't Pallieterke van 30 november 2017

73ste jaargang • nummer 48 • donderdag 30 november 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Willen we in onze scholen leraars of tovenaars?

Voor de toplui van het Gemeenschapsonderwijs (GO!) moeten de andere moedertalen “een plaats krijgen op school, op de speelplaats maar ook in de klaslokalen”. Zo staat het in een nieuwe leidraad voor de GO!-scholen. Een ‘klap’ voor Vlaanderen. En Crevits klapt mee.

Een losgelaten groep wijsneuzen vindt dat de verplichting om op school Nederlands te spreken contraproductief werkt, bijvoorbeeld omdat het leerlingen “onzeker” maakt. Veel scholen laten nu al toe dat leerlingen hun moedertaal op de speelplaats spreken. Een leven zonder taalchampetters op de speelplaats lijkt ons verdedigbaar, maar wie een vinger geeft, verliest vaak ook een hand of een arm, helaas.

Is de nieuwe aanpak van het Gemeenschapsonderwijs een stap vooruit?

Onze grootouders moesten ezelsoren dragen als ze op de speelplaats van de colleges Nederlands spraken. Tot de jaren 1930 moest de universiteit van Gent nog vernederlandst worden… Waar zijn we nu mee bezig? Met onzin, vinden velen. Ze hebben het dan over de onzin van wat nieuwlichters in het onderwijs ons willen aandoen: de omgekeerde wereld…

Het GO! staat niet alleen in de strijd om het taalbeleid te versoepelen. Het stedelijk onderwijs in Gent heeft een gelijkaardige visie. En houd de grootste onderwijskoepel - Katholiek Onderwijs Vlaanderen – maar in de gaten. Daar werken dezelfde nieuwlichters aan een ‘ondersteuningsdocument’ om leraren aan de slag te doen gaan met alle talen in de klas. Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) bevestigt even dat Nederlands de onderwijstaal blijft, maar vindt het “een goede zaak” dat scholen een visie ontwikkelen om met die meertaligheid om te gaan. Meer tsjeef kun je niet zijn.

Steun Van wie krijgt Raymonda Verdyck, topvrouw van het GO!, steun? Van de hele linkse reutemeteut. Maar ook van de kameraden van de Guimardstraat, en van Hilde Crevits (CD&V).

Steun is er ook van de “vrijgestelden van de diversiteit”, de progressieve pedagogen en sociologen voorop. Toeters voor alle microfoons.

We houden het hier bij professor Piet van Avermaet, directeur van het Steunpunt Diversiteit & Leren van de UGent. Deze blinkende parel van de opvoedkunde – een gauchist pur

Hierbij passen veel vragen: • Hebben we het fout als we stellen dat de Nederlanders dat probleem van migratie en onder-

wijs beslist beter aanpakken? Jonge allochtonen spreken er Nederlands, en vaak ook uitstekend.

• Is taalsoepelheid gebruikelijk in andere landen? Zo ja, welke?

• Een lesweek heeft maar zoveel uren. Wie meertaligheid propageert, pikt kansen van anderstaligen, en schaadt de energie die moet gaan naar Nederlands, en taalonderricht in de talen van onze buurlanden. Nieuwkomers moeten zich aanpassen, als ze hier willen gedijen. Onze communicatie verloopt in het Nederlands, om onze media te kunnen volgen, om onze auteurs te kunnen lezen, onze geschiedenis uitgelegd te krijgen, ook onze muziek te beluisteren, in onze bedrijven te kunnen werken? Hoe veel groter moet de chaos worden?

• Scholen hebben een autonomie, ook om gek te doen, maar de Vlaamse gemeenschap (wij dus) betaalt leraars en pedagogische nieuwneuzen. Wanneer breekt die kruik?

• Het zoveelste gepruts aan het onderwijs past in een ruimer kader. Bemoeienissen met wat de werking van jeugdbewegingen, sportclubs en verenigingen zijn andere pijlers onder druk.

Hoe lang nog?

• Wat bekent zo’n lachwekkend voorstel in de praktijk? Zes talen in de klas, dus zes tovenaars-leraars? En waarvoor kiezen we: Turks, Chinees of Arabisch? Georgisch, Litouws of Tsjetsjeens, etc… Regenten en licentiaten staan hier ongetwijfeld voor te trappelen. Heropvoeden, die bende?

• Hoe zit het dan met dat sprookje in de Rand en in Vlaams-Brabant, waar Franstaligen thuis zijn? Straks lesjes in het Frans in Dilbeek, Asse, etc.?

• Welke Vlaams politicus zet die pretentieuze ‘top’-pedagogen eens op hun plaats? Met de karwats, liefst. Hun onderzoek – doorgaans in een soort bargoens geschreven - deugt niet of is tendentieus. Sommige pedagogen terroriseren overigens hun brave studenten die al eens kritisch uit de hoek durven komen. In Gent is pedagodie een stal. En de stalmeesters maar applaudisseren voor de afgestudeerden, voor meer dan 90 procent lieve meisjes? Nadat ze eerst hun rapporten hebben “gezuiverd” met commentaren vol dt-fouten.

• Wat komt er op ons af in scholen waar Nederlandstalige kinderen de minderheid vormen?

De vlucht van veel Vlaamse ouders is er nu al verbazingwekkend groot. Leve de diversiteit?

sang - juicht doorgaans voor zijn eigen voorstellen nadat zijn meelopers die in de media hebben opgevoerd.

Van Avermaet is al jaren de spreekbuis van radicaal-links in die onderwijsmaterie. Van hem herinneren we ons onder meer volgende onzin: “We fixeren ons te veel op het Nederlands in plaats van uit te gaan van een continuüm (sic) waarop iedere meertalige een andere plaats inneemt al naargelang de context.” Hij brabbelde en krabbelde over “functioneel veeltalig leren (sic), waarbij de verschillende talige repertoires van de leerlingen (sic!) positief benut worden in functie van de ontwikkeling van hun academische taalvaardigheid”.

Wie haalt het in zijn hoofd voor zo’n abstracte onzin te betalen?

Ludo Heylen van het CEGO (Centrum voor Ervaringsgericht Onderwijs) is er nog zo een.

Volgens hem gaan onze leerkrachten “veel te snel bij het leren van het Nederlands, waardoor vooral kansarme kinderen soms achterstand oplopen”. Dezelfde teneur bij Kris van den Branden van het Centrum voor Taal en Onderwijs van de KU Leuven.

Verdyck, van “ons” gemeenschapsonderwijs, krijgt natuurlijk steun van de socialisten, heden ten dage druk werkend aan een soort fatale zelfverbranding. “Het valoriseren van de thuistaal kan leerwinst opleveren”, aldus hun onderwijsspecialiste Caroline Gennez. De socialisten blijven maar zagen en klagen over “taalarmoede” en ze dromen van “meertaligheid, die altijd al een troef geweest voor Vlamingen in de wereld, laten we die kennis van meerdere talen ook bij nieuwe Belgen koesteren”. Zijn de Vlamingen taalarm? Dat we daar zelf niet zijn opgekomen…

Wie ook graag volgt, zijn de linkse kranten.

De Standaard, kopte vijf jaar geleden: ‘Vlaamse scholen bannen Turks en Marokkaans’. Marokkaans? Die taal bestaat niet eens. “Op onze school is het zelfs verboden Belgisch te spreken”, kopte Peter de Roover toen in Doorbraak.

De Morgen bakt het graag nog bruiner. Bart

Eeckhout spreekt over “een stapel onderzoeken” (het zijn er maar een paar) en “wetenschappelijk gedocumenteerde hoopgevende effecten”. Zoals een veel nuchterder Jan Segers het in Het Laatste Nieuws meegeeft: “Cognitief en pedagogisch vind je voor elke studie die de thuistaal propageert weer een andere die ze elimineert.”

Lees verder blz.2

Dag 29 Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!

Lees blz. 2

2

Actueel

30 november 2017

Willen we in onze scholen Betoging in Brussel op 7 december leraars of tovenaars?

Catalanen zoeken een Vervolg van blz. 1

Tegenstemmen De tegenstemmen zijn schaars, maar ze zijn er. Volg ze… Professor Dirk van Damme, onderwijsexpert bij de OESO: “Als je jonge mensen alle kansen wil geven, dan moet je hen zo snel mogelijk in het Nederlands opleiden en ervoor zorgen dat ze daar een zo hoog mogelijk niveau bereiken.” Ook hij noemt de visie van Van Avermaet “slechts één stroming in de sociolinguïstiek”.

Er zijn zinnige replieken van Raf Feys van Onderwijskrant. Hij noemt Van Avermaet een taalachterstandsnegationist die enkele jaren geleden in een EPO-publicatie beweerde dat de kennis van het Nederlands voor allochtonen “niet eens zo belangrijk is”.

Er zijn de schaarse onderzoekers die al eens tegen de stroom in roeien: Jürgen Jaspers uit wiens onderzoek blijkt dat kinderen die sporadisch eens Turks spreken op school helemaal niet zo vaak “gestraft” worden. Of Orhan Agirdag en Mieke van Houtte die ons leerden dat Turkse ouders absoluut willen dat hun kinderen Nederlands spreken in én buiten de klas.

Er zijn de schaarse politici die zich roeren.

Koen Daniëls (N-VA) is verdienstelijk in zijn

repliek. “Als je tien verschillende nationaliteiten in je klas hebt, dan kan je al die talen toch niet aan bod laten komen?” … “We vinden nu al geen leerkrachten in de grote steden.” …

“De Nederlandse taal verbindt ons allemaal, vandaag en morgen.” Het zijn maar enkele uitspraken van de onderwijsspecialist van de N-VA. Bart de Wever heeft maar acht woorden nodig om de Vlamingen voor zich te winnen: “Ik dacht dat dit een vervroegde aprilgrap was.’

Het Vlaams Belang is niet te spreken over de nieuwe ‘leidraad’ van het GO!. VB-fractievoorzitter Chris Janssens spreekt van een “dwaze richtlijn die de integratie van de allochtone leerlingen allerminst ten goede zal komen”.

Dezelfde linkse sociologen die deze maatregel nu inspireren, “zullen later allicht weer de eersten zijn om aan te klagen dat allochtonen die onze taal onvoldoende machtig zijn geen werk vinden”.

En er is vooral de volksverontwaardiging op de sociale media. “Wat is dit toch voor onzinnig gewauwel”… “Het GO! loopt niet leeg, maar vol. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig…”

Besluit Hebben we in onze scholen nu plots nood

slaapplek

Op donderdag 7 december komen duizenden Catalanen in Brussel betogen tegen de staatsterreur van Spanje. We durven hopen dat vele Vlamingen zich bij hen zullen scharen. De manifestatie start om 11 uur in de Europese wijk.

Een deel van de Catalaanse manifestanten heeft nog altijd geen slaapplaats; de VVB is koortsachtig op zoek naar bedden bij Vlaamse sympathisanten. Veel van die Catalanen hangt een Spaanse rechtszaak boven het hoofd omdat ze medewerking leverden aan het referendum op 1 oktober. Ze hebben hun centen nodig om te procederen, om eventueel borgsommen te betalen. Daarom zoeken ze een gratis bed. Vlaamse gezinnen kunnen daarbij hulp bieden en tegelijk nieuwe vriendschapsbanden smeden.

Het gaat om één nacht (woensdag 6 december) tot maximaal twee nachten, waarbij in de mate van het mogelijke ook ontbijt wordt voorzien. Wie enkele Catalanen wil herbergen, kan surfen naar www.withcatalonia.eu/hosting. Deze webstek is zowel in het Nederlands als het Engels; bijkomende opmerkingen en informatie worden best in het Engels ingevuld, dat vergemakkelijkt het eerste contact met je Catalaanse gast(en). Mogen we hopen dat vele Vlamingen hun gastvrij hart tonen?

Wie geen Catalaan onderdak kan verschaffen, maar deze internationale actie wel wil steunen, kan steeds een (kleine) gift overmaken op rekening van VVB Actie: BE39 4099 5639 8119, met als vermelding ‘slaapactie CAT’. Giften vanaf 40 euro geven uiteraard recht op een fiscaal attest. Een zinvol werk van barmhartigheid.

BL

aan Torens van Babel? Wat is het nut van onthaalklassen voor nieuwkomers als de ‘moedertaal’ de integratienorm wordt?

Pleidooien voor de “meerwaarde” van meertaligheid (in onderricht, op de speelplaats en in de klassen) klinken zoet als honing, maar het is vooral boerenbedrog. Tijdverlies in veel jonge levens.

Het wordt tijd voor een combattief antwoord aan Verdycks “katholieke” bondgenoten, van Mieke van Hecke (kandidaat-burgemeester in Gent) tot Hilde Crevits (kandidaat-bazin van CD&V). We schreven hier eerder al dat Vlaanderen er goed zou aan doen van nabij te volgen hoe onderwijsminister Crevits met die linksigheid omspringt.

De repliek mag ook ruimer gaan dan dat laatste voorstel. Onderwijs in andere talen bijvoorbeeld. Is dat dan de pest? De verengelsing is van een andere orde, maar of dat dan beter is dan onderwijs in de standaardtaal is, bij ons weten nergens bewezen. Crevits blijft maar fantaseren en experimenteren (eerste graad, inclusief onderwijs zonder grenzen, verengelsing, meertaligheid, thuistaalbevrijding). Vandaag weten we genoeg: het wordt tijd dat ze vol in de wind wordt gezet.

Morrelen in de marge, met veel geld. Met ook ons geld. Houd daarmee op, Hilde. En pak de echte oorzaken van de taal- en samenlevingsproblemen aan. Wie hier komt, moet zich integreren. En niet andersom. En doe iets aan die waanzinnige, onbetaalbare instroom.

Om uit te knippen en boven ons bed te hangen: recente cijfers geven aan dat 17,4 procent van de kinderen in het basisonderwijs

thuis geen Nederlands spreekt. In het secundair onderwijs is dat 13 procent. Beide samengeteld geeft dat per provincie volgende scores: Vlaams-Brabant 21,7 procent, Antwerpen 18,9 procent, Oost-Vlaanderen 14,2 procent, Limburg 13 procent en West-Vlaanderen 9,2 procent.

In de steden liggen die cijfers nog hoger: 40,6 procent in het Antwerpse onderwijs, 26,5 procent in Gent is, Mechelen 23,3 procent, Genk 24 procent, Oostende 21,7 procent. Tijd om de valluiken van de eigen samenleving nu en dan eens dicht te gooien. Er komen verkiezingen aan. Go! Zelfs de nieuwkomers zullen volgen.

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

De lijken van paars vallen uit de kast

Uit de smalle beursstraat

De paarsgroene regering-Verhofstadt verkocht in 2001 overheidsgebouwen om met de opbrengst de begroting op te smukken. Daarna werden die gebouwen door de staat gehuurd. Nu blijkt dat binnenkort een aantal van die gebouwen leeg zullen komen te staan terwijl nog jaren huur moet worden betaald. Deze lijken van het paarse beleid vielen vorige week uit de kast. Het zullen niet de laatste zijn.

klassieke pers en via sociale media het beleid van paars verdedigen. Die ‘sale and lease back’ stelde in verhouding tot de miljardenbegroting niet veel voor. En hij verschoof het debat naar de staatsschuld, waarvan het percentage onder paars toch aanzienlijk gedaald was.

Daar maakt Tirez al een eerste denkfout. De schuldgraad daalde onder Verhofstadt, maar vooral door de sterke economische groei. Groeit de economie sterk (de ‘teller’ in de breuk van de staatsschuld) dan daalt die schuldgraad automatisch.

Ook de dalende rente hielp, net als een aantal eenmalige maatregelen om de staatsschuld in te perken. Structureel veranderde er veel te weinig.

Wat Tirez en consorten er niet bij zeggen is dat de ‘sale and lease back’-operatie maar klein grut was in vergelijking met andere begrotingstrucs. Zo werd het pensioenfonds van Belgacom voor 5 miljard euro overgenomen. Dat geld was bruikbaar om de overheidsfinanciën te saneren. Probleem is wel dat de regering daarmee alle toekomstige pensioenverplichtingen voor het personeel van Belgacom – nu Proximus – heeft overgenomen. De factuur zal enkel stijgen. Nog straffer was de overname van het zogenaamde pensioenfonds van de NMBS. Alleen, dat fonds bestond nog niet; de NMBS moest eerst geld lenen om het bedrag dan door te storten aan de staatskas.

Absurder kon niet. Maar ook bij de NMBS waren aan die operatie latere pensioenverplichtingen verbonden. Er zullen dus nog paarse lijken uit de kast vallen.

De ‘sale and lease back’-operatie onder de regering-Verhofstadt is één van de budgettaire schandalen van de nog jonge 21ste eeuw. Even terug in de tijd: de paarsgroene regering-Verhofstadt I is geobsedeerd door haar imago. Alles wat op beleidsvlak negatieve reclame is, moet vermeden worden.

Zoals bijvoorbeeld een te groot tekort op de begroting. Zo’n tekort zou gemakkelijk kunnen worden weggewerkt door te snijden in de uitgaven, maar dat is in een regering met socialisten en groenen taboe. Dus moeten allerlei goocheltrucs worden uitgehaald om de begrotingscijfers te doen kloppen.

Vooral minister van Begroting Johan vande Lanotte (sp.a) legde toen een nooit geziene creativiteit aan de dag. Eén van de maatregelen was het verkopen van overheidsgebouwen zoals het Rijksadministratief Centrum en andere gebouwen waar ambtenaren gevestigd zijn. In totaal werden panden voor een totale waarde van meer dan een miljard euro aan privéspelers verpatst. De opbrengst van de verkoop kwam van pas om het gat in de begroting te helpen dichten. Maar, daar stond iets tegenover: de regering huurde de gebouwen. Met als gevolg dat de opbrengst van de verkoop tegen 2010 al volledig werd “gecompenseerd” door de huur die betaald werd

voor het gebruik van de gebouwen. Bovendien was die ‘sale and lease back’ een eenmalige operatie en zorgde die niet voor recurrente overheidsinkomsten.

Vorige week raakten over deze ‘deal’ met de privésector nog meer details bekend. Eind dit jaar sluit de Koninklijke Munt, maar voor het gebouw waarin deze dienst gevestigd is, aan de Brusselse Pachecolaan, moet tot 2021 nog jaarlijks een huur van 635.125 euro worden betaald. Daarnaast betaalt de regering nog altijd 2 miljoen euro huur per jaar voor een Brussels gebouw van de Federale Overheidsdienst Financiën en dat tot 2026, terwijl in dat pand amper veertig ambtenaren werken. Eind dit jaar vertrekken ze allemaal. Kortom, de ‘sale and lease back’-operatie van zestien jaar geleden maakt dat er nu paarse lijken uit de kast vallen.

De krant De Tijd bracht het verhaal, en meteen zetten de nostalgici van paars de tegenaanval in. Niet politici, wel zelfverklaarde intellectuelen die als nuttige idioten fungeren. Eén ervan is Andreas Tirez, die in De Tijd regelmatig een column heeft. Hij staat dicht bij de links-liberale denktank Liberales.

Tirez, directeur bij de federale energieregulator CREG, beschikt daar blijkbaar over veel tijd. Hij deed niets anders dan in de

Angélique Vanderstraeten

Actueel

30 november 2017

3

Zie ginds komen de... “jongeren” Wat moeten we over de rellen in Brussel nog schrijven? Het probleem is absoluut niet nieuw. Men hoopt nu het probleem in te dijken door in Brussel een grote politiezone te maken, in plaats van zes zones. Of dat de oplossing is? Natuurlijk niet. Het zal misschien de commandostructuur in het veld verbeteren, maar aan de mentaliteit van de “jongeren” zal dat niets veranderen.

Temeer nu blijkt dat nogal wat van die “jongeren” met de trein naar Brussel gespoord zijn.

Er is een “zwarte” lijn richting Aalst, Liedekerke en Denderleeuw. Afrikaanse “jongeren” veroorzaken al langer overlast in die gemeenten. Ik schrijf even over uit mijn archief: • 4 juni 2017: een tachtigtal “jongeren” gaat op de vuist aan het station van Denderleeuw.

• 12 juni 2017: een groep “jongeren” gaat op de vuist aan het station van Aalst.

• 23 juni 2017: twintig “jongeren” op de vuist in Aalst.

• 23 augustus 2017: “jongeren” gaan op de vuist met twee mannen. (ook in Aalst) Ook in de andere richting bemerken we het hetzelfde fenomeen.

• 23 januari 2017: Lembeek (deelgemeente van Halle): 40 “jongeren” gaan met elkaar op de vuist.

• 17 juni 2017: veertig “jongeren” op de vuist in het station van Lot (Beersel).

Zijn we de rellen met “jongeren” al vergeten in Kinepolis, in 2015, toen de film “Black” werd vertoond? “Black” gaat over “jongerenbendes” in Brussel.

Onze archieven gaan nog verder terug: ik typ over uit De Standaard van 27 november 2003: “De directie van Kinepolis heeft een onderhoud gevraagd met de Brusselse burgemeester Freddy Thielemans na de rellen op de Heizel.

Daar moest de politie dinsdag twee keer tussenbeide komen om allochtone jongeren die het einde van de ramadan vierden, te bedaren. 24 jongeren werden later aangehouden bij opstootjes in de binnenstad.”

De lijst is uiteraard veel langer. Het probleem zit natuurlijk ten dele bij de “jongeren”, maar meer nog bij de overheid, die wel een migratiestroom heeft toegelaten, maar faalde in een juiste opvolging van deze nieuwkomers. Wat te denken van de politiemensen op straat die wel willen ingrijpen, maar van hun superieuren het bevel krijgen dat niet te doen? Frustratie alom.

Politieverslag Voor mij ligt het verslag dat door de Algemene Inspectie van de Federale en Lokale Politie werd opgemaakt op vraag van minister Jan Jambon, naar aanleiding van de rellen op 11 november, in de nasleep van de voetbalmatch Marokko-Ivoorkust. Het politieverslag geeft een helder beeld van de voorbereiding, en het verloop van minuut tot minuut op het terrein en achter de schermen.

Ik licht uit het verslag enkele punten die u wellicht ook zullen interesseren: Punt 3.1.: “Voorbereiding door politiediensten: Het is duidelijk dat de PZ Brussel Hoofdstad-Elsene geen enkele voorbereiding trof om mogelijke incidenten naar aanleiding van de voetbalwedstrijd Marokko-Ivoorkust aan te pakken. De reden is eenvoudig: de politiezone beschikte over geen enkele informatie die kon wijzen op eventuele moeilijkheden naar aanleiding van deze wedstrijd.”

Zonder commentaar…

Punt 3.2.2.: “Een eerste incident vindt plaats om 19u.19 dat ogenschijnlijk niets te maken heeft met de bewuste voetbalwedstrijd. Het voertuig van een interventieploeg van de poli-

PIET IS POPULAIR ...

OP BONAIRE Nu de schier eindeloze discussie over Zwarte Piet weer is losgebarsten bij onze noorderburen, verscheen in de media (nog maar eens) een peiling, nu ook uitgesplitst per provincie. Daaruit bleek dat in Friesland het grootste aantal supporters rondloopt van de ‘echte’ Zwarte Piet, namelijk 89 procent. Daarna volgen Limburg en Zeeland. Maar ook in de Randstedelijke provincies blijft een ruime en duidelijke tweederdemeerderheid vinden dat Zwarte Piet dus vooral pekzwart moet zijn. Door het

tiezone wordt bekogeld met projectielen tijdens een passage in de wijk Stalingrad. Na tussenkomst van een officier van de PZ Brussel Hoofdstad-Elsene met verschillende interventieploegen, hondenbegeleiders en twee secties van het peloton GOLF, wordt de toestand terug rustig. Aan de ploegen wordt gevraagd zich niet meer ter plaatse te begeven om niet opnieuw incidenten uit te lokken.”

Lees nog maar eens aandachtig de laatste zin. De Brusselse politie geeft zwart op wit toe dat men de straat overlevert aan het crapuul.

Niet de politie is de baas, wel de “jongeren”.

Verder in het verslag: Om 21.59 uur wordt gemeld dat een grote groep (500 à 600 man) gemaskerde personen vernielingen aanricht ter hoogte van Lemonnier/Vanderweyden: verkeersborden worden afgebroken, auto’s beschadigd.

Om 22.38 uur wordt een bestelwagen door de relschoppers omgeduwd en in brand gestoken.

Om 23 uur komen meldingen binnen dat het vandalisme overgaat in plundering van winkels en het openbreken van voordeuren van woningen. De politie bevindt zich op een 150 meter en beslist om niet tussen te komen tot 23.25 uur, waarop de Lemonnierlaan wordt vrijgemaakt.

Brandstichting Over de rellen in de Lemonnierlaan is al veel geschreven en u heeft ongetwijfeld de beelden gezien van “jongeren” die een meubelwinkel binnendringen, alles overhoop smijten en grotendeels plunderen.

Maar, enkele “jongeren” hebben in die winkel ook een matras in brand gestoken. Dat is brandstichting bij nacht in een bewoond pand.

Dat is een zwaar vergrijp. Maar over die brandstichting heeft u in de mainstream media niets gehoord!

De uitbaters van die meubelwinkel hebben die brandende matras naar buiten gesleept en op straat laten uitsmeulen. Brandweer hebben ze die nacht niet gezien.

Laten we dit onthouden als die “jongeren” worden opgepakt. Het gaat niet enkel over ‘weerspannigheid’, of wat vandalisme en het werpen met een verkeersbord. Neen, het gaat ook over brandstichting bij nacht (een geluk dat er geen doden zijn gevallen).

Volkswoede Voorbije zondagavond kwamen in Gent enkele honderden mensen op straat, vrij spontaan, op basis van een Facebookbericht.

In ieder geval niet georganiseerd door een of andere rechtse groepering. In nationalistische kringen was er alleszins niet in grote aantallen gemobiliseerd, al liepen er enkele bekende ‘rechtsen’ in de stoet mee, zoals VB-gemeenteraadslid Johan Deckmyn. Hoewel de optocht niet was aangevraagd, liet de politie betijen.

Slogans – niet altijd even fraai - werden geroepen tegen Termont, tegen de Roma en tegen het beleid van de stad Gent. Men mag denken wat men wil over het niveau van de slogans en de gespannen sfeer van de betoging. Maar dit is de onderbuik van de maatschappij, en die ‘onderbuik’ begint zich te roeren. O overheid, let op u saeck!

K arl van C amp gedram van de jongste jaren is de steun voor de traditionele Piet wel afgenomen, wat de media uiteraard vertaalden in titels als ‘Draagvlak voor Zwarte Piet neemt af’...

Een week na de peiling werd ook in Caraïbisch Nederland de temperatuur gemeten, en wat blijkt? Nergens is de steun voor Zwarte Piet zo groot: meer dan 90 procent! Verzinsels als kleurpieten vinden maar genade bij 1 procent van de plaatselijke bevolking, die voor het overgrote deel van Afrikaanse afkomst is.

Waaruit nog maar eens blijkt dat heel de heisa berust op de zelfhaat van een blanke, (rand) stedelijke elite, die klaarblijkelijk niets beters te doen heeft.

Briefje aan Bianca Debaets

Het beu zijnde Mevrouw de nutteloze, Na een winterslaap van vele jaren zijt gij brutaal ontwaakt. Een bende crapuul maakte eens te meer in uw stad Brussel amok, sloeg de boel aan diggelen en bedreigde tal van mensen. Zelfs journalisten konden hun werk niet meer doen. Ze kregen hier en daar, terwijl de camera draaide, een tik. Nadat de minister van Binnenlandse Zaken voor de zoveelste keer zei dat dat ‘onaanvaardbaar’ is en dat het om een ‘bepaald type van jongeren’ gaat, begint men schoorvoetend de zaken bij hun naam te noemen. Omdat het gewoon niet meer anders kan. Jarenlang heeft men weggekeken en heeft men duidelijke signalen en voorspellingen van een door iedereen uitgesloten partij in de wind geslagen en genegeerd. Vandaag begrijpt iedereen waarom die vervelende ‘stoorzenders’ in de weg liepen… Pas nadat mensen als Luckas vander Taelen en andere politiek correcten uit de traditionele partijen druppelsgewijs signalen de wereld in stuurden dat er toch wel wat aan de hand is in onze samenleving, en in het bijzonder de grote steden, durfden anderen ook iets zeggen.

Daar was tot voor kort geen sprake van, om door een wereldvreemde linkerzijde van politici, straathoekwerkers en gesubsidieerde platforms toch maar niet uitgekreten te worden voor onverdraagzaam, (extreem)rechts en politiek incorrect.

Ik heb – omdat alles daarop wijst – sterk de indruk dat gij tot de laatste categorie van politici hoort, want het is de eerste keer dat gij uitdrukkelijk zegt dat gij het beu zijt, over wat er de jongste weken in Brussel gebeurt: “We zijn het echt beu, het is tijd dat we als Brusselaar tegen alle (sic!) jongeren zeggen: niet in onze naam.” Plots pleit gij voor een lik-op-stukbeleid, beteugeling via snelrecht en voor een fusie van de Brusselse politiezones. Dat hadt gij tien jaar geleden nooit durven zeggen, want dan had men u voor de voeten geworpen dat gij citeerde uit het VB-programma.

Gij zijt al meer dan tien jaar politica in Brussel, als gemeenteraadslid, volksvertegenwoordiger en momenteel zelfs als staatssecretaris voor Dierenwelzijn, Verkeersveiligheid, Informatica en Digitalisering, Gelijke Kansen en Ontwikkelingssamenwerking.

Allemaal prutsbevoegdheden die de andere

partijen graag aan een in hun ogen nutteloze staatssecretaris overlaten. Momenteel is het belangrijkste wapenfeit dat gij op uw palmares kunt schrijven, een verbod op kermispony’s. Voor het overige is het niet erg denderend. Een verbod op onverdoofd slachten is er in Brussel nog steeds niet. En wat ‘gelijke kansen’ betreft, vraag ik mij ironisch af of die al gerealiseerd zijn … voor autochtonen in de geïslamiseerde Brusselse buurten en wijken.

Uw partij is er de jongste tijd zwaar op achteruit gegaan in Brussel, van grootste naar de ei zo na kleinste. Dat heeft alles te maken met de kleurloosheid die zij heeft tentoongespreid en met het wauwelen over van alles en nog wat, zonder concrete daden.

Ja, naast de islamisering en het veelvuldig gebruik van het Arabisch, denk ik daarbij ook aan de verdere verfransing en het negeren van de taalwetgeving door de Franstaligen, waardoor de Vlamingen werkelijk de laatsten der Mohikanen geworden zijn in Brussel. Als nu de resterende Vlaamse winkels in de prak worden geramd en beroofd, dan hoef ik geen tekeningetje te maken bij de ‘verrijking’ en de toekomst van de ontvlaamste Brusselse ‘diverse samenleving’.

Ik ben benieuwd of gij na uw verbale verontwaardiging met meer dan één vuist op tafel gaat kloppen in Brussel en bij uw partij, om maatregelen te eisen. Als ik hoor wat gij in ‘De Ochtend’ op Radio 1 zegde, heb ik daar niet veel vertrouwen in: “We moeten duidelijk aan deze jongeren zeggen dat er grenzen zijn. We moeten nog meer zorgen voor een lik-op-stukbeleid en daarom is het heel belangrijk dat de politie de vinger aan de pols houdt in die diverse gemeenschappen. Het is ook belangrijk dat ze meer divers gaat rekruteren, ons politiekorps is nog te blank. Er moet ook in dat korps meer een weerspiegeling zijn van die Brusselse samenleving.” Grenzen? Welke grenzen?

Hoe gaat ge hen dat zeggen? Hoe moet de politie de vinger aan de pols houden? En denkt gij echt dat een ‘divers’ politiekorps het geweld van de antiwesterse ‘jongeren van een bepaald type’ (dixit Jan Jambon) kan doen omslaan in een sfeer van vrijheid blijheid? Ik heb daar mijn bedenkingen bij, en ook bij uw nutteloze bijrol in een slecht theaterstuk.

4

Dossier

30 november 2017

De Vietnamoorlog (3) “Dramatic progress”, zegt president Johnson in de zomer van 1967 over de oorlog in Vietnam. In werkelijkheid is de oorlog een molensteen rond de nek van de Amerikanen.

Inmiddels zijn 14.000 Amerikanen gesneuveld, tegenover 200.000 Noord-Vietnamezen en Zuidelijke guerrillastrijders (Vietcong).

Johnson moet de belastingen verhogen om de oorlog te financieren, en onder meer door de oorlog en de oververtegenwoordiging van de zwarte Amerikanen daar staan de rassenverhoudingen in de VS op scherp. In NoordVietnam is partijbaas Le Duan overtuigd dat de overwinning binnen bereik is. Hij zendt zijn minder radicale nominale baas Ho Chi Minh op reis en liquideert de laatste getrouwen van Ho (o.a. zijn secretaris).

Duan bereidt een reusachtig offensief voor.

Langs alle mogelijke wegen en paden worden soldaten, voorraden en wapens naar het Zuiden gesmokkeld. De kinderen van de partijtop zendt hij naar Moskou of Peking, om er te “studeren”. Hij gelooft zijn eigen marxistische humbug dat mits een klein duwtje het Zuid-Vietnamese leger en de Zuid- Vietnamese bevolking het Amerikaanse juk zullen afschudden.

In afwachting laat hij zoveel mogelijk Amerikaanse soldaten op kleine basissen aanvallen. Veel succes heeft dat niet, want dit is de eerste helikopteroorlog in de geschiedenis. De Amerikaanse toestellen zijn altijd vlug ter plaatse. Ze slagen er meestal in binnen 15 minuten een gewonde te evacueren.

(Tijdens de oorlog voeren die helikopters 36 miljoen “sorties” uit; 3.000 exemplaren met 3.000 inzittenden worden neergeschoten.)

Zo begint 1968, het scharnierjaar van de oorlog. Er zijn dan 464.000 Amerikanen in ZuidVietnam gelegerd.

De Amerikanen bereiden hun eigen groot offensief voor, want de legerbasis Khe San met 6.000 mariniers is omsingeld door 30.000 Noord-Vietnamezen.

Een militaire nederlaag en een politieke overwinning Echter, Duan is de Amerikanen voor. Op 30 januari lanceert hij het Tet-offensief (tijdens het Vietnamese Nieuwjaar). De communisten vermommen zich als boeren, ambtenaren en dikwijls als vrouw, en vallen dan aan; niet alleen in de jungle, rijstvelden en dorpen, ook in alle steden.

De Amerikanen denken aanvankelijk nog dat dit afleidingsmanoeuvres zijn voor Khe San, en reageren verrast en te laat. Maar zelfs in Saigon wordt bloedig gevochten. De communisten veroveren de openbare radio en willen propaganda uitzenden, maar een snuggere technicus slaagt erin de oproepen te vervangen door … walsen van Strauss. Een peloton Vietcong valt zelfs de Amerikaanse ambassade binnen en sneuvelt daar tot de laatste man. Communistische commando’s vermoorden Zuid-Vietnamese ambtenaren en soldaten en “en passant” roeien ze ook de familie uit.

In één massagraf ontdekt men later 3.000 lijken van zogenaamde reactionairen, vrouwen, kinderen en baby’s. Eens de Amerikaanse oorlogsmachine op gang komt, verandert de situatie op het terrein. Het Tetoffensief eindigt met een zware militaire nederlaag voor de communisten: 60.000 doden en gevangenen. Nergens is een ZuidVietnamees bataljon overgelopen; nergens heeft een dorp of stad zich onvoorwaardelijk achter de Vietcong geschaard. En toch zegeviert Duan met zijn politiek. Avond na avond rapporteren Amerikaanse journalisten over de zogenaamd bijna gewonnen oorlog. Een journalistiek monument als tv-anchorman Walter Cronkite spreekt de woorden “stalemate” (patstelling) uit. En de eerste van de iconische Vietnamfoto’s verbijstert de Amerikanen: de politiechef van Saigon schiet eigenhandig een gevangene neer. Progressief Amerika wordt hysterisch, want waarom sneuvelen Amerikanen om zo’n moordenaar te steunen?

Er wordt niet gezegd dat de gevangen Vietcongstrijder vrouwen en kinderen van tegenstanders afgeslacht heeft. (Vergelijk het met de foto van dat verdronken jongetje, door de schuld van zijn vader, terwijl VRT-madame Tanghe loog dat het een “slachtoffer van oor-

log en geweld was”.) Na de militaire overwinning heeft de Amerikaanse opperbevelhebber maar één remedie: nog 200.000 soldaten erbij. 130.000 krijgt hij er, maar dan is het genoeg geweest.

In dit verkiezingsjaar bewijzen de voorverkiezingen dat het grootste deel van de Amerikanen president Johnson beu is. De president kondigt aan dat hij geen kandidaat is voor een nieuw mandaat.

Tunnelratten In de VS lijkt het alsof het land in brand staat. Negers, politiemensen en brandweermannen staan tegenover elkaar in zware incidenten waarbij steevast doden vallen.

Studenten (die niet naar Vietnam willen) organiseren boycots en betogingen waar hun familieleden en kennissen opduiken om hen te steunen.

Johnson laat tijdelijk de bombardementen op het noorden stoppen, zodat Amerikanen en Noord-Vietnamezen in Parijs kunnen praten over op zijn minst een wapenstilstand.

Presidentskandidaat Nixon van de Republikeinen moedigt heimelijk de Zuid-Vietnamezen aan ieder vredesinitiatief te saboteren en hij belooft dat hij als president hen nooit in de steek zal laten. In Vietnam gaat de strijd onverminderd voort.

Amerikaanse soldaten zeggen verbitterd dat ze heuvels x en y moeten veroveren, met veel dode kameraden als gevolg, waarna ze zich telkens terugtrekken en de Vietcong opnieuw verschijnt. Soldaten laten op tv openlijk uitschijnen dat Amerikaanse officieren die hun manschappen opjagen een kogel in de rug riskeren (100 bekende moorden; meestal verdwijnt de officier met een zware blessure). Vreselijk zijn de gevechten in de vele tunnels van de Vietcong.

Amerikaanse tunnelratten moeten in volstrekte duisternis en in stilte Vietcongstrijders wurgen of de nek oversnijden. Ze eten maandenlang uitsluitend Vietnamees voedsel, want anders ruiken de guerrillastrijders hen. In heel Vietnam is het leven veranderd.

Miljoenen vluchten naar de nog enigszins veilige steden, waar de helft van de mensen werkloos is. Amerikaanse goederen en dollars duiken overal op, wat tot enorme corruptie leidt. Voor veel vrouwen is prostitutie of een Amerikaanse beschermer de enige optie.

Kinderen uit zo’n relaties worden meestal met de nek aangekeken. Weinigen worden door hun vader erkend. Op het einde van 1968 zijn al 37.000 Amerikanen gesneuveld en de nieuwe Amerikaanse president Richard Nixon belooft zijn landgenoten “peace with honour”.

Nixon probeert nieuwe methodes. Om de communisten tot serieus onderhandelen te dwingen, laat hij de Ho Chi Minhroute in Cambodja in het geheim bombarderen. In eigen land stigmatiseert hij alle tegenstanders van de oorlog als communisten of dwazen die het werk van Moskou doen. Tezelfdertijd weet hij zeer goed dat de oorlog hopeloos is; hij besluit tot een geleidelijke Amerikaanse terugtrekking zonder een nederlaag toe te geven. Handig spreekt hij over een “vietnamizering”.

Hij laat Zuid-Vietnam feitelijk in de steek, doch overstelpt het met materiaal en geld en begint tegelijkertijd met de demobilisatie van Amerikaanse soldaten. In de loop van 1969 verlaten 115.00 van de 540.000 Amerikaanse soldaten Vietnam. Ho Chi Minh sterft in september dat jaar; op het moment dat de grootste betoging ooit in Washington het einde van de oorlog eist.

De middenklasse is razend, want Nixon maakt een einde aan de bevoorrechte situatie van hun studerende zoontjes. Voortaan worden dienstplichtigen ouderwets geloot, tot genoegen van een meerderheid (“the silent majority”) van de Amerikaanse bevolking. In Parijs wordt nog altijd vruchteloos gepraat, en dan breekt op het einde van het jaar een immens schandaal los: de Amerikaanse moordpartij in het dorpje My Lai. (Vervolg en slot volgende week.)

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Geen tijd Kristien van Vaerenbergh (N-VA) ondervroeg in de commissie Justitie minister Koen Geens over “smaad aan de politie”. Naar aanleiding van de recente rellen in Brussel, waarbij meer dan 20 politieagenten gewond raakten, stelde zij vast dat een gebrek aan respect voor ordediensten een maatschappelijk fenomeen wordt. Smaad en geweld tegen dragers van het openbaar gezag zijn misdrijven, stelde zij. Daarom wou zij wel eens weten hoeveel pv’s hiervoor werden uitgeschreven in de periode 2015-2017, en in hoeveel gevallen dat leidde tot een veroordeling. Zacht eitje Geens kwam met juridische wijsheid stellen dat er een groot verschil is tussen smaad en weerspannig gedrag enerzijds en effectieve geweldplegingen anderzijds. Heel bizar was het toen hij zei dat voor geweldplegingen geen tolerantie bestaat. Voor het andere dan wel?

Hoe dan ook, hij deelde mee dat in 2015 en 2016 jaarlijks ongeveer 4.800 feiten van weerspannigheid en 2.800 feiten van smaad werden geregistreerd, en een 800-tal gevallen van slagen of geweld. Over hoeveel vervolgingen het ging, zei hij niet. Hij had niet genoeg tijd om het antwoord voor te bereiden, zei hij.

Omdat de vraag erg pertinent is en het antwoord velen zal interesseren, kondigde Kristien aan dat zij de vraag dan maar schriftelijk zal stellen. Dan moet men wel zwart op wit antwoorden. We zijn benieuwd…

Bende van Arco Veerle Wouters (ex-N-VA) maakte zich ten aanzien van de premier behoorlijk boos over het feit dat de pleitdatum in het ARCO-dossier pas in juni … 2021 voorzien is, liefst tien jaar na de val van Dexia. Geïnstitutionaliseerde onrechtvaardigheid, georganiseerd door de Belgische Staat, zo noemde zij het onomwonden. Zij vroeg zich af waar het beginsel is gebleven dat zegt dat een rechtsgeding binnen een redelijke termijn moet kunnen gevoerd worden. Op deze wijze dreigt voor duizenden gedupeerden de verjaring van het dossier van de ‘Bende van ARCO’. Zij erkende evenwel dat de regering inderdaad bezig is met een creatieve oplossing, maar het resultaat is dat de belastingbetaler het bedrog gaat betalen. De belastingbetaler mag het doen in plaats van de bedriegers. En dat kan niet. Potje beken, is potje betalen. Daarom herhaalde ze haar oproep aan ‘beweging.net’ (het ACW) om eindelijk haar/zijn verantwoordelijkheid op te nemen.

Andere taal Raoul Hedebouw is een speciale gast. De radicale communist behoort tot de Franse taalrol in de Kamer, maar hij stelde donderdag zonder verpinken en zonder enig taalprobleem in het Nederlands een vraag aan minister Peeters over de aangekondigde ontslagen bij Philips Turnhout. Het blijft een bijzonder gebeuren. Het komt slechts zeer uitzonderlijk voor dat een Kamerlid een andere taal gebruikt dan die waarin hij zijn parlementaire eed aflegde.

Een van de andere keren die we ons herinneren, was toen Francis van den Eynde in 2010 een groot deel van zijn afscheidsrede in het Frans hield opdat de Franstaligen nog een laatste keer zouden luisteren naar hem en zouden begrijpen wat hij te zeggen had. Uitzonderlijk dus, maar het heeft altijd wel iets.

Ramp Dat er iets met de Brusselse politiezones moet gebeuren, mag duidelijk zijn. En dat veel partijen intussen opgeschoven zijn in de richting van het oude VB-standpunt dat die best eengemaakt worden, is even duidelijk. Minister Jan Jambon is ook voor, net als zijn partijgenoten in Brussel, die zelfs stellen in geen Brusselse regering te zullen toetreden als dat niet gebeurd is.

Nochtans is het eenvoudig. Hij kan een koninklijk besluit lanceren in die zin en het is gebeurd. Maar hij durft niet. Gebrek aan lef komt wel meer voor bij N-VA’ers wanneer ze de sleutels in handen hebben, zoals bijvoorbeeld in taalwetkwesties. “Ik wil dit niet eenzijdig doorvoeren. Dat is een ramp creëren”, zegt hij. Ramp? Welke ramp? Dat de PS niet akkoord is? Komaan, zeg. De wet is de wet, zegt men toch altijd?!

Misschien is het goed dat de PS daar eens leert naar te leven. De tijd dat PS’ers de wet oplegden waar vele anderen ongelukkig mee waren, is voorbij.

Belangrijke zaken Naast de kwesties van de politieoptredens in Brussel en het ganse land, hun bewapening en de regeling van hun pensioenleeftijd, bracht MR-Kamerlid Jean-Jacques Flahaux in de commissie Binnenlandse Zaken nog een héél belangrijke nieuwe kwestie onder de aandacht: de regels inzake het toestaan van tatoeages voor politieagenten, want volgens de deontologische code van de politiediensten moeten politieagenten een verzorgd, niet-provocerend en niet-excentriek voorkomen hebben. Jean-Jacques die altijd keurig, zij het soms een tikje excentriek, voorkomt, had echter vastgesteld dat hierover geen eensluidende regels zijn en vroeg zich dan ook af of dit geen dringende noodzaak was.

Jambon antwoordde met een stalen gezicht dat bij de diensten van de FOD Binnenlandse Zaken, die onder zijn bevoegdheid vallen, geen maatregelen genomen werden tegen agenten met tattoos, zolang het geen discriminerende, politieke of levensbeschouwelijke boodschappen betreft die het vertrouwen dat de burger in een politieagent moet kunnen stellen, kunnen schaden. Punt. Logisch, toch?

Meer moet dat toch niet zijn?! Er zijn al regeltjes genoeg. Tja, sommigen moeten zich met íéts bezighouden.

Actueel

30 november 2017

Lagere belastingen, luchtkastelen en de schaduw van mei ‘68

De campagne voor de federale en Vlaamse verkiezingen van 2019 is al losgebarsten. Open Vld en N-VA proberen elkaar met lekkere fiscale geschenken rechts voorbij te steken. Vraag is of al die voorstellen betaalbaar blijven. Wordt dit het centrale campagnethema? Misschien zal het eerder rond identiteit gaan. Of nog, de erfenis van mei ’68, straks vijftig jaar geleden.

Twee weken geleden was er het Vrijheidscongres van de Open Vld. Opgejaagd door het op economisch vlak rechts-liberale regeerakkoord in Nederland met minister-president Mark Rutte als architect, kiezen de Vlaamse liberalen voor een donkerblauwe fiscale koers.

In Nederland worden de tarieven in de personenbelasting beperkt tot twee. Open Vld doet nog beter en kiest voor één tarief van 30 procent. Een vlaktaks dus, het aloude voorstel van Lijst Dedecker (LLD), ooit de grote electorale rivaal van Open Vld. De economische blik naar rechts wordt blijkbaar door de oude partijtop onderschreven. Begin november werd in het Gentse Liberaal Archief het nieuwste boek van Dirk Verhofstadt voorgesteld (‘de geschiedenis van het liberalisme’). Eén van gastsprekers was oudLDD Vlaams Parlementslid Boudewijn Bouckaert. Na jaren uitgespuwd te zijn geweest door de Open Vld’ers is hij opnieuw welkom.

Hij zat op de eerste rij naast Guy Verhofstadt.

In de Melsensstraat, het hoofdkwartier van de partij, zijn ze natuurlijk niet dom. De Open Vld weet dat ze op haar economische rechterzijde serieuze concurrentie heeft van de N-VA. Dat bleek recent nog maar eens toen minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) bekendmaakte dat de volgende regering werk moet maken van een verregaande verlaging van de personenbelasting. Of hoe Open Vld en N-VA elkaar in lekkere fiscale geschenken de loef proberen af te steken.

Wie betaalt dit?

Het is het klassieke spel in de aanloop naar verkiezingen. Politici beloven veel, maar meestal zijn het luchtkastelen. De fiscale voorstellen van Open Vld en N-VA zijn op zich

lovenswaardig. Het is duidelijk dat de fiscale hervormingen van deze regering (de lagere lasten op arbeid en een lagere personenbelasting als onderdeel van de taxshift) een stap in de goede richting zijn, maar ze kunnen gerust als onvoldoende worden bestempeld.

De fiscale druk in België behoort nog altijd tot de hoogste van Europa en deze regering zal daar niet veel meer aan veranderen. Ze zit met de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 al in campagnemodus, en zoals meermaals gezegd gaat die campagne naadloos over in die van de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen van 2019.

De kans is reëel dat N-VA en Open Vld hun voorstellen bij de volgende regeringsonderhandelingen op tafel zullen leggen. Maar of ze die zullen realiseren? Al tijdens de campagne zullen vragen worden gesteld bij de haalbaarheid van de voorstellen. Wie gaat dat betalen? Belastingverlagingen slaan een gat in de begroting en ondertussen is duidelijk dat het begrotingsevenwicht niet voor morgen is.

Uiteraard zorgen lagere belastingen voor extra economische activiteit en dus overheidsinkomsten, maar die zogenaamde ‘terugverdieneffecten’ zullen niet voldoende zijn. De enige oplossing is snijden in de uitgaven. Niet moeilijk zou je zeggen, met een overheidsbeslag van 50 procent. Vraag is: welke andere partijen willen daarin meestappen?

De Franstalige partijen niet - zelfs de MR is terughoudend -, want lagere uitgaven zijn vooral nadelig voor Brusselaars en Walen. En aan Vlaamse kant valt weinig te verwachten van de steeds linkser wordende CD&V. Hetzelfde geldt voor sp.a en Groen.

Tijdens de campagne zullen ze de voorstellen van N-VA en Open Vld afschilderen

als onrealistisch. De voorgestelde besparingen zullen ze bestempelen als sociale afbraak.

N-VA zal dan moeten zeggen dat belastingen vooral door Vlamingen worden betaald en dat zij het meest zullen genieten van de belastingverlagingen. Kiezen om fiscale cadeaus uit te delen kan een succesvolle aanpak zijn, maar dat is niet zonder risico’s.

De Vlaamse ‘Kulturkampf’ Zeker een partij als de N-VA kiest best voor een paar andere thema’s. Met Theo Francken is de flank ‘immigratie’ afgedekt. Even belangrijk wordt wellicht ‘identiteit’. Dat bleek begin deze week nog met de plannen van de koepel van het Gemeenschapsonderwijs om meertaligheid toe te laten op school.

De meeste partijen gingen mee in die onzin, N-VA en Vlaams Belang zegden ‘neen’. Bart de Wever had het over een vervroegde aprilgrap.

Hij weet hier een gevoelige snaar te raken bij veel Vlamingen. Volgend jaar is mei ’68 precies vijftig jaar geleden. Dat zal leiden tot herdenkingen, colloquiums en debatten met als deelnemers die oudgedienden die nog niet in een seniorie zitten. De linkse mainstream media zullen graag in dat verhaal meestappen.

Maar de gemiddelde Vlaming heeft het wel gehad met de negatieve maatschappelijke impact van de mei ’68-beweging. De controle van de media, de cultuursector en zeker het onderwijs door hun erfgenamen heeft een ravage aangericht. Het nivellerend voorstel rond meertaligheid op school is daar een pijnlijk voorbeeld van. Bart de Wever weet dat het loont om een Vlaamse ‘Kulturkampf’ te voeren en storm te lopen tegen de genoegzame links-liberale elite.

Zeggen dat men de schaduw van mei ’68 weg wil, dat zal veel Vlamingen aanspreken.

Misschien zal dat hem en zijn partij meer stemmen opleveren dan een fiscale race naar de bodem.

‘t Pallieterke

Burgemeesters willen aparte rechtbank voor Halle-Vilvoorde De burgemeersters van Halle-Vilvoorde hebben hun ongenoegen laten horen over de recente anti-Vlaamse uitspraken van een Brusselse strafrechter. Bij de BHV-hervorming van 2012 kregen de Vlamingen weliswaar een eigen parket in Asse, maar de Brusselse rechtbanken bleven wel bevoegd over het oude arrondissement BHV. Sterker nog, de bevoegdheid van de Franstalige rechters werd zelfs uitgebreid.

De Vlaamse burgemeesters stellen nu vast dat ze met de gebakken peren zitten. Anderstalige delinquenten kiezen in strafzaken systematisch voor Franstalige rechters omdat die lakser optreden dan Vlaamse rechters. Zij vergelijken de kleine vergrijpen in de Vlaamse Rand met de zware stadscriminalieit in Brussel en delen daardoor vaak milde straffen uit. Op 25 oktober deed zo’n Franstalige rechter daar nog een schepje bovenop: in drie vonnissen haalde hij minachtend uit naar de politie en het parket van Halle-Vilvoorde omdat die zich aan discriminatie zouden bezondigen en zelfs een gebrek aan intelligentie zouden vertonen.

De procureur van Halle-Vilvoorde, Thierry Freyne, pikte deze insinuaties niet en reageerde in enkele kranten ongewoon scherp op dit soort politiek gekleurde rechtspraak. Hij kreeg hierbij de steun van het parket-generaal van Brussel. Justitiejournalist Lars Bové stipte in De Tijd aan dat de betrokken rechter niet geïsoleerd staat, integendeel, hij wordt uitdrukkelijk gesteund door een reeks Franstalige rechters.

Lijkbiddersgezicht Als reactie op deze vonnissen lieten de burgemeesters van Halle-Vilvoorde maandag

weten dat ze een eigen rechtbank willen voor Halle-Vilvoorde. Deze eis is meer dan terecht, maar het is onbegrijpelijk dat ze hun standpunt laten verwoorden door sp.a’er Hans Bonte, die vijf jaar geleden zelf zo’n aparte rechtbank buiten Brussel onmogelijk heeft gemaakt. De macht van de Franstalige rechtbanken over Halle-Vilvoorde werd toen, met de steun van de traditionele partijen en dus ook van Bonte, gebetonneerd met een grondwettelijke meerderheid. De toenmalige oppositie van Vlaams Belang en N-VA heeft tijdens de parlementaire debatten met handen en voeten aangeklaagd dat dit een fatale en volkomen absurde toegeving was, maar daar hadden CD&V, Open Vld, sp.a en Groen geen oren naar. Alle amendementen voor een gesplitste rechtbank werden weggestemd.

Dat Bonte nu met een lijkbiddersgezicht komt klagen dat de Franstalige rechters het veiligheidsbeleid in de Rand ondermijnen, is wel erg hypocriet. De burgemeesters hebben natuurlijk een punt en ze moeten hun actie voortzetten, maar ze zouden woordvoerders moeten kiezen die geloofwaardig zijn en die niet mee verantwoordelijk zijn voor de kapitale toegevingen van 2012.

Ze moeten goed weten dat het in een Belgische context haast onmogelijk is om nog een aparte rechtbank te krijgen voor Halle-Vilvoorde of voor Vlaams-Brabant, want zoiets moet goedgekeurd worden met de steun van de helft van de Franstalige parlementsleden.

Bovendien, een aparte rechtbank zou voor de huidige problemen nog geen oplossing bieden, want Franstaligen mogen volgens de geldende taalwetgeving altijd eisen dat hun zaak behandeld wordt voor een Franstalige rechtbank, zelfs al wonen ze in Torhout of Turnhout.

Hetzelfde geldt voor Nederlandstaligen die in Wallonië wonen. De enige manier om aan dit heilige Belgische principe een einde te stellen, is de volledige splitsing van Justitie.

BL

5

Echo’s uit de Koepelzaal Voortvarend Roken is heel ongezond. Geen overheid is nochtans ooit op het idee gekomen om tabak te verbieden. We vragen ons af waarom. Wel mag men intussen niet meer roken op de trein, in het café, in het Vlaams Parlement en op nog enkele plekken. Nu wordt een rookverbod in een wagen met minderjarige inzittenden overwogen. Federaal schijnt dat plan wat vast te lopen, zodat alvast het Waalse gouvernement daarin het voortouw wil nemen. “Wat zal Vlaanderen doen?”, wilde Cindy Franssen (CD&V) weten. Minister Schauvliege blaakte van enthousiasme, en met haar het hele halfrond, om de zaak te regelen. Weliswaar zou het beter zijn als het federaal in orde komt, maar we kunnen daar niet meer te lang op wachten en zullen het dan zelf maar doen. Werd dat soort voortvarendheid ook bij andere materies aan de dag gelegd, dan zou het Vlaamse zelfbestuur een peper in het achterwerk krijgen.

VOEM Anke Van dermeersch (VB) spuide haar gal over de “Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims”, de vzw VOEM, die onder de Vlaamse subsidievlag vaart maar het toch bestaat om vage sprekers uit te nodigen die – laten we zeggen – niet de knuffelislam verspreiden die men hier zo graag zou zien bloeien. Minister Gatz huldigde de sacrosancte vrije meningsuiting, zelfs voor opinies die minder leuk zijn (het werd in dat verband even stekelig tussen Anke en de minister), maar vond natuurlijk bepaalde dingen niet kunnen. Gatz zou een onderzoek naar VOEM gelasten, organisatie die nochtans tot dusverre nogal goed stond aangeschreven. De meningen liepen vrij gelijk: geen overheidsgeld voor haattoestanden. De interessantste visie kwam natuurlijk van Jean-Jacques de Gucht (Open Vld), zelf een reïncarnatie van de allermooiste democraten uit de periode 1992-‘94, die stelde dat als we een fijne multiculti- en dialoogsamenleving willen hebben, we moeten kijken naar de “gemeenschappelijke waarden” en niet van religie mogen uitgaan. Hoe dat precies moet gebeuren, vertelde hij niet.

De kip of het ei?

Uit een onderzoek zou blijken dat het weinig uitmaakt op welke lagere school je hebt gezeten. In een vuilnisbak of in een paradijs, allemaal even goed dan wel slecht. Als dat zo is, vroeg Kris van Dijck (N-VA), zou de Vlaamse overheid dan niet wat minder dwangmatig kunnen omgaan met het opleggen van allerlei beleidsplannen voor een “sociale mix”. Minister Crevits was blij met het goede nieuws dat ook “slechte” scholen het eigenlijk goed doen. Ze vond ook dat de inschrijvingsregels wat flexibeler konden, maar afstappen van de “sociale mix”-gedachte vond ze te vergaand.

De schooljuffen van de linkerzijde, Caroline Gennez (sp.a) en Elisabeth Meuleman (Groen) keerden de redenering van Van Dijck simpelweg om: als het nu relatief goed gaat met zelfs “concentratiescholen” (waar nog veel meer middelen heen moeten) komt dat net dankzij sociale mix en afspiegeling, enzovoort. Een kwestie van de kip of het ei, met andere woorden. Liberale luchtballon Jo de Ro bracht het weer eens het mooist; in het diverse Vlaanderen zijn straks alle scholen, tot op het diepste platteland, ook divers en zie, dat zal ook voor de Vlaamse kindjes heel goed gaan. Iedereen heeft zo zijn toekomstdromen.

Baksteen De zegswijze is bekend: een bankier is iemand die je een paraplu geeft als de zon schijnt en hem weer afpakt als het regent.

Nu schijnt het dat de banken weer terughoudender moeten worden bij het toekennen van woonkredieten. Dat ligt vanzelfsprekend gevoelig in ons land, waar zowat alle burgers een “baksteen in de maag” hebben. Michèle Hostekint (sp.a) en Gwenny de Vroe (Open Vld) wilden weten hoe het zat. Wordt het echt onmogelijk voor jongelui om nog een huisje te kopen? Minister Tommelein was zich van het probleem bewust, maar hij zag niet meteen redenen voor paniek en meende dat de banksector het zelf maar moet aanpakken. Peter van Rompuy (CD&V) merkte op dat de particuliere schuld in Vlaanderen toch wel wat onrustbarend wordt. Ook weer vreemd in een land van verwoede spaarders. Tommelein zei daar zijdelinsgs iets over, maar tot een doorwrochte analyse kwam het nergens.

6

Dwars door Vlaanderen

30 november 2017

Arabisch in Oostende

Afwezige dadenkracht Klopt het dan toch dat een volk de leiders krijgt die het verdient? Terwijl elk beschaafd land na rellen - zoals die al enkele keren Brussel hebben geteisterd - de noodtoestand zou uitroepen, lijkt men hier te blijven steken in een fase van verontwaardiging. Een kleine minderheid? Een systeem van geweld dat erachter zit? Waarom zet men niet alles in om die lui zo snel mogelijk bij de kraag te vatten en mores te leren, desnoods buiten de contouren van de wet? Het is maar een ideetje, hoor.

Een betoging tegen slavernij die ontaardt in een wilde plundertocht van winkels en zelfs een heuse aanranding. Waarom dachten we die zondagochtend met een vleugje cynisme plots aan Dominique Venner?

Die Franse historicus schreef in 2013 zelf geschiedenis door als allereerste ooit in de Parijse Notre Damekathedraal ‘uit het leven te stappen’, om een eigentijds eufemisme voor zelfmoord te gebruiken. Maar het was vooral zijn onderzoek naar de Amerikaanse burgeroorlog (zijn standaardwerk ‘Le blanc soleil des vaincus’, lange tijd uitgeput, werd enkele jaren geleden weer uitgegeven) dat onze gedachten deed afdwalen bij het zien van de winkelende horden op ‘black Saturday’.

KKK Na de burgeroorlog werd het Zuiden van de VS getroffen door plunderende, verkrachtende en moordende ex-slaven, die stelselmatig door door het Noorden gedomineerde rechtbanken vrijgesproken werden. Ziedaar de context van de échte KKK, die trouwens enkele jaren later weer ontbonden werd.

Alleen, dit is niet Nashville, waar de KKK in 1867 opgericht werd, maar Brussel anno 2017. Het hele gedoe van afgelopen zaterdag, waar we de voorbije tijd iets te vaak op getrakteerd werden, speelt zich af binnen de context van een rechtsstaat, voor zover die naam waardig.

Verraden en stigmatiseren Met een vleugje cynisme vragen we ons af wat het ergste is: de rellen, of de reacties die ze teweegbrengen. ‘Schandalig’, ‘onaanvaardbaar’, enzovoort. De quotes lenen zich voor recyclage bij volgende edities. Volgens Brussels staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V), erg getalenteerd om de pathos naar een hoger niveau te tillen, “besmeuren” ze niet enkel het imago van de hoofdstad, nee, ze “verraden” hun stad. Dat moet hard aankomen bij die ‘jongeren’! Temeer dat ze hierdoor ook “bijdragen tot de stigmatisatie van allochtone gemeenschappen”. Die zit! En als ze het in Le Soir heeft over “pas en notre nom, cela doit stopper”, bewijst ze vooral dat bepaalde oneliners werkelijk voor alles dienen, van seksuele aanranding tot het becommentariëren van een primatenopstand.

Antiracistische massabeweging Het zijn zulke omstandigheden waarvan men zou mogen hopen dat ze de ‘Kleinstaaterei’, waar deze stad in verstrikt zit, kan doen overstijgen. Zo te zien is echter meer nodig om het politieke prioriteitenlijstje aan te passen. De voorvallen van de voorbije weken vallen immers samen met enkele opmerkelijke beslissingen of voorstellen die in de Brusselse politieke cenakels genomen werden. Zo is er het plan van Pascal Smet en, jawel, Bianca Debaets om de maximaal toegelaten snelheid in het Brussels Gewest tot 30 kilometer per uur te verlagen, enkele schaarse uitzonderingen zoals de tunnels buiten beschouwing gelaten. U leest dit goed, in het hele gewest, van de groene uithoeken van Bosvoorde tot die van Ganshoren. Afvoeren, dat plan.

En dan is er de antiracismecampagne, (nog maar eens) getekend Bianca. Allerhande vooroordelen worden herschreven, waarbij telkens het woord ‘racist’ komt waar je ‘neger’ of ‘Marokkaan’ zou verwachten. Er worden twee stand-upcomedians bij betrokken, en op een aparte webstek (www.reageer-op-racisme.brussels) kan de geïnteresseerde burger heel wat opsteken over het thema. Kijk zeker naar de lijst met aangesloten organisaties, zomaar even 251 (!) zijn het er. Een massabeweging is in de maak.

De stad Oostende betaalt de komende weken taallessen Arabisch voor volwassenen met de bedoeling dat na drie sessies Oostendenaars lekker met hun moslimburen in het Arabisch zouden kunnen keuvelen. Die cursus zette maandag op de gemeenteraad kwaad bloed bij de oppositie van N-VA en Vlaams Belang. N-VA (Anseeuw) vond dit de omgekeerde wereld: “De moslims moeten zich aanpassen en Nederlands leren, ook voor hun eigen goed. Maar waarom zouden ze nog die moeite doen, als de anderen al in het Arabisch praten? ” Het Vlaams Belang (Verougstraete) ergerde zich dan weer enorm aan de slinkse truc om die lessen te betalen. Want de stad, noch het sociaal huis organiseren die zélf. Ze betalen daarvoor de organisatie Vorming Plus. “Zo maken die gratis lessen deel uit van een groter plan.

Op die manier betaalt Oostende het oppoetsen van het imago van de islam!”

Op de webstek van www.vormingplusow. be vind je inderdaad de cursus “Zijn we het wij /zij eindelijk voorbij? Een open dialoog tussen moslims en niet-moslims.” De inleiding over die vorming liegt er niet om: “Het imago van de islam en de moslims krijgt het zwaar te verduren. Tijd dus voor een tegendiscours van dialoog en begrip.” Dat pakket omvat Islamitische informatie op internet, een inleiding tot de islam en… een mondje Arabisch. De stad Oostende wordt bij elk thema als partner vermeld. De stad betaalt daarvoor zo’n 2000 euro aan VormingPlus. Volgens Anseeuw voorziet de cursus zelfs een moskeebezoek inclusief meebidden. De rode schepen voor diversiteit en de voorzitter van het OCMW counterden die kritiek door te stellen dat Vlamingen nog meer talen kunnen en moeten leren. “Het is een zeer actu-

eel thema, en rendabel, want 30 procent van de West-Vlaamse export gaat naar het MiddenOosten. Mensen leren toch ook wat Spaans voor op vakantie?” Daarbij wordt vergeten dat ze die taalles zelf betalen en het Arabisch de enige gratis cursus is. Hoe dan ook, de Oostendse belastingbetaler moet via VormingPlus inderdaad betalen voor het partnerschap voor een ‘tegendiscours’ om mee het islamimago op te krikken. In een officiële nota geeft de stad wel een sneer naar VormingPlus over de slechte communicatie. Open Vld-raadslid en minister Bart Tommelein kon zich voor een stuk vinden in de visie van de oppositie, namelijk dat dat geld beter gebruikt zou kunnen worden voor integratie via Nederlandse lessen.

Tommelein kwam verassend fel tussen in het debat met “ik ben een liberaal, ik sta voor een scheiding tussen Kerk en Staat, voor gelijkheid man/vrouw… en daarom zal ik nooit aanvaarden dat de stad Oostende om het even welke religie promoot.” Na zijn “ontdekken” van de bewuste webstek van VormingPlus is er binnen de huidige Oostendse meerderheid veel kans op stormtij. Het begin van een electorale kortsluiting?

Rellen in Brussel, in 1997 en 2017

heid wordt geïnterpreteerd. Zo’n misplaatste tolerantie wakkert het geweld alleen maar aan.” Het zou een tussenkomst van Vlaams Belang kunnen zijn naar aanleiding van rellen, plunderingen en brandstichting in Brussel. En dat is het ook. Het is een tussenkomst van Brussels Vlaams Belang-fractievoorzitter Dominiek Lootens naar aanleiding van de rellen begin november … 1997! Exact twintig jaar geleden waren er in Brussel reeds vreemdelingenrellen, en er was ook een debat daarover in het parlement. Lootens’ woorden werden toen niet in dank afgenomen door de voornamelijk francofone partijen; de man werd op bevel van de toenmalige parlementsvoorzitter manu militari door de militaire politie van het spreekgestoelte gesleurd.

De rellen van twintig jaar geleden en die van nu waren gelijkaardig. De daders, de analyses en de mogelijke oplossingen zijn dat ook. En de reactie van de PS’ers ook. Tijdens zijn tussenkomst deze maand werd Lootens weliswaar niet van het spreekgestoelte verwijderd, maar de PS’ers blonken weer uit, met hysterisch roepen en tieren omwille van Lootens’ tussenkomst.

Willem van Oranje Het zijn van die dingen die je verwacht van iemand die een platte nouveaux-riche-buurt in het Meetjesland ruilde voor de grootsheid van de hoofdstad. Iemand die consequent een gekleurd kindje adopteerde en zonder twijfel uitgebreid ging biechten nadat ze jaren geleden eens stevig had staan dansen met een parlementslid van, gruwel, het VB. Maar tegelijk vermoeden we dat dit niet het signaal is dat de modale Brusselaar verwacht.

“Iedereen doet maar wat in falend Brussel”, schreef Luckas vander Taelen vlak na de eerste rellen in De Tijd. Zelf citeren we liever de laatste woorden van Willem van Oranje toen hij in 1584 vermoord werd: “Mon Dieu, ayez pitié de moi et de ton pauvre peuple.” Misschien moeten we deze zomer maar eens op studiereis naar Nashville?

KNIN.

“In plaats van relschoppers, vandalen en geweldplegers te belonen met extra subsidies en hun gedrag te vergoelijken, moeten ze – wie ze ook zijn – hard gestraft worden. Blijkbaar hebben de politici van de traditionele partijen nog steeds niet begrepen dat hun zogenaamde tolerantie en toegeeflijkheid voor de niet-Europese vreemdelingengemeenschap als zwak-

“Samen” doet maar best de boeken toe Gespannen zat de Antwerpse politieke wereld te wachten op het “bouwpromotorendebat” van dinsdagavond. Dat werd maandag al op gang gebracht door Filip Dewinter van het Vlaams Belang. Tijdens zijn spreektijd in het debat over de begroting verweet hij de linkse oppositie “een vuile partijpolitieke oorlog” uit te vechten met het stadsbestuur.

Der Dewinter haalde terloops de aanwezigheid van Freya Piryns op een tuinfeest van projectontwikkelaar Erik van der Paal aan. Dit tot woede van Groen-fractieleider Wouter van Besien, lezen wij in een verslag van De Standaard. De dagen voordien was Tom Meeuws (de nieuwe Führer van de Antwerpse sp.a) al uitgevaren tegen burgemeester De Wever, die hij verweet onder één hoedje te spelen met bouwpromotoren en dan vooral met de vertegenwoordiger van Land Invest, Erik van der Paal.

Die zou het voltallige college (in de eerste plaats die van de N-VA en CD&V) hebben uitgenodigd op zijn verjaardagsfeest in een bekend Antwerps restaurant. Volgens Meeuws zou dit gediend hebben om allerlei voordelen los te maken voor bepaalde bouwprojecten. “Wie met een zak geld naar het stadhuis trekt, krijgt alles gedaan”, was de slogan die erop volgde. Burgemeester De Wever toonde zich erg gepakt door de aantijgingen.

Helaas voor Meeuws bleek echter dat hijzelf in hetzelfde bedje ziek was. Hij was als vertegenwoordiger van een promotor liefst vijf keer in hetzelfde restaurant met diezelfde Van der Paal gaan eten en hij had hem ook

een drietal keren op café ontmoet. Om wat te doen?

Wanneer wij dit schrijven, zit het er bovenarms op bij “Samen,” het kartel van Groen, onafhankelijken en wat overschiet van de sp.a. Meeuws, die derde staat (tegen de goesting van de echte partijmensen) wordt op het matje geroepen door lijsttrekker Van Besien, als een kleine jongen die straf verdient. ************

De roots van Van der Paal Om de Vlaams-nationale mentaliteit goed te begrijpen, moet je teruggaan naar de jaren vlak na de oorlog. Toen moesten veel ”zwarten” die hun job verloren hadden, met een zelfstandige zaak beginnen. Velen deden dat in de vastgoedsector, de wegenwerken en de bouw, want er diende veel heropgebouwd en nieuw gebouwd te worden.

Alleen al aan hun logo’s en hun kleuren op de afsluitingen van de werven, kon je merken wat de overtuiging van de aannemers en promotoren was: wij kunnen zowat een half dozijn van hen opnoemen die het oranje blanje bleu in hun “vaandel” droegen. De nationalisten geven elkaar rugdekking. Dat

is een naoorlogse gewoonte. Vader Van der Paal was, samen met Jan Merckx (hoofdredacteur van het Handelsblad en stichter van VTM), met Herman Wagemans, met Frans van der Elst en nog een drietal anderen, stichter van de Volksunie in Antwerpen. Hij was aanvankelijk niet een bemiddeld man, maar desondanks een gulle figuur.

Hij had relaties in alle mogelijke kringen.

Dat kwam omdat hij iedereen die enig belang had in de samenleving, uitnodigde op etentjes en feestjes. Niet om onmiddellijk voordelen te krijgen, gewoon om relaties te kweken. En die had hij tot in de hoogste kringen van industrie, economie, politiek en ambtenarij. Vader Van der Paal is dat blijven onderhouden tot op hoge leeftijd, maar dan in een ander (en nog chiquer) restaurant. In zijn gloriejaren ontving Van der Paal zelfs drie dagen lang de president van Sardinië in Antwerpen. Niet omdat hij er baat bij zou hebben, maar gewoon om indruk te maken op de bewindsman en de mensen uit diens gevolg.

Zoon Erik heeft een aardje naar zijn vaartje.

Tom Meeuws heeft de vinger in zijn eigen oog gestoken.

Ook groene Freya Piryns zit met de gebakken peren. Zij zegt dat ze haar man Frederik Willem Schiltz volgde, die een vriend van Van der Paal is. En dat het “maar” een kindertuinfeestje was. Het zal de groenen en de roden niet baten. Zij gaan best uit mekaar.

Pagadder

Provincieraad Limburg “Provincieraad snijdt niet in uitgaven politieke partijen.” Het voorstel van N-VA om de dotaties te verminderen, werd door de meerderheid weggewuifd. 880.000 euro ontvangen de partijen in de provincieraad voor hun werking. Voor een overbodige instelling is dat behoorlijk veel geld. Fractieleider Frederick Vandeput (Open Vld) vond het nog te vroeg voor een belastingverlaging en voegde eraan toe: “Schulden zijn de belastingen van de toekomst.” Het leverde hem schampere opmerkingen op van het VB. De nieuwe provinciale belastingen voor 2018 werden op een drafje goedgekeurd. De provinciale opcentiemen op de onroerende voorheffing dalen in theorie, maar stijgen in de praktijk omdat Vlaanderen de onroerende voorheffing heeft verhoogd.

Daardoor betaalt de Limburgse belastingbetaler nog steeds evenveel belastingen aan de provincie.

7

Onze naaste buren

30 november 2017

Van de prins(es) geen kwaad

Den Vaderlandt ghetrouwe

De koninklijke familie is vorige week in opspraak gekomen, nadat duidelijk werd dat prinses Margriet (zuster van Trix) en haar zoontjes - één in het bijzonder - hun weg in de financiële wereld kennen.

Zakelijk genie Ze hebben het niet van vreemden. Willem I was een geslaagd zakenman die met overheidsgeld een aandelenkapitaal opbouwde. Onder zijn opvolgers stroomden de dividenden toe van Nederlandse multinationals als Royal Dutch Shell en Unilever. Nu is duidelijk geworden dat de huidige familie minstens één zakelijk genie bezit: prins Bernhard junior, in de wandeling Benno genaamd, tweede zoon van Margriet en kleinzoon van de corrupte dief prins Bernhard. Benno jr. toonde als student al zijn talent. Hij richtte met een vriend een pakjesdienst op en rekruteerde andere studenten om ze te bezorgen, want studenten bezitten een gratis O(penbaar)V(ervoer)-kaart. Het verdiende geld stopte hij in het internetbedrijf Clockwork dat degelijke webstekken ontwierp rond de eeuwwisseling, toen bedrijven het belang van internet begonnen in te zien. Natuurlijk hielp het dat sommige bedrijfsleiders sterretjes in hun ogen kregen toen ze zaken mochten doen met een heuse prins van Oranje, die zijn afkomst graag uitspeelde. In 2000 trouwde hij met Marilène van den Broek, dochter van de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken (CDA).

Hij vroeg de toestemming van de Staten-Generaal zodat hij zijn rechten op de troon (en de status die erbij hoort) behield, al wist hij dat hij geen schijn van kans maakte ooit koning te worden. Eerlijk, Benno’s bedrijf leverde geen katten in een

zak. Hij verkocht het tenslotte met veel winst en ging in onroerend goed.

Huizenspeculant Met de crisis van 2008 stokte de economie, daalde de rente en was er weinig te verdienen met de reële productie van goederen en diensten. Inmiddels laten laffe politici toe dat een deel van de derde wereld zich als gieren op Nederland stort, en die “vluchtelingen” (volgens de klassieke valsnieuwsmedia) hebben recht op een woning en alle mogelijke faciliteiten (in Rotterdam ontdekte men vorige week dat 95 procent van die “ongelukkigen” geen klap uitvoert). De druk op de woningmarkt is inmiddels ouderwets groot, dus swingen de prijzen de pan uit, vooral in Amsterdam. Benno’s zakeninstinct zette hem op het goede spoor en hij werd een van de beste vastgoedspeculanten die woningen kopen, verkopen of verhuren en die nu al 16 procent van alle Amsterdamse woningen bezitten. Groot was de verbazing toen een paar weken geleden bleek dat Benno de eigenaar was van 103 woningen. Het leverde hem de bijnaam “pandjesprins” op. Maar de stadskrant Het Parool snuffelde verder en ontdekte dat hij 349 huizen op zijn naam heeft staan, wat van de pandjesprins de “woningkoning” maakt. Minder leuk was het nieuws dat de officiële beheerders van dat zakenimperium (die hem kunnen afschermen als er iets aan de knikker is) bepaald lak heb-

ben aan Amsterdamse reglementen en landelijke wetgeving.

Eventuele huurders wordt meegedeeld dat de fikse huurprijzen gemakkelijker te dragen zijn als ze onderhuurders nemen en een pand met een grotere groep bewonen, al verbiedt Amsterdam dat. Kandidaat-huurders moeten sleutelgeld betalen. In ruil voor een som geld krijgt de huurder dan het pand zonder dat daar een verplichting van de verhuurder tegenover staat. Sleutelgeld is iets anders dan een borgsom en verboden in Nederland. En uiteraard vertelde de doorgaans snuggere maar plotseling onwetende prins dat hij die beheerders aan de oren zal trekken.

Fiscale spitstechnologie Daar kwam vorige week nog een toemaatje bij. Het werd bekend dat eerder dit jaar een Stichting Royale was opgedoekt.

Mama Margriet en papa Pieter van Vollenhoven hadden de aanzienlijke erfenis van moeder en schoonmoeder koningin Juliana en echtgenoot prins Bernhard senior namelijk in die stichting belegd. Via de ABN Amro bank beheerde een trustmaatschappij de centjes in belastingparadijzen. De stichting was ook bedoeld om via fiscale spitstechnologie erfbelasting te ontwijken. Dat was een succes.

Begin dit jaar hebben de vier zonen van Margriet miljoenen euro’s opgestreken. Benno ontkende dat hij een deel van die miljoenen gebruikt heeft om Amsterdamse panden op te kopen. Wat alleen maar bewijst dat hij nog rijker is dan veel mensen al dachten.

Willem de Prater

Kraakverhaal krijgt een staartje Honderden voetbalsupporters trokken zondagavond door Gent al roepend: “We hebben schijt aan het beleid”, “Roma buiten”, “Termont buiten”… Nee, het was geen kransje kerstekinderen. Maar ze hebben de binnenstad niet kort en klein geslagen en geen winkels geplunderd of mensen beroofd. We hebben in Gent van anarchisten en vakbondslui al heel wat ergere dingen gezien.

De politieke reacties waren voorspelbaar prompt en hevig: weerzinwekkend, racisme, jaren dertig… Een echte analyse van wat aan het gebeuren is, zal niet van rood of groen komen. Zouden ze wel beseffen hoe ernstig dit teken aan de wand is? De frustratie bij een deel van de bevolking is groot. Zij moeten zich aan alle regels en regeltjes houden, worden voortdurend de les gelezen over wat ze mogen of moeten doen of laten, worden bekritiseerd als ze eens een stout liedje zingen tijdens een voetbalmatch.

Een clan krakers mag inbreken, stelen en vernielen, niet bij rijke mensen, maar in het huis van gewone volksmensen. De overheid en politie staan erbij en kijken ernaar. De krakende Roma zijn ondertussen weg uit voormalig café Den Anker aan het Stapelplein. Volgens de politie vertrokken ze uit vrije wil en lieten ze het huis “vrij proper” achter. Dat was te mooi om waar te zijn, en het werd onmiddellijk doorprikt toen de bewoners foto’s op internet zetten van de onbeschrijfelijk gore en smerige boel die ze in hun huis aantroffen toen ze er eindelijk weer binnen mochten. Het leugenachtige “vrij proper”, overduidelijk bedoeld om mensen te sussen, kwam als een boemerang

terug en deed de emoties weer hoog oplopen.

De reactie was zondagavond te horen voor wie bereid was te luisteren.

Hele leugens De politie filmen is niet verboden, maar filmpjes op internet zetten waarop politiemensen te herkennen zijn, mag niet. In Gent kom je daar nochtans mee weg, zo blijkt. Al weken staat op een Turkse Facebookpagina een film, opgenomen in de Sleepstraat, waarop is te zien hoe twee politiemensen door omstaanders werden uitgescholden.

N-VA en Vlaams Belang stelden daar vragen over, maar de burgemeester beweerde dat het weg was: “De politie heeft het filmpje niet teruggevonden op de sociale media. Het was al offline gehaald. De politie kon dan ook geen klacht tegen onbekenden meer indienen.” Dat was duidelijk niet waar, want weken later staat het filmpje er nog. Het is al meer dan vijftigduizend keer bekeken. Wat bezielt onze burgemeester en de korpsleiding toch, om hun eigen mensen zo in de steek te laten?

Tram doet stof opwaaien De bruine vlekken op het kunstwerk “De

broche” zijn niet te wijten aan luchtvervuiling door vieze diesels of rokende fabrieksschouwen. Dat komt door de tram. Het is “vliegroest”, staaldeeltjes die in de lucht zweven bij bovenleidingen van tram- en treinrails. Die deeltjes komen los door de wrijving van de geleider (pantograaf) over de tramkabels en slaan neer op het roestvrije staal van het kunstwerk. Dat geeft bruine vlekken en strepen. Dat de trams letterlijk stof doen opwaaien in het stadscentrum is niet verbazend.

Ooit was een tram één smal wagonnetje. De

Theo Francken wordt een Waalse obsessie De populariteit van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) blijft de geesten beroeren in Wallonië. Vorige week scoorde hij bezuiden de taalgrens zelfs goede punten in de sinterklaasdiscussie. Ondertussen verzamelen de linkse Franstalige media opnieuw munitie tegen hem.

Het was vorige week weer prijs. Theo Francken kreeg een groot deel van Franstalig links over zich heen naar aanleiding van zijn sinterklaastweet. Concreet: de Franstalige socialistische mutualiteit heeft besloten in haar publicaties en tekeningen het kruis op de mijter van Sinterklaas te verwijderen.

“Om geen kinderen uit te sluiten”, heet het. Voor Francken een symptoom van de West-Europese ‘weg met ons’-mentaliteit.

Op sociale media kreeg hij meteen de wind van voren van een aantal linksen, die de foto van de Sint bij zijn aankomst in Antwerpen toonden, zonder kruis op de mijter.

“Ze houden van mij, zeker?”

De teneur bij de opiniemakers bezuiden de taalgrens was: Theo Francken provoceert en pookt de tegenstellingen op.

Maar waarom zo’n heisa over een sinterklaastweet? De reden ligt voor de hand. De staatssecretaris voor Asiel en Migratie wordt steeds populairder in Wallonië. Hij trekt volle zalen wanneer hij zijn asielbeleid komt verdedigen. Volgens de populariteitsbarometer van La Libre Belgique haalt Francken in Wallonië een score van 42 procent. Een jaar geleden was dat nog 23 procent. Jarenlang doken - afgezien van Guy Verhofstadt -

geen Vlamingen op in de Waalse populariteitspolls. Nu staan Theo Francken en minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) in de top tien, of zelfs de top vijf. De Franstalige linkerzijde en de al even linkse media kunnen daar niet mee omgaan. Zeker nu blijkt dat zelfs de sinterklaastweet door veel Walen wordt geapprecieerd.

“Ze houden van mij, zeker?”, lachte Theo Francken een paar maanden geleden op RTL-radio, toen hem gevraagd werd naar de reden voor zijn populariteit bezuiden de taalgrens. Men moet nochtans geen groot politiek analist zijn om te weten dat Francken in een gat gesprongen is dat er in Wallonië allang lag. In Franstalig België is de politieke correctheid veel groter.

Over asiel en migratie mocht niet eens kritisch worden gediscussieerd. Terwijl aan de toog van de socialistische volkshuizen gegrom te horen was telkens het opengrenzenbeleid van de Parti Socialiste ter sprake kwam. Theo Francken heeft met zijn beleid een gevoelige snaar geraakt bij de Walen. Sommigen zien hem als een toekomstige minister van Binnenlandse Zaken. Of zelfs premier. Dat laatste is weinig plausibel, maar reden genoeg om de linkse opiniemakers op stang te jagen.

Albatrostrams van vandaag zijn brede scharnierende treinen van veertig meter lang. Om de paar minuten rijdt zo’n supertram over de Korenmarkt en langs de kunstwerken van één miljoen. Ingenieurs zoeken nu naar een oplossing om het roestvrij staal weer te laten blinken. We vragen ons af, hadden die ingenieurs het probleem niet kunnen zien aankomen?

En de vraag of die metalen stofdeeltjes wel zo goed zijn voor de gezondheid van al wie naast een tramspoor woont, stellen we liever niet.

Mathildis

Li bia bouquet

‘Francken-bonus’ voor MR Bij hen begint Francken stilaan een obsessie te worden. Om te beginnen worden in de pers oude verhalen opnieuw opgerakeld. Over het clubje van de oude VNV-vrienden.

Over zijn aanwezigheid op het verjaardagsfeestje van oudVMO’er Bob Maes in 2014. Toen waren er nog journalisten van de mainstream media aan Franstalige kant die het debat wat in perspectief probeerden te plaatsen. Tenslotte waren de Franstaligen eind de jaren zeventig in een regering gestapt met de Volksunie, die binnen haar rangen nog heel wat repressieslachtoffers telde.

Recent was er heisa toen Francken zei dat een snel interventieteam nodig was om bij rellen na te gaan of er geen illegalen tussen zaten. Links Wallonië dacht onmiddellijk aan de invoering van een bijzondere vreemdelingenpolitie, maar de gewone Waal in Namen of Doornik zag er geen graten in. Bij de federale regeringspartij MR hebben ze intussen wel door dat Francken een electorale bondgenoot kan zijn. Naar verluidt zeggen de partijleden van premier Charles Michel tegen de achterban: stem op ons en je krijgt Theo Francken er in 2019 gratis bij.

Een verschrikking voor de Franstalige linkerzijde. Theo Francken zal in die kringen nog vaak voor gespannen zenuwen zorgen.

Picard

8

De wereld rond

30 november 2017

En toen viel het doek over het Joegoslaviëtribunaal Met de levenslange veroordeling van Ratko Mladic eindigt na 22 jaar ook de werking van het Joegoslaviëtribunaal. Alle goede bedoelingen ten spijt, slaagde het er niet in de hoge verwachtingen in te lossen. Misschien werd vooral aangetoond waar de grenzen van dergelijke supranationale aanpak liggen, zeker in een complexe regio als de westelijke Balkan. Medewerking met het tribunaal was jarenlang een manier om Servië richting de EU te krijgen, maar vandaag bevindt dat land zich in een spreidstand tussen Rusland en het Westen. En niet langer met het tribunaal als hefboom.

Levenslang kreeg die dekselse Mladic, de maximumstraf die het Joegoslaviëtribunaal overigens kan uitspreken, zij het dat zijn gevorderde leeftijd (75) toch een ander licht werpt op de draagwijdte van de straf. Hoe anders zou het niet geweest zijn, mocht hij ruim twintig jaar geleden veroordeeld zijn geweest, op een moment dat al hetgeen hem aangewreven wordt nog vers in het geheugen zat. Vandaag is er een hele generatie met een bachelorsdiploma op zak die geboren is na de slachtpartij bij Srebrenica, zijn meest beruchte wapenfeit.

‘Genocidaire intentie’ Het tribunaal is nu eenmaal een molen die traag maalt, klinkt het dan – een vaak gehoorde kritiek. De vele uren die in de vervolging van ‘de slager van Bosnië’ (zelf stelde hij zich ooit aan een VN-generaal voor als ‘de Napoleon van de Balkan’) gekropen zijn, mondde in een lijvig vonnis uit: 1.808 pagina’s telt het document, de resultante van 530 procesdagen, 600 verhoorde getuigen en een hele opslagplaats met zomaar even 10.000 bewijsstukken. Precies zoals verwacht, werd hij op alle aanklachten behalve één schuldig bevonden.

Op punt elf volgde het Hof de procureur niet. De verovering van gebieden in Bosnië in 1992 wou men niet als een loepzuivere ‘genocide’ kwalificeren, eerder een ‘genocidaire intentie’. Met het afronden van de zaak-Mladic, valt het doek over het Joegoslaviëtribunaal. Zijn beroepsprocedure zal door een andere instantie behandeld worden, het Internationaal Restmechanisme voor Straftribunalen, opgericht om de werkzaamheden van zowel het Joegoslavië- als Rwanda-tribunaal af te ronden.

Tijdens die meer dan twee decennia werden 161 zaken ingeleid, wat uitmondde in 81 veroordelingen. Slobodan Milosevic was zonder twijfel de hoofdvogel uit het bestaan van het Hof, gevangen in 1999, maar overleden in 2006, nog voor de uitspraak van zijn zaak.

In het verleden kwamen de hagiografen woorden tekort om de lof te zwaaien over wat ‘het meest gewaagde juridische experiment sinds Nürnberg’ werd genoemd. Kritische stemmen waren er ook, maar ondanks de pertinentie van sommige argumenten kwamen ze minder aan bod.

Juridische kanttekeningen De Britse academicus en auteur John Laughland heeft zich al wel vaker kritisch uitgelaten over dit Hof en andere initia-

tieven van supranationale bestraffing. Reeds in 2007 publiceerde hij een boek waarin hij het verloop van het Milosevicproces hekelde (Travesty: The Trial of Slobodan Milosevic and the Corruption of International Justice). Sommige (juridische) argumenten komen steeds terug. De duur van de procedures bijvoorbeeld, wat bezwaarlijk als een redelijke termijn voor rechtsbedeling kan beschouwd worden. Ook het veelvuldig gebruik van anonieme getuigen is hem een doorn in het oog.

Waar dit in regel de uitzondering moet zijn, groeide de groep in het geval van het Joegoslaviëtribunaal uit tot 40%. Erg kenmerkend voor dit soort van rechtbanken is de bijzonder ruime rol die men slachtoffers toekent. Ongepast voor een strafzaak, vindt hij (en anderen). Uiteraard is het slachtoffer een belangrijke actor, maar door hem niet de gepaste plaats te geven in de procedure dreigt revanchisme in de hand te worden gewerkt.

Stuk voor stuk zijn het elementen waarover (sommige) juristen eindeloos kunnen discussiëren, maar ook leken zien dat sommige van zijn punten van kritiek erg pertinent zijn.

Tribunaal als hefboom En zeggen dat het allemaal vrij stroef van start ging. De ‘internationale gemeenschap’ (een term die men alvast niet aantrof in de werking van de tribunalen van Nürnberg of Tokyo, maar passons) bleek vrij machteloos te staan tegen al hetgeen mispeuterd werd op de Balken in die jaren, dus besloot men een ad hoc tribunaal in het leven te roepen. A posterio en op een moment dat het kwaad al geschied was. De VN-Veiligheidsraad schoot in actie, het tribunaal werd een feit, maar met de medewerking op het terrein liep het niet vlot. Servië voelde niets voor een samenwerking met ‘Den Haag’. Nog voor het allemaal goed en wel van start was gegaan, zat het Joegoslaviëtribunaal al in een patstelling. Er werd wat klein grut opgepakt, maar de grote vissen bleken moeilijk grijpbaar. Uiteindelijk snelde de EU ter hulp. Als stappen in de toenadering tot de EU gezet moesten worden, was een “volledige medewerking” vereist. De boodschap aan het adres van Belgrado, maar ook Zagreb, was duidelijk. Een koehandel tussen beide regeringen, het tribunaal en de EU ontrolde zich. Het hoge besef van moraliteit en rechtvaardigheid die op en rond het Churchillplein in ‘s Gravenhage te horen was, drong niet door tot op de Balkan. Samenwerking werd als een te betalen prijs

Diplomatieke valies gezien, een noodzakelijk kwaad. Dat de kosten van de verdediging van de beklaagden gedragen werden door de respectievelijke staatskassen is een belangrijk teken aan de wand.

Zelfs Mladic genoot voldoende bescherming waardoor hij zich vrij in Servië en de Republika Srpska (het Servische deel van Bosnië) kon bewegen.

Ooit doken er zelfs beelden op van de man die ontspannen aan het skiën was. Het is trouwens door zijn pensioen te bevriezen dat men hem gevat heeft. Ontdaan van financiële middelen, werd het steeds moeilijker zich te verschansen.

‘Onrechtvaardige uitspraak’ “Het gerecht kan niet instaan voor een verzoening in de samenleving, bovendien is deze erg problematisch”, klonk het bij monde van de Belg Serge Brammertz, de laatste hoofdaanklager van het tribunaal. Eerder dan wonden te helen, heeft het jarenlange procederen een bittere nasmaak nagelaten. Velen zien het als een politieke rechtbank, die dan nog eens buitensporig Servië viseerde (60 van de 81 veroordeelden hebben een Bosnisch-Servische achtergrond).

De veroordeling van Mladic werd door de Servische president Aleksandar Vucic als “onrechtvaardig” bestempeld. Terwijl Moskou – en nu wordt het interessant – het heeft het over een “eerder ingezet gepolitiseerde werking”. Dat in Servië een EU-droom leefde, zorgde voor samenwerking. Inmiddels is veel van die liefde bekoeld.

Uit een officiële EU-peiling blijkt voor het eerst sinds vele jaren geen meerderheid meer te bestaan voor lidmaatschap van de EU. Tegelijk kan een groeiende sympathie voor Rusland ontwaard worden. Van alle kandidaat-lidstaten, heeft Servië veruit de meest pro-Russische opstelling. Het is trouwens het enige land dat nooit deel uitmaakte van de Sovjet-Unie maar toch een handelsverdrag met Moskou heeft. Maar al te graag voedt Rusland het verhaal dat de Serviërs in de jaren negentig het slachtoffer van het Westen waren – hun techniek is gekend. “Het land heeft een janusgezicht”, merkte een diplomaat onlangs op. “Hamvraag is hoelang die spreidstand kan volgehouden worden.”

Toen onlangs een eerder veroordeelde ex-generaal voor een militaire academie in Belgrado ging spreken, werd hij er als een oorlogsheld onthaald. En dat is precies hoe modale burgers het zien in een samenleving waar nog heel wat actoren van die kwalijke oorlogsjaren belangrijke politieke en administratieve functies bekleden. Toen het nieuws in Brussel bekend raakte, volgde een bitsige reactie. Ook de VS reageerden op het voorval. In het Servisch stuurde de Amerikaanse ambassadeur in Belgrado een tweet uit waarin hij zijn ontgoocheling liet blijken. “Maanden werk om het Servische imago in de VS op te krikken wordt door dit ene voorval ondermijnd.” Met een sardonische lach volgt men vanuit het Kremlin dit soort gebeurtenissen.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Wereldmacht in expansie In Pallieterke nr. 39 wezen we al op de eerste oefeningen van Chinese troepen op Afrikaanse bodem. Dat gebeurde in Djiboeti, vlakbij de strategische scheepvaartroute door de Rode Zee en het Suezkanaal, waar de Chinezen hun eerste buitenlandse militaire basis hebben gebouwd. Zoals we toen voorspelden, blijkt dat die basis in Djiboeti slechts het begin is van een wereldwijde militaire expansie, die het de Chinese vloot mogelijk moet maken ook in de Indische Oceaan te opereren en er desnoods een langdurige zeeoorlog te voeren. De uitbouw van de Pakistaanse haven Gwadar tot een volwaardige maritieme basis is volop in uitvoering.

China doet daar enorme investeringen, onder andere door het aanleggen van een modern wegennet en de bouw van elektriciteitscentrales. Officieel gaat het alleen om economische samenwerking, als onderdeel van het “China-Pakistan Economic Corridor Project”, maar de strategische bedoeling daarachter is onmiskenbaar.

Het voordeel van Gwadar is dat het via het noorden van Pakistan een landverbinding heeft met het Chinese moederland. Vorig jaar werd over die nieuwe wegverbinding, dwars door de Himalaya, voor het eerst een lading goederen vanuit China naar Gwadar vervoerd. Via die route heeft China voor het eerst rechtstreeks toegang tot de Indische Oceaan en zit het op een boogscheut van de olievoorraden in Midden-Oosten.

Terreurstaat Wat hebben de terreurgroepen van Abu Nidal, het Palestinian Liberation Army (PLA), Al Qaeda, Jihad Movement in Palestine, Hez-

bollah, Amal, Hamas en het Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP) gemeenschappelijk? Ze kregen allemaal geld, trainingsfaciliteiten, wapens en logistieke steun van het Assad-regime in Syrië.

In 1970 kreeg de PLA zelfs tanks om vanuit Syrië Jordanië binnen te vallen. Enkele van die groepen hadden zelfs hun hoofdkwartier in Syrië. Van daaruit pleegden zij niet alleen bloedige aanslagen tegen burgers in Israël, Libanon en sommige Arabische landen, maar ook in Europa. De Groupe Islamique Combattant Marocain, een Al Qaeda-filiaal dat verantwoordelijk was voor de aanslagen van 2003 in Casablanca en 2004 in Madrid, was getraind in Syrië. Na de val van Saddam Hoessein ontaardde het verzet tegen de Amerikanen heel snel tot wederzijdse slachtpartijen tussen soennieten en sjiieten. Er ontstonden in Irak verschillende terreurgroepen, die trainingskampen in Syrië hadden. Syrië was toen een uitvalsbasis, een wapenleverancier en een doorvoerland voor meerdere terreurgroepen, inclusief AQI, de Iraakse tak van Al Qaeda. Vele operaties van Al Qaeda, ook in Jordanië, Libanon en de VS, werden uitgevoerd vanuit Syrië en met steun van Syrische ambassades, militaire attachés en inlichtingendiensten. In mei 2004 hielden kopstukken van AQI zelfs ongestoord een stafvergadering in Syrië. Suleiman Khaled Darwish, de onderbevelhebber van AQI en de contactpersoon met de Syrische militaire inlichtingendienst, kreeg onderdak in Syrië, dat weigerde hem uit te leveren. En dàt Syrië probeert zich nu voor te stellen als een bastion in de strijd tegen het terrorisme.

Soefi’s IS heeft zijn grondgebied verloren, maar niet

zijn slagkracht. Dat bewees de recente aanslag op een moskee in de Sinaï, waarbij meer dan driehonderd doden vielen. Dat was opnieuw aanleiding voor de politiek correcte jammerklacht dat “moslims de eerste slachtoffers zijn van terreur die in naam van de islam wordt gepleegd”.

Alsof dat iets bewijst. Stalin liet behalve miljoenen onschuldige mensen ook tienduizenden overtuigde communisten vermoorden en deporteren. Mao ruïneerde de levens van miljoenen trouwe aanhangers door hen tijdens de Culturele Revolutie met één pennentrek als vijanden af te schilderen. Alle totalitaire politieke en religieuze systemen hebben massaal

eigen mensen vermoord. Net als de islam dus.

Bovendien ging het in de Sinaï om een moskee van soefi’s, een mystieke beweging binnen de islam die door “gewone” moslims als ketters wordt beschouwd. Geen echte moslims dus.

De soefi’s worden al eeuwenlang door de “gewone” moslims vervolgd. In Egypte, Libië, Pakistan, Tunesië, Afghanistan, Mali, Somalië en de autonome Russische republiek Dagestan werden de voorbije jaren aanslagen gepleegd tegen soefi’s met alles samen honderden doden, of werden hun moskeeën, graven en heiligdommen verwoest. En dan zijn er nog nuttige idioten die het soefisme aanhalen als bewijs van islamitische verdraagzaamheid…

EEN FRANKRIJK ZONDER KRUISBEELDEN

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

In Ploërmel in Bretagne staat al meer dan tien jaar een standbeeld van paus Johannes Paulus II met erboven een kruis. Mag niet, zegt een rechter nu, want dat is in strijd met de scheiding tussen kerk en staat. De oude demonen van de doorgeslagen ‘laïcité’ zijn terug.

Jean-Luc Mélenchon, voorman van het extreemlinkse La France Insoumise, heeft het niet begrepen op de Europese vlag omdat het een mariaal symbool zou zijn. Kortom, in Frankrijk draait het debat over de scheiding tussen kerk en staat opnieuw op volle toeren.

Op 26 oktober 2006 werd in het Bretoense Ploërmel een acht meter hoog standbeeld van paus Johannes Paulus II onthuld. Al snel leidde dat tot controverse. Niet het monument op zich, wel het kruis dat boven het beeld van de paus is geplaatst.

Een federatie van vrijdenkers (‘libre penseurs’) diende klacht in, want het standbeeld en vooral het kruisteken stond op een openbare plaats. En dat kan niet, want het is een religieus, in casu christelijk symbool. Een rechter volgde nu de klacht en is van oordeel dat het kruis verwijderd moet worden. Op Twitter is een flinke protestactie aan de gang. Talloze mensen delen foto’s van kruizen onder de hashtag #MontreTaCroix (Laat je kruis zien). De discussie kreeg zelfs een internationaal karakter. Politici in Polen en Hongarije verklaarden dat het standbeeld dan maar naar Oost-Europa moet worden verplaatst. Het debat deint onvermijdelijk uit. Zo blijkt boven de ingangspoort van het gemeentelijk kerkhof van Prinçay in de Vienne een kruis te prijken, en ook dat is voor sommige Fransen een probleem.

Hun redenering is de volgende: in Frankrijk bestaat een absolute scheiding tussen kerk en staat en sinds 1905 moeten religieuze symbolen op openbare plaatsen verboden worden, of op zijn minst tot een minimum beperkt. Zo mogen in de Franse stadhuizen geen kerstkribbes worden geplaatst. Het is het Franse principe van de ‘laïcité’, de volledige scheiding tussen kerk en staat. Sommige Franse politici gaan hier zeer ver in.

Waarom net nu? Blijkbaar zijn een aantal militante organisaties deze maanden in een hogere versnelling geschakeld. En dat betekent het pleiten voor een doorgeslagen ‘laïcité’. Tal van organisaties poken oude tegenstellingen op. Verenigingen als ‘l’Association internationale de la libre-pensée’ willen dat religieuze symbolen integraal naar de privésfeer worden verwezen.

Dus moeten kruisbeelden op zoveel mogelijk plaatsen worden verwijderd. De Franse Fédération de la libre-pensée kiest voor de frontale aanval. Op haar internetpagina staat het volgende: “Wat bedreigt de scheiding tussen kerk en staat het meest? Het is de katholieke godsdienst, de oudste op het Franse grondgebied.” Er wordt zelfs gewag gemaakt van een “katholieke sharia”.

Volgens katholieke organisaties worden oude tegenstellingen opgepookt. De radicale vrijzinnigheid zou nu haar kans zien om definitief komaf te maken met de aanwezigheid van het katholieke geloof in Frankrijk, een oude droom sinds de Franse Revolutie. Het tijdskader zou geschikt zijn voor een Frankrijk zonder kruisbeelden, is te horen. Er is in Frankrijk een zekere aversie voor godsdienst in het algemeen ontstaan door de opgang van de radicale islam. Maar in katholieke kringen wordt dit als belachelijk afgedaan. Frankrijk is van oudsher een katholiek land, en ook na de Franse Revolutie bleef die religie een centrale rol in het land vervullen. En als men niet gelovig is, dan moet

Oude tegenstellingen oppoken

MINISTER EN NAZISPION Een vreemd verhaal drijft deze week boven. John Profumo, voormalig minister namens de Conservatives, bleek een relatie te hebben gehad met een spion in dienst van de nazi’s. Een en ander blijkt uit documenten die nu zijn vrijgegeven door de veiligheidsdienst MI5.

John Profumo werd in 1915 geboren in de Londense wijk Kensington. In 2006 overleed de Tory-politicus. In de Tweede Wereldoorlog vocht hij voor de geallieerden; tot 1950 diende hij in het Britse leger. Reeds in 1940 werd Profumo verkozen voor de Tory Party in het Lagerhuis en werd - met zijn vijfendertig levensjaren - het jongste zetelende parlementslid. Van 1960 tot 1963 was Profumo Brits minister van Landsverdediging.

Pikante schandalen De politieke loopbaan van de legerbrigadier liep niet zoals gehoopt. Vroegtijdig diende hij ontslag te nemen als minister.

In 1961 knoopte de getrouwde Profumo een relatie aan met een negentienjarig model, Christine Keeler. In volle Koude Oorlog deelde Keeler niet enkel het bed met de Britse minister van schietgeweren, maar hield zij er ook een verhouding op na met Yevgeny Ivanov, een Sovjetdiplomaat. De explosieve situatie bracht mogelijk de nationale veiligheid in het gedrang. Bijgevolg nam Profumo ontslag. Hij verliet zijn ministerpost en verdween tevens uit het parlement. Officieel gebeurde dit omwille van gezondheidsproblemen. De publieke opinie wist echter beter.

Het Profumo-schandaal doet na meer dan een halve eeuw nog steeds een belletje rinkelen bij menigeen.

De hele heisa van weleer wordt nog eens dunnetjes overgedaan. Wat blijkt? De ooit zo talentvolle en veelbelovende jonge politicus krijgt er postuum een seksschandaal bovenop. Docu-

menten vrijgegeven door veiligheidsdienst MI5 tonen aan dat Profumo in de jaren dertig een relatie had met Gisela Winegard.

In Oxford liepen de politicus aka brigadier en het Duitse model - ja, opnieuw een model - elkaar tegen het lijf. Winegard vestigde zich later in Parijs om daar te functioneren als spionne in dienst van nazi-Duitsland.

Duits model in Parijs Reeds op het ogenblik dat Profumo verkozen raakte in The House of Commons schreef Winegard liefdesbrieven aan de Tory-politicus. Een en ander blijkt uit gedeclasseerde verslagen van de buitenlandse inlichtingendienst. MI6 speelde de documenten door aan de binnenlandse evenknie (MI5). Meer dan tien jaar na zijn dood zorgen de nieuwe onthullingen voor opschudding in de media. Vooral de roddelbladen, ook bekend als ‘yellow press’, lusten er wel pap van. Zeker omdat de Amerikaanse ex-man van Winegard nu mee in het bad wordt getrokken. Volgens hem ging het koppel in de jaren vijftig uit elkaar omdat zijn toenmalige echtgenote voortdurend liefdesbrieven ontving van Dennis Profumo. De brieven werden geschreven op officieel briefpapier van The House of Commons. Pittig detail: Edward, de ex-man van de Duitse Winegard, was de voormalige gevangenisbewaker van Winegard nadat zij werd veroordeeld en opgesloten, voor spionage.

Die reeks toestanden lijkt recht uit de verhaallijn van een goedkope Hollywoodfilm te komen. Zelfs de scenarioschrijvers van ‘Familie’ of ‘Thuis’ zouden niet met zo’n gekke taferelen voor de dag komen. Toch blijkt alles op waarheid te berusten. Niet alleen omdat de documenten van de Britse inlichtingendiensten komen; Dennis Profumo gaf in 1941 zelf aan MI5 toe dat hij

Von Humboldt Wie kent bijvoorbeeld - ook hier is dat minimaal - Alexander von Humboldt? Hij was de broer van Wilhelm, de stichter van de grote Berlijnse universiteit. Alexander was tweehonderd jaar geleden een moedige, roekeloze en vernieuwende ontdekkingsreiziger, die beladen met meetinstrumenten en opschrijfboeken de kennis over de natuur en zijn samenhang op de continenten vergrootte en in dikke boeken en meesterlijke tekeningen toelichtte.

De ecologie die van in de kleuterklas in het leerprogramma opduikt, is niet gisteren ontdekt, wel twee eeuwen geleden, veel vroeger dan in de Amerikaanse bestsellers à la “Silent Spring” van Rachel Carson. De Berlijner is opgegraven door Andrea

De politiek roert zich De discussie is des te pijnlijker omdat in Frankrijk een zeer grote openheid is ontstaan ten opzichte van de islam. De verhalen van straten in centrumsteden die worden ingenomen voor het vrijdaggebed zijn bekend. In de Parijse voorstad Clichy-laGarenne vonden de afgelopen negen maanden illegale straatgebeden plaats door moslims die protesteerden tegen de sluiting van een lokale moskee die in een overheidsgebouw was gevestigd. Er kwam een tegenreactie van lokale politici. Uiteindelijk werden de gebeden op straat verboden, maar dat gebeurde pas na lang aandringen.

Ondertussen mengen ook de politici zich in het debat over de kruisbeelden. Laurent Wauquiez, de gedoodverfde nieuwe voorzitter van de rechtse Les Républicains stelde “dat men verontwaardigd is door kruisen en kribbes maar niet door het islamgebed op straat.” Gilles Pennelle, voorzitter van het Nationaal Front in de regionale raad van Bretagne, wees erop dat “de Franse rechter boerkini’s op de stranden toelaat, maar een kruis boven het standbeeld van Johannes Paulus II in Ploërmel verbiedt”.

Ex-premier Manuel Valls, politiek dakloos, zei het volgende: “Er is geen probleem met het katholieke geloof in Frankrijk.” Dat was ook de teneur van rechtse krant Le Figaro. De katholieke kerk en haar gelovigen hebben zich verzoend met het gelaïciseerde Frankrijk. Waarom dan specifiek die religieuze spanningen opnieuw aanwakkeren? Wellicht omdat vanuit katholieke hoek minder tegenstand valt te verwachten dan vanuit islamitische.

Salan

ENGELAND “Gisela Winegard erg goed kende”. Volgens Profumo was het de Britse Lady Astor - destijds verkozen als eerste vrouw ooit in het Britse Parlement - die hem erop attent maakte dat ‘zijn’ Gisela een spionne was, werkzaam voor de Duitse nationaalsocialisten.

Brits visum geweigerd Winegard, naast spionne ook mannenverslindster, deelde tevens het bed met een getrouwde Duitse nazi-officier die bij haar een kind verwekte, blijkt nu. Uit de documenten die dinsdag vrijgegeven werden, valt op te maken dat de relatie tussen Profumo en Winegard vanaf de jaren vijftig spaak liep. De Duitse spionne trachtte nog een visum te verwerven voor het Verenigd Koninkrijk, maar dat werd haar geweigerd. Tamelijk logisch, gezien haar verleden. Dit belette haar niet om Profumo te gaan stalken en overal zwart te maken.

Is wat nu bovenkomt wereldschokkend en nieuw? Niet noodzakelijk. Het bevestigt vooral wat al werd voorondersteld. Toch zal dit tweede Profumo-schandaal allicht niet zoveel stof doen opwaaien als het eerdere schandaal in 1963 rond Christine Keeler. In 2015 verscheen, van de hand van een historicus aan de universiteit van Cambridge, een boek waaruit naar voren komt dat het gedrag van Profumo wel degelijk de nationale veiligheid in het gedrang bracht. Christine Keeler liet haar Sovjet-Russische minnaar eigenhandig binnen in het kantoor van de minister, waar hij vrijelijk foto’s kon maken van geheime documenten.

Volgens professor Jonathan Haslam, auteur van het boek over het leven van de omstreden Tory-politicus, was het niet meer dan normaal dat de positie van Profumo onhoudbaar werd, rekening houdende met de tijdgeest van toen, in volle Koude Oorlog.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Wulf, auteur van een leerzaam boek, vertaald in het Nederlands, waarin zij onder meer aantoont hoe stiefmoederlijk de Duitse wetenschap behandeld werd na de negentiende eeuw.

Het kleinste kind kent Tesla en zijn elektrische karren. Dat bedrijf zit vol slimme ideeën, maar wankelt bestendig aan de rand van de financiële afgrond. Bosch, een partner van Tesla, heeft 400.000 medewerkers in 60 landen, en blijft onder de horizon van de wereldwijde aandacht en populariteit, schrijft terecht, en met na-ijver, The Economist. De kennis van Bosch opent de Tower Bridge in Londen en sluit de zakken koek en chips in fabrieken van India tot Mexico. De “Normalverbraucher” koopt witte goederen en werktuigen van Bosch.

Voor analisten is het dé onderneming van de auto-onderdelen, de grootste in haar sector. Rond het hoofdkwartier van Bosch in Stuttgart zoemen gerobotiseerde grasmaaiers. Bosch kantelt ondanks zijn mechanische snufjes naar het schrijven van software en het zogenaamde Internet-of-Things (IOT, in het jargon). U start of stopt met uw smartphone de centrale verwarming vanop uw werkplek. Bosch is 130 jaar oud en laat zich niet onbetuigd op het groeiende raakvlak tussen tastbare producten en de wereld van de algoritmen.

Mobiliteit De aandelen van Bosch zijn voor 92 procent in handen van een stichting, niet van mekkerende beursspeculanten die jagen op onmiddellijk gewin, en kan dus geld besteden aan langetermijnonderzoek. Het bedrijf geeft een tiende van zijn omzet uit aan research en ontwikkeling, een record. Een van zijn leuke snufjes, en typisch voor de manier waarop Bosch meer en meer werkt, is Coup, een elektrische deelscooter die vandaag gestald

FRANKRIJK

men maar aanvaarden dat het katholicisme een deel is van de Franse identiteit.

RIGHT OR WRONG

TESLA EN BOSCH, EEN KARREVRACHT DUITS VERNUFT Vandaag geen verhaal uit de coulissen van de regeringsvorming. Wat ik vorige week schreef, klopte dus: Merkel is politiek allesbehalve dood. Das Mädchen, hoe afgepeigerd zij er ook uitziet, blijft de kokkin van de politieke stoverij in Berlijn. Laat haar aan haar ritme iets bereiden dat Duitsland en Europa stevigheid geeft.

Voor een keertje dus graag uw aandacht voor een industriële reus: het levendige Bosch. Vooraf dit, Duitse wetenschap en haar toepassingen hebben het moeilijker dan Amerikaanse wetenschap en haar toepassingen om in de kijker te lopen. Dat heeft, hoe vergezocht dat mag klinken, veel te maken met twee verloren oorlogen. De debacles van 1914-’18 en 1940-’45 leidden tot een scherpe internationale afkeer van Duitse kennis, wetenschap en talent. Niet in Vlaanderen waar de Duitse scheikunde en autonijverheid Antwerpen, Brussel (Audi) en Limburg (ooit met Ford Keulen) uitzochten als voorgebied, wel wereldwijd.

9

Het nabije buitenland

30 november 2017

DUITSLAND

is in Berlijn en Parijs. Denk aan de Velo- en aanverwante plekken voor fietsen in Antwerpen en Brussel. Hier gaat het om een variant van de bekende Vespa, die Bosch aankoopt in Taiwan en uitrust met software voor hedendaagse mobiliteit.

Dat nieuwe mobiliteitsgebied is belangrijk voor Bosch. De onderneming investeert jaarlijks 400 miljoen euro in elektromobiliteit, dus innovatieve onderdelen voor elektrische auto’s, fietsen, brommers, laadpalen en dergelijke. Circa 3.000 medewerkers ontwerpen systemen voor automatische of halfautomatische rijsystemen.

De nieuwe slogan van Bosch is 3S, wat staat voor service, sensoren en software. In een fabriek in Dresden werd 1 miljard euro geïnvesteerd voor halfgeleiders die de ogen en oren van het Internet-of-Things moeten steunen. Op de wat langere termijn is de grote uitdaging voor Bosch de miljarden gegevens die het bedrijf opslaat in te zetten om zijn machines aan te leren zelfstandig te denken; bijvoorbeeld een grasmaaier die verstandig reageert op voorwerpen en oneffenheden bij zijn geautomatiseerde arbeid.

Samen met de strategische aandacht voor elektromobiliteit is er eveneens een omslag in de bedrijfscultuur. Bosch had een traditie van alles zelf te bedenken en te bouwen. Maar dat is doorbroken. De voorzichtige en kostengevoelige Duitsers trekken vandaag op met Tesla voor elektrische auto’s, met de Chinese firma Apollo in de gps-branche, en met Amazon om zijn per stem gecontroleerde computer, Alexa, in te schuiven in producten voor slimme woningen. “Made in Germany” is bij Bosch in goede handen.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

30 november 2017

MEDIALAND

FILM

TV-reporter in Brussel…een knelpuntberoep

Onze filmrubriekmedewerker, K.T., moet door omstandigheden enkele weken rust nemen. Dat kan de beste overkomen. En dat K.T. een van de beste filmkenners is die in Vlaanderen rondlopen, dàt weet de lezer van ’t Pallieterke die wekelijks de filmrubriek volgt maar al te goed. Een redacteur met zoveel vakkennis even vervangen, is niet gemakkelijk. Dus, even geduld gevraagd.

K arl van C amp - hoofdredacteur beter geen ontslag zou nemen. Reden: in het geval van Al Franken zou er niet echt een man overboord zijn, omdat hij waarschijnlijk toch vervangen zou worden door een andere Democraat, maar je weet maar nooit dat de volgende Democraat die zijn handen niet thuis heeft kunnen houden vervangen zou worden door een Republikein. En wie wil dat nu?

Wie dacht dat Kate Harding een alleenstaand geval op links is, is eraan voor de moeite. Matthew Dowd, politiek analist van de Amerikaanse tv-zender ABC, schreef enkele dagen later op Twitter: “Elke leider (en ieder van ons) is menselijk en feilbaar en maakt fouten, maar er is een verschil tussen zij die fouten maken en voor het gemene goed werken, en zij die fouten maken en niets geven om het gemene goed. Groot verschil.”

Waarmee links nu zelf de verklaring levert voor het verschil in behandeling tussen de vuile kleedkamerpraat van de Republikein Donald Trump, en de feitelijke handtastelijkheden van de Democraat Bill Clinton tegenover een hele reeks vrouwen.

Bart de Wever is Daniël Termont niet

“Onrustig in Brussel” Afgelopen zaterdag gingen in Brussel de poppen nogmaals aan het dansen, deze keer naar aanleiding van een betoging tegen slavernij in Libië. Het heeft er, op het ogenblik dat we dit schrijven, alle schijn van dat die betoging gekaapt werd door een groep onruststokers (“jongeren”), en dat het niet de oorspronkelijke betogers waren die voor problemen zorgden. Maar uit het grote aantal arrestaties – meer dan honderd – valt ook af te leiden dat de “kapers” blijkbaar op vruchtbare grond onrust kwamen zaaien.

Net als de vorige twee keren probeerden de media aanvankelijk die rellen te relativeren. Het was opnieuw “onrustig in Brussel”, lazen we bij de VRT. Maar de relschoppers zelf zorgden er bijzonder effectief voor dat de kijkers van het avondjournaal konden ontdekken wat in Brussel echt aan de hand was. Ze vielen de reporters van VRT en VTM, die rechtstreeks op antenne waren, lastig. VTM-reporter Karel Lattrez moest zelfs een klap op het hoofd incasseren.

Nog straffer: toen een tweede poging van VTM om rechtstreeks vanuit Brussel verslag uit te brengen ook mislukte, besloot Stef Wauters doodleuk dat men geen nieuwe poging meer ging ondernemen, omdat het erop leek “dat de camera de relschoppers provoceerde”. En daarmee was de kous dan af, op álle redacties. En zeggen dat bij andere betogingen of manifestaties een verkeerde grimas richting een journalist al voldoende kan zijn om een dagenlange mediastorm op gang te trekken over het ondemocratische gehalte van een bepaald gedeelte van het politieke spectrum.

… en in Brugge Want inderdaad, stel je eens voor dat wat zaterdagavond in Brussel gebeurd is, in Brugge gebeurd was, in de marge van de stadswandeling van de afgezette Catalaanse president Carles Puigdemont? De toon in de media zou geen klein beetje anders geweest zijn, en het “bewijs” zou eindelijk geleverd zijn dat Puigdemont wel degelijk een ondemocraat is die in Catalonië een verfoeilijke staatsgreep wou uitvoeren. En door associatie zou men meteen de N-VA nog eens ferm door de mangel gehaald hebben.

Dat we het verzinnen? Nu al maakten de media ophef over drie of vier Spaanse toeristen die niet konden verdragen dat Carles Puigdemont vrij kan rondlopen in Brugge (waarbij

we willen onderstrepen dat we uitdrukkelijk uitsluiten dat één van de aanwezige journalisten die Spaanse toeristen zou opgehitst hebben in de hoop een “situatie” te kunnen creëren). Iemand die de doortastendheid van de gemiddelde Noord-Belgische kwaliteitsjournalist niet kent, zou zich misschien zelfs afvragen waarom die Spaanse toeristen überhaupt naar hun mening gevraagd werden, of sp.a-burgemeester Renaat Landuyt. Wij zijn zeker dat als de sp.a - of de PVDA - binnenkort nog eens een delegatie uit Cuba of Venezuela ontvangt, een lokale N-VA-burgemeester of een dissident uit Cuba naar zijn mening over dat bezoek gevraagd zal worden. Of niet soms?

#metoo: hoe langer hoe gekker Wat begon als een aanklacht van vrouwen die eindelijk durfden te zeggen lastiggevallen geweest te zijn door mannen in een machtspositie, begint op de sociale media hoe langer hoe groteskere vormen aan te nemen. Werkelijk iedereen riskeert tegenwoordig voor gelijk welke handeling tegenover een vrouw uitgescholden te worden voor seksist.

Denk je bij wijze van spreken galant te zijn en hou je een deur open voor een vrouw? Seksist, alsof een vrouw niet zelf een deur kan opendoen! Hou je ze niet open? Seksist, want dan heb je geen respect voor vrouwen. Onlangs zagen we op Twitter een vrouw uitgescholden worden wegens seksisme … tegenover vrouwen, omdat één of andere voltijdse feministe niet helemaal tevreden was over één of andere formulering in een tweet.

The Washington Post: gun linkse verkrachters meer krediet Nogal wat van die voltijdse feministen hebben één grote blinde vlek: linkse politici. En bij uitbreiding de meeste journalisten met zowat elke misstap die een links politicus kan begaan.

Linkse corruptie is een menselijke fout, terwijl rechtse corruptie bewijst hoe verfoeilijk een rechts gedachtegoed is.

Het valt zelden voor dat een feminist of een journalist dit zwart op wit op papier durft zetten. Maar op 17 november verscheen in The Washington Post een opmerkelijk opiniestuk van de hand van Kate Harding, een beroepsfeministe die al meer dan een jaar vurig de strijd aanbindt tegen het seksisme van president Donald Trump. In dat opiniestuk betoogt ze dat Al Franken van de Democraten, onlangs beschuldigd van ongewenste intimiteiten,

Over verschil in behandeling gesproken: afgaande op mediaberichten is een Cola Zero op een verjaardagsreceptie een veel erger vergrijp dan het houden van een toespraak op een trouwfeest én het gebruik van een luxeboot in Cannes. Toch als je niet Daniël Termont heet en lid bent van de sp.a, maar Bart de Wever en voorzitter van de N-VA. En terwijl in het geval van Daniël Termont de media meteen op zoek gingen naar pekelzonden van N-VA-tegenstrever in de Gentse gemeenteraad Siegfried Bracke, of N-VA-tegenvoeters in de Antwerpse gemeenteraad zoals Koen Kennis, geven de media in het geval van Bart de Wever liever mediatips aan Tom Meeuws over hoe hij zijn beschuldigingen in

het vervolg best brengt om ze zo geloofwaardig mogelijk te maken. Ook de nauwe contacten van Tom Meeuws met dezelfde bouwpromotor kwamen pas een paar dagen later aan het licht.

Wat je ook niet te weten kwam in de reguliere media, is de precieze achtergrond van “onderzoeksjournalist” Karl van de Broeck. Bijvoorbeeld dat hij getrouwd is met journaliste Astrid Wittebolle, sedert 2000 gemeenteraadslid voor Agalev, later Groen in Turnhout, en sedert 2013 zelfs schepen. Wij zijn er vrij zeker van dat hij wel wat meer dan alleen maar een Cola Zero drinkt op de verjaardagsfeestjes van minstens één politica van Groen…

Islam-“debat” bij De Zevende Dag Zover is het al gekomen, dat men anno 2017 op een zondag op de openbare omroep een zogezegd “debat” organiseert over de islam, met alleen maar moslims, die vervolgens ernstig een boompje opzetten over de vraag of muziek nu des duivels is of niet.

Ook de eeuwige dooddoener van de “Europese islam” kwam ter sprake, zonder dat daarover één kritische vraag gesteld werd. Het is met die mythische Europese islam precies hetzelfde als met het euro-communisme destijds: het uiteindelijke doel is niet een Europese islam, wel een islamitisch Europa, zoals het uiteindelijke doel destijds een communistisch Europa was. In beide gevallen actief en enthousiast ondersteund door de media.

De vraag van één miljoen: hoe is het mogelijk dat men op een openbare omroep een debat over de islam kan organiseren, zonder ook maar één kritische stem tegenover die islam uit te nodigen? Of is het probleem met critici zoals een Wim van Rooy net dat zij iets te veel van de islam afweten, waardoor het wel eens tot een echt debat zou kunnen komen waar de kijker bovendien nog iets van opsteekt?

Gatz wil meldpunt voor grensoverschrijdend gedrag in de cultuursector

Op de praatstoel

30 november 2017

11

Praten met Boudewijn Bouckaert en Yvan vanden Berghe

Van universiteit naar onderwijsfabriek, bah!

Samen hebben zij een eeuw universitaire arbeid achter zich. Allebei publiceren zij nu een boek; het ene is een roman over de universiteiten, het andere zijn memoires over een leven aan de UGent. Beide professoren kijken als kenners naar de Vlaamse universiteiten en stellen verkleutering, een wildgroei van foute opleidingen en vertakkingen, massaonderwijs en overinvesteringen vast. Wat moet en kan er veranderen bij onze zwaarlijvige onderwijsfabrieken? Boudewijn Bouckaert en Yvan vanden Berghe weten het.

Yvan Vanden Berghe publiceert “Onder Geleerden” bij Polemos. Het boek ruikt intens naar een sleutelroman, wat de auteur zal weerleggen tot zijn laatste snik. Hij doceerde internationale politiek in Antwerpen en Hasselt.

Boudewijn Bouckaert brengt bij ACCO herinneringen naar buiten. Bouckaert vertelt het verhaal over zijn kennismaking met, verliefdheid op en huwelijk met de universiteit van zijn stad, Gent, waar hij onder meer rechtsfilosofie onderwees. ‘t Pallieterke: wat met de wildgroei van universitaire richtingen? Wat moet weg of toegewezen worden aan één of twee universiteiten?

Yvan vanden Berghe: “Universiteiten moeten niet allemaal een universitair ziekenhuis hebben. Vier is genoeg, en in feite is dat nog eentje te veel, maar zoiets kan niet meer teruggedraaid worden. Ook is er een opleiding geneeskunde te veel, evenals een rechtendepartement en ettelijke studierichtingen pol en soc, communicatie en aanverwante pretstudies. Wat moeten wij met de weinig

Boudewijn Bouckaert:

bevolkte ingenieursstudies en wetenschappelijke opleidingen aan de VUB? Verder vind ik het een circus hoe de KU Leuven zich vertakt in Brugge, Kortrijk, Antwerpen en Brussel. Blijven UGent, UA, Universiteit Hasselt en VUB niet braafjes in hun thuisstad?”

Boudewijn Bouckaert: “Vooral in de loop van de laatste tien, vijftien jaar zijn er veel richtingen bijgekomen. Dit heeft te maken met de Erasmus-Mundus-hype. Elke universiteit moet maar eens een sterkte-zwakteanalyse maken van allerlei kleine richtingen en ze consequent afschaffen. De Vlaamse overheid zou bij elke afschaffing een deel van de besparing bij de universiteit zelf kunnen laten om haar te prikkelen tot snoeiwerk. Voor de toewijzing aan één of twee universiteiten moet men vooral kijken naar de schaal-economieën.

Richtingen die grote investeringen vereisen per student (bv. geneeskunde, biologie, toegepaste wetenschappen) moeten geconcentreerd worden in één of twee universiteiten.” ‘t Pallieterke: wat gedaan met de grote toestroom? Is een controle aan de ingang noodzakelijk? Quid het opduiken van de IQtest om te schiften?

Boudewijn Bouckaert: “Uiteraard is een controle aan de poort nodig. Het hoge mislukkingspercentage in sommige eerste jaren verraadt een gigantisch verlies aan tijd en inspanningen, en frustratie omwille van de mislukking. Voor richtingen waar onbetwistbare ‘hard skills’ noodzakelijk zijn - bv. wiskunde bij de ingenieurs - mag er opnieuw een eliminerend ingangsexamen ingesteld worden. Voor de richtingen waar dit minder het geval is, zijn ijkingsproeven die wel verplicht zijn maar niet eliminerend de beste oplossing.”

Yvan vanden Berghe: “Voor alle richtingen is een nationaal toelatingsexamen noodzakelijk, ofwel een nationaal examen bij het

Engels, zeer met mate Zien Boudewijn Bouckaert en Yvan vanden Berghe een rol voor de nieuwe lingua franca, het Engels, bij de Vlaamse universiteiten? Boudewijn Bouckaert: “Twee principes spelen hier een rol: het Stevin-principe en het “Vlaanderen zendt zijn zonen uit-principe”. Stevin heeft er voor gezorgd dat het Nederlands ook een wetenschappelijke en technische taal werd. De Nederlandstalige universiteiten in Nederland, Vlaanderen en Zuid-Afrika moeten dit erfgoed bewaken en ervoor zorgen dat er een wetenschappelijke taal blijft die aansluiting heeft op de volkstaal. Dat is een oerdemocratisch principe. Daarom moeten zeker de bachelors- opleidingen in de regel in het Nederlands gedoceerd blijven en mag men van onderzoekers eisen dat een deel van hun publicaties in het Nederlands is. Anderzijds is de universitaire wereld ook een universele wereld en moeten Vlaamse onderzoekers voluit kansen krijgen om zich op dat vlak te manifesteren, internationale opdrachten te verwerven, in het buitenland te doceren en te publiceren. Daarom mag men van academici eisen dat zij behoorlijk het Engels als lingua franca beheersen en mag men, vooral in de masters Engelstalige richtingen uitbouwen. Voor de bachelorgraad is de eis redelijk dat er in het Nederlandse taalgebied een Nederlandstalig equivalent is. Voor de mastergraad hoeft dat uiteraard niet.”

“Universiteiten en professoren streven in de eerste plaats naar internationaal prestige”, oordeelt Vanden Berghe. “De plaats op de internationale ranglijsten is bijna een obsessie. Een criterium van die rangschikking is het percentage buitenlandse studenten, wetenschappelijke medewerkers en professoren. Vandaar natuurlijk het Engels. Erasmus is een andere reden: omwille van de wederkerigheid voor onze studenten die naar het buitenland willen, moeten wij ook buitenlandse studenten ontvangen. Dit kan het gemakkelijkst in het Engels. Anderzijds willen de universiteiten omwille van hun macht en hun inkomsten zoveel mogelijk studenten. Tienduizenden Chinese studenten zouden welkom zijn, indien de regering hen zou willen subsidiëren.

Zeer betreurenswaardig is dat de Vlaamse rectoren liegen wanneer zij zeggen dat zij een Nederlandstalige kern van hun opleidingen willen behouden, neen, het liefst willen zij alles verengelsen zoals hun Nederlandse collega’s. Hier functioneert de salamitactiek: schijf na schijf. Nochtans kan niemand weerleggen dat de gemakkelijkste en de meest efficiënte manier om te studeren in homogene groepen en in de moedertaal gebeurt. Het is een basisrecht om tot en met de universiteit in de eigen taal onderwezen te worden. In tweetalige situaties overwint steeds de sterkste taal. Ondanks het feit dat het Nederlands robuust is, kan het niet tegen het Engels op. De Vlaamse rectoren zijn leerling-tovenaars, misschien kennen zij het watervaleffect niet. Om zich beter voor te bereiden op Engelstalig universitair onderwijs zal uiteindelijk ook de humaniora verengelsen, en zo verder naar beneden.

Ouders zullen dan hun kinderen in het Engels opvoeden. Willen wij dat echt? Wil de N-VA dat? Zou aan die evolutie geen volksraadpleging moeten voorafgaan?”

einde van het secundair onderwijs dat selecteert en de toegang tot bepaalde studies aanwijst of zelfs verbiedt. Een soort van BAC zoals in Frankrijk. Dergelijke test is volstrekt nuttig en belangrijk, maar politiek gezien een utopie. Vrijblijvende toetsen kunnen geen kwaad, maar zijn niet de oplossing. Anderzijds blijft het probleem van de hogescholen, waarvan er veel te veel zijn. De universiteiten hebben er zich meester van gemaakt en proberen die opleidingen te “academiseren”. Vroeger waren zij vooral op de praktijk gericht en werd er veelal goed onderwijs verstrekt. Nu krijgen zij meer theoretisch onderricht van de vele doctores die onze universiteiten uitbraken. De bachelorsopleiding kleuterleidster vereist een wetenschappelijke scriptie, misschien moeten zij binnenkort een vijfjarige master behalen?” ‘t Pallieterke: blijft het een kleinburgerlijke en linkse obsessie om iedereen, zelfs de minder bekwamen, naar een universiteit te loodsen? Is dat zinvol, betaalbaar en goed voor de samenleving? Beter meer loodgieters en minder pol-en-soc’ers?

Boudewijn Bouckaert: “Natuurlijk meer loodgieters dan pol- en soc’ers! Veel richtingen in de alfawetenschappen leiden niet echt op tot een beroep, ze zijn de facto gericht op een brede intellectuele culturele verrijking. In die zin zijn zij niet wezenlijk verschillend van de cursussen van het Davidsfonds.

De jongeren moeten de boodschap krijgen eerst een beroepsgerichte richting te volgen en nadien, bij wijze van levenslang leren, algemene intellectueel verrijkende richtingen te volgen. Filosofie, politieke wetenschappen en cultuurwetenschappen zouden dan moeten opengegooid worden tot echte volksuniversiteiten waaraan mensen van verschillende leeftijdsgroepen kunnen deelnemen. Nu zijn het te vaak opleidingscentra voor gefrustreerde en meestal linkse intellectuelen, die hun zelfgekozen werkloosheid of hun tewerkstelling onder het niveau van hun diploma verwijten aan de kapitalistische maatschappij.” ‘t Pallieterke: het fameuze Erasmusprogramma is een populair onderdeel van de pretuniversiteit (ook de minst gemotiveerde en de minst bekwame tracht een jaartje of twee lol te trappen als gesubsidieerd student)? Heeft dat Europese programma wel zin?

Boudewijn Bouckaert: “Het gehele Erasmusprogramma als pretuniversiteit of academisch toerisme bestempelen, is duidelijk een brug te ver. Voor de Franse Revolutie, toen het Latijn de universitaire lingua franca was, volgden studenten studies buiten hun streek of land. In Bologna had men bijvoorbeeld de verschillende ‘nationes’ - plaatsen van oorsprong, Duitsland, Frankrijk - die de studenten uit de verschillende landen groepeerden. Het Erasmusprogramma knoopt enigszins aan met die internationale traditie, met nu het Engels als lingua franca. Het principe is dus goed. Echter, dikwijls komen Erasmusprogramma’s wel neer op academisch toerisme. Laag gerangschikte universiteiten, vooral uit de Club Med, de landen aan de Middellandse Zee, willen hun reputatie verhogen door met beter gerangschikte universiteiten - in de koudere landen - in zee te gaan. Voor studenten is een combinatie van gemakkelijke examens, zon en zee en nieuwe exotische vrienden en vriendinnetjes uiteraard aantrekkelijk. Universiteitsbesturen moeten daarom op een meer verantwoordelijke manier omgaan met deze programma’s en ervoor zorgen dat er wordt samengewerkt met kwalitatieve partners.”

Yvan vanden Berghe: “Erasmus is een louter politieke beslissing, geen pedagogische. Het doel is door de uitwisseling van de toekomstige elites een Europees nationaal bewustzijn te creëren. Zelden bekommeren de Erasmusgangers zich om de taal, de cultuur of de politiek van het gastland. Cursussen, of wat daarvoor doorgaat, worden dikwijls in armzalig Engels gegeven. De Eramusstudenten blijven onder mekaar hangen, Europese koppeltjes ontstaan, wat de bedoeling is. Mijn ervaring is dat nogal wat Vlaamse studenten, tweede- of derdejaars, zuiderse oorden opzoeken waar niet noodzakelijk de beste uni-

Yvan vanden Berghe versiteiten staan. Op basis van wederkerigheid komen dan Italiaanse en Spaanse studenten naar hier. Veelal kennen die een honderdtal Engelse woorden die zij niet kunnen uitspreken, laat staan schrijven. Het gevolg kan men zich inbeelden. Een verblijf in het buitenland heeft zin, en mag door Europa gesubsidieerd worden, maar dan als stage, en mits de taal van het gastland redelijk gekend is.” ‘t Pallieterke: moet er gehengeld worden naar buitenlandse studenten (om de getallen op te krikken), en moet er gehengeld naar buitenlandse profs om divers onderzoeks- en onderwijstalent binnen te halen?

Boudewijn Bouckaert: “Ja, er mag een inspanning geleverd worden om buitenlandse studenten te rekruteren, niet om de getallen op te krikken maar wel om het universeel karakter van de universiteit een praktische uitwerking te geven. Het is één van de manieren om Vlaanderen als wetenschappelijk-intellectueel centrum, zoals we dat waren in de zestiende eeuw, op de wereldkaart te zetten.” ‘t Pallieterke: ondanks het standpunt van de rectoren van de UGent en KU Leuven (recent in De Standaard) dat er plaats is voor vijf kwalitatieve Vlaamse universiteiten, mag men dat betwijfelen…

Boudewijn Bouckaert: “Als men de term ’kwalitatief’ ernstig neemt, is dat natuurlijk sciencefiction. Buiten de stad en het gewest Boston in de VS is er geen enkele regio met de territoriale omvang van Vlaanderen die vijf echt kwalitatieve universiteiten herbergt. We mogen al blij zijn dat er, niettegenstaande de massificatie en de soms ondermaatse rekrutering van docenten, toch twee Vlaamse universiteiten in de top 100 van de Shanghai-lijst staan, Gent en Leuven. Wat het aantal universiteiten ‘as such’ betreft, ben ik voorstander van vrije concurrentie en niet van een ‘a priori’ beperking zoals nu decretaal is vastgelegd. De Vlaamse overheid moet kwalitatieve criteria vastleggen voor het universitaire karakter van een instelling, en alle instellingen die hieraan voldoen zijn een universiteit. Misschien krijgen we dan wel filialen van Harvard, Oxford of Heidelberg in Vlaanderen. Het universitair karakter van een instelling moet gecheckt worden met een institutionele audit.”

Yvan vanden Berghe: “Universiteiten hebben nooit uitgeblonken door goed onderwijs. Denk aan de grote collegezalen, het gebrek aan individuele begeleiding, proffen die met onderzoek bezig zijn en het onderwijs als een lastige bijzaak beschouwen, want alleen met onderzoek is prestige te verwerven. Ik denk eveneens aan pietluttige curricula met overbodige vakken, verouderde cursussen en overlappingen. Remedies zijn, echte onderwijsprofessoren aanstellen en de cursussen in blokvorm aanbieden, bijvoorbeeld zes weken waarna een examen volgt. Gedaan met die antieke blokperioden. Studeren zou een beroep moeten worden dat eventueel vergoed wordt, met, waarom niet, een studieloon. Met het inschrijvingsgeld en een loon zou een goed beleid kunnen gevoerd worden: hoger of lager of lager naargelang er bepaalde tekorten zijn, zoals bijvoorbeeld bij de wiskundigen en ingenieurs, of overschotten, bijvoorbeeld bij de communicatiewetenschappers.”

Frans Crols

12

Cultuur

30 november 2017

Wolfers-Horta

In herinnering Oud-medewerker Louis Verbeeck overleden

F.L.N. de Simpelaere was geen simpele Een dag voor zijn 85ste verjaardag is deze talentvolle schrijver van cursiefjes en andere vermakelijkheden overleden. F.L.N. de Simpelaere, dat was een van de schuilnamen van Louis Verbeeck, vele jaren medewerker van dit blad, van 1968 tot 2001. Anton van Wilderode, een van onze verkleefde lezers, bestempelde hem als de “meest on-Vlaamse humorist van Vlaanderen”, wiens wekelijkse bijdragen over Pros en zijn Rosa in ’t Pallieterke hij precies dààrom heel erg waardeerde.

Louis Verbeeck leverde elke week mild humoristische en bij wijlen ook licht sarcastische bijdragen, onder de titel “Over de bril”, ondertekend met eigen naam. Door de jaren heen verzorgde hij ook andere rubrieken, zoals “God schept de dagen”.

Niet alleen met de pen, ook op het podium had Louis’ humor een aanstekelijke uitwerking op het publiek, zoals ik mocht ondervinden toen ik hem als voorzitter van Davidsfonds Jan Blom Antwerpen 2000 had uitgenodigd om ons een avondje vermaak te komen bezorgen. En of de mensen zich met zijn mild-hilarische nabootsing van toenmalig premier Jean-Luc Dehaene vermaakt hebben! Om nog te zwijgen van zijn “actualisering” van de eerste mensen, Adam en Eva. Na die meer dan geslaagde voorstelling heb ik Louis helemaal níét moeten pramen om nog mee af te zakken naar de “Hogere Naaischool” aan de Antwerpse Van Schoonbekestraat, waar die andere humorist van ’t Pallieterke, wijlen L.H. Cotvooghel, toen de plak zwaaide. Hoewel Louis zijn schrik voor het moeten blazen op weg naar het “verre Limburg”, niet onder stoelen of banken stak, is het die avond toch flink uitgelopen, tot jolijt van alle aanwezigen, Louis Verbeeck incluis.

Hij leverde teksten aan “troubadour” Miel Cools, De Elegasten en De Vaganten, en hij schreef samen met die andere Limburger Jos Ghysen over de “Muzen die hun ekskuzen” hebben. Ook op de radio klonk zijn stem de luisteraars vertrouwd in de oren. In Tessenderlo, het dorp waar hij op 26 november 1932 het spreekwoordelijke levenslicht zag, zijn ze hun “ereburger” (1992) nooit vergeten. In 2009 werd hem daar de “cultuurprijs voor een levenslange carrière in de kunsten” uitgereikt en in december 2010 werd hij er in een woorden liedjesprogramma gehuldigd door – allicht niet toevallig – De Vaganten en Miel Cools, voor wie hij het pittige Lodewijk de Beduimelde had geschreven. Voor Jef Burm en Denise Deweerdt schreef hij de musical “Allo Sjoe”. Bij wijze van “tussendoortje” was Louis begin de jaren zeventig korte tijd hoofdredacteur van huis-aan-huisblad De Koerier en enkele maanden van het dagblad met de naam De Krant. Om maar te zeggen dat de passage van Louis Verbeeck op deze aardkloot niet onopgemerkt is gebleven.

Als eerbetoon aan deze geboren humorist, wil ik met een schalkse knipoog graag een paar door onze L.V. bedachte koosnaampjes voor de destijds in de Ronde van Italië – uiteraard ten onrechte – van doping verdachte kampioen Eddy Merckx: “Eddy de Doper, Koning der Fietsnutten, Vat vol amfetaminen, Slachtoffer der waterbezoedeling en Plastitularis”.

En 67 jaar geleden schreef Louis Verbeeck zaliger dit spottende grafschrift voor zichzelf, dat ik van harte aan hem opdraag als afscheidsgroet:

GRAFSCHRIFT VAN MIJN VOETEN Uit: “Vergulde Ramenassen” (1960) Wanneer ik dood en ver van hier Zal liggen onder groene grassen Zet dan geen bloemen op mijn zerk Stouw geen fanfare naar de kerk Maar zorg dan dat mijn schoenen passen.

Want ver zal ik nog moeten gaan Om in het paradijs te mogen…

Louis Wolfers was een Duitse migrant die in 1850 in Brussel startte met een klein atelier voor de productie van zilverwerk. Het atelier groeide gestaag en tussen 1885 en 1897 kwamen de drie zonen, Philippe, Max en Robert, mee in de zaak, die werd omgedoopt tot Wolfers Frères.

Het succes en het prestige volgden snel, dankzij een doordachte bedrijfsstrategie. Elk van de partners had een duidelijk afgebakende taak: Philippe Wolfers was artistiek directeur, Max nam de verkoop in handen, Robert was verantwoordelijk voor het machinepark en hun neef Albert regelde de financiën.

De mooie winkel van Wolfers Frères lag in de buurt van de Sint-Michielskathedraal, maar het handelspand werd gesloopt om plaats te maken voor de Noord-Zuidverbinding. In 1909 kreeg de art-nouveau-architect Victor Horta de opdracht om een nieuwe winkel annex atelier te ontwerpen. Dat de broers Wolfers voor de beroemdste architect van dat moment kozen, lag voor de hand.

De gevel van de winkel in de Arenbergstraat en de luxueuze inrichting moesten van hetzelfde niveau zijn als de exclusieve en peperdure siervoorwerpen die Wolfers Frères verkocht. Dit was niet het eerste handelspand dat Horta ontwierp. In 1901 tekende hij voor de Innovation en in 1903 voor de Grand Bazar in Brussel.

De winkel van Wolfers Frères was de laatste grote creatie van Horta voor de Eerste Wereldoorlog. Het kleurenpalet van het interieur is beïnvloed door de Franse mode, en de eerder discrete art-nouveaulijnen kondigen al de art deco van het interbellum aan. Wolfers Frères is het enige winkelinterieur van Horta dat bewaard is gebleven.

Libel, zwaan en slangen In 1973, toen de kleindochters het Wolferspand aan de KBC verkochten, schonken ze het interieur van de winkel aan de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis (KMKG).

Dat gebeurde niet zomaar. Vanaf 1894 waren de KMKG de eerste musea in ons land om moderne sierkunsten aan te kopen. Vooral creaties van Wolfers Frères zijn goed vertegenwoordigd in de verzameling, en dat was de familie niet ontgaan.

Het Jubelparkmuseum, een onderdeel van de KMKG, heeft de voorbije jaren de voorlopige opstelling van het winkelinterieur ontmanteld en alle stukken die nog in het depot lagen van onder het stof gehaald.

Alles is gerestaureerd. De originele vernislaag van de meubels is hersteld en de bekleding van de toonkasten werd opnieuw geweven naar het voorbeeld van het origineel. Vanaf

deze week is de juwelierszaak Wolfers Frères uit 1912 te zien in de authentieke opstelling. Zelfs de oorspronkelijke toegangsdeuren zijn geïntegreerd. De kleurenharmonie die Horta had bedacht, is subliem: het donkerrode mahonie, het donkergroene fluweel, de mauve muren en hier en daar goudtoetsen.

In dit unieke decor presenteert het Jubelparkmuseum zijn uitzonderlijke verzameling art nouveau en art deco. Daar zijn dus schitterende Wolfers-stukken bij, zoals de juwelenkist ‘De Opschik’, het legendarische ‘Giocondaensemble’ en de hangers ‘Libel’ en ‘Zwaan en Slangen’ (zie afbeelding). Die twee laatste topstukken werden recent, samen met andere juwelen uit de privécollectie van de Wolfers, aangekocht door de Koning Boudewijnstichting, die ze in bruikleen gaf aan de KMKG. Het is opmerkelijk dat de KMKG, één van de al decennia mismeesterde federale musea, erin slaagt ons af en toe te verrassen met interessante initiatieven, zoals de ‘heropening van de Wolfers-juwelierszaak. Einde oktober opende er ook nog de tentoonstelling ‘Oceania, reizen in het onmetelijke’, waarbij het museum kan putten uit de eigen collectie met stukken afkomstig van het Paaseiland, Papoea, NieuwCaledonië, de Markiezen en andere onooglijke stippen in de oneindige Stille Oceaan.

‘Horta-Wolfers. Heropening van de juwelierszaak Wolfers Frères, 1912’, nog tot 31 december 2018, Jubelparkmuseum, Brussel, www.kmkg-mrah.be.

MMMV

Brief van Flupke

Lees dus geen rede op mijn graf Al schrijft ge ze waarschijnlijk af, Maar denk eens aan mijn eksterogen.

Dag, Lodewijk, dag, F.L.N., we zullen je missen…

Het Jubelparkmuseum toont het interieur van juwelierszaak Wolfers uit 1912 in de authentieke opstelling. Het was een totaalproject van architect Victor Horta, in de Brusselse Arenbergstraat.

Recht van antwoord hvo

Pallieterke, Het is niet zoals u het in uw vorig nummer geschreven heeft, dat ik persoonlijk journalisten ter orde roep door ze te sommeren om bij mij op het bordes te verschijnen. Ik heb een veel adequater middel: ik bel naar hun hoofdredacteur en die hebben de boodschap altijd snel begrepen. De mensen van ‘t P. zal ik nooit convoceren, want die lopen over het algemeen goed in de pas. Er is echter één uitzondering, die Thierry Debels. Niet dat ik dagelijks Twitter afschuim - ik heb daar mijn spionnen voor - maar ik meen te weten dat dat personage daar ook dikwijls mijn persoon meent in een slecht daglicht te moeten plaatsen, met bijvoorbeeld het feit dat ik veel tijd en geld spendeer aan privéreisjes, dat de restauratiewerken aan mijn bureel veel geld hebben gekost, en vele dingen meer.

Naar ik onlangs vernomen heb, schrijft hij nu ook in de boekskes, en geeft zich uit voor royalty-watcher. Hij kwam onlangs met deze boodschap: “De koning zit in Ciergnon: hij doet er pief, poef, paf op de diertjes.” Dat is meer iets voor de Fabeltjeskrant en is toch een journalist onwaardig. Hij woont ergens in een heel lange straat in de druivenstreek, maar ik ben in goede form en ik zal zijn huisje wel vinden. Of ik zal eens langskomen op uw weelderige kantoren op een ogenblik dat hij misschien daar vertoeft. Jullie weten uit het verleden, toen ik nog prins was en ik het aan de stok kreeg met die splitsers van België, dat ik een harde ben en dat ik van niks schrik heb.

Ons Matil heeft inmiddels een nieuwe hobby gevonden. Die lange reizen naar verre landen is ze een beetje beu geworden. Ze gaat zich nu bezighouden als “voorleesmoeder”. Ze is eigenlijk een beetje jaloers op mij omdat ik als voorleesvader veel succes heb bij het jonge grut. Voor een prikje kunnen de mensen haar inhuren voor een sessie van één uur of meerdere uren. Dat zal hen goedkoper uitkomen dan een babysitter te moeten laten komen. De moedige toehoorders moeten wel eerst een snelcursus volgen in de articulatie van de specifieke woordenschat van Hare Majesteit, zoals de uitspraak van de “w” in bijvoorbeeld “ouaar is de boze heks gebleven”, en de “g” zoals “oueinike kindjes zullen mij direct gaan bekrijpen”.

Enfin, de royale groeten uit Laeken van uw koning, Hare Majesteit de koningin, de kroonprinses en de ganse sibbe.

Flupke van België

Actueel

30 november 2017

Met een donkerrode PS wordt de Wetstraatmatras niet gekeerd Geef de PS een ideologisch congres en de rozen bloeien. Was het maar zo eenvoudig. In Luik keurde de partij van Elio di Rupo 170 engagementen goed. Blinkende topideeën: een werkweek van vier dagen, een sociale bonus die alle inkomens boven de armoedegrens helpt, een fiscale hervorming die “arbeid en kapitaal gelijk belast” en pensioen voor iedereen op 65. Het rode strooizout staat goedkoop.

Tja, hoe bevrijd je jezelf uit het trieste verblijf op de federale en regionale oppositiebanken? Hoe maskeer je het best het parfum van schandalen dat hangt rond zoveel mandatarissen van de partij? Met een panneke vol optimisme, misschien?

Twee jaar lang werd dat congres voorbereid. Maar de partij blijft ook nu vasthouden aan een hooguit wat geactualiseerde versie van een 120 jaar oud manifest, het Charter van Quaregnon, de eerste visietekst van de Belgische Werkliedenpartij. De kameraden blijven zweren bij hun ‘klassenstrijd’.

Veel Marx, en een beetje meer groen hooguit, omdat niet alleen de communisten van de PTB, maar ook Ecolo blijkbaar veel ontgoochelde PS-kiezers weten te overtuigen.

“De voorstellen konden zo uit een folder van het extreemlinkse PVDA-PTB komen”, schrijft De Morgen. Als ze het op die redactie al verregaand vinden, dan wil dat iets zeggen.

Di Rupo noemde de PTB wel even “extremistisch” en zijn eigen partij “constructief”, maar de grenslijn tussen beide partijen wordt wel degelijk vaag.

Het rode boekje van Di Rupo kreeg een ecologisch randje. De PS gaat nu ook voor een vorm van ecosocialisme, met een roep om betere lucht, om klimaatactie, en nog wat meer groene actie. Naast de sprekers stond een boom met PS-logo, rode banners kregen een groen accent. Haal je hiermee groene kiezers terug? Het gepruts bij Publifin Luik en bij Samusocial Brussel, die schaduw zal nog een tijdje blijven hangen. De congresbussen zaten alvast niet meer vol.

Troonopvolger Zowat alle economen die door kranten werden gecontacteerd kraken de voorstellen van de PS af. “Een vierdagenweek met loonbehoud invoeren zou 42 miljard kosten” en België zou zichzelf uit de markt concurreren, zegt professor economie Lode Vereeck (UHasselt) in Het Belang van Limburg. “Met laaggeschoolde werklozen vervang je geen (plots maar vier dagen meer werkende) ingenieurs”, spot Paul De Grauwe. “De PS wil van ons land een economisch kerkhof maken”, meent hoofdeconoom Ivan van de Cloot van denktank Itinera. “Als de PS harakiri wil plegen, moet ze dat doen, maar niet voor een

heel land.” Dit overal invoeren zou economisch onrendabel zijn”, zegt zelfs de sp.a.

Arbeidsduurvermindering is alleen haalbaar mits een forse technologische vooruitgang, zo weten we uit het verleden. Sommige technologie en IT-bedrijven experimenteren ermee, maar proefprojecten, zelfs dat kleintje van de Fransen met hun 35-urige werkweek, overleefden de experimentele fase niet.

Peiling Of de PS met die voorstellen weggelopen radicaal-linkse kiezers kan overtuigen, is verre van zeker. Di Rupo heeft tijdens zijn regeerperiode langdurig werklozen naar de bijstand verplaatst, en in Wallonië is dat een risico.

Het is uitkijken naar de eerstvolgende peiling om te zien of Di Rupo nog aan een comeback mag denken. Volgens de jongste peiling vechten PS en MR met om en bij 21 procent voor de eerste stek. Dat is voor de eens zo machtige PS het slechtste resultaat in jaren.

Het is ook uitkijken of de karpersprong van Ecolo (van 8,2 procent in 2014 naar 18,5 procent) een uitschuiver was van de onderzoeksbureaus of een korte oprisping na de schandalenregen. Ook in Brussel zou Ecolo met 16,7 procent de tweede partij worden, daar dan na de MR (20,7).

Meer dan vier op de tien Walen kunnen zich voorstellen nog op Paul Magnette te stemmen. Maar Di Rupo (66) wijkt niet. Magnette (PS) is de populairste politicus in Wallonië, maar Di Rupo blijft dat met voorsprong binnen de PS. Die is nog niet weg.

De communisten van de PTB zakken in de peilingen terug naar een kiezerspotentieel van 14,8 procent. Dat kan een troost zijn voor Di Rupo, die heus weet dat de Waalse kiezer erg volatiel is. De PTB valt immers weer op z’n pootjes, want eindigt pas vierde. Diezelfde trend zien we in Brussel, waar de PTB (9,7 procent) ook nog eens Défi (14,3) moet laten voorgaan.

Kan Di Rupo nog even hopen? Of wordt het stilaan zijn “lutte finale”? Hoe linkser hij in Wallonië uit de hoek komt, hoe meer paniek toeslaat in kringen van Vlaamse politici en commentatoren die hoopten samen met die rode rakker de Wetstraatmatras even te kunnen keren.

Anja Pieters

Nieuw speelterrein voor IS Met de militaire verovering van de laatste bolwerken van IS in Syrië en Irak lijkt het einde van het kalifaat in zicht; dus het einde van IS zelf. Dat laatste zou volgens waarnemers wel eens een illusie kunnen zijn. Andere militante groepen staan klaar, en IS zou wel eens op een andere plaats en in een andere gedaante kunnen opduiken. CentraalAzië wordt vaak als nieuw speelterrein voor IS genoemd. Wat is er van aan?

Belang van Centraal-Azië De Britse politicus Halford J. Mackinder stelde in 1904 voor de Royal Society of Geography zijn bekende Heartland-theorie voor.

“Wie deze grote ruimte bezet (ruwweg van de kusten van de Kaspische Zee tot de westelijke grenzen van China) is meester van Eurazië en dus feitelijk heerser over de wereld.”

Los van die theorie merken we dat CentraalAzië opnieuw aan belang wint. De Chinese president Xi Xinping lanceerde in 2013 in Kazachstan het concept van een “nieuwe Zijderoute”.

In mei 2017 kwamen hierover 28 landen bijeen in Peking. De nieuwe Zijderoute wordt de Chinese versie van de economische globalisering, zoveel is duidelijk. Nog belangrijker is dat China hiermee de leegte in Centraal-Azië na het uiteenvallen van de USSR opvult.

IS en Centraal-Azië Een ander fenomeen moet in dit verband onmiddellijk worden aangestipt. Verschillende internationale studies (zoals van het Institute for National Strategic Studies - INSS) geven aan

dat vooral uit Centraal-Azië veel jihadisten de weg naar IS hebben gevonden. Mensen uit de Noord-Kaukasus, bijvoorbeeld. INSS heeft het over 4.000 strijders.

En opnieuw komt Afghanistan in het vizier.

Zo meldde Andrei Kazantsev, directeur van het Russische Centrum voor Internationale Analyse en Studies, dat “Afghaanse veiligheidsdiensten lieten weten dat sinds maart 2015 ongeveer 6.500 buitenlandse islamitische strijders in hun land actief zijn”. De naam IS zou er steeds luider weerklinken.

Nieuwe IS-uitbreiding Opnieuw wordt met bezorgdheid naar de regio gekeken, met landen als Kazachstan, Tajikistan en Kirgizië. Er is een hanafitische (soennitische) vorm van islam thuis, een oorspronkelijk meer gematigde vorm, die de opkomst van een radicale islam heeft kunnen afremmen.

Maar sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw zouden nogal wat leden van de hanafitische school onder invloed van de Moslimbroederschap naar een meer radicale vorm van islam geëvolueerd zijn. De eerste Moslim-

13

Gulle subsidies van de Vlaamse belastingsbetaler

U betaalt mee voor de groeiende islam Vorige week vertelden we over de lezingen van de salafisten Al Khattab (alias Ali Houri) en Abid Tounssi. Aanleiding was een lezing over de islam in Genk.

Verder onderzoek bracht aan het licht dat deze en andere radicale heren ook lezingen geven in gebouwen van de stad Antwerpen (en vermoedelijk ook elders).

In Antwerpen werd de zaal aangevraagd door vzw VOEM, wat staat voor “Vereniging voor Ontwikkeling & Emancipatie van Moslims”, tevens organisator van de lessenreeks over de islam. In het Staatsblad is het niet duidelijk wanneer de vzw werd opgericht. De oudste akte dateert van april 2006, maar daarin wordt verwezen naar een statutenwijziging in 2005. De vzw was toen gevestigd in de beroemde wijk Seefhoek (Antwerpen). Volgens de stichtingsakte zijn de initiatiefnemers met 14 in aantal, waarvan 13 met Marokkaanse nationaliteit, en 1 met Belgische nationaliteit (maar van Marokkaanse afkomst). Alle stichtende leden geven aan dat ze “leraar” of “lerares” zijn van beroep. Er is bij de stichtende leden ook 1 vrouw.

Gulle subsidies Wat blijkt? Deze vzw krijgt subsidiegeld van de Vlaamse regering. Ik kon nog niet achterhalen sinds welk jaar, maar in ieder geval kreeg deze vzw in 2017 zo’n 240.000 euro (en dat is uw belastinggeld). Volgend jaar komt daar nog eens 40.000 euro bovenop, dat werd al in mei beslist. Misschien dat aan de subsidies geknabbeld gaat worden, want Sven Gatz, bevoegd minister en gulle uitdeler, heeft een onderzoek aangekondigd naar de vzw. In mei werd daarover gediscussieerd in het Vlaams Parlement, met uiteraard een proteststem van Chris Janssens van het Vlaams Belang. Toen al waarschuwde Janssens: “VOEM zat mee achter de hetze van moslimouders tegen de juf van kleuterschool De Blokkendoos in Antwerpen. Eén van de afdelingen van VOEM is ook de islamitische vrouwenbekeerlingenorganisatie Al Minara, die enkele jaren geleden nog in opspraak kwam met bedenkelijke praktijken.

Wat heeft dat allemaal te maken met integratie, minister?”

De meerderheidspartijen CD&V, N-VA en Open Vld hadden zoals altijd geen oren naar de argumenten van het Vlaams Belang.

Op zoek naar zalen Amper zes maanden later verslikken die partijen zich in hun koffie. Fons Duchateau (N-VAschepen in Antwerpen) voelt zich bedrogen door vzw VOEM die de stadszaal afhuurde broeders hebben zich toen in de Ferghanavallei gevestigd, een epicentrum van religieus traditionalisme en gelegen tussen Oezbekistan, Kirgizië en Tajikistan. Onder de impuls van groepen als Hizb ut-Tahrir wordt het uitroepen “van een echt communisme gebaseerd op sociale gelijkheid en religieus rigorisme” gepromoot. Er zijn tientallen andere religieus-militaire groepen actief.

Wat na het uiteenvallen van IS? De belangrijkste vraag: wat na het uiteenvallen van IS? Waarheen zullen de strijders trekken? Een van de mogelijkheden is CentraalAzië. Hoe zullen kwetsbare staten als Tajikistan

onder valse voorwendsels. De vzw krijgt nu een “zaalverbod” en de lessenreeks met islamprediker Ali Houri is (voorlopig?) stopgezet.

Of dit veel zal helpen? Dat is maar de vraag.

Op de Facebookpagina van Ali Houri lees ik: “Degene die kan bijdragen aan deze schade herstel middels de pen, vlog, video of andere creatieve acties danken wij en vragen wij Allah hen daar rijkelijk voor te belonen.

Wij zijn op zoek naar locaties in Nederland en België die wij in onze lijst mogen opnemen voor toekomstige activiteiten. Dus ken jij iemand met een eigen zaal, lokaal, ruimte, laat ‘m zich melden aub.

Voor de juridische maatregelen zijn wij opzoek naar toppers (advocaten) die in Nederland en België iets kunnen betekenen om ons recht aan te vechten.

En Allah is mijn getuige dat ik voor jullie allen die me inspireren, steunen en motiveren om door te gaan, de dua voor jullie doe!”

Tussen haakjes, de man heeft meer dan 30.000 volgers op zijn Facebookpagina.

Megamoskee Ondertussen meldt het Vlaams Belang me dat de plannen voor de (binnenkort) grootste moskee op tafel liggen. Die moskee komt in het huidige postkantoor in de Wilgenstraat, in de Seefhoek. Het wordt de nieuwe locatie van de bestaande moskee Omar in de Tulpstraat.

In Antwerpen–Noord zijn er al 18 moskeeën.

Volgend weekend (van 8 tot 10 december) wordt er een benefiet georganiseerd om de verbouwingswerken van deze nieuwe megamoskee te financieren. Het doel is 700.000 euro op te halen.

Mocht u willen aanwezig zijn, er zijn lezingen gepland van Moussa Rahouti en Abdelaziz Albakir, beiden salafistische predikers.

Wel opletten: vrouwen worden verwacht binnen te gaan via de Tulpstraat 49; mannen moeten binnengaan via de Tulpstraat 53. Op dat adres is moskee Omar gevestigd. Verschillende verdachten van jihadterreur kwamen daar over de vloer, en ook dat werd al jaren geleden door het Vlaams Belang aangekaart.

Deze moskee is niet erkend door de Executieve van de Moslims in België (EMB), en evenmin door de Vlaamse overheid. Voorlopig, denk ik dan. Want tientallen moskeeën wachten op erkenning en bijhorende subsidies. Met dank aan de Vlaamse belastingbetaler.

K arl van C amp

en Kirgizië reageren? Als ze te repressief optreden en de toegang voor terugkerende IS-strijders sluiten, trekken die strijders misschien richting Europa. Als ze de IS-strijders toelaten, ontstaan er interne spanningen en – te langen leste wellicht – radicaal-islamitische staten in Centraal-Azië.

Het lijkt op kiezen tussen de pest en de cholera. Ofwel probeert men de lokale hanafitsche islam – intussen ongeveer volledig in handen van het Saoedische wahabisme – aantrekkelijker te maken en dus te steunen, ofwel worden Tajikistan, Oezbekistan, Kazachstan, Kirgizië en Turkmenistan misschien nieuwe speelterreinen van IS. Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

30 november 2017

Terreur in de Sinaï

Villa Politica

Pallieterke, vrijdag gebeurde een terroristische aanslag in een moskee in de Sinaï, in Egypte. Meer dan 200 doden, een meervoud aan gewonden. Dit bij een terreuraanval binnen en buiten de moskee waar moslims met afwijkende leer samen waren voor, naar ik veronderstel, het vrijdaggebed. Iedere aanval op religieuze bijeenkomsten of gebedshuizen (zie talloze aanvallen op christenen) is absoluut te laken, gruwelijk en laf.

Binnen de 24 uur reageert de Egyptische luchtmacht met wraakbombardementen op kampen en voertuigen van terreurorganisaties (IS?) in de Sinaï. Wat hierbij opvalt en mij luidop aan het denken zet, is het volgende: blijkbaar was de ligging van die kampen bekend, wist men die voertuigen onmiddellijk te vinden. Dit betekent m.i. dat het leger deze kampen dus duidelijk wist liggen, wat blijkt uit de snelheid waarmee de bombardementen zijn uitgevoerd.

Indien men dit wist, waarom heeft men dan geen preventieve raids uitgevoerd om het gevaar te neutraliseren? Eigenaardig toch?

Schuldig verzuim! Het uitschakelen van dergelijke kampen of concentraties van rebellen verhindert enorm menselijk leed en slachtoffers bij de burgerbevolking en primeert boven eventuele wettelijke beperkingen of zogenaamde “humane” hinderpalen.

Guido Vergult - Sint-Niklaas

Buitenlands spervuur Pallieterke, Uw pro-NAVO reporter van de rubriek Buitenlands Spervuur is niet alleen een expert in bewapening, maar ook een specialist in propaganda-trucen. Op 16 november bewijst hij met gegevens uit een artikel van de uiterst betrouwbare Der Spiegel dat het wel degelijk de Russen zijn die uit zijn op oorlog. En op 23 november heeft hij het over de arme, weerloze christenen die moeten opdraven voor Assad en Poetin. Hierbij refereert hij denigrerend naar een tekst die ook door Pater Daniel geciteerd wordt (“Syrië bloedt, maar blijft overeind als een fier volk… Het Westen en zijn bondgenoten zijn de grote verliezers…”). Toch ben ik eerder geneigd om de mening van Pater Daniël voor waar aan te nemen dan de CIA-propaganda van uw medewerker. Dat de NAVOlegers niet veel meer te betekenen hebben, is onzin. Uiteraard kan er altijd meer geld besteed worden. Dat is ook wat Trump zegt: 1) geef meer uit aan bewapening en 2) koop bij ons.

Vooral dat laatste is de eigenlijke bestaansreden van de NAVO. Jan Mevis - Turnhout

Debatclub

Het volgende debat georganiseerd door De Debatclub staat eraan te komen. Op 6 december gaan volgende heren in debat:

Koen Metsu,

N-VA-volksvertegenwoordiger, burgemeester van Edegem en voorzitter van de Commissie Terreur.

Tom Meeuws,

voorzitter sp.a-Antwerpen, kandidaatburgemeester (tevens sporadisch bezoeker van restaurant ’t Fornuis).

Zij gaan in debat over “terreur, diversiteit en veiligheid”.

Datum van de debatavond: woensdag 6 december, om 20 uur.

Plaats: Hotel De Basiliek, Trooststraat 22 te Edegem.

Inkom: 5 euro (studenten 3 euro)

Kruisende woorden oplossing 1084

Pallieterke, Ze kunnen het zich niet laten, want in Villa Politica van 22 november was het weer prijs.

Nadat Anke Van dermeersch van Vlaams Belang aan minister Sven Gatz haar vragen had gesteld aangaande o.m. de toelagen aan de Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslimverenigingen, kon de voorzitter haar het woord niet vlug genoeg ontnemen. Wat Anke uit de doeken deed in haar vragen was er inderdaad niet naast, maar neen, de voorzitter werd er precies nerveus van en ontnam haar het woord nog vooraleer zij haar laatste zin kon afmaken. Tot overmaat van ramp deed onze fameuze commentator Wouter Verschelde er nog een schepje bovenop en vertelde aan Linda dat Anke niet veel diepgang in het debat had gelegd en dat zij nu niet de meest getalenteerde spreker was van Vlaams Belang en het niet verder dan wat retoriek had gebracht. Wouter man, precies of jij bent zo’n getalenteerde commentator, die steeds maar herhaalt wat de kijker zopas al in het lang en het breed heeft vernomen. Frans S. - Huizingen

Basisinkomen Pallieterke, Volgens uw medewerkster A. Vanderstraeten is het basisinkomen van 1000 euro p.p.p.m. onbetaalbaar en ontneemt het bij sommigen de lust/nood tot werken. Heel juist. Maar even een sprong. De voornaamste stelling die de Katholieke Kerk ooit verkondigde, is: “het fundament van onze beschaving is het gezin.”

Wel, al decennia ben ik voorstander van een basisinkomen speciaal om het gezin te ondersteunen en dan is 1000 euro per persoon ongewenst en contraproductief. Een gezond basisinkomen behoort gesitueerd te worden tussen minimaal 500 euro en maximaal 750 euro per persoon. Wanneer het minder is halen we de vier doelstellingen niet en wanneer het meer is tasten we de werklust (-nood) aan. Met een basisinkomen van bv. 720 euro per persoon komen we aan 95 miljard en dat is dus een rechtstreekse besparing op de begroting met 5 miljard… en onrechtstreeks komen daar nog massale besparingen bij door o.m. het afschaffen van de administraties van de sociale zekerheidsuitkeringen. De vier doelstellingen van dit gezinsvriendelijk basisinkomen zijn in volgorde van belang: de demografie bijsturen richting 2,1 kind per vrouw + de immigratie afremmen + de armoede afschaffen + de werkloosheid afschaffen. Vermits een lezersbrief ongeschikt is om voorgaande duidelijk uit te leggen verwijs ik naar een manifestje (8 blad) van mij dat ik aan ieder wil doormailen die er om vraagt op: miekest@gmail.com. F. Maeyens - K almthout

Rood geen troef Pallieterke, De verdachtmakingen in de richting van Bart De Wever en het Antwerps schepencollege beginnen stilaan mijn strot uit te komen. Als Groen en sp.a weet hebben van onregelmatigheden in het beleid, dan is het hun plicht die zo snel mogelijk aan de toezichthoudende overheid en het gerecht door te geven. Maar vuilspuiterij op basis van vermoedens staat zeer dicht bij leugens en laster. Bart De Wever kan zich nog aan ergere laakbare aanvallen verwachten, maar het is voor hem een positief gegeven dat de modale kiezer de smeerlapperij van die partijen rap zal inzien. Met de nakende verkiezingen in het verschiet kan men zich nog aan ergere vuilspuiterij verwachten.

De media zouden zich echter moeten beperken tot berichtgevingen die gegrond zij en niet op leugens een andere laakbare onzin.

Groen en sp.a hebben al bij al één groot voordeel: ze kunnen niet meer rood worden van Hubert Buysse - Deinze schaamte…

E N W

I

N X X

S

K

S

P

E

R

B D X

R

I

B A

A

E

N Y

A K

I

X

A

X

L

E

A R

D A Q X

T

E M

Z

O N

I

E M X

E

T

X

L

N

I

G X G R

E

A A N X

X U X D E M O A M M E S

X

R

E N

L O E N S

• Volgens de Kamerleden Pas, Vuye en Wouters gaat de ten onrechte als “gewaar borgde dienstverlening” verwelkomde Spoorwet-Bellot ervoor zorgen dat er bij stakingen – o, ironie – meer Waalse treinen zullen rijden dankzij Vlaamse werkwilligen.

• Dat zal dan meebrengen dat, “dankzij” de spreiding van stakingsweigeraars over heel het land, de Vlaamse treinreizigers bij stakingen nòg meer de klos zullen zijn. Want in welk gewest wordt er altijd het minst gestaakt?

• En de “Vlaamse” regeringspartijen laten betijen. Tuut, tuut…

• Op de Nederlandse zender RTL-TV heeft de Vlaamse MNM-presentatrice Julie van der Steen ettelijke noorderburen in de gordijnen gejaagd met haar (niet zo deskundige) uitspraak dat Madonna (59) “toch al over de … 70 was”.

• Scheldwoorden als “domste belg van de eeuw”, “dom mokkel die zogenaamd popjournalist is en niks van muziek weet” en “belgische troela“ sierden de sociale media, waar geen kat ooit van Vlaanderen gehoord of gelezen lijkt te hebben.

• Tja, hoe dichtte die goeie ouwe René de Clercq dat weer, van “hier en aan de overkant, daar en hier is Nederland”?

Nederlands leren op school Pallieterke, Lieven Boeve, de opvolger van Mieke Van Hecke aan het hoofd van het katholiek onderwijs en “gereputeerd” islampromotor, is zijn trofee van meest wereldvreemde ondergraver van het onderwijs kwijt aan de leiding van het GO (Gemeenschapsonderwijs). Zij die dachten dat het gemeenschapsonderwijs toch beter af was met een meer Vlaams-, en toekomstgericht beleid, is eraan voor de moeite. De “verlichte” geesten van dat clubje decreteren nu dat kinderen met een andere moedertaal dan het Nederlands voortaan vrolijk hun moedertaal mogen spreken op school, zowel in de klas als op de speelplaats, om op die manier het Nederlands beter onder de knie te krijgen…

Er komen gelukkig slechts enkele tientallen vreemde talen aan bod in de scholen!

Hoe onnozel kan je als (pseudo)pedagoog zijn? Deze lui hebben uiteraard niet de tijd meegemaakt dat wij, als jonge kinderen, op het internaat gedurende een heel trimester geen woord Nederlands maar Frans moesten spreken, met als resultaat dat wij na slechts enkele weken reeds behoorlijk met de taal van Molière overweg konden. Zijn de kinderen van vandaag, ook de geïmporteerde, dan zoveel dommer dan wij toentertijd? Neen, maar blijkbaar hun leidinggevenden wel.

Natuurlijk is dit weer een prima gelegenheid voor de tsjeven, de roden, de groenen en de blauwen om de N-VA en het VB, die het terecht niet zo begrepen hebben op de kersverse “uitvinding” van het GO, te bashen. Wanneer in de toekomst het ongelijk van de troep aan het hoofd van het GO zal blijken, zal het uiteraard te laat zijn. Maar wie maalt daarom?

Het gezond verstand en het algemeen belang?

De pot op zeg! Gaan de kiezers dit godgeklaagd en debiel wanbeleid blijven slikken?

Marcel Melkebeke - Zonnegem

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Religie in Vlaanderen Pallieterke, Het valt me op dat elke dag in de media over de islam in Vlaanderen geschreven of gesproken wordt. Uitgebreid wordt melding gemaakt van de ramadan, het suikerfeest, het offerfeest, de hadj enz.

In de media wordt alleen nog bijna uitsluitend over het christendom/katholicisme bericht als er schandalen of spot te melden zijn: een koe aan het kruis, en Britse bakkerijketen die een worstenbroodje in de kribbe van de kerststal legt, de jammerlijke pedofilieschandalen. Zelfs over Pasen, het kernfeest van het christendom, wordt in de kranten met geen woord meer gerept.

Het overgrote deel van de Vlaamse jongeren heeft geen interesse in het christendom, de godsdienstlessen in de zogenaamde katholieke scholen zijn een lachertje. Bij de moslims gaan jonge kinderen naar de zondagsschool om over de Koran te leren.

Als er islampredikers komen spreken, zitten de zalen vol met jonge mensen. Kerken worden aan de lopende band ontwijd en gesloten. Moskeeën worden volop gebouwd en er worden volop bouwvergunningen voor aangevraagd.

Priesters zijn er bijna niet meer. Imams worden indien nodig massaal uit moslim landen ingevoerd. Ik volgde met veel belangstelling de voortreffelijke televisiedocumentaire over de islam in Europa gemaakt door Jan Leyers.

Naast gematigde moslims viel me toch op dat er heel veel fanatieke moslims het woord voerden. Ik wrijf mijn ogen uit en vraag me dagelijks af in wat soort Vlaanderen ik nu eigenlijk terecht gekomen ben.

Heel deze toestand geeft me een ongemakkelijk gevoel.

Roland Vanermen - Haasrode

De Vlaamse vakman €

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A S U S K E B P I L S E C I L E X G D T E P P A E S N E L X F V X N A S G O F X A N H N X S T O I D U T X E J I N U I T K G O L X J L E X P R E

Op de korrel

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

30 november 2017

Toulouse, een fantastische stad Op sportief vlak hebben we in een vrij korte periode meermaals de degens moeten kruisen met Frankrijk. Het hoogtepunt was natuurlijk de finale van de Daviscup. Indien David Goffin een tweelingbroer had gehad, dan was de kans zeer groot geweest dat we voor de eerste keer in de geschiedenis de Daviscup zouden gewonnen hebben.

Steve Darcis daarentegen zakte volledig door het ijs en zo won Frankrijk tegen Goffin met 3-2. Onze basketters kregen het deksel op de neus tegen onze zuiderburen in Antwerpen met 59-70. En SV Zulte Waregem werd eruit geflikkerd door Nice. Ik kan ermee leven dat we met de billen bloot zijn gegaan tegen Frankrijk. Ik heb er een tijdje gewoond en heb er een fantastische tijd meegemaakt.

Toen ik de eerste keer in Toulouse de Boulevard Jean Jaures afliep, kwam ik tot mijn grote verbazing een ‘Café Belge’ en een ‘Restaurant Belge’ tegen. Men vertelde mij dat in 1940 het Belgische leger op de vlucht was.

Een deel kwam in een kamp net buiten Toulouse terecht. Sommigen zijn schijnbaar niet in dat kamp gebleven en dat zou de reden zijn dat er een aantal halve Belgen rondlopen in deze stad.

“Tous les rugbymen sont des jeanettes.”

Toulouse is niet alleen een voetbalstad, ook rugby is er zeer populair. Ze waren zelfs ettelijke keren kampioen van Frankrijk. Een van de grote vedetten van de ploeg was Walter Spanghero, hij was een ‘pilier’, iemand die klappen moest opvangen. Hij mat 1m90, woog 110 kilo en had een boksersneus en bloemkooloren. Niet bepaald moeders mooiste!

Ik kwam hem tegen in een café op de Grote Markt en we werden aan elkaar voorgesteld.

Ik had de indruk dat hij geen hoge pet op had van voetballers. En inderdaad, na enkele Ricards bekende hij kleur en zei: “Tous les

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

footballeurs sont des pédés.” We zijn blijven plakken, en ik heb hem onder tafel gedronken.

Dan sprak ik, voor zover ik nog kon spreken, de wijze woorden: “Tous les rugbymen sont des jeanettes.” Met de hulp van drie andere tooghangers hebben we Walter in mijn wagen gekregen.

Spanghero heeft mij voorgesteld aan JeanPierre Rives, bijgenaamd ‘Le Casque d’Or’, de absolute vedette van het Franse rugby. Rives was afkomstig van Toulouse, maar hij woonde in Parijs. Hij kwam geregeld naar het voetbal kijken en ik werd door hem uitgenodigd in het Parc de Princes voor een wedstrijd van ‘Le quinze de France’ tegen Schotland. Na de match nam ik deel aan de beruchte ‘Troisième mi-temps’, een zuippartij waar ook de Schotten zich van hun beste kant lieten zien. Na die beruchte match en de receptie, zo vertelde Rives mij later, zou ik geroepen hebben … “tous les footballeurs sont des pédés!”

Gille van Binst

Het mirakel van Lierse Proficiat Meedoen is belangrijker dan winnen, naar verluidt. Mogen we onze vertegenwoordigers in de Europese voetbalcompetities, Anderlecht en Zulte Waregem, dan ook van harte proficiat wensen omdat ze hebben meegedaan? We zullen hen een dienst bewijzen door erover te zwijgen. Zeg nog dat wij nooit eens vriendelijk zijn. Zand erover.

Kort en goed Een succestrainer opvolgen is niet altijd een geschenk van de goden, maar Yves Vanderhaeghe is goed bezig om Hein Vanhaezebrouck te doen vergeten bij AA Gent. Na een morsige competitiestart om vlug te vergeten, zijn de Buffalo’s goed op dreef; op hun sokken krijgen ze aansluiting met de grote jongens.

Kind van de rekening was dit keer Moeskroen, waar ze de laatste tijd op krukken lopen. Of AA Gent daarmee opnieuw gelanceerd is, valt af te wachten. “We mogen niet beginnen zweven, er zijn nog veel werkpunten”, onthult Vanderhaeghe, die we dank verschuldigd zijn voor zijn bondige maar heldere uitleg.

Warm en koud Met de opening van de nieuwe tribune als opwarmer, en de gure regen als spelbreker,

mochten Antwerp en KV Mechelen de degens kruisen. Paul Gheysens van Ghelamco en burgemeester De Wever kwamen vooraf hun woordje doen in galakostuum, maar wie een galamatch had verwacht, kwam bedrogen uit.

Het beterde na de rust, toen Antwerp op zoek ging naar de winninggoal, die er niet kwam.

Dan mocht de Great Old nog van geluk spreken en topscorer Bandé van KV Mechelen op beide knieën bedanken omdat hij, tegen zijn gewoonte in, een open kans knullig de nek omwrong.

Slotsom: een ontgoochelende provinciale derby zonder doelpunten, en geen hartverwarmend spektakel waarop de zowat dertienduizend die er met verkleumde ledematen en met kans op vliegende tering naar zaten te kijken, gehoopt hadden.

Verjaardagsgeschenk Het kan niet elke week kermis zijn op Stayen.

Sint-Truiden moest in eigen huis vrede nemen met een gelijkspel tegen Lokeren, dat met negen man een brilscore forceerde. Peter Maes zag het van op de trainersbank graag gebeuren.

Zijn manschappen waren bij de les en hadden de kneep om beton te gieten goed onder de knie. Daardoor lukte de thuisploeg er niet in een gaatje te vinden in de Lokerse verde-

15

Roskammen

Groot vuil, en het licht zien David Lappartient, kersverse voorzitter van de Internationale Wielerunie, lanceert aan de lopende band nieuwe ideeën. Zo wil hij “de oortjes” uit het peloton halen en in de grote ronden wil hij de getalsterkte van ploegen beperken tot zes renners. Zijn voorstellen zijn niet dom, alleen al voor de veiligheid. Maar scoort hij er niet mee, noch bij wielerploegen, noch in de media.

Die beschuldigen hem zelfs een “chasse patate” te rijden, wielerjargon voor uitzichtloze ondernemingen van avonturiers in het peloton. Ook zijn jongste voorstel krijgt amper aandacht. Hij wil de budgetten van de ploegen plafonneren om de spankracht van de wedstrijden op te drijven. Lees: het koersverloop en de controle daarover niet langer compleet in handen laten van de financieel sterkste ploegen en hun peperduur betaalde vedetten en waterdragers.

Het is gemakkelijker om Lappartient hersenschimmen te verwijten dan eerlijk toe te geven dat zijn jongste “ideetje” op een flinke dosis gezond verstand wijst.

Het zou de leiders van FIFA en UEFA sieren mochten ze over gezond verstand beschikken en het nodige beginnen doen om de budgetten van alle Europese topclubs aan banden te leggen. Zeggen dat het de spuigaten uitloopt met de miljoenendans die clubs, spelers en managers crescendo blijven opvoeren, is al hopeloos afgezaagd.

Stellen dat ze met zijn allen elke ethische gedachte al even bij het groot vuil hebben gezet, is nochtans de pure waarheid.

Misselijkheid Voelde u geen tikje misselijkheid toen u het puik van onze “rode duivels” hun jongste “eisen” op tafel hoorde leggen? Als Chelsea het weekloon (!) van 110.000 euro van Thibaut Courtois straks niet optrekt tot 230.000 euro, ruim het dubbele, zoekt hij einde seizoen lucratievere oorden op. Zeg dat zijn manager het gezegd heeft. Het “nieuws” was nog niet koud of collega-duivels eisten op hun beurt “betere” weeklonen. Eden Hazard wil van 225.000 naar 340.000 euro.

Kwestie van als bestbetaalde speler in de

Premier League door het leven te schrijden. Als “beloning voor zijn progressie” (sic) denkt Kevin de Bruyne aan 225.000 euro; de huidige 130.000 voldoen niet langer. Tobby Alderweireld wil dan weer af van wat hij met 56.000 euro “het loon van een meeloper” laat noemen. Wil hij Tottenham dienstig blijven, dient de club een vedetteloon van 112.000 euro op te hoesten. Ook Marouane Fellaini hoopt bij Manchester United op een “beter” contract dan de huidige 135.000 euro weekloon. Iedereen opslag, is het motto. Toch maar hopen dan dat spelers bij PSG, Barcelona en Real Madrid, zoals Neymar (690.000 euro weekloon), Messi en Ronaldo (allebei 560.000 euro), vrede willen blijven nemen met hun karige vergoedingen.

Mickey Mouse Met nog 41 procent Belgen en 59 procent buitenlanders in de eerste klasse begint men in Brugge zowaar het licht te zien. Vandaag is Club autoritair leider in de competitie, met een al min of meer aanvaardbaar aantal Belgen op het veld. Het inspireerde CEO Vincent Mannaert tot wat de media een “opmerkelijk voorstel” noemden. Mannaert wil clubs die met meer Belgen gaan spelen financieel belonen via geld van het televisiecontract. In plaats van “opmerkelijk” noemen we zijn voorstel bij voorkeur doodnormaal. In Gent toonde manager Michel Louwagie zich sceptisch. Hij waarschuwde met meer Belgen op de velden voor een “Mickey Mousecompetitie”. Alsof de Jupiler League met een groeiend overaanbod tweede- en derderangs buitenlanders niet reeds recht doet gelden op de kwalificatie “Mickey Mousecompetitie”.

diging. Misschien moeten ze bij Lokeren elke week met negen spelen, want na de uitsluiting van de twee zondaars stond hun centrale verdediging plots wel op punt.

Zonder hun doelman Davino Verhulst te vergeten. In tegenstelling tot zijn collega aan de overzijde, had hij geen tijd om de gazet te lezen. Hij was dan nog jarig ook, en dik tevreden met het puntje dat hij en zijn maatjes als verjaardagscadeau uit de brand sleepten.

die amper 23 is, de belangrijkste atletiekonderscheiding van de wereld beet. Een reden om opschepperig te doen? Helemaal niet. Ze blijft er nuchter en bescheiden bij.

“Ik hecht niet zoveel belang aan dat soort trofeeën, maar dit is toch wel iets speciaals.”

Zeg dat wel. Er zijn er die voor minder voor de spiegel gaan staan om zichzelf te verafgoden.

Vraag het maar aan sommige over het paard getilde Rode Duivels.

Revelatie

De droom is over

Club Brugge kon met knikkende knieën winnen van een moedig Zulte Waregem. Ze zullen het bij Anderlecht, dat zonder moeite de maat nam van Kortrijk, graag hebben zien gebeuren.

Dan was er nog Genk, dat de duimen moest leggen tegen Standard.

Maar ere wie ere toekomt, dé revelatie van de reguliere competitie, die halfweg is, blijft zonder meer Charleroi, dat nu vrijdag Oostende ontvangt. Ze zijn gewaarschuwd. Dat ze zich maar al vasthouden aan de takken van de bomen daar aan de kust.

Een beetje realiteitszin is niet iedereen gegeven. De verwachtingen waren hooggespannen. Hoe hoog? Te hoog! David Goffin en zijn medemaatjes zouden geschiedenis schrijven en de Franse tegenstrevers kansloos laten in de finale van de Daviscup. Dat waren de voorspellingen. Maar wat een apotheose moest worden, is uitgedraaid op een nederlaag die hard is aangekomen.

Alsof een plaats in de finale op zich geen eervol resultaat is. Goffin speelde een wedstrijd waarvoor zelfs het chauvinistische Franse publiek de handen op elkaar kreeg. Opdracht met verve volbracht. Dat zijn maatje Steve Darcis niet in zijn dagje was en het niet kon afmaken, is de keerzijde van de medaille. Moeten we nu treuren? Dat zie ge van hier. Het devies ‘dat de beste moge winnen’ hebben we altijd in ere gehouden. En dat waren, collectief gezien, nu eenmaal de Franse tegenstrevers. Alors…

Rare competitie Wat valt er te vertellen over de Proximus League? Vooreerst is er de opvallende opstanding van Lierse, dat met een uitoverwinning tegen Roeselare en met achttien punten op achttien, een vervolg breide aan zijn merkwaardige succesreeks.

Opmerkelijk is de inzinking – of is het tactiek? – van Beerschot-Wilrijk, dat met één puntje uit drie wedstrijden even de draad kwijt blijkt te zijn. Daarmee is niks gezegd. Er kan nog veel gebeuren. De Proximus League (1B) is nu eenmaal een bizarre competitie, waar we bij momenten kop noch staart aan krijgen. En de acht ploegen die eraan deelnemen evenmin.

Nederige Nafi “’s Werelds beste atlete van het moment is Nafi Thiam.” De Amerikaan Ashton Eaton wordt geroemd als de beste meerkamper aller tijden, en als hij het zegt, zal het wel waar zijn. Als compliment kan dat tellen.

De internationale atletiekfederatie IAAF dacht er ook zo over. Daarmee heeft Thiam,

Stijgend vormpeil Wout van Aert gaat de komende weken op stage in Spanje. Daar kan hij nagenieten van zijn recente zege in het Duitse Zeven en zijn tweede plaats in Hamme. Hij voelt stilaan de vorm terugkomen en we kijken ernaar uit, want het verhaal met Mathieu van der Poel doorgaans in de hoofdrol begint eentonig te worden. Waarmee we niet willen gezegd hebben dat we de Nederlandse kampioen zijn zeges misgunnen. Verre van. We zullen een kaars branden, in de hoop dat onze gebeden verhoord zullen worden en wereldkampioen veldrijden Van Aert opnieuw zijn topniveau haalt om weer spankracht te brengen in het crosserswereldje. Laat maar waaien.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

30 november 2017

PS pleit voor vierdagenwerkweek

Leve de driedagenweek! Racisme, fascisme, apartheid nee!

“Vive Elio!” “Mort aux capitalistes!” Het PS-feestje had echt wonderen gedaan voor de relatie tussen de PS en de socialistische vakbond. Even leek het wel alsof het weer als vanouds zou goedkomen tussen de partij en zijn traditionele achterban. Vooral het standpunt voor een werkweek bestaande uit vier dagen was er als zoete koek ingegaan. Tot… Op een congres in Luik hebben de Franstalige socialisten van de PS op een paar onthoudingen na een nieuw manifest en 170 voorstellen goedgekeurd. Voorzitter Elio Di Rupo sprak van een nieuw tijdperk voor het socialisme. Het kon de achterban geen moer schelen. Zelfs Elio’s pleidooi voor het legaal uitschudden van voorbijgangers met meer dan 50 euro op zak, kon hen matig boeien.

Elio, c’est mon héro De PVDA had immers al een belofte uitgevaardigd dat wanneer zij aan de macht komen, de vakbond het recht krijgt om te plunderen en te verkrachten op een middeleeuwse wijze die zelfs de legendarische Noorman ‘Erik De Schedelverbrijzelaar’ zou doen uitgillen: “Jongens, jongens, houd het alsjeblieft een beetje gezellig.” Maar dat veranderde dus bij punt 170. De belofte van de vierdaagse werkweek, zonder loonverlies en betaald door de Vlaming. Heel even ging het dak er af.

De vakbondsafgevaardigden waren in opperbeste stemming voor hun zondagse raid langsheen de lokale middenstand. “Quatre jours! Elio, c’est mon héro!”, scanderend baanden ze zich een weg naar de uitgang.

Tot André, een bijzondere pientere jonge vak-

bondsman die er in geslaagd was twee jaar ontslagpremie te trekken van een werkgever waar hij nooit voor gewerkt had, zich plots omdraaide en de meute aanmaande te bedaren.

“Kameraden!”, riep André, “Kameraden! De vierdaagse werkweek is een grote triomf voor onze organisatie. Wij hebben alweer schitterend werk NIET geleverd. Met succes. Maar ik zie geen enkele reden om nu niet wat verder op onze lauweren door te zakken en rust te nemen.” De woorden van de jonge nietsnut zochten hun weg doorheen de al wat door Jupiler aangetaste breinen van zijn collega’s.

“Denk jij wat ik denk?”

André zag de verwarring en schraapte zijn keel. “Ik leg het jullie uit kameraden, strijdmakkers voor meer sociale rechtvaardigheid. Ik maak me zorgen over het geschenk dat wij van de PS kregen. Kameraden, jaren hebben wij gestreden voor de vierdagenweek en betaald slapen op de werkvloer. We hebben fabrieksterreinen bezet, onze maaginhouden geledigd in publieke vuilnisbakken van Adinkerke tot Arlon, we hebben paletten verbrand op openbare wegen, dringende medische hulp met bruut geweld verhinderd om de mensen te

Kruisende woorden 1085

A B C

Exclusieve mededeling! Vanaf heden zullen er zich in Brussel geen rellen meer voordoen!

Immers, al die “probleemjongeren” zijn nu keigelukkig en tevreden dat ze op school hun moedertaal mogen spreken. Hoera!

Dan denkt een mens: eindelijk zien de Brusselse politici het licht! Bijvoorbeeld na het stoere taalgebruik van staatssecretaris Debaets, die rellende jongeren wil zeggen: niet in onze naam!

Helaas, correcte reflexen zijn hardnekkig, want prompt begint ze dan over het Brusselse politiekorps dat diverser moet rekruteren, want nog te blank is... Kaars en bril, zeker?

E F G

Valse vrienden Inés Arrimadas van Ciutadans, de even Spaans-nationalistische partij als de Partitudo Popular, is in Brussel kennis komen maken met Bart Somers en Guy Verhofstadt. Ze vond het “great to meet Verhofstadt”.

Misschien moet iemand haar eens de brief van Guy tonen, waarin hij voormalig Catalaans minister-president Artur Mas verzekert van zijn steun.

H I J K

School van Babel

L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1084 VINDT U OP BLZ. 14

Wat een geluk!

Te vroeg gejuicht

D

HORIZONTAAL

gende die sprak, werd dus de onbetwistbare leider. Het moment waar André op wachtte: “Di Rupo heeft ons belogen! Als die vriendjes van het patriarchaat denken dat wij ons met een aalmoes laten verjagen van wat onze rechten zijn als mensen en arbeiders, dan zeg ik duidelijk: Neen! Weg met de vierdagenweek. Leve de driedagenweek! Racisme, fascisme, apartheid nee! Dood aan het kapitalisme!” Vanuit zijn werkkamertje zag Elio de stoet boze arbeiders voorbij trekken. Hij had een sluw plan in gedachten. Iets over werken en drie dagen…

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Rotsachtig kustgebied B. Familieleden - Ranke, sterk geurende snijbloem C. Denkbeelden - Oude gewichtseenheid D. Snede - Koekje, twee ronde chocolade- koekjes met daartussen een witte vulling - Amerikaanse soldaat E. Krypton - Betreurenswaardig F. Kastype in de tuinbouw Beryllium G. Vrede hebben met - Belangrijk bestanddeel van een organisme H. Ontkennend voorvoegsel - Initialen van de hoofdontwerper van het modehuis Chanel - Fletse I. Kerkelijke notulen - Gewichtsmaat J. Dartelheid K. Geweidragend dier - Legsels L. Griekse halfgodin Italiaans voor eiland

helpen. Allemaal zonder resultaat. En vandaag dan, zonder dat we iets gedaan hebben, krijgen we onze zin? Is dat niet wat raar?”

De meute begon mekaar vragend aan te kijken. Helemaal helder voor de geest was het hen nog steeds niet, maar zoals dat gaat in kuddes, verspreidde zich razendsnel een gevoel van onbehagen. “André”, riep een man van vele oorlogen, “denk jij wat ik denk?”. Een dodelijk zinnetje in vakbondskringen. Immers, wie niet denkt wat de andere denkt, is per definitie een slecht vakbondsman. De eerste vol-

VERTICAAL

1. Dommelen 2. Alle personen - Bijbelse hogepriester 3. Wild varken - Nummer - Agentschap, verantwoordelijk voor het afvalbeleid en bodemsanering 4. Doordruktechniek - Europees Nationaal Front 5. Bepaalde - Vanuit politiek perspectief een Europees land 6. Onder geen beding - Muziekdrager 7. Literatuurvorm - Ophoudingen, het vertraagd afgeven of vasthouden 8. Eigenschappen die van doorslaggevende

betekenis zijn om een goed resultaat te

kunnen behalen - Opgeld boven de parikoers 9. Frans impressionistisch schilder (1841-1919) - Verdoemenis 10. Autismespectrumstoornis Fotografisch materiaal 11. Nikkel - Europees land 12. West-Vlaams dorp - Hoofdbestanddeel van de chromosomen

Met mensen uit meer dan 100 taalgemeenschappen in Antwerpen, gaan de leerkrachten daar wel een tandje mogen bijsteken om wat woordjes op te doen in al die talen. Kwestie van te weten dat er geen scheldwoorden gebruikt worden op de speelplaats. Of tegen hen. Een courante praktijk.

Mannenvrees Passa Porta, internationaal literatuurhuis te Brussel, organiseert voor de tweede keer een literair debutantenbal, met maar liefst... 7 vrouwelijke debutanten.

Geen man. Géén enkele! Bij Passa Porta zullen ze veronderstellen dat mannen nog moeten leren schrijven, allicht. Gelukkig is er een allochtoon bij, op dat vlak discrimineert men niet.

nu aan hun hoofd blijft zagen dat ze het verkeerd voor hebben, draaien ze van puur miserie wel bij op de duur.

Friesland moet groter!

In Rotterdam werd een circusvoorstelling afgelast met ook Zwarte Pieten naast roetveegpieten. Er kwamen namelijk bedreigingen, tot en met brandstichting toe. Helaas, in Rotjeknor, een andere naam voor Rotterdam, beschikt men niet over manhaftige Friezen.

Dubbelburger Na de dubbele nationaliteit, krijgen we nu allicht ook de dubbele taalverwerving. We kweken dus een soort “superburgers” die een taal en nationaliteit (en cultuur, allicht) rijker zijn dan de stumperds van autochtoontjes. Het worden leuke tijden.

Niemand!

We hadden ooit Zwarte Zondag, maar sinds kort hebben we nu Black Friday. Wij op stap natuurlijk, in de volle overtuiging dat die dag de Zwarte Pieten massaal op straat zouden komen. Niks! Geen enkele! Veel te braaf, die mannen.

Het zit overal ‘t Is wreed, ‘t is wreed: zelfs de fijnproevers van Michelin discrimineren onze Waalse broeders, want die krijgen minder Michelinsterren.

Hoog tijd om een sterrentransfer in te voeren, zeker?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Eric, te zaag!

Ondertussen weten we ook hoe Franstalige rechters in Brussel denken over de politie van Halle-Vilvoorde: een stelletje Vlaamse racisten dat Franstaligen viseert.

Maar geen nood, wij hebben dé oplossing: als supersplitser Eric Van Rompuy die rechters

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be