't Pallieterke van 2 november 2017

73ste jaargang • nummer 44 • donderdag 2 november 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De dhimmitude van een Commissie

Het verschil tussen de Bende van Nijvel en de Bende van Laeken?

Een maand na de aanslagen van 22 maart 2016 werd een parlementaire onderzoekscommissie opgericht. Het is nu eenmaal in dit land de gewoonte om nationale trauma’s (Dutroux, Bende van Nijvel, Rwanda, bankencrisis…) te verwerken met een onderzoekscommissie. Visie en moedige beleidsdaden moet je daar niet van verwachten. De unanimiteit die steeds wordt betracht, zorgt voor het bewandelen van de weg van de minste weerstand: een lange opsomming van de feiten en van de eigen werkzaamheden wordt gevolgd door aanbevelingen waar alle strekkingen achterstaan en die dus noodzakelijk evident, zeer praktisch, minder belangrijk of vaag zijn.

De Commissie Aanslagen, die vorige week haar werkzaamheden beëindigde, is, ondanks alle dure eden die op voorhand werden gezworen, op dat punt niet anders. De werkzaamheden van een onderzoekscommissie duren ook steeds lang genoeg om de initiële publieke verontwaardiging te laten wegebben. Zo fungeert ze als ventiel dat de druk op het beleid wegneemt en toelaat om later gewoon over te gaan tot de orde van de dag.

“Het is complex” In mijn bijdrage over de oprichting van de Commissie Aanslagen (’t Pallieterke van 5 mei 2016) was ik sceptisch over de mogelijke resultaten. Maar ik dacht dat de schok van de vreselijke aanslagen hier en daar tot enige blijken van moed en nieuwe inzichten zou leiden. Ik heb mij vergist.

Het verslag telt vele honderden bladzijden en is gesteld in lange volzinnen vol nuances, voorbehouden, afgemeten bewoordingen en gekunstelde redeneringen die er graag zelf op wijzen hoe “complex” alles is (het woord “complex” komt 55 keer voor in deel 4 van het verslag). In die zin is het rapport een meesterwerk.

Het vergt heel wat talent om in zoveel woorden zo weinig te zeggen.

Ik laat u meegenieten van aanbeveling 85: “De onderzoekscommissie stelt vast dat uit de hoorzittingen is gebleken dat meer bepaald sociale en culturele verwevenheid en diversiteit door de gehoorde personen werden beschreven als behorend tot de mogelijke oorzaken van radicalisme/gewelddadig radicalisme wanneer ze onvoldoende aanwezig zijn, maar tegelijk als een nuttige hefboom wanneer ze worden beschouwd als een middel in de strijd tegen die uitwassen; daarbij dient men wel voor ogen te houden dat op sommige radicale/gewelddadig radicale personen die factoren mogelijkerwijs geen vat hebben.”

Samengevat: “Radicalisering kan te maken hebben met gebrek aan integratie. Maar het kan er ook niets mee te maken hebben.” Alleen al deel 4 van het verslag telt meer dan 100 dergelijke slecht leesbare en nog slechter toepasbare “vaststellingen en aanbevelingen”. Wie zal die ooit nog lezen? Niemand. Wie heeft ze nu al gelezen? Weinigen, zoals ik uit de meeste journalistieke verslagen kon afleiden. Hebben de commissieleden ze zelf gelezen?

De vis verdronken Er zitten nog heel wat pareltjes in: “De introductie van een co-inclusiedynamiek werd voorgesteld als een beloftevolle mogelijkheid.

Co-inclusie is het tegenovergestelde van polarisering, een verschijnsel dat ten grondslag ligt aan het radicalisme. Co-inclusie kan worden omschreven als een participatieve actie om “de andere” in te passen in het eigen “schema”; een en ander veronderstelt dat men écht luistert en écht openstaat voor de andere, wars van impressies en clichés.”

Omgezet naar gewonemensentaal: “Laat ons lief zijn voor elkaar.” Een bruikbaar sentiment voor de scheurkalender van de Bond zonder Naam, maar van een ondraaglijke lichtheid als beschouwing van een parlementaire commissie.

Achter al die wonderbaarlijke taalconstruc-

ties wordt de vis verdronken. Om de islam te sparen, wordt nuance op nuance aangebracht tot elke band tussen deze onverteerbare religie en radicalisme en geweld is weggemoffeld.

Zo wordt aangedrongen op het verschil tussen de “radicale islam” en “islamradicalisme”, tussen “radicalisering” en “radicalisme” (het eerste leidt wel vaak tot het tweede merkt de commissie op, met groot doorzicht) en tussen “radicalisme” en “gewelddadig radicalisme” (de band tussen beide is “subtiel en delicaat”, oordeelt de commissie).

Zelfs wanneer je als lezer hoopvol wordt en het verslag het toch even heeft over “een fundamentele vaststelling die geen nuance verdraagt” volgt er dan onmiddellijk: “met name dat er wel degelijk een islam gerelateerd radicalisme bestaat dat zich ‘soms’ in gewelddadige handelingen ‘kan’ uiten, maar dat dit vanzelfsprekend ‘niet kenmerkend’ is voor alle Belgische moslims en daarentegen ‘beperkt’ blijft tot een ‘gelukkig bijzonder kleine groep’ mensen.” Geen enkele nuance daar!

Dhimmitude Die Byzantijnse onderdanigheid ten aanzien van de islam domineert het hele rapport over het luik “radicalisering”. Al in de eerste paragrafen verontschuldigt de commissie zich, door te benadrukken dat er toch ook zoveel andere radicaliseringsvormen bestaan dan de islam, dat dit evenzeer een probleem is van andere godsdiensten (welke?) en ook van politieke ideologieën, maar dat men die helaas nu niet kan onderzoeken.

De excuseer-mij-zinnetjes zijn overal verplicht vulsel: “De moslimeredienst en de belijders ervan moeten worden behandeld met het verschuldigde respect en dito billijkheid.”; “Niets mag verhinderen dat duurzame en op vertrouwen berustende banden worden opgebouwd met álle moslims.” Niets? Met ‘alle’ moslims? Echt?

Helaas blijft het niet bij kruiperige opmerkingen. De commissie gebruikt de daden van bloederig islamterrorisme als aanleiding om te pleiten voor: - praktijktesten tegen discriminatie, “op basis waarvan een vermoeden van discriminatie ten laste kan worden gelegd van een persoon” (om zo de terroristen minder excuses te geven om ons op te blazen, is de verantwoording) - de erkenning van zoveel mogelijk moskeeën (meer subsidies voor de islam) en meer middelen voor het Moslimexecutief (die in het verleden enkel voor problemen heeft gezorgd) - verbod op politieke partijen die aanzetten tot haat en geweld (zo geformuleerd dat degenen die net waarschuwen voor de problemen inzake islam, op dezelfde manier kunnen behandeld worden als de fundamentalisten en terroristen) - initiatieven op de school en de rest van de samenleving om “diversiteit te stimuleren” (het omgekeerde van aanpassing dus) en meer aandacht te besteden aan de cultuur van de landen van herkomst (opnieuw het omgekeerde van aanpassing) - de oprichting van een Mensenrechteninstituut (in de kranten terecht omschreven als een super-UNIA).

Lees verder op blz. 5

Bij de Bende van Laeken is het wél om het geld te doen…

Wie is verantwoordelijk voor brandstichting defensiebedrijven?

Eind september brak brand uit bij drie bedrijven in de Belgische defensie-industrie op slechts vier dagen tijd. Volgens bepaalde anarchistische sites, en internationale veiligheidsexperts, zou het mogelijk gaan om aanslagen gepleegd door anarchisten. Bij één bedrijf, Varec in Mechelen, loopt het onderzoek naar brandstichting nog, maar bestaan sterke vermoedens van kwaad opzet, terwijl dit bij de twee andere bedrijven reeds bevestigd werd.

De gelijkenissen tussen de doelwitten en de korte opeenvolging van de incidenten doen sterk vermoeden dat er een verband bestaat tussen de incidenten. Onze nieuwswebstek Sceptr.net was het eerste en enige medium dat op vrijdag het mogelijke verband tussen de branden onder de aandacht bracht. Pas drie dagen later namen de kranten van Mediahuis het bericht over …(weliswaar zonder bronvermelding).

Ook de veiligheidsdiensten waren tot voor kort onwetend over een eventueel verband. Een tiental dagen na de branden werden de verschillende incidenten nochtans wel in een bejubelend artikel samengebracht door de Franse anarchistische webstek ‘Cette Semaine’.

Driemaal brandstichting Eind september vond een reeks ogenschijnlijk geïsoleerde industriële branden plaats op verschillende plaatsen in België.

Op 25 september breekt omstreeks twee uur ‘s morgens een hevige brand uit in een loods van het bedrijf Varec, te Mechelen, dat banden en rupsbanden voor militaire voer-

tuigen produceert. De schade is aanzienlijk.

Het onderzoek bij het parket van Mechelen naar kwaad opzet is nog altijd hangende, maar “er wordt nog steeds rekening gehouden met brandstichting”, vertelt Nele Poelmans, persmagistraat bij het OM van Mechelen, aan de SCEPTR-redactie.

Het parket van Mechelen schakelde in een later stadium van het onderzoek een branddeskundige in. Een bron dicht bij het onderzoek getuigde tevens aan SCEPTR dat de aard van de brand verdacht was aangezien er twee schijnbaar onafhankelijke brandhaarden opgemerkt werden.

Twee dagen na de brand bij Varec vinden er weer verontrustende incidenten plaats. Op 27 september breekt een brand uit bij Teksam te Genk, een bedrijf dat telescopische masten en antennes maakt voor militaire voertuigen. Rond 5u40 wordt de brand opgemerkt door een conciërge. De brandweer is snel ter plaatse en de schade blijft beperkt, maar er is wel schade aan dat deel van het bedrijf waar dure op maat gemaakte bestellingen wachten.

Lees verder op blz. 5

2

Actueel

2 november 2017

Onaangepasten grijpen de macht

De bende van twijfel

Als ratten kwamen ze overal vandaan, de volwassen mannen van Turkse origine die meenden de Brederostraat in een slagveld te moeten veranderen. Beelden zoals ik ze nog niet gezien had in Europa. Op de banlieurellen in Frankrijk na, maar ja, Frankrijk. Ook zo’n blakend voorbeeld van integratie. Ons voorland?

Het valt niet te ontkennen dat we in Europa, met name in België, Frankrijk, Nederland en Duitsland volksstammen mensen geïmporteerd hebben die het niet gelukt is een te worden met de samenleving waarin ze leven. Dat kan. Uiteraard kan dat. Niet elk mens is het gegeven om zich aan te passen aan zijn leefomgeving. In andere tijden stierven de onaangepasten gewoon uit, maar anno 2017 grijpen ze de macht. Omdat het kan. Het is de soort die geweld niet schuwt, die intimidatie niet schuwt en meent overal recht op te hebben. De soort heeft gelijk: niet alleen pakken ze hun vermeende recht, ze komen er mee weg ook.

Ebru Umar

TSJECHIË KRIJGT MINDERHEIDSREGERING

Geen dialoog mogelijk Elke sociologische, culturele en demografische verklaring voor het gedrag van de Turken in Antwerpen is precies dat: een verklaring. Verklaringen zijn zoiets als goede voornemens: woorden. Waar het om gaat, zijn daden. Daden om dit gedrag te voorkomen en nee: de dialoog zit daar niet tussen.

De dialoog is voor mensen uit het Westen, voor mensen met wie wij eenzelfde referentiekader delen. Niet voor mensen die afgeven en neerkijken op het Westen, op hun eigen woon- en leefomgeving. De dialoog is voor mensen die we vertrouwen omdat we dezelfde taal spreken. Niet alleen qua woorden, maar ook qua gedrag. De dialoog is een gepasseerd stadium. Niets van wat je deze mensen aan wilt doen, mag echter. Uiteraard verdienen ze straf, maar zeg me, wat is een gepaste straf voor volwassen mannen die op straat elkaar te lijf gaan, in groepsverband?

Die andermans bezit vernielen, die de buurt terroriseren en intimideren? In ons verlichte liberale Westen kennen we dat soort mannen niet, dat soort gedrag niet, laat staan dat we er straffen bij hebben die rechtvaardiging bieden. Maar we hebben dit soort mannen wel geïmporteerd, gevoed, huisvesting gegeven en ongetwijfeld ook nog een Belgische nationaliteit cadeau gedaan. Kortom: we hebben deze mannen gemaakt tot wie ze zijn. Ze zijn ons product, onze schuld. We oogsten wat we gezaaid hebben.

Bloed aan de handen Elke politicus die niet op gepaste wijze optreedt, heeft bloed aan zijn handen. Elke politicus die niet ziet dat dit nog maar het begin is van radicalisering, islamisering en onteigening van onze eigen normen en

waarden, ons eigen land, heeft bloed aan zijn handen. Elke politicus die blijft volhouden dat de dialoog de oplossing is, dat iedereen dezelfde rechten heeft, heeft bloed aan zijn handen.

Deze mensen vinden niet iedereen gelijk.

Deze mensen weten dat ze dezelfde rechten hebben als ieder ander. Deze mensen weten dat geen westerling de straat op zal gaan, laat staan met ijzeren staven, om verhaal te halen. Deze mensen zullen wetens en willens met geweld onze straten overnemen. Onze levenswijze aanvallen. Onze vrijheid minachten.

Elke politicus die dat niet inziet, dient een andere baan te zoeken. Laten ze iets in de dierenbescherming gaan doen of elders waar ze weinig kwaad kunnen. Deze mensen die de straat opgaan, zijn dan wel geïmporteerd, gevoed en gekoesterd door België, ze zijn echter mislukt in onze samenleving.

Als zelfs ouders hun criminele kinderen de deur kunnen wijzen, waarom zou een staat dat dan niet kunnen? Niet mogen of doen?

Waarom zouden dit soort mensen, die de Belgische samenleving ontregelen, het recht moeten hebben om hier te blijven?

Omdat ze ooit een Belgische nationaliteit hebben gekregen? Omdat ze hier geboren zijn? Omdat wij geciviliseerd zijn?

Als ik denk aan ons voorland, aan mijn ‘later’, verwacht ik dat ons voorland veiliger is dan het afgelopen week was in de Brederostraat in Antwerpen. Ik weet alleen wat elke Belg al lang weet, tenzij het een politicus is: dat je wél moet optreden tegen dit Turkse tuig.

Ebru Umar

De winnaar van de parlementsverkiezingen in Tsjechië, de centrumrechtse protestbeweging Ano (ja) van de populistische miljardair Andrej Babis, zou alleen gaan regeren.

Niemand wou in een coalitie met Babis. Na de parlementsverkiezingen (zie ‘t Pallieterke, 26 oktober) ligt nu ook de zetelverdeling vast.

President Milos Zeman sprak vorige week zijn steun uit voor een dergelijke variant. “Hij is de winnaar van de verkiezingen en dat moet men respecteren.” Babis, met 29,6 procent van de stemmen, moet nu verder met 78 zetels op een totaal van 200, en dat wordt geen sinecure.

De politieke verschuiving is bijzonder opvallend. Ter rechterzijde wonnen ook de radicaalrechtse SPD van Tomio Okamura (22 zetels, +22), de gematigd rechtse ODS (25 zetels, +9) en de conservatief-liberale maar pro-Europese partij TOP09 (7 zetels, -19). Ter linkerzijde behouden de sociaaldemocraten amper 15 zetels (-35), en de communisten nog 15 (-18).

Een deel van dat verlies gaat naar de rechterzijde, een deel naar de gloednieuwe Piratenpartij (22 zetels). Ergens tussenin zweven nog de fel verliezende christendemocraten (15 zetels, -18), en de nieuwe burgemeesterspartij STAN (+6).

BUIGEN OF BARSTEN IN ITALIË In Noord-Italië waren de referenda een succes voor de autonomisten. In Veneto nam 57 procent van de kiezers deel en 98 procent ervan stemde ja. In Lombardije lag het aantal deelnemers beduidend lager (38 procent), en daarvan stemde 95 procent ja.

De referenda waren politiek niet bindend, maar het Noord-Italiaanse autonomiestreven staat opnieuw op het Italiaanse politieke agenda. Belangrijkste debat voor de nabije

toekomst wordt dat over de ‘solidariteit’, de niet-transparante transfers naar de inefficiënt bestuurde zuidelijker regio’s zeg maar, en de daaraan gekoppelde hoge belastingdruk en verstikkende bureaucratie waarvan het rijkere Noorden merkbaar last heeft. Het is niet alleen Lega Nord die verandering wil.

Ook de protestbeweging van Beppe Grillo en de Forza Italia van Berlusconi, zelfs delen van de regerende PD van premier Paolo Gentiloni, vinden dat op z’n minst een debat over die materie nodig is. Zo niet wordt een streven naar meer autonomie wellicht sneller dan verwacht een streven naar onafhankelijkheid.

FILES EN RUIMTE… ZELFS LA LIBRE MERKT HET VERSCHIL Relatief veel te veel dodelijke incidenten met vrachtwagens waren samen met mobiliteitsproblemen bepalend voor een Vlaams streven naar een regionalisering van de wetgeving inzake het wegverkeer.

Maar je moet maar even rondrijden in Vlaanderen om te zien dat ook de fileproblematiek en de verkeerssituatie beduidend anders zijn boven en onder de taalgrens, schrijft La Libre Belgique. “La Belgique se compose de deux pays”, schrijft de krant. Weinig files in Wallonië, overal files in Vlaanderen. Vlaanderen moet circuleren met 6,5 miljoen inwoners op 13.500 km2. In Wallonië is er voor 3,6 miljoen inwoners 16.844 km2 ruimte. Een gevolg van de verkeerskloof is dan ook de plaats die het verkeersdebat inneemt in de regionale politiek. Een toponderwerp in Vlaanderen, van secundair belang in Wallonië. Om over de afgeleide filekosten maar te zwijgen. Vincent Rocourt waarschuwt dat de recente maatregelen van Ben Weyts (uitbreiding kilometerheffing) het probleem alleen maar zullen verleggen naar de kleinere Vlaamse wegen en dorpen.

Mythe en realiteit over economische gevolgen voor Catalonië

Uit de smalle beursstraat

De indruk wordt gewekt dat een onafhankelijk Catalonië op een economische chaos afstevent: bedrijven die nu al wegtrekken, niemand die er nog wil investeren, een onafhankelijke regio die niet kan rekenen op de voordelen van de EU-handel. Toch situeert het probleem zich eerder in het buitenland. Wie is er nog zeker van dat leningen aan Catalonië, aan andere regio’s of de Spaanse staat in deze woelige tijden worden terugbetaald?

Dexia

Over de toekomst van Catalonië is het koffiedik kijken. Het enige wat vast lijkt te staan, is dat we voor weken, maanden zo niet jaren weg zijn voor spanningen tussen Madrid en Barcelona. En dus onzekerheid. Ondertussen hebben al 1.700 bedrijven hun zetel uit Catalonië weggehaald. Het toerisme is met 20 procent afgenomen, al blijft het afwachten wat de gevolgen op lange termijn zullen zijn. Is Catalonië als rijkste regio van Spanje zichzelf aan het wurgen? Het valt nog te bezien.

Het is fout te denken dat de economie in de regio die zich onafhankelijk heeft verklaard is stilgevallen. Iedereen gaat nog altijd naar het werk, de winkels zijn open en het gros van de bedrijven blijft ter plaatse. Zo is er Biocat, een cluster van biotechbedrijven, die sterk aanwezig is in de omgeving van Barcelona. Die zal niet zomaar verhuizen naar Madrid. 60 procent van alle Europese onderzoeksmiddelen voor Spanje worden in Catalonië aangewend. Wat maakt dat Tesla, de bouwer van elektrische auto’s, sterk in de regio investeert. Die zal niet zomaar delokaliseren. De grote Seat-autoassemblagefabriek zal ook ter plaatse blijven. Tal van grote Catalaanse bedrijven halen meer dan 90 procent van hun omzet in het buitenland.

Zoals de farmareus Grifols. En het telecombedrijf Cellnex. Die zullen voldoende lobbyen bij verschillende instanties om niet

afgesloten te worden van buitenlandse markten. En als zijn het niet doen, dan wel hun klanten. Bedrijven opereren in een internationale omgeving en ze weten dat de Spaanse overheid of de Europese Commissie hen niet zomaar van de buitenwereld kan afsluiten.

Infrastructuurwerken Wat de negatieve impact op de economische groei betreft, zijn de Catalanen er wel gerust in. De Spaanse economie zal dit jaar 1,3 procent groeien, maar de Catalaanse meer dan 3 procent. Een percentage waar de meeste landen enkel van kunnen dromen. Zelf als daar door de crisis nog 1 procentpunt afvalt, zit Catalonië nog altijd gebeiteld. Wat ook vaak vergeten wordt, is dat Catalonië vanuit Madrid constant ondergefinancierd wordt. De hoofdstad belooft nieuwe infrastructuurwerken onder andere in de wegenbouw, maar daar komt niets van in huis. Het Catalaanse bedrijfsleven is daar woedend over en dat is één van de redenen waarom ook de ondernemers op zijn minst meer autonomie willen. Als buitenlandse multinationals niet meer durven investeren in Catalonië is dat vooral een gevolg van die gebrekkige infrastructuur en niet de huidige onzekerheid rond de toekomst van de regio los van Spanje.

Waar weinig over gesproken wordt, is dat degenen die zich het meest zorgen moeten maken over de situatie … in het buitenland wonen.

Meer bepaald de banken, pensioenfondsen en beleggers die geïnvesteerd hebben in Spaans en Catalaans staatspapier. Bij een institutionele crisis is steevast de vraag: wie zal de schulden van een staat of onafhankelijke regio terugbetalen? Tegen welke voorwaarden? Wat met de rentevoeten?

De Spaanse staatsschuld bedraagt nu 100 procent van het bbp. Na een Catalaanse onafhankelijkheid wordt dat 120 procent. De onzekerheid over de terugbetalingscapaciteit van Spanje zonder de rijkste regio zal toenemen. Beleggers zullen hogere rentevoeten eisen op de financiering van de Spaanse schuld. Dat wordt interessant om volgen.

En er is een ‘Belgische’ link. De restbank Dexia heeft nog altijd beleggingen en kredieten in Spanje in portefeuille. Zoals bekend, worden deze risicovolle beleggingen langzaam maar zeker afgebouwd. Echter, Dexia had volgens het laatste jaarverslag (2016) een blootstelling van meer dan 14 miljard euro op Spanje.

Waarvan bijna de helft aan lokale overheden zoals Catalonië. In mensentaal: gaan die 14 miljard euro aan leningen ooit worden terugbetaald aan de restbank Dexia? Zo niet, dan zal de Belgische belastingbetaler dit misschien uiteindelijk moeten ophoesten. Geen prettig vooruitzicht.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

2 november 2017

3

Verband tussen migratie, werk en bijstand blijft onbesproken Statistieken kunnen vechten. Die van de openstaande vacatures met die van de werkloosheid en leefloon bijvoorbeeld. Het aantal vacatures is fors gestegen. Het aantal niet-werkende werkzoekenden in Vlaanderen blijft dalen. Het aantal leefloners stijgt dan weer.

Eind september telde de VDAB 217.310 niet-werkende werkzoekenden of 12.417 minder dan twaalf maanden geleden. Goed nieuws, maar net zoals bij leeflonen, gaapt er in de werkloosheid nog altijd een kloof tussen allochtonen en autochtonen. Liefst 61.454 niet-werkende werkzoekenden zijn allochtonen (27 procent). Blijven de middelen volstaan om met wat losse flodders wat aan de gevolgen te sleutelen, of proberen we de instroom toch maar wat beter onder controle te houden?

De cijfers kwamen weer even bovendrijven omdat Vlaams volksvertegenwoordiger Emmily Talpe (Ieper – Open Vld) ze opvroeg bij minister van Werk Philippe Muyters.

De maandelijkse rapporten van de VDAB zijn geen goed nieuws voor analisten die niet willen horen dat het opvangen op de arbeidsmarkt van mensen met een migratieachtergrond geen sinecure is. De hoge werkloosheidscijfers zijn duidelijk. Ze krimpen in alle Vlaamse provincies, maar de allochtone werkloosheid, dat wil maar niet lukken.

Er is de jongste vier maanden een lichte daling (-1,5 procent), maar die blijft beperkt tot drie van de vijf Vlaamse provincies en steekt fel af tegen de algemene daling van 5,4 procent.

Dat wil simpelweg zeggen dat de kloof tussen allochtonen en autochtonen groeit.

De indruk ontstaat dat de werkgevers en ook politici zich maar blijven fixeren op de gevolgen van wat er de arbeidsmarkt scheef loopt, en minder voor de oorzaken ervan.

Veel bedrijfsleiders weten dat taalkennis van nieuwkomers (Wallonië, Frankrijk, allochtonen in het algemeen) problematisch is. Ze weten dat een ondermaatse taalkennis problematisch is (communicatie met collega’s, het geven van instructies en veiligheidsvoorschriften of van (bij)scholing, …), maar ze schuiven de hete aardappel doorgaans door naar de overheid en beperken hun interventie tot wat symbolische initiatieven en projecten.

Projecten van Voka West-Vlaanderen zijn zinvol (@Level2work en de sollicitatieopleiding #Jobroad), maar een druppel op een hete plaat. Ze beperken zich tot een handvol deelnemers.

Muyters Gaat minister Philippe Muyters niet te makkelijk mee in dat straatje van peptalk en wat wonden likken? Dat de werkloosheid bij allochtonen maar daalt met 1,5 procent vindt hij “goed nieuws, gezien de recente migratiegolf uit Syrië, Irak en Afghanistan”. Zo is het altijd wel iets, natuurlijk. Zijn die nieuwkomers niet een zoveelste “nieuw” probleem dat we niet onder controle krijgen? Hetzelfde geldt overigens voor de toenemende groep allochtonen met een leefloon.

Misschien toch eens kijken naar de grond van de zaak, met de blik op de grootste stad van Vlaanderen, die van zijn voorzitter. Toen Bart de Wever (N-VA) in 2012 burgemeester werd, had 42 procent van de Antwerpenaren buitenlandse roots of ouders van vreemde origine. Ergens eind volgend jaar zullen allochto-

nen met meer zijn dan de groep autochtone Antwerpenaren. In de hele sociale problematiek (werkloosheid, leefloon, huisvesting, gezondheidszorg, etc.) wordt steevast de relatie oorzaak-gevolg weggemasseerd.

Wie hier de kop in het zand steekt, zaait de kiemen van verzet tegen de overheid. In Gazet van Antwerpen (‘Werkloosheid daalt bij allochtonen minder snel’, 18 okt.) lazen we nog maar eens hoe dat in zijn werk gaat.

Mensen met een migratieachtergrond “profiteren te weinig van de economische heropleving”. Zo zet Christof Willocx al meteen de toon. Als migranten “te weinig” profiteren, dan moet er wel iets grondig fout lopen. Niet bij hen, maar bij ons. Maar meteen haalt de krant er een gewillige “analist” bij om de zaak te duiden. “Dat komt omdat de overheid allochtonen niet persoonlijk genoeg begeleidt”, meent ‘arbeidsspecialist’ Frederic Simonard.

En ja hoor: de zin daarna verschijnt al meteen het D-woord…. “Allochtonen worden nog te veel gediscrimineerd, ze hebben meestal geen goed netwerk, de kennis van het Nederlands is vaak ondermaats en het diploma dat vluchtelingen en anderstalige nieuwkomers in hun eigen land hebben behaald, wordt hier niet altijd aanvaard.”

Simonard heeft in Brussel, Luik en Antwerpen een vzw opgericht (Duo for a Job) waarin migranten in hun zoektocht naar een job gedurende zes maanden intensief worden begeleid door vijftigplussers. Mooi zo, maar ook dat is een druppel op een hete plaat.

Hetzelfde kan gezegd van een aantal best sympathieke initiatieven van de VDAB: 35 extra mensen zijn aangeworven om de toevloed aan werkzoekenden op te vangen, er is een Actieplan ‘Integratie door werk’, maar krijgen we het probleem hiermee opgelost?

En dan is er nog de overheid. Elke stad heeft wel wat projectjes lopen. Veel pleisters op een wonde, maar “bij groepen van buiten de Europese Unie stijgt de werkloosheid”, zegt Antwerps schepen van Werk Marc van Peel (CD&V).

Het probleem zal blijven woekeren, temeer omdat de hele sociale sector ongetwijfeld met een warm hart maar een niet zo heldere geest blijft roepen om hogere uitkeringen en meer bijstand.

Ondertussen stellen we vast dat naast de werkloosheidskloof ook die bijstandskloof erg groot blijft. De enkele tienduizenden werklozen die uit de statistieken verdwijnen, komen er weer bij in de leefloonstatistieken (van 138.871 in 2008 naar 170.599 begin 2017. Een stijging met 23 procent). Volgens de Vlaamse armoedemonitor is 80 procent van de Vlaamse leefloonpopulatie van buitenlandse komaf. In Brussel zelfs 90 procent. De meeste analisten gaan het liefst zonder commentaar ook voorbij aan de regionale kloof. Wallonië telt driemaal en Brussel zelfs zesmaal meer leefloners dan Vlaanderen. Wanneer wordt dat probleem eens prioritair aangepakt?

Anja Pieters

Klauw met ons mee!

Je zal maar hoofdredacteur zijn van ’t Pallieterke. Vrijdagmorgen bericht van de leverancier van ons Klauw-bier: of het goed is of hij die palletten mag leveren? Onze berging bij de kantoren van ’t Pallieterke zit stampvol met boeken, en daar kunnen nog maar net 2 palletten bier staan. Dus, oplossing, zet de andere 2 palletten maar bij mij thuis in de garage. Alleen, de transporteur van dienst vond er niets beter op dan de twee palletten op mijn oprit te zwieren. Uw dienaar heeft dus zelf 230 dozen met zes flessen Klauw naar binnen mogen dragen. Maar ik heb mezelf nadien getrakteerd op een glas tripel van eigen brouwsel. En het heeft gesmaakt.

Nu zit ik heel de tijd te denken aan Willem Elsschot en zijn boek “Kaas”. Wat als ik geen fles verkoop? Dan zit ik daar schoon met mijn 1.200 flessen in mijn garage. Dus, lieve lezers en lezeressen, ik heb dat bier niet laten brouwen voor eigen gebruik, wel met de bedoeling om ’t Pallieterke wat extra te steunen. Ook de Catalaanse cava is nog voorradig en kan besteld worden.

Voor zes grote flessen Klauw (75 cl) betaalt u 50 euro (+ 7 euro verzendingskosten). Indien u 12 grote flessen bestelt, krijgt u er 2 passende glazen bij.

En als er de komende weken iets verkeerd loopt met het kruiswoordraadsel, dan weet u K arl van C amp meteen, hik, de oorzaak. Schol.

Voor bestellingen: www.klauw.be of bellen naar 03.232.14.17

Briefje aan Françoise Schepmans

Ziende blind Mevrouw de ordehandhaafster, Sinds 2012 zwaait gij als ‘burgemeesteres’ de plak over Sint-Jans-Molenbeek in Brussel. Gij naamt toen met een alternatieve meerderheid de scepter over van de almachtige PS-baron Philippe Moureaux, die de gemeente gedurende zo’n twintig jaar compleet mismeesterd heeft en er de kiemen heeft gelegd voor de broeihaard van maatschappelijk onheil dat wij daar nu zien.

Ik kom daar in dit schrijfsel nog op terug. Gij zijt een politica die al jaren volgzaam meedraait in ‘het systeem’ en daar rijkelijk voor beloond is geworden.

Van 1989 tot 1995 liept gij u warm als parlementair medewerkster bij de PRL-groep in de Raad van de Franse Gemeenschap, om dan in juni 1995 de grote intrede in de politieke wereld te doen. Gij werdt verkozen tot Brussels Parlementslid, wat gij waart tot in 2014 en waardoor gij ook in het Parlement van de Franse Gemeenschap belandde.

Gij werdt er zelfs voorzitster van, van 2001 tot 2004. Op 25 mei 2014 werd de kroon op het werk gezet – naar verluidt als beloning voor het onttronen van Moureaux – door federaal MR-parlementslid te worden, met als extraatje een lucratief mandaat van ondervoorzitter van de Kamer. Men hoort daar niet veel van u. Maar dat wordt ook niet gevraagd. En wellicht heeft men het liefst dat dat zo blijft.

Vorige week sprongt gij plots in het oog van de media, toen gij aankondigde alles te zullen doen om de aangekondigde ‘islamsafari’ van Filip Dewinter en Geert Wilders niet te laten plaatsvinden in Molenbeek.

Deze islamcritici zijn immers van plan om in uw gemeente, die een broeinest van islamisme en extremistisch radicalisme is geworden en waar bepaalde buurten no-gozones zijn geworden voor autochtone Brusselaars en jonge westerse dames in het bijzonder, een rondgang te doen, om met eigen ogen te kunnen zien hoe Molenbeek is verworden tot een gemeente waarvan zelfs de niet zo rechtse Luckas vander Taelen als ervaringsdeskundige – hij woont vlakbij, in Vorst – zegt dat men er alles heeft laten gedijen en men de ogen heeft gesloten voor wat er allemaal gebeurde.

Hij spreekt zelfs onomwonden van schuldig verzuim. Gelet op de recente ontwikkelingen inzake radicalisering en haatprediking, en het oppakken van islamistische terroristen in uw gemeente, lijkt daar onder uw gezag allemaal niet veel verandering in te komen. Er wordt gefluisterd dat ‘men’ u gedoogt, zolang gij niet moeilijk doet en niet

te veel op uw strepen gaat staan…

Dewinter en Wilders hebben aangekondigd toch te zullen afkomen, want zij zeggen niet te komen betogen of manifesteren, maar – mogelijk gevolgd door een persmeute een inkijk te geven op de plekken in Brussel die het ergst zijn getroffen door de islamisering, en zo een bewijs te vinden voor hun politieke stellingen.

Hoewel daar op zich niks mis mee kan zijn, wilt gij hen te vlug af zijn en hun komst verhinderen. Wellicht roept gij het argument ‘veiligheidsrisico’ in. Heel wat mensen – waaronder ook niet al te grote fans van Dewinter en Wilders – vragen zich echter af waarom democratisch verkozen heren de Molenbeekse grond niet zouden mogen betreden en al degenen die onze samenleving verzieken met religieus fanatisme wel.

Bovendien kunnen tegen hen wel ‘alle nodige maatregelen’ getroffen worden, terwijl de verziekers altijd maar weer hun gangen kunnen blijven gaan omdat de politie er niet echt tuk op is om in bepaalde wijken en buurten een poging te doen om orde op zaken te stellen. Dewinter vroeg zich op Twitter dan ook af wat we moeten verstaan onder ‘alle nodige maatregelen’. En zoals we hem kennen, gaf hij maar al te graag zelf het antwoord: “De maatregelen die nooit genomen zijn om IS en andere moslimextremisten uit Molenbeek weg te houden.”

Met mijn slecht karakter gooi ik u daarbij voor de voeten dat gij – los van al die maatregelen en angst voor tegenreacties van een welbepaald deel van uw gemeentenaren – vreest dat de schellen van de ogen zullen vallen bij veel mensen als zij middels die ‘islamsafari’ zullen te weten komen hoe erg het inderdaad in Molenbeek wel gesteld is. De vraag stellen, is haar beantwoorden, vrees ik.

De safarigangers zijn parlementsleden zoals gijzelf. In een democratie die naam waardig zou het wenselijk zijn dat zij die hun volk vertegenwoordigen hun werk naar behoren kunnen doen en daar vanuit de overheden de nodige ondersteuning voor krijgen, ook al is men het niet eens met hun politieke inzichten.

Maar neen, gij maakt er een politiek spel van met als enige bedoeling en ziende blind het radicale deel van uw allochtone gemeentenaren dat zijn neus ophaalt voor onze samenleving en onze democratische verworvenheden te paaien en kalm te houden. Zo kan het allemaal alleen nog maar veel erger worden.

Helaas.

BOCHT VAN 180° De Zuid-Koreaanse regering neemt een serieuze bocht inzake nucleaire energie. In juni nog heeft president Moon verklaard dat de bouw van nieuwe kerncentrales en de revisie van oudere centrales zou worden stilgelegd, ten voordele van ‘hernieuwbare energie’. Maar nu heeft een officiële peiling door de regering uitgewezen dat 60 procent van de Koreanen dat helemaal niet ziet zitten. Ook vanuit het bedrijfsleven was er grote druk, want door een gebrek aan natuurlijke energiebronnen

is Korea aangewezen op import. Bijkomende kerncentrales kunnen dat aandeel gevoelig verkleinen, én de prijs voor bedrijven en particulieren op een aanvaardbaar niveau houden. De president heeft nu verklaard dat het beleid zal rekening houden met de wil van de bevolking. Hoe anders is het in West-Europa, waar aan de gebruikers helemaal niets wordt gevraagd, behalve dat ze hun beurs almaar verder opentrekken voor de jaar na jaar duurder wordende elektriciteit.

4

Dossier

2 november 2017

De mythe van Richard Sorge “Stalins James Bond” is de titel van een historische documentaire die Arte uitzond en die nog maar eens de mythe verkiest boven de historische waarheid.

“De man die de loop van de oorlog veranderde” en “de meest succesrijke spion aller tijden” zijn een paar van de superlatieven die nog altijd gebruikt worden als het over Richard Sorge gaat. De werkelijkheid is prozaïscher en bijgevolg minder geschikt voor tv-programma’s.

De goede-tegen-de-slechte past nu eenmaal beter bij een oppervlakkig medium dan een genuanceerd en prozaïsch verhaal. Overigens, Sorge was zeker geen 007 met een “license to kill”.

In dienst van de GRU Richard Sorge is de zoon van een Duitse vader en een Russische moeder die in Azerbeidzjan geboren wordt waar zijn vader in de olie-industrie werkt. Hij neemt tijdens de Eerste Wereldoorlog vrijwillig dienst en wordt zwaar gewond, zodat hij zijn hele leven mankt.

Niet dat dit hem hindert een vrouwenverslinder te worden. De oorlog tekent hem zozeer dat hij zich aansluit bij de meest linkse vleugel van de Duitse sociaaldemocraten en later bij de communisten. Na de mislukte Spartacus-opstand is dat geen erg populaire ideologie en doctor in de politieke wetenschappen Sorge vindt geen baan. Hij vertrekt naar de jonge Sovjet-Unie om er het reële socialisme te leren kennen.

Hij valt er in de smaak en wordt bijna onmiddellijk terug naar huis gezonden om communistische studiegroepen op poten te zetten en rapporten naar Moskou te zenden. In 1924 gaat hij weer naar Moskou en wordt officieel ingelijfd bij de GRU, de inlichtingendienst van het leger, waar hij tot zijn laatste dag op de loonlijst staat. Via andere linksen wordt hij journalist en buitenlandcorrespondent bij verscheidene Duitse dagbladen, o.a. de Frankfurter Algemeine. Dat is natuurlijk een ideale vermomming en de GRU zendt hem naar het Verenigd Koninkrijk en China. Bij zijn terugkeer naar Duitsland vrijt hij belangrijke nazikopstukken op, onder anderen Goebbels.

Hij zweert zelfs een tijdje zijn zwaar alcoholverbruik af, om geen domme dingen te zeggen. “Ik zal nooit genoeg kunnen drinken om die verloren tijd in te halen”, verklaart hij later. Het zegt iets over de geringe efficiëntie van de nog jonge Sipo/SD en later de Gestapo, dat niemand zich zijn communistisch verleden herinnert. Japan wordt op bevel van de GRU zijn nieuwe en belangrijkste arbeidsterrein; de Duitse kranten zenden hem braaf en naïef op zijn verzoek naar Tokio. Sorge, die ook Russisch spreekt, leert als een van de weinige westerlingen Japans.

Het keizerrijk is met zijn veroveringen begonnen en creëert de satellietstaat Mandsjoekwo in het veroverde noordoosten van China. De Sovjet-Unie en Japan hebben voortaan een lange gemeenschappelijke grens en Stalin ziet aanvankelijk in Japan een grotere vijand dan Duitsland, want tussen beide dictaturen ligt voorlopig nog Polen.

De perfecte spion In Tokio creëert Sorge een spionnenorganisatie met hulp van Japanse communisten, al blijft hij ver weg van de officiële partij en de Sovjetambassade.

Zijn berichten laat hij gecodeerd per radio verzenden. Een van zijn informanten heeft zeer goede contacten met belangrijke politici en kopieert geheime documenten.

Sorge kan dus Stalin geruststellen over de Japanse intenties, en hij voorspelt correct dat de Japanners China zullen binnenvallen.

Tezelfdertijd geniet hij een enorm prestige op de Duitse ambassade, die hij alle mogelijke informatie schenkt over de byzantijnse kronkelingen van de Japanse politiek, over de Japanse legersterkte en de betrouwbaarheid van de Japanse bondgenoot.

Met zijn talenkennis is hij de Duitse diplomaten de baas en hij schrijft zelfs hun nota’s die met belangstelling in Berlijn gelezen worden. Als ontspanning rijdt hij als een gek met

de motor, zuipt zich geregeld lazarus en praat o.a. de vrouw van de Duitse ambassadeur in zijn bed. Zijn officiële (tweede) vrouw woont nog altijd in Moskou.

Stalins paranoia Een parel als Sorge geniet het vertrouwen van alle hoge Duitse diplomaten, dus kan hij de Duitse diplomatieke post inkijken waarna hij trouw zijn bazen in Moskou informeert. Veiligheidshalve weigert hij die bazen te bezoeken, want twee van zijn medewerkers zijn bij een verblijf in Moskou opgepakt en ‘dankzij’ Stalins paranoia gefusilleerd.

Sorge krijgt in Tokio te horen dat de Duitsers zich klaarmaken om de Sovjet-Unie binnen te vallen. Zijn voorspelling is op twee dagen na juist en het hoort bij zijn legende dat de aanvankelijke Duitse successen heel wat kleiner zouden zijn geweest indien Stalin maar naar Sorge had geluisterd. In realiteit zijn de Sovjets zich heel goed bewust dat Hitler aan de gemeenschappelijke grens een leger van 3,5 miljoen soldaten heeft geplaatst.

Verscheidene communistische deserteurs verwittigen hen trouwens van de komende aanval en in Moskou is de stemming bedrukt en gelaten, want Stalin gelooft tegen beter weten in dat de Duitse generaals Hitler een loer willen draaien.

Kempeitai Maanden later speelt Sorge de Sovjets de informatie door die zogenaamd de oorlog een ander verloop geeft. Hij verzekert hen dat de Japanners er niet aan denken de Duitsers te helpen en neutraal zullen blijven.

De Vojd (leider), zoals Stalin genoemd wordt, kan dus de beste Siberische divisies verhuizen naar het slagveld bij Moskou, waar alleen Hitlers koppigheid verhindert dat het hele Duitse front in elkaar stort en opgerold wordt. Tot in de jaren zestig eert de DDR Sorge omdat hij de Sovjet-Unie gered heeft en zelfs de Sovjets bevestigen het. In realiteit hebben ze de Japanse codes gekraakt en bieden de inlichtingen van Sorge alleen maar een extra zekerheid. Maar tijdens de Koude Oorlog laten de Sovjets het Westen graag geloven dat ze overal meesterspionnen hebben in plaats van technische hulpmiddelen, zodat de westerse contraspionage geregeld op het verkeerd been staat. In Tokio wordt het inmiddels te warm onder de voeten van Sorge.

Die radioberichten in nonsenstaal zijn te talrijk voor de Kempeitai (Japanse geheime dienst) en ze houden Sorge en zijn vrienden zorgvuldig in het oog, want ze zijn die spionage voor de … Duitse Abwehr (zoals ze verkeerdelijk geloven) beu. Ook Berlijn heeft eindelijk vermoedens, maar dan van Sorges echte activiteiten. De plaatselijke Gestapoagent sust zijn hoofdkwartier en staat in voor Sorge. De spion is veilig, tot de Kempeitai zijn belangrijkste Japanse contactpersoon arresteert en martelt.

Eind oktober 1941 pakt de Kempeitai ook Sorge op en geeft hem dezelfde behandeling.

De Duitse diplomaten zijn zeer boos en spreken over Japanse spionagehysterie. Als Sorge bekent, geloven ze hun oren niet. Sorge is er vrij gerust in. De Sovjets zullen hem wel ruilen voor Japanse spionnen. Maar dan kent hij Stalin niet. Die blijft hardnekkig ontkennen dat Sorge iets met de GRU te maken heeft. Tegelijk laat hij Sorges vrouw oppakken en in de Gulag creperen. Na drie jaar zijn de Japanners het beu en ze hangen Sorge op, in november 1944.

Eerst na de oorlog wordt Sorge een bekende naam. In 1954 produceert de Duitse regisseur Veit Harlan - favoriet van Goebbels en regisseur van Jud Süss - een film die hij “Verrat an Deutschland” noemt. Na één dag wordt de film al verboden. Eerst na een grondige hermontage wordt die weer getoond, waarbij Sorge meer een held dan een Duitse verrader wordt. Sindsdien zijn de boeken en films over hem nooit meer gestopt.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Bespreking zonder debat Donderdag werd in de plenaire vergadering het rapport van de onderzoekscommissie aangaande de terroristische aanslagen van 22 maart 2016 voorgesteld en ‘besproken’. Besproken is veel gezegd, want de regeringspartijen en de rode en groene oppositie, en ook cdH, waren het allemaal eens over de besluiten en vielen over elkaar heen door herhalingen en superlatieven die men klaar had over de zogenaamde conclusies in het rapport. Zij hadden dan ook ruim spreektijd: per politieke fractie zo’n 20 tot 30 minuten op basis van de rol die men in de commissie speelde als verslaggever of vicevoorzitter.

De kleine oppositiepartijen die destijds uit de onderzoekscommissie werden geweerd, kregen nauwelijks vijf minuten spreektijd om hun beschouwingen bij het 983 bladzijden tellende rapport te geven. 0,3 seconden per bladzijde.

Hoewel iedereen toch wel zijn spreektijd overschreed, was het enkel bij Filip Dewinter van het VB dat voorzitter Bracke telkens weer aandrong om af te ronden. Ervaren als hij is, wist Dewinter elke keer weer zijn betoog voort te zetten, zodat hij uiteindelijk ongeveer op het dubbele van zijn toegemeten tijd landde. Zo’n ‘bespreking’ is een lachertje. Van een debat was absoluut geen sprake. Ook het indienen van amendementen was uit den boze; die werden geweigerd, want – zei Siegfried Bracke bloedserieus – “de conferentie van voorzitters heeft beslist het debat sereen te houden”.

Politiek correct Het was niet meer dan de politiek correcte show van commissievoorzitter Patrick Dewael die werd opgevoerd, zonder tegenspraak en met voorspelbare conclusies. Hoewel altijd werd gezegd dat de islam niet mag geviseerd worden omwille van ‘enkele’ radicale elementen, waren tal van conclusies toch gericht op de ‘gewone islam’. Neem bijvoorbeeld enkele aanbevelingen uit het laatste luik van het rapport: meer diversiteit bij de politie en bij de inlichtingendiensten, zoveel mogelijk moskeeën erkennen, nog meer geld en middelen voor multiculturele initiatieven en diversiteit, meer islamleerkrachten in het onderwijs, harder aanpakken van racisme bij de politie, van de Moslimexecutieve een bevoorrechte partner maken…

Radicale islamisten moeten in een deuk liggen bij het lezen van dergelijke ‘voorstellen’. Klaas Cobbaut trok op doorbraak.be de juiste conclusie: “Als historici zich ooit afvragen waarom de islamistische aanslagen niet zijn opgehouden na 2017, dan hoeven ze later alleen dit eindrapport te lezen.” Vrt-journalist Ivan de Vadder twitterde: “Stockholmsyndroom bij leden onderzoekscommissie: Peter De Roover en Laurette Onkelinkx bijna op één lijn.” Het is duidelijk dat het echte debat buiten het parlement zal gevoerd worden. Hoewel, dat kan misschien toch – het valt te hopen - inspirerend werken voor sommige politici.

Win for life Zoals elk jaar legde de regering haar ontwerpbegroting voor aan de Kamer. Een dik pak papier waarin kritische Kamerleden gaan snuffelen naar eigenaardigheden en opmerkelijke dingen. En ja, de Vlaams-nationale oppositie die nooit op de koffie gaat ten paleize - Vuye, Wouters en Pas – heeft zo ontdekt dat de dotaties aan de Lakense familie en die voor de Civiele Lijst een flinke indexatie krijgen. De kosten van de monar-

chie (Civiele Lijst plus dotaties) stijgen daardoor met 206.000 euro naar 36.406.000 euro.

Zo krijgt Albert 19.000 euro meer, en enfant terrible Laurent krijgt 6.000 euro extra. Vooral dat wekte ergernis op, zeker omdat Laurent nog op het matje moet komen bij de premier, maar dat vertikt ‘wegens ziekte’. Wouters en Pas wilden van de premier weten of dit allemaal zomaar kan en wat de premier gaat doen. Het enige wat hij wilde zeggen was dat de zaak juridisch geanalyseerd wordt en dat hij te gepasten tijde zal doen wat moet gedaan worden. Voor Veerle Wouters was dat antwoord genoeg om te stellen dat het mag afgelopen zijn met die koninklijke ‘win for life’.

Ongegeneerd Barbara Pas (VB) diende een voorstel van resolutie in over de taalwetgeving die in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest door de lokale besturen op geen enkele wijze wordt nageleefd, met alle dramatische gevolgen van dien voor de Nederlandstaligen. In Brussel bestaat feitelijk nagenoeg geen tweetaligheid bij de diensten. Barbara Pas staafde dat aan de hand van de jaarverslagen van de vicegouverneur van Brussel-Hoofdstad, waaruit bleek dat massa’s dossiers niet in orde waren met de taalwetten. Nochtans weet de Brusselse regering heel goed dat zij wettig tot vernietiging is verplicht, maar de vicegouverneur stelde in zijn verslag dat hij kennis kreeg van welgeteld 0 (nul) vernietigde onwettige benoemingen.

Pas stelde dat zolang de situatie almaar achteruitgaat, zij daarover elk jaar de bevoegde minister van Binnenlandse Zaken zal interpelleren om daaraan iets te doen. Elk jaar krijgt zij evenwel hetzelfde antwoord, namelijk dat hij daarin geen verantwoordelijkheid draagt, dat het om een Brusselse aangelegenheid gaat. In haar voorstel van resolutie geeft zij een aantal suggesties om de regering wetgevende initiatieven te doen nemen, om de wet te doen toepassen. Sanctioneringen voorzien of schorsingsbevoegdheden geven aan de vicegouverneur bijvoorbeeld. Heel eenvoudig, en mogelijk, want slechts een gewone meerderheid is nodig in de Kamer. De N-VA-Kamerleden en -ministers die in het verleden, hun oppositietijd dus, dergelijke zaken aanklaagden, stemden echter ongegeneerd mee tegen deze resolutie. Alleen VB en V&W stemden voor. De communautaire diepvries heeft nog nooit zo ijskoud gestaan.

Breekpunt?!

Kamerlid Peter Luykx van N-VA is een hevige supporter van de Vlaamse… euh… de Catalaanse onafhankelijkheid. Toen de Generalitat de Catalunya vorige week de onafhankelijkheid uitriep, stond hij op de eerste plaats om applaus te geven. Op de N-VA-webstek feliciteerde hij de Catalanen en spoorde hij “Europa en de internationale gemeenschap aan om de beslissing van de Catalaanse regering te respecteren op basis van het internationaal recht op zelfbeschikking.”

Bijna gelijktijdig zei partijgenoot en Europarlementslid Mark Demesmaeker: “Erkenning is niet aan de orde.” En partijgenoot en Vlaams minister-president Bourgeois zei: “Dat is geen Vlaamse en dus ook mijn bevoegdheid niet.” Gaat hij nu zijn Kamerfractie aansporen om bij de federale regering aan te dringen op erkenning van de nieuwe Catalaanse republiek? Of maakt hij – als dat niet gebeurt – daar een breekpunt van, zoals Jan Jambon ooit stoer zei, maar nu al lang niet meer?

Actueel

2 november 2017

Wie is verantwoordelijk voor brandstichting defensiebedrijven?

Anarchisten en terreur

Vervolg van blz. 1 Op het bedrijfsterrein worden gasflesjes (het soort dat wordt gebruikt bij kamperen) gevonden. Het lijkt erop dat de brand opzettelijk aangestoken werd.

De volgende dag, op 28 september, merken arbeiders van Thales Belgium in het Waalse Herstal rond 8 uur een kleine rookpluim op.

Ook daar wordt een apparaat gevonden dat bestaat uit o.a. kleine gasflessen en een lont.

De ontmijningsdienst van het leger (DOVO) wordt erbij gehaald en maakt het instrument onschadelijk voor het schade kan aanrichten.

Thales Belgium, vroeger bekend als Forges de Zeebrugge, produceert luchtgrondraketten die gebruikt worden door gevechtsvliegtuigen en gevechtshelikopters.

Kwaadaardig motief?

Drie branden of pogingen tot brandstichting binnen vier dagen. Alle drie gericht tegen bedrijven in de defensie-industrie. Het kan toeval zijn, maar gezien de overeenkomsten en het bevestigd gebruik van gasflesjes bij twee van de drie incidenten, lijkt er meer aan de hand te zijn.

Tien dagen na de brand in Herstal wordt op de Franse anarchistenwebsite ‘Cette Semaine’ een stuk gebracht waar de drie incidenten aan elkaar gekoppeld worden. Het stuk wordt nadien door verschillende andere anarchistische websites overgenomen. De branden worden niet opgeëist als het werk van anarchisten, maar worden wel bejubeld. Het saboteren van industriële activiteit, en de oorlogsindustrie in het bijzonder, past uiteraard netjes binnen de ideologische objectieven van de anarchistische beweging. Andere pistes zijn uiteraard mogelijk, maar minder voor de hand liggend.

Bij het federaal parket communiceerde men

alleszins dat de drie incidenten “Op het eerste gezicht” niet gebundeld zijn in een gezamenlijk federaal onderzoek. Indien de misdrijven evenwel anarchistisch of islamistisch geïnspireerd zijn, hoort het federale parket hierover een onderzoek te starten.

“Voorlopig weten we nog niet of er kwaad opzet in het spel was”, licht Poelmans van het Mechels parket toe. “Maar als blijkt dat de brand bij Varec wel degelijk het gevolg was van brandstichting, dan zullen wij de nodige verbanden leggen en andere diensten contacteren.” Ook op het kabinet van Binnenlandse Zaken – dat boven het OCAD (Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging) staat – heeft men op het eerste gezicht geen weet van een verband tussen de branden. “Indien het forensisch onderzoek door de parketten sluitend wordt, is dit alleszins voer voor OCAD om op te volgen”, geeft Olivier van Raemdonck, woordvoerder van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) mee.

Brandstichting is een veel voorkomende terroristische tactiek. Het kan met weinig en gemakkelijk verkrijgbare middelen uitgevoerd worden. Het is dan ook een favoriet wapen van extreemlinkse groepen. Zo is het algemeen bekend dat anarchisten regelmatig auto’s in brand steken tijdens betogingen en rellen, maar ook gerichte aanslagen door middel van brandstichting worden door anarchisten uitgevoerd.

Zo stelde het federaal parket vorig jaar nog een Belgische cel van “anarchistische terroristen” in vervolging voor maar liefst 150 incidenten, onder meer voor een brandstichting op een bouwwerf, bij het politiekantoor van Vilvoorde en op het privédomein van de architect van de gevangenis van Haren. De extreemlinkse actiegroep RaRa (Revolutionaire Anti-Racistische Actie) stak in de jaren tachtig dan weer filialen van Makro en Shell in brand omdat deze actief waren in Zuid-Afrika tijdens de apartheid. Ook de ideologisch verwante terreurgroep ALF (Animal Liberation Front) legde eind de jaren negentig filialen van McDonalds in de as.

Zelfs het Amerikaanse inlichtingenbedrijf Stratfor, dat terreurincidenten over de wereld nauwgezet opvolgt, gaat uit van een anarchistisch motief. In een van de veiligheidsproducten dat het bedrijf maakt voor haar zakelijke klanten, genaamd ‘Stratfor Threat Lens’, staat omtrent de drie branden te lezen dat “de gebruikte middelen en nachtelijke tijdstippen van de aanvallen overeenkomen met de manier waarop eerdere aanvallen door anarchistische militanten plaatsvonden”.

Dit artikel verscheen eerder in SCEPTR en werd geschreven door Sim Tack en SCEPTR-hoofdredacteur Jonas Naeyaert.

De dhimmitude van een Commissie Vervolg van blz. 1 Al deze maatregelen zijn een bevestiging van de ideologie die van onze samenleving een reusachtig sociologisch experiment heeft gemaakt, waarvan het islamterrorisme slechts één uiting is.

Hoe meer tekenen er komen dat dit multiculturele experiment catastrofaal aan het aflopen is, hoe meer men volhardt in de boosheid. Het verslag van de Commissie Aanslagen is daaraan helemaal medeplichtig.

Wat er niet in staat Wat vinden we niet terug in het rapport? Er komt geen eenmaking van de Brusselse politiezone, reeds jaren het standpunt van alle Vlaamse partijen, ook al bleek in het dossier dat slechte samenwerking en coördinatie in Brussel een belangrijke rol speelde in

het gebrek aan detectie van de terreurplannen.

Hoewel de N-VA’ers op voorhand hadden aangekondigd dat het beleid van vorige regeringen onder de loep zou genomen worden, gebeurt dat nergens. Geen enkele beleidskeuze wordt bekritiseerd, geen enkele politicus verantwoordelijk gesteld. Zelfs de ministers Vanackere en Reynders, die zijn tussengekomen voor de vervroegde vrijlating van Atar uit een gevangenis van Irak, werden niet ter verantwoording geroepen.

Evenmin werd hen gevraagd waarom Atar, ondanks de vraag van Irak, toch weer een paspoort kreeg. De commissie heeft deze kwestie niet eens aangeraakt. CD&V en MR zijn dan ook coalitiepartners van de N-VA. Ook de politieke acties van parlementsleden van PS, cdH en Ecolo voor de vrijlating van Atar werden door hun vrienden in de onderzoekscommis-

sie niet besproken of vermeld.

Er komt ook geen verlenging van het aanhoudingsmandaat, ooit het koninginnenstuk van het antiterrorismeplan van de N-VA. Nergens wordt het geldende immigratie- en vluchtelingenbeleid fundamenteel ter discussie geplaatst. Nergens vraagt men zich af of de islamisering van onze samenleving geen probleem op zich is. Nergens wordt het pleidooi (van mensen als Maarten Boudry) ontwikkeld om de godsdienstvrijheid af te schaffen als aparte vrijheid en onder te brengen onder de algemene vrijheid van meningsuiting.

De grote illusie Er zijn al heel wat onderzoekscommissies geweest die weinig effect hebben gehad.

Die laten toe dat de politieke wereld zichzelf wijsmaakt dat ze een probleem “behandeld” heeft, terwijl enkel een lijvig verslag zonder veel gevolgen wordt afgeleverd. Ik heb het Rwanda-rapport bijvoorbeeld zelf ooit goedgekeurd. Dat is geen ramp wanneer het gaat over gebeurtenissen als Dutroux of de Bende van Nijvel, waarvan men de redelijke hoop mag koesteren dat dergelijke drama’s uitzonderlijk zijn en de kans op herhaling klein is.

Maar het islamitisch radicalisme (“radicalisme dat beweert gerelateerd te zijn aan de islam”, zoals de commissie het noemt) is een plaag waar we nog lang niet van verlost zijn. Integendeel, de algemene islamisering van Vlaanderen en Europa gaat voort. En er is geen islam zonder radicale islam: dat is “de fundamentele vaststelling die geen nuance verdraagt”.

Het was de plicht van deze ondercommissie om de woede om de doden van Maalbeek en Zaventem om te zetten in een gewijzigde beleidsvisie en in maatregelen die deze daden van afschuwelijke religieuze haat minder waarschijnlijk zouden maken.

Ze heeft dat geenszins gedaan. In de mate dat ze de illusie versterkt dat fanatieke strekkingen (zoals salafisme en wahabisme) isoleerbare en bestrijdbare kankers van een overigens gezond lichaam zijn, heeft ze waarschijnlijk zelfs het tegenovergestelde bereikt.

Jurgen Ceder

5

Echo’s uit de Koepelzaal Vuilnisbak Voor de zoveelste keer is de Raad van Europa zich, op vraag van de arme, vervolgde, ja gemartelde Franstaligen, komen bemoeien met onze faciliteitengemeenten. Telkens wanneer we die snuiters over de vloer krijgen, maar dan echt elke keer, luidt de “aanbeveling” dat genoemde Franstaligen zonder meer hun zin zouden moeten mogen kunnen doen.

Vragen dus van Chris Janssens (VB) en Karim van Overmeire (N-VA). Ergernis alom, Janssens had het over onbekwame dwazen en Van Overmeire gewaagde van “grote slordigheid en grote vooringenomenheid”.

Minister Homans toonde zich van haar duidelijkste kant en verklaarde het door deze Raad van Europa afgescheiden prul “in de vuilnisbak” te gooien. Michel Doomst (CD&V) was het slechte Europees rondtrekkende theater beu. Veel onenigheid was er niet. Van Overmeire vond dat Vlaanderen niet zomaar internationaal kan worden besmeurd en dat diplomatieke initiatieven nodig zijn. Homans had in ieder geval al aan die Raad laten weten wat ze er van dacht.

Voor Janssens werd het tijd om sancties te treffen tegen Thiéry en zijn Linkebeekse clowns, maar Homans zou daar niet de instrumenten voor hebben. Op naar het volgende mopje.

Doodstraf VUB-professor Ahmadreza Djalali is in zijn vaderland Iran ter dood veroordeeld, een vreemd verhaal. Het Vlaams Parlement maakt zich zorgen over het lot van de arts-professor, je zou voor minder natuurlijk. Marc Hendrickx (N-VA) en Katia Segers (sp.a) gaven de voorzet en de minister-president bezwoer alles en iedereen en de Europese Unie in het bijzonder te bewegen om Iran onder druk te zetten.

“Kamerbreed” was men het daarover eens.

Aangezien Perzen beschaafde mensen en fijnbesnaarde diplomaten zijn, zal er wel een kans zijn dat dit goed afloopt.

Limburg De te voorziene problemen van de rommelige provinciehervorming beginnen op te spelen. An Christiaens (CD&V) en Bert Moyaers (sp.a) maakten zich zorgen over het cultuurveld in ons groene Limburg. De verre gouw is er traditioneel altijd wat bekaaid van afgekomen bij het ontvangen van overheidsmanna voor cultuur, maar de provincie nam zelf veel taken op zich zodat toch een en ander werd gerealiseerd.

Om de dingen op te vangen, lanceert minister Gatz een Cultuurplan Limburg. Over efficiëntie en tijdsverloop daarvan rijzen twijfels.

Minister Tommelein nam de honneurs waar voor Gatz en wist te vertellen dat alles goed komt. Het is allemaal heel complex, aldus Christiaens. Moyaers was niet overtuigd van het voorziene geld, dat meer lijkt op een herbesteding dan op een nieuwe injectie.

Uit de kleine discussie die zich ontspon bleek maar weer eens dat Limburg niet echt bevoordeeld is.

Dialect Naar aanleiding van de dialectweek vreesde Michel Doomst (CD&V) voor het teloorgaan van het dialect dat hij als kostbaar erfgoed zag. Zeker zijn eigen Pajottenlands mag worden gekoesterd.

Tommelein, nog steeds waarnemend voor Gatz, erkende de waarde van het dialect dat echter niet kunstmatig in leven kan worden gehouden, maar wel worden inspanningen ter zake door de overheid ondersteund. Doomst vond toch dat er een apart expertisecentrum moest komen. Manuela van Werde (N-VA) was het dialect genegen, maar meende dat het Standaardnederlands in Vlaanderen misschien nog wel meer bedreigd is, wat inderdaad eens mocht worden opgemerkt.

Ze citeerde een docent van haar: “Dat je met taalarmoede wordt geboren, is normaal. Dat je er vrijwillig voor kiest, dat is een gemiste kans.”

Dat is een geheel terechte uitspraak die door een flink aantal Vlaamse volksvertegenwoordigers ter harte kan worden genomen.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Toots verdient beter!

Geen week was er nodig om het idee af te voeren. Waar BRUZZ op vrijdag 20 oktober nog resoluut aankondigde dat het premetrostation Anneessens omgedoopt zal worden in ‘Toots Thielemans’, lazen we drie dagen over “protest”, waarna de minisaga op donderdag zijn finaliteit bereikte: ‘Metrostation Anneesens verandert toch niet in ‘Toots Thielemans’’.

Zal het iemand verbazen dat de grote regisseur hiervan mobiliteitsminister Pascal Smet (sp.a) is? Ideeën lanceren die weinig doordacht zijn, dat is zijn handelsmerk, maar ook als ze steek houden zorgt zijn aanpak voor gedonder.

Isaac Newton Absolute topper is het openluchtzwembad aan het kanaal in Molenbeek, inmiddels al een evergreen geworden. Of dat nu de beste plek ervoor is, tja, het is een legitieme vraag.

Maar passons. Het ridicule zit hem in de fantaisistische verhalen die het ‘kiekenzonder-kop’ er begon aan te hangen: het zou een echte ‘pool’ van economische ontwikkeling worden, oreerde hij. Een economische ‘driver’ van formaat. Dat we dit niet begrepen, zal wel aan ons gelegen hebben.

Wellicht is het met Smet een beetje als met Isaac Newton.

“Als ik verder heb gezien dan anderen, komt dat doordat ik op de schouders van reuzen stond”, schreef hij ooit aan een collega. We hebben er het raden naar welke reuzen Smet allemaal beklommen heeft (#hierzitgeendubbelzinnigheidin), maar het panorama moet alvast verhelderend geweest zijn.

Brussels gebroebel “Toussaint aanpak, symbolisch tijd voor sommigen van ons, die de begraafplaats zal het hoofd voor een moment van herinneringen.”

U begrijpt er niets van? Niet erg, … wij ook niet. Dit gebrabbel komt uit het officiële blad van de Brusselse gemeente Sint-PietersWoluwe en zou moeten doorgaan voor Nederlands. Want die gemeentebladen moeten officieel tweetalig zijn. Maar als al je gemeentelijke medewerkers – tegen de taalwet in – allemaal eentalig Franstalig zijn, dan heb je natuurlijk een probleem. En dan krijg je zeer verhelderende teksten zoals: “Om uw winkelwagentje te bannen, bleken het gebruik van water of zout, met inbegrip van herhaald gebruik is nadelig voor de kwaliteit van ons milieu en onze water.” Het mag duidelijk zijn dat de wetgever niet dit voor ogen had, toen de tweetaligheid werd ingesteld. Daarom diende Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens alvast een interpellatieverzoek in om de Brusselse regering eens te meer aan de tand te voelen over de gebrekkige (of eerder onbestaande) tweetaligheid in onze hoofdstad.

Tot slot deze goede raad van de gemeente van cdH-burgemeester Cerexhe: “Doe de steen met water voor het verspreiden van zand. Spoel met helder water en schijn de steen met een lap.” Zo, dat weet u dan ook weer!

Fake news Tijdens zijn jaarlijkse beleidsverklaring beschuldigde de Brusselse minister-voorzitter Vervoort (PS) de oppositie en de pers ervan ‘fake news’ over Brussel te verspreiden. Want in Brussel gaat alles goed, en wie anders beweert doet aan ‘Brussel bashing’. Het kwam hem vanuit de oppositie uiteraard op hoongelach te staan. Een VR-bril (virtuele realiteit) is leuk om je even te ontspannen, maar daarna moet je hem wel weer afnemen, sneerde Bruno de Lille (Groen). Volgens de Brusselse N-VA was de nietszeggende verklaring van Vervoort vooral

2 november 2017 een bewijs dat na de demarche van de cdH afgelopen zomer de Brusselse regering vooral virtueel dood is. Zo wordt amper aandacht besteed aan veiligheid en netheid, verduidelijkte fractievoorzitter Johan van den Driessche. Thema’s die nochtans bovenaan en met stip op de klachtenlijst staan van de bevolking en de bezoekers.

tijen zien electorale vogels vliegen afkomstig uit moslimlanden die ze graag in de eigen partijserre willen vangen. Zo zullen Limburgse burgemeesters ook een virtuele oefentool krijgen: de ‘burgemeestersgame’, een onlinespel met dilemma’s waarmee de burgemeester individueel kan oefenen hoe hij het best bij een noodsituatie reageert.

Armoede importeren

Natuurwaarnemingen

Bij Vlaams Belang klonk vooral kritiek op het uitblijven van een sociaal beleid ten gunste van de Brusselaars. Zo hekelde fractievoorzitter Dominiek Lootens dat de wachtlijsten voor sociale woningen enkel maar blijven aangroeien. De plannen die bij het begin van de legislatuur werden opgesteld om de wachtlijsten in te perken, waren reeds bijzonder weinig ambitieus. Maar helaas blijken zelfs weinig ambitieuze plannen nog te hoog gegrepen voor deze zogezegd ‘sociale’ regering, verklaarde hij.

Ook nam Lootens het Brusselse armoedebeleid op de korrel. In Brussel worden 4 op de 10 kinderen geboren in een arm gezin. Meer dan een kwart van die gezinnen leeft zelfs in diepe armoede. Dat is geen ‘fake news’, dat is geen Brusselbashing, dat is de bittere werkelijkheid, aldus de Belanger. En toch blijft Brussel met alle plezier de armoede van over de hele wereld importeren. Soms lijkt het wel of sommige politici niets liever willen dan dat Brussel een tweede Calais wordt.

Ligt het aan de opwarming van de aarde of aan het gat in de ozon, waar men niet meer over spreekt, een ding is zeker, in 2017 mocht het blote oog of de verrekijker heel wat wonderbaarlijks ontdekken. Eerst was er in Zeebrugge de woestijntapuit, een vogelsoort die broedt van de Noord-Afrikaanse steenwoestijnen en ruigtes tot in de Mongoolse steppen. Na de groene bijeneter en de wenkbrauwalbatros ringde men in ‘t Zwin de langstaartklauwier, die thuishoort in grote delen van Zuid-Oost-Azië, van Turkmenistan in het westen tot China en Nieuw-Guinea in het oosten. Op de jaarlijkse verwendag voor vrijwilligers van Natuurpunt Brugs Ommeland werd in een Damse weide de parende homo sapiens gespot, een minder zeldzame dwaalgast!

Interventieteam De Limburgse provinciegouverneur Herman Reynders (sp.a) wil een ‘eigen speciaal interventieteam tegen aanslagen.’ “Bij eventuele terroristische acties zijn gespecialiseerde eenheden veraf”, aldus Reynders in zijn speech voor de provincieraad. Is de vrees voor terroristische acties werkelijkheid, of maakt de gouverneur zich ongerust over de bevolkingsstatistieken? De invloed van de islam in Limburg groeit met de dag, en vele politieke par-

Keuvelende clochards Maar goed, ketje, jazzlegende en Amerikaan Toots (hij verkreeg de nationaliteit in 1957) zal vanuit het hiernamaals zijn naam niet zien prijken op de plek waar nu die van Anneessens staat. En misschien is dat maar goed ook. “Le diable qui dispose de ma vie”, zoals Voltaire zei over zijn Brusselse periode, zorgt ervoor dat ondergetekende wel eens op de tram stapt in Anneessens.

Vorige week nog, waar je dan gezellig keuvelende clochards aantreft, een junkie die oefent voor een rol in ‘The Walking Dead’ en een muzikale zigeuner die het in andere omstandigheden tot de hoogste echelons van de Koning Elisabethwedstrijd had kunnen schoppen. Op geluksdagen vind je er ook wel eens een ‘buurtbewoner’ die er live zijn gevoeg doet. En dan denk je: Toots verdient beter dan dit Brusselse safaripark.

KNIN.

Verleden week kwam Theo Francken zijn beleid toelichten tijdens een voordracht bij het KVHV Antwerpen. Net als enkele weken ervoor in Leuven, hadden de linkse democraten opgeroepen om tegen te betogen. Er kwamen amper 250 betogers opdagen, wat belachelijk weinig is als je weet hoeveel heisa er op sociale media gemaakt is rond de komst van Francken naar Antwerpen.

Bovendien was opgeroepen door nogal wat linkse verenigingen: Blockbuster, Actief Linkse Studenten (ALS), Comac (PVDA, met Peter Mertens op kop achter een Engelstalig spandoek), Hart boven hard, Jongsocialisten, Jong Groen, Rosa (vrouwenrechten), wat anarchisten, wat antiracisten, en nog wat “Women against Fascism”.

Wat in ieder geval duidelijk was: de proletarische massa’s zijn nog niet op straat gekomen tegen Theo Francken.

En maar kloppen België is het land van de bendes. De Bende van de Borinage, de Bende Haemers, de Bende van Nijvel, de Meisjesbende van Brugge, de Bende van Laeken, en dan nog wat bendes die op elkaar beginnen te kloppen in de Brederodestraat. In Antwerpen gingen Turken op de vuist met Koerden, en in Anderlecht kregen Roma het aan de stok met ‘buurtbewoners’. Eerder waren er ook al spanningen tussen Turken onderling (aanhangers van Erdogan tegenover aanhangers van Gülen), en in Borgerhout gaan ‘buurtbewoners’ in de clinch met de politie. Wie nog twijfelt aan de verrijking van de multikul mag zich altijd bij de redactie aanmelden.

“Gemeenschappelijke cultuur” Zoals we lazen was er “protest” van buurtbewoners en (niet-gehoorde) lokale politici. “Anneessens is iemand die een belangrijke rol heeft gespeeld in Brussel”, legt Ecolo-gemeenteraadslid Zoubida Jellab uit. “Zijn naam maakt deel uit van onze geschiedenis en van onze gemeenschappelijke cultuur.” Zonder meer, maar zou de dame die destijds al hevig actie voerde tegen de komst naar Brussel van de Franse schrijver Eric Zemmour überhaupt weten wie Anneessens was? Een gildedeken dus, betrokken bij volksoproer tegen het Oostenrijkse gezag en hiervoor in 1719 op de Grote Markt onthoofd. “Bovendien verwijst de naam, net zoals Brouckère en Rogier, naar het plein waar het station aan ligt. De naam veranderen zou alleen maar voor verwarring zorgen”, voegt ze eraan toe. Dat zal het wel zijn. En begeven we ons op glad ijs door te suggereren dat Toots Thielemans haar en de buurtbewoners geen moer kan schelen? In die “gemeenschappelijke cultuur” speelt zoals geweten een gildedeken uit de 18de eeuw een grotere rol dan een jazzlegende uit de 20ste eeuw. Ja toch?

Weinig animo

Gefoefel in het Zoete Land van Waas Onder de titel “Dijkgraaf van Polder Land van Waas verkoopt ongemerkt alle eigendommen in de polders van Kieldrecht, Verrebroek en Doel”, slaakt Jan Creve van Doel 2020 een noodkreet in verband met zekere handelingen (eerder foefelarijen) in het Zoete Waasland.

Wat blijkt: “Op de laatste vergadering van de Polder Land van Waas is, zonder dat de aanwezigen zich daar bewust van waren, goedkeuring gegeven om àlle onroerende eigendommen van de Polder Land van Waas in de polders rond Kieldrecht en Verrebroek te verkopen aan het Vlaams Gewest. Bij één van de vele variapuntjes bleek onder een reeks nietszeggende perceelnummers de goedkeuring in kwestie te zitten.”

De impact van de verkoop kan moeilijk onderschat worden, zegt Jan Creve. Het betreft werkelijk alles: gronden, polderwegen, dijken, afwateringsgrachten. En dat voor het ruime poldergebied rond Kieldrecht, Verrebroek en Doel.

“De verkoop vindt plaats in het kader van de Antwerpse havenuitbreiding. Maar die is intussen vernietigd door de Raad van State…

Bovendien is op eerdere vergaderingen door de ingelanden (alle eigenaars in de Polder Land van Waas) met overgrote meerderheid van stemmen opdracht gegeven aan het Polderbestuur om niet mee te werken aan de vrijwillige verkoop ten behoeve van de

havenuitbreiding.”

En Creve heeft nog meer ontdekt: “Volgens de informatie waar Doel 2020 momenteel over beschikt, is er door de dijkgraaf van de Polder Land van Waas in samenwerking met de plaatsvervangende ontvanger-griffier, een officiële belofte tot verkoop gedaan aan de onteigeningscommissaris Van Bockstael. Maar die is door de dijkgraaf verborgen gehouden voor zowel het bestuur als de algemene vergadering. Op de algemene vergadering, waar het punt ongemerkt tussen de variapuntjes stond, waren slechts 38 van de ongeveer 400 ingelanden aanwezig.

Eerder werd nochtans op de algemene vergadering van 2015 met 162 van de 181 aanwezigen gestemd om juist op géén enkele manier mee te werken aan vrijwillige verkopen in functie van de havenuitbreiding of de GRUP-plannen.”

Met deze belofte tot verkoop stelt de dijkgraaf het voortbestaan van de Polder Land van Waas zélf op het spel. Het zorgt voor grote onrust bij de ingelanden. Dergelijk gefoefel is het Antwerpse Havenbedrijf en

het Vlaams Gewest onwaardig. In plaats van in te gaan op alternatieve voorstellen om tot een uitbreiding van de containercapaciteit te komen, verkiest men er klaarblijkelijk voor de boeren in de zak te zetten. ************ De kritiek op de Antwerpse luchthaven, gewoonlijk geuit door groepjes van drie man en een paardenkop, is de jongste weken stilgevallen. Kan ook niet anders, want Marcel Buelens en de Franse groep waarvan hij de grote baas is, doen het goed. De groep Tui neemt nieuwe initiatieven: buiten de zeven bestemmingen in Spanje, de vluchten naar Kroatië en Marokko, komt er deze winter ook nog een verbinding met Innsbruck. Voor volgende zomer worden vluchten naar Florentie (Firenze) in het vooruitzicht gesteld. Begin deze week begon ook VLM Airlines, na negen jaar afwezigheid, weer te vliegen op London City en kondigde een andere maatschappij verbindingen aan met de luchthaven van London Southend. Ten slotte plant de Britse luchtvaartmaatschappij Powdair een nieuwe verbinding van Antwerpen naar Sion. Die geeft niet alleen een vlugge aansluiting op tal van wintersportplaatsen, maar wordt ook tijdens het zomerseizoen voortgezet.

Pagadder

7

Onze naaste buren

2 november 2017

Slavernij en kennis van de geschiedenis Vorige week schreef ik in deze column over een politiek correcte zwendeltentoonstelling in Amsterdam, “Het heden van de slavernij”.

WIC en VOC Inmiddels zijn de resultaten bekend van de hersenspoeling die Nederlandse leerlingen krijgen om hen van het feit te doordringen dat ze genetische slechteriken zijn (tenminste, als ze blank zijn) of onschuldige gediscrimineerde lammetjes als ze ergens in de familie na veel onderzoek nog een zwart iemand vinden. De gevolgen van die permanente leugens zijn er dan ook naar. Nederlandse leerlingen geloven dat Holland en Zeeland (de zeevarende staten van de Republiek) het peloton van westerse schurkenhandelaars aanvoerden die negers naar de nieuwe wereld verscheepten.

In werkelijkheid bedroeg het Nederlandse aandeel in de slavenhandel ongeveer 5 procent. Nederlandse leerlingen denken - met het gejammer in de oren van de huidige getinte Nederlanders - dat de West-Indische-Compagnie (WIC, varend op Amerika) de hoofdverantwoordelijke was voor die handel. De Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) blijft altijd buiten schot, omdat men denkt dat alleen negers uit West-Afrika door hun volksgenoten of hun vijanden aan boord van de schepen van de WIC werden afgeleverd. (In West-Afrika waren geen bruikbare natuurlijke havens, dus roeiden negers andere negers tot aan de Europese schepen.) Maar de VOC had er

Den Vaderlandt ghetrouwe

geen problemen mee sukkelaars in te schepen in Oost-Afrika en ze bij de Arabieren te deponeren, of zelfs verder. De VOC was ook een belangrijke speler in de Aziatische slavenhandel en daar was de handelswaar niet zwart, maar de VOC wordt nog altijd genoemd als het na te volgen voorbeeld van Nederlandse ondernemingslust.

Geen droog brood mee te verdienen In dit verband past het nog eens het woord te geven aan de belangrijkste historicus van de Nederlandse slavenhandel: emeritus hoogleraar Piet Emmer van de Leidense universiteit. Emmer beklemtoont dat nauwelijks 1.000 Nederlanders in de slavenhandel werkten. Die handel was goed voor ongeveer 0,0001 tot 0,1 procent van het bruto nationaal product van Nederland - dat zijn haast Contador-Clenbuterol-waarden.

Het gevolg was dat de meeste slavenrederijen de zaak stopzetten wegens faillissement. Nederland schafte de slavernij af maar niet de slavenhandel, want er was niemand die daar nog droog brood in zag.

Het verhaaltje dat de Republiek steenrijk werd dankzij de kolonisering van delen van Amerika en Azië is nonsens. Al generaties is geweten dat de vaart op Oost-Europa (graan, hout, grondstoffen) en de visserij dé bron van rijkdom waren.

Ongeveer 5 à 6 procent van de Nederlandse inkomsten werd in Afrika, Amerika en Azië gegenereerd en daar dikwijls geherinvesteerd.

Piet Emmer stelt dat op de middelbare scholen de slavernij overbelicht en niet onderbelicht wordt: “Middelbare scholen besteden de laatste twintig jaar eindeloos aandacht aan het thema, een beetje te veel zelfs. Dat het belang van slavernij voor het heden wordt overdreven, levert ook spanningen op.”

Emmer wijst erop dat in Nederland veel gekleurde medemensen “problemen als slechte schoolprestaties, matige gezondheid, armoede of gebroken gezinnen” generaties later graag op de rug van de slavernij werpen en dat is “vreselijk vergezocht”, terwijl Nederlanders nooit dergelijke idiote excuses gebruiken omdat ze afstammen van kinderarbeiders in de 19de en begin 20ste eeuw. Hij wijst er trouwens op dat de heel verre nazaten van die slaven lekker delen in de Nederlandse welvaart en niet in de Afrikaanse misère. Emmer heeft een hekel aan de schurkenpartij ‘Denk’, in Nederland gesticht door Turkse aanhangers van bloedige Erdogan, en ook populair bij Marokkanen in dit land. ‘Denk’ vraagt dat alle herinneringen aan het koloniale en slavernijverleden, zoals standbeelden, zouden verdwijnen. Emmer benadrukt dat Turkije een echte slavenstaat was, terwijl westerse schepen in Marokko massa’s Afrikanen gingen aankopen. In Turkije en Marokko is er niet het minste schuldbewustzijn, en historische discussies over de rol die het Ottomaanse en Marokkaanse sultanaat gespeeld hebben, zijn taboe. Emmer blijft nuchter onder sommige bedreigingen wegens zijn onderzoek.

Willem de Prater

Veel vragen maar geen antwoorden

De Fatih Moskee

Er was geen debat over de bouw van de megamoskee op de gemeenteraad. Dat lag niet aan Vlaams Belang of N-VA, die allebei een hele reeks pertinente vragen stelden, wel aan burgemeester Termont. Die antwoordde kurkdroog dat hij enkel het woord gaf aan de schepen van Stedenbouw. Die maakte zich ervan af door stukken uit de bouwvergunning voor te lezen. Op de échte vragen kwam geen enkele reactie. De schaalgrootte van het project, de greep van de Turkse staat via Diyanet, de druk op het samenleven in de wijk... nergens kwam een antwoord op.

In februari 2015 was dat even anders. Toen organiseerde de Turkse moskeevereniging een grote feestavond om de nieuwbouw voor te stellen en Gentse Turken op te roepen geld te doneren. Niet één maar drie schepenen tekenden present: schepen van Welzijn Resul Tapmaz (sp.a), schepen van Mobiliteit Watteeuw (Groen) en Tom Balthazar (sp.a), toen nog schepen van Stedenbouw. De laatste hield een toespraak, te zien op een filmpje op de Turkse website ‘gazeteturk’. Enkele letterlijke citaten…

Ik ben zo blij en fier “Dames en heren, beste vrienden voor wie ik hier ken, en beste sympathisanten van dit prachtige project voor diegenen die ik niet ken.

Excuseer dat ik niet in het Turks spreek. Daarvoor is mijn Turks echt niet goed genoeg. Ik ben zo blij en fier dat ik in naam van het stadsbestuur en daardoor ook in naam van alle Gentenaars mag komen zeggen, dat wij toch blij en fier zijn, dat dit project zo ver geraakt is.” …

“Het gaat over jullie. Over die grote, grote Turkse gemeenschap in Gent. Die grote Turkse gemeenschap die het recht heeft om te tonen

wie dat zij zijn. Om te tonen wat hun godsdienst is, om te tonen dat zij samen willen zijn.

Die dat niet moet doen, weggestoken, in een of ander klein huisje, weggestoken achter geveltjes. Die mag tonen, wij zijn moslims, wij zijn Gentse moslims, wij schamen ons daar niet voor, integendeel, wij zijn daar fier op.

En reeds vele jaren geleden was dus, in die dichtbevolkte wijk van het Rabot, gezegd, dat gaat hier niet meer in die kleine moskee, wij hebben een andere plaats nodig, en was men beginnen kijken naar die oude elektriciteitscentrale. Waarbij ik toch moet zeggen, Resul, dat wij toch hebben moeten helpen, tegen de stroom in moeten helpen hebben bij dit project.

Eerst om te zorgen dat het pand kon gekocht worden. Jullie hebben het gekocht, ‘t is waar, met centen die jullie verzameld hebben, met steun van Diyanet ook. Maar de bereidheid moest er natuurlijk zijn, en daar hebben wij ook in geduwd, wij hebben gezegd: ‘Als er zoveel Turkse mensen, Turkse moslims in Gent zijn, dan hebben zij het recht op een schone moskee, en een volwaardige grote moskee.’ Dus

die verkoop is er dan gekomen.

Een van die grote discussiepunten was natuurlijk, mogen daar wel minaretten op? Wel, als het een moskee is, dan moet je dat toch niet wegsteken dat dat een moskee is, en dan mag dat ook gezien worden. Daarom hebben wij ook gezegd, als het een schoon ontwerp is, als het goede architectuur is, ja dan moet dat kunnen, dat er daar in het midden van een wijk minaretten zijn.

Het is maar een plein in het Rabot in Gent, maar het zal toch wel een heel heel mooie plaats zijn, waar je samen zal kunnen bidden, les kunt krijgen en samen zult kunnen zijn. Dat vind ik heel veel waard, jullie hebben recht op zo’n gebedsplaats, je bouwt ze ook trouwens samen uit, jullie zullen het ook samen betalen met alles wat hier opgehaald wordt. En ik vind dat dat iets is, wat wij als stadsbestuur, soms tegen protesten in, moeten kunnen steunen…

Waalse burgemeesters tegen de taxshift Enkele Waalse gemeentebesturen en OCMW’s hebben bij het Grondwettelijk Hof een verzoek ingediend om de taxshift, de grote belastinghervorming van de regering-Michel, te annuleren. De reden: een aantal werknemers uit de publieke sector, zoals het personeel van rusthuizen, zou niet kunnen genieten van die lastenverlaging. De vraag aan het Grondwettelijk Hof gaat enkel uit van PS-mandatarissen. De regering-Michel ziet er een politiek spelletje in.

Even het geheugen opfrissen: de taxshift is de grote belastinghervorming die de regering-Michel aan het begin van de legislatuur in gang heeft gezet en die nu op volle kruissnelheid is gekomen. Om de bedrijven opnieuw concurrentieel te maken met het buitenland worden de sociale bijdragen op het loon aanzienlijk verlaagd, van 33 naar 25 procent (tegen 2018). En voor de lagere lonen liggen de sociale bijdragen nog lager. Daarnaast wordt een hervorming van de personenbelasting doorgevoerd waarbij wat geschoven wordt met de belastingschalen. Dit alles komt neer op een verlaging van de personenbelasting voor alle Belgen, en vooral voor die met een lager inkomen. Dit moet mensen ertoe aanzetten zich aan te bieden op de arbeidsmarkt, want werken wordt meer lonend gemaakt.

Deze verlaging van de lasten op arbeid wordt gecompenseerd door hogere belastingen elders, zoals de hogere accijnzen.

Bij de PS is men nog altijd woedend over die hervorming.

Een aantal lokale PS-mandatarissen stapt naar het Grondwettelijk Hof om de taxshift ongedaan te maken. Hij zou “discriminerend” zijn tussen de privésector en de publieke sector. Dat zit zo: voor bijvoorbeeld werknemers van privérusthuizen en

private zorghulp thuis worden de sociale bijdragen verlaagd, maar dat geldt niet voor het personeel van publieke ziekenhuizen en van de door gemeenten aangeboden thuishulp. Waar de privé 25 procent sociale bijdragen betaalt, is dat in de openbare sector 28 procent. Kortom, het personeel is duurder voor de gemeenten die rusthuizen en zorgcentra beheren dan het personeel in de privésector.

In La Libre Belgique bindt Marc Barvais (PS) de kat de bel aan. Hij is OCMW-voorzitter van Bergen en zegt dat dit verschil zijn stad 300.000 euro per jaar kost. Het is ook Barvais die als bestuurder van de Waalse Vereniging van Steden en Gemeenten de klacht heeft ingediend. Samen met Jacques Gobert, PS-burgemeester van La Louvière. Deze klacht, op vraag van de besturen van Bergen en La Louvière betekend, wordt officieel gesteund door de Waalse Vereniging van Steden en Gemeenten.

Een doorzichtig spel, is te horen bij de federale regeringspartij MR, die zegt dat haar burgemeesters niet akkoord zijn.

Volgens de Franstalige liberalen is de hele operatie georkestreerd door Elio di Rupo, PS-voorzitter en burgemeester van

Dus ik zou zeggen, proficiat met dit project, ge moogt er fier op zijn, wij hebben jullie daarin geholpen, en u zult verder op ons kunnen blijven rekenen. Merci!”

Een islampartij in Gent?

Plat op de buik, iets anders kun je de toespraak van Balthazar namens het stadsbestuur niet noemen. Uiteraard deed deze logebroeder dat niet uit liefde voor religie, maar gewoon voor de stemmen. Zoals ooit de pastoors worden nu imams ingeschakeld om hun volgelingen het juiste stemadvies te geven. Maar er dreigt competitie voor die stemmen. In Gent wordt gesproken over de oprichting van een islampartij. Uitgerekend de jonge advocaat, drijvende kracht achter het moskeeproject, zou daarbij betrokken zijn. Geen wonder dat Termont zo zijn best deed om een debat over de moskee kort te sluiten.

Mathildis

Li bia bouquet Bergen. Georges-Louis Bouchez, MR-kopstuk van de oppositie in Bergen, was in La Libre Belgique duidelijk: “Dit is een operatie van de PS om met geld van de stad Bergen (die dus de advocaten betaalt) actie te voeren tegen de federale regering.”

Bouchez, die hoopt Di Rupo in 2018 opzij te schuiven in de hoofdstad van Henegouwen, heeft een punt. Zo zwijgt Di Rupo over een maatregel van minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine om de pensioenlast van de gemeenten te verlagen.

Wie na 1 december 2017 benoemd wordt als statutaire ambtenaar, zal van een minder hoog pensioen genieten. Ambtenaren krijgen enkel nog een hoger pensioen van vast benoemde voor de jaren dat ze effectief vast benoemd waren, en niet voor de jaren dat ze werkten als contractueel. Dat moet de kost van de gemeenten voor hun ambtenarenpensioenen laag houden.

Een element waarover de PS zwijgt en geen klacht indient: het luik van de hervorming van de personenbelasting in de taxshift is een financiële kost voor de gemeenten. Zij heffen opcentiemen op de federale personenbelasting. Maar als de regering die belasting verlaagt, heeft dat ook een negatief effect op de opbrengsten uit de opcentiemen. Dus moeten de steden en gemeenten elders inkomsten zoeken. Tegen deze maatregel gaat de PS niet in verzet. Wellicht omdat ze weet dat een verminderde personenbelasting die vooral ten goede komt aan de lagere inkomens een goede zaak is.

Picard

8

De wereld rond

2 november 2017

Bedreiging door een eeuwenoude rivaliteit Historisch determinisme is niet echt ons ding, maar dat een historische context onontbeerlijk is om de gebeurtenissen van vandaag te kaderen, staat buiten kijf. Japan en China hebben een lange traditie van spanningen en conflicten, en die moeizame relatie wordt in het licht van het dossier-Korea en de Sino-Amerikaanse verhoudingen wellicht wat te veel miskend. Paniek is een slechte raadgever, maar voor verwaarlozing bestaat geen excuus.

De omstandigheden mogen dan verschillen, toch kunnen we gerust stellen dat de Japanse premier Abe slaagde waar zijn Britse evenknie May faalde. Verkiezingen uitschrijven met als belangrijkste doel de eigen politieke positie te versterken, is een oud recept. En zoals het Japanse voorbeeld aantoont, kan de strategie tegen de verwachtingen in ook succesvol zijn.

Als gevolg van een reeks politieke schandalen, wanbeheer en flaters van enkele topministers, was Abes populariteit naar een absoluut dieptepunt gezakt. De man was in het verleden al enkele keren politiek dood verklaard, slaagde er steeds in zijn vel te redden, alleen leek het ‘over and out’-moment echt niet meer te vermijden. Maar zie, zijn partij behaalde 281 van de 465 zetels. Hijzelf boekte zijn vijfde verkiezingsoverwinning op rij, en als het hem even meezit wordt hij halverwege zijn legislatuur de langst zetelende eerste minister sinds de Tweede Wereldoorlog. Uiteraard waren er factoren die in zijn kaart speelden. De lage opkomst is er zo een; met dank aan een naderende tyfoon die mensen binnen hield. Een verdeelde oppositie was een andere troef. En natuurlijk de spanning rond de Noord-Koreaanse fratsen. In Japan worden deze als erg bedreigend gepercipieerd, en ondanks alles wat hij op zijn kerfstok heeft, zien velen Abe als de meest geschikte leider om een vuist te maken naar Pyongyang en Peking. In aanloop van de stembusslag stelde hij onomwonden waar het om ging. Twee grote crisissen bedreigen Nippon, benadrukte hij.

De vergrijzing en Noord-Korea. Het eerste aanpakken is een werk van lange adem, maar het tweede acuut. Duidelijke taal die schijnbaar aansloeg.

Abe & Xi Wat in het Westen meer aandacht kreeg dan de politieke zege van Abe, was de sterke positie die de Chinese leider Xi Jinping, secretaris-generaal van de KP, doorheen de jaren is gaan innemen. Superlatieven schieten tekort om zijn macht

te omschrijven. Het gaat van de ‘meest invloedrijke leider in decennia’ tot sommigen die hem zelfs een status van halfgod toekennen en openlijk de vergelijking met Mao maken. Een interessante oefening is beide evenementen – de Japanse stembusslag en het Chinese partijcongres – met mekaar in verband te brengen. Vooral de verschillen springen in het oog.

Men kan de Japanse democratie en het veranderingsproces van het land sinds de Tweede Wereldoorlog nauwelijks vergelijken met de manier waarop de Chinese eenpartijstaat zich de voorbije jaren ontwikkeld heeft. En toch. Misschien moeten we vooral durven kijken naar de personen Xi en Abe. Beiden zijn zonen van toppolitici, delen een grote ambitie, maar kunnen tegelijkertijd eerder als ‘ideologisch conservatief’ omschreven worden. Ze dragen een vurig nationalisme in zich, wat zich in een assertief buitenlands beleid manifesteert. Het paradoxale zit hem precies in het feit dat de gelijkenissen tussen beiden de relatie tussen hun respectievelijke landen bitsiger dreigt te maken.

1.500 jaar traditie De Japans-Chinese relaties zijn oud en worden vooral gekenmerkt door wrijvingen die zich vanaf de 19de eeuw in enkele openlijke conflicten hebben geuit. Doorgaans weigerden de Japanners onderdanigheid ten aanzien van de Chinese Keizer aan de dag te leggen die deze van hen (en anderen) eiste.

In de periode 1895-1945 werden enkele bloederige oorlogen uitgevochten, volgens de officiële Chinese propaganda was zelfs sprake van één lange voortdurende oorlog. Een diplomaat sprak een tijdje geleden over de twee landen als “de grote ‘onverzoenden’ van de oorlogen uit de 20ste eeuw”.

En zeker Peking doet zijn best om op dat verleden te hameren. Systematisch verwijzen naar de Japanse oorlogsmisdaden is onderdeel van een centraal gestuurde oorlogspropaganda.

Vreemd genoeg bestonden vlak na de Tweede Wereldoor-

Buitenlands spervuur Krim-Tataren Chiygoz en Umerov, twee leiders van KrimTataren, werden vrijgelaten uit een Russische gevangenis en overgevlogen naar Turkije. Van daaruit zijn ze naar Oekraïne vertrokken. Beide mannen waren vicevoorzitters van de Mejlis, het regionale parlement van de Tataren op de Krim. De ene was veroordeeld tot acht jaar strafkamp wegens het organiseren van een protestactie tijdens de bezetting van de Krim door Russische troepen in 2014. De andere had twee jaar cel gekregen wegens “separatisme” omdat hij had geprotesteerd tegen de annexatie van de Krim. Zo gaan de Russen met kritiek om. Chiygoz en Umerov hadden in zekere zin nog geluk. De Tataarse mensenrechtenactivist Reshad Ametov werd niet eens voor een rechtbank gesleept. Hij werd vermoord; zijn zwaar gehavende lichaam werd gedumpt nabij het stadje Belogorsk. Op een filmopname van het tv-station ATR is nog te zien hoe hij tijdens een betoging tegen de bezetting van de Krim op het Leninplein van Simferopol werd gearresteerd door “groene mannetjes” in uniformen zonder kentekens. Hij werd nooit meer teruggezien. De Mejlis was opgericht in 1991 om de Krim-Tataren te vertegenwoordigen bij de regering van het pas onafhankelijke Oekraïne en bij internationale organisaties. Voor het eerst in vijftig jaar hadden de Krim-Tataren weer eigen verkozen volksvertegenwoordigers.

Binnen Oekraïne kregen zij een zekere soevereiniteit en zelfs een eigen tv-zender, tot grote ergernis van de Russischgezinde politici, die in 2010 de ontbinding van de Mejlis eisten en de opheffing van de autonomie van de KrimTataren. De Oekraïners gingen daar nooit op in.

Het gebeurde pas na de Russische annexatie.

Sovjetleugens nieuwe stijl De Russische troepen in Syrië hebben ongelooflijke overwinningen behaald. Volgens een triomfantelijk communiqué van de Russische minister van Defensie Sergey Shoigu hebben zij in Syrië 503.233 vierkante kilometers grondgebied “bevrijd” van terroristen. Let op het nauwkeurige cijfer. Geen afronding, precies 503.233 vierkante kilometer. Dat is een opmerkelijke prestatie, want Syrië is slechts 185.000 vierkante kilometer groot.

Artem Prosyakov, een campagneleider van de Russische dissident Alexey Navalny, werd

Diplomatieke valies

log nauwelijks fricties tussen beide. Pas vanaf de jaren tachtig begon men in het potje te roeren. Vooral door China dan, ook al kan niet miskend worden dat anti-Chinese sentimenten een vast ingrediënt van het Japans nationalisme zijn. Discussies rond betwiste eilanden in de Zuid-Chinese Zee, het (her) interpreteren van het oorlogsverleden, maar ook opflakkering als resultaat van het laten gelden van economische belangen en invloed deden zich regelmatig voor. In het vorig jaar verschenen ‘Middle Kingdom and Empire of the Rising Sun’, stelt de Amerikaanse onderzoekster June Teufel Dreyer dat tussen de twee landen een 1.500 jaar oude strijd voor dominantie gevoerd werd. Waarom kwam het dan pas eind de 19de eeuw tot een grootschalige clash? Dat had alles te maken met het snelle moderniseringsproces dat Japan toen onderging, niet het minst op militair vlak. Plots werd een rechtstreekse confrontatie mogelijk. De recentere geschiedenis ziet zij als een aaneenschakeling van hoogte- en laagtepunten, alsof een eigen logica gevolgd wordt.

Intra-Aziatische conflicten De term ‘Great game’ wordt te pas en te onpas gebruikt.

Aanvankelijk had die betrekking op de rivaliteit tussen Britten en Russen in Centraal-Azië in de 19de eeuw. En ook al zien sommigen vandaag wel wat veel ‘great games’, toch lijkt de naamkeuze in deze gepast. Er zijn natuurlijk tegengewichten, veelal economisch. Steeds meer zijn Japan en China economisch verstrengeld geraakt. Peking kan ook niet ontkennen dat de snelle opmars die het land de voorbije decennia kende nooit aan zo’n tempo zou zijn verlopen zonder Japanse steun.

Een economische verwevenheid maakt een conflict misschien minder waarschijnlijk, maar uitsluiten kan men het nooit. Ook aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog was de stelling populair dat de economische onderlinge afhankelijkheid van de Europese staten een conflict gewoonweg onmogelijk had gemaakt. Vaak kijkt men uitsluitend naar de Sino-Amerikaanse verhoudingen als stuurmechanismen van de Aziatische toekomst. Niet onterecht. Maar het zou een vergissing zijn hierdoor de intra-Aziatische relaties links te laten liggen. Te beginnen met deze ‘Great game’. Michaël Vandamme

Duizenden IS strijders komen terug naar huis

vlak bij Navalny’s hoofdkwartier op straat langs achter aangevallen door een crimineel die hem met een ijzeren buis op het hoofd sloeg. Prosyakov liep een hoofdwonde op. Volgens de politie had het slachtoffer de dader zelf ingehuurd.

“Sla mij eens de schedel in!” Wat dissidenten al niet doen om de aandacht te trekken, nietwaar? Het staatstelevisienetwerk Rossiya-24 had de kritische journaliste Tatyana Felgenhauer ervan beschuldigd “voor het Westen te werken” en voor groepen met “duistere financiers” die “nog gevaarlijker zijn voor de Russische samenleving dan ISIS”. Maar toen zij op haar kantoor werd neergestoken, beweerde dezelfde staatszender dat de dader alleen maar “psychisch gestoord” was en dat het niets met politiek of met de intimidatie van dissidente journalisten te maken had. Net zoals aanslagen bij ons niets met de islam te maken hebben…

Badeendjes van CIA Maar de schitterendste, meest paranoïde en sovjetachtige leugen komt ongetwijfeld uit de stad Izhevsk, waar het stadsbestuur een bloedernstig rapport publiceerde waarin werd aangetoond dat de gele badeendjes waar kinderen soms mee spelen, een uitvinding zijn van de CIA en een symbool voor een internationale campagne van “revoluties en de illegale omverwerping van regeringen”. De achtergrond van dit waanzinnige rapport is heel simpel: in 2016 raakte bekend dat president Medvedev een luxueus buitenverblijf had, met een afzonderlijk gebouw voor de eenden in zijn vijver. Sindsdien gebruikt de Russische oppositie die badeendjes als symbool voor overheidscorruptie. En daar moét de CIA natuurlijk achter zitten. Kan het nog belachelijker? Ondanks dat zijn er miljoenen mensen die de berichten van die paranoïde Sovjetleugenaars over Oekraïne, Georgië, MH 17, Syrië of de NAVO als zoete koek slikken.

Sociale zekerheid financiert jihad De Franse overheid heeft de voorbije vijf jaar voor meer dan 500.000 euro werkloosheidsuitkeringen en andere sociale voordelen uitbetaald aan jihadi’s die in Syrië en Irak vochten.

Meestal gebeurde dat met medeplichtigheid van de ouders van de terroristen, die het geld in Frankrijk opstreken en het doorstuurden

naar het kalifaat. In andere landen deden zich dezelfde wantoestanden voor. Bijna alle jihadi’s die vanuit Zweden naar het kalifaat vertrokken, kregen sociale uitkeringen. De Deense veiligheids- en inlichtingendienst PET stelde vast dat vele moslims vervroegd pensioen kregen omdat ze zogezegd gehandicapt waren, of te ziek om te werken. Maar ze reisden wel naar het kalifaat om als jihadi’s te vechten. In GrootBrittannië lekte een “top secret document” uit met de codenaam “Operation Constrain” dat bedoeld is om aan 20.000 jihadi’s en islamitische extremisten… woningen ter beschikking te stellen op kosten van de overheid. Zij zouden zelfs voorrang krijgen op de wachtlijsten en begeleid worden in het zoeken naar geschikte banen. Men durft de vijand niet meer bestrijden, men probeert alleen nog hem om te kopen. Dat is al dikwijls geprobeerd, al sinds de Oudheid. Maar het is nog nooit gelukt.

Onmogelijke deradicalisering Binnen de Britse regering is er grote onenigheid over de aanpak van Syriëstrijders die bij honderden terugkeren naar Europa. Max Hill, officieel de “Independent Reviewer of Terrorism Legislation” in Groot-Brittannië, verklaarde onlangs voor de BBC dat de meeste

IS’ers die terugkeren uit Syrië en Irak, niet vervolgd zullen worden, maar dat men hen opnieuw zal integreren in de samenleving. Tot nu gaat het om zo’n 400 strijders, en de grootste golf moet nog komen.

Hills rampzalige besluit zal massa’s nieuwe terreurdaden en “rivieren van bloed” ontketenen, juist zoals Enoch Powell voorspelde. Hills uitspraak staat in schril contrast met de visie van Rory Steward, de minister van Ontwikkelingssamenwerking. Volgens hem kunnen jihadi’s niet gederadicaliseerd worden, omdat ze al veel te diep geïndoctrineerd zijn: “De enige manier om met IS-strijders af te rekenen, is in bijna ieder geval door ze te doden. […] Ze zijn, als leden van Islamitische Staat, volledig toegewijd aan het oprichten van een kalifaat.

Daarbij geloven ze in extreem haatdragende doctrines, die erin bestaan zichzelf op te blazen en anderen te vermoorden.”

De Britse regering verklaarde merkwaardig genoeg dat de uitspraken van Stewart passen binnen het regeringsbeleid. Klaarblijkelijk zit president Trump op dezelfde golflengte: volgens de Amerikaanse commandant Brett McGurk is het zijn opdracht ervoor te zorgen dat geen enkele buitenlandse strijder levend uit Syrië wegraakt.

FRANSE JODEN VLUCHTEN WEG In de Parijse voorsteden zijn de Joodse inwoners steeds meer het slachtoffer van antisemitische beledigingen en bedreigingen. De voorbije tien jaar zijn er in het departement Île-de-France (Parijs en omstreken) zo’n 60.000 verhuisd. Vaak naar gemeenten waar amper of geen moslims zijn.

Frankrijk heeft een lange en pijnlijke antisemitische traditie. Historisch gezien nog meer dan Duitsland. In het rurale en katholieke Frankrijk stond men eeuwenlang zeer wantrouwig tegenover de Joden, en dat om religieuze en economische redenen. De Joden werden gezien als godsmoordenaars en sjacheraars. In het zeer nationalistische Frankrijk van de 19de eeuw kon het bijna niet anders of een Jood was een agent van een buitenlandse mogendheid. Meestal van Duitsland, wat vreemd was, omdat het antisemitisme daar ook bijna geïnstitutionaliseerd was. De zaak-Dreyfus - een spionagezaak in het leger met een joodse officier in de hoofdrol - verdeelde de Franse samenleving grondig aan het einde van de 19de eeuw. Daarna stonden bepaalde rechtse politieke stromingen als het Action Française bekend om hun antisemitisme.

Na de Tweede Wereldoorlog verschoof dat Franse antisemitisme wat richting antizionisme. De Franse presidenten verkozen op het internationale toneel een alliantie met de Arabische landen, eerder dan met Israël. Frankrijk was tenslotte één van de beschermheren van de christelijke minderheden in het MiddenOosten en een te pro-Israël-houding zou zeer nadelig zijn voor die minderheden. Charles de Gaulle sprak ooit over het Joodse volk als “een zelfzeker volk dat wil domineren”.

Ook oude antisemitische reflexen doken op. Zelfs ter linkerzijde. De mei ’68-studentenleider Daniel Cohn-Bendit werd

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE door Geogres Marchais, voorzitter van de Communistische Partij, steevast bestempeld als ‘de Duitse jood.’

De voorbije jaren heeft het antisemitisme in Frankrijk een ander gelaat gekregen: dat van de moslimhaat tegen Joden, waarbij het Israëlisch-Palestijnse conflict naar Parijs maar ook naar andere Franse steden wordt geëxporteerd.

Seine-Saint-Denis wordt ‘Judenfrei’ In Le Figaro van 25 oktober stond een ontluisterende reportage over deze nieuwe Jodenhaat. In Romainville, in het departement Seine-Saint-Denis ten noorden van Parijs, vreesde een joods gezin op een bepaald moment voor hun leven.

Op een ochtend waren de banden van hun wagen lek gestoken en werd het voertuig beschadigd met krassen. Beter gezegd: een schroevendraaier werd gebruikt om graffiti aan te brengen op de wagen. Berichten en woorden die weinig aan de verbeelding overlaten, zoals ‘Jood’, ‘Israël’ en de obligate Davidster. Het gezin diende een klacht in bij de politie en die antwoordde: “U bent gedetecteerd, er zit weinig anders op dan te verhuizen.”

Een gezin in Noisy-le-Grand kreeg per post haatmail. De berichten waren: “Allah Akbar boum boum”, “Dood aan de joden”, “Leve Daesch” (Islamitische Staat) en op een bepaald moment kwamen er brieven met kogels toe en het bericht “de volgende kogel is voor u”. En dan was er de moord op de joods-orthodoxe vrouw Sarah Halimi, waarbij de daders ‘Allah Akbar’ riepen.

Meer en meer Joden in het departement van Seine-SaintDenis kiezen eieren voor hun geld en verhuizen. Vaak naar wijken in Parijs waar weinig of geen moslims wonen. Want dat de Jodenhaat vooral in het departement Seine-Saint-Denis verankerd is, is geen toeval. Dat is een departement met tal van Parijse voorsteden waar de meerderheid van de bevolking niet Frans is

GEEN AKKOORD Steeds meer Britten, media incluis, vrezen dat het onmogelijk is om tot een Brexit-akkoord te komen tegen maart 2019. De onderhandelingen rond de Britse uittreding lopen alles behalve vlot. Wat als de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk het niet eens raken?

Sinds het bekende ‘Artikel 50’ is ingeroepen tikt de klok onverminderd verder. De Europese Unie en Groot-Brittannië hebben twee jaar de tijd om de boedelscheiding te regelen. Dat deze tijdspanne niet zal volstaan, was voor sommige analisten vanaf het begin duidelijk. Veel media en politici zijn er te lang van uit gegaan dat een ‘exit’ uit de Europese Unie in een handomdraai geregeld kan worden. Vijf minuten politieke moed, zouden ze in Brussel-Halle-Vilvoorde zeggen.

Honderd miljard Groenland, bijvoorbeeld, had zo’n vier jaar nodig om uit de Europese Gemeenschap te treden. De aanvraag werd ingediend in 1982, de uiteindelijke scheiding kwam er pas in 1985. We moeten hierbij in rekening nemen dat in de tachtiger jaren de Brusselse bemoeienis veel minder omvangrijk was. De Britten willen anno nu uit de Europese Unie, in een tijd waarin de supranationale wetgeving gigantisch is in omvang. Wat als de Britten geen akkoorden kunnen sluiten voor maart 2019? Het Verenigd Koninkrijk valt dan buiten de EU. De onderhandelingsperiode kan enkel verlengd worden indien de Raad van Europa, de vergadering van de Europese regeringsleiders, unaniem verkiest om dit te doen. Dit scenario is riskant, aangezien één tegenstem de boel helemaal in het honderd kan doen lopen. De Britten verwedden hun geld best niet aan dit scenario.

Het Brexit-referendum ligt al bijna anderhalf jaar achter ons.

Voorlopig maken de Britten en onderhandelaars van de Europese Commissie vooral ruzie over de kosten die de uittreding met zich meebrengt. Theresa May, de Prime Minister, gaf enkele weken terug al aan zo’n twintig miljard euro op tafel te willen leggen. De Europese begroting loopt tot na 2020, dus de Britten zouden ook na de formele uittreding nog enkele jaren financieel blijven bijdragen tot de EU. Echter, zowel de leider van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, als de voorzitter van het Europese Parlement, de Italiaan Antonio Tajani, gaven aan dat twintig miljard niet zal volstaan. In een interview met de BBC zei Tajani dat het huidige voorstel van de Britten ‘peanuts’ is, borrelnootjes. De cijfers die de Europese technocraten in gedachte hebben, variëren van zestig tot wel honderd miljard euro.

Handel drijven In het Verenigd Koninkrijk gaan steeds meer stemmen op om de onderhandelingstafel te verlaten. Theresa May, die zich erg gematigd opstelt, ondervindt steeds meer tegenstand van de eurosceptische vleugel binnen haar partij. Ook een steeds aanzienlijker deel van de publieke opinie is er hoe langer hoe meer van overtuigd dat ‘no deal’ (geen akkoord) een goede strategie is. Waarom nog langer tijd verliezen en onderhandelen met de Europese Unie, wanneer de standpunten en ingenomen posities zo ver uit elkaar liggen? Ook het rechtse weekblad ‘The Spectator’, dat ideologisch dicht bij de Conservative Party staat, ziet ‘no deal’ als een positieve ontwikkeling. Volgens het prominente blad kan iedereen zich best voorbereiden op een scenario waarbij de Britten en de EU niet nader tot elkaar komen.

De EU wil immers enkel onderhandelen over een nieuw vrijhandelsakkoord, nadat er reeds een akkoord is over de Brexitrekening (de zestig tot honderd miljard).

Op het eerste gezicht is Duitsland in de herfst van 2017 een land van zonneschijn. Er wordt gedronken, gegeten, gereisd, cultuur verorberd alsof het Luilekkerland is. De werkloosheidsgraad is slechts 5,5 procent, het bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking is 38.114 euro en zo hoog was het nooit.

Alles klimt: het inkomen van de gezinnen, de privéconsumptie, de uitvoer, de levensverwachting.

Op de wegen en de autowegen is het slalommen van de ene bouwwerf naar de andere. Als het ministerie van Economie een communiqué rondstuurt, struikel je over de woorden “robuust” en “dynamisch”. De steden groeien. De toename van het aantal inwoners van Frankfurt am Main wordt tegen 2035 geraamd op 11 procent, die van München en Berlijn op meer dan 14 procent.

In de hoofdstad wonen dan vier miljoen mensen. De trend in de steden gaat in tegen de algemene bevolkingsevolutie, want die daalt. Dus, er moet wat fout zijn of minder goed bollen buiten de steden.

Platteland Hoe stellen de boeren en de plattelanders het? Een stuk slechter. Kijken we eerst naar de burgers van de middelgrote steden en de kleine steden: tussen 2005 en 2015 kromp het aantal bij de middelgrote steden met 37 procent en bij de kleine met 52

De overheden kijken weg Maar denken dat de Franse Joden buiten de Parijse voorsteden overal met rust worden gelaten, is fout. In de reportage in Le Figaro staat het verhaal van een jood met een kippa (het ‘keppeltje’) die door een moslim bedreigd werd met een revolver. Hij diende klacht in bij de politie. Die vroeg hem: “Heeft de man ‘vuile jood’ geroepen?” Antwoord: “Neen”. Reactie van de politie: “Dan is dit geen antisemitische daad.” Het dossier werd geseponeerd.

Justitie en politiek kijken al lange tijd de andere kant op.

Nochtans zijn de cijfers duidelijk, en dat in de Europese lidstaat met het grootste aantal Joden (500.000): 60 procent van de Franse Joden voelt zich bedreigd.

De voorbije tien jaar werden 4.092 antisemitische klachten geregistreerd. Maar als Joden worden aangevallen of bedreigd, is er nooit een president of minister die hen gaat bezoeken. Vele Joden kiezen dan ook voor de korte pijn. Ze verhuizen niet binnen Frankrijk maar trekken naar Israël. 13.000 de voorbije twee jaar. Ze worden in Tel Aviv en Jeruzalem met open armen ontvangen.

Salan

ENGELAND Indien er geen nieuw akkoord is rondom handel voor goederen en diensten, valt het Verenigd Koninkrijk in het voorjaar van 2019 buiten de Europese binnenmarkt. Het kan dan enkel nog bogen op de internationale regels opgesteld door de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Helemaal niet erg, zo oordelen los van ‘The Spectator’ - steeds meer politici en economen op het Britse eiland. Volgens de WTO-regels zullen de importheffingen die de Europese Unie kan opleggen, maximaal zo’n drie procent bedragen. Het is dus fout om te denken dat de handel met het Europese vasteland sterk zal afnemen. De handel tussen de Europese Unie, China en de Verenigde Staten, is jaarlijks goed voor honderden miljarden euro’s. Dit bewijst, aldus ‘The Spectator’, dat terugvallen op WTO-standaarden helemaal geen economische doodsteek hoeft te betekenen.

Logica volgen Het meest logische is dat de Britten in maart 2019 de EU officieel verlaten, maar in realiteit de bestaande wetgeving, aangaande de interne markt, nog even blijven volgen. Een speciale overgangsperiode van zo’n twee jaar zou tijd geven om een nieuw handelsakkoord te sluiten. De EU en het Verenigd Koninkrijk hebben elkaar economisch nodig. Meer dan veertig procent van alle export vanuit het VK is bestemd voor de Europese markt. Deze uitvoer heeft een waarde van zo’n 250 miljard euro, jaarlijks. Omgekeerd komt in het Verenigd Koninkrijk zo’n vijftig procent van alle invoer uit de landen van de Europese Unie. Liza Minnelli zong het al in 1972, ironisch genoeg het jaar dat Groot-Brittannië toetrad tot de Europese Gemeenschap: ‘Money makes the world go around’. Geld doet de wereld draaien. Ook tijdens en na ‘Brexit’.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

procent. Het contrast tussen de grootsteden en het hinterland zal in afzienbare tijd weinig veranderen, aldus het Raumordnungsbericht 2016 van de Bondsregering. Integendeel, de dynamiek van het onderscheid zal verder toenemen. Hamburg, München, Stuttgart, Keulen, Düsseldorf, Frankfort en vooral Berlijn zijn de winnaars van de wedstrijd tussen stad en ommeland.

De belangstelling voor het verschijnsel is toegenomen door het succes van Alternative für Deutschland bij de verkiezingen van 24 september. Lang heeft de nationale politiek zich amper beziggehouden met het verdriet van de gemeenten in den lande.

AfD heeft vooral stemmen gehaald op “de buiten” en dat heeft de aandacht voor wat daar gebeurt sprongsgewijze doen toenemen in de voorbije maand.

Het schattige woord heimat, in de betekenis van lokale gemeenschap, wint opnieuw aan belang en er zelfs sprake van een heimatministerie tijdens de aftastende gesprekken tussen de christendemocraten, de blauwen en de groenen. De vragen die daar over de tafel gaan, duiden erop dat politiek Berlijn is wakker geschoten over het lot van de plattelanders en de kleinere steden. Zij luiden: wat maakt dat een stad groeit of krimpt, en hoe kunnen wij de Duitse “Provinz zukunftsfest machen”?

Contrast Halle Der Spiegel is de buiten in getrokken en zag Halle, een stad uit de ex-DDR met 236.661 inwoners, waar de nationale plattelandsneergang gebroken is. Halle ligt op 40 kilometer van Leipzig en was een belangrijke chemiezone van de DDR. Gedurende een hele tijd na de Wende kromp de bevolking en gleed de welvaart neerwaarts. In de laatste jaren is er beterschap. In Leipzig gaat het trouwens goed en dat heeft overloopeffecten, in het

FRANKRIJK

en waar de radicale islam welig tiert. Het voorbije decennium zijn er binnen het departement Île-de-France (Parijs en naaste omgeving) zo’n 60.000 Joden verhuisd. Seine-Saint-Denis wordt op die manier ‘Judenfrei’ gemaakt. En dat met de steun van een aantal communistische burgemeesters die verbroederen met Palestijnse gemeenten en acties steunen tegen Israëlische producten. Het signaal is duidelijk: vertrek hier als je joods bent. Wat ze ook doen. Zo trekken ze naar Sarcelles in Val d’Oise (60.000 inwoners). Het wordt Klein Jeruzalem genoemd omdat een steeds groter deel van de bevolking joods is.

RIGHT OR WRONG

PRONKENDE STEDEN EN LAMME PROVINCIES Wordt provinciaal Duitsland een uitgestrekte Westhoek?

Het enige wat in de Westhoek leeft, is de kuststrook en de autoweg van Jabbeke naar Veurne. De Duitse steden pronken met jubelende cijfers en de gewesten of provincies lopen op uitzonderingen na in versneld tempo leeg.

9

Het nabije buitenland

2 november 2017

DUITSLAND

Duits “Ueberschwappeffekte”, bij de buren. In de DDR stamde meer dan 40 procent van de scheikundewaren uit het district Halle, met uitlopers tot in Bitterfeld, dat zijn naam niet gestolen heeft. Dat bittere veld was een van de smerigste en meest verwaarloosde delen van Oost-Duitsland dat ik zag na het oprollen van het IJzeren Gordijn. Voor de verrotting optrad, zorgde de chemie voor werk, welvaart en zelfbewustzijn in Halle en omgeving. De burgers van Halle kochten meer brommers en motorfietsen - Trabantjes bleven ook voor hen schaars - dan elders in de DDR, zij rookten meer en zij dronken meer ... melk, aldus de speurneuzen van Der Spiegel. Na de “Zusammenbruch” van communistisch Duitsland bleef van die voorsprong weinig over: massale werkloosheid en desindustrialisering volgden na 1989.

Het spektakelstuk van Halle vandaag, en een symbool voor de kering ten goede, is een reusachtige parkeerplaats, in de DDRtijd een “Sperrzone”, want er was een Sovjetkazerne. De soldaten zijn reeds lang terug in Rusland en op de verboden strook ligt vandaag de Weinberg-Campus, na Berlijn-Adlershof het tweede grootste Oost-Duitse technologiepark. Het volledige Münchense oktoberfeest met zijn biertenten en terreinen past meer dan driemaal op de Weinberg-Campus. Halle kan bogen op een Fraunhofer-Institut, een universitaire stichting met bruggen naar de toegepaste wetenschappen en de nijverheid, een biotechnologiecentrum, twee Leibnizinstituten, gebouwen van de universiteit, bedrijfslaboratoria en een universiteitskliniek.

Een medicijn tegen ebola wordt mee ontwikkeld in Halle, en vorsers zoeken er naar remedies tegen alzheimer en diabetes.

Halle wordt, wat de sociologen noemen, een “Schwarmstadt”, een stad die lerende en gecultiveerde mensen verleidt.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

2 november 2017

MEDIALAND

FILM

Soderbergh is terug

Mark Eyskens over Catalonië De situatie in Catalonië was - met reden - de afgelopen week meermaals voorpaginanieuws, en zelfs stof voor een aantal extra nieuwsuitzendingen op de televisie. Het spreekt voor zich dat enkele politici zich geroepen voelden om in hun pen te kruipen en hun mening te verkondigen. Maar de mediaredacties zouden er beter aan doen sommige van die politici in deze turbulente tijden tegen zichzelf in bescherming te nemen, door hun stukken niet te publiceren.

Zo maakte Mark Eyskens er in een opiniestuk op de webstek van de VRT een behoorlijk potje van. Om te beginnen paste de man een bijzonder extreme versie van de Hollandse rekenkunde toe om de voorstanders van Catalaanse onafhankelijkheid te minoriseren.

Zoals de lezer wellicht weet, stemde op 1 oktober zo’n 92 procent van de 43 procent Catalanen die naar de stembus trok voor onafhankelijkheid. Mark Eyskens maakt daar 90 procent van de 40 procent Catalanen van, en rekent vervolgens uit dat ten hoogste 36 procent van de Catalanen voor onafhankelijkheid heeft gekozen. Met de correcte cijfers komen wij nochtans aan 39,5 procent, en zouden we willen stellen dat het wel degelijk over mínstens 39,5 procent voorstanders van Catalaanse onafhankelijkheid gaat, en zeker niet “ten hoogste”. Dat het lang niet zeker is dat alle thuisblijvers thuisbleven omdat zij tegen onafhankelijkheid waren, is dan weer een detail waar een Belgisch minister van staat op leeftijd zich natuurlijk niet mee kan bezighouden.

De rest van Eyskens’ tekst ademt een sfeer van stoffige Brusselse salons uit. Want wat is volgens Mark Eyskens de oplossing voor de Catalaanse kwestie? Niet alleen de afschaffing van de Catalaanse soevereiniteit, maar ook die van de Spaanse soevereiniteit, om ze te vervangen door een Europese soevereiniteit. We vragen ons af wat de Spaanse eerste minister Mariano Rajoy daar zal van denken.

Vergeleken daarmee is de uitspraak van Theo Francken over de behandeling van een mogelijke asielaanvraag door Carles Puigdemont een subtiele bemiddelingspoging.

Wanhoopspoging Verder stelt Mark Eyskens ook een Spaanse grondwettelijke conferentie (deze keer, tegen zijn gewoonte in, zonder hoofdletter c) voor, niet alleen met Catalonië, maar met alle 17 Spaanse provincies, voor een modernisering van de Spaanse staatsstructuren. Ha, een soort finale staatshervorming dus? Waar hebben we dat nog gehoord! Eyskens geeft zelf het antwoord in zijn besluit: “Kortom, het Belgische model, vaak in eigen land beschimpt, zou wel eens kunnen blijken een behartenswaardig model te zijn van samenwerking en conflictoplossing.”

We denken dat er veel volk zal komen kijken naar die “grondwettelijke conferentie” in Madrid. Ironisch is wel de titel boven het opiniestuk van Eyskens: “De Catalaanse onafhankelijkheidsverklaring is een wanhoopsdaad”. En als iemand verstand heeft van wanhoopsdaden, dan toch wel Mark Eyskens zeker.

We vragen ons af of het wel tot de taak van een openbare omroep behoort om politici die hun houdbaarheidsdatum met enkele eeuwen overschreden hebben telkens weer een vrij podium aan te bieden. Zelfs de tegenstanders van Catalaanse onafhankelijkheid zullen het opiniestuk van Mark Eyskens vooral gênant gevonden hebben … voor de man zelf.

Van onze hofdichter

Madrileens Avondliedeken Met ekskuus aan Alice Nahon, in de mond gelegd van Alva Mariano Rajoy, Democraat. ‘t Is goed in ’t eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan of ‘k die verdomde Catalanen niet wat te veel heb zeer gedaan.

Of ‘k mijn civiele gardianen er niet te bruut op los slaan deed, die bietekwieten zelfs deed schieten op wat men demokraten heet.

Bah, laat ik dat maar gauw vergeten. ‘k Heb met Europa overlegd.

Wij zijn bereid van niks te weten, heeft ene Juncker mij gezegd.

Waarom in ’t eigen hart dan kijken als zelfs Europa dat vertikt?

Geen Catalaan zal mij doen wijken wanneer ik ga voor het conflict.

Verneem dus, dappere gardianen, dat gij van mij carte blanche krijgt.

Leer mores aan die Catalanen en wees gerust: Europa zwijgt

Hector van Oevelen

Logan Lucky

Twitter weigert reclame van RT en Sputnik Bij Twitter kunnen ze maar niet genoeg krijgen van de presidentiële campagne van verleden jaar. Verleden week hadden we het erover hoe het socialemediabedrijf nog steeds op zoek is naar gebruikers die de Amerikaanse presidentsverkiezingen probeerden te beïnvloeden. Iets correcter geformuleerd: op de volgens hen verkeerde manier probeerden te beïnvloeden.

De nieuwste stap in deze soap zonder einde is dat Twitter voortaan elke vorm van reclame van RT (het vroegere Russia Today) en het Russische persagentschap Sputnik zal weigeren.

Het geld dat Twitter verdiend heeft aan de twee bedrijven, zo’n 1,6 miljoen euro, zal het bovendien wegschenken aan onderzoek naar de invloed van Twitter op de maatschappij en de politiek. Of toch een klein beetje aan zichzelf dus, want het zal wel niet de bedoeling zijn dat dat onderzoek zou concluderen dat Twitter helemaal geen invloed uitoefent, of alleen maar een negatieve invloed.

RT en Sputnik zijn uiteraard ten zeerste verbolgen over deze gang van zaken. In een reactie lieten zij weten dat zij kritisch waren tegenover àlle Amerikaanse presidentskandidaten. Wat misschien aantoont dat ze het bij RT en Sputnik nog steeds niet begrepen hebben, want misschien was precies dat wel het echte probleem? Buitenlandse tv-zenders of persbureaus die ongegeneerd reclame maakten voor Hillary Clinton hebben, voor zover wij weten, nog geen sancties opgelegd gekregen.

Speciale Oscar voor vluchtelingenimmersie Nog een organisatie die tussen de lijnen, en eigenlijk meer en meer expliciet, graag aan politiek doet, is The Academy of Motion Picture Arts and Sciences (AMPAS), die jaarlijks de Oscars uitreikt. Zij heeft namelijk besloten een speciale Oscar uit te reiken aan de Mexicaanse regisseur Alejandro Gonzalez Iñarritu, voor zijn werk Carne y Arena. In dat werk dompelt Iñarritu zijn kijkers met behulp van virtuele werkelijkheid (VR) onder in de belevenissen van Amerikaanse vluchtelingen, die door de Sonorawoestijn de Verenigde Staten proberen te bereiken.

Met deze speciale Oscar neemt AMPAS een politiek standpunt in tegen de Amerikaanse president, Donald Trump, die beloofd heeft een muur te zullen bouwen op de grens met Mexico om vluchtelingen buiten te kunnen houden. Laat er geen twijfel over bestaan: Carne y Arena maakt gebruik van de laatste technologische snufjes om de kijker op emotionele wijze een politieke boodschap op te dringen.

Nu is Alejandro Gonzalez Iñarritu niet de eerste de beste. In 2015 won hij drie Oscars met zijn film Birdman, en in 2016 nog één met zijn film The Revenant. Maar dat hij een speciale Oscar krijgt voor het politieke werk Carne y Arena lijkt behoorlijk veel op afgesproken spel. Had Hillary Clinton de presidentsverkiezingen gewonnen, zouden de omstandigheden van de vluchtelingen in Centraal-Amerika niet veel minder prangend geweest.

Maar we zijn er vrij zeker van dat Iñarritu het dan nog niet ingevallen zou zijn er een film over te maken, laat staan dat hij er bovendien een speciale Oscar voor zou krijgen.

Duitse tv-zender gezocht voor Hitlerserie Bij de Duitse film- en tv-producent Ufa, onderdeel van het Bertelsmann-concern, zijn ze dringend op zoek naar een grote Duitse tv-zender die wil meewerken aan hun Hitlerserie. Die serie zou moeten gaan over de eerste helft van het leven van Adolf Hitler, gebaseerd op het boek “Hitlers erster Krieg” van historicus Thomas Weber.

In het buitenland zou er interesse zijn voor de serie, maar de Duitse tv-zenders houden voorlopig de boot af. Oorspronkelijk was RTL betrokken bij het project, maar trok zich uiteindelijk terug, officieel omwille van “kwalitatieve redenen”. Zowel ZDF als ARD werden discreet aangezocht, maar die weigerden mee te werken, maar dan omwille van politieke redenen.

Het is lang niet zeker dat de Hitlerserie er uiteindelijk zal komen. Zonder de medewerking van een Duitse tv-zender ziet Nico Hofmann, directeur van Ufa, het niet zitten om de serie in te blikken. Ook een poging in de VS om steun voor het project te vinden, draaide op niets uit.

Pure waanzin. In de afloop van het herfstseizoen en de aanzet naar de eindejaarsfeesten worden in de maand november niet minder dan 45 nieuwe films verwacht. Voeg daarbij nog de laatste week van oktober – 13 films – en je krijgt een totaal van 58 premières op vijf weken tijd. Dat wordt gegarandeerd een slagveld. Tussen die films zitten er heel wat van kleine filmverdelers, en ik vraag mij nog altijd af waar ze de moed en het geld vandaan halen om te blijven investeren in de aankoop van films. Van mij mag het natuurlijk. Ik heb al eens geschreven dat België bijna een paradijs is om op de hoogte te blijven van wat internationaal reilt en zeilt in de filmwereld en het lijkt erop dat het (voorlopig?) nog altijd zo is. Tussen al die films is er een nieuwe film van Steven Soderbergh, één van de betere en interessantste Amerikaanse regisseurs. Vier jaar geleden kondigde hij zijn afscheid aan – hij zag het niet meer zitten in Hollywood, met de heersende obsessie voor actie en speciale effecten – maar zoals iedereen verwachtte, kan hij het filmen niet laten. “Logan Lucky” is niet meteen een grote klapper maar is een stuk boeiender en plezanter dan het merendeel van wat in de bioscoop op de affiche staat. “Logan Lucky” is wat ze in Amerika een “heist movie” noemen, best te vertalen als een diefstalthriller.

Niet het soort brutale film met geweld en wapens, maar een zorgvuldig voorbereide en geruisloze overval om met enkele miljoenen dollars aan de haal te gaan. Dat Soderbergh zoiets tot een goed einde kan brengen, bewees hij met drie vervolgfilms op “Ocean’s Eleven”, een klassieker in het genre. Maar in tegenstelling tot de elegantie van die films (waarin de gangsters haast dandy’s waren), kiest hij nu voor een tekening van wat groezelige amateurs die ergens in één van de Zuidelijke staten van Amerika de opbrengsten van een plaatselijk evenement willen binnenrijven. De plot levert een aantal kleurrijke personages op zoals je die ook tegenkomt in de films van de broers Coen, maar niet zo extreem. Jimmy Logan (Channing Tatum) is het brein achter de overval – niet bepaald de slimste van de klas – die met zijn kompanen probeert het tij van de Loganfamilie, na jaren van achteruitstelling en zelfbeklag, te doen keren en zich daardoor nog dieper in nesten werkt.

Ook al krijgen ze hulp van een professional (een schitterende vertolking van Daniel Craig, alias James Bond).

Het levert, alles bijeen, geen grootse maar wel amusante cinema op. Het soort ironische film waarbij je blunderende would-bemisdadigers sympathiek gaat vinden en je in je bioscoopzetel alleen maar kunt genieten van een tegendraadse misdaadfilm. Vakkundig in mekaar gestoken door een meester-regisseur. K.T.

Het begin van de cinema

Lumière! L’aventure commence Diegenen die deze rubriek lezen, weten dat ik van documentaires hou. Goede documentaires wel te verstaan en deze van Thierry Frémaux is er zo één. Frémaux is niet de eerste de beste. Hij is sinds 2009 directeur van het grootste filmfestival ter wereld, dat van Cannes. Maar hij is ook de baas van het Institut Lumière in Lyon, zoals iedere cinefiel weet – hoewel, tegenwoordig? – de bakermat van de cinema.

Daar vonden de broers Lumière 122 jaar geleden de cinématographe uit, een toestel dat filmopnamen maakte maar films ook kon vertonen op een scherm. De Amerikaan Thomas Edison mag dan algemeen beschouwd worden als de uitvinder van het “bewegende beeld”, de cinema zoals wij die nu kennen gaat terug tot het pionierswerk van de broers Lumière. Edison geloofde niet in het collectief kijken naar films en ontwikkelde de kinetoscoop, een apparaat waarmee je individueel naar “films” kon zien. De Lumières deden net het tegenovergestelde en ze kunnen beschouwd worden als de uitvinders van de cinema, de bioscoop en de daarbij horende filmproductie. Dat is de essentie van de documentaire van Frémaux. In het Institut Lumière werden meer dan 1.500 filmpjes – de meeste nog geen minuut lang – zorgvuldig gerestaureerd en daaruit koos Frémaux er een honderdtal uit voor zijn film en voorzag die compilatie van enthousiaste commentaar. Met reden, want de broers Lumière waren in alle opzichten pioniers. Ze filmden niet alleen dagelijkse dingen, zoals arbeiders die hun fabriek in Lyon verlaten of een trein die een station binnenrijdt (wat, volgens de legende, de toeschouwers van de allereerste filmvertoning in 1895 de stuipen op het lijf joeg), als echte regisseurs ensceneerden ze ook speelfilms met “L’arroseur arrosé” als meest bekende, waarin een jonge gast een grap uithaalt met iemand die met een tuinslang de hof wil besproeien. Maar, en dat is minder bekend, de Lumières stuurden ook cameramensen uit over de ganse wereld om evenementen vast te leggen.

“Lumière! L’aventure commence” is in de eerste plaats een documentaire voor cinefielen, maar je kan alleen maar hopen dat die in alle scholen in Vlaanderen wordt getoond in het kader van de lessen filmopvoeding – hallo, Hilde Crevits, bestaat zoiets nog? – gewoon om duidelijk te maken waar de nu alomtegenwoordige beeldcultuur vandaan komt.

K.T.

Actueel

2 november 2017

11

2017: honderd jaar Sint-Lenin 2017 is niet alleen het eeuwfeest van het jaar van het uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid, maar ook het eeuwfeest van de Russische Revolutie. Een revolutie die uitgedraaid is op bloedige terreur met tientallen miljoenen doden. Dat kon u al lezen in een bijdrage van Jan Neckers. Het mag een wonder heten dat Rusland als natie en als beschaving nog bestaat.

Links heeft lang een zeer dubbelzinnige verhouding gehad met het Sovjetcommunisme. Stilaan groeide – ook bij links, met uitzondering van ‘klein links’ dan – in het politiek correcte Westen de overtuiging dat Stalin zowat de verpersoonlijking van de communistisch-totalitaire ontsporing moest zijn, terwijl ‘vadertje Lenin’ het allemaal zo goed bedoeld had. ‘Respect voor vader Lenin!’

Lenin, de goede marxist dus.

Stéphane Courtois zet levenswerk voort Zegt de naam Stéphane Courtois u nog iets? Deze voormalige trotskist heeft in 1997 met zijn Livre noir du communisme (vertaald in 26 talen) de meest fundamentele bijdrage geleverd in het ontmaskeren van het communisme als een mensonterende en misdadige ideologie. Het werd hem niet overal in dank afgenomen. Daarna schreef hij nog ruim 20 boeken, waaronder Dictionnaire du communisme (2007).

Maar Courtois zette zijn zoektocht voort en kwam zo bij de bronnen van de Russische Revolutie, en bij de stichter ervan terecht, bij ‘vadertje Lenin’. Courtois veegt in zijn recentste boek, Lénin, l’inventeur du totalitarisme, de vloer aan met het fabeltje van “Stalin, de slechterik” en “Lenin, de goede communist”.

Heilige Lenin, bid voor ons…

Géén Stalin zonder Lenin, aldus Courtois.

Lenin heeft Stalin zowat alles voorgekauwd.

Zo schrijft hij: “We mogen niet vergeten dat Stalin al sinds 1906 door Lenin werd uitgekozen als een van zijn belangrijkste leerlingen, en de leerling heeft zich dan ook volledig gewijd aan de uitvoering van de ideeën van zijn ‘leermeester’.

Vanaf 7 november 1917 werd Stalin lid van de Raad van Commissarissen van het Volk, en stond hij dus in dagelijks contact met Lenin in het Kremlin. Hij heeft er meegemaakt hoe Lenin de massaterreur als beleids-

regel instelde, in het bijzonder met de oprichting van de Tsjeka, de politieke politie die later werd omgevormd tot KGB.” Stalin heeft tussen 1917 en 1922 alles van Lenin geleerd, tot op het moment dat deze laatste te ziek werd. “Het is trouwens Lenin zelf geweest die Stalin tot algemeen secretaris van de communistische partij heeft benoemd, in 1922.”

Vanwaar dat heiligenstatuut van Lenin?

Waarom werd (en wordt) Lenin in linkse kringen bijna heiligverklaard? Links in Frankrijk, aldus Courtois, “heeft Lenin steeds gezien als de erfgenaam en voortzetter van Robespierre en de Franse Revolutie”. Lenin kende natuurlijk de geschiedenis van Franse Revolutie bijzonder goed en “hij apprecieerde er vooral de terreur in, en de radicaliteit waarmee de burgermaatschappij van die jaren zo totaal werd vernietigd”.

Aan die terreur heeft Lenin drie elementen toegevoegd, schrijft Stéphane Courtois: ten eerste de stelling dat het marxisme een “wetenschap van de geschiedenis” was, en deze wetenschappelijkheid heeft ganse groepen intellectuelen en activisten gefascineerd, die de pretentie deelden dat de historische evolutie vaststaand en onontkoombaar was.

Ten tweede heeft hij een kader van professionele revolutionairen opgericht, die door zijn charismatische leider totaal werd gecontroleerd. En tot slot voerde hij op een bijzonder grondige wijze het communisme in, “onder andere door privé-eigendom te verbieden, waardoor hij ganse bevolkingsgroepen radicaal en totaal kon onderwerpen”.

Courtois laat geen énkele twijfel bestaan: Lenin was het rechtstreekse doorgeefluik naar Stalin. Lenin heeft, net als Stalin, bijzonder veel bloed aan de handen. Intellectueel links kan bijgevolg maar beter afscheid nemen van Lenin.

Elk jaar opnieuw wint Flupke de jackpot

Piet van Nieuwvliet

Drie prangende vragen over de Bende Ik volg het dossier van de Bende van Nijvel al een jaar of vijftien, zijdelings. Af en toe hoor ik interessante informatie. Zo was er onlangs een zeer goed geïnformeerde bron die beweerde dat er ooit een persconferentie werd belegd met de bedoeling om de journalisten van de mainstream media (MSM) te misleiden. Wat zonder problemen lukte. Een zaak is zeker: het dossier van de Bende is goed gevuld met valse sporen.

Van Eigenbrakel naar Overijse Het geweld van de Bende van Nijvel bereikt een bloedig hoogtepunt tijdens de herfst van 1985. Op 27 september 1985 overvalt de Bende van Nijvel, nadat die tweeëntwintig maanden niets van zich heeft laten horen, ’s avonds de Delhaize van Eigenbrakel. Ze vermoorden er drie mensen. Al een kwartier later (!) verschijnt de Bende aan het Delhaizewarenhuis van Overijse en schiet er vijf mensen neer. Acht doden op één avond brengen België in shock. In de krantenberichten van zaterdag wordt geschreven dat beide aanslagen toe te wijzen zijn aan de Bende, maar uitgevoerd werden door andere leden. De informatie komt van de politie. Vandaag is de gangbare hypothese dat dezelfde bendeleden zowel de aanslag in Eigenbrakel en Overijse hebben uitgevoerd.

Martens Die vrijdagochtend 27 september was er een ministerraad onder leiding van premier Martens. Het is logisch dat er niets besproken wordt over de Bende; de twee aanslagen vinden immers pas ’s avonds plaats.

Maar een week later is er opnieuw een raad onder leiding van Martens. Volgens het verslag zijn alle ministers aanwezig. De aanslagen van de week ervoor worden niet eens vermeld of besproken. Dat is uitermate vreemd.

Na de brand in de Innovation stond dat onderwerp (terecht) weken na elkaar op de agenda van de ministerraad.

Aalst Op 9 november 1985 is er een nieuwe aanslag, deze keer op een Delhaize in Aalst. Er vallen acht doden. We zitten op dat ogenblik in de overgang tussen de regeringen-Martens V en VI. De eerste ministerraad is er pas op donderdag 28 november 1985. Opnieuw is er geen enkele melding van de Bende van Nijvel. Ook in de raden nadien wordt met geen woord gerept over de terreur. Pas op 13 december vinden we de eerste en bovendien indirecte verwijzing naar de aanslagen bij een tussenkomst van Jean Gol.

Vreemd Het mag merkwaardig genoemd worden dat een dossier dat de Belgische bevolking jaren in zijn greep hield nauwelijks aandacht waard was op de ministerraad. Er zijn maar twee hypotheses: de regering-Martens V reageerde compleet apathisch op wat toen gebeurde, of, en dat is nog erger, de ministers waren minstens op de hoogte van de aanslagen. Die hypothese wordt overigens door diverse bronnen naar voor geschoven.

CIA Een ander vreemd element is dat in het archief van de CIA helemaal niets te vinden is over de aanslagen van de Bende in ons land.

Er zijn tientallen verwijzingen naar de aanslagen van de CCC, maar helemaal niets over de Bende. Het betekent op zich niets, maar voor diegenen die geloven in de CIA-piste bij de

aanslagen, zoals auteur Guy Bouten, kan dit een extra element zijn.

Chantage Ik heb geleerd van een speurder dat we moeten leren kijken in plaats van te speculeren. De grootste schade van de aanslagen in 1985 was voor Delhaize. Na de overvallen viel tijdens de avonduren de omzet terug met veertig procent. Er waren mensen die niet meer naar Delhaize durfden te gaan. Ik ken een dame die zo bang was dat haar man de boodschappen maar moest doen.

Een piste die ik maar zeer geleidelijk begon te waarderen, was de chantage van de top van Delhaize. Ik heb de informatie van diverse personen gehoord. Een van die mensen was Albert Mahieu. Hij beweerde dat de aanslagen van de Bende van Nijvel het werk waren van huurmoordenaars die werkten in opdracht van de maffia. Hun moorden volgden na chantage op enkele bestuurders van de distributiegroep die banden zouden gehad hebben met het prostitutiemilieu. Een andere bron beweerde dat de top van Delhaize gechanteerd werd in een vastgoeddossier. Het kan verklaren dat de aanslagen op de vestigingen van Delhaize plots stopten. Maar in de namiddag van 7 januari 1986 werd aan de afrit van de autosnelweg E411 Brussel-Namen in Rosières het lijk gevonden van Juan Mendez Blaya. Tonio, zoals de vrienden hem noemden, was met liefst zes hollow point-kogels afgemaakt aan het stuur van zijn VW Passat. Die moord wordt eveneens toegeschreven aan de Bende.

Besluit Wie zat achter de aanslagen van de Bende?

Zelfs als een voormalig lid van Diane betrokken was bij de aanslagen, wil dat niets zeggen over de betrokkenheid van de rijkswacht. Christiaan Bonkoffsky was gewoon een uitvoerder. Hij kon evengoed bij het leger gewerkt hebben.

Maar misschien heeft een van mijn zonen wel gelijk en was het geweld toch willekeurig. We proberen altijd een verklaring te zoeken voor gebeurtenissen, maar misschien is die er wel Thierry Debels niet.

12

Cultuur

2 november 2017

Buurman danst en dwaalt

Podium

De Vlaamse groep ‘Buurman’ heeft enkele weken geleden in de AB te Brussel een vers album aan het grote publiek voorgesteld. Onder blijvende kundige leiding van de immer goedlachse Geert Verdickt heeft de groep opnieuw een verrassend deel van zichzelf blootgegeven onder de titel “Dans en dwaal”.

De nieuwe plaat klinkt opzwepender dan vroegere, met opvallend meer elektronica en meer tempo in de nummers. Een tot heden nog onbekende muzikale kant van Geert en een muzikaal ei dat blijkbaar dringend gelegd moest worden. Tenzij het een teken van de tijd is en elektropop de hele Nederlandstalige scene in handen heeft genomen na het succes van de groep Bazart.

In tegenstelling tot vorige werkstukken heeft Geert er voor deze nieuwe plaat een extra Buurman bij gehaald in de gedaante van producer Jeroen Swinnen. Deze man met de gekrolde snor kunt u bewonderen aan de zijde van Bart Peeters als extra coach in The Voice van Vlaanderen.

Het titellied van de plaat ‘Dans en dwaal’ werd gekozen als eerste single uit het album en was helaas een kort leven beschoren in de hitlijsten. Een stevig nummer met een pompend ritme en bijzonder verrassend als nieuwe klank. Misschien net iets te verrassend? Maar met een stem als een klok kan Buurman Geert dit nummer absoluut perfect gestalte geven en klinkt het heel aanstekelijk en nodigt het uit om de plaat beter te leren kennen.

Dan volgt het tweede lied, ‘Zo voorbij’, een hulde aan ons jachtige leven en aan de haast van de tijd. Gedeeltelijk in rapvorm en lekker swingend: “en je baalt van de fake empathie bij de koffieautomaat”. Van de frustratie word je spontaan vrolijk en heeft het nummer iets weg van ‘Opzij opzij opzij’ van Herman van Veen. Geen origineel thema dus, hoor ik u zeggen.

Maar ‘Alles wat je niet kapot maakt, maakt je sterker’ kan ook als extra rode draad door dit album getrokken worden. Het opent de plaat en zal in het tiende nummer uitgebreid herhaald en verder uitgewerkt worden. Het tekent het optimisme in “en dan weer opstaan lachen en weer doorgaan”. “We zagen nooit een reden tot bezorgdheid, we zagen nooit een reden tot spijt.”

Buurman blijft ook op deze plaat zoeken naar nieuwe muzikale horizonten. Geen afgelijnde paden en voorgeprogrammeerde rituelen. Zelfs het nieuwe woord ‘Intuïviteit’ passeert de revue en wordt gemaakt tot een door onze moderne samenleving compleet verwaarloosd gevoel.

Er broeit veel in het brein van de steeds dwalende en zoekende regisseur en scenarist Geert Verdickt. Er is weinig reden tot stilstand en verveling met deze nieuwe plaat van Buurman.

Er zijn boten die naar Dover varen, er zijn kuiltjes als ze lacht en er is een goldrush achter de horizon. Geen eenvoudige weg maar een boulevard die danst en dwaalt.

Het leven zou er veel vrolijker uitzien.

GT

Beeldhouwkunst uit de Lage Landen Een honderdtal sculpturen van het Suermondt-Ludwig-Museum in Aken is tentoongesteld in M-Museum Leuven. Aangevuld met stukken uit de rijke verzameling van het Leuvense museum toont de expo ‘Over de grens’ een prachtige staalkaart van beeldhouwkunst uit de Lage Landen, van de elfde tot de zeventiende eeuw.

Het Suermondt-Ludwig-Museum bezit één van de grootste Duitse beeldhouwkunstcollecties. Aangetrokken door de expertise die M-Museum Leuven heeft opgebouwd rond middeleeuwse beeldhouwkunst, heeft het Akense museum een honderdtal sculpturen voor onderzoek naar Leuven overgebracht. Ze zijn nu tentoongesteld naast een twintigtal werken uit de M-verzameling. Samen geven ze een uitgebreid overzicht van laatgotisch (13501550) meesterschap in de Lage Landen.

Deze onderzoeksexpo toont retabels, heiligenbeelden, versierde sculpturen, ivoor en reliekbustes die vermoedelijk in de Nederlanden zijn gemaakt. ‘Vermoedelijk’, want er zijn veel onbeantwoorde vragen over middeleeuwse beeldhouwkunst. Hoe kan men deze beelden identificeren? Wie maakte ze? Wie waren de opdrachtgevers? Verschillende iconoclastische golven hebben vele sculpturen en bronnen vernield. Bovendien zijn vele beelden losgekoppeld van hun oorspronkelijke context zoals kerken en kloosters. Hoe kan men dan de beeldhouwwerken toeschrijven aan een streek, stad, atelier of kunstenaar? Vaak komt men niet verder dan ‘Brabant’ of ‘Zuidelijke Nederlanden’.

Over de grens

Polemos op de Boekenbeurs Uitgeverij Polemos, de zusterafdeling van ’t Pallieterke, is aanwezig op de Boekenbeurs in Antwerpen, met ons aanbod van boeken, en het aanbod van boeken van onze Nederlandse collega Van Praag die we op onze stand vertegenwoordigen.

Ook onze auteurs komen langs: Op zondag 5 november om 13 uur is er een panelgesprek met Karim van Overmeire over “Vlaamse identiteit en natievorming”.

Hij wordt ‘ondervraagd’ door Jurgen Ceder, medewerker van ’t Pallieterke. De activiteit gaat door in Hal 1, Geel Podium.

Nadien, om 14 uur, is Karim van Overmeire aanwezig op onze stand (nr. 448 in Hal 4) om zijn boek “De Guldesporenslag - Het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ te signeren.

Om 15 uur wordt hij afgelost door prof.

Yvan vanden Berghe die zijn boek “Onder

geleerden” komt signeren.

Ook op donderdag 9 november zijn er signeersessies tijdens de nocturne: om 19 uur is opnieuw Yvan vanden Berghe aanwezig, en vanaf 20 uur zit Tom van Grieken klaar om zijn boek “Toekomst in eigen handen” te handtekenen in gezelschap van Lawrence Urbain met “De Chrono-Crisis”.

Met Tom van Grieken en Joost Niemöller wordt een auteurspodium georganiseerd op zaterdag 11 november, om 16 uur.

Alle informatie (ook de signeersessies tijdens het laatste weekeinde) vindt u uiteraard op de webstek van Polemos: www.polemos.be.

Via deze webstek kunt u ook alle boeken bestellen via onze webwinkel. Tot het einde van het jaar doen we een speciale actie en nemen wij de verzendingskosten voor onze K arl van C amp rekening.

beelden uit de verschillende productiecentra meer met elkaar gemeen hebben dan op het eerste gezicht zou lijken. Een mooi voorbeeld is de ‘Ecce Homo’ van rond 1500 (zie afbeelding).

Het beeld stond in de kerk op een hoogte zodat de gelovigen er tijdens het gebed naar opkeken. Oorspronkelijk was het beschilderd, zodat Christus een mens van vlees en bloed leek. Het gedrongen lichaam, de opgetrokken ribbenkast, de dikke mantel van stijve stof en de knoop zijn typisch voor de Leuvense stijl van toen. Maar de haren die in een punt naar beneden krullen wijken af van die stijl, waardoor het beeld niet met zekerheid aan Leuven kan worden toegewezen en andere invloeden zichtbaar zijn.

Anders dan de Leuvense beeldsnijders brachten die van Mechelen wel merktekens aan op hun beelden om de kwaliteit te garanderen. De tentoonstelling verzamelt een grote diversiteit aan houten Mechelse popjes van 1450 tot 1530. Deze kleine kleurrijke heiligenbeeldjes waren de massaproducten van hun tijd. Nog uit Mechelen komt de ‘Altaarvleugel met de Aanbidding der Koningen’ (1500-1510), één van de twaalf overgebleven Mechelse retabels.

Uiteraard zijn er op de tentoonstelling ook prachtige stukken te zien uit Brussel (onder andere van de gerenommeerde beeldsnijdersdynastie Borman) en Antwerpen (een ruime selectie retabels), met voorsprong de belangrijkste productiecentra van beeldhouwkunst.

Interessant is dat de expo naar het Maasland en de Noordelijke Nederlanden kijkt. In het Maasland maakten beeldsnijders al sinds de elfde eeuw fantastische sculpturen.

Daarvan getuigen een ‘Sedes Sapientiae’ en een ‘Christus aan het Kruis’. Verder zijn er mooie werken uit Utrecht en een uitzonderlijk en rijkelijk versierd Petrusretabel (1500-1510) uit het hertogdom Gelre.

Met deze tentoonstelling wil M-Museum Leuven zijn rol van internationaal expertisecentrum voor middeleeuwse beeldhouwkunst versterken. Het is goed dat er initiatieven zijn om de beeldhouwkunst uit de Lage Landen de plek te geven die het verdient.

Het onderzoeksproject van M-Museum Leuven wil het over een andere boeg gooien en zoekt naar wat de beelden zelf vertellen. Het blijkt dat stilistische en iconografische elementen de regionale grenzen overstijgen en dat de

Tentoonstelling ‘Over de grens. Middeleeuwse beeldhouwkunst uit de Lage Landen’, nog tot 27 mei 2018, M-Museum Leuven, www.mleuven.be.

MMMV

FLEXIBILISERING

wijs uit geraakt, maar het gevolg is wel dat studenten er nu langer over doen om af te studeren dan vroeger, hoewel het hen in feite makkelijker werd gemaakt.

Experts noemen het onbedoelde effect – dat wel al langer bekend was – nu ‘zorgwekkend’. Maar uiteraard zal de ‘flexibilisering’ niet worden teruggedraaid. Hoogstens zullen de uniefs maatregelen treffen om het rendement van de studenten te verhogen. De lat gewoon weer een pak hoger leggen, daar is geen sprake van. En al zeker niet bij de beleidsmakers voor wie ideologische premissen zoals steeds veel belangrijker zijn dan de kwaliteit van het onderwijs.

Uit studies blijkt dat de activiteitsgraad bij jongeren (15-24 jaar) in België bijzonder laag is, vergeleken bij het Europees gemiddelde (41,5 procent). Brussel bengelt helemaal onderaan (23,4 procent), maar Vlaanderen (31,4 procent) scoort niet zoveel beter dan Wallonië (25,2 procent). De oorzaak werd traditioneel gelegd bij de hoge scholingsgraad van de jongeren. Wie (verder) studeert, werkt immers niet. Maar dat is niet langer een afdoende verklaring, want landen met een vergelijkbare scholingsgraad (Nederland, Scandinavië, Duitsland) scoren wel hoog. Er is wel iets anders aan de hand: uit OESO-onderzoek blijkt namelijk dat Vlaamse studenten veel tijd nodig hebben om hun studies af te ronden. Liefst 40 procent behaalt zijn bachelorsdiploma niet binnen de gestelde termijn. De oorzaak daarvan blijkt de zogenaamde ‘flexibilisering’ van de organisatie van het hoger onderwijs te zijn.

Vroeger konden studenten pas overgaan naar het volgende jaar als ze op voldoende vakken geslaagd waren (eventueel na tweede zit). Was dat niet het geval, dan moest het jaar worden overgedaan. ‘Te hard’, vond het door links gedomineerde onderwijsbeleid, dus gooiden ze de hele oude structuur overhoop en kunnen studenten nu ‘opleidingsonderdelen’ spreiden over meerdere jaren. Het is een warboel geworden met studiepunten, contracten en ‘creditbewijzen’ waar een leek niet meer

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Actueel

2 november 2017

13

Eurostadion: Ghelamco blijft maar goochelen Tot en met 10 november loopt het openbaar onderzoek inzake de nieuwe aanvraag voor een ‘omgevingsvergunning’ voor het Eurostadion. Ghelamco had immers alle lopende procedures ingetrokken, zodat het rechtstreeks de Vlaamse regering kon vatten met één alomvattende procedure.

Vernietigend verslag Intussen is duidelijk waarom Ghelamco de provincie Vlaams-Brabant wilde uitschakelen.

Via een gunstige wind ontvingen we het voorbereidend verslag dat de dienst ruimtelijke ordening van de provincie Vlaams-Brabant had opgesteld en dat ronduit vernietigend is voor het dossier. Het centrale discussiepunt is en blijft het Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan (GRUP) dat de Vlaamse regering had opgesteld en dat verregaande beperkingen had opgelegd voor Parking C. Om een te grote toestroom van bijkomend verkeer te voorkomen, was er een plafond bepaald van 50.000 m² inzake recreatie en van 20.000 m² kantooroppervlakte.

Ghelamco haalde allerlei kunstgrepen uit om deze klippen te omzeilen. Zo werd het gebruik van het stadion opgedeeld in tijdseenheden. Men gaat uit van 50 voetbalwedstrijden per jaar en 15 grote concerten.

Vreemd genoeg worden deze concerten niet beschouwd als recreatie maar als socio-culturele activiteiten. Bovendien zijn er per concert 5 dagen nodig voor de opbouw en de afbraak. Daardoor neemt de post ‘recreatie’ amper vijftig procent in van de grote evenementen en mag volgens Ghelamco de hiervoor benodigde oppervlakte gehalveerd worden.

Volgens de hoge ambtenaar van Vlaams-Brabant mist deze kunstgreep iedere logica: bij een recreatieve activiteit zal meer dan 100.000

m² van het stadiongebouw in beslag genomen worden, waardoor het plafond van 50.000 m² zwaar wordt overschreden.

Oververzadigde Ring De ambtenaar stelt bovendien dat de Ring rond Brussel nu reeds oververzadigd is en dat er helemaal geen garanties zijn dat de mensen met het openbaar vervoer zullen komen. Er is dus geen enkele reden om af te wijken van het GRUP, zodat de bouwaanvraag moet worden geweigerd. Het is de allereerste keer dat een ambtenaar zich zo duidelijk uitspreekt over de betekenis van het GRUP. Wat de tegenstanders van het stadion al zolang zeggen, wordt

eindelijk bevestigd: het stadion kan er alleen maar komen wanneer de Vlaamse regelgeving uit 2011 op grove wijze wordt geschonden. Wanneer de Vlaamse regering zichzelf en de eigen normgeving wil respecteren, zal haar beslissing in het verlengde moeten liggen van het standpunt van de provinciale ambtenaar.

De nieuwe aanvraag die Ghelamco vorige maand heeft ingediend, bevat in ieder geval weinig verschillen met het vorige dossier. Het stadiongebouw zal 10 procent kleiner zijn en de tribunes een stukje steiler, maar de capaciteit blijft identiek. Het Ieperse bedrijf wil hiermee tegemoetkomen aan de eisen die RSC Anderlecht had gesteld, met name een sterker gevoel van samenhorigheid te creëren tussen de supporters. Veel indruk zal dit niet maken op Anderlecht, want de topclub denkt er voorlopig niet aan opnieuw aan tafel te zitten met Ghelamco.

Iedereen kan bezwaar indienen Elke inwoner van Vlaanderen en Brussel kan tot en met vrijdag 10 november een gemotiveerd bezwaar indienen tegen de Brusselse plannen op Parking C. We hopen dat zoveel mogelijk mensen deze kans grijpen.

Het volstaat een mailtje of een brief te sturen naar het gemeentebestuur van Grimbergen, dat voor doorgeefluik speelt. (Gemeentebestuur Grimbergen, Prinsenstraat 3, 1850 Grimbergen of gemeentebestuur@grimbergen.be) Voor deze brief of mail zijn er geen vormvereisten. Er moet enkel vermeld worden: bezwaar omgevingsvergunning Parking C. Voor de rest brengt elkeen best met eigen woorden de nodige argumenten aan. Die kunnen zowel gaan over milieu en mobiliteit als over ruimtelijke ordening. In bijkomende orde mag daarbij natuurlijk ook verwezen worden naar het Nederlandstalig karakter van de Vlaamse Rand. Vanaf komend weekend is er een modelbezwaarschrift en een argumentarium te vinden op de webstek van de VVB: www.vvb.org.

Wel een opvallend verschil zien we inzake de verwachte toestroom van bezoekers en voertuigen op Parking C. Blijkbaar hebben ze bij Ghelamco ingezien dat hun immense plannen, ook voor het enorme commerciële gebouw naast het stadion, zullen zorgen voor een te zware, bijkomende belasting voor de Ring. De gladde West-Vlamingen zijn nu tot de slotsom gekomen dat er, na een ‘verfijning’ van hun onderzoek, veel minder bezoekers verwacht worden dan aanvankelijk geschat.

Het studiebureau Tractebel had vorig jaar - op last van Ghelamco - ingeschat dat er op dagelijkse basis ruim 14.500 bezoekers naar de verscheidene diensten en bedrijven op Parking C zouden komen. Nu blijkt dit aantal plots gehalveerd. Hoe geloofwaardig kan je zo’n gegoochel met cijfers noemen?

Brusselse metro Opmerkelijk in de nieuwe plannen is dat er op termijn niet alleen een stelplaats voor de Brusselse trams zal worden gebouwd op Parking C, maar ook een stelplaats voor de Brusselse metro. Het Brussels Gewest beschouwt de terreinen van Parking C - die integraal in Vlaanderen liggen - in de praktijk dus meer dan ooit als Brussels territorium. Het is ook de uitdrukkelijke bedoeling dat er in het stadiongebouw en in de parkzone allerlei Brusselse socio-culturele activiteiten en festivals kunnen plaatsvinden. Zoiets staat volkomen haaks op de beleidsintenties van de regering-Bourgeois om het Nederlandstalig karakter van de Vlaamse Rand te versterken. Alleen al om die reden is het de logica zelve dat de Vlaamse regering de megalomane stadionplannen naar de prullenmand verwijst.

BL

Liberale kopstukken boeren goed Europarlementslid Guy Verhofstadt heeft op 26 september een nieuwe ‘verklaring van financiële belangen’ ingediend. Sinds de liberaal op 3 juni 2014 de oorspronkelijke declaratie neerlegde, is dat al zijn negende aanpassing.

Langere dagen voor Verhofstadt?

De droom van de verdamping “België zal vanzelf verdampen. Een deel van de bevoegdheden zal naar Europa gaan, en een deel naar de regio’s.” Het is de klassieke uitvlucht van lauwe Vlamingen die het niet aandurven een duidelijk standpunt over Vlaamse onafhankelijkheid in te nemen.

Als de crisis in Catalonië ons één ding heeft geleerd, dan is het dit: die verdamping is een mythe.

Ja, de bevoegdheden van de nationale staten ten opzichte van de EU worden steeds meer ingeperkt. Maar hun bevoegdheden tegenover de regio’s absoluut niet. De Spaanse regering heeft het puntje nog eens op de i gezet.

De regio’s mogen een beetje doen alsof ze hun eigen potje koken, zoals kinderen in een speelhuisje, maar ze moeten zich geen illusies maken. Ze moeten niet denken dat ze ooit echt op eigen benen zullen mogen staan. De nationale staten zullen dat nooit toelaten en de EU ook niet. Zelfs de politiek hypercorrecte, linkse en EU-gezinde Catalanen zullen nooit los mogen lopen. Tenzij er een revolutionaire ommekeer komt, zullen zij altijd aan twee leibanden gehouden worden: een Spaanse en een eurocratische.

De almachtige EUSSR Is er dan niet in heel Europa binnen de nationale staten een tendens tot regionalisering en decentralisering? Natuurlijk wel. Maar het is een gevaarlijke illusie – en in de mond van sommige politici is het zelfs een regelrechte leugen – dat die “verdamping” van de nationale staten symmetrisch verloopt, dat de reële macht van deelstaten en regio’s zelfs maar bij benadering even sterk groeit als de alles overwoekerende macht van de EU. Zelfs de hardste maatregelen die Rajoy nog

kan nemen voor het behoud van de Spaanse eenheidsstaat, zijn in wezen nutteloze achterhoedegevechten. Zelfs als hij de machtsstrijd tegen de Catalanen kan winnen, dan zal die overwinning heel tijdelijk zijn.

Aan het einde van de rit zal ook de Spaanse staat, verenigd of niet, geregionaliseerd of niet, zich moeten onderwerpen aan de dictaten van de eurocraten. Ze zal gedegradeerd worden tot een provincietje van de EUSSR, met nog juist een beetje schertsautonomie, ongeveer zoals Estland vroeger binnen de USSR. En dat geldt ook voor de Catalanen. Zelfs àls zij onverhoopt hun onafhankelijkheidsstrijd tegen Spanje winnen en een eigen staat kunnen uitbouwen, dan zal ook die Catalaanse staat tot de ondergang gedoemd zijn als zij niet de moed heeft zich uit de EUSSR los te scheuren.

En dan hebben we het voor één keer niet over de tweede olifant in de Europese woonkamer: de islam, die binnen enkele decennia in alle landen van West-Europa de dominante politieke macht zal worden. Ook in Vlaanderen. Ook in Catalonië, of dat nu een onafhankelijke staat wordt of opnieuw een provincie van Spanje.

Tenzij er opnieuw Karel Martels, de la Valetta’s en Sobieski’s opstaan om de Verhofstadts, de Junckers en de Merkels van hun troon te stoten.

Naast Europees Parlementslid is Verhofstadt actief bij APG Nederland, Exmar België, Sofina, EIPA, Open Vld nationaal + Gent, Centrum Maatsch. Informatie, Liberaal Studiecentrum vzw en Libera vzw. Niet alle mandaten zijn bezoldigd. Maar bij Sofina vangt Verhofstadt wel 12.000 euro extra.

Daarnaast is Verhofstadt ook nog eens actief bij Speaker Bureau JLA Londen, London Speakers, Assemblee Nederland en Celebrity Speakers LTD. Al deze prestaties worden rijkelijk vergoed. Er is maar een verklaring mogelijk: Verhofstadt beschikt over dagen van minstens 50 uur.

Degusch NV van Karel de Gucht Partijgenoot Karel de Gucht doet het even goed. Zijn familievennootschap Degusch NV publiceerde enkele dagen geleden de resultaten over 2016. In dat jaar werd een mooie nettowinst van net geen kwart miljoen euro gemaakt. De totale activa van de nv verdub-

#MONTRETACROIX Heel wat beroering in Frankrijk (en daarbuiten) over een beslissing van de Raad van State.

Die heeft in een arrest de autoriteiten in het Bretoense Ploërmel opgedragen een gedenkteken voor paus Johannes Paulus II ‘aan te passen’. In naam van de laïcité (beschermd door een wet uit 1905) moet namelijk het kruis van het gedenkteken – dat op een openbaar pleintje staat – worden verwijderd. Het arrest heeft veel Fransen met verstomming geslagen, want net als andere Europese landen is Frankrijk bezaaid (zij het iets dunner) met kruisen op openbare plaatsen (bijvoorbeeld in de bergen). Op de sociale media reageren ze massaal met foto’s van zo’n openbare kruisen, onder de hashtag ‘MontreTaCroix’. Het nieuws bereikte de Polen; het aanpassen van het monument voor ‘hun’ paus werd intussen haast een staatszaak. De Poolse conservatieve eerste minister Zsydlo verklaarde aan de pers dat de Poolse regering het monument “van de censuur wil redden” door het desnoods zelfs naar Polen te laten halen. Hij hekelde “het dictaat van de politieke correctheid en van de laïcité” die “het dagelijkse leven van de Europea-

belden in dat jaar en kwamen uit op net geen 2 miljoen euro. De geschiedenis van deze nv is interessant. De nv werd opgericht in 1987 als Immo Degus in Berlare. In 2015 worden de statuten en de naam gewijzigd en iets later wordt de maatschappelijke zetel verhuisd naar de Zennestraat in Brussel. Karel blijft wel gedelegeerd bestuurder van de vennootschap. Op dat adres in hartje Brussel vinden we ook vennootschappen van Frédéric de Gucht. Eén van die firma’s is PECUNIAE. Nomen est omen. In het eerste (verlengde) boekjaar werd onmiddellijk een mooie winst van bijna 200.000 euro gemaakt. De appel en de boom...

Goed geboerd Verhofstadt en De Gucht boeren het. Het is geen toeval dat ze beiden een schitterend landgoed in Italië hebben. Alleen de aanslepende zaak met de BBI vergalt enigszins de aangename dagen van liberaal kopstuk De Gucht.

Afwachten hoe dat verhaal afloopt.

Thierry Debels nen terroriseert”. Straffe woorden – maar geef de man eens ongelijk.

OP ZOEK NAAR PERSONEEL De Duitse AfD zit met een probleem. Door de enorme verkiezingsoverwinning van vorige maand, waarbij de rechtse partij maar liefst 92 zitjes in de Bondsdag won, heeft de AfD recht op zo’n 400 man betaald personeel. Een deel daarvan kan zelf worden aangeworven, maar voor een ander deel moet men een beroep doen op een poule van vast benoemde medewerkers, een systeem dat ook in het Europees Parlement bestaat. In die groep staat echter niet zoveel volk te springen om voor de AfD aan de slag te gaan (nadat ze bijvoorbeeld al jaren voor de SPD of Merkels CDU hebben gewerkt). Enkelen verklaarden nog liever bij de kuisploeg te willen worden ingedeeld dan voor de ongewenste nieuwkomer te gaan werken. De partij ziet zich gedwongen medewerkers over de streep te trekken met extra lucratieve lonen (tot 8.000 euro per maand voor ervaren rotten in het vak). Dat financiële ‘extraatje’ moet de partij dan wel zelf ophoesten.

14

Brieven

2 november 2017

“Alva” Soraya de Sáenz de Santamaría wijst Puigdemont de deur

Waar bemoeien ze zich mee?

Catalonië

Slavernij in Suriname Pallieterke, In ‘ t Pallieterke nr. 43 wederom een lezenswaardige bijdrage over onze naaste buren van Willem de Prater, ditmaal over slavernij en oplichterij. Dat brengt me bij de Nederlandse tv. Heden NPO geheten. Een 4 tal weken geleden was er een uitzending in de reeks ‘Verborgen verleden’, waarin (bekende) Nederlanders op zoek gaan naar hun voorouders.

De bekende Jörgen Raymann (kleurling) was ditmaal de centrale figuur en hij ging met een filmploeg naar Paramaribo, waar men bij de burgerlijke stand ging napluizen wie zijn voorouders waren.

Een medewerkster kon aan de hand van documenten tonen dat Raymann zelfs joods bloed in de aderen had. Ik ben de naam van die voorouder vergeten, maar hij was eigenaar van een plantage (19de eeuw). De dame toonde hem (en de kijkers, want dit is zéér opmerkelijk door de censuur geslopen) een proces-verbaal, waarop een klacht wegens het afranselen van een slaaf.

Een klacht die werd afgewezen omdat de plantage-eigenaar “het recht had om lijfstraffen uit te delen”! Zo zei de (eveneens) gekleurde ambtenaar van de burgerlijke stand.

Raymann keek maar sip en kon alleen maar “nou nou” stamelen. Spijtig dat Willem dàt niet heeft gezien.

Freddy van der Linden – Lier

Gelijkheid gedachtengoed Pallieterke, Daar waar de linkse huilkoren het al decennia hadden en hebben over al die zogenaamde discriminatie vanuit onze Vlaamse cultuur tegenover andere (lees: getinte) culturen toe, vonden zij (eureka!)… het woord positieve discriminatie uit. Twee woorden en één daad die werden en nog steeds worden verheerlijkt door links, maar niettemin uiteindelijk totaal averechts staan op hun zogezegde ideale wereld. Met name de gelijkheid tussen iedere burger in dit land. Ik stel dan ook voor dat het eveneens twee woorden lange ‘positief racisme’, gebruikt kan en mag worden. Tot behoud van onze eigen cultuur, normen en waarden. Een eerlijke overeenkomst toch, dunkt me. Maar mag dit wel? Dit vanuit Sint-Niklaas, waar zwarte Pieten nog thuis zijn.

Eddy Van de Sompel – Sint-Niklaas

Kruisende woorden oplossing 1080

Brief van Flupke

Pallieterke, De stemming in het Catalaanse parlement was duidelijk. Van de 135 leden stemden er 70 pro onafhankelijkheid. De meerderheid. Dat is het democratische resultaat. Diegenen die dat ontkennen, zijn geen democraten. En, dat men die “democratisch” verkozenen nog wil vervolgen met gevangenisstraffen tot zelfs dertig jaar zal maar het toppunt zijn. Zulke democraten zijn welkom bij mij thuis. Naam en adres maak ik graag bekend.

Ivo van Hamme - Antwerpen

Catalonië Pallieterke, Waar blijft de verklaring van Bourgeois die de Catalanen gelukwenst en waar hij zich manifest uitspreekt, officieel gemandateerd, zowel als Vlaams minister van Buitenlandse Zaken als minister-president van Vlaanderen?

Op 5 oktober verklaarde hij op een zeer voorzichtige manier het volgende: “In overeenstemming met de resolutie, dringt de Vlaamse Regering er zowel bij de Spaanse als de Catalaanse regering op aan om een politieke dialoog en overleg op gang te brengen. In mijn brief vraag ik de EU en de VN te onderzoeken hoe zij een faciliterende en desgevraagd bemiddelende rol kunnen spelen om een politieke dialoog en overleg op gang te brengen met het oog op een vreedzame en duurzame oplossing.”

Sommigen zullen deze verklaring diplomatisch verantwoord noemen. Ik noem dit, in navolging van de nu al jaren aanhoudende knieval van N-VA voor het Belgische regime, puur verraad naar de kiezers die hem een mandaat gegeven hebben en het volledig kleur bekennen wat betreft daadkracht en durf. Arm, arm Vlaanderen, het Vlaanderen dat zelfs door zijn zogenaamde voorstanders wordt verraden.

Vandaag, de dag waarop een volk de moed heeft om zich op te richten tegenover het volksvijandige losgeslagen monster dat Europa vandaag is, en aan het autoritaire Spaanse regime duidelijk maakt dat het gedaan is met zeveren, om het op z’n Vlaams te zeggen, blijft het oorverdovend stil.

In naam van alle volkeren in het Avondland die strijden voor autonomie, ontvoogding, zelfbestuur: dank u wel N-VA voor uw lafhartige stellingname, eigen aan verraders. Waarschijnlijk mocht Francken zijn nummertje over de mogelijke asielverlening aan de Catalaanse president enkel opvoeren om toch niet teveel ‘de kar te draaien’.

D E

K O R

T

E

X

B A N

I

E

R

T

X

A D E

L

E

I

E

X

E

T

X

S

E

P

E

R

I

E

T

C K

X

L O

N X

K O L O N

I

A B A M A

X

L

R A

X

M A

T

E

E

P M A N X M A E

A N X W E

L

R

X

T

T

I

E

L

Flupke van België

Volksvijandige staten Pallieterke, Onlangs hoorden we een optimistische Catalaan beweren dat ze wel de maatschappelijke zetels uit zijn Catalaans vaderland kunnen wegtrekken, maar nooit zijn wijnbouwbedrijf zelf met de omliggende wijngaarden.

Brave, naïeve burger.

Van ons heel recente Vlaamse verleden (en toekomst) kan hij heel wat leren. Wie gaf de opdracht om de IJzertoren te dynamiteren zonder gevolg? Wie liet oogluikend toe dat onbekenden (?) nauwelijks vijftig jaar geleden in de Voerstreek ‘Vlaamse’ koeien de uiers afsneden, dat ganse velden van Vlamingen platgereden werden, nieuw aangelegde boomgaarden uitgerukt en opgebrand, visvijvers vergiftigd zodat braaf (?) Snoeckske bankroet ging?

Wees er zeker van, mocht Vlaanderen ooit de moed hebben om de zelfstandigheid uit te roepen, dat bijna onmiddellijk Waalse tanks onze contreien zullen bezetten. Staten, koninken keizerrijken en republieken laten (voorlopig?) en met de steun van Europa niet met zich sollen!

G.M. - Robeke

Volksnationale solidariteit Pallieterke, Bart Maddens stelde vandaag in DS dat een Catalaanse regering in ballingschap alle steun verdient, ook en zéker van de N-VA. Graag wijs

ik Bart de Wever op een historisch precedent.

In mei 1940, op het ogenblik van de Duitse inval, bevond Don José Antonio de Aguirre, de minister-president van de Baskische regering in ballingschap zich in Vlaanderen. De kans was reëel dat hij door de Duitsers zou kunnen worden uitgeleverd aan Franco-regime, waar hem de kogel wachtte. Met de hulp van Vlaamsnationalisten zoals Frans Daels en abt Dom Modest Van Assche kon hij onderduiken in de Sint-Pietersabdij van Steenbrugge. Van daar kon hij met valse papieren via Berlijn naar de toen nog neutrale Verenigde Staten vluchten...

Aguirre's broer, die wel in Duitse handen was gevallen, werd na een persoonlijke tussenkomst van August Borms bij een werkbezoek van Dr. Robert Ley, de leider van het Deutsche Arbeitsfront, vrijgelaten... Of hoe volksnationale solidariteit toen niet enkel tot woorden beperkt bleef...

Jan Huijbrechts - Hoogstraten

Ziende blind Pallieterke, Turken en Koerden slaags in Antwerpen.

Roma zigeuners slaags met de politie en buurtbewoners in het Brusselse.

De zegeningen van de multiculturele komen steeds dichterbij. Alleen onze ziende blinde politiek correcte politiekers willen het niet zien.

C. Vossen - Brecht

De Vlaamse vakman €

Jef Vangheluwe - Knokke-Heist

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A P E P I J N B L E U Z E C A R R E S D A V E R S E G O R X I F S L E P E G T X N L X H O S X A L I O M A N X J T E X K O K J U T E X L E X S N O

Pallieterke, Waar bemoeien ze zich mee? Inderdaad, dat is DE hamvraag van de week. Verschillende parlementairen, die eigenlijk ons koningshuis zouden moeten steunen, met de bende van V & W op kop en sommige aanhangers van mijn vriend BDW, pleiten ervoor om onze dotaties af te schaffen. Sommige media doen zelfs aan die heisa mee. En dat allemaal wegens het feit dat mijn ganse familie volgend jaar, wegens een indexaanpassing, een opslagske krijgt.

Het leven wordt voor iedereen duurder. Mijn huishouden + 235.000, papa en mama + 19.000 (opslag huur appartement Rome!), Stridje + 6.000 en onze Lorre ook 6.000 (en geen sancties wegens slecht gedrag). Alle bedragen in euro’s wel te verstaan, niet in oude frankskes.

Een Franstalige krant blokletterde zelfs “La monarchie coûtera 36.406.000€ en 2018”. Ik ken iemand die daarop zou geantwoord hebben: “Et alors!” En een ander heerschap schreef op Twitter: “De Bende van Laeken wordt wel weer in de watten gelegd.” Voor al wat wij voor het vaderland doen, mag dat wel. Daarbij, wij vragen toch ook niet aan andere mensen hoeveel zij verdienen, laat staan dat wij dat in de kranten zouden publiceren?

Al die criticasters hebben deze keer honderd procent ongelijk. En ik zal jullie vertellen waarom. Wij hebben samen, de ganse familie, besloten om volgend jaar ‘onze duit in het zakje te doen’ in verband met de vele vluchtelingen. Vermits de Brusselse regering doelbewust vluchtelingen blijft importeren, zullen wij er daarvan een groot aantal in onze niet al te weelderige woningen onderdak en voedsel geven. Zodoende kunnen we dus nuttig gebruikmaken van de hogergenoemde extraatjes.

En toch hebben we in onze familie verleden week een heuglijke gebeurtenis kunnen vieren. Ik heb het dan over de 16de verjaardag van mijn oudste dochter. Ik wist het 16 jaren geleden al: “’t is een echt vrouwtje”. Bij deze gelegenheid verscheen in de media een interview met twee royaltywatchers, die hun licht hebben laten schijnen over mijn dochter en haar toekomst. Allemaal gazettenpraat natuurlijk. Het voornaamste is dat Elisabeth vanaf volgend jaar ook een toelage zal ontvangen, en dat zal helpen om het huishoudbudget op te krikken.

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

2 november 2016

Speciale spitsen

Roskammen

Hein Vanhaezebrouck haalt, met veel bloed, zweet en tranen, 9 punten op 12 met zijn nieuwe club. Hoe het afliep tegen KV Mechelen, de rode lantaren van de Jupiler league, en RC Genk, toen een ploeg in volle crisis, daar hebben we het al over gehad. Thuis tegen Zulte-Waregem, een ploeg die al drie wedstrijden tevergeefs op zoek was naar punten, werd er gewonnen, maar ik vraag mij af wat er zou gebeurd zijn als de West-Vlamingen de strafschop niet hadden gemist op 20 minuten van het einde, bij een 0-0 stand.

Eupen, de ploeg met de slechtste verdediging in eerste klasse, hielp paars-wit een handje. Zij scoorden tweemaal in eigen doel en zorgden er na 45 minuten voor dat Anderlecht in een riante uitgangspositie aan de tweede helft mocht beginnen. Was de match gespeeld? Vergeet het maar! De landskampioen kwam na de rust nog zwaar in de problemen. Waar heb ik dat nog gehoord. De puntenwinst na vier weken Hein is positief, maar de manier waarop, dat is wat anders.

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

Het punt van Mulder De jaarwisseling is nog een paar maanden van ons verwijderd, maar ‘de misser van het jaar’ die kennen we al. Teodorczyck slaagde erin de bal vanop drie meter nog over het doel van Zulte-Waregem te krijgen, en dat is niet gemakkelijk. Het begint stilaan lachwekkend te worden. Het krediet van Teo is voorlopig op.

De Pool is niet de enige midvoor die bij Anderlecht volledig door het ijs zakte.

Ik herinner mij Enrique Villalba. Hij was de topschutter van de ‘Copa Libertadores’, een soort Zuid-Amerikaanse Champions League.

De Hollanders, in die periode in overvloed aanwezig bij Anderlecht, hadden zo hun twijfels over hem en dat was geen goed teken. De man uit Paraguay is dan ook niet lang gebleven. Hij werd volledig genegeerd. Hij zat elke avond alleen in zijn villa te verkommeren zonder zijn familie, dood aan het gaan aan

heimwee. Het Belgische klimaat was ook niet bepaald een bondgenoot voor hem. Op een dag was hij met de noorderzon verdwenen, terug naar zijn vaderland.

De beste midvoor met wie ik ooit speelde, was Jan Mulder, geen gemakkelijk manneke.

Onze nieuwe trainer Georges Kessler had Jan, thuis tegen Beveren, om een disciplinaire reden op de bank geplaatst. Ik zei tegen Hugo Broos: “Oei, oei, dat gaat hier nog iets worden!” Het liep niet zo lekker voor ons en een gelijkspel was in de maak. Jan moest het laatste halfuur invallen. Hij maakte twee goals.

Na het tweede doelpunt liep hij recht naar de bank, ging op zijn knieën voor de trainer zitten en stak zijn wijsvinger net niet in het oog van de Duitser. Mulder heeft nooit meer op de bank gezeten…

Gille van Binst

Gemiste kans Voetbalicoon Michel Preud’homme bedankte ervoor KV Mechelen uit het degradatieslop te halen. Hij verkoos na zes maanden van zalig nietsdoen voor het voortzetten van zijn sabbatjaar. KVM-voorzitter Johan Timmermans toonde respect voor de beslissing, bedankte MPH nog omdat die zo vriendelijk was geweest (even) aandacht te schenken aan een oproep van “de club van zijn hart”. Het “godsgeschenk”, zoals Timmermans een “ja” van Preud’homme wou noemen, moest het afleggen tegen de geneugten van de golfstok in Tenerife en andere exotische vakantielocaties. De liefde van MPH voor de club waar hij acht jaar lang bouwde aan een topreputatie als speler, later als coach, zit blijkbaar iets minder diep dan hij het bestuur en de hondstrouwe aanhang van traditieclub KVM wil laten geloven. Uiteraard was het zijn goed recht na twee dagen bedenktijd, en de daarmee gepaard gaande “suspense”, neen te zeggen. Neemt niet weg dat het ons goed recht is om dat neen als een gemiste kans te catalogeren Zonder over een godsgeschenk te praten, zou een “ja” een zegen geweest zijn voor de volkssport nummer één die door de grote poendans almaar verder van haar “roots” afwijkt. En navenant steeds meer én aan clubliefde én aan geloofwaardigheid inboet. Voor het geld hoefde MPH geen “ja” te zeggen. Een korte rentree als KVMcoach had zijn populariteit achter de toenmalige kazerne nog hogerop gejaagd. Veel belangrijker echter was de nood aan een stevig “signaal” dat in het voetbal (nog) niet alles door geld gedirigeerd wordt. MPH had de sleutel voor zo’n signaal in de hand. Hij heeft hem niet gebruikt. Zeer spijtig voor het voetbal, en voor de “club van zijn hart” in het bijzonder. Slaagt die er einde “reguliere competitie” niet in om het degradatiespook alsnog te ontwijken, kan MPH voor zichzelf strijd aan de Gaverbeek tegen Zulte-Waregem.

Het is maar de vraag of er nog veel klaar te stomen valt. Met alweer een nederlaag begint het er belabberd uit te zien Achter de Kazerne. Het is wachten op de grote tovenaar die KV Mechelen terug op het juiste spoor gaat zetten. Welk spoor? Als we dat wisten, stelden we onze kandidatuur als trainer. Laat die kelk aan ons voorbij gaan. We kunnen de langverwachte redder in nood alleen maar veel sterkte, doorzicht en een vracht konijnenpoten toewensen.

Stroop

Over kleintjes en groten Blunders De tienduizend die er in het Stade du Pays de Charleroi naar zaten te gapen, konden er niet naast kijken dat Charleroispeler Baby (what’s in a name?) zijn handen niet kon thuishouden in de strafschopzone. Geen discussie mogelijk. Een overduidelijke penalty in het voordeel van AA Gent, zou een mens dan denken.

Dat was buiten de videoref gerekend, die niet ingreep en die ze een groot plezier kunnen doen door hem een donkere bril en een witte wandelstok cadeau te doen. AA Genttrainer Yves Vanderhaeghe stond er als het heilig hart met gespreide armen, met open mond en vol ongeloof naar te kijken. Terecht.

Poespas Daarmee is de discussie over het systeem met de videorefs aan de orde van de dag. Een eerste pijnpunt is dat het busje waar de tvbeelden te zien zijn niet bij alle wedstrijden van eerste klasse aanwezig is. Sommigen vinden dat discriminatie, en wie zal hen ongelijk geven? Dan is er nog, raar maar waar, de

15

vaststelling dat sinds de vondst met het ei van Columbus de poespas nog is toegenomen. Het huishouden van Jan Steen mag haar kroon werpen naar de videorefs.

Leergeld “Ik denk dat we het systeem in vraag moeten stellen. Er gebeuren gewoon te veel flagrante fouten om er op die manier mee verder te gaan”, zei Yves Vanderhaeghe die nog niet bekomen was van de scheidsrechtelijke blunders. Zijn voorzitter, Ivan de Witte, is minder radicaal. Hij pleit niet voor afschaffing, wel voor een aanpassing om het systeem beter te leren gebruiken. Akkoord, we zullen het maar leergeld noemen, er beter leren mee omgaan zou al veel kunnen verhelpen. Op hoop van beterschap.

Sterkte Michel Preud’homme zag het niet zitten om zijn geliefd KV Mechelen uit de penarie te helpen. Dan was het woord en de daad aan interimtrainer en ex-speler Tom Caluwé om zijn manschappen klaar te stomen voor de wed-

Regi van Acker is in een vroeger leven trainer geweest van R. Antwerp FC en is nu in de eerste amateurklasse aan de slag bij Deinze, maar de verknochtheid aan de liefdevolle kleuren is nog niet aan het slabakken. Hij volgt de rood-witten nog altijd op de voet. De tot sportief directeur benoemde peetvader van de Great Old, Luciana D’Onofrio, krijgt van Van Acker fameus wat stroop aan zijn baard gesmeerd. Niet slecht bekeken, ge kunt kameraad Luciano inderdaad beter te vriend houden. Met dat soort pappenheimers weet ge maar nooit.

Dankzij Wim & co Dat het tegenwoordig vlot loopt op de Bosuil heeft volgens Van Acker te maken met het sportieve beleid. Verklaar u eens nader Regi.

“Sinds Wim de Decker heeft overgenomen gaat het in stijgende lijn.” Zeg dat wel. “Maar ook de nieuwe hoofdtrainer Laszlo Bölöni verricht goed werk”, vernemen we. De nagel op de kop, maar er is meer. “Laat me toe om te zeggen dat de vorige jaren ook genoeg werd ingekocht, maar niet altijd even verstandig. D’Onofrio is een kenner die het geld dat er al was goed weet te gebruiken.” Daar twijfelen we geen seconde aan. D’Onofrio en geld, dat zijn twee handen op één buik.

Klein tegen groot Met Charleroi, Sint-Truiden, Antwerp en Waasland-Beveren in de top zes mochten ze aan de dertiende speeldag beginnen. Dat soort aflossingen van de wacht zijn de ‘grote’ vijf, die naar adem snakken, op Club Brugge na, niet gewend. Het kan en het zal waarschijnlijk verkeren, maar intussen zijn we bijna halfweg de competitie en mogen de ‘kleintjes’ ons blijven

uitmaken hoe zijn aandeel in dat trieste scenario oogt. En meteen toegeven dat clubliefde nog alleen bestaat bij trouwe fans, onbezoldigde medewerkers en een minderheid goedmenende bestuurslui.

Tegenstelling In de benadering van zijn “neen” door journalisten en analisten, geen sprake van een gemiste kans. Ze schaarden zich unaniem en bij voorbaat achter “de ratio die het van het hart zou winnen”. Ook al, of misschien vooral, omdat KV Mechelen niet tot de “fine fleur” van het Belgische clubvoetbal behoort, zoals zij die kennen en erkennen. En er gemakshalve aan voorbijgaan dat KVM in 1988 Europacup 2 won, en allicht tot sint-juttemis de laatste Belgische club zal zijn die op Europees niveau meer dan een bijrol speelde. “Bij Mechelen zou MPH”, aldus de journalistieke kenners, “terechtkomen in een situatie die hij nooit kende: die van vechten tegen degradatie.” Volgens nog andere “wijze” gazettenpraat is het topsportklimaat waarin Preud’homme het best gedijt, in Mechelen niet te vinden. Lees: “Met een ja zou MPH zichzelf geen dienst bewijzen. Zeker niet met het oog op een job als bondscoach na Roberto Martinez.” Het is maar hoe je “analyseert”.

Was er na René Weiler geen zekere “Hein” vrij geweest, had men mogelijk ook bij Anderlecht gepoogd MPH te overhalen.

Geen haar op ons hoofd dat eraan twijfelt dat, in dergelijk geval, de perslakeien van de landskampioen unaniem een “ja” warm hadden aanbevolen, en een contract tot einde seizoen hadden gedefinieerd als “de ideale opstap naar de Rode Duivels”. Meer nog, een “neen” hadden ze allicht veroordeeld als een door MPH gemiste kans. Dat in schrille tegenstelling tot zijn na twee dagen beraad uitgesproken “neen” voor “de club van zijn hart”. verrassen. Al was het maar omdat dan het zotte gedoe met de play-offs op de helling komt te staan. Ge kunt eens drie keer raden voor wie we supporteren.

Vroeg carnaval Hoe krijgen we het Kiel aan het dansen?

Daarvoor moeten we in de leer gaan bij Marc Brys, die als trainer en Rattenbezweerder met grote onderscheiding geslaagd is. Bij Roeselare, dat beter bij moeder thuis was gebleven, zullen ze zich de forfaitscore waarmee ze in het Olympisch Stadion afgedroogd werden nog lang herinneren. De prijzen worden aan de meet uitgedeeld, maar we kunnen niet ontkennen dat Beerschot-Wilrijk goed bezig is in de rare competitie die eigen is aan de Proximus League. Op de Bosuil kijken ze al uit naar een Antwerpse derby, want dat zijn twee gewonnen matchen, zeggen ze daar nogal hoogmoedig. Alsof het zo simpel is. “Geen woorden, maar daden”, horen we de concurrentie al antwoorden.

Topper?

In het Brugse Jan Breydelstadion waren alle ogen gericht op de bezoekers uit Sint-Truiden.

En de andere revelatie, Waasland-Beveren, mocht op bezoek bij Standard. Dat ze allebei de duimen moesten leggen, kan de beste overkomen en is morgen al vergeten. Club Brugge, dat overtuigend won tegen de Kanaries, moet volgende zondag aan de slag tegen Anderlecht dat al negen punten achterstand telt op de leider. Met andere woorden, Anderlecht doet er goed aan de punten thuis te houden. In een competitie zonder play-offs zou het verdict al zo goed als zeker gevallen zijn.

Allen daarheen?

Alles kan in voetbal, maar verlies en een kloof van twaalf punten zou hard aankomen bij de mauve-witten. Dat mogen ze voorzitter Roger vanden Stock en zijn entourage niet aandoen. Allen daarheen? Dat zou wat veel gevraagd zijn. Dezelfde namiddag speelt Antwerp tegen Charleroi, dat nog altijd tweede staat in de rangschikking. We kunnen ons niet in twee snijden. Vermits het hemdje nader is dan de rok laten we de eer aan Gille van Binst om de honneurs waar te nemen in het Astridpark, waar hij kind aan huis is.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

2 november 2017

Eén voor 28, 28 voor Guy Verhofstadt:

“Guy Verhofstadt doet ook alleen maar wat goed is voor Guy Verhofstadt hoor.”

Catalonië riep vorige week de onafhankelijkheid uit. En heel even leek het alsof Vlaanderen dat zelf gedaan had. Alle politici rolden over elkaar heen en wreven hun opinie in het gezicht van de ander. Kris Peeters vond het niet wijs, Siegfried Bracke vond het ‘vree’ wijs en Theo stofte alvast de rode loper af om hele hordes Catalaanse vluchtelingen op te vangen. En toen moest Guy Verhofstadt nog spreken. Wij mochten het aanhoren.

Guy Verhofstadt ontvangt ons in zijn Gentse residentie. De muren van het historisch pand dat hij oplapte met belastinggeld zijn bezaaid met portretten van Guy Verhofstadt, behalve op de plaatsjes waar een borstbeeld van Guy Verhofstadt is neergezet.

Hartelijk kan je de ontvangst niet noemen.

“Ah, de mannen van de Pallieter. Guy Verhofstadt zal jullie excuses nu aanhoren voor al die jaren dat jullie lelijke dingen over Guy Verhofstadt geschreven hebben. Want dat vindt Guy Verhofstadt niet plezant hoor, dat jullie weigeren het genie van Guy Verhofstadt te erkennen.”

De vaststelling dat de oud-premier over zichzelf praat in de derde persoon, verbaast niet helemaal. Andere Belgische iconen van grootsheid deden hem dit al na: Eddy Wally, JeanMarie Pfaff, Bert Anciaux… “Mijn idee van de Catalaanse onafhankelijkheidsverklaring is dat het een slecht idee is. Ik had het er deze morgen nog over tegen de Guy Verhofstadt in de spiegel: wij vonden het beiden een ‘fake onafhankelijkheid’.”

PALLIETER: Nochtans was een overduidelijke meerderheid bij de Catalaanse bevolking…

GUY VERHOFSTADT (onderbreekt): “Met cijfers kan je alles bewijzen, mijnheer Pallieter.

Ik heb dat zelf ook altijd gedaan. Ik ben geen man van cijfers. Kijk maar naar mijn regeerperiode. Ik heb dit land mogen leiden doorheen gouden tijden. Bergen van overvloed, hadden we. En als u die gouden tijden naast de gevolgen van mijn beleid legt, kan u er niet omheen: plots was het allemaal diep rood en één doffe ellende. Alsof ik het allemaal verspild heb en de slechtste premier was sinds 1830. Dat kan niet.

Cijfers liegen! Sindsdien ben ik meer de man van de dialoog. Dialoog - meestal met Guy Verhofstadt, over Guy Verhofstadt - is de sleutel. Ik hoop dat Spanje nu keihard optreedt tegen de Catalanen. De democratie heeft haar rechten.”

PALLIETER: Zoals die prille democratie in Nepal waaraan uw regering destijds wapens verkocht?

GUY VERHOFSTADT: “U begrijpt het. Guy

Kruisende woorden 1081

A B C D E F G H

GUY VERHOFSTADT: “Ironie glijdt van Guy Verhofstadt af, als een begroting met een mil-

Vrijspraak Van Theo Francken kan men misschien veel kwaad spreken, en dat gebeurt ook met de regelmaat van een klok, maar niemand zal beweren dat hij zijn pr niet weet te verzorgen.

Eén opmerking over mogelijk asiel aan Carles Puigdemont en alle media pikken het op, tot in Spanje toe. Doe het hem maar na!

PALLIETER: Doet u maar. Vindt u het goed dat wij alvast inpakken?

GUY VERHOFSTADT: “Wat mensen niet schijnen te beseffen, is dat de oplossing niet ligt in minder Europa, maar wel in meer Guy Verhofstadt. Geef mij 1.000 miljard briefjes van 500 euro per zes maanden en ik beloof u dat ik de crisis oplos in ruil voor een klein procentje…” (deur dicht)

K

Bredeturkenstraat Over de rellen in de Antwerpse Brederodestraat nog dit: waarom wordt er eigenlijk gesproken over rellen tussen Turken en Koerden? Immers, het gros van die mensen heeft een belgische identiteitskaart. Het was dus een intern belgische vechtpartij.

Solidariteit

Brugse metten

Onze redactie heeft een kloek en manmoedig besluit genomen: wij zullen de Catalaanse economie volop steun bieden, want het is nodig. Laat de cava aanrukken!

Wat Renaat Landuyt allemaal aanvangt met zijn stad, we weten het niet, maar het geweld van kinderbendes is er blijkbaar gewoon.

Nu van een meisjesbende, de zogenaamde Zehbi’s. De politie van Brugge kan het ook niet oplossen. Derhalve: stuur de harde kern van Club eens langs, dan is het zo gepiept.

Vooruitzicht

L VERTICAAL 1. Diepste punt van de aardkorst, gelegen in de Grote Oceaan 2. Tablet - Familielid- Familielid 3. Grondlegger van de moderne astronomie 4. Inhoudsmaat - Tennisterm Nederlandse luchtvaartmaatschappij 5. Israëlische luchtvaartmaatschappij - Puzzel-computerspel 6. Roemen - Antwerps dorp 7. Uniek - Volgens de Hebreeuwse Bijbel één van de twaalf stammen van Israël 8. Persoon met bellenmuts - Deelnemers aan snelheidswedstrijd 9. De onderliggende laag of substantie van iets anders - In orde 10. Vette vloeistof - Loofboom 11. Turkse leider - Door twee deelbaar 12. Dorp in de provincie Antwerpen Parasitair insect - Chinees astrologieteken

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1080 VINDT U OP BLZ. 14

In repliek op de “stoute” woorden – herinner u dat stout nog een andere betekenis heeft!

– liet onze eerste Sjarel weten dat de kwestie niet aan de orde is. Wie het politieke taalgebruik kent, merkt op dat er niét wordt gezegd dat Puigdemont geen asiel kan krijgen in belgië. Opvallende nuance.

Het was vrijdagavond koekenbak tussen Turken en Koerden en het was zondagavond opnieuw van dat. De Antwerpse politie riep telkens op om niet in de buurt te vertoeven.

Hoe heet dat weer, zo’n buurt waar je niet mag komen? No-gozone?

Nu we toch volop met Spaanse perikelen zitten: komen er eigenlijk herstelbetalingen van Spanje omdat wij zo lang onder een Spaanse koningin hebben moeten leven?

J

Geen veto

Turkenrodestraat

Dokken alstublieft

I

A. Onderscheiding voor restaurants B. NASA-ruimtevaartproject tussen 1961 en 1972 - Goud - Muzieknoot C. Muziekstijl - Gemeente in Vlaams-Brabant D. Hoge doeleinden - Burcht E. Rekening courant - Klein en onbelangrijk F. Negenstemmig muziekstuk Braziliaanse munt G. Europees Monetair Instituut Eerwaarde - Dwarshout De tegenwoordige tijd H. Zangvogel I. Terugwerkingen J. Deense stad bekend van zijn jaarlijks popfestial - Vennootschapsvorm K. Voorzetsel - Hallucinerend middel Bijeenkomst van cowboys L. Weerkaatsing van geluid - Voormalig Belgisch premier

PALLIETER: Onze opmerking was eerder ironisch bedoeld, mijnheer Verhofstadt.

Nepal was geen prille democratie. U heeft een bloedig regime wapens verkocht.

jardentekort, mijnheer Pallieter. Dat zou u ondertussen moeten weten. Zal ik nu nog eens iets vol passie en verontwaardiging zeggen?

Dat hebben mijn fans graag. En ik stel de fans van Guy Verhofstadt niet graag teleur.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

Verhofstadt heeft dat prima uitgelegd. Bravo, Guy Verhofstadt. (klein applausje voor zichzelf) Of zoals die keer in Oekraïne. Toen Guy Verhofstadt een heel land op sleeptouw nam op de weg naar meer democratie en vrijheid. Daar gaat het om. Mensen moeten de vrijheid hebben om Guy Verhofstadt lief te hebben. Eddy Wally was the voice of Europe. Wel, Guy Verhofstadt is mister Europe.”

Spaansgezinden hier te lande blijven er met nadruk op hameren dat de Catalaanse autonomisten over geen meerderheid beschikken, hoewel ze nu een meerderheid van zetels hebben. We zullen zien wat er gebeurt na verkiezingen. Maar stel dat de autonomisten géén meerderheid halen, dan moeten in Catalonië de PP, Ciutadanos en PSOE/PSC samen een regering gaan vormen? Daar gaat héél veel volk naar komen kijken!

Overdaad Mogen wij ons storen aan de berichtgeving van de “grote” media? Ja, wij mogen dat. Bijvoorbeeld aan de “bewegende beelden” van de befaamde Reus. Het is een beetje zoals de Tiny-boeken. De Reus in carnavalskostuum.

De Reus beweegt. De Reus op schietoefening.

Enz. enz.

Miauw Per 1 november is de nationale kattendatabank in werking getreden. Katachtige handlangers van de Bende van Nijvel zullen zo makkelijk te achterhalen zijn. Of de Vlaamse Leeuw ook gechipt zal worden, is nog de vraag.

En wij?

Onze majesteitelijke Fluppe heeft weer een schoon opslagske gekregen om zijn job uit te voeren. Ter attentie van onze big boss: wij willen dat ook!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Democratisch In de schrikkelijk onverdraagzame hoofdstad van Catalonië was het vorige zondag perfect mogelijk dat enkele honderdduizenden Spaansgezinden betoogden. Zonder geweld van de mosso’s, de Catalaanse politie. Dat zou aan het denken mogen zetten.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be