't Pallieterke van 28 september 2017

73ste jaargang • nummer 39 • donderdag 28 september 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De linkse agitatie als het nieuwe normaal Antifa’s die keet schoppen na de verkiezingsoverwinning van AfD in Duitsland, extreemlinkse activisten die voordrachten van staatssecretaris Theo Francken verstoren, en zelfs extreemlinks verbaal geweld tegen de nochtans niet zo rechtse Franse president Emmanuel Macron: de radicaal-linkse agitatie is niet nieuw. Wat opvalt is dat de media de indruk wekken dat dit protest het nieuwe normaal is en brede stromingen in de samenleving vertolkt.

Politici moeten tegen een stootje kunnen.

De verontwaardiging van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) over de jongeren van Ecolo die hem in een slecht samengesteld nazi-uniform afbeelden, is terecht. Maar dat de hele N-VA-fractie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers het halfrond verlaat wanneer iemand van Ecolo het woord neemt, is belachelijk.

Daarmee moet je trouwens opletten. Vlamingen houden niet van jankers en ‘dramaqueens’. Dit gezegd zijnde: er is de laatste maanden een tendens waarbij protest en agitatie van extreemlinks als courant en mainstream wordt afgeschilderd. Het ‘nieuwe normaal’ bijna.

Het is in de westerse liberale democratieën allang een klassieker: als links een bepaald beleid voert, is er bij rechts ergernis te horen en daar blijft het bij. Als rechts aan de macht is, lopen linkse groeperingen elkaar voor de voeten in protestacties en betogingen. Links kans zeer moeilijk omgaan met de normale werking van een democratie. Zo is het eigenlijk altijd geweest. Maar wat we nu zien, is dat extreemlinkse keetschoppers meer en meer het publieke ter-

rein innemen. Zoals dat onder andere in de jaren zeventig het geval was. Het verschil is wel dat dit via de media wordt voorgesteld als een breed gedragen protestbeweging.

Wat het niet is. Beginnen we in eigen land. De protesten tegen het migratiebeleid van Theo Francken worden – afgezien van de puberale actie van jong Ecolo - vooral gevoerd door extreemlinkse ngo’s die van open grenzen een heilig principe hebben gemaakt. Het zijn groepuscules die bijvoorbeeld actie voeren bij de voordrachten van Jan Jambon en Theo Francken over het regeringsbeleid.

Vorige week nog, toen een soort nazivlag met de letters N-VA in plaats van een hakenkruis ontrold werd. Of een paar dagen eerder, toen Geert Bourgeois in een aula in Louvain-la-Neuve een voordracht gaf. Er werd gefloten en geroepen toen hij het beleid van Theo Francken verdedigde. Bij de journalisten is dan te horen dat “niet iedereen akkoord gaat met het asiel- en migratiebeleid”.

Maar navraag leert dat het niet een grote groep studenten was die haar ongenoegen heeft geuit. Wel een paar overjaarse

extreemlinkse pipo’s. Op het VTM-nieuws werd nochtans de indruk gewekt dat het om een grote groep ging.

Ook de communicatie rond de illegalen in het Brusselse Maximiliaanpark wordt door extreemlinks op een efficiënte manier gestuurd. Gelukkig dat er af en toe N-VAvoorzitter Bart de Wever is, die komt vertellen dat zo’n embryonale vluchtelingenkampen onmiddellijk worden gecontroleerd door extreemlinkse actiegroepen en ngo’s.

Vroeger konden zo’n groepen nog als marginaal worden weggezet omdat ze enkel in het nieuws kwamen tijdens betogingen waarbij ze dan vooral met rechts-radicalen een robbertje uitvochten. Iedereen wist toen dat die groepen zich aan de rand van het politieke spectrum bewegen.

Naar analogie met de Duitse antifa Met een zeer kleine minderheid de indruk wekken dat men het gros van de bevolking vertegenwoordigt: het is de truc die de antifa’s (‘antifascisten’) in Duitsland al jaren toepassen. Ook hier gaat het om een verwaarloosbare groep.

Zondagavond waren die extreemlinkse groepen aan het betogen tegen de verkiezingsoverwinning van Alternative für Deutschland (AfD). Aan de Alexanderplatz in Berlijn, voor links een plaats van symbolisch verzet.

Afd had wellicht niet toevallig een gebouw vlakbij afgehuurd om de zege te vieren. En wat

werd in de journaals verteld? ‘Jongeren’ – wellicht een andere soort jongeren dan die die in de voorsteden voor heibel zorgen – lieten via hun protestacties weten dat ze niet akkoord gingen met de verkiezingsoverwinning van AfD. Terwijl het om een handvol linkse activisten ging. Diezelfde activisten die een paar maanden geleden Hamburg letterlijk in de fik staken tijdens een G20 top. Kostprijs van de schade: 178 miljoen euro. Over die kostprijs was achteraf weinig te horen. Enkel de betogers tellen blijkbaar voor de media.

In Frankrijk is het niet anders. De links-liberale president Emmanuel Macron voert een aantal hervormingen door op de arbeidsmarkt, die neerkomen op meer flexibilisering, en daar is de radicale linkerzijde uiteraard niet mee gediend.

Maar in tegenstelling tot vroeger, toen geplande hervormingen veel meer Fransen op straat kregen, blijft het protest nu grotendeels beperkt tot extreemlinks. En opnieuw: de media wekken de indruk dat betogers en agitatoren het gros van de bevolking vertegenwoordigen. Terwijl dit protest op politiek vlak beperkt blijft tot de extreemlinkse JeanLuc Mélenchon met zijn France Insoumise.

Mélenchon, in mei nog presidentskandidaat, vergeleek de regering met nazi’s. Het klassieke extreemlinkse primaire taalgebruik, dat via de media echter enorme echo’s krijgt en stilaan standaard begint te worden.

Zou onafhankelijkheid een “onmogelijke droom” zijn?

Catalonië maakt zich op voor een nieuw onafhankelijkheidsreferendum op 1 oktober 2017. Het ging hier al vaker over dat thema. In Spanje en België is dat grondwettelijk gezien niet mogelijk, schrijven Stef Keunen en Daan Bijnens van de Universiteit Limburg.

Hun argumentatie deugt niet. Zeker niet voor Vlaanderen.

Eerst Catalonië. Volgens de Spaanse grondwet is een eenzijdige afscheiding onwettig. Dat zei het Spaanse Grondwettelijke Hof (2014) na een eerder Catalaans onafhankelijkheidsreferendum waarbij meer dan 80 procent van de deelnemers zich uitsprak voor de Catalaanse onafhankelijkheid.

Hiertegenover staat evenwel het internationale recht op zelfbeschikking, waarbij alle volkeren zelf moeten kunnen beslissen over hun politieke status en vrijelijk hun economische, sociale en culturele ontwikkeling moeten kunnen nastreven.

Het is dus (Spaans) papier tegen (internationaal) papier, al dient ook dat tweede te worden genuanceerd. Zelfbeschikking blijft ook volgens internationaal recht beperkt tot zelfbestuur en autonomie ‘binnen’ de staatsgrenzen, maar in heel “uitzonderlijke gevallen” (dekolonisatie bvb.) bestaat er wel zoiets als het recht van afscheiding “als bepaalde minderheden niet (voldoende) in staat zijn om hun democratische rechten uit te oefenen”. Ook hier kun je dus van mening verschillen over de tekstinterpretatie.

een groep binnen de Vlaamse Beweging hier al voor”, schrijven ze. Onder meer Jan Jambon en Peter De Roover, die toen al tot die Beweging behoorden, pleitten daar al voor in 1991.

Bijnens en Keunen vermoeden dat de N-VA de onafhankelijkheidseis na 2019 weer op tafel

zal gooien, dit op basis van een uitspraak van BDW op de recentste familiedag van zijn partij.

Op basis van het zelfbeschikkingsrecht is een eenzijdige afscheiding van Vlaanderen “nagenoeg” onmogelijk, vinden ze.

Argument: Vlaanderen beschikt nu al over “voldoende” zelfbeschikking en autonomie om zijn democratische rechten uit te oefenen. Wat bedoelen ze met “nagenoeg”? Wat is “voldoende”? Met de wetgever mee blazen ze, warm en koud.

Internationaal Tweede argument van Bijnens en Keunen: een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring vergt internationale erkenning. Dat is voor de Catalanen geen evidente opdracht. Voor de Vlamingen evenmin. De auteurs maken nergens in hun stuk een onderscheid tussen het Catalaanse kader (minderheid) en het Vlaamse kader (meerderheid). Hun vergelijking met “de Vlaamse Beweging” loopt mank. Ze lijken ook zwak geïnformeerd. “In 2008 pleitte

Rabiate Rajoy tegen de Catalaanse onafhankelijkheid.

De Belgische grondwet laat sinds de zesde staatshervorming de Gewesten toe volksraadplegingen te organiseren, weze het niet over alles (bv alleen over gewestelijke thema’s, niet over financiën en begroting en de uitslag is bovendien niet bindend).

Nuance Derde argument van de auteurs: het thema onafhankelijkheid laat zich niet comprimeren tot een eenvoudige ja-neenvraag, omdat we geen inzicht zouden hebben in de “concrete implicaties die de Vlaamse onafhankelijkheid met zich zou meebrengen”, bij voorbeeld over de verdeling van de Belgische staatsschuld.

Zo’n argument is nauwelijks ernstig te noemen.

Niet één democratie verzekert duidelijkheid over de gevolgen van politieke keuzes. Een democratie werkt vanuit een vertrouwen in de bevolking, die in min of meerdere mate wikt en weegt en politieke lijnen uitzet. Dat is zo voor referenda (Brexit), verkiezingen (Trump), of raadpleging van de bevolking op kleinere schaal (Oosterweel, Verkeersplan Gent, enz. ).

Wat is bovendien het alternatief voor “de kleinste meerderheid”? De minderheid misschien?

Conclusie van Keunen en Bijens: onafhankelijkheid kan alleen op federaal niveau worden geregeld, en dat zal nooit gebeuren want, voor ze er komt “zal de Waalse haan meer dan drie keer hebben gekraaid”.

Waar kraait in deze Belgische staat dan de democratie? Bijnens en Keunen hadden er kunnen op wijzen dat er binnen dit land onhoudbare grendels zijn op de democratie. Bovendien gaan ze er blijkbaar van uit dat er geen alternatieven zijn voor een rederendum. Wat telt is de beslissing van een meerderheid van het Vlaams Parlement. Als de Vlaamse volksvertegenwoordiging het wil, is er geen houden aan. Hugo Schiltz wist dat al.

Anja Pieters

2

Actueel

28 september 2017

In het land van Merkel en de AfD Duitse kiescampagnes hebben de reputatie even saai als voorspelbaar te zijn, maar deze keer was het anders. De invasie van meer dan één miljoen vluchtelingen onder de regering van Angela Merkel schudde de politieke kaarten grondig door elkaar. Op het politieke toneel verscheen een nieuwe speler: de rechtse AfD, Alternative fur Deutschland. Eén week voor de verkiezingen trokken we naar de Duitse hoofdstad Berlijn en naar de noordoostelijke deelstaat Mecklenburg-Vorpommern, een bolwerk van de AfD. Het is stralend weer als we landen op de luchthaven van Berlijn-Schönefeld. Er staat een miljarden kostende nieuwe terminal, maar ons vliegtuig rolt er voorbij en zet ons af bij een aftands gebouwtje dat al jaren gesloten had moeten zijn. Technische mankementen houden de nieuwe luchthaven van Berlijn nu al jaren dicht. Het is misschien symbolisch voor de politieke situatie waarin Duitsland zich bevindt: de oude recepten werken niet meer. Duitsland is op zoek naar een nieuwe weg.

Gelatenheid bij de NPD Een uurtje later zijn we in het partijhoofdkwartier van de nationalistische partij NPD in Köpenick voor een ‘zomerfeest’. De sfeer wordt opgebouwd zoals alleen Duitsers dat kunnen: met braadworsten, grote literflessen met bier en zelfs een volledig zwijn dat gebraden wordt.

Vanop het spreekgestoelte proberen de kopstukken er de moed in te houden, maar de militanten zijn gelaten. “Dit wordt het jaar van de AfD”, zucht er een. “Het is een tsunami die over Duitsland rolt. Het wordt voor ons onmogelijk onze vroegere kiezers bij ons te houden.” Daarin speelt ook de Duitse kiesdrem-

Merkel op zoek naar een Jamaica-coalitie

pel van vijf procent een rol: de NPD maakt geen schijn van kans die te overschrijden. De rechtse Duitser weet dat een AfD-stem zeker tot verkozenen zal leiden.

We ontmoeten een man die onlangs enige bekendheid verwierf in Duitsland, toen hij erin slaagde te manifesteren tegen Merkel bij een van haar verkiezingsbijeenkomsten, vanuit een kamer in een hotel waar Merkel zelf kort tevoren had zitten eten. Het ontketende in de Duitse pers een klein stormpje over haar beveiliging. We vragen de man of die protesten vanuit NPD of AfD georganiseerd werden, zoals de pers beweert. “Hoegenaamd niet”, zegt hij. “Natuurlijk zijn sommige demonstranten al langer actieve nationalisten, zoals ik. Maar meestal zijn het burgers van het stadje zelf die spontaan hun woede over het opengrenzenbeleid van Merkel gaan uitschreeuwen.” De kracht van het protest verraste vriend en vijand en deed het ook bij ons de huiskamers instromen.

AfD zichtbaar sterk Dat er iets broeit in het land blijkt ook als we een dag later richting Mecklenburg-Vorpommern rijden. De straten zijn bezaaid met enorme reclamepanelen voor de hoofdrolspelers in de campagne: Merkel voor CDU, Schultz voor de socialistische SPD, en de jonge vrouwelijke lijsttrekkers van de Grünen en de communistische Die Linke. De borden zijn eenvoudig te bereiken, maar worden duidelijk door iedereen met rust gelaten. Eén uitzondering: de borden van Merkel. Ze zijn besmeurd met het woord ‘islam’ en de ogen en mond zijn zwart gespoten, waardoor Merkel eruitziet als een boosaardige heks.

Onderweg zijn in vrijwel elk dorp alle lantaarnpalen behangen met verkiezingsborden, soms tot vijf rijen hoog. Alle partijen zijn aanwezig, maar die van de AfD vallen sterk op. Eén beeld blijft vooral hangen: een affiche met daarop de buik van een zwangere Duitse vrouw, met de tekst: ‘Nieuwe Duitsers? Die maken we wel zelf.’ Het is visueel knap gemaakt, en een intelligent antwoord op de bewering van Merkel en links dat meer immigranten nodig zijn omdat Duitsland zelf te weinig geboortes heeft.

Mecklenburg-Vorpommern is een bolwerk van de AfD; bij de meest recente verkiezingen voor het regionale parlement, de Landtag, werd de AfD er de tweede sterkste partij.

Het is een dunbevolkt landelijk gebied, met een oppervlakte van tweemaal Vlaanderen, maar met slechts anderhalf miljoen inwoners. Ook dit deel van Duitsland lijdt aan wat we de Duitse ziekte noemen: het schuldcomplex rond de Tweede Wereldoorlog.

We bezoeken het museum van Peenemünde: hier bouwde de geniale wetenschapper Wernher von Braun de eerste met vloeibare brandstof aangedreven raket, en luidde met de V2 het begin van het ruimtevaarttijdperk in. Toch ontbreekt elke vorm van nationale trots: geen standbeeld van Von Braun, geen Duitse vlag, niets.

Alleen deprimerende beelden van oorlog, verwoesting, schuld en schaamte. Een individu kan in een depressie belanden als hij in zijn leven enkel aan de negatieve ervaringen denkt en de positieve vergeet. Voor een volk kan weleens hetzelfde gelden.

Ook de AfD ziet dat in. In mijn hotelkamer volg ik een van de grote verkiezingsdebatten. Alexander Gauland, een van de top-

kandidaten van de AfD, heeft recent gezegd dat Duitsland zich bewust moet zijn van zijn historische fouten, maar ook fier mag zijn op de militaire prestaties van de soldaten van de Wehrmacht tijdens de twee wereldoorlogen. In de televisiestudio buitelen de linkse lijsttrekkers over elkaar heen om hun heilige verontwaardiging uit te schreeuwen.

Nog veel te leren Gauland laat het allemaal van zich afglijden, en zoals hij daar in de studio zit, een heer op leeftijd in een goedkoop kostuum, zonder tatoeages of kaal hoofd, komen de half geschreeuwde verwijten over ‘nazi’ lachwekkend over.

Het studiobeeld bevestigt eigenlijk ongewild de krachtmeting die de AfD aangaat: aan de ene kant de politici en de journalisten van het systeem, vaak vrouwelijk, jong en telegeniek, aan de andere kant Gauland, de Duitse burgerman. De buitenstaander, de uitdager van het status quo: een vergelijking met het fenomeen Trump dringt zich op.

Zondagavond komen de uitslagen dan binnen: jawel, de AfD stormt als een vloedgolf het Duitse parlement binnen. De gezichten van politici en journalisten op de televisie spreken boekdelen: het huilen staat hen nader dan het lachen. Zal de AfD met de opdracht van het Duitse volk volwassen kunnen omgaan?

Live op tv wisselt partijchef Frauke Petry, die een gematigde koers wil, al verbale salvo’s uit met Alexander Gauland, die staat voor de radicale lijn. Men heeft duidelijk nog veel te leren. Maar één zaak is zeker: ook in Duitsland zetelen nu rechtse nationalisten in het parlement. Voor Duitsland is dat een historische dag - en misschien een stap naar genezing.

HDG

Keert het verstand terug bij de centrale bankiers?

De Amerikaanse Centrale Bank, de ‘Federal Reserve’, heeft duidelijk gemaakt dat het beleid waarbij geld gepompt wordt in de economie om de groei aan te zwengelen stilaan wordt afgebouwd. Ook het lagerentebeleid is stilaan verleden tijd. Wanneer volgt de Europese Centrale Bank? Want het beleid van goedkoop geld en lage rente heeft nefaste effecten: het is een cadeau voor de overheden en een onteigening van de spaarders.

Janet Yellen, hoofd van de Federal Reserve in New York, deed vorige week woensdag een belangrijke uitspraak. Ze zei dat de centrale banken hun beleid opnieuw moeten ‘normaliseren.’ In mensentaal betekent dit dat er een einde moet worden gemaakt aan het stimuleren van de economie door superlage rentevoeten en door het opkopen van allerlei schulden door de centrale banken. Het was de strategie na de financiële crisis van 2009: om te vermijden dat de wereldeconomie op een Grote Depressie zou afstevenen, moesten investeringen en consumptie gestimuleerd worden.

Lage rente Dat gebeurde door lage rentevoeten van zowat nul procent.

Dat maakt sparen minder interessant en schulden maken om te investeren en te consumeren aantrekkelijk. Tegelijk werden allerlei schulden van overheden opgekocht, wat ook de economie stimuleert. De centrale banken stelden zich garant voor de oplopende schulden. Gevolg was wel dat de balansen van die centrale banken gigantisch toenamen. Die van de westerse landen zijn verviervoudigd tot 15.000 miljard dollar. Daarmee kan men driekwart van de grootste Amerikaanse beursgenoteerde bedrijven opkopen.

Dit expansief monetair beleid heeft er volgens de centrale

bankiers voor gezorgd dat de westerse economieën op volle toeren bleven draaien. Onder andere Mario Draghi, topman van de Europese Centrale Bank (ECB), is van oordeel dat dit beleid de groei en de jobcreatie in de eurozone heeft ondersteund. En dat op die manier de inflatie toch een beetje boven de 1 procent is opgekrikt. Het ziet er niet naar uit dat de ECB dit beleid snel zal bijsturen.

vermogensbelasting voor mensen die veel spaargeld hebben.

Vooral ouden van dagen moeten daarop rekenen om hun levensstandaard in stand te houden, want hun pensioen is te laag. Echter, de intrinsieke waarde van het spaargeld smolt door de lage rente als sneeuw voor de zon.

Ze kregen nog amper intresten voor hun spaargeld, terwijl de levensduurte toenam. Bovendien versterkt dat beleid van de centrale bankiers de ongelijkheid. Spaarders zien hun vermogen afkalven, terwijl de lage rente beleggers naar risicovolle aandelen lokt. En die zijn sterk in waarde gestegen. Het beleid van de centrale banken mag dan de groei ondersteund hebben, vraag is of de voordelen opwegen tegen de genoemde nadelen.

Grote nadelen

ECB volgt niet

En dat is jammer. Want de centrale bankiers mogen dan wel zeggen dat ze de groei ondersteunen, ze hebben aan de economie ook veel schade toegebracht.

De lage rente heeft gemaakt dat het voor overheden niet meer dringend was om te besparen. De overheidstekorten smolten toch deels weg door de dalende rente, want er moesten minder intresten op de staatsschuld worden betaald.

De regering-Michel is daar een goed en pijnlijk voorbeeld van. De sanering van de begroting bestond de voorbije jaren grotendeels uit dalende rentelasten die automatisch geboekt werden om het begrotingstekort af te bouwen. Echt structurele hervormingen waren niet nodig. Dat lagerentebeleid is dan ook een cadeau voor de overheden.

Daarnaast betekent de lage rente een soort onderhuidse

Daarom is het een goede zaak dat Janet Yellen van de Federal Reserve besloten heeft om dat expansief geldbeleid langzaam af te bouwen. Gedaan dus met massaal schulden op te kopen.

In de VS keert het verstand bij de centrale bankiers terug. Binnen de Fed werd ook beslist dat de rente eind dit jaar tussen 1,25 en 1,50 procent moet staan.

Dat betekent dat de rente dit najaar nog eens wordt opgetrokken. Eindelijk een beetje goed nieuws voor de spaarders.

Tenminste voor de Amerikaanse spaarders. Binnen de eurozone lijkt Mario Draghi niet van plan minder geld in de economie te pompen en de rente te verhogen.

Nochtans draait de euro-economie op volle toeren. Welke logica zit er nog achter dit nefast Europees monetair beleid?

Angélique Vanderstraeten

Actueel

28 september 2017

3

De Wever, Napoleon en de illusie van strategie Eén van de mooiste overwinningen van Napoleon was de slag bij Ulm. Het was eigenlijk nauwelijks een slag. De Franse legerkorpsen hadden in een snelle beweging het Oostenrijkse leger van generaal Mack omsingeld. De Oostenrijkse commandanten waren zo ontdaan dat ze zich al na enkele schermutselingen overgaven. Napoleon schreef naderhand: “Mijn tactiek werkte perfect en werd volgens plan uitgevoerd.”

Of Napoleon dat zelf geloofde, is niet zeker. Later onderzoek wees immers uit dat die slag geenszins volgens de plannen van de keizer was verlopen. Door allerlei verkeerde inschattingen (ook van hemzelf) waren de troepen die op Mack waren afgestuurd op de verkeerde plaats terechtgekomen: achter de Oostenrijkers.

Het had zelfs een catastrofe kunnen worden, indien het Oostenrijkse leger kordaat had gereageerd. Maar zoals steeds hielpen de fouten van de vijand Napoleon meer dan zijn eigen geniale plannen.

Sluwe plannen Strategie is vaak een illusie. We zien graag patronen in chaotische gebeurtenissen. We zijn geboeid door verhalen waarin tegenstrevers elkaar met uitgekiende manoevers proberen te slim af te zijn. En vooral houden we van leiders die weten waarmee ze bezig zijn. Zowel de fans als de vijanden van Bart de Wever zijn ervan overtuigd dat ze met een geniale strateeg te maken hebben, die altijd vijf zetten vooruit denkt.

Zelfs Noël Slangen, nochtans geen fan van de N-VA, sprak vorig jaar zijn bewondering uit voor de strategische talenten van De Wever: “Meer dan veel van zijn partijgenoten beseft De Wever dat er bij de burger vandaag geen draagvlak is voor Vlaamse onafhankelijkheid.

Hij wil het huidig succes van de N-VA gebruiken om de macht te verankeren voor de toekomst.

Want een brede N-VA als blijvende factor die aan de overkant van de taalgrens met de PS een gewillige vijand aantreft, is de beste garantie om het onafhankelijkheidsmomentum te grijpen wanneer het zich aandient. De strategie van De Wever? Zijn partij klaarmaken voor dat momentum.”

Zo geformuleerd klinkt dat inderdaad als een bijzonder sluw en doordacht plan. Het probleem is dat strategische plannen zelden werken. De negentiende-eeuwse Pruisische stafchef Von Moltke drukte het als volgt uit: “Geen strijdplan overleeft het contact met de vijand.”

Hij bedoelde daarmee dat er in een oorlog (zoals in de politiek) zoveel onzekerheden en onverwachte wendingen zijn dat het geen zin heeft om vast te houden aan vooropgezette plannen.

De grote pacificatie Een dergelijke ongeplande wending kwam dit weekend aan het licht. De strategie van De Wever berust op het “uitroken” van de Franstaligen. De Franstaligen moeten de Vlaamse (en centrumrechtse) dominantie van het beleid zo beu worden dat ze zelf vragende partij worden voor grotere autonomie. Helaas is van een anti-unitair ongenoegen nog niet veel te merken in Wallonië.

Francken en Jambon staan er zelfs in de top 10 van meest populaire politici.

De N-VA-regeringsdeelname blijkt echter wel al een effect te hebben op de Vlamingen. Een onderzoek van marketingbureau Callebaut wijst uit dat de Vlamingen positiever dan ooit staan tegenover België. De regeringsdeelname van N-VA is daar niet vreemd aan, gaf ook Joachim Pohlman, woordvoerder van De Wever, toe aan Het Laatste Nieuws.

Jean-Pierre Rondas zei vorig jaar in een interview met De Standaard “dat je als belgicist moet hopen op een regering met N-VA, omdat je er dan automatisch communautaire vrede bijkrijgt”. Die uitspraak is vandaag ruimer van toepassing dan Rondas toen vermoedelijk bedoelde. Er is niet alleen een windstilte in de partijpolitiek rond communautaire thema’s. Ook in de rest van Vlaanderen verliest de autonomiegedachte snel terrein, zonder dat er enige compenserende regionalistische mobilisatie bij de Franstali-

gen op gang is gekomen. De communautaire pacificatie is compleet.

Cultuur verslaat strategie Wat een verschil met Catalonië of Schotland. Terwijl de N-VA niet alleen Vlaanderen, maar ook de eigen kaders en militanten, mentaal aan het demobiliseren is voor de Vlaamse autonomie, zijn de nationalistische politieke partijen daar zelf de motor van de onafhankelijkheidsgedachte.

Het is naïef te denken dat je het autonomiestreven kan weghouden uit de verkiezingsstrijd én uit de dagelijkse politiek tussen verkiezingen, zonder dat dit allengs de bedrijfscultuur van de N-VA en het politieke denken in Vlaanderen zelf aantast.

Stijn Everaert, een jonge N-VA’er uit Aalst, wist het al vóór de voornoemde enquête in de pers verscheen: “Ondertussen lijkt het draagvlak voor meer Vlaamse autonomie bij de bevolking wel te krimpen, gezien het communautaire zwijgen dat de grootste V-partij zichzelf heeft opgelegd.” (Vrije tribune in Doorbraak van deze week) “Cultuur verslaat strategie” is een adagium uit de wereld van het bedrijfsbeheer. Hoe goed uitgekiend de strategie ook is, ze zal falen indien er geen bedrijfscultuur is die deze kan uitvoeren, onverwachte moeilijkheden kan overwinnen en onverwachte kansen kan grijpen. Toegepast op de politiek betekent dit dat men de eigen partij moet doordringen van een bepaald politiek idee en er bij de samenleving een draagvlak moet voor creëren. Dan pas kan men de onverwachte kans grijpen. Dan pas kan men het “onafhankelijkheidsmomentum” grijpen dat Slangen ooit ziet verschijnen.

Het kerkhof der partij-idealen Zoals bij Napoleon moeten we ons bij De Wever ontdoen van de illusie dat hij een strateeg van de lange termijn is. Hij is zeker een briljant politicus, begiftigd met een uitzonderlijk politiek instinct en een meester in communicatie, debat en timing.

En net als Napoleon, zal hij nooit de kans laten liggen om een fout van de vijand genadeloos af te straffen. Maar dat zijn “strategie” verder reikt dan het succes van zijn partij in de volgende verkiezingen en de maximalisering van de kans op regeringsdeelname door de N-VA, zou ik met een korrel zout nemen.

Dit is geen beschuldiging van cynisme of verraad. Het is op zich niet oneerbaar van mening te zijn dat er andere en dringendere problemen zijn dan de Vlaamse autonomie.

En de gedachte dat de eigen partij het land beter zal besturen dan anderen, hoeft niet alleen ingegeven te zijn door eigenbelang.

Maar de echte Vlaams-nationalisten mogen nu toch wel tot de conclusie komen dat het confederalisme geen prioriteit meer is van de N-VA en dat regeringsdeelname door de N-VA die ook nooit dichterbij zal brengen.

“Als partijen beginnen te spreken over de lange termijn, dan moet er altijd een alarmbelletje rinkelen bij de kritische burger. De lange termijn is het kerkhof van de partijidealen”, stelde politicoloog Bart Maddens terecht.

De Wever en Pohlman hebben gelijk wanneer ze beklemtonen dat het politieke zwaartepunt in beide landsdelen ver uit elkaar blijft liggen en dat zulks vroeg of laat tot spanningen zal leiden die kunnen uitmonden in een systeemcrisis. Maar de regeringsdeelname van de N-VA speelt daar geen rol in, eerder integendeel. In de mate dat de N-VA de Vlamingen verzoent met de Belgische constructie, verlaagt ze de communautaire spanningen en verkleint ze de kans dat een systeemcrisis langs Vlaamse kant nog ooit zal begrepen worden als een aanzet tot de definitieve scheiding.

Jurgen Ceder

Briefje aan Tom van Grieken

Te jong om oud te zijn Mijnheer de feestvierder, Nu zondag viert gij in Antwerpen met uw partijgenoten feest omdat Karel Dillen en een handvol getrouwen veertig jaar geleden na het Egmontpact de Volksunie hadden verlaten en een eigen Vlaams-nationalistische partij oprichtten. Dillen was de Belgische compromissen van Schiltz en consorten spuugzat en bovendien wilde hij dat maatschappelijk orde op zaken werd gesteld.

Gastarbeid, abortus, veiligheid, economie, verlinksing, communisme in Europa,… Het waren thema’s waarbij hij een rechts alternatief wilde plaatsen. Het duurde tot 24 november 1991 eer dat de partij fors doorbrak, als alternatief voor burgers die de traditionele politieke partijen systematisch de rug toekeerden. Het systeem schoot in een kramp en vaardigde al snel een cordon sanitaire uit om uw partij – als ‘vreemde’ eend in de bijt - van de macht te houden. Het werd niettemin een succesverhaal. Tot een aantal jaren geleden, omwille van intern gekrakeel en de opkomst van een minder radicale concurrent die politiek wél mocht meespelen, de electorale neergang begon, ook al waren uw thema’s door ‘de anderen’ ondertussen zo niet gekopieerd dan toch bespreekbaar gemaakt. Als uw partij één grote verdienste heeft, dan is het die, zonder de minste twijfel. Veel straffe voorstellen van jullie zijn vandaag ‘bon ton’ geworden. In die zin hebben jullie een onmiskenbare invloed op de politiek gehad. ‘Richtinggevend’, zoals gij zegt.

Reden om te feesten dus, ook omdat uw partij de poging van het regime in 2004 om jullie met een veroordeling gerechtelijk te wurgen glansrijk heeft overleefd.

Gij, mijnheer de voorzitter, zijt nog lang geen veertig jaar jong. Gij zult al veel heroïsche oud-strijdersverhalen hebben moeten aanhoren. Dat zal wel leuk zijn, terugblikken op de gouden jaren toen de bomen tot in de hemel groeiden. Ik vermoed evenwel dat gij toch meer met de toekomst zult bezig zijn, en ik veronderstel dat u dat soms slapeloze nachten bezorgt. Want uw partij recht nog steeds haar rug, na de verkiezingsnederlaag van mei 2014. Dat lukt klaarblijkelijk, maar niet zonder vallen en opstaan.

Ja, gij hebt een aantal talentvolle jongeren rond u geschaard, zoals Barbara Pas in de Kamer en Chris Janssens in het Vlaams Parlement. Wat zij doen is verfrissend, smaakvol en beschaafd. Ook enkele naaste medewerkers zijn nog jong; zij moeten flink wat tandjes bijsteken om politiek en professioneel op kruissnelheid te komen. Daarnaast worstelt gij onmiskenbaar met het verleden, wegens het zich bijwijlen balsturig mani-

festeren van enkele ‘oude krokodillen’, die niet alleen hun oude streken niet afzweren, maar ook gewoon hun goesting blijven doen omdat zij hun manier van doen zaligmakend blijven vinden en niet echt vernieuwende teamspelers kunnen genoemd worden. Denk maar aan het eigenzinnige ‘buitenlandbeleid’ dat sommigen menen te moeten voeren… En aan het partijapparaat zelf, dat niet altijd echt overtuigend een nieuwe dynamiek tentoonspreidt, omdat er zijn die zich krampachtig blijven vasthouden aan een zeker ‘status quo’. Nochtans meen ik dat er voor uw partij nieuwe opportuniteiten zijn. De communautaire stilstand, de verdwazende politieke correctheid, het gebroddel met het immigratieprobleem en de autoritaire EU zijn ‘gefundenes Fressen’, die u allesbehalve windeieren zullen leggen. Maar daar moet een dynamisch verhaal voor gevonden worden. Vooral uw recente oproep met een open vizier tot V-frontvorming te komen, kan bekoren en zal heel wat Vlaams-nationalisten en Vlaamsvoelenden in de N-VA, LDD, V&W en daarbuiten als muziek in de oren klinken.

Als jonge, goedlachse voorzitter ligt gij goed in de markt. Eloquent en spitsvondig durft gij alle debatten met alle politieke tenoren aan, voorzien van een puike dossierkennis. De burger houdt van dat rebelse, zeker als een oude boodschap een nieuwe en sympathieke verpakking krijgt, aangepast aan de tijd en gedragen door een jonge generatie. Alleen daar zal uw succes door verzekerd worden, geloof me vrij. De oude tirades en de grijsgedraaide platen moeten tot het verleden behoren. Het valt te hopen dat gij in 2018, bij wijze van generale repetitie voor 2019, op diverse plaatsen durft en kunt uitpakken met jonge gezichten die de fakkel blijven dragen en het nieuwe elan vol verfrissende ideeën gestalte gaan geven. In Frankrijk en Oostenrijk herrezen zo de oude rechtse partijen - waarmee gij zeer goed bevriend zijt - uit hun as, na een forse verjongingskuur en een aan de tijd aangepaste dynamiek. Het succes van identitaire en nationalistische partijen in Europa is een golf waarop kan meegedreven worden. Ik zeg u dat omdat ik vernam dat gij u daar graag aan spiegelt. Welaan dan.

Ik wens iedereen, waar dan ook in het politieke spectrum, die het goed meent met Vlaanderen en het zijn plaats in de wereld wil geven, autonoom en soeverein, alle geluk, strijdlust en een stralende toekomst toe.

Daarom dat ik u en de uwen een schoon feest toewens en ‘nog vele jaren’.

4

Dossier

28 september 2017

De staatsgreep die de wereld veranderde (2) De staatsgreep van Lenin op 25 november 1917 lijkt meer op een operette dan op een putsch, maar de gevolgen zijn gruwelijk.

Lenin vlucht In juni 1917 riskeert Alexander Kerenski, de socialistische eerste minister van Rusland, alles of niets. Hij beveelt een offensief tegen de Duitsers en de Oostenrijkers-Hongaren om de verloren territoria te herwinnen. Maar elk regiment heeft inmiddels een soldatencomité dat elk bevel bespreekt en meestal negeert. Het gezag van de meeste officieren is nul. In die comités zetelen ook de bolsjewieken van Lenin.

Dikwijls saboteren die enthousiast de bevelen. Kerenski weet van die sabotage, maar als socialist wantrouwt hij meer de hogere officieren dan de aanhangers van een andere, zij het radicale socialistische partij. (“Gematigde mohammedanen” betogen ook nooit tegen mohammedaanse moordenaars.)

Nauwelijks een maand later is het Kerenski-offensief mislukt en zijn 400.000 Russen gesneuveld, gewond of gevangengenomen.

Op 3 juli weigert een regiment in Sint-Petersburg naar het front te vertrekken. Matrozen van de vesting Kronstadt (die de Russische hoofdstad beschermt) sluiten zich bij hen aan. Veel matrozen tonen sympathie voor Lenin omdat hij meteen de oorlog wil beëindigen. Hij steunt de opstand en predikt weer een burgeroorlog en een staatsgreep. Maar de meeste van zijn partijkameraden vinden het risico te groot.

De regeringsgetrouwe troepen van Kerenski slaan de opstand neer; de laatste keer (weten wij achteraf) dat hij met succes een beroep op legereenheden doet. De regering bewijst vervolgens dat de Duitsers Lenin betalen om onrust te stoken. In Sint-Petersburg maken gewapende bourgeoismilities een tijdje jacht op die “defaitisten” en hun ruwe arbeidersaanhang, die hen al sinds de Februarirevolutie het leven zuur maken (en graag in groep winkels en huizen plunderen).

Lenin vlucht als een haas 30 kilometer verder naar het veilige Finland. Verscheidene bronnen stellen dat hij een fysieke lafaard is die onder voorwendsel van zijn belang voor de partij ieder persoonlijk risico schuwt. Kennissen merken op dat de atheïst Lenin een kruisje maakt als hij in gevaar is.

Liever extreemlinks dan rechts In Sint-Petersburg zit Kerenski eventjes vast in het zadel, ondanks die nederlaag aan het front. Hij overweegt krasse maatregelen tegen de bolsjewieken, maar de linkse solidariteit in de hoofdstedelijke Sovjet (Raad met vertegenwoordigers van arbeiders en soldaten die de regering controleert) is groot en de meerderheid wil dat hun extreemlinkse kameraden met rust gelaten worden.

Kerenski’s lankmoedigheid tegenover de bolsjewieken wordt hem zwaar aangerekend door de burgerij, die hem ook niet meer steunt. Ten slotte besluit de eerste minister zich aan het hoofd van regeringsgetrouwe troepen te stellen en het verzet van alle politieke tegenstanders te smoren. Hij laat een leger naar Sint-Petersburg oprukken, bedenkt zich, vreest dat conservatieve officieren gaan gebruik maken van de situatie en staat toe dat de Sovjet tienduizenden geweren uitdeelt om een gevreesde rechtse putsch te counteren. De bolsjewieken profileren zich als verdedigers van de revolutie en de vrede, maar ze hamsteren massaal wapens die ze nooit meer inleveren.

Heel links roept de spoorarbeiders op om te staken, zodat het leger ter plaatse trappelt, en in de regimenten zetten de comités de soldaten aan tot muiterij. Kerenski laat de bolsjewieken dan maar met rust. Lenin werkt dag en nacht aan zijn organisatie in het veilige Finland.

Het oorlogsmoeë Rusland hoort overal de bolsjewistische sirenenzang “Brood, vrede en grond”. De partij groeit spectaculair en stijgt (uitsluitend in de steden, niet op het platteland) van 6.000 naar 230.000 leden (nog altijd weinig in de Russische verhoudingen).

Kerenski begrijpt het gevaar en kondigt verkiezingen aan voor een grondwetgevende vergadering.

Lenin komt terug De anarchie in heel het land is inmiddels endemisch. De regering heeft geen enkel gezag meer en de Sovjets in alle grote steden verergeren de bestuurlijke wanorde. Iedereen wacht op een congres van de vertegenwoordigers van die Sovjets om te zien hoe het verder moet. Iedereen, behalve één man: Lenin.

Vermomd met een pruik keert hij terug naar Sint-Petersburg en eist onmiddellijk weer een staatsgreep. Hij dramt zo door dat zijn medebestuurders 10 tegen 2 akkoord gaan. Maar ze bepalen geen datum, en een van die tegenstanders publiceert zwart op wit de intenties van zijn kameraden in een bolsjewistenkrant.

Inmiddels organiseert Trotski zijn bolsjewistische partijsoldaten; hij creëert een 20.000 man sterke rode garde. Kerenski wacht op die aangekondigde putsch om hem neer te slaan, maar zijn gezagsgetrouwe troepen geraken weer niet in de hoofdstad. Lenin plant het begin van zijn staatsgreep aan de vooravond van het congres van alle Sovjets.

Kerenski beveelt de avond van 24 oktober de bruggen die naar het centrum leiden omhoog te zetten, maar de bolsjewieken verhinderen het.

Lenin gaat keurig met de tram van zijn huis naar zijn hoofdkwartier en werkt daar ’s nachts de details uit. In de ochtend van de 25ste komen de afgevaardigden van de Sovjets bijeen in volledige verwarring. Ze wachten en er gebeurt niets. Kerenski heeft de hoofdstad verlaten om troepen te zoeken.

De putschisten hebben de bolsjewistische matrozen gevraagd het Winterpaleis (de regeringszetel) in te nemen, maar die verschijnen dronken en te laat.

Ten slotte stoomt de kruiser Aurora - ook in handen van de bolsjewieken - op en wacht op zijn beurt braaf op het sein om met een kanonschot de feestelijkheden te openen.

Lenin laat een ultimatum naar het paleis zenden. Niemand antwoordt. Iedereen is gaan eten, op een paar honderd verdedigers na.

De rode lantaarn die het sein aan de Aurora moet geven, is ook niet te vinden. In een vesting aan de rand van de stad willen de bolsjewieken kanonnen op het Winterpaleis richten, maar dat zijn historische relieken, niet inzetbaar. Inmiddels draaien alle theaters en cafés op volle toeren. De afgevaardigden van de Sovjets kletsen verder en wachten braaf op extreemlinks. Om 22.40 uur schiet de bemanning van de Aurora dan maar een schot af zonder op een signaal te wachten.

Enkele honderden bolsjewieken stappen naar het Winterpaleis, maar daar is bijna niemand.

De reconstructie in de bekende film van Eisenstein is volledig vals. Trotsky trekt met zijn rode garde naar het congres, zegt dat de bolsjewieken de volledige macht overnemen, en onder protest verlaten de andere socialisten de zaal, “naar de vuilbak van de geschiedenis” zoals Trotsky hen naroept.

De bolsjewieken roepen zich dan maar zelf uit als het congres van alle Sovjetafgevaardigden. De volgende ochtend leest iedereen de proclamaties van Lenin. Rusland heeft een nieuwe regering, die niet langer uit ministers maar uit volkscommissarissen bestaat. Lenin is de voorzitter en de facto eerste minister.

Trotski is volkscommissaris Buitenlandse Zaken. Niemand in de hoofdstad of elders neemt die pretenties ernstig.

Men verwacht dat die operette van Offenbach binnen een paar dagen beëindigd is, vooraleer die echt kan beginnen. Het is een grove onderschatting van Lenin en zijn bende, want voor die kleine troep beroepsrevolutionairen zijn er geen politieke of ethische grenzen om de macht te grijpen en te behouden.

Jan Neckers

vervolg en slot volgende week

Roddels uit de Wetstraat Reizen om te …

Vorige week waren maar liefst vier leden van de federale regering in New York voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties: premier Charles Michel, minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR), minister van Ontwikkelingssamenwerking Alexander de Croo (Open Vld) en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA). Minister van Economie Kris Peeters (CD&V) was in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel voor een vergadering van de Europese en Aziatische ministers van Economie. En minister van Volksgezondheid Maggie de Block (Open Vld) was met vakantie in het buitenland. Zij haalde haar verlof in omdat zij deze zomer teruggeroepen was vanwege de crisis rond de met Fipronil besmette eieren. Hoewel het parlementaire jaar pas officieel wordt geopend op de tweede dinsdag van oktober met de ‘state of the union’ van de premier, vingen de zittingen vorige donderdag reeds aan met het klassieke vragenuurtje. Maar gelet op de afwezigheid van zoveel ministers, konden zij niet gehoord worden. Het vervroegd uit reces terugkeren, is maar oogverblinding en schone schijn. Overigens, het zou interessant zijn dat een parlementslid eens vraagt naar een overzicht van de buitenlandse uitstapjes van de regeringsleden het afgelopen parlementaire jaar. We gaan zeker ogen trekken!

Spreektijd De spreektijd van de parlementsleden tijdens het vragenuurtje is reglementair vastgelegd op 2 minuten. In het verleden hield men zich daar redelijk aan en de Kamervoorzitters waren mild in de toepassing van dat voorschrift. Maar sinds Siegfried Bracke de Kamer voorzit, is het anders en frustrerender geworden. Hij hanteert de chronometer en laat micro’s afzetten bij overschrijding van de tijdslimiet. En hij heeft nu zelfs een brief naar alle fracties geschreven om toe te zien op de spreektijd. Naar eigen zeggen vindt hij het overschrijden van de tijd met 10 procent ‘redelijk’, maar wel het uiterste maximum. 10 procent van 120 seconden = 12 seconden dus. Het is logisch dat er een soepele grens is, maar twee afgelijnde minuten is wel erg kort om een aantal gedachten over te brengen. En als hij dan toch streng wil zijn, dan moet hij het reglement maar helemaal naleven en afdwingen dat de ministers ook zonder het aflezen van een blad komen antwoorden op de vragen. Lol verzekerd als Nederlandsonkundige ministers zullen ‘optreden’!

Boze nationalisten Hendrik Vuye (ex-N-VA) en Barbara Pas van het VB hebben zich behoorlijk boos gemaakt op voorzitter Bracke. Zij hadden immers vragen aan de premier ingediend om het standpunt van België te kennen inzake de Spaanse dwangmaatregelen tegen de democratische volksbeweging in Catalonië onder leiding van premier Rajoy, ‘de nieuwe Franco’. Maar de premier was in New York. In zo’n gevallen wordt de vraag dan doorgeschoven naar een vicepremier. In dit geval zou dat Jan Jambon geweest zijn, want die was aanwezig. Maar die voelde zich heel ongemakkelijk om namens de Belgische regering een nietszeggend standpunt te komen innemen, zeker omdat een aantal N-VA-parlementsleden de Catalanen in hun onafhankelijkheidsstrijd steunen: Jan van

Esbroeck, Peter Luyckx, Karl Vanlouwe,… Hij liet de kelk aan zich voorbijgaan. Dus vond Bracke een truc uit. Hij liet de vraag doorsluizen naar een andere vicepremier, Reynders in dit geval. Maar, die was ook in New York… Dus schoof die de vraag door naar zijn partijgenoot minister Bacquelaine van Pensioenen. Jambon moest dus met alle middelen afgedekt worden… De minzame Kamerleden Pas en Vuye schoten echter uit hun krammen en hekelden deze manier van doen. Pas noemde Bracke zels een regimedweil en Vuye wilde wel eens weten hoe het komt een vice-eersteminister, die buiten het halfrond spectaculaire verklaringen over Catalonië aflegt, het niet aandurft hier in het halfrond op een vraag te antwoorden.

Het bleef stil. Helemaal gênant werd het toen Barbara Pas de woorden van minister Jambon uit december 2016 aanhaalde: “Als Catalonië op de agenda van de regering komt, dan valt die Belgische regering.” Achteraf heeft hij die woorden wat teruggenomen en sprak hij niet meer over het vallen van de regering, maar zei hij: “Wij kunnen in ieder geval in dezen onze geloofwaardigheid niet op het spel zetten.” Hallo?! Wat doet deze regering nu dan eigenlijk?

Opbod De rel met staatssecretaris Francken zinderde nog na vorige donderdag. De Ecolo-Jongeren hadden een gemonteerde foto gemaakt met Theo in nazi-uniform en wilden zich daar niet voor excuseren. Zij hekelden op die manier zijn politiek inzake asiel en migratie. Toen in het debat over de toestanden in het Maximiliaanpark in Brussel, waarbij vreemdelingen van Soedanese afkomst geïdentificeerd worden door Soedanese ambtenaren, op zeker moment Ecolo’er Benoit Hellings het woord nam, stapte de voltallige N-VA-fractie uit protest op.

Hoewel de regering ter zake aan hetzelfde zeel trok en het terecht opnam voor Francken, bleek dat in het asieldossier het een spel tussen links en rechts is geworden, waarbij links de zaken buitenproportioneel opklopt en niet aarzelt om beledigend en hatelijk uit de hoek te komen, en waarbij de linkse partijen - van socialisten over groenen tot communisten aan opbod doen om de zuiverste der zuivere ‘democratische’ partijen te willen zijn. Verkiezingskoorts en plat populistisch opportunisme!

Strijd voor niets geweest?

Het al lang hangende wetsontwerp van de regering waarbij de Koninklijke Militaire School compleet zal verengelst worden, lag vorige donderdag ter stemming. Het waren opnieuw de communautaire scherpslijpers Hendrik Vuye en Barbara Pas die in het verweer gingen en niet aarzelden om de geschiedenis van het eindelijk erkennen van Nederlands in het onderwijs in herinnering te brengen, waarbij zolang is gestreden door generaties Vlamingen en waarvoor men tot in 1930 heeft moeten wachten. Het mocht niet baten. De N-VA, die in haar oppositietijden zo hard heeft gestreden voor het Nederlands op alles niveaus en in alle instellingen, stemde nu voor het ontwerp dat vlak voor de stemming nog eens met verve werd verdedigd door minister van Defensie en oud-KVHV-praeses Steven Vandeput. Triestig.

Je zou het kunnen vergelijken met de groenen die voortaan voor de CO2-uistoot en de bouw van nieuwe kerncentrales zouden gaan pleiten.

5

Op de praatstoel

28 september 2017

Praten met Steven Vergauwen en Bernard Daelemans

“Kan Vlaanderen verwachten wat Catalonië nu overvalt?”

De Spanjaarden springen de Catalanen naar de keel. Zal België even brutaal zijn tegen een onafhankelijk Vlaanderen als Madrid tegen Barcelona? Op zondag 1 oktober organiseert de Catalaanse regering een volksraadpleging over de afscheuring van het land van Spanje. De Vlaamse Volksbeweging is actief betrokken bij de Catalaanse Independència. Hoe kijken de VVB’ers Steven Vergauwen en Bernard Daelemans naar de kwestie kort voor de urnen openen?

Steven Vergauwen en Bernard Daelemans zijn officieuze Catalanen. Sedert jaren volgen zij voor de Vlaamse Volksbeweging de onafhankelijkheidsstrijd van het Catalaanse volk.

Wat daar gebeurde de voorbije dagen verbaast hen niet.

Zij kennen het autoritaire, ondemocratische Spanje van binnenuit. De pluralistische drukkingsgroep VVB is, naast het Vlaams Belang en N-VA (toch volgens de statuten), de meest zichtbare verdediger van de Vlaamse onafhankelijkheid en is verwant met de vrijheidscampagnes van de Catalanen, de Schotten, de Zuid-Tirolers, de Basken, de Veneten en de Koerden. Het zelfbeschikkingsrecht van een volk is haar credo. ‘t Pallieterke: Madrid reageert met de blote vuist tegen de Catalanen. Verwacht u een gelijkaardige oprisping van het officiële België tegen een onafhankelijk Vlaanderen?

Bernard Daelemans: “Premier Jordi Pujol van Catalonië, een liberaal en een independentist, ontving van de KUB, de Katholieke Universiteit Brussel, een eredoctoraat en zei bij die gelegenheid dat onafhankelijk worden als minderheid een heel andere kwestie is dan onafhankelijk worden als meerderheid. De Catalanen zijn een minderheid in Spanje, de Vlamingen zijn een meerderheid in België. Ik geloof dus hoegenaamd niet dat de belgicisten erin zullen slagen de Vlamingen te treiteren zoals Madrid dat doet met de Catalanen.

Niemand in Franstalig België heeft de macht en de invloed om de partijen, het gerecht, het leger en de politie in te zetten tegen een Vlaanderen dat onafhankelijk wil worden.”

Steven Vergauwen: “Inderdaad, als Vlaanderen klaar is voor die stap, en die paraatheid groeit gestaag, zal België uiteenvallen. Punt.

Ik verwacht trouwens eerder dat de Walen de stekker zullen trekken uit dit koninkrijk dan de Vlamingen.

Er liggen drie grote cruiseschepen voor Barcelona met 5.000 leden van de Guardia Civil aan boord. Ik kan mij niet inbeelden dat een Belgische regering slagschepen zal ankeren voor de rede van Antwerpen als de Vlaamse onafhankelijkheid nadert.” ‘t Pallieterke: waarin verschilt de Catalaanse onafhankelijkheidsactie van de Vlaamse?

Steven Vergauwen: “Het inclusieve karakter van het Catalaanse nationalisme valt mij op van bij het begin. 55 procent van de inwijkelingen spreekt binnen 10 jaar Catalaans en draait mee in het Catalaanse culturele leven van elke dag. Heel wat inwijkelingen staan achter de Catalaanse onafhankelijkheid. Zowat de hele culturele elite steunt de Catalaanse zelfbeschikking.

Wat een enorm verschil is vergeleken met de Vlaamse culturo’s. Last but not least, de

Sceptr.net en ’t Pallieterke in Barcelona Zal het referendum in Catalonië zondag aanstaande kunnen doorgaan of niet? Welk machtsvertoon zal Madrid ontplooien? Is er maandag een algemene staking? En wat gebeurt er dinsdag, wanneer het Catalaanse parlement verzamelen blaast. Zetten de Catalanen door, of…?

Wij sturen alvast dit weekeinde Sceptr-redacteur Hugo Decker naar Barcelona om de situatie ter plekke op de voet te volgen. Hij verblijft in Barcelona van vrijdag tot maandag. Ook op het thuisfront blijven medewerkers van Sceptr de zaak specifiek volgen.

Lees de artikels ‘online’ via www.sceptr.net.

Catalaanse onafhankelijkheidsactie heeft een massaal karakter. Het is niet de hobby van een elite of een minderheid.”

Bernard Daelemans: “Tien jaar geleden was de actie voor de Independència het werk van een minderheid. Omdat Madrid, en voornamelijk de centrumrechtse Partido Popular, geweigerd heeft een democratisch onderhandelde tekst met de Spaanse regering van 2003 over een grotere zelfstandigheid van Catalonië, die zelfs de handtekening draagt van de koning, te bekrachtigen en uit te voeren, is de vlam in de pan geslagen.

Ook het kleinste Catalaanse kind besefte toen dat een onderhandelde verzelfstandiging nooit zou passeren in Madrid, en het besluit werd: laten wij dan streven naar onafhankelijkheid en Madrid voor voldongen feiten zetten.” ‘t Pallieterke: behelst de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd lessen voor Vlaanderen?

Steven Vergauwen: “Alles is begonnen met de burgemeester van het dorp Arenys de Munt, die de Spaanse kneveling beu was en zelf een lokaal onafhankelijkheidsreferendum organiseerde in 2009. 96 procent van de gemeentenaren koos voor onafhankelijkheid en prompt volgde een Catalaanse beweging van gemeenten die pro de onafhankelijkheid ageren. Vier vijfde van de dorpen en steden van Catalonië is lid.

Arenys de Munt zette de nationale politici onder druk. Dus voor Vlaanderen dit advies: druk van onderuit kan helpen. Vijftien jaar geleden was er net als in Vlaanderen maar een relatief klein percentage Catalanen voorstander van de onafhankelijkheid. “Het kan dus verkeren”, zoals Bredero zei. De ommezwaai van het volk naar sympathie voor de onafhankelijkheid is er gekomen door de starheid, en de domheid, van Madrid. Hier ligt dat moeilijker omdat Vlaamse partijpolitieke ‘voorstanders’ van onze onafhankelijkheid, als je toch hun partijprogramma ernstig neemt, vandaag mee aan de macht zijn in de Belgische regering.”

Bernard Daelemans: “Het volk loopt voorop in de strijd voor onafhankelijkheid en dat moet eveneens een feit worden in Vlaanderen. De Catalaanse massa schept de leuzen en verscherpt deze. Het is niet meer tevreden met het “ja, maar” van Artur Mas na de vorige volksraadpleging van 2014. Mobilisatie is dus het ordewoord in Vlaanderen. Dat Catalonië hierbij een rolmodel is voor de Vlamingen is prima. De Schotse vraag naar onafhankelijkheid, de Catalaanse vraag naar onafhankelijkheid rukt die politieke stap uit het verdomhoekje, uit het surrealisme, wat inspirerend is voor de burgers tussen De Panne en Maaseik.” ‘t Pallieterke: Catalonië heeft linkse onafhankelijkheidsactivisten, quid, hoeveel telt Vlaanderen er, bij de drukkingsgroepen, bij de partijen?

Bernard Daelemans: “Ik bemerk een lichte verbetering. Regisseur Jan Verheyen is een positivo over Vlaanderen, hij doet er niet betuttelend of neerbuigend over zoals de progressieve club rond het stadstheater KVS in Brussel, om die twee voorbeelden te noemen.

Verheyen wordt niet geboycot, wat vroeger wel het geval zou geweest zijn. De N-VA is een volkspartij in wording en de invloed van dat machtsblok op de geesten en houdingen van de culturele wereld zal een kentering teweegbrengen.

Het linkse heir in de cultuur zal met N-VA en N-VA’ers moeten praten over het beleid, over de subsidies, over identiteit, enzovoort. Breder gesteld: er zijn duizenden linkse Vlaamsgezinden en af en toe is er een kristallisering van die strekking rond bijvoorbeeld de Gravensteengroep. Het blad Meervoud is eveneens een signaal van een links, progressief Vlaanderen.”

‘t Pallieterke: een klassiek bezwaar van de tegenstanders luidt: de EU is een onbeheersbaar en rommelig beslissingskader, quid met nog meer hele of halve lidstaten na de eventuele onafhankelijkheid van Catalonië, en de Vlaamse, Schotse, en meer later?

Bernard Daelemans: “Om te beginnen, de Europese Unie is een huis dat sowieso moet verbouwd worden, zo kan het niet langer. Het neemt zeer veel hooi op de vork en het teruggeven van bevoegdheden naar de lidstaten is aan de orde. De EU dient doorzichtiger en democratischer te zijn, en niet het speeltje van technocraten en ambtenaren. De EU heeft vandaag 28 leden, en twee of drie meer, bijvoorbeeld Catalonië, Schotland en Vlaanderen wijzigt ten gronde zeer weinig. Met die drie nieuwe landen zal de EU veel minder hommeles hebben dan met leden als Polen en Hongarije nu.”

Steven Vergauwen: “Eens je als staat lid bent van de EU ben je geen halve maar wel een hele lidstaat. Die nieuwe lidstaten zullen opduiken in een Europese Unie die moet veranderen, dichter bij de basis moet komen, of zij zal ten onder gaan. Dus die kwestie zal zichzelf oplossen.” ‘t Pallieterke: zal de Spaanse regering voldoende hinderpalen, die resultaat hebben, optrekken?

Steven Vergauwen: “Ze zijn alleszins ferm bezig en trekken zich, geruggensteund door een partijpolitiek aangesteld Grondwettelijk Hof, niks aan van wetten en vrijheden. Zelfs affiches over het referendum worden gewapenderhand van achter de vensters of van balkons verwijderd.”

Bernard Daelemans: “Madrid is dreigend en radicaal. De Guardia Civil, de gendarmerie, is in staat van oorlog.”

Steven Vergauwen: “Het franquisme is in die eenheid niet verdwenen. Er zijn vrijwilligers bij dat korps opgedoken om tegen 1 oktober in Catalonië geposteerd te worden. Er is de lokale politiemacht Mossos d’Esquadra, maar die moet ten dele ook luisteren naar Madrid.”

Bernard Daelemans: “De Mossos hebben de leden van de Guardia Civil die bij nacht binnengedrongen waren in het ministerie van Economische Zaken gered uit hun blokkering door woedende Catalanen. De 16.000 leden van de Mossos dragen twee petten en de politieke chefs van Catalonië vragen al jaren, en zeker na de terreuraanslag in Barcelona onlangs, naar een uitbreiding met 500 mensen.”

Steven Vergauwen: “De Catalaanse ambtenaren zijn door Madrid gewaarschuwd om geen daden van opstandigheid te stellen of er volgen sancties. De vakbonden van deze ambtenaren hebben hen geadviseerd om niet te provoceren.” ‘t Pallieterke: wat zijn de scenario’s als de NO’s het pleit winnen? Valt de strijd dan stil?

Steven Vergauwen: “Gezien de immense druk en intimidatie van Madrid zullen, als het referendum doorgaat, de Spaansgezinde NO’s nog meer thuisblijven, dus wordt een overwinning van de SI’s groter. Democratische NO’s zoals daar zijn sommige socialisten en het Catalaanse Podemos zullen nu wel stemmen.

Echter, dat is een kleine minderheid. De strijd zal zich eerder situeren na het te verwachten massale SI. Hoe zal Madrid dan handelen? Als de Catalanen voet bij stuk houden, zal een ‘militaire’ bezetting nodig zijn. Alles staat en valt met de Catalaanse SI-parlementsleden.

Zolang die niet in paniek geraken, is er geen probleem.”

Frans Crols

Hoe word je een Vlaamse Catalaan?

Hoe zijn Steven Vergauwen en Bernard Daelemans persoonlijk en organisatorisch kind aan huis geworden in de Catalaanse strijd?

Steven Vergauwen: “Bij mij begon het met de oprichting van de EPI en later de ICEC (International Commission of European Citizens). Catalonië, met Anna Arqué en Joan Vives, was onze eerste partner. Guido Moons, Paul Cordy, toen ANZ en vandaag districtsvoorzitter van Antwerpen en parlementslid voor N-VA, en ikzelf trokken naar het afsluitende referendum in Barcelona op 10 april 2011 als vertegenwoordigers van de Vlaamse beweging, naast ongeveer 15 leden van de N-VA-Kamerfractie. Waar zijn die trouwens?

Mogen zij zich niet roeren van de partijleiding? Samen hebben wij heel wat acties gevoerd, betogingen en colloquia ingericht, persconferenties gehouden… Bijvoorbeeld, de verzameling van 650.000 handtekeningen voor het zelfbeschikkingsrecht. Wij waren waarnemer bij verschillende referenda, er was gastvrijheid voor Catalanen bij de Europese betoging “Yes, to selfdetermination” in 2014 van ICEC in Brussel. Vandaag is ICEC een sterke partner bij het referendum van 1 oktober en heeft VVB een unieke positie via die internationale koepel bij het Catalaanse referendum. Onder de meer dan honderd waarnemers die ICEC op 1 oktober afvaardigt, zijn er dertig Vlamingen. Vijfendertig ICEC-afgevaardigden, waaronder elf Vlamingen, kregen zelfs een speciale accreditatie van de Catalaanse overheid. Daarnaast zijn er nog vier Vlaamse politici geaccrediteerd. Dat toont het gewicht van VVB/ICEC aan als Europese lobbygroep voor het universele recht op zelfbeschikking.”

Bernard Daelemans: “Ik studeerde onder meer Spaanse letterkunde tijdens mijn opleiding in de Romaanse talen. Mijn liefde voor Catalonië is jonger dan die van Steven. Aanvankelijk was ik zeer sterk toegespitst op de strijd voor een onafhankelijk Baskenland, ik was daar vijftigmaal op bezoek. Door de politieke ontwikkelingen in Catalonië ben ik mij vijf jaar geleden meer gaan richten op Barcelona. Tweemaal per jaar trek ik er naartoe. De eerste bedoeling is om ginder te leren van de Independència hoe Vlaanderen onafhankelijk kan worden.”

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

‘Citoyen debout’ Pure rock-’n-roll zouden we het niet durven noemen, maar de komst van Jan Jambon en vooral Theo Francken leverde afgelopen vrijdag toch ambiance op. Het effect dat Francken op een bepaalde linkse scene uitoefent, toont alvast hoe ver deze lui van de werkelijkheid staan. En doorheen de hevigheid van de reacties loopt ook een communautaire kloof.

En of de staatssecretaris voor Asiel en Migratie tegen die jongeren van Ecolo klacht moet indienen! Ongehoord is het, die persiflage waarbij onfortuinlijke Theo in een Duits militair uniform wordt gestopt.

Op de foto draagt hij een jas van het Afrikakorps van Erwin Rommel, maar de pet die men op zijn quasi kale knikker monteerde is Feldgrau en hoort helemaal niet bij dat uniform. Welke graad hij heeft is moeilijk zichtbaar, maar aan de schaarse versiering op de epauletten lijkt het erop dat ze er zelfs geen officier van maken.

Gelukkig voorzien ze hem wel van het IJzeren Kruis tweede klasse, wellicht voor bewezen moed. Mochten we Theo zijn, we zouden dergelijke geschiedenisvervalsing niet aanvaarden. ‘Theo facho’, tot daar aan toe. Maar is het dan zoveel moeite om de man in een pikzwart SS-uniform te stoppen?

Hugo Boss draait zich om in zijn in graf mocht hij zien hoe die groenen met zijn creaties knoeien.

Bewogen meeting Alle gekheid op een stokje, het nummertje van de Ecolo-Jugend werkt flink op de lachspieren van de alumni van de Vlaams Nationale Vrienden (herinner u die rel). In werkelijkheid is dergelijke stigmatisering zorgwekkend.

De reacties die de meeting met Jambon en Francken afgelopen vrijdag veroorzaakte, zijn illustratief ter zake. Een soort nazivlag – waarbij het hakenkruis door ‘N-VA’ vervangen werd – werd zelfs aan het hotel ontrold. Slechts tot eer en glorie van de enkele honderden tegenbetogers, want het publiek werd via de achterdeur naar binnen geleid en kreeg de banier niet te zien. Een heuse anti-N-VA-community is in het leven geroepen, toepasselijk ‘rien nva plus’ genoemd, een woordspeling die enkel in de taal van Molière steek houdt.

‘Citoyen debout’ klinkt slecht vertaald als ‘burger opstaand’. En dit laatste is toch wel tekenend voor die bepaalde uiterst-linkse scene die gevoelig sterker leeft in Franstalig België.

Twee landen Niet helemaal onterecht klaagt men in Vlaanderen over de greep van linkse opiniemakers op de media. We staan soms ver van een écht debat dat openstaat voor uiteenlopende ideeën.

‘Du choc des idées jaillit la lumière’, maar door een bepaalde links sturende onderstroom blijft de discussie wat in de nevel hangen. ‘Herbstnebel’, voor de vrienden van Ecolo. Toch is het klimaat aan Franstalige kant beduidend benauwder. Men kan zich niet inbeelden dat zich iets als het KVHV, laat staan NSV, in en rond de ULB ontwikkelt. Alle instrumenten zouden goed zijn om het project in de kiem te sporen.

Hopelijk heeft Pointcarré, de man met wie ze zo koketteren, geen beeldbuis op de plek waar hij thans resideert; hij zou er onwel van worden. Ooit, inderdaad ooit, hamerde de N-VA erop dat België twee democratieën in één was. En nee, we gaan het nu niet hebben over het confederalisme en de commotie errond.

Maar dat er ook betreffende vluchtelingen en aanverwante problemen twee landen bestaan, werd afgelopen vrijdag met brio aangetoond.

KNIN.

28 september 2017

Iedereen racist, tot het tegendeel bewezen is Onschuldig, tot het tegendeel is bewezen.

Dat is zowat de basis van het rechtsprincipe in ieder geciviliseerd land. Maar niet zo in Brussel, waar het hoofdstedelijk parlement in de algemene strijd tegen het ‘racisme’ dit basisprincipe met alle plezier overboord kieperde. Er werden namelijk twee antidiscriminatievoorstellen besproken en gestemd: een Ontwerp van Ordonnantie “ter bestrijding van bepaalde vormen van discriminatie en ter bevordering van gelijke behandeling” en een voorstel van resolutie betreffende “de discriminatie aan de ingang van discotheken en andere uitgaansplekken”.

Met daarin dus de omkering van de bewijslast. In de praktijk wil dit zeggen dat niet meer de beschuldiging van discriminatie moet worden bewezen, maar dat de beschuldigde zijn onschuld moet bewijzen. En daarvoor voorziet de Brusselse regering in een positie van ‘bevoorrecht partner’ voor het gesubsidieerde politieke instituut Unia.

Het Vlaams Belang stemde tegen beide voorstellen, zoals te verwachten viel. Opvallender was echter het stemgedrag van de Brusselse N-VA. Eén onthield zich, de twee anderen stemden zowaar … voor. Hadden de N-VA’ers de tekst niet goed gelezen, of gaan ze echt akkoord met het principe “iedereen racist tot het tegendeel wordt bewezen”? En gaan ze echt akkoord met de aanduiding van Unia als partner?

Woord tegen woord Nadat Vlaams Belanger Dominiek Lootens op de sociale media dit wel zeer merkwaardige stemgedrag van de N-VA hekelde, kwam Brussels N-VA-parlementslid Cieltje van Achter al gauw met een antwoord op de proppen.

Niet zij, maar het Vlaams Belang had de tekst slecht gelezen, want die positie van Unia, dat lag nog niet helemaal vast. We zijn het dan maar zelf eens gaan nakijken, en in de tekst van de ordonnantie staat nogal redelijk duidelijk: ”wijst artikel 27 Interfederaal Centrum voor gelijke kansen en bestrijding van discriminatie en racisme (Unia) (…) aan om in rechte op te treden in de rechtsgeschillen waartoe de toepassing van deze nieuwe ordonnantie aanleiding kan geven.”

Welke regering?

De Brusselse Hoofdstedelijke Regering vroeg bij de openingszitting trouwens het vertrouwen van het parlement. Dat was, gezien de bokkensprongen van de cdH de afgelopen maanden, misschien wel normaal. Maakt de cdH nu nog deel uit van de Brusselse PS-regering of niet? De N-VA riep de sp.a alvast op om consequent te zijn, en net zoals in Brusselstad de stekker uit de meerderheid te trekken.

Tevergeefs uiteraard: meerderheid tegen oppo-

Studenten

sitie kreeg de PS het vertrouwen om de rest van de legislatuur het zwalpende schip veilig naar een haven te loodsen.

Vlaamse minimumvertegenwoordiging In zijn verklaring voor het parlement verklaarde minister-voorzitter Vervoort dat er een ontwerp van ordonnantie in de maak is om het aantal gemeenteraadsleden in Brussel te bevriezen op het niveau van de verkiezingen van 2012. Een voorstel dat bij Vlaams Belanger Dominiek Lootens direct een alarmbelletje deed rinkelen.

Met een voorspelde bevolkingsgroei van meer dan 100.000 personen in Brussel – voor het overgrote deel vreemdelingen die weinig of geen affiniteit hebben met de Nederlandse cultuurgemeenschap in de hoofdstad, ligt het nogal voor de hand dat hierdoor in heel wat gemeenten de Nederlandstalige gemeenteraadsleden dreigen uit de boot te vallen, en de Brusselse Vlamingen dus zonder politieke vertegenwoordiging op lokaal vlak komen te zitten. Hij pleitte in de Vlaamse Gemeenschapscommissie dan ook voor een gewaarborgde Vlaamse minimumvertegenwoordiging op lokaal niveau in Brussel.

De kans om dit af te dwingen, werd reeds gemist bij het afsluiten van de Lambermontakkoorden zo’n 15 jaar geleden, het zou onvergeeflijk zijn deze kans in dit dossier voor een tweede maal te missen, aldus Lootens. Helaas liet Open Vld-Collegevoorzitter Vanhengel – toch de persoon die als Collegevoorzitter van de VGC zou moeten in de bres staan voor de Brusselse Vlamingen – verstaan dat hij niet de minste meerwaarde ziet in een gewaarborgde Vlaamse vertegenwoordiging op het lokale niveau in Brussel. En zo mag binnenkort de laatste Vlaming in de Brusselse gemeenteraden het licht uit doen.

en affiches met het opschrift ‘Heel Antwerpen haat de flikken’. Ook ‘Antifa Antwerpen’, een overkoepeling van antifascisten, gesteund door Groen Antwerpen en de PVDA, zet aan tot geweld tegen de Antwerpse politie met affiches die verwijzen naar ‘All Cops Are Bastards’ (#ACAB) en ‘Fuck Cops’ (#FCKCPS).

Antwerps gemeenteraadslid Filip Dewinter: “Er is in Antwerpen een gevaarlijke evolutie aan de gang waarbij drie groepen elkaar steeds meer vinden in hun gemeenschappelijke afkeer van de politie: de drugsmaffia, de orthodoxe islam en extreemlinks (‘Antifa’). Alle drie hebben ze belang bij het ontstaan van een wetteloze no-gozone.”

Dewinter diende dan ook klacht in tegen de Facebookgroep ‘A.C.A.B. Antwerpen’.

Waarvoor dienen de camera’s?

Op een muur van de ambtswoning van eerste minister Charles Michel werd verleden week een slagzin gespoten: “Theo, kuis dit op”. De geschilderde boodschap is een verwijzing naar het geplande “opkuisen” van het Maximiliaanpark.

Niet het spuitwerk op zich is verontrustend, wel het feit dat ‘onverlaten’ bij nacht erin geslaagd zijn die vandalenstreek uit te voeren.

Want de Wetstraat en de Lambermontstraat behoren tot de best bewaakte straten van België. Er hangen overal beveiligingscamera’s en er patrouilleren para’s. En ’s nachts is het daar een verlaten boel, dus een wandelaar valt meteen op. Voor hetzelfde geld had iemand daar een koffer vol explosieven achtergelaten. Zal de dader gevonden worden? Misschien even bellen naar Doel 4, de kerncentrale, daar zoeken ze al drie jaar naar een dader.

Open Vld Plus Mercedes van Volcem van de Brugsche Riebirollen (Brugse Liberalen) is naarstig op zoek naar interessante kandidaten voor de eerstvolgende kieslijstvorming. En waar kan ze die best vinden?

Bij stemmentrekkers die om een af andere reden hun partij vaarwel zegden. En dat gebeurt in Brugge al te vaak. Na heel wat strubbelingen in de plaatselijke N-VA bleven een paar gemeenteraadsleden als onafhankelijken zetelen. Voor jager Mercedes het ideale wild.

“Politiek gaat niet over personen, wel over een gemeenschappelijke visie van je stad.” Ann Soete krijgt de derde plaats aangeboden, en ook Sabine Helleputte wordt Plus-kandidate.

All Cops are Bastards De (besloten) Facebookgroep ‘A.C.A.B. Antwerpen’ (‘All Cops are Bastards’ of ‘Alle politieagenten zijn klootzakken’) verspreidt stickers de lezing van het KVHV gaat beginnen (om 20 uur in de Rodestraat).

EN MAAR BETOGEN...

DE “GROTE DEMOCRATEN” BIJ GROEN

Over de acties van extreemlinks tegen het beleid van Theo Francken, inclusief nazi-uniformen en namaak-hakenkruisvlaggen, leest u meer in ons hoofdartikel. Duidelijk is dat als links geen argumenten meer heeft, het naar gewelddadige actiemiddelen grijpt.

Op 3 oktober organiseert KVHV-Leuven een lezing met Theo Francken. En natuurlijk is er al direct een tegenbetoging gepland, zogezegd een “mars voor solidariteit en mensenrechten”. De betoging begint al om 17.30 uur, maar eindigt toevallig wanneer de lezing van Theo Francken van start gaat (in aula Pieter de Somer, om 19.30 uur). De tegenbetoging krijgt de steun van o.a. Comac Leuven (de Amadezen) en vzw Victoria Deluxe, van onze vriend Dominique Willaert. Onze Dominique is de vetbetaalde linkse agitator die bij elke lezing van Francken opduikt om die te verstoren. Zijn vzw krijgt jaarlijks van de Vlaamse regering subsidies ten belope van 450.000 euro. Uw en ons belastinggeld dat gebruikt wordt om de N-VA te bestrijden.

Wie er op 3 oktober niet bij kan zijn, moet niet wanhopen. Op 26 oktober organiseert KVHV-Antwerpen een lezing met Theo. En ja hoor, daar staan de democraten ook paraat.

De tegenbetoging vertrekt in de late namiddag, en eindigt, net als in Leuven, wanneer

Zoals ieder jaar organiseren de studenten van NSV! te Gent een openingsdebat; dit jaar over de toekomst van de Europese Unie. Op 12 oktober, om 20 uur in Auditorium D op de Blandijn. Alle partijen werden aangeschreven. Bekende namen als Sander Loones (N-VA), Gerolf Annemans (VB) en Ward Kennes (CD&V) lieten meteen weten te zullen deelnemen aan het panel. Ook de sp.a en Open Vld werden uitgenodigd om een panellid te sturen, maar die namen zijn nog niet bekend.

Ook Groen, met name Bart Staes, kreeg een uitnodiging. Maar Bartje Staes was in eerste instantie niet vrij die avond. Dus werd het secretariaat van Groen aangeschreven, maar daar werd niet gereageerd op de vraag een andere spreker te sturen.

Uiteindelijk stuurden ze een uitnodiging naar de medewerker van Staes, die daarna bij zijn baas ging polsen. Die stuurde per vergissing zijn antwoord ook naar NSV. In die mail is te lezen dat Groen in geen geval wenst deel te nemen aan debatten van NSV!, nu niet, morgen niet, nooit. Daarnaast gaf Staes zijn medewerker het advies te antwoorden dat ook hij niet vrij was die avond.

Let wel: NSV! Gent is enkel de organisator van het debat, waar alle partijen zijn voor

uitgenodigd en waar alle studenten naar toe mogen komen. Overigens, NSV! Gent is een door de UGent erkende studentenvereniging.

Zo zie je maar: ofwel weigeren de linksen in debat te gaan (zoals bij Groen), ofwel komen ze tegenbetogen.

ONKELINX: EIGEN VOLK EERST Van 2007 tot 2014 was Laurette Onkelinx, in verschillende regeringen, minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid.

Als minister van Volksgezondheid hield zij vooral contact met de Socialistische Mutualiteit, en de universiteiten ULB (Brussel) en ULG (Luik).De KUL is de grootste universiteit van het land; de medische faculteit heeft wereldfaam in de opleiding van studenten en het wetenschappelijk onderzoek. Gedurende al die jaren dat Onkelinx bevoegd was voor Volksgezondheid, heeft de faculteit Geneeskunde van de KUL getracht contact te hebben met de minister en haar kabinet. Nooit is daarop enig antwoord gekomen. Met de huidige minister, Maggie de Block, was er daarentegen vrij vlug een uitvoerig contact, wat resulteert in een constructieve samenwerking.

Onkelinx had maar interesse voor de socialistische kameraden van de ziekenfondsen en de Franstalige (en vrijzinnige) universiteiten. Voor Onkelinx (nomen est omen: de naam is een voorteken) was gezondheidsbeleid nooit een prioriteit; alleen het cliëntelisme van de PS was de leidraad in haar ‘beleid’.

7

Onze naaste buren

28 september 2017

Geen Sint-Maartengift voor Sint-Maarten

Den Vaderlandt ghetrouwe

Verwar nooit de gewone Nederlanders met de politieke onbenullen die in de leugenachtige media altijd het grootste en leugenachtigste woord krijgen.

Gestemd met de portefeuille De Nederlanders hebben vorige week gestemd; met hun portefeuille. Tot grote ontgoocheling van de hovaardige elite doneerden ze maar 15 miljoen euro voor het herstel van het door orkaan Harvey getroffen roversnest Sint-Maarten. Dat is … 13 procent van wat ze gaven voor de slachtoffers van de tsunami in Thailand; 35 procent van het bedrag dat 20 jaar geleden werd ingezameld voor cycloon Mitch in Midden-Amerika. Een inzamelprogramma in primetime op de populairste Nederlandse zender, NPO1, haalde nauwelijks 600.000 kijkers. Er zijn goede redenen te over voor deze (al bij al relatieve) Nederlandse gierigheid.

Antilliaanse criminelen Er waren ten eerste de journaalbeelden. Terwijl deskundigen schaamteloos logen dat de getroffen bevolking op zoek was naar water en voedsel, zag men plunderaars winkels binnenstormen en buitenkomen met televisies, computerschermen en dergelijke. Met geen woord werd gerept over de huidskleur van de daders en nooit werd verteld dat de mensen die bang waren om overvallen en uitgeschud te worden meestal uit Europa of Azië kwamen, maar de beelden spraken weer boekdelen. Wat zeker niet gezegd werd maar wel een grote rol speelt, is het gedrag van de in Nederland wonende Antillianen (dus ook zij die afkomstig zijn van de andere eilanden

die tot het koninkrijk behoren). Veel Antillianen zijn uitgeweken naar de vetpotten van Nederland, want zij zijn immers staatsburgers. De mannelijke jonge Antillianen genieten een schitterende reputatie in Nederland. Zij zijn erin geslaagd het crimineel gedrag van Marokkaanse boeven te overtreffen. Antillianen zijn volgens alle sociologische studies zeven keer crimineler dan autochtonen en de Marokkanen komen niet verder dan zes keer.

Wedijver in corruptie Sint-Maarten was ooit een kolonie en werd dan een onderdeel van de Nederlandse Antillen. Maar de afstanden tussen de diverse eilanden zijn zo groot en hun politici gunnen elkaar zo weinig dat er politiek geen land mee te bezeilen was. Dus vroegen onnozele Nederlandse politici aan de afstammelingen van de vroegere slaven wat ze zelf wilden. De bewoners van Sint-Eustatius, Saba en Bonaire hielden er hun verstand bij en kozen voor een bijzonder gemeentestatuut. Aruba, Curaçao en Sint-Maarten voelden zich evenwaardig aan de vroegere kolonisator en eisten en kregen een plaats in het koninkrijk der Nederlanden dat dus theoretisch een federale staat met vier grotendeels zelfstandige landen is. Het land Sint-Maarten (86 km2, 42.000 inwoners) heeft dus een eigen regering. (Niet lachen; de Duitsers in de Oostkantons hebben die ook.) De ministers wedijveren met elkaar in corruptie en criminaliteit.

Maar als de Nederlandse regering even vraagt belastinggeld

niet in de zakken van de politieke dieven en hun families en vriendjes te laten verdwijnen, begint het leugenachtig gekrijs dat u al uit het hoofd kent: “resjiesme, kolonialiesme”, enzovoort. De Nederlandse politici laten dat almaar gebeuren en kruipen op hun buik voor de politici van Sint-Maarten, die perfect weten op welke knoppen ze moeten duwen om verder te kunnen stelen en drugsgeld te ontvangen. Een integriteitsbureau dat moet waken over wat fatsoen wordt deskundig gesaboteerd, zodat geld uit het Europees Ontwikkelingsfonds verder in de zakken van politici verdwijnt.

Bodemloos vat De chaos na Harvey was dus verwacht. Op het Franse deel van het eiland gingen de Franse mariniers er onmiddellijk met de grove borstel door. Maar op Sint-Maarten bleven de Nederlandse mariniers braaf wachten, want ordehandhaving is de taak van de (corrupte) politie en eigenhandig optreden durfden de Nederlanders aanvankelijk niet. Eerste minister William Marlin verdween dagenlang en daagde slechts op toen alles weer veilig was. Waarna hij onmiddellijk Nederland schoffeerde. Zijn schaamteloos gedrag is een andere reden waarom de modale Nederlanders de hand op de knip houden. Maar toch denkt de politiek op dit eigenste ogenblik aan een bedrag van minstens 260 miljoen euro voor dit bodemloze vat met “mederijksgenoten”. Wel onder de voorwaarden dat een Nederlandse hoge commissaris beslist hoe het geld uitgegeven wordt. In afwachting dat die persoon weer zal beschuldigd worden van u weet wel wat.

Willem de Prater

Studenten in het vizier Het Gentse stadsbestuur houdt niet van studenten. Bij de start van het academiejaar konden enkele schepenen het weer niet laten om eens goed uit te halen. Schepen Taeldeman (sp.a) kondigde aan dat hij zal optreden tegen het “illegaal samenhokken”. Niemand tikt hem voor dit grof taalgebruik op de vingers.

“Samenhokken”, zelfs over krakers wordt zoiets niet gezegd, maar over studenten mag het wel. Het woord wekt de indruk dat er met te veel mensen ergens in minderwaardige kamers wordt gewoond. Dat klopt niet. Het zijn gewoon jonge mensen die samen een huis of appartement huren. De overgrote meerderheid woont en studeert daar rustig, betaalt de rekeningen en berokkent niemand last. Maar in Gent is een woning delen verboden voor studenten. Wanneer zij betrapt worden, vliegen ze eruit en moeten op zoek naar een ander verblijf.

“Bezette gezinswoningen” vrij maken Het stadsbestuur zegt dat de woningen dan vrij komen voor gezinnen. Zij beweren dat meer dan drieduizend zeshonderd eengezinswoningen “bezet” worden door studenten.

Dat cijfer is puur nattevingerwerk. Ook heel wat jongvolwassenen die werken, huren met enkele vrienden een huis. Dat is niet verboden zolang ze zich allemaal in Gent domiciliëren.

Maar voor studenten mag het niet, zelfs niet als ze een koppel zijn. Een kot kost al snel vijfhonderd tot zeshonderd euro. Een woning delen met drie of vier is niet alleen gezelliger, maar

ook goedkoper. Toch vindt de schepen dat de studenten zich maar een studentenkamer moeten zoeken in één van de grote nieuwe studentencomplexen die in Gent recentelijk zijn gebouwd.

Schepen Decruynaere, lijsttrekker van Groen, geeft verliefde studenten de raad om koten te huren naast elkaar. Begrip voor studenten die het financieel moeilijk hebben, is er niet bij, noch bij de socialisten, noch bij de Groenen. Aan alle jongelui die van plan waren bij vrienden of hun lief in te trekken een waarschuwing: wil je niet betrapt worden op illegaal samenhokken, zet dan geen twee namen op de bel en maak geen ruzie met je buren zodat die je niet verklikken.

Stemrecht voor studenten De tweede sneer naar studenten kwam van onze beruchte schepen van Mobiliteit. Ongeveer zeven procent van de kotstudenten komt met een eigen wagen naar Gent. Dat is een zeer kleine minderheid, maar toch goed voor drieduizend auto’s.

Drieduizend extra voertuigen die een hele week onaangeroerd staan, dat moeten we nader onderzoeken, reageerde schepen Watteeuw. Zoveel auto’s, zelfs al staan ze netjes

geparkeerd, daar krijgt hij nachtmerries van. Hij broedt op een regeltje of reglement waarmee hij dat kan verbieden, of op zijn minst bijzonder moeilijk en duur maken.

Het stadsbestuur wil wel dat studenten kunnen stemmen in Gent. Ze hebben al enkele oproepen gelanceerd met de vraag het mogelijk te maken dat studenten stemmen in de stad waar zij op kot zijn. Studenten mogen in Gent niet gaan wonen waar ze willen, ze mogen zich er niet domiciliëren, ze mogen er geen wagen

Walen denken aan privatiseringen Kiest de Waalse MR-cdH-regering voor de privatisering van staatsbedrijven als Sonaca en FN Herstal? Een externe partner voor Sonaca, de ontwerper en bouwer van luchtvaartonderdelen, lijkt evident. Bij wapenfabrikant FN Herstal ligt alles een stuk moeilijker.

Toen de MR op Waals niveau in de oppositie zat, lieten de liberalen geen kans onbenut om te pleiten voor de privatisering van een aantal Waalse staatsbedrijven. Het ging dan om Sonaca, de bouwer van luchtvaartonderdelen uit Gosselies, en wapenfabrikant FN Herstal. Deze bedrijven kwamen ooit in overheidshanden terecht om een faillissement te vermijden.

Ondertussen zijn ze opnieuw economisch gezond en boeken ze winst. De winst voor belastingen van Sonaca piekte twee jaar geleden op 65 miljoen euro. FN Herstal zag haar winst vorig jaar met 10 procent stijgen naar 850 miljoen euro. Wat de Waalse regering als aandeelhouder trouwens een dividend van 10 miljoen euro opleverde.

De nieuwbakken Waalse minister van Economie, Pierre-Yves Jeholet (MR), was als oppositiefractieleider in het Waals Parlement een pleitbezorger voor privatiseringen. Voegt hij nu de daad bij het woord? De Waalse regering denkt inderdaad aan privatiseringen maar wil niet overhaast te werk gaan.

Eerst en vooral is er Sonaca. Het fonds Ergon Capital Partners heeft zijn oog laten vallen op 20 tot 30 procent van het bedrijf.

Daarmee is nog geen sprake van een privatisering (dan zou meer dan 50 procent van de aandelen in privéhanden moeten

zijn). De Waalse regering gaat zoals gezegd zeer voorzichtig te werk. Reden? Men wil het beslissingscentrum van het bedrijf in eigen land houden. De luchtvaartsector wordt in Wallonië als strategisch beschouwd. Tegelijk is de sector van de vliegtuigonderdelen zeer concurrentieel. Dat is de vrees in Namen: bij een privatisering zou er al snel een herstructurering kunnen volgen, en dat wil de MR-cdH-coalitie te allen prijze vermijden.

Sonaca in Gosselies telt 1.500 werknemers, vooral arbeiders.

In de fel geplaagde regio – denk aan de sluiting van Caterpillar vorig jaar – zou een herstructurering een drama bovenop een al bestaand drama zijn.

Vandaar dat de Waalse regering de komende jaren zal kiezen voor het langzaam optrekken van het privébelang in het bedrijf. Overigens was dat proces al onder de vorige Waalse regering – mét de PS dus - in gang gezet. Echter, een overname van het Amerikaanse LMI Aerospace heeft alles vertraagd. Wat wel sneller kan gaan, is de afbouw van de 31 procent participatie van de Waalse regering in het Luikse Safran Aero Boosters, een toeleverancier van de vliegtuigmotorindustrie. Hoofdaandeelhouder is het Franse Safran. Dat de Waalse regering er nog bijna een derde van de aandelen bezit is om

parkeren, maar hier stemmen, dàt moet kunnen. Hun stem zouden de heren en dames van het stadsbestuur echt wel appreciëren.

Het stadsbestuur hengelt volop naar toekomstige kiezers. Het laatste ideetje van de “kindvriendelijke stad” is inspraak voor kinderen vanaf tien jaar. Vanaf die prille leeftijd mogen kinderen en jongeren voorstellen voorleggen aan de gemeenteraad of aan het schepencollege. Niet drummen, zouden we zeggen…

Mathildis

Li bia bouquet toe te zien op het behoud van de tewerkstelling (1.500 werknemers). Maar Safran doet het zo goed dat de tewerkstelling er voor lang gegarandeerd blijft. Een aantal buitenlandse activiteiten van de groep werd recentelijk zelfs naar Luik verplaatst.

FN Herstal is dan weer een ander verhaal. De wapenfabrikant zal wellicht nog lange tijd een Waals staatsbedrijf blijven.

Daar zijn verschillende redenen voor. Om te beginnen komen de al vermelde dividenden de Waalse staatskas ten goede, zeker in deze moeilijke budgettaire tijden. Ten tweede zouden private wapengiganten niet happig zijn om tot het kapitaal van FN Herstal toe te treden: de belangrijke stroom van wapens naar Saoedi-Arabië botst al een tijd op veel kritiek. En dan is er nog het sociale klimaat. Ondanks de hoge lonen wordt in het sterk gesyndicaliseerde FN Herstal nog vaak gestaakt. Soms op de meest absurde momenten en om de meest absurde redenen. Zo legden de werknemers er in 2014 het werk neer omdat er federale formatiegesprekken werden gevoerd zonder de PS. Dus nog voor er een regering was, laat staan een regeerakkoord, werd gestaakt. Al die elementen maken dat een privatisering van FN Herstal niet aan de orde is. Wellicht wordt dat dossier pas echt aangepakt in de volgende legislatuur. Dan hebben de Waalse regeringspartijen vijf jaar tijd om een privatisering grondig voor te bereiden. Tenminste, als de PS in de oppositie blijft.

Picard

8

De wereld rond

28 september 2017

Diplomatieke valies

IS als Israëlisch instrument

Beter een zwak IS, dan een verslagen IS, waarschuwde een Israëlische academicus. Een strijdend IS houdt immers andere vijanden van de Joodse staat bezig. En daar is het hen om te doen: zichzelf handhaven door potentiële bedreigingen tegen mekaar uit te spelen. Ook al vergt dat soms erg verregaand opportunisme.

Het Midden-Oosten levert vaak verrassende samenwerkingsverbanden op, allianties als resultante van een soms cynisch pragmatisme, niet altijd even begrijpelijk voor een westerling. Inhoudelijke verschillen worden genegeerd, omdat het nu eenmaal meer aangewezen is om voor een hoger doel met die andere actor in zee te gaan. Ongeacht hoe verwerpelijk die wel mag zijn. Bad for a greater good. Misschien is de vijand van mijn vijand niet onmiddellijk mijn vriend, maar hij kan wel een nuttige bondgenoot sui generis worden. Pour les besoins de la cause.

Van deze aanpak is Israël misschien het beste voorbeeld. Als geen ander zetten de Israëli’s de woorden van Lord Palmerston (“Groot-Brittannië heeft geen vrienden, enkel belangen”) in daden om. Zoals David Ben Gurion, de allereerste president van de Joodse staat, ooit zei: “Had ik geweten dat alle Joodse kinderen in Duitsland gered hadden kunnen worden door ze naar Engeland over te brengen, en slechts de helft door ze naar Palestina te sturen, dan koos ik toch voor de tweede optie.

Onze bekommernis is niet het individuele belang van die kinderen, maar het historische belang van het Joodse volk.” Erg nuttig om die uitspraak nog eens uit de kast te halen wanneer we Israëls internationale profilering bekijken.

Kalifaat helpen Op veel sympathie moet IS in de straten van Tel Aviv niet rekenen. Voor het Kalifaat zijn Joden zowat het meest verwerpelijke wat er bestaat en kan hun staat niet snel genoeg met de grond gelijk worden gemaakt. Maar IS bestaat en kan als onderdeel van de bredere realiteit in de regio niet miskend worden. Voor Israël is IS ook een instrument om andere actoren in het gebied te destabiliseren, onontbeerlijk voor het voeren van een verdeel-en-heerspolitiek. We laten het grote complotdenken genre ‘Mossad-CIA-IS één pot nat’ voor wat het

is, maar zoals wel vaker het geval is bij dergelijke theorieën zit er steeds een grond van waarheid in. Voorbeelden van Israëlische steun voor IS op het terrein zijn gekend. Het doelbewust bombarderen van stellingen van het Syrische leger, speelde op sommige momenten het Kalifaat in de kaart. En liep het mis, dan vonden IS-strijders verdacht vaak hun weg naar een Israëlisch hospitaal. Het is ook opmerkelijk dat IS aanvaringen met Israëlische troepen vermijdt. Uit angst, klinkt het. Omdat IS zich bewust is van het niveau en de ervaring van het Israëlische leger, maar als verklaring weegt dit iets te licht. Een keer liep het mis en werd er gevuurd, waarna IS zijn verontschuldigen aanbod. Dat een gerespecteerde Israëlische academicus, Efraim Inbar, een tijdje geleden de stelling lanceerde dat het volledig verslaan van IS misschien toch niet zo’n goede zaak is, verbaast niet echt. Een synthese van zijn verhaal.

Visie van een academicus De tactische kwaliteiten van IS kunnen niet miskend worden, maar IS was slechts succesvol wanneer die zwakkere tegenstanders tegenover zich had staan, benadrukt hij. Geconfronteerd met Koerdische eenheden of het Syrische regeringsleger trokken ze doorgaans aan het kortste eind. Een belangrijke conclusie die hij hieruit trekt is dat IS geen reële militaire bedreiging voor de regio is. Meer nog: een zwakker IS valt te verkiezen boven een verslagen IS. De beweging blijft een aantrekkingspool voor jihadisten aller landen. Zolang IS bestaat, kunnen jihadisten makkelijker geïdentificeerd en bestreden worden. Toegegeven, het risico bestaat dat ze terugkeren vol slechte bedoelingen, wat nu ook al het geval is. Toch bewijst de recente geschiedenis dat hier voldoende potentiële daders rondlopen; ze moeten heus niet ingevoerd worden. Wanneer het Kalifaat helemaal zou verdwijnen, zullen ze wel in nog grotere aantallen de westerse steden overspoelen. En dan komt

Buitenlands spervuur

de aap uit de mouw: ze kunnen hun rol spelen in het bestrijden van Assad, meent de academicus, al lijkt die strijd inmiddels beslecht te zijn. Waarom net hem helpen de oorlog te winnen? Westerse landen strijden in hetzelfde kamp van Rusland tegen IS, maar het einddoel van deze strijd is het versterken van de as Moskou-Teheran-Damascus. Is dat wat het Westen wil, waarschuwt hij?

Eeuwige boosdoener Liever ziet Israël chaos – mede door IS veroorzaakt – in Syrië, dan een zegevierende Assad. Een voormalig hoofd van de Israëlische veiligheidsdiensten schetste onlangs het nieuw verkregen strategische plaatje.

Iran wil van Syrië een eigen militaire basis maken, wat voor gevolg heeft dat ze ons vanop enkele kilometers kunnen bedreigen. Voorheen lag er een buffer van 1.300 kilometer tussen. Eigenlijk kan Israël maar twee zaken doen op dit moment.

Een aanzienlijke Iraanse invloed en aanwezigheid aanvaarden, of trachten de situatie van buitenuit te destabiliseren, met een mogelijke escalatie tot gevolg. Divide et impera; militairen hebben vaak het voordeel van de duidelijkheid.

Die vrees voor Iran deelt Israël met Saoedi-Arabië, ondanks het feit dat de beeldvorming rond de Joodse staat in die landen geheel anders is. Waar in Iran nog een onderscheid wordt gemaakt tussen het land en ‘de Joden’, is die nuance bij de Saoedi’s helemaal zoek. Eén pot nat, klinkt het daar. En toch, pecunia non olet, geld stinkt niet. Saoedi’s die behoorlijk ziek zijn, zien er geen graten in om zich in de betere Israëlische ziekenhuizen te laten verzorgen. Stijgen Israëlische en Saoedische jets op, dan kan men er geld op verwedden dat de doelwitten sjiitisch zijn. Als ze het over veiligheid in de regio hebben, hanteren ze een discours met vele parallellen, zij het dat de semantiek wat verschilt. Waar de ene het heeft over de Israëlische veiligheid, zal de andere het steevast hebben over de Golfregio. Eén zaak hebben ze gemeen: Iran is de boosdoener in het verhaal. Het antisemitisme nemen ze er dan maar bij in Tel Aviv.

Michaël Vandamme

De Catalaanse ezel vecht tegen de Spaanse windmolens

Derde Wereldoorlog?

Terugkeer van de Sovjetbeer

Rusland is niet meer de oude Sovjet-Unie, al is het sinds Poetin flink op weg er een “light”versie van te worden. China is niet meer het straatarme en doctrinair marxistische land dat het onder Mao was. Het heeft nu een economie die half kapitalistisch en half socialistisch is, en die combineert sterke economische groei met verschrikkelijke sociale en ecologische uitwassen. Maar andere dingen veranderen nauwelijks: als puntje bij paaltje komt, houden zowel de Russen als de Chinezen hun oude socialistische vriendjes in Noord-Korea toch de hand boven het hoofd. Ja, die steun is nu subtieler en discreter. De Chinezen sturen geen grondtroepen meer, zoals tijdens de Koreaanse Oorlog. De Russen sturen hun vloot niet meer om de Noord-Koreaanse kust te “beschermen”, zoals de Sovjets dat deden. Maar ze beschouwen Noord-Korea ondanks alles nog altijd als een bruikbare pion om de VS dwars te zitten, en zij geven geen “carte blanche” voor acties tegen die pion. Is dat alleen onze analyse?

Nee, eigenlijk is dat de stilzwijgende hypothese waar bijna àlle westerse leiders en opiniemakers van uitgaan als zij waarschuwen dat militaire acties tegen Noord-Korea zouden kunnen leiden tot een nucleaire Derde Wereldoorlog. Dat rampscenario is alleen denkbaar als China en/of Rusland kernwapens inzetten om Noord-Korea te “beschermen”, of om wraak te nemen voor Amerikaanse acties tegen de Noord-Koreanen.

Op 22 september werd in Moskou een nieuw borstbeeld van Stalin onthuld, samen met beelden van andere dictators uit het Sovjettijdperk: Lenin, Chroetsjov, Brezjnev, Andropov, Tsjernenko en, enigszins verbazend, Gorbatsjov, de man die de aanzet gaf tot de ontmanteling van het Sovjetimperium. Deze rehabilitatie van de Sovjetterreur is een initiatief van de “Vereniging voor militaire geschiedenis” die door Vladimir Poetin zelf werd opgericht. Dit gaat veel en veel verder dan de discussie over wat er moet gebeuren met de mummie van Lenin en het graf van Stalin, die allebei nog op het Rode Plein te bezichtigen zijn. Dit gaat om nieuwe monumenten als eerherstel voor oude massamoordenaars. In 2010, onder de pro-Russische president Janoekovitsj, werd zelfs in de Oekraïense stad Zjitomir nog een nieuw standbeeld van Stalin onthuld, ondanks het feit dat Stalin zes miljoen Oekraïners heeft laten doodhongeren. Alleen een monument voor Hitler in Israël zou nog waanzinniger zijn. Nog iemand die eraan twijfelt dat de oude Sovjetbeer op kousenvoeten terugkeert naar het Kremlin?

hun families.

Zou het met islamitische politiemannen bij ons anders zijn?

gere Britse, Franse of Belgische overheersers, die niet half zo wreed en racistisch waren als de Chinezen.

Islamitische netwerken

Nieuwe kolonisatie

“Vochtige zaken”

Koptische meisjes in Egypte worden heel dikwijls het slachtoffer van ontvoeringen door moslims. Soms worden ze gewoon verkracht, maar meestal worden ze tot een islamitisch huwelijk gedwongen en ten slotte met bruut geweld tot de islam bekeerd. Als ze zich blijven verzetten, of als ze proberen te ontsnappen, worden ze vermoord. Soms wordt als lokaas een moslim op een christelijk meisje afgestuurd met het voorwendsel dat hij verliefd op haar is en zich voor haar tot het christendom wil bekeren. De Egyptische variant van de Marokkaanse loverboys bij ons.

Een moslim die jarenlang actief geweest is in een bende die tegen betaling zulke ontvoeringen regelde, onthult nu dat veel van die ontvoeringen gepland en georganiseerd waren door salafistische netwerken. De families van potentiële slachtoffers worden lange tijd gevolgd en geobserveerd. Dat is begonnen in de jaren zeventig van de vorige eeuw en het is sindsdien voortdurend erger geworden, zelfs onder het bewind van president al-Sisi, die op andere fronten nochtans keihard tegen de fundamentalisten optreedt. Desondanks genieten die netwerken de discrete bescherming van Egyptische politiemannen die steeds opnieuw partij trekken voor de islamitische daders en tegen de christelijke slachtoffers en

Volgens de politiek correcte dogma’s was de Europese kolonisatie van Afrika een absolute gruwel. Dat de Europeanen ook zorgden voor medische voorzieningen, drinkbaarder water, wegen, bruggen, postdiensten, betere landbouwtechnieken, alfabetisering en het einde van stammenoorlogen, kannibalisme en slavernij, dat mag zelfs zijdelings niet vermeld worden. Het eenzijdig gruwelsprookje mag niet verstoord worden. Het is dan ook merkwaardig dat die politiek correcte fanatici zich nooit vragen stellen bij de rol van de Chinezen als nieuwe kolonisatoren. Tot nu toe was die Chinese kolonisatie alleen financieel en economisch, bijvoorbeeld het inpalmen van grondstoffenvoorraden en landbouwgronden, en een dumpingpolitiek die leidde tot de ondergang van de opkomende Afrikaanse textielindustrie. Maar onlangs hielden Chinese troepen in hun enige Afrikaanse basis - in Djibouti, een strategische toegangspoort tot de Rode Zee en het Suezkanaal! - schietoefeningen met scherpe munitie. Hun eerste schoten op Afrikaans grondgebied, en vrijwel zeker niet hun laatste. Het was maar een kleine oefening, zoals alle kiemen en alle embryo’s klein zijn.

Maar als deze geruisloze Chinese kolonisatie wordt voortgezet, zullen de Afrikanen ooit nog met heimwee terugdenken aan hun vroe-

In de “vochtige kamer” van een logetempel verwijst het woord “vocht” naar alcohol.

In het jargon van de Russische onderwereld in de negentiende eeuw en de geheime diensten van de Sovjetunie in de twintigste eeuw was “vochtige zaken” een eufemisme voor liquidaties waarbij bloed vloeide. Spetsbureau 13, van waaruit de beroepsmoordenaars van de KGB opereerden, werd spottend “het Bureau van Vochtige Aangelegenheden” genoemd. Zoals vele instituten en totalitaire denkwijzen uit de Sovjetperiode is ook dit begrip moeiteloos overgenomen door Poetins nieuwe Rusland.

Bij liquidaties in het Westen streeft men naar discretie. Er mag zo weinig mogelijk bewijsmateriaal achterblijven. De poloniummoord op Litvinenko en de onopgehelderde moord op Mikhail Lesin waren typische voorbeelden.

In Rusland zelf worden dissidenten, zoals Boris Nemtsov, op straat doodgeschoten. Die openbaarheid heeft een groot afschrikwekkend effect. In Oekraïne handelen de Russen hun “vochtige zaken” meestal af met kleefbommen onder auto’s. De recente moord op de Georgische Tsjetsjeen Timur Mahauri was het voorlopig laatste voorbeeld. Mahauri’s auto werd midden in Kiev opgeblazen, op het drukke Bessarabska Plein. Hijzelf werd gedood, zijn vrouw en zijn tienjarige kind werden gewond.

EXIT FLORIAN PHILIPPOT Het vertrek van Florian Philippot, de nummer twee van het Front National, stort de partij in een crisis. Toen Marion Maréchal-Le Pen zich had teruggetrokken uit de politiek, verloor voorzitter Marine Le Pen haar rechtervleugel. Nu verliest ze de linkervleugel. Wordt het FN opnieuw de kleine partij van in de jaren tachtig?

Het Front National is in zekere zin toch een politieke partij als de andere. In tijden van grote interne spanningen, dan moeten er koppen rollen. Vorige week was het die van Florian Philippot. Niet omdat een foto van hem op sociale media circuleerde terwijl hij couscous aan het eten was, wel omdat hij als één van de verantwoordelijken wordt gezien van de ondermaatse prestatie van Marine Le Pen tijdens de presidentsverkiezingen van dit voorjaar. Le Pen haalde dan wel meer dan 10 miljoen stemmen binnen en 33,9 procent in de tweede ronde (een record!), het FN had op meer gerekend. Eerder een resultaat richting 40 procent. En tijdens de parlementsverkiezingen van juni was het al niet veel beter. Het FN haalde meerdere zetels binnen, maar niet voldoende om een fractie te vormen in de Assemblée Nationale.

De verkeerde ‘linkse’ strategie Intern was er kritiek op het zeer zwakke debat tussen Marine Le Pen en de latere president Emmanuel Macron. Maar het was ook de strategie en de campagne die Philippot zelf had uitgedokterd die niet aansloeg. Het plan van Philippot was bekend: hijzelf, die wortels heeft bij het linkse soevereinisme van JeanPierre Chevènement, zou slechts in beperkte mate een campagne voeren rond veiligheid, immigratie en identiteit. Het was de bedoeling om zo veel mogelijk linkse kiezers – de slachtof-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE fers van de globalisering zoals ze worden genoemd - aan te trekken met een links sociaal discours (hogere uitkeringen, lagere pensioenleeftijd) en een pleidooi voor een uitstap uit de euro.

De aanpak lukte in de eerste ronde voor een deel, want Le Pen scoorde zeer goed in het landelijke noorden en noordoosten van Frankrijk.

Maar daar bleef het bij. Veel rechtse kiezers konden zich niet terugvinden in de economische linkse betogen van de FN-top en smeekten om duidelijke standpunten rond identiteit en islam.

Kortom, het FN had haar kernprogramma te veel verloochend.

Na de verkiezingen trok nichtje Marion Maréchal-Le Pen zich tijdelijk terug uit de politiek. Zij had liever een rechtsere campagne gevoerd rond immigratie en had op economisch vlak eerder gekozen voor een liberaal programma.

Sinds de zomer nam de druk intern toe om Philippot verantwoordelijk te stellen voor het slechte resultaat. Hijzelf begon de critici te provoceren door een eigen beweging binnen het FN op te richten, “Les Patriotes”. En deze oud-student van de ambtenarenschool École Nationale d’Administration bleef maar zijn gaullistisch credo herhalen. Hij ging regelmatig een bos bloemen neerleggen op het graf van Charles de Gaulle in Colombey-lesdeux-Eglises. Wat heel gevoelig ligt bij het Front National met tal van kaders die wortels hebben in Algérie française en de OAS.

Marine Le Pen is verzwakt Uiteindelijk werd de druk zo groot dat Florian Philippot vorige week besloot het FN te verlaten. Een pijnlijke zaak voor Marine Le Pen die hier verzwakt uit komt. Zij had Philippot in 2011 binnengehaald om de zogenaamde ‘dediabolisering’ van het FN door te zetten. Het mocht niet meer de partij zijn van nostal-

EEN HETE AARDAPPEL VOOR LABOUR Het Brexit-dossier zorgt voor verdeeldheid binnen de Conservatieve partij, maar ook Labour heeft het er moeilijk mee. De partij blinkt vooral uit in vaagheid. Een vergissing, menen sommigen, terwijl anderen het een noodzaak vinden. Of hoe het Brexit-vraagstuk de externe communicatie verlamt.

De Brexit, dat is toch op en top een Tory-probleem? Een bitsige strijd tussen voor- en tegenstanders mondde uit in een referendum met een resultaat dat slechts weinigen gelukkig maakte. Er werd sterk geijverd voor een ja, een vertrek uit de EU. Maar bij velen ging dat gepaard met de veronderstelling dat het neekamp het uiteindelijk wel zou halen. Op een soms slinkse manier loopt een overtuiging over in profileringsdrang.

En daar sta je dan plots, geconfronteerd met de naakte cijfers op het scorebord. “A Brexit means a Brexit”, liet premier May zich ontvallen. Veel schwung zit er echter niet in. De verdeeldheid van voorheen blijft onverminderd haar tol eisen (mede door het ontgoochelende resultaat van de voortijdig uitgeschreven parlementsverkiezingen), waardoor de Conservatieven vooral overkomen als een tamme en verlamde bende. Maar wat bij Labour? Aan deze kant van het Kanaal leeft soms de perceptie dat Labour, haaks op de Tory’s, resoluut de EU-kaart speelt.

Toch is de werkelijkheid gevoelig complexer.

Historisch moment Wie zin voor staatsmanschap aan de dag legt, beseft dat Labour een historische kans aan het verspelen is. De Brexit mag dan een dossier zijn dat vooral een politieke profilering voedt, het is ook een belangrijk moment in de Britse geschiedenis. Op welke manier onderhandelt het land zich uit de EU? En welke

keuzes maakt het VK wanneer het zijn soevereiniteit teruggewonnen heeft? Het belang van deze kwesties kan niet onderschat worden, maar als Labour aan de zijlijn blijft staan, laat ze het aan anderen om antwoorden te bedenken. Velen zijn ervan overtuigd dat de partij ook vanop de oppositiebanken druk kan uitoefenen op het proces, maar dit legt onmiddellijk de vinger op de wonde. Want wat is nu precies het standpunt van Labour over de Brexit?

“Op dit moment danst de partij op eieren”, merkte een politiek analist onlangs nog op. “Ze willen beide kampen tevreden houden, met als resultaat dat ze warm en koud tegelijk blazen, partijleider Corbyn op kop.” Die lijn is ook de meerderheid niet ontgaan. “Tactisch gesproken staan ze waar ze moeten staan”, liet een anoniem regeringslid optekenen. “De vraag is alleen, hoelang kunnen ze dit volhouden?” Feit is dat dit vage verhaal niet het gevolg is van een bewuste keuze, wel een noodzakelijke manier om de interne verdeeldheid over het onderwerp te verdoezelen. Mossel noch vis, tegen wil en dank.

Eurosceptische partijvoorzitter In de aanloop naar de verkiezingen vreesde men dat onduidelijkheid funeste gevolgen ging hebben voor de partij. Maar tegen de verwachtingen in deed Labour het beter dan de peilingen lieten vermoeden. Het deed de kritiek op Corbyn wat afnemen, alleen verdwijnt hiermee het probleem van de Brexit niet.

Ergens schippert hij tussen de resultante van wat leeft binnen zijn partij en de eigen overtuiging. In de aanloop van het referendum speelde hij de Remain-kaart, zij het niet met veel enthousiasme. In werkelijkheid is hij zelf al decennia een euroscepticus. Misschien niet in die mate dat hij achter een vertrek uit de

De FDP, die alle moeite van de wereld had om uit een diep dal te klimmen, heeft na een gezondheidskuur van vier jaar in de oppositie opnieuw een eervol stemmenpercentage gehaald (10,5 procent tegen 4,8 procent in 2013 en toen dus geen parlementairen). Schulz en zijn kameraden nemen zeker en vast een pauze. Ze zijn het regeren met Merkel en haar maten beu, en hopen op revanche bij de volgende nationale verkiezingen.

Recept Hoe is Merkel erin geslaagd haar coalitiepartner klein te krijgen? Zij heeft de thema’s en de positie van de sociaaldemocraten met vraatzucht tot de hare gemaakt. De CDU/CSU schoof sedert 2013 verder op van het centrum naar centrumlinks, en Schulz kon zich dan ook amper in de campagne, en in het enige televisiedebat tussen de twee belangrijkste lijsttrekkers, profileren. Zijn traditionele kiezers vonden hem en zijn partij dermate ongeloofwaardig dat zij thuisgebleven zijn, of uitweken naar de Grünen (ook in Duitsland groen van buiten en rood van binnen), of Die Linke, en de populisten en proteststemmers naar AfD, de morele winnaar van deze verkiezingen.

De AfD gaat van nul naar ongeveer honderd verkozenen in de

Salan

ENGELAND EU staat, maar van zo iemand moet geen vurig pleidooi pro de EU verwacht worden.

De verkiezingen waren niet het verwachte debacle, maar als een glansrijke zege kan ze evenmin bestempeld worden. Nog steeds heeft Labour zestig zetels minder dan de Tory’s. Wil de partij Downing Street 10 heroveren, dan moet iets aan die kloof gedaan worden. “Als de partij in een meer eurofiele richting evolueert, dan kan ik het wel vergeten”, merkte een Labour-parlementslid op. De partij kent nog steeds die syndicale achterban die, bekeken vanuit hun oogpunt, vrij kritisch staat tegen heel wat Europese beslissingen. Datzelfde parlementslid: “Bij die mensen moet je niet met het verhaal van een soft-Brexit komen aandraven.”

UKIP-stemmen Sommigen graven nog dieper. De Brexit was een belangrijke anti-establishment stem. En die reputatie mag de partij niet verliezen. Eigenlijk kampt ze met een gesegmenteerde achterban.

Het verhaal om de working class-kiezer te paaien, leest anders dan hetgeen de Londense bobo wil horen. Uit onderzoek is gebleken dat de Leave/Remain-vraag het Labour-electoraat dwars doormidden snijdt. Toen enkele weken geleden premier May steun zocht voor haar Brexit-stemming in het Lagerhuis, stemden zeven Labour-parlementsleden voor. Een van hen was Dennis Skinner, een 83-jarige oud-mijnwerker. Die man zou wat graag elke dag een Tory tussen zijn boterhammen leggen, maar hij stemde wel voor de Brexit. Met lede ogen moest hij vaststellen dat zijn meerderheid in zijn kiesomschrijving bij de recentste verkiezingen halveerde. De UKIP-stemmen werden gretig door de Tory’s gegraaid, terwijl hij machteloos toekeek. PmM.

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Bondsdag. Gelijklopend met het verlinksen van CDU/CSU sedert tien jaar, hebben de christendemocraten hun rechterflank verwaarloosd en uitgeleverd aan de protestpartij die AfD is. Merkel heeft de AfD’ers gelokt naar een leeg terrein waar de aartsconservatieven en nationaal-patriotten zelfbewust hun tenten konden opslaan.

AfD is de derde Duitse partij met 13 procent, behoorlijk dicht bij het huidige stemmenpercentage van de SPD, en is duidelijk sterker dan de Grünen. AfD heeft, ondanks een campagne met uitschuivers, de stemmen op een dienblad gekregen van Frau Merkel. AfD lokte proteststemmers plus de traditionele kiezers en sympathisanten van DVU, NPD en de Republikaner. Het is het loon van een strijd die luid en eensgezind inspeelde op de angst van veel Duitsers. Een radicalisering langs rechts met als fel gebekte lijsttrekkers Alexander Gauland en Alice Weidel heeft dat onverwachts goede resultaat opgeleverd.

Voor gematigden in de partij wordt het voorlopig onbehaaglijk. Frauke Petry trok prompt haar conclusie, door onverwachts en tot verrassing van de partijleiding op een persconferentie te melden dat zij niet toetreedt tot de AfD-fractie in de Bundestag.

AfD wipt van 4,7 procent van de stemmen in 2013, dus te weinig om in het parlement te treden, naar bijna een verdriedubbeling. De partij draaide in 2013 rond Bernd Lucke die een gematigde machtsbasis had gevormd.

De burgerlijke vleugel triomfeerde wel bij de Europese verkiezingen van 2014. Een jaar later zat die succesvolle trend binnen AfD op de schopstoel. Het succes van de rechtse AfD-afdelingen van Sachsen, Thüringen en Brandenburg bij de verkiezingen in 2015 voor de lokale parlementen deed de partij kantelen naar een “Rechtskurs”. Als gevolg werd Lucke in juli 2015

FRANKRIJK

gici van Vichy en de extreemrechtse straatvechters uit de jaren zeventig. De homoseksueel Philippot werd de rechterhand van Le Pen en de twee werden echte vrienden. Philippot kwam goed over in de media en dat was te zien in de peilingen: het FN ging crescendo. In 2014 scoorde de partij sterk in de gemeenteraadsverkiezingen en in 2015 in de eerste ronde van de regionale verkiezingen. Maar de kritiek stak snel de kop op. Louis Aliot, partijkopstuk en partner van Marine Le Pen, zei eind 2015 al dat het FN te weinig aandacht had voor de ondernemerswereld en dat het voorstel om de euro te verlaten nergens op sloeg. Over dat laatste programmapunt werd tijdens de presidentscampagne trouwens knullig gecommuniceerd.

De breuk tussen Philippot en Le Pen doet denken aan die tussen Jacques Chirac en Marie-France Garaud in 1979 na de nederlaag bij de eerste Europese verkiezingen. Garaud wou dat Chirac een Frans-nationalistische en anti-Europese koers ging varen. Hij sloeg een andere weg in.

De topkaders van het FN willen nu de Philippot-periode zo snel mogelijk vergeten. Louis Aliot is één van de winnaars van de exit, net als secretaris-generaal Nicolas Bay. Vraag is waar het FN naartoe moet. Samenwerken met de rechtervleugel van Les Républicains, de piste die Marion Maréchal Le Pen wou bewandelen, is geen optie. Wellicht keert de partij terug naar haar basisbeginselen van veiligheid, immigratie en islam. De oprichter van de partij, de ondertussen 89-jarige Jean-Marie Le Pen, verheugt zich er al op. Maar de ‘Menhir’ schrikt teveel kiezers af. Wellicht krimpt de electorale basis van het FN opnieuw richting 15 à 18 procent. Marine Le Pen kan er zich dan niet meer op beroepen de belangrijkste oppositiepartij te leiden.

RIGHT OR WRONG

MERKEL DUWT HAAR PARTNERS IN HET GRAF Een Grote Coalitie van CDU/CSU met de SPD zal het niet meer worden. De socialisten zijn, als coalitiegenoten in een regering met de CDU/CSU van Merkel, een kop kleiner gemaakt. Martin Schulz en zijn SPD halen ocharme 20 procent van de stemmen, en maken een vergelijkbare electorale uitschuiver mee als de FDP, de Duitse blauwen, na de regeerperiode tussen 2009 en 2013 met de christendemocraten.

9

Het nabije buitenland

28 september 2017

DUITSLAND

verdreven door Frauke Petry, maar zij is voor het duo GaulandWeidel te gematigd.

Konsensklumpen De gematigd conservatieve krant Die Welt commentarieert scherp over wat zij noemt de “Konsensklumpen” die zich in de voorbije regeerperiode links en in het midden vormde. De Konsensklumpen is de onverdeelde steun, onder meer bij het grootste deel van de kranten en de zenders, voor de vluchtelingenpolitiek van Merkel.

Zonder die overdaad aan Gutmenschen-pretentie had een deel van de nieuwe kiezers van AfD zich thuis kunnen voelen bij CDU, maar zij werden afgeschrikt door het gejuich van centrumlinks voor “Wir schaffen das”. De Hamburgse krant heeft het bovendien, met excuses voor de zware Duitse woorden, over de “Moralexzellenz-Clusters” van de media. Deze strategie van het diaboliseren, het beschimpen, de “Nazifizierung” (tot nazi uitroepen) van iedereen met vragen bij de opendeurpolitiek van Merkel was fout, aldus Boris Palmer, een van de weinige deemoedige Grünen.

Hij gaat daarmee in tegen zijn eigen partij. De Duitse Groenen zijn in hun aanval op de vele mensen met gezond verstand, die vooraf wisten hoe aartsmoeilijk het nieuwe samenleven zou worden, blasé, zelfingenomen, zoals hun Vlaamse evenknieën.

Dat links-liberale wereldje van stedelijke multicultuur, waar het zelf weinig of geen last van heeft, bioproducten nuttigend op de koffieklets na het droppen van de “kids” aan de schoolpoort, was er als de kippen bij om te hoop te lopen tegen AfD op de zogenaamde Zwarte Zondag van Duitsland.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

28 september 2017

MEDIALAND

FILM

Leugenpers over Catalonië

Een soldaat in het internaat

Telkens je in onze pers een opiniestuk over het Catalaanse referendum leest – van berichtgeving is nauwelijks sprake; er moet blijkbaar altijd wat “duiding” en dus een meninkje bij – kan je met je klompen aanvoelen dat het toch allemaal wat wringt bij onze collega-journalisten. Het gedrag van Madrid kan op geen enkele wijze verdedigd worden, maar de hippe jongens en meisjes die de redactielokalen van onze kwaliteitspers bevolken, vallen nog liever dood dan dat ze de Catalanen zelfs maar een beetje gelijk zouden geven. Daarvoor ligt Catalonië veel te dicht bij huis, en lopen hun grieven veel te parallel met die van de Vlaamse Beweging.

Maar hoe pak je dat vervolgens aan, om te verhinderen dat de achteloze lezer enige sympathie zou ontwikkelen voor de Catalaanse zaak? Om te beginnen: zo weinig mogelijk over de zaak berichten. Wat op dit ogenblik in Catalonië gebeurt, verdient eigenlijk oneindig veel meer aandacht dan een tweet van Donald Trump, maar toch wordt daar slechts mondjesmaat over bericht.

Verder: probeer de indruk te wekken dat de Catalaanse beweging eigenlijk niet zoveel steun heeft bij de bevolking. Bijvoorbeeld door Catalaanse demonstraties kleiner voor te stellen dan ze werkelijk zijn, en door Spaanse betoginkjes van vijf man en een paardenkop op een zondagnamiddag gelijk te stellen aan een miljoen Catalanen die wekelijks op straat komen. En probeer op die Catalaanse betogingen ook een “grimmige” sfeer op te snuiven, terwijl het er op die Spaanse allemaal “ludiek” aan toegaat.

Vervolgens: kom in elk artikel nog eens terug op de corruptieschandalen van de Catalaanse regionale regering. Alsof de Spaanse regering en het Spaanse koningshuis nog nooit door corruptie geteisterd werden.

En tot slot: voorzie alle artikels over Catalonië van een “moet dat nou zo dringend”-toontje, kwestie van hier en daar toch enige twijfel te kunnen zaaien over de noodzaak van Catalaanse onafhankelijkheid.

The Beguiled

Platte De Standaard-leugens Maar soms kan je een zelfverklaarde kwaliteitskrant ook betrappen op platte leugens. Want het is natuurlijk een klassieker, het zorgvuldig selecteren van de “juiste” opiniepeilingen.

Zo bijvoorbeeld De Standaard, afgelopen donderdag, die wist te melden dat “twee maanden geleden uit een opiniepeiling bleek dat 49,4 procent van de Catalanen tegen onafhankelijkheid is, en 41,1 procent voor”. Let op: geïsoleerd gezien kloppen die getallen. Maar van de vijf peilingen die dit jaar verschenen zijn, gaven er drie een meerderheid vóór Catalaanse onafhankelijkheid, en gaf de vierde een kleinere achterstand voor de voorstanders van Catalaanse onafhankelijkheid. En de negen peilingen die specifiek naar het Catalaanse referendum peilden, gaven consequent een meerderheid vóór onafhankelijkheid, met uitzondering van de twee peilingen uitgevoerd in opdracht van de hevig Spaansgezinde krant La Razón.

Op zaterdag klonk het dan weer dat “het onmogelijk is om in te schatten hoeveel Catalanen echt willen dat hun regio onafhankelijk wordt”. Die veertien peilingen, gemakkelijk op te snorren via Wikipedia, “volstaan” blijkbaar niet voor De Standaard.

Dus ging de krant te rade bij een tegenstander van de Catalaanse onafhankelijkheid, die zonder verpinken “waarschijnlijk een minderheid” antwoordde. Waarna de kwaliteitskrant het niet meer nodig vond dezelfde vraag ook eens aan een voorstander van Catalaanse onafhankelijkheid te stellen. Maar ja, ga ze maar eens opzoeken, leden van die “waarschijnlijk een minderheid”, terwijl ze met duizenden en duizenden tegelijk staan te protesteren in de straten van Barcelona.

Mol bij de politie Verleden week kon u in onze Nederland-rubriek lezen hoe andersgekleurde leden van de Nederlandse politie vaker dan gemiddeld betrokken zijn bij corruptiezaken, en hoe karig de Nederlandse media daarover berichten. Maar het kan nog straffer: afgelopen week bleek dat er bij de Brusselse politie een mol zat, die via Whatsapp in contact stond met terroristen, en hen mogelijk cruciale informatie doorgespeeld heeft, en misschien zelfs gewaarschuwd heeft voor politieacties.

Het bleek - verrassing! - om een “Belg van Noord-Afrikaanse afkomst” te gaan. Je moet natuurlijk al lid van Groen zijn om dat niet bij de eerste zin al door te hebben. Toch probeerde de pers de achtergrond van de mol zoveel mogelijk te verdoezelen. Alsof het geen wezenlijk detail in de hele zaak zou zijn.

En zeggen dat Bart Somers drie jaar geleden nog een voorstel lanceerde om ook “jongeren” zonder diploma bij de poli-

tie toe te laten, want: “Ik streef ernaar om van mijn korps een afspiegeling van de samenleving te maken, anders verliest het zijn legitimiteit.” Juist, ja.

Provoceren de VS Noord-Korea?

Er was de afgelopen week in de pers weer veel te doen over Amerikaanse provocaties aan het adres van Noord-Korea. Want het weze duidelijk: terwijl Kim Jong-un een lichtbaken is van gematigheid, vredelievendheid en rationaliteit, laat die dekselse Donald Trump niet na bij iedere gelegenheid de situatie weer een beetje meer te doen escaleren. Dat was toch de indruk waarmee we achterbleven na de “duiding” die Jan Balliauw op zondagochtend dankzij onze belastingcentjes op Radio 1 mocht rondstrooien.

Aanleiding was een nieuwe provocatie van de Amerikanen, die een paar straaljagers in de buurt van Noord-Korea lieten vliegen. Let wel: boven internationale wateren. Dus zo’n beetje zoals de Russen bijna iedere week voor de Noorse en de Britse kust doen, wat Jan Balliauw donders goed weet, aangezien hij jarenlang in Moskou heeft gezeten, maar waar hij zelden of nooit over bericht heeft.

Wat we nog niet gehoord hebben, is dat de Amerikanen opzettelijk de rotatie van de Aarde manipuleerden om het Japanse eiland Hokkaido onder een Noord-Koreaanse testraket door te schuiven. Of zouden ze dat geflikt hebben door te prutsen aan de tektonische Plaat van Ochotsk, waarop Hokkaido ligt? Misschien een theorietje dat Balliauw bij een volgende rakettest kan gebruiken, om te bewijzen hoe achterbaks die Amerikanen wel niet zijn om Noord-Koreaanse raketten over Japans grondgebied te doen vliegen. Als u het morgen op de neutrale openbare omroep hoort, of in uw kwaliteitskrant leest, bedenk dan dat u het eerst in dit rioolkrantje las.

“Gematigd” Zuid-Korea Ook de toespraak van de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in voor de Verenigde Naties werd in stelling gebracht om Donald Trump alweer van roekeloosheid te beschuldigen. Want zie eens: “Wij willen geen ineenstorting van het noorden, of geen hereniging waarbij een land het andere opslorpt op een onnatuurlijke manier.” Kan het nog vredelievender? Geen enkele krant die ook maar de minste kanttekening bij de toespraak van Moon Jae-in wilde zetten, behalve om in de verf te zetten hoe fout Trump weer zat.

Het is nochtans duidelijk waarom Zuid-Korea geen ineenstorting van Noord-Korea wil, of een “onnatuurlijke” hereniging. In het allerallerbeste geval zou zo’n ineenstorting of hereniging een “DDR-scenario” opleveren, wat Zuid-Korea handenvol geld zal kosten en zijn economie voor jaren in problemen zal brengen. Waarschijnlijk zou zo’n scenario massa’s vluchtelingen op de been brengen, met chaotische toestanden in Zuid-Korea (en China) tot gevolg. Ze moeten dan incalculeren dat die vluchtelingen ook nog eens radioactiviteit met zich kunnen meebrengen, als gevolg van een Amerikaanse atoombom.

Het gaat er Zuid-Korea helemaal niet om de lieve vrede met Noord-Korea te bewaren, zoals onze pers doet uitschijnen. Maar alles is goed om Trump in een slecht daglicht te stellen. Het is nochtans zonneklaar dat als de VS ooit militair zouden moeten ingrijpen in Noord-Korea, een onmiddellijke totale vernietiging van het Noord-Koreaanse regime waarschijnlijk nog de minst slechte oplossing is. Elke andere actie leidt immers tot minstens een rakettenregen boven Seoel, die niet anders gestopt kan worden dan door alsnog de totale vernietiging van het Noord-Koreaanse leger. Nergens leest u daarover een woord in onze pers.

Naar een reden hoeft u niet te zoeken: dit betekent namelijk dat Trump over de hele lijn gelijk heeft, en je ziet van hier dat onze kwaliteitsmedia dat willen toegeven.

Dan doen ze nog liever zoals Paul Goossens, en betogen ze dat Omar al-Bashir van Soedan nog slechter is dan Kim Jongun. Hebben ze meteen twee vliegen in één klap: zie eens hoe onnodig Donald Trump tekeergaat tegen Kim Jong-un, want er bestaan nog ergere dictators, en zie eens hoe Theo Francken van de N-VA samenwerkt met een nog brutere dictator dan Kim Jong-un. Makkelijk zat.

Regisseur Don Siegel en Clint Eastwood hebben samen zo’n vijftal films gemaakt, allemaal actiefilms (o.a. het beruchte “Dirty Harry”) behalve één, “The Beguiled” (1971).

Die film was gesitueerd in het zuiden van de VS tijdens de burgeroorlog.

Eastwood vertolkt daarin een gewonde Yankee op de vlucht die terechtkomt in een meisjesinternaat en daar de hormonen bij leerkrachten en leerlingen behoorlijk de hoogte injaagt. Waar onze soldaat handig gebruik van maakt, tot zijn “slachtoffers” zich tegen hem keren. Het resultaat was een broeierig en zwoel melodrama, met naar het einde toe een goed stuk horror. Eén van de betere Hollywoodfilms uit die periode.

Dat Sofia Coppola (dochter van Francis) daar een remake van wilde maken, hoeft niet te verwonderen als je moet vaststellen dat een aantal van haar films – “The Virgin Suicides”, “Marie-Antoinette”, “The Bling Ring” – over jonge vrouwen en hun problemen gaan. De focus van haar versie van “The Beguiled” ligt dan ook op de vrouwen, niet op de soldaat (vertolkt door Colin Farrell).

In wezen verandert dat niet veel aan het basisgegeven.

Maar er is natuurlijk de veranderde invalshoek en vooral, er is de filmstijl van Sofia Coppola die van deze versie een subtielere film maakt. Siegel regisseerde rechttoe rechttaan, terwijl Coppola meer aanleunt bij omkadering, suggestie, sfeer.

Wat onuitgesproken blijft maar voelbaar aanwezig is, creëert een innerlijke spanning en levert een intrigerende film op over vrouwelijke (seksuele) frustraties die eindigen in puur drama. “The Beguiled” in de regie van Coppola wordt als het ware een variatie op een universeel thema: wie gevoelens onderdrukt, eindigt als een hoopje emotionele ellende of in excessen. Daarin functioneren Nicole Kidman als de directrice, Kirsten Dunst als lerares en Elle Fanning als een geile leerlinge, perfect.

Op het voorbije Filmfestival van Cannes, waar Sofia Coppola de prijs kreeg voor de beste regie, werd haar verweten dat ze thema’s als slavernij en onderdrukking van zwarten – waarvan de erfenis meer dan ooit een ‘hot item’ is in Amerika – niet aanraakt. Ze schrapte zelfs een niet onbelangrijk personage uit de originele film (en in het boek waarop de film gebaseerd is): een zwarte huishulp. Haar verdediging was dat die thuishoren in een andere film. Ik denk dat ze gelijk heeft.

K.T.

In het land van Poetin

Nelyubov Ik val meteen met de deur in huis: deze Russische film moet je niet voor je plezier gaan zien. Maar ik voeg daar onmiddellijk aan toe: ga toch maar kijken, want dit is niet alleen een tragisch portret van een in de steek gelaten jongen, het is ook een analyse van een steeds meer egoïstische en materialistische samenleving.

Dat “Nelyubov (bij ons uitgebracht met zijn Engelse titel “Loveless”) gesitueerd is in Sint-Petersburg maakt niet zoveel uit – waar de film over gaat kan zich net zo goed in ons land afspelen – maar regisseur Andrej Zvjagintsev kan het niet laten om hedendaagse Russische toestanden in het gegeven te verwerken.

Hoofdpersonage is de twaalfjarige Alyosha die in het begin van de film, verscholen achter een deur, een zoveelste ruzie meemaakt van zijn in een vechtscheiding verwikkelde ouders. Beiden hebben al een nieuwe relatie waarin Alyosha niet past. Het is een hartverscheurende scène die de hele film blijft nazinderen.

Als daarna Alyosha twee dagen niet verschijnt op school gaat er een alarmbel af. Niet bij de ouders, die dat niet eens wisten, en al evenmin bij de politie die zegt dat er belangrijkere dingen aan de orde zijn. Wel bij een hulporganisatie van vrijwilligers die op zoek gaan naar de jongen.

Het meest tragische is natuurlijk de bewustwording van Alyosha dat er eigenlijk nooit echt van hem gehouden werd en dat hij nu een hinderpaal vormt voor het nieuwe leven dat zijn ouders willen beginnen. Maar daarnaast tekent Zvjagintsev een veranderde Russische samenleving die na de val van het communistische regime het kapitalisme omarmde en daardoor een hardere, meer onverschillige maatschappij werd. Zvjagintsev zegt niet dat het vroeger beter was, hij stelt alleen vast dat we steeds meer afglijden naar egoïsme en nog altijd tekortschieten in het helpen van diegenen die in nood verkeren; in de eerste plaats de overheid die zorg moet dragen voor haar burgers. En als ik het woord “we” gebruik, is dat niet zonder reden. Je hoeft slechts de krant open te slaan of je televisie aan te zetten om ervan overtuigd te raken dat ook in ons kleine maar rijke landje zowat alles aan sociale zorg vierkant draait. Aan de mededeling “we werken eraan” heb ik al lang geen boodschap meer.

K.T.

Actueel

28 september 2017

11.000 Syrische paspoorten zijn zoek

Vrije tribune

Theo Francken reageert op artikel

Net nu er uitzicht is op de definitieve militaire uitschakeling van IS - met als gevolg honderden Syriëstrijders die zich, volgens berichten in The Guardian, opmaken om massaal naar Europa te trekken – werd via Duitse autoriteiten bekend (bericht in Bild am Sonntag) dat duizenden blanco Syrische paspoorten zoek zijn.

Documenten van het ministerie van Binnenlandse Zaken geven aan dat er een lijst van serienummers circuleert van gestolen blanco Syrische paspoorten.

Blanco identiteitsbewijzen zijn zoals geweten méér dan gegeerd, niet alleen door Islamitische Staat, die hiermee veel van haar Syriëstrijders in veiligheid kan brengen, maar ook door vele andere terroristische organisaties in de regio.

Naar méér migratiecontrole?

Dat dit bericht een nieuwe domper zet op het Duitse beleid, is duidelijk. Zo noteerde het Bundeskriminalamt: “De ontwikkelingen die verbonden zijn aan de situatie van vluchtelingen hebben aangetoond dat terroristische organisaties elke gelegenheid aangrijpen om mogelijke daders of sympathisanten in Europa en Duitsland binnen te sluizen, zonder dat ze worden gecontroleerd of ontdekt.”

De paspoortenaffaire dreigt het werk van de Duitse politie bijzonder te verzwaren, zeker als men beseft dat sinds de zomer van 2015 meer dan één miljoen vluchtelingen Duitsland zijn binnengekomen. In de loop van 2016 werden bijvoorbeeld 8.625 valse paspoorten ontdekt, cijfers die los staan van de paspoortenaffaire.

Actie op Europees vlak?

Ruim 11.000 ontvreemde Syrische paspoorten is ook bijzonder slecht nieuws voor de Europese Unie. De lezer zal zich herinneren dat verschillende jihadistische terroristen bij de aanslagen in Parijs onder andere over vervalste Syrische paspoorten beschikten.

Men mag dus hopen dat de lijst met ontvreemde serienummers in alle politiediensten op het grondgebied van de Europese Unie beschikbaar zijn. Maar of deze hoop gewettigd is, zal moeten blijken.

Piet van Nieuwvliet

Rechtse soep Nationalisten die elkander de tent uitvechten. Van het Front National in Frankrijk tot AfD in Duitsland, rechts-conservatieven rollen de jongste weken over de straatstenen.

De lachende derde is links en bij uitbreiding het establishment.

Bij het Front National is een grote kuis bezig.

Aanleiding waren de tegenvallende resultaten van Marine Le Pen bij de presidentsverkiezingen en vooral de jongste nationale bollekeskermis, waarbij het FN acht zetels haalde en pas als zesde partij uit de bus kwam. Le Pen lijkt stukje bij beetje terug te komen van haar linkse economische discours.

De nummer twee van het FN, en de belichaming van de nieuwe stijl, Florian Phillipot, moest zodoende worden geofferd. De meer rechtse conservatieve vleugel hoopt nu weer het laken naar zich toe te kunnen trekken. Phillipot stapt, samen met zijn politieke boezemvriendin Sophie Montel, uit het Front National.

Een derde Europees Parlementslid, Mireille d’Ornano, gaf maandag aan eveneens de partij te verlaten. De drie EU-parementariërs verlaten de Europese fractie waarin het Front National zetelt.

Vraag is: waar kunnen zij onderdak vinden?

De eurosceptische groep van Nigel Farage is een optie. Maar, Joëlle Bergeron (ex-FN), blokkeert de komst van Phillipot. Zij verliet destijds het Front, onder andere omwille van de koers die Marine Le Pen en Florian Phillipot wilden varen. Naar de onafhankelijke ‘non-scrits’ dan maar? Daar huist vader Le Pen. Jean-Marie kan het bloed van Phillipot wel drinken. ‘Bien étonné de se trouver ensemble!’

Dan was er nog de AfD. De partij die een

11

knappe uitslag behaalde bij de jongste Duitse verkiezingen is verworden tot een huis met wel erg veel kamers.

Als eerste verliet de economisch-liberale vleugel onder leiding van voormalig partijleider Bernd Lucke het schip. De economieprofessor en zijn gevolg noemen zich vandaag ‘Liberal-Konservative Reformer’. In het Europees Parlement zetelt Beatrix Von Storch, die zondag verkozen werd te Berlijn voor AfD, in de fractie van Farage, terwijl Marcus Pretzell onderdak zocht bij de ENF van Le Pen. Echter, Frauke Petry, levenspartner van Pretzell, stapte na de verkiezingen van vorig weekeinde uit de AfD. Pretzell zal logischerwijs volgen. Officieel heet het dat Petry en Pretzell niet willen dat AfD een rechts-radicale partij wordt.

Zij willen tot de zogenaamde ‘middengroep’ behoren. Vreemd is dat, aangezien Beatrix Von Storch destijds exact hetzelfde argument gebruikte om aan te geven waarom zij niet tot de ENF-fractie toetrad in Europa. En zo komt het dat Marine Le Pen expliciet haar gelukwensen overmaakt aan Petry en niet aan AfD. De Duitse partij is een krabbemand die veel wegheeft van de Lijst Pim Fortuyn.

En we weten hoe het daarmee is afgelopen.

De Nederlandse journalist Chris Aalberts kan beginnen schrijven aan een actualisatie van zijn boek ‘De Puinhopen van Rechts’.

SD

“Waarover Theo niet spreekt” In zijn Vrije Tribune (’t Pallieterke van vorige week) verwijt Sam van Rooy mij aan slimme, want selectieve, communicatie te doen. Tegelijk zou ik de migratietanker niet kunnen keren, gezien de immigratiecijfers over alle migratiekanalen heen in stijgende lijn gaan. Het zijn kritieken die ik met veel interesse gelezen heb, want kritiek houdt ons scherp, voor zover die intellectueel correct is tenminste.

Helaas knelt daar het schoentje. Zo wordt mij een stijging verweten in het aantal Belgwordingen, terwijl nationaliteitsverwerving niet onder mijn bevoegdheid valt, maar onder die van collega Geens. Daarnaast trek ik het geciteerde cijfer van 41.459 nieuwe Belgen in 2016 in twijfel.

Volgens Myria ging het om 27.727 nieuwe Belgen vorig jaar. Een cijfer dat sterk onder het gemiddeld aantal Belgwordingen tijdens de periode van de vermaledijde snel-Belgwet van Verhofstadt en co, ligt. Deze snel-Belgwet werd onder impuls van de N-VA afgeschaft.

We verstrengden de nationaliteitsvoorwaarden fors en voerden een integratieplicht in.

Eindelijk.

aanvragen zijn die aan de voorwaarden voldoen. Het is duidelijk dat de wetgeving nog strenger moet, na de verstrenging die onder mijn impuls in 2011 al werd doorgevoerd, die nota bene de eerste grote migratiehervorming was in 30 jaar én zonder de PS. Ook het VB stemde toen - onbegrijpelijk - tegen deze forse verstrenging.

De noodzaak om de wet verder te verstrengen hebben wij evident ook al aangekaart tijdens de regeringsbesprekingen van 2014, maar bijkomende vooruitgang op dit dossier was helaas een ‘no passaran’. Dan hadden wij de keuze tussen alles opblazen en zo zelf een Di Rupo II in het leven te roepen, of toch te springen en stap voor stap de linkse puinhopen op migratie te ruimen.

Opsporing en opsluiting Wij hebben resoluut gekozen voor optie Een veel ernstiger inhoudelijke fout is dat twee: verantwoordelijkheid nemen, om zo dhr. Van Rooy de beperkingen van de rechts- via graduele verandering concrete vooruitstaat in het terugkeerbeleid compleet lijkt gang te boeken voor de Vlaming. te negeren.

Zo kan het er bij hem “niet in” dat ik niet Terugnameakkoorden En dat we vooruitgang geboekt hebben, onomwonden overga tot “permanente actieve opsporing en opsluiting – ook al kan zal niemand ontkennen, hoe geringschattend de effectieve terugkeer misschien pas over dhr. Van Rooy daar ook over moge doen. De jaren plaatsvinden”. Ten eerste wil ik bena- gratis verblijfsaanvragen behoren tot de verdrukken dat er wel degelijk actieve opspo- leden tijd.

Voortaan kost een regularisatieaanvraag ring en opsluiting van illegalen plaatsvindt.

De SEFOR-teams van Dienst Vreemdelingen- 350 euro, wat de aanvragen deed kelderen en ons in staat stelde de historische achterzaken zijn hiervoor bevoegd.

Dit gebeurt echter in een strikt omlijnd juri- stand weg te werken. We hebben een polidisch kader en met het oog op een onmid- tiek akkoord en fondsen op zak om de capadellijke repatriëring naar het land van her- citeit in de gesloten centra te verdubbelen komst. Tegen opsluiten zonder termijn stellen (!), in tijden van zware saneringen. Door het zich evenwel zowel ethische, grondwettelijke, stellen van prioriteiten hebben we de terugvreemdelingrechtelijke, Europees-rechtelijke, keer van buitenlandse criminelen verdrievouals praktische bezwaren. Personen die opge- digd. We tekenden terugnameakkoorden met sloten worden kunnen daartegen op gezette Marokko, Irak, Somalië, Nigeria en Kameroen. tijden beroep aantekenen bij de Raadkamer. Voortaan trekken we kordaat het recht op verDie is, zoals het in een rechtstaat betaamt, blijf in van buitenlandse criminelen en mosgedwongen de vrijlating te bevelen indien limradicalen, zelfs indien ze hier geboren zijn. er geen terugkeer georganiseerd kan wor- We hebben een nieuwkomersverklaring ingeden binnen een redelijke termijn, of indien voerd om nieuwkomers erop te wijzen dat de wettelijke maximumtermijn voor opslui- ons land geen neutrale lap grond is, maar een ting wordt bereikt. Verder vraag ik me ook af hechte morele communitas, gebaseerd op hoe de heer Van Rooy zijn ‘oplossing’ voor de joods-christelijke en verlichtingswaarden.

We hebben de vluchtelingenstatus tijdelijk het probleem van de geschatte 200.000 illegalen praktisch en ethisch georganiseerd ziet. gemaakt en de verlenging van tijdelijke verCollectieve opsporing en opsluiting van blijfsvergunningen afhankelijk van een inte200.000 mensen (gesteld dat dit cijfer klopt, gratievoorwaarde. Allemaal definitieve wetsBinnenlandse Zaken geeft nooit cijfers over wijzigingen zijn dat, die tot voor enkele jaren het aantal illegalen omdat er geen cijfers over simpelweg ondenkbaar waren, ware het niet bestaan) vergt immers een parallelle razzia dat de N-VA en ikzelf in 2014 verantwoordeover gans het grondgebied en gigantische ad- lijkheid hebben getoond en sindsdien elke hocdetentiecentra. Het kan leuk klinken in de dag keihard aan de migratiekar trekken. Tal oren van dhr. Van Rooy, maar het is pure fictie. van belangrijke wetswijzigingen, die voor ons prioritair waren, zijn ondertussen gereaGezinshereniging liseerd en van tafel verdwenen.

Los van de inhoudelijke fouten en het Dat verschaft ons de politieke ruimte om rechts-utopisch wensdenken waar zijn stuk vol in te zetten om alle nog resterende marvan doordesemd is, stipt dhr. Van Rooy wel ges die het Europees recht ons biedt, uit te correct aan dat de gezinshereniging opnieuw putten. Maar finaal ligt de migratiesleutel in Europa. De migratierichtlijnen moeten herin stijgende lijn gaat.

Belangrijke nuance daarbij is dat de niet- vormd. Ook daaraan werken wij. Vaak waren Europese gezinshereniging daalt met -14 pro- we bij de eersten om gewaagde migratiestelcent (2010-2015), met Marokko zelfs met -45 lingen in te nemen op het Europese forum. procent (!), maar dat de Europese gezinsher- Even vaak volgde de rest. Hoe sterker het eniging fors stijgt met +31 procent (2010- mandaat dat we in 2019 van de Vlaamse kiezer zullen krijgen, hoe meer gewicht we in de 2015).

Dat komt niet omdat de wetgeving versoe- schaal zullen blijven werpen.

Theo Francken peld is, laat staan dat ik ze lakser zou toepassen, maar simpelweg omdat er steeds meer Staatssecretaris voor Asiel en Migratie

Steun

BE63 7360 1247 8308 - (BIC KREDBEBB)

BE63 7360 1247 8308

f oer-

er in estijappen dienst hte pad

veroorza-

hap’ dat zich de draak mee

ud-rector VUB.

Cultuur

Van onze hofdichter

Dietse overpeinzing

28 september 2017

Vlaamse koppen in Kassel Volgende week opent in Musée de Flandre in Kassel de tentoonstelling ‘De figuur of de weerspiegeling van de ziel’. Ze focust op de weergave van de menselijke figuur in de Vlaamse schilderkunst van de zestiende en zeventiende eeuw.

Het was weer volop gouden Prinsjesdag in Nederland en die “traditsie” dient bewaard, zei voor de buis een dame.

En inderdaad, dat lijkt te horen bij de Nedertrant en Willem-Alexander zal dat met gemak beamen.

Het is als ’t ware een garantie op zijn levensassurantie.

Oranje heeft er, toegegeven, een handje weg van en rond het Binnenhof, daar gonst het van de Binnenpretjes en hier wordt feest gevierd zoals alleen Den Haag dat kan en plotsklaps merk je minder Fatima’s en Mohammedjes.

Is dat op Prinsjesdag niet énig: ’t land lijkt weer lekker homogenig.

Traditie, immers, dient bewaard zoals die dame zei, want die maakt deel uit van de oude Nederlandse normen.

Dus, gendergekkies, zet op Prinsjesdag een stap opzij en schei nou effe uit met ’t oude Holland te hervormen, al lijkt dat jullie een licentie voor jullie eigen existentie.

En kijk die koningin die maximaal de bol uit gaat, omdat zij door dit volkse volk op handen wordt gedragen!

En kijk toch die Nathan-kledij die haar zo beeldig staat en welk fortuin die heeft gekost, dat hoor je niet te vragen.

Dat hoort nu eenmaal bij de franje van Prinsjesdag en van Oranje!

Hector van Oevelen

ZELFS CHRISTELIJK De Vlaamse scouts vinden zichzelf niet ‘multicultureel’ genoeg, want ze hebben slechts enkele honderden leden met een allochtone achtergrond. Dat zoiets als problematisch wordt ervaren, is natuurlijk in eenklank met de politiek correcte obsessies van deze tijd.

Maar ook het feit dat de nationale leiding van de scouts de hoofdoorzaak legt bij het nog bestaan van een zekere identiteit van de jeugdbeweging, is van de gekke. Al sinds 2006 zijn de scouts in naam niet meer ‘Vlaams’ of ‘katholiek’: het ‘Vlaams Verbond van Katholieke Scouts en Meisjesgidsen’ werd toen het meer pluralistische ‘Scouts en Gidsen Vlaanderen’.

Maar op het terrein veranderde er nauwelijks iets aan de werking en de ‘smoel’ van de beweging. En dat was blijkbaar niet de bedoeling als we Jan van Reusel, sinds mensenheugenis woordvoerder van de scouts, bezig horen. “Sommigen denken nog dat we een oude Vlaamse, zelfs christelijk geïnspireerde organisatie zijn. Dat is niet zo.” Het goed gemikte ‘zelfs’ in die zin is bijzonder veelzeggend. Ik vermoed dat menig aalmoezenier zich in zijn ochtendkoffie verslikt heeft, toen hij de kranten doornam. Wat zou Werner (Fierens), de verbondsaalmoezenier, hiervan denken?

Niemand die hem de vraag stelde. “We willen erg graag laten zien dat wij niet langer enkel die christelijk geïnspireerde traditionele Vlaamse jeugdbeweging zijn”, voegde Van Reusel eraan toe. ‘Erg graag’, alstublieft.

Of hij voor de meerderheid van de scoutsleden spreekt, valt te betwijfelen. Maar op de POCO-hitlijsten is zijn riedeltje deze week wel vele plaatsen gestegen.

BOURGEOIS PATRIOT Geert Bourgeois noemt zich liever een Vlaamse patriot dan een Vlaams-nationalist, “omdat het woord nationalisme om historische redenen een negatieve connotatie heeft in Europa”. Dat onthielden de media van zijn uiteenzetting voor zo’n duizend studenten van de universiteit van Louvain-la-Neuve (UCL).

Vooraleer nationalisten pur sang zich opwinden, toch even lezen wat hij hierover achteraf zei in een interview: “Ik heb de jongeren uitgelegd dat ik een Vlaams-nationalist ben, maar ook dat de Fransen veel nationalistischer zijn dan wij. In elke kiescampagne scanderen ze daar Vive la République! Vive la France! Als ik zoiets zou roepen over Vlaanderen, zouden jullie daar in blokletters over schrijven. Alleen noemen ze dat nationalisme daar patriottisme. Ik noem mezelf ook een Vlaams patriot, al lang. Omdat ik weet dat nationalisme een negatieve connotatie heeft.” (Gazet van Antwerpen, 23 sept.)

Vragen en boegeroep waren er vooral over het beleid van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA). “Hij voert een correct en humaan beleid”, aldus Bourgeois.

“Iedereen die in eigen land vervolgd wordt om religieuze of politieke redenen, krijgt asiel.

Maar economische migranten vallen daar niet onder.”

Nieuw boek bij uitgeverij Polemos Zo net rolde een nieuw boek van de persen van Polemos. Prof. Yvan Vanden Berghe kent u ongetwijfeld als specialist inzake de geschiedenis van de Koude Oorlog. Maar ook wat romans betreft is hij niet aan zijn proefstuk toe.

Na ‘De burgemeester van B’, ‘1950. Mijn Oom Kamiel’ en ‘1969. Het jaar van Jelena’, komt nu een sluitstuk aan zijn autobiografisch oeuvre, waarin zijn academische specialisatie ook een grote rol speelt. Het resultaat is een spannend maar ook ironisch boek over een fictieve universiteit die hij in Antwerpen situeert. Het boek kreeg de titel “Onder geleerden”.

Om het verschijnen van dit boek met de nodige luister te vieren, organiseert uitgeverij Polemos een gespreksronde onder de noemer ‘Vlaamse universiteiten: tussen geleerYvan Vanden Berghe den en zotskappen’ met prof. Rik Torfs en prof. Boudewijn P LEMOS Bouckaert in het panel. Afspraak op woensdag 4 oktober om 20 uur in restaurant Jardin Public (Lodewijk Van Berckenlaan 146 te Berchem). De toegang is gratis, maar u dient zich wel op voorhand in te schrijven via info@polemos.be of telefonisch: 03 232 14 17 (vóór 2 oktober).

Het boek (240 blz.) kan besteld worden via onze webwinkel www.polemos.be aan de prijs van 17,50 euro (eventueel 3,5 euro verzendingskosten), of telefonisch. Uiteraard kan het boek ook via een boekhandel besteld worden.

Speciaal voor de lezers voor ’t Pallieterke: tot 30 oktober nemen we de verzendingskosten voor onze rekening. Laat deze kans niet liggen!

Yvan Vanden Berghe

e is niet aan zijn ter van B’, ‘1950. . Het jaar van Jempusroman, komt obiografisch oeuvpecialisatie, de gelog, ook een grote

12

U I T G E V E R I J

8/08/17 17:49

K arl van C amp

Het Musée de Flandre in Kassel heeft al in heel wat interessante tentoonstellingen diverse aspecten van de Vlaamse kunst belicht.

Nu komt er een langlopende expo over de weergave van de menselijke figuur als religieus, historisch en allegorisch personage in de Vlaamse schilderkunst van de zestiende en zeventiende eeuw. Het museum in Kassel put voor deze tentoonstelling vooral uit de collectie van het Museum voor Schone Kunsten in Duinkerke, dat sinds 2015 gesloten is voor een groot reorganisatieproject. Duinkerke wil in de buurt van het strand een museumkwartier uitbouwen, met onder andere een vernieuwd museum voor schone kunsten, het Havenmuseum en een museum voor de kunstcollectie van het departement.

Bijbelse figuren krijgen een gezicht De verzamelingen van de musea in FransVlaanderen zijn rijkelijk bedeeld met Vlaamse kunst, ook het Museum voor Schone Kunsten in Duinkerke. Het ‘kreeg’ een zeventigtal werken uit de Sint-Winoksabdij in het nabijgelegen Sint-Winoksbergen, nadat die door de Franse revolutionairen werd verwoest. In de negentiende eeuw werd de collectie aangevuld met mooie stukken uit legaten.

En vandaag koopt het departement Nord heel wat Vlaamse kunst aan die het in bruikleen geeft aan de musea in Frans-Vlaanderen. Zo is op de tentoonstelling in het Musée de Flandre een recente aankoop te zien. Het is een ‘Gevangenneming van Christus’, toegeschreven aan de Meester van 1518, waarvan men aanneemt dat het gaat om Jan van Dornicke, een schilder die in het eerste kwart van de zestiende eeuw actief was in Antwerpen. Dit paneel past in het deel van de expo dat focust op de religieuze portretten. Het is opmerkelijk hoe schilders Christus, Maria en andere Bijbelse personages een gezicht hebben geven zonder te kunnen steunen op ook maar één bron. Er zijn prachtige voorbeelden, vooral van de hand van Albrecht Bouts, van stereotypes zoals de Ecce Homo. Vlaamse schilders durfden te kiezen voor vernieuwing, zoals

Joos van Cleve, die de mollige kindjes Jezus en Johannes afbeeldt in een innige omhelzing.

Studiekoppen en genrestukken De expo toont ook een bijzonder interessant aspect van de portretschilderkunst: de studiekoppen. Frans Floris was in de eerste helft van de zestiende eeuw de eerste die voor de vele bestellingen in zijn atelier systematisch studiekoppen schilderde. Frans Pourbus de Jongere kopieerde die praktijk voor de portretten van zijn prinselijk cliënteel (zie afbeelding). In de zeventiende eeuw nam het aantal studies en schetsen toe dankzij de spectaculaire groei van bestellingen. Schitterende werken van Antoon van Dyck en Jacob Jordaens illustreren dat in studiekoppen, misschien nog meer dan in afgewerkte schilderijen, de hand van de ware grootmeester te herkennen is. Al zijn de afgewerkte portretten van edelen en rijke burgers op de tentoonstelling evenzeer de moeite waard. Een innovatie van de Vlaamse schilders was het portret in driekwart, in plaats van in profiel, waardoor de verleiding tot idealisering afnam en het karakter en de gemoedstoestand van het personage in de verf werden gezet.

Ook in genreschilderijen met taferelen uit het dagelijkse leven zien we de vindingrijkheid van de Vlaamse schilders. De expo groepeert werken met een beperkt aantal personages waarbij hun gezichten alle aandacht krijgen. De luitspeler die Theodoor Rombouts capteert op het moment dat die zijn instrument stemt, een jongetje dat een smeulend stuk hout aanblaast door Adam de Coster, de wankele drinkebroers à la Adriaen Brouwer geschilderd door Joos van Craesbeek, de spinster van David Ryckaert III, de fascinerende lachende oude vrouw door Jan van de Venne… Stuk voor stuk zijn het sprekende voorbeelden van hoe de Vlaamse schilders zelfs in scenes uit het dagelijkse leven de menselijke ziel weten te doorgronden.

Tentoonstelling ‘De figuur of de weerspiegeling van de menselijke ziel’, van 7 oktober t.e.m. 1 april 2018, Musée de Flandre, Kassel, www.museedeflandre.lenord.fr

Scouts overwegen allochtone groep

MMMV

Actueel

28 september 2017

13

SCEPTR trok naar Irak en vond een land vol schoonheid … en pech Vorige week trok Jonas Naeyaert, hoofdredacteur van digitaal zustermagazine SCEPTR, een week lang naar Irak, in het zog van een Belgische parlementaire delegatie onder leiding van Kamerlid Filip Dewinter (Vlaams Belang). Naeyaert vond er een divers land met veel strekkingen, groepen en clans, die samen een politiek-militair kluwen vormen dat zelfs voor iemand uit België bij momenten als surreëel wordt ervaren. Onder de Arabisch/oosterse formaliteiten en (over)eerbiedige omgang zijn tegenstellingen te bemerken die niet eenvoudig of snel zullen opgelost worden, ook al is de terreurgroep IS nagenoeg op de knieën gedwongen.

Jonas Naeyaert, hoofdredacteur van SCEPTR en uw reporter ter plaatse, bracht een week lang verslag uit vanuit Irak. Zijn volledige verslaggeving en reis is te lezen op sceptr.net Het voorlaatste bezoek van Dewinter aan het Midden-Oosten eindigde, althans voor de VRT, in mineur. Dewinter trok begin 2017 naar Syrië en werd vergezeld door een cameraploeg van de openbare omroep, maar die kwam onder vuur te liggen nadat criticasters beweerden dat VRT-journalist Jens Franssen zich kritiekloos op sleeptouw had laten nemen door Dewinter en een tandeloos interview met Syrisch president Bashar Al-Assad had afgenomen.

Maar het is omwille van dat bezoek, dat het Vlaams Belang nu naar Irak kon. Het Syriëbezoek aan onder meer Assad werd namelijk door de Arabische pers gretig opgepikt, hetgeen ervoor zorgde dat Dewinter op de radar kwam van Bagdad, die het Vlaams Belang-parlementslid uitnodigde voor een bezoek. Vorige week werd hierop ingegaan. Met Dewinter reisden ook Kamerlid Jan Penris, Vlaams Parlementslid Anke Van dermeersch en oud-parlementslid Frank Creyelman mee. Normaliter ging politiek journalist Bart Brinckman (De Standaard) Dewinter en co vergezellen in Irak, maar hij annuleerde relatief laat. Echter, hierop ontstond een opening voor SCEPTR en belangrijker, een opportuniteit om waardevolle ervaring op te doen. Voor het eerst sinds 2014 werd zo de van IS bevrijde Iraakse stad Mosoel bezocht door een Belgische delegatie.

De mensen Wie Irak bezoekt, vindt geografisch een divers land, van de woestijnen in het noorden en het westen – waar de meeste soennieten leven – over de oliegebieden in het westen, naar het front (ook in het noordwesten) tot de vruchtbare gedeelten rond de Tigris en Eufraat. Maar de echte diversiteit is te vinden bij de mensen.

In Irak wonen zowel soennieten (circa 31% van de bevolking) als sjiieten (circa 65% van de bevolking), wat zorgt voor religieus-politieke spanningen en voor een groot stuk het huidige conflict in het land verklaart. IS is namelijk een extreme soennitische organisatie, die, zeker in 2014, op massaal veel steun van de soennitische bevolking - die veelal achtergesteld werd/wordt door de sjiitische politici kon rekenen. Ook etnocultureel telt Irak veel diversiteit. Arabieren maken er het gros van de

bevolking uit (circa 75%), maar worden aangevuld door Koerden, Assyriërs, Turkmenen en andere minderheiden, zoals de Jezidi’s.

De Irakezen hebben een culinaire schotelcultuur, waarbij vele gerechten op tafel worden gezet en men neemt wat men wil. Suiker speelt een grote rol, vooral in thee, die men stuk (en bitter) kookt in de theepot. Als gevolg van de suikerinname vind je heel vaak een Irakees met een flinke buik. Los van de uiterlijkheden is het - niet onlogisch - een volk voor wie geweld iets dagelijks is. Handwapens worden nonchalant op de eettafel gelegd, burgerwagens worden door militaire konvooien aan de kant gereden en zwaar militair materiaal is niet enkel aan het front een heel gewoon zicht, maar doorheen het land.

Ik leer in een eettent in Mosoel Qaysar Aleubidi kennen. Aleubidi is een Irakese soldaat die vol bewondering kijkt naar de lange, blonde Anke Van dermeersch, met wie hij maar al te graag poseert. Aleubidi zit wat later naast me in een door de Amerikanen geleverde ‘Humvee’ die binnenin, geheel op zijn Arabisch, met vachtjes en kitsch is bekleed. Hij spreekt nauwelijks een woord Engels, maar via handgebaren en een collega-soldaat die wat Engels kan, kom ik te weten dat hij 30 jaar oud is. 10 daarvan spendeerde hij in het leger. De jongeman die dolgraag ‘selfies’ met me neemt en niet veel ouder is dan ikzelf, heeft zijn volwassen leven niets anders gekend dan oorlog. Ik voel me een toerist.

De oorlog Wat eerder sprak ik met een extern optimistische Iraakse politicus en regeringsvertegenwoordiger, Turhan Al-Mufti. “De toekomst van Irak ziet er goed uit nu IS bijna verslagen is. Er komt nu een tijd van stabiliteit en reconstructie. Irak zal oprijzen en open komen te staan voor investeerders”, aldus de politicus met een uit de kluiten gewassen snor. “In feite, Irak staat nu al open voor investeerders.”

Terwijl we door Irak trekken, voert het Iraakse leger de laatste slotoffensieven rond Hawija en Anbar. Onze terugvlucht van Mosoel naar Irak wordt vertraagd omdat een twintigtal gewonden van het Hawija-front dringend vervoer nodig hebben naar de hoofdstad.

Ik voel me opnieuw een toerist, maar het valt me te binnen dat de soldaten geluk hebben dat er net een C-130 gecharterd is voor een delegatie uit België. We krijgen luchtmaskertjes, want de IS-strijders in Hawija zijn besmet met tbc. De veldarts stopt tijdens de vlucht de behandeling van een van de soldaten; zijn strijd is voorbij. IS krijgt klappen, maar deelt er zeker nog uit.

Wanneer we in Bagdad zijn en allerlei mensen bevragen, hangt een voelbare spanning in de lucht. Dewinter wou graag de Jezidi’s gaan bezoeken. Maar dat kan niet, want de Jezidi’s wonen in Koerdisch-beschermd gebied. De Koerdische Regionale Overheid (KRG) organiseerde afgelopen maandag een referendum dat uitdrukkelijk werd veroordeeld door niet alleen de Irakese centrale regering en het hooggerechtshof, maar dat ook de buurlanden – Turkije en Iran in het bijzonder – zenuwachtig maakt. Zelfs de EU drong aan tot uitstel of afstel, maar het mocht niet baten. De Koerden hielden een (niet-bindend) referendum en de uitslag werd er een die de onafhankelijkheidswens van de Koerden bevestigde.

Tijdens de aanloop naar het referendum was de spanning voelbaar, ook al zijn de Irakese politici uiterlijk en verbaal optimistisch over de toekomst van (een integraal) Irak. Nagenoeg iedereen veroordeelde de volksraadpleging, maar ik sprak wel met een regeringsvertegenwoordiger die wou onderhandelen met Erbil (de hoofdstad van de KRG) en zelf sbereid was om de soevereine olierechten te delen met Erbil. De KRG heeft momenteel formeel geen eigen olierechten, maar voert toch olie uit zonder Bagdad erbij te betrekken. Een van de redenen van de diepe onenigheid.

Nu de uitslag binnen is en de Koerden te kennen hebben gegeven een eigen staat te

willen, valt het moeilijk te voorspellen waar de zaken naartoe zullen gaan. De KRG kan nu moeilijk terugkrabbelen zonder de eigen bevolking tegen zich in het harnas te jagen, anderzijds is het Iraanse leger al aanwezig in de tweede grootste stad van de KRG, Suleimaniya.

Maar zorgwekkender: de sjiitische milities, verbonden aan Bagdad, zeggen bereid te zijn strijd te leveren in Kirkoek, een stad en gebied dat betwist worden door beide partijen, maar formeel geen deel uitmaakt van de KRG. Sinds de KRG (dat een leger heeft, de Peshmerga) het

bevrijdde van IS, maakt het olierijke gebied de facto wel deel uit van het Koerdische territorium. En het controversiële referendum werd er tevens gehouden.

Komt het tot een treffen, probeert Erbil de uitslag dan als pasmunt te gebruiken om extra bevoegdheden binnen een eengehouden Irak te krijgen terwijl het jongleert met een teleurgestelde bevolking? Het is allemaal mogelijk.

Irak zal wellicht ooit herrijzen, maar of dat voor nu meteen is, zoals Al-Mufti stelt, is sterk te betwijfelen.

De Koerdische Peshmerga spelen een doorslaggevende rol tegen IS in Irak

Het Koerdische moment?

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden: zo zijn de zelfzekere en fiere Koerdische vrouwen hét gezicht van het gewapende verzet tegen Islamitische Staat. En met meer dan 1.000 kilometer grens met die Islamitische Staat is Iraaks Koerdistan voor het Westen de voorpost van de Verlichting, van de beschaving, tegen de jihadistische barbarie.

Koerden zijn er klaar voor En dat historische moment willen de Koerden grijpen! Op 25 september organiseerde de voorzitter van het regionale parlement van Iraaks-Koerdistan, Barzani, een referendum over onafhankelijkheid.

De Koerden leven verspreid over vier staten (Turkije, Irak, Syrië en Iran) en vormen een mozaïek van taalkundige, sociale (met stammen als Bradust, Zibar, Harki en Jaf die met elkaar in oorlog zijn) en religieuze groepen (soennieten, alawieten, christenen, jezidi’s…). Iraaks-Koerdistan zou nu al perfect als staat kunnen opereren. Het beschikt over alle modi operandi (met uitzondering van een eigen munt): een democratisch verkozen parlement, petroleumexploitatie los van de centrale regering, eigen strijdkrachten, diplomatieke relaties… De Koerden pleiten steeds vaker voor een Tsjecho-Slovaakse scheiding, hoewel veel Iraakse Koerden ook een vinger in de pap willen hebben (én houden) in de Iraakse regering.

Hindernissen op weg naar onafhankelijkheid Journalist en politicoloog Tigrane Yegavian somt in het Franse geopolitieke tijdschrift “Conflits” enkele hindernissen op, naast het verzet van de vier betrokken staten. Eén problematiek is natuurlijk die van de grenzen, die allesbehalve duidelijk zijn. Maar vooral politiek ligt onafhankelijkheid moeilijk, omdat Iraaks-Koerdistan politiek compleet verdeeld is over twee zones. Een eerste zone, onder invloed van de partij PDK (rond Erbil en Dohok), en een tweede onder invloed van UPK-Goran (Suleymania en Kirkuk). Daarnaast is er de vijandschap tussen PDK, dat zich op Turkije richt, en de PKK, die in TurksKoerdistan actief is, tégen Turkije. De SyrischKoerdische partij PYD staat dicht bij de PKK. De Koerden van PDK hebben daarom Islamitische Staat gesteund tijdens zijn offensief in het noorden, omdat IS haar een minder groot gevaar leek dan de sjiitische milities van Bagdad.

Het regionale Koerdische bestuur in Irak heeft op een bepaald moment de olie-exploi-

tatie in de regio naar zich toe getrokken, met als gevolg dat Bagdad in januari 2014 besloot om 17 procent van zijn budget (ongeveer 15 miljard dollar, of 95 procent van het budget van de regio!) te bevriezen. Vers geld dat de Koerdische regering had kunnen gebruiken om haar burgers aan zich te binden, bijvoorbeeld met openbare werken.

Het regionale bestuur blijkt nog niet zo efficiënt te werken, zoals blijkt uit het feit dat van de 168.000 Peshmerga’s (Koerdische strijdkrachten) er sinds januari 2017 slechts 43.000 onder het ministerie van de Peshmerga’s vallen. De meerderheid ressorteert nog steeds onder het bevel van de twee grote historische formaties in Iraaks-Koerdistan: PDK en UPK.

Vooral geopolitieke hindernissen?

Als Syrië, Turkije, Iran en Irak al niet staan te springen voor een nieuwe staat, Koerdistan, dan lijken ook mondiaal de kaarten niet zo gunstig te liggen. Alhoewel: de militaire alliantie die in Syrië tegen Islamitische Staat vocht, heeft de Koerden verregaande concessies moeten toekennen op het vlak van zelfbestuur, eventueel binnen het grotere kader van een Syrische federale staat.

Maar het is ingewikkelder dan dat: de opmars van de PYD, de Koerdische nationalisten in Syrië, die veel sympathie hebben voor de linkse PKK, dreigen roet in het eten te gooien. Immers, de PDK in Iraaks-Koerdistan heeft steeds zeer nauwe banden gehad met Turkije en beschuldigt de PKK ervan te collaboreren met de sjiitische Iraanse strijdkrachten. PYD maakt dan weer de kern uit van de Amerikaanse strategie tegen Islamitische Staat. Het lijkt alsof het Koerdisch nationalisme langs alle kanten meegetrokken wordt in het grote geopolitieke spel, waardoor het zijn droom van een onafhankelijk Koerdistan op het spel zet, net door de tegengestelde belangen in het geopolitieke spel. Vinden ze een nieuwe politieke eenheid rond een onafhankelijk Iraaks-Koerdistan, als voorpost van een verenigd Koerdistan?

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

28 september 2017

Rajoy, de nieuwe Franco

Opkuisen

Pallieterke, In de serieuze kranten las ik dat de eerste minister van Spanje de door het parlement georganiseerde volksraadpleging in Catalonië als “niet legaal” en “niet legitiem” bestempelde. Met “niet legaal” heb ik geen probleem.

Een grondwet wordt gemaakt (telkens) als er een nieuwe staat groeit en zal uiteraard die staat beschermen. Voor het huidige Spanje is dat 1978. De Spaanse staat is een federatie sui generis, waar de autonome regio’s een eigen parlement hebben.

Met “niet legitiem” heb ik meer moeite.

Omdat (ik citeer vermoedelijk Calvijn): “Als een onderdaan door zijn koning wordt te kort gedaan, mag de onderdaan opstaan tegen zijn koning, tiran. Hij mag een verbond aangaan met de vijanden van de koning.” (Vindiciae contra tyrannos, Basel, 1579, vraag 4) Ook het Placcaet van Verlatinghe (Jan Asseliers 26 juli 1581) zegt: “Het is voor ieder duidelijk dat God koningen aangesteld heeft om zijn onderdanen te beschermen tegen onrecht en geweld, zoals een herder zijn schapen doet. De onderdanen zijn niet geschapen ten behoeve van de koning, maar een koning is er om zijn onderdanen lief te hebben, zoals een vader zijn kinderen, en hen met recht en rede te regeren. Wanneer hij dat niet doet, maar in plaats van zijn onderdanen te beschermen, hen probeert te onderdrukken als slaven, dan is hij geen vorst, maar een tiran. In dat geval mogen zijn onderdanen, na beraadslaging in de Staten-Generaal, hem afzweren en een andere leider kiezen.”

Het blijkt dus al eeuwen tot recht te worden aanzien dat onderdanen hun heersers kunnen afzetten. Des te meer als een lagere heerser dit recht ondersteunt (Philips van Marnix van Sint-Aldegonde). Niemand kan verbieden dat onderdanen het anders willen. In een democratie kan dat extra gelegitimeerd worden door een volksraadpleging. Een leider die dat verhindert, is een tiran. De feiten van de laatste weken leveren het bewijs!

Luk Sermeus - Kontich

Van Overtveldt Pallieterke, In De Tijd van 19 september las ik: “Van Overtveldt wil weten wie huis in Marokko heeft… Voor woningen in België en Europa is dat makkelijk na te gaan.” Dan zou ik graag eens weten, meneer de minister van Financiën, hoe u dat doet. OCMW’s plunderen is uiteraard geen exclusiviteit van de sp.a en de PS, maar er bestaan constructies om via Marokkaanse banken gebruik te maken van dubbele registratie.

Of kadert uw intentie in het borstgeroffel van N-VA dat wij, naar de verkiezingen toe, constant moeten vaststellen?

Jacques Demeersseman - Kortrijk

Eandis Pallieterke, Peter Reekmans (LDD) had het over het geld dat via Eandis in de zakken van behoeftige politiekers eindigt (via de beruchte “intercommunales”). Wat dat in de praktijk wil zeggen, blijkt uit de laatste (10 maandelijkse) afrekening die ik van Engie kreeg: Verbruik (1.281 euro), Varia belastingen (611 euro), Netwerkkosten (Eandis en politieke parasieten) (3.061 euro).

Totaal: 5.153 euro! De medeslachtoffers onder uw lezers gelieven mij (siegfriedverbeke@hotmail.com) of LDD te contacteren. Misschien is het mogelijk een groepsklacht neer te leggen.

Siegfried Verbeke - Antwerpen

Kruisende woorden oplossing 1075

Pallieterke, Een schoonbroer van mij was ooit werkzaam in Japan, in opdracht van de Belgische minister van Buitenlandse Handel. Die (tijdelijke) opdracht werd verlengd, maar de Belgische staat “vergat” het nodige te doen om de verblijfsvergunning van mijn schoonbroer te verlengen.

De dag na afloop van die vergunning stond de Japanse politie aan zijn deur om na te gaan of hij wel degelijk het land verlaten had. Omdat hij een opdracht vervulde in het kader van een Japans-Belgisch samenwerkingsprogramma werd hem nog twee weken tijd gegund om diens toestand te “regulariseren”, zo niet zou hij ”gerepatrieerd” worden.

In Japan is men streng omtrent het verblijf van vreemdelingen, eender van welk land zij afkomstig zijn, zelfs al gaat het om bevriende naties. Maar in dit onzalige land schopt men op Theo Franken voor veel minder. Niet te verwonderen dat die man het, volledig terecht, op zijn zenuwen krijgt en wantoestanden wil “opkuisen”. Opgeruimd staat netjes, denk ik dan. En dan ben ik zelfs niet eens een fan van Theo en nog minder van diens partij.

Ivo van Hamme - Antwerpen

Linkse propagandamachine Pallieterke, De lezers zullen waarschijnlijk al begrepen hebben dat ik het over onze duurbetaalde VRT heb. Dat de VRT linkse sympathieën heeft, was al veel langer duidelijk, maar de laatste tijd loopt het werkelijk de spuigaten uit!

De wijze waarop duidingsprogramma’s als Terzake, De Zevende Dag, De Afspraak, enzovoort, door de presentatoren gestuurd en gemanipuleerd worden, begint hallucinante vormen aan te nemen. De vrouwelijke presentatrices (Cools en Phara de Aguirre) zijn nog vele malen venijniger en achterbakser.

Debatten vinden meestal plaats tussen gelijkgezinde (linkse) genodigden, wat uiteraard waardeloos is, ofwel mag er voor de schijn een zwakke rechtse figuur optreden die er dan bekaaid vanaf komt. En als dan toch toevallig een degelijk onderlegde rechts georiënteerde deelnemer aanwezig is, wordt die voortdurend onderbroken door de presentator om hem te beletten iets zinnigs te zeggen of zijn standpunt te verdedigen. De bijhorende beelden die dan getoond worden zijn niet alleen misleidend, maar faliekant bedrog.

Daarnaast wordt aan de lopende band ‘gebasht’ op al wie niet tot hun verwachtingsprofiel behoort, zoals Trump, Poetin, N-VA, enzovoort. De moslims worden vanzelfsprekend met fluwelen handschoenen aangepakt!

Ik ben ervan overtuigd (en velen met mij) dat de VRT geen enkele meerwaarde biedt t.o.v. de andere Vlaamse zenders. Het zal natuurlijk zeer moeilijk zijn een onderzoeksbureau te vinden dat de VRT op een objectieve manier doorlicht.

Op de politiekers van de drie traditionele partijen moeten we niet rekenen, die behoren nu zelf tot de klagers en zagers.

R.V. - A alst

Jong Ecolo

T

E

R

E

E N K

I

Z

E

A D K

E

X

R

N X G A O L S

T

Pallieterke, Mag ik even een tegenwringer zijn? Het is inderdaad niet vanzelfsprekend dat ik in uw geërd blad de volgende stellingen naar voor wil brengen.

Iedereen – ook vele lezers van uw blad – zijn de mening toegedaan dat Catalonië zijn vrijheid verdient. De Catalaanse Generalitat heeft namelijk het licht op groen gezet om op 1 oktober aanstaande een referendum te houden over hun onafhankelijkheid. En ze zijn niet te spreken over de fratsen van de Spaanse premier, Mariano Rajoy Brey – Presidente del Gobierno y del Partido Popular – die nu zowaar het leger naar de regio stuurt om het referendum tegen te houden. Hij heeft waarlijk nog van alles in petto om dat te verhinderen. En maar goed ook. Er mag geen afscheiding komen.

Mijn nonkel Bo en tante Fabi hebben mij in mijn kinderjaren verteld wat een prachtig land Spanje wel is. Het was een waar vakantieland. Zij hadden daar ergens aan de kust een huisje aan het water met een privéstrand, waar andere mensen niet mochten komen zonnen of pootjebaden. Een beetje zoals het optrekje van mijn opa in Oostende. Nu komen er miljoenen toeristen naar Catalonië en die hebben er met hun buitenlandse deviezen een heel rijke streek van gemaakt. Onlangs vertelde uw gewaardeerde medewerker Jan Neckers hoe de verschillende Filipe’s van het huis Habsburg in de 15de en de 16de eeuw huisgehouden hebben in het Spanje/Castilië van die tijd. Daarmee vergeleken was Franco in zijn tijd een doetje en is Rajoy een heel zacht gekookt eitje.

In vergelijking met zijn voorvaderen is el Rei Filipe VI een slapjanus, omdat hij weigert tussen te komen in het conflict. Bij mij zou dat allemaal niet waar zijn! Ik zou mijn collega aanraden de Catalanen wat meer vaderlandszin bij te brengen. Hij zou hen moeten vertellen dat het hun plicht is om een beetje van hun rijkdom te delen met de andere Spanjaarden, zoals wij dat doen in ons land. Niet alle provincies beschikken over een zee met strand. Spanje mag dus niet uit elkaar vallen. Mag ik ook een beetje egoïstisch zijn? Men staat er niet bij stil welke gevolgen die afsplitsing zou kunnen hebben. Ik durf niet denken aan het sneeuwbaleffect op andere streken, zoals Baskenland en Asturië, die het voorbeeld zouden willen volgen. En dan spreek ik nog niet over andere landen en zeker niet over Vlaanderen. Stel u voor dat mijn vriend BDW in 2019 de volstrekte meerderheid zou halen en de onafhankelijkheid zou willen uitroepen; of het samenraapsel V&W, VB en LDD. Dan verlies ik zowaar 60 procent van mijn land en van mijn onderdanen, waar ik dan niets meer aan te zeggen zou hebben. En dan denk ik nog niet aan hun geld en het tekort dat die scheiding zou teweegbrengen in mijn nu al schamel inkomen. Dan rest er mij alleen nog maar te gaan jagen in de Ardennen om een lapje vlees op tafel te krijgen.

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België Viva España! Olé!

Op vraag van velen In 2015 verkochten we lekkere cava ter gelegenheid van 70 jaar ’t Pallieterke. Dat was een heerlijke cava uit het bijna onafhankelijke Catalonië. Normaliter was ik van plan die verkoopactie nog eens te herhalen bij onze 75ste verjaardag, in 2020, maar regelmatig krijg ik nu al de vraag “of die cava nog te koop is”. Daarom, deze belangrijke mededeling: ik heb een pallet cava (dezelfde soort als toen) besteld. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat eind 2015 de accijnzen verhoogd werden. Tel daarbij de indexering en een verhoging van de transportkosten, en dan weet u hoe laat het is. Neen, het kan het niet meer aanbieden aan de prijs van 2015, ik moet de prijs verhogen. Maar, u steunt rechtstreeks onze mediainitiatieven en onrechtstreeks de Catalaanse vrijheidsstrijd. En het is, al zeg ik het zelf, heel lekkere cava.

Prijs voor een fles: 10 euro; prijs voor 6 flessen: 55 euro; prijs voor 12 flessen: 100 euro. Verzendingskosten: 7 euro (1 tot 12 flessen).

Te bestellen: secretariaat@pallieterke.net of telefonisch 03 232 14 17. En niet vergeten: de voorraad is beperkt, lees: op is op. (de cava zal eind Karl van Camp - Hoofdredacteur november beschikbaar zijn).

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

Pallieterke, Aardige ventjes, die jongeren van Ecolo.

Ik denk dat de Heilige Geest bij hen is langs geweest. Anders kom je niet op het idee iemand als Francken een nazi te noemen.

Francken was in 1940, toen de Duisters ons voor vier jaar gezelschap hielden, nog niet geboren. Dat was soms niet van de poes.

Ik wens de groene azijnpissers veel geluk en goede ervaringen met hun vrolijke vrolijke vrienden van Ecolo. Volgens mij is met dat zootje ongeregeld geen zee te bevaren. Adieu en de kost, en de wind in de zeilen!

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Robert De Mol - Ninove

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B I J V E R D I E N S B L X A B E E L X G O C O P D O N D E R X K D O R E L X U X I J S X E T X R A N C U N E U F S P D X E E R X N A G T A A L G R E N S X H E N G E L E N X O B I L T X B I N L A D E J L A F X G X A X Y O K E N X K E R N E N X L N I E T S X G I E R

Indepencia

Brief van Flupke

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

28 september 2017

Vaarwel Jean ‘de Plas’ Plaskie Op 7 mei, na een wedstrijd van Anderlecht tegen Zulte-Waregem, vernam ik dat het niet goed ging met Jean Plaskie. ‘Jerommeke’ was zijn ongelijke strijd tegen een slepende ziekte aan het verliezen. Na Jean Trappeniers, Julien Kialunda en Wilfried Puis heeft nu ook de laatste van de vier musketiers ons op 75-jarige leeftijd verlaten. Plaskie voetbalde van 1958 tot 1971 voor Anderlecht en hij werd 33 keer geselecteerd voor de Rode Duivels.

Toen ik op het einde van de jaren zestig in de A-kern van Anderlecht werd opgenomen, liep ik er twee streekgenoten tegen het lijf: Jean Plaskie en Jean Trappeniers, respectievelijk afkomstig van Haren en Vilvoorde. Een geschenk uit de hemel, zo bleek later, want het was de gewoonte bij paars-wit om eens duchtig met de voeten van een jong manneke te spelen die voor het eerst de deur van de kleedkamer van het eerste elftal mocht opentrekken. Een traditie die ik later met veel plezier heb voortgezet!

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

De vier musketiers Deze pijnlijke ontgroening werd mij bespaard, vooral omdat Jean Plaskie mij vanaf het begin onder zijn vleugels nam en mij behoedde voor verder onheil. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Jean maakte deel uit van de vier musketiers, zoals de andere spelers hen noemden. Die mannen deden de gekste dingen. Als men hen niet hoorde of zag, dan waren ze iets aan het bekokstoven.

Voor een Europacupwedstrijd moest de ploeg eens zeven dagen op afzondering in het kasteel van Huizingen, een heel lange tijd voor jonge gezonde mannen. Plaskie verspreidde het nieuws dat onze verzorger, Fernand Beeckman, in kamer 16 voor vrouwelijk schoon had gezorgd. Op een avond wandelde ‘De Plas’ de kamer binnen van Jan Mulder en Pummy Bergholz en bracht de Hollanders op de hoogte van het goede nieuws. Die twee geloofden er geen snars van, maar toch een beetje nieuwsgierig vergezelden ze hem naar kamer 16.

Goed geprobeerd Onze correspondent in Noorwegen, een onvermoeibare gast, ging op de vooravond van het WK wielrennen voor ons de omloop in Bergen verkennen. Kwestie van in te schatten welk soort renners kans maakten op de overwinning. Dat er elf rondes van 19,1 km moesten gereden worden en dat er vierenveertig landen aan de start verschenen, wisten we al. Veel wijzer zijn we niet geworden van zijn gewaardeerde verkenningstocht. Onze Noorse verslaggever is nogal chauvinistisch; hij nam zijn wensen voor waarheid en zag zijn landgenoot Edvald Hagen al in de regenboogtrui. Goede poging om ons op het verkeerde been te zetten. Dat lapt hij ons geen twee keer, maar voor het overige is het geen kwade kerel.

Tim We hadden te doen met de toeschouwers die het peloton lange tijd aan hun neus voorbij zagen snellen zonder dat er iets noemenswaardig gebeurde. Hun geduld werd uiteindelijk beloond toen Tim Wellens zijn naam eer aandeed, het welletjes vond en er, met nog een goede zestig kilometer te rijden, vanonder trok met in zijn zog een select groepje renners die hun kans roken. Eindelijk koers.

Goede poging Een eresaluut aan Wellens en Benoot, die

Aan de deur hoorden ze geluiden die niets aan de verbeelding overlieten. Ze geloofden hun oren niet. Na een tiental minuten kwam Wilfried Puis met een brede glimlach de kamer uit en zei, zijn duim omhoogstekend: “Formidabel!” De twee ‘keizen’ stoven de kamer binnen en zagen tot hun verbijstering Julien Kialunda in het bed liggen, die zijn grote witte tanden bloot lachte.

Jean Trappeniers, die zich achter het gordijn had verstopt, kon bulderend van het lachen nog juist uitbrengen: “Verborgen camera!” Jan Mulder verliet de kamer “bende klootzakken” mompelend. Pummy Bergholz heeft een week lang niet tegen hen gesproken.

De vier musketiers zijn weer op volle sterkte hierboven! Swat van der Elst, Ludo Coeck, Nico de Bree, Martin Lippens, Laurent Verbiest, Jean Cornelis en vooral Raymond Goethals zijn gewaarschuwd…

Gille van Binst

van katoen gaven voor hun kopmannen, in de hoop dat die het zouden afmaken in de laatste ronde. Dat was de bedoeling, maar niet naar de zin van de Fransman Alaphilippe, die fanatiek demarreerde, even de Italiaan Mosccon in zijn wiel moest dulden, om hem vervolgens, na hem gewikt en gewogen te hebben, van zich af te schudden. Goed geschud en Alaphilippe zag zichzelf al staan triomferen in de regenboogtrui. Kleine misrekening.

Alles samen Dicht bijeen is warm. Dat moesten ze de aanstormende meute geen twee keer zeggen. Met het spandoek in zicht was alles wat van de afvallingskoers overbleef weer samen en vond Alexander Kristoff het moment gekomen om het thuispubliek uit de bol te laten gaan. Dat was buiten de jump en de dubbele banddikte gerekend waarmee Peter Sagan de Noorse illusie om zeep hielp. Iets verder in het peloton kon Edvald Hagen een venijnig lachje niet onderdrukken. Hij en zijn landgenoot Kristoff kunnen elkaars bloed drinken. Vandaar.

Vanwaar die vete? Dat gaat ons niet aan. Als ze maar overeenkomen.

Wraak Als we vertellen dat de Australiër Michael Mathews derde eindigde en Greg van Avermaet, als eerste landgenoot, vrede moest

15

Roskammen

Top en super Philippe Gilbert was anno 2012 in Valkenburg de voorlopig laatste Belgische wereldkampioen. In het Noorse Bergen pakte hij geen medaille. Ook Greg van Aevermaet paste. Van “top” en “super” als superlatieven voor hun prestaties onthouden door ervaring gelouterde profs zich. Meestal toch.

Niet in de laatste plaats wereldkampioen Peter Sagan. Die schreef met zijn derde titel op rij wielerhistorie. Dat was top en super samengebald in topsuper. Al zei hij dat niet.

De nieuwe generatie kan er een pak van leren. Neoprof Laurens de Plus reed in Bergen zijn eerste WK-tijdrit. Naar zijn zeggen had hij die “supergoed ingedeeld, had zijn wattageschema supergoed kunnen volgen, had zich klimmend supergoed gevoeld en was supertevreden met … een 22ste plaats op twee minuten en vijfendertig seconden van wereldkampioen Tom Dumoulin. Tja. Dat soort eigen bewieroking aanhoren, optekenen en ook nog publiceren, is bezwaarlijk topjournalistiek.

De dagen voor de verkiezing van de nieuwe UCI-voorzitter in Bergen toeterde de Britse “titelverdediger” Brian Cookson dat de 45 kiesgerechtigden hem met zekerheid en een tweederdemeerderheid een tweede ambtstermijn zouden toekennen. Zijn voorspelling was niet super. Hij haalde acht stemmen. Cookson verdwijnt in de annalen van de Internationale Wielerunie nog net niet als een schertsfiguur, laat staan als de topper die hij dacht te zijn met de steun van Igor Makarov, naast Russisch bondsvoorzitter ook topfinancier van de niet onbesproken wielerploeg Katusha. Vraag is of de Fransman David Lappartient, de nieuwe UCI-baas, veel beter zal doen. De man staat vooral bekend als toplobbyist. Daaraan dankt hij, onder andere, zijn burgemeesterpostje in het Bretoense dorp Sarzeau met 7.000 inwoners.

In zijn “maidenspeech” had hij het over “het businessmodel van de sport dat hij zal herbekijken”. Bekt goed, wat het ook moge betekenen. Hoe dan ook, bij nationale bonden, wielerploegen, sponsors en renners is het scepticisme niet ver weg als Lappartient, de nieuwe borstel bij de UCI, ter sprake komt.

Orakelpraat Het wielrennen staat niet alleen om regelmatig een loopje te nemen met de betekenis en inhoud van begrippen. In het voetbal, die andere populaire volkssport, kent men er ook wat van. Yves Vanderhaege is uitstekend geplaatst om dat niet tegen te spreken. René Weiler had het vooral aan zichzelf te danken als hij bij Anderlecht moest opkrassen. Zijn voetbalconcept deugt niet. Punt. Zijn aanstelling was weinig anders dan een supergrote blunder van het “management”. Hij bleef wel onderbelicht. Om niet te zeggen “in donker gehouden”. En in bestuurskamers én in de media. Zo mocht Herman van Holsbeeck in Extra Time quasi een uur komen wauwelen over het ontslag van Weiler zonder met maar een half woord over een “eigen schuld dikke bult” te reppen.

Dat lag “aan het zeetje” niet anders met het buitenwippen van Yves Vanderhaeghe.

Die had brute pech dat hij, na twee topseizoenen als coach van het “weireldploegsje” van Marc Coucke, begin derde seizoen met 1 punt op 23 de rode lantaarn in de reguliere competitie droeg. Daarop brak Coucke prompt de belofte dat hij zijn coach pas na tien speeldagen zou evalueren. Het epitheton “top” of “super” verdient de drie speeldagen eerder genomen beslissing niet. Dat Vanderhaeghe zweeg, was wel top. Zijn stilzwijgen blameerde des te sterker holle orakelpraat als “Yves is een topmens en een topcoach, maar met deze groep was het op.

Ik moest mijn trots (sic) aan de kant zetten en zeggen: we doen het nu!” Wie in dit doorzichtige excuustaaltje van een voorzitter iets anders ziet dan topflauwekul en supergeleuter mag het laten weten. Wij wensen Yves alvast veel sterkte, en straks een club die hem verdient.

nemen met de zesde plaats, hebben we het voornaamste verteld. Dat Sagan zijn derde wereldtitel op rij beet heeft en zijn wilde haren ingeruild heeft voor een fris geschoren kopje waarmee hij op het podium stond te blinken, was door de kenners voorspeld en werd door het vrouwelijke ontvangstcomité op gejuich onthaald.

Want de Slovaakse wonderknaap is zijn uitsluiting uit de Ronde van Frankrijk nog niet vergeten. Zijn wraak moet zoet geweest zijn en het moet gezegd, hij mocht gezien worden in de regenboogtrui.

om euforisch van te worden, maar het puntje in de uitwedstrijd tegen Racing Genk heeft wel bloed gezet bij rode lantaarn Oostende.

Nog van dat en de wereld ziet er helemaal anders uit.

Al zal het nog niet voor morgen zijn. Hetzelfde geldt voor KV Mechelen, dat eindelijk zijn eerste thuisoverwinning kon boeken, tegen revelatie Sint-Truiden. Volgende zaterdag met volle moed en op hoop van zegen naar Moeskroen. Of dat volstaat om te stunten, valt af te wachten. We zullen duimen. Zeg nu nog dat we nooit eens vriendelijk zijn.

Stofje

Supporter nummer één

Anderlecht heeft zijn eerste zege beet onder Frutos, die zijn ploeg tegen Waasland-Beveren met veel kunst-en-vliegwerk liet opdraven. Of de nieuwbakken Argentijnse trainer van mauve-wit achteraf scheidrechter Dierick is gaan bedanken omdat hij tot vier keer toe een stofje in zijn oog had, zijn we niet te weten gekomen. Missen is menselijk en het kan de beste overkomen. Maar trop is te veel mogen ze met recht en reden ter discussie stellen op de Freethiel. Gedane zaken nemen geen keer.

Volgende keer beter.

Dat Antwerp goed op dreef is en verrassend in de top zes staat, is een open deur instampen.

De manier waarop is wel groot nieuws. Dankzij hun getaande spits, William Owusu, zijn we te weten gekomen wat het geheime wapen is van de rood-witten.

“Het gebeurt allemaal met de steun van God”, vernemen we. Hoe denken ze daar bij de voetbalbond over? Is dat geen competitievervalsing? En wat heeft God tegen Kortrijk, dat met drie-nul de duimen moest leggen tegen de Great Old? Bij Waasland-Beveren, dat nu zaterdag gastheer mag spelen voor ‘den Antwerp’, zijn ze gewaarschuwd. Met de elf uitverkoren favorieten van God op bezoek mogen ze nu al de boeken toe doen op de Freethiel.

Geen bluf “We zijn de beste ploeg van het land”, vertelt trainer Ivan Leko aan iedereen die het horen wil. We kunnen niet ontkennen dat Club Brugge tot dusver met kop en schouders en met 21 punten op 24 boven de concurrentie uitsteekt. Zondag komt het zwalpende AA Gent op bezoek in het Jan Breydelstadion.

Dat de Buffalo’s zich maar al vasthouden aan de takken van de bomen. Het zal nodig zijn, met de nederlaag tegen Zulte-Waregem nog in het geheugen. Anderzijds, ze mogen ons altijd aangenaam verrassen. Het zou niets te vroeg komen, want met een veertiende plaats in de rangschikking draait Jacob van Maerlant zich van schaamte om op zijn sokkel.

Op hoop van zegen Twee punten uit acht wedstrijden is niet

Vi Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Denis van Wijk, die tot voor kort OH Leuven trainde, kan het getuigen. Hij werd dringend verzocht plaats te ruilen voor de Brit Nigel Pearson die zijn sporen verdiend heeft als oefenmeester bij onder meer Leicester, dat net zoals OHL in handen is van de Thaise onderneming King Power Group.

De kwabbernoten die hun club verkwanseld hebben aan de Aziaten staan schaakmat en moeten voortaan naar de pijpen dansen van hun nieuwe baas, met de schattige naam Vichai Srivaddhananaprabha. Niet gemakkelijk voor een Vlaamse tong, maar wij mogen hem vertrouwelijk Vi noemen.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

28 september 2017

Het is gauw gebeurd: “Blijf uit de kelder. Lumumba ligt daar niet” De Vlaamse overheid lanceert een nieuwe campagne tegen racisme en discriminatie.

Ze had het simpel kunnen houden met een slogan als “ge moogt dat niet doen”, maar ze koos voor het iets complexere “Het is gauw gebeurd”. Wij vroegen twee grijze eminenties om hun licht te laten schijnen over het fenomeen dat racisme heet, toen en vandaag.

Het is niet eens zo heel lang geleden dat de “Strangers” op de Zevende Dag hun hit “Ziekenkas” zongen. Politici zaten op de eerste rij vrolijk te lachen en enthousiast in de handen te klappen bij verzen als: “Ikken in ziekekas ik emmen e góe lêve in ziekaka ziekaka ziekekas ikke niks waerke en toch mij centshes geve de ziekaka ziekaka ziekekas Allah is groêt, mor ziekekas is groêter” Gouden jaren waren het. Toen racisme nog ouderwets grappig was. De oude De Croo herinnert het zich alsof het gisteren was. “Dat klopt”, zegt de senior van Open Vld, “nu moet ik daar eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik gisteren, vorige week en 3 augustus 1953 me ook herinner alsof het gisteren was. Dat hoort bij mijn ziektebeeld. Maar ja, toen wist niemand wat racisme was. Negers waren negers. Daar waren negers en niet-negers het over eens. En in de jaren zestig kwam daar een nieuw soort neger bij: de zandkleurige neger. ‘Zandneger’, voor kort. Een welkome aanvulling voor de kleine citroennegers die blijkbaar alleen restaurants kunnen openen. Dat vertelde men toen gewoon op het nieuws.”

“Het was wijlen Firmin De Weijer die toen op het nieuws dingen zei als: “Als u morgen naar Brussel spoort, kan u daar enige nieuwe zandnegers uit Marokko aantreffen. Zij zijn niet gevaarlijk, maar een spuitje tegen den tetanos is aan te raden.” Het is pas met de vergroening

van de politiek en de opkomst van de politieke huisvrouw en haar rare manieren, dat mensen verzuurd zijn geraakt. En dat achtervolgt je tot in de huiskamer. Onze huisneger Joseph-Albert Mbaobab-Mobutu beweerde plots gewoon André Dubois te heten. En hij lustte plots geen bananen meer en hij wilde mijn oude bril niet meer opzetten. Ik zweer u, dat was de eerste keer dat hij daarmee afkwam. De verzuring van die man, niet te geloven! Vader heeft hem laten inslapen. Of was dat toch… Nee, zo is het gegaan. Mag Alexander dit interview eens nalezen voor publicatie. Hij leest zo graag als eerste de wijze woorden van zijn vader, zegt hij altijd.”

Djengo Ook voormalig premier Marc Eyskens herinnert zich die periode nog levendig. Hij trekt de wenkbrauwen hoog op als we naar die dagen vragen. “U probeert mij dingen te doen vertellen die mij gaan achtervolgen”, lachen zijn schalkse ogen, “maar daar doe ik niet aan mee. Bij ons in de familie was racisme taboe.

Racisme en Patrice Lumumba. Daar werd bij ons in de familie niet over gesproken. ‘Hoe minder je daarover spreekt, hoe beter. En blijf uit de kelder. Patrice ligt daar niet’, zei vader altijd.

Respect voor al wat leeft, stond bij ons in het gezin centraal.”

“Uiteraard heb ik de opkomst gezien van de islam in onze steden. Maar we hebben daar geen kwaad woord over gesproken. Ook toen de eerste wijken werden ingepalmd en vrou-

Kruisende woorden 1076

wen rechteloos werden en zo’n raar mutsje moesten dragen, hebben we gezwegen. En nu er in België vrouwen worden besneden, de politie wegblijft uit grote delen van Brussel en veel moslimjongeren willen sterven voor een

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

Geflikt Of de stad Antwerpen nu echt dat nieuwe politiegebouw in Berchem moet hebben, laten wij even in het midden. Wat wij wél opmerken, is dat voor het eerst in de geschiedenis het hoofdkwartier van de Antwerpse politie zich niét meer in het district Antwerpen zal bevinden. En dat schuurt toch wel bij de Antwerpenaar.

A B C D

Consequent zijn Het is te merken dat de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zijn in de gemeente Beveren: het CD&V-N-VA-college stemde er verdeeld over de bouw van een grootse evenementenhal in Kallo. Nu valt er met de tegenstemmers van N-VA allicht nog wel te praten.

Immers, hun verdediging van Doel hebben ze na vorige gemeenteraadsverkiezingen ook binnen de kortste keren begraven.

E F G H

Het loldistrict

I

Borgerhoudt van mensen, u weet wel. Maar niet van Tsjetsjenen, denken wij dan na de verhinderde vechtpartij tussen een groep Tsjetsjenen en een groep Marokkanen. Het is een mooie zaak, al die diversiteit en multiculturaliteit. En goed voor politionele tewerkstelling.

Al Borgerhoudt niet van politie.

J K L

Heter

HORIZONTAAL A. Vlaamse tennisspeelster B. Muzikante - Bolletje lucht C. Eirond - Meisjesnaam - Vogelproduct D. Nehemia - Deelgemeente van Saint-Hubert E. Engels voegwoord - Gezichtsbeharing - Loofboom F. Trendy G. Bankrekeningnummer - Jongensnaam - Cerium H. Britse rockgroep van o.m. ‘Merry Xmas everybody’ - Italiaanse stad waar er tot in 2006 Formule 1 werd gereden I. Seleen - Afkorting van de voormalige Nederlandse gulden - Maakt haast J. Strafwerktuig - Aaneenschakeling Met uitsterven bedreigde antilopesoort uit de Sahara K. Heel goed en vooraanstaand - Belgische elektronische identiteitskaart L. Nageslacht

fascistisch-religieus ideaal? U zal mij daarover met geen woord horen reppen. Zo zijn wij niet.

Dat kan ik u verzekeren. En ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek, maar meteen voor heel mijn partij.”

VERTICAAL 1. Bezuinigen 2. Lichaamsdeel - Benevole lector Familielid 3. Vlaamse cartooniste bekend om haar reeks ‘Cordelia’ - Vlaamse stad 4. Groente - Katheter om voeding toe te dienen - Windrichting 5. Door water omgeven gebied Belemmering 6. Chronische aanduiding van het zenuwstelsel - Beweeg onrustig heen en weer - Heerlijke 7. Abces - Soort verlichting 8. Schoon - En dergelijke meer 9. Repliceren 10. Getijde - Inhoudsloos 11. Weigering - Moedwillige dwaze streek 12. Schranderste - Texas DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1075 VINDT U OP BLZ. 14

Klimaatmodellen tonen aan dat het in deze staat over afzienbare tijd 3,5 graden warmer zou worden. Kan best zijn. Wij voorspellen echter al spoedig hetere temperaturen. In 2018 in meerdere gemeenten des lands, bijvoorbeeld. En in 2019 in regionale en federale politieke kringen.

Opgelost?

den fout was gelopen, weer recht te trekken.

En toen gebeurde het mirakel en zakte de Turteltaks aanzienlijk. De enige plaats waar mirakelen nog gebeuren: in de politiek. Vertrouwen dat zoiets schept!

Actie Heel vreemd. Het is zowat einde september en nog altijd hebben wij bijzonder weinig gehoord over zwarte piet, terwijl er al (veel te vroeg!) Sinterklaassnoepgoed in de rekken ligt.

Hup, gekleurde linkerzijde, wakker worden, tijd voor uw deconstructieve klaagzang. Weg met de witten! En met zwarte piet.

Cinema Nieuws van het filmfront. Eerstdaags wordt de klassieker “The great dictator” van Charlie Chaplin in een nieuwe versie opgenomen. De hoofdrol zal worden gespeeld door de Spaanse regeringsleider Mariano Rajoy. Rat-joy voor de vrienden.

Handlanger De Centraal-Afrikaanse krakers van het Brusselse hotel Astrid die dat hadden moeten verlaten ingevolge een gerechtelijk bevel, mogen er nu blijven tot 1 november. Men zegt ons dat zij een standbeeldje zullen oprichten voor de Brusselse socialistische burgemeester, die niet genoeg politie inzette voor het bevel tot ontruiming. Iets met zachte heelmeesters, zeker?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Archeologen hebben een papyrusrol ontcijferd waaruit blijkt hoe de piramiden konden worden gebouwd met ultrazware steenblokken die van ver werden aangevoerd. Het is nu wachten op hun volgende ontdekking: hoe het komt dat de Vlamingen zich nog altijd niet uit het belgische keurslijf hebben bevrijd.

Rasta Angela La Merkel staat voor geen kleine opdracht in Duitsland, nu ze een Jamaica-coalitie op de been moet zien te krijgen. Ja, man!

Een wonder Het kon niet, het zou niet, Vlaanderen kon niet buiten de Turteltaks om wat in het verle-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be