't Pallieterke van 21 december 2017

73ste jaargang • nummer 51 • donderdag 21 december 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Een klassieke rechtse regering in Oostenrijk

Geen druppel Russische doping meer op de Olympische spelen

Opvallend weinig opwinding in de Europese Unie over de nieuwe Oostenrijkse regering. Geen regeringsleider heeft het over ‘het extreemrechtse gevaar’ van de regeringKurz. Laat staan dat Louis Michels oproep uit 2000 om niet in Oostenrijk te gaan skiën navolging krijgt. En eigenlijk is dat niet meer dan normaal. De Oostenrijkse regering onder leiding van het duo Christian Kurz (ÖVP) en Heinz-Christian Strache (FPÖ) is klassiek rechts: voor eigen identiteit, tegen massa-immigratie, voor lagere belastingen en een flexibel werkende arbeidsmarkt.

“Het volk, besneeuwd en vastgeroest, heeft straks wellicht weer niets gewusst.” Dat karamellenvers onder de titel ‘Österreich’ stond te lezen in het dagelijkse ‘gedicht’ van zelfverklaard ‘modern rederijker’ (het staat er echt!)

Stijn de Paepe in De Morgen. Een flauwe verwijzing naar de net gevormde Oostenrijkse coalitie van de conservatieve christendemocraten van Sebastian Kurz (ÖVP) en de rechtspopulisten van Heinz-Christian Strache (FPÖ). In Het Nieuwsblad had ene Pieter Lesaffer (wie?) het over neonazi’s aan de macht. Daarmee is de Vlaamse dagbladpers trouw aan haar reputatie: feiten spelen geen rol, de Vlaamse journalistiek moet vooral aan linkse agitprop doen.

Wie de internationale pers leest, merkt een veel gematigdere houding ten opzichte van de nieuwe Oostenrijkse regering. Meer nog, hier

en daar is zelfs sprake van een zekere goodwill tegenover de piepjonge Kurz, met 31 de jongste regeringsleider in de Europese Unie. Misschien omdat hij lid is van de ÖVP, een partij die aansluit bij de christendemocratische Europese Volkspartij (EVP). Die mogen van Juncker, Tusk en Merkel altijd wat meer. Denk maar aan Mariano Rajoy in Spanje.

Een verschil toch met 2000, toen in Wenen ook een ÖVP-FPÖ-regering tot stand kwam, onder leiding van Wolfgang Schüssel. Toen werd het land net niet gesanctioneerd en ging Belgisch minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel over de rooie door op te roepen niet meer te gaan skiën in Oostenrijk. Vlamingen die vaak naar de Alpen trokken kregen ongeruste telefoontjes van hun gastheren in Tirol of Vorarlberg.

Anders naar het verleden kijken

Maar niet voor: Oriol Junqueras, vicepremier van Catalonië en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

50 dagen in een Spaanse gevangenis. en Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

67 dagen in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!

Wat is er veranderd? Een eerste verklaring is de evolutie binnen de FPÖ. Eerlijk is eerlijk, in de tijd van Jörg Haider werd – vaak bij wijze van provocatie – gekoketteerd met het Anschlussverleden van Oostenrijk. Het was een periode waarin bijvoorbeeld nog een hevig debat werd gevoerd over de goede Wehrmachtsoldaat aan het oostfront en de slechte SS’er. Die periode is voorbij. Heinz-Christian Strache heeft er geen boodschap aan het verleden opnieuw op te rakelen.

Het feit dat bijna de helft van de FPÖ-parlementsleden lid zijn of waren van een Burschenschaft, zorgt amper voor ophef. Strache zat bij Vandalia. De net niet president van vorig jaar Norbert Hofer zat bij Marko-Germania, anderen bij clubs als Olympia of Alemannia.

Burschenschaften zijn studentenverenigingen die hun oorsprong vinden in protestantse en liberale Duitse kringen in de 19de eeuw. In de loop van de jaren werden die sterk nationalistisch en van de Oostenrijkse Burschenschaften is bekend dat velen Duits-nationalistisch zijn.

Men droomt daar naast culturele eenheid met Duitsland ook van een politieke eenheid. Voor sommigen zijn de Burschenschaften de laatste relikwieën voor Oostenrijkers die gefrustreerd zijn door het verlies van het Habsburgse Rijk en daarom dromen van een opname in een Duits Rijk. De band tussen de Burschenschaften en de FPÖ wordt in de Oostenrijkse pers bediscussieerd maar is geen strijdthema meer.

Wellicht omdat de partij van Strache in wat men de ‘nationale thema’s’ noemt een realistische houding aanneemt, en dat blijkt ook uit het regeerakkoord. Er is geen sprake van een ‘Öxit’, een referendum over de uittrede van Oostenrijk uit de eurozone, laat staan uit de Europese Unie. De coalitie is eurosceptisch maar trouw aan de politieke en economische erfenis van de EU. Er is evenmin sprake van het ondersteunen van separatistische bewegingen in het Italiaanse Zuid-Tirol door daar bijvoorbeeld een referendum uit te lokken. Wel kunnen de Duitstaligen in die regio de dubbele nationaliteit verkrijgen.

Rechts zonder franjes Op het vlak van immigratiepolitiek en economisch beleid springt de ÖVP-FPÖ-regering weliswaar uit de band in vergelijking met de vaak

zeer centristisch georiënteerde West-Europese regeringen. Maar eigenlijk staar dit regeerakkoord voor een rechts beleid zonder franjes.

De massa-immigratie wordt een halt toegeroepen, maar er is geen sprake van een hermetische sluiting van de grenzen. Wie een echte asielzoeker is, kan het land nog altijd binnen.

Er komt wel een einde aan het pamperbeleid. De uitkeringen voor niet-Oostenrijkers gaan omlaag. En wie als asielzoeker het land binnenkomt, moet mobieltje en cash geld afgeven. Als een soort van waarborg. Tegelijk zal de lijst met veilige landen worden uitgebreid.

En dan is er nog het economische regeerakkoord, dat meer dan gewone aandacht verdient. De regering-Kurz kiest voor belastingverlagingen, minder overheidsuitgaven, hogere minimumpensioenen en een afbouw van het overheidsbeslag van 43 naar 40 procent van

het bbp. In België zitten we nog aan 50 procent. Ook wordt de arbeidsmarkt flexibeler gemaakt met de mogelijkheid om werkdagen te kloppen van 12 uur en weken van 60 uur.

Een klassiek rechtse regering dus, en dat zou niemand mogen verbazen. De FPÖ, door sommigen hier - de linkerzijde - afgedaan als een bende neonazi’s, zat in het verleden al een paar keer in een federale Oostenrijkse coalitie. En vooral: het vormt ook al een tijd een deelstaatregering in Burgenland, met de socialisten van de SPÖ. Een zusterpartij van ‘onze’ sp.a. In die regio heeft men een paar jaar geleden besloten bedrijven financieel te steunen indien ze Oostenrijkers in plaats van buitenlanders aanwerven. Dit kwam in heel Europa in het nieuws, maar de linkse partijen zwegen toen.

Deze week ‘Vlaanderen boven’ bij Europees rechts De groene religie van de kernuitstap 2017, het jaar van Trump Briefje aan Elio di Rupo Vlaams-Brabant wil eigen rechtbank Staat Catalonië voor een afslag naar links?

De vliegende Vlaming: Freddy Van Gaever

2 2 3 3 5 5 11

2

Actueel

21 december 2017

Groene moskee in Gent krijgt premies van Vlaanderen

‘Vlaanderen boven’ bij Europees rechts Vraag de doorsnee Europese burger naar een naam die hij associeert met Europees nationalistisch rechts, en de kans is groot dat de namen Le Pen of Wilders zullen vallen. Logisch ook, want partijen als het Franse Front National of de Nederlandse PVV zijn de vaandeldragers van wat nogal eens ‘het Europese populisme’ genoemd wordt. Het is dan ook des te opmerkelijker dat in de internationale samenwerkingsverbanden Vlamingen mee de toon aangeven: Vlaams Belang‘er Philip Claeys is de nieuwe Eurorechtse fractiesecretaris in het Europese parlement, VB-Europees parlementslid Gerolf Annemans werd zopas verkozen tot voorzitter van de Europese rechtse koepelpartij MENL. Het getalsmatig bescheiden Vlaams Belang slaagt er zo in om ver boven het eigen gewicht te boksen.

In het Europees parlement is niets eenvoudig, en dus is er een groot verschil tussen de Europese politieke fracties en de Europese politieke partijen. Een ‘fractie’ wordt gevormd door minstens 25 verkozenen uit 7 landen.

De rechtse en eurokritische Europese parlementsleden zitten verspreid over drie fracties: de eurokritische ECR rond de Britse Conservatives, de anti-Europese EFDD rond het UKIP van Nigel Farage, en de rechtsnationalistische ENF, opgebouwd rond een vijftal trouwe partners: Front National, PVV, Vlaams Belang, FPÖ (Oostenrijk) en Lega Nord.

vraag voor de N-VA: waar kan men aansluiten? Nu is de N-VA lid van de ECR).

Na zovele jaren samenwerking weerstaat de ENF-fractie ook aan pogingen om haar uit elkaar te spelen. Bij de recente Oostenrijkse regeringsvorming eiste de linkse president van het land dat de FPÖ de Europese fractie zou verlaten vooraleer in een regering te stappen. De FPÖ weigerde. Daarop stelde de linkse president zijn veto tegen FPO’er Harald Vilimsky als minister, omdat die in het Europees Parlement in de ENF zetelt.

Vilimsky haalde de schouders op, de Oostenrijkse regering werd gevormd en de FPÖ zetelt verder in de ENF-fractie.

Philip Claeys

Gerolf Annemans

De ENF-fractie werd de voorbije jaren politiek degelijk geleid door de Franse fractievoorzitster Marine Le Pen, maar administratief en financieel kwam de fractie in woelig water terecht. Pers en linkse tegenstanders beschuldigden Le Pen hardnekkig van (nog steeds niet-bewezen) malversaties. Le Pen vertrok na de recente verkiezingen in Frankrijk naar het Franse parlement, en dus werd de leiding van ENF overgenomen door twee co-voorzitters, een Nederlander en een Oostenrijker.

Voor de hoogste administratieve post, die van secretaris-generaal, werd gekozen voor een Vlaming: Philip Claeys. Als voormalig Europees Parlementslid kent hij het huis perfect; dat hij bekend staat om zijn correctheid, diplomatie en ruime talenkennis gaf de doorslag.

De Europese rechtsnationalistische fractie heeft de wind in de zeilen, en hoopt stilletjes op groei in 2019. De nieuwe Duitse partner, de AfD, gooit hoge ogen, en kan een groot aantal nieuwe verkozenen aanbrengen; ook de Italiaanse Lega staat op groei. Bovendien ziet het ernaar uit, dat met het vertrek van de Britse Conservatieven en UKIP vanwege de Brexit, ook een einde zou kunnen komen aan de ‘concurrentie’ van de twee andere eurokritische fracties op rechts; dat zou tot een stevige hergroepering op rechts kunnen leiden. (En misschien een moeilijke

Naast de Europese politieke fracties zijn er dan de Europese politieke partijen. Aan hen wordt geen minimumaantal leden opgelegd, maar wel een berg bureaucratische voorschriften, in ruil voor een enorme partijfinanciering die mag gebruikt worden voor politieke actie.

De partners uit de ENF zijn aangesloten bij de Europese koepelpartij MENL, het Franse letterwoord voor ‘beweging voor een Europa van naties en vrijheid’. De koepelpartij heeft een nieuwe partner op het oog, de succesvolle Tsjechische nationalistische partij SPD van de charismatische leider Tomio Okamura, een man van Japans-Koreaanse afkomst. En dus werd naar Praag gegaan, waar meer dan 1.000 mensen verzamelden voor een congres van die partij.

Daar werd bekendgemaakt dat het bestuur van de Europese koepelpartij een Vlaming als voorzitter had gekozen: Gerolf Annemans, Europees parlementslid voor Vlaams Belang, oud-voorzitter van de partij en voormalig fractievoorzitter in de Kamer.

Ook Annemans maakte indruk met zijn ruime ervaring, talenkennis en aangename menselijke manier van samenwerken met de Europese partners.

Bij Europees rechts is het motto dus duidelijk: Vlaanderen boven! En zo zien wij het graag.

HDG

De vzw ‘Belcika-Türk islam Diyanet Vakfi Rabot Fatih Camii’ plant in de Gentse wijk Rabot de grootste moskee van Vlaanderen, tussen de Gebroeders De Smetstraat en de Kwakkelstraat. De moskee wordt deels ondergebracht in een voormalig elektrisch onderstation (tractiestation). Het onderstation, ontworpen door architect Jan-Albert de Bondt, werd bij erkenningsbesluit van 27 september 2005 beschermd als monument.

Premies Vlaams Parlementslid Chris Janssens (Vlaams Belang) wilde via een schriftelijke vraag meer weten over dit erg omstreden project. Vlaams minister president Geert Bourgeois antwoordde: “Op 26 januari 2017 ontving het agentschap Onroerend Erfgoed een aanvraag van de vzw Fatih (Selim) Camii voor een erfgoedpremie voor het uitvoeren van dringende instandhoudingswerken. Een deel van de geplande werken waren toelatingsplichtige werken. (...) Het agentschap verleende een toelating gekoppeld aan de toekenning van de premie voor het uitvoeren van deze werken die nodig waren om waterinsijpeling en de aftakeling van de erfgoedelementen te voorkomen.”

Voor de instandhoudingswerken werd een erfgoedpremie van 3.628 euro toegekend op 26 april 2017. Bijkomend werd een onderzoekspremie voor het uitvoeren van een materiaal-technisch vooronderzoek van 18.817,92 euro toegekend op 31 juli 2017. De premies zijn toegekend aan de vzw Fatih Camii (FMR), Rietstraat 35, 9000 Gent.

Als we de plannen van deze nieuwe moskee bekijken, dan zien we 2 grote minaretten die uitdagend op de moskee staan. Volgens Bourgeois is er geen probleem: “De 2 minaretten zijn gepland op het nieuwe volume dat bij het monument zal worden opgetrokken.

Volgens het agentschap Onroerend Erfgoed hebben de minaretten geen negatieve invloed op de erfgoedwaarden van het naastliggende beschermd monument, dat een totaalrestauratie krijgt.” Wie ooit een verbouwing of nieuwbouw wilde uitvoeren in een zone erkend als stadsgezicht of in de buurt van een monument, zal zich de obstakels die zo’n erkenning met zich meebrengt wel herinneren.

We zijn benieuwd hoe streng de dienst Monumentenzorg gaat toekijken op de restauratie van het voormalige tractiestation. De bouwheer kan een beroep doen op een restauratiepremie van de Vlaamse overheid. Die premie is gebruikelijk zo’n 40 procent van de bouwkosten, maar in het geval van een gebouw voor een erkende eredienst, kan dit percentage verhoogd worden.

Thierry Debels

De groene religie van de kernuitstap

Uit de smalle beursstraat

De grote bedrijven maken zich zorgen over de geplande kernuitstap tegen 2025. Volgens het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) ligt er tegen dan geen volwaardig alternatief klaar. De werkgevers hebben gelijk, maar zeker onder Vlaamse politici lijkt iedereen verblind. Door de groene religie die de kernuitstap is geworden. En door het naïeve optimisme van Vlaams minister van Energie Bart Tommelein. Zijn voorspelling dat onze economie over minder dan tien jaar volop op alternatieve energie zal draaien, is onzin.

lend dat het VBO bij belangrijke dossiers zoals de loonkosten en de bedrijfsbelastingen eerst naar de grote bedrijven kijkt die haar belangrijkste sponsors zijn. Maar dat belet niet dat de werkgevers met hun kritiek gelijk hebben.

Vorig week luidde BASF Antwerpen de alarmbel: zullen de grote bedrijvenclusters zoals die in de Antwerpse haven over een aantal jaren nog kunnen rekenen op voldoende elektriciteit om hun activiteiten op volle toeren te laten draaien? Het lijkt een onnozele vraag in een ontwikkeld land, maar de vrees is terecht. De federale regering en de deelregeringen hebben zich voorgenomen om in 2025 de kerncentrales te sluiten.

Tegen dan moeten de alternatieve vormen van energieopwekking voldoende voorhanden zijn: zonne-energie, windenergie, elektriciteit via gascentrales.

De werkgeversorganisatie VBO luidt al een tijd de alarmbel.

De kans is klein dat die alternatieve energie voor evenveel elektriciteit zal zorgen. De prijzen zullen stijgen. En het verhaal dat met de kernuitstap de CO²-uiststoot daalt klopt niet, stelt het VBO bij monde van gedelegeerd bestuurder Pieter Timmermans. Zijn visie verdient uitgebreid geciteerd te worden: “Als alle kerncentrales gesloten worden in 2025, zouden we een tiental nieuwe gascentrales moeten bouwen, waarvoor de producenten steunmaatregelen (lees: subsidies) vragen. De kernuitstap gaat een directe, opwaartse impact hebben op de elektriciteitsprijs. Bovendien zal het wegvallen van de nucleaire productie gecompenseerd moeten worden onder meer door

In de politieke wereld lijkt iedereen verblind door de groene religie van de kernuitstap. De druk van de antikernenergielobby, daarin gesteund door de media die in belangrijke mate bevolkt zijn door Groen-adepten, kan niet onderschat worden. Het lijkt erop dat wie kritisch staat tegenover de kernuitstap een slecht mens is dat geen oog heeft voor de toekomstige generaties.

In Vlaanderen is zelfs Open Vld een kritiekloos aanhanger geworden van de kernuitstap. Men heeft zich daar laten inpakken door het verkooppraatje van Vlaams minister van Energie Bart Tommelein. De Oostendenaar is een held sinds hij de Turteltaks reduceerde van 100 naar 9 euro. Een toverkunstje dat echter enkel te financieren is indien een efficiënt systeem van alternatieve energie – lees groene energie – bestaat. Dat alternatief is er nog niet en zal er ook binnen tien jaar niet zijn.

Meer nog, de SERV, het adviesorgaan van de Vlaamse overheid, waarschuwt voor een put van 700 miljoen euro tegen 2020. Wat Tommelein ook mag zeggen, de factuur van de overgesubsidieerde zonnepanelen is nog niet weggewerkt en het blijft wachten op een realistische visie over energiebevoorrading in de toekomst. De kerncentrales blijven dus best open.

de invoer van elektriciteit afkomstig van buitenlandse kolencentrales of de productie van (Belgische of buitenlandse) gascentrales, met meer CO2-uitstoot tot gevolg.”

Steunmaatregelen Timmermans: “Nu hoor ik u denken: ‘Maar we kunnen toch elektriciteit importeren?’ Dat klopt. We kunnen elektriciteit importeren uit Frankrijk, die is opgewekt in kerncentrales, of uit Duitsland, waar energie onder meer wordt opgewekt met bruinkool. Deze invoer is concurrentiëler dan gascentrales. Gevolg? Onze gascentrales verliezen rendabiliteit, en vragen steunmaatregelen. Met import is het ook de vraag of het huidige overschot aan productiecapaciteit in de buurlanden beschikbaar blijft om naar België te exporteren. Dit kan niemand vandaag met zekerheid zeggen.”

Kortom, de kernuitstap zou hier wel eens voor een black-out kunnen zorgen, want als in de buurlanden bij een strenge winter een tekort is, zal men eerder in eigen land voor de bevoorrading zorgen dan elektriciteit naar België te exporteren.

Het VBO kreeg vanuit de Wetstraat de wind van voren: Pieter Timmermans zou rijden voor grote bedrijven als BASF en Engie Electrabel. Daar is natuurlijk iets van aan. Het is opval-

Verblind

Angélique Vanderstraeten

Actueel

21 december 2017

2017, het jaar van Trump

3

Nieuwsfeit van de week

Sinds januari dit jaar is Donald J. Trump de 45e president van de Verenigde Staten. Tijd dus om een eerste jaarbalans op te maken. Of beter, de andere helft van de balans. Voor de negatieve kant, alles wat hij verkeerd doet, kan u terecht bij dagbladen en tv-journaals, in de hoop dat u daar terechte kritiek zult kunnen onderscheiden van haatfictie.

Van zijn verwezenlijkingen zult u er zelden iets vernemen. Dus presenteren wij ze hier.

Trump is verre van het enige onderwerp waarover in onze media tendentieus wordt bericht. Maar hij is wel het enige staatshoofd dat onze journalisten ertoe brengt elke schijn van onpartijdigheid te laten varen en zich onbeschaamd over te geven aan politiek gescheld en militantisme. Ik zou de tegendraadse traditie van dit blad oneer aandoen als ik het evenwicht niet wat zou pogen te herstellen.

Het is de economie, domoor!

Toen Trump tegen alle verwachtingen in werd verkozen, voorspelde topeconoom Paul Krugman dat de nieuwe president de wereldeconomie in een heel lange recessie zou storten. Krugman is het levende bewijs dat Nobelprijzen niet altijd een bekroning voor geniale inzichten zijn, maar even vaak om politieke redenen worden toegekend (hij is tegenstander van een al te strikt besparingsbeleid vanwege de overheid en dus populair bij linkse media en bij regeringen die excuses zoeken om niet te moeten bezuinigen).

Het omgekeerde deed zich voor. De beurzen zijn al een jaar recordcijfers aan het verzamelen. De Amerikaanse groei overtreft sinds lang opnieuw 3 procent. De werkloosheid in de VS is de laagste in zeventien jaar. Er worden niet alleen nieuw jobs gecreëerd, ze worden ook beter betaald. Het gaat bijzonder goed met de Amerikaanse economie.

Politieke nijdigaards doen hun best om het aandeel van Trump in deze economische successen te minimaliseren. Maar ze kunnen niet uitleggen waarom Obama in geen enkele van zijn acht jaren resultaten kon voorleggen die vergelijkbaar zijn met die van beginneling Trump. Uiteraard controleren presidenten de economie niet. Maar ze oefenen wel invloed uit. Trumps belofte van groei en deregulering zorgde voor een initiële opstoot van de economie. Het houden van die belofte bestendigt die groei: Trump schrapte niet minder dan 860 van Obama’s groeinadelige maatregelen.

Zeer binnenkort mogen we ons verwachten aan het eerste grote wetgevende succes van the Donald. Zijn grote belastinghervorming staat op het punt goedgekeurd te worden door de Senaat, wat de economie nog meer zuurstof zou kunnen bezorgen.

Europa is de wereld niet Op buitenlands gebied werden de grootste rampen voor het presidentiële beleid voorspeld. Trumps beleid van ‘America First’ zou de rest van de wereld vervreemden van de VS, beweerde progressief Europa.

Maar de wereld denkt niet zoals de politieke elites van Europa. In andere beschavingen vindt men het maar normaal dat staten in de eerste plaats hun eigen belangen nastreven. Niet-westerlingen verwachten dat van hun regeringen, begrijpen het van andere regeringen en respecteren het zelfs meer dan de hypocriete moraliteitsaanspraken die de Europeanen en andere Amerikaanse presidenten op hun eigen buitenlandbeleid maken.

Trump is inderdaad een kleurrijke figuur.

Maar die herkenbaarheid blijkt niet overal ter wereld een nadeel. Zijn rondreis in Azië in november was een groot succes op gebied van public relations, zowel voor hemzelf als voor zijn land. Trumps moedige beslissing om Jerusalem te erkennen als hoofdstad van Israël werd in Europa gezien als een vreselijke blunder en een gevaar voor de wereldvrede. Een week na de verontwaardiging en de doem-

voorspellingen blijkt het met die wereldvrede nogal mee te vallen. Zelfs in Jeruzalem geraakt Hamas niet verder dan het gebruikelijke afvuren van raketten en blijft de verwachte intifada uit.

Ja, de moslims ter wereld zijn boos. Maar ze zijn wel altijd boos om iets. Trump snapt dat het geen zin heeft ooit van hen liefde te verwachten. Het respect dat voortvloeit uit kracht en duidelijkheid is voor hem een betere basis voor internationale verstandhouding en vrede.

Nog twee buitenlandse prestaties van Trump verdienen applaus. Zijn beslissing om uit het klimaatakkoord van Parijs te stappen is een zegen voor zijn land (en voor ons, als dat ooit kan bijdragen tot een algemeen einde van deze onzalige overeenkomst). En in Irak werd begin deze maand de oorlog tegen IS officieel gewonnen verklaard. Dat Trump daar Obama’s rommel heeft moeten opkuisen, verklaart waarschijnlijk de gebrekkige media-aandacht voor die belangrijke gebeurtenis.

De mythe van het volk tegen de president In een vorige bijdrage wees ik erop dat de weigering om Trump te aanvaarden als legitieme president zich bij onze media manifesteert in het creëren van een parallelle, virtuele wereld waarin de “echte” democratie Trump eigenlijk verwerpt. Dat begon al onmiddellijk na diens verkiezing, toen we om de oren werden geslagen met de “popular vote”, het gegeven dat Clinton in het geheel meer stemmen had gehaald dan Trump.

Daarbij ging men voorbij aan de tactiek van Trump om bepaalde belangrijke staten in zijn campagne te negeren, omdat hij er kansloos was en omdat de stemmen er niets konden bijdragen aan zijn overwinning. Een beetje meer stemmenronseling in Californië had bijvoorbeeld gemakkelijk het verschil kunnen bijpassen. Het riedeltje van de president zonder steun van het volk werd sindsdien onafgebroken herhaald. Steeds nieuwe opiniepeilingen moeten aantonen hoe onpopulair Trump eigenlijk wel is. Merkwaardig genoeg maakt onze pers die oefening veel minder voor leiders dichter bij huis. Trump geniet inderdaad slechts de goedkeuring van een slordige 40 procent van de gepeilde Amerikanen. Dat is niet veel. Maar de chouchou’s van de Belgische pers doen het nog slechter. Volgens het peilingbureau Rasmussen Reports is Merkels populariteit al onder 40 procent gezakt. De mislukte regeringsonderhandelingen zullen daar alvast geen verbetering in brengen.

De Franse president Macron, ooit door de verzamelde pers gehuldigd als de progressieve wonderjongen die een alternatief ging bieden voor populistisch rechts, strandt zelfs op een miserabele 28 procent. Premier May’s aanhang is eveneens onder 30 procent gezakt.

Toen een Amerikaanse krant per ongeluk een voorbarig doodsbericht plaatste van Mark Twain, antwoordde de schrijver in een brief: “De berichten over mijn dood zijn schromelijk overdreven.” De kranten hebben al ontelbare keren de aanstaande politieke dood van Trump aangekondigd.

Maar telkens zijn de voorspellingen van zijn spoedige ondergang uiterst voorbarig gebleken.

Zelfs het onderzoek naar zijn mogelijke betrokkenheid bij Russische pogingen om de verkiezingen te beïnvloeden is aan het verzanden.

Ze zijn nog niet van Trump af. Nog lang niet.

Jurgen Ceder

Volgende week Volgende week vieren we Kerstmis, en kerstdag valt dit jaar op een maandag. U zou dan kunnen denken dat ook onze redactie een dagje vrijaf neemt, maar zo werkt het niet.

De grote baas heeft beslist dat we het gewone “regime” volgen. ’t Pallieterke is dus zoals elke week te koop op donderdag in de dagbladhandel, of valt, indien Biepooost een beetje wil meewerken, op die dag in uw brievenbus.

De week erna, op nieuwjaarsdag, opnieuw geen vakantie voor onze medewerkers.

Het eerste ’t Pallieterke van 2018 verschijnt dan op donderdag 4 januari.

We wensen u alvast zalig Kerstmis en een hoopvol nieuw jaar. Ook in 2018 wacht u heel veel leesgenot.

De redactie

Briefje aan Elio di Rupo

Bijna gedefenestreerd Mijnheer de uitgespuwde, In uw partij is het hoogste niveau van de alarmfase bereikt. Alle lichten branden letterlijk en figuurlijk onophoudelijk en gedwongen rood. De ene sirene na de andere gaat ongenadig af om aan iedereen duidelijk te maken dat de noodtoestand is afgekondigd.

‘There is something rotten in your kingdom.

Or empire…’ Alle soorten zagen zijn bovengehaald om als het even kan alle poten vanonder uw presidentiele troon te halen. Men is u beu; een nieuwe generatie politici maakt zich op om het post-Di Rupo-Onkelinxtijdperk in te gaan teneinde komaf te maken met de massa’s drek die naar boven kwamen na een ‘annus horribilis’ vol schandalen, ranzige taferelen in de Brusselse beleidsniveaus en het buitengezwierd zijn uit de Waalse regering. Bovendien is daar een opdoemende politieke uiterst-linkse concurrent – de PTB, in Vlaanderen PvdA – waardoor een aantal oude en jonge krokodillen willen redden wat nog te redden valt om het politieke hoofd boven water te kunnen houden. Want het ziet er voor de eens zo oppermachtige PS echt niet goed uit. De slagen boven en onder de gordel komen keihard aan en er wordt naar adem gesnakt terwijl de broeken verder en verder afzakken.

Het voetvolk mort of vertrekt zelfs. Het ziekenkas- en vakbondssocialisme dreigt zijn prebenden en verworvenheden te verliezen en komt in het verzet. Uw oud-minister Labille, vandaag secretaris-generaal van de socialistische mutualiteiten, en Thierry Bodson, secretaris-generaal van de Franstalige socialistische vakbond FGTB, komen openlijk in de Franstalige media zeggen geen vertrouwen meer te hebben in een socialistische partij met Di Rupo aan het hoofd. Alstublieft!

Pak aan! Publifin, Samusocial, Mayeur, Peraïta,… Om nooit meer te vergeten.

Gij krijgt nog wel wat steun van voorhistorische kruipdieren als Baas Ganzendonk André Flahaut en ook de ‘koningin van Onderland’ Laurette O. Maar die laatste is perfect in staat om u van het ene moment op het andere de rug toe te keren. Pas maar goed op. Langs alle kanten wordt ‘wonderboy’ Paul Magnette naar voor geschoven als redder van het Waalse vaderland. Flahaut zegt dat dat pas aan de orde is na de verkiezingen van 2019 en niet vroeger. Hij weet wel waarom en denkt daarbij aan ‘de zijnen’ en zichzelf…

Anderen, zoals vakbondsman Bodson, beseffen dat als er niks gebeurt, zij genadeloos hun macht kwijtspelen. Het is dan ook volkomen uit te leggen dat er door die knapen nu al gepleit wordt voor een linkse coalitie, met de PTB dus. Om de schade te beperken en de troepen min of meer bij elkaar te houden. Er is immers ook nog Ecolo en het kleinere, centrumlinkse cdH dat in de rode vijver komt vissen. Meer concurrenten dan vrienden, zo blijkt. Vandaar de vlucht vooruit van sommigen, in de hoop dat een tabula rasa enig soelaas zal brengen en de schade zal beperken.

Uw zogenaamde ‘Chantier des Idées’ was slechts een krampachtige poging om het voetvolk te sussen en de indruk te wekken dat er aan ‘iets nieuws’ werd en wordt gewerkt. Een begrip als ‘ecosocialisme’ bijvoorbeeld, wat dat ook mag zijn… Alleen is vandaag ook het vertrouwen in werfleider Elio helemaal weg en mogen er voor sommigen nieuwe werven opgetrokken worden, vanuit nieuwe fundamenten zelfs.

Het rommelt, van Luik over Charleroi tot Bergen en Brussel. Grote en minder grote PSgoden mengen zich ontevreden in het debat met slechts één perspectief: overleven door nieuwe accenten te leggen, hoe krampachtig en onhaalbaar ook. En gij staat in de weg.

Gij moet gaan, zoveel is duidelijk.

Maar achter alle paniekerige manoeuvres is het overduidelijk dat de nieuwe adem die gij hebt gezocht, onvindbaar zal zijn. De zuurstof is volledig uit het Waalse socialisme verdwenen. Er rest niets anders dan oude wijn in nieuwe zakken.

Men gaat wellicht proberen u deftig uit te wuiven om de schijn hoog te houden. Men zal u ‘dankbaar’ zijn voor alles wat gij hebt gedaan. Maar in de praktijk zal het niets anders zijn dan met pek en veren ingesmeerd buitengedragen worden op een oude balk. De zondebok zal de woestijn in gejaagd worden. En zijn strik zal achterna gesmeten worden… Zal de PTB een nieuw links Wallonië kunnen uitbouwen? Bijlage niet. Hedebouw zal als ‘rattenvanger van Hameln’ schone liedjes op de fluit spelen. En daar houdt het mee op. Ondertussen kunt gij in de nevelen der tijden aan uw memoires beginnen. Ik voel met de ellenbogen aan dat daarin geen klein beetje zal afgerekend worden met de renegaten. Ciao, Elio!

4

Dossier

21 december 2017

De “Autobahn” Zouden dezer dagen de “Autobahnen” in het westen van Duitsland nog altijd bereden worden door een onafzienbare sliert Vlaamse autobussen op weg naar een kerstmarkt?

Kennismaking in 1966 Tot het overlijden van mijn zwager maakten we gebruik van de “Autobahn” om geregeld naar Aken, Keulen en vooral Essen (“billige” parking op 100 meter van het centrum) te rijden. We zagen de toevloed van Vlaamse en Nederlandse bezoekers toenemen vanaf einde november (glühwein en pannenkoeken met Nutella erop gesmeerd).

Ik kan me indenken dat die ooit onschuldige kerstmarkt vandaag met betonblokken, vrachtwagens en politiepatrouilles beveiligd wordt. Mijn kennismaking met de “Autobahn” dateert van 1966, toen we in de omgeving van Keulen geld gingen ophalen voor de soldij van de dienstplichtigen van de 9de Wing Raketten.

We stopten altijd aan Raststätte Frechen Nord. Dat werd later bij de terugkeer uit Italië een vaste laatste halte, want met nog 200 kilometer op de teller ideaal om even iets te drinken of te eten en naar het toilet te gaan. Ik kon tijdens mijn legerdienst de kwaliteit van de “Autobahn” vergelijken met de twee autowegen die Vlaanderen rijk was; nu bekend als de E313 en de E40 (het deel BrusselOostende werd indertijd “Le Transménapien” gedoopt door het F(ront)D(es)F(ascistes).

Wat waren die Duitse wegen zoveel beter dan wat we thuis kenden!

Daarenboven, Duitsers stopten veel vlugger voor deze liftende dienstplichtige die altijd naar huis trok met autostop. Onveranderlijk groetten ze met: “Unsere NatoFreund!”

De legendes van de “Autobahn” Er bestaan nog altijd veel legendes over de Duitse snelwegen. Dat was geen idee van Hitler. De eerste autosnelweg werd in 1924 door een Italiaan gebouwd, tussen Milaan en Como. Vanuit heel Europa kwam men die “autostrada” bewonderen. In 1926 ontwierpen Duitse ondernemers een Noord-Zuidverbinding, die van de Hanzesteden Hamburg en Bremen via Frankfurt naar Bazel liep. Hun plannen toonden al een echte “Autobahn”: gescheiden baanvakken, tweesporig, geen kruispunten.

Niet iedereen was er voorstander van en alles bleef op papier bestaan, tot de economische crisis van 1929 een einde maakte aan de plannen. Alleen rond Berlijn werd een klein stukje aangelegd en autobezitters die daar wilden rijden, moesten (in onze munt uitgerekend) 40 euro betalen. Het Duitse parlement weigerde de rest te financieren en liet de aanleg aan plaatselijke overheden over.

Konrad Adenauer, Oberbürgermeister van Keulen, was enthousiast en hij slaagde erin 20 kilometer te laten bouwen tussen Keulen en Bonn in 1932.

Met de “Machtübernahme” werden de autosnelwegen een prestigeproject voor het nieuwe regime. Ingenieur Fritz Todt, baas van de gelijknamige organisatie tijdens de oorlog en een nazi van het allereerste uur, wist Hitler voor zijn plannen te winnen Duitsland een autosnelwegennet te geven. De werken gebeurden nog grotendeels met schoppen en spierkracht, want het was tevens een mogelijkheid de werkloosheid te minderen. Veel werklozen hadden nog nooit handenarbeid verricht, moesten weken van huis in slechte barakken huizen en hadden geen idee dat arbeidsongevallen mogelijk waren. Gemiddeld stierf één persoon per zes afgewerkte kilometers.

De nazi’s bazuinden dat ze 600.000 mensen werk gaven, maar in werkelijkheid waren het er slechts 125.000. Todt plande dat de nieuwe wegen door mooie landschappen liepen. Van de voorziene 21.000 kilometer werd echter maar 4.000 aangelegd, want de herbewapening eiste alle geld op. Overal eindigden stroken nieuwe weg in een veld.

Vandaag de dag bestaat nog exact 4 kilometer van die oorspronkelijke “Autobahnen”. In 1936 opende de eerste Raststätte de deuren in Berlijn.

De nieuwe autosnelwegen konden gebruikt worden als racebanen om de Duitse superioriteit in wegenbouw en auto-

assemblage aan te tonen. In 1938 vestigde de Duitser Rudolf Carraciola een nog altijd niet geëvenaard snelheidsrecord op de openbare weg met een Mercedes: 436 kilometer per uur. Een rivaal die het een halfuur later wou verbeteren, verongelukte dodelijk. Buiten Duitsland deed het verhaal de ronde dat die wegen vooral bestemd waren om massaal troepen en legermateriaal te vervoeren.

Dat was niet waar.

Tanks waren veel te zwaar voor het zwakke wegdek. De autosnelwegen werden door de geallieerde tanks bij de bezetting in 1945 kapotgereden.

Freie Fahrt für freie Bürger Met het wirtschaftswunder begon het West-Duitse economische mirakel, in de jaren vijftig. Het land kreeg een autosnelwegennet van 13.000 kilometer, want er was behoefte aan “Freie Fahrt für freie Bürger”.

Deze keer werden de wegen Deutsch-gründlich gebouwd.

Zo grondig dat 24 stroken, ieder kilometers lang, extra versterkt werden met beton zodat straaljagers en bevoorradingsvliegtuigen erop konden landen. Het was immers Koude Oorlog. Op 5.000 plaatsen werden onder riolen springladingen geplaatst die bruggen, open afritten en knooppunten zouden vernietigen zodra Sovjettanks aan de kim zouden verschijnen. Uiteraard wisten de burgers dat niet; voor hen waren de “Autobahnen” dé manier om een oude droom te realiseren: (vredelievend) Italië veroveren. Ik deed er ieder jaar flink aan mee, want chartervliegtuigen naar Spanje of Griekenland bestonden nog niet.

Op iedere camping, in ieder pension en in ieder hotel in Italië werd het Duits de lingua franca. Al in 1973 stond ik in juli soms zelfs ‘s nachts stil op de “Autobahn” (vooral tussen Würzburg en Neurenberg) wegens “Stau”. Te veel auto’s op de weg. Maar er was ook een dieptreurige reden voor de vele files: het verschrikkelijk hoge aantal ongevallen, en er waren soms weinig praatpalen, zodat hulp lang kon uitblijven. Begin de jaren zeventig stierven 20.000 Duitsers ieder jaar op de weg, want de auto’s waren toen veel minder veilig.

Veiligheidsgordels waren onbekend (uitzondering, mijn eigen Volvo Amazon) en van een alcoholcontrole had nog niemand gehoord. En natuurlijk reden sommige Duitsers als gekken, want Duitsland is tot vandaag het enige land waar geen “Tempolimit oder Geschwindigkeitsbegrenzung” bestaat op de autosnelwegen. Theoretisch mag de auto niet sneller dan 120 à 130 kilometer per uur op 30 procent van de snelwegen (vooral rond de steden), maar in de praktijk kan je op maximum 50 procent je zware voet gebruiken, want altijd is er file, zijn er werken of laat het weer het niet toe.

Vorsicht!

In de jaren tachtig kregen de autosnelwegen de beschuldiging dat ze de oorzaak waren van zure regen. “Grosses Waldsterben” werd jarenlang een mantra, tot bleek dat die regen niet alleen door auto’s werd veroorzaakt en dat de naaldbomen ook door veel andere oorzaken getroffen werden en toch goed standhielden. Duitsland begon in de jaren negentig, toen de DDR verdween, aan een nieuw autosnelwegennet. De West-Duitsers konden via vier snelwegen naar WestBerlijn rijden.

Bij een snelheid van hoger dan exact 100 kilometer per uur, want de Oost-Duitse politie haalde graag inkomsten uit boetes. Wessies mochten alleen stoppen in zogenaamde Transit-Raststätten, waar alles met de dure D-mark moest betaald worden.

De Oost-Duitsers controleerden nauwkeurig de tijd tussen vertrek aan hun grens en aankomst in Berlijn. De snelwegen van de DDR werden en worden nog altijd vernieuwd; de oude bedekking is juist goed voor de grondlaag. “Vorsicht”, als u toch naar een kerstmarkt rijdt.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Opgevorderd Ja, het zijn weken van politieke hoogspanning in de Kamer. Men wil er nog veel doorjagen alvorens men in reces onder de kerst…, euh, winterboom wegzakt. En dan zijn politieke trucs en dito spelletjes nooit ver weg.

Neem nu woensdag. De oppositie vroeg de premier onmiddellijk op te vorderen om hem aan de tand te voelen over het Energiepact.

Onmogelijk, zei men op diens kabinet, want in het buitenland (Parijs) voor een internationale bijeenkomst. Nochtans bleek dat de premier aan het einde van de namiddag reeds in Brussel-Zuid gesignaleerd werd. De oppositie was bluspoeder. Na lang gepalaver diende de oppositie dan maar een motie in op de premier op te vorderen. Dus moest over de motie gestemd worden. En wat bleek? Er was gewoonweg geen meerderheid om daarover te stemmen. Slechts 41 Kamerleden waren aanwezig. De vergadering werd daarop een uur geschorst. Nadien werd opnieuw gestemd, met quasi hetzelfde resultaat. Boeken dicht en tot morgen… Uiteindelijk dook de premier pas donderdag in de Kamer op.

Proper?

Dat van de Kamerleden een leesinspanning wordt gevraagd, werd vorige donderdag duidelijk. Ze moeten niet alleen begrijpend kunnen lezen, maar ook razendsnel. Alleszins, toch hun medewerkers. Rond 16 uur werd een wetsontwerp van meer dan 1.400 bladzijden houdende de ‘Economische relance en de versterking van de sociale cohesie’ rondgedeeld op de banken. Vrijdag om 10 uur ving dan de toelichting aan in de commissie Financiën, met de bedoeling dat het deze week door de commissie Financiën en door Kamer moet gejast worden. Dat is toch wel ongehoord en allesbehalve ernstig. Bij de meerderheidspartijen hebben de medewerkers en cabinettards dat allemaal voorbereid en is men op de hoogte.

Maar hoe de oppositiepartijen zoiets moeten bolwerken, om een en ander deftig te analyseren, dat is een andere vraag. In die kringen is te horen dat de regering dat bewust doet, om de oppositie te versmachten. Propere politiek is anders. De kans bestaat dat de regering in haar eigen voet gaat schieten. Mocht zij de documenten tijdig bezorgd hebben, dan was alles zijn normale weg kunnen gaan in een billijk tempo. Op het moment dat we dit schrijven, weten we het niet, maar het is best mogelijk dat de oppositie, zowel van links als van rechts, alles uit de kast zal halen om de regering een koekje van eigen deeg te geven en de stemming over het kerstreces te doen tillen…

Wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten.

Chagrijnig enerzijds…

Na de breuk in het kartel tussen CD&V en N-VA in 2008 is het nooit meer goed gekomen tussen die partijen, ook al traden ze samen toe tot verschillende regeringen. Wie heel chagrijnig is geworden na die breuk is Statler/Waldorf (schrappen wat niet past) Eric van Rompuy. Hij is steevast beginnen beuken op N-VA en de N-VA-parlementsleden. Hij stelt natuurlijk vast dat de N-VA haar eigen weg gaat en

– de communautaire diepvries uitgezonderd – al eens naar haar kiezers luistert. Eric heeft het dan ook geregeld aan de stok met bijvoorbeeld Theo Francken. En hij scheldt de partij uit voor ‘trumpiaans’. Of hij heeft het aan de stok met Bert Wollants over het Energiepact.

Het zou ons niet verbazen moest hij vroeg of laat een of andere N-VA’er kapittelen als tsjeef.

Parlementair anderzijds…

Maar, ere wie ere toekomt. Zijn jarenlange parlementaire ervaring heeft ervoor gezorgd dat hij een parlementair is die zijn job ernstig neemt en die vindt dat het parlement zijn werk goed moet doen. Zo was Eric woensdag het enige lid van de meerderheid dat meestemde met de oppositie om de premier op te vorderen. Dat siert hem. Als het goed is, zeggen we het ook!

Legale illegalen?!

In de dikke Van Dale lezen we als verklaring voor het begrip ‘illegaal’: onwettig, onrechtmatig, verboden. In ons land spreken we ook over illegalen, als het over mensen gaat. Dat zijn mensen die onwettig, zonder papieren, hier verblijven en zich dus in een illegale toestand bevinden. Nochtans stelde Filip Dewinter ten aanzien van minister van Binnenlandse Zaken Jambon vast dat precies illegalen in ons land op vier plaatsen verkiezingen hebben kunnen organiseren om een vertegenwoordiger aan te duiden bij de Sociaal-Economische Raad van Europa. Hij vroeg zich dan ook af waarom illegaliteit en ipso facto daaruit volgende illegale handelingen in dit land kunnen gedoogd worden. Het antwoord was vrij ontnuchterend: vrijheid van vereniging van personen die zich op ons grondgebied bevinden.

Er is geen reden om daar tegen in te gaan, zei Jambon. Dewinter stond versteld van die uitleg en hij concludeerde dat dergelijk standpunt een open uitnodiging is aan al degenen die elders in de illegaliteit verblijven om naar ons land te komen. Voor hem is het duidelijk dat dit land de illegaliteit gedoogt en faciliteert.

Men kan veel zeggen over de vaak drammerige Dewinter, maar zijn redenering was deze keer wel waterdicht…

Actueel

21 december 2017

Vlaams-Brabant wil eigen rechtbank Vorige week keurde de provincieraad van Vlaams-Brabant een opmerkelijke motie goed, waarin een aparte rechtbank wordt geëist, los van Brussel. Het was VB’er Jan Laeremans die deze motie indiende, nadat een Fransdolle Brusselse rechter in enkele vonnissen grof had uitgehaald naar enkele Vlaamse politiemensen en parketmagistraten.

Die uitspraken hadden voor veel verontwaardiging gezorgd, onder meer bij de procureur van Halle-Vilvoorde. Ook had een aantal burgemeesters gepleit voor een aparte rechtbank voor Halle-Vilvoorde, met op kop de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte van de sp.a, die in het parlement nochtans de rechtbanken voor het unitaire BHV mee had vastgeklonken in het beton van een grondwettelijke meerderheid. Hierdoor is het zo goed als onmogelijk geworden dat er nog een aparte rechtbank komt voor Halle-Vilvoorde, laat staan een eenheidsrechtbank voor Vlaams-Brabant.

Toch is de provincieraad van oordeel dat dit noodzakelijk is. De huidige situatie werkt niet: anderstalige inwoners kiezen systematisch voor de Franstalige politie- en strafrechtbanken, want die hebben meer te doen en zijn slecht georganiseerd, waardoor er veel later en een pak milder gestraft wordt. Delicten waaraan in Vlaams-Brabant zwaar wordt getild (zoals handtasdiefstallen), worden in Brussel behandeld als kruimeldiefstallen.

Daarom vraagt men een eigen rechtbank voor Vlaams-Brabant of voor Halle-Vilvoorde. Die kan immers “een rechtspraak leveren die nauwer aansluit bij de waarden en normen in deze regio”.

Simplistisch Jan Laeremans vindt dit een mooie overwinning. Een jaar geleden had hij een gelijkaardige motie ingediend, maar toen had CD&V die nog afgedaan als “simplistisch” en er zou in Brussel “wél een adequaat bestraffingsbeleid gevoerd worden”. De meerder-

heidspartijen in Vlaams-Brabant (CD&V, Open Vld, sp.a en Groen) hebben, na voortschrijdend inzicht, een bocht van 180 graden gemaakt. En dat is natuurlijk positief.

Een goede zaak dus dat hierop de nadruk wordt gelegd, maar laten we niet te vlug gaan dromen. Om een eigen rechtbank te bekomen in Vlaams-Brabant, moet in het parlement ook aan Franstalige kant een meerderheid gevonden worden. Dat zien we niet gauw gebeuren, tenzij er langs Vlaamse kant alweer zware prijzen worden betaald. Bovendien lost dit nog altijd niets op, want anderstaligen kunnen in dit surrealistische land nog altijd kiezen voor een Franstalige strafrechter, ook al wonen ze in Vlaanderen en hebben de strafbare feiten in Vlaanderen plaatsgevonden. Met één vingerknip kan een Congolees uit Brugge eisen dat zijn dossier naar Henegouwen verhuist. Een absurde situatie, maar nog altijd Belgische realiteit.

De VB-motie werd door de meerderheidspartijen geamendeerd en uitgebreid.

Zo wordt verwezen naar de vooruitgang sinds de oprichting van een autonoom parket In Halle-Vilvoorde. Vroeger werd daar slechts 8 procent van de strafbare feiten daadwerkelijk tot bij de strafrechter gebracht. Vandaag is dat 20 procent.

Een hele vooruitgang. Het aantal strafrechtelijke vonnissen in dossiers uit HalleVilvoorde steeg op enkele jaren tijd van 1.500 tot 2.363. Ruim de helft erbij. De straffeloosheid is dus minder de norm dan vroeger. Wat we zelf doen, doen we - ook op het vlak van Justitie - duidelijk beter.

KVC

Staat Catalonië voor een afslag naar links?

De regionale verkiezingen van 21 december in Catalonië zijn bijzonder. Als de voorstanders van onafhankelijkheid niet winnen, kan de politieke focus verschuiven naar de sociaaleconomische dossiers. Gaan de progressieve partijen dan voor een links Catalonië? Of verrassen de separatisten vriend en vijand vanuit hun ballingsoord (Puigdemont) of de gevangenis (Junqueras)?

De Catalanen vroegen een referendum, zoals de Schotten dat kregen van de Britten.

Spanje weigerde. De Catalanen stemden de voorstanders van onafhankelijkheid naar een nipte meerderheid (met 48 procent van de stemmen). Onder de leiding van regionaal president Carles Puigdemont organiseren en winnen ze een volgens de Spanjaarden “illegaal” onafhankelijkheidsreferendum (1 oktober) met 90 procent kiezers, maar tussen de incidenten en het geweld van de politie door met slechts 43 procent deelnemers.

Leider Rajoy (Partido Popular) stuurde zijn klopgeesten, activeerde artikel 155 uit de Grondwet, en gooide negen ministers in zijn Spaanse kerkers. Vice-premier Oriol Junqueras (ERC) zit er nog. Puigdemont en vier andere ministers vluchtten naar ons land.

Het referendum van 21 december kreeg nu wel de goedkeuring van Madrid. Het wordt een strijd tussen twee blokken, de pro’s en contra’s met in elk drie partijen en ééntje “op de wip” er tussenin. Een spelverdeler?

Er zijn 135 zetels te verdelen in deze vierde verkiezing in zeven jaar… Volgens De Morgen (18 december) gaat het om “fanatieke separatisten” tegen “pragmatische krachten”. Zo duidt men dat in onze linkse krant.

Om de komende uren en dagen wat te kunnen volgen gaat het om volgende partijen:

Vicepremier Alexander de Croo vroeg in een interview in Knack (13 december) om sommige bevoegdheden weer te herfederalisen. “Ja, ik wil dit land opnieuw meer federaal maken”, aldus de liberaal, om dossiers die nu strop zitten sneller uit te klaren (geluidsnormen, mobiliteit,…). In een opiniestuk in De Morgen (14 december) reageren Sander Loones en Matthias Diependaele, de coördinatoren van de N-VA-denktank Objectief V. Ze herinneren eraan dat het uitgerekend De Croo was, toen als Open Vld-voorzitter, die in 2010 de stekker uit de federale regering-Leterme II trok … omwille van een communautair dossier (splitsing BHV). Vandaag draait De Croo de zaak om. Hij deed dat al eerder (juli 2016) toen hij vond dat het energiebeleid niet langer Vlaams kon blijven. Minder Tommelein (Open Vld), meer Marie-Christine Marghem (MR) dus. “Het probleem in België is niet dat er te veel werd gesplitst, maar wel te weinig”, zeg-

gen de N-VA’ers. Zou het broodnodige energiepact met de kernuitstap makkelijk worden geregeld wanneer niet de deelstaten maar één Belgische minister bevoegd was? Zou het nationale stadion er dan wél gekomen zijn?

De beleidsvisies tussen Vlamingen en Walen blijven even verschillend. Daarom werden bevoegdheden gesplitst. De Croo moet volgens Loones en Diependaele eens praten met zijn partijgenoot Bart Somers, die in 2013 het Belgische federalisme “allesbehalve democratisch” noemde. Met het blokkeren van bv. de Zaventemse geluidsnormen (Brussel) of het CETA-vrijhandelsakkoord met Canada (Wallonië) schuiven andere gewesten de rekening voor de gevolgen van hun keuze door naar Vlaanderen en Europa.

Met een volledige fiscale autonomie voor de deelstaten, en de totale splitsing van de sociale zekerheid, zouden Vlaanderen en Wallonië ook verantwoordelijk worden voor hun eigen beleid. Een confederaal model zet aan tot verantwoordelijkheid door gezonde concurrentie.

de ERC Puigdemont – toch de directe politieke concurrent - verdedigde als “de legitieme president van Catalonië”. De jongste dagen probeert Junqueras het tij te keren. In zijn jongste brief (10 december) verlegde hij de klemtoon naar de sociale standpunten van de ERC en haalde hij weer uit naar corruptie in de partij van Puigdemont. De CUP, de kleine linksradicale antikapitalistische partij die voor onafhankelijkheid is, zou maar een paar zetels halen en dit keer de onafhankelijkheidspartners niet meer steunen.

Volgens een nog recentere peiling van Metroscopia in de Spaanse (!) krant El Pais zouden de drie partijen voor onafhankelijkheid 43,8 behalen (ERC 23,1, JxCat van Puigdemont 14,3 en CUP 6,4 procent) en die tegen onafhankelijkheid 44,9 procent (25,2 voor Ciudadanos, 14,3 voor PSC, 5,4 voor de PP).

Nieuwe focus

Het ziet ernaar uit dat de zevende partij, Catalunya en Comú-Podem, met 9,3 procent de spelverdeler kan worden. De Catalaanse versie van Podemos, onder meer gesteund door Ada Colau, de populaire burgemeester van Barcelona, heeft geen expliciet standpunt over onafhankelijkheid, maar is wel erg proreferenda, ook over onafhankelijkheid. Maar, de partij is ook links…

Het voorbije weekend, op een partijmeeting Pro: in Barcelona, riepen leiders van Comú-Podem op om de politieke focus te verleggen van het • Junts per Cataluya (Samen voor Catalonië) onafhankelijkheidsdebat naar dat over de soci van (ex-) regionaal president Carles aaleconomische problematiek.

Puigdemont.

The Guardian (17 december) focust vooral • ERC (Esquerra Republicana de Catalunya op het feit dat links Catalonië (ERC, de socialis - Republikeins Links van Catalonië) van de ten en Podemos) de absolute meerderheid zou gevangen (ex-)vicepremier Oriol Junqueras kunnen hebben. Xavier Domènech , leidende • CUP (Candidatura d’Unitat Popular), kleine figuur binnen Podemos, had het op een mee radicaal-linkse pro-onafhankelijkheidspartij). ting in Barcelona over 60 procent. Links zou Contra: volgens hem beter voor samenwerking kie• Ciudadanos (Burgers), rechts-liberaal en zen. Ada Colau relativeerde er de zwakke cijfers voor haar partij in de polls. “Alle polls zei “post-nationalistisch”, geleid door Inés den dat we zouden verliezen in Barcelona, en Arrimadas García .

• PSC (Partit dels Socialises de Catalunya), we wonnen…”

En Rajoy? Die riep in het weekend in Tar de socialistische partij van Miguel Iceta ragona de kiezers op om te kiezen voor een • PP (Partido Popular), de Catalaanse afdeling van de partij van Spaans premier terugkeer naar de ‘normaliteit’ door een einde te maken aan het schadelijke nationalisme.

Mariano Rajoy Puigdemont van zijn kant zegt terug te keren De kans is reëel dat noch het naar Catalonië als hij erg goed scoort om er separatistische noch het ‘legalistische’ kamp een meerderheid van 68 zetels zal opnieuw te worden benoemd als regionaal president. De Spaanse regering heeft al aan behalen. gekondigd dat ze bij winst van het separatisten Tussenin: opnieuw artikel 155 van de grondwet zal inzet• Catalunya en Comú-Podem, de regionale ten om de autonomie van de regio in te perken. tak van de linkse partij Podemos. Bekendste Tussen twee aartsvijanden in kunnen de kie figuur is de burgemeester van Barcelona, zers – en die zullen met veel zijn - alle kanten uit: de Spaanse, de Catalaanse of de linkse?

Ada Colau. Officieel niet voor of tegen onafhankelijkheid, maar is wel Anja Pieters pro-referendum.

Oneerlijke campagne

DE KROMTAAL VAN DE CROO

5

Sommigen verkneukelen zich nu al over het verlies van de pro’s. Die kans is reëel, want van een faire campagne is geen sprake. Internationale waarnemers werden afgewezen, de publieke omroep TV3 mocht niet vrijuit berichten over de pro-onafhankelijkheidsbetoging in Brussel. Leiders en ministers van Junt en ERC zitten nog in de cel of in het buitenland. Dat betekent: geen faire tv-debatten, geen verkiezingsmeetings op volle kracht, geen interviews.

Junqueras en Puigdemont moeten zich redden met brieven of videoconferenties… Ook de steun vanuit Europa is ondermaats en een deel van het bedrijfsleven zorgde voor paniek over economische turbulentie.

Wat na 21 december?

Volgens de peilingen van vorige week zou Puigdemonts partij Junts met 18 procent beter scoren dan in eerdere peilingen. De ERC - die nu alleen opkomt - zou 21,5 procent halen, wat minder dan in vorige peilingen. Volgens Le Monde (15 december) verliest ERC omdat haar leider in de gevangenis zit, maar vooral omdat

6

Dwars door Vlaanderen

21 december 2017

De Geuzenberg Bruxelas é uma prostituta Beging Pascal Smet een frats te veel? De reacties op het interview waarin hij Brussel met een “hoer” vergeleek, wijzen erop dat men die man grondig beu is. Maken we de kroniek van een aangekondigd politiek einde mee?

Zou Brussels staatssecretaris voor (i)mobiliteit Pascal Smet (sp.a) wat te veel Rammstein door zijn oortjes gejaagd hebben?

“Diese Stadt ist eine Dirne”; “Sie zieht sich aus doch nur für Geld”; “Sie tanzt für mich, ich muss bezahlen”; “Sie schläft mit mir, doch nur für Geld.” En wie zich zorgen zou maken: die lui van wat zowat het meest lucratieve DDR-exportproduct moet zijn, bezingen Moskou, niet Brussel, de stad waarover Smet dan weer liederlijk wordt. “Ik vergelijk Brussel vaak met een hoer”, stelde hij. “De stad is tegelijkertijd mooi en opwindend, maar ze kan ook lelijk en afstotelijk zijn.” Nu ja, een politicus kan zich niet hetzelfde permitteren als een artiest. Het was het fenomeen Arno die het ooit in Libération over “Bruxelles” als “aussi ouverte qu’une vieille pute” had?

L’homme c’est le style...

en heftig dus, kan een belangrijke conclusie getrokken worden. Men is die man en zijn gedrag zo beu als koude pap. De ergernis overstijgt trouwens de persoon. Voor de sp.a was in het verleden de PS een nuttige politieke hefboom, vandaag zijn het twee onderscheiden partijen geworden. Want meer nog dan door de fratsen van Smet, is men op de Keizerslaan geërgerd door de idee om Brussel op een grondige hervorming te trakteren.

Zopas was er dat One Brussels-plan waarmee hij uitpakte, maar er zijn antecedenten. Een hele poos geleden wees Rudi Vervoort er al fijntjes op dat als een fusievoorstel voor de Brusselse gemeenten op tafel wordt gelegd, voor sp.a’ers geen plaats zou zijn op PS-lijsten.

Stigmatiseren

Treffend was de kritiek van partijgenoot Fouad Ahidar, die wellicht de bui voelt hangen. Maar goed. De man die zijn motivatie eerder uit opportunisme dan idealisme put wordt niet gehinderd door grote gevoelens van loyauteit, wat laat vermoeden dat hij zich wel zal weten te profileren. De sp.a doet het niet goed in de peilingen, en ook in de Brusselse microkosmos ziet het er benard uit. De recentste enquête van Le Soir en VTM wijst op een verdubbeling van de N-VA in de pool van Nederlandstalige partijen. Bij zo’n uitschieter moet men voorzichtig blijven, maar de trend lijkt zich af te tekenen. Wellicht een gevolg van een segment Franstalige kiezers in Brussel die gecharmeerd worden door het beleid van Francken, Jambon en co, of op zijn minst het beeld dat hier rond gecreëerd wordt. Het ironische is dat de combinatie van een vast aantal Vlaamse zetels én het aantrekken van (extra) Franstalige stemmen, de positie van N-VA binnen die Vlaamse pool sterk verstevigt. De vooropgestelde 6,1 procent van alle Brussels stemmen, zou een absolute meerderheid binnen de VGC kunnen opleveren. Het scenario waar men bijna twee decennia geleden voor vreesde toen het VB met ‘superflik’ Johan Demol uitpakte.

En de sp.a? Dit zou met 1,2 procent ‘quantité négligeable’ worden. Misschien moet Smet dat idee van die bed & breakfast in Brazilië eens nieuw inleven inblazen. Gelukkig is er de ‘pillow talk’ om zijn Portugees bij te schaven!

De geërgerde reacties over de uitspraak van Smet waren talrijk, veelal gemeend, en zonder meer terecht, soms zelfs verrassend. Want als een normaal mens de mening toegedaan is dat er elegantere bewoordingen zijn om het gemengde Brusselse verhaal te beklemtonen (ervan uitgaand dat dit de bedoeling was), streek hij ook tegen de haren van de prost..., excuseer ‘sekswerkers’. “De sekswerkers worden met de vinger gewezen als zijnde lelijk en afstotelijk, klonk het bij een Waals-Brussels vakbondscollectief. “Op die manier worden ze à la Trump gestigmatiseerd door een minister die de controle volledig verloren is. (…) Er moet een einde komen aan het ‘hoerenbashen’.”

Ergens hebben die vakbondslieden een punt, toch als het over een minister gaat die de “controle volledig verloren” is. Misschien is de vergelijking met Trump iets minder raak.

Exit sp.a Met Smet krijg je altijd van hetzelfde laken een broek. Eerst is er een wat domme uitspraak, gevolgd door de nuancering, al dan niet gekoppeld aan excuses. Ook nu weer.

“Brussel is een duale stad. Ze trekt aan en stoot af. Een gevoel dat elke Brusselaar ongetwijfeld kent. Mijn vergelijking was ongepast en daarvoor excuseer ik me. Wie mij kent weet dat ik een eindeloze liefde voor mijn Brussel, mijn stad, koester.” We zouden er niet aan durven twijfelen.

Uit de reacties op Smets uitspraken, veel

Geld voor schapen, niet voor kinderen In de Brusselse gemeente Sint-Joost-tenNode is de apartheid weer ingevoerd. Het is te zeggen: de gemeente komt financieel tussen in de buitenschoolse kinderopvang van de Franstalige scholen, zodat Franstalige kinderen niets moeten betalen, terwijl de leerlingen van de Nederlandstalige scholen het volle pond moeten betalen. Het was Groen-gemeenteraadslid Frédéric Roekens die aan de alarmbel trok, en burgemeester Emir Kir schijnbaar tot betere gedachten dwong, want de burgervader beloofde dat vanaf 2018 de gemeente ook voor de Vlaamse kinderen zou tussenkomen.

Helaas is het woord van een PS’er, om het eufemistisch uit te drukken, niet altijd even betrouwbaar. Kir slikte zijn belofte namelijk alweer in. Geen geld!

Waar de gemeente Sint-Joost-ten-Node wél geld voor heeft? Voor het bestellen van een studie om in de gemeente een permanent slachthuis in te richten voor rituele slachtingen. De studie alleen al zou 200.000 euro gaan kosten. Het mag duidelijk zijn dat de islamitische bevolking van Sint-Joost electoraal inderdaad een pak zwaarder weegt dan de autochtone Vlaamse bevolking.

Deontologie Naar aanleiding van gesjoemel bij aanbestedingen bij de Brusselse brandweer stuurde Vlaams Belanger Dominiek Lootens een brief naar alle Brusselse brandweermannen. Een brief die in het verkeerde keelgat schoot van de francofone Brusselse brandweertop en van staatssecretaris Jodogne van de cdH. Zij lieten onmiddellijk in alle Brusselse kazernes een

Blokkering VGC

KNIN.

omzendbrief ophangen om de brandweerlieden op te roepen klacht in te dienen tegen deze ‘schending van de privacy’ en ze hekelden het ‘gebrek aan deontologie’ van Lootens. Echt… De Brusselse brandweertop, die het duidelijk niet al te nauw neemt met financiële regels, die gaat klagen over de deontologie van diegene die de problemen aankaart. Ge moet maar durven.

Nederlands, a.u.b.

Sportcentrum Dynamica in Koersel (Beringen) vraagt klanten om enkel Nederlands te spreken uit wederzijds respect. Twee zussen van Turkse origine voelden zich gediscrimineerd en dienden klacht in. De uitbaters begrijpen niet waarom sommige bezoekers daar niet mee akkoord kunnen gaan. “Sinds 2016 hangen deze affiches al.” Politicoloog Johan Ackaert mocht in de krant uitleggen dat strikt juridisch iedereen vrij is om in een particuliere context de taal te spreken die hij wenst. “Tenzij je het huisreglement tekent waarin staat dat je Nederlands moet spreken tijdens het sporten.” Deze commotie is een vreemde ontwikkeling, omdat in dit sportcentrum alleen vrouwen welkom zijn.

Diefstallenplaag Een politierapport met betrekking tot winkeldiefstallen wijst immigranten expliciet als de daders aan. Asielzoekers en Oost-Europese arbeiders blijken in Limburg goed hun weg te vinden langs de vele etalages. Ook huizen en ateliers ontsnappen niet aan hun aandacht.

“Waar men gaat langs Limburgse wegen, komt men deze dieven meestal ’s nachts tegen.” Eén plaats viel de politiezone Limburg regio Has-

Het volk van Huts geraakt niet op de werkplaats Fernand Huts, de baas van Katoen Natie, heeft zich tijdens een druk bijgewoonde persconferentie beklaagd over de mobiliteit en over het gebrek aan personeel. Het ene heeft met het andere te maken. Zijn bedrijven in de haven zijn nauwelijks te bereiken.

Wij putten even uit Het Nieuwsblad, dat een kleurrijk verslag bracht van de Hutsklacht: “De laatste tien jaar is het aantal auto’s en ook het aantal vrachtwagens met een kwart gestegen, maar het wegennet bleef hetzelfde. Iedereen zit met de schrik aan het hart, zeker als het regent en sneeuwt”, stelde Huts. “Wij hebben gigantische personeelsproblemen door dat gebrek aan mobiliteit.

We verliezen mensen met tien jaar ervaring of langer, ook bij ‘white collar’-medewerkers en kaderleden.” Volgens Huts, die zogezegd zijn lidmaatschap van Voka heeft opgezegd, is de organisatie er niet in geslaagd de belangen van de bedrijven te verdedigen in dit dossier. “Ze moeten slagvaardig zijn op het vlak van mobiliteit. Er is door hen weinig weerwerk geboden. Twee actiegroepen - Ringland en stRaten-generaal - hebben wel een grote invloed gehad.”

Geen weerwerk?

Heeft Voka geen weerwerk geboden?

Laten we niet lachen. Als er één organisatie is die tot in den treure op het mobiliteitsonderwerp heeft gehamerd, bijna week na week persmededelingen heeft uitgestuurd, studies heeft verricht, congressen heeft gehouden en de politiekers op de kneukels heeft getikt, dan is het wel de Kamer van Koophandel Antwerpen-Waasland.

“Twintig jaar zijn we zeer hard aan het dossier aan het drukken”, reageerde topman Luc Luwel op de opmerkingen van Huts. “De huidige consensusoplossing, ook in de Vlaamse regering en met alle partijen, met schop in de grond in februari 2018, daar hebben we een belangrijke bijdrage aan geleverd. We komen op voor het algemeen belang. Met meer dan selt op, “de verdachten woonden allemaal op dezelfde plek, het asielcentrum van Helchteren.” In de politiezone Bilzen-Hoeselt-Riemst waren het vooral seizoensarbeiders uit het Oostblok die ’s nachts op schattenjacht gingen.

Als reden voor de vele diefstallen, verspreid over de provincie, gaf men de goede busverbindingen aan tussen de verblijfplaatsen, asielcentra en de winkelcentra. En wij maar klagen over de NMBS.

‘Homeless Jesus’ “Er ligt een man te slapen op een bank. Hij is helemaal ondergesneeuwd. Ik heb geprobeerd, maar krijg hem niet wakker!” Met die verontrustende mededeling stapte verleden week iemand op een politieman af. Die agent wist wel dat er aan de ingang van de Brugse Magdalenakerk nog niet zo lang een bronzen beeld van een in dekens gehulde slapende man staat, of beter gezegd ligt, van de Canadese kunstenaar Timothy Schmalz, met als benaming “de

3.000 ondernemingen denken we daar een breed draagvlak voor te hebben.”

Voka kan het zeker niet helpen dat de Lange Wapper, die er normaal al zou gelegen hebben, er niet is gekomen. Daarvoor moet men de schuld leggen bij kazakdraaiers als Patrick Janssens en “moeder” Vogels, die de verbinding eerst met vuur en met bedreigingen verdedigden, om vervolgens hun kazak te keren.

Drie man en een paardenkop En dan de actiegroepen. Die bestaan uit drie man en een paardenkop. Om hun ideeën onder het volk te brengen, moesten zij een beroep doen op de militanten van het Vlaams Blok/Belang. Die waren het gewoon ’s zaterdag en zelfs ’s zondag met pamfletjes rond te lopen. Een petitielijst kon er nog wel bij. Zonder hen zouden de zogenaamde actiegroepen in het fijn stof zijn blijven zitten. Fernand heeft zogezegd zijn lidmaatschap van Voka opgezegd. Hij staat aan het hoofd van een van de weinige Vlaamse wereldbedrijven. Het kan niet zijn dat zo’n macht geen deel blijft uitmaken van een bewonderenswaardige en slagkrachtige organisatie.

Kom, Fernand, het jaargeld van Voka (17.000 euro) is voor jou peanuts. Laat je oren niet hangen naar hen die in hun vuist lachen en die helemaal geen inspanningen hebben gedaan om het volk op de werkplaats te krijgen, namelijk de vakbonden, die nog het liefst van al zouden willen dat Katoen Natie verdwijnt. Of ben je de wetMajor vergeten?

Pagadder

dakloze Jezus”. Omdat in het nabije Astridpark meerdere zitbanken staan, moest de politieman om zeker te zijn samen met de melder ter plaatse gaan kijken. Het voorval eindigde hilarisch en zal zijn weg vinden in het anekdotenboek van de grappigste interventies!

Achter gesloten deuren In de plaatselijke kranten verscheen verleden week de voorstudie van hoe de Brugse beurshal er in de toekomst zal uitzien, samen met de twee ontwerpen die het niet haalden.

Verontwaardiging bij de oppositie bij monde van Geert van Tieghem (N-VA) en Mercedes van Volcem (Open Vld), die bij het zien van het persbericht om een extra gemeenteraadszitting vroegen. Ze beweren immers dat ze nog nooit op maquettes hebben mogen meebeslissen en dat alles achter gesloten deuren gebeurt, zelfs voor stadsgezichtsbepalende projecten met een aanzienlijke investering van minsten 41,50 miljoen euro.

Onze naaste buren

21 december 2017

Den Vaderlandt ghetrouwe

De bedrieger beloond Waarschijnlijk heeft u gezucht telkens wanneer een Vlaamse lapzwans door de Vlaamse nieuwsmedia naar voren werd geschoven als zogenaamde wetenschapper.

Wenswetenschappers Troost u. De Vlaamse academische luchtfietsers zijn amateurs vergeleken met de Nederlandse bedriegers in de Wenswetenschappen. Zelf spreken de daders over Menswetenschappen, maar in de praktijk gaan de neponderzoekers eerst na wat het politiek correcte gewenste resultaat moet zijn en vervolgens wordt naar elementen gezocht die dat bevestigen en schuiven ze alles opzij wat niet past. De meeste daders weten ook wel dat ze anderen en soms zichzelf voor het lapje houden, maar sommigen hebben nog een bodempje fatsoen.

Dat kan zeker niet gezegd worden van Gloria Wekker en al diegenen die bij haar racistische onzin beaat knikken en haar zelfs aanmoedigen. Wie is Gloria Wekker? Een Surinaamse, die als baby naar Nederland kwam en het geluk had dat vanaf 1968 de universiteiten extra belang hechten aan de blabla-ie-studies: antropologie, criminologie, politicologie, communicatie, enz. Wekker rook haar kans en ze specialiseerde zich in - we citeren haar pseudolinkse hobby’s - gender, seksualiteit, etniciteit, postkolonialisme en - een parel - “intersectioneel denken in feminisme”. Maar de pot met goud vond ze toen ze “diepgaand onderzoek” verrichtte naar “racisme in Nederland”. Dat kon niet missen. Een lichtgetinte dame afkomstig uit een vroe-

7

gere kolonie was “the real thing”, waar tussen 1990 en pakweg 2010 niemand een kwaad woord durfde over zeggen. Wekker profiteerde met alle middelen van de tijdsgeest toen ze haar evangelie verkondigde. Het kind dat “de keizer is naakt” had geroepen, zou tot moes gemalen zijn.

Het “cultureel archief” in ons hoofd Wat vertelt deze nepwetenschapster? Het woord is van columnist Theodor Holman, die in Het Parool korte metten maakte met de prietpraat van emeritus hoogleraar Wekker.

Wekker heeft de columbusiaanse ontdekking gedaan dat wij allemaal een “cultureel archief” in ons hoofd hebben. Dat cultureel archief stelt nu eenmaal al vierhonderd jaar dat wit (het woord blank is niet meer politiek correct, hebben haar Amerikaanse kompanen beslist) superieur is aan zwart. Iedere blanke is dus een racist (van een racistische stelling gesproken). Zelfs als een blanke het racisme bestrijdt, blijft hij onbewust racist.

Blanken zijn zich maar niet bewust van hun erfzonde. “Progressieve blanken” die boos worden als ze racist genoemd worden, zijn “kleurenblind” volgens Wekker, want “alleen zij die racisme ondergaan kunnen daarover oordelen”. M.a.w., iedere neger (of iedereen die nauwelijks wat kleur heeft maar de voordelen begrijpt om “gekwetste minderheid” te spelen) heeft de wijsheid in pacht. In zijn column trekt Holman dan ook volgende besluiten: negers hebben ook een cultureel archief in hun kop en zijn van nature agressief tegen blanken omdat zij al

vierhonderd jaar lijden onder discriminatie. Holman stelt ook de vraag waarom 90 procent van de moorden op negers in de VS gepleegd worden door andere negers. Ze hebben namelijk hetzelfde cultureel archief.

Beloond met belastinggeld Feitelijk is dit allemaal gewoon lachwekkend, maar denk even aan de vele studenten in Utrecht die haar leugens moesten navertellen wilden zij een diploma behalen. Ook de politiek correcte kruipers bij de media buigen nog altijd als knipmessen voor de nepwetenschapster. Wekker heeft zojuist de Joke Smitprijs gekregen voor haar beuzelpraatjes. 10.000 euro, dat tikt lekker aan. Betaald met belastinggeld, want het is een regeringsprijs. Die dateert uit de tijd dat de PvdA het nog voor het zeggen had. Joke Smit was in de jaren zestig een belangrijke feministe die bij de socialisten aanleunde en vroeg stierf.

Veel van wat ze schreef was juist in de toenmalige patriarchale Nederlandse maatschappij. Maar geleidelijk verloor ze ook de pedalen. Zeker toen ze voorstelde dat in een gezin man en vrouw allebei dertig uur moeten buitenhuis werken: niet meer en niet minder. De prijs werd dit jaar door een jury correcten toegekend onder voorzitterschap van Jenik, die blond geverfde del met een televisietalkshow. Waar wachten ze bij de VRT op om, na hun belachelijke Claus-prijs, iets gelijkaardigs in het leven te roepen voor een Vlaamse academische zwendelaar?

Willem de Prater

Geiwene Foersjet Moeten we nieuwkomers geen ‘tussentaal’ of dialect aanleren, vroeg een socialistisch gemeenteraadslid: “Waarom niet anderstaligen eerst een aantal woorden dialect aanleren, en dan pas overgaan tot het leren van het 'Standaardnederlands'? De eerste stap naar integratie bestaat er immers in dat je je goed voelt in een taalgroep en het vertrouwen en verbondenheid creëert met de directe omgeving.”

Hoe bedenken ze het, de progressieve onderwijsexperts? Hebben ze er enig idee van hoe moeilijk het is om dialect te leren?

Wat vindt u van de ‘Geiwene Foersjet’, bijvoorbeeld? Wedden dat zelfs heel wat Gentenaars er niet meteen een Gouden Vork in herkennen, de prijs voor de beste Gentse stoverij, onlangs gewonnen door Brasserie Bridge? Anderstaligen moeten hun thuistaal op school kunnen spreken en dialect leren voor ze met het Nederlands beginnen.

Het onderwijs moet vooral verbindend en gezellig zijn. Met ons slecht karakter denken wij dat net het Nederlands ons verbindt, Vlaanderen en Nederland, hier en aan de overkant.

Schepen van Onderwijs Decruynaere (Groen) antwoordde dat zij het een ‘vree wijs’ idee vond. Om dan, in haar gebruikelijke WestVlaamse tussentaaltje, te beloven dat zij “samen met de leerkrachten NT2 (Nederlands als tweede taal) zal bekijken wat het Vlaamse onderwijskader precies toelaat, en wat we nuttig vinden om te ondernemen rond dialectverwerving”. Misschien was ze vergeten dat het al in haar eigen studie over thuistaal staat, namelijk dat dialect ook een plaats op school moet hebben. Logisch. Als streektalen uit alle hoeken van de wereld op school mogen gesproken worden, hoe zou je dan het schuune Gentsch kunnen verbieden?

Gerommel bij het stadsontwikkelingsbedrijf Het Gentse stadsontwikkelingsbedrijf is betrokken bij alle grote stadsprojecten van de voorbije vijftien jaar. Het is dan ook groot nieuws dat twee van de drie directeurs gedwongen een stap opzij moeten zetten. Zij worden verdacht van het voortrekken van bepaalde architecten en ontwikkelaars.

De ene wordt naar een stadsdienst verplaatst, de tweede (een liberaal) mag zich enkel nog met één project bezighouden. Dat project ‘De Loop’ is een erfenis van toen Geert Versnick in het stadsontwikkelingsbedrijf de leiding had.

Toevallig of niet, de ene directeur die overblijft en voorlopig de algemene leiding neemt, is net die van rode signatuur, een man die nochtans ook al in opspraak kwam. Uit een eerste onderzoek blijkt dat minstens bij de toewijzing van drie grote opdrachten mogelijk fraude werd gepleegd. Tijdens de Optimacommissie kwamen ook projecten van het stadsontwikkelingsbedrijf ter sprake. Toen mochten geen ambtenaren als getuigen worden opgeroepen.

Zo bleven niet alleen de diensthoofden van stedenbouw en ruimtelijke planning buiten schot, maar ook de leiding van Sogent. Nu zal dat waarschijnlijk niet meer kunnen. Alle oppositiepartijen eisen een onafhankelijke doorlich-

ting van het bedrijf. Komt er dan toch eindelijk een grondig onderzoek naar de Gentse vastgoednetwerken en hun banden met het stadsbestuur? Heeft het ontslag van ex-schepen Balthazar (toen ook voorzitter van Sogent) er iets mee te maken? Wordt dit politieke dynamiet, of de zoveelste Gentse doofpotoperatie?

N-VA in Gent in woelig water Er is een gouden regel in de politiek: de vuile was hang je niet buiten. Vechtend over straat rollen, dat wordt politiek afgestraft. In Gent lachen ze al jaren met de CD&V. Bij elke verkiezing is er wel een relletje en krijgt die partij in het stemhokje nog wat meer slaag. De N-VA-mandatarissen die vorige week met een smeuïg verhaal naar de pers trokken, hadden beter moeten weten. Het geruzie tussen lijst-

Waalse lokale strijd in 2018 De Franstalige partijen zijn al volop bezig met de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Elke partij wil de eigen bastions proberen te bewaren. Een overzicht.

De Parti Socialiste is de grootste partij in Wallonië. Voorlopig nog. Volgens de peilingen zal de PS in 2018 voor het eerst sinds 2007 de duimen moeten leggen voor de MR. Niet dat de liberalen zo sterk scoren. De MR blijft vooral ter plaatse trappelen, wat Charles Michel trouwens al een succes vindt voor een regeringspartij. Voor de PS zal het er bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018 vooral op aankomen een aantal symboolsteden te behouden, zoals Luik, Charleroi, Verviers, Bergen, Seraing en Herstal. In Luik en Charleroi maken ze zich geen zorgen. Willy Demeyer (Luik) en Paul Magnette (Charleroi) hebben voorlopig alle federale en regionale ambities laten varen met één doel: de twee grootste Waalse steden in socialistische handen houden. Normaal gezien moet dat ook voor Elio di Rupo geen probleem zijn in Bergen. Al zal MR-woelwater Georges-Louis Bouchez proberen om de PS-meerderheid te breken. Maar, een anti-Di Rupo-coalitie vormen, dat wordt zeer moeilijk.

Nerveus Bij de PS zijn ze nerveuzer om een aantal kleinere gemeenten rond Luik, zoals Herstal en Seraing. Net als in het Hene-

gouwse La Louvière. Daar hebben de neocommunisten van de PTB al zetels in de gemeenteraad, en ze zullen hun positie daar zeker nog versterken. Voor de PS betekent dit een risico. De PTB zal voor een verdere versnippering ter linkerzijde zorgen, waardoor de socialisten op zijn minst hun absolute meerderheid kwijtraken. Met wie moet de PS dan in zee gaan? Almaar meer stemmen gaan op om toch samen met de PTB te besturen. Maar de partij van Raoul Hedebouw zal haar huid duur verkopen. Komt nog bij dat een PS-PTB-alliantie een ideaal wapen is in handen van de MR om de PS in de aanloop naar de federale en regionale verkiezingen van 2018 verder in de hoek van de linkse extremisten te duwen. Op 14 oktober zou de PS zelf een ticket nemen voor een verlengd verblijf op de Waalse en federale oppositiebanken. Bij de MR is er duidelijk minder stress. Waals-Brabant zal een blauw bastion blijven. Sommige ministers, zoals Daniel Bacquelaine (Chaudfontaine) en François Bellot (Rochefort, in een vreemde stadslijstalliantie met ex-Waals PS-minister Pierre-Yves Dermagne) zullen hun federale naambekendheid kunnen verzilveren. Ook de in ongenade gevallen Jacqueline Galant (Jurbise) kan op twee oren slapen.

In Doornik wordt het uitkijken naar een tweestrijd, Marie-Christine Marghem (MR) versus Rudy Demotte (PS). Maar eigenlijk gaat de aandacht van de liberalen vooral uit naar de provincieraadsverkiezingen. Die stembusgang wordt beschouwd als

trekker Elke Sleurs en Siegfried Bracke, aan wie ze geen goede plaats op de lijst zou gunnen, werd nationaal nieuws. Het gerommel komt bovenop het onverwachte vertrek van Isabelle de Clercq en de weigering van Peter de Decker om haar op te volgen. Van Peter werd verwacht dat hij met plezier een zitje in het stadhuis zou opnemen, om er de degens te kruisen met onze beruchte schepen van Mobiliteit. Niet dus, hij stopt eind 2019 zelfs volledig met politiek. Een mens vraagt zich af wat er met de Gentse N-VA aan de hand is. En dat op tien maanden voor de verkiezingen; de tijd begint te dringen. Gezocht voor de Gentse N-VA: enkele klinkende namen om de lijst te versterken, een stevige hand om de neuzen in dezelfde richting te krijgen, en vooral een goede communicatiespecialist.

Mathildis

Li bia bouquet een soort van federale test. Of een opiniepeiling in het echt.

Die avond zal men de stemmen van de provincieverkiezingen samentellen en zien of MR en cdH op Waals niveau nog een meerderheid hebben.

Schade beperken

De cdH doet het in de peilingen zo slecht dat het voor de centristen zaak zal zijn de schade te beperken. Dat wil zeggen dat de bastions in de provincie Luxemburg kost wat kost behouden moeten blijven. In de rest van Wallonië dreigt een electoraal drama. Volgens de peilingen haalt Défi (het vroegere FDF) van Olivier Maingain in Wallonië eindelijk de kiesdrempel.

Daar profileren de Fransdollen zich niet als een ‘communautaire’ partij maar als een centrumpartij, op het terrein van cdH dus. En vooral: als Belgische vertegenwoordigers van de Franse president Emmanuel Macron. Niet onbelangrijk, als we weten dat de Walen meer naar de Franse tv-journaals dan naar die op RTBF of RTL kijken. Maingain hoopt op tientallen gemeenteraadszitjes en zelfs deelname aan een aantal meerderheden.

Ten slotte is er Ecolo, dat op lokaal vlak sterker staat dan gedacht. Het zit in 47 meerderheden in Wallonië en Brussel.

En het telt een paar burgemeesters, waarbij Ottignies-LouvainLa-Neuve. Probleem voor de Waalse groenen is dat ze amper in de coalities zitten in grote steden. Daar willen ze in oktober Picard volgend jaar verandering in brengen.

8

De wereld rond

21 december 2017

Diplomatieke valies

Poetins onwennigheid In tegenstelling tot wat sommigen willen doen geloven, evolueren we niet richting een Koude Oorlog vergelijkbaar met de vorige. Die rol kan Rusland, zelfs als het dat zou willen, gewoonweg niet aan. Wel is er een zoektocht naar nieuwe evenwichten. Moskou heeft een plek op het schaakbord. Ruslands rol in Syrië toonde dit aan, zij het dat die op grenzen botst.

De ‘setting’ was er helemaal op afgestemd om van de ontvangst van de Syrische president Assad in Sotsji vooral Poetins gloriemoment te maken. Een afsluiter ook van een ronde in ‘de regio’ waarbij hij een bezoek bracht aan Syrië, Egypte en Turkije. De voorspelling van president Obama in 2015, dat de Russen in Syrië “in een moeras” zouden worden meegesleurd, is niet uitgekomen.

De Sotsji-show was dan ook een stevige steek naar Barack, waarbij in de coulissen zonder gêne lacherig werd gedaan over het feit dat hij er niet alleen grondig naast zat, maar terwijl Poetin nog steeds in het Kremlin vertoeft, verdwijnt Obama stilaan in de mist van de geschiedenis. Syrië is nog een schim van het land dat het ooit was, maar de strijd is gestreden. Voor Assad, maar ook voor de rol van Rusland op het wereldtoneel, was het een belangrijke krachtmeting. Ook op het vlak van perceptie. Het aanvankelijke beeld van Assad als eenzijdige boosdoener wijzigde geleidelijk voor een beeld waarin Assad en vooral Rusland factoren van stabiliteit werden.

Koude douche in Libië Toen Poetin zo’n achttien jaar geleden de politieke macht in Moskou naar zich toetrok, had hij één grote (dubbele) ambitie.

Het land verlossen van de chaos die in de Jeltsinjaren ontstaan was en, parallel, het land weer een plaats op het wereldtoneel geven. Toen hij de implosie van de USSR als “de grootste geopolitieke ramp uit de geschiedenis” omschreef, raakte hij een gevoelige snaar bij de Russen. De gevreesde macht (al bleek de economische basis die deze moest schragen een zootje) werd plots een bijwijlen gevaarlijk hoopje ellende. Een belangrijk deel van het territorium ging verloren, de economie stortte in, en het bevolkingsaantal daalde fors. Kortom, alle indicatoren kleurden rood. Over hoe het Rusland in die jaren verging, zijn inmiddels boekenkasten vol geschreven.

Ergens wordt de indruk gewekt dat opnieuw iets als de

USSR is opgedoken. Een onvermijdelijke factor die een determinerende rol speelt en waar men internationaal niet omheen kan. De Russische diplomatie schakelde kort geleden in een hogere versnelling om de banden met landen als SaoediArabië, Turkije, Egypte, maar ook Israël en Iran, aan te halen (Poetins recente trip kaderde in die inspanningen). Maar Moskou maakte in Oekraïne ook duidelijk er niet voor terug te deinzen in een buurland op te treden, ook al had ‘het Westen’ het graag in de NAVO geïntegreerd. En toen kwam Syrië; die geschiedenis is gekend. Stuk voor stuk zijn het voorbeelden die het spookbeeld kunnen voeden. Quod non.

Uit een recent onderzoek, ontstaan in de schoot van de Russische tak van Carnegie Endowment, blijkt dat de Libische ervaring cruciaal is geweest in het denken van Poetin. Enkele postSovjetcontracten liepen er nog, en denkend met ‘het Westen’ tot een consensus te komen, deed Rusland niet moeilijk bij de VN. De afkondiging van een no-flyzone lag ter stemming, net op het moment dat Kadhaffi een tegenoffensief aan het organiseren was, maar Rusland lag niet dwars. Uiteindelijk draaide het uit op een regimewissel, totale chaos en vooral de overtuiging bij de Russen dat de VS zonder scrupules verder gaan dan wat het VN-mandaat voorschrijft. Rusland terug op de internationale kaart zetten, en daar raakte hij rotsvast van overtuigd, is een kwestie van militaire macht en het lef om er gebruik van te maken. Precies zoals in Syrië gebeurde.

Koude Oorlog 2.0 Sommigen, veelal gestuurd door andere belangen dan de wens de feiten te analyseren, halen graag het spook van de Koude Oorlog uit de kast. Onterecht, want de omstandigheden zijn fundamenteel verschillend. Rusland heeft meer weg van de 19de-eeuwse tsarenstaat dan de Sovjet-pletwals van 1945. De ideologische tweedeling van weleer is niet meer, net zomin als Rusland gewicht in de schaal kan leggen. De triom-

ferende beelden van Sotsji ten spijt, levert een doorsnee van Rusland vandaag de diagnose van een erg zieke patiënt op.

Dat de bevolking fors krimpt, is een teken aan de wand. Het huidige aantal, 144 miljoen, zal tegen 2050 onder 100 miljoen zakken, en volgens sommige simulaties zelfs halveren. Het land telt 400.000 wezen, en wellicht eenzelfde aantal dakloze kinderen. Tegen de internationale trend in krimpt de economie, in 2015 zelfs met 3,5 procent. Tussen 2013 en 2015 zakte de export met 40 procent (in waarde uitgedrukt, exporteert België meer dan Rusland), daalden de salarissen met 10 procent en kwam er een loskoppeling van de pensioenen van de index, wat velen verder de dieperik induwde. Sinds 1992 werden 12,5 miljoen meer Russen begraven dan geboren.

Er is een immigratie, en veelal uit Centraal-Aziatische moslimlanden. Vandaag al zijn 20 miljoen Russen moslim. Cijfers en statistieken die de diepe malaise van Rusland illustreren zijn overvloedig aanwezig. Ze zijn ook het beste tegenargument jegens hen die graag de boodschap van de Koude Oorlog 2.0 verkondigen. Toch nog een feitje: mocht de economie één groot blokkenspel zijn, dan zou de Russische zo’n dertien keer in de Amerikaanse passen.

Uit de markt geprezen Dat brengt ons bij de zwakke plek van Rusland in deze fase van het Syrische conflict. Na de destructie volgt de heropbouw, maar die is duur en complex. Door de oorlog te winnen, win je de vrede nog niet – op hun manier hebben de Amerikanen het in Irak ondervonden. Syrië heropbouwen kost handenvol geld, wat Rusland niet ter beschikking heeft. Ondertussen steken Ankara en Teheran de hand uit.

Ook zij zijn bereid te helpen, wat Moskou concurrentie oplevert. Die vaststelling zorgt voor onwennigheid bij Poetin en de zijnen. De voorbije jaren reageerde Assad als een knipmes op oekazes van het Kremlin, maar dat zou weleens kunnen veranderen. De oorlogssituatie was de ideale context voor Moskou om zijn, in commerciële termen gesteld, “unique selling proposition” maximaal uit te spelen. Inmiddels oogt de markt anders.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Balans van een interventie Tijdens de campagne in Syrië hebben de Russen zo’n 9.000 luchtaanvallen uitgevoerd, maar niet uitsluitend tegen IS en Al-Nusrah.

Ook andere oppositiegroepen werden intensief gebombardeerd, zelfs groepen die tegen IS vochten. Terwijl de vliegtuigen van de door de VS geleide coalitie meestal geleide wapens gebruikten, gooiden de Russen massa’s ongeleide bommen en zelfs clusterbommen, die veel onnauwkeuriger zijn en veel meer burgerslachtoffers maakten. Op een propagandafilmpje van de Russische staatszender RT, het vroegere Russia Today, was zelfs – per vergissing waarschijnlijk – te zien hoe raketten met clustermunitie onder een vliegtuigvleugel gemonteerd werden.

De Syriërs gebruikten niet alleen clusterbommen, maar ook containerbommen en gifgas. Ook IS en het Free Syrian Army hebben enkele gifgasaanvallen uitgevoerd. IS heeft ook clustermunitie gebruikt in raketten en artilleriegranaten. Over enkele afzonderlijke gifgasaanvallen kan discussie bestaan, maar minsterns 90 procent daarvan werd uitgevoerd door Syrische regeringstroepen. Een bijzonder fase in de Russische en Syrische bombardementscampagne waren de aanvallen op ziekenhuizen. Soms werd een ziekenhuis kort na een eerste aanval nogmaals gebombardeerd om zoveel mogelijk hupverleners en reddingswerkers te doden.

Vergissingen zijn altijd mogelijk, zelfs met geleide wapens, maar hier ging het duidelijk om opzettelijke en gecoördineerde aanvallen.

Vermits de Syrische en Russische luchtmacht dezelfde vliegtuigen gebruiken, is het onmogelijk vast te stellen wie van beide die aanvallen op ziekenhuizen heeft uitgevoerd. Van de 800 artsen en medici die in de Syrische burgeroorlog omkwamen, werden er ongeveer 720 door regeringstroepen gedood en ongeveer 70 door IS. Bij alle Russische luchtaanvallen samen werden naar schatting 6.200 burgers gedood, ruim dubbel zoveel als bij de veel hevigere bombardementen van de westerse coalitie.

De echte redders van de christenen De Amerikaanse operaties tegen IS werden aanvankelijk ernstig gehinderd door het absurde beleid van president Obama, die alleen luchtaanvallen toeliet als er, in zijn woorden, “nul procent risico” was op burger-

slachtoffers. Met geleide wapens kan “collateral damage” en het aantal burgerslachtoffers, tot een minimum beperkt worden, maar “nul procent risico” bestaat natuurlijk niet, zelfs niet voor een autoritje naar zee tijdens het pinksterweekend.

In praktijk mochten Amerikaanse gevechtsvliegtuigen alleen aanvallen uitvoeren buiten bewoonde gebieden. De bases en depots van IS in steden en dorpen bleven buiten schot. In driekwart (!) van de gevallen moesten piloten hun aanvallen stopzetten omdat de norm van “nul procent risico” niet gehaald kon worden.

Ondanks dat, vernietigden vliegtuigen van de westerse coalitie in Syrië en Irak tussen augustus 2014 en januari 2015 toch ongeveer 16.000 doelwitten van IS en Al-Nusrah. Veel meer dan de Russen in heel hun campagne. In augustus 2014 konden Koerden, gesteund door massale luchtaanvallen van de VS, zo’n 40.000 jezidi’s redden uit het Sinjargebergte. Ondanks al het gebral over “het beschermen van christenen” hebben de Russen nooit zo’n reddingsoperaties georganiseerd.

Toen Trump president werd, schafte hij de absurde nulprocentregel af, en de Amerikaanse luchtaanvallen werden in één klap drie keer effectiever, ook in Afghanistan trouwens. En niet toevallig was het eerste regeringsjaar van Trump ook het jaar dat IS bijna al zijn grondgebied verloor. Als represaille voor een Syrische aanval met zenuwgas liet Trump 59 kruisraketten afvuren op de luchtmachtbasis van waaruit die aanval was gelanceerd. Naast veel verontwaardigd doch machteloos geblaat was dat de enige écht effectieve reactie tegen de gasaanvallen. Bij de luchtaanvallen van de westerse coalitie op IS-grondgebied werden maximaal 2.900 burgers gedood. Een aantal dat verbleekt naast de 13.500 burgers die door IS vermoord werden.

Zeldzaam normaal Oostenrijk krijgt een coalitieregering van FPÖ en christendemocraten. De regering die men mocht verwachten op basis van de verkiezingen van oktober dit jaar, waarbij beide partijen een overtuigende overwinning behaalden. Maar na zoveel regeringsvormingen in andere landen, waarbij de winnaars werden uitgesloten en de verliezers probeerden verder te stuntelen met dezelfde coalities die door de kiezer waren afgestraft, is die normaliteit een verademing.

Waarom is dat alleen in Oostenrijk mogelijk, en niet in Duitsland, Nederland of België?

Eén van de belangrijkste redenen ligt niet bij de FPÖ, dat de zaken slimmer zou hebben aangepakt dan AfD, Wilders of het VB, maar bij de Oostenrijkse christendemocraten, die nog niet zo volledig van hun wortels zijn afgedwaald als in andere landen waar de christendemocraten al hun principes hebben verraden. Waar zij heulen met extreemlinksen en moslims en daarmee Europa recht op een ijsberg afsturen…

Zwarte medemensen Elf leden van een militie in Oost-Congo, nochtans geen moslims, hebben levenslang gekregen wegens de verkrachting van zo’n veertig kinderen.

Het oudste slachtoffer was een meisje van twaalf, het jongste een baby van acht maanden. De daders geloofden dat het bloed van maagden hen magische krachten zou geven.

Een bijgeloof dat in Afrika wijdverspreid is.

Het enige uitzonderlijke aan dit geval is dat de daders gearresteerd en veroordeeld werden.

Het zou kunnen wijzen op een geleidelijke terugkeer van wet en orde in Oost-Congo.

Heel misschien… Het waanidee dat seks met een maagd een man van aids kan genezen, is slechts een variant van dat achterlijke bijgeloof. Maar wel een heel gevaarlijke variant, die

in vele landen van zwart Afrika heeft geleid tot duizenden verkrachtingen van jonge meisjes, kinderen en zelfs baby’s. En natuurlijk een nog snellere verspreiding van de aidsepidemie. Maar zelfs zo’n individuen vissen we bij duizenden op uit de Middellandse Zee en we laten hen ongehinderd door heel het Europazonder-grenzen zwerven. En wie bezwaren maakt tegen hun seksuele gebruiken en hun aids is een onverdraagzame racist.

Leugens met baarden Toen de “jungle” in Calais vorig jaar eindelijk werd opgeruimd, liet Groot-Brittannië zogezegd uit humanitaire overwegingen 750 “kwetsbare minderjarigen” en “kinderen” toe.

Wat iedereen toen al kon zien, wordt nu officieel bevestigd: veel van die migranten waren helemaal geen kinderen. Tony Smith, de vroegere directeur-generaal van de UK Border Force, moest machteloos toezien hoe duidelijk volwassen mannen, soms zelfs met baarden en kalende hoofden, toch als “kinderen” beschouwd moesten worden. Tja, als de islam een religie van vrede kan zijn, dan moeten er toch ook kinderen met baarden bestaan. Die baardkwestie is symbolisch voor de flagrante leugens waarmee de media en de politici ons proberen te bedriegen inzake asiel en immigratie.

DE ONZEKERE TOEKOMST VAN LES RÉPUBLICAINS Met de 42-jarige Laurent Wauquiez hebben de centrumrechtse Les Républicains een nieuwe voorzitter. Hij moet een partij leiden die nog de wonden likt van de verloren presidentsverkiezingen. Wordt hij de rechtse kandidaat voor 2022? Best mogelijk, al zou huidig president en politieke kameleon Emmanuel Macron zich tegen dan ook tot kandidaat van centrumrechts kunnen ontpoppen, zeggen waarnemers.

Met 74,64 procent van de stemmen werd Laurent Wauquiez verkozen tot nieuwe voorzitter van de centrumrechtse Les Républicains (LR). Een fraai resultaat. Beter zelfs dan Nicolas Sarkozy bij zijn verkiezingen tot voorzitter van de UMP, de voorganger van LR. En toch erft Wauquiez een verdeelde partij. Met zijn eurosceptische betoog en zijn kritiek op de immigratie schrikt hij verschillende kopstukken van de partij af. Ex-minister Xavier Bertrand heeft al besloten de partij te verlaten. Oud-premier Alain Juppé is zeer kritisch nadat hij achter de schermen campagne had gevoerd tegen de in zijn ogen te conservatieve Wauquiez.

Feit is dat er binnen Les Républicains twee grote stromingen zijn. De eerste zijn Les Républicains die dromen van een samenwerking met het Front National. Maar dat zou dan een andere groep uit de partij wegjagen: de gematigden, die meer en meer lonken richting president Macron. Die werd verkozen op een programma dat - afhankelijk van het vertrekpunt noch links noch rechts was, of én links én rechts. Als president komt hij echter meer tegemoet aan de gematigde rechtse kiezers. Hij heeft verschillende kaderleden van Les Républicains in zijn regering opgenomen (die ondertussen uit de partij zijn gegooid). Maar vooral: het arbeidsmarktbeleid, het afschaf-

Als 2017 ons één droevige constante bracht, dan wel het gejammer aangaande ‘genderneutraliteit’ en ‘gendergelijkheid’.

Vanzelfsprekendheid is het tot de voorvechters van de genderneutrale samenleving nog niet doorgedrongen dat de noties ‘man’ en ‘vrouw’ in hun Utopia komen te vervallen. Dientengevolge kan niet langer voor positieve discriminatie en quota ten overstaan van vrouwen (en mannen) gepleit worden. De domheid van de derde feministische golf is peilloos diep, wij kunnen het ook niet helpen.

Kwantiteit en kwaliteit In België bestaat al geruime tijd de vijftig-vijftigverdeling.

De helft van de kandidaten op een kieslijst dient tot het vrouwelijke geslacht te behoren. In het Verenigd Koninkrijk willen linkse huilebalkjes tot een soortgelijke kunstmatige regeling komen. Op het vlak van ‘gendergelijkheid’ bekleedt de Britse politieke stolp een 48ste plaats in de wereld. Het Britse parlement telt 192 vrouwelijke afgevaardigden en dat is veel te weinig, luidt het. Het clubje kakelende en toeterende feministen lijkt in deze discussie over het hoofd te zien dat kwantiteit niet gelijk staat aan kwaliteit. De roep om te komen tot bijkomende

Diepe wonden bij de partij Nadeel voor Wauquiez is dat hij een partij moet heropbouwen die zwaar gehavend uit de presidentsverkiezingen kwam.

Er zijn diepe wonden geslagen die de onzekerheid bij Les Républicains hebben versterkt. Een jaar geleden leek ex-premier François Fillon op een zekere overwinning af te stevenen tegen de zeer onpopulaire uittredende president François Hollande. Echter, een schandaal rond een fictieve baan voor zijn echtgenote deed Fillon struikelen. In plaats van snel een meer valabele en onbesproken kandidaat naar voor te schuiven, bleef Fillon koppig weerwerk bieden. Het gevolg was dat hij bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen als derde eindigde en zijn kans

positieve discriminatie ten aanzien van vrouwen is ronduit belachelijk binnen de Britse context. De lijst van dames op topfuncties is haast eindeloos. Om te beginnen is er Theresa May. De premier van het Verenigd Koninkrijk leidt de Brexit-onderhandelingen namens haar land en ze zal, normaal gesproken, tot in 2019 Downing Street 10 bewonen. Noordelijk op het Britse eiland vinden we aan het hoofd van de Schotse regering eveneens een vrouw. Nicola Sturgeon, partijleidster van de Scottish National Party, is sinds november 2014 First Minister. Lange tijd waren de Schotse nationalisten ongenaakbaar in Holyrood. Daar is de jongste tijd verandering in gekomen. Vooral de Conservatieven, die in tegenstelling tot de SNP pleiten voor een behoud van de Britse Unie, zijn aan een opmars bezig. Waar SNP in 2016 bij de Schotse verkiezingen terugviel van 44 (2011) naar 41,7 procent, maakte de Scottish Conservative & Unionist Party een sprong voorwaarts van 12,4 (2011) naar 23 procent. Mee verantwoordelijk voor dit succes is Ruth Davidson, de partijleidster van de Schotse conservatieven die tevens in het deelstaatparlement zetelt als afgevaardigde voor Edinburgh.

Ook in Noord-Ierland wordt het politieke toneel gedomineerd door twee vrouwen. Michelle O’Neill, namens Sinn Féin, en Alene Foster, namens de Democratic Unionist Party. De katholieke O’Neill, voormalig minister van Gezondheid en Landbouw, leidt de politieke vleugel van de Noord-Ierse onafhankelijkheidsbeweging. Haar tegenspeelster in Ulster is Arlene Foster. Zij zetelt al sinds 2003 in het regionale parlement en leidt haar partij intussen zo’n twee jaar. Voordien diende zij als minister van Leefmilieu en Ondernemerschap. Van januari 2016 tot begin 2017 was zij buitendien de Noord-Ierse eerste minister.

Opvallend: die positie is al een jaar vacant.

Bruine school Wat is er aan de hand? 86 procent van de leerlingen van de Gemeinschaftsschule Bruchwiese heeft een migratieafkomst en 20 procent is vluchteling. Een heuse bruine school dus, geen braaf college met aan het hoofd jezuïeten of salesianen. Dat zootje van schier-Duitsers is dronken of gedrogeerd, scheldt de leraren uit of gaat ermee op de vuist. In de brief staat letterlijk dat de leraren bang zijn van hun eigen pupillen. Bij de scheldpartijen vallen woorden als hoerenjong.

Leraressen die opmerkingen maken over het kwetsende taalgebruik tegen hen door scholieren, krijgen te horen van dikdoener X of Y dat hij zo spreekt tegen alle vrouwen. Niet alleen het lerarenkorps heeft de daver op het lijf. De Halbstarken met

Hopen op een verzwakte Le Pen Aan Laurent Wauquiez om de eenheid te herstellen en een voldoende sterke basis rond zich te verzamelen met het oog op de presidentsverkiezingen van 2022, al zijn de Europese verkiezingen van 2019 de eerste echte test. Hij zou hopen op een blijvende zwakte van Marine Le Pen die veel kritiek kreeg na de presidentsverkiezingen. Een deel van het FN-electoraat binnenhalen kan ervoor zorgen dat Les Républicains de sterke politieke kracht op rechts worden. Sarkozy is daarin geslaagd in 2007; hij kon toen profiteren van een uitgebluste Jean-Marie Le Pen. Maar in 2012 trokken die kiezers ontgoocheld opnieuw naar het FN, en kozen voor dochter Marine. Komen die bedrogen kiezers straks terug naar gematigd rechts? Dat is allesbehalve zeker.

Salan

ENGELAND Radicaal-rechtse dames Het ziet ernaar uit dat op het nationalistisch-conservatieve terrein de vrouwen van zich laten horen. Anne Marie Waters, ooit politica namens Labour, werd het boegbeeld van de Britse tak van Pegida. Ze deed een gooi naar het voorzittershap van de rechts-populistische partij UKIP, maar verloor op 29 september van Henry Bolton, een voormalige Britse legerofficier.

Waters verliet UKIP en stichtte begin oktober haar eigen partij: For Britain. Waters hoopt mee te surfen op het (relatieve) succes dat Marine Le Pen eerder boekte in Frankrijk met het Front National. For Britain wil een alternatief zijn voor UKIP en de Tory Party, door voornamelijk te hameren op de risico’s van de radicale islam en immigratie.

‘For Britain’ mag niet verward worden met ‘Britain First’, eveneens een anti-islampartij. Britain First werd in 2011 opgericht door voormalige leden van de radicaal-rechtse British National Party. Reizende ster binnen de partij is ondervoorzitster Jayda Fransen. Deze jonge politica – een fysiek aantrekkelijkere versie van Anne Marie Waters – is amper dertig en begrijpt hoe moderne politieke campagnes dienen gevoerd te worden: via filmpjes op sociale media, zoals Facebook en Twitter. Van Fransen als anti-islamactiviste gaan we de komende jaren vast nog veel horen.

De conclusie mag duidelijk zijn. ‘Alle meisjes aan de macht’, zong de Vlaamse Yasmine ooit. In onze analyse laten we de machtigste persoon van Europa, Angela Merkel, nog buiten beschouwing. Inderdaad, ook al een vrouw. Al is Merkel, en de Duitse politiek in het algemeen, voer voor Kurt Ruegen in de rubriek hieronder.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND migratiewortels vechten onder mekaar, messen komen boven en de politie moet dan soms optreden, en de peperspraygeur hangt tot in het lerarenlokaal. Op de sociale media krijgt de regering van Saarland zware kritiek, en Angela Merkel werd eens te meer met de gevolgen van haar “Wir schaffen das” geconfronteerd. De Gemeinschaftsschule Bruchwiese is niet alleen, er zijn meer voorbeelden, de klos van het gedachteloze importeren van echte of valse vluchtelingen en hun kinderen en de onwil van veel jonge (en oudere) allochtonen om zich te conformeren in de Leitkultur van het gastland.

Bij het lezen van die toestand kan je, mits gezond verstand, niet anders zijn dan beducht voor de dood van Europa. De voorbije jaren zijn er zoveel lui met een moslimachtergrond terechtgekomen in Europa. Een Europa dat respect zegt te hebben voor alle culturen en hen allemaal verwelkomt, maar wel vergeet de eigen cultuur en tradities te verdedigen en naar waarde te schatten. Moet men na Pim Fortuyn, Ayaan Hirsi Ali, Oriana Fallaci, Paul Cliteur, Paul Scheffer, en “onze”, Wim van Rooy, om slechts die moedige mensen te noemen, die hele of halve buitenlandse relnichten blijven gedogen? Die zes genoemde personen vallen de laffe eensgezindheid aan van de Europeanen om gewillig slachtoffer te zijn van de nukken en de eisen van de islam. In Duitsland roerde Thilo Sarazin de trom in 2010 met zijn boek “Deutschland schafft sich ab”, waarvan twee miljoen exemplaren werden verkocht. Hij werd met pek en veren uitgedreven door het politieke en culturele establishment.

Bradford Dat het rot in Europa zit en de roest in onze scholen, kreeg voor een van de eerste keren de aandacht door wat Ray Honey-

FRANKRIJK

op het presidentschap had verkeken.De schipbreuk van centrumrechts in 2017 had verschillende oorzaken, zo leert een net gepubliceerd boek van Fillons campagneleider Patrick Stefanini (Déflagration. Dans le secret d’une élection impossible, Michel Laffont, 400 bladzijden).

Uit het boek blijkt vooral hoe de drie centrumrechtse kandidaten voor het presidentschap – François Fillon, Nicolas Sarkozy en Alain Juppé – vooral met elkaar bezig waren. Van die figuren ging weinig staatsmanschap uit. Fillon slaagde erin de voorverkiezingen te winnen door zich af te zetten tegen Sarkozy. Juppé van zijn kant was obsessief bezig met het bestrijden van Sens Commun, de katholieke burgerbeweging die zeer kritisch was voor het homohuwelijk. Na de voorverkiezingen bleven veel gekrenkte ego’s over en de rangen werden met het oog op de presidentverkiezingen niet gesloten.

RIGHT OR WRONG

WAAROM DE SCHOOL KAPUTT GAAT Het woord nozem zie ik al jaren niet meer verschijnen in kranten of tijdschriften. Evenmin zal u het fraaie Duitse “Halbstarke” zien staan, maar het mag opgevist worden voor wat er gebeurt in het Saarland. Het weekblad Der Spiegel publiceerde de brandbrief van leraren van de Gemeinschaftsschule Bruchwiese in Saarbrücken.

Die stuurden zij in juni naar de minister-president en de minister van Onderwijs van Saarland. Ook de Saarbrücker Zeitung kreeg lucht van de missive. In Duitsland stormt het op de sociale media omwille van die klaaglitanie van de docenten.

Als je de webstek van de school bekijkt, zie je niks dan plezierige foto’s, verslagjes van gewonnen sportwedstrijden en bijkomstigheden. Over het levensgrote probleem van de gemeenschapsschool, met name het onbetamelijke en anarchistische gedrag van de scholieren, rept het elektronische berichtenbord met geen woord.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

fen van de vermogensbelasting, de geplande verlaging van de belastingen op bedrijfswinsten zijn maatregelen die sinds het aantreden van de president genomen zijn en die vooral de centrumrechtse kiezers aanspreken. Hetzelfde geldt voor Macrons pleidooi voor een strenger immigratie. Bij een recent bezoek aan Algerije raakte de president een gevoelige snaar bij de rechterzijde. Toen een jonge Algerijn begon te zagen over de negatieve gevolgen van de kolonisering, had Macron een antwoord klaar: “U was toen niet geboren, ik evenmin. Hou dus op met mij daarover lastig te vallen.”

Meerdere politieke waarnemers zijn van oordeel dat Macron nu al denkt aan zijn herverkiezing in 2022. De president zou dan uitpakken met een centrumrechtse campagne, in de hoop dat ter linkerzijde een radicaal-linkse kandidaat opstaat die wel veel stemmen haalt, maar nooit op de absolute meerderheid zal kunnen rekenen. Zal Laurent Wauquiez zich daartussen kunnen wringen? Velen in de partij vrezen van niet.

VROUWEN AAN DE MACHT Vergeet het glazen plafond en het gezever over zogenaamde ‘discriminatie’ van vrouwen. Prime Minister Theresa May, First Minister Nicola Sturgeon, Michelle O’Neill (leidster van Sinn Féin in Noord-Ierland), Arlene Foster (leidster van de Democratic Unionist Party), Ruth Davidson (leidster van de Schotse Conservatieven)… De lijst is haast eindeloos. Ook op het rechts-nationalistische domein laten de vrouwen binnen de Britse politiek van zich horen.

9

Het nabije buitenland

21 december 2017

DUITSLAND

ford overkwam in 1984. De man was schoolhoofd in Bradford - een ex-industriestad in Midden-Engeland met een German Quarter, omwille van de Duitse families die in de textiel mee de rijkdom van de stad opbouwden - en publiceerde in januari van dat jaar een artikel in een tijdschrift met een beperkte oplage, The Salisbury Review.

Honeyford gaf bedenkingen over het leiden van een school in een streek waar 90 procent van de scholieren een immigratiegeschiedenis hebben. Hij somde de ook bij ons en in Duitsland bekende klachten op: de weigering door moslimvaders om hun dochters deel te laten nemen aan zwem-, theater- of danslessen, de weigering van de stille autoriteiten om daar akte van te nemen en daar tegenin te gaan, de gewoonte om de kinderen tijdens vakanties opnieuw onder te dompelen in het land van oorsprong, in en rond Bradford vaak Pakistan.

Na enkele maanden contact met de westerse cultuur en waarden werd die mogelijke vooruitgang in enkele weken verwaterd of afgebroken. Elk schooljaar moest opnieuw begonnen worden de integratie te bewerkstelligen. Ray Honeyford had een opperbeste faam als bekwame en gemotiveerde onderwijsman, maar hij zag dagelijks het groeien van een parallelle samenleving in Bradford. Een zelfgekozen gettoïsering.

Het artikel in The Salisbury Review, dat ook de beroepslui van de inburgering, waar weinig tot niks van verwezenlijkt wordt, op de korrel nam, leidde tot het schrappen van het contract van Honeyford. Zelfs jaren later kreeg hij scheldwoorden over zich als “Raycist” en “culturele chauvenist ”.

Zullen de leraren van de Gemeinschaftsschule Bruchwiese 33 jaar later beter varen?

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

21 december 2017

MEDIALAND De Standaard over Manu Ruys Verleden week overleed Manu Ruys op 93-jarige leeftijd, zoals u in ons vorig nummer kon lezen. Opvallend was de manier waarop de voormalige krant van Manu Ruys, De Standaard, bij zijn overlijden stilstond. Het lag er vingerdik op dat men zich op de redactie weliswaar verplicht zag extra ruimte uit te trekken om de man te herdenken en even terug te blikken op het tijdperk-Ruys, maar dat was niet van harte, om niet te zeggen met ferme tegenzin geschreven. Er viel wel enig respect te bespeuren voor de verdiensten van Manu Ruys die nu eenmaal niet te ontkennen vallen, maar van bewondering was zeer zeker geen sprake.

Het spreekt voor zich dat Manu Ruys voor de hippe jongens en de meisjes die vandaag de dienst uitmaken op de redactie in Groot-Bijgaarden geen voorbeeldfiguur is. De man had immers, God betere het, pardon, Allah betere het, een Vlaamse reflex! Bij De Standaard staan ze vandaag ver boven elke vorm van Vlaamsgezindheid, en beginnen ze de redactievergaderingen trouwens gewoonlijk door mekaar nog eens uitgebreid te feliciteren dat het AVV-VVK-embleem al lang van de voorpagina verdwenen is.

Bovendien schreef Manu Ruys in een tijdperk dat de verzuiling nog hoogtij vierde. En de verzuiling, dat was de tijd dat kranten enkel dat nieuws brachten dat in het kraam van hun zuil paste, tenzij het echt niet anders kon, en in het laatste geval steeds voorzien van een pak duiding om te vermijden dat een lezer een ongewenste conclusie zou trekken. Vandaag is dat gelukkig het geval niet meer. Enfin, toch zeker niet bij De Standaard. Het is per slot van rekening de schuld van de redactie niet dat elke Trump-kiezer een volslagen idioot is, Brexiteers geen enkele zin voor verantwoordelijkheid hebben, de aarde onomstotelijk door de mens opgewarmd wordt, en alle Vlamingen “provincialistische keuterboerkes” zijn.

Er is één ding dat erg steekt bij de redactie van De Standaard: zelfs vandaag, bijna dertig jaar nadat Manu Ruys zijn laatste stukje als hoofdredacteur van die krant schreef, telt de krant een belangrijk aantal abonnees die hopen dat de tijd van Ruys ooit nog eens zal terugkomen. Tegen beter weten in, maar toch. We betwijfelen echter sterk dat ook maar één iemand De Standaard koopt omwille van de commentaarstukjes van Bart Sturtewagen en Karel Verhoeven, laat staan dat iemand hen in 2045 zelfs zal kunnen herinneren.

Ongegeneerd Democratisch Dagenlang hadden ze er reikhalzend naar uitgekeken: de Senaatsverkiezingen in de Amerikaanse deelstaat Alabama.

Hoewel Alabama een Republikeins bastion is, zagen de peilingen er goed uit voor de Democraat Doug Jones. Hij won de verkiezingen dan ook nipt van zijn Republikeinse tegenstander Roy Moore, niet omdat hij zo’n goed verkiezingsprogramma had of een goede campagne gevoerd had, wel omdat Moore beschuldigd werd van ontucht. En dan nog werd het slechts een nipte zege.

Toen de verkiezingsoverwinning van Doug Jones binnen was, lieten nogal wat VS-correspondenten en -commentatoren zich weer eens duchtig gaan. De overwinning was belangrijk omdat het de Republikeinse meerderheid in de Amerikaanse Senaat terugbrengt van 52 naar 51 zetels op 100. Het is op zo’n momenten dat opvalt hoezeer onze journalisten in hun overwinningsroes alle gêne laten vallen, en voluit meevieren met de Democraten. Van een min of meer neutrale berichtgeving, netjes gescheiden van eventuele commentaren, is dan geen sprake meer.

Nederlands Planbureau wil netwerken aan banden leggen Het Nederlandse Centraal Planbureau (CPB) heeft verleden week een advies uitgebracht om nepnieuws (fake news) in Nederland en Europa grondig aan te kunnen pakken. In dat advies stelt het voor dat sociale netwerken voortaan een vergunning moeten krijgen vooraleer ze operationeel kunnen worden in Europa, en om die vergunning te kunnen krijgen, moeten ze aan een aantal voorwaarden voldoen.

FILM Een aantal van die voorwaarden zijn zo gek nog niet. Zo zouden gebruikers een zogenaamd “verified account” moeten kunnen aanmaken, zodat duidelijk is dat hun identiteit gecontroleerd en betrouwbaar is. Op die manier worden andere gebruikers niet om de tuin geleid door schijnaccounts of parodieën. Ook moeten gebruikers commentaar kunnen leveren, om bijvoorbeeld ongepaste inhoud te melden. Bij de meeste sociale netwerken zijn beide zaken nu al mogelijk.

Waar de bedrijven achter de sociale netwerken minder happig op zullen zijn, is de verplichting duidelijk te maken hoe zij berichten rangschikken en presenteren. Je kan net zo goed aan Coca Cola vragen of ze hun recept niet openlijk op het internet willen zetten.

Het meest bedenkelijke is ongetwijfeld dat het CPB wil dat sociale netwerken verplicht kunnen worden om ongewenste en schadelijke berichten te markeren of te filteren. Wat schadelijke berichten betreft, zoals oproepen tot geweld, geen enkel probleem natuurlijk. Maar wat is een “ongewenst” bericht? Eentje met de “verkeerde” politieke mening, bijvoorbeeld?

Catalonië: chaos of de rede?

Een kleine voorspelling in de krantencommentaren van vrijdagochtend: als er donderdagavond een parlementaire meerderheid voor ERC, Junts per Catalunya en CUP uit de Catalaanse stembus komt, dan zal Catalonië zogezegd voor de chaos gekozen hebben. Halen de voorstanders van de eenheid met Spanje een meerderheid, dan zal het heten dat de rede en de dialoog het gehaald hebben van het “dolgedraaide nationalisme”. Wat dat laatste betreft: niets is minder waar, want het zijn vooral de fractiegenoten van de CD&V in het Europees Parlement en de kameraden van Wouter Beke en Kris Peeters, de Partido Popular, die zich de laatste maanden hebben laten kennen als dolgedraaide staatsnationalisten die elke dialoog weigeren. Volgens de laatste peilingen zal de Partit Popular, de Catalaanse afdeling van de Partido Popular, donderdag een monsterscore halen tussen vier en acht procent.

Voor een buitenstaander moet het verwonderlijk zijn hoe de PP en haar meelopers zoals de CD&V met hun leugens blijven wegkomen, en dat uitgerekend op het continent dat andere landen zo graag de les spelt over democratie. De reden is niet ver te zoeken: het is het schuldig verzuim van de Europese pers om in Catalonië man en paard te noemen, en correct nieuws te brengen. Zo lazen we afgelopen zaterdag in De Standaard een beschuldigend artikel over hoe het Catalaanse onderwijs en de Catalaanse media een motor voor het Catalaanse nationalisme zouden vormen (foei!). Zelfs immigranten van de tweede generatie voelen zich Catalaans in Catalonië, in plaats van zich naarstig in te zetten om dat weerbarstige Catalonië zo snel mogelijk te verspaansen. En zeggen dat voor de Onkelinxen ook één generatie ruimschoots volstond om over te schakelen van Limburgs naar Frans en schuimbekkend en krijsend anti-Vlaams racisme.

Noorwegen schakelt FM uit Het is zover: Noorwegen is het eerste land in Europa dat de FM heeft uitgeschakeld. Of toch bijna. De openbare omroepen en de landelijke commerciële zenders hebben op 8 december hun FM-zenders moeten uitschakelen, en zijn voortaan alleen nog maar op DAB+ of via het internet te beluisteren. Kleinere lokale radio’s mogen echter nog steeds op de FM-band blijven uitzenden.

De omschakeling is echter niet zonder slag of stoot gegaan. In Oslo weigerde Radio Metro zijn FM-zender af te zetten, omdat die het oneerlijk vond dat lokale radio’s in de hoofdstad anders behandeld worden dan lokale radio’s op het platteland. Verder is ongeveer de helft van de Noorse bevolking ontevreden over de uitschakeling van de FM-zenders. Enerzijds laat de ontvangst van het DAB+-signaal op sommige plaatsen nogal wat te wensen over, anderzijds kost het al snel een smak geld om een DAB+-radio aan te schaffen.

De luistertijd naar de radio zou sedert de omschakeling niet significant gedaald zijn, maar toch wordt veel gemopperd dat DAB+ uiteindelijk toch maar een dure tussenoplossing is. Nogal wat mensen zijn in de auto immers rechtstreeks overgeschakeld van een FM-radio naar een streamingdienst via mobiel internet. De Vlaamse minister van Media Sven Gatz houdt de Noorse mediaonderzoeken de komende maanden maar beter goed in het oog.

Francken in nazikostuum, het communicatiemoment van 2017 volgens RTBf In september plaatste de jongerenafdeling van Ecolo een afbeelding op Twitter van de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken (N-VA), in een SS-uniform Op de “Cérémonie des Albert” van RTBf, Paris-Match en La Libre Belgique kreeg de gefotoshopte foto de prijs van “beste communicatiemoment” van het jaar. De afbeelding werd in september gepubliceerd toen Francken felle kritiek kreeg omwille van de samenwerking met Soedan. Naast de gefotoshopte afbeelding prijkte als bijschrift “het geluid van de laarzen is niet veraf”. “Hoe ver gaat de federale regering nog?” Hoewel Groen zich distantieerde van de gefotoshopte afbeelding, weigerde Ecolo zich te distantiëren. De meerderheidspartijen N-VA, CD&V en Open Vld veroordeelden de prent wel.

Op Twitter uitte Francken meteen zijn ongenoegen over de toekenning van de prijs. “Extreemlinkse haatprent is hét communicatiemoment van het jaar volgens RTBF en La Libre. Als aanmoediging kan dit tellen. Wie polariseert hier eigenlijk?”

Verder stelt hij dat het “precies” een “baggeravondje” was. Op dezelfde gala-avond werd DéFi-voorzitter Olivier Maingain tot “politieke persoonlijkheid van het jaar” gekroond.

Star Wars Episode VIII: The Last Jedi

“Let it all die”

Tien jaar na “Episode III: Revenge of the Sith” werd in december 2015 nieuw leven geblazen in de Star Warsfilms, met de première van “Episode VII: The Force Awakens.” Voor de diehardfans was dit het langverwachte vervolg op de oorspronkelijke trilogie waarvan de laatste episode uitkwam in 1983. Bij de wat minder fanatieke liefhebbers wekte dit ‘plotselinge’ vervolg verwarring.

Extra verwarrend werd het toen in 2016 de op zich staande “Rogue One” uitkwam. Ik moet eerlijk bekennen dat ook ik tijdens het zien van die films mijzelf meermaals deze vraag heb gesteld: “Waar zit ik nu in het verhaal?” Gelukkig kan ik zeggen dat na het bekijken van “The Last Jedi”, geschreven en geregisseerd door Rian Johnson, de verwarring heeft plaatsgemaakt voor hernieuwd enthousiasme.

Niet in de openingsscène, maar kort daarna gaat het verhaal in “The Last Jedi” door waar “The Force Awakens” de kijker had achtergelaten: op de verlaten planeet Ahch-To, waar de heldhafige protagonist Rey een verwilderde Luke Skywalker (de laatste Jedi) ervan probeert te overtuigen met haar mee te komen om het verzet te redden van de ondergang aan de First Order. Skywalker staat niet bepaald te springen om Rey’s verzoek in te willigen en laat duidelijk zijn standpunt horen. In zijn ogen is het te laat. Het kwaad heeft de bovenhand en het tijdperk van de Jedi is over. De toon is gezet.

In een bepaalde scène zegt een personage tegen een ander dat het tijd is “to let it all die”. Om korte metten te maken met alles uit voorbije generaties: Jedi, Sith, rebellen, rijken. Op sommige momenten in de film is de hoop daadwerkelijk ver te zoeken. Een twee en een half uur durend spektakel van obstakels, waarin de “good guys” letterlijk één voor één genadeloos van het doek worden geveegd.

“The Last Jedi” neemt de kijkers mee op een narratief onverwacht pad waarvan het plot nog niet duidelijk is. Het kan alle kanten op. Want zelfs al is het laatste sprankeltje hoop in de ogen van de laatste Jedi verdwenen, Star Wars zou Star Wars niet zijn als de kijker niet kan verwachten dat “the force” blijft voortbestaan.

Met de introductie van nieuwe personages als Rey en Finn in “The Force Awakens” in 2015, werd een nieuw tijdperk geboren. Of de nieuwe trilogie met nieuwe personages kon tippen aan haar iconische voorgangers met helden als Luke, Leia en Han Solo, bleef na “The Force Awakens” een onbeantwoorde vraag voor de Star Warsfans. Met “The Last Jedi” wordt die twijfel weggenomen.

Ondanks de toevoeging van een aantal nieuwelingen, wordt in “The Last Jedi” vooral aandacht besteedt aan het uitbouwen van de vaste personages, wat ervoor zorgt dat het publiek een nieuwe generatie Star Warshelden kan gaan waarderen. Rey, Finn, Poe en Kylo Ren vechten ieder met een persoonlijk conflict. Rey (Daisy Ridley) worstelt met het beheersen van de groeiende Jedi-force in zich, Finn (John Boyega) zoekt nog steeds naar zijn plek binnen de “resistance” als deserteur uit de First Order, de eigenwijze Poe (Oscar Isaac) rebelleert binnen het verzet en Kylo Ren/ Ben Solo (Adam Driver) kampt met een innerlijke strijd om goed of kwaad.

Maar ook Luke Skywalker (Mark Hamill), die uit angst voor het kwaad zijn Jedi-krachten heeft weggestopt, en Leia Organa (Carrie Fisher), die als leidster van de “resistance” met minieme kansen probeert te ontkomen aan het kwaad van de First Order.

De juiste hoeveelheid humor, een onvoorspelbaar plot, de interessante evolutie van de personages en de terugkeer van Luke Skywalker/Mark Hamill maakt van “The Last Jedi” een hoogwaardige en amusante film die dubbel en dik zijn plekje in het Star Warsuniversum verdient. Op voorwaarde natuurlijk dat u van het genre houdt…

Thirza Nerissa

Actueel

21 december 2017

Zuid-Afrika: Wat nu met Zuma?

Uiteindelijk heeft Cyril Ramaphosa, de vicepresident van Zuid-Afrika, het gehaald op het verkiezingscongres van de regeringspartij ANC in Johannesburg. Maandag kreeg hij 2.440 afgevaardigden achter zich, tegen 2.261 voor zijn rivale, Nkosazana Dlamini-Zuma.

Nochtans had president Jacob Zuma zijn uiterste best gedaan om zijn ex-vrouw te begunstigen. Zaterdag 16 december opende hij het congres met een rede waarin duidelijk verwezen werd naar Marikana, de fameuze schietpartij in augustus 2012, om Ramaphosa onderuit te halen. Ook schreeuwde hij van de daken dat hij als president “zijn best had gedaan”. Maar zijn onverwachte verkiezingsstunt dat niet-begoeden voortaan gratis zouden mogen studeren, kwam als een boemerang terug. Minister van Financiën Gigaba, die van niets wist, moest meedelen dat de schatkist dat niet dragen kon.

Vraag is hoe Zuma op zijn nederlaag zal reageren. Theoretisch mag hij tot 2019 president van Zuid-Afrika blijven. Nu Ramaphosa partijleider wordt, zal die echter zo snel mogelijk de macht willen overnemen. Veel zal afhangen van het Nationaal Uitvoerend Comité (NEC) van de partij. Deze kan Zuma tot ontslag aanzetten. En indien hij weigert, kunnen ze het via een vertrouwensstemming in het parlement proberen.

Daadwerkelijk afzetten vergt echter een drievierdemeerderheid. De eerste tekenen zijn echter niet goed: onder de verkozen top-zes van de partij zitten drie Zuma-aanhangers wat Zuma er zou kunnen toe aanzetten aan te blijven. Sommige bronnen menen dat hij de eer aan zich-

zelf zal houden maar een mogelijk aftreden wil uitstellen tot na de “Staat van de Natie”toespraak in januari of februari. Trouwens, er waren geruchten dat hij, bij een gebeurlijke overwinning van zijn ex-vrouw, haar het heft in handen zou hebben gegeven.

Ramaphosa’s zege is dus geen wonderoplossing. Weliswaar steeg na zijn verkiezing de rand met bijna 4 procent en spraken economen hun voldoening uit, maar ze behouden hun reserves. En het ANC? De schade die Zuma de partij heeft toegebracht is enorm. Zuma gaf de provinciale premiers en de lokale stadsleiders steeds de vrije hand op voorwaarde dat ze hem bleven steunen.

Het leidde tot zo’n ongebreidelde corruptie op alle niveaus dat dit niet in korte tijd kan verholpen worden. Professor William Gumede van de universiteit van de Witwatersrand stelde zich zelfs de vraag of de man die dit aanpakt het wel zal overleven. Reeds vele zwarte middenstanders en jongeren verlieten de partij ten voordele van oppositiepartijen als de Democratische Alliantie en de Economische Vrijheidsvechters van Malema. Er zal hard moeten worden gewerkt, wil de regeringspartij bij de presidents- en de nationale verkiezingen van 2019 niet voor een ramp komen te staan.

Jan van Aerschot

Familiehereniging: fataal beleid!

In Denemarken is beroering ontstaan door een recente studie van het Deense Ministerie van Financiën, het zogenaamde “Indvandreres nettobidrag til de offentlige finaser”, waarin de jaarlijkse kosten van niet-westerse immigratie wordt berekend. Een jaarlijkse kost van niet minder dan 4,43 miljard euro, zo blijkt. Het lakse Deense beleid van familiehereniging blijkt hiervoor verantwoordelijk.

Op 8 juni 1983 besloot de conservatief-liberale minderheidsregering van Poul Schlüter onder druk van sociaalliberalen die de regering vanuit de oppositie steunden, over te gaan tot het meest liberale en lakse vreemdelingenbeleid van Europa. De wetgeving voorzag in een alomvattende en verregaande familiehereniging, wat voor een aanzuigeffect van jewelste zorgde. Afgezien van het protest van een (toen nog) gemarginaliseerde Deense Volkspartij en enkele sociaaldemocratische burgemeesters van voorsteden van Kopenhagen waren woonsegregatie en fenomenen als parallelle maatschappijen in de Deense maatschappij taboethema’s tot midden de jaren negentig.

Gevolgen van een laks beleid De links-liberale regering van Nyrup-Rasmussen voerde dit liberale migratiebeleid nauwgezet uit, waardoor familiehereniging bijna 50 procent van de immigratie naar Denemarken uitmaakte. De daaropvolgende centrumrechtse regering onder Anders Fogh Rasmussen, die met gedoogsteun van de Deense Volkspartij in 2001 aan de macht kwam, slaagde er wel in de instroom uit niet-westerse landen onder controle te krijgen. O.a. familiehereniging werd aan strengere regels onderworpen. Maar het lakse familieherenigingsbeleid van de voorbije decennia liet sporen na, die zich laten voelen in beleidsdomeinen als financiën, arbeidsmarkt, criminaliteit en onderwijs. De analyse van het Deense Ministerie van Financiën is heel duidelijk: “Immigranten die als asielzoeker of in het kader van familiehereniging naar Denemarken komen, leveren gemiddeld een negatievere bijdrage aan de openbare financiën”.

Die ‘negatievere bijdrage’ heeft natuurlijk te

WAT WE ZELF BETALEN… Het Vlaams Gewest zal buiten de federale financiering om zelf nog eens honderd miljoen euro investeren in het spoor. Cofinanciering, noemt met dat. Merkwaardig. Het spoor is nog altijd federale materie. Waarom financiert Vlaanderen nu zelf? Waarom moet Vlaanderen mee betalen voor iets waar het recht op heeft via federale zijde? Omdat het vooruit moet gaan, vinden nu ook Geert Bourgeois en Ben Weyts, zeker nu na een aantal staatshervormingen het federale niveau wat is uitgekleed en deze legislatuur 2,1 miljard euro

maken met de lage tewerkstellingsgraad van deze groepen, duidelijk onder 50 procent. Syriërs bijvoorbeeld hebben de laagste tewerkstellingsgraad onder alle immigranten, slechts 14 procent van hen is aan het werk.

Cijfers van het Ministerie van Werk geven aan dat meer dan 80 procent van de koppels die van de Deense sociale bijstand leven, nietEuropese inwijkelingen zijn, of hun kinderen.

Het gaat om een bevolkingsgroep die na 1983 in het land is gekomen.

Daarnaast is ook in Denemarken het fenomeen van buitenlandse importbruidjes wijdverspreid, waardoor het ganse proces van (bijzonder moeilijke) integratie opnieuw van nul begint. Tot slot zijn er de criminaliteitscijfers: officiële cijfers van veiligheidsdiensten en ministeries geven aan dat de nakomelingen van niet-Europese immigranten in Denemarken de hoogste criminaliteitscijfers laten optekenen. Danmark Statistik werkt met een criminaliteitsindex van 100 voor alle mannen in Denemarken. Zonen van niet-Europese instromers hebben een criminaliteitsindex van 237 (137 procent hoger dan het gemiddelde).

Exit voor familiehereniging In een reactie op de toenemende criminaliteit en de agressieve bendes in Denemarken heeft de Deense minister-president Lokke Rasmussen de oorlog verklaard aan de parallelle maatschappijen. Familiehereniging is voor hem “een belangrijke schakel in de voedselketen van de gettovorming”. Verschillende partijen zullen wetsvoorstellen indienen om komaf te maken met familiehereniging – het lijkt alsof de cirkel met 1983 volledig rond is.

Piet van Nieuwvliet

moet besparen op het spoor.

Is dat strijdig met de vraag van de N-VA om het spoor te regionaliseren? In Het Belang van Limburg worden weer onzinnige argumenten uit de kast gehaald om dat vooral niet te doen: “Het zou ook een miskenning zijn van de status van de trein als vervoermiddel voor de lange afstand. En dan willen we nog niet denken aan de treinverbindingen die de taalgrens overschrijden. Die doorknippen, zou België nog verder verdelen.” Wel, wel, alsof treintjes stilvallen aan grenzen. Daar moet je eens op letten als je naar het buitenland spoort.

Noppes, nada.

11

In herinnering

De Vliegende Vlaming De Vliegende Hollander is nep, de Vliegende Vlaming was waarheid tot hij vorige week de vleugels verloor. De Vlaamse Luchtvaartmaatschappij (VLM) was zijn hoogtepunt en de blijvende turbulentie rond dat geesteskind, nadat hij de controle verloor, was een zeurende wonde.

Sabena had met Freddy van Gaever aan het hoofd in de crisisperiode een heel ander verhaal kunnen schrijven. Hij was te zuiver op de graat om die kans van de politiek te krijgen. In Wommelgem woonde Van Gaever in een ruime villa, zijn trots en rustplek. Hij had geen tweede verblijf in Monaco, nergens dobberde een plezierboot, noch bouwde hij een stal op met Maserati’s of andere pronkkarren. Jagen met de ‘beau monde’ was evenmin zijn verzetje. De Mercedes waarmee hij vijftien jaar kilometers maalde mocht vanaf 1 februari 2017 de Lageemissiezone van Antwerpen niet meer binnen. Freddy Van Gaever (79) was een serieondernemer van het edelste allooi en bleef boordevol plannen en projecten zitten tot De Ziekte hem wegmaaide. De ziel en de zaligheid van de sinjoor had hij ten volle: welbespraakt, joyeus, vriendelijk, ruimhartig, zonder vrees met de donquichotterie als toetje.

Van Gaever was mijn maat bij Ufsia, de hogere zakenschool van de jezuïeten in de Prinsstraat te Antwerpen, later verwasemd in de Universiteit Antwerpen. Met de jezuïeten, hun inspiratie, hun zin voor werkelijkheid, hun wereldburgerschap hield hij voeling. Freddy was een populaire student, met het familiale bedrijf op de Koninklijkelaan in Berchem leverde hij de autocars voor cantussen elders en fratsen. Een stunt in 1963 was de ontvoering van Manneke Pis voor een goed doel (voor gehandicapten, opbrengst 80.000 frank) door de Wikings, de studentenvereniging van Ufsia. Freddy kidnapte mee de Brusselse plasser.

Wat heeft hij niet aangeraakt als ondernemer? Een bloemlezing. Freddy van Gaever stichtte Freddytrans; kocht als hoofdkantoor het historische pand in hartje Antwerpen van professor Walter Couvreur (indoloog en eerste voorzitter van de Volksunie); was hoofd van een groot Frans vrachtwagenconcern; stichtte drie luchtvaartmaatschappijen (Delta Air, VLM en VG Airlines); kuiste het gokbedrijf PMU op; saneerde een milieugroep; werd schutspatroon van Berchem Sport (met Armeense spelers aangevoerd uit Jerevan, een nieuwe luchtverbinding van VG Airlines); beheerde, na het faillissement van de Aarschotse wijnsjoemelaar Roger Geens (die goot bijvoorbeeld rauwe melk bij de wijn uit Bordeaux), veertien Franse wijndomeinen. Van Gaever kon geen corruptie verdragen en stak steeds de nek uit om rottigheid op te ruimen. Bij PMU en het verdorven gokwereldje spitte hij maffieuze toestanden op; hij scherpte de pen en later als politicus de wetgeving om vrachtwagens veiliger te maken (Van Gaever haatte de platneuzige vrachtwagens, want hij wist hoe de chauffeurs daarin verpletterd werden, en daarom moesten meer langneuzige camions, met een kloeke motor als stootkussen, de wegen op); als insider van de luchtvaartwereld was hij de CEO die Sabena had kunnen redden (met een draconisch toekomstplan dat komaf maakte met de kromme en verpolitiekte bedrijfsvoering en de dikkenekkerij van de syndicaten). VLM was een pionier van de vluchten tussen secundaire luchthavens, de point-to-point contra de klassieke huband-spoke (de Schiphols en Frankforts als centra van een spinnenweb).

Politiek werd Van Gaever gedoopt bij de Vlaamsgezinde CVP’ers rond de West-Vlaamse senator en notaris Robert Vandekerckhove. Zelf had hij een lijvige blauwdruk voor een Partij van de Productieven. Leegloperij was zijn vijand. Zijn pleidooi voor genereuze steun aan minderbegaafden en invaliden steunde op de herwaardering van zij die actief moesten en konden zijn. Van Gaever was geen stamboekflamingant. Zijn burgerlijke thuis was Belgisch en zijn politiek geïnteresseerde broer was een Open Vld’er en franskiljon. Bij een quiz over de Vlaamse Beweging zou hij gebuisd zijn.

Het radicalisme, de anti-establishmentstijl en de voorrang voor het eigen volk deden hem kiezen voor het Vlaams Belang en hij vervulde daarvoor flamboyant mandaten tussen 2004 en 2010 in het Vlaams Parlement en de Senaat. Het cordon sanitaire ervoer hij als onrechtvaardig. Zijn grote droom was de oprichting van een eigen Vlaamse krant, het werd bijna een obsessie. Met Freddy van Gaever verdwijnt een boeiende Vlaming.

Frans Crols De afscheidsdienst voor Freddy van Gaever vindt plaats op zaterdag 23 december om 10uur in de kerk van Sint-Carolus Borromeus aan het H. Conscienseplein.

12 Cultuur De woede van Willem Elsschot

21 december 2017

Boek

Een Da Vinci in Tongerlo?

Al 450 jaar hangt een kopie van ‘Het Laatste Avondmaal’, een iconisch fresco van Leonardo da Vinci, in de abdij van Tongerlo. Heeft Da Vinci mee geschilderd aan dit werk?

Fons de Ridder, die schuilging onder het pseudoniem Willem Elsschot, was een burgerman, een zakenman en ook een groot retorisch dichter. Tot spijt van wie het benijdt. Hugo Claus, Maurice Gilliams en ook Hedwig Speliers hielden niet zo van zijn harde en wrange gedichten. Voor mij was en blijft hij een grote meneer en dit niet het minst door zijn ultieme Borms-gedicht (nota bene zijn laatste gedicht in zijn Verzameld Werk!) en natuurlijk ook door onvergetelijke gedichten zoals ‘Het Huwelijk’, ‘De Bult spreekt’, ‘De Baggerman’ en ‘Aan Jan Greshoff’. Een aantal jonge en oudere wijsneuzen (academici) probeerden de weerklank van Elsschot als dichter alsnog te verklaren.

Elsschot werd niet alleen literair beroemd door zijn novellen en romans. Hij werd ook berucht door zijn politieke en soms zeer sociaal geëngageerde gedichten. De linkse LouisPaul Boon moest niets hebben van het Borms-gedicht en weigerde zelfs de opdracht. Het literair tijdschrift N.V.T. weigerde zelfs het te publiceren (het was dan ook geschreven in volle repressietijd, want het gedicht werd gedagtekend op 1947). En de slotregels van dit gedicht (het machtige gedicht telt negen rijmende strofen) of de finale opdracht zou niemand in dit land nog mogen vergeten: Gij dacht, o lijdzaam volk, dat ’t gruwelijk getij der oude tirannie voor immer was voorbij.

Weet nu dan dat uw stem door niemand wordt aanhoord, zolang gij stamelend bidt of bedelt bij de poort.

De toon van dit onvergetelijke gedicht is geen valse sentimentaliteit of pathetiek. Die getuigt van diepmenselijke verontwaardiging die Elsschot in zijn zeer retorische maar beheerste woede kon uiten. Ook het minder bekende gedicht ‘Aan Willem Gijssels’ (°Antwerpen, 1940) vangt aan op strijdvaardige toon, en wel met deze eenvoudige woorden: Gebroodroofd en verdrukt, dat wel, maar nooit gebukt.

Worgen, trappen, trekken, Niets baat met zulke nekken.

Ook het gedicht ‘Aan Jan Greshoff’, over die nu vergeten literaire en journalistieke vriend die naar Zuid-Afrika uitweek en het dikke boek Afscheid van Europa schreef, heeft - zoals bijna al zijn gedichten - een aanspreektoon die de lezer dadelijk bij de strot grijpt en niets of niemand spaart. Het is een wat plechtige en ouderwets klinkende toon die zijn boze stem laat horen, en dat maakt deze politieke en historische gedichten zo onvergetelijk.

Een kaakslag voor Elsschot Jongere en latere dichters probeerden de toon van Willem Elsschot na te doen, of zelfs te bespotten. En dan meer bepaald het bekende gedicht ‘Het Huwelijk’, met de beroemd geworden uitspraak want tussen droom en daad staan wetten in den weg en praktische bezwaren.

Twee versregels die als een vaak gebruikt cliché bijna spreekwoordelijk werden. De geleerde literaire vakman en deskundige Paul Claes merkt trouwens terecht op in zijn bijdrage ‘Drie pastiches tussen droom en daad’ dat de imitaties van dit gedicht of de pastiches grotendeels mislukt zijn of het model zeker niet konden evenaren. Het gaat hier om drie nochtans bekende literaten (Adriaan van Dis, Kees van Kooten en Tom Lanoye die het spotten niet konden laten) en Claes schrijft zelfs: ‘De pastiche is een kaakslag voor de subtiele stilist Elsschot.’

Terug naar het nog altijd omstreden of voor velen onverklaarbare (niet voor ons!) Bormsgedicht dat onder de titel zomaar twee citaten (Jeremia en Prediker) uit het Oude Testament van de Bijbel bevat, die voor de goede verstaander de boosheid van Elsschot bevestigen. De wat jongere schrijver en criticus Matthijs de Ridder (°1979, geen familie), die aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen Nederlandse letterkunde doceert, is een kenner en kan schrijven. In zijn bijdrage ‘Gij zijt mij vreemd geweest’ bewijst hij dat hij het Borms-dossier van Elsschot zeer goed kent, en hij besluit zijn boeiend essay in de laatste alinea met de volgende toch verrassende woorden: ‘Elsschot hield het voortaan voor gezien. Na die affaire schreef hij nauwelijks nog. Maar wijken deed hij niet.

Hij liet zijn Verzameld Werk eindigen met ‘Borms’, het gedicht dat niemand had begrepen.

Elsschot was zijn lezers misschien vreemd geweest, maar ach, dat was dan maar zo.’ En dat niemand toen (en nu) dat gedicht had begrepen is wat overdreven, of zelfs onwaar. Zijn weinige al dan niet Antwerpse (zeer Vlaamsgezinde of nationalistische) vrienden (zoals onder anderen Karel Dillen) hadden dit fameuze gedicht natuurlijk maar al te goed begrepen. Om nog te zwijgen van de lezers en lezeressen die in de grijze jaren vijftig te lijden hadden onder de harde repressie en epuratie.

En dit dan uiteraard in die zogenaamde zwarte families, die in het lezen van dit gedicht uiteindelijk toch een vorm van troost konden vinden.

Hendrik C arette

Koen Rymenants en vele anderen, “Willem Elsschot Dichter, Alle Verzen verzameld en toegelicht”, Uitgeverij Polis, Antwerpen 2017, 303 blz., 22,50 euro.

ISBN 978-94-6310-290-2

SPOOR EN CIJFERS Om het eens over de cijfers te hebben…

Ook in Het Belang van Limburg reageerde Jos Digneffe, voormalige topman van de socialistische spoorbond ACOD Spoor. “De 60-40 verdeelsleutel tussen Vlaanderen en Wallonië is de reden waarom het in Wallonië allemaal groter mag en sneller kan.”

Die percentages moeten volgens Digneffe bij een volgende formatieronde op tafel komen. “Rekening houdend met de regionale spooractiviteiten zou een 70-30 opsplitsing van de middelen juister zijn.” Digneffe (hij stapte onlangs uit de Hasseltse sp.a) doet al even irrationeel over een splitsing van het spoor: “Vlaanderen zou het Limburg van WestEuropa worden, totaal geïsoleerd op spoorgebied”. Stonden de treinen stil na de splitsing van Tsjechoslowakije? Of in de Balkan, misschien?

Voor wie het debat wat rationeler wil voe-

ren, herhalen we wat cijfers en vragen. Professor Herman Matthijs plaatste eerder al vraagtekens bij de verdelingen van de investeringen (60 procent naar Vlaanderen en 40 procent naar Wallonië). “Is die verhouding de laatste jaren nageleefd?”, rekening houdend met de enorme werken aan Brusselse sporen en gebouwen? En: 70 procent van de eigen inkomsten van de NMBS komt uit de Vlaamse stations, terwijl er evenveel stations zijn in het noorden en het zuiden van dit koninkrijk. Bovendien telt Vlaanderen minder kilometer spoor. Eddy van de Voorde, transporteconoom aan de Universiteit Antwerpen, wees er in Trends op dat de infrastructuurkosten fiftyfifty worden verdeeld langs beide kanten van de taalgrens, maar dat de reizigersvraag voor 70 procent in Vlaanderen zit. We herhalen nog even de conclusie: het spoordossier alleen al volstaat (zelf invullen) voor een zevende staatshervorming, meer autonomie, confederalisme of een splitsing van dit land.

Leonardo da Vinci blijft de meest boeiende en meest begeerde renaissancekunstenaar. In november werd zijn ‘Salvator Mundi’ voor 450 miljoen dollar geveild bij Christie’s in New York.

Volgens de New York Times zou de Saoedische kroonprins de koper zijn. De satelliet van het Louvre in Abu Dhabi kondigde aan dat het dit peperdure werk binnenkort zal tentoonstellen.

Het Louvre in Parijs, waar de ‘Mona Lisa’ hangt, heeft plannen voor een grote Da Vinci-expo in 2019 en dan zal ook het Europese publiek de ‘Salvator Mundi’ kunnen bewonderen.

Begin deze maand kwam er nog meer groot Da Vinci-nieuws, van dichter bij huis, uit de norbertijnenabdij van Tongerlo. Daar hangt een kopie van ‘Het Laatste Avondmaal’, het fresco dat Da Vinci in 1499 voltooide in de refter van het klooster Santa Maria delle Grazie in Milaan.

Het 34 vierkante meter grote doek hangt al 450 jaar in de abdij van Tongerlo, en dat is dus geen nieuws. Wel dat Leonardo da Vinci twee van de figuren, Jezus en Johannes, zelf zou geschilderd hebben. Dat beweren althans twee kunstkenners en Da Vinci-fanaten. Professor Jean-Pierre Isbouts, verbonden aan de Fielding Graduate University in Santa Barbara in Californië, en kunstkenner Christopher Brown onderzoeken al enige tijd het verblijf van Leonardo da Vinci in Milaan van 1482 tot 1499. Hun boek en film ‘Young Leonardo’ getuigen van die passie. In dit boek besteden Isbouts en Brown bijzondere aandacht aan het fresco met ‘Het Laatste Avondmaal’.

Accurate kopie Het doek in Tongerlo is door kunsthistorici toegeschreven aan Da Vinci’s assistenten, waaronder Andrea Solari. Volgens Isbouts en Brown is de kopie in 1509 vanuit Milaan over de Alpen naar het kasteel van Gaillon gebracht, in opdracht van de Franse koning.

Naast het schilderij in Tongerlo hebben de medewerkers van Da Vinci nog drie andere kopieën gemaakt. Een tweede versie door Solari is tijdens de Tweede Wereldoorlog vernietigd. Een kopie van de hand van Da Vinci’s leerling Giampietrino is onlangs teruggekeerd

naar de Royal Academy of Arts in Londen. En de vierde geschilderd door Marco d’Oggiono, ook een leerling van Da Vinci, is na een recente restauratie opnieuw te zien in het Musée de la Renaissance in Ecouen in Frankrijk.

Het doek in Tongerlo is de oudste en de meest accurate replica van ‘Het Laatste Avondmaal’, aldus Isbouts en Brown. Dat is belangrijk, want van het originele fresco in Milaan is vandaag nog slechts twintig procent zichtbaar. De pigmentvervaging is het gevolg van Da Vinci’s ongelukkige techniekkeuze. Het fresco geraakte snel in verval. De vele restauraties konden daar niet aan verhelpen. Gelukkig is er dus de kopie van Tongerlo, een bijzonder waardevol topstuk.

Al even gelukkig hebben de monniken tijdens de plundertochten van de Franse revolutionairen het gigantische doek opgerold en in een graanschuur verborgen. Anders hing het nu allicht in het Louvre, in de buurt van de ‘Mona Lisa’. Ook de grote brand in de abdij in 1929 heeft het schilderij overleefd. Tot 1960 hing het in de kerk; het heeft nu een eigen museumgebouw.

Centen voor restauratie Volgens Isbouts is het werk dringend aan restauratie toe. Hij schat de kostprijs op een half miljoen euro. De kunsthistoricus lanceerde een campagne om bij privépartners de nodige fondsen te werven. Een twaalftal Vlaamse bedrijven en organisaties zou al interesse hebben getoond om het restauratieproject financieel te steunen. Hopelijk kan dat vlug van start gaan, en komt er duidelijkheid over de bijdrage van Leonardo da Vinci aan deze schitterende kopie van zijn ‘Laatste Avondmaal’.

Het museum met één werk in de abdij van Tongerlo is tijdens de winter gesloten en gaat pas vanaf Pasen weer open. De monniken overwegen deze winter een uitzondering te maken en kunstliefhebbers de kans te geven deze misschien-Da Vinci te ontdekken.

Alle informatie over het Da Vinci-museum in de abdij van Tongerlo: www.tongerlo.org.

MMMV

Op de praatstoel

21 december 2017

13

Praten met Leopold Scholtz

Afrikaners hebben energie en geloof nodig Dr. Leopold Scholtz was van 1997 tot 2009 buitengewoon hoogleraar geschiedenis aan de universiteit van Stellenbosch en tot 2007 adjunct-hoofdredacteur van de krant “Die Burger”. Ook was hij tot 2013 hoofd van het bureau van Media24 in Nederland, waar hij nu woont. Nadien bleef hij als onafhankelijk analist zeer actief met het schrijven van artikels over de internationale politiek en de toestand in zijn land. Daarnaast schreef hij een aantal boeken o.m. over de Boerenoorlog en de Grensoorlog. Leopold Scholtz spreekt en schrijft vloeiend Nederlands. ‘t Pallieterke: Het is uiteindelijk begin augustus toch tot een geheime stemming gekomen, na de motie van wantrouwen in het Zuid-Afrikaanse parlement tegen president Zuma. De motie werd wel verworpen met 177 stemmen tegen 198, maar daaruit bleek dat ze door minstens een 25-tal ANCparlementsleden was gesteund naast diegenen die afwezig waren (het ANC heeft 249 zetels in dat parlement).

Betekent dit een serieuze verzwakking van de positie van de president en een slecht vooruitzicht voor zijn ex-vrouw, Nkosazana Dlamini-Zuma, die hoopte hem als ANC-voorzitter op te volgen?

Leopold Scholtz: Het is wel een verzwakking van Zuma’s positie. Immers, een beduidend deel van de ANC-fractie heeft zich tegen hem gekeerd en ANC-kopstukken als Kgalema Motlanthe, Pravin Gordhan, Trevor Manuel en anderen hebben hem in het openbaar terechtgewezen. Zuma is verzwakt, maar nog niet uitgeteld. ‘t Pallieterke: Zuma blijft normaal aan als president tot 2019. Maar zit er een mogelijke herhaling in van het scenario van 2007/2008 toen eerst de vorige president Mbeki door Zuma werd verslagen op het ANC-congres in Polokwane (Pietersburg) en Mbeki in 2008 voortijdig moest aftreden?

Leopold Scholtz: : Nee. In 2007 wilde Mbeki wel overeenkomstig de grondwet als staatshoofd aftreden, maar aanblijven als ANC-leider om zo de echte macht achter de troon te blijven. Hij is toen afgeserveerd. Zuma heeft nooit te kennen gegeven als ANC-leider te willen aanblijven. Zijn doel is steeds geweest zijn ex-vrouw, Nkosazana DlaminiZuma, in zijn plaats verkozen te krijgen. Hij rekent erop, dat zij hem tegen vervolging wegens corruptie zal vrijwaren. Er was wel een scenario dat hij na de leidersverkiezing van december ook als staatshoofd zal aftreden en zijn ex-vrouw als waarnemend president zal aanstellen om haar verkiezingskansen te verhogen. Een ander scenario dat in de media serieus besproken werd, is een staatsgreep waarbij de grondwet buitenspel zou worden gezet om de verkiezingen van 2019 helemaal af te stellen. Een voorwendsel zal dan wel gevonden moeten worden. ‘t Pallieterke: Bij de huidige toestanden verwijst men dikwijls naar de jaren 1994‘99 toen Mandela president was. Was die periode zo positief, en heeft Zuma die verloochend?

Leopold Scholtz: Reeds in Mandela’s tijd begonnen de problemen van corruptie, machtsmisbruik, enzovoort. Maar dat werd overschaduwd door Mandela’s verzoeningsgezindheid. Ja, Zuma verloochent alles wat Mandela in zijn laatste levensjaren kenmerkte. ‘t Pallieterke: In de wereldgeschiedenis zal Mandela steeds een groot president worden genoemd. Daarentegen zal Hendrik Verwoerd de geschiedenis ingaan als de architect van de apartheid, die een racistische politiek van onderdrukking zou hebben gevoerd. Klopt deze wit-zwarttegenstelling?

Leopold Scholtz: Als historicus bestrijd ik altijd een zwart-wittegenstelling. Ik zie veel eerder verschillende schakeringen van grijs.

Verwoerd was een kind van zijn tijd en moet als zodanig worden beoordeeld. Mandela was in een zeker stadium een orthodoxe marxistleninist, een feit dat tegenwoordig ondergesneeuwd wordt. (Hij heeft die ideologie overigens later laten varen.) ‘t Pallieterke: Over het verloop van de onderhandelingen die hebben geleid tot het “nieuwe Zuid-Afrika” lopen de visies

wel eens uiteen. Sommigen beschuldigen de regering-De Klerk ervan de onderhandelingen te zwak te hebben gevoerd. Die regering zou haar voornaamste troef, het leger, niet hebben uitgespeeld (minister van Defensie Malan zat niet in het onderhandelingsteam) en een andere troef (het virtuele bondgenootschap met de Inkathapartij van Buthelezi) onder druk van het ANC hebben opgegeven. Wat is uw visie?

Leopold Scholtz: Laten we twee dingen van elkaar onderscheiden. (a) Kon het leger een rol spelen? Het antwoord is nee. Wat voor rol had dat moeten spelen? Soweto door tanks en bommenwerpers laten vernietigen? Hoe zou dat de onderhandelingen hebben geholpen? (b) Heeft men goed met het ANC onderhandeld? Ook hier moeten wij genuanceerd oordelen.

Men heeft niet het onderste uit de kan gehaald, beslist, en een iets betere uitslag was mogelijk. Maar, gegeven de verschoven machtsverhoudingen, was een dramatisch betere uitslag niet mogelijk. ‘t Pallieterke: In 1994 werd een regering van nationale eenheid gevormd: ANCNationale Partij – Inkatha. In 1996 verliet de Nationale Partij die regering. Gaf men daarbij het ANC geen vrij spel? Waarom verliet de NP de regering?

Leopold Scholtz: Omdat men het gevoel kreeg dat het ANC haar bijdrage niet ernstig nam. Het is natuurlijk zo dat de NP-ministers veel meer bestuurlijke ervaring hadden, en dat zij dachten een goede bijdrage te kunnen maken. Op de keper beschouwd, was het misschien naïef om te verwachten dat een beweging die zo lang voor de alleenheerschappij had geijverd, de macht met de gewezen apartheidspolitici zou delen. ‘t Pallieterke: Klopt het dat de grondwet van dat nieuwe Zuid-Afrika een zeer degelijk document is, maar dat die niet wordt nageleefd, zeker niet in de Zumatijd?

Leopold Scholtz: Er kleven mankementen aan de grondwet. Zo is de bescherming voor het Afrikaans en andere inheemse talen onvoldoende. De president heeft te veel macht om allerlei invloedrijke ambten te vullen.

Er is niet genoeg ruimte voor provinciale overheden. Dat gezegd hebbende, biedt de grondwet op zich wel degelijk bescherming voor individuele rechten, en deze worden uitstekend door de gerechtshoven nageleefd. Het ANC beschouwt de grondwet en de rechtbanken echter als een hindernis. Gelukkig heeft Zuid-Afrika een uiterst levendige burgerlijke samenleving en een onafhankelijke pers die de regering verantwoordbaar houden. ‘t Pallieterke: Onlangs verscheen in dit weekblad een tweedelig artikel over de strijd bij Cuito Cuanavale in Angola in 1987-‘88. Klopt het dat de afloop een grote rol heeft gespeeld bij de teloorgang van het blanke bestuur in Namibië (dat in 1990 onafhankelijk werd) en Zuid-Afrika zelf (waar het ANC in 1994 de macht overnam), zoals Mandela ooit beweerde?

Leopold Scholtz: De strijd bij Cuito Cuanavale eindigde in een patstelling en werd de aanleiding voor onderhandelingen tussen aartsvijanden. Dit werd de aanduiding voor de blanke regering dat men met “de vijand” kon onderhandelen en een compromis kon bereiken. ‘t Pallieterke: Hoe beoordeelt u (die over dit onderwerp verscheidene boeken schreef) de militaire kant van deze campagne en de gebeurtenissen er rond?

Faalde de Weermag in uw ogen, en zo ja, was dit te wijten aan fouten van de generaals of waren hun handen te zeer door de politici gebonden?

Leopold Scholtz: De Weermag als zodanig faalde niet. Tactisch en operationeel was dat leger verreweg de meerdere van de SWAPO, de Angolezen en de Cubanen. De frontofficieren en manschappen opereerden militair schitterend. Naar mijn oordeel begingen de generaals in Pretoria, die over weinig oorlogservaring beschikten, fundamentele operationele fouten, die een overwinning in een patstelling veranderde. Echter, je kan je afvragen of een Zuid-Afrikaanse overwinning niet tot zo’n arrogantie zou hebben geleid dat dit vrede onmogelijk had gemaakt. Met het voordeel van tijdsafstand (dertig jaar) mogen we de uiteindelijke uitslag als een bestiering zien. ‘t Pallieterke: Graag enkele vragen over het Zuid-Afrika anno 2017. De traditionele Afrikaanstalige universiteiten worden meer en meer verengelst. Het Afrikaanstalig onderwijs in het algemeen gaat achteruit. Waarom is een taalkundig gescheiden onderwijssysteem (zoals wij dat in België kennen) in Zuid-Afrika zogezegd discriminatoir?

Leopold Scholtz: Het ANC is een typische beweging van Afrika waar de koloniale taal (Engels, Frans, Portugees) gezien wordt als eenheidsfactor om de door stammen verdeelde landen te verenigen. Bovendien hanteert men het mijns inziens valse argument dat Afrikaans de taal van de apartheid was en nog steeds is, en als je dan op rechten voor Afrikaans aandringt, ben je eigenlijk voor de apartheid. ‘t Pallieterke: Wat is uw visie over de plaasmoorde? Een weloverwogen campagne om de blanke boeren van hun land te verjagen? Wraak? Banditisme waaraan de regering weinig doet of wil doen? In dat verband: ziet u de mogelijkheid dat het in Zuid-Afrika tot onteigeningen komt zonder vergoeding zoals in Zimbabwe?

Leopold Scholtz: Er is geen aanduiding dat een doelbewuste strategie van etnische zuivering achter de plaasmoorde zit. Er zijn verschillende studies geweest, gebaseerd op interviews met veroordeelde plaasmoordenaars in de gevangenis, waaruit men opmaakt, dat het gewoon om misdadigheid gaat. Vergeet niet, de zwarte arbeiders op de boerderijen lijden er net zo veel onder als de blanke boeren. Onteigening zonder vergoeding blijft een mogelijkheid. De Economic Freedom Fighters van Julius Malema vormen een bedreiging van links voor het ANC, en die moet daarop reageren. ‘t Pallieterke: Hoe ziet u de toekomst van het ANC, gelet op de verscheurdheid van die partij vandaag? Zou het tij kunnen keren als bijvoorbeeld huidig vicepresident Ramaphosa het roer overneemt? Of zit de verrotting te diep?

Leopold Scholtz: Dat is moeilijk te zeggen.

Alles – ook Ramaphosa – is beter dan Zuma, maar deze is zo verrot dat dit niet veel zegt.

Mijns inziens is het ANC te ver heen om zich op korte termijn moreel te herstellen. Misschien kan een periode in de oppositie dat wel bewerkstelligen. ‘t Pallieterke: Hoe staat de Afrikaner tegenover de situatie in het land, en dan in

de eerste plaats de Afrikanerjeugd? Enerzijds zouden heel wat Afrikaanstalige studenten op het Engels overschakelen en zouden heel wat Afrikaners zich bij de bestaande toestanden neerleggen. Anderzijds is er de bijval voor een man als Steve Hofmeyr wanneer hij op een concert “Die Stem” zingt…

Leopold Scholtz: De Afrikaners zijn moedeloos, reddeloos en leiderloos. De studenten, die zeggen dat ze Engels als onderrichttaal verkiezen, doen dit omdat de economie volledig Engels is. Dat Hofmeyr bijval krijgt, is meer een stuiptrekking dan een wederopstanding. Dat wil niet zeggen dat het zo zal blijven.

Alles is mogelijk. ‘t Pallieterke: Heeft de Afrikaner, gelet op zijn demografische achteruitgang, nog een toekomst in Zuid-Afrika? Zijn Afrikanerenclaves als Orania en Kleinfontein (een deel van) een oplossing?

Leopold Scholtz: Als je je door rationele overwegingen laat leiden, ben je geneigd zwaarmoedig te zijn. Het Afrikaner geboortecijfer neemt af, en tienduizenden zijn naar het buitenland verhuisd. Maar we waren ook na de Anglo-Boerenoorlog – zoals wij zeggen – “op moedverloor se vlakte”. Wat ons er doorheen heeft doen slaan, waren energie en geloof. Met hernieuwde energie en geloof kunnen we het weer doen. Ik zou Afrikanerenclaves tegen die achtergrond niet helemaal afschrijven, maar ik zie niet dat ze een volledige oplossing kunnen bieden. Misschien gedeeltelijk. ‘t Pallieterke: In dat verband volgende vraag: op de valreep werden in 1993/’94 generaal Viljoen en zijn Afrikaner Volksfront overgehaald om zich achter de bereikte akkoorden te scharen en aan de verkiezingen deel te nemen. Belangrijk voor Viljoen en de zijnen was de toezegging dat achteraf nog een en ander voor de Afrikaners kon worden geregeld, zoals de mogelijkheid van een Afrikaner Volksstaat.

Was het het ANC met die belofte ooit ernst?

Leopold Scholtz: Nee, nooit. Het was een zoethoudertje, een belofte die men nooit wilde nakomen.

Jan van Aerschot

14

Brieven 81

ste

21 december 2017

Zondag 4 maart 2018 14u30

Lotto-Arena Antwerpen

d rass Ban Scaldis B zingt ben je zelf’ out-Opstal, e nh je at w ‘Al ro Bugge udenaard apel Chi J r, KSA O Muziekk enaarde en VN anske De Krijge ud H O en tt KSA e trompe Thebaans Famous Tantris ep Are U Dansgro

omas Gene ThBotha (Zuid-Afrika) a e Corl Info en reservatie info@anz.be

03 237 93 92 070 345 345

www.zangfeest.org www.teleticketservice.com

Zangfeest Bij het ANZ is de regieploeg onder leiding van Wilfried Haesen volop bezig met de voorbereiding van het 81ste zangfeest.

In een volgend nummer komen we daar uitgebreid op terug.

Noteer alvast de datum: zondag 4 maart, om 14.30 uur, Antwerpen – Lotto Arena

Nederlands op school Pallieterke, In 1955 moest ik op pensionaat in Luik. Ik kende geen Frans en weende toen mijn ouders vertrokken. Het was toen voor drie maanden.

De eerste zondag kwamen ze mij halen. Ik wou niet mee, want ik vond het daar goed.

Met Kerstmis had ik onderscheiding, en op het einde van het jaar grote onderscheiding. Wij leerden in die tijd snel een andere taal. Zijn de kinderen van nu zo dom? We mochten geen Vlaamse liedjes zingen, dus werden die in het Anita Janssens - Oostende Frans gezongen.

Voetbalrellen Pallieterke, Hoe achterlijk zijn onze overheidsdiensten en de regering?! Overal in Noord-Afrika weet íédereen dat na gelijk welke voetbalmatch, ongeacht waar die plaatsvindt, en ongeacht de belangrijkheid, je je best uit de voeten maakt.

Ook hier weet iedere volksmens dat je die kerels in feite nooit kunt vertrouwen, en helemaal niet meer als ze in de meerderheid zijn of gewoon met meer dan twee. Dat daar niemand bij stilstaat. Wie doet alsof het onbegrijpelijk is hoe plots zulke massale diefstal- en vernielhysterie ontstaat, maakt zich in feite belachelijk. Heeft men nu nóg niet door dat bij geweld en terreur zo goed als áltijd Marokkanen betrokken zijn? Zij zijn de ergsten, want de agressiefste genen van de islamitische veroveraars zitten dáár. Algerijnen iets minder.

Tunesiërs worden overigens in Noord-Afrika als zachtgekookte eitjes beschouwd. Niettemin valt ook men hen niet te sollen, zeker niet als ze in groep zijn. Zij die moeite doen om de geschiedenis van Noord-Afrika te bestuderen, zullen dit gemakkelijker begrijpen. Ik heb als “ervaringsdeskundige” in de ganse regio gedurende jaren gewerkt en geleefd. Overigens ook jaren in het Midden-Oosten, waar Noord-Afrikanen hoogstens als gastarbeiders gedoogd worden.

Naam en adres bij de redactie bekend

Kruisende woorden oplossing 1087

Energiepact Pallieterke, Er was eens een omhooggevallen doch gebuisde “Guy for president” van Europa, die voordien nog Belgisch eerste minister was.

Deze meneer, Verhofstadt was zijn naam, deed er alles aan om toch maar eerste minister te zijn en te blijven. Hierdoor sloot hij allerhande akkoorden af. Ook met de Groenen. Geen partij of akkoord was antiliberaal genoeg om het voor deze meneer onverteerbaar te maken.

Hij zou eerste minister zijn. Zo geschiedde dan ook. Wat de akkoorden waren en hun gevolgen achteraf, konden deze meneer niet verstoren. ‘Après nous le déluge.’ Een van de onzalige akkoorden met de Groenen was de kernuitstap. Tegen 2025 moest en zou België alle kerncentrales sluiten. Iedereen wist van in den beginne dat dit hersenspinsel enkel uit het brein van gestoorde geesten kon komen. Iedereen wist dat indien wij onze energiebevoorrading aan betaalbare prijzen wilden veiligstellen, er van alles diende te gebeuren gezien ons landje geen natuurlijke grondstoffen heeft noch de mogelijkheid om bv. waterkrachtcentrales te bouwen. Gedurende jaren gebeurde er echter niets. Plots werd het dossier weer actueel. Vier ministers die van toeten noch blazen weten in dit dossier sloten een pact waarin weer eens overeengekomen werd om tegen 2025 alle kernenergie te bannen. Gelukkig was er een partij die de bui zag hangen en niet wou meestappen in deze waanzin. Het gevolg was dat zowat het ganse land deze milieumoordenaars aan de schandpaal nagelde.

Helaas, kort nadien kwam zowat de ganse industriële wereld ons wakker schudden omtrent de gevolgen van deze dwaling. Nagenoeg driekwart van de Belgische industrie wordt bedreigd. Geen nood, de pactsluiters hadden een oplossing om het tekort aan elektriciteit (van bijna 90%) op te vangen: invoer vanuit het buitenland, wat overigens geen leveringsgarantie biedt, met gas- en biomassacentrales die bovendien nog moeten gebouwd worden en onrendabel zijn. Probleem: gascentrales en biomassacentrales zijn CO2-uitstoters, en erger in deze laatste wordt ook besmet hout van containerparken verbrand. De ingevoerde elektriciteit is bovendien opgewekt uit kernenergie of sterk vervuilende bruinkoolcentrales. Kan iemand mij de ecologische meerwaarde van deze onzin uitleggen? Of denken ze daar in Brussel met debielen te doen te hebben aan wie ze alles kwijt raken?

Erwin de Mulder - Geraardsbergen

Coke toelaten Pallieterke, In het debat rond cocaïne in Antwerpen valt het op dat eigenlijk uitsluitend wordt gefocust op de tweehonderd, meestal jonge allochtone, dealers van Borgerhout.

Dat is vreemd, want deze mensen zijn tenslotte enkel de voorlaatste stap in de lange keten tussen productie, zuivering, transport, lossen in de haven, verdeling door de “groothandel”, dealers en uiteindelijk de gebruikers.

Over al die verschillende personen wordt niet gesproken. Het zijn steeds “de jongeren” die de cocaïne-boter op hun hoofden hebben.

In het, overigens beschaafde, debat in de Zevende Dag vorige zondag op de VRT trof me de uitspraak van burgervader Bart de Wever, stellende dat het probleem zeer complex is en zeer moeilijk op te lossen, maar dat het stadsbestuur zich in eerste instantie wil concentreren op “de criminele aspecten”, met name de dealers. Hoezo? Bevinden die duizenden verbruikers of die ritselende havenarbeiders en politiemensen zich dan niet in de criminele sfeer?

Men geeft de indruk dat het snuiven en spuiten eigenlijk niemand veel kan schelen en dat

T

A N

E

R

E

N

I

E

X

A R

H X G E D E B A

S

X G

L

T O A E

R G

A D E M E N

• In Amerika is weer een grote rel losgebarsten – alle relgelegenheden zijn welkom! – omdat die dwarse president Trump zijn landgenoten geen prettige feesten meer wenste zoals zijn voorgangers, maar héél “conservatief ouderwets” én christelijk een zalig kerstfeest.

• Zeg nu zelf, lezer(es), dààr moet je toch een sm…p voor zijn! het eerder wordt beschouwd als iets waaraan men, helaas, nu eenmaal niets kan verhelpen.

Maar opgelet als men een lucratieve kleinhandel opzet in het goedje, want dan moet men dringend worden heropgevoed! Een, volgens de pers, notoire gebruiker als dhr. Eric van der Paal wordt, voor zover ik weet, niet verontrust door het gerecht in deze, maar wel diegene die hem het spul verkoopt. Hier klopt duidelijk iets niet.

Natuurlijk is dit een oeverloos probleem, maar ik vrees dat de enige oplossing zal zijn het gebruik van die stoffen gewoon toe te laten.

Alleen op deze manier vervallen de gigantische winsten en de daaruit voortvloeiende commerciële gedrevenheid en criminaliteit. Ik kan me thuis, indien gewenst, elke dag lazarus drinken en/of me vrolijk het graf in roken.

Geen probleem, ik zal door minister Geens niet verontrust worden. Waarom dan ook niet, zo gewenst, een beetje coke snuiven?

Het antwoord is eenvoudig: “Omdat het niet mag.” Punt uit. Er is geen verdere discussie.

Vroeger zou men hebben gezegd: “Het is een zware zonde.”

Maar ik heb nooit enige ernstige studie gelezen waarin wordt bewezen dat cocaïne grotere medische of sociale schade veroorzaakt dan overdreven alcohol of tabaksgebruik, producten die wel toegelaten zijn. Laat ons dus overwegen de distributie uit de criminele sfeer te halen. Naar mijn mening zullen hierdoor de meeste problemen verdwijnen.

Er zullen er zeker enkele bijkomen, zoals een eventuele stijging van het verbruik. Maar weegt dit op tegen de wereldwijde criminalisering van de samenleving of de honderdduizenden doden van de “war on drugs”?

Ten slotte, waarom kijkt men nooit eens naar het interessante voorbeeld van de “Prohibition” in de VSA? Tussen 1920 en 1933 was daar alle alcoholverbruik en -handel absoluut verboden.

Het gevolg was dat Amerika nooit zoveel heeft gedronken dan toen, met bovenop de creatie van een criminele subcultuur die tot op vandaag groeit en bloeit.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

hvo

Kinderen van de collaboratie Pallieterke, En zo is er aan de rommelige uitzendingen, die nergens een eerlijk beeld van de vreselijke repressie brachten, een obligaat en voorspelbaar einde gebreid. De Kerk, de encyclieken van de pausen, de prediking tegen het perfide communisme, de houding van de Belgische staat tegenover de eis voor zelfstandigheid van het Vlaamse volk … het kwam niet ter sprake.

Geen enkele achtergrondduiding, geen fotomateriaal van de Belgische kampen, cellen en executieplaatsen, geen namen van gefusilleerde personen…

Wij, de kinderen van de repressie, geboren in de jaren dertig, vragen ons af wat onze vele historici denken van deze wijze om aan geschiedenisduiding te doen. En wij herdenken met eerbied en bewondering onze vader, broers en zussen die uit katholieke en/of Vlaamse overtuiging hun leven offerden en vielen onder de overmacht van het Rode Leger … of onder elf Belgische kogels.

Aleidis Dierick – A alst

Het gaat niet meer Pallieterke, U weet allicht dat ik een trouwe lezer ben van uw weekblad. Elke week kijk ik vol verwachting uit naar het nieuwe nummer, benieuwd of ik er nog eens insta met een leuke cartoon. Al kan ik ook lachen met de cartoons over mijn broer, haha, de stijve hark.

Als ik weer eens in een dipje zit, dan zijn die cartoons de beste remedie. En ik kan u zeggen: sinds Claire weet dat ze moet besparen, is het hier in villa Clémentine elke dag beeld zonder klank.

Dus, beste Pallieter, ik vrees dat ik mijn abonnement niet kan hernieuwen. Er wordt fameus in mijn loon geknipt volgend jaar, en ik moet echt opletten waar het geld naartoe rolt.

Maar ik ga nu flink sparen, en als ik terug wat reserve heb, ga ik zeker opnieuw een abonnement nemen. Ciao.

Hotels en en Hotels restaurants waar restaurants waar R af Verschueren - Wilrijk Prince L aurent - Tervuren Vlamingen thuis zijn Vlamingen thuis zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn Verliefd op de de natuur-?

Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

€ nu!

Heerlijk aan aan de de kust kust nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A C O S M O P O L I B H O P E N X M I S C R I A N T E X M A D O T X S A V O O I E N X T E R E X U X F O P E N I N G S R G G O X H O E X I X H R O M A X E R N A I A L A N I N E X S J F X O D E S S A X K I E R E N X E E G L E X I L X A M X A

• Van onze stambroeders uit het noorden kunnen wij nog heel wat leren! Zoals van die poco-alternatieven om niet van een aftandse kerstboom te moeten spreken tot verdriet van “andersgelovigen”: winterboom, seizoensboom, feestboom…

• Je kan hem uiteraard ook gewoon een … spar noemen, al was het maar omdat hij dan rijmt op akbar.

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

21 december 2017

“Gij met je cowboys” Verleden week vrijdag was het geen weer om een hond door te jagen. Ik besloot dan maar er een televisieavondje van te maken. In de Jupiler Pro League stond de wedstrijd VK Oostende tegen Excelsior Moeskroen op het programma, niet direct een match om dolenthousiast van te worden.

Ik twijfelde of ik mij op het voetbal ging storten, maar toen ik hoorde dat Herman Brusselmans één van de analisten van dienst was, was mijn keuze vlug gemaakt. Ik ben een fan van Herman Brusselmans, dat is topamusement! Dat kon men moeilijk zeggen van de wedstrijd. De eerste helft was het slechtste wat ik dit seizoen al heb mogen aanschouwen, ik sukkelde bijna in slaap en dat is geen zever. De tweede helft was iets beter, er werd warempel gescoord, door Moeskroen dan nog. De Excelsiorsupporters, voor zover die er waren, gingen uit hun dak.

Ik moest terugdenken aan het ambitieuze Moeskroen, dat in de jaren tachtig in vierde klasse speelde en meer supporters had dan nu het geval is in de Jupiler Pro League.

Toen ik in 1983 trainer was van vierdeklasser Namur, zaten we in dezelfde reeks als de Henegouwers. Ze waren torenhoog favoriet voor de titel. Enkele wedstrijden voor het einde kwamen ze bij ons op bezoek. Die match kon bepalend zijn voor het kampioenschap.

Modderveld Ook voor mij was deze confrontatie iets speciaal. Hun trainer was Jacky Stockman, een oude ploegmaat van mij bij Anderlecht. Voor de wedstrijd had ik in een krant verklaard dat Moeskroen voor de bijl zou gaan in Namen.

Wat ik niet vertelde, was dat hun grootste concurrent, Olympic Charleroi, een fikse premie had beloofd aan mijn spelers indien er werd gewonnen tegen de ploeg van Stockman. Bij de rust stond het 0-2. Bij het verlaten van het veld kwam Jacky naar mij toe en zei glunderend: “Gij met je cowboys, winnen

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

tegen ons, laat mij niet lachen!” Ik herhaalde zijn woorden tegenover mijn spelers en verliet zonder nog iets te zeggen de kleedkamer. Tot buiten hoorde ik het geroep en getier. In de tweede helft werd Moeskroen van het modderveld geveegd. Het werd uiteindelijk 3-2 en de Henegouwers moesten nog een jaartje in vierde klasse blijven.

Lefrancq, mijn rechtsachter én buitenwipper in een discotheek, heb ik moeten tegenhouden of hij had Stockman een slag op zijn bek gegeven. Ik beklaag het mij een beetje dat ik Lefrancq heb tegengehouden, want ik had nog een rekening met Jacky te vereffenen. Mijn eerste wagen kocht ik bij hem. Hij werkte voor een Mercedesgarage in Waregem. De wagen deed het uitstekend, maar later bleek dat die auto uit twee delen bestond die men aan elkaar had gelast... Nog een geluk dat ik er nooit doorzakte. Ik hoor mij al bellen naar Anderlecht: “Sorry, ik kan vandaag niet komen trainen, mijn auto is in twee stukken gebroken!”

De kans dat ze mij gingen geloven was klein....

Roskammen

Hypocrisie en arrogantie Je kunt zelfs als steenrijke parvenu pech hebben. Zoals Wouter Vandenhaute.

Net wanneer die, het schild van de hypocrisie voor zich uit dragend, uitpakt met de “stunt” om topdopingzondaar Lance Armstrong in de armen te sluiten en die straks, als “eregast” – excuus als “spreker” naar “zijn” Ronde van Vlaanderen te halen.

Laat het zo zijn dat het aankondigen van dat stuntwerk uitgerekend samenvalt met het nieuws dat viervoudig tourwinnaar Chris Froome zich mogelijk met een te grote dosis salbutamol naar winst in de Vuelta heeft gepuft. Daar sta je dan, als deskundige betreffende “sprekers”. Wouter voelt “al jaren” aan dat Armstrong vooral gestraft werd voor zijn arrogantie. Blijkbaar weet ook hij alles af van arrogantie, en gaat die bij hem vrolijk hand in hand met hypocrisie.

Denk vooral niet dat het Vandenhaute om de rol van Grote Verzoener tussen een gevallen god en het goedgelovige plebs te doen is. Voor een bijdrage van “amper” 290 euro kan een zitje, inclusief hapje en drankje, gekocht worden in de viptent van “de Tour of Flanders Business Academy”, zoals poenschepper Wouter zijn jongste creatie vol liefde voor zijn moedertaal gedoopt heeft.

“Eregast”, excuus, “spreker” Armstrong zal in die tent een blablanummertje opvoeren over zichzelf en de vrede die hij met zijn lot heeft gevonden. Denk niet dat de viptent met plaats voor 2.000 “geïnteresseerden” niet zal vollopen. Mocht creatieveling Vandenhaute daaraan twijfelen, zou hij Armstrong wel thuislaten. Hij weet dat de vraag van met meer poen dan hersens begenadigde en graag in de kijker lopende nitwits zijn aanbod zal overtreffen. Mee daarom dat Armstrong na zijn lucratieve optreden in die tent op 1 april – het is helaas géén grap – ook nog een plek krijgt in de volgwagen van zijn, o zo wielerliefhebbende gastheer. Als “spreker”, dat spreekt.

Goodwill “Het is alsof de minister van Financiën

Club Brugge? Louter geluk!” bazuinde hij in de aanloop naar het met veel tamtam aangekondigde duel in het Jan Breydelstadion. Een dag later zag hij met blozende kaken en met de handen in het haar hoe zijn ploeg vijf keer van bakboord naar stuurboord werd gestuurd door Club Brugge. Met alle sympathie voor de gekwelde en joviale Anderlechttrainer, zijn uitleg mocht er zijn, maar zijn speculaas deugde niet.

Schrandere Hans

In afwachting van de sjacherbeurs De logica zelf De Pro League heeft een ei gelegd. Op de algemene vergadering werd overeengekomen dat profclubs niet langer jeugdige talenten van elkaar mogen afsnoepen. Er wordt een commissie in het leven geroepen die moet oordelen of een transfer van een minderjarige speler al dan niet mag doorgaan. Voor meer klank en uitleg moeten we bij Pierre François zijn, de CEO van de Pro League. “In plaats van spelers bij elkaar af te romen en te kopen kunnen onze clubs beter investeren in de eigen jeugdwerking.” Het begin van de wijsheid noemen ze dat. Beter laat dan nooit. En zeg nu nog dat zo’n vergadering alleen maar dient om thuis weg te zijn.

Moeilijke keuze?

Philippe Clement moet niet meer bewijzen dat hij het trainersvak onder de knie heeft. Hij heeft als T2 van Club Brugge en als rechterhand van Michel Preud’homme zijn ogen en oren goed opengehouden. Bij Waasland-Beveren dat, in tegenstelling tot de voorbije jaren, met sprankelend voetbal uitpakt, kunnen ze erover meepraten. Nu Racing Genk nogal hef-

tig aan de mouw trekt van Clement weten ze op de Freethiel hoe laat het is en mogen ze, negen kansen op tien, naar een nieuwe trainer beginnen uitkijken. De zoveelste stoelendans van het seizoen. Dat is op zich een sport geworden. Wie is de volgende?

Scherp gezien van Hans van Aken, die de aanhang van Club naar de zevende hemel bracht met de vijfde treffer tegen Anderlecht: “Deze nederlaag zal hard aankomen bij Anderlecht. Jammer en helaas, maar de punten worden nog gehalveerd. Dat maakt dat ze door het systeem van de play-offs nog kunnen meedoen tot het einde. We doen er goed aan ook Charleroi niet uit het oog te verliezen. Misschien worden zij nog onze grootste concurrent.” Hans zegt al zoiets. De Zebra’s kwamen dit keer, op eigen veld en tegen hun gewoonte in, niet verder dan een gelijkspel, tegen Genk. Toch doen ze er bij Club Brugge goed aan hen voor geen haar te betrouwen.

Meer dan geslaagd

Noem het psychologische oorlogsvoering of truken van de foor. Het komt op hetzelfde neer. Een videoref die sliep en een andere die prut in de ogen had, dat en nog meer scheve toestanden waren volgens Anderlechttrainer Hein Vanhaezebrouck de redenen waarom Club Brugge op de vooravond van hun duel een kloof van tien punten met de landskampioen kon slaan. Met andere woorden, en als we het goed begrijpen, probeerde Vanhaezebrouck ons duidelijk te maken dat de scheidsrechters te veel hun oren laten hangen naar het Brugse publiek. En wij die, met jaren ervaring, dachten dat ze daar bij Anderlecht een patent op hadden.

Ze mogen de rangschikking keren en draaien zoveel ze willen, dat Royal Antwerp FC vierde staat in de stand, kunnen de concurrenten niet ontkennen. Die van de Bosuil mogen hun voeten onder tafel steken en nieuwjaarke zoete vieren met de wetenschap dat ze tot de nakende winterstop al zeker zijn van een plaats binnen de top zes. Voor het zover is, moeten de rood-witten nog twee matchen afhaspelen. Deze week komt Lokeren in de hel van Deurne-Noord op bezoek, en de week daarop volgt de uitwedstrijd tegen Sint-Truiden. Het is niet omdat de rood-witten zich zelfs een uitschuiver kunnen veroorloven dat we hen dat ook toewensen. Wat extra punten als geschenk onder de kerstboom zouden niet misstaan als afsluiter van een meer dan geslaagd 2017.

Hein toch

Uitslover

Hein Vanhaezebrouck had beter zijn tong afgebeten. “Het verschil tussen Anderlecht en

Nog twee wedstrijden te gaan. Te lopen mag ook. Dan mogen de gladiatoren elkaar geluk-

De pot en de ketel

15

morgen Jeroen Piqueur zou uitnodigen voor een lezing over rechtvaardige fiscaliteit.” Die quote van Jan Segers is de treffende aanhef van zijn opiniestuk over “de stunt” in Het Laatste Nieuws.

Helaas gaat hij niet verder op dat elan.

Integendeel, Segers vindt dat Armstrong als “eregast” – we blijven ons vergissen –, als “spreker” niet zal misstaan in “Vlaanderens mooiste”. “Laat de “geste” van Vandenhaute een teken zijn van realiteitszin en van hoop op een toekomst die eerlijker is dan het bezwaarde verleden.” We zijn, dankzij ons goed hart, bereid om samen met Segers en de meeste opinieschrijvers, te blijven hopen.

Zij het, zie Chris Froome, en op advies van ons slecht karakter, te dikwijls tegen beter weten in.

Opvallend bij de opinies en analyses over de “stunt” was de vrijwel overal getoonde goodwill tegenover Vandenhaute. We vrezen dat hij die niet aan zijn (korte) verleden als sportjournalist moet danken, wel aan zijn status van grootverdiener met de daaraan verbonden macht.

De dag dat Armstrong in Vlaanderen neerstrijkt tot die van zijn uitwuiven, wordt het voor de “serieuze media” drummen voor een Groot Interview. Dat zal allicht enkel verkrijgbaar zijn via de goodwill van zijn gerenommeerde gastheer. En een zichzelf respecterende journalist wil dan niet meemaken dat die gastheer zijn naam op een zwarte lijst gezet heeft als gevolg van een te kritisch benaderen van zijn “stunt”. Een dosis opportunistische hypocrisie vierde dan ook hoogtij op hoofd- en sportredacties. Als neutrale waarnemer zou je zowaar aan arrogantie gaan denken.

kig nieuwjaar wensen en er tijdens de winterstop de blok opleggen. Weer zo’n periode waarin mag gesjacherd worden en koopjes, of miskoopjes, te doen zijn. De sportieve directeur van Antwerp, Luciano D’Onofrio, gaat weer hoogdagen tegemoet. Geen enkele inspanning is hem te veel. Louter uit verknochtheid aan de liefdevolle kleuren. Of hoort ge niet goed?

En maar speuren Er zijn weinig clubs die niet uitkijken naar versterkingen tijdens de winterstop. Waarbij we vooral KV Mechelen en Lokeren succes wensen bij hun speurtocht naar witte raven. De voorsprong op rode lantaarn Eupen kan rap weer slinken. Daarom, speuren en blijven speuren.

Op hoop van zege.

Iedereen prijs Het is weer de tijd van de prijsuitreikingen.

Dan mag niemand met naam en faam in het sportwereldje ontbreken. Iedereen was dan ook in groot ornaat op post in Brussel om gezien te worden. Liefst in het gezelschap van elegant vrouwelijk schoon, waarvan sommigen deden denken aan een kerstboom met alles erop en eraan. Als het maar blinkt. Dat was wat ze noemen de verkiezing van de sportman en de sportvrouw van het jaar. En de winnaars zijn: tennisser David Goffin en meerkampster Nafi Thiam … en iedereen die erin geslaagd is in beeld te komen.

Daar is Wout weer!

Zijn twaalfdaagse stage in Spanje heeft Van Aert zichtbaar deugd gedaan. Is zijn overtuigende zege op de citadel van Namen, waar hij heer en meester was, het begin van een reeks successen, wat we van hem gewoon waren? We zullen het weten na de resem eindejaarscrossen waarop we de komende weken getrakteerd worden. Dat de wereldkampioen er voorbije zondag met kop en schouder bovenuit stak, is een veelbelovend teken. Het kan het veldrijden alleen maar ten goede komen.

En waar zat Mathieu van der Poel? Hij zou naar verluidt last hebben van de sinussen. Dat ‘mijnheer doktoor’ hem maar vlug geneest, want we kijken al uit naar de duels tussen de Europese kampioen en de regenboogtruidrager.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Louis Michel over Oostenrijk: “Een dictatuur, maar een prille. Ik zou ze nog wapens verkopen.”

21 december 2017

“Het is gebeurd”, zou Erik Van Looy zeggen. Europa kent weer een land met extreemrechts in de regering. Onverlaten die geen moskee willen op iedere straathoek zijn er in geslaagd om hun haatboodschap voorbij de weldenkende mensen te smokkelen en in hun bestuur te nestelen. “Maar daar blijft het niet bij”, waarschuwde Joël van De Morgen, “voor je het weet gaan mensen die geen echte vluchtelingen zijn, niet meer erkend worden als vluchteling en zit er weer volk in de kerk.”

In ons land werd eerder lauw gereageerd op het nieuws dat de Oostenrijkse vrijheidspartij aan de macht was gekomen. Het leek meer een vaststelling dan een schokgolf. Hoe anders dan in het begin van dit millennium, toen Louis Michel in zijn eentje het Europees fascisme de kop afbeet door alle Belgen op te roepen om niet te gaan “schiën” in Oostenrijk. Het resultaat was verbluffend. Het aantal West-Vlaamse koppels dat hun huwelijk beëindigde in Wenen, daalde drastisch. Oostenrijkers maakten al snel een andere keuze en richtten een standbeeld op voor Louis Michel. ’t Pallieterke vroeg zich af hoe deze voorvechter van mensenrechten en voorzitter van de fanclub van Leopold II op dit nieuws zou reageren. Mits het meebrengen van één goede fles cognac in een discrete bruine zaak op onze kosten, wilde hij daar wel zijn mening over kwijt.

“Heeft mijn vrouw u zien passeren?”, zegt Louis terwijl hij meteen de fles soldaat maakt en een stevige slok neemt, “dat mens is erger dan de gestapo. Zie mij hier zitten. Uitgemergeld, geen drankje om de pijn te verzachten.

Ik mag niks. Vroeger was het toch beter hé. In de Belgische regering kon je nog ouderwets doorzakken en uit uw nek lallen. Ik probeer

dat ook uit te leggen aan Charles. Maar die nieuwe generatie snapt dat niet hé. Maar u wou dus weten waarom Leopold II een groot visionair genie was en hoe al die Congolezen er in slaagden om zelf hun twee handen af te kappen om de schuld op de Belgen te steken? Dat is een oude negertruc die ik u graag uitleg…”

PALLIETER: Nee, wij komen voor uw reactie op de machtsdeelname van de Vrijheidspartij in Oostenrijk. U reageerde destijds heel fel. Uw zoon laat het over zich heen gaan.

L. MICHEL: “Oh dat? Ik zei u toch al dat we in die tijd al eens een glas dronken. Hoe ging dat ook alweer? Juist, ik weet het weer. We waren volop bezig met Sabena naar de knoppen te helpen, Electrabel uit te verkopen aan Frankrijk voor een paar appartementsblokken en de economische heropleving de nek om te draaien ten voordele van multinationals, toen Guy (Verhofstadt nvdr.) plots begon te vrezen dat ze ons door gingen hebben.”

PALLIETER: Door hebben?

L. MICHEL: “We hadden iets nodig om een laagje suiker te leggen over onze puinhopen. We zijn met zijn allen naar de Wadden-

Kruisende woorden 1088

zee getrokken voor een hapje en een drankje.

De Waddenzee-conferentie hebben we dat genoemd. En daar is besloten dat we de regering zouden worden van de ethische dossiers.

De filosofie was simpel: homo’s, lesbo’s, euthanasie… Alles was toegelaten als je het daar maar over had. Als we de pers dat soort lulkoek verkochten, keken ze naar niks anders.

En dat van die Oostenrijkers heb ik er bovenop gedaan. Als extraatje. Dan vroeg die kerel van de VRT: ‘Zeg Louis, die notionele intrestaftrek gaat ons toch miljarden kosten?’ En dan zei ik: ‘Homo’s mogen tegenwoordig werken in een

A B C

Even snuiven

Ten kantore zitten wij toch wel met een redelijk prangende vraag, na het zien van de Panoreportage over cocaïnehoofdstad Antwerpen.

Als het Antwerpse havengebied zo groot en zo vrij toegankelijk is, moeten we dat dan nog willen uitbreiden?

Weer niks

‘t Is wreed, ‘t is wreed. Aangezien er bij ‘t Pallieterke niets dan mensen met een goed hart werken, vlassen wij er al jaren op om ook van Pascal Smet eens iets goeds te kunnen zeggen.

Doet hij over Brussel eindelijk een uitspraak waarmee wij het eens kunnen zijn, trekt hij die onmiddellijk weer in!

D E F

Weldaad

In het roodgroene aards paradijs Gent is het toch ook niet al peis en vree. Daar is een bende van “Afrikaanse Gentenaren” – tiens, een nieuwe mensensoort – opgerold die dure fietsen liet stelen om ze vervolgens naar Ghana te verschepen. Ach, wij vergissen ons: dat is toch gewoon een vorm van ontwikkelingshulp, zeker.

G H I J

Wie zal dat...

K L A. Heel anders dan normaal B. Italiaanse badplaats aan de Adriatische Zee - Laster C. Deel van een winkel - Letter van het Griekse alfabet D. Greenwichtijd - Begin van een nieuw organisme E. Romeinse cijfer 506 - Voldoe aan overeengekomen verplichtingen F. Europese rivier - Oersted G. Nederlands kaasstadje Einde van de week H. Interprofessioneel akkoord Lichaamsdeel I. Stoere mannen - Tin J. Oude lengtemaat - Deel van een schip - Plantaardig zoetmiddel K. Nacalculatie L. Hoofdbestandeel van de chromosomen - Deel van het jaar Tantalium

PALLIETER: Zegt u nu dat u eigenlijk niks tegen het extreemrechtse Oostenrijk hebt?

L. MICHEL: “Uiteraard wel, alle fascisten en zo. Een dictatuur is het. Maar een prille dictatuur. Ik zou ze nog wapens verkopen. Hebben ze die nodig? Ik weet anders een goed adresje.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

roze tutu en in Oostenrijk mag je niet skiën.’

De pers blij, de Suez-groep blij en wij blij. Vraag het aan iedere pennenlikker in de pers vandaag. We zijn nog steeds de regering van de ‘ethische dossiers’! Wie herinnert zich de puinhopen nog?”

VERTICAAL 1. Onbekrompen 2. Voorzetsel - Oud stuk textiel Optimistische ijver 3. Hersenschimmig - Barium 4. Flipperkastterm Eenheid van elektrische stroom 5. Voormalige koningin van Spanje Plutonium - Een waarschuwing tegen gevaar 6. Afrikaans land - En andere 7. Legsels - Muziekgenre 8. Italiaanse rivier - Cesium - Vorderden 9. Niet ter zake 10. Werkelijke - Daar - Internetlancode voor Maagdeneilanden 11. Een weinig - Geologisch tijdperk Antwerpse gemeente 12. Toespraak bij begrafenis Turkse bevelhebber DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1087 VINDT U OP BLZ. 14

Volgens Madame Non, alias Joelle Milquet, gewaardeerd adviseuse van europipo Juncker, moet Brussel een “derde weg” zoeken, tussen de huidige toestand en een complete fusie van de negentien gemeenten in. Wat ze niet zegt, is wie dat zal mogen betalen. Wij hebben zo ons idee daarover.

In eigen boezem?

Het is toch wel vreemd, die politici die zich, terecht, zorgen maken over de dalende leesvaardigheid bij onze Vlaamse leerlingen.

Immers, wie heeft de voorbije decennia kritiekloos al die onderwijshervormingen niet alleen geslikt, maar zelfs toegejuicht? Hallo? Is daar iemand?

Slikken en doorspoelen?

lezen we dan weer bitter weinig. Hoe komt dat toch!

Brave (?) Hendrik

Hendrik Bogaert mag de boter vreten, omdat hij pleit voor, gemakshalve, een “hoofddoekenverbod”. Dat staat in een essay van zijn hand.

Eigenaardig, in dergelijk geval wordt al eens gevraagd of men het essay in kwestie wel gelezen heeft. Hier gebeurt dat niet. Iets met de verkeerde kant en zo, vermoeden wij.

Microscopisch

Een technologisch hoogstandje: het kleinste kerstkaartje ter wereld past 200 miljoen keer op een postzegel. Dat is een Britse prestatie, de brexit ten spijt. Echter, wij kunnen beter!

Het bedankbriefje voor miljarden en miljarden transfers uit Vlaanderen, dat past ongetwijfeld 200 miljard keer op een postzegel...

De tijd van toen

De christelijke zuil, hij bestaat nog in volle glorie! Zo dacht men bij het Limburgs christelijk ziekenfonds CM althans, want wie daar werkt, mag enkel op een lijst van CD&V kandideren voor de gemeenteraadsverkiezingen.

Helaas voor de Limburgse tsjeven: het is 2017, niet 1917. In alle geval, CM-medewerkers die het lef hebben om elders te kandideren, zijn gewaarschuwd.

UFO

Het Amerikaanse leger heeft zich jaar en dag beziggehouden met de studie van UFO’s. Wij weten echter waar die OVO’s (Onbekende Vliegende Objecten) familie van zijn. Van Vlaams geld. Dat vliegt ook al jaar en dag weg, zonder dat wij goed weten waaraan het wordt besteed.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Om eerlijk te zijn, wij hadden het niet verwacht: Ben Weyts die vanuit Vlaanderen zelf een transfer van 100 miljoen organiseert naar het federale spoorniveau. En het gaat over harde knaken, niet over vrachtwagens namaakgeld die bij wijze van stunt ergens naar Wallonië worden gereden.

Keuzes

In sommige Vlaamse kranten lezen wij over de Catalaanse nationalisten en ijveraars voor zelfbestuur als “extreme separatisten”. Naar de steeds verdergaande vervolging van al wie het autonomistische gedachtegoed aanhangt,

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be