't Pallieterke van 1 februari 2018

74ste jaargang • nummer 05 • donderdag 1 februari 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De Wever en de verbale burgeroorlog op links

Louis, het blaffende hondje van de sp.a

Een opiniestuk van N-VA-voorzitter De Wever in De Morgen heeft als gevolg dat links ruzie met zichzelf begint te maken. Die twisten doen zich voor bij de pers, de politici en de academici. Het toont de wanhoop van zelfverklaard progressief Vlaanderen aan.

Wellicht rolde De Wever nadien over de grond van het lachen.

Tenzij u als Pallieterkelezer de voorbije week op een onbewoond eiland heeft geleefd, is het verhaal van de column van Bart de Wever in De Morgen u zeker bekend. Hij stelde er links voor de keuze: als men voorstander is van open grenzen, dan is het gevolg dat de sociale zekerheid onbetaalbaar wordt. Het is dus of massamigratie, of de sociale zekerheid.

De reactie liet niet op zich wachten. Een deel van de linkerzijde duwde de N-VA-voorzitter in de rechts-radicale hoek. Dat had weinig effect, omdat De Wever ook de wind van voren kreeg van het Vlaams Belang. De boodschap van Van Grieken en co: De Wever vraagt aan links een keuze te maken, maar zelf voert zijn partij niet echt een antimigratiebeleid, ondanks het stoere imago van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken.

Even werd het pijnlijk toen De Wever op het VTM-journaal verklaarde dat “we niet het OCMW van de hele wereld kunnen worden”.

Hij heeft overschot van gelijk, maar meteen verscheen een filmpje uit een politiek debat tien jaar geleden. Toen stelde Vlaams Belangkopstuk Filip Dewinter hetzelfde, en een nog morbide obese De Wever reageerde toen verontwaardigd op de uitspraken van Dewinter.

Het filmpje bracht De Wever niet in verlegenheid. Zeker niet omdat links er geen gebruik van zou hebben willen maken om hem verder in het verdomhoekje te duwen.

Maar dat gebeurde niet omdat weldenkend links na de publicatie van de column in De Morgen zelf vechtend over straat rolde. De gebeurde in twee fases.

De excommunicatie van Mark Elchardus Zoals te verwachten viel, ging Terzake dieper in op De Wevers column. Aan tafel zaten arbeidsmarktspecialist Marc de Vos, directeur van de denktank Itinera, en emeritus socioloog Mark Elchardus (VUB, ooit huisideo-

loog van de Vlaamse socialisten). Dat De Vos een klassiek rechts standpunt zou innemen, was te verwachten. Zijn stelling is dat illegale migratie, economische vluchtelingen en legale arbeidsmigratie allemaal op één hoop worden gegooid.

Mark Elchardus ging dieper in op de mensen die illegalen die in het Maximiliaanpark kampeerden bij hen thuis opvingen. Hij stelde duidelijk dat dit meewerken is aan een misdrijf en dat men zo voor open grenzen pleit.

Meteen schoot de hele linkse meute in actie.

Elchardus werd publiekelijk geëxcommuniceerd. Sommigen - weliswaar van extreemlinkse signatuur zoals Jan Blommaert - gingen zover te stellen dat Elchardus geen wetenschapper (meer) is. In De Afspraak na Terzake probeerde UGent-politicoloog Carl Devos nog wat te nuanceren door te stellen dat links zeker niet voor open grenzen is, maar de geest was uit de fles.

Meteen ging het niet meer over de column van Bart de Wever, maar over de manier waarop links daarmee moest omgaan.

De val uitgezet vanop het Schoon Verdiep Het wijst op de wanhoop die zich meester heeft gemaakt van de Vlaamse linkerzijde.

Ze vertegenwoordigt nog 30 procent van de stemmen, maar roept en tiert alsof ze 70 procent van de bevolking vertegenwoordigt. Een superioriteitsgevoel dat zich nu tegen de linkse kerk keert.

We hebben het raden naar het waarom van de demarche van Bart de Wever om net in De Morgen een column te plaatsen over migratie en sociale zekerheid. Het is geweten dat de N-VA-voorzitter al langer dan vandaag op ramkoers ligt met de krant, al is zijn relatie met De Standaard nog slechter. De Morgen is één van de kranten waaraan De Wever pertinent weigert een interview te geven.

Nieuwsfeit van de week

Dit tot grote frustratie van Joël de Ceulaer, één van de opperschrijvelaars. De Ceulaer schreef eind vorig jaar een aantal open brieven aan De Wever. De reactie vanuit N-VA-hoek?

Niets. Totale stilte. Die frustratie verminderde niet toen De Wever door een panel op vraag van De Morgen werd uitgeroepen tot grootste intellectueel van Vlaanderen. Dé kans om hem te interviewen, dacht De Ceulaer. Maar de burgemeester van Antwerpen weigerde.

Is het dan zo dat vanuit het Antwerpse burgemeesterskabinet een val werd uitgezet? We weten het niet, maar het zou best kunnen dat De Wevers woordvoerder, Joachim Pohlmann, hem ertoe heeft aangezet de column te schrijven. Pohlmann zelf heeft zo’n rubriek in De Morgen. En dat men dacht dat de tekst voor verontwaardiging zou zorgen. Wat ook gebeurde. Het feit dat de tekst al op de frontpagina werd aangekondigd, deed er veel aan.

De Twitteroorlog tussen De Morgen en Groen Na de publicatie van de column werd het vuur van het debat in De Morgen smeulend gehouden met commentaren en opiniestukken. Knack-journalist Peter Casteels maakte daarbij de volgende bedenking: “Wie het vijfentwintigste opiniestuk over De Wever voor de site van De Morgen schrijft, krijgt, geloof ik, een abonnement op die krant.”

Links begon zich duidelijk te ergeren aan deze De Wever-hype in de Morgen. Eind vorige week gingen bij een paar parlementsleden van Groen - Kristof Calvo en Wouter de Vriendt alle remmen los. Zij uitten op Twitter hun ongenoegen over het feit dat er na de bekendmaking van de herstructurering van Carrefour op de webstek van De Morgen nog altijd meer aandacht was voor het migratiedebat en de column van De Wever.

Groen vermoedde hier een marketingstra-

tegie om meer abonnees binnen te halen. Plat kapitalisme dus. Hier het bericht van Calvo: “1233 gezinnen krijgen vandaag slecht nieuws, maar bij De Morgen blijven ze focussen op de zelf gecreëerde migratierel (aka gratis advertentie BDW). Lang gezwegen, maar nu echt te gortig.”

Het leidde tot een Twitteroorlog tussen Calvo en het De Morgen-duo De Ceulaer en Bart Eeckhout. Met als één van de minder fraaie berichten volgende tweet van De Ceulaer: “Tussen de 250.000 en 500.000 kinderen worden elk jaar blind door een tekort aan vitamine A. Toch blijven de groenen zich verzetten tegen ggo’s (genetisch gemanipuleerde organismen, nvdr) zoals gouden rijst.” Op een bepaald moment was het echt genieten van die linkse scheldpartij

Deze week Dalrymple

2

Na de hysterie omtrent Carrefour

2

Jordan Peterson: “Plus est en vous”

3

Anneleen van Bossuyt kan Gent verrassen 5 Activistische pers in Wallonië 7

2

Actueel

1 februari 2018

Willy Claes lid raad van bestuur Carrefour

Over mensen en deugden Mensen – waarmee ik natuurlijk intellectuelen bedoel – nemen vaak een enigszins tegenstrijdige houding aan tegenover economische groei en gelijkheid. Zo beweren ze soms dat ze een stabiele economie willen, op basis van het feit dat groei zou vervuilen en in elk geval enkel overbodigheden produceert die verlangen stimuleren zonder het geluk te vergroten. Daarom is economische groei volgens hen ongezond en schadelijk voor het welzijn van de mens.

Anderzijds, van zodra cijfers gepubliceerd worden die aantonen dat de economische groei vertraagd is of helemaal is gestopt, dan maken ze zich zorgen over de redenen ervoor en beginnen ze tekenen van sociale catastrofes te zien.

Theodore Dalrymple Brits arts en publicist

Gelijkheid Ik geef toe dat ook ik in mijn binnenste lijd aan deze tegenstrijdigheid. Aan de ene kant kan ik een steeds groeiende consumptie niet zien als het echte doel van het leven, maar aan de andere kant ben ik vervuld van somberheid wanneer het economische nieuws slecht is.

Tegelijkertijd schatten de meeste intellectuelen gelijkheid hoog in: niet enkel formele gelijkheid onder de wet, maar gelijkheid van feitelijke uitkomst. Hoezeer ze ook zelf van geld houden, ze verwerpen een toename in de ongelijkheid tussen de rijksten en de armsten in de samenleving. Ook al trachten ze die gelijkheid altijd te verdienen voor zichzelf en niet voor de anderen.

Economische recessies verminderen echter de economische ongelijkheid, althans in landen met systemen van sociale zekerheid.

Daarom zouden strikt genomen degenen die economische gelijkheid als een groot goed beschouwen, economische recessies moeten verwelkomen. Maar dat doen ze niet.

De reden hiervoor is duidelijk, of zou dat moeten zijn: gelijkheid is geen waarde op zichzelf. We zullen allemaal gelijk zijn in het graf, maar dat betekent niet dat we uitkijken naar de dood. Met uitzondering van profiteurs worden mensen gelijk in een hongersnood, maar hongersnood is daarom niet wenselijk.

Dapperheid We vergeten vaak dat er deugden zijn die geen deugden op zichzelf zijn, maar alleen deugdzaam worden als ze worden gekoppeld aan een ander doel. Dapperheid is er daar een van: dapperheid is een ondeugd wanneer het wordt uitgeoefend ter bevordering van het kwaad.

Wanneer er een uitbraak van terrorisme is, zullen prominente politici dat zeker als lafheid bestempelen. Ze doen dat met zo’n eentonige regelmaat dat je er bijna zeker van kan zijn.

Een afgrijselijke jongere blaast zichzelf op in het midden van een menigte, anderen met zich mee nemend, en een dwaze politieke leider zal hem zeker een lafaard noemen. Nochtans was hij in feite erg dapper, bijna zeker veel dapperder dan de halfslachtige politicus ooit is geweest. Wie durft er geen woord te stamelen dat in tegenspraak is met het laatste principe van politieke correctheid? Er is moed voor nodig om jezelf op te blazen. Dat

is zo duidelijk dat ik me zou schamen om iets anders te beweren. Die realiteit is zo vanzelfsprekend dat het aan onze presidenten en premiers voorbijgaat. Als terroristen lafaards waren, zou er geen terrorisme zijn.

Originaliteit Hetzelfde geldt voor originaliteit in de kunst. Kunstcritici prijzen werk vaak aan als origineel, alsof dat op zichzelf lovenswaardig is. Dat is het natuurlijk niet. Niets ter wereld is gemakkelijker dan origineel te zijn. Het is bijvoorbeeld mogelijk een buste van Hitler in boter te maken. Op voorwaarde dat niemand dat eerder heeft gedaan, zou dat origineel zijn.

Maar het loutere feit dat niemand het ooit eerder deed, maakt het nog niet de moeite waard om het ook te doen. Hoewel er ongetwijfeld een kunstcriticus te vinden zou zijn die het welbespraakt zou hebben over de voorbijgaande aard van tirannie en despotisme, zoals gesymboliseerd door het vergankelijke medium van boter, die waarschijnlijk zal smelten zonder continue koeling. (Niet zo lang geleden maakte een Britse kunstenaar een zelfportret met zijn eigen bevroren bloed. Dat ging verloren voor het nageslacht ten gevolge van een stroomstoring.)

Originaliteit is alleen een deugd als het gecreëerde zelf waardevol is. Op dezelfde manier worden de woorden subversief, grensoverschrijdend of taboedoorbrekend vaak gebruikt als lofbetuigingen in kunstkritiek, ongeacht wat wordt ondermijnd, overtreden of de aard van het taboe dat wordt doorbroken.

Dr. Samuel Johnson (die door de Belgische sinoloog en essayist Simon Leys een onuitputtelijke bron van wijsheid werd genoemd) begreep dit, een kwart millennium geleden, heel goed. “Uw boek”, zei hij tegen een auteur, “is zowel goed als origineel, maar de delen die goed zijn, zijn niet origineel en de delen die origineel zijn, zijn niet goed.”

Theodore Dalrymple

Theodore Dalrymple schrijft geregeld een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist.

Het geld van de patser

VAF De grootste injectie van cash kwam van het Vlaams Audiovisueel Fonds. Het VAF verleent financiële steun voor het maken van een audiovisueel werk. Het VAF gaf 30.000 euro artistieke ontwikkelingspremie (fictie) aan “Patser” in april 2016. Vervolgens was er nog eens

Na de hysterie omtrent Carrefour

In weinig Europese landen wordt zo emotioneel omgegaan met een herstructurering bij een groot bedrijf als in België. Uiteraard zijn de afdankingen bij warenhuisketen Carrefour een zeer pijnlijke zaak voor de werknemers. Maar de meesten onder hen, om niet te zeggen allemaal, zullen snel nieuwe jobaanbiedingen krijgen.

De arbeidsmarkt draait immers op volle toeren. Zijn werk verliezen is nooit leuk, maar dat is in 2018 minder erg dan in 2008.

“Jobs jobs jobs klinkt heel hol voor de werknemers van Carrefour.” De domste uitspraak van de week komt wellicht van sp.aKamerfractieleidster Meryame Kitir. Het verband tussen het beleid van de regering en de ontslagronde bij de Franse distributeur is nihil. Het probleem van Carrefour is bekend: de hypermarkten waar van alles en nog wat op grote oppervlaktes te kopen is, zijn niet meer van deze tijd. Wanneer men amper 2 euro winst haalt op een winkelkar van 100 euro dan moet men voor een andere aanpak kiezen. Ook heeft Carrefour de trein van de internethandel gemist. De directie moet nu ingrijpen, maar eigenlijk is dat rijkelijk laat.

Deze herstructurering is niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn.

Voor de meer dan 1.200 werknemers wier baan nu op de tocht staat, is dat zeer jammer maar geen onoverkomelijk drama. Als men de kranten van de voorbije dagen las en naar de tv-journaals keek, dan leek het alsof onze economie totaal was ingestort. Onzin natuurlijk. Het is normaal dat door de dynamiek in de economie bedrijven verdwijnen en andere plots een sterke groei kennen. Dat wordt de ‘creatieve destructie’ genoemd. De hysterie van de journalisten is dus ongepast.

Banengroei

In het milieu van de patser – volgens Van Dale iemand die al te duidelijk laat blijken rijk te zijn – speelt geld uiteraard een belangrijke rol, en dat was bij het maken van de film “Patser” ook zo. De makers van die film klopten aan bij diverse overheidsinstanties in België om euro’s los te peuteren.

Zo was er een aanvraag bij Screen.brussels, de ondersteunings- en samenwerkingsstructuur voor de audiovisuele sector in Brussel.

Screen.brussels heeft in 2017 geïnvesteerd in 31 projecten, zoals films, series en documentaires, goed voor 26 miljoen euro aan gegenereerde uitgaven. Dat blijkt uit het jaarverslag van de instelling. Ook de film “Patser” kreeg geld. Het ging om 40.000 euro.

Uit de smalle beursstraat

een overschrijving van 30.000 euro van het fonds. Dat ging om een productionele ontwikkelingspremie. De grootste storting kwam er in 2017, met een productiesteun van 582.500 euro voor de film. Volgens de gegevensbank van het VAF werd er initieel ook nog eens scenariosteun toegekend.

Screen Flanders “Patser” kreeg ook nog eens 195.000 euro van Screen Flanders. Via Screen Flanders geeft de Vlaamse overheid audiovisuele producties die een deel van hun budget in het Vlaams Gewest spenderen, een financieel duwtje in de rug. Alles bij elkaar kreeg “Patser” bijna een miljoen euro aan steun.

Thierry Debels

Zeker omdat onze economie nu een relatief sterke groei kent (richting 2 procent) en dat dit zich vertaalt in een even grote banengroei. De voorbije drie jaar kwamen er netto 176.500 banen bij in België, en dat vooral in de privésector. Ter linkerzijde wordt het ‘fake news’ verspreid dat het om onzekere banen zou gaan. Dat klopt niet. Het gros van de vacatures heeft betrekking op vaste contracten. Daar nog eens de flexijobs bij sleuren, is onnozel. Flexijobs zijn een vorm van bijverdienste voor wie al een baan heeft.

Verschillende arbeidsmarktspecialisten zijn het erover eens: het ontslagen personeel van Carrefour zal snel genoeg een nieuwe baan vinden. En dat zelfs in de eigen sector. In grote winkelketens als Colruyt, Albert Hein, Delhaize, Lidl en Aldi staan 1.138 vacatures open. Bij de VDAB liggen 1.288 vacatures voor supermarktbedienden en 4.558 voor winkelbedienden in het algemeen.

Jobs genoeg. 2018 is beter dan 2008, toen de financiële crisis losbarstte met de Grote Recessie tot gevolg.

De enige hinderpaal voor een vlotte doorstroming op de arbeidsmarkt is het rigide sociaal overleg dat gekoppeld is aan het collectief ontslag. Bij zo’n herstructurering moet eerst een lange informatie- en consultatieronde doorlopen worden. Daarbij onderhandelen vakbonden en werkgevers hoeveel personen en precies moeten vertrekken.

Dat kan maanden duren en dat zorgt voor onzekerheid. Bijkomend probleem is dat de vakbonden vaak de voorkeur geven aan zeer grote ontslagvergoedingen in plaats van een deel van het geld te gebruiken om ontslagen werknemers bijvoorbeeld via een opleiding naar een nieuwe baan te loodsen.

Brugpensioen En dan is er nog het brugpensioen (nu SWT, stelsel voor werkloosheid met bedrijfstoeslag). Naar verluidt telt Carrefour veel oudere (+55 jaar) laaggeschoolde werknemers met weinig andere ervaring en zou men die dus via het brugpensioen opvangen.

Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) liet al weten dat brugpensioen niet aan de orde is aangezien er 300.000 openstaande vacatures zijn. Minister van Werk Kris Peeters (CD&V) blaast warm en koud. “Brugpensioen is nu niet aan de orde”, zegt hij, wat betekent dat het niet definitief uitgesloten is.

De vakbonden zijn voor.

Indien dat brugpensioen er toch komt, dan is dat een schande. Niet vergeten dat de minimumleeftijd voor brugpensioen bij herstructureringen nog altijd 56 jaar is. Mensen worden afgeschreven voor de arbeidsmarkt en dat in een hoogconjunctuur en in een tijd dat wordt opgeroepen om langer te werken.

Het klopt dat nieuwe bruggepensioneerden zich nu beschikbaar moeten stellen voor de arbeidsmarkt, maar in de praktijk komt daar niets van terecht. Ook werkgevers spelen hier een hypocriete rol in: officieel zijn ze tegen, maar ze maken er wel graag gebruik van om hun oudere werknemers af te danken. De kans is groot dat men ook bij Carrefour voor deze gemakkelijkheidsoplossing kiest.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

1 februari 2018

Jordan Peterson: “Plus est en vous” Ik dacht vorige week, na mijn verslag over zijn toespraak bij de Nederlandse Leeuw, het onderwerp Jordan Peterson even te laten rusten. Ik had echter geen rekening gehouden met de korte tussenstop die de Canadees in het Verenigd Koninkrijk zou maken.

Daar verscheen hij een halfuur in het praatprogramma van Cathy Newman, een feministische walkure van zender Channel 4. Zij wilde hem op de rooster leggen over o.a. de loonkloof tussen mannen en vrouwen.

Het resultaat was niet alleen de grootste afgang van een tv-interviewer die ik ooit heb aanschouwd (en ik heb destijds gezien wat Pim Fortuyn met Walter Zinzen deed). Het was ook een spectaculaire overwinning van de rede op agressieve, linkse emo-politiek.

Voor u verder leest, bekijkt u best eerst het hele interview op YouTube (“Jordan Peterson debate on the gender pay gap, campus protests and postmodernism”), anders verpest ik de beste momenten voor u. Helaas zijn er geen ondertitels en is het taalgebruik niet altijd eenvoudig.

Gotcha Newman, de rijzende ster van de afdeling nieuws van Channel 4, was duidelijk niet van plan om Peterson rustig toelichting te laten geven bij zijn laatste boek “12 Rules for Life”. Het vraaggesprek ontaardde snel in een ondervraging, een krijgsauditeur waardig, over zijn politiek incorrecte meningen inzake transgenders, of de verschillen tussen mannen en vrouwen. Haar favoriete techniek bestond erin de standpunten van Peterson telkens te herformuleren tot ze afstotelijk of belachelijk leken: “Dus in feite zegt u nu dat…” Newman had haar gesprekspartner catastrofaal onderschat. Zonder enige boosheid, demagogie of toevlucht tot retorische kunstgrepen, wees Peterson er steeds opnieuw op hoe zij zijn positie verkeerd voorstelde. Elk argument van de journaliste werd in bondige maar zeer precieze bewoordingen ontmanteld. Maar Newman - misschien omdat ze zich zo voorbereid had en niet meer van richting kon veranderen - bleef maar chargeren, om keer op keer, beleefd maar kordaat, door Peterson gecorrigeerd te worden.

Op een bepaald moment was de journaliste zo de kluts kwijt dat ze letterlijk geen woord meer kon uitbrengen. “Gotcha” (“Nu heb ik je”), grapte Peterson, eerder in een poging om de pijnlijke stilte te doorbreken dan om zijn gesprekspartner te vernederen.

Newman moet blij geweest zijn toen het halfuur voorbij was.

Hoop Het is twijfelachtig of de uitzending door velen rechtstreeks werd bekeken. Weinig Britten zullen hun “Downton Abbey” of “Strictly Come Dancing” gelaten hebben voor een saai debat met een saaie professor over een saai onderwerp.

Maar op de sociale media ging het vuur branden. Enkele dagen later bleek het filmpje van het debat al miljoenen keren bekeken op YouTube. Eronder staan al meer dan 70.000

(!) reacties. Zelfs de commentaren van anderen op het interview lokten meer dan honderdduizenden kijkers. Columnisten van allerlei dag- en weekbladen in de Angelsaksische wereld mengden zich in het debat.

Ik heb te lang in de politiek gezeten om nog een dweper te worden, of het gedweep van anderen niet te herkennen. Maar ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben van Peterson. Niet alleen omwille van zijn inzichten en verbale talenten. Zo zijn er nog. Het intrigeert me vooral dat ik geen spoor van onoprechtheid bij hem kan ontwaren.

Ik ben niet de enige die voelt dat er iets aan de hand is. James Delingpole van Breitbart schrijft over het interview: “Dit is meer dan een ‘deel en lach’-moment voor conservatieven onder elkaar. Ik denk dat het een keerpunt in de cultuuroorlogen betekent. Nooit werd de zwakheid van regressief links op zulke vernietigende wijze aangetoond.” David Brooks noemt Peterson in de New York Times “de grootste intellectueel van deze tijd”. Onder de titel “Er is hoop. Hij heet Jordan Peterson” schrijft Leon de Winter in De Telegraaf: “Peterson creëert de filosofische basis voor een kentering die onvermijdelijk moest komen na het postmodernisme, dat de afgelopen decennia in de media, de academische wereld en de kunsten verwoestend heeft toegeslagen.”

“Wat was dat?”, vroeg Douglas Murray zich af in The Spectator, over de spreekbeurt van Peterson die hij net had bijgewoond. “Ik weet het niet, maar het was formidabel.”

12 regels voor het leven Ik had graag een paar citaten uit de Vlaamse pers gegeven, maar daar blijkt men nog niet van de man gehoord te hebben.

Dat is merkwaardig, want onze kosmopolieten zitten er meestal niets mee in om dingen over te nemen uit de buitenlandse pers. Het is hen ook niet opgevallen dat het boek van Peterson - amper enkele dagen na de publicatie - op nummer 1 staat in de verkoopcijfers van Amazon. Zelfs bij het Duitse filiaal van het bedrijf staat het nog onvertaalde boek in de top tien van voor de rest Duitstalige boeken. In de Waterstones in Brussel had ik net het laatste exemplaar.

“12 Rules for Life - an Antidote to Chaos” is dan ook geen doordeweeks zelfhulpboekje. In tegenstrijd met het culturele dogma van deze tijd dat je vooral “jezelf” moet zijn (meestal een excuus om aan jezelf kunnen toe te geven), zegt Peterson hetzelfde als wat de jezuïeten van het Sint-Jozefscollege in Aalst mij probeerden bij te brengen: “Plus est en vous.” Probeer je te verbeteren, verman je, word volwassen, mik hoog, neem je verantwoordelijkheid, zoek geen geluk, maar betekenis. Het is bemoedigend dat zoveel jonge mensen, zonder enige hulp van onze media, de weg naar dergelijke boodschap hebben gevonden.

We mogen ons verwachten aan een forse tegenaanval op Peterson. Na de afgang van Newman was de linkerzijde nog muisstil.

Ongeveer alle columns en commentaren over de zaak kwamen van rechts; een ongewone situatie.

Maar ongetwijfeld worden op dit eigenste ogenblik pennen in vitriool gedoopt, klaar om wraak te nemen op de academische vrijbuiter. En als dat niet volstaat om hem ongeloofwaardig te maken, zal er wel een vrouw opduiken die beweert dat hij zijn hand op haar been heeft gelegd bij een faculteitsdiner of zal één van zijn zakenrelaties ooit lid blijken geweest te zijn van een extreemrechtse studentenclub.

We weten hoe het werkt.

Neen, Peterson is een messias die ons op zijn eentje gaat verlossen van de fanatieke ideologieën die zich meester hebben gemaakt van het publieke debat. Maar een onverwacht baken van licht is hij zeker.

Jurgen Ceder

3

Briefje aan Darya Safai

Voorbeeld voor velen Mevrouw de neofiet,

Als jonge, dynamische, geletterde en intelligente vrouw hebt gij in uw oude vaderland Iran het lef gehad het niet eens te zijn met de ayatollahs die dat land in een ijzeren islamitische greep houden. Als laatstejaarsstudente tandheelkunde aan de universiteit van Teheran sloot gij u aan bij het verzet tegen de intrekking van een vergunning voor een hervormingsgezinde krant.

Uw echtgenoot was daar overigens een van de voortrekkers van. Meer nog: gij werdt ook activiste om de rechten van de vrouwen te verdedigen. Het werd u niet in dank afgenomen. De oude bebaarde en grimmige heren lieten u oppakken en enkele weken in een cel steken. Gelukkig kondt gij op borgtocht vrijkomen om dan uw eindexamens af te leggen. Uw man was ondertussen voortvluchtig en zat ondergedoken. Omdat die situatie onhoudbaar werd, besloten jullie Iran te ontvluchten. Tijdens die vlucht werd uw man opgepakt in Turkije. Maar omdat hij in België had gestudeerd, besloot de Belgische overheid hem doorreispapieren – een humanitair visum – naar ons land te geven, en uiteindelijk kwamen jullie in 2000 in ons land terecht. Gij leerde daarop Frans én Nederlands, en samen deden jullie de laatste twee jaren in de tandartsenopleiding nog eens over, want Iraanse diploma’s werden niet erkend in België. Intussen werdt gij in Iran wel bij verstek veroordeeld tot twee jaar gevangenis. Een terugkeer is daardoor nog altijd niet mogelijk. Nadien ging het snel en richtten jullie enkele tandartsenprakijken op. De sluier ging af als teken van uw herwonnen vrijheid en gij verwierft ook onze nationaliteit. Gij voelde u hier eindelijk vrij en gij werdt complexloos en geëngageerd Vlaming onder de Vlamingen. Gij hadt een keuze gemaakt voor Vlaanderen en zijn mensen, want gij stelde vast dat “Vlamingen warme, tolerante mensen zijn”. Niettemin blijft uw inzet voor de vrouwenrechten in Iran u bezighouden. En gij hebt er een goed oog in dat langzaam maar zeker een nieuw Iran zal komen, bevrijd van de almacht van de godsdienst, ook al worden de protesten nog altijd bloedig onderdrukt. In de ogen van immigratiekritische partijen als het Vlaams Belang en de N-VA zijt gij een voorbeeld voor veel andere immigranten die er met hun integratie niks van bakken of er geen moeite

voor doen. Gij bewijst dat het wél kan, mits een flinke inspanning en een positieve ingesteldheid tegenover het land dat u heeft ontvangen. En… mits het achterwege laten van godsdienstige praktijken die haaks op onze normen en waarden staan.

Vorige week vernamen wij, haast logischerwijs, dat gij u een lidkaart van de N-VA aanschafte omdat de partijtop wel wat ziet in uw engagement als perfect geïntegreerde model-immigrante. Theo Francken zal als staatssecretaris voor Asiel en Migratie met u een grote troef kunnen uitspelen bij de komende verkiezingscampagnes. Gij kiest dus resoluut voor Vlaanderen, maar gij waarschuwt tegelijk onophoudelijk onze samenleving voor het oprukkende islamisme. Het gedwongen dragen van hoofddoeken, ook bij ons, baart u zorgen, want “het is een symbool van discriminatie en onderdrukking”.

Sterker nog, gij waarschuwt: “Het gaat de verkeerde richting uit.” Ook over onze feministes zijt gij erg duidelijk: “Ik blijf me erover verbazen dat sommige westerse feministes alle gebruiken van de islam blijven verdedigen als de eigen keuze van de vrouw, terwijl ze de sociale druk van de katholieke kerk altijd bestreden hebben. Dat gaat er bij mij niet in.”

Beste Darya, gij bewijst dat immigratie ook een positief verhaal kan zijn. Wij zijn u daar dankbaar voor, vooral omdat gij ongecomplexeerd het beeld bijstelt dat links en de zogenaamde ‘progressieven’ altijd ophangen over nationalisten, alsof het steevast in zichzelf gekeerde, egoïstische, bekrompen en onverdraagzame creaturen zijn die van nature racistisch en onverdraagzaam zijn tegenover mensen met een andere kleur, een andere taal, andere gewoonten of een andere godsdienst. Niets is minder waar, mits de liefde van twee kanten komt. En dat toont gij overduidelijk. Vandaar dat niemand enig probleem zal kunnen hebben met u.

Helaas kunnen wij dat niet zeggen van meerdere groepen die van ‘ginderachter-ver’ naar hier zijn gekomen en onze taal niet (willen) leren, zich in de hangmat van ons sociaal systeem nestelen en de oude gewoonten, zeden en riten van hun land van herkomst onverminderd en compromisloos willen handhaven. Uw verhaal is dan ook een verademing.

PTB KAN HET LAND DOEN SPLITSEN In een interview met Het Belang van Limburg zei Bart de Wever dinsdag dat hij de spelbepaler wil blijven in Vlaanderen. Hij kijkt met verwondering naar de versnippering van het partijlandschap, naar de implosie van de PS, naar de zelfvernietiging van cdH, maar vooral is hij benieuwd naar wat extreemlinks (PTB) in Wallonië zal doen. “Ik ga in elk geval geen regering maken met uiterst links. Als het een ruk is naar uiterst links, leg ik het confederalisme op tafel.”

Is dat de enige reden waarom de N-VA (nog) communautair is? “Nee, maar in dat geval zullen we het wel doen. Laat ze hun eigen potje dan maar koken, dat zal dan een Noord-Koreaanse volkspot zijn, armoede voor iedereen. Mij niet gelaten, maar niet met ons. Ik weet één ding: ik moet echt sterke kaarten hebben.”

4

Dossier

1 februari 2018

Het gebroken leven van Jef Sterkens (2) In april 1945 verlaat Jef Sterkens de gevangenis. De vroegere operadirecteur is een verstoteling. Vroegere kennissen steken de straat over als ze hem zien of zijn plots geobsedeerd door een vitrine.

Scrupuleus Aan de vooravond van de oorlog heeft Sterkens zijn zaakjes op orde. De recensies over de voorstellingen in zijn Vlaamse Opera worden steeds beter. Tenor Jef Sterkens zingt weinig in zijn eigen schouwburg om de collega’s niet voor het hoofd te stoten, maar een voor hem gecomponeerde opera als “AnnaMarie” van vriend Veremans laat hij niet links liggen.

Op het thuisfront is alles in orde. Jef Sterkens verdeelt scrupuleus zijn gunsten tussen zijn vrouw Heleen en zijn minnares Jeanneke Ooms, soubrette van de Opera. Hij brengt evenveel tijd door in zijn woning in de Belegstraat als bij Jeanneke in de Van Leriusstraat.

Hij koopt een zilveren bestek: zes stuks voor Heleen en zes voor Jeanneke. De dames delen zelfs de werkster. In de Van Leriusstraat bespioneert die Jeanneke voor de rekening van Heleen, en in de Belegstraat houdt ze Heleen in het oog voor de minnares.

Dan vallen de Duitsers binnen. Jef Sterkens zit in een spagaat. Hij sympathiseert met de DeVlag, die zich geleidelijk van een culturele organisatie tot een hulpje van de SS ontwikkelt. Sterkens is “Deutschfreundlich” want hij bewondert de Duitse organisatie. Al vlug heeft hij goede contacten met de Propagandastaffel en de rest van de Antwerpse Feldkommandantur. Maar heimelijk helpt hij ook ontslagen Joodse zangers. Tegen zijn zin moet hij zijn programmatie aanpassen. Op het operafront is dat geen groot probleem, maar voor de populaire operette is het dood in de pot.

De componisten Abraham, Kalman, Fall, Ascher, Eysler, Jessel en Oscar Straus zijn allemaal Joden, en van hen mogen niet langer werken gespeeld worden. Gelukkig is Franz Lehar een “Ariër”, maar in programmaboekjes staan nooit de namen van de tekstschrijvers, want dat zijn ook allemaal Joden.

De Alhambra De Duitse hand op het cultuurleven wordt zwaarder. Na de vorming van Groot-Antwerpen moeten de theaters gestroomlijnd worden: één verantwoordelijke voor de belangrijke Antwerpse theaters. “Generalintendant” voor de KNS, het Jeugdtheater en de Opera wordt Joris Diels, een vriend van Jef Sterkens. Die moet voortaan de toestemming van Diels krijgen voor zaken die hij vroeger zelf besliste. Daarenboven is Hendrik Diels, broer van Joris, een van de dirigenten van de Opera die graag subtiel aan de poten van de stoel van Sterkens zaagt.

Op korte tijd verandert de vriendschap in vijandschap. De redding voor Sterkens komt uit Brussel. Daar hebben de Duitsers een operatie uit 1914-1918 nieuw leven ingeblazen in de grootste Brusselse schouwburg: de Alhambra, waar in het interbellum circussen, revues en operettes werden opgevoerd. De Alhambra aan de Jacqmainlaan wordt een Nederlandstalige schouwburg waar “potentiële volksche krachten moeten ontbolsteren en wat door verbastering was teloorgegaan terugwinnen door een zuiver Germaanse levenshouding en wereldbeschouwing”. (De Brusselse vandalen breken het gebouw af in 1973, maar de wijk blijft Alhambrawijk heten).

De Duitsers gooien er geld tegenaan zodat de Alhambra kan concurreren met zowel de Franstalige Munt als de officiële Nederlandstalige KVS. Na het overlijden van de vorige directeur krijgt Sterkens zijn kans. Hij programmeert niet alleen opera, maar ook operette (met Jeanneke Ooms als ster) en gesproken toneel zoals het oostfrontersdrama “Wederopstanding” van Frans Demers. Sterkens maakt van de Alhambra een succes. Dankzij de Duitse steun kan hij ook meer betalen dan de andere theaters. Vic Moeremans en de jonge Nand Buyl treden er op.

Maar Sterkens is niet de enige baas. Het VNV en de DeVlag houden er meetings en

geregeld zijn er ‘Wehrmachtvorstellungen’. In 1944 zingt Sterkens er zijn laatste operarol, in “Cavalleria Rusticana”. Sterkens bereidt het seizoen 1944-‘45 voor, maar natuurlijk is hij er niet gerust in. Na de bevrijding van Parijs schrijft ene Zeger in het hoofdartikel van “Het Vlaamsche Land” (de gestolen Gazet van Antwerpen) dat de kansen van de Duitsers om de oorlog te winnen feitelijk voorbij zijn.

Sly Op 4 september rijden Britse tanks Antwerpen binnen. Een deel van het verzet vecht aan de haven. Een veel groter deel ”Septemberverzetslui” begint aan de gemakkelijke jacht op collaborateurs. Tricolore armbanden zijn per uur te huur. Een groepje gaat op jacht naar Joris Diels, maar die is naar Nederland gevlucht.

Iemand wijst (volgens de overlevering zou het Renaat van Zundert zijn, die later operadirecteur wordt en die een officiële klacht tegen Sterkens indient) naar Sterkens, en de groep stormt naar de Belegstraat en arresteert hem. Veertien dagen lang zit hij opgesloten in de beruchte lege dierenkooien van de Zoo. Dan gaat het naar de (nu verdwenen) Geniekazerne op de hoek van de Grote Steenweg (Berchem) en ten slotte naar de Begijnenstraat. Bezoekers voor gevangenen moeten letterlijk spitsroeden lopen, want voor de poorten staat altijd een troep vaderlanders. Die schelden mensen uit, geven een paar harde porren of nemen de pakjes voor de gevangenen af. Heleen, die een baantje als bediende vindt, durft haar man niet bezoeken. Jeanneke durft het wel: één keer.

Ze wordt meteen herkend en vlucht huilend naar huis.

Een vriendin (souffleuse van de KNS) brengt Sterkens voortaan wat kleren en voedsel. In april 1945 mag hij gaan. Hij is gedurende een jaar ontzet uit zijn burgerlijke en politieke rechten; een zeer kleine straf. Maar in de praktijk is hij een melaatse zonder inkomsten. Bij zijn wandeling van de Belegstraat naar de Van Leriusstraat trekt hij zijn hoed over zijn ogen om zichzelf wijs te maken dat hij geen kennissen ziet. Jeanneke koopt zijn piano om hem wat geld te geven.

Een verzetsman heeft meelij met de gevallen directeur. Hij bezit een atelier waar Sterkens zijn liefde voor handenarbeid te gelde maakt. Hij timmert kastjes en maakt schilderijtjes voor kalenders.

Sterkens signeert zijn werkjes met “Sly”, één van zijn succesvolle operarollen en het verhaal van een arme drommel die rijk wordt, doch weer in armoede eindigt. Hij schrijft gedichten onder zijn eigen naam Steuren en mag anoniem teksten produceren voor het jeugdtheater. In 1952 klaart de hemel op.

Hullebroeck biedt hem een echte baan aan, bij Sabam. Te laat, want Sterkens krijgt op het toilet een zware hartaanval en sterft op 3 mei. Op de rouwbrief staat alleen de naam van Heleen, niet die van Jeannneke.

Troost die mij verliet Dan valt het doek en officieel Vlaanderen doet zijn best Jef Sterkens volledig te vergeten. Met succes, tot de Antwerpse Gentenaar Pierre van de Weghe een kleine kruistocht begint. Hij schrijft een eerste biografie voor … een Brits tijdschrift, spreekt over Sterkens bij een zender in … Connecticut en krijgt eindelijk een halfuurtje op Klara. Het internet (YouTube) heeft geen boodschap aan la Belgique en daar plaatst ene Jozef Sterkens (= Pierre) video’s en opnames van zijn idool.

Kijk en luistert u even.

Daar vindt u de mooiste opname van de tenor: de aria uit “Die Tote Stadt” (Brugge) van de Joods-Oostenrijkse componist Korngold waarin de tenor alleen nog de herinnering aan zijn gestorven vrouw als geluksmoment kent. Iedere avond heeft Jef Sterkens deze “Troost die mij verliet” in de Geniekazerne gezongen voor zijn medegevangenen.

Symbool voor zijn gebroken leven.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Euro-folietjes Veerle Wouters (V&W, ex-N-VA) stelde een vraag aan de premier, die beantwoord werd door de minister van Pensioenen in diens plaats, over de op handen zijnde zetel(her)verdeling in het Europees Parlement. Na de Brexit verlaten 73 Britse parlementsleden dat parlement en Veerle heeft vernomen dat 27 van die 73 zetels zouden herverdeeld worden onder de lidstaten – kostprijs 345.600 euro per maand – en dat 30 van de resterende zetels zouden gereserveerd worden voor een Europese kieskring – kostprijs 384.000 euro per maand.

Totale kostprijs per jaar: 9 miljoen euro, enkel voor de parlementsleden, medewerkers niet meegerekend. Aangezien België een van de grootste betalers is aan de Europese Unie, meent de vragenstelster dat België het recht heeft een halt toe te roepen aan die ‘eurofolietjes’.

Bacquelaine kwam zich ervan afmaken met de mededeling dat de Belgische regering in de komende weken haar standpunt zal bekendmaken, maar gaf wel toe dat er een ‘transnationale lijst’ zou komen. Veerle bleef op haar honger zitten en opnieuw klaagde ze de geldverspilling aan. Voor haar is het klaar als een klontje: 73 Britten vertrekken na de Brexit, dus dat betekent exit 73 mandaten.

Kolder Sophie de Wit van N-VA had een vraag voor de minister van Justitie, maar die werd beantwoord door Maggie de Block. Het betrof de vrijspraak van een Brusselse zware drugsbende omdat de computers te oud waren om een dvd’tje af te spelen waarop integrale afgetapte telefoongesprekken ten laste stonden.

De drugsbende verhandelde liefst zeven ton drugs.

Tijdens het proces werd over de weergave van de telefoontap gediscussieerd. Men wilde uiteindelijk die tap tijdens de zitting toch nog eens beluisteren. Maar wat bleek? Het kon helaas niet, omdat de dvd niet kon worden afgespeeld. De zaak werd uitgesteld, maar ook daarna werkte de computer niet. Zij kregen het toestel niet aan de praat. Gevolg?

Procedurefouten werden weerhouden en de drugsbende ging vrijuit… Die mannen lachten zich een onwaarschijnlijke breuk. De Wit wilde weten hoe dat in hemelsnaam allemaal mogelijk is in dit land, dat Justitie zo met de billen bloot kan staan.

Maggie kwam laconiek meedelen dat de minister van Justitie kennisgenomen had van die vrijspraak, maar dat was gebleken dat de dvd technisch wél leesbaar was, “maar natuurlijk moet ook het juiste programma worden gebruikt. Er werd dus een verkeerde viewer gebruikt.” Sophie de Wit viel haast van haar stoel en stelde dat de kolder alleen maar groter was geworden met dit antwoord. De Block haastte zich eraan toe te voegen dat het Openbaar Ministerie aan het onderzoeken is of er een mogelijkheid is om hoger beroep aan te tekenen. De vogels zullen intussen wel gevlogen zijn. Die zien we nooit meer terug. In België is werkelijk alles mogelijk met de ‘kolderbrigade’.

Werkloze De Crem Hendrik Vuye (V&W, ex-N-VA) wond zich bij de aanvang van de plenaire zitting op over het feit dat maar liefst acht ministers afwezig waren en in het buitenland zaten (Davos en Bulgarije), waaronder de volledige kern. Dat laatste wil zeggen dat de eerste minister en alle vice-eersteministers afwezig waren. Vuye vindt dat niet meer normaal, want in die situatie wordt de parlementaire controle gewoon ontweken.

Geestig en constructief als altijd, stelde hij voor om staatssecretaris De Crem, die toch niets te doen heeft en toch geen bevoegdheden heeft, lid te maken van de kern: “Dan lossen wij meteen twee problemen op. Dan heeft de heer De Crem plots bevoegdheden en zal hier iemand van de kern namens de eerste minister kunnen antwoorden op de vragen.” Op tal van banken werd aardig gegniffeld, zelfs op een aantal meerderheidsbanken.

Zinloos zonder debat In wezen heeft Hendrik Vuye gelijk als hij stelt dat de parlementaire controle op die manier uitgehold wordt. Men kan wel afkomen met het riedeltje dat de regering één en ondeelbaar is en dat men dus voor elkaar mag spreken, maar ernstig is anders.

Ministers antwoorden in de plaats van andere ministers, met door medewerkers voorgeschreven antwoorden, zonder het specifieke vakterrein te kennen. Van debatteren is geen sprake. Alles wordt aldus herleid tot het obligate vraag-en-antwoord zonder meer. Zoiets heeft geen zin en verlamt wel degelijk het parlementaire werk.

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn Verliefd op de de natuur-?

Verliefd op natuur-?

Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

€ nu!

Heerlijk aan aan de de kust kust nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Actueel

1 februari 2018

5

Anneleen van Bossuyt kan Gent verrassen Het is de ambitie van N-VA om in zoveel mogelijk kernsteden in Vlaanderen (mee) aan de macht te komen. Na Antwerpen was het absoluut de bedoeling om ook Gent, de tweede grootste stad van Vlaanderen, te veroveren. Of dat gaat lukken is een groot vraagteken. Door interne strubbelingen, in hoofdzaak terug te brengen tot de controverse rond Siegfried Bracke, hangt de Gentse N-VA-afdeling al geruime tijd in de touwen. Zal Van Bossuyt de meubelen nog kunnen redden?

In 2007 duikt de naam Anneleen van Bossuyt voor het eerst op in de Vlaamse media.

In Hertoginnedal stelt Dirk Sterckx (Open Vld) het boek ‘Zo werkt Europa’ voor en de op dat moment 27-jarige juriste Van Bossuyt is een van de coauteurs. Het boek is een overzichtswerk van de geschiedenis, de instellingen en het beleid van de Europese Unie.

Na haar studies rechten werkte ze als assistente aan het Europees Instituut van de UGent. Een toevallig contact met toenmalig Europees Parlementslid Frieda Brepoels opende de deur naar de studiedienst van de N-VA. En toen ging het snel (zie kaderstuk).

De parachutesprong van Anneleen van Bossuyt boven Gent eindigde al bij al nog met een zachte landing. Maar nu rechtop, en door de modder, da’s een ander verhaal. De Morgen spreekt van een koninginnendrama bij de Gentse N-VA. In het modderige Gent moest Siegfried Bracke plaatsmaken voor Elke Sleurs.

Dat gebeurde nadat hij voor een welwillend publiek met een korte beenveeg gevloerd was door Termont (“zijt ge niet beschaamd”…).

Sindsdien druipt bij elk interview de ontreddering van Siegfrieds gezicht. De ooit zo flegmatieke en wat hautain ogende politicus lijkt compleet van z’n melk. Het licht in zijn ogen is uit. Maar Bracke is ook een vechter. Dat Elke Sleurs hem de lijstduwersplaats niet gunde, was een veeg voorteken. Het zou er nog stuiven, bij de Gentse N-VA. En dat wou de partijtop niet laten duren.

Wat de rol was van Matthias Diependaele in de “benoeming” van Anneleen van Bossuyt is niet duidelijk. Volgens De Morgen heeft De Wever zelf dat scenario gesuggereerd. Vorige zaterdagavond werd het Gentse partijbestuur

op de hoogte gebracht, en op de nieuwjaarsreceptie werden de leden en de pers ingelicht.

Lichtgewicht?

Spinnend als altijd noemde De Morgen Van Bossuyt meteen “een electoraal lichtgewicht”, die het besturen van een stad niet zou aankunnen. De krant is zo vriendelijk een eigen scenario te bedenken: “Voor haar zal het geen blamage zijn om tijdens de verkiezingsnacht de sjerp aan te bieden aan Open Vld-kopman Mathias de Clercq.” Van Bossuyt een lichtgewicht? Kijk, dat willen we nog wel eens zien.

In het kaderstuk staat voldoende info om daaraan te twijfelen. En De Clercq in polepositie?

Zelfs als de N-VA dat zou willen? Bekijken we even de cijfertjes…

Cijfers De coalitie sp.a-Groen haalde in 2012 met 45,5 procent van de stemmen 26 van de 51 zetels. Dat is een nipte meerderheid, maar hoe dan ook een meerderheid. Cijfermatig was Open Vld (16,5 procent en 9 zetels) niet nodig, maar mocht toch mee in bad. De N-VA van Bracke scoorde in Gent eigenlijk ondermaats (17,1 procent en negen zetels). De partijen CD&V (9,1 procent en vier zetels) en Vlaams Belang (6,5 procent en drie zetels) speelden niet mee in het verhaal. Twee jaar later waren er parlementsverkiezingen. De resultaten daarvan (2014) vallen hier moeilijk mee te vergelijken. Maar toch… Matthias de Clercq zal de optelsom toen wel hebben gemaakt: in het kanton Gent bleef N-VA de grootste partij (21,9 procent), maar ook nu weer veel lager dan in veel andere steden. De socialisten (19,8 procent) en Groen (16,4 procent) deden het dan weer merkelijk beter dan elders (samen 36,4

Een vrouw die meer is dan een lichtgewicht Dat Anneleen van Bossuyt bij het grote publiek niet bekend is, zegt meer over de pers dan over Van Bossuyt zelf. Wie het een beetje volgt, weet dat ze een vrouw is met troeven.

Ze gaat in 2010 voor de studiedienst van de N-VA werken, waar ze de Europese thema’s opvolgt. In haar gemeente Heusden wordt ze lid van de N-VA. Vier jaar meedraaien bij de bollebozen van de partij (Guy Clémer, Sander Loones, Koen Algoed e.a.), dat is een mooie referentie. Ze was niet voor niets zes jaar assistente Europees Recht.

Een jaar later (verkiezingen 25 mei 2014) staat ze als tweede opvolger op de Europese lijst van de N-VA. Ze behaalt 31.843 voorkeurstemmen en dat blijkt een stevige basis te zijn voor haar politieke loopbaan. Omdat Johan van Overtveldt minister wordt en Louis Ide secretaris van de partij, mogen Sander Loones en Van Bossuyt naar het Europees Parlement, samen met Marc Demesmaeker en Helga Stevens. Begin vorig jaar krijgt ze het aan de stok met politiek correcten wanneer ze als moderator van een debat het spreekrecht van de klimaatscepticus Myron Ebell uit de inner circle van Donald Trump verdedigt. In maart vorig jaar brengt ze een volle zaal geïnteresseerde Vlaamse ondernemers samen om hen ervan te overtuigen ook een beroep te doen op geld uit Horizon 2020 (77 miljard euro voor periode 20142020). Communautair is haar inbreng eerder beperkt, al pleit ze voor het overeind houden van het Vlaams taaldecreet.

Echo’s uit de Koepelzaal Botgevangen Tot de klassieke parlementaire trucjes behoort het afketsen (“onontvankelijk verklaren”) en soms zelfs wegmoffelen van vragen.

Handig voor het afschermen van een minister of leuk voor partijpolitieke kat- en muisspelletjes. Uiterst functioneel daarbij zijn de commissievoorzitters – de ene al wat bedrevener dan de andere.

Dit overkwam Chris Janssens (VB) die meer wilde weten over de financiële activiteiten bij De Lijn van een zeker iemand. Commissievoorzitster Lies Jans (N-VA) wimpelde dit af met de overbekende en nuttige reglementsbepaling dat over particuliere en persoonlijke aangelegenheden geen vragen kunnen worden ingediend. Janssens weet dat ook en had natuurlijk al het “particuliere” mooi weggepoetst.

Mocht toch niet en ook in de plenaire zitting werd botgevangen. Interessant...

Transmigranten Voor het overige mocht het VB niet klagen over de actualiteit. De profetie van het bekende “Le camp des saints” gaat immers met rasse

schreden in vervulling. We zijn nu op het punt aanbeland dat “transmigranten” – Stefaan Sintobin bleef ze stug “illegalen” noemen – , die nochtans alle baat bij enige discretie zouden hebben, actief de politie beginnen aan te vallen. Van kwaad naar erger gaat het, vond Sintobin. Karin Brouwers (CD&V) had het over het “onwettig inklimmen” in vrachtwagens, zou dat dan ook “wettig” kunnen?

Natuurlijk zijn politie en illegalen geen Vlaamse bevoegdheden, maar minister Weyts deed wat hij kon voor onder meer de beveiliging van snelwegparkings. Iedereen ziet ook dat het probleem verschuift naar het openbaar vervoer en elders, zo hard wenkt het beloofde Albion. Paul van Miert (N-VA) was over de incidenten evenmin te spreken, het is de hoogste tijd voor een Europees grenzenbeleid.

Voor Marino Keulen (Open Vld) moest er op alle bestuursniveaus voor worden gezorgd dat de Belgische route onaantrekkelijk wordt voor ongewenste trekvogels (onze parafrase).

Weyts moest erkennen dat het probleem niet zo eenvoudig aan te pakken is. Hij gaf ook aan dat Brussel de bron van het kwaad is. Wie had dat kunnen denken?

procent). Allicht gingen hier de blauwe lampen van De Clercq wat feller branden: zonder zijn Open Vld (16,8 procent) loopt het progressieve kartel in Gent mogelijk tegen een muur.

Maar we zijn er nog niet. Als de sp.a nu eens iets overkwam?

Schandaaltjes Lang hoefde De Clercq daar niet op te wachten. Op een dag passeerde er in Gent een schandaaltje. En even later nog een. PubliPart en Optima gaven de socialistische toppers Tom Balthazar en Daniël Termont een lelijke knauw. Hoe bepalend wordt de populariteit van de moederpartij op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen? Zonder kopman Termont zal het liedje van de sp.a in oktober helemaal anders klinken. Bovendien lijkt de sp.a in Vlaanderen in geen geval te moeten hopen op winst, integendeel. Groen moet dan weer opboksen tegen de herinneringen aan een omstreden beleid in Gent (verkeersplan, radicalisme…) en tegen de pogingen van Meyrem Almaci en Kristof Calvo om alle niet zo linkse groenen weg te jagen.

Ook De Clercqs alternatieven om zijn eigen keuze te maken zijn beperkt. Onvoorzien minpunt: ook Bracke kwam terecht in een horrorverhaal, grotendeels te danken aan zijn slechte communicatie. Een coalitie van blauw en geelzwart wordt even minder evident. Welke impact zullen die dossiers in oktober nog hebben? En CD&V dan?

Mieke van Hecke mag als voormalige topvrouw van het katholiek onderwijs dan al een halve BV zijn, haar rol is uitgespeeld en het aantal katholieke gepensioneerden in Gent is nu ook weer niet zo groot. Wordt Van Hecke (“haar hart klopt links”) de spelbepaler?

Het is duidelijk dat “verzoeningsfiguur” Van

Luchthaven Brussel is ook de bron van het kwaad als het gaat over de uitbreiding van de Zaventemse luchthaven. De plannen daarvoor zijn nogal ambitieus, de luchthavencapaciteit zou moeten verdubbelen. Met de haven van Antwerpen is “Brussel-nationaal” een van de kurken waarop ‘s lands economie drijft.

Aan uitbreiding is dus nauwelijks te ontkomen. Rekening houdend met het hatelijke en criminele beleid van het Brussels Hoofdstedelijk Gepest gaan de uitbreidingsplannen allemaal richting Vlaanderen en daarmee ook de bijkomende ruimte-, milieu- en andere belasting. Minister Weyts is de uitbreiding genegen, maar blijft door de Brusselse obstructie geplaagd.

In ieder geval moet de federale vliegwet er komen, zodat we eindelijk eens van die ellende worden verlost. Voor het overige zag Weyts heil in nieuwe technologieën die overlast kunnen verlichten en uiteindelijk blijft het Vlaanderen dat veel kan (bij)sturen met zijn vergunningshefbomen.

An Moerenhout (Groen) droop begrijpelijkerwijze niet van enthousiasme. Katia Segers (sp.a) kwam weer aan boord met het belachelijke idee om de belangenconflicten te laten ontwarren door een eenhoorn, pardon – een “intendant”. Hermes Krankjorum, niet toeval-

Bossuyt in een complex verhaal is terechtgekomen. Maar De Wever wist al vaker zijn pionnen goed te plaatsen. Zo ook nu weer, met een charmante verschijning en een jonge getalenteerde vrouw. Ze mag dan net voorbij de grenspaal van Melle wonen, even verderop een huis vinden, en dat probleem is opgelost. “Ze is zo Gents als Jacob van Artevelde en cuberdons”, zei Matthias Diependaele (N-VA). Haar tongval geeft hem gelijk. Als ze zich slimmer toont dan de Wetstraathaaien (wat ze in veel opzichten zeker is) kan ze de N-VA verbazen door de achterstand van de Arteveldestad in de partijtabellen om te zetten in een sprong voorwaarts. Voldoende groot om de studentenstad voor het eerst in veertig jaar richting centrumrechts te sturen. De heer Guy Verhofstadt, die als een vampier boven haar partij meent te moeten cirkelen, zal in 2018 als lijstduwer voor Open Vld ook wel een grote sprong voorwaarts willen maken. Van Bossuyt zou om die reden alleen al goed gek zijn mocht ze haar Europees mandaat nu al opgeven. Of De Wever erin zal slagen zowel Sleurs als Bracke aan boord te houden van de Gentse N-VA-boot, zoals hij op VTM zei, willen we nog wel eens zien. Bracke wel (“We zijn niet het soort partij dat mensen laat vallen”), maar Sleurs? De N-VA is al eens een ongenadig nest. De strategen in zijn partijbestuur hebben geen mededogen. Was de 59-jarige Isabelle de Clercq echt te oud om te blijven? En wou Peter Dedecker vooral zelf terug naar bedrijfsleven? Dat “Gent terug ondernemers omarmt”, zoals Van Bossuyt zondag meegaf, klinkt in die optiek een beetje sullig. Altijd weer dat blauwe randje rond de N-VA, hoeft dat? Mag het niet “de Genteneire” zijn die telt? Het zullen de stroppen zijn die de kaarten uitdelen. Zij laten hun vlieger op. Niet alleen de bazen.

Anja Pieters

lig (Onafhankelijk) durfde als enige de luchthavenuitbreiding zelf in vraag te stellen.

Chris Janssens kreeg het VB-standpunt niet helemaal uit de verf: tegen de Brusselse kuiperijen en tegen de overlast, maar voorts nogal vaag over de uitbreiding.

6

Dwars door Vlaanderen

Heer, zij hebben geen pastoors meer Vroeger werd weleens het Bijbelse gezegde gebruikt: “Heer, zij hebben geen wijn meer.” Tegenwoordig wordt de wijn vervangen door pastoors. Laatst bezigde de Antwerpse bisschop Bonny de kreet: “Geef mij honderd priesters en je krijgt er één van.” Het ging toen om de kerk van het vestingdorp Lillo, waarvan het fort meer dan 400 jaar geleden werd gebouwd door de Antwerpse burgemeester Marnix van Sint-Aldegonde en zijn vriend prins Willem van Oranje.

Op het einde van de jaren zestig van vorige eeuw slaagden enkele doorzetters (onder leiding van graaf Daniel le Grelle) erin het fort te laten beschermen als dorpsgezicht. Daarmee werd Lillo gered. In die gloriejaren kwamen allerlei initiatieven tot stand: het Poldermuseum werd vanuit het veroordeelde Wilmardonk overgebracht.

De kermis werd heringericht. Een nieuwe gansrijdersploeg (de Ware Gans Lillo) ontstond, net als de grootste rommelmarkt van Vlaanderen. De veerpont naar Doel lokte duizenden. De pastoor van Lillo (die in het dorp woonde) kreeg alle zondagen een volle kerk naar zijn hoogmis. Die duurde niet lang en werd besloten in café De Seeven Saeligheeden.

De neergang van Lillo Daar smeedden orangisten, één anglicaan en enkele protestanten plannen om van het dorp (dat twee eeuwen protestants was en tot Zeeland behoorde) een bindteken te maken tussen het Zuiden en het Noorden. De duizenden (onder wie veel Nederlanders) die jaarlijks het vestingstadje met zijn amper veertig inwoners bezochten, vormden een uitstekend publiek dat oor had naar de betrachtingen van de plannenmakers. Tot de neergang begon. Die startte met het overlijden van kerkbestuurder Jan Huyghe, voormalig directeur van de Stad Antwerpen, organist en organisator eerste klas. Ook de pastoor die iedere zondag de mis opdroeg, overleed en kon niet vervangen worden, tenzij één keer in de maand door een priester uit Hamme.

De toeristenstroom viel nagenoeg stil toen de veerdienst naar en van Doel ophield te bestaan. Daarbovenop kwamen allerlei werken aan de Scheldelaan, die het dorp nagenoeg onbereikbaar maakten.

Toen werden nog eens dijkverhogingswerken in het vooruitzicht gesteld en de renovatie van de vesting naar het middeleeuwse model. Gevolg is dat Lillo voor een tijdspanne van minstens drie jaar stil zal vallen.

Is het gedaan met de droom van de vroegere plannenmakers? En kan het Havenbedrijf geen initiatieven nemen, zoals Evonik (vroeger Degussa), dat 50 jaar bestaat, van plan is te doen?

Pagadder

1 februari 2018

Geëngageerde Menapiër Hij begint wat te vervelen, die Alexis Deswaef, gedreven mensenrechtenactivist voor wie enkel een open grens een goede grens kan zijn. De man worstelt echter met zijn eigen identiteit. Je zal het maar meemaken, moeten leven met de erfzonde van een wieg die op Vlaamse bodem stond.

“Zeg me wat aan uw kantoormuur hangt en ik zeg u wie u bent.” Zou mutatis mutandis de uitspraak die in vele domeinen gebruikt wordt op deze manier bruikbaar zijn? Wellicht geeft het toch een indicatie over de interesses en esthetische voorkeuren van de betrokkene.

We leunen achterover, kijken rond en zien een kaart met een Leo Belgicus, een historische foto getekend door Willy Kessels (een kop, voor alle duidelijkheid) en abstracte geometrie van een Vlaamse referentie ter zake, de ruim twintig jaar geleden overleden Vincent van den Meersch (een huwelijksgeschenk van zijn zoon). Helemaal anders dan de muur van advocaat Alexis Deswaef, voorzitter van de Franstalige Liga van de Mensenrechten.

Bij hem staat er artikel één van de mensenrechten op geklad: “Alle mensen worden vrij geboren en moeten op dezelfde manier worden behandeld.” In de taal van Molière, welteverstaan.

‘Quartier des libertés’ Het lijkt wel of hij met zijn tronie op de buis de laatste weken BDW van de polepositie aan het verdringen is. Er zijn dan ook wat dossiers die de kern van zijn bedrijvigheden

Vlaams-nationale meerderheid voor Brussel?

Peilingen zijn maar peilingen, maar in Franstalig Brussel ligt men er wakker van. Zeker nu blijkt dat de N-VA in de hoofdstad wel eens stevig zou kunnen scoren.

En stel dat ook Vlaams Belang er een goede score zou neerzetten, dan zou langs Nederlandstalige kant een meerderheid zonder Vlaams-nationalisten wel eens onmogelijk kunnen worden. Reden genoeg voor DéFiopperhoofd en Vlamingenvreter Maingain om nu reeds luid te verkondigen dat zijn partij in Brussel nooit ofte jamais in een meerderheid met de N-VA zal stappen.

Die uitspraak schoot in het verkeerde keelgat bij Johan Vandendriessche, die een scherpe tweet de wereld instuurde. Hij vindt het niet kunnen dat zijn partij op voorhand wordt uitgesloten uit een mogelijke meerderheid. Een tweet die bij het Vlaams Belang dan weer op gefrons werd onthaald. De partij N-VA, die zelf meewerkt aan het cordon sanitaire, die klaagt dat ze op voorhand wordt uitgesloten?

Het worden alleszins boeiende tijden in de hoofdstad. Wat als N-VA en Vlaams Belang langs Nederlandstalige kant een meerderheid kunnen vormen?

Zal de N-VA dan in het belang van de Brusselse Vlamingen het cordon opzijzetten, of niet? En welke partijen langs Franstalige kant zullen bereid gevonden worden om met de nationalisten in zee te gaan, wetende dat de Brusselse MR de nationale MR niet is?

raken: vluchtelingen, transmigranten, enzovoort, enzoverder. De man is een ‘idealist’, ook al zien velen in hem eerder een politieke propagandist. Het plaatje moet kloppen, tot de naam van zijn advocatenkantoor toe (Cabinet d’Avocats du Quartier des Libertés; een Nederlandse versie van de webstek is er blijkbaar niet). Dat kantoor is gevestigd in de Congresstraat, op een boogscheut van het Vlaams Parlement en het Federaal Parlement.

De benaming ‘vrijheidswijk’ vertaalt zich in de straatnamen die naar die vrijheden verwijzen (Verenigingsstraat, Drukpersstraat, et cetera).Doorheen de jaren wist de man een interessant cliënteel te vergaren, telkens voorzien van een mooie benaming (het plaatje, weet u wel): ‘De krakers van de Waterloolaan’, ‘de hongerstakers van de Miniemenkerk’, ‘de uitgewezen Iraniërs op een hijskraan’ en ‘de Birmanen tegen Total Fina’. Toen hij midden vorig jaar een samenscholingsverbod negeerde, werd hij prompt gearresteerd.

Maar door tussenkomst van toenmalig burgemeester Mayeur kwam hij ook als eerste weer vrij. En natuurlijk moet aan het personage een ecologisch kantje zitten. De fiets is zijn transportmiddel, zij het dat zijn rijgedrag op sommige momenten een minder grondige kennis van de wegcode dan van de mensenrechten verraadt.

Oostendse erfzonde

We lazen onlangs twee brave portretten over hem. Waar men het aan Vlaamse zijde over opgegroeid in een “Franstalig” gezin in

Oostende heeft, spreekt La Libre Belgique over “bilingue”. Met die achtergrond is hij een wat nettere variant van zanger Arno, die ooit verklaarde drietalig te zijn: Frans, Engels en... Oostends. Op zijn Twitteraccount heeft hij het over zichzelf als “ménapien d’origine et Bruxellois d’adoption”, een omschrijving die eerder bij een FDF-bekeerling van weleer hoort dan bij een onderlegd man anno 2018.

We kennen ze nog, de grapjes van weleer.

Hoe heet de snelweg naar de kust? Le transménapien. Waarbij, voor wie niet mee zou zijn, de term Menapiërs behoorlijk neerbuigend bedoeld is. Hoe sommige lieden met de eigen identiteit en afkomst worstelen, is één van die eigenaardigheden van dit land. Verlichte wereldburgers, achten ze zich.Maar binnen die global village (excuseer, village globale, in het Frans) zit toch iets vervelends. Zeg maar taalrechten, toch als het over Nederlands gaat.

Er is duidelijk sprake van een systeem van twee maten en evenveel gewichten. Bepaalde uitspraken aan het adres van ‘black et beur’ zou men onmiddellijk als stigmatiserend bestempelen, maar niet als het om Vlamingen gaat.

We citeren Luckas vander Taelen in zijn recentste boek ‘Mijn gedacht’: “Alexis Deswaef had blijkbaar ook geen probleem met de antiVlaamse uitspraken van Mayeur. (…) Na de uitzending was Deswaef woedend en weigerde hij elk verder gesprek met mij.” Blijkbaar heeft Vander Taelen vorige week op De Afspraak toch wat revanche kunnen nemen. KNIN.

UHasselt leert Engels

Zaventem: patstelling

Vijf Engelstalige masteropleidingen biedt UHasselt aan: “Management, Transport Sciences, Biomedical Sciences, Statistics en Interior Architecture”, en daar kunnen er nog twee bij.

Woordvoerder Koen Santermans: “Hasselt ligt midden in Europa en wij werken veel samen met andere universiteiten.

We willen onze studenten breed opleiden om hun internationale kansen op de arbeidsmarkt te vergroten.”

Het ziet ernaar uit dat in dit dossier voor een keertje dan toch de Vlaamse en groene belangen samenvallen. “Dankzij communautair aspect zit uitbreiding Brussels Airport hoogstwaarschijnlijk in welgekomen patstelling”, schrijft Jonas van der Slycken van denktank Minerva in Knack, die zelf vooral bekommerd is om de milieu-effecten. Een twintigtal gezinnen zou moeten verhuizen, en blijvers moeten meer luchtverkeer verwerken. Dat er ook jobs bijkomen, lijkt voor hem van geen tel.

Ook hij stelt vast dat door het communautaire aspect van de zaak een uitbreiding van Brussels Airport hoogstwaarschijnlijk in een patstelling zit. Een “welgekomen” patstelling, besluit Van der Slycken.

Beschamend Op de laatste dag van vorig schooljaar werd de samenwerking met Gunter Carlier, directeur van het Brugs stedelijk conservatorium, met onmiddellijke ingang stopgezet, zogezegd omwille van een vertrouwensbreuk. Die beslissing van het stadsbestuur werd echter op 20 november 2017 vernietigd door de Kamer van Beroep voor het gesubsidieerd officieel onderwijs, met als gevolg dat hij per 1 februari zijn functie opnieuw zal opnemen.

Hoe kan dat voor de drie betrokken partijen nog goed verlopen? Carlier moet opnieuw leiding geven aan een aantal leraars die niet akkoord waren met zijn vernieuwingsmethodes, en tegenover onderwijsschepen Pablo Annys (sp.a) moet hij bewijzen dat er nog een toekomst is voor het conservatorium.

Pandoradoos van Zaventem Als we sommige dromers mogen geloven, verhoogt de capaciteit van Zaventem de komende twintig jaar van 23 miljoen naar 40 miljoen passagiers. Klein detail: hiervoor moet een piste worden verlengd, een nieuwe taxibaan aangelegd, en een 18 meter hoge en 4 kilometer lange geluidwerende muur worden gebouwd. Vlaams en groen protest maken dat deze vlieger niet zal opgaan. “De uitbreiding van de luchthaven is een communautaire doos van Pandora”, schrijft Barbara Moens in De Tijd.

Alleen als er een gelijke spreiding van de lusten en de lasten komt tussen Vlaanderen en Brussel en als vliegroutes niet om de haverklap worden aangevochten voor een rechtbank, zou er volgens Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts in de Vlaamse Rand een draagvlak kunnen zijn voor de groei van de luchthaven. Brussel, dat door de plannen wordt ontzien, zou volgens Weyts tweemaal worden ‘beloond voor zijn chantagepolitiek: minder geluidsoverlast en meer tewerkstelling. Dat is zoveel als zeggen dat die uitbreiding er in geen geval komt.

Hiermee zit het hele luchthavendossier politiek en communautair muurvast, zeker nu de Brusselse en de Vlaamse regering een compleet verschillende politieke samenstelling hebben.

“De kans dat voor de verkiezingen van 2019 nog een oplossing voor de communautaire doos van Pandora wordt gevonden, lijkt dan ook zo goed als onbestaande”, besluit Moens.

Gevaarlijke escalatie

De transmigranten worden steeds brutaler en ze slaan op steeds meer plaatsen toe.

In één geval werden twee politiemannen bij een snelwegparking aangevallen door een groep van veertig transmigranten. Die liepen geen grote risico’s, want de agenten mochten natuurlijk niet schieten. En zelfs als ze met de hulp van haastig opgetrommelde versterkingen enkele arrestaties konden verrichten, leidde dat tot niets. De meeste transmigranten kregen gewoon een briefje waarop stond ze het land moeten verlaten. Sommigen hadden al acht zulke “bevelen” gekregen. Die straffeloosheid is een probleem dat men al minstens twintig jaar laat rotten. Er zijn eenvoudige juridische oplossingen voor, maar de politieke kaste vertikt het daar werk van te maken. Straffeloosheid leidt altijd tot escalatie. Het is wachten tot een politieman of een vrachtwagenchauffeur vermoord wordt…

Populariteit Wijst de populariteit van de N-VA’ers bij veel Franstaligen op een wending in het zuiden van het land? Alain Destexhe (MR) vindt dat de leiders van de MR een echt rechtse koers moeten varen. MR-voorzitter Olivier Chastel is ook een tevreden man, en Charles Michel verklaart dat hij “helemaal” achter het migratiebeleid staat.

Didier Reynders ten slotte, hopend ministerpresident te worden in het Brussels Gewest, ging even tafelen met De Wever. “Als de MR de grootste partij wordt in Brussel, het streefdoel van de Franstalige liberalen, kan Reynders de N-VA nodig hebben om een coalitie te vormen”, schreef De Tijd.“Wat sommigen de zwakte noemen van een premier die geïsoleerd lijkt in een Vlaams avontuur, zou zijn kracht kunnen zijn bij een nieuw Franstalig kiespubliek: niet schipperen, maar de verantwoordelijkheid voor het beleid opnemen, profiteren van het ‘identitaire’ klimaat dat ook in het zuiden van het land heerst…”, besluit Delvaux. “De tegenstelling ‘open grenzen of de welvaartsstaat’ brengt niet alleen in het noorden de opinie in beroering.”

7

Onze naaste buren

1 februari 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Pensioenarmoede Nog altijd spreken hoogbejaarde Nederlanders over “trekken van Drees” als ze het over hun pensioen hebben.

Nederland had na de Tweede Wereldoorlog nog geen algemeen geldende pensioenregeling en de nood was hoog.

Daarom liet de minister van Sociale Zaken Willem Drees (PvdA) een Noodwet Ouderdomsvoorziening goedkeuren voor mannen en ongehuwde vrouwen. In feite was het een staatspensioen, al mocht het om politieke redenen niet zo heten. De politicus werd een jaar later minister-president en bleef dat tien jaar. Nederland barst van de Willem Dreesstraten, -lanen, -parken en -plantsoenen. Maar Drees was ook de verantwoordelijke politicus die de tweede koloniale oorlog (eufemistisch “politionele actie” genaamd) in Indonesië lanceerde, al was hij daar persoonlijk niet gelukkig mee. In 1949 moest hij het “rijk van Insulinde” de onafhankelijkheid toestaan. Voorlopig hebben de doortrappers, halvegaren en politiek correcte oplichters bij de media Drees nog niet in het vizier wegens zijn “koloniale misdaden” en vermoedelijk blijft dat een tijdje zo. Te veel Nederlanders herinneren zich nog de sobere fatsoenlijke man.

De AOW Die noodwet werd in 1957 vervangen door de bekende Algemene Ouderdomswet. Die regelde voor alle Nederlanders een ouderdomsuitkering vanaf 65 jaar. Nederlanders betalen een premie voor hun oude dag en de Belastingdienst int die tezamen met de verschuldigde inkomstenbelasting. Hoewel een en ander afhangt van het aantal jaren dienst, de hoogte van

het salaris, de woonplaats, enzovoort, zijn er toch geen al te grote verschillen. De AOW schommelt tussen 800 en 1.000 euro per maand en wordt geïndexeerd. Op dit ogenblik zijn er drie miljoen uitkeringsgerechtigden; twee miljoen met een partner en één miljoen zonder gezamenlijke huishouding met iemand anders. Inmiddels volstaan de gezamenlijke premies niet meer om iedereen AOW uit te betalen en dus moet de overheid bijpassen uit de algemene middelen (= belastingen).

Maar als een Nederlander over zijn of haar pensioen spreekt, dan bedoelt ie iets anders dan de AOW-uitkering.

Het aanvullend pensioen Zijn of haar pensioen refereert meestal naar de inkomsten uit wat Vlamingen een “extralegaal pensioen” noemen. Maar opgepast, de verschillen tussen beide systemen zijn groot.

Sinds 1952 heeft Nederland pensioenfondsen en inmiddels zijn het er al een paar honderd. Werknemers en/of werkgevers (meestal allebei) betalen een premie aan een fonds dat dikwijls gelieerd is aan de sector waarin men werkt. Die premies zijn verplicht in 90 procent van de gevallen en de werknemer kan niet kiezen of ie voor een “extralegaal” toetje betaalt.

De fondsen beleggen al het verschuldigde geld en keren van de opbrengsten het aanvullend pensioen uit. De wetgeving is verscheidene keren aangepast en is bijzonder streng. Fondsen moeten niet alleen geld in kas hebben om hun huidige verplichtingen te voldoen, ze moeten ook een grote reserve voor de toekomst aanleggen.

Al tien jaar geen indexering Nederlandse pensioenfondsen zitten op dit ogenblik op een oorlogskas van 1.300 miljard euro. U leest het goed. In Nederland zou een politieke zwendelaar als Vande Lanotte met zijn lege doos (“Zilverfonds”) onmiddellijk tot ontslag gedwongen zijn. De Nederlandse pensioenvoorraden zijn de hoogste in de wereld.

Maar om de pensioenen zelfs in de verre toekomst te betalen, verplicht de wetgeving grote buffers aan te leggen. Tezelfdertijd is de rente op beleggingen heel laag, zodat de fondsen alleen maar de toekomst kunnen verzekeren door hun huidige uitkeringen niet te indexeren. Nederland kent de paradoxale toestand dat de uitbetaling van pensioenen bij wijze van spreken tot in de eeuwigheid verzekerd is, terwijl tezelfdertijd de gepensioneerden sinds de crisis van 2008 hetzelfde pensioen ontvangen. De economie draait op dit ogenblik als een tierelier, maar daar genieten de gepensioneerden niet van. De meeste mensen krijgen al tien jaar hetzelfde pensioen (zo’n 600 euro bij een AOW van 800 euro) dat inmiddels 15 procent minder waard is wegens gestegen prijzen.

Sommige fondsen hebben gemeld dat ze bij een permanente lage rente de pensioenen zullen korten in 2019. Natuurlijk eist de partij 50Plus dat die strenge wettelijke eisen gemilderd worden, maar het huidige kabinet wil daar niet aan en kondigt een grote pensioenhervorming aan. Kwestie van alles op de lange baan te schuiven.

Willem de Prater

Derde keer goede keer voor lijsttrekkerschap N-VA Gent?

N-VA Gent heeft een nieuwe lijsttrekker, de derde op een goed jaar tijd. Een ware estafetteloop, gestart met Siegfried Bracke die na de ‘onthullingen’ over Telenet afgelost werd door Elke Sleurs, die op haar beurt het stokje doorgeeft aan Europees Parlementslid Anneleen van Bossuyt. Het lijkt een goede beslissing. Lokaal raakten de kopstukken er niet uit. Iemand van buiten de afdeling inschakelen is dan een logische oplossing. De jongedame in kwestie heeft nog negen maanden tot aan de meet, de verkiezingen. Het wordt een sprintje, maar het kan zeker nog. Voorwaarde is dat de openlijke ruzies stoppen.

Elke Sleurs is niet de eerste die een professioneel leven inruilt voor een politiek mandaat maar er niet in slaagt daar een succes van te maken. Niemand twijfelt aan haar gedrevenheid of aan haar Vlaamsgezindheid. Maar in de politiek moet je met de glimlach kunnen incasseren. Kritiek (hoe venijnig ook) mag je niet persoonlijk raken, en als het nodig is moet je met je grootste vijand kunnen samenwerken.

Het is een harde wereld, zeker in Gent, waar paarsgroen zonder scrupules op de man of vrouw speelt. Die wereld ligt haar niet. Dat Sleurs eerder links is (vanuit haar tijd in de Volksunie) in een partij die meer en meer naar rechts opschuift, maakt haar positie er niet gemakkelijker op. Zaterdagavond kwam de ontknoping: zij besliste zelf om geen lijsttrekster meer te zijn.

De plaats van Siegfried Bracke op de lijst en

andere hete hangijzers zijn niet meer haar verantwoordelijkheid.

Hoelang nog voor ze volledig uit de politiek zal stappen?

Een verwarde man

Gaat de B401 voor de bijl?

Gent heeft nu ook een verwarde man. Een erkende vluchteling uit Afghanistan, die al enkele jaren in onze stad woont, stormde met een witte band om zijn hoofd, al roepend in een vreemde taal, met een mes in de hand, het Sint-Pietersstation binnen, recht op politieagenten af. Die schoten hem neer. Volgens zijn advocaat heeft hij geen terroristische motieven. De naam van die advocaat deed een belletje rinkelen. Het is niemand minder dan Ercan Tok, de drijvende kracht achter de nieuwe Fatih Moskee aan het Rabot. De moskee die volgens hem de grootste moskee van Vlaanderen wordt.

Het stadsbestuur droomt ervan de B401, de “fly-over” aan de Zuid, af te breken. Tijdens de vorige verkiezingscampagne werd het idee gelanceerd door Matthias de Clercq (Open Vld) en gretig door Groen overgenomen. Onze schepen van Mobiliteit legde 200.000 euro op tafel voor een studie. Het resultaat zijn leuke plannen (echt iets om kiezers mee te lijmen).

We kunnen het viaduct laten staan en er een wandelboulevard met uitzicht op de stad van maken, of het gebruiken als een lange parking met ‘pods’, futuristische vervoer naar de begane grond. Het gedeeltelijk of helemaal afbreken kan natuurlijk ook met nieuwe par-

Mathildis

Li bia bouquet

Activistische pers Eddy Caeckelberghs, een journalist van RTBf-radio, wordt geschorst omdat hij via zijn professioneel e-mailadres opriep om te protesteren tegen het asiel- en migratiebeleid van de federale regering. Caeckelberghs is geen uitzondering. De Franstalige pers heeft de laatste jaren steeds meer activistische vormen aangenomen.

Het verwonderde eigenlijk niemand dat Eddy Caeckelberghs kritiek had op het beleid van de federale regering. De man is bekend om zijn linkse sympathieën, was ooit woordvoerder van PS-minister Guy Coëme, en hij staat bekend als een overtuigd vrijmetselaar. Drie zaken die niet verboden zijn, zelfs niet als journalist bij de Franstalige openbare omroep.

Maar vorige week heeft Caeckelberghs echt zijn hand overspeeld. Hij stuurde een e-mail naar de leden van het Centre d’Action Laïse (CAL), zowat de Franstalige tegenhanger van de Unie van Vrijzinnige Verenigingen. Hij vroeg hen massaal een video te delen van Europarlementslid, ex-Europees Commissaris en ex-minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel (MR).

In dat filmpje houdt Michel sr. een pleidooi voor de opvang van illegale migranten. Met het massaal delen van het filmpje moet het beleid van de regering, en premier Charles Michel in het bijzonder, in verlegenheid worden gebracht.

De polemische mail kwam in handen van journalisten van SudPresse, die het terstond publiceerden. Eddy Caeckelberghs werd daarna op non-actief gezet door de RTBf omdat hij als radiopresentator “een neutrale rol te vervullen heeft en hier over de schreef ging”. Betrokkene zelf wil niet bij de pakken blijven zitten en dient klacht in, want het kan volgens hem zomaar niet dat zijn e-mails in de openbaarheid komen.

ken of gebouwen in de ruimte die vrij komt.

Het lijkt allemaal dromerij. De stad is geen eigenaar van deze gewestweg waar elke dag zesduizend voertuigen over rijden. Toch zegt de schepen zonder blikken of blozen dat hij zal zorgen dat het volgend bestuur de beslissing om de viaduct te schrappen niet kan terugdraaien. Volgens hem kan dat met kleine ingrepen die het verkeer ontmoedigen. De gevolgen voor de mobiliteit rond Gent? Het nadelige effect voor de handelaars in de binnenstad?

Allemaal van geen tel. Als de paarsgroene goeroes deze pluim maar op hun hoed kunnen steken.

Meteen barstte bezuiden de taalgrens een discussie los over de objectiviteit van de journalistiek. Een beetje een vreemde discussie. Want het is niet de eerste keer dat Caeckelberghs in een mediastorm terechtkomt. Tijdens de Waalse Feesten in september vorig jaar hield hij een toespraak waarbij hij uit zijn rol viel door de MR openlijk aan te vallen. Een MR-parlementslid verliet toen boos de zaal.

Tweede bedenking: dat Franstalige journalisten een activistische rol gaan spelen – vaak betekent dit concreet radicaal-links en anti-Vlaams – is niet nieuw. Toen Hendrik Vuye als grondwetspecialist steeds dichter bij de N-VA begon aan te schurken, werd hij tot op de campus of thuis (telefonisch dan) gestalkt door Franstalige journalisten. De in Vlaanderen bekende Christophe Deborsu bestond het om te gaan filmen op het graf van de vader en grootvader (deze laatste een oudVNV’er) van Bart de Wever.

Dat activisme is de voorbije dagen opnieuw fel doorgeslagen met het debat rond het asielbeleid van de regering. Francis van de Woestyne (La Libre Belgique) vergeleek vorige week de mensen die illegale vluchtelingen uit het Maximiliaanpark herbergden met de ‘Rechtvaardigen’ die tijdens de Tweede Wereldoorlog Joden onderdak boden.

Wat de man blijkbaar niet beseft, is dat deze vergelijking

nergens op slaat, want tijdens de bezetting gebeurden deze reddingsacties op gevaar voor eigen leven voor de ‘Rechtvaardigen’. La Libre Belgique, lange tijd één van de weinige kwaliteitskranten aan Franstalige kant, is stilaan in de politiek correcte links-liberale richting opgeschoven.

Dit ergert een aantal Franstalige politici (MR-Brussels Parlementslid Alain Destexhe) en de weinige Franstalige intellectuelen die niet uitgesproken links zijn (zoals Drieu Godefridi, een aanhanger van Donald Trump). Zij riepen recent, naar analogie met de VS-president, een fake news-award in het leven.

Via sociale media en de profielen van voornoemde personen kan men stemmen. Het leuke is: er zijn geen voorbeelden van Le Soir opgenomen, want deze linkse krant is volgens de initiatiefnemers qua fake news ‘buiten categorie’.

Waar kan men wel op stemmen? Een paar voorbeelden. Zo beweerde het RTBf-journaal op 8 januari jongstleden dat de Belgische economische groei met 1,7-1,9 procent een stuk onder het eurozone-gemiddelde van 3,7 procent ligt. Echter, het echte gemiddelde is 2,2 procent. Een ander voorbeeld was de bewering van La Libre Belgique dat de hoge Amerikaanse beurskoers niet zo uitzonderlijk is (ze is dat wel).

De stelling van een extreemlinkse advocate in Le Vif dat kinderen van illegalen doelgericht gezocht worden op bussen en treinen, klopt evenmin. Zo zijn er nog voorbeelden. De resultaten van de poll zullen we na publicatie in deze rubriek bespreken.

Picard

8

De wereld rond

1 februari 2018

Diplomatieke valies

Berlijn kan patstelling in Oost-Oekraïne doorbreken Al zit het conflict in Oost-Oekraïne in een patstelling, het risico op escalatie kan nooit uitgesloten worden. Het gebied is het toneel van een remake van de Koude Oorlog, complexer, maar daarom niet minder interessant. Toch is een oplossing mogelijk. En misschien heeft Berlijn wel de belangrijkste hefboom in handen om iets in beweging te brengen.

Er zijn van die conflicten die in de vergetelheid raken, of voor een tijdje naar het achterplan verdwijnen. Soms wordt er nog een stevig robbertje gevochten, in andere gevallen is het wapengekletter verstild, al dan niet met een oprisping nu en dan. Voor veel westerlingen lijken ze zich eindeloos ver van hun bed af te spelen, maar hun regionale karakter kan verraderlijk zijn. Het is zoals Henry Kissinger de Eerste Wereldoorlog heeft samengevat: een al bij al erg regionaal conflict, maar toen er inmenging van grootmachten kwam, escaleerde het tot wat men de jaren daarna te zien kreeg. Ooit zei Bismarck dat de Balkan niet de dood van één Pommerse grenadier waard was. Dertig jaar later – de uitspraak wordt doorgaans in verband gebracht met een redevoering uit 1888 – betreurde Duitsland twee miljoen militaire slachtoffers. We willen niet doemdenken, maar een conflict dat door slecht beheer wel eens ruimschoots zijn regionaal belang kan overstijgen, is de gespannen relatie tussen Oekraïne en Rusland.

Geschonden wapenstilstand De bereikte wapenstilstand, de Akkoorden van Minsk uit 2015, blijkt vooral theoretisch te zijn. Schendingen zijn dagelijkse kost. Bovendien kende 2017 een toename ten opzichte van 2016. De OVSE noteerde de voorbije twaalf maanden zomaar even 401.336 schendingen, een kwart meer dan het jaar ervoor. En 2018 is erg explosief ingezet, letterlijk en figuurlijk. Op 19 januari waren er op één dag 340 ontploffingen. Zo’n 60.000 Oekraïense soldaten hebben zich ingegraven over een bijna 400 kilometer lange grens met het Donetsbekken (vaak heeft men het over de twee republieken: Donetsk en Loegansk), het gebied waar het allemaal om draait, in oppervlakte ongeveer viermaal Vlaanderen. En daartegenover staat een amalgaam van pro-Russische milities, huurlingen, maar ook Russische militairen, naar schatting zo’n 35.000 man.

Naast een staakt-het-vuren voorzag Minsk in een terugtrekking van zwaar geschut tot op een gepaste afstand van de frontlijn, maar ook desbetreffend zijn overtredingen sche-

ring en inslag. De OVSE stelde ook een toename vast in 2017, een jaar waarin 31 procent meer schendingen werden geregistreerd. De patstelling is niet alleen militair. De Russische controle over wat als het ‘industriële hartland’ van Oekraïne beschouwd wordt, levert een economische meerwaarde op, maar ook ziet Moskou het gerommel in Donetsk als een manier om Oekraïne uit het prowesterse kamp te houden. Lidmaatschap van de NAVO van de plek die de Russen als de bakermat van hun natie beschouwen, is een horrorscenario. Rusland weet echter heel goed dat een land in oorlog nooit tot de alliantie zal kunnen toetreden. In essentie draait dit conflict rond de oriëntering van Oekraïne. De rol die de VS spelen in het ondersteunen van wie zich tegen Rusland keert, is een belangrijke risicofactor, de woorden van Kissinger indachtig.

Mislukte staat Het conflict heeft iets paradoxaals. Zo is het opvallend dat de toename van incidenten aan de frontlijn gepaard gaat met een aanzienlijke toename van de Russisch-Oekraïense handel. De invoer van Russische producten nam met net geen 40 procent toe. Inmiddels hebben de Russisch-Oekraïense handelsstromen hetzelfde economische gewicht als die met de EU, ondanks de feitelijke oorlog. Toch zijn analisten niet verrast. Veel heeft te maken met de lamledigheid van Oekraïne, per slot van rekening een ‘failed state’ met een overheidsapparaat die naam niet waardig. Die handelsbetrekkingen met Rusland dateren nog uit de Koude Oorlog. Men beschouwt ze als iets onvermijdelijks en Kiev maakt, alle retoriek ten spijt, nauwelijks aanstalten de relatie met Rusland grondig te wijzigen door via dit economisch plaatje te werken. “Een goed teken”, noemt president Poetin dat. Luidop droomt hij van het herstel van de relaties tussen de twee landen, wanneer “het probleem Donbas opgelost is, vroeg of laat”. En dat brengt ons tot de essentie van de zaak.

Zopas keurde het Oekraïense parlement een wet goed die het over “de tijdelijk bezette gebieden” heeft. En wie eraan

Buitenlands spervuur Boycot versus bommen Barnes & Noble is een beroemde internetboekhandel. Toen Robert Spencer, de auteur van vele voortreffelijke islamkritische werken en de bezieler van de webstek jihadwatch.org, vroeg of zijn boeken via Barnes & Noble verkocht konden worden, werd dat onmiddellijk geweigerd. En hoewel Spencers boeken geboycot werden, konden via de webstek van Barnes & Noble al sinds 2011 gedetailleerde instructies van Al Qaeda gedownload worden voor de constructie van vele soorten bommen, onder andere snelkookpanbommen, van het type dat veel slachtoffers maakte bij de aanslag op de marathon van Boston in 2013. Ook propagandatijdschriften van Al Qaeda waren als gratis downloads beschikbaar. De naambekendheid van Barnes & Noble is kleiner dan die van Google of Facebook, maar de hypocrisie en de misdadige nalatigheid ervan zijn even gigantisch: kritiek op de islam of de vermelding dat aanslagen of misdaden door moslims gepleegd werden, worden als “hatespeech” gecensureerd.

Maar instructies voor zelfbouwbommen worden vrijelijk verspreid. Intussen ontstond een mediarel over dat instructieboek, en Barnes & Noble heeft het in allerijl weggehaald. Maar na zeven jaar is het te laat. De downloads hebben allang hun weg naar de geïnteresseerde moslims gevonden.

Genocidair “Abolish the White Race by All Means Necessary” is een slogan die bij zwarte Amerikanen en linkse activisten, zowel blanken, zwarten als latino’s, steeds populairder wordt, niet alleen in kleine groepjes extremisten, maar ook bij professoren en academici van de vele Amerikaanse universiteiten die marxistische bastions zijn geworden, waar men dissidenten desnoods met geweld verjaagt of belet het woord te voeren. Vrij vertaald betekent die slogan: “Schaf het blanke ras af, met alle mogelijke middelen.” De theoretici beweren dat ze niet alle blanken willen uitroeien. Het volstaat het idee te vernietigen dat er zoiets als het blanke ras bestaat. Blanken mogen geen eigen

identiteit hebben. In dat verziekte marxistische wereldbeeld is “ras” geen biologisch feit, maar slechts een ideologische constructie. Natuurlijk is het onderscheid tussen “afschaffen” en “uitroeien” voor sommige radicale zwarten veel te subtiel. Zij willen dat “afschaffen” kordaat in praktijk brengen, zonder filosofische scherpslijperijen. Alleen al in 2017 gebeurde dat in de VS vijf keer. Eén zwarte vermoordde in negen maanden tijd vijf willekeurige blanke mannen en verklaarde tijdens zijn proces dat dit slechts het begin had moeten zijn van een volledige genocide. Een oudere zwarte moslim had dezelfde genocidaire plannen, maar hij werd na drie moorden gearresteerd. Hij beriep zich niet op de islam, maar op antiblanke haat.

Een derde kleurling werd onderschept terwijl hij met wapens onderweg was om “alle blanke politiemannen te doden”, en een vierde wilde “zoveel mogelijk agenten doden, vooral blanken.” De meest succesvolle potentiële genocidepleger schoot bij een betoging van Black Lives Matter twaalf blanke agenten neer, waarvan er vijf stierven. Dat was het enige geval dat de media haalde. De andere zaken werden netjes in de doofpot gestopt, of haalden alleen de lokale kranten.

Schijnverkiezingen De Russische presidentsverkiezingen van 18 maart zijn een farce. De overwinning van Poetin ligt al vast. De corruptiebestrijder Alexej Navalny was de enige die het tegen Poetin had kunnen opnemen, maar hij mag niet aan die verkiezingen deelnemen. Men zou verwachten dat Poetin tevreden is met zijn zekere overwinning, maar dat is helaas niet waar. Zelfs nu Navalny als tegenkandidaat uitgeschakeld is, blijft Poetin hem meedogenloos vervolgen.

Helemaal in lijn met de KGB-logica moet de oppositie niet alleen uitgeschakeld worden, ze moet worden vernietigd. Op 18 januari begonnen razzia’s tegen kantoren van Navalny’s AntiCorruption Foundation en van zijn campagneorganisatie, met daarbij de aanhouding van meerdere medewerkers. Op 28 januari werd Navalny gearresteerd tijdens een protestmanifestatie in Moskou. Bij de betogers viel Pavel

zou twijfelen, de “bezetter” is natuurlijk Rusland. De bedoeling van die wet is te reageren “op de Russische agressie” door te voorzien in de “re-integratie van de Donbas”. De wet, door president Porosjenko als “de oorlogswet” omschreven, betekent volgens de meeste analisten een breuk met de Akkoorden van Minsk. Hamvraag is of die wet tot resultaat zal hebben dat het conflict opnieuw zal oplaaien.

Amerikaans geschut Misschien valt het wel mee, al was het maar omdat die wet vooral symbolisch is, bestemd voor binnenlandse politieke doeleinden, en op het terrein weinig zal teweegbrengen.

“Moskou noch Kiev hebben zin in een grootschalig conflict”, benadrukt Mathieu Bouleugue, expert van denktank Chatham House. “De overtuiging is gegroeid dat dit gebied stilaan het statuut van dood gewicht aan het krijgen is. Rusland heeft niet de wil ze te integreren in de republiek, terwijl Oekraïne niet de middelen heeft om die ‘re-integratie’ te financieren.” Enkel militair zou er iets kunnen bewegen, maar Oekraïne kan het nooit halen van Rusland, en het intrekken van zijn steun aan de rebellen zou Moskou onaanvaardbaar gezichtsverlies opleveren. Of zal buitenlandse inmenging voor een escalatie zorgen? Onlangs raakte bekend dat de VS, nadat die hun sancties tegen Rusland nog maar eens opvoerden, voor het eerst zware wapens zouden hebben geleverd.

Deblokkeren Toch is er een mogelijkheid om het allemaal te deblokkeren, ook al zijn de slaagkansen bescheiden. Naar Oekraïne toe heeft de EU een hefboom: druk uitoefenen door te dreigen het visavrij reizen, een paradepaardje van Porosjenko, in te perken of zelfs af te schaffen. Naar Rusland toe draait het rond het NordStream-2-project, dat voorziet in een pijplijn die Russisch gas naar Noord-Duitsland brengt via de zee, waardoor geen andere landen doorkruist moeten worden. Verschillende Oost-Europese landen zijn tegen, de VS ook, maar tot nu hield Duitsland voet bij stuk (ex-kanselier Schröder is voorzitter van de raad van bestuur van het project). Zich anders opstellen is een manier om net bij die tegenstanders punten te scoren én Poetin onder druk te zetten om aan een oplossing voor Donbas mee te werken. En passant kan misschien wat gedaan worden aan de rol van de VS in de regio. De sleutel ligt in Berlijn, alleen is het dossier iets te gewichtig voor een regering van lopende zaken.

Michaël Vandamme

IKEA-oprichter Ingvar Kamprad overleden

Lobkov op, de directeur van het onafhankelijke tv-station Dozhd. Hij had zich verkleed als Stalin, met een valse snor en een militaire overjas. Hij imiteerde zelfs het Georgische accent van de oude tiran. Hij hield een satirische toespraak waarin hij de oude Sovjet-Unie prees en commentaar leverde op het verbod op de film “Death of Stalin”. In een westers land zou dat een studentikoze grap zijn. In Poetins Rusland is daar ongelooflijk veel moed voor nodig. Ook in andere steden werd door duizenden mensen betoogd tegen het feit dat Navalny zelfs zijn kandidatuur niet mocht stellen. Officieel werden 450 betogers gearresteerd.

“Geen censuur” Niet alleen de klopjacht op Navalny en zijn medewerkers bewijst dat de democratie in Rusland allang is vervangen door een keiharde dictatuur. Ook het verbod op de film “The Death of Stalin” bevestigt dat, zij het op een minder dramatische manier. Deze film, van de cineast Armando Iannucci, gaat over het einde van Stalin en de politieke intriges die daarop

volgden. Verwacht u niet aan een bloedernstige documentaire. Het is een satirische en tragikomische film. Op de Russische webstek Meduza, of op YouTube, kunt u een schitterende trailer zien, ook in het Engels. De film is in Rusland verboden. Eén dappere bioscoopeigenaar die de film desondanks toch durfde vertonen, trok volle zalen, maar hij kreeg de politie op bezoek en hij zal zware boetes moeten betalen. De Russische minister van Cultuur Medinsky zei in alle ernst: “Wij hebben geen censuur. Wij zijn niet bang voor kritiek of voor een hard oordeel over onze geschiedenis […]

Maar er is een grens tussen kritische analyse van de geschiedenis en pure spot.” En die grens ligt bij Stalin. Met Poetins genocidaire halfgoden mag niet gelachen worden. De film mag niet vertoond worden, maar dat is zogezegd geen censuur. Als Medinsky ooit in ongenade valt en teruggevonden wordt onder een ijsschots in de Moskvarivier, dan zal dat ook geen politieke liquidatie zijn, maar zelfmoord, een schaatsongeluk of een mislukte bibberduik.

DE GAULLE EN DE RUSSEN (1) President Emmanuel Macron profileert zich graag op het Europese toneel. Sommigen zien daarin een voortzetting van het beleid van Charles de Gaulle, die Frankrijk boven zijn gewicht kon doen boksen. Maar het beleid van De Gaulle was van in het begin effectiever dan dat van Macron. Een goed voorbeeld zijn de verhoudingen tussen De Gaulle en de Russen, zo leert een nieuw boek.

Emmanuel Macron wil beste vriendjes zijn met Angela Merkel en de Frans-Duitse as herstellen. Macron nodigt zijn Russische collega Vladimir Poetin uit in Versailles. De Franse president laat zich op het defilé van 14 juli flankeren door zijn VS-collega Donald Trump. Macron toont zich graag op het internationale toneel. En dan wordt al snel de vergelijking gemaakt met president Charles de Gaulle. Die kon Frankrijk als grootmacht van tweede rang opnieuw tussen giganten als de VS en de SovjetUnie doen plaatsnemen. Macron is nog lang niet zo ver. Zeker omdat Frankrijk nu rekening moet houden met veel meer concurrenten op het internationale toneel.

De Gaulle pakte het ook effectiever aan, door in te zetten op Realpolitik, waar Macron te veel over morele principes begint.

De huidige president wil bovendien een allemansvriend zijn, terwijl zijn voorganger doelgericht bondgenootschappen zocht.

Zoals met de Sovjet-Unie. De Gaulle had het steevast over ‘Rusland’ omdat voor hem nationale soevereiniteit belangrijker was dan ideologische etiketten.

Over de relatie tussen Charles de Gaulle en de Sovjetrussen is een onderhoudend boek van Hélène Carrère d’Encausse verschenen, Le général de Gaulle et la Russie (Fayard, 2017, 284 bladzijden). Hélène Carrère d’Encausse, 88 jaar ondertussen, is lid van de Académie française en ervaringsdeskundige. Zij werd

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE in Parijs geboren als Hélène Zourabichvili, dochter van Georgische immigranten.

Een tweederangsland Het boek toont aan hoe Charles de Gaulle de Russen gebruikte om Frankrijk aan het einde van de Tweede Wereldoorlog op quasi gelijke hoogte te doen plaatsen met de geallieerden. Het wordt vandaag vaak vergeten, maar ondanks de aanwezigheid van De Gaulle in Londen als vertegenwoordiger van het ‘Vrije Frankrijk’ werd hij als een tweederangsfiguur beschouwd door de Amerikanen en de Britten. Idem voor Frankrijk als dusdanig.

Want er was niet alleen de nederlaag van juni 1940. Er was ook het legitieme collaboratieregime van Vichy. Dit kon niet zomaar van tafel worden geveegd wanneer na de oorlog een aantal verdragen zou moeten worden afgesloten. De Gaulle wou dat Frankrijk bij de winnaars werd onderverdeeld, maar de Amerikanen zagen dat niet zitten, en zeker niet president Roosevelt. De Gaulle was in zijn ogen een parvenu en een potentiële dictator. Het is bekend dat hij pas zeer laat op de hoogte werd gebracht van de landing in Normandië op 6 juni 1944. In Londen was hij voor veel Britten een hinderlijk iemand. Hélène Carrère d’Encausse legt uit hoe Charles de Gaulle erin slaagde om via de Russen als winnaar en volwaardig lid van de geallieerde gemeenschap te worden aanvaard. Al kort na de bevrijding van Parijs in augustus 1944 was sprake van diplomatieke contacten tussen de entourage van De Gaulle en Moskou. De Fransen wilden de Sovjets ook te vriend houden gezien de sterke communistische aanwezigheid in het lokale verzet. Er werden al snel diplomaten uitgewisseld. Maar er was meer nodig. De Gaulle wou een persoonlijke ontmoeting met Stalin, onder andere om over het naoorlogse Duitsland en Polen te praten.

TREUREN OP RECHTS (DEEL 1) Wie in het Verenigd Koninkrijk politiek rechts georiënteerd is, huilt tranen met tuiten. De meer radicale vleugel binnen de Conservative Party incasseert klap na klap.

Het rechts-populistische UKIP is verworden tot een sterfhuisconstructie. En de kleine anti-islampartijen slaan nog geen deuk in een pakje boter. Er is ruimte voor een nieuwe, brede beweging.

Vroeger leek alles simpeler, beste lezer. Je had enerzijds progressief-links, met Labour, en anderzijds conservatief-rechts, met de Tory Party. Wie minder bemiddeld was, stemde steevast op de socialisten en wie tot de hogere klasse behoorde stemde automatisch op de conservatieven. Nieuwe tijden, nieuwe eisen.

De globalisering – waarvan de multiculturele samenleving, het terrorisme en de Europese Unie uitvloeisels zijn – brengt nieuwe breuklijnen met zich mee. De arbeider stemt niet langer als vanzelfsprekend op Labour, wel integendeel. Met de gedeeltelijke teloorgang van het oude geld en de landadel is ook de vaste electorale basis van de Tories geslonken. Door een aantal verschuivingen in de samenleving bokst rechts vandaag onder zijn gewicht in Groot-Brittannië.

Ultimatum De tijd dat de Conservatieven een uitgesproken rechtse partij vormden, ligt al ruim twee decennia achter ons. Nadat Margaret Thatcher het politieke schouwtoneel verliet, schoven de Tories steeds verder op naar het centrum. De partij mocht niet langer uitsluitend de rijken (oud en nieuw geld), de boeren en de clerus bedienen. Er moest aansluiting gevonden worden bij de brede massa, bij de ‘gewone’ Brit, klonk het. Ook de arbeider en de bediende moest zich thuis kunnen voelen bij de Tories.

Personen als David Cameron zouden de Conservative Party toegankelijk maken voor de massa. De opsmukoperatie lukte gedeeltelijk. Nochtans, als zoon van een beurshandelaar en als voormalig student aan de voorname Oxford University, kon Cameron bezwaarlijk tot de modale Britten gerekend worden.

Vandaag zetten de Conservatieven hun gematigde richting verder, met Theresa May aan het hoofd. Hoewel de centristische koers de partij verkiezingsoverwinningen heeft opgeleverd, neemt de weerstand hand over hand toe. Steeds meer politici binnen de eigen rangen zijn de mening toegedaan dat het met de partij de verkeerde kant op gaat. In dossiers als de multiculturele samenleving, de klimaatverandering en de EU spartelt de meer radicale vleugel nadrukkelijk tegen. De gematigde leidinggevende kaders lijken al jaren te vergeten dat een groot deel van de Tories – zowel verkozenen als achterban – niet gelooft in de menselijke invloed op het klimaat, de islam een bedreiging voor onze samenleving vindt en de multiculturele samenleving een verschrikking. Dat de partij bovendien warm en koud blijft blazen in het dossier rond de uittreding uit de Europese Unie, maakt de eurosceptici in eigen rangen nog nerveuzer.

Het ontbreekt de Tories niet alleen aan een uitgesproken ideologische richting, ook wordt het leiderschap in vraag gesteld.

Is de positie van May nog houdbaar? “Theresa May jaagt steeds meer mensen tegen zich in het harnas”, liet een voormalig minister zich ontvallen aan de krant ‘The Guardian’. Ouderdomsdekens in de partij stelden afgelopen week een ultimatum aan de Prime Minister. Slaagt May er tegen eind april niet in de interne onvrede binnen zowel haar regering als de partij op te lossen, dan dreigen heel wat sterkhouders met een revolte tegen de partijleidster. De afvalligheid van in totaal 48 Tory-parlements-

Duitse aandelen zijn niet de meest populaire in onze contreien. De oosterbuur heeft evenmin een Google, een Apple, een Amazon, maar er is opnieuw een leuke doorbraak. Duitsland heeft op korte tijd een zogenaamde eenhoorn - in de Engelse vaktaal een unicorn en in het Duits een Einhorn - zien groeien, een onderneming die vanuit het niets in geen tijd een beurswaarde haalt van 1 miljard euro. Gaat het over BASF, Bayer, VW of een andere klassieker? Neen.

U moet thuis zijn in de Europese handel in tweedehandse auto’s om de naam te kennen. De firma Auto1 in de Berlijnse Turkenwijk Kreuzberg is in zes jaar van de wieg tot in de hemel gegroeid, met een notering ter beurze die in totaal de onderneming een waarde geeft van meer dan 1 miljard euro, een kunstje dat deze zogenaamde starter, start-up, deelt met het Zweedse muziekstreamingbedrijf Spotify. Van nul naar de stratosfeer in geen tijd. In het stijfdeftige en meer burgerlijke Duitsland is Auto1 een stunt. Op de webstek van Auto1 kan u koopjes, Schnäpchen, doen. Een Mercedes van 2014 voor 10.000 euro, een Kia van 2012 voor 4.750 euro, enzovoort.

On-Duits Het verhaal van Auto1 is on-Duits. Softbank, een Japanse telecomgigant, stopt er dezer dagen 460 miljoen euro in en wordt voor een vijfde de baas van de nieuweling, wat deze waardeert

Begin december 1944 bracht Charles de Gaulle een achtdaags bezoek aan de Sovjet-Unie. Eén aspect van dat bezoek is door verhalen en legendes omgeven, en wordt door Carrère d’Encausse in het boek verduidelijkt. De Gaulle bracht een bezoek aan het geteisterde Stalingrad. Hij was zwaar onder de indruk van de vele karkassen van tanks die de Duitsers er hadden achtergelaten.

Dat verleidde De Gaulle tot de uitspraak: “Mijn God, wat een groot volk. Wat een leger, die Duitsers!” Volgens sommige biografen schokte hij de Sovjets met die pro-Duitse uitspraken, volgens anderen heeft hij ze nooit gedaan. De waarheid ligt in het midden. De uitspraak klopt, maar hij deed die in aanwezigheid van enkel Fransen. En het was niet in Stalingrad, maar in Vozdok, een dorp op de weg naar die stad.

Bij zijn aankomst in Moskou was er geen tijd om te mijmeren over het verslagen Duitse leger. De Gaulle en Stalin wilden een paar akkoorden sluiten. De Sovjets zorgden er via een FransRussisch pact voor dat De Gaulle werd opgenomen in de groep van geallieerde winnaars.

De Gaulle wist afstand te houden van de procommunistische Lublin-regering die door Stalin in Polen in het leven was geroepen. De Gaulle zag zich in zijn goede contacten met de Russen als erfgenaam van de vroegere diplomaten die de Frans-Russische as als tegengewicht voor een Duitse dominantie op het vasteland zagen. Maar die Frans-Russische as brokkelde snel af toen bleek dat de Fransen niet mochten deelnemen aan de Conferentie van Jalta in 1945. De Koude Oorlog deed de rest.

Pas eind de jaren vijftig verbeterden de relaties. Daarover volgende week meer.

Salan

ENGELAND leden is nodig om een afzettingsprocedure in gang te zetten.

Het zou de partij in een enorme crisis duwen.

Naaktmodel Ook het rechts-populistische UKIP verkeert nog steeds in crisis. Henry Bolton, de partijleider, verliet zijn derde vrouw voor Jo Marney, een 25-jarig blond naaktmodel. Een storm van verontwaardiging stak op toen na de kerstperiode bleek dat de jonge deerne racistische opmerkingen heeft gemaakt. Marney gaf in sms-berichten te kennen dat volgens haar “de islam de grootste kanker in de wereld is” en dat met de komst van Meghan Markle, de aanstaande echtgenote van prins Harry, de deur wordt opengezet voor een zwarte koning in Groot-Brittannië. De afgelopen weken beheerste het privéleven van Bolton continu de media, en niet zijn plannen om UKIP weer op de sporen te krijgen. Bolton, de vierde UKIP-partijleider in amper anderhalf jaar, verliest stilaan alle steun.

NEC (National Executive Committee), het centrale partijorgaan binnen UKIP, stemde een motie van wantrouwen tegen Henry Bolton. Die weigert echter om op te stappen. Bijgevolg moet binnenkort een bijkomend partijcongres georganiseerd worden, waar zal gestemd worden over het lot van de UKIP-leider. Het zal een congres worden in mineur en zonder franjes.

UKIP zit namelijk erg krap bij kas. Waarschijnlijk gaan de rechtspopulisten binnenkort niet alleen op zoek moeten naar weer eens een nieuwe leider, daarnaast moet dringend vers geld in de kas komen om te kunnen overleven. Vraag is, welke meerwaarde biedt de partij momenteel nog? UKIP is verworden tot een tragische sterfhuisconstructie.

Simon Driehuis

BEI UNS IN DEUTSCHLAND op 2,9 miljard euro. Christian Bertermann kreeg in 2012 twee auto’s van zijn grootmoeder niet verkocht. Met Hakan Koc, van de Duitse modewebwinkel Zalando, schreef hij een ondernemingsmodel voor het internet op het kruispunt van e-handel en autohandel. U kan op enkele seconden uw auto laten schatten bij Auto1.com. U rijdt hem nadien naar een plaats voor een test en een controle van de autopapieren. Binnen dertig minuten na de proef ontvangt u een offerte van Auto1. De startende onderneming van Bertermann en Koc verkoopt uw auto, en duizenden andere, na deze test aan 35.000 Europese autohandelaren.

Auto1 heeft een belangrijk extraatje waardoor de tijd tussen de start en het einde van de verkoop krimpt tot tien dagen tegen de klassieke minimum negentig dagen. Auto1 koopt in tegenstelling tot concurrerende webstekken uw auto meteen met eigen kapitaal en parkeert de bak in eigen loodsen tot de eindverkoop, die onder haar bevoegdheid valt. Auto1 verkoopt 40.000 auto’s per maand op een markt die berucht is om haar verbrokkeling, gefoefel en schimmigheid. 40.000 auto’s is evenveel als de maandelijkse verkoop van auto’s in België.

Swingende economie Terwijl de Duitse regeringsvorming zwoegen blijft, swingt de Duitse economie de pan uit. De Duitsers glanzen van tevredenheid als hun Ifo-index op 105 punten staat. Die van december klom naar 117,4 punten. De Bundesbank schat de economische groei over 2017 op 2,5 procent en verwacht een gelijkaardige expansie in 2018.

De werkloosheid daalde tot 5,5 procent en heeft niet meer zo laag gestaan sedert de jaren tachtig. De Duitse economie kent zo’n groeispurt dat zij boven haar productievermogen draait. Alle

FRANKRIJK

De Gaulle in Stalingrad

RIGHT OR WRONG

AUTO1 IS EEN NIEUW DUITS SYMBOOL Woensdag begon IG Metall, de vakbond van de Duitse metaalarbeiders, met stakingen in 250 ondernemingen.

Het gaat schitterend met de Duitse economie, dus is de goesting om daarvan een deel te verzilveren in het loonzakje groot.

9

Het nabije buitenland

1 februari 2018

DUITSLAND

machines grommen om de vraag te voldoen en dan lukt het nog niet. De regering-Merkel die tegen Pasen wordt verwacht, staat voor een plezierig probleem. Hoe kan zij de oververhitting van de volkshuishouding afkoelen? De slimme bollen van het Internationaal Muntfonds en de Duitse Centrale Bank staken half januari de hoofden bij mekaar over de Duitse economie. Op de betalingsbalans is er een ernstig overschot van 7,9 procent en dit jaar wordt 8 procent verwacht. Voor een grote economie als de Duitse is dat straf. Wat is de oorzaak? Firma’s zoals Bayer en Degussa sparen te veel en ook de overheid let op de duiten.

Dat brengt te weinig openbare en privébestedingen mee in, bijvoorbeeld, nieuwe fabrieken, nieuwe wegen, nieuwe rivierhavens, nieuwe energiecentrales, en dus kunnen Belgische, Nederlandse en Amerikaanse ondernemingen hun machines, diensten en elektronica niet kwijt bij de Duitsers.

De Duitsers maken zich met hun dikke spaarpot niet geliefd binnen de Europese Unie, in de VSA en internationaal. De remedie is bekend, en de volgende regering-Merkel zal haar, onder druk, moeten toepassen: meer overheidsuitgaven. Meer investeren in eigen land. Wat zal het paasei van Merkel worden? Komt er een massaal wegenplan? Als u over de autowegen rijdt, heeft u er geen oog voor, maar de secundaire Duitse wegen zijn slecht onderhouden en kunnen vers asfalt en beton best gebruiken.

Als Duitsland niet afkoelt dan wordt zijn economische diplomatie een steen des aanstoots. Het IMF noemt de grote overschotten op de betalingsbalans zoals Duitsland die vandaag boekt, een aanslag op de gezamenlijke wereldeconomie, in het jargon een “tragedy of the commons”. Als ieder land zijn eigen belang nastreeft, is de wereldeconomie de klos.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

1 februari 2018

MEDIALAND

FILM

Human Flow

De bekende Chinese beeldend kunstenaar, architect, activist en humanist Ai Weiwei bracht in oktober 2017 voor het eerst zijn werk naar België. In de omvangrijke tentoonstelling die uit maar liefst 20.000 foto’s bestaat, komt verschillend werk van de kunstenaar aan bod.

Een van zijn vroegere werken, getiteld ‘Study of Perspective’ (1995-2011), combineert klassieke toeristische foto’s van bekende locaties met zijn eigen representatie ervan; foto’s van dezelfde locaties, maar dan met zijn uitgestrekte arm en middelvinger erop. Ook zijn reeks ‘Fairytale’ wordt tentoongesteld, waarvoor hij in 2007, 1.001 Chinese burgers naar het Duitse Kassel overbracht. Daarnaast staat Ai Weiwei bekend om het maken van vele selfies, dag in dag uit, van alles en iedereen die hij ontmoet, die natuurlijk ook niet mogen ontbreken. Maar wat Ai Weiwei misschien nog wel het meest typeert, is zijn werk rond de vluchtelingencrisis, of hoe hij het zelf liever noemt, de humanitaire crisis.

De fotografische expositie “Mirror” is nog tot half febuari te zien in het Foto Museum (FOMU) in Antwerpen.

ARD zet volume hoger bij boegeroep tegen Trump Vorige vrijdag bracht Tagesschau, het journaal van de Duitse zender ARD, verslag uit van een toespraak van de Amerikaanse president Donald Trump tijdens de top in Davos. In die toespraak verweet de president de pers nogmaals haatdragend, boosaardig en vals te zijn. Dat lokte enig boegeroep uit bij de aanwezigen, maar ironisch genoeg vond Tagesschau het nodig om bij dat boegeroep de volumeknop wat hoger te zetten. De Duitse zender kon daarmee niet beter illustreren hoezeer de Amerikaanse president gelijk heeft. Toen de Duitse bondskanselier Angela Merkel enkele maanden geleden tijdens een publieke toespraak uitgejouwd werd, deed de Duitse zender namelijk precies het omgekeerde: de volumeknop ging toen plots dicht, zogezegd wegens een technische omschakeling, waardoor de kijkers thuis heel toevallig niets van het boegeroep te horen kregen. Het gedrag van Tagesschau lokte op Twitter nogal wat kritiek uit, en het programma moest uiteindelijk toegeven dat het wel degelijk de volumeknop omhoog gedraaid had: “Wir haben den Ton am Ende tatsächlich etwas lauter gemacht, damit man die Buhrufe hört.” Hun verdediging: “Nur so können wir wiederspiegeln [sic, nvdr] was unsere Korrespondenten berichtet haben. Das Mikrofon im Raum hat vor allem Trump aufgezeichnet und nur wenig von der Atmosphäre im Saal.” Daarmee weet u het: als de correspondent vindt dat er in de zaal boe geroepen wordt, dan moet de volumeknop maar omhoog om het verhaal van de correspondent te ondersteunen, en niet omgekeerd. Zou de “technische omschakeling” bij het gejouw tegen Angela Merkel soms om dezelfde reden uitgevoerd zijn?

Schrijffouten bij de VRT Zoals de pientere lezer –hebben wij er eigenlijk andere?– opmerkte, stond er in de tweet van Tagesschau die wij hierboven citeerden een klassieke Duitse schrijffout: “wiederspiegeln” in plaats van het correcte “widerspiegeln”. Maar sinds de aanstelling van Jihad van Puymbroeck bij de VRT als redacteur sociale media is volgens sommigen op Twitter het aantal schrijffouten in de tweets van de openbare omroep radicaal crescendo gegaan. Zo wist VRT Verkeer te melden dat “een luisteraar melt…”, terwijl het een dag later bij VRT NWS klonk dat een “gekantelde vrachtwagen versperd…”.

Of het werkelijk aan Jihad ligt, weten we natuurlijk niet. Daarvoor zouden we moeten weten of ze werkelijk achter de knoppen zat toen de tweets verstuurd werden, en zelfs dan is het niet zeker dat de VRT vandaag meer dt-fouten de ether instuurt dan vroeger. Bovendien hoeden we er ons voor al te gretig met stenen naar een ander te smijten, want ondanks het ware terreurbewind van onze hoofdredacteur en zijn oorlog tegen dtfouten, glippen er toch nog regelmatig een paar foutjes door de mazen van het net.

Maar feit is wel dat Jihad van Puymbroeck in Twitterland gekend was voor haar nogal vrije en eerder “fonetische” spelling, en alleen al daarom wekte haar aanstelling enige verbazing op. We mogen daarom hopen dat Jihad van Puymbroeck niet alleen haar politieke bagage aan de ingang achterliet, maar ook dat haar binnenshuis een degelijke cursus spelling en correct Nederlands aangeboden werd.

Bart de Wever doet linkse pers naar adem happen Over de inhoud van het opiniestuk dat Bart de Wever afgelopen week in De Morgen liet plaatsen, kan u elders in dit nummer meer lezen. Van een steen in een linkse kikkerpoel smijten gesproken. En een redelijk groot deel van het Vlaamse medialandschap moet jammer genoeg tot die linkse kikkerpoel gerekend worden. ij De Standaard diende natuurlijk onmiddellijk afgerekend te worden met dat opiniestuk. Er is immers een tijd geweest dat Bart de Wever een tweewekelijkse column had bij de voormalige AVV-VVK-krant, maar in 2013 zette de voorzitter van de N-VA daar een punt achter, omdat hij zich minder en minder kon verzoenen met de redactionele lijn van de krant wanneer het om de berichtgeving over zijn partij ging. De krant in Groot-Bijgaarden vindt zich nog altijd onheus behandeld door Bart de Wever, en bij uitbreiding door de rest van de N-VA. Het

is per slot van rekening toch de schuld van De Standaard niet dat de N-VA vol omfloerste fascisten zit, en Bart de Wever zou toch ook niet willen dat De Standaard haar lezers zomaar wat voor zou zitten liegen, neen toch? Probleem voor De Standaard: vind maar eens enkele argumenten tegen het discours van Bart de Wever die een beetje hout snijden. Dus belde Ruud Goossens meteen naar Nederland, naar “migratie-expert” Leo Lucassen. Belangrijkste citaat uit het interview: “Je kan empathie voor de zwaksten ook prachtig vinden.” Doe het daar maar mee. De intellectuele bloedarmoede op links als het over illegale migratie gaat, kon amper beter geïllustreerd worden. Dan waren ze op de redactie van De Zevende Dag toch iets pienterder (in het land van de blinden…). In plaats van een linkse figuur uit te nodigen die zich alleen maar nog meer vingers in het oog kon steken, haalde men voor één keertje Vlaams Belangvoorzitter Tom van Grieken nog eens in de studio. Of Bart de Wever dat eigenlijk wel mocht, een mening hebben over migratie, want is dat niet het exclusieve terrein van het Vlaams Blok/Belang? En of het Vlaams Belang nog wel een bestaansreden heeft, nu de N-VA ook migratie als thema opeist? Alleen, als ze bij de VRT dan werkelijk vinden dat migratie een exclusief thema van het Vlaams Belang is, waarom krijgen we dan zo zelden iemand van die partij op tv te zien wanneer nog eens over migratie gedebatteerd wordt?

Ratten in ondergelopen Parijs Afgelopen week had Parijs af te rekenen met extreem hoog water op de Seine. Enkele honderden mensen dienden zelfs geëvacueerd te worden als gevolg van het stijgende water.

Maar niet alleen mensen gingen op de loop: de ratten kwamen massaal uit de Parijse riolen gekropen op zoek naar een droger plekje. Sommige ratten waren bovendien agressief. Hier en daar vielen ze zelfs mensen aan.

Onze media waren nogal karig in hun berichtgeving over de rattenplaag in Parijs. Voor zover er al iets over geschreven werd, was het niet meer dan wat nieuws in de marge. Neen, dan vonden de media het veel belangrijker te peilen naar de oorzaken van de zoveelste overstroming in Parijs, die elkaar in steeds sneller tempo lijken op te volgen. Of correcter gezegd: te duiden dat ook dit weer het gevolg van de globale opwarming is.

Er is nochtans ook een andere verklaring voor de opeenhoping van problemen in Parijs. En die verklaring schuilt in het stadhuis van Parijs: de rode burgemeester Anne Hidalgo. Zij heeft het namelijk al jaren zeer druk met het wegpesten en verjagen van de auto’s uit de stad. Veel tijd rest er haar dan niet om het ongedierte in de stad grondig aan te pakken, of infrastructuurwerken uit te voeren. Alleen, een rode burgemeester met een uitgesproken groen randje op haar schuldig verzuim wijzen, en dat vlak voor twee belangrijke verkiezingen en terwijl Groen het net zo goed doet in de peilingen, welke journalist gaat zich daaraan wagen?

GeenStijl met advocaat naar de Europese Commissie We hadden het verleden week over het EU-orgaan “EU vs Disinfo”, dat op zijn webstek een artikel van GeenStijl als voorbeeld van nepnieuws gebruikt. Dat leidde al tot een paar vragen in de Tweede Kamer, maar ondertussen blijft de redactie van GeenStijl niet bij de pakken zitten. Ze heeft namelijk besloten een advocaat onder de arm te nemen, en die heeft de Europese Commissie al een boze brief gestuurd. In die brief eist de advocaat niet alleen dat de beschuldiging van “EU vs Disinfo” aan het adres van GeenStijl permanent verwijderd wordt, maar bovendien dat er een rechtzetting geplaatst wordt ter compensatie van de geleden reputatieschade. Het is nu uitkijken hoe de Europese Commissie en “EU vs Disinfo” op die brief zullen reageren. Opmerkelijk is alvast dat “EU vs Disinfo” zijn toon aangaande voorbeelden van nepnieuws enigszins gewijzigd heeft. Op de webstek heet het nu niet meer dat o.m. GeenStijl een “medium is dat nepnieuws verspreidt”, maar dat het een “medium is waar het nepnieuws verschenen is”. Het eerste is een beschuldiging van kwaad opzet, het tweede een beschuldiging van onkunde. Als “EU vs Disinfo” binnenkort maar niet gedwongen wordt haar eigen webstek in één van die twee categorieën onder te brengen…

Drone Ai Weiwei bezocht de laatste jaren tientallen vluchtelingenkampen over de hele wereld en documenteerde al wat hij tegenkwam. Het resultaat is “Human Flow”, verwijzend naar de vele overweldigende “helicopter view” shots, genomen met een drone, vliegend boven de uitgestrekte vluchtelingenkampen.

Tussen perfect symmetrische rijen witte tenten bewegen mensen als mieren. “Human Flow” heeft niet als doel om politieke beweegredenen van, of oplossingen voor, de crisis bloot te leggen. De documentaire is een pleidooi van en voor de mens, een filmessay over het mens zijn, een schreeuw om humanisme. Ondanks de zware realiteit van de crisis heeft Ai Weiwei ervoor gekozen niet te focussen op de negatieve kant van het verhaal, wel op de positieve, menselijke kant.

We zien portretten van mensen, kinderen, families, vrienden, broers. We zien mensen midden in hun verdriet, vernedering en onrust, foto’s maken van katten en op social media posten, selfies maken met hun geliefden en lachend hun kleine hoeveelheden eten met elkaar delen. In de meest barre omstandigheden zijn deze vluchtelingen nog meer humaan dan sommige mensen met een zorgeloos leven. En dat is precies de kracht van de documentaire. Door de ogen van Ai Weiwei krijgen we een breed beeld van de crisis, met soms surrealistische gebeurtenissen, maar de focus van de boodschap blijft het humanistische aspect.

iPhone John Grierson, een Schotse filmpioneer, definieerde de documentaire “a creative treatment of actuality”. Ook Christian Metz, een Franse filmtheoreticus en pioneer, verkondigde dat “every film is a fiction film”. In het geval van “Human Flow” denk ik dat deze definities te weerleggen zijn, juist omdat Ai Weiwei heeft getracht er zo min mogelijk subjectiviteit in te brengen.

Met 25 cameraploegen heeft hij materiaal verzameld in meer dan twintig landen door de camera’s vrijwel voortdurend te laten draaien. Niet alle beelden die uiteindelijk het doek hebben gehaald zijn perfect in elkaar gemonteerd.

Vaak filmt hij zelfs met zijn iPhone, of zien we beelden van eerder nietszeggende situaties die in hun leegte toch de boodschap weten te versterken. Het echte leven, en zeker die barre situaties, is nu eenmaal geen film. Ai WeiWei is zelf ook niet schuw, en betreedt op veel momenten het beeld als participant in plaats van slechts te observeren en documenteren. Toch brengt de regisseur op een bepaalde manier ook veel esthetiek in zijn beelden, waardoor “Human Flow” niet alleen intrigerend is om te zien, maar ook visueel aangenaam.

Naar mijn mening een aanrader voor iedereen, ongeacht politieke of religieuze overtuiging. Bij momenten een beetje langdradig (en met 2 uur en 20 minuten zeker geen korte film), maar als je bedenkt dat de gemiddelde vluchteling noodgedwongen 26 jaar van huis blijft, heb je al snel een goede reden om de 2,5 uur in de cinema zonder zagen Thirza Nerissa uit te zitten.

Op de praatstoel

1 februari 2018

11

Praten met Luc Famaey van CD-label Phaedra

“Vlaamse componisten zijn melaats, ook in conservatoria” Twee eeuwen muziekcreatie worden in Vlaanderen verwaarloosd. De muziek van Benoit en zijn volgelingen, die bovendien nog strijdliederen componeerden, wordt omschreven als epigonistisch, provincialistisch, nationalistisch. Die negativiteit leidde tot onverschilligheid, tot desinteresse. Tot vandaag heersen de meest onmogelijke vooroordelen. Het CD-label Phaedra probeert al 25 jaar aan deze toestand te verhelpen.

De interesse neemt voortdurend toe, vooral in het buitenland.

Luc Famaey (77) van Phaedra is gastheer in het Grand Café van deSingel. Mooier kan niet. Muziek is zijn leven van kindsbeen af, en de prachtige concertzalen en het Antwerpse conservatorium, gehuisvest in dezelfde gebouwen, zijn een passend decor voor een praatstoel over onze componisten en hun onaanraakbaarheid. ’t Pallieterke: u stichtte in 1992 het label Phaedra voor de promotie van muziek van Vlaamse componisten.

Luc Famaey: “Toen de aandacht voor onze eigen componisten dreigde teloor te gaan, besloot ik een label op te richten gewijd aan Vlaamse componisten vanaf 1830. Er dreigde zoveel ondergesneeuwd te geraken. Ik veegde mijn voeten aan het toen nog steeds geldende BRT-verbod van nevenactiviteiten. De BRT was mijn werkgever. Als bewijs dat ik niet uit was op financieel gewin werd het label Phaedra een vzw, en is dat nog steeds. De reactie was niet min. Bepaalde mensen begonnen aan een vervolging. Dat werd zo erg dat ik mijn stoute schoenen aantrok en naar de toenmalige voorzitster van de raad van bestuur, Els Witte, stapte. Zij kende mij van de BRT-concerten en beschermde mij.

Phaedra is oud-Grieks en betekent: de liefste, de mooiste. In tweede instantie: de aandacht vestigen op. Bovendien is het de doopnaam van mijn dochter. Het label is dus een liefdesverklaring aan onze componisten, ongeacht hun filosofische of ideologische achtergrond. Alle componisten zijn welkom. Het enige wat telt is de kwaliteit van hun werk.

Ik heb een catalogus uitgebouwd van circa duizend titels van circa honderddertig componisten uit Vlaanderen. Subsidies krijg ik niet.

Gelukkig zijn er privé-initiatieven die mij voor de verdrinkingsdood hebben behoed, zoals het Van Hooffonds, het Benoitfonds, en laatst nog de provincie Antwerpen en de Waeslantnatie.

En, niet te vergeten, de musici die vaak gratis en geestdriftig bouwden aan de catalogus.

Ik voer een permanente strijd tegen de onverschilligheid. De zogenaamde kwaliteitspers zwijgt Phaedra dood, maar het buitenland volgt ons al jaren. Vooral in Nederland zijn de ogen wijd opengegaan. En dat doet deugd.”

‘t Pallieterke: begon u meteen professioneel aan uw muziekleven?

Luc Famaey: “Neen, helemaal niet. Tijdens mijn middelbare studies volgde ik de voordracht- en toneelklas aan de Muziekschool van Heist-op-den-Berg en won driemaal het Dr. De Gruyterjuweel voor voordracht en welsprekendheid in Mechelen en in Gent. Ik werd beloond met de titel van Verdienstelijk Stadsgenoot.

Mijn vader verbood mij echter na mijn humaniora naar het conservatorium te gaan.

Plichtsgetrouw, want zo waren wij in die tijd, trok ik drie jaar naar de universiteit, en ik was die beu als koude pap. Na een zwaar examen ben ik bij de BRT binnen gesukkeld, bij Karel Aerts, de productieleider van Omroep Brabant en directeur van het Festival van Vlaanderen Brabant. Aan Karel Aerts (1922-1986) heb ik alles te danken. Hij liet mij duidingsteksten schrijven bij concerten en opnames, en hij koppelde mij aan de artistieke ensembles van de BRT. Gerard Mortier, assistent van Jan Briers bij het Festival van Vlaanderen, had een kantoor naast het mijne op Flagey. Moeilijk te zeggen hoeveel dagen ik met hem discussieerde over muziek. Onze standpunten lagen mijlenver uit elkaar. Wat hij alleszins veel beter kon dan ik, was babbelen.” ’t Pallieterke: u verliet de BRT in 1997.

Luc Famaey: “Bert de Graeve vond dé besparing, door het koor en orkest van de BRT in 1997 aan de deur te zetten. Dat trof circa 120 mensen. Eén van de rondgestrooide leugens was dat alle bestaande radio- en tvstations dat deden.

Gevolg: België en Luxemburg hebben vandaag de enige radiostations zonder orkest.

Meteen waren de basis en de voedingsbodem van BRTN 3, nu Klara, opgedroogd en de zender draagt er de sporen van. Mogen wij geen verhaal halen bij de verantwoordelijke politici van toen, waarvan sommigen actief blijven? Waarom blijven zulke fratsenmakers onbestraft?

Ik heb toen gebruik gemaakt van de uitstapregeling. Sindsdien leef ik van mijn pensioen en is Phaedra een meer dan voltijdse taak. Einsam aber frei.”

Hoe het begon Luc Famaey is een autodidact in de muziek. “Mijn vader was licentiaat Handelsen Consulaire Wetenschappen. Een boeiende man, echter geen muziekliefhebber.

Ik vermoed dat de muziek in mijn genen is geslopen via mijn Mechelse grootvader langs moeders kant. Hij was de oudste broer van romancier en staatsprijswinnaar voor verhalend proza Albert Van hoogenbemt.

Opa bezat een mooie basstem en zong op bruiloften, begrafenissen, en in gevangenissen. Als kind nam hij mij mee naar concerten van de Edgar Tinelkring, en ik hoorde hem repeteren aan zijn buffetpiano. Willem de Mols lied “Ik ken een lied dat ’t hart bekoort” en liederen van De Boeck zijn mij daar ingelepeld. In die tijd was Mechelen een muziekcentrum. Er waren het Lemmensinstituut, het beroemde Sint-Romboutskoor met Flor Peeters aan het orgel, de Beiaardschool met Staf Nees en het Stedelijk Conservatorium met de vrijzinnige directeur Godfried Devreese.

In al die instellingen werd met de regelmaat van een klok werk van Vlaamse componisten uitgevoerd. Ik heb heel wat componisten van de interbellumperiode in levenden lijve gezien en ontmoet in Brasserie Memling, waar na de kerkdiensten gepintelierd werd.

Op de kerkelijke hoogdagen legde kardinaal-aartsbisschop Van Roey in groot ornaat en met een hofhouding plechtig de honderd meter af tussen zijn paleis en de kathedraal. Hij passeerde dan het Conservatorium met zijn uitgesproken vrijzinnige directeur. Wie van beiden toen de grootste haan was, weet ik niet, maar komisch was het. Het Sint-Romboutskoor, dat internationaal optrad, zelfs voor de paus, vond zijn knapenstemmen in het Sint-Romboutscollege en de bassen en de tenoren bij de seminaristen die in soutane toen het Mechelse straatbeeld mee bepaaldne. Een man waar ik eveneens naar opkeek, was dr. Jozef Lindemans, gynaecoloog en buurman. Zijn huis was een toevluchtsoord voor de toondichter en vrijgezel De Boeck toen deze conservatoriumdirecteur was in Mechelen.” www.phaedracd.com

’t Pallieterke: koppelt u de onverschilligheid voor muziek uit Vlaanderen aan de emancipatiestrijd, die niet overal gewaardeerd werd en wordt?

Luc Famaey: “Elk volk heeft tijdens zijn ontvoogding nood aan historische figuren en gebeurtenissen als houvast, ook het Vlaamse volk. Peter Benoit (1834-1901) bood die houvast via zijn composities en zijn daadkracht.

De meeste Vlaamse intellectuelen van die tijd, links of rechts, gelovig of vrijzinnig, waren de Vlaamse strijd genegen. Lees de onlangs verschenen biografie “Pol de Mont - Een tragisch schrijversleven” (recensie in ’t Pallieterke van 8 december 2017, nvdr). Voor de Belgische overheid en de verfranste burgerij was de Franse cultuur verheven boven alles wat Vlaams was. De muziek van Benoit en zijn volgelingen, die bovendien strijdliederen componeerden, werd Vlaams-nationalistisch en anti-Belgisch genoemd. Die negativiteit leidde tot onverschilligheid en tot vandaag heersen er dwaze vooroordelen, ook bij professionele musici. De volgelingen van Benoit keken en luisterden wel degelijk naar wat elders gebeurde. Hoe meer het oeuvre van onze componisten uit de periode 1830-1950 wordt ontsloten, hoe meer onderzoekers en musici overtuigd zijn dat de besten onder hen meer zijn dan epigonen, nabootsers, provincialisten en heimatcomponisten. Ik weiger te aanvaarden dat met Benoit nationalistische muziek werd geschreven. Wel ontstond een nationale school die, zoals in veel Europese landen in de 19de eeuw, naar identiteit en eigenheid streefde. Is daar iets mis mee?

Ik spreek niet graag van Vlaamse muziek, wel van muziek uit Vlaanderen.” ’t Pallieterke: Parijs en Gent waren bakens in de periode die u belicht, juist?

Luc Famaey: “Ja en neen. De Vlaamse hogere burgerij was verfranst. De Antwerpse Bourla was tot 1930 de Franstalige “Opéra royale”, een concurrent van de Vlaamse Opera. In de Gentse opera werd alles in het Frans gezongen. Wie hier in de 19de eeuw muziek studeerde en carrière wou maken, moest om den brode naar Parijs, toen een belangrijk Europees muziekcentrum. Peter Benoit, Albert Grisar, Joseph Mengal, François-Auguste Gevaert en Karel Miry zijn voorbeelden. Gent met zijn conservatorium zat in de francofonie gebeiteld. Een Waalse componist als Adolphe Samuel werd er directeur. Het Brusselse conservatorium begon pas met Fétis, en Antwerpen wachtte op Benoit. Midden in die Gentse “francité” ontstond de Vlaamse Leeuw van de Gentenaar Karel Miry (1823-1889), die in zijn stad een belangrijke rol ging spelen nadat hij enkele jaren in Parijs had gewerkt. Karel-Lodewijk Hanssens, een overtuigde orangist, week uit naar Nederland en naar Frankrijk en werd in ere hersteld toen hij in 1837 een Requiem componeerde voor de slachtoffers van de Belgische revolutie in 1830. Ook de latere gene-

raties, met Jules Toussaint de Sutter, Ryelandt en Herberigs, allemaal kinderen van de Franstalige bourgeoisie, speelden een belangrijke rol. Ze componeerden zowel op Franse als op Vlaamse poëzie.” ’t Pallieterke: is oude muziek de dada van Vlaanderen?

Luc Famaey: “De Amerikaan Safford Cape (1908-1973) was, net als zijn schoonvader, de Brusselse musicoloog Charles van den Borren, wereldwijd een pionier van de authentieke uitvoeringspraktijk van Oude Muziek. Hij was de leermeester van onder anderen de klavecinist Charles Koenig en de violoniste Janine Rubinlicht, die samen met de gebroeders Wieland en Sigiswald Kuijken het Alarius-ensemble vormden. Zij hebben hier school gemaakt en ons land een vooraanstaande rol bezorgd inzake uitvoeringspraxis. Philippe Herreweghe, Jos van Immerseel, René Jacobs, de broers Kuijken en veel jongere musici spelen een vooraanstaande rol, met een grote naambekendheid. Concerten met oude muziek zijn in ons land meestal uitverkocht.” ’t Pallieterke: Klara kijkt zelden om.

Luc Famaey: “Aan onze universiteiten steunt de kennis van de muziek uit Vlaanderen op twee pijlers: de oude muziek enerzijds en de hedendaagse muziek anderzijds, die plots begint in 1951 met Karel Goeyvaerts (1923-1993). En Klara volgt die aanpak. Tijdens de haast tweehonderd jaar tussen de beide pijlers zou er hier niets noemenswaardig gecomponeerd zijn. Alle musicologen worden in Vlaanderen met die opinie gevormd en opgeleid. Tweehonderd jaar wordt gewoon weggemoffeld. Ik vind die situatie baarlijke nonsens. Gelukkig groeit de belangstelling voor deze ongekende periode langzaam bij de jonge generatie musici, en niet alleen in ons land. Composities van Mortelmans, De Boeck, Ryelandt, Benoit geraken in trek. Wij hebben noch Bach, noch Debussy, noch Bartók, maar andere landen evenmin. Als deze componisten de enige maatstaf zijn, moeten de meeste landen hun componisten opbergen.

Wij doen dat sowieso. Onlangs heb ik toch twee producties uitgegeven, het oratorium ‘A Symphony of Trees’ (Passchendaele 1917) van Piet Swerts, en een selectie uit de totaal onbekende opera van Mortelmans ‘De Kinderen der Zee’, aangevuld met prachtige vocale bladzijden van Peter Aerts en August de Boeck. De belangstelling is landelijk en internationaal erg groot. Ik dien hiermee de Vlaamse intendant van antwoord die enkele jaren terug op de radio beweerde dat de Vlaamse componisten enkel heimatopera’s schreven en een andere Vlaamse intendant die het Nederlands een onzingbare taal vond. Wat een dwaasheden.” ’t Pallieterke: Vlamingen scoren wel internationaal in de muziekwereld.

Luc Famaey: “Jazeker. Niet alleen de actieve componisten, ook de uitvoerende musici. Zij scoren zelfs meer dan in eigen land, waar internationale impresariaten almaar meer het concertbeleid bepalen. Wij hebben Vlaamse intendanten in Straatsburg, in Lyon, bij de Ruhr Biënnale, in de Verenigde Staten. Onze orkesten reizen de wereld rond, maar eigen componisten presenteren? Vergeet het. Herman Engels is de uitzondering, want hij zet in het buitenland altijd een werk van een landgenoot op het programma. Om het met wijlen Victor Legley te zeggen: “Als een Fins orkest naar hier komt, dirigeert een Finse dirigent, soleert een Finse instrumentalist en wordt een Finse compositie gepresenteerd. Als onze orkesten naar Finland trekken, dirigeert een Finse dirigent, speelt een Finse solist en presenteren wij een Fins orkestwerk in de hoop dat wij mogen terugkomen.” Het is een boutade, maar er schuilt een grote waarheid in.

Mijn credo is eenvoudig: ik neem geen muziek van Vlaamse componisten op omdat die componisten Vlamingen zijn. Ik neem hun muziek op omdat hun werk goed is en niet is aangevreten door de tand des tijds.”

Frans Crols

12

Cultuur

1 februari 2018

Muzikaal unicum

Podium

Men is het in Vlaanderen intussen gewoon om geregeld de “fine fleur” van de klassieke muziek over de vloer te krijgen. In maart mogen we een wel heel speciale gast verwelkomen. Radu Lupu, de wereldwijd vermaarde pianogoeroe, zal dan bij ons concerteren met het Antwerps symfonieorkest. Zijn uitvoering van Schumanns pianoconcerto in a (opus 45) wordt geplaatst tegenover Liszts “Les Préludes” en Carl Nielsens “Vier Temperamenten”.

Het zal voor de organisatoren geen makkie geweest zijn de mysterieuze Roemeen naar hier te halen. Ondanks het torenhoge aanzien dat Lupu binnen de mondiale klassieke scene geniet, kan het melomanenpubliek zich maar zelden aan zijn vingervlugge spel laven. De pianist verschijnt nauwelijks in het openbaar. Interviews geeft hij al jaren niet meer, laat staan dat hij zijn tijd aan sociale media verdoet. De voorbije twee decennia weigerde Lupu elk aanbod voor opnames en hij verbood zelfs de uitzending van eerder opgenomen stukken. Men vraagt zich af hoe men het klaarspeelde om hem te boeken voor drie avonden in Antwerpen en Hasselt.

Visie Lupu heeft veel weg van het hoofdpersonage uit de film “Tous les matins du monde”.

Dat is het portret van een 17de-eeuwse musicus die liever in de beslotenheid van een schamel hutje zijn kunst perfectioneert, eerder dan te schitteren in aanwezigheid van de Zonnekoning. Ook bij Lupu stelt men eenzelfde kluizenaarsinborst vast. Nadat hij eind de jaren 1960 zijn naam had gevestigd door het winnen van drie grote pianowedstrijden, hoedde hij zich steeds voor het commercieel aanlokkelijke sterrendom. Tussen 1970 en 1996 volgden slechts een handvol opnames uit het werk van Mozart, Beethoven, Schubert, Schumann en Brahms.

Tegenover roem en inkomsten plaatst Lupu een visie gestoeld op autonoom en authentiek interpreteren. De muzikale uitdrukkingsvorm die hem op het lijf geschreven is, blijft het optreden in levenden lijve, zonder dat ook maar één noot op een geluidsdrager wordt vastgelegd. Hiermee transcendeert volgens kenners van Lupu de uitvoering van een meesterwerk vele malen de elf-en-dertigste opname ervan. Lupu

Het televisieprogramma Culture Club en Radio 1 vroegen vorig najaar aan kunstenaars, curatoren en het publiek welke vijf kunstwerken onze scholieren verplicht moeten gaan zien. Vijf kunstwerken: is dat niet heel veel te weinig?

weet als geen ander de partituur op een zo meeslepende wijze te verklanken, dat de juiste weergave van een emotie belangrijker wordt dan het technisch perfect spelen. Het mooie is dat de invulling van hetzelfde stuk steeds anders zal klinken, waardoor het bijwonen van zijn concerten in verschillende opzichten een unieke belevenis wordt.

Liszt en Nielsen Wat eveneens een hele belevenis zal zijn, is de suite “Les Préludes” van Franz Liszt (1811-1886). Het symfonische gedicht uit 1854 heeft een tamelijk controversiële geschiedenis (waarom juist, dat laat ik aan u om uit te zoeken, beste lezer). Dat kan niet gezegd worden van de tweede symfonie van Carl Nielsen (1865-1931), die de uitbeelding van de vier temperamenten als onderwerp heeft. Nielsen geldt in Denemarken als de nationale muzikale coryfee van de 20ste eeuw. Buiten het vlakke schiereiland werd hij niet meteen opgemerkt. Volgens velen was dat een spijtige zaak. Ofschoon de tonaliteit van Nielsen soms bevreemdend overkomt, wordt hij algemeen gewaardeerd voor zijn sterk gevoel voor melodie.

Zijn “Vier Temperamenten” lijkt een schoolvoorbeeld van laatnegentiende-eeuwse programmamuziek. Tevens kent het werk de opbouw van een klassieke symfonie, waarbij telkens het allegro en andante de aard van de gemoederen passend evoceert.

In ieder geval zal dit concert, dat uniciteit, omstredenheid en verrassing verenigt, zijn “verheerende Wirkung” niet missen. U hebt in maart drie kansen om dit muzikale treffen mee te maken: op vrijdag 9 en zondag 11 maart in de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen en op zaterdag 10 maart in het Cultuurcentrum te Hasselt. Voor meer info en tickets kunt u terecht op www.antwerpsymphonyorchestra.be. Tom

De Guldensporenslag Op 11 juli 1302, rond het middaguur, staat op de Groeningekouter bij Kortrijk een strijdmacht van Vlaamse ambachtslieden tegenover een schitterend Frans ridderleger. Drie uur later is het Franse leger niet alleen verslagen, het is zelfs volledig vernietigd. Een tijdgenoot beschrijft de veldslag als een ‘bijna onmogelijke gebeurtenis’.

De volgende jaren hakken ook de Schotten, de Friezen, de Duitse boeren en de Luikenaren op een gelijkaardige manier ridderlegers in de pan. Maar de Guldensporenslag is niet alleen een mijlpaal in de militaire geschiedenis. Hij luidt ook een omwenteling in op democratisch en sociaal vlak. Overal in Vlaanderen wordt de heerschappij van enkele rijke families vervangen door democratische besturen.

Het Vlaamse voorbeeld krijgt navolging in Brabant, Holland, Utrecht,…

Bovenal betekent de Vlaamse overwinning bij Kortrijk een lelijke streep door de rekening van de Franse koning, Filips De Schone, die Vlaanderen bij zijn kroondomein wilde inlijven.

Vierde druk Karim van Overmeire (°1964) is Vlaams volksvertegenwoordiger (eerst Vlaams Belang, daarna N-VA) en schepen van de stad Aalst. Hij is auteur van onder meer ‘Het Verdriet van de Zwarte Man. Een rondleiding achter de coulissen van de Aalsterse politiek’ (2011), ‘Vlaanderen onafhankelijk. Hoe moet dat dan?’

(2007) en ‘Het Verloren Vaderland. Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden 1815-1830’ (2005).

Ter gelegenheid van de 700ste herdenking van de Guldensporenslag, schreef Karim van Overmeire in 2002 een boeiend boek over deze materie. Die eerste druk (indertijd bij uitgeverij Egmont) is al lang niet meer verkrijgbaar in de boekhandel.

Nochtans is het ons inziens een standaardwerk over die periode en die veldslag. Het ver-

Bietenoogst zien en sterven

haal van de Guldensporenslag beperkt zich niet tot die elfde juli in het jaar 1302, Van Overmeire start zijn historisch overzicht enkele jaren ervoor. Zo krijgt men een inzicht in de politieke en economische situatie van onze gewesten, het graafschap Vlaanderen, Frankrijk,…

In dit boek toont Karim van Overmeire duidelijk aan dat 1302 in de eerste plaats een nationale bevrijdingsstrijd was. Het is bijgevolg logisch dat de Guldensporenslag een inspiratiebron vormde voor de Vlaamse Beweging.

Dit boek neemt u mee van ‘De Leeuw van Vlaanderen’ van Hendrik Conscience, over de oprichting van het Groeningemonument in

We leven in een tijd van lijstjes, vooral in de muziek, waar om de haverklap een nieuwe Top 10 of Top 100 moet worden gekozen. De beeldende kunst mag niet achterblijven, vonden Culture Club en Radio 1 en ze lanceerden eind vorig jaar ‘Wat zijn de vijf om te zien?’. De vraag werd voorgelegd aan kunstenaars, curatoren van musea en aan het publiek. Zij moesten kiezen “welk beeldend kunstwerk van een Belg dat bovendien in België hangt scholieren verplicht zouden moeten gaan zien.” Dat de VRT halsstarrig over ‘Belgische’ kunst blijft spreken, leverde in de marge wat commentaar op.

Ondanks het domme lijstjesgedoe was het interessant om te luisteren naar de argumentatie van kunstenaars die elk één werk mochten uitkiezen. Wie het werk van Sam Dillemans kent, is niet verrast door zijn keuze voor Permeke, die men volgens hem moet gaan zien en blijven gaan zien. Voor Dillemans, die de complimenten van Picasso aan het adres van Permeke citeerde, is die laatste onze grootste schilder sinds Jordaens. Dillemans stond stil bij de levensgrote houtskooltekening ‘Boer met

Boeken Kortrijk tot het hedendaagse debat over identiteit en natievorming.

Na zevenhonderd jaar blijft de Guldensporenslag een buitengewoon belangrijk referentiepunt voor alle zelfbewuste Vlamingen.

In zijn boek geeft de auteur meteen antwoord op enkele prangende vragen: • Wat is nu eigenlijk een ‘goedendag’?

• Werd de Vlaamse Leeuw meegebracht van de kruistochten?

• Waarom sloeg graaf Robrecht van Bethune zijn vrouw dood?

• Aan welke zijde vochten de Brabanders mee?

• Wat is ‘het wonder van de Vlaamse vrouwen’?

• Wat bezielde Hendrik Conscience om ‘De Leeuw van Vlaanderen’ te schrijven?

Als u twijfelt aan uw antwoorden, dan is er maar één oplossing: schaf u dit vlot geschreven boek aan. Een boek dat elke Vlaams-nationalist moet gelezen hebben (of toch minstens in zijn boekenkast moet hebben staan). Bij Uitgeverij Polemos rolde deze week de vierde druk van de persen, wat meteen het succes en de waarde van het boek beklemtoont.

K arl van C amp

Deze maand gratis verzending voor de lezers van ’t Pallieterke!

Karim van Overmeire, “De Guldensporenslag”, 336 blz., Uitgeverij Polemos, Antwerpen.

Prijs: 24,95 euro (gratis verzending mits opgave van de unieke code: Pallieter1302.)

Bestellen: door overschrijving van 24,95 euro op de rekening van Uitgeverij Polemos: IBAN: BE15 7340 3409 7630 (KBC) met vermelding van de code.

Of via de webwinkel van www.polemos. be (vul de code in in het vakje kortingsbon).

Telefonisch bestellen kan ook: 03 232 14 17

schop’ (Permekemuseum) en besloot: “Permeke is de heruitvinder van de complexe eenvoud, zijn werk is de ultieme incarnatie van de rauwe vervoering.”

Wim Delvoye koos voor het ‘Lam Gods’ van Jan en Hubert van Eyck. Delvoye prees de “ongelooflijke artistieke waarde” van het meesterwerk, waardoor we de hele hedendaagse kunst moeten relativeren. Het ‘Lam Gods’ houdt de kunstenaars van vandaag met beide voeten op de grond, aldus Delvoye: “Ik kan er heel luchtig over doen, over wat wij eigenlijk maar doen in vergelijking met dit paneel.”

Ook Luc Tuymans koos voor een werk van Jan van Eyck, de ‘Madonna met kanunnik Joris van der Paele’ (Groeningemuseum). Hij roemde “het onverbiddelijke realisme” en “de extreme perfectie” van het grootse werk. Het is volgens Tuymans van zo een “onbereikbare kwaliteit” dat je “als schilder in dit land al van in den beginne getraumatiseerd bent.”

Trots op Claus Allemaal mooie en zelfs nederige woorden van hedendaagse kunstenaars voor de grootmeesters van toen. Maar wat leverde het wedstrijdje kunst gaan kijken op?

Op nummer één eindigde, niet onverwacht, het ‘Lam Gods’, gevolgd door ‘Het rijk der lichten’ van Magritte, ‘Intrige’ van Ensor, ‘Dulle Griet’ van Bruegel en ‘Duizeling’ van Spilliaert. Geen Rubens, Van Dyck en Jordaens in de kunstcanon van de VRT, maar misschien zijn dat geen echte ‘Belgen’. Ook geen Van de Woestijne, De Smet, Van den Berghe… Het is altijd hetzelfde met die ‘toppen’ en zeker als er slechts vijf werken uit de rijke Vlaamse beeldende kunst op het lijstje kunnen prijken. Dat kan nooit goed komen.

Eén museum heeft zich met de kunstcanonwedstrijd in de kijker weten te plaatsen: het Museum van Deinze en de Leiestreek met zijn topstuk, ‘Bietenoogst’ van Emile Claus. Toen Claus het monumentale doek in 1890 toonde, veroorzaakte het nogal wat deining in de chique salons van Parijs en Brussel. De verheerlijking van het harde boerenleven op een dergelijk groot formaat was ongezien. ‘Bietenoogst’ belandde op de negende plaats van de VRTcanon en het museum vindt dat een prima aanleiding om alle schilderijen van Claus uit de collectie samen te brengen in de Bietenoogstzaal.

De schitterende landschappen en portretten van Emile Claus worden er omringd door een selectie van zijn sterkste tekeningen. Reden genoeg om naar Deinze af te zakken.

‘Bietenoogst zien en sterven’, nog tot 17 juni 2018, Museum van Deinze en de Leiestreek, Deinze, www.mudel.be

MMMV

Pallieterbuffet

Zondag 4 maart om 12 uur

Actueel

1 februari 2018

13

Digitale media zoals SCEPTR maken het verschil Eerder deze maand kwam het bedrijf Lidl – na een artikel op onze nieuwssite SCEPTR. net - onder vuur te liggen op sociale media. Een reclamefoto in de inkom van het Lidl-filiaal van Ternat, met een levensgrote foto van de kerk van Ternat bleek immers bewerkt.

Het kruis op de kerktoren was op de foto weggewerkt, verdwenen, foetsie… Dit naar eigen zeggen “wegens praktische redenen inzake afmetingen”.

Wie de Lidl in Ternat thans bezoekt, zal merken dat de foto met de Sint-Gertrudiskerk aangepast is, nu met kruis op de toren. “We willen zeker niet de indruk wekken dat we een kwaad opzet hadden. Het ging om een simpele menselijke fout”, geeft Isabelle Colbrandt, communicatieverantwoordelijke van Lidl, mee aan SCEPTR. “We zijn die week zelf met onze collega’s in actie geschoten, hebben een fotograaf ter plaatse gestuurd en een nieuwe fotosticker laten maken.”

Men kan zich afvragen: zou Lidl deze aanpassing ook uitgevoerd hebben zonder het artikel op SCEPTR?

Griekenlandhetze Vorige zomer kwam Lidl al eens in het oog van een internationale storm terecht omdat op de verpakking van onder meer de Lidlmoussaka Griekse kerkkoepels te zien waren waarvan de kruisen vakkundig waren weggewerkt. “Het is een schande dat Lidl voor foto’s op haar Griekse producten de kruisbeelden uit de landschappen wist. Nochtans een deel van het landschap en de cultuur”, zei een klant toen bij RTL-info. De budgetketen – die veel allochtone en islamitische klanten heeft – liet toen weten dat men “het gebruik van religi-

euze symbolen [mijdt], omdat we geen enkel geloof willen uitsluiten”. Dus worden op de publiciteit van Lidl christelijke symbolen vakkundig weggegomd.

Nadat de Facebookpagina van de winkelketen overstroomde met negatieve reacties en zelfs de Grieks-Orthodoxe Kerk reageerde, verontschuldigde Lidl zich. “Het spijt ons oprecht”, luidde het ook toen. “Het is duidelijk dat er een fout gemaakt werd.”

Help ons om SCEPTR te laten groeien Aandachtige lezers kennen SCEPTR.net al een tijdje en zijn op de hoogte van het feit dat de nieuwssite in de schoot van ’t Pallieterke is ontstaan. SCEPTR wil vanuit een rechts-conservatieve invalshoek nieuws zoeken en selecteren en op een objectieve manier wereldkundig maken. Langzaam maar zeker begint die strategie vruchten af te werpen.

Traditionele media nemen steeds vaker berichten over en zo wordt links in de media eindelijk op een gedegen manier en voor een groot publiek van antwoord gediend. Het Lidl-artikel is een voorbeeld, maar evengoed bracht SCEPTR anarchistische brandstichting

aan het licht, de anti-Vlaamse en antisemitische tweets van kersvers VRT-medewerkster Jihad van Puymbroeck of de seksistische uitlatingen van de linkse hypocriet, 0110-organisator en dEUS-frontman Tom Barman. En we kunnen zo wel even doorgaan.

Voor meer en beter SCEPTR werd mee mogelijk gemaakt door het trouwe en geëngageerde lezerspubliek van ’t Pallieterke. We zijn dan ook trots u te kunnen laten weten dat SCEPTR het goed maakt en op de goede weg is om online de nieuwsbron te worden waar Vlaanderen al erg lang op heeft zitten wachten. Deze week zullen we

onze 10.000ste volger noteren op onze Facebookpagina.

Het blijft natuurlijk een financiële uitdaging om een digitale nieuwssite te laten functioneren, met een dagelijkse stroom nieuwe berichten. De giften die SCEPTR ontvangt, worden integraal gebruikt om (nieuwe) auteurs aan te trekken, het aantal artikels op te drijven en meer tijd vrij te maken om aan onderzoeksjournalistiek te doen.

Wilt u graag (nog) een steentje bijdragen, dan kunt u dit doen via het rekeningnummer BE39 7390 1640 4519 van de vzw SCEPTR.

Nationalistische Turken delen overal propaganda rond Afgelopen weekeinde zijn in wellicht duizenden brievenbussen in Vlaanderen propagandaboeken gebust. Het betreft boeken met een anti-Koerdische en fel pro-Turkse boodschap, uitgegeven door een controversiële sekteleider. De Koerdische Arbeidspartij (PKK), met wie de Turkse staat in gewapende strijd is verwikkeld, wordt erin omschreven als een terreurgroep die een communistische dictatuur in gans de wereld wil installeren.

In Genk, Hasselt, Aalst en Wilrijk zijn duizenden pro-Turkse pamfletten rondgedeeld.

De brochure, uitgegeven in boekvorm, richt zich vooral tegen de PKK en de Koerdische onafhankelijkheidsstrijd. Opvallend, hoewel de brochure zich beroept op wetenschappelijkheid, valt het ook de evolutietheorie van bioloog Charles Darwin aan. De samenvatting van het boek sluit fel af met: “Wij zeggen dit tegen de PKK: wij hebben geen centimeter land om weg te geven. Ons doel is de plaag van het communisme tot zwijgen te brengen door de uitoefening van anti-darwinistische en anti-materialistische activiteiten waar Lenin zo voor vreesde.”

De verantwoordelijke schrijver van het pamflet is Adnan Oktar, een bekende nationalistische en islamistische publicist uit Turkije. Oktar is niet zonder controverse. Hij raakte in het verleden verwikkeld in een cocaïneschandaal en wordt door critici benoemd als sekteleider en televangelist. Hij laat zich veelvuldig opmerken in het bijzijn van scharen schaars geklede vrouwen en wordt ook wel eens een seksgoeroe genoemd. Oktar is woonachtig in Istanboel.

De verantwoordelijken voor de brochurebedeling in Vlaanderen blijven voorlopig onbekend.

Onbekende groep achter massale bedeling propaganda In verschillende Vlaamse steden loopt een onderzoek naar de feiten. In Genk werden volgens onze bronnen in minstens meerdere appartementen in de Genkse Molenstraat brochures met propaganda gebust. “Wij hebben melding gekregen van de folder”, vertelt men op de communicatiedienst van politiezone CARMA (waaronder Genk valt). “Wij doen voorlopig onderzoek om te achterhalen vanwaar het komt.”

Ook in Hasselt zijn verschillende propagandabrochures in brievenbussen gedeponeerd.

“Wij hebben afgelopen weekeinde drie meldingen gekregen”, bevestigt Dorine Baens, woordvoerster voor de politie van Hasselt, aan SCEPTR. “Afgelopen november hadden we een gelijkaardig incident in Zonhoven en toen konden we twee personen op heterdaad betrappen. Boeken in brievenbussen steken is op zich niet strafbaar, maar we gaan ook de inhoud onderzoeken naar eventuele oproepen tot geweld of xenofobie. Op basis van dat onderzoek zullen we zien of we verder gaan of niet.”

Onze redactie kreeg tevens meldingen uit

Aalst en Mechelen, al kon de politie die feiten nog niet bevestigen. Ook verscheen al berichtgeving over hetzelfde feit in Wilrijk. De Antwerpse politie volgt die zaak van nabij op, “deels uit bezorgdheid voor een volgende escalatie tussen Turken en Koerden in de stad”, meldde ATV. Het kabinet van Liesbeth Homans (N-VA), Vlaams minister voor Gelijke Kansen en Integratie, laat weten dat het “een goeie zaak is [dat] het pamflet […] blijkbaar geschreven [is] in het Nederlands”, aldus Homans. “Zo kan iedereen onmiddellijk lezen welke idiote uitspraken er in beschreven staan. […] Ik ben blij dat de […] politie onmiddellijk een onderzoek gestart is om na te gaan of er sprake is van strafbare feiten. Als minister van onder andere Integratie blijf ik herhalen dat we niet kunnen tolereren dat er buitenlandse conflicten in Vlaanderen geïmporteerd worden en dat bevolkingsgroepen tegen elkaar worden opgezet.” Het kabinet van Zuhal Demir (N-VA), de federale evenknie van Homans en zelf van Koerdische afkomst, laat weten “vertrouwen te hebben in het politieonderzoek”.

Koerden en Turken Turken en Koerden leven al geruime tijd op gespannen voet met elkaar. Dit zeker na de aanvang van het Afrin-offensief door het Turkse leger in het noorden van Syrië tegen de Koerdische YPG, eerder deze maand. Spanningen tussen die twee volkeren worden geregeld geëxporteerd naar andere landen, onder meer in

Europa. Zo was er in oktober een fikse vechtpartij tussen Koerden en Turken in de Brederostraat in Antwerpen. 47 mensen werden toen bestuurlijk aangehouden.

In maart vorig jaar braken rellen uit tussen de twee etnische groepen aan de Turkse ambassade in Brussel.

Jonas Naeyaert

EEN MILJOEN INWIJKELINGEN Er zit een vreemde ironie in: een artikel van Alain Destexhe, de rebelse en politiek incorrecte MR-senator en gewezen voorzitter van Artsen zonder Grenzen (!), over de manipulatie van de immigratiestatistieken in België was niet in “onze” media terug te vinden, maar wel op de webstek van het Amerikaanse Gatestone Institute. De Engelse titel: “How to manipulate immigratione data? Take Belgium…”

Destexhe wijst erop dat men de cijfers over de migratie opsplitst, zodat ze nooit echt alarmerend lijken. Slechts één van vele voorbeelden: men schotelt ons alleen deelcijfers per jaar voor, en dat zijn dan ook weer delen van het grotere geheel: het gaat dan alleen over asielzoekers, of alleen over gezinsherenigingen, of alleen over regularisaties… En zo krijgt men de indruk dat het probleem nog niet zo groot is. Pas als men al die afzonderlijke statistiekjes samenvoegt, wordt de situatie echt duidelijk: 608.322 naturalisaties in twaalf jaar tijd en daarbovenop nog eens een miljoen nieuwe immigranten.

DUITSE GROTE COALITIE IN DE PROBLEMEN Dan toch geen Grote Coalitie tussen CDU-CSU en de SPD? De drie betrokken partijen blijven het oneens over de vluchtelingencrisis. Na zes uur vruchteloos onderhandelingen trok Merkel maandagnacht naar huis. “Het werk en de discussie gaan verder”, luidt het in kringen van CDU-CSU. Dat de SPD eist dat families van “beschermde” vluchtelingen óók naar Duitsland mogen komen, is er voor Merkel voorlopig te veel aan.

14

Actueel

1 februari 2018

Parking C: Vlaanderen mag nu niet langer langs de kant blijven staan Joke Schauvliege heeft dus gedaan wat ze moest doen. Ze weigerde de omgevingsvergunning voor het Eurostadion omdat ze onmogelijk kon ingaan tegen de sterk onderbouwde bezwaren van de Vlaamse administratie: het project was veel te groot en zou voor een verkeersinfarct zorgen.

Dit zijn exact dezelfde bezwaren die in ten ‘Vlaams Strategisch Gebied rond Brusdeze kolommen al van bij het begin wer- sel’. De stad Brussel is weliswaar eigenaar den neergeschreven, maar blijkbaar komen van dit terrein, maar dat hoeft zo niet te blijbepaalde excellenties veel trager tot evidente ven. De Vlaamse regering kan perfect met inzichten dan gewone stervelingen. Nog niet de stad Brussel of met het Hoofdstedelijk zo lang geleden verklaarde Schauvliege zich Gewest aan tafel gaan zitten en een verin het parlement uitdrukkelijk voorstander standig akkoord uitwerken, waarbij Vlaanderen een deel van deze gronden opkoopt van het Eurostadion…

In dit dossier werd een heel lange weg of onteigent. afgelegd. Op 11 september 2013 tekende Knooppunt voormalig Vlaams minister-president Kris Zo kan men overeenkomen dat de parkeerPeeters samen met premier Di Rupo en met de Brusselse minister-president Vervoort een functie ten behoeve van de Heizelpaleizen intentieverklaring pro Eurostadion om “alle behouden blijft via ondergrondse parkings, kansen te maximaliseren, zodat een zo slui- maar dat Vlaanderen de rest van het terrein tend mogelijk dossier kan overgelegd wor- inricht als een knooppunt van openbaar verden bij UEFA…” Ruim vier jaar later had voer. Vlaanderen heeft immers beslist om in Peeters’ partijgenote Joke Schauvliege de de Noordrand twee tramlijnen te realiseren twijfelachtige eer het megalomane project en een zogeheten trambuslijn tussen de Heizel en de luchthaven. De Vlaamse regering ten grave te dragen. kan dus perfect een grote stelplaats van de Baas Gansendonck Lijn uitbouwen op deze locatie, waar zowel De beslissing lijkt definitief. Ghelamco plaats is voor bussen, trams en ‘trambussen’. spartelt nog wat tegen en gaat allicht in Tegelijk kan op termijn ook een deel van de beroep, maar het is duidelijk dat Paul Ghey- Vlaamse administratie en zelfs een toerissens een achterhoedegevecht voert, enkel tisch uitstalraam gevestigd worden op Parbedoeld om achteraf, met enig juridisch vel king C, zodat dit terrein voor pendelaars en over de buik, een fikse schadevergoeding reizigers een aantrekkelijke ‘inkom’ gaat vorte eisen van de stad Brussel. Overigens kan men voor de Vlaamse Rand.

Met een klein beetje creativiteit kan Vlaanmen Ghelamco zelf niet zoveel verwijten: deze firma voerde uit waarvoor ze werd inge- deren aan dit grote terrein (27 hectare) een huurd. De échte boosdoeners in dit verhaal nuttige invulling geven die voor iedereen zijn enkele omhooggevallen Brusselse poli- een meerwaarde kan bieden en die niet lantici van het slag van Guy Vanhengel en Alain ger hoeft gezien te worden als een bedreiCourtois, Baas Gansendonck-figuren die ging voor het Nederlandstalig karakter van de alleen maar dachten aan het eigen belang Noordrand. Daarbij kunnen ideeën van Ghelamco overgenomen worden: een groene en de eigen glorie.

Vraag is nu of de Vlaamse regering inzake buffer langs de Ring zou in op dit concentraParking C dezelfde lijdzame houding zal blij- tiepunt van fijn stof meer dan welkom zijn. ven aannemen als de voorbije vijf jaar. Het Mogen we van de Vlaamse regering een klein gaat om een strategisch stukje Vlaande- beetje ambitie en spitsvondigheid vragen in ren, dat centraal gelegen is in het zogehe- de Vlaamse Rand?

BL

TRUMP EN VROUWEN (1) Je moet het hem nageven, de Amerikaanse president heeft gevoel voor humor. Op de dag dat (een jaar na zijn inauguratie) honderdduizenden linkse vrouwen in verscheidene steden de straat op gingen om tegen zijn beleid te protesteren, stuurde Trump via Twitter volgend laconiek bericht de wereld in: “Overal mooi weer in ons grootse land. Een perfecte dag voor alle vrouwen om te betogen. Kom nu op straat om de historische mijlpalen en het ongeziene economische succes van de voorbije 12 maanden te vieren. Laagste werkloosheid bij vrouwen in 18 jaar!”

Af te lezen aan de vele grimmige (en vulgaire) reacties konden de ‘pussyhats’ deze droge mededeling maar matig appreciëren.

Omdat de waarheid kwetst?

TRUMP EN VROUWEN (2) De jonge conservatieve auteur Charlie Kirk merkte op de sociale media op dat Trump er geen enkel probleem mee heeft om vrouwen in te zetten op cruciale posities.

Zo heeft het Witte Huis voor het eerst in

Kruisende woorden oplossing 1093

tien jaar weer een vrouwelijke woordvoerder, is de vertegenwoordiger van de VS bij de VN een vrouw en zijn de twee presidentiële raadgevers vrouwen. Bovendien telt het kabinetTrump meer vrouwen op hoge posten dan dat van zijn voorganger.

Wat opvalt is dat die vrouwen zeer loyaal zijn, en nooit openlijk overhoop liggen met hun baas. Wat over sommige van hun mannelijke collega’s, zoals Sessions en Tillerson, niet kan worden gezegd.

VLIEGTUIGJE Als reactie op het besluit van president Trump om de Amerikaanse fondsen voor de Palestijnse Autoriteiten te bevriezen, beweerde president Mahmoud Abbas met tremelo’s van verontwaardiging in zijn stem dat zijn onderdanen daardoor “uitgehongerd” zouden worden. Maar diezelfde week kocht hij een presidentieel vliegtuig van 50 miljoen dollar. Een detail, nietwaar?

Maar het is symbolisch voor de hypocrisie en de leugenachtigheid van de Arabische en Afrikaanse propaganda, waarbij schatrijke dictators het Westen de schuld geven als hun onderdanen verhongeren of in ellende verkommeren. En anders dan in sommige Afrikaanse landen verhongeren de Arabieren in Judea en Samaria natuurlijk helemaal niet.

E

R A A K

T

X

A C C U

E

E

K

N N X

T

X D R K

X

K

S

X

V O R M

T

I

E

X

E

I J P

E

L

E N

D A

L

I

X

E I

X D E M O S T

R

E

E

E

E

R

X O A

P

T

L

S

X

Z

E N

Zweden kwam de jongste jaren regelmatig in de media met berichten over een toenemend aantal verkrachtingen van Zweedse vrouwen door (meestal) allochtone mannen.

Links deed dit in het slechtste geval af als fake news, in het beste geval als een soort van ‘collateral dammage’ bij een voor de rest geslaagd multicultureel model.

Maar hoeveel slachtoffers van verkrachtingen telt Zweden in feite? En vooral: is er sinds de toename van vluchtelingen sprake van meer verkrachtingen?

Uit cijfers van de Zweedse Raad van Preventie tegen Criminaliteit blijkt dat er in 2017 ruim 7.200 verkrachtingen werden geregistreerd, 20 verkrachtingen per dag. Met een substantiële verhoging van 10 procent ten opzichte van 2016. Ook andere vormen van seksuele misdrijven namen toe, met een verhoging van 8 procent op een jaar tijd. 21.500 misdrijven op een jaar in totaliteit.

Vooral de cijfers van verkrachtingen in de zéér multiculturele hoofdstad Stockholm zijn schokkend: het aantal verkrachtingen nam op een jaar tijd toe met 29 procent, en als men de cijfers op een termijn van twintig jaar bekijkt, zelfs met 400 procent!

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Want de rechtse partij Zweedse Democraten klokt in de peilingen af op ongeveer 25 procent van de stemmen: ongezien in Zweden en een kaakslag voor de politiek correcte sociaaldemocratische elite in dat Scandinavische land.

Piet van Nieuwvliet

Verkiezingen in 2018 in Zweden Samenleven met de gekleurde medemens?

Uit de gepubliceerde criminaliteitscijfers blijkt er in Zweden nog veel werk aan de winkel is. Al zeker van de kant van de gekleurde medemens zal een grote tand moeten worden bijgestoken.

GEVAARLIJKE ESCALATIE De transmigranten worden steeds brutaler en ze slaan op steeds meer plaatsen toe.

In één geval werden twee politiemannen bij een snelwegparking aangevallen door een groep van veertig transmigranten. Die liepen geen grote risico’s, want de agenten mochten natuurlijk niet schieten. En zelfs als ze met de hulp van haastig opgetrommelde versterkingen enkele arrestaties konden verrichten, leidde dat tot niets.

De meeste transmigranten kregen gewoon een briefje waarop stond dat ze het land moesten verlaten. Sommigen hadden al acht zulke “bevelen” gekregen. Die straffeloosheid is een probleem dat men al minstens twintig jaar laat rotten.

Er zijn eenvoudige juridische oplossingen voor, maar de politieke kaste vertikt het daar werk van te maken. Straffeloosheid leidt altijd tot escalatie.

Het is wachten tot een politieman of een vrachtwagenchauffeur vermoord wordt…

GROOT-DHIMMITANNIË De autoriteiten in vele Britse steden zijn niet alleen jarenlang passief medeplichtig geweest

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A L I C H T G B U N X O O I C I T T E R B D K I E V X B E S E X E R O F E M I N E N G W X N E X S H A G E N T X I F E E X E A J E E N G E S K L F X I X P L S T E N G E

Samenleven gaat steeds beter…

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

aan de activiteiten van islamitische benden verkrachters en pooiers, die zich aan blanke tienermeisjes vergrepen, nu komen nog gevallen van misdadige nalatigheid aan het licht.

Tussen 2015 en 2017 werden alleen al in Londen 265 gedwongen huwelijken bij de politie gemeld en 759 gevallen van “eer-gerelateerd geweld”. Uiteraard is dat het topje van de ijsberg. Zulke praktijken blijven meestal onder de radar.

De zwijgplicht binnen islamitische groepen is even meedogenloos als bij de maffia. Maar meer dan duizend gevallen werden toch gemeld. Zonder veel resultaat: er werden slechts 138 daders aangeklaagd. En die werden lang niet allemaal effectief vervolgd en gestraft.

Het wordt nog erger als men de cijfers over de besnijdenis van meisjes bekijkt. In Engeland en Wales hebben naar schatting 137.000 meisjes en vrouwen die seksuele verminkingen ondergaan, maar er is in heel Groot-Brittannië nooit één enkele veroordeling geweest.

Niet één. Een woordvoerder van de politie verklaarde dat er “te veel nuances” waren in dit soort misdaden. Inderdaad, niet alle moslims snijden even grote stukken weg.

Maar is dat een reden om dan maar geen vervolging in te stellen?

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

1 februari 2018

Respect voor Ludo Na de thuismatch van Anderlecht tegen Waasland-Beveren had ik een rothumeur. Ik besloot de traditionele receptie na de wedstrijd links te laten liggen. Ik had geen goesting om naar het gezever te luisteren van enkele betweters, die mij maar al te graag zouden willen vertellen waarom het vierkant draait bij paars-wit.

Daarom besloot ik samen met mijn zoon Sven en enkele vrienden binnen te springen in een café, gelegen in tribune 2 van het Constant vanden Stockstadion. Het café draagt de naam van wijlen Ludo Coeck, één van de iconen van de Brusselse club. Het was een tijdje geleden dat ik er nog was geweest, maar ik herinnerde het mij alsof het gisteren was. Bij het binnenkomen van de zaak zag je een foto met een breed lachende Ludo Coeck, je kon er niet naast kijken. Het kleinood hing er niet meer! Toen ik de man achter de toog vroeg wat er was gebeurd, hoorde die het in Keulen donderen en toverde een domme grijns op zijn gezicht.

Met de vuilniskar Een supporter, die schijnbaar had meegeluisterd, bracht mij op de hoogte. Een paar pipo’s hadden aan de foto zitten prutsen en het hele boeltje was naar beneden gedonderd.

Het glas was gebroken. Sindsdien staat de foto ergens achteraan in het café op de grond tegen een muur. Dat noem ik een gebrek aan respect! Ik verwittigde het genie achter de toog dat ik na de match tegen Mechelen zou terugkomen en dat het zijn beste dag niet zou zijn als de foto niet zou hangen waar hij hoort.

Ludo Coeck overleed op 9 oktober 1985, amper dertig jaar oud. Ik zat in een restaurant in Nijvel, met een journalist, toen ik het slechte nieuws vernam. Het was wel even slikken. Op die maandagavond was Ludo op weg naar een kinesist in Leuven. Het regende, hij schoof weg en is tegen een vrachtwagen gevlogen die voor hem reed. De rechterkant

Blijven trainen Zes doelpunten en spektakel alom, maar met als schaduwzijde dat Standard en Anderlecht weinig opschieten met één puntje. Dit gezegd zijnde, over naar Anderlechttrainer Hein Vanhaezebrouck. Het kan hem toch niet ontgaan zijn dat zijn manschappen sinds het begin van de competitie amper twee strafschoppen versierden. Die penalty’s werden dan nog met de Franse slag om zeep geholpen. Het zal wat veel gevraagd zijn voor de broddelaars om bij Club Brugge in de leer te gaan. Temeer omdat Club zopas een steek liet vallen op het veld van AA Gent. Het zou nochtans geen slecht idee zijn dat Anderlecht eens over het muurtje gaat kijken in het Jan Breydelstadion. Club duikt regelmatig op in de zestien, mocht al negen strafschoppen trappen en die gingen allemaal vlot binnen. Dan is de proef op de som vlug gemaakt voor mauve-wit: trainen en blijven trainen.

Babylonisch Op een moedwillige steenezel na zal niemand ontkennen dat Antwerp de revelatie is van het seizoen in de Jupiler Pro League.

Tot zover krijgen we onze handen opeen voor

Voetbalschimmen

Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

van zijn wagen was helemaal weg, tot tegen de bestuurdersplaats. Hij was hersendood en overleed in het UZ in Edegem.

Zijn goede vriend was Swat van der Elst. Zij hebben hun legerdienst gedaan in Etterbeek.

Ze hadden daar een goed jobke. Ludo was chauffeur van de vuilniskar en Swat was zijn bijrijder. Ze moesten in de andere kazernes het afval gaan ophalen. Wanneer ze aankwamen, parkeerden ze hun vrachtwagen en gingen in de bar van de officieren een pintje drinken. Een paar soldaten moesten ondertussen de camion vullen. Als die klaar waren, konden ze naar de volgende klant.

Ik speelde een vijftal jaar met Ludo Coeck bij Anderlecht. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, vroeg ik hem: “Ben jij dat gazettenmanneke van den Berchem?” Hij bulderde van het lachen. Dat was nu niet meteen de reactie die ik verwachtte. Ik hoop dat Swat en Ludo hierboven terug samen met de vuilkar op schok zijn...

Gille van Binst

15

Roskammen

Fileermessen Wie de wereld wil verbeteren begint best bij zichzelf. Vandaar dat we eerst ons fileermes even bovenhalen. In Lausanne hielden de topdenkers van de UEFA hun jongste geesteskind - of gedrocht - boven de doopvont. Een nieuwe competitie voor landenploegen, “Nations League”, gaat de al overvolle nationale en internationale kalenders nog wat meer belasten. De uitvlucht om het poenscheppen via een zoveelste tvcontract te verdoezelen heet “vervangingsmiddel voor vriendschappelijke interlands”.

Gans de “fine fleur” van voetballend Europa tekende aanwezig. Uiteraard ook onze voetbalbond, coach Roberto Martinez voorop.

Naar een reactie gepolst door de media zei hij zonder blikken of blozen “dat dit iets was waar onze voetbalwereld nood aan had”.

In een moeite voegde hij eraan toe dat hij ook dit tornooi met België wil winnen. Na het WK in Rusland, dat spreekt. De KBVB en de coach moeten hopen dat de “duivels” het straks min of meer zullen waarmaken op dat WK. Vallen ze daar opnieuw door de mand, dan is de kans groot dat ze, “strijdend” tegen Zwitserland en IJsland in hun “Nations League”-poule, alle aan de “gouden generatie” trouwe en nog opdravende fans persoonlijk zullen kunnen begroeten.

Wereldkampioen? Neen!

Aan verbale grootspraak ontbreekt het niet bij sommige duivels, met Kevin de Bruyne, draaischijf bij Man City, voorop. Bij de ondertekening van zijn “vernieuwd” contract à rato van een “weekloon” van 400.000 euro, liet hij de media inpikken op zijn doelstellingen: zijn gezin voor alles en wereldkampioen worden. Het inpikken was uitvoerig, maar tot veler verbazing voor een keer ook gekoppeld aan voorbehoud omtrent die wereldtitel. In Het Laatste Nieuws, anders zelden bevlogen door een kritische noot over sportieve wensdromen van iconen, schreef columnist Hugo Camps dat de ambitie van

De Bruyne aanstekelijk werkte, maar stelde ook de vraag: is ze realistisch? Hij gaf zowaar een duidelijk neen als antwoord. “Niet met deze coach en niet zonder een echt “klikken” met Eden Hazard. En of Kevin zijn “heilige geloof” wel deelt met de ganse groep, niet eerder de indruk wekt als solist over het veld en doorheen het leven te zwerven?

Je kan dan wel de grootste voetballer zijn, maar wereldkampioen word je niet.” Of hoe je het fileermes op zijn scherpst hanteert.

In tijden dat sportjournalisten het hoeragejuich vooral voorbarig op volle kracht uittoeteren, klinkt dergelijk proza van een nuchter denkende eenzaat onverwacht verfrissend.

Verbluffend rake analyse Als de ene zelfverklaarde “grootste sportkrant” het fileermes heel even bovenhaalt, kan de andere niet lijdzaam toezien. Vandaar dat Het Nieuwsblad via voetbalchef Ludo Vandewalle met een commentaarstuk uitpakte onder de veelzeggende titel “Neem geen ex-lief terug in huis”. Het kritische proza richtte zich tot het bestuur van volksen traditieclub KV Mechelen, in acute degradatienood verkerend. Het “lief” in kwestie is Aleksander Jankovic. “Zeker”, aldus Vandewalle, “niet weer in huis te nemen als het je al bedrogen heeft.” Duidelijker kon de link naar de vlucht van Jankovic naar Standard niet zijn. “Daar viel hij helemaal door de mand. En dit ontslag betekent allicht het einde van zijn Belgische trainerscarrière; Jankovic kan als coach nauwelijks winnen; hij bezielt spelers niet; ze geloven hem niet als hij zegt dat winnen een “must” is; hij rààkt hen niet; zijn PR is wel verbluffend; in een mum van tijd leerde hij Nederlands.”

Een verbluffend rake en terechte analyse.

Alleen, Vandewalle had die beter gemaakt onmiddellijk nadat het naïeve KVM-bestuur de blunder maakte die de club met één been in 1B zette. Mogelijk fataal, na alweer thuisverlies.

Zwaar programma

Niet geschikt

Het is wat vroeg om een rouwregister te tekenen Achter de Kazerne. Al ziet het er op dit moment verre van gezond uit voor KV Mechelen. Er volgen nog zes wedstrijden en niet van de minste. Volgend weekeinde mag Malinwa op bezoek bij Anderlecht.

Of het een plezierreis wordt, is twijfelachtig. Een week later volgt de wellicht beslissende thuismatch tegen Eupen. Wij hebben niks tegen Eupen, maar we zullen een kaars branden voor KV Mechelen en de trouwe supporters. Scoren en de tegenstrevers verschalken, dat moeten de spelers zelf doen, als het niet te veel gevraagd is.

Ga zitten en val niet van uw stoel. Toen ze veertien was, werd Elise Mertens wegens onvoldoende weggestuurd van de Topsportschool. Waarna ze op eigen benen, en met het geloof in eigen kunnen, verder moest. Zonder de hulp van de federatie van Sport Vlaanderen of van Tennis Vlaanderen, heeft ze dan toch maar de prestigieuze halve finale van de Australian Open behaald.

We hebben zo het gevoel dat een aantal door de mand gevallen scherpslijpers, na hun ondoordacht besluit, de voorbije nachten hebben liggen woelen in hun beddenbak. Het is hen van harte gegund.

Spanning troef

Lol trappen

Bölöni met de ijzeren arm en zijn ravotters.

Het probleem waarmee we worstelen, is dat we, amper vertrouwd met een aantal nieuwkomers, om de week geconfronteerd worden met alweer ’versterkingen’ die aan de lopende band hun opwachting maken. Doorgaans met namen waarbij onze tong in een knoop draait.

Onze 007 in de Antwerpkleedkamer ontsluiert dat hij intussen gewend is aan de kakelbonte klanken die daar overheersen en dat hij vol waardering is voor de manier waarop Bölöni erin slaagt zijn homilie over te brengen naar zijn legionairs. Waarvan akte.

Als het de kandidaten voor de rode lantaarn een troost mag zijn, de Proximus League (1 B) heeft ook zijn charmes. We legden ons oor te luisteren bij Beerschot-Wilrijk, waar ze tussen hoop en vrees, maar vol zelfvertrouwen, toeleven naar de dubbele confrontatie met de andere finalist.

Wie wordt het? Cercle Brugge, Lierse, of krijgen we tegen de verwachtingen in toch nog een verrassende ontknoping? Terwijl ze in Westerlo de overwinning tegen OHL en het doorgeven van de rode lantaarn vierden met een galavertoning van de boerinnekensdans. Zo ziet ge maar, leve de Proximus League. Zeker voor wie bij het scheiden van de markt aan het langste eind trekt.

Voor wanneer?

Deugddoend

Vermits Antwerptrainer Laszlo Bölöni een polyglot is die de Babylonische toestanden in dat huishouden spelenderwijs onder de knie heeft, mogen we verwachten dat hij sinds zijn verblijf in Antwerpen volop Nederlands aan het leren is. Voor wat hoort wat. Als hoofse gentleman zal hij wel beseffen dat hij op die manier extra krediet kan scoren bij de aanhang. Het zijn niet allemaal rabauwen die in koor staan te brullen “we zingen en zuipen de godganse dag, want wij zijn van den Antwerp”. Zingen en boemelen tot daartoe, maar de godganse dag, is dat niet wat overdreven?

Ze is tweeëntwintig, heeft twee gedenkwaardige weken achter de rug en ze wilde na haar knappe prestaties in de Australian Open zo vlug mogelijk naar huis om daar de massale commentaren en lofbetuigingen door te nemen waarmee de kranten elkaar probeerden te overtroeven. Dan hebben we het over het Limburgse tennisfenomeen Elise Mertens, uiteraard. Ze staat nu in de top twintig van de wereldranglijst, maar het allermooiste aan dit verhaal staat haar nog te wachten. “Gedurende enkele dagen raak ik geen raket meer aan. Het zal deugd doen.” Onze zegen heeft ze.

Niemand die beveelt dat we er ons moeten bij neerleggen, maar het zullen straffe gasten moeten zijn die Mathieu van der Poel nu zondag willen kortwieken op het WK veldrijden in Valkenburg. Toch doet de Nederlander er goed aan uit zijn doppen te kijken, want onze eigen wielerbond heeft er iets op gevonden om de eensgezindheid binnen de nationale ploeg aan te wakkeren.

Allen samen op ministage, naar een vakantieverblijf op de top van de legendarische Cauberg. ‘Teambuilding’ noemen ze dat. Dat wil bondscoach Sven Vanthourenhout niet gezegd hebben. Trainen, klaverjassen en lol trappen is de boodschap. Het is genoteerd. Al valt er geen regenboogtrui mee te verdienen, lachen is gezond. In de hoop dat ze er geen bult aan overhouden, want dat is er dan weer over.

Uitdaging Het is voorbarig om al een boom op te zetten over Parijs-Roubaix. Er zal nog veel water door de Schelde vloeien voor het zover is, maar het bericht dat Wout van Aert met zijn ploeg Verandas Willems-Crelan mag starten in de Hel van het Noorden is toch het vermelden waard.

Een veldrijder die de uitdaging aangaat om zich te tonen in een klassieker, dat is iets waar we naar uitkijken. Al zullen we wat geduld moeten oefenen. Laat eerst de krokussen en het botten van de bomen maar komen. Alles op zijn tijd.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

1 februari 2018

De vette jaren zijn aangebroken en daar is de avarus rodent “De economie trekt aan en de staat is op goede weg om opnieuw gezond te worden”, is het besluit van politiek-biologisch filosoof Bart Neutjens, niet verbonden aan alle universiteiten ter wereld. “Ik heb alle redenen om aan te nemen dat we aan het begin staan van zeven vette jaren.”

Het wordt voor de burger geen makkelijke opdracht om straks het werk van de regering-Michel te beoordelen. Waar vind je als kiezer nog objectieve informatie? We kunnen er niet omheen. Het aantal jobs stijgt wel degelijk, maar niet zo snel als in de rest van Europa. Bovendien zijn het volgens de oppositie flexijobs met extreem lage lonen. PS-voorzitter Di Rupo had het over “miserie, miserie, miserie”. Waarop Charles Michel prompt “jobs, jobs, jobs” begon te scanderen.

Ook economen raken het maar niet eens over het vraagstuk of we al dan niet ‘goed bezig zijn’. Die staan immers nog steeds gebogen over de kist van het Zilverfonds, op zoek naar de miljarden die Johan vande Lanotte erin stopte maar vooralsnog moeilijk te vinden zijn.

“Met een wetenschappelijke benadering kom je nergens”, stelt professor Neutjens. “Politici hebben in de loop der eeuwen hun capaciteit om correct te zijn verloren. Creatief omgaan met feiten is tot hun DNA gaan behoren. Dat wil niet zeggen dat politici onbetrouwbaar zijn.

Het betekent dat je hen moet beoordelen op gedrag en niet op woorden.”

Pallieter: kan u eens een voorbeeld geven?

Neutjens: “Neem nu de socialistische politicus. Die gaat in crisistijden aan het ham-

steren slaan. Jammer genoeg meestal met overheidsgeld. Publipart, Ghelamco-arena’s, Samusocial. De socialistische politicus sleept alles naar zijn eigen bankrekeningetje om de koude winter door te komen. Soms letterlijk: Willy Claes, bestuurder bij Carrefour, ging niet één ontslag goedkeuren zonder een gegarandeerde jaarvoorraad kreeft. Het is een beetje de aard van het beestje.”

Pallieter: maar, dan voorspelt u net zeer barre tijden, want socialisten hamsteren massaal deze dagen…

Neutjens: “Ik ga dat niet ontkennen, maar er is toch een groeiende tendens onder politieke biologen om de socialist niet meer als representatief te beschouwen. We merken ook dat ze tegenwoordig hamsteren in alle seizoenen, hoor.

Het zijn deugnietjes. Ik refereer in dit kader liever naar de groene politici. Die staan nu in volle bloei. Ze zijn heel lawaaierig en stijgen in populariteit. Een typisch teken van economische voorspoed. In meer moeilijke tijden heeft de burger geen tijd voor dat gezwets. De groene politicus is een teken van verveling en overbodigheid.

Als een Kristof Calvo goed scoort in de peilingen, betekent dat eigenlijk dat mensen beseffen dat ze het te goed hebben en meer

Kruisende woorden 1094

A B C D E F G

Sukkelaar

Het wordt stilaan hopeloos, we kunnen het echt niet meer belachelijker verzinnen dan de realiteit.

H & M neemt sokken uit de rekken, omdat daar, als ze in de juiste richting gehouden worden, iets op zou staan dat mogelijk als “Allah” geïnterpreteerd zou kunnen worden. Zeker last van zweetvoetsyndroom.

Soms hebben wij medelijden met Marc Van Ranst, de viroloog die besmet lijkt met een virus waardoor hij t’allenkant nazisme ontwaart. Nu ziet hij dat weer opduiken bij wie het durft hebben over de kostprijs van de sociale zekerheid versus de kosten veroorzaakt door migratie. Een vaccin lijkt vooralsnog niet voorhanden.

Aapjes

Voorrechtencoalitie

Er is toch iets heel raars aan de hand met die Unie “van ons”. Doen ze in Spanje onnozel, dan is die Unie stekeblind. Valt Turkije Syrië binnen, met name in Koerdisch gebied, dan blijft het oorverdovend stil. Iets met horen, zien en zwijgen.

Op tijd en stond laat de Kinderrechtencoalitie van zich horen. De redenering is daar als volgt: als ouders zonder verblijfsrechten lang genoeg hun kinderen hier illegaal kunnen laten verblijven, verdienen zij daarmee als familie verblijfsrecht. Daar krijgen dus al die ngo’s blijkbaar massaal subsidie voor: om wettelijk (!) beleid te blokkeren uit naam van hyperindividueel toegepaste rechten. De opengrenzenmaffia en de Liga van Mensensmokkelaars danken de coalitie!

Als u dit ‘t Pallieterke in handen hebt, kent u de uitkomst al, maar een dag voor de aanstelling van Puigdemont tot minister-president van Catalonië, was hij plots onvindbaar. Er zullen er in Spanje nachtmerries hebben gehad, van maandag op dinsdag!

I J

Spookachtig

K

Wij parafraseren al eens graag Marx. Er waart een spook door de riolen van Catalonië. Het spook van zelfbestuur!

L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1093 VINDT U OP BLZ. 14

Getikt

Waar is Carly?

H

A. Banaal B. Meer dan nodig is - En andere C. Afrikaans land - Nummer Aanhoudende dwang D. Klampten een schip aan - Muzieknoot E. Noord-Holland - Natriumhydride Wijfjesdier F. Informele Engelse aanduiding voor een politieagent - Serie vakjes onder elkaar in een tabel G. Docenten - Familielid H. Verlichtingsmiddel I. Europese hoofdstad - Europees Parlement J. Het uitspreken of laten blijken - Bengaals dichter, wijsgeer, schrijver, winnaar Nobelprijs 1913 K. Scherpe kant van een mes - Voorzetsel L. Vaartuigtype - Neodymium

Pallieter: nochtans, u voorspelde met zekerheid dat er vette jaren zaten aan te komen?

Neutjens: “Absoluut. Daar is geen twijfel over mogelijk. En dat weet ik heel precies dankzij de terugkeer van één zeer specifiek politiek diertje naar onze contreien, na jaren afwezigheid in Europa. De ‘avarus rodent’, ook wel het ‘gulzige knaagdier’ of de Guy Verhofrat genoemd, heeft zich vanuit Straatsburg genesteld als lijstduwer op een Gentse lijst. Dat zal hij niet doen als er geen hoogconjunctuur is om af te romen of als er niets te rapen is voor de villa.

De laatste keer dat hij in het land was, was tijdens de gouden jaren 2000. Schiet niks meer van over, maar goede tijden, nietwaar? Een zeer interessant diertje, de ‘avarus rodent’. Hij verrijkt zich schandelijk, maar laat overal oplossingen voor ethische kwesties na in ruil. Het worden gouden tijden. Ook voor transgenders!”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

uitdaging zoeken. Noem het gerust een uiting van masochisme, of misschien schuldgevoel ten aanzien van mensen die het minder goed hebben. De centrale boodschap naar de vluchteling uit Soedan is: ‘Ja, maar, wij hebben het ook moeilijk.’ Luister maar eens naar de tussenkomst van Wouter van Besien.

Het kan ook een vorm van snobisme zijn: als je je groene en rode politici kan permitteren, steekt dat toch de ogen uit van de minder begoede landen. In zeldzame gevallen bloeien groene politici ook in tijden van extreme domheid en collectieve verdwazing. Ik houd dus even een slag om de arm wat dat betreft.”

VERTICAAL 1. Wetenschappelijke naamgeving van organismen 2. Roman van Sir Walter Scott - Soort luiaard 3. Huidverharding - Psalmboek 4. Boerse lompe vrouw - Constructief speelgoed 5. Samarium - Ternauwernood 6. Antwerpse gemeente - Internetland code voor Ecuador 7. Vervelend mens - Neemt tijdelijk in gebruik 8. Amerikaans soldaat - Europese taal - Liefkozing 9. Grootste gemene deler - Deel van een schrift 10. Royaal - Leeggemaakt 11. Glaasje sterke drank Langdurig en vervelend over iets praten 12. Deel van een huis Vernufteling

Schellen van de ogen?

We hadden het nooit verwacht, maar zelfs de extreem-linkse auteur Ludo De Witte ziet zich gedwongen afstand te nemen van onze intieme vriend de Libanees.

De Witte kan er niet mee leven dat Jahjah de Koerden geen recht op bestaan gunt. Begint het ter linkerzijde dan toch te dagen dat sommige mensen van nature een charlatan zijn?

Achterstand Twintig jaar te laat wordt OESO-onderwijsspecialist Dirk Van Damme wakker en dringt hij stevig aan op grondig onderwijs van de Nederlandse taal aan migranten, dit tegen de heersende progressieve opvattingen in. En zeggen dat er mensen zijn die al twintig jaar daarop aandringen...

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Lijnen trekken Als wij het ons goed herinneren, wilde de befaamde Unie toch open binnengrenzen?

Daar was de voorbije tijd wel héél weinig van te zien aan de Frans-Spaanse grens. Die moest hermetisch afgesloten zijn, voor een zekere Puigdemont. En geen kat die daar moeilijk over deed...

Ingewikkeld Het opengrenzendiscours in Vlaanderen is echt wel van een grappig allooi. Immers, officieel is niemand voor open grenzen. Men is alleen tegen het sluiten van grenzen voor wie dan ook. Het verschil van de differentie, zeker?

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be