't Pallieterke van 31 augustus 2017

73ste jaargang • nummer 35 • donderdag 31 augustus 2017

€ 2,30

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Charles Michel staat comfortabel aan het roer

Vlaanderen anno 2017

Sinds het afsluiten van het zomerakkoord is premier Charles Michel de kapitein op het federale schip. Als hij spreekt, moeten de kibbelende Vlaamse federale ministers zwijgen. Het was ooit anders. Michel kijkt ook met plezier naar de manier waarop cdH en Défi (het vroegere FDF) zich in Brussel en de Franse Gemeenschap vastrijden. Met de MR in de Waalse regering heeft Charles Michel sowieso al een trofee binnen.

Eind vorige week was de snelle communicatie uit de Wetstraat 16 veelzeggend. Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) had in De Tijd en op Radio 1 verklaard dat een gedeeltelijke privatisering van de NMBS best overwogen kon worden. Voor één keer was het niet vicepremier Kris Peeters (CD&V) die er als de kippen bij was om zich van zijn N-VAcollega te distantiëren. Neen, het kabinet van premier Charles Michel (MR) kwam met een duidelijke boodschap: een privatisering van de spoorwegmaatschappij is niet aan de orde.

Discussie gesloten.

Een groot verschil met de eerste drie jaar van de Zweedse coalitie, toen CD&V-, Open Vld- en N-VA-ministers bijna vechtend over straat rolden. Charles Michel stond erbij en keek ernaar.

Maar sinds het afsluiten van het zomerakkoord eind juli heeft Michel zijn gezag binnen de federale regering versterkt. Hij was de dealmaker die aan iedereen voldoende snoepjes gaf.

Sindsdien is hij de échte baas van de regering.

Dat was ook in de maanden voor het afsluiten van het zomerakkoord duidelijk. De WaalsBrabander bepaalde de agenda. Hij trok alle belangrijke dossiers naar zich toe. Het uitwerken van een hervormde vennootschapsbelasting gebeurde niet op het kabinet van minister van Financiën Van Overtveldt, nochtans de grootste pleitbezorger van de hervorming.

Neen, het waren de bollebozen van het kabinet-Michel die het ineenstaken.

Op naar een tweede mandaat

Deze week

Eind juli was er kritiek op de financiering van het zomerakkoord. Dreigt de verlaagde vennootschapsbelasting geen gat te slaan in de begroting? De Nationale Bank kwam te hulp met een studie – besteld door Van Overtveldt - waaruit blijkt dat de hervormingen van de regering door de jobcreatie ook extra overheidsinkomsten via belastingen en consumptie genereren. De zogenaamde terugverdieneffecten zijn er wel degelijk.

Daarmee heeft Charles Michel opnieuw een succesvolle gok gewaagd: economische hervormingen zullen in deze periode van sterke groei ook financieel lonen. Het is de derde geslaagde gok in zijn loopbaan. De eerste was in 2011 het FDF uit het kartel met de MR gooien, om de zesde staatshervorming te steunen. De MR werd er in Brussel electoraal niet voor afgestraft. De tweede gok was de coalitie met de N-VA, waarvan iedereen dacht dat die al in de herfst van 2014 zou stranden. Niet dus.

Ondertussen blijkt dat de cdH in 2019 federaal geen veto meer zal stellen tegen de N-VA. Een Zweedse coalitie aangevuld met Fransta-

lige centristen is in 2019 realistisch. Maxime Prévot liet dit uitschijnen op de zomeruniversiteit van Ceder, de studiedienst van CD&V. Zijn uitspraak dat een alliantie met de N-VA mogelijk is, zorgde voor opschudding. Maar voor wie de politiek van nabij volgt, is dat oud nieuws.

Al in juni, toen de cdH in Wallonië de stekker uit de regering trok, had Prévot teruggekoppeld met contacten in de Vlaamse zakenwereld, topadvocatuur en personen die dicht bij de N-VA staan. Charles Michel is ervan op de hoogte en zit in een zetel. Een tweede mandaat in de Wetstraat 16 lijkt onvermijdelijk.

Kibbelende Franstaligen Charles Michel is immers de politieke numero uno, omdat er aan Franstalige kant geen alternatief lijkt te zijn. Elio di Rupo (PS) is zowel naar vorm als inhoud (denk aan zijn extreemlinkse boek) een karikatuur van zichzelf geworden. Enkel een aantal Vlaamse journalisten die economische analfabeten zijn, zoals Bart Eeckhout van De Morgen en Pieter Lesaffer van Het Nieuwsblad, noemden de voorstellen in het boek ernstig en haalbaar.

Dat de cdH zich aan het vastrijden is in Brussel en de Franse Gemeenschap komt Charles Michel goed uit. Défi blijft zich verzetten tegen een deelname van de MR aan de Brusselse en Franse Gemeenschapsregering, wil met de PS blijven samenwerken en hoopt van de Franstalige vaudeville gebruik te kunnen maken om in 2019 in Brussel electoraal te scoren. De loopgravenoorlog in Franstalig België is slecht nieuws voor de cdH, die de ‘putsch van 19 juni’ (toen het vertrouwen in de PS werd opgezegd) maar half ziet lukken.

Kibbelende Franstalige partijen, het zal Charles Michel een zorg zijn. De MR blijft buiten die ruzies en heeft met een deelname aan de Waalse regering al een trofee binnen. Om in de Brusselse regering te stappen (en ook de zieltogende Franse Gemeenschap) was het enthousiasme sowieso al minder groot. De MR heeft al moeite om de Waalse kabinetten te vullen. Daar nog Brussel bijnemen stelt de partij voor een groot personeelsprobleem. Bovendien was er niet echt een valabele figuur om Brussels minister-president te worden. Armand de Decker is uitgeteld door het Kazachgateschandaal. Didier Reynders heeft er geen zin in.

Reynders hoopt na 2019 op een internationale topfunctie, en dat zou voor Charles Michel de kers op de taart zijn. Als zijn oude rivaal Reynders over een paar jaar de Belgische politiek verlaat, heeft Michel het huis voor zich alleen.

• De Vrienden van Zuid-Afrika stoppen ermee 2 • Briefje aan Wim de Wit 3 • 16de IJzerwake 5 • Het blijft rommelen in NTGent 7 • Geen zwart gat voor de PS’ers 7 • Afghaanse chaos bezweren 8 • 30 jaar geleden: de slag om Cuito Cuanavale 11 • Gille van Binst: bedroevend 15

Wereldvreemde rechters … ook in Duitsland!

Het financieringssysteem van verenigingen Duitsland is een typisch ‘verenigingen-land’: niet minder dan 600.000 verenigingen telt men daar. De meeste zijn “tot nut van het algemeen”. Omdat ze als dusdanig worden herkend in de maatschappij, werd financiële steun aan die verenigingen fiscaal aftrekbaar gemaakt.

Die fiscale maatregel is belangrijk.

Het betekent voor de meeste verenigingen het verschil tussen bestaan of ermee ophouden. Duitsland vindt – vond, moet men misschien binnenkort zeggen – die fiscale aftrek belangrijk, want het beschouwt verenigingen van openbaar nut als zuurstof voor het land.

lidmaatschap wordt uitgesloten, hun statuut en dus ook de bijhorende fiscale voordelen kunnen verliezen.

Niet àlle verenigingen gaan er zomaar mee akkoord. Birgit Kelle, auteur van verschillende bestsellers en voorzitster van de vereniging “Frau 2000plus”, reageert in het conservatieve weekblad Junge Freiheit furieus: “Het oordeel is duidelijk een nieuwe bouwsteen bij het ombouwen van onze maatschappij tot een geslachtloos gebouw, waarbij elke weerstand op elk niveau in de kiem wordt gesmoord. (…)

Het gendervraagstuk mag niet meer worden onderzocht, het mag alleen nog worden bevestigd. Steeds. Zonder uitzonderingen. Eén vereniging ontslaan en duizenden heropvoeden.”

Uitspraak over een vrijmetselaarsloge

Wordt de soep minder heet gegeten?

Op 15 mei besloot het Bundesfinanzhof, de hoogste Duitse financiële rechtbank, het statuut van “openbaar nut” van een bepaalde vrijmetselaarsloge te schrappen.

Een belangrijke beslissing, vooral omwille van het argument waarop ze zich baseerde: vrouwen mogen namelijk géén deel uitmaken van die welbepaalde loge. Nu zou men kunnen volhouden dat het om een eenmalige beslissing gaat van enkele wereldvreemde rechters – een fenomeen dat blijkbaar niet alleen bij ons bestaat – ware er niet die persmededeling, waarin wordt gesteld: “Het oordeel van het Bundesfinanzhof kan ook op verenigingen worden toegepast, die het statuut van “openbaar nut” opeisen, maar die bijvoorbeeld als Schützenbruderschaften, mannenkoren of vrouwenkoren, vrouwen of mannen van lidmaatschap uitsluiten”.

De commotie is bepaald groot in Duitsland, want het ziet ernaar uit dat verenigingen die intern beslissen dat een bepaald geslacht van

Andere verenigingen trokken eveneens aan de alarmbel en namen contact op met hogerhand. Zo besloot het ministerie voor Financiën van de deelstaat Nordrhein-Westfalen reeds in 2016 dat Schützenvereine (schuttersverenigingen), die gegroeid zijn vanuit een lange traditie, het statuut van “openbaar nut” niet kunnen verliezen vanuit het feit dat ze alleen openstaan voor mannen. Veel koorverenigingen hebben juridische stappen gezet met als argument dat bepaalde muziekwerken alleen voor knapenkoren, mannen- of vrouwenkoren geschreven zijn!

Dit debat, dat de gemoederen in Duitsland enigszins verhit, is niet gesloten. Het zou mooi zijn, mocht het gendervraagstuk eindelijk eens met de maatschappelijke realiteit worden geconfronteerd, eventueel langs de omweg van de verenigingen van openbaar nut.

Gelijkheidswaan en genderideologie, dat is een explosieve en subversieve mix!

Piet van Nieuwvliet

2

Actueel

31 augustus 2017

De Vrienden van Zuid-Afrika stoppen ermee In een vorig nummer van ’t Pallieterke stond op bladzijde 11 een aankondiging voor de eerstvolgende Saamtrek van de Vrienden van Zuid-Afrika vzw. ‘Saamtrek’ is Afrikaans voor ‘bijeenkomst’.

De Saamtrek die gepland is op zaterdag 16 september is meteen de laatste Saamtrek, want de vereniging stopt in november haar werking.

De vereniging Vrienden van Zuid-Afrika bestaat exact vijftig jaar en dat zal op 16 september gevierd worden. In al die jaren streefde de vereniging één hoofddoel na: de banden tussen Vlaanderen en de stamgenoten in ZuidAfrika versterken. Veel aandacht ging daarbij naar de Afrikaanstalige cultuur, literatuur en taal. In 1968 werd gestart met een tweemaandelijks tijdschrift met dezelfde naam. In elke Vlaamse provincie was er een afdeling, die op geregelde tijdstippen activiteiten organiseerden in het kader van Zuid-Afrika. Jaarlijks hoogtepunt was de jaarlijkse ‘braai’ ofte braadfeest.

In de jaren tachtig was er de concurrentie van een andere vereniging: Protea. Beide verenigingen waren tegen een boycot van Zuid-Afri-

kaanse producten. Een ander actiepunt was het verspreiden van ‘ander’ nieuws uit Zuid-Afrika, want de berichtgeving over dat land was eenzijdig rood gekleurd. Voor de BRT waren de ANC’ers schatjes van mensen, bevrijders van het blanke juk, maar zeker geen terroristen met bindingen met de USSR. Met racisme had het weinig te maken, wel met de bekommernis dat blank Zuid-Afrika het laatste bastion vormde tegen de oprukkende communistische dreiging in de omringende zuidelijke landen: Mozambique, Rhodesië, Angola, Tanzania,…

Samenwerking In 1985 werd een samenwerking aangegaan tussen De Vrienden van Zuid-Afrika en de redactie van ZAM-magazine. Dat tijdschrift werkte tot dan volledig autonoom. Die samenwerking vlotte zo goed dat in 1990 werd besloten tot een fusie van beide initiatieven.

De nieuwe impuls zorgde een jaar later voor nog een samenwerkingsverband: met het Nederlandse NZAW (Nederlands Zuid-Afrikaanse Werkgemeenschap). ZAM-Magazine kreeg meteen een nieuwe naam, “Saamtrek”, en vanuit Nederland kwam er ook redactionele versterking.

1994 betekende natuurlijk een kentering. In Zuid-Afrika kwamen het ANC en Nelson Mandela aan de macht. Protea hield op te bestaan, maar de Vrienden van Zuid-Afrika vzw bleef actief, samen met de zustervereniging NZAW (beide verenigingen werkten in feite volledig

autonoom, al was er wel overleg).

Die werking was heel uiteenlopend: er was een postzegeldienst (waar verzamelaars de postzegels van Zuid-Afrika konden bestellen), een abonnementendienst (voor tijdschriften uit Zuid-Afrika, een documentatiedienst, een boekendienst, een penmaatactie, enz. Honderden voordrachten werden er georganiseerd, meestal met een Zuid-Afrikaanse spreker. ZuidAfrikaanse feestdagen (Krugerdag, Geloftedag) werden niet vergeten. Jarenlang werd rond 11 november een herdenking georganiseerd van Zuid-Afrikaanse gesneuvelden in beide wereldoorlogen.

Einde Maar de belangstelling voor Zuid-Afrika, en meer bepaald voor de Afrikaners, is tanende.

Twee jaar geleden al stopte de NZAW in Nederland met haar activiteiten. Nu stoppen ook de Vrienden van Zuid-Afrika. De ‘Saamtrek’ op zaterdag 16 september zal meteen de laatste zijn. Of zoals voorzitter Willy de Meyer ons vertelde: “Een leven is nu eenmaal eindig, ook dit van verenigingen. En liever dan naar palliatieve zorgen over te schakelen, willen we eindigen in schoonheid en met opgeheven hoofd.

Daarom besloot de Algemene Vergadering van onze vzw om er eind dit jaar een punt achter te zetten. Niet dat we onze taak als afgewerkt of niet meer relevant zien, maar nood breekt wet.

We eindigen in het besef dat we de wereld niet veranderd hebben, maar zijn toch fier op vijftig jaar werking en verwezenlijkingen.”

De laatste Saamtrek vindt plaats in de grensplaats Hoogerheide (aan de Kalmthoutse heide). Er zijn doorlopend stands met producten uit Zuid-Afrika (Kaapse wijnen, postzegels, echte biltong, bloemen, struisvogelproducten, boeken, ‘straalplaatjes’ enz.). ’s Middags is er een natuurlijk een braai (inschrijven verplicht).

In de namiddag is er een voordracht (in het Afrikaans) door dr. Leopold Scholtz, voormalig hoogleraar geschiedenis en oud-adjuncthoofdredacteur van ‘Die Burger-Kaapstad’.

Nadien volgt een quiz en een skemerkelkie met Kaapse Vonkelwyn (in Vlaanderen bekend als ‘receptie met cava’). Het volledige programma kunt u verkrijgen bij Willy de Meyer op telefoonnummer 09 372 78 71, of via de webstek: www.vza-vzw.be De toegang tot de Saamtrek is volledig gratis. Enkel voor het middagmaal dient u op voorhand in te schrijven (prijs 30 euro per persoon, dranken niet inbegrepen.)

Ondergetekende is jarenlang actief geweest in de Vrienden van Zuid-Afrika (waarvan enkele jaren voorzitter van de Antwerpse afdeling).

Met een jongerenreis van de “Vrienden” trok ik in 1987 met een rugzak door Zuid-Afrika, met verblijf bij gastgezinnen. Zuid-Afrika is een prachtig land.

Op 16 september hef ik mee het glas op Zuid-Afrika, waar hopelijk in de toekomst een plaats is voor het Afrikaans, de Afrikanercultuur en het Afrikanervolk. ‘Ons vir jou, Suid-Afrika!’

K arl van C amp

EU-TERREUR De aanslagen in Barcelona waren maar mogelijk dankzij de EU. Een cynisch grapje?

Helaas niet. De prediker Abdelbaki Es Satty, die een sleutelrol speelde bij die aanslagen, was in Spanje veroordeeld wegens drugsmokkel. Toen hij in 2014 uit de gevangenis kwam, stond hij op het punt gedeporteerd te worden naar Marokko, maar hij ging daartegen in beroep, met het argument dat daardoor volgens de EU-regelgeving zijn mensenrechten geschonden zouden worden. Daarna diende hij via gespecialiseerde advocaten een asielaanvraag in, die het hem mogelijk maakte vrij te reizen binnen de Schengenzone. Allemaal conform de EU-logica. Bij het voorbereiden van de aanslagen reisde hij onder andere enkele keren over en weer tussen Barcelona en Vilvoorde, niet gehinderd door grenscontroles. Het vrij verkeer van personen en goederen, dat is toch belangrijker dan een paar mensenlevens, nietwaar?

De show rond de privatisering van de NMBS Uit de smalle beursstraat Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) zette vorig weekend de deur op een kier voor de privatisering van de NMBS. Zijn voorstel werd al snel afgeblokt. Voor een deel terecht. Een privatisering is nu niet aan de orde.

Eerst moet intern orde op zaken worden gesteld. Het probleem is dat de NMBS nog jaren dreigt aan te modderen.

De komkommertijd loopt op zijn einde. De laatste opstoot van irrelevant nieuws is het voorstel van minister van Financiën Van Overtveldt om op zijn minst een deel van de spoorwegmaatschappij te privatiseren. Dat zou enkel voordelen hebben. Een privatisering, zij het slechts gedeeltelijk, brengt geld op voor de staatskas en kan de staatsschuld doen dalen.

Bovendien zou een einde komen aan de subsidiestroom van de overheid naar de NMBS. Al deze elementen maken dat een op zijn minst gedeeltelijke privatisering interessant is.

Toch zei premier Charles Michel (MR) al snel dat een privatisering niet aan de orde is. Michel pakte zelfs vicepremier Kris Peeters (CD&V) in snelheid, die de verkoop van een participatie ook maar niets vond. Meteen leek de storm overgewaaid, al liet vicepremier Alexander de Croo (Open Vld) weten dat het debat gerust gevoerd mag worden.

Wat is het nu? Van Overtveldt trok als economische liberaal natuurlijk de aandacht rond een dossier dat uiterst complex is. En al snel leidt de discussie tot een voorspelbare show die de klassieke ideologische lijnen doorkruist. Een sereen debat is dan moeilijk. Dat geldt zeker voor de NMBS.

Gelijk en ongelijk Eigenlijk komt het voorstel van Van Overtveldt te vroeg. Hij heeft gelijk en ongelijk. Eerst zijn gelijk. Men moet geen eco-

nomisch harde liberaal zijn om tot de conclusie te komen dat een spoorwegmaatschappij niet voor honderd procent een staatsbedrijf moet zijn. Een private partner als gedeeltelijke aandeelhouder is meer dan welkom. Hij brengt expertise en interessante adviezen met zich mee. En zal het bedrijf dus veel professioneler en rendabeler maken. Maar hier stelt zich meteen een probleem: een privébedrijf zal pas participeren in een staatsbedrijf als de NMBS als daar op korte termijn effectief winst wordt gemaakt.

En daar wringt het schoentje en komen we bij het ongelijk van de minister. De NMBS is een vat zonder bodem. Door de weinig transparante structuur van de spoorwegmaatschappij op zich en de beheerder van het netwerk. Door een hopeloos verouderd personeelsstatuut met allerlei ingewikkelde loonbarema’s en verloningsstructuren. En door de almacht van de vakbonden. Zij kunnen met een vingerknip de NMBS lamleggen. Zolang daar niets aan verandert, is de kans klein dat een private partner geïnteresseerd is in de spoorwegmaatschappij. En dat is jammer omdat de NMBS de staat elk jaar een pak geld kost. Een subsidie van 2,7 miljard euro wordt elk jaar naar de NMBS doorgesluisd, om te vermijden dat de verliezen te veel oplopen. Zonder het federale infuus is de spoorwegmaatschappij failliet. Wellicht was dat ook de boodschap van Johan van Overtveldt: we moeten van de NMBS af omdat het

ons te veel geld kost.

Aandeelhouders Probleem is: wie wil de spoorwegmaatschappij kopen, laat staan er aandeelhouder van worden? Eigenlijk moet er intern eerst orde op zaken worden gesteld bij de NMBS. Wanneer dit een performant overheidsbedrijf wordt en de subsidiestroom opdroogt, dan kan er gepraat worden over een private participatie. Het is zoals bij bpost, ook al kunnen we daar vandaag veel kritiek op hebben. Het postbedrijf kreeg pas buitenlands kapitaal toegestopt nadat het intern orde op zaken had gesteld en rendabeler was geworden. Die fase is voor de NMBS nog veraf.

Komt nog bij dat de liberalisering van het personenvervoer per spoor van een andere filosofie uitgaat dan die van minister Van Overtveldt. Vanaf 2022 mag het binnenlands reizigersvervoer ook door privébedrijven worden uitgebaat. Dat betekent dat de NMBS nog altijd een rol te vervullen heeft, maar er zullen op de spoorlijnen in België ook andere bedrijven actief zijn.

En daar ligt net de rol van de NMBS. Hoe kan dat overheidsbedrijf zich in die markt wurmen?

Het politieke plan is duidelijk: laat de spoorweginfrastructuur in staatshanden. Laat daar voldoende privébedrijven op rijden en laat de NMBS daarmee concurreren. Indien de Belgische spoorwegmaatschappij het onderspit moet delven, dan is dat het gevolg van de normale regels van de vrije markteconomie. En dan geldt voor de NMBS hetzelfde als voor het ter ziele gegane Sabena: aanpassen of verdwijnen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

31 augustus 2017

Gespleten land: een overzicht

3

Schauvliege wil niet dat de Vlaamse overheid opdraait voor de kosten van de eiercrisis

In het communautaire debat zou er meer aandacht kunnen zijn voor de verschillen tussen noord en zuid in dit land. Die beperken zich niet tot de opvallende zaken (taal, cultuur, sociaaleconomische en politieke verhoudingen), maar zitten tot in de absolute onderkant van alle poten onder dit krakkemikkige land. Een greep uit twee weken informatie met een communautair kantje aan. Of meer dan dat.

Recent had de pers het over de grotere voorkeur van Vlaanderen voor lpg, voor andere types en merken van wagens (VW Golf populairst bij ons, Citroën in Wallonië), over de stijging van nieuw ingeschreven voertuigen in Vlaanderen (+12.518 in 2016) en de daling ervan (-516) in Wallonië (cijfers Febiac). Een cultuurverschil. Een sociaaleconomisch verschil. Zoals er honderden zijn.

Merkwaardig “verschil” ook als het gaat over de levensverwachting die bij geboorte 82,5 jaar is in Vlaanderen en 79,6 jaar in Wallonië.

Volgens Geneviève Houioux, directrice van de studiedienst van het ‘Observatoire de la Santé du Hainaut’, is dat verschil in levensverwachting vrijwel volledig te wijten aan “socio-economische factoren”. De oude industriebekkens, weet je wel… Tegelijk verwijst ze echter naar het lager opleidingsniveau in Wallonië, waardoor de bevolking meer risicoverdrag vertoont (eten, roken, drinken, weinig bewegen). Zou de meer preventieve aanpak in de Vlaamse gezondheidszorg (eerstelijnszorg) niet ten minste een deel van dat verschil verklaren?

Tegelijk vernamen we dat, na een uitzonderlijk jaartje van lichte daling, de levensverwachting dit jaar weer toeneemt. Slecht nieuws voor de politiek correctie doemdenkers die ons overladen met rampberichten. Tegelijk vernamen we dat het verschil in levensverwachting tussen mannen (78,8 jaar bij geboorte) en vrouwen (82,7) niet afneemt, maar toeneemt.

Het vrouwelijk voordeel zou wel eens veel minder kunnen te maken hebben met de gebruikelijke verklaringen die ‘in de mode’ zijn…

Het ging in de pers ook over werkstraffen, die vooral ingang vinden in Wallonië (slechts een derde in Vlaanderen), aldus minister van Justitie Koen Geens. Nog nooit werden zoveel werkstraffen uitgesproken (vorig jaar 10.363 of 1.500 meer dan in 2011). Zou dat echt niets te maken hebben met de andere opvattingen over criminaliteit en “repressie”?

Deze week ging het over het verschil in belangstelling voor het Be-Alert-platform dat in noodgevallen de bevolking via sms-berichten snel wil informeren. De Vlaamse gemeenten reageren hier enthousiast op. Wallonië veel minder. In het Brussels Gewest is alleen Anderlecht geïnteresseerd.

De kakelende pers had het ook over het leven van een Vlaamse legkip. Geen wonder, na het Fipronilschandaal. Waals minister van Dierenwelzijn Carlo Di Antonio (cdH) wil tegen 2022 alle kooisystemen in Wallonië bannen – tot grote vreugde van de dierenlobby. Al heeft Di Antonio gemakkelijk praten: ongeveer 85 procent van de eierindustrie bevindt zich in Vlaanderen.

We vernamen meer over ons overmatig gebruik van plastic zakjes (98 zakjes per persoon per jaar). Wallonië verbood ze eind vorig jaar al voor eenmalig gebruik, in Brussel is het vanaf september zover. Vlaams minister van Milieu Joke Schauvliege (CD&V) wil zoiets ook in Vlaanderen, maar Open Vld ligt dwars. Regu-

litis is een zuiderse ziekte, misschien.

We vernamen een en ander over chemische castratie, niet langer een taboe in Vlaanderen.

In Vlaanderen krijgt een dertigtal zedendelinquenten een hormonale behandeling. In Wallonië en Brussel samen slechts vier. Vlaamse strafrechters kunnen die maatregel opleggen als suggestie, niet als verplichting. “Weinig Waalse en Brusselse artsen zijn voorstander.

Vlaanderen en Wallonië verschillen hierin duidelijk van visie”, aldus Julien Lagneaux, directeur van L’Unité de Psychopathologie Légale (UPPL) in Doornik. Of hoe de aanpak van criminaliteit tot in de details verschilt tussen noord en zuid.

En wat te denken over de zigeuners die in Huldenberg waren neergestreken. “We zijn hier vorig jaar bijna twee maanden geweest. We begrijpen niet waarom we zo overhaast zouden moeten opkrassen”, aldus een van hen in Het Laatste Nieuws. “De inwoners moeten ons niet… Bij de zelfstandigen is dat een ander verhaal. We zijn hier met dertig gezinnen, dus tel maar uit als we naar de bakker of slager gaan.” De man verwijst naar een groot verschil tussen Vlaanderen en Wallonië: “Als we hier ergens arriveren, staat de gemeente in rep en roer. Over de taalgrens maken we dat niet mee.” Helaas zal de man er moeten leren mee leven dat in Vlaanderen andere normen gelden betreffende eigendomsrecht. Wie zich voortdurend verplaatst, kan daar maar beter rekening mee houden.

Interessante bijdrage van Andreas Tirez (kernlid Liberales) in De Tijd over de werkloosheidskloof. Hij heeft het over de felle kritiek van academici zoals Stijn Baert (UGent) en Ive Marx (UAntwerpen) op het jongste boek van Elio Di Rupo. Een gebrek aan de juiste vaardigheden bij veel werklozen is voor hen een belangrijke verklaring voor de verschillende werkloosheidscijfers in België. De vroegtijdige schooluitval van 18- tot 24-jarigen spreekt boekdelen. Dat percentage is in Wallonië de helft hoger dan in Vlaanderen, in Brussel meer dan het dubbele. Het Franstalig onderwijs levert dus (nog altijd) een minder gekwalificeerde uitstroom op. Professor Wouter Duyck (UGent) gaf aan dat een Franstalige 15-jarige gemiddeld zelfs een vol jaar cognitieve achterstand heeft op zijn Vlaamse tegenhanger. Economieprofessor Vincent Vandenberghe (UCL) wees eerder al op het kwaliteitsverschil in het onderwijs, dat te maken zou hebben met het (beter) beheer van scholen in het – in Vlaanderen dominante - vrij onderwijs.

De woordvoerder van federaal minister van Mobiliteit François Bellot had het in De Standaard over de wegcode. Onder meer over de snelheidslimiet buiten de bebouwde kom, die sinds januari in Vlaanderen werd verlaagd naar 70 km per uur. In Wallonië is de standaardsnelheid op deze weken nog altijd 90 km per uur.

Geen slecht woord over de Walen, maar het illustreert dat reliëf, wegeninfrastrucuur en verkeersdrukte wel eens kunnen verantwoorden waarom een federaal beleid beter wordt teruggeschroefd.

In de strijd tegen islamitisch extremisme hebben 58 gebedshuizen en 61 islamitische verenigingen de aandacht getrokken van de inlichtingendiensten, weten we van minister Koen Geens (CD&V) in De Tijd. Dat is één op vijf. Het gros van de 300 moskeeën in dit land is niet erkend door de regio’s. Slechts 84 moskeeën zijn erkend (en gesubsidieerd), waarvan 39 in Wallonië, 28 in Vlaanderen en 17 in Brussel. Dubbel zoveel in PS-gebied. Toeval? Of een verschuiving om op te volgen? Nog eens 33 moskeeën wachten op erkenning, waarvan 23 in Vlaanderen en “maar” vijf in Brussel en in Wallonië.

A.P

Briefje aan Wim de Wit

De nagel op de kop meppend Mijnheer de IJzerwaker, Het zijn niet meer de grote aantallen van de vroegere IJzerbedevaarten, maar de opkomst op een warme zomerse zondag enkele dagen geleden in Steenstrate op de IJzerwake mocht er best wezen. Bijna 4.000 radicale Vlaams-nationalisten op de been brengen op een weide in de Westhoek, is in deze tijden niet niks. Het viel zelfs onze boezemvrienden van de vrt op dat er meer waren dan vorig jaar. Dan zal het zeker waar zijn!

Onder het motto “Op eigen kracht naar Vlaamse macht” hebt gij de link van het IJzerfront van 100 jaar geleden naar de onvoltooide Vlaamse strijd van vandaag perfect weten leggen. Zeer terecht betreurde gij dat van officiële Vlaamse zijde op 11 juli niet werd stilgestaan bij de eerste open brief van de Frontbeweging, die precies 100 jaar geleden - op 11 juli 1917 - aan koning Albert werd gericht en waarmee in wezen het startsein voor de moderne Vlaamse Beweging werd gegeven. Dat de IJzerwake al jaren wordt georganiseerd op de plek waar de gesneuvelde broers Van Raemdonck worden herdacht, maakte die band tussen gisteren en vandaag erg voelbaar.

Gij waart niet mild ten aanzien van de Franstaligen in het onzalige land België wanneer gij hun chantagepolitiek hekelde in Brussel en de Rand. Gij voorspelde erg trefzeker dat de Brusselse geluidsnormen die worden opgelegd aan een luchthaven die in de Vlaamse gemeenten Zaventem en Steenokkerzeel ligt, enerzijds, en de wil van een corrupte Brusselse regering om op Parking C een voetbalstadion te bouwen, maar ook een deel van zijn administratie op Vlaams grondgebied te vestigen, anderzijds, troeven zullen zijn die op tafel zullen worden gesmeten als de Vlamingen het nog eens aandurven met een communautair eisenpakket voor de pinnen te komen. Om die ellende te vermijden, stelde gij ferm dat er moet afgestapt worden van de Belgische compromissenpolitiek, die ons nog nooit het zelfbestuur bracht dat we altijd al wilden. Gij aarzelde daarbij niet de Vlamingen zelf daaromtrent met de beschuldigende vinger te wijzen en

vast te stellen dat Vlaanderen altijd weer opnieuw met té veel geld té weinig bevoegdheden heeft afgekocht. En bovendien hebben Wallonië en Brussel altijd weer hun positie weten te versterken door de transfers van noord naar zuid en de creatie van een compleet onwettelijke ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’. Het moet daarmee afgelopen zijn, zo klonk het uit uw mond: “Er is een Vlaams Parlement, een Vlaamse Regering en tal van instellingen die het reilen en zeilen in Vlaanderen regelen en sturen.” De conclusie daaruit is volgens u dan ook duidelijk dat er afscheid kan en moet genomen worden van België en dat het Vlaams Parlement daartoe de sleutel in handen heeft.

Het is alleen jammer dat de tenoren van de grootste Vlaams-nationale partij in zowel de federale als de Vlaamse regering niet kwamen luisteren naar uw boodschap. Het zal dus niet voor morgen zijn. Maar dat gij de luide boodschap nogmaals bracht, verdient alle lof. Blijf maar op die nagel kloppen!

Wat ik zeker kon waarderen, was uw pleidooi voor een hereniging met NoordNederland, wat zich ook liet merken in de opstelling van de vlaggen. Een duidelijk perspectief voor Vlaanderen is dat, al dient dat eerst wel onafhankelijk te worden. Ook daarmee blijft de IJzerwake aanknopen met een oude traditie die terugkijkt naar de weldadige verenigde Nederlanden in 1815-1830.

Uw toespraak – waarin gij het ook over Europa, migratie en identiteit hadt – mocht er derhalve best zijn en de boodschap ervan kan niet genoeg herhaald worden. Gij hebt duidelijk, moedig en terecht het kaakslagen grieventrommelflamingantisme definitief achterwege gelaten. Gij legt het heft ondubbelzinnig in de handen van het Vlaams Parlement, het parlement van álle Vlamingen.

Het zal dan ook zaak zijn die visie te doen aanvaarden door alle Vlaamse verkozenen, en de ‘gematigde’ Vlaams nationalisten in het bijzonder, waarbij deze laatsten best een beetje opgejaagd mogen blijven worden door hun wat radicalere geestgenoten.

Gij hebt gezegd. En het was goed. Ik dank u daarvoor, want mijn batterijen werden er weer door opgeladen.

4

Dossier

31 augustus 2017

Splitsing (Partition) 70 jaar geleden werd Brits-Indië opgesplitst in India en Pakistan. 14 à 17 miljoen mensen sloegen op de vlucht. Het aantal doden wordt op minstens 1 miljoen geschat.

Alles is de schuld van de Britten De BBC besteedt veel aandacht aan die splitsing, want de Indische diaspora naar het Verenigd Koninkrijk is omvangrijk. In het land waar mohammedaanse verkrachters jarenlang door een laffe politie met rust gelaten worden, moet je bij deze zender geen correcte historische informatie verwachten. De presentatoren zijn allemaal afstammelingen van gelukszoekers uit de vroegere kolonie en de historici die ze ondervragen zijn dat ook of ze wonen nog op het Indische subcontinent.

Uiteraard zijn de vreselijke moordpartijen tussen mohammedanen en hindoes tijdens de ‘Partition’ volgens die specialisten de schuld van de Britten, want ze hadden maar de grove middelen (die ze niet hadden) moeten gebruiken om een einde aan het geweld te maken. En àls ze het gedaan hadden, werden ze nu veroordeeld als koloniale massamoordenaars.

Indië is niet Afrika Feitelijk heeft Brits-Indië maar een kort leven gekend. Het ontstaat in 1857 na een opstand van mohammedaanse regimenten tegen de private Britse East-India Company, die Indië met haar eigen leger heeft veroverd en die een deel van het reusachtige gebied laat regeren door plaatselijke vorsten en die zelfs een marionettenkeizer handhaaft. Na die ‘sepoy-rebellie’ neemt de Britse politiek het heft in handen, maakt van Indië een kolonie en bombardeert de Britse koning tot keizer. Indië is echter niet Afrika. Het werd lange tijd geregeerd door een mohammedaanse dynastie (de mogols), telt 600 vorstendommen, heeft een rijke elite, een middenklasse en een verscheidenheid aan culturen en monumenten.

Einde de 19de eeuw richten de Britten universiteiten op waar duizenden Indiërs studeren. Velen vinden werk in de Britse administratie, maar ze denken vlug dat ze zelf het bestuur aankunnen zonder Britse schoonmoeders aan de top. Het Brits-Indische leger (1/4de Britten, 3/4de Indiërs) is wel loyaal, maar tussen de twee wereldoorlogen wordt de druk op de kolonisator almaar groter. De Indiërs organiseren zich en de Congrespartij van Ghandi en Nehroe wordt de belangrijkste politieke partij.

Gandhi gebruikt allerlei succesrijke vreedzame methodes om het Britse bestuur te saboteren. Met veel gechicaneer staan de Britten lokaal zelfbestuur en verkiezingen toe (alleen voor mannen) en de Congrespartij neemt de macht over in de meeste provincies. De belangrijke Congresbonzen zijn hindoes, dus moedigen de Britten de Indische mohammedanen aan zich niet te laten wegdrummen. Verdeel en heers.

Van eenheidsstaat naar splitsing Heel de tijd zijn alle Indiërs het eens dat de Britten moeten opstappen, maar aan de eenheid van het land twijfelen ze niet. In 1934 wordt eens gemeesmuild met een mohammedaanse Indiër die in Cambridge studeert.

Hij schudt daar het woord Pakistan uit zijn mouw.

Dat betekent het land van de zuiveren, maar het is ook de afkorting van al de gebieden aan de grenzen met Afghanistan en Iran waar mohammedanen de meerderheid hebben. De verkiezingen van 1937 zijn een triomf voor de Congrespartij en die heeft geen zin coalities te vormen met kleine mohammedaanse partijen. Mohammedaanse leiders beginnen te agiteren dat hun volgelingen niet meer zeker zijn van hun plaats in een onafhankelijk Indië. De Britse koloniale overheid verklaart in 1939 de oorlog aan Duitsland zonder één Indiër te raadplegen. De Congrespartij verzet zich en de Congresleiders vliegen in de gevangenis.

De mohammedanen steunen wel de Britten en profiteren van de situatie om luid een toekomstige splitsing op religieuze gronden te eisen. In de oorlog kan het leger de situatie nog de baas, maar begin 1946 is het op.

Het verarmde en feitelijk failliete Verenigd Koninkrijk kan geen legers meer betalen. In Indië zakt het al wankele Britse gezag overal

door de hoeven en iedereen wil de kolonisator weg. Die heeft in negentig jaar tijd succesvol ziektes en ongedierte bestreden en het gevolg is een verdriedubbeling van de bevolking, maar de Indische landbouw en economie hebben dat tempo niet gevolgd. Geleidelijk is de levensstandaard gedaald. Vele Indiërs denken naïef dat alles beter wordt in een onafhankelijk land.

De Britten kunnen ook niet meer rekenen op hun Indische regimenten; officieren en soldaten zien bij een Brits vertrek promoties opduiken. De Britse regering hakt de knoop door. Indië wordt onafhankelijk in juni 1948.

De Britten willen wel hun mohammedaanse onderdanen belonen en stellen een federaal systeem voor waarbij de provincies grote bevoegdheden bezitten en de centrale regering vooral buitenlandse politiek en defensie aanstuurt. De vrijgelaten Congresleiders weigeren dit resoluut, terwijl de geslepen mohammedaanse leiders het voorstel wel aanvaarden.

Vervolgens vertellen zij hun volgelingen: ”Zie je wel dat met de hindoes geen land te bezeilen is!” Ze eisen dus de radicale splitsing, waarbij volgens hen die nieuwe staat Pakistan flink wat hindoegebieden mag inlijven, want de vroegere keizers waren mohammedaan. In augustus 1946 zetten de mohammedanen hun eisen kracht bij met gruwelijke moordpartijen in Calcutta. De hindoes laten zich niet doen, en binnen een paar dagen sterven 5.000 mensen. Vervolgens slaat het geweld over naar het hele land en het stopt niet meer.

De Britten hebben geen zin Britse soldatenlevens op te offeren in die heksenketel. Een compromis is niet langer mogelijk en de Congresleiders begrijpen dat hun eis voor een eenheidsstaat alleen maar tot een burgeroorlog leidt. De Britten schuiven de datum van de onafhankelijkheid naar voren.

De twee nieuwe staten krijgen een dominionstatuut en koning George VI wordt nog jaren koning van India en Pakistan. Op 15 augustus 1947 wordt de Britse vlag gestreken. Twee dagen later barst de bom. Eerst dan wordt de nieuwe grens bekendgemaakt, met kaarten die nog door een Britse ambtenaar zijn opgesteld.

Orgie van geweld Een orgie van geweld treft Indië. Zeer dikwijls zijn mohammedanen de aanstokers in de westelijke provincies en in het oostelijk gebied waar ze ook nog in de meerderheid zijn (later Oost-Pakistan en na een burgeroorlog Bangladesh).

De bekende IS-methodes worden dan al gebruikt, zij het dat hindoes terugslaan en even gruwelijk fusilleren, verkrachten en brandstapels oprichten. Vluchtelingen uit de minderheidsgroepen bestormen treinen en ontsnappen, tenzij de vijand de trein tegenhoudt en iedereen tussen 0 en 100 jaar uitmoordt.

Mensen die al generaties ergens wonen, vluchten in paniek. Langs de wegen trekken eindeloze kolonnes mensen met het weinige dat ze kunnen redden. Ze hopen dat er geen ongeregelde (maar soms ook geregelde) troepen hen onderscheppen, martelen en doden. De chaos duurt vier maanden vooraleer de bloeddorst aan beide zijden stopt en de ideologische en religieuze zuivering grotendeels een feit is.

Ghandi wordt vermoord door een fanatieke hindoe, die het niet neemt dat zijn voorman oproept tot een einde aan de moordpartijen. De verhalen van de hoogbejaarde mensen bij de BBC zijn nog altijd bloedstollend. Maar de programmamakers zijn er niet in geslaagd hoogbejaarde daders aan het woord te laten (of – waarschijnlijker – hebben dat niet gewild).

Ook na zeventig jaar is niets vergeven en vergeten. Na 1948 hebben India en Pakistan nog drie keer – bij ons vergeten – oorlogen gevoerd. Nog altijd is Kasjmir (nu India, met een mohammedaanse meerderheid) een bloedende wonde. Beide staten bezitten atoomwapens en ze houden elkaar in een greep van afschrikking.

Jan Neckers

Mysterieuze aandoening treft westerse diplomaten in Cuba Meerdere diplomaten van Canada en de Verenigde Staten werden in Havana geveld door een mysterieuze ziekte. Een aantal werd naar hun thuisland gerepatrieerd om een medische behandeling te ondergaan.

Een aanval?

Niet alleen de diplomaten, ook hun familieleden worden getroffen. Symptomen van de aandoening zijn: hersenschade, gehoorverlies, evenwichtsstoornissen en schade aan het zenuwstelsel. Er kan op dit moment geen zekerheid worden gegeven over de oorzaak, maar de Amerikaanse veiligheidsdiensten vermoeden dat er sprake is van een aanval met een ‘geluidswapen’.

Als reactie op de eerste vaststellingen, werden tegen twee Cubaanse diplomaten in Washington DC sancties genomen. Nochtans ontkent Cuba elke betrokkenheid: “We zullen nooit toestaan dat het Cubaanse grondgebied zal worden gebruikt voor acties tegen geaccrediteerde diplomaten en hun familie.” Onder artikel 22 van het Weens Verdrag inzake Diplomatie Relaties moet Cuba alles doen om diplomaten te beschermen. Cuba heeft alvast het nadeel van de twijfel, want Amerikaanse diplomaten werden door de Cubaanse autoriteiten al vaker lastiggevallen. Het gaat dan om allerlei vormen van intimidatie, tot en met inbraken en achtervolgingen.

Als het om een gerichte aanval gaat, valt niet uit te sluiten dat een derde partij erachter zit. Wij denken dan aan Noord-Korea of Rusland. In Rusland en Oost-Europa worden geregeld Amerikaanse diplomaten lastiggevallen.

De Russische geheime dienst, al dan niet in samenwerking met de georganiseerde misdaad, bezondigt zich aan inbraak, verandert de paswoorden van de computers, vergiftigt

de huisdieren of laat uitwerpselen achter op het bed. Ook Cuba maakte zich schuldig aan dergelijke activiteiten, maar door de normalisatie onder president Barack Obama was dat verminderd.

Onduidelijk Het probleem is dat niet met zekerheid kan gesteld worden of geluidswapens bestaan. Volgens experten is het mogelijk dat een geluidstoestel door middel van zeer lage ultrasone frequenties schade kan toebrengen. Een andere piste is dat de diplomaten ziek werden door één of andere straling veroorzaakt door afluisterapparatuur.

Bijkomend probleem: ook Canadese diplomaten werden erdoor getroffen. In tegenstelling tot de VS, onderhoudt Canada al jaren goede diplomatieke relaties met Cuba. Er is niet meteen een reden om Canadese diplomaten met een ‘geluidswapen’ aan te vallen.

Het feit dat de Amerikanen denken aan een aanval, zet druk op de relaties tussen de Verenigde Staten en Cuba. Het geeft president Donald Trump een reden om zijn houding tegenover Cuba te verharden, in tegenstelling tot zijn voorganger die de relaties enigszins normaliseerde.

Het economisch embargo blijft gehandhaafd omdat dit werd ingesteld door het Amerikaans Congres en de voorwaarden van afschaffing verbonden zijn met een vooruitgang in democratie, naleving van mensenrechten en de herstelbetalingen van de Cubaanse nationalisaties.

Jens Martens

Achilleshiel van Merkel een thema in verkiezingen

Uitwijzingsbeleid in Duitsland Door illegalen in Duitsland gepleegde criminele daden zorgen ervoor dat het falende uitwijzingsbeleid opnieuw op de politieke agenda komt.

Het artikel in Bild-Zeitung begin augustus met de sprekende titel “Die Abschiebelüge” en de cijfers die werden bekendgemaakt over het falende uitwijzingsbeleid, zullen de regering én de linkse oppositie niet plezieren. Het is duidelijk dat tot nu toe het motto van politiek én pers was: zo weinig mogelijk uitwijzingen a.u.b.! Alléén AfD ziet het anders.

In de aanloop naar de parlementsverkiezingen in september horen we véél stoere praat, maar we zien weinig daden, wat ook uit de cijfers blijkt. Van een uitwijzingsoffensief, zoals Mutti Merkel had aangekondigd, is in elk geval geen sprake. Tegen einde juni 2017 werden van de 226.457 uitgeprocedeerde asielzoekers, volgens cijfers van het Duitse ministerie van Binnenlandse Zaken, 12.545 vreemdelingen verwijderd. In de periode daarvoor waren het er 13.743. Een daling met 9 procent!

Noch meetbaar noch controleerbaar Neem nu de hoofdstad Berlijn. Volgens de Berlijnse overheid leefden einde 2016 ongeveer 10.500 uitgeprocedeerde (en dus uit te wijzen) illegalen in de hoofdstad, maar op 31 maart dit jaar waren dat er al 11.417. Volgens andere bronnen moeten daar nog eens 40.000 in Berlijn levende illegalen bij worden geteld, die er geduld worden omwille van humanitaire redenen of omdat de illegalen geen papieren (meer) hebben.

De Städte- und Gemeindebund eist maatregelen De vereniging van Duitse steden en gemeenten trekt aan de alarmbel en eist bijvoorbeeld dat uitgeprocedeerde verdachten van criminele daden niet meer in een gemeente of in een vluchtelingencentrum worden opgevangen, maar in een centrale inrichting worden opgesloten tot ze kunnen worden uitgewezen.

Ook het feit dat veel uitgeprocedeerde asielzoekers en illegalen niet kunnen worden uit-

gewezen omdat ze niet meer over papieren beschikken, doet de discussie fel oplaaien.

Zelfs CDU-politici als Wolfgang Bosbach waarschuwen de regering dat zich fenomenale problemen aan het vormen zijn, als ze die mensen niet meer kunnen uitwijzen.

Illegale migratie naar Duitsland Wie uit het voorgaande vast garen zal spinnen, is de rechts-conservatieve AfD. Welt am Sonntag deed er – ongewild – nog een schep bovenop met het bericht dat er bijzonder sterke indicatoren zijn, volgens het Gemeinsame Analyse- und Strategiezentrum Illegale Migration (Gasim), dat de illegale migratie naar Duitsland in de tweede helft van dit jaar fors zal toenemen. Op die manier stijgt het aantal vreemdelingen dat géén asiel in Duitsland aanvraagt maar níét kan worden uitgewezen bij gebrek aan geldige papieren, enorm. Een nieuw aanzuigeffect, gecreëerd door Mutti Merkel!

Piet van Nieuwvliet

Actueel

31 augustus 2017

5

IJzerwake: voortreffelijke 16de editie

Op eigen kracht naar Vlaamse macht De omstandigheden zaten de organisatoren van de IJzerwake echt wel mee: geen regenvlagen tijdens de dagen voordien en bijgevolg ook geen modderpaden op en rond de weide. En zondag zelf was een prachtige dag met een draaglijke temperatuur. Was dit de reden waarom opnieuw meer volk de weg naar Steenstrate vond?

In elk geval was de opkomst een stuk beter dan vorig jaar. Hoopgevend was dat er ook meer jongeren aanwezig waren. De gerichte campagne op Facebook heeft zeker vruchten afgeworpen. Natuurlijk kan het allemaal nog een heel stuk beter, maar we zijn blij dat er een positieve knik gemaakt is in de curve: er was opnieuw meer dan 3.500 man op de weide.

Vloeiend De plechtigheid was voor de eerste maal in handen van regisseur Jan Boons en die heeft er een vloeiend gebeuren van gemaakt, dat beperkt werd gehouden tot ongeveer 2 uur.

Het was ooit anders. Vooral de eucharistieviering was korter. Deze werd gehalveerd naar 20 minuten, maar deze ingreep was nodig. De vorige jaren kwam dit gedeelde voor veel aanwezigen erg langdradig over. Het werd dit jaar een gebalde viering, mooi omlijst met enkele liederen, die niet heeft ingeboet aan kracht en diepgang.

De historische fragmenten waren dit jaar gebaseerd op authentieke brieven van enkele frontsoldaten: een eerste bracht de droeve melding van het overlijden van een strijdmakker, een tweede ging over de Vlaamse achterstelling aan het front en een derde over de onleefbare situatie in de loopgraven. Aangrijpende teksten die geen uitleg of toegevoegde commentaar nodig hadden.

De bloemenhulde werd afgesloten met een zeer expressieve en ontroerende versie van ‘Vaarwel mijn broeder’ van Eric de Quick. Eric is geen onbekende in de Vlaamse Beweging, maar weinigen wisten dat hij een verborgen zangtalent had. Je moet het maar doen, op je eentje a capella zingen voor een paar duizend mensen.

Regisseur Jan Boons heeft een gedicht geschreven waarin hij zijn ziel heeft blootgelegd. De veertiger vergeleek de opgang van Vlaanderen en zijn onbekommerde jeugd met het verlamde en gekwelde Vlaanderen van vandaag: ‘in die dwangbuis van politiek correcte tirannie’. Het was Wilfried Haesen die de tekst met veel gevoel en kracht mocht brengen.

Leopold II? Gastspreker Jan van Malderen was de verrassing van de IJzerwake. Als oud-praeses van NSV-Gent en gewezen voorzitter van de ondernemersgroep Pro Flandria is Jan gepokt en gemazeld in de Vlaamse strijd. Maar oude vrienden die hem al een tijdje niet meer zagen, zullen verschoten zijn toen hij het podium beklom. Met zijn forse witte baard leek het even of Leopold II voor de micro stond!

Van Malderen liet er evenwel geen twijfel over bestaan. Verwijzend naar het Plakkaat van Verlatinghe, de Brabantse Omwenteling en de Raad van Vlaanderen in 1917, riep hij op om het vertrouwen in dit land en zijn vorst op te zeggen. “Gij koning die nooit, zomin als uw voorvaderen, van Vlaanderen hebt gehouden of naar Vlaanderen hebt geluisterd, nooit aan onze verzuchtingen aandacht hebt besteed, nooit oog had voor het leed veroorzaakt door uw valse en laffe dienaars, wij verwerpen uw recht ons als koning te dienen.”

Tegelijk haalde Van Malderen stevig uit naar

de oikofobie, het misprijzen van het eigene, dat ons door de culturele sector wordt ingelepeld.

Tegenover de opgedrongen multiculturaliteit hield hij een pleidooi voor identiteit en voor een cultuuroffensief: “het opnieuw aanleren van nationale fierheid, bewondering voor het eigene, burgerzin, … moeten een nieuwe Europese Leitkultur stimuleren, gebaseerd op onze gemeenschappelijke Europese wortels. Een Europa van ‘ieder het zijn’, niet het bastaard-Europa van Van Rompuy, Merkel en Juncker met hun opengrenzenbeleid.”

Hoeft het gezegd dat Van Malderen met zijn forse retoriek de weide had wakker geschud en véél applaus kreeg?

deld kan worden over meer Vlaamse autonomie, omdat geen enkele Franstalige partij dat wil. “Er is bijgevolg maar één uitweg: het Vlaams Parlement moet zijn verantwoordelijkheid nemen en eenzijdige stappen zetten naar de Vlaamse onafhankelijkheid.” Graag verwijzen we naar het ‘briefje aan’ op bladzijde 3.

Schild en Vrienden

Jan Van Malderen

Confederatie Tekstschrijver Anton Aldi verduidelijkte op kernachtige wijze het motto van de IJzerwake ‘Op eigen kracht naar Vlaamse macht’: “De macht om aan het Vlaamse volk, naar het woord van onze Fronters, eindelijk zelfbestuur te geven. Niet in een Belgische confederatie waarin Vlaanderen weer gegarandeerd tot een Belgische onderstaat wordt gedegradeerd, maar in een eigen onversneden Vlaamse staat.

En als er toch ooit nog over een confederatie moet worden nagedacht, dan zullen we niet naar het zuiden, maar naar het noorden kijken en liever kiezen voor hernieuwde banden in de warme schoot van de oude Nederlanden.“ Een sterke tekst, die, alvast langs mannelijke zijde, een wat betere presentatie verdiende.

De toespraak van Wim de Wit was dit jaar gebalder dan anders, en dat werd, aan het applaus te horen, zeker gewaardeerd door het publiek. De voorzitter van IJzerwake pleitte ervoor het Belgische kader te verlaten en doorprikte de illusie dat er nog onderhan-

Opmerkelijk op de IJzerwake waren de blauwe T-truitjes van de groep ‘Schild en Vrienden’. Dat is een uitgebreid netwerk Vlaamsgezinde jongeren met gezond-rechtse opvattingen dat zich boven de partijpolitiek stelt en vooral op internet actief is. Het zijn beloftevolle jonge mensen die via de sociale media al een paar stunts op hun actief hebben. Het is goed dat ze hun computerscherm even achter zich kunnen laten en in groep naar buiten komen. We zullen er zeker nog van horen.

Na de plechtigheid werd voor de eerste maal “IJzerfolk” georganiseerd, waar enkele folkgroepen in een ongedwongen sfeer wat animatie mochten brengen. Het was een goed begin, dat smaakt naar meer. Jammer dat de beste groepen pas aan bod kwamen toen de busreizigers al huiswaarts moesten keren.

taak weggelegd voor de nieuwe en jeugdige persverantwoordelijke van IJzerwake.

Een ander pijnpunt blijft de totale afwezigheid van kopstukken van N-VA. Zij missen zo het contact met de brede Vlaamse Beweging, want bijvoorbeeld de VVB en het Vlaams Neutraal Ziekenfonds waren met een stand aanwezig.

Hoe dan ook mogen we terugblikken op een zeer geslaagde editie. We zagen alleen

Persbelangstelling Eerst het positieve: er waren warempel twee nationale tv-ploegen, de VRT en zelfs de RTBF. En beide verslagen ’s avonds waren bovendien opmerkelijk correct en objectief.

Als ’t goed is, zeggen we het ook. Een camera van VTM was in de verste verte niet te bespeuren.

Het persagentschap Belga was traditiegetrouw wel aanwezig en stuurde een verslag rond…, maar dat verslag werd enkel op de nieuwswebstek van de kranten opgenomen.

In de maandagedities van de kranten was geen letter te lezen over de IJzerwake. Enkel werd verwezen naar een uitspraak van Tom van Grieken, die aan de Belga-medewerker had gezegd “dat hij oproept tot een Vlaamsnationale frontvorming in 2019”. Wie het krantenbericht las, kreeg de indruk dat Tom van Grieken de gastspreker was geweest, terwijl dat uiteraard niet zo was.

In ieder geval ligt er een grote en belangrijke

Wim de Wit

maar tevreden gezichten. Volgend jaar zal het 100 jaar geleden zijn dat de Eerste Wereldoorlog werd beëindigd. Een goede reden om 26 augustus 2018 nu reeds vast te leggen in de agenda en vrienden en familie aan te moedigen hetzelfde te doen. De belangstelling voor deze mooie manifestatie mag gerust wat groter.

P.K.

Te koop In het vorige nummer van ’t Pallieterke kon u lezen dat Marnixring Noordrand een kleine brochure heeft uitgegeven van de ‘Verklaring aan het Vlaamsche volk’, een tekst van de Raad van Vlaanderen uit 1917.

Honderd jaar na datum blijft deze heruitgave een uniek tijdsdocument. Johan Vanslambrouck, kenner van de geschiedenis van het activisme, schreef een begeleidende tekst om het pamflet in een historische context te kaderen.

Het bescheiden boekje is te koop via de webwinkel van ’t Pallieterke.

De kostprijs bedraagt 2 euro + 1 euro verzendingskosten. www.pallieterke.net of telefonisch 03 232 14 17.

6

Dwars door Vlaanderen

31 augustus 2017

De Geuzenberg

Vlaams Brusselfonds sponsort Belgische kunst

Brusselse beeldenstorm

Het Vlaams Brusselfonds is niet zo gekend. Een mogelijke verklaring is dat de media nauwelijks berichten over dit overheidsorgaan, dat nochtans enkele miljoenen euro’s ter beschikking heeft.

Achter straatnamen van steden gaat vaak een hele geschiedenis schuil. Het is in Brussel niet anders, en dan krijg je er nog een burleske saus overheen gegoten. De hoofdstad van het surrealisme blijkt een patent op gekke vertalingen te hebben. Maar geen Verschaeve-square.

En waarom, gezien de zeitgeist waar kapelaan Verschaeve nog invloed op uitoefent, niet een heuse beeldenstorm door Brussel plannen? Per slot van rekening telt onze hoofdstad een reeks gebouwen, standbeelden en zeker straatnamen die naar een fout verleden verwijzen, al dan niet met hagiografische inslag. Het standbeeld van Leopold II vlakbij het Koninklijk Paleis zou een mooi vertrekpunt kunnen zijn; verdere toelichting lijkt ons overbodig. Eens die baardaap van zijn sokkel gehaald is, zakken we wat af richting kathedraal. Aan de zijkant daar bevindt zich een standbeeld van kardinaal Mercier. Ongehoord toch voor een man die volgende woorden uitsprak: “Ik ben van een ras dat voorbestemd is om te heersen en u van een ras dat voorbestemd is om te dienen.” O tempora, o mores. Akkoord, het waren andere tijden, maar elk cultuurrelativisme kent zijn grenzen. Per slot van rekening is dankzij het belijden van de religie van politieke correctheid (in al haar varianten) onze beschaving de laatste jaren naar een ongezien hoogtepunt getild. Begrijp: dit is geen tijd voor concessies: weg met Mercier! En nu we toch in een flamingantische bui zijn, is het misschien nuttig de bordjes van de Rogierlaan af te rukken. Rogier was de man die oreerde dat “la Belgique sera latine ou elle ne sera pas”. Weg met die Franse inwijkeling!

Hugo Verriest We kunnen ermee lachen, en de mentaliteit van dit blad indachtig, doen we dat ook, maar op zich is het verhaal van vele van de 5.715 straten die het Brussels Gewest rijk is best interessant. Niet om er een onzinnig debat over te voeren, die eer laten we aan de burgemeester van Lanaken en omliggende, wel omdat er vaak een interessante geschiedenis achter zit. Trouwens, dan laten we de kapelaan rusten, want een Verschaevestraat vind je niet in Brussel. Wel een Hugo Verrieststraat, meer bepaald in Evere. Een icoon uit de Vlaamse Beweging en inspirator van, jawel, Verschaeve.

Charlemagnestraat Het lijstje van Brusselse straatnamen is een aaneenschakeling van onlogische dingen, soms zelfs op het hilarische af. De Bruidstraat/rue de la Fiancée lijkt een logische vertaling te zijn, alleen betekent bruid hier... vuilnis. Vlakbij het Schumanplein is nog een bordje te zien van een oude foutieve vertaling, van de Rue Charlemagne, met name de... Charlemagnestraat. Die fout werd lang geleden verbeterd, maar als relikwie hangt het oude opschrift er nog, en maar goed ook!

En je zal maar een straat naar je vernoemd krijgen. In 1919 besliste de Brusselse gemeenteraad tot de Adolphe Maxlaan, maar zelf verkoos hij de oude naam Noordlaan te gebruiken. Politiek is nooit veraf. Jaren geleden wou de burgemeester van Sint-Lambrechts-Woluwe, niet toevallig Olivier Maingain (Défi), de Woluwelaan omdopen in Paul-Henri Spaaklaan. Het protest van de handelaars was niet te harden; uiteindelijk degradeerde de minister van staat dan maar tot een stukje van de Paul Huymanslaan, dat in Paul-Henrik Spaakpromande werd omgedoopt.

KNIN.

Het laatste artikel dateert van juli 2016, toen De Standaard berichtte dat minister van Cultuur Sven Gatz via het Vlaams Brusselfonds geld zou toekennen aan de werking van De Vaartkapoen. Ook het Kaaitheater zou kunnen ‘meesurfen’ op het Brusselfonds.

Oorsprong Om de oorsprong van dit ongekende Vlaamse fonds te kennen, moeten we jaren terug in de tijd. Op basis van artikel 34 van de bijzondere wet van 13 juli 2001 tot herfinanciering van de gemeenschappen en de uitbreiding van de fiscale bevoegdheden van de gewesten, wordt jaarlijks aan de Vlaamse Gemeenschap een dotatie toegekend ter compensatie van het kijk- en luistergeld, dat als gevolg van de Lambermontakkoorden van een gemeenschapsbelasting tot een gewestbelasting werd omgevormd.

Deze dotatie bestaat uit het gemiddelde bedrag van de laatste drie jaar van de nettoopbrengsten van het in het Nederlandstalige taalgebied gelokaliseerde kijk- en luistergeld verhoogd met 20 procent van het gemiddelde bedrag van de netto-opbrengst van deze belasting in het tweetalig gebied Brussel-Hoofdstad. Oef!

Beeldenstorm 2 Voor de camera’s van tv-Limburg verkleedden ‘Vluchtelingenwerk Vlaanderen’ en schepen Geert Swartenbroeck (CD&V) een mijnwerkersbeeld om tot een vluchteling. Het standbeeld werd met een oranje reddingsvest en rugzak getooid. Met gepaste trots kondigden zij een sponsorloop aan ten voordele van de vluchtelingen, die zij terloops met een mijnwerker vergeleken. Het aankleden van het mijnwerkersstandbeeld in Winterslag (Genk) als een vluchteling, lokte onmiddellijk heel wat verontwaardigde reacties uit, die er niet om logen. Toen de boze reacties bleven aanhouden, konden de initiatiefnemers niet anders dan enige duiding te geven en zich te verontschuldigen. Zo snel men het standbeeld getooid had, zo snel waren de attributen weer weg. Zou deze boodschap voor het stadsbestuur van Genk duidelijk zijn?

Compensatiegedachte In de aanvullende regeringsverklaring van de Vlaamse Regering van 9 juli 2001 (punt 7) voorzag de Vlaamse Regering op initiatief van de toenmalige Vlaamse minister bevoegd voor Brussel, dat in het kader van de afschaffing van het kijk- en luistergeld door de invoering van het nultarief, deze 20 procent van het in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest geïnde kijk- en luistergeld (10,2 miljoen euro) via een Vlaams Brusselfonds zou worden geïnvesteerd in initiatieven ten gunste van de Brusselse Vlamingen. De oprichting van het fonds werd geregeld bij decreet van 21 december 2001 houdende bepalingen tot begeleiding van de begroting 2002 waarin de oprichting van het Vlaams Brusselfonds als een parastatale A werd voorzien.

Jaarverslag 2016 Het jaarverslag over het werkingsjaar 2016 werd onlangs gepubliceerd. De lectuur ervan levert interessante inzichten op. Zo werd een subsidie van 4.000 euro verleend voor de publicatie en verspreiding van het boek “Aftrap in Brussel”.

Het boek biedt inzicht in de weinig gekende geschiedenis van het voetbal in Brussel, met Gezocht: CD&V lijsttrekker voor Kortrijk

René Magritte Er werd een investeringssubsidie toegekend aan het René Magritte Museum vzw, als tussenkomst in de verbouwing van het pand aanpalend aan het René Magritte Museum in Jette.

Na de verbouwing zal het pand dienst doen als nieuwe vleugel aan het museum, waar de collectie abstracte kunst (1920 tot vandaag) tentoongesteld zal worden, ter uitbreiding van het bestaande museum.

De band tussen de Waalse kunstenaar René Magritte en de Vlamingen is wel zeer dun. Belgicisten hebben de kunstenaar steevast gerecupereerd, en hetzelfde gebeurt de laatste jaren ook in Brussel.

Het Vlaams Brusselfonds moet investeren in initiatieven ten gunste van de Brusselse Vlamingen. Opnieuw kan de vraag gesteld worden of deze investering wel de correcte is.

Thierry Debels

Verleden jaar in Kortrijk ontstond een heel ander scenario met twee gewezen voorzitters en zogezegd niet omwille van onvrede met de partij. Door het stichten van een nieuwe (overkoepelende) beweging wilden ze komen tot een betere stad met aandacht voor onze kernwaarden, vernieuwend, Vlaams en sociaal.

Nauwelijks tien maanden later is Kortrijk Vooruit uitgegroeid tot een Politiek Platform over gans West-Vlaanderen, door contacten te leggen met lokale besturen die geen band hebben met de traditionele nationale partijen. Ook buiten West-Vlaanderen is er interesse. Er traden reeds personen toe uit bijna 40 Vlaamse gemeenten. Wie zich aansluit, moet geen lidgeld betalen wel het charter met tien punten ondertekenen. Er is geen algemene voorzitter, iedere partij behoudt de eigen benaming.

Brugse Denktank

De Kern In ‘De Kern’ van Het Belang van Limburg kwam Liliana Casagrande terug op de alarmbellen die kleuters uit moslimfamilies van een schooltje in de Vlaamse Ardennen hadden doen afgaan. “Blanke kindjes werden varkens genoemd, ongelovigen ook, en de moslimkleuters maakten met hun vinger over de keel doodsbedreigingen tegenover hun klasgenootjes. De moslimouders werden erop aangesproken, maar die moesten erom lachen.” Maar dan maakt Casagrande een vreemde vergelijking (we citeren): “Op het internet vindt u ook filmpjes van Palestijnse en Joodse kinderen die dansen met wapens of in kartonnen tanks rondrijden, terwijl hun ouders applaudisseren.”

Met een klik op google zie je tientallen film-

veel aandacht voor legendarische clubs als Anderlecht, RWDM en Union. Maar de vraag kan gesteld worden of het de taak van het Brusselfonds is dergelijke projecten te financieren. Met een subsidie van 70.000 euro werd tijdens het laatste schooljaar ook kunstinitiatie gegeven aan 20 klassen basisonderwijs, a rato van één lesuur per klas per week.

De subsidie omvat de loonkost van de coördinator, de pedagoog en de ‘kunstinitiatoren’.

Ook de Koninklijke Vlaamse Schouwburg kreeg vorig jaar 150.000 euro van het Brusselfonds.

pjes van moslimkinderen in de meest wrede acties, tot afgehakte hoofden als trofee toe. Zij vergelijkt Joodse kinderen met de IS-kinderen en schrijft: “Als je dat ziet, begrijp je waarom sommige conflicten nooit opgelost geraken.”

Met de waarheid geweld aan te doen, los je problemen nooit op.

Vooruit Politiek Platform Wat gebeurt er met de N-VA dat zoveel ‘getrouwen’ het schip verlaten? Onlangs stapten in Knokke-Heist ineens drie mandatarissen op. Negativisme gaf de doodsteek. Ze blijven als onafhankelijken wel zetelen.

De mogelijkheid bestaat dat de Breydelstad tegen de eerstvolgende verkiezingen een nieuwe partij krijgt. Voorlopig bestaat er enkel een beweging die langs Facebook en Twitter 32.000 Bruggelingen bereikt, aldus de publieke opinie en politici overvallend met voorstellen en kritische opmerkingen. Maar dat kan rap veranderen. Er worden reeds namen prijsgegeven van leden van de kerngroep en ze komen uit alle middens van de plaatselijke samenleving. Op 14 september zal de beslissing vallen van al of niet deelnemen aan de verkiezingen, met de bedenking: ‘Als het waar is dat er een voorakkoord bestaat tussen sp.a, CD&V en Open Vld om vanaf 2019 Brugge samen te besturen, zijn verkiezingen dan nog wel nodig en is het niet beter een drukkingsgroep te blijven?’

De Meir had een Ramblas kunnen zijn Op donderdag 23 maart werd in Antwerpen een man opgepakt nadat hij met een voertuig met hoge snelheid de Meir was opgereden. Het verdachte voertuig met Franse nummerplaat werd in de voormiddag rond 11 uur opgemerkt in het stadscentrum.

“Voetgangers moesten opzij springen om de auto te ontwijken. Onze collega’s van Defensie hebben het voertuig opgemerkt”, toeterde Serge Muyters, opperhoofd van de politie. “Toen ze de man probeerden tegen te houden tijdens een controle, is hij door het rode licht gevlucht richting de kaaien.” Op dat moment werd de politie verwittigd, en kon een Snelle Respons Team ter plaatse worden gestuurd. “Ter hoogte van de Sint-Michielskaai hebben we voertuig en bestuurder dan kunnen onderscheppen. De man, met Franse nationaliteit, is meteen gearresteerd”, aldus de politiechef.

Bleek dat die man in zijn auto een riotgun, steekwapens en een bus met een onbekend

product had liggen. Wat hem bezielde, was onduidelijk. De man kon toen niet ondervraagd worden, omdat hij onder invloed was, wellicht van drank en drugs. “Het dossier wordt behandeld door het federaal parket, dat bevoegd is voor terrorisme”, aldus de media in maart.

Omdat het opperhoofd van de politie en burgemeester De Wever toen uitpakten met het vlugge optreden van militairen en politie, klonk ter linkerzijde protestgehuil. De klemtoon werd gelegd op het feit dat de man onder invloed was van alcohol en mogelijk van drugs.

Welk verschil is er tussen de moordenaars die in Nice en in Barcelona dodelijke slacht-

offers maakten en de Tunesiër die in Antwerpen een mislukte aanval uitvoerde op wandelaars op de Meir? Volgens ons geen.

Maar tegenwoordig is het mode dergelijke onmensen te vergoelijken. Buren worden ondervraagd: “’t Was toch zo’n goei manneke. Hij was altijd vriendelijk. Hij zei tegen iedereen goeiedag. Hij deed voor mij zelfs de deur open.” Och gottekes toch.

Het duurt vervolgens niet lang of de maatschappij wordt van nalatigheid beschuldigd.

“De sloeber leefde in armoede. Hij had geen inkomen.

Hij was geradicaliseerd omdat hij gedegouteerd was van onze omgeving. De leraren begrepen hem niet. Hij kreeg niet de juiste opvoeding.”

Nog iets gehoord van de Meir-terrorist?

Wij niet.

Pagadder

Onze naaste buren

31 augustus 2017

7

Geschenken op kosten van de belastingbetaler Den Vaderlandt ghetrouwe In Nederland mag je alleen met een tremolo in de stem over “de minima” spreken. Nooit mag je suggereren dat sommigen dat misschien aan zichzelf te wijten hebben.

Recht op vertroeteling Te lui, talentloos, niet willen studeren, verslaafd, het zijn taboewoorden als je over de verworpenen der Nederlandse aarde spreekt. Ze zijn allemaal het slachtoffer van een harde en brutale wereld die maar niet begrijpt hoeveel talent er in uitkeringstrekkers en weinig betaalden schuilt. Sinds een flink deel van de minima bestaat uit lichtjes tot donker gekleurde medemensen mag er zeker niet meer “gestigmatiseerd” worden. Integendeel, minima moeten met alle mogelijke subsidies en toeslagen verwend worden voor het feit dat ze geen behoorlijke baan vinden of hebben. Maar ook hun arme kindjes moeten verwend worden, want anders blijven de droedels - volgens pseudolinks - maar in hun sociaal isolement zitten.

In Den Haag heeft men daar nu iets op gevonden.

Gratis smartphone en vier jaar abonnement De gemeente gaat aan duizend minimakinderen van twaalf jaar gratis een smartphone en een abonnement geven, zodat de arme kleinen deze levensnoodzakelijke toestellen bezitten zonder dat de ouders of de dreumesen zelf een cent moeten besteden. De gemeente krijgt zelfs een flinke subsidie van de staatssecretaris van Sociale Zaken, mevrouw Kleinsma; uiteraard van de bijna verdwenen PvdA. De staatssecretaris vindt dat dit maar een begin is. Zij hoopt dat andere Nederlandse gemeenten vlug dit voorbeeld volgen. Maar de bewindsvrouw

laat nog een openingetje. Volgens haar mag de gemeente aan die lammetjes ook een even duur abonnement op een schaatsbaan schenken. Nu is het niet dat de arme kleinen dit “kedoo” zonder voorwaarden krijgen. Het vroegtijdige sinterklaasgeschenk op kosten van de belastingbetaler wordt maar vier jaar lang uitgedeeld. En als ze ondertussen een bijbaantje nemen, vervalt het abonnement. Wie controleert dat? Niemand, want de politieke genieën die dit uitdokterden, gaan ervan uit dat de vijftienjarige krantenbezorger vrijwillig naar het stadhuis trekt en daar meedeelt dat ie bijverdient en bijgevolg zijn mobieltje inlevert. Daarenboven moeten de jeugdige boefjes niet denken dat ze oneindig mogen ‘gamen’, want na het verbruik van een gigabyte gaat de internetsnelheid wat omlaag. De ontvangers van de smartphone zullen onder de indruk zijn. Een reactionaire krant als De Telegraaf reageerde: “Beter een cursus solliciteren voor paps of mams dan een gratis mobieltje voor een brugklasser.” Hoelang zal de eigenaar - het zichzelf ethisch noemende (woehaha!) Vlaamse Mediahuis - zo’n uitspraken nog dulden?

“Kedootje” aan GroenLinks Nederland discussieert zich ook suf over een ander cadeautje in geschenkverpakking. De persoonlijke vriend van Jesse Klaver, politiek leider van GroenLinks, kreeg tijdens de afgelopen verkiezingscampagne van zijn maat de titel “beeldvoer-

der”. Hij draaide geslaagde propagandafilmpjes die het in de regeringsformatie gebuisde wonderkind voorstelden als Neerlands hoop in bange dagen. Inmiddels is bekend dat het initiatiefrijke jongmens de GroenLinksbeelden wat door elkaar husselde en er een documentaire van maakte die nog altijd een heiligenleven illustreert. Maar hij heeft dit product schaamteloos aangeboden aan BNN-Vara, die het komende maand uitzendt. Meerdere politici van per definitie fascistoïde niet linksepartijen hebben gevraagd wat dit cadeau aan GroenLinks en Klaver zoal kost aan de belastingbetaler die de zendgemachtigde financiert. BNN-Vara weigert een cijfer te noemen. Ingewijden spreken over een minimum van 30.000 à 50.000 euro.

En hoe kritisch zal dat programmaatje zijn? Gezien BNN-Vara spreekt over een product dat zich bevindt “in journalistiek schemergebied”, begrijpt de goede verstaander dat het wierookvat duchtig gebruikt wordt. De verontwaardiging was echter zo groot dat BNN-Vara ondertussen besliste de propagandafilm niet uit te zenden.

Op de loonlijst Als toemaatje nog een laatste cadeautje. Vorig week stond hier een stuk over de corrupte hoge Amsterdamse ambtenaar Saadia Ait-Taleb. Het blijkt inmiddels dat zij een Marokkaan die veroordeeld was wegens het voorbereiden van een terreuraanslag jarenlang op de loonlijst van Amsterdam zette volgens het principe “de stroper is de beste boswachter”. Alleen blijkt nu dat deze Bilal heel de tijd stroper bleef en ook op kosten van de belastingbetaler jihaduitschot aanmoedigde. Willem de Prater

Het blijft rommelen in NTGent Het opzijschuiven van Johan Simons en de aanwerving van Milo Rau als nieuw artistiek leider moest rust brengen bij het NTG. Toch lijken de interne spanningen niet bezworen. Half augustus kondigde sterkhouder Wim Opbrouck zijn vertrek uit het vast gezelschap aan.

Nu verlaat ook algemeen directeur Kurt Melens het theater. In 2010 had het theatergezelschap een schuldenberg. Melens heeft die financiële toestand rechtgetrokken. Dat was geen kleine verdienste; de dromen en ambities van artistieke leiders houden weinig rekening met praktische bezwaren en beschikbare centen. Toen Simons tussen 2005 en 2010 voor de eerste keer artistiek leider was, leefde het NTG ver boven haar stand. Het is daarom onbegrijpelijk dat na jaren beknibbelen en zuinig beleid dezelfde fout zich dreigde te herhalen door Simons weer aan boord te nemen.

Na het (tweede) vertrek van Simons was Kurt Melens zelf even kandidaat om ook de artistieke leiding op te nemen. Dat werd door een aantal acteurs van het gezelschap niet goed onthaald. Hij moest zijn ambitie intomen, wat misschien verklaart waarom hij nu vertrekt liever dan onder de nieuwe artistieke leider te werken. Het theater zoekt best naar een sterke opvolger voor Melens. Iemand die de financiële touwtjes stevig in handen kan houden en de knip op de geldbeugel. Want het wordt financieel een moeilijk jaar. Het theatergebouw op het Sint-Baafsplein is een heel seizoen gesloten voor verbouwingen. Daardoor moet op verplaatsing gespeeld worden en vallen inkomsten uit zalenverhuur weg. Hoe dan ook moet het NTGent proberen minder afhankelijk te zijn van subsidies (al zijn die nog royaal te

noemen). Met een afzwakkende ticketverkoop (jonge mensen kopen wel losse tickets maar veel minder abonnementen) en minder inkomsten uit sponsoring is dat een grote uitdaging.

Bij het NTG moeten ze zich eens afvragen of het maatschappelijk geëngageerd toneel dat zij denken te brengen, dat enkel kan bestaat bij de gratie van overheidssteun, nog wel van deze tijd is. Hun belangrijkste uitdaging is het toneel heruit te vinden en iets op de planken te zetten dat werkelijk interessant is om naar te komen kijken. Daarvoor zullen ze de overheersende linkse ideologie moeten loslaten, maar zelfs in de huidige crisis is er niets dat in die richting wijst.

Wanneer komt Termont weer werken?

Niemand blijkt precies te weten op welke datum de Gentse burgemeester terugkeert uit ziekteverlof. Volgens Het Nieuwsblad is dat op 11 september. Het Laatste Nieuws houdt het op 7 september: “Burgemeester van Gent, Daniël Termont, hervat vroeger dan voorzien het werk na de zware hartoperatie die hij in juli onderging. Op 7 september maakt hij zijn eerste publieke optreden.” Beide kranten zitten ernaast, want van 2 tot 4 september is onze burgemeester al op dienstreis. Hij trekt naar de schone stad Venetië, naar het “2de editie Internationaal Forum 1000-en steden,

miljoenen burgers: een visie voor onze toekomst”. Volgens het collegebesluit mag hij daar als voorzitter van Eurocities niet ontbreken.

Het programma: “Op 3 september 2017 vindt de historische regatta plaats, op 4 september 2017 is er de Forum Discussie. Burgemeester Daniël Termont is er, samen met zijn collega’s, gevraagd om beste praktijken uit hun stad toe te lichten rond volgende onderwerpen: stedelijk openbaar vervoer, stedelijke veiligheid, stedelijk afvalbeheer.” De stadskas voorziet 800 euro voor zijn vliegtuigticket, geen onaardig bedrag. Gelukkig voor de Gentenaars wordt het verblijf betaald door de stad Venetië.

Van 23 tot 27 september is hij opnieuw de stad uit. Dan gaat het richting Stavanger in Noorwegen, voor het GPM. Wat dat mag zijn?

Volgens het collegebesluit: “Het Global Parliament of Mayors (GPM) is als internationaal

Geen zwart gat voor de PS’ers Wat gebeurt er met de Waalse PS-politici die plots hun ministerszetel kwijt zijn? Vallen ze in een zwart gat? Zeker niet. Ze kunnen terugvallen op het burgemeesterschap of een parlementszitje. De cabinetards worden in allerlei publieke organen geplaatst.

Voor het eerst in dertig jaar een Waalse regering zonder de blijft dus voortwerken in een weliswaar klinisch dode PS-cdHcoalitie onder leiding van Rudy Demotte. En indien de Franse PS: het doet pijn bij links Wallonië. De Waalse socialisten proberen een gevoelige snaar te raken door te verwijzen naar de Gemeenschapsregering straks toch een andere meerderheid vele honderden cabinetards die hun job verliezen. En naar zou krijgen, dan is dat geen drama. Marcourt kan opnieuw de politici die op zoek moeten naar een andere baan. Bij de zijn zetel van Waals Parlementslid innemen of terugkeren Waalse publieke opinie maakt het weinig indruk. Iedereen gaat naar de advocatuur. Verder is hij nog altijd gemeenteraadservan uit dat de ex-ministers en hun medewerkers niet tot de lid in de stad Luik. bedelstaf worden veroordeeld. In de praktijk klopt dat ook.

En wat met de andere - in Vlaanderen quasi onbekende Neem om te beginnen ex-minister-president Paul Magnette. ex-PS-ministers? Ook voor hen is het Waals Parlement een Hij zal een voltijdse job hebben als burgemeester van Charreddingsboei. Zoals voor Pierre-Yves Dermagne, die sinds het leroi, Walloniës grootste stad. Daarnaast kan hij nog altijd les Publifin-schandaal van begin dit jaar kortstondig Waals minister is geweest. Dermagne kan terugkeren naar het Waals Pargaan geven aan de ULB. Hij verliet de universiteit toen hij tien lement of de advocatuur. Maar wellicht geeft hij de voorkeur jaar geleden minister werd. Magnette kan te allen tijde terugkeren. Zijn zitje als Waals Parlementslid laat hij voor wat het aan het ambt van eerste schepen in zijn gemeente Rochefort. Een functie die hij bekleedde vooraleer hij minister werd. was. Het kan ook niet anders, omdat Magnette zich geprofileerd heeft als kampioen van de decumul.

Ex-minister Eliane Tillieux kan eveneens rekenen op de Voormalig minister van Economie Jean-Claude Marcourt ‘terugvalbasis’ van het Waals Parlement. Maar wellicht zal haar hoeft zich ook geen zorgen te maken. Gewoon omdat hij… aandacht de komende maanden naar de stad Namen gaan, minister blijft. In de Franse Gemeenschapsregering meer waar ze in 2018 wil proberen de PS opnieuw in het bestuur bepaald, waar de PS niet aan de kant is geschoven. De Luikete krijgen. Daarvoor moet ze ex-cdH-minister Maxime Prévot naar is er bevoegd voor hoger onderwijs en media. Marcourt opzijschuiven; hij is de burgemeester van de Waalse hoofd-

stedenplatform een innovatief en wereldwijd bestuursorgaan.” En: “Het GPM kan het platform zijn om via de collectieve politieke macht van steden te komen tot concrete oplossingen en een gezamenlijk beleid, en niet enkel het bespreken van problemen die noch door de Verenigde Naties noch door de individuele landen effectief konden aangepakt worden en die de veiligheid, duurzaamheid en vrijheid van de wereld in de 21ste eeuw bedreigen (klimaatwijziging, sociale rechtvaardigheid, vluchtelingen, ...).” Neen, wij hebben het ook niet begrepen, maar het is ongetwijfeld een uiterst belangrijke conferentie. Ook voor Noorwegen wordt het vliegtuigticket begroot op 800 euro.

En wij die dachten dat het stadsbestuur zich alleen nog maar verplaatste met de fiets of de trein.

Mathildis

Li bia bouquet stad is. Niet eenvoudig, in de wetenschap dat Prévot als Waals minister ontslag nam om zich volledig op Namen te storten.

Een PS’er die als ex-minister wel zicht heeft op een burgemeesterszitje, is voormalig Waals minister van Begroting Christophe Lacroix. Hij werd in 2014 niet verkozen op een lijst (hij kwam op voor de Kamer) en kan bijgevolg niet terugvallen op een parlementair mandaat. In zijn eigen Luikse Wanze is hij voorlopig eerste schepen. Burgemeester Claude Parmentier kwam in opspraak in de Publifin-zaak en ruimt deze herfst baan voor Lacroix.

De echte verliezers zijn niet de Waalse ex-ministers van de PS, wel de huidige Waalse Parlementsleden die hun zetel verliezen als de voormalige ministers ze innemen. Ook voor de ex-kabinetschefs moet het niet plezant zijn. Zij bekleden geen parlementair mandaat. Toch is er voor hen een oplossing. Ze kunnen in allerlei overheidsorganen en adviesraden aan de slag. Anne Poutrain, jarenlang de übersherpa van de PS, kan werken bij de Waalse dienst die de subsidies aan steden en gemeenten regelt. Eric van Sevenant, ex-kabinetschef van Marcourt gaat bij de Waalse watermaatschappij aan de slag, waar hij sinds 2006 directeur-generaal was. Ook de andere kabinetschefs kunnen in parastatalen terecht. De PS zorgt goed Picard voor haar bollebozen.

8

De wereld rond

31 augustus 2017

Diplomatieke valies

Afghaanse chaos bezweren Voor een volledig vertrek uit Afghanistan zou een te grote prijs betaald worden, klinkt het aan Amerikaanse zijde.

De chaos zou niet te overzien zijn, en dat land zou (nog meer) een vrijhaven voor terroristen van divers pluimage worden. De (opgevoerde) aanwezigheid zal echter slechts één doel dienen: de eigen nationale veiligheid, punt. Er zit logica in het plan van Trump, zij dat hij het ook over een eindoverwinning heeft. In werkelijkheid zal het bedwingen van de chaos al een huzarenstuk zijn.

Naar verluidt zou het de foto zijn van een frisse kortgerokte meid die de Amerikaanse president uiteindelijk overhaalde de aanwezigheid van VS-soldaten in Afghanistan te verlengen en zelfs op te drijven. Medewerkers schoven hem het beeld, genomen in Kaboel in 1972, onder de neus. Op die manier wou men het argument dat het in Afghanistan niet hopeloos hoeft te zijn, kracht bijzetten. Met succes. Si non e vero e ben trovato. Punt is dat ‘de generaals’ die lang op de president hadden ingepraat hun slag thuishaalden. En dan volgde het verhaal voor de buitenwereld.

Het argument waarmee Trump zijn beslissing verdedigde, klinkt bekend. Terugtrekken uit Afghanistan zou steevast chaos veroorzaken, denk maar wat in Irak is gebeurd, waar de vrijgekomen ruimte door IS ingenomen werd. En ja, zijn buikgevoel zegt hem dat terugtrekken de beste keuze zou zijn, alleen rijmt presidentschap meer dan eens op pragmatisme en moet bij de toets met de werkelijkheid concessies gedaan worden.

Pragmatisme, concessies, Trump-bashers moesten een gat in de lucht springen toen ze dit uit zijn mond hoorden. Zelf was hij ervan overtuigd dat het boeltje daar bestuurd kon worden door zogenaamde contractors, privébedrijven in overheidsopdracht, vandaag al driemaal talrijker dan de militairen, maar van dat idee bracht men hem af.

The surge Vrijwel meteen werden paralellen getrokken met zijn voorhanger. Ook Obama ging een einde maken aan de inmiddels langste oorlog uit de Amerikaanse geschiedenis, maar hij deed

net het omgekeerde. In 2009 gaf hij instructies voor zijn ‘surge’, wat het aantal Amerikaanse soldaten in het land tot boven de 100.000 bracht, driemaal meer dan toen hij zijn intrek nam in het Witte Huis. Onmiddellijk plaatste hij de operatie op een tijdslijn, wat een strategische blunder was. Na 18 maanden zou de versterking huiswaarts keren, liet hij weten. Een interessante planning, waar de Taliban akte van nam. Rustig afwachten, dus. Wat gebeurde, met het bekende gevolg. Met lede ogen moest worden vastgesteld hoe de Taliban steeds meer grondgebied ging controleren. Minder dan de helft van Afghanistan staat vandaag onder regeringscontrole.

Er is een punt van gelijkenis met zijn voorganger. “Onze rol in Afghanistan is er geen van ‘nation-building’”, benadrukte Obama destijds. Ook Trump zegt dit, zij het iets forser gebekt.

Het neoconservatieve fabeltje dat democratie als een exportproduct beschouwt dat spontaan wortel schiet, heeft echt wel afgedaan. Maar dat ‘nation-building’ afgedaan heeft, is vooral een semantisch spelletje. Vrij snel was de Amerikaanse aanwezigheid in Afghanistan erop gericht de veiligheidstaken aan de Afghanen over te dragen.

Noodgedwongen, want opeens was er die oorlog in Irak waar mankracht voor nodig was. Een succes werd dit nooit.

Trump gaat voort op deze lijn, alleen kan dit enkel slagen als er een functionerende staat is die de controle uitoefent op strijdkrachten allerhande. Instellingen die werken zijn onontbeerlijk om de veiligheid op het terrein te waarborgen. En dat allemaal op poten krijgen komt erg dicht in de buurt van wat onder ‘nation-building’ begrepen wordt.

Nationale veiligheid De prioriteit ligt bij de eigen nationale veiligheid. Terroristen afknallen, daar draait het om. Want men kan maar beter het gevaar ginder bestrijden, niet op Amerikaanse bodem. De honeypot-theorie is men dit gaan noemen; ze dook het voorbije decennium regelmatig op. Liever een IS’er in de woestijn militair bezighouden, dan die griezel snode plannen laten beramen in het Westen.

Welk mandaat de militairen (volgens experts zullen er 4.000 bijkomen bovenop de ruim 8.000 die er al zijn) precies gaan krijgen, is zo’n punt waarover geen duidelijkheid bestaat.

Trumps bewoording laat echter vermoeden dat dit verder reikt dan wat Obama toestond. Enkel aanvallen tegen internationale terroristische groeperingen (Al Qaida als meest gekende), klonk het presidentiële bevel destijds. Zelfverdediging en bijspringen als reguliere Afghaanse troepen bedreigd werden mocht, maar in het offensief gaan tegen de Taliban was niet toegestaan. Trump zou die beperking opheffen. En dan is er nog een nieuwigheid in het spel: grondstoffen. Amerikaanse steun in ruil voor de rijkdom aan mineralen in de Afghaanse bodem, dàt is de deal van zakenman Trump.

Naar verluidt is de favoriete oorlogsfilm van Donald Trump “Patton”. Maar beseft hij voldoende hoe ver het Afghaanse wespennest af staat van de klassieke oorlogsvoering waarbij ‘goede’ Amerikanen het tegen ‘slechte’ Duitsers opnemen?

Het opvoeren van de Amerikaanse effectieven zou tot een finale overwinning moeten leiden, duidelijk en zonder discussie. En dat is het oneigenlijke van de strategie, wat Trump waarschijnlijk wel beseft. Zoals steeds bij deze man is de vraag waar de retoriek begint en eindigt. Geloven dat men de chaos kan bedwingen getuigt al van meer dan gezonde dosis ambitie. En als de president heel eerlijk is met zichzelf, weet hij dat ook wel.

Michaël Vandamme

Islamitische pleeggezinnen In ons land komt ongeveer de helft van de binnenlandse adoptiekinderen bij holebikoppels terecht. Zij krijgen nooit waar zij recht op hebben: een gezin met een vader en een moeder. Dezelfde progressievelingen die zo’n tegennatuurlijke wetgeving bekokstoofd hebben, hebben in Groot-Brittannië een multiculturele tegenhanger van de holebi-adoptie bedacht: zij leveren christelijke kinderen over aan islamitische pleegouders.

Adoptie is in de islam verboden, waardoor in moslimlanden tienduizenden weeskinderen wegkwijnen in instellingen die ware hellekrochten zijn.

In de Londense stadsdistrict Tower Hamlets, waar de moslims in de meerderheid zijn, heeft de districtsraad beslist een vijfjarig meisje Brits meisje weg te halen bij haar moeder en onder te brengen in een islamitisch pleeggezin. De pleegmoeder draagt een boerka en spreekt niet eens Engels. Het kind was gedoopt en christelijk opgevoed, maar kreeg nu te horen dat “Kerstmis en Pasen idioot zijn” en dat “Europese vrouwen idiote alcoholisten zijn”.

Ook de vorige pleegmoeder bij wie het meisje werd gedumpt, droeg een boerka. Dat is de samenleving die de moslims en het linkse crapuul voor ons en onze kinderen in petto hebben. Dit is de toekomst van Europa.

Zuid-Afrika: wie onderdrukt wie?

De Afrikaner solidariteitsbeweging Afriforum werpt zich zonder verpozen op als de waakhond van de blanke minderheid in corrupt Zuid-Afrika, en dat is nu hard nodig.

Buitenlands spervuur Vijandelijke overnames In 2001, niet eens zo lang geleden, woonde er slechts één procent buitenlanders in Italië.

Nu is dat acht keer meer. En het ergste moet nog komen.

Dat heeft twee oorzaken, die elkaar op een fatale manier versterken. Bij de ‘gewone’ Italianen is het geboortecijfer gedaald tot 1,5 kinderen per vrouw, terwijl er minstens 2,1 nodig zijn om de bevolking op peil te houden. De volks-

verhuizers uit Afrikaanse en islamitische landen die op de kusten van Italië neerstrijken, komen niet alleen in steeds grotere aantallen, maar ze hebben ook een veel hoger geboortecijfer.

Zonder een revolutionaire omwenteling zullen deze trends zich doorzetten en tegen 2065 zullen immigranten van de eerste en tweede generatie meer dan 40 procent van de bevolking uitmaken. Kort daarna zullen de Italianen een minderheid zijn in hun eigen land.

De cijfers komen van het Machiavelli Centrum voor Strategische en Politieke Studies.

De meeste landen in West-Europa zijn in hetzelfde kinderloze bedje ziek. De Britten zijn er in demografisch opzicht zelfs nog erger aan toe dan de Italianen: zij zullen al in 2065 tot een minderheid gereduceerd worden. Het is nog niet te laat om een ramp te voorkomen, maar het kantelmoment nadert zeer snel.

In de muil van de tijger De vader van een driejarig jongetje dat bij de aanslagen in Barcelona werd vermoord, liet zich fotograferen in een innige omhelzing met een imam.

Die foto illustreert de verschrikkelijke verweking en verdwazing van de West-Europanen, die gewillig hun hoofd in de muil steken van de tijger die hen wil verslinden. Ze illustreert ook de ongelooflijke kracht van de systematische linkse indoctrinatie, die onze natuurlijke emoties van zelfverdediging en straffende rechtvaardigheid volledig heeft afgestompt.

Dat is weer eens gebleken n.a.v. een artikel in de Engelstalige blog Huffington Post. Na de publicatie daarvan, een paar maanden geleden, was het gewrocht door de ombudsman van de Zuid-Afrikaanse persraad veroordeeld als racisme en haatspraak, maar die ombudsman, door sommigen wel eens als “onnutsman” bespot, wordt in Zumaland ook op de vingers gekeken door een “appèlkomitee” en dat heeft hem onlangs teruggefloten.

Op een persconferentie verkondigde dat comité dat het bewuste artikel, gepleegd door de zwarte journaliste Verashni Pillay, langs geen kanten discriminerend of racistisch of hatelijk voor “witmans” zou zijn. Wil de lezer zelf oordelen?

In haar artikel verkondigde Pillay, die intussen als hoofdredactrice van Huffington Post is opgestapt maar wél beroep heeft aangetekend tegen de eerste ombudsmannelijke aantijging, dat witte mannen in Zuid-Afrika te veel macht hebben (sic), dat hun bijgevolg het stemrecht moet worden afgepakt en dat hun eigendommen herverdeeld moeten worden. Van dat stemrecht moeten witte mannen “gestroopt” worden voor een termijn van 20 tot 30 jaar, stond er “zwart op wit” (heb j’em?).

Verashni vindt dat nodig om de wanbalans weer in evenwicht te brengen. Niks discriminatie, zegt de ombudsdienst in beroep.

Integendeel, de witte mannen worden in het artikel als het ware opgehemeld als “superhumaan, machtig en dominant”, wat de appèlombudsdienst allesbehalve neerhalend vindt.

Voor Ernst Roets, spreekbuis van Afriforum, klinkt vermeld proza beslist níét als een compliment, omdat blanke mannen niet zozeer als bovenmenselijk worden neergezet, maar

veeleer als ónmenselijk in hun machtsvertoon en vastberadenheid om andere mensen te onderdrukken.

Wéér een grof record Hoe cynisch klinkt dat artikel in die Huffington Post, wanneer je, als verknochte Afrikanervriend, intussen moet vernemen dat, zonder ook maar een woord commentaar van de media in het “beschaafde” Westen, wéér een heel triest en heel grof moordrecord gebroken is in de regenboognatie van non-discriminatie. Op 48 uur tijd, twee etmalen, zijn in verschillende provincies van de republiek, liefst vier “plaasmoorde” gepleegd, de een al barbaarser dan de andere. Vind jij barbaars overdreven, beste lezer(es)?

Welk ander woord mag je dan wèl gebruiken voor een “tafereel” als dit: een boer wordt overvallen, vastgegrepen en vastgebonden op zijn eigen “bakkie”, dat vervolgens moorddadig en meedogenloos in de fik gestoken wordt. Dat de witte “machtigen” de wanhoop nabij geraken? Je zou voor véél minder! De Zuid-Afrikaanse Landbouw Unie (TLU SA) heeft, alleen al in augustus, 23 plaasaanvalle geteld, waarvan 6 dodelijk, en voor de voorbije acht maanden van 2017 staat de teller al op 277 aanvallen met 55 dodelijke slachtoffers.

Pieter Groenewald, leider van Vryheidsfront Plus, gispt de regering omdat die blijft wegkijken en hij roept alle boeren dringend op om aan te sluiten bij de boerenwachten die, met de moed van hun wanhoop, zichzelf en hun gezinnen tegen de barbarij verdedigen.

Het Westen en zijn media “haben es nicht gewusst”. Hallo, hallo, lees ’t Pallieterke!

hvo

EEN MOEILIJKE RENTRÉE VOOR MACRON De periode van gratie is snel voorbij voor Emmanuel Macron. Bij de start van het politieke najaar wachten tal van netelige dossiers. Het ongenoegen over de president groeit. Daar komt nog bij dat Macrons voorganger François Hollande zich mengde in het politieke debat.

Bij zijn verkiezing in mei stond 60 procent van de Fransen positief tegenover Emmanuel Macron. Ondertussen is dat gezakt tot 40 procent. Nooit was een president na vier maanden zo onpopulair. Of het moet Jacques Chirac (39 procent) in 1995 zijn geweest. Meestal geniet de president in het eerste halfjaar nog van een soort wittebroodsweken. Niet dus voor de centrist van ‘La République En Marche’.

Dat heeft Macron enkel aan zichzelf te danken. Eerst was er het gedoe rond een officiële functie voor zijn vrouw Brigitte.

En nu komt een nieuwe polemiek op gang: Macron zou sinds zijn verkiezing 26.000 euro hebben uitgegeven aan maquillage. Daarmee wordt het beeld bevestigd van de steenrijke exbankier die geen voeling heeft met de bevolking. De president heeft de perceptie tegen.

Verandering ligt moeilijk De kans is groot dat het er de komende maanden niet op zal beteren. Er liggen bij de ‘rentrée’, het begin van het politieke jaar 2017-2018, een aantal moeilijke dossiers op tafel. Zo moet de arbeidsmarkt grondig hervormd worden. Emmanuel Macron wil slagen waar andere presidenten gefaald hebben: de arbeidsmarkt flexibeler maken, waardoor het bijvoorbeeld gemakkelijker wordt om werkgevers te ontslaan. Liberale economische hervormingen wekken in Frankrijk echter zeer snel weerstand op. De kans is groot dat dit najaar straatprotest uit-

AFLOSSING VAN DE WACHT? De Britse Prime Minister, Theresa May, zal na het Brexithoofdstuk een punt zetten achter haar politieke loopbaan.

Wie volgt haar op? Boris Johnson hoopt al jaren op een toekomstig premierschap, maar een nieuw talent kan roet in het eten komen gooien. Zijn naam? Jacob Rees-Mogg.

Theresa May is zestig jaar oud. In tijden van vergrijzing, waarin iedereen aangespoord wordt langer te werken, zou je kunnen stellen dat zij nog een poos voor de boeg heeft. Wat May professioneel van plan is te doen, is voorlopig koffiedik kijken. Wel heeft de Prime Minister afgelopen weekeinde aan de natie laten weten wanneer zij haar huidige ambt loslaat. Op vrijdag 30 augustus 2019.

Chocolade en bubbels May heeft in politiek opzicht al wat jaartjes op de teller. In 1997 raakte ze voor het eerst verkozen in het Lagerhuis, als afgevaardigde voor het district Maidenhead. Tussen 2002 en 2003 was zij partijvoorzitster van de Conservatives, om vanaf 2010 ministersposten te bekleden. Binnenlandse aangelegenheden, vrouwenzaken en gelijke rechten waren haar bevoegdheidsdomeinen. Sinds 11 juli 2016 is zij Prime Minister. Zij zal in de analen en geschiedenisboeken opduiken als de tweede vrouwelijke Prime Minister, na Margaret Thatcher. Zij zal bovenal, in de komende decennia, beschouwd worden als ‘Mevrouw Brexit’.

May moet haar land in de volgende 600 dagen uit de Europese Unie zien te halen. Een haast onmogelijke klus.

De Prime Minister moet schaken op heel wat borden tegelijk.

Niet alleen zijn er de onderhandelingen op Europees niveau, die zullen verlopen via verscheidene, gespecialiseerde werkgroepen. Bovendien is haar Conservative Party een duiventil. Een

HUN KLEINE RIJK, OP RECHTS EN LINKS Linkse en rechtse clubjes kwamen in de voorbije dagen in de openbaarheid. Deze week begon een rare rechtszaak in Nürnberg-Fürth. Voor de rechter verschijnt Wolfgang P., een moorddadig lid van de rechtse beweging die zich Reichsbürger noemt.

De voor een week verboden extreemlinkse webstek linksunten.indymedia.org dook tijdens het weekeinde op met de verklaring: “Wir sind bald wieder zurück.” Links en rechts snijden een zelfstandig territorium uit voor zichzelf, de Reichsbürger in de aarde van Duitsland, linksunten-indymedia op het internet.

De Reichsbürger erkennen de Bondsrepubliek Duitsland niet en trekken zich terug in enclaves, minstens geestelijk en politiek, en soms afgeperkt met merktekens en een wapenschild.

Wolfgang P. schoot vorig jaar in de herfst een politieagent dood en kwetste een tweede, die controle kwamen uitoefenen over zijn wapenvoorraad. Wolfgang P., een jager, had een wapenvergunning maar speelde die kwijt omdat hij zich verzette tegen de controle van het arsenaal.

Een handvol?

Hoe belangrijk zijn de Reichsbürger? Betreft het een handvol anarchisten, of zijn het er honderd? Door Wolfgang P. is de belangstelling voor die lui die zichzelf buitensluiten uit de politieke Duitse samenleving gestegen en is gebleken dat hun aantal in Beieren, waar de kern van de beweging gesitueerd is, kan geschat worden op 3.000. Bij de Reichsbürger zijn opvallend veel wapenbezitters. Hoe concreet en hoe gevaarlijk zij zijn, is moeilijk uit te maken. De Reichsbürger zijn verwant maar vormen geen goed gestructureerde vereniging, wat hun inschatting zeer

9

Het nabije buitenland

31 augustus 2017

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

breekt. Macron hoopt de hervormingen snel door te voeren om mogelijke syndicale acties voor te zijn.

Misschien een goede aanpak, maar de president en zijn premier, Edouard Philippe, slagen er niet in enig maatschappelijk draagvlak te realiseren voor die hervormingen. Macron verknoeide het al door tijdens een bezoek aan Oost-Europa te stellen dat “de Fransen geen hervormingen willen”. Lees: als de nieuwe arbeidswet er niet komt, is het niet mijn schuld maar die van de bevolking.

De nieuwe arbeidswet is slechts één van de moeilijke dossiers van het najaar. Frankrijk kampt nog altijd met een te groot begrotingstekort, dat dichter bij 4 procent dan bij 3 procent aanleunt. Vraag is of Macron bereid is de nodige besparingen door te voeren. Ook moet de concurrentiekracht van de ondernemingen worden hersteld.

Maar de beloofde belastingverlagingen voor de bedrijven worden wellicht uitgesteld tot 2019. Als het niet later zal zijn. De Franse ondernemerswereld, die op een bepaald moment besloten heeft Emmanuel Macron te steunen in plaats van François Fillon (die nochtans een economisch zeer rechts programma had), voelt zich nu al bedot.

De moeial François Hollande Extra pech voor Macron is dat ex-president Hollande zich er plots mee komt moeien. Tijdens een paar informele gesprekken met journalisten begon Hollande nog maar eens te vertellen hoe goed zijn presidentschap was. Niemand die dat nog ernstig neemt. Maar tegen de traditie in, die voorschrijft dat een ex-president de eerste maanden na zijn vertrek uit het Élysée enige terughoudendheid aan de dag legt, begon Hollande over zijn

opvolger. “Je kan van de Fransen geen offers vragen die zinloos zijn,” aldus Hollande. Wat erop neerkomt dat de ex-president een nieuwe arbeidswet maar niets vindt. Hollande zou tegen vertrouwelingen zelfs gezegd hebben dat de huidige president er in zowat alle dossiers een knoeiboel van maakt. Het optreden van Hollande steekt schril af tegen dat van ex-premier en voormalig rechts presidentskandidaat François Fillon, die zich terugtrekt uit de politiek, voor de zakenwereld kiest en zwijgt over de politieke actualiteit.

Het Franse staatshoofd kreeg vorige week ook in het buitenland de wind tegen. Macron vindt van zichzelf dat hij Frankrijk opnieuw op de internationale kaart moet zetten. Vandaar de uitnodiging aan de Amerikaanse president Donald Trump om op 14 juli het nationale defilé bij te wonen, en het bezoek van de Russische president Vladimir Poetin aan Versailles.

Maar bij een reis naar een aantal Centraal-Europese landen liep het mis. Macron ging er pleiten voor strengere regels voor de Centraal- en Oost-Europese werknemers die vaak aan lage lonen in West-Europa komen werken. Hij kon er op weinig begrip rekenen.

Een geërgde Macron uitte daarop zware kritiek op de Poolse regering: “Polen isoleert zich binnen de Europese Unie en de Poolse burgers verdienen beter dan een regering die geen waarde hecht aan democratische waarden.” Antwoord van de Poolse regering: “Wij adviseren de president om zich bezig te houden met de zaken in zijn eigen land.” Polen was eeuwenlang een trouwe bondgenoot van Frankrijk in de strijd tegen de Oostenrijkers en het opdringerige Pruisen. Macron heeft die goede relatie op de helling gezet met zijn arrogante optreden.

Salan

ENGELAND

RIGHT OR WRONG deel van de regeringsleden en parlementsleden wil een harde Brexit, waarbij het Verenigd Koninkrijk niet alleen de Europese Unie verlaat, maar ook de interne markt voor goederen, diensten en vrij verkeer van personen. Voor een ander deel van de partij mag het allemaal wat minder radicaal. Zij wil toegang tot de Europese binnenmarkt (met vrije interne EU-migratie) behouden. Een derde groep binnen de Conservatives wil helemaal geen uittreding. Vergeet niet dat het overgrote deel van de Tory-parlementariërs in het Europees Parlement tegen een Brexit gekant is.

Om haar partij, min of meer, op één lijn te krijgen, was May de afgelopen weken bezig met plooien glad te strijken. Zo nodigde May al haar verkozenen uit de House of Commons persoonlijk bij haar thuis uit, voor chocoladebonbons en prosecco. In het ideale scenario, dat May voor ogen heeft, treedt Groot-Brittannië in maart 2019 vlotjes uit de EU. Vervolgens komen er in de zomer van 2019 bij de Conservatives verkiezingen om een nieuwe aanvoerder te kiezen. Hij (of zij) zou dan meteen, vanaf september, eveneens het stokje van de Prime Minister overnemen.

Traditioneel en hooggestemd Momenteel worden twee personen getipt als kandidaten om Theresa May op te volgen. Boris Johnson, BoJo voor de vrienden, is bij het brede publiek in binnen- en buitenland reeds gekend.

De voormalige journalist was van 2008 tot 2016 burgemeester van Londen. Thans is hij de Britse minister voor Buitenlandse Zaken. Johnson schaarde zich achter het Brexit-kamp, tijdens het referendum vorig jaar.

Er zijn afdoende redenen om aan te nemen dat zijn standpunt vooral ingegeven was door opportunistische overwegingen.

Johnson had namelijk eveneens een opiniestuk klaar waarin hij zich juist uitsprak tegen het verlaten van de EU. Voor of tegen, Johnson kan nog altijd bogen op een ruime achterban en blijft populair. Hij geldt – ondanks zijn gebrek aan diplomatie – als een gematigde Conservative, die op heel wat vlakken liberale standpunten inneemt.

Wie Johnson van het hoogste ambt kan afhouden, is Jacob Rees-Mogg. De oud-student aan Oxford en voormalig vermogensbeheerder kent een haast onstuitbare opmars. Rees-Mogg, vader van zes, is hevig katholiek en een hooggestemde traditionalist. Waar de figuur Johnson past binnen de ‘moderne’ Tory Party, die zich richt op het politieke centrum, kiest Rees-Mogg voor een draai naar conservatief-rechts. Niet voor niks brak hij in het verleden een lans om de Conservatives te laten samenwerken met de rechtspopulisten van Nigel Farage. “De conservatieve achterban verkiest Nigel Farage (UKIP) ver boven Nick Clegg (LibDems)”, aldus het aanstormende talent. Met die uitspraak gaf Rees-Mogg een sneer naar het partijestablishment dat in 2010 een coalitieregering met de progressieve liberalen aanging.

Boris Johnson en Jacob Rees-Mogg kijken voorlopig de kat uit de boom. Logisch, aangezien Theresa May duidelijk heeft gemaakt dat ze nog twee jaar op post blijft. “De speculatie die gaande is bewijst enkel dat we ons in augustus bevinden en dat de media niets hebben om over te berichten”, aldus de ‘coming man’ in dagblad The Guardian. Desalniettemin is Rees-Mogg iemand om in het oog te blijven houden. Naar alle verwachting ontdekken de Vlaamse ‘kwaliteitsmedia’ rond augustus 2019 Jacob Rees-Mogg…

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND bemoeilijkt. In Kaufbeuren verstoorden deze buitenbeentjes het voorbije jaar een rechtszaak, waarbij akten en documenten de lucht werden in geslingerd. Met de steun van sympathisanten werden de beschuldigde Reichsbürger uit het gerechtsgebouw geholpen en de “bevrijding” werd op YouTube gezet.

Waarom wordt Wolfgang P. aangepakt? Hij had in Georgensmünd, een gemeente in Mittelfranken met 6.600 inwoners, een arsenaal met meer dan dertig wapens gestockeerd. De voormalige directeur van een fitnesscentrum had zijn woning met gele strepen afgepaald en tot “Staatsterritorium” uitgeroepen.

Vroeger had hij een belastingambtenaar die taksen kwam innen, bedreigd met een klacht bij het internationaal Gerechtshof in Den Haag, wegens inbreuk op zijn soevereiniteit. P. pakte snoevend uit met zijn “Staatsfeindlichkeit” en hees op zijn woning een vlag met een fantasiewapenschild.

Op zijn brievenbus hing het opschrift: “Mijn woord is hier de wet”. Op zijn Facebookbladzijde schold de Reichsbürger uit Georgensmünd de politie uit als soldeniers in dienst van slavenhouders. Gerechtsbeambten werden beledigd als premiejagers. Intrigerend was dat P. in een chatgroep contact had met politiemensen, die nu in de rechtbank verantwoording moeten afleggen over hun nalatigheid om de extreme P. bij hun oversten te signaleren.

De kwestie kwam tot een kookpunt, omdat Wolfgang P. weigerde rekenschap af te leggen over zijn wapenbezit. Er volgde een gerechtelijk bevel om zijn wapenvoorraad aan te slaan.

Omdat Wolfgang P. zich vaak agressief gedroeg, werd een “Spezialeinsatzkommando” ingeschakeld. Op 19 oktober 2016 viel die politieploeg om zes uur ‘s morgens de woning van P. binnen.

Die had zich voorbereid op de confrontatie. Hij droeg een kogel-

FRANKRIJK

DUITSLAND

vrije vest. Door een glazen woningdeur vuurde hij elf schoten op de agenten af. Een kogel perforeerde de long van een politieman, die later in het ziekenhuis stierf. Een tweede agent werd door kogels zwaar gekwetst aan de rechterarm. Een derde werd door glassplinters getroffen.

Linksunten Minister van Binnenlandse Zaken Thomas de Maizière (CDU) verbood de belangrijkste extreemlinkse internetsite vorige week vrijdag. Linksunten.indymedia koketteert met de “Onafhankelijkheidsverklaring van Cyberspace” die de internetactivist John Perry Barlow in 1996 op het wereldforum in Davos verkondigde.

Staten hebben in de digitale wereld geen moreel recht om te regeren, aldus Barlow. Het linkse clubje is anders geworteld dan de filosofie van de Reichsbürger, echter, uit de samenleving stappen, verbindt de rechtse en de linkse militanten. Waarom trad de Maizière op? Linksunten-indymedia.org verspreidt reeds jaren haat tegen andersdenkenden en vertegenwoordigers van de overheid, aldus de minister. Op vijf plaatsen werden er vrijdag huiszoekingen gedaan, onder meer bij het “autonome Kulturzentrum KTS” - een centrum van extreemlinkse strijdbaarheid - en daarbij kwamen pistolen, knipmessen en buizen (om mee te meppen) boven.

Linksunten-indymedia.org geldt als het invloedrijkste internetplatform van de radicale Duitse linkerzijde. Informatie over aanslagen duikt er op en ‘gehetz’ tegen de politie en rechts-radicalen is vaste prik. Duitsland werkt voor de beteugeling van de linkse extremisten samen met Frankrijk, want de internetserver van linksunten-indymedia staat bij onze zuiderburen.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

31 augustus 2017

MEDIALAND Deredactie.be verandert in vrtnws.be Verleden week veranderde de nieuwssite van de VRT van naam: van het oude deredactie.be naar het nieuwe vrtnws.be.

De lay-out en de manier waarop het nieuws gebracht wordt, veranderde mee. Brecht Decaestecker, verantwoordelijk voor de nieuwssite en de ‘rebranding’, was geen klein beetje fier.

Dat was te merken aan zijn commentaarstuk “Waarom deredactie.be verandert in vrtnws.be”, dat bol stond van eigen lof.

Zo begon het al in de inleiding, over de manier waarop de openbare omroep nieuws brengt: “Altijd betrouwbaar en relevant.” Het zal wel. En: “Zo vaak mogelijk helder en prikkelend.”

Tiens, “zo vaak mogelijk” helder – wat zou dat willen zeggen?

Helder als het in het gekende rood-groene narratief past, en dan maar onhelder als het er niet in past, maar een nieuwsbericht jammer genoeg niet doodgezwegen kan worden?

En zo ging het in dat commentaarstuk maar door. “Onze belangrijkste kernwaarde – betrouwbaarheid […]”. En “[de journalisten] speuren naar nieuws, naar de waarheid, naar de achterliggende oorzaken”. Ach, was het maar waar.

Want het was die betrouwbare openbare omroep, tjokvol journalisten die naar nieuws, waarheid en achterliggende oorzaken zoeken, die hardnekkig bleef berichten dat de Somaliër op de Emile Jacqmainlaan de militairen met een “mes” aangevallen had. Technisch gezien correct, omdat een kapmes inderdaad een mes is, maar toch nog iets heftiger dan een aardappelschillertje of een knipmes, dat de man misschien wel toevallig op zak had gehad of ter plekke op straat had kunnen vinden hebben. Door vast te houden aan het begrip “mes”, toen allang duidelijk was dat de man een “kapmes” gebruikte, schept men opzettelijk vaagheid over het aanvalswapen en verdoezelt men meteen het aspect van voorbedachte rade. Naar de waarheid en de achterliggende oorzaken zoeken is naar onze mening iets helemaal anders.

IJzerwake (amper of niet) in de media Het blijft een oud zeer: de gebrekkige berichtgeving over de IJzerwake in de in Noord-België verschijnende Nederlandstalige media. Op de nieuwssite van De Standaard – u weet wel, de krant die ooit het AVV-VVK-logo op de voorpagina voerde – had men zelfs op zondagavond nog steeds geen tijd gevonden om er zelfs maar een miniem berichtje over te plaatsen.

Ook het VTM-Nieuws bracht geen verslag over de IJzerwake.

De andere media berichtten wel over de IJzerwake. Beter gezegd, ze namen het kurkdroge persbericht van Belga over. En bij de VRT kon er zelfs een minuutje vanaf in het avondjournaal, weliswaar nadat Meyrem Almaci eerst omstandig had mogen uitleggen waarom haar partij past voor het waanzinnige idee van de vierdaagse werkweek van de meer en meer gesjeesde PS-partijvoorzitter Elio di Rupo. (Wist u dan niet dat het grootste probleem van Wallonië is dat er te veel gewerkt wordt?)

Maar als drie troela’s in een verloren gat in Kentucky zich tot feministen uitroepen, en vinden dat Donald Trump een vreselijke sexist is, kan je er gif op innemen dat het dezelfde dag één van de hoofdpunten in het journaal is, inclusief een rechtstreeks interview met Björn Soenens via satellietverbinding.

FILM moeten inhakken om ook in rekening gebracht te worden? En zelfs dan nog?

Maar journalist Vincent Merckx van de VRT gaat in zijn verslagje lelijk uit de bocht wanneer hij (in grote letter) maar liefst 99 van de 142 terreurincidenten in de schoenen van extreemrechts wil schuiven. Nochtans maakt Europol in zijn verslag wel degelijk een onderscheid tussen enerzijds extreemrechts, en anderzijds etno-nationalistische en separatistische aanslagen.

Bovendien kan men de Noord-Ierse en de Baskische separatisten bezwaarlijk in de categorie extreemrechts onderbrengen.

Beide groepen hebben een duidelijk linkse stempel, om niet te zeggen een uitgesproken socialistische van de oude stijl. Weet men echt niet beter bij de VRT, of is die onzin bewust geproduceerd “fake news”? Blijkbaar zijn alle middelen goed om moslimterroristen zoveel mogelijk uit de wind te zetten.

Van komkommertijd naar trumptrumpertijd De komkommertijd is stilaan voorbij, dus schakelen kranten en weekbladen over op hun dagelijkse routine. Anno 2017 betekent dat: zo provocerend mogelijk uithalen naar president Trump. Zo bracht Stern verleden week een voorpagina met Donald Trump die, gehuld in een Amerikaanse vlag, de Hitlergroet brengt. Idem dito bij Time Magazine, maar dan in een gestileerde versie. The Economist beeldt dan weer Donald Trump met een megafoon af, die omgevormd is tot het bekende masker van de KKK. De New Yorker zoekt het in dezelfde sfeer, met een Trump die in een gelijkaardig zeil van een zeilbootje blaast.

Maar o wee als Charlie Hebdo een vervelende cartoon over de aanslagen in Catalonië op de voorpagina plaatst, want dan is het kot plots te klein, wegens zoveel wansmakelijkheid.

Merkel stelt voorwaarden voor kanseliersdebat op tv Heibel in Duitsland in verband met het voor 3 september geplande kanseliersdebat op de Duitse tv: Angela Merkel stelt strenge voorwaarden aan het format van het debat, of ze weigert mee te doen. Nochtans is een kanseliersdebat in de aanloop naar de nationale verkiezingen sinds 2002 een traditie geworden in Duitsland, waaraan zowat alle grote Duitse zenders meewerken. Dit jaar wordt dat trouwens het enige debat rechtstreeks tussen Angela Merkel en concurrent Martin Schulz.

Dit jaar was het plan het debat in twee blokken van telkens drie kwartier op te delen, waardoor meer ruimte zou ontstaan voor een dieper gesprek met de twee kandidaten. Het kabinet van Merkel zou zich echter tegen die veranderingen verzet hebben, en er zelfs mee gedreigd hebben haar kat te sturen als de tv-zenders vasthouden aan hun plannen.

De geruchten deden echter stof opwaaien in het Duitse politieke en medialandschap. Nikolaus Brender, ex-hoofdredacteur van ZDF en ooit moderator geweest van een kanseliersdebat, uitte in een interview met Der Spiegel scherpe kritiek aan het adres van Merkel. “Angela Merkel wil zich in het debat een korset laten aanmeten, zodat ze zich niet eens hoeft te bewegen, en tegelijkertijd Martin Schulz een keurslijf omleggen, zodat hij niet kán bewegen.” Bovendien verwijt hij Angela Merkel “al slapend” campagne te voeren – wat ze zich kan veroorloven, met de enorme voorsprong die de CDU en CSU op dit ogenblik in de opiniepeilingen laten optekenen.

Misschien is het toch haar tegenstander Martin Schulz van de SPD die de raakste opmerking maakte in de Rheinische Post: “Angela Merkel probeert allerlei voorwaarden op te leggen voor het duel.” Wat er volgens hem op wijst dat ze het debat schuwt.

Waarna hij concludeert: “Geen wonder wanneer men nooit over iets positie wil innemen.” Het valt niet vaak voor wat we een socialist, en dan nog wel Martin Schulz, volmondig gelijk moeten geven.

Warren Beatty Ik was even met de familie naar het buitenland getrokken.

Een gelegenheid om wat tot rust te komen in deze drukke tijden, maar in mijn bagage zat een boek dat mij mateloos interesseerde en waarvoor ik nog niet de tijd had gevonden om het te lezen: “Star: How Warren Beatty Seduced America”.

“Warren wie?”, hoor ik. Misschien dat sommigen onder u hebben gelezen dat hij 80 is geworden, of zich het incident herinneren tijdens de recente Oscaruitreiking, waar Beatty de verkeerde omslag in handen kreeg om de Oscar voor de beste film aan te kondigen. Maar ik kan mij perfect indenken dat de naam Warren Beatty je niks zegt. Nochtans was hij sinds zijn debuut in 1961 met “Splendor in the Grass” niet weg te denken uit het Hollywoodestablishment. Zijn reputatie was dat hij het telefoonnummer had van al wie belangrijk was, daar handig gebruik van maakte en bovenal, dat zijn telefoons beantwoord werden. Hij was een “player”, iemand die meetelde in de gesloten wereld van Hollywood, waar de beslissingen over projecten werden genomen. Een andere reputatie was die van “lady’s man” die in de glitter en de glamour van Hollywood elke vrouw rond zijn vinger draaide en affaires had met zowat alle sterren die zijn pad kruisten.

De schrijver van het boek, Peter Biskind, is niet de eerste de beste. Hij was ooit hoofdredacteur van het Amerikaanse “Première” en van het gereputeerde “American Film”, schreef standaardwerken als “Easy Riders, Raging Bulls” (over de jaren zeventig, de laatste echt creatieve periode van de Amerikaanse cinema), “Down and Dirty Pictures” (over de doorbraak van de “onafhankelijke” film in Hollywood) en heeft toegang tot zowat iedereen die iets betekent in de Amerikaanse cinema.

Ook tot Warren Beatty, nochtans iemand die erom bekend staat erg zuinig te zijn met interviews. “Star” laat zich in de eerste plaats lezen als een “insiderstory” over het reilen en zeilen in Hollywood van de voorbije vijftig jaar. Iedereen die er een rol in speelde, passeert de revue. In de tweede plaats is dit een portret van een man die alles mee had om een superster te worden – zag er goed uit, had charisma, was intelligent, ambitieus en altijd gefocust – en na het onverwachte succes van “Bonnie and Clyde” werd hij dat ook. Die film werd weliswaar geregisseerd door Arthur Penn, maar was helemaal een Warren Beattyproject, aanvankelijk neergebliksemd door de Amerikaanse filmkritiek maar dankzij een handige internationale festivaltour opnieuw met veel bijval in de Verenigde Staten uitgebracht en nu erkend als één van de beste Amerikaanse films van de jaren zestig.

Films als “Shampoo” en “Heaven Can Wait” verstevigden zijn positie in Hollywood. Hij slaagde er zelfs in een film over communisten, “Reds”, en een anti-establishmentfilm als “Bullworth” gefinancierd te krijgen En ja, dan is er zijn turbulente liefdesleven. Klaarblijkelijk kon niemand aan zijn charme weerstaan. Volgens Biskind waren er meer dan 12.000 vrouwen die het bed met hem deelden. Voorwaar een prestatie, afgezien van het feit waar hij de tijd vandaan haalde om dat te verwezenlijken. Maar net als aan zijn filmcarrière kwam ook daar een eind aan. In 1992 trouwde hij met Annette Bening, werd vader van vier kinderen en verdween langzaam maar zeker uit het geheugen van het jonge volk dat tegenwoordig de bioscoopzetels bezet. Nog één keer kwam hij als regisseur en acteur tevoorschijn, toen hij zijn droomproject over de legendarische miljardair Howard Hughes eindelijk kon maken. Naar die film, “Rules Don’t Apply”, kwam geen kat kijken.

K.T.

De laatste echte Hollywoodkomiek

Jerry Lewis

“Jihadistische aanslagen in Europa niet talrijkst” Bij de openbare omroep vonden ze het in de nasleep van de aanslagen in Catalonië nodig de lezer er nog eens op te wijzen dat jihadistische aanslagen in Europa zeker niet het talrijkst zijn.

Volgens een rapport van Europol, dat eigenlijk van juni dateert en dus oud nieuws is, gaat die eer immers naar “etno-nationalistische en separatistische” aanslagen. Noord-Ierse terroristen alleen al zouden goed zijn voor maar liefst 76 van de 142 aanslagen die verleden jaar in Europa gepleegd werden, verijdeld werden of gefaald hebben.

Nu goed, het zijn wel de jihadistische aanslagen die voor 95 procent van de dodelijke slachtoffers stonden. We vragen ons af wat er allemaal meegerekend werd bij de 76 Noord-Ierse “aanslagen”. Zou het kunnen dat een voetzoeker in een NoordIerse brievenbus voor de Britse politie al volstaat om van een terroristische aanslag te spreken (en die nadrukkelijk bij Europol te rapporteren), terwijl aanhangers van de “godsdienst van de vrede” al minstens met een kapmes op een paar militairen

Filmliteratuur in de zomer

Amerikaanse agenten checken zelfs al op Zaventem!!!!

Nog een naam die bij de jonge generatie geen belletje doet rinkelen. Toch is de zopas overleden Jerry Lewis (hij werd 91) één van de groten van de Amerikaanse cinema.

In de jaren vijftig van vorige eeuw vormde hij met Dean Martin een komisch duo dat in theaters, op televisie en in films scoorde bij het Amerikaanse publiek. Martin was de goed uitziende dandy en Lewis de snuitentrekkende idioot. De vijftien films die ze samen maakten, waren op zijn zachtst gezegd middelmatig en toonden, volgens kenners, nog geen tiende van het hilarische van hun liveoptredens.

Aan hun samenwerking kwam een einde in 1956. Waarom is nooit duidelijk geworden. Algemeen wordt aangenomen dat Lewis niet langer vrede kon nemen met zijn imago.

Zowel Martin en Lewis had daarna een succesvolle solocarrière. Martin als zanger en filmacteur, Lewis als een standupkomiek en vooral als acteur en regisseur van films. Dat laatste aanvankelijk in samenwerking met de geniale gagbedenker Frank Tashlin, later op zijn eentje. Zijn reputatie als de laatste opvolger van Chaplin en Buster Keaton dateert uit die periode. Vooral in Frankrijk werd hij de hemel in geprezen. Overdreven maar niet zonder een grond van waarheid: in de films die hij regisseerde zitten onvergetelijke slapstickscènes en dat zijn precies de dingen die je wil onthouden.

K.T.

Dossier

31 augustus 2017

11

30 jaar geleden: de slag om Cuito Cuanavale (deel 1) In 1987-1988 werd rond de Zuid-Angolese stad Cuito Cuanavale maandenlang slag geleverd, waarbij op zekere ogenblikken Cubaanse en Zuid-Afrikaanse strijdkrachten tegenover mekaar kwamen te staan. Er was zelfs sprake van de grootste veldslag op Afrikaanse bodem sinds WO II.

het uiterste zuidoosten van het land. De hele opzet, waaraan 14 brigades deelnamen met inzet van tanks en helikopters, werd gesteund door Russische adviseurs en stond onder leiding van de Russische generaal Ryabchenko.

De Cubaanse bijdrage was in het beginstadium eerder beperkt. Wel hadden de Cubanen gewaarschuwd voor een mogelijke ZuidAfrikaanse reactie mocht de operatie succes hebben. En zo gebeurde: Unita kon de overmacht niet weerstaan en moest terrein prijsgeven. Op 4 augustus overschreden de eerste Zuid-Afrikanen de grens.

De slag bij Cuito Cuanavale Van bij de start van de opmars van de Angolese regeringstroepen gaf Zuid-Afrika beperkte steun aan Unita. Gelet op de overmacht van het Angolese leger had de verzetsbeweging geen schijn van kans. Eind augustus vroeg Jonas Savimbi aan Pretoria om grootschaliger op te treden. Begin september trok het 61ste pantserbataljon de grens over, een eenheid die snel tot brigadesterkte werd opgevoerd.

Midden die maand werden de Angolezen over de Lombarivier teruggeworpen, begin oktober was hun opmars geheel gestopt en trokken ze zich met grote verliezen aan manschappen en materiaal terug op de stad Cuito Cuanavale, op de samenloop van de Cuito- en de Cuanavalerivier, 40 km naar het noorden. Na een adempauze, te wijten aan een tekort aan manschappen, besloot de gecombineerde staf van het Zuid-Afrikaanse leger en Unita verder op te rukken om hernieuwde Angolese offensieven in de toekomst te ontmoedigen. Daarbij zou Cuito Cuanavale de nieuwe verdedigingsperimeter voor Unita moeten worden. Echter, men slaagde er niet in de Angolezen definitief van de oostelijke oever van de Cuitorivier te verdrijven, noch ze een definitieve slag toe te In zijn memoires omschreef de vroegere Zuid-Afrikaanse minister van Defensie Magnus Malan, inmiddels overleden, de slag als een overwinning voor Zuid-Afrika. Maar bij een bezoek aan Cuba in 1991 verklaarde de vrijgelaten Nelson Mandela dat Cuito Cuanavale “het keerpunt was bij de bevrijding van ons continent en mijn volk van de gesel van de apartheid”.

Het begin De strijd om Cuito Cuanavale was niet de eerste operatie in Angola waar Zuid-Afrika bij betrokken was. Nadat Portugal zich in 1975, na een lange onafhankelijkheidsstrijd, uit Angola had teruggetrokken, werd in dat land in principe een overgangsregering gevormd waarin de drie bestaande verzetsbewegingen zouden moeten zetelen. Die regering had evenwel geen lang leven. Vrij snel viel het land uiteen in evenveel zones. De linkse MPLA, gesteund door de Sovjet-Unie, controleerde de hoofdstad Luanda en het centrum. De op Zaïre leunende conservatieve FNLA controleerde het noorden, en Unita onder leiding van Jonas Savimbi het zuiden. Na de relatief snelle uitschakeling van de FNLA stonden de MPLA en Unita tegenover elkaar. Deze laatste kreeg (bedekte) hulp van de CIA. Een beperkte Zuid-Afrikaanse interventiemacht rukte, tot steun aan de beweging Unita, vrij snel op tot in de buurt van Luanda.

Toen Cubaanse troepen – zo’n 15.000 soldaten – de MPLA-regering ter hulp snelden, werd die interventiemacht snel teruggetrokken. Als gevolg daarvan kon de MPLA het grootste deel van Angola onder haar bestuur brengen, maar het zuiden en het zuidoosten bleven in han-

ten – steun aan Cuba, dat sinds 1975 troepen in het land had. Fidel Castro ging erop in. Hij zond 15.000 manschappen van zijn beste eenheden, samen met zijn beste piloten, zodat de Cubaanse troepenmacht in dat land op zo’n 50 à 55.000 manschappen kwam. Een beperkt deel daarvan werd naar Cuito Cuanavale gestuurd, met als doel die stad in Angolese handen te houden. Het lag duidelijk in de bedoeling de Zuid-Afrikaanse inmenging in Angola voorgoed te beëindigen.

De strategie van de Cubaanse leider kwam erop neer de Zuid-Afrikanen bij Cuito Cuanavale tegen te houden, daar liefst zoveel mogelijk eenheden van de Weermag vast te pinnen en dan een klap toe te dienen in de zuidwestelijke Cuneneprovincie waar Pretoria’s troepen op dat moment tegen SWAPO-guerrillastrijders, de verzetsbeweging van Suidwes-Afrika, het huidige Namibië, aan het optreden waren.

Met die bedoeling werden nog meer Cubanen naar de belegerde stad gestuurd, die standhield ondanks zware Zuid-Afrikaanse artillerie- en luchtbombardementen. De gevechten liepen dan ook uit op een patstelling, ook al omdat de machtsverhoudingen gewijzigd waren. De verouderde Zuid-Afrikaanse Mirages waren geen partij meer voor de moderne MiG’s van de Cubanen – een gevolg van het wapenembargo sinds 1977, waaraan de westerse landen meededen.

Toen de gevechten in januari en februari, met wisselende kansen, uiteindelijk weinig verandering in de situatie brachten, werd door de Zuid-Afrikaanse staf besloten – ook om de verliezen onder de jonge blanke dienstplichtigen te beperken – tot de terugtocht. Men ging ervan uit dat, gelet op de zware klappen die het Angolese leger te verduren had gehad, de positie van Unita voor een tijd verzekerd was. Intussen waren eind januari 1988

den van Unita.

Zuid-Afrikaanse betrokkenheid Hoewel de situatie zich daarna gedurende jaren min of meer stabiliseerde, kwam de zaak in een stroomversnelling toen SWAPO, de linkse verzetsbeweging die Zuid-Afrika uit het toenmalige Zuidwest-Afrika (het huidige Namibië) wou verdrijven, toelating van het MPLA-bewind kreeg om in Zuid-Angola bases aan te leggen, van waaruit men aanvallen op doelwitten op het noorden van Suidwes-Afrika kon lanceren. Dat leidde tot regelmatige invallen van de Zuid-Afrikaanse Weermag (SAW) in dat zuiden waarbij het ook tot botsingen kwam met de Angolezen en heel wat militair materiaal werd buitgemaakt. We vermelden de raid van zo’n 500 Zuid-Afrikaanse parachutisten op het Zuid-Angolese stadje Cassinga in mei 1978, en Operatie Protea in 1981 waaraan 5.000 manschappen deelnamen en die Unita toeliet de zuidwestelijke provincie Cunene in te palmen. Hoewel de Cubanen ter ondersteuning van de MPLA-regering in het land gebleven waren, hadden ze steeds de zuidelijke provincies vermeden en was het nooit tot een rechtstreekse clash met de Zuid-Afrikanen gekomen.

Operatie Saludando Octobre Midden 1987 lanceerde de Angolese regering – voor wie de Unita-controle van het zuiden een doorn in het oog was – Operatie Saludando Octobre (Groetend Oktober), om eens en voorgoed met die tegenstander komaf te maken. Hoofddoel was de verovering van Unita’s bolwerken Mavinga en Jamba in

Zuid-Afrikaanse troepen brengen. In november begon het beleg van de stad, waarbij geen vooruitgang werd geboekt.

Wat het Zuid-Afrikaanse moreel niet ten goede kwam en zelfs leidde tot een bezoek van president PW Botha en defensieminister Magnus Malan aan het gebied, eind november.

Intussen vroeg de Angolese regering – die in feite door de Russen in de steek was gela-

in Luanda, de Angolese hoofdstad, tussen Dr. Chester Crocker, de Amerikaanse onderminister voor Afrikaanse Zaken, en de Angolese regering besprekingen begonnen om tot een definitief vergelijk te komen.

Jan van Aerschot

(deel 2 in volgend nummer)

12

Cultuur

Nekkawedstrijd

31 augustus 2017

Podium

Tegen het einde van de grote vakantie vindt in de Sinjorenstee elk jaar de Cultuurmarkt plaats. Dankzij de dames en heren van Nekka vzw wordt daar al een aantal jaar ook aandacht besteed aan het betere Nederlandstalige lied, middels optredens die worden georganiseerd in het Antwerpse KBC-gebouw. De lezer kent dat allicht beter als “den Boerentoren”.

Dit jaar was er sprake van een opvallende nieuwigheid: tijdens de Cultuurmarkt greep de finale plaats van de lopende Nekkawedstrijd. Daarmee toonden de Nekkanen aan dat ze niet voor één gat te vangen zijn: de organisatie beschikt over de nodige veerkracht om het wegvallen van sponsors op een creatieve manier op te vangen. Al hadden zij én wij het liever anders gezien: er mogen best wat meer aandacht en middelen gaan naar het betere Nederlandstalige lied.

De eerste groep die het podium betrad had eigenlijk behoefte aan iets meer ruimte, want was met voorsprong de grootste met een bezetting van maar liefst 12 leden. Onder de naam ‘The Grassroots Movement’ – toegegeven, wij horen voor muziek in de moedertaal liever een Vlaamse naam – brengen de twaalf bevlogen artiesten Vlaamse hiphop. Het was alleszins een gedurfde keuze van de jury om deze groep naar de finale te sturen, want hiphop kenmerkt zich door eerder spreektalige dan gezongen teksten. Anderzijds is dit genre populair bij een niet gering deel van de jeugd en wordt zo duidelijk dat Nekka een breed gamma muzikale uitingen aandurft, op voorwaarde dat het maar in het Nederlands is. Het nadeel van hiphop is dan weer dat het makkelijk eentonig wordt en dat het massasentiment belangrijker is dan wat er eigenlijk te horen valt. ‘The Grassroots Movement’ maakt wel de expliciete keuze om met een keur van instrumenten én een ondersteunend koortje aan te treden voor de “beat”, zeg maar het achtergrondd(r)euntje dat de gesproken tekst van muzikale structuur voorziet. Hiphoppers Swieso en Clifferd brachten hun teksten alleszins zeer aanstekelijk, met ‘Bibliotheca’ als slotnummer.

Als tweede trad Neander aan, soms een duo, maar op de Nekkafinale een zevenkoppige groep rond Marino Dendooven en Nikolaas Debusschere. Neander was die middag de meest traditionele groep met liedjes die onmiskenbaar in de sfeer van pop en chanson zitten. In die zin spreken de heren en dame van Neander ongetwijfeld een breder publiek aan dan hun voorgangers en hebben zij allicht ook een pak minder vooroordelen te overwinnen, wat hen theoretisch ook in staat zou moeten stellen om makkelijker door te breken. Net als hun voorgangers brachten zij het opgelegde nummer, met name de laureaattekst van de tekstwedstrijd Liefde voor Lyriek, als voorlaatste nummer om te eindigen met hun sterkste nummer, Adem. Strategisch alleszins goed gezien, want zo liet het slot een stevige indruk na.

De derde finalist, ‘In een discotheek’, was weer een compleet ander genre, met name Indieelectro. Weer een minder in de hoofstroom liggend genre, maar wel een dat bij jonge mensen populair is. Met een vijfkoppige bezetting was dit de kleinste groep, maar daarom niet de minst indrukwekkende. Alle vijf de leden zijn “producten” van het Antwerpse conservatorium en dat liet zich merken. ‘In een discotheek’ koos er met het nodige zelfvertrouwen voor om het opgelegde nummer als tweede te brengen en zichzelf ruim tijd toe te meten om met eigen nummers naar het slot toe te werken. In tegenstelling tot de eerste twee finalisten werden hier de teksten nooit weggedrukt door de muziek, maar was er sprake van een uitgebalanceerd evenwicht. De zang van Maya Mertens werd prima ondersteund door de instrumenten en door collega-zangeres Paulien Rondou, die op een gegeven moment een prachtig staaltje vocaliseren ten gehore bracht. Het leek na dit optreden een uitgemaakte zaak wie de winnaar zou worden van deze editie. Na nog een muzikaal intermezzo met Jeroen Kant, winnaar van de vorige editie, werd dat ook bevestigd: ‘In een discotheek’ kaapte de eerste plaats weg, met Neander en The Grassroots Movement op een gedeelde tweede plaats. De Publieksprijs ging naar Neander. Eén of meerdere finalisten kunt u horen op volgende NekkaNacht, op Sinksen-Kortrijk, Muziekfestival Dranouter of het eigen natraject van Nekka, De K.R. kleine omloop. Warm aanbevolen!

De goden van de Olympusberg tegen het plafond De Hofkamer achter het monumentale huis Den Wolsack, vlakbij de Antwerpse Grote Markt, is in haar volle glorie hersteld. Pronkstuk is de gigantische plafondschildering ‘Goden op de Olympusberg’ dat, net als de Hofkamer, volledig is gerestaureerd.

Vlaanderen. Het weegt vierhonderd kilogram, en het was met vijfduizend spijkers aan een houten plafondconstructie bevestigd.

Centraal in het tafereel, gedomineerd door een blauwgroene hemel, is de oppergod Zeus afgebeeld, omringd door de andere Olympische goden en godinnen. Ook de Antwerpse Stedenmaagd is erbij. De onbekende kunstenaar heeft het gigantische werk ter plekke geschilderd. Hij gebruikte de quadratura-techniek, waarbij elementen uit de Hofkamer, zoals de schouw, worden doorgetrokken in de plafondschildering, waardoor een extra ruimtelijk effect ontstaat dat het trompe l’oeil van het doek versterkt.

Goddelijke borsten en buiken

Ruimtelijk effect Op een boogscheut van de Grote Markt ligt de Oude Beurs, één van de oudste straatjes van Antwerpen. Hier staat het monumentale huis ‘Den Wolsack’. De naam verwijst wellicht naar de wolnijverheid in de veertiende eeuw, want het statige herenhuis heeft sporen uit die tijd. ‘De Wolsack’ heeft een lange geschiedenis van bouwen en verbouwen. Het huidige uitzicht dateert van de achttiende eeuw.

Het pronkstuk van ‘Den Wolsack’ is de Hofkamer achter in de tuin. In 1772 liet de vooraanstaande en rijke Antwerpse koopman François van den Bogaert dit zestiende-eeuwse achterhuis verbouwen tot een architectuurpareltje.

De Hofkamer was een imposante ontvangsten vergaderruimte. De gevel combineert de klasse van het classicisme met de sierlijkheid van de rococo.

Het interieur van de Hofkamer is verbluffend.

De muren zijn bekleed met verfijnde wandbespanningen, er zijn muurschilderingen en een barokke schouw in Carraramarmer. Het meest opvallende stuk is de gigantische plafondschildering op doek van de goden op de Olympusberg. De olieverfschildering op aaneengenaaide linnen doeken dateert uit 1772, het jaar van de verbouwing. Bij wie Van den Bogaert het werk bestelde, weten we niet.

Het heeft alleszins een spectaculair formaat: dertien meter lang en vijf meter breed. Het is de grootste plafondschildering van dit type in

Vandaag huist de erfgoedorganisatie Herita, bij het brede publiek vooral bekend door de jaarlijkse Open Monumentendag, in ‘Den Wolsack’. Op de webstek van Herita was te lezen: “Door wanbeheer van de vorige eigenaars verkeert de Hofkamer in slechte staat en moet het dringend gerestaureerd worden.” Wie zijn die vorige eigenaars? Van 1925 tot 1972 behoorde het toe aan de missionarissen van Scheut. Het werd dan aangekocht door de stad Antwerpen die er de Jeugddienst onderbracht. Het lijkt erop dat de toenmalige stadsbesturen verantwoordelijk zijn voor het wanbeheer.

In 2000 werd het pand met de steun van de Vlaamse Gemeenschap aangekocht door Erfgoed Vlaanderen, dat nadien toetrad tot de erfgoedkoepel Herita. In 2008 startte de restauratie van de Hofkamer. Al snel was duidelijk dat de plafondschildering moest weggenomen worden. Na tweehonderd jaar was er een dikke laag stof en gruis op komen te liggen en dat veroorzaakte scheuren in het doek. Eeuwenlang was de kamer met kaarsen verlicht en de zwarte rook had de kleuren sterk verdonkerd.

Er kwamen hijskranen en vrachtwagens aan te pas om het werk te verhuizen naar het INGgebouw in de Lange Gasthuisstraat. Daar is het grondig gerestaureerd. Ook overschilderingen uit de preutse negentiende eeuw van goddelijke borsten en buiken zijn verwijderd. Nadat de gevel, het dak en het volledige interieur van de Hofkamer werden aangepakt, hangen de ‘Goden op de Olympusberg’ terug aan het plafond van de pronkkamer. Deze week mag minister-president Geert Bourgeois het lintje aan de deur van de Hofkamer doorknippen, al kwam het grootste deel van de twee miljoen euro die de restauratie gekost heeft niet van de overheid, wel van schenkingen uit erfenissen.

Informatie over de mogelijkheden om de Hofkamer te bezoeken: wwwherita.be

MMMV

Dondertje van Keulen Opgedragen aan Marino etcetera.

De naam Verschaeve moet van straat verbannen!

Waarom? Waarom? Waarom? Omdat hij Vlaming was en Vlaamse jongens bijstond aan het IJzerfront, een toeverlaat was voor die jonge mannen wier taal de generaal moedwillig niet verstond, een taal, n’est-ce-pas, gebrabbeld door een lager ras.

Die Groote Oorlog lijkt welhaast vergeten.

Vergeten helemaal zijn zaden in het zand, zijn verzen opgedragen aan ’t kanonnenvlees wiens naam de generaal niet wilde weten.

Zij hadden slechts te vechten zonder vaar noch vrees, want ’t was een eer te sterven voor het vaderland.

Staatsveiligheid infiltreert in moslimgemeenschap om meer informanten te zoeken!

In Alveringem werd naar hen geluisterd door deze kapelaan wiens naam niet mag bestaan, als stond die naam symbool voor moord etcetera.

Zijn naam mag hoogstens nog worden gefluisterd door kwelers van een leeuw en tronen die vergaan.

Eviva Keulen en de kreem van antifa!

Hector van Oevelen

Boeken

31 augustus 2017

13

Herinneringen aan HeKaLo Prof. dr. Vincent Evrard, geboren in 1896, behaalt het diploma van doctor in de natuurwetenschappen. Hoewel grotendeels Franstalig opgevoed (zijn vader is een Waalse boerenzoon die naar Gentbrugge was uitgeweken), wordt hij Vlaamsgezind in de loopgraven aan de IJzer.

Vanaf 1934 is hij hoogleraar en geeft hij les aan de Gentse Universiteit. Hij is ook politiek actief: in 1938 wordt hij verkozen voor de gemeenteraad van Gentbrugge, op een kartellijst van de Katholieke Volkspartij, VNV en Rex-Vlaanderen. Hij is tevens betrokken bij de oprichting van het Vlaamse Kruis en Vlaamse Kinderzegen.

In december 1940 wordt prof. Evrard aangesteld als oorlogsburgemeester van Gentbrugge. Evrard wordt na de oorlog door het Onafhankelijkheidsfront van Ledeberg opgepakt en publiekelijk vernederd, waarna hij wordt weggevoerd naar het kamp van Lokeren. Hij verblijft er vele maanden en maakt er de Hongerwinter 1944-‘45 mee. Om het moreel hoog te houden, onderwijst hij scheikunde aan zijn medegevangenen.

Tijdens zijn verblijf in het Hechteniskamp van Lokeren, hield Vincent Evrard een poëzieboekje bij waarin medegevangenen gedichten schreven of tekeningen maakten. Remi Piryns schreef er de gekende strofe in (met notenbalk) van “Het gebed voor het vaderland”.

Na zijn vrijlating uit het hechteniskamp werd Evrard geschorst als universiteitsprofessor.

Op initiatief van kleinzoon Olaf Evrard wordt deze poëziebundel herdrukt. Hijzelf schreef daarbij een hoofdstuk over de repressiegeschiedenis van de familie Evrard.

Pieter-Jan Verstraete schreef een bijdrage

over collaboratie en repressie. Uiteraard komt de geschiedenis van het Hechteniskamp van Lokeren aan bod. Guido Moons schreef het voorwoord. De 75 tekeningen/gedichten werden vakkundig ingescand.

Het boek wordt uitgegeven bij Uitgeverij Polemos en zal in de loop van oktober 2017 verschijnen.

U kan dit waardevolle boek vol herinneringen nu reeds bestellen.

Voorintekenaars worden indien gewenst met naam vermeld in de lijst van voorintekenaars. Gelieve bij bestelling duidelijk te melden of uw naam mag vermeld worden of niet.

Bij bestelling voor 15 september zijn de verzendingskosten inbegrepen (daarna + 5 euro).

Bestellen kan: • via epost: polemos@pallieterke.net • telefonisch tijdens kantooruren: 03.232.14.17.

• via de webwinkel: www.polemos.be • via de rekening van Polemos BE15 7340 3409 7630

Een Waalse vrouw bij Islamitische Staat Vorig jaar verscheen bij uitgeverij La Boite à Pandore “Au coeur de Daesh avec mon fils”, geschreven door de Waalse vrouw (van Italiaanse komaf) Laura Passoni, met ondersteuning van RTBF-journaliste Cathérine Lorsignol. Pas in juli dit jaar verscheen een Nederlandse vertaling.

De Henegouwse Laura Passoni (32 jaar) komt uit een katholiek gezin maar bekeerde zich op 17-jarige leeftijd tot de islam door een hechte vriendschapsband met een Marokkaans meisje en haar familie. Ze leert een man kennen (een Marokkaanse moslim) met wie ze trouwt en van wie ze een kind krijgt. De relatie loopt echter spaak en ze stort in een crisis. Ze vindt steun in de Koran en de islam.

Via internet leert ze een nieuwe man kennen (een Tunesische moslim) met wie ze vrij snel trouwt. De Tunesiër is een zogenaamde geradicaliseerde. Hij overtuigt Laura om mee te gaan naar Syrië (heilige grond genaamd) waar hij wil vechten tegen het regime van Bashar AlAssad. Ze informeert zich op internet over IS en krijgt de indruk dat die in delen van Syrië een ideale islamitsche staat hebben opgericht. In juni 2014 vertrekt ze met man en zoontje van 4, zonder haar ouders heeft verwittigd, naar Syrië. Ze raakt echter heel snel teleurgesteld in IS. Haar man volgt als strijder een militaire opleiding, maar zij zit constant gevangen in een huis voor IS-vrouwen (in het Arabisch een madafa genaamd). Het is er vies, en de sfeer tussen de vrouwen is niet goed. Ze mag zelden

naar buiten en ze wordt geconfronteerd met de wreedheden van het IS-regime. Ze merkt ook dat IS vrouwen als minderwaardig beschouwt.

Ze spreekt bovendien geen Arabisch. Ook haar man raakt het daar beu, want blijkbaar is hij niet geradicaliseerd genoeg. Na veel avonturen, en met behulp van Laura’s ouders die naar Turkije zijn afgereisd, raken Laura en consorten uiteindelijk uit Syrië, na IS te hebben verraden. In België teruggekomen wordt Laura in maart 2016 voorwaardelijk veroordeeld (3 jaar) wegens samenwerking met een terroristische organisatie, haar man zit nog steeds in de gevangenis (hij werd dus effectief veroordeeld) en ze is de voogdij over haar kinderen kwijtgespeeld (tijdens haar IS-periode is ze bevallen van een tweede kind). Laura tracht een nieuw leven te beginnen in België en is nog steeds moslim (“De islam is een religie van vrede en liefde”, blz. 202) en houdt sedertdien toespraken in scholen om jongeren te waarschuwen tegen de gevaren van IS.

Manipuleerbaar Wat hierboven geschreven werd, lijkt voor een stuk op het scenario van een stationsde-

De schoonfamilie van Thomas Mann Margreet den Buurman schreef al meerdere boeiende boeken over de beroemde schrijversfamilie Mann. Met “Het paleis in de Arcisstrasse” legt ze zich toe op de superrijke familie van Thomas Manns echtgenote Katia Pringsheim.

Uitvoerig legt de schrijfster zich toe op het leven van de familie tijdens het fin de siècle in München, waar ze in een stadspaleis woonde.

Vooral de wrijvingen tussen Thomas Mann en zijn schoonvader Alfred Pringsheim komen aan bod. De autoritaire vader Pringsheim (van joodse komaf) verzette zich tegen de publicatie van de antisemitisch gekleurde novelle ‘Wälsungenblut’ van zijn schoonzoon. Thomas

Hongerwinter 1944-1945

Prijs per exemplaar: 20 euro.

Mann ergerde zich enorm aan de geldingsdrang van zijn schoonvader; dat zorgde voor een jarenlange verwijdering tussen beiden.

Mann, die persoonlijk niet tegen langdurige conflicten kon, gaf toe en de publicatie werd ingehouden. Pas na de dood van Pringsheim volgde een officiële publicatie.

Het tweede zwaartepunt van het boek ligt bij het leven van de oudste zoon, Erik Prings-

Herdenking Hechteniskamp Lokeren: meer dan ooit!

De harde werker en volksverbonden Vlaming Herman Seghers zal er zijn sterke schouders niet meer onder kunnen zetten, omdat hij ons veel te vroeg verlaten heeft, maar zijn vaak herhaalde aansporing om die kampbewoners en pakjesdraagsters nooit te vergeten, zindert na. Al zullen zijn kameraden van de Werkgroep HEKALO zijn tomeloze inzet voor de jaarlijkse herdenking héél erg missen, zij zijn vastbesloten die zinvolle traditie voort te zetten en rekenen daarbij op een massale volkstoeloop uit alle gouwen van Vlaanderen-ons-vaderland! Met vereende én met nieuwe krachten zal andermaal gezorgd worden dat, na de misviering en de hulde aan de pakjesdragers en de schaars geworden kampbewoners, GRATIS boterhammen met beleg en koffie klaarstaan in de belendende parochiezaal. Gezelligheid verzekerd!

Heel Vlaanderen is welkom op zondag 3 september om 12 uur in de Sint-Annakerk, Veerstraat 12, Lokeren, waar de H. Mis wordt opgedragen door E.H. Roeland van Steenkiste en E.P. Scheutist Wim van Essche.

Voor meer info: 09/348.40.40 of via e-post: delbruyère.marc@gmail.com.

Meer dan ooit: “Heer, laat het Prinsenvolk der oude Nederlanden niet ondergaan in haat, hvo in broedertwist en schande.” (Lokeren, 1945)

tectiveromannetje, maar het is een waargebeurd verhaal. De eerste vraag die je je stelt bij het lezen van het boek is: heeft Passoni haar verhaal objectief gebracht, of heeft ze de zaken niet waarheidsgetrouw neergeschreven en verbergt ze iets? In de veronderstelling dat het verhaal in het boek objectief is, kan je moeilijk rond de vaststelling heen dat het hier gaat over een vrouw die gemakkelijk manipuleerbaar is, heel naiëf en een zeer bescheiden kennis heeft over de islam. En dat maakt haar precies zo gevaarlijk. Als iemand met een banaal doorsneeprofiel als Laura Passoni in de ban kan raken van IS, dan zijn er natuurlijk nog veel andere potentiële IS-kandidaten. Tweede vraag: waarom raakt een zogenaamde gematigde moslima in de ban van IS? Ook daar heeft Passoni een antwoord op: ze las vroeger nooit kranten en keek niet naar tv, ze las enkel de propaganda van IS op internet, toen ze in juni 2014 naar Syrië trok had IS nog niet de barslechte reputatie die het later wel heeft verworven en hadden de terroristische aanslagen in metro Maalbeek, luchthaven Zaventem, Nice, in de Bataclan, tegen Charlie Hebdo, enz. nog niet plaatsgevonden. Dat Laura in 2014, toen ze het internet afschuimde op zoek naar info over IS, niks gezien zou hebben van de wreedheden van die groep klinkt echter niet geloofwaardig.

jongeren klaar staan om naar Syrië te trekken (IS wordt langzaamaan van de kaart geveegd in Syrië en Irak), maar wat we gaan doen met de Syriëstrijders die terugkeren naar België.

Bovendien wordt ze niet door iedereen serieus genomen: “echte” moslims hebben hun twijfels over deze bekeerlinge met beperkte kennis van de islam en die zo snel haar kazak heeft gekeerd. Laura Passoni is een buitenbeentje in de fauna van Belgische Syriëstrijders en daarom is haar avontuur minder interessant om het IS-fenomeen en terrorisme te Lieven van Mele begrijpen.

Terugkeerders Laura Passoni heeft IS de rug toegekeerd en legt in haar boek uit dat ze scholen afloopt om jongeren te waarschuwen tegen het gevaar van IS en van een eventuele reis naar Syrië. Wat dat betreft komt de Nederlandse vertaling rijkelijk laat, want op dit moment (zomer 2017) is het probleem niet zozeer dat er nog veel Belgische

Laura Passoni, ‘Met mijn zoon in het hart van IS’, Eik Uitgeverij, 2017, 204 blz. Prijs: 18,90 euro.

ISBN: 978 9082 7131 14 heim, een lanterfanter en mislukkeling, die in Argentinië in nooit opgehelderde omstandigheden om het leven kwam.

Het boek bevat wat herhalingen maar verschaft de lezer enkele uren aangename lectuur.

Op blz. 158 is er plots sprake van de haven van Parijs, maar dat zal wel een verschrijving zijn.

Wel is het bevreemdend dat de Antwerpse jongedame Emmeke (Emma) Clément nergens ter sprake komt. Zij was niet alleen de echtgenote van een andere zoon van de familie Pringsheim, Peter, maar ook een tijd de hartsvriendin van ‘onze’ Paul van Ostaijen.

Pieter Jan Verstraete

Margreet den Buurman, “Het paleis in de Arcisstrasse: Thomas Mann en de Pringsheims”, Soesterberg, uitg. Aspekt, 2017, 300 blz., 19,95 euro.

ISBN 978 9461 5379 04

14

Brieven

31 augustus 2017

Islam en KUL

Het is te laat (3)

’t Pallieterke, De KUL, Katholieke Universiteit Leuven, heeft een studentenmoskee geopend in een gebouw van een katholieke orde in de Capucijnenvoer 33 te Leuven, naast het universitair Sint-Raphaëlziekenhuis. De studenten worden er door een imam gevormd in de leer van de Islam. Alle ouders die een idee hebben over wat de koran, het boek van de islam, voorhoudt, zijn hierbij verwittigd.

Devos - Leuven

Het is te laat (1) Pallieterke, Kan men niet stoppen met de islam te ontzien als ‘een geloof‘ of een religie’? Want dat is het niet. De islam is een ideologie, een politieke ideologie meer bepaald. Met een religieus kleedje aan, dat wel. De westerse wereld zal de islam nooit de baas kunnen zolang wij die aanvaarden als een religie. Onze wetten van vrijheid van religie houdt de moslims de hand boven het hoofd. Is het niet de eerste plicht van een democratie om zich te beschermen en zichzelf in stand te houden?

H.V. - Geraardsbergen.

Het is te laat (2) Pallieterke, De voorbije tien jaar heb ik me, via literatuur, lessen en lezingen, verdiept in de islam.

Kwestie van onze nieuwe medeburgers beter te begrijpen, weet je wel.

De opgedane kennis heb ik, voor mezelf, opgeslagen in een essay (129 bladzijden).

Hier volgt de conclusie van dit werk.

• De islam is geen religie, wel een wreedaardige ideologie die sedert 1400 jaar niet is geëvolueerd, en dit ook in de toekomst niet kan en zal doen.

• Door het hoge geboortecijfer neemt het aantal islamaanhangers wereldwijd enorm toe.

• In het Westen zijn nu al veel moslims. De mate waarin ze zich integreren hebben we onlangs gezien, toen Erdogan toespraken kwam houden.

• Het Westen meent de islam warm te moeten verwelkomen en stelt zich bewust zwak op.

Dergelijke ideologie verdient dit niet en maakt er misbruik van.

• Islamitische terroristen slagen erin onze maatschappij te destabiliseren en zaaien angst en onzekerheid.

• Onze overheid en pers verzwijgen wellicht sommige aanslagen en voorvallen. Men wil ons bewust niet bezorgd maken – bijvoorbeeld de nog steeds zogezegd onopgeloste sabotage in de kerncentrale van Doel in 2014.

• De moslims zuigen onze sociale zekerheid leeg, en verplichten ons dure veiligheidsmaatregelen te nemen. Het Westen verarmt aan hoog tempo.

• Vanuit het Midden-Oosten en heel Afrika stomen massa’s moslims op naar Europa.

• Aan de grenzen van de EU ontwikkelt zich een islamitische dictatuur.

• In westerse landen worden moslimpartijen opgericht. Ze hebben massa’s potentiële kiezers.

• De wereldvreemde EU, de onbetrouwbare ngo’s, de gehele linkse meute en de media, willen het islamitisch gevaar niet zien. Ze liggen zo mogelijk mee aan de basis van groeiende reacties uit extreemrechtse hoek.

Ieder van ons heeft dan ook gegronde redenen om bezorgd naar de toekomst te kijken.

Onze machteloosheid is groot en de toestand is onomkeerbaar. Het is te laat!

Marc Batsleer - Eeklo

Kruisende woorden oplossing 1072

Pallieterke, Er is absoluut geen twijfel dat de islam grote problemen veroorzaakt en niet thuishoort in Europa. Het is een totalitair systeem met een krijgersdoctrine dat alles wat niet-islamitisch is verovert en onderwerpt. Voorlopig zijn niet alle moslims terroristen, maar zijn de terroristen allemaal moslims die de huidige koers bepalen en zij zijn verantwoordelijk voor het verval van onze democratieën! En dat is maar een begin!

Het gedrag van de politici is dan ook niet meer te begrijpen. Ze zijn verantwoordelijk voor de collectieve neurose, zelfs psychose, die een systeemziekte is geworden. De politici zijn verantwoordelijk voor alle onheil die door de gruwelideologie over ons wordt afgeroepen. Voor de hersenspoeling door de media en lafheid van de politici die het kwaad niet willen of durven benoemen en duiden, en nalaten eensgezind maatregelen te treffen om te verhinderen dat onze leefbaarheid, zelfbehoud en identiteit in rook opgaan, zoals de twintig beschavingen die reeds verdwenen zijn. Waarom wijken de politici zo sterk af van het gezond verstand?

Welke belangen denken ze daarmee te dienen? Bekommeren ze zich om andere dingen, die voor hen belangrijker zijn omdat ze meer opbrengen, in navolging van Steve Stevaert en zijn rol in de verrottingsstrategie van de intercommunales, en Freya van den Bosch met haar groenestroomcertificaten die de elektriciteitsfactuur quasi onbetaalbaar maakt? Is het omdat links de stemmen van honderdduizenden allochtonen broodnodig heeft? Of staan er boven de politici zeer sterke Arabisch-islamitische belangen, die in stilte op de achtergrond, door de elite, het echte kapitaal, worden bedisseld?

V

E

R G O T

E N X

I

E

X

S

F

A

L

M E N T

X

A

T H

I

A N X

X B

A

Pallieterke, Marino Keulen, de burgemeester van Lanaken, is een door de wol geverfde politicus. Eerlijk is eerlijk: op onze Kustersherdenking en de onthulling van een nieuw monument van Frans Kusters op 9 juli laatsleden, hield Keulen een inhoudelijk rijke toespraak. Het werd een zeer geslaagd en deugddoend evenement waar heel veel volk aanwezig was. Resultaat van een geslaagde samenwerking tussen de Werkgroep Frans Kusters en het Limburgse 11 julicomité. En nu ‘slaat Keulen terug’ met zijn uithaal naar de Cyriel Verschaevestraat. Toeval?

Integendeel, dit past in de strategie van Keulen en zijn blauwe omgeving. In het ‘t Pallieterke van vorige week stond een schitterende repliek in de rubriek ‘Briefje aan Marino Keulen’ plus de lezersbrief ‘Burgemeester Keulen was op de begrafenis van oud-Waffen-SS’er’. De N-VALanaken vindt in deze bijdragen stof genoeg om Marino Keulen van antwoord te dienen.

Wilfried Rosiers – Neeroeteren

Lid van de Werkgroep Frans Kusters

Paus op glad ijs Pallieterke, In Italië blijkt het document van het Vaticaan met richtlijnen voor de vluchtelingencrisis - in het kader van de geplande Internationale Dag van de Vluchteling - voor flink wat commotie en controverse te zorgen. Samengevat gaat het over thema’s als verwelkoming, bevordering van instroom, integratie en sociale bescherming.

Een paus die zich waagt op terreinen van immigratie, demografie, ius soli e.d., moet beseffen dat hij zich op glad ijs begeeft. Het gaat ter zake om een complex en confuus samenspel van maatschappelijke, staatrechtelijke en culturele factoren. Men zou veronderstellen dat het hoofd van de roomse kerk dezer dagen voldoende stof zou vinden in veel-

X

E

C A N N A B E

Y

E

L

X

A B V

R

L

E S

E N A V

X U

L

E

E

R

X M U

L

T

I

L O L I

X

I

X

X D

I

E G E N E

L

E

S

E

X N A R

Populariteit van Macron daalt fors eer geloofsmateries. Die zijn er volop: zie IJsland (dilemma abortus bij downsyndroom), Nederland (zelfgekozen levenseinde bij ‘afgerond’ leven)... Kortom, dingen die raken aan de fundamenten van zowel religie als ethiek.

Europees Parlementslid Salvini gispte de paus (Corriere della Sera 22/08) door te stellen dat die Vaticaanstad rustig kan openstellen voor de niet te stelpen toevloed van asielzoekers, maar niet Italië. Hij vatte het kernachtig samen: “A Dio quel che è di Dio, a Cesare quel che è di Cesare.” (Dat kennen we nog uit onze schoolboeken.)

Los van deze problematiek trof mij de melding in de media omtrent de afzetting van een pastoor in Zwevezele. Zulke evolutie roept

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

uiteraard gemengde gevoelens op en laat het schaars overgebleven ‘godsvolk’ enigszins verweesd achter. In de zondagsmis voel ik mij stilaan tussen “the last of the Mohicans” ...

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

Luchthavens Pallieterke, Nog een paar ‘spontane stakingen’ en nog enkele dure klachten uit Brussel, en Zaventem gaat stilaan kapot. Hoe zou jij je voelen als je bagage pas geleverd wordt als je vakantie voorbij is?

In Charleroi en Luik kijken de luchthavenbestuurders reikhalzend uit. Dank je, vakbonden.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Roger Thys - Vilvoorde Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

ABONNEMENTEN

E T

K arl van C amp - hoofdredacteur

Verschaevestraat

E N

R

In ons vorig nummer kon u lezen dat we eindelijk, na een grondige voorbereiding, gestart zijn met het digitaliseren van alle oude jaargangen van ’t Pallieterke. Dat is echt een monnikenwerk, want we spreken over het inscannen van 54.000 bladzijden. Binnenkort zullen de eerste resultaten online staan. Ook deden we een oproep met een vraag naar oude nummers, meer bepaald de nummers van de eerste jaargangen. De reacties waren overweldigend. Niet minder dat zeven lezers reageerden met de melding dat zij nog oude jaargangen op zolder of in de kelder hebben liggen. Daarmee is dat probleem van de baan, waarvoor mijn hartelijke dank. De lezers in kwestie mogen binnenkort een telefoontje verwachten, zodat er afspraken kunnen gemaakt worden om de oude ’t Pallieterkes op te halen. Duizendmaal dank!

Gustaaf van de Cloot - ’s-Gravenwezel

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A Z O N O B I C O N C E H X D D L A V E E S R X R F V M O X G E E X L H R X P A I W A R X J A G A D K N X A E L T O G O

Het grote digitaliseringsproject

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

31 augustus 2017

Bedroevend

Roskammen

Het was een bewogen week voor Club Brugge en Anderlecht, twee van onze zogezegde topclubs. Vorige donderdag ging blauw-zwart kansloos onderuit tegen AEK Athene, een goed ploegje, maar ook niet meer dan dat. De tijd dat men in Griekenland bakken poen kon scheppen, ligt allang achter ons. Er zijn nog een paar uitzonderingen, maar voor de rest is het vet van de soep.

Wat ik niet begrijp is dat een ploeg die in de Jupiler Pro League na vijf speeldagen met het maximum van de punten op kop staat, geen schijn van kans heeft tegen enkele sirtaki dansende zakkenwassers.

Vertel mij eens, hoe een ploeg het zich kan permitteren met een B-ploeg naar Kortrijk te trekken, toch een middenmoter in onze competitie, en nog te winnen ook, maar geen poot aan de grond krijgt tegen ouzo zuipende voetballers?

Hoe kan een ploeg, een paar dagen na de afgang in Athene, rustig de maat nemen van Standard in het Jan Breydelstadion, met liefst 4-0? Voor ik mijn eerste sigaret had opgerookt, was het al 2-0. Oké, Standard is een zinkend schip, maar toch...

Moet ik mij ongerust maken over de Jupiler Pro League? Is deze competitie nog wel sterk genoeg?

Hoelang kunnen we elk seizoen de leegloop nog aan? Onze smaakmakers vertrekken allemaal naar andere oorden. Dendoncker is de volgende in de rij. De leemten die ze nalaten worden gewoonlijk ingevuld door tweederangsfiguren. Elk jaar wordt de spoeling dunner. Als ik de match van zondag tussen AA Gent en Anderlecht als maatstaf neem, dan moet ik toegeven dat het niveau bedroevend laag is.

Even slikken Toen ik hoorde wat de loting voor de Champions League had opgeleverd voor onze landskampioen, moest ik even slikken. Anderlecht is natuurlijk kansloos in een groep met Bayern München, PSG en Celtic Glasgow. We moeten

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

onze pijlen richten op Celtic Glasgow. Celtic is niet meer de ploeg die het ooit was, en de Schotse competitie stelt ook niets voor.

Als Anderlecht speelt op het niveau dat ik heb gezien tegen AA Gent, dan ben ik bang dat we een paar keer zullen afgemaakt worden door Bayern en PSG, dat is zeker!

We beleven rare tijden in ons voetbal.

Wie had beweerd dat na vijf speeldagen Charleroi met het maximum van de punten mee aan de leiding zou staan in onze competitie, dat Antwerp op de vierde plaats zou prijken met tien punten, dat STVV zou gaan winnen op Anderlecht met 1-3, dat Anderlecht en AA Gent zich op degradatieplaatsen zouden bevinden en dat Oostende de rodelantaarndrager zou zijn met nul punten, die persoon zou onmiddellijk opgesloten worden, samen met de man die had beweerd dat Lucien van Impe in 2018 de Tour de France zou winnen...

Gille van Binst

Bedenkingen bij het woord “historisch” Er doet zich een merkwaardig fenomeen voor in de vaderlandse sport. In diverse takken viel de jongste tijd het woord “historisch”. Maakt niet uit dat op het EK hockey zowel de mannen als de vrouwen geen goud wonnen, hun steile opgang en de veroverde zilveren medailles verdienen de nominatie “historisch”. Hetzelfde geldt voor wereldster zonder kapsones Nafi Thiam. De piepjonge olympische en wereldkampioene zevenkamp tilt de nationale atletiek naar een historische hoogte. In China stootte de amper 22-jarige snookerspeler Luca Brecel door tot de wereldtop. In het volley en het basket rukken de nationale ploegen stelselmatig op. We spreken dan niet eens over de blijvende schwung die Evi van Acker de zeilsport bezorgt. Evenmin over Elisa Mertens, na David Goffin, richting tennistop.

Haaks op dat alles staat onze wielerelite. Het klassieke werk van een dag uitgezonderd, moet die al decennialang vrede nemen met bijrolletjes in alle grote rittenwedstrijden. Dat is, na de Giro en de Tour, niet anders in de Vuelta. En onze bejubelde “gouden voetbalgeneratie” is, spijts alle overtrokken blabla in de media, nog altijd op zoek naar haar eerste stap op het erepodium van een EK of WK. Die stap dient straks in Rusland gezet. Hoogdringend. Want ook voor voetbalmiljonairs geldt een houdbaarheidsdatum. Om maar te zeggen dat vandaag vooral de “nevensporten” voor internationaal opgemerkte successen zorgen.

Het belet niet dat de “grote” volkssporten wielrennen en voetbal hun kopposities in de media moeiteloos handhaven, al rijgen ontgoochelende prestaties zich aan elkaar.

We herinneren ons levendig de uitleg van de architecten van de “play-off” competitieformule. Van winstbejag bij de “grote” clubs was geen sprake. Het systeem “groten onder elkaar laten spelen” was enkel bedoeld om binnen de kortste keren het niveau van ons clubvoetbal naar Europese hoogten te tillen. de loting van de Champions League. Met Bayern München, Paris Saint Germain en Celtic krijgen ze drie tegenstrevers die tot de verbeelding spreken. Dat is het positieve aan het verhaal. Wat die zogezegde droomloting als ontknoping gaat opleveren, is de andere kant van de medaille, maar als ze in het Astridpark dik tevreden zijn, dan wij ook. En als ze zich bewijzen in hun reeks, gaan we te voet naar Compostella.

Humorist

Alles ‘Red’ Het is al “Red” wat de klok slaat. Red Devils, Red Lions, Red Panthers, en dan zijn er nog de Red Dragons en de Red Flames. De Red Devils kennen we intussen. Dat zijn die met hun hoorns en hun bokkenpoten. Over het topvolleybal van de Dragons en over de vrouwenvoetbalselectie die zich Red Flames laat noemen, hebben we het een andere keer. Deze week mogen de hockeyspelers van de Red Lions en hun vrouwelijke collega’s van de Red Panthers meer dan verdiend de honneurs in ontvangst nemen.

Triest zilver

ga’s, die na de verloren finale een bef trokken, waren de krabbekatten die zich Red Panthers noemen in de wolken met hun zilveren medaille. De nederlaag tegen Nederland was al vergeten. Onze hockeyspeelsters gooiden op het Europees Kampioenschap hoge ogen. En dat was er duidelijk aan te zien bij de vrolijke bende. “Wat de Red Lions presteren, kunnen wij ook” was het motto, en dat hebben ze met allure onderstreept. Dit gezegd zijnde, waar is de zalige tijd toen rood nog gewoon rood en niet red was?

Afknapper

Dat de Rode Leeuwen zich in de finale door Oranje in de doeken lieten leggen, en nipt naast goud grepen, was niet in het scenario voorzien. Ze stonden er na afloop dan ook mistroostig bij, alsof ze de miserie van de hele wereld moesten torsen. De dodenmars van Chopin had op dat moment niet misstaan.

Hopelijk is die nederlaag intussen verteerd en genieten ze van hun zilveren medaille. Want die eer is niet voor iedereen weggelegd.

Een heel seizoen snakken naar Europees voetbal en als het dan zover komt van een kale kermis thuiskomen. Van Club Brugge hadden we beter verwacht tegen AEK Athene, dat op papier te pakken was. De zowat twintigduizend die er in de Griekse hoofdstad naar zaten te kijken, mochten de sirtaki dansen nadat ze een ondermaats Club met schade en schande zagen afdruipen. Weer een vakantiebestemming waar we best een tijd wegblijven, als we niet uitgelachen willen worden.

Vrolijke meisjes

Droomloting?

In tegenstelling tot hun mannelijke colle-

15

Bij Anderlecht zijn ze in hun element met

Daarmee hebben we de ‘topper’ tussen AA Gent en Anderlecht al achter de rug. Beide ploegen schieten niet veel op met een schamel puntje. De toeschouwers die ernaar zaten te kijken in de Ghelamco Arena moesten het stellen zonder doelpunten. Al willen we eraan toevoegen dat Gent snediger uit de hoek kwam dan een mak Anderlecht, dat dik tevreden mocht zijn met een gelijkspel. Trainer Weiler heeft daar een uitleg voor: “Dat we al tien punten achterstaan op Club Brugge deert mij niet.

Het is beter om nu punten te verliezen dan in de play-offs.” De Zwitserse humor is ondoorgrondelijk.

Geen drama Over AA Gent hebben we het gehad, en het zwalpende Standard kunnen we geen groter plezier doen dan erover te zwijgen. We zouden hetzelfde kunnen doen met KV Mechelen, maar het hemdje is nader dan de rok en we kunnen er niet naast kijken dat Malinwa met drie punten uit vijf wedstrijden zijn seizoenstart heeft gemist. Voorzitter Timmerman probeert zichzelf te troosten: “De situatie is nog niet dramatisch, wel ernstig.” De volgende wedstrijd is een thuismatch, tegen rode lantaarn Oostende. In de hoop dat we de toestand Achter de Kazerne achteraf wel ernstig maar niet dramatisch mogen blijven noemen.

Verbazend We verdenken STVV-trainer Jonas de Roeck ervan dat hij kan toveren. Wie had durven voorspellen dat Sint-Truiden na vijf wedstrijden op een derde plaats zou staan in de rangschikking hadden ze in een dwangbuis afgevoerd naar het instituut van de dikke broeder in Mort-

Hoe die uitleg strookt met de realiteit werd in Athene door Club Brugge bewezen. Nadat eerder al het “grote“ AA Gent en KV Oostende, “groot in wording”, voortijdig waren uitgeschakeld. Hallo, Ivan de Witte?

Raad van Aad Toch houden de media halsstarrig vast aan Europees gejuich. Landskampioen Anderlecht, op drift in de “reguliere” competitie, werd voor de Champions League uitgeloot in een groep met Bayern München, Celtic Glasgow en Paris Saint Germain. De Brusselse puntenoogst dreigt even schamel te worden als de nul op achttien van Club Brugge in de CL-groepsfase van vorig jaar.

Daarover amper een kritisch woord op de sportpagina’s. Wel onvermijdelijke ladingen peptalk richting ticketverkoop, met koppen als “Hij komt. Hij komt… de man van 222 miljoen!” en “Droomaffiches voor Anderlecht!”. Dat zal dan wel, al dreigen eerder nachtmerries als het over punten sprokkelen gaat, wat in voetbal een zeker belang heeft.

Het legertje “voetbalanalisten” is het eens dat het scheef zit met het niveau bij onze “grote” clubs. Met voorop ex-coach Aad de Mos. In Het Nieuwsblad als “dokter Aad” genomineerd, wist hij dat de spelersgroep in Gent niet meer achter de coach staat. Marc Coucke kreeg het advies om in Oostende les nummer één van het profvoetbal toe te passen, nooit nog oude, luie en versleten paarden aan te kopen. Bij Genk is volgens dokter Aad de coach te veel ideale schoonzoon, terwijl Standard een niet meer goed te krijgen kerkhof is. En bij Anderlecht is er slechts een remedie voor alle problemen: verkoop Leander Dendoncker met een strik er rond.

Te trekken les uit dit analytisch advies: wie als “grote” club “groot” wil blijven en historische prestaties najaagt, neemt beter dokter Aad in dienst als adviseur. De rest komt dan vanzelf in de “reguliere” competitie, in play-off 1 en in Europa. sel. Nu we toch met bloemen gooien, we hebben nog een boeket over voor nieuwkomer Antwerp, dat zijn derde uitoverwinning op rij boekte, na een spektakelwedstrijd tegen Oostende. Met een vierde plaats als beloning. Ze boeren niet slecht op de Bosuil. Men zegge het voort. Al was het maar om de concurrentie te waarschuwen.

Supersterke Froome Hoe zit het in de Vuelta? Onze Spaanse correspondent stond erbij, keek ernaar, en vertelt dat Chris Froome op één been en met de vingers in de neus bezig is om, na de Tour, ook de Ronde van Spanje te winnen, als er geen ongelukken gebeuren. De tegenstanders zijn stuk voort stuk gewikt, gewogen en te licht bevonden. En hoe is het gestaan en gelegen met onze landgenoten? Die zijn nog altijd vertegenwoordigd. Na enig speurwerk hebben we hen gevonden in de rangschikking. Daarmee is alles gezegd.

IJzeren Taco Van Spanje naar Merksem en omstreken.

Wat maakt het uit? Daar zagen we een aantal landgenoten die erop gevlast waren de Schaal Sels te winnen. In de eerste plaats Wout van Aert, die zich in de slotkilometers solo liet toejuichen en op weg leek naar zijn tweede opeenvolgende zege in de Schaal Sels.

Dat was zonder de Nederlander Taco van der Hoorn gerekend, die ijzersterk uit de achtergrond terugkwam, onze Wout bijbeende en hem nog enkele seconden achterstand aan zijn broek lapte.

Niet gestolen Van Aert kon vrede nemen met zijn tweede plaats. Hij had er een sportieve uitleg voor: “Na een lekke band is Van Hoorn op zijn eentje teruggekeerd en in de laatste kilometers lukte hij erin naar mij toe te rijden en me te kloppen.

Dat moet ge verdomme sterk zijn. Hij heeft die overwinning dus niet gestolen.” Dat kunnen de plaatselijke cafébazen, die het veel te druk hadden, niet beamen. Wij wel. De vele toeschouwers langs de omloop die het in levende lijve zagen gebeuren, kunnen het ook voortvertellen.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet De beeldenstorm: het einde van een tijdperk

31 augustus 2017

Het zag er niet goed uit voor het oude standbeeld. De massa die zich rond het bronzen gevaarte had verzameld, wilde brokken zien. “Vandaag maken we een einde aan een symbool dat geen deel meer uitmaakt van onze nieuwe maatschappij”, schreeuwde Peter Mertens. “Een vijand van gans het volk. En na dit beeld volgen zijn aanbidders! A mort!

Ter dood!” En dan iets rustiger: “En ik zou graag willen benadrukken dat leden die het beeld mee omvertrekken, 50 euro in de partijkas moeten storten. Gij ook, Van Ranst!”

De antifascistische beweging had genoeg van het eeuwige gepalaver over de toekomst van controversiële beelden in ons straatbeeld.

Er moest maar eens actie komen. Met fakkels, koevoeten en hier en daar een drilboor, leek de meute vastbesloten deze pagina uit de geschiedenis definitief uit te rukken. Het was Dyab Abou Jahjah die als eerste het beeld een eerste strop om de hals deed, onder luid applaus van Youssef Kobo.

“Een jeugdzonde”, bekende hij later op Facebook. Schuimbekkend en ook een beetje naar adem happend, zette Abou weer voet aan de grond. Het preken van de revolutie in de met taartjes gezegende linkse salons van dit land, had zijn tol geëist. Hij nam zich voor morgen op dieet te gaan.

De mensen werden dolenthousiast. De manifestatie was tot dan toch wat saai gebleken. Het voorbije anderhalf uur had dokter Marc van Ranst de ene gevatte tweet na de andere richting het beeld gestuurd. Het bleef hem echter stoïcijns negeren, de vuist op de kin. De Standaard zou een dag later in de inleiding van het openingsartikel schrijven: “Het beeld bleef halsstarrig ieder debat weigeren en is zo zelf verantwoordelijk voor wat hem over-

kwam. Of misschien besefte het zelf wel dat het tijd was om te gaan.”

De VRT had zijn vrolijkste medewerker naar de bronzen lynchpartij gestuurd: Riadh Bahri showde tijdens zijn stand-up van het laatavondjournaal een steen uit de sokkel. “Hoe is de sfeer daar, Riadh?”, wilde Wim de Vilder weten.

“Zeer constructief, Wim. Kijk, ik heb deze steen zelf losgewrikt en mag die straks door Etienne Vermeulen zijn studiekamer gooien.

Er is hier echt voor elk wat wils. Maar ik moet ervandoor, want anders mis ik de rituele verbranding van Maarten Boudry.”

Ondertussen ging het genadeloos trekken en sleuren onverminderd door. Er kwam zowaar beweging in het gevaarte. Het kon natuurlijk collectieve verbeelding zijn, maar even leek het hoofd mee te geven. De jongens van Kifkif dansten rond het beeld en zongen “racisme, fascisme, apartheid nee!”, aangespoord door op de tamtam - Kristof Calvo. “Dit beeld is een belediging voor de islam. Voor iedereen met het hart op de juiste plaats. We hadden het onmiddellijk zelf moeten verwijderen uit ons midden. We wijzen altijd maar met een verwijtende vinger naar IS, maar dat zou niet nodig

Kruisende woorden 1073

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G H I

zijn als we allemaal voor eigen deur zouden vegen. Leve de vrede en een open en divers Vlaanderen. Leve Groen en grootse dromen!”

En dan, uit het niets, omgeven door oranje jasjes met “Wij”-opschrift, verschijnt Wouter Beke ten tonele. “Stop!”, brult de anders zo beheerste kleine van Leopoldsburg. De meute verstomt.

Wouter gooit hooghartig het hoofd in de nek en stapt op de beeldenstormers af. Wanneer ook de camera’s hem in het snotje heb-

Absurdistan Woonbeleid Namens de stad Hasselt delen wij u graag mede dat het niet de bedoeling is om een discriminerend woonbeleid te voeren. Er komen dan ook géén aparte woontorens voor gekleurde en ongekleurde mensen.

Miljaar Een studie van de universiteit van Rochester legt een verband tussen vloeken en intelligent zijn: hoe harder gevloek, hoe meer intelligentie.

Sinds dit bekend wordt, moet onze big boss tot zijn ergernis constateren dat heel de redactie constant blijk geeft van een ontstellend IQ.

K L HORIZONTAAL A. Van het grootste belang B. Afwatering - Figuur in de kerststal C. De gaslaag om een vast hemellichaam Wapenfabriek D. Wielrenner in de ploeg WB Veranclassic Aqua Protect - Hevig E. Amerikaanse nieuwsomroep - Warm theegebak F. Keltische naam voor Schotland - Bijt kleine stukjes af G. Object dat een baan beschrijft rond een planeet - Kosteneenheid H. Misdadigers I. Elektrische magnetische eenheid Schijnbaar J. Voorzetsel - Klimop - Gordel K. Feestelijke gebeurtenis - Wiel met tanden Pers. vnw.

L. Voel ervoor - Gevolg van een vulkaanuitbarsting

VERTICAAL 1. Minderbroeders 2. Niet in werking - Vervoermiddel - Wees gegroet 3. Voordracht - Kiem met schaal erom 4. Verpakking - Woelmuis 5. Beleefdheidsformule 6. Muzieknoot - Engelse rivier tussen Schotland en Engeland 7. Zeker iemand - Van een bepaalde West Vlaamse stad 8. Familienaam van de Vlaamse schrijver die van 1905 tot 1930 redacteur was bij ‘Vlaamsche Arbeid’ en het literaire blad ‘Vlaanderen’ - Argon 9. Insect - Maakte te schande 10. Loofboom - Ex-koningin van Spanje Eiland behorend tot Tuvalu 11. Fanatiekeling - Aanwijzend vnw.

12. Binnengevallen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1072 VINDT U OP BLZ. 14

Tijdelijk Charlie Hebdo kreeg er de laatste tijd op sociale media stevig van langs, omwille van weer een spotprent over de islam. Het “Je suis Charlie” is wel bijzonder snel weer vergeten. Ook opmerkelijk dat dezelfde reaguurders nooit bezwaar hebben aangetekend tegen vulgaire spotprenten over de katholieke kerk.

Torenhoog Op 15 september kunt u in de IJzertoren deelnemen aan een “Dinner in the sky”. In Vlaanderen Vlaams en aan de IJzer... mosselen! Om eens een Antwerps gezegde te parafraseren.

Intelligentie ontbloot

Falende scholen

De reeds genoemde studie van de universiteit van Rochester zou aantonen dat intelligentere mensen binnenskamers vaker naakt rondlopen. Nu begrijpen wij waarom er in onze parlementen geen naaktloperij is te bespeuren.

Eerlijk, een mens moet zich toch vragen durven stellen bij de kwaliteit van ons onderwijs.

Immers, het heeft een hele hoop jonge mensen afgeleverd die denken dat standbeelden er staan om hen te kwetsen en te beledigen.

Kleutermisdaad

Het groene hout?

September staat voor de deur. U gelieve zich te wapenen tegen de onheilsprofeten die u eerstdaags weer ervan proberen te overtuigen dat u al sinds uw kleutertijd racist bent.

Door met name te geloven in een onschuldig kinderfeest.

“Waarom zouden West-Vlaamse leerlingen bijvoorbeeld niet eens op schooluitstap naar Brussel kunnen komen, en hier een dekoloniseringstour krijgen, een rondleiding van iemand van Congolese afkomst die gebouwen en standbeelden uit de koloniale periode bespreekt? “ Van welke extreemlinkse zou deze uitspraak komen? Van ene Tracy Bibo-Tansia, ondervoorzitster van de Vrouwenraad en parlementair medewerkster van... CD&V!

Kazak keren

J

ben, neemt hij het woord. “Ik wens te benadrukken, dat een volkspartij als CD&V midden de mensen moet staan. En dat doen we ook.

Als voorzitter zal ik enerzijds het touw mee ter hand nemen.

Ik zal er anderzijds niet aan trekken. U zal ons niets kunnen verwijten. Niet in de ene richting, maar ook niet in de andere. Dat is de essentie van het moedige midden.”

Even later lag “De Denker” van Rodin tegen de grond.

Weet u nog hoe de Canadese premier Trudeau niet zo lang geleden een hoge borst opzette inzake de opvang van vluchtelingen?

Als die dat dan letterlijk nemen en in steeds grotere aantallen naar Canada trekken, verandert plots dat standpunt in “Niet iedereen kan komen”. Politiek, een kwestie van snel 180 graden kunnen draaien.

Gekkenhuis Wij worden er bang van, van al die psychiatrische patiënten die in snel tempo radicaliseren. Gelukkig heeft een zeker boekske daar niks mee te maken.

Censuur

Reptielachtigen In de omgeving van Houston in Texas loopt men het risico op tienduizenden alligators die bewoond gebied zullen opzoeken door de overstromingen. Wij hebben hier anders ook nog wel wat oude krokodillen die regelmatig lastig doen, toch?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Wat wij ons afvragen: zou Jef Elbers dezer dagen nog zijn liedje over Leopold II kunnen zingen, zonder dat één of andere linkse actiegroep zonder hersenen daar een daad van racisme in ziet? De naam Leopold II in een lied, is dat eigenlijk geen vorm van hulde?

Het kleurenkasteel We lazen het in een opinieartikel: “Ik, als belg van Congolese afkomst”. Ons lijkt dergelijke uitspraak een uiting van exclusief, etnisch en afstammingsgericht denken. Je reinste racisme!

Maar als ‘t van gekleurde mensen komt, mag dat.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be