't Pallieterke van 9 november 2017

73ste jaargang • nummer 45 • donderdag 9 november 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Dag 8 Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis. En waar zit Charles Michel?

Regering-Michel zal niet struikelen over Catalaanse crisis De Spaans-Catalaanse crisis heeft zich goed genesteld in de Wetstraat. Het zorgt nog maar eens voor spanningen tussen N-VA en CD&V. Leidt dit eventueel tot de val van de regering als er onenigheid is over de uitlevering van Carles Puigdemont? De kans is klein. De N-VA wil naar de kiezer stappen met een sterk banen- en veiligheidsrapport.

Deze regering doet de rit uit. Al zijn vervroegde verkiezingen in de nasleep van succesvolle gemeenteraadsverkiezingen niet uitgesloten.

Het was even wennen. Op Twitter verspreidden N-VA-sympathisanten kaarten van Spanje waarop de naar verluidt meer dan 2.000 massagraven van het Franco-regime aangeduid staan. Normaal verwacht je zoiets anno 2017 van extreemlinkse militanten.

Maar tijden veranderen. De Spaanse regeringspartij Partido Popular (PP) is kop van Jut bij de Vlaams-nationalisten, zeker na de aanval op federaal N-VA-vicepremier Jan Jambon.

Die had zondag voorzichtig zijn ergernis geuit over het optreden van de Spaanse regering en politie in de crisis met het naar onafhankelijkheid strevende Catalonië. Het feit dat Catalaanse ministers zomaar achter slot en grendel werden gezet, kon Jambon niet begrijpen, zei hij op het VTM-journaal. Vanuit Spanje volgde een ziedende reactie en werd de link gelegd tussen de N-VA en xenofobie, collaboratie en tutti quanti. Wat Bart de Wever ertoe aanzette te verwijzen naar de wortels van de Partido Popular: de Franco-dictatuur.

En zo blijven de verwijten over en weer vliegen. Een ruzie die soms kinderachtige trekken vertoont. Zou minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) geen gelijk hebben als hij zegt dat de “grenzen van de redelijkheid in dit dossier overschreden worden”?

dinsdag zakten zo’n tweehonderd Catalaanse burgemeesters af naar Brussel.

Ondertussen heeft de Catalaanse crisis de relaties tussen N-VA en CD&V in de federale regering op scherp gesteld. CD&V-voorzitter Wouter Beke betreurde de “stoere verklaringen” van sommigen. Blijkbaar mag enkel ‘has been’ Eric van Rompuy olie op het vuur gooien. Vraag is wat zal gebeuren indien wel degelijk sprake is van een uitlevering van Puigdemont en zijn gevluchte ministers aan Spanje. Zal de N-VA dat wel laten passeren?

Ze zal diametraal tegenover de CD&V komen te staan, die absoluut trouw blijft aan de Partido Popular, een zusterpartij in de EVP-frac-

tie van het Europees Parlement.

Door het spierballengerol van een aantal N-VA’ers kan de partij van Bart de Wever straks moeilijk terugkrabbelen. Een deel van de achterban eist een harde opstelling. Op sociale media krijgen journalisten (van De Morgen, De Standaard en Knack) de volle laag omdat ze zich niet openlijk voor de Catalanen uitspreken. Veel N-VA’ers hebben van nature een grote sympathie voor buitenlandse onafhankelijkheidsbewegingen. En de Catalanen mogen dan een minderheid zijn in Spanje en de Vlamingen een meerderheid in België, de separatistische impuls bij de bevolking heeft duidelijk financiële oorzaken. De Catalanen zijn de miljardentransfers naar de rest van Spanje meer dan beu. Daarom vroegen ze de voorbije decennia uitgebreide fiscale autonomie. Die werd in 2006 beloofd, tot het Spaans Grondwettelijk Hof op instigatie van de Partido Popular nee zei. Sindsdien is de Catalaanse publieke opinie geradicaliseerd.

De spanning in de regering groeit Feit is dat de Catalaanse crisis zich wel degelijk in de Wetstraat heeft genesteld. Dat Brussel de Europese hoofdstad is, speelt daarbij een rol. Vorige week maandag spurtten zowat alle Spaanse correspondenten bij de Europese instellingen zowaar naar het hoofdkwartier van de N-VA, toen het gerucht de ronde deed dat de afgezette Catalaanse minister-president Carles Puigdemont zich in het N-VA-hoofdkwartier zou bevinden. En

Ondertussen in een Madrileense gevangenis

Vervroegde verkiezingen?

Wat als de N-VA als federale regeringspartij het ‘broedervolk’ in Barcelona en haar afgezette ministers blijft steunen? Is dat het einde van de regering-Michel? De kans is klein. Dus zullen veel nationalistische kiezers van de N-VA verweesd achterblijven. Maar ondanks de straffe verklaringen heeft N-VA-voorzitter De Wever zijn rekening gemaakt: de macht primeert. Ook de federale macht. Bovendien worden partijen die een regering laten vallen altijd electoraal afgestraft.

Neen, de N-VA wil naar de kiezer stappen met het sterke banenrapport en met de resultaten van het veiligheids- en migratiebeleid.

Dat kan nog altijd meer kiezers aanspreken dan een nationalistisch discours over een verafgelegen Europese regio.

De Wever en co zijn ervan overtuigd dat het klassiek rechts-conservatieve discours beter aanslaat. Ook bij de trouwe achterban. Toen de N-VA-partijraad in 2014 moest beslissen of de partij ging toetreden tot de eurosceptische en conservatieve ECR-fractie (met onder meer de Britse Tories) dan werd daar wel een meerderheid voor gevonden, al bleef de N-VA wel lid van de Europese Vrije Alliantie (EVA).

Die koepelorganisatie van regionalistische en autonomistische partijen vormt in het Europees Parlement een gemeenschappelijke fractie met de Groenen. 70 leden van de N-VA stemden voor de ECR, 40 voor de EVA. Het plan van Bart de Wever voor 2018 en 2019 is duidelijk: eerst de gemeenteraadsverkiezingen winnen en dan de federale verkiezingen op basis van het rapport van de federale en Vlaamse regering.

Op federaal niveau doet al een tijd het gerucht de ronde dat de federale verkiezingen met een aantal maanden zouden worden vervroegd om ze dichter te doen aansluiten bij de gemeenteraadsverkiezingen. Premier Charles Michel (MR) zou die piste niet ongenegen zijn.

2 Actueel Swart Maandag

9 november 2017

Volgens statistieken van de Zuid-Afrikaanse Politie (SAPD) zouden van 1997 tot 2017 bij aanvallen op boerderijen 1.700 mensen het leven hebben verloren. Afriforum, de organisatie die zich inzet voor de minderheden, en de Transvaalse Landbouwunie (TLU) hebben het over 1.849 doden sinds 1990, naast 1.187 boeren ook familieleden, landarbeiders en toevallige bezoekers. Alleen al dit jaar zijn tot heden bij 350 plaasaanvalle 71 mensen vermoord.

Over de redenen van de dikwijls gruwelijke moorden lopen de meningen uiteen. De Zuid-Afrikaanse regering ontkent ten stelligste dat het om een weloverwogen strategie zou gaan met de bedoeling de blanke boeren van hun grond te verdrijven, zoals aan blanke zijde wordt beweerd. Zij kadert de aanvallen in de algemene misdadigheid die het land teistert. Dit is ook de visie van zekere waarnemers omdat volgens hen moeilijk kan worden aangenomen dat er sprake is van een weloverwogen overkoepelend plan. Wel achten die waarnemers wraakacties die met het verleden te maken hebben niet uitgesloten en maakt de afgezonderde ligging van de boerderijen ze tot een gemakkelijke(r) prooi voor misdadigers.

Grote verantwoordelijkheid Maar het blijft een feit dat de politiek in de hele zaak een grote verantwoordelijkheid draagt. Na de machtsovername door het ANC in 1994 werd inderdaad het commandostelsel afgeschaft. Dat was een paramilitair systeem waarop de boeren steeds in geval van nood beroep konden doen. Integendeel, tot recent kan men zelfs niet zeggen dat de plaasmoorde voor de politie een prioriteit vormden, hoewel ook niet-blanke landarbeiders slachtoffer waren. Voeg daar – de laatste jaren – de opruiende taal aan toe van Julius Malema, leider van de Economische Vrijheidsvechters (EFF), en anderen, die stelden dat de blanken destijds de grond van de zwarten hadden gestolen en dat de staat - zoals in Zimbabwe - tot onteigening zonder vergoeding moest overgaan. Een retoriek die het laatste jaar door president Zuma,

almaar meer in het nauw gedreven, gedeeltelijk werd overgenomen.

Genoeg is genoeg In het verleden werden al acties ondernomen - in april werd een petitie tegen de plaasmoorde met niet minder dan 175.000 handtekeningen aan een vertegenwoordiger van Zuma overhandigd – maar de recente moord op Joubert Conradie, een boer uit Klapmuts in de buurt van Stellenbosch, was de (bloedige) druppel die de emmer deed overlopen.

Er werd opgeroepen zich op maandag 30 oktober overal in het land in het zwart te kleden om tegen de moorden te protesteren. Op meerdere plaatsen kwam het tot vreedzame manifestaties, waarbij wegen werden geblokkeerd.

In de grootste optocht namen zo’n 10.000 mensen deel, in konvooi van Klapmuts naar Kaapstad, onder de slogan “genoeg is genoeg”.

De meeste aandacht trok evenwel het feit dat op verscheidene plaatsen de oude Zuid-Afrikaanse vlag werd meegedragen, terwijl tevens “Die Stem” werd gezongen hoewel de organisatoren erop hadden aangedrongen daarvan af te zien. Alleszins werd dit van diverse zijden als heimwee naar het verleden afgedaan en werd het o.a. in de Afrikaanstalige pers bekritiseerd.

Stoppen sloegen door Vooral radicale zwarte kringen en vertegenwoordigers van de regering gingen helemaal uit de bol. Beperkte de secretaris van de jongcommunisten uit de provincie Gauteng (PretoriaJohannesburg) zich nog tot de opmerking dat door het blokkeren van wegen studenten werden verhinderd deel te nemen aan examens, dan riep Malema uit dat zijn EFF bij manifestaties door de politie harder werden aangepakt.

Hij vergat er wel bij te vermelden dat het vreedzaam verloop van de maandagacties elk ingrijpen overbodig maakte. Erger waren de uitlatingen van regeringszijde. Terwijl de minister van Politie, Fikile Mbalula, het had over “racistische acties gegrond op een leugen”, deed zijn adjunct Bongani Mkongi er nog een schep bovenop door het niet alleen te hebben over een “racistische agenda” maar tevens te verklaren dat de maandagbetogingen in een “geest van groepen zoals de Ku Klux Klan en de fascistische Hitler-maffia” verlopen waren. Komt nog bij dat eventueel tegen de organisatoren van de marsen actie zou worden ondernomen omdat de samenkomsten “onwettig” waren en het verkeer geblokkeerd werd. Dat men op die manier de gemoederen niet zal bedaren, is een andere kwestie.

Jan van Aerschot

Kostprijs vergroening Europese economie In Vlaanderen betalen we dankzij Tita Tommelein maar 9 euro meer om de Vlaamse economie te vergroenen. Voor wie dat wil geloven natuurlijk. De werkelijkheid is dat we in de komende jaren, onder druk van Europa, massaal veel geld zullen moeten steken in het vergroenen van de economie.

De echte kostprijs De Europese Rekenkamer publiceerde eind september een interessant rapport: ‘EU-maatregelen op het gebied van energie en klimaatverandering’. Samengevat komt het hierop neer: alleen al in de periode 2020-2030 zal minstens 1.115 miljard euro aan investeringen per jaar (!) nodig zijn om de klimaat- en energiestreefdoelen van de EU voor 2030 te halen. De investeringen zullen voornamelijk in de vervoerssector, de woningensector en de dienstensector moeten plaatsvinden. Over een periode van tien jaar gaat het over een globale factuur van 11.150 miljard of ruim 11 biljoen euro!

Kerncentrales Daarmee is de factuur nog niet volledig betaald. Overal in Europa wordt (onterecht) gekozen om kerncentrales te sluiten. In de energiesector is de ontmanteling van kerncentrales een belangrijke uitdaging waar de EU en de respectieve lidstaten voor staan. In de EU zijn reeds negentig kerncentrales gesloten, maar nog niet ontmanteld. Nog eens vijftig reactoren die momenteel in gebruik zijn, zullen naar verwachting voor eind 2025 worden gesloten. Volgens de Commissie bedragen de geschatte totale kosten voor het beheer van verbruikte splijtstof en radioactief afval ongeveer 400 miljard euro.

Streefdoelen De EU heeft voor zichzelf streefdoelen voor 2020 en 2030 vastgesteld voor de verlaging van de broeikasgasemissies, voor de verhoging van het aandeel hernieuwbare energie in het energieverbruik en voor de verbetering

Moeilijk Het is volgens de Rekenkamer bovendien moeilijk om bij te houden in welke mate financiële verbintenissen met betrekking tot de energietransitie en klimaatverandering worden nagekomen. De EU heeft toegezegd tussen 2014 en 2020 minimaal elke vijfde euro van haar begroting uit te geven aan klimaatactie. Uit een controle van de Rekenkamer in 2016 bleek dat er een grote kans bestond dat dit streefdoel niet werd gehaald. De ‘ontwikkelde landen’ hebben ook toegezegd uiterlijk in 2020 elk jaar 100 miljard Amerikaanse dollar te verstrekken ter ondersteuning van de inspanningen van ontwikkelingslanden ten aanzien van de beperking van de klimaatverandering, maar de verantwoordelijkheid voor het behalen van deze streefwaarde is niet verdeeld.

Besluit De keuze om de economie te vergroenen is een fenomenale gok. De investeringen zijn gigantisch. Meer dan 11 biljoen euro op tien jaar tijd voor Europa is een enorm bedrag.

Bovendien speelt het crowding out effect. Het is het onaangename verschijnsel dat bepaalde uitgaven andere uitgaven gaan verdringen.

Investeringen in windmolens en zonnepanelen kunnen niet naar onderwijs gaan. De vergroening van de economie zou wel eens de grootste blunder uit de recente geschiedenis Thierry Debels kunnen zijn.

Nieuw stripalbum van Jommeke

Geen economische chaos na één jaar Trump Economische chaos, ineengestorte beurskoersen en dalende welvaart door protectionisme, dat voorspelden de economen een jaar geleden bij de verkiezing van Donald Trump. De realiteit blijkt totaal anders te zijn. De beurs doet het goed. Een grote belastinghervorming die de economie moet aanzwengelen staat in de steigers, en met een nieuwe kandidaat voor de Amerikaanse Centrale Bank worden geen risico’s genomen.

Op de beurs van Brussel is het geleden van 24 juni vorig jaar, de dag na het Brexitreferendum, dat de Bel-20, de beursindex van de 20 grootste Belgische bedrijven, nog eens meer dan 5 procent had verloren. Sindsdien is het totale rust op de beurzen of kennen die een stijging. Ook de verkiezing op 8 november 2016 van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten sloeg de beurzen niet uit hun lood, al was de gebeurtenis onverwachts. Integendeel, de beurzen veerden op toen Trump een miljardenproject aan publieke investeringen beloofde. Eind oktober dit jaar werden parallellen getrokken met Black Monday, een crash op 19 oktober 1987 die de Dow-Jonesindex 20 procent lager stuurde. Maar zo’n crash is er niet gekomen.

Ondanks de spanningen rond Noord-Korea. Ondanks de soms onverwachte uitspraken van Trump. Het vertrouwen van de financiële instellingen in de president is groot. Ook een jaar na zijn verkiezing. Met de door sommigen gevreesde protectionistische maatregelen lijkt het nog mee te vallen. De grote overheidsinvesteringen laten wel op zich wachten, maar het is alvast duidelijk dat er onder Trump geen sprake is van een door velen gevreesde economische chaos.

van de energie-efficiëntie. De EU beoogt haar broeikasgasemissies in 2050 met liefst 80 tot 95 procent verlaagd te hebben ten opzichte van het niveau van 1990. Dat is een haast onrealistisch en vooral onbetaalbaar streefdoel.

Stabiliteit Trump zorgt zowaar voor economische stabiliteit. Vorige week droeg hij Jerome Powell voor als nieuwe voorzitter van de Federal Reserve, de Amerikaanse Centrale Bank. Powell zal normaal gezien in februari volgend jaar Janet Yellen opvolgen - die in 2014 aan haar mandaat begon. De keuze van Trump moet nog goedgekeurd worden door de Senaat, maar niemand verwacht problemen. Powell wordt “Yellen met een stropdas” genoemd.

Hij zal dus het beleid van de huidige Amerikaanse centrale bankier voortzetten. Dat is een belangrijk signaal naar de reële economie. Yellen heeft ervoor gezorgd dat de rentevoeten lange tijd laag genoeg bleven om de Amerikanen ertoe aan te zetten te consumeren in plaats van te sparen. En voor de bedrijven was het interessant om leningen aan te gaan om te investeren. Dat alles ondersteunt te groei. Om oververhitting van de economie tegen te gaan, wordt dat proces niet vertraagd, onder andere door langzame renteverhogingen.

Lange tijd werd gevreesd dat Trump zou kiezen voor een centrale bankier die deze rentevoeten relatief snel laat stijgen.

Uit de smalle beursstraat Dat zou volgens sommigen het economisch herstel fnuiken en op termijn zelfs voor een recessie zorgen die nu al opvallend lang uitblijft. De landing van de economen zal, volgens experts, met Jerome Powell op een zachte manier worden ingezet, en dat is goed nieuws.

Belastingverlaging Zeker nu een langverwachte belastingverlaging eraan zit te komen. Donald Trump komt zijn belofte na om via lagere taksen de economie extra zuurstof te geven. Het tarief in de vennootschapsbelasting of de belasting op bedrijfswinsten wordt verlaagd van 35 naar 20 procent. Trump droomde van 15 procent, maar 20 procent is voor hem ook goed. Dit lagere tarief moet Amerikaanse bedrijven ertoe aanzetten meer te investeren in de VS en moet ook buitenlandse multinationals lokken.

Wel moeten Amerikaanse bedrijven die winsten in het buitenland genereren daar 10 procent taks op betalen. Maar er komt geen protectionismetaks op buitenlandse bedrijven in de VS. Voor de gewone burger worden successierechten voor het huis afgeschaft en wordt de personenbelasting verlaagd.

Dat moet iedereen ten goede komen, arm en rijk. Deze belastinghervorming is de grootste sinds die van Ronald Reagan in 1986. Reagan staat bekend als één van de grootste Amerikaanse presidenten ooit.

De belastingverlaging zal geld kosten aan de staatskas, maar de Republikeinen hopen dit met besparingen aan de uitgavenkant op te vangen. Want anders dreigt het begrotingstekort op te lopen tot een gigantische 6.000 miljard dollar.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

9 november 2017

De bloederige eeuw van het communisme

3

Nieuwsfeit van de week

De machtsgreep van de bolsjewieken in het Rusland van 1917 staat dan wel bekend als de “Oktoberrevolutie”, in onze Gregoriaanse kalender had die eigenlijk plaats op 7 november. Dinsdag was het 100 jaar geleden dat de meest moorddadige ideologie uit de geschiedenis voor het eerst de leiding van een staat in handen kreeg.

Gezien de uiterst noodlottige gevolgen van deze gebeurtenis, mag de povere aandacht voor deze verjaardag opvallend heten. Het gebrek aan belangstelling is helaas ook tekenend voor het gebrek aan lessen die er zijn uit getrokken.

De medereizigers Het einde van de Tweede Wereldoorlog werd gevolgd door een “denazificatie” van Europa. Dat hield in dat alle personen die enige band hadden gehad met het verslagen regime werden verbannen uit het publieke leven, maar ook dat alle ideeën die een zekere verwantschap vertonen met het nationaalsocialisme voorgoed in een schutskring werden geplaatst.

Merkwaardig genoeg gebeurde dat alleen met het eerste deel van de ideologie. Het “socialistische” onderdeel van het “nationaalsocialisme”, de totalitaire opvatting die de nazi’s van het communisme geleend hadden, bleef buiten schot.

Dat de Sovjets mee de overwinning op Hitler hadden behaald, speelde uiteraard een rol in de verschillende behandeling van de totalitaire tweeling. Maar de moordpartijen onder Stalin werden al voor de Tweede Wereldoorlog genegeerd. In 1931 won Walter Duranty, journalist van The Times, de prestigieuze Pulitzerprijs voor een artikelenreeks waarin de door Stalin bewust gestuurde hongermoord op miljoenen Oekraïners werd ontkend.

Het voorbeeld van Duranty zette de toon voor het decennialange wegkijkgedrag van westerse journalisten en intellectuelen, ondanks de opstapelende bewijslast tegen het communisme na de Tweede Wereldoorlog. Vele opiniemakers en artiesten bleken “fellow travellers”, die stiekem meer sympathie koesterden voor communistische regimes en rebellen dan voor de vrije wereld waarin ze leefden.

Dichters, schrijvers, journalisten en politici die toen intellectueel hebben gecollaboreerd met onmenselijke regimes, werden daar nooit ter verantwoording voor geroepen. Zij voelden ook nooit de nood om zich te excuseren.

Geen vijanden op links Ook na de val van het Europese communisme en het einde van de Koude Oorlog veranderde die houding niet. Er kwam nooit een “demarxistificatie” zoals er ooit een denazificatie was geweest.

Bij de dood van dictator Castro vonden verschillende westerse leiders het gepast op zijn “verdiensten” te wijzen. Een opinieonderzoek van deze week in de VS wees uit dat jongeren liever in een “communistische” dan een “kapitalistische” staat zouden wonen (al blijken ze deze begrippen niet al te goed te verstaan, op zich al een deprimerend gegeven).

De Russen verkozen Stalin in juni tot “grootste persoonlijkheid van de geschiedenis”.

Communistische partijen of strekkingen (zoals rond de persoon van Jeremy Corbyn) hebben voor het eerst in dertig jaar weer de wind in de zeilen in West-Europa. Marxistische filosofen krijgen respect en eretitels van universiteiten en andere instellingen.

Op linkse betogingen krijgen hamer-en-sikkelvlaggen nog steeds een eervolle plaats tussen andere vaandels. Portretten van Che Guevara sieren het aanbod van trendy kledingwinkels. Sinds oktober heeft de Argentijnse massamoordenaar ook zijn eigen postzegel in Ierland.

In eigen land maken sp.a en Groen nu al duidelijk dat ze bereid zijn om Antwerpen samen met de in peilingen fors scorende PVDA te besturen, in een toepassing van het motto van Alexander Kerenski: “we hebben geen vijanden aan onze linkerzijde”. Het was Kerenski die in 1917 door zijn vijanden aan zijn linkerzijde werd afgezet in de Oktoberrevolutie en moest vluchten voor zijn leven.

Alle excuses zijn goed De kloof tussen het milde tot zelfs positieve imago van het communisme en wat de ideologie in de praktijk heeft aangericht, is ontzettend groot. Het communisme blijft in de ogen van velen geassocieerd met nobele bedoelingen, een romantische strijd voor gelijkheid en dromen van een rechtvaardige wereld. Dat zeer aantrekkelijke beeld maakt het mogelijk dat alle excuses aanvaard worden om het parcours van mislukkingen en ontsporingen te verklaren: “er was tegenwerking”; “er waren bijzondere omstandigheden”; “perfide individuen hebben de revolutie gekaapt”; “in het Westen leidde dit tot sociale toegevingen”; “zonder communisme zou het nog slechter geweest zijn”…

Wie alle excuses in één artikel wil zien, zonder enige ironie of kritiek, kan daarvoor terecht bij een recente bijdrage op DeWereldMorgen (een extreemlinks opinieplatform, uiteraard gesubsidieerd door de Vlaamse regering).

“Waanzin is steeds hetzelfde doen en andere resultaten verwachten.” Dit citaat wordt ten onrechte aan Einstein toegeschreven, maar dat maakt het niet minder gevat.

Hoe kan men uit de systematische mislukking van het communisme en de seriële opeenstapeling van ontsporingen en wreedheden van ALLE communistische regimes niet het besluit trekken dat er iets inherent verkeerds is aan de ideologie zelf?

Communistische systemen ontsporen omdat ze niet anders kunnen. Het gaat niet over een “slechte uitvoering” van de ideeën van Marx en Lenin, maar over een consequente en logische toepassing ervan.

Omelet Dat de afschuwelijke misdaden die communistische regimes begingen tegen hun eigen bevolking (gemiddeld 1 miljoen doden per jaar sinds 1917) ergens gecompenseerd of verantwoord kunnen worden door een gedwongen modernisering van de achtergebleven agrarische landen in hun macht, is eveneens een leugen. Overal waar we vergelijken wat kan vergeleken worden, deden staten die in de invloedssfeer van het Westen kwamen het ook materieel beter dan hun communistische evenknieën.

De Chinezen op Taiwan bouwden zonder veel grondstoffen een welvaart op die een veelvoud was van hun verwanten in communistisch China. Zuid-Korea maakte grote sprongen voorwaarts terwijl de Noord-Koreanen in de achterlijkheid bleven. Ook in de reeds geïndustrialiseerde staten vielen de verschillen op: de welvaartsproductie per persoon in West-Duitsland werd op korte tijd het drievoudige van die in de DDR. “Je kan geen omelet maken zonder eieren te breken”, argumenteerde een verdediger van Stalin ooit in een discussie met George Orwell. Waarop Orwell vroeg: “Waar is de omelet?”

Ze zijn weer daar Bijna de helft van de wereldbevolking heeft de verschrikkingen van het communisme doorstaan. Minstens 100 miljoen mensen zijn vermoord door marxistische regimes. Nog veel meer mensen ondergingen de gevolgen van economische achterlijkheid die deze ideologie onvermijdelijk meebracht, en ondergaan die nog steeds.

Na de val van de Muur dachten we dat we de nachtmerrie eindelijk achter de rug hadden. Geen enkele ideologie is zo vaak in de praktijk getest en heeft zo vaak gefaald als het communisme. En toch zijn de charlatans, wegkijkers, goedpraters, apologeten, afzwakkers en progressieve hypocrieten weer daar.

En in hun spoor degenen die het nóg eens willen proberen.

Het is godgeklaagd dat we een zo duidelijk beslecht debat steeds opnieuw moeten voeren.

Jurgen Ceder

Lokale politie krijgt oorlogswapens om vrachtwagens af te stoppen tijdens terreurdaden

Briefje aan Elisabeth, princes

Geheim wapen Juffrouw van koninklijken bloede, Gij zijt zestien jaar geworden. Gefeliciteerd! In het jonge leven van een tiener is dat een mijlpaal. Geen kind meer doch nog niet volwassen, maar daartoe aardig op weg.

Nu zijt gij een ‘echt vrouwtje’, wat uw vader al leek te zien toen gij nog maar pas geboren waart… Jongeren van uw leeftijd zien die leeftijd als een opstap naar jeugdige vrijheid in een wereld die voor hen openligt. De handen van de ouders worden stilaan losgelaten en de zelfstandigheid uit zich in eens goed uitgaan met vrienden en vriendinnen, nu en dan eens een goed glas drinken, engagement in jongeren- en/of culturele en/of sportieve organisaties, een studiekeuze maken die op het lijf geschreven is en met de rugzak de wijde wereld verkennen.

Maar bij u ligt het nu eenmaal anders, omdat gij zo goed als geen keuze hebt. Gij zijt door het bloed voorbestemd om als oudste dochter van uw vader en uw moeder de troonopvolgster te worden van het onzalige land België, een land met een beladen en grillige geschiedenis, drie talen, twee volkeren die op elkaar uitgekeken zijn, negen parlementen en acht regeringen, drie hoogste rechtscolleges, één Koning in functie en één op rust, en ook twee Koninginnen. Ik kan mij voorstellen dat gij dat allemaal nog niet helemaal juist kunt inschatten, maar dat gij toch nu en dan grote ogen trekt als gij hoort vertellen over uw voorgeprogrammeerde opdracht als toekomstig gekroond ‘staatshoofd’, waartoe men zegt u op te leiden en klaar te stomen. Bovendien zult gij worden ingezet om de reputatie van de monarchie niet alleen op te blinken, maar ook te verbeteren. Gij wordt het geheim wapen genoemd van een gescleroseerd systeem dat nog met haken en ogen aaneen hangt en waar eigenlijk zo goed als niemand nog echt vrolijk van wordt, behoudens enkele gefossiliseerde koekjesdozenromantici.

Niet alleen de burleske capriolen van uw nonkel Laurent, ook de wereldvreemdheid van mijnheer uw vader én zijn permanente ambras met uw grootvader Albert werpen een schaduw over het Belze koningshuis. Om nog te zwijgen over de hilarische toestanden rond Delphine Boël, die wel eens een halfzus van uw vader en dus een tante van u zou

kunnen zijn. En het slecht beheersen van het Nederlands – de taal van de overgrote meerderheid van de Belgen – door uw familieleden, is een ergernis opwekkende smet op het koninklijke blazoen. Wat talenkennis betreft, zit gij alvast goed met uw humaniorastudies bij de Vlaamse jezuïeten in Brussel. En uw voorlopig nog schaarse maar opgemerkte optredens op plechtigheden tonen dat gij iets in uw mars hebt.

Maar, Elisabeth, wij benijden u het Belgische keurslijf waarin gij de komende tijd zult gedrongen en gedwongen worden absoluut niet. Ten koste van uw vrijheid en uw ontluikende persoonlijkheid zult gij als een handpop bespeeld worden in het belang van een bepaalde politieke kaste en een regime dat naar adem snakt. De verkiezingen in 2019 zullen bepalend zijn of en hoe uw vaderland – dat allang het mijne niet meer kan zijn – verder kan.

En ja, gij zult op alle exclusieve plekken in dit land en daarbuiten opgevoerd worden en gij zult niks tekortkomen. Gij zult hoge heren en dames de hand mogen schudden en ermee aan tafel mogen zitten. Gij zult plaatsnemen op de eerste rij bij concerten, congressen, voordrachten en spektakels. Zij die er persoonlijk belang bij hebben, zullen u begeleiden en introduceren in de hoogste kringen in binnen- en buitenland. Maar weet, juffrouw van koninklijken bloede, gij zult altijd in een gouden kooitje leven dat op slot zal gehouden worden door apparatsjiks van de Belgitude en de schone schijn.

De recente uitspraken van royalty-watcher Brigitte Balfoort spreken boekdelen over wat men met u van plan is: “Er is nu te weinig animo onder de bevolking rond het koningshuis. Daarom verdween ook Royalty (een VTM-programma waaraan Balfoort meewerkte). Elisabeth kan daar, bijvoorbeeld binnenkort met haar partnerkeuze, opnieuw voor zorgen.” Ja, ook daar denkt men dus al aan in uw plaats…

Ik ben geen fan van het koningshuis, zoals gij misschien al wel weet, maar ik heb toch een zeker medelijden met u. Want op die manier stilaan volwassen worden, dat kan echt niet leuk zijn. Tenzij gij nu al zo gekneed zijt dat gij echt niet beter meer weet. La Belgique, c’est une vraie tristesse…

4

Dossier

9 november 2017

Catalaanse en Vlaamse Beweging: gelijkenissen en verschillen Het vuur dat de twee bewegingen aanwakkert, is hetzelfde, maar de rook verschilt nogal.

Gelijkenis De ellende begint in Vlaanderen en Catalonië op dezelfde manier: de overgang van een halve federatie/halve confederatie naar een strak geregeerde eenheidsstaat. Tot 1789 zijn er geen problemen in de Zuidelijke Nederlanden. Het graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant hebben hun eigen wetten en financies, en wat de graafschappen Henegouwen en Namen en het hertogdom Luxemburg doen is hun zaak. De ellende begint met de unitaire staat tijdens de Franse bezetting die alles in Parijs centraliseert; een methode die in 1814 graag wordt overgenomen door koning Willem en 16 jaar later door BrusselsLuikse “rebellen”.

Gevolg in een land waar de industriële revolutie opduikt: wat goed is voor Luik en het Waalse industriebekken moet maar goed (of slecht) zijn voor het arme klootjesvolk in het Noorden. In Catalonië begint die ramp al in 1714 als de kleinzoon van Lodewijk XIV de troon van Spanje definitief verovert en zijn Spaanse koninkrijken en vorstendommen dwingt de eigen wetgeving op te geven, want voortaan is alleen Madrid de baas. De gevolgen van die gedwongen “eenheid” zijn ook hetzelfde.

De politiek of economisch minder belangrijke partners in die unitaire staten worden uitgebuit ten voordele van het centrum en verliezen het recht hun eigen taal te gebruiken in het gerecht, het onderwijs en de administratie. In Catalonië gebeurt dat veel vroeger dan in Vlaanderen en krijgt de eigen taal ook heel laat weer zijn rechten, na de dood van Franco in 1975.

Burgerij Gelijkaardig zijn de verschijnselen in beide landen van franskiljons en castiliaanskiljons.

Adel en hoge bourgeoisie zien in de taal van de machthebbers in het centrum de mogelijkheid zich te onderscheiden van arbeiders, boeren, landbouwarbeiders en ander “gespuis”. De hergeboorte van de eigen taal en identiteit loopt ook langs parallelle lijnen.

De kleine burgerij, de handelaars, de zelfstandigen aarzelen. Sommigen zien meer profijt in collaboratie met de machthebbers maar vele anderen kiezen voor het eigen volk. De Vlaamse en de Catalaanse Beweging beginnen allebei dankzij die middenklasse. In Vlaanderen doet ze haar studies in het Frans, maar spreekt ze Nederlands; in Catalonië begint rond 1850 “La Renaixcença” door mensen die in het Spaans studeerden maar Catalaans spreken. Maar eisen worden eerst doorgedrukt via de macht van het getal in een democratie.

Met de invoering van het algemeen meervoudig stemrecht voor mannen in 1893 kunnen de Vlaamse eisen niet meer onder de mat geveegd worden en dan ontstaan traag maar zeker - maar zeker traag - de taalwetten na 60 jaar discriminatie. De Vlaamse Beweging heeft veel te danken aan de Waalse revolutionaire opstanden die de machthebbers dwingen stemrecht te geven aan (mannelijke) arbeiders en boeren. In heel Spanje is dat stemrecht voor mannen een realiteit vanaf 1890, maar de verspaansing is dan al 175 jaar bezig en de Catalanen zijn getalsmatig met te weinig om Madrid in de tang te nemen. Zij kunnen geen wetgeving doordrukken.

Te braaf Ze doen dat ook niet omdat Catalonië en Vlaanderen zo braaf zijn. Geen van beide naties heeft een vurige protestantse minderheid die zich nooit goedschiks neerlegt bij het door God gegeven gezag van staat en kerk. Hoewel de lagere geestelijkheid sympathiseert met de gewone mensen bestaat de hogere geestelijkheid bijna altijd uit collaborateurs met de bazen in de hoofdstad. De Kerk helpt mensen in moeilijke momenten, maar vraagt in ruil volledige onderwerping aan het gezag van zijn bisschoppen. De angst voor de hel is nog reëel bij veel mensen. Kiezen tussen tijdelijke politieke doelen en het

gevaar voor eeuwige verdoemenis, veroorzaakt een gespletenheid bij veel katholieke politici en hun kiezers, die toch maar voor het eeuwige leven kiezen. Zelfs een dwarsligger als Ward Hermans in Vlaanderen buigt voor kardinaal Van Roey. Ook in de politiek is geweldloosheid jammer genoeg een slecht breekijzer. De schurk Rajoy denkt er niet aan de fiscale autonomie (die Catalonië niet bezit) van het Baskenland terug te schroeven en dat land onder het juk van Madrid te plaatsen. Hij weet dat hij dan kans heeft te eindigen als Franco’s eerste minister Carrero Blanco: in de lucht geslingerd en ontploft met auto en al (“Spanjes eerste astronaut” werd hij genoemd). In eigen land lachen de Franstaligen eens met heren als Geert Bourgeois die groen worden bij de gedachte één stapje buiten de discriminerende grendelgrondwet te zetten die Vlaanderen castreert. Madrid en Brussel kunnen dus verder de welvaart afromen van naties om er hun corrupte Castiliaanse en Waalse achterban mee te bedienen.

Verschil Maar er zijn ook grote verschillen tussen Catalonië en Vlaanderen en de belangrijkste zijn hier al vermeld: de demografische meerderheid van de Vlamingen versus de minderheidspositie van de Catalanen en de verfransing die minder lang duurde dan de verspaansing. Vlaanderen heeft nu al tientallen jaren in het federaal parlement, in vele administraties, instellingen en overheidsbedrijven een (soms veel te weinig op haar strepen staande) meerderheid. Vlaanderen heeft ook het taalvoordeel van het Germaanse Nederlands. Buiten wat Waalse rechters en overheidsambtenaren lieten de Walen Vlaanderen meestal 150 jaar links liggen; deels omdat de taalkloof te diep was. De meeste franskiljons waren verfranste Vlamingen die nooit meer dan 10 procent van de bevolking uitmaakten. Er was daarenboven voor de inwoners van het rijke en geïndustrialiseerde Wallonië geen reden naar het armere en agrarischer Vlaanderen te verhuizen. Catalonië met zijn industrie, zijn vele kleine bedrijven, zijn havens, was wel een magneet voor migranten uit het veel armere Castilië. Voeg daar de politiek van Franco bij die massaal Castilianen naar Catalonië liet verhuizen.

Bij een telling in 1996 bleek dat er naast 4 miljoen in Catalonië geboren mensen al 1.800.000 mensen woonden die elders in Spanje waren geboren. Nog altijd gebruikt bijna 55 procent van de bewoners van Catalonië het Castiliaans als eerste taal tegenover 35 procent het Catalaans. Mijn (vurig) Catalaanse bron Miquel Strubell zegt me dat de eerlijkheid gebied toe te geven dat Catalanen en Castilianen met wat moeite elkaars Romaanse taal begrijpen, zodat Castilianen helemaal niet lijden onder een taalhandicap.

Taalwetten Ten slotte is er de rol van de taalwetgeving. Het Waalse racisme weigerde consequent enige faciliteit aan Vlamingen en verwierp een tweetalig land. Het gevolg was dat Vlaanderen niet langer tweetalig wou zijn en met veel moeite, tijd en wetgeving volledig Nederlandstalig werd. In Catalonië was het onderwijs meer dan 200 jaar uitsluitend in het Castiliaans, en het volk moest eerst na Franco’s dood geleidelijk zijn eigen gesproken taal weer leren schrijven en lezen.

Een groot deel van het onderwijs is nu vercatalaanst en de kennis van de taal gaat erop vooruit. Maar ondanks een vrij ingewikkelde taalwetgeving is er geen wet die een inwoner van Catalonië verplicht de taal van de natie te gebruiken in contacten met de overheid: alles kan ook in het Castiliaans. De gevolgen zullen we waarschijnlijk merken op 21 december voor zover de Madrileense overheid eerlijke verkiezingen toestaat. Door migratie, door het vroegere onderwijs, door de 250 jaar durende hersenspoeling, door de angst voor het onbekende is de kans groot dat een meerderheid haar stem geeft aan de antiseparatisten.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Rust verstoord Slechts een drietal weken na de ‘state of the union’ op de tweede dinsdag van oktober, was er alweer een reces.

Inderdaad, de praatbarakkers volgen het ritme van het onderwijs en waren dus dringend aan een beetje herfstvakantie toe. Ja, ineens te veel van het goede, is wat overdonderend. Het was vorige week dus rustig in het Paleis der Natie.

Hoewel… Donderdag werd de rust verstoord. Het gonsde in de gangen van een zwerm journalisten, al dan niet met camera’s en microfoons. Filip Dewinter van het VB had immers als speciale gast Geert Wilders van de Nederlandse PVV bij zich om een persconferentie te geven. Als Kamerlid mag hij dat in het parlement organiseren. Een van de ‘rotondes’ – een ronde vergaderzaal dus – zat afgeladen vol.

Ongenoegen en acties Op de persconferentie kwamen de beide parlementsleden uit Noord en Zuid vertellen wat ze vonden van de beslissing van de Molenbeekse burgemeester Françoise Schepmans om hun geplande ‘islamsafari’ – een wandeling door Molenbeek om te zien hoever de islamisering er al om zich heen gegrepen heeft – te verbieden.

Hun ongenoegen daarover was bijzonder groot, want zegden zij, klaarblijkelijk mogen democratisch verkozen volksvertegenwoordigers Molenbeek niet binnen, zelfs niet om gewoon rond te wandelen, terwijl islamisten, haatpredikers en zelfs terroristen dat wel mogen. Voor hen is het dan ook duidelijk wie momenteel echt de baas is in die gemeente.

Dewinter en Wilders kondigden protestacties aan tegen de islamisering in Nederland en in Vlaanderen. De heren kennende, zullen ze het niet bij woorden laten.

Lik op stuk Tijdens de herfstvakantie dwarrelde bij Barbara Pas van het Vlaams Belang op een van haar schriftelijke vragen aangaande de aanpak van agressie tegen het treinpersoneel een antwoord van minister van Mobiliteit Bellot binnen. In het licht van het recente incident waarbij een treinbestuurder werd geterroriseerd door een groep ‘jongeren’ – u weet wel… –, was het antwoord betekenisvol. Zo kregen afgelopen jaar kregen 837 mensen van het treinpersoneel te maken met agressieve reizigers.

In bijna de helft (356) van de gevallen gaat het om slagen en verwondingen of lichte geweldplegingen. Bij de overige daden gaat het om bedreigingen en beledigingen.

Maar, uit het antwoord van de minister bleek ook dat in 333 - of 4 op 10 - gevallen, de daders werden gevat. Merkwaardig is wel dat slechts bij 17 effectief werd overgegaan tot vervolging met burgerlijke partijstelling.

Amper in 5 procent van de gevallen waarin sprake is van fysiek geweld en de dader gekend is, wordt dus vervolging ingesteld.

Voor Pas is het duidelijk dat aangezien in minder dan 1 op 20 gevallen wordt overge-

gaan tot vervolging, duidelijk blijkt dat geweld tegen het treinpersoneel blijkbaar geen prioriteit is voor het gerecht of de NMBS. Die laatste stelt zich immers alleen maar burgerlijke partij wanneer het slachtoffer dat ook doet. Zij is van oordeel dat mensen die in moeilijke omstandigheden hun job uitoefenen van hun baas – de NMBS – wel wat meer mogen verwachten, bijvoorbeeld zich altijd en telkens weer burgerlijke partij stellen bij feiten van agressie. Een lik-op-stukbeleid noemt men dat.

Magazine Wat nu volgt, ben u van uw roddelaar niet gewoon. Hij gaat zowaar reclame maken voor de Kamer van volksvertegenwoordigers.

Jawel, u leest het goed. Veiligheidsgordel aan!

Hier komt ie… De Kamer geeft op geregelde tijdstippen – enkele keren per jaar – een fraai geïllustreerd tijdschrift uit onder de ‘originele’ naam: dekamer.be.

Men leest er heel wat in over de werking van de Kamer, publicaties, onderzoekscommissies, nieuwe wetten die werden aangenomen, de werking van de gewone commissies, taken van bepaalde ambtenaren,…

Wie niet vertrouwd is met het parlement, kan uit dit tijdschrift heel wat opsteken. Jawel, we kunnen u dit magazine echt aanbevelen.

U kan het zelfs gratis bekomen! U betaalt het eigenlijk al, via uw belastingen. Bel voor een of meerdere nummers of een abonnement naar de Dienst Public Relations en Internationale Betrekkingen van de Kamer (02 549 90 46), of stuur een e-postberichtje naar pri@ dekamer.be.

Wil je eerst eens een kijkje nemen in het jongste nummer, surf dan naar www.dekamer.be. Doen! Het weinigzeggende voorwoord van Kamervoorzitter Siegfried Bracke, die u aanspreekt met ‘lieve lezer’, moet u er wel bijnemen.

V&W bij de pinken Naar aanleiding van de Catalaanse kwestie had de fractie Vuye&Wouters op 19 oktober in de Kamer al gesteld dat het gebruik door Mariano Rajoy van artikel 155 van de Spaanse grondwet om de autonomie van Catalonië op te heffen, strijdig is met het internationaal recht.

Er is immers een internationaal verdrag dat het zelfbeschikkingsrecht van volkeren erkent.

Spanje kan daarom deze interne zelfbeschikking niet zomaar ongedaan maken, zeker als de autonomie al toegekend was.

Toen Veerle Wouters het betoog ter zake hield, haalde men de schouders op, en Didier Reynders van Buitenlandse Zaken fietste er vlug omheen. Een zekere professor de Zayas van de Verenigde Naties heeft nu de interpretatie van grondwetspecialist Hendrik Vuye bevestigd.

Hij is een onafhankelijk expert. Zijn advies staat zelfs te lezen op de webstek van de Verenigde Naties. Hoe de zaak op het Iberische schiereiland ook draait of keert, het is zeker dat wat V&W hier naar voor brachten niet uit het oog mag verloren worden. Mogelijk pikt N-VA – hallo, Peter Luykx! - het argument zelfs nog op.

Actueel

9 november 2017

Er zijn best goede argumenten voor soevereiniteit

5

De fabeltjeskrant van Jean-Claude Juncker

Mijn partner duwde het plagerig onder mijn neus. Een artikel in De Morgen met deze quote: “Tegenover de ene geslaagde opdeling van Tsjecho-Slowakije (in 1993 maakte het koppelteken plaats voor twee landen) staan talloze burgeroorlogen.”

Catalonië is door meer dan een koppelteken met Spanje verbonden. Is dat gezever?

U kent ze ongetwijfeld, de minachtende reactie van veel progressieve commentatoren over de Catalaanse onafhankelijkheid: “Wat zeuren die voorstanders van een splitsing toch … in een wereld waar alles groter wordt aan een splitsing denken, zonde toch?”

Hiermee scharen ze zich achter een nerveuze Europese Unie, die er maar niet in slaagt ruimte te maken voor het overal opduikende regionalisme, nationalisme, streven naar soevereiniteit, autonomie of een eigen staat. De vertegenwoordiging van staatloze naties in het Europees Comité van de Regio’s is een lachertje.

Cijfers De frustratie in die kringen moet groot zijn, want overal komen kreuken in het vel van de nationale staat.

In 1945 telden de Verenigde Naties 45 lidstaten. In 1968, na de dekolonisering, waren het er 126. Vandaag zijn het er 194. Het aantal onafhankelijke landen in Europa is in honderd jaar tijd verdubbeld. Onder de 28 lidstaten van de EU zijn er 7 die nog niet bestonden in 1990.

Voor wie het al eens durft te vergeten: na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie ontstonden 15 nieuwe staten. Joegoslavië werd na enkele dramatische jaren rustig, nadat zeven nieuwe Balkanstaten ontstonden, waaronder meest recent Montenegro (na een referendum, nota bene) en Kosovo.

In De Tijd (‘Steekt Catalonië Europa in brand’) gaf Lieve Dierickx een mooi overzicht van het autonomiestreven.

Over de referenda in de Italiaanse regio’s Veneto en Lombardije hadden we het al vorige week. In Zuid-Tirol, vroeger een deel van Oostenrijk, droomt de Südtiroler Freiheit van een eigen staat, of aansluiting bij Oostenrijk.

Over de Schotten en hun autonomie is al veel gezegd. De Scottish Nationalist Party (SNP), die in 2011 een volstrekte meerderheid verwierf in het regioparlement, moest het onderspit delven in het referendum van 18 september 2014, maar de Brexit – die de Schotten niet lusten – doet de drang naar zelfstandigheid weer toenemen.

In Duitsland wil de CSU vooralsnog niet weg van Merkels CDU, maar de kritiek op haar blijft aanhouden. In Beieren, al in 1871 een deel van het Duitse keizerrijk, blijft het autonomiestreven eerder beperkt tot de Bayernpartei, maar dat kan keren.

De Fransen hebben kopzorgen met de Corsicanen, die van het revolutionaire pad overstapten naar een democratisch autonomiestreven. Bij regionale verkiezingen (2015) en parlementsverkiezingen (2017) werd duidelijk dat de eilandbewoners gaan voor meer autonomie en minder Parijs. Einde dit jaar is er een nieuwe regionale stembusslag. Geen toeval dat Macron resoluut de kant van het bibberende Spanje kiest. De Bretoenen houden het voorlopig bij een culturele autonomie (taal, cultuur). En, stilletjes verpakt, werd deze week duidelijk dat er een onafhankelijkheidsreferendum komt in … Nieuw-Caledonië.

“De opstand van Engeland en Wales tegen de EU viel samen met de revolte van Schotten en Noord-Ieren tegen Engeland… In beide gevallen stemde een meerderheid van burgers voor meer decentralisatie en autonomie”, schreef Gideon Rachman vorig jaar in een commentaarstuk in de Financial Times.

Ze halen immers voordeel uit meer kleinschaligheid. En de Spanjaarden? Die zitten niet alleen geplaagd met de Catalanen. De Basken betoogden massaal uit sympathie met de Catalanen. Zij mogen wel over hun inkomsten en uitgaven beslissen, de Catalanen niet. Ook in Galicië en Valencia dromen sommigen van lossere banden met Spanje.

Veel recente verkiezingen in democratische landen tonen aan dat ook daar landsgrenzen niet eeuwigdurend zijn. En daar zijn goede redenen voor. Decentralisatie en kleinschaligheid komen tegemoet aan emoties en sentimenten, romantische en patriottische gevoelens. Maar er zijn veel rationelere argumenten

voor het debat.

Rationeel Kleinere landen doen het economisch vaak erg goed. Uit recent vergelijkend onderzoek van het IMF (landenranking) blijkt dat vier van de rijkste vijf landen ter wereld minder dan vijf miljoen inwoners tellen. In de top tien van de mondiale concurrentie-index van het World Economic Forum volgen na Zwitserland (eerste) ook Singapore, Hong Kong, Finland en Zweden…

Kleinere staten doen het ook sociaal best aardig. De Ontwikkelingsindex van de Verenigde Naties koppelt de economische parameter (bnp per capita) aan info over gezondheidszorg (levensverwachting) en onderwijs (analfabetisme). De helft van de landen in die top dertig zijn staten met minder dan 10 miljoen inwoners. In de top tien onder meer Noorwegen (1ste), Zwitserland (3), Denemarken (4), Ierland (6) en Nieuw-Zeeland (9). In de top twintig ook nog IJsland, Hong Kong, Liechtenstein, Zuid-Korea, Singapore en Zweden. België staat 21ste. Zonder enige twijfel zou een onafhankelijk Vlaanderen veel hoger eindigen.

Criminaliteit dan misschien? Weer prijs. De Global Peace Index van het Institute for Economics en Peace vergelijkt een reeks parameters, zoals het aantal moorden en het aantal gevangenen. De meest vreedzame plaats op aarde is IJsland. In de top tien van 2016 opnieuw alleen kleinere landen: Denemarken, Oostenrijk, Nieuw-Zeeland, Portugal, Tsjechië, Zwitserland en Slovenië. Allemaal landen met minder dan 10 miljoen inwoners. Voorts in die top alleen Canada en Japan (plaats 8 en 9).

België staat 18de.

En hoe zit het met de veiligheid? Erg zelden zijn het kleine staten die hun buren willen domineren. Wat eigen veiligheid betreft, kunnen ze samenwerken (in NAVO-verband bijvoorbeeld) of neutraal of afzijdig blijven (Ierland en Zwitserland…).

In kleine staten is de democratie vaak een makkelijker oefening, want er zijn minder conflicten. Ze zijn minder kwetsbaar voor ontsporende burgertwisten. Stel u voor wat de impact zou zijn van het einde van communautaire twisten in dit land.

Ten slotte zijn er ook culturele voordelen: kleinere landen zijn doorgaans veel homogener inzake cultuur, religie, taal. Bestuur, justitie, onderwijs, politie en politiek staan er per definitie dichter bij de bevolking.

Bovenvermelde elementen verklaren waarom kleinere staten goedkoper werken, met minder bureaucratie, en dichter bij de mensen. Als dat zo is, ontstaat de budgettaire ruimte voor investeringen in het sociaal weefsel (gezondheid, onderwijs, milieu, etc.)

De globalisering heeft markten geopend, en dat was geen slechte zaak. Maar hoeveel verder moeten we gaan? Regio’s hebben vaak hun eigenheid (geografie, geschiedenis, klimaat, natuurlijke rijkdommen, cultuur…).

Goed dus dat er grenzen zijn, ruimte voor diversiteit, verscheidenheid, identiteit. De tendens naar meer en kleinere staten, is in die optiek geen drama, integendeel.

Ach ja, die “quote” bovenaan dit artikel? Die komt van politiek filosoof Luuk van Middelaar, docent ‘Europese waarden’ aan de UCL. Hij lijkt zich (zoals zijn college Henrik Vos dat zo graag doet) aan te sluiten bij de – overigens onhoudbare – chantage van de EU-fanaten van de Europese Commissie: “Wie vertrekt uit een land, vertrekt ook uit Europa” en “speelt met vuur”. Ongemakkelijk voelt de professor zich bij dit streven naar soevereiniteit. Ongemakkelijk omdat het publiek ook wil meepraten. Ongemakkelijk omdat hij er niet in slaagt evidente samenwerking te onderscheiden van evidente autonomie. Man, man… Luxemburg is 2.586 km² groot en voor beide proffen een leuk lid van de Europese Unie, met iets meer dan een half miljoen inwoners. Catalonië is 32.113 km2 groot en telt 7,5 miljoen inwoners.

Anja Pieters

BASKISCHE GEVANGENEN Nu de Spaanse staat tien prominente Catalanen in de gevangenis heeft gedraaid, wordt het voor iedereen duidelijk dat de Spanjolen er geen probleem mee hebben politieke gevangenen te maken. Mensen die begaan waren met de Baskische zaak weten dat echter al jaren. Nog steeds zitten zo’n 250 Basken in een Spaanse cel omwille van hun activiteiten voor de ETA, de organisatie die de wapens opnam tegen het Spaanse gezag. Dat is natuurlijk nog altijd wat anders dan het organiseren van een vreedzaam referendum, laat ons daar duidelijk over zijn.

Maar in Baskenland beschouwt men die gevangenen wel als politieke gevangenen (net zoals de leden van het IRA die status opeisten).

Bovendien zijn zeker niet alle gevangenen rechtstreeks betrokken geweest bij aanslagen.

De meesten zitten zeer ver van huis in een kerker: in Baskenland zelf zitten er slechts twee, in Andalusië 95 en aan de Oostkust (Valencia en Murcia) 67. Dat is een bewuste politiek: op die manier maakt men het de families van de gedetineerden extra moeilijk om hen te bezoeken. Al jaren vraagt de Baskische regering een herlocatie van de gevangenen, maar Spanje weigert dat resoluut. De vastgezette Catalanen

zitten opgesloten in de omgeving van Madrid, op verschillende plaatsen – zo’n 600 kilometer van huis. Mensonterend is dat.

NOORD-CATALONIË Terwijl de spanningen in Catalonië oplopen, roeren ook de broeders en zusters aan de andere kant van de Franse grens zich. De streek van Perpignan (Perpinyà) en Narbonne (Narbona) werd in de 17de eeuw door Frankrijk ingepikt (net als Frans-Vlaanderen), maar al die tijd is er een Catalaans bewustzijn aanwezig gebleven, al spreekt nog maximaal 10 procent van de bevolking de taal. De meest gedreven Catalaanse nationalisten trokken het voorbije weekend de straat op in Perpinyà. Met zo’n 2.000 sloten zich aan bij de eis tot vrijlating van de Catalaanse gevangenen, en drukten ze de wens uit om ooit tot de Catalaanse republiek te kunnen toetreden.

Een week eerder had Robert Casanovas, de voorzitter van het Comité voor Zelfbestuur van Noord-Catalonië, laten weten verschillende woningen ter beschikking te hebben voor de leden van de Catalaanse regering in ballingschap. Maar Puigdemont en de zijnen verkozen, zoals we weten, het Brusselse internationale podium.

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze eens proeven te Achouffe-!

Achouffe-! € Kom ze eens proeven te € HOTEL

HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan de kust nu!

6

Dwars door Vlaanderen

9 november 2017 wijst naar de ‘witte kassa’ en de RSZ-voorschotten die het de horeca moeilijk maken.

Het gebouw ligt vlak langs de bibliotheek en het stadhuis, en is eigendom van de stad Genk.

Aanvankelijk was er het TVL-café, dat ook de deuren sloot wegens een te kleine omzet. Vandeweyer voerde na overname een gewijzigd concept door, zonder resultaat.

“Misschien dat een nieuwe dynamische overnemer wel de juiste drive kan vinden”, aldus Vandeweyer. De echte reden waarom deze horecazaak niet draait, is de aanwezigheid van vele jongeren, overwegend migranten, die rondhangen in de buurt, vuil achterlaten, vreemde talen spreken, en bezoekers van de Bib en de Bar lastigvallen met hun provocerend gedrag. Politieagenten met honden komen regelmatig langs, maar het helpt niets.

Maar ssst, daar zwijgen we over.

De Geuzenberg

Magere safari De aankondiging van de Molenbeekse safari van Filip Dewinter en Geert Wilders was indrukwekkender dan het gebeuren zelf. Wilders ging keurig naar huis en Dewinter maakte een korte wandeling tot aan de gemeentegrenzen. Elke protagonist in het verhaal kon zijn nummertje opvoeren, en daar ging het toch om, niet?

Daar stond hij plots aan het Sainctelette-plein, op wandelafstand van het Klein Kasteeltje, met zicht op de gekende Citroën-garage waar volgend jaar het nieuwe museum KANAL open gaat, maar ook – symbolisch – aan het kanaal. Precies, dat van de Kanaalzone, het Kanaalplan en ook van de recent gevonden (zogenaamde) wapens van de Bende van Nijvel.

Maar vooral op een plek waar Brussel-stad aan het gepijnigde Molenbeek grenst.

Wat aangekondigd werd als een islamsafari met PVV-voorman Geert Wilders, kalfde af tot een solowandeling van Filip Dewinter en enkele getrouwen, gevolgd door een batterij persmuskieten. En daar stond de hoofdcommissaris van Politiezone West. No passeran, luidde het. FDW mocht Molenbeek niet in. Nu ja, in de beslissing van de gemeente werd melding gemaakt van een zekere De Winter (in twee woorden geschreven, zoals de man van Mieke Vogels), terwijl FDW’s familienaam in één woord geschreven wordt. Maar goed, dit is België. In de grondwet staat ook al dat de “Belgische Natie kiest als kleuren rood, geel en zwart”, maar hoe ziet die vod er in de praktijk uit? Juist. De bedoeling van de beslissing is duidelijk. Burgemeester Françoise Schepmans wou geen FDW of FD in haar gemeente die dag. Nooit eigenlijk.

‘Zie je wel’-moment Het is zo’n kwestie die voor beide partijen een ‘zie je wel’-moment oplevert.

Schepmans kan zich aan haar Franstalige achterban als voorvechtster van de democratie profileren; als een burgermoeder die de extremisten en haatzaaiers buiten hield.

En FDW, die kon weer wat mooie oneliners brengen genre ‘dit is een thuisbasis voor jihadisten, maar wij, Europeanen, mogen er niet in’. En ergens heeft hij gelijk. Molenbeek is een begrip geworden, een symbool, maar tegelijk is het een maatschappelijke kanker, en geen exclusieve verantwoordelijkheid van oud-burgemeester Philippe Moureaux.

Dergelijke mistoestanden aanklagen is prima; dat is de verdomde plicht van elke rechtgeaarde politicus. Maar dan is er de methode en de verpakking. Een provocatie kan nuttig zijn om de aandacht op een boodschap te richten, alleen wordt de provocatie soms een doel op zich, waardoor het allemaal wat potsierlijk wordt.

Elke vogel zingt zoals hij gebekt is, maar erg lucide kan de term ‘safari’ in deze niet genoemd worden. De discussie kristalliseerde zich rond de naamkeuze, waardoor de essentie naar het achterplan verdween.

En zeggen dat het VB werkt aan een nieuwe huisstijl.

Aandacht vragen Uiteindelijk is de ‘lange reis’ (wat het woord ‘safari’ in het Swahili betekent) bijzonder kort gebleken. Het deed zelfs wat studentikoos aan, FDW, de pro-senior van de Antwerpse NSV!, oog in oog met de hoofdcommissaris die hem de toegang tot de gemeente verbood. Om begrijpelijke redenen was Geert Wilders al vertrokken.

En waarom ook niet, hij had zijn ‘15 minutes of fame’ al in het federaal parlement gehad. Tot daar de trofee.

We citeren uit Trouw. “De leider van de PVV is meestal pisnijdig wanneer hij voelt dat de aandacht voor zijn persoon verslapt.

Dan probeert hij met vette oneliners en loodzware tweets die aandacht te heroveren. Nu maakte hij in een tweet ook de premier voor ‘islamlover’ uit: die gedraagt zich ‘niet als onze premier, maar als ambassadeur van het kalifaat in Nederland’.” De omschrijving kan mutatis mutandis ook op andere politici geplakt worden.

KNIN.

Buitenlandse bouwvakkers

Laat Gent zijn burgers in de steek?

Deze week waren er in Gent nog meer ‘multiculturele’ incidenten. Bij een trouwstoet viel een agressieveling de politie aan, twee agenten raakten gewond. Op een oudercontact kwam een leerling samen met zijn broer amok maken.

Vier leerkrachten moesten met verwondingen naar het ziekenhuis. De stedelijke school waar de vechtersbazen toesloegen is een concentratieschool waar het al lang moeilijk gaat.

Gent plukt de zure vruchten van het beleid van zijn burgemeester. Nog nooit heeft hij ondubbelzinnig kraken afgekeurd. Altijd is er een “maar” (leegstand, uit noodzaak…).

Heeft hij kraken gedoogd? Hij heeft in elk geval geen moeite gedaan om het aan te pakken.

De instroom van zigeuners uit Slovakije en Bulgarije is er niet vanzelf gekomen; zij werden uitgenodigd en welkom geheten door het stadsbestuur, dat daarover op Europees niveau afspraken maakte. Dit groot sociaal experiment heeft veel geld en energie gekost en wat is het resultaat? Een groeiende groep Gentenaars kijkt met onbegrip naar wat er van de stad geworden is en voelt zich door het stadbestuur in de steek gelaten.

Rood van schaamte?

Een mens zou denken dat na de onthullingen over gegraai, gesjoemel, vriendjespolitiek en corruptie bij de Brusselse Samusocial de rode kameraden van de verworpenen der aarde hun lesje zouden geleerd hebben. Edoch, niets is minder waar. Samusocial-graaister Rita Glineur - één van de grootste cumulards in hellhole Brussel en gewezen kabinetschef van die andere zelfbediener Yvan Mayeur - keert gewoon terug naar haar vetbetaalde baan bij het OCMW. Alsof er helemaal niets is gebeurd.

Het voordeel van socialist te zijn zeker, dat ge niet meer rood van schaamte kunt worden?

Nog maar eens Het Dapperheidsplein in Anderlecht wordt geteisterd door hangjongeren, waaronder een pak Roma. Dat leidt tot frustraties bij buurt-

bewoners en handelaars. De directeur van de Muziekacademie luidt de alarmklok. De toestand is volgens hem onhoudbaar. Zijn leerlingen worden lastiggevallen. Hijzelf kreeg al lege flessen en afval naar het hoofd geslingerd. Besluit van de directeur: dialoog helpt niet meer.

Stoute vraag van ons: hoe zou dat toch komen dat er “samenlevingsproblemen” zijn in Anderlecht, Gent, Antwerpen, Genk, Borgerhout…? De lijst is te lang om op te sommen. Maar dat er een groeiend probleem is, mag duidelijk zijn.

Partij Groen kiest voor tweetaligheid De partij Groen in Ronse gaat voortaan in haar krantje dat huis aan huis bedeeld wordt, ook artikels in het Frans plaatsen. Ronse is een Vlaamse stad (in Oost-Vlaanderen) met faciliteiten, wat dan ook een instroom van Franstaligen veroorzaakt. Die integreren zich natuurlijk niet, ook omdat er te weinig taallessen Nederlands gegeven worden. Maar vooral omdat ze zowat overal in hun eigen taal terecht kunnen. Dus is de oplossing, aldus Groen, om in hun krantje ook artikels in het Frans te brengen. Zo hopen ze dat hun standpunten ook bij deze bevolkingsgroep ingang vinden. Dat zo de indruk gewekt wordt dat Ronse een tweetalige stad is, wordt in alle toonaarden door Groenvoorzitter Lech Schelfout ontkent.

In de faciliteitengemeenten rond Brussel heeft de geschiedenis bewezen dat tolerantie tegenover de Franstaligen enkel geleid heeft tot een nog grotere instroom van Franstaligen, tot de autochtone Nederlandstaligen een minderheid waren. Kijk naar Kraainem en Linkebeek.

Ronse telt nog altijd 25 tot 30 procent Franstalige inwoners.

Brasserie Bar Bib Luc Vandeweyer, voorzitter CD&V-Genk, ondernemer en exploitant van de Brasserie Bar Bib op het Stadsplein in Genk sluit de deuren. De omzet is te beperkt. Vandeweyer ver-

Overheidsbedrijf Infrabel gebruikt Bulgaarse bouwvakkers. Dat blijkt uit werken die momenteel uitgevoerd worden tussen de spoorlijnen van Tongeren en van Hasselt. “Wij hebben een overeenkomst met aannemer Fabricom”, zegt Frédéric Petit van Infrabel. “Die kiest verder zelf met wie het werkt.” “De belangrijkste reden waarom de Oost-Europeanen worden ingeschakeld, is dat er hier gewoon geen technici of bouwvakkers te vinden zijn”, zegt Paul Kumpen, aannemer en voorzitter van werkgeversorganisatie Voka. “Klopt niet”, reageert Dirk Coninckx van ACV Bouw. “Ze zijn er wel. Tien jaar geleden waren er nog 173.000 arbeiders in de bouw in België, nu zijn er dat 149.000.

Er zijn er dus 24.000 ontslagen. Ze zijn vervangen door mensen uit Oost-Europa, door uitzendkrachten en schijnzelfstandigen.” Ook vele gemeentelijke overheden maken gretig gebruik van buitenlandse arbeidskrachten in zogenaamde PPS-projecten, terwijl de hoge werkloosheidscijfers worden weggemoffeld in leefloonstatistieken.

Positieve problemen!

Bestaat zoiets? Brugge krijgt er in ieder geval mee te kampen na een alweer succesvolle ‘Iedereen Klassiek’, een samenwerking met VRT-radio Klara, op zaterdag 28 oktober. Toeristen van over heel de wereld moeten verwonderd opgekeken hebben naar de Brugse overrompeling.

Er liep verschrikkelijk veel volk rond. We horen het burgemeester Renaat Landuyt zeggen: “Wat we doen is voor de Bruggelingen, maar anderen mogen meegenieten!” En er viel heel wat te genieten, te veel om op te noemen.

Gratis en voor elk wat wils, en men moest, dat is altijd jammer, mensen weigeren.

Alvast een paar hoogtepunten: de Bachsamenzang in de voormiddag, ‘Light and Shadow’ in de Sint-Salvatorkathedraal, ‘De muzikale verovering van Brugge’ met aankomst op de Grote Markt van vijf fanfares en harmonieën in samenspel met de beiaard, de grote finale ‘Een korte rit in een snelle bak’ met de Brusselse Filharmonie in het Concertgebouw.

Een geslaagde nieuwigheid dit jaar en meteen een proef, het tweemaal uitvoeren van de finale, gaf aan dubbel zoveel muziekliefhebbers de gelegenheid om het mee te beleven. Waarom volgend jaar zowel op zaterdag als op zondag geen identiek programma laten afwerken?

De Wever gedenkt de Spaanse Furie Effenaf schitterend. Dat is wat wij denken van de ‘aanval’ die Bart de Wever tijdens het weekend uitvoerde op de Spaanse regering. De Antwerpse burgemeester is geen twitteraar, maar hij herdacht op sublieme wijze de Spaanse Furie. “We gedenken de Spaanse Furie, de bloedigste dag in onze geschiedenis. Tienduizend Antwerpenaren werden 441 jaar geleden vermoord onder Filips II. En hij voegde er de historische tekening bij waarop Spaanse soldaten de Grote Markt van Antwerpen bestormen. Hij had er ook nog de foto bij kunnen doen van de gedenkplaat die onder de statietrap van het Antwerpse stadhuis hangt. De plaat is enigszins verborgen om Spaanse toeristen niet voor het hoofd te stoten. In toeristische folders werd er uiteraard niet naar verwezen. In de toekomst kan dat wel. Want de Spaanse Furie was een vreselijke daad die niet verborgen mag blijven.

Zeker niet nu Madrid weer eens zijn afgrijselijke gedaante heeft aangenomen.

Even herinneren met De Wever: het is 1576.

Antwerpen staat in het middelpunt van de godsdienstoorlogen en beleefde een nooit eerder geziene economische bloei. De stad

was rijk en het stadhuis was de parel aan de kroon. Maar Spanje zelf was bankroet. Koning Filips II kon zijn soldaten niet langer betalen, dus besloten die om het geld te halen waar het zat: in Antwerpen. Op 4 november drongen Spaanse soldaten woningen binnen, sloegen mannen de kop in, verkrachtten vrouwen, stalen geld en sieraden. Drie dagen lang werd Antwerpen geplunderd, en platgebrand, waarbij arm noch rijk werd gespaard. Meer dan tienduizend mensen werden gedood.

Even herinneren aan Alva, de Spaanse bloedhond, de superschurk. Hij werd naar de Nederlanden gestuurd om de muiterij neer te slaan. Hij stelde de Raad van Beroerten aan, die de Bloedraad werd genoemd. Hij liet 1.700 zogenaamde ketters afslachten, onder wie de

populaire graven Egmont en Hoorne, die in Brussel werden onthoofd.

Alva werd gehaat in de Nederlanden en vooral in Antwerpen. Dat is nog steeds het geval bij bewuste sinjoren. Toen een delegatie van Antwerpse handelsmensen en politiekers ooit in Salamanca toekwam en rondgeleid werd, ontdekten enkele deelnemers het graf van de bloedhond. Een van hen veegde zijn voeten aan de grafsteen, gevolgd door anderen. Het gezelschap werd een kwartier lang opgesloten in de kerk door de ontstelde gids die de lof van Alva had gezongen. Toen werd, na meer dan vier eeuwen, ‘wraak’ genomen voor de massamoorden die de Spanjaarden hadden begaan. Men is Alva nog niet vergeten.

Zij denken ons, Jan Jambon, Theo Francken en Bart de Wever te kunnen kapittelen en aan de schandpaal te kunnen ketenen. Zij zullen nooit veranderen. Niet na de Spaanse Furie.

Niet na Franco. Niet na de moord op de Catalaanse regering.

Pagadder

Onze naaste buren

9 november 2017

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Ze zijn er

“Ze”, dat zijn de 16 ministers en 8 staatssecretarissen die het kabinet-Rutte III bevolken. En natuurlijk barstte onmiddellijk kritiek los.

Niet “inclusief” genoeg De belangrijkste kritiek betrof niet de bekwaamheid van de nieuwe bewindslieden. U kunt wel raden wat er schort bij de nieuwe regering. Er is niemand met een kleurtje bij, want volgens progressief Nederland zijn bestuurlijke capaciteiten nauw verbonden met de huidskleur. Langs de feministische meetlat is het resultaat ook niet je dat. Slechts zes van de ministers zijn vrouw. Bij de staatssecretarissen is het evenwicht wel in orde, maar die staan allemaal lager in de pikorde. Gelukkig zijn er bij de ministers een alleenstaande moeder en twee homoseksuelen. Maar “inclusief” is het kabinet niet: geen transgender, geen mohammedaan. Over het grootste gebrek aan inclusiviteit hoor je echter geen kip. De oudste bewindspersoon is 57 en de meesten zijn tussen de 40 en de 50. Er zijn op dit ogenblik 4.300.000 Nederlanders ouder dan 60 jaar. Hun aspiraties en problemen worden door niemand verdedigd in het kabinet.

Zij mogen betalen en moeten verdragen dat hun buurt wordt overgenomen door een invasie van gelukszoekers die grotendeels op hun kosten leven (plus 200.000 mensen in Nederland erbij op twee jaar tijd).

Ondernemers, arbeiders en bedienden ongewenst Het nieuwe kabinet heeft nog een paar weinig inclusieve

trekjes. Zoals het geval is bij veel westerse democratieën, zijn mensen die het geld ophoesten waar politici mee zwaaien volledig ondervertegenwoordigd. Eurocenten worden in het bedrijfsleven verdiend en daar creëert men de banen die welvaart opwekken, waar uit de hele wereld “de meeuwen op het stort” (dixit Louis Tobback) naartoe vliegen. Maar echte ondernemers zijn niet welkom in het kabinet. Eentje heeft gewerkt bij McKinsey en eentje was een bekend advocaat, maar dikwijls bestond hun werk uit advies aan de overheid. Ministers en staatssecretarissen komen allemaal uit de politiek, tenzij ze topambtenaar waren maar dat werden ze dankzij hun lakeiengedrag ten voordele van hun politieke kennissen. Mensen met ervaring in middelgrote of kleine bedrijven die de kurk vormen waarop de economie drijft, zijn niet welkom. Laat staan dat er in de regering mensen opduiken die de taal van de straat of de werkplaats spreken. Op drie uitzonderingen na hebben alle bewindslui een universitair diploma, zodat ze allemaal hetzelfde jargon spreken en lekker abstract en theoretisch boven de hoofden van de mensen kunnen kletsen.

Gooi het geld maar door ramen en deuren Een paar dingen en enkele ministers verdienen absoluut een extra vermelding. Het nep-progressieve links-liberale D66 eiste dat aan een absolute schande een einde komt: het ministerie van Veiligheid en Justitie. Dat moet het ministerie worden van

… Justitie en Veiligheid. Er wordt 1,5 miljoen euro uitgetrokken om de hoofding op papieren, documenten, huisstijl, te wijzigen. Pechtold, politiek leider van D66, die deze geldsmijterij absoluut noodzakelijk vond, verdedigde zich met de bewering dat de rechtstaat nooit op een euro mag zien. D66 levert daarenboven twee zeer betwistbare dames. Jonkvrouw Kasja Ollongren wordt vicepremier, maar ze bezit ook de Zweedse nationaliteit. Als bewindsvrouw van de Nederlandse regering is ze dus ook onderworpen aan het rechtsstelsel van een andere staat. Niet dat progressieve Ollongren daar problemen mee heeft. De ex-wethouder van Amsterdam verdedigde iedere multiculturele uitwas. Eén uitzondering op haar liefde voor de multikul: het christendom. Tijdens de lange kabinetsformatie onderscheidde ze zich met de uitspraak dat haar partij zelfs niet de moeite mocht doen met die achterlijke idioten van de protestantse Christen Unie te spreken. Maar een regering zonder CU heeft geen meerderheid, dus zette Ollongren ter wille van het smeer haar haat tegen christenen even in de ijskast. En dan is er nog minister Sigrid Kaag, minister voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking. Ze was diplomaat bij de VN en zette jarenlang nauwelijks één voet in Nederland.

Officieel is ze katholiek, maar ze is getrouwd met ene al-Qacq, ooit onderminister van de Palestijnse roversbende van Arafat en nog altijd activist. Ze kan nu miljoenen belastinggeld versluizen om Palestina zogenaamd “democratisch en leefbaar te maken”.

Willem de Prater

Zigeuners in de living Een koppel kwam thuis van een weekend aan zee en vond dertien Romazigeuners in hun living. Huisje gekraakt. De politie “kon niets doen”… Dit is kraakstad Gent. Onder politiebegeleiding mochten ze nog binnen om hun meest waardevolle spullen te halen.

Zo zagen ze met eigen ogen wat er al gestolen was. De nieuwe antikraakwet zal alles oplossen, verklaren politici van allerlei slag.

Is dit soort inbraak, diefstal, woonschennis en huisvredebreuk (want dat is het) dan toegestaan onder de bestaande wet? De vraag stellen, is ze beantwoorden: natuurlijk niet.

Roma als slachtoffers…

De VRT zond een filmploeg naar de woning om te filmen, maar dat is die lieden niet goed bekomen. Het filmpje van een vijftal ongure kerels die uit een dure wagen stappen, de VRTwagen bespuwen en obscene gebaren maken, toonde aan heel Vlaanderen wat voor crapuul die krakers zijn. De gemoederen liepen dan ook hoog op. Het moet uw huis maar zijn waar zo’n bende intrekt. Bij een aantal gefrustreerde jongemannen uit de buurt kookte het potje over, ze trokken met stokken naar het huis en er sneuvelden twee ruiten.

De politie was er onmiddellijk bij om de krakers te beschermen. Zes aanvallers werden opgepakt, en ze zullen ongetwijfeld een strenge straf krijgen. De krakers wilden plots wel met journalisten spreken, en die mochten zelfs binnenkomen. Een jonge vrouw deed

dramatisch haar beklag over zoveel agressie en hoe bang ze wel was. Het leek alsof er in het huis enkel vrouwen en kinderen woonden, van de spuwende bullebakken was geen spoor. Ondertussen had een journalist van Het Nieuwsblad het verhaal gelanceerd dat het huis in feite leegstond en dat het om domiciliefraude ging. Een leugen die gretig opgepikt werd om het kraken goed te praten. Kraken van een onbewoond pand mag van heel wat linksen wel. Zo werden de echte slachtoffers, gewone hardwerkende Gentenaars die de woning huren, de daders. En de criminelen die het huis bezetten, dat worden de slachtoffers. Onze burgemeester reageerde nadat hij terug was uit skivakantie. Hij tapte uit hetzelfde vaatje: “Die Roma kraken uit noodzaak.

Een tijd geleden sliepen ze nog in een park. Dat die relschoppers daar eens over nadenken als ze thuis zijn.”

Uit noodzaak dus, ja, en dan zal het wel toegelaten zijn, niet? Dit is geen toevallig incident.

In Gent opereren goedgeorganiseerde krakersbendes, met tipgevers en tussenpersonen die betaald worden. In praktisch elke straat werd al wel een woning gekraakt, soms voor kort, soms jarenlang. De nieuwe antikraakwet zal

het wat moeilijker maken, maar het zal het probleem van rondzwervende groepen Roma in onze stad niet oplossen.

Lijmsnuivende kinderen Nog schokkender nieuws is dat groepen kinderen, sommigen maar zeven of acht jaar oud, aan de Dampoort en in het Baudelopark lijm liggen te snuiven, of wodka drinken. Volgens de hulpverleners, die met het verhaal naar de krant trokken, zijn het “Romajongeren”: “Veelal met Slovaakse achtergrond. Ze heb-

Waalse hypocrisie rond de Catalonië-kwestie Franstalige politici verwijten de N-VA het conflict tussen Catalonië en Spanje uit eigenbelang naar hier te importeren. Hun geheugen is kort. In het verleden is separatisme in Wallonië nooit een taboe geweest. Goed twintig jaar geleden steunden Franstalige politici openlijk de secessieplannen van Québec.

Het kwam vorige week tot een opvallend harde aanvaring tussen MR-voorzitter Olivier Chastel en oud-premier en PSvoorzitter Elio Di Rupo. Laatstgenoemde had de indruk gewekt dat de komst van Carles Puigdemont naar Brussel enkel en alleen was ingegeven door de goede contacten tussen Spaanse separaristen en de N-VA. En dat de federale regering in heel dit proces gretig is meegestapt. Volgens Di Rupo wou de N-VA bij de achterban scoren en lieten de Franstalige liberalen dat toe.

Chastel eiste excuses van Di Rupo: “Puigdemont is naar Brussel gekomen omdat dit de hoofdstad van Europa is. De federale regering heeft hier niets mee te maken.”

Vorig week ging Olivier Maingain, voorzitter van Défi (exFDF) op dat PS-elan verder: de N-VA isoleert door haar proCatalaanse houding België op Europees vlak. Maingain veroordeelde wel de arrestaties door de Spaanse regering, maar zijn boodschap was duidelijk: we moeien ons best niet te veel in de binnenlandse aangelegenheden van een EU-lidstaat. Bovendien is het voor Maingain de bedoeling van de sympathisanten van de Catalaanse zaak om de grote lidstaten te verzwakken.

Het klassieke Franse jakobijnse argument van de centralistische staat duikt op die manier weer op.

Québec Nochtans, aan Belgisch-Franstalige kant waren die principes niet altijd heilig. Integendeel. Het is vergeten, maar in 1995 togen Franstalige politici naar de Canadese provincie Québec om het referendum voor onafhankelijkheid te steunen. Een referendum dat de separatisten overigens verloren.

Olivier Maingain en PS-woelwater José Happart spraken zich openlijk uit voor de onafhankelijkheid van ‘la Belle Province’.

Ook andere PS-regionalisten, zoals Robert Collignon, waren voorstander van dat separatisme.

Nu is bij de PS vooral een discours te horen dat pleit voor een status quo in Catalonië. Nochtans wilden de Waalse regionalisten in eigen land lange tijd zeer ver gaan. In periodes van grote crisissen, zoals de Koningskwestie en de Eenheidswet, was het separatisme geen taboe ten zuiden van de taalgrens.

Het verhaal van het Waalse congres van 1945, waar aanvankelijk een meerderheid stemde voor de afscheuring van België gevolgd door een aanhechting bij Frankrijk, is bekend. Voor de radicale Walen was het duidelijk: indien er voor ons geen toekomst meer is in een door Vlaanderen gedomineerd België, dan willen wij onze eigen weg gaan. Het verschil met de Cata-

ben vaak ernstige problemen met het gerecht én op school. Soms gaan ze een jaar lang niet naar de les.” Het valt echter niet uit te sluiten dat de hulpverleners in kwestie een politieke agenda hebben en dat ze de situatie van deze kinderen misbruiken om propaganda te maken voor uiterst links. Maar zelfs als dat zo is, en het maar om enkele kinderen zou gaan, is het onbegrijpelijk dat niet wordt ingegrepen. Roma of niet, dakloos of niet, dit is duidelijk kinderverwaarlozing. Waarom komen de ouders daarmee weg?

Mathildis

Li bia bouquet

lanen is dat de Walen lange tijd hebben kunnen rekenen op de op zijn minst stilzwijgende steun van Frankrijk, één van de belangrijkste Europese lidstaten. De Franse president Charles de Gaulle had in één van zijn gesprekken met adviseur Alain Peyrefitte gezegd: “Indien een legitieme vraag komt van de Walen om bij Frankrijk aan te sluiten, waarom niet?”

Happart In de jaren tachtig en negentig was José Happart succesvol met zijn beweging ‘Wallonie, région d’Europe’; hier werd veel minder een rattachistisch discours gehouden. Happart stond wantrouwig tegenover het Franse centralisme en had het over het Europa der regio’s, een denkstroming die ook in Vlaanderen populair was. Happart zag er geen graten in dat het Europa der regio’s de eenheid van een aantal Europese lidstaten bedreigde. We moeten er wel bij zeggen dat in de tweede helft van de jaren negentig zijn beweging uitgeblust raakte. Dat liep parallel met het steeds zwakker wordende Waalse regionalisme bij de PS. Maar het beeld dat sommige Waalse politici als Di Rupo willen ophangen als zouden ze altijd fervente tegenstanders zijn geweest van separatistische stromingen, is gewoon fout. Trouwens, ten zuiden van de taalgrens weet men ook dat het Belgische feit van 1830 een gevolg was van de agitatie van een minderheid met onder andere sterke vertakkingen naar het Picard francofiele Luik.

8

De wereld rond

9 november 2017

Het Spaanse spook daagt de EU uit De juridische aspecten van de Catalaanse crisis mogen dan best interessant zijn, discussies over (on)wettelijkheid van deze of gene stap mogen niet de finaliteit van het debat worden. Op zich is dit een politiek geschil dat de Spaanse context ruimschoots overstijgt.

Terecht kijkt men naar de EU, aangezien het circus een weke plek van het Europees DNA raakt. De manier waarop hiermee omgegaan wordt, zal bepalend zijn voor de toekomst van de Unie.

Voor menig rechtsgeleerde is de Catalaanse kwestie gefundenes Fressen. Er is de interne Spaanse rechtsorde, maar er bestaat ook een breder geheel waarin deze functioneert. Laten we het vulgariserend de ‘internationale rechtsorde’ noemen.

Binnen het Spaanse kader is het gehouden referendum onwettelijk, maar het opheffen van de autonomie van Catalonië door de regering in Madrid (het fameuze artikel 155) is volkomen legaal. Internationaal oog het plaatje wat genuanceerder.

Van het Volkenrecht...

Dat het ruwe optreden van de Guardia Civil en co in strijd is met tal van regels, daar is al voldoende inkt over gevloeid. Interessanter wordt het wanneer gekeken wordt naar wat precies dat statuut van Catalonië is, zeker beoordeeld binnen dat volkenrechtelijk kader. Toen Catalonië in 2006 zijn nieuw autonomiestatuut kreeg, werd de regio hierin als “natie” gedefinieerd. “Na deze erkenning kan men Catalonië niet zomaar in het regionalisme plaatsen”, merkte Kamerlid en academicus Hendrik Vuye op.

Er volgde een juridisch steekspel voor het grondwettelijk hof, ingeleid door de Partido Popular, om de term “natie” te schrappen. Uiteindelijk haalde de partij haar slag thuis, maar in hoeverre deze beslissing verenigbaar is met net die internationale rechtsorde, is betwijfelbaar. In het verleden waren er wel meer beslissingen van dat Hof die deze toets niet doorstaan hebben, merkte de professor fijntjes op.

En dan is er dat artikel 155. Hendrik Vuye: “Aangezien de Partido Popular een andere machtsverhouding nastreeft dan deze opgenomen in de grondwet, zonder de procedure tot grondwetswijziging te volgen, is dit een vermomde staatsgreep. Vergeet niet dat dezelfde motieven ook al aan de basis lagen van de staatsgreep op 23 februari 1981, waarvan luitenant-kolonel Tejero het gezicht was.”

Ook op het niveau van de Verenigde Naties plaatst men vraagtekens bij de rechtsgeldigheid van dat bewuste artikel.

Voor professor Alfred-Maurice de Zayas, een referentie ter zake, is artikel 155 resoluut in strijd met het internationaal recht. Zijn advies kan in alle transparantie op de webstek van de VN nagelezen worden. In EU-middens onthoudt men zich van commentaar ter zake.

... naar de politiek Het juridische brengt ons naar het politieke, want daar ligt de essentie van het geschil. En dan is het vooral de rol die de EU (niet) speelt, die opvalt. Het is altijd jammer als een modelleerling stevig uit de bocht gaat, zeker als die het vervolgens nog presteert te volharden in de boosheid. Tot op zekere hoogte wordt zowel in Madrid als in Brussel al jaren terecht het Spaanse succesverhaal bezongen. In 1986 trad Spanje toe tot de EEG, precies elf jaar na het overlijden van generaal Franco.

Het lidmaatschap wordt beschouwd als de overgang van dictatuur naar democratie, van isolationisme naar internationalisme en van armoede naar (betrekkelijke) welvaart.

Wat zich nu afspeelt, krijgt stilaan de allures van een dissonant hoofdstuk in dit verhaal. Het optreden van de Guardia Civil en het gevangennemen van verschillende Catalaanse ministers – zelfs in Baskenland ging men nooit zover – kan moeilijk gerijmd worden met wat een moderne democratie geacht wordt te zijn. Laat staan een EU-lidstaat. Toen Angela Merkel kort geleden de kwestie wou aankaarten op een vergadering van de Europese Raad, snoerde de Spaanse premier Rajoy haar brutaal de mond. Merkel zweeg, en geen enkele andere regeringsleider voelde zich geroepen een tweede poging te ondernemen. Discussie afgevoerd.

Europese norm In tegenstelling tot wat tijdens de vele Brexit-discussies gehoord werd, blijkt ‘Europa’ dan toch niet de grote vijand van de natiestaat te zijn. Meer zelfs, in het geval van Spanje werpt de EU zich door haar stilzwijgen op als de behoeder ervan.

De EU is een ledenorganisatie en Spanje heeft een lidkaart op zak, Catalonië niet. Natuurlijk speelt de vrees dat het voorbeeld van Catalonië aanstekelijk werkt, maar in werkelijkheid zit de tegenstelling dieper.

Na de eurocrisis en de Brexit, twee mokerslagen voor de EU, leek 2017 een jaar van hoop te zijn. De verkiezing van Emmanuel Macron was een moment dat, zeker bij de EU-elites, de hoop deed ontstaan een hernieuwde Frans-Duitse as gelanceerd te mogen zien. Verschillen en discussies tussen die twee trekkers zijn natuurlijk onvermijdelijk, maar ze zijn herkenbaar

Diplomatieke valies voor de EU. Catalonië is dan weer terra incognita voor euroBrussel. Letterlijk. Men staat er onwennig naar te kijken, niet wetend hoe zo’n crisis moet worden aangepakt.

“Spanje, Groot-Brittannië, Italië, Polen en Griekenland zijn landen die, weliswaar op erg verschillende manieren, afwijken van wat je de Europese norm zou kunnen noemen”, liet een diplomaat zich officieus ontvallen, in de coulissen van een internationale conferentie in Berlijn enkele weken geleden. Er gebeuren dingen die niet standaard zijn, of niet normaal bevonden worden. Het lijkt erop dat het noordelijk deel van Europa zich beter leent voor het Europese project; ergens is dat een veilige haven. Maar elders wordt het EU-verhaal op diverse plaatsen problematisch. Catalonië is het recentste streepje op deze tijdlijn. Maar wat graag laat men het probleem links liggen. Alleen mag men er donder op zeggen dat het ‘Europa’ terug zal inhalen. Zeker sinds Puigdemont naar Brussel trok en de EU voor haar verantwoordelijkheid plaatste.

Euro-Brussel bekleedt geen benijdenswaardige positie. Want wat kunnen ze precies doen? Achter de schermen druk uitoefenen, moet zowat het enige zijn. Toch op korte termijn. Op langere termijn dringt een grondige bezinning zich op over hoe om te gaan met dergelijke “afwijkingen van de Europese norm”.

Kosovo, een precedent De voorbije weken werd meermaals het Kosovaarse precedent opgerakeld. Bijna tien jaar geleden riep de toen nog Servische provincie eenzijdig haar onafhankelijkheid uit, en inmiddels hebben 82 procent van de EU-lidstaten en 86 procent van de NAVO-landen Kosovo als staat erkend. Waarom de een ontzeggen, wat men de andere wel gunt? Juridisch kan daar weinig tegen worden ingebracht, alleen bewijzen de Catalaanse en Kosovaarse voorbeelden dat het om politieke geschillen pur sang gaat. Zit de context goed, dan ligt de onafhankelijkheid binnen bereik. In het omgekeerde geval wordt het problematisch.

Toch onderneemt men pogingen er een juridische draai aan te geven. Kosovo zou recht hebben gehad op die onafhankelijkheid omdat het geleden heeft onder het bewind van Belgrado. Bij de Catalanen zou dat anders liggen. Alsof aan het recht op zelfbeschikking dergelijke clausule kan gekoppeld worden. Het zou betekenen dat enkel bij een minimale graad van onderdrukking dit recht zou kunnen worden ingeroepen.

Onzin natuurlijk. Hoewel, als men in die redenering meegaat, begint Madrid er stilaan voor te zorgen dat die ondergrens van onderdrukking ook in Catalonië bereikt wordt.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur De komende chaos Het David Horowitz Freedom Center is één van de belangrijkste steunpilaren van de antijihadbeweging in de VS. Het is de stille kracht achter blogs en webstekken als jihadwatch.org, Students for Academic Freedom en FrontPage Magazine. Binnenkort organiseert het Freedom Center in Florida een congresweekend met een groot aantal gereputeerde islamcritici als Steve Bannon, Mark Steyn, Milo Yiannopoulos, Ann Coulter, James Damore – de ingenieur die bij Google werd ontslagen omdat hij het politieke correcte totalitarisme binnen het bedrijf aan de kaak had gesteld –, Robert Spencer, enkele Congresleden en natuurlijk David Horowitz zelf . En dan hebben we alleen nog maar de deelnemers genoemd die misschien ook in Europa enige faam hebben verworven.

Dat is natuurlijk niet naar de zin van het linkse crapuul dat met de hulp van moslims en zwarte extremisten aanstuurt op de omverwerping van de Amerikaanse democratie. In een twitterbericht schreef één van die aspirant-stalinisten: “Zoveel nazi’s op één podium. Laten

we hopen dat er een vuurpeloton klaarstaat om de wereld in één klap van al die fascisten te verlossen.” De zoveelste aanwijzing dat de VS en vele andere westerse landen recht op een reeks revoluties afstevenen die een mengeling zullen zijn van de Oktoberrevolutie, de Congolese onafhankelijkheid, de Libanese burgeroorlog en de ineenstorting van Zuid-Afrika.

Er wachten ons jaren van chaos, terreur en massaal geweld, en wij zijn daar absoluut niet op voorbereid, materieel niet, organisatorisch niet en mentaal niet. Evenmin als de Russen in 1917, de Joden in Duitsland in 1933 en de hindoes in 1947.

Eerlijke linkse Bruce Bawer, een Amerikaan die in Noorwegen woont, is op het eerste gezicht een typisch linkse auteur. Hij is een Democraat, hij verdedigde het feminisme en het homohuwelijk en toen hij nog in de VS woonde, leverde hij scherpe kritiek op wat hij als “christelijk fundamentalisme” beschouwde. Maar na zijn verhuis naar Noorwegen kwam hij al snel in botsing met de islam. In zijn boek “While Europe Slept” – een schitterende titel overigens – meldt Bawer onder andere dat moslimleiders in Noorwegen hun aanhangers voorhouden dat zij volgens de islamitische wet het volste recht hebben zoveel mogelijk misbruik te maken van de socialezekerheidsstelsels van de ongelovigen. Daarbij mogen zij ongeremd liegen en bedriegen. Die imams vergelijken sociale uitkeringen met de jiziya uit het islamitisch recht, de gedoogtaks die christenen in moslimlanden moeten betalen om niet vermoord te worden en als een soort rechteloze lijfeigenen, dhimmi’s dus, in stilte hun geloof te mogen blijven belijden. We kunnen maar hopen dat Bowers waarschuwingen weerklank zullen vinden in milieus waar rechtse islamcritici toch nooit gehoor vinden.

Kalifaat Het rapport “Beyond the Caliphate” van het onafhankelijke Soufan Center dwingt ons het beeld van de gemiddelde buitenlandse IS-strij-

der bij te stellen. Volgens dit rapport zijn er zo’n 40.000 strijders uit 110 landen naar IS-gebied vertrokken, zowel vóór als na de uitroeping van het kalifaat. Maar de top vijf van herkomstlanden is verbazend: Rusland leverde 3.417 IS’ers, Saoedi-Arabië 3.244, Jordanië 3.000, Tunesië 2.926 en Frankrijk 1.910. Dit zijn absolute cijfers, die geen rekening houding met de totale bevolking van een land, of met het aantal moslims. Daarom komt België niet op het lijstje van kampioenen voor. In Rusland wonen naar schatting 9,5 miljoen moslims, ongeveer evenveel als in Tunesië en bijna dubbel zoveel als in Jordanië, maar veel minder dan in SaoediArabië. Relatief gezien wonen er in Rusland en in Frankrijk evenveel moslims: ongeveer 6%.

Ook merkwaardig: er kwamen veel meer buitenlandse strijders uit de voormalige Sovjetrepublieken dan uit het Midden-Oosten, WestEuropa of de Maghreb. Het rapport vermeldt ook het bestaan van een politie-eenheid van IS die volledig uit vrouwen bestond. Die telde meer dan 600 leden. Sommige van die feeksen hebben enthousiast en met kennelijk genoegen mensen gefolterd. De samenstellers van het rapport zijn ervan overtuigd dat IS als terreurorganisatie operationeel zal blijven, ook na het verlies van zijn grondgebied in Syrië en Irak.

Naar een Ottomaanse atoombom?

Erdogan heeft met het Russische atoomenergiebedrijf ROSATOM een nucleair samenwerkingsakkoord gesloten voor de bouw van de eerste Turkse kerncentrale. ROSATOM heeft al soortgelijke akkoorden gesloten met Iran, Jordanië en Saoedi-Arabië. Anders dan Iran, dat over enorme olievoorraden beschikt en helemaal geen kernenergie nodig heeft, moet Turkije aardgas invoeren om zijn elektriciteitscentrales in bedrijf te houden. De bouw van een kerncentrale heeft dus een zekere economische logica. We kunnen proberen onszelf in slaap te sussen met de gedachte dat Turkije het non-proliferatieverdrag heeft ondertekend, waardoor het zich ertoe verbindt geen kernwapens te produceren.

Maar Noord-Korea heeft dat verdrag óók ondertekend… En inderdaad, het is een lange weg van de eerste kerncentrale naar de eerste atoombom. Maar alles draait om één punt: Erdogan is een grillige, onbetrouwbare en bloeddorstige theocratische tiran, die het Ottomaanse slavenrijk in al zijn wrede glorie wil herstellen. Willen we zo’n dictator zelfs maar de eerste stap laten zetten op de weg naar atoomwapens?

Het nabije buitenland

9 november 2017 PHILIPPE SÉGUIN, DE LAATSTE GAULLIST (1) In een magistrale biografie wordt het politieke leven beschreven van Philippe Séguin (1943-2010), oud-minister, oud-voorzitter van de neogaullistische RPR, oud-voorzitter van de Assemblée Nationale en heraut van het ‘neen’ tegen het Verdrag van Maastricht in 1992. De laatste gaullist, werd hij wel eens genoemd.

Een sterke uitvoerende macht met een machtige president die boven de partijen staat. Een centralistische staat. Een vrijemarkteconomie met sterke sociale correcties. Het verdedigen van de nationale soevereiniteit tegenover de invloed van Europa en een sterke zichtbaarheid van Frankrijk op het internationale toneel. Zo kan men het gaullisme en het neogaullisme als politieke stromingen het best samenvatten. Steeds minder Franse politici hanteren dat politieke credo. Er is de exFN’er Florian Philippot, er zijn nog een aantal figuren binnen Les Républicains, maar eigenlijk is het neogaullisme stilaan uitgestorven. De Franse politieke wereld bestaat voor een groot deel uit figuren die voorstander zijn van een sterk supranationaal Europa en in eigen land is de rol van de president doorheen de jaren uitgehold. Het politieke gewicht van de partijen is opnieuw toegenomen.

Dat is het resultaat van een lange politieke evolutie die de overtuigde neogaullist Philippe Séguin (1943-2010) heeft proberen tegen te houden of te vertragen. Tevergeefs. Van hem is nu een biografie verschenen, Philippe Séguin. Le remords de la droite, van Arnaud Teyssier (Perrin, 408 bladzijden, 25 euro).

Het woord remords, wroeging, is niet overdreven. Bij de rechterzijde vragen sommigen zich af of Les Républicains niet beter trouw waren gebleven aan hun gaullistische principes.

BELASTINGEN EN PORNO

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

Bijna bij de socialisten Voor Philippe Séguin, die op 7 januari 2010 overleed aan een hartaanval, bestond daar geen twijfel over. Charles de Gaulle was voor hem het politieke alfa en omega. Toch leek Séguin niet voorbestemd om zich te engageren in de gaullistische beweging. Hij werd op 21 april 1943 geboren in Tunis, in een familie van Franse kolonisten die afkomstig waren uit de streek rond Bordeaux. Van de Fransen in Noord-Afrika is bekend dat ze slechts koele minnaars waren van de Gaulle. Dat Séguin zich toch aangetrokken voelde tot de ‘de man in Londen’ had wellicht te maken met een drama in september 1944: tijdens de bevrijding van Frankrijk sneuvelde Séguins vader in de streek van Besançon. Als zoon kreeg de piepjonge Philippe een aantal jaren later bij een officiële plechtigheid een medaille opgespeld. Later bleef Séguin de houding van de Gaulle tijdens de oorlog altijd verdedigen: “Hij heeft ervoor gezorgd dat Frankrijk tot de winnaars werd gerekend.”

Séguin leek aanvankelijk niet gepassioneerd door politiek.

Hij zou leraar worden. Maar uiteindelijk studeerde hij toch aan de ambtenarenschool ENA (École Nationale d’Administration), wat de poort opende naar de politiek. Séguin was toen eerder links en had sympathie voor de Franse socialisten. Toch haalden gaullistische gevoelens de overhand.

Séguin gaat aan de slag bij het Rekenhof, sluit zich aan bij de neogaullistische partij en komt op die manier op het Élysée terecht. Hij wordt in 1973 adviseur van president Georges Pompidou. Zijn politieke carrière begint in 1978, wanneer hij verkozen raakt in de Assemblée als vertegenwoordiger van het departement van de Vogezen; een hele aanpassing voor iemand die het mediterrane klimaat gewoon was.

king). Vroeg of laat komt de prangende kwestie rond (Noord-) Ierland op het bord van Theresa May. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, krijgt de ‘Prime Minister’ ook nog af te rekenen met een nieuw schandaal.

Damian Green zetelt al sedert 1997 in het Britse parlement en is sinds de zomer van dit jaar aangesteld tot ‘First Secretary of State’. De staatssecretaris die deze positie bekleedt behoort quasi altijd tot dezelfde partij als de eerste minister. De ambtsdrager moet de eerste minister bijstaan en coördineert mee het beleid. Green komt nu in opspraak. Onder de noemer ‘#MeToo’ komen wereldwijd vrouwen naar buiten met hun verhalen over seksuele aanranding en verkrachting. Seksisme in de politiek lijkt wijdverbreid. Niet minder dan zeven Tory-parlementsleden komen thans in nauwe schoentjes terecht, omdat verhalen rond seksueel grensoverschrijdend gedrag de ronde doen.

Ook Green wordt in deze saga genoemd. Zo zou hij seksuele en denigrerende opmerkingen gemaakt hebben ten aanzien van een vrouw in het parlement.

Ierse grensposten

Uiteraard moet het onderzoek uitwijzen of Damian Green zich daadwerkelijk schuldig heeft gemaakt aan boertig machogedrag. De perceptie speelt alvast in zijn nadeel nu in de pers een verhaal verschijnt over porno. Op de computer die Green gebruikte voor zijn parlementaire werkzaamheden zou namelijk een grote hoeveelheid pornografisch materiaal zijn gevonden. De feiten zouden al dateren van 2008, toen de Conservatives in de oppositie zaten. Door de heisa rond #MeToo komt dit verhaal opnieuw aan de oppervlakte. De politie- en inlichtingendiensten zouden destijds alle parlementaire computers en laptops gecontroleerd hebben in het kader van antiterroris-

In feite is de regel van de EU eenvoudig: de buitengrens wordt, op papier althans, bewaakt en bijgevolg kunnen de binnengrenzen sneuvelen. Zo bestaat er al jaren geen douane- en paspoortcontrole meer tussen Noord-Ierland enerzijds en de Ierse Republiek anderzijds. Een Brexit zou deze situatie doen veranderen. De buitengrens van de Europese Unie loopt dan langs Noord-Ierland. De DUP heeft duidelijk laten verstaan dat het geen nieuwe grensposten wil. Binnen het Verenigd Koninkrijk, en zeker ook in de geledingen van de Conservatives, willen velen het tot een ‘harde’ Brexit laten komen (lees: grensbewa-

KLIMAKANZLERIN SPEELT KOMEDIE In Bonn buigen bollebozen zich over de wereldbol, vorsend naar een schonere omgeving. U zag de amusante zondagsbeelden van de jonge betogers in een gigantische bruinkoolmijn met graafdraken die niet zouden misstaan in een sciencefictionfilm. Dichtbij de vergaderplek van de internationale milieumensen gapen gigantische gaten in de Rijnlandse bodem. Bruinkool is de Duitse brandstof tot vandaag, hoewel het goedje eruit ziet als folklore die niet moet onderdoen voor de turf die tot voor twee generaties gestoken werd bij de abdij van Postel in de Noorderkempen.

Voor de galerij is de kanselier van Duitsland bij sympathisanten en enkele verloren gelopen Groenen bekend als de Klimakanzlerin, maar dat is komedie. Die Zeit is geen pretkrant, maar portretteert de premier van Duitsland grappig in een artikel over haar magere milieurapport. Het verhaaltje luidt: op een dag zie je Donald Trump in de sneeuw. Met een helikopter vliegt hij over een gletsjer in Groenland, de fotografen schieten beelden van de president in een rode anorak, peinzend zit hij op een ijswal, Eskimokindjes zingen hem toe. Na de sfeerbeelden volgen zijn sombere woorden in de praatpeer van de meegevlogen reporters. Ook een warme oproep om er nu, nu, nu, zonder uitstel, werk van te maken. Het is al later dan vijf voor twaalf. Na de mediashow trekt Donald Trump naar zijn Witte Huis.

Opwarming Iedereen die dit leest weet dat er iets niet klopt in het artikel, want Trump geeft geen sikkepit om het milieu, maar wel om de

Seksisme op de werkvloer

Het gevecht tegen Maastricht Binnen de RPR probeert Séguin in 1990 het laken naar zich toe te trekken, maar hij botst op de sterke Chirac-clan. Séguin verandert dan het geweer van schouder en begint te fulmineren tegen het Verdrag van Maastricht, dat volgens hem de Franse soevereiniteit bedreigt. Hij wordt de heraut van het neekamp in de aanloop naar het referendum over het verdrag. Séguin moet nipt de duimen leggen (‘ja’ wint met 51 procent), onder andere omdat hij tijdens het tv-debat een doodzieke Mitterrand niet durft aan te pakken. Séguin lijkt politiek dood, maar duikt een paar jaar later toch op aan de zijde van Chirac tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen. Séguin hoopt de RPR tijdens die campagne opnieuw in gaullistische richting te sturen en rekent op het premierschap onder Chirac. Daarover volgende week meer.

Salan

ENGELAND memaatregelen. Voormalig politieofficier Bob Quick laat aan dagblad ‘The Daily Mail’ weten dat hij uit zijn functie werd ontheven nog voor hij met de porno-onthullingen naar buiten kon komen, destijds in 2008.

De First Secretary of State doet, weinig verrassend, alle aantijgingen af als leugens en laster. “Het is onmogelijk dat het kabinet van Theresa May door deze heisa ten val komt”, stellen meerdere bronnen binnen de regering. Toch is het maar de vraag hoelang de positie van Damian Green nog houdbaar is.

Amber Rudd, partijgenoot van Green en minister van Binnenlandse Zaken, laat weten dat een onderzoek aan de gang is.

Steeds meer vrouwelijke Tory-parlementsleden roepen Green op om de eer aan zichzelf te houden.

Vliegtuig op de Kaaimaneilanden Wie in 2015 ook al eens beschuldigd werd van ongewenste seksuele intimiteiten, is Lewis Hamilton. De viervoudige wereldkampioen in de formule 1 haalt nu om een andere reden het nieuws. Een groep journalisten heeft maandagavond nieuwe onthullingen gedaan betreffende belastingfraude. Opnieuw blijkt Groot-Brittannië, met zijn Overzeese Gebieden, een draaischijf te zijn wat betreft de wereldwijde belastingontwijking.

Naast Lewis Hamilton - die zestien miljoen pond versluisd zou hebben voor de aanschaf van een vliegtuig - wordt ook de Britse koningin in het nieuwe schandaal genoemd. Queen Elisabeth II zou rijk worden dankzij een belastingroute die loopt langs de Kaaimaneilanden.

Volgende week gaan we nader in op de belangrijke rol die Groot-Brittannië speelt binnen het wereldwijde netwerk van belastingoptimalisatie.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND steenkolenwinning in zijn kiesgebieden, de belangen van de autonijverheid en het handjeklap van de opwarmingontkenners.

Uiteraard heeft Die Zeit het niet over Trump, wel over de Duitse politieke nummer één, Angela Merkel. Die deed de trip naar Groenland in 2007 als nummertje om zich een milieu-imago aan te meten. Op de gletsjer, bij de ijswal en met een rode anorak rond het gevulde lichaam. Woorden en daden lopen mekaar in de weg. Met volle Duitse goesting happen bijlen en bulldozers reeds jaren in het regenwoud, en vandaag weet iedere kleuter dat die oerbossen de longen van de aarde zijn. Op de kale plekken bloeien palmolieplantages.

In oktober 2006 stemde de Bondsdag een wet die in onnavolgbaar administratief Duits heet: Biokraftstoffquotengesetz.

Die wet verplicht dat dieselbrandstof uit aardolie met tien procent wordt aangelengd met dieselolie uit natuurolie. De biodiesel zou zorgen voor een klimaatvriendelijkere auto. De landeigen plantenolie in Duitsland uit bijvoorbeeld rapen volstaat in genen dele om de mineraalolie te verdunnen tot ecologische krachtbron. Waar moesten de producenten van diesel hun betere bestanddeel zoeken: in de tropen bij de palmolieplantages?

Aanvankelijk werd gedacht dat de winning van palmolie klimaatneutraal was, maar dat is fout. De bodem onder de regenwouden slaat enorme hoeveelheden koolstofdioxide op. Voor meer palmolie worden massaal bomen omgehakt, de stompen worden verbrand en de bodem wordt opengereten. Wetenschappers berekenden dat voor elke ton koolstofdioxide uitgespaard door het gebruik van biodiesel in Duitse wagens er in Indonesië, een belangrijke producent van palmolie, 30 ton vrijkomt. Dus, biodiesel uit de tropen warmt de aarde op. Vroeger

FRANKRIJK

Binnen de neogaullistische RPR ziet Séguin scherp toe op de ideologische lijn. Hij vindt dat de partij economisch te veel in rechts-liberale richting evolueert. Ook is ze onder Jacques Chirac te pro-Europees aan het worden. Verder vreest hij dat de instellingen van de Vijfde Republiek onder de socialist François Mitterrand uitgehold raken. Séguin waarschuwt voor platte politieke spelletjes, zoals ten tijde van de Vierde Republiek (19461958) toen de ene regering na de andere de speelbal werd van de Assemblée.

Wanneer in 1986 na de parlementsverkiezingen een rechtse regering onder leiding van Chirac aantreedt met een linkse president, Mitterrand, vindt Séguin dat hij zijn gelijk heeft bewezen: eigenlijk moet een president aftreden wanneer hij een regering heeft die hem niet langer steunt. Maar Mitterrand blijft aan. Séguin aanvaardt om minister van Sociale Zaken te worden.

RIGHT OR WRONG

De Britse roddelpers leeft van de schandalen, en op dat vlak was het een bijzonder goede week. Zo kwamen koningin Elisabeth II en formule 1-kampioen Lewis Hamilton in opspraak bij een nieuw schandaal rond belastingontwijking. Een van de topministers uit de regering van Theresa May maakte dan weer een slechte beurt toen bleek dat zijn computer volgestopt zat met seksueel getinte video’s.

In ‘De Volkskrant’ verscheen dinsdag een interessant opiniestuk. Volgens Tim Kluwen, een Nederlander die rechten studeert aan de Universiteit van Oxford, glijdt Groot-Brittannië steeds verder af en weet niemand in de regering hoe het verder moet.

“De economische groei is lager dan in alle andere EU-landen, de inflatie is ongemakkelijk hoog en de koers van het pond historisch laag”, stelt hij terecht. Daarbij komt nog het probleem rond Noord-Ierland. De Conservatives raakten bij de jongste stembusslag hun parlementaire meerderheid kwijt. In het Lagerhuis heeft de regeringspartij de gedoogsteun nodig van de Democratic Unionist Party. Deze protestantse partij wil geen grens tussen de Ierse Republiek en Noord-Ierland zien verschijnen.

9

DUITSLAND

werd palmolie in Duitsland aangewend in de voedings- en de cosmeticafabrieken, vandaag belandt 40 procent van die ingevoerde grondstof in biodiesel.

Vrij snel werd begrepen dat de verkeerde oplossing voor het milieu werd gekozen. Een jaar nadat Angela Merkel de reis naar Groenland maakte, publiceerden VN-experts een vlammende oproep om vijf jaar te stoppen met de biodieselfarce. In Berlijn liet in datzelfde jaar, 2008, een expertengroep van het ministerie van Economie van Brandenburg, horen dat biobrandstof geen oplossing was voor minder koolstofdioxide in de atmosfeer.

Lausitz In 2005, toen Merkel aantrad, was de “Treibhausgas-Emission” bij de oosterbuur 992 miljoen ton. Duitsland heeft zich verplicht om die hoeveelheid tegen 2020 met 750 miljoen te verminderen. Wat onbegonnen werk is: het tonnage is vandaag 900 miljoen en de jongste drie jaar is dat aantal amper gedaald.

Het milieubeleid van de Klimakanzlerin, of het niet bestaan van een milieubeleid, heeft er niet alleen voor gezorgd dat in Indonesië veel meer koolstofdioxide in de lucht gepompt is, ook in Duitsland is dat zo.

Terug naar de bruinkool. De belangrijkste delfplaats is de regio Lausitz in oostelijk Duitsland. Lausitz betekent in de lokale minderheidstaal, het Sorbisch, zompig weiland. Onder de moerassen en de dennenbossen van de Lausitz verzonken eeuwen geleden wouden. De stroom uit die bruinkool, onder meer voor Berlijn, is de hoofdreden van de blijvend hoge koolstofdioxide in Duitsland. De regeringschef wil echter niet minder bruinkool, want dat ligt politiek delicaat.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

9 november 2017

MEDIALAND

FILM

Catalaanse spreidstand … alleen bij de N-VA?

Akelig

Ook de afgelopen week ging een groot deel van de mediaaandacht naar Catalonië, en dan in het bijzonder naar het wedervaren van de Catalaanse president Carles Puigdemont in Brussel. Daarbij werd vooral ingezoomd op de N-VA. Of iemand van die partij Carles Puigdemont uitgenodigd zou hebben, of met hem officieel contact zou opnemen. De hele week gonsde het van geruchten, waarbij sommige Vlaamse journalisten zich zelfs op sleeptouw lieten nemen door stokende Spaanse kranten.

Ook een favoriet thema van de media en nogal wat politici: de spreidstand van de N-VA. Want ja, enerzijds zijn ze bij de N-VA de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd genegen, maar een regeringscrisis en/of een internationaal diplomatiek incident hebben ze er toch niet voor over. Onder meer Ivan de Vadder van de VRT “analyseerde” er met zichtbaar genoegen op los hoe hypocriet de N-VA zich gedraagt in de Catalaanse kwestie.

Maar zo ijverig als journalisten en commentaren een hele week bleven hameren op de spreidstand van de N-VA, en vlotjes voorspelden hoe snel die onhoudbaar zal worden, bleef het oorverdovend stil over de spreidstand van de andere partijen.

Neem de sp.a en Groen, anders altijd haantjes-de-voorste om elke potentiële vluchteling al asiel te willen aanbieden nog voor hij zijn land verlaten heeft. Sp.a en Groen, zijn dat niet de partijen die vooroplopen als het over mensenrechten gaat waar ook ter wereld? Geen woord van sympathie voor Carles Puigdemont bij hen. Als ze hadden gekund, ze hadden hem persoonlijk al uitgeleverd aan Spanje, nog voor in Madrid een internationaal aanhoudingsbevel uitgevaardigd was. Maar geen enkele journalist die een spreidstand bij de sp.a en Groen opmerkte.

The Killing of a Sacred Deer

Doldraaiend dialogisme van Rutten Ook bij de Open Vld kon geen enkele commentator een spreidstand opmerken. Waar is de tijd dat boegbeeld Guy Verhofstadt voor referenda pleitte? Alexander de Croo en Gwendolyn Rutten raken vandaag niet verder dan verwijten van “dolgedraaid nationalisme” en een “gebrek aan dialoog”, aan – let op – beide zijden van het conflict. Geen enkele commentator die Gwendolyn Rutten erop durft te wijzen dat het toch de Catalanen niet zijn die de dialoog hebben geweigerd, die geweld gebruikt hebben tegen hun tegenstanders, en die hen voor dertig jaar in de gevangenis willen stoppen. Integendeel zelfs: haar doldraaiend dialogisme wordt in de pers voorgesteld als het summum van redelijkheid.

Naar een reden is het niet ver zoeken: het gros van de journalisten blijft extreem Belgischgezind. Daarom ook dat men liever focust op de spreidstand van de N-VA, en Madrid zoveel mogelijk uit de wind probeert te zetten. Bovendien: rond de Catalaanse politici probeert men meer en meer een flou artistique te scheppen, als zouden zij via een referendum een soort van separatistische staatsgreep uitgevoerd hebben, wat de reactie van Madrid enigszins zou legitimeren.

Catalaanse peilingen Treffend voorbeeld van hoe onze media proberen aan te tonen dat Puigdemont zich onrechtmatig president van Catalonië noemt: elke peiling uit Catalonië die een Spaansgezinde meerderheid in het Catalaanse parlement suggereert, wordt meteen uitgebreid besproken. Afgelopen week verschenen er drie zulke peilingen, die, toeval of niet, uitgevoerd werden door Spaansgezinde kranten.

Maar de twee andere peilingen van verleden week, toeval of niet, uitgevoerd door Catalaansgezinde media, en die aangeven dat ERC, PDeCAT en CUP de meerderheid zouden behouden, werden in het beste geval halvelings in een bijzin vermeld, in de hoop dat de lezer erover leest.

Wie dus niet elk artikel over Catalonië tot in de details uitpluist, zou al snel kunnen denken dat de Spaansgezinde partijen op 21 december een klinkende overwinning tegemoet gaan. In werkelijkheid is het echter een dubbeltje op z’n kant. De stand

is zelfs niet eens 3 : 2, eerder 2½ : 2½, want van de eerstgenoemde drie peilingen kon er één eigenlijk absoluut geen uitsluitsel geven over de zetelverdeling.

Op 21 december volgt het finale verdict van de Catalaanse kiezer. Tot dan zullen onze kranten niets onverlet laten om de Spaanse en de Belgische zaak te dienen, desnoods met een leugenachtige berichtgeving over Catalaanse peilingen.

Donald Trump erger dan aanslag Acht doden vielen er bij de aanslag in New York van 31 oktober, waaronder één Vlaamse. En waarover wonden onze journalisten zich op? Juist: de reactie van Donald Trump.

Zo liet Trump in een reactie verstaan dat hij de dader per direct naar de gevangenis van Guatánamo wilde sturen. Vreselijk, vonden onze journalisten. Of toch straatlengtes vreselijker dan een brutale aanslag plegen met acht doden en tientallen gewonden. Vonden onze journalisten ook vreselijk, dat Trump in een andere tweet vond dat de dader zonder meer de doodstraf verdient. En eigenlijk dat hij überhaupt een mening had over de aanslag.

De strafste stoot kwam van een VRT-correspondent in New York, die met bijna overslaande stem wist te rapporteren dat Donald Trump op Twitter geprobeerd had de dader “zwart te maken”. De correspondent vergat er wel bij te vermelden hoe Trump dat precies gedaan had, een IS-terrorist “zwart maken”.

We hebben er eens hard over nagedacht, maar eerlijk gezegd: we kunnen er ons echt niets bij voorstellen. Of Trump zou hem voor “Amerika-watcher” moeten uitgemaakt hebben.

Maar nog los van dat hoort de uitdrukking “zwart maken” gewoon niet thuis in de woordenschat van een journalist. “Zwart maken” houdt immers een duidelijk negatief waardeoordeel in over de uitspraken van Trump, en journalisten zouden zich in hun berichtgeving daar beter van onthouden.

“Wat we al weten over de dader” Hebt u ze ook gelezen, in de uren na de aanslag, de lijstjes “wat we al weten over de dader” op de nieuwssites of in de krant? Het blijft toch een wat merkwaardig, en vooral extreem belerend genre in de journalistiek. Zo’n lijstje dient immers niet gelezen te worden als een opsomming van feiten die we al weten over de dader of een aanslag, maar wel als een vermaning dat wat u dacht te weten over de dader, maar niet in het lijstje voorkomt, hartstikke fout is.

Zo dacht u misschien dat de Oezbeek Sayfullo Saipov een moslim was. Fout. Nu ja, het klopt dat hij uit een moslimland kwam, dat hij tijdens de aanslag Allahoe akbar riep, dat hij in een briefje beweert gehandeld te hebben in naam van IS, en dat hij in het ziekenhuis gevraagd heeft om in zijn kamer een vlag van IS te laten ophangen, maar daarmee wéten we nog niet dat hij ook echt een moslim is. Lees de lijstjes er maar eens op na, u zal nergens lezen dat “we” al “weten” dat hij een moslim is.

O ja, wat “we” ook nog niet “weten”? Het motief van de aanslag. Geen flauw idee. Of toch: misschien was hij wel teleurgesteld over zijn verblijf in de VS, zo opperde onder meer De Standaard. De gebraden kippetjes vlogen er hem niet zomaar in de mond – meer zelfs: hij had moeten werken om zijn kostje te verdienen. Ja, vreselijk toch, die racistische Amerikaanse samenleving, die via een loterij ‘green cards’ uitdeelt aan onschuldige jongens en hen op die manier tot zulke terreurdaden drijft…

House of Cards Jarenlang hebben ze de Netflix-serie House of Cards de hemel ingeprezen, eerst als dé ultieme intellectuele waarschuwing tegen de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten, daarna als een voorafspiegeling ervan. Geen analyse van de Amerikaanse politiek zonder minstens één parallel met één of andere aflevering van House of Cards. Het moralisme droopt eraf.

In één week viel dat kaartenhuisje volledig in mekaar, toen bleek dat hoofdrolspeler Kevin Spacey in de jaren tachtig seksuele avances had gemaakt tegenover een toen nog 14-jarige acteur. In het post-Weinstein-tijdperk is zoiets natuurlijk dodelijk. Dat Kevin Spacey vervolgens uit de kast kwam als homo, en dan nog wel om zich te verdedigen voor zijn gedrag tegenover een minderjarige jongen, maakte de zaak alleen maar erger. Niet alleen werd het zesde seizoen van de reeks afgelast, ook de aan de gang zijnde opnames voor het vijfde seizoen werden stopgezet, en Kevin Spacey werd bij Netflix volledig gedefenestreerd.

Maar vooral, nogal wat journalisten die lang gedweept hebben met House of Cards, zaten plots met een levensgroot probleem. Hadden ze al die jaren een pedofiel en een seksueel roofdier de hemel in geprezen? Zij die nog zo op de barricades hadden gestaan om de vuile kleedkamerpraat van Donald Trump te veroordelen als bewijs dat hij het Ultieme Kwaad vertegenwoordigde? U kan zich ongetwijfeld het geknakt-rietgevoel op de politieke en culturele mediaredacties voorstellen.

Er zijn van die films waarvan je achteraf zegt, waarom ben ik die in godsnaam gaan zien? Je wordt toch alleen maar geconfronteerd met akelige toestanden. En wat moet ik zeggen tegen iemand die vraagt of die film de moeite waard is?

Terwijl je tegelijk moet erkennen dat de regisseur heel consequent zijn onderwerp met veel talent in beeld zet.

Neem “The Killing of a Sacred Deer”, een wraakfilm van Yorgos Lanthimos, waarbij je toch wat ongemakkelijk in je bioscoopzetel zit. Dat is de bedoeling natuurlijk, en ik weet ook wel dat een speelfilm verontrustend mag zijn, maar na de dagelijkse portie gruwel in je krant of op televisie moet je bijna een masochist zijn om je ook nog eens in de bioscoop onder te dompelen in de ellende van een familie.

Centraal personage is de vijftienjarige Martin (Barry Keoghan). Die zoekt “bescherming” en uitleg bij Steven (Colin Farrell), een briljante hartchirurg die zijn overleden vader behandelde. Niks aan de hand, tot Steven de jongen introduceert in zijn familie en Martin langzaam maar zeker verandert in een wraakmachine die zowel het oerdegelijke Amerikaanse gezin (met Nicole Kidman als echtgenote) als het ziekenhuis waar Steven werkt, terroriseert. Het waarom van dat alles kom je niet echt te weten en op die manier zou je “The Killing of a Sacred Deer” kunnen zien als een parabel op wat tegenwoordig “zinloos geweld” heet.

Maar, we hebben het wel over een speelfilm en daarvan verwacht je niet alleen feiten maar – gezien het onderwerp – ook een betekenisvolle moraal. Dat wil niet zeggen dat de regisseur die er met een voorhamer moet in rammen, wel dat hij je minstens de elementen aanreikt om zelf een oordeel te vellen. Dat doet Lanthimos dus niet.

Eigenlijk word ik een beetje kwaad door dergelijke films, waarbij de regisseur meer met zichzelf bezig is – zie eens hoe knap ik dit alles beeld breng – dan met zijn onderwerp en de toeschouwer. Die kan dan rekenen op de bijval van critici die, zoals in dit geval, graag verwijzen naar parallellen met Griekse tragedies (Lanthimos is een Griek), maar vergeten dat die klassiekers ook een catharsis inhielden.

Bovendien, die critici gaan die film gratis voor niks zien, terwijl ik mij kan indenken dat een toeschouwer, die alles bijeen zo’n 10 euro neertelt voor “The Killing of a Sacred Deer”, zich daarna afvraagt of hij dat geld niet beter besteed had K.T. aan een goeie pint of een goed glas wijn.

Van Gogh

Loving Vincent Een speciale film. De makers Dorota Kobiela en Hugh Welchman hadden het idee om de schilderijen van Vincent van Gogh te gebruiken als vertrekpunt voor een geanimeerde speelfilm. Je knippert misschien met de ogen, maar het resultaat is werkelijk de moeite waard.

Hoe gingen ze te werk? Opnamen met acteurs werden gemengd met schilderijen van Van Gogh, die op hun beurt nog eens werden aangevuld met honderden aangepaste olieverfschilderijen. Vraag me geen details, maar wat je op het bioscoopscherm te zien krijgt, is op zijn zachtst gezegd, mooi en indrukwekkend. Alsof je plots in de leefwereld van de wereldberoemde schilder wordt gedropt. Letterlijk zelfs als je in het begin, via het schilderij “De sterrennacht”, in Arles terechtkomt waar de tragiek van het leven van Vincent echt begon. De makers focussen inderdaad op de laatste dagen van de schilder, maar de manier waarop ze dat invullen – een soort detectiveverhaal vol complotten – is een minpunt. Maar wees gerust, dat kan het kijkplezier K.T. niet drukken.

Polanski

D’après une histoire vrai Roman Polanski is een naam als een klok, maar toen de maker van “Rosemary’s Baby” en zijn meesterwerk “Chinatown” betrokken raakte in een seksschandaal met een minderjarige en naar Europa vluchtte, bereikte hij nooit meer het niveau van zijn Hollywoodfilms – waar hij zich als een vis in het water voelde. In Frankrijk bouwde hij een carrière op en hij schitterde nog eenmaal met “The Pianist”, maar de neergang is definitief ingezet, voortgaande op “D’après une histoire vraie”.

De plot over een schrijfster die geen inspiratie meer vindt, de hulp inroept van een ghostwriter en vervolgens als het ware geterroriseerd wordt, zou best een “aardige” thriller kunnen opleveren. Maar Polanski zet alles zonder veel animo in beeld, wat de geloofwaardigheid van de gebeurtenissen nog meer onderuithaalt. Bovendien doen Emmanuelle Seigner en Eva Green hun best om de Oscar voor de slechtste vertolking in de wacht te slepen. Een Polanski onwaardig.

K.T.

Op de praatstoel

9 november 2017

11

Praten met Derwich Ferho van het Koerdisch Instituut

Repressie in Catalonië, grote repressie in Koerdistan In de Brederodestraat in Antwerpen vochten Turken en Koerden. De Koerden eisen democratisch confederalisme in Turkije, Syrië, Irak en Iran. De Koerden zijn de eerste bewoners van het huidige zuidoosten van Turkije, Noord-Irak, Noord-Syrië en Noordwest-Iran, en ze kregen ongevraagd Arabieren, Perzen en Turken over zich heen. Sedert 1924 is de eeuwenoude kwestie heet geworden en zij verrot het samenleven in de Levant. Derwich Ferho is veertig jaar in België en is voorzitter van het Koerdisch Instituut in Brussel. Een vrij en democratisch Koerdistan is zijn droom.

Voor en na het gesprek in café Den Bengel over de Koerdische kwestie passeert Derwich Ferho in het stadhuis van Antwerpen, eerst voor overleg met de burgemeester over de heibel in de Brederodestraat, nadien voor een foto met de eerste burger. De familie Ferho wortelt aan de Turks-Syrische grens en is al generaties actief voor een vrij en democratisch Koerdistan. De ouders van Derwich Ferho werden op 2 maart 2006 om kwart voor negen ’s avonds vermoord door commando’s van de Turkse staat.

De broer van Derwich zat twaalf jaar in een Turkse gevangenis en woont vandaag in Brussel. Derwich zelf kwam in ons land toe in 1977 en richtte in 1978 met een zestal Koerden het Koerdisch Instituut op, een vereniging - zoals het Davidsfonds - voor de cultuur, de taal, de verheffing van de 35 miljoen Koerden, verdeeld over Turkije, Syrië, Irak en Iran. In Turkije woont de helft van de Koerden, het grootste volk op aarde zonder een eigen staat. ‘t Pallieterke: alle ogen zijn gericht op Catalonië. Wat is het verschil met de kwestie-Koerdistan?

Derwich Ferho: “De Spaanse regering, unitaristisch en behept met een koloniale mentaliteit, voert de strijd tegen de Catalanen met juridische, politieke en politionele middelen.

In Turkije, Syrië, Irak en Iran strijden militairen tegen de Koerden. Het Koerd zijn is verboden.

Dat is van een heel andere orde. Spanje blijft, hoewel vandaag onvolkomen, een ‘democratie’.

De landen waarin Koerden wonen en die de Koerden omringen hebben autoritaire regimes waar het recht op vrije meningsuiting gefnuikt tot onbestaande is, Koerdische activisten gevangengezet en gemarteld worden, eigendommen worden geconfisqueerd, wedden en benoemingen worden ingetrokken van Koerden die opkomen voor hun rechten; het is dagelijkse kost.

Vergeet niet dat in Turkije de invloed van de islam groeit. Iran, Syrië en Irak, met delen van het Koerdische volk binnen hun grenzen, zijn eveneens islamitisch, maar van een andere, rivaliserende, soort. Politieke moslims zijn onverdraagzaam ten overstaan van andersgelovigen, echter, in die omringende landen zijn ook de Koerdische moslims ongewenst.” ‘t Pallieterke: begin november herdacht u met de campagne SOSTurkey de repressie van de Koerden in Turkije.

Derwich Ferho: “Het doel van de jonge campagne SOSTurkey is een breed solidariteitsnetwerk te creëren met de slachtoffers van de repressie en te ijveren voor een democratisering van Turkije. Er was een conferentie aan de Universiteit Gent over de vervolging van academici, en een tweede over het

gebrek aan persvrijheid. Aan Vlaamse kant hebben wij sympathisanten bij parlementairen en vooraanstaanden van N-VA, sp.a, CD&V en Groen, maar aan Franstalige kant is de stilte oorverdovend.

De vervolging van de politieke oppositie heeft onze grote aandacht. In het bijzonder de arrestaties en de juridische vervolging van nagenoeg alle parlementsleden van de Democratische Partij der Volkeren, de HDP, en honderd Koerdische burgemeesters van de Democratische Regiopartij, de DBP, plus enkele duizenden partijleden van die twee partijen.

De burgemeesters zijn opgevolgd door aangestelden van de staat, de zogenaamde Kayum, plaatsvervangers.

Op 4 november was het precies een jaar geleden dat de covoorzitters van de HDP, Selahattin Demirtas en Figen Yüksekdag, samen met een aantal HDP-parlementsleden, gearresteerd werden. De covoorzitters zitten in een gevangenis op 1.000 kilometer en op 800 kilometer van hun gezin. PKK-leider Abdullah Ocalan zit al 19 jaar opgesloten en geïsoleerd, in een gevangenis op het eiland Imrali.

Niemand weet of hij leeft of dood is. Sinds meer dan een jaar mag hij geen bezoek meer ontvangen, niet van advocaten, niet van familieleden.

President Erdogan onderdrukt en broodrooft sedert een jaar iedereen die van dicht of van ver verdacht kan worden van banden met de Gülenbeweging. De Koerden worden al veel en veel langer op dezelfde brutale manier aangepakt. Ze leven onder een bestendige staat van beleg. Wij zien in Turkije een staat die seculier was, en die steeds sterker afglijdt naar islamo-Turkse onderdrukking.” ‘t Pallieterke: de tegenkanting van de Turken heeft racistische ondertonen…

Derwich Ferho: “De officieuze slogan van het Turkse leger is: een goede Koerd is een dode Koerd. Ik toon jou mijn smartphone en lees de citaten voor van een tekst van een hoge Turkse militair (nvdr. citaten): ‘Het soort dier dat de Koerd is, lijkt fysisch het meest op een menselijk wezen.

Omdat ze kunnen lopen op hun achterste poten hebben zij geen moeilijkheden om tussen mensen te leven. Maar omdat ze vies zijn en stinken, ziet men als men ze goed bestudeert dat zij fysisch anders zijn dan mensen....

Het dier Koerd kweekt heel snel, vernielt de natuur in zijn omgeving en voorkomt de kans op leven van andere soorten.

Een vrouwelijk Koerdisch wezen kan 10 tot 15 puppy’s baren in 50 jaar tijd. De Koerden zijn de dieren die het best de taal gebruiken. Ze mopperen ongeveer 500 klanken bij mekaar om met elkaar te communiceren. De Koerden zijn wezens die van nature verraders,

Koerdisch Davidsfonds

Derwich Ferho stichtte met zes Koerden in 1978 het Koerdisch Instituut. Er zijn zusterverenigingen in Parijs, Bonn, Stockholm, New York en tot voor een tijd in Turkije, met name in Istanboel en Diyarbakir. De top van de instituten in die twee laatste steden is gevangengezet.

De intellectuelen van het Koerdisch Instituut verdedigen de Koerdische cultuur en zijn, in tegenstelling tot wat de Turken opdissen, geen halve terroristen. Dat zegt Derwich Ferho met nadruk: “De Koerdologie is niet fel ontwikkeld in de wereld en het instituut tracht dat te keren. Tussen 15 à 20 procent van de 120.000 Turken in België zijn Koerd. De Koerdische letterkunde is een prachtige bron van de Koerdische identiteit en mentaliteit. De Koerden zijn weinig vlijtige moslims en je vindt er eveneens christenen, atheïsten en joden onder.

Die laatste groep groeit, want Koerdistan is mooi en biedt commercieel kansen. In IraaksKoerdistan heb je een parlement waarvan effectief 5 procent van de zetels gaat naar christenen, 1 procent naar Armeniërs, enzovoort.”

sluw en parasiet zijn...’ Einde citaten, maar de kwalijke tekst loopt verder.” ‘t Pallieterke: waar halen de Koerden de kracht om door te gaan?

Derwich Ferho: “Wij zijn een volk met zeer diepe wortels. Wij bewoonden reeds eeuwen wat ooit Koerdistan moet worden, al lang voor de komst van de Arabieren met hun islam in 700 en de opmars van de Turken, die uit Centraal-Azië kwamen, rond 1100. Eeuwenlang bestaat die spanning tussen de Koerden en de nieuwkomers.

Die was getemperd in het Ottomaanse Rijk, waar de volkeren van die grootstaat in redelijke harmonie samenleefden, maar met de komst van de Jong-Turken en Atatürk rond de Eerste Wereldoorlog - met hun filosofie van één volk, één taal, één vlag, één cultuur werden de Koerden in Turkije en in de buurstaten vervolgd.

Na de val van het Ottomaanse Rijk was er een korte episode met een republiek in Turkije die twee volkeren erkende, de Turken en de Koerden, en die toestand bestond eveneens kort in het tweevolkerenland Irak. In 1924 werden de Koerden onbestaande in Turkije en per definitie tweederangsburgers.” ‘t Pallieterke: de Koerden vochten niet alleen met woorden tegen Turkije, ook met wapens. De naam PKK is berucht, toch?

Derwich Ferho (stellig): “De PKK heeft in 1993 na negen jaar gewapende strijd publiek gezegd dat zij de wapens neerlegde in ruil voor politieke onderhandelingen met de Turkse regering over de rechten van de Koerden in Turkije. Die belofte om geen gewapende strijd meer te voeren, is negenmaal herhaald. Zonder politieke gevolgen. Ik verzet mij absoluut tegen de kijk op de PKK als een terroristische organisatie.

De PKK vocht tegen een gewapende en onderdrukkende overmacht en deze Koerdische gewapende arbeiderspartij is geen moordmachine. De vraag om een politieke dialoog te voeren wordt tot vandaag genegeerd. Sedert 1993 ziet de PKK af van separatisme, desondanks hebben de VRT en andere media het steeds over de afscheidingsbeweging PKK. De Koerden zoeken een oplossing binnen de grenzen van Turkije en het confederalisme gaat in die richting.

De Koerden vragen geen buitenissige dingen. Enkel het recht op eigen taal, Koerdisch onderwijs van laag tot hoog en een deelname als Koerd aan de economie en aan de politiek.

Politiek Ankara bedrijft een extreme vorm van staatsnationalisme door het negeren van de etnische werkelijkheid van Turkije, terwijl er in dat land 25 minderheden zijn. Turkije heeft Chaldeeërs, Koerden, Tsjerkessiërs, Assyriërs, Pontiërs, Arabieren, Armeniërs, enzovoort, maar wil dat niet geweten hebben.

De Turkse mentaliteit is niet gespitst op dialoog. Met hun 20 miljoen zijn de Koerden de grootste minderheid op een bevolking van 73 miljoen. De internationale lijst van terroristische organisaties is, door de paniek na de aanslagen op de VS in september 2001, zonder nuances opgesteld door de westerse landen.

Om de Turken te vriend te houden, staat de PKK ononderbroken op die lijst en het is, door de vereiste unanimiteit om namen te schrappen, aartsmoeilijk om dat te wijzigen. Voor de Amerikanen heeft het geopolitieke belang van Turkije absolute voorrang en spelen de Koerden geen rol.” ‘t Pallieterke: in de Autonome Regio Koerdistan in Irak werd een volksraadpleging gehouden over de onafhankelijkheid van dat gebied. Ondertussen heeft de drijvende kracht van die volksraadpleging, president Massoud Barzani, zich uit de politiek teruggetrokken. Wat nu?

Derwich Ferho: “Ik sta volledig achter die beslissing van de leiding van de Autonome Regio. Een volk heeft het recht zich uit te spreken over zijn staat, over zijn toekomst, over zijn oogmerken.

Waar ik kritiek op heb, is dat de initiatief-

nemers duidelijk onvoldoende hebben nagedacht wat het effect zou zijn van de volksraadpleging bij de regering in Bagdad en bij de buurlanden.

De volksraadpleging werd gehouden in het kerngebied van de Autonome Regio en in de randgebieden waar Koerden wonen, bijvoorbeeld Kirkoek, en waar artikel 140 van de Iraakse Grondwet bepaalde dat er daar in 2007 een referendum zou gehouden worden over de wensen van de inwoners van die randgebieden, wat niet is gebeurd.” ‘t Pallieterke: het gevolg van de volksraadpleging, die uitwees dat 90 procent van de stemmers koos voor een onafhankelijke Autonome Regio, is dat het Iraakse leger de randgebieden bezet heeft en Bagdad de Autonome Regio afgrendelde van de rest van Irak…

Derwich Ferho (zucht): “President Barzani verloor op enkele dagen de helft van zijn territorium, de belangrijkste inkomstenbron van zijn staat en verminkte de droom van de onafhankelijkheid van Iraaks-Koerdistan. De Iraakse Koerden geraakten van de regen in de drup. Zij verliezen de inkomsten van de olie van Kirkoek, die bepalend was voor hun begroting.

Erger is dat de grenzen van de Autonome Regio vandaag onder controle staan van het Iraakse leger en de Autonome Regio een groot gevangenenkamp is geworden. Nochtans, wij mogen niet vergeten dat IS grotendeels verslagen werd door de Koerdische Peshmerga’s van de KRG- en HPG-strijders in Irak en YPGYPJ-strijders in Syrië.

De Koerdische Regionale Regering wordt nu aangevallen door het Iraakse leger, dat verslagen werd door IS, en door de Iraanse terreurgroep Heshid Shaai. Kirkoek en Mosoel zijn ondertussen in handen van twee legers, namelijk het Iraanse en het Irakese, gesteund door Turkije.” ‘t Pallieterke: Iran staat op de zwarte lijst van de VS, maar heeft toch, samen met Iraakse troepen, Kirkoek en zijn oliebronnen kunnen innemen?

Derwich Ferho: “Inderdaad, begrijpe wie kan. Enerzijds is Washington een tegenstander van Teheran, anderzijds laat de Amerikaanse regering toe dat Iran en de sjiieten hun macht uitbreiden buiten de grenzen.” ‘t Pallieterke: scharen Turkse intellectuelen zich achter uw verzuchtingen?

Derwich Ferho: “Het gaat om een zeer kleine groep en die belangstelling is pril. De meest bekende naam is die van Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk. Hij begint zich te buigen over de rechten van de volkeren in Turkije.

Een uitzondering onder de Turkse intellectuelen is dr. Ismail Besikci, een socioloog die twintig jaar gevangengezeten heeft omdat hij de Koerdische zaak ter harte neemt, daarover schreef en honderden processen opgespeld kreeg.

En er is de journalist Dogan Ozgüden, die in ballingschap leeft in Brussel. Die drie zijn uitzonderingen, want tot voor kort waren de Turkse intellectuelen allemaal unionistisch, maar door de sterkere Koerdenbeweging ontstond een kentering. De vraag leeft steeds sterker: wat is Turks zijn? Hoeveel procent van de burgers van Turkije is Turk? Twintig tot vijfentwintig procent zijn Turks, en al de rest is ook vandaag Grieks, Armeens, Koerdisch, Circassisch, Cyprioot. Aan de top van de staat en het leger zie je 5 procent Turken en de rest is niet-Turks. Traditioneel stamt de legerleiding af van Albanezen en Grieken. De staatsveiligheid zit evenmin sterk in handen van etnische Turken.”

Frans Crols

12

Cultuur

9 november 2017

Bart Peeters brengt Podium Henry van de Velde bij Horta “Brood voor morgenvroeg”

In het Hortamuseum in Brussel loopt een tentoonstelling met tekeningen en pastels van Henry van de Velde. De expo is om meer dan één reden opvallend.

Je kan er dezer dagen niet omheen, de nieuwe plaat van jurylid, coach, presentator, artiest en muzikant Bart Peeters. Opnieuw in het Nederlands, de muziektaal waarmee hij al vele jaren veel bijval krijgt, en opnieuw met zijn zeer goede muzikanten waarmee hij al die jaren zovele muzikale rijkdom krijgt.

Als voorbode van dit nieuwe album horen we op de radio al het titellied ‘Brood voor morgenvroeg’, een sterk relativerend lied over de waanzin van de wereld en het belang van een brood in huis.

Verder is de plaat in vele opzichten een liefdesplaat geworden. In het lied ‘Tot je weer van me houdt’ herkennen we een vertaling van Jean-Jacques Goldman. Aan de vertaling herken je meteen de hand van Bart Peeters, een beetje speels, een beetje goedkoop, maar bovenal steeds erg herkenbaar.

Ook in ‘Mirakelman’ wordt met dezelfde relativering de liefde van de gewone man bezongen, in schril contrast met de glitter van de vedette en de ideale man die met zoete liedjes alle dames rond de vinger draait. Bliksemafleider in dit geval is de bezongen Stan van Samang.

Nog meer liefde vinden we in ‘De warmte van een lief’ en ‘De scheidingssong’.

Opvallend zijn twee moderne thema’s in ‘De Wifi song’ en in ‘Smartphone’ (een vertaling van Drake & Nineteen85). Thema’s om dicht bij de leefwereld van jongeren te hangen en hun gebruik van moderne apparatuur en sociale media tegelijkertijd te hekelen en te bezingen.

Doet de brave en goedlachse artiest dan nooit aan maatschappijkritiek of zoiets? Je zou kunnen zeggen dat hij in ‘Dezelfde kam’ al dicht bij een maatschappelijk standpunt komt.

“Je schrikt je lam hoe elk schaap over dezelfde kam geschoren wordt.” Op zich is ook de ‘Scheidingssong’ niet zonder standpunt. En natuurlijk kan je met het toch wel bekende lied ‘Hemel’ als afsluiter van dit album niet naast de realiteit van onze multiculturele samenleving die in gevaar is.

Muzikaal flirten Peeters en zijn groep met zeer vertrouwde recepten: vlotte folk, Balkanritmes, blues en chanson, en plots ook wat Beyoncé-invloeden en R&B, met blazers en strijkers in glans en glorie, gearrangeerd door de immer vrolijke Ivan Smeulders. En de vertrouwde perfecte meerstemmigheid die deze groep zo beheerst.

En dan wordt ‘Brood voor morgenvroeg’ opnieuw een perfect product van de hand van de fabriek Bart Peeters. Met voor elk wat wils. Met muziek waar je toch een beetje spontaan vrolijk van wordt. Met een vrolijke relativering en een aanstekelijke dosis bescheidenheid.

Of is dat alles wat gespeeld? Met een nooit kwetsende visie op de wereldproblemen en de boodschap dat je er met muziek zeker uitkomt.

Hoog in de lijsten van elke muziektop kan je deze cd alvast terugvinden, op elk min of meer belangrijk praatprogramma komt er wel een Bart Peetersmoment, wat lang niet iedereen die in het Nederlands zingt gegeven is. Misschien tot spijt van elke andere Nederlandstalige groep die momenteel een nieuw werk uitheeft, zoals daar zijn Yevgueni, Buurman en Stoomboot.

Maar eenmaal de adrenaline van deze artiest op het podium begint te borrelen, weet iedereen dat het muzikale beest in Bart Peeters alles overneemt.

GT

Afrikaans in het verdomhoekje Eind oktober verwierp het Hooggerechtshof in Kaapstad de klacht van de drukkingsgroep ‘Gelijke Kansen’ dat de verengelsingspolitiek van de universiteit van Stellenbosch aanvocht.

De positie van het Afrikaans is inderdaad in de traditioneel Afrikaanstalige universiteiten van Zuid-Afrika in de afgelopen 20 maanden aanmerkelijk verzwakt. Aan de universiteit van Pretoria speelt deze taal zo goed als geen rol meer. Men was immers van oordeel dat onderwijs in het Afrikaans de Afrikaanstalige studenten bevoorrechtte. Aan de universiteit van de Vrijstaat was men eerst op een parallelmedium overgeschakeld (onderricht in Afrikaans en Engels) maar ook daar werd het Afrikaans geleidelijk verdrongen omdat dit systeem op segregatie zou neerkomen.

Enkel op de Noordwesuniversiteit (waartoe Potchefstroom behoort) heeft Afrikaans nog wat te betekenen (er wordt wel getolkt naar het Engels) maar de Raad voor Hoger Onderwijs dringt al geruime tijd aan op versmelting van de 3 campussen waaruit de universiteit bestaat. Men mag dus gerust aannemen dat in de komende jaren ook daar het doek over het Afrikaans zal vallen.

Oudste universiteit

Drukkingsgroep De gevolgen bleven niet uit. Kregen Engels en Afrikaans in 2014 al een gelijke status, de praktijk was erger. Zo bleek in 2016 een vijfde tot een vierde van de docenten niet in staat om in het Afrikaans les te geven. Datzelfde jaar nam de druk om het Afrikaans helemaal uit te bannen sterk toe. Zowel van parlementaire zijde als van de kant van Open Stellenbosch, een kleine maar luidruchtige drukkingsgroep van – meestal zwarte – studenten werd geëist om compleet naar het Engels over te schakelen. Enkel bij “voldoende aanvragen” zou nog maar van het Afrikaans gebruik mogen worden gemaakt. Toch moet volgens historicus prof.

Giliomee omzichtig worden omgesprongen met de bewering dat vele Afrikaanssprekende studenten vrijwillig naar Engels overschakelen. Van docenten ging immers grote druk uit: parallel onderwijs betekent immers ook bijkomend onbetaald werk.

Schilder en tekenaar Victor Horta (1861-1947) en Henry van de Velde (1861-1947) waren de twee boegbeelden van de art nouveau in ons land. Dat de ene nu te gast is in het huis en atelier van de andere lijkt voor de hand liggend. Maar dat is het niet.

Horta en Van de Velde waren zeer verschillend. Hun stijl, hun achtergrond en hun loopbaan leken in niets op elkaar. Bovendien groeide tussen hen bittere na-ijver, die uitmondde in heuse scheldpartijen. In 1926 lanceerde Victor Horta zelfs een petitie tegen Van de Velde waarin hij hem beschuldigde van collaboratie. Wat was er aan de hand?

Verdacht en vreemdeling Sinds 1899 woonde en werkte Henry van de Velde in Duitsland. Hij verbleef twee jaar in Berlijn en realiseerde onder andere de renovatie van het Folkwangmuseum in Hagen. Van de Velde werd dan door Weimar aangetrokken om de stad op de kaart te zetten als bolwerk van de ‘nieuwe stijl’. Vanaf 1902 leidde Van de Velde er het seminarie kunstambachten, wat uitgroeide tot de befaamde Kunstgewerbeschule. In en rond Weimar zijn nog steeds prachtige woningen van zijn hand te zien. In 1914 bouwde Van de Velde het fameuze Werkbundtheater in Keulen. Het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog bracht Van de Velde in een moeilijke positie.

Omwille van zijn activiteiten in Duitsland kon deze ‘verdachte figuur’ niet zomaar terugkeren naar ons land, en in Weimar werd de positie van deze ‘vreemdeling met zijn eigenaardige ideeën’ stilaan onhoudbaar. Na een tussenstop in Zwitserland in 1917 ging Van de Velde in op de uitnodiging van Hélène Kröller-Müller om in het Nederlandse Otterlo een museum te bouwen voor haar gigantische kunstcollectie.

Vanaf 1923 werkte Van de Velde aan zijn terugkeer naar ons land. Met de steun van zijn vriend Camille Huysmans lukte dat. Vanaf 1925 mocht hij architectuurgeschiedenis en sierkun-

De expo is om nog een andere reden interessant. Henry van de Velde is vooral bekend als gerenommeerd ontwerper en architect. Dat hij in het begin van zijn carrière ook een begenadigd schilder en tekenaar is geweest, is een aspect dat onderbelicht is gebleven.

In 1881 schreef de achttienjarige Henry zich in aan de academie in Antwerpen. Hij volgde er lessen bij Charles Verlat en ging nadien studeren in Parijs. Van de Velde sympathiseerde met de openluchtschilders van de ‘Kalmthoutse school’ die op hun doeken de werking van het licht op de kleuren analyseerden. In 1887 zag hij op het salon van de avant-gardegroep Les XX het neo-impressionistische meesterwerk ‘Un dimanche après-midi à l’île de la Grande Jatte’ van Georges Seurat. Van de Velde was danig onder de indruk en ging zich verdiepen in het pointillisme. Op zijn schilderijen verschijnen punt- en kommavormige borstelstreken in heldere kleuren die zorgen voor ongewone optische effecten.

Vanaf 1890 onderging Van de Velde de invloed van Vincent van Gogh en hij evolueerde naar een eigen stijl met een contrast van veel kleuren in een rijk lineair spel (zie afbeelding). Ook de krommingen en arabesken komen steeds meer naar voren. Deze vormen bleef hij later als ontwerper en vormgever gebruiken. De tentoonstelling in het Hortamuseum biedt een mooie selectie tekeningen en pastels van de twaalf jaar durende schildersloopban van Henry van de Velde. Trouwens, het museum in het voormalige huis en atelier van Victor Horta is ook zonder tijdelijke expo meer dan de moeite waard om te bezoeken.

MMMV Tentoonstelling ‘Henry van de Velde, tekeningen en pastels (1884-1904)’, nog tot 7 januari 2018, Hortamuseum, Brussel (Sint-Gillis), www.hortamuseum.be.

DA laat zich niet horen Kortom Giliomee is pessimistisch. Komt er geen kentering dan is het met het Afrikaans op de universiteiten op termijn gedaan en zullen geen nieuwe generaties leraars, dokters en advocaten, opgeleid worden in die taal. Niettemin zullen hun leerlingen, patiënten en klanten nog steeds Afrikaans spreken. In dat opzicht is het ook tekenend, voegt hij eraan toe, dat de Democratische Alliantie, de grootste oppositiepartij, zich op dat vlak niet laat horen. Het onderwijs is immers zowel nationale als provinciale materie en in de provincie West-Kaap staat deze partij aan het roer. De reden is niet ver te zoeken. De DA wil op landelijk vlak doorbreken en daartoe is het aantrekken van massale zwarte steun nodig. Dit brengt mee dat het traditionele kiezerspubliek, dat vooral de minderheden omvat, het risico loopt meer en meer in de kou te worden gezet. Voor de Afrikaners, waarvan wordt geschat dat ze in 2014 voor 80 procent voor de DA stemden, een bijkomend dilemma.

Jan van Aerschot

- Kris Peeters zei op de radio dat Puigdemont bij zijn volk had moeten blijven, en allicht zag hij daarbij in gedachten zijn eigen partij als het grote voorbeeld, met de volksoplichterij bij Arco als toppunt van bij-het-volk-blijverij.

- En die asieluitspraak over Puigdemont van Theo Francken was “niet wijs”, wijsneusde Kris de Wijze, die aan de lopende band niks dan wijze uitspraken doet.

- Vraag het maar aan Mark Eyskens…

- In Gent (jawel, jawel, alweer die modelstad van Daniël) vond een koppel bij thuiskomst van een ontspannen weekeindje weg, in zijn “gekraakte” huis dertien Roma! Een Roma…ntische thuiskomst.

- “Helemaal anders dan in Antwerpen”, pocht met ware trots burgemeestersmodel Daniël, “pakken wij onze burgers met fluwelen handschoenen aan. Nietwaar, burgers?”...

- Kon dat koppel zijn huis niet in, het kon om de hoek gezellig een croque-monsieur gaan eten, of op z’n Geints een “kraakmeneer”. HvO

Op de korrel

Vermits er jarenlang was gepleit toch één instelling voor hoger onderwijs in het Afrikaans te behouden leek Stellenbosch er het meest voor in aanmerking te komen. Tenslotte is het de oudste Afrikaanstalige universiteit van het land, zijn er in de West-Kaap waartoe Stellenbosch behoort al drie Engelstalige instellingen en heeft deze provincie naast een blanke een grote Afrikaanssprekende kleurlingbevolking.

Een peiling - in 2007-2008 uitgevoerd door Markdata - bracht trouwens aan het licht dat 80 procent van de toenmalige studenten aan deze universiteit voorstander was van onderwijs in het Afrikaans. Zelfs 40 procent van de Engelstaligen hadden zich in die zin uitgedrukt. Maar in de acht daaropvolgende jaren gebeurde een massale instroming van Engelstalige studenten die de traditioneel Engelstalige liberale instellingen die erg verzwart waren, ontvluchtten.

Met alle gevolgen van dien: in 1995 was amper 20 procent van de studenten op Stellenbosch Engelstalig (tegen 74 procent Afrikaanstalig), in 2012 bedroeg dit cijfer al 37 procent en vorig

jaar vormden ze de meerderheid.

sten doceren aan de Gentse universiteit. Van de Velde werkte aan het plan om in Ter Kameren (Brussel) een Hoger Instituut voor Decoratieve Kunsten op te richten, als tegenhanger van het Bauhaus in Weimar. Tegen zijn aanstelling tot directeur van het nieuwe instituut kwam heel wat protest. Een groep architecten, onder leiding van Victor Horta, organiseerde een petitie tegen de benoeming van deze ‘collaborateur’. Van de Velde won het pleit. Het is dus opmerkelijk dat nu in het huis van Victor Horta een tentoonstelling loopt met werk van zijn grote rivaal.

Boeken

9 november 2017

13

Mohammed, een bizarre profeet in De Gifmenger Gentenaar Pierre Buyle (°1957) schreef met “De Gifmenger” een opmerkelijk romandebut. Amoz (de ik-persoon uit het boek) is een Jood die carrière heeft gemaakt in het toenmalige Constantinopel (nu Istanboel). Hij komt in Mekka in contact met een man die gehuwd is met een zekere Khadija (een Jodin en, jawel, de vrouw van Mohammed, de toekomstige profeet).

Mohammed is zwaarmoedig door het overlijden van twee zoons, en lijdt onder existentiële crisissen. Om hem op andere ideeën te brengen, stuurt Khadija (die een rijke handelsvrouw en een notabele is) hem op missie naar Abessynië (Ethiopië), maar de problemen in zijn hoofd blijven woekeren. Khadija verstoot hem en trekt met Amoz naar het zuiden van Arabië (Arabia Felix, zeg maar Jemen). Van daaruit volgen ze de verdere evolutie in Mekka en Medina. Tot hun grote verbazing blijven de religieuze waanideeën van Mohammed voortduren en slaagt hij er zelfs in de macht te veroveren op het Arabisch schiereiland.

Dit is in een notedop de inhoud van een lijvig maar spannend boek. Er wordt veel gereisd in het lange verhaal. Er is een uitgebreid bezoek aan een klooster, en de geografische en historische context wordt geschetst, waarbij Pierre Buyle blijk geeft van een grondige kennis van de sira (biografie) van de profeet Mohammed, christelijke heresieën, Jemen en de cultuur van het Midden-Oosten. Is dit nu een reisverhaal à la Wilfred Tehsiger (19102003)? Nee, want al is reizen belangrijk in het boek, de essentie van het boek is de figuur

Mohammed, de godsdienst die hij construeert op basis van het bijeensprokkelen van elementen uit christendom, jodendom en heidendom, en met als achtergrond de strijd tussen Byzantium en het Perzische Rijk. Die mix van elementen uit verschillende godsdiensten leidt uiteindelijk tot een fanatieke en destructieve godsdienst, vandaar de naam De Gifmenger, een term die Buyle overgenomen heeft uit “Also sprach Zarathustra” van Friedrich Nietzsche (1844-1900).

Jemen Begin de jaren negentig reisde Buyle naar Jemen. Hij ontmoette er de nog resterende Joden (samen met Marokko, Egypte en Irak is Jemen één van de vier Arabische landen waar tot voor 1948 een aanzienlijke Joodse minderheid bestond) en kreeg daar een oud geschrift in handen. Het is op basis van dat geschrift dat Pierre Buyle op het idee kwam zijn roman te schrijven. Het werk van Buyle is een mengeling van fictie vermengd met correcte historische beschrijvingen (vergeet het voetnotenapparaat niet te lezen) en elementen uit de canonieke biografiëen van de profeet Mohammed,

en dan denken we vooral aan de sira’s van Ibn Hisham - gestorven in 833 - en Ibn Ishaq (704770); dat zijn eigenlijk laattijdige biografieën, want de profeet Mohammed stierf in 632. Er bestonden oudere biografieën van Mohammed, maar die zijn helaas verloren gegaan.

Het is dan ook vrij moeilijk zich een correct beeld te vormen van het leven van de profeet Mohammed, want heel wat elementen uit de biografie van Mohammed worden niet bevestigd door niet-islamitische bronnen.

Aanklacht De Gifmenger is een aanklacht tegen islamitisch fanatisme, waarbij wordt aangetoond dat de zogenaamde revelaties die Mohammed zou hebben ontvangen niet van goddelijke oorsprong konden zijn. En passant passeren een aantal absurditeiten uit de christelijke en joodse godsdienst de revue. Het boek van Buyle komt dan ook over als een vrijzinnige kritiek, niet zo zeer op religie ‘an sich’, maar op georganiseerde godsdiensten en hun dogma’s, en in het bijzonder op de islam, een godsdienst die duidelijk aan een ‘revival’ bezig is waarbij ze niet steeds haar mooiste kant laat zien, om het zacht uit te drukken.

De Gifmenger is een publicatie die meer aandacht verdient. Geïnteresseerden in reisen avontuurverhalen, islamcritici en MiddenOostenfreaks komen zeker aan hun trekken.

Aanbevolen dus. We bevelen Pierre Buyle

alvast een reis naar het Sinte-Catharinaklooster in de Sinaiwoestijn (Egypte) aan, want daar ligt heel wat apocrief materiaal over onze vriend Mohammed dat kan dienen voor een volgend boeiend boek.

Lieven van Mele

Pierre Buyle, “De Gifmenger”, Uitgeverij De Blauwe Tijger, 527 blz., 25 euro (exclusief 6 euro verzendingskosten); te koop in de webwinkel van www.pallieterke.net ISBN 978 9492 16138 3

Verzetsgids tegen islamisering De kruistochten, waarvan de eerste - met de zegen van paus Urbanus II - zich op gang trok in het laatste jaar van de elfde eeuw en de negende en laatste door Edward I van Engeland werd afgeblazen in 1274, zijn door de multicultureel bevlogen demagogen van het hedendaagse Avondland, met schier onfeilbare zelfverzekerdheid uitgekreten tot politiek incorrecte ingrepen in de geschiedenis. Ze moeten bijgevolg uit het collectieve geheugen, folkloristische processies en geschiedenisboekjes voor langer en middelbaar onderwijs worden verbannen.

Een mens – tja, meneer of mevrouw mag ik niet meer schrijven – zou zich gaan afvragen wat die middeleeuwse paus en al die seksistische kuisheidsgordelvergrendelaars in die tijd moet hebben bezield om het Heilig Land te willen heroveren in plaats van de kaliefen verzoenend, in de geest van Meyrem en Wouter en zo, vriendelijk uit te nodigen ter vreedzame verovering van het verdorven Westen. Hij moet inderdaad echt verdorven van geest zijn – om niet te zeggen rebels en bloeddorstig – hij die met een elfde boek (symbool voor die elfde eeuw?) van 176 bladzijden zwart op wit, als het ware een twaalfde kruistocht wil ontketenen tégen die op verzoening beluste halalieten.

Europese islam En nu ga ik een bekentenis doen: ik heb dat stevig doorwrochte, uitvoerig gedocumenteerde en hier en daar vierkleurig geïllustreerde boek van anti-islam-“recidivist” Filip Dewinter NIET tegen mijn zin uitgelezen. Zo citeert Dewinter die goeie ouwe Cicero. Het citaat komt er, vrij vertaald, op neer dat een natie haar gekken kan overleven, maar niet haar verraders. Voor Dewinter lijkt het maar een kleine stap van Cicero naar de “valse multikul-profe-

ten die u wijsmaken dat het allemaal wel zal loslopen en meevallen” en dat de “Europese islam” eraan komt (blz. 28). Zeven bladzijden eerder heeft de belezen islamkenner dat hoeragetoeter al ferm ontkracht door de koran, die letterlijk “oplezing” betekent en dus ter toepassing uit het hoofd geleerd moet worden, te vergelijken met de christelijke geschriften, die wél voor interpretatie vatbaar zijn. Bijgevolg noemt hij de islam, in tegenstelling tot het christendom, geen theologische maar een politieke religie (blz. 21). Het is voorwaar niet de enige spijker met scherpe kop die FdW klopt in zijn verweerboek tegen de islamisering. Je kan voor of tegen Dewinter zijn, je moet in elk geval erkennen dat hij, na dertig jaar studie én actie, wéét waarover hij het heeft, wat zeker niet van de meeste moslimpamperaars gezegd kan worden. Eerlijkheidshalve deelt de schrijver zijn lezers mee dat aan zijn verweergids ook is meegewerkt door andere “racisten”, Sam van Rooy, Anke Van dermeersch van Vrouwen Tegen Islamisering (VTI), Nancy Verrijke en Annicq de Neve.

Praktische raadgevingen Rode draden (ja, ik besef dat die kleur hier

een beetje misplaatst is) in dit vlot geschreven boek: wij zijn in oorlog – niet àlle moslims zijn terroristen, maar de meeste terroristen zijn wel moslims –, de islam gedraagt zich in “Eurabia” niet als gast, maar dicteert hier shariawetten en -regels en de overheid (die van het christelijk (?) onderwijs incluis) gaat daarvoor plat op de buik. Filip Dewinter laat zich niet inkapselen in louter theoretische bespiegelingen, maar besteedt een flink deel van zijn boek aan praktische raadgevingen, twintig in totaal, om onze samenleving te DEislamiseren en Vlaanderen en zijn Europese hinterland terug te geven aan de autochtone bewoners van vóór de halaltsunami.

Als het dan toch over verschillen gaat, wil ik, zolang het nog kan, van mijn recht op vrije mening gebruik maken om te wijzen op het in dit VERZET dooreenhaspelen van de oosterse veroveringsreligie en de westerse godsdienst van naastenliefde. Als schrijver consequent wil zijn met zichzelf en met alle andere kafirs, zou hij het beter niet hebben over God als hij Allah bedoelt. Als hij zijn lezers echt wil overtuigen van het onoverbrugbare verschil tussen ons en de “andersgepamperden”, zou hij “onze” God, ongeacht eigen geloof of vrijzinnigheid, steeds met hoofdletter moeten schrijven en die “vreemde” god, voor een goed begrip, steeds met een kleine g. Nòg meer haram zou het zijn die halal-indringer altijd Allah te noemen.

Ik weet ook wel dat van de profeet die naam niet genoemd mag worden, maar dààr hoeft Dewinter toch zeker geen gewetenskwestie van te maken?

Tot hier (en niet verder) de kritische voetnoot. Voor wie met andere ogen tegen massaimmigratie en oosters godsdienstimperialisme wil aankijken en zich aan de (rechter)hand van een beslagen deskundige aan twistgesprekken met gehersenspoelde dhimmi’s wil wagen, is het lezen van Dewinters verzetsboek voorwaar geen overbodig tijdverdrijf. In de tijd van Cicero wisten de Romeinen al dat je de vijand moest kennen om hem het hoofd te kunnen bieden. Het boek “VERZET! Verzetsgids tegen islamisering” kost 15 euro plus 4 euro voor verzending, en kan besteld worden langs verzetsgids@gmail.com. Overschrijven kan op rekeningnummer BE97 7509 3710 6149. hvo

Uitgeverij Polemos op de Boekenbeurs Uitgeverij Polemos, de zusterafdeling van ’t Pallieterke, is aanwezig op de Boekenbeurs in Antwerpen, met ons aanbod van boeken, en het aanbod van boeken van onze Nederlandse collega Van Praag die we op onze stand vertegenwoordigen. Meerdere lezers van ’t Pallieterke kwamen al langs op onze stand om even gedag te zeggen.

Op donderdag 9 november zijn er signeersessies tijdens de nocturne: om 19 uur is Yvan vanden Berghe aanwezig (Onder Geleerden), en vanaf 20 uur zit Tom van Grieken klaar om zijn boek “Toekomst in eigen handen” te handtekenen in gezelschap van Lawrence Urbain met “De Chrono-Crisis”.

Met Tom van Grieken en Joost Niemöller wordt een auteurspodium georganiseerd op zaterdag 11 november, om 16u.30. Onderwerp van het gesprek: “Immigratie: feiten en taboes”.

Tom van Grieken kennen we als voorzitter van Vlaams Belang, Joost Niemöller is journalist en schrijver die in “Kwaad. Nederlanders over immigranten” met een scherpe blik naar het fenomeen van de massa-immigratie kijkt.

Afspraak in Hal 3, Oranje podium.

Om 14 uur signeren Thierry Debels en Lawrence Urbain hun boek op onze stand. Tussen 15 en 16 uur signeren Tom van Grieken en Joost Niemöller. Afspraak op de stand nummer 448. *** Zondag 12 november is de laatste dag van de Boekenbeurs. Ook dan organiseren we nog een auteurspodium, met onderzoeksjournalist Jens de Rycke. Hij reisde de afgelopen jaren in het door oorlog verscheurde Syrië, door het gebied dat nog steeds wordt gecontroleerd door president Bashar al-Assad. Hij blikt terug in “Het dagboek van granaten in Damascus”

en speciaal voor de Boekenbeurs nodigde hij twee Syrische journalisten uit, Kevork Almassian en Elijah Magnier.

Het gesprek wordt in goede banen geleid door Pieter Bauwens (hoofdredacteur van doorbraak.be). Plaats: Rood podium - Hal 4 Aan de signeertafel op onze stand zitten die dag: • van 14 tot 15 uur: Jens de Rycke & Yvan vanden Berghe • van 15 tot 16 uur: Jan Huijbrechts & Jaak Peeters • van 17 tot 18 uur: Jens de Rycke Alle praktische informatie over onze signeersessies en auteurspodia vindt u uiteraard op de webstek van Polemos: www.polemos. be. Via deze webstek kunt u ook alle boeken bestellen via onze webwinkel. Tot het einde van het jaar doen we een speciale actie: wij nemen de verzendingskosten voor onze rekening.

K arl van C amp

14

Brieven

Pallieterke, Als recidivistische (internationale) crimineel (revisionisme) heb ik met uitleveringen in het kader van een EAB (Europees Arrestatie Bevel) ervaring opgedaan op Belgische, Hollandse en Duitse rechtbanken. Duitsland wenste destijds mijn uitlevering, maar de Belgische rechtbank heeft die geweigerd, dank zij mijn advocaat, Piet Noé. In Holland maakte de rechter gebruik van een minuscule fout, om mij na 3 maanden aan Duitsland uit te leveren, waar ik dan 6 maanden in vooronderzoek (‘Untersuchungshaft’) bleef, maar uiteindelijk moest vrijgelaten worden, dank zij mijn ‘Pflichtverteidiger’, Michael Rosenthal. Een proces en veroordeling in Duitsland is er nooit gevolgd, want de aanklacht werd, tegen mijn zin, geseponeerd.

Ik zat dus 9 maanden voor niks!

In de gevangenis had ik alle tijd om de implementering van de Europese EAB-wetgeving door de nationale rechtbanken van België, Holland en Duitsland te bestuderen.

M.i. kan Puigdemont niet uitgeleverd worden omdat het strafbare feit (‘rebellie, opruiing en misbruik van overheidsgeld’), voor zover ik weet, niet voorkomen in het Belgische strafrecht.

Immers, Art. 5 § 1 luidt: “De tenuitvoerlegging wordt geweigerd ingeval het feit waarop het Europees aanhoudingsbevel betrekking heeft, krachtens het Belgische recht niet strafbaar is”.

Maar, Art. 5 § 2 voorziet 32 criminele daden die altijd aanleiding geven tot uitlevering. Crimineel feit nummer 7 is ‘corruptie’, en dat biedt de Spanjaarden een achterdeurtje om toch de uitlevering te bekomen. Zij zullen ervan uitgaan dat de organisatie van een onwettig referendum een “misbruik van overheidsgeld” is en dus onder ‘corruptie’ valt. Iedereen weet dat met “corruptie” wat anders bedoeld wordt, maar rechters en rechtbanken op dat niveau en wanneer het landsbelang op het spel staat, dansen naar de pijpen van de overheid. Zij staan in dienst.

Ik heb met dat soort kromrecht meermaals kennis gemaakt. Toen ik in Nederland en België werd aangeklaagd, werd ik niet van revisionisme beschuldigd, maar van ‘racisme’, want in Nederland bestaat er geen anti-revisionismewet, en om mij te kunnen veroordelen werd de revisionisme-aanklacht omgezet in een aanklacht wegens racisme. Op basis van dit soort gesjoemel werd ik veroordeeld. De kromspraak in Duitsland is in hetzelfde bedje ziek, en in Spanje zal het niet anders zijn.

Of de rechtbanken in België in de zaak Puigdemont zich daartoe zullen lenen durf ik echter te betwijfelen, want de hele wereld, in het bijzonder Europa, kijkt toe. Mijn Duitse advocaat (van Joodse afkomst), Michael Rosenthal, heeft het destijds gedaan gekregen, dat de Duitse implementatie van het EAB werd vernietigend en moest veranderd worden, wegens ‘Grundgesetzwidrig’. Meester Paul Bekaert doet er dus goed aan bij hem zijn licht op te steken.

In tegenstelling tot wat een Franstalige Belgische advocaat zei, is volgens mij de procedure in tijd beperkt tot maximum ongeveer 3 maand. Een aanvraag tot politiek asiel is nutteloos, tenzij zijn advocaten kunnen aantonen dat in Spanje foltering werd toegepast bij de vervolging van Baskische nationalisten en geradicaliseerde moslims.

Siegfried Verbeke - Antwerpen

www.klauw.net Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A M I C H E L I N S T E R B A P O L L O X A U X R E C R A P X A V E R B O D E D I D E A L E N X S L O T E A X R C X N I E T I G X F N O N E T X G X R E A L G E M I X E W X R A X N U H N A C H T E G A A L X I I T X U X R E A C T I E S J R O S K I L D E X N V X K O P X L S D X R O D E O L G A L M X E Y S K E N S

Europa ondergaat een mutatie Pallieterke, Het Europa der “naties” verandert stilaan in een Europa der “volkeren”, overeenkomstig het ontegensprekelijk bestaan van verschillende taal- en cultuurgemeenschappen binnen de Europese landsgrenzen. In die zin is een volk een natuurlijk organisme, in tegenstelling tot de meeste naties die in de geschiedenis tot stand kwamen door kunstmatige, militaire en politieke ingrepen. Aldus zou men kunnen stellen: “Een volk is een organisme, een natie een mechanisme”.

Sommige beleidsmakers trachten de indruk te wekken dat deze visie leidt tot verdeeldheid binnen de Europese gemeenschap. Niets is minder waar. Wie kan zich immers vandaag nog veroorloven economische, ecologische, wetenschappelijke, sociale, financiële, toeristische en mediatieke banden met andere regio’s te verbreken? “Separatisme” is dan ook een zinloos begrip geworden, een platitude in de mond van redeloze politici.

De eenwording van Europa is een boeiend maar langzaam proces, doch het zal nog wel een poos duren alvorens de bekende spreuk “Eenheid in verscheidenheid” werkelijkheid wordt. Eenheid in verscheidenheid vergt immers meer aandacht voor de Europese regio’s met verschillende taal- en cultuurgemeenschappen. Deze regio’s blijken wel eens onredelijk streng verankerd of gekluisterd te zijn in oude, nationale structuren waarvan de pleitbezorgers de facto de échte “nationalisten” zijn.

De brief aan de koning (1912) van de Belgische politicus Jules Destrée (1863-1936) voorloper van de socialistische partij - komt vandaag weer even in de aandacht: “Sire, er zijn geen Belgen! België is een politieke Staat, kunstmatig samengesteld. De Waal hoort toe aan de Latijnse beschaving en de Vlaming aan de Germaanse cultuur...” (sic) Volgens Destrée bestond België uit twee afzonderlijke entiteiten, Vlaanderen en Wallonië en was er geen nationaal eenheidsgevoel mogelijk.

Hetzelfde doet zich vandaag voor in Spanje en andere Europese landen waar verschillende entiteiten of volkeren in de loop van de geschiedenis werden samengeperst, wat op lange termijn uiteraard niet houdbaar is. De problemen tussen Barcelona en Madrid zijn daar een voorbeeld van, maar bieden vandaag een bijzondere gelegenheid om dit boeiend onderwerp terug op tafel te brengen. Helaas zwijgen de Europese lidstaten uit vrees voor ingrijpende hervormingen en machtsverschuivingen die, mits een juist inzicht en wederzijds begrip, onze Westerse democratie nochtans ten goede zouden kunnen komen.

Er zijn in Europa een aantal goede voorbeelden van geslaagde maatschappelijke hervormingen, al dan niet federaal, o.m. de Zwitserse Federatie met haar verschillende entiteiten, de wederzijdse erkenning van Tsjechië en Slowakije, de Duitse Federatie - ofschoon deze laatste over een gemeenschappelijke taal beschikt - en zelfs ons eigen land, België, waar zich langzaam maar zeker duidelijke federale structuren ontwikkelen. Ondertussen staan (na Ierland) nog andere volkeren te wachten op een versoepeling van de nationale keurslijven waarin zij gekneld zitten, o.a. Schotland, Baskenland, Bretagne, Noord-Italië, enz. Om niet eens te spreken over de Groot-Nederlandse gedachte, de etnische problemen in Servië (meer bepaald het vraagstuk van Kosovo) of het dispuut met Griekenland, Bulgarije en omliggende landen over de Macedonische kwestie.

Hopelijk durven en willen onze staatslieden deze realiteiten onder ogen te zien om vervolgens met de nodige wijsheid en sereniteit de nodige oplossingen aan te brengen voor deze actuele Europese vraagstukken.

Prof. Jo Haazen – Musicus en Europees Ere-senator

Niks te maken met In Amerika was onlangs alweer het hek van de dam: een gek verminkt voor ’t leven en rijdt met opzet mensen dood.

De pers doet verslag, maar ’t heeft niks te maken met de islam.

Die man deed enkel wat de profeet in de koran hem gebood en wie zal ’t hem kwalijk nemen dat hij dat letterlijk nam?

Het leek zo’n brave burger toen hij naar Amerika kwam en zo beleefd de buren charmeerde met een goeiedag.

Let wel, die begroeting had niks te maken met de islam, zoals de buurvrouw al zag van bij haar eerste oogopslag.

Geen handje voor haar, maar wellicht vond de man zijn handje te klam?...

Na ’t fatale gebeuren luchtte alweer de wereld zijn gram en buurvrouw had buurman tot zoiets ergs in staat niet geacht.

Vandaar haar verwarring toen zij het nieuws op de beeldbuis vernam dat haar in detail en ongevraagd, bloedig aan huis werd gebracht, verpakt in de boodschap: Heeft niks te maken met de islam.

Hector van Oevelen

Islamitische trouwstoeten Pallieterke, Is het jullie nog niet opgevallen dat die islamitische trouwstoeten maar blijven toenemen?

Hiermede is duidelijk dat de zogenaamde boetes die de politie uitschrijft ofwel pure show zijn, ofwel gewoon opzij geschoven worden.

Ook vanuit de islamhoek hoor je geen veroordelend woord. Niemand van die ouders die die “jongeren” de les spelt. Ook geen enkele imam die de “jongeren” terecht wijst. Wat een verschil met de voorbije aanslagen. Dan kwam er altijd een paar dagen later, op aandringen van de pers, iemand van de islamgemeenschap zeggen “hoe verdraagzaam” ze wel zijn. Nu vindt de pers het niet nodig om diezelfde mensen eens uit te horen over deze zogezegde trouwstoeten.Binnenkort, als meneerke Van Besien burgervader wordt, zullen we bijna dagelijks dergelijke stoeten moeten aanschouwen en zal dit tot het multicultureel erfgoed behoren. Hoelang moeten wij deze islamimitaties nog ondergaan? Wij worden stillaan derderangsburgers. Bart De Feyter - Boechout

Groene asfalt Pallieterke, Groene asfalt met lager smeltpunt meer comfort. Bravo! Het minpunt is echter dat men weer subsidies moet geven voor de aanmaak, maar het argument dat hierdoor de CO2 productie van 230 gezinnen bespaard wordt is ronduit debiel. Hoeveel maal zijn er 230 gezinnen in ons land? Mijn moeder zaliger zou gezegd hebben: “Dat is pipi doen in zee om het waterpeil te doen stijgen.”

Marcel Strobbe - Merelbeke

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

De oorzaak van alle miserie is het gebrek aan moraal en het erbarmelijk lage niveau van “hoogwaardigheidsbekleders”. Niet alleen in Spanje.

Marc Bertrand - Edegem

Jinnih Beels Pallieterke, In Knack van 25 oktober neemt redacteur Peter Casteels een interview af van Jinnih Beels. Jinnih is als moslimkind van India naar ons land geëmigreerd en is van Belgisch-Indische afkomst. Ze staat op de tweede plaats van de kartellijst ‘Samen’ in Antwerpen. Ze stelt: “Als we de wereld willen verbeteren, zullen westerlingen zich wat nederiger moeten opstellen. De arrogantie waarmee het Westen over normen en waarden praat, is stuitend. We zullen anderen toch de kans moeten geven om gewoon te zijn wie ze zijn.”

Wat bedoelt ze hiermee? Dat westerlingen zich moeten onderwerpen aan de ideologie van de achteruitgang van beschaving, wetenschappen en filosofie? Dat anderen moeten kunnen leven volgens hun cultuur? Daar ben ik mee akkoord, maar die kans hebben ze toch?

Er zijn moslimlanden naar ieders keuze waar ze zich volgens hun eigen cultuur kunnen uitleven. Westerlingen willen hun eigen cultuur ook kunnen beleven zonder dat ze die moeten aanpassen aan die van vreemden. Of moeten wij ons aanpassen of oprotten? Ik hoop dat veel mensen het boek ‘Verzet! Verzetsgids tegen islamisering’ van FDW lezen voor ze naar de stembus trekken. Stel u voor dat personen als Jinnih Beels het voor het zeggen krijgen. We moeten het ons niet moeilijker maken dan het al is.

Paul Helsen - Geel

Catalonië Pallieterke, De federale overheid van Spanje beschuldigt de Catalaanse regering er van belastinggeld te hebben ontvreemd (hoe dan wel?) en heeft daar legitiem verkozen politici voor in de gevangenis opgesloten. Spilfiguur in deze is eerste minister Mariano Rajoy, die als hoofdverantwoordelijke in Galicia destijds persoonlijk verantwoordelijk was voor de milieuramp met de tanker Prestige die honderden miljoenen euro’s gekost heeft. In eerste instantie had het Spaanse gerecht de kapitein van het schip veroordeeld, maar die werd weer vrijgesproken toen bewezen was dat het de onbekwame plaatselijke autoriteiten waren die schuld hadden, maar die “autoriteiten” wisten zich er via het gerecht gladjes vanaf te maken. De EU kijkt opzettelijk de andere kant op, want de vertegenwoordigers willen rustig verder carrière kunnen maken en hun mega belastingvrije inkomen blijven ontvangen…

ABONNEMENTEN

1081

Van onze hofdichter

Puigdemont en het EAB

9 november 2017

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

9 november 2017

Europa League, niet voor mij!

Ik lig absoluut niet wakker van de Europa League. Ik kijk bijna nooit. Alleen als er een ploeg van bij ons van de partij is, durf ik weleens een uitzondering maken, en zeker als we tegen de Hollanders aan de bak moeten.

Met de Rode Duivels kwam ik de Hollanders regelmatig tegen, ze waren op het hoogtepunt van hun kunnen. Ajax en Oranje domineerden het wereldvoetbal. Hun onbetwiste leider was Johan Cruyff, een arrogant ventje dat dacht dat hij het voetbal had uitgevonden. Het Belgisch voetbal stelde in zijn ogen niet veel voor. Op zondag 18 november 1973 is de heilige Johan wel heel erg geschrokken!

Ik zie de bewuste fase nog voor mij, alsof het gisteren was. Amsterdam, een paar minuten voor het einde van de match, vrije trap voor België na een fout op Raoul Lambert.

Paul van Himst zwiept de bal voor het doel.

Jan Verheyen zet er zijn voet tegen ... en 0-1, De Rode Duivels gaan naar het WK in Duitsland! Ik heb het Olympisch Stadion nooit zo stil geweten.

De droom heeft slechts enkele seconden geduurd, want een zakkenwasser uit Rusland stond met zijn vlag te wapperen... Buitenspel!

Raymond Goethals vrat zijn sigaret op. In de tribune was Jan Mulder, een Belgisch supporter, in alle staten. Ontelbare keren hebben we die bewuste fase op tv herbekeken. Het was honderd procent zeker een geldig doelpunt!

Er was spijtig genoeg nog geen videoref.

Geen monument voor Goethals op de Grote Markt van Brussel. Wat mij het meest ergerde?

Het feit dat die ‘Keizen’ weer een grote bek hadden op de receptie na de match.

Nonchalant Het bleef dus 0-0 en de Hollanders mochten naar Duitsland. Voor de tweede uit de groep waren er in die tijd geen barragewedstrijden, alleen de eerste van de groep mocht naar het WK.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Hoe het WK ‘74 is afgelopen, weet iedereen.

Oranje speelde iedereen op een hoopje. Maar door hun superioriteitsgevoel en nonchalance verloren ze de finale, met 2-1 tegen de Duitsers. Ze werden genekt door een onterecht toegekende strafschop. Ik was er niet rouwig om, integendeel.

Na 18 november 1973 zijn de Nederlanders en de Russen niet bepaald mijn beste vrienden geworden. Toegegeven, ik kan erg rancuneus zijn.

Het Nederlands voetbal zit nu in een diepe put. Het fiere Oranje mist voor de tweede keer op rij een groot tornooi. Hun fameuze Eredivisie stelt geen bal meer voor. Alleen de vrouwen doen het goed, een schrale troost.

Verleden week was ik supporter van ZulteWaregem. In alle geval een dikke proficiat aan Franky Dury en zijn mannen, na de 0-2 tegen Vitesse Arnhem.

Nu Nice nog kloppen en overwinteren. Dat moet mogelijk zijn, want er speelt bij de Fransen een Hollander mee, Wesley Schneider...

Gille van Binst

Roskammen

Prietpraat Voetbal is de belangrijkste bijzaak ter wereld. Het zal daaraan liggen dat over weinig anders zoveel prietpraat wordt verkocht.

En geslikt door wie aan tenminste tachtig procent klinkklare nonsens enig geloof hecht. Doorworstel twee afleveringen van het programma “Extra Time” en je weet wat we bedoelen; journalisten en analisten bakkeleien over drie keer niks alsof hun leven ervan afhangt.

Toch kan het altijd nog erger dan hun eeuwige “much to do about nothing”. Hein Vanhaezebrouck illustreerde dat treffend met de uitspraak “dit was het beste wat ik ooit zag”, nadat miljardenploeg PSG, met de handrem op, Anderlecht met forfaitcijfers van het CL-platform had geveegd. We begrijpen wel dat Hein, ten gerieve van de immer goedgelovige persmeute, iets moest zeggen.

Toch opletten dat je, alle remmen los, niet bezig bent de bodem van het prietpraatvat af te schrapen. Aimé Anthuenis, ex-coach van Anderlecht en de Rode Duivels, begreep Hein. “Wat moet je anders zeggen?”, vroeg hij zich al prietpratend af. Misschien heel eenvoudig, en naar volle waarheid, dat welke ploeg ook Belgisch landskampioen is, of wordt, beter bedankt voor aantreden op het Europese kampioenenbal.

Weer thuis Topcoaches, topmanagers, topjournalisten en topanalisten hebben geen patent op prietpraatverkoop. Bij KV Mechelen werd, na het ontslag van Yannick Ferrera, op dat vlak ook een en ander gepresteerd. Eerst probeerde men Michel Preud’homme binnen te halen. Als “juiste man op de juiste plaats”, en verpakt als “godsgeschenk”. Na diens “njet” ondanks al zijn “liefde” voor KVM, richtte het clubbestuur de pijlen op Marc Brys. Tot veler verbazing, toch in de nepwereld van het professionele voetbal, besliste die dat hij zontuur ’t Snoeperke, die met zijn geld geen blijf weet, plannen had om een Saoedische voetbalploeg op te kopen. Zijn gul aanbod werd in de kiem gesmoord met de dreiging dat buitenlandse ongelovige honden niets te zoeken hebben in Saoedi-Arabië. Die met zijn frituur mag zich gelukkig prijzen dat hij niet is opgeknoopt aan de hoogste boom van Ryad. Waarvan akte.

Teleurstellend

De periodekampioen en de prins Uitzondering We zijn veel gewend in het voetbalwereldje, waar ze er rare zeden op nahouden en hun hand niet omdraaien voor een overstap van hun geliefde club naar de vijand van gisteren.

De uitzonderingen bevestigen de regel. Het zou flagrant gezichtsverlies geweest zijn voor Marc Brys als hij was ingegaan op het aanbod van KV Mechelen of van KV Kortrijk om de trainersfakkel over te nemen. Temeer omdat BeerschotWilrijk zondag op het punt stond periodekampioen te worden in 1B. Opdracht met verve volbracht en nu al vijftig procent kans op promotie naar de hoogste afdeling. Dat zou dan de vijfde promotie op rij zijn. Die straffe stoot is de wereld rondgegaan, en zelfs in SaoediArabië niet onopgemerkt gebleven.

Leve de prins Doet hij het of doet hij het niet? Dat is de vraag waar ze op het Kiel mee worstelen na hun onderhandelingen om geld los te peuteren van een op zijn vet terende prins uit SaoediArabië. Eerlijk gezegd, we wisten niet dat Beerschot-Wilrijk zo geliefd was bij de Arabieren.

Onze achting voor de lange arm van B-W-voorzitter Eric Roef stijgt met de minuut, nu hij erin geslaagd is prins Abdullah Bin Musa’ad bin Abdulaziz Al Saoed warm te maken voor zijn club. Op hoop van zege.

Club van zijn hart Daarmee is de overeenkomst tussen de prins en Beerschot-Wilrijk nog niet bezegeld, maar de verwachtingen zijn hooggespannen.

Een investering in het paars-witte huishouden is voor de weledele prins slechts een habbekrats. Wie denkt dat we met een tjoeketjoeke te maken hebben, zit er glad naast. De man is multimiljonair, staatssecretaris en nog veel meer. In geen verste verte is hij verwant met Alibaba en zijn veertig rovers. Plus dat hij niet de intentie heeft om alleenheerser te worden op het Kiel. Wat bezielt hem dan? Clubliefde, uiteraard. Meer moeten we daar niet achter zoeken.

Waarschuwing Het omgekeerde gebeurt ook. We hebben ons laten vertellen dat de eigenaar van fri-

15

Over naar eerste klasse. We worden om de haverklap om de oren geslagen met de tijding dat de strijd om de titel in een later stadium zal uitgevochten worden tussen Club Brugge en Anderlecht. Alsof dat een dictaat is waar we ons zonder meer moeten bij neerleggen. Wat de twee ‘toppers’ zondag lieten zien was niet om geestdriftig over te doen. Onze ogen doen er nog pijn van. Slordigheden aan de lopende band en de uiteindelijke brilscore zegt veel over de afwerking. Als ze hun kampioenendromen willen waarmaken, zullen ze bij de trappisten te rade moeten gaan en uit een ander vaatje moeten tappen.

Niet onderschatten De kenners en analisten mogen voor ons part een duel aan de top tussen Club Brugge en Anderlecht in het vooruitzicht stellen, en hun wensen voor waarheid nemen, ze doen er toch goed aan de rangschikking te bekijken. Charleroi staat nog altijd op de tweede plaats. Op de Bosuil, waar Antwerp het onderspit moest delven tegen de Zebra’s, kunnen ze bevestigen dat de Karolingers een stevig geheel vormen en best niet onderschat worden. Na wat we ervan te zien kregen, hebben we niet de indruk dat Charleroi er voor de rest van de competitie gaat bijlopen voor spek en bonen.

Rare wending Dat Sint-Truiden, Waasland-Beveren en Antwerp nog altijd meedraaien in de top zes is een bijkomend gegeven, terwijl Standard, Racing Genk en AA Gent tot nader order nog altijd aangewezen zijn op achtervolgen. We vallen in herhaling, maar we zijn niet rouwig om die verbazende wending. Het kan verkeren, heeft ooit een slimme gezegd, maar tot zolang mogen de ‘kleintjes’ van ons de luizen zijn in de pels van de ‘groten’. Het moeten niet altijd dezelfden zijn die in het zonnetje staan.

der schaamrood op de wangen in de spiegel wou blijven kijken. Hij blijft bij BeerschotWilrijk. Bij gebrek aan hout om alsnog een betere pijl te maken, haalde de club Aleksander Jankovic terug, amper veertien maanden nadat die de club met een “saluut en de kost” had bedacht, en bij Standard een lucratiever contract had versierd. Het spreekt voor zich dat KVM-voorzitter Johan Timmermans en de zijnen in Jankovic behalve de terugkeer van een “verloren zoon” uiteraard ook “de juiste man op de juiste plaats” zagen om “de club van zijn hart” voor degradatie te behoeden. Jankovic meldde dat hij “opnieuw thuis was”, doch liet wel onvermeld waarom hij die “thuis” een jaar eerder de rug toegekeerd had. Het zal niet verbazen dat niemand van het aanwezige sportjournaille en analistenkoor daar wat over vroeg toen de nieuwe coach werd voorgesteld. Heel even afwijken van het incasseren van gebruikelijke prietpraat is al langer “not done”.

Zakdoekjesprins Overleven in tweede klasse, ook bekend als 1B bij optimisten, blijft aartsmoeilijk.

Talrijke overnames door buitenlandse geldschieters bewijzen dat. Bij Beerschot-Wilrijk, mogelijk op de drempel van 1A, verscheen als kandidaat-investeerder de Saoedische prins Abdullah Bin Musa’ad Abdulaziz Al Saud (oef!) in beeld. Hij werd schatrijk door de verkoop van zakdoekjes. De koosnaam zakdoekjesprins circuleerde prompt bij de fans van de ratten. “Van overnemen is geen sprake”, liet het clubbestuur prompt weten.

Wie gelooft dat een investeerder een zak geld op tafel legt en “doe er maar iets mee” zegt, moet dringend een wekker kopen, klonk het, onder andere, al op sociale media.

Een retorische vraag: wie verkoopt hier prietpraat? De “auteurs” op genoemde media, of het clubbestuur?

Onverwacht slot We konden de supporters van KV Mechelen opgelucht horen zuchten tot onder de Sint-Romboutstoren na de overtuigende thuisoverwinning tegen Kortrijk. Daarmee zit Eupen opgezadeld met de rode lantaarn, na een onwaarschijnlijk duel op het veld van SintTruiden.

Vijf minuten voor affluiten was de Truiense aanhang nog volop de polonaise aan het dansen bij een riante 4-2 voorsprong. Buit binnen, dachten ze voorbarig, om in de allerlaatste minuten het deksel op de neus te krijgen en vrede te moeten nemen met een gelijkspel.

Een hard verdict, maar als ze er uit geleerd hebben dat een wedstrijd negentig minuten duurt, en soms langer, is die les niet zonder nut geweest.

Eli Het Tsjechische Tabor vormde het voorbije weekeinde het decor voor het Europese Kampioenschap veldrijden. Laat ons beginnen met het goede nieuws. Dan komen we bij de beloften terecht, waar Eli Iserbyt al het goede over hem bevestigde en zich tot Europees Kampioen kroonde. Daarvoor moest hij wel met de Britse topfavoriet Thomas Pidcock in de clinch.

Klus geklaard. Bondscoach Sven Vanthourenhout zag het van op de eerste rij gebeuren en was zo gelukkig als een kermisvogel met de overwinning van zijn pupil. Daarmee hebben we het eerste luik van het goede nieuws gehad.

Heer en meester Waarschijnlijk omdat we traag van begrip zijn, dat we veldrijden niet direct een sport voor vrouwen vinden. Maar als die meisjes graag door zand en modder ploeteren, gaan we hen niet tegenhouden. Wat ons niet belet om wereldkampioene Sanne Cant geluk te wensen met haar derde Europese titel. Waarna we met een gerust gemoed kunnen overschakelen naar de eliterenners, waar Mathieu van der Poel deed wat van hem verwacht werd. Hij stond al proper gekamd en fris gewassen op zijn achtervolgers te wachten, toen we Lars van der Haar en Toon Aerts in de verte in beeld kregen en we hen de ziel uit hun lijf zagen rijden voor de tweede en de derde plaats. We moeten ons erbij neerleggen, Van der Poel is nu eenmaal buiten categorie.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

9 november 2017

De stationsavonturen van Kris en Kristof

Het Beulinggeheim Een eenzame reiziger die op het late uur nog langs het stationsbuffet liep, vroeg zich even vertwijfeld af of het niet Kristof Calvo en Kris Peeters waren die huilend in mekaars armen hingen, maar hij schudde zijn hoofd en liep door. Wat zouden de puber van Groen en de sterkhouder van CD&V op dit uur op het station doen? Nochtans…

De dag begon leuk voor Kristof Calvo. De dame die hem een broodje kaas had verkocht, had ‘mijnheer’ tegen hem gezegd. Daar houdt Kristof van. Maar verder was hij de hele tijd gepest geweest op de fractie van Ecolo/Groen.

Omdat hij zich valselijk fractieleider noemde, omdat hij steeds vergat de wc-bril naar beneden te doen, maar vooral omdat mevrouw Almaci gezegd had dat “Groen openstaat voor ieder mens, maar in zijn geval er wel eens een uitzondering zou kunnen gemaakt worden”. Hij zat dan ook wat beteuterd te wachten aan het stationsbuffet toen Kris Peeters binnenkwam.

Verenigd in de pijn van het zijn, en een paar Duvels Ook Kris had geen te beste dag achter de rug. Zijn chauffeur had zich ziek gemeld en zijn vrouw weigerde hem op te halen in de Wetstraat. Ze had de gedwongen verhuis naar Antwerpen nog altijd niet verteerd en de Antwerpse buurman bleef maar vragen voor hoelang ze op vakantie waren. Kris en Kristof vonden elkaar in de pijn van het zijn, en een paar Duvels.

“Mijn partij begrijpt me niet”, zei Kristof, onbedaarlijk huilend, “deze arme Catalaan hoort er niet bij. En we zijn nochtans voor superdiversiteit en culturele verrijking.”

Peeters sloeg zijn lotgenoot begrijpend op de schouder. “Ach ja, kalf. Trek het u niet aan. Ten eerste: ge zijt geen Catalaan. Ge zijt

een klikspanjool. En ten tweede: ik heb het zo gehad met die superdiversiteit van jullie.

Wij hebben besloten om de steden te heroveren dankzij een doorgedreven islamisering van de partij, maar die rot-Marokkaantjes zijn zo ondankbaar. Geef ze een hoofddoek om over hun vrouw te hangen en ze willen een boerka. Geef ze een boerka en ze willen twee vrouwen... Dat gaat toch niet, man. Wat een bende...”

“Mijnheer Peeters, ik denk dat u dingen gaat zeggen waar u spijt van gaat krijgen. Het is niet aan ons om te oordelen over anderen, gezien ons koloniaal verleden”, gooide Calvo zich snel voor de zin, “en ik waarschuw u. Ik ga dat zeggen in de pers. Ik zeg alles in de pers, want ik ben een humorloze, pedante, lamlendige...”

“Klikspanjool! Ik weet het kalf. Ik weet het. Ik ga het anders zeggen. Weet je, in mijn tijd hadden we geen rijkdom aan culturen. We hadden er eentje en daarmee moesten het doen.

Wij waren met zes man thuis, en één simpel cultuurtje maar. Die van ons vader. Dat was hard, man.

Als wij een tjoektjoek wilden zien, moesten we die zelf schilderen. Zo simpel was dat. Iedereen wist hoe je bloemkool in bechamelsaus moest maken, maar een pita? Dat bestond niet.

In theorie, misschien. In de bibliotheek, naast de boeken van Jef Geeraerts over negerinnen stonden van die vuile kookboekjes. Maar daar zou geen enkele deftige vrouw zich wagen.

Kruisende woorden 1082

“Beu om de tsjeef uit te hangen” Kristof keek enigszins argwanend naar Kris.

“Mijnheer Peeters, doet u nu aan de stijlvorm die ironie heet? Of misschien zelfs aan sarcasme? Als dat zo is...”

“Mijn punt, kalf! Mijn punt is dat ondanks al die superdiversiteit, ik nog altijd beuling

koop op de Antwerpse vreemdelingenmarkt.

Ik moet de rest niet. En dat ik het beu ben om de tsjeef uit te hangen voor uw vriendjes Rajoy en Rachid. Maar dat houd ik voor mijn memoires. Nu blijft het ons geheimpje. Verstaat ge dat, mijnheer kakspanjool? ” Kristof kon niet zeggen dat hij het helemaal begreep, maar hij is altijd blij als iemand hem mijnheer noemt. Hij fleurde er helemaal van op. Hij beloofde plechtig het beulinggeheim te bewaren. En Kris beloofde om Kristof nooit van de baan te rijden in de Wetstraat. Of toch niet meer dit jaar. Tenminste, als hij beloofde om te zwijgen als de grote mensen spreken.

Zo werd het alsnog een zeer mooie avond, daar aan Brussel station. Vriendschap in de politiek bestaat wel degelijk.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C D

Tunnelvisie De grote satraap der Vlaamse christendemocraten, Wouter Beke, is de overtuiging toegedaan dat Carles Puigdemont ook in Spanje onder voorwaarden zou kunnen vrijgelaten worden, net als in belgenland. Theoretisch bestaat die mogelijkheid, dat klopt. Alleen ziet Wouter, blijkbaar moedwillig, de gevangenneming van de andere Catalaanse ministers over het hoofd. Selectieve blindheid heet dat...

Groepsdruk De Amerikaanse acteur Alec Baldwin had wat kritische vragen bij vrouwen die aangerand zijn, maar daarvoor wel zwaar zwijggeld aanvaarden. Wee hem! In de heksenjacht door Metoo wordt kritische zin niet op prijs gesteld!

Exit Baldwin van Twitter.

E F G

Groepsbelangen

H

Of vader Bush echt op Hillary Rodham Clinton heeft gestemd, zullen we nooit met zekerheid weten. We kunnen het echter wel geloven: het is net het establishment over de partijgrenzen van Democraten en Republikeinen heen, dat zichzelf voortdurend in stand houdt.

I J

Oproep

K L HORIZONTAAL

Allez, gij zijt nu een paellavreter. Wij droomden van paella, maar niemand kwam onze beuling verrijken. Die culturele eenzaamheid, man. Daar gingen we aan kapot. Maar nu is het allemaal beter, hé kalf. Nu zijn we er! Met boerka’s, klikspanjolen en religieuze expressies die je van de stationsmuren moet schrapen in heel kleine stukjes. Leve de superdiversiteit en de moslimpartij CD&V!”

VERTICAAL

A. Vlaams hedendaags schilder met als 1. In hoge mate betwist

kenmerk een lange grijze baard 2. Braziliaanse stad B. Vrucht - Deel van een dier - Europees 3. Oost-Vlaams dorp - Muziekgenre Parlement Doordrenkt C. Boe roepen - Geloofsbelijdenis 4. Duitis bezittelijk voornaamwoord - D. Germaanse god - Omverrukken

Beroemde filmstudio - Vlaamse jeugdbeweging E. Franse zee - Tijdelijk gebouwtje - Voormalige 5. Kleisoort, heel geschikt als adsorptiemiddel

benaming van een Vlaamse omroep 6. Ontkenning - Kleine elektrisch geladen deeltjes F. Het manipuleren van bovennatuurlijke 7. Rubidium - Lange tocht - Internetlandcode

machten om alzo contact te maken met

voor Bulgarije geesten 8. Competitieve praktische toepassing van G. Naaldbosgebieden in Rusland vechtkunst

Vlaamse politieke partij - Tin 9. Christelijke ouderenvereniging - Niet H. Radon - Scantechniek van het menselijk wild - Knaagdier

lichaam - Zoogdier dat nauw verwant is aan 10. Duitse rivier - Automatische

de giraffe knipperlichtinstallatie I. Telwoord - Voorzetsel - Dikvloeibare 11. Zacht en met liefde - Soort sportschoenen

materialen gebruikt voor verlijming J. Kerkelijke hulpverlener - Driewielig voertuig 12. Ongedwongen gevoelsopwelling K. Delfstof - Getijde - Vogelproduct L. Windrichting - Verweerds DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1081 VINDT U OP BLZ. 14

Beste Marc Eyskens, dit is een oproep tot u! Wilt u nu alstublieft Eric van Rompuy eens ervan verzekeren dat hij de enige is die u kan opvolgen als de antinationalist bij uitstek? Dan worden wij hopelijk eens wat minder blootgesteld aan zijn azijnzure stukjes. Dank u.

Stadsmiserie Onlangs lekte uit dat de Nederlandse prins Bernhard in Amsterdam meer dan honderd huizen bezit, waaraan hij grof geld verdient dankzij het toerisme. Dat de oer-Amsterdammer daardoor uit de huizenmarkt wordt gedrukt, zal hem worst wezen. Misschien dat ze in Antwerpen toch beter eens nadenken over de nadelen van city marketing.

toegang ontzegd tot dat monument op het ogenblik van hun bezoek. Er is nog veel werk aan de republikeinse winkel in India!

Jan mijne man De islamitische theologe Betül Demirkoparan gaf Jan Leyers een veeg uit de pan omwille van diens tv-programma “Allah in Europa”. Leyers zou volgens haar te veel marginale moslims als representatief tonen. Waarop Leyers keihard reageerde met de nodige voorbeelden van in de marge gedrukte kritische moslims. Einde discussie.

Varkenskwestie In Limburg is er stilaan sprake van een everzwijnenplaag, omdat illegaal uitgezette evers door het ontbreken van natuurlijke vijanden zich ongebreideld kunnen voortplanten. Er zit maar één ding op. Welke gemeente richt als eerste een groot Asterixfeest in?

Burgemeesterszitje Onze goede vriend Kris Peeters, gebuisd federaal regeringsleider, komt in 2018 in Antwerpen alles of niks spelen. Uiteraard hoopt hij met CD&V “op de wip te zitten”, zoals dat heet, tussen een rechts en een links blok. Of de Antwerpenaar nu zo blij is met een immigrant uit Puurs?

Onthullend U denkt dat de “Paradise Papers” wereldschokkend zijn? Wacht maar! Wij werken ten kantore thans volop aan de Pallieterke Papers.

Uiteraard overgoten met de nodige Klauw: het moet wat menselijk blijven!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Fundamentele kwestie De vraag die elke Antwerpenaar zich mag stellen tegen de gemeenteraadsverkiezingen: wil men in Antwerpen een burgemeester die zich via de EVP laat ringeloren door het buitenlandse staatshoofd Mariano Rajoy?

De hoge kaste Onze koninklijke Fluppe en zijn eega bezochten in India de befaamde Taj Mahal. Speciaal voor hen werd het gewone publiek daarvoor

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be