't Pallieterke van 18 januari 2018

74ste jaargang • nummer 03 • donderdag 18 januari 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Wordt Theo Francken in 2019 Vlaams minister-president?

Postjespakken

Wat is in 2019 de rol van N-VA-goudhaantje Theo Francken? Volgens sommigen volgt hij Bart de Wever op als partijvoorzitter. Anderen zien hem in een nieuwe topfunctie in de federale regering, pakweg op Binnenlandse Zaken. Of moeten we eerder kijken naar het Martelarenplein? Huidig minister-president Geert Bourgeois wordt in juli 2019 68 jaar. Waarom zou zijn oud-kabinetsmedewerker hem niet opvolgen?

De populairste N-VA-politici situeren zich in de federale regering. Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon en staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken prijken steevast bovenaan de lijst van bekendste politici, ook ten zuiden van de taalgrens.

Vlaamse regering in de schaduw Het succes van de federale excellenties steekt schril af tegen dat van de ministers in de Vlaamse regering, voor de nationalisten van de N-VA toch een cruciaal beleidsniveau.

Minister-president Bourgeois is niet iemand die veel aandacht besteedt aan zijn plaats in de populariteitspolls. Maar feit is dat de N-VAexcellenties op Vlaams niveau wat in de schaduw blijven, Ben Weyts uitgezonderd misschien. Liesbeth Homans is net niet spoorloos verdwenen. En Vlaams minister van Werk Philippe Muyters heeft niet bepaald een onuitwisbare indruk gelaten. Het lijkt erop dat deze legislatuur wel eens de laatste zou kunnen zijn voor de voormalige Voka-topman.

Meteen rijst de vraag: wie zal in 2019 voor de nodige schwung in de Vlaamse regering zorgen? De kans dat de N-VA op dat niveau wordt uitgerangeerd, is zeer klein. Haar aanwezigheid in het Vlaams Parlement is zeer dominant en dat zal niet snel veranderen.

Door de voorsprong van deze partij op de nummer twee (de CD&V wellicht) wordt de grootste partij in de verdeling van de zetels via het systeem-D’hondt bevoordeeld. Een N-VA die rond 30 procent scoort in 2019, daar zal men in het Vlaams Parlement niet omheen kunnen.

Dus zullen de Vlaams-nationalisten opnieuw de minister-president mogen leveren. Wordt dat Geert Bourgeois? De West-Vlaming wordt in 2019 68 jaar. Aan het einde van de volgende legislatuur is hij 73 jaar.

Iedereen moet langer werken, horen we de politici zeggen, maar de kans is reëel dat Bourgeois niet voor een tweede mandaat gaat. Hij kan eventueel afscheid nemen als voorzitter van het Vlaams Parlement, want in 2019 ein-

digt de nationale politieke carrière van Jan Peumans.

Lange tijd zag het ernaar uit dat Liesbeth Homans de nieuwe minister-president zou worden. Zij maakte in 2014 al kans, maar ze is de voorbije maanden steeds minder zichtbaar geworden. En op haar departement, Binnenlands Beleid, maakte ze niet echt een sterke indruk. Net als de hele Vlaamse regering, die eerder een ambtenarenregering lijkt.

Niet minder dan minister Als daar verandering in moet komen, dan zal de volgende minister-president elders moeten worden gezocht. En dan komen we bij de federale regering en Theo Francken uit. Zou de Vlaams-Brabander de overstap naar het Vlaams niveau wagen?

De Morgen alludeerde erop in haar editie van maandag. Francken kent het Vlaams beleid zeer goed. In een vorig leven was hij kabinetsmedewerker van Geert Bourgeois. Francken stond bekend om zijn dossierkennis. Vaak wordt vergeten dat hij een master in pedagogie op zak heeft. De N-VA loopt al een paar jaar storm tegen het niveauverlagend onderwijsbeleid van de CD&V. Kan men in 2019 onder Francken die trend keren?

Theo Francken op het Martelarenplein zou de Vlaamse regering een nieuwe impuls geven.

Hij zou wellicht een aantal nieuwe mensen in de regering opnemen. Van Vlaams fractieleider Matthias Diependaele is geweten dat een ministerschap lonkt.

Het minister-presidentschap zou ook een promotie zijn voor Francken, die zijn populariteit graag verzilverd wil zien. Het zou de N-VA tevens van een mogelijk probleem verlossen bij de volgende regeringsonderhandelingen op federaal niveau. Want het is duidelijk dat Theo Francken daar in 2019 geen genoegen meer kan nemen met een functie als staatssecretaris. De man uit Lubbeek gaat op dat niveau voor niet minder dan een ministerschap, bij voorkeur van Binnenlandse Zaken of Defensie. Vraag is hoe de andere partijen daarop zullen reageren. Uiteraard is het de partijvoorzitter die de beslissing neemt, maar het gebeurt wel eens dat er vanuit andere politieke formaties bedenkingen worden geformuleerd over de aanstelling van een excellentie.

Voorzitterschap Theo Francken aan het hoofd van de Vlaamse regering zou betekenen dat De Wever op zoek moet naar een andere partijvoorzitter. Want niemand ziet hem na 2019 nog voortdoen. Dan toch Theo Francken?

Vaak wordt gezegd dat zijn impulsiviteit een probleem zou zijn. Maar is het niet net aan de partijvoorzitter om af en toe wat straffe uitspraken te doen? De N-VA kan natuurlijk kiezen om een voorzitter aan te duiden die eerder een manager is. Maar dat is in Vlaanderen geen traditie, tenzij de partij de eerste minister levert. Enkel dan kan de voorzitter wat in de schaduw staan.

Het is duidelijk: de discussie over de opvolging van De Wever wordt dé uitdaging voor de N-VA. Alternatieven voor Francken lijken niet voorhanden, of het zou een Peter de Roover of een Jan Jambon moeten zijn.

Maar zonder in ‘jeunisme’ te vervallen: moet een partij als de N-VA het niet eerder bij een dertiger of een veertiger zoeken?

Fientje Moerman, de vroegere Open Vld-minister in zowel de Vlaamse als de federale regering die uiteindelijk haar politieke kop moest leggen na een onfrisse affaire aangaande onwelriekende consultancyopdrachten, laat zich vandaag Rebecca Vanden Broucke noemen. Het zij zo.

Met de zegen en de hulp van haar stadsgenoot Guy Verhofstadt was ze echter al een tijdje voor het Europees Parlement ‘aan het werk’ in Washington, waar ze als taak heeft de Europese instellingen aan het Amerikaanse Congres uit te leggen. Of dat lukt, is een andere vraag. Maar kijk, nu de Open Vld haar veiligheidsriemen aan het omgorden is in functie van de komende verkiezingen, worden nog snel mogelijke ambitieuze lastigaards ‘in veiligheid’ gebracht middels lucratief wegpromoveren. Zo ‘verdwijnt’ Turtelboom naar het Europese Rekenhof, en dus weg uit Antwerpen. En nu zal ook Fientje, aka Rebecca, verkassen naar een felbegeerde job als rechter in het Grondwettelijk Hof. Etienne de Groot, ook van Open Vld en

ook oud-Kamerlid, gaat met pensioen. En zoals het in de oude politieke cultuur past, wordt niet gezocht naar een geschikte kandidaat zonder partijkaart, maar wel naar iemand die dezelfde politieke kleuren als z’n voorganger draagt. En aldus zal geschieden…

Ze is er overigens niet de enige met een politieke achtergrond, want zowat de helft van de rechters van het Grondwettelijk Hof heeft een politieke pedigree. Wat zegt u?

Onafhankelijke rechtspraak? Komaan, niet zwanzen; we zijn in België, hoor! Alle politieke vernieuwers in de Kamer zullen met een stalen gezicht op het groene knopje drukken.

Want morgen is misschien wel iemand uit de eigen stal aan de beurt.

Deze week Dalend begrotingstekort een kwestie van geluk Brusselse vrederechters misnoegd en ontmoedigd Briefje aan Mgr. Luc van Looy Roddels uit de Wetstraat De Gentse trukendoos Praten met Rutger van den Noort Te dikke en te kleine Van Himst

2 3 3 4 7 11 15

2 Actueel Daar zijn de racisten weer Allez vooruit, we waren plots weer met z’n allen, die Vlamingen toch, verschrikkelijk racistisch nadat een Antwerps meisje met Filipijnse roots tot miss België werd verkozen.

Angeline Flor Pua is een schoonheid, spreekt Nederlands, woont in Wilrijk. “Miss België mikpunt van racisme op sociale media”, kopte De Morgen maandag. Andere kranten sloofden zich uit om nog politiek correcter te doen, in informatie zowel als in de commentaarstukken.

De Standaard sprak over “een rist racistische reacties” en gaf drie voorbeeldjes: ‘Miss poepchinees’, ‘Miss België van de Frietchinees’, ‘Die naam, en uit Borgerroco, wat is daar nu nog Belgisch aan’, klonk het onder andere. Bron: Bram Sebrechts, woordvoerder van Gelijkekansencentrum Unia. Meteen weten we vanwaar de wind komt. Uit de hoek waar ze even vergeten zijn dat het de vierde keer is in goed tien jaar tijd dat een gekleurde schoonheid als Miss B. werd verkozen. Eerder al waren er de Congolese Laura Beyne, Tatiana Silva (met Kaapverdische roots) en Zeynep Sever (Turkse roots).

Herinnert iemand zich dat hier toen een volksopstand uitbrak?

Dat er “kleur” komt in de amusementswereld, het zal wel. En dat er al eens scheef wordt getwitterd, het hoort bij de volksverheffende parades van de nieuwe media waar ook de kippen zonder kop hun ei kunnen leggen.

Dat de Filipijnse zelf zei nooit last te hebben gehad van racisme - “Ik woon al zeven jaar in Borgerhout en wordt er altijd vriendelijk aangesproken op straat” - was evenmin een aansporing om de verontwaardiging wat te dimmen. De progressieve krant De Morgen schreef dat Miss België het mikpunt van racisme was geworden. Die krant citeerde nog twee tweets: “Vree Belgisch. Miss België daar moet je geen Belgische voor zijn” en “Hopelijk is het geen ladyboy”… Dezelfde Sebrechts toonde zich tevreden over de massale verontwaardiging die volgde op Het Schandaal.

Breydel Wie zich ronduit belachelijk maakte, in zijn

poging om de strafste analist te zijn, is Peter Mijlemans in Het Nieuwsblad. Of wat moeten we denken van zijn niet eens subtiele poging om de zaak extra aan te dikken (“geen klein beetje medeburgers begon onmiddellijk en openlijk hun zwartste gal te spuwen”) en - niet eens subtiel - een link meende te moeten leggen tussen die “kwetsende karavaan” en de Vlaamsgezinde partijen, want de rotte tomaten kwamen er omdat “iemand verkozen is die niet rechtstreeks afstamt van Jan Breydel”.

Overal ook werd Miss België-organisatrice Darline Devos geciteerd, want die reageerde “geschokt” op de informatie. Ook hier een kleine nuance: de dag nadien gaf ze toe zelf niets van boosaardige reacties te hebben gezien. Ze kreeg dus een voorzetje toegespeeld, met de vraag dat balletje binnen te koppen. Veel heviger was de reactie aan Franstalige kant. Alwéér een Vlaamse winnares! Het is bijna grappig. Toch? Maar dat verhaal kreeg minder weerklank.

Dat ook de N-VA snel op de kar der verontwaardigden sprong, is begrijpelijk. Meteen en heel snel werd Unia (het vroegere Centrum voor Gelijke Kansen) ontwapend. Staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir (N-VA, Koerdische roots) wist duidelijk wél van waar de wind kwam. “We moeten hier massaal tegen ingaan… er moet een mentaliteitswijziging komen… Kijk, we bewijzen met de steun aan dat meisje dat we een open samenleving zijn.” Op zich lijkt dat een statement vol politieke correctheid, maar het is wel efficiënt om de grijpers van Unia tilt te doen slaan.

Verstandiger alleszins dan de reactie van

30 dagen zonder zagen

18 januari 2018

Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz (Open Vld), die opriep om de ruggengraat van dit racisme te breken. De kans dat dit lukt – we spreken over een erg klein aantal schunnige reacties – is nihil. Omdat racisme nu eenmaal van alle tijden en van alle oorden is.

Dat men het aanpakt is oké, als dat tenminste rationeel gebeurt, en zonder veralgemeningen die moeten dienen als politieke strategie tegen politieke tegenstanders (‘guilty by association’). Dat laatste lag er bij dit incident vingerdik op.

Nuance De poging van Unia om nog maar eens over de schreef te gaan, is mislukt. En de verstandigste mensen ter linkerzijde hebben dat ingezien. Maandagavond zetten Bart Schols en filosoof Patrick Loobuyck in De Afspraak de toon: nuance, alstublieft!

De Morgen nuanceerde dinsdag opvallend dat het géén xenofobe reacties “regende” na de missverkiezing. Dat de winnares niet werd “bedolven” onder haat. Dat Unia ten onrechte sprak over een “nieuw dieptepunt”, dat van een stortvloed bij nader toezien op Twitter “weinig te merken” viel. Dat de Franstalige kritiek op de “Vlaamse” Miss veel omvangrijker was. Dat het eigenlijk maar ging om “een klein aantal problematische berichten”. Dat er op sites waar lezersreacties nog kunnen (zoals Het Laatste Nieuws) nauwelijks commotie was. Ook professor Alain van Hiel (UGent) gaf toe dat het om een “eerder klein aantal ontsierende geluiden” ging. Een storm in het waterglas van de soms “asociale media”, opgeklopt door een handvol mensen die in een soort constante conflictmodus leven. En door de klassieke media die (te) gretig berichten over dit soort berichten (reactiejournalistiek).

Wie zette het mediatreintje in beweging?

“Verschillende jongeren”, en bij nader toezien ook jurist en opiniemaker Matthias Dobbelaere-Welvaert, aldus De Morgen. Die postte een tiental reacties en koppelde die aan een commentaar over “Arm Vlaanderen”. Zijn tweet plofte neer op de redactietafels van de klassieke media, en in de hoofdkwartieren van de politieke partijen.

In de loop van maandag deden de sociale media hun werk: na de these kwam de antithese. Twitteraars nuanceerden het racistische drama. “Media moeten stoppen met het gedrag van enkele marginalen op te pompen tot een zaak van staatsbelang”, schreef Jeroen Denaeghel, voormalig hoofdredacteur van P-Magazine. “Het heeft er alle schijn van dat Denaeghel gelijk heeft”, besluit Remy Amkreutz in De Morgen. Hij schrijft ook dat Miss België-organisatrice Devos, ingeschakeld in het korps van de verontwaardigden, zondag geen flauw benul had waarover de heisa ging.

relatief klein in aantal”, gaf ook commentator Bart Eeckhout toe, duidelijk met tegenzin.

Verbazend toch hoe een hoofdredacteur maar blijft proberen garen te spinnen bij elk incident, en in een bredere analyse – en goed dat die worden gemaakt – toch ongenuanceerd blijft inhakken op de discriminatie van mensen van buitenlandse oorsprong in onderwijs, werkgelegenheid en armoedebestrijding. Hij vergeet dan nog huisvesting, cultuurparticipatie en andere paramaters.

Maar wat Eeckhout schrijft, is irrationeel en onjuist. Is ook die discriminatie niet vooral een marginaal fenomeen? Tenminste, als men aanvaardt dat een massale en onophoudelijke instroom van nieuwkomers en vreemdelingen onvermijdelijk tenminste tijdelijk gepaard gaat met achterstand, en met een kloof die rapper gedicht wordt in krantenkolommen dan in de realiteit van eender welke samenleving. Statistieken kunnen dienen om die kloof vast te stellen en ze verstandig aan te pakken. Ze kunnen ook dienen om onzin te verkopen.

Laat ons ongenadig zijn voor drek en blubber borrelend uit de smerige onderbuik van onze samenleving. (‘Weer een Marokkaan minder’, na een ongeval met een quad, ‘Weer een Turk minder’, na dood bij aanslag in Turkije). Jan Segers (Het Laatste Nieuws) heeft gelijk: bot en aantoonbaar racisme moet streng worden aangepakt. En mag publiekelijk worden veroordeeld. Maar het mag niet worden misbruikt om een volledige samenleving te beledigen, of om politieke tegenstanders onder de gordel te stompen. Staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir kondigt een ‘interfederaal actieplan tegen racisme en discriminatie’ aan. Best oké, als dat debat met nuance wordt gevoe(r)d.

Anja Pieters

Garen spinnen “De walgelijke opmerkingen zijn telkens

Dalend begrotingstekort een kwestie van geluk Vorige week werd zowaar bericht dat de regering-Michel aan het einde van de legislatuur dan toch een begrotingsevenwicht zou kunnen voorleggen. Weinig realistisch. Het saldo zal in het beste geval onder het tekort van -1 procent van het bbp zakken. En daar heeft de regering weinig verdienste aan.

Volgens de Nationale Bank zakte het begrotingstekort in het derde kwartaal van 2017 naar slechts 0,2 procent van het bruto binnenlands product. In het tweede kwartaal was dat 0,8 procent. Over het hele jaar gezien zal België vorig jaar wellicht een begrotingstekort van goed 1 procent van het bbp hebben kunnen voorleggen. Dat is een mooi resultaat, want tot voor kort had de Nationale Bank het over een deficit van 1,2 procent van het bbp.

Evenwicht niet realistisch De nieuwste cijfers maken dat een deficit van minder dan 1 procent van het bbp in 2018 zeer realistisch is. En in de pers werd zelfs gewag gemaakt van een evenwicht aan het einde van de legislatuur. Waarmee de regering-Michel een doelstelling zal hebben bereikt die ze al een tijdje heeft laten varen.

Zelfs de niet echt regeringsgezinde pers - De Standaard voorop - had het over een mogelijk begrotingsevenwicht. Fake news?

Dat niet, maar toch te optimistisch. Vergeet niet dat een tekort van 1 procent wegwerken gelijkstaat aan 4 miljard euro. Of 160 miljard oude franken.

Een gigantische opdracht. De regering krijgt dit in het preelectorale klimaat niet gedaan, want ze kon het al niet in politiek rustige periodes. De verbetering van het saldo is grotendeels toe te schrijven aan factoren waar de beleidsploeg weinig aan te zeggen heeft. Ten eerste is er de economische groei, een internationale trend. Dat zorgt voor meer banen, dus meer belastinginkomsten en minder uitgaven voor werkloosheid. Dat heeft op die manier een automatisch effect op de begroting.

De regering klopt zich op de borst dat de jobcreatie een gevolg is van haar beleid (lastenverlagingen voor bedrijven en dus goedkopere arbeid), maar dat is slechts een deel van het verhaal. Daarnaast is er de verlaging van de bijdrage aan de Europese begroting, die als een bonus telt. En dan zijn er de rentelasten op de staatsschuld die dalen. Die hebben de belangrijkste bijdrage geleverd tot de gedeeltelijke sanering van de publieke financiën.

Dankzij de lage rente is het begrotingstekort zowat ongemerkt weggesmolten van 3,1 naar minder dan 1 procent van het bbp. De bonus van de lage rentelasten gebruiken om de

Uit de smalle beursstraat begroting op orde te krijgen, is een constante sinds het begin van het decennium. De regeringen-Leterme en -Di Rupo deden hetzelfde. De begrotingsinspanning in de periode 2010-2018 laat zich kort samenvatten: niks, nul, noppes, niente, nada, zero. De regeringen hebben gewoon veel geluk gehad.

Niet gesneden in uitgaven De positieve conjunctuur lijkt nog een tijd aan te zullen houden, dus zal het tekort zeker blijven dalen. En natuurlijk is een kleiner deficit op zich een goede zaak. Maar gezien de gunstige conjunctuur zou deze regering een veel beter palmares moeten voorleggen.

Indien er echt was bespaard, hadden we nu een begrotingsoverschot, zoals in Duitsland. En dat is cruciaal om de komende pensioenkosten te financieren.

Wat de regering-Michel vooral heeft nagelaten, is de begroting op orde krijgen door de uitgaven te doen dalen. Dat gebeurde in deze legislatuur enkel in 2015. In 2016 bleef de groei van de uitgaven op 0 procent. In 2017 en 2018 stijgen de uitgaven op jaarbasis echter opnieuw met 1 procent van het bbp. In 2019-2020 zouden de uitgaven richting 2 procent van het bbp toenemen. Dat voorspelt de Nationale Bank; het resultaat van de laatste vooruitzichten hangt af van wat de volgende regering doet. Maar feit is dat er niet gesneden wordt aan de uitgavenkant. Het enige positieve is dat de uitgaven niet sterker toenemen dan de economische groei. Een unicum sinds 2007, het jaar voor het uitbreken van de financiële crisis.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

18 januari 2018

Brusselse vrederechters misnoegd en ontmoedigd

3

Nieuwsfeit van de week

In 2012 werd het Brussels gerecht hervormd op maat van de Franstaligen: in plaats van een duidelijke splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV, bleef Halle-Vilvoorde een aanhangsel van Brussel en kregen de Franstalige magistraten er gevoelig meer bevoegdheden dan voordien. Overal kregen we gerechtelijke arrondissementen op provinciale basis, behalve in Vlaams-Brabant: het kleine arrondissement Leuven mocht niet samengaan met Halle-Vilvoorde, zodat de Vlaams-Brabanders de trein van de modernisering aan zich zagen voorbijgaan.

Ook voor de vrederechters en de politierechters werd de hervorming van BHV een miskleun. In alle provincies krijgen de vrederechters en de politierechters een eigen directiecomité en een eigen korpschef, die het rechtstreekse aanspreekpunt zijn voor het ministerie van Justitie en die behoorlijk wat armslag hebben. Niet zo in Brussel en HalleVilvoorde. Daar werd een zeer ingewikkelde regeling uitgewerkt, waarbij de vrederechters en politierechters onder de voogdij staan van de voorzitters van de Nederlandse en Franstalige rechtbank van eerste aanleg. Zowel voor de Brusselse kantons als voor de kantons met faciliteitengemeenten (Kraainem, Sint-GenesiusRode en Meise) treden de Franstalige en de Nederlandstalige rechtbankvoorzitters gezamenlijk op als korpschef voor de vrederechters.

Twee bazen Zo’n systeem met twee bazen werkt niet.

Vooreerst omdat die bazen vandaag een totaal verschillend temperament hebben en daardoor niet goed overeenkomen. De Franstalige rechtbankvoorzitter Luc Hennart is flamboyant en sterk politiek geëngageerd. Zijn Vlaamse tegenhanger Alfred van Winsen is veel bedachtzamer. Mede door hun zeer verschillend temperament en hun belastend takenpakket wordt een collegiaal gezag sterk bemoeilijkt. In werkelijkheid worden de vrederechters in Brussel in grote mate aan hun lot overgelaten. Beide voorzitters spitsen zich toe op de problemen in de eigen rechtbank en hebben geen tijd om zich op een doeltreffende wijze in te laten met de vele noden van de vredegerechten, laat staan dat ze de noden van deze diensten aankaarten bij het ministerie van Justitie.

Gevolg is dat de Brusselse vrederechters zich stiefmoederlijk behandeld voelen. Er is voor hun diensten te weinig budget en de griffies lopen leeg. In heel wat Brusselse kantons is er een groot gebrek aan personeel en kunnen de vrederechters de werklast nauwelijks nog aan.

Dit leidt tot burn-outs en dus tot een steeds zwaardere werklast voor de rechters en griffiers die overblijven. De beloftes van de Minister ten spijt, geeft het gerechtelijk beleid geen blijk van een doortastende materiële ondersteuning (informatica, wetboeken, …) noch van een ernstig personeelsbeleid.

Water aan de lippen Er is een fusie op til van de Brusselse vredegerechten en van enkele kantons in de Vlaamse Rand, maar niemand vindt het nodig om dit op een ernstige manier voor te bereiden of om de rechters te begeleiden. Van enige communicatie met het ministerie van Justitie is geen sprake. Binnen afzienbare tijd wordt bovendien het takenpakket van de vrederechters verzwaard: ze worden bevoegd voor alle geldelijke betwistingen tot 5.000 euro, wat dubbel zo hoog is als het grensbedrag van vandaag. Maar deze nakende uitbreiding van de bevoegdheid zorgt niet voor een instroom van nieuw personeel. Het gaat om een zoveelste besparingsoperatie. En dan heeft de minister van Justitie

ook nog plannen om een belangrijk takenpakket van de arbeidsgerechten (de collectieve schuldenregelingen) over te hevelen naar de vredegerechten.

Vandaag reeds staat het water bij vele Brusselse vrederechters aan de lippen. Ze kunnen hun werk amper nog aan en ze zijn van oordeel dat de kwaliteit van hun vonnissen ten zeerste lijdt onder de enorme werklast. Het ongenoegen is dermate groot dat meerdere rechters vervroegd met pensioen willen gaan. Ze vrezen bovendien dat niemand nog bereid zal zijn om te postuleren voor zo’n slecht omkaderde job.

Ze voelen zich niet gesteund door hun overste en willen daarom een structurele oplossing: vermits het dubbel voorzitterschap niet werkt, willen ze, net zoals in de rest van het land, een aparte structuur voor de vrederechters, waarbij deze magistraten hun eigen korpschef kunnen verkiezen. Geef ze eens ongelijk.

Er is geen enkele objectieve reden waarom de vrederechters in Brussel niet correct vertegenwoordigd worden en totaal anders behandeld worden dan deze in de rest van het land.

Bijwijlen ziende blind

Politierechtbanken

Mijnheer de herder,

Ook bij de Nederlandstalige politierechtbank is er een probleem. Hier geen duovoorzitterschap, omdat er aparte Nederlandstalige en Franstalige rechtbanken zijn. De Nederlandstalige politierechters van Brussel en Halle-Vilvoorde ressorteren onder Van Winsen en de Franstalige politierechters uit Brussel zitten onder het gezag van Hennart.

Hier is het probleem vooral dat aan Nederlandstalige kant een leegloop bezig is. Vroeger waren er in het Brussels Gewest 11 Nederlandstalige politierechters en 3 Franstalige. De politierechtbank was toen nog taalgemengd en men vond onvoldoende tweetalige kandidaten aan Franstalige kant. Bij de splitsing van BHV eisten de Franstaligen dat de Brusselse politierechtbank zou gesplitst worden, zodat ze à volonté eentalig Franstalige rechters en tientallen Franstalige griffiebedienden konden benoemen. De Vlaamse magistraten werden weggepromoveerd, zodat er vandaag nog amper drie overblijven. Daarvan is er één langdurig ziek, en gaat er één binnenkort met pensioen, zodat vanaf maart één politierechter al het werk moet doen.

Omdat de minister van Justitie de kaders van de magistraten om besparingsredenen systematisch voor 10 procent onderbezet laat en de politierechtbanken van Halle en Vilvoorde meetellen voor deze berekening, vrezen de politierechters dat de vacature in Brussel langdurig open zal blijven en dat de rechters uit Halle-Vilvoorde zullen moeten bijspringen in Brussel. Bij de politierechtbank van Vilvoorde wordt dan weer geklaagd over een structureel gebrek aan personeel. Ook de Nederlandstalige politierechters voelen zich in de steek gelaten en zijn vragende partij voor een eigen structuur en een eigen korpschef, zoals dat overal in het land is voorzien.

BVG

Ook in Nederland Grote titels in de Nederlandse gazetten: bezorgers PostNL schamen zich kapot voor late kerstpost. Het is nauwelijks te geloven, maar sommige postbodes zijn deze week nog altijd bezig met het bezorgen van kerstkaarten. “Ik heb na de kerst meer kerstkaarten bezorgd dan ervoor”, meldde een Nederlandse postbode via Facebook.

Een en ander zou te maken hebben met het invoeren in december van een nieuwe sorteermethode, die het de sorteerders gemakkelijker had moeten maken maar net het omgekeerde effect had. Het sorteren ging minder vlot en er werden meer fouten gemaakt. Trouwens, die sorteerders vragen zich af waarom dit systeem net in december werd ingevoerd, zowat de drukste periode van het jaar.

Och, de Nederlanders mogen zich nog gelukkig prijzen. Een lezer van ’t Pallieterke meldde ons vorige week dat hij net een nieuwjaarskaart ontvangen had, afgestempeld in december 2014 - let op het jaartal. Bovendien dient opgemerkt dat deze lezer niet de juiste bestemmeling was; dat was iemand in een andere postzone met een straatnaam gelijkend op het adres van onze lezer. En dan zeggen dat ons aller Bpost o zo graag PostNL had overgenomen. Nederland is aan een ramp ontsnapt.

Briefje aan Mgr. Luc van Looy

Gij hebt u vorige week een zeldzame keer uitgesproken over een maatschappelijk thema dat de gemoederen al lang beroert en nog lang zal beroeren. Het gaat over het al dan niet terugsturen van vluchtelingen, waarbij gij prompt komt zeggen dat het terugsturen van mensen altijd een verkeerde beslissing is. Gij vindt dat gezinnen van vluchtelingen en migranten die hier verblijven, niet zomaar mogen teruggestuurd worden naar hun land: “De klemtoon moet op integratie liggen.” Gij beseft goed dat het thema van vluchtelingen en migranten bij iedereen leeft en daarom meent gij dat de ‘Belgische’ bisschoppen niet kunnen blijven toekijken.

“Want”, zegt gij, “dit gaat over een morele kwestie, die ons diep raakt.” Gij zegt daarom dat het vooral de bedoeling moet zijn om de mensen hier te laten integreren en te zorgen dat ze hier hun plaats vinden: “Het gaat toch niet over zulke geweldige aantallen dat we dat niet kunnen.”

Hoewel gij voor de wetgeving ter zake begrip zegt te hebben, vraagt gij u toch af of de wetgeving over regularisatie en de voorwaarden om asiel te krijgen wel die is die we moeten blijven hanteren. Daarbij zit het u dwars dat de vluchtelingenproblematiek hard wordt gespeeld, zeker in het politieke bedrijf tussen partijen. Gij moet u wel realiseren dat politieke partijen de voelsprieten zijn van wat in de samenleving leeft en wat daar effectief aangevoeld wordt, en de spreekbuizen van de kiezers zijn. En daar stelt gij dan weer vast dat de toon tegenover vluchtelingen vaak erg bitsig kan zijn. Meer nog, gij vreest een ondergrond van racisme, omdat het in onze volksaard zou liggen dat wij als volk niet zo extravert zijn, waardoor het voor veel mensen moeilijk zou zijn te aanvaarden dat mensen met een andere geschiedenis en cultuur in hun buurt komen wonen.

Met alle respect, monseigneur, maar ik moet daar een aantal kanttekeningen bij plaatsen. Ten eerste over de ‘niet zo geweldige aantallen’. Alle cijfers zijn relatief, natuurlijk, maar gij moet toch weten dat veel ‘schapen’ van uw kudde uit (vooral) volksbuurten daar een heel andere ervaring mee hebben. Heel vaak herkennen zij hun eigen buurten van hun jeugd niet meer en missen de gezelligheid en veiligheid van weleer, precies omdat de toevloed van vele nieuwelingen gewoonweg veel te groot is. En dan heb ik het niet enkel over de grote steden, maar ook al over kleinere gemeenten. Mensen kruipen dan in hun schulp en nemen een haast verschansende houding aan, of ze verhuizen als dat binnen hun mogelijkheden ligt. Dàt wegzetten als een ‘ondergrond

voor ‘racisme’, vind ik er ver over. De doorsneeburger is helemaal niet racistisch en kan best een nieuwkomer en iets exotisch verdragen. Voorwaarde is wel dat die mensen zich aanpassen aan onze zeden en gewoonten, onze taal leren, gaan participeren aan ons gemeenschapsleven en een extra inspanning leveren om er echt bij te willen horen.

Dat gebeurt wel, maar véél en véél te weinig en in sommige wijken en bij sommige bevolkingsgroepen zelfs helemaal niet.

Integratie, jawel, en waarom niet. Wij mogen kansen geven, maar het moet niet van één kant komen. Misschien moet gij ook eens een boodschap richten aan de nieuwkomers met de beleefde vraag om in die zin een inspanning te doen. De nazaten van duizenden Vlamingen die destijds uitweken naar alle hoeken van de wereld, zijn allang geen Vlamingen meer, maar volwaardige burgers van hun nieuwe thuis, precies omdat hun ouders hen op het hart drukten dat ze het zouden kunnen maken als ze daar onverwijld hun best voor zouden doen. De nieuwe Miss België is daar overigens ook een mooi bewijs van.

Ten tweede iets over de wetgeving, die broodnodig is. Gij weet ook dat de intentie van niet elke vluchteling altijd even zuiver op de graat is, helaas. Een bewijs hiervan is vaak de kieskeurigheid om hier wel en daar geen asiel te willen aanvragen, alleen al omwille van de sociale en/of economische voordelen.

Bovendien kan een samenleving maar goed functioneren als er duidelijke regels zijn die voor iedereen gelden. En als die regels criteria stellen om te mogen blijven of niet, dan is dat zo en moet men zich niet laten drijven op sentiment en de emotie van het moment. Gij moet toch ook weten dat een opengrenzenbeleid uitzichtloos is, niet alleen voor degenen die de toevloed moeten trosteren, maar ook voor hen die komen en alleen maar een onzeker en werkloos bestaan tegemoet gaan.

In tal van gevallen is terugsturen billijk en gerechtvaardigd, en zijn de regels duidelijk.

Streng, maar rechtvaardig. Er zijn grenzen, letterlijk en figuurlijk.

Ik raad u dus aan, monseigneur, niet te soft en niet te naïef te zijn. Ik respecteer uw boodschap van menslievendheid, maar ik pleit er tegelijk voor dat de bisschoppen in hun weelderige paleizen zich realiseren dat de toestand ernstig is en bij het eigen godsvolk niet altijd als leuk wordt ervaren, zeker als bepaalde nieuwkomers wetten en gewoonten meebrengen die zij ook aan onze mensen willen opleggen. Samenleven kan pas als aan beide zijden handen worden uitgestoken zonder dat iemand erin spuwt. Akkoord?

4

Dossier

18 januari 2018

Mijn 1968 Ze zijn begonnen, de herinneringen van de oud-strijders van 1968. Dan kunnen die van mij er ook maar bij.

We shall overcome Politiek speelde een belangrijke bijrol, al had ik er niet meteen mee te maken. Ik was nog onderbureauchef met een reputatie bij de boekhouding van het Instituut van de Gemeenschappelijke Diensten van de BRTRTB. Op 6 november van het jaar tevoren had ik een inventariscontrole gedaan bij de gewestelijke zender Liège Palais de Congrès. In het Nederlands en met in mijn jaszak De Standaard met de titel “Vlaanderen betoogt” (de dag voordien in Antwerpen). De Walen waren niet razend, maar wel verbijsterd, want zo’n provocatie hadden ze nog niet meegemaakt.

De Leuvense kwestie werd begin 1968 dan ook dagelijks opgerakeld tussen de medewerkers in een tweetalig instituut. Aan directe actie kon ik niet meedoen, want tijdens de dag moest ik werken aan het toen bekende adres: Eugène Flageyplein 18 te Elsene. In mijn Mechelen begonnen de acties in de katholieke scholen en de leerlingen van het middelbaar onderwijs volgden graag stakingsoproepen om “Leuven Vlaams” te steunen (en niet naar school te moeten).

Vooral de katholieke technische school deed mee, onder impuls van leraar (later VUvolksvertegenwoordiger) Joos Somers; vader van de huidige Mechelse burgemeester - ooit met de harde hand - die in 2012 ontdekte dat hij allochtoon stemvee nodig had zodat hij op één nacht multikuller werd.

Op zaterdagavond 3 februari 1968 kon ik eindelijk meestappen in een grote Mechelse betoging. We eindigden in een propvolle Zaal Volksbelang en luisterden naar de toespraak van de ster: de zogenaamde leider van de Leuvense studentenrevolte en de Mechelse zoon van NMBS-ingenieur Jan Goossens. Was dat een afknapper! Goossens junior keek op het podium alleen maar naar zijn voeten en hij leuterde een onsamenhangend betoog over kapitalisme, studentenlonen en nauwelijks iets over Leuven Vlaams aan elkaar. De temperatuur zakte, maar ging weer omhoog bij de Vlaamse Leeuw, en het echte kookpunt - teken des tijds - werd bereikt bij onze strijdhymne ”We shall overcome”.

Doet hij het of doet hij het niet?

Ik herinner me wat later nog een gevoel van triomf in ons bureautje toen we op de transistor hoorden dat eerste minister Van den Boeynants de handdoek in de ring gooide en er nieuwe verkiezingen op komst waren.

De Vlamingen bij de omroep bespraken één onderwerp diepgaand: “Doet hij het of doet hij het niet?”

Niet, want Maurice de Wilde kreeg een negenennegentig procent zekere verkiesbare plaats op de VU-lijst in Brussel aangeboden, maar dat was één procent te weinig voor hem, want BRT-personeelsleden moesten ontslag nemen als ze op een Kamerlijst stonden en konden nog niet terugkeren naar de omroep. Ik ging naar één verkiezingsmeeting van de VU in mijn stad; in de achterzaal van een café waar tijdens de oorlog door een andere Vlaams-nationale organisatie duchtig vergaderd werd, wat ik niet wist.

Toespraken door Wim Jorissen en arrondissementsvoorzitter Michel Servaes (Stormleider Zwarte Brigade en tien jaar doos na de oorlog, wat ik wel wist). Een VU-lidkaart heb ik daarom nooit aangeschaft. Maar wel de dag van de verkiezingen blij dat de VU van 12 naar 20 zetels ging in de Kamer.

Die andere en sociale omroep Feitelijk overschaduwde in Vlaanderen de Leuvense kwestie de hele contestatieherrie in de VS en in Frankrijk. Bij de RTB was er wat commotie, maar aan Vlaamse zijde bleef het windstil. Er waren ‘volksvergaderingen’ waar nauwelijks een kat met een hoed op verscheen. Vooral salonsocialiste Annie Declerck, dochter van de Antwerpse gouverneur Richard en later deeltijdshofdame van la reine Paola, voerde het woord en eiste ‘inspraak’.

Feitelijk onnodig.

Stond de kop en het gedrag van de baas je niet aan, dan stapte je op. Examens bij

de omroep werden maandenlang via radio en televisie aangekondigd. Aan het examen voor opsteller-boekhouder namen dat jaar … dertig jongelui deel. Binnen zes maanden na hun indiensttreding was de helft van de geslaagden al weg; vooral de mannen die elders meer konden verdienen in de gouden jaren zestig. Vandaag de dag zouden er zich 3.000 kandidaten aanbieden. Alleen zijn er nu geen examens meer. Een positief gevolg van 1968 was dat voor de eerste keer onderbureauchefs concurreerden met universitairen van buitenhuis voor een functie van bestuurssecretaris i.p.v. een nepexamen à la tête du client af te leggen zoals tot dan toen de gewoonte was. Gevolg: drie geslaagden (onder wie uw dienaar) en zevenentwintig gebuisden.

Even uitweiden. Vanaf dat ogenblik organiseerde de omroep vijfentwintig jaar lang fatsoenlijke en strenge anonieme examens.

Iedereen die het juiste diploma bezat, mocht deelnemen. Of denkt u dat ondergetekende anders de kans had gekregen televisieprogramma’s te maken? Dat sociaal beleid verdween in 1995. De omroep kon voortaan selecteren wie bij een aanwervingsprocedure mocht solliciteren en iedereen asociaal terzijde schuiven met een drogreden; wegens bijvoorbeeld ‘geen ervaring’. Laffe politici lieten betijen tijdens discussies over de hernieuwing van de beheersovereenkomst in 2007.

Minister van Media Geert Bourgeois stak liever zijn kop in de grond. Er zit nu al een hele generatie gebeiteld aan de Reyers omdat ze iemand “kende”. Diploma’s tellen niet meer.

De medewerkster van de racistische webstek Kif Kif werd door zender Brüssel gekozen tussen 120 zorgvuldig geselecteerde vrienden. Hoeveel mensen zouden voor een baan redacteur sociale media opgedaagd zijn als de asociale VRT een fatsoenlijk en echt examen had georganiseerd? 1.200?

Misschien wel 12.000! Dan was het maar zo. Iedere Vlaming moet belasting betalen voor die omroep en iedere Vlaming (met het juiste diploma) heeft het recht de kans te krijgen zijn/haar bekwaamheid te bewijzen bij een zender die voor de strafrechter thuishoort wegens discriminatie.

Rijbewijs 1968 was het jaar dat ik, zoals velen, naar de politie stapte, op erewoord verklaarde dat ik kon rijden en veertien dagen later mijn rijbewijs kreeg. Ik wist dat het stuur van een auto vooraan en niet achteraan stond. Tot 31 december 1968 kreeg iedereen het document zonder verdere plichtpleging. Het weekblad Time, dat zelden een regel over dit land publiceerde, schreef dat het de waanzin nabij was bijna een miljoen mensen een rijbewijs te geven zonder dat ze ooit één kilometer hadden gereden. Time voegde er kwaadaardig aan toe dat in heel West-Europa auto’s als mussen uit elkaar stoven als ze een wagen met een rood-wit nummerbord zagen verschijnen.

Moderne wiskunde En dan was er nog een debat dat hoog oplaaide bij vrienden in het onderwijs. In 1964 had de eentalige unitaire onderwijsminister Janne (PS, natuurlijk) bepaald dat vanaf 1968-1969 “moderne wiskunde” gedoceerd mocht worden in de humaniora: een nieuwe en schrikkelijk abstracte methode uit de koker van de grote wiskundige Georges Papy.

Toevallig was de man ook senator voor de PS geweest en logebroeder, maar dat had er uiteraard niets mee te maken. De opvolgers van Janne durfden dat besluit niet ongedaan maken, dus voerden de ‘kameraden’ en ‘broeders’ onverkort de bevelen van de partaai en de loge uit in het vrijzinnig atheneum waar ik humaniora had gevolgd. Tezamen met het VSO brak die pedagogische waanzin de rug van het rijksonderwijs (nu gemeenschapsonderwijs).

Het herstelde zich nooit meer. Met de idiotie van geen Nederlands spreken in de klas, is in het GO inmiddels een nieuw dieptepunt bereikt.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Twee maten en…

Op hetzelfde moment wil de Europese Commissie Polen straffen voor de ingrijpende aanpassingen van de rechterlijke macht op voorstel van de Poolse regering, waarmee de politiek invloed krijgt op de benoeming of het ontslag van rechters, onder meer bij … het Grondwettelijk Hof. Volgens de Nederlandse EU-dictator Timmermans is dat niet rechtsstatelijk: het tast de scheiding der machten aan, de basis van de rechtsstaat. Hij wil de wet weg, en wil via sancties de Polen dwingen om de wet in te trekken. België zal niet op de vingers getikt worden door de niet-verkozen bazen à la Timmermans en Tusk en drankorgel Juncker van Europa.

Ons land is immers een trouwe vazal van de EU-leenheren en danst vrolijk naar het EUpijpen, ook inzake immigratie, jawel. Polen is dat niet, want stribbelt fors tegen inzake de immigratiepolitiek. Men zoekt dat land dus om het te kunnen sanctioneren. Met twee maten en twee gewichten meten, noemt men dat.

Harde cijfers Het debat over de Soedan-rel en de rol van Theo Francken (N-VA) daarin, was natuurlijk groot nieuws vorige donderdag. Hoewel de meerderheid intussen al gered was en terug helemaal in de pas liep, met Wouter Beke en Nahima Lanjri op kop, moest iedereen toch nog eens zijn zeg komen doen.

Allemaal heel voorspelbaar en obligaat met voors en tegens die we dagen voordien al in de media hadden kunnen vernemen.

Wie echter in het oog sprongen, waren Filip Dewinter (VB) en Hendrik Vuye (V&W, ex-NVA). Zij pakten Francken niet over de Soedankwestie, maar wel over het gevoerde immigratiebeleid van deze regering. “Want”, zei Dewinter, “de rel geeft de regering de kans op zijn minst de indruk te wekken en de perceptie te creëren dat zij er heel hard, heel streng en heel kordaat tegenaan gaat, wat niet de waarheid is.”

Met behoorlijk wat harde en ontegensprekelijke cijfers kwamen zij aantonen dat het erkenningspercentage voor asielzoekers verdubbeld is onder Michel-Francken tegenover Di Rupo-De Block, dat er respectievelijk 84,5 procent en 81,5 procent vrijgelaten illegalen zijn en dat er nu 7 procent meer nieuwe vreemdelingen per jaar zijn dan toen… Niemand sprak dat tegen. Men zweeg en Theo Francken tokkelde ‘afwezig’ op zijn slimfoon. En Hendrik Vuye kwam tot de conclusie dat “vandaag is gebleken dat het beleid dat wordt getweet en het beleid dat wordt gevoerd twee verschillende werelden zijn”.

Motie tegen motie De linkse oppositie wilde de CD&V uit haar tent lokken door een vertrouwensmotie in te dienen tegen Theo Francken. Zij waren zo naïef te geloven dat CD&V hiermee in gewetensproblemen zou geraken na hun felle uithalen van de voorbije weken tegen Francken.

Omdat een eenvoudige motie die vraagt om over te gaan tot de orde van de dag werd ingediend door de meerderheid en omdat zo’n motie voorrang heeft op een motie van aanbeveling of een motie van wantrouwen, was de geest meteen uit de fles.

Meerderheid tegen minderheid werd aldus bepaald dat Theo Francken mag aanblijven als staatssecretaris en dat het dreigement van Bart de Wever om in het andere geval de regering te verlaten niet in dovemansoren was gevallen. Integendeel.

De kar gekeerd In een pakket maatregelen over ‘werk’ werden vorige week ook de ‘mysterycalls’ goedgekeurd, waarmee CD&V een trofeetje binnenhaalde. Sociale Inspecteurs mogen zich bij bedrijven binnenkort voordoen als (potentiële) klanten of werknemers om discriminatie aan te tonen.

Bedrijven kunnen dus beter op hun hoede zijn nu big brother zich komt moeien met de aanwerving van personeel door de vrijheid van keuze bij het aanwerven te beknotten.

Barbara Pas van het VB was het niet eens met de bewering dat er discriminatie bij de aanwervingen en op de werkvloer zou zijn.

Ze nam er een interview met Zuhal Demir (N-VA-staatssecretaris) op doorbraak.be uit 2014 bij om dat kracht bij te zetten: “Ik citeer de interviewer: ‘Een job zoeken met een achternaam als Demir of Abou Jahjah, makkelijk is anders.’

Waarop mevrouw Demir antwoordde: ‘Ik geloof er niet in dat er een structurele discriminatie is op de werkvloer. Een verstandige werkgever kijkt niet naar de naam van een sollicitant, die kijkt naar talenten en competenties.’ Het interview ging verder. Mevrouw Demir wees op de alarmerende cijfers van allochtonen in het onderwijs en op het gebied van werkloosheid, waarop de interviewer nog eens aandrong met de vraag: ‘Er is dus toch een structureel probleem?’ Mevrouw Demir antwoordde daarop onmiddellijk: ‘Maar dat is niet te wijten aan discriminatie. Wie dat beweert, moet toch nog maar eens concreet zeggen waaruit die bestaat.’”

Aldus de staatssecretaris van Gelijke Kansen, die dat donderdag niet tegensprak en wellicht in alle stilte hoopte dat niemand terugdacht aan haar eigen uitspraak in de Kamer in 2015 tegen minister Peeters, toen ze nog geen staatssecretaris was: “De methode stuurt een verkeerd signaal uit naar de werkgevers en wekt de indruk van een heksenjacht.” Ook nu bleef het op alle banken oorverdovend stil. Pas begreep dan ook niet dat als er geen structureel probleem is, dat men toch zulke verregaande maatregelen neemt. N-VA stemde dus vrolijk mee.

Meer nog, een illuster onbekend N-VAKamerlid dat enkele maanden geleden nog vreesde voor een heksenjacht, kwam nu zelfs openlijk Kris Peeters feliciteren: “Mijnheer de minister, ik wens u te feliciteren voor het mooie werk dat u hebt gepresteerd, ook wat betreft de mysterycalls.” Waarvan akte.

Actueel

18 januari 2018

Terugkeer naar boerenverstand in het onderwijs In De Morgen stond vorige week zaterdag een opmerkelijk artikel. ‘Ouderwets blijkt het beste’, was de kop boven een artikel over ons onderwijs, nota bene. Vloeken in de linkse kerk? Een beetje wel. Maar ook veel lezers van die krant weten dat het tijd is voor bezinning.

Remy Amkreutz had het over een studie van Amerikaanse academici in het vakblad ‘The Review of Educational Research’. Een vergelijkend onderzoek van 328 andere studies.

Wat is de belangrijkste conclusie? Om de kloof tussen zwakke en sterke leerlingen te verkleinen, schieten we weinig op met pedagogische nieuwlichterij. Scholen die terugkeren naar de ‘directe instructie’ slagen daar beter in. Dat bevestigt althans Pedro de Bruyckere van de Arteveldehogeschool in Gent, vaak geraadpleegd als opiniemaker inzake onderwijs, maar niet meteen een “ouderwetse” welweter.

Conservatief Directe instructie gaat ervan uit dat er een ‘gemeenschappelijke basis’ wordt gelegd.

Een invalshoek die ook in Vlaanderen weer “meer begint te leven”. “Veel onderwijsmensen zullen het als conservatief of ouderwets beschouwen, maar het heeft een grote meerwaarde om leerlingen de basiskennis van een vak te laten opdoen”, aldus De Bruyckere.

De progressieve premisse dat leraars vooral mentor of coach moeten zijn om de leerlingen zelfontdekkend of onderzoekend te leren leren, en dat we moeten geloven in “natuurlijke nieuwsgierigheid en zelfredzaamheid van het kind” onder begeleiding van de “leerkracht als stimulerende begeleider”, worden door de Amerikaanse studie fundamenteel bijgesteld.

Ook NRC Handelsblad pleitte vorige week voor “klassiek klassikaal onderwijs”. En tegen ouders die menen dat hun kinderen het “vooral ‘leuk’ moeten hebben en dat juffies en meesters entertainers moeten zijn”.

Onderwijsvernieuwers, die ook in Vlaanderen ruim baan kregen voor hun theorieën, zullen zich in hun koffie hebben verslikt, bij het lezen van zo’n inzichten.

In Vlaanderen is Koen Daniëls (N-VA) al langer voorstander van directe instructie, aldus Raf Feys van Onderwijskrant. In mensentaal uitgedrukt: van onderwijs zoals het tientallen jaren in Vlaanderen “normaal” was, en goede resultaten opleverde. Daniëls verwijst naar onze resultaten in het internationale PISAonderzoek van de OESO. Ook ontwikkelingspsycholoog Wim van den Broeck (VUB) zegt dat. Onderwijs is voor hem al te lang ideologisch aangestuurd. Studenten pedagogie van Vlaanderen worden door veel van hun pedagogen progressief gestuurd.

Voor Dirk van Damme (pedagoog en OESOexpert) getuigen veel uitspraken over nieuwe eindtermen en leerplannen van vandaag achterhaalde onderwijskundige concepten (constructivisme, overtrokken pedagogisch optimisme, te radicale verwerping van kennis,

naïeve visie op abstractie).” Voor een meer uitgebreide analyse van de problematiek kan de lezer terecht bij Raf Feys (www.bloggen. be/onderwijskrant), een uitgesproken criticus van het modernisme in ons onderwijs.

Verfrissend Het is verfrissend dat een progressieve krant als De Morgen bijna een volle bladzijde vrijmaakt om te informeren over de studie. De inhoud (informatie) staat wel haaks op het woord ‘ouderwets’ in de titel (waarom niet ‘traditioneel’? – red.), op de keuze van een ‘kazernefoto’ en op het bijschrift (“alle kinderen luisteren braaf naar de leraar”). Aanvullende “duiding” door een verbitterde eindredacteur?

Opstand Misschien wordt het tijd voor een positieve opstand tegen de dogma’s van de Vlaamse onderwijsbazen (koepels, proffen, hyperprogressieve pedagogen).

De progressieve ontscholingsbeweging is al een halve eeuw oud. Ze culmineerde in tal van vernieuwingen, met als uitschieter de invoering van het Vernieuwd Secundair Onderwijs.

Recente uitlopers zijn onder meer de pleidooien voor ‘Scholen zonder punten’ en de publicatie ‘De Nieuwe school in 2030’ van het Departement Onderwijs, VLOR en de Koning Boudewijnstichting (2014).

Vandaag is het opmerkelijk hoe Hilde Crevits volop meevaart met dat schuitje van de vernieuwers. Ze is “blij”… Want vanaf volgend schooljaar leren alle leerlingen in het gemeenschapsonderwijs (maar straks “misschien” ook in het vrij onderwijs) een nieuw vak: burgerschap. Het zweepje van de democratie. Alsof dat niet kan worden geïntegreerd in taalvakken. Of in geschiedenis en aardrijkskunde, die best weer wat meer lucht en licht zouden mogen krijgen om kinderen en scholieren te vormen die zich kunnen oriënteren in tijd en ruimte.

Ouderwets Terug naar de Amerikaanse studie. Op de webstek van De Morgen zijn de reacties verdeeld (wat moet dat dan in een veel ruimer Vlaanderen zijn?).

“Ik keer altijd terug naar de essentie van leerKRACHT… recht door zee, voor iedereen gelijk lijkt inderdaad beter uit te komen dan te focussen op geslachten en rassen en wat nog allemaal! (1) De vooruitgang op wetenschappelijk vlak is er vaak gekomen door mensen die ‘ouderwets’ onderwijs hebben gevolgd (2). Een school moet geen strafkamp zijn, “maar nu is de slinger te ver aan de andere

kant doorgeslagen” (3). “Een leraar die de touwtjes in handen heeft en niet probeert de beste vriend van de leerlingen te zijn is misschien niet zo heel slecht?”

Oei, moeten we nu aan doemdenken doen?

Geenszins. Relativeren is hier op z’n plaats.

Sommige critici van het artikel in De Morgen hebben ook een punt. Aan ‘ouderwetse’ leerkrachten (de titel is van De Morgen) hebben we geen behoefte. Onderwijs mag en moet meer zijn dan “gewoon goede resultaten” halen (1). Het mag aandacht vragen voor humanisme en sociale rechtvaardigheid (2).

En het mag al zeker meer zijn dan “traditioneel gepapegaai” (3) en het kweken van “volgzame fabrieksarbeiders” (4).

Anderen maken van de kritiek op de onderwijsvernieuwing een karikatuur. Wie, in godsnaam, vraagt er nog dat leraars weer “met latten op de vingers mogen slaan” en “ezelsoren opzetten”, of “lessen mogen aframmelen”.

Niemand, toch?

Conclusie Mogen we ervan uitgaan dat structuur weer wat meer aandacht mag krijgen in het onderwijs? Dat warm gezag er nodig is, zoals thuis, in elke sportclub en elk bedrijf? Laat die enkele schuimbekkende ouders het maar afbollen.

Tablets, multimedia, activerende werkvormen, allemaal goed en wel, maar mogen onze kinderen nog leren lezen, schrijven en rekenen? Leuk misschien voor de goeroes van Facebook, Twitter, enzovoort, maar efficiënt?

Leveren VSO en andere onderwijsvernieuwingen een nieuw soort “slimme en betere mens” af? Mag de cultuuroverdracht vandaag nog wat verder gaan dan het laatste liedje van K3? En mag het vertrouwen in de leraars wat groter?

Is het wiskunde- en taalonderwijs (met uitzondering van het Engels misschien) vandaag wat het vroeger was? Om nog te zwijgen over inzichten in geschiedenis en aardrijkskunde.

Mogen zelfstandig werken, groepswerkjes, knippen en plakken even worden geëvalueerd? Leren, en nu en dan ook iets memoriseren in plaats van alles op te zoeken, mag het nog?

Als we een tandarts of een architect raadplegen, hebben we toch graag dat die hun materie zo’n beetje kennen, niet?

Geld We ronden af met een tip voor Hilde Crevits (CD&V). Kijk even noordwaarts, daar schrijft de commentator van NRC (9 januari) dat onderwijs in Nederland best meer budget mag krijgen. “Daar zal een bedrag bij moeten om recht te breien wat er is gaan schorten aan het onderwijs in taal en rekenen. Erkende basisvakken mogen wel wat kosten.” Welnu, voorkomen is beter dan genezen. Als Hilde Crevits dat niet inziet, kan Koen Daniëls (onderwijsspecialist N-VA) dat vanaf 2019 misschien doen.

Anja Pieters

Ik weet niet of u al eens gekeken heeft naar een uitzending van Maghreb TV? De televisiezender is te ontvangen via Proximus en Telenet. Een hinderpaal is natuurlijk dat we niet echt tot de doelgroep van de zender behoren.

Rel in de media Nog geen jaar geleden, in het voorjaar van

2017, beweerde de Marokkaanse journaliste Sofia El Harti in de Franstalige media dat er onregelmatigheden gebeurd waren bij de zender. Tijjini diende op zijn beurt klacht in tegen de dame wegens laster. Het is woord tegen woord. Als er een gerechtelijk onderzoek gestart werd, dan gebeurde dat alvast in alle stilte.

Subsidies Wel zeker is dat Maghreb TV naar Vlaamse (!) subsidies hengelde. Eigenlijk te gek voor woorden, aangezien het Nederlands niet de voertaal is op de zender.

Toch legde bevoegd minister Sven Gatz (Open Vld) in eerste instantie een subsidie vast ter waarde van 60.500 euro. Op vraag van Vlaams Parlementslid Willy Segers (N-VA) moest Gatz antwoorden dat hij uiteindelijk beslist heeft geen subsidie toe te kennen aan het project van Maghreb TV: ‘Het definitieve

Echo’s uit de Koepelzaal Hoofs We leven in verwarrende tijden. Het is al seksuele intimidatie wat de klok slaat. Enkele Franse dames beginnen zelfs te vinden dat het wat minder mag, want natuurlijk houden de meeste vrouwen wel van mannelijke aandacht.

Iets helemaal anders is de situatie op bepaalde terreinen, zoals in het “hellegat” Brussel, waar naar verluidt al eens vrouwen minder flatterende opmerkingen krijgen of verdergaand worden lastiggevallen. Uit een vraag van Ann Brusseel (Open Vld) mocht blijken dat negen op tien vrouwen dergelijke ervaringen hebben.

Het ei van Columbus dat men in Brussel heeft gevonden, is het lanceren van een app om het probleem in kaart te brengen.

Ann Brusseel vroeg zich af of dat ook in Vlaanderen zinvol zou kunnen zijn. Minister Homans ziet weinig heil in versnipperde initiatieven, is voorstandster van meer sensibilisering en solidariteit, en ze verwees naar de federale campagne ter zake van Zuhal Demir. Katia Segers (sp.a) en Elke van den Brandt (Groen) zien wel iets in het Brusselse ding. Segers haalde er wereldwonder Oprah bij die zich tegen seksueel grensoverschrijdend gedrag heeft uitgesproken. Piet de Bruyn (N-VA) wist toch op te merken dat politie en parket ook een rol hebben te spelen. Niet in de sluikste en meest omfloerste bewoordingen kon iets worden vernomen over “gebrekkige opvoeding” en “machocultuur”. Inderdaad, niet iedereen is in een hoofse traditie tot wasdom gekomen.

Misschien kan wat culturele dialoog uitkomst bieden.

Krapte Topregio Vlaanderen, land van harde wroeters, een ondernemersparadijs, schijnt intussen om te komen in het werk. In die mate zelfs dat er geen werknemer meer te vinden zou zijn. Axel Ronse (N-VA) wil de krapte op de arbeidsmarkt verder aanpakken. Een en ander ligt volgens hem aan al die luie donders van werklozen en bruggepensioneerden die dankzij eeuwigdurende en riante uitkeringen maar wat uit hun neus liggen te vreten. Minister Muyters kwam verzekeren dat Vlaanderen al een zeer sterk arbeidsmarktbeleid voert en dat alles wat binnen de Vlaamse bevoegdheden ligt nog grootser en beter zal worden “uitgerold”. Yasmine Kherbache (sp.a) wees op de “mismatch” die er bestaat tussen de nog steeds 200.000 werkzoekenden en de vele niet-ingevulde vacatures.

Het is wel degelijk een punt dat er ook iets fout zit met de kieskeurige mentaliteit aan werkgeverszijde. Alleen jammer dat de linkerzijde dan weer meteen vervalt in gezeur over integratie en zo. Laten we in ieder geval maar wat wachten met grote uitbundigheid over ons werkzame Vlaanderen.

Internationaal

Maghreb TV hengelde naar Vlaamse subsidies Wie op de Franstalige webstek van de zender de contactgegevens opzoekt, vindt een adres in Vorst (Brussel). Op dat adres vinden we de vzw Almaghreb TV. De vzw werd in 2008 opgericht door drie personen, onder wie Mohammed Tijjini. Op Twitter omschrijft hij zichzelf als ‘PDG’ of grote baas van de zender. (PDG staat voor président-directeur général.)

In de Nederlandstalige media wordt amper iets geschreven over die man. Tijjini werkte naar eigen zeggen op het kabinet van wijlen Rufin Grijp (SP), als jurist voor het OCMW van Anderlecht en voor de gemeente Vorst, en stapte in 2006 naar tvbrussel met een voorstel voor een programma over (en voor) de ‘Maghrebijnen’.

In 2009 richtte Tijjini ook een bvba op: Almaghreb-TV of AMTV.

5

projectvoorstel voldeed onvoldoende aan mijn verwachtingen. Er waren op inhoudelijk en budgettair vlak te veel onduidelijkheden om de subsidie met voldoende vertrouwen op een goede afloop te kunnen toekennen. Ook de samenwerkingsverbanden stonden nog niet op punt.’ Het is (eindelijk) een verstandige beslissing van Gatz.

Thierry Debels

Met zijn maritieme karakter, goede ligging en open economie heeft Vlaanderen nogal wat internationale belangen. Onze geschiedenis illustreert dat ten overvloede. Het is dan ook toe te juichen dat een internationale strategie wordt ontwikkeld en ontplooid. Ter behandeling was een voorstel van resolutie over het thema. Het buitenlandbeleid gaat breder dan economie. Jan van Esbroeck (N-VA) noemde zaken zoals Brexit en Catalonië. Vlaanderen kan internationaal niet actief genoeg zijn. Rode draad in de bespreking was het verder uitbouwen van de “parlementaire diplomatie”.

Ward Kennes (CD&V) wees op de vorderingen van de buitenlandcommissie, de nauwere samenwerking van het Parlement met de Vlaamse buitenlanddiensten en de verbetering die nog kan worden geboekt als “federaal” wat dienstbaarder zou zijn voor “Vlaams”.

In dat verband blijft het aanslepende probleem van de achterhaalde protocollijst die het diplomatieke gewicht van de Vlaamse deelstaat lichter maakt dan zou horen. Chris Janssens (VB) ergert zich eraan dat dat maar niet opgelost raakt. Toch zou het VB, dat weer eens niet mocht meespelen, de resolutie goedkeuren.

Terecht was men het zo “kamerbreed” eens over de internationale ambities.

Als het goed is, zeggen we het ook, zoals u weet. En het lijkt erop dat toch een “Vlaanderen rules the waves”-gevoel heerst.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

18 januari 2018

Wouter Beke kondigt huisbezoeken aan

Monte di Pietà

Nieuwjaarsreceptie VL@s-Limburg

Het enige pandjeshuis dat dit land nog rijk is, staat in Brussel, en viert binnenkort zijn 400ste verjaardag. Het blijft anno 2018 een symbolische traditie die teruggaat naar de tijd van Albrecht en Isabella. En om het helemaal Brussels te houden, wordt die mijlpaal gevierd met een apart ... bier.

Ooit telde dit land tientallen pandjeshuizen, vandaag nog één. Het eerste dat trouwens het leven zag, was de ‘Berg van Barmhartigheid’, symbolisch gelegen in de Marollen, op een plek waar het ‘arme’ Brussel slechts een boogscheut verwijderd is van de sjiekere wijk rond de Zavel.

In de vier eeuwen dat de plek bestaat, veranderde de wereld grondig. De kern van de werking bleef echter onverminderd wat het altijd was. Mensen kunnen voorwerpen van waarde, juwelen liggen voor de hand, maar zijn zeker niet exclusief, laten schatten, waarna ze een lening krijgen ter waarde van zo’n 50 tot 70 procent van de geschatte waarde.

Wie ontleent, krijgt zo’n zes maanden om het verkregen geld terug te betalen.

Slaagt men daar niet in, dan zal het in pand gegeven goed openbaar verkocht worden op de tientallen veilingen die jaarlijks georganiseerd worden.

En wat opvalt: minder dan 10 procent van de verpande voorwerpen wordt daadwerkelijk verkocht. Jaarlijks worden in ‘Berg van Barmhartigheid’ 60.000 onderpanden verzameld, goed voor 29.000 leningen. En die onderpanden, dat zijn juwelen, schilderijen, zilverwerk, maar ook merkhandtassen, oude stripverhalen en zelfs wijnflessen.

De ondergrens is dat elk in pand gegeven goed een nominale waarde heeft van minstens 30 euro.

Concurrenten Dat het pandjeshuis sinds het midden van de 19de eeuw een monopolie heeft voor dit soort transacties, doet geen afbreuk aan het feit dat sommigen een vergelijkbare dienstverlening aanbieden.

Men krijgt geld voor een inpandgeving, waarbij het eigendomsrecht onmiddellijk overgaat naar de geldschieter. Lost men de lening in, dan verschaft dat de ontlener een soort terugkooprecht. Men koopt het in pand gegeven goed terug.

Bij ‘Berg van Barmhartigheid’ werkt men anders. De klant blijft steeds eigenaar, tenzij hij nalaat de intresten op zijn lening te betalen of zelf naar een veiling vraagt. Het zorgde in het verleden voor een dispuut dat wat verderop in het Justitiepaleis uitgevochten werd en wordt, want nog steeds lopend.

Feestbier Het eerste Pandjeshuis werd in 1462 in het Italiaanse Perugia (Monte di Pietà) opgericht, een initiatief dat al snel met pauselijke steun in andere steden gevolg kreeg.

Een kleine halve eeuw later volgde het Brusselse voorbeeld, wat van 2018 een feestjaar maakt. En feesten, dat doen ze door een eigen bier op de markt te brengen, ‘Tanteke’ genaamd. Ze moesten niet ver lopen, want op een boogscheut van het huis bevindt zich ‘En Stoemelings’, een microbrouwerij zoals we er de voorbije jaren meer zagen opduiken.

“Een kruidige smaak, die in combinatie met mout en haver een frisse smaak oplevert”, zeggen de brouwers. En bij het pandjeshuis kloppen ze zich op de borst voor dit partnerschap, dat “een mooi voorbeeld is van hoe wij als werking investeren in kleine bedrijven.”

Bier brouwen, een microbrouwerij, het lijkt wel of ze erin slagen verschillende tradities met een trend van het moment te verzoenen. We houden u op de hoogte over het resultaat van de eerstkomende proeverij.

KNIN

lijk durft zeggen in welke wijken en bij welke bevolkingsgroepen de problemen liggen.

Debaets liet intussen weten dat ze ‘lokvrouwen’ zal inzetten in de strijd tegen seksuele intimidatie. Of zijzelf kandidaat is, vertelde ze er niet bij.

Veel en goed volk uit alle hoeken van Limburg was aanwezig op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de Vlaamse Actieve Senioren in Genk. Zaal de “Flééketaer” zat afgeladen vol. Nadat de plaatselijke voorzitter een welkomstwoord had uitgesproken en iedereen een gezond en schitterend 2018 had toegewenst, mocht gastspreker Jürgen Constandt van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds de pijnpunten van de Belgische sociale zekerheid blootleggen.

Twintig minuten, meer had Jürgen niet nodig om aan te tonen dat er in dit land behoorlijk wat mis loopt in de SZ. De politieke, sociale en financiële kloof tussen Wallonië, Brussel en Vlaanderen is nog steeds groot. Dat het allemaal anders en beter kan, werd snel duidelijk; een hoopgevend signaal om als Vlaming niet te plooien. De oplossingen liggen voor het grijpen, maar de politieke geesten vol gekleurde ideeën willen het niet zien. Zij die het wel zien, stuiten nog steeds op de almacht van de zuilen.

Van Besien: zuchten maar

Zorg in het Nederlands?

Niet mogelijk!

De zesde staatshervorming hevelde een paar jaar geleden een aantal belangrijke gemeenschapsbevoegdheden over naar de Brusselse “Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie”. Een 80-tal ééntalig Franse rust- en verzorgingshuizen, revalidatieovereenkomsten en dagverzorgingscentra kregen op die manier met één pennentrek een “tweetalig” statuut.

Maar tweetaligheid in Brussel is een heel relatief begrip.

De Brusselse N-VA nam de proef op de som en belde een groot aantal van die instellingen met de vraag of ze ook zorg in het Nederlands konden aanbieden. De resultaten waren bijzonder veelzeggend: het overgrote deel van die “tweetalige” instellingen liet duidelijk verstaan dat zorg in het Nederlands gewoon onmogelijk is. In ’t Frans, desnoods in het Swahili, maar zeker niet in het Nederlands.

Brusselse brandweertop in vieze papieren Waar rook is, is meestal vuur. Zo ook bij de Brusselse brandweer. Een audit door het

Rekenhof was vernietigend voor de manier waarop de top van de Brusselse brandweer omspringt met aanbestedingen. Of ze bestaan gewoon niet, of ze worden ‘à la tête du client’ aangepast. Vriendjespolitiek, heet dat. ‘Gefundenes Fressen’ voor de Brusselse oppositie natuurlijk, die een onderzoekscommissie vroeg maar slechts een hoorzitting kreeg. Die leverde wel wat antwoorden op, maar heel wat vragen bleven onbeantwoord. Reden genoeg voor de Vlaams Belangfractie om een parlementair initiatief in te dienen waarbij de Brusselse regering wordt gedwongen het hele dossier over te maken aan de Centrale Dienst voor de Bestrijding van Corruptie (CDBC).

Lokvrouwen Bijna negen op de tien vrouwen in Brussel werd reeds geconfronteerd met een vorm van seksuele intimidatie. Dat blijkt uit een studie van de Universiteit Gent. Dus wil staatssecretaris Debaets (cd&V) de strijd tegen dergelijk geweld in de hoofdstad gaan opvoeren.

Een goed idee, vond ook Brussels Parlementslid Dominiek Lootens (VB), die er wel meteen aan toevoegde dat die strijd pas effectief kan gevoerd worden wanneer men duide-

20 jaar Doel 2020 Exact 20 jaar geleden, op 20 januari 1998, besliste de Vlaamse Regering dat Doel moest verdwijnen omdat op termijn naast het Deurganckdok een tweede containergetijdendok zou komen. Sindsdien is Doel 2020 actief, onder de bezielende leiding van Jan Creve. Uitgerekend nu, exact 20 jaar na die beslissing, moet de Vlaamse Regering een nieuwe beslissing nemen.

Als je vorige week de euforische uitspraken op de gezamenlijke nieuwjaarsreceptie van het Havenbedrijf, de Kamer en Cepa in het Hilton hoorde, zou er geen enkel probleem meer zijn om Doel te laten verdwijnen en het Saeftinghedok aan te leggen. Vooral Ben Weyts blonk van zelfvertrouwen. Marc van Peel, de altijd humoristische havenschepen, was toch wat voorzichtiger.

De viering van 20 jaar Doel 2020 vindt plaats op 20 januari om 17 uur in De Doolen te Doel. Er zijn drie sprekers van dienst. Ten eerste Nelly Maes, voormalig parlementslid voor de Kamer en de Senaat, het Vlaams en Europees Parlement. Waarschijnlijk de belangrijkste spreker (buiten Jan Creve) is

professor Matthias Storme, eerste advocaat van D2020 en hoogleraar verbonden aan de KU Leuven. Jan Creve, woordvoerder van Doel 2020, die als laatste het woord voert, heeft van Storme en de andere juridische medewerkers altijd enorm veel steun gekregen.

Die bracht met zich dat Doel nog niet verdwenen is en dat de organisatie tot nu toe gelijk haalde bij de Raad van State.

Pagadder

In het vorige nummer werd gesteld dat de luchthaven van Antwerpen 267.523 passagiers mocht verwelkomen in 2017. Dit moest 276.523 zijn, bijna 10.000 meer. Onze excuses daarvoor.

Tom Meeuws, de socialistische kopman voor de linkse kartellijst ‘Samen’ in Antwerpen, komt opnieuw in opspraak. Uit documenten blijkt dat Meeuws bij zijn vorige job – als lokaal directeur bij De Lijn Antwerpen – fouten zou hebben gemaakt. In april 2015 wordt een nieuw stuk premetrotunnel in gebruik genomen: ‘de Reuzenpijp’, onder de Turnhoutsebaan. Om de opening feestelijk te laten verlopen, wordt een straatfeest georganiseerd.

Meeuws klopt hiervoor aan bij vzw De Roma, die ook de gelijknamige feestzaal beheert.

Begin 2015 wordt een contract afgesproken voor het organiseren van het openingsfeest.

Kostprijs voor De Lijn: 664.290 euro. Er zullen optredens zijn, een rommelmarkt en andere vormen van animatie.

Op zich niets mis mee, ware het niet dat reeds een voorschot van dit bedrag betaald werd in november en december van het jaar … 2014. In totaal werd zo al 121.050 euro aan de vzw betaald zonder enig contract of afspraak. De opdeling zelf springt ook in het oog. De eerste drie schijven zijn bedragen van 60.000 euro, waardoor de betalingen onder de radar van de raad van bestuur van De Lijn blijven. De laatste schijven bedroegen tweemaal 120.000 euro en de laatste schijf was 113.000 euro. Men is slechts verplicht om voor een betaling toestemming te vragen voor facturen boven 67.000 euro. In maart 2015 trekt de boekhouding van De Lijn aan de alarmbel. Men stelt zich vragen waarom er geen documenten beschikbaar zijn voor de voorschotten die werden betaald aan vzw De Roma. De boekhouding laat nog weten dat Meeuws zijn bevoegdheid heeft overschreden en dat hij de raad van bestuur had moeten inlichten. In dezelfde periode komt nog een transactie boven water, een factuur van 121.000 euro aan een mediabedrijf.

Dit voor het uitbrengen van een magazine over de tram in Antwerpen. En ook daarvoor werd het bedrag opgedeeld in drie schijven, zodat ook in dit geval de raad van bestuur kon gepasseerd worden.

Door de mand gevallen Meeuws wordt op het matje geroepen.

Tijdens een spoedzitting van het gepolitiseerde benoemings- en remuneratiecomité op 24 maart 2015 worden de mogelijke opties besproken. Open Vld vraagt om ontslag, noteerde Het Laatste Nieuws. “Hij is zijn boekje te buiten gegaan”, luidt het.

“We moeten een sterk signaal geven.” Maar N-VA en CD&V hebben schrik voor een procedureslag. Alle partijen komen overeen tot een gedwongen vertrek met opzegvergoeding.

Zo kan Tom Meeuws de eer aan zichzelf houden en krijgt hij vijf maanden opzegvergoeding uitbetaald. En zo komt al na drie jaar een einde aan het directeurschap van Meeuws bij de De Lijn. Meeuws ontkent alle aantijgingen en spreekt van een politieke afrekening.

De boekhouding van vzw De Roma even controleren, kan geen probleem vormen. SInds 1 december 2017 is daar een nieuwe algemeen coördinator in dienst getreden: mevr. Danielle Dierckx. En dat is de echtgenote van Wouter van Besien.

7

Onze naaste buren

18 januari 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Grenzen dicht

Het migrantenvraagstuk blijft het Nederlandse debat domineren. Voormalig VVD-minister Frits Bolkestein stelde dat enkel anticonceptie op het Afrikaanse continent ons in Europa kan redden. De vakbond CNV riep dan weer op tot een arbeidsmarkt waarbij Nederlanders voorrang krijgen.

Jarenlang hebben linkse partijen zoals GroenLinks, en in de eerste plaats de sociaaldemocraten van de PvdA, een lans gebroken voor het vrije verkeer van personen binnen de Europese Unie. Dat de uitbreiding van de EU, met voornamelijk voormalige Oostbloklanden, te snel is gegaan, is voor velen duidelijk. Steeds meer wordt gevloekt in de linkse politiek correcte kerk. Het dringt namelijk tot steeds meer linkse zieltjes door dat open grenzen gelijkstaan aan een oneerlijke concurrentie op de arbeidsmarkt.

Eigen volk eerst Linkse partijen zijn al jaren op zoek naar nieuwe kiezers.

De PvdA dacht stemvee te vinden bij de allochtonen. Maar die strategie is hopeloos mislukt. De Partij van de Arbeid haalde bij de jongste landelijke verkiezingen minder dan 6 procent van de stemmen, goed voor amper 9 zetels (-29). De PvdA werd afgestraft voor haar regeringsdeelname in het kabinet met de rechts-liberale VVD. De vroegere autochtone kiezer heeft de sociaaldemocratische partij al jaren geleden verlaten. De PvdA heeft geen enkele voeling meer met wat leeft in de oude arbeiderswijken. De toekomst ziet er voor partijleider Lodewijk Asscher en zijn trawanten niet meteen rooskleuriger (lees: roodkleuriger) uit. De migranten wijken steeds

meer uit naar nieuwe partijtjes die expliciet gericht zijn op de gekleurde stem. Zo haalde DENK, een Turkse afsplitsing van de PvdA, meteen drie zetels in de Tweede Kamer. De zich voltijds-gediscrimineerd-voelende Sylvana Simons, uit Suriname, vist in dezelfde stinkende vijver. In maart, bij de lokale verkiezingen, zullen in steden als Rotterdam en Den Haag opnieuw migranten- en islampartijen (zoals NIDA, wat ‘oproep’ in de Koran betekent) zich bij de kiezer aandienen.

Besluit voor oud-links? De vroegere blanke arbeider moet opnieuw bereikt worden. De lager geschoolde autochtoon stemt nu veelal op de PVV van Geert Wilders. De radicale SP is de enige linkse partij die jaren geleden - onder Jan Marijnissen - al inzag dat open grenzen een grote instroom van goedkope werkkrachten uit Oost-Europa genereren, wat de autochtone werkman uit de markt duwt. Ook bij de vakbonden zien ze in dat de situatie onhoudbaar is geworden. De christelijke vakbond CNV vindt dat de instroom van nieuwe arbeidsmigranten moet worden afgeremd. “Er staan momenteel 1,2 miljoen mensen langs de kant, werkgevers moeten ophouden met te beweren dat er krapte zou zijn op de arbeidsmarkt en dat we daarom mensen uit het buitenland naar hier moeten halen”, aldus voorzitter Maurice Limmen. Vooral naar de bouwsector en de horeca stroomden de vorige jaren tienduizenden werk-

nemers uit het buitenland. Niet alleen de lage lonen zijn de vakbonden een doorn in het oog. Vakbond FNV klaagt de almaar toenemende flexibilisering aan. “Werknemers zijn allemaal concurrenten van elkaar geworden, de ene goedkoper dan de andere”, aldus FNV-voorzitter Han Busker. Waar CNV focust op oneerlijke concurrentie vanuit het buitenland, richt FNV vooral de pijlen op de zelfstandige zonder personeel (ZZP’er), die via belastingvoordelen werknemers uit de markt zou prijzen.

Afrikaanse bevolkingsexplosie Frits Bolkestein, bijna 85 jaar maar nog altijd het geweten van conservatief en liberaal Nederland, ziet weinig graten in het fenomeen van de ZZP-arbeid. Wel moeten volgens hem de grenzen op slot kunnen. Tijdens de jongste asielcrisis stelde Bolkestein al dat landen het Schengenakkoord moeten kunnen opzeggen. Vorige week deed de voormalige Eurocommissaris daar nog een schepje bovenop. De bevolkingsexplosie in Afrika moet de komende decennia drastisch worden afgeremd. Bolkestein vindt investeren in ontwikkelingshulp om immigratie af te remmen zinloos, zolang niet wordt gefocust op geboortebeperking. Bolkestein wil verplichte projecten rond anticonceptie koppelen aan de ontwikkelingshulp. “Het aantal inwoners bezuiden de Sahara verdubbelt van de huidige 1,2 miljard naar 2,5 miljard in 2050 en dan nogmaals naar 4 miljard in 2100”, aldus de VVD’er. “De aantallen mensen die nu op de Middellandse Zee worden aangetroffen, vormen nog maar het topje Simon Driehuis van de ijsberg.”

De Gentse trukendoos

Gentse gemeenteraadsleden van de oppositie, en misschien ook wel gemeenteraadsleden van de meerderheid, verslikten zich in hun koffie toen ze hoorden dat de stad Gent eigenaar is van een ’skybox’ in onze voetbaltempel. Én dat de daar aangeboden spijs en drank door de stadskas betaald wordt. Neen, dat staat niet in het stedelijk budget.

Op geen enkel moment is het formeel aan de gemeenteraad gevraagd, laat staan dat het er werd goedgekeurd.

In haar reactie op de onthullingen uit het boek ‘De Illegale Ghelamco Arena’ legt het schepencollege uit dat de rekening via de werkingskosten van de nv Buffalo voldaan wordt.

Een delicate uitgave wegstoppen in de boekhouding van een vennootschap (dus niet openbaar), daar draait het Gentse bestuur zijn hand niet voor om.

Dochterbedrijven van dochterbedrijven Gent laat grote projecten uitvoeren door het stadsontwikkelingsbedrijf, die ze verder doorschuift naar dochterondernemingen. Bij de bouw van het voetbalstadion was dat de nv Buffalo. Daar werd in beperkte groep en in besloten vergadering de stand van het dossier besproken. Vertrouwelijk, want het ging om veel geld en om delicate onderhandelingen met privébedrijven. De nv Buffalo was op haar beurt aandeelhouder van de cvba Arteveldestadion, de echte bouwheer.

In het bestuur van de cvba was geen enkele vertegenwoordiger van de oppositie (die mocht pas meebesturen vanaf 2016, toen de stad Gent eigenaar werd van het stadion, een ingreep die nodig was omdat de cvba haar schulden aan de stad niet kon betalen). Het verhaaltje dat de oppositiepartijen alles mee

heeft goedgekeurd, klinkt bijzonder hol. Ze hebben het deel van het verhaal goedgekeurd dat ze te horen kregen (iedereen wou een mooi voetbalstadion voor KAA Gent), maar kregen op geen enkel moment zicht op wat achter de schermen gebeurde, laat staan dat ze er iets in de pap te brokken hadden. Sterker nog, ze hadden niet eens het recht om stukken op te vragen, aangezien het ging om een private vennootschap. Dezelfde cascade aan dochterbedrijven van dochterbedrijven wordt in Gent ook in andere dossiers toegepast, de ontwikkelingen op Flanders Expo bijvoorbeeld.

Hetzelfde bij Publipart, het dochterbedrijf van Publilec dat hoge vergoedingen uitbetaalde aan Gentse schepenen. Publipart bleef volledig onder de radar; in de gemeenteraad wist nauwelijks iemand van het bestaan ervan af, tot de Optima-bank over kop ging en het bedrijf opdook als één van de klanten die geld verloor.

De transparantie van ons stadsbestuur is zo klaar als … een glas donkere trappist.

Openheid?

Alle stukken mogen ingezien worden, verklaart het stadsbestuur. Journalisten krijgen de kans om met eigen ogen te zien dat er niets onwettigs is gebeurd bij de bouw van de Ghelamco Arena. Een schijnvertoning. Het is niet

wat in de dikke stapels ingewikkelde juridische teksten staat dat het probleem is, maar vooral wat er niet in staat. De zware onderhandelingen achter de schermen om Ghelamco over de streep te trekken, zodat het de bouw van het stadion van Optima zou overnemen. Daarover zal geen verslag te vinden zijn in de officiële stukken. In de beroemde lijst contacten van burgemeester Termont met Piqueur (voorgelegd op de Optima-commissie) is er voor die periode ook een opvallende leemte. Enkel de mensen die daar aanwezig waren, weten wat aan Ghelamco en Optima beloofd is. Aan de eersten een aantal projecten om winst te kunnen maken (met als argument dat het deel voetbal onrendabel was). Aan Optima een uit-

De waarschuwing van Olivier Chastel MR-voorzitter Olivier Chastel gooide vorige week met bloemetjes naar de N-VA: “De meest loyale partner in de regering”, liet hij optekenen. Een vreemde uitspraak, maar niet meer dan logisch. De MR wil in Wallonië de volledige rechtse politieke flank binnenhalen. En dat wil zeggen: ook de Franstalige kiezers die zich kunnen vinden in figuren als Theo Francken en Jan Jambon.

De MR lag de laatste weken vaak in de hoek waar de klappen vielen. Er ging geen dag voorbij of de kranten hadden het over premier Charles Michel die aan het handje van de N-VA liep. Vaak zeer pijnlijke cartoons in de kranten bevestigden dat beeld. Charles Michel trad binnen de regering vrij laat op naar aanleiding van de Francken-crisis, maar hij gaf aan de N-VAexcellenties uiteindelijk een duidelijke boodschap mee: “Politiek hebt u geen geloofwaardige bondgenoot in Wallonië, tenzij de MR. Val ons dus niet te veel aan, of u vindt in 2019 niemand meer om een coalitie te vormen bezuiden de taalgrens.”

MR-voorzitter Olivier Chastel benadrukte dit nog eens op de RTBF-televisie en in een interview met L’Echo. “De N-VA heeft ons meer nodig, dan wij hen nodig hebben.” Lees: voor de Franstalige liberalen is het geen probleem om een coalitie te vormen met de PS, voor de N-VA is dat een absoluut taboe.

De waarschuwing zou duidelijk zijn aangekomen bij de N-VA. Want daar ziet men Michel II wel degelijk zitten.

Chastel liet duidelijk weten te willen voortwerken met de N-VA, voor zover de communautaire trom niet wordt geroerd.

“De partij heeft haar eis tot meer autonomie voor vier jaar in de koelkast gezet. Dat is een grote toegeving.” En nog: “De N-VA

is waarschijnlijk de meest loyale partij in de coalitie.” Het is weinig bekend maar ook bij de MR hebben ze het gehad met het flipflopgedrag van Kris Peeters, die bij tal van dossiers op gemaakte afspraken wil terugkomen. Ook minister van Justitie Koen Geens (CD&V) heeft er het handje van weg.

Respect De uitspraken van Chastel zijn ook belangrijk voor intern francofoon en Waals gebruik. Bij de MR groeit het besef dat een niet-onaardig deel van de bevolking respect heeft voor het beleid van Theo Francken en ook minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon best kan pruimen. Er doen verhalen de ronde dat tot 19 procent van de Walen bereid zou zijn om op de N-VA te stemmen. Het zijn die kiezers die de MR wil proberen binnen te halen. De partij weet dat ze de rechterzijde van het politieke spectrum moet aanspreken, en liefst een zo groot mogelijk deel van de Waalse rechterzijde. Dat betekent dat 25 à 30 procent van de kiezers potentiële MR-stemmers zijn. Al die stemmen zijn nodig, beseft men bij de MR, want het is de bedoeling om in 2019 de grootste politieke kracht in Wallonië te worden.

koopregeling zodat ze uit het project konden stappen zonder hun broek eraan te scheuren. De toverstok, waarmee de deal beklonken werd, was de tussenkomst van TMVW, dat vijftien miljoen euro in het stadion stak.

Neen, op geen enkele manier was de gemeenteraad (laat staan de oppositie) erbij betrokken. Afspraken met TMVW worden enkel door het college genomen, ook nu nog.

Groen bestuurt mee sinds 2013, en heeft zich naadloos ingepast in de paarse politieke cultuur. Dat hun schepenen meegenieten van gratis voetbal in de vipbox is eigenlijk een detail. Maar net dat soort tot de verbeelding sprekende verhalen is wat aan politici blijft kleven.

Mathildis

Li bia bouquet Met de recente peilingen die een ineenstorting van de PS voorspellen, zou dat een koud kunstje moeten zijn, maar de MR is er niet gerust in. Bij de Franstalige liberalen gaat men ervan uit dat de Parti Socialiste de schade zal beperken bij de verkiezingen van 2019. Drie elementen zijn daarbij cruciaal.

Ten eerste is de schandaalsfeer rond Publifin en aanverwante zaken stilaan naar de achtergrond verschoven. Ten tweede is de PS lokaal nog altijd sterk verankerd en is de kans groot dat een aantal lokale mandatarissen de lijsten voor de federale en Waalse verkiezingen bevolken en op die manier twijfelende PS-kiezers toch aan boord kunnen houden. Ten derde blijft een steeds groter deel van het Franstalige electoraat gewoon thuis; daar is toch geen sanctie aan verbonden. Gevolg is dat de goede scores van de PTB in de peilingen wellicht overschat zijn.

Bij de MR gaat men ervan uit dat de PS in 2019 weliswaar de tweede grootste partij van Wallonië zal zijn, maar kort achter de liberalen. Een Waalse MR-PS-regering zou snel kunnen worden gevormd. Olivier Chastel heeft altijd de lijnen opengelaten naar de PS. De partij ligt nu knock-out op de grond.

Bij de MR is te horen dat natrappen geen zin heeft. Di Rupo en co zullen wat blij zijn in Wallonië opnieuw aan de knoppen te mogen zitten. Voorwaarde zou wel zijn dat de PS niet te veel inhakt op een nieuwe federale regering-Michel II zonder socialisten. Of hoe de MR het machtsspel zeer goed beheerst.

Picard

8

De wereld rond

18 januari 2018

Paardendiplomatie van ‘Ma Ke Long’ Toen de Franse president Macron zijn opwachting maakte in China deed hij dat niet enkel met de bedoeling er de Franse belangen te behartigen. Hij profileerde zich als dé ‘Europese leider’, ook al bestaat er een discrepantie tussen hoe hij die eigen ambitie ziet en de interpretatie die Peking eraan geeft. Het relaas van een driedaagse.

Vijf toespraken op drie dagen werkte Macron af. Hij sprak voor studenten, academici, ondernemers, de Franse gemeenschap in Peking, en natuurlijk voor veel partijbonzen, een ‘soort’ die in het ‘Rijk van het Midden’ welig tiert. En steeds deed hij dat met het voluntarisme dat sinds dag één zijn handelsmerk is. Moeilijkheden veegt hij onder de mat, en tegelijkertijd bejubelt hij de enorme kansen die de Frans-Chinese samenwerking in zich draagt. In essentie gaf hij een soort live vertolking van hetgeen hij al in zijn boek ‘Révolution!’ schreef.

China is een “kans”, eerder dan een “bedreiging”. Ook een voorliefde voor symboliek is eigen aan het beestje. Niet toevallig ging zijn bezoek van start in Shaanxi, bekend voor zijn terracottaleger, en naar verluidt ook de plek waar de familiewortels van president Xi Jinping liggen. Om even in die sferen te blijven: de naam van de Franse president staat in China voor heldendom. ‘Ma Ke Long’, heet het in het Mandarijn – het paard dat de draak temt. ‘Ma Ke Long’ kwam niet met lege handen; hij bracht als cadeau voor zijn Chinese ambtsgenoot een paard van de Republikeinse Garde mee. Toen Xi Jinping in 2014 Parijs bezocht, werd hij geëscorteerd door een honderdtal ruiters en dat schouwspel maakte een sterke indruk op de man. Dergelijke geschenken zijn nooit toevallig.

Economische opdracht Los van de symboliek, had het bezoek van Macron een

belangrijk economische dimensie. Dat de top van heel wat Franse bedrijven, Airbus en BNP Paribas op kop, meereisde, had zijn redenen. Uiteindelijk werden zo’n vijftig contracten gesloten, volgens deskundigen een fraai resultaat. Feit is dat het economisch evenwicht tussen Frankrijk en China doorheen de jaren behoorlijk scheefgetrokken is geraakt. Parijs kijkt aan tegen een tekort van 30 miljard op de handelsbalans met Peking. Voor Frankrijk is China de grootste leverancier van goederen, maar kijken we naar de klantenlijst van de republiek dan staan de Chinezen slechts op plaats acht. Frankrijk exporteert dus te weinig naar China. Dat de Chinezen in verhouding tien keer minder investeren dan omgekeerd is een ander onevenwicht dat moet worden weggewerkt. De vijftig contracten moeten een eerste aanzet zijn om de dingen bij te sturen.

Frankrijk overstijgen Een onderzoeker van de European Council of Foreign Relations merkte op dat Macrons bezoek Frankrijk overstijgt. “Hij wil zich ook profileren als dé Europese leider; simultaan wil hij de boodschap uitsturen dat Europa in betere vorm verkeert dan vele Chinezen wel denken”, klinkt het bij de denktank. Het belang van dit laatste punt, los nog van de hoedanigheid en het mandaat van de boodschapper, is reëel.

De Chinezen nemen vooral de VS serieus. Zij zijn voor Peking de enige serieuze concurrent op het gebied van kunstmatige

Diplomatieke valies intelligentie, in Chinese ogen het hart van de digitale revolutie. Enigszins meewarig kijken ze naar Europa, het oude continent dat weinig zin heeft te voldoen aan de eisen die globalisering aan de verzorgingsstaat stelt. Het valt te betwijfelen of het bezoek van de Franse president iets bijgedragen heeft om dat beeld te veranderen.

Duitse machtspositie Meer dan eens hoorden we de voorbije maanden over het Europese vacuüm waar Macron zo handig gebruik van weet te maken. Een nog steeds regeringloos Duitsland heeft de positie van Angela Merkel verzwakt, en de Britten zijn enkel nog begaan met de gevolgen van de Brexit.

En daar heb je die Franse jeune premier die het systematisch heeft over een nieuwe Europese dynamiek. Jammer genoeg is meer nodig om de Chinezen te overtuigen. “Het is duidelijk dat we concurreren met de Duitsers die hier een veel betere reputatie hebben dan wij”, merkte een delegatielid in ‘Libération’ op.

In de ogen van Peking is Duitsland het eerste Europese aanspreekpunt, niet ‘Ma Ke Long’ of enige andere regeringsleider.

Vlak voor hij Peking verliet, moest hij schoorvoetend toegeven “geen mandaat” te hebben om in naam van Europa te praten, zelfs al had hij “voorafgaandelijk overleg gepleegd met Merkel”. In een Europese context bekeken, won de voorbije maanden het beeld veld van een Duitsland dat verdwijnt in de schaduw van een energiek Frankrijk, maar op het Aziatische forum blijkt dit genuanceerd te moeten worden.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Dooft het laatste lichtpuntje?

Van alle landen die werden meegesleept in de zogenaamde “Arabische Lente”, heeft alleen Tunesië een geslaagd begin gemaakt met een democratiseringsproces. In alle andere landen werden opstanden neergeslagen, zoals in Bahrein, brak een burgeroorlog uit, zoals in Syrië en Jemen, of kwamen de fundamentalisten aan de macht, zoals in Egypte.

Daar kon een geslaagde militaire staatsgreep het land nog redden, en men was weer bij het beginpunt: een militaire dictatuur. Maarschalk Moebarak werd vervangen door generaal alSisi. Ook in Tunesië zag het er slecht uit: bij de eerste vrije verkiezingen kwam de fundamentalistische partij Ennahda met 37 procent van de stemmen veruit als grootste uit de bus.

Geen absolute meerderheid, maar genoeg om als een zwaard van Damocles – of Mohammed – boven de samenleving te hangen.

Dat veranderde slechts een klein beetje toen Ennahda bij de verkiezingen van 2014 terugviel tot minder dan 32 procent. Tunesië is nog steeds de enige democratie die uit de rampzalige “Arabische Lente” is voortgekomen. Maar de recente muiterijen, rellen en aanvallen op politiekantoren en regeringsgebouwen zouden wel eens het begin van het einde kunnen zijn. We hopen dat niet, maar we vrezen het.

In Iran zou zo’n revolte kunnen leiden tot de omverwerping van de dictatuur. In Tunesië tot de ondergang van de democratie. Op het eiland Djerba waren geen rellen, dus de meeste plaatselijke politiemensen werden naar de brandhaarden op het vasteland gestuurd. Fundamentalisten maakten onmiddellijk van de gelegenheid gebruik om de plaatselijke Joodse school met molotovcocktails aan te vallen.

Bij de synagoge van Djerba had Al Qaeda in 2002 al eens een bomauto laten exploderen.

Daarbij vielen toen 21 doden.

Ontvoerd en vermoord In december 2010 werden een Amerikaanse en een Britse toeriste ontvoerd door een groep moslims. De Amerikaanse werd vermoord, haar Britse vriendin werd dertien keer met messen gestoken en zo meedogenloos geschopt en geslagen dat ze dertig gebroken botten had.

Ze werd voor dood achtergelaten, maar ze bleef in leven en ze kon op blote voeten, met vastgebonden handen, een mijl door een bos lopen. Uiteindelijk werd ze gered. Ieder normaal denkend mens zal dat een verschrikkelijke misdaad noemen, of dat nu in Engeland gebeurt, in Duitsland of in Zweden.

Maar dit gebeurde in de omgeving van Jeruzalem, in een gebied dat onder controle staat van de Palestijnse Autoriteit, en dus worden wij geacht die moordenaars niet als misdadigers te beschouwen, maar als Palestijnse verzetsstrijders. De Israëlische politie kon dertien Ara-

bieren arresteren. Zij maakten deel uit van een terreurgroep die al één andere moord gepleegd had, twee moordpogingen en enkele verkrachtingen. Waarom komt die zeven jaar oude zaak plots weer in de actualiteit?

Omdat het overlevende slachtoffer bekend heeft gemaakt dat de Palestijnse Autoriteit de moordenaars, die nog steeds in de gevangenis zitten, elk 12.000 dollar aan loon heeft uitbetaald. Een heel gewone praktijk: iedere Arabier die veroordeeld wordt wegens misdaden tegen Israëli’s en/of Joden, of dat nu verkrachting is, brandstichting, ontvoering of moord, krijgt zo’n uitbetalingen. En vermits één van die vrouwen Joods was…

EU financiert terreur De Palestijnse Autoriteiten besteden elk jaar 358 miljoen dollar aan uitbetalingen aan terroristen en criminelen in Israëlische gevangenissen. Dat is 7 procent van hun jaarlijkse begroting. In totaal krijgen de Palestijnse Autoriteiten jaarlijks 700 miljoen dollar aan buitenlandse hulp. De EU is één van de grootste donoren.

President Abbas ontkent dat niet. In een reactie verklaarde hij uitdagend: “Ik zal geen compromissen sluiten over het salaris van ook maar één Martelaar of gevangene, want ik ben de president van het gehele Palestijnse volk.” In andere culturen zijn martelaars mensen die gefolterd of vermoord worden omwille van hun geloof. In het psychopathische islamitische jargon is een “Martelaar” een terrorist die anderen foltert en vermoordt.

“Vijand in ons midden” Berlijn is een links bolwerk. Sinds 2016 wordt de stad bestuurd door een coalitie van de Grünen, de socialisten en de DDR-creaturen van Die Linke.

Natuurlijk doet zo’n coalitie grote inspanningen om meer moslims in het politiekorps aan te werven. Een paramedicus die les moest geven aan kadetten in Berlin-Spandau, legde daarover volgend getuigenis af: “Vandaag heb ik lesgegeven aan de politieacademie. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt als dit. Het klaslokaal zag eruit als een varkensstal. De helft van de klas [bestond uit] Arabieren of Turken, brutaal als de hel. Ze konden zichzelf niet uitdrukken. Ik stond op het punt er twee of drie naar buiten te sturen omdat zij de les verstoorden of zaten te slapen.

Mijn Duitse collega’s vertelden me dat sommigen hadden gedreigd hen af te ranselen.

[Sommige studenten] spreken nauwelijks Duits. Ik was geschokt, ik was bang van hen.

De leraars zijn bang dat studenten de auto’s in de straat zullen vernielen als ze uit de klas worden gestuurd. Zij zijn geen collega’s. Zij zijn de vijand in ons midden. Ik heb nooit zoveel haat tegen mij gevoeld als in die klassen.” Overigens, de eerste gevolgen van dat suïcidale aan-

wervingsbeleid bij de politie zijn al merkbaar Een Arabische studente die stage liep in een politiebureau in Berlin-Schönberg, had uit de politiecomputers gegevens gekopieerd over een onderzoek naar een Libanese misdaadclan, en die via WhatsApp doorgestuurd naar niet-identificeerbare ontvangers.

In Berlijnse politiekringen wacht men met een bang hart af wanneer een islamitische agent voor het eerst een Duitse collega zal neerschieten….

“Il n’y que la vérité qui blesse” De beroemde Oxford Dictionary omschrijft een “shithole” als een “zeer vuile, sjofele of anderszins onaangename plaats”. Heeft president Trump die term echt gebruikt om Haïti en enkele Afrikaanse landen aan te duiden? Best mogelijk. Maar moet men zo’n drukte maken over de waarheid, zelfs als die een beetje ruw wordt geformuleerd?

Men moet eens luisteren naar wat mensenrechtenactivisten en asieladvocaten allemaal uitkramen als illegalen naar een islamitisch, Afrikaans of Latijns-Amerikaans “shithole” gerepatrieerd gaan worden.

Dan beweren zij dat daar gefolterd, gemoord en gediscrimineerd wordt, dat het er onveilig is, dat de regeringen mensen gewoon laten verhongeren, dat er geen sociale voorzieningen zijn, geen behoorlijk onderwijs en geen degelijke ziekenhuizen, en dat je toch geen arme illegalen naar zo’n moord- en folterland kunt terugsturen.

Dat is toch veel erger dan zeggen dat het er “vuil, sjofel en onaangenaam” is? Trump heeft weer eens onverbloemd de waarheid gezegd.

Daarachter gaat een uiterst onaangename realiteit schuil: als mensen van hun eigen land een

“shithole” hebben gemaakt, niet eventjes, niet één keer, maar vijftig of honderd jaar aan een stuk, telkens opnieuw, dan moet je hen niet als immigranten binnenhalen. Dan zullen ze er hier dezelfde rotzooi van maken.

Communistische miljardair In Rusland was 12 januari de laatste dag waarop kandidaten voor de presidentsverkiezingen zich konden laten registreren. De enige ernstige tegenkandidaat die het tegen Poetin had kunnen opnemen, was Alexey Navalny, maar zijn kandidatuur werd afgewezen omdat hij een strafblad heeft.

Niet dat hij een misdaad heeft gepleegd, maar Poetin heeft een proces wegens fraude tegen hem laten organiseren. De verdediging kwam niet eens aan het woord. Navalny werd natùùrlijk schuldig bevonden. Het tegendeel zou even wonderbaarlijk zijn geweest als de verrijzenis van Lenin. Navalny kan zich tot 2028 (!) niet meer kandidaat stellen. Hij had sowieso geen schijn van kans tegen Poetins geoliede propagandamachine.

Maar als tegenkandidaat zou Navalny minstens een forum gehad hebben om kritiek te leveren op Poetins beleid. Er zijn officieel zeventig geregistreerde kandidaten, onder wie de miljardair en zakenman Pavel Grudinin, namens … de Communistische Partij.

Een communistische miljardair dus.

Moet hij dan zichzelf geen nekschot geven?

En nog vreemder: vóór hij kandidaat werd voor de communisten was hij lid van Poetins partij, Verenigd Rusland. Wij beweren niet dat hij een stroman is.

Maar net als Maxim Suraikin, de voorzitter van de Communistische Partij, vinden wij dit zeer, zeer eigenaardig

LOUIS-FERDINAND CÉLINE, TABOE De uitgeverij Gallimard heeft besloten een aantal pamflettaire teksten van Louis-Ferdinand Céline dan toch niet opnieuw uit te geven, omwille van hun rabiaat antisemitische karakter. De kritiek op de plannen was te groot. Maar eigenlijk heerst slechts tijdelijk een taboe op een deel van het literaire werk van de succesauteur met bestsellers als “Voyage au bout de la nuit”.

“Omwille van de vrijheid van de uitgever en de gevoeligheid van dit tijdperk heb ik besloten om dit project op te schorten omdat de methodologische voorwaarden en de aspecten verbonden aan de herinnering niet verenigd zijn om een uitgave op een serene manier te garanderen.” Met dit persbericht wou André Gallimard een einde maken aan een polemiek waarin zijn uitgeverij al een aantal weken verzeild was geraakt.

Aanleiding waren de plannen van uitgeverij Gallimard om in de lente van 2018 een aantal polemische teksten van Louis-Ferdinand Céline (1894-1961) opnieuw uit te geven. Het gaat om pamfletten met een sterk antisemitische inslag die dateren van voor de Tweede Wereldoorlog. Het gaat om “Bagatelles pour un massacre” (1937), “L’école des cadavres” en “Les beaux draps” (1941). Het antisemitisme van Céline is bekend. In de herfst van zijn leven liet hij weten niet te willen dat die geschriften opnieuw worden uitgegeven. Zijn 105-jarige weduwe Lucette Destouches is daarop teruggekomen.

Kritische noten De uitgeverij Gallimard zag een kans en liet weten dat heruitgaven begeleid zou worden door een kritische inleiding en een uitgebreid notenapparaat. Niet enkel omwille van een verduidelijking van de tijdsomstandigheden. Ook en vooral om de

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE vaak extreme standpunten te kaderen. Céline haalt in zijn teksten het klassieke repertoire boven van verwijten en beschuldigingen richting Joden en complotten door Joden, die hij als parasieten en profiteurs bestempelt. Een aantal politici en historici vond zo’n kritisch geannoteerde versie daarom noodzakelijk en wenselijk. Eerste minister Edouard Philippe noemde zich voorstander van zo’n heruitgave.

Historicus Zeev Sternhell wijst erop dat het antisemitisme van Céline niet op zichzelf staat en dat dit gerust breder geduid mag worden. Het situeert zich in een lange traditie die in Frankrijk wortels heeft in de katholieke Kerk en teruggaat tot gebeurtenissen als de zaak-Dreyfus aan het einde van de 19de eeuw. Voor Sternhell is zo’n uitgave zelfs noodzakelijk omdat het aantoont dat Céline in de lijn zit van jarenlang gerespecteerde Franse auteurs, polemisten en politici als Drumont, Barrès en Maurras. Het antisemitisme is decennialang, ja zelfs eeuwenlang, een onderdeel geweest van de Franse samenleving en zelfs de politiek. Het is zelfs een soort instrument van politieke actie geworden. Joodse politieke tegenstanders konden gemakkelijk in de hoek worden geduwd.

Ook een becommentarieerde versie ging voor een aantal auteurs van Gallimard te ver. En toen schoot de vroegere nazijager Serge Klarsfeld in actie. Hij verklaarde dat het onaanvaardbaar was dat zo’n teksten vol Jodenhaat konden worden heruitgegeven. Klarsfeld is niet aan zijn proefstuk toe. In 2011 fulmineerde hij al tegen de ‘Archives de France’ omdat deze instelling de 50-jarige dood van Céline en de intrede van zijn werk in de prestigieuze Pléiade-reeks herdacht. Maar toen ging het over zijn romans zoals het succesboek ‘Voyage au bout de la nuit’ en zijn vele brieven.

ZIEKENHUIZEN IN EEN ONTWIKKELINGSLAND Sinds december verkeert de Britse nationale gezondheidszorg in een diepe crisis. Duizenden operaties werden geannuleerd en patiënten moeten soms wel twaalf uur wachten op spoedeisende hulp. Die toestanden zijn wraakroepend, temeer omdat de politieke kaste graag dweept met de ‘hoge kwaliteit’ van de gezondheidszorg.

In West- en Noord-Europa werd vanaf de jaren negentig aldoor gesproken over de ‘verzorgingsstaat’. Doorheen de jaren werd gaandeweg overgestapt naar het begrip ‘actieve welvaartsstaat’. De toestand in België is al jaren min of meer dezelfde.

Sociologe Bea Cantillon van het Centrum voor Sociaal Beleid, verbonden aan de Universiteit Antwerpen, vat de toestand samen als volgt: de armoede stijgt weinig, de ongelijkheid stijgt weinig, de welvaartsstaat blijft van erg hoog niveau, maar de middelen die we moeten besteden om dit status quo te behouden, worden steeds omvangrijker. Daar stoten we meteen op het grote probleem. Hoeveel procent van het bruto binnenlands product dient in de komende decennia bijkomend naar de welvaartsstaat te vloeien, willen we het bouwwerk overeind houden?

Actieve welvaartsstaat In tegenstelling tot de corporatistische en sociaaldemocratische welvaartsstaten op het Europese vasteland, heeft het Verenigd Koninkrijk historisch gekozen voor een systeem dat meer Amerikaans-Angelsaksisch geïnspireerd is. Simpel gesteld: gratis sociale voorzieningen zoals werkloosheidsuitkeringen en onderwijs zijn er minder vanzelfsprekend dan bij ons. Toch is het een misvatting te veronderstellen dat in Groot-Brittannië een systeem van gezondheidszorg opgebouwd is vergelijkbaar

Ontspoord en onhoudbaar Dit systeem kraakt nu in al zijn voegen. In 1948 kostte de NHS de staat (de belastingbetaler), omgerekend naar het huidige prijzenniveau, zo’n 9 miljard pond (10 miljard euro). Vandaag vallen de kosten vijftien maal hoger uit. Een onhoudbare situatie. Vooral sinds het nieuwe millennium zijn de kosten geëxplodeerd. In 2000 lag het kostenplaatje op 75 miljard pond (84 miljard euro), om tien jaar later uit te komen op een bedrag van meer dan 125 miljard pond (141 miljard euro). De sociaaldemocraten hebben het geld jarenlang door ramen en deuren gesmeten. De kostprijs van de NHS steeg tijdens de bestuursperiode van Tony Blair met ongeveer 6 procent op jaarbasis.

Sedert 2010 komt er jaarlijks zo’n procent bij. Het gros van de miljarden vloeit naar het betalen van artsen, verpleegsters en

Censuur Duitsland heeft ervaring met de beteugeling van de persvrijheid door de nazi’s, in de jaren dertig van de vorige eeuw, later gevolgd door de controle van de Stasi op wat gedrukt of verspreid werd via radio en televisie in de DDR. In de grondwet staat: “Er zal geen censuur zijn.” Een rechtstreeks gevolg van de ervaring met het breidelen van de vrijheid en de vrije gedachten. De marsen van Pegida, begonnen in 2014, kregen bescherming van de politie. Ondanks de islamokritische tot islamofobe slogans en kreten.

Nu is er een fundamenteel verschil, omdat ook schotschriften van onder het stof worden gehaald. De heisa is te begrijpen, want kritiek op het antisemitisme is een essentieel onderdeel van het westerse waardenpatroon geworden. Toch moeten een aantal dingen in perspectief worden geplaatst. Zoals gezegd zou het gaan om een becommentarieerde versie van de geschriften.

De lezer krijgt dus uitgebreid duiding. Dat is in het verleden al met andere antisemitische teksten gebeurd. Zo werd het werk van Lucien Rebatet, een antisemitische Franse schrijver, in 2015 heruitgegeven. Ook met een uitgebreide toelichting.

Nog belangrijker is dat de anti-Joodse geschriften van Céline al in 2012 opnieuw van de persen rolden. Dan wel in Canada.

Een uitgave die werd verzorgd door de Célinekenner Régis Tettamanzi. Hij had gestudeerd op die pamfletten. De Canadese versie heette ‘Polemische geschriften’. De pers in Frankrijk vond dit een te weinig kritische titel. Trouwens, er kon toen weinig worden ingebracht tegen de heruitgave, want in Canada vervallen auteursrechten 50 jaar na de dood van de schrijver. In 2011 dus. Daar kan men die werken nu zonder problemen verspreiden. En dat is het verschil met Frankrijk, waar dit embargo tot 70 jaar na de dood geldt.

Dat wil zeggen dat het taboe rond bepaalde werken van Céline in 2031 wordt opgeheven. Het tegenhouden van de heruitgave is dan ook een tijdelijke maatregel. Dat was ook de reden voor Gallimard om met een becommentarieerde uitgave te komen, want over 13 jaar kan iedereen die werken in principe vrij en zonder enige beperking verspreiden. Tenzij het dan onder een racismewet valt. Maar dat is een ander verhaal.

Salan

ENGELAND ander personeel (60 procent). Medicijnen happen ‘slechts’ 20 procent uit het budget.

De Britten voelen aan hun klompen dat het zo niet verder kan. In 2016 kwam bij een bevraging al naar voren dat het overgrote deel van de respondenten (zo’n 70 procent) zegt gerust meer belastingen te willen betalen, op voorwaarde dat die bijkomende inkomsten voor de schatkist met zekerheid geparkeerd worden om de nationale gezondheidszorg in stand te houden. Opmerkelijk is dat er weinig appetijt is om ‘National Health Service’, in tijden van ontspoorde financiën, te privatiseren. Uit onderzoek, uitgevoerd in mei 2017 door peilingbureau ‘YouGov’, blijkt dat 84 procent van de Britten de gezondheidszorg publiek wil houden. Met als gevolg dat zelfs een aanzienlijk deel van de rechtse Conservative Party tegen privatisering gekant is.

Vergrijzing en migratie De kosten stijgen al jaren, maar toch barstte de crisis pas vorige maand in alle hevigheid los. Meer dan 50.000 operaties werden per direct geannuleerd, en mensen wachtten tot wel twaalf uur op de spoedafdelingen. Jaarlijks is er tijdens de wintermaanden bijkomende druk op het systeem, doch een situatie als in december 2017 is decennia niet vertoond. Theresa May maakt zich ervan af door te stellen dat het annuleren van operaties juist onderdeel van haar plan is, om goed voorbereid te zijn op de winterprik. Dit klinkt weinig overtuigend. Een afname van het aantal beschikbare bedden in vergelijking tot de vorig jaren, gecombineerd met een groeiende bevolking (lees: instroom van migranten), plus een vergrijzende bevolking (lees: hogere kosten en meer operaties), dat geeft problemen. Er moeten in het Verenigd Koninkrijk dringend pijnlijke knopen doorgehakt worden.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Haattaal is dan wel weer een vergrijp, waar tot vijf jaar gevangenisstraf op kan volgen. Vrijheid van meningsuiting? Ja, maar.

“Mein Kampf” van Adolf Hitler is officieel slechts verkrijgbaar in een geannoteerde versie. Wie aanzet tot haat tegen gelijk welke minderheid in Duitsland kan voor de rechter verschijnen. Hoe houdt Duitsland twee beginselen in evenwicht? Enerzijds, vrijheid van meningsuiting, anderzijds het beteugelen van haatboodschappen. Nieuwkomers uit het Midden-Oosten en Afrika brengen hun antisemitisme mee naar Duitsland. In 2016 steeg het aantal klachten voor haattaal met 50 procent.

Netzwerkdurchsetzungsgesetz De NetzDG (het Netzwerkdurchsetzungsgesetz, ja, zo heet die wet in dat onnavolgbare Duits), om misbruiken op de sociale media te bestrijden, was het wapen om de tweets van de dames von Storch en Weidel te bannen. NetzDG verbiedt het aanzetten tot haat, het tonen van de swastika, en zo zijn er nog 18 overtredingen waarbij de nieuwe wet, gestemd in juni 2017, in werking kan treden. Als gebruikers van de sociale media een dergelijke fout opmerken, heeft de internetfirma 24 uur, of een week voor zeer ingewikkelde gevallen, om de onrechtmatige tekst na te trekken en te verwijderen, of een boete van 50 miljoen euro kan volgen. In de eerste week na Nieuwjaar hebben meer dan duizend moderatoren van Facebook honderdduizenden voorvallen moeten nagaan.

Omdat de boete zo hoog is en de werklast boven alle verwachtingen zwaar, hebben de socialemediafirma’s gekozen voor censuur, om zich processen en veroordelingen van het lijf te houden.

De NetzDG leidt tot absurde situaties. Voor tien dagen dook een oude tweet op van Heiko Maas, de minister van Justitie, die de

FRANKRIJK

In 2031 wordt alles vrijgegeven

RIGHT OR WRONG

met dat in de Verenigde Staten. Het is niet al vrije markt wat de klok slaat, wel integendeel.

De NHS, opgericht in 1948, staat voor ‘National Health Service’, de gecollectiviseerde gezondheidszorg in Wales, Engeland, Schotland en Noord-Ierland. In tegenstelling tot de sociale zekerheid in België is de NHS sterk gedecentraliseerd. Het zijn de regio’s die, in grote mate, hun gezondheidszorg autonoom inrichten en besturen. In totaal gaat in de publieke gezondheidszorg, op jaarbasis, zo’n 140 miljard pond om (157 miljard euro). Meer dan anderhalf miljoen Britten zijn werkzaam in de gezondheidssector ingericht door de overheid. Concreet gaat het in bijna 700.000 gevallen om verplegers en verpleegsters.

Behandeling in het ziekenhuis en een bezoek aan de huisarts zijn, via het NHS-systeem, quasi volledig gratis voor de Britse ingezetenen – en tot maart 2019 ook voor onderdanen van de Europese economische ruimte.

DE VRIJHEID EN HAAR DUITSE VIJANDEN Duitsland beschikt sedert Nieuwjaar over een wet, de NetzDG, om haattaal te bannen en die heeft pijnlijke gevolgen voor de vrijheid van meningsuiting. Twee dames van AfD werden prompt monddood gemaakt op de sociale media, want zij vertellen, in de ogen van de elektronische Big Brother, onzindelijke praat.

“Wat is er fout met dit land?”, brieste Beatrix von Storch, volksvertegenwoordigster voor AfD, per Twitter richting haar 30.000 volgers op 31 december. “Waarom is een officiële pagina van de politie in Noordrijn-Westfalen in het Arabisch?” Zij gaf zelf een antwoord: “Is het om de barbaarse, moslim- en verkrachtershorden te paaien?”

Gevolg: de volgende dag was haar tweet verdwenen, plus twaalf uur lang geen toegang tot Twitter. In de politieke storm die volgde, kreeg zij de steun van Alice Weidel, covoorzitster van AfD. Die luchtte haar gram met de tweet: “Onze overheden onderwerpen zich aan het ingevoerde, rondzwervende, slaande, messenstekende migrantenplebs.” Ook die ontboezeming verdween in de elektronische vergeetput.

9

Het nabije buitenland

18 januari 2018

DUITSLAND

wet opgesteld heeft, waarin hij een auteur die zich verzet tegen de immigratie een “idioot” noemde, en die elektronische bedenking werd verwijderd op basis van de wet die Maas schreef.

De kritiek op de NetzDG zwelt aan, en niet alleen bij de leiders en de volgelingen van AfD. Ook de FDP, de liberalen, de Grünen en “die Linke’ beginnen door te hebben dat er iets grondig fout zit met de antihaatwet. Niet alleen de politici spuwen vuur, ook de Vereniging van Duitse Kranten verwerpt de NetzDG. Om de hoge boetes te vermijden, meldt de vereniging, schrappen socialemedianetwerken uit voorzorg pikante politieke opinies.

Chaos The Economist haalt een mooi voorbeeld aan van de chaos waartoe NetzDG aan het leiden is. Wat voor de ene man haattaal is, is voor de andere een mening die moet geuit kunnen worden. Op 8 december vorig jaar werden Israëlische vlaggen verbrand aan de Brandenburgertor, na de beslissing van president Trump om Jeruzalem te erkennen als hoofdstad van Israël.

De betogers riepen: “Israël, moordenaar van kinderen”, maar de plaatselijke politiemensen zegden dat de actie, en de woorden, gedekt waren door de wet op de vrijheid van meningsuiting.

De Israëlische ambassadeur reageerde met de eis dat de wet gewijzigd zou worden. Armin Schuster, een invloedrijke christendemocraat, argumenteerde meteen dat de inwijkelingen die schuldig waren aan het verbranden van de Israëlische vlag het land moesten uitgezet worden. Op 27 januari is het Holocaust Herdenkingsdag, en de CDU is zinnens de deportatiewet te wijzigen om betogende antisemitische nieuwkomers het land uit te gooien.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

18 januari 2018

MEDIALAND

FILM The Greatest Showman

VRT-ombudsman Tim Pauwels reageert: “Wie bij VRT begint, laat zijn bagage achter aan de ingang”

“Don’t listen to the critics”

Jihad bij de VRT

Facebook past tijdlijn aan

U kon het verleden week op onze voorpagina lezen: Jihad van Puymbroeck gaat bij de VRT aan de slag als socialemediaredacteur. Haar aanstelling zorgde voor een regelrechte mediastorm, niet alleen op de sociale media, ook in de “gewone” pers. Die probeerde de zaak-Van Puymbroeck trouwens met veel ijver om te buigen in een zaak -“SCEPTR & rechtse internettrollen”.

Voor de pers was het van meet af aan duidelijk dat er met de aanstelling van Jihad van Puymbroeck bij de VRT niets mis was, noch concreet deze aanstelling, noch de gemeenzame politieke voorkeuren op de nieuwsredactie van VRT. Neen, het échte probleem was uiteraard dat SCEPTR een artikel had gebracht over haar aanstelling, en daarmee het probleem van de overwegend linkse politieke voorkeuren op de nieuwsredactie van de openbare omroep wilde aankaarten. De stok om de hond te slaan was snel gevonden: een aantal idioten die het nodig vonden om zich in het kielzog van het artikel bij SCEPTR nog eens goed te laten gaan in de commentaarkolommen of in de sociale media. Daarmee zetten diezelfde media, die groot misbaar maakten dat SCEPTR een hetze tegen Jihad van Puymbroeck in gang zou gezet hebben – quod non –, wel een hetze in gang tegen SCEPTR, inclusief onze jonge medewerker die het artikel heeft geschreven. Om één of andere reden was het plots bijzonder belangrijk om consequent niet alleen zijn naam en voornaam, maar ook zijn leeftijd en studierichting te vermelden, in een ware “ga hem maar eens opzoeken”-stijl. Toen Apache.be onlangs fake news bracht over het Antwerpse stadsbestuur, werd er veel minder op de boodschapper geschoten, noch op het medium, noch op de journalist van dienst. Over de achtergrond van die journalist werd trouwens zedig gezwegen, en met reden, want dat hij getrouwd was met een mandataris van Groen had de zaak natuurlijk onmiddellijk in een heel ander daglicht kunnen plaatsen.

Daarmee is duidelijk dat een fake news producerende website als Apache.be tot het cirkeltje van geaccepteerde media wordt gerekend. Onze zusterpublicatie SCEPTR wordt weggezet als een “rechtse opiniesite”, waarvan, stel je voor, De Standaard nog wist te melden dat “veel berichten niet worden gedeeld”. Je vraagt je af: waarom maken ze zich dan zo druk over SCEPTR?

We hadden het er twee weken geleden al over, toen we vooruitblikten op 2018: de sociale media zullen ook dit jaar veel aandacht krijgen in de media, maar niet meer omwille van de verspreiding van fake news, maar meer en meer omwille van hun rol en macht. En zie, we zijn nog maar midden januari, en Facebook kondigt al aan zijn tijdslijn te zullen aanpassen. Voortaan zal er minder nieuws en reclame op je tijdslijn te vinden zijn, maar meer berichten van familie, vrienden en kennissen.

Naar een reden voor deze wijziging is het niet ver zoeken: geld. Door alle commotie rond de verspreiding van fake news geven nogal wat gebruikers van Facebook er uiteindelijk de brui aan. En minder gebruikers, dat zijn uiteindelijk minder reclameinkomsten. Maar er is meer. Facebook was oorspronkelijk een internetplatform om contact te houden met studiegenoten, en later vrienden, familie, kennissen en collega’s. Dat Facebook stilaan synoniem aan het worden was met het begrip fake news was geen goed nieuws voor het bedrijf. Bovendien kost de bestrijding van al dat fake news handenvol geld, en in sommige landen, zoals Duitsland, dreigen er zelfs fikse boetes als fake news niet snel genoeg verwijderd wordt. Daar komt nog bij dat het eigenlijk vechten tegen de bierkaai is: om de zoveel seconden duikt wel ergens een nieuwe nieuwssite op die fake news verspreidt. De conclusie is dan snel gemaakt: het aandeel nieuwsberichten in de tijdslijn van de gebruikers reduceren, en meteen is het probleem met nepnieuws tenminste voor een deel opgelost.

Tegelijk toont deze aankondiging aan dat Facebook worstelt met zijn eigen macht en invloed, en wat precies de beste manier is om geld te verdienen aan sociale media. Waarmee duidelijk is dat zelfs de mensen achter het bedrijf Facebook nog niet helemaal begrepen hebben hoe het fenomeen Facebook werkelijk in mekaar zit.

Media blijven controverse rekken Onze lezers weten uiteraard al langer dat onze media graag in dienst van Groen en Open Vld rijden, zoals hierboven alweer geïllustreerd werd. Om diezelfde reden blijven ze de controverse rond de Soedanezen die beweren gefolterd te zijn tot in den treure rekken. Enerzijds blijft de Open Vld de zaak vanuit de achtergrond oppoken in de hoop Theo Francken vroeg of laat toch in de problemen te kunnen brengen, anderzijds mag Groen regelmatig het podium op om nog eens te herhalen dat Francken zou gelogen hebben. Dat CD&V zich grondig in de prak aan het rijden is, is voor de meeste journalisten niet meer dan een bijkomstigheid. Voor hen is de CD&V wel goed om de N-VA in te dammen, maar ook niet meer dan dat.

Bijkomend voordeel: zolang het over de Soedanezen en Theo Francken kan blijven gaan, is er zogezegd geen plaats of tijd om aandacht te besteden aan de nieuwste affaire rond het Gentse Ghelamco-stadion. Laat staan dat de media erin geïnteresseerd zouden zijn die zaak uit te spitten. En ook daar weer: de media hebben meer aandacht voor de rol die N-VA’er Siegfried Bracke in de zaak zou kunnen gespeeld hebben, in plaats van te berichten over de rol die burgemeester Daniël Termont effectief speelde. En over de rol van Open Vld’ers of jongetjes en meisjes van Groen uiteraard – zou het echt alleen maar toeval zijn? – geen enkel woord.

Steun

BE39 7390 1640 4519

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) (BIC KREDBEBB)

Peilingen of één peiling?

Nog een voorspelling van ons die al snel aan het uitkomen is: bij de reguliere media begint het stilaan te dagen dat Viktor Orbán begin april vlotjes herverkozen zal raken. Het is een klassieker in de rubrieken buitenland: de onderliggende toon dat rechtse presidenten en regeringen een beetje per ongeluk aan hun meerderheid zijn geraakt, en bij de eerstvolgende verkiezingen wel weer van de kaart zullen geveegd worden, terwijl linkse presidenten en regeringen in principe voor eeuwig aan de macht zullen kunnen blijven. Dekselse Miloš Zeman in Tsjechië dus, die volgende week hoogstwaarschijnlijk vlotjes herverkozen zal worden.

Maar de Hongaarse verkiezingen zijn nog veraf, dus blijft men zich op de redacties van onze “kwaliteitsmedia” tegen beter weten in moed inspreken. Bijvoorbeeld door de lezer niet helemaal correct in te lichten over hoe goed de partij Fidesz van Viktor Orbán het in de opiniepeilingen doet.

Zo lazen we in De Standaard: “… volgens de peilingen haalt zijn Fidesz-partij 52 procent.” Wat een beetje klopt, want de laatste weken zijn er inderdaad twee peilingen verschenen die Fidesz – of iets correcter, het kartel van Fidesz en de christendemocratische KDNP– op 52 procent plaatsen. Er waren ook peilingen die het kartel op 51, 50 en 48 procent plaatsten. Maar andere peilingen plaatsen het kartel veel hoger: de laatste peiling van Republikon geeft 57 procent voor Fidesz-KDNP, en Medián zelfs 60 procent.

Maar de paniek giert past echt uit de kolommen van De Standaard bij de vaststelling dat de grootste oppositiepartij niet de sociaaldemocraten van MSZP zijn, maar wel het “extreemrechtse” Jobbik. Die laatste volgens De Standaard op 17 procent, volgens ons tussen 14 en de 21 procent.

Misschien denken ze bij De Standaard dat ze met een beetje fake news en net iets verkeerd geciteerde cijfers nog snel de uitslag van de Hongaarse verkiezingen in de “juiste” richting zullen kunnen doen keren. We hebben echter gezien hoe dat afgelopen is, zowel met de verkiezing van Trump in de VS als met de hernieuwde meerderheid voor de separatistische partijen in het Catalaanse parlement.

Het helpt dus geen zier, en achteraf staat men alleen maar met de billen bloot.

U heeft de filmtitel ongetwijfeld al eens voorbij zien komen sinds de start van het jaar. “The Greatest Showman”, geregisseerd door de vrij onbekende Michael Gracey, neemt de kijker mee in een muzikaal spektakel met sterren als Hugh Jackman, Michelle Williams en Zac Efron.

Na “La La Land”, die in 2017 zes (!) Oscars won, lijken musicals op het witte doek hun populariteit terug te winnen. Hoewel ik een fan was van “La La Land” (vooral te danken aan het fantastische duo Ryan Gosling en Emma Stone), vrees ik er een beetje voor dat 2018 het jaar van de musical wordt.

“The Greatest Showman” is gebaseerd op het leven van Phineas Taylor Barnum, een Amerikaanse showman die rond midden 1800 als een van de beroemdste Amerikanen werd beschouwd, als grondlegger van het moderne circus. Wanneer P. T. Barnum wordt ontslagen op kantoor, omdat de zaak failliet is, gaat hij op zoek naar manieren om de sociale ladder te beklimmen om de rijke ouders van zijn grote liefde, Charity, ervan te overtuigen dat hij de juiste man voor haar is.

Hoewel Charity juist gelukkig is dat ze kon ontsnappen aan het bekrompen elitaire leventje, vreest Barnum iedere dag dat hij niet goed genoeg is voor haar en hun twee dochters.

Op een dag krijgt hij het lumineuze idee een circus te starten waar hij uitzonderlijke figuren een podium biedt. Een dwerg, een vrouw met een baard en een bijzonder lange man maken deel uit van het gezelschap. Met het karakter van een rariteitenshow, wordt het circus van Barnum razendsnel een hit. Hij noemt het “The Greatest Show on Earth”.

Historische relevantie Enkele thema’s die spelen in de film zijn: kritiek op de elite die destijds geen respect toonde voor de ‘gewone man’, (on)macht van de media en een gevecht om gelijkwaardigheid en universeel respect. Een recensent in de film noemt de show van Barnum “a celebration of humanity”. De film is een krachtig pleidooi om iedereen gelijk te behandelen, ongeacht iemands voorkomen.

De prent is een zeer losse verfilming van het leven van P. T. Barnum, met weinig respect voor historische relevantie. Hugh Jackman vertolkt de rol van de charismatische circusleider, maar hij faalt erin de show te stelen. Michelle Williams, die de rol speelt van Charity, verdwijnt ook een beetje op de achtergrond. Wie wel in de spotlights komen te staan, hoewel maar bij momenten, zijn acteur Zac Efron en model-danseres Zendaya, die met hun Disneyachtergrond en oprechte chemie de sterren van de hemel zingen.

Zang Over zang gesproken, de grootste ergernis van “The Greatest Showman” is zonder twijfel de muziek. De regisseur en het jonge Oscar winnende schrijversduo Benj Pasek en Justin Paul (die ook voor “La La Land” schreven) hebben de plank misgeslagen. Er is gekozen voor ‘catchy’ popmuziek met Disneyachtige glitter om het verhaal van P. T. Barnum te vertolken, wat in mijn ogen complete waanzin is voor een verhaal dat zich in de 19e eeuw afspeelt. Men heeft duidelijk gedacht dat moderne popmuziek het populariteitsgehalte van de film zou verhogen, want zelfs als de Zweedse operazangeres Jenny Lind ten tonele wordt gevoerd, vertolkt door Rebecca Ferguson, heeft het nummer dat ze zingt niks, maar dan ook niks, met opera te maken. De geluidstechnici moeten trouwens overuren gedraaid hebben, want de stemmen klinken tijdens de liedjes zo gepolijst dat het alleen maar afleidend werkt en zelfs voor onaangename rillingen zorgt.

Bovendien is de film ook nog eens ellendig lang, met te veel liedjes die naar mijn gevoel niets bijdragen.

Of u nu wel of niet van musicals houdt, toch wil ik aanraden deze film te gaan zien. De film wordt door het publiek vol lof ontvangen en veel commentaren luiden: “Don’t listen to the critics, go see this movie!” En daar wil ik mijn kritiek mee afsluiten. “The Greatest Showman” is vermakelijk en meer moet je er niet van verwachten.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

18 januari 2018

11

Praten met Rutger van den Noort

De Nederlandse Leeuw gaat klauwen Een paar maanden geleden sprak de hoofdredacteur mij over “de Nederlandse Leeuw”, een nieuw politiek initiatief bij onze noorderburen. Het was een telefonisch gesprek, dus hij kon niet zien dat ik mijn schouders ophaalde. Nog maar eens een nieuw rechts clubje? Toen de naam Jordan Peterson viel, kreeg de hoofdredacteur opnieuw mijn volle aandacht. Hoe krijgt deze onbekende vereniging de legendarische Peterson naar Nederland, om daar als de hoofdspreker bij haar eerste activiteit te figureren? De Nederlandse Leeuw is een heel ambitieus project, blijkt nu.

Het eerste colloquium, rond het thema “Nederlandse identiteit en de multiculturele samenleving”, vindt op vrijdag 19 januari plaats in Rijswijk. Wie wil aanwezig zijn, moet zich haasten, want 1.800 van de 2.000 beschikbare tickets zijn reeds verkocht. Voor een zuiver politieke gedachtewisseling, waarvoor men dan nog eens 25 euro toegang moet betalen, is de interesse fenomenaal groot.

De sprekers op het colloquium en in de verschillende deelgroepen klinken dan ook als een opsomming van de fine fleur van de intellectuele Nederlandse rechterzijde (hoewel de initiatiefnemers het woord “rechts” schuwen): Derk Jan Eppink, Sid Lukkassen, Joost Niemöller, Afshin Ellian, Esther van Fenema, Rita Verdonk, Sietske Bergsma… Uit Vlaanderen tekenen vader en zoon Van Rooy aanwezig.

De politiek is aanwezig via Thierry Baudet (Forum voor Democratie) en Diederik van Dijk

Jordan Peterson, cultuurstrijder De Telegraaf noemt hem “vermoedelijk momenteel de belangrijkste intellectueel van Noord-Amerika”. Dat zou wel eens kunnen kloppen. Tenminste, indien je ‘belangrijk’ begrijpt als invloedrijk en niet als meest populair.

Jordan B. Peterson is een evolutionaire psycholoog aan de universiteit van Toronto. Hij was steeds een autoriteit in zijn vakgebied. Maar sinds het “voornaamwoordenincident” eind 2016 groeide hij uit tot een boegbeeld van de strijd tegen alle ideologische aanvallen op de waarheid en tegen de politieke correctheid in het bijzonder.

Voornaamwoordenincident Zijn universiteit heeft alle studenten het recht gegeven om te bepalen of zij willen aangeduid worden als “zij”, “hij” of zelfs “zhij” (“zhe”), onafhankelijk van zijn/haar/ zaar geslacht. Toen Peterson weigerde om aan deze komedie mee te doen, begonnen linkse studenten met protestacties tegen de professor. 200 van zijn collega’s tekenden een petitie om zijn ontslag te eisen. De universitaire overheid dreigde met sancties.

Maar Peterson hield het been stijf. Geen enkele ideologie is ooit een excuus om de waarheid geweld aan te doen, is zijn mening. Hij verzet zich dan ook tegen het basisidee van de transgenderideologie, namelijk dat de verschillen tussen de geslachten enkel een maatschappelijke creatie zouden zijn. Genoeg studies wijzen uit dat tussen mannen en vrouwen psychologische verschillen bestaan die je in alle culturen terugvindt.

Peterson noemt zichzelf een klassieke Angelsaksische liberaal en bekent zich als christen. Maar door links wordt hij steeds meer gedemoniseerd als een gevaarlijke exponent van alt-right, slechts een zucht verwijderd van een neonazi.

Ondertussen charmeren zijn internetvideo’s over vrijheid van meningsuiting, de gevaren van het neomarxisme en de waanzin van de politieke correctheid miljoenen kijkers over de hele wereld.

De charismatische, moedige, tegelijk emotionele en intellectuele Peterson is een fenomeen. Het is inderdaad niet overdreven hem de belangrijkste cultuurstrijder van het moment te noemen.

Jurgen Ceder

(SGP). Ons weekblad zal op het congres aanwezig zijn en volgende week verslag uitbrengen. We hadden reeds op voorhand een interview met Rutger van den Noort, voorzitter van Nederlandse Leeuw. ’t Pallieterke: In Vlaanderen hadden we tot voor kort niet gehoord van de Nederlandse Leeuw. Hoelang bestaat uw organisatie? Wie zijn de initiatiefnemers?

Rutger van den Noort: “De Nederlandse Leeuw werd op 6 juni 2017 gesticht. Wij bestaan dus nog niet lang. De oprichters zijn de mensen uit het huidige bestuur, waarvan secretaris Elisabeth Hunyadi en ikzelf de kar trekken. Het idee is ontstaan uit de vaststelling dat de politieke voortgang op bepaalde beleidsthema’s zeer traag is, terwijl in de samenleving net veel vraag bestaat om in het debat rond grote maatschappelijke thema’s verdere stappen te zetten.

Jaargang 1 gaat over immigratie en integratie. In volgende jaren gaan we het dan hebben over de vernieuwing van de verzorgingsstaat, het klimaat of de vraag naar de verhouding tussen privacy en veiligheid.” ’t Pallieterke: Hoe zou u het politiekideologische profiel van uw vereniging omschrijven?

Rutger van den Noort: “We zijn een stichting en hebben, in tegenstelling tot een vereniging, geen leden. We zijn in principe niet meer dan bezorgde burgers, weliswaar met een conservatieve inslag, die de soevereiniteit van hun land hoog in het vaandel dragen.

We zijn zowel links als rechts en geloven sterk in de westerse beschaving met haar joodschristelijke wortels, maar waarbij de verlichting en de emancipatie ons goed in balans hebben gebracht.” ’t Pallieterke: In uw platformteksten wordt gepleit voor een “technologische”, “rationele” en “gestructureerde” aanpak, en dit in tegenstelling tot de emotionaliteit die de partijpolitiek kenmerkt. Denkt u dat wervende politieke ideeën ooit kunnen gescheiden worden van emotie? Is bijvoorbeeld de zorg voor de Nederlandse identiteit enkel ingegeven door rationaliteit?

Rutger van den Noort: “Het gaat ons vooral over de aanpak van de maatschappelijke problematiek. We vinden dat je problemen grondig moet analyseren en los van emotie moet proberen op te lossen.

Veel te vaak spelen de media een te grote rol bij allerlei beslissingen. Experts moeten een grotere invloed hebben bij de besluitvorming, opiniemakers minder.

Het is overduidelijk dat de Nederlandse identiteit een wollig begrip is. Het is van belang dat hierover een sterke visie wordt ontwikkeld, in plaats van zich over te geven aan symboolpolitiek, zoals het zingen van het volkslied en het zwaaien met vlaggen.” ’t Pallieterke: De statuten van uw vereniging stellen zich ten doel één keer per jaar een grootscheeps evenement te organiseren, zoals nu in januari. Zijn er geen plannen tot meer? Een landelijke organisatie met regelmatiger en/of lokale activiteiten?

Rutger van den Noort: “Nee, het is echt één keer per jaar. Het is een enorme organisatie en we draaien op vrijwilligers. Ook willen we verder niet al te veel doen.

We maken een mooi moment ieder jaar, laten een onderwerp exploderen en dan leveren we de oplossingen aan zodat het hele veld er verder mee aan de slag kan gaan.” ’t Pallieterke: Hoe kon u Jordan Peterson naar Nederland lokken?

Rutger van den Noort: “Ik heb gewoon naar zijn telefoonnummer op de Universiteit van Toronto gebeld. Ik heb, tot vervelens toe,

Rutger van den Noort

Praktisch Onder het motto “discussieer mee op 19 januari” ziet het programma er veelbelovend uit. Het evenement gaat door in Rijswijk (bij Den Haag) in congrescentrum “De Broodfabriek” (Volmerlaan 12 in Rijswijk). Een toegangskaart kost 25 euro. De organisatie geeft alvast blijk van een moderne aanpak met o.a. een frisse en overzichtelijke webstek. De hele avond is goed gevuld met heel wat bekende sprekers.

We verwijzen hiervoor naar de webstek: www.nederlandseleeuw.nl

Programma: 16u.00 Zaal open, muziek en optreden van Nick en de Doorsnee 17u.45 Opening, uitleg en debat over de regels door de presentatoren

Esther van Fenema en Kamran Ullah.

17u.55 Uiteenzetting door Adjied Bakas: “Nederland in 2050 bij ongewijzigd

immigratie- en integratiebeleid”.

18u.20 Uiteenzetting door professor Jordan B. Peterson: “The end of progressive

liberalism, immigration, and political correctness” (Engels).

19u.15 Sessies per deelgebied 20u.20 Sessies per deelgebied 21u.20 Per deelonderwerp zullen 3 oplossingen worden gedeeld,

met in totaal 24 oplossingen.

21u.25 Haalbaarheidscheck op de oplossingsrichtingen: professor Afshin Ellian in

gesprek met drs. Rita Verdonk.

21u.45 Politiek debat met Tweede Kamerleden.

22u.15 Afsluiting door de stichtingsvoorzitter, dr. Rutger van den Noort.

22u.30 Napraten terwijl dj Slowpoke draait. berichten op zijn voicemail ingesproken, tot hij terugbelde.

Hij blijkt het een goed idee te vinden om Nederland als poort naar Europa te gebruiken.

Hij vindt het interessant om te kijken of Europa eenzelfde beweging doormaakt als Canada.

Daarnaast vond hij ook - denk ik - dat het contact tussen ons gewoon prettig verliep.” ’t Pallieterke: Hoe verhoudt uw organisatie zich tegenover de partijen van Baudet en Wilders? Zijn mandatarissen uit hun partij welkom?

Rutger van den Noort: “Wij zijn geen politieke partij en hebben die ambitie ook niet.

Wij organiseren een debat en zijn veel meer te vergelijken met de Balie uit Amsterdam (nvdr: een zaal en platform voor debatten over allerlei maatschappelijke thema’s).

Onze boodschap en onze ambities zijn misschien wel iets duidelijker. Als politieke partijen onze ideeën willen overnemen, dan mag dat. Iedereen mag het debat verder brengen.

We dragen daar graag als platform ons steentje toe bij.” ’t Pallieterke: Aan de Vlaamse rechterzijde zijn nogal wat mensen met GrootNederlandse opvattingen. Zou uw organisatie een samenwerking met Vlaanderen zien zitten?

Rutger van den Noort: “Jazeker, maar niet noodzakelijkerwijs alleen aan de rechterzijde.

Wel denken we dat organisaties met conservatieve wortels beter bij ons passen dan progressieve organisaties, waar de aandacht vaak uit-

gaat naar de minderheden in plaats van naar de massa. Wij willen graag zorg dragen voor de massa én voor minderheden.

Zowel de gemeenschappelijke taal als de locatie van het colloquium (in de buurt van Rotterdam/Den Haag) zorgen ervoor dat ook veel Vlamingen zullen langskomen.

Dat is interessant en ook leuk! We focussen ons wel op Nederland, maar veel oplossingen zullen breder in de EU toepasbaar zijn.”

Jurgen Ceder

12

Cultuur

18 januari 2018

25 jaar Nekka-Nacht: beNIEUWd?

Podium

Op vrijdag 20 en zaterdag 21 april zal Nekka vzw voor zijn 25ste verjaardag na een sabbatjaar opnieuw een verrassende maar ongelooflijk kwalitatieve affiche aanbieden aan alle liefhebbers van het Nederlandstalige lied. Met een dankbare knipoog naar het verleden en vooral een nieuwsgierige blik op de toekomst.

Deze 25ste Nekka-Nacht wil u beNIEUWd maken om te komen luisteren naar artiesten waarvan u er enkele zal kennen en vele andere zal kunnen leren kennen. Nekka-Nacht zet de poorten wijd open voor jong talent en zal enkele gevestigde waarden uitdagen om met deze talenten unieke duetten te brengen.

Nekka vzw kiest bewust niet voor een zoveelste herhaling van de compilatie van NekkaNachten die de vereniging al 23 jaar georganiseerd heeft. De 25ste verjaardag wordt dus niet gevierd door nog maar eens alle bekende grote namen samen op één affiche te zetten, door nog maar eens een soort ‘het beste van’ voor te schotelen met steeds dezelfde bekende liedjes. Weg van de platgetreden paden. Gedaan met de evidente, gemakkelijke en commerciële keuze voor enkel grote namen.

De 25ste editie van de Nekka-Nacht wil daarentegen een lans breken voor de dynamiek van het Nederlandstalige lied en de evolutie ervan, zonder af te stappen van de kwaliteitsvoorwaarde van de betreffende artiest en zijn/haar lied. Bovendien worden de artiesten gevraagd zo akoestisch en zo puur mogelijk liederen voor het publiek te vertolken.

Alle gedaanten van het Nederlandstalige lied zullen aan bod komen: de poëtische hiphop van Brihang, de indie-elektropop van de winnaar van de Nekka-wedstrijd In een Discotheek, het beklijvende muziektheater van Kommil Foo, het Antwerpse chanson van Wally, de eerste Nederlandstalige stappen van Tom Kestens die ook Aafke Romeijn meebrengt, het frisse nieuwe luisterlied uit Nederland van Stephanie Struijk, de nieuwe adem van Yevgueni, de heerlijke Zuid-Afrikaanse kijk op onze kleinkunst door Stefan Dixon, de pompende dj-set van de zeer talenvolle jonge dj 5snapback en de welkom thuiskomende Hannelore Bedert.

Op vrijdagavond 20 april komt Discobar Galaxie na de Nekka-Nacht nog een uur nafeesten met een exclusieve en unieke - uitsluitend Nederlandstalige - dj-feestset.

Voor deze unieke en gedurfde avonden kiest Nekka vzw voor het prachtige en authentieke kader van De Roma in Borgerhout. Men verlaat de betonnen tempels van het Sportpaleis en de Lotto Arena waar de Nekka-Nacht sinds 1999 te gast was. Dit is geen keuze tegen die zalen maar voor een nieuw begin.

Met deze vernieuwende affiche wil Nekka vzw met opgeheven hoofd een nieuwe uitdaging aangaan en niet blijven stilstaan. En Nekka nodigt het trouwe publiek meer dan ooit van harte uit om mee te komen luisteren en mee op ontdekkingsreis te gaan doorheen het Nederlandstalige muzieklandschap.

Vrijdag 20 april is het middenplein staand en zaterdag 21 april is het zittend. Alle informatie is te vinden op www.nekka-nacht.be. Tickets en reservaties op www. deroma.be en 03 600 16 60

Koen Huygebaert

Sheherazade Begin februari trekt het Muntorkest naar het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten voor de opvoering van Rimski-Korsakovs orkestrale vlaggenschip “Sheherazade“. De eer om de toehoorders door het dromerige universum van Duizend-en-één-nacht te leiden, viel te beurt aan dirigent Alain Altinoglu.

Nikolaj Rimski-Korsakov voltooide dit betoverende werk op 44-jarige leeftijd, maar tussen zijn muzikaal ontluiken en de duik in de oriëntaalse sprookjeswereld ligt een heel ander parcours.

Als telg uit een adellijk geslacht dat zijn strepen verdiende in de Russische marine, was de jonge Nikolaj eerder voorbestemd voor het weinig feëerieke zeevaardersbestaan. Na de marineschool verdedigde hij ter zee verschillende jaren de familie-eer en die van Moedertje Rusland. Noodgedwongen ontwikkelde hij zijn aanleg voor toonzetting en orkestratie te midden van het ruime sop.

Tijdens de lange omvaart werkte RimskiKorsakov naarstig aan een meerdelig muziekstuk dat Ruslands eerste symfonie zou worden.

De vijf Dankzij zijn band met componist Mily Balakirev (1837-1910), een voortrekker van Glinka‘s nationalistische richting, vond zijn eerste symfonie in 1865 het grote publiek.

Het lag volledig in Rimski-Korsakovs natuur om zich aan te sluiten bij de patriottistische traditie van Michail Glinka (1804-1857), die in 1836 met zijn grootse opera „Een leven voor de tsaar“ het startschot gaf. Daarom trad ook de zeeman-componist in 1867 toe tot de school van promotor Balakirev, die verder uit Borodin, Mussorgski en Cui bestond, en zodoende als de „Groep van Vijf“ werd betiteld.

Hun artistieke droom- en denkwereld was die van vermaarde Russische helden die met verve het grondgebied en de waarden van hun vaderland hadden verdedigd.

Rimski-Korsakov componeerde in die sfeer niet minder dan vijftien opera’s, en hij plooide zich dubbel om gelijkaardige, onafgewerkte creaties te voltooien. De vijf zochten geheel naar de tijdgeest naar een typisch Russisch muziekideoom en ze puurden graag uit een onuitputtelijke schat aan Slavische volksdeuntjes.

Het doel was met dat eeuwenoude doch eenvoudige materiaal een nationale muziekcultuur te stichten.

Oosterse wortels Het ontstaan van de symfonische suite „Sheherazade“ ligt volledig in het verlengde van dat bevlogen panslavisme. Reeds decennia werden Russische intellectuelen heen en weer geslingerd tussen de Europese en de Aziatische cultuur. Hun immense land beslaat immers grote delen van beide continenten.

De zogenaamde slavofielen (met o.a. schrijver Dostojevski), zwoeren bij de mythe van de „Russische Ziel“, die volgens hen niets met het Westen te zien had.

De interesse voor oriëntaalse thema’s in kunst en muziek was in het 19de-eeuwse Rusland dan ook navenant groot. Toen RimskiKorsakov in de winter van 1887 aan Borodins onvoltooide opera „Prins Igor“ sleutelde, waagde de toonzetter een zijsprong in de oosterse verhalentrommel van Duizend-en-eennacht.

Die klassieke raamvertelling draait rond de gewiekste Sheherazade, die haar man, de meedogenloze sultan, elke nacht een verhaal vertelt en de ontknoping voor de volgende avond houdt, om zichzelf zo het leven te redden. Rimski-Korsakov werkte slechts vier verhalen uit in een meesterlijk stuk programmamuziek met soloviool.

Hoewel, de titels van de vier delen werden door de componist nadien geschrapt. Het was Rimski-Korsakov uiteindelijk meer om de ongedwongen betovering te doen, dan wel om het verklanken van concrete verhaallijnen.

Die vervoering zal uiteraard ook op zondag 4 februari in Bozar toonaangevend zijn, onder het toeziend oog van de ervaren orkestmeester Altinoglu.

Voor toegangskaarten en informatie surft u naar www.demunt.be.

Tom

Vrienden van Jakob Smits Het Jakob Smitsmuseum in Mol brengt een huldetentoonstelling aan Ronald Luyten, vriend van Jakob Smits en van het museum. De expo geeft een mooi beeld van Smits’ verschillende stijlperiodes en ze brengt ook werk van andere kunstenaars van de Molse school.

Jakob Smits (1855-1928) werd geboren in Rotterdam. Van hem werd verwacht dat hij in de voetsporen zou treden van zijn vader, die een decoratiebedrijf leidde. Jakob heeft het geprobeerd, maar hij koos toch voor ‘de echte kunst’. Hij studeerde aan de academie in Brussel en trok naar München, Wenen en Rome.

In de winter van 1885-1886 liep zijn huwelijk op de klippen, en Smits toog opnieuw naar Brussel.

In 1888 vestigde hij zich definitief in het Molse gehucht Achterbos. Hij kocht er een boerenhuisje dat hij Malvinahof doopte, naar zijn tweede vrouw, Malvina Dedeyn. Voor hij in Achterbos kwam wonen en werken, hanteerde Smits de brede Hollandse toets en schilderde hij in de naturalistisch-impressionistische trant van de Haagse School. Na 1888 ging hij een andere weg uit. Hij maakte pasteltekeningen en kreeg lovende kritieken voor zijn grote aquarellen, vaak op goudgrond, zoals ‘Mater Amabilis’ en ‘Mater Dei’ in de collectie van het Jakob Smitsmuseum. Ook de musea voor schone kunsten in Brussel, Antwerpen en Gent hebben er mooie voorbeelden van.

Vanaf 1900 schilderde Smits grote olieverfcomposities, met vaak een opvallend gebruik van het clair-obscur. Andermaal kreeg hij veel lof toegezwaaid van kunstenaars en kunsttijdschriften, maar de verkoop bleef tegenvallen.

Om toch wat geld te verdienen, begon Smits rond 1900 te etsen. De thema’s zijn dezelfde als die van de schilderijen: portretten, moeder en kind, landschappen, het leven in Achterbos, Bijbelse taferelen. Het museum in Mol bezit het volledige etswerk van Jakob Smits.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog liet de kunstenaar het penseel rusten om daarna uit te pakken met werken die schitteren door de uitzonderlijke intensiteit van het licht. Smits had in zijn halfduister atelier een ingenieus systeem opgesteld met donkergroene gordijnen, voorhangen en witte schermen. Zo kon hij de inval en de sterkte van het licht regelen en zich optimaal concentreren op wat hij ‘het mysterie van het licht’ noemde. Smits heeft de verf dik en korrelig opgezet, zodat het licht kan spelen met

Wolf terug in Vlaanderen

de kleurkracht. Dit zijn veruit de beste werken van Jakob Smits.

Op de heide Het Jakob Smitsmuseum gaf al een goed overzicht van het oeuvre van de kunstenaar.

De 21 werken uit de nalatenschap van Ronald Luyten, waaronder topstukken uit Smits’ verschillende stijlperiodes, maken het overzicht compleet.

Ronald Luyten was een kunstliefhebber die kunst verhandelde en verzamelde. Hij had een passie voor het werk van Jakob Smits. Na de dood van Luyten in mei 2017 ging zijn hele nalatenschap (naast de kunstverzameling ook enkele huizen) naar de Vrienden van het Jakob Smitsmuseum. Voor de huldetentoonstelling is uit de Luyten-collectie ook een tiental werken van andere kunstenaars uit de Molse school geselecteerd.

Mol, inbegrepen de heide in de omgeving, was één van de locaties waar kunstenaars vanaf het midden van de negentiende eeuw naartoe trokken, weg uit de drukke steden, om in de natuur te gaan schilderen. Het was trouwens Jakob Smits die in 1907, op vraag van het gemeentebestuur, een tentoonstelling heeft samengesteld met kunstenaars die in Mol en zijn gehuchten hebben geschilderd. Smits verzamelde werken van 68 kunstenaars, naast Vlamingen ook Nederlanders, Duitsers, Engelsen en zelfs Amerikanen. Een aantal van hen is nu te zien op de expo in het Jakob Smitsmuseum.

Het museum, dat veertig jaar geleden opende, heeft een mooi parcours afgelegd dankzij de volgehouden inzet van een ploeg enthousiaste vrijwilligers, vrienden van het museum die het werk van Jakob Smits koesteren. Ook Ronald Luyten was zo’n gepassioneerde vriend. De huldetentoonstelling doet hem en het oeuvre van Jakob Smits alle eer aan.

MMMV

‘Huldetentoonstelling Ronald Luyten’, van 21 januari tot 4 maart, Jakob Smitsmuseum, Mol, www.jakobsmits.be.

Actueel

18 januari 2018

81ste Zangfeest

Omdat identiteit belangrijk is “Het gaat goed met het Vlaams Nationaal Zangfeest”, mochten wij van voorzitter Erik Stoffelen en zijn hypergemotiveerde ploeg bezige bijen vernemen: “Het gaat goed en dat zullen we bewijzen op zondag 4 maart 2018, wanneer weer duizenden jonge en soms niet meer zo jonge mensen samenkomen in de Lotto Arena in Antwerpen.”

81

ste

Zondag 4 maart 2018 14u30

Lotto-Arena Antwerpen

d rass Ban Scaldis B zingt ben je zelf’ out-Opstal, e nh ‘Al wat je el Chiro Bugge udenaard ap J r, KSA O Muziekk enaarde en VN anske De Krijge KSA Oud e trompetten H Thebaans Famous Tantris ep Are U Dansgro ika) (Zuid-Afr

omas Gene ThBotha Corlea Info en reservatie info@anz.be

03 237 93 92 070 345 345

www.zangfeest.org www.teleticketservice.com

Zouden troubadour Willem de Meyer en advocaat Herman Wagemans, toen zij in een vaderlands “pensionaat” samen plannen smeedden om een groot Vlaams zangfeest uit de grond te stampen, in hun stoutste verbeelding hebben durven dromen dat Vlaanderen dat wel meer dan 80 keer zou mogen meemaken en méé maken? Al waren zij allebei Vlaamse durvers, dàt hebben zij waarschijnlijk niet durven dromen. En kijk, nu wordt zingend en strijdend Vlaanderen in al zijn schakeringen door het ANZ al voor de 81ste keer verwacht!

De jeugdige opvolger van eerste voorzitter

Wagemans ziet in die 81 meteen al de aanloop naar het honderdste Vlaams Nationaal Zangfeest. Met vaste tred slaan wij die weg naar de honderd in, zei hij op de voorstelling, met de bedoeling plezier te beleven aan het samen zingen, in verbondenheid, over de grenzen van partijpolitieke en levensbeschouwelijke verschillen, met open mond naar voorstellingen kijken, genieten van sierlijke choreografie en gepakt worden door een rake toespraak (ik durf het hopen, voorzitter) die de Vlaamse bakens uitzet, met als duidelijke focus een Vlaamse staat waar we al generatieslang aan werken, en ervoor zingen: volk word staat, word Vlaamse staat! Berten Rodenbach zou daarbij gedicht hebben: “O mocht ik dat winnende sneven!”!”

Culturele pijler Heel wat componisten en dichters maakten Vlamingen van alle rangen en standen bewust van hun eigen identiteit en gaven ons de nodige wortels om als volk rechtop te kunnen staan, statig als een eik. Traditie verzekerd dus, met klassiekers, volksliedjes en strijdliederen, al wordt ons met moderne kleinkunst en intieme liedjes ook een heuse staalkaart geboden van wat Vlaanderen aan liedkunst te bieden heeft. Behalve het prachtige en zeer betekenisvolle Gebed voor het Vaderland, We zijn bereid, Zelfbestuur (Hullebroeck en Clem de Ridder), Volk word staat (foutje, ANZ, niet wordt maar word), Hier is ons Vaderland (Van Wilderode en Vaganten), mag zingend Vlaanderen zich vlotjes laten gaan met Klokke Roeland en Ros Beyaert en met Preud’homme en Peleman varen langs de dijken en verderop naar de lichtgevooisde Lichtjes van de

De Bende in de Debatclub

Van hier tot aan de verste overkant Het ANZ gaat er prat op dat het hoe langer hoe beter erin slaagt ook hedendaagse muziek in zijn programma in te passen. Oordeel zelf en luister naar gewezen Vijftv-omroeper, rockster en nog zo van alles Gene Thomas, bekend van o.m. ‘Stralen’ en ‘Ik kom terug bij jou’. Terugkomen doet ook Tantris en uit Zottegem komt een heus popkoor overgewaaid. Ik blijf het in Vlaanderen-ons-Vaderland moeilijk hebben met die Angelsaksische namen, maar zingen doen de popgasten wél in het Nederlands. Oef. Van aan die verste overkant, Zuid-Afrika, komt Corlea Botha, een goede bekende van onze Dana Winner, ons verrassen met haar “gouden stem”, die ze al begon te oefenen toen ze pas drie jaar was geworden en waarmee ze sindsdien met het grootste gemak aria’s uit opera en musicals zingt! Noteer nog daarbij de knappe blazers van Scaldis uit Hoboken die, samen met Dirk Baert op piano, de samenzang begeleiden, de indrukwekkende koren Gaudeamus, De Netezonen, Nele, Die Cierlijke e.a. onder leiding van Peter Leys, Danny van Uffel, Raf van Looveren en Simon de Paepe, de dansers van Are U Famous en, zeker níét te vergeten, de jeugdmuziekkapellen Hanske de Krijger Oudenaarde, Chirokapel Buggenhout-Opstal en de verbondskapel van het VNJ. Enne…, ik kijk andermaal uit naar de knappe regie van Wilfried Haesen!

Datum: zondag 4 maart om 14 uur. Kaarten (níét treuzelen!) via www.teleticketservice. com of 070 345 345. Alle informatie bij het ANZ-secretariaat, tel. 03 237 93 92 of www. zangfeest.org Al krijgt het ANZ al jàààren niet de subsidies die het dik verdient, Vlaamse lezers van alle gezindten, jullie én de Vlaamse Beweging verdienen een schitterend Zangfeest in een uitpuilende Arena! hvo

Pallieterbuffet

Voorafgaand aan het Zangfeest organiseren de Vrienden van ’t Pallieterke een Pallieterbuffet. Start om 12 uur en einde om 14 uur. De zaal is gelegen vlak over de Lotto Arena, op amper 50 meter stappen. Ook nu bieden we een uitgebreid buffet van warme en koude gerechten. Prijs per persoon: 30 euro (kinderen tot 12 jaar: 15 euro). Dranken zijn niet inbegrepen.

Voor het Pallieterbuffet kan u inschrijven door overschrijving van het overeenkomstige bedrag op rekening BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) van de vzw Vrienden van ‘t Pallieterke, T. De Belderlaan 19, 2240 Zandhoven. U kan ook gebruik maken van de webwinkel: www.klauw.be

Bollekenskermis

Om de zoveel tijd komt in het onderzoek naar de Bende van Nijvel een nieuwe piste bovendrijven. Reden voor De Debatclub om een debat te organiseren met Hugo Coveliers, lid van onderzoekscommissie 1 Bende van Nijvel, en Gerolf Annemans, Europees Parlementslid Vlaams Belang, lid van onderzoekscommissie 2 Bende van Nijvel.

Thema: De Bende van Nijvel, sporen naar de geheime krochten van België.

Iedereen is van harte welkom op woensdag 31 januari om 20 uur in Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem). Inkomprijs: 5 euro (studenten 3 euro)

Wilfried Dierickx

Schelde. Inderdaad, voor elk wat wils. Na het onmisbare Kempenland en de Purp’ren hei van die onvergetelijke Armand Preud’homme, wijst de even onvergetelijke Anton van Wilderode ons de weg naar Brussel met zijn stokebranden en leidt ‘de Wannes’ ons naar Pieter Breughel. Deze eerste aanloop naar de 100ste editie zal andermaal blijven nazinderen, met stevige meezingers als Benoits Lied der Vlamingen en de Van Rijswijckmars, Van Hoofs Groeninghe, De Blauwvoet, Omdat ik Vlaming ben en, naar lofwaardige traditie, de drie grensoverschrijdende en toch stevig verbindende nationale liederen.

13

In herinnering

Wilfried Dierickx stierf op zijn 86 na een boeiend en dapper leven. Hij was de oudste broer van Europamilitant, groene jongen en politicus Ludo en van godsdienstsocioloog en jezuïet Guido. In de Antwerpse financiële wereld werd de effectenbankier van Dierickx, Leys & Cie een tweede Lieven Gevaert. Tussen de twee wereldoorlogen ijverde de stichter van Gevaert Photoproducten voor de vernederlandsing van het onderwijs en het bedrijfsleven.

Wilfried Dierickx begon zijn loopbaan als wisselagent op de Beurs van Antwerpen, een interessante club waar toen nog enkele koersen werden gemaakt en financiële nieuwtjes werden gesprokkeld, én een bron van informatie en amusement voor de journalisten economie van Gazet van Antwerpen die er naartoe trokken in het voetspoor van Hector de Bruyne, stichter van de economische bladzijden van het Frutje, voor die naar de beginnende De Tijd versaste, kort daarop naar de Senaat en minister Buitenlandse Handel werd voor de VU. De werktaal in de verslenste beurszaal bleef in het begin van de jaren zeventig het Frans, zoals de bestuurstaal bij de Antwerpse Kamer van Koophandel en Nijverheid. Basta, zei Wilfried Dierickx, en hij forceerde diplomatiek de vernederlandsing van de sinjoorse effectenhandel. Die Vlaamse insteek is hem blijven kenschetsen. Wilfried Dierickx legde mee de grondslag van Huize Stracke, een rust- en studiehuis van en voor leken en jezuïeten in Boechout. Pater Stracke sj had Vlaamse adelbrieven. Bij zijn kleinkinderen werd de effectenbankier geconfronteerd met autisme en hij stichtte een opvanghuis voor autistische kinderen.

Wilfried Dierickx werd gevormd door de jezuïeten in het Xaveriuscollege in Borgerhout, waar in zijn schooljaren kinderen van collaborateurs welkom waren, vaak elders niet.

Hij was een klaskameraad van Paul Doevenspeck en deelde de schoolbanken met Mark Grammens. Tot zijn laatste maanden bezocht hij de jaarlijkse reünie van de alumni van zijn retorica. Hogere studies deed Wilfried Dierickx aan de Handelshogeschool Sint-Ignatius, van de jezuïeten, in de Antwerpse Prinsstraat.

Wilfried Dierickx volgde zijn vader op die een klein wisselkantoor leidde dat gesticht werd in 1901 door Joseph Dierickx, de opa van Wilfried. Dierickx & Cie fusioneerde in 1996 met Verbeeck, Leys en Cie tot de beursvennootschap Dierickx, Leys & Cie, vandaag genaamd Dierickx Leys Private Bank. Die beheert meer dan 1 miljard euro en heeft 35 personeelsleden. De klanten van de privébankier zijn rijkere Vlamingen, vanaf middelgrote vermogens.

Frans Crols

2018, een jaar van verkiezingen!

2018 is niet alleen het jaar waarin Bulgarije het presidentschap van de Europese Unie waarneemt, het is een belangrijk politiek jaar voor Europa, met heel veel verkiezingen.

Met misschien hier en daar grote politieke veranderingen Het voorbije weekend ging het in de Tsjechische presidentsverkiezingen (eerste ronde) vooral om de figuur van president Miloš Zeman.

Volks en populair, vooral dan omwille van zijn forse stellingen inzake migratie en de komst van islamieten naar Europa, én omwille van zijn weigering om zich bij EU-dictaten neer te leggen. Ook Cyprus kiest eind januari een nieuwe president, de conservatief Nikos Anastasiadis hoopt op een herverkiezing. Eerder deze maand waren er op Cyprus al parlementsverkiezingen. Nog in januari zijn er verkiezingen in Finland, waar de conservatieve Sauli Niinistö hoopt opnieuw te worden gekozen. Het is daar vooral uitkijken naar de score van (de bevallige) Laura Huhtasaari van de Ware Finnen.

Mocht zij de kiesstrijd winnen, kondigt ze het vertrek van Finland uit de EU aan, en de herziening van de internationale akkoorden over het asielrecht. Zij wenst Finland te beschermen tegen nog meer migratie.

In maart: parlementsverkiezingen in Italië, presidentsverkiezingen in Rusland en gemeenteraadsverkiezingen in Nederland (21 maart).

In Italië wordt het een strijd tussen de linkse populisten van Cinque Stelle (Beppe Grello), de centrumlinkse regering van Matteo Renzi, en centrumrechts onder Silvio Berlusconi en Matteo Salvini van de Lega Nord.

Verder zijn er parlementsverkiezingen in Hongarije, presidentsverkiezingen in Montenegro, Slovenië met parlements- en lokale verkiezingen. In Hongarije verwacht men een herverkiezing van de populaire conservatieve nationalist Viktor Orbán. Opiniepeilingen geven hem en zijn partij nu al 40 procent van de stemmen; de oppositie is zwak en verdeeld.

De tweede helft van 2018 Zweden kiest in september een nieuw parle-

ment, in Ierland zijn er presidentsverkiezingen en in Letland zijn er parlementsverkiezingen, waarbij Letse nationalisten vrezen dat de partij Armonia, die uit is op verzoening met Rusland en geleid wordt door de burgemeester van Riga, het wel eens zeer goed zou kunnen doen.

In oktober zijn er bij ons gemeenteraadsverkiezingen, maar ook parlementsverkiezingen in Bosnië, parlementsverkiezingen in Luxemburg en presidentsverkiezingen in Georgië. Het jaar wordt afgesloten met parlementsverkiezingen in Moldavië en gemeenteraadsverkiezingen in Polen, waar met bijzondere aandacht wordt naar uitgekeken.

Zal de regeringspartij PiS, die populair is omwille van haar harde houding inzake migratie, haar invloed nog kunnen vergroten?

Besluit Het is natuurlijk véél te vroeg om al conclusies te trekken, of winnaars uit te roepen. Eerst moet er gekozen worden.

Maar als er één constante door alle verkiezingen loopt, dan wel dat identiteit en migratie de centrale debatthema’s zullen zijn. Daarover zal het in 2018 gaan, al zullen de linkse partijen proberen ook andere kiesthema’s in de arena te gooien.

Tweede besluit: bij de verkiezing van Macron en Merkel ging bij de voorstanders van een open migratiebeleid een zucht van opluchting op.

Vooral in Duitsland zal dat weliswaar minstens met een dubbel gevoel zijn geweest. Feit is dat de strijd tegen het ‘verfoeide populisme’ niet gestreden is, wel integendeel. In bijna alle genoemde verkiezingen staan er sterke politieke opponenten klaar met duidelijke antimigratieaccenten.

Piet van Nieuwvliet

14

Brieven

18 januari 2018

Zingevende uitzendingen

Patrick Dewael is op zoek...

Egmontpact

Pallieterke, De liberaal Gatz, minister van “Cultuur”, wil de zingevende uitzendingen van de erediensten – die al zeldzaam zijn op de VRT – afschaffen. Alsof zingevende uitzendingen en luisterrijke liturgische vieringen geen “cultuur” zouden zijn. Opnieuw zijn de niet-mobiele en de zieken, die gekluisterd op hun bed liggen, het slachtoffer van deze maatregel. De minister weet waarschijnlijk wel dat oude mensen meer zin-wezens dan behoefte-wezens zijn.

Minister De Block, ook van de liberale partij, stuurt al een hele tijd zieke mensen, zelfs oude zieke mensen die maar half genezen zijn, de kliniek uit om te besparen. Oude mensen en oude zieke mensen liggen hen blijkbaar niet nauw aan het hart. En, niet te vergeten, ook de gelovigen betalen belastingen ten voordele van de VRT. Gelukkig hebben de oude mensen nog andere keuzes om zinvolle religieuze uitzendingen te volgen op de Nederlandse tv, onder andere de wekelijkse kwalitatieve uitzendingen en het jaarlijkse passiespel in de Goede Week voor Pasen. Ze hebben ook nog keuze op de Duitse tv, met o.a. de jaarlijkse adventsbezinning, naast andere zingevende uitzendingen. Spijtig, de VRT heeft zoiets niet in huis. Ze kunnen het gewoon nog niet.

E.H. René Peeters - Beringen

Michel Daerden Pallieterke, Het in memoriam voor Freddy van Gaever deed me plezier. Het bevestigde immers nogmaals wat in mijn zogezegde memoires meer dan liet uitschijnen: Michel Daerden was het financiële genie waarrond de PS een geldburcht opbouwde die zijn gelijke niet kende – nog steeds niet – in dit land in ontbinding.

Daerden was bedrijfsrevisor van Sabena, Railtour, Airtour en vele socialistische organisaties die miljoenen euro’s verspeelden, uitdeelden en verbrasten. Dat gaat tot heden voort, en ze blijven hun (geld)macht verdelen.

Het hartfalen van Daerden wordt in het Luikse (en Brusselse) met een ander woord benoemd. Het was niet zo brutaal als de dood van Cools, maar efficiënter. Ik hoop hartsgrondig voor N-VA dat de partij, nu ze aan de vetpotten zit, niet dezelfde weg opgaat.

Willy-Paul C artier - Sint-Truiden

78 dagen in een Spaanse gevangenis:

Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

95 dagen in een Spaanse gevangenis: Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

met instemming van Wouter Beke!

Pallieterke, Met belangstelling las ik het vraaggesprek met Paul Doevenspeck, 40 jaar na het Egmontpact (28/12). Met verbazing las ik echter zijn uitspraak dat vooral het “lagere kader” van de VU onaangenaam getroffen was door het pact.

Behoren parlementairen tot het lagere kader? Want niet alleen in de Vlaamse Beweging bestond er een anti-Egmontcomité (o.l.v.

DF-voorzitter Clem de Ridder), maar ook in de VU zelf bestond een anti-Egmontkern met tenminste drie parlementairen: Wim Jorissen, Bob Maes en Jef Valkeniers.

En behoren de leden van de partijraad – met vele anti-Egmonters, zoals ondergetekende – tot het lagere kader?

Misschien behoren de leden van een arrondissementsraad tot het lagere kader? De arrondissementsraad van BHV (zo’n 100 leden) verwierp immers bij een officiële stemming massaal (bijna 100 procent) het Egmontpact.

Toen de voorzitter van de raad tegen de aanwezige volksvertegenwoordiger voor BHV, Vic Anciaux, zei: “Vic, nu weet u welke stem u in het parlement moet uitbrengen”, antwoordde de volksvertegenwoordiger: “Ik weet wel hoe ik moet stemmen.”

Behoorden de leden van de arrondissementsraad BHV tot het “lagere kader”? Het antwoord van het “hogere kader”-lid en volksvertegenwoordiger was bijzonder democratisch.

Steven van Haelst - Brussel

Kinderen van de collaboratie (1) Pallieterke, Mijn dank aan Geert Goubert voor zijn reactie in ‘t Pallieterke (11/01/’18) naar aanleiding van de controversiële uitzending “Kinderen van de collaboratie”. Wat ik sommige historici, die de VRT regelmatig het woord verleent, kwalijk neem, is de ontkenning van het antiVlaamse en misdadige karakter van de repressie en epuratie.

En wanneer diezelfde historici zonder schroom beweren dat de straatrepressie het gevolg was van een spontane volkswoede, wens ik een poging te ondernemen om die mythe te ontkrachten. In het boek “Brieven aan een kardinaal” van Louis van Roy, uitgegeven in 1994 door Oranje, kan men op pagina 57 het volgende lezen: “Er kan niet worden aangenomen dat kardinaal noch Belgische bisschoppen niets afwisten van de alarmerende ophitsingen op stompzinnige slogans die dagelijks op ‘Radio Londen’ in het moederland te horen waren.

Deze voorspelden een weerzinwekkende en blinde afrekening. Instructies en orderwoorden, hetzij van de Belgische regering of haar diensten, hetzij van de Engelsen voor de weerstand, waren doordrenkt met de boodschap en de mentaliteit van doden. Meer dan één overzeese aansporing riep op tot slachting.” (sic) Een ervan: “Wij hopen dat de verraders overal in de bomen zullen bengelen de dag dat de geallieerde troepen het land zullen bevrijden.” (resic) Zegt dat niet veel over het deficit aan humanisme, beschavingsnormen en moraliteit in hoofde van de leiders, in casu, de Britse premier Winston Churchill, en de Belgische regering in Londen, premier Hubert Pierlot (B), minister BZ, P-H Spaak, minister van Financiën Camille Gutt en co?

Paul Maes - Wezembeek-Oppem

Kinderen van de collaboratie ( 2)

Kruisende woorden 1091

Pallieterke, Net als de heer Piet de Brabander uit Aalst heb ik met stijgende verbazing en frustratie het gebrek aan commentaar en het schandalige, leugenachtige bovengenoemde programma bekeken dat noch de Vlaamse Beweging - voor

E

L

G X

T

E

R P

X

Z O O

L

I

A

L

F

I

N X

A

E

E N

G A A N E

X

S

E

M W X N A A

T

X

R A A P K

I

M O

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

brengt, ook in gewetenloze mensen. Ik besluit met de uitspraak van de Limburgse dame: “Ik vraag me af of dit het wel waard is geweest.”

Wel, de “historici” De Wever en Aerts doen mij dit ook betwijfelen, want al onze idealisten, die er nooit een cent aan verdienden, werden totaal geruïneerd en hun hele verdere leven gepest. Zij die zich inzetten opdat de jeugd – inbegrepen die heerschappen – in de eigen taal, ons Vlaams-Nederlands, zou kunnen studeren, hen zal ik altijd dankbaar blijven en hoogachten.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Yvonne Swalens – Oostende Vlamingen thuis zijn Vlamingen thuis zijn Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn Verliefd op de de natuur-?

Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

€ nu!

Heerlijk aan aan de de kust kust nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A S L O T G E D E B A A P X A X E N C L A L A L A N D D A G A D I R X E E M X W E L X A M F A G A M E M N O G N V A X A M A L H D X I A X M L X I E R X N T X O C J R U G G E N G R K E N E R L E I X L N E T E L X E S

zover die nog bestaat dankzij de druk van de N-VA - noch de N-VA zelf ook maar enig politiek voordeel zal opleveren.

Mijn ouders maakten twee oorlogen mee en ik één. Ik ben blij dat ze deze zinloze en laffe aanval op mensen die allang dood zijn, die have en goed verloren, niet meer moesten meemaken. Wij hoeven ons niet verantwoordelijk te voelen voor wat toen gebeurde.

Iedereen die een beetje realistisch en objectief nadenkt, weet dat iedereen in de eerste plaats het eigen vel probeert te redden.

En dat een oorlog het slechtste naar boven

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

18 januari 2018

Te dikke en te kleine Van Himst Kevin de Bruyne en Eden Hazard verkozen in de Europese ploeg van het jaar? Een tijd geleden zou dat voorpaginanieuws geweest zijn, maar nu vindt iedereen dat schijnbaar normaal. Het zou perfect geweest zijn als Thibaut Courtois ook had gekregen waar hij recht op heeft, namelijk de plaats in het doel. In mijn periode was de weelde niet zo groot. Er was maar één speler die ooit in aanmerking kwam voor een prijs in Europa.

Wie anders dan Paul van Himst?

S RSC Anderlecht mag de oom van Paul, Lucien, eeuwig dankbaar zijn. Nonkel Lucien nam in 1951 een beslissing die onze voetbalgeschiedenis drastisch heeft beïnvloed.

Hij nam ‘Polle’ mee naar Het Rad, een wijk in Anderlecht waar de oefenterreinen lagen van paars-wit. De jeugdverantwoordelijke daar was iemand wiens pad dat van Paul van Himst nog dikwijls zou kruisen: Constant vanden Stock!

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

Nonkel Lucien Toen hij de viervoudige Gouden Schoen voor het eerst zag, sprak hij de opmonterende woorden: “Ge zijt te dik.” En inderdaad, Van Himst was geen atletisch figuur, maar een mollig mannetje. Zo dik als hij groot was. Vanden Stock wilde hem eerst niet laten meetrainen, want hij had nog een mankement ontdekt: Polleke was te klein! Maar daar was Lucien weer... Hij smeekte mijnheer Constant om zijn neef een kans te geven.

Waarschijnlijk om van het gezaag af te zijn, mocht Van Himst van de latere voorzitter van Anderlecht mee het veld op. Paul moet indruk gemaakt hebben op Constant, want die zei onverwacht na de training: “Ik ga u een paar voetbalschoenen geven.” Die waren veel te groot, maar dat was bijzaak. Van Himst was nog maar acht jaar en veel te jong om, in die tijd, een aansluitingskaart te tekenen. Dat kon pas op tienjarige leeftijd, wat dan ook is gebeurd.

Vermoedelijk besefte de toekomstige grote baas van Anderlecht nog niet dat hij de zaak van zijn leven had gedaan! Van Himst groeide op in Het Negenmanneke, een volkswijk in Zuun, een deelgemeente van Sint-PietersLeeuw. Naar school ging hij in het Institut SaintNicolas, een kweekvijver voor voetbaltalent. De man waarover ik het vorige week had, Rik Coppens, heeft er ook zijn broek versleten.

Toen hij zestien jaar was, debuteerde ‘Polle gazon’ in het eerste elftal van paars-wit. Ik ben er fier op dat ik aan de zijde van dit Anderlechtmonument tweemaal landskampioen werd en drie keer de beker van België won. Ik was erbij toen hij op 1 juni 1975 zijn laatste match speelde voor de club die hij groot had gemaakt.

We wonnen de bekerfinale met 1-0 tegen Antwerp. Bedankt, nonkel Lucien...

Gille van Binst

Gespot in Anderlecht

Roskammen

Commedia dell’arte Dit weekeinde beginnen de eersteklassers eraan. Voor de media is het een zegen dat in het spoor van de winterstop ook een wintermercato opmarcheert. De parade “versterkingen” kan tot eind januari aanslepen. Dat belet niet dat het reeds aangetrokken contingent al indrukwekkend is. Of de verhouding kwantiteit tot kwaliteit even indrukwekkend zal ogen, blijft afwachten, zoals na elke nieuwe transfergekte.

De fans kunnen alvast oefenen om, primo, uit te vissen wie wie is en wie waar loopt in de nieuwe “sterkere” versie van de ploeg van hun hart.. Secundo wordt het oefenen om de namen van de “versterkende aanwinsten” correct uit te spreken. Ze ook correct spellen is niet echt nodig, dat doen de media voor hen, samen met de optelsom van alle kwaliteiten die de nieuwkomers in hun shoes hebben zitten. En die ze per direct gaan uitstallen tot heil en glorie van hun nieuwe en per direct geliefde club. Die liefde zit meestal even diep als die van, pakweg, Michel Preud’homme. Die besloot, na “rijp beraad”, dat hij niet het juiste coachprofiel had om zijn geliefd KV Mechelen uit de degradatiezone te helpen. Van ontroerende clubliefde, eerder commedia dell’arte, getuigde ook het Mechelse jeugdproduct Jordi Vanlerberghe, steevast bank- en tribunezitter in Brugge. Hij koos voor de aan die statuten verbonden “eer” boven een verhuur met vaste speelgarantie voor zes maanden bij de club waarvan hij de kleuren altijd al het liefst verdedigde.

Van de regen in de drup Naar het heet zat Club Brugge, huidig en toekomstig landskampioen, met een keepersprobleem. Of coach Ivan Leko in de bekermatch van vorige dinsdag tegen Sporting Charleroi Guillaume Hubert of Ethan Horvath “het vertrouwen zou schenken”, was voor de kranten de hamvraag. Ze viel samen met het bericht dat de derde Brugse doelman, Jens Teunckens (19), naar FC Antwerp werd verkast. De voor de hand liggende vraag waarom een Belg bij een toch nijpend en erkend keepersprobleem nooit een kans kreeg, bleef overal uit. Teunckens heeft Meer dan 374 moet niet, in die compleet losgeslagen mallemolen, maar mag nog. Wie daarbij niet walgde, kon ook nog lezen dat Lionel Messi in zijn nieuw contract een opslag kreeg van twee miljoen euro … per week.

Niet dringen, graag!

Dromen staat altijd vrij Dromen staat vrij, op elke leeftijd. Ook voor topsporters met het cijfer drie vooraan op hun jaartelling. Ex-wereldkampioen en Belgisch kampioen Philippe Gilbert (35) is zo’n man.

Van de vijf topklassiekers Milaan-Sanremo, Parijs-Roubaix, Ronde van Vlaanderen, LuikBastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije ontbreken de twee eerst genoemde op zijn palmares. Met zo’n palmares kan je al thuiskomen, maar kennelijk niet als je Gilbert heet.

En omdat het elk jaar wat korter dag wordt om zijn loopbaan af te sluiten, wil hij deze lente niet één van beide hiaten opvullen, maar allebei. We respecteren dat plan, maar durven opperen dat het uitvoeren iets moeilijker zal uitvallen dan het uit de doeken doen. MilaanSanremo past nog minder bij zijn winnaarsprofiel dan Parijs-Roubaix en wordt voor hem de moeilijkste klus. “Eddy Merckx won Milaan-

Sanremo zeven keer. Zo moeilijk kan het dan toch niet zijn om op de Via Roma te winnen?”, aldus Gilbert. Toch maar even het palmares van de kannibaal naast het zijne leggen, de balans opmaken en de juiste besluiten trekken. Voor de rest gunnen we Gilbert dit seizoen winst, niet in twee, maar in alle klassiekers.

Waar liggen de kotszakjes?

Het lijkt alsof het journaille er een hels plezier in schept om de man in de straat murw te slaan met het publiceren van misselijkmakende berichten over de inkomsten van voetbalmiljonairs en iedereen die hen in dat poencircus omzwermt. Zo mochten we genieten van de mare dat alle tussenpersonen in het profvoetbal vorig jaar samen het ronde sommetje van 374 miljoen euro incasseerden. In 2013 was dat nog een “bescheiden” 183 miljoen.

15

Is de hype rond en over de Rode Duivels voorbij? Of blazen de media hem nieuw leven in met een “we worden wereldkampioen”sprookje in elfendertig afleveringen tot 14 juni?

Bij de voetbalbond hopen ze op het sprookje.

Op grond van de uiterst zwakke ticketverkoop aan de tricolore fans valt te vrezen van niet. Je moet al van de bal én van de “duivels” bezeten zijn om een heen- en terugvlucht naar Rusland te boeken voor de habbekrats van 450 euro.

Exclusief een ticket voor, pakweg, een match tegen wereldtopper Panama aan de “democratische prijs” van 86 euro voor een plaatsje in een zijtribune. Bovendien moet je lid zijn - of worden - van fanclub 1895. Gegadigden kunnen zich reppen tot eind deze maand om 500 tot 600 euro te dokken om een etmaal, exclusief eetmaal, naar Rusland te reizen als trouwe volgeling van vorst, vaderland, voetbalbond, club 1895 en de “duivels”. Mogen we vragen om vooral niet te dringen?

Gedaan met roddelen De minder goede start van Beerschot-Wilrijk in de tweede periode in 1B leidde tot gissen en roddelen van zelfverklaarde insiders bij de “mannekens”. De club stond op de rand van het bankroet. Promotie naar 1A was, ondanks al zeker van een finaleplaats, onmogelijk.

Geen geld. De spelersgroep was op de hoogte en wou niet meer mee. Marc Brys ook niet.

Gedaan daarmee. Vanuit het niets kregen die “insiders” het deksel op hun (wijs)neus. Beerschot-Wilrijk heeft een nieuwe hoofdsponsor, én in een moeite een nieuwe eigenaar. Voor één keer niet obscuur buitenlands, maar oerdegelijk Vlaams, met bouwbedrijf DCA uit de Kempen. De supporters reageerden supertevreden.

Maar niet gedaan met verrassen Of ze tevreden waren met de manier waarop

altijd het gevoel gehad dat ze in Brugge niet in hem geloofden. In de 34-jarige Rus Vladimir Gabulov doen ze dat blijkbaar wel. Of Teunckens zelf voor Antwerp koos, is onduidelijk. Indien wel valt te vrezen dat hij van de regen in de drup verzeilt. Op talent van eigen bodem zijn de nieuwe bazen aan de Bosuil duidelijk niet tuk. Jongste bewijs is het “on hold” plaatsen van de “eliteschool” voor aanstormend eigen jeugdtalent die Patrick de Cuyper begin dit seizoen op een persconferentie als quasi geopend aankondigde.

Van die school was tot het “on hold” zetten even weinig te horen als van De Cuyper zelf.

De vraag of ook dat initiatief dient bijgezet in de galerij “commedia dell’arte” klinkt eerder retorisch.

Geen van de drie Er is nog een hamvraag die scribenten dezer dagen in de ban houdt. Blijft Herman van Holsbeeck manager van Anderlecht, of wordt het Luc Devroe in het zog van kersverse baas Marc Coucke? Geen van de drie die het nu al weet. Devroe blijft met heel zijn hart nauw verbonden met KV Oostende.

Zegt hij. Dat kan anders zijn. Coucke heeft sinds de machtswissel nog geen woord met Van Holsbeeck gewisseld. Zegt hij. Dat kan ook anders zijn. En Van Holsbeeck weet dat Dendoncker pas voor 25 miljoen mag transfereren. Dat kan, drie keer is scheepsrecht, ook anders zijn. Zeker als je loopbaan in het Astridpark er zo goed als opzit. “Herman moet zijn eigen onzichtbaarheid creëren”, noteerde Hugo Camps in Het Laatste Nieuws. Dat lijkt ons al bij al veel beter dan mee te spelen in de “commedia dell’arte” van zijn opvolger en diens werkgever die ze hem influistert. hun ploeg in de slotminuten tegen rivaal Cercle Brugge onderuitging, is twijfelachtig. Verrassingen zijn in voetbal nooit uitgesloten, maar hoe de “mannekens” erin slaagden een 2-0 voorsprong binnen vier minuten én in eigen huis in een 2-3 nederlaag te laten “ontaarden”, was wel uniek. Zelfs de altijd nuchtere Marc Brys kon niet geloven wat hij gezien had. En de nieuwe sponsor/eigenaar stellig evenmin.

Redder van het BK Niet dat we het Wout van Aert niet gunnen, maar zo’n “verrassinkje” in het Belgisch kampioenschap veldrijden heeft de eentonigheid doorbroken. Over een saaie boel gaan we niet spreken, omdat Laurens Sweeck alles uit de kast haalde om het tricolore truitje van de schouders van veelvraat Wout te houden.

Helaas voor Laurens tevergeefs. Hij kan zich troosten met de gedachte dat hij in de gazetten de titel “redder van het BK” kreeg. Bij de vrouwen geen “redster” te zien. Sanne Cant werd, vingers in de neusgaten, voor de negende keer kampioene!

Net niet Voor de nationale handbalploeg wenkte een deelname aan het WK. Alleen de Hollanders dienden nog geklopt. Maar die dachten daar anders over; het werd net niet voor de Red Wolves. De nationale hockeyploeg verloor de finale van het EK hockey indoor. Nog een net niet, nu voor de Red Lions. Misschien in de toekomst speken over de Rode Wolven en de Rode Leeuwen. Wie weet dat het op zijn Vlaams helpt om net niet in net wel om te zetten.

Elise evolueert in de goede richting De gouden medaille van de week gaat met voorsprong naar tennisster Elise Mertens (22).

Zij won in het verre Australië voor de tweede keer op rij het ATP-tornooi van Hobart. En om helemaal duidelijk te maken wie ze in de hiërarchie al is en kan worden, won ze ook het dubbelspel. Het is wat vroeg om te zeggen dat met de Limburgse een nieuwe Kim Clijsters of Justine Henin is opgestaan, maar door haar talent, ambitie, en met beide voetjes op de grond, gaat het alvast in de goede richting.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

18 januari 2018

Arabische Lente in Saoedi-Arabië!

“Het verleden is het verleden.

Ik zal dit land eindelijk de middeleeuwen in sleuren!”

Saoedi-Arabië weet niet wat het overkomt, deze tijd. De jonge kroonprins Mohamed is stukken vernieuwender dan zijn naam doet vermoeden. Hij is vastbesloten om zijn land op sleeptouw te nemen en de moderniteit te doen omarmen. Inclusief een exclusief vraaggesprek met ’t Pallieterke. “Volgende week organiseren we een profeet Mohamed-tekenwedstrijd! De week daarop onthoofden we de winnaar. Ik geloof in evolutie en niet revolutie. Het moedige midden, zeg maar. Geen zin om mee te doen? ” De jonge prins heeft zich binnen de kortste keren wereldwijd in de kijker weten te werken. Al was het maar omdat hij de helft van zijn familie heeft laten opsluiten in luxehotels op verdenking van corruptie en anti-islamitisch gedrag.

“Een wijze les voor België, dat steevast op de vingers wordt getikt wegens de slechte behandeling van gedetineerden.” Maar verder heeft Saoedi-Arabië wel gelijkenissen met ons land. Wij hebben een prins op overschot.

Dat geldt ook voor Saoedi-Arabië.

“Ach, dat komt voor in de beste families”, lacht de kroonprins. “Alleen hebben wij natuurlijk heel veel prinsen Laurent. Zo’n 3.574 volgens de laatste telling.” (Hij checkt tussendoor een binnengekomen sms’je.) “Of beter 4.575. Waarvan toch zeker 3.800 Mohameds. Dat heb je nu eenmaal met dat haremsysteem. Dat is een goed idee op papier, maar het heeft nadelen. Schoonmoeders, handtas-

sen en prinsen Laurent. Maar ook daaraan wordt gewerkt.”

Vanaf de zomer van 2018 mogen vrouwen in Saoedi-Arabië met de wagen rijden. “Volgens onze voornaamste geleerden zal dat het aantal prinsen beperken.

Met de wagen rijden is namelijk een ramp voor je eierstokken. En we houden wel het verbod voor vrouwen om rijschool te volgen. Er zal ongetwijfeld een soort natuurlijke afvloeiing zijn van het vrouwelijk geslacht.

Zeker tijdens onze ‘manloze’ zondagen. Dan mogen alleen vrouwen de openbare weg op, in Ferrari’s met kapotte remkabeltjes. Dan zetten we gewoon stoeltjes langs de weg voor de toeschouwers. Achter betonblokken, uiteraard. Veiligheid voor alles.”

Miss Kuisvrouw Internationaal wordt de opheffing van het rijverbod gezien als een teken van hoop dat

Kruisende woorden 1092

A B C

Misleiding

Fundi’s

De tegen kledingwinkel H&M gerichte “volkswoede” in Zuid-Afrika die zoveel persaandacht kreeg, bleek uiteindelijk “maar” een gerichte actie van de extreemlinkse partij EFF. Nogal wat journalisten hebben blijkbaar last van een pavloviaanse reflex. Publicatiekwijl.

Het boek van Ignace Vandewalle over de Ghelamco Arena maakt heel wat reacties los, zoveel is duidelijk. In die mate zelfs dat er bedreigingen en intimidatie volgden, van de kant van supporters van AA Gent. Krijgen we straks te maken met doorslaand voetbalfundamentalisme?

Graag!

Ter attentie van het Gentse stadsbestuur, volgende mededeling. De voortreffelijke redactie van dit nog voortreffelijker weekblad is altijd bereid om zich te laten uitnodigen voor een etentje in een loge van de Ghelamco Arena.

Niks menselijks is ons vreemd.

D E F

Superstart Bij de 100 invloedrijkste intellectuelen van ons land behoort, volgens een rondvraag van De Morgen, ene Jihad van Puymbroeck. Dat is dan waarschijnlijk gebaseerd op haar intellectuele tweets. Over een blitzcarrière gesproken...

G H I

Verschil van de differentie

J

Ook met winkelketen Albert Heijn was er hommeles, omdat die bij klantenprofilering de “budgetklant” afbeeldde als donker en met kroeshaar. Dat het “moderne gezin” werd afgebeeld als multi-etnisch, dààr hebben wij geen protest tegen gehoord. Veralgemening van jewelste.

K L A. Belangrijke gebeurtenis in het jaar 1302 B. Loofboom - Het voor de geest roepen C. Aziatisch land - Windrichting D. Afwijzing - Dopingmiddel in de sport - Verorberde E. Italiaanse beroemde operatenor

(1873-1921) F. Midden-Europese Tijd (Eng. afk) Beledigende en spottende woorden G. Struik waarvan de bladeren als specerij worden gebruikt - Harde houtsoort H. Zangstem - Afslijten door wind of water I. Internetlandcode van een buurland - Extract J. Component - Meisjesnaam Muzieknoot K. Strak in plastic inpakken Collectie internetdiensten van Microsoft L. Nare - Leer van de gezonde voeding

verkiezingen. Met bikini’s en zo. En daarna gooien we er met stenen naar. Gewoon om de oude en de nieuwe tijd met elkaar te verzoenen. Ik heb het u al gezegd dat ik geloof in evolutie, niet in revolutie. Dat is een radicale nieuwe stroming die het wahabisme moet doen vergeten. Het is wouterbekeïsme.”

Plannen genoeg dus bij de jonge kroonprins. Maar toch ziet hij ook gevaren. “Het zal niet makkelijk worden. De duistere krachten van de radicale islam hebben mijn landgenoten in hun greep. Of ik mijn land de verlichting wil brengen? Nou, nou, we moeten niet al te zot gaan doen. Maar de vroege middeleeuwen? Ja, dat lijkt me wel een haalbare kaart.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

ook vrouwen meer rechten zullen genieten in het koninkrijk. “Waarom niet? Vrouwenrechten? Altijd lachen.

Maar we moeten ook ernstig blijven. Jullie hebben vrouwen stemrecht gegeven in 1948. In 1962 zaten er 2 procent vrouwen in het parlement. Vandaag is dat meer dan 50 procent. Trek die curve door en over dertig jaar zit er geen man meer in dat parlement van jullie. En dan zal het bij de mannen van ‘hashtag metoo’ en huilen zijn.”

“Klopt het trouwens dat jullie een Filipijnse als Miss België hebben? Bij ons zijn dat de kuisvrouwen. Veel zotter moet dat toch niet worden. Wij overwegen ook echte miss-

VERTICAAL 1. Nationale 2. Hertachtigen - Zonder gezelschap 3. Boksterm - Europese Gemeenschap voor Atoomenergie 4. Europeaan - Geen uitgezonderd 5. Kieskeurig 6. En volgende - Italiaanse rivier - Officieel toegelaten 7. Gemaakt met één kleurschakering 8. Voorvoegsel betrekking hebbend op het natuurlijk milieu - Internetland code voor Angola Rivier en departement in Frankrijk 9. Tantalium - Verwarmde kweekplaats 10. ‘t Is te zeggen Samenwerkingsverbanden - Nikkel 11. Vogelproduct - Limburgse gemeente - Oude lengtemaat 12. Eerbiedwaardige grijsaard - Resonantie van een galm

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1091 VINDT U OP BLZ. 14

Paranoia Complottheorieën, ze zijn van alle tijden. Ter linkerzijde is men er blijkbaar vast van overtuigd dat N-VA een leger van “internettrollen” in dienst heeft om op sociale media de publieke opinie te beïnvloeden. Soms helpt het om eens op de divan van een psychiater te gaan liggen.

Denkdwang

Politiek besef Een minister kan op een parlementaire vraag over, bijvoorbeeld, gevangen terroristen, slechts het antwoord geven dat zijn diensten voor hem klaarmaken. Die stelling van Koen Geens is juist. Even goed weet Geens dat een minister in laatste instantie de verantwoordelijkheid draagt voor zijn kabinet en zijn departement. Hallo, minister Geens? Hallo?

Wie? Het lijkt wel een offensief. De topman van het katholiek onderwijs neemt het eveneens op voor illegalen en dit via hun kinderen op de schoolbanken. Boeve heet die mens. Tiens, is dat niet die rapper?

De terugkeer Het is méér dan honderd jaar geleden, maar er loopt weer een wolf rond in Vlaanderen. Een wolvin, zelfs. Kan dat een andere zijn dan Ilsa, de wolvin van de SS?

Gemiste kans Toch jammer dat Ignace Vandewalle zelf de titel van zijn boek heeft gekozen en niet bij ons te rade is gekomen. Wij hadden er een goeie klaarliggen: het Fornuis van Gent.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

De berichtgeving van VTM over het apentruiprobleem van H&M heeft ons toch lichtjes verwonderd. Zonder verpinken werd gesproken over “een racistische advertentie”. Daarmee kennen we in ieder geval het denken van de VTM-nieuwsredactie.

Net als vroeger “Mensen terugsturen is altijd een verkeerde beslissing”, aldus de bisschop van Gent. Daarmee heeft de opengrenzenlobby er een zéér markante medestrijder bij gekregen. Even dachten we terug aan het verbod om op de Volksunie te stemmen, destijds.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be