't Pallieterke van 14 september 2017

73ste jaargang • nummer 37 • donderdag 14 september 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De kiescampagne is begonnen

Maingain doet Benoît Lutgen (cdH) wegsmelten in peilingen

De N-VA die duidelijk geen communautaire campagne wil voeren, het Vlaams Belang dat naar het duo Vuye/Wouters lonkt, de Open Vld die plots vindt dat er niet mag bespaard worden op de pensioenen en premier Charles Michel die het extreemlinkse gevaar heeft ontdekt. Het is duidelijk: de kiescampagne voor 2018 en 2019 is op gang geschoten.

Wat was het meest opmerkelijke politieke feit van vorig weekend? Misschien wel de speeches van premier Charles Michel en MRvoorzitter Olivier Chastel op de familiedag van de Franstalige liberalen in Waver. Hun boodschap: “De Franstalige kiezers hebben de keuze. Ofwel een centrumrechts project met economie en welvaart als inzet. Ofwel links dat in de touwen hangt, het extremisme opzoekt en zijn sociaaldemocratische erfenis vergeet.” Charles Michel benadrukte het gevaar voor het terugkerend communisme dat “een leugen en een illusie is”.

Dat wordt aan Franstalige kant de inzet van de verkiezingen: een centrumrechts de facto kartel van MR en cdH en daartegenover een door de liberalen gediaboliseerde radicale linkerzijde. In 2019 hoopt de MR op alle vlakken de touwtjes in handen te hebben. En dat zal wellicht lukken. Indien de cdH wegzakt in de peilingen kan er op Waals niveau desnoods een paarse coalitie gesmeed worden met de socialisten van de PS. Federaal wordt gewoon verder geregeerd met de huidige Vlaamse coalitiepartijen en de cdH. Charles Michel en de zijnen zitten in een zetel.

N-VA wil geen verrassingen Bart de Wever beseft dat en dat is wellicht de reden waarom de N-VA een niet-communautair getinte campagne zal voeren. Inzetten op verdere sociaaleconomische hervormingen en veiligheid is een signaal richting MR dat de N-VA met deze coalitie wil verder regeren. Te veel inzetten op een nieuwe staatshervorming zou wel eens tot onaangename verrassingen kunnen leiden en de MR in de armen van een anti-N-VA-monstercoalitie kunnen duwen.

De vraag van 1 miljoen is in welke mate de radicaal-Vlaamse vleugel van de N-VA in 2019 opnieuw een regeerakkoord zonder staatshervorming zal slikken. Of probeert De Wever het confederalisme uit de campagne te houden omdat het niet verkoopt? En er dan mee uit te pakken tijdens de regeringsonderhandelingen als blijkt dat de N-VA in Vlaanderen dubbel zo groot is als de tweede partij? Het

kan allemaal. Een belangrijkere vraag is welke strategie de N-VA zal hanteren om Vlaanderen richting confederalisme te sturen. Kiest ze ooit voor een openlijke clash met de Franstaligen? Of zal het via het voorzichtige pad van de staatshervorming zijn? In dat laatste geval wordt het uitkijken naar de artikels uit de grondwet die aan het einde van deze legislatuur door de Kamer voor herziening vatbaar worden verklaard. Dan zal blijken wat er in de Atoma-schriftjes staat, waarin, naar verluidt, aan het begin van de legislatuur een aantal afspraken zijn neergepend.

Vlaams Belang hoopt garen te spinnen bij de communautaire stilstand van de N-VA. Tom van Grieken lonkte maandagavond in Terzake openlijk naar het duo Vuye/Wouters. Samen met de ex-N-VA’ers en een aantal malcontenten van de partij van De Wever een nieuw Vlaams front vormen? Het kan de campagne van het Belang een boost geven.

Maar tegelijk moeten we daar twee vragen bij stellen. Hoeveel N-VA-mandatarissen gaan de overstap maken? Ze hebben hun postjes te danken aan het politieke wonderkind De Wever. Waarom dan het N-VA-schip verlaten? Ten tweede: hebben overlopers naar het Vlaams Belang, of ze nu van de N-VA komen of Hendrik Vuye en Veerle Wouters heten, een kans op een parlementszetel? Wellicht zal het Vlaams Belang in de Kamer stijgen van 3 naar 8 tot 10 zetels. In het Vlaams Parlement zal ook de kaap van de 10 zetels worden overschreden. 20 te verdelen mandaten is niet weinig. Maar er zijn tal van jonge wolven binnen het Belang (een hele reeks heeft een recent verleden in NSV en KVHV Gent) die vinden dat het tijd is om te oogsten. Waarom moeten zij wijken voor Belangers van het laatste uur?

Open Vld is het spoor bijster Wat te denken van de andere Vlaamse federale regeringspartijen? Gaat de CD&V afstand nemen van het beleid van de regering-Michel om een linkse campagne te voeren? Wellicht niet, gewoon omdat de regering-Michel een aantal centrumlinkse maatregelen heeft

genomen. De welvaartsenveloppe waarin miljoenen euro’s zitten om de uitkeringen (vooral de laagste pensioenen) te verhogen is integraal gebruikt. Onder de regering-Di Rupo werden maar 50 tot 60 procent van die middelen aangewend. De belastingverlagingen en fiscale kortingen komen vooral de laagste inkomens ten goede. En met de verhoging van de roerende voorheffing naar 30 procent en de effectentaks heeft ze haar belastingen op vermogenswinsten binnen.

CD&V kan daarmee uitpakken en hoopt ook bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 een stuk beter te scoren dan in de peilingen, dit dankzij de lokale verankering.

Heel anders is het met de Open Vld gesteld.

Rond economische thema’s slaagt de partij er maar niet in uit de schaduw van de N-VA te treden. En vorige week schoot voorzitter Gwendolyn Rutten nog een kemel van jewelste. Besparingspartij Open Vld vindt plots niet meer dat er in de pensioenen bespaard moet worden. De regering had zich voorgenomen om de jaren van werkloosheid slechts gedeeltelijk mee te tellen bij de berekening van het pensioen. Daarmee zouden werkloze 50-plussers later een lager pensioen krijgen.

Sp.a-voorzitter John Crombez was er als de kippen bij om het asociale karakter van de Open Vld in de verf te zetten. Rutten trapte in de val en verklaarde dat de pensioenher-

vormingen momenteel in de koelkast worden gestopt. Om er de komende jaren wellicht nooit meer uit te komen. Jarenlang waren Vincent van Quickenborne en Alexander de Croo als pensioenministers de verdedigers van het principe dat wie meer werkt meer pensioen moet krijgen en wie minder werkt een lagere uitkering. Uit angst voor de kiezer gooit Rutten dat principe overboord. Wellicht worden bij de Open Vld de komende maanden nog andere principes overboord gegooid.

Deze week Tamme sociale partners na Van Eetvelt 2 Cultuurmarxisme 3 Briefje aan Hilde Crevits 4 N-VA onder druk, maar het volk volgt 5 De Walen kunnen belastingen verlagen 7 De Catalanen zijn er klaar voor 11

2

Actueel

14 september 2017

Op zoek naar de beste strategie

Orkaan teistert Florida

Economie, veiligheid en identiteit, dat worden de drie pijlers van de verkiezingscampagne van N-VA, luidde het zaterdag op de partijraad. Voorrang dus voor een voortzetting van het sociaaleconomisch herstelbeleid, maar ook het veiligheids- en migratiebeleid van de huidige regering. Geen focus op het confederalisme dus. “We zien na de verkiezingen wel of het erin zit.” De Wever kreeg een overtuigend mandaat om voorzitter te blijven. Enkele uren eerder had een peiling duidelijk gemaakt dat de N-VA een overtuigend mandaat kreeg van de kiezer.

Wordt een autonoom Vlaanderen dan een bijzaak, zoals sommige critici meteen stelden?

Neen, want “alle andere doelstellingen zien we het best haalbaar en het liefst verwezenlijkt in een zo zelfstandig mogelijk Vlaanderen”, luidt het.

Als er al iets zou veranderen, wordt het een verder scherpstellen van een conservatieve aanpak van normen en waarden, gekoppeld aan behoud van de Vlaamse identiteit. In dat eerste zit een communautair verhaal: met de MR kunnen koeken worden gebakken die voor de Vlaming eetbaar zijn. Ook in dat laatste (identiteit) zit een communautair verhaal.

Geen revolutie dus, maar evolutie.

Voor autonomie is een tweederdemeerderheid nodig, en die is er niet. CD&V en Open Vld zitten niet te wachten op een zevende staatshervorming terwijl de zesde nog niet helemaal verteerd is.

De MR al helemaal niet. En een machtsgeile cdH nog veel minder. Critici van de N-VA verliezen die realiteit al eens uit het oog. Leugenaars en spinners in de media geven hen graag de pap in de mond.

Lange neus “Het communautaire luik valt af”, schrijft Bart Brinckman in De Standaard. Alsof hij daar wakker van ligt. De soldenier van het anti-N-VAkamp in die krant heeft een erg lange neus.

Wat “afvalt” is er niet meer. Dat het confederalistische perspectief van de N-VA verdwijnt, klopt niet. Zoals wel meer zaken in De Standaard niet kloppen.

Vlaamsgezinde critici mogen zich niet laten vangen door tegenstanders die een streep trekken tussen confederalisme en autonomie enerzijds en de maatschappelijke dossiers (herstel-

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

beleid, veiligheid, identiteit) anderzijds. Precies in de aanpak van dit soort thema’s (het A-pakket) slaagt de N-VA erin het federale beleid te keren in de richting die een meerderheid van de Vlamingen wenselijk acht.

Bovendien blijft de vraag wat dat confederalisme buiten die thema’s nog meer om het lijf heeft? Het lastiger B-pakket, dus. Professor Bart Maddens somt de belangrijkste op in zijn opiniestuk van dinsdag in dezelfde krant: een verdere staats(her)vorming, een frustrerende monarchie, de oneindige transfers, de taalwetgeving in Brussel.

Maar hoe “verander” je zoiets? Voor de staatsvorming, alleen haalbaar via een soort revolte in het Vlaams Parlement, hebben de Vlaams-nationalisten er momenteel geen 40 procent van de mandatarissen achter de stemknop. Gaat het over de transfers, dan is dat in de Kamer nog veel minder, en dus nog complexer. De monarchie dan? Die ligt op apegapen. En Brussel ten slotte? Is dat niet vooral een duur achterhoedegevecht?

Stuk voor stuk zijn dit thema’s waarvoor meer mankracht op de Vlaamse barricaden nodig is. Misschien is dit het zwakke punt van de N-VA. “De N-VA heeft de legitimiteit van België (via regeringsdeelnames – red.) aanzienlijk versterkt”, aldus Maddens. Als er voor dat “aanvullende” B-pakket van Vlaamse verzuchtingen schot in de zaak moet komen, mag voor die dossiers van de N-VA toch meer Vlaamse assertiviteit en een geloofwaardiger Vlaamse strategie worden verwacht. Al was het maar door een veel ruimere investering van personeel en partijmiddelen in een communicatief apparaat dat de Vlamingen wakker houdt, ervan overtuigt dat het beter kan, en uiteindelijk op zo kort mogelijke termijn Vlaanderen ook sterker en onafhankelijk(er) kan maken.

De partijraad heeft De Wever een ferme zegen gegeven om met zijn strategie geduldig voort te bouwen aan de Vlaamse toekomst. Het minste dat je kan zeggen is dat hij biezonder veel Vlamingen aanspreekt. “If you can’t beat them, join them”, vatte Jan Segers de tweetrapsstrategie van De Wever samen. “Vandaar de verkiezingsfocus op veiligheid en identiteit, synoniemen voor: ze moeten het niet te bont maken, die moslims. Daar win je vandaag stemmen mee, meer dan met de Vlaamse Leeuw.”

Haastige en fanatieke critici zouden zich kunnen afvragen of hun strijd de jongste jaren niet bijna een averechts affect had. Het zou goed zijn dat ook zij zich bezinnen. En de juiste tegenstrever kiezen.

A.P.

Als links het niet meer weet

gen, in het tolerante Nederland, stijgt met de dag.

Thierry Baudet is de rijzende ster aan het rechtse firmament in Nederland. Al enkele jaren maakt hij naam en faam met boeken en lezingen. Reeds in december 2013 kon u met deze man kennismaken in een praatstoel met ’t Pallieterke, toen naar aanleiding van zijn pas verschenen boek ‘Oikofobie’.

In 2015 ging hij met een ‘denktank’ van start, die in 2016 werd omgevormd tot een partij: Forum voor Democratie. Bij de jongste Tweede Kamerverkiezingen behaalde het Forum twee Kamerzetels. Sindsdien kreeg de partij meer aandacht in de media, en met de flamboyante verschijning van de welbespraakte Baudet hebben de linkse journalisten het lastig.

Ondertussen trekt Thierry Baudet volle zalen als hij ergens gaat spreken, en bij een recente peiling stijgt zijn partij al naar zeven Kamerzetels.

Dat zint extreemlinks niet: vorige donderdag werd het huis van Baudet in Amsterdam besmeurd met roze verf. De actie werd opgeëist door het ‘Radicaal Anarchistisch Feministisch Front’. De boodschap van de groep sloot af met de oproep: “Gun Baudet en trawanten geen rust.”

En zo geschiedde: zaterdagnacht werd de woning opnieuw besmeurd, met een onbekende vloeistof.

Geert Wilders wordt 24 uur op 24 bewaakt door veiligheidsagenten. De kans dat Thierry Baudet binnenkort ook bescherming moet krij-

Zwendel In het Nederlandse televisieprogramma Haagse Lobby wordt een nieuwe licht geworpen op het verbod op klassieke gloeilampen, in Nederland doorgevoerd in 2009. Dat verbod, zo blijkt, was een handig opgezette deal tussen fabrikant Philips, Greenpeace en de toenmalig bevoegde minister Jacqueline Cramer (PvdA), die overigens ooit voor Philips had gewerkt.

De maatregel werd officieel genomen uit milieuoverwegingen, maar eigenlijk wilde Philips vooral de verkoop van spaarlampen een boost geven. Dat de milieu-uitleg onzin was, weten we intussen al lang: spaarlampen zijn een giftig goedje, en Philips is al die tijd volop klassieke lampen blijven produceren voor de Aziatische en Afrikaanse markt. Elsevier-journalist Syp Wynia noemt het verbod dan ook zonder omwegen een ‘grote zwendel’. Een zwendel die daarna nog grotere proporties aannam, want in hetzelfde jaar werd het verbod door de EU overgenomen: vanaf 1 september 2012 moest de gloeilamp verleden tijd zijn. Ook al wordt het verbod op vrij grote schaal omzeild, toch doet de aflevering van Haagse Lobby de wenkbrauwen fronsen. Het programma focust voornamelijk op de rol van politici in dit verhaal. Ons lijkt echter ook het dubieuze een-tweetje tussen de lampenmultinational en Greenpeace het onderzoeken waard. Haagse Lobby licht slechts een tipje van de sluier op.

Tamme sociale partners na Van Eetvelt

Uit de smalle beursstraat

Karel van Eetvelt vertrekt per 1 oktober bij de kmo- en zelfstandigenorganisatie Unizo. Hij wordt topman van Febelfin, de zogenaamde ‘bankenlobby’. Meteen verdwijnt één van de weinige sociale partners die het onverantwoordelijke gedrag van de vakbonden zonder enige ambiguïteit aan de kaak stelde.

aanhoudt gemist worden. Hij was de man die de sabotage van de vakbonden aan de kaak stelde. Recentelijk nog met het debat over de herinvoering van de proefperiode. Op het interprofessionele niveau van de Groep van Tien was er een akkoord. Maar de achterban van de vakbonden schoot dit af.

Van Eetvelt was dan de eerste om in de media te gaan zeggen dat er met de vakbonden geen land meer te bezeilen valt.

Nu zal die stem ontbreken bij de sociale partners. Voka durft via topman Hans Maertens wel eens straf uit de hoek komen, maar de Vlaamse werkgeversorganisatie is op federaal niveau niet vertegenwoordigd. En de Boerenbond binnen de Groep van Tien denkt enkel aan de eigen sector en de agro-industrie.

Wie zal straks ABVV-voorzitter Rudy de Leeuw op zijn plaats zetten wanneer die zijn troepen tijdens de stakingen niet meer onder controle heeft?

De Leeuw is aan zijn laatste jaar als voorzitter bezig en lijkt al een poos uitgeblust. En wat te denken van ACV-voorzitter Marc Leemans? Hij werd verkozen met een mandaat om een agressievere houding aan te nemen dan zijn voorganger, Luc Cortebeeck. Leemans’ betoog op meetings en zelfs op televisie doet denken aan een vakbondssecretaris van het vijfde knoopsgat.

Vroeger was er Karel van Eetvelt om de karikatuur van de vakbonden aan de kaak te stellen. Wie neemt aan werkgeverskant straks die plaats in?

Een ‘oorlogsverklaring’, een ‘gijzeling’, ‘daden die terroristen gebruiken’. De voorbije jaren was Karel van Eetvelt terecht zeer hard wanneer de vakbonden nog maar eens gingen staken.

Zeker sinds 2014, toen de syndicale acties meer en meer weg hadden van puur politieke stakingen tegen de regering-Michel.

Verlies voor de Vlaamse kmo’s Van Eetvelt was het gezicht en de spreekbuis van de hardwerkende Vlaamse kmo-ondernemer die niet omziet en voortwerkt, ook in moeilijke omstandigheden. Hij vertrekt na dertien jaar bij Unizo om de bankenlobby Febelfin te leiden. Van Eetvelt staat bekend als een sterke lobbyist, en die zullen ze in de banksector goed kunnen gebruiken.

Sinds de crisis van 2009 kampen banken en verzekeraars met een imagoprobleem. Voor de 51-jarige Karel van Eetvelt was het wellicht de laatste kans om zijn carrière een wending te geven. In 2004 kwam hij bij Unizo terecht, als opvolger van Kris Peeters, die naar de Vlaamse regering trok. Van Eetvelt werd in de jaren nadien regelmatig getipt als minister, maar uiteindelijk stapte hij niet in de politiek. Binnen Unizo was te horen dat de topman wat uitgekeken was op de functie en een nieuwe uitdaging zocht. Nu heeft de Bornemnaar die gevonden.

Voor de belangenbehartiging van het netwerk van Vlaamse

kmo’s is het vertrek van Van Eetvelt niet zo’n goede zaak. De Unizo-topman wist de druk op te voeren in de media als hem iets niet aanstond. Dat kon het gedrag van de vakbonden zijn, of het beleid van de regering. Onder meer tegen de constante belastingverhogingen, die vooral kmo-ondernemers en zelfstandigen raakten, kon hij echt fulmineren. Denk maar aan het gestaag optrekken van de roerende voorheffing naar 30 procent, of de liquidatiebonus die een aanslag was op het pensioenspaarpotje van veel zelfstandigen.

Karel van Eetvelt was één van de leden van de Groep van Tien, het interprofessioneel orgaan voor sociaal overleg. Als Unizo-topman kon hij zich in zijn communicatie meer veroorloven dan het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO).

Dat nam bij monde van gedelegeerd bestuurder Pieter Timmermans een voorzichtiger houding aan, onder andere ten opzichte van de vakbonden.

Timmermans werkte in de jaren negentig als kabinetsmedewerker bij toenmalig minister van Begroting Herman van Rompuy, en hij is altijd een CD&V’er gebleven. Het compromis boven alles dus.

Vrij spel voor de vakbonden?

Binnen de Groep van Tien zal de harde lijn die Van Eetvelt

Angélique Vanderstraeten

Actueel

14 september 2017

Cultuurmarxisme: hoe links een afkeer voor de kleine man kreeg

3

Aantal 65-plussers voor de klas is verdubbeld

«Cultuurmarxisme» is een woord dat je vroeger niet kon horen vallen buiten de middens van overtuigde rechtse intellectuelen. En dan nog alleen bij die met een bovengemiddelde interesse in ideologie en filosofie. Vandaag duikt het begrip met enige regelmaat op in tv-debatten en opinieartikels in Nederland. Ook in Vlaanderen worden er een paar wakker, zoals blijkt uit columns in De Morgen, Knack en De Standaard. Waar gaat het over?

Het oorspronkelijke marxisme is eigenlijk een economische theorie. Marx voorspelde dat de geïndustrialiseerde en kapitalistische samenlevingen onvermijdelijk zouden uitmonden in revoluties van het onderdrukte proletariaat en de vestiging van communistische paradijzen. Marx zat ernaast. Het eerste en lang het enige land waar het communisme aan de macht kwam, was het agrarische Rusland. In de echt kapitalistische landen bleef de revolutie helemaal uit.

Eerst de cultuur Dit zette een aantal marxistische filosofen aan het denken: wat zorgt er toch voor dat de westerse volkeren niet willen inzien dat hun ware heil in het communisme schuilt? Antonio Gramsci vond in de jaren dertig het antwoord: het probleem was, volgens hem, de westerse cultuur. Cultureel bepaalde houdingen (zoals respect voor gezag, familiale waarden, religieuze gevoelens, vaderlandsliefde …) zouden de mensen verhinderen om revolutionaire gedachten te koesteren. Dus moest eerst de cultuur “veroverd” worden.

Na de Tweede Wereldoorlog won dit idee van “culturele hegemonie” snel veld. Gerecycleerde marxisten, zoals te vinden in de invloedrijke Frankfurter Schule, begonnen aan een georganiseerde aanval op de fundamenten van de westerse samenleving.

Onderweg verdween de oorspronkelijke bedoeling (het vestigen van een waarlijk communistische staat) langzaam naar de achtergrond. De ideologie van ondermijning ging zijn eigen leven leiden. De oorspronkelijke tegenstelling tussen proletariaat en kapitaal werd vervangen door andere tegenstellingen van “onderdrukten” en “onderdrukkers”.

De nieuwe “verworpenen der aarde” werden de vrouwen, de homo’s, de vreemdelingen, et cetera. Het politieke denken in het Westen werd gaandeweg steeds meer in beslag genomen door een algemene obsessie over schuld en slachtofferdom.

De “culturele revolutie” In de VS waren het alt-right, Steve Bannon en de webstek Breitbart die recent een belangrijke rol speelden in het formuleren van een aanklacht tegen het cultuurmarxisme. In Nederland is dat vooral de verdienste van de politicus Thierry Baudet en de jonge filosoof Sid Lukkassen. In deze term pogen zij gebald de moderne linkse ideologie te bevatten die zo nefast is voor onze samenleving.

Uiteraard zijn de maatschappelijke tendensen die door rechts op de korrel worden genomen niet allemaal of helemaal de schuld van de ideologische activiteiten van de cultuurmarxisten. Maar zij gaven wel een onderbouw en respectabiliteit aan fenomenen die anders misschien meer weerstand zouden ondervinden.

Vooral slaagden zij erin een cultus van diabolisering te creëren tegen elkeen die zich poogt te verzetten tegen de ondermijning.

In het NRC Handelsblad wees socioloog Eric Hendriks op de gelijkenissen met de praktijken van verdachtmaking, intimidatie en publieke aanklacht en vernedering tijdens de Culturele Revolutie in het marxistische China.

Zelfs politieke zwijgzaamheid was al verdacht. Wie het niet-aflatende politiek correcte deugdvertoon van onze elites gadeslaat, merkt de parallellen.

Stropop Het valt op hoe gepikeerd hedendaagse opiniemakers reageren op het verschijnen van het woord “cultuurmarxisme” in het politieke debat en de media. Alsof ze zich plots betrapt voelen.

In een tv-debat met Lukkassen, poogde Casper Thomas (De Groene Amsterdammer) de kritiek op het cultuurmarxisme af te

doen als een complottheorie vanwege rechts.

Dezelfde boodschap vonden we bij Jan-Frederik Abbeloos in De Standaard en bij een lange tirade van Daniël Korving & Jaap Tielbeke in Knack. Het idee dat er een groot complot tegen de beschaving aan de gang is, is te belachelijk voor woorden, menen ze.

Hun argumentatie is echter een stropopredenering. Niemand beschouwt het cultuurmarxisme nog als een instrument om het communisme te laten triomferen. Ook Baudet, Lukkassen en Bannon niet. Zij zien geen geheime afspraken of complotten, enkel de discipline van de kudde die gehoorzaamt aan een agressieve ideologie die al lang zijn eigen leven is gaan leiden. Lemmingen hebben geen complot nodig om in de afgrond te rennen.

De vergeten kleine man Een stripverhaaltje uit mijn kindertijd is me bijgebleven. In één van de “Avonturen van Piet Fluwijn en Bolleke” van Marc Sleen, stuurt papa Bolleke naar de kruidenier met de opdracht een aantal boodschappen mee te brengen. Als beloning mag hij een stuk chocolade voor zichzelf kopen. In elk navolgend plaatje zie je Bolleke op stap naar de winkel, terwijl hij de boodschappenlijst poogt te onthouden. En in elk plaatje vergeet hij één opdracht. Wanneer hij uiteindelijk bij de winkel aankomt, weet hij alleen nog dat hij een stuk chocolade moet kopen.

De culturele marxisten hebben nog heel weinig met degene over wie het ooit te doen was: de kleine man. Al in de jaren tachtig en negentig bleek dat ten volle, toen het multiculturele dogma voorrang kreeg op degene die er het eerste en grootste slachtoffer van werd: de gewone man in de armere wijken van de grootstad. Het was dan ook geen toeval dat die zich in de steek gelaten voelde, en massaal deserteerde van de SP naar het Vlaams Blok.

Links tegen de werkende klasse Na de overwinning van Trump schreef de linkse hoogleraar Joan Williams (specialist vrouwenrechten) een zeer opgemerkt essay. Zij ontwikkelde daarin de stelling dat de kleine man massaal voor Trump had gekozen na decennia van minachting vanwege de progressieve elite. In de wedloop tussen alle “onderdrukte minderheden”, die links toch maar allemaal wilde beschermen, heeft de grootse groep, de blanke werkende klasse, aan het kortste eind getrokken, meent Williams. “De eis van politieke correctheid, waar de elite zo aan hecht, betreft zwarten, homo’s, vrouwen, lesbiennes, transgenders en biseksuelen. De witte werkende klasse kun je naar hartenlust beledigen.”

Die regel ondervond ook de ouderwetse socialist Bernie Sanders, die, toen hij opkwam voor de Amerikaanse arbeiders, door aanhangers van Clinton werd beschuldigd van “blank populisme” en “brocialisme” (een te mannelijke vorm van socialisme, naar verluidt).

Twee linkse partijen, Groen en sp.a, zitten bij ons in de oppositie. Waarom doet de ene partij het heel goed in de peilingen en de andere barslecht? Dit is de reden. De socialisten worstelen met een identiteitscrisis. Hun traditionele arbeidersachterban hebben ze in de steek gelaten om de hoger geschetste ideologische redenen.

En Groen vertegenwoordigt een veel duidelijkere versie van het cultuurmarxisme van nieuw links. Opkomen voor de echte zorgen van de kleine (blanke) man is onverenigbaar geworden met het soort ideologische obsessies die uit het cultuurmarxisme zijn voortgevloeid.

Trouwens, alle socialistische partijen in Europa zijn druk bezig ten onder te gaan aan dezelfde afstotingsverschijnselen.

Jurgen Ceder

Briefje aan Hilde Crevits

Wollig als altijd Mevrouw het zachtgekookte eitje, Op uw persoonlijke webstek las ik uw ‘nieuwjaarsbrief’ naar aanleiding van het nieuwe schooljaar. Gij stelde daarin dat het schooljaar nog niet van start was gegaan of dat de onderwijsdebatten al oververhit waren. Daar zijt gij als de dood voor, zoals al vaak bleek. “Het debat moet over inhoud gaan en in alle sereniteit gevoerd worden”, orakelde gij. Daar is iets voor te zeggen, maar ik stel mij meteen de vraag of dat debat – of wat ervoor moet doorgaan – ook door de onderwijsbobo’s wel op een correcte en open manier gevoerd wordt met het onderwijsplebs, het onderwijsvoetvolk.

De gewone leerkracht dus. Zo stelde gij dat inzake het ‘eindetermendebat’ uit de brede maatschappelijke bevragingen en gespreksrondes heel wat interessante voorstellen zijn gekomen over wat onze leerlingen vandaag moeten leren op school. Als ik evenwel de reacties van tal van leerkrachten hoor en lees, dan leer ik daaruit dat het ‘onderwijsveld’ nooit rechtstreeks is aangesproken. Wij kennen leraars die naar het einde van hun carrière lopen, maar zonder blikken of blozen stellen dat zij met hun ruime en jarenlange ervaring nooit - dat wil zeggen: geen enkele keer - gedurende die lange jaren om hun mening en inzichten zijn gevraagd. Integendeel, zij weten zich altijd weer betutteld door pedagogen die in ivoren torens wonen en omhooggevallen onderwijsexperts die nog nooit een minuut klaspraktijk hebben meegemaakt. Gij moet mij maar eens komen uitleggen met wie gij dat maatschappelijk debat dan wel hebt gevoerd.

Iets anders is het nijpende tekort aan leerkrachten. Nochtans, zowat iedereen is het erover eens dat goed en degelijk onderwijs alleen maar kan gegeven worden door gedreven en erudiete leerkrachten, van basis- tot hoger onderwijs, die hun job als een roeping aanzien en die niet te beroerd zijn om voldoende intellectuele bagage op te doen om jonge mensen te kunnen bezielen en inspireren. Helaas loopt het ook daar wel eens mis, want hoeveel leerkrachten zijn na een lange waterval met veel verdiepingen uiteindelijk in het onderwijs terechtgekomen? Het antwoord is duidelijk: veel te veel.

Bovendien brengen velen onder hen – vooral in het lager onderwijs – het niet verder dan het niveau van veredelde jeugdbewegingleiders die alleen maar vinden dat kinderen alles leuk en tof moeten vinden. Ik zou de

leerkrachten van dat slag, die geen wetenschappelijke didactische bagage hebben, nauwelijks algemeen Nederlands spreken en de geschreven taal eigenlijk niet beheersen, de kost niet willen geven. Heel wollig stelde gij in uw ‘nieuwjaarsbrief’: “Daarbij moeten zowel de overheid als de onderwijsverstrekkers er voor zorgen dat ze leerkrachten tegelijkertijd houvast en ruimte bieden: voldoende houvast om niet te verdwalen in de veelheid aan verwachtingen die een samenleving heeft ten opzichte van ons onderwijs, voldoende ruimte om elke leraar de kans te geven zijn talenten en passies maximaal te laten renderen in het voordeel van zijn leerlingen.” Geeuw! Gij vergeet dat veel leraren bezwijken onder de loodzware planlast, doelstellingen, voorbereidingen, zorgdossiers en verbeterwerk … en de verlammende angst voor de doorlichting. Geen wonder dat velen afhaken of met langdurige burnouts te kampen krijgen. Zou het niet beter zijn het beroep opnieuw te professionaliseren en te herwaarderen, en elke leerkracht terug de status te geven die hij/zij verdient?

Ik bedoel die van kennisoverdrager en normvaste opvoeder, in plaats van die van slordig geklede maatschappelijk werker en pamperende probleemoplosser die van alles iets weet, maar van niets heel veel.

Ik besef, Hildeke, dat dat in uw tere tsjevenoortjes allemaal hard klinkt. Maar het wordt echt tijd dat er een einde komt aan het mei ‘68-tijdperk, dat alleen maar nivellering, verschraling, versofting en een historisch laag kennisniveau heeft teweeggebracht. Ook de burgerlijke waarden, het fatsoen en het respect hebben een flinke knauw gekregen in het licht van ‘alles moet kunnen’. Er is ook meer pestgedrag, onverschilligheid en onverdraagzaamheid, meer dan ooit tevoren. De wereldverbeteraars zijn duidelijk niet geslaagd in de henzelf toegemeten opdracht.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de zegeningen van de multiculturele samenleving, die ook haar politiek correcte tol eist in het onderwijs, en waardoor de eigenheid en vrijheid van scholen verpest wordt, en voor een uittocht van moegetergde leerkrachten zorgt. Gij zult uit een ander vaa tje moeten gaan tappen om te vermijden dat er straks geen leerkrachten meer zullen zijn.

Misschien de bobo’s eens wat onderwijservaring laten opdoen? Het kan zijn dat het tij dan rap zal keren!

4

Dossier

14 september 2017

Toen Catalonië Spaans werd (2) EU-parlement: eurosceptische Feitelijk is koning Carlos I van Castilië en Aragon (keizer Karel) indirect verantwoordelijk voor het verdwijnen van de autonomie van de Spaanse koninkrijken.

Ziekelijk en impotent Karel schrijft aan zoon Filips II dat hij niemand mag vertrouwen die geen directe familie is. Karel, getrouwd met een volle nicht, kiest ook zo’n bruiden voor zijn zoon, en die zet de traditie verder. Het wordt een gewoonte dat de Madrileense Habsburgers voortdurend trouwen met de Weense Habsburgers (afstammelingen van keizer Karels broer).

Eventuele kinderoverschotjes huwen ook liefst met een andere vorst of kroonprins, want een gelijkwaardige geboorte is een groot goed. De gevolgen laten zich raden.

Karel II van Castilië en Aragon (zelf al een confederatie van Aragon en Catalonië) is ziekelijk en impotent.

Zijn Spaanse staten spelen al vijftig jaar geen eersterangsrol meer in Europa, maar buiten Castilië en Aragon heerst de vorst nog in de (Zuidelijke) Koninklijke Nederlanden, Milaan, Sardinië, Sicilië, Napels en een groot deel van Latijns-Amerika.

Wat zal er gebeuren bij zijn dood? Daar breken de grote mogendheden zich het hoofd over: Engeland, de Republiek (huidig Nederland), Frankrijk. In afwachting van dat overlijden beginnen zij de buit te verdelen. Voor de rijkste buit is de Franse arm niet lang genoeg. Engeland en vooral de Republiek denken er niet aan de Nederlanden aan Lodewijk XIV af te staan.

De Republiek wil een bufferstaat houden en Lodewijk heeft al een goed deel van het graafschap Vlaanderen geroofd. Madrid wou hem zelfs meer geven, maar de Republiek verdedigt het Zuiden met hand en tand. Daarenboven beeft Amsterdam bij de gedachte dat Antwerpen een deel van Frankrijk zou worden, want dan gaat de Schelde weer open. Maar Lodewijk mag toch al een flink stuk Italië reserveren. Engelsen en Hollanders loeren naar de Amerikaanse kolonies. Iedereen gaat ook akkoord dat er nog wat lekkers moet gegeven worden aan een vierde dief: de Habsburgse Duitse keizer, die alleen maar iets te vertellen heeft in zijn eigen aartshertogdom Oostenrijk en zijn Hongaarse en Boheemse koninkrijken. O.a. de Nederlanden zijn voor Wenen.

Als erfgenaam duiden de grootmachten het 2de zoontje van de vorst van Beieren aan, een achterneef van de doodzieke koning. In Madrid vallen ze uit hun stoel.

Er wordt over de verdeling van het imperium beslist zonder dat één vertegenwoordiger van de vele Spaanse staten één woord mag meepraten.

Franse arrogantie De jonge Beierse erfgenaam sterft echter, dus is er opnieuw een probleem. In 1700 overlijdt dan eindelijk de zwakke koning. Zijn testament is een bom.

Om te verhinderen dat zijn staten verdeeld worden, geeft hij zijn kronen aan iemand met een grote potentiële macht: de jonge kleinzoon van zijn overleden oudste zuster die bij leven getrouwd was met …

Lodewijk XIV. Officieel mag deze 17-jarige kleinzoon van de Franse koning nooit de Franse troon bestijgen, maar met Lodewijk weet je nooit, temeer omdat zijn officiële opvolger een ziekelijke achterkleinzoon van 2 jaar is (later Lodewijk XV). De Franse prins trekt naar Madrid, laat zich kronen als Filips V en geeft voor de rest alles in handen van de Franse raadgevers van grootvader Lodewijk.

De Europese hoven zijn verbijsterd, maar ze reageren niet meteen, tot de arrogante Franse koning zijn geeuwhonger toont. Hij valt onmiddellijk de Nederlanden binnen en laat zich - zogenaamd op uitnodiging van zijn kleinzoon - het bestuur overhandigen.

Dat laten Engeland en de Republiek niet gebeuren; ze verklaren de oorlog. Ook de vorst in Wenen eist de hele Spaanse erfenis op. In werkelijkheid wil hij vooral zijn zuidflank verdedigen, mits annexatie van grote delen van Italië waar een Frans leger is verschenen. Ten slotte gaan de drie anti-Franse geallieerden akkoord over één erfgenaam:

aartshertog Karel, de jongere broer van de Weense keizer. En zo begint de Spaanse successieoorlog.

Ellende in Europa Twaalf jaar lang wordt er zwaar gevochten op vijf fronten: in de Nederlanden, Duitsland, Italië, Portugal-Spanje en zelfs in Noord-Amerika. Opvallend: de landen van de vier belangrijkste protagonisten lijden zelf niet onder de oorlog (met uitzondering voor de vroeger al door Lodewijk XIV geroofde delen van de Nederlanden).

Heel die tijd voltrekt zich een ramp in de getroffen gebieden. Ieder jaar overspoelen in het oorlogsseizoen (begin maart tot einde september) tienduizenden huurlingen die streken. Soms zijn ze gedisciplineerd, maar meestal niet. Ze plunderen, roven, verkrachten, brandschatten, nemen oogsten en veestapels in beslag en vertrekken weer tot het volgende leger arriveert.

Vooral de Nederlanden zijn slachtoffer.

De krijgskansen wisselen al eens, maar het wordt geleidelijk duidelijk dat zelfs Frankrijk geen partij is voor drie tegenstrevers; waarbij vooral de Republiek geld en huurlingen levert.

Deze vijfde langdurige oorlog van Lodewijk is voor de Franse financiën er een te veel. Ook daar waar het allemaal voor begon, gaat het niet langer goed.

De vrede van Utrecht en de decreten van Nueva Planta De Britten (Engeland en Schotland verenigen zich tijdens de oorlog) steunen verwoed aartshertog Karel. Als voorgerecht veroveren ze Gibraltar, dat ze nooit meer teruggeven.

Karel laat zich in Wenen tot koning van Castilië en Aragon kronen en vertrekt dan naar wat hij zijn erfenis noemt.

Feitelijk is hij er niet welkom, want inmiddels is Filips V al vier jaar koning. De uitzondering is Catalonië. Het land is de Franse agressies en het verlies van het gebied ten noorden van de Pyreneeën niet vergeten.

Daarenboven heeft Filips V de streken van zijn grootvader: alles in Madrid centraliseren, belastingen heffen in Catalonië zonder toestemming van de Catalanen, Castiliaanse soldaten inkwartieren. Vanuit Catalonië lanceren Brits-Hollands-Catalaanse legers aanvallen.

Twee keer moet Filips vluchten uit Madrid, maar de geallieerden kunnen niet doorzetten. Op zeker ogenblik laat zelfs Lodewijk XIV zijn kleinzoon vallen, maar dan recht hij weer de rug. Na elf jaar oorlog is iedereen uitgeput. En dan sterft onverwachts de keizer in Wenen en die heeft geen zoon. Zijn jongere broer aartshertog Karel volgt hem op en plots daagt het schrikbeeld op van een Habsburgse heerser over half Europa (à la keizer Karel V) waardoor het machtsevenwicht verstoord is. De Fransen profiteren ervan een schikking met de Britten te treffen, en die schieten hun bondgenoten in de rug.

De Republiek kan de oorlog niet alleen aan, en in Utrecht wordt ten slotte vrede gesloten. Alleen aartshertog Karel (nu keizer Karel VI) is ongelukkig, maar hij moet er zich na een jaar bij neerleggen. Hij krijgt grote compensaties in Italië en ontvangt de Nederlanden. De Republiek en GrootBrittannië krijgen faciliteiten in de Amerikaanse kolonies. Filips V houdt Spanje en Latijns-Amerika.

De koning is de Catalaanse steun voor zijn rivaal niet vergeten. Zijn troepen bezetten Catalonië en de koning publiceert de beruchte Nueva Planta-decreten. Catalonië wordt bij Castilië ingelijfd en verliest zijn volksvertegenwoordiging - de Generalitat - en zijn eigen rechtspraak (uitzondering voor burgerlijke geschillen). Voortaan mag alleen het Castiliaans in de administratie en het hoger onderwijs gebruikt worden. Vijftig jaar later wordt het Catalaans ook in het middelbaar en lager onderwijs verboden. Catalonië is voortaan een onderdeel van Spanje, dus mogen de Catalanen ook in de Amerikaanse kolonies van Castilië binnen.

Jan Neckers

fractie staat in brand

De eurosceptische fractie van rechts-conservatieve nationalisten, staat in brand.

Ludovic de Danne, (ex-)adviseur van Marine Le Pen en tevens de hoogste ambtenaar binnen de ENF-groep, is deze week tot ontslag gedwongen. Hoogstwaarschijnlijk rollen er nog meer koppen in de komende weken.

In de zomer van 2015 werd ENF boven de doopvont gehouden. Deze anti-EU-groep bestaat uit partijen als Front National, Lega Nord, FPÖ, PVV en Vlaams Belang. Dat de interne keuken van ENF niet op orde is, was al geruime tijd een publiek geheim. In de wandelgangen van het Europees Parlement gaat al langer rond dat heel wat kaderfiguren er uitblinken in amateurisme en slecht management.

Waalse boekhouder Ludovic de Danne behartigde reeds enkele jaren de buitenlandse relaties namens het Front National en Marine Le Pen. De Danne werd twee jaar terug aangesteld tot secretaris-generaal bij de ENF-fractie. Rondom het Luxemburgplein, waar het EU-parlement gevestigd is, staat Ludovic de Danne al jaren bekend voor zijn agressief en dronken gedrag, zo bevestigen ons verschillende bronnen. In het verleden diende een socialistisch parlementslid reeds klacht in bij het parlement omwille van de Dannes gedrag. Recent kwamen er nieuwe aanklachten wegens (vermeende) slagen en verwondingen.

De hoogste ambtenaar binnen de ENF-fractie werd vorige week onder druk gezet om zijn functies neer te leggen, wat ondertussen effectief gebeurd zou zijn. Marine Le Pen in hoogsteigen persoon heeft mee aangestuurd op dit ontslag. De Danne en zijn kompaan Charles van Houtte zijn al langer in opspraak. Van Houtte, een Waal, beheerde in de vorige jaren de boekhouding en het HR-beleid voor de ENF-fractie. Eerder hield hij zich bezig met de boek-

houding van het Front National in Europa. Zijn handelswijze blinkt uit in onkunde. Zo kwam Marine Le Pen in de aanloop naar de presidentsverkiezingen in de problemen omdat geld van het Europese budget gebruikt werd om FN-personeel in Frankrijk tewerk te stellen.

Onder andere OLAF, de antifraudedienst van de Europese Unie, stelde een onderzoek in.

Accountant Ernst & Young stelde eerder al vragen bij de gevoerde boekhouding. Opvallend en redelijk ongezien is dat er nu ook nationaal een onderzoek loopt tegen personen als Charles van Houtte. Hij werd enkele weken ondervraagd door de Franse politiediensten en riskeert vervolging.

Dronken, agressief en belust op wraak Ludovic de Danne zint op wraak, zo heeft hij de vorige avonden duidelijk gemaakt in de cafés op het Luxemburgplein. Donderdagnacht liet hij zich uitdagend fotograferen met enkele assistentes van het Front National. Wat erop wijst dat de Danne lang niet alle steun kwijt is aan de basis. Naar we vermoeden zal de komende weken binnen de ENF-fractie nog een grote ‘schoonmaak’ gehouden worden.

De eurosceptici lopen anders het gevaar dat een boel medestanders van Vanhoutte en de Danne van binnenuit de fractie verder zullen destabiliseren. Daarenboven bestaat de kans dat enkele Franse ex-werkneemsters van ENF, die in het afgelopen jaar zijn vertrokken, ontslagen of buitengepest, hun boekje over de interne keuken zullen opendoen.

J.K.L.

Ondertussen in Borgerhout

Koloniale uitbuiting Het “Witte de With Center for Contemporary Art” is een openbare instelling voor hedendaagse kunst in Rotterdam. Het instituut is een onderzoek gestart om de naam van de instelling te veranderen. Wat blijkt: de naam van de kunstinstelling verwijst naar admiraal Witte Corneliszoon de With (1599-1658). Tja, de man heeft lang geleden wat foute dingen gedaan op de Molukken en Batavia, waarbij de plaatselijke bevolking niet gespaard bleef. Hij was betrokken bij “koloniale uitbuiting” en die feiten komen hem nu duur te staan. Het bestuur van de kunstinstelling heeft begin september beslist, geïnspireerd door de beeldenstorm in de VS, op zoek te gaan naar een andere naam. Grappig is wel dat het instituut enkel die naam kreeg omdat het in de straat gelegen is met dezelfde naam. We citeren de voorzitter van de Raad van Toezicht, Kees Weeda: “In het licht van recente nationale en globale ontwikkelingen zijn we tot de conclusie gekomen dat de verwijzing naar Witte Corneliszoon de With in onze naam en de implicaties daar-

van in conflict zijn met de waarden waar wij als instituut voor hedendaagse kunst en cultuur voor staan.”

Leman steunt Zuhal Johan Leman schreef een merkwaardige tweet naar aanleiding van het dispuut tussen Rachida Lamrabet en Zuhal Demir. Lamrabet had in een interview in De Morgen Demir verweten volledig geassimileerd te zijn. In haar woorden: ‘een wit masker’ te dragen.

Ook uitte de juriste van Marokkaanse afkomst nogmaals de op niets gestoelde beschuldiging dat Demir achter haar ontslag bij Unia zat. Lamrabet werd in april bij Unia aan de deur gezet nadat ze in Knack hard van leer was getrokken tegen het boerkaverbod, dat ze ‘een verregaande inbreuk op de vrijheid van vrouwen’ noemde. Leman sprak op Twitter zijn steun uit voor Demir: “Begrip voor Demirs coleire (sic). Ook mij werden in Zeno, door Rachida compleet verzonnen woorden in de mond gelegd.” Demir reageerde daarop afgemeten met: “Dankuwel”.

Actueel

14 september 2017

5

N-VA onder druk, maar het volk volgt We hadden het vermoed. De peiling begin de voorbije zomer, waarin sommigen nog maar eens het begin van het einde van de N-VA zagen opdoemen (26,3 procent), zegt misschien meer over de methodiek van TNS/Dimarso dan over een terugval van de N-VA. Volgens die andere grote septemberpeiling, van VTM en Het Laatste Nieuws (en RTL-TVI en Le Soir), zou De Wever kunnen rekenen op 30,2 procent. De andere partijen moeten zo stilaan radeloos worden CD&V zou vrede moeten nemen met 16,1 procent. Socialisten (12,2) en Open Vld (12,1) presteren echt niet goed. Ook Vlaams Belang (7,9) doet het voorlopig minder goed dan daar wordt gehoopt.

Alleen Groen bevestigt een stijgende lijn (13,4 procent). Niet onbelangrijk: of de PVDA (5 procent) de kiesdrempel haalt, is verre van zeker. Wat een verschil met Wallonië en Brussel.

Een blik op bijna twintig peilingen uitgevoerd na de verkiezingen van 2014 toont aan hoe ingrijpend de N-VA het politieke landschap in Vlaanderen en België heeft veranderd.

De tijd dat de traditionele partijen het politieke veld bezetten, is 20ste eeuwse geschiedenis geworden. CD&V, sp.a en Open Vld - samen 40,4 procent van de stemmen – kunnen geen kant meer op.

We bladeren door naar 1999, de machtsgreep van Verhofstadt. Handig uitgevoerd tegen de achtergrond van een kippencrisis.

Paarsgroen wipte CD&V uit het politieke spel en pikte de macht samen met Agalev. Vandaag is dat paarsgroene trio nog goed voor 37,4 procent van de kiesintenties.

Agalev werd door de kiezer wandelen gestuurd in 2003 en Verhofstadt regeerde zich op korte termijn te pletter met paars. Die combinatie van liberalen en socialisten spreekt

dezer dagen nog amper een kwart van de kiezers aan.

Staart werd hond Het Vlaams Kartel (CD&V en N-VA) sloeg terug in 2004 op Vlaams niveau en in 2007 op federaal niveau. Exit Verhofstadt. Mede dankzij een krachtig Vlaams Belang dat het electorale speelveld met een kwart verkleinde.

De geschiedenis zal het ooit wel bevestigen, maar het communautaire debat was voor ‘der Untergang’ van rood en blauw bepalend, want die negeerden de duidelijk Vlaamsgezinde, maar ook conservatievere wensen van de Vlaming inzake de thema’s veiligheid, asiel en migratie. Een verschuiving die De Wever het best inschatte. Uiteindelijk liet hij vanaf 2010 grote broer CD&V als grootste partij achter zich. CD&V maakte onder druk van de syndicale vleugel zowat dezelfde fout als de liberalen en socialisten. Ook Vlaams Belang vond geen antwoord op De Wevers rationelere strategie.

Sinds 2010 voorspellen volle redactietafels, tafelgeleerden én politici van alle andere partijen de terugval van de N-VA. Leunend op een terugval van een paar procentjes namen ze hun wensen voor werkelijkheid. De peiling die vorig weekend werd gepubliceerd toont aan dat dit niet zo’n verstandige analyse was. De frustratie van de verdeelde tegenstrevers blijft groot.

Rood Wallonië stuit op z’n grenzen In Brussel en in mindere mate in Wallonië is Olivier Maingain (Défi, vroeger FDF) dé winnaar van de recente politieke crisis. In Brussel klimt zijn partij van 11,1 procent sinds de verkiezingen van 2014 naar 18,4 procent. In Wallonië haalde de partij in 2014 de kiesdrempel niet met amper 2,4 procent, vandaag haalt ze 6,2 procent.

De PS zakt in Wallonië terug van 32 naar 20,7 procent, in Brussel van 24,9 procent (2014) over 23,6 procent in de januaripeiling van Le Soir naar 12,1 procent in de septemberpeiling. In Brussel zakt de Parti Socialiste van 32 procent naar 20 procent.

Maar ook het cdH van de van de PS weggestapte Benoît Lutgen krijgt klappen. In Wallonië zakt de partij van 14 procent in 2014 over 11,2 procent in januari naar 8,7 vandaag.

In Brussel van 9,3 procent naar 5,8 procent.

De MR van premier Michel wordt zowel in Wallonië als in Brussel de grootste partij, zelfs al verliest ze terrein in de peiling. In Wallonië zakte de partij van 25,8 procent via een opvallend lage score in januari (19,4) om nu wat terug te stijgen naar 21,4 procent; in Brussel gaat het om een daling van 23,1 naar 19,8 procent.

De PTB van Raoul Hedebouw, de Franstalige PVDA, blijft stemmen winnen. In Wallonië groeit de partij van 5,5 procent in 2014 naar 17,5 procent. In Brussel gaat het om een stijging van 3,8 procent naar 9 procent. Toch

een pak minder dan bij een vorige peiling.

Radicaal rood (PS + PTB, samen goed voor 38,2 procent van de stemmen) voert duidelijk een kannibalenstrijd. De “verlinksing” van Wallonië is minder spectaculair dan al eens wordt gedacht.

Alleen als ook Ecolo zich in het rode kamp zou nestelen, komt een linksgroene meerderheid in zicht. Ecolo zou vandaag met 12,7 procent fors hoger scoren dan in 2014 (8,2 procent). In Brussel stijgt de partij van 10,5 procent naar 12,3 procent.

Groen zou best wel eens kunnen kiezen tussen de beide kampen. Want voor de huidige coalitie MR en cdH (samen 40,1 procent) mag er niet veel fout lopen. Boeiend wordt het in Wallonië vast wel.

Om over het compleet versnipperde Brussel, met DéFI als enige noemenswaardige winnaar (nu 18,4 procent) nog te zwijgen. O ja, voor wie het niet zou weten: de Vlaamse partijen blijven er rondjes draaien, om en bij 10 procent.

A.P.

EU-migratiebeleid doet dissidentie toenemen Hongarije en Polen zijn ‘hardliners’ inzake migratie: ze weigeren hun soevereiniteit en hun beslissingsmacht in deze af te staan aan de EU. Na de recente veroordeling door het Europese Hof van Justitie van het verzet van Polen, Hongarije en Tsjechië tegen de EU-quotaregeling ging in multiculturele kringen gejubel op, maar verstandige politieke commentatoren zien in de veroordeling veeleer een politieke versterking van Orban en de Visegrádgroep. Ze zouden wel eens gelijk kunnen hebben.

Een nieuw IJzeren Gordijn?

De Visegrádgroep, bestaande uit Polen, Hongarije, Tsjechië en Slowakije, werd in 1991 gevormd en wilde een totaal ander veiligheidsen migratiebeleid.

De groep landen gaat daarmee bijvoorbeeld integraal in tegen het lakse migratiebeleid van Merkel, het “Wir schaffen das”, en wil vooral géén moslims opnemen. De groep stond de

laatste tijd wat geïsoleerd en de druk van de EU nam toe.

Nochtans kan men de Visegrádgroep niet anders zien dan als symbool van het falende EU-migratiebeleid. De EU slaagt er namelijk niet in een draagvlak te vinden voor een gemeenschappelijk migratiebeleid. In OostEuropa verzetten niet alleen de ‘gewone’ burgers zich tegen deze opendeurpolitiek – zoals ook in West-Europa –, maar ook én vooral de

Als de N-VA het handig speelt, maken die tegenstanders bij de naderende verkiezingen van volgend jaar (2018, gemeente) en het jaar daarop (2019, federaal, regionaal) weinig kans.

Al is er een “maar”…

Soloslim?

De N-VA is supersterk, maar niet bij machte soloslim te spelen. Met alleen CD&V als partner (de oude kartelcombinatie) is er misschien uitzicht op een krappe meerderheid (46,3 procent). Die wordt waarschijnlijker naarmate het Vlaams Belang beter scoort. Noem dit de paradox van Vlaanderen.

De kans bestaat dat voor meer comfort een derde partner nodig blijft. Met de liberalen erbij (de Zweedse formule) is er – aan Vlaamse kant - een ruime meerderheid (58,4). Als de liberalen te lastig doen, is dat comfort ook mogelijk met de socialisten (58,5). En voor de volledigheid: als CD&V te lastig zou doen, is een onwaarschijnlijke formatie met paars niet helemaal uit te sluiten (54,5). Maar voor CD&V – ooit de machtige CVP midden in bed – zou dat pure politieke horror zijn. Op het pad van de sterke N-VA staan toch een aantal knipperlichten. Tenminste in de federale strijd. De regering-Michel (MR, N-VA, CD&V en Open Vld) haalde in 2014 nog een meerderheid van 85 op 150 Kamerzetels. Vandaag zou ze de belgicistische cdH nodig hebben om een krappe meerderheid (77 op 150) te behouden en federaal te kunnen regeren.

Nationale eenheid?

Waar zit dan nog een mogelijke dreiging?

De drie traditionele partijen samen (formule Di Rupo) zijn vandaag maar goed voor 40,4 procent van de kiezers (73 op 150 zetels). Een paarsgroene formule is met amper 75 zetels ook al onwerkbaar.

Alleen een monstercoalitie van traditionele partijen + Groen zou uitkomen op 53,8 procent. “Zo’n monsterverbond smeed je alleen in oorlogstijd”, aldus Jan Segers in Het Laatste politieke elites, en dat is ongezien.

Tot nu toe ging het in de Visegrádgroep ‘maar’ om vier landen. Maar dat er in OostEuropa spanning in de lucht hangt, is duidelijk.

Er zijn aanwijzingen dat Bulgarije gewoonweg smeekt om veel stringentere asiel- en migratienormen en dat dit land het liefst eigenlijk haar grenzen dicht wil. En nu is er ook Roemenië.

Op de jaarlijkse vergadering van de Roemeense Diplomatie (op 29 augustus laatstleden) voerde het politieke nummer 2 in Roemenië, Senaatsvoorzitter Calin P. Tariceanu, het woord: “Het eeuwfeest van onze natie moet niet alleen de gelegenheid zijn om te feesten, maar ook om na te denken over onze toekomst, inbegrepen onze buitenlandse politiek.”

Tariceanu pleit in zijn toespraak voor een heuse trendbreuk: “Ik denk aan een samenwerking inzake thema’s van technische en politieke aard met de Visegrádgroep, en een eventuele toetreding tot de groep V4+ met gesprekken over verdediging en veiligheid, of nog de ontwikkeling van het initiatief van

Nieuws. In dit scenario wordt het zeteltjes tellen, maar die optie valt niet uit te sluiten.

Nog een mogelijk knipperlicht is de bereidheid van de Vlaamse tegenstrevers van de N-VA om federaal een regering te vormen met een minderheid in Vlaanderen, en een meerderheid aan Franstalige kant. Als de Waalse politieke situatie blijft wat ze dezer dagen is - erg labiel op een door een sterke PTB verkleind speelveld – is ook dat scenario onwaarschijnlijk, maar niet uit te sluiten. Heeft Segers gelijk als hij spreekt over de “nationale wurggreep” van de “Nieuw-Vlaamse Almacht”? We twijfelen. De tocht naar 2018 en 2019 wordt nog lastig. Al wordt de tocht naar de gemeenteraadsverkiezingen peiling na peiling een stuk korter. Gemeenteraadsverkiezingen zijn geen parlementsverkiezingen. Ze hebben hun eigen dynamiek, maar als voorspel op 2019 zullen ze een bepalende rol spelen.

Dat in dit komende jaar de economie weer aantrekt, is voor BDW een meevaller. Meer jobs, minder uitkeringen, meer geld om andere zaken te financieren. Niets wijst erop dat de toenemende populariteit van andere kopmannen op cruciale departementen (Binnenlandse Zaken, Asiel, Defensie) in het gedrang komt.

Dat blijkt uit de pop-poll bij de hier besproken peiling. Francken op 1, Jambon op 2, De Wever op 4, Weyts op 9, Bourgeois op 13… Aan BV’s geen gebrek.

Kan het eigenlijk nog fout gaan voor De Wever en co? “Ja. Als ze zichzelf verslaat… Als ze het confederalisme straks brutaal op tafel gooit, te nemen of te laten, en de communautaire clash verkiest boven een tweede legislatuur om België op orde te zetten”, schrijft Segers. De N-VA zal van het communautaire geen breekpunt maken. Ook dat werd het voorbije weekeinde duidelijk. De eis tot integrale autonomie voor Vlaanderen, laat staan onafhankelijkheid, wordt uitgesteld. Het is aan de lezer om te oordelen of dat verraad of pragmatisme moet worden genoemd. Anja Pieters de Drie Zeeën op het vlak van communicatie, energie, et cetera.” Dit is dynamiet!

Houd de Visegrádgroep in het oog!

Waren vier landen qua gewicht nog relatief beperkt, zes landen wegen zwaarder, zeker als twee bevolkingsrijke landen als Bulgarije (7,2 miljoen) en Roemenië (21,5 miljoen) toetreden. Een uitbreiding van de Visegrádgroep is een slag in het gezicht van de Brusselse en Straatsburgse betweters en multicul-politici.

De naam Tariceanu zal nog in het oog springen! Deze Roemeen verharde gaandeweg zijn stellingen. In februari dit jaar had hij de Brexit nog een “moedige beslissing” genoemd, en verklaarde dat hijzelf “zeer ontgoocheld was in het verdrag dat de EU met Roemenië” had afgesloten. Belangrijk voor België: het draagvlak voor de ongewijzigde voortzetting van het falende EU-migratiebeleid wordt in Europa met de dag kleiner. Tussen haakjes, heeft u weet van jihadistisch-terroristische aanslagen in Oost-Europa? Neen, toch… Piet van Nieuwvliet

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Roger Nols, een rode lap Het uiterst linkse clubje MRAX vond het nodig nog maar eens in het verleden te duiken. De buste van voormalig Schaarbeeks burgemeester Nols in het gemeentehuis is hun een doorn in het oog. Nu ja, waarom niet eens inzoomen op die persoon?

MRAX, vrij onbekend in Vlaanderen, staat voor Mouvement contre le racisme, l’antisémitisme et la xénophobie. Een duidelijke naam, al is in het verleden gebleken dat voor de vele allochtonen die er de lakens uitdelen de antisemitische component toch wel minder belangrijk is.

Nu goed, deze links-radicale groepering, snakkend naar aandacht, lijkt iets met een buste te hebben, met name die van Roger Nols. In de periode 1970-1989 burgemeester van de ezelsgemeente Schaarbeek, en een man die de vervreemding van de gemeente maar weinig kon appreciëren.

In 1981 besloot hij enkel nog EU-burgers in te schrijven, reed op een kameel door zijn gemeente, stelde een avondklok in tijdens de ramadan en ontving Jean-Marie Le Pen. In Vlaamsgezinde middens staat hij vooral bekend voor de lokettenkwestie (pro forma maakt MRAX er kort melding van, terwijl het hun geen fluit interesseert, want racisme dat gaat toch maar in één richting, niet?), wat voor de nodige deining zorgde.

De beelden van Jef Valkeniers (toen nog VU’er) in het Schaarbeeks gemeentehuis zijn legendarisch. Precies de man die enkele weken geleden furieus een Vlaams Leeuwtje naar het gezicht van de Dilbeekse burgemeester Segers (N-VA) gooide.

14 september 2017

Tom Meeuws stapt uit vzw Islamitisch Offerfeest Antwerpen Midden augustus 2017 verscheen een interessante akte in het Belgisch Staatsblad. De akte betreft de vzw Islamitisch Offerfeest Antwerpen. De vzw overkoepelt de ‘tijdelijke’ slachtvloer in de Lange Lobroekstraat.

De vzw werd onlangs opgericht, in 2016.

Daar verscheen Tom Meeuws als oprichterbestuurder. Meeuws wordt vandaag naar voor geschoven als socialistisch boegbeeld in Antwerpen en is kandidaat-lijsttrekker voor de sp.a bij de komende gemeenteraadsverkiezingen.

Zondag 3 september stapte Tom Meeuws, samen met de groene Wouter van Besien, nog mee in een betoging tegen Bart de Wever.

Aldus mekkerde Meeuws in de media: “De burgemeester verzuimt om verzoenend op te treden. Sinds hij weigerde om naar een buurtoverleg op het Terloplein te komen, heeft hij geen enkel vertrouwenwekkend signaal gegeven. Wel, door het groeiend wantrouwen tussen de politie en de jongeren in Borgerhout dreigt een escalatie en zelfs een wijkoorlog.”

Protest Niet iedereen vindt het initiatief van Meeuws voor de moslims een goed idee. Dierenrechtenorganisatie GAIA trok recentelijk naar de Raad van State tégen de erkenning van het zogenaamde ‘pop-upslachthuis’ in de Lange Lobroekstraat in Antwerpen. “We vinden het laakbaar dat het Voedselagentschap (FAVV) dit initiatief als een permanente slachtvloer erkent. Zo hoeft er niet verdoofd te worden geslacht”, aldus Michel Vandenbosch in de media. Het Offerfeest verliep vorig jaar zeer chaotisch. De slachtploeg werkte te traag en ongeorganiseerd. Voor GAIA-voorman Michel Vandenbosch was dat al reden genoeg om deze keer tegen een erkenning te pleiten.

Niet permanent Zo verklaarde de topman van GAIA in de

pers: “Helaas kregen ze die wel van het FAVV. Doelbewust net voor het Offerfeest, waardoor we haast geen tijd meer kregen om te reageren.

We hopen dat onze procedure bij de Raad van State het onnodige onverdoofd slachten nog kan tegenhouden.’ Volgens Vandenbosch is het slachthuis helemaal niet van permanente aard. “De organisatie gaf toe dat er enkel dieren worden geslacht van 1 tot 3 september. Er vliegen slachters uit Ierland over die enkel deze drie dagen zullen werken.”

Meeuws trekt zich terug In de recente akte van de vzw in het Staatsblad (overigens vol met taalfouten) staan enkele opmerkelijke zaken. Zo wordt de vzw verplaatst naar de Slachthuislaan 19 in Antwerpen. Voorheen was de vzw gevestigd op het woonadres van Meeuws. Tom Meeuws neemt ontslag als secretaris van de vzw en wordt vervangen door ene Abdelkader Alami. De naam Abdelkader Alami zegt u misschien iets. In het nummer van 9 maart schreven we in deze kolommen dat Alami, baas van de gespecialiseerde slachtfirma ITC, vorig jaar een Offerfeest in Brussel verknalde. Of de komst van Alami als nieuwe secretaris een toegevoegde waarde is voor de Antwerpse vzw, is een open vraag. est de vraag waarom Meeuws zich terugtrok als secretaris van de vzw. Hij heeft natuurlijk zijn doelstelling bereikt: de oprichting van een ‘tijdelijke’ slachtvloer in Antwerpen. Nu kan hij zich volop concentreren op de campagne van de socialisten in Antwerpen (lees: het aanvallen van burgemeester De Wever).

Thierry Debels

Profileren Die lokettenkwestie was vooral een principieel-politiek probleem. Tegelijk was het voor de Vlaamse Schaarbekenaar erg praktisch, merkten velen later ironisch op. Nooit eerder was men in het gemeentehuis sneller aan de beurt. Vele jaren later grapte Nols dat iedereen er toch beter van was geworden.

“Ik kon me profileren, maar jullie ook”, zei hij ooit tegen een toenmalig VU-politicus. Hij was iemand die opschoof, zoals dat heet. Van het FDF (waar hij buitenvloog) naar de PLP (voorloper van de MR), om uiteindelijk, in het jaar van zijn overlijden, op een lijst van het Front National te kandideren.

Koffieklets Ook toen hij niet meer in het parlement zetelde (we herinneren ons als puber zijn campagne ‘En charter ou en C-130, avec Nols, ils y seraient déjà’!), kwam hij nog graag langs in de koffiekamer, waar hij steevast de VB’ers opzocht. Paradoxaal genoeg kletste hij vaak met toenmalig senator Roeland van Walleghem, als VMO’er betrokken bij de negen van Laken, terwijl Nols de man was die een straat noemde naar het slachtoffer, Jacques Georgin. Nu ja, Nols was kok van opleiding, terwijl Van Walleghem een heuse gourmet is (hij verzorgt al jaren de gastronomische rubriek van het – o ironie – ‘Links Vlaams-nationaal maandblad’ Meervoud), dus kunnen we ons inbeelden dat ze ook over andere zaken dan politiek konden praten.

Nols was in 1940 krijgsgevangene. Pragmatisch verklaarde hij tegen de Duitsers een Vlaming te zijn, waardoor hij huiswaarts mocht keren. ‘Paris vaut bien un messe’, niet? Kort daarop werd hij verzetsstrijder. Principiëler was hij in 1994, toen hij weigerde zijn mandaat in de Schaarbeekse gemeenteraad op te nemen. Te veel allochtone verkozenen, vond hij. En daartussen wou hij niet zetelen. Hij liet hierover een brief voorlezen, waarvan het effect zich laat raden. Hij overleed in 2004, maar zie, dertien jaar later kan hij via zijn buste nog voor de nodige animositeit zorgen.

KNIN.

Eindelijk ontslagen Olaf Evrard van het VB had al drie keer het ontslag van gedeputeerde Versnick geëist. Eén keer na het schandaal met Optimabank, één keer na een diner dat gesponsord werd door aannemers en ten slotte na het uitlekken van zijn “tussenstops” in Thailand, waar hij van dienstreizen gebruik probeerde te maken om privégenoegens of zakelijke privébelangen na te jagen. Versnick lag voortdurend onder vuur van het VB, net zoals zijn onfortuinlijke voorganger Marc de Buck, die zich voortdurend moest verantwoorden om zijn amicale contacten met Chinese en Vietnamese overheidsinstanties die hun laarzen lapten aan de democratie, de mensenrechten, het patentrecht en de regels tegen concurrentievervalsing. De Buck kwam ten val nadat hij in een zedenzaak verwikkeld raakte, en ook Versnick werd tot ontslag gedwongen door een vrouw, in dit geval Gwendolyn Rutten, die vond dat de imagoschade voor haar partij te groot was geworden. Merkwaardig genoeg bleef heel de Open Vld-fractie in de provincieraad Versnick steunen en goedpraten. Daarmee gingen de liberalen dus tégen hun eigen voorzitter in. De blauwhuiden slijpen intussen hun messen voor de strijd om de troonopvolging.

Wie mag gedeputeerde worden in plaats van Versnick? Men voorziet een lange opvolgingsoorlog, want men heeft nu al beslist dat Versnick nog twee maanden mag aanblijven als gedeputeerde. En dan komt volgende vraag aan de orde: hoe zit het met zijn uittredingsvergoeding? De Buck kreeg na zijn escapade een uittredingsvergoeding van 257.000 euro.

En maar vechten Verleden week: een grote vechtpartij in Antwerpen. Twee rivaliserende groepen allochtonen raakten slaags. De mannen waren gewapend met stokken, honkbalknuppels, messen en zelfs een hamer. De genaamde Bilal C. kreeg drie messteken. Dat gebeurde in de Antwerpse wijk ’t Kiel (woonplaats van de vorige socialistische burgemeester). In juni was er een grote vechtpartij op de Turnhoutsebaan.

Een allochtoon werd met een messteek in het been afgevoerd naar het ziekenhuis. En we herinneren ons nog de incidenten waarbij politieagenten belaagd werden. Antwerpen is geen geval apart: voorbije zaterdagnacht was er een massale vechtpartij in Alphen, in Nederland. Een twintigtal allochtonen van Marokkaanse afkomst ging op de vuist. Aanleiding was een dispuut tussen enkele “jongeren’, wat escaleerde in een gevecht van 10 tegen 10.

Gebruikte wapens: honkbalknuppels, messen en flessen. Net als in Antwerpen vermoedt de politie dat drughandel en bijhorende territoriumafbakening de aanleiding was voor de vechtpartij. In Alphen geraakten twee mannen gewond. Wie beweert daar dat de multiculturele samenleving geen verrijking is voor onze maatschappij?

De Wever uit het stadhuis en naar Marokko Wie nog in het stadhuis van Antwerpen zou binnen kunnen, komt in een puinhoop terecht. Het huis van de stad wordt namelijk half gesloopt vooraleer in 2018 de grondige restauratie van start gaat. Momenteel vinden er voorbereidende ontmantelingswerken plaats. In gazetten en nieuwsbladen is over de aangelegenheid al koortsig geschreven.

Foto’s van “haartiesten” (tegenwoordig art impressions genoemd) tonen hoe het er in de toekomst gaat uitzien. Gedaan met de middeleeuwse interieurs, die sterk naar boenwas en beits roken.

Eén ding staat ons geweldig aan: burgemeester en schepenen gaan weer als vanouds tronen in een lange rij met het gezicht naar de raadsleden. Die zullen in al dan niet grote blokken bij mekaar zitten, de linksen ter linkerzijde en de rechtsen aan de rechterzijde. Wij hopen dat de bronzen platen blijven, met de namen van de Antwerpse burgemeesters van in de middeleeuwen tot nu.

Wij hopen ook dat Bart de Wever zijn Vlaamsnationalistische voorganger Jan Timmermans niet vergeet.

En kijk, met die grondige verbouwing komen vele materialen vrij die niet meer zullen gebruikt worden in het gerenoveerde stadhuis. De stad Antwerpen gaat meteen op zoek naar nieuwe eigenaars. Hiervoor werkt die samen met Rotor Deconstruction, een redelijk onbekend bedrijf uit Anderlecht,

dat dus de toon komt zetten in Antwerpen.

Iedereen krijgt meteen de kans een stukje van het Antwerpse stadhuis in de wacht te slepen. Spots, lampen, vloertegels, smeedijzeren balustrades, antieke kasten en sanitaire uitrustingen (misschien wel het koninklijk “gemak”) worden te koop aangeboden.

Enkele opvallende ‘items’ zijn beschikbaar.

Meerdere historische binnendeuren, de glazen deur met Antwerpse handjes en de kleine luchters uit de centrale hal van het stadhuis kunnen binnenkort van eigenaar wisselen.

De ontmanteling gebeurde stapsgewijs. Eerst werd een inventaris van interessante recuperatiematerialen opgemaakt. Deze werd zorgvuldig afgestemd met het Agentschap Onroerend Erfgoed en de dienst Monumentenzorg van de stad. Vervolgens vond de demontage en het transport naar de (geheime) opslagruimte plaats.

Vanaf 8 september 2017, staat een eerste deel van de items te koop via de webstek en de showroom van Rotor Deconstruction.

Zowel bedrijven als particulieren kunnen via

deze weg een stukje stadhuis in huis halen.

En daar vanaf. *********** Intussen is burgemeester De Wever, die zoals de schepenen elders en tegen zijn goesting een kantoor moet betrekken, uit Antwerpen verdwenen. Hij is, in het gezelschap van zijn Marokkaanse partijgenote Nabilla Ait Daoud en tal van kabinetsleden en politiemensen, naar Marokko afgereisd. Gaat Bart daar een beroep doen op de machthebbers om Borgerhout te beteugelen? Men zou het zeggen, wanneer men het programma leest.

Het gezelschap trekt eerst naar Casablanca om daar de zeer bekwame politie- en veiligheidsdiensten te bezoeken. Die werken er al eeuwen rond bestrijding van terrorisme en radicalisering. Vervolgens vliegt de Antwerpse afvaardiging naar Oujda, in het Rifgebergte, waar de bevolking vooral bestaat uit Berbers.

Die zijn redelijk arm en achtergesteld. Vandaar dat zij talrijk naar ons land (en vooral Antwerpen) uitweken. De stad heeft in het gebied een drietal “projecten” die Onderwijs en Ziekenzorg steunen. Dat gebeurt met een beperkt budget dat gepuurd wordt uit ontwikkelingssamenwerking. Alleszins veel beter dan dat het over de balk gegooid wordt door vooral linkse ngo’s.

Pagadder

Onze naaste buren

14 september 2017

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Museumsores

Nederland is een museumland. Je kan het niet zo gek bedenken of er bestaat een museum voor: flessenscheepjesmuseum, vlechtmuseum, speelklokmuseum, wiegenmuseum, enzovoort. Maar museumland heeft problemen.

Nederland telt ongeveer 700 musea (molens of musea op afspraak zelfs niet meegeteld). Bijna altijd staan, hangen en liggen de collecties in mooie, dikwijls historische gebouwen, en alles is tot in de puntjes verzorgd. Veel Vlaamse musea hebben even rijke collecties, maar kunnen niet tippen aan de Nederlandse uitstalling die de bezoeker zachtjes bij de hand neemt en geleidelijk naar de topstukken leidt zodat ie denkt iets uniek te zien. Nederland heeft ook de bekende museumjaarkaart, waarmee je bijna overal binnenloopt en die op dit ogenblik 59,90 euro voor een volwassene kost.

Verplicht vernieuwend Lange tijd leek het alsof de museumzuilen tot in de hemel groeiden. De historische gebouwen werden grondig gerestaureerd en met alle moderne technologische snufjes uitgerust.

Nieuwe musea ijverden met elkaar in futuristische architectuur die een visitekaartje was voor de ontwerper. Personeel was geen probleem en het bulkte van conservators, adjunctconservators, educatieve monitors, enz. Maar toen begon de Nederlandse ziekte die de historicus Herman von der Dunk als volgt uitdrukt: “Sindsdien (na de jaren zestig) heerst er onder bestuurders een grote onzekerheid die wordt bestreden met een ongebreidelde vernieuwingsdrift.” Dus waaiden de Nederlandse musea met alle winden mee. De neoliberale

wind vroeg “cultureel ondernemerschap”. En de multiculturele waanzin probeerde allochtonen naar musea te slepen, tevergeefs. Maar het hoofdmotto werd “innovatie”, want “vernieuwende projecten moesten X en Y nationaal en dan internationaal op de kaart zetten” en waren meestal peperduur. Toen ging tien jaar geleden de vinger op de knip. Rijk, provincies en gemeenten werden overbelast met alle mogelijke en dikwijls onmogelijke noden, met de instroom van gelukzoekers die geen cent belasting betaalden. Tezelfdertijd was Nederland weer het braafste jongetje van de Europese klas, dat bezuinigde om uit de crisis te geraken en geen begrotingsdeficits riskeerde. Bezuinigen op de subsidies voor musea en hun personeel was een vlugge en efficiënte methode. Budgetten werden gekort met 10 tot 15 procent.

Ploeteren Museumdirecteuren gingen de bedeltoer op, zochten sponsors in het bedrijfsleven, hoopten dat de museumwinkel winst zou opleveren en verhoogden de toegangsprijzen. Zeker de buitenlandse bezoeker kijkt soms verbaasd naar het prijskaartje en stapt dan door, want hij of zij kent de museumjaarkaart niet of vindt het veel geld. Zoals elders in de maatschappij focussen de media vooral op de succesverhalen en willen veel mensen vooral “erbij zijn”. Dus boeken de grote kanonnen als het

Rijksmuseum, het Van Goghmuseum en het Mauritshuis nog altijd ieder jaar meer bezoekers, maar “voor de kleine musea is het ploeteren” zoals het NRC het uitdrukt. Het Rijks kan je rustig een paar keer bezoeken, maar in kleine musea kom je maar één keer. Daar zijn in de loop der jaren zeer veel banen gesneuveld en werd het in Nederland zo geliefde (maar ook gehate) deeltijdswerken ingevoerd; dikwijls met alleen nog een halftijdse conservator.

Vrijwilligers zijn het kapitaal De meeste musea verwachten niet dat de situatie verbetert en nemen maatregelen. Almaar meer kleinere musea fusioneren, zelfs zonder dat ze inhoudelijk iets gemeen hebben.

Het Nationaal Beiaardmuseum in Asten (Noord-Brabant) is samengesmolten met het Natuurhistorisch museum De Peel en heet nu Klok en Peel. En het belangrijkste kapitaal van de kleine musea zijn de vrijwilligers. Niet alleen in de winkel of bij de rondleidingen vind je ze, ze doen ook de kassa’s, de educatieve diensten, het onderzoek en zelfs in veel gevallen het collectiebeheer; toch de eerste taak waarbij je aan beroeps denkt.

Een middelgroot museum als het Haarlemmermeer heeft zes deeltijdsen in dienst en 250 vrijwilligers. Het stoomtrammuseum in Hoorn drijft bijna uitsluitend op 300 gratis werkers.

Bijna alle musea verwachten dat de komende jaren op hun subsidies verder gekort wordt, zodat het heil van hun vrijwilligers moet komen.

Willem de Prater

Op 11 juli parkeert een Vlaming gratis Op 11 juli hebben bijna twaalfduizend mensen een parkeerticket genomen aan een Gentse parkeerautomaat. Nochtans is parkeren op de Vlaamse feestdag ook in de stroppenstad gratis! Dat staat echter niet op de toestellen. Onbegrijpelijk. De parkeerautomaten in Gent zijn gloednieuw - er hangt een kostenplaatje aan van een dikke zeven miljoen euro – en ze worden via een centrale aangestuurd.

Hoe moeilijk kan het zijn een boodschap op het schermpje te laten voorbij dansen?

“Beste burger, vandaag vieren wij het feest van de Vlaamse Gemeenschap en parkeert u gratis.” Te moeilijk voor het Gentse parkeerbedrijf, blijkt. Nu komt er waarschijnlijk een opschrift op elk toestel dat op feestdagen niet hoeft betaald te worden. Voor een stad die zich een ‘smart city’ noemt toch wel een heel ouderwetse oplossing. Neen, de gedupeerden moeten niet hopen dat ze hun geld terugkrijgen. Want, zegt de schepen, ze hebben in feite betaald voor de dag nadien en dat hadden ze maar moeten opmerken. Dommeriken dus, alle twaalfduizend! Vergeet het niet volgend jaar: op 11 juli parkeert een slimme Vlaming gratis.

Kunstwerken in zicht Op de Korenmarkt zijn er sinds begin september weer grote werken, tot verdriet van de cafébazen, want stof en lawaai jagen de mensen weg van hun terrassen. Twee diepe kraters worden funderingen voor de twee langverwachte kunstwerken: een hoge rechtopstaande stalen balk naast de Sint-Niklaas-

kerk, en wat verderop, aan de Donkersteeg, een lange gouden ketting van raamkozijnen.

Samen goed voor één miljoen euro. De kunstwerken worden nog deze maand geplaatst. De cafébazen zullen dan misschien een graantje mee kunnen pikken van de kijklustigen die de nieuwe ‘Gentse torenrij’ komen keuren. Of ze bij de Gentenaars in de smaak zullen vallen, valt nog af te wachten, want geen enkele burger heeft erover mogen meebeslissen.

Wat aan deze kunstwerken het meeste stoort, is niet het jarenlange gestuntel voordat ze er eindelijk kwamen, en zelfs niet hun hoge kostprijs, wel het feit dat enkel en alleen het schepencollege ze heeft uitgekozen. De veelgeroemde Gentse burgerparticipatie is slechts voor de ‘apennootjes’, of er op een buurtpleintje een roze bank komt of misschien wel een picknicktafel. Een ingreep die het uitzicht van de Korenmarkt met zijn middeleeuwse uitstraling fundamenteel verandert, dat laat onze schepen van cultuur echt niet over aan het plebs.

Architect Robbrecht plande deze hoge zuilen samen met de schaapsstal. Waar je ook staat op de door hem nieuw aangelegde centrum-

pleinen en de ertussen liggende straten (Klein Turkije, Donkersteeg), altijd is er een opvallend modern element in zicht. Zo drukken de machthebbers op het stadhuis hun stempel op onze mooie stad.

Burgemeester nooit thuis In september naar Venetië en Noorwegen.

Begin oktober naar Dresden en twee weken later (van 19 t.e.m. 21 oktober) alweer naar Duitsland, naar Keulen. Termont woont er een congres bij: ‘De toekomst van Europa en de rol van steden, Brits-Duitse steden top’.

Hij is er uitgenodigd als spreker in het panel

De Walen kunnen belastingen verlagen Grote verrassing: de Waalse regering van MR en cdH heeft besloten een aantal belastingen te verlagen. En die maatregelen zouden zowaar gefinancierd worden door te besparen op de uitgaven. Hopen de regeringspartijen daarmee de kiezer te verleiden in 2019? Extra electorale aanhang is gezien de peilingen meer dan welkom.

Met de PS aan de macht in Namen was het amper denkbaar, maar nu is het een feit: de Waalse politici kunnen wel degelijk beslissen om belastingen te verlagen. De MR-cdH-regering onder Willy Borsus kondigt een hele reeks fiscale maatregelen aan. In totaal gaat het om 150 miljoen euro belastingverlagingen. Een overzicht: afschaffen van het kijk- en luistergeld, kortingen op de registratierechten bij de aankoop van de eerste woning, verlaging van de schenkingsrechten op vastgoed en geen successierechten meer op de eerste woning voor de overlevende echtgenoot. De waarheid gebiedt te zeggen dat het afschaffen van het kijk- en luistergeld al beslist werd onder de PS-cdH-regering en dat dit met 102 miljoen euro het gros van de belastingverlaging uitmaakt.

Toch is dit een keerpunt in het Waalse beleid. Voor een deel ook extern opgelegd. Dat zit zo: de andere deelstaten hadden al heel wat belastingen verlaagd of afgeschaft die in Wallonië nog bestonden. Onder andere rond successierechten en registratierechten. Deze fiscale concurrentie niet volgen zou op termijn zeer negatieve gevolgen hebben voor de Waalse staatskas. In België verhuizen mensen niet snel, en al zeker

niet tussen gewesten, maar als bepaalde Waalse belastingen té lang té hoog blijven, is de verleiding groot om te verhuizen.

En het zijn vooral welgestelden die dat eerst doen. De fiscale capaciteit van Wallonië dreigde zo zwaar onder druk te komen.

Nu is het verlagen van de belastingen één zaak. De vraag die zich snel stelt, is hoe dit gefinancierd zal worden. Begrotingsminister Jean-Luc Crucke (MR) is duidelijk: het zal aan de uitgavenkant moeten gebeuren. Besparingen op het overheidsapparaat? In de subsidies aan bedrijven? Het blijft onduidelijk, maar het is voor de MR-cdH-regering niet de bedoeling aan de ene kant belastingen te verlagen om er elders te verhogen of nieuwe in te voeren.

Zelfs als die 150 miljoen euro aan besparingen gevonden zijn, is het werk niet af. Momenteel gaat de Waalse begroting diep in het rood. De inkomsten van het gewest bedragen 12,5 miljard euro, de uitgaven 13,6 miljard. Om het tekort weg te werken is een inspanning van 1 miljard euro nodig. Niet tegen het einde van de legislatuur, wel tegen het einde van de volgende, in 2024. Volgens Jean-Luc Crucke is uitstel onmogelijk omdat een aantal solidariteitsmechanismen in de finan-

‘Europa, continent van steden en de toekomst van Europa’, waar hij gevraagd wordt om “mee te reflecteren over het Witboek van commissievoorzitter Juncker i.v.m. de toekomst van Europa”.

Als voorzitter van ‘Eurocities’ geeft hij ook een lofrede bij de uitreiking van de Konrad Adenauer-prijs. Dat is een prijs van de stad Keulen voor “personen die sterk inzetten op een Europese integratie, sterke lokale besturen in een hechter Europa”. Voor de rest leeft deze man honderd procent voor Gent en heeft hij geen enkele andere ambitie dan te doen wat goed Mathildis is voor zijn stad.

Li bia bouquet cieringswet in 2024 niet meer zullen werken en de Walen via die weg dus op minder Vlaams geld zullen kunnen rekenen.

Meteen gaat de MR-minister ervan uit dat de Waalse regering in 2019 opnieuw uit de MR en de cdH zal bestaan. Vraag is of dat realistisch is. Volgens de laatste peiling zou de MR in Wallonië uitkomen op 21,4 procent.

Een daling met 4,4 procent ten opzichte van de verkiezingen van mei 2014 toen de partij nog 25,8 procent haalde. Bij de MR kunnen ze daar nog mee leven. Als regeringspartij beperkt men de schade, is de analyse. Anders is het met de cdH van Benoît Lutgen die zakt van 14 naar 8,7 procent. Een MR-cdHcoalitie zou ocharme 30 procent van de stemmen halen. Een voortzetting van de huidige regering is uitgesloten. Tenzij de twee regeringspartijen de kiezer kunnen overtuigen met hun fiscale maatregelen. Het is misschien de gok die deze regering wil wagen.

In het andere geval zou opnieuw op zijn minst één uitgesproken linkse partij (Ecolo of de PS) in het bestuur komen.

Dan zal de besparingspolitiek van korte duur zijn en zullen de belastingen opnieuw stijgen; niet direct het beleid dat Wallonië nodig heeft. Economisch zwakke regio’s hebben nood aan fiscale stimuli, niet aan extra taksen. Na 2019 dreigt de Waalse economie opnieuw ter plaatse te trappelen.

Picard

8

De wereld rond

14 september 2017

Noord-Koreaanse uitdaging voor Moskou Te vaak bekijkt men het Noord-Koreaanse dossier door een westerse bril. Eventueel bestaat nog ruimte voor het standpunt van bondgenoten als Zuid-Korea of Japan, en China à la limite, maar het plaatje is pas volledig als ook de Russische lijn in beschouwing wordt genomen.

De reactie van Moskou op de recentste Noord-Koreaanse rakettest kende een wat aparte toon. Enerzijds volgde president Poetin de (klassieke) lijn van de veroordeling, maar vrijwel onmiddellijk ging hij op de rem staan als het op sancties aankwam, harder nog dan Peking. “Nog liever eten ze gras dan hun kernprogramma op te geven”, waarschuwde hij. Niet toevallig maakte hij op die manier het onderscheid. Die houding sluit nauw aan bij de positie waarnaar Rusland zich al een tijdje aan het bewegen is, en die is dan weer een directe afgeleide van een specifiek Russisch dilemma.

Moskou mag dan ver liggen van Pyongyang, Vladivostok ligt op amper 200 km van de plek waar de Noord-Koreaanse testraketten afgevuurd worden. In die zin is een veroordeling van deze (en andere) proeven zonder meer gemeend, maar er is meer.

Ervaren provocatie Net zomin als Rusland opgezet is met een Noord-Koreaans regime dat gekke dingen doet, heeft het lak aan Amerikaanse aanwezigheid in het gebied. Een veroordeling koppelen ze dan onmiddellijk ook aan een minimalisering, want naarmate de tests een steeds scherpere reactie teweegbrengen, groeit net de Amerikaanse betrokkenheid. Zopas maakte Zuid-Korea bekend het antiraketsysteem THAAD (Terminal High Altitude Area Defense) op haar grondgebied uit te breiden. Vier extra batterijen komen er, bovenop de twee reeds bestaande. De beslissing mag dan al een antwoord zijn op de Noord-Koreaanse ontwikkelingen, in werkelijkheid is THAAD er ook – en vooral – voor eventuele Russische en/of Chinese raketten.

Eerder besloot Seoel de verdere uitbouw te bevriezen, maar komt daar nu op terug. Zeker op een moment dat de relaties tussen Washington en zowel Peking als Moskou versomberen, werkt dergelijk besluit als een rode lap op een stier of

beer of draak. Dat het Russisch-Chinese plan dat het bevriezen van de Noord-Koreaanse tests koppelde aan een opschorting van gemeenschappelijke Amerikaans-Zuid-Koreaanse militaire oefeningen, in de VN-Veiligheidsraad door de VS resoluut van tafel geveegd werd, komt de relaties niet ten goede.

Nieuwe positionering De relatie tussen Noord-Korea en Rusland (voorheen de Sovjet-Unie) is een verhaal met vele hoofdstukken. Tijdens de Koude Oorlog waren de banden intens, waarbij de SovjetUnie een sleutelrol speelde op commercieel, technisch, maar ook militair vlak (de erfenis hiervan treft men nog steeds aan in het Noord-Koreaanse leger). Niet toevallig was Stalin altijd een grote inspirator geweest voor het regime in Pyongyang.

Toen de USSR verbrokkelde – de grootste geopolitieke ramp van de 20ste eeuw volgens Poetin – veranderde het paradigma drastisch.

De economie stortte in en geld ontbrak, waardoor de steun vrijwel onmiddellijk opdroogde. Peking bood zich als alternatief aan. En terwijl Rusland steeds verder in een economisch moeras wegzonk, kende China zijn wirtschaftswunder.

Voor Rusland bestaat de grote uitdaging erin zich opnieuw te positioneren in de regio. Reeds toen hij aan de macht kwam, in 2000, liet Vladimir Poetin verstaan Noord-Korea als een belangrijke geopolitieke troef te beschouwen.

Een buffer in het wij-zij-verhaal dat zijn land samen met het Westen schrijft. En wat toen volstrekt onmogelijk was, ligt weer wat meer binnen bereik. Verschillende economische initiatieven werden opgezet, infrastructuurwerken rond de 18 km lange grens tussen de twee landen bijvoorbeeld. Toch zal de globale impact beperkt blijven.

Op geen enkele manier zal Rusland de plaats van China kunnen innemen. Nog steeds tekenen de Russen voor slechts één

Diplomatieke valies

procent van de buitenlandse handel van Noord-Korea. Maar de Russen gebruiken andere instrumenten om Pyongyang welwillend te stemmen. Een kwijtschelding van 90 procent van de in de Sovjettijd ontstane schuld, bijvoorbeeld.

Of een verdediging op internationaal vlak, precies op een moment dat de relaties met China vertroebelen en de druk van Peking steeds groter wordt. Er kan ook een toename vastgesteld worden van informele diplomatieke contacten met hoge figuren van het regime. Ergens is Rusland na meer dan een kwarteeuw terug in de regio van het Koreaanse schiereiland, zij het in een andere rol.

Subtiele politiek Die wijzigende Russische houding ten aanzien van NoordKorea is geen recente bevlieging, maar een bocht die enkele jaren geleden ingezet werd. In het verleden namen de Russen deel aan de overlegrondes voor ontwapening. Ze gingen, zij het op een beperkte manier, ook mee in het sanctieverhaal tegen de Noord-Koreanen, hoewel overtredingen oogluikend toegelaten werden. Belangrijk keerpunt was toen de westerse landen, en Japan, Moskou sancties oplegden voor het optreden in Oekraïne. In een steeds bitsiger wordende context werd het grondplan van de toenadering uitgetekend. Niet zonder succes. Rusland werd onlangs nog door de staatszender omschreven als de “grootste vriend van Noord-Korea”.

Moskou beschouwt Noord-Korea vooral als een hefboom die op termijn tegen het Westen gebruikt kan worden. China vervangen kan niet, maar de rol van tussenpersoon kan belangrijker worden. Het kan Moskou incontournable maken in bepaalde dossiers, maar aan die rol zal een prijs hangen die dan weer in een ander dossier betaald kan worden. En dit moet dan weer passen in een herwonnen assertieve internationale profilering. Invloed, daar draait het hen om, ongeacht of het Oekraïne, Syrië en nu ook steeds meer Azië betreft. Poetin toont aan dat ook harde middelen gebruikt kunnen worden om een al bij al subtiel politiek spel te spelen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Eenheidspartij, eenheidsdenken De DDR was de facto een éénpartijstaat.

De Sozialistische Einheitspartei Deutschlands moest alleen verantwoording afleggen aan het Kremlin, niet aan de kiezers, niet aan het zogenaamde parlement. Maar naast de SED bestonden er nog vier partijen, die zelfs vertegenwoordigd waren in het parlement. Er was een Liberal-Demokratische Partei, een Demokratische Bauernpartei Deutschlands, een Christlich-Demokratische Union – echt waar! – en zelfs een Nationaldemokratische Partei. Maar ondanks het krampachtig herhaalde woord “Demokratisch” in die partijnamen, was het allemaal een kartonnen façade van democratie waarachter een totalitaire vazalstaat van het Kremlin schuilging.

Natuurlijk is de democratie in het huidige Duitsland niet zo’n façade. Maar wie de verkiezingsdebatten heeft gevolgd, krijgt het akelige gevoel dat veel ervan een schijnvertoning is.

Over essentiële vragen zijn de CDU, de socialisten, de liberalen, de Grünen en zelfs de DDRcreaturen van Die Linke het allemaal roerend eens: Duitsland moet nog meer immigranten opnemen, nog meer islamiseren, nog meer “Keulens” ondergaan en nog sneller nationale zelfmoord plegen.

Goed, de CDU wil dat geleidelijk laten gebeuren, voor de linkerzijde kan het niet snel genoeg gaan, maar het einddoel is hetzelfde.

Zelfs inzake defensiebeleid gaat het alleen om de vraag of Duitsland te weinig gaat betalen voor zijn strijdkrachten, of veel te weinig. Het is DDR-achtig eenheidsdenken.

Geblokkeerde democratie In betere tijden zei Frank Vanhecke dat de verkiezingen in wezen tussen twee partijen gingen: het Vlaams Blok en alle anderen. Duitsland zit ook in die situatie. Alleen is de kans dat een oppositiepartij kan doorbreken en een echte koerswijziging kan afdwingen in Duitsland nog veel kleiner dan in België.

Zolang AfD geen absolute meerderheid behaalt – en dat is utopisch – zal de CDU desnoods coalities sluiten met de Grünen en Die Linke om haar programma van bevolkingsvervanging en de “afschaffing van Duitsland” toch door te drukken. De grote Duitse partijen – behalve de CSU in Beieren – zijn ingekapseld in dezelfde dominante ideologie van multiculturalisme, net zoals de vier “Demokratische” partijen in de DDR ingekapseld waren in de SED. Wie zich binnen zo’n partij tegen deze ideologie keert, wordt niet in een psychiatrische

kliniek opgesloten, maar wordt wel uitgerangeerd. In goed functionerende democratieën konden politieke minderheden via coalities en compromissen minstens een deel van hun eisen doordrukken. Zweeppartijen konden zelfs vanuit de oppositie een regering soms dwingen een deel van hun programma uit te voeren. Maar al die politieke consensusmechanismen, die de kern van de democratie uitmaken, zijn nu geblokkeerd. Het multiculturele establishment heeft zich in de macht gebetonneerd en het kan alle dissidenten negeren, censureren of buiten de wet stellen. En echt niet alleen in Duitsland.

Bedrog over Birma Net zoals bij de “vluchtelingencrisis” van 2015, die in werkelijkheid een volksverhuizing was, worden we nu weer op grote schaal bedrogen over de vluchtelingenstroom van islamitische Rohingya’s naar Bangladesh. Ja, daar vluchten inderdaad duizenden moslims voor de antiterreuroperaties van het leger en gewapende burgermilities. Wie terreur zaait, zal antiterreuracties oogsten…

Maar de meeste berichten over massamoorden op moslims maken deel uit van een grootscheepse desinformatiecampagne. Niet àlle opnamen die rondgestuurd worden zijn vals, maar bij onderzoek blijkt al snel dat vele schokkende beelden gewoon afkomstig zijn van andere conflicten. De Turkse vicepremier Mehmet Simsek stuurde zelfs beelden rond die dateerden van … de Rwandese genocide in 1994.

Er gebeuren klaarblijkelijk in Birma niet genoeg echte wreedheden tegen moslims om het verhaal van “genocide en massamoorden” plausibel te maken. Gezien de lange geschiedenis van terreurdaden en pogroms die de Rohingya’s tegen de boeddhisten hebben gepleegd, is een bevolkingstransfer naar het islamitische Bangladesh op termijn waarschijnlijk de enige realistische oplossing om het conflict definitief te ontmijnen. De boeddhisten in Birma zijn dan van hun kwelgeesten verlost en de Rohingya’s zijn veilig en geborgen in de schoot van de vredelievende islam. Zij zullen door hun medemoslims zeker liefdevol opgevangen worden.

Ja toch? Als zo’n transfer goed georganiseerd verloopt, zonder excessen en nutteloze wreedheden, wordt iedereen daar beter van.

Twitter steunt vrouwenbesnijdenis Shazia Hobbs was achttien toen zij onder dwang werd uitgehuwelijkt aan een veel

oudere man. De maulvi, de islamitische geestelijke die het huwelijk inzegende, negeerde haar protesten. Haar echtgenoot zei openlijk dat hij alleen met haar trouwde om een Brits paspoort te krijgen.

Hij verkrachtte haar zo bruut dat ze in allerijl met inwendige bloedingen naar een hospitaal gebracht moest worden, maar de artsen, die natuurlijk goed wisten wat er gebeurd was, deden niets om haar tegen haar gewelddadige man te beschermen. Dit gebeurde niet in Pakistan of Afghanistan, wel in Groot-Brittannië. Het is het lot van tienduizenden moslimmeisjes en dikwijls zijn die zelfs veel jonger dan achttien.

Maar Shazia kon ontsnappen, niet alleen uit haar gedwongen huwelijk, maar uit heel de islamitische hel. Zij gooide de islam overboord en noemde zich een ex-moslim. Zij werd beroemd al schrijfster en vooral als dappere strijdster tegen de besnijdenis van meisjes.

Daarmee keerde zij zich natuurlijk frontaal tegen de sharia, die stelt dat zulke besnijdenissen verplicht of toch minstens aanbevolen zijn.

Eind goed, al goed? Nee. Shazia Hobbs werd onlangs van Twitter gegooid, omdat haar protesten tegen de seksuele verminking van meisjes als beledigend voor de islam beschouwd werden. Haar account is voor onbepaalde tijd opgeheven.

Seriemoordenaars Terwijl overal in de VS standbeelden van “blanke racisten” worden afgebroken, beklad of vernield, terwijl vijftig jaar oude moorden van

KKK onder het archiefstof worden uitgehaald, blijven de media blind voor zwarte racisten die blanken vermoorden.

Niet vijftig jaar geleden, maar nu. In Kansas City werd enkele weken geleden de zwarte Fredrick Demond Scott gearresteerd voor vijf moorden. Zijn slachtoffers waren allemaal blanke mannen, tussen 54 en 67 jaar oud, die van kortbij werden doodgeschoten. Dat is ongewoon, want meestal doden seriemoordenaar mensen van hun eigen ras.

De politie noemt zijn motief “mysterieus”, maar Scott had als leerling in een alternatieve school al eerder gedreigd dat hij “all white people” wilde doden.

Niet enkele, maar allemaal. De media waren er als de kippen bij om te beweren dat het helemààl geen “hate crime” was, en dat Scott aan schizofrenie leed.

Waar hebben we dat excuus nog gehoord?

De zaak-Scott licht een tipje op van de censuursluier waarmee in de VS een politiek zeer incorrect feit verborgen wordt gehouden: naar verhouding zijn er veel meer zwarte seriemoordenaars dan blanke. Maar alle seriemoordenaars in films en tv-reeksen zijn wel blank.

Tussen 1990 en 2000 was 47 procent van de seriemoordenaars in de VS zwart, tussen 2000 en 2010 was dat 54 procent, tussen 2010 en 2015 zelfs 60 procent. Vermits er slechts 13 procent zwarten in de VS zijn, is dat een enorme oververtegenwoordiging.

En het pijnlijkste cijfer: in de rangen van de seriemoordenaars zijn homoseksuelen de meest oververtegenwoordigde groep.

Les Républicains zijn nog niet uitgeteld Eind dit jaar kiezen de leden van de klassiek-rechtse Les Républicains een nieuwe voorzitter. Laurent Wauquiez, onder Nicolas Sarkozy ooit nog minister, heeft de beste kansen. President Emmanuel Macron beschouwt de interne voorzittersstrijd van de concurrenten als een marginaal politiek gebeuren aangezien hijzelf het politieke landschap heeft herschikt. Voor hem is de rechterzijde uitgeteld. Dat zou wel eens een misrekening kunnen zijn.

De publicist Pierre-André Taguieff heeft een nieuw boek klaar.

De man is onder andere bekend voor zijn werken over de Nouvelle Droite van Alain De Benoist maar ook voor zijn publicaties over de linkse obsessie met het racisme. Taguieff schreef een boek over de nieuwbakken president. In Macron: miracle ou mirage? (L’Observatoire, 292 blz., 18 euro), wordt de president afgeschilderd als een puur marketingproduct. Macron is de man van de vernieuwing, het mondialisme en de globalisering, maar ook van het ‘bougisme’, het liberale principe dat alles in de wereld niet snel genoeg verandert. Op dat vlak lijkt Macron opvallend veel op Nicolas Sarkozy. Hier vertelt Taguieff weinig nieuwe dingen. Interessanter is zijn analyse waarin hij de rol van Macron en van zijn beweging ‘La République En Marche’ kadert in een bredere herschikking van het Franse partijpolitieke landschap.

Macron als orleanist Macron is erin geslaagd zowel de linkse als een deel van de rechtse burgerij voor zich te winnen. De liberale bourgeoisie die minder belastingen wil betalen en de bobo-burgerij die ‘tolerant’ en libertijns is. Macron is volgens Taguieff de incarnatie van

Van het linkse dagblad ‘The Guardian’, over het conservatieve ‘The Spectator’, tot aan de gerenommeerde zakenkrant ‘The Financial Times’, allemaal besteedden zij aandacht aan het overlijden van David Tang. Deze succesrijke ondernemer groeide uit tot een icoon in de mode- en designwereld. Hij was als flamboyante persoonlijkheid een graag geziene gast in de hogere kringen. Een ‘socialite’ zoals de Britten plachten te zeggen. Tang stamde uit een aristocratische familie. Zijn vader was eigenaar van het grootste busbedrijf in Hongkong.

Mondaine merken Op zijn twaalfde verhuisde David Tang naar het Britse eiland.

Later ging hij filosofie en rechten studeren aan King’s College en Cambridge, twee Engelse topuniversiteiten. Hoewel dat Tang een telg was uit een aristocratische familie, voelde hij meer voor de levensstijl van ‘het nieuwe geld’. Een opzichtig bestaan, gehuld in luxe was het resultaat. Daar zat zijn professionele leven voor veel tussen. Tang was als zakenman zowel in GrootBrittannië als in Hongkong werkzaam bij mondaine merken. Hij diende verschillende conglomeraten, gaande van de verdeling van exclusieve sigaren uit Cuba tot het beheren van dure restaurantketens waar het vertoeven is in weelde.

David Tang stond bekend om zijn humor. Zo beweerde hij

Rechts zonder complexen Heeft de klassiek-rechtse partij dan nog een toekomst? Voor Laurent Wauquiez wel. Deze kandidaat voor de voorzittersverkiezingen van Les Républicains bevindt zich op de eerste startrij. De zes andere kandidaten zijn derderangsfiguren of zetbazen van andere partijbonzen, zoals de bevallige Florence Portelli voor ex-premier François Fillon, of Maël de Calan voor de aanhangers van Alain Juppé.

Wauquiez vaart op eigen kracht en met de steun van de militanten. De veertiger die voorzitter is van de regio AuvergneRhône-Alpes weet dat rechts enkel opnieuw op de kaart is te

Chinese overheersing Formeel is Hongkong, met zijn zeven miljoen inwoners, een ‘speciale administratieve regio behorende tot de Volksrepubliek China’. Dat was voor 1 juli 1997 geheel anders. Hongkong, wat zoveel betekent als ‘geurende haven’, was onderdeel van het Verenigd Koninkrijk. Vanaf 1841 viel Hongkong onafgebroken onder de Britse kroon, afgezien van de korte Japanse bezetting in de Tweede Wereldoorlog. Vanaf 1981 kreeg de Aziatische miljoenenstad de status van Brits overzees gebied.

De Britten verloren in de jaren veertig het grote India, later volgde de dekolonisatie op het Afrikaanse continent, die voltooid werd toen het Verenigd Koninkrijk in 1980 Zuid-Rhodesië, thans Zimbabwe, afstond. Gesteld zou kunnen worden dat het Britse Rijk, dat ooit zowat half de wereld omvatte, vanaf 1997 zelfs voor reactionaire romantici niet meer bestond. Twee decennia behoort Hongkong inmiddels tot China. Geeft dat reden tot feesten? “Twintig jaar onafhankelijkheid en twintig jaar toch niet écht gelukkig.” Dat is de teneur die vaak boven komt drijven, wanneer mensen in Hongkong gevraagd wordt of ze blij zijn met de politieke toestand. ‘The Washington Post’

Yuppie De yuppie (young urban professional, dat is het imago dat hij wil projecteren) lukte in een ommekeer. Hij is niet verdwenen, en op het pad naar een mogelijk nieuwe coalitie met de christendemocraten. De FDP is traditioneel de derde partij van Duitsland, na CDU/CSU en SDP, en dat zou zij opnieuw kunnen

engeland klinkt eveneens pessimistisch. De bedoeling van “één land, twee systemen”, is uitgedraaid op een fiasco. Officieel gelden in Hongkong namelijk niet dezelfde wetten als in de Chinese Volksrepubliek. Dat blijft zo, op papier, tot minstens 2047.

In realiteit is de invloed van de communisten gigantisch.

Vaak wordt Hongkong gezien als een kapitalistische vrijhaven, een liberaal paradijs. Lange tijd veronderstelden heel wat politici, academici en journalisten dat het vrije Hongkong - met zijn vrijhandel - China zou doen liberaliseren en democratiseren.

Het ziet ernaar uit dat in realiteit het omgekeerde is gebeurd.

Het zakenmagazine ‘Fortune’ waarschuwde reeds in 1995 voor dit scenario. Corruptie en nepotisme zouden, onder Chinese invloed, schering en inslag worden.

Professor Richburg (Universiteit Hongkong) wijst erop dat de toegenomen rijkdom van de Chinezen - dankzij de vrije handel niet heeft geresulteerd in meer politieke vrijheden. Omgekeerd vergiftigt de socialistische, ondemocratische mentaliteit steeds nadrukkelijker het rechtssysteem in Hongkong, aldus Richburg.

Fictie wordt werkelijkheid In 2015 verscheen de controversiële film ‘Ten Years’, waarin een somber beeld wordt geschetst, hoe Hongkong er in 2025 zal komen uit te zien.

Zowat alle burgerlijke vrijheden zijn door de toenemende macht van communistisch China weg geërodeerd. Het betreft een verzonnen verhaal, maar de voorspelling van het magazine ‘Fortune’ aangaande Hongkong is grotendeels uitgekomen. Een fictieve film kan over een paar jaar bittere realiteit blijken te zijn.

Net zoals dekolonisatie ooit, misschien, zal worden beschouwd als een misdaad tegen de mensheid.

LvS

Bei uns in Deutschland

worden. Lindner knutselde met de partijkleuren en de slogans en trok zich terug van de omhelzing van de CDU, in de handen van Merkel een SPD-light. Lindner was niet te beroerd om zichzelf zwaar in beeld te zetten. De jeugdige voorzitter is energiek, toont dat op de televisie en vult advertenties met sfeervolle prenten uit zijn dagelijks leven. Belangrijker dan de verpakking is de inhoud en ook daar werd lawaai gemaakt. Bij de Berlijnse staatsverkiezingen voerde de FDP campagne tegen de sluiting van de luchthaven van Tegel. De liberalen sprongen van nul naar twaalf zetels. Nationaal foeterde de partij onder meer tegen de zwakke digitale infrastructuur van de machtigste economie van Europa. Dat bevalt twee doelgroepen: de behoudsgezinde kiezers van de villawijken van de welvarende Duitse steden en de jonge, aardig hun brood verdienende, jonge beroepslui van de stadscentra. Liberalen die een aula van een universiteit doen vollopen, dat zie je niet in Vlaanderen, of het zou Charles Michel moeten zijn, niet zijn Vlaamse evenknieën.

Dat lukte Lindner wel in de Goethe Universität in Frankfort en hij gispte de Brexiteers en Donald Trump voor hun haat, uitsluitingsdrang en wrok. De vrijheid wordt bedreigd door links en zijn obsessie met economische gelijkheid en door rechts met zijn obsessie van culturele gelijkschakeling, hamerde hij.

Niet enkel studenten hebben oren naar de boodschap van Lindner. In de belangrijkste Duitse deelstaat, Noordrijn-Westfalen, stapte de FDP, na een recordresultaat in mei, in de deelstaatregering.

Buitenlandse zaken?

Wat wil de FDP? Opnieuw serieuze belastingverminderingen,

FRANKRIJK

krijgen als het complexloos zijn standpunten verdedigt. Voor vele kaders van ‘Les Républicains’ is Wauquiez geen ideale kandidaat omdat hij vooral de nadruk legt op het migratieprobleem, de rol van de islam in Frankrijk en het beschermen van de nationale identiteit. Hij is te radicaal voor de centristen in de partij, vooral de Juppé-aanhangers. Maar de militanten blijven achter hem staan. Wat gaat het centrum van Les Républicains doen?

Kiezen voor Macron en aansluiten bij zijn beweging, of toch – met dichtgeknepen neus – voor Wauquiez? In het geval van een keuze voor Macron eindigt het bestaan van de klassieke rechterzijde. Dat wil Wauquiez vermijden. Hij kiest voor een rechts programma met een opening naar de gematigden in de partij.

Zo kan hij rekenen op de steun van ‘juppéiste’ Virginie Calmels.

Wauquiez zal als voorzitter harde woorden hebben voor het beleid, onder andere inzake migratie. Maar hoe zal dat bij de publieke opinie overkomen? Zal hij zo niet te veel in de richting van het Front National worden geduwd? Bij Les Républicains denken ze van niet en wel om twee redenen. Ten eerste is de populariteit van Macron lager dan ooit. Een oppositie tegen hem kan dus wel degelijk lonen. Ten tweede: Marine Le Pen (FN) is nog altijd niet bekomen van haar zwakke score in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen.

Misschien is de winnende strategie voor Les Républicains de volgende: op economisch vlak is kritiek op Macron een slag in het water. Met zijn flexibilisering van de arbeidsmarkt doet hij wat de rechterzijde eigenlijk ook wil. Neen, de oppositie moet gevoerd worden op het vlak van de identiteit, radicale islam en terrorisme. Daarover zwijgt Macron. Wauquiez kan in een politiek ‘gat’ springen. En daarmee Les Républicains een tweede jeugd bezorgen.

Salan

Right or wrong

steeds economyclass te vliegen en niet te opteren voor businessclass.

Wat Tang vergat te zeggen is dat er in zijn privévliegtuig nu eenmaal maar één soort stoelen beschikbaar is. Veel ernstiger ging het eraan toe wanneer de politiek ter sprake werd gebracht en meer specifiek de toestand in Hongkong. Tang was een koele minnaar van de beleidsmakers die de dienst uitmaken in de voormalige Britse kolonie. Volgens hem laten de politici in de zogenaamd autonome regio zich te veel beïnvloeden door China en wat de communistische partij daar dicteert.

Duitse liberalen opnieuw in de regering?

Bij de kleine partijen is de aandacht toegespitst op de uitersten: Alternative für Deutschland en Die Linke, en wordt haast routineus de liberale partij, FDP, de Freie Demokratische Partei, over het hoofd gezien. Dat is fout.

Op anderhalve week van 24 september is de kans dat de FDP een regering kan vormen met de CDU/CSU meer dan een pluim in de wind. Het zijn de klassieke spelletjes voor de verkiezingsavond, echter, gokkers zien al een regering van CDU/CSU-FDPGrünen. Over gans Duitsland hangen affiches die haast letterlijk ruiken naar een mannenparfum. Zij colporteren geen wufte geurtjes, wel de kop met modieuze stoppelbaard van Christian Lindner, de voorzitter van de FDP. De man heeft het gezicht van een Duitse schlagerzanger.

In 2009 won de FDP een recordaantal stemmen: 14,6 procent en vormde na dat succes een coalitie met Angela Merkel.

Dat leverde weinig op, want een beloofde belastingvermindering werd niet doorgedrukt en dat resulteerde in een verlies van 10 procent van de stemmen. In 2013 was de electorale steun 4,8 procent en de partij verdween, o schande, onder de kiesdrempel.

Zij werd dus uit het parlement, de Bundestag, gekatapulteerd.

Christian Lindner werd hoofd van de blauwen op een moment dat de partij op het punt stond in rook op te gaan.

Si la France m’était contée

Louis-Philippe d’Orléans die in 1830 door een liberale revolutie in Frankrijk aan de macht kwam. Hij slaagde erin zijn conservatieve voorganger, de door de legitimisten gesteunde koning Charles X, opzij te schuiven. Zoals Macron verenigde Louis-Philippe centrumrechts en centrumlinks; in 1830 waren dat de orleanisten en de gematigde republikeinen. De legitimisten zoals Chateaubriand, die trouw bleven aan Charles X, waren politiek uitgeteld. De radicale jakobijnse republikeinen eveneens. Taguieff vergelijkt ze anno 2017 met enerzijds het Front National en de rechterzijde van Les Républicains, en anderzijds het extreemlinkse La France Insoumise van Jean-Luc Mélenchon, de beweging waarvan bekend is dat die de Terreur onder de Franse Revolutie niet afwijst. Macron hoopt op zo’n politiek landschap. Dat betekent het einde van de PS en van Les Républicains. Gezien de spanningen binnen de PS blijft het eerste realistisch, maar Les Républicains zijn nog niet uitgeteld. Ook al lonken steeds meer kopstukken naar de partij van Macron. Met Edouard Philippe komt de premier al uit de stal van Les Republicains.

Hongkong en de goeie, oude, Britse tijd David Tang, een bekende zakenman en modeliefhebber uit Hongkong kwam onlangs te overlijden. Zowat alle dag- en weekbladen stonden stil bij zijn dood. Wat leren we hieruit? Dat Groot-Brittannië, twintig jaar na de soevereiniteitsoverdracht, Hongkong nog steeds niet volledig heeft losgelaten. Meer dan ooit zweeft de regio tussen Oost en West.

9

Het nabije buitenland

14 september 2017

DUITSLAND

een onderwijshervorming, een snelle digitalisering, een afwijzing van de roep van de Franse president om sterkere Europese economische integratie, een erkenning van de annexatie van de Krim door Rusland (hoewel de partij zegt dat die onwettelijk en laakbaar is, maar zij legt zich neer bij de feiten), een vriendelijke afspraak met de Britten (dat standpunt is bedoeld om de heethoofden in Londen tot redelijkheid te bewegen).

Is dit een sollicitatie voor de post van minister van Buitenlandse Zaken in een volgende regering? Dat is een rol die liberale ministers al vroeger speelden in Duitse coalities. Als het zover zou komen is de naam die over de tongen gaat Alexander graaf Lambsdorf, Europees Parlementslid.

Belangrijker dan de concrete programmapunten, waar de CDU het grotendeels mee eens is, bijvoorbeeld, de digitalisering en de onderwijshervorming, is de sfeer die de FDP in een volgende regering zou kunnen brengen.

Enerzijds heeft zij weliswaar minder beleidservaring gekregen door haar jaren in de wildernis, echter, Christian Lindner noemt dat een voordeel. Hij zoekt, zoals Emmanuel Macron dat deed in Frankrijk, nieuwe mensen uit de zakenwereld, de cultuur, de media en de wetenschappen voor regeringsverantwoordelijkheid.

Nog belangrijker, de FDP kan zout in de flauwe beleidspap strooien. Duitsland is een zelfgenoegzaam land, overtuigd van het eigen gelijk, het eigen talent en de eigen voortreffelijkheid.

Angela Merkel heeft vele kwaliteiten, die van kokkin van pittige spijzen bezit zij niet.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

14 september 2017

medialand

Film

Ongewoon en mooi

Rachida Lamrabet en de media

Maudie

Eigenlijk is het straf: uitgerekend de herauten van het cordon médiatique, die al decennia elke stem die de minste kritiek heeft op de massa-immigratie of de islam systematisch monddood maken, geven nu massaal en nadrukkelijk een vrij podium aan Rachida Lamrabet om reclame te maken voor haar nieuwste boek. De titel van dat boek is “Zwijg, allochtoon!”. De boodschap is duidelijk dat volgens haar net de autochtonen moeten zwijgen, of wat dacht u?

Sedert haar ontslag bij Unia werpt Rachida Lamrabet zich op als slachtoffer van de racistische maatschappij, zogezegd gebroodroofd omwille van haar allochtone mening. Bij de linkse media krijgt ze – uiteraard – veel weerklank, en werd ze al uitgeroepen tot martelares van de fascistische N-VA-dictatuur.

Maar dezelfde media die het ontslag van Lamrabet destijds een absolute schande voor Vlaanderen vonden, vinden het vandaag evenzeer een schande dat Maarten Boudry aan de UGent nog niet ontslagen werd.

“Witte” geprivilegieerde mond De interviews met Rachida Lamrabet en de besprekingen van haar boek leveren opmerkelijke staaltjes van onderdanigheid en zelfhaat op. Tijdens een interview op Radio 1 snauwde ze nog net niet de journalist van dienst toe dat hij haar moest laten uitspreken en dat hij zijn witte geprivilegieerde mond diende te houden. Hij was immers zo racistisch geweest de vraag te stellen of allochtonen dan werkelijk altijd en overal volledig de mond gesnoerd worden. Wij stellen echter vast dat Lamrabet wel degelijk de grote ronde mocht doen, inclusief De Zevende Dag, Radio 1, De Standaard, De Morgen en Knack, wat bijvoorbeeld Wim van Rooy met zijn islamkritische boek “Waarover men niet spreekt” nooit gegund werd.

Merk op hoe Lamrabet in onbewaakte ogenblikken het woord “wit” gebruikt waar ze eigenlijk “blank” bedoelt. Het verraadt waar ze haar mosterd haalt: bij de zwarte beweging in de Verenigde Staten, zoals Dyab Abou Jahjah voor haar. We hebben haar boek niet gelezen, maar we vermoeden dat er een flinke dosis Black Lives Matter-racisme in zit. Ironisch genoeg is het zo dat, als er vandaag in Vlaanderen al nazaten zouden wonen van de slavenhandelaars die zwarte Afrikanen naar Amerika hielpen verschepen, de kans groter is dat die naar de naam Rachida of Dyab luisteren, dan pakweg Anna of Lucas.

Globale opwarming: alleen bij slecht weer Op het ogenblik dat we dit schrijven raast de orkaan Irma over Florida, en zitten de orkanen José en Katja op koers om nog meer schade aan te richten in de Caraïben. En dat net nadat de Amerikanen de orkaan Harvey (letterlijk) al op hun dak kregen.

Bij de berichtgeving over natuurrampen is een praatje met de weerman of -vrouw over de globale opwarming tegenwoordig een verplicht nummer. Bijvoorbeeld bij de VRT: “Ja, Frank Deboosere, zijn die orkanen nu het gevolg van de globale opwarming?” Antwoord: “Neen, dat is wat kort door de bocht, maar we moeten er in de toekomst wel rekening mee houden dat zulk extreem weer vaker zal kunnen voorkomen.” Waarmee hij in feite niets gezegd heeft, maar het toch even gezegd heeft.

Als de horeca aan de kust een topseizoen achter de rug heeft, hoor je die weerman niet beweren dat dat topseizoen weliswaar niet rechtstreeks een gevolg is van de globale opwarming, “maar dat we in de toekomst wel vaker rekening zullen moeten houden met extreem goed zomerweer aan onze kust”. Of bij een recordopbrengst voor appelen, peren of bloemkolen, dat die ook niet rechtstreeks aan de globale opwarming gelinkt kan worden, “maar dat we in de toekomst wel vaker recordopbrengsten in de landbouwsector zullen meemaken”.

Knoop het maar goed in de oren. Goed weer en alle meevallers die daaruit voortvloeien zijn slechts een speling van het lot.

Slecht weer is consequent een voorafspiegeling van de ellende die ons de komende jaren vaker te wachten zal staan. En dat als gevolg van de globale opwarming; toch volgens onze media.

Aung San Suu Kyi valt in ongenade Jarenlang gold de Birmaanse dissidente politica Aung San Suu Kyi als een levende heilige in de westerse media. Met haar frêle verschijning en steevast een bloem in haar haar was zij dan ook bijzonder mediageniek als tegenstandster van het brutale militaire regime in Myanmar. Niet dat we iets willen afdoen aan haar persoonlijke opoffering in haar politieke strijd, maar

dat ze in 1991 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, was niet echt een wonder.

Sinds april 2016 is ze in de praktijk minister-president van Myanmar, al is het niet helemaal zeker of ze ook veel in de pap te brokken heeft. Het leger houdt immers nog steeds de belangrijkste touwtjes stevig in handen. Maar de media keken vanuit het buitenland wel gespannen toe of Aung San Suu Kyi dan toch niet het verschil zou kunnen maken in Myanmar.

Sinds een paar weken zit er echter een ferme kras op het blazoen van Aung San Suu Kyi. In de westerse media heeft ze namelijk een hoofdzonde begaan: ze heeft Moslims Die Zich Gediscrimineerd Voelen – in haar geval de Rohingya – niet onvoorwaardelijk gesteund. Het leverde in De Standaard een artikel op onder de kop “Waarom zwijgt Aung San Suu Kyi?”, en in De Morgen het nog meer vertwijfelde “Aung San Suu Kyi: een bejubelde Nobelprijswinnaar die massamoord goedpraat, het bestaat”. Het is al zover gekomen dat Malala Yousafzai en Desmond Tutu, beiden winnaars van de Nobelprijs voor de Vrede, Aung San Suu Kyi tot de orde roepen, en zelfs eisen dat ze haar Nobelprijs teruggeeft.

Wat opvalt is hoezeer de westerse media de kaart van de Rohingya trekken. Wanneer Aung San Suu Kyi beweert dat de berichten over discriminatie van en geweld tegen de Rohingya sterk overdreven zijn, wordt daar niet het minste geloof aan gehecht. Wat de Rohingya beweren, is meteen de waarheid, punt aan de lijn. Zoals overal waar een moslimminderheid beweert het slachtoffer van discriminatie te zijn. Het is een voorrecht waar geen enkele christelijke of andere religieuze minderheid in het Midden-Oosten aanspraak op kan maken. Toen Islamitische Staat een tijd geleden de jezidi’s meedogenloos in het vizier nam, waren de media duidelijk geïrriteerd en verbaasd dat die jezidi’s zich niet al lang geleden simpelweg aan de islam onderworpen hadden.

Maingain weigert koppel “blind” te huwen Het valt in dit blaadje niet vaak voor dat we Olivier Maingain gelijk geven, maar voor één keer willen we een uitzondering maken. Maingain heeft namelijk, als burgemeester van SintLambrechts-Woluwe, geweigerd een koppel te trouwen voor de Franstalige tegenhanger van het VTM-programma “Blind Getrouwd”. In dat programma koppelen enkele “experten” twee mensen, die mekaar pas op hun trouwdag in het gemeentehuis ontmoeten.

Blijkbaar vond de voorzitter van DéFI het hele concept maar niets. Bovendien had hij enkele gerechtvaardigde bedenkingen.

Zo onderzocht hij of het niet om een schijnhuwelijk ging, en of het huwelijk überhaupt wel rechtsgeldig zou zijn. Het parket van Brussel gaf daar geen uitsluitsel over, maar raadde toch ten zeerste af aan het programma mee te werken.

In hun zoektocht naar steeds meer sensatie in hun koppelprogramma’s proberen de tv-zenders telkens opnieuw de grens te verleggen. Vandaag is het dat men trouwt zonder mekaar op voorhand gezien te hebben. Maar wat is het volgende? Meteen al samen zwanger, en mekaar pas negen maanden later in de verloskamer ontmoeten? Olivier Maingain heeft wat ons betreft groot gelijk dat hij aan die onzin niet wil meewerken. Als het voor één keertje goed is, zeggen we het ook.

Peilingenoorlog in Francofonië Over de resultaten van de laatste peiling van Le Soir, RTL TVi, VTM en Het Laatste Nieuws kan u elders in dit nummer meer lezen. Opvallend was dat de resultaten van de Ipsos-peiling eerst bekend raakten op de webstek van concurrent La Libre Belgique. Vlak voor de zomer maakte La Libre Belgique nochtans iets gelijkaardigs mee, toen een peiling van Dedicated, dat gewoonlijk instaat voor de peilingen van La Libre Belgique en de RTBf, door MR overgenomen werd en vervolgens gelekt in L’Echo. La Libre Belgique ligt trouwens nog steeds in de clinch met Dedicated, omdat zij menen dat Dedicated daarmee inbreuk deed op hun contract. Bij Le Soir konden ze daarover hun plezier amper op, maar nu stal La Libre Belgique dus wel hun peiling. Vraag is hoe La Libre Belgique aan de cijfers van Ipsos is geraakt, of wie er gelekt heeft. Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Ja, er worden nog ongewone, mooie films gemaakt. Wie het niet gelooft, moet dringend “Maudie” gaan zien. Hoofdpersonage is Maud Lewis. Geen fictief bedenksel van een scenarist, wel een vrouw die echt bestaan heeft (19031970). Ze maakte naam als amateurschilderes die alles wat in haar handen kwam opvrolijkte met kleurrijke tekeningen.

Wat regisseuse Aisling Walsh in de eerste plaats benadrukt, is het feit dat het leven van Maud (Sally Hawkins) niet bepaald rooskleurig was. Als we haar leren kennen in het begin van de film, is ze een door artritis kromgetrokken jong vrouwtje die door iedereen scheef wordt aangekeken. Wanneer haar ouders overlijden, komt ze terecht bij een norse visboer, Everett (Ethan Hawke), die haar in huis neemt als hulpje, waar ze uiteraard niks van terechtbrengt.

Tot woede van Everett, maar die moet zijn mening herzien als hij vaststelt dat zijn woning langzaam maar zeker aangenamer wordt door haar schilderwerk en al helemaal als er iemand zowaar geld over heeft voor één van haar aquarellen en ze een lokale beroemdheid wordt. Dat Walsh resoluut kiest voor het melodrama is een beetje een zwakte van de film. Natuurlijk verwacht je dan dat die twee naar mekaar toegroeien en dat Maud uiteindelijk succes oogst, maar het is wel zo dat Walsh nooit het sentiment laat overheersen.

Mede door de doorleefde vertolking van Hawkins brengt ze een gevoelig portret van een vrouw die zich, dankzij haar talent, doorheen haar handicap kan werken. Maar misschien het mooiste is dat Walsh laat aanvoelen dat zoveel anderen niet dat talent of gewoon niet de mogelijkheid hebben.

K.T.

Epiloog

Een veranderde filmwereld (2)

Een bezoek aan de ultra-interessante tentoonstelling “Het roerloze punt van de wentelende wereld” in het Fotomuseum in Antwerpen (Engelse titel: “The Still Point of the Turning World”), waarover medewerker MMMV een uitstekend verslag schreef in ’t Pallieterke van vorige week, bracht mij op het idee even terug te komen op de stand van zaken in mijn vertrouwde filmwereldje. Maar eerst het verleden.

Vooral de opnamen van Muybridge (overigens jarenlang het logo van het Brusselse filmmuseum) en het filmpje van de gebroeders Lumière over de internationale bijeenkomst van fotografen in Lyon, brachten mij terug naar de beginjaren van de cinema. Wat velen niet weten, is dat de broers – en hun concurrenten – toen filmploegen uitstuurden over de ganse wereld om alles wat belangrijk was vast te leggen op film. Voor de meeste mensen was de wereld een gesloten boek, die ze in de toenmalige bioscopen ontdekten. Er werd duchtig geëxperimenteerd met filmformaten, technieken, beeldschermen, enz. Rond 1910 was zowat alles wat we nu weten over de traditionele cinema bekend: het was alleen niet commercieel interessant om er geld in te investeren. Om een voorbeeld te geven, al in 1903 vertoonden de Lumières op de Wereldtentoonstelling in Parijs de eerste 3D-filmpjes. Intussen had Edison in de Verenigde Staten een geluidssysteem bij zijn films ontwikkeld, maar hij zag dat eerder als een gimmick om de verkoop van zijn fonograaf te stimuleren, minder als een volwaardige bijdrage aan de filmindustrie die toen langzaam maar zeker de dominerende ontspanningsvorm werd van de “Amerikanen”. Niemand zat te wachten op die nieuwigheden. De beeldtaal van de cinema was universeel, dialoog was niet besteed aan de honderdduizenden migranten die hun vertier zochten in de goedkope bioscoop en nauwelijks Engels spraken. De eerste echte revolutie was de geluidsfilm, die met “The Jazz Singer” in 1927 definitief zijn intrede deed. Een tweede revolutie vond plaats in de jaren vijftig toen, onder invloed van het succes van de televisie, het breedscherm (opnieuw) en een verfijnde geluidsweergave werden geïntroduceerd en kleuren- de zwart-witfilm verdrong. Nu zitten we volop in een derde revolutie, die van het digitale tijdperk en die is ingrijpender dan ooit. Uw dagelijks leven wordt erdoor beheerst, dus ook uw ‘entertainment’. Films worden niet langer opgenomen op pellicule (als dat toch nog gebeurt, wordt dat bijna speciaal vermeld) en al evenmin vertoond in de bioscoop met oude vertrouwde filmbobijnen. Wie niet op die trein springt, is ten dode opgeschreven, zoals film- en fotografiereus Eastman mocht ondervinden, en roemloos ten onder ging. Waar dat allemaal naartoe leidt, weet eigenlijk niemand. Voorlopig lijkt het erop dat de bioscoop nog altijd de favoriete plek is om films te gaan zien, en dat televisie nummer één blijft om af te stemmen op geliefkoosde series, ontspanningsprogramma’s of (sport)evenementen, maar voor hoelang nog? Netflix en Amazon zijn nu nog pioniers in het rechtstreeks toeleveren van hun programma’s naar computers, tablets en, godbetert, je smartphone, maar misschien is dat binnen x aantal jaren de norm. De filmcritici mogen dan zeuren over het teloorgaan van esthetiek en diepgang, ik heb nu al de indruk dat het de jonge generatie K.T. een zorg zal zijn. Hopelijk vergis ik me.

Actueel

14 september 2017

11

Independència: de Catalanen zijn er klaar voor Afgelopen zondag en maandag mochten we getuige zijn van het mooiste wat Catalonië te bieden heeft: de jaarlijkse feestelijkheden rond de onafhankelijkheidsdag, La Diada. Op 11 september 1714 viel in Barcelona het laatste bolwerk van de Catalanen in hun strijd tegen het beleg van de Spaanse koning. Het was helaas de Brabander Joris van Verboom die in opdracht van de Spaanse kroon het beleg van Barcelona leidde.

De verregaande zelfstandigheid waarover de Catalanen voordien beschikten onder de kroon van Aragón, werd na deze nederlaag voorgoed opgeheven. Onder de dictatuur van Franco werden de duimschroeven nog veel steviger aangedraaid. Alle feestdagen en symbolen werden verbannen. Zelfs het spreken van het Catalaans werd vanaf toen verboden.

Van rouwdag naar feestdag Reeds in de 18de eeuw werden jaarlijks herdenkingen georganiseerd voor de doden van 1714. Langzamerhand groeiden deze plechtigheden uit tot politieke manifestaties. De Diada van 11 september 1976, kort na de dood van Franco, wordt gezien als het keerpunt van rouwdag naar feestdag. Meer dan een miljoen Catalanen betoogden toen voor meer autonomie. Sindsdien kregen verscheidene Spaanse regio’s verregaande autonomie, maar net als de Basken bleven de Catalanen hierover ontevreden, onder meer omdat de Catalaanse welvaart systematisch werd afgeroomd via immense transfers. Een verhaal dat bekend in de oren klinkt.

Pas de jongste 10 jaar evolueerde de Diada naar een massamanifestatie ten gunste van Catalaanse onafhankelijkheid. Via de organisatie van een aaneenschakeling van lokale referenda waren een aantal Catalaanse verenigingen erin geslaagd de lauwe beleidspartijen te dwingen een ondubbelzinnige keuze te maken voor een breuk met Spanje. Vandaag kiest zowat elke Catalaan met enig zelfrespect én een meerderheid van de Catalaanse parlementsleden voor onmiddellijke onafhankelijkheid.

Referendum op 1 oktober Om die te bereiken, wordt op 1 oktober een referendum gehouden, tot grote woede van de Spaanse regering, die alle mogelijke smeerlapperijen uithaalt om dit referendum te verhinderen. Dit gaat heel ver: zo werd het Grond-

Gratis kijken: 100 euro voor elk Waals gezin Honderd euro erbij voor elk Waals gezin met een tv-scherm. Zestien jaar na Vlaanderen schaft ook Wallonië het kijk- en luistergeld af. Een en ander zou gebeuren onder druk van de PTB, die deze “taks” onjuist en antisociaal noemt. Na een paar weken regeren al de koopkracht met 100 euro verhogen, dat staat mooi op het palmares van CdH en MR voor 2019. Met de afschaffing van het kijk- en luistergeld, neemt Wallonië een beslissing die Steve Stevaert in Vlaanderen al zestien jaar geleden nam. Die vond toen al dat de taks ‘niet meer van deze tijd’ was.

Eén leger, twee compensatiepolen Als de Belgische regering kiest voor de Eurofighter Typhoon om de F-16’s te vervangen, komen er in ons land twee productiecentra voor vliegtuigonderdelen. De vliegtuigbouwers die kandidaat zijn om de 34 jachtvliegtuigen te maken die ons land wil kopen als

wettelijk Hof ingeschakeld om het referendum ongrondwettelijk te verklaren en politici worden bedreigd met vervolging en afzetting. Ook doet de Spaanse politie alles om drukkerijen te verhinderen de stembiljetten te drukken. Wat een verschil met de democratische houding van Groot-Brittannië, dat zich onder Cameron akkoord verklaarde met een referendum over Schotse onafhankelijkheid.

De jongste Diada stond dan ook helemaal in het teken van de oproep tot burgerlijke ongehoorzaamheid tegen Spanje en tot een duidelijke ‘Si’-stem op 1 oktober. Een oproep die afgelopen maandag opnieuw massaal werd ondersteund met een opkomst van ruim een miljoen manifestanten (op een bevolking van 7,5 miljoen inwoners).

Vlaamse aanwezigheid Gezien het belang van de manifestatie, had de VVB ditmaal wat ruimer gemobiliseerd, maar ook nu kan men de Vlaamse aanwezigheid, zo’n 60 militanten waaronder de parlementsleden Peter Luyckx, Jan van Esbroeck en Sofie Joosen, niet echt massaal noemen.

Drie jaar geleden betoogde de VVB zelf voor Vlaamse onafhankelijkheid in Brussel en kon toen rekenen op de steun van ruim duizend Catalanen.

Toch werd de Vlaamse aanwezigheid heel erg gewaardeerd en kreeg ze volop aandacht in de media. Zondagavond gaven de leeuwenvlaggen en de drumband van Nijlen kleur aan de plechtige herdenkingsmanifestatie bij het monument voor de gesneuvelden en dit kwam volop aan bod op de Catalaanse televisie.

Maandagmorgen was er opnieuw veel belangstelling en applaus voor de Vlamingen, die een bloemenkrans neerlegden bij het monument van Rafael Casanova, de laatste burgemeester van Barcelona voor de nederlaag van 1714.

De Vlamingen zijn de enige buitenlanders die op georganiseerde wijze en in groep deelnemen aan de manifestaties. Het Spaanse

opvolger voor de F-16’s, hadden tot vorige week donderdag de tijd om een offerte in te dienen. Dat gebeurt via staatsagentschappen.

Het wordt een strijd tussen de Britten met hun Typhoon (van het Europese consortium Eurofighter) en de Amerikanen met de F-35 Lightning II. Al zijn er ook nog de Fransen met hun Rafale-vliegtuigen van Dassault. Volgens de Britten zou een keuze voor hun voorstel heel wat voordelen opleveren voor de “Belgische” industrie in de vorm van kennis, technologie en rechten op intellectuele eigendommen, maar ook via de bouw van twee productiecentra voor (civiele en militaire) vliegtuigonderdelen. Eén in Vlaanderen, en één in Wallonië. Neen, natuurlijk is er géén kloof in dit land.

Taal en pensioen De vergrijzing vergt een aanpassing van ons pensioenstelsel. Er is al een en ander hervormd, maar na nogal onhandige communicatie in sommige regeringskringen is de perceptie in Vlaanderen toch vooral dat de regering onze pensioenen afpakt. Dat heb je als ministers, die het moeten uitleggen uit een ander taalgebeid komen. In Vlaanderen krijgt de nauwelijks Nederlans sprekende Pensioen-

regime probeert de Catalanen te ontmoedigen door voortdurend te herhalen dat hun zaak nergens in Europa bijval geniet. De Catalanen ervaren de Vlaamse steun dan ook echt als een hart onder de riem.

Op de esplanade aan de Arc de Triomf en het gerechtsgebouw werd door de organisatie Omnium (de grote Catalaane cultuurbeweging, te vergelijken met het Davidsfonds) een grote onafhankelijksfoor georganiseerd, waar talloze organisaties zich konden voorstellen. Ook de VVB was er aanwezig en duizenden leeuwenvlagjes vonden er gretige aftrek.

Vele Catalanen maakten meteen de associatie met Vlaanderen.

Een miljoen deelnemers Maandagnamiddag vond de grote manifestatie plaats in de centrale lanen van Barcelona. Echt wel een onvoorstelbaar gebeuren, dat zijn gelijke nergens anders in Europa kent.

Je kan dit geen betoging noemen, want de opkomst is zo massaal dat je onmogelijk beweging zou kunnen krijgen in deze mensenzee.

Op een goedgeorganiseerde en uiterst gedisciplineerde wijze nemen de vele honderdduizenden deelnemers een vooraf aangewezen plaats in. Daar ontstaat dan een ongelooflijk volksfeest met gezang, optredens van lokale muziekgroepen en trommelkorpsen, dansende reuzen en zingende, lachende en ongelooflijk vrolijke mensen. Meest in het oog springend zijn de Castellers: grote geüniformeerde groepen van lenige mensen die menselijke piramides bouwen, castells genoemd, waarbij de zwaardere atleten onderaan postvatten en zich vervolgens laten beklimmen door steeds lichtere jongeren, soms vier tot vijf rijen hoog. Een waanzinnig mooi spektakel.

Het meest opvallende was de ongelooflijk talrijke aanwezigheid van jonge en heel jonge mensen tijdens deze manifestatie. Het gaat om een familiegebeuren, waar alle generaties samen aan deelnemen. Om de haverklap klinkt de kreet ‘In-Inde-Independència’, die tegelijk uit tienduizenden kelen klinkt. Het langverwachte hoogtepunt van de manifestatie vindt telkens weer plaats om 17 uur 14, minister Daniël Bacquelaine (MR) de pensioenhervorming nauwelijks uitgelegd. Onder meer Vincent Van Quickenborne betreurt dat: “Dat hij het Nederlands niet echt machtig is, draagt natuurlijk niet bij tot een groter draagvlak voor deze belangrijke hervormingen. We moeten goed uitleggen waarom we dit doen.

Dit is misschien ook iets waar de premier meer moet over communiceren”.

Staking onder de grens Op 10 oktober wordt gestaakt. Toch kampen de vakbonden met onderlinge verdeeldheid tussen de centrales, maar ook tussen Vlamingen en Franstaligen. Dat het Waalse politieke huis beeft, nu de PS er uit de regering is gezet, biedt niet meteen een perspectief waarin die kloof kan krimpen. “Met de regering-Borsus heeft de FGTB er een regionale tegenstander bij”, aldus Rik Van Cauwelaert in De Tijd (9 sept.). Op 10 oktober lanceert de socialistische vakbond ABVV het protest tegen de rechtse regering. ACOD Spoor, Post en Overheidsdiensten gaan staken. Wie ACOD zegt, denkt vooral aan het zuiden van het land. De vorige actiegolven zorgden voor veel publieke ergernis.

Vooral in Vlaanderen. Ook hier is bezorgd-

moment dat refereert naar het tragische jaar 1714, waarin Catalonië werd verslagen. Precies op dat moment - er wordt afgeteld - gaan alle vlaggen de lucht in en wordt er massaal gescandeerd. De energie die van zo’n mensenmassa uitgaat is met geen pen te beschrijven.

Buiten Vlaanderen weinig steun Ik had het genoegen een groep VVB’ers te vergezellen, vooral uit Nijlen en Duffel, die met zo’n 30-tal leeuwenvlaggen door de massa trok. Deze stoet van leeuwenvlaggen kreeg overal spontaan applaus, maar toen de groep was opgemerkt door de omroepers achter de microfoon en er enthousiast gesproken werd over de steun vanuit “Flandès”, was er geen houden meer aan: plots waren de Vlamingen dé attractie van de manifestatie en werd er onophoudelijk geapplaudisseerd. Overal werd er gracias geroepen, werden handen geschud en velen bedankten de vlaggendragers met tranen in de ogen. Nooit zoiets meegemaakt.

Een onvergetelijke ervaring. De manifestanten waren echt enorm blij met deze opvallende steun van buitenaf.

Vreemd toch dat de Catalanen voor het overige vrij alleen staan. Er zijn wel wat delegaties uit Schotland, Zuid-Tirol en Baskenland, maar veel stelde dat niet voor. Op zo’n indrukwekkende manifestatie zou je minstens vanuit Baskenland een massale steunbetuiging verwachten, maar buiten een paar verspreide Baskische vlaggen bleef die solidariteit uit. We kunnen ons natuurlijk vergissen; we hebben maar een gedeelte kunnen zien van de indrukwekkende manifestatie.

Deze Diada was een stevige opsteker voor president Puigdemont en zijn republikeinse regering, die vast van plan zijn het referendum te laten doorgaan. Zij zullen de komende weken alle steun vanuit bevriende Europese volkeren en naties kunnen gebruiken. De Vlaamse regering zal ongetwijfeld de nodige signalen uitzenden, maar het is ten zeerste wenselijk dat ook de Belgische regering op het internationale forum laat verstaan dat de democratie moet gerespecteerd worden. Het worden nog zeer spannende weken.

BL heid over de robotisering, de e-commerce, het almaar toenemende aantal zelfstandigen, en de concurrentie van goedkope werkkrachten uit het buitenland.

Willekeur Nederland mag van de EU een uitzondering maken op de regels over de uitstoot van fosfaat. Zweden zou de euro moeten invoeren, maar het mag dat met enkele trucs eindeloos uitstellen. Merkel mocht in 2015 heel Europa in chaos storten door alle akkoorden en afspraken inzake immigratie met voeten te treden. De EU gedoogt dat Frankrijk een hele reeks voorwaarden niet naleeft, want dat land is nu eenmaal één van de stichtende leden en trouwe steunpilaren van de EU. Zelfs de Britten konden van uitzonderingsmaatregelen genieten. In de EU worden regels altijd “à la tête du client” toegepast. Voor de politieke vrienden kan er altijd wel iets geregeld worden. Maar nu Polen en Hongarije weigeren islamitische landverhuizers toe te laten, nu speelt de EU het spel wel strikt volgens de letter. Nu dreigt men met het ontnemen van het stemrecht en het intrekken van subsidies. Dat soort politiek heeft een naam: despotische willekeur.

12

Cultuur

14 september 2017

Abraham Hans en De Groote Oorlog Oudere Vlamingen herinneren zich zeker de Belgische schrijver van Nederlandse afkomst Abraham Hans. In de eerste helft van de 20ste eeuw was hij één van de bekendste volksschrijvers die een onwaarschijnlijke productiviteit haalde.

Naast tragisch-romantische verhalen schreef hij honderden kinderverhalen voor de “Abraham Hans Kinderbibliotheek”. Men kan die zowat beschouwen als de voorlopers van de “Vlaamse filmpjes” van John Flanders en van de uitgeverij Altiora in Averbode.

Als schrijver van die fictieverhalen is Abraham Hans voor de meeste lezers allang geklasseerd en gepasseerd, maar als kroniekschrijver van de Eerste Wereldoorlog presteerde hij een uitzonderlijk werk. Samen met G. Raal (pseudoniem van de Antwerpse drukker-uitgever L. Opdebeek), schreef Hans “De Groote Oorlog”, een omvangrijke bundel van bijna 2.000 pagina’s met dubbele kolom. Die werden eerst uitgegeven in wekelijkse katernen van 16 of 32 pagina’s, maar in 1919 werden ze gebundeld in twee forse banden. Dat boek is nauwelijks te vinden op de antiquarische markt, en dan nog tegen gekke prijzen.

Omwille van de intrinsieke waarde van die zeer uitgebreide oorlogshistoriek, heeft Studium Generale vzw in Balen (Kempen), het plan opgevat een heruitgave te realiseren. Precies omdat het werkelijk té uitgebreid is om in extenso te publiceren, heeft die uitgever besloten de hoofdstukken die handelen over de oorlog buiten België, te negeren. Bovendien koos men ervoor de oude spelling te herschrijven naar correct hedendaags Nederlands.

Dan komt men met een leesbare letter toch nog op meer dan 2.000 pagina’s die in vier boekdelen zullen uitgegeven worden. Deel 1 is nu praktisch klaar voor druk. Maar Studium Generale vzw wil natuurlijk eerst de pols voelen van lezend Vlaanderen en Nederland: indien u interesse hebt voor zulke heruitgave, stuur dan zonder verwijl een vrijblijvende “intentieverklaring” per mail aan info@studiumgeneralevzw.be of telefoneer even met 014 81 33 75.

Meer informatie via: www.studiumgeneralevzw.be

K amiel Mertens

Tancredi Op de leeftijd van 21 had hij reeds tien volwaardige opera’s opgetekend, en dat was voor Gioachino Rossini nog maar het begin. De “zwaan van Pesaro”, zoals Heine hem noemde, zou naderhand beschouwd worden als de grootste operacomponist tussen 1810 en 1830. Midden oktober brengt De Munt twee versies van Rossini’s epische werk “Tancredi”. ster het directeurschap van het Parijse Théâtre Italien. Tijdens zijn Franse periode ontstond zijn bekendste werk, “Wilhelm Tell” (1829), naar Schillers theaterstuk. Kort daarna trok de gelauwerde toonzetter zich terug in een riant privéleven, dat hij grotendeels in zijn vaderland doorbracht.

Enkel om te sterven keerde hij terug naar Parijs. De keuze voor het dolce far niente kan men als muziekliefhebber betreuren. Beethoven liet zich ooit ontvallen dat “Rossini een groot componist zou zijn geworden als zijn leraar hem genoeg op zijn broek had gegeven”.

Historische achtergrond

Nu onze universiteiten zich opmaken voor het academiejaar dat einde deze maand start, kondigt de UCL aan dat het in november in Louvain-la-Neuve een nieuw museum zal openen. In Musée L kan het publiek kennismakenmet de diverse UCL-collecties. Hebben ook Vlaamse universiteiten dergelijke verzamelingen en/of musea?

Met geld van Willem I Het nieuwe Musée L in Louvain-la-Neuve zal onderdak bieden aan collecties uit verschillende UCL-departementen: objecten en kunst uit de Oudheid en uit niet-Europese culturen, afgietsels, volkskunst en moderne kunst, didactisch materiaal uit de wetenschappen…

Die diversiteit kenmerkt ook de verzamelingen van de twee oudste en grootste Vlaamse universiteiten. Een aantal van die collecties is uitgegroeid tot heuse musea.

Het verhaal van de academische verzamelingen van de Gentse universiteit, die dit jaar de tweehonderdste verjaardag viert, is nauw verbonden met haar stichter, koning Willem I. Die schonk de nieuweling enkele collecties en geld om stukken te kopen.

De Gentse Archeologische Verzamelingen, beter bekend als het Oudheidkundig Museum, is daar een voorbeeld van. Aan de basis liggen kanunnik Martin-Jean de Bast en de Antwerpse kolonel Bernard Rottiers die hun archeologische collecties aan Willem I verkochten, waarna de koning ze doorgaf aan de Gentse universiteit. Er volgden nog schenkingen van avontuurlijke verzamelaars, uit de tijd toen archeologie nog iets had van een schattenjacht.

Vandaag geeft het museum een mooi beeld van hoe men archeologie opvatte in de negentiende eeuw. Het bezit bovendien heel interessante stukken (zie afbeelding), zoals Attische vazen uit de zesde eeuw v.C., een bijzondere verzameling bronzen voorwerpen en een fraai pantheon van godenbeeldjes uit de GalloRomeinse tijd.

Professoren-verzamelaars De UGent kan prat gaan op haar etnografische verzamelingen. Dit museum is vooral de verdienste van professor F.M. Olbrechts (18991958), een wereldautoriteit in zijn vakgebied.

Hij zorgde voor een opmerkelijke collectie voorwerpen uit Melanesië, Centraal-Afrika en Noord-Amerika. Ook dit museum bezit een aantal zeer oude topstukken.

Het Museum voor de Geschiedenis van de Geneeskunde is al even interessant. De aanzet is alweer Willem I, die aan de faculteit een aanzienlijke som geld schonk om een verzameling instrumenten aan te leggen. En andermaal waren het gedreven professoren-verzamelaars die de collectie hebben uitgebreid.

Het museum toont instrumenten uit de negentiende eeuw die de aanloop naar de moderne geneeskunde illustreren. Daarnaast zijn er instrumenten uit de zeventiende eeuw en een uitgebreide Gallo-Romeinse collectie. Opmerkelijk is de verzameling wassen modellen van huidaandoeningen die dateert van het einde van de negentiende eeuw.

Verder heeft de UGent nog een Museum voor de Geschiedenis van de Wetenschappen, dat focust op de evolutie van wetenschappelijke instrumenten in de verschillende disciplines, en een Museum voor Dierkunde met een bonte verzameling opgezette dieren, skeletten en dierenpreparaten. Hier sta je oog in oog met uitgestorven diersoorten zoals de Tasmaanse buidelwolf en de Javaanse lelkievit.

Tom

Ook de Leuvense universiteit bezit gevarieerde verzamelingen die her en der op de campussen zijn opgesteld. Het Didactisch Museum Archeologie zit in de kelder van het Erasmushuis en toont hoogstaande afgietsels van iconen uit de westerse kunstgeschiedenis, maquettes en originele voorwerpen.

Professoren van de katholieke universiteit hadden goede relaties met missionarissen en stuurden die gericht op zoek naar waardevolle stukken, die dan terecht kwamen in de Afrikaverzameling.

Het Laboratorium voor Experimentele Psychologie bezit de collectie van professor Albert Michotte (1881-1965), een pionier in dat vakgebied. De verzamelde apparaten zijn historisch bijzonder waardevol. Impressionant zijn stoommachines en straalmotoren die zijn samengebracht in het Thermotechnisch Instituut. Een buitenbeentje in de Leuvense universitaire collecties is het Archief en Museum van het Vlaams Studentenleven, het levenswerk van Mon de Goeyse, ondergebracht in de Universiteitsbibliotheek.

De musea van beide universiteiten staan wat in de schaduw. En het vraagt flink wat speurwerk om te weten te komen wanneer en hoe ze kunnen bezocht worden. Dat is jammer want ze tonen heel interessante collecties. In Gent wil men er alvast wat aan doen. Er komt één Gents Universiteitsmuseum dat in 2019 zal openen op campus Ledeganck.

MMMV

TOLK

Dit land, zo proper en zo democratisch, voor mij is ‘t paradijs onder de naties!

Als ik het met de staat van Trumpie vergelijk, voel ik mij in ‘t belgieksken koning Flup te rijk!

En, ach, zijn er wat foutjes af en toe gemaakt en bij ’t begrotingswerk miljoentjes zoekgeraakt en is zijn spaargeld op de bank geen cent meer waard, ‘t siert desondanks de Vlaamse belg dat hij nog spaart.

Twee finales Rossini’s sterk geromantiseerde operaversie van hogergenoemde feiten wordt op 10 oktober aanstaande in de Muntschouwburg opgevoerd. Op 14 oktober volgt de editie geschreven voor Ferrara, die een geheel andere afloop kent. Het is niet onze bedoeling beide ontknopingen reeds te onthullen. We geven graag mee dat de liefhebbers van drama tot het bittere einde best voor het alternatief gaan. Kaarten reserveren kan u via www.demunt.be.

Collecties in Leuven

Ik snap die dwarse Vlaming niet die zeurt en klaagt dat hij zijn poen naar bodemloze putten draagt.

Beseft die niet dat ’t Frans getint bewind hier vindt dat hij maar naarstig voort beleggen moet in wind?

Beseft hij niet hoe men hem in de watten legt, de Vlaming die daar nooit eens dank u wel voor zegt? ’t Is dààrom dat ik op wil treden als zijn tolk en prijs dit paradijs uit naam van ’t Vlaamse volk!

Hector van Oevelen

Van onze hofdichter

Het stadje Pesaro aan de Adriatische kust ademt nog steeds de herinnering aan zijn grote muzikale held. In 1792 kwam Rossini ter wereld als zoon van de plaatselijke hoornist.

Als kind bracht hij met zijn prachtige stem de gemeente zodanig in vervoering, dat hij door toedoen van moederlief, zelf operazangeres, op het nippertje aan castratie ontkwam. Hij zou geen zanger worden, maar componist.

Rossini’s eerste jeugdwerken vonden in Noord-Italië een podium, maar geen bijval.

Pas in 1813 oogstte de componist te Venetië een daverende ovatie met “Tancredi”. Dit muzikaal drama kan beschouwd worden als het scharnierpunt in een grootse loopbaan. Nadien bevestigde Rossini zijn reputatie in gans Italië, voornamelijk met lichtvoetiger werk, oftewel “opera buffa”. In 1824 aanvaardde de rijzende

Uiteraard wordt Rossini nu tot de club der grote toonzetters gerekend. Hij was de eerste die opera’s componeerde zonder recitatief. Die keuze laat toe dat de muziek nooit wordt onderbroken, waardoor deze naast zang en handeling een prominentere plaats krijgt.

Qua inhoud baseerde Rossini zich bij het componeren vaak op grote literaire voorbeelden. Zijn “Tancredi” tekende het jonge talent op met de tekst van Voltaires “Tancrède” bij de hand. Het wedervaren van de verbannen ridder en het door Saracenen geteisterde Syracuse (Sicilië) vormen uitgelezen stof voor een meespelende “opera seria”.

Het plot heeft alle ingrediënten van een klassieke tragedie: vete, liefdesperikelen en heroïsche oorlogstaferelen. Het afweren van een Saraceense aanval in een mediterraan decor mag dan al vrij actueel lijken, het werk gaat terug op veel oudere historische feiten.

Rossini - net als voor hem Torquato Tasso, Monteverdi en Voltaire - baseerde zijn verhaal losjes op het leven van Tancred van Galilea (1072-1112), één van de leiders van de Eerste Kruistocht. De keuze voor Syracuse is eveneens niet willekeurig. Reeds tijdens de Tweede Punische Oorlog was de stad het toneel van een allesbepalende belegering.

Eeuwen later, kort voor de eerste ridderveldtocht in het Heilige Land, zou Sicilië door de Arabieren onder de voet worden gelopen.

Syracuse werd tot twee keer toe bestormd en uiteindelijk bevrijd door de Normandiërs. Pittig detail: Tancred was zelf van Normandische afkomst.

Academische collecties en musea

Boeken

14 september 2017

13

De Getuige: uit de archieven van I.L. Hans Devroe is een veelzijdig schrijver en tevens de stichter van de ‘Universitaire werkgroep voor media en literatuur’ (Leuven). Zijn laatste hoogstandje als auteur omhelst de twee eerste delen van zijn imposante trilogie “De Getuige”: de vele getuigenissen van een mysterieuze man (de jood Isaac Lanquedem) die reeds tweeduizend jaar leeft en verslag doet van zijn vele rusteloze omzwervingen door alle continenten. Deel I gaat over zijn belevenissen in Europa, deel II over Afrika en het Midden-Oosten.

Deze roman past binnen de Europese traditie van grote raamvertellingen (Chaucer, Boccaccio) en is een overname van Alexandre Dumas’ onuitgevoerd project “Isaac Lanquedem”. Dumas wou als hoogtepunt van zijn oeuvre een volledig panorama van de menselijk geschiedenis beschrijven zoals dat werd beleefd door de ogen van een eeuwig levende getuige, namelijk de mythische ‘wandelende jood’. Een groots idee van een groot Frans schrijver, maar er was wel een noeste, harde werker van een Vlaming voor nodig om dat idee te kunnen uitvoeren. Niet voor niets dankt Hans Devroe in zijn nawoord “de Ultieme Schrijver” voor “volharding”. Hij schreef er reeds 42 jaar aan, en werkt nu aan het laatste deel.

Bonte verzameling teksten Het verhaal start door een man die in een

Antwerps antiquariaat een kist met nagelaten geschriften vindt van een door de eeuwen rondzwervende Isaac Lanquedem. Deze onbekende ordent Isaacs documenten (chronologisch en geografisch) en presenteert zo in tientallen teksten het verhaal van zijn belevenissen en het veelkleurige palet van culturen, mensen en gebeurtenissen dat hij gadeslaat.

Tussendoor krijg je te maken met de figuur van Isaac zelf en zijn vertwijfeling (Wanneer sterft hij?, Waar is God?), zijn onrust, maar ook zijn nooit-aflatende levenshonger en zijn verontwaardigde kritiek op de ‘condition humaine’ (aard van de mens).

Stilistisch zijn beide boeken een bonte verzameling teksten die nooit vervelen door hun immense diversiteit: brieven, reisverslagen, novellen, gedichten, kortverhalen, mijmeringen, korte notities, lijsten, ontmoetingen met eigenzinnige persoonlijkheden (Eckhart, Para-

celsus, etc.), recensies (Dante, Ausonius), kritische levensbeschrijvingen (Paulus), enz. Beide boeken (deel I en II) zijn meesterwerken maar het eerste deel is eigenlijk het beste: de meeste teksten in dit eerste boek zijn stilistisch origineel, inhoudelijk onderzocht, maar ook wijs en emotioneel intens. Het is ook gemakkelijker te beleven wegens de Europese context.

Augustinus Het tweede deel gaat over Afrika en de islamwereld, maar is dikwijls Europees van invalshoek: zo bezoekt Isaac bijvoorbeeld de schilder Matisse in Marokko, de monnik Charles Eugène de Foucauld bij het vreemdelingenlegioen in de Sahara, en geraakt hij verwikkeld in de belegering van Hippo Regius (nu Algerije) door Genseriks’ Germaanse Vandalen, terwijl hij vruchteloos contact probeert te leggen met bisschop Augustinus (de latere kerkvader). Hij schrijft Augustinus dan maar een kritische brief. Daarnaast bespreekt hij op creatieve wijze zoveel denkwijzen (gnosis, kabbala, soefisme, etc.) en volkeren dat het onmogelijk is om ze allemaal in één recensie te bespreken. Eén van de leukere stukken is de beschrijving van een merkava-visioen (joodse

mystiek): Isaac vast, scandeert Bijbelse leuzen, roept God aan en wordt meegesleurd in een extatische tocht langs zeven hemelse plaatsen bevolkt door de engelen. Maar Gods troon zien is hem niet gegund.

J.L.K.

Hans Devroe, “De Getuige” (deel I, 708 blz.; deel II, 574 blz.). Eén boek kost 28 euro + 9,5 euro portkosten. Beide te bestellen via de redactie van WEL: postuwlm@yahoo.com of 016 22 93 24.

De pro-Palestijnse lobby in Nederland In Modus Operandi doet de Nederlandse pro-Israëlische auteur Peter Siebelt de werking van de pro-Palestijnse lobby in Nederland uit de doeken. Nederland mag dan traditioneel Israëlgezind zijn, sinds de jaren zeventig is een kentering waarneembaar.

Na de oorlog van 1967 zijn ook in Nederland pro-Palestijnse stemmen luider gaan klinken. En die stemmen kwamen en komen niet alleen van klein links, maar ook van talrijke kerkgenootschappen en bewegingen à la Pax Christi. Peter Siebelt geeft in z’n werk een overzicht van alle partners, de manier waarop ze werken en lobbyen, de steun die ze bekomen bij verschillende ministeries, ministers en parlementsleden en hun relaties in het Nabije Oosten.

Al beschikt Peter Siebelt over heel wat interessante bronnen en zijn z’n researchkwaliteiten onmiskenbaar, toch stelt het boek voor een stuk teleur: er wordt weinig aandacht besteed aan de werking van de pro-Palestijnse lobby anno 2017 en in deze eeuw. Daarentegen wordt er abnormaal veel aandacht besteed

aan de werking van de lobby in de jaren tachtig en negentig van vorige eeuw. Heeft dit te maken met de leeftijd van de auteur, die in die jaren in de fleur van z’n leven was?

Je merkt dit ook aan de bijlagen bij het boek: het is leuk om een lange lijst activiteiten van Pax Christi uit 1992 te zien (25 jaar geleden), maar vermoedelijk is het voor de hedendaagse observator van de pro-Palestijnse scene in Nederland interessanter om te weten wat Pax Christi de afgelopen vijf jaar heeft uitgericht.

Het nadeel van de fixatie op de vorige eeuw is ook dat de rol van de islam in de pro-Palestijnse strijd onderbelicht wordt en dat het boek blijft hangen in een sfeertje van PLO, panarabisme en marxistische actie (PFLP,...).

Opmerkelijk, de auteur legt nergens uit waarom we solidair zouden moeten zijn met

Israël, het pro-Israël zijn wordt als een evidentie beschouwd. Nu kan je tussen de lijnen door natuurlijk wel raden wat de redenen voor een pro-Israëlische houding zijn, maar een onderbouwde argumentatie had geen kwaad gekund.

Wat het boek alvast duidelijk maakt, is dat sympathie voor de Palestijnse strijd bij velen een obsessie is, een waar geloof. Waarom zijn zovelen geobsedeerd door Palestina/Israël terwijl er vele conflicten zijn waar nog ergere dingen gebeuren?

Dat is een vaststelling die gold voor de jaren tachtig en negentig en die nog steeds geldt.

Modus Operandi durven we aanbevelen aan al wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van de pro-Palestijnse lobby bij onze noorderburen.

Lieven van Mele Peter Siebelt, “Modus Operandi”, Uitgeverij Aspekt, 2017, 302 blz., prijs 21,95 euro.

ISBN: 9789463381925

De hongerwinter van Wim Zaal De 82-jarige Wim Zaal was lange tijd literair redacteur van het weekblad ‘Elsevier’.

Ook is hij auteur van enkele boeken over vooral de geschiedenis van Italië. Zijn meest bekende en herdrukte boek handelt over de pauselijke zoeaven.

Thans publiceerde hij een boekje over zijn wedervaren als jongen van negen jaar tijdens de hongerwinter van 1944-‘45 in West-Nederland. Het geheel plaatst hij in een historische context.

Er is over de laatste oorlogswinter in Nederland al veel geschreven. De lezer krijgt in het boek inzicht in een dagelijks leven zonder brandstof, gas, elektriciteit en onvoldoende voedsel.

Enkel de zwarte markt floreerde. Door het uitvallen van elektriciteit en gas hadden de mensen onvoldoende warm water ter beschik-

king om zich te wassen, zodat allen na verloop van tijd een kwalijke geur verspreidden. Wim Zaal vertelt over de hongertochten naar het platteland. Steeds bestond de mogelijkheid dat controleurs achteraf alles in beslag namen.

Een lezenswaardige kennismaking met een aspect uit het bezettingsleven dat ons Vlamingen gelukkig bespaard is gebleven.

Pieter Jan Verstraete Wim Zaal, “De hongerwinter”; Soesterber; Aspekt 2017; 97 blz.; 9,95 euro.

ISBN 978 9463 3813 9 0

Sceptr.net scoort Exact negen maanden geleden gingen we van start met onze digitale nieuwswebstek ‘sceptr.net’. De “Vlaamse Breitbart”, zo omschreef DS-journalist Bart Brinckman het nieuwe initiatief ter rechterzijde toen. Ondertussen zitten we met sceptr.net op koers.

Met meer dan 7.000 volgers op Facebook en gemiddeld 35.000 unieke bezoekers per week kenden we een mooie groeicurve.

Er is natuurlijk een maar. Een gratis nieuwsplatform zoals sceptr.net beschikt maar over beperkte inkomsten uit advertenties. Dat is echt minimaal. We moeten hopen op donaties van onze lezers, en daarom lanceer ik nogmaals een oproep om de jonge medewerkers van Sceptr.net financieel te steunen. Samen met u zorgen wij voor een rechtse stem op het wereldwijde web. BE63 7360 1247 8308 (BICKREDBEBB) van de Vrienden van ’t Palieterke vzw, 2240 Zandhoven. Met dank.

K arl van C amp

Nieuwe steden Het van maakbaarheidsidealen doordrongen Zweden is weer aan het plannen geslagen. De regering wil niet minder dan zes compleet nieuwe steden bouwen om het nijpende huizentekort aan te pakken. Het lijkt onwaarschijnlijk, maar het dunbevolkte Zweden kampt met een tekort, en dat is door de forse influx van migranten de jongste jaren enkel toegenomen. Alleen al in 2016 kwamen er bijna 150.000 ‘nieuwe Zweden’ bij. Dus wil minister van Huisvesting Peter Eriksson tegen 2025 honderdduizend nieuwe huizen bouwen.

Maar niet alle Zweden lopen hoog op met de plannen van de regering.

Velen herinneren zich het Miljonprogrammet (Miljoenenprogramma) dat liep van 1965 tot 1975, waarbij een miljoen huizen (voornamelijk flats) werden gebouwd in nieuwe woonwijken. Net die wijken, aan de rand van de grote steden, zijn nu onleefbare no-gozones geworden waar de overheid nog nauwelijks greep op krijgt. Niettemin lijkt de regering vastbesloten die plannen door te zetten, want de immigratie stopt intussen ook niet.

Een revolte in het stemhokje lijkt nog de enige manier om die waanzin af te blokken.

14

Brieven

14 september 2017 Vlaams-nationalisme en geloof

Brief van Flupke Geesten in het park Pallieterke, Alhoewel de voorziene picknick in het koninklijk park van Laeken van 27 augustus uitgesteld werd, kon ik het die dag niet laten om ter plaatse even een kijkje te gaan nemen, kwestie van te zien of alles wel in orde was.

Tot mijn grote verbazing kwam ik, achter enkele struiken, een guur type tegen, die mij bekend voorkwam omdat ik foto’s van hem had gezien in de pers. Het was inderdaad Yvan M. Ik had hem direct herkend aan de dikke bult in de linkerzak van zijn vest. Daar stak zeker zijn goedgevulde portefeuille. Hij was vergezeld van enkele jongelingen die samenwerken aan zijn nieuw Project X. Ik hoorde hem nog net zeggen dat er een flinke loonsverhoging zat aan te komen voor hen. Dat kan niet missen, te zien aan de dikte van zijn portefeuille en aan het feit dat Y. jaarlijks nog 65.000 euro bijeenscharrelt als hoofd van de raad van bestuur van Vivaqua. Met de verkoop van water is veel geld te verdienen.

Verder in het park liep een vrouw die meer op een heks geleek. Korter bij gekomen kon in heel duidelijk, aan haar scherpe neus, het silhouet van Laurette O. herkennen. Ik vroeg haar vriendelijk wat ze daar zo ver van haar woonplaats Lasne eigenlijk kwam doen. Ze antwoordde bits dat ze op zoek was naar foute standbeelden om die stante pede neer te halen.

Ze zei, weliswaar in het Frans met een sterk Limburgs accent: “Ik woon niet in Lasne. Daar wonen mijn man met zijn dochter. Ze hebben daar een handeltje. Ik woon in Skarbek. Ik zei haar dat er in het park geen standbeelden staan. Ze zou beter naar Tervuren gaan. Daar kan ze enkele exemplaren vinden van mijn betovergrootvader, de tweede Leopold van Congo en België. “Le roi des Belles et des Belges.” Of ze zou naar het verre Limburg kunnen trekken, om daar een beeld van haar grootvader Maurice neer te kunnen leggen.

Plots doken in de verte twee schimmen op, ieder met een kruiwagen. Eerst dacht ik dat het de kabouters Klus en Lui waren, maar het bleken twee gekende politici van Brussel te zijn: de heren Guy VH en Alain C, beiden schepenen van de stad. In hun kruiwagen ontwaarde ik een hoop zand, een stapel bakstenen en een zak cement. Toen ik vroeg wat de bedoeling was, kreeg ik het verhaal te horen van de slabakkende evenementen rond het Eurostadion. Zij voelden zich zwaar gedwarsboomd door de Vlamingen van Wemmel en Grimbergen, onder leiding van een zekere BL. AC brabbelde iets in de trant van de boeren in de omgeving van de Heizel hebben liever een braakliggend stuk grond, waar soms auto’s op geparkeerd worden, dan een mooie voetbaltempel. Dus wilden ze alvast in mijn park de eerste steen komen leggen van het nieuwe voetbalstadion. GVH zei: “In uw park van 186 ha kunnen wel 250 voetbalvelden gebouwd worden.” En op die manier zou het stadion op Brusselse bodem komen te liggen. Ik zei dat ik het eens aan Matil zou vragen, maar ik ken haar antwoord al: NIMBY. Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe. Ik moet op tijd gaan slapen, want op 14 september word ik op de Brusselse Vroegmarkt verwacht. Dat wordt vroeg opstaan.

Flupke van België

Juist is juist Pallieterke, Ik lees op jullie voorpagina dat ik zou getweet hebben dat “de herriemakers in Borgerhout door het immigratiebeleid van de N-VA het land waren binnengekomen”. Dat klopt niet. Wat ik heb getweet, is het volgende: “De Wever zou onder vuur moeten liggen omdat zijn regeringspartij die zogenaamde ‘mannen van dat type’ in groten getale dit land binnenlaat.”

Ik schrijf daar dus helemaal niet dat de betreffende relschoppers in Borgerhout door het immigratiebeleid van de N-VA zijn binnengekomen, maar wel dat het N-VA-beleid van de afgelopen drie jaar (en ook vandaag nog) nog meer ‘mannen van dat type’, potentiële relschoppers en shariatuig, dit land heeft binnengelaten. De asiel- en immigratiecijfers spreken wat dat betreft voor zich.

Ik voel me dus enigszins tekortgedaan door deze verkeerde voorstelling van zaken, terwijl ik voortdurend, zowel via Twitter als artikelen, feitelijk en cijfermatig weerwerk bied tegen de windowdressing van de N-VA inzake asiel en Sam van Rooy - Deurne migratie.

Vlaams Belang Studiecentrum Perswoordvoerder Vlaams Belang Antwerpen

Borgerhout Pallieterke, Andermaal werd de politie in Borgerhout belaagd door straatcrapuul dat meer en meer van dat district een no-gozone wil maken. En bij de laatste onlusten werden de agenten voor een debriefing teruggeroepen, om op die wijze niet te provoceren en de rust te doen terugkeren. En het is juist dat wat het schorremorrie wil bereiken. Zij weten niets af van debriefing en beschouwen de aftocht van de politie als een overwinning. In mijn vorig leven als hoofdinspecteur ondervonden wij reeds dat in Borgerhout een vijandig klimaat gecreëerd werd, en dat gevoel werd zeker niet verminderd na de laatste gemeenteraadsverkiezingen. De tolerante aanpak van goed menende progressieve beleidsvoerders die niet wilden dat de politie door haar aanwezigheid in het district provoceerde, werd beschouwd als bangheid en lafheid. Van dat gedoogbeleid plukt men nu de overrijpe, zo niet al totaal verrotte, vruchten. Ik ben blij dat ik het niet meer moet beleven, maar in die tijd van toen konden wij soms nog optreden op het ‘randje’, maar het had wel effect. Er waren nog geen iPods en sociale media moesten nog uitgevonden worden. Wij hadden nog enige speelruimte die nu als machtswellust betiteld wordt.

Hubert Buysse - Deinze

Pallieterke, Lezer Wim Vermeulen haalt de problematiek van de Godsvrede aan. Ik geloof niet dat de leiding van IJzerwake de Mis wil afvoeren.

We staan toch voor de uitdaging om gestalte te geven aan samenwerking tussen alle levensbeschouwingen. Deze IJzerwake had een zeker succes - meer volk en steengoede toespraken maar toch kan men niet tevreden zijn met het aantal aanwezigen. Zeker meer dan 95 procent van de Vlamingen weet niet dat er überhaupt een IJzerwake plaatsvindt. De ijveraars voor deze IJzerwake zijn zwaar onderbemand.

Men streeft vanwege de links-liberale krachten naar de vernietiging van ons volksbesef.

Als absoluut gelovige, praktiserende christen moet ik spijtig genoeg zeggen dat de nieuwsfeiten over de kerken schrikbarend zijn. De paus die pleit voor een onbeperkte immigratie maar van wie ik nog geen woord over de tienduizenden christelijke/katholieke martelaars in deze tijd heb gehoord. De katholieke bisschoppen, die heulen met België (en behoudens Mgr. Leonard geen strijd tegen abortus en euthanasie voeren). De Protestantse en Orthodoxe Kerk die zich fier “van België” noemen.

En dan is men verwonderd dat de Vlaams-nationalisten vervreemd geraken van het geloof!

Mijn strijdpunt is de volkomen vanzelfsprekende getuigenis van eigen identiteit (ook de christelijke). Dat werd ook op de IJzerwake gezegd; hoewel zelfs Vlaamse Bewegers niet meer durven tonen dat ze Vlaming zijn.

Jos Wouters - Boom

Hypocriete N-VA Pallieterke, In Catalonië en Schotland roepen om onafhankelijkheid en ondertussen in eigen land alle communautaire eisen (Vlaamse onafhankelijkheid/confederalisme, financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië) voor nog eens vijf jaar begraven! N-VA kan dat. “Il faut le faire.”

Arm Vlaanderen. Pieter Huybrechts - Berlaar

N-VA-contradictie Pallieterke, Tijdens de vorige verkiezingsperiode verkondigde de N-VA dat ‘ons land’ niet goed functioneerde en dat er dringend confederalisme moest komen om het van de ondergang te redden... Daarna is de N-VA met andere partijen (ook een Franstalige) in de federale regering gestapt. Bij de volgende verkiezingen zal de N-VA beweren dat ze ‘ons land’ goed heeft meebestuurd. M.a.w. ons land kan ongewijzigd blijven voortbestaan. Dit in tegenstelling met hetgeen ze eerder zei. Benieuwd hoe de N-VA die tegengestelde beweringen in overeenstemming gaat brengen en hoe de kiezers zullen reageren. Michel Albrechts - Maaseik

Islam Pallieterke, Lezer Gunter Deleyn uit Mariakerke maakt gebruik (misbruik) van een citaat, soera 9, vers 5 uit de Koran, om nog maar eens te ‘bewijzen’ hoe slecht de islam is. “ (...) doodt de ongelovigen waar jullie hen vinden (...).” Sta me enkele toelichtingen toe.

Men moet zulke teksten in hun historisch verband lezen, als men tenminste objectief wil zijn. Soera 9 en 8 behandelen de verhoudingen in die tijd tussen moslims enerzijds en heidense stammen, waarmee overeenkomsten waren gesloten, anderzijds. Omdat het blijkbaar nogal veel voorkwam dat die akkoorden door de heidense stammen geschonden werden, gaf Allah aan de gelovigen de toelating (de naam van soera 9 is ‘Ontheffing’) om terug de wapens tegen hen op te nemen, ondanks het afgesloten akkoord.

Het voorafgaande vers 4 luidt: “Behalve aan degenen van de afgodendienaren met wie jullie een overeenkomst hebben gesloten, en dan jullie in niets tekort hebben gedaan en niemand hebben gesteund tegen jullie; dus kom hun overeenkomst na tot het einde van hun termijn.” Het daaropvolgende vers 6 luidt: “En wanneer iemand onder de afgodendienaren jouw (die van de moslims) bescherming zoekt, bescherm hem tot hij het woord van Allah hoort, en breng hem dan naar zijn veilige plek (...).”

Degenen onder de lezers die nog naar de kerk gaan zullen twee weken geleden Mattheus 16, 21-27 gehoord hebben: “Wij Mijn volgeling wil zijn, moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en zijn kruis op te nemen (...) Maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden.” Dat is het grote verschil met de islam. Christenen behoren geweldloos te zijn, terwijl Allah zijn volgelingen de toelating (en zelfs opdracht) gaf zich te verdedigen tegen ongelovigen, wanneer die hen aanvielen. IS en geradicaliseerde moslims gaan daarin heel ver, maar worden door de meeste moslims afgewezen, omdat de Koran in soera 2:256 zegt: “Er bestaat geen dwang in religie.” En in soera 2:190: “Strijd tegen degenen die tegen jullie strijden, maar wees niet agressief. Allah houdt immers niet van agressors.” En in soera 2:193 staat: “(...) Wanneer zij ophouden (met strijd tegen moslims), dan mag er geen vijandigheid zijn, behalve tegenover de onderdrukkers.”

Tenslotte is het grote onderscheid tussen islam en christendom dat Mohammed zich enkel zag als de laatste profeet, maar Jezus van Nazareth zichzelf bovendien zag als de Zoon van God. Katholieken werd dit drie weken geleden in de zondagsmis nog maar eens voorgehouden. (“Wie zegt gij, Petrus, dat Ik ben?”

Enzovoort.)

S. Verbeke - Antwerpen

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom € HOTEL

HOTEL

Onder drie hoofdredacteurs Op vrijdagavond 15 september spreekt in Vlaams Huis De Klokke, Klokkestraat 85 Duffel, onze hofdichter (hvo) over dichterlijke en andere ervaringen van begin 1982 tot vandaag bij dit aparte weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter. Titel van zijn lezing: “35 jaar hofdichter bij ’t Pallieterke, klinkt het niet, dan botst het”. Wat schoorvoetend begonnen onder Jan Nuyts, bleef hij aanhoudend de muzen tarten onder Leo Custers, en ook onder Karl van Camp gunt hij de “muzen geen excuses”. Afspraak om 20 uur in De Klokke voor deze dichterlijke primeur.

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL ABONNEMENTEN zal u extra verwennen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

zal u extra verwennen.

• BINNENLAND Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 3 maanden € 29,90 Tel. 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

14 september 2017

Georget Bertoncello

Roskammen

Als dat niet straf is: SC Charleroi is alleen leider in de Jupiler League. Toen ik nog voetbalde, was een match spelen op ‘Mambour’ pure folklore. Voor de Carolo’s waren de twee thuiswedstrijden tegen Anderlecht en Standard echt belangrijk. Het was er een heksenketel. Een uur voor de match zat het stadion afgeladen vol.

Voor deze topwedstrijden werd voorbeeldig getraind en heel sober geleefd; niemand die buiten de lijntjes kleurde. Maar na de match, bij winst, werden alle mogelijke cafés aangedaan. Het feest duurde dan bijna een week, wat betekende dat de twee volgende wedstrijden werden verloren.

De absolute patron in die periode en lieveling van het publiek was Georget Bertoncello. Hij was 1,67 meter groot en woog 84 kilogram. Hij had het postuur van een hoogzwangere vrouw. Berto was een klein dribbelwonder. Hij speelde maar een klein kwartiertje per helft, maar besliste gewoonlijk de match. Hij kreeg het publiek op de banken!

Zijn wil was wet in ‘Le pays noir’. Hij bepaalde wie trainer werd en welke spelers mochten meespelen en wie niet.

Almachtige showman Als speler van Charleroi kon je maar beter goed staan met Bertoncello, anders was je carrière bij de Zebra’s van korte duur. Dat ondervond Jiri Sobotka. Toen hij als de nieuwe trainer werd voorgesteld aan Berto, vroeg hij hem of hij soms de masseur van de ploeg was.

Die man besefte toen niet dat hij zijn eigen doodvonnis had getekend.

Georget stal steeds de show. Hij durfde wel eens twee hotdogs naar binnen te werken net voor de aftrap. In een uitwedstrijd tegen Beveren was het dertig graden. Hij vroeg een frisco aan de ijsventer die langs de lijn liep en stuurde hem daarna naar de trainer van Charleroi, die zou wel betalen. Op bezoek bij RWDM weigerde hij, na een betwist tegen-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

doelpunt, weer af te trappen. Ostentatief bleef hij op de bal zitten, tot hij rood kreeg.

Berto en gans de ploeg werkten bij de groendienst van de stad Charleroi. Werken is veel gezegd. In een apart lokaaltje werd de ganse dag gekaart, tot het tijd was om te gaan trainen. Na zijn voetbalcarrière mocht hij blijven kaarten en werd tot ‘chef jardinier’ gebombardeerd. Een cadeautje voor bewezen diensten van de PS. Georget was mijn rechtstreekse tegenstrever in de veldslagen tegen Charleroi.

Hij noemde mij in de kranten “le méchant Van Binst”, omdat ik hem nogal hard aanpakte. Ik moest wel, anders speelde hij met je voeten.

Toen ik hem vroeg waarom hij nooit Rode Duivel was geworden, antwoordde hij lachend: “Ik was bij de selectie voor het WK ‘70 in Mexico, maar ik mocht niet mee, omdat ik voor overgewicht zou gezorgd hebben in het vliegtuig, en dat wilde de Belgische voetbalbond niet betalen.”

Gille van Binst

Eindelijk het licht gezien Er roert wat in het profvoetbal. Eindelijk wordt in dat poencircus het licht gezien. De Engelse Premier League besliste om een einde te maken aan de zomerse competitievervalsing. Gedaan met transfers zodra de competitie begonnen is. De logica zelf. Toch zien sommigen – zeker de makelaarsclub – problemen voor het praktisch inspelen op die logica. De aanvangsdata van de competitie verschillen (nog) van land tot land.

UEFA-voorzitter Aleksander Ceferin steunt de Britse stap. De Duitse bond ook. Andere landen “bekijken” het voorstel; ze wijzen het niet zonder meer af. Ceferin heeft de sleutel voor de oplossing in de hand. Bepaal voor alle landen hetzelfde competitiebegin.

Simpel toch? Willen én UEFA en haar voorzitter gezichtsverlies vermijden, vegen ze elk tegenpruttelen van tafel. We leven tenslotte in een verenigd Europa. Of toch niet?

Voor ons part trekt men een betere zomerse transferlijn in één moeite door naar de even competitievervalsende wintermercato. Door, om maar dat te zeggen, maximum twee transfers per club toe te laten. Makelaars dan in alle staten, dat zeker. Maar hun “rijk” begrenzen, dat is hoognodig, willen FIFA, UEFA én nationale bonden vermijden dat ze er in de nabije toekomst alleen nog voor spek en bonen bijlopen. De manier waarop Paris Saint-Germain met door de UEFA opgelegde financiële solvabiliteit solt, zegt daar veel over. Ook in eigen land beginnen sommige media het licht te zien dat dit krantje de voorbije jaren al een aantal keren liet schijnen op het bij onze clubs almaar aanzwellende legertje buitenlandse spelers. Na de jongste zomermercato is hun aantal in de Jupiler League gestegen tot 268 tegenover 187 Belgen! Het betekent dat liefst al 58,9 procent van op onze velden dravende profs buitenlanders zijn. De krant Het Nieuwsblad nam de moeite de optelsommetjes te maken mogen stilaan aan een inhaalbeweging beginnen. Als ze daartoe in staat zijn. Met een kloof van dertien punten tussen leider Charleroi en AA Gent zal trainer Hein Vanhaezebrouck er fameus de pees op moeten leggen, wil hij vodden vermijden. Dan was er nog Anderlecht, dat tegen Lokeren op de valreep beloond werd door de voetbalgoden met een winnend doelpunt. Of die goden even gewillig zijn geweest in de CL-match tegen Bayern München weten we intussen. Hoeveel angstige schietgebeden eraan vooraf zijn gegaan, zullen we nooit te weten komen.

Bedankt en de kost

Lierse zit met de gebakken peren Bleke Weiler Anderlechttrainer René Weiler zag enkele minuten voor affluiten wat bleekjes rond zijn Zwitserse neus. Begrijpelijk, want zijn job hing ervan af en een gelijkspel in eigen huis tegen SK Lokeren zou alweer een mager resultaat zijn geweest dat door het thuispubliek niet in dank wordt afgenomen. Dat Teodorczyk in de negentigste minuut de meubelen redde voor Anderlecht zorgde dan ook voor een ontlading in het Vanden Stockstadion. Niet alleen bij Weiler en de supporters, tevens bij onze tv-reporter ter plaatse, die zijn voorkeur voor mauve-wit niet kon verdoezelen. Met ons schouderklopje als compensatie voor een moedig Lokeren dat strijdend ten onder ging, zijn ze in Daknam niet veel vooruit, maar het is beter dan niks, en welgemeend.

Waarschuwing Voor de uitschieter van de voorbije week moesten we in Beveren zijn, waar de drie man

15

uit Eupen en hun onafscheidelijke paardenkop, die er de verre verplaatsing voor over hadden, op vijf tegendoelpunten werden getrakteerd.

Pak vast! Ster van het veld was debutant Isaac Thelin, een Zweed die er niet erg Zweeds uitziet - zoals we die van oudsher kennen. De kerel heeft wel zicht op de zaak. “Ik ben vooral tevreden met de drie punten en de vijf doelpunten”, mochten we noteren.

Alsof we anders hadden verwacht. Verhelderend was zijn verwittiging dat het Beverse samenspel de komende weken nog zal verbeteren. Belofte maakt schuld. Dat ze in Charleroi, waar Waasland-Beveren nu zaterdag te gast is, maar al beginnen bibberen.

Henegouwen boven Met Charleroi aan de leiding en een verrassende derde plaats voor Moeskroen is de Henegouwse haring goed aan het braden. De gevestigde waarden uit Gent, Sclessin en Genk, die niet verder kwamen dan een gelijkspel,

Dat het rommelt bij Lierse is al langer geweten. Maged Samy, de Egyptische peetvader van de geel-zwarten, ziet het niet meer zitten op het Lisp. Temeer omdat de supporters zich nogal heftig roeren. Het belet hem niet om de club, waarvan hij tien jaar met vallen en opstaan aan het roer stond, de wind vanachter te wensen. “Ik zal Lierse altijd in mijn hart blijven dragen”, vernemen we met tranen in de ogen. Hij houdt wel de vinger op de knip, waardoor Lierse op zoek moet naar nieuwe investeerders, want de muizen liggen er dood in de kast. Alle sympathie, maar op ons moeten ze niet rekenen. Dat zal de buitenlanders, de Japanners op kop, die naar verluidt staan te trappelen om de club over te nemen, goed uitkomen. Het was ons ontgaan dat Lierse zo geliefd is in het Verre Oosten.

Alles in orde Dat Maged Samy zijn benen onder de arm neemt, zat er al langer aan te komen. Van de talrijke beloftes waarmee hij de fans op stoopjes probeerde te trekken is niet veel in huis gekomen. Sommige van zijn grillige beslissingen zijn bij de supporters in het verkeerde keelgat geschoten. Exit Samy dus en een aangekondigd einde van het Egyptische tijdperk onder de Zimmertoren. Het is afwachten wie en wat er in de plaats gaat komen. Op dat gebied zijn ze al veel gewend bij Lierse. Intussen rolt de bal nog altijd op het Lisp, waar voorbije zaterdag Westerlo te gast was en dat er gelijk kwam spelen. Dat ze in de Parel van de Kempen op hun beurt op zoek zijn naar overnemers is geen geheim. Voor het overige gaat alles goed met het vaderlandse voetbal.

én de percentages te berekenen. “Nieuw record in een negatieve evolutie”, luidde de conclusie, aangevuld met de veelzeggende waarschuwing “dat dit niet kan blijven duren”. “Onze clubs spelen met vuur.”

Gebruik of misbruik?

Wij zullen Het Nieuwsblad niet tegenspreken, al volgden andere media niet om op hun beurt aan de alarmbel te trekken, om de clubs en de overheid op hun verantwoordelijkheid te wijzen. De gunstmaatregel van de overheid sinds 2008, dat liefst 80 procent van de bedrijfsvoorheffing aan professionele clubs wordt teruggeven, kent iedereen. En dat dit geld bedoeld is om in eigen jeugdopleiding te investeren. Ook is geweten dat te veel clubs dat te weinig of helemaal niet doen, het geld gebruiken – misbruiken? – om nog meer door managers aanbevolen buitenlandse “witte raven” aan te trekken. De meest opgehoeste en gemakkelijke smoes is dat eigen jeugdtalent al vroeg weggekocht wordt door financieel sterke buitenlandse clubs.

Alsof daar geen mouw aan te passen zou zijn, mocht men niet vooral met woorden maar daden dat talent beschermen. Door het met een billijk contract in het eerste elftal de kansen te geven die men nu aan goedkopere buitenlanders geeft, erop speculerend dat die hier “openbloeien” om hen met veel winst te kunnen doorverkopen. Dat de overheid amper controleert of de clubs doen wat van hen verwacht wordt, is één gegeven. Een ander is dat dit gebrek aan controle clubs ertoe aanzet niet te doen wat van hen verwacht wordt. Het is een vicieuze cirkel die dringend dient verbroken, wil de supporter niet gedwongen worden een vergrootglas te hanteren om tussen 90 procent buitenlanders nog een Jefke Janssens of Peters de clubkleuren te zien dragen.

Verrijzenis Terwijl ze in Lier met de gebakken peren zitten en ze in Mechelen ook niet meer boeren zoals het ooit geweest is, is zich van DeurneNoord tot op het Kiel een half wonder aan het voltrekken, waarop ze in de metropool lang hebben moeten wachten. Met vier punten voorsprong op Cercle Brugge bewijst Beerschot-Wilrijk dat ze duidelijk hun draai hebben gevonden in hun reeks. Of ze daar even enthousiast applaudisseren voor de vijfde plaats van de rood-witte boezemvrienden uit Deurne is twijfelachtig, maar dat het Antwerpse voetbal na jaren miserie opnieuw in de lift zit, moet deugd doen aan alle voetbalminnende sinjorenharten. Doe zo voort en kijk niet om.

Eindelijk prijs Hoe dikwijls hebben we Thomas de Gendt zien aanvallen in de voorbije Ronde van Frankrijk zonder dat hij in de prijzen viel? We zijn de tel kwijt, maar veel was niet genoeg. Wat hij in de Tour niet kon klaarspelen, lukte hem wel in de Vuelta. In Gijon liet hij acht medevluchters in de spurt zijn gespierde kuiten bewonderen.

De geklopten hadden het kunnen weten, want onze Thomas had het voorspeld. “De inspanningen van de Tour zitten nog in mijn knoken, maar het komt wel goed in de laatste week.”

Een man, een woord, noemen ze dat.

Voorspelbaar?

Als we op de Ronde van Québec mogen voortgaan, wordt Peter Sagan de te kloppen topfavoriet voor het WK dat over anderhalve week gereden wordt in het Noorse Bergen.

Zelf relativeert de Slovaakse lolbroek en winnaar in Québec, waar Greg van Avermaet verdienstelijk tweede eindigde. “Niet te hard van stapel lopen. Er zijn meer kandidaten voor de regenboogtrui”, waarschuwt de wereldkampioen, die ons erop attendeert dat de Ronde van Québec qua deelnemersveld en wedstrijdverloop vergelijkbaar is met het nakende wereldkampioenschap. Hij kan het weten, maar dat is nog geen garantie dat we daar hetzelfde erepodium mogen verwachten. Dat er meer favorieten zijn, die Sagan zijn derde wereldtitel op rij niet cadeau gaan doen, is goed opgemerkt.

Gelukkig maar, anders konden de overige renners beter thuisblijven en zou het een flauwe bedoening worden.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

14 september 2017

“Hoeveel allochtonen heb je op de redactie?”

“Volgens sommigen zit het vol zwarten”

je ze pas ontmaskeren nadat je in een boerka in hun zwembad springt en de kindjes onderduwt. Pas dan zeggen ze er iets van. Racisme opsporen is niet gemakkelijk meer, meneer Pallieter.”

Rachida Lamrabet werkte jarenlang voor de nationale ‘racisme-provider’ UNIA, voor ze na een dispuut met haar werkgever werd ontslagen. De 47-jarige juriste bleef echter niet bij de pakken zitten en begon prompt een eigen zaak, die 15 procent meer racisme belooft voor dezelfde prijs. “Als ik het niet tot racisme kan verklaren, is het geen racisme”, is haar slagzin. Aan de vitrine hangt een blits bordje: “Huis-, tuin- en keukendiscriminatie: halve prijs!”

RACHIDA: “De regering doet juist niks!

Behalve subsidies uitdelen aan UNIA en zo de kleine zelfstandige fnuiken. Ik kan u garanderen dat ik mensen racisme kan aansmeren voor amper de helft van de prijs van UNIA. Privatiseer dat toch man! En nu oprotten, ik moet nog het kinneke Jezus racistiseren. Wie haalt het in zijn hoofd om met blonde krulletjes geboren te worden in Bethlehem? De nazi!”

Het is druk in de zaak van Lamrabet. De zaken lopen duidelijk goed. Heel wat dames in groeiende staat van bedekking drummen aan de kassa, waar Rachida net een bakje racisme vult. Ze weegt het netjes af. “Mag dat iets meer zijn, madame? Ge gaat er geen spijt van krijgen. Het is echt goed materiaal. Ik heb daar nog Johan Leman mee om de oren geslagen en iedereen is het er nu over eens dat hij een dikke racist is. Wie had dat gedacht, hé, van onze Johan? Jaren zo’n centrum leiden tegen racisme en dan zelf een smerige witzak blijken te zijn?

Een mens komt wat tegen, hé. Allez, de groeten aan uw man. En zeg hem maar dat hij op zijn twee oren mag slapen. Gandhi, Moeder Theresa en Nelson Mandela waren dikke racisten. Dat komt volgende week binnen.”

Rachida merkt ons meteen op tussen de klanten. Een gezicht in de zaak valt nogal op.

“Mijnheer Pallieter, veronderstel ik?”, lacht ze breed, “ik zie dat u slecht weer hebt meegebracht.” Helemaal ongelijk kan ik haar niet geven. Daarnet was er nog geen vuiltje aan de lucht, maar nu giet het pijpenstelen. “Ik vind dat toch een beetje racistisch om dat mee te brengen. U weet toch dat wij van de zon houden, hé?” We trippelen schuldbewust achter haar aan.

Pallieter: Mevrouw Lamrabet, hoe lopen de zaken?

RACHIDA: “Ik mag niet klagen, maar ik ga het toch doen. Het is niet makkelijk om als allochtone vrouw hier een job te vinden. Nadat die fasciste van een Els Keytsman mij op straat heeft gezet om de N-VA te plezieren…”

Pallieter: Volgens UNIA heeft u een beetje de kantjes er vanaf gelopen en was dat de reden voor uw ontslag.

RACHIDA: “Die xenofoben dekken mekaar in, meneer Pallieter. Dat is zoals jullie bladje.

Vlaams en onafhankelijk? Drogargumenten!

Hoeveel kleurlingen zitten er op uw redactie, meneer Pallieter?”

Pallieter: Volgens sommigen zit onze redactie vol zwarten, mevrouw Rachida.

RACHIDA: “Allemaal excuusallochtonen die hun ziel verkocht hebben. House-negro’s, bounty’s! Zwart van buiten en hagelwit van binnen. Een echte zwarte heeft een been door zijn neus zitten en een scheenbeen in zijn kapsel.

Hij maakt eten in reuzenkookpotten, waar hij al eens graag een witte racist in kookt! Maar die is er niet, hé? Voor hem is er geen plaats in deze witte maatschappij. Geef toe!”

Pallieter: Die zou inderdaad iets minder goed vallen. Misschien bij de eindredactie?

Pallieter: De regering doet…

Absurdistan

Kruisende woorden 1074

RACHIDA: “Mij maakt u niks wijs. En ik kan daarmee leven, begrijp me niet verkeerd. Rattenvangers houden ook een beetje van ratten.

Ze zijn hun broodwinning.

Ik zou het vreselijk vinden als er geen racisten meer zouden zijn. Ze maken het wel steeds moeilijker. Vroeger kon je ze er zo uithalen, de mannen die nootjes naar allochtonen smeten.

Maar nu zijn ze subtieler geworden. Soms kan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D E F G

Handig We zien wel na de verkiezingen. Hoe je het ook draait of keert, dat is een bijzonder tactische uitspraak.

Het kunnen de verkiezingen zijn van 2019.

Maar ook die van 2024. Of zelfs van 2029.

Die uitspraak kan dus élke verkiezing opnieuw dienst doen. Geniaal vinden wij dat.

J

Onwetendheid Voor Els Keytsman, en bij uitbreiding Unia, bestaat er blijkbaar niet zoiets als “rondtrekkende dadersbenden”.

Dat menen wij te mogen afleiden uit haar reacties op een uitspraak van NSZ-voorzitter Mattheeuws. En als ze toch bestaan, zitten ze allicht vol autochtonen. Applaus.

Typisch?

K L HORIZONTAAL

VERTICAAL

A. Initiatiefnemer van het Brexit referendum B. Snelle, kortdurende militaire actie Beeld naar buiten C. Familienaam van een TV-presentator bij de VRT - Ingenieur D. Getijde - Hindernissen E. Werp langs het wateroppervlak Voorzetsel - Figuur uit Don Juan F. Jaarlijks volksfeest in Munchen G. Neon - Deftig feest - Vlaamse politieke partij (afk) H. Geringste - Vliegende schotel I. Akelige - Partij in een rechtszaak J. Stof in ijle toestand - Vergruis Pers. vnw.

K. Daar - Geletterd - Vult royaal aan L. Familieleden - Antwerpse gemeente

1. Christelijke feestdag 2. West-Vlaams dorp - Zwitserse rivier 3. Koudbloedig dier - Informatietech nologie - Engelse mevrouw (afk) 4. Visie op het functioneren van de maatschappij - Pers. vnw.

5. Let wel (Lat.) - Vogelvrijverklaring Lichaamssmart 6. Muziekdrager - Geordende systemen 7. Herhaling 8. Film uit 1971 naar een boek van Stijn Streuvels - Europese 9. Emeritus - Europese hoofdstad Internetlandcode voor Peru 10. Fabrikant van gezelschapsspellen en puzzels 11. Reus uit het oude testament - Balt Helse furie 12. Stad in Noordrijn-Westfalen Primitieve sporenplant - Overdreven

Tamtam maken, dat is blijkbaar wat Peter Mertens graag zou doen als de PVDA in het parlement geraakt. Zo lezen we in ieder geval in een Vlaamse krant. Verwonderen doet het ons niet.

Op het moment dat u dit leest, heeft de rechter in kort geding al uitspraak gedaan over het Ghelamcoboek van Doorbraak Boeken. Het strafste van al: het boek is zelfs nog niet verschenen; niemand weet wat het zal bevatten.

“Overkill”, heet zoiets in het Engels. Het wekt slechts de indruk dat Ghelamco iets te verbergen heeft.

Zuhal Demir werd onlangs verweten geassimileerd te zijn – een zware misdaad, zoals bekend – en witter dan wit te willen wassen.

Tegenover die beeldspraak stellen wij dan graag dat men het ook niet te bruin moet bakken.

I

Parlementair werk

Zwaar geschut

Kleurtjes

H

zou hetzelfde gebeurd zijn. Dat weten we immers allemaal...

Vorig weekend was het weer koekenbak in Borgerhout, bij de arrestatie van een geweldpleger: weer werden agenten in de rug aangevallen tijdens de arrestatie.

Als de geweldpleger Jan Peeters had geheten, in plaats van een meer uitheemse naam,

Kruiswoordraadsel van vorige week Beste lezers en lezeressen, Het was een tijdje geleden, maar vorige week was het nog eens prijs. In het kruiswoordraadsel waren de blokjes zodanig verkeerd gezet, dat de puzzel onoplosbaar was.

Daarom dat we de juiste versie hier nog eens herhalen.

Neen, overmatig gebruik van Augustijn zit er voor niks tussen, want op kantoor hanteren we een nultolerantie inzake alcohol. Hoor ik daar iemand lachen? Onze verontschuldigingen voor deze hersenbreker. De schuldige hebben we ondertussen een weekje met vakantie gestuurd, naar Florida.

K arl van C amp - hoofdredacteur

Zo klaar als een klontje Er zijn 9 Vlamingen die al meer dan 40 jaar een werkloosheidsuitkering krijgen. 115 mensen doen dat al meer dan 30, maar minder dan 40 jaar.

Zeg nu zelf, in deze tijden: dat roept toch om een tv-programma?

Tararaboemsakee Ergens begrijpen wij het N-VA-opperhoofd wel: als men gaat jagen, moet men niet met de fanfare op kop het bos in trekken. Anderzijds, nu er ruimte is in de kast doordat alle homo’s en lesbo’s er stilaan uit zijn gekomen, lijkt het toch niet aanlokkelijk om de fanfare níét uit de kast te laten komen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be