetering in het al goed gerangschikte Canada. Oorzaak is vooral de toename van de criminaliteit in de Verenigde Staten en een toenemende politieke polarisatie gedurende de laatste jaren. Zuid-Amerika profileert zich dan weer als regio die het meest vooruitgang boekt inzake vrede.

Het Europese plaatje omvat 36 landen, Turkije inbegrepen. Wereldwijd staan wij op plaats 19, maar in Europa deelt België met Nederland een 14de plaats. Opvallende voorgangers: Slovenië en Hongarije bekleden respectievelijk de 6de en 10de plaats. In de staart van het Europees peloton vinden we het Verenigd Koninkrijk op plaats 27 en Frankrijk op plaats 28. Zij worden nog gevolgd door vrijwel alle Balkanlanden, behalve Kroatië. In de Europese rangschikking staat Turkije uiteindelijk laatste inzake vredelievendheid.

Grote verschillen Volgens de vredesindex vergroot het verschil tussen de landen die het best scoren inzake veiligheid en de landen die onderaan de rangschikking staan. Tijd brengt voor de onveilige landen niet veel beterschap, wel integendeel.

Het geweld neemt toe. Behoudens enkele uitzonderingen scoren de landen die in 2007 minder goed scoorden nu nog minder goed. Zorgenkind blijft voornamelijk het terrorisme en de toestand in het Midden-Oosten en NoordAfrika. Mocht geen rekening worden gehouden met deze landen, dan zou de vredesscore van 52 procent van alle landen ter wereld verbeteren. Sinds 2007 steeg het aantal gewelddadige doden wereldwijd echter met 408 procent. Het aantal slachtoffers van terrorisme steeg met 247 procent en het aantal vluchtelingen verdubbelde tot 63.912.700 in 2016.

In de jaren 2006-2007 vielen 35.988 dodelijke slachtoffers bij interne conflicten. In 20152016 waren het er al meer dan 285.000. Posi-

tief is dan weer dat 72 procent van alle landen hun militaire inspanningen verminderden, ook al neemt de bewapening toe. In 67 procent van alle landen vielen ook minder moorden te noteren.

Geweld heeft volgens de vredesindex een enorme impact op de economie. Globaal ging 12,6 procent van bnp naar militaire uitgaven, financiering van de interne beveiliging en naar economische schade ingevolge gewapende conflicten, criminaliteit en interpersoonlijk geweld. Ook hier zijn de verschillen sprekend. Slecht scorende landen in de vredesindex besteden gemiddeld 37 procent van hun bnp aan veiligheid (te lezen als betaling militairen, aankoop wapens en munitie, politie,…) terwijl goed scorende landen slechts 3 procent investeren.

Vredesopbouw De vredesindex pleit ook voor vredesopbouw. Acht pijlers worden voorgesteld als belangrijke voorwaarden om tot een vredevolle samenleving te komen: een goedwerkende regering; de creatie van een gezond economisch klimaat; effectieve toepassing van wetten en regels gebaseerd op respect voor de mensenrechten en vrijheid van meningsuiting; goede relaties met het buitenland en tussen de verschillende samenlevingsvormen in het binnenland; vrije en onafhankelijke media; belangrijke aandacht voor menselijk kapitaal en de opleiding ervan; nultolerantie voor corruptie; toegang voor iedereen tot onderwijs en gezondheidszorg. Het volstaat om deze pijlers per land af te toetsen om te begrijpen waarom Turkije als laatste in Europa staat gerangschikt, en ver achteraan in de globale rangschikking.

Het land van Erdogan staat daar niet alleen, want de meeste landen die de godsdienst van de vrede belijden of prediken, staan merkwaardig genoeg achteraan gerangschikt in de vredesindex. Religie was nochtans geen indicator.

RIRO

Miljoenen vernietigde gifeieren worden omgezet in nieuwe stroom!

Woordje van de hoofdredacteur

Vrije meningsuiting?

De Verenigde Staten zijn zowat het tolerantste land als het aankomt op de vrije meningsuiting. Dat vertaalt zich in de meeste extreme vormen. Ik ken weinig landen waar neonazi’s in namaak SA-uniformen, met hakenkruisarmbanden en dito symbolen, zo openlijk met hun mening kunnen buitenkomen. Die mannen menen wel degelijk wat ze zeggen, al komt het voor een Europeaan nogal lachwekkend over. Hetzelfde kan gezegd worden van de Ku Klux Klan. Maar in Amerika is dat toegelaten.

Al bestaat er een grote vrijheid van meningsuiting, voor democratisch (sic) links bestaat dat artikel in de Amerikaanse grondwet niet. En dat is natuurlijk in eerste instantie een punt waar we aandacht voor moeten hebben. Ofwel respecteer je de wet op vrije meningsuiting, en laat je de meest extreme praat toe, hoe omstreden ook, ofwel respecteer je de grondwet niet, en belet je anderen om hun boodschap te verkondigen. Dat laatste is wat er gebeurd is in de Verenigde Staten (en bij uitbreiding in de rest van de wereld).

In Amerika stierf een linkse militante door een geflipte rechtse activist. Dat had nooit mogen gebeuren, maar de dame in kwestie had nog geleefd indien ze thuis was gebleven en de extreemrechtse betogers had laten

doen. Wie trouwens de moeite doet om foto’s en filmpjes te bekijken op het internet, merkt duidelijk dat het extreemlinksen zijn die de rechtse betogers uitdagen en fysiek aanvallen.

Als je ziet hoe leden van de KKK door een haag van linkse tegenbetogers spitsroeden moeten lopen, dan weet je dat er weinig nodig is om de boel te laten escaleren. Veel heeft ook te maken met een bijeenkomst van pro-Trumpaanhangers in april, in Berkeley. Ook daar werden de rechtse betogers bestormd door een overmacht aan linkse ‘vrijheidsstrijders’.

Al weken op voorhand werd door ‘links’ opgeroepen om naar Charlottesville te komen om de bijeenkomst van de ‘fascisten’ te verstoren.

Dat er dan ongelukken gebeuren, tja.

Op Twitter werd ondertussen een ‘account’

gecreëerd door extreemlinks om zoveel mogelijk namen en foto’s te publiceren van rechtse militanten die aanwezig waren in Charlottesville. Gevolg: een van de aanwezigen mag al meteen een andere baan gaan zoeken. Er zullen er ongetwijfeld nog volgen.

In Vlaanderen kennen we rode beroepsagitator Dominique Willaert, die elke voordracht van Theo Francken verstoort. Let wel, Willaert leeft letterlijk van de subsidies die hij krijgt van de Vlaamse regering…

Voorbije zondag werden twee lege wijnflessen gegooid naar het huis van de ondervoorzitter van de Ieperse N-VA. Iemand riep ‘vuile fascist’ en zette het op een lopen. In een vorige verkiezingsperiode werd al eens een volle vuilniszak over zijn auto uitgekieperd.

Leuk is anders, maar het is slechts een peulschil vergeleken met wat politici van het Vlaams Belang/Blok al mochten meemaken.

Besluit: links is onverdraagzaam, in België, in Nederland, in Venezuela, in Noord-Korea, in de Verenigde Staten en in de rest van de wereld. No pasarán!

K arl van C amp

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Spookbeeld van WOII Opvallend toch welke irrationele argumenten in de stijd geworpen worden tegen een mogelijke fusie van de 19 Brusselse gemeenten. Steevast wijst men naar Antwerpen als een (slecht) voorbeeld. Maar ook de oorlog wordt uit de kast gehaald. Was het immers niet dan dat Brussel als één geheel bestuurd werd? Door een Vlaming en onder Duits toezicht. Meer is niet nodig om een modale Franstalige te doen huiveren.

Yvan Mayeur krijgt als voormalig Brussels burgemeester een borstbeeld. En waarom ook niet? Critici hebben ongelijk. De man mag dan al de politieke zeden tot een absoluut dieptepunt gedreven hebben, zich moreel en menselijk als een onvervalste griezel gedragen hebben, het recht op de buste is een afgeleide van de functie, niet van de mens die ze vervult.

Een beetje zoals in de speeltuin van Uncle Sam geldt: you salute the rank, not the man. Kruis je een hogere in rang, dan salueer je, ongeacht wie de muts of pet draagt. Mayeur wordt dus niet de uitzondering die de regel bevestigt, die titel blijft weggelegd voor Jan Grauls (niet te verwarren met de diplomaat op rust, destijds nog vertegenwoordiger van dit land bij de VN).

Genk Een gezin dat een Iraaks restaurant uitbaat in Genk ging op reis naar Jordanië om een trouwfeest bij te wonen, en daarna enkele dagen vakantie te nemen. Het gezin trok daar naar een circuit om de kinderen met gocarts te laten racen. Dochter Amneh (12) startte achteraan het pak en zag voor haar een vijftal gocarts tegen elkaar rijden. Een vrouwelijke deelneemster had daarbij een been gebroken. De broer van de gewonde vrouw achtte de 12-jarige Amneh schuldig aan het ongeval en haalde de politie erbij, die het meisje opsloot.

De jeugdrechter veroordeelde Amneh tot een week gevangenis of een borgsom van 10.000 Jordaanse dinars (15.000 euro). Haar vader, die ook een Belgisch paspoort heeft, kon of wilde dat niet betalen en vroeg de Belgische ambassade om hulp. Dankzij bemiddeling konden zij terugkeren naar Genk waar het meisje, getraumatiseerd door het voorval, door een psycholoog werd opgevangen. De dubbele nationaliteit heeft toch vele voordelen.

Oorlog in Winterland De stad Hasselt is gedagvaard door de Nederlandse kermis- en evenementenorganisator René Duursma, omdat volgens hem de Europese aanbestedingsregels zijn overtreden bij de aanbesteding van het nieuwe contract van Winterland Hasselt. De advocaat van de stad Hasselt wast zijn handen in onschuld: “Dat een buitenlandse firma interesse vertoont in een uiterst lokaal evenement kon mijn cliënt niet weten.” Het verslag in HBvL leest als een misdaadroman. Vijftigduizend euro zwijggeld,

17 augustus 2017 beschuldigingen over en weer over de waarde van de aanbesteding die vele malen hoger zou liggen dan de stad Hasselt beweert. Geheimhoudingen, boeteclausules, bedreigingen en schermutselingen. Het leest als een tram van Hasselt naar Maastricht die maar niet wil aankomen. De herfst is nog niet in het land en de winter is reeds daar.

Toegeven is kruipen Ons cultureel erfgoed behelst tradities, stoeten en processies. Ze horen er allemaal bij en zouden niet verloren mogen gaan! Op 19 en 20 augustus trekt, indien de weersomstandigheden het toelaten, in Brugge de vijfjaarlijkse Gouden Boomstoet door de straten. Een geschiedkundige herinnering aan het huwelijk van Karel de Stoute en Margaretha van York in 1468. Al te vaak wordt ook in Brugge het nut van gelijkaardige evenementen, als De Brugse Belofte op 15 dezer, en de Heilig Bloedprocessie op Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart, in vraag gesteld en komt het voortbestaan ervan om organisatorische redenen en/of het zoeken naar genoeg deelnemers in het gedrang.

Dat men regelmatig vernieuwingen moet aanbrengen, is vooral voor een jaarlijks gebeuren nuttig. Maar als men achterbaks, om drogredenen als ‘noodzakelijke inkorting van het geheel’, in de Gouden Boomstoet plotseling beslist het gedeelte over de ’Kruisvaarten’ te laten wegvallen, dan gaat het duidelijk in de richting van dat andere zielige gedoe: Sinterklaas en zijn Pieten! Alweer kruipen!

Kaprijp Groot-Damme met Damme zelf, Sijsele,

FDF Nauwelijks twee jaar liggen er tussen het aantreden van Grauls en de Canadese tanks die Brussel bevrijden. Toch speelt die periode bij menig Franstalige wanneer de idee van een fusie van de negentien gemeenten geopperd wordt. De tegenstrijdigheid kan haast niet groter zijn.

Waar de idee van een fusie geënt is op de idee van een beter bestuur en efficiëntie, kortom, het geven van de burger waar hij recht op heeft in deze getormenteerde stad, is het tegenargument een kroonjuweel van irrationaliteit. Precies zoals die ‘Brüssel Vlaams’-affiche waar het FDF destijds mee uitpakte.

Nu weet iedereen dat het verzet tegen zo’n rationeler bestuur van de hoofdstad in werkelijkheid om lokale macht en dito mandaten draait, maar Hitler-gerelateerde argumenten gaan er nu eenmaal als zoete koek in. Altijd.

KNIN.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net 03.232.14.17 of

secretariaat@pallieterke.net Oostkerke, Moerkerke, Vivenkapelle, Lapscheure, Sint Rita-den Hoorn en Hoeke hebben iets met groen, hebben iets met bomen. Vooral met bomen die voor iemand in de weg staan, bladeren in de goot en verstopte rioolputten, takken in de tuin, zaden tussen de pannen.

De zoveelste aflevering in de reeks betwistingen over het al dan niet kappen van bomen speelt zich af in deelgemeente Moerkerke. Een handelaar had bij het stadsbestuur een vergunning aangevraagd voor het rooien van een viertal populieren bij zijn woonst en voor de aanplanting van vier nieuwe eiken ter vervanging.

De bevoegde ambtenaar ging ter plaatse kijken en vond de bomen kaprijp en gaf een positief advies. Kaprijp is een woord met veel nuances.

In bosbouw betekent dat: economisch best geschikt voor gebruik. In privaat bezit, langs wegen of in dreven kan dat zijn: hinderlijk of gevaarlijk zonder dat ze volwassen zijn. De Moerkerkse zaak kwam uiteindelijk in handen van het provinciebestuur terecht. Een andere maar even bekwame ambtenaar oordeelde dat de kaprijpheid niet genoeg bewezen was ... en de bomen staan er nog!

De ene gepensioneerde is de andere niet

Aangesteld ambtenaar Twee jaar lang was hij burgemeester van de hoofdstad, zij het in aparte oorlogsomstandigheden. Vrijwel onmiddellijk nadat de Duitse bezetting een feit was, werden stappen gezet om de vele kleine gemeenten van dit koninkrijk te ‘rationaliseren’.

Fuseren hoorde daar bij. In Antwerpen ging dit vrij vlot, de operatie kreeg immers de steun van wat men zo mooi de ‘havengemeenschap’ noemt, de lobby dus.

Dat in Brussel de dingen complexer lagen, was ook de Teutoonse machtshebbers niet ontgaan. Zomaar een rexist of VNV’er aan het hoofd van de stad plaatsen, was geen optie. Dus kwam men uit bij Jan Grauls, op dat moment gouverneur van Antwerpen en met een verleden van hoger onderwijsambtenaar, zonder partijkaart maar met een duidelijke Vlaams-nationale pédigree. Hij begreep maar al te goed in welke moeilijke situatie hij zou terechtkomen, wat Gerard Romsée, secretarisgeneraal van Binnenlandse Zaken, ertoe dwong heel wat overredingskracht aan de dag te leggen.

Veel bleef alvast bij het oude. En gezien het politiegebeuren naar een hoger niveau getild werd, raakte Grauls niet betrokken bij razzia’s en andere minder prettige aspecten van die kwalijke jaren. Wel mocht Flor Grammens het onderwijs onder handen nemen en werden pogingen ondernomen om de mistoestanden binnen de administratie recht te zetten.

Hoe dan ook, de vrede kwam, den Duits ging en Grauls verdween in de cel. Een borstbeeld kreeg hij niet.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Schepen Coddens (kandidaat-burgemeester) heeft zich in de voet geschoten met zijn uithaal naar Geert Bourgeois: “Dat is pas graaicultuur” - nu zijn eigen partijgenoot Tobback een hoog pensioen trekt en tezelfdertijd werkt.

Binnen zeven jaar is Coddens zelf 65. We leggen een knoop in onze zakdoek om dan eens te informeren hoe het met zijn pensioen zit.

Als alles naar socialistisch plan verloopt, zou hij dan net aan een tweede termijn als burgemeester beginnen.

In de recente operatie van sp.a Gent, “wij zijn heiliger dan de paus”, om cumuls te beperken, verminderden gemeenteraadsleden hun aantal zitjes door ze door te schuiven naar vertrouwelingen die niet in de politieke schijnwerpers staan. Zo kwamen een aantal kabinetsmedewerkers en gepensioneerde partijgenoten in raden van bestuur van intercommunales. Het pensioen van een topambtenaar is niet mis.

Met ons slecht karakter vragen wij ons af hoeveel de jong gepensioneerden bijverdienen en of dat wel door de progressieve beugel kan.

Antwerpen, stad, haven, drugshoofdkwartier Het begint in december vorig jaar. Na nieuws over de ontdekking van drugs in de haven worden huiszoekingen gehouden bij verdachte personen. Vervolgens komt op 9 december het nieuws dat de politie een drugsbende heeft opgerold die actief was op het grondgebied Antwerpen.

Tussendoor worden aanslagen gepleegd.

Huizen en auto’s worden in brand gestoken van mensen die te maken hebben met de haven en op wie drugscriminelen menen wraak te moeten nemen, of die als “voorbeeld” worden gesteld, wanneer zij “moeven”.

In april komt Humo (links, en dus onverdacht) met een wild verhaal over wat het blad een Borgerokko-maffia noemt. Dat zijn volgens het artikel “Marokkaanse gangsters met als thuisbasis Borgerhout”. Zij hebben, steeds volgens Humo, “stevig greep gekregen op de cocaïnesmokkel via de haven van Antwerpen. Zij ‘runnen’ moeiteloos hun ‘business’ en etaleren ongegeneerd hun rijkdom (o.m. rijden met luxewagens). Bloedige afrekeningen en buitensporig geweld met kalasjnikovs en molotovcocktails maken duidelijk dat politie en gerecht geen vat hebben op die Marokkaanse drugsmaffia. Bart de Wever, die sinds 2013 zijn “war on drugs” voert, heeft weinig vat op die regelrechte gangsters en wordt

door die mannen gewoon uitgelachen. De aanslagen op woningen en auto’s blijken volgens sommigen maar goedkope verhalen te zijn, want er gebeurt veel erger. Onder meer het ontvoeren van het zoontje van een familie die concurreert met de drugsmaffia. Er wordt gedreigd het ventje door een vleesmolen te draaien. Waarop de familie losgeld betaalt en het zoontje vrijkomt.

In januari komt deed volgend drugsverhaal de ronde: “In Antwerpen zijn vijf personen aangehouden in twee aan elkaar gelinkte dossiers van invoer van en handel in drugs en gecodeerde telefoontoestellen waarvan de boodschappen moeilijk of niet kunnen onderschept en geïnterpreteerd worden. De aanhoudingen zijn het resultaat van een al sinds 2015 lopend onderzoek, waarbij de politie in de loop van de week 30 huiszoekingen uitvoerde in het Antwerpse.

In april komt het verhaal dat de Antwerpse lokale politie een bende van acht heeft opgerold. Die bende hield zich bezig met het ver-

delen van drugs op het Antwerpse grondgebied - vooral in Deurne - en in Borsbeek.

Het voorlopig hoogtepunt komt in de augustusmaand wanneer in Schoten een 29-jarige werknemer van DP World (vooral actief in de Waaslandhaven) drie kogels in zijn been krijgt. Dat gebeurde bij het uitlaten van zijn hond in de Braamstraat. De dag voordien werd op de containerterminal van het havenbedrijf ruim één ton coke in een container aangetroffen. De drugsbrigade gaat ervan uit dat er een link is tussen de vangst van de cocaïne en de schietpartij. DP World roept zijn personeel op alle verdachte handelingen te melden op een kliklijn.

De douane en de federale politie sloegen toe, toen twee verdachten de container probeerden op te halen op de terminal van DP World in de Waaslandhaven. De twee mannen werden aangehouden en de drugs werden in beslag genomen. DP World zweeg aanvankelijk. Vrijdag kwam er dan een persbericht. De onderneming blijft duidelijk achter zijn neergeschoten werknemer staan. “Hij en zijn familie krijgen de volle steun en bescherming van DP World.”

Vraag is: waar zal dit alles toe leiden?

Pagadder

7

Onze naaste buren

17 augustus 2017

Migratie: liefdadigheid op kosten van de gewone mensen

Den Vaderlandt ghetrouwe

Ere wie ere toekomt. Het NRC/Handelsblad publiceerde een vernietigend artikel over de financiële ellende die de migratie, alle migratie, al veroorzaakt heeft.

Een wiskundige die telt

ook al geen hoge opleiding bezaten.

De auteur is dr. Jan van de Beek, cultureel antropoloog maar ook wiskundige (Universiteit van Amsterdam). Hij reageert op de zoveelste leugen van een politicus die bewust Nederland wil bedriegen. De dader is gewezen minister-president Lubbers, die stelt dat Nederland minstens ieder jaar 25.000 zogenaamde vluchtelingen moet binnen harken, want “dienen die niet ook een belang van Nederland?” Van de Beek reageert met één enkel woord. Neen! Hij verwerpt volmondig de klassieke zwendelarij dat “gastarbeiders” een “belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de wederopbouw van Nederland”. Van de Beek argumenteert dat ze dat nooit gedaan hebben. Integendeel, dat ze miljarden hebben gekost. De Nederlandse overheid hield in de jaren zestig en zeventig de lonen kunstmatig laag zodat Nederlandse bedrijven konden concurreren.

Die bedrijven vonden het dan ook niet nodig te innoveren en importeerden op grote schaal gastarbeiders die tegen die lage lonen wilden werken. Al in 1967 voorspelden economen dat dit een desastreus recept was. Na de 1ste en de 2de oliecrisis gingen veel van die bedrijven met lage lonen en laaggeschoolde werknemers op de fles, of ze verhuisden naar lageloonlanden. Met als gevolg massale ontslagen. Daar kwam nog eens de instroom bij van honderdduizenden Surinamers, die

Kosten per migrant In 1980 was een derde van de allochtonen werkloos. En ook in betere tijden beterde het niet echt. Tussen 1980 en 2000 was de werkloosheid bij allochtonen altijd vier keer hoger dan bij autochtonen. De allochtonen deden een veel groter beroep op uitkeringen, gezondheidszorgen, onderwijs en subsidies voor minderhedenbeleid. Als men van al die kosten hun belastingafdrachten aftrekt, komt men nog altijd voor die periode op een verliespost van 38 miljard euro. De politiek wilde het niet weten. Van de Beek geeft geen cijfer voor latere periodes, maar tot de instroom van de echte en vooral nepvluchtelingen in 2016 berekenden economen dat migratie jaarlijks minimum 7 miljard euro kost en sindsdien vermoedelijk nog veel meer. Van de Beek heeft wel berekend dat zelfs migranten die werken nog altijd een verliespost zijn voor de maatschappij omdat ze allerlei toelagen opstrijken en overmatig gebruik maken van de verzorgingsstaat. Iedere vroegere migrant (bijvoorbeeld Marokkaan of Turk) veroorzaakt gedurende zijn leven een verliespost die varieert tussen 50.000 en 150.000 euro; verlies dat natuurlijk moet gecompenseerd worden door de werkende Nederlanders. En het wordt volgens hem nog veel erger met de huidige asielprofiteurs (mijn woord). Hij heeft de

generatie gevolgd die na 1999 verschenen is en na tien jaar leeft de helft nog altijd van een uitkering en werkt maar een derde (de rest zijn hun kinderen en dikwijls hun vrouwen).

Iedereen die na die datum verscheen, betekent een verliespost van 300.000 euro.

Migratie is … 52 miljoen mensen in Nederland Van de Beek is geschokt door de absolute leugen dat migratie noodzakelijk is om de vergrijzing op te vangen. Demografen hebben bewezen (gesteund door eerbiedwaardige instellingen als het Centraal Plan Bureau) dat dit leidt tot een explosieve bevolkingsgroei die Nederland kapotmaakt. Migranten die al zoveel kosten, worden ook ouder en dus moeten er nog veel meer nieuwkomers komen in een nooit eindigende kostenspiraal. Het gevolg is dat alle demografen akkoord gaan dat als men die heilloze import voortzet, Nederland in 2060 …

52 miljoen mensen telt. Van de Beek besluit dat asielmigratie gewoon liefdadigheid is en hij noemt Lubbers immoreel, zeker tegenover de gewone mensen die dat allemaal moeten betalen. Naast de ‘a’ van Van de Beek is er daarenboven nog een ‘b’ die hij niet vermeldt. Nederland heeft (zoals Vlaanderen) grote problemen door de te lage financiering van de gezondheidszorg, van het onderwijs, van het milieu. Kortzichtige en soms ronduit criminele, vooral linkse politici - op zoek naar nieuwe kiezers - stopten liever het geld in de migratie-ellende dan het te besteden aan de Nederlanders die er keihard voor werkten. Dan zwijgen we nog over de kosten van de hemeltergende racistische criminaliteit van allochtonen, die bij Antillianen en Marokkanen op zeven en zes keer hoger dan bij Nederlanders wordt geschat.

Willem de Prater

De ene boom is de andere niet In Drongen is er protest tegen de heraanleg van het Drongenplein nu blijkt dat er tien hoge populieren worden gekapt. Na een valse start in 2012 - omdat er verzet was tegen de plannen - wil de stad aan de werken beginnen.

Het heeft jaren geduurd om een ontwerp te vinden waar de mensen in Drongen mee akkoord konden gaan (in Drongen wonen wakkere burgers). Dat lukte eindelijk, al zal het inschakelen van enkele militanten van Groen daar wel voor iets tussen zitten. Het aantal parkeerplaatsen daalt, maar veel minder drastisch dan in het oorspronkelijke ontwerp, en er komt een grote groenzone met wandelpaden, zitbanken en bomen. Alles leek in kannen en kruiken. De werken staan op stapel.

Tot deze week het protest weer oplaaide nadat bekend werd dat een rij monumentale populieren weg moet. Die bomen flankeren de oude Pontbrug, een idyllische plek tussen de Leie en de bekende abdij van Drongen. De Drongenaars blijken gehecht te zijn aan de bomen die, zegt een bewoner, “even sterk verbonden zijn met het Drongenplein als de abdij en de kerk”. De populieren moeten wijken voor een betonnen trap en kade langs het water, een kleine versie van wat in het stadscentrum op verschillende plaatsen (Reep, Baudelokaai) wordt aangelegd. Maar Drongen is geen mid-

deleeuwse stadscentrum, waar al honderden jaren stenen kades liggen. Drongen is een dorp met een groene kern, waar de populieren deel uitmaken van het dorpsgezicht.

Stilte Zoals elk jaar na de Gentse Feesten is het politiek stil in Gent. Bijna het voltallige schepencollege is met vakantie. Op schepen Watteeuw na, die op post is als dienstdoende burgemeester. Hij moest dan ook reageren op het protest. Een socialist mag niet aan het geld zitten, een christendemocraat niet aan vrouwen en een groene niet aan de natuur. Als groene schepen het omhakken van bomen verdedigen, is niet gemakkelijk en dat was aan de man te zien. Watteeuw trok meteen een paar paraplu’s open (Laat onze bomen staan, HLN 11/08): “Het is de klankbordgroep die gevraagd heeft om een beter contact met de Leie, met een hangplaats en speelruimte voor kinderen. Hoge, ranke bomen zoals aan de brug vormen altijd een risico op omwaaien, en dat risico willen we niet nemen. Bovendien vindt de groendienst dat de bomen het zicht op het

achterliggende landschap wegnemen en wordt een veelvoud aan bomen na de werken aangeplant." Het is weinig waarschijnlijk dat hij hiermee de actievoerders zal overtuigen. Er is speelruimte in overvloed vlakbij. Gaan we dan alle hoge bomen in de stad rooien? “Contact met het water herstellen” is een van de uitgangspunten voor openbare werken in Gent.

Dat werkt goed in het centrum (waar zelden bomen in de weg staan en de oevers al van steen zijn). Alleen een groene schepen (en zijn

Een Waals tweestromenland?

Door de nieuwe Waalse MR-cdH-regering lijkt Wallonië op een politiek tweestromenland: een centrumrechts blok tegenover de linkse PS. Een beeld dat nog zal versterkt worden als Ecolo in Brussel en eventueel de Franse Gemeenschapsregering de cdH vervangt.

Het is een oude droom van een aantal MR-politici om in Wallonië te komen tot een politiek tweestromenland. Vader Louis Michel en ex-PSC-voorzitter Gérard Deprez pleiten er al jaren voor. Maar een tweepartijenlandschap tot stand brengen ligt moeilijk, omdat de partijen op hun autonomie staan. Met de MR-cdH-regering lijkt het erop dat er wel twee grote blokken tegenover elkaar komen te staan. Enerzijds MR-cdH, die in 2019 naar de kiezer zullen stappen met de boodschap dat ze zullen proberen voort te regeren.

Krijgt de Waalse coalitie opnieuw een meerderheid? Dat zal de vraag zijn. Daartegenover staat de PS, die misschien wel een links blok zal vormen. Met de groenen van Ecolo dan.

Dat Waals tweestromenland zou dan een feit worden indien Ecolo in de Brusselse en eventueel Franse Gemeenschapsregering de plaats inneemt van de cdH en daarmee met de PS een links front vormt. Vandaar dat men bij Ecolo terughoudend is om zich zomaar aan de PS te koppelen. Dat is niet goed voor het imago van Ecolo.

Vraag is of zo’n electoraal landschap met twee blokken toelaat dat één van de twee de absolute meerderheid haalt. Er is immers de PTB van Raoul Hedebouw. Die wil geen enkele regeringsverantwoordelijkheid opnemen en ook niet tot een politiek blok behoren. Als de PTB zelfs maar een deel waarmaakt

van wat de peilingen voorspellen, zal extreemlinks beletten dat één van de twee blokken de absolute meerderheid haalt.

En dan is alles opnieuw mogelijk. Dan zou het zelfs kunnen dat de PS en de MR op Waals niveau toenadering tot elkaar zoeken. Bij de Franstalige liberalen is de PS de tweede keuze, maar verschillende kopstukken blijven de cdH wantrouwen.

De PS van haar kant hoopt dat ze in de Brusselse regering en de Franse Gemeenschapsregering aan zet blijft. Op die manier blijven haar ministers zichtbaar en zou de electorale schade in 2019 beperkt kunnen worden. Een vertrek uit die andere deelstaatregeringen zou voor de PS gelijk staan aan een interne strijd tussen clans, chefs en stromingen. Op dat moment zou het meest radicale deel van de partij wel eens de overhand kunnen halen in de hoop het gras weg te maaien voor de voeten van de PTB. Maar met zo’n PS zal niemand in een coalitie willen stappen.

Bepalend wordt ook of bij de PS een nieuwe generatie aantreedt. Ex-minister Pierre-Yves Dermagne en Waals Parlementslid Patrick Prévot worden gezien als de nieuwe krachten. Maar Paul Magnette mag zich dan al hebben teruggetrokken in Charleroi, zijn carrière is nog niet voorbij. Zelfs Laurette Onkelinx denkt nog niet aan stoppen. Voor de MR zou het in 2019 wellicht gemakkelijker zijn om een Waalse coalitie te vormen met

al even ideologisch starre diensten) plannen eenzelfde betonnen kaai aan de groene oevers van de Leie. In Drongen is er wrevel tegen het stadsbestuur. Zij klagen dat alle aandacht naar het centrum gaat en dat de deelgemeenten enkel de kruimels krijgen. Het gaat hier om méér dan een rij bomen. Blijven de populaire populieren staan of niet? De vraag staat symbool voor de vraag of Drongen een eigen identiteit heeft of gewoon een uithoek is van het stedelijke Gent.

Mathildis

Li bia bouquet de jonge krachten van de PS dan met de oude garde. Paars in Wallonië blijft in dat geval nog altijd mogelijk.

Al gebiedt de waarheid te zeggen dat een tweestrijd MRcdH versus PS (met eventueel Ecolo) de komende jaren de meeste kans maakt. De Franstalige liberalen zouden bij de achterban veel kritiek krijgen als ze in 2017 in Wallonië kiezen voor “goed bestuur” en twee jaar later de verantwoordelijken voor het wanbeleid opnieuw omarmen.

In 2019 zal de coalitie in Wallonië ook bepaald worden door de mogelijke meerderheden in Brussel en de Franse Gemeenschap. Want de huidige asymmetrische situatie tussen Wallonië (zonder de PS) en de Franse Gemeenschap (mét de PS) is politiek en bestuurlijk niet houdbaar. Ofwel worden op de verschillende niveaus dezelfde coalities gevormd. Ofwel wordt de Franse Gemeenschap opgedoekt en verschuiven de bevoegdheden naar de gewesten. Echter, Olivier Maingain van het Brusselse Défi (ex-FDF) en nog altijd in de Brusselse regering, wil uit een aanhoudend anti-Vlaams sentiment dat de Franse Gemeenschap behouden blijft. Als hij in 2019 in Brussel versterkt uit de stembusslag komt, zal Maingain wegen op alle Franstalige coalitievormingen en er alles aan doen om de ‘Communauté Wallonie-Bruxelles’ in leven te houden. Dan zal zijn partij op het niveau van de Franse Gemeenschap tot de regering willen toetreden. Vraag is of de MR dat wil, nu de relaties met de vroegere kartelpartner Défi/FDF totaal verziekt zijn.

Picard

8

De wereld rond

17 augustus 2017

De vrije, onafhankelijke media in Duitsland De media, de ‘vierde macht’, hielden tot voor kort een veilige, kritische afstand tot de macht, soms waren ze zelfs gekend als ‘de kuitenbijters van het regime’! In Vlaanderen, in België en Nederland, en bij uitbreiding in gans WestEuropa groeit het ongenoegen over een politiek correcte journalistiek, die heel nauw aanschurkt tegen multiculturele lobby’s en dito beleidsdiensten.

De samenvloeiing van beleid en journalistiek zou wel eens een belangrijke (de belangrijkste?) oorzaak kunnen zijn van de doorbraak van het populisme: de mensen geloven de pers niet meer, de mensen hebben het gevoel dat ook de media geen oren meer hebben voor hun verzuchtingen.

Louter perceptie, zegt u? In Duitsland is heel wat commotie ontstaan over een studie waarin met cijfergegevens het gebrek aan afstand tussen pers en beleid wordt aangetoond.

Een blamage voor het journalistieke gild met andere woorden. Michael Haller, academisch directeur van het Europees Instituut ‘für Journalismus- und Kommunikationsforschung’ heeft de berichtgeving over de asieltsunami tussen februari 2015 en maart 2016 onderzocht en de resultaten van de studie bekendgemaakt.

De vragen van het onderzoek en het onderzoeksobject…

Michael Haller stelde zich in zijn studie twee centrale vragen. Ten eerste, klopt het dat journalisten over de vluchtelingenproblematiek in 2015 partij overstijgend en nadrukke-

lijk eenzijdig bericht hebben en verder andersdenkenden en tegenstanders van het migratiebeleid of doodgezwegen hebben of sterk in de verdrukking hebben geschreven? En twee, hoe zit het met die nauwe band tussen de zogenaamde ‘leidende media’ (zeg maar ‘kwaliteitskranten’ op zijn Vlaams) en de politieke en economische elites?

De focus in het onderzoek lag op de tijdsperiode tussen de eerste berichten over vluchtelingen die in de Middellandse Zee verdronken (februari 2015) en de in eerste instantie verzwegen brutale aanrandingen op oudejaarsavond 2015 in Keulen. De wetenschappers richtten zich op ruim 30.000 artikels in de Frankfurter Allgemeine Zeitung, in de Süddeutscher, in Die Welt, Bild en ongeveer tachtig lokale en regionale kranten. Daarnaast onlinemedia zoals Focus Online, tagesschau. de en Spiegel Online. 1.700 berichten werden geselecteerd en diepgaand geanalyseerd.

Ontnuchterende resultaten Voor het concept zelf van vrije, onafhankelijke media zijn de resultaten onrustwekkend, aldus de studie. “Tot aan de

Buitenlands spervuur Zweedse christenvervolgers Islamitische asielzoekers in Zweden die kinderen, tienermeisjes of vrouwen verkrachten, worden niet gedeporteerd. Zweedse staatsburgers – altijd moslims natuurlijk - die voor IS gevochten en gemoord hebben, kunnen ongehinderd naar Zweden terugkeren. Ook zij worden niet gedeporteerd. Zoals in Denemarken krijgen ze zelfs woningen, werk en financiële tegemoetkomingen in het kader van hun “herintegratie”. Maar een Iraanse vrouw die asiel had aangevraagd omdat ze vreesde voor haar leven, nadat ze zich tot het christendom had bekeerd, krijgt géén asiel. Ze wordt gedeporteerd, hoewel men goed weet dat christenen, en in het bijzonder bekeerlingen, door de Iraanse autoriteiten op een bijzonder brute manier worden vervolgd.

Zelfs de Zweedse immigratiedienst geeft toe dat christenen in Iraanse gevangenissen het slachtoffer kunnen worden van foltering, verkrachting en zelfs moord, en dat christelijke bekeerlingen de doodstraf kunnen krijgen. Diezelfde immigratiedienst wees het asielverzoek van die wanhopige christelijke bekeerlinge af met een ongelooflijk cynisch argument: “Het is niet ons probleem dat u besloot christen te worden.” Zweden wordt bestuurd door een coalitie van ecologisten en sociaaldemocraten, die zichzelf altijd voordoen als de kampioenen van de mensenrechten. Maar achter dat hypocriete humanitaire discours gaat dezelfde haat schuil als achter het gebral van de Franse revolutionairen in 1789 en de bolsjewieken in 1917 over gelijkheid en broederlijkheid: een demonische haat tegen het christendom, die zich zowel in Frankrijk als in Rusland uitte in massale vervolgingen van christenen en de verwoesting van kerken en kloosters. Tot nu had men kunnen denken dat het linkse vergif in de sociaaldemocratie en de groene beweging voldoende verdund was om nog echt moorddadig te zijn. Maar Zweden bewijst dat dit een illusie is. Achter de façade van democratie en mensenrechten zijn de christenvervolgers teruggekomen. Met gewillige islamitische beulen die het vuile werk opknappen.

Knuffel een terrorist IS-terroristen die uit Syrië of Irak terugkeren naar Denemarken hebben daar niets te vrezen. Zij worden opgevangen in een programma waarvan de naam letterlijk vertaald “Knuffel een jihadist” of “Omhels een jihadist” betekent. Zij krijgen een woning, een opleiding en een baan aangeboden om te “herintegreren” in de samenleving. Politiechef Allan Aarslev beweert dat de meesten “heel goed integreren en blij zijn dat zij een tweede kans krijgen”. Denemarken wordt nochtans bestuurd door een coalitie van een conservatieve en een liberale partij. Niet door socialisten of ecologisten. Maar ook binnen de klassieke centrumpartijen is de collaboratie met de islam diep ingekankerd, niet alleen in Denemarken, in heel Europa. Men moet niet verder kijken dan de

Diplomatieke valies

herfst 2015 heeft eigenlijk geen enkele commentator de zorgen, de angsten en ook het verzet van een groeiend deel van de bevolking waargenomen of op papier gezet”, en als het dan toch eens gebeurde, dan “steeds met een belerende of (tegenover voormalige Oost-Duitse gebieden) verachtende bijklank”.

Het komt erop neer dat “de alledaagse werkelijkheid van de eigen burgers nooit ter sprake komt, tenzij dan in verband met rechtsradicaal geweld”.

Tot slot stelt de studie dat journalisten zich te veel richten naar de politieke elites en hun burgers betuttelen. “Veel journalisten zien zichzelf stilaan meer als politieke raadgevers en bedienen zich van een journalistiek die enkel nog focust op ingewijden”, aldus een opmerking van Mathias Döpfner, voorzitter van het Bundesverband Deutscher Zeitungsverleger.

Zonder vrije, onafhankelijke media blijft er van het ‘vrije Europa’ maar heel weinig meer over. Of zoals dichteres en (kinderboeken)schrijfster Petronella Moens (1762-1843) het lang geleden verwoordde: “De vrijheid der drukpers, die schrik der tirannen, die voedster der wijsbegeerte, der lieflijke dageraad der verlichting, moet eeuwig onschendbaar blijven.

Geen heilrijke bronnen, die de barste woestenij in eenen bloeiënden lusthof herscheppen, moeten immer verstopt worden omdat ook giftige adders van deszelfs verkwikkende water drinken.”

Piet van Nieuwvliet

Aandelenkoers in het rood

CDU van Merkel, de conservatieven van May, of de CD&V en de Open Vld. Overal zit het vol zachte heelmeesters die stinkende wonden maken, vol “appeasers” à la Chamberlain. De theorie van de “tweede kans” is overigens in het strafrecht, los van de jihad, al heel lang het kernpunt van de progressieve aanpak. Eén van de weinige Deense parlementsleden die kritiek durfde leveren op dat “Omhels een jihadist”- programma was – o ironie! – Naser Khader, een moslim van de Conservatieve Partij.

Oostenrijk wordt Afghanistan “Maria” is het pseudoniem van een christelijke vrouw die als vrijwilligster in Oostenrijkse asielcentra werkte. Zij was een échte asielzoekster, die de vervolgingen in Irak was ontvlucht. Onlangs kreeg zij op de Oostenrijkse televisie en in Kronen Zeitung de kans te getuigen over haar ervaringen met moslims in de asielcentra, waar zij als vrijwilligster werkte.

Zij waarschuwde dat Oostenrijk zonder tegenmaatregelen binnen twintig jaar “een soort Afghanistan” zal worden. “Al hun gesprekken draaien rond religie,” zei Maria. Als ze denken dat de “ongelovigen” niet meeluisteren, praten ze nu al over de kans het land over te nemen en zeggen dan ook luidop dat binnenkort “Oostenrijk van hen zal zijn”. Wij hoorden dat kleine Marokkaantjes vijfentwintig jaar geleden in Berchem al schreeuwen: “Wacht maar tot wij hier de baas zijn!” In die wijken is dat intussen gebeurd.

Burgeroorlog Maria’s waarschuwingen komen overeen met de bevindingen van de in Pakistan geboren journalist Shams Ul-Haq, die ‘undercover’ ging in een aantal Duitse asielcentra, waar hij vaststelde dat de radicale islam er alomtegenwoordig is. De Franse islamexpert Gilles Kepel gelooft in een iets ander scenario, maar met hetzelfde eindresultaat: de moslims zouden in Europa een burgeroorlog kunnen ontketenen, in de hoop als overwinnaars uit de chaos tevoorschijn te komen en zo hun heerschappij te vestigen. In de VS, waar miljoenen burgers vuurwapens hebben, en het leger nog altijd zeer slagkrachtig is, lijkt zo’n scenario tot mislukken gedoemd. Maar in vele Europese staten, waar de legers nog nauwelijks operationeel zijn en waar de burgers geen wapens hebben en trouwens niet de mentaliteit om zich te verdedigen, is dat Kepel-scenario akelig realistisch.

Men moet niet denken dat wij in zo’n burgeroorlog alleen tegen moslims zullen moeten vechten. We zullen geconfronteerd worden met een coalitie van moslims en extreemlinkse en Groene fanatici, die in vele landen goed georganiseerd zijn en veel ervaring hebben met straatgeweld en brandaanslagen.

Cubaanse bezettingsmacht Dacht u dat president Trump overdreef toen hij stelde dat hij ten opzichte van de socialistische dictatuur in Venezuela “alle opties openhield, inclusief de militaire”? Twee jaar geleden

verloren de socialisten de verkiezingen in Venezuela, maar ze bleven gewoon aan de macht.

De oppositie is gemuilkorfd. Het justitieapparaat is volgepropt met socialisten en volledig onderhorig aan de partij. De politiediensten smoren alle protesten in bloed, met de hulp van Cubaanse “adviseurs”. Enkele weken geleden, op 19 juli, verklaarde Luis Almagro, de secretaris-generaal van Organisatie van Amerikaanse Staten, tijdens een hoorzitting in het Amerikaanse Congres dat de Venezolaanse socialisten in meer dan honderd dagen van protest tegen hun dictatuur honderd oppositieleden en demonstranten hebben vermoord.

Almagro bevestigde de massale aanwezigheid van Cubanen in Venezuela. Hij noemde dat “een bezettingsleger van 15.000 man”: duizenden agenten van Cubaanse geheime diensten en een onbekend aantal militaire adviseurs.

Ondanks het feit dat ze op vele essentiële commandoposten hun mannetjes hebben gedropt, kunnen de socialisten sinds mei dit jaar niet meer op de onvoorwaardelijke steun van het leger rekenen. De Cubanen moeten nu het vuile werk opknappen. Maar in politiek Europa geeft niemand een kik. Men hakt liever op democratisch gekozen politici in Hongarije en Polen.

Belgische overheid pompte miljoenen euro’s in Congolese legerbasis Na de Tweede Wereldoorlog bedacht de Belgische overheid het plan om, bij een eventuele nucleaire aanval, zowel de regering als de koning te laten ontsnappen en via Engeland naar Congo te brengen. Congo is dan nog altijd een kolonie van ‘ons’ land. Vanop een goed uitgebouwde basis in Kamina (in het zuiden van Congo) zouden ze daarna dan hun verwoeste land besturen.

Eind 1949 keurt de regering-Eyskens de aanbesteding goed voor 144 woningen voor de plaatselijke bevolking op de basis van Kamina.

Het is Paul Montoisy (Entreprises Montoisy sa) die de huizen mag bouwen. Niet iedereen vindt dat een goed idee. Zijn vader had immers meegeholpen aan de Atlantikwall van Hitler. Maar zijn prijs is goed en de ministerraad zet het licht op groen. Twee jaar later komt er zelfs een hydro-elektrische centrale van 20 miljoen frank op de basis. Omgerekend naar de waarde vandaag kost de centrale zo’n 3,5 miljoen euro.

In 1952 moet de Chemin de Fer et Entreprise, beter gekend als CFE, daar een piste aanleggen voor vliegtuigen. Wat de meeste burgers niet weten, is dat het een beslissing

is die in overleg met de Amerikanen genomen wordt. Het project kadert helemaal binnen de afspraken van de NAVO. Piloten van NAVO-landen zouden er een opleiding kunnen volgen.

Volgens documenten van de ministerraad zijn de kosten enorm. Midden de jaren vijftig is al 600 miljoen euro (3,5 miljard frank) uitgegeven voor de basissen van Kamina en Kitona. Dat is gigantisch. Het is vooral erg omdat op dat ogenblik al duidelijk is dat de basis van Kamina niet meer gebruikt zal worden. In 1961 zal de basis van Kamina, in het kader van een militair samenwerkingsakkoord, overgedragen worden aan het onafhankelijke Congo. De basis is dan al helemaal verlaten en verloederd.

Thierry Debels

Geen officieel statuut voor de Première Dame Emmanuel Macron liet het voor zijn verkiezing al doorschijnen: als het van hem afhangt, krijgt de echtgenote van de Franse president voortaan een officieel statuut zoals dat in de Verenigde Staten het geval is. De functie van ‘Première Dame’ staat in geen enkel document, maar de echtgenote van de president krijgt wel overheidsmiddelen. Wordt Brigitte Macron straks een Franse First Lady?

De kans lijkt klein.

220.000 Fransen hebben ondertussen een petitie ondertekend waarin ze zich verzetten tegen een officieel statuut voor de partner van de Franse president. Initiatiefnemer is Thierry Paul Valette, naar eigen zeggen “een links geëngageerde artiest, schilder en auteur”. Voor Valette kan het niet dat een familielid van het staatshoofd een officieel statuut krijgt terwijl een wet wordt gestemd die het onmogelijk moet maken dat een lid van de Assemblée Nationale een familielid als medewerker aanneemt. Vorig jaar leerde een peiling dat 69 procent van de Fransen gekant was tegen een statuut voor de Première Dame.

Dat over de officiële rol van de partner van de president wordt gediscussieerd, heeft alles te maken met een paar uitspraken van Emmanuel Macron vóór zijn verkiezing. Tijdens een interview voor TF1 in april zei Macron – toen nog presidentskandidaat – dat hij de rol van de partner van de president zou “verduidelijken”, want er stond in officiële documenten niets over te lezen, terwijl iedereen het over de Première Dame (en later misschien de Premier Monsieur) heeft. Macron: “Ik wil een einde maken aan de Franse hypocrisie. Ik wil dat er een wettelijk kader wordt gecreëerd voor de partner van de president.

Maar die persoon moet niet betaald worden door de staat.”

Pastoor en detective De KRO presenteert zich vooral als een breed tv-kanaal, dat doorgaans allesbehalve belerend wil zijn. Toch verloochent deze Nederlandse omroepstichting haar afkomst niet helemaal. Momenteel loopt namelijk de Britse televisieserie ‘Father Brown’. De eerste afleveringen van ‘Father Brown’ werden in 2013 op de BBC uitgezonden. Met succes. Thans zijn ze in het Verenigd Koninkrijk aan jaargang vijf bezig. Volgend jaar volgt alweer een nieuw seizoen. De serie is gebaseerd op de boeken van schrijver G.K. Chesterton.

Gilbert Keith Chesterton, geboren in 1874, was van vele markten thuis: schrijver, journalist, dichter, theoloog en kunstcriti-

En daar nijpt het schoentje. De Première Dame bestaat officieel niet, maar kost jaarlijks 450.000 euro aan de staatskas, berekende het Franse Rekenhof. Ze heeft een eigen bureau in het Élysée, een aantal kabinetsmedewerkers en een veiligheidsdienst. Wil Macron die behouden en officialiseren? Wie moet dan voor de kosten opdraaien? In tijden van besparingen en ‘transparante politiek’ ligt dat zeer gevoelig. De kans dat Macron zijn slag thuishaalt, is klein. Het feit dat regelmatig wordt verwezen naar de First Lady in de VS maakt de zaken er niet gemakkelijker op. Die functie werd in 1978 onder Jimmy Carter geofficialiseerd. De ‘Flotus’ telt twaalf medewerkers en beschikt nu ook over een eigen webstek en een Twitteraccount.

Dat zit er voor Brigitte Macron niet dadelijk aan te komen. Fransen zijn er altijd allergisch voor de Amerikanen na te apen. Nog een element dat in de discussie meespeelt: in welke mate zou een officieel erkende Première Dame politieke druk kunnen uitoefenen op de president? Met een zelfzekere Brigitte Macron is dat altijd mogelijk.

Discrete Yvonne en Anne-Aymone De waarheid gebiedt echter te zeggen dat er zeer weinig precedenten zijn van Premières Dames die echt politieke invloed hebben uitgeoefend. Cécilia Sarkozy adviseerde haar man jarenlang voor hij president werd. Maar toen Nicolas Sarkozy in 2007 het Élysée betrad, scheidde ze al na een aantal maanden van hem. Wel heeft ze haar invloed aangewend om vijf Bulgaarse verpleegsters en een arts vrij te krijgen die in Libië ter dood waren veroordeeld. Er is één voorbeeld van een Première Dame die geprobeerd heeft om echt politieke invloed uit te oefenen

cus. In zijn tamelijk korte leven - hij werd niet ouder dan 62 jaar - schreef hij meer dan tachtig boeken en drieduizend artikelen.

Veruit het meest bekende personage uit zijn oeuvre is Father Brown, een rooms-katholieke priester die in zijn vrije tijd fungeert als detective en allerlei mysteries weet op te lossen. Sherlock Holmes blijkt niet de enige bekende speurder in het Verenigd Koninkrijk te zijn. ‘Father Brown’ maakt voor het eerst zijn opwachting in een van Chestertons boeken in 1910, genaamd ‘The Blue Cross’. Daaropvolgend zal eerwaarde Brown opduiken in niet minder dan 48 kortverhalen.

Van anglicaan naar rooms-katholiek Hoewel het om een roman gaat, herkende de auteur, Chesterton, zich duidelijk in dat fictieve personage. Het was niet toevallig dat Chesterton zich – net als ‘Father Brown’ – veel beter thuis voelde bij het rijke roomse leven dan bij de anglicanen. Zijn vrouw, Frances Blogg, trachtte hem weer op het anglicaanse pad te krijgen, maar zonder resultaat. De schrijver bekeerde zich in 1922 tot het katholicisme. Het was paus Pius XI die Chesterton, na diens dood in 1936, uitriep tot ‘verdediger van het geloof’, in het Latijn ‘defensor fidei’. G.K. Chesterton genoot aanzien, niet alleen omwille van zijn romans. Hij schreef ook puur theologische traktaten. ‘Orthodoxie’ is veruit het bekendste, maar ook ‘Heretics’ werd meermaals en in vele talen (her)uitgegeven.

In ‘Heretics’ (1905), in het Nederlands vertaald als ‘Ketters’, buigt Chesterton zich in twintig essays over religieuze en maatschappelijke thema’s. Hij wijst in hoofdstuk één reeds op het belang van de (religieuze) orthodoxie. “In het verleden betekende ‘orthodoxie’ datgene wat juist en waar is, vandaag betekent ‘orthodoxie’ datgene wat fout is.” De conservatieve overtui-

Lutherland In het Lutherland viert de kerk uiteraard van harte mee, maar dat belet niet dat zij het almaar moeilijker heeft. Het ene en het andere kan u zelf vaststellen als u met vakantie door Duitsland toert: de viering en tegelijkertijd de neergang van Luthers kerk in het geboorteland. Bij ons wordt het routine: priesters die op zondag hollen van het ene altaar naar het andere om in eucharistievieringen voor te gaan. Het celibaat stimuleert de rekrutering van kerkbedienaren in de katholieke zuil niet, lutherse ambtgenoten mogen huwen, maar dat helpt de aanwerving evenmin.

Dertig procent van de Duitsers is evangelisch-luthers en even grote delen zijn katholiek of niet-gelovig. Een snelgroeiende groep gelovigen is moslim, vijf procent van de Duitse bevolking.

De stempel van Luther heeft met meer te maken dan gods-

engeland gingen van Chesterton komen in dit eerste hoofdstuk al duidelijk tot uiting: de normen en waarden die ons eeuwen op de been hielden, blijken in de moderne tijd plots ongeldig of zelfs des duivels. Het is tegen de moderniteit dat de diepgelovige Chesterton zich zal blijven verzetten.

Het ik-tijdperk Chesterton voelt zich geroepen om aan het thema ‘orthodoxie’ een geheel boek te wijden. In ‘Orthodoxie’, dat in 1908 verscheen, doet Chesterton uit de doeken waarom het christelijke geloof omhelsd dient te worden. Zijn bekendste boek werd uiteindelijk niet alleen een puur theologisch essay, het bevat bovenal veel autobiografische elementen. Zo waarschuwt hij de lezer, in de inleiding, dat het boek niet tot doel heeft te bewijzen waarom het christelijke geloof, als theologie, waar en juist is, maar vooral waarom hijzelf, als persoon, vindt dat het juist is. Merk op dat het nog zo’n vijftien jaar duurde vooraleer Chesterton zich officieel bekeerde.

Aan het einde van de lente, in juni, verscheen een nieuwe Nederlandse vertaling van bovengenoemd magnum opus. Uitgeverij ‘De Blauwe Tijger’, waarvan frontman Tom Zwitser voor enkele weken nog in ’t Pallieterke stond, tekende hiervoor.

“Chesterton was een van de reuzen van de twintigste eeuw”, aldus het Britse dagblad The Telegraph. De bekende Nederlandse priester Antoine Bodar, die het voorwoord schreef bij die Nederlandse uitgave, looft de houding van G.K. Chesterton.

Volgens hem stelde Chesterton de zelfgenoegzaamheid van het ik-tijdperk aan de orde. Een boodschap die een eeuw later nog steeds brandend actueel blijft.

LvS

Bei uns in Deutschland dienst. Men kan zonder overdrijven zeggen ‘Duitsland is Lutherland’, wat de titel is van een boek waarin Christine Eichel aantoont hoe Duitsland niet alleen qua geloof, maar in tal van opzichten schatplichtig is aan de ex-augustijnenmonnik. Alleen al zijn Bijbelvertaling heeft een Duitse culturele eenheid geschapen die blijvend is. De grote leescultuur en het rijke muziekleven - 130 gesubsidieerde orkesten, 14 miljoen amateurmusici, 20.000 koren - zijn gevolgen van Luthers optreden.

Je kan Angela Merkel niet begrijpen zonder te weten dat zij een domineesdochter is en trouw de Kirchentag van de lutherse kerk bijwoont. Zij is niet de enige die religieus is en dat toont.

Minister van Financiën Schäuble publiceerde dit jaar het boekje “Protestantisme en politiek”. Hij schrijft: “Een zelfbewust protestantisme is van groot belang voor de Duitse democratie. (...)

De reformatie heeft Europa geleerd om te gaan met religieuze verscheidenheid. Dat was een moeilijk leerproces, dat met veel bloed betaald is. Maar we danken er het idee godsdienstvrijheid aan.” De eerste Vlaamse politicus van deze generatie die een gelijkaardig essay schrijft over katholicisme en politiek moet nog wakker worden. Die zijn beschaamd over hun traditionele en familiale achtergrond, en hun schooljaren in broederscholen of jezuïetencolleges.

Kerkbelasting De Duitse staat is religieus neutraal maar niet seculier. De eerste woorden van de grondwet noemen “de verantwoordelijkheid van het Duitse volk tegenover God en de mensen”. En de belastingdienst int de zogenaamde kerkbelasting die iedere volwassen inwoner van het land die gedoopt is moet betalen. Hij of zij kan ontsnappen door voor de rechtbank te verklaren uit-

FRANKRIJK

op haar man. In 1997 raadt Bernadette Chirac aan Jacques Chirac af de Assemblée te ontbinden. Chirac hoopte op een sterkere meerderheid om sociaaleconomische hervormingen door te voeren. Bernadette vreesde voor een verkiezingsnederlaag en een terugkeer van de socialisten. De president deed zijn zin, maar de intuïtie van Bernadette was correct. Links won de parlementsverkiezingen. Bernadette Chirac kon zich natuurlijk wat permitteren omdat ze in het departement van de Corrèze, de kiesomschrijving van Chirac, een lokaal mandaat vervulde.

Een veel pijnlijkere situatie was het gedrag van Valérie Trierweiler, tot 2014 partner van François Hollande. In 2012 steunde ze bij de parlementsverkiezingen openlijk de kandidatuur van Olivier Falorni tegen die van Ségolène Royal, de ex-vrouw van François Hollande. Dan waren de eerste presidentsvrouwen van de Vijfde Republiek veel discreter. Yvonne de Gaulle (“Tante Yvonne”) was de brave huisvrouw. Haar opvolgster Claude Pompidou was mondainer, als fan van moderne kunst en haute couture. Ze haatte het Élysée, “dat huis van het onheil”. AnneAymone Giscard d’Estaing was evenzeer discreet. Wanneer ze op 31 december 1975 op het tv-scherm verscheen naast president Valéry Giscard d’Estaing zat ze er zeer ongemakkelijk bij. Na diens nieuwjaarstoespraak mocht ze een paar woorden zeggen. Het stelde weinig voor. Anne-Aymone koos voor de coulissen. Ze steunde onder andere een stichting voor mishandelde kinderen. Liefdadigheid: dat deed ook Danielle Mitterrand. Ze richtte in 1986 de Fondation France Libertés op, dat onderdrukte volkeren steunt. Danielle Mitterrand gebruikte het Élysée wel als hoofdkwartier voor haar stichting. François Mitterrand liet haar doen. Hij verkoos die situatie boven een echtgenote die zich rechtstreeks met het politieke beleid zou proberen te bemoeien.

Salan

Right or wrong

Luther koppelde de Bijbel aan bier Op de Wartburg ontstond een schitterende vertaling naar het Duits van de Bijbel, een dikke wortel van de Duitse identiteit. Alle prenten van Maarten Luther, de monnikvertaler, tonen een gezette, ronde en vriendelijke man.

Luther heeft het geloof en het vrolijke bierdrinken met mekaar verbonden.

Een levensgenieter zou je kunnen veronderstellen, en iemand met een warmere uitstraling dan Jean Calvin die religieus een rivaal en lichamelijk de tegenpool was van de ronde Duitser.

Luther heeft een ontwapenende dubbelheid: religie en levenslust. Het hele jaar viert Duitsland uitbundig dat 500 jaar geleden de reformatie begon. Zowat tien jaar geleden peilde een tv-zender onder zijn kijkers naar wie de belangrijkste Duitser uit de geschiedenis was. Op één stond Adenauer, op twee Luther, op drie Marx en nadien pas Goethe, Bach en een voetballer.

Si la France m’était contée

450.000 euro per jaar

Ketters en orthodoxie De BBC-serie ‘Father Brown’ vertelt het verhaal van een Britse pastoor. De serie loopt dezer dagen op de Nederlandse openbare omroep. Een deel van de personages en de verhaallijnen zijn gebaseerd op het leven en werk van schrijver Gilbert Keith Chesterton. Een vurig aanhanger van het katholicisme, die de anglicanen de rug toegekeerde in 1922.

Gerry van der List, een van de betere columnisten bij het weekblad ‘Elsevier’ merkte onlangs in een cursiefje terecht op dat christelijke normen en waarden uit de mode zijn op televisie. Nagenoeg alles moet postmodern en atheïstisch van inslag zijn. Progressief en ethisch liberaal, vooral. In Vlaanderen is het, wat betreft overdracht van conservatieve en religieuze waarden, huilen met de pet op. In Nederland brengt de Evangelische Omroep (EO) nog steeds een sterk religieus, protestants geluid. Aan katholieke zijde blijft de KRO over, die zich ook al genoodzaakt zag samen te smelten met de NCRV.

9

Het nabije buitenland

17 augustus 2017

DUITSLAND

getreden te zijn. Een belastingbetaler kan jaarlijks tot honderden euro’s naar de kerk sturen. De evangelische kerk (die van Luther) ontvangt vijf miljard euro, de katholieke kerk zes miljard.

Oost-Duitsland werd deels bevrijd van het communistische regime door de interne oppositie van de evangelische kerk. Zonder Luther hadden veel inwoners van de DDR, de communistische onheilsstaat, dat regime niet overleefd. Wie spreekt met lieden die het meemaakten, hoort vaak: “Vooral de liederen hebben mij gesterkt, ik ben een eenling, maar ik sta tegenover de aanmatiging van een ideologie. Ik heb een geweten.” Wel meer politicologen hebben in hun analyse van de vreedzame Wende benadrukt dat het ontbreken van zware schanddaden toe te schrijven is aan het gezag van de kerken.

Indien u in de vakantie, waar u die ook viert, iets origineels over Luther aan de weet wil komen, dan is “Het Merk Luther” van Andrew Pettegree aan te raden. Dat is een fascinerende beschrijving van de wisselwerking tussen Luther en de jonge drukpers. Met enige overdrijving is een parallel te trekken tussen de invloed van het internet en de invloed van de stroom pamfletten, preken en boeken die vanuit Wittenberg, waar Luther zijn eerste geruchtmakende ketterse daden stelde, over gans Duitsland en Noord-Europa werden verspreid.

Op 31 oktober is het een half millennium geleden dat Maarten Luther zijn 95 stellingen over de aflatenhandel publiceerde.

Zij waren een openbare oproep tot een debat, echter, die stellingen waren zo revolutionair en explosief dat de gezagsdragers van de kerk, en de gelovige kudde, reageerden met ‘dank u, hoeft niet’. Spartelend, tegenspartelend, werd Luther van hervormer van de katholieke kerk een godsdienststichter.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

17 augustus 2017

medialand

Film

Peilingbureau in oorlog met opdrachtgevers Dedicated is een van de drie grote peilingbureaus die regelmatig de vinger op de pols houden. Het bureau werkt al geruime tijd in opdracht van de RTBf en La Libre Belgique. Maar er zit een flinke haar in de boter naar aanleiding van het plotse schrappen van de junipeiling, volgens sommigen om de PS te sparen. De MR kocht de informatie dan maar over en liet die in andere media publiceren.

de peiling van juni en bezorgden die info aan enkele Franstalige kranten. Dat was geenszins naar de zin van RTBf en La Libre.

'Hun' onderzoek, vonden ze, mocht niet worden verkocht aan een politieke partij. Waarop Dedicated dan weer liet weten dat het bureau trimestrieel enquêteert, en dat het niet kan dat er dan eentje niet wordt uitgevoerd.

Wie de politiek volgt, weet dat het Waalse opinieveld toch wel héél fors aan het schuiven ging. Meest opvallend is de score van de PTB van Raoul Hedebouw. Zijn communisten zouden in juni goed geweest zijn voor 25 procent.

Die piek stond tegenover een al even opvallende implosie van de PS, die dus lager zou scoren dan de PTB. Maar ook de MR zou in juni goed scoren.

Merkwaardig genoeg peilde Dedicated niet meer in opdracht van de RTBf en La Libre. Beiden blokkeerden hun eigen zomerpeiling, volgens geruchten omdat de RTBf de PS wou beschermen tegen desastreuze cijfers. Of was het om financiële redenen? Peilingen zijn duur…

Hoe dit incident juridisch verder loopt, is onduidelijk, maar de informatie over de “doorgaande” val van de PS is op zijn minst in de politieke markt gezet. Wat is de politieke betekenis hiervan? Dat weten we binnenkort. De peiling werd afgenomen in de periode dat de affaire rond Samusocial het imago van de PS onbetwistbaar beschadigde. Dat was overigens een herhaling van wat zich eerder op het jaar voordeed met het Publifin-schandaal.

Het is uitkijken naar de drie najaarspeilingen om een beter zicht te krijgen op de “stemmingswisseling” in Wallonië. Komt die er ten gunste van de nieuwe regering, of niet? Met hun 33 procent in de jongste peiling staan de MR en cdH nog nergens.

De verschuiving deed zich vooral binnen links voor. PS, PTB en Ecolo zijn volgens de recentste peilingen naar kiesintenties momenteel 52,3 waard.

A.P

MR doet het zelf De Franstalige liberalen van de MR bestelden dan maar zelf

Politieke betekenis

compleet raadsel. We vermoeden dat we er voor onze lezers geen tekeningetje bij hoeven te maken hoe dat komt.

Wat ook opvalt, is hoe karig de berichtgeving over Venezuela wel is als er dan toch eens iets gemeld wordt. Hoewel Nicolás Maduro vrijwel elke dag zijn verstikkende greep op het land verstevigt, wordt in de meeste kranten hoogstens een keer of twee per week iets over de toestand in Venezuela bericht. Blijkbaar hebben de meeste redacties besloten dat ze de lezers niet te veel lastig willen vallen met vervelend nieuws uit het Venezolaanse arbeidersparadijs, tenzij het daar werkelijk de spuigaten uitloopt. En zelfs dan houdt men het allemaal kort en beknopt.

Soms is “geen nieuws” ook “fake nieuws”.

Zelfs Noord-Korea gaat over het verlies van Clinton

Charlottesville: motief onmiddellijk gekend U kent ongetwijfeld de procedure wanneer een chauffeur met zijn auto of vrachtwagen inrijdt op een groep mensen. In eerste instantie weten we dan uitdrukkelijk niet of het om een aanslag of een ongeluk gaat.

Misschien was de chauffeur wel dronken of onder invloed van drugs, weet u wel. Als dan blijkt dat het toch een opzettelijke daad was, komen we niets te weten over de achtergrond van de chauffeur, behalve dan dat onderzocht wordt of hij misschien wel verward was, of een psychiatrisch verleden heeft. Maar is ook dat niet het geval, dan heet het in de media dagenlang dat er over het motief weinig of niets bekend is, ook al gonst het op de sociale media van de getuigenissen dat de dader “Allahoe Akbar” riep, blijkt zijn Facebookprofiel vol likes voor uitspraken van extremistische imams te staan, en droeg hij zelf in een filmpje op zijn gsm de aanslag aan IS op. Dat het misschien in de eerste plaats toch een zelfmoordpoging was, zou David van Reybrouck dan nog komen zeggen.

Toen echter iemand met zijn auto inreed op een groepje linkse tegenbetogers in Charlottesville, was het motief van de dader een pak sneller achterhaald. Niks geen verwarring of psychiatrisch verleden, ook geen alcohol of drugs in het spel, meteen was bekend dat het motief politiek was. En werd van de Amerikaanse president Donald Trump onmiddellijk geëist dat hij de aanslag in de strengste bewoordingen zou veroordelen.

Op het ogenblik dat we dit schrijven, is er maar een dag over de aanslag heengegaan, maar we vermoeden dat tegen de tijd dat u dit nummer in handen heeft, onderzoeksjournalist Björn Soenens de familie van de dader al opgezocht zal hebben voor een beklijvend interview. Bijvoorbeeld met de moeder van de dader, die snikkend vertelt dat haar zoon nog geen vlieg kwaad zou doen. Of met zijn broer, die getuigt hoeveel zwarte en linkse vrienden hij wel niet heeft, en hoe dol hij is op rapmuziek. En dat zijn familie maar niet kan begrijpen dat hij ook maar iets van doen zou hebben met die aanslag. Ja toch? Of zou een interview met de naaste familie deze keer dan niet hoeven?

Alles rustig in Venezuela?

Onze hoofdredacteur wees er enkele weken geleden al op: wanneer de media over Venezuela berichten, dan doen zij dat op een uiterst sobere wijze over het socialistische paradijs. Wat voor politieke achtergrond president – zeg gerust dictator – Nicolás Maduro precies heeft, kom je amper te weten, en hoe dat land met een enorme olievoorraad toch een economische puinhoop is kunnen worden, lijkt voor onze journalisten een

Meer dan negen maanden na de Amerikaanse presidentsverkiezingen heeft het journaille dat dagelijks onze kranten en onze tv-journaals teistert het verlies van Hillary Clinton nog steeds niet verwerkt. Dat blijkt zelfs uit de verslaggeving over de crisis op het Koreaanse schiereiland, nu de Noord-Koreaanse president Kim Jong-un gedreigd heeft met een raketaanval op het Amerikaanse eiland Guam.

Zo vond men het bij de VRT nodig een clip uit een verkiezingsdebat tussen Donald Trump en Hillary Clinton boven te halen, waarin de laatste zegt het angstwekkend te vinden als de eerste ooit de controle over de Amerikaanse nucleaire raketten zou krijgen. De relevantie van die uitspraak is uiteraard nul komma niks, tenzij men liever aan stemmingmakerij tegen Trump doet in plaats van eerlijke journalistiek. Dat reporter Tom van de Weghe vervolgens Trump het echte ongeleide projectiel in het conflict noemt, maakt de zaak er niet bepaald beter op.

Overigens moet het zijn dat Tom van de Weghe zijn kijkers voor volkomen idioten houdt. Zo wees hij er zeer fijntjes op dat in de entourage van Donald Trump “gelukkig” enkele generaals met veel ervaring zitten, die de Amerikaanse president indien nodig wel in toom zullen houden. Op het eerste gezicht goed gezien van Tom van de Weghe, en een hele geruststelling dat een Amerikaanse president niet zomaar zijn gangetje kan gaan.

Alleen: wie zou die generaals met pakken ervaring in de entourage van Donald Trump benoemd hebben? Het leger? De Republikeinse partij? Of misschien Barack Obama, of zijn Democratische partij die barst van de slimme koppen? Neen: Trump zelf, natuurlijk, want hij is het die zijn ministers en raadgevers benoemt. Of hoe Tom van de Weghe ongewild Trump een groot compliment gaf.

Verpletterende verantwoordelijkheid van Obama U moet er eens op letten hoe vrijwel geen enkele journalist het waagt in de berichtgeving over het conflict met Noord-Korea de naam van Obama te laten vallen. Een mens zou denken: als Trump dan werkelijk zo’n achterlijke idioot is die ons recht naar de verdoemenis helpt door zijn provocatieve gedrag ten aanzien van Kim Jong-un, waarom dan niet contrasteren met de intelligente en beheerste manier waarop Barack Obama de NoordKoreaanse kwestie acht jaar lang heeft aangepakt?

Alleen, Barack Obama heeft de Noord-Koreaanse kwestie acht jaar lang… niet aangepakt. Zijn beleid tegenover NoordKorea was vooral een non-beleid, waardoor nucleaire wapens nu binnen het handbereik van Kim Jong-un liggen. Dus is het nu aan Donald Trump om de kastanjes uit het Noord-Koreaanse vuur te halen.

O ja, wie was ook weer de eerste vier jaar onder Obama minister van Buitenlandse Zaken? Als we het ons goed herinneren: een zekere Hillary Clinton. We moeten er niet aan denken hoe we er vandaag voor zouden staan als ze verleden jaar verkozen was geweest!

Misdaadthriller

Baby Driver Met veel tamtam neemt “Baby Driver” bezit van de Amerikaanse megaplexen, want de film is daar een groot succes en dat zal bij ons niet anders zijn. Dit is namelijk het soort opgepepte actiefilm waar het jonge bioscooppubliek van houdt. Ik iets minder, maar als je al zoveel jaren meedraait in het filmcircus, heb je vlug door of een regisseur met elementen iets meer weet te doen, terwijl anderen niet verder geraken dan clichématige invullingen. Regisseur Edgar Wright is duidelijk van een betere klasse.

Hij doet me denken aan Quentin Tarantino. Boordevol talent, flamboyante stijl, mooi samenbrengen van actie en soundtrack, uitstekende acteursregie en, niet te vergeten, humor. Je kan alleen maar hopen dat Wright niet, zoals Tarantino, blijft steken bij het recycleren van filmgenres en alvast niet bij overdadig gebruik van popmuziek.

In “Baby Driver” maken we kennis met Baby (Ansel Elgort), een virtuoos autochauffeur die om een of andere reden in de schuld staat bij gangsterbaas Doc (Kevin Spacey). Doc is het meesterbrein achter talrijke overvallen en diefstallen waarvoor hij telkens andere mensen uitkiest, maar altijd met Baby achter het stuur van de vluchtauto. Baby heeft nog enkele ritten te doen voor Doc en hoopt dan met zijn lief een nieuw leven te kunnen beginnen. Maar Doc heeft andere plannen. Wanneer een overval in het honderd loopt, ziet het er niet goed uit voor Baby.

Wie een beetje thuis is in misdaadthrillers is bovenstaande bekende kost. Wat de film apart zet, is de aanpak van Wright, die je niet beter kan omschrijven dan als stijlvolle “cool”. Er zit een hoog “Fast & Furious”-gehalte in. Maar Baby is geen opgepept personage zoals Vin Diesel dat in “F&F” wel is. Integendeel, Baby’s onbewogen gezicht, het weinige dat hij zegt, de eeuwige zonnebril en oordopjes (de songs die hij hoort vormen de soundtrack van de film), de manier waarop Wright hem in beeld brengt, maken hem tot een intrigerende, haast mysterieuze figuur.

Al geef ik onmiddellijk toe dat “Baby Driver” niet bepaald een film is voor diegenen die van een “rustige” filmavond houden.

K.T.

Familiedrama in Brazilië

Como Nossos Pais

Dit is een haast klassiek familiedrama, maar de Braziliaanse context geeft er een ongewone dimensie aan. Tijdens een zoveelste familiefeestmaal onthult de moeder dat de man van wie haar dochter Rosa dacht dat die haar vader was, eigenlijk niet haar vader is. Het is een bom die alles op zijn kop zet en nooit uitgesproken frustraties in de familie bovenhaalt.

Regisseuse Lais Bodanzky weet, binnen de context van een bekend gegeven, verrassend uit de hoek te komen met uitstekende karaktertekeningen, dialogen die als het ware uit het leven gegrepen zijn en sfeerbeelden die het drama onderbreken en zo de toeschouwer rustpunten geven om na te denken over wat hij gezien heeft. Naar het einde toe begint “Como Nossos Pais” wat te veel te gelijken op die Zuid-Amerikaanse telenovella’s waarvan we er een paar gezien hebben op onze tv-zenders en waarin het sentimentele het haalt op geloofwaardige gevoelens. En toch blijf je niet ongevoelig bij het “kleine” grote drama dat die familie overkomt en vooral bij wat Rosa ervaart als een ommekeer in haar leven. Een ommekeer die haar eindelijk de moed geeft om de confrontatie aan te gaan met haar echtgenoot, die ze van overspel verdenkt.

Bij ons wordt de film aangekondigd met de Engelse titel “Just Like Our Parents”. Het is maar dat je het weet.

K.T.

Lachen en wenen

The Big Sick Als je nog eens wil lachen – en ontroerd worden – in de bioscoop, moet je beslist “The Big Sick” gaan zien. Daarin speelt Kumail Nanjiani een beetje zichzelf (al blijft het natuurlijk een stuk fictie): een Amerikaanse stand-upcomedian van Pakistaanse afkomst die daarnaast zijn brood verdiende als Uber taxichauffeur, en hopeloos verliefd wordt op Emily (Zoe Kazan).

Het resultaat, geregisseerd door Michael Showalter, zit niet zo evenwichtig in mekaar, maar dat maakt niet zoveel uit. Alvast niet als Emily plots in het ziekenhuis belandt met een mysterieuze ziekte, haar ouders (mooie vertolkingen van Holy Hunter en Ray Romano) naar Chicago komen, Kumails familie probeert om zoonlief te koppelen aan een moslimmeisje uit Pakistan en al die verwikkelingen als een rollercoaster over je heen bollen. In de personages zit meer in dan wat Showalter eruit haalt, maar de warmhartige humor maakt veel goed.

K.T.

Op de praatstoel

17 augustus 2017

11

Praten met Frank Judo

“De Lage Landen mogen Londen niet lossen.”

Frank Judo is advocaat en een voorvechter van Vlaams-Nederlandse samenwerking en de Benelux. Hij pleit voor een open relatie van de Lage Landen met het Verenigd Koninkrijk na de Brexit. België werd in 1945 geen lid van het Britse Gemenebest, maar er klonken daarover stemmen op. Zeeland, een maritieme mininatie aan de Vlaamse voordeur, werd ei zo na in de handen van een Britse vorst geduwd.

Rumst telt boeren, steenbakkers, betonfabrikanten en bedienden met een emplooi in Antwerpen of Brussel. De Rupelgemeente ligt halverwege de twee zustersteden en is gedurende het jaar grotendeels stil en rustig. Enkel tijdens twee juliweekeinden klonk het boenke, boenke, boenke van Tomorrowland tot in de woonkamer van Frank Judo.

Meester Judo is secretaris van het hoofdbestuur van het Algemeen Nederlands Verbond (ANV) en advocaat, gespecialiseerd in grondwettelijk en administratief recht. Sedert 2008 zit hij de Vlaamse Juristenvereniging voor. In het kwalitatieve kwartaaltijdschrift Neerlandia van het ANV verdedigde hij een hechte relatie na de Brexit tussen de Benelux en het Verenigd Koninkrijk. ‘t Pallieterke: luchtig begon u met de soms bizarre banden tussen de Lage Landen en de Britten.

Frank Judo: “In 1945 kende België een brede golf van sympathie voor de geallieerden en plannen doken op om het land lid te maken van het Britse Gemenebest, om daardoor afstand te scheppen tot Frankrijk en de VSA. Veel bronnen zijn er niet. Het bleef bij losse ideeën en tafelgesprekken onder intellectuelen en politici.” ‘t Pallieterke: was de zogenaamde Zeelandkwestie belangrijker?

Frank Judo: “Inderdaad. Aan het einde van de achttiende eeuw bedacht de Hollandse raadspensionaris Van de Spiegel dat het een goed idee zou zijn om Zeeland onder Britse soevereiniteit te brengen. Het einde van de

Verenigde Provinciën was daar, en een restant van Nederland, namelijk Zeeland, bleef zo buiten de Bataafse Republiek. Van de Spiegel zag een grote kans in de koppeling van de twee grote zeemogendheden van die dagen.

In de straten van Den Haag snuif tot je vandaag de zeelucht op.” ‘t Pallieterke: in Neerlandia pleit u om, samen met Nederland, de hand te reiken aan het Verenigd Koninkrijk en de Brexit te zien als een opportuniteit. Heeft u reacties?

Frank Judo: “Het is niet de taak van ANV rond dit thema acties te ondernemen. Wij begeleiden indien nodig, maar onze primaire taak is het zaaien van ideeën. Mijn eerste oogmerk was Vlamingen en Nederlanders aan te sporen om hun samenwerking niet te beperken tot bekend terrein, zoals de Taalunie. Er is zoveel meer mogelijk..” ‘t Pallieterke: aandacht en actie voor Vlaams-Belgisch-Nederlandse samenwerking is bij u een constante. U schreef onder meer in 2015 met Stijn van de Perre het boek “Belg en Bataaf”, over het ontstaan van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, 1815-1830. Is u een volgeling van Joris van Severen en zijn Dietse strategie?

Frank Judo: “Wie in zijn denken de Lage Landen centraal stelt, hoeft niet terug te keren naar het interbellum, maar mag gerust verder gaan. Wie het lovenswaardige boek “Het Verloren Koninkrijk” van Els Witte leest, - een doorbraak in het historisch gestolde kijken naar de Belgische revolutie van 1830 -, ziet hoe breed en diep die belangstelling was en bleef van Noord voor Zuid en van Zuid voor Noord. Denk ook aan de Brabantse Omwenteling, een minder gekende historie. Ook een uitstekend voorbeeld is de Franstalige en mysterieuze intellectueel en diplomaat Eugène Baie, gestorven in 1963. Hij is de erudiete schrijver van de monumentale reeks “Le Siècle des Gueux”. Eugène Baie was geestelijk verwant met Emile Verhaeren en Maurice Maeterlinck, en in zijn boeken beschreef hij de gemeenschappelijkheid in de literatuur, de schilderkunst, de geesteswetenschappen van Noord en Zuid. Baie pleitte rond de eeuwwisseling van 1900 voor een militaire en economische Benelux om weerstand te kunnen bieden aan Frankrijk en Duitsland. Eugène Baie liet een vijfjaarlijkse prijs na voor het beste buitenlandse boek over de Vlaamse kunst, geschreven in de moedertaal van de auteur.

Met een andere prijs loofde hij landgenoten die werkten op de as België-Nederland. Jammer genoeg zijn beide prijzen verdwenen, en de herinnering aan Baie werd vaag.”

Nederland-Vlaanderen, één onderwijsland Nederland is baas over zijn onderwijs, Vlaanderen eveneens. Toch werken ze niet of onvoldoende samen, wat cultureel en taalkundig logisch zou zijn. De rectoren van de Vlaamse en de Nederlandse universiteiten praten en beslissen naast mekaar, niet met mekaar. Het ANV wil die scheve toestand uit de wereld helpen en zoekt, via een oproep in de media, een partner voor een onderzoeksopdracht over internationalisering in het hoger onderwijs. De partner kan zowel een onderneming als een non-profitorganisatie zijn. Het ANV betaalt de exercitie die moet leiden tot een beter inzicht in wat Vlaanderen en Nederland samen doen of beter samen kunnen doen. Bijvoorbeeld. De NVAO, de Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie, bezoekt en evalueert leergangen, universiteiten en hogescholen in Nederland en Vlaanderen. Kan er meer, doet zij het goed? Zijn er betere buitenlandse voorbeelden? Het ANV zal beleidsvoorstellen formuleren tijdens een slotevenement einde 2018. Voor de onderzoeksopdracht trekt het ANV 25.000 euro uit, exclusief btw en het evenement.

Artistieke, culturele en economische netwerking wordt door het ANV hoog aan de vlaggenmast gehesen. In 2018 worden vier weekeinden georganiseerd met twintig jonge en veelbelovende academici, kunstenaars, ondernemers en journalisten, om elkaar te leren kennen en te zoeken naar concrete verbindingen in de Lage Landen, niet enkel rond Nederland-Vlaanderen maar evenzeer van mens tot mens, van kunstenaar tot kunstenaar.

‘t Pallieterke: u gelooft in een levendigere Benelux. Is er nu voor de eerste maal een Waalse secretaris-generaal die een rij Vlamingen en Nederlanders opvolgt?

Frank Judo: “Duidelijk is dat Den Haag de Benelux nieuwe kansen wil geven en de spottende interpellaties in de Nederlandse Tweede Kamer over de samenwerking zijn voorbij. De regering van lopende zaken - en de regering in voorbereiding - weten dat een Nederlands buitenlandbeleid zonder de Benelux nonsens is. In België zie ik dezelfde ontwikkeling. De premiers van de drie partnerlanden zijn jonge liberalen die het goed met mekaar kunnen vinden en dat kan een tijd voortduren.

Ook de Vlaamse regering heeft belangstelling en opent regelmatig lijnen naar Den Haag en vice versa. Nieuwe thema’s voor samenwerking duiken geregeld op, bijvoorbeeld voor ons gezamenlijke veiligheidsbeleid en betreffende transport.

De gemelijkheid en desinteresse zijn weg.

De Benelux was voor veel Franstaligen une affaire flamande, maar de geesten daar zijn geëvolueerd.” ‘t Pallieterke: op het terrein valt de samenwerking tussen Vlamingen en Nederlanders niet stil…

Frank Judo: “Zo is dat. In mijn vakgebied stel ik met plezier vast dat in september, voor de allereerste maal, Vlaamse, Nederlandse, Zuid-Afrikaanse en Surinaamse juristen samen een congres organiseren over “Recht en Taal” (zie kader). De Vlaamse en de Nederlandse jezuïeten vormen sedert 31 juli één provincie, geheten Europese Lage Landen, en de provinciaal is de Vlaamse jezuïet Johan Verschueren.

Mooi toch. Die samenwerking zal gewis uitstralen naar schooldirecties en leraren, en in het algemeen de contacten tussen de oudscholieren van de jezuïetencolleges in Vlaanderen en Nederland verbeteren.” ‘t Pallieterke: controleren Vlaamse courantiers de nationale Nederlandse pers?

Frank Judo: “Dat is zeer verheugend voor de Nederlandstalige culturele ruimte, ook omdat op die manier aan een gemeenschappelijke publieke opinie wordt gewerkt, dus aan beter Belgisch-Nederlands nabuurschap.

Er is iets eigenaardigs aan de hand: de Vlamingen klagen over desinteresse van de Nederlandse uitgevers voor hun boeken, terwijl ‘wij’ erin slagen ‘hun’ topkranten te veroveren. Telkens gaat het om het gedrukte woord.

Eigenaardig, toch? Uit de ontmoetingen, die er automatisch zijn of zullen zijn tussen krantenmakers van Noord en Zuid zal veel groeien.

Wie vandaag De Standaard en NRC Handelsblad leest, ziet een zachte osmose tussen de twee titels die in dezelfde handen zijn.” ‘t Pallieterke: toch blijft het gejammer over de kloof tussen Vlamingen en Nederlanders…

Frank Judo: “Ik bekijk het door een andere bril. In Duitsland, Groot-Brittannië en Frankrijk leeft een gelijkaardig wantrouwen, met een historische koelte tussen Berlijn en München, tussen Londen en Edinburgh en tussen Parijs en Marseille. Binnen taal- en cultuurgemeenschappen verwasemt gegroeide vervreemding niet zomaar. Een volwassen cultuurgemeenschap biedt ruimte aan interne diversiteit.” ‘t Pallieterke: The Economist presenteerde onlangs zijn visie op de Brexit, met een tekening van een zomerstrand met tientallen mensen met de kop in het zand?

Frank Judo (lacht): “Een mooi en correct beeld is dat. De Brexit-strategie van de Britten wordt al een jaar gekleurd door binnenlandse spanningen en afrekeningen.

Je kan de uittreding bekijken als een nette proefneming in een laboratorium, maar dat is zij uiteraard niet. De Brexit zal sowieso een politieke operatie zijn met onzuiverheden, partijpolitieke afwegingen, na-ijver en ongevallen. Trouwens, het scenario dat de Brexit wordt teruggeschroefd, is niet helemaal kansloos, hoewel klein.” ‘t Pallieterke: gaat het van kwaad naar erger?

Frank Judo (beslist): “Neen, zo zie ik het niet. Er is een vlottere communicatie tussen premier May en het bedrijfsleven. Na het geharrewar dat in de zomer van 2016 ontstond, wordt het landsbestuur realistischer, evenals de bevolking.” ‘t Pallieterke: de Commissie Buysse ondernemer Buysse is een halve Brit en leidde jarenlang Britse topondernemingen - voorspelt een aderlating van de Belgische economie door de Brexit.

Frank Judo: “Hoe zwaar die aderlating zal zijn, is giswerk. Niet te ontkennen is dat er wrijvingen zullen zijn na een Brexit, echter, niemand kan inschatten hoelang die zullen duren. (lacht) Ik behoor tot de optimisten om het blote feit dat de Britse eilanden niet kunnen verplaatst worden. Ook na de Brexit blijft het Verenigd Koninkrijk voor ons een belangrijke handelspartner.” ‘t Pallieterke: staat de Europese barometer na de Brexit op beau fixe?

Frank Judo (brede glimlach): “Neen toch.

De Brexit gebeurt in een anders ingevuld Europa dan vijfentwintig jaar geleden onder de regeringen-Thatcher en -Major. Toen had het Verenigd Koninkrijk 12 tot 15 lidstaten voor zich.

Vandaag zijn het er 28. Dat betekent meer stemmen en meer meningsverschillen. Na de Brexit verzwakt het krakeel niet automatisch.

Wel is het zo dat de EU leert volwassener met die spanningen om te gaan. Jarenlang was het de slechte gewoonte die niet te erkennen, en er weinig aan te doen, wat tot groot onbehagen leidde tussen de ledenlanden en onder de burgers.

Vergeet niet, de Europese verdragen zijn veel flexibeler dan sommige sceptici willen doen geloven.” ‘t Pallieterke: vraagt u meer aandacht voor de culturele onderbouw van Europa en de Europese Unie?

Frank Judo: “Ja, want dat culturele aspect wordt te vaak schromelijk over het hoofd gezien. De noodzakelijke economische samenwerking wortelt in een humuslaag van tweeduizend jaar cultuur. Zwitserland staat buiten de Europese Unie, maar participeert ten volle in de Europese cultuur.

Indien het Verenigd Koninkrijk de EU daadwerkelijk verlaat, verbreekt het niet de culturele banden. Cultuur en economie hebben een wisselwerking, wat niet beduidt dat zij steeds dienen samen te vallen. De Europese landen buiten de Europese Unie zijn onze eerste buren, zij behouden een Europese stem.

De Europese Unie moet aan de verleiding weerstaan om de economie als enige zaligmakende factor van samenwerking te beschouwen en de cultuur als niet ter zake doend.”

Frans Crols

Recht en taal De Nederlandse Juristenvereniging en haar Vlaamse zuster hebben warme en vriendschappelijke relaties. Beide verenigingen organiseren tijdens de laatste week van september het juristencongres der Lage Landen rond het thema “Recht en Taal”. Nederlandstalige juristen uit gans de wereld zullen van gedachten wisselen over de begrijpelijkheid van het recht door middel van het Nederlands.

Aandacht gaat onder meer naar de relevantie van de vele taalversies van de Europese regelgeving, taalbeleid binnen en buiten de rechtbank, juridisch taalgebruik en minderjarigen, de positie van vertalers en tolken en de talige rechtscultuur in een multiculturele samenleving. Er wordt gestudeerd maar eveneens gefeest en gegeten, bijvoorbeeld in de Hollandse Club, een fraai gebouw in de Venusstraat in Antwerpen, met een lange Vlaams-Nederlandse traditie.

Frank Judo: “Een congres leidt tot overdracht van kennis, maar eveneens tot persoonlijke kennismaking.”

12

Cultuur

17 augustus 2017

Podium Kunst is een strip Romantische grootmeesters in Brugge

In het Millennium Iconoclast Museum of Art aan het kanaal in Molenbeek slaan jonge kunstenaars een brug tussen strips en beeldende kunst. De expo ‘Art is Comic’ wil wat humor brengen in deze niet al te vrolijke tijden.

In het jaar 1853 ontstond misschien wel de kortste, maar niettemin één van meest vruchtbare vriendschappen uit de muziekgeschiedenis. Het was het jaar dat Robert Schumann de toen nog jonge Johannes Brahms aan de wereld voorstelde. Clara Wieck-Schumann, pianovirtuose en echtgenote van eerstgenoemde, leidde de totstandkoming van de innige artistieke banden tussen beide toonzetters mee in goede banen.

Dat verbond inspireerde het Antwerp Symphony Orchestra o.l.v. Philippe Herreweghe tot een concert dat zijn weerklank niet zal missen. De Zwitser Francesco Piemontesi (1983) zal de piano bespelen. Piemontesi heeft aan het klavier reeds met tal van vooraanstaande symfonische orkesten geconcerteerd. Hoewel de solist zich meermaals met het pianowerk van Schumann onderscheidde, zal hij op 22 september aanstaande in het Brugse concertgebouw de spits afbijten met het eerste pianoconcerto van Brahms.

Woeste emoties Dit werk is erg tekenend voor Brahms’ relatie tot Schumann. Het stuk, dat bij zijn eerste opvoering in 1858 door critici genadeloos werd afgekamd, geldt vandaag als één van Brahms’ absolute meesterwerken. Het door hoogtes en laagtes gekenmerkte concerto werd in 1854 opgetekend, kort nadat de zwaar depressieve Schumann een wanhoopsdaad had ondernomen. Onder dit gesternte krijgt de werktitel “woeste emoties van de romantiek” een heel concrete en bijna voelbare invulling.

Het tweede luik wordt gevuld met de tweede symfonie van Schumann (1845-’46). Met dit muziekstuk beoogde de componist zich van zijn onluikende neerslachtigheid te genezen door terug te grijpen naar het oeuvre van de onovertroffen Bach. De opvoering in Brugge wordt allicht een ode aan één van de laatste romantische strijders tegen het opkomende nieuwe geweld.

Neue Bahnen De relatie tussen Schumann en Brahms moet volledig worden beschouwd in het licht van die strijd. In principe hadden ze als musici weinig raakvlakken. Schumann (1810-1856) was welhaast een generatie ouder dan Brahms (1833-1897) en stamde bovendien uit een vermogend handelaarsnest. Brahms was een kind van de Hamburgse sloppenwijken, dat aanvankelijk met pianospel in havenkroegen en bordelen de kost verdiende.

Op twintigjarige leeftijd, tijdens een concertreis, kruiste Brahms’ pad dat van de gekwelde maar geëtableerde Schumann. Op basis van ongepubliceerd werk besloten Robert en Clara dat ze Brahms de fakkel van de klassieke traditie, die steunde op de erfenis van Beethoven, konden toevertrouwen. Met de intrede van de controversiële Nieuwduitse richting van Liszt en Wagner daverde die traditie immers op haar grondvesten.

De titel “Neue Bahnen” voor het bewuste artikel waarmee Schumann de conservatieve Brahms lanceerde, lijkt dan ook wat misplaatst. Dit was meteen het laatste prozastuk van Schumanns hand. Hij overleed drie jaar later in een sanatorium. Zijn vriend zette zowel de innige band met Clara als de kritische dialoog met de programmamuziek voort. In 1860 ondertekende het vermeende paar het manifest tegen de stroming van Wagner. Niet lang na Clara’s overlijden in 1896, legde haar zielsverwant de pen voor eeuwig neer.

Het concert gaat door op 22 september en vangt aan om 20 uur. Voor meer informatie m.b.t. toegangskaarten en practica kunt u terecht op www.concertgebouw.be.

Tom

Kunst van de straat “Al wat je vandaag nodig hebt zijn ideeën en een internetverbinding. Voor het eerst in de geschiedenis behoort de kunstwereld toe aan het volk.” Het is een uitspraak van Banksy, een straatartiest die veel stof doet opwaaien.

Voor de enen is hij een levende legende, voor de anderen is hij geen echte kunstenaar, eerder een cartoonist die als canvas stadsmuren in heel Europa heeft uitgekozen.

De kans is groot dat je zijn vaak humoristische boodschappen pro pacifisme en tegen het kapitalisme al hebt gezien. Wie Banksy is, weten we niet echt. Vermoedelijk is het een Brit. Of een Britse. Hij/zij doet meer dan enkel graffiti spuiten. Er zijn ook sculpturen en popupinstallaties die in het straatbeeld opduiken.

Dat Banksy uit zou zijn op keetschoppen om grof geld te verdienen, klopt niet. Aan zijn (of haar) werk is weinig verdient. Wel is Banksy een typische exponent van kunst uit de 2.0-cultuur van de internetgeneratie.

Via internet vinden kunstenaars rechtstreeks aansluiting met hun publiek, zonder tussenpersonen of bemiddelende instituten. Los van galeries en musea zijn de sociale netwerken uitgegroeid tot de grootste expositieruimtes van kunst. Of we het graag hebben of niet: ze herijken onze smaak en onze cultuur. Dat gebeurt aan een razend tempo en wereldwijd.

Om toch enig zicht te krijgen op wat zich achter de schermen (of beter: op de schermen) van de internetkunstscene afspeelt, is er het Millennium Iconoclast Museum of Art aan het kanaal in Molenbeek, in de gebouwen van een voormalige brouwerij.

Satire en zwarte humor Het MIMA is een privé-initiatief van enkele straatkunstliefhebbers. Het opende vorig jaar en mikte op 30.000 bezoekers per jaar. Het heeft er dat eerste jaar dubbel zoveel geteld.

Het MIMA weet met een laagdrempelig aanbod van kunstenaars die amper of niet in het gevestigde circuit aan bod komen heel wat mensen te verleiden. De titel van de tentoon-

stelling ‘Art is Comic’ geeft aan dat is gekozen voor kunst die zichzelf niet te serieus neemt.

In de eerste ruimte hangen ingekaderde ledschermen met werk, op de grens tussen strip en kunst, van de geselecteerde kunstenaars.

De schermen tonen de onlineliefhebbers hoe ze deze werken bekijken: digitaal en tweedimensionaal. Verderop in de expo wordt duidelijk dat wat ze op hun laptop of smartphone zien vaak ver af staat van de reële werken. Het opvallendst is dat bij het Luikse kunstenaarsduo Mon Colonel & Spit, die hun zelfspot niet enkel uiten in tekeningen maar ook in sculpturen en keramiek.

De Gentenaar Brecht Vandenbroucke geeft in zijn satirisch werk vrolijk commentaar op zowel de multinationals als op de socialemediaconsumptie (zie afbeelding). Brecht Evens, die in Parijs woont, onthult op de expo de tekeningen voor zijn boek ‘The City of Belgium’.

Het is mooi werk. Elk beeld is bijzonder schilderachtig, technisch sterk en een zinderend kleurenspel. De Franse kunstenaar Jean Jullien creëerde levensgrote figuren die verschillende emoties uitdrukken. De bezoekers worden uitgenodigd er bij te poseren, een selfie te maken en die te delen.

De Spanjaard Joan Cornella drijft in één van zijn werken de spot met die selfiegekte. De personages van Cornella zijn breed grijnzende pastellicht geschilderde stripfiguren die gruwelijke dingen doen. Die zwarte humor doet het goed online. Joan Cornella heeft op Facebook 4.500.000 volgers, dat is meer dan het Louvre in Parijs en het prestigieuze Museum of Modern Art in New York samen. En Jean Jullien heeft op Instagram drie keer meer fans dan Jeff Koons, toch één van de absolute wereldsterren in gerenommeerde musea en kunstcollecties.

Als talent en populariteit samenkomen op de sociale netwerken, is de impact van deze kunstenaars blijkbaar bijzonder groot.

Tentoonstelling ‘Art is Comic’, tot 31 december, MIMA, Sint-Jans-Molenbeek, www.mimamuseum.eu

MMMV

Prinselijke kommer om komkommer Geïnspireerd door “Och was ik maar” van Johnny Hoes en in de mond gelegd van die met 10 procent verarmde prins Laurent. Van harte…

Och was ik maar Bij Claire en kroost gebleven Och was ik maar naar China niet gegaan.

Heruitgave van Cotvooghelverhalen?!

Onze bekende kolderschrijver L.H. Cotvooghel (alias van Herman Geerts, geboortig van Balen) overleed op 10.12.2000. Daarom kennen onze jongere lezers hem mogelijk niet.

De Balense vzw Studium Generale heeft tussen 2002 en 2011 verschillende verhalen van Cotvooghel die eerder in ’t Pallieterke verschenen, in boekvorm uitgegeven als eerbetoon aan hun illustere dorpsgenoot.

Verschillende boekjes zijn echter sinds jaren uitgeput. Daarom overweegt Studium Generale een heruitgave. Wij willen de verhalen over de jeugdjaren van Herman bundelen onder de werktitel: “De jonge jaren van Cotvooghel”.

Wij willen weten of daarvoor publieke belangstelling bestaat.

Als dat zo is, mail dan uw adres vrijblijvend aan: info@studiumgenerale.vzw .

Antwoorden vóór 15 september 2017. Als dit project doorgaat, kunt u inschrijven en hebt u die boeken tijdig voor onder de kerstboom. Meer informatie en andere publicaties te verK.M. krijgen via: www.studiumgeneralevzw.be

Komkommertijd, ik had het moeten weten.

Dan word je zelfs als nietsnut waardevol.

Ik wou bij Erdogan gaan eten, maar Michel kwam dat te weten en – is dat niet straf?! – van mijn aalmoesje tien procent af!

Och was ik met broer Flup bevriend gebleven, had geen gazet aan mij kopij vermorst.

Al ben ik prins, ik heb een hondenleven. ’t Is daarom dat ik veel van honden hou.

Wie van de prins geen kwaad wil weten, goede raad: dat die maar liever in komkommertijd het lezen van de gazetten mijdt!

Och toch ben ik weer in het nieuws gekomen en dat dank ik aan de KOMKOMMERTIJD!

Hector van Oevelen

Boeken

17 augustus 2017

13

De Zesdaagse Oorlog en de herschepping van het Midden-Oosten In “Zesdaagse Oorlog, de Israëlische 'herschepping' van het Midden-Oosten” schetsen de Nederlandse historici Anne Doedens en Liek Mulder een overzicht van, jawel, de Zesdaagse Oorlog.

Dat was de oorlog die Israël voerde in 1967, wat leidde tot de uitbreiding van het land met de Gazastrook (voorheen onder Egyptische controle), de Sinaiwoestijn (Egyptisch grondgebied), de Golanhoogte (Syrisch), de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem (beide Jordaans). Het boek is het vierde deel in de serie Oorlogsdossiers van uitgeverij Walburg Pers uit Zutphen.

De creatie van Israël in 1948 en de daarmee gepaard gaande Palestijnse vluchtelingenstroom, waren en zijn een doorn in het oog van Arabieren en moslims. In de grensstreken tussen Israël en zijn buurlanden kwam het dan ook regelmatig tot infiltraties, schermutselingen en schietpartijen tussen Palestijnen en Israëliërs. Egypte blokkeerde bovendien de voor Israël belangrijke Straat van Tiran en de Golf van Akaba. Het was om daar een einde aan te maken dat Israël een ‘preventieve’ oorlog startte tegen Egypte en Syrië. Een andere versie luidt dat Israël een oorlog uitlokte met Syrië om zo de Golanhoogte in handen te krijgen, belangrijk voor de watervoorraad. Aanvankelijk had Israël niet de bedoeling om Jordanië aan te vallen, maar gezien dat land zich toch mengde in de oorlog, speelde het de Westelijke

Jordaanoever (door zionisten Judea en Samaria genoemd) en Jeruzalem kwijt.

“Weinig oorlogen duurden zo kort en hadden zo'n langdurig effect op de wereldpolitiek”, schrijven de auteurs, en dat zou wel eens kunnen kloppen. Israël verliet later de Gazastrook omdat dit gebied werd beschouwd als een blok aan het been. Dankzij vredesonderhandelingen met Egypte kreeg dat land later de Sinaiwoestijn terug. De bezetting van de Golanhoogte, en later de annexatie, verliep vrij vlot omdat daar niet veel mensen woonden. Iets lastiger was en is natuurlijk de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem. Jeruzalem heeft een religieuze betekenis voor moslims, en de oprichting van Joodse kolonies in de Westelijke Jordaanoever heeft enkel geleid tot meer spanningen met de Palestijnen.

Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem Doedens en Mulder schetsen in het boek een vrij objectief beeld van de Zesdaagse Oorlog en de context ervan, al kunnen ze hun proIsraëlische sympathieën moeilijk verbergen. De auteurs gaan ook in op de houding van Nederland met betrekking tot het conflict. Om reli-

gieuze redenen (waar we nu niet op ingaan) stond Nederland als protestants land altijd heel positief ten opzichte van Israël, terwijl het fenomeen Israël in katholieke landen steeds met de nodige reserves werd bekeken. Als toetje krijgt de lezer een analyse van Salomon Bouman, de man die decennialang correspondent was in Israël voor diverse Nederlandse media en het Belgische De Standaard.

De oorlog van 1967 was tevens een mijlpaal omdat die ervoor zorgde dat steeds meer Arabieren hun vertrouwen verloren in semi- of pseudoseculiere bewegingen en regimes, en de islamitische heropleving langzaam maar zeker werd ingezet. Veel Israëliërs betreurden achteraf de verovering van de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem, want de situatie zou voor Israël nu veel eenvoudiger zijn geweest indien die nog steeds in Jordaanse handen waren. En Jordanië treurt eigenlijk niet om het verlies van de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem, want het is af van een hoop Palestijnen die het demografisch evenwicht in het door Jordaanse bedoeïenen gedomineerde land dreigden te verstoren.

Ten slotte: laten we niet vergeten dat het Israëlisch-Palestijnse conflict een overgemediatiseerd geschil is dat de aandacht afleidt van andere en vaak ergere conflicten elders op aarde.

Lieven van Mele

Anne Doedens en Liek Mulder, “Zesdaagse Oorlog, de Israëlische 'herschepping' van het Midden-Oosten”, uitgeverij Walburg Pers, Zutphen, 2017, 192 blz., 19,95 euro.

ISBN 978 9462 4918 61

De geesten van de Kwango in de Westhoek Een voorouder zittend op je schouder die fluistert, oordeelt, verwijt en in je leven blijft haken. Een goedhartige demon, een daimon. Het kan en het gebeurt, in de Kwango en achter de IJzer in Vlaanderen. Het onbewuste en het bewuste, het zichtbare en onzichtbare, zijn soms zacht, soms heftig, soms verstrengeld.

Koen Peeters noteerde het hier en in Congo.

Hij heeft met “De Mensengenezer” een krachttoer op papier gezet. Peeters verbindt WestVlaanderen, zo bewonderd en mooi beschreven door Stijn Streuvels, die een nevenoptreden maakt, met de medicijnmannen, voorspellers, genezers en trommelaars van de Kwango, de streek van de Yaka en hun hoofdstad Popokabaka. De Yaka zijn harde werkers, gesloten, op zichzelf ingesteld, doordrongen van geesten, verworteld met hun voorvaderen, begluurd en miskend in de hoofdstad Kinshasa. Van de Evenaar een sprong terug naar Vlaanderen.

De wolken boven de Westhoek, de wind in Lampernisse, de mist met drijvende koeien, de stuurse boeren, de verhalen, de stiltes, de pinten na de hoogmis van weleer, de ruzies en vetes over generaties, de doden in de klei van de Eerste Wereldoorlog, de Engelse troosttaal op de soldatenzerken, de zwijgzame en ongehuwde nonkel, de geleerdheid en de onbegrensde nieuwsgierigheid van de jezuïeten, zij bezetten het eerste derde van de roman.

Zij drijven de boerenzoon van de Westhoek, Remi, naar de roeping als Congomissionaris en de vernegering als mensenonderzoeker in

het dorp Yitaanda bij de Congolees-Angolese grens. Na een crisis bij de Yaka treedt hij uit en wordt hoogleraar psychologie in Vlaanderen.

Jef Geeraerts was een erotomaan en een macho, die in zijn eerste boeken de semimystiek beschrijft van nachten onder de sterren op zandbanken in de Congostroom. Jef wordt bespiegelend, opgetild naar een Alomtegenwoordige. Koen Peeters moet geen zwarte lijven en jachttaferelen à la Geeraerts om dieper in de mysteries van de Afrikanen door te dringen. De wereld van de Afrikaanse angst, de aanwezigheid van de overledenen, de ingewanden van vogels, apen, slangen die signalen afgeven over de eisen van de doden, de bevelen voor de nabestaanden, de opname van jezuïet Remi in de stam, zijn gesprekken met de zwarte genezer-priester, de contacten met de Congolese kerkmensen - missionaris Remi arriveert kort na de onafhankelijkheid in de exkolonie - bezetten vele bladzijden. Steeds doet Remi wat ordestichter Ignatius voorhoudt: luisteren, blijven luisteren, zwijgen, waardig en weloverwogen spreken, nooit iemand ontevreden achterlaten. Remi mijmert: “Denk niet dat de zwarten primitief zijn. Wij onderschat-

ten de omgang met het onzichtbare en het onzegbare, of het schuldgevoelen tegenover de overledenen.”

Peeters schrijft een dubbelportret. Remi is een hoogleraar van de verteller en gaandeweg onthult de prof aan zijn student hoe en waarom hij antropoloog werd. Die wordt gegrepen door de psychologische, etnografische kennis, de cultusvoorwerpen en de lectuurlijst van de wetenschapper en pent notities in zijn Mujischriftje. Hij kiest, getroffen door Remi, een thesisonderwerp - de krokodillen in de verhalen van de Yaka -, leest diens dagboeken en de aantekeningen, luistert naar zijn sagen, volgt zijn literatuursuggesties, en besluit in de stappen van zijn voorman naar Congo te reizen. Het Congo van Kabila met rellen, opstandelingen, instortende infrastructuur, vervallen missiehoofdkwartieren, ontgoochelde burgers en Congolese kerkelijken. Op een avond tafelt hij met twee zwarte pastoors in de brousse en het gesprek gaat over ontmoeting, genezing en orakels. Curé Ghislain: “Bij de Yaka is alles in de wereld een teken, maar dat was ook zo voor de apostelen. In de Bijbel staat: alles is door de Geest gezonden. Het geluk en het lijden, de geslaagde maar ook de mislukte ontmoeting.”

Peeters heeft geblokt op dit boek. Hij heeft in België en Congo tientallen mensen ontmoet en die berg feiten, indrukken en waarheden verwerkt tot een aangrijpend boek. Een eerlijke literaire analyse die missionarissen, jezu-

‘Verklaring aan het Vlaamsche volk’ 1917

Heruitgave van een uniek tijdsdocument In april en mei brachten we in zes afleveringen de geschiedenis van het activisme. Op 4 februari 1917 vond te Brussel een landdag plaats met 125 activisten, allemaal vooraanstaanden uit de brede Vlaamse Beweging.

Daar werd beslist een Raad van Vlaanderen op te richten. Die Raad moest streven naar een zelfstandig Vlaanderen. De Vlaamsgezinden waren natuurlijk verdeeld: sommigen namen genoegen met een bestuurlijke scheiding (een administratieve splitsing zonder politieke scheiding), anderen wilden federalisme en nog anderen wilden onafhankelijkheid.

Ook een reis naar Berlijn door een 7-koppige delegatie van de Raad viel niet bij iedereen in goede aarde. Het was koren op de molen voor al wie vijandig stond tegenover

de activisten en een inspiratiebron voor spotprenten. De reis zorgde voor heel wat verdeeldheid.

De passivisten zagen hierin het ultieme bewijs van het activistische verraad, de gematigde activisten zagen het als een tactische blunder en de radicalen vonden het resultaat (bestuurlijke scheiding, maar geen poli-

tieke zelfstandigheid) al te mager. De Raad van Vlaanderen lag dus ook in Vlaamsgezinde kringen stevig onder vuur.

Op 8 april 1917 publiceerde de Raad het pamflet ‘Verklaring aan het Vlaamsche volk’, in een poging om de politiek van de Raad te legitimeren.

100 jaar na datum neemt Marnixring Noordland het initiatief om dit originele pamflet (10 bladzijden) uit 1917 heruit te geven.

Johan Vanslambrouck, kenner van de geschiedenis van het activisme, schreef een begeleidende tekst om het pamflet in een historische context te kaderen.

Het boekje is tijdens de IJzerwake op 27 augustus exclusief te koop aan de stand van ’t Pallieterke. De kostprijs bedraagt slechts 2 euro.

K arl van C amp

ïeten, niet wegduwt als handlangers van de vuige kolonisatoren. “De Mensengenezer” dobbert mee langs de religieuze, humane en gelaten kronkelingen van het populaire toneelstuk “Missie” van Congoschrijver David van Reybrouck. Wilt u deze zomer op uw strandmat meer dan de zoveelste thriller doorworstelen, lees dan dit boek.

Frans Crols

Koen Peeters, “De Mensengenezer”, uitgeverij De Bezige Bij, 2017, 319 blz., 19,99 euro. ISBN 978 9023 4523 62

14

Brieven

17 augustus 2017

In herinnering

Jaak van den Broeck Jaak, Hammenaar zoals Filip de Pillecyn en Dietser zoals Wies Moens, was tot zijn laatste ademtocht een gedreven Vlaams-nationalist. Op zijn 73 overleed hij, véél te vroeg en heel onverwacht, op zondag 6 augustus. Ook Jaak zal een leemte nalaten in de al zo fel uitgedunde rangen van rechtlijnige Vlaamsgezinden.

Een mede-Hammenaar en lezer van dit blad loofde hem als een gedreven man met een bezielde overtuiging, al vonden medestanders hem wel een ietsje tè conservatief en niet gespeend van enige stroefheid in de omgang. Onze lezer waardeerde hem ook als voortreffelijke muzikant. Geboren op 31 oktober 1944, moest hij al zijn vader missen, omdat die toen een van de talloze slachtoffers was van een even genadeloze als zinneloze repressie die hem in het beruchte Hechteniskamp van Lokeren had doen belanden, omdat hij lid was durven worden van VIVO (Vlaams Instituut voor Ontspanning) en VNV (Vlaams Nationaal Verbond). Allicht tot vreugde van zijn gekerkerde vader, ontpopte zoonlief zich als een zeer veelzijdige jongeman, niet alleen muzikaal getalenteerd, maar ook niet van tekentalent gespeend. Hij wist ook zijn mannetje te staan als beeldend kunstenaar en als “handige Harry”, terwijl hij als student tot de uitblinkers behoorde. Geen wonder dat hij na zijn studies werd aangeworven als leraar aan het voortreffelijke Sint-Jorisinstituut in Bazel-Waas. Ook bij Jaak van den Broeck kroop het Vlaamse bloed waar het niet gaan kon. Reeds op jeugdige leeftijd werd hij in het bestuur verkozen van het Sint-Maartensfonds Waasland-Dendermonde, waar hij zich volop ging inzetten voor de aankoop en de uitbouw van het erepark voor de Vlaamse oostfronters in Stekene. Vele al iets minder jonge oud-VNJ’ers zullen zich Jaak zeker herinneren als de banleider in lange broek, die door mensen uit de “tijd van toen” bestempeld werd als “streng maar rechtvaardig”. Ook in de muziekkapel van het Vlaams Nationaal Jeugdverbond had leider Jaak meer dan genoeg noten op zijn instrument en niet minder op zijn zang. Er wenkten echter andere horizonten. Omdat ook politieke ambitie en geldingsdrang hem niet vreemd waren, ruilde hij de jeugdbeweging, allicht niet zonder een dosis heimwee, voor de partijpolitiek en werd hij in 1995 in de kieskring Sint-Niklaas-Dendermonde verkozen tot volksvertegenwoordiger van het Vlaams Blok, later Vlaams Belang (tot 2007). In 2000 belandde hij in de gemeenteraad van Hamme, waarin hij letterlijk tot zijn laatste adem zou blijven zetelen met de kracht van zijn Vlaams-nationale overtuiging. Inzet voor Vlaanderen en Heel-Nederland zonder compromissen, waren voor Jaak geen loze woorden, lees ik in een doorvoeld eerbetoon van Jongeren Aktief, waarvan hij ook al aan de wieg heeft gestaan, deze bezielde Vlaming, echtgenoot, vader en grootvader. Wie, over de partijgrenzen heen, afscheid wil nemen van Jaak, kan dat volgende zaterdag, 19 augustus, om 10 uur, in de parochiekerk H. Hart, Zouavenstraat Hamme. Aan Lieve en allen die Jaak dierbaar waren, onze innige deelneming. AVV-VVK. hvo

Opwarming van de aarde Pallieterke, Dat de aarde opwarmt, zal wel zijn, maar die subsidiegraaiers moeten eens ophouden de mensen hiervan te beschuldigen en bang te maken. Voor miljoenen (of honderdduizenden; zoek zelf maar uit) jaren waren er geen mensen en zeker geen auto’s of fabrieken en al héél zeker geen geleerde subsidiegraaiers, en toch veranderde het klimaat (afwisselend warm en koud). De Sahara was een zee en ook de Kempen hebben onder water gestaan. President Trump heeft dik gelijk dat hij die zever niet gelooft en dat groen (links) gespuis ferm Jan Knippenberg - Maaseik uitlacht.

De stofzuiger van Liesbeth Pallieterke, De cartoon van Liesbeth Homans die met een stofzuiger “postjes” tracht weg te zuigen door gemeenten aan te sporen te fuseren, dwingt me ertoe te wijzen dat het verzet tegen deze fusies vooral uit CD&V-rangen komt. In mijn dorp is dat in ieder geval zo. Ik kan namen noemen. Waarom die partij zich verzet? Omdat de CD&V daardoor weer een stuk greep op de Vlaamse politieke leefwereld zou verliezen. Die fusie kost hen burgemeesters- en schepenposten. Vooral in de kleinere, landelijke gemeenten zou dit verlies zich sterk laten gevoelen.

Daar is de traditionele positie van de CD&V nog altijd groot. Verlies van bestuursfuncties en verlies van macht: ziedaar de reden van het CD&V-verzet tegen de fusies. Liesbeth zal een heel grote stofzuiger nodig hebben.

Jaak Peeters - Olen

Kruisende woorden oplossing 1070

Hypocriete sp.a-voorzitter Pallieterke, Sp.a-voorzitter Crombez geeft altijd kritiek op de graaicultuur van politiekers. Hij moet eerst zijn eigen stal uitmesten. Sp.a’er Louis Tobback krijgt naast zijn wedde als burgemeester van Leuven een pensioen als gewezen parlementslid en minister van 6.200 euro bruto per maand. Volgens mij is Tobback een echte kaviaarsocialist.

Anneke Kegels – Antwerpen

Gouden Boomstoet Pallieterke, Als Vlaming probeer ik ons cultureel en historisch erfgoed te respecteren en draag hier een (klein) steentje bij. Zo neem ik al jaren deel aan de Godelieveprocessie te Gistel en de Bloedprocessie te Brugge. Mijn deelname aan de Gouden Boomstoet dit jaar heb ik echter bewust opgezegd, na de krantenberichten dat de uitbeelding van de Kruistochten hierin geschrapt zijn, om de moslims niet te schofferen. Van een organisatrice kreeg ik dan meteen het verwijt dat ik een “partijpolitiek standpunt” inneem. Ik verwijt hen echter dat zij onze Vlaamse geschiedenis en cultureel erfgoed vervalsen en respectloos behandelen. Ten slotte enkele suggesties voor onze politiek correcte linkse politici en “culturo’s”.

Dringend af te schaffen: paaseieren, kerstbomen, kerststallen (of Pasen en Kerstmis in het geheel), Sinterklaas, pensenkermissen, bierfeesten, minirokken. Plus: herschrijven van onze geschiedenisboeken en onze politici excuses laten aanbieden aan de imams voor de Kruistochten. U ziet, er is nog veel werk aan de winkel. Allahu Akbar!

Dirk C appelier – Brugge

Pallieterke, Op 30 juli luisterde ik om 08.56 uur naar het programma “De Grootste Familie” op Radio 2.

De programmamaker nam een interview af van een dame die een Kroatische vader heeft, vroeger te Antwerpen woonde en intussen geruime tijd in Kroatië woonachtig is. De programmamaker vond het sympathiek dat ze nog over “’t stad (Antwerpen)” sprak en vond dat haar “Vlaams(ch)” nog steeds goed was… De dame in kwestie sprak ABN. Ik vind het onbegrijpelijk dat programmamakers en reporters door de openbare omroep niet geïnstrueerd worden om de term “Nederlands” te gebruiken. “Vlaams” zou enkel gebruikt mogen worden wanneer het voorafgegaan wordt door een geografische omschrijving, bv. West-Vlaams, en wanneer werkelijk de gewesttaal bedoeld wordt.

Generaties hebben een culturele strijd gevoerd eerst voor het behoud van onze taal, dan om het Nederlands als gemeenschappelijke taal van Noord en Zuid op de wereldkaart te zetten. Kleinere talen en culturen worden door de globalisering bedreigd. Het is niet uit romantische overwegingen maar uit harde noodzaak en overlevingsdrang dat beklemtoond moet worden dat het Nederlands de cultuurtaal van Noord en Zuid is: samen (Taalunie) sterk.

Gebruikers van de term “Vlaams” leveren hand-en-spandiensten aan diegenen die het altijd over “le flamand” hebben om aan te tonen dat in Vlaanderen enkel een samenraapsel van dialecten gesproken wordt, een “rom-

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

L. Monballiu - Sint-Stevens-Woluwe

Bloedluizen en fipronil Pallieterke, Misschien zullen Vlaamse kippenboeren geïnteresseerd zijn in wat ik meemaakte toen ik ooit enkele weken doorbracht in de omgeving van Mogilew (Belarus, Wit-Rusland). Veel Russen hebben “op den buiten” een moestuin voor eigen behoeften of die van de familie. Ze toonden mij met trots hun groentetuin, maar ik merkte op dat er overal onkruid woekerde. Dat onkruid was volgens hen voor niets goed, tenzij om insecten, plantenluizen, enz. te verjagen.

Die diertjes hebben een hekel aan de plant en maken zich snel uit de voeten. En wanneer men in huis last kreeg van luizen, dan legde men wat ‘onkruid’ in slaap- en andere kamers en na enkele dagen of uren waren alle luizen weg. Goedkoop, efficiënt en zonder gifstoffen!

Ik heb me afgevraagd waarom de Duitsers dat niet wisten tijdens de oorlog, toen tienduizenden Russische krijgsgevangenen in kampen werden ondergebracht, waar velen omkwamen van honger, ellende én ook door ziekten die vooral door luizen werden overgedragen. ben de naam van dat onkruid kwijtgeraakt.

Siegfried Verbeke - Antwerpen

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze eens proeven te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom ze eens proeven te

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

meltaaltje” dat losstaat van het Nederlands.

Het aangehaalde feit is geen alleenstaand geval. “Vlaams” wordt meer en meer gebruikt, ik denk aan Bart Peeters die ter zake een specialist is. Ik vind dit een zeer ongunstige evolutie en hoop dat de VRT zal bijsturen. Er is actueel al een overaanbod aan liedjes in het dialect.

Wil men de klok echt 150 jaar terugdraaien?

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

ABONNEMENTEN HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A W A A R S C H U W I N G B I N D I A X I X E X U X C M O D A L I T E I T X C D O D E X P O S T D U I F E F E R M E X I T E G E M F F X G E T O G E N X P X G E D E L E N X R X W E T H C Y B E R P E S T E N X I I X R E X A I X E L B A J E G O X E S T E N X L A K R I E T I X J E T L A G L S A D I S T E N X D D T

Vlaams?

zal u u extra extra verwennen. verwennen.

• BINNENLAND zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert 3 maanden € 28,60 Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel. 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

17 augustus 2017

Constant en Roger

Roskammen

Roger vanden Stock, de voorzitter van SC Anderlecht, werd op zondag 13 augustus, 75 jaar. Roger was 27 jaar toen ik debuteerde op 18-jarige leeftijd in het eerste elftal van Anderlecht. Voetbal heeft hij nooit gespeeld, maar hij was wel een begenadigd golfer.

Ik ben niet dikwijls met hem in contact geweest, wij hadden nog te doen met Constant vanden Stock, ook geen cadeau, als je het mij vraagt. Roger hield zich in die periode, samen met zijn neef Philippe Colin, vooral met de brouwerij ‘Belle Vue’ bezig. Er waren veel twijfels toen Roger zijn vader opvolgde als voorzitter van de Brusselse club. Die doemdenkers kregen ongelijk.

De zoon van Constant deed het uitstekend, dat bewijst zijn palmares als president van paars-wit. Het moet niet gemakkelijk zijn, een club te ‘runnen’ waar de financiële middelen in vergelijking met andere Europese topclubs toch beperkt zijn. Waarbij Anderlecht een achterban heeft met hoge en dikwijls onrealistische verwachtingen. Ondanks alles ligt het schip vrij goed op koers, wat mede de verdienste is van Roger vanden Stock.

In het begin van mijn carrière bij Anderlecht was er nog geen sprake van de Vanden Stockdynastie. Mijnheer Constant had zijn zinnen gezet op het voorzitterschap van Club Brugge, maar daar wilden ze hem niet. Dat zullen ze zich daar lang beklaagd hebben.

SC Anderlecht was het volgende doelwit.

Geldinjectie De komst van Constant vanden Stock – waarschijnlijk in de hand gewerkt door de niet zo riante financiële situatie in het Astridpark, de lonen werden al eens te laat betaald – zorgde voor een ommekeer in de geschiedenis van paars-wit!

Na een serieuze geldinjectie en het meebrengen van Robbie Rensenbrink uit Brugge,

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

waar hij niet de prestaties had geleverd die hij bij ons wel zou leveren, was de klus vlug geklaard.

De belangrijkste posten in de club werden voortaan bezet door mensen van de brouwerij. Anderlecht werd vanaf dan professioneel geleid. De oude voorzitter, Albert Roossens, werd secretaris-generaal van de Belgische voetbalbond, waarschijnlijk voor bewezen diensten. In alle geval was het klaar en duidelijk: vanaf nu was er maar één baas meer bij Anderlecht, Constant Vanden Stock.

Dit alles deed me denken aan een goedgeorganiseerde staatsgreep.

Jan Mulder verklaarde eens op tv: “Iedereen ziet mijnheer Constant als een dictator, maar neen, hij is gewoon een vriendelijke lieve man.” Juist... maar niet altijd!

Ik durf er niet aan denken wat zijn reactie zou zijn geweest als we op zijn verjaardag met 2-0 hadden verloren tegen Charleroi....

Gille van Binst

Verkeerde keuze Zonder toeters of bellen, in serene stilte, kwam wereldkampioene zevenkamp Nafi Thiam terug thuis. Ze heeft een broertje dood aan overdreven aandacht. Die heeft ze vooral van onze onverzadigbare media te vrezen. Haar nuchterheid én afkeer voor een hype rond haar persoon maakt haar niet minder populair bij Jan Modaal. Die zal Thiams thuiskomst met stille trom geen verkeerde keuze noemen. Wij evenmin, wel integendeel. De verkeerde keuze maken is eerder eigen aan gefrustreerde mensen met een doelloos bestaan. Prins Laurent van België is zo’n gefrustreerde. Zijn jongste “Chinese” stoot bewijst dat, voor de zoveelste keer. Als het de rijkelijk gedoteerde “monseigneur” erom te doen was zich als zeer belangrijk te manifesteren, en in één moeite zijn eigen royale familie en zes regeringen een hak te zetten, had hij beter aan de organisatoren van het WK in Londen een plaatsje in de eretribune gevraagd. We denken dat daar geen toestemming van de regering voor nodig was.

Vanuit die met privileges overgoten stek had Laurent, als enige vertegenwoordiger van het ganse royale en politieke establishment, kunnen applaudisseren voor de eerste Belgische atletiekwereldkampioene ooit. Dat Nafi Thiam ook nog Franstalig is, mag men niet onderschatten als “meerwaarde” in de ogen van het establishment.

Een juiste keuze had het door hem vurig gewenste prinselijke belangrijkheidgevoel nog meer in de verf gezet. Ook omdat de hoogste “royals” én toppolitici het “muziekfestival” in Boom hadden vereerd met hun aanwezigheid, maar niet één de “welverdiende” vakantie wilde uitstellen om een voorspeld unicum in de nationale sportgeschiedenis “live” bij te wonen. Door zijn verkeerde keuze, die gemiste kans, kan Lausies meer mogelijk. Tenzij de videoref, zoals in de wedstrijd tussen Zulte-Waregem en Club Brugge, toevallig een stofje in zijn oog had en niet zag dat Mechele het steunbeen van Olayinka aantikte in het strafschopgebied. Penalty voor Zulte-Waregem? Dag, Jan! Met andere woorden, het systeem met de videoref is allesbehalve waterdicht en staat nog in de kinderschoenen. Er is werk aan de winkel. Anders krijgen we, zoals dat in Waregem het geval was, in plaats van opheldering nog meer slaande ruzie. Waarmee we niet pleiten voor het afvoeren van het systeem, wel voor meer logica in de uitvoering ervan.

De week van de vliegende trainers Nu al paniek Amper gerodeerd en twee wedstrijden gespeeld, werden reeds twee trainers eruit gekegeld, met het verwijt dat nul op zes een teken aan de wand is. Dat is wat Runar Kristinsson overkwam bij Lokeren. Hij zal er het zijne van denken. Zijn Catalaanse collega bij SintTruiden, Tintin Marquez, kreeg al even driest te horen dat hij niet langer welkom is in Stayen.

Enkele weken geleden werden de twee geslagen honden nog de hemel in geprezen door dezelfde clubs die nu halsoverkop bewijzen dat ze ofwel verkeerde keuzes hebben gemaakt, ofwel dat ze onbesuisd tewerk zijn gegaan. Dat voorzitter Lambrecht van Lokeren een dagje ouder wordt, kan ermee te maken hebben. En bij Sint-Truiden vrezen ze wellicht dat de Japanners die staan te popelen om de club over te nemen niet gediend zijn met een ploeg die zonder punten aan de staart bengelt. Vandaar paniek. Eigen schuld dikke bult.

Ander en beter Wie Runar Kristinssom moet doen vergeten bij Lokeren weten we intussen. Peter Maes wimpelde een lucratief aanbod van een Egyptische club af en is terug van weggeweest in Daknam. Hij is er lang kind aan huis geweest en kent beter dan wie ook het reilen en zeilen binnen de club. Het neemt alvast een slag om

15

de arm met zijn openbaring dat hij niet kan toveren. We willen het graag aannemen. Het zou nochtans van pas kunnen komen met een voorzitter die tijdens de tweeëntwintig jaar dat hij aan het roer van Lokeren staat evenveel trainers heeft versleten.

Jonas Sint-Truiden heeft ook zijn nieuwe trainer beet. Ze hebben, na het ontslag van Marquez, hun lesje geleerd en waren op zoek naar een jonge trainer van eigen bodem die goed van de tongriem gesneden is. Lang heeft het niet geduurd voor Jonas de Roeck zijn krabbel zette onder een contract voor twee jaar. De kersverse trainer van de Kanaries heeft als oefenmeester geen ervaring in eerste klasse, maar bezorgde Berchem Sport het voorbije seizoen wel de titel in hun reeks. Waarvoor dank, maar op het Rooi zitten ze nu wel met de gebakken peren. Ze moeten op veertien dagen van de competitiestart op zoek naar een nieuwe sportieve baas. Gegadigden mogen zich melden op het secretariaat van de club en zullen er door het arme maar propere Berchem Sport met open armen ontvangen worden.

Manke videoref De videoref. Dat is het manneke. De mensen in het videobusje gaan in geval van twijfel alles met de glimlach oplossen. Geen discus-

Zware opdracht Mogen we de omroeper van dienst op de Bosuil veel sterkte wensen in de hoop dat zijn tong niet in een knoop draait. We horen het hem al zeggen. “En dames en heren, zie hier de samenstelling van de ploegen. Voor Royal Antwerp F.C.: Bolat, Duplus, Arslanavic, Batumbinska, Moustapha Bayal Sali, Haroun, Kone, Randria… pardon, ik herhaal, Randriambololona, Jaadi en Stojanovic. Met dank aan de jongens die ons het voorbije seizoen naar de hoogste afdeling loodsten. Ik vraag uw daverend applaus voor: Steve Colpaert, Maxime Biset, Bjorn Vleminckx, Nico Binst, Joren Dom en ‘last but not least’ Tuur Dierckx, die als dank voor bewezen diensten door de nieuwe sportieve baas Lucianio D’Onofrio naar een andere ploeg mogen uitkijken. En zing, ja zing nu allen mee, Rood en wit RAFC.”

Clubliefde Of het bij ons nog niet is doorgedrongen dat de hoogste afdeling niet te vergelijken is met 1B, de reeks waarin Antwerp het voorbije seizoen speelde? En of we niet beseffen dat er ervaren spelers moeten bijkomen om geen belachelijk figuur te slaan tussen de eersteklassers? En dat het bij de andere ploegen al niet veel beter gesteld is?

Dat snappen we maar al te goed. Maar kom ons niet vertellen dat de spelers die lichtvaardig bij het grote huisvuil werden gezet en het voorbije seizoen het beste van zichzelf gaven van de ene dag op de andere verleerd hebben hoe ze moeten dribbelen, tackelen en een bal controleren. Wie had het weer over de ziel en de eigenheid van een club?

rent na deze analyse weinig anders doen dan zich voor het hoofd slaan.

Waanzinmarkt De zelfverklaarde “beste sportkranten in Vlaanderen” doen er goed aan de koppen eens bij elkaar te steken voor het uitbenen van de hype rond Romelu Lukaku.

Het drammen over verwachte heldendaden van Lukaku dagen voor de match om de Supercup in Macedonië - door Real Madrid en Manchester United - laten we onbesproken. Daags na de zege van “de Koninklijke” blokletterde Het Laatste Nieuws de knaltitel “Meteen raak!”. Als ultiem eerbetoon aan de inlegger van Lukaku na mistasten van Keylor Navas, doelman van Real. Geen miniem die zich kan veroorloven zo’n reuzenkans te missen, laat staan een prof die 85 miljoen euro waard is op de waanzinmarkt van het profvoetbal, en die even voordien een misser om u tegen te zeggen had laten noteren. Vooral daardoor wist die andere “beste sportkrant”, Het Nieuwsblad, in koeien van letters dat de stand Lukaku – criticasters 0-1 was.

Op grond van die koppen is duidelijk dat een van beide “beste sportkranten” de verkeerde keuze maakte. Vandaar ons voorstel nuttige afspraken te maken. Weliswaar leest niet iedereen die beide kranten, maar voor wie dat doet komt het potsierlijk over dat over hetzelfde feit de een wit en de ander zwart toetert. Zelf zijn we geneigd ons aan te sluiten bij de score in het voordeel van de criticasters.

Omdat moeilijk te ontkennen valt dat Lukaku het vooral moet hebben van snelheid en krachtpatserij na lancering in de diepte, en niet van dribbels of technische hoogstandjes in “de zestien”. Als zo’n spits 85 miljoen mag kosten en wij er geen cent aan inschieten, ons niet gelaten. Al heeft alles zijn grenzen, ook de waanzinmarkt.

Uitslover We twijfelen geen seconde aan het doorzicht, de bekwaamheid en de lange arm van ‘El Duce’ D’Onofrio, de sportieve directeur van Antwerp. Het siert de doorbrave sloeber dat hij zich, naar eigen zeggen, voor een appel en een ei uitslooft om de club op termijn naar hogere regionen te stuwen. Mooi toch. Daar kunnen de supporters van de liefdevolle kleuren niet dankbaar genoeg voor zijn. Over die appel en dat ei zullen we het een andere keer wel eens hebben.

Oranje boven Van Groningen tot in Bergen op Zoom zaten ze op het puntje van hun stoel voor de 200 meter vrouwen op het WK in Londen. De Ivoriaanse Marie-Josée Talou, die tweede eindigde, en bronzen Sgaunae Miller uit de Bahama’s moesten de duimen leggen voor een blonde Walkure uit Nederland. Dan hebben we het over Daphne Schippers uiteraard, die met een perfecte timing haar tweede wereldtitel op rij pakte. Ze pakte al eerder brons op de honderd meter. Daarmee verankert zij haar plaats binnen de wereldtop. De oranjegekte waar ze bij onze noorderburen een patent op hebben, moeten we erbij nemen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

17 augustus 2017

Kim Jong-un: “Het is allemaal de schuld van de Amerikanen” Kim Jong-un, leider van Noord-Korea, is onze lezers niet onbekend. Hij dreigt de wereld te vernietigen met kernraketten, met waterstofbommen en nog andere fraaie marxistisch-leninistische middelen. Omdat onze redactie geen uitdaging uit de weg gaat, vonden we het een uitstekend idee om ‘de Briljante Kameraad’ telefonisch (via Skype, wij zijn bij ’t Pallieterke mee met onze tijd) enkele vragen te stellen.

Pallieter: Beste Kim, mogen we u vragen…

Kim Jong-un: Hoe komt u aan mijn rechtstreeks nummer?

Pallieter: O, dat is geen geheim, we hebben dat aan Kris Merckx gevraagd en direct gekregen.

Kim Jong-un: Dan is het goed. Hoe gaat het trouwens met kameraad Merckx? Is hij nog altijd bezig met de uitbouw van een volksleger?

Pallieter: We hebben Kris nog gekend toen hij voorop liep in de antirakettenbetogingen in Brussel in de jaren tachtig, toen stoute Reagen in Europa raketten wilde installeren.

Kim Jong-un: Da’s een goei, hé, en nu hoor je die Kris en zijn proletariërs niet, hé, nu dat wij, kameraden, de wereld bedreigen met atoomraketten. Weet u of er al linkse betogingen zijn geweest van Vrede, Oxfam, AIB, 11.11.11., PVDA, Hand-in-hand, Hart tegen Hard, en tutti quanti…?

Pallieter: Ter linkerzijde blijft het heel stilletjes… Maar u kent blijkbaar de linkse scene in België?

Kim Jong-un: Natuurlijk ken ik de linkse scene in België. Elk jaar staan ze hier met een nieuwjaarsbrief. Dat is een traditie, al sinds mijn grootvader de president was van NoordKorea. En dan krijgen ze van mij een envelopje.

1071

Pallieter: Stoort het u niet dat u niet democratisch verkozen bent, net zoals uw vader Kim Jong-il en grootvader Kim Il-sung?

Kim Jong-un: Kijk, meneer Pallieter, in een communistisch paradijs zoals Noord-Korea hoeven we geen verkiezingen. Kijk naar Cuba: daar werd de opvolger van Fidel aangeduid door Fidel zelf, ’t werd zijn broer. En in Venezuela was er wel oppositie na verkiezingen, maar nu heeft mijn vriend Maduro het parlement buitenspel gezet. Zo gaat dat. Prachtig toch.

Pallieter: U heeft als jongste zoon uw vader opgevolgd. Nochtans heeft u twee oudere broers. Hoe komt het dat bijvoorbeeld uw oudere broer niet de eerste opvolger was?

Kim Jong-un: Allez, zwaainst nani. Die was alleen goed om in de Antwerpse Pride mee te lopen als janet.

Pallieter: U bedoelt dus dat uw oudere broer een homo is en daarom niet in aanmerking kwam om uw vader op te volgen?

Kim Jong-un: Juist, maar vertel dat maar niet te luid bij uw linkse vrienden in België, want die denken allemaal dat in een communistisch paradijs alle homo’s, lesbiennes en transgenders gelijk zijn voor de wet. Niet dus!

Pallieter: Even toch een vraag over uw raketten. Kunt u onze lezers duidelijk maken waarvoor dit allemaal goed is?

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

Kim Jong-un: Meneer Pallieter, ik zal u de waarheid vertellen, want met minder neemt u toch geen genoegen. Kijk, onze economie is één grote catastrofe. Onze export is, uitgezonderd wapens, zo goed als onbestaande. Het volk heeft honger, er is geen wc-papier en de broodnodige medicatie ontbreekt.

Pallieter: Hé, da’s toeval. Ook in Venezuela leiden de mensen honger, is er geen wcpapier en ontbreekt de nodige medicatie.

Blijkbaar is dat een typisch fenomeen voor marxistische dictaturen.

Kim Jong-un: Tut, tut, op Cuba is er wel wcpapier. Toch in de toeristische centra.

Pallieter: Oké, maar het jongste automodel op Cuba dateert uit de jaren vijftig.

Toch niet direct een toonbeeld van “de grote sprong voorwaarts”.

Kim Jong-un: Dat is allemaal de schuld van de Amerikanen. Overal en altijd. In Cuba, in Nicaragua, in Venezuela, en bij ons in NoordKorea. En met die Trump heb ik een ideale zon-

debok gevonden om de aandacht af te leiden van onze echte problemen.

Pallieter: Kan een wereldbrand nog vermeden worden?

Kim Jong-un: Ja, meneer Pallieter, als aan mijn eis voldaan wordt.

Pallieter: En die is?

Kim Jong-un: Wel, op 25 augustus vieren wij hier de Dag van Songun, een feestdag voor het volk. ‘Songun’ betekent ‘militairen eerst’. Ik zou graag uw prince Laurent naast mij op het erepodium hebben, in zijn uniform van kapiteinter-zee. Zo kunnen we ons samen laten bejubelen door het volk. Kunt u daarvoor zorgen?

Dan stop ik met raketten af te schieten.

Pallieter,: Beste Kim of Jong, beschouw het als zijnde geregeld. Maar wel op één voorwaarde. Wilt ge Laurent voor altijd bij u houden in Pyongyang? Alstublief…!

Kim Jong-un: Kom, laten we nog wat raketten lanceren…

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

B C D E F

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

G

www.deblauwevogel.be

H

Familiale aangelegenheden

I J K L HORIZONTAAL A. Kerkelijke organisatie B. Berekend C. Internetlandcode voor Israël - Oude lengtemaat - Vogelproduct D. Zitmeubels E. Lidwoord - Technetium - Erheen F. Niet dezelfden - Fel geel G. Merknaam voor soepen van Unilever - Bevel - Europese Commissie H. Afrikaans land - Natuurverschijnsel dat een kring om zon of maan veroorzaakt I. Stuk hout - Tweetalige afkorting van onze Nationale Bank J. Dwarshout - Muzieknoot Astronomische eenheid - Intergou- vermentele organisatie voor Islamitische samenwerking K. Loofboom - Stagnatie L. Duitse naam voor mousserende wijn - Hoofddeksel van een kardinaal

Verticaal 1. Artieste 2. Snel en onwillekeurig bewegen - Noorse god 3. Deel van het testament - Laat achter - Verouderde eenheid van arbeidsvermogen 4. Inwoner van een staat in het noordoos ten van Afrika en het zuidwesten van Azië 5. Adellijk voorvoegsel - Een pagina horizon- taal of verticaal over het scherm verplaatsen 6. Geen namaak - Desinvestering Universiteitsbibliotheek 7. Een opeenvolging van elementen - Idioot - Legendarisch bokser 8. Hoe het voelt om je heen - Begraven (afk) 9. Dun doorzichtig verpakkingsmiddel - Renium 10. Internetlandcode voor Kroatië - Internatio- naal wetenschappelijk tijdschrift op gebied van natuurkunde - Onderzeeër 11. Duits bondskanselier (1949 - 1963) - Een weinig 12. Italiaans plat brood

De oplossingen van het kruiswoordraadsel nummer 1070 vindt u op blZ. 14

Pallieterke, Ik ben weer verplicht om het deze week te hebben over mijn naaste familie. Laat ons beginnen met onze Lorre. Iedereen heeft in de serieuze media hier en daar wel iets gelezen over de fratsen van mijn broer. Als hij niet ergens opduikt om als prins Woef een hondententoonstelling te openen, is hij te vinden in de Brusselse ‘Huugstroat’ om een of ander evenement van de kiekenfretters bij te wonen.

Maar ditmaal is het veel en veel erger. Hij heeft zelf op zijn Tweeterpagina een foto gepost, waarop hij te zien is in groot ornaat als mariene kapitein te midden van een bende Chinese hoogwaardigheidsbekleders die een verjaardag vieren van het Chinese leger. Ik heb gelezen dat u al persoonlijk de gelegenheid had om hierover met hem van gedachten te wisselen. Voor mijn eerste piet Charles van Wavre was dat van het goede te veel. De Lorre is nog niet op het matje geroepen, maar hij kreeg wel de boodschap dat ze gaan knibbelen aan zijn jaarlijkse uitkering; en dat met mijn uitdrukkelijke toelating. Maar zoals ik de Lorre ken, zal hij dat wel compenseren met een of andere lucratieve activiteit.

Deze week was in verscheidene bladen, en niet alleen roddelbladen, te lezen dat mijn neef Joachim een lief heeft. Het zou een Spaanse schone zijn die van paarden houdt. Joachim is de derde spruit van ons Stridje en haar vent Lorenz, en zijn “verloofde” luistert naar de zoetgevooisde naam Victoria. Ze heeft wel al een naam met ‘aanhangsels’ en misschien is ze van Spaanse adel; dat zullen we snel in de ‘gespecialiseerde boekskes’ kunnen vernemen.

En dan is er nog altijd tumult rond het al of niet openstellen van MIJN koninklijke tuinen.

Voor mij is het geen probleem als ze daar een pikniekje willen organiseren, als ze hun rotzooi maar mee naar huis nemen en niet laten rondslingeren zoals ze dat doen op de centrale lanen van Brussel. Anders moet ons Matil tezamen met de kinderen de troep gaan mogen opruimen. Met al die verhalen gedurende de komkommertijd in de pers wordt er ondertussen gelukkiglijk gezwegen over mijn karig inkomen. Die twee politiekers, mijnheer en mevrouw V&M zonder partij, waren een tijdje geleden druk bezig om de centen te tellen die we elke maand in onze portemonnee gedeponeerd krijgen. Volgens beide parlementariërs krijgen we dit jaar zo een half miljoen eurootjes meer. Ik ken een president die hierop zou geantwoord hebben: “Et alors?” Het leven slaat voor iedereen op, dus ook voor ons!!

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonFlupke van België prinses en de ganse sibbe.