't Pallieterke van 24 augustus 2017

73ste jaargang • nummer 34 • donderdag 24 augustus 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Wat moet er eerst nog gebeuren?

In 2004 leek de Spaanse conservatieve regering van Aznar op een comfortabele herverkiezing af te stevenen. Maar dan gingen de bommen in het station van Madrid af: 191 mensen stierven, honderden geraakten gewond. Drie dagen later wonnen de socialisten de verkiezingen, met de belofte onmiddellijk alle Spaanse troepen uit Irak terug te halen.

Het was zeker dom van Aznar om het Baskische ETA aanvankelijk van de aanslag te beschuldigen. Maar dat was niet de reden van de onverwachte nederlaag. De Spanjaarden zagen de islamitische aanslagen als het resultaat van de oorlogen van Bush en de Spaanse betrokkenheid bij diens pogingen tot pacificatie van Irak. Het altijd parate westerse schuldgevoel liet zich gelden: als ze ons haten, zal dat wel zijn om wat we hen misdaan hebben. Dus kozen de Spanjaarden voor de socialisten, en voor de illusie dat “ze” ons met rust zullen laten als wij hen met rust laten.

Normale jongens Spanje leefde vervolgens 13 jaar zonder grote aanslagen. Sommige regeringsleden durfden zich al op de borst kloppen en ze verklaarden dat deze rust het gevolg was van “de lange ervaring met binnenlands terrorisme” en de “betere integratie van moslims”.

Die Spaanse overmoed ligt aan diggelen. De daders van de aanslagen in Barcelona waren geen teruggekeerde Syriëstrijders, bebaarde salafisten of criminelen die niets meer te verliezen hadden. Het waren “normale jongens”, die voorheen nooit voor problemen hadden gezorgd en niet bij de politie bekend stonden als geradicaliseerd. Oud of jong, eerste of vierde generatie, Aziaat of Afrikaan, crimineel of brave jongen, vluchteling of ingezetene, er is maar één rode draad die alle daders van de terreurgolf in Europa lijkt te verbinden: hun godsdienst.

De moeder van een jonge dader kon het niet geloven. “Iemand moet hen gek gemaakt hebben”, stelde ze. Dat klopt: ene Mohammed, die leefde in de 7e eeuw. Geen enkel niveau van integratie waarbij moslims moslims blijven, kan blijkbaar verhinderen dat sommigen uit hun godsdienst de inspiratie halen voor onbeschrijflijke daden van haat tegen hun gastsamenleving.

lijk in staat zijn om ideologieën achter gewelddaden te herkennen en te veroordelen.

Toen in Charlottesville, aan de andere kant van de oceaan, een extreemrechtse betoger, alleen, zonder daartoe door zijn geestgenoten opgeroepen te zijn, inreed op tegenbetogers, struikelden de Europese leiders over elkaar in hun haast te benadrukken dat zijn daad wel het gevolg moest zijn van een extreemrechtse ideologie. Schultz, Guterres, Merkel en May toonden zich zelfs verontwaardigd dat Trump extreemrechts niet bij naam had genoemd, maar had volstaan met “alle vormen van haat” te veroordelen.

Een paar dagen later richtte een georganiseerde groep op het eigen continent een veel grotere moordpartij aan. Geen “lone wolf” deze keer. Geen geïsoleerd incident, want deel van een vast patroon van moordzucht in gans Europa. Begaan door islamieten, in naam van de islam en gesteund door religieuze voorschriften. Daartoe opgeroepen door

islamitische terreurgroepen en radicale moslimpredikers. En toch kreeg niemand van de Europese leiders het voor elkaar om het adjectief “islamitisch” voor het woord “terrorisme” te plaatsen. In schril contrast tegenover de week ervoor, bleek niemand bereid de ideologische beweegredenen van de daders te benoemen.

Bijtende honden

• “Ongehoord populisme” 13

Zoals altijd waren er nu ook weer commentatoren en professoren die kwamen vertellen dat de angst voor het terrorisme toch wel overdreven is, door het aantal slachtoffers te vergelijken met die van andere onwaarschijnlijke doodsoorzaken. Zo hebben we de laatste jaren al vergelijkingen gehoord met de gevaren van bijtende honden, keukentrapjes, blikseminslagen, slechte suikers in cola, wurgseks en de legendarische “everzwijnen en herten” van professor Coolsaet, waarvan men zegt dat die allemaal evenveel slachtoffers maken als terrorisme.

Die cijfers kloppen meestal niet, maar daar gaat het niet om. De vergelijkingen verraden een hardnekkige onwil om de werkelijke betekenis van de aanslagen te zien. Bijtende honden zijn niet de gewelddadige uitdrukking van zware culturele spanningen in de samenleving.

Bijtende honden genieten geen stiekeme sympathie bij bepaalde delen van de bevolking.

Bijtende honden importeren geen achterlijke gebruiken, discrimineren geen vrouwen en plegen geen geweld tegen homo’s. Bijtende honden vragen niet dat een hele samenleving zich aanpast aan de eisen van hun religie. Bijtende honden zijn geen voorbode van een sociale ontwrichting die steeds meer op burgeroorlog zal gaan gelijken.

• Gille van Binst en de Kanarieclub

Koppige blindheid

Staat van ontkenning De politieke leiders van Europa blijven in hoogste staat van ontkenning. In hun reacties op Barcelona beklemtoonden ze dat de aanslagen “barbaars”, “krankzinnig” en “schaamteloos” waren. Niemand nam het woord “moslim” of “islam” in de mond.

Nochtans hadden dezelfde leiders precies één week voordien getoond dat ze wel dege-

Deze week • Ebru Umar aan het woord

2

• De PS isoleert zich meer en meer

3

• Briefje aan Marino Keulen

3

• Vlamingen worden federaal in de zak gezet

5

• Eurostadion: naar de grote finale

6 15

Toen in juni moslimterroristen nabij London

Bridge zoveel mogelijk mensen poogden neer te steken op straat, waren twee mannen een café binnengevlucht, om daar onder een tafel te schuilen. Een filmpje, dat opdook op internet, laat horen hoe één van beiden heel boos wordt en “rotte moslims!” roept. De tweede man, naast hem onder de tafel, wijst hem onmiddellijk terecht: “Zwijg, idioot! Dit zijn geen moslims.”

De anekdote illustreert op tragikomische wijze hoezeer een fatale ziekte het afweersysteem van de westerse samenlevingen heeft ondermijnd. Met de dood voor ogen en angstig verscholen voor terroristen, die hem liefst de keel willen oversnijden, was die bange blanke man nog steeds niet bereid de aard van de bedreiging te herkennen. Zijn verontwaardiging keerde zich liever tegen degene die het gevaar bij naam durfde te noemen.

Maandag lekte via ‘Het Laatste Nieuws’ een alarmerend intern rapport uit van een concentratieschool in Ronse. Hierin staat beschreven hoe moslimkleuters van 5 jaar andere kindjes uitschelden voor “varkens”, op de speelplaats Koranverzen declameren en met een vinger op de keel moordbewegingen maken.

Ouders die worden aangesproken over de problemen, steunen hun kind en lachen ermee, zegt het rapport.

Karin Heremans van het Gemeenschapsonderwijs toonde zich vooral boos over het lekken van het rapport: “We moeten de stigmatisering tegengaan.” Wat zou de reactie van het GO en de politieke wereld geweest zijn als autochtone kleuters plots de Hitlergroet zouden brengen en alle niet-blanke kindjes zouden vergelijken met dieren? “Vooral niet stigmatiseren”?

Je vraagt je af wat er nodig is vooraleer de westerse mens bereid is het dodelijke gevaar te zien dat zijn samenleving bedreigt. Echt, wat moet er nog gebeuren?

Jurgen Ceder

2

Actueel

24 augustus 2017

Zijn hoofd op een spies De moeder van Younes Abouyaaquoub, de Marokkaanse aanslagpleger in Barcelona, heeft haar zoon opgeroepen zich over te geven aan de politie. Pijnlijk, maar precies zoals het hoort. Als je zoon een moordenaar is, heb je als ouder maar één taak: zorgen dat hij van de straat afkomt.

In half Europa hebben moslimjongeren die zich vereenzelvigen met IS-terroristen inmiddels het nieuwe moordwapen ‘busje’ in min of meer succesvolle mate uitgeprobeerd. In Nederland hebben we, op de moord op Theo van Gogh na, geen terroristische aanslag gehad. Wij hebben een ander fenomeen: de mocromaffia. Criminele bendes bestaande uit Marokkanen die roven, moorden en creatieve criminele activiteiten ontplooien. Gewoon, vanuit een woonwijk in Amsterdam – ik woonde nota bene bij dat tuig in de straat. Prachtige huizen, maar ja, de buren, hé? Zo’n anderhalf jaar geleden riepen Marokkaanse moeders in Nederland dat ze de mocromaffia zat zijn. Dat het moorden van die jongens moet ophouden.

De aanleiding voor deze oproep was dat een hartendiefje vermoord was door zijn bendemaatjes en zijn hoofd op een spies voor een Shisha-lounge was achtergelaten. De foto haalde bij mijn weten de voorpagina’s niet, maar de commotie was er niet minder om.

Mocromaffia De oproep van de moeders schoot me in het verkeerde keelgat. Jullie zijn de mocromaffia zat?! Wat denk je van ons? Het zijn altijd nog altijd jullie kinderen, jullie zoons, die onder jullie dak met jullie normen en waarden opgroeien en onder jullie toeziend oog zich ontwikkelen tot crimineel. Of in het geval van Younes Abouyaaquoub, tot terrorist. Daar sta je dan als ouder. Als gelovige ouder. Als vader die vond dat zijn vrouw thuis moest zitten sloven en zonder hoofddoek de deur niet uit mocht. Als moeder die geen woord Nederlands begreep en dus niet met de leraren op school over haar kinderen kon spreken. Als ouders die besloten dat die kinderen weg moesten blijven van Nederlandse speelkameraadjes – of in de Vlaamse situatie van Vlaamse kindjes. Die in hun wijsheid besloten dat ze door oubollige moslims op oubollige islamitische scholen onderwezen moesten worden, ver weg van Vlaamse/Nederlandse leeftijdstijdsgenootjes, ver weg van integratie. Aan de boezem van de islam, geïnterpreteerd door mannen in jurken, met baarden en mutsjes. En niemand die deze mensen erop heeft gewezen dat dat niet verstandig is, voor de kinderen niet, voor de ouders niet en voor de samenleving niet. Nee, eerlijk? Stiekem vond iedereen het natuurlijk wel fijn dat de Marokkaanse soort haar eigen soort opzocht – en de Turkse soort de Turkse. Heus, integratie

Ebru Umar is zo makkelijk nog niet. Laat staan vrijwillig.

Het gevolg van jarenlange segregatie De vraag is wanneer niet alleen de ouders maar ook de overheid gaan begrijpen is dat samenscholing van moslims op welke plek dan ook op geen enkele wijze bevorderlijk is.

Allemaal islamitische kindjes op één school?

Welke taal spreken ze onderling? Waar leren ze Nederlands? Wie corrigeert hun Nederlands? Welke waarden en normen krijgen ze mee? Hoe gaan ze met meisjes om? Wat krijgen ze mee als ze alleen maar vrouwen met hoofddoeken en mannen in jurken zien voor de klas? En alsof de samenscholing op school niet genoeg is, komen die kinderen ook nog eens bij elkaar in moskeeën, onder het mom van ‘islam’. Wat ze er leren is evident, hoewel, laten we het eerder op ‘onduidelijk’ houden. Maar dat het weinig te maken heeft met liefde voor de Vlaamse samenleving kun je wel invullen. Heus, het is misschien fijn en makkelijk om deze kinderen apart te houden, maar de samenleving is er op termijn niet bij gebaat. Het gevolg van jarenlange segregatie toestaan, financieren en toejuichen, krijgen we nu voor de voeten geworpen: in heel Europa zijn het de lokaal opgegroeide kinderen van migrantenouders die zich afzetten tegen de samenleving waarin zij zijn opgegroeid.

Dat Vlaamse kindjes op school met hun vinger over de keel moordbewegingen maken en andere kindjes varkens en ongelovigen noemen, is nog maar het begin van onze onzalige toekomst. En als islamitische ouders niet gedwongen worden te integreren, als de overheid niet optreedt tegen islamisering, zullen nog veel moeders in de toekomst hun zonen smeken zich over te geven – nadat ze een terroristische aanslag hebben gepleegd om onze samenleving te ontwrichten. ` Ebru Umar

Het grote digitaliseringsproject: stand van zaken In april 2016 lanceerden we het idee van ons grote digitaliseringsproject. Voor lezers die er ondertussen zijn bijgekomen, een woordje uitleg: wij willen alle oude jaargangen van ‘t Pallieterke inscannen en digitaliseren.

De 72 jaargangen van ‘t Pallieterke bevatten een schat aan informatie, maar zijn op dit ogenblik enkel in onze archieven op papier te raadplegen. Bij gebrek aan een zoekmachine, moet degene die op zoek is naar een bepaald artikel of onderwerp, alle jaargangen doorbladeren.

Begrijpelijk dat studenten niet staan te springen om ‘t Pallieterke in hun opzoekingswerk te betrekken. Bovendien beginnen de exemplaren uit de jaren veertig en vijftig al heel wat slijtage te kennen. Gazettenpapier is nu eenmaal kwetsbaar. Bij het doorbladeren geraken er bladzijden beschadigd. Zonde!

We willen met dit project niet over één nacht ijs gaan. We spreken toch over 54.000 bladzijden A3, wat een enorm aantal gigabytes aan gegevens zal opleveren. Na bijna een jaar voorbereiding, offerten vergelijken, technieken bestuderen, en heel veel vergaderingen, kan ik meedelen dat we deze maand starten met het daadwerkelijk inscannen van de eerste exemplaren.

Het zal nog enkele maanden duren vooraleer de eerste resultaten via internet raadpleegbaar zijn. Daarvoor werken we samen met het ADVN, het Archief en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme. Binnenkort zullen de gescande Pallieterkes door iedereen gratis kunnen geraadpleegd worden via de servers van het ADVN. Neen, subsidies krijgen we niet. We moeten samen met onze lezers het project financieren.

Honderden lezers hebben bijgedragen om de nodige penningen bijeen te krijgen. Alleen, nu alles gewikt en gewogen is, merken we dat het hele project toch weer ietsje meer gaat kos-

Maar de echte aanjagers zijn elders te zoeken: de Chinese economie, het gedrag van de centrale bankiers en het in stand houden van de vrijhandel. Die factoren bepalen of de wereldeconomie de komende jaren op volle toeren zal blijven draaien.

China ziet de economie dit jaar met 6,7 procent groeien en volgend jaar met 6,4 procent. Dat is iets meer dan aanvankelijk gedacht. De verklaring? De groei van de wereldhandel en de industriële productie is veel sterker dan gedacht.

China is zich langzaam maar zeker aan het ombouwen tot

Wij beschikken in onze archieven enkel over ingebonden oude jaargangen van ’t Pallieterke. De voorbije maanden hebben we verschillende testen uitgevoerd en hebben we vastgesteld dat het eindresultaat veel beter is wanneer we losse nummers inscannen, in plaats van te werken met ingebonden versies.

Alleen, van de eerste tien jaar hebben we geen losse nummers. Daarom deze warme oproep naar onze lezers: heeft u nog hele oude jaargangen van ’t Pallieterke liggen, niet ingebonden, zou u deze dan ter beschikking willen stellen? Ook onvolledige jaargangen zijn welkom. Na het inscannen worden die exemplaren uiteraard terugbezorgd.

Concreet spreken we over de jaargangen 1945 (vanaf het eerste nummer in mei) tot eind 1955. We komen ter plaatse om alles op te halen en terug te brengen.

Bellen tijdens kantooruren: 03 232 14 17

€

De mondiale economische groei trekt aan: 3,5 procent in 2017, en wellicht 3,6 procent in 2018. Blijft dat duren?

Alles hangt af van de ‘drie musketiers’ van de wereldeconomie: China als groeimotor, het gedrag van de centrale bankiers en het in stand houden van de vrijhandel.

China

Oproep

De Vlaamse vakman

De drie musketiers van de wereldeconomie Voor het eerst sinds de financiële crisis van 2008, samen met de Grote Depressie van 1929 de grootste economische krimp in vredestijd ooit, kruipt de wereldeconomie structureel uit het dal. Het Internationaal Monetair Fonds voorspelt dat de groei dit jaar zal afklokken op 3,5 procent en volgend jaar op 3,6 procent. Voor een deel is dat te danken aan de sterke groei van ’s werelds grootste economie, de Verenigde Staten. De innovatie van de zogenaamde Gafam-bedrijven (Google, Apple, Facebook, Amazon en Microsoft) geven de economie een boost.

ten dan eerst gedacht. Enkele maanden geleden schreef ik dat het budget rond was, vandaag moet ik vaststellen dat er nog een paar duizend euro ontbreken. Ik voel me nu precies een Johan van Overtveldt.

Daarom doe ik een laatste oproep voor financiële steun voor het digitaliseringsproject.

Uw bijdragen, groot of klein, blijven welkom op rekeningnummer BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB), van de Vrienden van ’t Pallieterke vzw, T. de Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.

Hoe dan ook, het digitaliseringsproject is gestart.

K arl van C amp - hoofdredacteur

een economie waar consumeren centraal staat. Het land is niet langer uitsluitend de fabriek van de wereld. Dat is de verdienste van de Chinese leider Xi Jinping. Tijdens de herfst vindt een congres van de Chinese communistische partij plaats. Als hij daar zijn machtsbasis kan bestendigen, dan gaat China voort op de ingeslagen weg. Het enige risico is geopolitieke stabiliteit in de regio; denk maar aan de onhandelbare Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un.

Centrale banken Tweede factor die de groei van de wereldeconomie moet ondersteunen, is het gedrag van de centrale bankiers. Zij hebben in 2008 vermeden dat de Grote Recessie op een Grote Depressie bis uitdraaide. Dat deden ze door de rente te verlagen en de geldkraan open te draaien om zo de economie te stimuleren. ‘Quantitative Easing’ heet dat. Maar nu de inflatie stilaan aantrekt en de werkloosheid in de westerse landen daalt, zijn er meer en meer experts die oproepen om dat pad van het lage rentebeleid te verlaten. Om te vermijden dat de economie in overdrive gaat, zouden de rentevoeten best wat ver-

Uit de smalle beursstraat hoogd mogen worden. Het risico is wel dat dit te snel gebeurt, waardoor het economisch herstel gefnuikt wordt.

Mario Draghi, topman van de Europese Centrale Bank, maakt geen aanstalten om die rentevoeten te verhogen. Janet Yellen, die de Amerikaanse Centrale Bank leidt, doet dat wel, maar op een uiterst voorzichtige manier. Vraag is wat het beleid van de Amerikaanse Centrale Bank - Federal Reserve - zal zijn als Janet Yellen wordt vervangen. President Donald Trump heeft al duidelijk gemaakt dat wat hem betreft een nieuwe centrale bankier mag aantreden die het pad van het lagerentebeleid nog meer verlaat. Wie zou dat dan zijn? Trumps hoofdeconoom Gary Cohn wordt genoemd als opvolger. Zal hij kiezen voor een verdere verhoging van de rente? Wellicht zal ook hij voorzichtig te werk gaan. Hij behoort tot de gematigde vleugel van de Witte Huisadviseurs rond Trumps schoonzoon Jared Kushner.

Bedreigde vrijhandel En dan is er de wereldwijde vrijhandel die de economie stimuleert. Zal dit blijven duren? De vrijhandel is bedreigd door het protectionistische discours van de Amerikaanse president.

De vraag blijft wat de impact van de Brexit zal zijn op de vrijhandel. De Europese Commissie blijft trouw aan de principes van vrijhandel en zoekt hier toenadering tot China. De Europese Commissie is actiever dan ooit om bilaterale akkoorden te sluiten met Peking, dat een nieuwe ‘zijderoute’ aan het ontwikkelen is.

Indien er echt een handelsalliantie China-EU ontstaat, zou dat een goede zaak zijn. De groei van de eurozone bedraagt 2,2 procent. Niet slecht, maar in internationaal perspectief gezien is dat iets te weinig.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

24 augustus 2017

3

De PS isoleert zich meer en meer Met een boek vol links-populistische voorstellen geeft PS-voorzitter Elio di Rupo een duidelijke boodschap: met de Waalse socialisten valt de komende jaren geen land te bezeilen. De partij zal ook in 2019 niet aan de regeringscoalities deelnemen. Dat de PS nog in de Brusselse en Franse Gemeenschapsregering zetelt, is slechts uitstel van executie.

“De PS is de pedalen kwijt. Elio Di Rupo brengt een fictieboek uit op het moment dat iedereen terugkeert uit vakantie”, twitterde de Antwerpse econoom Ive Marx als reactie op de sociaaleconomische voorstellen die de PSvoorzitter in een nieuw boek formuleert. Marx staat bekend om zijn eerder linkse standpunten, maar vindt het links-populistische discours van de ex-premier maar niets. En gelijk heeft hij.

Di Rupo wil zijn beschadigde PS blijkbaar redden door de extreemlinkse PTB/PVDA achterna te hollen. Met een boek (‘Nouvelles conquêtes’) vol voorstellen die België tot een economische woestijn zouden omvormen: een vierdagenwerkweek, een algemene sociale bonus zodat elke uitkering 1.115 euro per maand bedraagt, werknemers moeten via een alternatieve ‘raad van bestuur’ inspraak krijgen in alle strategische beslissingen van een bedrijf, hogere belastingen op kapitaal, een soort van onteigeningstaks op Bel20-dividenden… Kostprijs: 10 miljard euro, en dat zou dan door de grote bedrijven moeten worden betaald. Het is niet Venezuela of Cuba, maar het gaat in die richting.

Gokken op nieuwe coalitie MR-cdH Di Rupo gaf gelijk mee dat hij ook voor de verkiezingen van 2019 het kopstuk van de PS blijft. Laurette Onkelinx liet een paar weken geleden al weten dat ze de Brusselse PS zou ‘vernieuwen’. Oude wijn in nieuwe zakken, dat zijn de Franstalige socialisten dus.

De strijd op de Franstalige linkerflank leidt tot een opbod in waanzinnige ideeën, maar ze hebben het voordeel van de duidelijkheid. Eigenlijk kan geen enkele rechtse, centrumrechtse of centrumpartij met zo’n PS nog samenwerken. Di Rupo isoleert zijn partij meer en meer op het politieke schaakbord.

Federaal lijkt een terugkeer van de PS in 2019 uitgesloten. Het programma van Di Rupo is onverteerbaar voor de Vlamingen. De N-VA kan er enkel garen bij spinnen: op basis van de PS-voorstellen kan ze campagne voeren door te zeggen dat er met Di Rupo echt geen land te bezeilen valt.

Misschien kan de PS met dit linkse discours in Wallonië wel het laken naar zich trekken. Via een coalitie met Ecolo en de PTB/PVDA. Vraag is of Raoul Hedebouw en co al in 2019 bereid zullen zijn zich kapot te regeren. Neen, dan heeft een voortzetting van de MR-cdH-coalitie meer kans. Wellicht weet Elio di Rupo dat ook en is het daarom dat hij met deze extreme voorstellen is gekomen: een gok om de schade electoraal te beperken, wetende dat de kans toch klein is dat de PS in 2019 opnieuw aan zet zal zijn.

Chaos in Brussel en in de Franse Gemeenschap De vlucht volle kracht links komt op een moment dat grote politieke chaos heerst op twee Franstalige beleidsniveaus. Olivier Maingain, voorzitter van Défi (ex-FDF), legt de lat zeer hoog om in Brussel en de Franse Gemeenschap een regering zonder de PS te vormen. Zo wil hij dat de MR de coalities met de PS in Brussel-stad en in de provincie Luik opblaast. Reden: daar zijn de schandalen ontstaan met de PS en dus is het niet meer dan logisch dat ook daar schoon schip wordt gemaakt.

Ondertussen roert hij ook de communautaire trom, door voortdurend te herhalen dat de MR in de federale regering het slaafje van de N-VA is. Ook zorgt Maingain ervoor dat het dossier van de nachtvluchten over Brussel niet in de vergetelheid geraakt. Wat is de strategie van de Fransdolle politicus? Wellicht wil Maingain zich in Brussel profileren als een alternatief voor de traditionele partijen, wat het FDF trouwens al in haar beginjaren deed. Het ziet ernaar uit dat de verkiezingscampagne voor 2019 door de patstelling op Brussels en Frans Gemeenschapsniveau al begonnen is.

De Brusselse regering zal wellicht twee jaar in lopende zaken blijven. Bij de MR vinden ze het niet erg dat ze in de deelstaten enkel in Wallonië tot de coalitie zijn toegetreden. “In 2019 krijgen we er toch Brussel bij”, is daar te horen.

Voor de PS is de aanwezigheid in de Brusselse en Franse Gemeenschapsregering slechts uitstel van executie.

Picard

Dirk Demeurie niet langer directeur bij IJzerbedevaartcomité Demeurie begon in 1993 bij het ‘IJzerbedevaartcomité’ in Diksmuide te werken, eerst als secretaris (in opvolging van Koen Baert), daarna als directeur. Zo bleef hij 24 jaar lang de plak zwaaien in het secretariaatsgebouw in Diksmuide.

Deze week kwam een einde aan de samenwerking. In een mededeling wordt gemeld dat “de vzw Bedevaart naar de Graven aan de IJzer en haar directeur, Dirk Demeurie, in gemeenschappelijk akkoord beslist hebben met onmiddellijke ingang een punt te zetten achter hun samenwerking”.

De officiële reden zou zijn dat een nieuwe beheersovereenkomst met de Vlaamse overheid in werking is getreden, waarvan de implementering een nieuwe aanpak vergt.

Dirk Demeurie, ondertussen 60 jaar geworden, had eerder al te kennen gegeven dat hij na de herdenking van de Groote Oorlog een nieuwe uitdaging wilde aangaan. Maar hij vindt het opportuun de fakkel nu reeds, bij het begin van de nieuwe beleidsperiode, door te geven aan iemand die de ganse rit kan uitdoen.

De bewoordingen van de persmededeling doen echter vermoeden dat er meer aan de hand is en dat beide partijen niet in volle vriendschap uit elkaar gaan. De zin “met onmiddellijke ingang” wijst op een onoverbrugbaar meningsverschil. Temeer daar deze vrijdag nog de herdenking van Frans Kusters op het pro-

gramma staat en in het komende weekeinde de 41ste Vredesfietseling aan de IJzertoren eindigt. En volgende week gaat een nieuwe tentoonstelling in het Museum aan de IJzer van start. Bovendien is het niet logisch om te vertrekken als directeur, om zo een opvolger zonder begeleiding achter te laten.

De waarheid is dat het al enkele jaren niet meer boterde tussen de Raad van Bestuur en haar directeur, die een (te) eigengereid handelen wordt verweten. Zijn eigenzinnige visies durfden wel eens botsen met medestanders binnen als buiten de vereniging.

Het ‘IJzerbedevaartcomité’ (ik blijf gemakshalve de oude naam van de vzw gebruiken), moet op zoek naar een nieuwe directeur. Hopelijk staat die wel open voor een eerste gesprek met de mensen van IJzerwake. Het was vooral Dirk Demeurie die zich hardnekkig verzette tegen elke vorm van gesprek of toenadering, laat staan dat een samenwerking mogelijk was met IJzerwake. Het was ook Demeurie die een nieuwe richting gaf aan de IJzerbedevaart en de klemtoon verlegde naar de museumwerking van de IJzertoren. Ook het Vredesfestival Ten Vrede was een idee van Demeurie.

We denken niet dat er morgen al een gesprek komt tussen Paul de Belder (voorzitter van de vzw) en Wim Dewit (voorzitter IJzerwake). Het is nochtans de hoop van heel veel Vlaamse bewegers dat beide voorzitters elkaar ooit de KvC hand zullen drukken.

Briefje aan Marino Keulen

Geschiedenisuitwisser Mijnheer de poco, Ik had nooit durven denken dat ik ooit nog een briefje aan u zou schrijven. Roemen kleurloos waart gij immers na uw Vlaams ministerschap in de luwte verdwenen, teneinde u royaal cumulerend te nestelen in een gemakkelijke luie zetel in het Vlaams Parlement en die van de burgemeester van Lanaken, een stille landelijke gemeente in het Limburgse bronsgroen eikenhout. Maar plots kwaamt gij, vorige week, als een duiveltje uit een doosje gesprongen, want geïnspireerd door de beeldenstormerij in de Verenigde Staten, deedt gij de wereld kond dat gij de Cyriel Verschaevestraat een andere naam wilt geven. De Vlaams-nationalistische priester-dichter-kunstenaar die een bewogen levensgeschiedenis had - gaande van steunpilaar voor de verdrukte en vernederde Vlaamse frontsoldaten in de Eerste Wereldoorlog, over voorman van de Vlaamse Beweging tussen de oorlogen en verdediger van het Vlaamse bestaansrecht onder Duitse heerschappij en het oproepen van Vlaamse jongens voor het oostfront in de Tweede Wereldoorlog -, wordt nu door u gekapitteld en ongenuanceerd op de hoop van de oorlogsmisdadigers en de kampbeulen gegooid. Heeft Verschaeve foute keuzes gemaakt? Vanuit de werkelijkheid van vandaag bekeken: mogelijk… Maar ik probeer hem in zijn tijdskader te begrijpen, zoals ik dat met veel historische figuren van diverse strekkingen doe, zelfs van velen die ik echt niet leuk vind. En zo stel ik vaak vast dat de heilige van de ene, altijd wel de verdoemde van de andere is. Met de geschiedenis moet voorzichtig omgesprongen worden, al was het maar om te vermijden dat oude wonden steeds weer opengereten worden en de uitvergrote onverdraagzaamheid nieuwe en grotere proporties gaat aannemen. En precies daarin schiet gij een kemel van formaat.

De poco (politieke correctheid) heeft u in zijn greep en gij gaat dus met het belerende vingertje meer kwaad dan goed doen, want gij wakkert de onverdraagzaamheid bij een nieuwe generatie aan door hen onvolledige verhalen en insinuaties voor te houden. Het kan ook anders. Luister maar eens goed…

De Boeren in Zuid-Afrika (de Afrikaners) vochten van 1899 tot 1902 een bloedige oorlog uit met de Britse koloniale troepen die hun land afpakten en vooral uit waren op de bodemschatten die zij hadden ontdekt. De Boeren moesten het onderspit delven tegen de overmacht. Hun land kwam in handen van de Britten en zij waren have en goed kwijt. Veel van hun vrouwen en kinderen waren omgekomen in concentratiekampen, een uitvinding van de Britten. Nochtans sloten zij nadien akkoorden om bijvoorbeeld hun taal te laten overleven en schakelden zich in het normale leven onder Britse dominantie in. Toen enkele decennia later, mede door een demografische groei en het mee helpen ontwikkelen van het land op agrarisch en economisch vlak, de Afrikaners de

macht weer in handen kregen, hadden zij alle redenen om revanchistisch de Britse afstammelingen een koekje van eigen deeg te geven. Zij deden dat net niet. Zij bouwden samen het land verder uit. Ze beseften dat ze samen verder moesten. De Britse monumenten bleven staan en hun erfenis werd een onderdeel van ’s lands geschiedenis.

Nog vele jaren later stortte het apartheidsstelsel in elkaar en droegen de blanken (Afrikaans- en Engelstaligen) de macht over aan Nelson Mandela en diens partij, het ANC. Mandela begreep dat het land niet zonder hen, hun expertise en hun kapitaal kon en vermeed een burgeroorlog door niet alleen Afrikaans te leren - de taal van zijn vroegere vijand, die hij niet altijd met nette middelen had bestreden -, maar ook respect te hebben voor hun culturele erfenis als standbeelden, tradities en leefgewoonten. En straatnamen.

Zijn keuze om achter het Springbok-rugbyteam – het symbool bij uitstek van het Afrikanerdom - te gaan staan, was daar wellicht het sterkste voorbeeld van. Ondertussen zijn we een generatie verder en staan radicale groepen op die alle blanken willen uitsluiten uit overheidsjobs, blanke boeren in wrede ‘plaasmoorde’ afslachten en die het gemunt hebben op de oude monumenten en herinneringen van Engels- én Afrikaanstaligen. Voor hen is Mandela zelf geschiedenis geworden. Door hun gemis aan kennis daarvan steken zij nu het vuur aan de lont en wekken zij dood gewaande demonen weer tot leven. Daardoor komt de ‘regenboognatie’ van Mandela erg onder druk te staan en is de droom van verzoening en een gezamenlijke toekomst verder weg dan ooit…

Wat ik maar wil zeggen, Marino, is dat ieder zijn geschiedenis heeft en dat het uitwissen daarvan altijd als agressie van anderen wordt aanzien. De geschiedenis van een land is een verzameling van geschiedenissen van verschillende bevolkingsgroepen en strekkingen, elk met hun eigen waarheid (en vergissingen). Zou het niet beter zijn van de geschiedenis goed uit te leggen in plaats van blinde vlekken te creëren? In die zin mogen de standbeelden en straatnamen van de door veel Vlamingen verfoeide koning Leopold II gerust blijven bestaan. Hij is nu eenmaal een deel van de niet zo fraaie geschiedenis van dit land. En ik wil dat iedereen weet wie hij was en hoe het er in zijn tijd aan toe ging.

Maar dat vraagt een intellectuele inspanning en daar hebben veel poco’s het moeilijk mee. Want voor hen is er slechts één waarheid: de hunne. Al de rest is fascistisch, reactionair, extreemrechts en dat soort dingen. Gaat gij echt dat pad op? Ja? Dan ziet het er niet goed uit voor ons land en dan zal de polarisatie – met alle gevolgen van dien – alleen maar toenemen. Ik bedank daar alvast voor, want vrijheid kan nooit gebaseerd zijn op poco-eenrichtingsverkeer.

4

Dossier

24 augustus 2017

Mohammedaanse geschiedenis van de kruisvaarten (2) Zijn de journalisten die over het Catalaanse drama berichten echt zo dom of zo lui? Waarschijnlijk beide.

De moderne journalist is jong, overtuigd van de eigen genialiteit en bezit de historische kennis van een huisjesslak. Met wat geluk begint de geschiedenis voor deze luitjes met de eigen geboorte. We werden vorige week rond de oren geslagen met het onbegrip van de pers voor de moordpartij op ‘La Rambla’. Er is toch geen reden om Spanje te terroriseren, want het land bombardeert niet in Syrië en Irak? Neen, maar het land is en blijft voor mohammedanen Al-Andalus dat hen eeuwig toebehoort en dat moet terugkeren naar ‘Dar-al-islam’; uiteraard vooral dankzij de daden van de ware gelovigen. Het is geen toeval dat de moordenaars bijna allemaal Marokkanen zijn.

Al-Andalus, onderdeel van een Marokkaans rijk Tien jaar voor paus Urbanus zijn oproep doet om Jeruzalem te heroveren voor het christendom, gaat in de mohammedaanse wereld de boodschap rond dat de christenhonden niet alleen in Sicilië maar ook in Al-Andalus in het offensief zijn. De christelijke koninkrijkjes maken handig gebruik van de verdeeldheid onder de mohammedaanse vorstendommen en heroveren in 1085 Toledo, de oude hoofdstad van het verdwenen christelijke Gotische Rijk. Tegen heug en meug doen de Iberische mohammedanen een beroep op een nieuwe strengmohammedaanse leider. Die man heeft de macht overgenomen in een groot rijk dat van Marokko (de kern) tot aan het huidige Tunesië reikt. De Iberische mohammedanen zijn er niet gerust in, want misschien wil hij meer dan hun bondgenoot worden. Een Arabisch kroniekschrijver drukt het plastisch uit: “Beter om kamelen te weiden dan zwijnen te hoeden.” Dus verschijnen in Al-Andalus Marokkaanse Berberlegers. Die jagen aanvankelijk de christelijke legers weer in hun hok, heroveren Toledo en staan op zeker ogenblik bijna aan de grenzen van het christelijke Barcelona.

Maar de grote interesse van de nieuwe heersers (de fanatieke Almohaden) gaat naar de uitschakeling van de Iberische bondgenoten.

Dat opzet slaagt en voortaan is Al-Andalus de noordelijke provincie van een Marokkaans rijk. Geloof maar dat geen enkele Marokkaan die historische realiteit ooit vergeten is (Bin Laden herinnerde er trouwens geregeld aan). Dat nieuwe rijk houdt het vijftig jaar vol, tot de christenen weer in het offensief gaan. In de westerse historiografie wordt de tweede kruistocht altijd als een ramp voorgesteld omdat de Seldjoekse Turken de nieuwe kruisvaarders verslaan, zodat maar een kleine groep in christelijk Jeruzalem arriveert. Maar in de Arabische teksten is die kruistocht ook een ramp, want een legertje Vlamingen, Normandiërs en Duitsers vaart naar de Middellandse Zee via de huidige Portugese kust, landt er en verovert met lokale christelijke hulp Lissabon. De kruisvaarders plunderen de stad, vermoorden de bisschop die ze niet kennen en maken van de moskee een kerk (zoals mohammedanen kerken ontwijden en er moskeeën van maken).

Mohammedanen belonen verdiensten Een van de oorzaken van veel christelijke overwinningen is het feit dat de mohammedaanse mentaliteit verdiensten beloont.

Er zijn wel dynastieën, maar die houden het meestal maar een paar generaties uit en geen honderden jaren zoals de Franse koningen. Een echte hoge en lage mohammedaanse adel bestaat niet, zodat bevorderingen naar verdienste en niet uitsluitend naar afkomst gaan. Bevelhebbers komen dikwijls uit de lagere rangen en ze krijgen meestal de opbrengsten van een bepaald domein. Dat is niet erfelijk en de heerser kan het ieder moment afnemen, herverdelen, vergroten of aan iemand anders schenken. De loyauteit van de bevelhebbers is altijd onzeker. Ze

kijken meer naar hun rivalen met gelijke rang dan naar christelijke tegenstanders, met wie ze geregeld samenspannen om de mohammedaanse concurrent een kopje kleiner te maken. De kruisvaarders intrigeren ook tegen elkaar maar er bestaat wel een aanvaarde hiërarchie en een erfelijkheid die niet voortdurend betwist wordt. De lijst mohammedaanse tegenstanders van de kleine christelijke rijkjes in het Midden-Oosten leest als een ononderbroken palmares van geslaagde moorden op rivalen en eindigt na een moord op de aanvankelijke dader. De Arabische kronieken betreuren dan ook voortdurend dat de energie van de mohammedaanse leiders besteed wordt aan interne moorddadige ruzies en godsdienstige geschillen en bijna nooit aan een gecoördineerde jihad om de ongelovigen in zee te drijven.

Saladin Feitelijk is dit ook het verhaal van de bekendste Arabier, in werkelijkheid een Koerd uit een eenvoudige familie: Salah-aldin Yusuf, of Saladin. De man wordt een getalenteerde bevelhebber, die na een staatsgreep de macht in Egypte overneemt en er vervolgens in slaagt het huidige Syrië en Irak in te lijven met alle bekende plaatsnamen: Aleppo, Damascus, Mosul, Bagdad, Homs...

Bij zijn veroveringen heeft hij geen gewetensproblemen om het geregeld op een akkoordje met de christenen te gooien. Maar ook Saladins gezag wordt betwist door zijn zoons en bevelhebbers. Hij kiest daarom voor de methode die ook voorgangers en opvolgers gebruiken: de jihad uitroepen om zijn bevelhebbers en onderdanen tot wat eenheid aan te porren. Hij heeft het geluk dat de kruisvaarders weer eens verdeeld zijn en dat zijn leger (30.000 soldaten) drie keer sterker is dan dat van de kruisvaarders onder de leiding van een onbekwame koning van Jeruzalem (die feitelijk alleen maar koning-gemaal is).

Hij wint de veldslag, trekt Jeruzalem binnen en in ruil voor geld laat hij de meeste christenen vertrekken. Vervolgens brengt hij de hele mohammedaanse wereld op de hoogte, zodat men de vele jaren dat hij tegen andere mohammedanen vocht wat vergeet. Tot vandaag is hij de grote held van de Arabische wereld. Zijn ruiterstandbeeld (dat hij als gelovige soennitische mohammedaan godslasterlijk zou gevonden hebben) staat nog altijd in Damascus. Saddam Hussein wordt geboren in hetzelfde plaatsje als Saladin, vervalst zijn geboortedatum met twee jaar en vertelt overal dat hij exact 800 jaar na de veroveraar van Jeruzalem geboren is.

Een derde kruistocht onder de leiding van Richard Leeuwenhart slaagt er niet in de Heilige Stad te heroveren en één voor één verdwijnen de christelijke rijkjes in een mohammedaanse zee. Alleen keizer Frederik II slaagt er na een diplomatiek steekspel in Jeruzalem nog vijftien jaar lang en zonder geweld in christelijke handen te krijgen; zij het met veel faciliteiten voor mohammedanen. Zowel Frederik (die in Jeruzalem zijn interesse in de mohammedaanse cultuur uitvoerig toont en de mohammedanen in zijn eigen Sicilië laat uitmoorden) als zijn Arabische tegenhangers worden door de eigen onderdanen als duivels beschouwd omdat ze het niet willen uitvechten. In 1291 valt Saint-Jean-d’Acre - het laatste christelijk bolwerk - en zijn voor het Westen de kruistochten voorbij. Maar niet voor de mohammedanen. In hun kronieken eindigen die met de verovering van Constantinopel en van de hele Balkan. Omdat mohammedanen eerst in de 19de eeuw (onder westerse invloed) monografieën schrijven (over om het even welk onderwerp) denkt men in het Westen onterecht dat de mohammedaanse wereld die zogenaamde christelijke agressie eeuwenlang vergat, maar dat klopt niet met de realiteit. Mohammedanen hebben een paardengeheugen en de huidige terreur bewijst het.

Jan Neckers

Brussel erkent 3 islamitische gemeenschappen Het is u zonder twijfel ontgaan, en de Vlaamse ‘kwaliteitskranten’ ook, maar op 28 juli stond in het Staatsblad een opmerkelijke publicatie. De Brusselse hoofdstedelijke regering erkende in 1 beweging maar liefst 3 islamitische gemeenschappen in Brussel.

Het was Rudi Vervoort (PS) zelf die op 19 juli de 3 besluiten ondertekende. De islamitische gemeenschap Al-Inaba, het ‘Centre Culturel Arrayane’ en de islamitische gemeenschap met de naam ‘El Mohsinine’ werden met een pennentrek van de minister-president erkend.

Al-Inaba Al-Inaba heeft de zetel op de Gentsesteenweg 1244 te Sint-Agatha-Berchem (Brussel).

Volgens de moslimexecutieve bestaat het register uit meer dan 200 ingeschrevenen. In mensentaal: de gemeenschap heeft meer dan 200 leden. Minister van Justitie Koen Geens gaf reeds in 2016 zijn fiat.

Het gevolg van dit besluit is dat Al-Inaba een islamitisch comité mag inrichten. Het is de islamitische tegenhanger van de kerkfabriek. Het comité is een openbare instelling met rechtspersoonlijkheid. Het is verantwoordelijk voor de materiële organisatie, de werking en het beheer van de goederen van de eredienst.

Het belangrijkste gevolg van de erkenning is dat de weg openligt voor financiering door de overheid (lees: u en ik).

Arrayane Voor de andere twee geloofsgemeenschappen geldt identiek dezelfde regeling. Het Cultureel Centrum Arrayane bevindt zich op de Gemenebeemdenstraat 98 in 1120 Nederover-Heembeek (Brussel) en El Mohsinine heeft de zetel volgens het Staatsblad in de Zweedsestraat 42-46 te 1060 Sint-Gillis.

Echter, de Zweedsestraat bestaat niet. De juiste naam is Zwedenstraat. En de correcte naam van Arrayane is overigens ‘Centre Culturel Islamique Arrayane’. De webstek van dat ‘Cultureel Centrum’ is enkel in het Frans en in het Arabisch, en bevat uiteraard informatie over het doneren van giften. Volgens de webstek functioneert de moskee enkel op basis van die gulle giften. Dat zal na de erkenning uiteraard wel anders zijn.

El Mohsinine Wie een goed geheugen heeft en een slecht karakter (per definitie alle lezers van dit weekblad) herinnert zich een affaire uit 2015. Toen werden de ex-voorzitter en de ex-secretarisgeneraal van de moskee El Mohsinine uit SintGillis door de correctionele rechtbank veroordeeld tot een jaar met uitstel voor verschillende onregelmatigheden in de boekhouding van de vzw van het islamitisch centrum. Bovendien kreeg de ex-voorzitter volgens Het Laatste Nieuws ‘een boete van 5.500 euro en de exsecretaris-generaal een boete van 11.000 euro’.

De voormalige voorzitter en secretaris-generaal van de moskee werden vervolgd omdat ze in 2007 schriftvervalsingen hadden gepleegd in verband met de aanstelling van godsdienstleraren bij de vzw en in de notulen van de algemene vergadering van de vzw. Ze wer-

den ook vervolgd omdat ze voor 35.000 euro tegoeden van de moskeeleden hadden verduisterd. In juni van dat jaar zou de zaak ook een vervolg voor de burgerlijke rechtbank krijgen, maar daar hebben we spijtig genoeg niets meer over gelezen.

Uitbreiding Wie op zoek gaat naar informatie over AlInaba komt terecht op de Franstalige webstek van die gemeenschap.

‘Salam aleykom, Face au nombre de fidèles qui ne cesse d’augmenter, ma cha Allah, la mosquée Al inaba située chaussée de gand 1244, à Berchem Sainte Agathe a décidé d’agrandir ses locaux pour répondre à la demande de la communauté et offrir un espace de prière plus grand.’ Vrij vertaald: het aantal gelovigen neemt toe en de moskee is aan uitbreiding toe.

Kruispuntbank Op het adres van Al-Inaba vinden we in de gegevensbank van de kruispuntbank enkel een andere vzw: ‘Association Culturelle des Parents musulmans de Berchem-Sainte-Agathe’. In het Staatsblad ontbreekt de oprichtingsakte van deze schimmige vzw, waardoor deze juridisch niet in orde is. Van Al-Inaba is er geen spoor, wat merkwaardig is, gezien de erkenning door de Brusselse regering.

Arrayane Op het adres van het ‘Centre Culturel Islamique Arrayane’ vinden we deze keer wel de vzw terug. Maar opnieuw is er in het Staatsblad geen spoor van de oprichtingsakte terug te vinden. De laatste akte dateert al van 2014 en werd een jaar later neergelegd. De akte is bovendien niet rechtsgeldig ondertekend en dus juridisch waardeloos.

El Mohsinine, pédagogique et social Op het adres van El Mohsinine vinden we het ‘Centre Islamique Culturel Pédagogique Et Social El Mohsinine’, wat toch niet helemaal hetzelfde is als wat in het Staatsblad staat. Het klinkt eentonig, maar opnieuw is de oprichtingsakte onbestaande in dat Staatsblad. De laatste akte dateert ook al van 2015.

Geen financiële informatie Van geen enkele van de 3 vzw’s is een snipper financiële informatie beschikbaar bij de balanscentrale. Wat het financiële reilen en zeilen betreft van deze vzw’s moeten we volledig afgaan op het zonder twijfel deskundige oordeel van de moslimexecutieve.

Dat 3 islamitische vzw’s erkend worden en dus geld krijgen van de overwegend niet-islamitische burgers is één zaak. In dat geval zou je toch op zijn minst enige juridische correctheid en vooral veel transparantie verwachten.

Maar daar is voorlopig niet veel van te merken.

Thierry Debels

5

Actueel

24 augustus 2017

Vlamingen worden federaal in de zak gezet Zo’n zestig procent van de inwoners van dit land behoort tot de Vlaamse Gemeenschap. Van de bijna 69.000 federale ambtenaren is evenwel ‘maar’ 54 procent Vlaming.

Houdt men rekening met de taalwetten, dan zouden zo’n 4.277 ambtenarenjobs extra naar Vlamingen moeten gaan.

Het was Het Laatste Nieuws dat er het eerst aandacht voor had: in nagenoeg alle federale instellingen, waaronder de federale overheidsdiensten, blijken Vlamingen ondervertegenwoordigd te zijn. Dat blijkt uit cijfermateriaal van Kamerlid Barbara Pas (Vlaams Belang).

De huidige, communautair scheve verdeling is gebaseerd op enkele oude bepalingen over pariteit in de taalwet. Bij de federale regering is er in tijden van communautaire stilstand blijkbaar weinig animo om aan het heikel dossier te raken. Afblijven dus?

Wat geldt voor federale ambtenaren geldt nog meer voor Brusselse ambtenaren, blijkt uit een opiniestuk van de onafhankelijke Kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters (ex-NVA) in Knack (17 augustus). Slechts 78 procent van de statutaire personeelsbeslissingen zijn conform de taalwet, bij contractuelen gaat het zelfs maar om 10 procent.

De vicegouverneur schorst een kleine helft van de geregistreerde gevallen (44 procent), maar na 40 dagen wordt zo’n schorsing automatisch opgeheven, tenzij ze wordt bevestigd door de Brusselse regering of het uit-

voerend orgaan van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC), maar omdat hiervoor een volledige consensus nodig is en Franstalige uitvoerende politici daar zelden toe bereid zijn, loopt dat spaak.

Volgens Barbara Pas (Vlaams Belang) werd in 2015 slechts één schorsing bevestigd. Hierdoor blijft het gros van de overtredingen zonder gevolg. De scheeftrekking is nog erger dan vermeld. Veel overtredingen worden gewoon niet geregistreerd, omdat lokale Brusselse besturen en OCMW’s de toetsing aan de taalwet willen voorkomen.

Zowel Pas als Vuye en Wouters willen via een wetsvoorstel de vicegouverneur meer slagkracht geven bij beslissingen. Vuye wenst dat een schorsing door de vicegouverneur na 40 dagen automatisch permanent zou worden in plaats van opgeheven. Ze manen Jan Jambon (N-VA) aan, als minister van Binnenlandse Zaken bevoegd voor de taalwet, daar werk van te maken.

Bij de bespreking van het voorstel-Pas in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken verlieten Kamerleden van MR, CD&V en Open Vld,

maar ook van de N-VA, de zaal. Opzettelijk, volgens Vuye. “Klopt niet”, verdedigt Kamerlid Brecht Vermeulen zijn partij. Drie van de vier N-VA’ers bleven aanwezig. Vuye gelooft die uitleg niet. Volgens het kabinet-Jambon is er inderdaad een probleem, maar is het aan de Vlaamse politici in Brussel om hun werk te doen. In tijden van communautaire stilstand wordt er al eens getreuzeld in die zaken.

Busje komt zo, graag in het Nederlands De Lijn schaft de reken- en taalproeven voor haar kandidaat-chauffeurs af. Behoorlijk Nederlandstalig zijn is blijkbaar geen selectievoorwaarde meer voor aanwerving.

De taal- en rekenproef zorgde volgens Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts voor een te hoog uitvalpercentage bij sollicitaties.

In Antwerpen zijn vorig jaar van de 220 vacatures voor buschauffeur er amper 83 ingevuld geraakt (38 procent), bij de trambestuurders slechts 32 van de 113 (28 procent). Eerder al bleek dat in de periode januari-april het uitvalpercentage 44 procent bedroeg. Annick de Ridder had het al over een selectie waar amper 4 van 134 kandidaten slaagden.

Tot daar kunnen we volgen. Er stelt zich een probleem. De vraag is of en in welke mate taalkennis een voorwaarde is voor aanwervingen

bij de overheid. Het lijkt erop dat dat alvast volgens Weyts voor een job als buschauffeur niet meer het geval is. Ook het alibi verbaast. De kennis van het Nederlands zal nog wel worden getest “tijdens het sollicitatiegesprek”, aldus Weyts (N-VA). Ondertussen zoeken Frederic Anseel van de UGent en CEO Vincent van Malderen van Jobpunt Vlaanderen blijkbaar naar “wetenschappelijk ondersteunde testen die de competenties meten die een chauffeur vandaag de dag hebben moet”.

Velen zullen deze beslissing meteen afwijzen als een tegemoetkoming aan anderstaligen in Vlaanderen. Het is uitkijken naar flankerende maatregelen en “praktijktests” om te zien welke gevolgen de wijziging heeft voor de reiziger. Maar ook naar de gevolgen van die keuze van Weyts als precedent voor andere gevallen van krapte op de arbeidsmarkt. “Hier spreekt men Nederlands”? Als de overheid die deur nog verder openzet, hoeft het niet te verbazen dat het bedrijfsleven dat nog veel meer zal doen. Op zijn minst zou hierover een ernstig (taal)debat mogen worden gevoerd.

Het lijkt ons verstandiger ervoor te zorgen dat nieuwkomers of de (schaarse) Franstaligen de nodige opleiding krijgen om zelf dringend het nodige te doen om behoorlijk te functioneren op de maat van de klant. Dat hoeft niet almaar meer omgekeerd te verlopen.

A.P.

Einzelgänger W. Wanneer tijdens de komkommertijd een fait divers opduikt, wordt het risico dat de banaliteit tot in het ridicule uitgesmeerd wordt plots erg groot. Vergeet even de lotgevallen van generaal Robert E. Lee of het joyriden van die griezels op de Ramblas. Het échte nieuws van de voorbije dagen is dat Vlaams volksvertegenwoordiger en ondervoorzitter van de Senaat Karl Vanlouwe (N-VA) het presteert om rond te rijden met op zijn wagen een... VL-sticker.

Een hakenkruis of een vlag van IS, tot daar aan toe, maar toch niet die subversieve lettercombinatie! De Brusselaar met West-Vlaamse roots was enkele dagen op verlof aan de kust, toen een Franstalige journaliste zijn wagen (een “blitse BMW” volgens Het Laatste Nieuws, in werkelijkheid een bescheiden tweedehandse 1-klasse) detecteerde. Een P-plaat en een VL; meer is niet nodig om een halve pagina in La Dernière Heure te vullen. Een senator die zich op een “illegale” manier in het verkeer begeeft; hoe bestaat het? Het stuk - diezelfde dag werd er ook over bericht in enkele Vlaamse kranten - wekt zowaar de indruk dat hem een stevige berisping boven het hoofd hangt. We durven er geld op verwedden dat daar met geen letter over gerept zal worden.

Verwarring

NIEMAND VEILIG In Turkse gevangenissen zitten tientallen journalisten opgesloten, dat is bekend. Dat ook Europese journalisten (al dan niet van Turkse afkomst) goed moeten opletten wanneer ze naar Turkije reizen, mochten onder meer Ebru Umar en Fréderike Geerdink ondervinden. Maar de lange arm van Erdogan reikt veel verder. In heel Europa laat hij critici van zijn regime oppakken, door arrestatiebevelen te laten uitvaardigen via Interpol. Zo werd deze week de Duitse schrijver Dogan Akhanli opgepakt in Spanje. Akhanli is van Turkse afkomst, maar wist zich te ontdoen van zijn Turkse nationaliteit. Het belet niet dat hij een tijdje in een Spaanse cel zat, wat tot grote verontwaardiging leidde in Duitsland. Merkwaardig is dat Spanje daarbij ontzien werd: dat land volgt immers strikt genomen de regels. Het is overigens niet de eerste keer dat iets dergelijks

gebeurt. Eind vorig jaar werd de Frans-Koerdische blogger Maxime Azadi op last van Turkije gearresteerd... in België. Gelukkig werd hij niet uitgeleverd aan Turkije. De vraag die men zich moet stellen is of de facto dictaturen zoals Turkije nog langer deel kunnen uitmaken van intergouvernementele organisaties als Interpol, en of Europese landen verplicht zijn volgens het boekje de bevelen van zo’n land op te volgen. In plaats van nu moord en brand te schreeuwen, zouden de Duitse politici deze kwestie beter aankaarten in de EU. Want zolang Europese landen dansen naar het pijpen van Erdogan kan niemand ontsnappen aan de grijpgrage Turkse justitie. En zeggen dat de Turkse dictator ons daar dit jaar nog voor heeft gewaarschuwd: “Als Europa zijn houding tegenover Turkije niet wijzigt, dan zal geen enkele Europeaan veilig over straat kunnen lopen.” Dat was geen bluf, zoveel is duidelijk.

Zijn we niet in hetzelfde bedje ziek door precies aan deze banaliteit aandacht te schenken? De vraag is terecht, maar het antwoord is negatief. Senator Vanlouwe is al een tijdje in een VL-carrousel verwikkeld. In juni werd hij na heel wat gepalaver met politiediensten en het parket zelfs gedagvaard voor de kwestie.

Een KB uit 2001 verbiedt enige handeling met een nummerplaat die aanleiding zou geven tot “verwarring”. Bedoeld wordt: de plaat met modder besmeuren waardoor die onleesbaar wordt, er een product op spuiten dat het flitsen onmogelijk maakt, dat soort dingen.

“Op geen enkele manier is mijn nummerplaat onleesbaar”, benadrukt de subversieve senator (tiens, welke afkorting levert dit op?), waarmee de kous af is. In september weten we voor hoelang hij in een duistere kerker verdwijnt. De feiten zijn ridicuul, maar precies door de manier waarmee men er aan overheidszijde mee omspringt, krijgt het nieuwswaarde. Alsof ze niets beter te doen hebben...

Prioriteiten stellen Opvallend is dat Vanlouwe niet de enige is die omwille van een VL-sticker problemen met de politie kreeg. In het verleden werd ook VB-voorzitter Tom van Grieken op de vingers getikt, zij het vrijgesproken. Enkele parlementaire medewerkers van zijn partij kregen een gelijkaardig probleempje - lees: pesterij gepresenteerd. En wat blijkt: telkens is het ene agent W... die verbaliseert. Ook bij Vanlouwe.

Het gaat om een omhooggevallen champetter, actief in de buurt van het parlement, die schijnbaar zijn eigen prioriteiten stelt in de loeiharde strijd tegen onveiligheid.

Eigenlijk past slechts één reactie op dergelijke verhalen: waar ligt het probleem en waarom er in hemelsnaam energie instoppen?

Wij denken dat, u denkt dat, maar agent W... gelukkig niet. Een gids in deze duistere tijden van verwarring is het. Trouwens, heeft die man al een tricolore lintje gekregen?

PmM.

IJzerwake 2017 Nu zondag 27 augustus vindt in Steenstraete de 16de IJzerwake plaats. U bent welkom aan het monument van de Gebroeders van Raemdonck om 11 uur stipt.

Maar u bent vroeger welkom, om een bezoekje te brengen aan de verkoopstanden.

Ook ’t Pallieterke is aanwezig met een uitgebreide infostand. U kan er terecht om kennis te maken met ons

uitgebreid boekenaanbod. Jan Huijbrechts zal er zijn boek “Verdrongen verleden” handtekenen. Ook verkrijgbaar op onze stand: de heruitgave van de historische brochure “Verklaring aan het Vlaamsche volk” uit 1917, uitgegeven door Marnixring Noordrand.

En u kan ter plaatse intekenen op het boek “Herinneringen aan Hekalo”.

We verwachten u aan onze stand tussen 10 uur en 17 uur. Tot zondag.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Carrousel Royal

24 augustus 2017

Eurostadion: naar de grote finale Vorige week heeft Ghelamco tot veler verrassing beslist om de lopende procedures inzake het Eurostadion in te trekken. Bij minister Schauvliege liep een beroep tegen de deputatie van Vlaams-Brabant na een geweigerde milieuvergunning. En bij de deputatie liep het beroep tegen de weigering van de gemeente Grimbergen om een bouwvergunning af te leveren.

Wie zin heeft om nog eens een optreden in het Koninklijk Circus mee te pikken, is eraan voor de moeite. De zaal is voor onbepaalde tijd gesloten, zij het dat ze erin slaagt zelfs met gesloten deuren een protagonistenrol te vervullen in een onfraai staaltje kafkaiaanse Brusselse politiek. Of hoe de PS nog maar eens denkt boven de wet te staan. En hoe Frederik de Grote, voor zover die enige belangstelling zou hebben, zich steevast in zijn graf omkeert.

‘Il y a encore des juges à Berlin’, ook al kunnen we de stadsnaam maar beter veranderen in... ‘Bruxelles’. De uitdrukking komt uit de 18de eeuw. Frederik de Grote sprak in de buurt van Potsdam een onderdaan aan: “Ik ben de koning van Pruisen en wil uw eigendom kopen”. “Sire, u vergeet dat er in Berlijn rechters zijn”, repliceerde die gevat. Begrijp: zelfs de koning staat niet boven de wet en als burger geniet hij alle bescherming. Tot hier het historisch bruggetje.

Wat Frederik II in die jaren wel al begrepen had, is bij het Brussels stadsbestuur nog niet doorgedrongen. Want ja, er zij effectief rechters die, ongeacht hun partijkaart of gebrek eraan, zich degelijk van hun taak kwijten. En nee, ook als PS’er kan je niet zomaar je zin doen. Zelfs niet in Broekzele.

Uiterlijk vorige donderdag zou de deputatie haar oordeel vellen en alles wees erop dat ook die beslissing negatief zou zijn: door een beroep bij Schauvliege tegen de afschaffing van de fameuze buurtweg en door het uitblijven van een mobiliteitsakkoord met minister Weyts, kon de deputatie normalerwijze niet anders dan het bouwberoep van Ghelamco afwijzen. Daarna zou het voor Ghelamco een haast onmogelijke klus worden de bouwvergunning via gerechtelijke weg af te dwingen.

Alles van nul herbeginnen Sinds enkele maanden is een geheel nieuwe procedure van kracht: bouw- en milieuvergunning worden samengesmolten tot een omgevingsvergunning en voor omvangrijke projecten buiten de grote steden moet men rechtstreeks bij de Vlaamse regering aankloppen. Het Eurostadion voldoet helaas aan deze voorwaarden (het lijkt wel dat ze op maat van dit project geschreven zijn) en Ghelamco maakt hier nu gebruik van om een geheel nieuw (maar identiek) dossier in te dienen bij de Vlaamse overheid. Dit betekent dat alles van nul moet herbeginnen: een hele reeks instanties moet opnieuw een advies formuleren en het openbaar onderzoek moet worden overgedaan.

Iedere Vlaming zal daarbij opnieuw zijn zegje kunnen doen. We zullen op tijd laten weten op welke wijze dit kan gebeuren. De lawine aan sterke en inhoudelijke bezwaarschriften heeft zowel in Grimbergen als in Vlaams-Brabant voor een kentering gezorgd en dus echt wel het verschil gemaakt.

De bal ligt door dit maneuver binnenkort bij de Vlaamse regering. De vastgoedboeren van Ghelamco zijn nu al fors aan het lobbyen bij hun vrienden van CD&V om het stadion snel vergund te krijgen. Ze doen dit zelfs openlijk, door in hun communicatie de Vlaamse ambtenaren van de dienst Mobiliteit uit te spelen tegen hun minister. Ghelamco moet een zogeheten mobiliteitsconvenant afsluiten met de Vlaamse regering en heeft daaromtrent een dossier ingediend met een reeks voorstellen.

Het bedrijf beweert nu dat er ‘duidelijke signalen zijn vanuit de administratie dat de voorliggende maatregelen ruim voldoen aan de verwachtingen’. Ghelamco probeert met deze ‘signalen’ mobiliteitsminister Weyts te forceren tot het afsluiten van het verhoopte akkoord.

Marionetten Het is inderdaad zo dat bij de Vlaamse administratie een aantal ambtenaren zitten die zich

Brussels Expo De carrousel die al enkele maanden draait betreft het Koninklijk Circus, de bekende concertzaal gelegen op een boogscheut van het Vlaams en Federaal Parlement. De zaal is eigendom van de stad en jarenlang lag de exploitatie in handen van de Botanique, het Franstalig cultureel centrum, wat verderop gelegen. De stad besloot het beheerscontract op te zeggen en de exploitatie in handen te leggen van Brussels Expo, een vzw, of wat dacht u?

Misschien waren er goede redenen om de samenwerking met de Botanique te beëindigen, maar daar ligt het probleem niet. Wel bij Brussels Expo, waar de voorzitter een zekere Philippe Close is, burgemeester van beroep. Zelfs met weinig kennis van de werking van de rechtsstaat voelt men aan dat dit wringt. En zo oordeelde ook de Raad van State. De Botanique had zich samen met de uitbater van het Antwerpse Sportpaleis kandidaat gesteld om het Koninklijk Circus te runnen. Bij het vaststellen van de werkwijze van de stad trokken ze naar de rechtbank. En de Raad van State meende dus ook dat er sprake zou (kunnen) zijn van belangenvermenging.

Raad van State bis Het spreekwoordelijke circus ging verder. De Raad moest zich nog ten gronde uitspreken, dus besloot de stad om Brussels Expo “in afwachting” toch al intrek te laten nemen. Kwestie van de “continuïteit” te verzekeren. Gevolg: opnieuw ging men naar de Raad van State, die alweer oordeelde dat de stad haar boekje te buiten was gegaan. Geen probleem, zeggen ze bij Botanique; wij zullen die “continuïteit” wel garanderen en de molen draaiende houden tot er een definitieve uitspraak van de Raad van State is.

Die wordt niet voor juni 2018 verwacht, waardoor een behoorlijke periode overbrugd moet worden. Alleen, daar gaat de stad als eigenaar dan weer niet mee akkoord. De uitbating zou door personeel van de stad zelf verzorgd worden, maar hoe dat zal gebeuren is koffiedik kijken.

Wellicht niet. De komende maanden zullen gebruikt worden om verbouwingen uit te voeren, klinkt het sussend. Wanneer het Koninklijk Circus terug opengaat, is onduidelijk. Iets zegt ons dat het wel eens heel erg lang zou kunnen duren.

KNIN.

gedragen als marionetten van de partij waaraan ze hun benoeming te danken hebben. In plaats van hun vakkennis ten dienste te stellen van het algemeen belang en Vlaanderen voor een regelrecht verkeersinfarct te behoeden, ageren zij in functie van partij-instructies of erger. Uit goede bron vernemen we dat bij het departement Mobiliteit en Openbare Werken een aantal militante CD&V’ers actief zijn die Weyts met alle middelen tegenwerken en die openlijk marcheren voor het Eurostadion. We gaan naar een zeer stevige krachtmeting binnen de Vlaamse overheid, waarbij alle kuiperijen uit de kast zullen worden gehaald.

De uiteindelijke beslissing ligt bij minister Schauvliege, die zowel bevoegd is voor Ruimtelijke Ordening als voor Milieu. Maar alles wijst erop dat zij geen gunstige beslissing kan nemen zonder een mobiliteitsconvenant tussen Ghelamco en minister Weyts. Bovendien kunnen we ons moeilijk voorstellen dat zo’n belangrijke beslissing onbesproken zal blijven op de Vlaamse ministerraad en dat ministerpresident Bourgeois zichzelf geen inspraak zou gunnen in dit dossier.

Gebakken peren Het dossier van het Eurostadion (en de ermee samenhangende projecten) zal niet enkel leiden tot een nog veel grotere verkeerscongestie dan vandaag op zowat de belangrijkste economische slagader van het land.

Bovendien zou het de verstedelijking en de verfransing van de Vlaamse Rand fors in de hand werken. Dit staat haaks op de intenties van de huidige en alle vorige Vlaamse regeringen om het Vlaamse en groene karakter van VlaamsBrabant te vrijwaren. Het lijkt bijna evident dat dit laatste voor de Vlaamse regering zwaarder zal wegen dan de Belgische deelname aan de organisatie van een handvol Europese voetbalwedstrijden, maar zekerheid hierover is er niet.

Spijtig dat er opnieuw zoveel tijd en energie moet gestoken worden in een strijd die nooit gestreden had moeten worden. De vorige Vlaamse regering had jammer genoeg niet de moed meteen neen te zeggen tegen de Brusselse megalomanie, waardoor de huidige regering met de gebakken peren zit.

BL

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Het spook van Baalhoek duikt weer op Het dorpje Bath grenst aan Zandvliet. Wie over de Noordlandbrug richting BASF rijdt, komt via de weg die rechts de polder inschiet op de Scheldedijk met de grenspaal terecht. Daar zag je wazig het reuzencontainerschip CSCL Jupiter liggen, dat vastliep vlakbij de eerste huizen van het minidorp met maar iets meer dan honderd inwoners.

Het gestrande schip van de rederij China Shipping (lengte 366 meter) blokkeerde een hele dag het scheepvaartverkeer op de Schelde. De haven van Antwerpen ondervond grote hinder. Een dertigtal schepen moest wachten om de haven in- of uit te varen. Het vastgelopen schip lokte vrijwel onmiddellijk een groot aantal ramptoeristen.

Die kwamen per auto, met de fiets of te voet naar Bath. Enkele ijskreemventers zagen de kans om goede zaken te doen. Zij parkeerden hun “crèmeglacekarren” tot vlakbij het schip.

Enkele durvers liepen zelfs over het schor tot bij de boeg van de Jupiter, die met zijn hoge lading het hele dorp domineerde. Gelukkig kon de mastodont ’s avonds door een dozijn sleepboten losgetrokken worden en naar het (lege) Delwaidedok in Berendrecht gesleept worden voor nazicht. Daar vertrok de Jupiter

na enkele dagen, richting Hamburg om zijn lading te lossen. Vervolgens voer het naar Rotterdam voor een grondige inspectie, iets wat ze klaarblijkelijk in Antwerpen niet meer kunnen.

Het Nauw van Bath De stranding, die veroorzaakt werd door een geblokkeerd roer, vestigde weer eens de aandacht van de scheepvaart- en havenmensen op de beruchte ‘Bocht van Bath’.

‘Het Nauw van Bath’ is één van de moeilijkste stukken van de Westerschelde voor containerschepen. Voor de verdiepings- en rechttrekkingswerken geraakten daar tientallen schepen in de problemen. In 2007 liepen volgens Omroep Zeeland nog twee schepen vast op de zandbanken in het Nauw van Bath.

Meteen na de stranding gingen stemmen op

die het Baalhoekkanaal aanprezen als definitieve oplossing.

Het Baalhoekkanaal beoogde de afsnijding van de Bocht van Bath. Het vertrok ter hoogte van het Zeeuws-Vlaamse dorpje Baalhoek en mondde over de Nederlands-Vlaamse grens uit in de Waaslandhaven. Na verdiepings- en andere werken konden grote schepen in het ‘Nauw van Bath’ passeren en werd afgezien van de plannen. Die zouden het schor van Saeftinghe grotendeels in beslag genomen hebben, naast tal van landbouwgebieden.

Je zou een (terecht) gehuil hebben horen opgaan indien opnieuw naar het Baalhoekkanaal gegrepen worden. Maar met de havenbonzen kun je nooit weten. Zij zijn tot alles in staat om hun slag thuis te halen. Zie maar naar de waanzinnige plannen om in het Waasland meer dan 1.500 hectare te vernietigen, inbegrepen tal van (historische) boerderijen en zelfs het dorp Doel. Ook op de Rechteroever, die van Oosterweel tot aan de grens werd ingenomen, bestaan nog plannen om het laatste boerenland te vernietigen. Zo zie Pagadder je maar…

Onze naaste buren

24 augustus 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Cliëntelisme en corruptie

De vakantie is voorbij en dus kan weer vooruitgang geboekt worden in een corruptiedossier waarbij rechts Nederland geniet en links Nederland zwaar zucht.

In 2006 won de PvdA de gemeenteraadsverkiezingen dankzij de stemmen van de Marokkanen en de Turken, die toen nog massaal op landgenoten op de PvdA-lijsten stemden. Wouter Bos, toenmalig politiek leider van de PvdA, werd betrapt toen hij zich ongerust maakte dat met die vele nieuwe allochtone gemeentebestuurders onbeschaamd cliëntelisme de colleges en gemeenteraden zou binnenkomen. Natuurlijk bewees de toekomst dat hij gelijk had, maar nergens werd het zo gortig als in Amsterdam waar cliëntelisme corruptie werd.

Ait-Taleb en Elatik En nu is Saadia A.T. (zoals de media Saadia Ait-Taleb zedig noemen) de bekendste ambtenaar van Nederland. Ze begon als jongerenbegeleidster maar stoomde via de PvdA, die op zoek was naar Marokkaans kiesvee, naar boven. Ze was de boezemvriendin van de beruchte - evenals Ait-Taleb gehoofddoekte Fatima Elatik, die “deelburgemeester” werd van AmsterdamOost waar nog weinig Nederlanders wonen. Ait-Taleb was de campagnemanager van de vriendin. Elatik gooide het belastinggeld met tientallen miljoenen door deuren en vensters en vertrok uit de politiek. Ze richtte het Elatik Consultancy bureau op dat ingehuurd werd door de Nationale Politie, om advies te verlenen over diversiteit. Goede politieagenten hebben immers vooral kleurpigment in de huid, want boeven vangen is geen prioriteit voor de politietop. Elatik adviseerde dat politieagen-

7

tes het symbool van hun misdadige leer moeten dragen. Ze strijkt nog altijd de bagatel van 12.000 euro per maand op.

Syriëgangers: niets te maken met islam Ait-Taleb leerde burgemeester Eberhard van der Laan (natuurlijk een PvdA’er) kennen en die stelde haar aan als hoofd van de afdeling Radicalisering en Polarisatie, onderdeel van de directie Orde en Veiligheid van de stad. Zo’n topper moesten ze ook nog voor wat goedbetaalde uren bij de protestantse universiteit van Amsterdam hebben. Ze kreeg van de stad personeel en een groot budget waarop geen controle werd uitgeoefend. Ze zorgde uitstekend voor zichzelf, familie en vrienden. In Nederland zijn verscheidene “deradicaliseringsbureaus” werkzaam. Een diploma wordt niet gevraagd en de meeste “experten” zijn gespecialiseerd in de verkoop van gebakken lucht.

Ze hadden er alle belang bij zo goed mogelijk met Ait-Taleb te staan. De uitverkorene van de topambtenaar was Naoual Dinia, die opdrachten binnenrijfde. Ze sloot zich na een tijdje bij een Nederlands bureau aan (dat viel minder op dan een zuiver Marokkaans bureautje) dat facturen indiende bij Ait-Taleb; altijd net wat lager dan 25.000 euro zodat een openbare aanbesteding niet nodig was. Ait-Taleb stelde ook Marokkaanse bemiddelaars aan die radicaliserende snotters moesten aanspreken; met grrrooot succes, want meerdere van die criminelen vertrokken prompt NA het gesprek met de bemiddelaar naar Syrië. Ait-

Taleb beperkte zich ertoe te melden dat dit kleine delinquenten waren en dat hun vertrek niets te maken had met haar en hun ideologie. Ze organiseerde ook cursussen om land- en ideologiegenoten aan te zetten tot assertiviteit tegenover Nederlanders en hun overheid. Haar toenmalige partner Azahaf hield zich er lang betaald mee bezig Geert Wilders aan te klagen na diens uitspraak over “Minder Marokkanen” wegens het racistische en criminele gedrag van veel Marokkanen.

Doodzieke hoofdschuldige Van der Laan Het hele boeltje begon te ruiken. Twee jaar geleden al werd burgemeester Van der Laan op de hoogte gebracht maar hij haalde zijn schouders eens op. Een maand geleden barstte dan toch de bom en hij moest Ait-Taleb wel schorsen. Zij zou valse declaraties ingediend hebben voor zo’n 100.000 euro, en het was duidelijk dat vrienden de gemeente konden tillen met facturen. Van der Laan heeft inmiddels als een echte PvdA’er gereageerd. Ait-Taleb is geschorst en wordt tijdelijk vervangen door Mounir Dadi, de man van … Elatik. Klein detail: de Elatikjes en de Talebjes vierden samen geregeld vakantie in Marokko, en Elatik stond ook al op de loonlijst van haar vriendin met zogenaamde prestaties. De gemeenteraad eist dat de onderste steen boven komt, maar spaart nog de hoofdschuldige, Van der Laan. Hij deelde in juli mee dat zijn dagen letterlijk geteld zijn omdat bij hem uitgezaaide longkanker is vastgesteld. Niemand wil de doodzieke burgemeester te hard aanpakken.

Willem de Prater

Stad Gent blundert Gent heeft de voorbije drie maanden meer dan vijfhonderd contractuele personeelsleden in één klap statutair benoemd. De enige voorwaarde is twaalf jaar in dienst zijn. Die benoemingen worden nu vernietigd door Vlaams minister Liesbeth Homans.

Schepen De Regge roept dat de minister politieke spelletjes speelt, maar het is overduidelijk dat Gent een loopje heeft genomen met de regels. Zelfs De Morgen schrijft dat minister Homans “juridisch stevig in haar schoenen staat”. Het schepencollege heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat zij zoveel mogelijk personeelsleden statutair wil benoemen.

Waarom heeft ze dat dan de voorbije vier jaar nog niet gedaan? Examens inrichten, vacatures open verklaren (zoals het hoort) en de mensen één voor één statutair aanstellen, dat kost moeite en geld. Er is ook het risico dat iets fout gaat, dat de persoon niet slaagt in het examen of dat een andere kandidaat opduikt.

De stad is bijzonder creatief geweest in haar zoektocht naar een oplossing. Met een eenvoudig gemeenteraadsbesluit besliste ze de lat op twaalf jaar dienst te leggen. De examens die de mensen ooit wel eens hadden afgelegd, volstonden. De vakbonden keken toe en vonden het goed. Er moeten heel wat ambtenaren met elf jaar dienst in hun vuistje lachen nu de benoemingen niet doorgaan. De grens van twaalf jaar is een politieke keuze, al zegt het schepencollege dat het is berekend op wat het pensioenfonds kan dragen.

Waarom schiet het stadsbestuur nu in actie?

Eenvoudig, omdat de tijd dringt. De federale regering heeft een wetsvoorstel klaar dat het grote voordeel van een statutaire benoeming (een hoog pensioen voor de hele loopbaan) zal inperken. Dat zou op 1 januari 2018 ingaan.

Vooral ambtenaren die dicht bij hun pensioen staan, zullen dan niet veel voordeel meer hebben bij een statutaire benoeming. Schepen De Regge heeft werkelijk op de valreep een cadeau willen uitdelen.

Is dat dan niet erg duur voor de stad? Ja, op lange termijn wel, want de pensioenen van statutairen worden volledig uit de stadskas betaald. Maar, pervers genoeg, is er op korte termijn een financieel voordeel. Voor statutairen is de werkgeversbijdrage maar de helft van die voor contractuelen. Op vijfhonderd mensen 15 procent minder loonkost, dat is een niet onaardig bedrag dat wordt uitgespaard. Mooi meegenomen, handig om in 2018 de financiën van de stad mee op te fleuren. De verhoogde pensioenlast volgt pas jaren later. Een pensioenbom waar minister Homans een stokje voor gestoken heeft. Voorlopig.

Geen museum meer in het Caermersklooster Als hij nog eens een tentoonstelling wil

inrichten, zal Fernand Huts op zoek moeten gaan naar een andere plek. In het Caermersklooster in het Gentse Patershol zal dat niet meer mogelijk zijn. Het Caermersklooster wisselt van eigenaar. Door de afslanking van de provincies moet de provincie Oost-Vlaanderen het afstaan aan Stad Gent. Daarmee komt een einde aan het bekende museum. Een einde in schoonheid, dat wel. De twee tentoonstellingen van Huts “voor God en geld” en “Oer - de wortels van Vlaanderen” waren de meest succesvolle tentoonstellingen ooit in dat historische pand.

Vanaf januari 2018 gaat het gebouw over naar de Stad Gent, samen met acht personeelsleden en een jaarlijkse Vlaamse subsidie van 870.000

De ‘Kennedy van Bastenaken’ blikt terug Guy Lutgen, vader van cdH-voorzitter Benoît Lutgen en jarenlang Waals PSC-minister, treedt in de herfst van zijn leven uit de schaduw. In een lang interview laat hij zijn licht schijnen op de PS, het verraad in de Waalse politiek en de ruzie tussen zijn zonen.

“Ik was gaan wandelen met mijn hond. Toen belde mijn geleid. Het was minder erg dan nu. (…) Wat met Samusocial dochter mij. Heb je gezien wat Benoît gedaan heeft? Hij gooit is gebeurd, is hatelijk te noemen.” de PS eruit. Wat denk je ervan? Ik ben naar huis gegaan om het Vijandschap nieuws te volgen. Maar ik heb mijn zoon niet gebeld.” Aan het Lutgen sr. verzet zich tegen de PS’ers die beweren dat zijn woord is Guy Lutgen (81) vader van cdH-voorzitter Benoît Lutzoon Benoît verraad heeft gepleegd door de coalities op te blagen en van eind jaren tachtig tot eind jaren negentig Waals PSCzen. “Ik weet wat verraad is. In 2000 werd ik uit het stadhuis minister van Landbouw. La Libre Belgique ging hem bezoeken van Bastenaken gebonjourd. Door Philippe Collard, jarenlang voor een lang interview. De oud-minister en ex-burgemeester een partijgenoot die alles aan mij te danken had.” Collard was van Bastenaken leeft al jaren zeer discreet, maar was bereid overgestapt van de PSC naar de MCC (Mouvement des Citoyom toch eens commentaar te geven bij de politieke actualiens pour le Changement), dat aansloot bij de liberale MR. Colteit. In het laatste kwart van vorige eeuw was Guy Lutgen een lard gooide de PSC uit het stadsbestuur. Leider van de MCC is zeer populair politicus. Hij werd in zijn glorietijd de ‘Kennedy Gérard Deprez, een Ardennees maar vooral ex-PSC-voorzitter van Bastenaken’ genoemd. Zijn politieke carrière had hij voor en jarenlang politieke vriend van Lutgen. De vijandschap tuseen deel te danken aan de manier waarop de Vlaamse chrissen Lutgen en Deprez bleef daarna jaren duren. Al geeft Luttendemocraten van CVP/CD&V zich jarenlang vastklikten aan gen nu toe dat Collard wellicht alleen heeft gehandeld toen de Franstalige PSC. Als kleine zusterpartij van de CVP wist de hij de macht greep in Bastenaken.

Waalse PSC zich jaren verzekerd van zitjes in de federale maar De spanningen tussen Deprez en Lutgen waren des te pijnook in de Waalse regering. Lutgen sr. geeft zijn zoon Benoît lijker omdat ze een gezamenlijk tragisch verleden hebben. Hun gelijk toen die besliste de regeringscoalities met de PS op te vaders werden in 1944 tijdens het Ardennenoffensief door blazen en de oude band te verbreken. “Ik heb samengewerkt Duitse soldaten gedood. Lutgen was toen amper acht jaar met PS’ers als André Cools, Bernard Anselme en Robert Coloud. Lutgen sr. werd trouwens niet door het leven gespaard. lignon. En dat ging goed. De PS had nog niet de structuren in het leven geroepen die tot de huidige schandalen hebben Zijn echtgenote is ondertussen overleden, net als één van zijn

euro. Schepen van cultuur Annelies Storms liet optekenen hoe blij ze wel was. Ze vertelde er onmiddellijk bij dat het geen museum meer zal zijn. Volgens haar heeft de stad al genoeg musea. Ze wil er een platform voor beeldende kunst inrichten: “Uit een rondvraag blijkt dat er een presentatieplatform nodig is voor beeldende kunstenaars uit Gent en omstreken.

In Gent zijn er belangrijke opleidingsinstituten voor beeldende kunstenaars. Er is dus veel potentieel.” Het is afwachten wat de nieuwe invulling inhoudt. De schepen weet het zelf nog niet goed, maar met ons slecht karakter vrezen we dat in handen van onze rode schepen de tijd dat Jan Modaal er welkom was, voorbij zal zijn.

Jammer. Mathildis

Li bia bouquet

dochters. En binnen de familie klettert het van de ruzie tussen zoon en cdH-voorzitter Benoît en diens broer Jean-Pierre.

Deze laatste is een succesvol zakenman die onder andere het bekende uurwerkmerk Ice-Watch uit de grond stampte. JeanPierre zag zich lange tijd als politieke erfgenaam van vader Guy, maar Benoît stak hem de loef af. Jean-Pierre kon zich niet vinden in de té linkse koers van de tot cdH omgedoopte PSC en koos voor een scheurlijst. Benoît had meer succes en klom op tot het ministerschap en de top van de partij.

Drogreden Jean-Pierre, die nu dicht bij de MR staat, bleef zijn broer openlijk bekritiseren. De twee hebben geen contact meer met elkaar. Vader Guy: “Wat er echt gebeurd is tussen beide, is niet duidelijk. En als ik het zou weten, zou ik het u niet vertellen. Ik heb hen eens gezegd: zet jullie samen en praat het voor eens en altijd uit. Ze hebben mij niet geantwoord. Geen van beide.”

Al maakt Guy Lutgen wel een keuze: als ze beiden opkomen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, dan kiest hij voor Benoît. In het interview wil de ex-minister van Landbouw ook nog iets kwijt over de weigering van de cdH om in 2014 in de federale regering met de N-VA te stappen. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar het separatistische programma van de N-VA was een drogreden voor de cdH. Sommige cdH’ers waren vóór een regeringsdeelname maar “Benoît kon Charles Michel gewoon niet luchten”.

Picard

8

De wereld rond

24 augustus 2017

Diplomatieke valies

Nieuwe Koreaanse realiteit Is de grootste bedreiging voor het Koreaanse schiereiland de betrokkenheid van landen als de VS en China, of is het net andersom? De recente crisis leerde dat de traditionele allianties (VS-Japan-Zuid-Korea versus China-NoordKorea) een andere vorm gekregen hebben. Het machtsvacuüm wordt groter, wat mogelijk het risico op escalatie verhoogt. Conventioneel of nucleair.

Het is een nieuwe realiteit waar iedereen rekening mee zal moeten houden. Pyongyang heeft de bom en zal die houden. Dat vorderingen worden gemaakt op het vlak van rakettechnologie – het ding moet nu eenmaal op zijn eindbestemming raken – maakt het strategische plaatje er niet prettiger op. De kans dat het ooit tot een deal kan komen, waarbij het Noord-Koreaanse regime afstand doet van de bom, is utopisch. Waarom zou dat ermee instemmen? Een kernwapen is haar levensverzekering. De grootste garantie van het systeem en het regime.

Onterecht wordt al eens de vergelijking gemaakt met Iran.

Het Perzische kernprogramma is een instrument dat gebruikt wordt om het regionale gewicht van Teheran te vergroten.

In beide gevallen is de nucleaire factor misschien een middel, het beoogde doel is helemaal anders. Trouwens, en dat is een algemene vaststelling, geen enkel regime doet afstand van een zelfontworpen atoomwapen. Enkel Zuid-Afrika deed het ooit. Voor Wit-Rusland, Kazachstan en Oekraïne lag dat anders; zij hadden dat arsenaal bij de verbrokkeling van de Sovjet-Unie geërfd.

“Any threats” De context ziet er na het bezweren van deze crisis – laat ons ervan uitgaan dat het hoofdstuk afgerond is – helemaal anders uit. Tot op zekere hoogte is dat een gevolg van de manier waarop de Amerikaanse president Trump de situatie aanpakte. Zijn harde taal creëerde een scenario waar geen enkele voorganger zich toe liet verleiden. Dreigen met een nucleaire actie als antwoord op “any threats” van Pyongyang is behoorlijk vergaand. Eén gelanceerde raket, bij wijze van prikactie, zou volstaan om een Amerikaanse actie te ontketenen, waarbij men zich kan afvragen of op dat punt gekomen nog

sprake is van enige zin voor proportie. De opvoering van Trump was bij momenten beschamend. Verwoede pogingen werden door regering en diplomatie ondernomen om bepaalde formuleringen te nuanceren, waarna prompt een nieuwe tirade gelanceerd werd. “Meestal heb je op dergelijke crisismomenten twee soorten publiek waartegen je spreekt: de tegenstander en de bondgenoten”, was in diplomatieke kringen te horen.

“Trump zag het anders. Hij preekte voor zijn eigen achterban of viseerde China, waarvan hij onterecht dacht dat zij de situatie relatief snel konden oplossen.”

Bondgenoten schofferen Precies met die bondgenoten is het grondig misgegaan.

Japan en Zuid-Korea volgen met bevreesde argusogen wat zich boven de 38ste breedtegraad afspeelt, soms tot op het irrationele af. Amerikaanse steun was steeds de hoeksteun van hun veiligheidssysteem, of op zijn minst het gevoel dat dit genereert. Maar al zijn ze niet opgezet met het regime in Pyongyang - en een duidelijke Amerikaanse stelling weten ze te appreciëren -, waar ze van gruwelen is oorlog op het Koreaanse schiereiland. Noord-Korea is geen bedreiging voor de Amerikaanse veiligheid, maar als de dingen uit de hand lopen, deelt Zuid-Korea wel in de klappen. Los Angeles zal heus niet in puin worden gelegd, maar zwaar artillerievuur op Seoel en ommeland is wél een zekerheid.

De boodschap van Trump was rond Amerikaanse veiligheid geweven. Het lot van de bondgenoten leek van beduidend minder belang te zijn. ‘America first’, heet dat. Er is al geruime tijd voor gewaarschuwd: de afbouw van de rol die de VS op verschillende plaatsen speelt, dreigt een bepaald machtsvacuüm te creëren waar andere actoren handig gebruik van zullen maken. Het is in Azië niet anders dan in het Midden-Oos-

Buitenlands spervuur De nazistok en de christenhond De Duitse journalist Michaël Stürzenberger werd veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf wegens belediging van de islam en het publiceren van nazisymbolen op Facebook. Zijn misdaad: naar aanleiding van een documentaire over de samenwerking tussen de NSDAP en de grootmoefti van Jeruzalem, die door een Duits tv-station was uitgezonden, had hij op Facebook een artikel gepubliceerd over hetzelfde onderwerp. Hij wilde waarschuwen voor de gevaren van beide totalitaire systemen. Als illustraties had hij oude en alom bekende foto’s gebruikt van grootmoefti Amin Al Husseini die de hand drukt van een nazi-ambtenaar met een hakenkruisarmband, en van een congres waarop hij een groep nazi’s toespreekt, met op de achtergrond een hakenkruisvlag broederlijk naast een islamitische vlag met de halve maan.

De nazisymbolen waren natuurlijk slechts de stok om de hond te slaan. Het ging de Duitse autoriteiten om het bestraffen van islamkritiek.

En dat gebeurt helaas niet alleen in Duitsland…

Ommekeer?

President Trump heeft aangekondigd dat hij de militaire hulp aan Pakistan wil stopzetten, omdat het regime in Islamabad dubbelspel speelt en de Amerikanen voortdurend bedriegt. De ergste pijnpunten zijn eigenlijk al heel lang gekend: de Pakistanen weigeren de steunpunten van de Taliban in de stammenge-

ten. Op dat punt kan dan weer wel een parallel getrokken worden tussen Noord-Korea en Iran.

Chinese terughoudendheid We koppelen even terug naar het discours van de Amerikaanse president. Iets te makkelijk ging hij ervan uit dat de sleutel in handen van de Chinezen lag. Verhoog de druk op Peking, en ze draaien het slot wel toe. Nog steeds is China de levensader van Noord-Korea, maar vooral uit noodzaak. Ideologie speelt een steeds kleinere rol in de alliantie. Een implosie van het regime zou duizenden vluchtelingen de Chinese grens doen oversteken, dus houdt men dat maar in leven. Ondanks een groeiende ergernis. Beide landen blikken terug op een hobbelig parcours, ook al wekte de perceptie in het Westen de indruk van een veel evenwichtiger band. Jaren geleden al zag Pyongyang hoe de Chinese houding ten opzichte van de VS maar ook Zuid-Korea evolueerde. De uitbouw van het eigen ‘Wirtschaftswunder’ was belangrijker geworden dan betrokkenheid met het stelletje gekken in Noord-Korea. Geleidelijk neemt China een meer terughoudende houding aan; dat is ook nu weer gebleken.

Opmerkelijk genoeg is er de Noord-Koreaanse toenadering tot Rusland. Het bezoek aan de presidentiële inauguratie in Iran, enkele weken geleden, bracht Noord-Koreaanse topfiguren naar Teheran via een tussenstop in Moskou. In andere tijden zou dat Peking geweest zijn. “De Noord-Koreanen zijn beledigd door China”, verklaarde Valery Sukhinin, voormalig Russisch ambassadeur in Pyongyang, kort geleden. “Vele contacten zijn gewoon stilgevallen.”

Maar of Rusland zin heeft een meer betrokken rol te spelen, is nog maar de vraag. Zeventien jaar geleden heeft Moskou de alliantie die het had met Noord-Korea, een relikwie uit de Koude Oorlog, omgezet in een louter vredesverdrag, ontdaan van een militaire clausule. Voor een grotere rol dan die van facilitator bij opstootjes bedanken de Russen. Dus ook aan NoordKoreaanse kant is een zeker machtsvacuüm aan het ontstaan.

Michaël Vandamme

Radicaliserende kleuters

bieden aan de Afghaanse grens op te ruimen, ze weigeren kopstukken van Afghaanse terreurroepen in Pakistan te arresteren en uit te leveren en zij blijven via hun beruchte “Directorate for Inter-Services Intelligence”, kortweg ISI, zelfs onderhandse steun verlenen aan de Taliban en aan terreurgroepen in Kasjmir. Ze lieten zelfs Osama bin Laden ongestoord een schuilplaats uitbouwen in de stad Abbottabad. Alle voorgaande Amerikaanse presidenten hebben die feiten altijd genegeerd. Zij zagen geen alternatief voor Pakistan en zij dachten allemaal dat ze de loyauteit van de Pakistanen konden afkopen met een paar miljard dollars aan financiële of militaire steun. Islamabad incasseerde het geld – natuurlijk! – maar deed nooit iets terug in ruil. Als president Trump dit plan kan doordrukken, zal dat een ommekeer in het Amerikaanse buitenlandbeleid betekenen. Misschien zal dat zelfs de poort openen voor een tweede revolutie: hechtere banden en een feitelijke alliantie met India.

Hardnekkig Amerikaans bijgeloof Vraag de gemiddelde, normaal geïndoctrineerde krantenlezer wat de grootste fouten in het buitenlands beleid van de VS zijn, en hij zal waarschijnlijk het klassieke refrein van de linksen en de moslims afdreunen: de “onvoorwaardelijke” steun aan Israël, het ten val brengen van Saddam Hoessein, de inval in Afghanistan en misschien ook het bondgenootschap met Saoedi-Arabië. Eén van de domste en langdurigste beleidsfouten in de Amerikaanse buitenlandse politiek blijft echter altijd buiten beeld: het Amerikaanse bijgeloof dat Pakistan een bondgenoot zou zijn. Dat waanbeeld dateert uit de Koude Oorlog. Toen had het tenminste nog een schijn van machiavellistische logica: Pakistans aartsvijand, India, dat officieel bij de groep “niet-gebonden landen” hoorde, had kort na de onafhankelijkheid immers de kant van de Sovjet-Unie gekozen. Pakistan leek dan een natuurlijke bondgenoot. Niemand zag toen in dat de islam een even wrede en totalitaire ideologie was als het marxisme. Het Amerikaanse bondgenootschap met Pakistan was ouder, hechter en onvoorwaardelijker dan dat met Israël, dat pas na 1967 tot stand kwam.

Eén van de beschamendste episodes was daarbij dat Nixon de Pakistanen zelfs bleef steunen toen zij in 1971 een massale uitroeiingsoorlog voerden tegen het opstandige Oost-Pakistan, nu Bangladesh. Heel even leken de Amerikanen uit hun Pakistaanse droom te ontwaken:

dat was kort na de aanslagen van 11 september 2001, toen in allerijl een plan werd opgesteld voor een preventieve aanval op het Pakistaanse nucleaire arsenaal. Maar men liet die kans liggen. Toen de VS kort daarop eindelijk besloten de Taliban ten val te brengen en de bases van Al Qaida in Afghanistan uit te roken, hervielen zij in hun oude waanidee dat Pakistan een bondgenoot zou kunnen zijn. Terwijl de Taliban door Pakistan waren opgericht, getraind, betaald en bewapend. Sommige waanbeelden zijn echt héél hardnekkig.

Catalaans Molenbeek Jarenlang hebben Catalaanse politici de immigratie van moslims aangemoedigd, met het waanzinnige argument dat die moslims, in tegenstelling tot de immigranten uit LatijnsAmerika, tenminste niet Spaanstalig waren en dus de positie van het Catalaans tegenover het Spaans niet verzwakten. De komplottheorie als zou de Spaanse regering informatie over islamitische terreurgroepen hebben achtergehouden, slaat nergens op. De Amerikaanse inlichtingendiensten waarschuwden al in 2004 (!) dat in Barcelona massaal jihadisten werden gerekruteerd. Het Spaanse ministerie van Binnenlandse Zaken meldde in 2014 al dat Catalonië naast Madrid, Valencia en Andalusië één van regio’s was met een groot risico

op “gewelddadige radicalisering” van moslims.

Ook de Catalaanse terreurspecialist Jofre Montoto wees daarop. In 2015 schreven we in deze rubriek reeds dat Catalonië een gevaarlijke fundamentalistische ondergrondse herbergde. Als wij het wisten, dan had de Catalaanse regering het ook kunnen weten. Maar net als de meeste linksen wilden zij het niet weten.

Oproep tot moord De media maken altijd groot misbaar over de ongezouten uitspraken en tweets van president Trump. In het verwrongen beeld van de realiteit dat zij ons voorschotelen, lijkt het alsof de commentaren van Trump gevaarlijker zijn dan Noord-Koreaanse atoomraketten, islamitische terreuraanslagen, Latijns-Amerikaanse misdaadbendes of de linkse meuten die betogingen van Trump-aanhangers uiteen ranselen en universiteiten afschuimen om andersdenkenden met geweld de mond te snoeren.

Maar toen de Democratische senator Maria Chappelle-Nadal uit Missouri op Facebook verklaarde dat zij hoopte dat iemand de president zou vermoorden, waren de media veel milder. Zij moest geen ontslag nemen. Zij moest zich alleen eventjes verontschuldigen, want moordzuchtige Maria is zwart. “Black lives matter”, maar zwarte oproepen tot moord natuurlijk niet.

Het nabije buitenland

24 augustus 2017 MACRON IS GEEN NAPOLEON De luchtbel rond Emmanuel Macron raakt sneller doorprikt dan gedacht. De populariteit van de Franse president keldert. Zijn beweging ‘En Marche’ stelt amper iets voor.

In mei werd Macron nog gezien als de nieuwe Napoleon.

Niemand die dat durft te herhalen.

President Emmanuel Macron nam samen met zijn echtgenote Brigitte vakantie in Marseille. Die periode van rust zal meer dan welkom zijn geweest. Nog sneller dan bij andere presidenten daalde de populariteit van het nieuwe staatshoofd zienderogen.

Slechts 39 procent van de Fransen staat nog achter Macron. En dat goed drie maanden na zijn verkiezing. De neergang is sneller dan die van Jacques Chirac in 1995, ‘hyperpresident’ Nicolas Sarkozy in 2007 en ‘président normal’ François Hollande in 2012.

Wat is er aan de hand? Eenvoudig: Macron verkoopt veel show, doch de Fransen trappen niet langer in de val. Hij inviteert de groten der aarde – president Donald Trump voorop – maar doet weinig of niets om in eigen land een aantal problemen aan te pakken. De werkloosheid blijft met 10 procent te hoog, en het begrotingstekort bedraagt meer dan 3 procent.

De president beloofde een hervorming van de arbeidswet – die tot meer flexibilisering moet leiden – in de herfst door te voeren, maar politieke waarnemers vragen zich af of hij dat zal durven. Macron kreeg ook kritiek omdat hij pleitte voor een speciaal statuut voor zijn echtgenote Brigitte Macron. Ondertussen zijn de bondgenoten van het centristische MoDem steeds kritischer voor de president. En de eigen beweging ‘En Marche’ is een reus op lemen voeten. Veel van de verkozenen in de Assemblée hebben amper politieke ervaring en maken de ene fout na de andere. Ze spraken voor de camera’s met misprijzen

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE over de kritiek op het verlagen met vijf euro van de woonsubsidies. Inmiddels is duidelijk geworden dat ‘En Marche’ veel minder leden telt dan gedacht. De partij van Macron telt naar eigen zeggen 380.000 leden. Maar, daarvan betalen slechts 20.000 hun lidgeld.

Heimwee naar Napoleon Emmanuel Macron staat minder sterk dan gedacht. En zeggen dat veel waarnemers in hem een nieuwe Napoleon zagen. De gelijkenis was treffend. Napoleon Bonaparte was amper 30 jaar toen hij de macht greep. Macron wordt pas op 21 december een veertiger. Meteen werden vergelijkingen gemaakt met de Corsicaan. Napoleon gooide het oude Frankrijk overhoop. Macron zou dat ook doen, en net als Napoleon niet gesteund door een clan of een partij. Wel door een groep getrouwen. Vertrouwelingen kregen onder Napoleon publiek een teken van affectie. De consul en latere keizer kneep ze in de wang. Macron deed na zijn installatie als president hetzelfde met zijn toekomstige minister van Binnenlandse Zaken Gérard Collomb. Hij kreeg een kneep in de wang en een omhelzing. Collomb was tenslotte één van de eerste PS’ers die voor Macron koos. De pers, zelfs ter linkerzijde, viel in katzwijm en zag in de houding van Macron tegenover Collomb een symbool van het moderne bonapartisme. De heimwee naar Napoleon leeft.

Een ‘volksopstand’ als test Pech voor hen, want volgens de Britse historicus en Napoleon-kenner Andrew Roberts gaat de vergelijking niet op. Macron is géén Napoleon. Niet alleen omdat Bonaparte veranderingen doorvoerde die tot op vandaag doorwegen (Code Napoleon,

DE BOCHT VAN SNP De Schotse First Minister, Nicola Sturgeon, kwam afgelopen week met een opmerkelijke reeks interviews. De frontvrouw van de SNP gaf te kennen niet geheel gelukkig te zijn met de naam van haar partij. Het woord ‘nationalisme’ heeft volgens haar een veel te negatieve bijklank.

Na ‘de bocht van Bracke’ is er nu ‘de bocht van Nicola’.

Het was de afgelopen maanden relatief stil rond de Scottish National Party. Deels had dit te maken met het zomerreces en de bijhorende nieuwsluwte. Deels komt dit omdat het niet al te best gaat met de SNP. De uitslag van de jongste verkiezingen viel zwaar tegen, daarover zijn vriend en vijand het roerend eens. De partij moet zich de vraag stellen: welke richting dient het Schotse regionalisme uit te gaan in de komende jaren?

Nederlagen op een rij De jongste drie jaren heeft de SNP heel wat slagen moeten incasseren. Om te beginnen was er het onafhankelijkheidsreferendum van 2014. De Schotse nationalistische beweging, waar SNP een belangrijke voortrekker van was, was niet in staat om een meerderheid van de stemgerechtigden te overtuigen om voluit voor onafhankelijkheid te gaan. Zo’n 45 procent durfde de stap richting soevereiniteit en secessie zetten, terwijl het gros van de kiezers koos voor de voortzetting van het Verenigd Koninkrijk.

Weliswaar is het zonder meer een knappe prestatie wat de Schotste ‘independisten’ hebben bereikt. Nationalisme kwam bovenaan de agenda, het thema was alomtegenwoordig in media en politiek. Dat laat echter onverlet dat, na het verliezen van het referendum, de Schotse kwestie voor lange tijd in de diepvries ging. De Britse unionisten, met de Conservatives op

HET ZUIDEN WORDT DE DYNAMO VAN DUITSLAND De beste Duitse voetbalploeg is Bayern München, en vandaag is dat geen toeval meer. Het zuiden van Duitsland wordt de dynamo van het land. Na 1945 was de kloof tussen West-Duitsland en Oost-Duitsland mijlen diep. Weinigen hoopten op een hereniging ondanks de vrome woorden, de vloeken, de manoeuvres.

Dat Dresden, Potsdam, München, Keulen, Berlijn en meer stedenschoon vandaag binnen één grens liggen, is onverminderd goed en een verrassing: ook een kwart eeuw na de Wiedervereinigung. De afstand tussen het vrije en het communistische deel van Duitsland groeide opzienbarend tussen 1945 en 1999.

Het oosten was een industrieel wrak, het westen bloeide. Niemand had in de jaren na het huwelijk tussen de Wessis en de Ossis kunnen vermoeden dat het grote, haast onoverbrugbare contrast, afgezwakt met massale geldtransfers, tussen het westen en het oosten van het land 27 jaar later aan het kantelen is naar een tegenstelling tussen het noorden en het zuiden. Anders dan in België (Wallonië) en Italië (Mezzogiorno), en in overeenstemming met het Verenigd Koninkrijk, en in groeiende mate met Nederland, is het zuiden het betere economische deel en slabakt het noorden. Langs de lengtegraad is Duitsland geheeld, langs de breedtegraad groeien de verschillen.

Uerdingen De taalkundigen hebben een woord voor de grens tussen dat nieuwe en dynamische zuiden en het afkalvende noorden: de Uerdingen-lijn, de scheiding tussen de Hoog-Duitse dialecten (zuiden) en de Laag-Duitse dialecten (noorden). Het zuiden van de oosterbuur omvat ex-westelijke en ex-oostelijke Länder, hier is het rijtje: Saarland, Rijnland-Palatinaat, Hesse, Baden-Würt-

ENGELAND markt voor goederen en diensten. Tot overmaat van ramp haalde SNP bij de jongste parlementsverkiezingen, die uitgelokt werden door Prime Minister Theresa May, ‘slechts’ 35 verkozenen in het Lagerhuis. In juni verloor de partij zo eventjes 21 zetels.

Tussen centrum en radicaal-links Hoe moet het nu verder? De laatste jaren kende de SNP enkel nederlagen, op verschillende fronten. Nicola Sturgeon blaast hoog van de toren, maar ze heeft formeel weinig macht en kan evenmin veel zaken naar haar hand zetten. Nu lijkt het erop dat, na de bekende ‘bocht’ van Siegfried Bracke, er ook een Schotse ‘bocht’ van Nicola Sturgeon komt. “Als het kon, zou ik de naam van mijn partij veranderen. Nationalisme heeft voor te veel mensen een negatieve betekenis”, aldus Sturgeon tijdens een debat op het boekenfestival van Edinburgh. “Het is moeilijk de negatieve gevoelsgeladen betekenis, de connotatie, aan te passen.”

In de wandelgangen viel al vaak te horen dat de SNP onder leiding van Nicola Sturgeon een te linkse economische koers is gaan varen. Wil Sturgeon de scherpe kantjes van haar programma vijlen? Een gematigd regionalistisch programma met een sociaal en economisch profiel en dito beleid dat zich in het centrum positioneert, trekt mogelijk meer sympathisanten dan radicaal blijven hameren op een nieuw onafhankelijkheidsreferendum.

Waarschijnlijk gokt de SNP-leiding erop dat de partij, in de komende jaren, door een centrumkoers aanzienlijk kan groeien.

Vervolgens kan ze haar macht in Schotland bestendigen en verder uitbreiden… om plots de communautaire eisen opnieuw met alle hevigheid uit de koelkast te halen. Waar hebben we die tactiek nog gezien?

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

temberg, Beieren, Thüringen en Saksen. De economen buigen zich aandachtig over de verschuiving in Duitsland. Om te beginnen is het noorden van de Uerdingen-lijn gewaagd aan het zuiden. Elk deel van dat Duitsland zou de helft van de bevolking hebben, vijf van de tien grootste agglomeraties en vergelijkbare inwonersaantallen van de armere Ossis.

The Economist, met zijn goede rapportage over Duitsland, haalt aan dat de zuiderlingen naar betere scholen gaan, makkelijker jobs vinden, meer verdienen en langer leven. De regeringen van de Länder ten zuiden van de Uerdingen-lijn hebben gezondere begrotingen en investeren meer, soms tot vijfmaal meer per hoofd van de bevolking dan de noordelijke Länder. Het Britse blad haalt zijn mosterd onder meer bij het studiebureau DIW dat zelfs aanhaalt hoe de misdaadcijfers in het zuiden opvallend lager zijn. Is het beeld zonder enige schaduw? Dat zou niet fair zijn ten aanzien van dynamische steden in het noorden als Hamburg en Düsseldorf en miskennen dat er slome vroegere koolmijnengebieden zijn in het Saarland en lege Saksische dorpen.

Experts vinden de ruk naar het zuiden van de Duitse economie echter zo opvallend dat het vandaag makkelijker is de Uerdingen-lijn te zien in de statistieken dan het IJzeren Gordijn uit de DDR-tijd. De werkloosheidscijfers tussen oost en west zullen kleiner zijn dan die tussen noord en oost.

Een stadsbezoek aan Dresden en Bremen is illustratief voor de nieuwe werkelijkheid in Duitsland. Dresden, dat je kort na de val van de Muur kon beklagen omwille van de ruïnes die nog haast onaangeroerd lagen na de geallieerde vuurstorm van 1945, is schoner, met minder gaten in de wegen, betere sociale huisvesting en minder armoede, werklozen en slordige huizen. Bremen in het voormalige westen heeft eveneens een half

FRANKRIJK

scheiding kerk en staat,…) en het rapport van Macron hierover leeg is, ook en vooral omdat Bonaparte de tegenstand met open vizier bestreed. Volksopstanden en betogingen zijn altijd testcases voor een Frans staatshoofd. Andrew Roberts schrijft in een artikel in The Daily Telegraph: in 1795 richtte Bonaparte de kanonnen op royalistische opstandelingen. Met succes. Voor een echte nieuwe revolutie bleef het wachten tot 1830.

Zo’n ‘volksopstand’ wordt dé test voor Emmanuel Macron.

Zal hij erin slagen, ondanks gepland straatprotest, zijn hervorming van de arbeidswet erdoor te jagen? Moet hij kanonnen – anno 2017 zijn dat waterkanonnen – gebruiken om zijn gelijk te halen? Of zal hij inbinden, zoals Chirac, Sarkozy en Hollande deden? De Franse economie blijft ondermaats presteren en dat heeft te maken met de angst van politici om hervormingen op te leggen. Niets wijst erop dat dit snel zal veranderen.

Macron profileert zich als het staatshoofd dat Frankrijk opnieuw een centrale plaats op het Europese en mondiale schaakbord wil geven. Zoals Napoleon. Die deed dat met de Continentale Blokkade, die de Britse economie tussen 1806 en 1814 moest versmachten. Britse producten mochten het continent niet meer binnen. Napoleons plan mislukte. Landen als Nederland en Portugal omzeilden de boycot. De Engelsen bouwden bovendien hun handelscontacten met India, Afrika en Zuid-Amerika verder uit. Het Franse protectionisme van de 19de eeuw leidde tot een daling van het Franse bbp met 15 procent in de periode 1810-1815. Macron zou daar lessen uit kunnen trekken. Wil hij de Britten door een harde Brexit economisch op de knieën krijgen en Frankrijk doen opveren? Gezien de wendbaarheid van de Britse economie en de Franse verstarring zal een normaal redenerend mens daar niet op rekenen. Salan

RIGHT OR WRONG kop, zijn dan ook duidelijk: het vraagstuk rond Schotse onafhankelijkheid is op zijn minst voor een generatie beslecht.

De SNP kreeg, vanaf 2016, echter een nieuwe gelegenheid om te wijzen op de noodzaak van verdere devolutie. Dit kwam omwille van een ander referendum, namelijk de volksraadpleging rond het lidmaatschap van de Europese Unie. In Wales en Engeland stemde een meerderheid voor Brexit. In Schotland daarentegen weerklonk duidelijk het tegenovergestelde signaal. Niet minder dan 62 procent wil deel blijven uitmaken van de EU. Eventjes zag het ernaar uit dat, door de Brexit, een nieuw referendum over Schotse onafhankelijkheid op de agenda zou worden geplaatst. De Scottish National Party had er vaak mee gedreigd.

Westminster zou namelijk, tegen de duidelijke wil van het Schotse volk in, het Verenigd Koninkrijk (Schotland incluis) uit de EU halen. Hierdoor zouden de belangen van de noordelijke regio sterk ondermijnd worden. Sturgeon moest echter al snel gas terugnemen, en het zogenaamde ‘indyref2’ werd afgeblazen. Uit talloze opiniepeilingen bleek namelijk steeds dat het Brexit-referendum geen effect had op de houding van de Schotten aangaande het Verenigd Koninkrijk. Lange tijd dacht de SNP dat, door Brexit en de gevolgen ervan, er zich plots een meerderheid zou scharen achter de Schotse roep tot onafhankelijkheid. Dat bleek echter allerminst het geval te zijn.

Een uitstap uit de EU, vervolgens een uitstap uit het Verenigd Koninkrijk, om zodoende opnieuw lid te worden van de EU… het is allemaal erg omslachtig. Sturgeon gooide het dan ook gaandeweg over een andere boeg. De Schotse nationalisten namen sinds voorjaar 2017 Brexit als een voldongen feit en gingen inzetten op een ‘zachte EU-uittreding’, waarbij Groot-Brittannië (Schotland incluis) lid kan blijven van de Europese binnen-

9

DUITSLAND

miljoen burgers maar is vandaag zwakker dan de in 1999 zwaar beschadigde zusterstad.

Historisch De verschuiving van noord naar zuid is een historische doorbraak. Voor het grootste deel van de twintigste eeuw was het noorden de regio van de steenkool, de staalindustrie en de havens. Beieren was tot in de jaren 1960 het armste deel van West-Duitsland. Beieren miste ertsen en mobiliteit en ving miljoenen Heimatvertriebenen op die in het landelijke zuiden een nieuw leven zochten. De regering hielp met een minimum aan administratief gedoe en stimuleerde lokale investeringen wat goed aansloot bij de traditie van de kleinere boeren in het heuvelachtige zuiden. Het noorden was het terrein van de grotere, gemechaniseerde hovingen.

Beieren en Baden-Württemberg zagen de schepping van gespecialiseerde toeleveranciers die werkten voor Daimler en Siemens. Die plaatselijke Mittelstand had een grotere weerbaarheid tijdens de neergang van de zware industrie. Men kan zich de vraag stellen of de mentaliteit van de meer zelfstandige landbouwers van het zuiden niet mee heeft geleid tot het groeien van een ondernemersgeest onder de Uerdingen-lijn. Tel daarbij de grootste effectenbeurs van Duitsland, de twee belangrijkste luchthavens, Frankfort en München, en je bezit drie troeven van een moderne economie. Het zuiden, evenmin te versmaden, telt goede universiteiten. Hoe kan het dat de zuidelijke exDDR-Länder vrij snel aanhaakten? Saksen en Thüringen hadden voor de communistische dictatuur reeds een industriële traditie, met handelsbeurzen in Leipzig, vliegtuigbouw in Dresden en optiek in Jena.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

24 augustus 2017

MEDIALAND

FILM Ongelooflijk maar waar

Neen, kleuters radicaliseren niet Elvis & Nixon Voor onze lezers zal het bericht maandagochtend als een donderslag bij een onweerswolk aangekomen zijn: moslimkleuters in Ronse die hun “speelkameraadjes” voor ongelovige varkens uitmaken en meer van dat. Op de krantenredacties daarentegen viel men duidelijk van zijn “senior writers”-stoel, want daar had men echt niet kunnen bedenken dat die brave kleutertjes tot zo’n dingen in staat zouden zijn. Ze zijn als moslimkinderen immers per definitie van goeden huize, weet u wel!

In de loop van maandagnamiddag werden op de redacties de tegenberichten al klaargestoomd. Neen, die kleuters zijn niet geradicaliseerd, ze doen alleen maar na wat ze elders horen. En bovendien zijn het er maar een paar. Uit families die bij de politie gekend zijn. Niets aan de hand dus, we hebben ons weer eens vreselijk laten misleiden. Al zou iemand met een slecht karakter er net de tegengestelde conclusie aan kunnen vastknopen.

Bovendien, als een progressieve leraar eens een experimentje uitvoert om aan te tonen hoe racistisch zijn blankhuidige leerlingen wel niet zijn, dan horen we in de media achteraf geen enkel relativerend bericht. Dan kan er alleen maar een schepje bovenop gedaan worden door een batterij sociologen en pedagogen die waarschuwen dat het racisme van die blanke leerlingen er werkelijk niet uit te kloppen valt, en dat het antiracisme er niet vroeg genoeg ingepompt kan worden. Merkwaardig verschil, niet?

“Weinig onderscheid tussen nieuws en opinie bij Amerikaanse media” Uit een onderzoek van The Duke University Reporters’ Lab, een onderzoeksgroep van de Amerikaanse Duke University in North Carolina, blijkt dat Amerikaanse nieuwsorganisaties op hun websites weinig onderscheid maken tussen nieuwsberichten, analyses, en opiniestukken. Minder dan de helft bleek in dat verband zijn artikels op een duidelijke manier van labels te voorzien, waardoor toevallige bezoekers onmiddellijk zouden kunnen weten of een bepaalde tekst een standpunt inhoudt, of eerder een neutrale weergave van feiten zou moeten voorstellen. In deze tijden, waarin nogal wat nieuwsberichten via de sociale media gedeeld en verspreid worden, weten toevallige bezoekers niet altijd in welke rubriek één of ander artikel thuishoort.

Volgens de onderzoekers heeft een slechte markering van de artikels ook gevolgen voor het vertrouwen dat lezers stellen in de nieuwssites. Doordat zij niet altijd even goed weten of iets een eerder neutraal nieuwsbericht, een diepere analyse of een opiniestuk met een mening is, zakt hun vertrouwen in de media in het algemeen.

Wij denken echter dat het probleem veel dieper zit. Als de zaak zo eenvoudig was geweest dat artikels op nieuwssites ingedeeld konden worden in de categorieën nieuwsbericht, analyse en commentaar, dan zou een duidelijke etikettering inderdaad al veel kunnen helpen. Maar het probleem is dat kranten amper nog nieuwsberichten brengen zonder dat de journalist van dienst het nodig heeft gevonden er zijn persoonlijke mening aan toe te voegen, voor zover de feiten al niet geselecteerd en gekleurd zijn om ze te doen passen in het “narratief” van de krant. Straffer: sommigen denken zelfs dat precies dat tegenwoordig de meerwaarde van een krant is, namelijk dat het geen nuchtere nieuwsberichten meer bevat. Alsof het grootste probleem de dag van vandaag zou zijn dat er op het internet een grote schaarste aan meningen en commentaren heerst…

EFF veroordeelt weghalen van extreemrechtse websites In de nasleep van de demonstraties in Charlottesville besloten enkele internetproviders in de VS enkele extreemrechtse websites van het net te halen. Eén ervan is The Daily Stormer, die de betoging Unite the Right mee had helpen organiseren. De website zag zich daarom genoodzaakt onder te duiken op het zogenaamde “dark web”, al kwam het eventjes terug via een Russisch adres. The Daily Stormer is daarmee niet meer zomaar toegankelijk op het internet, maar veel meer dan een link vanop de Wikipedia-pagina voor de website heb je niet nodig om toch een kijkje te gaan nemen.

Maar er kwam uit onverwachte hoek protest tegen de maatregel van die Amerikaanse internetproviders. De Electric Frontier Foundation (EFF), een burgerrechtenbeweging op het internet met een eerder technische inslag, waarschuwde dat het verwijderen van de extreemrechtse websites een gevaarlijk precedent is voor de vrijheid van meningsuiting in de VS. In de praktijk maakt immers slechts een kleine groep de dienst uit wat betreft het aanbieden van webruimte in de Verenigde Staten. Zodra die op eigen houtje gaan bepalen wie niet en wie wel een nieuwssite mag opzetten, zit men snel op een hellend vlak. Vandaag is het The Daily Stormer. Welk internetmedium valt morgen in ongenade? Om welke reden?

Als internetprovider en privébedrijf kan men moeilijk verplicht worden om eender wie of wat van je diensten gebruik te laten maken. Maar dat wordt anders wanneer men in de praktijk in een monopoliepositie terechtkomt. Dan is het niet zo gek zich volledig neutraal te houden, en de verantwoordelijkheid voor wat wel en wat niet toegelaten is door

te schuiven naar de wetgever. Dat is precies het omgekeerde principe van wat de wetgever in Duitsland dezer dagen probeert door te voeren: het doorschuiven van de verantwoordelijkheid van de wetgever naar de socialemediaplatformen.

De Duitse politici achter die wetgeving verhullen nauwelijks dat ze daarmee hopen dat die platformen in de praktijk een censuur zullen invoeren die zij zelf nooit in een wet zouden durven gieten.

Het vergt enige moed van de stichting EFF om dit standpunt te verkondigen, na alle mediahysterie rond de gebeurtenissen in Charlottesville. Het is niet de eerste keer dat EFF vasthoudt aan de principes van vrije meningsuiting en gelijkheid voor alle internetgebruikers, en daarmee ingaat tegen de algemene teneur in de media en de politiek. Zo heeft de EFF ook jarenlang gevochten voor het principe van de netneutraliteit, een begrip dat stelt dat internetproviders alle dataverkeer op het internet op gelijke voet dienen te behandelen. Het ene dataverkeer boven het andere prioriteren omdat het om een andere gebruiker gaat, een andere inhoud heeft of omdat op een andere manier betaald wordt, mag volgens dat principe niet. En dat botst wel eens met internetproviders, die graag hun gebruikers extra zouden willen laten betalen voor inhoud die hen meer interesseert - denk aan het streamen van muziek of films -, maar ook met overheden, die zonder de netneutraliteit gemakkelijker controle zouden kunnen uitoefenen op wat internetgebruikers met elkaar willen uitwisselen.

Game of Thrones: gelekte episodes bij de vleet Oudere lezers zullen het zich ongetwijfeld herinneren, toen in de jaren tachtig de straten leegliepen en de elektriciteitsproducenten een tandje bij moesten steken bij het begin van elke aflevering van Dallas. Niemand keek ernaar, zogezegd, maar je moest er niet aan denken op díe avond een vergadering te plannen op het verkeerde uur. Een videorecorder was nog een exotisch ding, dus moest je wel op het juiste uur voor het kastje gaan zitten, of je had de aflevering gemist.

Vandaag is uitgesteld kijken de normaalste zaak van de wereld. Zelfs voor een voetbalwedstrijd hoef je niet meer klokslag acht uur voor de buis te zitten: als je een kwartiertje te laat bent, zet je alle sociale media af, en tegen de tweede helft ben je weer helemaal mee. Voor populaire fictiereeksen komt het er zelfs niet meer op aan de afleveringen op te nemen: die worden gewoon één voor één of in serie toegankelijk gemaakt op een bepaald uur, en dan kan je beginnen kijken. En toch is het nog altijd niet genoeg.

Zo heeft HBO met de immens populaire reeks Game of Thrones het ene probleem na het andere. Er wordt een sport van gemaakt om bij het bedrijf in te breken, en afleveringen vroegtijdig op het internet te zetten. Gevolg: seconden later kan heel de wereld de aflevering al bekijken. Onlangs werden in India vier personen veroordeeld, precies om die reden.

Andere hackers zetten de afleveringen niet meteen online, maar proberen eerst “losgeld” te eisen van de zender. Maar hoe belet je dat de hackers na het betalen van dat losgeld de episode(s) alsnog online zetten?

Maar soms kan het ook bij de zender fout lopen. Zo maakte HBO Spanje verleden week maar liefst zes episodes van het volgende seizoen van Game of Thrones per ongeluk toegankelijk voor zijn abonnees. Nog voor de Spaanse afdeling die fout opmerkte en kon herstellen, waren ze allemaal al een paar keer de wereld rondgegaan, en op de gespecialiseerde internetfora uitgebreid besproken.

Het is zonder meer een positieve evolutie dat populaire fictiereeksen over heel de wereld beschikbaar zijn, en dat kijkers niet afhankelijk meer zijn van de nukken van lokale tv-zenders en de persoonlijke voorkeuren van hun inkopers.

Maar hierdoor brokkelt de charme om telkens weer in spanning een week te moeten wachten op de volgende aflevering meer en meer af. En die had toch ook iets.

Je mag twee keer raden welke foto het meest opgevraagd wordt in de Amerikaanse archieven. De iconische foto van het kussende koppel in New York, wanneer de Amerikaanse soldaten na de Tweede Wereldoorlog triomfantelijk worden verwelkomd? De maanlanding? Vergeet het: het is de foto van het bezoek van Elvis Presley in het Witte Huis bij president Richard Nixon.

Er waren in het presidentschap van Nixon heel wat bizarre momenten, maar die ontmoeting was ongetwijfeld één van de hoogtepunten. Buiten de foto is er niet veel bekend over hoe dat allemaal verliep en wat er gezegd werd. Het weinige dat we ervan weten, wordt door regisseuse Liza Johnson gebruikt – aangevuld met de nodige fantasie – om er een ontspannende zomerfilm van te maken. “Elvis & Nixon” laat zich zien als één grote grap, maar dan wel één die echt gebeurd is. De film begint met nog een legendarisch voorval: Elvis die zijn televisietoestel met een welgemikt schot naar de vuilnisbelt schiet. Het is 1970, Elvis (Michael Shannon) is helemaal terug van weggeweest en heeft het in zijn hoofd gestoken dat hij best geschikt is om een federaal undercoveragent te zijn. Dus vliegt hij met één van zijn kompanen naar Washington en meldt zich aan bij het Witte Huis.

De wachten daar weten niet wat ze meemaken. Ze weigeren uiteraard de toegang, waarop Elvis ter plekke een nota schrijft voor de president. In afwachting van een antwoord, trekt hij zich terug in een hotel.

Die nota volgt de administratieve weg en komt uiteindelijk terecht bij Nixon (Kevin Spacey), die aanvaardt op voorwaarde dat hij een handtekening krijgt van de “King” voor zijn dochter, en zijn helpers de opdracht geeft zo vlug mogelijk een einde te maken aan de ontmoeting. Maar eens ze samen zitten, blijkt dat de president en de superster best met elkaar kunnen opschieten en dat ze over vele dingen in Amerika hetzelfde denken. Het is een hilarische bedoening, die door Johnson met de nodige ironie in beeld wordt gezet. Tussendoor krijg je wat “Americana” voorgeschoteld, bijvoorbeeld wanneer Elvis in de luchthaven terechtkomt in een groep Elvisimitators, die denken dat hij één van hen is.

Of de scène waarin hij een donutshop binnenstapt en de locals niet kunnen geloven wat ze zien.

Shannon en Spacey lijken in de verste verte niet op hun historische evenbeelden, maar ze zijn overtuigend in de wijze waarop ze de typerende lichaamstaal van die heren overbrengen. Vooral Spacey is weer in grote doen.

Oké, “Elvis & Nixon” kun je gemakkelijk afdoen als een niemendalletje, maar ik heb er met plezier naar gekeken.

K.T.

Keiharde spionne

Atomic Blonde Acteurs die willen blijven meedraaien, doen er goed aan van tijd tot tijd op te dagen in een Amerikaanse actiefilm, want dat zijn de films die scoren aan de kassa. Ook Charlize Theron, die met een aantal opmerkelijke vertolkingen, waarmee ze zelfs een Oscar won, bewees tot wat ze in staat is. Dat bewijst ze opnieuw in “Atomic Blonde”, als een James Bondachtige spionne die aardig uit de voeten kan met wapens en een kei is in kickboksen. Niet bepaald het soort film waarvan je enige diepgang mag verwachten.

Theron speelt een keiharde MI6-agente die in Berlijn op het einde van de jaren tachtig – vlak voor de val van de Muur – allerlei gespuis efficiënt elimineert. Ze doet dat met zoveel allure dat je voortdurend zit te denken dat ze een betere film verdient dan deze. Een mooie vertolking van James McAvoy als haar “buddy” en schitterende Berlijnse locaties – wie in Berlijn is geweest weet welke parels die stad te bieden heeft – en de bijzonderste kwaliteiten van “Atomic Blonde” zijn ongeveer opgesomd.

Er zijn wat nevenplots en dubbele agenda’s, zoals gebruikelijk in spionagefilms, maar die zijn verwaarloosbaar en dienen alleen om regisseur David Leitchs expertise te tonen in het ensceneren van actiescènes. God ja, in de zomer mag het allemaal een beetje lichter en luchtiger zijn, en “Atomic Blonde” beantwoordt daar perfect aan.

K.T.

Uw smartphone doorgelicht

The Emoji Movie Nog een weinig beklijvende film die in de bioscopen op de argeloze toeschouwer wordt losgelaten. Iedere (computer)animatiefilm doet het tegenwoordig, maar deze is wat je zonder meer een “stinkerd” kunt noemen. Het idee achter “The Emoji Movie” is niet slecht: het tot leven brengen van alles wat zich in je smartphone afspeelt. Wie thuis is in de digitale terminologie van tweets, apps, clouds en Instagram, zal zich best amuseren, maar uw dienaar die niet eens een smsje kan versturen, keek ernaar als een muis naar een olifant. En vond het helemaal niet geestig, wat toch duidelijk de bedoeling was.

K.T.

Actueel

24 augustus 2017 Offerfeest belangrijker dan start schooljaar op 1 september

11

In herinnering

Juul van Dooren (1925-2017) Vorige vrijdag nam Asse afscheid van Juul van Dooren. Juul was geen BV, maar in flamingante kringen in het Pajottenland was hij goed gekend en graag gezien.

Als telg van een ondernemersfamilie bouwde hij een doe-het-zelfzaak uit evenals een vastgoedbedrijf. Tegelijk legde hij in de jaren zestig de basis voor de plaatselijke Volksunie. In 1970 trok hij de Vlaamsgezinde lijst Jong Asse en kwam hij als 45-jarige in de gemeenteraad.

Amper een jaar later kwam zijn grootste succes: Juul stond tweede op de lijst voor de verkiezingen van de zogeheten randfederaties. In de randfederatie Asse, die 25 gemeenten omvatte, werd de Volksunie met 23 procent de tweede partij. De verkiezing viel samen met de omstreden (en eenmalige) agglomeratieverkiezingen in Brussel. Het waren de gloriedagen van het FDF, wat leidde tot een snelle opgang van de Volksunie in Vlaams-Brabant. Juul werd (samen met Jef Valkeniers) schepen en kreeg zowel brandweer als ruimtelijke ordening als bevoegdheid. Ook elders claimde de Volksunie toen de schepenpost van ruimtelijke ordening, omdat de partij hoopte via deze weg de verstedelijking en het oprukken van Brussel te kunnen tegenhouden.

In 1976 werden de randfederaties opgeheven ten gevolge van de lokale fusieoperatie.

Van Dooren trok toen de Volksunielijst van Groot-Asse. Hij behaalde vijf zetels en werd eerste schepen, onder meer bevoegd voor financiën. Door zijn vertrouwdheid met cijfers en economie kon hij een einde maken aan de spilzucht en het amateurisme dat het gemeentebeleid voordien kenmerkte. Na de verkiezingen van 1982 belandde hij in de oppositie.

DOODNORMAAL De imam van Ripoll zou een spilfiguur (geweest) zijn van het terreurnetwerk dat de aanslagen van Barcelona en Cambrills uitvoerde. Dan is het toch merkwaardig dat de moslimgemeenschap van dat Catalaanse stadje absoluut geen idee heeft waar die jihadistische geweldexplosie zijn oorsprong vond. Ze hadden ‘niets gemerkt’ en de piepjonge daders waren ‘doodnormale jongens’.

Nu zeggen moslims dat gewoonlijk, omdat ze vanwege hun loodzware schaamtecultuur eenvoudigweg niet in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen.

Maar in dit geval is het toch gek dat veel van die totaal onwetende zielen elke vrijdag naar de sermoenen van de imam gingen luisteren, hem in hun huizen onthaalden, bij hem te rade gingen met hun dagelijkse sores en zich nooit eens hebben afgevraagd: ‘Spoort deze man wel?’ Ofwel is of was de imam in kwestie een bijzonder goed toneelspeler, ofwel heeft de moslimgemeenschap van Ripoll de signalen dat hij een radicale gek was, compleet genegeerd. Maar de mohammedanen van Ripoll hebben geluk: niemand (en zeker geen journalist) zal hen deze netelige kwestie ooit voor de voeten werpen. En zo dansen wij met zijn allen om de hete brij, tot de volgende ‘doodnormale’ jongens toeslaan.

TESLA AAN DE KANT De peperdure elektrische auto Tesla is het paradepaardje van veel groen deugvolk, toch tenminste van zij die hem kunnen betalen. Kritische wetenschappers beweren nochtans met recht dat zulke auto’s nooit de toekomst zullen zijn, wegens het schier onoverkomelijke probleem van de batterij die simpelweg tekortschiet. De vorige Duitse milieuminister Johannes Remmel van de Groenen had zich zo’n 110.000 euro kostend karretje aangeschaft (op kosten van het algemeen, dat spreekt), om te ‘testen’.

Zijn opvolgster, Christina Schulze Föcking (CDU), heeft het ding nu definitief geparkeerd wegens totaal onpraktisch. Voor ritten van meer dan 300 kilometer was de Tesla niet geschikt, voor iets kortere ritten moest de batterij dan weer volledig zijn opgeladen.

Eigenlijk kon de auto enkel voor korte stadsritjes worden gebruikt. Met andere woorden: de minister kon met het ding niet veel aanvangen. Ze heeft zich nu een hybride Mercedes laten voorrijden. Daarmee blijft ze in elk geval in dezelfde prijsklasse...

GAS-SWITCH In 2030 of vroeger komt er een einde aan de invoer van L-gas uit Nederland. Nu is die import nog goed voor 25 tot 30 procent van de invoer in ons land, vooral in de grensgebieden en op de as Antwerpen-Brussel. Zo wordt omgeschakeld van ‘arm’ L-gas op ‘rijk’ H-gas, dat via Zeebrugge zal worden ingevoerd uit Noorwegen, Rusland, Qatar, en dat meer energie bevat. Kostprijs van die omschakeling: 500 miljoen euro. Die dure overgang (controles gastoestellen in huis, van ketel tot boiler of fornuis… aansluitingen, toestellen) moet volgens het federaal regeerakkoord komen van

het “federale” nationaal fonds, geleid door federaal energieminister Marie-Christine Marghem (MR), maar daar komt maar geen schot in de zaak. Pikante bijzonderheid: Vlaanderen is goed voor 62 procent van de armgasverbruikers, Brussel voor 30 procent, Wallonië voor amper 8 procent. Het plaatje is duidelijk: Wallonië moet meebetalen en daar wringt het schoentje. Vlaams energieminister Bart Tommelen (Open Vld) zou een en ander ter sprake brengen (en meer?) op het overlegcomité tussen federale overheid en gewesten in september. Aan Vlaamse kant wordt gevreesd dat de traagheid van Marghem communautair getint is.

B PLUS WIL MOBILITEITSKNOOP “BELGISCH” AANPAKKEN Ludwig Vandenhove, voorzitter van het Belgisch-nationalistische B Plus wijst er in een opiniestuk in Knack op dat we dringend een aantal mobiliteitsknopen moeten ontwarren (files, vliegroutes, lawaaioverlast Zaventem, openbaar vervoer…). Juist. Terecht zegt hij dat mobiliteit te maken heeft met fiscaliteit, klimaat, leefmilieuproblematiek, verkeersveiligheid, volksgezondheid, en nog wel meer.

Maar Vandenhove vindt tegelijk dat er inzake mobiliteit “geen grenzen” mogen zijn. “Het ligt voor de hand dat enkel een federale, nationale aanpak voor een voldoende oplossing kan zorgen.” Toch geen tussen Vlaanderen en Wallonië… En dat is een ander verhaal.

Natuurlijk moet er overleg zijn tussen Vlaanderen en Wallonië, ook Europees en internationaal overigens. Maar de mobiliteitsproblematiek is vooral verschillend naargelang regio, land… Dat heeft te maken met geografie, politieke voorkeur, financiën, en dergelijke. De Antwerpse Ring en de files zijn vooral een Vlaams probleem, de spoorstakingen en flitspalen zijn vooral een Waals probleem… Ja, toch?

MARC COUCKE VINDT TRANSFERS NIET ERG Is Marc Coucke de Waalse stad Durbuy met Vlaams geld aan het overnemen? Coucke investeert ook intensief in het Waalse farmabedrijf Mithra en in het Waalse dierenpark Pairi Daiza. Na de verkoop van Omega Pharma besliste hij dertig procent van zijn investeringen te doen in Wallonië. Volgens zijn zakenpartner Bart Maerten heerst in Vlaanderen nog vaak – ten onrechte – het beeld van de PS-staat Wallonië, met sterke vakbonden, veel stakingen en ondernemers die worden tegengewerkt. Coucke – voor wie de recente Waalse vakbondsacties en een reeks financiële schandalen blijkbaar al tot het verre verleden behoren - zegt dat doemdenken over Wallonië nooit te hebben gevolgd. “Ik lig ook niet wakker van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië.

Als we vanuit Vlaanderen genoeg in Wallonië investeren, verminderen die transfers vanzelf.”

Een bedrijfsleider is geen politicus, dus.

Transfers zijn geen probleem. Maar ze moeten efficiënt zijn, en dat is niet evident. De jongste veertig jaar waren ze een vorm van sociale bijstand. Omdat de belastingen door ons allen worden betaald, of niet?

Trofee van het Nederlands Bij de nationale verkiezingen van 1987 werd Juul opzijgeschoven en verliet hij de Volksunie. Hij bleef sindsdien een gulle sponsor van de Vlaamse Beweging (hij zou geen Zangfeest missen) en van vele initiatieven die het Vlaams karakter van de Rand ondersteunden. Zo blijft zijn naam onlosmakelijk verbonden met het unieke project ‘Trofee van het Nederlands’, waarmee de lokale Rotary al 26 jaar een tornooi organiseert tussen de scholen van Asse omtrent het gebruik van het Nederlands. Ook Vlaams-nationale politici konden steeds bij Juul terecht voor campagnesteun.

Tot op hoge leeftijd bleef Juul helder van geest en bleef hij de politiek, het sociale leven van Asse en de vele activiteiten van zijn kinderen (allemaal ondernemers) en kleinkinderen met grote aandacht volgen. Hij sprak de mensen moed in en steunde verdienstelijke initiatieven waar hij kon. Juul was een atypische ondernemer met een grote sociale en Vlaamse betrokkenheid. Vlaanderen heeft te weinig bedrijfsleiders van zijn kaliber. We wensen de BL familie van harte veel sterkte toe.

Alfons Lisaerde (1923 – 2017) Al kwam het bericht van zijn overlijden mij laat ter ore, ik heb toch nog de kans gekregen de begrafenis van dokter Alfons Lisaerde bij te wonen. In tegenstelling met de afscheidsviering van Jaak van den Broeck in Hamme, diezelfde ochtend van zaterdag 19 augustus, waarop geen andere politici dan VB’ers te zien waren, werd in de overvolle Lievevrouwekerk van Sint-Niklaas, van volksdokter en eregemeenteraadslid Lisaerde afscheid genomen door vertegenwoordigers van minstens vier partijen.

Laat ik echter dit eerbetoon aan een veelzijdige Sint-Niklazenaar niet verengen tot een politiek onderonsje, want de verdiensten van dokter Lisaerde, hoewel eregemeenteraadslid en jarenlang vertegenwoordiger van de Volksunie in die “goeie ouwe tijd”, reikten natuurlijk veel en veel verder dan de partijpolitiek. Dat burgemeester Lieven Dehandschutter, voor aanvang van de dienst, de afgestorven ex-partijgenoot kwam loven als een overtuigde Vlaams-nationalist, was volkomen verdiend. En niet voor niks prijkte op zijn kist een zwart-gele Vlaamse Leeuw en sierde AVV-VVK zijn doodsprentje. Alfons Lisaerde zal door de meeste Sint-Niklazenaren evenwel herinnerd en geëerd worden als de volksdokter van de oude stempel, voor wie de Eed van Hippocrates geen “vodje papier” was, maar een heuse gewetenszaak. Zijn diagnoses als druk geraadpleegde huisarts golden als haast legendarisch! En hoeveel dokters in Vlaanderen kunnen er prat op gaan dat zij tot hun…

92ste gewacht hebben om een punt achter hun dokterspraktijk te zetten? Dr. Lisaerde presteerde dat, niet zozeer om dan te gaan rusten, maar om eindelijk wat meer tijd te vinden om zich te verdiepen in die “andere” hobby van hem: geschiedenis.

Ook aan zijn kinderen, kleinkinderen en intussen twee achterkleinkinderen, zijn oogappels, wou hij eindelijk wel eens wat meer aandacht besteden. Hij had namelijk in zijn vorig leven al altijd een toegewijde gezinsman willen zijn, maar zijn toewijding aan zijn noodlijdende patiënten had dat al te vaak gedwarsboomd. Deze voorbeeldige huisarts had in de loop van die vele jaren immers de faam verworven die patiënten niet alleen medisch te helpen, hij had zich ook ontpopt tot wijze leniger van zielennood. Wat niet wil zeggen dat Vlaamse verenigingen zoals HEKALO bij deze hart-en-ziel-dokter niet voor leniging van geldelijke nood terechtkonden: elk jaar prijkte in de lijst van HEKALO-ondersteuners de naam van dokter Alfons Lisaerde, maar zij zullen wel niet de enige begunstigden geweest zijn.

Sint-Niklaas en héél Vlaanderen zullen een dokter, een Vlaams-nationalist, een wijze van hvo zijn kaliber héél erg missen. Hij ruste in de verdiende vrede, amen.

VRIENDEN VAN ZUID-AFRIKA

SAAMTREK 2017 Grote Zuid-Afrikadag

Zaterdag 16 september 2017

Viering 50-jarig bestaan met uitzonderlijk programma.

Met o.m. voordracht door topjournalist Leopold Scholtz en boodschap door Afrikanericoon Steve Hofmeyr.

Verder: maaltijd (inschrijven verplicht), quiz, films, stands,skemerkelkie.

Domein Familyland, Groene Papegaai 19, Hoogerheide (NL) (vlak bij Kalmthoutse Heide)

Info: Willy De Meyer 0495 308 986

12

Cultuur

24 augustus 2017

Liesbeth List houdt ermee op

Podium

Het nieuws bereikte ons deze week via een persoonlijke boodschap van de grand dame, Liesbeth List. De Nederlandse artieste Elisabeth Dorothea Driessen, geboren in Bandoeng, Nederlands-Indië, deelde mee dat ze op 75-jarige leeftijd definitief ermee ophoudt en nooit meer zal optreden.

Reden is een groeiend geheugenprobleem, een steeds groter wordend risico om tijdens optredens de tekst volledig kwijt te zijn.

Een carrière van bijna vijftig jaar, een onafscheidelijk duo met Ramses Shaffy, een ongekende theatraliteit op en rond het podium, een ongekend gevoel voor timing en een inlevingsvermogen zoals er weinigen hadden. Bezielster van het chanson zoals dat er maar weinigen konden.

Vijf jaar geleden was er reeds sprake van het afscheid van List op de Vlaamse podia. Tijdens de Nekka-Nacht met Willem Vermandere werd ze specifiek daarvoor in de bloemetjes gezet. Ook tijdens dat concert lag ze al merkbaar en zichtbaar overhoop met de tekst en met de tempi van het begeleidend orkest.

Het bleek toen een fictief afscheid, want er volgden toch nog bijkomende optredens in ons land en er kwam zelfs een extra groot concert in de Zuiderkroon. Het concert kaderde in haar ‘afscheidstournee’ zeventig jaar Liesbeth List. De meningen over het artistiek welslagen daarvan waren toen ook al verdeeld. Vorig jaar mocht ze nog de ‘Prijs der Lage Landen’ in ontvangst nemen van minister-president Geert Bourgeois en de Nederlandse ministerpresident Mark Rutte, voor haar samenwerking met Ramses Shaffy aan “Pastorale” (1968).

Met Shaffy had ze van 2007 tot 2009 opnieuw een artistieke relatie, toen de grootmeester onder medische begeleiding toch weer beperkt mocht optreden, dikwijls muzikaal begeleid door de groep Alderliefste.

Maar nu houdt het echt op. De musical “Liesbeth” zal eind dit jaar zonder de zangeres in première gaan. In de musical zullen alle fases van het leven van List aan bod komen. De leuke, maar ook de dramatische periodes.

Liesbeth List werd in 1941 geboren in Nederlands-Indië en de eerste jaren van haar leven bracht ze door in een Japans interneringskamp. Haar moeder pleegde zelfmoord na de bevrijding en List werd achtergelaten door haar vader en stiefmoeder. Later werd ze geadopteerd.

Als zangeres was ze vooral bekend voor haar covers van Franse chansons van Jacques Brel en Edith Piaf.

Ooit ontmoette Liesbeth List de Griekse zanger Mikis Theodorakis in Scheveningen, met als resultaat een plaat met een Nederlandstalige versie van de Mauthausliederen, op tekst van Iakov Kambanellis, in een vertaling van Lennaert Nijgh.

De idee om in schoonheid afscheid te nemen, kan alleen maar gerespecteerd worden. Er rest de artieste na haar ongelooflijk rijkgevulde carrière hopelijk nog heel veel tijd om samen GT met haar familie en haar geliefden door te brengen.

De Schippersstraat heropgevoerd Het Antwerpse Schipperskwartier wordt algemeen geassocieerd met lichte zeden en ander verderf. Hoewel, wat we nu zien, is slechts een momentopname uit de rijke geschiedenis van een wijk die de bewoners ooit als het “middelpunt van de wereld” ervaarden. Ter nagedachtenis hiervan brengt Theater Zeemanshuis onder regie van Alex van Haecke opnieuw het toneelstuk “Schippersstraat” op de planken.

Het veertig jaar oude stuk van Jos Houben speelt zich af anno 1922 in een “logementshuis” voor zeelui. Op dat moment stonden de Schippersstraat en de belendende stegen reeds wijd en zijd bekend als rosse buurt. Maar de band met het veelzijdige verleden was toen nog niet geheel uitgevaagd. Daarvan getuigen de levendige volksfiguren, die de anekdotiek in het stuk gestalte geven. In de Vlaamse theaterkunst werd de wijk immers al vaker als decor gekozen. Denk maar aan de VTM-reeks “Lili en Marleen”. Die serie speelt zich af in een kroeg aan de nabijgelegen Koolkaai. We herinneren ons het personage Stavros de Griek, die letterlijk uit “Schippersstraat” lijkt weggeplukt te zijn.

Dat is overigens niet de enige parallel met het kennelijk invloedrijke stuk van Houben.

Identiteit De personages uit “Schippersstraat” zijn stuk voor stuk bouwstenen voor een zo waarheidsgetrouw mogelijke karakterschets van de beruchte wijk. Het verhaal refereert ondubbelzinnig naar vergane glorie die steunt op locale identiteit. Het Schipperskwartier als een organisch gegroeide entiteit binnen een uitdeiende metropool, zo had u het allicht nog niet bekeken.

Weinigen weten dat dit stadsdeel reeds van in de middeleeuwen groeide rond het naar de Italiaanse koopman Falco genoemde plein.

Toen waren het nonnen, de zogenaamde falcontinnen, en Antwerpse schippers die de straten deelden. In de eeuwen van stadsen havenuitbreiding die daarop volgenden, ruimde de begijnhof- en vissersdorpsfeer baan voor een ruigere stemming, die bepaald werd door dokwerkers, schippers uit alle windstreken en ander straatvolk. Met hen kwamen de “maskes”. Die breuk wordt in het toneelstuk misschien gemarkeerd door de aangekondigde

jaarlijkse processie, die door de gasten van het logementshuis niet bepaald wordt bejubeld.

Waargebeurd De personages in “Schippersstraat” zijn niet allemaal uit de lucht gegrepen. Houben beriep zich voor de uitwerking van zijn scenario op de jeugdervaringen van volkszanger en violist John Lundström (1919-1990). De man, wiens naam zijn Zweedse afkomst verraadt, was geboren en getogen in het Schipperskwartier, waar zijn vader een zeemanskroeg uitbaatte. Zijn eerste tien levensjaren sleet hij te midden van figuren die heden op de bühne worden uitgebeeld. De flierenfluiter Stavros is een fictief personage. De Scandinavische zeebonken en hun lieven, of de “polis”, die zich af en toe in natura liet betalen, zijn vanzelfsprekend waarheidsgetrouwe personages. Dat laatste geldt evenzeer voor Gerard, de zotte pianist, die naar Lundströms halfbroer verwijst, alsook een aantal anderen uit ‘s mans familiale kring.

Het stuk wordt begeleid door originele liederen van Lundström.

Voor data en prijzen kan u terecht op www.theaterzeemanshuis.be of belt u naar 03 225 07 53.

Tom

Ridders in het kasteel van Gaasbeek In het kasteel van Gaasbeek loopt een tentoonstelling over het ridderschap. Verwacht geen blinkende harnassen en kletterende zwaarden. Het is een samenkomst van hedendaagse kunstenaars die het romantische ideaal van de ridders in zich dragen.

De middeleeuwse page en de eerste minister Het “Kasteel van Gaasbeek” is, naast het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen en het MUHKA, één van de drie musea die zijn aangeduid als ‘instelling van de Vlaamse Gemeenschap’. In 1921 schonk de laatste eigenares, markiezin Arconati Visconti, het kasteel en het gigantische omliggende domein aan de Belgische staat. Hoe die schenking verliep, was typerend voor de excentrieke markiezin. Ze was vurig republikeins, maar wou toch haar bezittingen schenken aan koning Albert I, haar grote oorlogsheld. Die weigerde echter. Er zat niets anders op dan in gesprek te gaan met de toenmalige eerste minister, Carton de Wiart. Die was van de Katholieke Partij en de markiezin was fanatiek antiklerikaal.

Ze liet graaf Carton de Wiart op audiëntie komen naar Gaasbeek. Ze ontving hem, gezeten op de troon in de ridderzaal. De oude markiezin had zich verkleed als een middeleeuwse page, haar favoriete tenue. Met een schetterend imitatie-jongensstemmetje legde ze de verbouwereerde eerste minister uit dat ze haar kasteel en domein aan de staat zou schenken, op voorwaarde dat alles voor het publiek toegankelijk zou zijn. De graaf vernam ook dat er toegangsgeld diende gevraagd te worden, want het was niet de bedoeling dat nieuwsgierige boeren uit de buurt met hun vuile voeten over de mooie tapijten zouden lopen. Markiezin Arconati Visconti was sociaal bewogen, maar er waren grenzen. In 1924 opende het “Kasteel van Gaasbeek” voor het publiek. Met de staatshervorming van 1980 werden kasteel en domein overgedragen aan de Vlaamse Gemeenschap.

Droomkasteel in ere hersteld Markiezin Arconati Visconti zorgde op het einde van de negentiende eeuw voor de complete transformatie van Gaasbeek, in een sprookjeskasteel, in neorenaissancestijl. Eerder was het al aangepast aan de modes van de tijd: een militair bolwerk in de dertiende eeuw, in 1695 door het Franse leger in puin gelegd, deels heropgebouwd als riant buitenverblijf, bijgewerkt in Louis XVI-stijl in de achttiende eeuw. Het overgrote deel van de huidige collectie in het kasteel is door de markiezin bij elkaar verzameld.

In de jaren 1950-1970, toen velen neerkeken op de neostijlen, heeft men die ook uit het kasteel van Gaasbeek willen bannen. Alle negentiende-eeuwse aanpassingen moesten weg.

Lambriseringen en muurschilderingen ruimden plaats voor witgeschilderde muren. Men wilde het kasteel er doen uitzien zoals in de tijd toen de graaf van Egmond er even heeft gewoond, voor hij in 1567 werd onthoofd.

De jongste jaren zijn de neostijlen in ere hersteld. Het Masterplan 2014-2020 voor het

kasteel van Gaasbeek, waarvoor de Vlaamse Gemeenschap 12,5 miljoen euro heeft voorzien, zal waar mogelijk het negentiendeeeuwse droomkasteel herstellen. Ook het park en de vele gebouwen daar worden aangepakt.

Moedige ridder in Kaboel Ondertussen blijft het kasteel van Gaasbeek tentoonstellingen organiseren. Sinds Luc Vanackere er in 2004 directeur werd, is het kasteel een plek die de relevantie van erfgoed voortdurend in vraag stelt en het historisch patrimonium systematisch confronteert met hedendaagse kunst. Dat lokt nogal wat controverse uit. Er zijn geen legendes bij de werken, geen tekstborden in de zalen. Vanackere wil dat een bezoek emoties losweekt die blijven hangen. De juiste sfeer is daarbij belangrijker dan de kunsthistorische informatie. Vooral Franse bezoekers reageren ontgoocheld. Zij willen gewoon een mooi oud chateau zien.

Nog tot 5 november loopt er de expo ‘The Artist/Knight’. Ridders in een kasteel, dat lijkt logisch. Werk van een dertigtal kunstenaars is geselecteerd. Enkele moderne kunstenaars zorgen voor de historische inbedding met enkele kleinere werken. In een tekening uit 1913 herkent men de dynamische lijn van Alfred Ost. De amazone met een vaandel op een stevig paard en de geharnaste page die het onstuimige dier in bedwang probeert te houden, zijn zo uit de barok gestapt. Van de Duitse impressionist Lovis Corinth is er een aquarel met gouache en inkt uit 1918, een heel sterk beeld van een gevelde ridder in harnas. In 1895 tekende James Ensor de Guldensporenslag in de gekende stijl: een wemeling van paarden, ruiters, voetvolk en vaandels.

Van Frans Masereel toont de expo ‘Hamlet’ uit 1943, een krachtig zwart-witbeeld.

Met hun herkenbare ruiters en ridders vormen deze ‘modernen’ de brug naar sterk uiteenlopend werk van hedendaagse kunstenaars. Daar zijn grote namen bij, zoals Damien Hurst en Yoko Ono, waarbij soms flink moet gespeurd worden naar een spoor van ridderschap. De werken waarbij die band meteen duidelijk is, beklijven het meest. Bijvoorbeeld de zwart-witvideo van de Servische Marina Abramovic, in het zwart gekleed op een wit paard, met een witte vlag in de hand. Of het filmpje van de Afghaanse Kubra Khademi (er zijn nogal wat vrouwelijke kunstenaars geselecteerd), die over haar zwarte hijab een harnas draagt dat haar vrouwelijke vormen accentueert. Zo loopt ze door de straten van Kaboel als protest tegen de onderdrukking van de vrouw en tegen seksuele intimidatie. Khademi wordt op haar wandeling beschimpt en vervloekt. Ze is veruit de moedigste ridder van de MMMV expo.

Tentoonstelling ‘The Artist/Knight’, tot 5 november, Kasteel van Gaasbeek, www.kasteelvangaasbeek.be

Boeken

24 augustus 2017

13

“Ongehoord populisme” Laat me vooraf stellen dat dit boek geen drammerige aanklacht tegen het Vlaams Belang is. De sociologen Koen Abts en Thierry Kochuyt laten de doorsneekiezer van de partij aan het woord, zonder er een hatelijke karikatuur van te maken.

De auteurs namen uitgebreide vraaggesprekken af van 37 VB-kiezers in de ruime Antwerpse regio (met afdoende spreiding in leeftijd, geslacht, opleidingsniveau, woonplaats, …). Deze inhoudelijke gesprekken bevatten een ander soort informatie dan kan verzameld worden in de hokjesvragen van enquêtes.

Wat van de 900 bladzijden verzamelde interviewtekst wordt gepubliceerd in het boek, laat veronderstellen dat de deelnemers ruimschoots aan het woord werden gelaten, maar ook dat de onderzoekers vooral geïnteresseerd bleken in de opinies over vreemdelingen.

Het is vreemd dat Abts en Kochuyt deze studie nu uitbrengen. Alle gesprekken blijken immers eind 2004 afgenomen, het jaar dat het Vlaams Belang zijn hoogste score ooit haalde (kort na de veroordeling van het Vlaams Blok).

Waarom komt dit boek dan dertien jaar later uit en op een moment dat minder mensen geïnteresseerd zijn in studies over een partij die kleiner is en minder wordt geviseerd?

Opkomst populistische partijen De auteurs leggen het niet echt uit. Ze verwijzen naar de opkomst van populistische partijen in het buitenland en geven de indruk met deze studie te willen bijdragen aan een inzicht in die electorale revoltes. Dat zou kunnen. Maar de publicatie door een gespecialiseerde academische uitgeverij (met keurmerk van “peer review”) wijst erop dat de in academische kringen heersende publicatiedruk Abts en Kochuyt oude papieren uit de kast heeft laten halen. Immers, wie gaat dit boek kopen?

Is het een lezenswaardig werk? Eigenlijk niet. De theorieën over de evoluties van de samenleving en de aard van de democratie zijn soms interessant. Maar daarvoor volstaan enkele bladzijden van de inleiding en het besluit. De rest van het boek bestaat vooral uit de hertaling in sociologisch jargon van een politieke analyse die evengoed in normale mensentaal had gesteld kunnen worden.

Fout “Het vergrootglas stelt vanuit een antropomorfe causaliteitsgedachte scherp op de inwijkeling, waarbij de brede politieke en economische context over het hoofd wordt gezien. Migratie zet uiteraard – naast andere factoren – druk op de zorg, maar deze tunnel-

visie decontextualiseert, personifieert en polariseert des te meer.” Bondiger en begrijpelijker ware geweest: “De Vlaams Belangkiezer maakt de vreemdeling tot zondebok.” Maar daarmee krijg je geen boek gevuld en verlies je alle wetenschappelijke pretentie, uiteraard.

De geciteerde tekst geeft meteen enig inzicht in de grootste zwakheid van het boek.

Het lijkt er Abts en Kochuyt inderdaad niet in eerste instantie om te doen het Vlaams Belang te diaboliseren, maar ze zijn verre van neutraal.

Nadat ze de ondervraagden in de richting van de vreemdelingenproblematiek hebben gestuurd, stellen ze vast dat de ondervraagden toch wel veel problemen in verband brengen met vreemdelingen. Tijdens de interviews spreken ze de VB-kiezers niet tegen; er was geen debat. Maar in het boek wordt er wel telkens op gewezen waar de ondervraagden eigenlijk fout zitten.

Ongewenste abnormaliteit Kiezen voor het VB wordt dan ook systematisch behandeld als het gevolg van verkeerde inzichten die psychologisch te verklaren zijn, met regelmatig gebruik van begrippen als “tunnelvisie”, “personifiëring”, “achterdocht”, “vertroebelde blik”, “autoritaire trekken”, “gevoel van verdringing”, “wrok”, “ressentiment”…

Dat er onderzoek wordt verricht naar de psychologische factoren en denkfouten die bijdragen aan bepaalde politieke keuzes, zou op zich interessant kunnen zijn. Maar dan alleen indien men dezelfde oefening zou maken voor alle politieke strekkingen.

Welke tunnelvisie over de verhouding tussen mens en natuur maakt iemand tot een ecologist? Welke “vertroebeling” van de geest kan ervoor zorgen dat iemand voor de CD&V blijft stemmen? Hoe leidt de redeneringsfout van het nulsomdenken tot socialisme of erger?

De onuitgesproken aanname van dit boek is dan ook dezelfde als bij vergelijkbare “studies”: de reden waarom het Vlaams Belang wordt bestudeerd, is een visie op de partij als een ongewenste abnormaliteit, een ziekte.

Dwaze kinderen met zandkastelen In hun ontledingen van de politieke visie van de kiezers van het Vlaams Belang kunnen Abts en Kochuyt hun eigen ideologische aan-

names niet verbergen. Twee daarvan ondermijnen de waarde van het boek.

Ten eerste behandelen ze de multiculturele samenleving als een natuurlijk bijverschijnsel van een zomaar “veranderende wereld”.

De twee sociologen zien de westerse wereld spontaan naar een “multi-etnische samenleving” evolueren ten gevolge van een aantal economische evoluties. Degenen die zich daartegen verzetten, worden dan ook onuitgesproken behandeld als dwaze kinderen die met zandkastelen de zee pogen tegen te houden.

Er wordt daarbij volledig voorbijgegaan aan verre van evidente ideologische keuzes die deze situatie gecreëerd hebben. Opengrenzenbeleid en massa-immigratie zijn helemaal geen onvermijdelijke gevolgen van globalisering en nieuwe economische realiteiten, zoals een land als Japan voldoende aantoont. Ze zijn de gevolgen van een dominant geworden ideologie in de politieke wereld en helaas ook in de academische wereld van Abts en Kochuyt (die de “inclusie“ van steeds nieuwe vreemdelingen blijkbaar als een voleinding zien van een proces van “democratisering”).

Het is die ideologie die door VB-kiezers wordt afgewezen.

Zondebokken Een tweede kritieke fout van de auteurs houdt verband met de eerste en wordt uitgedrukt in een zin als deze: “De vreemdeling wordt aangewezen, niet noodzakelijk omdat ze op zich zo anders zijn, maar omdat ze het zinnebeeld vormen van de veranderingen die bedreigend overkomen.” Doorheen het hele boek worden Vlaams Belangkiezers afgeschilderd als weerspannigen die moeilijk omgaan met een veranderende wereld en zich afreageren in een verkrampt en slecht gericht verzet tegen zondebokken.

De auteurs wijzen daarmee de idee van de hand die nochtans voortdurend en expliciet terugkomt in de gesprekken, namelijk dat het verzet zich heel duidelijk keert tegen een zeer specifieke vorm van verandering: het opengrenzenbeleid dat tot massa-immigratie leidt, gekoppeld aan de afwezigheid van een opgelegde assimilatie.

Ook wanneer de ondervraagden zich meer tegen het beleid dan tegen de vreemdelingen keren, kunnen de auteurs het niet laten om ook dit als een vorm van “zondebokmechanisme” te omschrijven, alsof het politieke beleid niet echt en effectief mee verantwoordelijk is voor de gecreëerde toestand.

Sociologisch jargon Meestal slagen de twee sociologen erin zich te beheersen en hun afkeuring te omfloersen in sociologisch jargon. Maar op het einde laten ze zich toch even gaan: “Het ressentiment beroept zich op een burgerlijke moraal om de ondergeschikte andere onder de knoet te houden of uit te sluiten. Dat migranten net als een deel van de autochtone bevolking evengoed slachtoffer zijn van processen van deindustrialisering en globalisering, ontgaat het wrokkige volk zonder meer.”

Meteen een goede samenvatting van het denkkader dat Abts en Kochuyt hanteren: de massa-immigratie is er zomaar gekomen, de vreemdeling is zelf een slachtoffer van een aantal onvermijdelijke economische evoluties en het volk is wrokkig, zit vol ressentiment en is klaar om met het even welk excuus de anderen te onderdrukken.

Kun je in deze studie veel bijleren over de beweegredenen van Vlaams Belangkiezers?

Niet echt. Als je daarover meer te weten wil komen, kun je beter naar het volgende kippenfestijn van de lokale VB-afdeling gaan. Kun je in dit boek veel leren over sociologisch jargon en over de maatschappelijke visies van Abts en Kochuyt? Absoluut.

Jurgen Ceder

Thierry Kochuyt en Koen Abts, “Ongehoord populisme”, uitgeverij ASP, 2017, 262 blz. Prijs: 34,95 euro.

ISBN: 978 9057 1862 95

Een boek over de Südtiroler Schützenbund We kennen ze vooral omdat ze bijzonder opvallen wanneer ze ‘officieel’ de straat opgaan, door hun bontgekleurde uniformen en hun bepluimde hoeden. Steevast toveren ze een sympathieke glimlach op de gezichten van de toekijkende toeristen.

Alleen beseffen toeristen zelden dat geen folkloristische groepen voorbij marcheren, wel de hoeders van de (Zuid-)Tiroler geschiedenis en cultuur in al zijn facetten. De ‘Schützen’ koesteren hun geschiedenis, die ergens in de middeleeuwen begon, maar ze staan pal in het heden, met oog voor de toekomst.

Ondanks, of net door, de tegenwind! Hoewel er de jongste eeuw pogingen van binnen- en vooral van buitenuit ondernomen werden om de Schützen aan banden te leggen, of hun bestaan te dementeren tot pure folklore, is dat nooit gelukt. Vandaag staan ze aan de spits van de niet-partijpolitieke beweging die een definitief einde wil maken aan de Italiaanse bemoeizucht in Zuid-Tirol. Als het al een feit is, dat de Zuid-Tiroolse autonomie als voorbeeld voor veel landen kan gelden, dan is dat in ruime mate aan de Schützenbund en zijn leden te danken. Maar ook vandaag, waar het Zuid-Tirol economisch eindelijk voor de wind gaat, zitten er nog veel Italiaanse adders onder het gras.

Ook hier zijn het weer de Schützen die zonder ophouden op de zelfde nagel blijven kloppen.

Daarin zelden gesteund, en dikwijls tegengewerkt, door de ‘grote’ politiek (van Zuid-Tirol).

Dit boek brengt op bijzonder boeiende wijze die geschiedenis en, met nadruk, waar de Südtiroler Schützenbund vandaag staat.

Reservisten De Schützen ontstaan in de middeleeuwen als, en we wikken onze woorden, permanente reservisten voor militaire tussenkomsten. In een uit 1511 daterende oorkonde (‘das Landlibell’) wordt hun dienstbaarheid beloond: ze krijgen het recht alleen nog opgeroepen te worden voor het verdedigen van het eigen land. Die situatie duurt tot in 1918, wanneer de Oostenrijks-Hongaarse Dubbelmonarchie tot een einde komt. Na de wapenstilstand ziet Italië zijn kans schoon en valt Tirol (Welsh-Tirol en het huidige Zuid-Tirol) gewapenderhand binnen en bezet het tot aan de bekende Brennerpas. De zwartste tijd uit de Zuid-Tiroolse geschiedenis breekt aan.

Verscheurende keuze Onder Mussolini gaat het van slecht naar erger. Even wordt gehoopt op Hitler, maar die speelt handjeklap met de Duce en het gevolg is de ‘Option’: in Zuid-Tirol blijven maar Italiaan worden, of wegtrekken naar elders in het Duitse Rijk. Een verscheurende keuze, waarbij ook de ‘vertrekkers’ bedrogen uitkwamen.

Na de Tweede Wereldoorlog weet Italië ZuidTirol te behouden, en zet zonder verpinken de politiek van Mussolini verder. Tot in het begin van de jaren zestig de maat vol is en moege-

tergde Zuid-Tirolers naar de wapens grijpen.

Tal van bomaanslagen op vooral stroommasten en fascistische monumenten lokken van Italiaanse zijde een snoeiharde reactie uit. Folteringen zijn aan de orde van de dag, met doden tot gevolg. Ondertussen weet de SVP (Südtiroler Volks Partei, vergelijkbaar met onze ‘CVP’) de problemen op de (internationale) agenda te zetten, en is er stilaan sprake van een kentering. Maar de spanning zal toch enkele decennia aanhouden, met nog enkele aanslagengolven in de jaren 70 en 80 (waarbij dan weer de Italiaanse veiligheidsdiensten om de hoek komen kijken).

Doorheen deze naoorlogse geschiedenis zien we de Schützen steeds hun verantwoordelijkheid nemen. Ze komen echter hoe langer hoe meer in botsing met de politiek, die andere (of alleen maar de eigen) belangen blijkt te dienen. Ook op partijpolitiek vlak roert zich de oppositie, waarin we regelmatig (oud-)Schützen terugvinden. Ondertussen groeien de Südtiroler Schützenbund en de SVP verder uiteen.

Waarbij, ondanks een aantal mogelijke tussenoplossingen, de Schützen onverdeeld blijven eisen dat Zuid-Tirol weer verenigd zou worden met het moederland Oostenrijk. De SVP daarentegen houdt het erbij dat de huidige autonomie het beste is wat hen kon overkomen…

Professor Olt gaat uitgebreid in op de evolutie die de Südtiroler Schützenbund de jongste decennia doormaakte. Er zijn tal van historische herdenkingen (die noch de relatie met SVP noch die met Italië ten goede kwamen),

maar er zijn ook de opgefriste standpunten: de kwestie van de nog steeds geldende veritaliaanste namen, bijvoorbeeld, of de nog steeds aanwezige fascistische monumenten. Het mag duidelijk zijn dat de Südtiroler Schützenbund er staat: 141 Kompanien en 3 Schützenkapellen, met een totaal van een ruime 6.000 leden (in 2015), hoeders van de geschiedenis, en klaar voor de toekomst.

‘Standhaft im Gegenwind’ is leesbaar geschreven, bevat de nodige registers en voetnoten, en is bovendien bijzonder fraai geïllustreerd. Mogen we in het bijzonder wijzen op de foto op blz. 339, (de Vlaamse delegatie in Bruneck, vorig jaar) dan weet u gelijk dat u bijna tot op de dag van vandaag op de hoogte bent… Niet te missen!

JoB o

R.M. Olt, ‘Standhaft im Gegenwind’, uitgeverij Effekt Gmbh, 2017.

ISBN 978 8897 0533 92 Prijs: 25 euro (+ 7 euro verzendingskosten). Te bestellen via ’t Pallieterke.

14

Brieven

24 augustus 2017

Onzekere toekomst

Moslimkleuters

Pallieterke, Het moet toch niet knettergek worden met de politieke situatie in Europa, en de zich opstapelende destructieve beslissingen van de EU en regeringen. Ik zie grote dreigingen wereldwijd van de islam. In vijftig landen, bijna allemaal moslimlanden, is er sprake van christenvervolging. Ik houd mijn hart vast als in het jaar 2050 half Vlaanderen/België en half Europa islamitisch is, terwijl we nu al aan 7 procent onze handen vol hebben. Mijn inziens maakt half Vlaanderen zich grote zorgen over de toekomst, als de islam het voor het zeggen gaat krijgen. Er kan nog veel gebeuren. Misschien moet ons nageslacht ooit samenklonteren om te overleven.

Ook Israël staat nog veel te wachten in deze steeds moeilijker wordende tijden. Helaas is ons volk veel te weinig bekend met de geschiedenis van Europa en buigt men al te gemakkelijk voor hen die loeren op onze Europese landen, om ze in bezit te nemen en te claimen voor hun god.

Bijgevolg blijft het nodig onze geschiedenis voortdurend te herhalen aan deze generatie vanuit de traditie, onze cultuur en vanuit de Bijbel!

JDS – Dilbeek

Sint-Bernardus Pallieterke, Zondag, 20 augustus ging ik naar de zondagsmis te Lier. De patroonheilige van de kerk op de Lispersteenweg te Lier is Sint-Bernardus van Clairvaux, wiens gedachtenis werd gevierd in de kerk. In het misboekje dat werd uitgedeeld kon men de gesproken teksten meelezen. In een inleidend woord werd het spirituele leven van de heilige (kort samenvat) verduidelijkt.

Maar één zin bleef bij mij nazinderen en ik citeer deze zin letterlijk: “Bernardus riep zelfs op tot een kruistocht, één van de donkerste bladzijden uit het leven van Bernardus.” Arme Kerk!

Freddy van der Linden - Lier

Aanslag Barcelona

Luc Vandeputte - Ledegem

Dubbele nationaliteit Pallieterke, Ik wil ook, naar het prachtige voorbeeld van Zuhal Demir, afstand doen van mijn dubbele nationaliteit. Bij deze doe ik officieel afstand van mijn Belgische nationaliteit ten voordele van mijn Vlaamse nationaliteit en wens ik bijgevolg nog enkel als Vlaming beschouwd te worden!

André Segers - Lebbeke

Kruisende woorden oplossing A B C D E F G H I J K L

Ook “Foute” straatnamen moeten van naam veranderen.

Ivo van Hamme - Antwerpen

Jihad aan de stroom Pallieterke, Zondag 20 augustus, in de heel vroege uurtjes, gingen in mijn straat in Ekeren werklui met drilboor en graafmachine in de weer, in een elektriciteitshuisje (tussen rijwoningen) en op een deel van het voetpad. Er was nochtans geen stroompanne. Wat was zo urgent?

Ik dacht meteen aan die lezer die een vrouw foto’s had zien nemen van een elektriciteitskast.

Is een “jihad aan de stroom” aan het licht gekomen? Werd sluiks een beveiligingssnufje geplaatst? Er ligt vuurwerk – of duisternis – in het verschiet. Dan is het ieder voor zich en God met ons allen, al denken jihadisten daar anders over.

M.M. - Ekeren

Berouw…

Pallieterke, Over de aanslag in Barcelona staat op de nieuwsite van de VRT op 20/08 o.m. het volgende: “Abdelbaki Es Satty, een man van rond de 40, vestigde zich zo’n twee jaar geleden in Ripoll. Door zijn toedoen zouden de jonge terroristen op korte tijd geradicaliseerd zijn.”

Die uitspraak doet mij denken aan een lezersbrief in ’t Pallieterke van begin augustus 2016, waarin staat: “Volgens de media, de beleidsmakers, de vertegenwoordigers van de islam en specialisten van allerlei slag, is meer dan 99 procent van de moslims gematigd.

Wat ze er echter niet bij vertellen, is dat iedere gematigde moslim plots en op zeer korte tijd kan radicaliseren om dan over te gaan tot het afslachten van zoveel mogelijk ongelovigen, en dit het liefst op de meest wrede manieren.”

1071

Pallieterke, Noem mij maar racist. Vanochtend las ik: “In een school in Ronse slaan de leraren alarm omdat zelfs kleuters er al onder invloed lijken te staan van een extremistische stroming binnen de islam.” De feiten worden niet ontkend, wel geminimaliseerd. “Kleuters”, dat gaat toch om kinderen tussen 3 en 6 jaar? Geradicaliseerd? Hoe kan een kind op die leeftijd geradicaliseerd zijn? Tenzij door diens ouders? Het intern verslag van de kleuterschool in Ronse beschrijft problematisch gedrag van kinderen.

Het gaat om het citeren van Arabische verzen uit de Koran tijdens de speeltijd, op vrijdag niet naar school komen om godsdienstige redenen en het weigeren om een hand te geven.

Maar in het verslag gaat het ook over “moordbedreigingen door een kind uitgesproken aan ‘ongelovigen’ en andere kinderen ‘varkens’ noemen en met de vinger aan de keel bewegingen maken.” Wie kan zoiets normaal noemen? Bij gesprekken met de ouders stelt men vast dat die hun kind steunen en ermee lachen, aldus HLN. En dan noemt men die kinderen “slachtoffers van hun omgeving”. Welke omgeving, vraag ik mij dan af. Waar wacht men op?

Pallieterke, Ook na de aanslag in Barcelona haasten moslimorganisaties zich om dergelijke aanslagen ‘scherp’ te veroordelen en de media verblijden zich daarover. Alsof dat iets betekent. Want er is slechts één manier waarop een gelovige moslim die aanslagen kan veroordelen en dat is door de Koran te veroordelen.

En degenen die dat onzin vinden, raad ik aan de Koran zelf te lezen. Bijvoorbeeld (één uit de vele) soera 9, vers 5: “Als de heilige maanden zijn verstreken, doodt dan de ongelovigen waar jullie hen vinden, grijpt hen, belegert hen en wacht hen op in elke mogelijke hinderlaag.”

Ter info, die soera 9 (Berouw) telt 129 verzen en minstens 40 ervan roepen op tot geweld tegen ongelovigen.

Uiterst belangrijk is dat elke imam en elke ware gelovige moslim erop zweert dat de Koran een perfect boek is, letterlijk het woord van God, en dat dit niet kan verbeterd worden.

Als een moslim beweert dat dergelijke verzen niet islamitisch zijn en ze veroordeelt, dan is hij volgens de islam een ketter.

Het enige dat het Westen kan helpen tegen die aanslagen, is de islam te bestuderen, te ontmaskeren, hiermee de gelovige moslims hun dwaling te laten inzien en hun geloof te doen afzweren. De Koran volledig lezen is een goed begin om de islamapologeten te counteren. Nu beweren die lieden dat de islam en de Koran niets met dat geweld te maken hebben, terwijl het er letterlijk door bevolen wordt.

Gunter Deleyn - Mariakerke

Ramblas

Gent

Pallieterke, De Ramblas is een plaats waar veel Vlamingen, zoals ik, zich goed voelen. Door de laksheid, of moet ik zeggen lafheid, van de Europese leiders, zijn er onschuldige mensen vermoord en verwond op deze plaats. We branden een kaars, leggen wat bloemen en wachten op de volgende aanslag van moslimterroristen in een van onze Europese steden. Wie neemt het zwaard ter hand tegen deze plaag?

Roland Jennes - Antwerpen

Pallieterke, November 2015. Een vooraanstaand zakenman woonachtig in Lanaken komt te overlijden.

De man is de rijkste burger van Limburg, met een vermogen van ongeveer 1,3 miljard euro.

Marino Keulen, burgemeester van Lanaken, is op de uitvaart aanwezig en is één van de redenaars die een woord van afscheid mag uitspreken. Alle aanwezigen weten dat de zakenman tijdens de oorlog gediend had in de Waffen-SS. De man, Nederlander van geboorte, meldt zich begin 1943 op 16-jarige leeftijd aan. Hij wordt ingedeeld bij de pantserdivisie Wiking en vecht aan het oostfront. Bij gevechten in Charkov geraakt hij gewond. Zijn vastberadenheid, wilskracht en strijdvaardigheid vallen op.

Hij mag, ondanks zijn jeugdige leeftijd, naar de officiersopleiding van de SS in Bad-Tölz.

Na afronding van de officiersopleiding wordt hij in het vroege najaar van 1944 ingezet aan het westelijk front. Na de bevrijding duikt hij onder bij vrienden in Nederland, maar uiteindelijk geeft hij zich aan bij de Nederlandse autoriteiten. Hij wordt opgesloten in kamp Vught, en na 13 maanden gevangenis verschijnt hij voor de rechter. Die veroordeelt hem tot een jaar voorwaardelijk en ontzetting uit zijn kiesrecht gedurende tien jaar.

De jongeman, 21 jaar als hij vrijkomt, werkt eerst als mijnwerker, daarna als boekhouder bij een bouwfirma. Met geleend geld start hij begin de jaren vijftig als aannemer. Dat is het begin van een succesvol internationaal zakenimperium.

ABONNEMENTEN

B R O E D E

• BINNENLAND 3 maanden € 28,60 6 maanden € 57,20 1 jaar € 114,40 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

U

I

T G E

I

L

X

K

L

A P X

S

E

R D X

E

L

X

S

T O E

L

E N X

T

C

X

A N D E

R

E N X

D E

Y

C I J F

C H A P

X H X E

E

R O P A

I F

F

L

U O

N X U N O X

X G A

X

E

S O M A

L

I

E

X

E

P A

L

T

X

B N B

X

C

R A

X

R

E

X

A

E

I

C

E

S

P

X N U

L

G R O E

I

S

E

K

T

I

R

A

X

X

B

C

A U R A X O E

T

T

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Nand van Dingenen – A alst

Burgemeester Keulen was op begrafenis van oud-Waffen-SS’er

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 R

Pallieterke, Als in Gent, plots, zomaar, meer dan 500 bedienden vastbenoemd worden, vraagt elke normaal denkende mens zich af wat er gaande is. Nu, met de uitleg van Jan Segers, worden die vragen wat toegelicht. Ja, de verkiezingen zijn in zicht, en daarom remt Homans alles af.

Maar zoals steeds zal ze wel uit alle richtingen kritiek krijgen. Gelukkig heeft ze een eerlijk Vlaams karakter!

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Marino Keulen pleit voor de afschaffing van de Cyriel Verschaevestraat, wegens het naziverleden van genoemde. Anderzijds ziet burgemeester Keulen er geen graten in om het woord te voeren op de afscheidsplechtigheid van een oud-Waffen-SS’er.

Straf, want als ik de commotie rond Verschaeve overschouw, dan geldt voor Marino Keulen blijkbaar maar één zaak: eens een nazi, altijd een nazi.

Marino Keulen draagt ongetwijfeld geen kostuums van Hugo Boss en koopt zeker geen meubeltjes bij de IKEA. Hij denkt er niet aan in een VW Kever rond te rijden, ook niet in een Mercedes, BMW of Porsche, en evenmin in een Ford (Henri Ford was een bewonderaar van Hitler).

Marino Keulen heeft een probleem met Verschaeve, maar hij heeft geen probleem met Hergé. Hij heeft een probleem met Verschaeve, maar niet met Günther Grass. In Lanaken is er een Ernest Claesstraat. Claes heeft ook gecollaboreerd, weg dus maar met die straat?

Hoe zou hij denken over de families Leysen, Van Thillo en Onkelinx? Wat moeten we aanvangen met huize Guiette in Antwerpen, het enige ontwerp van Le Corbusier, architect maar ook antisemiet, in Antwerpen? Afbreken maar!

Moet ik het lijstje nog aanvullen?

Laten we een en ander een beetje relativeren. Maar ja, de oud-Waffen-SS’er in kwestie zorgde voor werkgelegenheid in Lanaken en ver daarbuiten. Dan was het zwarte verleden van die man ineens geen punt meer voor onze J.L. - Tongeren liberale burgemeester.

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

24 augustus 2017

De Kanarieclub

Roskammen

Verleden zondag was het weer zover, Sint-Truiden kwam op bezoek in het Constant vanden Stockstadion in Anderlecht. Na de bemoedigende resultaten van STVV in deze beginperiode van het seizoen en het geknoei van mijn oude club de laatste weken, was ik er niet gerust in.

Als er een ploeg is aan wie ik deze zege voor 100 procent gun, dan zijn het de Truienaars wel. Er was een tijd dat ik meer vertoefde op Staaien dan in het Astridpark. Mijn betrokkenheid bij de Kanaries is stilletjes gegroeid. Na mijn voetbalcarrière werkte ik meer dan tien jaar voor ‘Aquacare’, een Limburgse firma gespecialiseerd in waterbehandeling. Een van mijn taken was het begeleiden van klanten naar het stadion bij thuiswedstrijden van geel-blauw; mijn werkgever had er een aantal ‘businessseats’. Na de match belandde ik met mijn gasten onvermijdelijk in de Kanarieclub, een soort discotheek onder de hoofdtribune. Het was daar altijd feest, of er nu gewonnen of verloren werd, dat vind ik zo mooi aan deze club.

Lon Polleunis Daar liep ik regelmatig Lon Polleunis tegen het lijf, met lengten voorsprong de beste speler die STVV ooit heeft gehad. Ik speelde nog met deze winnaar van de Gouden Schoen bij de Rode Duivels. Lon, een levensgenieter, is nog enorm populair in Sint-Truiden en omstreken. Die Limburger is een speciaal geval.

In 1972 moesten we om kampioen te worden in de laatste wedstrijd van het seizoen thuis absoluut winnen tegen de Haspengouwers. Voor de match had ik een gesprekje met Polleunis en ik vroeg hem al lachend wat we konden verwachten van zijn ploeg. Hij keek mij aan en zei: “Toch geen schrik van ons zeker? Je mag gerust zijn, als ik het spel niet maak, wie gaat er dan een goal maken?

Ik voel dat ik vandaag niet veel goesting heb

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

om dat te doen, ik ben al in vakantiestemming.”

Hij knipoogde naar mij en maakte zich uit de voeten. Ik heb hem nooit gevraagd wat hij feitelijk bedoelde met die knipoog. We wonnen gemakkelijk, met 5-1, en ik won mijn eerste titel met Anderlecht.

Jaren later werd ik door Alain Coninx uitgenodigd voor een supportersavond in de Kanarieclub. Het zat er afgeladen vol. Toen ik binnenkwam, werd ik argwanend bekeken.

Ik hoorde hen denken, wat komt die ‘dikke nek’ uit Brussel hier doen? Alain vroeg mij: “Gille, heb jij veel op Staaien gespeeld?” Waar ik al lachend op antwoordde: “Veel gespeeld wel, maar weinig gewonnen!” Er werd hartelijk gelachen, het ijs was gebroken. Mijn boek ‘Circus Voetbal’ was juist verschenen en ik verkocht er een stapel van. Dat er een verhaal over Lon Polleunis in het boek stond, heeft zeker geholpen.

Gille van Binst

Een rangschikking vol verrassingen Vernedering

nen ze hem nu maar al te goed.

Wat is er overgebleven van het eens zo stoutmoedige en alom gevreesde Standard? Als we op de afgetekende thuisnederlaag tegen ZulteWaregem mogen voortgaan, is het erg gesteld met de Rouches die, op een kwartiertje na, een klasse onderlagen tegen een fris van de lever voetballend Essevee. Zoveel kommer en kwel zijn ze niet gewoon op Sclessin. Daar moeten, hun heethoofdige supporters kennende, vroeg of laat vodden van komen. Hun Portugese trainer, Sa Pinto, is wel een meester in het roepen en tieren, de brulboei zal er iets moeten op vinden als hij niet roemloos uit de Vurige Stede wil verbannen worden. We wensen hem alvast veel sterkte en doorzicht in afwachting van de nu volgende uitwedstrijd tegen niemand minder dan Club Brugge.

Over de rangschikking gesproken, het loont de moeite die eens van dichtbij te bekijken.

AA Gent is met één schamel puntje en een voorlaatste plaats voorlopig in de aap gelogeerd. KV Mechelen deed tot nu toe nauwelijks beter. Over Standard, Anderlecht en Racing Genk hebben we het al gehad. Het duel tussen AA Gent en Anderlecht dat volgend weekeinde op het programma staat, wordt normaal met veel tamtam als topmatch aangekondigd. Ge hoort ons niet zeggen dat het een strijd tussen degradatiekandidaten wordt, maar een kampioenenbal kunnen we het niet noemen. In afwachting van beterschap.

Als een clubmanager “vecht” Na drie speeldagen kaapte KV Oostende - met poen van Marc Coucke aanvaller Zinho Gano weg bij Waasland Beveren. Competitievervalsing is dat. Zonder meer. Maar dat heet al “gewoon” in een door de geldgod gedirigeerde en op hol geslagen voetbalwereld. Toch blijft het spelletje gelukkig veelal onvoorspelbaar.

Dat Oostende mét Gano in Eupen toch de boot inging, bewijst dat. In Beveren werd de vervalsingslogica wel gerespecteerd. Zonder Gano verloren de Waaslanders de streekderby tegen Lokeren. Tot 1 september blijft het uitkijken naar wat managers van financieel sterkere clubs nog allemaal uit hun hoed gaan toveren om de “reguliere” competitie nu al te herleiden tot een zootje ongeregeld. Om dan hun “visionaire werk” tijdens de “wintermercato” in december en januari te vervolledigen, lonkend naar het lucratieve “play-off 1” en een Europees ticket.

Nieuwe ideeën bij dat soort visionaire werk hoeven niet tijdgebonden te zijn. Daarvan getuigt het voorstel van Michel Louwagie, clubmanager van het notoire AA Gent.

De man pleit in alle ernst voor het terugschroeven van de regel om tenminste zes Belgen te vermelden op het wedstrijdblad van matchen in de nationale competitie.

Noteer dat een Belg niet noodzakelijk een Belgisch paspoort bezit. Al een poosje als prof in onze stadions ronddraven, volstaat om “Belg” te zijn.

“We vechten”, aldus Louwagie, “met een heleboel clubs voor een kransje overgebleven Belgen. Ze moeten voldoende niveau halen voor een topclub.” Met andere woorden, “overgebleven voetballers” met namen als Janssens en Peters halen dat niveau blijkbaar niet. Toch niet voor “vakman” Louwagie: “Wat willen we voor ons voetbal? Willen we gewapend zijn in Europa of niet? Die cruciale vraag dient gesteld in de Pro League.”

Plat opportunisme Als het AA Gent van Louwagie en voorzitter Ivan de Witte opgescheept zit met een teveel aan buitenlandse “vedetten” om zich aan de “regel van zes” te kunnen houden, dan doen de heren er goed aan voor de spiegel te gaan staan en eens goed te kijken. Om te kunnen en willen toegeven dat ze met hun “ernstig” voorstel niet “vechten” maar aan plat opportunisme doen. Zij alleen zijn verantwoordelijk voor het teveel. Het is evenmin de schuld van anderen dat ze pas acht jaar na de invoering van de “regel van zes” met een min of meer ernstige jeugdopleiding zijn begonnen. Over plat opportunisme gesproken, in de Gentse bestuurskamers mogen ze vooral niet vergeten dat daar een competitieformule werd bedacht en door strotten geramd waarmee in het buitenland meewarig wordt gelachen en die in eigen land terecht kritiek blijft oogsten.

Elk jaar opnieuw moeten liefst negen van de zestien eersteklassers gedwongen vrede nemen met “play-off 2”, een misbaksel. Dat dan na een door opeenvolgende “mercato’s” geteisterde schertsvertoning die al in maart geschiedenis is, en die men schaamteloos de “reguliere competitie” durft noemen.

Het is niet zo dat de rol van poen er minder op wordt, mocht de Pro League ooit de zalige beslissing nemen om het ganse playoffgedoe op de vuilnisbelt te gooien. Maar, mocht die beslissing samenvallen met het terechte Britse voorstel om de transferperiode een week voor de start van een nieuwe competitie af te sluiten, zou men over een stap in de goede richting kunnen spreken.

Dan was alvast Zinho Gano bij Waasland Beveren gebleven, en dan was het maar de vraag of Lokeren op de Freethiel had gewonnen. Om enkel die transfer te noemen, die alle volgende competitie vervalsende overgangen tot voorbeeld kan, neen, moet dienen.

Beterschap

Niet zweven

Terwijl ze bij het even bescheiden als gemoedelijke Berchem Sport koortsachtig op zoek zijn naar een nieuwe oefenmeester, mocht hun gewezen succestrainer, Jonas de Roeck, zijn debuut maken als T1 van Sint-Truiden. Als vuurdoop kon de verplaatsing naar Anderlecht tellen. Maar wie ervan uitging dat De Roeck met een ei in zijn broek naar het Astridpark trok, mag zijn mening herzien. “We zijn niet blind voor de kwaliteiten van paars-wit, maar we reizen vol vertrouwen af”, vernamen we. Forse taal naar ons hart, die we, alsof hij alle watertjes doorzwommen heeft, van een neofiet in de hoogste afdeling niet gewoon zijn.

Het zijn zalige tijden voor voetbalminnend Antwerpen. Ieder op zijn beurt is niets te veel.

Mogen we het eerst even over de Great Old hebben en dan in uitgesteld relais overschakelen naar de Proximus League (1B)? Met een onverhoopt gelijkspel tegen Anderlecht en uitoverwinningen tegen AA Gent en KV Mechelen mogen ze op de Bosuil de liefdevolle kleuren laten wapperen. Ze hebben alleszins, met zeven punten uit vier wedstrijden, hun start niet gemist. Nu zondagavond volgt een uitstapje naar de kust, waar het zwalpende Oostende het tot dusver moet stellen zonder punten. Of dat een garantie is voor een vervolg van het rood-witte succesverhaal? We zullen er een akte van hoop voor bidden.

Jonas wie?

Beestig verhaal

Het bleef niet bij vranke woorden. Jonas de Roeck kent zijn catechismus en weet dat het geloof zonder de werken dood is. Die boodschap is goed overgekomen bij zijn Kanaries, die hun kersverse trainer bedankten met drie treffers. Een hard gelag voor Anderlecht, dat amper weerwerk kon bieden. Roger vanden Stock zal zich zijn verjaardag en de viering van vijftig jaar huwelijk anders hebben voorgesteld. Nul punten en een weinig benijdenswaardige tiende plaats in de rangschikking zijn als geschenk voor de voorzitter maar een mager beestje. Voor zover ze in het Astridpark nog nooit van De Roeck hadden gehoord, ken-

Antwerp kennende, durven we er onze hand niet voor in het vuur steken dat de schoolreis naar de kust opnieuw een treffer wordt. We zijn maar al te goed vertrouwd met het cliché dat elke match moet gespeeld worden. Oostende zit momenteel dan wel in zak en as, een kat in het nauw maakt rare sprongen, naar verluidt.

Heel juist. Trainer Bolöni zal het zijn pappenheimers wel inprenten dat ze beide voeten op de grond moeten houden, als ze er achteraf in het Antwerpse huishouden geen kater willen aan overhouden. Wat we niemand toewensen. Ook Oostende niet. Dat de beste moge winnen.

Stoute taal

15

Rare reeks Zoals beloofd doen we een ommetje langs het Kiel, waar de mannen van Marc Brys, na de thuisoverwinning tegen Tubeke, op hun sokken samen met Roeselare mee aan de leiding staan in hun reeks. Met de bekerwedstrijd van volgend weekeinde als intermezzo, wordt het uitkijken naar 1 september tegen Roeselare, waar beide topploegen gewikt en gewogen worden in de hoop dat ze niet door de mand gaan vallen. De Proximus League is een rare reeks vol verrassingen. Vraag het maar aan Cercle Brugge, dat de voorbije weken goed op dreef was, maar in Leuven droogweg werd afgetroefd met zeven tegendoelpunten. In Oud-Heverlee zijn ze nog volop aan het smullen van die klinkende zege tegen de gedoodverfde titelkandidaat.

Vuelta Veel schoon volk in het Franse Nîmes, waar voorbije zaterdag de Ronde van Spanje van start ging met een ploegentijdrit. We hoorden een zelfverzekerde Chris Froome aan de grote klok hangen dat hij na zijn overwinning in de Tour ook de eindzege van de Vuelta in de

wacht wil slepen. Veel is niet genoeg. Er zijn er die dat vrij gulzig vinden en hem het vuur aan de schenen willen leggen. We zullen het graag zien gebeuren.

Froome kan al veel uit zijn nek staan kletsen, we zijn nog lang niet in Madrid. Gemakkelijk zal het niet worden voor de Brit, met maar liefst zeven renners aan de start die in de voorbije Tour binnen de top tien eindigden en hem het leven zuur willen maken. Reken daar Nibali en een half dozijn straffe gasten van zijn kaliber bij, en dan mogen we spreken over een Vuelta met een ijzersterke bezetting.

Op hoop van zegen Als we ons niet misrekenen, stonden vijftien renners van eigen bodem gereed om te vertrekken in Nîmes voor eenentwintig avontuurlijke ritten door het zonnige Spaanse landschap. Onze zegen hebben ze. We wensen hen een vruchtbare reis en een behouden aankomst in Madrid. Of ze ons onderweg gaan verbazen, staat niet in de sterren geschreven en valt dus af te wachten. We zijn niet veeleisend, maar af en toe een ‘efforke’ zou ons plezier doen. Laat maar waaien.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Hitlervergelijkingen voor iedereen! En geef de mannen van de lay-out er ook één!”

24 augustus 2017

Bredero zei het al: “Het kan verkeren.” Deze week sloeg de sfeer op de redactie van De Standaard helemaal om. Wat een journalistieke hoogvlieger had moeten worden, crashte als een minibusje op het terras van een drukke winkelstraat.

De sfeer van de betere tijden hing in de redactielokalen van De Standaard. En dat had alles te maken met uitstekend nieuws uit het buitenland. In de VS was een man ingereden op een vreedzaam groepje antifascistische betogers met baseballknuppels. Als zoiets gebeurt, laat de redactie meteen alles vallen en is het wachten op de antwoorden op enkele cruciale vragen. En die volgden al snel: jawel, de dader was blank. Strike one. En ja hoor, hij had banden met enkele boze organisaties aan de rechterzijde die graag aan de slag gaan met schaar en bedlinnen. Strike two! Om het helemaal af te maken, had Trump er een foute tweet over gestuurd. Strike three!

Hoofdredacteur Karel Verhoeven had een nationale feestweek aangekondigd waarbij ieder lid van de redactie een stukje mocht maken over hoe slecht en blank hij wel was.

“En waarom niet”, had hij triomfantelijk uitgeroepen, “misschien moeten we Leopold II nog eens van stal halen en iedere Vlaming zeggen dat hij een dikke vette fascist was in het diepst zijner gedachten. Gelijk Cyriel Verschaeve!”

Enkele jonge redactrices zwijmelden van anticipatie bij de woorden van hun hoofdredacteur en moesten koelte worden toegewuifd. “En we

vergelijken Trump met Hitler! Hitlervergelijkingen voor iedereen! En geef de mannen van de lay-out er ook één!”, schuimbekte Verhoeven, helemaal op dreef.

Barcelona vergalt de vreugde Het had voor De Standaard de mooiste week van het jongste decennium moeten worden.

Bart Brinckman had de hoofdprijs weggekaapt en mocht uitleggen dat Bart de Wever net zo goed zelf aan het stuur had kunnen zitten. Zo schuldig was hij aan wat er in de VS gebeurde.

En toen gebeurde het. De feestvreugde werd na nauwelijks een paar dagen zelfkastijdingsgenot abrupt doorbroken door twee bloedige aanslagen in Catalonië. “Een moslim heeft mensen van de weg gemaaid in Barcelona”, sprak een stagiair met een abonnement op de meldingsdienst van HLN. Karel wees hem prompt de deur voor zoveel journalistieke conclusies, met als enige aanwijzing: de naakte feiten. “Fascisten van uw soort, kunnen nooit bij De Standaard werken!”, riep hij. Waarna hij zich zonder verwijl in een nieuwe lezing van de gebeurtenissen verdiepte.

“Ik lees hier dat de verdachte 17 jaar zou zijn.

Die kerel heeft nog geen rijbewijs. Hij kan met

Kruisende woorden 1072

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

B C D

Europadeuntje Op de voois van Vader Abrahams café aan de haven

Refrein: Daar in dat grote gebouw van de Unie, daar leeft het kruim van Europa tevree.

Daar denkt het kruim aan uw voorspoed maar nu nie, maar morgen scheert men daar gratis en telt u weer mee!

E F

Zij laten werkuren wat korter soms duren, want weten daarnaar kraait geen haan en krimpt soms hun werkweek met enkele uren, geen hond trekt zich daar iets van aan, maar nadert de stembus, aiai, oei, amaai, dan schooien zij ad rem om uw gunst.

Van Brussel tot Straatsburg hoort gij hen dan hijgen, want het schooien wordt dan als ’t ware een kunst.

G H I J K L A. In vol daglicht B. Kerkelijke kunstvoorwerpen - Pers. vnw.

C. Aanduiding van aarzeling - Doctor Bestratingsmateriaal D. Klysma - Henegouwse stad E. De oudere - Lichaamsdeel - Streepjescode F. Vlaamse Militanten Orde - Wiet G. Nederlandse waterloop - Topscorer bij Zulte Waregem seizoen 2016-2017 - Siberische rivier H. Zonder afwijkingen naar boven of beneden - Vlaamse vakbondsorganisatie I. Wanordelijk - Prettig gevoel van blijheid en vrolijkheid - Doctrine J. Marokkaanse stad Velerlei (voorvoegsel) K. Internetlandcode voor de Verenigde Arabische Emiraten - Aanwijzend vnw.

L. Bewoner van een Afrikaans land Wie erg raar doet

Het kwam er allemaal nog uit, maar Karel wist dat het kalf verdronken was. Het zou opvallen als hij dit verkeersongeval niet zou vermelden. “Zet maar op de één. Maar zonder het woord moslim, en met als duiding dat het de schuld is van de maatschappij! En ministens drie bladzijden over Cyriel Verschaeve en vier over Trump! Een mens moet zijn prioriteiten kennen.” De hoofdredacteur trok zich terug in zijn bureautje en staarde naar zijn navel. Het kostte hem wat moeite, maar hij vond er toch weer een stukje racisme voor de krant van overmorgen. Hij kreeg er weer wat moed door.

De radicaliserende kleuters moesten toen nog komen.

De avondzon valt over Elzasser pleinen, de Straatsburger hoofdstad incluis.

Op vrijdag dan zie je d’elites verdwijnen, doodop maar gelukkig naar huis.

Zij hebben ten bate van wie hen verkozen, hun nestel alweer afgedraaid, al hebben zij af en toe zonder blozen, hier en daar uit een kas wat gegraaid.

A

HORIZONTAAL

andere woorden nog niet rijden. Allemaal de schuld van de lakse Spaanse politie. Ik heb 18 bladzijden blanke terreur staan. Ik ga die niet omgooien voor een banaal verkeersaccident in Al-Andalus, ook wel eens door extreemrechts Spanje genoemd. Daar zouden we eens een stuk over moeten maken.” De geruchten zwollen echter aan, met als pijnlijk hoogtepunt een opeising door IS. “Dat is geen betrouwbare informatiebron”, foeterde Karel. “Gaan we die mannen nu echt een forum geven, met hun opeising. Dat zijn trouwens geen moslims.

Moslims doden geen mensen, want als je één mens doodt, dood je de mensheid. De religie van de vrede zegt…”

VERTICAAL 1. Iemand die hetzelfde denkt en voelt als jij 2. Uiting van deernis - Zilver 3. Windrichting - Europese hoofdstad 4. Op een lagere plaats - Muzieknoot Toiletartikel 5. Soort pasta 6. Voegwoord - Veilingwebsite Vereniging met vaste leefregels 7. Algemeen Nederlands - Jongensnaam van Keltische oorsprong - Internet Explorer 8. Fermenteren - Deel van een bestek 9. Uiting van opluchting - Razendsnel 10. Belangstelling trachten op te wekken 11. Huidverdikking - Voorzetsel Vulkaan op Sicilië 12. Schatbewaarder DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1071 VINDT U OP BLZ. 14

De wereldproblemen die dienen bezworen, zij staan er weer vijf jaar voor klaar.

Die boodschap slaan zij met vuur u om d’oren met veel tremolo’s en misbaar.

Geen een heeft het oog gevestigd op exit, omdat elkeen onmisbaar zich acht.

Of ’t gaat om uw koopkracht, om Trump of om Brexit, zij staan opnieuw paraat dag en nacht!

Oude Zinzen Oud-BRT-medewerker Walter Zinzen heeft zijn extreemlinkse voorkeuren nooit verborgen. Ook niet tijdens zijn professionele loopbaan bij de openbare zender.

Vandaag is hij de 80 voorbij. We lazen het volgende in een interview met Humo: “De Wever wil de PVDA en de PTB in een cordon sanitaire opsluiten, maar dat vind ik geen goed idee. Het cordon rond het VB is er destijds maar om één enkele reden gekomen, namelijk dat je geen zaken wil doen met een partij die het racisme als partijlijn en ideologie omarmt. Nu kun je van de PVDA veel zeggen, maar niet dat het racisten zijn.”

Goede relaties onderhouden met NoordKorea, Cuba, Nicaragua, Venezuela, China en andere rode paradijzen, dat is voor Zinzen geen reden voor een cordon sanitaire. Tenslotte worden in die landen de mensenrechten stipt nagevolgd….

Hv 0

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be