't Pallieterke van 16 november 2017

73ste jaargang • nummer 46 • donderdag 16 november 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Dag 15 Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!

Brussel: Hellhole van Europa!

Lees Blz 3

Op de praatstoel

Yoleen van Camp

Romeo, De Pauw en Weinstein De onthulling dat de VRT het contract met Bart de Pauw opzegt, omwille van diens gedrag ten aanzien van vrouwen, werd gevolgd door een vloedgolf commentaren. Niet enkel de gespecialiseerde duiders en mediacommentatoren traden het strijdperk in, op sociale media werd duchtig partij gekozen. Dat is begrijpelijk. Over de relaties tussen mannen en vrouwen zijn we allemaal een beetje ervaringsdeskundige.

Zelf vond ik het niet gemakkelijk om tot een overwogen oordeel te komen. We weten te weinig over de feiten, de omstandigheden en de betrokken personen om te bepalen waar De Pauw zich bevindt op de aanzienlijke speelruimte tussen een Weinstein en een overijverige Don Juan die het slachtoffer is geworden van een heksenjacht.

belaging van ondergeschikten zodanige druk op de slachtoffers zette dat enkel vrijwillig ontslag overbleef als ontsnappingsroute.

Een afkeer voor de politieke correctheid, die de verhoudingen tussen de geslachten binnendringt, mag geen beletsel zijn om de egoïstische smeerlappen van deze wereld te herkennen.

Roofdieren bestaan

Romeo, de stalker

Ik heb een hekel aan wat in het Engels “virtue signalling” wordt genoemd: het deugdvertoon van mensen die hun eigen status willen opkrikken door een publieke afkeuring van gedragingen die ingaan tegen de regels van de politiek correctheid. In de kringen van de weldenkenden staat het zeker altijd goed om het onbetamelijke gedrag van mannen ten opzichte van vrouwen te veroordelen.

Dat deugdvertoon neemt niet weg dat er wel degelijk mannen zijn die van hun positie op de maatschappelijke of professionele ladder misbruik maken om hun geslachtelijke veroveringsdrang uit te leven, nog het liefst op vrouwen die de minste kansen op verweer hebben.

In sommige lagen van het maatschappelijk leven ga je dat type vaker aantreffen. Ziekelijke narcisten voelen zich blijkbaar aangetrokken tot de wereld van kunst, amusement en politiek. Succes betekent voor deze mensen dat ze voor zichzelf nog weinig grenzen aanvaarden en dat ze mensen in hun omgeving tot onbelangrijke figuranten in de film van hun leven degraderen. Hun macht en iconische status in de eigen sector zorgen er ook voor dat ze meestal hun zin krijgen.

Politieke alfadiertjes zijn ook vaak seksuele alfadiertjes, zoals blijkt uit het gedrag van mensen als Steve Stevaert en Dominique StraussKhan. Ik heb ze in mijn vorige leven aan het werk gezien, de roofdieren wiens compulsieve

“Het mysterie van de liefde is groter dan het mysterie van de dood”, schreef Oscar Wilde.

Hij overdreef wat. Maar het staat vast dat passionele relaties complex genoeg zijn om een onuitputtelijke inspiratiebron voor grote literatuur te zijn: Die Leiden des jungen Werthers, Madame Bovary, Pride en Prejudice, Les Liaisons Dangereuses, Liefde in tijden van cholera,… Liefde en passie reguleren is niet alleen zeer moeilijk, maar ook ongewenst. Enkel bij extreem gedrag moet de samenleving optreden.

Belaging (stalking) wordt beschouwd als een vorm van wangedrag in de relaties tussen mensen. Maar ook deze wetsbepaling blijkt in de praktijk niet gemakkelijk toe te passen. Wat in sommige gevallen kan beschouwd worden als romantische volharding is in andere gevallen een hatelijk misdrijf. In films als Dead Poets Society, There’s Something about Mary, Love Actually en American Beauty wordt de onverdroten jacht van een man op een vrouw voorgesteld als onweerstaanbaar romantisch. Maar als u het gedrag in deze films in het echte leven zou uitproberen (en bijvoorbeeld zoals Dustin Hoffman in The Graduate de bruiloft van uw droomvrouw zou gaan verstoren) is de kans reëel dat u wordt gearresteerd.

Men legt De Pauw ook ten laste dat hij sommige van de betrokken vrouwen thuis zou bezocht hebben. In de bekendste scene van

waarschijnlijk het bekendste liefdesdrama ooit, klimt een man over een muur en verstopt zich in de tuin van de vrouw waar hij verliefd op is, om haar daarna op haar balkon stiekem te begluren en af te luisteren. Als u vandaag wil doen wat Romeo deed met Julia, kan u best al op zoek gaan naar een advocaat.

“Grensoverschrijdend” Onze maatschappij is opvallend selectief in haar verontwaardiging over vrouwonvriendelijke gedragingen. De massale en publieke aanrandingen op oudjaar te Keulen waren, naast een nachtmerrie voor de betrokkenen, een schoolvoorbeeld van de onwil van politiek en media om de vrouwonvriendelijkheid te erkennen die op permanente wijze wordt geïmporteerd vanuit het buitenland.

Een vriendin vertelde mij over haar dochter die studeert in Antwerpen. Het meisje ziet vreselijk op tegen de dagelijkse fietsritten tussen haar kot en de hogeschool. De pesterijen en toegeschreeuwde schunnigheden vanwege jonge allochtonen verminderden een beetje nadat ze meer bedekkende kleren ging dragen.

Die vind je nu al op de catwalk onder de noemer “modesty wear”. In februari namen veertig modebedrijven, waaronder H&M en Marks and Spencer, deel aan een weekevenement in Londen ter promotie van “modest fashion”, in islamitische stijl.

Vorig jaar bleek dat 70 procent van de vrouwen in het Verenigd Koninkrijk voorzorgen neemt tegen seksuele pesterijen en belaging op de straat. Daartoe behoren: een omweg naar het werk, vermijden van parken en openbaar vervoer, in groep wandelen en zelfs afwezig blijven van werk of school. Bij ons zal dat niet anders zijn. Voor elke 10 actrices die lastig worden gevallen door televisiefiguren of filmbonzen zijn er 10.000 vrouwen die dagelijks de pesterijen van de straat ervaren of de straat gewoon proberen te vermijden.

Het parket rukte, op een zaterdagavond dan nog, met man en macht uit om een huiszoeking te verrichten bij de VRT, om bewijzen tegen De Pauw te verzamelen. Was dat nog in verhouding? Doen ze dat bij elk gerucht

van stalking? Waar zijn al die middelen, waar is al dat voluntarisme, wanneer het gaat over bedreigingen, pesterijen en handtastelijkheden in onze straten?

De rellen in Brussel dezelfde zaterdagavond (naar aanleiding van een voetbalwedstrijd van Marokko) gaven onbedoeld het antwoord: waar pers en politiek wegkijken, kijken ook politie en gerecht weg.

Alles kan, alles mag Immigratie is niet het enige dossier waarmee links de situatie van vrouwen heeft verslecht.

Dankzij de linkse tegencultuur zijn de remmingen op het gedrag van mannen sinds de jaren zestig flink afgenomen. De seksuele revolutie vertelde ons dat “alles kan en alles mag”. Zonder de listen te onderschatten van vrouwen die hun charmes aanwenden om van mannen dingen gedaan te krijgen, is dit een vrijbrief waarvan vooral degenen profiteren die het meest biologisch gemotiveerd zijn en het best in staat zijn om hun attenties op te dringen: de mannen.

In de jaren zestig en zeventig gooide links enthousiast alle regels van religie en kleinburgerlijke moraal overboord. Vandaag overschouwt het de brutale gevolgen op de verhoudingen tussen de geslachten. Links, dat ons ooit vertelde dat men nooit zijn eigen moraliteit aan de samenleving mag opdringen, poogt nu zijn eigen regels in te voeren via de catechismus van de politieke correctheid. Daarin figureren mannen als eeuwige boosdoeners en vrouwen als eeuwige slachtoffers.

Dat beeld is uiteraard een leugen. En het leidt tot grove onrechtvaardigheden. Als we actrice Hilde van Mieghem volgen, dan krijgen we een massale verklikkingscampagne waarbij reële klachten zullen vermengd worden met selectieve herinneringen en rancuneuze afrekeningen, en waarin elke beschuldiging zal vaststaan tot het tegendeel is bewezen.

Laat ons gewoon wat oude waarden herontdekken: goede manieren, zin voor fatsoen, mannelijke galanterie en gezond verstand.

Daarmee geraken we al een heel eind verder.

Jurgen Ceder

2

Actueel

16 november 2017

Machtsvertoon en intimidatie Geen cordon in … Nieuw-Zeeland Als tweeëntwintig agenten in Brussel gewond raken op een avond dat in Afrika een voetbalwedstrijd wordt gewonnen door het Marokkaanse elftal, kun je je maar één ding afvragen: wat zou er gebeurd zijn als Marokko die WK-kwalificatiematch had verloren?

Als je vervolgens leest dat op de avond zelf niemand is opgepakt, vraag je je af of dit nou capitulatie heet. Er werden auto’s in brand gestoken, winkels geplunderd, mensen bedreigd. Alsof IS is langsgekomen. Alsof orkaan Irma niet alleen over Sint-Maarten raasde. In Brussel is het Marokkaanse deel van de bevolking genoeg om schade aan te richten. De politie stond erbij en keek ernaar.

Ebru Umar

In het verre Nieuw-Zeeland zou het namelijk tot een vrij verrassende regeringswissel kunnen komen, mét de steun van ‘populistisch’ rechts. De 37-jarige voorzitster van Labour, Jacinda Ardern, wordt naar alle waarschijnlijkheid eerste minister, in een coalitie met Groen en New Zealand First.

Hoe een dubbeltje rollen kan

Privileges voor Marokkanen De gebeurtenissen zijn op verschillende niveaus te analyseren, te beginnen bij de basis: de Marokkaanse Belgen. Met opzet laat ik het woord ‘relschoppende’ weg. Dit zijn geen relschoppende Marokkanen. Dit zijn volwassen mannen, die thuis een vrouw en kind hebben of nog bij hun ouders aan tafel mee eten. Volwassen mannen die een bankrekening hebben waarop een salaris dan wel uitkering wordt gestort. Volwassen mannen die een smartphone hebben, een rijbewijs en hoogstwaarschijnlijk een auto.

Volwassen mannen die willens en wetens de straat op zijn gegaan om de buurt te intimideren, geweld te plegen en keet te schoppen. Volwassen mannen, die maar in één aspect verschillen van andere mannen in België dan wel Vlaanderen en Nederland: ze zijn van Marokkaanse afkomst.

Die afkomst geeft ze privileges. Privileges die ervoor zouden zorgen dat ze in hun land van herkomst, van hun ouders, het daglicht niet meer zouden zien, maar niet zo in heel West-Europa. Ze hoeven maar te ‘allahuakhbarren’, islam of moslim te roepen, en de Europeanen binden in. O ja, de islam – daar moet je respect voor hebben. O ja, de moslim – die heeft een andere cultuur. Dat dat gedrag er inmiddels toe geleid heeft dat halve steden kort en klein worden geslagen na een voetbalwedstrijd, is het gevolg.

Als belastingbetalende burger, met als grootste de wet overtredende zonde te hard rijden, of op een invalideplek parkeren, is de tolerantie tegen dit tuig van Marokkaanse afkomst niet te bevatten. Agenten die met belastinggeld betaald worden om hun functie uit te oefenen, staan erbij en kijken ernaar. Agenten krijgen de opdracht om de orde vooral niet te handhaven, niet op te treden en de Marokkanen hun gang te laten gaan; een opdracht van hun meerderen die met nóg meer belastinggeld naar huis gaan.

Wie hiervan beter wordt, laat zich raden.

Waarom dat gebeurt, niet.

Links met uiterst rechts? Het kan. En waarom niet, trouwens? In Nieuw-Zeeland bewijzen ze in elk geval dat een cordon sanitaire absoluut geen werkinstrument van een volwassen democratie kan zijn.

Blijdschap?

Niet alleen in Brussel was het raak, ook in Amsterdam en Den Haag relden de Marokkanen erop los. Bij ons raakten dan wel geen tweeëntwintig agenten gewond, er presteerde wel een agent het gooien van vuurwerk naar agenten goed te praten: “Ze zijn blij.” Hun ‘blijdschap’ is het begin van het leed van anderen – niet dat onze ordehandhavers daaraan denken. Hun ‘blijdschap’ kunnen ze hier op gewelddadige manier uiten omdat wij dat tolereren. Hun ‘blijdschap’ zou in Marokko minimaal een nacht cel opleveren. Vuurwerk gooien naar de politie, winkels vernielen, mensen bedreigen – één nacht cel? Nee, toch wel iets meer.

Blijdschap wordt iedereen gegund, maar wat we zagen, was geen blijdschap. Het was een toonbeeld van macht en intimidatie.

Macht over de samenleving waarin de lieden van Marokkaanse afkomst zich bevinden, wonen, werken en leven. Macht over en intimidatie van mensen met wie ze samenleven, maar die ze minachten.

Machtsvertoon en intimidatie, vermomd als blijdschap. Onze westerse handhavers trappen er niet alleen in, ze tolereren het.

Duidelijker dan na die voetbalwedstrijd kan niet: westerse handhavers zijn machteloos tegenover ‘blijdschap’ van Marokkaanse oorsprong. Ik hoop dat het Marokkaanse elftal snel uit het wereldkampioenschap ligt, maar ik vrees de dag dat het Marokkaanse tuig zijn woede kenbaar maakt. Met onze westerse handhavers weet ik wel wie aan het kortste end trekt.

Ebru Umar

Een verrassende regeringswissel omdat de Conservatieven met Bill English bij de verkiezingen Labour hadden verslagen met 44,4 tegen 36,9 procent. De Conservatieven konden echter geen modus vivendi vinden met de rechtse partij New Zealand First, die met 7,2 procent van de stemmen duidelijk op de wip zat. De ‘meest natuurlijke’ coalitie kwam niet tot stand. Na wekenlange, voorzichtige en aftastende gesprekken vonden Labour, de groene partij en New Zealand First elkaar in een nieuwe coalitie, met een meerderheid van 63 op 100 parlementszetels.

listisch rechts te verklaren? Begin augustus leek de strijd al gestreden en lag de conservatieve National Party meer dan 20 procent voor op Labour.

Maar Labour-voorzitter Andrew Little trok de stekker eruit en de jonge Jacinda Ardern nam deze “worst job in politics” op haar schouders.

Ze zorgde voor een onmiddellijke trendbreuk met de voormalige voorzitter Little, en gaat nu met uiterst rechts in zee.

Bericht aan Louis Michel, Guy Verhofstadt, en andere liberale, sociaaldemocratische, groene en christendemocratische betweters in Europa: het lijstje van landen waar politiek correcten nog met vakantie kunnen, wordt met de dag kleiner.

Piet van Nieuwvliet

5 minuten persoonlijke moed!

Welk regeringsbeleid?

Met grote spanning wordt gewacht op het regeringsprogramma. Noch de groene partij noch de sociaaldemocraten hadden in hun verkiezingsprogramma zware restrictieve immigratievoorwaarden voorzien, terwijl de voorzitter van NZF, Winston Peters, heel drastische migratiebeperkingen eist, onder andere het absolute verbod van verkoop van Nieuw-Zeelandse boerderijen aan buitenlanders.

Hoe is zo’n coalitie tussen links en popu-

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Ondertussen in de stad Gent

De cijfers geven Mark Rutte gelijk

Uit de smalle beursstraat

Nederlands minister-president Mark Rutte verdedigt de afschaffing van de dividendenbelasting. Zijn argument: anders trekken hier bedrijven weg en telt Nederland nog amper multinationals, zoals in België het geval is. In de Wetstraat kon men er niet mee lachen. Rutte mocht het dan wel sterk gesteld hebben, hij heeft een punt.

geen bedrijven aan. De lagere druk op arbeid verklaart ook waarom de werkgelegenheid in Nederland een stuk hoger ligt dan hier. Dat er hier minder multinationals zijn, is het gevolg van een te weinig bedrijfsvriendelijk klimaat de voorbije decennia. Het is dus een gedeelde verantwoordelijkheid van verschillende regeringen.

Toch is het fout enkel de fiscaliteit als oorzaak te zien. Dat Nederland succesbedrijven heeft als Shell, ING en Philips, heeft ook te maken met de wetgeving rond vennootschappen en de rol van de aandeelhouders.

Ook is het zo dat de Nederlanders zich in overnamedossiers vaak nationalistisch of patriottisch hebben opgesteld.

In België was dat niet het geval. Grote bedrijven als Petrofina, BBL, Generale Bank en Electrabel zijn in buitenlandse handen gekomen omdat hierover geen duidelijke strategie bestond.

De Belgische haute finance die deze kroonjuwelen moest verdedigen, was ingedommeld. Veel van die bedrijven verkasten door een francofone connectie naar Frankrijk. Het toen opkomende Vlaamse bedrijfsleven heeft zich daar weinig van aangetrokken. Begrijpelijk.

Het misprijzen van het Franstalige grootkapitaal voor de Vlaamse ondernemers was altijd groot. Wanneer de haute finance de controle verloor over haar bedrijven en de rijke Vlamingen om financiële steun vroeg om zo overnames tegen te gaan, werden de hoge heren uit de Brusselse salons wandelen gestuurd. De Vlaamse kapitalisten waren geïnteresseerd in de groei van hún bedrijven: kmo’s die internationaal actief werden. Niet in de fossielen van het ouder Belgische kapitalisme.

Angélique Vanderstraeten

Men zal het ongaarne toegeven, maar veel leden van de federale regering kijken jaloers naar het Nederlandse regeerakkoord. De hervorming van de personenbelasting gaat veel verder dan de Belgische. Bij de noorderburen blijven er op termijn maar twee tarieven over.

Belastingverlagingen in Nederland De vennootschapsbelasting of belasting op bedrijfswinsten gaat er aardig omlaag. In België zijn dat over een paar jaar tarieven van 25 en 20 procent (afhankelijk van de grootte van het bedrijf), in Nederland worden die verlaagd naar 21 en 16 procent. Maar vooral: Nederland schaft een dividendenbelasting op roerende inkomsten af.

En dat terwijl België in een aantal jaren tijd de roerende voorheffing optrok van 15 naar 30 procent. Dat is voor veel bedrijven een doorn in het oog, want het uitbetalen van dividenden aan aandeelhouders wordt aanzienlijk zwaarder belast.

Bovendien komt er hier ook een taks op effectenportefeuilles van 500.000 euro. Kortom, terwijl Nederland belastingen op vermogens(winsten) afbouwt of afschaft, worden ze in België verhoogd.

Minister-president Mark Rutte glorieerde dan ook de voorbije dagen. De pret kon niet op. In de euforie kon zowaar een sneer naar België niet uitblijven. Zeker niet toen liberale Rutte van de linkerzijde kritiek kreeg over de afschaffing van de divi-

dendentaks. Concreet betalen bedrijven in Nederland 15 procent taksen op het dividend dat ze uitbetalen aan hun aandeelhouders. De afschaffing daarvan zou 1,4 miljard euro kosten.

Maar voor Rutte moest die taks weg om Nederland aantrekkelijk te houden voor buitenlandse investeerders.

Als dat niet gebeurde, zou Nederland België achternagaan.

“We zien in België wat er gebeurt als je de bakens niet op tijd verzet. België heeft nog maar één internationaal opererend bedrijf over: InBev. Verder niets meer. De rest is weg. Ze hadden er heel veel.”

Belgische kramp In de Wetstraat konden ze er niet mee lachen. Premier Charles Michel en vicepremier Kris Peeters uitten hun ongenoegen.

Maar ten gronde heeft Mark Rutte gelijk. Dat blijkt uit de cijfers. De hogere Belgische belastingen hebben veel multinationals hier weggejaagd.

Of zorgt ervoor dat ze minder geïnteresseerd zijn in België.

Waarom zijn er hier hogere belastingen? Om de hogere Belgische overheidsuitgaven te betalen. In Nederland bedragen de overheidsuitgaven 45 procent van het bbp, in België is dat goed 50 procent.

En ondanks de taxshift ligt de belastingdruk op de lonen in België nog altijd rond 50 procent, terwijl dat in Nederland 38 procent is. Zo’n belasting van arbeid, alsof het toxisch is, trekt

Actueel

16 november 2017

3

Briefje aan Wouter Beke

Bij Pontius Pilatus in de leer Mijnheer de platbroek,

Welkom in hellhole Belgium We schrijven zaterdag 4 juni 2011, een dikke zes jaar geleden. Marokko speelt in Marrakesh (in Marokko) de kwalificatiematch van de Africa Cup tegen Algerije.

Marokko wint met 4-0.

Na de match komen massaal veel “jongeren”, u weet wel wie daarmee bedoeld worden, op straat. Wat lezen we in onze archieven: op het Antwerpse Kiel hindert een veertigtal jongeren het verkeer, in de Julius de Geyterstraat. In de Hendriklei wordt een molotovcocktail gegooid, die gelukkig geen schade veroorzaakt.

Dat is nog maar spielerei. Diezelfde avond troepen een 200-tal jongeren samen op de Turnhoutsebaan in Borgerhout. Zij bezetten de openbare weg en zij hinderen het verkeer.

Wanneer politieagenten willen tussenkomen, worden ze bekogeld met stenen. Het lokale tram- en busverkeer wordt omgeleid.

Een interventiewagen van De Lijn wordt beschadigd, net als enkele politiecombi’s.

Een 30-tal personen wordt een tijdje opgepakt. Slechts één jongere blijft aangehouden, voor het beschadigen van een politiecombi, en één minderjarige moet voor de jeugdrechter komen voor slagen aan een agent (die vijf dagen werkonbekwaam is).

Een jaar later We schrijven 15 september 2012. Op YouTube werd een week eerder een antiislamfilm geplaatst, ‘Innocence of Muslims’.

Noteer: op Youtube, niet in een filmzaal.

Op 15 september verzamelen honderden “jongeren”, u weet wel wie daarmee bedoeld worden, in een zijstraat van de Turnhoutsebaan. Eerst worden wat slogans geroepen, maar het duurt niet lang of er volgt vandalisme. Volgens de politie lanceerde het ‘Centrum voor Islamitische Diensten’ (CID) in Antwerpen de oproep via sms en Facebook om te komen betogen tegen de anti-islamfilm.

Rond dat CID hangt nog altijd veel mist, maar was zeker gelieerd aan Sharia4Belgium. Bij de incidenten die volgen, worden combi’s beschadigd en één agent geraakt gewond.

230 heefhoofden (230, u leest het goed) worden opgepakt door de “uiteraard racistische” politie.

Eddy Baelemans, gewezen korpschef van de Antwerpse politie en kandidaat op de Open Vld-lijst in Antwerpen, wees toen in een mededeling ook de allochtone gemeenschap op haar verantwoordelijkheid. Volgens hem moest de allochtone gemeenschap, en meer in het bijzonder de ouders van de relschoppers, een streng signaal uitsturen en de rellen veroordelen.

Een sterk signaal uitsturen, waar hebben we dat, niet zo lang geleden, nog gehoord?

Ondertussen zijn we vijf jaar verder, maar veel signalen vanuit de allochtone gemeenschap hebben we nog niet gehoord.

Brussel 2017 We schrijven zaterdag 11 november 2017: Marokko speelt een kwalificatiematch voor het WK voetbal tegen Ivoorkust. Er wordt gevoetbald in het Stade Félix HouphouëtBoigny, Abudjan. Die stad ligt in vogelvlucht 5.125 kilometer van Brusssel. Marokko wint

met 2-0. Normaal zou je dan denken dat de verliezers uit frustratie uit zijn op wraak, maar nee hoor: het zijn de winnaars die nogmaals, net als in 2011, zorgen voor een boel incidenten in hartje “Hellhole”. Op de televisie zag u de beelden van de verwoestingen. Een meubelzaak, uitgebaat door een Vlaamse vrouw van 72, is volledig verwoest. Boven de meubelzaak zijn er appartementen, en ook daar werd een ware ravage aangericht.

De daders? Jongeren, en u weet wel wie daarmee bedoeld worden Het ergste is dat de vernielingen en plunderingen plaatsvonden voor de ogen van een peloton agenten in gevechtsuitrusting. Die mochten echter niet ingrijpen. Ze moesten lijdzaam toekijken. Het doet denken aan de vakbondsbetoging van november 2014, toen anarchisten en ABVV’ers schade aanrichtten.

De politie moest zich terugtrekken, op bevel van hogerhand.

Dat er rellen waren, dat is één zaak. Dat de politie onderbemand was, dat is een andere zaak. De officier van wacht zat thuis en moest van daaruit de zaak inschatten. Bovendien waren een aantal agenten niet van dienst, net omdat ze al op zondag moesten werken.

Op zondag was er immers een antifascistische betoging die begeleid moest worden.

Bedroevend 22 agenten raakten gewond. Eén agent lag dinsdag nog in het ziekenhuis. De uitbater van een nachtwinkel overleefde de aanval ternauwernood. Zijn winkel werd volledig verwoest.

Denk vooral niet dat die plunderingen en het vandalisme slechts enkele minuten duurden. Een getuige wist me te melden dat tussen 22.23 en 00.09 uur geen enkele politiepatrouille te zien was in de Lemonnierlaan.

Al die tijd konden de plunderaars hun gang gaan. Op internet is een filmpje te zien waarop “jongeren” roepend en tierend 25 minuten lang een winkel vandaliseren en plunderen. Om tenslotte enkele matrassen in brand te steken. En toen de rust terugkeerde, moesten de winkeluitbaters zelf instaan voor de nachtelijke bewaking en voor het dichttimmeren van hun stukgeslagen etalages. Geen politie, geen brandweer te zien. Er werd niemand opgepakt.

Op zondagmiddag keek ik zoals zovele Vlamingen naar het VTM-journaal. Danny Verstraeten was de presentator van dienst. Hij kon natuurlijk niet anders dan verslag brengen over de incidenten in Brussel.

Maar hij verzweeg, heel opvallend, dat er gelijkaardige incidenten en plunderingen geweest waren in Den Haag (in de beruchte Schilderswijk), in Amsterdam, in Parijs, en ook, maar dan beperkt, in Antwerpen, waar de politie slechts bekogeld werd met eieren.

Oef. Maar het waren wel altijd “jongeren”, en u weet wie daarmee bedoeld worden.

Maar dàt kreeg u bij VTM niet te horen.

K arl van C amp

Nadat gij in de wandelgangen van de Vlaamse televisie aan de Reyerslaan in Brussel de heer Carles Puigdemont – democratisch verkozen president van de Catalaanse Generalitat, maar in ons land ‘aanwezig’ om aandacht te vragen voor het Spaans-Catalaanse conflict – nauwelijks een blik gunde en hem op alle mogelijke wijzen ontweekt, zat gij als een bevend riet in de studio om alle mogelijke vragen van interviewster en stalinorgel Kathleen Cools over die kwestie te ontwijken. Voor Bart de Wever en vele anderen – waaronder ondergetekende – was dit interview een van de meest pijnlijke en beschamende dat de jongste jaren te zien is geweest. Gij hebt niet alleen alles gedaan om toch maar geen rechtstreekse antwoorden te moeten geven op eenvoudige vragen, maar gij zijt ook elke vorm van kritiek op de Spaanse regeringspartij, de conservatieve Partido Popular, uit de weg gegaan. Gij deedt dat laatste vooral omdat die partij een ‘zusterpartij’ is in uw eurofiele EVP-fractie in het Europees Parlement, die ook de hand boven het hoofd wordt gehouden door de niet-verkozen en al dan niet alcoholvrije bazen van de Europese Commissie die openlijk elke vorm van separatisme tegenstaan, en daardoor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren onderhorig maken aan gevestigde reactionaire staatsnationalistische regimes zoals die van Merkel en Macron.

Uw partij, die als christendemocratische beweging zegt zich altijd in te zetten voor sociale en politieke rechtvaardigheid, geweldloosheid predikt en ‘bewegingen van onderuit’ hier en in de ganse wereld steunt, zeker als zij onder politieke of militaire druk staan, spreekt zich nu bij de schreeuw naar geweldloosheid en dialoog van Catalaanse leiders niet uit. Dat is een Spaanse kwestie, zegt gij. Meer nog: het is zelfs geen kwestie van de Spaanse regering, maar van het Spaanse gerecht dat ‘onafhankelijk’ initiatief neemt om de Catalaanse regering in de nor te draaien. Scheiding der machten, debiteert gij onzeker.

Ja, als dat het verhaal is dat gij meent te moeten brengen, dan moet nooit nog aandacht gevraagd worden voor politieke gevangenen of vervolgden, die dat zijn omdat hun inheemse rechters dat zo bevelen. Dan had er – zoals Bart de Wever zei – nooit druk op de Zuid-Afrikaanse regering mogen zijn om Mandela vrij te laten en moet de dalai lama

onmiddellijk uitgeleverd worden aan China.

Zo waren er de voorbije decennia nog tal van voorbeelden in de ganse wereld, denken we maar aan de dissidenten achter het IJzeren Gordijn en de Vlaamse ontvoogdingsstrijd die niet kaderde in de Belgische wetgeving! Larie en apekool! En gij weet dat.

Maar gij zwijgt en ontkent, want in het belang van de Belgische regering en de Europese Unie zijn de heilige principes even onder de mat geveegd. Het komt u gewoon niet goed uit. Gij moet uw vrienden in bescherming nemen. Daarom roept gij overigens op om de Catalaanse kwestie niet naar ons land te importeren en ze in Spanje te houden, waar uw vriend Rajoy eigenzinnig kan doen wat hij wil en ‘zijn rechters’ hun gangen kunnen gaan. Wouterke-kabouterke, de geschiedenis van Spanje tegen het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven is te beladen en te zeer in bloed gedrenkt om daar gerust in te zijn. Heeft de democratisch en volkomen binnen de Spaanse wetgeving verkozen Catalaanse regering elke dialoog met ‘het moederland’ geweigerd? Helemaal niet.

Integendeel, zij heeft meermaals gesmeekt om overleg. Hebben de Catalanen geweld gepredikt of gebruikt tegen Spanje? Helemaal niet. Integendeel. Gewone burgers met de handen letterlijk in de lucht werden op 1 oktober tot bloedens toe geslagen door de Spaanse paramilitaire politie. Hebben ze in Catalonië de onafhankelijkheid uitgeroepen uit haat tegen Spanje en omdat ze er nooit nog iets mee wilden te maken hebben? Helemaal niet. Integendeel, men was en is ervan overtuigd dat goed nabuurschap de relaties alleen maar kan bevorderen en het onzalige verleden kan laten rusten.

Puigdemont, Junqueras en hun volgelingen hebben in eer en geweten de geweldloze en democratische weg gevolgd die hen het beste leek voor hun volk. Velen van hen zitten nu in de gevangenis en worden daar oneervol behandeld als criminelen en vulgair uitschot. Dat gij alleen hierover al uw ‘christendemocratische’ tsjevenmond houdt, los van verdere politieke, juridische en staatkundige beschouwingen, is meer dan beschamend.

Pontius Pilatus zou in u nog een leermeester hebben kunnen zien. Of hebt gij het allemaal van hem geleerd?

Kunt gij ’s morgens nog in eer en geweten in de spiegel kijken, Wouter?

Vreemdelingen en gemeenteraadsverkiezingen Volgens de extreemlinkse socioloog Jan Hertogen (in zijn nieuwsbrief BuG 372) hebben vreemdelingen de sleutel van de gemeenteraadsverkiezing in handen met een potentieel van 9,3 procent van de stemplichtigen. Het woord ‘potentieel’ is hier cruciaal, want velen schrijven zich niet in.

Hertogen wil daar iets aan doen. Hertogen is een cynische waarnemer die geduldig meewerkt aan de “vervreemding” van de Vlaamse samenleving. Met honderden statistieken probeert hij al jaren aan te tonen dat links uiteindelijk omwille van demografische veranderingen de politiek zal bepalen. In zijn jongste nieuwsbrief heeft hij het over de impact van migratie (“nieuwe kiezers”) op de gemeenteraadsverkiezingen.

Wie zijn die nieuwe kiezers? Op de middellange termijn zijn dat de vreemdelingen die zich vroeger al inschreven (2000, 2006 en 2012) en die vanzelfsprekend hun stemrecht blijven behouden en zelfs stemplichtig geworden zijn. (a) Maar er komen er een pak bij.

Hertogen becijfert dat aantal “bijkomende kiezers sinds 2012”. Dat zijn alle EU-onderdanen (18+) die er sinds 2012 zijn bijgekomen. (b) Dat zijn voorts de niet-EU-vreemdelingen die hier sinds 2012 de kaap van vijf jaar verblijf in dit land zijn gepasseerd. (c) Die evolutie zorgde bij de jongste verkiezingen al voor forse verschuivingen in de grote steden (voorop Antwerpen, Gent, Mechelen) en uiteraard in de Brusselse gemeenten. Hertogen becijferde nu hoe het zal zitten in 2018.

Of hoe het “zou” kunnen zijn…

Het nieuwe pakket kiezers is omvangrijk.

Volgens Hertogen gaat het om bijna 10 procent van het totaal aantal stemplichtigen in dit land. Dat cijfer schommelt fors per gewest of per gemeente: 14,7 procent in Antwerpen, 7 procent in Mechelen en 29,7 procent in het Brussels gewest. In het Vlaams gewest gaat het om 5,8 procent en in Wallonië om 9,5 procent.

Let wel dat het gaat om een ‘potentieel’ van nieuwe kiezers. Of die uiteindelijk zullen gaan stemmen is minder duidelijk.

Hertogen pleit dan ook voor campagnes die de vreemdelingen ertoe aanzetten te stemmen door zich in hun gemeente te laten registreren.

En – wat dacht je – meteen pleit hij ook voor een campagne om die nieuwkomers te doen stemmen voor partijen die de ‘vreemdelingen’ welgezind zijn…

Hij heeft evenwel nog wat werk aan de winkel. Van de 800.679 stemgerechtigde vreemdelingen in 2012 waren er maar 141.397 die zich inschreven om mee te stemmen (zo’n 17 tot 18 procent). Dat is relatief weinig, want ze wogen uiteindelijk maar voor 1,8 procent op de kiesuitslag. Wordt dat nu anders? Bij volle mobilisatie en maximale deelname zou dat volgens Hertogen 9,3 procent kunnen worden.

Hertogen besluit dan melodramatisch: “Wie neemt het vreemdelingenstemrecht ter hand, wie maakt er een werkpunt van?” Merkwaardig is zijn oproep naar CD&V om hier het voortouw te nemen. “De CD&V heeft hier duidelijk het grootste potentieel, maar beseffen zij het wel en zijn ze bereid om hier ook een voor hen perspectiefvol gevolg te geven?”

4

Dossier

16 november 2017

De Vietnamoorlog (1) Donald Trump op bezoek in Vietnam: “Lang waren we vijanden, nu zijn we vrienden. “ Hij heeft nog gelijk ook want Vietnam vertrouwt buur China voor geen haar en kijkt dus naar de VS als tegengewicht.

18 uur adembenemende televisie Het zootje dat tegenwoordig in binnenen buitenland journalistiek bedrijft, denkt meestal dat de geschiedenis van de wereld met hun geboorte begint. Vandaar de overtrokken kreten in alle media dat de Verenigde Staten verscheurd zijn tussen (pseudo)links en (extreem)rechts want nooit was de politieke kloof zogenaamd dieper in het “land of the free and the home of the brave.” Waardeloos. Waarschijnlijk nooit gehoord van de burgeroorlog of van de golf van haat en zelfs geweld die de VS overstroomde tussen 1966 en 1975 ten tijde van de oorlog in Vietnam. Die kloof wordt uitgebreid getoond in de beste documentaire van dit decennium “The Vietnam War” van Ken Burns en Lynn Novick; 18 uur adembenemende televisie.

En dat in een land waar volgens Europese blaaskaken oppervlakkigheid troef is. (Ik herinner me tijdens mijn vele bezoeken aan New England in het N.O. van de VS dat er betere boekhandels waren in ieder dorp dan in de Vlaamse steden). Iemand van mijn generatie die hartstochtelijk met die oorlog meeleefde, vergeet dat de wapens (maar niet de gevolgen) al in 1975 stopten zodat Vietnam nu vooral een toeristisch begrip wordt voor jongelui. Maar die tijdsprong heeft historici de gelegenheid gegeven om getuigenissen, documenten en Witte Huis-tapes boven water te brengen over een oorlog waarin 3 miljoen Vietnamezen, honderdduizenden Laotianen en Cambodjanen en 58.000 Amerikanen stierven.

De makers gaven vooral het woord aan de soldaten die het vuile werk deden; niet alleen aan Amerikanen maar evengoed aan Vietnamezen uit de twee kampen. Misschien zal de VRT dit ooit eens uitzenden in plaats van “diepgravende” getuigenisprogramma’s als “Mag ik u kussen ?” Arte deed het gelukkig wel.

De ondergang van Frans-Indochina De Westerse bemoeienis met Vietnam begint in 1858 met de moord op een paar missionarissen. Keizer Napoleon III wiens bewind steunt op de Franse katholieken laat troepen aan wal zetten en zo begint de kolonisatie van wat later Frans-Indochina wordt (het huidige Vietnam, Laos en Cambodja).

Maar dit is geen West-Afrika met een arme materiële beschaving. Hoewel 80 % van de mensen boer is, bestaat er ook een eeuwenoude eigen cultuur en beschaving.

Het wordt nooit echt rustig in Indochina want altijd zijn er opstanden, is er een deel van de elite die de Franse kolonisator naar de duivel wenst maar die het onderspit delft omdat de Westerse wapentechnologie superieur is. Ook Westerse ideeën als het Marxisme vinden er ingang en na de eerste wereldoorlog vallen vele Vietnamese intellectuelen voor het communisme. In 1942 krijgt de Westerse suprematie een zware slag als de Japanners het land bezetten maar de Franse ambtenaren van het met Duitsland collaborerende Vichy-Frankrijk verder aan het werk laten. Vietnamese communisten richten de verzetsbeweging Vietminh (Liga voor de vrijheid) op.

De leiders spelen de nationalist en verbergen hun communistische aspiraties. De Amerikanen die maar weinig met het kolonialisme op hebben, leveren wapens en adviseurs.

Als Japan capituleert, proclameert de communistische leider Ho Chi Minh de onafhankelijkheid van Vietnam. Ho, die ooit in de VS woonde, citeert de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring en wordt welwillend toegeknikt door aanwezige Amerikaanse officieren.

Voor de Franse regeringsleider De Gaulle is dat onaanvaardbaar maar het verarmde Frankrijk kan geen leger naar het vroegere koloniale rijk zenden. Eerst in de loop van 1946 arriveren er Franse soldaten. Besprekingen in Fontaineblau in juli 1946 mislukken en Frankrijk zendt nu heelder divisies die overal

de steden innemen en een serie legerkampen opzetten. De Vietminh trekt zich terug op het platteland en in de jungle en begint daar met een guerrilla-oorlog die weldra ontaardt in een regelrechte burgeroorlog omdat nietcommunistische (dikwijls Christelijke) Vietnamezen de Fransen steunen.

De wreedheid aan beide zijden is ontzettend. De Vietminh spaart bijvoorbeeld kogels uit door andere Vietnamezen levend te begraven. In 1949 verandert de situatie want de communisten komen aan de macht in China en zij en de Sovjet-Unie leveren wapens en trainen hele Vietnamese divisies. Een jaar later valt het communistische Noord-Korea Zuid-Korea binnen en de Amerikanen blijven niet langer neutraal.

Tegen heug en meug steunen ze de Franse kolonisator; eerst met vrachtwagens en geld. Maar in 1954 betalen ze al 80 % van de Franse uitgaven. Militair verliezen de Fransen steeds meer terrein omdat ze wettelijk alleen beroepsmilitairen naar de kolonie mogen zenden terwijl de sterke communistische partij in Frankrijk er alles aan doet om de oorlogsinspanning te saboteren. Na de Franse nederlaag in Dien Bien Phu geven de Fransen het op. Ze verlaten Noord-Vietnam waar de communisten de onbetwiste heersers worden en trekken zich terug ten zuiden van de 17de breedtegraad in Zuid-Vietnam.

Volgens het vredesverdrag moeten vrije verkiezingen in het Zuiden beslissen over eventuele vereniging.

De komst van de Amerikanen De Amerikanen tekenen dat verdrag niet en ze steunen de anticommunisten in het Zuiden die de laatste Fransen buitenjagen.

De Amerikanen geloven inmiddels rotsvast in de dominotheorie.

Als één domino valt in Zuid-Oost-Azië valt de rest (Thailand, Birma, Laos, Cambodja, Maleisia) en ze helpen de katholieke anticommunist Diem de macht te grijpen in Zuid-Vietnam. “De trekpop” van de Amerikanen zeggen zijn vijanden maar dan wel een pop die aan de touwtjes trekt van zijn Amerikaanse poppenspelers. Vietnam verdwijnt uit de actualiteit.

Die vrije verkiezingen komen er nooit in het Zuiden en in de twee Vietnamese staten worden duizenden tegenstanders van de respectievelijke regimes opgesloten, gefolterd en vermoord. In het Noorden begint een machtsstrijd tussen Ho Chi Minh en Le Duan, de 1ste secretaris van de partij. Duan haat het Westen. Hij zat zes jaar in een Franse gevangenis en zijn vrouw werd door Fransen gedood. Ho wil een geleidelijke verovering, Duan kiest voor de radicale aanval.

Ho verliest meer en meer de echte macht en wordt eerder een symbool. Duan laat via Laos een bevoorradingsroute aanleggen naar zijn Vietminh-kameraden die nooit het Zuiden verlieten en die hij versterkt met NoordVietnamese soldaten (Het Westen spreekt ten onrechte over de Ho Chi Minh-route). In december 1960 herbegint Le Duan de burgeroorlog.

De communisten poseren natuurlijk weer als een zuiver nationalistische beweging maar dat gelooft niemand. De latere Amerikaanse naam Vietcong is correct; afgeleid van Viet Nam Cong San d.w.z. Vietnamese communist. De nieuwe Amerikaanse president Kennedy heeft als senator ooit het land bezocht en hij is bang dat zijn Republikeinse tegenstanders hem na de mislukte Cubainvasie als een zwakkeling afschilderen. Hij verkiest een beperkte oorlog maar steunt het regime in het Zuiden met veel geld, tanks en helikopters.

Hij geeft de toestemming om napalm en het gruwelijk ontbladeringsmiddel Agent Orange te gebruiken. Discreet verhoogt hij het aantal Amerikaanse “adviseurs” van Diem van 600 naar 11.000. Amerikaanse helikopters en piloten transporteren al Zuid-Vietnamese soldaten naar het slagveld maar Kennedy liegt over de feiten. Alles is klaar voor een oorlog op grote schaal.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Paradijsvogels Vorige donderdag werden natuurlijk vragen gesteld over de ‘paradise papers’, een verzameling van 13,4 miljoen teksten aangaande internationale belastingontwijking, die in het najaar van 2017 naar de internationale pers gelekt werden.

Daaruit kan men afleiden welke sluiproutes multinationals en enkele van de rijkste personen op de planeet gebruik(t)en om aangaande hun vermogens en inkomens zo min mogelijk belasting te betalen. Voor onder anderen Veerle Wouters (ex-N-VA) is dit verhaal de zoveelste belediging aan het adres van onze fors belastingbetalende kmo’s en werknemers. Meer nog: “Nu zelfs de Belgische staat vrolijk aanwezig is op de Maagdeneilanden, mogen we stilaan spreken van tax-leaks: belastingen die weglekken uit de staatskas. De tollenaars zijn zelf paradijsvogels geworden.”

Ze vindt het hilarisch dat de topman van de FOD Financiën niets gezien heeft. De paradijsvogels mogen wat V&W betreft permanent verhuizen naar hun belastingparadijs, als het dan toch zoveel beter is daar. “Ga wonen daar waar je boot of je vliegtuig is ingeschreven. Maar blijf hier niet leven op kosten van de kmo’s en de werknemers die wel belastingen betalen”, aldus Wouters. Klare taal.

Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) verwees naar bepaalde politieke culturen uit de jaren tachtig en negentig en gelet op de stroom kritieken uit zowat alle fracties, beloofde hij maatregelen om te voorkomen dat de Belgische staat in de toekomst nog gelinkt wordt aan belastingparadijzen. Wordt vervolgd.

Staart tussen de benen Tijdens de wekelijkse plenaire vergadering werd PS-Kamerlid Willy Demeyer, tevens burgemeester van Luik, opgevolgd door Jacques Chabot – een man met een klassieke en hondstrouwe PS-pedigree -, nadat hij ontslag had genomen naar aanleiding van het Publifinschandaal waarin tal van PS’ers betrokken waren.

Hij had dat al aangekondigd in het voorjaar, maar is toch blijven zetelen tot het rapport van de Commissie 22/3 (over de terreuraanslagen) werd voorgesteld. Hij was lid van die commissie. Met de staart tussen de benen en ruim op tijd voor de gemeenteraadsverkiezingen, én in de wetenschap dat zijn zetel in Luik in de Kamer geen zekerheid meer is na alle schandalen waarin de PS betrokken is, gaat hij nu – zegt hij – zijn stad ‘heruitvinden’ en ‘een echte breuk in het beleid’ - dat van hemzelf dus - bewerkstelligen.

Verboden te lachen!

Mantra Woensdag was er een druk bijgewoonde commissie Binnenlandse Zaken, die zelfs ‘live’ werd gevolgd door Villa Politica en dus ook door de onvermijdelijke Linda de Win. Het ging er onder meer over de houding van de Belgische regering inzake de Catalaanse crisis. De enige resoluut pro-Catalaanse en anti-

Spaanse stemmen waren die van Barbara Pas (VB) en Hendrik Vuye (ex-N-VA). De anderen, met de premier op kop, hielden het obligaat bij het als een mantra oproepen tot dialoog en geweldloosheid en de zaak te bekijken binnen de Spaanse grondwet. Geeuw! Intussen zitten mensen die hun mening en hun eigen regionale wetgeving volgden wel in de gevangenis en houdt de Spaanse repressie tegenover separatistische Catalanen aan.

Een ‘interne’ Spaanse aangelegenheid noemt men dat… Even dacht men dat N-VA in het ‘debat’ niet zou tussenkomen, tot helemaal als laatste Peter de Roover het woord nam en nogmaals herhaalde wat premier Michel al was komen zeggen: “In elk geval zijn dialoog, geweldloosheid en respect voor nationaal en internationaal recht de pijlers waarbinnen de oplossing moet worden gevonden. (…)

Wij hoeven de Catalanen niet te vertellen welke oplossing zij moeten kiezen. Dat ligt in hun handen.” Om toch ‘iets’ te zeggen ten aanzien van zijn sterk pro-Catalaanse achterban – met zijn collega’s Peter Luykx, Jan van Esbroeck, Karl Vanlouwe en Mark Demesmaecker als barricadeactivisten - die vindt dat N-VA zich wat sterker mag profileren in deze zaak, zei hij (veel te) beleefd aan de traditionele partijen die zusterpartijen hebben in Spanje en Catalonië (christendemocraten en socialisten) dat zij die stilzwijgen de facto het repressieve optreden van Rajoy steunen en stimuleren. Hij riep hen dan ook op eens contact met hen op te nemen om hun Madrileense geestesgenoten aan te sporen om oplossingen te vinden. Het is niet zeker of de genoemde ‘barricadisten’ van dit toch wel lauwe voorstel echt vrolijk werden.

Asiel De nieuwe asielwet van Theo Francken lag vorige donderdag ter stemming. Hoezeer Theo zich ook beijvert om de indruk te wekken een strengere asielpolitiek te voeren dan zijn voorgangers, toch wordt daarin met geen woord gerept over een mogelijke asielstop of de opvang in de eigen regio.

Garanties dat met deze wet de asielstroom zal stoppen, zijn er niet. Meer nog: men krijgt de indruk dat de nieuwe asielwet op maat van de Europese Unie is geschreven en dus aan het handje loopt. Opvallend is dat in die wet wordt gesteld dat in het kader van internationale bescherming aan inwoners van de EU asiel moet geweigerd worden, tenzij die mensen kunnen aantonen dat zij in hun land vervolgd worden.

Met Carles Puigdemont in het achterhoofd, en zijn gevangengenomen collega-ministers, had Barbara Pas een amendement ingediend om mogelijke beperkingen ten aanzien van EU-burgers te schrappen.

Het is overigens een argument dat bij het Vlaams-nationale voetvolk, dat zich opwerpt als verdediger van de Catalaanse onafhankelijkheid en van de Catalaanse politici die om hun mening vervolgd worden, erg gesteund wordt. Het amendement werd niettemin weggestemd door àlle traditionele én regeringspartijen… Jawel!

Actueel

16 november 2017

De “primeurs” van Jef Vermassen Op 15 oktober 2015 (twee jaar geleden) publiceerde dit blad, naar aanleiding van de dertigste verjaardag van de overval op de Delhaize te Aalst, een artikel waarin de afschaffing van de statische bewaking van het warenhuis in de week voor de overval uitvoerig werd gemeld. Merkwaardig genoeg werd dat artikel toen niet opgepikt of ernstig genomen door Actueel de collega’s van de zogenaamde politiek correcte media en door politiediensten. Nochtans wisten alle betrokken politieambtenaren, waarvan inmiddels velen gepensioneerd zijn, dat de afschaffing van die statische bewakingen een Bende van Nijvel niet te versmaden onderzoekselement kon zijn.

Dertig jaar na de overval te Aalst. Wie en waarom?

Let wel: we hebben het niet over de mobiele Op 9 november omstreeks 19.40 uur zal het dertig jaar geleden zijn dat het Delhaizewarenhuis te Aalst werd overvallen. De overvallers lieten acht dodelijke slachtoffers bewakingen die toen overal ingingen hetaan land achter en de haaldoor met een buit van ongeveer 750.000 frank (17.500 euro).

Het was de zoveelste overval die werd toegeschreven aan de zogenaamde Bende van rijkswacht en gemeentepolitie werden uitgeNijvel, met een trieste balans van 28 doden, in de periode 1982-1985.

Dertig jaar speurwerk, voornamelijk voerd, en waarover strafpleiter Vermassen hetgeken- in haar verslag gewag van mogelijke manipulamerkt door slordigheid, onderling gebakkelei tie van het onderzoek door leden van de toentussen magistraten en eende politieoorlog die in malige BOB Brussel. heeft. Op 9 november 1985 was op paralle hevigheid woedde, leidde enkel tot een In dezelfde zin maakte de rijkswacht in die dossier van duizenden blad- periode ook al een slechte beurt door haar kings van de warenhuizenonoverzichtelijk Colruyt en Delhaize zijden en een hoop hypothesen, waarbij ieder- betrokkenheid bij drugszwendel (de zaakeen die toen lid was van een schietclub wel als François) en een aanslag in Affligem in oktoin Aalst, tot een halfuur naverdachte sluiting, naast een in aanmerking kon komen. ber 1981 op één van de leiders van het onderzoek in deze zaak (majoor Vernaillen). Het is mobiele ook een statische bewaking voorKritische houding algemeen bekend dat de top van de rijkswacht Vanaf 1990 voerden twee parlementaire toen alles in het werk stelde om het prestige zien, met gemengde ploegen van rijkswacht commissies ‘onderzoek naar het onderzoek’ van het zelfverklaarde elitekorps prioritair te en probeerden antwoorden te vinden op de stellen op het algemeen belang. en gerechtelijke politie, in burgerkledij enWein vragen naar het wie en waarom. hebben het over de zogenaamde Bendecommissies I Afgeschafte bewakingen anonieme voertuigen. Het die bewakinen II.zijn De aanbevelingen van die parlementaire Uit de lectuur van de omvangrijke verslacommissies kunnen gezien worden als een gen en bijlagen van de Bendecommissies I en gen die enkele dagen voor dede eerste overval weraanzet tot grote politiehervorming, II blijkt echter op geen enkel moment dat de die uiteindelijk werd verwezenlijkt op 1 janu- commissieleden ook op de hoogte waren, of den afgeschaft. ari 2001, nadat ook de zaak-Dutroux het land op de hoogte werden gesteld, van de afschaf-

Onbeantwoord

op stelten had gezet.

Bendecommissie II probeerde vooral na te gaan in hoeverre de onderzoekers de sporen naar onder andere extreemrechts, (ex-) rijkswachters, de ‘practical shooting clubs’, de staatsveiligheid en ook de slachtoffers zelf, hadden uitgediept. Volgens de besluiten van de commissie bleek uit de analyse van de experten dat de informatie die over deze sporen in de pers verscheen niet conform was met de werkelijke inhoud van het dossier. Het ging dus om onzin waarmee nogal wat broodschrijvers tijdschriften en boekjes hebben gevuld. In haar verslag drong de commissie dan ook aan op een meer kritische houding van de media tegenover de informatiebronnen waarover zij toen beschikten.

Ook de verhalen dat de rijkswacht in de jaren zeventig en tachtig plannen zou hebben beraamd, of zelfs operationele maatregelen zou hebben getroffen, om een staatsgreep te plegen, verwees de commissie naar het rijk der fabelen. Toch werden bedenkingen geformuleerd bij de wijze waarop het onderzoek werd gevoerd naar de diefstal van 24 wapens uit een aantal wagens van het Speciaal Interventie Eskadron (SIE), de toenmalige groep Dyane. De diefstal gebeurde vermoedelijk rond de jaarwisseling 1981-1982 in het Kwartier De Witte-de Haelen te Brussel en kon onmogelijk gebeuren zonder de medewerking van rijkswachters of leden van het SIE. De zaak werd nooit opgelost en de commissie II maakt

fing van de bewakingen op de parkings van Colruyt en Delhaize in de week voorafgaand aan de overval te Aalst. Toeval of niet?

Uit nagelaten stukken weten we met zekerheid dat er vanaf het weekend van 11-12 oktober 1985 door rijkswacht, politie en

gerechtelijke politie statische en mobiele bewakingen werden georganiseerd aan de grootwarenhuizen Colruyt en Delhaize te Aalst. ‘Gelet op gewijzigde opdrachten’ werden de mobiele ploegen met een nota afgeschaft op 21 oktober 1985. Vanaf het weekend van 26-27 oktober 1985 tot en met het weekend van 6-7 december 1985 zouden daarentegen enkel statische bewakingen met telkens twee anonieme voertuigen worden voorzien op de parkings van Delhaize en Colruyt van 18.30 uur tot een half uur na sluiting.

De nota van 21 oktober indachtig, betekent dit dat zich op het moment van de overval te Aalst - op 9 november - twee politieploegen op de Delhaizeparking dienden te bevinden.

Alleen, op het moment van de overval, waren die er niet! Gewoon, en dat weten we uit een heel goede bron, omdat alle politiebewakingen enkele dagen voor de overval werden afgeschaft. Dit werd ‘mondeling’ van hogerhand meegedeeld aan de betrokken politiemensen.

Met de door de Bendecommissie gewenste kritische houding tegenover onze informatiebronnen probeerden we te achterhalen door wie, of op welk niveau, de beslissing tot afschaffing werd genomen. Kenmerkend voor meer dan dertig jaar onderzoek in het Bende van Nijveldossier: niemand kon ons, tot op vandaag, zeggen door wie en waarom.

Toeval? Nu we weten dat de “reus” op dat RIRO moment werkzaam en woonachtig was in het toenmalige gerechtelijk arrondissement Dendermonde, lijkt het niet onwaarschijnlijk dat ook hij op de hoogte was van de afschaffing van de statische bewakingen. Trouwens, vrijwel alle politiemensen waren daarvan op de hoogte.

Slechts enkelen stelden nadien vragen, maar ze kregen geen antwoord. Volgens onze bronnen werd zelfs Tony van Parys (CD&V), voorzitter van de tweede parlementaire onderzoekscommissie eind de jaren negentig, van de afschaffing van de bewakingen ingelicht. Ooit iets van gehoord? Minister van Uit het Pallieterke van 15 oktober 2015 Binnenlandse Zaken Nothomb werd begin 1986 in het parlement uitvoerig ondervraagd nieuws, zouden we zo zeggen.

Sinds het clubbestuur van Anderlecht op 25 september zijn voornemen bekendmaakte Toch is de buit nog politie lang niet binnen, van rijkswacht en gerechtelijke opwant het Ghelamcoproject te stappen, is het verduiveld geworden rond het nationaal over het niet aanwezig uit zijn van de mobiele bers stil Vanhengel en co blijven zich geroepen voelen stadion. Veel te stil eigenlijk. Want dit betekent dat achter de schermen heel zware druk op Anderlecht in te praten.

Bijzonder triestig dat terug moment?

En wie gaf uiteindelijk het bevel? wordtbuurt gezet op het clubbestuur om op zijn stappen te keren. bewakingseenheden in de van de Delis dat hij daarbij de volle steun krijgt van exBinnen de club heerst diepe verdeeldheid. bezoek verstaan dat maar liefst 15 van de 16 ministervraag Brigitte Grouwels van CD&V, die blijft merkwaardig, dat deze tot op vanhaize op het ogenblik van deis eroverval.

Uit dezoals Toch topclubs uitdrukkelijk gekant zijn tegen de Enerzijds de oude garde (ijdeltuiten hopen dat dit “prachtige project” alsnog kan bouw van een nationaal stadion. Volgens die Michel Verschueren), die nog een laatste keer worden gerealiseerd, bijvoorbeeld door Andernietaankan worden; notulen blijkt niet dat hij op de wassta- daag wil gloriëren in eenhoogte blinkend megalomaan clubs is er blijkbaar helemaal geen behoefte een beantwoord lecht betere voorwaarden aan te bieden. dion en die intensief lobbywerk levert bij de megacomplex en zou het veel gezonder en Onbegrijpelijk dat zelfs Brigitte Grouwels, niet betrokken politiemensen. van het afschaffen van statische bewakingen. politieke vrienden.

Daartegenover staat een ook sportiever zijn alsdoor de wedstrijden van de natidie ooit voor Vlaamsvoelend doorging, helejonge groep van nuchtere rekenaars, die stilaan onale ploeg telkens in een ander stadion zoumaal niet blijkt te beseffen dat het Eurostavoormalig politieambtenaar “Vanafis. Dat klaarstaatbewakingen om de macht over te nemen binnen den Een gehouden worden. De topman van Club Hij zegt alleen dat statische pas dion een anti-Vlaamszei: annexatieproject de club en die becijferd heeft dat de deelname Brugge weet waarover hij spreekt. Na het EK een extreme opportunist als Vanhengel alle aan het stadionproject op Parking CWas gigantisch het van 2016 wordt hij de ondervoorzitter van de begin van de bloedige overvallen bleek erwist werden voorzien na de overval in Aalst.

Vlaamse reflexen overboord had gegooid, veel risico’s inhoudt.

Voetbalbond en vandaag reeds waait daar een iedereen, maar dat ook Grouwels zich voor de frisse wind.

Na het onzalige verkwisterstijdperk Vooral het feitde dat Anderlecht geen mede- een kar van het Brussels imperialisme laat spannen, hij dan niet correct ingelicht door bevelhebmogelijke betrokkenheid van rijkswachvan Steven Martens staat men er veel kritischer eigenaar kan worden van het Eurostadion zit

Nationaal stadion: ’t is stil aan de overkant

die mensen hoog. Op die manier verdwijnt de hoge huurprijs (11 miljoen euro per jaar!) in een bodemloze put, terwijl de concurrentie grote winsten kan maken (en dus duurdere spelers kan aantrekken) door in eigen stadion te spelen.

15 op 16 zijn tegen Anderlecht voelt ook de druk van de andere eersteklasseclubs. Zij beschouwen de deelname van Anderlecht aan dit project als een zuivere vorm van concurrentievervalsing. Bart Verhaeghe was vorige week zaterdag gastspreker bij Pro Flandria (een grote Vlaamsgezinde ondernemersclub) en liet in de marge van dat

tegenover de betonboeren van Ghelamco.

Geen Plan B

dat heeft ons toch wel pijnlijk verrast.

Tous en France Intussen hebben de campagnebedenkers achter de Rode Duivels weer een nieuwe, wervende slogan bedacht. Na het “Tous ensemble” en het ongenietbare, eentalig Franstalige Braziliëlied van Stromae, moeten we nu geestdriftig worden bij de indianenkreet “Tous en France”.

Het lijkt op een provocatie, maar niettemin zullen duizenden Vlaamse idioten met dit gedaas hun keel schor schreeuwen. Misschien is het tijd voor een gepaste tegenreactie. “Adieu les diables! Restez en France pour toujours!”

Iemand een beter idee?

BL

Politiek is het stadion evenwel nog steeds regionale bevolkingscijfers. gemiddeld wordt niet opgegeven. De Brusselse blauwe dwerg Guy Vanhengel blijft ervoor vechten. Sterker 60 procent inhierover Vlaanderen, net geen 30 procent nog: tijdens het debat in het Brussels Parlement van 2 oktober was de piste van in Wallonië 10optie: procent in Brussel.

Parking C zelfs de enigeen mogelijke “Er is geen Plan B, want er is geen privépartner voor Overvallers - niet uit het Oostblok de renovatie van het bestaande stadion, zelden dat maar tot volgend jaar mag gebruikt worden.

Dus mogen we zonder stadion ook de afkomstig ennieuw zich verplaatsend via het spoor medeorganisatie van het Europese kampioenvoetbal in 2020 Zeer heuglijk door leegstand meer -schap hebben invergeten.”

Wallonië vrij spel. In Charleroi staat bijna een derde van de handelspanden leeg, in Mons 21 procent, in Luik 18 procent, in Brussel 10 procent, in Vlaanderen 9 procent. Nog een verklaring voor die regionale kloof is de lagere bevolkingsdichtheid in Wallonië, waardoor daders ook makkelijker ontsnappen.

Er moet harder opgetreden worden. Zeker omdat 8 op de 10 overvallers hervallen”, besluit Mattheeuws in Het Laatste Nieuws. Het NSZ pleit voor strengere en effectieve straffen, want tachtig procent van de overvallers zijn recidivisten.

VLAGGEN

HELFT HOLD-UPS OVER TAALGRENS De misdaadcijfers van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen (NSZ) blijven verbazen. In de eerste maanden van 2017 is volgens info van de federale politie de helft van het aantal gewapende overvallen in dit land gepleegd in Wallonië, al enkele jaren koploper in het aantal hold-ups. “In Vlaanderen is dat ongeveer 30 procent, in Brussel iets meer dan 20 procent”, vergelijkt Christine Mattheeuws van NSZ. Wat winkeldiefstallen betreft corresponderen de regionale cijfers met de

De “Zwarte maandag” in Zuid-Afrika waar dit blad vorige week over berichtte, zindert in het land van de Boeren nog altijd na. In regeringskringen en media die erbij aanleunen, werd veel tamtam gemaakt over omtrent 1 procent van de betogende Boeren, die “provoceerden” door uitdagend te zwaaien met de vlag van de “apartheid” (de oude vlag van Zuid-Afrika).

Flip Buys, woordvoerder van de vakbond Solidariteit speelde daar gepast op in met zijn sneer naar politici die veel woorden vuil maakten aan een stokoude vlag, maar met geen woord repten over de duizenden moorden en aanvallen waarvan Boerengezinnen jaarlijks landswijd het mikpunt zijn. Volgens hem is het duidelijk dat het gevoel en de emotie over “plaasmoorde” en aanvallen, niet door de leiders van het land begrepen worden en dat daarom het debat over die “voorvallen” en de roep van “normale” Zuid-Afrikaners om het op de voorgrond te hijsen, niet gevoerd wordt. Die “normale” Zuid-Afrikaners, die zichzelf onge-

ters. Dat deze eenheid, ondanks relevante aanwijzingen, kon blijven deelnemen aan het onderzoek, is niet echt logisch, zeker niet met verdachtmakingen naar eigen rangen. Een integere elite-eenheid, zoals ze zich zo graag 15 oktober 2015 noemden, zou zich in dit geval recuseren en het onderzoek door andere diensten laten uitvoeren. het onderzoek naar de Bende van Echo’sIn uit Nijvel gebeurde echter het tegendeel en eiste de Koepelzaal de rijkswacht de hoofdmoot van de activiteiLoverboys ten op. Andere politiediensten konden in die “Loverboys”, dat klinkt aardig, maar is het bepaaldhoogstens niet. Het fenomeen naar werd een enige tientijd informatie hengetal jaar geleden in Nederland al opgemerkt en beschreven.

Kereltjes drijven veelal maat- diende in het Bendelen, maar de rijkswacht schappelijk kwetsbare meisjes in de prostitutie. Freya van den Bossche (sp.a) en Tine onderzoek wel een kopij te hebben van ieder van der Vloet (N-VA) stelden vragen over dat fenomeen. De dames legden de nadruk op proces-verbaal.”. het gebrek aan opvangcapaciteit voor meisjes

5

Zwijgen

die slachtoffer werden van loverboypraktijken.

Van den Bossche hield het daar min of meer bij, terwijl Van der Vloet de mening was toegedaan dat toch iets aan de daderkant moet worden ondernomen. Dat het fijne loverboyverschijnsel vaag iets te maken heeft met zekere etnisch-culturele achtergronden viel slechts op te tekenen uit de mond van Anke van Dermeersch (VB).

Hoe moet het nu verder? De politici, opdrachtgevers, uitvoerders en speurders van toen zijn stilaan alleen nog te vinden in bejaardentehuizen, waar nogal wat geheugenverlies Linkebeek Het wachten was op actie in Linkebeek, is.

Hetgemeente dossier heeftietszodanige proporties aanVlaamse waar Vlamingen minder thuis zijn dan men zou verwachten, en genomen dat niemand het geheel nog kan waar IJzeren Liesbeth uiteindelijk het zwaard der gerechtigheid deed nederdalen. Gekrijs bevatten.

Sommige betrokken magistraten en van Franstalige zijde en dedain van de “eigen” Vlaamse pers werden vervolgens haar deel. politiemensen blijven Evenals vraagjes in het halfrond.

Tom van Grie-zwijgen als vermoord. ken (VB) was gematigd positief en verheugde Mogelijk uit dan frustratie zich erover dat Homans toch heeft toege-of uit grote boosheid, slagen. Hij vreesde echter dat hiermee slechts omdat toen niet naar hen werd geluisterd of een “bricoleeroplossing” was gevonden.

Christian van Eyken (UF) – behoeder der door de omdat zeoverheid vanverdrukte het Franstaonderzoek werden afgewrede Vlaamse ligen – schotelde de gebruikelijke retoriek haald.

Wij vrezen dat de ‘boost’ maar even voor, over democratie en over tijdbommen die Homans onder de federale regering zou leggen. zal duren en zal wegebben, ondanks enkele Niets nieuwe speurders en enkele leden van het Vatbaar voor discussie is of Homans lief Comité P in de onderzoeksploeg. en leuk is – vanuit een objectief journalistiek standpunt vinden wij ergens van wel –, duierdatondertussen iets veranderd? Op dondelijkIs is wel ze niet licht van haar stuk is te brengen. Niets “tijdbom” en niets “commuderdag november nautaire twist”, 14 zei Homans: alleen maar toe- 1996 werd Peter de passing van de wet, zoals die in elke Vlaamse Vleeschauwer in deze “niet avond uit de rijkswachtgemeente geldt. Bovendien beweerde van gisteren te zijn” en de lokale politieke kazerne tehetSint-Niklaas gegevens niet uit oog te zijn verloren. Ze ontvoerd. Weken later hoopte voorts dat Van Eyken het ermee eens vond een onder schipper zijn was dat Linkebeek Vlaanderen valt.

Op lijk in de Schelde te de vraag van Van Grieken wat de minister zoal Hamme. was afgemaakt met een nekschot. zou ondernemen,Hij kwam het eenvoudige antwoord: “niets”, ding afgehandeld. Voorlopig is dat ook onderzoek zo. De afzetting van Thiéry als scheHet moddert al meer dan twinpen, zoals Van Grieken graag zag, is nog even niet aan de orde. tig jaar aan.

Dat de Franstaligen in de Rand het nog steeds niet hebben begrepen,P bleek nog maardoor het parket-geneHet Comité werd eens uit de volledig omgekeerde voorstelling van zaken waarin Van Eyken volhardde en raal onlangs ingeschakeld om na te gaan of waarop Willy Segers (N-VA) hem fijntjes attendeerde, nog meegevend dat het niet slecht is sommige sporen bewust niet werden onderdat Vlaanderen eens ziet hoe het er toegaat in dat fraaie strookje rond Brussel. inderzocht, en om na Waar, te gaan of speurders mogedaad, de Vlamingen thuis zijn en de Franstaligen huishouden. lijk werden geïntimideerd door hun oversten, Grapjassen niet toevallig ex-rijkswachtofficieren. Er waren Vorige week werd duidelijk dat er nog grapjassen bestaan. een “studie” is namelijk nogal watUit geruchten in die zin. Blijkbaar luisnaar voren gekomen dat de VRT zeer goed scoort men op het vlakvandaag van objectiviteit.iets Ook kon tert beter, maar ook nu zulher en der worden vernomen dat de VRT een onovertroffen prijs-kwaliteitverhouding biedt. zwijgen als vermoord. len sommigen wellicht Dat alles was niet bedoeld om ons lachkramte bezorgen, eerder om de beschermenRIRO pen gelen van de onaantastbare omroep te ondersteunen. Zo zijn dan Katia Segers (sp.a) en Bart Caron (Groen) van een heuse huilmotie over de sacrosancte zender bevallen. De VRT zomaar 25 miljoen euro doen besparen, kan echt niet; dat brengt de publieke missie van de zo geroemde instelling in levensgevaar. De motie-Segers-Caron wilde daarom de Vlaamse regering “op betere gedachten brengen”, anders zou de definitieve afbraak van de openbare omroep worden ingezet. Caron vatte de bezuinigingsrampspoed samen: de VRT zal ofwel minder kunnen doen, ofwel moeten inleveren op kwaliteit. Over “kwaliteit” spreken we ons niet uit, maar met minder VRT zouden we alvast blij zijn.

twijfeld veel liever Afrikaners zullen horen noemen, toonden zich in commentaren danig in hun wiek geschoten omdat een oude vlag, ten onrechte als apartheidsvlag gebrandmerkt, meer herrie teweegbracht dan voorgaande betogingen onder het provocerende motto “kill the white man!” (dood de blanke!).

Die zogenaamde apartheidsvlag dateert overigens van het jaar 1928, twintig jaar vòòr de officiële “uitvinding” van de apartheid, toen Zuid-Afrika nog een Britse kolonie was en “dus” nog niet door de hele “beschaafde” wereld werd uitgespuugd.

VERGIF VOOR EUROPA “Nationalisme is vergif voor Europa”, kopte het Nederlandse weekblad Elsevier (10 november) als pittige titel boven een artikel over de felle campagne van Europees Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker tegen het Catalaanse separatisme. “Met regionalisme is niets mis, met herverdeling van soevereiniteit wel”, aldus de man die er geen graten in ziet dat zijn eigen Luxemburg – niet veel meer dan een stad met wat heuvelruggen rond – vanzelfsprekend een grote rol blijft spelen in Europa.

Dat er in de EU nog veel meer staten bestaan die kleiner zijn dan Catalonië komt evenmin ter sprake.

Juncker sprak die bange woorden bij de ontvangst van een eredoctoraat aan de universiteit van Salamanca. “Zonder Spanje zou de Europese Unie niet volledig zijn”, aldus de Luxemburgse vleipeer, die uitpakte met zijn warme vriendschap met de Spaanse premier Mariano Rajoy. Juncker maakte van de gelegenheid gebruik om fel uit te halen naar regio’s met nationalistische ambities. “Aan de samenhang die we nationaal en regionaal hebben opgebouwd voor Europa, mogen we niets veranderen”, zo commandeerde Juncker. Zou een zo vet betaalde man niet weten dat geografische omschrijvingen niet voor de eeuwigheid vastliggen?

5

Echo’s uit de Koepelzaal Catalonië We zijn in ons land bijzonder goed geplaatst om het over Spanje te hebben. Wie denkt niet met weemoed terug aan bijvoorbeeld de heren Filips II en Alva. Een zekere verwantschap met het Catalaanse streven is ons evenmin vreemd.

Veel meer dan elders is de Catalonië-crisis hier een heet onderwerp, een debat waard in ons eigen parlement.

Breed gedragen was de mening dat Madrid het nogal bont maakt door democratisch verkozen politici achter de tralies te draaien dan wel te vervolgen voor feiten waarop pittige straffen staan. Het meest terughoudend was, niet verwonderlijk, Peter van Rompuy (CD&V) die vond dat beide partijen fouten hadden gemaakt in een conflict dat nooit zo uit de hand had mogen lopen. Ook wordt in Spanje niemand om zijn mening vervolgd, wel omdat tegen de wet is gehandeld. Vertrouwen in het Spaanse gerecht was dus aan te bevelen. Op termijn zou door onderhandelingen Catalonië meer autonomie kunnen verwerven.

Origineel zoals wel vaker uitte zich Hermes Sanctorum (onafhankelijk). Hij was zeer verontwaardigd over het geweld en de politieke vervolging in Spanje, disproportioneel en van de pot gerukt vond hij het. Zijn idee om de Vlaamse diplomaten in Spanje terug te roepen kreeg geen bijval.

Zijn naar N-VA gericht verzoek om in één beweging ook iets lelijks te zeggen over Orbán en Kaczynski – wat zouden die twee Sanctorum hebben misdaan – viel al evenzeer in dovemansoren.

Nationalisme Matthias Diependaele (N-VA) schuwde de grote woorden niet. Sommige waarden zijn belangrijker dan strikt legale kaders. Wat in Spanje gebeurt, kan helemaal niet door de beugel en het Vlaams Parlement heeft de plicht zich daarover uit te spreken. Diependaele meende voorts dat wel degelijk sprake is van een Europese zaak, want het gaat over de democratie. De EU moet stoppen met haar struisvogelpolitiek. En Vlaanderen heeft zeker een rol te spelen.

Ortwin Depoortere (VB) bleef hameren op de volksnationale orthodoxie. De Catalanen hebben recht op hun eigen staat en wat nu allemaal gebeurt is wraakroepend. Dialoog met Spanje lijkt niet echt een piste te zijn omdat Madrid daar, zacht gezegd, niet voor te vinden is. Volgens Depoortere blijkt ook uit de Europese opstelling dat de EU geen democratie verdraagt. Hij kondigde een motie aan om op te roepen tot de erkenning van Catalonië.

Linkerzijde Behalve door Rik Daems (Open Vld), die het had over “verdelend extremisme” en “Catalaanse muren”, werd opvallend weinig gezeurd over de gruwelen van “het nationalisme”.

De linkerzijde toonde zich eerder bezadigd.

Joris Vandenbroucke (sp.a) zag niets in het Spaanse conflictmodel en stelde vast dat de EU er als de kippen bij is om haar marktregels te doen gelden, maar minder snel optreedt voor de mensenrechten. Hij was niet de enige die wees op de zegeningen van het “Vlaamse model” dat ons op vreedzame wijze zoveel autonomie heeft gebracht. (Geen commentaar.)

Het meest uitgebreid was Wouter van Besien (Groen), die op zijn beurt het struisvogelgedrag van de EU laakte; Europa móét iets doen, moet een bemiddelaar aanstellen.

Deelstaat- en regiobesturen zijn even politiek legitiem als de lidstaten. Zowaar een echo van “het Europa der volkeren”, een concept dat in de vergetelheid is geraakt. De Vlaamse regering zou het voortouw moeten nemen om de EU in beweging te krijgen.

Een heel speciale taak zag Van Besien weggelegd voor de CD&V, dat van haar indrukwekkende Europese netwerk gebruik zou moeten maken om één en ander te beïnvloeden. Dat is misschien wat naïef, omdat CD&V in dat netwerk veeleer met het omgekeerde bezig lijkt te zijn, maar je mag natuurlijk altijd hopen.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg Inburgeren à la Saint-Vé Het is een beetje als het ei van Columbus, een moeilijk probleem met een simpele oplossing. Waarom ‘nieuwkomers’ nog vervelen met saaie propagandafilmpjes en brochures over het functioneren van onze westerse samenleving?

Laat hen er rechtstreeks van proeven.

Afspraak op maandag 20 november op de Brusselse Zavel, dan gooien we ze voor de leeuwen.

Laten we beginnen met een bekentenis. Ondergetekende kan terugblikken op een studentikoze periode in een ver verleden. De maanden tussen de opening van het academiejaar en de juni-examenzittijd (van semesterexamens had nog geen kat gehoord) waren een periode van ‘Wein, Weib und Gesang’, weliswaar in combinatie met een rigoureuze opvolging van de res publica. Ook werden wat zaken uitgespookt die beter uit het daglicht blijven en die de eigen kinderen maar beter niet herhalen. Dit om te benadrukken dat onze kwalificatie van Saint-Verhaegen als een onwaardige zwijnerij niet afkomstig is van een ascetische zielenpoot. Een aantal keer waren we getuige van de stoet, toevallig en per ongeluk, voor alle duidelijkheid. Tja, het ‘feest van de decadentie’, zoals de studenten het wel eens noemen, heeft zijn naam niet gestolen. Veel p**, k** en k***, hoe kan je het anders omschrijven? Kameraadschap neemt soms vreemde vormen aan.

16 november 2017

Vlaamse Rand

Krijgen Franstaligen vrij spel in Zaventem?

In Zaventem is er momenteel hoogspanning binnen het schepencollege over de organisatie van een Franstalig evenement in het nieuwe cultuurcentrum. Open Vldburgemeester Ingrid Holemans lijkt de Franstaligen in bescherming te willen nemen.

Het cultuurcentrum De Factorij werd nog maar een jaar geleden met veel feestgedruis geopend. Zoals gebruikelijk had het gemeentebestuur in het reglement ingeschreven dat alle aanvragen voor culturele activiteiten in het Nederlands dienen te gebeuren en dat ook alle publiciteit Nederlandstalig moet zijn.

De evidentie zelf.

Toch was de fractie Union Francophone uit de Zaventemse gemeenteraad erin geslaagd om onder een dekmantel een aanvraag in te dienen voor een kunstevenement, met onder meer een tentoonstelling van schilderwerk, een modeshow en een zanger. In plaats van deze aanvraag meteen te weigeren, gaf de directie van het cultuurcentrum domweg toelating. Kort nadien kwamen Vlaamsgezinden dit te weten en zat het spel op de wagen.

Schepen van Vlaams karakter Erik Rennen

(N-VA) kaartte de kwestie aan op het schepencollege, maar Open Vld-burgemeester Holemans zag geen graten in het evenement.

Nochtans was toen al duidelijk dat de organisatie in handen was van de Association Culturelle francophone de Zaventem en van de UF-fractie.

Hek van de dam Zelfs toen wat later bleek dat de het politieke tijdschrift Carrefour Franstalige publiciteit maakte voor dit gebeuren, had Holemans nog altijd niet begrepen dat zulke evenementen echt niet aanvaardbaar zijn. De cultuurcentra in de Vlaamse Rand zijn in het leven geroepen en worden gesubsidieerd om het Nederlandstalig karakter van deze streek te versterken en absoluut niet om dit te ondermijnen. Wat hier op het spel staat is echt van

De Waele vindt het welletjes Voormalig burgemeester van Lennik Willy De Waele (Open Vld) komt niet meer op bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen.

Het Vlaamsgezinde boegbeeld van de liberale partij, gemeenteraadslid sinds 1970 en burgemeester van 2001 tot 2011 en ondertussen de 80 voorbij, stopt zijn lokale activiteiten. De Waele botste als Vlaamsgezinde liberaal met de partijtop van Open Vld. Een nationale doorbraak zat er daarom niet in, “omdat ik vasthield aan mijn Vlaamse overtuiging”, aldus De Waele in Het Laatste Nieuws. Dat hij de voortrekker werd van de burgemeesters die ijverden voor de splitsing van BHV werd hem niet in dank afgenomen. De splitsing noemt hij “de grootste ontgoocheling uit zijn carrière”. Vlaanderen betaalde een te hoge prijs, vindt hij. Zijn Vlaamsgezindheid overstijgt dat splitsingsdossier. “Het kan niet dat Vlaanderen jaarlijks een blinde cheque van 7,5 miljard euro geeft aan Wallonië. De bevolking lijdt hieronder - kijk maar naar de pensioenen.” In 2008 weigerde hij om de Belgische vlag uit te hangen “zolang België geen confederale staat is”. De Waele blijft voorlopig voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV).

Homovriend Nagenoeg elk jaar sinds de oprichting van de ULB vlak na de Belgische onafhankelijkheid was er een Saint-Verhaeren. Sporadische snipperjaren waren te wijten aan oorlog, een geschil met het stadbestuur of... terreur, zoals in 2015. ‘s Morgens was er nog geen vuiltje aan de lucht, maar informatie die binnenliep zorgde voor de beslissing van overheidswege om de stoet alsnog af te blazen. Elk jaar is er een thema, het ene al wat dwazer dan het andere. Studentikoze lol en imbeciliteit kunnen soms erg dicht bij mekaar liggen. Maar voor dit jaar hadden ze er een goede: “Je ne suis pas homophobe, ik heb een faggot vriend!”

Voor wie het niet zou doorhebben, de editie 2017 zou een aanklacht worden tegen homofobie. Zou, want uiteindelijk wijzigde het onderwerp in, hou u vast, “Asiel voor de migrants, opkuisen les gouvernements”.

Officieel heet het dat na “overleg” met de LGTBQ-gemeenschap besloten werd dat ‘faggot vriend’ meer kwaad dan goed zou doen. Het zal wel wat volk tegen de haren strijken, natuurlijk, maar was dat niet de bedoeling van het gebeuren? Heilige huisjes slopen, bij voorkeur van katholieke makelij. De strijdlust in de vochtige kamer is ook niet meer wat het was; of zitten de organisatoren nog maar in het stadium van de antichambre?

‘A bas la calotte’ Je reinste onzin vinden velen, zelfs zij die het gebeuren welgezind zijn, maar de politieke correctheid zoals in zelfverklaarde verlichte kringen een wet van Meden en Perzen is, schrijft radiostilte voor. Wijzelf blijven er positief bij. Misschien kan van de themawissel een opportuniteit gemaakt worden. Vluchtelingen zijn nu al “migrants” geworden, waaruit kan worden afgeleid dat hun verblijf in dit land permanent wordt.

Mogelijk is de optocht van Saint-Vé een uitgelezen kans om ze kennis te laten maken met de waarden van hun nieuwe thuisland.

Want Europa, dat is toch meer dan Beethoven en Bach? Dat is ook luide en monotone technomuziek, ladderzatte studenten die in brievenbussen urineren, studentinnen die zich plots ‘en plein public’ Jeanneke Pis wanen… Het is eens wat anders dan het saaie Damascus. En waarom niet van de gelegenheid gebruik maken en hen meteen laten kennismaken met de LGTBQ-vertegenwoordigers, voor zover nog aanspreekbaar? Het is op plaatsen als deze, waar de hele beau monde verzameld is, dat men netwerken uitbouwt. Een tip voor Theo en consorten: maak van Saint-Vé een onderdeel van het inburgeringstraject. Wedden dat sommigen plots toch weer vertrekken, richting Levant of Mesopotamië? Misschien wel zingend? “A bas la calotte (…) Ils en auront, des coups de poing sur la gueule. (…) La calotte au poteau!” Succes verzekerd.

KNIN.

bijzonder groot belang: zodra blijkt dat Franstalige verenigingen vrij spel hebben in onze cultuurcentra, zal dit een geweldige boost geven aan allerlei Franstalige initiatieven en is het hek helemaal van de dam. Waarom zou men van Franstaligen nog verlangen dat ze Nederlands leren, wanneer zij zelfs in onze cultuurcentra kunnen doen alsof ze zich in Brussel bevinden?

De fameuze ‘Arty-show’ van de Franstaligen vindt plaats in het weekend van 9 en 10 december en wordt plechtig geopend op vrijdag 8 december om 18 uur. Zowel TAK, Voorpost als het Vlaams Belang hebben stevige acties aangekondigd. Indien deze activiteit werkelijk doorgang zou vinden, dan hopen we dat er die avond héél veel volk komt betogen in Zaventem, zodat het francofone feestje gewoon niet kan plaatsvinden. Maar laat ons hopen dat het zover niet komt en dat het schepencollege wijselijk beslist dit evenement te annuleren.

BL

De Wever neemt het op voor Van Den Driessche N-VA-voorzitter De Wever waarschuwde vrijdag in De Afspraak, naar aanleiding van de zaak rond mediafiguur Bart de Pauw, op het gevaar van ‘trial by media’: “Het publiek is daarbij rechter, waarbij het volk de duim naar boven of onder moet richten.” Zoiets als in de tijd van de Romeinse keizers. “Dat is zeer ingrijpend”, zei De Wever, die meteen verwees of moest terugkomen op de zaak rond de N-VA-communicatieman Pol Van Den Driessche.

Die was destijds verplicht terug te treden als lijsttrekker voor de N-VA-lijst van Brugge.

Dat gebeurde na onthullingen over “grensoverschrijdend gedrag” in zijn periode als hoofdredacteur van Het Nieuwsblad. “Hij heeft zich toen geëxcuseerd om zijn vrijpostigheid en is door een zwarte periode gegaan. Hij werd zelfs met de beruchte Dominique Strauss-Kahn vergeleken, die een verkrachter was.”

Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck vond het zeer moedig van De Wever om Van Den Driessche nadien nog een kans te geven binnen de partij, maar was het er niet mee eens dat hij nog een kans krijgt in een machtspositie. Pol is namelijk weer lijsttrekker en kandidaat-burgemeester in Brugge voor de bollekeskermis van oktober 2018.

Wij kennen het sfeertje op redacties, zowel in Brussel als in Antwerpen. Zonder een dosis humor en een ‘drink’ was het harde werk daar niet uit te houden. En die humor was inderdaad soms wrang of cynisch, of kleinerend. Een onschuldige aanraking, een wat langere omhelzing, een opmerking over een nieuw jurkje, over een ‘push up’ die borsten als ballonnen omhoog drukt, of een nieuwe haarsnit, konden voor eeuwige haat zorgen bij sommigen.

Zeker bij vrouwen die omhoog probeerden te klimmen op de redactieladder. Het is inderdaad mooi en terecht dat De Wever als voorzitter van de N-VA de hand boven het hoofd blijft houden van zijn kameraad. Meer zeggen

wij daar niet over.

500 mensen voor Doel Zaterdag, 11 november vond voor de vierde keer de fakkeltocht plaats voor het behoud van Doel en de polder. De tocht werd georganiseerd door de Derde Generatie, de jeugd van Doel en de polder. Daarbij wordt telkens een uitstap met fakkels gemaakt door een deel van het door de haven bedreigde gebied. De tocht heeft plaats in stilte; een aanklacht tegen de aanhoudende bedreiging van Doel en ommelanden waar de jongeren van de Derde Generatie zijn opgegroeid en nog altijd hun toekomst zien.

Dit jaar ging de protesttocht langs minder bekende paden in het dorp Doel. Het leverde een recordopkomst op van om en bij 500 mensen. Een indrukwekkend protest van honderden die in stilte met fakkels het 3 kilometer lange traject wandelden.

De Derde Generatie heeft alvast laten weten blijvend te zullen ijveren voor het voortbestaan van de streek. Door de niet-aflatende acties van Jan Creve en zijn “trawanten” groeit nieuwe hoop. *************

Aanhoudend protest tegen Oosterweel Er is zogezegd een akkoord gevonden met de (juichende) Antwerpse actiegroepen en

met de gemeente Zwijndrecht, over de Oosterweelverbinding. Helaas zijn alle juridische obstakels voor de start van de werken niet verwijderd. De nv Noesen, een staalhandel in de Antwerpse Damwijk, vlakbij een van de grootste werven van het project, heeft beroep gedaan op de Raad van State.

Het bedrijf vreest vijf jaar lang afgesloten te worden van de openbare weg. Advocaat Stijn Verbist noemde het vorige week in een mededeling “manifest onjuist” dat elk verzet tegen de Oosterweelverbinding nu gestaakt of afgewezen is.

En hij vond gehoor in de media. “Tijdens de uitvoering van de geplande werken voor de realisatie van de Oosterweelverbinding, waarvan de duurtijd geschat wordt op ongeveer vijf jaar, zal Noesen volkomen ontoegankelijk worden voor klanten, leveranciers en personeel”, klinkt het.

Blijkt dat het bedrijf niet over het ijs van een nacht is gegaan. Want 17 jaar geleden drong Noesen bij hoge pieten, administraties en overheden aan op een duidelijke oplossing die aan het bedrijf de nodige bestaanszekerheid zou bieden. Tot op heden kon de Vlaamse regering geen deugdelijk voorstel doen.

Het bedrijf laat via zijn advocaat weten dat het niet tegen een oplossing voor het Antwerpse mobiliteitsprobleem is, maar wel al het nodige wil doen om het eigen voortbestaan te vrijwaren.

Daarom de procedure bij de Raad van State.

Noesen wil ook een burgerlijke procedure starten om de werken niet te laten beginnen. Het lijkt een beetje op Doel 2020; deze actiegroep haalde het telkens weer bij de Raad van State.

Maar de overheid, zij is klaarblijkelijk doof aan de kant waar zij zou moeten horen. Pagadder

7

Onze naaste buren

16 november 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Arm als Job?

Natuurlijk smult Nederland schijnheilig van de sekshysterie (zelfs de defenestratie van De Pauw is hier nieuws); temeer omdat de kop van de machtigste man in de spektakelwereld onder de guillotine terechtkwam.

Strafrechtelijk kansloos Maar eerst een bedenking. Nederlandse acteurs staan bekend voor hun grote mond, hun zelfbewustzijn en hun pretenties. Plots ontpoppen al die grote bekken zich als armzalige schaapjes die hun mond niet durfden opendoen en zich lieten ringeloren door een wellustige geilaard die misbruik maakte van zijn machtspositie. De kwade genius heet Job Gosschalk en hij wordt beladen met alle zonden van Israël. Het heerschap heeft inderdaad misbruik gemaakt van zijn positie maar het was nu ook weer niet dat hij minderjarige kinderen lastigviel.

Moreel gesproken is hij een schoft, maar daar eindigt het dan ook mee. Strafrechtexperts hebben al gezegd dat de man juridisch niet kan aangepakt worden. Een peloton acteurs kwam auditie doen op zijn prachtige boerderij in Friesland en kregen het vriendelijke maar expliciete verzoek zich uit te kleden en (soms) zich te masturberen. Ze konden kiezen: uitkleden, of iemand anders kreeg de rol. Juristen beklemtonen dat de houding van Gosschalk meer dan laakbaar is, maar dwang kan je het niet noemen. Een meerderjarige kan zijn schouders ophalen, neen zeggen en opstappen. Dwang betekent juridisch dat er met geweld of met een zware straf gedreigd wordt en dat er een duidelijke situatie is waarbij het slachtoffer ondergeschikt is aan de dader: bijvoorbeeld de leerling tegenover de leraar.

Alleen dergelijke vraag stellen aan een acteur is niet genoeg.

Heftige aanrakingen (en dat is niet een hand op iemands schouder leggen) kunnen eventueel door een Nederlandse rechter wel als “aanranding” bestempeld worden.

90 procent De 40-jarige Gosschalk is niet de eerste de beste. Als televisieproducent heeft hij ook in Vlaanderen bekende televisiereeksen op zijn naam, zoals “’t Schaep met de vijf pooten” en “Moeder, ik wil bij de revue”. Hij heeft alle grote prijzen gewonnen, zoals de ‘Nipkowschijf’ voor het beste televisieprogramma en het Gouden Kalf voor de beste film. Hij begon twintig jaar geleden zijn loopbaan als medewerker van het eerste groot castingbureau in Nederland dat in 1980 gesticht werd door Hans Kemna, toen een nieuwigheid in de wereld van het toneel, de film en de televisie. Gosschalk werd vlug een onmisbare medewerker en in 2000 nam hij het bedrijf over. Dat ontpopte zich tot een octopus met verscheidene filialen: Kemna voor tv- en filmproducties; Kemna Theater, Kemna Training (workshop voor acteurs), Stemna (teksten inspreken off screen) enz. De zaken draaiden zo goed dat Gosschalk zich meer en meer bezighield met regie en productie. Kemna deelde na de onthullingen mee dat Gosschalk zich feitelijk niet te veel meer met casting bemoeit. Alleen, het bedrijf ver-

gat even te melden dat hij samen met zijn neef de eigenaar is.

De zaak ontplofte als een bom in de Nederlandse spektakelwereld, omdat al die Kemna-bedrijven inmiddels ongeveer 90 procent van alle noodzakelijke acteurs levert.

Een acteur gaf daar het relevante commentaar op dat de Europese Unie tussenbeide komt als zo’n concentratie zich voordoet in de bedrijfswereld. De Volkskrant leidde de aanval op Gosschalk en bracht het verhaal met een foto van de dader op de voorpagina. Onmiddellijk deed een De Pauwverschijnsel hier ook zijn intrede. Lezers vroegen zich af of het wel allemaal waar was. Waarom de krant daar zo’n groot artikel aan wijdde, want de man was sympathiek, had misschien helemaal niets misdaan, was verkeerd begrepen door humorloze acteurs, enz. Hoofdredacteur Philippe Remarque vroeg zich af waarom er nooit dreigingen met opzegging van een abonnement komen als de krant een sjoemelende politicus of een corrupte bedrijfsleider met naam en toenaam op de voorpagina zet.

De huidige hysterie begon in Nederland nadat publicist en programmamaker Jelle Brandt Cortius op televisie beweerde dat hij verkracht was door een heer uit de televisiewereld, waarna die heer bij “Pauw” mocht terugslaan. Homo’s zijn in Nederland een minderheidsgroep en dus per definitie zielig en het slachtoffer van discriminatie. Uit de recente verhalen blijkt dat homoseksuelen geen haar beter of slechter zijn dan anderen. Het zijn net mensen.

Willem de Prater

Burgemeester nooit thuis Termont begon de maand november met een dienstreis naar Melle in Duitsland. Melle is een zusterstad van Gent en zustersteden dienen er net voor om af en toe een reisje te maken. “Om de contacten te onderhouden” ging onze burgemeester er van 3 tot 5 november naar het lichtevent ‘Fabelhaftes Melle’. Op 11 november, amper een week later, trok hij opnieuw voor drie dagen naar Duitsland.

Samen met schepen van Milieu Tine Heyse (Groen) was hij present op de VN-klimaattop in Bonn (COP 23). Hij hield er zelfs twee toespraken. Wij waren er niet bij, maar kunnen de inhoud wel raden. Veel gepronk met het beleid van zichzelf en zijn stadsbestuur, ware voortrekkers en pioniers in de klimaatstrijd, en daarnaast wat ronkende woorden over het belang van de stad. Geef burgemeesters zoals hij meer macht en geld en ze zullen de wereld redden… Maar hij had nog een reden om naar de internationale bijeenkomst te trekken. Gent aast op de titel van “Groene Hoofdstad” (Green Capital); in 2017 werd ernaast gepakt. Termont is er gaan lobbyen om volgend jaar toch die titel te winnen. Daar wordt het milieu geen haar beter van, maar voor het roodgroen kartel zou het in een verkiezingsjaar heerlijke propaganda opleveren.

Pas thuis wordt onze burgemeester twee dagen later al op een volgend internationaal congres verwacht, dat van Eurocities. Daarvoor is hij van 15 tot 17 november in Ljubljana (Slovenië). Kosten voor de stadskas: 1.266 euro.

In het collegebesluit dat de dienstreis goedkeurt, staat: “Aangezien de Stad Gent haar kandidatuur voor Green Capital Award opnieuw wil indienen, omwille van het belang van het netwerk voor de stad en omwille van de voor-

zittersrol van de Stad Gent in Eurocities, is het aangewezen dat er een sterke delegatie deelneemt aan de meeting.” Vier topambtenaren gaan met de burgemeester mee. Zeg nog eens dat ons stadsbestuur niet hard in de weer is, alles ten dienste van Gent en de Gentenaar. ***

Circulatieplan: destructief debat Het is nu formeel, Unizo kan het met cijfers bewijzen, veel handelaars in het centrum draaien minder omzet sinds de start van het circulatieplan. Zelfs het stadsbestuur moet het toegeven, al beweren de bestuurders dat het niet aan hun beleid ligt maar aan de leugens van de oppositie. Gent is bereikbaar, zeggen groene en blauwe schepenen, maar de oppositie heeft de mensen bang gemaakt.

Het is de schuld van de N-VA met haar ‘destructief debat’ dat er minder mensen naar Gent komen. Daarbij vergeten ze op het stadhuis dat het de burgemeester zelf was die zei “de automobilisten zullen vloeken, maar de bewoners zullen tevreden zijn” en dat hun hele plan net de bedoeling had veertig procent van het autoverkeer uit het centrum weg te halen. Komt bij dat in vijf maanden voor bijna drie miljoen

euro aan GAS-boetes zijn aangerekend door de camera’s aan het autovrij gebied en aan de knips. Een mooie opbrengst voor de stadskas. Een betere manier om bezoekers weg te jagen dan door op grote schaal boetes uit te delen, valt niet te bedenken. Toch? Reken daar de hoge parkeertarieven bij en het lange omrijden om uit de stad weg te raken en het plaatje is compleet.

Mensen uit de randgemeenten blijven niet weg om wat de oppositie zegt, maar omdat ze ondervinden dat het duur en lastig is om naar Gent te komen. Het stadsbestuur mag tevreden zijn. De bestuurders wilden minder voertuigen in de stad en ze hebben dat bereikt. Dat de mensen niet met de fiets of de tram komen winkelen, maar hun wagen nemen en ergens

Publifin en de persvrijheid onder druk Het Waalse Publifin-schandaal blijft nazinderen. Blijkbaar zouden journalisten van de krantengroep Vers L’Avenir onder druk zijn gezet om niet te kritisch te schrijven over het gegraai bij de intercommunale.

Het gebeurt zelden dat meerderheid en oppositie elkaar vinden. Maar vorige week stonden de fracties van MR, cdH en de oppositiepartijen PS en Ecolo op één lijn in het Waals Parlement. De fractieleiders namen samen een standpunt in voor een onafhankelijke pers en het beschermen van de persvrijheid. Reden waren de – ondertussen bevestigde – verhalen over druk die zou zijn uitgeoefend op redacteurs van de krantengroep Vers l’Avenir om niet te negatief te berichten over de schandalen bij intercommunale Publifin.

Waar gaat het om? Waarom wordt net Vers l’Avenir onder druk gezet? Zeer eenvoudig: er is een directe lijn tussen de krantengroep en de intercommunale. Publifin is gelinkt aan Nethys, het bedrijf van de spin in het web van de Luikse intercommunales: Stéphane Moreau, ex-PS-burgemeester van Ans. En Publifin/Nethys is eigenaar van Vers l’Avenir. Moreau zou verschillende keren dreigementen geuit hebben tegenover journalisten en tegenover hoofdredacteur Thierry Dupièreux.

Het verhaal werd als het eerste naar buiten gebracht door het weekblad Le Vif/L’Express. Er zou sprake zijn van herstructureringen en journalisten die op een zwarte lijst komen te staan.

Journalisten die gewoon hun werk deden: namelijk berichten over de malversaties bij Publifin zoals het organiseren van

betaalde vergaderingen die weinig of niets voorstelden. Eerst uitte de Franstalige journalistenbond zijn bezorgdheid over deze zaak, en toen bleek dat er meer dan geruchten waren, volgde ook de politiek. Het bevestigt in elk geval het beeld van Moreau en zijn entourage als halve maffiafiguren. Ondertussen verwijzen alle Waalse politici naar artikel 25 van de grondwet over de persvrijheid en het verbod op censuur, maar het geheugen van een aantal onder hen is in dit geval wel kort.

Linkse media In Vlaanderen wordt meer dan eens geklaagd over vooringenomen en té linkse media, maar in Franstalig België is de situatie nog erger. Ook daar is het gros van de pers links, met vaak een directe link naar de PS. De krantengroep Vers l’Avenir vormt samen met een aantal journalisten bij la Libre Belgique een uitzondering. Le Soir was lang geleden een FDF-krant, nu is het bijna het partijblad van de PS geworden. Meerdere journalisten, zoals David Coppi, steken hun sympathie voor de partij niet onder stoelen of banken.

Het ergst is het gesteld met de RTBF. De Franstalige openbare omroep is een rood bastion. Van de basis tot de top. Aan de top zit trouwens al vijftien jaar Jean-Paul Philippot. Zijn

anders naartoe rijden, dat stond niet in het groene sprookje. Pech voor de handelaars. Er was ook een vrij harteloos blauw sprookje, dat het circulatieplan de middenstand deugd zou doen, het zou hen verplichten te moderniseren en mee te gaan met hun tijd. Maar ook dat blauwe sprookje komt niet uit. Sommige winkeliers verhuizen naar een plek buiten het centrum, anderen doen gewoon de boeken dicht.

Hola, hoor ik roepen, het aantal faillissementen daalt zelfs lichtjes. Wacht maar af, zou de oppositie kunnen antwoorden, laat ons die cijfers eens bekijken na een jaar of zo. Het duurt wel even voordat een handelszaak over de kop gaat. Maar dat zal dan weer een “destructief discours” zijn, niet?

Mathildis

Li bia bouquet partner is Laurence Bovy, tot 2014 de kabinetschef van Laurette Onkelinx. Belangenvermenging en collusie worden altijd ontkend, maar wie de Franstalige perswereld kent, weet wel beter. PS-voorzitter Elio di Rupo is altijd op zijn gemak wanneer hij naar de RTBF moet voor een interview. Hij wordt er niet te hard aangepakt.

Belangenvermenging Bij de commerciële omroep RTL/TVI is hij minder op zijn gemak. Is dat dan een ‘rechtse’ tv-zender? Zeker is dat RTL gewoon minder uitgesproken links is dan de RTBF. Maar te veel politiek incorrecte meningen vormen ook daar een probleem.

In het zondagse debatprogramma ‘Ce n’est pas tous les jours dimanche’ is het al meermaals tot een aanvaring gekomen tussen de vaste panelleden. Er is de politiek correcte Alain Raviart, oud-woordvoerder van Joëlle Milquet en ex-PS-woordvoerder Michel Henrion. Aan de andere kant probeert Emmanuelle Praet, oud-medewerkster van Le Soir Magazine. Zij neemt rond bijvoorbeeld migratie vaak gedurfde standpunten in. Lees: ze is kritisch voor het Europese opengrenzenbeleid. Wat vaak leidt tot een clash met Raviart. Al een paar keer zag het ernaar uit dat Praet van het scherm zou verdwijnen. Dat is nog niet gebeurd, maar volgens waarnemers van de Franstalige mediawereld is dat slechts een kwestie van tijd.

Picard

8

De wereld rond

16 november 2017

Diplomatieke valies

De gevolgen van een paleisrevolutie De verdwijntruc van de Libanese premier Hariri kan niet los gezien worden van de machtsgreep in Saoedi-Arabië.

En die machtsgreep kan maar beter beoordeeld worden tegen de aloude achtergrond van soennitisch-sjiitische rivaliteit en de gebeurtenissen in Syrië. Hoe vergaand de gevolgen van wat zich de voorbije weken heeft afgespeeld precies zullen zijn, is koffiedik kijken. Maar dat zich een nieuwe context in het Midden-Oosten aftekent, staat buiten kijf.

Eén telefoontje, meer was niet nodig om Hariri naar SaoediArabië te doen spurten. In het midden van een kabinetsvergadering werd hij gesommeerd te vertrekken, stante pede. Die gehoorzaamheid van de inmiddels ex-eerste minister is nog het minst verrassende in het verhaal. Op politiek vlak is Hariri een stroman van de Saoedi’s (hij heeft ook de dubbelnationaliteit), maar ook zakelijk is de verwevenheid groot. Aangezien het koninkrijk de familie Hariri nog enkele miljoenen verschuldigd is, speelt hij op zeker. Machtige debiteuren tegen de haren strijken, je denkt er maar beter twee keer over na.

Mocht de ex-premier bij het opstijgen twijfels hebben gehad over de ware toedracht van zijn trip, dan werd na de landing in Riyad plots alles erg duidelijk. Politieauto’s omsingelden het vliegtuig, agenten kwamen aan boord en namen zijn telefoon in beslag (net als die van zijn lijfwachten). Enkele uren later begon 32-jarige prins Mohammed bin Salman, bijgenaamd MBS, aan diens ‘nacht van de lange messen’. Op zo’n moment is timing cruciaal.

Waarnemers betwijfelen of Hariri de bui had zien aankomen. Verschillende afspraken met vertegenwoordigers van onder meer de Wereldbank en het IMF waren gepland voor de week erna, en dat die nog steeds in de agenda stonden toen de telefoon rinkelde, doet vermoeden dat hij de bui inderdaad niet zag hangen. Hoe dan ook, de dag erna diende hij zijn ontslag in via een verklaring op een Arabische staatszender. Eigen inbreng was niet nodig, een kant-en-klare tekst werd hem onder de neus geschoven.

Zijn leven werd bedreigd, zei hij, wat nieuw was voor de Libanese veiligheidsdiensten. En Hezbollah zou ontwapend moeten worden, en overal waar Iran tussenkomt is er chaos.

Zonder meer woorden die de Saoedi’s als muziek in de oren klinken, maar zeker niet ‘made in Libanon’, waar politieke voorzichtigheid de norm is.

Onrustige MSB Wat zich in de regio afspeelt, overstijgt het lot van premier Hariri en zijn regering, waar Hezbollah deel van uitmaakt. De paleisrevolutie die MBS ontketende, is een trendbreuk met de relatieve rust die de Saoedische dynastie kenmerkte. Het was

ooit anders, maar naarmate de welvaart toeneemt, zijn er middelen om rust te kopen. MBS is de voorbije jaren alvast geen watje gebleken. Hij was de man van de campagnes in Jemen en tegen Qatar. En nu van de arrestatie van tal van prinsen, prominenten en - niet onbelangrijk - het blokkeren van 1.700 bankrekeningen. Het bekende luxueuze Ritz-Carlton Hotel, waar velen opgesloten werden, kreeg ironisch genoeg het statuut van ‘meest luxueuze gevangenis ter wereld’.

Chass Freeman, voormalig Amerikaans ambassadeur in dat land, omschreef de gebeurtenissen als een “coup de grâce voor het oude systeem”. Toen MBS in 2015 zijn vader opvolgde, had hij weinig politieke ervaring. Onrust over verandering was er des te meer. “Hij is Saoedi-Arabië aan het omvormen tot een typische Midden-Oosten autocratie”, liet een diplomaat zich ontvallen.

In Egypte, Syrië, het Irak van de Baathisten en het Libië van Kadaffi wordt of werd alle politieke, economische, militaire en mediatieke macht in één persoon verenigd. Niet in een complexe familie-kmo zoals het Huis Saoed. En dat brengt ons bij de vraag van één miljoen: wat zullen de gevolgen voor Libanon zijn van die paleisrevolutie?

Consensusmodel Tegenover de provocatie van de Saoedi’s - is er een andere manier om het georkestreerde ontslag van Hariri te omschrijven? - staat een unaniem verzoek voor zijn terugkeer, ongeacht de religieuze of politieke strekking. Anderzijds, de economische realiteit kan niet geloochend worden, merkte ook de (christelijke) president Michel Aoun op. Zijn land is nu eenmaal economisch verankerd in de (soennitische) Golfstaten, wat limieten plaatst op de vurige wens neutraal te blijven in rivaliteiten zoals tegen Iran.

Men kan zich afvragen waarom de destabilisatie van Libanon niet eerder plaatsvond. De voorbije jaren werd het land overstelpt met Syrische vluchtelingen, tot twee miljoen, wat gigantisch is voor een land dat niet meer dan vier miljoen inwoners telt. Eigenlijk is de verklaring betrekkelijk eenvoudig: zowel de Saoedi’s als de Iraniërs hadden alle belang bij een status quo. Omdat de Perzen hun handen vol hadden in

Syrië, konden ze onrusten in Libanon, waardoor de Hezbollah ook daar zou moeten worden ingezet, missen als kiespijn.

Het redden van Assad was jarenlang het belangrijkste agendapunt, voor het overige ontbraken mensen en middelen. Inmiddels is dat doel bereikt. De Saoedische aartsrivalen zien het anders. Voor hen is Libanon, en dan vooral Beirut, het ‘Parijs van het Midden-Oosten’, een geweldige plek om hun vrije tijd door te brengen. Een toevluchtsoord voor decadenties allerhande die thuis wat voorzichtiger moeten worden aangepakt.

Naast het laten rollen van hun oliegeld, investeren ze graag, en net dat is de voorbije jaren een belangrijke levensverzekering voor Libanon geweest.

De factor Israël Dat de context inmiddels gewijzigd is, staat vast. Maar wat het gevolg van een assertiever Saoedi-Arabië wordt, is gissen.

De kans bestaat dat MBS zijn hand overspeelt als hij werkelijk een nieuw hoofdstuk wil schrijven in het soennitisch-sjiitische conflict. In Jemen loopt het niet echt gesmeerd, en die moeilijkheden waren er al nog voor Teheran de Houthi-rebellen begon te steunen tegen het regime dat steun van Riyad krijgt.

En er is nog een actor: Israël. Dat net twee grote militaire manoeuvres afgerond werden, is volgens analisten een teken aan de wand dat ‘iets’ staat te gebeuren. Natuurlijke bondgenoten zijn Israël en Saoedi-Arabië niet, maar de gemeenschappelijke vijand Iran bracht hen doorheen de jaren dichter bij mekaar. De toenadering mondde uit in een samenwerking op het vlak van diplomatie, informatie-uitwisseling en mogelijk meer. In de Israëlische media lekte uit dat een vooraanstaande Saoedische prins onlangs een bezoek bracht aan de Joodse staat. Bepaalde bronnen opperen dat het om MSB zelf zou kunnen gaan. Opvallend was de gelaten reactie van Tel Aviv op de zaak-Hariri, alsof er van voorkennis sprake was. Een gelekte memo gericht aan Israëlische diplomaten schrijft voor dat ze de “Saoedische versie van de feiten” moeten ondersteunen. Het uitvaardigen van die memo viel vrijwel samen met formele kritiek aan het adres van de Houthi’s. Dergelijke diplomatieke coördinatie hangt niet van toeval af.

Tot slot een bedenking: wat zou de modale Saoedi hiervan denken? Die is opgegroeid met een leerprogramma dat Joden als afstammelingen van apen omschrijft. Israël, zo leert men van in de kleuterklas, is de “eeuwige vijand”. En met net dat land bakt de elite zoete broodjes?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Leugens over de NAVO De propagandamachine van de Russen gebruikt juist dezelfde leugens als die van de Sovjets, maar versterkt via internet. Volgens één van die leugens sturen de NAVOlanden en de VS in het bijzonder voortdurend op oorlog aan. De Russen verwijzen dan naar Syrië, Oekraïne en de uitbreiding van de NAVO. Nu is er in de geschiedenis van de mensheid één regel zonder uitzonderingen: landen die op oorlog aansturen, versterken hun strijdkrachten. Zoals Rusland, Iran en China op grote schaal doen. Maar onder Obama werd de Amerikaanse militaire macht systematisch afgebouwd. Het aantal manschappen kromp met 10 procent. De mariniers verloren één derde van hun normale sterkte. De luchtmacht heeft minder gevechtsvliegtuigen dan ooit in de geschiedenis en die toestellen zijn grotendeels verouderd. Ook de marine zakte onder Obama tot een historisch dieptepunt, hoewel dat een beetje gecamoufleerd werd door het begrip “oorlogsschip” te herdefiniëren. Werd een vliegdekschip uit de vaart genomen, dan liet Obama een patrouillebootje van de kustwacht aan de marine overdragen, en voilà, het aantal “oorlogsschepen” bleef op hetzelfde peil. De bouw van het raketschild in Polen en Tsjechië werd stopgezet om bij de Russen en de Iraniërs in het gevlij te komen. Helemaal overeenkomstig Obama’s beleid om de voeten van zijn vijanden te likken en zijn bondgenoten te schofferen, werd dat bekendgemaakt op een voor Polen hoogst onheilspellende datum, 17 september 2009, juist zeventig jaar na de Russische inval in Polen op 17 september 1939.

Ook de ontwikkeling van raketafweersystemen voor de verdediging van de VS werd door Obama stilgelegd of vertraagd, en het zal jaren duren om die achterstand weg te werken. Nee, dat is niet het beleid van een land dat op oorlog aanstuurt.

Niet operationeel In de Europese NAVO-landen is de toestand nog dramatischer. De NAVO is zelfs niet meer in staat een Russische aanval op Oost-Europa af te slaan. Dat meldt het Duitse weekblad Der

Spiegel op basis van een vertrouwelijk NAVOrapport, maar eigenlijk wist iedereen dat al.

Alle legers zijn afgebouwd tot ver beneden het noodzakelijke minimum. Het is niet overal zo erg als in het Belgische leger. Dat heeft zelfs geen tanks en geen zware artillerie meer. Maar ook in NAVO-legers die op papier nog enkele eenheden met tanks, artillerie, gevechtshelikopters en jachtvliegtuigen hebben overgehouden, is een groot deel daarvan niet inzetbaar door gebrek aan onderhoud en reserveonderdelen.

Bovendien wordt te weinig getraind en zijn de voorraden munitie angstwekkend klein. Een groot percentage van de Belgische en Franse soldaten wordt ingezet als politietroepen in het kader van de strijd tegen het terrorisme.

Dat is nuttig en zinvol, maar dat gaat natuurlijk ten koste van de normale training en opleiding. En dan zwijgen we over het moreel van de troepen… En díé legers zouden dan klaarstaan om Rusland aan te vallen?

Zwijgende medeplichtige Bernard Godard is een voormalige vakbondsman van de CFDT, die “Che” werd genoemd omwille van zijn harde linkse standpunten. Hij is getrouwd met een Algerijnse. Na een loopbaan bij de Franse inlichtingendiensten werd hij in 1997 de “Monsieur Islam” van het Franse Ministerie van Binnenlandse Zaken en hij bleef dat tot 2014. Zoals een kat had hij negen politieke levens. Meerderheden veranderden, ministers kwamen en gingen, maar Godard bleef op post. Hij zette de Conseil français du Culte musulman (CFCM) op poten. Hij onderhandelde namens de Franse regering in Marokko en Algerije.

Zelfs Dalil Boubakeur, de rector van de Grote Moskee in Parijs, wilde hem ooit als adviseur aanwerven. Godard kende natuurlijk ook de inmiddels beruchte Tariq Ramadan heel goed. Na de vele aanklachten tegen Ramadan wegens verkrachting, legde Godard volgende hallucinante verklaring af: “Dat hij vele maîtresses had, dat hij bepaalde webstekken bezocht, dat er na zijn lezingen meisjes naar zijn hotel werden gebracht, dat hij hen vroeg zich uit te kleden, dat sommigen zich verzetten en dat hij

Ontslag Theresa May geeist heel gewelddadig en agressief kon worden, ja, maar ik heb nooit gehoord over verkrachtingen.

Ik ben stomverbaasd.” Wij zijn verbaasd over het feit dat Godard de tegenspraak in zijn eigen getuigenis niet ziet. Wat hij beschrijft is regelrechte verkrachting, maar toch beweert hij dat hij van verkrachtingen niets wist. Het is duidelijk dat Godard weet had van die seksuele misdrijven. Maar hij wilde het niet weten, Hij wilde het niet zien. En daardoor werd hij stilzwijgend medeplichtig. Zijn houding is symbolisch voor de mentaliteit van wegkijken en doodzwijgen van politici, kerkleiders en journalisten als het om de wreedheden van de islam gaat. Er zijn duizenden Godards in leidende functies. Net zoals er duizenden Tariq Ramadans zijn.

Doofpot was “het beste geweest” Niet zo lang geleden sprong het decadente zootje in de bres voor Roman Polanski, die door de snode Amerikaanse justitie was aan-

geklaagd en veroordeeld wegens het drogeren en verkrachten van een dertienjarig meisje. Uit de filmwereld kreeg Polanski massaal steun, onder andere van de ‘Société des Auteurs et Compositeurs Dramatiques’, de ‘Académie des Arts et Techniques’, van Cathérine Deneuve, Mia Farrow, Woody Allen, Martin Scorcese, George Clooney en Harvey Weinstein. Ja, die Weinstein. Het progressieve boegbeeld Bernard-Henry Lévy bood hem een forum op zijn webstek.

Zelfs Alain Finkielkraut en de Franse minister van Cultuur Frédéric Mitterrand, een neef van president Mitterrand, namen het voor hem op.

Begin dit jaar werd Polanski nog voorgedragen als voorzitter van de jury voor de uitreiking van de Césars. NRC Handelsblad schreef schaamteloos: “In de zaak-Polanski was de doofpot het beste geweest.”

Dat zijn dan de journalisten die wantoestanden aan het licht zouden moeten brengen…

PHILIPPE SÉGUIN, DE LAATSTE GAULLIST (2) In de magistrale biografie van Philippe Séguin (19432010), oud-minister, partijvoorzitter en voorzitter van de Assemblée Nationale, wordt haarfijn uit de doeken gedaan hoe hij tegen beter weten in probeerde de neogaullistische politieke erfenis van de Vijfde Republiek te vrijwaren. Maar hij kon niet op tegen opportunisten als Jacques Chirac en Alain Juppé.

Vorige week brachten we op basis van “Philippe Séguin. Le remords de la droite” (Perrin, 408 bladzijden, 24 euro) het verhaal van de politieke opgang van deze neogaullist. Séguin was een overtuigd aanhanger van de principes van Charles de Gaulle: een gecentraliseerde staat, nationale soevereiniteit en een sterk presidentschap dat boven de partijen stond. Onder andere zijn pleidooi voor nationale soevereiniteit maakten van Séguin het gezicht van de nee-stemmers tegen het Verdrag van Maastricht in 1992. Nadat ‘nee’ nipt verloren had, leek het erop dat Séguin op een zijspoor was geraakt, einde carrière. Maar hij kwam wonderwel terug, als één van de secondanten van Jacques Chirac die namens de neogaullistische RPR in 1995 voor een derde keer een gooi deed naar het presidentschap. Séguin duwde de campagne in een centrumlinkse richting, om een zo groot mogelijk deel van de gematigd linkse kiezers aan te trekken. Met succes. Chirac werd verkozen tot president. Maar voor Séguin, die hoopte op het premierschap, zat er alleen een troostprijs in: hij bleef voorzitter van de Assemblée Nationale. Eerste minister werd Alain Juppé, een beschermeling van Chirac.

De ontmanteling van het neogaullisme Séguin moest met lede ogen aanzien hoe Juppé, met goedkeuring van president Chirac, langzaam maar zeker de gaullisti-

Het ‘Internationaal Consortium van Onderzoeksjournalisten’ (ICIJ) bestaat al sedert 1997. De organisatie telt meer dan tweehonderd leden, mediawerkers afkomstig uit zo’n zeventig landen. De jongste jaren komt het consortium steeds in de schijnwerpers te staan dankzij haar onthullingen over fiscale optimalisatie en doordat zij internationale belastingroutes in kaart brengt.

Nieuw schandaal geboren Eerst was er het verhaal rond de brievenbusfirma’s in het Groothertogdom Luxemburg (‘LuxLeaks’, 2014). Daarna volgde de heisa rond de advocatenfirma Mossack Fonseca, die haar klanten hielp schema’s op te zetten om taksoptimalisatie te bekomen (‘Panama-Papers’, 2015). Sinds november dit jaar is het opnieuw raak: ‘Paradise Papers’ is geboren. Spil in het netwerk is dit keer het bedrijf Appleby. Deze financiële en juridische dienstverlener hielp miljonairs geld te versluizen, voornamelijk naar de Kaaimaneilanden. Dit Brits overzees gebied ligt ten zuiden van Cuba. Pittig detail: op de Kaaimaneilanden betalen bedrijven en private personen geen belastingen op het geld dat in het buitenland verdiend werd.

Ook andere eilanden die als ‘British Overseas Territory’

geboekstaafd staan, blijven populair bij fiscale gelukszoekers.

Denk aan de Maagdeneilanden, bijvoorbeeld. Ook de Britse Kroonbezittingen (‘Crown Dependencies’) - die enkel op het vlak van buitenlandbeleid en defensie onder Brits toezicht vallen - zijn een geliefkoosde bestemming voor miljonairs. De ‘Crown Dependencies’ regelen zelf hun douane en immigratie en kunnen dus vlotjes bepalen wie als superrijke binnenkomt.

Zo trekken bedrijven als computergigant Apple nu naar Jersey.

Apple versluist honderd miljard Apple was lange tijd kind aan huis in de Ierse Republiek, waar het gebruik van ‘rulings’ (dat we ook in België kennen) wijdverbreid is. Multinationale ondernemingen betaalden er lange tijd weinig tot geen belastingen op hun winsten. Binnen de EU komt steeds luidere kritiek op dit soort van speciale belastingakkoorden, waarbij de lastendruk voor kmo’s hoog blijft, terwijl de uitzonderingsmaatregelen de belastingtarieven en belastbare basis voor multinationals steeds verder naar omlaag drukken.

De Europese Commissie, die sprak van oneerlijke concurrentie, legde Ierland en Apple vorig jaar een boete op van 13 miljard euro. Om de publieke opinie niet verder tegen de haren te strijken, stelde CEO Tim Cook dat Apple de winsten niet naar een Caribisch eiland zou versluizen. Dat klopt, maar wat Cook niet vertelde, is dat Apple opnieuw voor een belastingparadijs koos: Jersey. De Amerikaanse zakenkrant ‘The Financial Times’ berekende dat Apple, in het laatste decennium alleen al, omgerekend voor meer dan 100 miljard euro aan winst versluisd heeft en geparkeerd heeft bij offshorevennootschappen.

Ook in de uitgelekte ‘Paradise Papers’ komt Apple opnieuw ter sprake. Het in opspraak geraakte advocatenkantoor Appleby dokterde mee de sluiproutes uit voor het bedrijf dat de iPhone

De Nederlandse uitgever Boom publiceert klassieken en deze mag niet ontbreken. Ook De Blauwe Tijger verzorgt de verkoop van de honderdjarige. U kent wellicht de titel van dit lijvige boek dat een eeuw geleden in twee delen verscheen, en waarschijnlijk ook de auteur, Oswald Spengler.

Zijn meesterwerk had een intellectuele invloed bij de neergang van de Weimarrepubliek en werd een sleutelwerk van de ‘Konservative Revolution’ (van een tegenstelling in een woordenbegrip gesproken). Oswald Spengler zag met lede ogen de ineenstorting van het ‘Bildungsbürgertum’ en proefde de ‘Katastrophenstimmung’ van München in de jaren voor de Eerste Wereldoorlog. Hij ontpopte zich als cultuurpessimistische dichter-filosoof tegen de intellectuele parvenu’s van de nieuwe muziek (twaalf tonen), de nieuwe schilderkunst (expressionisme, kubisme), de mechanisering, het kosmopolitisme en de veramerikanisering.

Merkwaardig is dat de twee dikke turven met de dreigende titel, en de massieve eruditie, van Spengler nu verschijnen, op een moment dat de moslims keet schoppen met bommen, kalasjnikovs en stadsguerrilla. Even merkwaardig is de prach-

Het einde Verbitterd nam hij steeds meer afstand van de nationale politiek. Eind jaren negentig was Séguin nog even partijvoorzitter van de neogaullistische RPR, maar dik tegen zijn zin. Hij nam na een paar jaar ontslag. In 2001 beging hij de stommiteit mee te dingen naar het burgemeesterschap van Parijs. Rechts trad verdeeld aan, met onder andere de clan van de corrupte uittredende burgemeester Jean Tibéri. Links profiteerde daarvan en greep met de socialist Bertrand Delanoë de macht. Een pijnlijke nederlaag voor Séguin. Zijn politieke carrière was voorbij. Hij keerde terug naar zijn oude liefde, de ambtenarij. Séguin werd voorzitter van la Cour des Comptes, het Rekenhof. Hij krikte het prestige van de instelling op. Séguin werkte zeer hard en dat had een negatief effect op zijn gezondheid. Hij was een kettingroker en hij streed tegen zwaarlijvigheid. Bij ontmoetingen viel zijn kortademigheid op. Op 7 januari 2010 begaf zijn hart het.

De begrafenisplechtigheid vier dagen later in de kerk van het Hôtel des Invalides stond bol van symboliek en was een eerbetoon aan ‘la Vieille France’, de oude republiek met een sterk staatsgezag. Het was geen toeval dat het Hôtel des Invalides werd gekozen. Dat is één van de ‘heilige plaatsen’ van het bonapartisme. Séguin was niet enkel een bewonderaar van Charles de Gaulle maar ook van Napoleon III.

Salan

ENGELAND ontwikkelt. Hoeft het te verbazen dat de juridische en financiële dienstverlener Appleby kantoren heeft op zowat alle geliefkoosde Britse Overzeese Gebieden en Britse Kroonbezittingen? Van de Kaaimaneilanden tot Jersey, van Guernsey tot de Maagdeneilanden.

Elisabeth II in opspraak Hoelang kan dit ontwijkend gedrag van de rijksten ter wereld nog doorgaan? Zelfs indien er in heel wat gevallen sprake is van belastingontwijking (wat juridisch legaal is) in plaats van pure belastingontduiking, dan nog blijft er een zwaar perceptieprobleem bestaan. Zeker nu heel wat notabelen, tot Elisabeth II toe, in nauwere schoentjes komen. Ongeveer tien miljoen euro, afkomstig uit het vermogen van de koningin, blijkt belegd te zijn in fondsen actief op de Kaaimaneilanden en Bermuda. De socialisten van Labour, partijleider Jeremy Corbyn en schaduwminister John McDonnell in het voorste gelid, schreeuwen moord en brand. Slechts een klein deel van het bezit van Elisabeth II bevindt zich thans in belastingparadijzen. De imagoschade is echter bijzonder omvangrijk.

Vraag is of popsterren, politici, ondernemers en voetballers wier bankrekeningen uitpuilen, nog lang fiscaal dienen te ‘vluchten’ naar belastingparadijzen overzee. De kans bestaat dat na de Brexit het Verenigd Koninkrijk een soortgelijke status zal willen verwerven. Vooral binnen de Conservatieve Partij is de roep groot om belastingvoeten drastisch te verlagen, na de Brexit, om zodoende een resem aan nieuwe (multinationale) bedrijven aan te trekken. Naar alle verwachting zal de Europese Unie dit gedrag op haar beurt gaan beantwoorden met hogere invoerheffingen voor Britse goederen. Wij wachten met een visademke af.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

tige analyse door Ewoud Kieft en lovend beoordeeld, ook ter linkerzijde, van het “verboden” Mein Kampf, al enkele maanden bij de boekhandel. In hoogstaand Nederlands belicht Kieft na grondige lectuur van de bijbel van het nationaalsocialisme de aantrekkingskracht van het nazisme en hij veroordeelt de kijk op Adolf Hitler als een psychopaat, domoor, stoethaspel en geestelijke Untermensch.

De klungelaar zou miljoenen Duitsers en Europeanen gelokt hebben met brol, wat niet klopt. Er zat meer in de fanaticus en verleidingskunstenaar dan clownerie.

Nieuw tijdvak Gaan wij naar een nieuw tijdvak? Twee recente intelligente initiatieven over fundamentele Duitse boeken van de twintigste eeuw in de Lage Landen leiden ons naar de politieke actualiteit bij de oosterbuur. Meer en meer initiatieven, clubs en bladen hebben daar opnieuw als oogmerk: eine Revolution von rechts.

Wat het doel was van de Konservative Revolution van de jaren dertig van de twintigste eeuw.

Met Dieter Stein van Junge Freiheit had ‘t Pallieterke vorig jaar in juni een gesprek bij de 25ste verjaardag van het blad. Stein is fris, slim en dynamisch, en de meest zichtbare figuur die, met andere denktanks en clubs, zich schaart rond Alternative für Deutschland. Junge Freiheit bestaat veel langer dan AfD en is beslist geen partijblad maar legt vaak dezelfde klemtonen. De uitgeverij Antaios krijgt op de Frankfurter Buchmesse klappen van links maar trekt zich van die moerlemeie niks aan. Uitgever Götz Kubitschek heeft in Schnellroda, in Sachsen-Anhalt, een mediasteunpunt opgericht, inclusief een denktank en een tijdschrift. In de 17 jaar van zijn bestaan bracht Antaios 100 boeken

FRANKRIJK

tijdens de Tweede Wereldoorlog als ambtenaar betrokken bij de deportatie van joden uit de Gironde,maar na de oorlog werd hij een ‘commis d’état’ van het gaullisme. Tijdens het proces werden oude wonden opengereten en werd de rol van de gaullisten in het verzet op Frans grondgebied tijdens de oorlog geminimaliseerd. Onaanvaardbaar voor Séguin.

RIGHT OR WRONG

DE ONDERGANG VAN HET AVONDLAND, OPNIEUW BEZOCHT Het bourgeoispand uit 1924, pure art nouveau, van de jonge cultuurclub Het Zoekend Hert aan de Koninklijkelaan in Berchem ademt heimwee uit naar burgerlijkheid, degelijkheid en elite. De bohémiens die de zaak runnen presenteerden, met gedichten, een dj, een denksalon, lezingen, een talkshow en een keur van slimme Hollanders en Vlamingen tijdens het weekeinde van de Wapenstilstand 1914-1918, de eerste vertaling in het Nederlands van Der Untergang des Abendlandes.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

sche erfenis verkwanselde. Eerst en vooral wou Juppé de klassieke tegenstelling tussen links en rechts overwinnen; hij nam centristen op in de regering. De Gaulle stond altijd wantrouwig tegen centrumpartijen en ijverde voor een politiek landschap dat duidelijk was onderverdeeld tussen links en rechts. De grote schok voor Séguin kwam in het voorjaar 1997, toen president Chirac besloot om het parlement te ontbinden en nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Een prerogatief van de Franse president dat bijvoorbeeld in de VS onbestaande is. Chirac hoopte na die verkiezingen de rechtse meerderheid in de Assemblée te behouden en zou zo met die meerderheid tot het einde van zijn eerste zevenjarig mandaat in 2002 kunnen blijven regeren.

Chirac gokte mis. De socialisten wonnen de verkiezingen, en hij moest vijf jaar in een ‘cohabitation’ met links. Voor Séguin was die politieke operatie alles wat hij verafschuwde. Zo stelde hij dat het ontbinden van het parlement enkel kon gebeuren bij ernstige crisissen, niet omwille van conjunctureel politiek opportunisme. Bovendien voorzien de principes van de Vijfde Republiek dat een president die een stembusgang uitschrijft (verkiezingen of referendum) ontslag neemt als hij een nederlaag lijdt. Dat deed de Gaulle toen hij in 1969 geen meerderheid achter zich kreeg bij een referendum over decentralisering.

Maar Chirac dacht er niet aan af te treden. Séguin vond dat niet kunnen. Hij zag de instellingen nog verder uitgehold werden toen beslist werd om de duur van het presidentschap te laten samenvallen met die van het parlement: vijf jaar. “Daarmee evolueren we naar een klassiek parlementair systeem zoals in andere landen. De tijd van het Franse presidentschap is voorbij,” aldus Séguin, die zich tegen beter weten in bleef verzetten tegen die politieke veranderingen. Séguin was ook zwaar ontzet door het proces tegen Maurice Papon in 1997. Papon was

BELASTBARE BRITTEN Een zoveelste internationaal belastingschandaal is geboren. Onder de noemer ‘Paradise Papers’ werden meer dan 14 miljoen gegevens aangaande belastingontwijking openbaar gemaakt. Heel wat Britse bedrijven en zelfs koningin Elisabeth II worden in verlegenheid gebracht.

De Britse Overzeese Gebieden en de Britse Kroonbezittingen blijven een geliefkoosde bestemming voor belastingzondaars.

9

Het nabije buitenland

16 november 2017

DUITSLAND

op de markt. Stuk voor stuk geschriften die zich keren tegen de links-liberale meerderheidsstroming in Duitsland.

Waar halen Stein en Kubitscheck hun inspiratie? O wonder, in Frankrijk. En daarmee keren zij zich tegen de nostalgie en het achterom kijken van traditioneel rechts in Duitsland dat verknocht blijft aan de jaren dertig en getraumatiseerd door ’40-’45.

Nieuw Rechts in Duitsland leerde veel van Alain de Benoist, de voordenker van de Nouvelle Droite, ook hier te lande een toetssteen voor jonge rechtse publicisten en denkers.

Baudet De Benoist voegde ecologie, de kritiek op de economische groei, en het Ethnopluralisme (elk volk heeft een wezenskenmerk en een historisch toegewezen ruimte) in de debatten van rechts. Kubitscheck hekelt in zijn periodiek Sezession onder meer de “Kaputtmacher und Kaputtprediger des Eigenen”. En hier zit je, over de Nederlandse grens glurend, bij de succesvolle jonge politicus en netwerker Thierry Baudet en zijn denken en boek over oikofobie, de afkeer van tot zelfs haat voor het eigene.

Die Neue Rechte in Duitsland heeft meer dan twee intellectuele steunpunten.

Het weekblad Die Zeit bracht een landkaart met daarop de 19 kernen van een groeiend activistisch en rechts netwerk. Er is bijvoorbeeld het Studiezentrum Weikersheim dat sedert een jaar samenwerkt met AfD en haar kiescampagne steunt. SZW drukt sedert kort het rechtse boulevardblad Deutschland-Kurier.

Koken kost geld. Een van de geldschieters van het rechtse Duitse ecosysteem is de 81-jarige Folkard Edler, een vermogende Hamburgse reder. En hij is niet alleen.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

16 november 2017

MEDIALAND

FILM Geen meevaller

Vele hemels

Bart de Pauw: de hypocrisie regeert Verleden week was het één en al Bart de Pauw wat de klok sloeg in de media. In de nasleep van de affaire-Weinstein, die enkele weken geleden in Hollywood losbarstte, hebben enkele medewerksters van Bart de Pauw hun beklag gedaan bij de VRT. De openbare omroep besloot daarom elke samenwerking met Bart de Pauw onmiddellijk stop te zetten. Zelfs het populaire tv-programma “Twee tot de zesde macht”, dat allang op voorhand ingeblikt was, moest eraan geloven. Klopt het dat Bart de Pauw vrouwelijke medewerkers lastigviel met ongewenste sms-berichten van bedenkelijk allooi, en hen zelfs thuis kwam opzoeken? Op het ogenblik dat we dit schrijven, is dat nog lang geen uitgemaakte zaak. Het is woord tegen woord, ook al heeft Bart de Pauw ondertussen zijn excuses aangeboden en voelt hij zich verkeerd begrepen. De zaak lokt veel controverse uit, niet het minst omwille van de hoge aaibaarheidsfactor van Bart de Pauw. Anderzijds, hij heeft toch enkele van zijn typetjes tegen zich, want die lijken nu misschien wel akelig autobiografisch geweest te zijn.

“Iedereen wist het” Uiteraard lokt de zaak op de sociale media de meest diverse reacties uit, maar het minste wat men van die reacties kan zeggen, is dat ze eerlijk en gemeend zijn. De reacties uit het mediawereldje zijn vaak van een heel ander kaliber: men wast de handen in onschuld, werpt zich rijkelijk laat op als reddende engel voor vrouwen in nood, of men probeert nog snel een steen naar de gehangene te smijten. Zo klinkt het bij sommigen dat “iedereen dit toch al jaren wist”. Waaruit volgt dat “iedereen” al jaren schuldig verzuim pleegt, en Tom Lenaerts, jarenlang compagnon de route van Bart de Pauw, blijkbaar niet tot “iedereen” behoort, zoals uit zijn reactie in een persmededeling bleek.

“Er bestaat erger in de Vlaamse mediawereld,” is ook een reactie die opdook. Maar er volgen geen namen, waardoor de daders vrijuit blijven gaan en nieuwe slachtoffers kunnen maken. En het pleit Bart de Pauw zeker niet vrij.

Ook regisseur Hans van Nuffel deed zijn duit in het zakje, door zich op Facebook af te zetten tegen de relativeringen op de sociale media, en te zweren dat hij minstens twee actrices kende die slachtoffer waren van het gedrag van Bart de Pauw. We vragen ons af: zijn die actrices pas de laatste dagen met hun smsberichten naar hem toegestapt, of duikt hij een beetje laat op als waarheidsgetuige? Als hij al langer van de zaak afwist, wat heeft deze superheld dan belet om Bart de Pauw al veel vroeger op zijn vermeende wangedrag aan te spreken?

Actrice/regisseuse Hilde van Mieghem ziet dan weer “met tegenzin” voor zichzelf een rol weggelegd als de Moeder Teresa (haar woorden) van de slachtoffers van Bart de Pauw. Maar ze wil tegelijk wel een versnelling hoger gaan, als een moderne Jeanne d’Arc die ten strijde trekt tegen vrijwel alle mannen in de Vlaamse mediawereld. We kunnen haar alleen maar aanraden toch maar voorzichtig te werk te gaan, want voor je het weet heb je meegeholpen om een volkomen onschuldige acteur aan de hoogste balk in het dorp op te knopen, omdat een afgewezen actrice nog een rekening te vereffenen te had.

Juridisch staartje voor de VRT? Het is lang niet zeker dat de VRT helemaal ongeschonden uit deze zaak zal komen. Aanvankelijk leek het alsof de openbare omroep pas onlangs, als een donderslag bij heldere hemel, door enkele vrouwen op de hoogte was gebracht van het gedrag van Bart de Pauw achter de schermen. Maar reacties als hierboven geciteerd - “iedereen wist dit toch al jaren” - zijn in zulke gevallen dodelijk voor de directie.

Als “iedereen” dat inderdaad al jaren wist, waarom greep de directie van de openbare omroep dan niet al veel eerder in?

En zelfs als de directie daadwerkelijk van niets wist, pleit dat haar dan werkelijk vrij van elke schuld? Had zij het niet moeten weten? Wat voor klimaat heerst er bij de openbare omroep, waar “iedereen” klaarblijkelijk jarenlang op de hoogte kan zijn van wangedrag van een gekend en bekend persoon, zonder dat iemand naar de directie durft stappen, of zelfs nog maar informeel een hint durft te geven? En moeten we werkelijk denken dat de schotten binnen de VRT zo ondoordringbaar zijn dat nie-

mand die van de feiten op de hoogte was er ooit kans maakte om door te stoten tot de directie? Zaten wij in de directie van de VRT, we hadden al lang een telefoontje gepleegd naar enkele “ervaringsdeskundigen” bij de directie van de BBC. Ook in GrootBrittannië wist “iedereen” jarenlang wat Jimmy Savile op de werkvloer uitspookte, behalve dan de BBC-directie, die volledig uit de lucht kwam gevallen toen de bom eindelijk barstte.

Verbinding naar de tiende verdieping Wisten we niet beter, we zouden denken dat ze er bij de VRT zo warm inzitten dat ze werkelijk met hun geld geen blijf meer weten. Toch als we naar het avondjournaal kijken. Bijvoorbeeld zaterdag nog, bij de huiszoeking door het gerecht in verband met de zaak-De Pauw. Men vond het toen nodig over te schakelen van de nieuwsstudio naar de tiende verdieping, voor een rechtstreeks verslag van, hou je vast, “een reporter ter plaatse”.

Niet dat op die tiende verdieping iets te zien was, maar goed, dat is niet anders dan wanneer ze weer eens rechtstreeks verslag uitbrengen van een monsterfile op de Brusselse Ring, waarvan dan vaak ook niets te zien is op tv. En ook bij de VTM durven ze wel vaker zulke onzinnige streken uithalen.

Maar rechtstreeks overschakelen naar een “reporter ter plaatse” die in hetzelfde gebouw enkele verdiepingen hoger staat, was een nummertje dat we nog niet eerder gezien hadden. In al onze eenvoud zouden wij gewoon de lift naar beneden genomen hebben, en tot in de nieuwsstudio gewandeld zijn om daar verslag uit te brengen over die huiszoeking. Misschien daarom dat wij het nooit zullen schoppen tot sterreporter bij onze openbare omroep.

Spaans mediaverbod op Catalaanse betoging Afgelopen zaterdag kwamen naar schatting 750.000 mensen op straat in Barcelona om te betogen tegen de machtsgreep vanuit Madrid op de regio. In verband daarmee riep de leider van de Catalaanse afdeling van de Partido Popular, Xavier García Albiol, de Spaanse kiescommissie op om de Catalaanse openbare omroepen te verbieden verslag uit te brengen over de manifestatie. En zeggen dat CD&V-voorzitter Wouter Beke blijft weigeren te erkennen dat zijn “christendemocratische” collega’s in Spanje het spel bijzonder vuil spelen. Overigens, diezelfde Xavier García Albiol eiste ook al dat, als de separatistische partijen op 21 december opnieuw een meerderheid zouden halen in het Catalaanse parlement, Madrid het beruchte artikel 155 van de Spaanse grondwet opnieuw zou moeten inroepen.

Ondertussen beklaagde N-VA’er Sander Loones zich op Twitter over de gang van zaken in Spanje en Catalonië. Zo schreef hij over het hierboven beschreven voorval: “Beeldt u in dat een Belgische partij de VRT zou willen verbieden om verslag te doen van een betoging…” We vrezen dat geen enkele Belgische partij zoiets zou hoeven te doen, want bij de VRT zou men het niet in het hoofd halen verslag uit te brengen van een Vlaamse betoging, tenzij om ze op één of andere manier in een slecht daglicht te kunnen stellen.

De Standaard liegt over Catalaanse peilingen We hadden het er verleden week nog over, hoe de media in Vlaanderen zorgvuldig uitkiezen over welke Catalaanse peilingen ze verslag uitbrengen, en de andere straal negeren. Verleden donderdag was het in De Standaard alweer prijs. Corry Hancké schreef zonder het minste voorbehoud dat “mochten er nu verkiezingen in Catalonië worden gehouden, dan zouden de separatisten zeker geen meerderheid halen”, waarna ze een peiling van de extreem Spaansgezinde La Razón opdiepte om haar gelijk te bewijzen. O ja, uit een analyse van die peiling zou moeten blijken dat de helft van de Catalanen voor Spaansgezinde partijen zal stemmen, omdat ze tegen Catalaanse onafhankelijkheid is. En van de minderheid die toch voor separatistische partijen stemt, zou ongeveer de helft ook tegen Catalaanse onafhankelijkheid zijn. Een mens zou denken: bij zoveel onzin zou er hier of daar toch een alarm moeten afgaan. Niet zo bij Corry Hancké, die haar eigen grote gelijk alweer bevestigd zag, en van de nonsens net de pointe van haar artikel maakte. We vrezen dat het een ruw ontwaken zal worden ten huize Hancké op maandag 22 december, de dag na de Catalaanse verkiezingen.

Neen, de verfilming van de bestseller van Griet op de Beeck “Vele hemels boven de zevende”, door regisseur Jan Matthys, is geen meevaller. Ik heb het boek niet gelezen, maar omdat Op de Beeck het scenario schreef, ging ik ervanuit dat ze dicht bij haar boek was gebleven. Collega’s verzekerden me dat dat allerminst het geval is. Maakt ook niet veel uit, literatuur en film zijn nu eenmaal verschillende media en disciplines, en hier gaat het om de film.

Daarin is het hoofdpersonage Eva (Brit van Hoof), een jonge vrouw die zich altijd wegcijfert om anderen te helpen en haar eigen leven stilaan een mislukking begint te vinden.

Een psychiater brengt geen soelaas, des te meer omdat familieleden bij haar komen uithuilen over alle “ellende” die ze meemaken, en door een moeilijke relatie met haar ouders.

Dat is kort samengevat de inhoud van “Vele hemels” en ik hou het speciaal zo kort omdat de personages die de revue passeren weinig boeiend zijn, en wat ze zeggen is dat nog minder. Dat moet vreemd klinken voor een verhaal dat dicht bij de dagelijkse realiteit wil blijven, maar uiteindelijk niet verder komt dan breed uitgesmeerd sentiment en clichématige uitspraken en situaties.

Bovendien, van de wijze waarop Matthys dit alles in beeld zet kom je ook al niet onder de indruk. Misschien wilde hij het allemaal zo simpel mogelijk houden, maar de esthetiek van een film kan nu eenmaal een positieve bijdrage zijn in de ontwikkeling van een dramatisch gegeven. Helaas is dat niet het geval. Wat overblijft is een beetje te veel kommer en kwel.

K.T.

Sportfilms

De “Rocky”-franchise van en met Sylvester Stallone moet zowat de meest succesvolle zijn van de sportfilms. Voor de rest zijn er niet zoveel films die scoorden aan de kassa en de uitleg die steevast wordt gegeven, is dat elke rechtgeaarde supporter zijn sport ofwel in het echt ofwel rechtstreeks op televisie wil zien, maar niet in de bioscoop enkele maanden na datum.

Toch komen twee speelfilms uit die het over tennis hebben. Wat hebben die meer te bieden dan het over en weer slaan van een balletje, liefst over het net en tussen de lijnen?

Borg McEnroe Ik ben oud genoeg om mij de Wimbledonfinale van 1980 tussen John McEnroe en Björn Borg te herinneren. Een titanenstrijd tussen twee totaal verschillende persoonlijkheden: de Zweed, een introverte en wat mysterieuze figuur, tegen de Amerikaan met een exuberante persoonlijkheid die om de haverklap zijn “ongelijke” behandeling door de scheidsrechter uitschreeuwde.

Op die twee elementen focust regisseur Janus Metz met zijn filmreconstructie. Dus krijg je de aanloop naar die legendarisch match en daaruit kan je leren dat ze beiden meer gemeen hadden dan op het eerste gezicht lijkt (de rivalen werden later goede vrienden). “Borg McEnroe” is misschien niet zo spannend als het echte werk, maar mede door de uitstekende vertolkingen van Shia LeBeouf en Sverrir Gudnason beleef je heel wat kijkplezier aan hun rivaliteit. Al moet je wel van tennis houden.

Battle of the Sexes Nog een film over tennis, maar die verder gaat dan dat.

Een van de beste vrouwelijke tennissers, Billie Jean King, moest decennia geleden nog een strijd voeren om het verschil in prijzenpot tussen mannen en vrouwen aan te klagen.

Ze werd daarbij ook nog eens uitgedaagd voor een “matchke” door ene Bobby Riggs, een arrogante seksistische ex-nummer één bij de mannen. Tegelijk werd Kings persoonlijk leven overhoopgehaald. Ze was getrouwd, maar een toevallige ontmoeting bracht haar ware seksuele geaardheid naar boven, zoals ze zelf zei.

De makers Jonathan Dayton en Valerie Faris tekenen een genuanceerd portret van een vrouw die van alles tegelijk wil zijn en per slot alleen maar gelukkig wil zijn. Een mooie tijdsevocatie (de jaren zeventig van vorige eeuw) en sterke vertolkingen van Emma Stone en Steve Carell ronden het K.T geheel af.

Steun STEUN

BE63 7360 1247 8308

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

Op de praatstoel

16 november 2017

11

Praten met N-VA-Kamerlid Yoleen van Camp

“Maggie de Block jent de Vlaamse gezondheidszorg” Yoleen van Camp is van de nieuwe lichting politici. De jonge Kempense federale volksvertegenwoordigster van N-VA is doctor in de Medische Wetenschappen en ondervoorzitster van de parlementaire Commissie Volksgezondheid. Vakkundig fileert zij de Belgische gezondheidszorg, die gekoeioneerd wordt door de Franstaligen, met instemming van de blauwe minister van Volksgezondheid, eertijds de populairste Vlaamse politica, Maggie de Block.

De straatnaam Vossenberg in Herentals klinkt stoer en gelijkt op de ruwe Kempen van weleer. In een bescheiden appartementsblok aan de spoorweglijn Antwerpen-Turnhout woont Van Camp. In een hoek staat het speelgoed van haar metekinderen, op de tafel rust een schootcomputer met teksten en statistieken over de kromme Belgische gezondheidszorg. Yoleen Van Camp is doctor in de Medische Wetenschappen van de Universiteit Antwerpen. ‘t Pallieterke: is de Belgische gezondheidszorg samen te vatten in één woord?

Yoleen van Camp: “Chaos is het juiste woord. Chaos door acht bevoegdheidsniveaus en bevoegde ministers, zonder er nog het gemeentelijke en het Europese niveau bij te tellen. De grote scheiding is die tussen de federale gezondheidspolitiek en de Vlaamse.

De federale minister van Volksgezondheid, Maggie de Block, beschikt over de grootste sommen, een kleine 30 miljard euro voor de gezondheidszorg. De Vlaamse minister van Welzijn, Jo Vandeurzen, ontvangt amper een derde, waarvan al meer dan de helft opgaat aan kinderbijslag en ouderenzorg. De federale gezondheidspolitiek richt zich op de wensen, de mentaliteit en de eisen van de Franstaligen. Die hebben een volledig andere visie op het gezondheidsbeleid dan de Vlamingen.

Met de medeplichtigheid van CD&V en Open Vld, waarvan ik mij steeds meer afvraag wat de V in hun naam te zoeken heeft.” ‘t Pallieterke: wat te doen?

Yoleen van Camp: “Volksgezondheid én de sociale zekerheid zijn budgettair samen een heel grote politieke bevoegdheid, en die moet gesplitst worden. De sociale zekerheid in al haar aspecten kost 92 miljard euro, de totale Vlaamse begroting bedraagt amper 38 miljard euro. De Vlaamse ziektepreventie en de Belgische verzorging zijn versnipperd. Elk dossier rond volksgezondheid botst op de tegenstelling in de houding en de praktijk van de Franstaligen en de Vlamingen. Een concreet voorbeeld: negentig procent van de Vlaamse meisjes is gevaccineerd door de Vlaamse overheid tegen HPV, de belangrijkste oorzaak van baarmoederhalskanker. Bij de Waalse meisjes is dat amper negenentwintig procent, door slecht beleid van de Waalse overheid, met de voorspelbare kosten voor ingrepen als uitstrijkjes en de behandeling van baarmoederhalskanker. De Vlamingen betalen daar later buitenproportioneel veel voor. Als de Franstaligen dergelijk beleid willen, is dat hun volste recht, maar dan moeten zij daarvoor de financiële verantwoordelijkheid dragen.” ‘t Pallieterke: Wie krijgt u achter uw standpunten in die technische materie?

Yoleen van Camp: “Typisch is dat, in deze

legislatuur, Maggie de Bock weinig optreedt in de media. Zij is vedette af. De man in de straat bekommert zich te weinig om de centen van de volksgezondheid. Hij leeft in een waanwereld, want kan in dit land vrij zijn dokter kiezen, hij kan vrij zijn apotheker kiezen, hij heeft toegang tot innovatieve producten, hij betaalt zich niet blauw aan de medische kosten. Iedereen ziet dat wij in de kwaliteit van de zorg redelijk tot goed scoren. Maar, er is een grote maar. Tegen deze gunstige achtergrond staat een beleid dat veel doelmatiger, zuiniger en beter voor de gezondheid van de mensen kan zijn. Qua doelmatigheid zitten wij, zegt onder meer een degelijke internationale instelling als de OECD, in de middenmoot. In het regeerakkoord heeft N-VA de juiste hervormingsbakens uitgezet, maar De Block komt voorlopig met heel weinig concrete verwezenlijkingen voor de dag. Los daarvan, de versnippering van onze gezondheidszorg tussen federaal en deelstatelijk niveau is een zware handicap voor een rationeel beleid en verstandige keuzes. De Vlamingen hebben te weinig beleidsruimte en Vandeurzen plukt niet de vruchten van zijn beleid en zijn gebedelde euro’s.” ‘t Pallieterke: hoe ziet u de “robotfoto” van de Vlaamse en de Franstalige gezondheidszorg?

Yoleen van Camp: “In Vlaanderen is de eerstelijnsgezondheidszorg de basis, dus de huisarts. In Wallonië is het de tweedelijnsgezondheidszorg, dus de specialist en achter hem de polikliniek, vaak in handen van de PS. In Wallonië staan dubbel zoveel ziekenhuizen in het rood in vergelijking met Vlaanderen.

Bij ons vind je meer groepspraktijken, serieuze ‘Globale Medische Dossiers’, meer verenigingen van ziekenhuizen, grotere belangstelling voor generische en dus goedkopere geneesmiddelen. Wallonië blijft zweren bij een eilandstructuur van zijn hospitalen en zuilen ten koste van de efficiëntie en de beste zorgen voor de zieken. In Vlaanderen is de ereloontoeslag voor de geneesheer in een éénpersoonskamer gemiddeld 110 procent, in het zelfverklaarde sociale Wallonië 170 procent en in Brussel zelfs meer dan 200 procent.” ‘t Pallieterke: zitten CD&V, sp.a en Open Vld op uw golflengte?

Yoleen van Camp: “Neen. Wat zou het? Zij zijn gebonden aan hun zuil. Zij hebben belangen in hun mutualiteiten, ziekenhuizen en zorgnetwerken. Zij bestendigen de bestaande situaties om hun groepsbelang, niet om het algemeen belang. De ministers van Volksgezondheid van de deelstaten zijn de eersten om op te spelen dat Vlamingen die ingaan tegen het status quo vloeken tegen de solidariteit en niet verbindend zijn. Dat zijn dure en modieuze wolligheden om niet te moeten bijstu-

Schrap ziekenfondsen Yoleen van Camp ziet te veel ziekenfondsen: “Absoluut! En zij steunen de politieke partij van hun kleur, plus krijgen zij van de weeromstuit oranje, rode of blauwe steun voor de zuilbelangen. Denk aan de inlezing van identiteitskaarten door de thuisverpleging, een administratieve rompslomp waar de zelfstandige thuisverpleging radicaal tegen was, en zij vertegenwoordigt 70 procent van de sector.”

“De instellingen voor thuisverpleging Wit-Geel-Kruis (CM) en Voorzorg hebben deze wurging geslikt in hun ijver om de zelfstandigen te bekampen, en met hun zuilgelden financieren zij de boel. De N-VA kiest voor het algemeen belang. Kijk naar de vaudeville die opgevoerd werd bij het opdoeken van de ziekenkas van de NMBS. Daar was CD&V tegen. De CM en de anderen zitten in alle beslissingsorganen en blokkeren daar beslissingen die hun zuil onwelgevallig zijn. Luc van Gorp, de nieuwe topman van de Christelijke Mutualiteiten, is daarenboven niet vies van plat populisme door zijn aanval op de honoraria van de geneesheren, zij zouden te veel verdienen. Hij vergeet erbij te zeggen dat zij tot de helft van hun vergoedingen aan het ziekenhuis moeten afdragen. Hij zou beter naar zijn eigen sector kijken, digitaliseren en de terugbetaling van niet-wetenschappelijk onderbouwde behandelingen zoals homeopathie en saunabezoekjes terugschroeven. Zo zou geld vrijkomen voor écht medische noden en zouden hij en zijn confraters zich kunnen toeleggen op hun taak als advocaat van de zieken.”

ren. Het verbruik van antibiotica in Vlaanderen ligt veel te hoog, maar in Wallonië is het nog een stuk erger. Maar, oho, als er één cent gezondheidsgeld minder naar Wallonië dreigt te gaan, dàn wordt meteen bijgestuurd. Denk aan de ouderenzorg, die wél is overgedragen naar de deelstaten omdat in Vlaanderen de vergrijzing harder toeslaat.” ‘t Pallieterke: heeft het beleid kompassen, doelen?

Yoleen van Camp: “Doelen? Zeker en vast, maar de beleidslieden gesticuleren driftig over hoe die doelen te bereiken. U zou verbaasd zijn hoe weinig de minister van Volksgezondheid weet over de behoeften en de noden. De cijfers over onze gezondheidszorg, of beter het ontbreken van die cijfers, zijn onwaardig voor een modern en beschaafd land. Ziekenhuiswetenschappen en wetenschappelijk onderzoek zijn mijn intellectuele voeding en daardoor ben ik zwaar gefrustreerd over het gebrek aan gegevens, aan data, in te veel van de gezondheidsdossiers. Wij weten weinig tot niets over de toegekende ereloonsupplementen, het aantal diabetespatiënten, de zorgen die we toedienen en of die onze burgers de beste uitkomsten geven. Ruwe schattingen gebaseerd op ruwe uitgaven zijn al wat er bestaat. Op onze vraag hoeveel mensen epilepsie hebben, telt men de uitgaven van antiepileptica op en rekent zo bij benadering uit hoeveel patiënten er zijn, terwijl anti-epileptica ook bij migraine worden voorgeschreven.

Zoiets is pingpong, maar geen kennis, want zonder data voer je geen goed beleid.” ‘t Pallieterke: heeft u een rolmodel?

Yoleen van Camp (enthousiast): “Beslist!

Ik ben zeer opgetogen over wat in Scandinavië gebeurt. Bijvoorbeeld is er een Nationaal Zweeds Gezondheidsregister dat anoniem gegevens over ziekten, demografie en geografie koppelt. De Zweedse minister van Gezondheid weet bijvoorbeeld of het aantal diabetici in een bepaalde streek stijgt of daalt, welke medicatie of remedie zij volgden, en wat de familiale achtergrond is van deze groep. Hetzelfde beeld hebben zij over obese burgers, over epileptici en kankerpatiënten. Met een krachtig beleid tegen obesitas bespaar je rechtstreeks 1 miljard euro in België, zonder zelfs het werkverlet te tellen.

In die richting wil ik Vlaanderen mee wrikken, maar je moet dan wel beschikken over de ‘Big Data’ van de zieke Vlaming.” ‘t Pallieterke: het Intermutualistisch Agentschap, de koepel van de 53 ziekenfondsen, zit aan de wortel van de gegevens over terugbetalingen en daaruit is veel af te leiden…

Yoleen van Camp (gnuift): “Dat Intermutualistisch Agentschap is geheimdoenerig tot zeer terughoudend om cijfers te geven, want die leggen het wanbeleid in Wallonië bloot.

De koepel zit op een goudmijn aan gegevens, maar is als de dood dat die naar buiten komen omdat dan een knoert van een rel over de Belgische gezondheidspolitiek zou ontstaan.” ‘t Pallieterke: u ontdekte fraude bij het Waalse Kind & Gezin?

Yoleen van Camp: “ONE, de Waalse evenknie van het Vlaamse Kind & Gezin, keerde onrechtmatig federale sommen uit aan gezinnen die er geen recht op hadden. Ik heb dat na onderzoek aangekaart en ik wilde dat ONE dat geld teruggaf, met een boete erbovenop.

Bij het kabinet van De Block had niemand daar oren naar en werd besloten de zaak in de doofpot te duwen. Dat past bij de wil van Open Vld om te herfederaliseren, opnieuw bevoegdheden centraal te maken. Maggie de Block is een belgiciste. Ze zal geen enkel Vlaams initiatief nemen en ze sluit bewust de ogen voor de scheeftrekkingen die er zijn. Wij diepen de pijnpunten op, maar zij begraaft ze in plaats van ze aan te pakken. Het interministerieel comité gezondheidszorg van De Block en de deelstaatministers, dat is pure Kafka.” ‘t Pallieterke: wat is de houding van de vakbonden van de verpleegkundigen ten aanzien van de Waals-Vlaamse scheeftrekking?

Yoleen van Camp: “Als ze op de hoogte zijn van de situatie, zouden zij het als pleitbezorger van de sector moeten opnemen voor ons verhaal van het efficiënter inzetten van middelen en het splitsen van de sociale zekerheid. Dan zouden een pak middelen vrijkomen voor het zorgpersoneel en zouden de medische kosten van de Vlamingen aanzienlijk dalen. En dat is dringend nodig. De thuisverpleging is chronisch onderbetaald. In de ziekenhuizen zijn er te weinig handen aan het bed, terwijl men heeft berekend dat elke patiënt extra op een dienst, dus minder verpleegkundigen per kop, de kans op een overlijden met 7 procent doet stijgen.” ‘t Pallieterke: wat u vertelt is opmerkelijk, gezien de uitstekende farmabedrijven in Vlaanderen die aan onderzoek doen…

Yoleen van Camp: “Wij staan op de tweede plaats in Europa betreffende geneesmiddelenonderzoek. Als contrast kan je kijken naar Nederland, waar het onderzoek door fiscale en andere ingrepen, zoals het kiwimodel, gekelderd is. Je mag het ronduit populistisch noemen dat Vlaamse PvdA-dokters per autobus en met de snorrende teeveecamera’s aan boord met sympathisanten naar Nederland trekken voor goedkopere geneesmiddelen.

Ten eerste, dat goedkope geldt slechts voor een paar medicijnen. Ten tweede, je moet het totale plaatje zien. De communisten vertellen er niet bij dat jaar na jaar de zorgpremie in Nederland stijgt en voor een modaal gezin nu al een kwart van het inkomen bedraagt.

Het onderzoek naar en de ontwikkeling van nieuwe therapieën in Nederland is, door die enkele goedkopere geneesmiddelen, gekielhaald. De PvdA met haar gestook gaat daaraan voorbij.”

Frans Crols

Hoe word je flamingant?

De politieke belangstelling rijpte bij Yoleen Van Camp als kind door de actualiteit en de duidingsprogramma’s te volgen. Zij is van Lichtaart, een deelgemeente van Kasterlee, en werd daar in 2012 gekozen als gemeenteraadslid.

Twee jaar geleden keerde zij terug naar Herentals, de stad waar zij onderwijs genoot en die zij zag teloorgaan door het wanbestuur van de socialisten.

Van Camp doctoreerde op de therapietrouw van chronische patiënten, een onderzoek naar hun omgang met de voorgeschreven medicatie. Het einde van het doctoraat viel samen met de federale verkiezingen van mei 2014: “Ik heb een hart voor de Kempen en twijfelde tussen een toekomst aan de universiteit of in de politiek. Ik koos voor de politiek en werd de jongste federaal volksvertegenwoordiger met de kans mij toe te leggen op de volksgezondheid, mijn vak. Het is in de Commissie Volksgezondheid dat ik overtuigd flamingant ben geworden, door de confrontatie, dossier na dossier, met de spilzucht van Wallonië.”

12

Cultuur

Melopee 2017

16 november 2017

Podium

Ook dit jaar werd de Melopee Poëzieprijs uitgereikt, voor het beste gedicht dat in de loop van vorig jaar in een poëzietijdschrift werd opgenomen.

Het concept is alleszins origineel: de Melopee onderscheidt zich van veel andere poëziewedstrijden doordat men er niet voor moet, zelfs niet kàn, inzenden. De jury neemt eigenmachtig een aantal tijdschriften door en schrijft na een secuur selectieproces de schrijvers van de uitverkoren gedichten aan met de melding dat ze genomineerd zijn. De stemmige dorpskerk van Laarne was eens te meer het decor voor de prijsuitreiking.

Bij dergelijk evenementen horen altijd wat officiële toespraken van de lokale hoogwaardigheidsbekleders, in dit geval cultuurschepen Alex de Smet, apetrotse burgemeester Ignace de Baerdemaker en provinciaal bestendig afgevaardigde voor Cultuur Jozef – Jef – Dauwe. Van die laatste kennen sommige lezers wellicht nog de iconische foto waarop zijn arrestatie door de politie ten tijde van Leuven Vlaams is vastgelegd.

Anderzijds, helaas, is er de onverkwikkelijke toestand rond het geboortehuis van Anton van Wilderode, waar de provincie Oost-Vlaanderen zich niet bepaald van haar fraaiste kant heeft laten zien.

2000 Juryvoorzitter Frans-Jos Verdoodt, als oprichter en gewezen voorzitter van het ADVN in de Lange Leemstraat geen onbekende in de Vlaamse Beweging, gaf een, gelukkig kort, overzicht van de Melopee Poëzieprijs. Bij de tiende editie volgend jaar zullen de juryleden zowat 2.000 gedichten hebben “mogen” lezen, waarvan er dan zowat 200 gepubliceerd zullen zijn in een gelegenheidsuitgave, met daaronder tien bekroonde.

Volgde dan de voordracht van de genomineerde gedichten door de 11 aanwezige dichters. De spits werd afgebeten door Jana Arns, dochter van de prijswinnaar van vorig jaar, met een gedicht waarvan de titel Elsschot opriep: het huwelijk. Is deze dame een recente debutante, met Marleen de Cree, Christina Guirlande en Renaat Ramon waren ook “oude reuzen” aanwezig, met respectievelijk de gedichten “Elegie”, opgedragen aan wijlen Joris Gerits, “Rolverdeling”

en “Façade”. De veelvoudig bekroonde Peter Verhelst bracht met “Leef, dans, heb lief, verdwaal” een aanstekelijke aansporing tot leven. Met “De grootmoeder” van Nele Buyst en “Het vertrek van een broer” van de Nederlandse Myrte Leffring werden vertrouwde paden bewandeld: dichters die hun naaste omgeving observeren en daaraan de nodige poëtische beelden onttrekken.

Van Bosch tot Tuymans Het Museum voor Schone Kunsten in Gent heeft de vaste collectie heringericht. Zoals steeds meer musea kiest ook het MSK voor een transhistorische aanpak, waarbij kunstwerken uit verschillende periodes met elkaar ‘in dialoog gaan’.

En de winnaar is…

Dit patroon werd doorbroken door Deinzes stadsdichter Luc C. Martens met “Kinderen van Aleppo”. Ook daar onthult de titel reeds de inhoud. Guy Commerman, zowat de sterke man achter het tijdschrift GierikNVT, week ook af van de gebaande paden met het gedicht “Waarom”, over de zingeving van het bestaan. “Brandlijn” van de Hasseltse Leen Raats lag ook in die lijn, maar dan meer op het ik betrokken. Gewezen Antwerps stadsdichter Joke van Leeuwen mocht dit deel afsluiten met “Wildverband”, dat ondertussen in een bundel werd opgenomen. De genomineerden die niet aanwezig konden zijn, waren Benno Barnard, Erik Spinoy, Anna Enquist, Elma van Haren, Anneke Brassinga, Pim Cornelussen, Jan Geerts, Ingmar Heytze, Peter Theunynck en Miriam van Hee. Best grote namen.

Tromgeroffel! De winnaar van de Melopee Poëzieprijs 2017 is ... Peter Verhelst. In het daaropvolgende interview gaf de laureaat mee dat het winnende gedicht eigenlijk een gedicht in opdracht is, met name van zijn vrouw, naar wie hij altijd braaf luistert. Echt?

Het siert de poort en ramen van een jeugdverblijf in het Gentse. Waarna de avond werd afgesloten met een gesmaakte receptie in het oude gemeentehuis. Als we nog vermelden dat de presentatie in de vakkundige handen van Anne-Marie Segers lag en de muzikale omlijsting werd verzorgd door pianist Gert de Wilde, sopraansax Astrid Tison en celliste Astrid Vergaert met enkele opussen van Fauré, weet u wat u hebt gemist. Herkansing volgend jaar.

K.R.

President Trump en Chinees dictator Xi Ping koesteren plots warme gevoelens voor elkaar

Tien jaar na de renovatie van het museumgebouw vond MSK Gent dat het tijd was voor een volledig nieuwe collectiepresentatie. Het volgt een trend, want er zijn nogal wat musea die hun permanente verzameling in een nieuw kleedje hebben gestoken: M-Museum Leuven, het Nationaal Museum van de Speelkaart, Bokrijk, het MUHKA… Dat heeft voor een aantal musea te maken met het gebrek aan middelen om op regelmatige tijdstippen tijdelijke tentoonstellingen op te zetten. Om het publiek blijvend enthousiast te maken voor een museumbezoek moet dan de vaste collectie aantrekkelijker gemaakt worden.

Het MSK Gent volgt nog een trend: de keuze voor een transhistorische aanpak. Kunstwerken uit verschillende periodes zijn samengebracht zodat ze met elkaar kunnen ‘communiceren’. Het museum wil op die manier illustreren hoe ideeën bewegen doorheen de tijd. Dat klinkt allemaal mooi en geleerd.

Maar wat betekent het in de praktijk? Voelt het publiek zich betrokken bij dergelijke ‘dialogen’ tussen kunstwerken van vroeger en nu?

Zoals steeds komen sommige van die confrontaties geforceerd over, terwijl andere bijzonder boeiend zijn.

Zo is er in de zaal met laatmiddeleeuwse kunst een selectie kleine paneeltjes van Ria Verhaeghe binnengebracht. De kunstenares baseerde zich op foto’s van doden. De oorspronkelijk horizontale beelden heeft Verhaeghe rechtop gezet en ze schilderde details ervan op gouden achtergronden. Deze hedendaagse iconen, die onmiddellijk het beeld oproepen van een heropstanding, passen perfect in de context van de middeleeuwse geloofswereld.

Verrijkte collectie De ruime collectie barokschilderijen van het MSK Gent is over meerdere zalen tentoongesteld, op een thematische wijze. De werken uit het classicisme van de achttiende eeuw zijn mooi gepresenteerd, geflankeerd door de tapijtenzaal en een portrettenzaal. Heel wat minder fraai zijn de grote zalen van de negentiende eeuw die helemaal zijn volgestouwd. Er is zelfs een zaal waar men ook boven de lam-

brisering nog schilderijen heeft opgehangen (zie afbeelding). We weten dat dit de manier van presenteren was in de negentiende eeuw, maar dit is van het goede te veel. Het getuigt ook van weinig respect voor de kunstenaars van wie de werken zo behandeld worden. Met veel meer egards worden de publiekslievelingen James Ensor, Théo van Rysselberghe en George Minne ontvangen. Zij hebben voortaan elk een eigen ruimte.

De nieuwe collectiepresentatie is een interessante kennismaking met nieuwe schenkingen, legaten en langdurige bruiklenen. Er zijn meer dan twintig schilderijen en beeldhouwwerken uit de Leiestreek, waaronder bijzondere stukken van Emile Claus, Valerius de Saedeleer, George Minne en Gustave van de Woestyne. Ook de verzameling abstracten van bij ons, tot nu een hiaat in de MSK-collectie, is opgevuld. De bruikleen van de Stichting Dieleghem resulteert in een zaal met dertig schilderijen van Russische avant-gardekunstenaars, toch wel een bijzonder kwaliteitsvolle verzameling.

En dan is er nog Luc Tuymans, die de opdracht kreeg voor een gigantische fresco.

Tuymans beschilderde de muren met moeilijk te onderscheiden scènes en vage achtergronden, een werk dat zou verwijzen naar “de ambigue plaats van de toeschouwer, een positie die afhankelijk is van het verlangen dat zijn kijken animeert”. Wel, wel…

Gelukkig is in het nieuwe circuit het restauratieatelier van het ‘Lam Gods’ behouden gebleven. De restaurateurs zijn bezig met de vijf panelen van het onderste register. De restauratie moet eind 2019 afgerond zijn. Omdat grote delen van de panelen door de eeuwen heen overschilderd zijn, maakte de Vlaamse overheid een extra budget van 120.000 euro vrij. De eerste resultaten zijn al verbluffend: de kleuren krijgen terug hun oorspronkelijke intensiteit en nuances, en het lam op het centrale paneel heeft terug de kleinere oren zoals Van Eyck ze geschilderd heeft.

Collectiepresentatie ‘Van Bosch tot Tuymans’, Museum voor Schone Kunsten, Gent, www.mskgent.be

MMMV

OVER EN UIT VOOR WAALS MARSHALPLAN Het Waalse Marshallplan werd in 2005 vrolijk ingetoeterd door Jean-Claude Van Cauwenberghe (PS) als ‘De Ommekeer’ van en voor Wallonië. Het zag er allemaal hoopvol uit voor de optimisten, maar eerder voluntaristisch voor de realisten. Di Rupo wou een grootschalig herstelbeleid en refereerde dan ook maar aan het naoorlogse Marshallplan.

Waalse bedrijven en universiteiten werden financieel gesteund om met hun producten de wereld te veroveren, ruïnes rond Luik en Charleroi moesten afgebroken worden, pestbelastingen voor bedrijven afgeschaft en de Walen moesten meertalig worden. “Allicht te ambitieus allemaal voor een budget van 500 miljoen euro per jaar”, aldus Deborsu in het Belang van Limburg, Twaalf jaar later zit Di Rupo in de oppositie en voor de nieuwe liberale Waalse minis-

ter van Economie Pierre-Yves Jeholet (MR) is het plan nu vooral “een marketinginstrument van de PS geworden dat in 2019 zal uitdoven”.

Marshall, c’est fini.

We hebben het hier ook zo’n beetje gevolgd.

En bleven zien dat Wallonië economisch bleef sukkelen. Hoge werkloosheid, laag bbp per inwoner (86 procent van het Europese gemiddelde bij de lancering van het plan en vandaag nog maar 83 procent), weinig arbeidsmobiliteit, weinig beweging in het Franstalig onderwijs.

“Marshall is dus de zoveelste Waalse flop”, besluit Deborsu. In feite is Waals herstel “geen concrete hoop meer. Slechts een droom. Een verre droom”, besluit Deborsu. Wat de MR nu uit de hoed zal toveren, weten we (nog) niet.

In de Waalse (linkse) context hebben ook de liberalen weinig kans op slagen.

Actueel

16 november 2017

13

Verbrusseling Vlaamse Rand versnelt nog De studiedienst van de Vlaamse regering heeft opnieuw een belangwekkende studie naar buiten gebracht over de Vlaamse Rand (de 19 Vlaamse gemeenten rond Brussel). Het document, samen met een uitgebreide cijferbijlage ruim 200 bladzijden dik, bevat een schat aan documentatie en vergelijkingsmateriaal over de voorbije tien jaar.

Instroom stijgt Deze cijfers zijn allesbehalve rooskleurig.

Zo is de inwijking vanuit Brussel in die periode alleen maar versneld: in het jaar 2005 bedroeg het aantal inwijkelingen vanuit Brussel naar de Vlaamse Rand nog 11.069; tien jaar later (2015) was dat al gestegen naar 13.709.

Er zijn ook mensen die de omgekeerde beweging maken, maar die aantallen liggen altijd veel lager: 6.096 in 2005 en 7.032 in 2015.

Dat betekent dat de jaarlijkse netto-instroom vanuit Brussel naar de Vlaamse Rand is gestegen van 5.000 naar 6.700.

Opmerkelijk maar niet verwonderlijk: het aandeel buitenlanders in deze instroom steeg van 20 naar 31 procent. Daarnaast is er in de Vlaamse Rand een instroom vanuit het buitenland. Alleen al in 2015 ging het om (netto) 359 inwijkelingen.

Bevolking wijzigt Tegelijk moeten we vaststellen dat in dezelfde periode de bevolking in die 19 Vlaamse randgemeenten gemiddeld ‘slechts’ met 3.200 mensen toenam.

Dit toont nog maar eens aan hoe de autochtone bevolking in de Vlaamse Rand wordt verdrongen: jaarlijks vertrekken tussen 3.500 en

4000 mensen vanuit de Rand naar elders in Vlaanderen.

Gemiddeld is de bevolking van de Vlaamse Rand in tien jaar tijd met zo’n 8 procent gestegen, maar de cijfers verschillen sterk naargelang de gemeente. In de meeste faciliteitengemeenten is de bevolkingstoename heel beperkt, maar in enkele andere gemeenten kunnen we spreken van een ware explosie: in Machelen steeg de bevolking met 18 procent en in Zaventem en Vilvoorde met 15 procent.

Dat betekent dat er in deze gemeenten jaarlijks 1,5 tot 1,8 procent inwoners bijkomen, terwijl het Vlaamse gemiddelde op 0,7 ligt.

De instroom van Brusselse gezinnen gekoppeld aan de uitstroom van Nederlandstalige gezinnen zorgt voor een snelle wijziging van de bevolkingssamenstelling. Zo steeg het percentage buitenlanders tussen 2006 en 2016 van 10,9 naar 14,8 procent. Veel interessanter zijn de cijfers over buitenlandse herkomst.

Liefst 35,3 procent van de inwoners van de Vlaamse Rand was in 2015 van buitenlandse herkomst (41 procent in de faciliteitengemeenten).

De evolutie gaat razendsnel, vooral bij de jonge gezinnen. Tussen 2011 en 2015 steeg het aandeel minderjarigen van buitenlandse

herkomst van 39,3 naar 54,6 procent. Een stijging van 15 procent in amper vier jaar! In SintPieters-Leeuw en Zaventem zitten we al boven 60 procent, in Vilvoorde aan 69 procent en in Machelen is al 73 procent van de minderjarigen van buitenlandse herkomst.

Daling Nederlandstaligen Dat vertaalt zich meteen in het lager onderwijs: tussen 2011 en 2016 daalde het aandeel Nederlandstalige leerlingen in de 13 Vlaamse randgemeenten zonder faciliteiten van 70 naar 60 procent.

Elk jaar gaan de Nederlandstaligen er 2 procent op achteruit. In Vilvoorde, Machelen en Zaventem zakten de leerlingen met Nederlands als thuistaal onder 50 procent en in Machelen onder de 43 procent.

Naar aanleiding van deze opmerkelijke cijfers trok de regionale zender Ring-TV naar de gemeentelijke basisschool De Fonkel van de Machelse deelgemeente Diegem. Daar spreekt – hou u vast - 97 procent van de 400 kinderen thuis geen Nederlands. Er is één troost: lager dan 0 procent Nederlandstaligen kunnen we niet zakken.

Schrikbarende prognoses Het grote probleem met die demografische druk is dat die de komende jaren zal blijven aanhouden, ook al omdat het immigratiebeleid in dit land nog steeds erg laks is.

De studiedienst van de Vlaamse regering zou

uigaan van een stijging van de bevolking van de Vlaamse Rand met nog eens 44.000 inwoners tegen 2030.

Een derde van deze stijging zou zich situeren in de noordrandgemeenten Vilvoorde en Machelen. Beide gemeenten zouden hun inwonersaantal in 14 jaar zien stijgen met een kwart, van bijna 58.000 naar ruim 72.000 inwoners. We vinden deze cijfers niet terug in de studie, maar ze werden uitgebracht door de regionale zender Bruzz-TV. We hoeven er geen tekeningetje bij te maken. Ook deze toestroom zal in heel grote mate anderstalig zijn. Deze gemeenten zijn dus in een razendsnel tempo aan het verBrusselen, maar van een doordacht en intensief Vlaams beleid om dit te counteren of minstens te temperen, is nog altijd geen sprake.

Het enige wat de voorbije jaren sterk verbeterde, zijn de cijfergegevens: de Vlaamse regering heeft sterk geïnvesteerd in studies en analyses, in die mate zelfs dat je duizelig kan worden van al die cijfers.

De kern van het probleem wordt echter niet aangepakt: er is nood aan een massief en goed doordacht woonbeleid, dat de instroom vanuit Brussel afremt en jonge Nederlandstaligen aanmoedigt om in de Vlaamse Rand te blijven of te komen wonen. Dit komt nooit van de grond als de Vlaamse regering zich blijft beperken tot symbolische maatregelen. Hier is echt een paardenmiddel nodig.

BL

Vzw Gentse ‘groene moskee’ niet in orde De Gentse Fatih-moskee, bestuurd door Diyanet, is vandaag als wijkmoskee gevestigd in een omgebouwd rijhuis in de Rietstraat 35. Dat rijhuis is te krap. Al jaren geleden werd beslist om uit te wijken naar een grotere locatie. Zo werden in 2011 onderhandelingen gestart met Eandis, eigenaar van het voormalige elektrische onderstation in de Gebroeders De Smetstraat. Ook de stad Gent heeft nog een klein deel van het gebouw in eigendom.

De moslimgemeenschap verzamelde toen al genoeg geld om het gebouw te kopen en te renoveren, volgens de media. Volgens burgemeester Daniël Termont zou er op dat ogenblik al een compromis zijn bereikt, maar was nog niets getekend. Het terrein waar het voormalige tractiestation gelegen is, ligt amper 150 meter verder. Toch beweert burgemeester Termont dat de verhuizing uit de Rietstraat een grote verbetering voor de wijk Rabot zou zijn.

Bouwvergunning Het dossier van de ‘groene moskee’ schiet opvallend goed op. De stad stond bovendien in voor het vergunningstraject. Op 9 oktober 2014 werd door de stad Gent al een bouwvergunning afgeleverd en dit “voor de ‘herinrichting’ van een elektriciteitscentrale (tractiestation) in de Gebroeders De Smetstraat naar een moskee”. Deze Diyanet-moskee wordt vandaag in de pers omschreven als de ‘groene moskee’.

Sloopwerken Begin oktober 2016 zijn de sloopwerken gestart. Op 5 januari 2017 verkreeg de moskee een wijziging van bouwvergunning (2016/07178). Volgende zaken werden gewijzigd volgens de stad Gent: om de draagstructuur van de bestaande toren zo weinig mogelijk te belasten en het open aspect van de grote

de Bevrijdingslaan 80 (daar is nu een pitazaak gevestigd), om in 2016 van daar te verhuizen naar de Rietstraat 35, hetzelfde adres als de Turkse moskee.

Wel op een ander adres

centrale ruimte te behouden, verminderen de oppervlaktes van de tussenvloeren, worden de verticale circulatieassen verplaatst en wordt één in plaats van twee woningen ingericht. De sanitaire voorzieningen worden van de bijgebouwtjes aan de tuinmuur Kwakkelstraat verplaatst naar de ondergrondse verdieping. En het glazen dak van de gebedszaal wordt vervangen door een soepele dakafwerking.

De bouwvergunning werd nochtans afgeleverd aan de vzw ‘Belcika-Turk Islam Diyanet Vakfi Rabot Fatih Camii’. De doelstelling van deze vzw is duidelijk: ‘De islamitische eredienst organiseren.’ Volgens de kruispuntbank werd deze vzw al in 1988 opgericht. In het Staatsblad is van deze noodzakelijke oprichtingsakte evenwel geen spoor te vinden. We vinden wel 3 recentere documenten uit 2009, 2010 en 2014.

Documenten van voor die periode ontbreken.

Aanbesteding

Juridisch probleem

In mei 2017 wordt de aanbesteding gelanceerd met de bedoeling de werken te starten na het bouwverlof, in augustus 2017. De werken zullen ongeveer twee jaar duren. Na de bouw wordt de niet-bebouwde buitenruimte overgedragen aan het openbaar domein en ontstaat er een doorgang tussen het park en de Kwakkelstraat.

In het aangrenzende park is de stad bezig met de bouw van een nieuw jeugdhuis. Het vroegere jeugdhuis El Paso zal gesloopt worden. Nadat alle werken voltooid zijn, zal het park worden heropgefrist.

Maar, deze vzw staat in de kruispuntbank ingeschreven op een ander adres: ‘Rietstraat 5’. Het betekent concreet dat deze vzw op

een verkeerd adres staat ingeschreven in de kruispuntbank. Dat is op zijn minst al een juridisch onderzoek waard. De kruispuntbank van ondernemingen (en vzw’s) is immers een belangrijke gegevensbank die diverse diensten levert, en ook door de overheid gebruikt wordt om opzoekingen en controles te doen. Over deze Turkse vzw is bij de balanscentrale uiteraard geen informatie beschikbaar (zie eerdere artikel over Diyanet).

Besluit Het begint stilaan een vaste regel te worden: telkens we opzoekingen doen rond vzw’s van moslims, botsen we op onregelmatigheden. Een akte die ontbreekt in het Staatsblad is een pekelzonde. Een adres dat verkeerd is in de kruispuntbank is een hoofdzonde. Het wordt tijd dat een grote controle gehouden wordt bij dergelijke vzw’s, en niet alleen in Molenbeek.

Thierry Debels

Bart De Pauw onder vuur

Juridisch Een zoektocht naar de vzw achter deze moskee, levert merkwaardige zaken op. Op het adres Rietstraat 35 (waar nu de kleine Fatihmoskee gevestigd is in een rijhuis) vinden we in eerste instantie een andere vzw: de ‘Zumunta Muslim Association Gent’ of kortweg ZUMAG. Deze vzw werd op 1 april 2002 opgericht onder een andere naam: Zomuta Muslim Association Gent, afgekort ZOMAG. Oprichters zijn Dogomina De Harison uit Soedan, Houmani Agali uit Niger en Kamahl Kamal Benzak uit Ghana. Het lidgeld wordt bepaald op maximaal 1.200 euro! In de meeste vzw’s wordt de drempel een pak lager gelegd, bijvoorbeeld op 20 euro.

De vzw heeft dan als adres: Tulpstraat 15 in Gent, dat ook het woonadres is van John Nuba, bestuurder van de vzw.

Vier jaar later komen daar volgende bestuurders bij: Mamy Harerimana (geboren in Bujumbura, Burundi), Kamahl Zak Kamal (geboren in Accra, Ghana), Kamahl Nurudeen (geboren in Accra), Manor Jonathan Musa (geboren in Accra) en Moussa Abdourhamane (geboren in Tomare).

De vzw verhuist in 2013 van de Tulpstraat naar

VOORTSCHRIJDEND INZICHT In De Standaard en in Humo leren we dat respectievelijk journalist Guy Tegenbos en Frank Vandenbroucke (sp.a) in het debat over armoede dan eindelijk toch ook meer en meer de communautaire kant van dat verhaal beginnen toe te geven. Volgens Tegenbos wordt te weinig gezegd dat vooral in Wallonië en Brussel de toestand dramatisch is.

Vandenbroucke bevestigt in Humo dat Tegenbos gelijk heeft. “Hij wijst daar terecht op een olifant in de kamer.

Je kan in het algemeen stellen dat onze uitkeringen te laag zijn en onze arbeidsmarkt te rigide, maar vaak vergeet men, ook aan Franstalige kant, dat je in Brussel en Wallonië nu al jaren een opeenstapeling van problemen hebt. Daar moet je regionaal en lokaal wat aan doen.”

14

Brieven

16 november 2017

Paradise papers Pallieterke, Niet alle fiscale paradijzen hebben palmbomen! Neem bijvoorbeeld ons land, hier beginnen de fiscale voordelen al op gemeentelijk niveau. En hoe hoger men doorgroeit, hoe voordeliger! Na de loopbaan een afscheidspremie van honderdduizenden euro’s waarna het megapensioen, een veelvoud van wat de privé krijgt zónder afscheidspremie, na jaren te hebben bijgedragen. Maar politiek is een harde stiel, een hondenstiel zelfs, daarom brengen zij er zoveel mogelijk familieleden in…

De groenestroomcertificaten van de roden hadden een gigantisch gat in de federale begroting geslagen, maar dat gat werd weer vlug opgevuld door een pestbelasting van de blauwen…. De privé zal dat wel betalen! Precies dát is wat Kris Peeters bedoelt met zijn “rechtvaardige fiscaliteit”! De belastingbetalers letten daar toch niet op, die zijn bezig voetbaluitslagen en koersen en televisiegapen; die kan men álles wijsmaken…

Het land heeft een deficit van méér dan 100% van het bbp, dat is er écht niet op slechts één generatie gekomen! De politiek in dit land is één groot samenwerkingsverband, een gesloten instelling waar men vrijwillig bij aansluit; het zijn geen gedwongen opnamen…

Marc Bertrand - Edegem

Noord-Catalonië Pallieterke, Een van uw redacteurs meldde in het nummer van 9 november, tot mijn grote vreugde, dat de Noord-Catalanen een solidariteitsbetoging hielden in Perpinyà (Perpignan). In de kleine bijdrage situeerde hij ook Narbona (Narbonne) in Catalonië. Ik vrees dat uw medewerker zich vergist. Naar mijn bescheiden mening ligt Narbona in Occitanië. Toegegeven, het Occitaans is nauw verwant met het Catalaans, de twee volkeren zijn nauw verwant en Narbona ligt vrij dicht bij Catalonië.

Edwin Truyens - Kontich

Blauwvoetgemeenschap Pallieterke, Voor de oudere: goed nagedacht, het kan (hopelijk niet) onze laatste keer zijn dat we samen zijn. Aan de jongere: neem de kans om de oudere beter te leren kennen en samen de leden die ons zijn voorgegaan te gedenken op zaterdag 18 november in de Heilige Familiekerk, Kerkplein Elsdonk te Edegem om 16 uur.

Allen op de afspraak. De kerk moet te klein zijn!

Renaat de Beule - Burcht

Kruisende woorden oplossing 1082

Pallieterke, Als geboren en getogen Ronsenaar ben ik zeer goed op de hoogte van de lokale taalproblematiek. Ook de gemeentepolitiek volg ik op de voet. Daarom vind ik dat het artikel “Partij Groen kiest voor tweetaligheid” in mijn lijfblad van 09.11.2017 wat verduidelijking verdient.

Waar jullie schrijven dat “Ronse nog altijd 25 tot 30 procent Franstalige inwoners telt”, is dit ver beneden de (harde) werkelijkheid!

Volgens de cijfers voor 2016 van - de verder onverdachte organisatie Kind en Gezin - heeft 52,8% van de moeders van de nieuwe inwoners een andere taal dan het Nederlands als omgangstaal. Slechts 47,2% heeft een Nederlandstalige moeder. In 2012 was dit laatste nog 49,3%. De achteruitgang van het Nederlands is overduidelijk.

Groen heeft slechts één bedoeling met haar tweetalige publicaties: zoveel mogelijk allochtone zieltjes winnen. Ingeweken allochtonen uit de Brusselse en Noord-Franse “derde wereld”, weten zeer goed dat ze in Ronse, dankzij de taalfaciliteiten, overal bediend worden in het Frans. Ze genieten zo van de Vlaamse voordelen zonder een woord Nederlands te moeten spreken.

Maar de huidige fractiepartner van Groen gaf het slechte voorbeeld. Want ook CD&V is in hetzelfde bedje ziek: bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen kwam één van hun allochtone kandidaten op met Franstalige verkiezingspropaganda.

Het was de huidige CD&V-burgemeester die het bestond om een open brief te richten aan premier Y. Leterme (de welbekende “Marseillaise-zinger”) om daarin aan te dringen op een afschaffing van de faciliteiten. Zelfs de komst van coalitiepartner N-VA (de partij die veel denkt, maar niets durft doen) kon geen verandering brengen, dit ondanks hun mooie verkiezingsbeloften.

Net die faciliteiten houden Ronse in een dodelijke wurggreep. Waar andere gemeenten probleemloos aan een fusie met buurgemeenten kunnen denken, is dit voor Ronse een quasi onmogelijke zaak. Een volwaardig statuut als Vlaamse gemeente is een verre droom.

De verloedering van de stad en vervreemding van het Nederlands gaan met rasse schreden verder. De laatste decennia draaide de lokale politiek rond de vraag hoe het allochtone stemvee voor hun partij te winnen. Dat dit stemvee Nederlandsonkundig was, bleek van geen enkel belang. De uitgebrachte stem in het kieshokje primeert.

Ronse blijkt niet enkel een stad van toekomstige jihadstrijders te zijn, het is bij uitstek ook de stad van de politieke hoeren…

Luc de Medts - Ronse

De Pauw Pallieterke, In het licht van de zaak-De Pauw toch dit even: het ganse politiek-correcte culturowereldje, internationaal en nationaal nu dus, wordt al enkele weken geconfronteerd met hun decadent, ziekelijk en pervers multiseksueel gedachtegoed. Hetzelfde hyperhypocriete wereldje dat zó graag - bij zowat elke gelegenheid die hen werd geboden op één of ander ‘evenement’ - zijn gal en kritiek spuide op de “grab them by the pussy”-uitspraak van Donald Trump, wordt nu zelf met de oversekste neus in de eigen stinkende permissieve drek geduwd.

Ik beken graag dat ik hiervan geniet.

En wat de zaak zelf betreft, alleen een rechter kan hierover oordelen, niet een CEO van een onbetrouwbare staatsomroep. De V(?)RT is hierin inderdaad rechter en partij. Het parket heeft nu de zaak in handen genomen. We zullen zien wat dit oplevert.

E

T

S

X

E

P

E D O L

E N

B R

T

E

X

A

X

S N

A P

I

K

I

T E

I

K

X

E

I

A

S

T

Slechte tijd voor Barten. Bart de Pauw vliegt buiten bij de (V?)RT, Bart Tommelein ligt onder vuur door zonnepanelen en Bart de Wever wordt bestookt door Kris Peeters. Gelukkig voor hem kan Bart Somers in Mechelen nog op zijn twee oren slapen en dienen de maneblussers niet opnieuw uit te rukken. En politicoloog Bart Maddens krijgt het voordeel van de twijfel … tegenover al die andere Barten.

• Hoe zou je in ’t Spaans de moeder aller democratieën noemen? Ma Drid.

•

In het Europees Parlement, waar de voertaal Engels is, schijnt het ongeveer zo te klinken: “A thing of democracy is Rajoy forever.” Voor Engels onkundige lezers: “In Barcelona democraat, plukt Rajoy je van de straat.”

•

De vijanden van Zwarte Piet zijn weer los en ze lijken zelfs in die goeie ouwe Joost van den Vondel een medestrijder ontdekt te hebben: de wereld is een ‘schouw’-toneel, Piet kruipt er niet door en neemt geen deel. In Brussel klinkt het dan weer helemaal anders: “Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan. Hij brengt ons een Catalaan, ik zie hem al staan…”

• Bij de Marokkaanse “voetbalrelletjes” van vorig weekeind in onze (?) hoofdstad is het weer hard opgevallen: de Brusselse politie schiet … tekort. hvo

Waar waren de soldaten?

Pallieterke, De uitleg van sommige politiemensen: “We mochten niemand oppakken tijdens die rellen van Marokkaanse supporters en andere relschoppers en plunderaars.

Wij, de politie, waren onderbemand.” Daar kan ik in komen, maar ik vraag mij af waar de soldaten bleven die anders niet weg te denken zijn uit ons straatbeeld.

Het leger had moeten bijspringen om die vandalen en criminelen op te pakken, want zulke plunderingen en vernielingen zijn ook een vorm van terrorisme.

Thomas Triphon - Antwerpen

Hypocriete VRT Pallieterke, Als oud-kleinkunstenaar en scenarioschrijver ken ik het artistieke milieu zo een beetje van binnenuit. Het is zoals wijlen Jan Reusens, KVS-acteur, het ooit formuleerde met dit doordenkertje: “De artiesten veranderen zo rap van lief, dat als men een koppel uitnodigt voor een feestje volgende week, er dan twee andere personen kunnen opdagen.”

De mensen die voor dat vak kiezen, weten zeer goed dat ze in een wereld terechtkomen die in wezen permissief is, en waar er geen gelofte van kuisheid geldt. Wat Bart De Pauw betreft: die man is tenminste eerlijk. Wanneer hij een mooie vrouwenboezem ziet, reageert hij zoals elk normaal man (in zijn geval met pikante sms’jes). En als hij goesting heeft, draait hij niet rond de pot.

Et alors? Dat bewijst enkel dat hij geen aseksueel wezen is, geen geïnverteerde man, geen mietje en geen hypocriet. Als voormalig bestuurder van de openbare omroep stoort me de buitensporige moraliserende en hypocriete reactie van dat huis.

In mijn tijd legde een BRT-medewerkster

zelfs een klacht neer tegen een collega omdat die haar “met zijn ogen uitkleedde”.

Kan het nog subjectiever? Wat “ongewenste intimiteiten” betreft, heb ik in de raad van bestuur ooit gesteld dat dit een irrelevant containerbegrip is: men moet toch een verbaal begin maken aan “intimiteiten” om te kunnen oordelen of die al dan niet gewenst zijn?

Hoe kan iemand nog een ander iemand versieren? Ik ga volledig akkoord dat ‘neen’ ook effectief ‘neen’ is, tenminste wanneer die afwijzing geen dubbelzinnig karakter heeft.

Seksuele uitlokking gevolgd door afwijzing, waaraan een aantal dames zich genoegzaam bezondigen, is méér grensoverschrijdend dan wat suggestieve of zelfs pornografische sms’jes die men kan blokkeren en negeren.

En het zijn uitgerekend sommigen van deze ‘enflammeuses’ die nu Bart de Pauw aan de schandpaal nagelen. Het is zoals het gezegde luidt: ‘Jong een hoer, oud onder de preekstoel.’ Dat de VRT dit georkestreerd feministisch machtsspelletje meespeelt en zelfs een aantal mensen hiervoor broodrooft, is ongehoord, hypocriet, immoreel en illegaal.

Als ervaringsdeskundige weet ik immers wat intimidatie en broodroof uit die hoek betekent.

In plaats van nu de moraalridder uit te hangen, zou de openbare omroep beter de hand in eigen boezem steken.

Jef Elbers - Knokke-Heist

Kristallnacht Pallieterke, 79 jaar geleden was er de Kristallnacht in Duitsland. De politie stond erbij en deed niets.

Hetzelfde gebeurde in Brussel vorige week.

Mochten ze niet optreden van hogerhand?

Van de burgemeester van Brussel? Een persoon werd aangehouden en snel vrijgelaten.

Wie beschermt dit staatcrapuul? Of zijn dit hun kiezers?

Christiaan Vossen - Brecht

De Vlaamse vakman €

Leo van Rillaer - Deurne

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A F R E D B E R V O B E I K E L X B E K C L O E I E N X C R D O D X N E E R H A E M E R X K E E T X F S J A M A N I S M G T A I G A X S P A H R N X M R I X O K I E E N X D O O R X J D I A K E N X T R K E R T S X E B X A L N O X A A N G E T

•

op de korrel

Verfransing van Ronse

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

16 november 2017

Chaos op Mexico 1970

Roskammen

Verleden vrijdag werd er vriendschappelijk gevoetbald tussen België en Mexico, een land dat altijd zal geassocieerd blijven met één van de grootste successen uit de geschiedenis van ons voetbal. Iedereen weet wat er in 1986 gebeurde op het WK in Mexico.

Minder bekend bij het grote publiek was onze aanwezigheid op het WK van 1970 in het land van de Azteken. We maakten er een zootje van!

Het was twintig jaar geleden dat België nog naar een WK was geweest. We hadden geen enkele ervaring en waren er absoluut niet klaar voor. Om aan het hoogteverschil te wennen, waren we twee weken voor het begin van het tornooi ter plaatse. Waar we onmiddellijk aan gewoon raakten, was de verveling ... vooral omdat door de Belgische ploegleiding een paar onzinnige maatregelen werden getroffen. Bij een temperatuur van veertig graden was het verboden om te zwemmen, terwijl de spelers van Uruguay, die onze buren waren, vrolijk plonsden. Het heeft hun niet belet om de halve finales te bereiken. ‘Monopoly’ spelen was wel toegelaten.

Hopen op verlies Na een tijdje gingen sommigen duchtig op stap. Vrij regelmatig kwamen spelers met veel lawaai om drie, vier uur binnen in het hotel.

Toen ze in Mexico-Stad de openingswedstrijd Mexico-Rusland wilden gaan bekijken, kon de bus niet vertrekken.

Léon Jeck en Pierre Carteus ontbraken op het appel. Na een tijdje kwamen ze toch opdagen, maar je kon duidelijk zien dat ze gedronken hadden en waarschijnlijk niet geslapen.

Maar Raymond Goethals deed of zijn neus bloedde.

Jacky Beurlet, Johan Devrindt en Léon Jeck waren na een week al van plan om terug te keren naar België. Zij zochten nog naar een vierde man om te kunnen kaarten op het vliegtuig. Nico Dewalque noemde het WK in Mexico een dieptepunt in zijn carrière. Het frustreerde hem enorm dat de meeste Belgi-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

sche spelers al na enkele dagen met heimwee rondliepen en elke dag naar huis wilden bellen.

Hij vond dat dikke zever. Hij werd er moedeloos van als hij spelers hoorde zeggen, voor de beslissende match tegen Mexico, dat ze hoopten dat we gingen verliezen!

Hoe langer de Rode Duivels in Mexico bleven, hoe zenuwachtiger iedereen werd. Polleunis en Devrindt gingen zelfs op de vuist. Er zou een vete geweest zijn tussen de spelers van Anderlecht en die van Club Brugge. Het was een echte puinhoop, en dat is zacht uitgedrukt.

Na 3-0 winst tegen San Salvador en een 4-1 pandoering tegen Rusland, werd de wedstrijd tegen het thuisland met 1-0 verloren na een onterecht gefloten strafschop. De meeste spelers vonden dat niet erg. Ze mochten terug naar hun stamcafé. Paul van Himst was de zondebok. Hij werd op de luchthaven van Zaventem met tomaten bekogeld door Club Brugge-supporters. Eind goed, alles goed...

Gille van Binst

Nog gekker moet niet Met de verkiezing “Flandrien van het jaar” is de traditionele reeks sporttrofeeën aangesneden met meestal een voorspelbare uitslag. Wie een andere dame dan Nafi Thiam als Belgische sportvrouw van het jaar ziet, zat een paar jaar op een andere planeet.

Greg van Aevermaet werd voor de zesde keer “Flandrien”, zij het met luttele voorsprong op Philippe Gilbert. Van de “te snijden spanning” die de organiserende krant Het Nieuwsblad zijn “gala” vooraf toedichtte, was wel iets merkbaar, maar bijlange niet genoeg om voorspelbaarheid in de weg te staan. We zouden erover zwijgen, mocht sinds 2008 ook geen “internationale Flandrien” gekozen worden. Meer dan een poging om een typisch Vlaamse trofee een spatje internationale “glamour” mee te geven, is dat niet. Chris Froome was de gelukkige.

Voor de tweede keer al. Hij won ook in 2013. Sindsdien slaagde de “internationale Fladrien” erin om nooit aan de start van een Vlaamse klassieker te komen, laat staan er een uit te rijden. Over er een kunnen winnen praten we niet eens. Zelfs op het gala blonk Froome uit door afwezigheid. Hij liet vanuit zijn Zuid-Afrikaans vakantieoord wel in koeien van letters optekenen dat hij “dit jaar al heel wat prijzen had gekregen, maar dat deze wel héél speciaal was”. Zo speciaal blijkbaar dat hij het de moeite niet waard vond hem af te halen! Gekker moet het met de “Flandrien van het jaar” niet meer worden. Zou men bij de organiserende krant al overwegen om, eind 2018, het wielerteam Sky uit te roepen tot “Flandrienploeg van het jaar”?

Nooit genoeg Geweldig nieuws bleek de opzienbarende juridische stap van Rode Duivel Marouane Fellaini tegen de Amerikaanse sportfirma criminele misdaad. Of hebben we het verkeerd voor, en is het de gebruikelijke manier bij een aantal Marokkanen om een overwinning te vieren? Laat het WK maar al komen. De feestvierders zijn er klaar voor.

Geen carnaval Als de eersteklassers staken, zijn er nog altijd de uitslovers van de Proximus League om ons bezig te houden. Cercle Brugge had de eer om de periodekampioen welkom te heten in het Jan Breydelstadion. Beerschot-Wilrijk zal zich de reis naar Brugge wel anders voorgesteld hebben. Na tien minuten mocht doelman Romo zich al omdraaien. Kort daarop een strafschop voor de thuisploeg, en de bezoekers die met tien verder moesten. Boeken toe, met nog twee treffers als toemaatje. Mogen we dan spreken van een mindere prestatie? Als trainer Marc Brys vindt van niet, leggen we ons daarbij neer. Maar een denderende prestatie, met veel ‘Antoinette wie heeft de bal?’ na de rust, kunnen we de vier-nul nederlaag niet noemen.

Arm Westerlo

Groot gelijk De oren van bondscoach Martinez zullen getuit hebben na de kritiek waarmee Kevin de Bruyne hem gebrek aan tactisch doorzicht in zijn Catalaanse schoenen schoof. Heeft de Venetiaans blonde ster van Manchester City recht van spreken? Hij heeft alleszins zicht op de zaak, een stout blad, neemt zijn verantwoordelijkheid en we kunnen hem geen ongelijk geven. We hebben geen hartzeer na het gelijkspel en de drie tegendoelpunten die de Rode Duivels slikten tegen de Mexicanen. Ge kunt van ons niet verwachten dat we uit de bol gaan voor elf vetbetaalde vedetten die individueel aardig met een bal uit de voeten kunnen, maar geen ploeg vormen. Ons tricolore carnavalpak blijft tot nader order in de kast.

Voorbeeld Martinez zal, met zijn geoefende trainersogen, toch wel in het snuitje hebben gehad dat Mexico een schoolvoorbeeld was van een ploeg die als één blok op het veld stond. Een

15

plezier om naar te kijken. Voor de neutrale toeschouwers dan toch, minder voor de bondscoach en zijn acolieten, die meer dan een half jaar de tijd hebben om bij te sturen. Hoe de wedstrijd tegen Japan is afgelopen, en of er beterschap te bespeuren viel, zullen we volgende week weten te vertellen. Als we het tegen die tijd al niet vergeten zijn.

Feestvierders We lazen ergens dat er het voorbije weekeinde in Brussel relletjes plaatsvonden. Relletjes nog wel. Oorlog beter gezegd. Enkele honderden dolgedraaide en gemaskerde etters die alles kort en klein sloegen, auto’s in brand staken en winkels plunderden, omdat hun Marokkaanse nationale ploeg zich kwalificeerde voor het WK. Akkoord, wij hebben ook onze doortrappers en relschoppers die sport misbruiken om geweld te plegen en die niet thuishoren op en rond een voetbalveld, maar dit was van een andere orde. Bezittingen stelen en vernietigen is, als we het goed voorhebben, nog altijd een

Waar is de zalige tijd dat er in het Westelse Kuipje gegoocheld werd? We herinneren ons de periode toen bezoekers met knikkende knieën naar de Parel van de Kempen afzakten en er vaak afgetroefd werden ook. Zoete mijmeringen die in schril contrast staan met de huidige gang van zaken bij Westerlo. Met twee punten op eenentwintig en alweer een thuisnederlaag, tegen Union, begint het er, om het zacht uit te drukken, belabberd uit te zien voor de manschappen van trainer Pelic. We geven graag toe dat Westerlo niet verdiende te verliezen, maar daar kopen ze niets mee.

“Om te winnen moet ge scoren”, hoorden we iemand zeggen die het spelletje doorheeft.

Tegen zoveel logica kunnen we niet op.

Opvallende opstanding Als we het over Beerschot-Wilrijk en Westerlo hebben, kunnen we moeilijk Lierse over het hoofd zien. Opvallend hoe hun piepjonge trainer, Will Still, er met dertien punten uit vijf wedstrijden in geslaagd is zijn pupillen terug op het juiste spoor te zetten. Dit keer moest Tubeke er in eigen nest aan geloven. Meteen de vierde zege op rij voor de Pallieters, of wat daarvoor moet doorgaan. De sponsors die staan te trappelen om het arme maar propere

New Balance. Fellaini voetbalde met schoenen van dat huis. Het moet zijn dat schoenen passen zijn sterkste kant niet is. In tegenstelling tot het ondertekenen van een winstgevend contract met de leverancier ervan.

Naar zijn zeggen én dat van zijn advocaten “beschadigden de schoenen zijn voeten, verminderden ze zijn spelplezier én dat van zijn prestaties”. Ze pasten pas na stomen en uitrekken. En dan? Wie ooit op een voetbalveld stond, weet dat élke schoen min of meer dient “aangepast” aan de voet van zijn eigenaar met een “procedure” van eigen keuze.

Hoe dan ook, Fellaini eist van New Balance een schadevergoeding van 2,4 miljoen euro!

Commentaar daarop bleef beperkt tot de vrijblijvende mededeling “dat Fellaini niet het type is dat zo maar over zich heen laat lopen”. We vullen dat graag aan met de mededeling dat het voor voetbalmiljonairs blijkbaar nooit genoeg is als de afgod poen in stelling gebracht wordt.

Dak erop Ondertussen is Georges Leekens (69) door Hongaarse voetbalbollebozen benoemd tot hun nieuwe bondscoach. Het is zijn 24ste “mandaat” als trainer. In maart begint hij er voltijds aan. Tot dan is hij observator en infoverzamelaar van én luisteraar naar alles wat reilt en zeilt in het Hongaarse voetbal.

Zojuist ging zijn ploeg in en tegen Luxemburg de boot in met 2-1. Werk aan de winkel dus, om met Hongarije het EK 2020 en het WK 2022 te halen. Maar Leekens zou zichzelf niet zijn mocht hij al geen raakpunten en parallellen gezien hebben met zijn laatste periode als coach van de Rode Duivels. Het doet vermoeden dat, de dag dat hij Hongarije, gewild of ongewild, achter zich laat, enkel nog een dak op het door hem gebouwde voetbalhuis dient gezet.

Lierse uit de nood te helpen, zullen het graag zien gebeuren. Ze mogen hun portemonnee stilaan opendoen. Maar niet allemaal tegelijk, vrezen we.

Trainer gezocht De competitie is nog niet halfweg en we weten bij benadering niet meer hoeveel trainers er al gevlogen zijn met zeep aan hun buik. Als een aantal eersteklassers het voorbeeld geven, kunnen ze in de lagere afdelingen niet achterblijven. Het zwalpende Berchem Sport had dringend nood aan een overwinning, bedankte oefenmeester Geert Emmerechts voor bewezen diensten, en gaf interimtrainer Kevin van Haesendonck de kans om te tonen wat hij in zijn mars heeft. Opdracht met grote onderscheiding volbracht na een overtuigende overwinning tegen Oosterzonen. Berchem is op zoek naar een nieuwe hoofdtrainer. Gegadigden moeten zich reppen. Het is niet iedereen gegeven om de sympathiekste ploeg van het Rooi en omstreken uit de penarie te helpen.

Sproeten De toeschouwers die naar de Superprestige in Gavere waren gekomen, werden bij momenten op een regenvlaag getrakteerd en zijn op hun wenken bediend geworden. Aan modder en bijhorende slippartijen geen gebrek. We zagen bij het scheiden van de markt iemand als eerste over de meet bollen die, volledig onder slijkspatten, veel weg had van Wout van Aert.

Bij nader inzien was hij het, inderdaad. Het was al een tijd geleden dat we hem nog eens op het hoogste schavotje mochten bewonderen.

Dikke pech De eerlijkheid gebiedt ons te vertellen dat er, nog maar eens, geen maat stond op Mathieu van der Poel die door de wielergoden in de steek werd gelaten. Een lekke band in de slotronde, een valpartij en als toppunt van pech ook nog eens een versnellingsapparaat dat het liet afweten, deden de Nederlands kampioen de das om. Dat soort tegenslagen gebeurt meer in het veldrijden. De ene dag heeft de ene prijs, een dag later een andere. Het hoort erbij.

Het beste paard krijgt niet altijd de haver die het verdient. Dus heeft Van Aert gelijk: “Ik was niet de beste en ik heb vandaag geluk gehad, maar winnen is winnen.”

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

16 november 2017

Meldpunt grensoverschrijdend gedrag in de cultuursector

Op zoek naar de lingua franca van de artiest De affaire-De Pauw heeft diepe wonden geslagen in het culturele landschap. Hoe groot is het machtsmisbruik bij onze elite? Wat drijft hen naar de beleving van hun dierlijkste lusten, ten koste van de medemens? Sven Gatz wilde het weten en opperde het plan om een culturele kliklijn voor vuile manieren te installeren.

Het idee van cultuurminister Gatz is ingeslagen als een bom in de sector. Gatz wil een eigen meldpunt voor seksuele intimidatie voor schilders, dansers, acteurs, beeldhouwers en andere devianten. Blijkbaar vinden mensen uit die wereld moeilijk de weg naar het algemeen meldpunt. Dé reden waarom de cultuursector - ondanks zijn verhevenheid boven de wereld van de normale stervelingen - geplaagd zit met ettelijke gevallen van grensoverschrijdend gedrag. Het leverde wel ongeziene kunst op.

Jan Fabre keilde als reactie pasgeboren kittens in de Schelde: “De poes als symbool van onze wegwerpcultuur.” Wim Delvoye liet zijn cloaca zware diarree produceren aan dumpingprijzen. Jeroen Olyslaegers organiseerde prompt een rondetafelgesprek met slachtoffers waarop hij zich naakt in pruimenconfituur wentelde als teken van excuus. Achteraf begreep niemand waarom deze statements niet algemeen werden begrepen en opgevolgd, maar het was wel zo. Gatz vond het inmiddels welletjes en vond het tijd voor een meer wereldlijke actie. Een kliklijn dus.

PALLIETER: uw idee is in de sector op gemengde gevoelens onthaald. Bent u

geschrokken van de reacties? Hoe heeft u uiteindelijk alle neuzen in dezelfde richting gekregen?

SVEN GATZ: “Weet u, heel erg schrikken doe je niet echt in de cultuurwereld. Het zijn mensen met eigen zeden en gewoontes. Eigen normen en waarden ook. Vrijgevochten en eigenwijs. Niet rechts, niet links maar averlinks. Het is moeilijk een gemeenschappelijke taal te vinden die iedereen begrijpt, de lingua franca van de kunst, zeg maar. Dat is een zoektocht die vergelijkbaar is met die van koning Arthur en de Heilige Graal. Begrijpt u?”

PALLIETER: maar u heeft ze gevonden, die culturele graal?

SVEN GATZ: “Wat? Helemaal niet. Met die onzin kan ik mij niet bezighouden. Ik heb gewoon een briefje gestuurd naar alle betrokkenen, met de tekst: ‘Wie niet akkoord is, zal tot 2019 evenveel subsidie krijgen als de werkelijke waarde van de voortgebrachte kunst.’

Binnen het kwartier eisten ze allemaal zelf een meldpunt.”

PALLIETER: prettig geregeld dan maar?

SVEN GATZ: “Was dat maar waar. Dan begon

Kruisende woorden 1083

de ellende pas. De ene wou prompt een uitzondering omdat zijn werk zich al op de grens van het toelaatbare bevond. Nog een andere vond het niet kunnen dat er één meldpunt was voor alle kunstenaars, inclusief de VTM-acteurs van ‘De Buurtpolitie’. En Kristien Hemmerechts eiste dat de definitie van ‘grensoverschrijdend’ zou worden aangepast aan de dader. Een soort grensoverschrijdend rijbewijs met punten, wil zij. Een witte, geprivilegieerde man zou al moeten opgepakt worden bij het tekenen van een borst, terwijl voor de meer oosterse kunstenaar een afbouwsysteem moeten bestaan. Het mag volgens Hemmerechts niet de bedoeling zijn alle seksueel geweld over dezelfde kam te scheren en zo alweer de derde wereld en andere culturen mee te trekken in het koloni-

A B C D

Obstakel Kom dat tegen! Heeft onze big boss in de weelderige kantoren een muur laten metsen!

Om te vermijden dat onze lieflijke secretaresses het slachtoffer zouden worden van grensoverschrijdend gedrag! “Er is maar één grens die continu overschreden moet worden”, aldus onze heer hoofdredacteur, “met name die van de belgische staat. Want die erkennen wij niet!” Waarvan akte.

Evolutie

F

Hoe het verder moet met al die man-vrouwperikelen? Vraag het niet aan ons. Als het zo verder gaat, eindigen we allemaal als dat nevelige derde geslacht, x, voor wie het niet meer weet. Wat een vooruitzicht.

G

Daarom dus

E

Waarom de Brusselse politie niet heeft ingegrepen tijdens de rellen in Brussel vorig weekend? Simpel. Ze zijn in de leer gegaan bij de Guardia Civil. Die heeft wel ingegrepen en daar is min of meer onafhankelijkheid uit voortgekomen. Brussel moet niet ook nog juridisch een Marokkaanse enclave worden...

H I J

Simpele vraag

K

Hoe zit dat eigenlijk met het grensoverschrijdend gedrag van de Bende van Nijvel?

L A. Bondgenootschap in Oost-Europa tussen 1955 en 1991 B. Europees land - Pers; vnw. - Frans lidwoord C. Afzakkertje D. Scandinavische luchtvaartmaatschappij - Hard gesteente dat in gemalen vorm wordt gebruikt om schuurpapier te maken E. Ingang - Bijbelse stad - Muzieknoot F. Officier - Limburgse gemeente - Maakt een brommend geluid G. Probeert erachter te komen - Familielid H. Onderwijsvorm in Vlaanderen - Tweede persoonlijkheid I. Vrucht - Computernetwerk binnen een gebouw J. Gevoel van warme genegenheid - Droevige gebeurtenis K. Europeaan - Loofboom - Voormalige super marktketen L. Pottenbakkersklei - Model van Ford

PALLIETER: een kluwen van jewelste. Bent u er samen met de sector uitgekomen?

SVEN GATZ: “Ik denk het wel. Mits een kleine subsidie is er een Culturele Grensoverschrijdende Adviesraad opgericht, bevrouwd door Kristien Hemmerecht, Reinhilde Decleir en Hilde van Mieghem. Iedere daad van seksueel geweld moet door de dader worden overgedaan in een soort culturele herbelevingssessie, waarbij deze dames de agressie ondergaan en daarna advies uitbrengen.”

PALLIETER: is dat een succes?

SVEN GATZ: “Geen flauw idee, mijnheer Pallieter. Sinds de CGA actief is, hebben we geen klachten meer.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

ale bad van de Europese imperialist.”

De poppenspelers

VERTICAAL 1. Onstandvastig 2. Mythologisch eiland dat in de zee zou zijn

gezonken - Schraal 3. Fulmineert - Karige 4. Groente - Stakingsbreker - Beëindigd 5. Naaldboom - Bergketen in Zuid-Amerika 6. Voorwerpsvorm van een persoonlijk vnw. -

Voormalig secretaris-generaal van de NAVO 7. Universiteit Antwerpen - Tantalium Na de middag 8. Heel erg goed 9. Italiaanse stad in de Marche - Honkbalterm 10. De jongere - Naam van een legendarische

klok in Gent 11. Bevruchting binnen eenzelfde gesloten bloem 12. Meer dan wenselijk is - Chinese lengtemaat

- Dwergstaat DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1082 VINDT U OP BLZ. 14

En weer is in Gent een huis gekraakt, nu door Roemenen. Al kunnen dat evengoed Roma uit Roemenië zijn, daar zouden wij niet van verschieten. Het straffe is dat die mensen zeer goed weten dat ze niet uitgezet kunnen worden. Misschien moet de opperburger van Gent zijn politie eens laten uitvissen wie die mensen continu instrueert?

binnenkort een waardig vervolg: “Mag ik u sms’en?”. Het is nog niet zeker welk productiehuis daarvoor verantwoordelijk zal tekenen.

Der Untergang In zak en as. Echt, compleet, wij zitten in zak en as. Ten kantore zijn wij immers allemaal blijkbaar zo lelijk, dat niemand ons ooit grensoverschrijdend gedrag heeft aangedaan. Kunnen er wat psychiaters aanrukken, alstublieft?

Wie weet Wij weten het niet, maar misschien vond de Spaanse regering het geen goede zaak dat de Catalaanse parlementsvoorzitster een nacht achter de tralies werd gedraaid door het onafhankelijke gerecht. Wij zijn er zeker van dat in Vlaanderen toch één man dat denkt. Of doet alsof.

Verfilmen!

Het goede nieuws in heel die onverkwikkelijke zaak van al dan niet gestalk van actrices?

Er zit alleszins stof in voor een goeie film! Een kolfje naar de hand van Vincke en Verstuyft, als u het ons vraagt.

Onrustwekkend Het aantal gedwongen opnames in de psychiatrie stijgt serieus in Vlaanderen. Een goede zaak kan men dat alleszins niet noemen. De goede kant van de medaille: de weelderige kantoren zijn nog altijd niet bezocht, wij lopen nog vrij rond!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Opmerkelijk Iemand stelt een daad van grensoverschrijdend gedrag en schrikt van de gevolgen.

Iemand stelt een daad in reactie op grensoverschrijdend gedrag en schrikt van de gevolgen. Zoek het verschil.

Borgerhoudt van voetbal Al bij al bleef het in Borgerhout redelijk rustig na de kwalificatie van Marokko. Allemaal belgen die de overwinning vierden. Er was enige verkeershinder en er werd gegooid met eieren.

Maar dat waren Eskimo’s, uiteraard.

Op tv Het programma “Mag ik u kussen?” kent

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be