't Pallieterke van 28 december 2017

73ste jaargang • nummer 52 • donderdag 28 december 2017

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Theo Francken: opgejaagd wild Theo Francken lag deze week nog maar eens onder vuur. De bal ging aan het rollen toen het “Tahrir Institute for Middle East Policy” melding maakte van gevallen van foltering van Soedanezen die door de staatssecretaris voor Migratie en Asiel waren uitgewezen. Een internationale organisatie die zoiets laat weten: dat klink uiterst geloofwaardig. Toch?

De hoofdzetel van het “Tahrir Institute” bevindt zich in Washington en sinds november 2016 is er ook een Europese afdeling, gevestigd in het prestigieuze Residence Palace in de Wetstraat 155 te Brussel, vlakbij het Europees Parlement. Wanneer je dieper gaat kijken, komt de binnenlandse politieke connectie snel aan het licht: de mededeling blijkt afkomstig van Koert Debeuf, de voormalige adviseur van Guy Verhofstadt, nu aan het werk als directeur van het Tahrir Institute Europ. Debeuf is dus niet bepaald een neutrale waarnemer in de Belgische politieke arena.

Een zelfvervullende voorspelling Hij en zijn instituut zijn dat ook niet inzake de politiek in het Midden-Oosten. Het Tahrir Instituut is een actieve propagandist van de “Arabische lente”. De islamistische recuperatie van die omwenteling heeft er de leerling-tovenaars niet toe gebracht hun fout toe te geven of hun activiteiten stop te zetten. Overigens, er wordt heel vaag gedaan over wie de financiers zijn van het Tahrir Institute.

Debeuf had ook vooraf geprotesteerd tegen de uitwijzing van de Soedanezen, met precies het gevaar voor foltering als argument. Het mag dan ook bijzonder toevallig heten dat dezelfde Debeuf als eerste en als enige kwam bevestigen dat zijn eigen voorspelling is uitgekomen. De Internationale Organisatie voor Migratie (die de repatriëringen opvolgt) heeft geen enkele melding van mishandeling binnengekregen. Koert wel. Hij had het via via gehoord.

En hij zegt met twee van hen contact te hebben gehad via het internet.

Even toevallig zijn de betrokkenen nu ook allemaal onvindbaar. Twee van hen zitten al opnieuw in Libië, ergens, klaar om opnieuw de overtocht te maken en nog een keer hun geluk te beproeven. Ze zijn van het avontuurlijke type, laat ons maar zeggen, en hechten waarschijnlijk evenveel belang aan de waarheid als aan staatsgrenzen wanneer die in de weg staan van hun einddoel. Een andere Soedanees zegt ondergedoken te zijn. Geen van hen werd blijkbaar door het Soedanese regime genoeg geviseerd om gevangengezet te worden.

Schimmige verhalen Als we al aannemen dat Debeuf mensen kon vinden die voor de rest van wereld ongrijpbaar zijn, weten we nog niet wat we moeten geloven. Spreken ze de waarheid? Spreekt Debeuf de waarheid? Iemand die nog steeds de “Arabische lente” toejuicht, geeft de indruk nogal heel licht dingen te geloven die zijn eerdere opinies bevestigen. Slechts één van de betrokkenen beweert gefolterd te zijn. Bij de anderen wordt vaag melding gemaakt van een “hardhandige aanpak” op de luchthaven.

Francken verwees terecht naar gelijkaardige verhalen van Soedanezen die door andere Europese landen waren uitgewezen. Achteraf bleken die volledig verzonnen. Het is voldoende geweten dat mensensmokkelaars hun klanten onderrichten in de persoonlijke vertelsels die het minste kans maken om tot uitwijzing te leiden. Gevaar voor eigen leven of het risico gefolterd te worden doen het goed bij schuldgevoelige westerlingen.

De Soedanese islamstaat Laat ons duidelijk zijn: het regime van Omar

al-Bashir is wel degelijk uitzonderlijk brutaal, zelfs naar Afrikaanse normen. Soedan is een Arabische, fundamentalistische staat die inspiratie vindt in de islam om een genocide te bedrijven op de niet-Arabische, niet-islamitische Zuid-Soedanezen. De islamitische grondslag van die brutaliteit zal je evenwel niet snel terugvinden in de analyses en aanklachten van Debeuf en consorten.

De uitgewezen Soedanezen zijn echter geen asielzoekers, geen christenen of animisten op zoek naar een schuiloord wegens religieuze of etnische vervolging, maar gewone illegalen. Dit wezenlijke gegeven werd alleen door Sarah Smeyers in het Kamerdebat beklemtoond. Deze illegalen, die in hun thuisland trouwens evengoed vervolger als vervolgde kunnen geweest zijn, kwamen niet naar hier om onze bescherming te vragen, maar ontdekten pas hun bedreigde status toen ze het gevaar liepen uitgezet te worden.

Hun eindbestemming is het Verenigd Koninkrijk. Niet omdat ze daar Engels spreken of omdat de asielprocedure daar makkelijker is, zoals sommigen beweren, maar omdat de afwezigheid van een verplichte identiteitskaart daar tot een bloeiend zwart circuit heeft geleid. De identiteit van de betrokkenen was trouwens ook voor de diensten van Francken onmogelijk te verifiëren, wat het nog miraculeuzer maakte dat Debeuf dat wel kon, over het internet dan nog.

Gouden tijden voor mensensmokkel Alles samen blijkt het hele verhaal, dat bijna tot een politieke crisis leidde, flinterdun. Maar wat indien toch zou blijken dat teruggestuurde illegalen een (zelfs maar klein) risico lopen op een hardhandige aanpak? Francken zegt dat alle repatriëringen dan wel echt zullen stoppen.

Met alle respect voor de staatssecretaris: dat kan niet. Dat zou tot gevolg hebben dat geen

enkele Soedanees ooit nog uit Europa kan uitgewezen worden. Dat zou zelfs betekenen dat hetzelfde kan gelden voor alle inwoners van staten met een slechte reputatie op het gebied van mensenrechten. Voor mensensmokkelaars breken dan gouden tijden aan.

Er zijn inderdaad gevallen waarin het terugsturen van illegalen geen evidente oplossing is. Maar die keuze zou niet moeten gemaakt worden indien er een effectieve bewaking van onze grenzen zou bestaan, inclusief een terugstuurbeleid op de routes van de mensensmokkel op de Middellandse Zee. Enkel indien de kans op succesvolle grensoverschrijding wordt geminimaliseerd en illegaal verblijf niet meer zal worden beloond, zullen jonge mannen uit Soedan, Irak en Somalië ophouden hun laatste centen te investeren in een lange en gevaarlijke reis naar Europa om daar een bestaan te leiden van illegaliteit, zwartwerk en misdaad.

De voorstanders van open grenzen, de uitvoerders van grootscheepse regularisaties en alle anderen die jarenlang het aanzuigeffect hebben gecreëerd, dragen een heel grote verantwoordelijkheid voor alle drama’s die zich blijven afspelen. Dat deze morele ijdeltuiten zich in het debat rond de Soedanese illegalen nog eens als aanklager durven opstellen, is dan ook bijzonder ergerlijk.

Geen of wel vertrouwen van CD&V Heel even leek Theo Francken in het nauw te zitten. Dat had weinig te maken met zijn uitzettingsbeslissingen, eerder met zijn stuntelige communicatie over de op hand zijnde repatriëringen van Soedanezen. Toen Michel aankondigde deze voor een maand te schorsen, meldde een wrevelige Francken dat er in januari toch geen voorzien waren. De staatssecretaris kwam er daarna op uit dat toch één repatriëring was gepland en liet die snel schrappen, zonder dit aan iemand toe te geven. Geen doodzonde, maar het was naïef te denken dat de oppositie daar niet op uit zou komen.

Het was trouwens niet alleen de oppositie die Francken te lijf ging. Ook coalitiepartner CD&V liet weten het vertrouwen in Francken op te zeggen. In de goede enerzijds/anderzijdstraditie van die partij, betekende dit dat men het vertrouwen eigenlijk niet écht opzegt. Het was snel duidelijk dat De Wever niet van plan was om Francken te laten vallen.

Dat Wouter Beke vaak verkondigt dat een stilzwijgende meerderheid van de Vlamingen eigenlijk voorstander is van een “humaner” vluchtelingenbeleid, maakt zijn partij nog niet gek genoeg om die boude bewering tot de inzet van een regeringscrisis en vervroegde verkiezingen te maken. Ook de eis van Karel de Gucht, een gepensioneerde man uit Berlare, dat Francken uit zijn ambt moest verwijderd worden, verwekte weinig deining.

Kerst brengt rust Het was te verwachten dat de N-VA Francken niet zou laten vallen. Zijn imago van man van de harde lijn, zijn intensieve activiteiten in zijn beleidsdomein en zijn praktijk van directe communicatie met zijn achterban maakten hem tot de populairste politicus van het land. Bovendien dekt hij de zwakke rechterflank van een partij af die, naast de vechtlust en de wetgevende initiatieven van Francken, niet al te veel resultaten kan voorleggen. Als de N-VA volgend jaar triomfeert in de gemeenteraadsverkiezingen, zal dat in grote mate aan zijn belaagde staatssecretaris liggen.

De kerstvakantie zal voor Francken soelaas brengen. Niets beter dan een parlementair reces om de betrekkelijkheid van alle politieke dramatiek te illustreren. Binnen twee weken gaan we over naar een ander theaterstuk.

Wij van dit blad hopen dat de kerstperiode ook voor u, onze lezers, rust en geluk heeft gebracht, liefst in de warme omgeving van vrienden en familie. De redactie van ’t Pallieterke wenst u prettige feesten. Tot in 2018.

Jurgen Ceder

2

Actueel

28 december 2017

Versplintering Komend voorjaar zijn er in Nederland gemeenteraadsverkiezingen en alle ogen zijn gericht op Rotterdam. Dit is de stad waar twee partijen die de allochtone kiezer dienen om de gunst van diezelfde kiezer gaan strijden: NIDA en DENK. Daartegenover staat de partij waar het om gaat: Leefbaar Rotterdam, kort gezegd de partij waar de vermoorde Pim Fortuyn ooit lijsttrekker van was. En nieuwkomer PVV, de partij die landelijk gezien de tweede is, maar niet mocht aanschuiven aan de onderhandelingstafel.

Twee kwesties zijn interessant: bru mar 1. Waarom bundelen partijen niet hun krachten om geen versplintering bij het electoraat te veroorzaken?

2. Hoe verontwaardigd zullen NIDA en DENK optreden om iedereen in Nederland én zijn moeder te beschuldigen van discriminatie en racisme, waarbij ze zullen stellen dat integratie van Nederlandse zijde moet Leefbaar Rotterdam in dit geval. komen?

Voordeel: Forum focust zich op het vinden van de juiste mensen in de steden waar ze NIDA en DENK wel meedoen. En vermijdt daarbij fiasco’s Die versplintering moet wel in het ego van zoals zich bij Wilders’ PVV opnieuw opende politicus zitten. Zowel NIDA als DENK baarden: nog geen 24 uur na de presentarichten zich op de kiezer met een islamititie van de lijsttrekker, moest de man alweer sche achtergrond. Natuurlijk is elke Nederopzeggen. Niet eens wegens vermeende lander welkom, maar je moet wel gek zijn nazisympathieën, maar googelbare symals je je stem wilt geven aan mannen die de pathieën voor Holocaustontkenner David lange arm van Erdogan vertegenwoordigen Irving en lidmaatschappen aan antisemitien er alles aan doen om de samenleving te sche bewegingen. Een terecht #HOEDAN splijten. Samenwerken zou in het voordeel ditmaal. Je zou denken dat ze bij de PVV wel van de partijen zijn: de islamitische kiezer een internetverbinding hebben en weten hoeft niet te kiezen tussen twee kwaden. hoe een zoekmachine werkt…

Nu is het voordeel voor de stad: hoe minVerontwaardiging der zetels die partijen bekomen, hoe minder slagkracht ze hebben. Daarbij is het voor Rest de vraag over de verontwaardiging die DENK een marketingdingetje. Het is een zowel NIDA als DENK zullen oproepen over de vermeende discriminatie en het racisme nieuwe partij, een jonge partij, en verkiein Nederland en Rotterdam in het bijzonzingen zijn altijd goed voor de naambekendder. Keer op keer blijft de omarming van het heid. Beide voormannen zijn spreekkanonslachtofferschap me verbazen – een lijn die nen – voer voor knetterende debatten dus. is uitgezet door Dyab Abou Jahjah. Onder PVV alleen het mom van ‘empowerment’ plantte hij De andere club die niet kan samenwerken, giftige zaadjes in het hoofd van kinderen is de PVV. Uit het niets haalde PVV-vooruit migrantengezinnen. Dat ze gediscrimiman Geert Wilders uit naar Leefbaar Rotterneerd worden, dat de Nederlanders racisdamleider Joost Eerdmans. Terwijl samenten zijn, en dat ze hun plek in de samenlewerking voor de hand ligt, besloot zo ook ving moeten opeisen. Dat laatste is zeker de PVV zelfstandig mee te doen aan de waar. Je plek in de samenleving opeisen gemeenteraadsverkiezingen. Gevolg: verdoe je door te voldoen aan de eisen die de splintering. Het gevolg daarvan: een veelsamenleving aan je stelt: je spreekt de taal, voud aan partijen die tezamen moeten prozorgt dat je je opleidingen voltooit, een baan beren straks de tweede stad van Nederland vindt en belasting gaat betalen. Dat is een proactieve houding. Alleen slachtoffers leute besturen. #HOEDAN ligt op de loer. nen achterover, wijzen naar de ander en wilDe enige troef die Leefbaar nog heeft om len dat het allemaal gebracht wordt. In een de grootste te worden, is de samenwerland waar de dochter van een migrant uit king met het Forum voor Democratie, de Marokko voorzitter van de Tweede Kamer partij die uit het niets met twee zetels in kan worden, zal heus wel gediscrimineerd de Tweede Kamer kwam en sindsdien een worden – elk mens discrimineert immers, kleine 20.000 leden heeft verzameld. Een al dan niet bewust. Maar je kunt niet stellen unicum in tijden waarbij het lidmaatschap dat het geïnstitutionaliseerd is. Individuen bij de ‘grote’ partijen en masse wordt opgedie die valse veronderstelling uitbuiten, puur zegd. Het Forum voor Democratie handelt voor het persoonlijke en egoïstische gewin, wél strategisch: ze zijn klein en willen het heten politici. Komend voorjaar is Rottergoed doen. Dan ga je niet alleen de verkiedam hun slagveld.

Ebru Umar zingen in, maar vorm je een alliantie. Met

E

U

Antwerpse vzw krijgt subsidie om radicalisme in Molenbeek te bestrijden Op 11 juli 2017 werd de vzw WE LOVE BXL in Antwerpen opgericht. Voorzitster van deze nieuwe vzw is Sihame El Kaouakibi. De vereniging heeft tot doel ‘het creëren van online en fysieke platformen om de diversiteit samen te brengen, jongeren te empoweren, maatschappelijke en ondernemende projecten te ontwikkelen’. Op het adres van de vzw vinden we nog andere ondernemingen van El Kaouakibi. Zo is er de commerciële vennootschap onder firma (vof) A Woman’s View. Sihame El Kaouakibi kennen we ook als initiatiefneemster van “Let’s go Urban”.

Wettig?

Acteurs

De vzw We Love BXL - die een nog niet nader bepaald project in Molenbeek zal uitvoeren – krijgt van de FOD Binnenlandse Zaken al meteen 100.000 euro subsidie. Rachid Madrane, de Waalse minister van Jeugdzorg, is niet tevreden. Hij trekt de wettigheid van deze vzw, die in juli werd opgericht op bijna hetzelfde moment van de toekenning van de subsidie, zelfs in twijfel. De vzw zou ook onvoldoende vertrouwd zijn met het Brusselse werkveld, de subsidie ongewoon snel hebben gekregen en toegang hebben tot gegevens van de politie over geradicaliseerde jongeren. Volgens bevoegd minister Jambon is er geen probleem. We citeren: “De regering heeft voor een subsidiëring gekozen, waardoor ze een financiële bijdrage kan leveren aan een project van algemeen belang – de strijd tegen gewelddadig radicalisme – dat Molenbeek en de genoemde vzw hebben opgezet om tegemoet te komen aan de noodzaak om te beschikken over een model voor de aanpak van deradicalisering en disengagement, waarvan het bedrag door de overheid wordt vastgesteld zonder dat het de exacte tegenwaarde vertegenwoordigt van de geleverde dienst. De gemeente zal moeten bepalen welke jongeren dat traject zullen kunnen volgen. Meer zal ik aan de vzw niet meedelen.”

Sihame El Kaouakibi zal volgens het kabinet van Jambon samenwerken met acteurs uit Molenbeek. De subsidie is een stimulering, klinkt het daar.

“Het is aan El Kaouakibi om de aanvullende subsidies te vinden uit de privésector,” verduidelijkte een medewerker van het kabinet van Jambom. Die uitleg is niet van aard om de gemoederen te kalmeren. Integendeel. Het project roept ook vragen op bij gemeenteraadslid Jamal Ikazban (PS) uit Molenbeek.

“Deradicalisering is een markt geworden.

Waarom een vzw uit Vlaanderen, terwijl er ook genoeg zijn in Brussel?” Parlementslid Gilles vanden Burre (Ecolo-Groen) kan vooral geen vrede nemen met het feit dat de regering niet voor een overheidsopdracht heeft gekozen.

We kunnen niet anders besluiten dan dat de oprichting én subsidiëring van de vzw WE LOVE BXL een vreemd verhaal is. Andere culturele vzw’s moeten eerst bewijzen dat er een degelijke werking bestaat, dikke dossiers indienen, enzovoort, maar deze vzw krijgt al onmiddellijk veel geld toegestopt.

Over een jaar zullen we ongetwijfeld weten of het geld goed besteed was.

Thierry Debels

Vlaamse zakenlui en voetbal: meer emotie dan geld Marc Coucke die Anderlecht overneemt, Bart Verhaeghe die eigenaar is van Club Brugge, Roland Duchâtelet die een tijd Standard Luik in handen had. Zijn voetbalploegen zo’n geldmachines dat zakenlui zich erdoor aangetrokken voelen? Eigenlijk niet. Hier ten lande komen er eerder emoties bij kijken dan winstmodellen. Tenzij men erin slaagt een nieuw stadion te bouwen. Dan rinkelt de kassa.

Dat Marc Coucke, ex-topman van Omega Pharma, eigenaar van KVO Oostende, een deel van dierenpark Pairi Daiza en zowat heel Durbuy nu ook voetbalploeg Anderlecht binnenhaalt, was een grote verrassing.

Maar Anderlechtvoorzitter Roger vanden Stock koos blijkbaar voor een betrouwbare overnemer met sportieve interesse. Lees: geen arrogante geldwolven als Paul Gheysens (Ghelamco) of Wouter Vandenhaute. Zeker Gheysens is als platte betonboer niet geïnteresseerd in voetbal op zich. Hij wil een stadion neerpoten en er veel geld aan verdienen, desnoods opgehoest door de belastingbetaler. Dat was waar hij naartoe wou met het Eurostadion op Parking C in Grimbergen. Dat project lijkt nu zo goed als dood.

Maar waarom kiest Coucke voor Anderlecht? Het antwoord is: emotie. Coucke wil graag de grootste en de eerste zijn. Hij was tien jaar geleden, toen hij zijn oog had laten vallen op Club Brugge, al bijna de grootste, maar Bart Verhaeghe kaapte de club weg. Coucke nam ontslag uit de vzw Club Brugge en nam dan maar KVO Oostende over. Daar botste hij op enkele

limieten. Die club kan amper uitbreiden. De zee is geen hinterland vol supporters en op 25 kilometer is er Club Brugge.

KVO bokste boven zijn niveau.

Met het ingedommelde Anderlecht haalt Coucke een mooie trofee binnen en dat streelt zijn ego - net als Club Brugge voor Bart Verhaeghe. En met zo’n grote club kan je trofeeën binnenhalen, en dat is wat mensen als Coucke en Verhaeghe interesseert: winnaar zijn.

Een voetbalploeg kopen is in België meer emotie dan geld verdienen. Coucke zou 70 miljoen euro betalen voor 70 procent van het bedrijf, wat Anderlecht op 100 miljoen euro waardeert. Binnen Europa is dat drie keer niets. Ploegen als Real Madrid en Barcelona worden op meer dan 3 miljard euro gewaardeerd. Verhaeghe kocht Club Brugge voor 10 tot 15 miljoen.

De man zat financieel al op het droge, maar het is pas als hij een nieuw stadion kan bouwen dat hij bij Brugge langs de kassa passeert: met een nieuw modern complex is een club snel tien keer meer waard. Maar dan moet het stadion

Uit de smalle beursstraat er wel komen. Paul Gheysens van Ghelamco heeft vlakbij de geplande site van het Brugse stadion gronden gekocht om Verhaeghe – een tegenstander van het Eurostadion in Grimbergen – een hak te zetten. Zolang het Brugse stadion bis er niet is, is een voetbalclub geen financiële hefboom.

Misschien slaagt Coucke erin om van Anderlecht zo’n geldmachine te maken. Anderlecht mag dan meer dan 100 miljoen euro omzet maken, de winst is met 400.000 euro zeer beperkt. Dat de ploeg niet in de rode cijfers zit, is dan nog vooral te danken aan de verkoop van topspelers.

Coucke zal het anders moeten aanpakken. Met de bouw van een nieuw stadion? Gezien zijn ambities is het zeker de bedoeling. Het goede nieuws is dat zo’n stadion er wellicht niet zal komen op de Parking C-site. Coucke zou in zee kunnen gaan met Gheysens, maar er is voor hem een interessantere piste: een nieuw stadion laten bouwen door zijn Oostendse zakenpartner Bart Versluys.

Coucke, die Versluys ooit het leven redde na een jetskiongeval, is voor de helft eigenaar van het vastgoedbedrijf van Versluys. Deze laatste renoveerde al het stadion van Oostende. Door Versluys een nieuw stadion voor Anderlecht laten neerpoten, zou dubbele winst zijn voor Coucke. Hij zou de waarde van RSC Anderlecht snel doen toenemen. En als aandeelhouder bij Versluys kan hij nog eens cashen. Of hoe Coucke zou aantonen dat een voetbalploeg bezitten toch rendabel kan worden.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

28 december 2017

Eén K voor de Vlamingen Vorige week tekenden het Brussels Gewest en het Parijse Centre Pompidou de overeenkomst voor een nieuw museum voor moderne en hedendaagse kunst in het Citroëngebouw aan het kanaal. Het mag wat kosten. En de politieke benoemingen zijn begonnen.

In 2011 sloot de vleugel Moderne Kunst van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel (KMSKB) de deuren. Het was een beslissing van de eigengereide KMSKB-directeur Michel Draguet, een protegee van de PS, die een storm van kritiek deed losbarsten.

Waarom moest die waardevolle collectie naar de museumkelders? Enkele jaren later kwam het antwoord. In 2014 kondigde Brussels minister-president Rudi Vervoort (PS) aan dat onze hoofdstad een eigen Guggenheimmuseum zou krijgen, met de verzameling van het KMSKB als ruggengraat. De PS is het gewoon haar ding te doen, en met Draguet had ze een bondgenoot om een deelverzameling van het federale museum naar het nieuwe prestigeproject van het Brussels Gewest te versassen.

PS-onderonsje Bovendien is het KMSKB één van de federale wetenschappelijke instellingen. Al de koninklijke instituten zijn decennialang stiefmoederlijk behandeld. Denk maar aan de Plantentuin in Meise.

Die stond te verdorren, tot hij in 2014 werd overgeheveld naar Vlaanderen en sindsdien met veel inspanningen weer tot bloei is gebracht. Er rest nog een tiental federale wetenschappelijke instellingen, zoals het KMI, het Rijksarchief, de Koninklijke Bibliotheek en de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis. Ze vallen onder de bevoegdheid van de staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid.

Het is een postje dat helemaal op het einde van de portefeuilleverdeling terechtkomt bij een minister die veel belangrijkere dingen te doen heeft dan zich met die anachronistische instellingen bezig te houden. In de regering-Di Rupo was dat bij Laurette Onkelinx, PS-minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid.

Daarom waren Vervoort en Draguet in 2014 zo zeker van hun stuk. Het nieuw museum zou er komen in 2017.

Maar dat jaar werd de PS uit de federale regering gebonjourd en kwam Wetenschapsbeleid in handen van de N-VA, eerst bij Elke Sleurs en nu bij Zuhal Demir. Sleurs wilde geen federale kunstwerken ter beschikking stellen van het nieuwe Brusselse museum en Demir heeft dat bevestigd. Vervoort zat met een probleem, en er werd ook vanuit andere hoeken op het project geschoten.

Er kwam tegenwind voor de bouw van een nieuw museum terwijl in Brussel zoveel gebouwen leegstaan. Vervoort droomt van het succes van het Guggenheimmuseum in Bilbao, opperden anderen, maar hij vergeet dat recentere initiatieven, zoals het Centro Niemeyer in Avilés, op een flop zijn uitgedraaid.

Parijs heeft een prijs Het Brussels Gewest zette door, al liet het de nieuwbouw vallen, en kocht voor 20,5 miljoen euro het Citroëngebouw aan het kanaal.

Groen-Ecolo en heel wat kunsthuizen verweten Vervoort dat hij zijn wil doordrukte zonder overleg met de Brusselse kunstscène. Hij moet zijn eigen grote gelijk loslaten en leren samenwerken, aldus de groenen: “Die 20,5 miljoen kan enkel een goede investering zijn als het een stadsproject wordt voor en door Brusselaars.”

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

3

Het is gebeurd!!

En wat deed de minister-president? Hij ging niet praten met de Brusselaars, maar trok naar Parijs en onderhandelde een contract voor een periode van tien jaar met het Centre Pompidou.

Dat werd vorige week ondertekend. Het Parijse museum zal een deel van de collectie overbrengen naar Brussel en de tijdelijke tentoonstellingen organiseren. Er is nog veel onduidelijkheid over het kostenplaatje. De ombouw van de garage naar een museum van moderne en hedendaagse kunst is begroot op 150 miljoen euro. Hoeveel zal Pompidou daarvan betalen? Dat is nog niet bepaald.

Vervoort kondigde aan dat het jaarlijkse werkingsbudget van het museum twee miljoen euro bedraagt en dat een deel daarvan door privépartners zal ingebracht worden. Hoeveel, dat weet Vervoort niet.

Wel duidelijk is dat ook dit project wordt misbruikt voor politieke benoemingen. Zowel Vervoort als minister Didier Gosuin (Défi) hebben hun kabinetschefs naar het kanaalmuseum versast. Enige ervaring in de culturele sector is blijkbaar niet vereist.

Vlaanderen betaalt mee De opening van het museum, aanvankelijk gepland voor 2017, nadien bijgesteld naar 2020, is nu voorzien voor ‘ergens begin 2023’.

Brussel wordt geen bijhuis van het Parijse museum, werd tijdens de contractondertekening ten overvloede herhaald, het wordt geen Centre Pompidou Bruxelles. De naam die nu circuleert, is Kanal-Centre Pompidou. Wat is het verschil? Blijkbaar moeten de Vlamingen zich tevreden stellen met één K in de naam van het museum.

Vlaams minister voor Brussel Sven Gatz ziet er geen graten in. Hij maakt 750.000 euro vrij voor het ‘aanloopprogramma’ van het kanaalmuseum en belooft dat werken uit de collectie van de Vlaamse Gemeenschap zullen uitgeleend worden aan Kanal-Centre Pompidou.

De N-VA is boos en wil liever geen steun geven aan een Brussels project dat “baadt in een sfeer van schimmige benoemingen en niet-transparante besluitvorming”, om nog te zwijgen van de mist rond de financiering.

Gatz veegt alle bezwaren van tafel met “dat is een zaak van het Brussels Gewest”. Zou hij die centen niet beter investeren in het museum voor hedendaagse kunst met internationale allure dat, zoals Gatz heeft aangekondigd, in Antwerpen zal komen?

MMMV

Jean-Marie Dedecker en Bart de Wever hebben zich bij een etentje verzoend. Al sinds 2006 was de verhouding tussen de politiekers behoorlijk bekoeld. In dat jaar moest De Wever zijn vriend Dedecker uit de rangen van de N-VA zwieren, onder druk van de toenmalige kartelpartner, de CD&V. Jean-Marie Dedecker is gemeenteraadslid in Middelkerke, waar hij met de LDD in de oppositie zit. Hij wil in 2018 de meerderheid van Open Vld en CD&V doorbreken en liefst zelf de burgemeesterssjerp omgorden. Boze tongen beweren dat er al een voorakkoord is met de N-VA van Middelkerke. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 kende de plaatselijke N-VA-afdeling van Middelkerke heel wat problemen, met als gevolg dat de partij maar een magere 2 zetels kon binnenhalen. De plaatselijke N-VAafdeling staat er ondertussen beter voor en kan hopen op een groter aantal zetels bij de gemeenteraadsverkiezingen op 14 oktober. Al blijft de uitdaging groot: nu hebben N-VA en LDD samen 9 zetels. Om een meerderheid te halen, moeten ze minimum 4 zetels bijhalen (en dan is het nog maar een zeer nipte meerderheid). Het wordt spannend in Middelkerke!

Briefje aan Marieke Vervoort

Altijd dapper en moedig Dag Wielemie, Op deze plaats heb ik de gewoonte om diverse ‘landgenoten’, en politici in het bijzonder, eens flink de levieten te lezen en de oren te wassen naar aanleiding van capriolen die zij uithaalden. Vandaag, in de kersttijd, waarin het jachtige ritme even stilvalt ten voordele van ingetogenheid, bezinning en verbondenheid met anderen, maak ik daar heel graag een uitzondering op. Ik wil namelijk mijn dank en waardering uitspreken aan u, topatlete en grote madam. Omdat Vlaanderen – en ook daarbuiten – u in zijn hart draagt.

“Ik wil niet meer lijden”, liet je dezer dagen optekenen in een Britse gazet. “Het is te zwaar geworden. Ik geef niet gemakkelijk op, maar het is genoeg geweest.” Je voelt aan dat je tijd gekomen is… Hoewel we van je mededeling schrokken, kwam ze toch enigszins begrijpelijk over. Uw lichaam heeft het zwaar te verduren en dat al lange tijd. Nu je de pijn op elk moment van de dag voelt en jij daar depressief van wordt, voel je dat het zo niet langer hoeft te duren. Je ben zover gekomen dat je in eer en geweten afscheid neemt van alles en iedereen. Er zijn klaarblijkelijk krachten waar een mens, en zelfs een

sterk iemand als jij, niet meer tegenop kan.

Nochtans, je hebt gevochten als geen ander.

Je hebt je leven een gigantische meerwaarde gegeven, ondanks de fysieke beperkingen waarmee je dag in dag uit moest leven.

Desondanks werd jij, dankzij een haast bovenmenselijke inzet, tomeloze volharding, dapperheid en moed een topatlete, een paralympiër van het allerhoogste topniveau. Wij herinneren ons allemaal zeer goed hoe jij, dik een jaar geleden, op de Paralympische Spelen in Rio ondanks heel wat fysieke ellende op uw allerlaatste wedstrijd de bronzen medaille op de 100 meter rolstoelsprint haalde. Wat een apotheose! Verder denken wij terug aan het goud op de 100 meter en het zilver op de 200 meter in Londen, vier jaar geleden.

En in 2015, op het wereldkampioenschap in Doha (Qatar), pakte je drie gouden medailles, op de 100, de 200 en de 400 meter. En nog zoveel andere prijzen en trofeeën. Ook een aantal wereldrecords waren stuk voor stuk fenomenaal.

Je hebt zonder twijfel geregeld je bakens verzet, maar ook die van vele anderen. Zij namen immers een voorbeeld aan jou. Uit jouw moedige inzet putten velen die alles bijna hadden opgegeven weer moed om hun

leven met beperkingen een nieuwe impuls te geven. En dat zal je blijven doen, ook als je er niet meer zal zijn. In je autobiografie ‘De andere kant van de medaille’ vertelde je immers je levensverhaal, precies om zoveel mogelijk mensen te inspireren.

We vernemen in de serieuze gazetten dat jij het einde van je leven gepland en geregeld hebt op jouw manier. We hebben daar respect voor. Je wil ook dat er op jouw wake champagne zal gedronken worden. Je zegt daar ontroerend bij: “De mensen zullen huilen, maar ik wil ze ook bedanken voor het leven dat ik had en voor het feit dat ik nu gelukkig ben en in vrede.”

Als het ultieme moment daar is, zullen ook wij, zal Vlaanderen en allen daarbuiten die jou een warm hart toedragen, aan jou denken met een knipoog van dank en stil verdriet.

Als straks je assen in de oceaan bij Lanzarote terechtkomen, zal je anders dan voorheen bij ons zijn. Maar nooit meer uit ons hart. Je hebt zoveel betekend. Dat wist men niet uit.

Integendeel.

Adieu, vaarwel, Wielemie. Je bent een ster die zal blijven flonkeren. Vlaanderen is trots op jou.

4

Dossier

28 december 2017

Friederike “O Mädchen, mein Mädchen, wie lieb’ ich dich! Wie leuchtet dein Auge, wie liebst du mich!” Die dichtregels uit een aria van Goethe vinden we in Franz Lehars “Friederike”.

Dodelijke ernst Volgens mij is het grootste muzikaal drama van de 20ste eeuw de verdwijning van de operette. In onze tijd staat het goed met het genre te lachen omdat de tekstboeken wemelen van onwaarschijnlijkste situaties, maar daarmee gaat een schat aan intens mooie en melodieuze muziek verloren. Een buitengewoon voorbeeld is Lehars “Friederike”.

Het “Singspiel” (zoals Lehar het noemt) dateert uit zijn laatste creatieve periode en wordt in 1928 gecreëerd. Het wordt naar de hel gewenst nog voor iemand één noot heeft gehoord, want het is heiligschennis.

Hoe durft een operettecomponist het aan de grootste Duitse letterenheilige Johann Wolfgang Goethe als zingende tenor op de scène te brengen?

Goethe zou het waarschijnlijk niet erg gevonden hebben, want hij schreef zelf de tekst voor zangspellen, maar hij is gecanoniseerd en Duitse vorsers bestuderen inmiddels ieder versje met dodelijke ernst.

“Faust”, de opera van Charles Gounod naar Goethes bekende tragedie, wordt in Duitsland steevast opgevoerd als “Margarethe” om het verschil duidelijk te maken tussen het Duitse meesterwerk en de populaire hoempapa van de Fransman.

En nu durft de Hongaarse Wener Lehar de liefdesgeschiedenis van Goethe en domineesdochter Friederike Brion op muziek zetten.

Dichtung und Wahrheit De eerste akte van het zangspel volgt vrij goed de werkelijkheid. In mei 1771 studeert de 24-jarige Goethe rechten in Straatsburg; dan al Frans, maar iedereen spreekt Duits en studeert in het Latijn.

Bij uitstapjes met een vriend ontmoet hij de familie Brion in het idyllisch dorpje Sessenheim (Goethe schrijft Sesenheim).

Dominee Brion en zijn dochters zijn geen somberaars, maar vrolijke mensen, en Goethe valt als een blok voor de charmes van de 17-jarige blonde Friederike (Rieckchen).

Voor haar schrijft hij een reeks beroemde gedichten, zoals Das Heidenröslein. In de weekends duikt hij geregeld op in Sessenheim waar hij weldra als de verloofde van Friederike bekendstaat. In augustus verschijnen Friederike en haar familie in de salons van Straatsburg, waar de dichter al een hele reputatie geniet. En hier gaan operette en realiteit uit elkaar.

In Straatsburg valt de naïeve en weinig gesofistikeerde Friederike wat uit de toon.

Goethes liefde koelt danig af, en hij ontvangt een brief van zijn vader, die lucht had gekregen van de kwalijke verliefdheid van zijn zoon. Goethe gehoorzaamt graag de vaderlijke vermaningen en hij vertrekt op slag, zonder zelfs afscheid te nemen van het meisje. Vanuit Frankfort dankt hij haar af met een brief. Die realiteit is niet besteed aan Lehar, aan zijn librettisten en zeker niet aan het publiek, dat niet duldt dat een held zich zo gedraagt.

Dus komt er in de tweede akte een echte operetteoplossing uit de bus. Goethe krijgt een uitnodiging voor een hoge functie aan het hof van de hertog van Weimar (in werkelijkheid komt die eerst vier jaar later), maar moet dan wel ongehuwd zijn. Natuurlijk weigert hij, maar zijn vrienden overtuigen Friederike dat ze zich moet opofferen, dus flirt het arme schaap uitbundig met andere mannen en Goethe vertrekt boos.

De derde akte is weer authentiek. Goethe ontmoet Friederike acht jaar later nog éénmaal in Sessenheim. Ze heeft de aanzoeken van een andere bekende dichter, Jakob Lenz, geweigerd, want wie eenmaal Goethe bemind heeft, enz. Doek. Tweeëntwintig jaar later schrijft Goethe zijn herinneringen neer in “Dichtung und Wahrheit”.

Friederike Brion trouwt nooit.

Ze sterft in 1813, eenenzestig jaar oud.

Haar graf wordt een pelgrimsoord voor Goethebewonderaars.

Intellectueel Duitsland verkettert Lehar,

maar bij de wereldcreatie in Berlijn zijn de Duitse kroonprins, de opperbevelhebber van het leger, Albert Einstein en de financier Hugenberg (die vijf jaar later Hitler aan de macht helpt) aanwezig.

De opvoering is een triomf; ook dankzij de buitengewoon muzikale stem van tenor Richard Tauber. Alle aria’s en duetten zijn letterlijk of met een variatie gebaseerd op Goethes werk. Lehar heeft het aangedurfd een eigen melodie te schrijven voor Heidenröslein dat iedereen in de Schubertversie kent.

Lehar moet niet onderdoen, want “Friederike” is een meesterwerk van muzikale inventie met melodieën die niets met schlagers gemeen hebben en die toch dagenlang in het geheugen blijven hangen. De plaatopname van Goethes belangrijkste aria verkoopt als zoete broodjes. Ook na de oorlog neemt iedere Duitse of in Duitsland zingende tenor “O Mädchen, mein Mächen” op, en ze falen allemaal eervol vergeleken met Tauber.

Het zangspel begint aan zijn veroveringstocht. In 1932 draait men ter gelegenheid van de 100ste verjaardag van Goethes overlijden zelfs een Friederikefilm.

Opvoeringsverbod En dan valt de bijl. Op 30 januari 1933 marcheert de SA in triomf door Berlijn en onmiddellijk stelt zich het probleem van het in die tijd populairste muziekgenre. De meeste operettecomponisten (Kalman, Fall, Eysler, Abraham, Jessel) zijn Joods en hun werk mag niet langer opgevoerd worden.

Lehar is een “Ariër”, maar zijn librettisten zijn altijd Joden. Dus mogen zijn operettes wel op de scène, maar de naam van de tekstdichters wordt geschrapt.

Maar “Friederike” is volgens Goebbels een “Goethe-Schändung”. Daarenboven is de belangrijkste librettist Fritz Löhner een bekende zionist en een antinazi. Dat hij ook Lehars populairste aria “Dein ist mein ganzes Herz” schrijft voor “Das Land des Lächelns”, doet niets ter zake. Löhner pakt zelfs Duitse thema’s aan zoals in zijn lied.

“Ich hab mein Herz in Heidelberg verloren”. Verbod “Friederike” op te voeren en daarmee basta. Weg ook een inkomstenbron voor Lehar. Twee dagen nadat de Duitsers Oostenrijk in maart 1938 binnenvallen, wordt Löhner gearresteerd.

Hij moet naar Dachau en dan naar Buchenwald. Zijn vrouw en dochters worden onteigend. Volgens zijn vrienden hoopt hij dat Lehar, die Hitlers favoriete componist is (meer dan Wagner), tussenbeide komt, maar Lehar doet niets. In 1940 speelt hij wel zijn hele partituur voor bij Goebbels en pleit om het verbod op Friederike op te heffen.

“Nein”, is het antwoord. Lehar zwijgt, want hij is getrouwd met een Joodse en het scheelt geen haar of die wordt tijdens de oorlog gearresteerd. Fritz Löhner is inmiddels naar Auschwitz gezonden, waar de zieke 59-jarige letterlijk doodgeschopt wordt, in december 1942. Hij wist gelukkig niet dat zijn vrouw en twee dochters een paar maanden tevoren naar Minsk werden afgevoerd en vergast werden in een vrachtwagen.

Dat Goebbelsverbod geldt alleen voor het Reich. In Antwerpen voert de opera het werk op tijdens de oorlog, uiteraard zonder vermelding in het tekstboek van Löhner en een andere Joodse medewerker (op de vlucht in Zwitserland gestorven).

De Antwerpse opera gaat zelfs met het werk op reis in Vlaanderen. Na de oorlog verneemt Lehar het lot van Löhner, en tot zijn dood moet hij spitsroeden lopen omdat hij nooit een goed woord gedaan heeft bij de machtshebbers.

“Friederike” komt weer op de scène, maar er is iets gebroken. De harde realiteit en het cynisme van de nieuwe tijden maken het te moeilijk om nog langer in die operetteoplossing van de tweede akte te geloven. Maar wat een muziek!

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Voorjaarsakkoord?

Vorige week waren het – zoals we voorspelden – lange dagen in het parlement. Dikke wetsontwerpen moesten gekauwd worden en de oppositie nam de tijd om de debatten nog geen klein beetje te rekken. De dossiers waren immers maar enkele dagen tevoren bezorgd.

En heel die toestand leidde vorige woensdag zowaar tot een crisissfeertje in de Wetstraat, toen moest bepaald worden hoe een en ander zou kunnen afgehandeld worden.

Op zeker moment werd de plenaire zitting geschorst om met de Conferentie der Voorzitters (van de erkende, grote fracties van meerderheid en oppositie) overleg te plegen. Maar ook daar geraakte men er niet uit en werd overgegaan tot meerderheidsoverleg in het kantoor van Siegfried Bracke. Na veel gepalaver en bij hervatting van de werkzaamheden bleek dat enkel de hervorming van de vennootschapsbelasting er dit jaar nog komt.

De rest van het Zomerakkoord zal voor na de kerstvakantie en dus voor 2018 zijn. De effectentaks van CD&V en het onbelast bijverdienen van Open Vld blijven nog een paar weken in de schuif steken. Enkel N-VA haalt dit jaar nog haar slag thuis. Eigen schuld, dikke bult.

Het parlement moet zijn job maar beter en tijdig aanvangen! Het Zomerakkoord wordt dus een soort Voorjaarsakkoord-van-het-volgende-jaar…

Met deuren smijten De schorsing waarvan sprake duurde liefst zes uur; in de wandelgangen kwam men ons in het oor fluisteren dat het er hard tegen onzacht aan toe ging. Na de dreiging van Rudy Demotte (PS), minister-president van de Franse Gemeenschap, om een belangenconflict in te roepen, het feit dat zelfs de MR in de nacht van dinsdag op woensdag een tweede lezing had gevraagd van de effectentaks én het voornemen van de sp.a om een advies van de Raad van State te vragen bij een amendement van Peter Vanvelthoven dat hij aan de vennootschapsbelasting wilde toevoegen, was voldoende koren op de molen om de zenuwen strak te spannen.

Open Vld-fractieleider Patje Dewael zou, getergd door het drammerige gedaas van groene Kristof Calvo, zelfs zijn zelfbeheersing verloren zijn en met deuren zijn gaan smijten.

Ja, ja, ‘overleg’ noemt men dat.

Niet als staatsman Siegfried Bracke beleeft rare tijden. De ambras in zijn afdeling in Gent straalt natuurlijk op zijn mandaat als Kamervoorzitter af.

Niemand neemt hem nog ernstig omdat men zeer goed weet dat na 2019 hij niet meer in de voorzitterszetel zal zitten. Hij zal het Paleis der Natie niet als een staatsman verlaten. Hij had het zich in de overwinningsroes van 2014 helemaal anders voorgesteld.

Momenteel wordt hij nog aanzien als de hoogste ambtenaar die alles maar moet zien geregeld te krijgen met de diensten van de Kamer en bij de gratie van de fractievoor-

zitters van de meerderheid. Sic transit gloria mundi, om het in de taal van zijn partijvoorzitter te zeggen…

Botsing (1) Dat de spanningen hoog opliepen vorige week, bleek ook bij de niet al te vriendelijke aanvaring tussen staatssecretaris Theo Francken en premier Michel over de repatriëring van enkele Soedanezen. Nadat commotie was ontstaan vanuit de linkerzijde over de wijze waarop gerepatrieerde Soedanezen thuis worden aangepakt – martelingen en folteringen, zegt links –, waren alle ogen op de zogenaamd hardvochtige en onmenselijke Theo Francken gericht, die de repatriëringen verdedigde, maar niettemin oor had voor de kritiek en een onderzoek suggereerde. Uiteraard werd de premier over deze zaak aangepakt en die maakte zich ervan af met te zeggen dat hij beslist heeft dat er tot einde januari geen repatriëringen meer zullen zijn. Wat natuurlijk aanzien werd als een terechtwijzing aan Francken. “Nonsens,” zei die, “hij moet niet zeggen dat hij beslist heeft dat er geen repatriëringen zullen zijn, want er zijn er geen gepland tot eind januari.” Het zat er dik tegen, en het dispuut ging in de Kamer voort tussen Sarah Smeyers van N-VA en de linkerzijde van rood en groen, aangevuld met de onvermijdelijke Nahima Lanjri van CD&V. Kort nadien bleek echter dat er wel degelijk een repatriëring in januari gepland was, maar dat die gelet op de commotie snel was geannuleerd. Francken had dus de premier onjuiste informatie doorgegeven. Theo kon niet anders dan zijn excuses aanbieden aan de premier voor zijn bitsige en toch wel onhandige reactie.

Botsing (2) De linkse oppositie liet het daar niet bij, voorspelbaar, en zorgde vrijdag voor een onbehaaglijke sfeer in de Kamer, met insinuaties, verbaal protest en zelfs obstructie.

Zij hadden bloed geroken en zagen hun kans schoon om eindelijk eens fors in te hakken op Francken en diens beleid dat ze niet kunnen pruimen. Ze eisten dan ook dat de commissie Binnenlandse Zaken vrijdag nog bijeenkwam om Francken tot de orde te roepen. En dat werd toegestaan omdat CD&V hierin nog maar eens een kans zag om af te geven op de N-VA. Francken moest door het stof en gaf toe onhandig te hebben gecommuniceerd, maar dat het enkel zijn bedoeling was om te herhalen dat hij zijn communicatie aanhield omdat “geruchten in zulke zaken een aanzuigeffect creëren. Ik wou niet het signaal geven dat we geen Soedanezen meer terugsturen”, zei hij.

Al gauw werd bij de N-VA naar de hoogste versnelling geschakeld door Kamerlid en partijvoorzitter De Wever, die in alle media die hem aan het woord lieten kwam vertellen achter zijn staatssecretaris te staan en over een ‘hysterische heksenjacht’ te spreken ten aanzien van iemand die zijn best doet en het puin uit het verleden probeert op te ruimen. Benieuwd of na het kerstreces de vrede zal hersteld zijn.

Actueel

28 december 2017

Puigdemont moet hopen op verstandig Europa Over de uitslag van de Catalaanse verkiezingen gaan we kort zijn: de voorstanders van onafhankelijkheid werden helemaal niet afgestraft, en behaalden opnieuw een meerderheid, en de Partido Popular van Spaans premier Rajoy werd herleid tot een minipartijtje. De Franse krant Le Figaro sprak van “une victoire incontestable”. Veel Vlaamse media zegden en schreven in Spaanse inkt dat de oppositiepartij Ciudadanos de grote winnaar was, omdat ze de grootste partij is geworden. Perfect op de lijn van Rajoy. Als intro bij de verslaggeving kan dat tellen.

Mag de kritiek op Rajoy wel rationeel zijn?

Verwijzingen naar Franco en het fascisme zijn niet zo verstandig, en in het politieke debat contraproductief. Interessanter zijn de feiten: Spanje ís een rechtsstaat, met vrije verkiezingen en gescheiden machten, maar de leiders van Spanje schenden fundamentele rechten. Een verkozen regionale regering afzetten en politieke opposanten opsluiten, dat is beangstigend. “Behalve de christendemocraten zijn alle democraten verontrust. Stel je maar eens voor dat hetzelfde in Turkije was gebeurd”, zegt de mensenrechtenadvocaat Paul Bekaert in Humo. Wordt het na de verkiezingen anders?

Op ramkoers?

De Vlaamse advocaat van Puigdemont verwacht dat de Spaanse premier Rajoy en de Catalaanse (ex-)minister-president Puigdemont op ramkoers blijven. Ter info: Bekaert staat bekend als progressief en links, en noemt zichzelf “geen nationalist, laat staan een Vlaams-nationalist”.

Hebben de verkiezingen iets veranderd?

Spanje vroeg al niet meer om de uitlevering van Puigdemont: het aanhoudingsmandaat werd ingetrokken, na de interventie van Bekaert, die de raadkamer vroeg om een denkoefening te maken en de Spaanse feiten in de verbeelding in België te laten plaatsvinden. Bekaert vroeg de rechter of hij Bart de Wever en Jan Peumans ook in de gevangenis zou laten gooien mocht het Catalaanse scenario zich in Vlaanderen/België voordoen.

“Dat zou dus betekenen dat het Belgische gerecht Geert Bourgeois en Jan Peumans in de gevangenis laat gooien nadat Vlaanderen een referendum heeft georganiseerd en een meerderheid voor onafhankelijkheid heeft gestemd. En dan ook nog Ben Weyts, Liesbeth Homans en Bart de Wever.”

Een nieuw lichtpuntje misschien? De Spaanse koning Filip sprak in zijn kerstboodschap gematigder dan op 3 oktober. Hij nodigde alle Catalaanse partijen uit om in het “zeer diverse” Catalonië te werken aan een herstel van de stabiliteit, de sereniteit en het wederzijds respect en zo een nieuw conflict proberen te vermijden.

Geen vrolijke kerst voor: Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

57 dagen in een Spaanse gevangenis. en Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

74 dagen in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!

Ondervraagd door het persagentschap Reuters herhaalde Puigdemont dat hij “klaar” was om terug te keren naar Catalonië. “Dat zou ook goed nieuws zijn voor Spanje”, voegde hij eraan toe. Maar niets wijst erop dat hij bij een mogelijke terugkeer niet meteen zou worden gearresteerd. “Ik ben en ik blijf president, als Spanje ten minste de resultaten van de verkiezingen respecteert.”

Klein probleem voor Puigdemont: Rajoy wil (voorlopig) geen dialoog. Hij sluit elk gesprek met Puigdemont en de onafhankelijkheidspartijen uit: “De enige die de verkiezingen won, is Inés Arrimadas, de leider van de grootste partij (Cuidadanos)”. Ach zo… Zo

Echo’s uit de Koepelzaal Ritueel

en de Brexit. Het voorbije jaar werd in beide gevallen aan de feitelijke grenzen van Europa gemorreld. “In beide gevallen staat het heroveren van de soevereiniteit centraal.”

Zowel Theresa May als Charles Puigdemont hebben volgens Van Hecke geen plan, en daarom was het na de referenda “hard ontwaken”, omdat Europa inzake binnen- en buitengrenzen een “weerbarstig karakter” heeft.

“Het is niet zomaar een club waar je al of niet lid van wordt…” Bovendien hebben alle EUleden hun zeg over wie toetreedt of wie uittreedt. Dat is slecht nieuws voor Puigdemont en co (Spaans veto), en May (veto van Ierland). “Het ziet er sterk naar uit dat de Catalanen en de Britten daar in 2018 meer dan ooit aan herinnerd zullen worden.”

Anderzijds weet Van Hecke dat er een keerzijde is aan dat verhaal. De Britten kunnen de EU uit mekaar spelen. Als Tusk, de voorzitter van de Europese Raad, de Brexit-onderhandelingen “dramatisch moeilijk” noemt, geldt dat misschien nog meer voor de EU dan voor de Britten.

Felicitacions!

Op vrijdag 29 december verjaart Carles Puigdemont.

Hij wordt 55 jaar.

Rajoy stuurde alvast een geschenkje.

werkt dus de democratie? Helaas voor hem, zo werkt ze niet. Ciudadanos kan nooit een meerderheid vormen…

Wet De Spaanse premier baseert zich op het wetboek, Puigdemont op de relativiteit van datzelfde wetboek wanneer een meerderheid van de (Catalaanse) kiezers dat willen wijzigen. Zijn (grond)wetten er niet om te gepasten tijde gewijzigd te worden? Hoeveel hedendaagse Europese staten zijn niet ontstaan vanuit nieuwe inzichten? In de negentiende eeuw, maar ook de voorbije decennia?

Op 23 januari komt het nieuw verkozen Catalaanse parlement samen. De drie partijen die voorstander zijn van onafhankelijkheid (Junts per Catalunya van Puigdemont, de links-republikeinse ERC en de kleine anarchistische CUP) zullen er de meerderheid van de zetels bezetten, maar tegen acht van hun verkozen parlementsleden loopt een gerechtelijke procedure. Evenveel lege stoelen dus op 23 januari? Komt er dan een regering van “vervangers” uit de tweede linie? Zit er voldoende cement tussen die drie genoemde partijen?

Het is bekend dat het kleine CUP erg radicaal is, terwijl de andere twee bereid zijn om te onderhandelen. Als CUP dat niet aanvaardt, zit ook Puigdemont weer in de problemen.

Europa Komt er vooraf nog een bemiddelaar die de Catalaanse knoop kan ontwarren? Uit Europa misschien? Ook dat ziet er (voorlopig) niet goed uit.

In De Tijd (26 december) had professor Steven van Hecke (KU Leuven) het over Catalonië

5

“No taxation without representation” was de slogan waarmee de Amerikaanse Revolutie werd ingezet, en tot vandaag is dat in theorie de grondslag van de parlementaire vertegenwoordiging: het parlement controleert het beleid en met name de centen die de beleidvoerders menen te moeten spenderen. De tijd dat een volksvertegenwoordiging dat ook echt poogde te doen, ligt ver achter ons, maar de rituelen blijven bestaan. Alvorens het welverdiende reces in te treden, mocht het Vlaams Parlement zich begeven aan een traditionele slopende begrotingstweedaagse, met de steeds verrassende uitkomst dat de zittende meerderheid haar rekening goedgekeurd ziet (nog zo’n onwrikbaar democratisch principe).

Het is niet iedereen gegeven om begrotingsspecialist te zijn. Begrotingen zijn vaak van een ijselijke techniciteit en gaan over bedragen die gewone stervelingen boven de pet gaan. In begrotingsdocumenten treft men bijvoorbeeld de “keuro” aan: kilo (1.000) euro, wat de minimale rekeneenheid is om het wat behapbaar te houden, te vergelijken met de valuta van twee eurocent in het huishoudboekje van de meest welvarende Vlaming. Het gemiddelde parlementslid moet zich beperken tot het formuleren van enige randopmerkingen en vragen binnen het beleidsdomein dat hij of zij in de knusse commissie opvolgt. Het gemiddelde oppositieparlementslid doet hetzelfde en kraakt daarbij de beleidskeuzes af.

De grote wierook- dan wel brandhoutretoriek is dan voor de tenoren in de plenaire.

Voorspelbaar

Ook in de Catalaanse kwestie krijgt de EU het misschien nog erg lastig. De Europese Commissie, niet meteen het meest democratische component van de unie, reageert overspannen en koos erg haastig partij voor Spanje en tégen verandering of aanpassing.

Monster Het politieke debat zal in 2018 niet alleen gaan over het hertekenen van de grenzen, het zal ook gaan over de grenzen van de macht van de Europese instituties. Slechts twee op de vijf inwoners van EU-landen hebben een positief beeld van de Europese Unie, bleek vorige week uit de Eurobarometer, een opiniepeiling die twee keer per jaar wordt gehouden.

Eén op de vijf heeft een negatief beeld en de rest is neutraal of weet het niet.

Het probleem met Europa is dat de ‘eurofielen’ almaar meer willen. En niet overweg kunnen met grenzen en subsidiariteit (laat politieke beslissingen waar dat mogelijk en zinvol is genomen worden op het laagst mogelijke niveau). De Europese bureaucratie dreigt een monster te worden dat zichzelf opeet.

Een evenwichtiger Europese opstelling tegenover de verzuchtingen van de Catalanen kan een groen licht zijn voor het oplossen van de Catalaanse kwestie. Ook de EU kan er wel bij varen.

Terug naar Bekaert: “Het Catalaanse parlement moet straks een nieuwe minister-president voordragen. Als Rajoy en Europa voet bij stuk houden, maken ze een democratische blunder.” Puigdemont moet hopen op een verstandig Europa. Anders zal hij wel héél veel tijd nodig hebben.

Anja Pieters

Een parlement is zeker die naam waardig als men erin slaagt ongeveer éénentwintig van de achtenveertig uren te benutten voor het uiteenzetten van zeer voorspelbare discoursen.

Ons vermogen tot synthese heeft zijn grenzen; u zal het ons hopelijk niet kwalijk nemen als we slechts de grote lijn schetsen, die u toch al niet onbekend zal zijn. Van N-VA kan worden vernomen dat we hebben te maken met een heus investeringsbeleid dat met hele miljarden de toekomst afdwingt, alles zit perfect op koers en de doorgevoerde fiscale hervormingen zijn ongezien. Sp.a houdt het bij haar dickensiaanse analyse, de armoede wordt niet aangepakt (onder socialistisch bewind ging dat veel beter), er is veel “discriminaatsie” en – vooral – De Lijn gaat naar de dieperik waardoor ongekende klimaatrampen worden afgeroepen. Bij Groen werd een en ander intelligenter geformuleerd, maar ook daar gejammer over hetzelfde en een soort doemgevoel over een stagnerend beleid dat de toekomst net niet aanpakt. Open Vld zag gouden horizonten opdoemen, gaande van inkomen, energie tot integratie en nog veel meer. We zouden graag achterhalen welke kruidenmengsels men in die partij tot zich neemt. Vlaams Belang zag sluipende islamisering, welvaartsbedreigende immigratie en nog steeds aderlatingen naar het zuiden des lands, waarbij de modale Vlaming kan verrekken. Heel wat optimistischer geluiden weerklonken bij CD&V: het gaat goed, beste mensen, de economie schiet door het dak en ons Vlaanderen wordt met de dag beter. Nog niet alles is prachtig, want vele uitdagingen (klimaat en dergelijke aardigheidjes) vragen nog meer ambitie.

Koepelzaalredevoeringen Tussen de bedrijven door kon plaats voor een internationaal uitstapje worden gevonden. De aanminnige sp.a-dames Tine Soens, Katia Segers en Güler Turan probeerden er de hele tijd een resolutie over Polen doorheen te jagen. In dat land zouden namelijk de scheiding der machten en de persvrijheid onder druk staan (heel herkenbaar allemaal) en zowaar zijn de “Europese liberale waarden” er in het gedrang. In het ongelukkige Polen marcheren bovendien racisten, fundamentalisten en ontelbare andere haatlieden.

Nog erger is dat dat land kennelijk niet over een minister Schauvliege beschikt en zinnens is om bossen te rooien. Al die ellende heeft de EU gealarmeerd, die dergelijke verschrikkingen niet over haar kant kan laten gaan. Genoemde dames zagen graag dat Vlaanderen het voortouw neemt om het perfide Polen tot de orde te roepen. Karim van Overmeire (N-VA) mocht daarbij opmerken dat er in Spanje ook wat probleempjes met de rechtsstaat zijn. De resolutie werd afgeserveerd, maar al dat laat ons achter met grote onrust over dat akelige Polen.

6

Dwars door Vlaanderen De Geuzenberg

De symboliek van het ritueel slachten

Terwijl het Vlaams Gewest en nu zelfs het Waals Gewest een verbod op onverdoofd slachten als norm gaan hanteren, hinkt Brussel nog maar eens achterop. Dat is niet eens verwonderlijk in een gebied waar een islamitische bevolking politiek steeds zwaarder doorweegt. Bijgevolg zoekt men heil in het uitvergroten van inhoudsloze beslissingen.

Stel even dat, om te ontsnappen aan die ergerlijke meligheid van de kerstsfeer, de zin u bekruipt gastronomisch iets speciaals te doen. En nee, dan hebben we het niet over een winterse BBQ (hoe nep zou dat zijn bij 10° graden) of het vestigen van een nieuw record oesters openen. Nee, iets echt speciaals. Koopt u ook uw vlees bij de slager? Welnu, waarom niet enkele stappen van de keten teruggaan en zich wagen aan wat gebeurt ter hoogte van de schakel voor de slager – het slachten dus. De Franse acteur Gérard Depardieu verklaarde ooit in een interview dat zelf slachten, iets wat hij ook doet, een unieke band met het dier tot stand brengt. Nu ja, de man gaat er dan ook prat op dagelijks zeven flessen wijn soldaat te maken, wat een weerslag kan hebben op zijn cognitieve vermogen.

Nepmaatregel Na voor de duizendste keer op de radio Band Aid te moeten aanhoren, is de ergernis totaal en beslist u er werk van te maken.

Onmiddellijk komen tal van praktische vragen op u af. Want hoe pak je spreekwoordelijk de koe bij de horens? En waar doe je het? Wie het voorrecht heeft in het Brussels Gewest te wonen, kan er alvast een kruis over maken het gebeuren in zijn eigen woning te laten plaatsvinden. Want, hoera, staatssecretaris voor Dierenwelzijn Debaets (CD&V) liet weten dat voortaan in de hoofdstad thuis slachten verboden is, strikt en categorisch.

Voor de liefhebbers: het gaat om ‘schapen, geiten, schapen, varkens en alle vormen van gekweekt wild, namelijk de gekweekte loopvogels (zoals struisvogels, nandoes, emoes, casuarissen,…) en gekweekte landzoogdieren andere dan als landbouwhuisdier gehouden hoefdieren (runderen, inbegrepen buffels en bizons, varkens, schapen, geiten en éénhoevigen)’. Soms wordt Brussel met de Ark van Noah verward. Maar wat is de werkelijke draagwijdte van de maatregel?

Het onverdoofd thuis slachten, merkte N-VA-parlementslid Liesbet Dhaene fijntjes op, was al niet toegelaten. Wat nu verandert, is dat ook verdoofd slachten in de eigen badkamer of salon niet meer toegestaan is.

Doelgericht en met IS-eloquentie de nek van een schaap met een kromzwaard doorhakken mag op dit moment nog, op voorwaarde dat men het beest eerst een spreekwoordelijke stevige klap op de kop verkoopt. In de toekomst zal zelfs een stevige een (eveneens spreekwoordelijke) harde knots niet volstaan om binnen de grenzen van de wettelijkheid te blijven.

Die beslissing getuigt van gezond ver-

stand, maar toch bezorgt ze ons een wrange nasmaak. Het interessante zit hem in de omstandigheden. Want door die maatregel als belangrijker voor te doen dan hij is, wekt Bianca Debaets de stellige indruk dat een grote stap richting een totaalverbod op onverdoofd slachten gezet wordt. Niet dus.

Aanvaarden dat politiek de kunst van het haalbare is, impliceert dat ook dat men zich neerlegt bij de grenzen waartegen men steevast botst. En die liggen in de Brusselse sociologie duidelijk anders dan in Vlaanderen of Wallonië.

Publieke ruimte innemen Wat in het Vlaams Gewest, en ook in het Waals Gewest, over afzienbare tijd de norm wordt – een totaal verbod op onverdoofd slachten, thuis of elders – lijkt in Brussel te hoog gegrepen te zijn. De reden laat zich raden. Enkel freaks en Brusselaars van de obediëntie met de halve maan houden zich met dergelijke praktijken bezig, en vooral van de laatste categorie is Brussel rijkelijk voorzien. De curve van de bevolkingssamenstelling loopt erg gelijk met – voor zover die zou bestaan – die die de politieke invloed visualiseert. Niet de Ukkelse bobo, laat staan de Marolien, is een struikelblok. Struikelstenen zijn de volgelingen van de Profeet, die van hun gekoesterde riten haast theologische thema’s willen maken, wat ze in wezen niet zijn.

Het is vergelijkbaar met de hoofddoekenen andere discussie. Men laat het debat rond een religieus punt kristalliseren, terwijl de bedoelingen veel profaner zijn. Zich affirmeren als aparte groep, de openbare ruimte visueel innemen, kortom, het uitbouwen van een parallelle samenleving die steeds frequenter botst met wat de gangbare norm is, precies met als doel die te doen opschuiven. Tegen deze achtergrond moet de heisa rond het slachten beoordeeld worden, alleen zou dit pragmatici à la Debaets uit hun comfortzone rukken. Ondenkbaar. Als de motivatie om aan politiek te doen standaard tussen bekommernis voor het eigen ego en de res publica schommelt, neigt het evenwicht bij haar heel duidelijk naar het eerste. Dergelijke lui leggen doorgaans weinig durf aan de dag. Daarvoor zou je eerst al principes moet hebben. Stel je voor. En nee, we waren niet van plan het jaar met politiek correcte terughoudendheid af te ronden. Misschien moet iemand eens Houllebecqs Soumission onder Debaets kerstboom leggen. De lectuur bliksemt haar misschien uit haar louboutins. Pax hominibus bonae voluntatis.

KNIN.

28 december 2017 BOB-controles Tijdens de kerstdagen wensen de mensen elkaar veel vrolijkheid en solidariteit. Zo ook in Voeren, waar meningsverschillen en gevechten uit het verleden de taalverhoudingen scherp stelden. Dat is allemaal voorbij, maar daarom niet altijd positief, volgens de plaatselijke politie. Tijdens de alcoholacties kon de politie niet één bestuurder betrappen omdat de alcoholcontroles heel snel door de sociale media werden doorgeven. “Het helpt overtreders om de dans te ontspringen en creëert een gevoel van straffeloosheid”, liet het korps op haar Facebookpagina weten. Vele Voerenaars keken geamuseerd mee naar de informatie van hun politiekorps.

Geen Nederlands, geen centen In de gemeenteraad van Denderleeuw slaagde het Vlaams Belang erin de unanieme steun van àlle partijen te krijgen voor de amendement bij een reglementswijziging voor de verenigingen aangesloten bij de Culturele Adviesraad en de Sportraad. Vanaf nu zullen alle jeugd-, cultuur- en sportverenigingen het Nederlands als voertaal moeten gebruiken.

Alle documenten en gegevens van de vereniging moeten ook beschikbaar zijn in het Nederlands. Anders komen die verenigingen niet meer in aanmerking voor subsidies. Een argument dat ook bij linksen een gevoelige snaar zal raken… Zo’n taalvoorwaarde zou vanzelfsprekend moeten zijn. Maar in België moet men soms heel hard aan de kar trekken om iets vanzelfsprekends gedaan te krijgen. Een kleine, maar symbolisch belangrijke overwinning.

Playstation Kerstmis is een tijd van bezinning en vergeving, het begin van een nieuw leven. Dat moet de directie van de Hasseltse gevangenis op ideeën gebracht hebben. De bekende jihadronselaar Fouad Belkacem en zeven andere gedetineerden die in de Hasseltse gevange-

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net nis zitten wegens terrorisme, mogen nu met gezelschapsspelletjes en op een Playstation spelen. “Dit groepje zit afgezonderd van alle andere gedetineerden. We wilden hen iets aanbieden om hun zinnen te verzetten”, aldus één van de gevangenisdirecteuren, Bert Vermeulen.

Voortaan mogen de jihadisten hun zinnen verzetten met kaarten en bordspelen genre menserger-je-niet en ganzenbord. “Gedetineerden ontspanning bieden hoort bij het gevangenisregime” legt de directeur uit…

Miss France komt uit Vlaanderen!

Missverkiezingen interesseren ons – en u, naar we hopen – maar matig. Echter, de missverkiezingen in Frankrijk van 16 december waren als gelegenheid te mooi om te laten liggen. Maëva Coucke, een zeer aangename verschijning van 23 lentes, won de wedstrijd. De Franse media grepen onmiddellijk de kans om te verkondigen dat “Miss France een Bretoense is”. Ze is immers geboren in het Bretoense Fougères, in het jaar 1994, zo klonk het.

Helaas voor die media, maar enkele wakkere Bretoenen vonden de familienaam van de winnares niet erg Bretoens klinken en gingen op zoek naar de ware wortels van juffrouw Coucke. Uit het onderzoek bleek dat haar vader Vlaamse wortels heeft, met name in Zuid-Vlaanderen (Frans-Vlaanderen), en de moeder afkomstig was uit de Avesnes-streek.

En zo komt onze Vlaamse identiteit nog eens op een ‘bevallige’ manier in de Franse pers.

Groene Wouter Van Besien lapt de verkeersregels aan zijn laars!

Francken loopt blauwtje met zijn gevang In Zandvliet is Theo Francken vorige week uitleg komen geven over zijn plannen om op het gehucht “Zandvlietse Hoek” een gesloten instelling voor illegale criminelen op te richten. “Het gevang”, zoals het al door de bevolking wordt genoemd, zou er komen tegen 2021 en het zou bestaan uit containers die vanuit Nederland worden aangevoerd.

De concertzaal van het Vrijetijdscentrum van Zandvliet was volgelopen met zo’n 135 belangstellenden. Op de drie voorste rijen zaten N-VA-aanhangers en leden van de meerderheid in de districtsraad.

Francken werd daar helemaal niet geestdriftig ontvangen. Op gegeven ogenblik moest Fons Duchateau, schepen voor Sociale Zaken en OCMW-voorzitter, driftig tussenbeide komen. Hij beschuldigde de aanhangers van de socialisten ervan een “politiek spelletje” te spelen. Zij hadden het voortdurend over het feit dat de staatssecretaris buiten hun weten al begin mei op de plaats delict was geweest.

Enkel N-VA-aanhangers waren vooraf op de hoogte gesteld. Theo Francken had na veel palavers een plek uitgekozen in de Noord-

landpolder van Zandvliet. Volgens de N-VA stoorde dat niemand, want onbewoond. Hoewel… Vlakbij de schapenwei waar het containerdorp zou neergepoot worden, ligt een poldergehucht waarvan de inwoners als koppigaards gekend zijn. Ook de pers was op dat eerste bezoek officieel niet uitgenodigd.

Op de voorlichtingsvergadering was slechts een beperkt en “geschift” aantal mensen aanwezig. Er ontstond toen zelfs herrie met een fotograaf die in het bezit is van een officiële perskaart, erkend door het ministerie van Jan Jambon (Minbiza). Hij mocht slechts na veel herrie binnen.

In de zaal heerste een sombere stemming.

Theo legde uit dat het containergevang er hoe dan ook komt. Volgens hem (en een mede-

werker) ligt het niet vlakbij de bewoning (de eerste woning ligt wel op 400 meter), is er geen gevaar voor vluchtende criminelen, want op een totaal van 6 tot 7.000 gevallen waren in het verleden slechts 7 ontsnappingen gebeurd. Zij gingen op de loop toen ze naar het ziekenhuis werden gevoerd. Andere voorgestelde plekken, zoals de omgeving van de Zandvlietsluis (te weinig ruimte) en de vroegere Opel-site (Seveso-gebied), werden afgewezen. De chemiereus BASF (gelegen op 500 meter van het geplande gevang) is eensklaps geen gevarenzone meer, en de vlakbij gelegen Nederlandse grens zal kunnen gebruikt worden als veilige “uitlaat”. Anderzijds wordt voor de administratie een nieuw complex gebouwd. Een op een boogscheut gelegen en in verval zijnde polderboerderij zal niet als dusdanig worden gebruikt, hoewel dat een eis was van een N-VA-raadslid. “De inplantingskeuze gebeurde echter zonder enig overleg met het district. Dit geeft blijk van minachting

en onderwaardering door het stadsbestuur.”

De helft van de meerderheid stipte ook aan dat de keuze van de huidige plek een verloochening betekent van het Ruimtelijk Structuurplan voor Berendrecht-Zandvliet-Lillo, dat vorig jaar tot stand kwam. Meteen worden ook de toekomstplannen voor het terrein bij de autoweg A12 (zoals recyclagecentrum, parking voor vrachtwagens en een wegrestaurant met renovatie van de Weeltjeshoeve) van tafel geveegd. Het N-VA-partijbestuur speelt in de zaak een dubbele rol. Het beseft niet dat de Vlaams-nationale lijst bij de volgende bollekeskermis gewoon gehalveerd wordt. “Gelukkig komen er nog verplichte inspraakprocedures en een aanvraag tot bouwvergunning”, troostte Francken. Het laat zich aanzien dat de Zandvlietenaren en andere polderbewoners zich niet zullen neerleggen bij de zonder meer genomen beslissing. Zal het gevang klaar zijn tegen 2021? Een groot vraagteken.

Pagadder

Twee maten en twee gewichten Nederland toonde vorig week weer hoe er met twee maten en twee gewichten gewerkt wordt als het linkse hobby’s betreft.

Eigen Marokkaans restaurant eerst Veelzeggend was een onderwerp bij het ‘vals nieuws’ brengende NOS Journaal. Nederland is voor veel Vlamingen nog altijd “het land van honger en dorst”, zoals een verre verwante het altijd uitdrukte als ze weer eens bij haar grotendeels Nederlandse familie op visite ging. Dat klopt allang niet meer met de werkelijkheid. Het was groot nieuws dat restaurant Inter Scaldes in Kruiningen (Zeeland) 33 jaar na zijn tweede eindelijk zijn derde Michelinster kreeg. Nou ja, de NOS meldde dat terloops; het grote nieuws met reportage en beelden was het feit dat een Marokkaans restaurant een eervolle vermelding (geen ster) kreeg. Kijkers vroegen zich af of de NOS in het voorjaar zal melden dat Sven Kramer een gouden medaille wint bij de Winterspelen om na die gortdroge zin een reportage uit te zenden over Mohammed die erin slaagt 500 meter te schaatsen zonder vallen op de Oude Rijn in Leiden.

Verschil tussen een asielcrimineel en een Nederlander Het grote nieuws was de behandeling van een 29-jarige Syrische gelukszoeker die de ruit insloeg van het Joodse restaurant HaCarmel in Amsterdam en er een Israëlische vlag wou verbranden. Twee agenten bleven een hele tijd braaf toekij-

Den Vaderlandt ghetrouwe

ken vooraleer ze de Arabische radicaal oppakten. De man verklaarde doodernstig (ingefluisterd door een advocaat, natuurlijk) dat zijn actie niets met terrorisme te maken had. Maar het pijnlijke was de reactie van Justitie. Ja, misschien had de man wel gelijk en had ie toevallig die Joodse zaak gekozen nadat hij ongeveer honderd andere winkels was gepasseerd.

Na twee dagen was de boef al vrij en kondigde het Openbaar Ministerie aan dat ie alleen vervolgd wordt voor “vernieling”. Woedende reacties, maar het OM geeft het niet op. Ze gaan hem eerst naar een psychiater sturen om te weten of er echt een tikkeltje terrorisme in zijn kop zit. Dat is een gewoonte in Nederland. In 2015 gooide een mohammedaan een benzinebom naar een woning in Amsterdam omdat er een Charlie Hebdoposter hing. Het OM verzweeg het feit dat de dader een moslimextremist was en vervolgde hem alleen voor “brandstichting”, niet voor “terrorisme”. Vergelijk dat even met de Nederlander die vorig jaar een molotovcocktail gooide naar een moskee in Enschede: onmiddellijk vervolgd voor “brandstichting met terroristisch oogmerk” en vier jaar cel “om een duidelijke boodschap af te geven”.

Piketmededeling Overigens, u moet als weldenkende weten dat Justitie haar best doet om niet te stigmatiseren. U kent waarschijnlijk het begrip TBS (ter beschikking stellen) dat Nederland heeft uitgevonden om zware criminelen nog wat extra jaren op te sluiten in speciale klinieken, zodat de families van slachtoffers naïef

Woningent net niet kopje-onder Stad Gent redt Woningent met een kapitaalsverhoging van tien miljoen euro. De gemeenteraad van december keurde het extra geld voor de noodlijdende socialehuisvestingsmaatschappij goed. Daarmee is een financiële catastrofe (voorlopig) afgewend.

Jaar na jaar stapelt Woningent de verliezen op. Haar kredietwaardigheid is onder nul gezakt. Er werd gevreesd dat ze geen leningen meer zou krijgen en daardoor ook geen woningen meer zou kunnen bouwen of renoveren. Net die renovaties zijn hoogdringend.

De staat van honderden woningen is erbarmelijk.

Een schandvlek op het blazoen van de Gentse socialisten die de touwtjes van Woningent al jaar en dag in handen hebben. Wat een geluk voor die bestuurders dat rood nog aan de macht is in Gent en dat ze even bij de stadskas de nodige centen kunnen halen. Zich schamen, doen ze niet. Alles is de schuld van een ander.

Vooral de Vlaamse regering is voor hen kop van

7

Onze naaste buren

28 december 2017

Jut; nochtans doet minister Homans een pak meer voor sociale woningbouw dan haar voorgangers, Freya VDB inbegrepen. Honderden sociale woningen van de rode kameraden zijn niet in orde met de brandveiligheid. Er zijn er zelfs waar nog enkel glas in zit. Dat is niet van vandaag, wel het gevolg van jarenlang slecht beleid. Met de tien miljoen euro worden de

denken dat moordenaars er niet te goedkoop vanaf komen. In de praktijk blijkt dat TBS’ers vervolgens jarenlang die klinieken terroriseren, drugs verkopen, medebajesklanten mishandelen, en dergelijke. Natuurlijk mogen ze geregeld een stapje in de wereld zetten, waarbij ze kinderlijk gemakkelijk hun begeleider in de steek laten en nieuwe misdaden plegen. Inmiddels zijn er daarover 253 piketmeldingen per jaar. Een piketmelding betreft een feit dat zo ernstig is dat het aan de bevoegde minister gemeld wordt. Maar om stigmatisering te vermijden, vertelt Justitie niet aan nieuwe slachtoffers of hun familie dat de dader een levensgevaarlijke recidivist is.

“Wilders rot op!”

Uiteraard mag Geert Wilders niet ontbreken in het rijtje. In Utrecht bestaat het theatergezelschap Dox dat jeugdtheater organiseert over “uitsluiting en broederschap”. U voelt hem al komen. Dox strijkt een subsidietje op: exact 558.315 euro. Het gezelschap mocht in het Sint-Gregoriuscollege de leerlingen aanleren zich op het toneel te bewegen in het kader van een “theater-maak-week” op school rond het thema “opstand”. En wat moesten de leerlingen doen? Zingen en in de handen klappen op een liedje met de tekst “Wilders rot op”.

Het gezelschap heeft inmiddels meegedeeld dat het helemaal geen spijt heeft dat het leerlingen wil hersenspoelen om een democratisch verkozen politicus af te serveren.

Willem de Prater

slechtste woningen opgeknapt. Ons goed hart is blij voor de mensen die er wonen, maar met ons slecht karakter vinden we dat de bestuurders er veel te gemakkelijk mee weg komen.

Een verblijf in een schimmelig appartementje met lawaaierige buren in een probleemwijk, zou dat hen niet op betere gedachten brengen?

Peperdure sociale woningen De gemeenteraad schonk nog een kerstcadeau aan Woningent. Stad Gent legt één miljoen euro bij voor een twintigtal sociale woningen in de nieuwe wijk Tondelier. Dat is de meerkost om van de woningen passiefwoningen te maken. Een miljoen euro, daarmee hadden we beter vier of vijf extra sociale woningen gezet, zei de oppositie. Rood en groen reageerden furieus. “Ik ben onthutst”, zei Holemans, “net voor de armsten zorgen wij hierdoor dat hun energiefactuur laag blijft” en “elk gezin uit de middenklasse woont al in een passiefwoning, jullie gunnen dat aan de kwetsbare sociale huurders niet”. Het was duidelijk dat de kritiek op hun prestigeproject hard aankwam. De meeste huurders bij Woningent hebben een heel laag inkomen en betalen een minimum aan huur. Daarom ook dat de maatschappij niet kan leven van de huuropbrengsten. Toch bouwen ze dure woningen in een prestigieuze wijk. Dit is de wijk zonder gas, verwarmd met stadsverwarming (leidingen met stoom uit de gascentrale van SPE), deze groene droom komt niet goedkoop. Gaan de toekomstige sociale huurders zich blauw betalen aan elektriciteit en stadsverwarming? En zal ook dat niet weer de schuld zijn van…?

Termont weigert uitleg te geven over de zaak-Sogent Is er fraude gepleegd bij de projecten van

Na Kerstmis de politieke ondergang Wellicht is de wanneer-vraag belangrijker dan de of-vraag. Want wie durft nog één cent inzetten op de politieke toekomst van Elio di Rupo, sterke man van de PS sinds twee decennia? De druk om hem te ‘verwijderen’ bestaat op alle niveaus, toch zijn de meer ‘lokale’ moeilijkheden waarmee hij kampt de meest miskend.

Voor geen enkele PS-voorzitter zal 2017 een prettig jaar melden, is het voor hen een uitgemaakte zaak dat de voormageweest zijn, en beslist niet voor Di Rupo. De schandalen van lige premier plaats moet ruimen voor Paul Magnette. Wie wat Samusocial en Publifin, het verdwijnen van de partij uit de afstand neemt en het palmares van Di Rupo in een breder tijdsWaalse regering, verlammende interne afrekeningen, een PTB perspectief plaatst, vindt wel wat argumenten à décharge. Fordie op de linkerflank met grof geschut uithaalt en, als kers op meel is hij voorzitter sinds 2001, maar de facto is hij de sterke de taart, desastreuze peilingen. In Wallonië zou de PS onder man van de partij sinds 1999. Electoraal deed hij het al bij al de kaap van 20 procent zakken, veel minder dan de meer dan zo slecht nog niet. Hij weigerde ook altijd de partij te laten 40 procent die ze tijdens de jaren van ‘Dieu’ Spitaels haalde. opschuiven naar een soort derde weg à la Tony Blair. Vanuit intellectueel oogpunt zou dat verdedigbaar zijn, maar politiek Duidelijke boodschap draait nu eenmaal rond perceptie en – jammer genoeg – waanDe stemmen die voor een toekomst zonder Di Rupo pleiten ideeën, en vaak een combinatie van beide. worden talrijker, klinken luider, en komen meer en meer ook De kogel van hooggeplaatsten binnen de socialistische zuil. Onlangs kwamen de zwaargewichten Bodson en Labille met een niet Toch zou de fatale kogel wel eens van elders kunnen komen. mis te verstane boodschap naar buiten. De eerste is secretaWant toen Di Rupo partijvoorzitter werd in 2001, omgordde hij ris-generaal van het Waalse FGTB, de andere is baas van de ook formeel begin dat jaar de burgemeesterssjerp van Bergen. socialistische mutualiteiten.

En ook daar rommelt het. Zo is er André Ceuterick, een PSapparatsjik en organisator van een plaatselijk filmfestival. De Als dergelijke figuren met een eensluidende boodschap naar klachten tegen die man stapelen op, tot seksuele aanranding buiten treden, dan is het menens. Zonder het expliciet te ver-

Sogent? Twee directeurs worden na achttien jaar dienst op staande voet ontslagen, dat gebeurt niet zomaar. Eerst kregen ze een andere baan, maar nu liggen ze buiten.

Waarom? Burgemeester Termont weigert te antwoorden op vragen van de oppositie. Zelfs in gesloten zitting wil hij geen uitleg geven.

Alles wordt binnen de raad van bestuur besproken, zegt hij, en elke fractie heeft daar iemand in zitten. Klopt, maar de leden van de raad van bestuur hebben een belofte van geheimhouding moeten ondertekenen. Zij mogen niets vertellen. Sogent diende klacht in bij de politie omdat er informatie gelekt wordt naar nieuwssite Apache. Wie durft dan nog zijn mond opendoen? Dit vloekt met het recht van gemeenteraadsleden op inzage in wat er bij het stadsontwikkelingsbedrijf gebeurt. Het doet natuurlijk vermoeden dat er wat meer aan de hand is dan twee ruziemakende directeurs.

Maandagavond op de gemeenteraad, wou schepen Taeldeman nog van geen doorlichting weten. Dinsdagavond verklaarde hij dat het intern auditcomité van de stad zal gevraagd worden een onderzoek te starten. Daar nam de oppositie geen genoegen mee. N-VA eiste een onderzoek door audit Vlaanderen, een organisatie die geen banden heeft met Stad Gent, “om elke schijn van partijdigheid te vermijden”.

Burgemeester Termont pakte boos zijn schepen het woord af. “Ik heb al contact gehad met Audit Vlaanderen, zij laten het onderzoek aan het Gents intern comité over, die zijn al goed bezig en mogen verder doen.” Niemand kon nog volgen. Een onderzoek dat nog moet besteld worden, was al bezig? Aandringen hielp niet, Termont wou geen uitleg meer geven. De potjes blijven voorlopig gedekt, Groen zat erbij, keek ernaar en hield de lippen stevig op elkaar.

Mathildis

Li bia bouquet toe. Maar Di Rupo blijft hem steunen, misschien wat gemotiveerd door zijn eigen ‘moeilijkheden’ in de jaren negentig. Er is ook de zaak-Lafosse. Lafosse is een plaatselijke PS-schepen die in een louche vzw-kwestie verwikkeld is.

Werknemers van de organisatie zouden voor plaatselijke partijactiviteiten zijn ingeschakeld. Nu, de naam Lafosse is niet onbekend in het Henegouwse Bergen. In 1988 greep Di Rupo, ondanks een monsterscore, naast het burgemeesterschap van zijn stad. Die functie was weggelegd voor ene Maurice Lafosse, vader van. Idyllisch is de band tussen Di Rupo en Lafosse nooit geweest, maar er zijn nu eenmaal evenwichten die gerespecteerd moeten worden. Over de generaties heen. Vooral Georges-Louis Bouchez (MR), zowat het exclusieve gelaat van de oppositie in de stad, blijft hierop hameren. “Als je lang genoeg aan de appelboom blijft schudden, zal er ooit wel eens wat uit vallen”, is zijn motto. Kijkt men een niveautje hoger, dan stelt men vast dat ook op provinciaal niveau zich moeilijkheden en schandalen voordoen. Er is de of-vraag.

Ook de wanneer-vraag die er wellicht meer toe doet. Maar misschien is er nog wel een derde boeiende vraag: de vanwaar-vraag. Uit welke hoek komt de kogel van een exit die in PmM. de sterren geschreven staat?

8

De wereld rond

28 december 2017

Een propagandabezoek en illusies De Turkse president Erdogan kwam, sprak en ging weer. Zijn bezoek aan Griekenland had vooral binnenlandse bedoelingen: het paaien van de achterban. Hoopten de Atheense diplomaten dat een aantal pijnpunten aangepakt konden worden, dan waren ze na het tweedaagse bezoek een illusie rijker.

Alleen al door het feit dat het de eerste maal in 65 jaar was, werd het bezoek van de Turkse president aan Griekenland als historisch beschouwd. De vorige editie dateerde van 1952 en staat op conto van Celal Bayar, de derde president van het ‘moderne’ Turkije. Erdogan is nummer twaalf in het rijtje.

Er waren nog elementen die het bezoek apart maakten. Te beginnen met het profiel van de Turkse sterke man. Historisch was de functie van president eerder symbolisch, maar anders dan het gezegde luidt kan soms de man ook de functie maken.

Nooit eerder kende Turkije een president van wie een dermate grote politieke macht uitging. “Nog nooit kon een president het buitenlands beleid van zijn land richting geven”, analyseerde een onderzoeker van het vooraanstaande Chatham House in Londen. Maar ook de internationale context waarin Turkije zich bevindt maakt het interessant. De trip naar het historisch rivaliserende buurland vond plaats op een moment dat Turkije geïsoleerd staat, en net dat leek een optimistische benadering te voeden. Bruggen bouwen, of op zijn minst de aanzet ertoe, met een land dat al jaar en dag vooral de aartsrivaal is, het zou een haast politiek kerstverhaal kunnen zijn.

Maar dat werd het niet.

Provocatie Op amper twee dagen kan zich veel ergernis opstapelen.

Erdogan had commentaar op de situatie van de Turkse minderheid in Griekenland, de kwestie-Cyprus (de bezetting van het

noordelijke deel door Turkse troepen duurt al vier decennia), maar ook liet hij even verstaan dat het enkel dankzij Turkse goodwill was dat Griekenland in de NAVO geraakte. De Griekse ergernis begon nog voor Erdogan in Athene geland was, want in een kranteninterview dat vlak voor zijn komst verscheen, werden alle grieven netjes op een rij gezet. Kwestie dat men wist waar men aan toe was bij het uitrollen van de rode loper.

Hij ging langs bij etnische Turken in Thracië, waar hij zich luid liet toejuichen, sultanstatuut “oblige”. Met scherpe woorden hekelde hij “de behandeling van deze islamitische minderheid”.

Ander gevoelig punt is de situatie van een achttal Turkse militairen die betrokken waren bij de (mislukte) putsch van 2016.

Een eerdere uitleveringsbelofte van Griekenland, diende op rechterlijk bevel te worden ingetrokken. En waarom geen oude koe uit de gracht halen? Het 94-jarige Verdrag van Lausanne is aan herziening toe, declameerde hij, wat volkenrechtelijk onzin is, maar het zijn verklaringen die erb bij zijn achterban als zoete koek ingaan. Want in essentie was het hem daarom te doen. Scoren in eigen kring. “Hij heeft een pr-succes nodig om de Turkse diplomatieke isolatie te doorbreken”, klonk het in diplomatieke kringen. “Een soort fotomoment met een land dat én lid is van de NAVO én van de EU.” Die foto kwam er, maar ook niet meer dan dat.

Politiek zonder problemen

Diplomatieke valies dend beter dan wat het openbare optreden deed vermoeden.

“De sfeer was al bij al ontspannen”, kon men in de coulissen optekenen. Er was zelfs sprake van een “constructief klimaat”, zeker op het vlak van de vluchtelingenproblematiek. Tijdens een diner trachtte Erdogan de sfeer te verbeteren. Hij bracht een verhaal van hoop en samenwerking, en dat was het dan.

Griekse diplomaten met wat jaren op de teller spraken hun verbazing uit over het contrast met de eerdere bezoeken van de Turkse president, inmiddels tien jaar geleden en toen als premier. “Op dat ogenblik zagen we een eerste minister die dichter bij Europa wou komen”, werd opgemerkt. “De relatie met Griekenland zou de hefboom hiertoe worden. Wat toen een gemeende wil tot toenadering was, kan vandaag in het allerbeste geval als een ‘koude vrede’ bestempeld worden. Het beste wat we voor de komende jaren kunnen hopen, is dat er gepraat wordt en dat beide landen verder zaken doen.” De voorbije tien jaar onderging de internationale oriëntering van Turkije een evolutie. Het land, een ankerpunt van de NAVO en kandidaat-lid van de EU (al was de kloof tussen de officiële en de officieuze boodschap erg breed), tracht zich vandaag in de betere Ottomaanse traditie eerder als een regionale macht te gedragen. Niet zo lang geleden werd zoiets als een “zeroprobleempolitiek” bedacht. Eerder dan vast te houden aan de klassieke ijkpunten, streefde Ankara naar betere relaties met zowat alle buren. De praktijk ontwikkelde zich alvast tot een meervoudig probleem. Wie had gehoopt dat het bezoek aan Griekenland het begin van een terugkeer naar oude zekerheden was, is eraan voor de moeite.

Volgens Griekse bronnen was de sfeer intra muros bedui-

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Kerstmis met moslims In Nigeria schoot een moslim twaalf christenen neer die kerstliederen aan het zingen waren. Er vielen vier doden en acht gewonden.

In Italië klom een moslim in een kerstboom om het kruis uit de top te halen. In Groot-Brittannië schreef de islamitische colmniste Yasmin Alibhai-Brown dat Kerstmis “islamofoob” is. In het Duitse Lüneburg moest een kerstviering in een school afgelast worden omdat een moslim had geklaagd dat kerstliederen “onislamitisch” zijn. In Egypte bestormden honderden moslims een koptische kerk, vernielden het interieur en mishandelden de gelovigen. En in Vlaanderen hielden de katholieke kerken op Kerstmis een omhaling voor Syrische “vluchtelingen”.

Zoals in het Oostblok?

Pamela Geller, één van de leidsters van het verzet tegen de islam in de Verenigde Staten, gelooft dat er voor Europa nog maar twee toekomstscenario’s zijn: ofwel een reeks revoluties en burgeroorlogen tegen de islamitische bezetters, ofwel totale onderwerping aan de islam. Zij gelooft niet meer in politieke alternatieven. G.M. Davis, de auteur van “House of War: Islam’s Jihad Against the World” is iets minder pessimistisch. Hij denkt dat er nog een kans is die twee scenario’s te vermijden, maar dan moet in Europa “binnen één generatie […] een effectieve anti-islamitische beweging” gevormd worden, die drastische beleidswijzigingen kan afdwingen. Gezien de snelheid waarmee de moslimbevolking in Europa aangroeit, is er nog maar héél weinig tijd voor zo’n politieke ommekeer. Als de politieke machthebbers niet bereid zijn de voortdurende instroom van moslims in Europa te stoppen, zullen er volgens Davis “grassroots organizations” ontstaan voor de verdediging van Europa.

“Zij zullen optreden tegen hun eigen regeringen in, wat ertoe kan leiden dat de bevolking zich volledig van die regeringen zal afkeren. We hebben dat gezien in de communistische landen van Oost-Europa in 1989-1991, met het belangrijke verschil dat er dit keer veel meer geweld gebruikt zal worden. […] Iedere verdediging van Europa zal democratisch moeten zijn in de zin dat zij op het volk steunt, maar het lijkt steeds onwaarschijnlijker dat zo’n verdediging georganiseerd kan worden binnen de bestaande politieke structuren, of vreedzaam kan verlopen.” De Oost-Europese landen konden het communisme afwerpen zonder dat er veel slachtoffers vielen. Alleen in Roemenië werd echt hard gevochten en vielen er minstens 1.100 doden.

Racistisch plexiglas Philadelphia is één van de vele steden in de VS waar de blanken een minderheid zijn geworden: nog slechts 35 procent van de bevolking.

De zwarten zijn met ongeveer 43 procent de

sterkste groep. Er wonen ook bijna 14 procent Latino’s en 7 procent Aziaten. Vooral Chinezen en Koreanen doen het economisch gezien zeer goed en dat wekt de afgunst op van de zwarte bevolkingsgroep. De winkels, cafés en restaurants van de Aziaten in zwarte buurten worden regelmatig geteisterd door gewapende overvallers. Als reactie daarop installeerden vele Aziatische middenstanders kassa’s en loketten met kogelvrij plexiglas. Dat wordt door de zwarten als racistisch beschouwd. Waar gaat het naartoe als ge niet meer ongehinderd een middenstander kunt beroven, nietwaar? De gemeenteraad van Philadelphia heeft nu ingestemd met … een verbod op plexiglas. In de hoorzittingen daarover kwam vele Aziatische winkeliers getuigen met zichtbare kogelwonden op hun lichaam. Maar het mocht niet baten. Het plexiglas moet weg. Op één punt hebben de zwarte actiegroepen wel gelijk: vele winkeliers ontduiken ook allerlei administratieve bepalingen.

Maar in werkelijkheid is dat alleen maar een voorwendsel om “indringers” van een ander ras uit de zwarte wijken te verdrijven. Succes wekt altijd haat en afgunst op. Die nijd is de drijvende kracht achter alle soorten socialisme, antisemitisme en antiblank racisme.

“Infiltranten” De Polen, Tsjechen en Slowakije staan niet meer alleen in hun strijd tegen de immigratiequota die de EU hen wil opleggen. Ook de nieuwe Oostenrijkse bondskanselier Sebastian Kurz heeft zich nu tegen die quota uitgesproken. “Lidstaten dwingen vluchtelingen te accepteren, helpt Europa niet”, zei Kurz in een vraaggesprek met Bild am Sonntag. “Als we dit pad blijven volgen, zullen we de Europese Unie alleen verder verdelen.” Hij heeft natuurlijk gelijk, maar in zijn plaats zouden we het woord “vluchtelingen” niet meer gebruiken. Door de leugenachtige terminologie van de vijand over te nemen, plaatst hij zich in een moreel zwakkere positie. Het gaat om illegalen, immigranten, volksverhuizers, kolonisten… maar niet om vluchtelingen. Toen de Israëlische regering eind november een akkoord bereikte over de uitdrijving van 40.000 Afrikaanse illegalen, gebruikte de perswoordvoerder terecht de term “infiltranten”. ’t Is maar een aanbeveling.

Partijdig recht In 2012 bezetten activisten van Génération Identitaire een in aanbouw zijnde moskee in de hoogst symbolische stad Poitiers. Vijf van de deelnemers aan die actie werden gearresteerd en aangeklaagd wegens “aanzetting tot rassenhaat”. Ze werden deze maand veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf met uitstel. Vier van hen verloren bovendien al hun burgerrechten, inclusief stemrecht, voor vijf jaar. Génération Identitaire moest een boete van 10.000 euro betalen. Vier activisten moeten bovendien als

ultieme vernedering een boete van 24.000 euro betalen aan de organisatie “Musulmans de France”, dat de eigenaar is van die moskee en bovendien de wettige vertegenwoordiger van het Egyptische Moslimbroederschap in Frankrijk. Ter vergelijking: de feeksen van Femen die tijdens een viering halfnaakt binnenstormden in de Notre-Dame de Paris werden allemaal vrijgesproken. De enigen die een straf kregen – een boete – waren de bewakers die hen naar buiten hadden gewerkt.

Goede patriotten In december 1917 werd de Tsjeka opgericht, de eerste geheime politiedienst van de gloednieuwe Sovjet-Unie. De naam is een afkorting van “Heel-Russische Noodcommissie voor de Strijd tegen Contrarevolutie en Sabotage”. De stichter was Lenin, de eerste directeur was Felix Dzerzjinsky, een Poolse aristocraat. In de volgende zeventig jaar kreeg de Tsjeka andere benamingen, onder andere GPOe, NKVD, MVD en KGB, maar de Russen bleven onderling altijd de term “Tsjeka” gebruiken, of heel eufemistisch “de organen”. Het bleef ook altijd hetzelfde bloeddorstige beest: niet gewoon een veiligheids- en inlichtingendienst zoals elk land er wel enkele heeft, maar een terreurapparaat dat tientallen miljoenen mensen heeft gefolterd en vermoord, en nog meer mensen heeft laten gevangenzetten, deporteren en verbannen. Bij de miljoenen die door de Tsjeka werden afgemaakt of voorgoed gebroken, waren mensen allerlei nationaliteiten, maar veruit de meeste slachtoffers waren Russen. Er zijn meer Russen door de Tsjeka vermoord dan door gelijk welke buitenlandse bezettingsmacht in de geschiedenis van Rusland. Maar

bij de viering van de honderdste verjaardag van de Tsjeka noemde Poetin de medewerkers van dat terreurapparaat “trouwe dienaren van de staat en het vaderland en patriotten die hun plicht waardig en eerlijk vervulden en de dienst aan het vaderland en het volk boven alles stelden.” Over de slachtoffers repte hij met geen woord. Een paar tientallen miljoenen dode Russen? Zand erover. De moeite niet om over te praten. Dit is eigenlijk het best denkbare bewijs dat Poetin geen eerlijke Russische nationalist is, maar een kille Sovjetbureaucraat voor wie miljoenen mensenlevens niets betekenen. Zelfs niet de levens van miljoenen Russen.

DE EUROPESE AMBITIE VAN MACRON Dat Emmanuel Macron erin slaagde zijn intrek te nemen in het Élysée, was zonder meer indrukwekkend. Net als zijn tweede stunt, scoren bij de parlementsverkiezingen. En nu lonkt Europa, een niveau waar hij, alle ronkende verklaringen ten spijt, nog wat verloren loopt. Althans tot in 2019.

Jarenlang was er die Duitse klaagzang dat ze in Frankrijk geen serieuze partner meer vonden. Een president bijvoorbeeld die begreep dat de Franse economie dringend een resem broodnodige hervormingen nodig had. Iemand die bereid en in staat was de Duits-Franse dynamiek in de Europese politiek weer aan te zwengelen.

En toen kwam Emmanuel Macron op de proppen, een man die – aanvankelijk kansloos – de presidentsverkiezingen won met een duidelijk pro-Europees verhaal. Dat het net een onderwerp was waarop ook tegenkandidate Marine Le Pen zich sterk profileerde, zij het uiteraard met een heel ander standpunt, speelde in zijn kaart. Een belangrijke vaststelling.

Eens president, volgde de confrontatie met het haalbare. Hij lanceert ideeën, alleen worden die met gemengde gevoelens onthaald. Toen raadsvoorzitter Donald Tusk verklaarde zich “al lang niet meer zo optimistisch te hebben gevoeld over de toekomst van de EU”, vertolkte hij wat velen in het euro-establishment dachten. Maar de EU overstijgt dit kransje.

Toen het op de recentste Europese top in Brussel tot een heuse clash tussen Macron en de Nederlandse premier Rutte kwam, was dat een illustratie van die vaststelling. Ze raakten verdeeld over het tempo waarin besluiten over de toekomst van de muntunie moeten genomen worden. Tusk pikte snel in

EEN RACISTISCHE FAMILIE? Prins Harry is verloofd met Meghan Markle. Een groots trouwfeest kondigt zich aan. Harry zorgde in het verleden meermaals voor opschudding. Zo verscheen hij in 2005 op een feestje in naziuniform. De zweem van racisme blijft de royals achtervolgen. Zo doken foto’s op van Queen Elisabeth, die als kind de Hitlergroet bracht. Daar komt nu de prinses van Kent bij, die voor een feest aan het hof een ‘blackamoor’-broche opspelde. De ‘blackamoor’ wordt bestempeld als erg controversieel.

De Belgische tak van de Saksen-Coburgs heeft dierenvriend Laurent, het Britse koningshuis heeft prins Harry. De roodharige zoon van prinses Diana, en tevens jongere broer van prins William, is al jaren een zorgenkind. Na de dood van zijn moeder onderging Prince Henry of Wales, zoals hij officieel heet, twee jaren van psychotherapie. Later kwam hij regelmatig in opspraak voor dronkenschap. Ook geruchten rond drugsgebruik werden nooit helemaal ontkracht. De Britse roddelpers smult eens te meer, nu Harry in het huwelijksbootje zal stappen… met een telg van een armoedige familie.

Gescheiden actrice Op 27 april 2011 trouwde prins William met Catherine Middleton. Journalisten lieten hun ogen, tijdens de ceremonie, al vlug afdwalen naar de zus van Catherine, journaliste Pippa Middleton. Zij kon erg goed opschieten met prins Harry, zo bleek. Trouwen met aangetrouwde familie, incestueuze praktijken… Wie de geschiedenisboeken uitpluist, leert al gauw dat dit, doorheen de eeuwen, aan het hof schering en inslag was. Echter, Pippa Middleton koos eerder dit jaar voor een huwelijk met een steenrijke zakenbankier. Op de officiële receptie tijdens het huwe-

TIJL IS TERUG, IN HET DUITS, LEES HEM Wat stond hij lollig kleinburgerlijk en met overtuiging op de buffetkast, de gipsen kop van Tijl. Op de achtergrond bij de ware flamingant prijkte eveneens een Nele. De Duitse auteur Daniel Kehlmann heeft een nieuwe versie van dat middeleeuwse verhaal geschreven. Pak het beet tijdens de stille uren tussen Kerstmis en Nieuwjaar.

Voor wie het Duits van Kehlmann te rijkelijk, artistiekerig of te moeilijk is, kan de Nederlandse vertaling ter hand nemen. Ook die barst van literaire beelden die bijblijven.

Tijl is de rebel, de Puigdemont van eergisteren, de anarchist.

Vlamingen die cultureel “angehaucht” zijn en hun volk en traditie naar waarde schatten, ik denk aan Luc Devoldere van Ons Erfdeel, raden aan om “La Légende et les Aventures héroïques, joyeuses et glorieuses d’Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au pays de Flandres et ailleurs” van 1867 van Charles de Coster te lezen, om Vlaanderen en België te begrijpen. Daniel Kehlmann heeft zeker het origineel of de vertaling gelezen, zoveel is duidelijk bij het doorbladeren van zijn versie.

De Coster De Coster publiceerde zijn roman 150 jaar geleden. De jonge staat België voelde de noodzaak aan zich te legitimeren. Door bijvoorbeeld te putten uit een rijke geschiedenis, en die bestond, hoewel die, tot spijt van de Franstaligen, zeer Vlaams was. Zelfs de “Leeuw van Vlaenderen” in 1838 van Hendrik Conscience, geschreven in houterig Vlaams, paste in het patriottische plaatje.

Zo zag de krant La Liberté het boek in 1868: “Een heldendicht in proza waar het bloed evenzeer vloeit als het bier. Men kan stellen dat het een kermis is rond een brandstapel”. Na het over-

9

Het nabije buitenland

28 december 2017

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE op de idee van Macron om de dingen wat sneller te laten verlopen, en kondigde een aparte top aan, wat bij Rutte in het verkeerde keelgat schoot. Hij was van oordeel dat het aanvankelijke plan van technische voorbereiding voor de politieke besluitvorming in juni gevolgd diende te worden. Op een aparte top dreigt hij met een Duits-Franse pletwals te worden geconfronteerd.

Politiek isolement Deze top en het incident waren tekenend voor de moeilijkheid waarmee Macron op het Europese niveau kampt. De machtsstructuren van de EU zijn complex. Er is het interstatelijke aspect, maar de politieke invloed binnen de EU verloopt via zoveel paden.

Het was al de derde Europese top voor Macron, en net als bij de vorige edities is zijn politiek isolement in dit milieu gebleken. Terwijl de 27 overige staats- en regeringsleiders druk bezig waren met informele vergaderingen met andere collega’s van de eigen politieke familie, stonden er voor de Franse president geen pre-tops op de agenda. Eenvoudig bij gebrek aan mensen om mee te vergaderen. Ergens valt hij (ideologisch) met zijn ‘En marche’ overal wat tussen. De EVP is wat te rechts, de ALDE is wat te liberaal, de ECH dan weer te eurosceptisch.

De sterkte van zijn ‘En marche’ op het nationale vlak staat haaks op zijn zwakke aanwezigheid in de Europese cenakels. In het Europees Parlement is er enkel Jean Arthuis, destijds minister van financiën onder Chirac, verkozen op de Modem-UDI-lijst en sinds september 2016 een aanhanger van Macron die zich als ‘En marche’ affirmeert.

Om pragmatische redenen blijft hij echter zetelen op de ban-

ken van de ALDE-fractie. Feit is dat Macron er niet in slaagde meer dan één van de 73 Franse Europarlementsleden voor zijn zaak te winnen. Bitter weinig, zeker op een geheel van 751 verkozenen in Brussel en Straatsburg.

Maar ook op Commissie-niveau staat hij zwak. Daar is Pierre Moscovici de Franse Commissaris, een socialist oude stijl waarvan Macron niets te verwachten heeft.

Juiste verkiezingsstrategie Timing is niet zijn beste kant. Bij de Europese verkiezingen van 2014 bestond ‘En marche’ nog niet, wat betekent dat er niets anders opzit dan te wachten op de volgende editie, in 2019.

De komende achttien maanden zal hij het moeten rooien zonder directe link naar Parlement en Commissie (in de veronderstelling dat hij na 2019 iemand uit eigen rangen kan aanduiden).

Maar als het een troost mag zijn: het klassieke partijlandschap in Frankrijk worstelt vooral met problemen, om niet te zeggen dat een partij als de PS op imploderen staat. Het lijkt alsof Macron zich bij de wachtperiode heeft neergelegd. Wegen kan hij enkel in die interstatelijke relaties en op niveau van de Raad, waar de verschillende ministers rond de tafel zitten.

Wat al vaststaat, is dat de aanpak van de Europese verkiezingen in 2019 cruciaal wordt. Het laatste wat Macron wil, is in de val trappen om die stembusslag te nationaliseren. De presidentsverkiezingen draaiden meer dan verwacht rond de EU, wat Macron de kans gaf om te scoren.

Zijn voordeel op dit domein wil hij niet laten verdringen door andere thema’s. Enkel zo kan hij voor een politieke hattrick zorgen. Na het Élysée en de Assemblée.

Maurice

ENGELAND

RIGHT OR WRONG lijk van Pippa mocht Meghan Markle, de nieuwbakken vriendin van prins Harry, (nog) geen plaats nemen aan de zijde van haar toekomstige man. Over Meghan Markle, en haar afkomst, is het laatste woord niet gezegd. De verloofde van prins Harry komt uit een eenvoudige familie. De bodes houden best een defibrillator bij de hand, voor het geval Queen Elizabeth een hartstilstand krijgt op het ogenblik dat ze haar toekomstige aangetrouwde familie op het bordes ziet verschijnen. De Marckles lijken recht uit de Nederlandse televisieserie ‘Familie Flodder’ te komen.

Om te beginnen is er Meghan Markle zelf, geboren in Los Angeles, in de Amerikaanse staat California. Zij is bekend van televisie. Ze vertolkt een rol in de advocatenserie ‘Suits’. Tot dusver geen probleem, zou je denken. Echter, Meghan was tussen 2011 en 2013 reeds getrouwd. Een prins die het bed deelt met een gescheiden vrouw … het was vroeger ondenkbaar. Maar de tijden veranderen, en ook de etiquette wordt wat losser. Per slot van rekening werd met prinses Diana destijds al een flinke horde genomen, toen zij besliste van prins Charles te scheiden.

Een buikdanseres en een alcoholist De vader van Meghan, Thomas Wayne, liet moeder en dochter – toen ze zes was – in de steek en raakte vervolgens aan de drank. Ook Meghans halfbroer is een dolgedraaide alcoholist. Hij werd eerder dit jaar gearresteerd omdat hij een pistool tegen het hoofd van zijn vriendin hield. Haar neef Nick loopt dan weer rond als een punker, alsof we ons nog in het midden van de jaren zeventig bevinden. Daarnaast is er tante Terri, die door het leven gaat als buikdanseres. De enige normale in het gezin lijkt, min of meer, moeder Doria te zijn. Deze sociaal werkster moest de eindjes aan elkaar knopen om als alleenstaande moeder te kunnen instaan voor de opvoeding van haar doch-

ter. Waar het contact tussen Meghan en haar vader – gezien de familiegeschiedenis – erg koel is, is de band met haar moeder – omwille van diezelfde familiegeschiedenis - erg hartelijk.

Moeder Doria heeft echter een ‘probleempje’. Zij is bruin getint … en dat kan voor spanningen gaan zorgen binnen het koninklijk paleis. Afgelopen week, tijdens de jaarlijkse kerstlunch, bestond de prinses van Kent het om een ‘blackamoor’broche te dragen. Deze speld, in de vorm van een zwarte slaaf, wordt namelijk gezien als erg controversieel en racistisch. Meghan Markle heeft een Afro-Amerikaanse moeder, dus ontstond ophef, opgeklopt door de media.

De prinses van Kent excuseerde zich vrijdag na afloop van de kerstlunch voor de heisa die omwille van haar broche losbarstte.

Nazigroet en -kostuum Marie Christine von Reibnitz, zoals de prinses voluit heet, was niet aan haar proefstuk toe. In 2004 schreeuwde de prinses van Kent een restaurant in New York bij elkaar. Ze brulde dat de zwarte aanwezigen, zittende aan de tafel naast haar, terug moesten keren naar de kolonies. Tel daar, ten eerste, prins Harry bij, die in 2005 op het verkleedpartijtje van een vriend verscheen in naziuniform. Ten tweede, raakte ook Queen Elizabeth in opspraak toen foto’s uit 1933 uitlekten waarin zij als kind, samen met andere leden van de koninklijke familie, de nazigroet bracht.

Een zweem van racisme blijft anno 2017 rond het Huis Windsor hangen. Daar zal het in de adelstand verheffen van halfbloed Meghan Markle weinig tot niets aan veranderen. Het jawoord zal gegeven worden op zaterdag 19 mei 2018.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND lijden van De Coster in 1879 werd zijn roman twintigmaal heruitgeven in het Frans en een honderdtal keren in andere talen, waardoor het boek een grotere faam heeft gekregen over de grenzen dan in het land van oorsprong.

Trouwens, veel Franstaligen denken dat het verhaal eerst werd geschreven in het “flamand” voor het vertaald werd naar het Frans door De Coster. De Tijl van de Belg wordt geboren in Damme. De beeldhouwer Jef Claerhout laat Tijl vandaag over een muurtje leunen langs het kanaal van Brugge naar Sluis. De tijd is apocalyptisch, met terreur en angst, lafheid en verklikking.

Vlaanderen is een land vol foltering en galgen. Het is de zestiende eeuw en in de Lage Landen overheerst de gruwel. Vader Claes wordt op de brandstapel gedood en Tijl draagt zijn as als een amulet op zijn borst. Aan Nele is Tijl gehecht, wat hem niet belet andere vrouwen te minnen.

Charles de Coster was een liberale antiklerikaal die niet aan het Vlaanderen van vandaag dacht, met zijn status als een groeiend schier onafhankelijk stuk van België. Hij zag Tijl als een symbool van de Belgische vrijheid. De Coster schiep daarvoor een eigen taal, die wel het Frans als wieg heeft maar waarin een epische wind waait met eigen woordvondsten. Daar raakt onze Uilenspiegel de nar van Kehlmann.

De zeventiende eeuw in Midden-Europa, waar Kehlmann zijn held zet, is niet beter dan de zestiende eeuw in Vlaanderen. De oorlog verschroeit Europa en Kehlmann beschrijft die zo: “Hij was nu eens gegroeid, dan weer gekrompen, hij was heen en weer gekropen, had het noorden verwoest, zich naar het westen gekeerd, een arm naar het oosten en een naar het zuiden uitgestoken, zich met zijn volle gewicht op het zuiden gestort en was daarna weer een poosje in het noorden neergestreken.”

FRANKRIJK

DUITSLAND

De geschiedkundige wortels van Tijl Uilenspiegel zijn een mysterie. Verhalen over hem worden verteld sinds de middeleeuwen. Kehlmann verplaatst de zotskap naar het Europa van de Dertigjarige Oorlog (1618-1648).

Mobiel De Tijl van Kehlmann is mobiel. In elk van de acht hoofdstukken van het boek leeft hij elders in Europa. Hij flitst van de Palts, waar hij hofnar is van de keurvorst, naar het keizerlijk hof in Wenen en later naar Westfalen om de vredesonderhandelingen daar op te vrolijken.

Tijl begint zijn leven in een vroom dorp en Kehlmann schetst de brave dorpelingen als volgt: “We baden tot de hoorndragers van weleer en tot Sint-Maarten, die de helft van zijn mantel aan een bedelaar gaf die het koud had, zodat ze daarna allebei God behaagden en het allebei koud hadden.”

Tijl, het enige kind van zijn ouders dat blijft leven, is bij zijn geboorte een lelijk wicht en daarom hechten zijn vader en moeder zich niet te veel aan hem. Papa Tijl, een molenaar, besteedt op zolder ganser dagen aan de alchemie. Twee geleerden op doortocht, dokter Tesimond en Athanasius Kircher (een Duitse alweter, jezuïet en verzamelaar met een rariteitenkabinet in Rome) betrappen de molenaar met de foute hobby. Klaas wordt berecht en naar de galg gevoerd.

Tijl vlucht uit het dorp met het bakkersmeisje en leeft voortaan als zwervende vrijheidsstrijder. Kehlmann plaatst Tijl op het scharnierpunt dat de Vrede van Westfalen (1648) is. Die vrede scheidt vanaf dan de religie als iets voor binnenshuis en de wetenschap die de mensen verbindt.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

28 december 2017

MEDIALAND

FILM

2017, het jaar van The Donald Zoals u verleden week kon lezen in de column van Jurgen Ceder, was 2017 zonder twijfel het jaar van Donald Trump.

Afgelopen jaar kon in de wereld werkelijk niets gebeuren zonder dat het door de journalisten afgemeten moest worden aan het presidentschap van “The Donald”. Dat zijn reactie op Twitter alweer schandalig was. Of dat het uitblijven van een reactie van hem op Twitter niet toevallig was, en al even schandalig. Enfin, of hij nu iets deed, of niet deed, het maakte niet uit, het was altijd wel op één of andere manier schandalig in de ogen van de zelfverklaarde kwaliteitsjournalisten. Zelfs toen hij Jeruzalem als hoofdstad van Israël erkende, was het schandalig, ook al kwam hij hiermee de verkiezingsbelofte van onder meer zijn Democratische voorgangers Bill Clinton en Barack Obama na.

Ondertussen graven onze kwa-haha-liteitsjournalisten ijverig verder hun eigen graf. Enerzijds ondergraven ze hun geloofwaardigheid, door om de andere week met absolute stelligheid het einde van zijn presidentschap aan te kondigen, en de weken ertussen dat hij vrijwel zeker een wereldoorlog aan het ontketenen is. In welke mate kun je jezelf nog een expert in de Amerikaanse politiek noemen, als je er al zo’n vijftig weken op rij volledig naast zit?

Anderzijds is er de stuitende intellectuele oneerlijkheid tegenover het beleid van Donald Trump, en het verstikkende sfeertje van “zie toch eens hoeveel slimmer en moreel superieur wij zijn aan Trump en zijn kiezers”. We betwijfelen sterk of dat journalistieke militantisme ook maar één Trump-kiezer in 2020 naar het Democratische kamp zal doen overlopen.

Van “pussyhat” naar #metoo Het meest treffende en tastbare voorbeeld van de intellectuele oneerlijkheid van de tegenstanders-journalisten van Donald Trump: de commotie eind verleden jaar rond zijn “grab them by the pussy”-uitspraak, die zelfs tot wereldwijde betogingen leidde. De vuile kleedkamerpraat van Trump bleef

hem tijdens de campagne achtervolgen, en werd gebruikt als het ultieme argument waarom de Republikeinen en Trump in het bijzonder moreel verwerpelijke wezens waren. Dat nochtans goed geweten is dat de Democratische presidenten John F. Kennedy en Bill Clinton de katjes niet alleen in het donker, maar graag ook in volle daglicht knepen, deed uiteraard niets ter zake.

Van de hele pussyhat-beweging blijft een jaar later niets meer over. Het ene linkse icoon uit de media- en filmwereld na het andere Democratische Congreslid viel van zijn voetstuk. Hier en daar kwamen zelfs vrouwen onder vuur te liggen, en een enkeling zag zich zelfs genoodzaakt uit de kast te komen als homo, en probeerde er zelfs zijn gepruts aan minderjarige jongetjes mee te vergoelijken.

Een jaar later blijkt dat Trump in feite niet meer dan een stoute puber met grove praat in een kleedkamer was, en dat een aantal van zijn felste critici zélf een pak meer boter op hun hoofd hadden.

Fake news Nog een begrip dat in 2017 duchtig de ronde deed in de media: de term “fake news” (nepnieuws). In principe slaat die term enkel op bewust geproduceerde valse berichten, maar in de praktijk wordt hij in de “ernstige” media slechts in twee gevallen gebruikt: valse mediaberichten uit Russische hoek, en correcte maar vervelende mediaberichten uit nationaalconservatieve (“extreemrechtse”) hoek. Valse mediaberichten uit extreemlinkse hoek (zoals PVDA of Ecolo) zijn uitdrukkelijk geen “fake news”, maar wel “ludieke media-acties” die zelfs in aanmerking komen om door de RTBf uitgeroepen te worden tot mediamoment van het jaar!

Er bestaat nochtans geen twijfel over wie de grootste producenten van “fake news” zijn: diezelfde “ernstige” media die anderen zo graag met de vinger wijzen. Denk maar aan de berichtgeving over Trump (zie hierboven), de aanhoudende klimaathysterie, of de leugenachtige emo-berichtgeving over asieleisers en andere plantrekkers uit Afrika en Azië.

“Auto’s” zaaien terreur Nog een trend van 2017: zelfrijdende auto’s en vrachtwagens, die achter hun stuur een moslim gijzelen, en vervolgens inrijden op voetgangers. Toch als we de koppen van de media moeten geloven.

Ook stilaan een traditie: als uit beelden duidelijk blijkt dat de dader een kleurtje heeft en een haatbaard draagt, de opwinding in de media over Twitteraars die te voorbarig concluderen dat het alweer om moslimterrorisme gaat. Media die, zelfs als blijkt dat de dader een bewonderaar van IS was, dagenlang blijven beweren dat over zijn motief nog steeds niets geweten is, zelfs als de dader vraagt om op zijn ziekenhuiskamer een IS-vlag te mogen ophangen.

O ja, noem dat vooral geen “fake news”, wanneer journalisten gretig de foto van een Amerikaanse marinier delen die van plan was een aanslag te plegen, met als ondertoon “ziedaar, een blanke terrorist”. Dat hij ondertussen tot de islam bekeerd is, en dat er genoeg recente foto’s van de man voorhanden zijn om aan te tonen dat hij er tegenwoordig iets anders gekleed bijloopt en een typisch baardje gekweekt heeft, hoeft de lezer blijkbaar niet te weten.

Of moeten we schrijven: mag de lezer niet weten, om de mythe in stand te houden dat het alweer niets met de islam te maken heeft.

All the Money in the World Wat doe je als je 16-jarige zoon wordt ontvoerd, maar zijn grootvader Jean Paul Getty, de rijkste man ter wereld, het losgeld van 17 miljoen dollar niet wil betalen? “All the Money in the World” vertelt het waargebeurde verhaal van John Paul Getty III, die in 1973 in Rome door de Italiaanse maffia werd gekidnapt, en de strijd die zijn moeder voerde tegen het “onemanempire” om hem te overtuigen zijn kleinzoon te redden. Omdat oliemagnaat Jean Paul Getty weigerde het losgeld te betalen, duurde het vijf maanden voordat Gail Harris haar zoon terug kon omarmen. Zijn beweegredenen?

Hij had nog negen kleinkinderen om te beschermen en als hij voor één losgeld zou betalen, zou hij snel met tien ontvoerde kleinkinderen zitten. O ja, en 17 miljoen dollar losgeld is niet fiscaal aftrekbaar.

Jean Paul Getty erfde het oliebedrijf van zijn vader en hij werd binnen de kortste keren een van de rijkste mensen op de wereld. Hij was een fervent kunst- en antiekverzamelaar. Zijn collectie vormde de basis van het befaamde Getty Museum in Los Angeles. De alom bekende Britse regisseur Ridley Scott, van onder andere “Alien”, “Blade Runner” en “The Martian”, verfilmde het familiedrama met niemand minder dan Michelle Williams, Christopher Plummer en Mark Wahlberg in de hoofdrollen. Oorspronkelijk was Kevin Spacey gecast om de rol van Getty op zich te nemen, maar toen de acteur in oktober dit jaar beschuldigd werd van seksuele intimidatie en aanranding, werd besloten de premiere van de film uit te stellen en alle scenes met Spacey opnieuw te filmen met Christopher Plummer in de rol.

Ridley Scott staat bekend voor de esthetiek die hij op het doek brengt, en de film is werkelijk een plaatje om naar te kijken. Ieder beeld is compositorisch perfect; het is bijna een fotografische expositie. Scott is ook een meester in sfeer creëren met kleurgebruik. In veel van zijn films gebruikt hij meerdere tinten van een bepaalde kleur om sommige narratieve aspecten te versterken. Dit komt zeer goed naar voren in donkere kleuren die hij gebruikt om de symboliek van eenzaamheid en verlatenheid extra diepgang te geven.

Er wordt veel gespeeld met symboliek tussen de ontvoerde Paul en zijn grootvader, beiden getergd door eenzaamheid – de een door gebrek aan geld, de ander door een overvloed aan geld. Het geld wordt bijna een personage in de film, een identiteit waar alle andere personages omheen draaien en er een part van willen. Enerzijds maakt het alles kapot, anderzijds is het het enige middel dat de situatie kan redden. De ironie is dat de rijkste man ter wereld geen geld kan uitgeven omdat hij alles, omwille van belastingen, in een familiefonds heeft gestopt. En daarom, terwijl het leven van zijn kleinzoon op het spel staat, wel 1,5 miljoen dollar neerlegt voor een klassiek schilderij.

Als u enigszins bekend bent met de details achter de ontvoering van John Paul Getty III, staan er in de eerste helft van de film niet veel verrassingen te wachten. De spanning maakt echter veel goed wanneer die tenslotte toch haar intrede doet. Enkele gruwelscenes zetten het verhaal zo strak in beeld dat de kijker tegen het einde van de film op het puntje van zijn stoel zit. Ook qua acteerprestaties krijgt deze film van mij een hoge waardering. Zeker de moeite waard.

Thirza Nerissa

Duitse en Europese netcensuur

Brussel is voorbereid op een veilige oudejaarsavond

Het grote digitaliseringsproject Enige tijd geleden kon u in deze kolommen lezen dat we gestart zijn met ons grote digitaliseringsproject. Voor de nieuwe lezers die er ondertussen zijn bijgekomen: we willen alle jaargangen van ’t Pallieterke professioneel laten inscannen en digitaliseren.

Na een meer dan grondige voorbereiding zijn we enkele weken geleden gestart met de verwerking van de eerste jaargangen. Dat is echt een monnikenwerk, want we spreken over het inscannen van 54.000 bladzijden. Er wordt naarstig voortgewerkt zodat we binnenkort de eerste resultaten “online” kunnen zetten. Het archief zal voor iedereen raadpleegbaar zijn, mits u over internet beschikt.

K arl van C amp - hoofdredacteur

Omdat er op de sociale media toch nog onverlaten zijn die maar niet willen erkennen dat de massa-immigratie een enorme verrijking voor ons continent is, en dat als er al een probleem zou bestaan rond massa-immigratie, het toch vooral blank racisme tegen al die welmenende, hoogopgeleide en goedgemanierde vluchtelingen is, heeft men in Duitsland het afgelopen jaar de wetgeving op punt gesteld om een vorm van netcensuur in te voeren. Sociale media die “ongepaste” berichten niet spontaan en snel genoeg verwijderen, hangen nu zware boetes boven het hoofd. Het was de laatste aanmoediging die sociale netwerken zoals Twitter en Facebook nodig hadden om zich te ontpoppen tot linkse mediakanalen, die hoe langer hoe meer technologische trucs toepassen om ongewenste berichten automatisch te kunnen onderdrukken.

De Europese Unie zou de Europese Unie niet zijn, als ze zulke fundamenteel ondemocratische wetgeving niet zou toejuichen, en zo snel mogelijk in al haar lidstaten ingevoerd zou willen zien. Stel je voor dat je met een automatische filter alle kritische berichtgeving uit Catalonië zou kunnen onderdrukken? Het is ongetwijfeld de natte droom van “burgerdemocraat” Guy Verhofstadt en de “christendemocraten” JeanClaude Juncker en Wouter Beke.

Kersttoespraak van le roi Philippe Het is een jaarlijkse traditie, de kersttoespraak van de koning. Ook dit jaar blonk die uit door nietszeggendheid en hypocrisie. Evenzeer een jaarlijkse traditie zijn de infantiele commentaartjes die journalisten en commentatoren naar aanleiding van die kersttoespraak afscheiden. Want inderdaad, ze vallen liever dood dan de hypocrisie van de koning te moeten doorprikken. Bijvoorbeeld de oproep tegen “steriel cynisme en onverschilligheid”. Alsof we zouden moeten denken dat le roi Philippe ook maar één seconde inzit met het lot van Catalaanse politici die omwille van een politieke mening in een Spaanse gevangenis zitten.

Of zijn wij nu te cynisch?

Murder on the Orient Express De roman van Agatha Christie over de briljante Belgische detective Hercule Poirot die een moord in een trein moet oplossen, is meermaals verfilmd geweest. Deze versie, geregisseerd door Kenneth Branagh, die tevens de rol van Poirot op zich neemt, is al de vierde bewerking van Agatha’s klassieke whodunit. Een whodunit - ontstaan uit het Engelse “who has done it” - is een detectiveverhaal waarbij de focus ligt op het opsporen van de dader van het betreffende misdrijf.

Branagh pakt uit met een sterrencast (Penélope Cruz, Judi Dench, Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Daisy Ridley). Wat betreft het verhaal en de spanningselementen zal deze film voor (semi)kenners niks bijdragen. Hoewel de mooie beelden en de spectaculaire achtergronden à la Robert Zemeckis’ “The Polar Express” welkome compensaties zijn. Ook de humor, een bijkomstigheid van het merkwaardige karakter van Poirot, zit goed op zijn plaats. Branagh doet er nog een schep bovenop door Poirot de meest aanwezige snor in de geschiedenis van het personage te geven. Al met al een plezant tijdverdrijf, maar mocht er een vijfde bewerking komen, dan pas ik.

Thirza Nerissa

Actueel

28 december 2017

Zuid-Afrika: wordt onder nieuwe president de grondwet vertrapt?

Afschaffing faciliteiten?

Niet onmogelijk De gemeenteraad van Ronse heeft op 18 december een interessante motie goedgekeurd waarin de afschaffing van de taalfaciliteiten wordt gevraagd. De motie was ingediend door gewezen volksvertegenwoordiger Erik Tack van Vlaams Belang. Al een tijdje geleden had deze huisarts de gemeenteraad erop gewezen dat het faciliteitenregime discriminerend is, want het verhindert dat Ronse kan fuseren met een buurgemeente.

Nu de Vlaamse overheid kleinere gemeenten financieel aanmoedigt (en op termijn misschien zelfs zal verplichten) om een fusie aan te gaan, dreigen de faciliteitengemeenten verweesd achter te blijven. Ronse bijvoorbeeld is geïnteresseerd in een fusie met het naburige Kluisbergen, maar zolang de faciliteiten blijven bestaan, is zo’n operatie onmogelijk.

Concreet had Erik Tack aan de gemeenteraad voorgesteld om de faciliteiten geleidelijk te laten uitdoven via een apart loket voor de Franstaligen, dat steeds minder vaak zou geopend zijn, totdat het tegen 2023 volledig zou verdwijnen. De andere partijen vonden dit voorstel niet wenselijk, maar gingen wel akkoord met een motie aan de hogere overheid om de taalfaciliteiten af te schaffen. Met uitzondering van de Sp.a keurden alle partijen van Ronse de aangepaste motie goed.

gemeenten een last die leidt tot allerlei kosten en beperkingen. Het zou niet onverstandig zijn indien Ronse en de kleine Vlaamse taalgrensgemeenten aan tafel zouden gaan zitten met deze drie Waalse gemeenten.

Indien de vraag tot afschaffing zou gebeuren door zowel Vlaamse àls Waalse gemeenten, dan is de kans niet onrealistisch dat er in het parlement een meerderheid wordt gevonden om dit achterhaalde systeem af te schaffen.

Ik maak hierbij bewust geen melding van de taalgrensgemeenten Voeren en Komen, noch van de zes randgemeenten rond Brussel. Het faciliteitensysteem in deze gemeenten is uitgebreider en complexer (de OCMWraden worden er bijvoorbeeld rechtstreeks verkozen) en elke wijziging daaraan ligt communautair zeer gevoelig. Een afschaffing van de faciliteiten lijkt daar enkel haalbaar wanneer ook België zelf wordt afgeschaft.

Integratie

Juiste argumenten

Gaat het hier om een zoveelste symbolische motie of is er ditmaal meer kans op slagen? Het argument inzake het fusieverbod snijdt hout. De meeste taalgrensgemeenten langs Vlaamse kant (met name Herstappe, Bever, Spiere-Helkijn en Mesen) zijn bijzonder klein en hebben nood aan een fusieoperatie om een hedendaags beleid te kunnen voeren. In Ronse komt daar nog bij dat de faciliteiten hun doel volkomen voorbijschieten: de faciliteiten waren bedoeld om de integratie van anderstaligen te vergemakkelijken, maar het systeem zorgt vandaag voor een grote inwijking van allochtonen. De integratie van deze mensen wordt sterk bemoeilijkt door het faciliteitenregime. Zo kunnen de vele Noord-Afrikaanse kinderen er probleemloos school lopen in het Frans, waardoor de bereidheid om Nederlands te leren en te spreken minimaal is.

Aan Waalse kant zijn er drie taalgrensgemeenten in een gelijkaardige situatie als Ronse: de Henegouwse gemeenten Edingen, Vloesberg en Moeskroen, waar faciliteiten bestaan voor Nederlandstaligen. Ook al worden de faciliteiten daar uiterst minimaal toegepast, toch is het taalregime ook voor deze

Maar in de overige taalgrensgemeenten is de eis vandaag veel realistischer en kan een afschaffing worden goedgekeurd zonder dat dit dadelijk als een communautair dossier moet beschouwd worden. Voorwaarde is en blijft natuurlijk dat men hiervoor de juiste argumenten gebruikt. Namens N-VAjongeren had Thomas Roggeman de Vlaamse regering opgeroepen om de faciliteiten buiten toepassing te verklaren omdat de taalwetgeving in heel wat Brusselse gemeenten niet wordt nageleefd. De jongerenvoorzitter vergelijkt hiermee appelen en citroenen. Het enige antwoord op de niet-toepassing van de taalwetgeving in Brussel is natuurlijk het afdwinging ervan via bestuurlijk toezicht of via de rechtbank.

De tweetaligheid in Brussel is van openbare orde. Het kan niet zijn dat we het Franstalige incivisme zouden belonen door ons neer te leggen bij de scheefgegroeide situaties in Brussel en ons dan maar tevreden zouden stellen met het niet-toepassen van de faciliteiten in Ronse of Herstappe. Dat zijn twee verschillende debatten die we absoluut gescheiden moeten houden.

BL

Een Tyberghien-zaak in Frankrijk

De boeren in de “regenboognatie”, die al zoveel lijden onder niet-aflatende “plaasmoorde” en lange periodes van droogte die de velden onvruchtbaar maken, hebben gelaten het nieuws vernomen dat het (voorlopig?) regerende ANC sinds kort een nieuwe voorzitter heeft verkozen en dat Cyril Ramaphosa het slechts met een kleine – té kleine – voorsprong op de ex van Jacob Zuma heeft gehaald. Ter inlichting: in een “duiding” op Canvas over het mislukken van voornoemde regenboognatie door een medewerker van Rudy Vranckx, werd met geen woord over die boerderijmoorden gerept. Van een gemiste kans gesproken.

Of mag het volk van Vlaanderen inderdààd niks vernemen over die verdoken volkenmoord?… Terug naar de niet zo geslaagde machtswissel bij het ANC. Brengt “zakenman” Ramaphosa licht aan het einde van de Zumakrocht? De boeren zijn er allesbehalve gerust in. Aanleiding voor die onrust zijn de geruchten dat bij het aantreden van de nieuwe president ook wel eens aan de grondwet gemorreld zou kunnen worden.

Voor alle zekerheid is een Ad Hoc Groep voor de Bescherming van Eigendomsrechten uit de grond gestampt. Het zou met die eigendomsrechten van de Zuid-Afrikaanse boeren wel eens grondig fout kunnen lopen, wordt gevreesd. Op de 54ste ANC-conferentie in Johannesburg blijken namelijk nog andere hete hangijzers dan het partijvoorzitterschap te zijn opgedoken.

Er is ook gepalaverd over een wijziging van artikel 25 van de grondwet met de doortrapte bedoeling grond te kunnen onteigenen ZONDER vergoeding. Een ramp voor wie vandaag in Zuid-Afrika met landbouw aan de kost probeert te komen!

Ramaphosa mag dan onder de regenboog verschenen zijn met de geruststellende (?) verklaring dat bij zijn herstart de economie niet geschaad mocht worden, Jaco Schoeman, woordvoerder van de Ad Hoc Groep, vreest hardop dat de economie reeds kreunt onder politieke leiderschapsgebreken en onzekerhe-

Wereldvreemde Justitie, ook in Frankrijk Frankrijk heeft nu zijn eigen Tyberghien-zaak.

Philippe Fourny, een 62-jarige man, werd op 9 augustus 2014 het slachtoffer van een roofoverval door zigeuners. In het verleden was de man al verschillende keren beroofd, maar daders waren nooit aangehouden of veroordeeld. Fourny greep dit keer naar zijn geweer en schoot in de richting van de overvallers. Een van de zigeuners overleefde het niet.

Het slachtoffer van de overval werd onmid-

dellijk opgepakt en in voorlopige hechtenis genomen. Hij bleef achttien maanden opgesloten. Nu is de zaak voor de rechtbank gekomen: Philippe Fourny werd door het hof van assisen veroordeeld tot twaalf jaar opsluiting!

De commotie in Frankrijk is bijzonder groot.

Reacties in Frankrijk De reacties logen er niet om. Zo schreef het gematigde, liberaal-conservatieve Valeurs Actuelles: “In feite is het Justitie die deze man heeft gedood. Door haar lakse beleid ontmoedigt ze geen criminaliteit, nee, ze moedigt criminelen en misdadigers aan, door als boodschap mee te geven dat ze toch niet veel riskeren. (…) Wij hebben genoeg van deze idiote, stupide en blinde Justitie, ten dienste van misdadigers, van dieven en criminelen, van illegalen van alle slag.”

Ook in Frankrijk bestaat ze dus, de wereldvreemde Justitie. Ook in Frankrijk wordt men daar niet bepaald vrolijk van.

Piet van Nieuwvliet

den over wat de republiek te wachten staat.

De jongste ANC-voorstellen verhogen de politieke druk op de ketel, met nog meer onzekerheid en nog grotere polarisering tot gevolg.

Schoeman maakt korte metten met de voze retoriek over grondbezit van de enen, die de anderen in armoe dompelt en met de afgezaagde mythe dat grondeigendom (van de witten) diefstal is (van de gekleurden).

In plaats van de grondwet te wijzigen, moet de staat haar werk doen, afrekenen met onbevoegdheid aan de macht en corruptie in alle geledingen uitroeien met wortel en tak. Experimenteren met grondbezit is noodlottig voor de voedselzekerheid, meent Schoeman.

Een blik op het rampzalige wanbeleid van Mugabe in armoestaat Zimbabwe kan letterlijk boekdelen spreken. Als het ANC blijft zweren bij verrotte en verouderde politieke standpunten en hopeloos voorbijgestreefde ideologische vertrekpunten, vreest Schoeman als spreekbuis van de Zuid-Afrikaanse boeren dat de herstart van Ramaphosa wel eens de start zou kunnen worden van “die vertrapping van die Grondwet en die waardes daarin vervat”.

Ik neem aan dat een vertaling niet hoeft. En dat de boeren van de mislukte regenboognatie er niet gerust in zijn, zal onze lezers waarschijnlijk niet verbazen. hvo

Klauw met ons mee!

We hebben goed en slecht nieuws. Eerst het slechte nieuws: al onze cava is uitverkocht. Dank aan allen die besteld hebben, en voor al diegenen die nu te laat zijn: u zal moeten wachten tot in 2020, wanneer we onze 75ste verjaardag vieren.

Maar er is ook goed nieuws: ons zelf gebrouwen triple bier “Klauw” is nog wel voorradig. Het is een vol en moutig biertje, gebrouwen met gerst en tarwe, gehopt met drie hopsoorten die het bier een stevige bitterheid geven maar met een frisse, fruitige afdronk.

En belangrijk, door onze ganse redactie geproefd, geproefd, en nog eens geproefd. Als dat geen kwaliteitscontrole is! Opgelet, het drinken van twee of meer glazen kan grensoverschrijdend gedrag veroorzaken.

Voor zes grote flessen Klauw (75 cl) betaalt u 50 euro (+ 7 euro verzendingskosten). Indien u 12 grote flessen bestelt, krijgt u er 2 passende glazen bij. Voor bestellingen: www.klauw.be of bellen naar 03.232.14.17

WWW.KLAUW.NET | 03 233 03 94 | INFO@KLAUW.NET Wie herinnert zich de zaak-Tyberghien? In september 1999 roofden vier Polen de juwelierszaak in het Kortrijkse van Wouter Tyberghien leeg. De juwelier, die eerder al het slachtoffer van criminaliteit was, verdedigde zijn bedrijf en schoot in de richting van de wegvluchtende daders.

Eén van die Polen kwam om het leven.

Tyberghien werd onmiddellijk aangehouden en zat meerdere dagen in de cel. In 2002 werd hij door de rechtbank schuldig bevonden aan doodslag, maar de strafuitvoering werd opgeschort. De commotie was – vooral in WestVlaanderen – groot: mag je dan je eigen zaak niet eens meer verdedigen tegen criminelen?

Aan welke kant staat Justitie dan wel?

11

K arl van C amp

12

Boeken

28 december 2017

RAF en mei ‘68: één verhaal!

Tot op vandaag geldt bij zowat alle commentatoren dat de studentenrevolte van mei 1968 eigenlijk een vreedzame bedoening was, opgezet door linkse jongeren uit de betere kringen. Bovendien wordt dan in één adem beweerd dat allerlei terroristische bewegingen rond diezelfde periode – met als bekendste voorbeeld de Rote Armee Fraktion – eigenlijk geen uitstaans hadden met de studentenrevolte en dat de terroristen eigenlijk zelfs neerkeken op “die brave bourgeoiszoontjes in hun eindeloze praatgroepen”.

Bijna 50 jaar na de feiten legde Wolfgang Kraushaar in zijn boek “Die blinden Flecken der RAF“ verschillende rechtstreekse ideologische en persoonlijke banden bloot tussen de ‘pacifistische’ studentenrevolte en de communistische terroristen in West-Duitsland. Tussen de oprichting in 1970 en de ‘vrijwillige ontbinding’ in 1998 pleegde de RAF minstens 33 moorden en talrijke aanslagen en bankovervallen.

Kraushaar: mei ‘68’er Samen met Gerd Koenen moet Wolfgang Kraushaar zowat de meest eminente schrijver en onderzoeker zijn betreffende het thema ‘mei ‘68’. Net als Koenen maakte Kraushaar in zijn wilde studentenjaren deel uit van de studentenrevolte, maar slaagde hij er gaandeweg in afstand te nemen. De interesse voor het onderwerp bleef, net als zijn kennis over figuren, organisaties en acties. En dat heeft hij neergeschreven in een boek.

Geweld was vanaf begin aanwezig Aan de hand van een figuur als Rudi Dutschke maakt de auteur de dunne scheidingslijn duidelijk tussen de marxistische en linkse theorieën en het echte terrorisme.

Reeds van in het begin was het duidelijk dat men flirtte met bepaalde vormen van stadsguerrilla en dat veel studenten vonden dan men de Focustheorie van Ché Guevara ook op de industrielanden in Europa moest projecteren. Net als de praktijk van de illegalisering – waarbij men actievoerende studenten op de mouw speldde dat het geweld ‘noodzakelijk tegengeweld’ was tegen het ‘staatsgeweld’.

Het was duidelijk dat men op het glijdend vlak zat naar terrorisme, aldus Kraushaar, eens de leiding het absoluut normaal vond systematisch alle rechtsregels aan de laars te lappen.

Toen Gudrun Ensslin en Andreas Baader op 2 april 1968 twee warenhuizen in de fik staken, vond een deel van de studenten (weliswaar een minderheid) dat men hiermee rechtlijnig was met het eigen revolutionaire gedachtegoed.

Het geweld professionaliseren Al vrij snel kwam er druk om het geweld te professionaliseren, vooral nadat een zogenaamde Tupamaros-groep (opgericht in München en West-Berlijn) als een bende dilettanten van het podium was verdwenen. Het moest “beter” en “efficiënter”.

Nadat Baader (hij was gevangengenomen)

In het labyrint van de filosofie Robert Lemm (°Rotterdam, 1945) is een merkwaardig man. Deze overtuigde katholiek schreef al boeken over de Argentijnse auteur Jorge Luis Borges en de Zweedse mysticus Emanuel Swedenborg. Hij is een hispanist en vertaalde al heel veel teksten uit het Spaans naar het Nederlands. In zijn nieuwste boek heeft hij als vurig katholiek vooral belangstelling voor de woorden van Miguel de Unamuno, het dagboek van de bekeerling Frederik van Eeden en de katholieke universiteit van kardinaal John Henry Newman.

Verder helaas geen zinnig woord over Martin Heidegger en Peter Sloterdijk, en die twee Duitsers blijven toch belangrijke filosofen.

Giovanni Papini

Het labyrint heeft een uitgang Deze inleiding had gerust in zijn nieuw boek mogen staan, omdat deze ons lezers en waarheidszoekers in het literaire en filosofische labyrint van de wereld kon rondleiden. Een mens heeft soms een gids nodig: de dichter Dante had Vergilius en de lang zoekende Frederik van Eeden, de schrijver van De kleine Johannes, vond uiteindelijk zijn gids of leidsman in de figuur van Jezus Christus en meer nog in de Rooms-Katholieke Kerk.

En zoals bij Anton van Duinkerken, Godfried Bomans, Gerard Reve en de bekeerling Willem Jan Otten werd dit roomse geloof een zalige en zaligmakende vertroosting en bood het ook een uitweg uit het labyrint. En opnieuw verwijst Lemm naar Borges, die echter een agnos-

God, rechter en dictator Een vroeger lid van de groep omschreef toetreding tot de RAF als volgt: “Intreden in de groep, de normen van de groep opzuigen, en de knuppel aan de gordel: zo werd hij gemaakt, de ‘nieuwe mens’. Heer over leven en dood, bepalen wat goed en wat slecht is en nemen wat hij nodig heeft en van wie hij het nemen wil.

Hij (of zij) is rechter, dictator en God in één persoon, zelfs tegen de prijs dat het maar eventjes zal en kan duren”.

De verdere geschiedenis is gekend. Maar ook dan spit Kraushaar weer episodes naar boven die vergeten dreigen te gaan. Grotesk is bijvoorbeeld het incident met leraar Rodewald, die de gezochte Meinhof onderdak bood om haar iets later aan de politie over te dragen. Hij was links en had heel lang getwijfeld of hij zich wel tot de door hem gehate staat kon wenden. De som geld die hij als beloning opstreek, zou hij storten in een ‘verdedigingsfonds’ voor deze ‘gevangenen’ – allicht wilde hij zijn geweten sussen! De sfeer was echter ticus was, terwijl Lemm blijkbaar het licht heeft gezien en het enige ware geloof heeft gevonden: “Borges illustreert die gedachte. Hij is een van de weinige denkers nog in de tweede helft van de twintigste eeuw die de metafysica trouw bleef en die zich het universum voorstelde als een labyrint.” En zo besluit Lemm, als een ware sofist of sluwe theoloog: “En als die voorstelling klopt, dan zijn we gered. Want het labyrint heeft een uitgang. En dat maakt het zoeken zinvol.”

Lemm vergeet echter dat het labyrint in onze gekke en verdwaasde wereld niet altijd een uitgang biedt, en bovendien biedt de bewonderenswaardige zogenaamde trouw aan de metafysica niet altijd een oplossing en al zeker niet een uitweg naar het geloof in de goddelijkheid van de profeet Jezus van Nazareth en het soms koude en kille instituut van de Kerk van Rome. Maar goed, niet iedereen heeft de genade van het geloof en Robert Lemm stelt vele belangrijke vragen over goed en kwaad en andere complexe en veelal onoplosbare vraagstukken. In het tiende en langste hoofdstuk van zijn merkwaardig boek buigt hij zich

zodanig vergiftigd dat hij moest afzien van lesgeven, zijn huwelijk liep door het incident op de klippen, hij vluchtte naar het buitenland, keerde terug, maar zou uiteindelijk in complete vereenzaming op Duitse bodem sterven.

Mei ‘68 is vrij snel uitgemond in een aantal sectaire groepen. Een minderheid heeft voor het échte geweld gekozen, als laatste én uiterste consequentie van de eigen beleden ideologie, aldus Kraushaar. Volgend jaar, 2018, is mei ‘68 net 50 jaar verleden. Een reeks hagiografieën zal zeker in de winkelrekken liggen.

Dit boek kan als tegengewicht dienen!

Piet van Nieuwvliet Wolfgang Kraushaar, “Die blinden Flecken der RAF”, Verlag Klett-Cotta, Stuttgart, 2017, 423 blz., prijs: 25 euro.

ISBN 978 3 608 98140 7 over de figuur van Frederik van Eeden, en in het veertiende en laatste hoofdstuk schrijft hij zelfs over Jeanne d’Arc, de maagd van Orléans.

Twee hoofdstukken, het elfde en het twaalfde, gaan over Gerard Brom en Louis Grondijs, twee Nederlandse katholieken die hier in het zuiden wellicht illustere onbekenden zijn gebleven.

Hoe dan ook, na lectuur van het hier gesignaleerde boek wil ik zeker ook een eerder bij dezelfde uitgever verschenen boek van deze biograaf en eminente essayist lezen. Het verscheen in 2014 onder de titel Essays over de ziel. Want ook ik denk wel eens dat een bewuste mens, en zelfs een eenvoudige minder bewuste mens, een ziel heeft. Hoewel wij niet allemaal heiligen of helden kunnen zijn en hier in het verwende Westen al zeker nog weinig martelaren voor het christelijk geloof te vinden zijn.

Hendrik C arette Robert Lemm, “Het labyrint van de filosofie”, uitgeverij De Blauwe Tijger, Groningen, 2017, 203 blz., 20 euro.

ISBN 978 94 921 6146 8

Wintertijd

Van onze hofdichter

Die twee Duitsers schreven en schrijven trouwens in het Duits, de taal van de filosofie waarin ook de Oostenrijker Ludwig Wittgenstein en niet te vergeten Schopenhauer, Kant, Hegel en Nietzsche hun filosofische ideeën formuleerden. Om nog te zwijgen van een zeer rigide denker als Theodor W. Adorno. Kortom, het lijkt er wel op dat alle grote filosofen in het Duits schreven en niet in het Spaans of het Castiliaans zoals Robert Lemm wel eens schijnt te denken. Lemm heeft alleszins op één punt gelijk: Borges was een groot dichter en een grote essayist, en ook de Italiaan Giovanni Papini (ook een katholieke bekeerling) is een groot (nu onterecht vergeten!) schrijver geweest, maar deze genieën waren eerder letterkundigen dan pure filosofen of dieptedenkers. Men leze hiervoor het boek Duitse dichters en denkers (Amsterdam, De Arbeiderspers, 2008) van historicus Frits Boterman of men leze hiervoor alle boeken van de FransRoemeense denker en notoire pessimist Emile Cioran.

Onze Nederlandse hispanist Robert Lemm verwijst al in het tweede hoofdstuk terecht naar Papini en zijn “stoutmoedige” boek “Het avondrood der filosofen”, dat al dateert van 1905 maar nog niet zo lang geleden door hemzelf in het Nederlands werd vertaald (Soesterberg, Uitgeverij Aspekt, 2004) en vakkundig ingeleid met een lange en schitterende inleiding van niet minder dan 36 zeer relevante bladzijden.

Een inleiding waaruit ik herhaaldelijk zou willen citeren en die als een overzichtelijk en diepgaand pleidooi voor het lezen en bestuderen van de vergeten boeken van de paapse Papini kan dienen. Toch één straf citaat van Lemm over Papini om onze lezers wakker te schudden en aan te sporen om alles van deze warmbloedige Papini te lezen: “De Duivel werd op de Index geplaatst omdat de auteur beweert dat zelfs Satan Gods vergiffenis kan verkrijgen en dat de mens de vorst der duisternis zou kunnen helpen tot zijn oorspronkelijke roemvolle staat terug te keren.”

Nog een nuchtere opmerking van Lemm: “Dat Papini zich als bekeerling aangetrokken voelde tot Augustinus, na Paulus de grootste bekeerling uit de geschiedenis van de Katholieke Kerk, wekt geen verbazing.”

bij een actie uit de gevangenis werd bevrijd en de bekende journaliste Ulrike Meinhof zich bij de terreurgroep aansloot, werd de groep beter georganiseerd, zeker toen ook advocaat Horst Mahler deelnam. Als “centrale spin in het web” zou Mahler er namelijk voor zorgen dat een kerngroep, bestaande uit hemzelf, Ensslin, Baader en Meinhof met 20 bijkomende personen zonder enige controle via de DDR naar Jordanië konden reizen om er van Fatah een militaire opleiding te kunnen volgen. De definitieve stap was gezet.

‘t Is weer voorbij die mooie zomer uit het lied, die voor ons was opgewarmd speciaal, ook al besefte ‘t burgerdom dat wellicht niet, althans, zo denk ik, toch niet allemaal.

Wie had gedacht dat hij zo rap voorbij zou gaan om baan te ruimen voor de Zwarte Piet die als een slaaf in Nederland te kijk zou staan tot veler genderminded diep verdriet.

De mooie zomer die we kregen, is voorbij.

Nu staan de herfst en winter voor de deur en ‘t is nog maanden wachten op een nieuwe mei.

Geen boom die niet verschoten is van kleur.

En na de winter komt de stembus weer nabij en worden stemkanonnen doelgericht.

Een ijzig koude rilling overrompelt mij en ‘k sla spontaan een hand voor mijn gezicht.

De mooie zomer die we kregen is gedaan.

De winter valt met vroege duisternis en kou en ijs en brilleglazen die beslaan, mazoet die alweer opgeslagen is.

We nemen afscheid van de zomertijd met spijt, maar danken voor de warmte die ons was gegund.

Wij ondergaan de winter met sjagrijnigheid èn prins Laurent met weer – wie weet? - een nieuwe stunt.

Hector van Oevelen

Op de praatstoel

28 december 2017

13

Praten met Paul Doevenspeck

40 jaar geleden: het Egmontpact Het Egmontpact werd in mei 1977 getekend, en splitste de Vlaamse Beweging in twee kampen: de Egmonters en de anti-Egmonters. Dat schisma woekert tot vandaag.

De CVP geraakte meer en meer verdeeld over dat pact. Op 11 oktober 1978 kondigde Leo Tindemans onverwacht het ontslag van zijn regering aan (“De grondwet is geen vodje papier”). Paul Doevenspeck, toen VU’er, verdedigde in eerste instantie energiek het Egmontpact, maar gaandeweg werd hij een bekeerling. Samen met Hugo Schiltz leidde hij een succesvolle advocatenmaatschap en zijn relatie met die compagnon, tevens de architect van het Egmontpact, was professioneel hecht en kameraadschappelijk. Die band overleefde de groeiende politieke verwijdering tussen de partners.

Paul Doevenspeck (83) blikt terug.

Met Hugo Schiltz, een vriend voor het leven ondanks de groeiende politieke tegenstellingen, leidde Paul Doevenspeck jarenlang een goed beklant advocatenkantoor. Op haar hoogtepunt had de maatschap achttien juristen in dienst, toen een aanzienlijk aantal.

Doevenspeck woont vandaag in het gehucht Salphen van Zoersel. Een door-en-door Kempense plek, dicht bij familieleden, met paardenweiden en uitbundig groen. Meester Doevenspeck was een fanatieke ruiter en fietser.

Op zijn 83 heeft hij scherpe herinneringen aan de periode van het Egmontpact. ‘t Pallieterke: u zag het Egmontpact groeien onder uw ogen.

Paul Doevenspeck: “Elke morgen bij het doornemen van de poststukken op kantoor bespraken wij de politieke actualiteit en ik wist in de aanloop naar het Egmontpact wat Hugo wilde. De politiek boeide mij steeds en ik was in de Egmontjaren de voorzitter van de VU in Deurne, waar het kantoor gevestigd was. De VU werd algemeen aanvaard door de andere partijen. Ik zetelde voor de VU in de Antwerpse provincieraad en had een goede relatie met CVP, SP en PVV. Ik zou die band nooit gehad hebben als ik daar, na mijn overstap, zou gezeteld hebben voor het Vlaams Blok.” ‘t Pallieterke: wat is het verschil tussen toen en nu?

Paul Doevenspeck: “Het grote pluspunt toen was dat de Franstaligen ook een gewestvorming wilden. Die wil ontbreekt vandaag totaal. De Franstaligen zijn tevreden met wat zij in de achtereenvolgende staatshervormingen hebben losgekregen van de Vlamingen en verdedigen de voldongen feiten. Ook de CVP en Wilfried Martens wilden een verbouwing van de unitaire staat, maar vandaag ontbreekt die goesting bij de christendemocraten. De CD&V geeft niet thuis voor stappen naar het confederalisme, laat staan de onafhankelijkheid.” ‘t Pallieterke: Hugo Schiltz had talent voor vriendschap, toch?

Paul Doevenspeck: “Beslist. Onze band was daarvan een mooi voorbeeld. Hoewel wij politiek van mekaar weg groeiden in de jaren na het Egmontpact, zijn wij in gesprek en contact gebleven, zowel professioneel als kameraadschappelijk. Voor een Vlaams-nationalist had hij bovendien aanleg om merkwaardige banden aan te knopen met de Franstalige tegenstanders. Zijn relatie met André Cools,

Wie is wie

de PS’er met een maffiatintje die afgemaakt werd met kogels voor zijn huis, en Antoinette Spaak, de voorvrouw van het radicale FDF van die jaren, blijven markante voorbeelden.

Smeerolie van die contacten was de uitzonderlijke grote Franse woordenschat van Hugo, hoewel (glimlacht) hij de taal van Marianne sprak met een opvallende Antwerpse tongval.” ‘t Pallieterke: zaaide het Egmontpact verdeeldheid bij de VU? Paul Doevenspeck: “Dat is het minste wat je kan stellen. Vooral het lagere kader van de VU was onaangenaam getroffen door het pact.

Het stond ver tot verder van het leven in de Wetstraat. De hogere echelons beseften beter dat het pact het hoogst haalbare was op dat ogenblik en zij hadden meer begrip voor de diplomatieke vaardigheid van Hugo Schiltz.

Hij verbaasde ons aanvankelijk met wat hij uit de brand had gesleept. Pijnlijk voor Schiltz en de VU was dat er snel een Egmontcomité volgde dat streed tegen het pact en waar ook alle hoofdredacteurs van de Vlaamse kranten achter stonden.” ‘t Pallieterke: die verdeeldheid bestaat tot vandaag bij de Vlaams-nationale partijen en in de Vlaamse Beweging…

Paul Doevenspeck: “De tegenstelling binnen de VU, met een links-liberale vleugel en een meer rechtse vleugel, bestond al voor het Egmontpact en is door die affaire verder uitgediept. Die polarisering heeft zich bestendigd en is uitgedijd naar andere delen van de Vlaamse Beweging.” ‘t Pallieterke: wat dacht u toen u het Egmontpact las en de eerste commentaren zag?

Paul Doevenspeck: “De eerste reactie was er een van bewondering. De belangrijke rol van Hugo was, en zijn goede punt blijft, dat hij een federaal België bespreekbaar maakte in de Wetstraat. Gedaan dus met uitsluitend studeerkamerteksten en gesprekken onder flaminganten tussen pot en pint. Hugo bekwam een deling van de macht tussen Vlamingen en Franstaligen en daarmee werd hij een pionier. Inhoudelijk waren er straffe zaken afgesproken, bijvoorbeeld de machtsdeling in Brussel op gemeentelijk vlak. Wat toen werd beslist, daar kan je vandaag slechts van dromen. Het inschrijvingsrecht (nvdr. zie kaderstuk) voor Franstaligen in Vlaamse gemeenten rond Brussel, dat na twintig jaar zou uitdoven, wekte de belangstelling en het respect.

Nadien, bij de praktische uitwerking, kwam

Paul Doevenspeck en Hugo Schiltz werden vrienden op het Xaveriuscollege. De jezuïeten onthaalden de kinderen van repressiegezinnen gastvrij in hun Borgerhoutse college.

Doevenspeck: “Hugo zat drie jaar voor mij, en in volle repressieperiode organiseerde hij in elke klas kernen van drie à vier jongens om de inspiratie van de Vlaamse Beweging in leven te houden. Van de VU was er uiteraard geen sprake. Die is later gesticht door de kinderen van de repressie, de vaders zaten in de gevangenis. Familieleden van mij, en vele anderen, waren te gast in de gevangenis van de Begijnenstraat. Samen met Hugo studeerde ik rechten in Leuven, samen werden wij ingeschreven aan de balie, samen stonden wij in de Vlaams-nationale politiek. Hugo had elf jaar een zelfstandig advocatenkantoor, ik iets langer, en af en toe werkten wij samen. Toen Hugo in het parlement gekozen werd in 1965 werd het moeilijk om dat politieke mandaat en de advocatuur te combineren, en wij voegden onze kantoren samen tot één maatschap.”

In 1993 besliste Paul Doevenspeck te stoppen met de advocatuur. Nadien werd het kantoor verdeeld in drie entiteiten.

Doevenspeck: “Privé hield de goede relatie met Hugo Schiltz stand. Wij zagen mekaar vaak aan een gedekte tafel in ‘s-Gravenwezel. Zijn ideeën evolueerden en wat hij vertelde in 2005 in het VVB-blad Doorbraak, dat Vlaanderen een eigen en combattief Vlaams bestuur moest hebben, was al langer aan het rijpen, en in één adem en consequent pleitte hij tegen het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang.”

de ontnuchtering. De VU aasde op posities op ministeries met bevoegdheden die er werkelijk toe deden, bijvoorbeeld justitie en buitenlandse zaken. Ontgoocheld zagen wij haast onmiddellijk dat het over wissewasjes ging als bosbouw en visvangst. Ik geloofde, niet als enige, in de eigen Vlaamse dynamiek die het Egmontpact mogelijk zou maken. Het pact was de start van de Vlaamse Raad, het embryo van het Vlaams Parlement, maar dat werd, achteraf gezien, een flop. Bovendien, de Vlaamse regering spiegelt zich tot vandaag aan de federale regering in haar acties en haar mentaliteit.” ‘t Pallieterke: u was jarenlang Egmonter, maar bekeerde zich tot anti-Egmonter. Waarom?

Paul Doevenspeck: “Ik ben overal het Egmontpact gaan verdedigen en sprak zeker veertig keren voor afdelingen van de VU en bijvoorbeeld voor de oud-leerlingen van het Xaveriuscollege in Borgerhout, waar Hugo en ik hadden gestudeerd. Het kletterde soms geweldig op dergelijke ogenblikken. Ik herinner mij levendig een bitse avond bij de VU in Aartselaar. Na enkele jaren zag ik dat het zwakke punt van het Egmontpact de mentaliteit van de Franstaligen was. Zij hadden hoegenaamd geen zin in het laten uitdoven van het inschrijvingsrecht. Wat de Franstaligen eenmaal gegraaid hebben, kan niemand hen nadien ontfutselen. Die gouden regel moet elke Vlaamse onderhandelaar in een handpalm branden.” ‘t Pallieterke: droeg de CVP een masker bij de onderhandelingen?

Paul Doevenspeck (heftig): “Absoluut. De CVP was er vast van overtuigd, en kreeg geen ongelijk, dat zij de VU via het Egmontpact kon verbranden. Leo Tindemans rekende erop dat hij de VU zou kunnen beschadigen, maar hij misrekende zich in het effect op zijn partij. De stemmen die de VU verloor, gingen naar de PVV en niet naar de CVP.” ‘t Pallieterke: uw band met de VU verwasemde?

Paul Doevenspeck: “Stilaan ontdekte ik de negatieve kanten van de overeenkomst, maar ik ben niet meteen vertrokken bij de VU. Ik ben allergisch voor dissidenties, en ik herinnerde mij wat er gebeurde in de jaren dertig met de twisten tussen het VNV en het Dinaso.

In 1978 ontstonden meteen de Vlaams Nationale Partij en de Vlaamse Volkspartij van Lode Claes. De VVP leek mij te marginaal en in de richting van Hugo Schiltz was die overstap te unfair. Ik brak pas met de VU in 1988. Ik bleef dus nog tien jaar. De directe aanleiding om te breken in dat jaar was de rakettencrisis, want voor mij was dat een gewetenskwestie. Ik kijk met afkeer terug naar de televisiebeelden van 23 oktober 1983 met 400.000 betogers in de Brusselse straten. Het was volop Koude Oorlog en de wapenwedloop kostte fortuinen. De Amerikaanse kruisraketten waren voor Europees links een fetisj van het kapitalistische Westen. ‘Pour les besoins de la cause’ werden ook de Russische kernwapens bekritiseerd, maar met minder bitsigheid en haat. De volledige top van de VU marcheerde mee in Brussel. Ik zag Frans Baert, Hugo Schiltz en Vic Anciaux achter de Vlaamse Leeuw en tussen de rode vlaggen. De VU geloofde de communistische sirenenzang, wat jaren nadien, door iedereen die de afwikkeling van de Koude Oorlog kent, bevestigd werd. De vredesbeweging was een maskerade van de Sovjets en nuttige idioten voelden zich aangesproken. Ook begon voor mij de kwestie van de haast ongecontroleerde, zeg maar losgeslagen, immigratie uit de Maghreb en Turkije te spelen, en de VU wilde daar geen beleid voor formuleren.” ‘t Pallieterke: was Hugo Schiltz een linksliberaal?

Paul Doevenspeck: “Inderdaad, dat was vanaf het politieke begin zijn biotoop. Hugo voelde zich goed bij de jonge, flamingantische dichters en schrijvers rond de Antwerpse avant-gardeclub Vecu aan het Conscienceplein, de thuis van de poëten en libertijnen

Nick van Bruggen, Henri-Floris Jespers en Paul Snoek. Het links-libertijnse leventje van die kunstenaars werd het zijne. Hij nam leden van die artistieke club nadien mee naar zijn ministerieel kabinet in Brussel.” ‘t Pallieterke: Hugo Schiltz was ijdel, werd gefluisterd.

Paul Doevenspeck (lacht): “Laten wij het zo zeggen, hij stond goed met zichzelf, keek graag in de spiegel en was belust op macht.

Hij vond zijn draai op recepties en genoot van aandacht en instemming. Peter de Roover en Jan Jambon kunnen ervan meespreken. Als jonge snaken werden zij lid van de VU-Antwerpen en zij botsten met hun anti-Egmontkritiek op Schiltz, een kwaaie tegenstander. Peter en Jan hielden het na de schermutselingen voor bekeken en weken uit naar de Vlaamse Volksbeweging, die zij optilden uit de lethargie.” ‘t Pallieterke: uw nieuwe politieke stek werd het Vlaams Blok?

Paul Doevenspeck: “Het Vlaams Blok was voor de plaatsing van de kruisraketten en verzette zich tegen de ongebreidelde inwijking, twee belangrijke beleidskeuzes die in mijn lijn pasten. Mij lokte ook dat jonge mensen zoals Filip Dewinter en Gerolf Annemans, twee twintigers, een sleutelrol speelden bij het VB. Ik kende partijvoorzitter Karel Dillen erg goed uit de VU-tijd, want hij was jarenlang lid van mijn afdeling. Hij was een rechtlijnige man, wat stroef, en koos, zoals ik, de rechtse kant in veel kwesties, bijvoorbeeld in zijn visie op de Zuid-Afrikaanse apartheid. Ik kocht een partijkaart van het Vlaams Blok in 1988, het jaar van de eerste gelukte deelname aan de gemeentelijke verkiezingen, en in 1991 volgden de succesvolle parlementsverkiezingen met Zwarte Zondag. ‘t Pallieterke: samenwerking tussen de twee Vlaams-nationale partijen is een constante wens en de hoop van velen in de Vlaamse Beweging. Wat is uw mening?

Paul Doevenspeck: “Die samenwerking is wenselijk en noodzakelijk, maar ik zie dat voorlopig niet gebeuren. Er zijn zoveel menselijke ambities die de zaken bemoeilijken.

Hugo Schiltz was op de duur voorstander van samenwerking, wat de historicus Frans-Jos Verdoodt, de beste kenner van het Egmontpact, noemt: de terugkeer van Hugo naar het geloof van de vaderen.”

Frans Crols

Inschrijvingsrecht Het Egmontpact voorzag een splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, gekoppeld aan het inschrijvingsrecht voor Franstaligen in 13 Vlaamse gemeenten rond Brussel: de zes faciliteitengemeenten én zeven Egmontgemeenten (Alsemberg, Beersel, Dilbeek, Groot-Bijgaarden, Sterrebeek, SintStevens-Woluwe, Strombeek-Bever) en de wijken ‘t Voor (Vilvoorde), Jezus-Eik (Overijse) en Zuun (Ruisbroek). De Franstaligen konden zich administratief inschrijven in een Brusselse gemeente. Hun administratieve formaliteiten konden zij daar in het Frans afhandelen, plus, zij konden blijven stemmen op Franstalige lijsten. In de zes faciliteitengemeenten was het inschrijvingsrecht permanent, maar in de Egmontgemeenten zou het uitdoven na twintig jaar. Het Brussels Gewest bleef beperkt tot de 19 gemeenten.

14

Brieven

28 december 2017

Volgende week Volgende week vieren we het einde van 2017 en de start van het nieuwe jaar. Het eerste nummer van 2018 zal beschikbaar zijn op donderdag 4 januari, ofwel in uw brievenbus of in de dagbladhandel.

Onze redactieleden kunnen zich geen kater veroorloven op maandag, als gevolg van enige alcoholische uitspatting op nieuwjaarsavond. “Gewerkt moet er worden!”, dixit onze big boss, alias “de slavendrijver”.

Ook in 2018 staan al onze medewerkers paraat om om u elke week te voorzien van cartoons en schrijfsels.

We wensen u alvast een gelukkig, gezond en strijdbaar jaar toe.

De redactie

Berlijn, een rommelstad?

Pallieterke, Doorgaans lees ik ‘Bei uns in Deutschland’ met passende belangstelling. Maar Brussel met Berlijn vergelijken en vooral Berlijn een al even erge “rommelstad” noemen, die vergelijking loopt niet alleen mank, ze is totaal kreupel.

Van een schrijvelaar bij ’t Pallieterke mag dat echter geen mens verbazen.

Berlijn wordt door één Senaat met één burgemeester bestuurd, zij het dat de vroegere dorpen met hun bijwijlen prachtige stadhuizen nu als districten fungeren, met lokale taken voor ‘the locals’. Zo zou Brussel moeten worden bestuurd.

De Duitse federalisering zorgt er al een eeuwigheid voor dat elk ‘Land’ – en ook Berlijn is een ‘Land’ – mooi afgescheiden zijn typische taken waarneemt, zoals ook het ommeland Brandenburg dat doet, zoals een goeie boer zijn verschillende velden bewerkt. Ambras?

BER Willy Brandt, de luchthaven in spe, is een (nood)zaak van de stad, het land, het land Brandenburg en de Bund. Geen prestigezaak!

Berlijn een vuilnisbelt, zo niet een stad met een duivelse bureaucratie? Laten wij hier onze handen in onze Antwerpse zo niet Vlaamse boezem steken, wetende dat Sauberkeit daar nog steeds met een hoofdletter wordt geschreven. Bent u al in Berlijn geweest, of stond de Muur er nog, ook de muur in uw hoofd?

De Berlijnse stadskrant Der Tagesspiegel met onze ‘Frut’ vergelijken noopt mij ertoe te vragen of u ooit deze of een andere Duitse krant hebt gelezen. Berlijn, een stad die het jonge volk mijdt? Een stad die enkel nog een soort Woodstockers aantrekt, langharig en kortwerkend tuig?

In de districten Prenzlauer Berg en Friedrichshain barst het van de jonge gezinnen met twee, drie kinderen. Of meer dan dubbel zoveel als het Duitse gemiddelde. Overigens, straks haalt Berlijn zijn 4 miljoenste inwoner binnen. Stadsvlucht, suggereert u?

Berlijn “tot de bedelstaf veroordeeld”, en dus heel arm maar ook te sexy, want te veel cultuur, met zijn meer dan honderd theaters en 75 musea, … natuur met zijn 150 parken

Kruisende woorden oplossing 1088

A B C D E F G H I J K L

en vooral zijn meer dan 5.000 kroegen, foei!

Alles des Guten zu viel, volgens u?

Meneer Ruegen, zet uw Pallieterke-bril af, leer een pot echt Duits en doe zoals wij, daar een half jaar wonen: ga en kijk, toer en luister, en kom terug met een stuk dat dit kromme stuk rechtzet.

Gilbert Druant - Edegem

EU-hypocrisie Pallieterke, Tijdens “De Afspraak op vrijdag” (22 dec.) op CANVAS vroeg Ivan de Vadder aan Herman van Rompuy of er geen tegenspraak is tussen de EU-afwijzing van de gerechtshervorming door de Poolse regering en de EU-ondersteuning van Mariano Rajoy in de Spaans-Catalaanse kwestie.

Van Rompuy antwoordde ontkennend, met het argument dat het Spaanse gerecht met de steun van Rajoy gewoon de wet toepast, terwijl de Poolse regering de rechtsstaat ondermijnt. Er kwam geen weerwerk van De Vadder.

In De Tijd (23 dec.) heeft editorialist Jean Vanempten een andere opinie over de EU-houding in de Spaans-Catalaanse kwestie: “Rajoy houdt hardnekkig vast aan de strikt legalistische aanpak.

De misdrijven waarvan de Catalaanse politici beschuldigd worden, zijn niet alleen in ons land, maar in nog vele rechtsstaten onbestaande. Ze zijn nog geïnspireerd door het oude Franco-regime. Zich verschuilen achter die aanpak, voluit gesteund door de Europese Commissie, is niet alleen een heilloze weg. De politicus Rajoy gaat ook uit de weg waarvoor hij verkozen is: aan politiek doen. (…) Dit kluwen moet politiek worden opgelost, aan de onderhandelingstafel. En als het niet lukt in een gewone onderhandeling, dan maar met bemiddelaars. Daar ligt een taak voor Europa, al kijken ze daar liever de andere kant uit.”

bij de veel hevigere bombardementen van de westerse coalitie.” “Minstens 90 procent van de gifgasaanvallen werden uitgevoerd door regeringstroepen.”

Voor dat laatste is er nog steeds geen bewijs en het blijven herhalen van fake news (cf.

Trump) maakt van een leugen nog geen waarheid.

Ter info van uw medewerker: F-16’s gooien MK82- en MK84-bommen.

Die laatste wegen bijna een ton en hebben iets minder dan 500 kg hoogexplosieve springstof aan boord. Dit zijn gewone bommen. Maar die kunnen omgebouwd worden tot GBU-10/12 Paveway lasergeleide bommen.

Dat is een relatief goedkope oplossing, waarbij de bom een beetje sturing krijgt en naar een doel kan geleid worden. Het doelwit moet dan door een ‘forward air controller’ met een laser bestraald worden. De ‘forward air controllers’ zijn ofwel ‘special forces’ op de grond, ofwel wordt het doel aangewezen vanuit een LANTIRN-pod aan een F-16 (eventueel een andere dan de bommen dragende jet).

Het is evenwel noodzakelijk dat het doel bestraald wordt tot op het ogenblik van impact. Zo niet wordt die Paveway opnieuw een gewone bom, want de stuurvinnen gaan neutraal staan. En het gebeurt al eens dat die bestraling afgebroken wordt. Bovendien moet die bom sowieso in de juiste richting gegooid worden, want de bijsturing van de baan is beperkt. Het komt wel eens voor dat die Paveway’s te snel worden gedropt en dus te ver uit koers vallen om nog bijgestuurd te kunnen worden.

Begrijpelijk: de piloot wil dikwijls zo snel mogelijk zijn ei kwijt om dan snel-snel weg te kunnen draaien. Het is mij trouwens een raadsel hoe men met bommen van één ton een precisiebombardement kan doen zonder “collateral damage”.

Luchtgrondraketten (Mavericks) worden zelden gebruikt, want te duur en beter geschikt voor “serieuze” doelen (kruisers, tanks).

Dus, wat die fameuze geleide wapens betreft, dikwijls zijn dat uiteindelijk ook gewone, zware bommen. Net zoals die van de Russen.

Uw medewerker zou zijn betoog eenvoudiger kunnen maken en simpelweg stellen dat hij pro-NAVO is en een hekel heeft aan de Russen.

Dat is uiteraard zijn goed recht.

Jan Mevis - Turnhout

Oostenrijk Pallieterke, In het artikel ‘Een klassieke rechtse regering in Oostenrijk’ hebt u het over de nieuwste regeringsvorming in Oostenrijk. Ik heb dit proces geregeld via de Oostenrijkse tv-zenders (te ontvangen via TV-Vlaanderen) gevolgd.

Wat mij vooral verbaasd heeft, is de ‘grote’ invloed die de groene president van dat land heeft uitgeoefend in het voorliggend programma. Gevolg van de grondwet, uiteraard.

Hij wilde niet alleen vooraf alle regeringsleden persoonlijk leren kennen, hij heeft zelfs een

R

I

E

T

E

X G T

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

M

I

N

A

L

A G E

X

B

E

T

A

X

I

C

E

L

X

C

P R

E

S

T

E

E

R

D O N A U X

R

X

E

X O E

D V

I

X

I E

G

X O N E

E

R

E D A M X W E

E

K

E N D

N X

I

P A

X N

I

E

R

X

E

K

E

R

E

L

S

S N X

L

X

E

L

X

A

X

R A

X

S

T

E

V

I

N A B

E

E

K

E N

I

N G

D N A

X M A A N D X

R

T

A

Piet de Brabander - A alst

Domme De Gucht Pallieterke, Hoe dom kan Karel zijn, om kritiek te uiten op Theo Francken, die hierdoor nog meer stemmen zal krijgen. Trouwens, zou Karel niet beter in eigen hart kijken?

Ria Sak - Beerse

Pallieterke, Waar haalt hij het toch, uw medewerker van Buitenlands Spervuur?

“Terwijl de vliegtuigen van de VS meestal geleide wapens gebruikten, gooiden de Russen massa’s ongeleide bommen en zelfs clusterbommen.” “Bij alle Russische luchtaanvallen werden dubbel zoveel burgers gedood als

ABONNEMENTEN

I

Pallieterke, Met stijgende verwondering en ontgoocheling heb ik moeten vatstellen dat zelfs na vijf uitzendingen er geen woordje commentaar op de inhoud van deze uitzending te ontdekken viel in mijn lijfblad.

Het begon al bij de inleiding van de eerste en volgende uitzendingen met de beelden over een anti-Joodse demonstratie in 1934 in Duitsland. Wat hadden de Vlamingen daar in godsnaam mee te maken?

Wat de gedeeltelijke motivering van de collaboratie aanbelangt: geen woord over de houding van België sinds zijn ontstaan in 1830 tegenover Vlaanderen en de Vlamingen, geen woord over de aanhoudingen in mei 1940, de “Spooktrein” naar Frankrijk, de moord op Van Severen en anderen, enz.

Ikzelf heb in mijn omgeving geen echt actieve militante en agressieve anti-Joodse houding vastgesteld. Bij ons thuis was de huishoudster sinds 1938 zelfs een Jodin. Ik ontken echter niet dat Joden opgepakt werden: we dachten echter dat ze moesten gaan werken in Duitsland.

Van dat alles geen spoor in de daaropvolgende uitzendingen: wel het steeds extra onderlijnen dat het hoofddoel van de “Duitsgezinde” Vlamingen er bijna in bestond Joden te vervolgen. De uitzendingen waren in hun geheel niet alleen tendentieus, maar daarenboven vol leugens geformuleerd door pseudogeschiedkundigen zoals de linkse Bruno de Wever, Lagrou e.a.

Ook de vergelijking van oostfronters met Syriëstrijders getuigt van intellectuele onzin.

De aangezochte getuigen kwamen ook overwegend uit linkse hoek. Dat is dan “voorlichting” georganiseerd door de openbare omroep VRT.

€

De Russen in Syrië

I

P O R

Kinderen van de collaboratie

Eric Ponette - Winksele

B U

E N S

Koen Pauli - Antwerpen

De Vlaamse vakman

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 T

aantal namen van de voorziene lijst geschrapt.

Bovendien mocht het programma van deze nieuwe regering niet te anti-Europees zijn en niet te drastisch ten overstaan van de arme asielzoekers.

Hij heeft de onderhandelaars van beide partijen blijkbaar mooi aan het ‘lijntje’ doen lopen. Ik vraag mij af of een Norbert Hofer als president zoiets had moeten riskeren bij een andere coalitie? Er zou moord en brand geschreeuwd worden. Deze regering heeft één grote troost, de invloed in het parlement van de Grünen is tot quasi nul herleid. Wij kunnen daar (voorlopig) alleen maar van dromen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

28 december 2017

De grijze vos

Roskammen

Er is sneller dan ik had verwacht een einde gekomen aan de Vanden Stockdynastie.

Dat Constant en Roger het slecht zouden gedaan hebben, zal je mij niet horen zeggen, maar het was misschien toch het moment om het net niet zinkende schip te verlaten. Bij Roger vanden Stock was het heilige vuur er toch een beetje uit, had ik de indruk.

Ik las in een krant dat de zoon van ‘Meester Michel’, Michel Verschueren, naar voren werd geschoven als toekomstige sterke man van paars-wit. Als hij de genen heeft van zijn vader, dan is dat een uitstekende zaak voor mijn oude club.

‘De grijze vos’ was inderdaad betrokken bij alle belangrijke beslissingen van RSC Anderlecht. Het aantrekken van Michel Verschueren als general-manager was waarschijnlijk de beste transfer die vader Vanden Stock ooit heeft gerealiseerd. Hij kwam van RWDM. Tijdens zijn eerste werkdag bij de Brusselse club wandelde hij eens rustig het stadion rond. Wat hij zag, was een ramp! Het stadion was volledig versleten: uitgeholde staanplaatsen, losliggende stenen, dakplaten die nog juist niet naar beneden waren gevallen... Met andere woorden, een puinhoop! Het was een wonder dat er nog geen ongelukken waren gebeurd.

Aquariums Je moet weten dat in die tijd 38.000 toeschouwers naar het Astridpark kwamen. Er waren 32.000 staanplaatsen en 6.000 zitplaatsen, en dat was in feite onverantwoord.

Verschueren belde ‘Mijnheer Constant’. Na veel gemor kwam hij toch. Verschueren leidde hem rond en zag in zijn ogen dat hij beschaamd was, en zij hebben de boel afgebroken.

Anderlecht speelde een wedstrijd tegen het Engelse Aston Villa. Michel Verschueren stond in het midden van het veld en vroeg aan hun manager wat die aquariums daar deden achter de doelen. Dat zijn loges en businessseats, kreeg hij als antwoord. Dat is het, dacht Ver-

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

schueren. Het bouwen heeft vijf jaar geduurd, maar ze kwamen er. Opeens was Anderlecht de club der rijken! Als je dat zegt tegen Michel, dan gaat hij op zijn achterste poten staan en krijg je als antwoord: “Rijken? Werken en nog eens werken, dat hebben we gedaan!”

Toen hij bij Anderlecht aankwam, stond er nog Belle-Vue op de truitjes; dat was nog een erfenis van de overname van de oude club door Constant vanden Stock. Hij was ervan overtuigd dat er meer uit de shirtsponsering te halen viel. Na drie dagen haalde hij de Generale Bank binnen als hoofdsponsor.

Anderlecht heeft al dertig jaar dezelfde sponsor – onder verschillende namen natuurlijk, Fortis, BNP Parisbas – en daar is ‘De grijze vos’ fier op.

Lozano was zijn favoriete speler, die haalde hij terug uit de VSA voor een spotprijs.

Spijtig genoeg voor Anderlecht is Michel Verschueren niet twintig jaar jonger...

Gille Van Binst

Het opgeheven vingertje Union Sint-Gillis speelt in 1 B. De koosnaam van de club, Union 60, verwijst naar een roemrijk verleden: zestig gespeelde wedstrijden zonder nederlaag. De club werd gesticht in 1897, draagt stamnummer 10, won elf landstitels en blies in november 120 kaarsjes uit. Union praat met potentiële overnemers. Het was vruchteloos zoeken naar mediagedruis daarover. De overnamegesprekken waren in een paar gazetten drie lijntjes waard.

Groter kon de tegenstelling niet zijn met het drammen over de verkoop van RSC Anderlecht. Die hype draaide al op volle toeren lang voor de naam Marc Coucke viel als nieuwe eigenaar. Vermits het tot februari zal duren voor elk “detail” in de gepaste kan of kruik zit en alle punten en komma’s op de juiste plaats staan, zal over de “deal” nog menige tonnetje inkt vloeien. Om te zwijgen over het getoeter van het analistenclubje in de audiovisuele media.

In het kader van de Brusselse historiek even herinneren aan de vervlogen grandeur van een naar een nieuwe start zoekend Union Sint-Gillis is niet misplaatst. Omdat de “serieuze” media nalieten dat te doen, doen wij het even in hun plaats.

Alleen dan De media prijzen de komst van Marc Coucke unisono de hemel in. Teneur is dat Anderlecht, al decennia opgevoerd als ons aller voetbalambassadeur, er alleen maar goed kan bij varen. Maar het opgeheven vingertje en woorden van voorbehoud ontbreken ook hier niet.

Als flamboyante zakenman doet de nieuwe baas van “instituut” Anderlecht er goed aan de zotskap af te zetten en het karaoke na winst vaarwel te zeggen. Coucke moet zich vanaf nu opstellen als een zelfbewuste, dus volwaardige vertegenwoordiger van een bij het Brusselse establishment passend kroonjuweel. “Alleen dan”, aldus journalistieke en alle andere analyserende kenners, “kan hij bij Anderlecht slagen”. We kunnen verkeerd zijn, maar vrezen dat prehet toneel verdwenen was. Met nare gevolgen voor de nieuwe voorzitter, die van een belabberde vzw een gezonde en doorzichtige naamloze vennootschap wilde maken. Een gebaar dat niet in goede aarde viel bij andere clubs en niet bij de voetbalbond, die de kans schoon zag om Berchem Sport, onder valse voorwendsels, daarvoor te bestraffen met degradatie.

Zorgendrager

Terugdenkend aan Freddy van Gaever Misrekening Dat Freddy van Gaever, die onlangs overleed, de stichter was van onder meer Freddytrans en VLM, de Vlaamse Luchtvaartmaatschappij, is bekend.

Dat hij eind de jaren negentig afgevaardigd bestuurder is geweest van Koninklijk Berchem Sport is minder geweten en een verhaal apart.

Het is een geschiedenis die verdient om vanonder het stof te worden gehaald omdat die episode Van Gaever, die te goeder trouw was, zuur is opgebroken.

Dat is nog zacht uitgedrukt. Hij heeft tot het laatst zware gevolgen moeten dragen voor zijn inbreng op het Rooi.

Lijdensweg Bij het arme maar propere (?) Berchem Sport lagen de muizen nog maar eens dood voor de kast. De mensen die het op het Rooi voor het zeggen hadden, klopten aan bij Van Gaever die als ondernemer van talrijke firma’s

15

bereid was om de in nood verkerende club financieel te helpen. Dat was het begin van een jarenlange lijdensweg die Van Gaever te wachten stond.

Hij werd met valse beloftes en leugens in het bestuur van Berchem Sport gelokt en daarna keer op keer bedrogen door malafide personen. Nochtans had hij eerder al gelijkaardige ervaringen opgedaan bij het toenmalige Beerschot. Maar het verhaal van de ezel en die steen was aan de rechtzinnige en goedgelovige Van Gaever niet besteed.

Zwaar verdict Het verhaal dat de ganse uitbating van Berchem Sport in evenwicht was, had niet misstaan in het sprookjesboek van Moeder de Gans. Van Gaever geloofde aanvankelijk de verzinsels en de smeekbeden van Suzy Coeck – zus van Ludo – die toen ontslagnemend voorzitter en penningmeester was. Later bleek het goede nieuws allemaal verzonnen en bleven lijken uit de kast vallen toen Suzy Coeck al van

We waren persoonlijk getuige toen Van Gaever enkele maanden geleden naar de rechtbank trok. Hij had de taak van vereffenaar geërfd en moest de ambtenaren van justitie aan het verstand proberen brengen dat van de hele boekhouding van Berchem Sport geen papiertje, zelfs niet ter grootte van een sigarettenblaadje, terug te vinden was. De moeilijkheden die hij zich op de hals haalde, zijn jaren blijven aanslepen. Bij Berchem Sport gebaarde men van krommenaas. Freddy zou het wel oplossen.

Ten koste van veel kopzorgen en hoofdbrekens, maar dat werd er niet bij verteld.

Voetbal een feest?

Wie het hele en met bewijzen gestoffeerde verhaal wil lezen, dat werd opgetekend door Louis van Craen, gewezen chef sport bij Gazet van Antwerpen, moet op zoek naar het boek ‘Voetbal een feest?”. Bij het vraagteken moeten we geen uitleg geven. Als ze bij Berchem Sport hun geschiedenis kennen, een beetje eergevoel hebben en niet te beroerd zijn om toe te geven dat er een tijd is geweest dat het beleid op het Rooi veel weg had van het huishouden van Jan Steen, geven ze Freddy waar hij postuum recht op heeft. Een gebaar van waardering zou niet misstaan.

Advocaat Armstrong Chris Froome moet na zijn positieve test op het gebruik van salbutamol niet langer op zoek naar een door de wol geverfde pleitbezorger.

Er heeft zich al een kandidaat gemeld die pro Deo de verdediging van de Brit op zich neemt en verontwaardigd reageert op de manier waarop de vermeende zondaar wordt aangepakt. De man in kwestie heet Lance Armstrong.

Als iemand met kennis van zaken mag spreken, is hij het wel. Het is maar de vraag of Froome gediend is met zo’n verdediger.

cies dat eeuwig aangeprate en navenant gekweekte meerderwaardigheidsgevoel de eerste oorzaak is dat Anderlecht, zelfs in het Brusselse, enkel bij de eigen aanhang hoog scoort qua populariteit. Overal elders in het land stuit de irriterende “wij zijn de beteren”houding van de club in al haar geledingen op weerzin. Het verwijt “dikke nekken” aan het adres van iedereen en alles wat paarswit kleurt, rolt in elk stadion geregeld van de tribunes.

Beleid Het is vraag of de in Gent geboren en in Merelbeke wonende Oost-Vlaamse miljardair Coucke afstand moet doen van zijn aangeboren “roots” en levensstijl, als nieuwe eigenaar van een club die decennia geleid werd door de Vanden Stockdynastie. De Vanden Stocks zijn geen meelopers in de franskiljonse kringen van de Brusselse “beau monde”. We begrijpen dat het voor het huidige clubbestuur, zijn entourage én het hoofdstedelijke journaille aanpassing zal vragen, mocht Coucke kiezen om de volksmens te blijven die hij altijd al was. En zijn daarbij passende charisma te enten op de nieuwe fase die RSC Anderlecht onder zijn bewind ingaat. Zijn beleid kan in een van a tot z door grof poengeweld gedomineerd wereldje nooit volstaan om ooit nog de Champions League te winnen, het kan wel de waardering voor de veelvuldige landskampioen een stuk voorbij die van de Brusselse bourgeoisie en de fans te trekken. Aan Marc Coucke zowel het woord als de daad.

Weg ermee Er moeten nog tien matchen gespeeld worden, maar zonder de play-offs zou Club Brugge nu al op rozen zitten en mocht de champagne al beginnen koelen in het Jan Breydelstadion.

Met elf punten voorsprong op achtervolger Charleroi en een kloof van dertien met Anderlecht was de kampioen van dit seizoen nu al zo goed als gekend. Tenzij de hemel invalt. Daar kan de concurrentie beter niet op rekenen.

Ze hebben nog een strohalm, met de halvering van de punten op het einde van de reguliere competitie. Een uitvinding die te zot is om dood te doen en zogezegd in het leven werd geroepen om het peil van onze competitie op te krikken. Doe maar gewoon. Om in de zakken te zitten van Jan Modaal zou beter klinken. We herhalen het nog maar eens: weg met dat knotsgekke gedoe! Hoe rapper hoe liever.

Toch maar opletten Eupen zit wel met de rode lantaarn opgescheept, Oostende en KV Mechelen doen er goed aan uit hun doppen te kijken en nog geen victorie te kraaien. Een achterstand van vijf punten is niet onoverbrugbaar en kan, met de rechtstreekse confrontaties die nog volgen, snel slinken. We willen niet doemdenken en niemand de bibber op het lijf jagen, maar trainer Jankovic nu al omarmen als redder in nood, dat vinden we voorbarig. Malinwa let op uw zaak. Uw hondstrouwe supporters zijn beter gewoon en verdienen het niet om met het zweet in hun handpalmen schietgebeden te moeten prevelen.

Verscheurende keuze Waasland-Beveren, dat een steekje liet vallen tegen Oostende, maar verder goed op dreef was, moet niet alleen het vertrek van Philippe Clement naar Racing Genk verteren, het ziet ernaar uit dat ze ook hun Japanse smaakmaker Morioka binnenkort zullen moeten missen. Hij mag vertrekken voor anderhalf miljoen euro. De kassier van Waasland-Beveren ziet die transfer wel zitten, maar niet iedereen is het daarmee eens. De meningen zijn verdeeld.

Nadat ze ‘strootjetrek’ hebben gedaan op de Freethiel zullen we meer te weten komen. Hoewel we al kunnen raden wie het pleit gaat winnen. Maar dat blijft ons geheim.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

28 december 2017

Exclusief gesprek met het jaar 2017

“Sp.a heeft geen voeten meer om in te schieten. Vandaar dat ze nu die van Groen zoeken.”

Het jaar 2017 loopt op zijn laatste benen. Het is met ingevallen kaken en lijkbleek dat hij de deur van de tijd voor ons opent. “Als het voor een kalender is, kunt ge het beter aftrappen. Ik moet uw rommel niet”, reageert 2017 gepikeerd. Maar voor ’t Pallieterke maakt hij graag even tijd. “Ja, jong, ik was me wat in mijn jonge tijd. Ge weet toch dat Trump nog onder mij is begonnen? Dat gaan ze toch niet licht vergeten. 2018 mag eraan gaan staan.”

2017 is een kranige, oude man. Hoewel hij beter dan wie ook beseft dat zijn dagen geteld zijn, blijft hij van een grapje en de ‘petite histoire’ houden. “Heb je dat gezien van die kerel van Groen op zijn fiets? Dat was lachen, hé.” Hij blijft echter zeer bewust bezig met zijn plaats in de geschiedenisboeken. “Denkt ge dat ze nog aan mij zullen denken over honderd jaar? Zo’n Trump, daar kunnen ze toch niet omheen? Dat pakken ze mij toch niet meer af. Ik heb trouwens nog even, en ik blijf me inzetten voor een frisse aanval op Noord-Korea. Schrijf mij nog niet af. … Wat, is u hier vooral voor het Belgische politieke jaar? Serieus, is daar nog iemand mee bezig?”

PALLIETER: wat vindt u zelf uw persoonlijk hoogtepunt?

2017: “Wat Belgische politiek betreft, was ik zeker geen grand cru, maar dat was ook niet mogelijk. Bij iedere beslissing die de regering nam, snelde Kris Peeters naar de pers om te zeggen dat hij het vooral niet eens was met zichzelf en dat zijn beslissingen zo asociaal

waren dat iemand er iets aan moest doen. Met deze CD&V kan je niet op een ernstige manier aan politiek doen. Trouwens, op een plezante manier ook niet. Ik zie mezelf meer als een hommagejaar. Zo’n honderd jaar na de Russische Revolutie zitten we opnieuw met een serieus communistisch probleem in België. Ik vind dat mooi, op een absurdistische wijze, à la René Magritte. En dan is er nog de absolute inbraak van John Crombez, natuurlijk.”

PALLIETER: u bedoelt natuurlijk doorbraak?

PALLIETER: heeft u nooit medelijden met de burger?

2017: “Nee, ik bedoel wel degelijk inbraak.

Die brave man heeft ingebroken in de socialistische winkel en heeft de hele inboedel kort en klein geslagen. Een mens kan zich al eens per ongeluk in de voet schieten, maar bij den John hangt er geen voet meer aan. Vandaar dat sp.a voor de verkiezingen van 2018 op zoek is naar kartellijsten met de groenen. Die hebben nog voeten waarin geschoten kan worden. In Antwerpen zijn ze daar alweer zeer goed mee bezig.”

2017: “Medelijden met de burger? Heeft de burger nooit eens medelijden met mij, zal je bedoelen! Ik krijg één jaar om mijn stempel op de geschiedenis te drukken. Eén! En welk materiaal krijg ik om mee te werken? Je kan net zo min wereldgeschiedenis schrijven met Wouter Beke als je het plafond van de Sixtijnse Kapel kan schilderen met een uitgedroogde stift. Zolang de Belg dat soort mannen overal blijft neerpoten, kan ik u niet helpen en zullen het artistieke projectjes blijven. In Frankrijk

Kruisende woorden 1089

A B C

Ommekeer?

Ooit was het huidige Zimbabwe, daarvoor bekend als Rhodesië, de graanschuur van Afrika. Tientallen jaren corrupt “beleid” van de schurk, pardon, de “bevrijdingsstrijder”, Mugabe hebben het land op de rand van de afgrond gebracht. Onder zijn opvolger kreeg vorige week voor het eerst een blanke boer zijn boerderij terug. Eén zwaluw? Of de lente?

Grapjassen

D

Om het (werk)jaar af te sluiten, plande het federale parlement nog een laatste vergadering op vrijdagvoormiddag 22 december. Een voormiddagvergadering die... tot ‘s avonds heeft geduurd. Plannen dat die mensen kunnen, plannen!

E F G

Ter hulp!

Help ons, lezer! Fris ons geheugen eens op.

Als wij het ons goed herinneren, was dat Catalaanse referendum toch van nul en generlei waarde? Toch wel wat eigenaardig dan dat de Spaanse verkiezingen in Catalonië werden gewonnen door de onafhankelijkheidsgezinden.

H I J

Wij staan paraat

K L A.

B.

C. D.

E.

F.

G.

H.

I. J. K. L.

Denkrichting die alles aanvaardt wat met het verstand kan worden begrepen Draagbare muziekspeler - Steenvrucht met eetbare pit Antwerps dorp - Keuzemogelijkheden Scandinavische munt Zijrivier van de Ourthe Voornaam van een lid van de Belgische koninklijke familie Geur waaraan je kruiden herkent Hit van Peter Gabriel, ook engelse woord voor voorhamer Landbouwwerktuig - Besturingssysteem van Windows - Nanogram Maanstand - Russische ontkenning Aanvoerder van de Venetianen Goedaardig vetgezwel - Luiaard - Tin Geneeskrachtig water - Gedenkplaat Hedendaagse Hitler-fan - Biscuitproducent Elektronische signaallampjes - Heel erg

PALLIETER: we laten onszelf wel uit.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

heb ik een Macron, in Duitsland een Merkel en in België een omhooggevallen fils-à-papa die een complex heeft over zijn neus. Ik ken maar één jaartal dat furore kan maken met Kristof Calvo, mijnheer Pallieter. En dat is het jaar nul!

Kim Jung Un en Donald Trump, daar kun je wat mee. Jullie topfiguur heet Herman van Rompuy.

Een charismatische veiligheidsspeld met een mentaal uitgedaagd broertje! Ik ben een jaartal, mijnheer, geen tovenaar. Ik laat mij hier niet beledigen. Eruit, mijnheer Pallieter! Tenzij u mij kan vertellen hoe ‘Thuis’ afloopt?”

VERTICAAL 1. Afvoercomplex 2. Italiaans aperitief - Gevogelte 3. Magie beoefenen - Gebouw 4. Familienaam van de algemene secretaris van de N-VA - En dergelijke - Windrichting - Loofboom 5. Brussels zanger van o.m. ‘Jules César’ 6. Later dan iets anders West-Vlaamse stad - Neon 7. Deel van het oude testament - Griekse god van het woud 8. Bijnaam - Om die reden 9. In het midden liggend 10. Amerikaans ruimteschild Op het tijdstip van 11. Bakmix 12. Loofboom - Zilver

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1088 VINDT U OP BLZ. 14

Onze ganse redactie heeft zich als één man aangemeld om vrijwilliger te worden bij de Antwerpse politie. Als burgervader Bart op ons voorstel ingaat, zal de zedenbrigade nog nooit zo sterk hebben gestaan!

Wonderbaarlijk Voor één keer staan wij op dezelfde lijn als zijne speciaalgeborenheid Fluppe I. Verwondering mag ons kenmerken. De verwondering dat in democratische tijden nog steeds mensen op basis van hun geboortebed een hoop privileges en macht krijgen toebedeeld, zonder van veel geschiktheid blijk te moeten geven.

worden verdedigd door Koert Debeuf, het blauwe genie dat in opdracht van de Europese Aldifractie het liberalisme ging verankeren in de Arabische lente. Een denderend succes dat dit is geworden, man!

Toe Wouter Beke heeft het gezegd: de kerncentrales gaan dicht. Wij zijn er nu honderd procent zeker van dat hij ze eigenhandig één voor één zal gaan sluiten.

Te kijk Na de winkelende militair een jaar of twee geleden, komen nu enkele winkelende (?) politieagenten in de publieke aandacht. De fysieke schandpaal is dan wel afgeschaft, de digitaalfotografische kent drukke tijden.

Wie zal dat betalen?

De RVA heeft ontdekt dat jaren aan een stuk duizenden spoorwegarbeiders te veel bijgepast kregen door de RVA. Die mensen kunnen er zelf niet aan doen en moeten dat niet terugbetalen. De vraag is wie dat dan wel betaalt: de RVA, dus uiteindelijk wij allemaal, of de NMBS, dus uiteindelijk... wij allemaal.

Griezelig In China is net de langste glazen brug ter wereld geopend, bijna een halve kilometer lang. Wie door het glas naar beneden kijkt, ziet daar een afgrond zo diep als van de belgische staatsfinanciën.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Democratische opgang In Spanje rekent de kleine caudillo Rajoy op de concurrerende (!) partij Ciudadanos, de grootste partij in het Catalaanse parlement, om alles terug in “goede”, lees: Spaanse, banen te leiden. De meerderheid van onafhankelijkheidsgezinden houdt hij wel klein met behulp van justitie. Spanje is zelfs geen bananenrepubliek. Hoogstens een appelsienenkoninkrijk.

Het licht De Soedanese illegale “transitmigranten”, wij hebben er toch wat medelijden mee. Ze

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be