't Pallieterke van 23 november 2017

73ste jaargang • nummer 47 • donderdag 23 november 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Vlamingen: betaal en zwijg!

Het debat over beter bestuur in Brussel na de rellen van de voorbije week werd al snel in de kiem gesmoord. De boodschap van de Franstalige politici aan de Vlamingen is duidelijk: moei u niet met Brussel. Of beter gezegd: betaal en zwijg! Wat ook opvalt: de veel te makke kritiek van de N-VA – toch van de nationale mandatarissen – op het Brussels malgoverno.

Vorige zondag in het tv-debat op RTL-TVI was het weer van dat. Wie een idee wil krijgen hoe de Brusselse politiek omgaat met Vlamingen die het lef hebben te stellen dat er problemen zijn in Brussel, moet naar die uitzending kijken. Ze is op te roepen via de webstek van RTL via het programma “C’est pas tous les jours dimanche.” In het panel zit VRT-journalist Ivan de Vadder. Hij uitte kritiek op het slecht of niet functioneren van het Brusselse stadbestuur tijdens de rellen van vorige week zaterdag en woensdag in het stadscentrum. Meteen kreeg hij de wind van voren van Brussels burgemeester Philippe Close (PS), maar ook van een collega-journalist. Hij kon zijn zin niet afmaken.

De Vadder, nochtans geen communautaire hardliner, werd uitgespuwd, en kreeg de boodschap: Vlaming, hou je bek. Of beter: betaal en zwijg!

Ook de Franstalige kranten, en vooral dan Le Soir, deden dezer dagen met plezier mee.

Le Soir leek even weer de FDF-krant van de jaren zeventig. De boodschap is steevast dezelfde: Brussel krijgt te weinig geld, en het is de schuld van de Vlamingen die Brussel niet graag zien.

Een miljoeneninfuus Aan Franstalige kant is er niemand die ruimte krijgt om die onzin te ontkrachten.

Brussel ligt al jaren aan het federale en dus vooral Vlaamse infuus. Met de zesde staatshervorming stroomt jaarlijkse 500 tot 600 miljoen euro naar Brussel. Een bedrag dat de komende jaren zal oplopen tot 1 miljard euro.

En dan is er nog het fameuze Beliris-geld van de federale overheid voor de uitstraling van Brussel. Jaarlijks 130 miljoen euro.

Geld dat gebruikt wordt voor projecten die weinig verband houden met de internationale uitstraling, zoals het restaureren van de kerk van Laken of het opkalefateren van een zwembad.

Ondanks dat miljoeneninfuus zijn de Brusselse tunnels in een erbarmelijke staat en laat ook de rest van de infrastructuur in het gewest te wensen over. Het geld lijkt vooral bestemd voor het administratieve waterhoofd dat het gewest is met zijn 19 gemeenten, 89 parlementsleden en 700 gemeenteraadsleden. Rik van Cauwelaert

legde vorig weekend in zijn column in De Tijd de vinger op de pijnlijke wonde: Brussel is een financiële farce. Sociaal-economisch is het gewest er de voorbije decennia altijd op achteruit gegaan.

Bij de oprichting van het Brussels Gewest in 1989 was het inkomen per hoofd in het gewest gelijk aan het Belgische gemiddelde.

Ondertussen is dat gedaald naar 25 procent onder het Belgische gemiddelde. Het gewest verpaupert, wat de linkse partijen PS en PTB blijkbaar niet erg vinden.

Vierderangspolitici Zo zitten we bij het politiek personeel van Brussel. Men kan weinig anders dan stellen dat veel van de bestuurders vierderangspolitici zijn. Guy Vanhengel was een kleine tien jaar geleden ooit federaal minister van Begroting. Een onuitwisbare indruk heeft hij niet gelaten. Wat iedereen zich herinnert, is zijn uitspraak dat België bijna failliet was. Vanhengel weet dat hij gebeiteld zit als Brussels minister en dat dit het hoogste is wat hij kan bereiken.

Sommige Vlaamse verkozenen doen de wenkbrauwen fronsen. Zoals de hysterische sp.a’er Jef van Damme. En wat te denken van andere Vlaams-Brusselse mandatarissen, gaande van schepen Els Ampe (Open Vld) tot staatssecretaris Bianca de Baets (CD&V)? Zij uiten regelmatig hun bezorgdheid over het bestuur in Brussel, maar doen er verder niets aan. Voor een deel door eigen zwakte. Voor een deel omdat die Vlaamse politici gegijzeld worden door het Franstalige collega’s. Wie boven het maaiveld wil uitsteken, wordt hard aangepakt. Vlamingen die te veel kritiek hebben, mogen bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen vrezen voor hun zitje.

Een té Vlaams discours en er is geen plaats meer op de lijst. Feit is natuurlijk dat de Vlaamse spoeling in Brussel zeer dun is geworden. In 1989 werden bij de Brusselse Gewestverkiezingen nog 67.000 stemmen uitgebracht op de Nederlandstalige lijsten.

In 2014 was dat goed 53.000. Wordt in 2019 nog de kaap van de 50.000 bereikt? Twijfelachtig.

N-VA toont weinig interesse Als van Vlaamse kant in Brussel kritische

stemmen komen op het beleid, dan is dat te danken aan Vlaams Belang en N-VA. Het Belang benadrukt het veiligheidsthema, de N-VA het ‘malgoverno’, slecht beleid. Maar de indruk bestaat toch dat Brussels Parlementslid Johan vanden Driessche (N-VA) wat alleen staat in zijn strijd. Uiteraard laat ook Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe zich niet onbetuigd, en zoals het hoort was er bij een aantal federale N-VA’ers kritiek te horen over de bestuurlijke moloch in Brussel. Maar de kritiek van de Vlaams-nationalisten klinkt veel te zacht. Is het om de federale regeringspartner MR niet tegen het hoofd te stoten? Het kan. In de visie op Brussel verschilt MR niet of amper van de PS. Een andere verklaring is dat de top van de N-VA gewoon niet meer geïnteresseerd is in Brussel. Misschien voor een deel een soort van Antwerpse na-ijver. Al gaat het verder.

Naar verluidt behoren de N-VA-fractieleiders van de verschillende parlementen tot de binnenkern van de partij die belangrijke beslissingen neemt. Peter de Roover voor het federale parlement, Mathias Diependaele voor het Vlaams Parlement.

De Brusselse fractieleider Vanden Driessche is daar niet bij betrokken. Dat zegt genoeg.

Dag 22 Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!

2

Actueel

23 november 2017

Geld inzamelen voor terreurverdachte De lezing ‘Van de wieg naar het graf’ door Abid Tounssi – vroeger bekend als rapper Salah Edin – en Al Khattab (alias Ali Houri) werd bijgewoond door het Nederlandse tvprogramma Nieuwsuur. Zo werd de inhoud van de lezing ook bij ons bekend. tijdens de lezing een inbreuk is op het Gelijkheidsbeginsel.”

Demir is boos

Op de lezing in september werd onder meer verteld dat muziek zondig is, net als ontucht, overspel, bepaalde kleding en het drinken van alcohol. De lezing van de Nederlands-Marokkaanse salafistische moslimpredikers lokte inmiddels veel verontwaardiging uit.

Bij de lezing moesten vrouwen achteraan in de zaal zitten en mannen vooraan. Als reactie hierop vraagt staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir (N-VA) aan “het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen […] of de scheiding van mannen en vrouwen

Staatssecretaris Zuhal Demir, zelf een Genkse, reageert woedend op Twitter: “Religieuze gekken zaaien haat, zetten bevolking tegen elkaar op en behandelen vrouwen als vuil. Op het Genkse stadhuis! Laten we dit toe?”

De burgemeester van Genk, Wim Dries (CD&V), zegt dat de zaal die avond verhuurd werd aan een Genkse vzw die bekend is bij de stad. “Alle sprekers op het evenement werden ook op voorhand gescreend”, aldus Dries. “We hadden op voorhand geen indicatie dat er problematische dingen zouden worden gezegd. Er was ook iemand van de politie aanwezig, en die heeft bevestigd dat er de avond zelf niet opgeroepen werd tot haat. Ondertussen heb ik de beelden van de reportage ook gezien en ik zal die zeker grondig laten onderzoeken.”

Vraag is: wat voor waarde heeft deze screening? En wanneer is een moslimpreek voor een gemeentebestuur toelaatbaar of ontoelaatbaar? Kan een politieagent daarover oordelen? Heeft hij een verslag gemaakt van die avond, ook inzake de inhoud? Is de politieagent in kwestie opgeleid om te kunnen oor-

delen over islampreken?

Pas nu, nu bekend is geraakt dat Al Khattab (alias Ali Houri) samen met een compagnon een lezing gaf in Genk op uitnodiging van vereniging Al Qiblah – Het Kompas – om geld in te zamelen voor de radicale moskee Badr, komt hij ineens in de belangstelling.

Maar die Al Khattab dook afgelopen jaar verschillende keren op in ons land. Reeds jaren predikt de man haat in moskeeën en vzw’s.

Vooral de salafisten van Al Mawada en de vereniging Salaam uit Antwerpen verwelkomden hem meermaals. Politiek, media, justitie, politie- en veiligheidsdiensten trokken er zich niets van aan. Zo mocht Al Khattab ongestoord propaganda maken op de speelplaats van de school “Het Keerpunt’ in Borgerhout die onderdeel vormt van het ‘Technicum Noord Antwerpen (TNA)’.

De man wordt onder meer in verband gebracht met het hersenspoelen van enkele Nederlandse jongeren die uiteindelijk in Syrië zijn terechtgekomen om te gaan vechten aan de zijde van de jihadisten. Al Khattab gaf ook lezingen samen met zijn vrienden Khalid Yassin, Tarik Chadlioui (alias Tarik Ibn Ali’, nu in de gevangenis voor plannen tereuraanslag op Mallorca), Hussein Yée en Mohammed AlArifi (beiden gelinkt aan Britse IS-terroristen).

Ook in Boom en op de Medina Beurs (moslimbeurs in Antwerp Expo) gaf ‘broeder’ Al Khattab lezingen.

Ook blijkt dat Al Khattab begin deze maand op Facebook in een videoboodschap (de video is intussen offline gehaald, nvdr.) heeft opgeroepen om geld te storten aan een terreurverdachte, Tarik Ibn Ali, ook bekend als Tarik Chadlioui. De Marokkaanse Belg werd begin dit jaar in Birmingham in het Verenigd Koninkrijk opgepakt. Hij wordt ervan verdacht een terreurcel op het Spaanse eiland Mallorca te leiden. Die cel zou leden voor IS gerekruteerd hebben.

Het is echt niet moeilijk om Al Khattab te volgen en te screenen; het is voldoende om zijn Facebook te volgen om zijn ideeën te kennen.

Op zijn Facebook staan al zijn lezingen (plaats en uur) aangekondigd, inclusief filmpjes van zijn vorige lezingen en een reis naar Mekka. Zie de illustraties bij dit artikel, aankondigen die we simpel uit zijn Facebook plukten.

Zijn compagnon bij de lezing in Genk was voormalig rapper Abid Tounssi. Ook hij was eerder dit jaar te gast in het Antwerpse, meer bepaald in het Cultureel Centrum van Deurne.

Volgens bevoegd schepen Caroline Bastiaens (CD&V) zijn bij die aanvraag alle procedures correct verlopen, er is zelfs een “intakegesprek” geweest (wat dat ook moge wezen).

Alleen, “we wachten nog op het verslag van dat gesprek”, aldus schepen Bastiaens. Oeps, zes maanden wachten op een verslag, we zijn goed bezig. Noemt met dat een screening?

Het onbetaalbare basisinkomen Niet enkel bij politieke partijen, ook in ondernemerskringen wordt gepleit voor een universeel basisinkomen.

Iedereen krijgt 900 of 1.000 euro per maand, of die werkt of niet. Dit systeem zou alle uitkeringen vervangen en een antwoord zijn op de vele jobs die door de robotisering verdwijnen. Echter, een basisinkomen is een utopie, want onbetaalbaar. De factuur zou oplopen tot 130 miljard euro. Weg ermee dus.

Vorig weekend keurde Groen op haar congres de invoering van een zogenaamde welvaartsgarantie goed. Dit is een uitkering die een absoluut recht is dat automatisch in werking treedt als het inkomen onder het mediaaninkomen zakt. Het mediaaninkomen is in dit land zo’n 3.500 euro bruto per maand.

De welvaartsgarantie die Groen bepleit, is een afgezwakte versie van het basisinkomen, een economisch principe dat almaar meer opgang maakt in economische en politieke kringen. Een basisinkomen is een inkomen dat iedereen ontvangt, ongeacht de leefomstandigheden. Het universele basisinkomen zou voor een deel ook in de plaats komen van allerlei uitkeringen, zoals die voor werkloosheid en pensioenen. Concreet zou iedereen recht hebben op een basisinkomen van 900 tot 1.000 euro, of men nu werkt of niet. Dit systeem zou voor een grote vrijheid zorgen, zeggen de voorstanders. Men zou ondernemer kunnen worden zonder vrees om bij een mislukking zonder inkomen te vallen. Het basisinkomen als vervanger van tal van uitkeringen, zoals voor werkloosheid of pensioenen, zou een enorme besparing betekenen voor de overheidsadministratie. Een derde voordeel volgens de voorstanders: het zou iedereen een inkomen garanderen op een moment dat er steeds meer banen verloren gaan door de robotisering.

Vivant Het voorstel werd indertijd voor het eerst gelanceerd door

de links-liberale partij Vivant van Roland Duchâtelet. Die partij is ondertussen in de Open Vld opgegaan. Het is Kamerlid Nele Lijnen dat nu – onder andere via haar boek ‘Win for life’ – het basisinkomen bepleit.

Opvallend is dat het voorstel meer en meer steun krijgt in ondernemerskringen. Grete Remen (firma Damhert, Vlaams Parlementslid N-VA) is voorstander. Net als Françoise Chombar van chipproducent Melexis (toevallig of niet een bedrijf van Duchâtelet). Zij schreef het voorwoord van het boek van Nele Lijnen. Zelfs Karel van Eetvelt was in zijn Unizo-periode gewonnen voor een basisinkomen. In de politiek waren en zijn er positieve commentaren bij CD&V, Groen en sp.a. Naar verluidt zouden de Vlaamse socialisten nog geen groen licht hebben gegeven om het systeem te bepleiten omdat oudgediende Frank Vandenbroucke het maar niets vindt.

En hij heeft overschot van gelijk. Het basisinkomen lijkt aantrekkelijk, maar zou leiden tot het faillissement van de overheid en een ineenstorting van de economie. Probleem is dat die kritische argumenten in het debat weinig aandacht krijgen omwille van de bijna religieuze, beter gezegd sektarische obsessie met het basisinkomen.

Financiering Het grootste probleem van het basisinkomen blijft de financiering. Als we ervan uitgaan dat alle 11 miljoen inwoners van

Het doet me denken aan een liedje van Jef Elbers, “Mohammed Ambras”, dat hij schreef naar aanleiding van de migrantenrellen in 1997, net twintig jaar geleden. Elbers kreeg toen een proces voor racisme aan zijn broek gesmeerd (maar werd vrijgesproken).

Je kan het liedje gemakkelijk beluisteren via YouTube. Zijn slotwoorden in dat liedje zijn vandaag meer dan … profetisch.

“En de tijdbom tikt maar voort, islam staat voor de poort. Beeft alvast gij christenhond, want wij zitten in de … problemen dankzij mensen als Paula D’hondt”.

Twintig jaar later krijgt Jef Elbers gelijk.

De niet-verwachte rellen in Brussel indachtig, de lezingen van bekende salafisten die vrij kunnen plaatsvinden in openbare gebouwen (met uw belastinggeld)… Ik krijg meer en meer de indruk dat sommige politici echt niet weten wat op straat aan het gebeuren is.

K arl van C amp

Uit de smalle beursstraat België maandelijks 1.000 euro krijgen, dan kost dit zo’n 130 miljard euro. Dat is een enorm gat in de begroting. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat dit basisinkomen ook alle socialezekerheidsuitkeringen vervangt. In dat geval daalt de factuur met 100 miljard euro, de uitgaven voor de sociale zekerheid.

Maar dan is er nog een put van 30 miljard euro.

Die zou kunnen vermeden worden door het basisinkomen enkel aan volwassenen toe te kennen. Maar dan nog is er niet genoeg geld om de ziekte-uitgaven te betalen die buiten de gewone uitkeringen vallen. Kortom, het basisinkomen is onbetaalbaar en zou de belastingdruk optrekken van 45 à 50 procent naar 70 procent. In zo’n situatie valt de economie stil.

Tweede kritiek is of zo’n basisinkomen wel een stimulans is voor economische activiteiten. Het is inderdaad een reddingsboei voor wie wil ondernemen, maar velen zullen met zo’n basisinkomen best gelukkig zijn. Zeker als ze daarnaast nog wat willen bijverdienen. En daar ligt het kalf gebonden.

Voorstanders van het basisinkomen zijn meestal de grootste tegenstanders van flexibele en laagbetaalde banen. Welnu, een werkgever zal meer geneigd zijn iemand een laagbetaalde baan aan te bieden aangezien die al het ‘kussen’ van het basisinkomen heeft. Kortom, het basisinkomen subsidieert precaire banen. Een basisinkomen gaat bovendien in tegen de trend om aan uitkeringen van de overheid een vorm van inspanning te koppelen. Werkloosheidsuitkeringen worden bijvoorbeeld enkel nog toegekend aan wie daadwerkelijk een baan zoekt.

Er is geen enkel argument om aan te nemen dat een basisinkomen tot een goed werkende economie leidt. Meer nog, het werkt verstorend, onder meer voor de arbeidsmarkt. Tijd dus om het debat hierover af te sluiten. Angélique Vanderstraeten

Actueel

23 november 2017

Eurostadion

Ghelamco smijt alles ertegenaan

3

Briefje aan Philippe Close

De Ieperse vastgoedbaron Paul Gheysens kijkt op geen euro als hij zijn zin wil doordrijven. Al meer dan een jaar slaagt hij er niet in een fatsoenlijk gesprek te voeren met RSC Anderlecht omdat het clubbestuur alleen maar nadelen ziet in zijn megalomaan Eurostadion.

Een normale mens gooit dan de handdoek in de boksring, maar de koppige boerenzoon Gheysens doet er nog een schep bovenop: hij koopt ineens de hele club. Of beter, hij zou dat heel graag willen en heeft er een slordige 75 miljoen euro voor over. Wielerbaas Wouter Vandenhaute heeft hij al in de zak.

Alleen heeft hij de pech dat met de Rus Alisher Usmanov een zwaarwichtige tegenkandidaat is opgedoken, die nog meer geld heeft dan Gheysens en die behoorlijk wat verstand heeft van voetbal.

Belangenvermenging Een bondgenootschap met het Engelse Arsenal, waarvan Usmanov 30 procent bezit, zou voor Anderlecht op sportief vlak heel wat voordelen kunnen opleveren, en van Roger vanden Stock is bekend dat hij goede raadgevers heeft en zich altijd heeft laten leiden door de sportieve belangen van zijn club. Toch is het bevreemdend dat in de Belgische voetbalwereld schaamteloos aan belangenvermenging kan worden gedaan. Gheysens is op dit moment eigenaar van Royal Antwerp FC, maar dat probleempje kan opgelost worden door die club door te ‘verkopen’ aan zoon Simon Gheysens. Hoe dan ook zou de firma Ghelamco bij het opkopen van Anderlecht verbonden zijn met twee nationale clubs, en dan vergeten we bijna de banden met AA Gent. Sportief kan zulke situatie onmogelijk gezond zijn.

De maneuvers van Gheysens tonen andermaal aan dat met het Eurostadion en vooral met het enorme commercieel gebouw ernaast (door sommigen nu al het Colosseum genoemd) zéér veel geld te verdienen valt. Niet moeilijk natuurlijk, als je een perceel van 27 hectare voor 99 jaar gratis in de schoot geworpen krijgt.

Schauvliege Vraag is of de Vlaamse regering zich zal laten leiden door de objectieve elementen van het dossier en door de eigen regelgeving, dan wel of het grote geld van Gheysens en co de doorslag zal geven. Zullen minister-president Bourgeois en minister Weyts dit dossier (en hun bevoegdheden) ter harte nemen en wegen op Schauvliege? En is Joke Schauvliege zelf bestand tegen de ontzettende druk van de partijbonzen en van lobbyisten achter de schermen?

De jongste tijd heeft Schauvliege ons aangenaam verrast met haar plannen om de beton-

MENS ERGER JE Naar aanleiding van de ‘nationale dag voor de verkeersveiligheid’ (14 november) deed Vias institute, het vroegere BIVV, een rondvraag over ergernissen in het verkeer. Vlamingen ergeren zich het meest aan bestuurders die op de middenstrook blijven plakken en bumperklevers, aan automobilisten die hun richtingaanwijzers niet gebruiken en aan bellers.

Meer dan de helft van de chauffeurs is slachtoffer van agressief gedrag (zoals bij grensoverschrijdend seksueel gedrag erg divers: van toeteren tot obscene gebaren en verbale agressie, en (heel uitzonderlijk, 2 procent) fysiek geweld. Zelfs in dergelijke statistiekjes blijkt hoe verschillend Vlamingen en Walen zich al eens gedragen. Neem nu als ludiekste voorbeeld, het claxonneren.

In Brussel (39 procent) en Wallonië (38 procent) wordt bijna dubbel zoveel geclaxonneerd als in Vlaanderen (20 procent).

WAALSE LUXE Als het goed is, mag het ook gezegd. Dat David Goffin in de finale stond van de Masters is een schitterende prestatie. Het gegeven verleidde Hugo Camps ertoe in De Mor-

nering van Vlaanderen tegen 2040 een halt toe te roepen. Het zou inderdaad waanzin zijn indien Vlaanderen op termijn al zijn woonuitbreidingsgebieden zou volbouwen. Maar zal zij deze lijn doortrekken naar de absurde Brusselse uitbreidingsplannen in de Vlaamse Rand?

Ze zal er op veel applaus kunnen rekenen als ze neen durft zeggen.

De weerstand tegen de stadionplannen is er de voorbije maanden alleen maar groter geworden. Tijdens het openbaar onderzoek kwamen in Grimbergen 1.133 individuele bezwaarschriften binnen, getekend door 1.238 personen.

Daarnaast kwamen 47 petitielijsten binnen, getekend door 1.279 personen. Ruim 2.500 mensen dus die zich openlijk verzetten tegen de Brusselse annexatieplannen. Intussen hebben ook de noordrandgemeenten Wemmel, Meise, Vilvoorde en ten slotte ook het schepencollege van Grimbergen zich nogmaals met veel argumenten tegen het Brusselse stadion gekeerd.

Geld en glitter Het schepencollege van Grimbergen probeert hiermee de schade te beperken waaraan het zelf goeddeels ten grondslag lag. Toen het Brussels Gewest in 2013 kwam aandraven met zijn eenzijdige beslissing om de stadionplannen voor Schaarbeek-Vorming te schrappen en alles te concentreren op de Heizel, gaf het college (CD&V, Open Vld en Groen) duidelijk het signaal dat er kon gesproken worden over een stadion en vooral over de vele belastingen die daarmee konden geïnd worden.

Had Grimbergen toen kordaat ‘njet’ gezegd (het college had met de buurtweg een belangrijke troef in handen), dan waren de plannen nooit in zo’n vergevorderde fase geraakt. De Grimbergse meerderheidspartijen hebben het spel veel te lang meegespeeld, door bijvoorbeeld mee in de jury te gaan zitten voor de aanstelling van de bouwheer, de nadruk te leggen op een zogezegd klimaatneutraal stadion en andere kletskoek.

Ook Grimbergen was dus lang verblind door het geld en de glitter. Het is pas door de lawine aan stevig gefundeerde bezwaarschriften, onder meer over de waanzinnige gevolgen op het vlak van mobiliteit, dat bij de schepenen de schellen van de ogen vielen. Beter laat dan nooit natuurlijk, maar er is wel een hoop tijd, energie én centen verloren gegaan. En we zijn er nog lang niet.

BL

gen een beetje zurig vragen te stellen bij “het geweldige sportklimaat in Vlaanderen”, terwijl Wallonië “minder ronkt, maar meer verrast met echte wereldtoppers”. Camps vindt het leuk een lijstje te geven: Goffin, Henin, de broers Borlée, tafeltennisser Saive, Philippe Gilbert… “Inzake sport is het land tussen Samber en Maas geen savanne. De grootste diva van de atletiek is vandaag Nafi Thiam, ingezetene van Franstalig België.”

Goffin en Thiam zijn absolute wereldtop, “en dat kunnen we van Jens Keukeleire niet zeggen”, rondt hij spottend af. Trouw aan zijn giftigheid eindigt de Belgische patriot met deze cynische vraag: “Zou hork Philippe Muyters nog een felicitatietelegram sturen?”

Ach, hij doet maar. Met de groeten van Tom Boonen, Greg van Avermaet, Filip Meirhaeghe, Etienne de Wilde, Jolien D’Hoore, Gaston Roelants, Ivo Van Damme, Miel Puttemans, Karel Lismont, Tia Hellebaut, Kim Gevaert, Jan Ceulemans, Jean-Marie Pfaff en elf clubs in eerste klasse van het voetbal, van Jean-Pierre Coopman, Joël Smets, Kim Clijsters, Raymond Ceulemans, Robert van de Walle, Ulla Werbrouck, Fredje de Burghgraeve, Pieter Timmers, Evi van Acker, Stefan Everts en Joël Smet, Evi Van Acker, Freddy de Kerpel en Delphine Persoon. Opletten voor de uitstekende linkerhoek van laatstgenoemde, Hugo.

PS-politiechef Mijnheer de onverantwoordelijke, De rellen van twee weken geleden, waarbij enkele honderden ‘jongeren van een bepaald type’ – zoals minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon zei – een complete buurt terroriseerden en aan diggelen sloegen, zullen nog lang nazinderen bij de bevolking van het hele land, zeker omdat de politie veel te laattijdig ingreep en niemand arresteerde. De beelden waren stuitend en afschuwwekkend. Ondertussen is duidelijk gebleken, zelfs na een rapport van de Algemene Inspectie, dat op zijn minst serieuze vragen kunnen gesteld worden bij uw verantwoordelijkheid in dit verhaal. Niet alleen waart gij die avond niet thuis omdat gij naar een rugbymatch in Parijs waart gaan kijken, maar ook uw officier van wacht zat thuis in zijn zetel. Natuurlijk hoeft gij niet elke dag thuis te zijn, maar iemand met een verantwoordelijkheid als de uwe en in een risicostad als de uwe, delegeert dan zijn bevoegdheden naar een collega in het schepencollege. En dat gebeurde niet. Minister van Justitie Koen Geens – die niet kan verdacht worden van sympathie voor ijzeren ordehandhaving – vindt dat een en ander in Brussel nu toch wel de spuigaten uitloopt: “Dit is niet mijn eerste mindere ervaring met de politie van Brussel-Stad. Dit is niet professioneel. Brussel moet dringend de vinger aan de pols houden. Dat de straat de baas is en niet de politie, kan niet.” Hij kan er niet bij dat zoiets kan in een stad met een politiecapaciteit per inwoner die twee keer zo groot is als Antwerpen. Uw vraag naar 400 extra manschappen is dan ook om te lachen, en dan wel in die zin dat het bespottelijk is. Het is immers geen kwestie van middelen, wel van een effectieve aanpak die kan resulteren in snelrecht; met de nadruk op snel! En van een commandostructuur die kort op de bal kan spelen en doet wat moet gedaan worden op momenten dat het nodig is.

Of gij het nu graag hoort of niet, de burgemeester is altijd politiek verantwoordelijk voor de manier waarop de politie tussenkomt. Gij als PS’er zoudt dat beter dan wie ook moeten weten. Na de commissieDutroux einde de jaren negentig was iedereen het erover eens dat de werking van de politie efficiënter moest en er werd gepoogd om één grote eenheidsstructuur op poten te zetten waarbij de burgemeesters niet meer

het hoofd van lokale politiekorpsen zouden zijn. Het was commissielid Eerdekens die zich, bij de totstandkoming van het eindrapport van die commissie, daar zwaar en dreigend tegen heeft verzet, omdat de lokale politieke baronnen de touwtjes in handen moesten blijven houden. En zo geschiedde uiteindelijk, want de PS was toen nog oppermachtig en Dehaene liet betijen. En toen de hervorming er dan wat later kwam, bleek ook dat de Brusselse Franstalige politieke baronnen geen oren hadden naar het samenvoegen van de politiezones tot één grote politiezone voor Brussel-Hoofdstad; ieder wenste zijn eigen zandbak. We zien wat ervan gekomen is. Het oude voorstel van het Vlaams Belang om tot één politiezone te komen, werd door zowat iedere traditionele partij weggelachen. Vandaag zingen zij – behalve de PS en de MR - een ander toontje en kan het allemaal niet rap genoeg gaan. Zelfs de Brusselse Open Vld-kwal Guy Vanhengel, die altijd uw en andere PS’ers de hielen likte om toch maar het status quo te kunnen handhaven opdat hij zich kon verheugen op de kruimels die voor hem dan van tafel vielen, komt nu – met in het achterhoofd de voorspelbare electorale dreun voor de PS en nieuwe politieke perspectieven – zeggen dat dat ‘nuttig’ zou zijn. Het kan verkeren.

Na de rellen meende gij de politie in bescherming te moeten nemen door te stellen dat zij ‘een goede job’ hadden geleverd en dat er dus geen enkel probleem was.

Ondertussen weten wij wel beter: er was een huizenhoog probleem met de commandostructuur en de aansturing daarvan. En daar zijt gij hoe dan ook mee voor verantwoordelijk. Ik vond het in ieder geval bizar dat gij vorig weekeinde een betoging tegen het straatgeweld in Brussel verboodt. Als dat ook al niet meer mag, wie zal dan nog van zijn democratisch recht mogen gebruik maken? Of is het bang afwachten naar de volgende onaangekondigde betoging van ‘jongeren’ die hier bij ons alle kansen kregen, maar onze samenleving haten en alleen maar onze sociale bijdragen welwillend van ons aannemen?

Mayeur of Close? Het maakt geen verschil, want PS’ers. Met ander woorden: alles blijft zoals het was. Voor zolang het nog duurt.

4

Dossier

23 november 2017

De Vietnamoorlog (deel 2) Na de moord op Kennedy in 1963 erft president Johnson het Vietnamvraagstuk.

Feitelijk is hij daar niet in geïnteresseerd, want hij wil zijn vele sociale programma’s door het Congres duwen.

De Tonkin-resolutie Op het strijdtoneel krijgt het zoveelste Zuid-Vietnamese regime het steeds moeilijker. De helft van het Zuiden is al in handen van Noord-Vietnamese infiltranten en de zuidelijke communisten van de Vietcong. Tegen heug en meug - het is een verkiezingsjaar in de VS - laat Johnson toe dat het aantal Amerikaanse “adviseurs” stijgt tot 24.000. Hij vraagt zijn Europese geallieerden steun, maar die houden allemaal de boot af.

Alleen de Zuid-Koreanen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders en nog wat grut sturen (meestal symbolisch) troepen. In Noord-Vietnam kijkt men ongerust naar de escalatie.

Partijvoorzitter Ho Chi Minh verliest definitief de machtsstrijd tegen hardliner en partijsecretaris Le Duan. Die gebruikt zijn politieke overwinning om medestanders van Ho massaal te liquideren en extra soldaten naar het Zuiden te zenden.

Johnson reageert met heimelijke bombardementen op de beruchte Ho Chi Minh-route die via Laos de communisten in het Zuiden bevoorraadt. Een incident met een Amerikaans oorlogsschip dat in Noord-Vietnamese wateren vaart, komt in de openbaarheid. Een Noord-Vietnamese torpedo raakt niets, maar dat “Golf van Tonkin”-incident steekt de lont aan het vuur.

Johnson stapt naar het Congres en vraagt de toestemming eventueel Amerikaanse grondtroepen te zenden. Niemand (ook Johnson niet) heeft enig idee tot wat die resolutie zal leiden en alle volksvertegenwoordigers en senatoren (min twee) geven hun toestemming.

Enige oplossing: meer en meer soldaten Le Duan wil de Amerikanen voor zijn en hij beveelt een massale aanval, met succes; nog een deel van het Zuiden wordt veroverd.

Johnson is inmiddels op eigen kracht verkozen tot president en hij beveelt bombardementen op militaire doelen in het Noorden.

Nooit voeren de Amerikanen terreurbombardementen uit op bevolkingscentra zoals in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar de inwoners van Mortsel herinneren zich nog altijd de “nauwkeurigheid” van die Amerikaanse aanvallen. In maart 1965 arriveren de eerste Amerikaanse grondtroepen.

Aan de Zuid-Vietnamese politici hebben de Amerikanen niets gevraagd. Van bij het begin vechten de Amerikanen met een hand op de rug gebonden.

Dit is geen massale invasie zoals in Europa, waar soldaten elkaar jarenlang kenden en een “band of brothers” werden. In Vietnam duurt “a tour of duty” dertien maanden, en dan gaat het huiswaarts, zodat het voortdurend een komen en gaan is in het leger. Eenheden ontwikkelen geen echte korpsgeest, want altijd zijn er manschappen die aan het aftellen zijn en niet het risico willen lopen in de laatste weken te sneuvelen. De Amerikaanse troepen bezitten gesofisticeerd wapentuig, maar ze ontdekken dat die dingen in de jungle van Zuid-Vietnam geregeld haperen.

Ervaren Amerikanen proberen de eenvoudige maar efficiënte kalasjnikovs van gedode of gevangengenomen tegenstanders te bemachtigen. Midden 1965 lijkt het erop dat de Zuid-Vietnamezen het opgeven. Iedere week wordt een Zuid-Vietnamees bataljon uitgeschakeld. De Amerikaanse bevelhebber Westmoreland vraagt meer soldaten, want de nederlaag staat voor de deur. In juli ontschepen 50.000 Amerikanen en tegen het einde van het jaar nog eens 50.000.

Het grootste deel hanteert niet het geweer, want de gevechtstroepen moeten bevoorraad, gevoed en geadministreerd worden, hebben recht op verlof (niet thuis) en ontspanning. Voor elke Amerikaan die vecht zijn er acht die dat niet doen. Zo’n opbouw kan niet gebeuren met vrijwilligers, dus moeten ook de eerste dienstplichtigen naar Azië. Nu begint de Amerikaanse pers zich te interesseren en er wordt hen geen strootje in de weg gelegd.

Ze gaan en staan waar ze maar willen; de

Minder stress op het werk met een stressverlichter

huidige toeschouwer kijkt verbaasd naar de duidelijke beelden van de verwoestingen van dorpen, hoort de soldaten boos commentaar geven op de bevelen van hun officieren, luistert naar hun twijfel over het nut van de oorlog. 200 journalisten sterven bij die rapportage die de Amerikaanse oorlogsinspanning almaar meer zal ondermijnen. De gevolgen van Vietnam merk je tot vandaag: zware journalistieke censuur en journalisten die alleen streng gecontroleerd (“embedded”) Amerikaanse troepen vergezellen.

Naar de oorlog met een doodskist Begin 1966 is de toestand voor de Amerikanen nog altijd niet verbeterd; 3/4de van het land is Vietcongterritorium. Westmoreland heeft maar één oplossing: meer troepen.

In Washington krijgt Johnson te horen dat de kans op een overwinning 1 op 3 is, maar uit later gepubliceerde rapporten en gesprekken blijkt dat Vietnam een symbooldossier wordt. Meer en meer is het een krachtproef in de Koude Oorlog.

De Amerikanen willen aan de Sovjet-Unie en China tonen dat ze niet wijken als die grootmachten ergens anders durven een conflict uitlokken. Dus worden de bombardementen op Noord-Vietnam opgevoerd, met een korte onderbreking voor Kerstmis. Omdat er in die gruwelijke guerrillaoorlog geen frontlijn is, kan men ook geen successen bewijzen met veroverd terrein. Daarom gebruiken de Amerikaanse bevelhebbers de infame “body count”-methode.

Hun uitgangspunt: als 7 communisten voor 1 Amerikaan sneuvelen, geven de NoordVietnamezen het tenslotte wel op, alsof Amerikaanse levens niet tellen. In werkelijkheid vervalsen Amerikaanse officieren de meeste cijfers. En de communisten stappen niet mee in die logica. Voor hen tellen duizenden mensenlevens niet veel. Ze bouwen verder aan de Ho-route, die in alle richtingen uitzwermt en op zeker ogenblik 20.000 kilometer paden en wegen telt. Massaal worden vrouwen ingeschakeld als chauffeurs van Sovjet-Russische vrachtwagens. Ze rijden ‘s nachts een parcours van 15 kilometer, geven het stuur door aan een andere vrouw, van wie ze de vrachtwagen op de terugweg krijgen.

Ze kennen de route zo goed dat ze zonder lichten rijden, al sterven velen onder de Amerikaanse bommen. Voor de communistische soldaten is het dagelijks bestaan evengoed een hel. Slecht gekleed en ondervoed (rantsoenen van gesneuvelde Amerikanen zijn een delicatesse) overleven ze in ongezonde gebieden waar onder meer giftige slangen zitten. Velen brengen hun doodskist mee, in de hoop dat hun resten naar huis worden gezonden. Ook bij hen wordt gedeserteerd, al staan in de Noord-Vietnamese kranten alleen maar zegeberichten. Verliescijfers worden nooit gegeven. Dikwijls weten Noord-Vietnamese ouders jarenlang niet of hun zoons en dochters nog leven.

Geen oorlog voor Clinton en Bush In de loop van 1966 begint de Vietnamoorlog zijn tol te eisen in de VS. Johnson moet een deel van zijn sociaal programma schrappen, want het geld gaat naar de oorlog. De eerste protesten halen de media. Iedere maand lijft het leger 30.000 nieuwe dienstplichtigen in die na een korte opleiding richting Vietnam moeten. De soldaten zijn bijna altijd jongens uit de lagere klasse, dus is het aantal negers oververtegenwoordigd.

De helft van de dienstplichtigen ontsnapt met allerlei trucs, zoals vriendjespolitiek, hogere studies of dienstneming bij reserveeenheden en de National Guard, die niet naar Vietnam moeten. De latere presidenten Bill Clinton en George W. Bush zetten ondanks hun passende leeftijd nooit een voet in Vietnam. Maar het manschappenreservoir is niet oneindig en de Amerikaanse middenklasse begint te vrezen voor de eigen zonen. De protesten worden luider.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Neutraliteit Enkele weken geleden schreven we over de ‘commotie’ in de Kamer omdat Cathérine Fonck, de fractievoorzitster van de Franstalige cdH, had opgemerkt dat boven de inkomdeur van een volledige N-VA-gang in het huis der parlementsleden een Catalaanse vlag was opgehangen. En onlangs lag er voor een VBkantoor een deurmat met de tekst ‘Illegalen niet welkom’. De heilige neutraliteit van het parlement dreigde klaarblijkelijk in gevaar te komen, want Kamervoorzitter Bracke vaardigde meteen een nota uit aan de fractievoorzitters waarin hij eraan herinnerde dat in de gangen een strikte neutraliteit dient gerespecteerd te worden. Daar is iets voor te zeggen.

Echter, wat in de kantoren gebeurt, behoort tot ieders vrijheid, staat in dezelfde nota, behoudens wanneer posters, teksten, vlaggen en dergelijke duidelijk en permanent zichtbaar zijn bij een openstaande deur. Jawel, het staat er letterlijk! Blijkbaar hoort het niet meer tot de regels van de beleefdheid dat men in andermans kantoren, vertrekken en huizen gewoon niet binnen kijkt. En gebeurt dat toch per ongeluk, dan blijft men discreet over wat men zag en relativeert men dat uit respect voor andermans visie en levensstijl. Maar dat is misschien ouderwets en veel te verdraagzaam.

Spiekbriefje Er was een tijd, onder Herman de Croo en zelfs André Flahaut, dat tijdens het vragenuurtje de Kamerleden hun vraag niet alleen binnen een gestelde tijd, maar ook uit het hoofd dienden te stellen. Dat dwong tot beknoptheid en gevatheid. Enkel voor een citaat mocht men eventueel een spiekbriefje bovenhalen. Vandaag mag men klaarblijkelijk wel een vraag en de motivatie daartoe aflezen. En dan komt men tot voorgekauwde en statische vragen zoals Katja Gabriëls van Open Vld die vorige week bracht. Kleurloos en zonder stembuiging rammelde ze haar door een ijverige medewerker voorbereide tekst af, met als enig doel niet over haar woorden te struikelen. Pover is dat. Zeker als je niets nieuws brengt en eigenlijk ook al het antwoord geeft. Misschien kan Bracke daarover eens een nota schrijven?!

Kwestie van de stiel weer wat professioneler te maken.

Tol van het cordon Natuurlijk kwamen de gewelddadigheden van het crapuul in Brussel ter sprake. Alle fracties kwamen obligaat bij minister Jambon hun afschuw uitspreken en straffe maatregelen eisen. Tiens, tiens… Al twintig jaar pleit de VB-fractie voor een eengemaakte politiezone in de 19 Brusselse gemeenten, maar er werd weggekeken. Idem toen die fractie pleitte voor

een kordaat lik-op-stukbeleid en het opnam voor de politie. Maar neen: eerst preventie, was altijd de mantra, en diversiteitsbeleid en inclusiviteit. Nu blijkt dat dat alles kan gecatalogeerd worden als ‘gepamper’ van een groep mensen die onze samenleving niet verafschuwen als ze er centen van kunnen krijgen, maar wel als het om onze beschaafde waarden en normen gaat, moet men schoorvoetend toegeven dat het zo niet langer kan. Voor Barbara Pas en consorten moet het ongetwijfeld een vreemd gevoel zijn eindelijk dan toch gelijk te krijgen. De tol van het cordon sanitaire wordt niet door het VB betaald, maar door onze bedreigde samenleving. Een historische schuld, als u het ons vraagt.

Uitzweten Het was donderdag diep in de nacht, om 2.26 uur om precies te zijn, dat de aanwezige 132 Kamerleden naar huis mochten. 18 Kamerleden - 12 procent - lagen ondertussen wellicht al te pitten en lagen letterlijk niet wakker van wat zich op ‘hun werk’ afspeelde. Het was even geleden dat de praatbarakkers het zolang moesten uitzweten. Natuurlijk zaten de lange ‘besprekingen’ van het rapport van de bijzondere commissie ‘De Panama Papers en de internationale fiscale fraude’ en van het wetsontwerp over de minimale dienstverlening bij de spoorwegen daar voor iets tussen. Dat zijn van die onderwerpen waarover alle partijen hun zeg willen doen, zelfs als ze niets te zeggen hebben. En dan duurt het lang en wordt het laat.

Met dank Wat een minimale dienstverlening bij de spoorwegen betreft, waren alle linkse partijen, van groen over rood tot donkerrood, tegen.

Zij zien daarin weer een aanval op het sacrosancte stakingsrecht van hun vriendjes van de vakbonden. Dat er wel eens een communautaire scheeftrekking kan ontstaan als men in de wet niet inschrijft dat het treinaanbod bij stakingen door de NMBS per gewest moet worden afgestemd in verhouding tot het aantal werkwilligen per taalgroep en per gewest, liet hen koud toen Barbara Pas (VB) in die zin een amendement indiende. Zij wil immers voorkomen dat bij stakingen Vlaamse werkwilligen het Waalse treinaanbod moeten garanderen.

Zij kreeg bij de stemming enkel de steun van Veerle Wouters en Hendrik Vuye (beide ex-NVA). Alle andere Kamerleden van oppositie en meerderheid stemden tegen. Raar toch, zeker als men weet dat tijdens de commissiebesprekingen zowel vanuit N-VA, sp.a als Open Vld daarover bezorgdheid was geuit. Begrijpe wie kan! O ja, we weten het weer: communautaire stilstand, met dank van de Franstaligen…

Actueel

23 november 2017

Congressen maken weinig indruk Zou het kloppen dat de ideologische scherpte weer toeneemt, zoals een paar kranten schrijven? Ze doen dit naar aanleiding van de congressen van Open Vld en Groen. Die twee partijen pakken uit met onhaalbare voorstellen. De directe concurrenten, N-VA en sp.a, moeten zich voorlopig niet veel zorgen maken.

Dat de blauwen en Groen inzake sociaaleconomisch beleid mekaars tegenpolen zijn, is niet nieuw. Het samenvallen van beide congressen maakt de tegenstelling alleen duidelijker. Wel waar is dat beide partijen proberen zich te profileren tegen een directe concurrent. Voor de liberalen is dat de sterke N-VA, voor de Groenen is dat de kwakkelende sp.a.

De liberalen dromen van een ‘sociale vlaktaks’, een idee waarvoor Jean-Marie Dedecker tien jaar geleden nog werd uitgejouwd.

Zo’n vlaktaks zou alles boven het belastingvrije deel van de inkomsten aan een uniek tarief van 30 procent belasten, en alles eronder vrijstellen. Daarnaast wil Open Vld de vennootschapsbelasting beperken tot maximum 15 procent.

De liberalen definiëren dit spektakel als een ‘sociale’ vlaktaks, omdat de laagste inkomens er wel zouden bij varen, maar de kritiek op het voorstel is groot: het is niet goed becijferd, het kost 15 tot 20 miljard, en de terugverdieneffecten zouden fictief zijn. Politicologen, economisten en journalisten spraken van een droom, politieke tegenstanders uit alle partijen zijn vierkant tegen, reacties op de sociale media waren keihard.

Ook andere ideetjes van Open Vld werden afgebrand, met voorop het euthanasievoorstel. De liberalen pleiten voor een wettelijk kader voor wat ze een “voltooid leven” noemen. Wie niet in medisch opzicht lijdt, maar uitdrukkelijk, onafhankelijk en vrijwillig om stervenshulp vraagt, moet kunnen “begeleid” worden.

Groen Ook Groen kwam vorig weekend bijeen voor een Schakelcongres “over wat de burgers van de overheid mogen verwachten”. Geheel in de lijn van wolligheid houden de ecologisten het bij de sleutelwoorden ‘respect’ en ‘vertrouwen’. Erger dan die wollige stijl is het radicale, maar onderhuidse linkse activisme. Alsof men na de sp.a ook de PVDA wil oppeuzelen?

Wollig, hoezo? Wat dacht u van deze: “De staat moet de danspartner zijn van zijn burgers…” (Almaci in De Morgen).

Veel controversiëler is de ronduit donkerrode eis dat de overheid straks voor iedereen die dat wenst in een basisinkomen zou moeten voorzien. Groen noemt het vandaag wel even anders en spreekt van “een haalbare variant: de welvaartsgarantie”. Waar zit het verschil met dat basisinkomen waar Agalev het in 1985 al over had?

Wie mag volgens Groen bij de overheid aan-

kloppen? Al wie onder het mediane inkomen zakt (23.000 euro per jaar!), dus “mensen in armoede” (alle nieuwkomers inbegrepen, nemen we aan), mensen die onverwacht zorg moeten opnemen, mensen die “een switch” willen maken. Dat laatste is niet eens als grap bedoeld…

Groen wil dat iedereen zelf kan beslissen hoeveel hij of zij werkt: 38 uur, 30 uur, 20 uur… (Het Laatste Nieuws, 20 nov.). Weg dus met het onderscheid tussen niet kunnen werken en niet willen werken?

Wacht even… klopt de factuur? Die is niet eens becijferd. Almaci komt niet verder dan haar geloof: “De overheidsinvesteringen zullen zichzelf in veelvoud terugbetalen.”

In dat perspectief gooit Groen ook haar vangnetten uit naar zo’n 100.000 zelfstandigen die moeten rondkomen met een jaarlijks inkomen onder de 12.500 euro. Daarom wil de partij ook morrelen aan de fiscaliteit, want de sociale bijdragen zijn te hoog. Wetende dat het origineel doorgaans beter is dan de kopie, zou het ons verbazen als veel zelfstandigen onder de indruk zouden zijn van zo’n groene paringsdans.

We beginnen warempel te geloven dat de socialisten er met zo’n tegenstrever op links nog zo slecht niet voorstaan. Laat Calvo en Almaci nog wat doen en de kiezers keren terug.

Nuchter omgaan met politiek Dit weekend stond ook de zoveelste herverkiezing van Bart de Wever op de agenda. De congressen zullen hem weinig angst hebben ingeboezemd. Dat de liberalen hun verloren kiezers terughalen, is onwaarschijnlijk. Onder meer omdat hij veel nuchterder omgaat met de politieke materie.

“Veilig, verantwoord en Vlaams”, dat worden de drie v-woorden waarmee de N-VA twee aankomende verkiezingen wil winnen. In een variante wordt dat ‘veiligheid, sociaaleconomisch herstel en identiteit’. Zijn partij(raad) mocht kennismaken met de campagnebeelden en -slogan (veilig thuis in een welvarend Vlaanderen).

Met ‘Veiligheid’ voorop, speelt de N-VA een thuismatch. Jan Jambon (Binnenlandse Zaken) en Theo Francken (asiel en migratie) zijn bijzonder populair, blijkt uit alle polls. Steven Vandeput (Defensie) laat geen steken vallen.

‘Verantwoord’ lijkt vooral te slaan op de sociaaleconomische standpunten van de partij. “De economische groei is er, de private job-

creatie ook, het ondernemersvertrouwen is terug”, stelt De Wever. “De laatste steen die moet gelegd worden, is het budgettair evenwicht, gekoppeld aan de daling van de schuld.

Dan zal dit land opnieuw gezond zijn.” Dat klinkt zakelijk, realistisch, haalbaar en moet vreselijk zijn voor liberalen die hem willen aanpakken met een onhaalbare vlaktaksdroom.

En ‘Vlaams’, dat lijkt een slogan met meer electorale werfkracht dan het wat mistige confederalisme. Jawel, de Vlaams-nationalistische partij staat voor slagbomen op weg naar veel verder gaande autonomie voor Vlaanderen, dat klopt. Maar met haar zorg voor ‘Vlaamse identiteit’ kan de partij misschien zelfs met vertrouwen temporiseren. De term omvat zowel weerbaarheid om de kracht van de Vlaamse autonomie die er vandaag al is te verdedigen, als voor de ambitie om de culturele en politieke belangen van Vlaanderen overeind te houden op een moment dat politieke tegenstanders massaal inzetten op superdiversiteit en multiculturaliteit als dogma hanteren.

Onder ‘Vlaams’ valt dus ook de remmende voorzichtigheid over de gevolgen van hypermigratie. Geen twijfel mogelijk dat dit ook voor veel Vlamingen de juiste keuze is.

Voluntarisme Met die keuzes zit de N-VA wellicht goed voor de politieke confrontaties bij de gemeenteraadsverkiezingen in de steden. Alleen moet de N-VA zich hoeden voor al te veel voluntarisme. De Wever doet op zijn zwakste momenten al eens denken aan Verhofstadt, die zijn eigen leugens geloofde. De economische heropleving is een feit, maar ze is relatief. De impact van de regeringsmaatregelen op meer jobs is minder groot dan al eens wordt gesteld.

De regering heeft op dat vlak ook een beetje geluk.

Sinds het aantreden van de ploeg van Charles Michel in 2014 kwamen er 162.000 jobs bij. Het jongste jaar waren dat er 73.000 (cijfers maart 2016 – maart 2017). Volgens Marcia de Wachter, directeur van de Nationale Bank, zorgde de taxshift evenwel maar voor 4.700 nieuwe banen. Bovendien zijn sommige ervan voltijds, andere deeltijds of tijdelijke contracten…

En dan nog iets: meer dan het nu gebeurt zou de N-VA het sociaaleconomische kunnen koppelen aan het communautaire. Streven naar een werkgelegenheidsgraad van 73,2 procent in 2020 is een federale utopie.

Hiervoor zouden de volgende drie jaar zo’n 350.000 jobs moeten bijkomen. Maar Vlaanderen behaalt nu al 73 procent. Wallonië en Brussel in de verste verte niet… België, dat is twee landen. Dat mag de Vlaamse kiezer weten.

Anja Pieters

JOBS, JOBS, JOBS Premier Michel pochte dat zijn regering massaal banen creëert. Dat doet denken aan Verhofstadts goednieuwsshow. Tussen het tweede kwartaal van 2016 en het tweede kwartaal van 2017 kwamen er in de privésector 56.000 arbeidsplaatsen bij. “Opvallend is dat er de voorbije twee jaar in verhouding meer jobs in de privésector bijgekomen zijn in Brussel (+4%) en Wallonië (+2,9 procent) dan in Vlaanderen (+2,7 procent)”, schrijft De Tijd. Als het goed is, zeggen we het ook, en graag. Maar een kleine kanttekening toch: waar het goed gaat, is het moeilijker om procentueel (nog) beter te doen. Eéntje erbij bij 10 en eentje erbij bij 5 lijkt identiek. In procenten wint de vijf, maar in cijfers uitgedrukt blijft de kloof even groot. De Waalse werkloosheid is – ondanks maar half zoveel inwoners - zoals tien jaar geleden nog altijd even groot als de Vlaamse (ca. 150.000 volledig uitkeringsgerechtigde werklozen, bron RVA).

ZELFS NIET GELIJK VOOR DE DOOD In 1990 werd nog geen vijfde van de overledenen in Vlaanderen gecremeerd, vorig jaar ging het om bijna zeven op tien. Crematie is in vrij korte tijd de norm geworden. In L’Avenir ging het even over het crematorium Blancs Arbres, opgericht door IDETA en de intercom-

5

Echo’s uit de Koepelzaal Rellen Karl Vanlouwe (N-VA) wilde van minister Gatz weten wat die van plan was te gaan doen in Brussel. Dat naar aanleiding van de “voetbalrellen” (het volgende grapje moest toen nog komen), waarbij het politie-optreden nogal twijfelachtig was. Gatz profileert zich immers graag als “bruggenbouwer”, zeker als het over ons geliefde Brussel gaat. Vlaanderen moet daar toch ook wel iets te zeggen hebben, zeker gelet op de niet misse Vlaamse middelen die in de hoofdstad worden geïnvesteerd. Iedereen was het erover eens dat dergelijke wandaden in Brussel ontoelaatbaar zijn.

Gatz had het over een gebrekkige “veiligheidscultuur” en zou in de mate van het mogelijke gaan praten met de Brusselse burgemeester. Chris Janssens (VB) maakte gewag van “Marokkaanse criminelen” en haalde de eenmaking van de politiezone uit de kast.

Het grappige is dat iedereen, zelfs de groenen, voor die eenmaking is, maar dat het thema voor Franstalig Brussel de verpersoonlijking van het Vlaamse Kwaad is. Tenzij men de Brusselse politieke dwergen definitief uitrookt, zal daar nooit iets van komen. Alle Gatzen ten spijt.

Kernuitstap Het zoveelste discussierondje over de kernuitstap is begonnen. Met vragen van Stefaan Sintobin (VB), Johan Danen (Groen) en Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) over de Eliaprognoses in verband met het glorende kernvrije paradijs. Dat zouden we in 2025 tegemoet mogen zien. Probleempje is dat nog een en ander zal moeten gebeuren om voldoende capaciteit te behouden.

Nieuwe gascentrales bijvoorbeeld. Minister Tommelein, de energie-visionair zal investeren in alternatieven en zo zal alles goed komen.

N-VA zou er nochtans niet vies van zijn om de kerncentrales wat langer open te houden.

Andries Gryffroy (N-VA) merkte inderdaad op dat de overgang wat langer zou kunnen duren en dat we dan onder meer Franse kernenergie zouden moeten invoeren, en dan kunnen we beter onze eigen atoomdingen wat langer laten draaien.

Het vooruitgangsoptimisme van Tommelein bleef ongeschonden; in 2050 zullen we helemaal van de zon en de dauw leven. Voor Schiltz diende te worden opgehouden met “de oude brol” die onze kerncentrales zijn. Dat is juist, maar waarom zouden we dan geen nieuwe “brol” bouwen?

In Frankrijk is men nog steeds heel blij met zijn kerncentrales en men kan daar na het betalen van de energiefactuur nog eten kopen.

Kleutertaal

munale Westleden. Het crematorium heeft een taalgemengd publiek en ook daar merkt men het verschil. Gelijk voor de dood, of toch niet? In 2015 kozen 41 procent van de Waalse overledenen (of hun familie) voor een verbrandingsoven, tegenover 70 procent van de Vlamingen. Is er een gebrek aan grond op

de Vlaamse begraafplaatsen? Of heeft het te maken met de grotere verstedelijking in Vlaanderen? Of reageerde Wallonië gewoon trager op de doorbraak van de crematiegebruiken?

“La force de notre petit pays scindé en deux se ressent également dans les moments plus difficiles”, besluit de Waalse krant.

Er waren nog wat onderwijsdingetjes te finaliseren. In het oog springen al lang de middelen die vloeien naar anderstalige kleutertjes.

Geen zinnig mens zal ontkennen dat het goed en noodzakelijk is voor hun verdere schoolloopbaan en integratie om zich zo snel mogelijk het Nederlands eigen te maken.

De zelden gestelde vraag blijft echter: waar blijft die toestroom van anderstalige kindjes vandaan komen en wat dat zegt over onze demografie?

In ieder geval, naast een hoop andere maatregelen, wordt nu 950 euro per anderstalige kleuter per jaar voorzien en is het de bedoeling dat bedrag permanent te maken. Bovendien is niet geheel duidelijk hoe die geldsommen “op het terrein” worden gebruikt. De in onderwijszaken onvermijdelijke Elisabeth Meuleman (Groen) vond het allemaal wel leuk en aardig, en ze ontkende niet het belang van taalverwerving, maar dat mag geen “fetish” worden en vooral dient te worden ingezet op “het welzijn” van de allochtone kleutertjes die soms trauma’s met zich meeslepen. Dat zal wel waar zijn, maar een en ander blijft bevreemdend.

De ontplooiing van zoveel middelen wijst op een wel heel massale aanwezigheid van nietNederlandstalige kinderen en dat blijft die vervelende vraag over de demografie oproepen.

6

Dwars door Vlaanderen

23 november 2017

Gangsterislamisme De reacties na de hoofdstedelijke rellen waren perfect voorspelbaar. Nieuwe argumenten bleven uit. Essentiële feiten werden keurig ontweken. Zoals steeds. Laten we toch eens man en paard noemen als het over de verantwoordelijkheid voor rellen én het falend beleid gaat.

“Wat we zelf doen, doen we beter.” Doorgaans wordt die uitspraak geschreven op conto van Gaston Geens, de eerste Vlaamse minister-president, zij het die in jaren nog “Voorzitter van de Vlaamse Executieve”. In werkelijkheid zei hij dat het erop aankwam te bewijzen dat we wat we zelf doen ook beter doen.

Het is een oefening in bescheidenheid die menig bestuurder wel wat vaker zou mogen maken. Uiteraard in Brussel, de gebeurtenissen van de voorbije weken spreken boekdelen, maar ook ver daarbuiten. “Paris n’est pas seulement Paris, Paris est aussi la capitale de la France”, liet de Franse president Pompidou zich ooit ontvallen. Het zijn wijze woorden, die in en rond de Wetstraat vaker zouden herhaald mogen worden.

Religieuze factor De manier waarop men de verantwoordelijkheid voor de post-voetbalrellen in de schoenen van politici en politieagenten tracht te schuiven, zou haast de essentie doen vergeten. Die ‘kwajongens-die-nu-voor-éénkeer-toch-wat-te-ver-zijn-gegaan’, daar ligt het eerste probleem. Hoe vaak heeft men in het verleden niet getracht hun baldadige gedrag te verklaren door armoede, lage scholingsgraad, enzovoort.

Een jarenlange inzet door sociologen en andere rare vogels heeft ervoor gezorgd dat deze link met sociaal-economische tegenstellingen een soort standaardreflex is geworden.

Culturele elementen worden weggemoffeld, want de complexe realiteit onder ogen durven zien, dat zou wel eens als stigmatiserend gepercipieerd kunnen worden. Stel je voor!

Dus doen we dat mooi niet.

Wat we in Brussel zien, in het verleden al zagen en in de toekomst wel meer onder ogen zullen krijgen, is wat de Nederlandse psycholoog Timos Dias “gangsterislam” noemt. “Het is voldoende bekend dat WestEuropa tegen problemen aanloopt waar het de integratie betreft van tweede- en derdegeneratie-immigranten met een islamitische achtergrond”, schreef hij al enkele jaren geleden in De Volkskrant. “Deze problemen manifesteren zich op twee domeinen: criminaliteit

en ontvankelijkheid voor het gedachtengoed van islamistische organisaties die in binnenen buitenland opereren.”

Feit is dat de religieuze factor, en dan hebben we het niet over volgelingen van Confucius of Calvijn, wel eens een grotere rol kan spelen dan men wil aannemen. Misschien moet Dias maar eens geciteerd worden in het Brussels Parlement? De hevige reacties zullen het beste bewijs zijn van hoezeer de politiek correcte consensus die praatbarak van de werkelijkheid afgescheiden heeft. En hoe we met dat zootje oplossingen verder dan ooit zijn.

Pompidou in de Wetstraat Het erkennen van het probleem is onontbeerlijk, doch slechts de proloog. En al is de Brusselse procureur de mening toegedaan “goed bezig” te zijn (of had hij het over zijn eigen heimat in de buurt van het weelderige Chaumont-Gistoux?), ziet iedereen met drie cent (gezond) verstand dat de aanpak faalt en de verklaring hiervoor structureel is. De kakofonie die ontstond is echter een mix van grijsgedraaide platen.

De schuld ligt bij de burgemeester, de politie en de versnippering van politiezones. Je zou er een mooie schematische spaghetti van kunnen maken. Je kan oplijsten wat er allemaal fout gaat, maar de enige intellectueel eerlijke conclusie die hieruit getrokken kan worden, is dat het grondig fout zit met de institutionele positie die Brussel bekleedt.

Daar zit de structuurfout.

De analyse van Rik van Cauwelaert in De Tijd van afgelopen weekend (beslist lezen dat stuk!) is ter zake bijzonder pertinent. Brussel is geen vrijstaat met eigen politieke bewegingen, maar elke partij in de Brusselse regering sinds dag één heeft een ‘nationale’ werking en dito verantwoordelijkheid.

Misschien moeten die woorden van Pompidou via een krachtige versterker richting Melsenstraat, Keizerlaan en andere hoofdzetels worden uitgebazuind. En misschien kunnen enkele ‘belhamels’ het argument kracht bijzetten?

KNIN.

Maingain … de nouveau!

Het bestuur van de Brusselse gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe, waar DéFi-opperhoofd Maingain de plak zwaait, zal het nooit leren. Al een paar jaar weigert de gemeente om een gemeentelijk infoblad conform de taalwetgeving uit te geven, en ook nu was het ‘prijs’. Begin dit jaar interpelleerden zowel VB’er Dominiek Lootens als N-VA’ster Liesbet Dhaene hierover de Brusselse minister-president Vervoort, die op zijn communiezieltje beloofde op te zullen treden. Dhaene interpelleerde deze maand opnieuw, over het recentste nummer van het nog steeds eentalige francofone blad. PS’ers en communiebeloftes, dat gaat niet goed samen, blijkt, want voor Vervoort is er geen vuiltje aan de lucht. Vlamingen die in Brussel gediscrimineerd worden?

Ach wat, zolang het maar geen allochtonen zijn.

Het is niet dat die Vlamingen keet gaan schoppen en winkels gaan plunderen, of wel soms?

Rellen geen reden tot debat Het was opnieuw een hete week in Brussel. Na het Marokkaanse ‘overwinningsfeestje’ ter ere van hun sjotters, met brandstichtingen en plunderingen, was het ditmaal de beurt aan een Franse internetsensatie (nou ja) om Brussel op stelten te zetten. Met wederom vechtpartijen, vernielingen en plunderingen tot gevolg. Het Vlaams Belang vroeg in het Brussels Parlement hierover een spoeddebat, maar kreeg nul op het rekest. Meer nog: fractievoorzitter Lootens kreeg op zijn officiële vraag niet eens een antwoord. Ook elementaire beleefdheid blijkt niet de sterkste kant van de PS’ers te zijn. Lootens’ actuele vraag over de “migrantenrellen” werd door de diensten van het parlement omgevormd tot een vraag over “de rel-

De wet-Major vervangen door de wet-Huts?

Open Vld heeft een wetsvoorstel ingediend om havenarbeid te beperken tot het laden en lossen van goederen. N-VA steunt dat voorstel. “Als dat erdoor komt, leggen we de haven plat”, zegt de rode vakbond. De uiterst linkse partij PVDA reageert razend: “Dit is een wetsvoorstel op maat van Fernand Huts.”

Open Vld wil de zogenaamde wet-Major, ren voor lager geschoolden.”

Open Vld krijgt met het voorstel de steun die zegt dat alleen dokwerkers havenarbeid van N-VA. “Wij nemen dit standpunt al lang mogen doen, hervormen. De rode vakbond in, en steunen dus de inhoud van het wetsinterpreteert dat als “arbeid die op het grondvoorstel”, zegt federaal parlementslid Johan gebied van de haven gebeurt”. Een interpreKlaps. “Vandaag worden de pakjes die we tatie die erg nadelig is voor de Katoen Natie op het internet bestellen nog te veel vanuit van Huts. Zijn onderneming stelt namelijk Nederland tot bij ons thuisgebracht. Want in veel kansarmen tewerk die bijvoorbeeld in Nederland is de logistieke arbeid goedkohet havengebied van Kallo werken. En die niks per dan hier, omdat werkgevers in het Antanders doen dan pakjes vullen. Volgens de werpse havengebied door de vakbonden roden moeten die allemaal als fulltime dokkunnen worden verplicht om met duurdere werkers aanzien en betaald worden. havenarbeiders te werken.”

Laden en lossen van schepen als criterium

“Havenarbeid moet in de toekomst onlosmakelijk verbonden zijn met het laden en lossen van schepen”, zegt Patricia Ceysens, het Kamerlid van Open Vld dat het wetsvoorstel samen met haar collega en partijgenoot Egbert Lachaert heeft ingediend.

“Werknemers die logistieke activiteiten doen en zich uitsluitend bezighouden met het samenstellen, sorteren, verzenden en transporteren van pakjes, mogen volgens ons voorstel niet meer als havenarbeiders worden beschouwd”, zeggen de liberalen. “Daardoor kunnen de lonen voor dat werk in de haven naar omlaag en kunnen we meer werkgevers overtuigen om logistieke jobs te creëren in de Antwerpse haven. Dat kan veel jobs opleve-

Sociale dumping Marc Loridan, vorige week herkozen tot voorzitter van de socialistische Belgische Transportbond (BTB) van de vakgroep Antwerpse haven, maakt brandhout van het voorstel van Open Vld. Hij krijgt daarbij de steun van de andere vakbonden. “Als dit erdoor komt, leg ik de haven plat”, zegt Loridan.

“Open Vld wil met dit wetsvoorstel aan sociale dumping doen. Heel wat havenarbeiders dreigen een groot deel van hun loon te verliezen”, voegt hij eraan toe.

Loridan, die vroeger al bewezen heeft dat hij de “dok” kan manipuleren, verschuilt zich achter de zogeheten logistieke werknemers.

Dat zijn een soort van tweederangse dokwerkers die een pak minder verdienen dan wat een erkende havenarbeider verdient.

De extreemlinkse PVDA spint garen bij de hetze van de vakbonden. “Ge kunt het nieuwe wetsvoorstel gerust de wet-Huts noemen, vermits zij op maat geschreven is van Fernand Huts”, zegt Führer Peter Mertens. Volgens de PVDA’er zouden in Antwerpen alleen al tweeduizend logistieke havenarbeiders hun statuut verliezen. Plus een deel van de zesduizend dokwerkers die vaak jobs in de rand van het natiewerk doen, zoals het verplaatsen van de goederen op de kaaien om ze klaar te zetten voor transport.

Vakbond heer en meester In de Antwerpse haven zouden vandaag zo’n 1.500 logistieke werknemers aan de slag zijn, naast 6.300 havenarbeiders. Als die logistieke arbeid al mogelijk is, wat is dan eigenlijk nog het probleem? “Dat de vakbonden beslissen wie logistiek werk doet en wie niet”, zegt Johan Klaps.

“Als een logistieke werkgever beslist om jobs te creëren in de Antwerpse haven, weet hij niet of de vakbond zal toestaan dat hij logistieke werknemers mag aanwerven. Hij komt dat pas te weten als de vakbond ter plaatse is komen kijken. Met andere woorden: de werkgever doet eerst zijn investering, en komt pas daarna te weten of hij met dure havenarbeiders of met minder dure logistieke werknemers mag werken.”

Vakbonden en ultraroden willen klaarblijkelijk geen sociale vrede in de haven. Zij leggen de dok plat wanneer het hen uitkomt.

Of wanneer Marc Loridan met het verkeerde been uit bed is gestapt.

Pagadder

len”. Ja, zelfs bij het indienen van parlementaire vragen geldt in Brussel de politiek correcte censuur.

Electoraal gewin Het verbale spierballengerol van minister Jambon over een nultolerantie in Brussel schoot bij de PS’ers ook al in een verkeerd keelgat. Jambon misbruikt de rellen voor electoraal gewin, verklaarde minister-president Vervoort. Dat het ronduit slappe en laffe optreden van de Brusselse PS-burgemeesters bij de rellen ook te maken heeft met electoraal gewin – namelijk de allochtone kiezers vooral niet tegen de schenen schoppen – dat wou Vervoort dan weer niet gezegd hebben.

Feestende Marokkanen Gelukkig zijn, wie wil dat niet? In verschillende Europese steden vierden Marokkanen de winst van hun voetbalteam tegen Ivoorkust en hiermee de WK-kwalificatie. In Nederland barstten Marokkaanse volksfeesten los in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Brussel, de hoofdstad van Europa, gaf de toon aan. Dat gelukkig zijn gepaard moet gaan met geweld en vernielingen van andermans goed, is niet nieuw, maar begint wel de regel te worden. In Genk veroorzaakten Marokkaanse supporters grote verkeershinder, toen een stoet luid toeterende auto’s door het centrum trok. Feestvierders hingen uit auto’s en zwaaiden met vlaggen.

Later op de avond begon het feest opnieuw, op de Noordlaan. Ook daar hinderden ze het doorgaand verkeer, gooiden met stenen en stampten naar passerende voertuigen. Een dienstvoertuig van de politie werd beschadigd. Rond 23 uur keerde de rust weer.

Waakzaamheid in Zaventem blijft nodig Vorige week schreven we over het grote Franstalige evenement ‘Arty show’ dat de Franstalige eenheidspartij Union des Francophones wilde organiseerden in het gloednieuwe cultuurcentrum van Zaventem. Daaraan is inmiddels een einde gekomen. Door de dreiging van protestacties hebben de organisatoren zelf de aanvraag ingetrokken.

Het was onder meer de bedoeling een tentoonstelling te organiseren van plaatselijke schilders, maar de UF’ers vonden geen verzekeraar meer die eventuele schade aan de schilderijen zou vergoeden. We weten bijgevolg niet wat het schepencollege uiteindelijk zou beslist hebben. Burgemeester Ingrid Holemans (Open Vld) vond het nodig de afgelasting openlijk te betreuren. “Het is jammer dat ons cultuurcentrum nu het decor werd van een communautair dispuut,” klaagde de hoogst naïeve burgemeester. Het is door haar eigen nalatigheid dat het zover is gekomen.

UF verontwaardigd De organisatoren van UF zijn natuurlijk hoogst verontwaardigd over het ‘geweld’ dat was aangekondigd. Ze sleuren er in Le Soir zelfs de ‘Vlaamse Militanten Organisatie’ (VMO) bij, hoewel die al dertig jaar geleden werd ontbonden. Zij gaan hun kunsttentoonstelling nu organiseren op een locatie “proche de la commune”.

Véronique Pilate, fractievoorzitster van UF, sleurt er de grote principes van gelijkheid, non-discriminatie en taalvrijheid bij, die vreselijk zouden geschonden worden. Pilate is lid van Défi, het vroegere FDF. Bij de Franstaligen zijn ze dus niet te beroerd om iemand van de meest radicale francofone partij tot voorzitter te bombarderen. Het is duidelijk dat het UF nog steeds hoopt in de toekomst publieke activiteiten te kunnen organiseren in De Factorij van Zaventem én dat de burgemeester daar helemaal geen graten in zal zien. Waakzaamheid blijft dus geboden.

7

Onze naaste buren

23 november 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

Bananenrepubliek

“Als we het normaal gaan vinden dat politici voor hun leven moeten vrezen en voor alles en nog wat kunnen worden uitgemaakt, verworden we tot een bananenrepubliek.”

Aldus het editoriaal van Nederlands grootste krant De Telegraaf op maandag 13 november 2017. In de praktijk komt het erop neer dat Nederland, als het beteugeling van racistisch allochtoon uitschot betreft, inderdaad een bananenrepubliek is. Politici wedijveren in lafheid en kruiperigheid met de corrupte Brusselse PS-criminelen. Geniet even mee van wat Geert Wilders in zijn mailbox vindt! “Geert ik ga je hele fam pakken en op de treinsporen leggen”, “Als je nie dood valt dan help ik jouw om jouw neer te schieten”, “Gert Wilders ik jij dod maken met pistol van mij kardes Big Sigara”. En natuurlijk zijn er veel mails met “kanker” en het zogenaamde beroep van “moeder”.

Fraaie teksten, waarbij ik onmiddellijk denk aan de reactie van onze medewerkster Ebru Umar. Ze kreeg indertijd minstens duizend haatmails van in Nederland wonende Turken (en dat zijn geen Turkse Nederlanders zoals de correcten altijd schrijven). Ze las die haatmails zorgvuldig en concludeerde nuchter dat er letterlijk niet één bij was met een correcte zinsbouw en spelling.

Vlaanderen zendt zijn nieuwe zonen uit Geniet ook van deze parel: “Als ik en jij alleen in zelfde kamer zaten eh ik snijd je ballen open klaat je da gans zuigen ik haalh oogappels eruit ge eet die op dan martel ik u totdat ge dood zijt.” Doet die tekst u niet aan iets denken? Mij wel. Je kan veel

slecht vertellen over in Nederland wonende allochtonen maar niet dat ze in één zin gij, jij en u gebruiken. Dat is niet uit te roeien schurft-Nederlands dat je alleen vindt bij allochtonen die ten zuiden van Wuustwezel wonen.

Geen capaciteit Er is echter meer aan de hand. Toen Wilders terecht vroeg of ze minder allochtoon racisme en criminaliteit wilden en dat correct vertaalde als “Willen jullie minder Marokkanen?”, stond de deugende Nederlandse klasse op zijn kop. Politiebureaus gingen open om klagers ter wille te zijn en sommige politiechefs stelden zelfs aangifteformulieren op waar iedereen maar een naam moest invullen, zodat massaal gefraudeerd werd met valse namen. Maar als allochtonen mails met levensbedreigingen naar Wilders sturen, gebeurt er ambtshalve niets, tenzij Wilders zelf actief aangifte doet. Dat heeft hij inmiddels al duizenden keren gedaan, waarna het in 95 procent van de gevallen angstwekkend stil blijft. Te omslachtig, te weinig capaciteit. Maar de politie had wel een spionageteam klaar om de sociale media te controleren op meningen van mensen die uiterst fatsoenlijk niet akkoord gingen met de komst van een of ander asielbedriegerscentrum, waarna de politie eventjes kwam intimideren.

Brussel, Den Haag en Amsterdam: één front Er zijn nog een paar parallellen met Brusselse situaties.

Natuurlijk kwam Marokkaans tuig uit zijn holen in Den Haag en Amsterdam ter gelegenheid van de wedstrijd tussen Ivoorkust en Marokko. Zo’n gelegenheid om te rellen laten ze niet voorbijgaan. Dus werden ook hier automobilisten bedreigd, gooiden snotapen vuurwerk naar auto’s, duwden een motoragent omver en belaagden een camerateam van de Amsterdamse stadszender. Akkoord, er is een verschil met de eerste raid in Brussel, want in Nederland werden zo maar eventjes zegge en schrijve - twee arrestaties verricht! De politie in Den Haag heeft echter al een oplossing voor eventuele problemen ter gelegenheid van het wereldkampioenschap komend jaar: schermen ophangen en sporthallen regelen voor Marokkanen.

Kortom, wangedrag belonen. Nog een uitsmijter. Met tranen in de ogen werd vorige week na 42 jaar afscheid genomen van het bekende Amsterdamse straatvoetbaltoernooi. Niet meer te doen. Een manifestatie die gestart werd om vandalisme te ontmoedigen, kon het vandalisme van de bekende “jongeren” niet meer aan en stopt ermee. Al die problemen kunnen gemakkelijk onder één noemer gebracht worden: een ziekelijk Marokkaans racisme dat nooit of te nooit correct als dusdanig geformuleerd wordt. De valsnieuwsmedia in Nederland en Vlaanderen kennen alleen dat splintertje in Nederlandse en Vlaamse ogen, maar ze weigeren de balk bij veel allochtonen te zien.

Willem de Prater

Ban het gas Een “tondelier” was een lantaarnaansteker die met een lange stok zijn ronde deed om de gaslantarens aan te steken of te doven. Het is ironisch dat de eerste “Gentse wijk zonder gas” net de wijk Tondelier is. Waar vroeger de stedelijke gasfabriek stond, komen honderden dure woningen Het stadsbestuur is apetrots op deze klimaatneutrale, duurzame wijk die niet wordt aangesloten op het gasnet. Schepen van Milieu Heyse (Groen) hoopt dat er nog vele wijken zullen volgen. Zij droomt van een hele “stad zonder gas”. De woningen worden verwarmd met een warmtenet. Dat is een buizenstelsel met heet water afkomstig van de elektriciteitscentrale aan de Ham. Een mooi gebruik van de opgewekte restwarmte (over de investering van vijf miljoen euro zullen we het even niet hebben). Maar, geloof het of niet, die centrale werkt op … gas. De wijk zonder gas wordt, al is het vanop afstand, toch met gas verwarmd! Die centrale levert dan ook geen “groene stroom”.

Wij zijn het voor een keer roerend eens met onze burgemeester die zei: “Ik zie ons in de toekomst nog niet verwarmen zonder fossiele brandstoffen. Zoveel mogelijk groene energie, ja. Maar elke dag stoken op wind en zon zal niet lukken.” Heeft hij gelijk? Met de huidige stand van de wetenschap natuurlijk wel. Toch heeft dat hem niet belet een burgemeestersconvenant te onderteken waarin Gent belooft om tegen 2030 de CO2-uitstoot met minstens 40 procent te verminderen. Iets beloven waarvan je weet dat het niet realistisch is, kan dat? Politici kunnen dat.

Cola zero met dictators Dat Termont het opneemt voor stoken op gas mag niet verwonderen. Als bijbaantje is hij voorzitter van Fluxys. Een miljardenbedrijf, eigenaar van de LNG terminal in Zeebrugge met aandelen in pijpleidingen tot in Azië.

Fluxys werd begin deze maand op de vingers getikt wegens zwaar gelobby bij de EU voor de belangen van de gasindustrie. De feestjes waar onze burgemeester zijn glaasjes cola zero drinkt, zijn in het gezelschap van machthebbers uit landen als Turkije en Algerije, om de dictators van Azerbeidzjan niet te vergeten. Alles in het belang van Gent en de Gentenaars!

Bewoond of onbewoond, dat is de vraag Met de nieuwe wet is kraken nu strafbaar.

Gent heeft de primeur. De eerste klacht werd ingediend door de eigenaar van een pand in Ledeberg. Toch moet hij minstens acht dagen wachten voor de krakers weg moeten, want het is een onbewoond pand. Als hij pech heeft, gaan de krakers in beroep en komt er zelfs een vrederechter aan te pas voor hij ze eruit kan zetten. Bewoond of onbewoond, daar wringt het schoentje. Burgemeester en parket

beloven de nieuwe wet streng toe te passen, maar alles staat of valt met hoe ruim de politie het begrip “bewoond” definieert. Tot nu is dat in Gent zeer beperkt. Een tweede verblijf is “onbewoond”, zelfs als iemand er gedomicilieerd is en er regelmatig slaapt. Hetzelfde voor een studentenkot, in de zomermaanden, “onbewoond” volgens de politie. Zal dat met de nieuwe wet veranderen? Dat valt echt nog af te wachten.

De propagandaslag gaat onverminderd door.

Krakers worden opgevoerd als arme sukkelaars waar we voor moeten zorgen. De winteropvang voor daklozen ging vroeger open,

Duitstaligen op Waalse politieke kaart De Duitstaligen in dit land maken deel uit van het Waals Gewest en ze krijgen van de nieuwe Waalse regering steeds meer gedaan. Zo worden alle beslissingen van de regering-Borsus in het Duits vertaald. Straks volgen extra bevoegdheden.

Het kreeg amper aandacht, maar toen Willy Borsus (MR) een paar maanden geleden op het Paleis in Brussel de eed aflegde als Waals minister-president, deed hij dat in twee talen: het Frans en het Duits. Het wordt al te vaak vergeten dat de Oostkantons, met negen gemeenten en 77.000 inwoners, deel uitmaken van het Waals Gewest. De nieuwe MR-cdH-regering vertoont duidelijk meer goodwill ten opzichte van de Duitstalige Gemeenschap dan toen de PS in de regering zat. Nochtans was er jarenlang een rechtstreekse lijn tussen de Waalse PS en Karl-Heinz Lambertz, de toenmalige minister-president van de Duitstalige Gemeenschap. Lambertz was zelf een socialist, of toch zeker een sociaaldemocraat.

Meer autonomie Onder huidig minister-president Oliver Paasch, lid van een regionalistische partij, pleit de regering van de Duitstalige Gemeenschap voor meer autonomie en bevoegdheden. Concreet wil het zoveel mogelijk gewestbevoegdheden overnemen van het Waals Gewest. Ook Lambertz pleitte daarvoor.

Maar het mocht van zusterpartij PS nooit verder gaan dan voorzichtige pleidooien.

De Waalse socialisten, als het erop aankomt nog altijd de grootste regionalisten onder de Franstalige politici, waren altijd

wantrouwig over dat pleidooi uit Eupen. Het zou het Waals Gewest verder verzwakken, dacht de PS. Voor het argument dat het niet meer dan normaal zou zijn dat België op basis van zijn taalgebieden over vier gewesten zou beschikken, was er bij de PS evenmin veel begrip. Nochtans zet een België met vier gewesten de Franstaligen in een sterkere positie tegenover de Vlamingen. Bijvoorbeeld bij het inroepen van belangenconflicten. Verschillende regeringen kunnen die inroepen en de Brussel-Halle-Vilvoordesaga van de voorbije jaren heeft aangetoond dat de Duitstaligen indien nodig graag in dat francofone spel meestappen. Maar de PS blijft het institutionele status quo verkiezen. Overigens, het is natuurlijk zo dat de Duitstalige Gemeenschap pas na een volgende staatshervorming een volwaardig gewest kan worden.

Dat zal dus nog een tijd duren. Vandaar dat men vanuit Eupen voor een andere strategie kiest: druk uitoefenen om Waalse gewestbevoegdheden aan de Duitstalige Gemeenschap toe te kennen. En daarvoor krijgen de Duitstaligen een luisterend oor bij de regering-Borsus. Een Waalse regering die nota bene beslist heeft de teksten van al haar besluiten voortaan naar het Duits te vertalen. Ook dat was onder de PS onmogelijk. Die vertaling is meer dan symbolisch. Van de jongere generatie Duitstaligen zijn er steeds meer die moeite hebben

om uitgezette krakers op te vangen. Tientallen gezinnen, volgens buurtwerkers, die anders onder de blote hemel zouden moeten slapen.

Mogen wij dat veel vinden voor een stad waar zogezegd geen krakersprobleem is? De Gentenaar voerde “een Roemeens gezin” op dat in zelf getimmerde barakken woont op grond van Sogent. Er kunnen straks wel meer van die krotten opduiken, meent onze OCMW-voorzitter en kandidaat-burgemeester Coddens (sp.a), maar de stad werkt aan een oplossing. Een oplossing voor tientallen Romaclans, en dan denken we met ons slecht karakter, wat zal dat weer kosten, en vooral, zou het iets helpen? Mathildis

Li bia bouquet met de kennis van de Franse taal. Zij zijn vragende partij voor meer Duitstalige overheidsdocumenten, ook vanuit Namen.

Ze worden nu op hun wenken bediend.

Gewestbevoegdheden De goodwill van de Waalse regering heeft vooral te maken met de overdracht van bevoegdheden. Wat vaststaat, is dat de regionale bevoegdheid van het woonbeleid nog voor het einde van de legislatuur naar Eupen wordt overgeheveld. Daarna zou hetzelfde moeten gebeuren met de ruimtelijke ordening en op termijn zelfs landbouw en wegenbeleid. Idem voor openbare werken. Vooral wat betreft de wegeninfrastructuur voelen de Duitstaligen zich soms verwaarloosd. Maar de overheveling van extra bevoegdheden betekent vaak ook dat de provincie Luik erbij betrokken wordt. De Oostkantons bevinden zich integraal op het grondgebied van die provincie en een aantal bevoegdheden, zoals het optreden bij rampen, erfgoedbeleid en het onderhoud van de wegeninfrastructuur, lopen in elkaar over. De Duitstalige regering wil een zekere rationalisering doorvoeren.

Eén van de grootste pleitbezorgers voor meer bevoegdheden voor de Duitstaligen is Waals MR-parlementslid Jenny Baltus-Möres. Deze jongedame uit Eupen hoopt dat het niet bij de overdracht van bevoegdheden blijft. Zij vraagt al langer dan vandaag dat in de Waalse regering een Duitstalige wordt opgenomen. Iets voor 2019?

Picard

8

De wereld rond

23 november 2017

Een paleisrevolutie made in China Wie de nieuwe machtshebbers in Zimbabwe gaan worden, is onduidelijk. Wel duidelijk is het onafwendbare einde van het Mugabe-tijdperk. Vele jaren kwam hij met zijn ‘fratsen’ weg, maar door zijn vrouw als zijn opvolgster aan te duiden, beging hij een fout te veel. Toch zijn het geen democratische aspiraties die tot de coup geleid hebben.

Wel vergaande Chinese belangen in het land. Dus besloot men in Peking dat het maar eens tijd is voor wat anders.

Wanneer we dit schrijven is formeel gesproken de kogel nog niet door de kerk, maar dat het einde van Mugabe als sterke man van Zimbabwe onafwendbaar is, daar twijfelt vrijwel niemand nog aan. Behalve misschien de grijsaard zelf. Hoe de ‘transitie’ precies zal verlopen, is nog onduidelijk, maar de tegenstanders (en opvolgers) van Mugabe sparen kosten noch moeite om het woord ‘staatsgreep’ te vermijden. Want zeg nu zelf, een militair die de macht overneemt van een dictator, zelfs met het beste pr-apparaat krijg je zoiets niet verkocht als een ‘democratisering’, of iets dat ervoor moet doorgaan. Juister zou zijn het bij een ‘paleisrevolutie’ te houden.

Vriend van het Westen Misschien is het moeilijk voor de geest te halen, maar tot een eind in de jaren negentig stond Mugabe op een goed blaadje bij het Westen. Naar Afrikaanse normen zou men hem haast ‘verlicht’ kunnen noemen, toch tijdens die eerste jaren. Hij was de antikoloniale patriot die de strijd aanbond met het regime van Ian Smith toen het land nog Rhodesië heette, hij kwam op tegen de Zuid-Afrikaanse apartheid, en hij was vooral zo verstandig de blanke boeren, per slot van rekening de motor van de economie, met rust te laten.

Maar toen wijzigde zijn gedrag. Het was een kentering die vrijwel samenviel met zijn huwelijk met Grace Marafu, zijn voormalige secretaresse. Hij trok de homofobe kaart. De decadente shopping trips naar het Verre Oosten (waarvoor hele

vliegtuigen gecharterd werden) namen exponentieel toe. En door de blanke boeren te onteigenen, diende hij de economie van het land, de graanschuur van Afrika weet u wel, de ultieme mokerslag toe. Zowat alles raakte in verval, met een hyperinflatie als toemaatje. Toch slaagde hij erin zich dankzij een demoniseringspolitiek te handhaven. Tegenstanders werden uitgeschakeld (letterlijk), en door het nodige geschimp tegen de “imperialisten” behield hij toch wat van zijn populariteit, ook elders op het Afrikaanse continent. Begin deze maand beging hij echter een fatale fout. Zijn vicepresident, de 75-jarige Emmerson Mnangagwa, bijgenaamd de krokodil, werd de laan uitgestuurd. Niet kroko zou hem opvolgen, wel zijn vrouw, die vrouw, Grace dus. Dit was een frats te veel, niet het minst voor de Chinezen, die gezien hun vele investeringen in het land een meer dan gewone belangstelling aan de dag leggen.

Verstrengeling De Chinese invloed in Zimbabwe gaat terug tot de jarenlange burgeroorlog tegen het blanke bewind in Rhodesië. Aanvankelijk zocht Mugabe Sovjetsteun, maar aangezien Moskou niet toehapte, werd plan B geactiveerd, Plan Peking zeg maar.

Onmiddellijk na de onafhankelijkheid van Zimbabwe werden diplomatieke relaties aangeknoopt. Mugabe trok op officieel bezoek naar China en deed dat nog vele keren. “We hebben ons naar het Oosten gekeerd waar de zon opgaat, maar keer-

Diplomatieke valies den onze rug naar het Westen waar de zon ondergaat”, is zo’n oneliner waarmee hij zijn achterban wist te charmeren.

Maar de banden met China, vooral economisch, die waren reëel. En naarmate het Chinese Wirtschaftswunder groter werd, kregen ze steeds belangrijkere proporties. Zeker toen het land met (westerse) sancties geconfronteerd werd, was die Chinese levensader broodnodig. Naarmate de toestand in Zimbabwe verslechterde, sloten steeds meer ambassades in Harare de deuren. Niet de Chinese, die de ene uitbreiding na de andere onderging. Dat op zeker ogenblik Mugabe de renminbi (Chinese munt) als betaalmiddel van zijn Chinese klanten aanvaardde, was een belangrijk symbool van die verstrengeling. Ook monetair was het land een zootje. Hij stond met zijn rug tegen de muur, maar toch. Met katoen, tabak en diverse mineralen groeide Zimbabwe uit tot de vierde grootste handelspartner van de Chinezen. Financiering, elektronica en infrastructuurwerken waren de belangrijkste Chinese tegenprestaties. Maar de voorbije jaren vertroebelde de band tussen de landen. De officiële boodschap was dat alles snor zat, maar achter de schermen liet Peking verstaan de geldkraan toe te draaien zolang de Zimbabwaanse economie “niet gestabiliseerd” werd. Dat Mugabe, gedreven door een niet te stuiten grootheidswaanzin, ook steeds meer eisen ging koppelen aan Chinese investeringen, was hen een doorn in het oog. Men bijt nu eenmaal niet in de hand waaruit men eet. Tijd voor wat anders dus. Dat de opperbevelhebber van het Zimbabwaanse leger enkele dagen voor de ‘regimewissel’ nog een bezoek bracht aan zijn Chinese evenknie, was uiteraard geen toeval. Nauwelijks terug werden de eerste bedreigingen aan het adres van Mugabe geuit. Een dag later reden tanks door Michaël Vandamme de straten van Harare.

Buitenlands spervuur Zoals verwacht…

In 2015 kreeg Griekenland voor de zoveelste keer massale financiële steun van de Europese Centrale Bank, het Internationaal Monetair Fonds en het Europese noodfonds ESM. Alles samen 386 miljard euro, omgerekend 35.000 euro per Griek. Dat geld werd natuurlijk niet aan Griekse burgers uitgekeerd, wel aan de Griekse staat, die daarmee zijn schulden moest afbetalen, investeren en het belasting- en pensioensysteem hervormen, zodat de economie weer op de sporen gezet kon worden. Vooral die twee laatste punten waren belangrijk, want in geen ander land worden zoveel belastingen ontdoken als in Griekenland, en nergens gaan mensen zo vroeg op pensioen. Echter, niet één van die doelstellingen is bereikt. De Nederlandse Tweede Kamer beweert nu dat zij “onthutst” is over die miljardvoudige verspilling – of is het gewoon fraude? Maar die “onthutsing” is gehuicheld, of wijst op jarenlang zelfbedrog.

Het is de zoveelste keer dat de Grieken ons zo’n toer lappen. Gezien de financiële voorgeschiedenis van de Grieken had iedereen dat op voorhand kunnen weten, behalve klaarblijkelijk de duizenden duurbetaalde financiële experts die op deze operatie moesten toezien.

Cyberoverwicht Elke maand voeren hackers duizenden aanvallen uit op computers van de NAVO. Het ergste is niet eens dat men die hackers niet kan tegenhouden, men kan ze zelfs niet identificeren. Volgens een diplomaat bij de NAVO is het “nooit duidelijk of de aanvallen afkomstig zijn uit Iran, Noord-Korea, Rusland, China of andere potentiële tegenstanders”. Er is een beperkt team specialisten dat vanuit het militaire hoofdkwartier in de Waalse stad Bergen kan uitrukken om landen bij te springen waarvan de netwerken op grote schaal worden aangevallen. Er is ook een expertisecentrum in Tallinn in Estland, waar digitale verdedigings-

oefeningen worden gehouden. Maar het is allemaal te klein en te weinig. Onze vijanden – wie ze ook zijn – hebben momenteel cyberoverwicht. Zoals de Duitsers in 1940 luchtoverwicht hadden en de Sovjets tijdens de Koude Oorlog tankoverwicht…

Leugens en videogames Op 13 september maakte de BBC gewag van een “geheime deal” waarbij Amerikaanse, Britse en Koerdische troepen honderden strijders van IS ongehinderd uit Raqqa lieten ontsnappen. Op 15 september lanceerde de New York Times een gelijkaardig bericht. Op 9 november beweerde het Russische Ministerie van Defensie dat de Amerikanen de Russische luchtmacht hadden belet een konvooi van IS aan te vallen in buurt van de Syrische stad Abu Kamal. Op 14 november stuurde datzelfde ministerie als bewijsmateriaal vanuit drones gefilmde opnamen van zo’n konvooi de wereld rond. Maar op 15 september stortte het kaartenhuis van leugens in elkaar: een groep dissidente Russische bloggers die zich Combat Intelligence Team noemt, onthulde dat het “bewijsmateriaal” van het Kremlin vervalst was. Het bevatte screenshots van het videogame “AC-130 Gunship Simulator: Special Ops Squadron.” Het Kremlin haalde de foto’s ijlings weg en beloofde een onderzoek.

Het verhaal was al van in het begin verdacht: de Russen beweerden dat de Amerikanen de IS’ers lieten ontsnappen “om hen later elders te kunnen inzetten”. Dat fantastische verhaal past naadloos in de grote herschrijving van de Syrische burgeroorlog waarmee de Russen, Iraniërs en het Assad-regime bezig zijn. Daarin wordt IS afgeschilderd als een instrument van de VS, bedoeld om het Syrische regime ten val te brengen. Tegelijk beweren de Russen dat de VS met hun luchtaanvallen op IS heel Raqqa hebben platgebombardeerd. Die beweringen kunnen niet tegelijk waar zijn.

Binnenlandse oorzaken De christenen in Syrië moeten nu opdraven als propagandisten voor Assad en Poetin. Zij moeten hen nu bedanken voor de overwinning op IS, maar de Amerikanen, de Britten, de Koerden … mogen niet eens genoemd worden. “Ja, Syrië bloedt maar blijft overeind als een fier volk dat zijn soevereiniteit bewaart en trouw blijft aan zijn harmonieuze samenleving.

Het Westen en zijn bondgenoten, die miljarden hebben geïnvesteerd om het land te ontwrichten en in handen te krijgen, zijn de grote verliezers. […] Ondertussen is Syrië een voorbeeld van eensgezinde, moedige weerstand...”

We nemen dat die arme, weerloze christenen zelfs niet kwalijk. Zij kunnen niet anders. Voor de christenen was Assad het mindere kwaad vergeleken met IS, maar een minder kwaad is nog niet iets goeds. De Syrische burgeroorlog is

niet ontketend door “het Westen en zijn bondgenoten” of door andere buitenlanders. Die oorlog was een gevolg van de Arabische Lente en van interne Syrische protesten tegen het terreurregime van Assad. In vele steden werden massamanifestaties tegen Assad gewoon uiteen geschoten. De eerste zes weken was er alleen burgerlijk protest. In een tweede fase waren er nog altijd geen echte verzetsgroepen actief in Syrië: alle gevechten vonden plaats tussen Assad-getrouwe Syrische legereenheden en eenheden die aan het muiten sloegen, vaak omdat zij weigerden op hun eigen burgers te schieten. Die eenheden vormden het Free Syrian Army (FSA). Zo “harmonisch” en “eensgezind” was Syrië. Die fase duurde tot april 2012. ISIS veroverde pas in september 2013 het eerste stukje Syrisch grondgebied, en het werd onmiddellijk aangevallen door het FSA. De VS begonnen pas in 2014 met luchtaanvallen op IS en Al-Nusra. Toen was de oorlog al drie jaar bezig. De buitenlandse interventies waren een gevolg van die oorlog, geen oorzaak.

Afrikanisering Het nieuwe migratieplan van de Europese Commissie dat onlangs werd goedgekeurd, is bedoeld om de komende twee jaar 50.000 migranten over te laten komen uit Libië, Egypte, Niger, Soedan, Tsjaad en Ethiopië. Behalve Ethiopië zijn dat allemaal moslimlanden. Zestien EU-lidstaten hebben beloofd dat ze samen nog eens 34.400 volksverhuizers zullen opvangen.

Het Nederlandse kabinet moet de knoop nog doorhakken. Polen, Hongarije en Tsjechië weigeren mee te doen.

Vervanging Meestal is het decadente milieu van kunstenaars, acteurs, filmtycoons en modeontwerpers links en politiek hypercorrect, maar Karl Lagerfeld, beroemd om zijn peperdure parfums, merkkledij, handtassen en andere over-

bodige luxeproducten, is een uitzondering. Met een zeldzame moed hekelde hij het nefaste immigratiebeleid van Angela Merkel.

Hij raakte daarbij het Duitse politieke wereldje op zijn meest gevoelige punt: “Je kan niet miljoenen Joden vermoorden, om vervolgens miljoenen van hun ergste vijanden binnen te halen.” Daarmee bedoelt hij de moslims die sinds 2015 Duitsland hebben overspoeld.

Zwaarder politiek geschut kan men in Duitsland niet bovenhalen. Volgens Lagerfeld gooide Merkel de grenzen alleen maar open “om haar imago van boze stiefmoeder weg te poetsen, dat ze had opgelopen na de Griekse crisis”.

Niet subtiel, wel raak. Lagerfeld illustreerde zijn uitspraak met een anekdote: “Ik ken iemand in Duitsland die een jonge Syriër in huis had genomen die een beetje Engels kende. Weet u wat die vier dagen later zei? ‘De beste uitvinding van Duitsland is de Holocaust.’”

Gevangen in het verleden Lagerfeld kreeg onrechtstreeks bijval van Josef Schuster, de voorzitter van de Centralrat der Juden in Deutschland. Hij noemde de ongecontroleerde immigratie uit moslimlanden één van de belangrijkste oorzaken van de benarde situatie van de Joden in Duitsland.

Nadat hij voordien vooral kritiek had geuit op AfD, was dat een moedige uitspraak.

Maar in Joodse kringen, ook in de VS, blijft het trauma van de Shoah zo dominant, dat men heftiger reageert tegen één skinhead met een hakenkruistatoeage, dan tegen tien islamitische Jodenhaters gewapend met kalasjnikovs. Net als de meeste Duitse politici zijn ook de meeste Joodse leiders buiten Israël niet in staat de islamitische Jodenhaat in zijn ware omvang onder ogen te zien. Joden en Duitsers zijn gevangenen van het verleden, meer bevreesd voor de vijanden van vroeger dan voor die van nu.

OP NAAR EEN GROTE CENTRUMPARTIJ Ex-premier Alain Juppé neemt meer en meer afstand van de rechtse ‘Les Républicains’. Er is sprake van dat hij bij de Europese verkiezingen samen optrekt met ‘La République en Marche’ van president Emmanuel Macron. Juppé laat de klassieke rechterzijde daarmee achter zich en kiest voor een grote centrumpartij.

“We moeten er misschien eens aan denken om de twee uiteinden van de politieke omelet af te snijden, zodat de redelijke mensen samen besturen en we de extremen laten voor wat ze zijn, extreemlinks en extreemrechts. Zij hebben niets begrepen van hoe de wereld werkt.” Een arrogante uitspraak uit 2015 waar alleen Alain Juppé het geheim van kent. De ex-premier en burgemeester van Bordeaux staat nu opnieuw volop in de belangstelling. Ook al is hij 75 jaar, in de nationale politiek is hij nog altijd zeer invloedrijk. Getuige daarvan de positieve signalen die hij recent richting president Emmanuel Macron en zijn partij ‘La République en Marche’ (LREM) heeft gestuurd. Juppé ziet het wel zitten om, samen met een aantal getrouwen uit zijn partij ‘Les Républicains’ (LR), campagne te voeren met Macron voor de Europese verkiezingen van 2019. En dat met een uitgesproken pro-Europees en links-liberaal programma. Daarmee zou Juppé ook bijdragen tot een verdere herverkaveling van het politieke landschap, waarbij inderdaad de twee uiteinden van de politieke omelet worden afgesneden en enkel het midden overblijft. De oude droom van Juppé: een grote centrumpartij die de Franse politiek beheerst.

Dat juppéisme lijkt paradoxaal genoeg de grote winnaar te worden van de politieke omwentelingen van de voorbije maanden. Paradoxaal omdat Alain Juppé bijna een jaar geleden poli-

GELUKKIG ZIJN

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE tiek uitgeteld was. Hij verloor de voorverkiezingen voor de presidentsverkiezingen bij Les Républicains van ex-premier François Fillon. Juppé was de grote favoriet, maar kwam slechts als nummer twee uit die stembusgang. “De beste onder ons”, zoals president Jacques Chirac hem ooit noemde, werd door de militanten van LR uitgespuwd. Te veel centrum, te oud…

Maar de door schandalen geteisterde François Fillon en de steile opgang van Macron in de aanloop naar de presidentsverkiezingen veranderden veel. Macron werd verkozen op een ‘noch links, noch rechts’ centrumprogramma. De linkerzijde van het politieke spectrum likte haar wonden, de PS voorop.

De extreemlinkse beweging rond Jean-Luc Mélenchon raakte snel uitgeblust. Kortom, de linkerkant van de politieke omelet was afgesneden. Aan de rechterzijde was het Front National verzwakt door interne spanningen. Idem bij Les Républicains.

De premier ligt buiten Wekenlang wisten ze bij ‘Les Républicains’ niet wat ze moesten aanvangen met hun politieke verkozenen die openlijk Emmanuel Macron steunden. In die mate dat een aantal onder hen lid werd van de eerste regering en ‘Les Républicains’ met Edouard Philippe zelfs de premier leverden. Verschillende kopstukken van ‘Les Républicains’ eisten dat die ministers uit de partij zouden worden gezet. Maar het duurde tot 31 oktober voor dit daadwerkelijk gebeurde. Reden was onder andere dat veel militanten en kaderleden van de partij vonden dat die ministers goed werk leverden: ze voerden een centrumrechts economisch beleid met een hervorming van de arbeidsmarkt en een verlaging van de vermogensbelasting. En de regering-Philippe voerde onder impuls van Macron een strenger migratiebeleid.

lige studie werd gepeild naar de Britse levenskwaliteit. De officiële resultaten werden enkele weken geleden vrijgegeven. Wie zoekt naar de heilige graal van het welbevinden, moet naar Craven trekken, in het noorden van Engeland.

Het grootste dorp in Craven, Skipton, blijkt de gelukkigste plek in het Verenigd Koninkrijk te zijn. Op het eerste gezicht lijkt dit opmerkelijk. Het noorden van Engeland wordt vaak neergepoot als een regio met slecht weer, minder technologische ontwikkeling en meer armoede. Elementen die normaal gesproken niet geassocieerd worden met de term ‘geluk’. Journalisten trokken naar het dorpje en spraken met buurtbewoners. Sebastian Fattorini, die zoals zijn familienaam doet vermoeden Italiaanse voorouders heeft, woont in een 16de-eeuws kasteel in Skipton. Fattorini wijst op het feit dat bewoners in het dorp oprecht vriendelijk zijn. Sociale cohesie verklaart volgens hem de hoge mate van geluk. “Mensen maken hier nog tijd vrij voor elkaar. Hier geen toestanden waarbij eenzamen pas weken na hun overlijden in hun flat gevonden worden.”

Heilige graal der levenskwaliteit

De plaatselijke politie-inspecteur Geoff Crocker wijst in ‘The New York Times’ op de lage criminaliteitsgraad. “Weliswaar vind je ook hier in de buurt enkele jeugdbendes, maar al met al behoort Skipton tot de meest veilige plaatsen in het Verenigd Koninkrijk.” Er zijn twintig geregistreerde misdrijven per duizend inwoners op jaarbasis, wat erg laag is. “Wij als politie besteden hier meer tijd aan het verhelpen van mobiliteitsproblemen ten gevolge van auto’s die in panne vallen en de weg blokkeren, dan met het onderzoeken van criminaliteit”, aldus een glimlachende Crocker. Uit de gepubliceerde cijfers van het

MERKEL EN KERNBOMMEN De Vlaamse kranten waren deze week stellig. Het einde van kanselier Merkel is in zicht. De mislukking van de coalitiebesprekingen - haar zelf getrokken grens was een akkoord op zondag - zet haar godendeemstering in. Wij twijfelen.

De eerste dame van Duitsland blijft hoofd van de grootste, weliswaar verzwakte, partij. Ze kan, in een noodgeval, een minderheidsregering vormen met de Groenen. Politiek en mentaal staat Angela Merkel redelijk dicht bij die partij en zij vrijt de ecologisten reeds langer op door grove beslissingen als de kernuitstap.

Haalt Merkel het niet, dan is dat niet alleen zwaar voor Duitsland, dan wordt ook de Europese Unie het kind van de electorale rekening van 24 september. Het Europese liefdespaar in wording - hand-in-hand staren Emmanuel Macron en Angela Merkel naar de blauwe vlag met de sterren - was een waarborg dat de ineenstorting van de Europese Unie niet voor meteen is.

Met Merkel die achter de schermen verdwijnt, of sterk verzwakt wordt, is dat scenario terug.

Sterk Europa Herinner u wat Merkel in een naar zweet en bier ruikende tent in München verklaarde in mei dit jaar: “Wij Europeanen moeten ons lot in eigen handen nemen.” De Duitse kanselier zag met lede ogen hoe de Amerikaans-Europese relatie onder VS-president Trump, die publiek zei dat de Europese Unie wat hem betreft mocht ophouden te bestaan, aan het breken was.

Dat leidde tot het besluit dat Europa los van de VS tot een macht moest worden, én, dat zij, de Duitse nummer 1, de historische rol op zich zou moeten nemen om dat sterkere Europa

Multicultuur maakt ongelukkig

Met of zonder het FN? Na de verkiezingen van een nieuwe voorzitter van ‘Les Républicains’ in december zal Juppé wellicht de daad bij het woord voegen en de partij met enkele anderen verlaten. Hebben ‘Les Républicains’ dan nog een toekomst? Voor de gedoodverfde nieuwe voorzitter Laurent Wauquiez zeker. Hij hoopt zich rechts te positioneren met een eurosceptisch discours en duidelijke standpunten over immigratie en criminaliteit.

In welke mate wordt toenadering gezocht tot het Front National? Worden kaderleden en militanten aangetrokken? Of hoopt Wauquiez bij een aantal verkiezingen, zoals de Europese stembusslag, te kunnen aantonen dat hij het alternatief is dat de hele rechterzijde kan bestrijken. Als dat lukt, is hij de topfavoriet om in 2022 de strijd aan te gaan voor het Élysée. Wauquiez hoopt dat Macron tegen dan verzwakt is door jaren machtsuitoefening.

Salan

ENGELAND Britse Nationaal Bureau voor de Statistiek (Office for National Statistics) komt naar voren dat het gemiddelde gelukniveau in Skipton uitkomt op 8,3 op een schaal van tien, terwijl het nationale gemiddelde blijft hangen rond 7,5.

Een pak minder gelukkig blijken de inwoners in de Londense wijk Islington te zijn. Vooral voor vrouwen is deze buurt de hel op aarde. Is het toevallig dat Islington zowat de meest multiculturele buurt in en rond de hoofdstad is? Uiteraard niet. Waar de multicultuur - meer specifiek de islam - de toon zet, gaat het met het welbevinden van vrouwen fel achteruit.

Ook andere wijken in multicultureel Londen scoren ondermaats. Vrouwen zijn aanmerkelijk ongelukkiger in buurten als Westminster, Camden en de City of London. Er is voorlopig wel een vluchtweg. In het Schotse Glasgow geven vrouwen aan zich het prettigst te voelen. Kijken we naar het geluksniveau in de verschillende onderdelen van het Verenigd Koninkrijk, dan blijkt dat mannen en vrouwen in Noord-Ierland beter in hun vel zitten dan in de andere delen van het koninkrijk het geval is.

De Wereldhandelsorganisatie (WTO) komt jaarlijks voor de dag met een ranglijst van meest gelukkige en ongelukkige staten. Noorwegen, Denemarken en IJsland bezetten de top drie.

De noordelijke landen scoren al heel lange tijd goed in dit soort overzichten.

Helemaal onderaan vinden we Burundi, Afghanistan en Syrië, wat weinig hoeft te verbazen. Het Verenigd Koninkrijk staat nog net in de top twintig van landen met de meest gelukkige burgers. Het moet wel een pak andere Europese landen laten voorgaan, waaronder Duitsland, Nederland en zelfs het onzalige België.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND te leiden. De Amerikaanse presidenten waren decennialang, ondanks de EU, de feitelijke bazen van Europa, daarbij geholpen als junior-baasjes door de Britse premiers. Trump is vies van Europa, en door de Brexit wordt het Verenigd Koninkrijk geprovincialiseerd. De mantels van de macht van Ronald Reagan en Margaret Thatcher kwamen de voorbije maanden op de schouders te liggen van een nieuw machtspaar: Macron en Merkel. Tot dus zondag, toen dat politieke koppel (voorlopig?) dreigde te sneven.

Is de godendeemstering van Merkel alleen negatief nieuws voor Europa? Die ontwikkeling kan meevallen als Frankrijk erin slaagt onder zijn jonge president een sterkere leidersrol op zich te nemen. Een belangrijke voorwaarde is dat de economische en sociale hervormingen die Macron doordrukt overeind blijven.

Voorlopig ziet het er zo naar uit. De CGT met haar communistische inslag trekt wel de straat op, maar de grote werkersmassa lokt zij niet meer.

Parijs kan in de machtsbalans met Berlijn twee troeven uitspelen. Frankrijk is nog steeds een permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en beschikt over kernbommen. Noch het ene noch het andere snoepje is Duits.

Emmanuel Macron ijvert voor een Duits-Franse as en, zeer atypisch voor Fransen, hij heeft stelselmatig Fransen met een goede tot voortreffelijke kennis van het Duits aangesteld op sleutelposten in zijn regering. Eerste minister Edouard Philippe liep school in Bonn, waar zijn vader hoofd was van een Frans lyceum. Bruno Le Maire, de minister van Economie, heeft een passie voor de Duitse taal en cultuur opgedaan als gaststudent in Duitsland. Hij is regelmatig op de Duitse televisie te zien en hij spreekt de machtige Wolfgang Schaüble aan met “du”, wat

FRANKRIJK

Toch haalden de voorstanders van de uitsluiting de bovenhand, maar dit alles verzwakte ‘Les Républicains’ fel.

Alain Juppé, nog altijd lid van de partij, zag het ontslag van Edouard Philippe als iets heel symbolisch. Philippe stond in 2002 mee aan de wieg van de centrumrechtse UMP waaruit ‘Les Républicains’ zijn voortgekomen. Voor Juppé is deze bladzijde nu omgeslagen. ‘Les Républicains’ kiezen voor volle kracht rechts, een richting die de burgemeester van Bordeaux niet wil uitgaan. Voor hem is het moment gekomen om ook de rechterkant van de politieke omelet af te snijden. En daarmee ligt de weg open voor een brede politieke centrumbeweging van ‘La République en Marche’ en de malcontenten van ‘Les Républicains’.

RIGHT OR WRONG

Plezier en voldoening vinden in het leven is niet altijd eenvoudig. Een jaar lang werd in het Verenigd Koninkrijk onderzoek verricht naar het geluksniveau van de Britten.

De resultaten zijn sinds kort bekend. Groot was de verbazing toen bleek dat het plaatsje Skipton, een district in Yorkshire, uit de bus kwam als de plek waar menigeen de hoogste graad van welbehagen vindt.

Na meer dan veertig jaar op de planken, houdt de Vlaamse comédienne An Nelissen het voor bekeken. ‘De Gelukmonoloog’ is de titel van haar opvoering, waarmee ze dezer dagen voor een laatste keer langs de culturele centra trekt. In het kader van haar monoloog vroeg Nelissen aan honderd vrouwen waar ze het meest naar verlangen in het leven. Niet minder dan drieënnegentig dames antwoordden: ‘geluk’. Opvallend is echter dat zowat ieder mens iets anders bedoelt wanneer hij of zij het heeft over het begrip ‘geluk’. De ene denkt dan aan gezellig samenzijn met familie en vrienden, voor de andere betekent het miljoenen op de bankrekening, of het streven naar een lichaam dat beantwoordt aan de eeuwige jeugd.

In 2010 verscheen ‘Geluk’, een boek waarin schrijver Leo Bormans, voorheen twintig jaar lang de hoofdredacteur van het onderwijsblad ‘Klasse’, zich boog over ‘geluk’ en ‘levenskwaliteit’. Bormans ondervroeg in het kader van de totstandkoming van zijn boek tientallen sociologen, economen en filosofen over deze thema’s. Waarom is persoon x gelukkiger dan persoon y?

Welke variabelen bepalen het (subjectieve) gelukniveau van mensen? Van april 2016 tot maart 2017 gingen onderzoekers in het Verenigd Koninkrijk aan de slag. Middels een grootscha-

9

Het nabije buitenland

23 november 2017

DUITSLAND

duidt op een grote familiariteit. Macron benoemde de Franse ambassadeur in Duitsland, Philippe Etienne, als zijn nationale veiligheidsadviseur.

De Franse president kan zijn flirt met Duitsland niet te veel beklemtonen, of zijn kiezers zullen oordelen dat hij zich opstelt als knecht van Berlijn, maar Macron is zo verstandig ook met andere grote landen op een zelfverzekerde manier om te gaan.

Dus het is geen een-tweetje tussen de Duitsers en de Fransen.

Kernmacht Wordt de Franse kernbom een bonbon voor Berlijn? Iets vreemds gebeurde na de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. De Frankfurter Allgemeine Zeitung, geen flitsende, revolutionaire krant, pleitte in een opiniestuk voor een Duits nucleair wapen, want de Franse en de Britse kernmacht is te zwak om Amerika, dat onder Trump weifelt om zijn kernbommen voor Europa in te zetten, te vervangen. Een Duitse bom is, aldus de FAZ-baas, het antwoord. Straffe kost. Dertig jaar geleden werd in Keulen het karnaval afgelast omwille van Operation Desert Storm in Arabië; de Rijnlanders wilden geen feest tijdens die oorlog.

De FAZ staat niet alleen met zijn pleidooi voor een nucleair arsenaal. Roderich Kiesewetter, een loyaal parlementslid van de CDU en een ex-officier, roept in de media op het Franse kernwapen om te vormen tot een Europees programma en Duitse euro’s om die omslag te bekostigen. Ontsteltenis werd zijn deel bij de pacifisten en de anti-Amerikanen van de Groenen en Die Linke.

Zelfs hoge pieten van het ministerie van Buitenlandse Zaken bromden ontstemd. De discussie zal aanhouden.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

23 november 2017

MEDIALAND

FILM

Rellen in Brussel: pappen en nathouden Waren er verleden zaterdag en woensdag nu wel of niet rellen in Brussel? Moeilijk te zeggen, afgaande op de berichten in de regimemedia. Zaterdag werd namelijk vooral de kwalificatie van Marokko voor het wereldkampioenschap voetbal “gevierd”.

Volgens de Vlaamse media liepen die vieringen hier en daar een beetje uit de hand, terwijl de Franstalige media vooral gruwelden van het racisme tegenover “Arabieren” op de sociale media.

Kwatongen beweren dat er ook op woensdag rellen waren in Brussel, maar officieel ging het alleen maar om een bezoekje van een Franse rapper waar wij nog nooit van gehoord hadden.

En enkele provocaties door de Brusselse politie. Het viel op dat Radio 1 van de VRT er deze keer bijzonder snel bij was om iemand op te bellen die vanuit haar kantoorraam uitzicht had op het Muntplein, en daardoor rechtstreeks op antenne kon getuigen dat er absoluut niets aan de hand was.

Ook de directeur van de Vlaamse bibliotheek aan het Muntplein mocht rechtstreeks op antenne komen getuigen dat er niets bijzonders gebeurd was, maar dat ze voor alle zekerheid de bibliotheek toch maar vroegtijdig gesloten hadden. Het verslag werd nog net niet afgesloten met een dwingende “circulez, il n’y a rien à voir”. Tussendoor hoorden we dat er absoluut geen verband was tussen de rellen die zich niet afspeelden op het Muntplein, en de rellen die een paar dagen eerder ook niet plaatsgevonden hadden.

Echter, op de sociale media doken nogal wat getuigenissen op die een heel ander beeld lieten zien van bruisend Brussel.

En vooral: filmpjes, die weinig aan de verbeelding overlieten.

Voor de tweede keer in amper vijf dagen moesten de media overstag gaan, en erkennen dat multicultuur dan toch niet altijd een feest is in Brussel.

De vraag die zich alweer opdringt: hoeveel zouden wij over die rellen in Brussel te weten gekomen zijn zonder sociale media? Een vraag om in het achterhoofd te houden, wanneer in de reguliere media nog maar eens de klacht weerklinkt dat de sociale media totaal onbetrouwbaar zijn, en dat, zoals in Duitsland, dringend maatregelen genomen moeten worden tegen de verspreiding van “fake news”.

Standpunt van Vlaams Belang oninteressant?

Eens de kat uit de zak, bleven de rellen in Brussel een aantal dagen nazinderen in de media, met een hoogtepunt in de vele zondagse praatprogramma’s. Zowat iedereen mocht zijn licht over de zaak komen laten schijnen, en het gratuite geweld veroordelen. Iedereen? Natuurlijk niet, want de partij die al

Koning intimideert opnieuw journalisten Een paar weken geleden kreeg ik een journaliste van de mainstream media (MSM) aan de lijn . Veiligheidshalve (voor haar) noem ik geen namen. De beroepsjournaliste heeft meer dan dertig jaar ervaring. Ze schrijft al jaren over het koningshuis voor Vlaamse dag- en weekbladen. Die artikels zijn altijd bijzonder genuanceerd en correct.

Elisabeth Naar aanleiding van de zestiende verjaardag van prinses Elisabeth had de redactrice een groot artikel over de monarchie geschreven. Dat artikel is bijzonder slecht gevallen op het paleis. En dan volgt het zoveelste geval van pure intimidatie: de journaliste wordt na de publicatie van het artikel op het paleis uitgenodigd om uitleg te geven. Die intimidatie wordt zelfs gevolgd door een sessie bij de Raad voor de Journalistiek, waar de betrokken journaliste niet eens aanwezig mag zijn.

Niet de eerste keer Eerder werd de hoofdredacteur van een Vlaams weekblad op het matje geroepen na de publicatie van foto’s van leden van de monarchie.

De voorvallen doen denken aan het dictatoriale gedrag van prins Filip die journalisten een reprimande gaf . In 2007 liet de kroonprins, op het einde van de koninklijke nieuwjaarsreceptie in het paleis, twee journalisten bij zich roepen om hen de les te lezen. Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen, en Pol Van Den Driessche, politiek hoofdredacteur bij VTM, kregen de wind van voren omwille van de negatieve berichtgeving over Filips optreden tijdens de economische missie naar Zuid-Afrika. De kroonprins dreigde ermee de journalisten persona non grata te laten verklaren aan het hof. «U moet ontzag en respect voor mij hebben, want ik ben de volgende koning», zei de prins aan een verbouwereerde Van Den Driessche. “Uw negatieve berichten zullen mij niet verhinderen mijn missie te volbrengen”, kreeg Desmet te horen. Prinses Mathilde stond aan Filips jas te trekken om hem weg te halen, maar het hielp niet. De prins schold de journalisten de huid vol. Dat was tien jaar geleden.

Sinds Filip koning is, probeert de communicatiecel van het paleis de inhoud van artikels over de monarchie te sturen. De recente poging om een journaliste te intimideren, is een brug te ver en vraagt om een parlementaire vraag.

Thierry Debels

decennia waarschuwt voor stadsguerillatoestanden in Brussel en man en paard durft te benoemen, was opvallend afwezig, in élk debat. Zou het standpunt van het Vlaams Belang over de rellen in Brussel volgens de media oninteressant geweest zijn?

Of was het probleem met dat standpunt net dat het wél interessant is, en wel eens voor een écht debat had kunnen zorgen?

Zo zagen we Belgisch minister van Justitie Koen Geens in De Zevende Dag fel van leer trekken, maar werd hij zelf niet aangesproken op zijn crimineel falend justitiebeleid.

Het is immers al jaren zo dat wanneer de Brusselse politie dan toch eens een straatcrimineel oppakt, die crimineel vaak nog eerder terug thuis is dan de agenten die hem oppakten. En wordt een straatcrimineel hoogst uitzonderlijk dan toch eens voorgeleid en zelfs veroordeeld, is het beleid van Koen Geens erop gericht hem zo snel mogelijk vervroegd vrij te laten, als de veroordeelde al ooit de binnenkant van een gevangenis hoeft te zien.

Op Radio 1 liet “onafhankelijke” Jinnih Beels van de roodgroene Antwerpse lijst Samen zich van haar meest flinkse kant horen. Zo wees zij erop dat de Brusselse politie blijkbaar geen of geen correcte risicoanalyse had uitgevoerd naar aanleiding van de voetbalmatch Marokko-Ivoorkust op zaterdagavond, volgens haar toch een zware blunder. Alleen: in hoeveel Noord-Afrikaanse hoofdsteden zou men naar aanleiding van de voetbalmatch België-Griekenland in september wel een risicoanalyse uitgevoerd hebben? Jinnih Beels hoefde het niet te vertellen, want de interviewer van dienst vroeg er niet naar, en zou waarschijnlijk nog eerder zijn microfoon met wat peper en zout opgegeten hebben dan zulke stoute vraag te stellen.

Deze voorbeelden tonen aan hoezeer de regimepers alweer haar best deed om schijndebatten met politici te organiseren, en met die politici samenspant, om de échte, fundamentele problemen zoveel mogelijk onbenoemd te laten.

EC bindt de strijd aan tegen “fake news” Toeval of niet, op maandag kondigde de Europese Commissie een publieke bevraging aan om de strijd aan te gaan tegen “fake news en desinformatie”. Tot midden februari krijgt iedereen de kans om suggesties over te maken over wat de Europese Unie kan doen om “burgers instrumenten aan te reiken zodat ze betrouwbare informatie kunnen identificeren”. Begin volgend jaar komt er ook een expertengroep, die “het fenomeen moet helpen omschrijven, de internationale dimensie moet helpen uitklaren en aanbevelingen kan formuleren”.

En dan dat gebruikte taaltje: “instrumenten aanreiken”, “fenomenen omschrijven”, “dimensies uitklaren” en “aanbevelingen kunnen formuleren”. Volgens EU-commissaris Frans Timmermans maken “de vrijheid op informatie en mediapluralisme deel uit van het Charter van Fundamentele Rechten van de EU”, maar vergis u niet: dit is een poging van het EU-establishment om censuur te kunnen invoeren zodat “ongelukjes” zoals op oudejaarsnacht in Keulen en de recente rellen in Brussel voortaan efficiënter aangepakt kunnen worden.

Wie wil, kan tot midden december zijn kandidatuur stellen voor de expertengroep. We zouden zeggen: mocht een lezer zich geroepen voelen en tijd hebben, vooral doen. Al sluiten we niet uit dat een abonnement op dit rioolblaadje als onmiddellijke en onweerlegbare diskwalificatie geldt…

…net als Google, Bing, Twitter en Facebook In dezelfde week kondigden de twee grootste kanalen van de sociale media, Twitter en Facebook, samen met de zoekmotoren Google en Bing een nieuw initiatief aan, dat ook de strijd moet aangaan tegen “fake news”. “The trust project” heet het initiatief, en de bedoeling is dat internetgebruikers bij de vier internetgiganten voortaan “trust indicators” voorgeschoteld krijgen wanneer ze een nieuwsbericht lezen. Die “trust indicators” zouden moeten aangeven wat voor standaarden de nieuwsbron hanteert, wie er precies achter het bericht zit, wat voor soort bericht het is (bv. nieuwsartikel, analyse of commentaar), methodes en dies meer.

O ja, diversiteit in de redactielokalen moet uiteraard ook aangegeven worden, een codewoord voor voldoende linkse stemmen en politieke correctheid.

Radio Maria naar de Raad van State Ook de katholieke radiozender Radio Maria stapt naar de Raad van State betreffende de toekenning van vier FM-licenties door de Vlaamse minister van Media Sven Gatz. Die had in september namelijk beslist dat Radio Maria niet bij de gelukkigen was, en vanaf januari van de FM-band verdwijnt.

Radio Maria verdwijnt daarmee niet helemaal uit de ether, want sindsdien zit de zender ook op DAB+. Hij is bovendien al langer te beluisteren via internet. De zender was oorspronkelijk niet van plan om klacht in te dienen, maar is ondertussen van mening veranderd. Hij voegt zich daarmee bij TOPRadio en Club FM, die ook naast een FM-licentie grepen.

Opvallend: de uitspraak van de Raad van State wordt pas in januari verwacht. Als de Raad van State oordeelt dat Radio Maria, of één van die andere kanalen, toch recht heeft op een FM-licentie, dreigt er chaos op de Vlaamse FM-band. Bovendien beschuldigt de directie van Radio Maria de Vlaamse regering ervan de selectiecriteria voor de toekenning van een FMlicentie achteraf nog veranderd te hebben. Het ziet ernaar uit dat minister van Media Sven Gatz goed op weg is om van het Vlaamse radiolandschap een rommeltje te maken.

Bij de VRT konden ze het niet laten lacherig te doen over de oproep van Radio Maria aan de luisteraars om te bidden voor een goede afloop. Dat zouden ze ongetwijfeld ook gedaan hebben als het een moslimradio betrof met een gelijkaardige oproep.

Gouden Palm in Cannes

The Square De Zweedse regisseur Ruben Östlund neemt in zijn films de uitwassen van de hedendaagse samenleving op de korrel. In “The Square” zijn dat vooral de kunst- en mediawereld en het zal u niet verbazen dat hij aardig negatief is. Maar dat lijkt mij alleszins niet de reden waarom hij bekroond werd op het jongste Filmfestival van Cannes. Dat heeft alles te maken met de wijze waarop hij zijn mening in beeld weet te zetten.

Hoofdpersonage is Christian (Claes Bang), een wat arrogante en zelfingenomen directeur van het museum X-Royali, volop werkend aan de voorbereiding van een nieuw project. Maar de dagelijkse beslommeringen daarrond worden voortdurend onderbroken door zorgen van persoonlijke aard.

Hij is gescheiden en heeft co-ouderschap over zijn puberende kinderen; een onenightstand met een journaliste is hem niet goed bekomen. Maar ergst van al, zijn geld en telefoon werden gestolen. Dat laatste ontreddert hem nog het meest, omdat in zijn smartphone zowat zijn hele leven zit.

Het kan elke carrière makende zakenman overkomen. En zakenmannen lossen dat over het algemeen efficiënt op, maar hier zitten we in het opgeklopte wereldje van de kunst en dat is andere koffie (als in een scène Christian gevraagd wordt om zijn zoveelste abstracte woordenkramerij om te zetten in mensentaal, weet hij niet wat zeggen).

Via anekdotes en situaties voert Östlund ons op een satirische manier door die wereld van schone schijn, egocentrische kunstenaars, patserige sponsors en van al diegenen die daar mee willen van profiteren. Dat daarbij vele maskers afvallen, hoeft geen betoog. Het resultaat is een zedenkomedie over deze tijd waarbij, zeker naar de kunstwereld toe, harde waarheden worden gezegd.

Een cruciale scène, waarin Östlund alles laat samenkomen, is een galadiner waarop een performancekunstenaar plots op een zo overtuigende wijze een imitatie van een aap neerzet dat het gênant wordt, niet alleen voor de aanwezige gasten, ook voor de bioscoopbezoekers. Wat Östlund daarmee wil zeggen, is dat we al allang vergeten zijn waar we vandaan komen en intussen te veel bagage hebben opgepakt die niets met het leven heeft te maken.

Ja, er worden nog films gemaakt die afwijken van de geldende norm, maar waarom zo’n film 160 minuten moet duren, blijft mij een raadsel.

K.T.

Amerikaanse diva uit Antwerpen

Verborgen Verlangen De hoofdrol in dit Vlaamse niemendalletje wordt vertolkt door Astrid Coppens. Als die naam u niks mocht zeggen, de naam Astrid Bryan zal zeer waarschijnlijk een belletje doen rinkelen.

Ze probeerde carrière te maken in Amerika, trouwde er met John Bryan (“den John”), en slaagde er zowaar in een soort soap over haar leven met hem in Los Angeles op de Vlaamse televisie te krijgen. Intussen ligt ze in een vechtscheiding met “den John” (het proces begint over enkele weken), maar ze vond toch de tijd om nog vlug een Vlaamse film te draaien. Als je het niet in Amerika kan maken, blijft natuurlijk nog altijd Vlaanderen.

Toegegeven, Astrid is een fenomeen. In de paar afleveringen die ik van haar “soap” heb gezien, komt ze naar voren als iemand die de touwtjes in handen neemt, die weet dat ze show moet maken en dat ook met overtuiging doet, in haar “gepimpte” taaltje. In “Verborgen Verlangen” speelt ze een personage in een verhaal, en dat is toch wat anders.

Astrid speelt Louise, een schoenenverkoopster die ervan droomt schrijfster te worden maar daar niet het minste talent voor heeft. Dat vinden ze althans bij de uitgeverij (in moeilijkheden) waar ze haar manuscript deponeert. Maar tegelijk hebben ze daar een geniaal (?) idee. Het nieuwe boek van de mensenschuwe Herman Schotte (Dominique van Malder) heeft alles om een bestseller te worden, maar met iemand als Schotte valt geen campagne te voeren. Dus wordt besloten om van Louise – die er goed uitziet en alles heeft om pers en publiek te kunnen behagen – het gezicht te maken van Schottes nieuwe boek.

En inderdaad, het boek van Schotte wordt een succes en Louise wordt een ster, zodanig zelfs dat een jaloerse Schotte uit zijn isolement komt. Met alle gevolgen van dien en nieuwe verwikkelingen tot gevolg.

“Verborgen Verlangen” is een lichtvoetige komedie, het soort film waarvoor ze in Hollywood zonder veel moeite de nodige scenaristen vinden om spitante dialogen te schrijven en komische situaties te bedenken. Dat plezier is regisseur Maarten Moerkerke niet gegund. De film moet het stellen met een wat brave afhandeling van de intrige (uiteraard met de nodige romantiek). Het is allemaal vlot verteld, en er wordt beslist niet slecht geacteerd, maar dat is het zo ongeveer.

K.T.

Op de praatstoel

23 november 2017

11

Praten met Luk van Nieuwenhuysen

“Karel Dillen zijn verontwaardiging was echt, zijn toewijding was zonder berekening.”

Tien jaar geleden overleed Karel Dillen, de stichter en bezieler van het Vlaams Blok.

Hoewel hij nooit een mediageniek politicus was geweest, woonden duizenden mensen zijn begrafenis bij in de kathedraal van Antwerpen. Zijn naam wordt in de Vlaamse Beweging nog steeds met respect uitgesproken.

De tiende verjaardag van het overlijden van Karel Dillen is op 30 november de aanleiding voor een academische zitting over zijn politieke erfenis. We hadden een gesprek met Luk van Nieuwenhuysen, organisator van het colloquium. Van Nieuwenhuysen was er bij toen in 1978 het Vlaams Blok werd opgericht. Hij was achttien jaar parlementslid voor de partij en zetelde ook in het partijbestuur. ’t Pallieterke: hoe zal het colloquium eruit zien? Wat is het concept?

Luk van Nieuwenhuysen: “Marijke Dillen, de oudste dochter, zal de aanwezigen verwelkomen, waarop ik een inleiding geef. Mijn getuigenis gaat over Karel, die ik toch zo’n 35 jaar heb gekend, eerst van ver en dan van wat dichterbij. De hoofdmoot is echter voor Pieter Jan Verstraete, u bekend van zijn talloze publicaties over feiten en figuren uit de Vlaamse Beweging. Over Karel Dillen verschenen van zijn hand twee boeken, onder de titels ‘Portret van een rebel’ en ‘Liever wolf in het bos…’. Hij werd als spreker gevraagd omdat hij, met de afstand van een historicus, zijn licht kan laten schijnen op de figuur van Karel en diens invloed op het Vlaams-nationalisme in het algemeen en de Vlaamse partijpolitiek in het bijzonder.

De avond wordt afgesloten door Tom van Grieken, van wie ik weet dat hij veel belangstelling en respect heeft voor zijn voorganger en de stichter van de partij. Ik denk dat hij nog altijd een bron van inspiratie voor hem is. Het was trouwens zijn initiatief om de tiende verjaardag van het overlijden van Karel Dillen niet onopgemerkt te laten voorbijgaan.” ’t Pallieterke: er zullen ook videoboodschappen zijn van Frank Vanhecke, Francis van den Eynde en Koen, de zoon van Karel.

Dit zijn mensen die niet meer tot het Vlaams Belang behoren. Zijn een aantal oude wonden geheeld?

Luk van Nieuwenhuysen: “Het zijn niet echt videoboodschappen. Met het oog op het colloquium zijn er interviews gefilmd van een twintigtal mensen die Karel hebben gekend, als vader, grootvader of vriend, als jonge Vlaams-nationalist of als politicus. Het is de bedoeling tussen de toespraken door een compilatie van die gesprekken te tonen.

Later zou een meer uitgebreide versie, als een soort van tijdsdocument, ter beschikking worden gesteld. Daar zijn inderdaad mensen bij die niet of niet meer tot Vlaams Belang horen.

Naast de namen die u noemt, was bijvoorbeeld ook Bob Maes, die Karel al van in de jaren vijftig kende, bereid om ons te ontvangen. Het komt eropaan een zo objectief mogelijk beeld te schetsen van wie Karel was, wat zijn invloed geweest is, maar ook aan te tonen dat hij zelfs vandaag nog een bron van inspiratie voor Vlaams-nationalisten is of kan zijn.

Om op uw laatste vraag te antwoorden: ik durf niet te zeggen of de oude wonden al dan niet geheeld zijn, voor sommigen zal dat allicht meer of minder het geval zijn dan voor anderen. Al durf ik te hopen dat de tijd de meesten toch wat heeft gemilderd. Het gegeven dat die mensen bereid waren om hun getuigenis af

te leggen en dat ik vanuit de partij geen signaal heb ontvangen dat zoiets uit den boze zou zijn, geeft volgens mij aan dat - waar wij ons vandaag ook bevinden - we op zijn minst dat respect voor Karel Dillen gemeen hebben.” ’t Pallieterke: jij was één van de oprichters van het Vlaams Blok. Heb je Karel Dillen persoonlijk goed gekend? Wat waren zijn grootste kwaliteiten?

Luk van Nieuwenhuysen: “Een van de oprichters is wat veel gezegd. Ik was er bij toen in Antwerpen de princiepsbeslissing werd genomen om Lode Claes voor te zijn met de oprichting van een nieuwe partij, maar dat was vooral omdat ik Edgard Delvo met de wagen naar Antwerpen had gebracht. Ik was toen een jonge militant, maar ik heb wel van meet af aan meegewerkt in de VNP in Brussel, waar ik toen nog woonde. Ik had vertrouwen in Dillen. In die beginjaren waren er veel vergaderingen, kleine en grote meetings en ik zag Karel in die dagen geregeld, zonder te pretenderen dat ik hem goed kende.

Al sinds mijn eerste stappen bij Were Di, begin de jaren zeventig, was mijn ontzag voor hem te groot om echt van een vertrouwelijke relatie te kunnen spreken. Maar ik heb in de loop van de jaren veel van zijn menselijke trekjes leren kennen. Hij zou je nooit op de schouder hebben geklopt en gezegd ‘goed bezig’, maar je merkte het wel als hij je waardeerde, en wellicht ook als dat niet het geval was. Hij liet dat altijd op een of andere manier verstaan, zonder veel woorden. Zijn grootste kwaliteit was natuurlijk zijn redenaarstalent - hij kon zijn publiek werkelijk begeesteren -, maar hij had ook een goede pen. Hij was een intellectueel die heel veel respect opbracht voor de gewone militant die bij nacht en ontij en belangloos eropuit trok om affiches te plakken, te kalken, te betogen, activiteiten en acties te organiseren en te begeleiden, enz.

En ten slotte was er zijn oprechtheid. Er was niets gemaakt aan Karel Dillen. Hij speelde geen cinema. Zijn verontwaardiging was echt, zijn toewijding was zonder berekening.” ’t Pallieterke: Karel Dillen had het imago van een houterige intellectueel. Was hij dat ook in de omgang?

Luk van Nieuwenhuysen: “Bij publieke optredens was hij de Karel Dillen die de meesten onder ons hebben gekend: inderdaad wat houterig en stroef, met een streng uiterlijk en - soms ongemeen - scherp in zijn toespraken.

In de omgang was hij zo niet, al bleef hij bij de meeste mensen toch wel wat afstandelijk.

Het hing natuurlijk af van het gezelschap. Uit de getuigenissen van de familie blijkt dat hij thuis toch wel anders was. Zijn dochters en zoon spreken alleszins met zeer veel warmte over hem en Madeleine, hun moeder. Ook uit het beeld dat vrienden, partijgenoten en zelfs oud-personeelsleden over hem ophangen komt een man naar voor met empathie, maar ook met relativeringsvermogen en met een gezonde dosis humor. Hij sprak altijd een voortreffelijk en accentloos Nederlands, maar als hij moppen tapte, kwam het Antwerps naar boven.”

De politieke erfenis Naar aanleiding van de herdenking dat tien jaar geleden Karel Dillen overleed, organiseert het Vlaams Belang een symposium. Dit symposium gaat door op donderdag 30 november om 20 uur. Sprekers zijn Luk van Nieuwenhuysen, Marijke Dillen en Tom van Grieken.

Gastspreker is onze medewerker Pieter Jan Verstraete, die in 1992 het boek schreef “Karel Dillen, portret van een rebel” (eerste druk bij uitgeverij Aksent, 2de druk in 2007 bij uitgeverij Egmont, met als nieuwe titel: “Liever wolf in het bos… Portret van Karel Dillen”. Beide boeken zijn nog verkrijgbaar bij uitgeverij Egmont).

Inschrijven (verplicht!) voor het symposium kan enkel via de webstek www.kareldillen. be of via telefoonnummer 02 219 60 09 (nationaal VB secretariaat).

’t Pallieterke: wat was het geheim van Dillen? Hoe is hij erin geslaagd een minipartijtje om te bouwen tot een volkspartij?

Luk van Nieuwenhuysen:“Als er al een geheim is, dan denk ik dat het moet gezocht worden in zijn geloofwaardigheid en zijn onbaatzuchtigheid. Persoonlijke ambitie was niet aan hem besteed. Vergeet niet dat Karel 57 jaar was toen hij zijn nieuwe partij stichtte, een leeftijd waarop sommigen al van hun pensioen beginnen dromen. Hij was er zich nochtans terdege van bewust dat het een lange en moeilijke weg zou worden en hij heeft dat ook nooit voor zijn achterban verheeld. ‘I never promised you a rose garden’, zei hij regelmatig in zijn toespraken. Tijdens die partijpolitieke loopbaan heeft hij steeds, wanneer hij dat nuttig achtte, plaats geruimd - eerst als Kamerlid, dan als senator en ten slotte als partijvoorzitter - voor jonge beloftevolle krachten aan wie hij de ruimte liet en het vertrouwen gaf om de partij verder uit te bouwen. Maar vergis u niet: hij hield zelf de teugels in handen.

Hij was al enkele jaren uit de Volksunie gestapt vooraleer hij met die nieuwe partij begon. Maar in 1977 leek de tijd er rijp voor, nadat de VU met het fameuze Egmontpact aan geloofwaardigheid had ingeboet en er al heel wat Vlaams-nationalisten hadden afgehaakt omwille van de verlinksing van de partij. Toch heeft het bloed, zweet en tranen gekost om de kiezers te overhalen. Die voorspelling van Karel bleek inderdaad juist te zijn. Maar naast het onvermogen van de traditionele politiek om Vlaanderen uit het Belgische kluwen te halen, was er het toenemende ongenoegen over de aanpak van de immigratie en veiligheid. Al die elementen hebben er uiteindelijk toe bijgedragen dat de nieuwe partij na zo’n vijftien jaar fors doorbrak en verder groeide.

Het feit dat Karel kon delegeren, heeft mijns inziens de doorslag gegeven.” ’t Pallieterke: zou hij dat vandaag ook nog kunnen? Zou een politicus van zijn type kunnen functioneren in de hedendaagse politieke cultuur van Twitter, strovuurjournalistiek en oneliners?

Luk van Nieuwenhuysen:“In een eerste opwelling zou ik die vraag ontkennend beantwoorden. Wij zijn immers allemaal de kinderen van onze tijd en de vorige generaties zijn de onze niet, zoals de huidige generatie de mijne niet is. Ik kan me inderdaad geen Karel Dillen voorstellen die dagelijks berichten op Twitter verstuurt, beschouwingen weergeeft op Facebook of die met oneliners antwoordt op vragen van journalisten. Daar staat tegenover dat hij in de jaren zeventig, tachtig en later ook al niet meespeelde in het circus van politiek en media. Dat heeft de doorbraak en de groei van zijn Vlaams Blok nochtans niet belet. Ik durf te hopen dat oprechtheid uit-

eindelijk ook vandaag nog aan de basis kan liggen van politiek succes. Maar misschien is dat ‘wishfull thinking’.” ’t Pallieterke: de erfenis van Karel Dillen leeft nog. Hoe zou je die omschrijven?

Luk van Nieuwenhuysen: “Het valt op dat Karel Dillen voor veel Vlaams-nationalisten vandaag nog altijd een toetssteen is voor hun denken en doen. ‘Wat zou Karel Dillen hebben gedaan of gedacht?’, is een vraag die vaak door vele hoofden gaat. Hij heeft een niet onbelangrijk aandeel gehad in de heropleving van het Vlaams-nationalisme na de Tweede Wereldoorlog en hij heeft in 1977 een Vlaams-nationaal alternatief uitgebouwd voor de ontspoorde Volksunie. In mijn ogen heeft hij daarmee ergens toch de erfenis van de Frontbeweging voortgezet.

Persoonlijk onthoud ik vooral zijn onbaatzuchtigheid en zijn onbuigzaamheid. Hij heeft bovendien aangetoond dat je best radicaal kan zijn zonder in vuilbekkerij te vervallen.

Ik snap wel dat er nationalisten zijn die onze doelstellingen via een andere strategie of tactiek hopen te verwezenlijken. Maar ze hebben me tot dusver niet kunnen overtuigen, want ik heb al te vaak gezien hoe het middel uiteindelijk een doel werd. En hoe het aanvankelijke doel de plaats moest ruimen voor andere minder idealistische ambities. Je moet bovendien uitkijken dat een voortdurend vooruitschuiven van je eisen of je programma je geloofwaardigheid niet aantast. Een bevrijdingsbeweging als de onze (voor mij is nationalisme bevrijdend, anders wordt het imperialisme) heeft hoe dan ook nood aan radicalen die het einddoel voor ogen blijven houden. Dat is geen gemakkelijke keuze, want die strijd kent hoogten en laagten. De erfenis van Karel Dillen bestaat erin dat we ons nooit bij die laagten mogen neerleggen.”

K.v.C.

12

Cultuur

23 november 2017

Michel pleit voor meer dialoog …in Barcelona

Magritte, Broodthaers…

Vijftig jaar geleden overleed René Magritte. De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België organiseren een tentoonstelling die tegelijk de viering van het tienjarig bestaan van het Magritte Museum inluidt.

…in Beirut

…in Brussel

…en in de Wetstraat

De expo in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van Magrittes overlijden is geen klassieke overzichtstentoonstelling. Ze wil de erfenis van de surrealist in kaart brengen. De titel ‘Magritte, Broodthaers en de hedendaagse kunst’ geeft aan dat de expo een prominente plaats toekent aan Marcel Broodthaers (inderdaad, die van de ‘Mosselpot’) als het gaat om de artistieke verwantschap met Magritte.

“Onbekende beelden van het bekende”

Vreemdelingenstemrecht hoeft geen promotie De verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië zitten overal. Onder meer in de deelname van vreemdelingen aan (gemeenteraads)verkiezingen. Terwijl in Wallonië in 2012 twintig procent van de niet-Belgen stemde, was dat in Vlaanderen maar tien procent.

Eveline Vergauwen in De Standaard klaagt dat de drempel om zich op voorhand te registreren - een verplichting - voor veel vreemdelingen te groot is (DS 16 november). Wallonië doet het beter dan Vlaanderen.

Prijskaartje Louise Nikolic (ULB) schreef over dit onderwerp een doctoraat en stelde vast dat deelname van vreemdelingen aan gemeenteraadsverkiezingen afhangt van de mate waarin de gemeentebesturen hen over de procedure informeren (verspreiden van inschrijvingsformulieren, info in gemeentebladen, infosessies, et cetera). Dat aan al die voorstelletjes (personeel inzetten om vreemdelingen aan de mouw te trekken en aan te spreken, extra promotie…) een ferm prijskaartje hangt, komt niet ter sprake. Volgens De Standaard zou Antwerpen overwegen om verenigingen uit het middenveld bij die promotie te betrekken. In 2012 stuurde de (toen nog door een socialist

bestuurde) stad een brief naar alle niet-Belgen die in aanmerking kwamen om te stemmen. Gent – ook al met een sp.a-burgemeester – deed dat ook in 2012 en zal dat in 2018 opnieuw doen. Daar gaat het om zo’n 20.000 formulieren en derhalve potentiële kiezers.

Links Dat de regionale verschillen in deelname van vreemdelingen zo groot zijn, ligt volgens Nikolic aan de politieke verschillen: “Gemiddeld stemden in de Waalse gemeenten meer nietBelgen dan in de Vlaamse en de Brusselse. In gemeenten met linkse burgemeesters zien we dat meer niet-Belgen zich registreerden. Wallonië had in 2012 meer rode en groene burgemeesters dan Vlaanderen. De linkse partijen waren altijd voorstander van het vreemdelingenstemrecht, en deden dan ook meer inspanningen om burgers te informeren.”

Politiek correct, allemaal? Vergauwen geeft toch maar netjes mee dat de Vlaamse gemeenten van het Vlaams Gewest “geen steun” krijgen, wat in Brussel wel het geval is. Geert Bourgeois (N-VA) zou in 2012 als Vlaams minister van Binnenlands Bestuur hebben gezegd dat die steun in 2018 “verplicht” zou worden, maar zijn opvolger Liesbeth Homans (N-VA) lijkt dat niet meteen van plan. Dat Vergauwen dat allemaal niet zo leuk vindt, blijkt uit de titel van het krantenartikel: “Vlaanderen laat niet-Belg links liggen”.

A.P.

Op eenzame hoogte Verder plaatst de expo werken van Magritte bij die van een heleboel hedendaagse kunstenaars. Er zijn vele bruiklenen uit buitenlandse musea en privéverzamelingen naar Brussel gehaald. De dialoog tussen de originele werken van Magritte en hun moderne en hedendaagse interpretaties verwatert al te vaak in louter formele verwantschappen. Bovendien zijn veel van de verzamelde kunstenaars technisch of picturaal niet opgewassen tegen Magritte. Dat valt nog het meest op met schilderijen uit Magrittes ‘periode vache’, een reeks uitdagende, wild geschilderde werken met felle kleuren. Men zou verwachten dat ze een bron kunnen geweest zijn voor kunstenaars van de zogenaamde ‘bad painting’ uit de jaren tachtig en negentig, maar ook zij kunnen niet op tegen de heerlijke absurditeit van Magritte.

Zaal in, zaal uit is het duidelijk: Magritte blijft ongeëvenaard. De surrealistische grootmeester lacht allicht in zijn vuistje. Hij had een grondige afkeer van thematentoonstellingen en van groepsexpo’s waar zijn werk de ruimte moest delen met dat van andere kunstenaars. Dat zijn ‘opvolgers’ op de tentoonstelling in Brussel één na één door de mand vallen, zal hem deugd doen. Magritte blijft op eenzame hoogte schitteren.

MMMV Tentoonstelling ‘Magritte, Broodthaers en de hedendaagse kunst’, tot 18 februari 2018, KMSKB, Brussel, www.fine-arts-museum.be

Droom aan de Stroom

Spontaan opgeweld na de stoere verklaring van Kris Peeters dat hij in Antwerpen burgemeester worden wil en niks minder.

Mijn Antwerpse Muze laait!

Kris Peeters die het Antwerps tsjevenboegbeeld is, gaat zelfverzekerd voor de burgemeesterssjaal, want volgens hem is er geen een die beter is dan hij om aan de Stroom Sinjoor te wezen én Signaal.

Al is hij Puurse immigrant, hij heeft verstand van tal van zaken die voor ’t volk belangrijk zijn.

Vraag ’t maar aan Wouter Beke van de Ampersand die Kris als boegbeeld liever arm dan rijk wil zijn.

Stem dus, Sinjoren, aan de Stroom CD&V en smijt voor Kris gerust uw rechterhand in ’t Scheld.

Hij neemt u aan uw linkerhand voor vijf jaar mee, terwijl op rechts De Wevers dagen zijn geteld.

Alea iacta est zegt nà De Wever Kris, gejaagd als ’t ware door een nieuwe Scheldewind die langs de kaaien suist “De beste die er is, is Kris met wie een nieuwe Gouden Eeuw begint!”

De kat van Lange Wapper vlijt zich neer en… spint.

Hector van Oevelen

Van onze hofdichter

Vorige week schreven we hier al over dit onderwerp na een gelijkaardige, maar veel scherpere klaagzang van de radicaal-linkse socioloog Jan Hertogen over dit onderwerp. Hij gaf in zijn nieuwsbrief cijfers voor alle Vlaamse gemeenten. De Standaard haalt info bij Louise Nikolic (ULB).

Alle niet-Belgen kunnen hier stemmen sinds 2004. Wie geen EU-onderdaan is, moet wel vijf jaar in het land verblijven. Vreemdelingen moeten zich registreren, en dat doen ze nauwelijks, om welke reden dan ook. In 2012 wogen ze gemiddeld voor 1,8 procent op de verkiezingsuitslag, terwijl dat 9,3 procent had kunnen zijn als iedereen die mocht stemmen, zich ook had geregistreerd, becijferde Hertogen.

Een blikvanger bij de opening van de tentoonstelling is een filmpje waarin Magritte en Broodthaers dezelfde gekke (‘magrittiaanse’) handelingen verrichten en waarbij Magritte zijn legendarische bolhoed aan Broodthaers overhandigt (zie afbeelding). De expo interpreteert dit als een overdracht: Magritte die Broodthaers aanduidt als zijn opvolger. Dat is veel te kort door de bocht. Ze hebben elkaar slechts af en toe ontmoet. Wel heeft Broodthaers het werk van Magritte bewonderd en liet hij zich erdoor inspireren. Als exdichter voelde Broodthaers zich zeker aangesproken door Magrittes gebruik van woorden in schilderijen. Het iconische ‘Woordbreuk der beelden’, beter bekend als ‘Ceci n’est pas une pipe’, is voor het eerst sinds 1971 nog eens in ons land te zien. Dat is alvast een pluspunt van de tentoonstelling.

Ook het openingsschilderij ‘Het onbeschreven blad’, het allerlaatste werk dat Magritte heeft gemaakt, is bijzonder sterk. Het is een stil nachttafereel: helemaal onderaan het schilderij staat een rij huizen met het licht dat door de ruiten schijnt, het overgrote deel van het doek is gevuld met een staalblauwe sterrenhemel,

en bovenaan in het midden zweven enkel takken met blaren en schijnt de volle maan. De maan schijnt niet door de blaren, maar staat voor de blaren. Het is de perfecte illustratie bij een uitspraak van René Magritte: “Mijn schilderkunst bestaat uit onbekende beelden van het bekende.”

Dossier

23 november 2017

13

Machtsverschuiving, of einde van een tijdperk?

De poging van Robert Mugabe, president van Zimbabwe, om zijn vrouw tot opvolgster te benoemen, was een brug te ver. Het leger greep in. Of het land daarmee de weg van de democratie zal opgaan, valt af te wachten.

De instelling van een dictatuur De 93-jarige Mugabe is niet de eerste vrijheidsstrijder die zich tot dictator ontpopte.

Na een jarenlange guerrillaoorlog tegen het blanke bewind van Ian Smith namen Mugabe en zijn partij, de ZANU-PF, in 1980 de macht in Rhodesië over. Het land heette voortaan Zimbabwe.

De eerste jaren verliepen democratisch: van de 100 zetels in het parlement veroverde Mugabes partij er 57, terwijl 23 zetels naar andere zwarte partijen gingen waaronder 20 voor de ZAPU van tegenstander Nkomo. En dan waren er nog de 20 zitjes voorbehouden aan de blanken voor een termijn van tien jaar.

Maar na een tijd lapte Mugabe de overeenkomst die via Britse bemiddeling in Lancaster House (Londen) was afgesloten aan zijn laars en ging het in de richting van een éénpartijstaat. Aldus kwam hij in botsing met Nkomo, die vooral steunde op de Matabeles in het westen van het land (Mugabe is een Shona, de belangrijkste bevolkingsgroep van Zimbabwe).

De oppositieleider werd uiteindelijk gearresteerd. In Matabeleland kwam het tot een opstand die van 1982 tot 1985 duurde en brutaal werd onderdrukt door troepen die door Noord-Korea waren opgeleid, met duizenden doden tot gevolg. In 1987 werden de voor de blanken gereserveerde zetels afgeschaft en hetzelfde jaar kon Mugabe president worden.

Sindsdien heeft hij het alleen voor het zeggen.

Vanaf 2000 Vooral de periode vanaf 2000 ligt vers in het geheugen. Om de aandacht af te leiden van de grote armoede in het land en de corruptie

in de hoogste kringen probeerde Mugabe de nog aanwezige blanke bevolking als zondebok te gebruiken. Dus werd tot een grondhervorming overgegaan waarbij blanke boeren zonder vergoeding werden onteigend en soms met geweld werden verjaagd. Die grondhervorming kwam niet de bevolking maar vertrouwelingen van het regime ten goede. Toen het Hooggerechtshof die maatregel als onwettig bestempelde, werd dat hof zelfs buitenspel gezet. Het gevolg was dat opnieuw vele blanken het land verlieten (velen hadden dat al gedaan na de onafhankelijkheid), waarna de landbouweconomie in mekaar stortte. Die blanken waren niet de enigen. Alleen al in Zuid-Afrika wonen zo’n drie miljoen Zimbabwanen die wegtrokken omwille van de economische neergang en de superinflatie die verscheidene honderdduizenden percenten bedroeg.

In 1999 zag een nieuwe oppositiepartij het licht, de Movement for Democratic Change (MDC) van Morgan Tsvangirai, die in moeilijke omstandigheden aan verkiezingen kon deelnemen. Ze kon daarbij enige successen behalen, vooral in 2008, maar toen de MDC zich ten gevolge van intimidatie terugtrok, riep Mugabe zichzelf als overwinnaar uit. Het leidde tot wereldwijde afkeuring en rellen die aan 200 mensen het leven kostten. Door ZuidAfrikaanse bemiddeling kwam uiteindelijk een coalitieregering tot stand waarin Mugabe en zijn ZANU-PF weer de lakens uitdeelden. Die regering had geen lang leven, waarop westerse sancties volgden die echter in 2012-‘13 werden versoepeld.

Bij de nieuwe verkiezingen dat jaar haalde Mugabe een grote meerderheid, maar van

De allerlaatste oostfronters In 2014 publiceerde de gewezen Britse legerofficier en militaire historicus Jonathan Trigg zijn boek ‘Oostfronters’. Het boek verkocht vlot, maar was nogal rommelig samengesteld. Een van de kritieken luidde dat hij het aantal Vlaamse oostfronters nogal overdreven had. Trigg had het over 23.000 vrijwilligers. Onder anderen Oswald van Ooteghem en Bruno de Wever wezen hem erop dat het cijfer sterk overdreven was. Hoewel hij in zijn nieuwste boek “Het testament van de Vlaamse Waffen-SS” aanvaardt dat het er ‘maar’ 10.000 waren, staat op de achterzijde van zijn boek nog steeds het cijfer 23.000 vermeld.

Geen spijt Voor zijn nieuwste boek legde Trigg de getuigenissen van enkele nog levende veteranen (de laatsten!) van het Vlaams Legioen en de ‘Langemarck’ vast, alsook die van een Vlaamse DRK-zuster (Deutsches Rotes Kreuz).

De geïnterviewde personen zijn Oswald van Ooteghem, Herman van Gyseghem, Theo d’Oosterlinck, Dries Coolens, Albert Olbrechts, Lucie Lefever en Jan Munk, de enige Nederlandse oostfronter van het gezelschap. Trigg bezocht hen allen thuis op, geeft een uitvoerige beschrijving van zijn gastheer, alsook van het interieur, en laat ze vrijuit vertellen over hun jeugd- en oorlogsjaren. Netelige zaken zoals de Holocaust worden niet uit de weg gegaan. Ook hun verdere levenswandel komt aan bod.

Wat vooral opvalt, is dat niet één spijt heeft van zijn of haar vrijwilligerschap. Albert

Olbrechts verwoordt het aldus: “Ik heb er geen spijt van dat ik bij het Legioen ben gegaan. Ik weet dat ik iets heb gedaan dat de rest van de wereld slecht noemt en het spijt me dat zij dat zo zien. De meeste vrijwilligers dachten dat ze een onafhankelijk Vlaanderen zouden krijgen, maar ze werden bedot. Ik was gewoon tegen de communisten en ik wilde dat België samen zou blijven, één land, daarom was ik een rexist. Ik wilde geen onafhankelijk Vlaanderen, ik wilde België niet laten opsplitsen. Nu bekijk ik het anders.”

Het zijn bijwijlen ontroerende getuigenissen recht uit het leven gegrepen. Over goede vrienden die sneuvelen, hoe de dood deel uitmaakt van het dagelijks frontleven en op de duur geen indruk meer maakt op de geharde en afgestompte geesten. Trigg brengt telkens een stukje militaire geschiedenis van het oostfront en laat zijn getuigen dan vertellen over deze en gene gebeurtenis. Op de lezer maakt dat indruk. Het is dan jammer dat het boek gebukt gaat onder een stroeve vertaling. Zo wordt bijvoorbeeld het woord ‘kanon’ stelselmatig door ‘geweer’ vertaald, wat tot komische kromzinnen als “het geweer werd gedraaid…” leidt.

Het boek wordt geschraagd door vaak uitvoerig weergegeven getuigenissen, telkens in vetjes afgedrukt, en dat is de sterkte van het boek van Trigg. Binnen enkele jaren vallen de stemmen van deze allerlaatste oostfronters immers stil. Vermelden we nog dat het boek een aantal unieke illustraties bevat, veelal afkomstig uit het archief van Oswald van Ooteghem.

Pieter Jan Verstraete Jonathan Trigg, “Het testament van de Vlaamse Waffen-SS: de allerlaatste oostfronters getuigen”, Antwerpen, Uitg. Horizon, 2017, 271 blz. Prijs: 22,50 euro.

ISBN 978 94 9262 648 6 Te koop via de webwinkel van ’t Pallieterke: www.pallieterke.net

verschillende zijden werd erop gewezen dat fraude was gepleegd. Sindsdien was het stil rond de MDC en Tsvangirai – die in 2014 als partijleider aan de dijk werd gezet, zodat de partij in twee splitste - en verdween Zimbabwe uit de belangstelling.

De rol van Madame Mugabe Wat zich in Zimbabwe afspeelt is in feite een interne machtsstrijd. Mugabes eerste vrouw stierf in 1992 en vier jaar later hertrouwde hij met zijn secretaresse Grace Marufu met wie hij al jaren een relatie had. Met het ouder worden (hij is 93, zij 52) is Marufu steeds meer invloed op haar man beginnen uit te oefenen. De presidentsvrouw, die o.m. door haar dure levenswijze niet populair is, is geen kat om zonder handschoenen aan te pakken. Ze staat bekend om haar lichtgeraaktheid. Niet lang geleden, tijdens een bezoek aan Zuid-Afrika, veroorzaakte ze opschudding; ze zou een 20-jarig model hebben aangerand. Alles had te maken met een vrouwenruzie waarbij haar zoons betrokken waren. In 2009 zou ze in Hong Kong een Brits fotograaf in het gezicht hebben geslagen omdat die een foto van haar man wilde nemen.

Een gelijkaardig incident deed zich dit jaar voor in Singapore.

Maar in eigen land is het nog erger. Volgens Human Rights Watch verdreef de politie op haar verzoek met harde hand 200 gezinnen van een stuk grond waarop de Mugabes hun zinnen hadden gezet. De huidige problemen zouden trouwens zijn begonnen omdat Mugabe, op vraag van zijn vrouw, vicepresident Emmerson Mnangagwa had ontslagen.

Conflict om opvolging Dat Mugabe zijn vrouw als opvolgster wilde aanduiden – zij zou in december de plaats van Mnangagwa innemen – was niet naar de zin van de legerleiding. Grace Mugabe had wel de

steun van de jongeren in de partij, de G40, al lijken die nu, al of niet onder druk, hun kazak te keren. De legeracties waren dan ook niet gericht tegen Mugabe - die onder huisarrest werd geplaatst - maar tegen zijn vrouw en haar aanhangers, waarvan sommigen zijn aangehouden en anderen het land zijn ontvlucht. Er waren zelfs eerst berichten dat Mugabe bereid was af te treden als zijn vrouw vrij het land kon verlaten. Alleszins hebben de Mugabes huizen in Hong Kong, Maleisië, Dubai en Zuid-Afrika.

Voor een mogelijk asiel wordt Zuid-Afrika het meest vermeld, zij het dat Grace Mugabe daar met een aanklacht zit in verband met het incident met het model.

Hoe dan ook, prof. Anthoni van Nieuwkerk, afrikanist aan de universiteit van Witwatersrand (Johannesburg) sprak van een “vertraagde staatsgreep”. De militairen beseffen dat een echte putsch op afkeuring zou stuiten van het Westen en van Afrikaanse landen. Waarschijnlijk, zegt van Niekerk, zal men enkele politici naar voren schuiven. Er wordt o.a. gesproken over een overgangsregering van vijf jaar onder leiding van Mnangagwa waarbij mogelijk de oppositie zou worden betrokken. Toch verliep deze paleisrevolutie – volgens sommigen goedgekeurd door bondgenoot China – door Mugabes verzet minder vlot dan verwacht. En is er wantrouwen.

Want de nieuwe machtshebbers komen uit dezelfde stal en hebben ook hun duistere kanten. Stafchef Chiwenga was een belangrijke figuur in de campagne om de blanke boeren te verdrijven. Het leverde hem een boerderij op.

En Mnangagwa was minister van Staatsveiligheid in de periode van de Matabele-opstand.

Tevens was hij verantwoordelijk voor het brutale optreden tegen Tsvangirai en de zijnen in 2008. Het is nog te vroeg om victorie te kraaien.

Jan van Aerschot

Churchill als minister van Marine Tijdens de oorlogsjaren 1914-1915 was de toen nog niet zo bekende Britse politicus Winston Churchill de First Lord, minister van Marine. Bij het uitbreken van de oorlog kwam hij haast wekelijks met een nieuw plan op de proppen. Het ene al fantastischer dan het andere.

Zo wilde hij de Britse vloot inzetten in de Oostzee om in de haven van Sint-Petersburg, Kronstad, Russische troepen aan boord te nemen en die op de Duitse kust te laten landen. Zo zouden ze de Duitsers verrassen en in een beweging naar Berlijn oprukken. Churchill had alles tot in detail laten uitwerken.

Het Britse kabinet verwees het plan naar de prullenmand. Een ander plan voorzag in de landing van halfopgeleide Britse mariniers in Antwerpen om de stad zo lang mogelijk als een vesting te kunnen verdedigen. De Britse regering steigerde en was niet bereid eigen troepen op een toch al verloren post langdurig in te zetten.

Eén churchilliaans plan werd wel verwezenlijkt. In het voorjaar van 1915 landden Britse en Franse eenheden op de Turkse kust om het schiereiland Gallipoli te bezetten en de doorvaart door de Dardanellen vrij te maken. Eenmaal die fortificaties uitgeschakeld, lag de weg naar Constantinopel open. Zover kwam het echter niet, want de

Incidenten in Brussel...

expeditie eindigde in een catastrofe. Churchill diende in mei van hetzelfde jaar ontslag te nemen.

Als lezer van het boek over Churchill als minister van Marine vraag je je af of men dan geen betere minister had kunnen vinden.

De latere oorlogspremier komt in dit werk over als een arrogant en ijdel man die naast zijn schoenen liep. Daarnaast schreef Churchill graag verdiensten van anderen gedeeltelijk of geheel op eigen naam. Bas de Groot toont tevens aan dat Churchill een bekwaam auteur was, maar die de zaken graag naar zijn hand zette. Manipuleren kon hij als geen ander. Een intrigerend boek, dat overvloedig geïllustreerd is. Een register ontbreekt.

Pieter Jan Verstraete

Bas de Groot, “Churchill als minister van Marine 1914-1915: gewiekst politicus, historicus en amateur militairstrateeg”.

Soesterberg, uitg. Aspekt, 2017, 169 blz., 9,95 euro. ISBN 978 94 6338 236 6

14

Brieven

23 november 2017 ‘Deutschland schafft sich ab’

meer dan een historische kalender

het geheu gen van de Lage Lande n

Te koop in de webwinkel www.pallieterke.net Nostalgie naar de rijkswacht Pallieterke, Twee gevangenen, waarvan één geboeid, ontsnapten onlangs al lopend uit een celwagen aan het Hof van Beroep te Antwerpen. Dagen later kon men dan toch uiteindelijk 1 van hen oppakken. Verder, tijdens een achtervolging kunnen, na een zware crash tegen een winkel, opnieuw 2 criminelen aan politieagenten, te voet dan nog, ontkomen te Sint-Niklaas. Recent konden in Brussel criminelen zelfs inbreken in appartementen, dus niet alleen in een 11-tal winkels, en daar aan de haal gaan met pc’s, tv-toestellen en dergelijke. Allemaal onder het toeziend oog van de alleszins (onderbemande) ordestrijdkrachten.

Men sprak zelfs terecht van potentieel acuut levensgevaar voor de bewoners. En telkens ging het om allochtonen. In zulk geval dienen vuurwapens door de politie gebruikt te worden, want het gaat om huisvredebreuk, levensbedreigende omstandigheden zware geweldpleging, brandstichting bij nacht, inbraak met diefstal, enz. Ik kan me niet indenken dat dit onder de toenmalige rijkswacht (het toenmalige derde leger van België), ooit had kunnen plaatsvinden. Men trachtte nu zelfs soldaten in te zetten in Brussel. En dit tegen een leger van criminelen. Dit gaat om méér dan enkel hooliganisme; zoveel is nu wel duidelijk. Dit gaat ook om méér dan sociaal gefrustreerde achteruitgestelden, al zal links wel weer een brug proberen te slaan tussen beiden. Dit gaat over “ontwortelden”, die à priori thuis geen opvoeding genoten en verder van elk normbesef verstoken zijn. Lieden die het Westen verzaken. En dan een unanieme overwinningsroes achteraf!

Eddy van de Sompel – Sint-Niklaas

Politici zijn verantwoordelijk Pallieterke, Wanneer gaat men nu eens eindelijk de politici ter verantwoording roepen? Moureau als beschermengel van de jihadisten, en Close wegens schuldig verzuim door plunderaars ongestraft hun gang te laten gaan. Of dat te wijten is aan onbekwaamheid of koppige onwil, weet ik niet.

Marc Mathé - Sint-Job-in-‘t-Goor

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A W A R S C H A U P A C T B I T A L I E X I E X L E C S L A A P M U T S J E X D S A S X R X A M A R I L E E N T R E E X U R X S I F L T X A S X K N O R T X G V I S T X C X T X O O M H A S O X A L T E R E G O I L X B A N A A N X L A N J L I E F D E X D R A M A K I E R X E S P X U N I C L G L E I S X M O N D E O

Pallieterke, Dit controversiële boek - waarvan ik destijds kennis had genomen in de kolommen van ‘t P. - heeft naar verluidt behoorlijk veel ophef veroorzaakt bij onze oosterburen toen het enkele jaren geleden werd uitgebracht.

Met ruime vertraging kwam ik toe aan de lectuur ervan. Het verschaft wel het voordeel van de ‘contemplatie’, m.a.w. de overweging wat en in hoever er sindsdien in Duitsland iets veranderd is op politiek/maatschappelijk vlak. Ik vrees dat de oogst bijzonder karig is. En dat is jammer en merkwaardig tegelijk. Inderdaad, de wijze waarop Thilo Sarrazin de maatschappelijke context in zijn land confronteert met de invasieve toestroom van horden vreemde volkeren is dermate scherp gesteld, dat men ervan zou uitgaan dat bij velen de ogen zouden geopend worden en een kentering zou teweeggebracht worden bij het beheersen van het fenomeen. Sarrazin hanteert daarbij immers een technisch/academische taal en stijl - allicht eigen aan zijn vorige opdrachten als o.m. minister van Financiën en medebeheerder van de Bundesbank- doorspekt met de typisch Duitse samengestelde woorden (soms tot bijna 30 letters). Zijn betoog is een nooit geziene aaneenschakeling van politiek niet-correcte statements die systematisch én secuur worden toegelicht en ondersteund door statistieken en tabellen én een ontzagwekkende bibliografie die geen tegenspraak dulden.

Na lectuur blijft evenwel de hamvraag: wat is de uiteindelijke impact geweest van het boek op het maatschappelijk bestel? De auteur zal zich allicht de bedenking maken “Ik heb (g)een steen verlegd in de rivier op aarde...” (Bram Vermeulen parafraserend). Hij had het kunnen weten, want 100 jaar geleden had Oswald Spengler al ‘Der Untergang des Abendlandes’ voorspeld! R aymond Bries - Heist- op-den-Berg

Marokkaanse supporters Pallieterke, Met de schandalige vernielingen en plunderingen in Brussel gepleegd door Marokkaanse voetbalsupporters, of wat daar moet voor doorgaan, is duidelijk gebleken wie de ereburgers zijn in dit land. Zij kregen 20 minuten speeltijd!

Geen aanhoudingen, geen onderzoek, geen burgemeester die ontslagen had moeten worden, geen politiekorpschef die ontslagen had moeten worden. De regering gaat een “opbouwend” gesprek voeren. En de kous is af. Op deze manier breiden de “jongeren” hun nogozones uit. De regering laat betijen. Geen enkele harde ingreep van de minister van Binnenlandse Zaken en Veiligheid, geen enkele harde ingreep van de minister van Justitie.

Alleen luide blabla….. Begrijpe wie kan.

Als de N-VA’ers hun nieuwe slogan willen waarmaken, nemen zij nu ontslag en laten de regering vallen. In 2018 zal dat Marokkaanse supportersgeweld wel overslaan naar Antwerpen. De Vlamingen zullen dit gewoon worden Bart de Feyter - Boechout en betalen.

Sluiting kerncentrales Pallieterke, Vlaams minister van Energie Bart Tommelein (Open Vld) wil tegen 2025 een totale uitstap van kernenergie. Ter vervanging van al onze kernreactoren zouden tegen die tijd 9 gascentrales gebouwd én operationeel moeten zijn.

Dit is niet alleen véél duurder dan de bestaande kerncentrales open te houden, bovendien zullen al die gascentrales samen ontzaglijke hoeveelheden broeikasgassen uitstoten, terwijl kernreactoren geen broeikasgassen produceren.

In de studie die onlangs in Nature Climate Change verschenen is, blijkt dat de wereldwijde CO2-uitstoot dit jaar met 2% is gestegen; Nature Climate Change concludeert ondubbelzinnig: ‘Dit baart wetenschappers zorgen. Als de uitstoot vanaf nu niet drastisch omlaag gaat, dan vrezen ze voor een onomkeerbaar kantelmoment. Een moment waarop de aarde verandert en voor mensen, dieren en planten minder leefbaar wordt.’

Om de opwarming van de aarde te kunnen stoppen, is er nog slechts 1 mogelijkheid, nl. dat alle elektriciteitscentrales geen enkele vorm van broeikasgassen meer mogen produceren, ook niet als ze onder de naam van ‘hernieuwbare, groene, milieuvriendelijke, duurzame’ energie gerangschikt zijn.

Beleidsmakers die daar niet voor 100% achterstaan, begaan voor mij een misdaad waarvan de gevolgen uiteindelijk dodelijk zullen zijn voor het leven op aarde.

Voetbal is oorlog Pallieterke, “Voetbal is oorlog”, zei de legendarische Nederlandse coach Rinus Michels ooit over “geweld op het veld”. Hoe zou die hardliner gereageerd hebben op de terreur van jonge Marokkanen gisteren in Brussel na de plaatsing van hun nationale ploeg voor het WK? Zeer “vreemd”, oorlogvoeren na een … zege!

Bij verlies kan je nog frustratie inroepen. Hier niet. Een feest werd voor zeker 300 jonge moslims, dito “nieuwe Belgen”, een voorwendsel om met verkeersborden winkels te openen, te plunderen, wagens in brand te steken, binnen te dringen in appartementen boven die zaken aan de Beurs (bij een jonge vrouw alles meepikken of vernielen). En de politie stond erbij - te laat, zeggen slachtoffers en getuigen - en kéék ernaar! “Omdat we niet mochten optreden”, getuigden vier jonge agenten - anoniem - in de pers. Niks doen, want dat mocht niet van de leiding om de “zaak niet te laten escaleren”. Kon het dan nog erger dan brandstichtingen, de pompiers bekogelen, straatmeubilair als stormrammen gebruiken, nachtwinkels totaal leegroven én de balans voor de politie 22 gewonden? Maar bij de koran-kids werd niemand aangehouden! Natuurlijk ga je de hopeloos verdeelde Brusselse politie niet preventief samenvoegen omdat Marokko tegen Ivoorkust voetbalt. Die politie is in Brussel trouwens wél met genoeg manschappen, goed uitgerust met traangas, rubberen kogels en waterkanonnen, maar als je van chefs niks mag doen dan is het (citaat agenten) “om zot te worden”.

Hotels en en Hotels restaurants waar restaurants waar Luc Vandeputte - Ledegem Reddy de Mey - Oostende Vlamingen thuis zijn Vlamingen thuis zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn Verliefd op de de natuur-?

Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Kinderen van de collaboratie Pallieterke, In de rubriek ‘Teletobben’ in Knack Focus (8 november) staat een artikel van Tine Hens die haar visie geeft over de eerste aflevering van deze reeks. Dit artikel is één vooringenomen visie, vol eigen duiding en zelfs leugens: bijvoorbeeld bij Ledy Broux hangt een pijpenrek aan de muur en geen wapenrek zoals de schrijfster beweert. Dit is niet zo maar een detail, integendeel. Gans dit artikel staat bol van subtiele beweringen en weerleggingen van de auteur. Intriest. Het loont de moeite dit artikel te lezen, want dan voel je direct de vooringenomenheid.

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

€ nu!

Heerlijk aan aan de de kust kust nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Wilfried Rosiers - Neeroeteren

ABONNEMENTEN

1083

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

23 november 2017

Dictator Constant Toen ik via de media vernam dat mijn oude club te koop staat, was het even schrikken. De vraagprijs zou tussen 75 en 100 miljoen euro liggen. Voor dat geld kan men nog geen halve Neymar kopen. Indien dat grapje doorgaat, zullen ze mij in het Astridpark nog weinig zien. Niet dat Alisher Usmanov, een steenrijke Rus en kandidaat-overnemer, daar wakker van zal liggen. Net zomin als het Belgische duo Vandenhaute-Gheysen, ook kandidaat-overnemers. Ik denk dat mijnheer Constant zich heeft omgedraaid in zijn kist door al dat gedoe.

Constant vanden Stock was geen gemakkelijke mens. Ik lag regelmatig in de clinch met hem. Met alle respect, maar ik vond hem een dictator. Soms was hij mijn fratsen meer dan beu. Urbain Braems, onze toenmalige trainer bij Anderlecht, heeft eens mijn vel gered.

De voorzitter zei hem: “Met die Van Binst kan je niets meer aanvangen, ik ga hem verkopen.” “Maar mijnheer Vanden Stock, ik vind hem juist zeer goed. Misschien moet je hem opslag geven, dat zal hem extra motiveren”, repliceerde Urbain. Daarmee ging hij dan wel akkoord!

“Zijt ge gestuurd door de kezen?”

Als iets hem niet aanstond, kwam hij ‘s maandags naar de club. Ik herinner mij een uitwedstrijd tegen Beringen, die we met 1-0 verloren. Eerst liet hij ons een uur wachten in de vergaderzaal. Dan kwam hij binnen, vergezeld door Georges Denil, onze ploegafgevaardigde. Hij smeet zijn overjas over een stoel en zijn hoed viel gewoonlijk op de grond. Denil rende ernaartoe en hing de overjas en de hoed netjes aan de kapstok. En dan begon het!

“Durven jullie nog op de club te komen? Verliezen tegen mensen die tijdens de week in de mijn werken en die tien keer minder verdienen dan die zogezegde profs van Anderlecht.

Ik ben begonnen met een kruiwagen met een vat geuze erop, van café tot café... En jullie zijn nog te tam om tweemaal drie kwartier te spelen! Amaai. Amaai. De volgende keer gaan er

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

boetes vallen. ‘t Gaat geld kosten.”

Volgens de Hollanders was onze winstpremie voor de Europese cupfinale tegen West Ham niet hoog genoeg. Daar ik kapitein was, stuurden ze mij naar de brouwerij.

Zoals gewoonlijk liet hij mij een uur wachten.

Toen ik zijn groot bureau binnenkwam, viel hij onmiddellijk met de deur in huis: “Wat is er nu weeral? Zijt ge gestuurd door de kezen? Voor geld zeker!” Toen heb ik waarschijnlijk de verkeerde woordkeuze gebruikt, want ik zei: “De Hollanders willen...” Tijd om meer te zeggen, kreeg ik niet. “Willen?”, foeterde hij. “Weet ge wat ze mogen willen? Mijn camions afwassen.

Vertel ze maar dat ik hun niet meer betaal. Dat ze maar procederen, het proces gaan ze winnen ... over zeven jaar!” Voor de winstpremie tegen West Ham is hij bijgedraaid, wat hoogst uitzonderlijk was. Het kon daar in Anderlecht Gille van Binst soms plezant zijn…

Roskammen

“Gemaakt en onnatuurlijk” Na de interlands tegen Mexico en Japan wordt tot maart 2018 het dekzeil over de Rode Duivels getrokken. Of de mantel der liefde, in bange afwachting dat de “nationale trots” vanaf dan resoluut en eensgezind aan de weg naar een wereldtitel zal timmeren. De twijfel lijkt te groeien. Het geloof lijkt te slabakken. Niet het minst bij de “duivels” zelf, druk bezig zich met te veel grote ego’s en te weinig “waterdragers” als “team” vast te rijden. Ga er als bondscoach maar aanstaan om een clubje zelfingenomen voetbalmiljonairs een samenhorigheidsgevoel in te pompen, broodnodig om in een toptornooi een rol van betekenis te spelen. Een coach die bovendien een aantal “lieverdjes” heeft en koestert, rijdt zich in de vernieling. Of dacht u dat de uitval van Kevin de Bruyne tegen Roberto Martinez uitsluitend te maken had met zijn “spelsysteem”?

In de media klonk dat het daaropvolgende door de bondscoach geleide groepsgesprek bij veel spelers “gemaakt en onnatuurlijk” overkwam. Die opmerking doet de waarheid allicht geen geweld aan. Want ondanks de “weldoende invloed” van dat groepsgesprek haalden de “duivels” in de match tegen Japan alweer geenszins het niveau van kandidaat-wereldkampioenen. De Bruyne had er mogelijk moeite mee dat Dries Mertens, sterspeler van Napoli, op de bank zat en de in zijn plaats spelende Thorgan Hazard niet zo’n ideale foerier voor topschutter Romelu Lukaku is. Of de “wissel”, al dan niet geïnspireerd door broederliefde, niet bij elke “duivel” in goede aarde viel, laten we in het midden. De mogelijkheid opperen, doen we wel, in tegenstelling tot het voetbaljournaille dat geen kritisch woord liet horen. Wel was er unaniem steun voor de kritiek van De Bruyne op het “systeem”. Meteen weet Martinez – laat de buitenwereld weten dat hij wat voetbalmoe is en dat hij de club verpatst heeft aan het Japanse onlinebedrijf D.M.M. omdat het toffe en gulle jongens zijn. De nieuwe voorzitter van STVV wordt vanaf begin volgend jaar hoogstwaarschijnlijk de jonge Japanner Yusukee Muranaka, die als stroman optreedt voor multimiljonair Kameyana.

Alweer een wazige figuur, zoals er de jongste tijd veel rondlopen in het voetbalwereldje. We zullen ons erbij moeten neerleggen, want de voetbalbond staat erbij en kijkt ernaar.

Sinterklaas kapoentje

Clubs aan de lopende band te koop In de vitrine Ze hebben het lang stil kunnen houden, maar uiteindelijk hebben de kraaien het uitgebracht dat Anderlecht te koop staat. Wie tussen vijfenzeventig en honderd miljoen euro te veel heeft, mag mee aanschuiven aan de onderhandelingstafel. Intussen heeft zich al een Rus gemeld die met eerlijk en hard werken, en in het zweet zijns aanschijns, een kapitaaltje bijeen heeft gescharreld van om en bij twintig miljard euro.

Alisher Usmanov is geen onbesproken figuur en niet het type dat we ’s nachts tegen het lijf willen lopen, maar dat hij goed geboerd heeft kunnen we niet ontkennen. Of hij daarmee zijn slag gaat thuishalen, is maar de vraag, want er zijn nog kandidaat-kopers.

Kopers zat Ook het duo Gheysens-Vandenhaute zou op de loer liggen om Anderlecht over te kopen.

Gheysens kennen we van Ghelamco en als

mecenas van Royal Antwerp FC. Of we dan niet met belangenvermenging te maken krijgen?

Jawel, maar daar zijn achterpoortjes voor. Wouter Vandenhaute, de grote Manitoe van Woestijnvis, is al langer geïnteresseerd in Anderlecht.

Huidig voorzitter Roger vanden Stock mag, als de verkoop doorgaat, nog enkele jaren aan het roer blijven in het Astridpark.

Hij is niet meer van de jongste en kijkt al uit naar zijn pensioen, dat hem van harte gegund is. We zijn benieuwd naar het vervolg van het verhaal en zullen er maar van uitgaan dat die met zijn Russische roulette bakzeil zal halen.

Alleen al het idee dat ze in het Constant vanden Stockstadion alleen maar wodka en niet langer geuze gaan promoten, is om te gruwelen.

Gulle Japanners Er staan meer voetbalclubs te koop. In Stayen, de thuisbasis van Sint-Truiden, worden de laatste tijd opvallend veel Japanners gesignaleerd.

Roland Duchâtelet weet daar meer over; hij

15

Intussen hopen ze bij Lierse dat er ook eens een troep Russen of Japanners neerstrijkt om het oog te laten vallen op het Lisp. Ze zijn goed op dreef in de Proximus League. Met de recente overwinning tegen concurrent Cercle Brugge, en met hun vijfde overwinning op rij, is alles opnieuw koek en ei bij de geel-zwarten. Met dank aan de benjamin onder de trainers, Will Still, die vriend en vijand blijft verbazen nadat hij het sportieve beleid in handen heeft gekregen.

Nu nog een mecenas vinden die niet op een euro moet zien, dan zal het er nog lustiger aan toe gaan op het Lisp. Sinterklaas is opnieuw in het land. Waar wacht de goede Sint op?

Ciao Italia De vlaggen in Italië hangen halfstok. Het nationale elftal liet het afweten tegen Zweden dat, in tegenstelling tot de Azzurri, wel naar het WK in Rusland mag. Het zal wennen worden.

Het is van 1958 geleden dat een wereldkampioenschap werd gespeeld zonder de blauwbloezen.

Ze hebben zich nochtans geweerd als duiveltjes in een wijwatervat tegen Zweden, maar het zat niet mee. Als ze dachten dat de kwalificatie een verworven recht was, weten ze inmiddels beter. Ciao Italia, het zal voor een andere keer zijn.

Op de sukkel Het is erg gesteld met KV Mechelen, dat in het sukkelstraatje blijft zitten na de nederlaag op het veld van Charleroi. Dat ze twintig minuten met tien verder moesten na een gemene tackle van Rob Schoofs is voor rekening van de zondaar.

Scheidsrechter Lambrechts was nog mild

of zou het moeten weten – dat zijn tijd als bondscoach erop zit. Dat is hem “gemaakt en onnatuurlijk” dan wel rechttoe rechtaan nu al diets gemaakt.

Veelzeggende keuze Ze zullen het niet zo bedoeld hebben, maar de benadering “gemaakt en onnatuurlijk” door een aantal spelers past bij meer dan enkel dat groepsgesprek. Ze is zelfs veelzeggend. De “duivels” worden dan wel regelmatig opgevoerd als het “cement van de natie”, ze hebben moeite om de bij een “natie” passende sfeer aan te voelen. Vandaag geldt dat nog veel meer dan in de jaren tachtig van de vorige eeuw onder succesvolle bondscoaches als Raymond Goethals en Guy Thys. Al speelden praktisch alle “duivels” in de vaderlandse competitie, het gebeurlijke prevelen van enkele woorden van de “Brabançonne”, in het Frans of het Nederlands, was toen al meelijwekkend.

De “binding” met de natie van de huidige “gouden generatie” oogt vandaag nog stukken dunner. De binding is des te groter met de buitenlandse clubs, die hen miljoenen uitbetalen. Het voor aanvang van elke interland opgelegde nummertje “meezingen” van de “nationale hymne”, rechterhand links op de borst, oogt bij het merendeel “duivels” behoorlijk potsierlijk. Zoals alles wat in de kunstmatige constructie België ten onrechte wordt aangepraat voor binding met een “natie” die niet bestaat. Op het WK in Rusland zal het niet anders zijn. Viervoudig wereldkampioen Italië zal, helaas, ontbreken, maar wie de voetballers uit “de laars” ooit unisono de “Fratelli d’Italiä” zag meebrullen, ogen dicht, zal duidelijk zijn wat we bedoelen. In schrille tegenstelling tot het “gemaakt en onnatuurlijk” bij de “duivels” is dat, simpelweg, totaal oprecht en natuurlijk. voor het kieken zonder kop en trok eerst geel voor Schoofs, die reageerde met een gezicht alsof hij van toeten noch blazen wist. Goed geprobeerd, maar de videoref zag dat anders en trakteerde het onschuldige schaap op rood.

Terecht.

Al zit Malinwa met de gebakken peren, het positieve aan het verhaal is dat de rode lantaarn voorlopig in de Oostkantons blijft, met dank aan Antwerp dat in een holderdebolderpartij om vlug te vergeten Eupen versloeg.

Goed bezig Wat hun geheim is, gaat ons niet aan, maar wat op een ander niet kan blijft in Gent een succesverhaal. Dan hebben we het over de Zesdaagse in het Gentse Kuipke. Of de gedoodverfde favorieten, Kenny de Ketele en Moreno de Pauw hun slag thuishalen of niet, de winnaars zijn de organisatoren die er al jaren in slagen van dat evenement een sportief feestje te maken dat nog altijd in de smaak valt bij de liefhebbers van het genre. Doe zo voort en kijk niet om.

Quiz Over de wereldbekercross in het pittoreske Deense Bogense kunnen we bondig zijn. De quizvraag is niet wie eerst eindigde en wie als tweede over de meet bolde. Dat zou te gemakkelijk zijn.

Mag het iets lastiger zijn? De vraag is: wie eindigde derde? Er zijn geen prijzen mee te winnen, maar een hand en een kus van onze lieftallige secretaresse is ook niet te versmaden.

Stunt Het was de week van Danny Goffin. Met zijn overwinning tegen Nadal en Federer, de nummers één en twee op de wereldranglijst, heeft hij tennisgeschiedenis geschreven. Dat de Bulgaar Dimitrov meer dan twee uur moest knokken om Goffin te doen buigen in de eindstrijd, is op zich al een straffe prestatie; geen reden om te mekkeren over een gemiste kans.

Sire die zelf, met minder succes, ook al eens tegen een tennisballetje slaat, zal met genoegen genoteerd hebben dat één van zijn onderdanen goed op weg is om zich tussen de absolute tennistop te nestelen. Iemand van over de taalgrens dan nog. Wedden dat in het paleis de koffie al staat te geuren?

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Sint-Nicolaas: “Sorry, met een echte Afrikaan kan ik niks doen. Probeer Plopsaland.”

23 november 2017

“Vroeger kon je nog rekenen op de steun van de christendemocraten. Maar tegenwoordig? Ik doe dit ook niet voor mijn plezier hoor.” De heilige Sint-Nicolaas praat voor het eerste over de veranderingen in zijn eeuwenoude job, “Unia’s, minderhedenforum, Kris Peeters… Laat een mens toch eens verdorie gewoon zijn werk doen.”

De Goedheilige man heeft zijn smetteloos witte handschoenen uitgedaan en houdt een Duvel in de hand gekneld. Met de andere hand strijkt hij zich door de haren. De mijter staat op tafel. “Nu geen foto’s hé, meneer Pallieter.

De kinderen moeten mij zo niet zien.” Voor de Sint zit een Ghanese man die solliciteert voor de rol van knecht.

Hij kijkt beteuterd. “Ik weet het jong, het is niet eerlijk. Op papier ben je zeer geschikt,” troost hij de sollicitant, “maar in de praktijk gaan we het niet doen. Het is voor uw eigen veiligheid. Ze gaan u lynchen, kerel. Die linkse mannen verdragen het niet meer.

Zwarte Pieten zijn volledig onaanvaardbaar geworden en voor jij hebt kunnen uitleggen dat het geen roet is, hebben ze u al opgeknoopt als racist. Ik kan u niet helpen. De Zwarte Piet van de toekomst is wit, geel, paars of blauw. Maar een echte Afrikaan? Nee, daar begin ik niet meer aan. Probeer anders eens Plopsaland.”

De man druipt verslagen af. Bij het voorbijgaan stopt een rood-groene bonte Piet hem nog gauw wat marsepein in handen. “Dat is de derde deze week”, legt de Sint uit, “En ze blijven komen.

Ik wou nog adverteren met ‘Afrikanen, gelieve zich te onthouden’, maar toen kreeg ik problemen met Unia. En als ik ze aanneem, heb

ik ambras met het Minderhedenforum en de mannen van sp.a en Groen. Zelfs op de CD&V kan je niet meer rekenen. Ik krijg tegenwoordig meer gedaan van die mannen als ik me als Turk profileer dan als Heilige. Je kan niet winnen hé. Maar goed, mij niet gelaten. Het zal allemaal mijnen tijd wel duren.”

PALLIETER: Was u zich bewust van het inherent racisme dat aan uw figuur kleeft?

“Je bedoelt van die ‘white privilige’ en zo van die dingen? Ik lees geen gazetten, mijnheer Pallieter. Ik heb mijn eigen boek. Maar als je er op begint te letten? Mijn haar en baard, mijn handschoenen, mijn vel, mijn onderhemdje, mijn paard. Dat is allemaal wit.

Rekening houdend met het feit dat ik op de keper beschouwd een Turk ben, die begraven ligt in Italië en met een stoomboot uit Spanje kom? Ik probeer objectief te zijn, maar helemaal ongelijk kan je die mannen niet geven.

Langs de andere kant, je zou van minder wat bleekjes uitslaan hé.”

PALLIETER: Gaat u uw gedrag aanpassen?

“Het grote probleem met het bestaan in de verbeelding van de mensen, is dat je dat soort zaken niet in de hand hebt. Ik moet nu werken met Witte Pieten met hier een daar een veeg

Kruisende woorden 1084

zwart. In Holland is dat met fluogekleurde mannen, de zogenaamde Bonte Piet. Goed, het zij zo. Ik vermoed dat er ergere dingen zijn als dat.

En toch is het niet goed voor mijn psyché. Het draagt allemaal bij tot een existentiële zelftwijfel, waar je als fictief personage toch al mee te kampen hebt. Besta ik wel, besta ik niet?”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

Zwartgeelgroen De poging van Angela Merkel om in Duitsland een jamaicacoalitie te vormen, is wel degelijk afgesprongen. Jah, man!

Doorprikt

B C

Leuvens doctoranda Griet Vanwynsberghe voert onderzoek naar de invloed op de latere loopbaan van grote aantallen kansarmen in de lagere school. Dat blijkt níét nadelig te zijn, met dank aan onze nog altijd zeer gemotiveerde leerkrachten. Tegelijk wordt de beroepsdiscriminatiezoekers weer een speeltje uit handen geslagen.

D E

Vuile Piet!

F

Als wij het goed hebben begrepen, worden dieselauto’s uit lage-emissiezones geweerd omwille van hun roetuitstoot. Kunnen we gelijk ook de roetveegpieten bannen, vervuilers die ze zijn?

G H

Progressie

I

De beschaving heeft weer een grote overwinning geboekt: de eerste barbiepop mét hoofddoek is nu op de markt. Aangezien de hoofddoek een overduidelijk religieus symbool is, wachten wij nu op de eerste barbie met een kruisje of een davidsster. Hoe, dat telt niet?

J K L

Twijfel

HORIZONTAAL A. Vlaamse stripreeks B. Stad in Tsjechië, bakermat van een

bepaalde biersoort - Oost-Vlaams dorp C. Frans eiland - Buiten dienst - Lichaamsdeel D. Type voedselbereiding uit de Japanse k euken E. Haastig - Algemeen ziekenhuis - Figuur

uit een drama van Shakespeare F. Elektronische aandelenmarkt in New York -

Richt af G. Voegwoord - Zonder naam H. Rij van langzaam vooruitgaande mensen -

Brede weg met bomen I. Korte en lichte slaap - Er is er maar één van - Gewichtsmaat J. Iglobewoner - Proefopname K. PRL-minister in diverse regeringen

Martens - Klagen L. Met opzet - Een beetje scheel DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1083 VINDT U OP BLZ. 14

PALLIETER: Een filosofisch hard bestaan, kan ik me voorstellen.

“Het wordt makkelijker. Vroeger kon ik alleen rekenen op kinderen. Maar nu, als je rekening houdt met de hardnekkigheid waarmee mensen geloven in mijn knechten. Ja, dan moet ik wel echt zijn. Denkt u niet?”

VERTICAAL 1. Scherpzinnige 2. Vogels - Merknaam van soepen 3. Meetrekken - Klein eenvoudig huis 4. Kansas (afk.) - Groot plat stuk van hard materiaal 5. Wederhelft - Gezichtje 6. Voegwoord - Kopiëren - Een lijn binnen een meetkundig figuur 7. Tot het jaar 330 de naam van de stad die tegenwoordig Istanbul heet 8. Wereldantidopingagentschap Chinese dynastie die eindigde in het jaar 502 - Inhoudsmaat 9. Bestaat - Kiloliter - Oude lengtemaat - Toiletartikel 10. Uitermate dunne 11. Rondachtig stuk natuursteen Astronomische eenheid - Ledematen 12. Innig medelijden - Bezittelijk vnw.

Wij vragen het ons in eer en geweten af. Zou Brussels commissaris en woordvoerder Olivier Slosse écht graag de lokale Comical Ali worden? Of is het een dienstbevel?

Laat komen!

Mededeling aan den volke, vanwege het verzamelde redactieheir. Wij hebben er géén enkel probleem mee om door wie dan ook betrapt te worden terwijl wij exclusief en uitbundig gaan eten op kosten van welke magnaat ook! Onze integriteitscommissie werd vakkundig de nek omgewrongen. Uw uitnodigingen graag richten aan de redactie.

om de fakkel van de burgemeester-voorzitter over te nemen. Wordt het een voorzitterschapvoor-het-leven?

Speelgoeddwang Om even op de affaire-barbie – de pop, niet Klaus – terug te komen: als er een moslimbarbie mét hoofddoek moest komen om die bevolkingsgroep te bedienen, komt er dan ook een moslim-barbie zonder hoofddoek? Of vinden ze bij Mattel dat alle moslimvrouwen een hoofddoek moeten dragen?

Oeps Jan Jambon was voorbarig met zijn uitspraken over de Brusselse politie, dat was toch weer allemaal onbesuisd gezegd. En toen kwamen de uitspraken van minister van Justitie Koen Geens. Zo helder als pompwater, toch?

Het r-woord Er zijn altijd naïeve zielen te vinden om lichtvaardige uitspraken te doen, zoals Brussels schooldirecteur Brian Rotsaert, die een oorzaak voor het Brussels gerel zoekt bij het lerarenkorps dat te monotoon en te blank is. Waarmee hij impliciet stelt dat “eigen kleur eerst” geldt. Is dat niet een beetje r...?

Naamsverandering Vanuit de Nederlandstalige Brusselse bibliotheek op het Muntplein bereikt ons het apocriefe nieuws dat het zich, na de rellen, een nieuwe naam zal aanmeten. Muntpunt wordt in het vervolg Schuilpunt.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Elk nadeel Nu ja, ergens bieden de roetveegpieten enig voordeel. Vroeger moest Zwarte Piet goed opletten dat niet hier of daar een stukje – o gruwel – blanke huid zichtbaar werd. Gebeurt zoiets vandaag, heb je een uitleg bij de hand: ja maar, ‘t is een roetveegpiet.

Iene miene mutte

Als u ‘t ons vraagt, zitten ze bij N-VA met een probleem. Er blijkt immers niemand geschikt

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be