't Pallieterke van 8 februari 2018

74ste jaargang • nummer 06 • donderdag 8 februari 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Liberale partijen in de knoop met opvang illegalen

Oude krokodillen duiken weer op

Opvang voorzien voor ‘transmigranten’ op weg naar de Britse Eilanden omdat ze hier geen asiel willen aanvragen? De N-VA pleit al weken voor een harde aanpak. De CD&V is tegen. De liberalen liggen met zichzelf in de knoop. Ze twijfelen tussen het naleven van de wet en een soort van links-liberaal humanitair internationalisme. De laatste dagen lijkt de tweede opinie de bovenhand te halen, zowel bij Open Vld als de MR. Die partijen schuiven zo naar het centrum op, waar het nochtans drummen is.

Tijdens het laatste partijbestuur van de MR vochten een paar kopstukken van de Franstalige liberalen een verbaal robbertje uit. Premier Charles Michel sneerde naar voorzitter Olivier Chastel en Kamerlid Richard Miller over de oproep uit de Franstalige vrijzinnige kringen om geen te hard migratiebeleid te voeren. Concreet was dit een vraag om niet op te treden tegen mensen die illegalen op weg naar GrootBrittannië bij zich thuis opvingen. De demarche van de Franstalige loges werd gesteund door het gros van de media bezuiden de taalgrens.

Waarbij voor de elfendertigste keer de indruk werd gewekt dat Charles Michel aan het handje loopt van de N-VA, die voor een striktere aanpak van de illegalen pleit.

De eerste minister is dat meer dan beu; hij zei tegen logevrienden Chastel en Miller dat hij zich door niemand de les laat spellen. “Als ik merk dat wij nu brieven krijgen van vrijmetselaars, dan ben ik duidelijk: wij zullen ons niet laten afleiden om ons project te realiseren. We respecteren de wet. Ik zou niet anders handelen als de paus mij een brief zou sturen.” Charles Michel is – in tegenstelling tot zijn vader Louis en verschillende MR-kopstukken – geen lid van de loge.

Medemenselijkheid Maar een paar dagen later liet de eerste minister in een interview optekenen dat hij begrip heeft voor wie uit “medemenselijkheid de deur openzet voor vluchtelingen”. Wat is het nu? De MR zit duidelijk gewrongen met de zaak.

Bij de Open Vld is het niet anders. Ook de Vlaamse liberalen profileren zich graag als behoeders van de rechtsstaat. En onder Gwendolyn Rutten is de partij inzake asiel en migratie opnieuw wat meer naar rechts opgeschoven. Maar bij de Open Vld zijn nog vaak links-liberale geluiden te horen. Niet alleen vanuit de Brusselse afdeling, ook vanuit de

99 dagen in een Spaanse gevangenis: Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

116 dagen in een Spaanse gevangenis: Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

met stilzwijgende instemming van Europa

nationale partijtop. In 2015 liet vicepremier Alexander de Croo nog weten dat het Maximiliaanpark in Brussel, de uitvalsbasis voor de zogenaamde ‘transmigranten’, moest ontruimd worden. Toen staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken vorige herfst zei dat het park moest worden opgekuist, kreeg hij van De Croo kritiek voor zijn uitspraken. Ook de Vlaamse liberalen hinken op twee benen.

Een boulevard op rechts En dat alles is vreemd, met het oog op de komende verkiezingen. De MR schuift met haar verzachtende discours rond illegalen meer en meer richting centrum op, terwijl de partij tot voor kort op dezelfde lijn als de N-VA zat.

Vraag is of dit de juiste electorale strategie is.

In Franstalig België heeft de MR een boulevard voor zich op rechts. Het gaat – in tegenstelling tot Vlaanderen - weliswaar over een beperkt deel van het electoraat (zo’n 30 procent) maar de MR kent hier geen concurrentie. De Parti Populaire wordt doodgezwegen en staat organisatorisch niet altijd even sterk. Het is bekend dat verschillende MR-kopstukken nu al campagne voeren en de Waalse kiezers die sympathie hebben voor Theo Francken zeggen: als je Francken ook in een volgende regering wil, moet je op de MR stemmen. Maar dat rijmt nu steeds minder met het ‘humanistische’ discours rond de transmigranten.

Bij de MR is men er in het verleden vaak van overtuigd geweest dat enkel het voeren van een centrumkoers de liberalen in Wallonië duurzaam electoraal kan verankeren. Probleem is dat tal van partijen het centrum opzoeken.

De cdH, natuurlijk, maar ook Ecolo en Défi (het vroegere FDF) dat nu ook in Wallonië aan een opmars bezig is. De linkerzijde van het spectrum is immers ingenomen door PS en PTB. Vraag is of de MR geen strategische fout maakt. In elk geval zijn de uitgesproken rechtse stemmen in de partij zeer stil. Didier Reynders denkt aan een internationale post na 2019.

Minister van KMO’s en Middenstand Denis Ducarme is gelukkig met zijn ministerpost. En Brussels Parlementslid Alain Destexhe wordt zelden ernstig genomen in de partij. Het is wachten op nieuwe gezichten die het rechtse profiel van de MR komen versterken.

Bij de Open Vld is het niet anders. De Vlaamse liberalen tellen bij de kiezers wellicht nog veel rechtse liberalen (ondernemers vooral), maar over de top blijft de schaduw van het links-liberale paars hangen. Ook daar is de weg naar de top versperd voor meer rechts denkende liberalen. Alleen al omdat de plaatsen in een regering voor de kleinste coalitiepartij (haalt Open Vld straks nog meer dan 12 procent?) beperkt zijn. Alexander de Croo en Maggie de Block blijven incontournable. Een economisch rechts denkende Egbert Lachaert droomt van een ministerpost. Maar waar zou die kunnen vrijkomen? En als Mathias de Clercq naast de Gentse burgemeesterssjerp grijpt, zal hij onder impuls van mentor Guy Verhofstadt nationale ambities koesteren. Opnieuw een linkse liberaal als minister? Hetzelfde geldt voor het ambitieuze lichtgewicht Jean-Jacques de Gucht. Hij en De Clercq horen eigenlijk thuis bij Groen of sp.a. Ze zitten eigenlijk enkel omwille van hun familienaam nog bij Open Vld.

Vluchtelingencrisis kost Vlaanderen steeds meer geld In 2015 werd Vlaanderen, net als vele Europese landen, geconfronteerd met een sterk verhoogde instroom van vluchtelingen. Het aantal personen dat in België een asielaanvraag indiende verdubbelde in 2015 nagenoeg, tot bijna 45.000.

De toename van de beschermingsgraad in 2015 – van 37,7 procent in 2014 tot 52,7 procent – versterkte het effect van de verhoogde instroom. De beschermingsgraad is het aandeel dossiers waarin de vluchtelingenstatus of de subsidiaire beschermingsstatus (dat is een tijdelijk statuut; als de situatie in het herkomstland na vijf jaar nog niet voldoende veilig is, krijgt de subsidiair beschermde een definitieve verblijfsvergunning) wordt verleend ten opzichte van het totaal aantal dossiers waarin een eindbeslissing werd genomen. Het Rekenhof onderzocht de kostprijs van deze crisis voor Vlaanderen. Het Rekenhof hanteerde daarbij de onderzoeksvraag of Vlaanderen een duidelijk zicht heeft op de kostprijs van de maatregelen die het nam ingevolge de vluchtelingencrisis.

Versnippering Wat opvalt in de recente studie van het Rekenhof is dat de kosten versnipperd zijn en dat er op verschillende niveaus van de overheid – federaal en Vlaams – gewerkt wordt.

Zo hebben de federale en de Vlaamse overheid een overeenkomst gesloten over de terbeschikkingstelling van vaccins aan asielzoekers. De federale overheid koopt de vaccins aan via de Vlaamse overheid. In 2016 alleen al werd daarvoor 800.000 euro voorzien.

Conform de overeenkomst met de federale overheid, werd dat bedrag ook aan de inkomstenzijde ingeschreven.

Aangezien een bijkomende instroom werd verwacht in de dienstverlening van Kind en Gezin, werd het extra benodigde budget geraamd op 500.000 euro voor 2016. Het Rekenhof: “Deze raming steunde op 1.010 extra kinderen tegen een gemiddelde kostprijs van 515,44 euro. Dit gaat niet over specifieke maatregelen, maar eerder over bijko-

mende middelen voor de reguliere werking.

Er vond dan ook geen specifieke evaluatie of monitoring plaats. Evenmin zijn definitieve cijfers bekend over het aantal extra kinderen.”

Besluit Van de 106 miljoen euro kredieten in de uitgavenbegroting 2016 voor de opvang van de vluchtelingencrisis werd 97 miljoen euro besteed. Het Rekenhof kon de precieze kostprijs van de verhoogde vluchtelingeninstroom echter niet afzonderen. Enerzijds zijn in dat bedrag een aantal uitgaven niet meegerekend, zoals de kinderbijslag aan erkende vluchtelingen, die in Vlaanderen steeg met ongeveer 6 miljoen euro, en de onderwijswerkingsmiddelen voor de erkende vluchtelingen en subsidiair beschermden, maar ook voor de personen zonder wettig verblijf. Anderzijds is er een verwevenheid met de reguliere financiering: zo was het extra NT2­aanbod (Nederlands als tweede taal) niet exclusief toegankelijk voor de nieuw ingestroomde vluchtelingen en dienden de Vlaamse overheidsentiteiten de effecten van de verhoogde instroom soms ook op te vangen met bestaande kredieten.

Bovendien, was niet overal al controlerapportering over de middeleninzet voorhanden. Volgens het Rekenhof zal de verhoogde instroom ook in 2018 en de volgende jaren leiden tot verhoogde overheidsuitgaven, aangezien sommige dienstverleningen, zoals die van de VDAB, vertraging in de instroom ervoeren, maar ook doordat, zoals voor de huurpremie, de regelgeving de impact heeft vertraagd of doordat de verhoogde instroom op zijn beurt kan leiden tot nog meer instroom, bijvoorbeeld in het kader van gezinshereniging. Anders gesteld: de vluchtelingencrisis kost ook Vlaanderen steeds meer geld.

thierry debels

2

Actueel

8 februari 2018

Na Bo: humor is de ultieme emancipatie We leven in prachtige tijden. Homo’s en lesbiennes kunnen trouwen, mannen en vrouwen mogen evenveel verdienen voor hetzelfde werk, en wie in een verkeerd lichaam is geboren, kan transformeren tot het andere geslacht dan datgene waarmee hij/zij ter wereld is gekomen. Gelijkheid en rechtvaardigheid voor iedereen. In ons deel van de wereld kan het gewoon.

Dat daarover bericht wordt, is omdat het ook hier nog bijzonder is. Emancipatie van ooit achtergestelden vindt plaats als bekende mensen hun anders-zijn uitdragen.

Mijn vriendenkring telt geen transgenders. In mijn werkomgeving ben ik ze wel tegengekomen – onbewust moet ik zeggen. Ja, die vrouw op een redactie was erg groot, maar ja, Nederlandse vrouwen zijn nu eenmaal groot. Geen seconde dacht ik dat ze transgender was. Is dat discriminatie, onwetendheid, of een geslaagde operatie?

Ebru Umar

Calais: vuurproef voor Macron?

Niet de eerste bekende transgender Totdat ik na een kerstdiner apart werd genomen. Ik had iets te enthousiast uitgeroepen dat een bekende Nederlander “zich wel enorm heeft laten verbouwen!”. Verbouwen in de zin van botox, liposuctie en alle mogelijke manieren om jezelf te verjongen.

“Dat had pijnlijk kunnen worden”, fluisterde een collega me toe. Om me vervolgens te informeren dat onze collega geboren was als jongetje. Stoer vond ik het dat ze ervoor had kunnen kiezen om zichzelf te worden.

We hebben het er nooit meer over gehad.

Wat valt er ook over te zeggen?

Maar als een bekende Vlaming als Boudewijn van Spilbeeck transformeert tot Bo, heeft iedereen een mening. De transgender krijgt een gezicht, tot ver over de Vlaamse landsgrenzen. Als bekend persoon valt dat niet te vermijden, en naast lofbetuigingen zullen er altijd afkeurende reacties zijn. Het vergt een liefhebbende en steunende familie om publiekelijk uit te komen voor iets wat als ‘niet normaal’ wordt gezien. Niet normaal in vergelijking met standaard.

In Nederland hadden we columniste Marjolijn Februari die bekendmaakte voortaan als Maxim Februari door het leven te gaan.

Een klein mediaophef ontstond: een bekend persoon doet iets bijzonders. Maar snel gingen we over tot de orde van de dag.

In Amerika besloot Bruce Jenner op zijn 65ste als Caitlin door het leven te gaan. Mijn hart brak. Na meer dan een half leven en pas op je ‘oude’ dag jezelf kunnen worden, hoe pijnlijk is dat? Maar het kán. En het mag.

Ongeacht wat men ervan vindt.

Verboden te lachen Wat echter tegenwoordig niet meer mag, is grapjes maken. Negen van de tien

keer gaat humor ten koste van de ander die afwijkt, die anders is dan de grappenmaker. De moraalpolitie bestaat vooral uit mensen die onzeker zijn, veelal vrouwen en witte mensen die zichzelf als ‘fatsoenlijk’ omschrijven. Waren het eerst woorden die verboden werden (blank werd wit, negerzoenen heten inmiddels zoenen), tegenwoordig heeft het “verboden arsenaal” zich uitgebreid tot humor. Humor is per definitie racistisch, discriminerend dan wel stereotiep. Het is een uitvergroting van de werkelijkheid. Hou op met die kleinzieligheid!

Maar vooral vrouwen hebben geen idee waar hun lachspieren voor bedoeld zijn. Zo riep een groep vrouwen nog geen jaar geleden op tot een adverteerdersboycot van de webstek GeenStijl omdat die vrouwonvriendelijke en seksistische inhoud zou bevatten.

Tegen pornosites zijn de lieftallige eencelligen echter nog nooit in opstand gekomen.

Deze week is half Nederland boos op één van de gasten van het mannenprogramma ‘Voetbal Inside’. René van der Gijp verscheen met een jurk en pruik in beeld en kondigde aan voortaan als Renate door het leven te gaan. Dit in navolging van Bo van Spilbeeck. Terwijl de ene helft van Nederland moest lachen, zowel om GeenStijl alsook om Voetbal Inside – mannenhumor, weet je wel – besloot de andere helft dat het programma van de buis moest en dat adverteerders moesten stoppen het programma te sponsoren.

Humor is de ultieme emancipatie. Het is aanmatigend om te denken dat homo’s, vrouwen, niet-blanken en transgenders niet zouden kunnen lachen.

Ebru Umar

De zware gevechten die op donderdag 1 februari 2018 in Calais uitbraken tussen Afghaanse en Afrikaanse migranten, konden wel eens een vuurproef zijn voor de regering-Macron. Bij de gevechten werden vuurwapens gebruikt, en vijf migranten raakten zwaargewond.

Ook nu probeerden de media te sussen: het was allemaal niet zo erg, een ‘accident de parcours’. Maar er blijkt meer aan de hand te zijn.

De problemen startten in de namiddag, rond halfvier. Aan de oorsprong lag een voedselbedeling, waarbij een honderdtal Afrikanen een twintigtal Afghanen aanpakte. In de loop van de namiddag waren er meerdere zware botsingen tussen die etnische groepen in Calais, waarbij uiteindelijk tweeëntwintig gewonden vielen.

Herhaalde rellen én vuurwapens Het nieuws van deze zware rellen haalde alle nieuwspagina’s. Eerst probeerden de media de indruk te wekken dat het ging om een uitzonderlijk feit. Maar in het verleden bleken verschillende feiten al op zware spanningen te wijzen.

Zo waren er op 1 juli 2017 ook al zware confrontaties in Calais, met zestien gewonden. Op 25 november 2017 gingen twee Afghaanse bendes elkaar te lijf met onder meer vuurwapens, waarbij vijf gewonden vielen. In de pers had men het over een afrekening tussen mensensmokkelaars.

“De overheid heeft het onder controle” Nieuw en bijzonder verontrustend is het feit dat bij dergelijke conflicten steeds vaker vuurwapens worden gebruikt. Het is wachten op de eerste dodelijke slachtoffers. In een eerste reactie probeerde de minister van Binnenlandse Zaken, Gérard Collomb, nog wat te sussen door te verklaren dat “de vuurwa-

pens gebruikt werden door de mensensmokkelaars, niet de migranten, want die zijn niet gewapend”.

Nadien bleek dat een Afghaanse migrant die verdacht wordt schoten te hebben gelost, door de politie wordt opgespoord.

Het onmogelijke samenleven Het samenleven tussen Afghanen en Afrikanen is gewoonweg onmogelijk. Even duidelijk is dat die microkosmos in Calais wel eens een voorafspiegeling zou kunnen zijn van de Franse multiculturele maatschappij, want de buitenEuropese migratie blijft aanhouden.

Hoe bevolkingsgroepen die elkaar naar het leven staan op hetzelfde kleine grondgebied doen samenleven? De spanning tussen Afghanen en Afrikanen is maar één voorbeeld van de vele etnische conflicten op het Franse grondgebied.

Bijkomend blijken de waarden die door steuncomités voor migranten en door overheden worden uitgedragen en als leefmodellen worden aangeprezen, geen énkele betekenis te hebben voor veel nieuwkomers in Frankrijk en elders in Europa. En een dringende vraag die steeds vaker wordt gesteld: hoe zal de overheid erin slagen haar autochtone bevolking te beschermen tegen die gewapende groepen?

Het ziet ernaar uit dat de Franse regeringsleider Emmanuel Macron nog heel wat werk op de plank heeft. Zal hij, de hoop van het EUestablishment, slagen waar anderen faalden?

Wordt dit een eerste ernstige vuurproef (verontschuldiging voor de flauwe woordspeling) voor de ploeg rond Macron?

Piet van Nieuwvliet

Een onteigening door John Crombez

Uit de smalle beursstraat

Het nieuwe belastingplan van de sp.a oogt rechtvaardig: minder lasten op arbeid en meer op vermogen. Maar in de praktijk gaat het om een onteigening van het vermogen dat tal van Vlamingen de voorbije jaren hebben opgebouwd.

Toch is men vanuit de federale meerderheid relatief voorzichtig en wordt het sp.a-plan niet frontaal aangevallen. Wellicht heeft dat te maken met de pensioenvoorstellen van de sp.a-voorzitter. Crombez wil dat iedereen die voldoende jaren heeft gewerkt kan rekenen op een pensioen van minstens 1.500 euro. Nu is dat nog 1.200 euro. Een maatregel die 2,2 miljard euro kost. Waar gaat men het geld halen? Bij de hoogste ambtenarenpensioenen, die van rechters, hogere militairen en politici, die al snel boven een pensioen van 3.000 euro zitten.

Een maatregel waar niemand tegen kan zijn, zou je denken. Het klopt dat de verschillen tussen hoge ambtenarenpensioenen en de klassieke werknemerspensioenen in het oog springen. Maar zo’n operatie zou volgens de berekeningen van de sp.a nog geen 800 miljoen euro opbrengen. De rest van het geld zou gehaald worden uit zwaardere belastingen op de hoogste aanvullende pensioenen en het afbouwen van de bedrijfssubsidies. Echter, veel mensen hebben besloten te sparen voor een aanvullend pensioen omdat ze weten dat hun wettelijk pensioen te laag is. Crombez wil nu plots dat gespaarde geld deels aanslaan. Een nieuwe financiële onteigening dus. Ook de bedrijfssubsidies verminderen doet de wenkbrauwen fronsen: die subsidies zijn er vaak omdat de belastingen voor bedrijven te hoog zijn. Dus, als je de subsidies verlaagt, moeten ook de taksen voor bedrijven naar beneden. Anders heeft deze socialistische beleidsmaatregel opnieuw een negatief effect op het ondernemingsklimaat en bijgevolg de welvaart.

Sp.a-voorzitter John Crombez probeert zich al een tijd in het politieke en sociaaleconomische debat te wringen met allerlei nieuwe voorstellen. Na het minimumpensioen van 1.500 euro voor iedereen is er nu de grote belastinghervorming die de sociale zekerheid betaalbaar moet houden. Daar moet een nieuwe taxshift voor zorgen. Concreet: 8,4 miljard euro wordt verschoven van arbeid naar vermogenswinsten. De lasten op arbeid worden verder verlaagd. Op zich kan niemand daar tegen zijn, want arbeid wordt ook na het beleid van de regering-Michel belast als was het een toxisch goed. Maar het alternatief van de sp.a is zeer gevaarlijk. Inkomsten uit arbeid en die uit vermogen worden in één pot gegooid en belast aan een progressief tarief met een vrijstelling voor 1.000 euro. Dat betekent dat beleggingen, spaartegoeden maar ook huurinkomsten belast worden, en dit al vanop een moment dat de opbrengt relatief laag is. Dit raakt niet enkel de superrijken, maar ook en vooral de middenklasse.

Rechtvaardige fiscaliteit heet dat dan, en het risico bestaat dat dit er bij een belangrijk deel van de publieke opinie ingaat als zoete koek. Vooral omdat de CD&V binnen de regeringMichel weinig anders heeft gedaan dan gepleit voor extra vermogensbelastingen. Ze raakte niet verder dan het opleggen van een effectentaks die eigenlijk uit de koker van premier Charles Michel kwam. Hilarisch is dat de recente juridische discussies

rond de effectentaks – de Raad van State uitte meermaals kritiek op de maatregel – binnen de federale regering leidde tot typisch tsjevengedrag van vicepremier Kris Peeters (CD&V), die nu elke keer verkondigt dat de taks “zijn idee niet was”.

Naar het buitenland?

Maar CD&V heeft Jan Modaal er wel van overtuigd dat hier geen taksen op vermogen zijn. Terwijl we in deze rubriek tot vervelens toe hebben moeten herhalen dat belastingen op vermogen en vermogenswinsten in België wel degelijk bestaan, zoals de successierechten, de roerende voorheffing op dividenden en andere financiële producten. Aan een tarief van nota bene 30 procent.

Vandaag bedraagt de opbrengst van de belastingen op vermogen in België 3,5 procent van het bbp. Van alle OESO-landen, de geïndustrialiseerde wereld dus, staat België hiermee op de vijfde plaats. Ergo, niet echt een fiscaal paradijs. Indien John Crombez zijn voorstellen voor hogere en nieuwe vermogenstaksen kan realiseren, dan zitten we aan een opbrengst van 5,5 procent van het bbp. Meteen is België hier koploper.

Benieuwd welke investeerders in dat geval nog naar hier willen komen. En wat doen de mensen met wat beleggingen bij zo’n belastingtsunami die op een financiële onteigening lijkt?

Naar het buitenland vertrekken, natuurlijk. Het plan van Crombez is een ramp voor onze economische welvaart.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

8 februari 2018

3

Briefje aan Mie Vogels Over Bo: men wil geen tolerantie, maar applaus Met een grote grijns Voor mij is “Bo” altijd Bo Derek geweest. Ik was 16 jaar toen zij in de film “10” een onuitwisbare indruk maakte op alle jongemannen van mijn generatie. Dat had meer met haar verschijning dan met haar acteertalent te maken. En met de Bolero van Ravel, uiteraard. Sinds vorige week is “Bo” iemand helemaal anders.

Als postbode Boudewijn postbode Bo zou worden, zou dat weinig ophef veroorzaken. Maar Boudewijn van Spilbeeck is een publieke figuur. De samenleving kan moeilijk doen alsof ze niets gemerkt heeft wanneer een mannelijke nieuwsreporter plots nylonkousen, oogschaduw en een opvallende blonde pruik draagt, terwijl hij commentaar staat te geven bij een bedrijfsbrand of een politieke crisis in de Wetstraat. Dat er een verklaring van de betrokkene zou komen, sprak voor zich.

Applaus Eigenlijk kan men van Boudewijn van Spilbeeck niet veel slecht vertellen. Hij heeft een normaal gezinsleven opgebouwd, inclusief het grootbrengen van twee flinke kinderen, en een carrière gehad die zo respectwaardig is als de carrière van een journalist bij de traditionele media van Vlaanderen ooit kan zijn.

Als hij het moment gekomen acht om, in de herfst van zijn leven, alsnog de uiterlijkheden aan te nemen van de persoon die hij denkt te zijn, dan doet hij dat maar.

Voor de rest hadden we het daar kunnen bij houden. Ik ken Bo niet genoeg om enige kritiek te hebben op zijn beslissing. Maar men zal het mij ook niet kwalijk kunnen nemen dat ik en vele andere mensen een omgebouwde man altijd raar zullen vinden. Daar dient dan de zoveel geprezen tolerantie voor: het dulden en misschien zelfs begrip opbrengen voor persoonlijke voorkeuren en keuzes die ons vreemd lijken.

Het was echter snel duidelijk dat tolerantie niet was wat van ons werd gevraagd. De talrijke reacties van politici en BV’s liepen over van politiek correct deugdvertoon: “mooi!”, “moedig!”, “hartverwarmend!”, “ontroerend!”. Degenen met een genuanceerdere

opinie zwegen of logen. Men wil immers geen tolerantie, men wil applaus.

“Afschuwelijk” Dat ondervond het KVHV van Antwerpen, toen deze studentenvereniging kritische geluiden liet horen bij de aanbidding van Bo. Onze nationale pers ontwikkelde plots ongewoon grote aandacht voor de opinies van lokale studentenverenigingen. Piet de Bruyn van N-VA noemde de reactie van de voormalige studentenclub van De Wever “walgelijk”. Sven Ornelis vond ze “afschuwelijk”. Excusez du peu.

Ook in Nederland was er een incident. Het programma “Voetbal Inside” van RTL is iets van mannen en voor mannen: veel voetbal en weinig verfijnde lol. Presentator René deed een blonde pruik op en kondigde aan voortaan als Renate door het leven te willen gaan. Iedereen lag plat van het lachen. Was dat een grap ten koste van Bo? Uiteraard. Maar waarom - in een maatschappij die nauwelijks nog grenzen aanvaardt in haar amusementscultuur - zou er niet mogen gelachen worden met Bo?

Kwezels De nieuwe kwezels zien het anders. René/ Renate en zijn vrienden kregen een vlaag van politiek correcte hysterie over zich. Zender RTL riep hen op het matje. Alle linkse partijen in Nederland vroegen de adverteerders van het programma om over te gaan tot een commerciële boycot.

Nog niet zolang geleden waren transgenders een maatschappelijk taboe. Vandaag is elke mening die ingaat tegen de maatschappelijke cultus van transgenders verboden. De tussenzone, waarin mensen van mening kunnen verschillen over belangrijke maatschappelijke vragen, is overgeslagen. De nieuwe puriteinen zijn Jurgen Ceder aan de macht.

Bo is wereldnieuws

Mevrouw de opnieuw geroepene, Gij hebt inderdaad nooit geloofd in de samenwerking met de sp.a in het onlangs ter ziele gegane Antwerpse verkiezingskartel Samen. Gij hebt dat meermaals gezegd.

In oktober kwaamt gij de wereld daarvan nog kond doen met volgende woorden: “Ik ben niet overtuigd van dit project. Ik denk dat het een publiek geheim is dat ik niet echt pro-kartel ben, maar ik ben vooral niet overtuigd door het inhoudelijk platform dat ernaast ligt. Ik vind het zeer zwak, een beetje grijs.” Die uitspraken kwamen hard aan bij de jeugdige hemelbestormers die het goede weer maken in de club van de groene jongens en meisjes. Men sloeg echter niet veel acht op u. Gij waart immers een oude krokodil die in de luwte van een seniorenwerking en als natuurgids genoot van een heel dik pensioen, samengesteld uit een parlementair gedeelte en uit een gedeelte gebaseerd op uw Antwerps schepenambt. (Voordien waart gij ook nog langs de kassa gepasseerd voor een duizelingwekkende parlementaire uittredingsvergoeding.)

Vandaag hebt gij een brede grijns op uw gelaat; de grijns van het orakel dat met nadruk iedereen komt uitlachen met zijn grote gelijk. Alsof gij uw tong eens goed uitsteekt naar Wouterke van Besien, Freya Piryns en Meyrem Almaci. Gij trapt daarnaast ook nog eens flink na naar het morsdode kartel, met uitspraken als: “Groenen geloven in de macht van de idee, socialisten geloven in de idee van de macht.” En als klap op de vuurpijl komt gij dezer dagen vrolijk zeggen dat gij er weer in gelooft, nu de samenwerking met de sp.a op de klippen is gelopen. Dus zet gij ostentatief uw deur open teneinde u te laten vragen in oktober weer op de lijst te komen staan in Antwerpen. Niet met het oog op een mandaat of een actieve

MET NAAM EN TOENAAM Als ergens in Europa een schietpartij plaatsheeft of een aanslag wordt gepleegd, is het dagen wachten op juiste informatie over de dader. “Het is een man met psychologische problemen”, “Het is een man die niet bekend stond als zijnde geradicaliseerd”, het is een “jongere van Belgische nationaliteit uit Brussel”. Groot was dan ook onze verbazing bij de berichtgeving over een schietpartij in Italië, waarbij zeven zwarten beschoten werden vanuit een auto. Die schietpartij gebeurde op zaterdag omstreeks 11 uur; om 13.07 stond er al een foto van de dader op de webstek van Het Laatste Nieuws. Een tweetal uren later werd al zijn naam vermeld, zijn extreemrechtse sympathieën en het feit dat hij bij lokale verkiezingen op de lijst van de Lega Nord heeft gestaan. Die snelheid van bekendmaking van naam en toenaam staat in schril contrast met de berichtgeving over misdaden begaan door asielzoekers en aanslagen gepleegd door moslimterroristen.

Nog even vermelden dat de Italiaanse schutter zijn schietpartij uitvoerde als reactie op de moord, vorige woensdag, op een 17-jarig Italiaans meisje. De hoofdverdachte is een Nigeriaanse migrant. De man sneed het meisje in stukken en verstopte de lichaamsdelen in twee reiskoffers. Tekenend: over die moord kon u in onze kranten niets vernemen … tot zaterdag.

AUTOJIHAD

Voertaal.nu Anderhalve week geleden werd een nieuwe webstek gelanceerd, www.voertaal.nu, een project ontstaan in de schoot van het Zuid-Afrikahuis in Amsterdam. Belangrijkste doel is informatie uit te wisselen tussen Vlaanderen, Nederland en Zuid-Afrika, maar ook Suriname, de Antillen en de overige diaspora worden niet over het hoofd gezien. De evidentie van het Nederlands en het Afrikaans als ‘lingua franca’ in het culturele en economische verkeer is de rode draad van het initiatief. “Door een breed scala van artikelen aan te bieden over cultuur, literatuur, geschiedenis, politiek, toerisme en culinaria hoopt de website een bijdrage te leveren aan de verbreding van de kennis van Nederland, Vlaanderen en Zuid-Afrika en het Nederlands en het Afrikaans”, stelt Guido van den Berg, directeur van het Zuid-Afrikahuis. De contactpersoon voor Vlaanderen is te bereiken op: michaelvandamme@voertaal.nu

Een chassidische jood, gemakkelijk te herkennen aan zijn ronde bontmuts, wandelde met zijn zoontje op het voetpad in de Isabellalei in Antwerpen, toen plots een zwarte Seat Ibiza in een wijde bocht over het fietspad en het voetpad zwenkte en probeerde hen in volle vaart omver te rijden. Vader en zoon konden achter een lantaarnpaal wegduiken.

We zagen de beelden van een beveiligingscamera. Het was duidelijk kwaad opzet. De chauffeur werd drie uur later gearresteerd.

Over zijn identiteit werd niets bekendgemaakt, zoals gebruikelijk. Maar de Israëlische zender “Kan 11 News” meldde dat de dader – natuurlijk! – een moslim is. Soms bereikt nieuws ons via een heel lange omweg….

rol, maar gewoon om weer mee te draaien in de politieke carrousel, in een steunende positie. Met andere woorden: met (opnieuw) een vinger in de pap. Want zo kennen wij u.

Het lijkt erop dat gij uzelf onmisbaar vindt en zelfs quasi onvervangbaar. Dat is erg relatief, want het kerkhof ligt vol met mensen die meenden onmisbaar en onvervangbaar te zijn. Niet dat ik u daarnaartoe wens, verre van. Het gaat mij om de vergelijking. Ik wil maar zeggen: er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Er is een tijd dat men best loslaat en het heft in bij voorkeur jongere handen legt om het werk voort te zetten. Het is een probleem waarmee veel politici uit zowat alle partijen sukkelen, waardoor doorgedreven verjonging en vernieuwing niet echt wil lukken. Te veel oude krokodillen geloven dat zij willens nillens moeten blijven meespelen en het schip op koers moeten houden. Dat blijvend willen aanwezig zijn, duidt erop dat men de jongere generaties niet echt vertrouwt. Ik vind dat geen goede ingesteldheid.

Uw terugkeer heeft iets potsierlijks en zelfs iets tragikomisch. Ik vraag mij dan ook af of gij de perceptie bij de publieke opinie van uw wedergeboorte wel goed inschat. Ook vraag ik me af of bij de groene achterban geen kreten opgaan als “o, nee!” of “’t is toch niet waar, zeker?” of “daar is de teletijdmachine terug naar toen”.

Het is wat het is. Ik moet de rekening van Groen niet maken. Ik stel alleen maar vast, en geef er ongezouten commentaar op. Wel kijk ik ernaar uit of gij nog met straffe uitspraken over ‘uw groot gelijk’ uit de hoek gaat komen om uw achterban wat op te jagen of nerveus te maken. Lol verzekerd. Dat is alvast het leuke aan uw terugkeer. Zonder twijfel tot wederhoren!

GESLOTEN TERUGKEERCENTRUM In 2015 werden in België 3.916 transmigranten opgepakt, in 2017 was dat meer dan dubbel zoveel: 9.347. De meeste opgepakte illegalen kregen alleen een nutteloos papiertje, waarop staat dat ze het grondgebied moeten verlaten.

De stoere taal van Theo Francken laat misschien anders vermoeden, maar van de 3.228 transmigranten die tussen april en september 2016 in West-Vlaanderen werden opgepakt, werd slechts 1,8 procent daadwerkelijk gerepatrieerd. Dat is slechts een steekproef, maar er is geen enkele reden om te veronderstellen dat het in andere maanden of in andere provincies anders zou zijn. De transmigranten en de mensensmokkelaars weten dat natuurlijk ook en daardoor ontstaat een onstuitbaar aanzuigeffect. Dat zal nog erger worden als binnenkort de ferrydienst tussen Oostende en Ramsgate in gebruik wordt genomen. Om dat aanzuigeffect minstens gedeeltelijk te neutraliseren, eist het Vlaams Belang dat de mogelijkheden voor de gedwongen repatriëring van illegalen drastisch worden uitgebreid en dat een gesloten terugkeercentrum voor transmigranten wordt gebouwd.

Dat zal zeker een ontradend en afschrikwekkend effect hebben. Tenminste, als het niet wordt weggestemd…

Splits zelf de sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

4

Dossier

8 februari 2018

Koningsbergen/Königsberg/ Kaliningrad

Help Pieter-Paul een naam zoeken voor zijn schilderij

Op 28 juni spelen opgeblazen kikkers - ook bekend als rode duivels - een wedstrijd tegen Engeland in Kaliningrad. Natuurlijk is de keuze van die plaats als speelstad voor de wereldbeker een beslissing van ex-KGB’er Poetin, die deze oorlogsbuit niet de weg wil zien gaan van andere verloren Sovjetterritoria.

Wederrechtelijke verovering Kaliningrad is een wederrechtelijke verovering uit de Tweede Wereldoorlog. Begin 1945 is niet helemaal duidelijk wat met het oosten van Duitsland zal gebeuren. De Vlaamse kranten drukken landkaartjes die tonen dat de vroegere onafhankelijke republieken Estland, Letland en Litouwen weer opgeslokt zijn door het “Rijk van het Kwade”. Ook het lot van het oosten van het vooroorlogse Polen dat Hitler aan zijn bondgenoot Stalin in 1940 gunde, is definitief beslist: Sovjet-Unie.

Maar wat gebeurt er met de eeuwenoude Duitse gebieden achter de Oder-Neisse-Linie: Pommeren, Silezië en Oost-Pruisen met de oude hoofdstad Königsberg? Sovjetdivisies bezetten dit deel van Duitsland en ontmantelen alles wat maar kan. Oost-Pruisen wordt als verloren geacht voor Duitsland en moet naar Polen als compensatie voor de Sovjetdiefstal van 1940. Maar Stalin en zijn nieuwe communistische satellietstaat willen meer.

Churchill probeert nog Pommeren en Silezië met de oude cultuurstad Breslau voor Duitsland te houden. Die gebieden worden in onze toenmalige kranten als Duits gedrukt.

De Amerikanen kan het weinig schelen. Dus krijgt het nieuwe en communistische Polen al het Duitse land ten oosten van OderNeisse. Met één uitzondering: het gebied rond Königsberg dat grenst aan de nieuwe Sovjetrepubliek Litouwen. Officieel beheert de Sovjet-Unie die 15.000 km2 in afwachting van een vredesverdrag. In werkelijkheid annexeert Stalin het territorium zonder boe of bah bij het Russische deel van zijn imperium.

Matig protest van de westerse geallieerden, want de Sovjetdivisies staan waar ze staan. Stalin gooit zout in de wonde door stad en provincie te herdopen in Kaliningrad: een hulde aan strijdmakker Michail Kalinin. De man was een van de weinige oude bolsjewieken die Stalins terreur overleefde. Kalinin was lid van het politbureau, dat stuk voor stuk uit geharde criminelen bestond. Hij steunde Stalin in de opzettelijke uithongering (5 mljoen doden) van de boeren.

Hij kreeg de hoogste staatsfunctie in de USSR. Westerse ambassadeurs overhandigden hem hun geloofsbrieven. Volgens de communistische doctrine is de staat echter ondergeschikt aan de partij, zodat partijleider Stalin de machtigste man was en protocollair de hoogste in rang.

Kalinin sterft in 1946 en Stalin herdoopt een reeks steden (o.a. het historische Tver) en districten met zijn naam.

Ook een Nederlandse naam Daarmee komt definitief een einde aan een eeuwenoud politiek-cultureel centrum.

Het feit dat Königsberg ook de Nederlandse naam Koningsbergen bezit, wijst op lange en intense (handels)relaties. De stad ontstaat met steun van de Boheemse koning (vandaar de naam) als een burcht van de Duitse Orde in de 13de eeuw. Na de terugtocht uit Palestina begint de Duitse Orde een nieuwe kruistocht in Oost-Europa langs de Baltische Zee. Dat “Duits” refereert naar het Heilig Roomse Rijk der Duitse Natie, dat o.a. Duitsland, Oostenrijk, Bohemen, Noord-Italië, Oost-Frankrijk en de Nederlanden (minus het graafschap Vlaanderen) omvat (vandaar ook de commanderie in Alden Biesen). De Duitse Orde onderwerpt de niet-christelijke “Pruzzen” en verovert een eigen nieuwe staat buiten dat Heilige Rijk. Zij nodigt kolonisten uit om zich bij haar te vestigen. Pruzzen en kolonisten mengen zich geleidelijk, en zo ontstaat een Duitstalig volk dat wij Pruisen noemen.

De Duitse Orde botst in haar expansiezucht op kwade tegenstanders. De Rus Alexander Nevski maakt een einde aan de opmars naar het oosten en de orde moet uiteindelijk het oppergezag van de Poolse koning erkennen.

Die dwingt de orde tot de terugtocht uit haar belangrijkste bolwerk en in 1456 wordt Königsberg haar hoofdstad. Tijdens de refor-

matie gaat de grootmeester over naar het protestantisme en hij maakt een seculier hertogdom Pruisen van de gebieden van de orde. Als zijn dynastie uitsterft, erft de keurvorst van Brandenburg het gebied. Zijn hoofdstad Berlijn wordt belangrijker dan Königsberg. Een latere keurvorst kroont zich wel tot koning in Königsberg dat buiten het Eerste Duitse Rijk ligt, waar alleen de keizer in Wenen die titel kan verlenen. Het duurt bijna een eeuw vooraleer Europa die “koning” ernstig neemt.

Maar onder Frederik II de Grote is er geen ontkennen meer aan. Het oostelijk gelegen Pruisen geeft zelfs zijn naam aan het hele koninkrijk. Iedere volgende koning tot en met Wilhelm I (eerste keizer van het Tweede Rijk) laat zich voortaan in Königsberg kronen.

De stad is een economisch centrum van belang. Graan, hout en barnsteen uit Polen, de Baltische landen en de Oekraïne worden via Königsberg verscheept. Die handel is veel belangrijker voor de Nederlandse Republiek dan het VOC-imperium. De stad groeit en bloeit, heeft een bekende universiteit en filosoof Immanuel Kant is zijn grootste zoon. Ook Käthe Kollwitz, de beroemde beeldhouwster van “Het treurende ouderpaar” in Vladslo, wordt er geboren.

Na de Eerste Wereldoorlog zijn Oost-Pruisen en Königsberg gescheiden van de rest van Duitsland door de Poolse corridor. Reden te meer voor de Duitsers om veel in de stad te investeren en er een groene parel van te maken met 400.000 inwoners. Gevolg van die corridor is dat 55 procent van de inwoners al pro NSDAP stemt in democratische verkiezingen. De parel wordt voor een groot deel verwoest zodra einde 1944 de geallieerde vliegtuigen genoeg vliegbereik hebben.

Exclave in EU en NAVO De genadeklap komt er met de Sovjets.

De Gauleiter verhindert zo lang mogelijk elke evacuatie en de stad wordt het toneel van vreselijke gevechten tot die zich overgeeft in april 1945. Er zijn 100.000 burgers overgebleven, die door de Sovjets geterroriseerd, verkracht en als slaaf behandeld worden, zodat een jaar later nog 20.000 mensen overblijven.

Die worden op bevel van Stalin in 1947 naar Oost-Duitsland gedeporteerd. De weinig overgebleven bouwresten van de Duitse erfenis worden opgeruimd, en in de nieuwe naargeestige Sovjetblokken verschijnen Russen. Kaliningrad en zijn haven worden een verboden zone voor westerlingen.

Maar dan ontploffen de Sovjet-Unie en zijn Oost-Europese rijk. Volgens Der Spiegel laten de Russen in 1990 verstaan dat ze het vroegere Königsberg in ruil voor vele miljarden willen teruggeven aan Duitsland. De Duitsers bijten niet.

Ze vrezen nieuwe ernstige problemen met die heruitgave van de Poolse corridor en ze willen de twee westerse tegenstanders van de hereniging van West- en Oost-Duitsland (Frankrijk en het VK) niet voor het hoofd stoten. Kaliningrad wordt dus een exclave van Rusland tussen Litouwen en Polen die vandaag lid zijn van de EU en de NAVO. Vanuit de Baltische staten arriveren nogal wat Russen die zich niet meer thuis voelen in hun vroegere kolonies en die zich in de exclave vestigen die nu al weer bijna 450.000 inwoners telt. In 1992 wordt de stad ook opengesteld en kunnen toeristen die bezoeken. Een paar gebouwen uit de Duitse tijd, zoals de domkerk en wat stadspoorten, zijn gerestaureerd, en de Russen bouwen wat wijken in een historiserende tijd. Poetin kent de stad goed, want zijn vroegere vrouw is er geboren en heeft er lang gewoond. Daarenboven is de haven ijsvrij en er is geen Rus die er nog aan denkt stad en provincie op te geven.

De overbetaalde voetballers spelen dus in juni mee in de Russische propaganda.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Slecht geweten?

Tijdens het debat over de effectentaks die nadien zou gestemd worden, kwam ook Rob van de Velde (N-VA) aan het woord. Hij kwam zeggen dat hij een koele minnaar is van deze maatregel, maar dat die wel correct en verantwoord is, en hij kaderde die in de context van alle maatregelen van de regering om de belastingdruk te verlagen. Tijdens zijn betoog werd hij even onderbroken door Barbara Pas (VB) die hem herinnerde aan het feit dat dat sinds de communautaire stilstand ook het verhaal van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië blijkbaar niemand nog wakker houdt. Zij wilde dan ook weten of Rob er zich van bewust was wie die effectentaks vooral zal betalen. Heel concreet vroeg ze hem of hij er enig idee van had hoeveel personen per gewest verhoudingsgewijs geraakt zullen worden door de nieuwe belasting. Hij liep in de val, want Barbara had de cijfers bij zich… Rob van deVelde kreeg het zichtbaar even moeilijk en zette een wollig betoog op over het doorwegen van elke fiscale ingreep door de massa.

Niemand begreep waarover hij het had. Hij haastte zich dan ook om zijn betoog over het globale plaatje van de belastingverlagingen verder te zetten en zich te wentelen in algemeenheden en nietszeggende beweringen.

Na zijn tussenkomsten volgde hij het debat niet verder en verdween hij in de wandelgangen… Werd hij achtervolgd door een slecht geweten aangaande de miljardentransfers die onverminderd van noord naar zuid stromen?

Een wereld van verschil Er is geregeld in de Kamer hommeles omdat een of andere minister er niet is om vragen te beantwoorden van de parlementsleden en omdat er wel eens vragen doorgeschoven worden van de ene minister naar de andere. Het gebeurt soms dat er van de regering zelfs niemand aanwezig is, waardoor de zitting moet geschorst worden en er ministers moeten gevorderd worden. Het hoort bij onze zeden en gewoonten. Na wat al dan niet geveinsde verontwaardiging valt altijd alles wel weer in zijn plooi. In Groot-Brittannië ligt dat klaarblijkelijk enigszins anders. Lord Bates, lid van het Britse Hogerhuis en minister van Internationale Ontwikkeling, was te laat voor een debat en schaamde zich daar zo voor ten aanzien van het Labour-oppositielid dat hem wilde ondervragen, dat alleen opstappen hem restte. De conservatieve politicus stond tijdens de zitting op en bood vol schaamte excuses aan voor zijn ‘onbeleefdheid’: “Ik heb altijd geloofd dat wij de grootste mate van hoffelijkheid en respect moeten tonen en schaam mij diep dat ik niet op mijn plaats was en zal daarom onmiddellijk mijn ontslag aanbieden bij de premier.

Mijn excuses.” Daarna vertrok hij. Kamerleden vroegen de minister om niet te op te stappen en zelfs de voorzitter van de Labour-delegatie zei dat zijn verontschuldiging meer dan volstond. Premier Theresa May heeft het ontslag geweigerd. Over plichtsbewustheid gesproken… Uiteindelijk is hij dan toch aangebleven, maar ‘zijn punt’ was gemaakt. Wat een wereld van verschil met de onbehouwenheid in ons eigen Paleis der Natie…

Dode mus Peter De Roover en Kristien Van Vaerenbergh dienden een voorstel in om de taalfaciliteiten in Ronse af te schaffen. Eind vorig

jaar dienden Veerle Wouters en Hendrik Vuye (V&W, ex-N-VA) reeds zo’n voorstel in toen in de gemeenteraad van Ronse bijna unaniem was gestemd om deze effectief af te schaffen. Toen lachte Peter De Roover dat weg en noemde het zelfs ‘wishful thinking’ en dus zo goed als onhaalbaar. Maar nu doet hij dus hetzelfde… Meer nog: het voorstel is een doorslag, een haast identieke kopie van dat van V&W. De Roover weet dat hij de schone Vlaams-nationale schijn moet redden omdat vele kiezers ongeduldig en nerveus worden bij de Heilige Communautaire Stilstand die deze regering heeft aangekondigd. Of het zal lukken?

Twijfelachtig. Deze zaak behelst de wijziging van een bijzondere wet. Dat wil zeggen dat er in de Kamer een tweederdemeerderheid nodig is en dan nog eens een gewone meerderheid in elke taalgroep. En aangezien de MR de enige Franstalige partij is in de federale regering en niet de helft van de Franstaligen vertegenwoordigt, staat het in de sterren geschreven dat heel het voorstel ofwel uiteindelijk niet zal behandeld worden ofwel in de prak gereden wordt. Maar N-VA zal zich op de borst kunnen kloppen dat zij is ingegaan op de vraag van de Vlaamse partijen in Ronse.

Men is klaarblijkelijk rap blij met een dode mus… Het valt te vrezen dat veel kiezers dat ook doorhebben…

Eén stem meer In een vorig ‘t Pallieterke hadden we het al over de Open Vld-kandidaat voor de plaats van Nederlandstalig rechter in het Grondwettelijk Hof. Men schuift dus sjoemel-Fientje Moerman naar voor. De Kamer moest daar nu over stemmen. Om de procedure erg democratisch te laten lijken, moeten er twee kandidaten voorgedragen worden door de Kamer. En zo geschiedde. In de stemronden prijkten er twee kandidaten op de lijst: Fientje dus, maar ook Martine Taelman, ook een Open Vld-ster die op een lucratieve uitgroeibaan zit te wachten. In de eerste ronde kreeg Fientje 108 stemmen en Martine 1. In de tweede ronde kreeg Taelman 109 stemmen en Moerman 0, telkens ruim twee derde van de aanwezige Kamerleden. Daarmee gaan de twee ‘verkozenen’ nu naar de volgende fase. In artikel 32 van de Bijzondere Wet van 6 januari 1989 op het Grondwettelijk Hof blijkt dat de Koning de uiteindelijke benoeming zal doen uit de voorgedragen kandidaten.

Of met andere woorden: de regering. Uit het aantal stemmen blijkt duidelijk dat ook heel wat oppositieleden dit spelletje van politieke benoeming probleemloos meespelen, want de meerderheid heeft maar 85 zetels en het vereiste aantal stemmen moet minstens twee derde van het totaal aantal stemmers zijn. En uiteindelijk was dat 87 in stemronde 1 en 86 in stemronde 2. Het waren er dus veel meer… Wellicht doen ze dat omdat ze vroeg of laat ook nog wel eens een graantje kunnen meepikken… En toch… over democratie gesproken… In principe heeft Taelman één stem méér gekregen, dank zij één hardnekkigaard die in de eerste stemronde niet voor Moerman wilde stemmen en toen al ‘par force’ voor Taelman stemde …

Volgens ons kan Fientje het dan echt niet worden… Een stem meer is een stem meer!

Wij kunnen Taelman alleen maar aanbevelen nu straf op haar strepen te gaan staan bij ‘de Koning’!

5

Actueel

8 februari 2018

Woonstbetreding moet grens trekken tussen migratie en illegaliteit Is Charles Michel de controle kwijt, zoals De Morgen schreef? Ze zouden het in linkse kringen graag hebben, maar andermaal gaat het meer om spinning dan om een scherpe analyse. Ook de kritiek op het ontwerp op de ‘woonstbetreding’ zal geen deuren openen naar electoraal succes. Het uitwijzen van illegalen die niet eens van plan zijn asiel in ons land aan te vragen, is voor veel mensen de logica zelve.

Het gemak waarmee het kamikazekabinet (2014) de eerste oppositiewind trotseerde, dat had links duidelijk niet goed ingeschat. Vervolgens was het vooral zwijgen over het eigen progressieve programma, want dat had de kiezer in 2014 niet echt gesmaakt. Dan maar een geloofwaardige oppositie voeren? Ook dat is aan Groen en Rood niet echt besteed.

Men schakelde dan maar over op hysterische kritiek op ‘het kibbelkabinet’. Het cement tussen de Vlaamse partijen in de regeringMichel vertoont barsten, die door paniekzaaiers in Vlaanderen constant worden uitvergroot.

Langs Franstalige kant ging men dan weer krampachtig op zoek naar verdeeldheid binnen de MR. ‘Eigen achterban fluit MR-top terug over huiszoekingswet’ schreef De Morgen (*).

“Het scheelde niet veel of de ijver van de wetgevende macht was ontspoord”, dramatiseerde Bart Brinckman in De Standaard. Bij Beweging.net (vroeger ACW) vergelijkt men woonstbetreding met razzia’s op Joden. Zo hoopt links de regering schade te berokkenen.

Wat - voortgaande op peilingen en sociale media - niet meteen lukt. Ook niet als men om de haverklap er een “specialist” bijhaalt (Karel de Gucht en zijn madame in Humo) om te zeggen dat “dit lijkt op het criminaliseren van mensen”…

Clans?

In die context blaast men elk akkefietje op. Recent meent men almaar meer fricties te zien tussen “de clan” Didier Reynders versus de clan van Michel. Tegenstellingen over migratie en asiel, bijvoorbeeld. Tegenover de links-liberalen, waartoe Charles Michel wordt gerekend, zouden dan staan: de conservatief Didier Reynders, voorzitter Olivier Chastel, die zich bijvoorbeeld uitsprak tegen een massieve regularisatie in België en de rechts-liberaal Alain Destexhe, die in zijn eigen Elsene ermee dreigde met een aparte lijst op te komen. Een “ultra”, volgens Béatrice Delvaux in Le Soir, een “lichtgewicht” volgens De Standaard.

Rechtser Feit is wel dat Destexhe zich in een aantal opiniestukken profileert. In Le Vif (1 februari) profileert hij zich als een soort Franstalige kopie van Jean-Marie Dedecker. Met twaalf jaar werk voor Artsen zonder Grenzen achter de rug weet hij wel iets af van mensenrechten.

De genocide in Rwanda en de etnische zuiveringen in Bosnië zetten hem ertoe aan uit AzG te stappen en aan politiek te doen.

Destexhe ergert zich blauw aan semantische manipulatie, de manier waarop links het migratiedebat vervuilt, onder meer over de huiszoekingswet.

Dat wetsontwerp werd afgetoetst bij de Raad van State, werd door de voltallige MRpartijtop mee goedgekeurd, lijkt sterk op wat in Frankrijk en andere Europese landen gebruikelijk is, maar stootte op verzet van activisten die transmigranten onderdak verlenen.

Ook binnen de MR waren sommigen niet akkoord (de links-liberaal Gerard Deprez, senaatsvoorzitster Christine Defraigne die in Luik moet opboksen tegen een sterke PS, en Richard Miller, een federaal parlementslid van de MR).

Transmigranten kunnen honger en koude mijden door in de asielprocedure te stappen, maar de meesten weigeren dat omdat ze naar Engeland willen. “Door de transmigranten te steunen laat u die mensen over aan de criminele netwerken. Anderen zullen immers volgen en door uw activisme hun leven riskeren om hier te geraken”, aldus Destexhe. Dat is bovendien in strijd met de Engelse, Belgische en Europese wetgeving. “Door zo te handelen moedigt u illegale immigratie aan.”

Achter het masker van humanitaire generositeit verschuilt zich volgens hem de eis om de poorten van België en Europa nog wijder open te zetten, de vraag naar nog meer migratie, terwijl een democratie zelf moet kunnen bepalen hoe ze migratie aanpakt (hoeveel, wie?). Stop de schijnheiligheid en kom dan met zo’n programma op bij de verkiezingen. Niet de straat, maar het parlement bestuurt de democratie, besluit Destexhe.

De Wever De Morgen had zich al gehaast om te schrijven dat de links-liberale Michel de huiszoe-

kingswet zou aanpassen, onder druk van zijn partijgenoten. Michel liet afgelopen weekend in Le Soir evenwel verstaan dat een humaan asielbeleid ook een kordaat en efficiënt terugkeerbeleid vraagt.

Hij deed er een oproep aan de transmigranten om asiel aan te vragen, en zou kritische partijgenoten proberen te overtuigen uitgebreid te overleggen met onderzoeksrechters en grondwetspecialisten.

Dat De Wever Destexhe vorige zaterdag citeerde op Twitter (“Er is niets mooier dan naastenliefde, maar bestuurders moeten het algemeen belang vooropstellen.”) maakte onze “kwaliteitskranten” bloednerveus.

De Wever wil de MR naar rechts sturen, panikeerde De Morgen (‘Als Bart De Wever plots militant van MR wordt’, 5 feb.). Ook De Standaard – wat dacht je – vindt dat N-VA zout in de wonde van de MR strooit. Christof Vanschoubroek noemt het “vervelend” dat De Wever ‘lichtgewicht’ Destexhe een echo geeft.

De Brusselse gemeenteraad keurde maandag een motie goed tegen het wetsontwerp op huisbetreding. De MR onthield zich. Dit dossier is het waard te volgen. En om te volgen tot waar Michel dat doet. Tot waar volgt hij zijn critici, tot waar Destexhe? Het wetsontwerp op de woonstbetreding zou een grens moeten trekken tussen migratie en illegaliteit. Als dit niet kan, moet de kiezer spreken.

Anja Pieters

(*) De Morgen spreekt over de Huiszoekingswet, De Standaard over de wet over de woonstbetreding, Humo over de ‘achterhuiswet’

Destexhe over demografie en migratie Destexhe is de Franstalige liberaal die in Franstalig België een rechtse stem over migratie wil laten horen. Op de site van het Amerikaanse Gatestone Institute wil hij links Wallonië met dat thema bestoken, ‘How to manipulate immigration data? Take Belgium...’. Links manipuleert het debat door te verdoezelen, zodat ze niet echt alarmerend lijken.

Deelcijfers over een korte periode geven, of ze opsplitsen per onderdeel (asiel, gezinsherenigingen, regularisaties...) moeten de zaak relativeren. Absoluut interessant dat Destexhe dat doet, maar hier en daar zijn de cijfers wat verouderd, soms ook fout. We vatten even samen: Bevolkingsgroei: de Belgische bevolking steeg van 10,2 miljoen inwoners in 2000 naar 11,3 miljoen in 2015. “Dat is een stijging met 10 procent op een zeer korte periode.” Ter info: de aangroei vorig jaar was het grootst in Brussel (BHG, 0,63 procent, 1.191.041 inwoners). In het Vlaams Gewest bedroeg de groei op jaarbasis 0,56 procent, met dan

6.546.785 inwoners. Wallonië kende een veel tragere bevolkingsgroei van 0,28 procent, tot 3.620.531 inwoners).

De snelle bevolkingsgroei is een probleem: In het decennium 2000-2010 was immigratie (relatief) negenmaal groter dan in Nederland, viermaal groter dan in Frankrijk of Duitsland en groter dan in de VS, een staat die historisch open staat voor migratie (Destexhe haalt hier zijn cijfers bij Itinera, 2012).

Demografie en migratie: Bij demografische prognoses gaat het in de media zelden over migratie, nochtans de “driving factor”, stelt Destexhe. In cijfers: voor België zou het gaan om 40.000 naturalisaties per jaar,

200.000 in drie jaar, 608.322 in twaalf jaar.

(Bron: RTBf, 4 april 2013).

Uit welke landen? De indruk wordt gewekt dat migranten vooral uit Europa komen, maar dat klopt niet. (Destexhe citeert een artikel van RTBf, 4 april 2013). Dat heeft dan weer te maken met de versoepeling van de wetgeving ter zake door de paarsgroene regering-Verhofstadt in 2001. Die cijfers moet Destexhe toch eens beter toelichten. Een kwart van de nieuwkomers komt van buiten Europa.

Hoe komt men binnen? Volgens Destexhe is de helft van de migratie gelinkt aan gezinshereniging. Dat is meer dan in onze buurlanden (cijfers Dienst Vreemdelingenzaken).

Wie blijft en wie niet? Vooral niet-Europese migranten blijven hier.

Wat in de toekomst? België, een van de dichtstbevolkte landen in Europa, zou er nog een of twee miljoen inwoners bij krijgen (bizar verschil – red.) en wordt geconfronteerd met

ZONDER NEDERLANDS Minister Muyters heeft met zijn Waalse liberale ambtsbroeder Pierre-Yves Jeholet een pact ondertekend: elk jaar mogen 2.500 Waalse werklozen in Vlaamse bedrijven komen werken om het personeelstekort te helpen invullen. Ze moeten zelfs niet op voorhand Nederlands leren. Dat zal na de aanwerving op de werkvloer gebeuren.

In Vlaanderen is er nog slechts 6,7 procent werkloosheid, in West-Vlaanderen zelfs minder dan 2 procent. Maar in het door socialisme en sociaal parasitisme geteisterde Wallonië is dat 13 procent. Franse werklozen komen meer “over de schreve” in West-Vlaanderen werken dan Walen, want in Frankrijk zijn de werkloosheidsuitkeringen beperkt in de tijd. In België zijn ze eeuwigdurend. Sommige Waalse families “doppen” al sinds meerdere generaties. Ja, voor een Waal is het natuurlijk al een straf op zich als hij aan het werk gezet wordt… Maar toch zint het afschaffen van de taalvoorwaarden ons niet.

Zou men voor die Waalse werklozen niet beter een taalcursus organiseren, mèt een verplicht taalexamen? En als zij niet slagen, krijgen ze geen uitkeringen meer. Maar zelfs een MR-minister als Jeholet zou zo’n logisch plan nooit goedkeuren. Walen dwingen Nederlands te leren en dan nog te werken ook!

de kosten die dat met zich meebrengt: huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, transport en milieu…

En de moslims? Het aantal moslims zou tegen 2050 verdubbelen tot 1.250.000 of 11,1 procent van de bevolking. De stijging kan ook groter zijn, tot 2.580.000 (18.2 procent) (bron: Pew Forum on Religious and Public Life).

Besluit Destexhe heeft een punt. Zijn betoog stoelt op cijfermateriaal, maar hij slaagde in dit korte bestek er niet in zijn kant van het verhaal sober, rationeel en actueel uiteen te zetten. Het is een aanzet, die meer verdient. Dat een zekere elite en de media bepalen wat de grenzen zijn van dit debat en de taboes die erbuiten worden gehouden, dat klopt. Maar de kracht van de tegenstem zit in koele statistieken, minder in analyses waarin duiding overheerst. Laat de burger denken. Makkelijk is dat blijkbaar niet.

Dat is het recept voor een revolutie geleid door Laurette Onkelinx, die met een mitraillette op de barricaden klimt en het gepeupel ophitst tot het lynchen van MR-politici.

ASIEL? EN MAAR BETOGEN Op zondag 25 februari kan u, beste lezer, naar Brussel trekken om te betogen tegen het uitwijzingsbeleid van Francken. De bijeenkomst gaat wederom uit van een groot “burgerplatform”. We lezen in de mededeling: “De betoging zal ditmaal vooral gefocust zijn op de eis de razzia’s stop te zetten, en de dreigende invoer van de wet op de ‘huiszoekingen’.” Ook de eis tot ontslag van Francken blijft aan de orde.

Let op het woord ”razzia”, een woordgebruik dat onze linkse vrienden maar al te graag gebruiken. Een ander woord dat systematisch opduikt in de linkse communicatie: de “deportatiepolitiek” van Francken en de N-VA, kwestie van het regeringsbeleid te kunnen koppelen aan de jaren dertig. Een gekende truc.

Wie er in februari niet bij kan zijn, moet niet wanhopen. Op 21 maart “vieren” we de ‘Internationale dag tegen racisme’. En daarom organiseren ‘Hart boven Hard’, MRAX en andere vrijheidsstrijders drie dagen later een grote betoging in Brussel, dit naar jaarlijkse gewoonte. Wie allergisch is voor geitenwollensokken kan die dagen Brussel beter vermijden.

6

Dwars door Vlaanderen

Wandelen in de tuin van Filip?

Ecolo-Groen en N-VA hadden in het Brussels Parlement een voorstel ingediend om een deel van het park van het paleis van Laken open te stellen voor het publiek, om zo meer openbaar groen in het noorden van Brussel te creëren.

In de bevoegde commissie werd het voorstel alvast aanvaard. N-VA reageerde reeds euforisch over het feit dat een voorstel van de oppositie door alle partijen werd aanvaard.

Nochtans is één partij niet wild van dit voorstel. De tegenwind komt zelfs van het republikeinse Vlaams Belang. Niet dat de partij hoog oploopt met de paleisbewoners. Brussels fractievoorzitter Lootens vreest vooral dat het ecologisch belangrijke park in Laken de weg zal opgaan van andere parken in Brussel, eens het wordt opengesteld. Lees: vernielingen, brandstichtingen, vandalisme, zwerfafval, drughandel en -gebruik, en meer fraais.

Koken voor illegalen Enkele Vlaams-Brusselse gemeenschapscentra hebben er niet beter op gevonden dan activiteiten te organiseren waarbij naar Duinkerke wordt gereden om er te gaan koken voor illegalen die daar samentroepen. Niet meteen een kerntaak van een met belastinggeld gefinancierd gemeenschapscentrum dat geacht wordt geen politiek geïnspireerde activiteiten te ontwikkelen.

Dus trok het Vlaams Belang in de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie aan de alarmbel. Maar voor collegelid Pascal Smet (sp.a) is er geen vuiltje aan de lucht. De gemeenschapscentra kiezen zelf welke activiteiten ze inrichten, stelde hij, en de politiek heeft zich daar niet mee te moeien.

Tenzij het Vlaams Belang er activiteiten wil inrichten, dan is het kot te klein en is het ‘no passaran’.

Tweetaligheid in Brussel? Een lachertje!

Enfant terrible van de Brusselse MR, Alain Destexhe, gooit al eens graag een knuppel in het hoofdstedelijke hoenderhok. Van alle werklozen die in Brussel een taalcursus Nederlands volgen, slaagt niet eens de helft in het nochtans heel simpele examen, berekende hij.

En dat is verspilling van belastinggeld, want al die cursisten krijgen daarvoor namelijk taalcheques van de overheid – een paradepaardje waarmee de Brusselse PS-regering graag uitpakt.

Maar wie in Brussel al eens met een overheidsdienst in aanraking komt, weet dat het de facto nog erger is: zelfs degenen die slagen voor het taalexamen zijn vaak niet eens in staat om twee woorden Nederlands te brabbelen.

Denderleeuw is Vlaams De strikte toepassing van de taalwetgeving blijft toch nog een oud zeer. Dat bleek nog maar eens in Denderleeuw waar Eandis de allereerste elektrische laadpaal kwam neerpoten. Maar wat bleek? De uitleg erop was tweetalig…

VB-gemeenteraadslid Kristof Slagmulder merkte dat op en schreef prompt Eandis aan en wees hen op de bestuurstaalwetgeving die stelt dat mededelingen aan het publiek in Vlaanderen in het Nederlands moeten gesteld worden. Eandis liet er geen gras over groeien en liet meteen aan de VB’er weten dat het om ‘een vergissing’ ging en dat de tweetalige tekst zou gewijzigd worden in enkel een Nederlandstalige. Het is juist, het zijn kleine dingen en er zijn veel ergere dingen. Maar waakzaamheid blijft geboden. We mogen nergens in Vlaanderen de nonchalance tolereren. We hebben lang genoeg voor onze taalrechten moeten vechten.

Beringen stond stil Burgemeester Maurice Webers, lijsttrekker van de Lijst Burgemeester, haalde tijdens zijn nieuwjaarstoespraak hard uit naar coalitiepartner CD&V. “24 jaar hadden ze de burgemeester en 24 jaar bleef Beringen stilstaan.”

Het is duidelijk dat de verkiezingen in aantocht zijn. De messen worden geslepen, de hakbijlen bovengehaald en koppen gesneld.

Volgens Webers verrijzen er nu mooie projecten: “Beringen is één grote bouwwerf, een stad in de steigers.

Ik kom vrijwel dagelijks mensen tegen die me feliciteren: ‘Eindelijk gebeurt er iets in Beringen’. In plaats van hun pijlen te verschieten op de socialisten, zouden ze beter één blok vormen tegen rechts, want daar ligt het gevaar van deze maatschappij.” Socialist Webers heeft problemen met alle andere partijen en rechts is volgens hem het grote gevaar.

8 februari 2018

Geen tronen blijven staan Het valt niet uit te sluiten dat spoedig enkele ronkende namen uit de Brusselse gastronomie verdwijnen. Men kan dit betreuren, en sommigen zouden er haast lyrisch en nostalgisch van worden, maar de horeca is een dynamisch gegeven. Waarom dan niet op de voltreffers van het moment focussen? Want die zijn er nog steeds.

Pech voor N-VA’ers die weer eens toe zijn aan een discrete vergadering, want sterrenrestaurant Bruneau sluit dit jaar nog de deuren. De plek kreeg enige ‘politieke’ betekenis in 2010, toen BDW er met Louis Michel geheime (sic) besprekingen voerde, het was eens iets anders dan frituur ‘t Draakske. Een regering kwam er niet uit voort; de geschiedenis van de kwalijke Di Rupo-jaren is afdoende bekend. En zie, ironie van het lot, zat diezelfde BDW daar onlangs toch wel niet weer? Ruim 50 kilo lichter, en met Didier Reynders, dé grote rivaal van de clan-Michel binnen de MR. In de toekomst zullen ze andere oorden moeten zoeken om te konkelfoezen, want sterrenchef Jean-Pierre Bruneau (die gedurende 42 jaar minstens één ster had, en op zeker moment zelfs drie) stopt ermee. “De gastronomie probeert maar wat vandaag”, merkte hij zichtbaar wat verbitterd op.

Bruneau gaat sluiten Is het sluiten van Bruneau tekenend voor een regressie van de Brusselse horeca? Zeker bij een wat ouder publiek hoort men geklaag en gemekker, dat het vroeger beter was, maar dat vinden die lui doorgaans over alles. Misschien wat atypisch voor de aard van het beestje, verkiezen we het pad van de nuance te bewandelen.

Het wereldje van de Brusselse restaurants kent (net als elders) heel wat kaf en koren, en

jammer genoeg de laatste jaren wat te veel van het eerste. Misschien is de Beenhouwersstraat daar het beste bewijs van: één grote valstrik voor toeristen. Dat vindt eigenlijk iedereen met drie cent verstand. Het is de plek waar de Japanse toerist met zijn pot mosselen en een halve liter Jupiler met een sardonische glimlach bedot wordt. Duur is het er niet, dat klopt, maar de rommel die je er krijgt staat in verhouding. Enkele schaarse uitzonderingen bevestigen de regel, maar die blijken het steeds moeilijker te hebben.

‘Aux Armes de Bruxelles’ was jarenlang zo’n lichtpunt in de duisternis, maar de plek wordt al jaren geteisterd door een sociaal conflict dat maar niet opgelost raakt. Dat vertaalt zich in regelmatige sluitingsperiodes, wat dodelijk kan zijn voor elke zaak. Enkele jaren geleden kwamen we er nog over de vloer. Niet slecht, maar ook niet bijster goed. Het deed allemaal wat sjofel aan, overjaarse obers met beperkte deskundigheid inbegrepen. Valt binnenkort het doek over de zaak? Het zou ons niet verbazen. En andere iconen kunnen volgen, misschien zelfs meer dan verwacht.

Gebroeders Beyaz ‘Aux Armes de Bruxelles’ is in handen van twee wat geheimzinnige broers, Spyragelos en Sabahattin Beyaz. De voorbije jaren slaagden ze erin de controle te verwerven over tal van bekende eetzaken, van La Maison du

De Geuzenberg Cygne (waar Karl Marx Das Kapital schreef) over La Chaloupe d’Or (eveneens op de Grote Markt) tot Brasserie Georges in Ukkel en La Pergola in de buurt van het Atomium. Ze gingen de dingen ‘professioneler’ aanpakken, klonk het. Vaak ging dat gepaard met sociale spanningen, en met wat we hoorden over de kwaliteit van hetgeen op het bord verscheen, verloren zeker enkele etablissementen uit de lijst behoorlijk wat van hun pluimen.

Ook cijfermatig was hun ‘deskundige’ manier van werken niet erg succesvol, want zopas werd een bescherming tegen schuldeisers aangevraagd. Het kan nog goed komen, maar vaak is dit de prelude van de uiteindelijke faling. ‘La Debacle’ is de titel die men bedacht voor de Franse vertaling van de succesroman ‘Het smelt’ van Lize Split. Het had evenzeer de titel over het wel en wee van de Brusselse horeca in deze 21ste eeuw kunnen zijn.

Familiale tenten Laten we met een positieve noot besluiten.

De voorbije maanden mochten we enkele gastronomische ontdekkingen doen in Brussel, veelal buiten het centrum en ver verwijderd van de plaatsen waar men toeristen een loer draait. Een familiaal gerunde Italiaan in SintJoost, en een plek in Evere waar men nog de goede Franse keuken kan verkrijgen. Beide combineren topgerechten met een scherpe prijs. Een (h)eerlijke keuken, zoals dat dan heet. Gastronomisch eten doe je in het hier en nu, niet aan de hand van nostalgische mijmeringen, al dan niet steunend op een ronkende naam van weleer.

KNIN.

Heusden-Zolder De lucht in Heusden-Zolder moet ernstig vervuild zijn, want het politieke klimaat is behoorlijk verstoord. Dat N-VA ruim vijf jaar lang intern overhoop lag, met de ene afscheuring na de andere, was bekend. De lijstduwer werd burgemeester met een eigen partij en de lijsttrekker belandde op de keien. Tussendoor liepen bestuursleden verloren, als kippen zonder kop. Hoera voor de stabiliteit van de andere partijen in het dorp?

Niet echt. De nagelnieuwe lijsttrekker van Open Vld, Ben Vandebergh, gooit al na enkele weken de handdoek in de ring: “Als het spel juist gespeeld wordt en ten dienste van de maatschappij, is politiek de kunst van het mogelijke. Helaas is dat niet altijd zo.” Vandebergh verlaat de politiek.

Brugs toerisme De historische binnenstad telde verleden jaar 6,2 miljoen bezoekers. Dat is een miljoen of 19,6 procent meer dan in het crisisjaar 2016. Vooral het grote aantal dagtoeristen, die slechts drie uur in de stad “ronddwaalden”, valt daarbij op.

De voornaamste publiekstrekkers waren en blijven het belfort, de Onze-Lieve-Vrouwekerk, het Groeningemuseum en het Sint-Janshospitaal. Of iedere Bruggeling met die heropleving gediend is, zullen we maar in het ongewisse laten.

Week tegen het pesten Toeval of niet, maar juist nu duikt in Brugge opnieuw een account op waarop jongeren oproepen om vechtfilmpjes door te sturen. De beheerders kondigden aan dat ze weldra extra beelden zullen verspreiden waarop naakte tieners te zien zullen zijn waarbij reeds de borsten van een jong meisje getoond werden.

Vermoedens bestaan dat het om een soort ruil(handel?) gaat tussen vechtfilmpjes en het kenbaar maken van de naam van het betrokken meisje.

Pesten, afpersen of wraak nemen? In ieder geval pijnlijk voor de slachtoffers, en zeker strafbaar, terwijl bijna iedereen dacht dat de bende opgerold was!

Cipiers Hoeveel jaren wordt het personeelsgebrek in de gevangenissen reeds aangeklaagd? Het aantal stakingsdagen valt niet meer bij te houden.

Terwijl in Brugge achtendertig cellen leeg blijven, slapen dertien gedetineerden bij andere gevangenen op matrassen op de grond. De reden? Gebrek aan bewakers!

Wie is de betrokken justitieminister? En voor wanneer een blijvende oplossing?

Hulde voor Hulstaert Dat een politieke partij met taart, drank en veel klank het 40-jarige bestaan van een Antwerpse afdeling viert, vinden redacteurs van dit kieskeurig blad normaal geen reden om erover te schrijven en daar vragen wij begrip voor.

Als echter een trouwe militant van in de tachtig (!) daarbij uitgebreid gehuldigd wordt door liefst drie boegbeelden van die partij en voor het leven wordt gebombardeerd tot erevoorzitter van de oudste afdeling van het Antwerpse, die hij mee uit de grond heeft gestampt met zijn levenslange vriend en medestrijder voor Vlaanderen, Karel Dillen, dan vinden wij dat wél de moeite waard, precies omdàt het gaat over de onwrikbare Vlaams-nationalist, kenner van cultuur en literatuur, voorzitter van het befaamde Bormshuis en, vooral niet te vergeten, bescheiden MENS die levenslang onbescheiden heeft geijverd voor de bevrijding van zijn en ons Vlaamse vaderland! Bob Hulstaert stond al aan de zijde van Karel Dillen toen die in 1977 zijn Vlaams Nationale Partij stichtte, en zonder aarzeling en zonder greintje spijt is hij achteraf mee in het Vlaams Blok gestapt. De véél te bescheiden erevoorzitter wist ander-

maal met zijn ontroering geen blijf toen hij een prachtig portret van kameraad Dillen cadeau kreeg van Jan Penris en daarbovenop een stortvloed aan lovende dankwoorden voor zoveel inzet, die dan nog overvloedig werden aangevuld door voorzitter Tom van Grieken. Veruit het grootste deel van zijn toespraak tot de bomvolle Zaal Bart wijdde de nationale voorzitter aan dankwoorden, waarbij tussen de regels te horen viel dat hij zijn inwijding in de hem voorheen haast onbekende Vlaamse beweging en de talrijke boeken daarover, te danken had aan deze wijze en zeer belezen “wegwijzer naar Vlaanderens vrijheid” zonder vaar noch vrees en bovenal zonder enige zweem van compromis.

Bob dankte voor die hartverwarmende hulde van drie dankbare boegbeelden in zijn eigen stijl: “Ik heb gedaan wat ik moest doen!” hvo

Gaat het Engelse schip overstag?

Eindelijk, maar misschien te laat, is de reactie losgebarsten op de idiote verengelsing van de Nederlandse universiteiten.

Engelskiljons aan de macht Het zegt iets over Nederland dat in die discussie niet naar het verleden wordt verwezen. Ook in Vlaanderen pleiten onnozele halzen geregeld om meer cursussen in steenkolenengels. Daar zijn universiteitsrectoren bij, wat bewijst dat zij zich alleen nog in hun mandarijnenkringetje bewegen en losgekomen zijn van de maatschappij die hun luxeleventje betaalt.

Geregeld botsen zij dan onzacht met sommige Vlaamse politici die zich herinneren dat universiteiten in Vlaanderen vroeger alleen in het Frans (en nog veel vroeger in het Latijn) doceerden, zodat alumni minachtend konden neerkijken op klootjesvolk dat alleen goed genoeg was om de boven hen geplaatsten te financieren.

Dat besef, met universiteiten die uitsluitend of grotendeels in het Engels onderwijzen (de overgrote meerderheid in Nederland), leidt nog niet tot het nochtans juiste besluit dat onvermijdelijk een asociale kaste wordt gecreëerd: de Engelskiljons aan de macht. Gevolg: een wereld waarin academisch gevormden niet langer in het Nederlands studeren en niet eens meer de juiste Nederlandse woordenschat kennen, zodat ze niet meer behoorlijk met de meerderheid van hun landgenoten kunnen communiceren.

Den Vaderlandt ghetrouwe

Er waren de afgelopen maanden al absurde voorbeelden die de pers haalden. Een studente Nederlandse literatuur mocht haar doctoraat niet in het Nederlands schrijven. Het Middelnederlandse epos Reinaert de Vos wordt in het Engels bestudeerd, enz. Maar het zijn vooral de praktische gevolgen die de Nederlanders wakker maken. De knuppel werd in het hoenderhok gegooid door een oud-voorzitter van de Studentenvakbond.

In De Volkskrant betoogde Stefan Wirken dat Nederlandse studenten zich kunnen aanmelden bij de Universiteit van Amsterdam voor de studie psychologie in het najaar. Er zijn 594 kandidaten en 600 plaatsen ter beschikking. Maar psychologie wordt in het Engels gedoceerd, dus zijn er ook 1.854 buitenlandse aanmeldingen, zodat ongeveer de helft van de Nederlanders moeten afvallen. Volgens de UvA is een “international classroom” broodnodig omdat Nederlanders onder elkaar waarschijnlijk te bekrompen en niet kritisch genoeg zijn.

Wirken betoogt dat de expansiedrift van universitaire baasjes vooral belangrijk is om te pronken in hun internationale wereldje. Nederlandse studenten kunnen opzouten.

Zijn besluit luidt dan ook dat het belastinggeld naar buitenlandse studenten gaat ten koste van de Nederlandse studenten. Omdat de meeste studenten baantjes hebben, “zijn er binnenkort Nederlandse studenten die betalen voor de opleiding van een buitenlander voor een studie die ze zelf graag hadden gevolgd”. De reactie van de vertegenwoordiger van de UvA was

Freya wordt geen burgemeesteres Jarenlang was ze de gedoodverfde opvolgster van burgemeester Termont. Nu staat Freya van den Bossche zelfs niet meer op de lijst bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Ze verdwijnt daarmee in 2019 uit het stadhuis.

De coryfeeën van twee partijen (rood én groen) een goede plaats geven op één kartellijst, dat is moeilijk. Freya kreeg duidelijk niet de plaats waar ze op hoopte en komt dus niet op. De uitleg dat ze zich zal concentreren op Brussel slaat nergens op.

Ze zit achttien jaar in de gemeenteraad.

Enkel in de korte periode dat ze onderwijssche-

7

Onze naaste buren

8 februari 2018

pen was, was ze actief. Daarna, vele jaren lang, deed ze haar mond nauwelijks open, behalve dan om te zeggen hoe ze gestemd had, nadat ze voor de zoveelste keer niet oplette en op het verkeerde knopje drukte. Ze was de schepen die in de stedelijke scholen huiswerk afschafte.

Een maatregel voor gelijke kansen.

Want kinderen met betrokken ouders, die

walgelijk. Dit was een “eigen student eerst betoog”. Kortom, de klassieke geniepige beschuldiging van racisme en rechtsextremisme door een pretentieuze hotemetoot.

In werkelijkheid zijn er te veel Nederlandse universiteiten en dus wordt ook in het Engels gedoceerd om buitenlandse studenten te rekruteren en het bestaan van de instelling te verzekeren.

Native American speaker Tezelfdertijd barstte een discussie los over de zogenaamde meertaligheid van de Nederlanders, die in realiteit volkomen verdwenen is. Duits en Frans lijken in Nederland wel dode talen, met gevolgen voor de Nederlandse uitvoer. Het is geen toeval dat veel Vlamingen dankzij hun talenkennis multinationals leiden. Discussiëren is één ding, in de praktijk handelen is wat anders, want daar gaat het nog altijd de verkeerde kant op.

De Nederlandse uitgevers geven een “gouden ganzenveer” aan wie zich sterk maakt voor het Nederlands. De winnares is Antje Krog. Een talentvolle dame die poëzie en boeken schrijft in … het Afrikaans en het Engels. Dat is dus de “verdediging van het Nederlands”. En wat denkt u van het Stedelijk Museum van Amsterdam? Dat plaatste een oproep voor een curator om exposities in Nederland te organiseren. Wat was één van de voorwaarden? Het moest een “native American speaker” zijn en in geen geval iemand die alleen maar uitstekend Engels en Nederlands spreekt.

Willem de Prater

meekijken als hun spruit huiswerk maakt, hebben een voetje voor op kinderen met ouders die dat schoolwerk niet opvolgen.

Ze beweert dat ze minder zin heeft in lokale politiek omdat er in Gent zo “hard op de man” oppositie wordt gevoerd. Zou het? Zijn het de vragen over Optima, Publipart, de Ghelamco Arena (met de schepenen in de skybox), die “hard” zijn? Dat het voor socialisten allemaal niet prettig is, daar kunnen we inkomen, maar hebben ze dat niet een klein beetje aan zichzelf te danken?

Het beest T. Ramadan passeerde ook in Gent De infame Tariq Ramadan, kleinzoon van de stichter van de Moslimbroederschap, was in 2009 te gast in Gent. De Integratiedienst organiseerde toen in het stedelijk intercultureel centrum de Centrale een reeks lezingen, ‘Quo vadis Europa?’ Ramadan was een van de sprekers (naast onder meer Dirk Verhofstadt).

Schepen van Cultuur Lieven Decaluwé was daar bijzonder trots op. Tijdens de gemeenteraad gaf hij de raadsleden van het Vlaams Belang de dringende raad om naar deze verlichte moslim te gaan luisteren, daar zouden zij met hun starre “wij-zij-denken” nog iets van kunnen opsteken. Een progressieve moslim (!), iemand die zich tegen het stenigen van vrouwen verzette (!), hoop voor de toekomst!

Voor een zaal vol allochtone jongens en meisjes hield Ramadan toen een uiteenzetting over “de werven van Europa”. Centrale boodschap: Europese geschiedenis, Europese waarden, zelfs de Europese grenzen en bevolking, wat stelt het nog voor? Het oude conti-

nent is de weg kwijt. Het zal heropgebouwd worden door de islam. Europa is van de jonge moslims. Het ging er als zoete koek in bij het bewonderende publiek. Daar was de schepen niet bij. Nadat hij op het podium de belangrijke gast met veel egards had verwelkomd, was hij vertrokken. Om ergens anders zijn gezicht aan potentiele kiezers te tonen?

Nu Tariq Ramadan van beestachtig gedrag tegen hulpeloze vrouwen beschuldigd wordt (hij zit in Parijs in de gevangenis op verdenking van verkrachting van meerdere vrouwen), blijft het oorverdovend stil bij de linkse politici die zo met hem dweepten en hem kritiekloos op een voetstuk hebben gezet. Niet dat ze geïnteresseerd waren in wat hij écht vertelde. Ze hoopten gewoon mee te surfen op zijn populariteit bij de allochtone kiezers, voor plat stemmengewin. Dezelfde politici keken enkele jaren later verbaasd op toen bleek wat voor extreme ideeën sommige jonge moslims erop nahouden. Ze hebben er mee schuld aan, al zullen ze daar nooit rekenschap over moeten geven.

Vraag is, beseffen ze dat wel?

Ook nu nog werkt de stad Gent samen met moskeeën, imams en religieuze verenigingen van moslims (onder meer met vzw VOEM).

Voor het deradicaliseren van Gentse jongeren wordt beroep gedaan op de vzw Averroës om die jongeren theologisch te begeleiden.

Dezelfde vzw krijgt subsidies om aan drughulpverlening te doen vanuit religie. Werkt de stad Gent ook nu nog samen met moslimintegristen of salafisten? De kans is groot, vooral omdat kritische vragen stellen nog even taboe is als in 2009.

Het verwerkingsproces na ‘Walen Buiten’ Op 7 februari 1968 viel de regering-Vanden Boeynants over de kwestie ‘Leuven Vlaams’. Tijd voor de Franstaligen om in de media terug te komen op wat nog altijd een trauma is. Afgezien van anti-Vlaamse frustratie is er in de terugblik ook sprake van een zekere eerlijkheid: al eind de jaren vijftig dacht men aan een verhuizing van de Franstalige vleugel van de KU Leuven naar Wallonië.

In de Franstalige pers en politiek lopen nog figuren rond die ‘Walen buiten’ en ‘Leuven Vlaams’ aan de lijve hebben ondervonden. Ze kijken er vaak met gemengde gevoelens op terug.

Voor Christian Laporte, journalist bij La Libre Belgique, is de bladzijde omgeslagen. Hij wijst vandaag de dag vooral op de kansen die Waals-Brabant gekregen heeft dankzij een universiteit op zijn grondgebied.

Blijvend trauma François Delpérée, grondwetspecialist en nog altijd Kamerlid voor de cdH, heeft het er veel moeilijker mee. Hij verwijst naar een in zijn ogen ‘blind nationalisme’ dat geleid heeft tot de splitsing van een universiteit die 500 jaar oud was, met in zijn ogen absurde uitwassen zoals de verdeling van de collecties uit de universitaire bibliotheek. Al geeft Delpérée toe dat de splitsing positieve gevolgen had zoals de ontwikkeling van de UCL met haar start-ups en afgeleide bedrijven.

Hij maakt daar wel een bedenkelijke vergelijking: “Zoals de splitsing voordelig was voor Waals-Brabant, zo was de slachtpartij van 1914-1918 ook een goede zaak om het algemeen enkelvoudig stemrecht erdoor te krijgen.” In de verschillende overzichten die de Franstalige pers over de zaak heeft gepubli-

ceerd, blijkt dat het verwerkingsproces nog altijd bezig is. De tweetalige universiteit was het laatste bastion van het oude België waar de Franstaligen de dienst uitmaakten. Hoe verder in het verleden, hoe meer mythische proporties die periode bij sommige Franstaligen heeft aangenomen. Het bewijs dat dit verleden een trauma blijft. De Franstalige journalisten, meestal links en al zeker niet meer katholiek, legden in hun analyses en terugblikken een zekere sympathie aan de dag voor het Mandement van de Bisschoppen uit 1966, dat de Leuvense Universiteit als één en ondeelbaar beschouwde. Kwaad genius volgens de Franstaligen was de Brugse bisschop Emiel Jozef de Smedt.

Die deed op 2 februari 1968 een opzienbarende verklaring, zeggende dat hij zich ‘schromelijk had vergist’ door vast te houden aan de eenheid van de twee universitaire vleugels. Dat De Smedt de bisschop was die tegen Franse preken in de kustgemeenten was, maakte de zaak nog erger. Dat diezelfde kerkvorst ook had gezegd dat het een zonde was om op de Volksunie te stemmen, wordt even vergeten.

In verschillende krantenstukken wordt dan weer wel het citaat van de UCL-kopstukken uit die tijd bovengehaald, dat “de splitsing een zonde was tegen de Heilige Geest”.

Mathildis

Li bia bouquet

Waalse schuld Dat de splitsing een logische zaak was omwille van de vastlegging van de taalgrens in 1962-‘63 wordt verzwegen. Behalve door Christian Laporte in La Libre, die er ook op wijst dat dit alles voor een deel het gevolg was van het feit dat de Walen een veralgemeend tweetalig België altijd hebben geweigerd.

Naast de frustratie omwille van de ‘vernedering van Walen Buiten’ was er in de Franstalige pers ook plaats voor enige intellectuele eerlijkheid. Zelfs in Le Soir. Daar stond een paar weken geleden te lezen dat men al eind de jaren vijftig dacht aan een overheveling van de Franstalige vleugel van de KU Leuven naar Wallonië.

Yves de Monceau, toen burgemeester van Ottignies, heeft daar sterk voor gepleit. Wat weinigen weten, is dat in de jaren zestig een debat werd gevoerd over één pluralistische Franstalige universiteit in Wallonië, ergens in de driehoek BrusselWaver-Charleroi. Op een bepaald moment lag Waals-Brabant voor de UCL in balans met Henegouwen. Maar de vrijzinnige socialisten zagen niet graag een katholieke instelling in hun rood bastion komen. Als men de economische impact van de UCL vandaag ziet, dan kan men zich afvragen of een universiteit in de streek van Charleroi geen goede zaak zou zijn geweest voor het verpauperde Henegouwen. Tenzij het PS-bestuur er verstikkend zou hebben gewerkt voor de intellectuele creativiteit, natuurlijk.

Picard

8

De wereld rond

8 februari 2018

Oostenrijk voert een gematigde Ostpolitik Vergeet het spookbeeld van de as tussen Wenen en de Visegrad-landen, daarvoor is het water te diep. Dergelijke alliantie zou ook niet wenselijk zijn voor Oostenrijk. Eerder ziet de ÖVP/FPÖ-regering een meerwaarde in een pragmatische Ostpolitik.

Zelfs linkse opiniemakers die voldoende maturiteit aan de dag leggen om de meest groteske vooroordelen over Middenen Oost-Europa te overstijgen, voelen zich vaak vrij onwennig met hetgeen zich in sommige van die landen afspeelt. Het politieke zwaartepunt ondergaat een duidelijke ‘verrechtsing’, wat zich manifesteert in tal van standpunten en maatregelen die de weldenkenden van het Euro-Brusselse sanhedrin koude rillingen bezorgen.

Te vaak is in deze elke nuance afwezig. Schotel ze dan een leuke bijdrage uit ‘The Spectator’ voor (‘Eastern Europe’s new conservative alliance’, te lezen op de blog van het blad), en het hek is helemaal van de dam. Verschillende landen vinden mekaar in euroscepticisme, xenofobie, ethisch conservatisme, enz. We kennen het liedje. De kijk van auteur John O’Sullivan (destijds ‘speechwriter’ van Margaret Thatcher) op deze ontwikkeling is - voor alle duidelijkheid - positief. Maar wellicht neemt hij zijn wensen voor werkelijkheid. Bij de andere zijde van het spectrum brengen dezelfde feiten het effect van een nachtmerrie teweeg.

Spookbeeld Viségrad Het spookbeeld heeft alvast een naam: Viségrad. De stad, gelegen in Hongarije, was de plek waar in 1991 vier landen, Polen, Hongarije, Tsjechië en Slovakije (toen nog verenigd), besloten de handen in mekaar te slaan. Alle vier hadden ze een gedeeld verleden achter het IJzeren Gordijn, wat de samenwerking best begrijpelijk maakte. Ze zouden vijftien jaar later in groep toetreden tot de EU. En zoals dat in ‘Mitteleuropa’ vaker het geval is, biedt de stad een historisch precedent dat de gebeurtenis de nodige symboolwaarde bezorgt: in 1335 vond er een ontmoeting plaats van de koningen van Bohemen, Hongarije en Polen. Voorlopers van de groep, zeg maar.

En dan was er dat spookbeeld dat na de Oostenrijkse verkiezingen gestalte kreeg: het clubje van de vier enfants terrible zou wel eens kunnen uitbreiden met de Alpenrepubliek.

Nu mag men een verkiezingsmeeting van de Freiheitlichen FPÖ-voorman Strache riep in die zin op - niet verwarren met een regeerprogramma. Dit wel doen getuigt van naïviteit. Of kwade trouw.

Reizen als een signaal Dat de Hongaarse premier Orbán vrij snel na de eedaflegging van de nieuwe Oostenrijkse regering een bezoek bracht aan Wenen, werd nogal makkelijk als een belangrijk signaal voorgesteld. Een (verborgen) agenda zou Oostenrijk richting de Viségrad-landen brengen. Hoe anders kon het bezoek van die verketterde Orbán geïnterpreteerd worden? En zie, op de gemeenschappelijke persconferentie met de kakelverse Oostenrijkse premier Kurz, was blijkbaar geen EU-vlag te zien, een trendbreuk met het verleden. Zonder meer een signaal, dat klopt, maar dan wel een kleintje.

Voor echte signalen moet men een andere richting uitkijken. Nog maar net had Sebastian Kurz zijn eed afgelegd of hij vertrok naar het buitenland. Op relatief korte tijd deed hij drie bestemmingen aan: Berlijn, Euro-Brussel en Parijs. Dat is het échte signaal. Naar Hongarije verplaatste hij zich niet, dat moest zijn collega uit Budapest maar doen.

Ook de minister van Buitenlandse Zaken, Karin Kneissl, door de FPÖ voorgedragen maar partijloos, ging op stap. Naar Bratislava, met de trein, wat aan de trip een groen tintje gaf. Officieel heette het omwille van “de nabijheid” van Wenen en de Slovaakse hoofdstad. Amper 50 kilometer ligt ertussen, wat ze tot de dichtst bij elkaar liggende hoofdsteden ter wereld maakt.

In diplomatieke middens maken ze echter brandhout van dit argument. “Slovakije is van de vier Viségrad-landen de beste keuze voor Oostenrijk”, klonk het achter de coulissen. Anders dan de overige drie liggen de Slovaken niet op ramkoers met Brussel. En hun binnenlands beleid is minder controversieel.

Een bezoek aan Warschau, Budapest of zelfs Praag zou een heel andere boodschap uitgedragen hebben.

Discussiepunten Punten van overeenstemming tussen Oostenrijk en de Viségrad-landen vindt men vooral als men op onderwerpen als vluchtelingen en migratie focust. Overstijgt men dit, dan tekent zich een andere realiteit af. Oostenrijk is het enige land van wat we gemakshalve de 4+1 club zullen noemen dat géén lid is van de NAVO. De overige vier zijn dat wel. Meer nog, ze zien hun lidmaatschap van de alliantie als een hoeksteen van hun

Diplomatieke valies

buitenlands beleid. Wenen is een nettobetaler binnen de EU, de overige zijn dat niet en de EU is goed voor enkele procenten van hun bbp.

En zelfs als we het over migratie hebben, is er een belangrijk onderscheid. De Viségrad-landen zijn vooral transitlanden.

Oostenrijk (net als de meeste West-Europese staten) is een bestemmingsland, het reisdoel zeg maar. En dan zijn er nog de discussiepunten. Rond kinderbijslag met Hongarije bijvoorbeeld (een problematiek van Hongaren die in Oostenrijk werken). Of over kernenergie. Wenen heeft de Europese Commissie aangeklaagd omdat die het licht op groen zette voor een nieuwe kerncentrale in Hongarije.

Voorzitterschap voorbereiden De idee dat Oostenrijk ooit lid zou worden van de Viségrad-groep mag dan een luchtspiegeling zijn, ze doet geen afbreuk aan het feit dat in Wenen zoiets bestaat als een ‘Ostpolitik’. Men begrijpt er dat, zeker in een EU zonder het Verenigd Koninkrijk, het intern smeden van allianties, zij het ad hoc, steeds belangrijker wordt.

Oostenrijk moet zich ook wapenen voor de tweede helft van dit jaar, wanneer het Europees voorzitter wordt. We staan ver van de sancties die het opgelegd kreeg toen in 2000 een eerste ÖVP/FPÖ-regering het licht zag. Toch gaan stemmen op om het Oostenrijks voorzitterschap te boycotten. Wellicht wordt de soep niet zo heet gegeten als ze opgediend wordt, maar het staat buiten kijf dat hetgeen Wenen tijdens het voorzitterschap doet en niet doet, met argusogen gevolgd zal worden.

Trouwens, ook mindere goden reizen wel eens. Kersvers parlementslid Johann Gudenus, zoon van een voormalig topmilitair en FPÖ-parlementslid, jurist en behorend tot de buitenboordmotoren van de partij, ging onlangs op officiële reis naar Banja Luka, hoofdstad van Republika Srpska (Servische Republiek) en geboorteplek van zijn echtgenote. Hij behoorde als student tot dezelfde Burschenschaft als partijleider Strache (Vandalia, voor de liefhebbers), net zoals 40 procent van alle verkozenen een verleden in deze clubs heeft. Het zijn net dergelijke lui die tijdens het tweede semester van 2018 wat in toom zullen moeten worden gehouden.

Tenzij men hem met speciale taken belast. Immers, heeft de EU de laatste tijd de Balkan-landen niet hoger op de agenda geplaatst?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Invasie in 2020?

Niet fake

Terwijl communistisch China nog steeds een brute dictatuur is – met een sterke economie, dat wel – is het andere China, het kleine eilandstaatje Taiwan, een oase van welvaart, vrijheid en democratie, eveneens met een bloeiende economie. Ja, de democratie is er een Amerikaans importproduct, zoals de democratie in India een Brits importproduct is. Maar dat neemt niet weg dat beide democratieën goed functioneren en stabiel zijn. Er hangt echter een bloedig zwaard van Damocles boven de vrijheid van Taiwan. Onlangs lekten geheime Chinese plannen uit voor een grootscheepse invasie van Taiwan. Niet in de verre toekomst, maar in 2020.

Taiwan reageerde onmiddellijk met grootscheepse militaire oefeningen om zijn slagkracht te bewijzen. Natuurlijk zal het landje nooit kunnen standhouden tegen een supermacht als communistisch China. Maar met een sterke strijdmacht kunnen de Taiwanezen er wel voor zorgen dat de “kosten” die China zou moeten betalen hoger zijn dan de “baten”. Juist zoals Zwitserland dat tijdens beide wereldoorlogen kon. Alleen… dat werkt slechts als de aanvaller die “kosten” en “baten” rationeel tegen elkaar afweegt. En die rationaliteit ontbreekt zeer vaak in de politieke besluitvorming. Net als Finland, de Baltische staten, Polen en Israël kan ook Taiwan in geval van oorlog slechts op één bondgenoot rekenen, en dat zijn de Verenigde Staten. Alle andere potentiële bondgenoten van Taiwan zijn te zwak of te laf. En vooral te hebzuchtig om hun handelsrelaties met Beijing op het spel te zetten.

De berichten dat moslims ook op het grondgebied van de VS trainingskampen voor jihadisten hebben opgericht, werden jarenlang weggewuifd als complottheorieën en rechtse hysterie. Wat men nu “fake news” zou noemen.

Maar intussen moest de FBI toegeven dat zulke kampen bestaan. Wie weet hoe uitgestrekt en dunbevolkt het landelijke Amerika wel is, zou daar niet van mogen schrikken. Van minstens één islamitische groep, Jamaat ul-Fuqra, weet men nu met zekerheid dat ze een netwerk van gesloten gemeenschappen, communes, heeft uitgebouwd in Canada en de VS, ongeveer volgens het patroon van sommige sekten.

Daar wonen uitsluitend islamitische families.

De leden worden niet alleen van kindsbeen af geïndoctrineerd, als ze oud genoeg zijn om te leren schieten, krijgen ze ook een basisopleiding in guerrilla- en terreurtechnieken. De training voor “gevorderden” wordt dan in kampen in Pakistan en Kasjmir geven. De groep gebruikt ook de benaming “Muslims of America”. Leden ervan waren onder andere betrokken bij bankovervallen, drughandel, witwaspraktijken, moorden, een gijzelingsactie, een aanslag op een sjiitische moskee in New York, de eerste aanslag op het World Trade Centre (in 1993) en een aantal mislukte aanslagen.

De daders werden soms vervolgd en gestraft, maar hun moederorganisatie bleef altijd buiten schot. Die had er zogezegd niets mee te maken. De FBI mocht zijn rapporten daarover nooit publiek maken. Een doofpot die decennia gesloten bleef. Tot de etterbuil openbarstte.

Genegeerd IS blijft terroristen meesturen met de invasiemacht van bootjes vol Afrikaanse en islamitische volksverhuizers. Interpol heeft een lijst rondgestuurd van vijftig IS-strijders, allemaal Tunesiërs, die tussen juli en oktober 2017 op Sicilië zijn geland, met de opdracht aanslagen te plegen in Europa. Dat wordt allemaal getolereerd.

De Europese landen blijven ze uit zee opvissen en blijven ze asiel verlenen. Op naar nieuwe Bataclans. Op naar nieuwe Zaventems.

Internetcollaborateurs Google en YouTube sponsorden het symposium “Imams Online” en hebben er zelfs een officieel partnerschap mee. Het symposium had als hoofddoelstelling het bestrijden van “islamofobie” en de “dreiging van uiterst rechts”, en het was één grote parade van fundamentalisten, Jodenhaters, vrouwenhaters, Hamasleden, militanten van terreurgroepen en pleitbezorgers van de sharia. Als Google en YouTube hun eigen regels rechtlijnig toepasten, zouden ze zichzelf van het internet moeten gooien wegens “hate speech”. Google en You-

Tube zijn de twee niet-islamitische actoren die het meest bijdragen tot de verspreiding van de islam. Zij zorgen niet alleen voor de communicatiekanalen waarlangs moslims hun indoctrinatie en hun propaganda verspreiden, ze censureren tegelijk ook nog alle tegenstanders en critici van de islam. Nochtans is Google niet altijd zo geweest. In 2010 was Google de Chinese cyberaanvallen en de voortdurende censuur beu. De firma was niet meer bereid mee te werken aan de beperkingen die haar door de regering werden opgelegd en ze trok zich volledig uit China terug. Dat was toen een moedige en rechtlijnige beslissing. Om de censuur te ontwijken, leidde Google alle zoekopdrachten op Google.cn – in China – af naar Google. com.hk in Hong Kong, waar toen nog niet zo’n scherpe censuur was. Toen betekende de vrijheid van meningsuiting nog iets, zelfs voor de internetgiganten. Nu doen Google en YouTube ijverig aan censuur.

Staatshuurlingen

In meerdere landen, bijvoorbeeld de VS en Groot-Brittannië, bestaan “private military contractors”. Normaal gezien nemen zij niet deel aan gevechten. Zij bewaken gebouwen, oliepijpleidingen en elektriciteitscentrales. Zij leiden hulptroepen van andere nationaliteiten op

of ze zorgen voor gewapende escortes. Daardoor kunnen militairen van het geregelde leger vrijgemaakt worden voor echte gevechtstaken. In dat opzicht verschillen de “contractors” van gewone huurlingen, die natuurlijk wel het gevecht ingestuurd worden. De Russische Wagner-groep is zo’n huurlingenleger. Anders dan de westerse “contractors” hebben de Wagners zware wapens, zoals tanks, houwitsers en batterijen raketwerpers.

Ook anders dan in het Westen is Wagner alleen in naam een privébedrijf: de huurlingen trainen op schietstanden en oefenterreinen van het Russische leger, na geslaagde opdrachten krijgen zij militaire onderscheidingen, zij worden officieel geëerd als “Helden van het Vaderland” en hun bevelhebbers worden met veel egards door Poetin ontvangen.

Zij zijn staatshuurlingen. Heel handig in situaties waarin zelfs Poetin geen officiële legereenheden durft inzetten. Het zal niemand verbazen dat die staatshuurlingen in Oekraïne en in Syrië gevochten hebben. Momenteel nemen ze zelfs deel aan de gevechten in Ibdil. Maar wat nooit de media haalde: zij zitten ook in Soedan, waar ze troepen van het genocidaire regime van Omar al-Bashir opleiden. Zodat die volgende keer nóg meer christenen en animisten kunnen afslachten.

DE GAULLE EN DE RUSSEN (2) Vorige week hadden we het over Charles de Gaulle, die Frankrijk eind 1944 met de steun van de Russen tussen de geallieerde winnaars kon wringen. Het wantrouwen bij de Amerikanen en de Britten was groot. Zeker toen de Gaulle later sprak van een Europa van de Atlantische kust tot aan de Oeral. Toch bleek de Franse president, toen puntje bij paaltje kwam, een betrouwbare bondgenoot van de Atlantisten.

Dat Frankrijk begin 1945 niet mee mocht aanschuiven in Jalta, toen de geallieerden over de verdeling van Europa beslisten, veroorzaakte grote ergernis bij Charles de Gaulle. Later in Potsdam, waar onder andere de grensverschuivingen tussen Duitsland en Polen werden afgehandeld, was Frankrijk evenmin welkom.

Maar de goede contacten met de Russen hadden er wel voor gezorgd dat Frankrijk bij de Verenigde Naties een vast zitje in de Veiligheidsraad kreeg. Frankrijk kon dus boven het eigen diplomatieke gewicht boksen. Eigenlijk leed de Gaulle in die periode slechts één nederlaag: de geallieerden wilden niet weten van een opdeling van Duitsland in verschillende kleine staten, noch van het opschuiven van de Franse grens naar het oosten. Ook een Rijnland-staat als vazal van Frankrijk was niet aan de orde.

Berlijn is niet Rusland Maar de goede Franse relaties met de Sovjets verslechterden snel, staat te lezen in “Le général de Gaulle et la Russie” van Hélène Carrère d’Encausse. En niet alleen omdat de Gaulle zich in 1946 terugtrok uit de politiek en de Vierde Republiek niet meer was dan aanhoudend geruzie tussen partijen. Ook bij zijn terugkeer in 1958 waren de relaties tussen Frankrijk en de Sovjet-Unie ondermaats. In tegenstelling tot wat sommi-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE gen beweren, had dat niets te maken met de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog, waarbij de steun van de Oostbloklanden voor het nationalistische FLN bekend was. Voor de Gaulle was Algerije een blok aan het Franse been; hij kon er niet snel genoeg vanaf raken.

Neen, de spanningen tussen Fransen en Sovjets zijn terug te voeren tot de gewijzigde houding ten opzichte van Duitsland.

Aanvankelijk zag de Gaulle in het Frans-Russische bondgenootschap een herhaling van de alliantie eind de 19de en begin 20ste eeuw: Fransen en Russen moesten samen het machtige Duitsland bedwingen. De Gaulle vreesde in 1945 al snel voor een Duits revanchisme zoals na de Eerste Wereldoorlog.

De situatie was gewijzigd toen Charles de Gaulle in 1958 opnieuw aan de macht kwam. West-Duitsland werd beschouwd als deel van het vrije Westen en was al in 1955 toegetreden tot de NAVO. De Gaulle zag heil in een Frans-Duitse alliantie om het Europese orkest te leiden, zij het met Parijs als enige echte dirigent. Al in 1958 kwam de West-Duitse bondskanselier Konrad Adenauer op bezoek in Colombey-les-Deux-Eglises. Kortom, de oorlog was voorbij. Bovendien weigerde de Gaulle het communistische Oost-Duitsland te erkennen. Daarmee stond hij op dezelfde lijn als de Amerikanen en de Britten en was hij een trouwe Atlantist.

Toen de Russische leider Nikita Chroetsjov in 1959 eiste dat Berlijn integraal deel moest uitmaken van de DDR en dat de westerse mogendheden uit West-Berlijn moesten vertrekken, was de Gaulle furieus. Hij wou niet inbinden. Ook niet tijdens een bezoek van Chroetsjov aan Parijs in 1960. De Gaulle was op dat moment wel bereid een internationale conferentie te organiseren rond de kwestie Berlijn, maar dat ging niet door. Reden

TREUREN OP RECHTS (DEEL 2) Wie in het Verenigd Koninkrijk politiek rechts georiënteerd is, huilt tranen met tuiten. De Conservative Party, UKIP en de anti-islampartijen kampen, ieder op hun manier, met grote problemen. Echter, de zon gloort achter de horizon. Er is ruimte voor een nieuwe, brede rechtse beweging die een succes kan worden.

Een mens zou denken dat al wie in Groot-Brittannië rechts van snit is, zijn of haar hart ophaalt. Immers, de Conservatieven zijn aan de macht, de eurosceptici hebben het Brexit-referendum gewonnen en de streng-protestantse DUP is de grootste partij in Noord-Ierland en levert steun aan de regering in Westminster. Schijn bedriegt.

Een leger van afvalligen Vooral binnen de rechtervleugel van de Tory Party groeit met de dag het ongenoegen over Theresa May en haar slappe houding. Van Margaret Thatcher was de gevleugelde uitspraak: “Being powerful is like being a lady. If you have to tell people you are, you aren’t.” Machtig zijn is zoals een dame zijn. Als je iedereen moet vertellen dat je een dame bent, dan ben je het dus niet. Dat geldt ook voor de huidige Prime Minister. Aldoor verkondigt Theresa May in parlement en pers dat haar regering en partij stabiel en daadkrachtig zijn. Niemand neemt dit afgekloven riedeltje nog voor waarheid aan. Integendeel. Binnen de Conservative Party worden steeds meer messen geslepen, in de hoop binnenkort May de genadesteek toe te dienen.

Tientallen parlementsleden hebben al een motie van wantrouwen getekend om het tot een mogelijke afzettingsprocedure van May te laten komen. Bronnen in Westminster vertellen aan de Britse kranten dat het magische cijfer van 48 handte-

keningen al lang is behaald. Dit is de drempel van 15 procent van de Tory-verkozenen in het Lagerhuis die nodig is om het tot een vertrouwensstemming te laten komen. De tegenstanders van Theresa May beseffen maar al te goed dat 15 procent niet meer is dan een symbolische minderheid. Enkele parlementsleden lieten de afgelopen week aan ‘The Guardian’ en ‘The Sun’ verstaan dat er momenteel al wordt voortgewerkt aan de volgende drempel: 159 handtekeningen verzamelen. Dit is een (minieme) meerderheid van alle Conservatieve verkozenen. Bij 159 is het meteen over en uit voor May, aangezien ze dan officieel de steun kwijt is van haar partijgenoten.

Maar zover is het nog niet. Intussen is de sfeer binnen de Conservatives beneden het vriespunt is gezakt gedurende het afgelopen jaar. Dat is ook ‘Spiked Online’ opgevallen, een hoog aangeschreven webstek vol met conservatieve en libertaire opiniestukken. Al in januari veegde ‘Spiked Online’ de vloer aan met Theresa May, toen ze haar kabinet herschikte. Alsof het vervangen van enkele ministers de partij uit het slop kan trekken.

Redacteur Tom Slater kwam tot een meedogenloos besluit: “Niemand kan de Tories nog redden.” Een afscheuring lijkt, gezien het geklungel van Theresa May en haar regering, waarschijnlijker dan vroeger voor mogelijk werd gehouden. Daar zijn verschillende verklaringen voor.

Ten eerste, de Conservatives – zoals we vorige week al aanhaalden – zijn lang geen uitgesproken rechtse partij meer. Zowel op economisch als op ethisch vlak zijn de Tories sterk opgeschoven naar het grijze centrum. Ten tweede, er gaapt een groot electoraal gat op rechts nu het eurosceptische UKIP ten onder gaat aan amateurisme en de anti-islampartijen niet van de grond raken. Ten derde, de sterke opmars van bijvoorbeeld N-VA in

Wat vertelde Etienne Davignon, eeuwige meid voor het massagewerk en diplomatengedoe, na het ontslag maandag van CEO Gustin bij Brussels Airlines aan de journalistenmeute? Dat er al met al geen drama’s bij Brussels Airlines zullen plaatshebben. De Belgische dochter van Lufthansa zou onder eigen naam inschuiven bij de Eurowings Group, die zowat fungeert als een groepering à la Lufthansa Group met haar filialen Lufthansa, Swiss en Austrian Airlines.

Brussels Airlines blijft een Belgische juridische constructie met een raad van bestuur, waar ook onafhankelijke bestuurders in zetelen, en een eigen managementcomité. Brussels Airlines is een tweeslachtige luchtvaartonderneming, want ze voert korteafstandvluchten uit en koppelt die aan vluchten op lange afstand en dat zal zo blijven. Wie vertelt de waarheid? De aalgladde Davignon, of Thorsten Dirks? U weet het sedert gisteravond, ik nu niet, want deze rubriek sluit op maandagavond.

Grünen Heimat, een Duitser woord bestaat niet. Gooi er ook Sehnsucht (heimwee) tegenaan en we belanden met beide voeten in de romantiek. De Grünen worstelen met iets waarmee onze

Uit de NAVO, maar er niet echt uit Toch bestaat tot vandaag de indruk dat Charles de Gaulle de Amerikanen en de Britten voortdurend stokken in de wielen stak. Hij sprak openlijk van een Europa van de Atlantische kust tot aan de Oeral. Dat betekende voor velen het vertrek van de VS-troepen uit Europa en een neutraal eengemaakt Duitsland. De Gaulle trok Frankrijk in 1966 ook terug uit de geïntegreerde militaire structuur van de NAVO. Het hoofdkwartier moest inderhaast naar Brussel worden overgeplaatst. En Amerikaanse atoombommen waren niet welkom op Frans grondgebied. De Gaulle wou nucleaire onafhankelijkheid. De Russen zagen dat als een eerste stap naar het uiteenvallen van het Atlantisch bondgenootschap. De Gaulle heeft dat echter nooit gewild.

Hij vreesde alleen dat bij een mogelijk conflict de VS delen van West-Europa aan hun lot zouden overlaten. De Gaulle wou dat Frankrijk in dat geval autonoom en sterk genoeg was om dankzij het kernwapen de Russen af te schrikken.

De Gaulle trok in 1966 naar de Sovjet-Unie voor een tiendaags bezoek en hij werd er met alle egards ontvangen, tot ergernis van veel westerse landen. Maar eigenlijk was de Franse president zijn tijd vooruit, schrijft Carrère d’Encausse. Hij zette de detente in die later door het Duitsland van Willy Brandt met zijn ‘Ostpolitik’ werd voortgezet.

Salan

ENGELAND Vlaanderen en Emmanuel Macron in Frankrijk heeft laten zien dat kiezers vandaag sneller van partij wisselen dan dat ze een verse onderbroek aantrekken. De sterren staan goed voor een nieuwe rechts-conservatieve beweging.

Geldschieters en een cultfiguur Iemand die het ideale boegbeeld zou kunnen worden voor de dissidente Tories is Jacob Rees-Mogg. Een elitair parlementslid, uitermate conservatief en eurosceptisch, dat in een mum van tijd razend populair is geworden. Rees-Mogg is niet alleen geliefd bij de rechtervleugel van zijn partij, maar weet ook heel wat jongeren voor zich te winnen. Op universiteiten wordt het parlementslid uit North East Sommerset door rechtse studenten onthaald als een ware cultheld. Het is een publiek geheim dat Rees-Mogg het bijzonder goed kan vinden met Nigel Farage, Brexit-boegbeeld en de voormalige politieke leider van UKIP. Laat het nu net Farage zijn die de jongste weken verkondigde dat hij het gestuntel van de Britse regering niet langer kan aanzien en in stilte werkt aan een nieuwe politieke beweging. Farage zou de steun hebben van enkele geldschieters, die eerder al meehielpen met de ‘leave-campagne’, tijdens het EU-referendum.

De toekomst ligt in handen van de Prime Minister. Indien Theresa May eindelijk daadkracht gaat tonen, dan is de Conservative Party te redden en valt een afzettingsprocedure af te wenden. Indien dat niet gebeurt dan stevent de grote politieke tanker af op een ijsberg en dan is de schade voor de Tories nauwelijks te overzien. Intussen kunnen de rechtse jongens en meisjes dromen van een nieuwe partij met Farage en ReesMogg aan het hoofd.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

Groenen ook hommeles hebben. Hoe patriottisch en identiteitsbewust mag een Groene zijn? Is zijn politieke sfeer nooit het nabije maar wel het verre, de ‘globe’, het wereldburgerschap, het Alle Menschen werden Brüder? Zou Meryem Almaci, Turkse van oorsprong, en voorzitster van Groen, een ons geven voor de heimat van de Vlamingen? Kan het haar verdommen of de oorspronkelijke Vlamingen zich goed voelen, zich in hun heimat blijven jeunen ondanks de ononderbroken instroom van luitjes die per toeval, bijvoorbeeld als transmigranten, hier blijven plakken, of zich als Nieuwe Vlamingen, na gezinshereniging of een nieuwe procedure, in de steden sneller vermenigvuldigen dan de oorspronkelijke bewoners?

Bij München strijdt de Groene politicus Sepp Dürr, geportretteerd met zijn foto tussen de ondergesneeuwde boerenkolen in De Volkskrant, voor de herovering van het begrip heimat door links. Dürr tracht zijn partijgenoten te overtuigen dat het Duitse woord voor thuis, veel breder in betekenis dan de letterlijke vertaling in het Nederlands, eveneens bij hen past. Heimat is geen begrip, geen gevoel, geen heimwee dat uitsluitend toebehoort aan politici van Alternative für Deutschland of CDU en CSU, beweert Sepp Dürr.

De Duitse, Nederlandse en Vlaamse ecologisten zitten in de lift, maae ze weten maar al te goed dat, willen zij doorbreken, zij naar het midden moeten opschuiven. Hoe kunnen zij dat doen zonder als linkse partij hun maagdelijkheid te verliezen? Onder meer, zegt Sepp Dürr, door zich wat samenhangt met heimat niet te laten afpakken.

Romantici Het nationaalsocialisme was in navolging van de romantici

FRANKRIJK

waren oplopende spanningen tussen de Amerikanen en de Sovjets na het neerhalen van een Amerikaans spionagevliegtuig boven de Sovjet-Unie. In haar boek toont Carrère d’Encausse aan dat de Russen daarna hebben geprobeerd Frankrijk van de Angelsaksische bondgenoten los te weken. Tevergeefs.

RIGHT OR WRONG

BRUSSELS AIRLINES, DE HEIMAT EN DE GRÜNEN Behoort Brussels Airlines tot de heimat van de Belgen? Voor een wat ouder iemand misschien wel, maar de jeugd kan het niet bommen. Gisteren zou de baas van het Duitse Eurowings, Thorsten Dirks, in Brussel onthuld hebben wat er zal gebeuren met de opvolger van Sabena. De dagenlang aangekondigde paniekbesluiten die maandag bekendgemaakt zouden worden, kregen uitstel. Of was het een schijnheilige hinkstapsprong?

9

Het nabije buitenland

8 februari 2018

DUITSLAND

van de negentiende eeuw geboeid door de heimat en daardoor belandde na 1945 dat woord, en zijn gevoelswaarde, bij rechts. Sepp Dürr staat vandaag geïsoleerd binnen zijn partij met de wens om heimat en heimatgevoelens te respecteren, maar de sociaaldemocratische bondspresident Frank-Walter Steinmeier, ging hem voor en verklaarde in 2017 op de dag van de Duitse eenheid dat de Duitsers de “Sehnsucht” naar de heimat niet mogen overlaten aan diegenen die heimat definiëren als wij tegen zij.

Nog een ecologiste die de heimat niet afwijst, is Katrin GöringEckard, één van de twee lijsttrekkers van de Grünen. We houden van dit land, en deze heimat splijt je niet, was haar standpunt dat in de eigen gelederen bijval en afschuw oogstte.

Waarom wordt de heimat weer salonfähig in bredere Duitse kring? Sepp Dürr in een recente De Volkskrant: “De herwaardering van de Heimat is een gevolg van de globalisering. Dat werd in de jaren tachtig voorspeld door de socioloog Ulrich Beck, ook een Beier. Richard Sennett, nog een socioloog, schreef al tientallen jaren geleden dat de gevolgen van het kapitalisme op een bepaald moment het collectieve verlangen naar verankering in een gemeenschap zouden versterken.

Hun devies was: “globaal denken, lokaal handelen.” Sepp Dürr begrijpt gedeeltelijk de analyse van de rechts-populisten: “Heimat is echter voor de Groenen eerder een bundeling van verschillende menselijke basisbehoeften: de hang naar geborgenheid en veiligheid, maar ook de wens ergens bij te horen...

Heimat voor ons is ook oog voor de natuur, en niet overal bedrijfsterreinen neerplempen omdat het goed is voor de economie.”

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

8 februari 2018

MEDIALAND Media liegen over Trumps ‘State of the Union’ Afgelopen week sprak president Donald Trump de leden van het Congres toe, voor zijn eerste ‘State of the Union’. Traditioneel maakt de Amerikaanse president van die jaarlijkse ‘State of the Union’ gebruik om een balans van het afgelopen jaar op te maken, en plaatst hij zich daarbij graag in een gunstig daglicht. Alles wat goed gaat, gaat uiteraard goed dankzij hem, en over wat niet goed gaat, zwijgt hij het liefst. Het zal de lezer niet verwonderen dat ook Trump die traditie volgde.

Even belangrijk als de toespraak zelf, is de manier waarop de media verslag uitbrengen over de ‘State of the Union’, en hem duiden. En u had het al geraden: aangezien het over Donald Trump ging, was ook deze keer de berichtgeving ondermaats en leugenachtig.

Zo snoefde Donald Trump tijdens zijn toespraak uiteraard over de 200.000 banen die er in de Verenigde Staten het afgelopen jaar zijn bijgekomen. Nu denken wij dat het twijfelachtig is dat al die 200.000 banen zijn hoogstpersoonlijke verdienste zijn. Maar in de media ging men nog een stap verder, en klonk het dat Trump in zijn toespraak “beweerde” dat er in de VS het afgelopen jaar 200.000 banen bijgekomen waren. De pers gunt Trump niet eens het naakte feit dat het afgelopen jaar er wel degelijk 200.000 Amerikaanse banen zijn bijgekomen, en probeert hem op een subtiele manier te beschuldigen van leugens.

Nochtans, geen enkel medium corrigeerde de president met een ander getal, meteen een bekentenis van formaat.

Wat in nogal wat kranten volledig onvermeld bleef: de verwijzing, pardon, “bewering” van president Trump over de historisch lage werkloosheid bij de zwarte bevolking en de latino’s.

En de manier waarop de tv-camera’s tijdens dat deel van zijn toespraak inzoomden op enkele Democratische parlementsleden, die uit protest tegen het racisme van Donald Trump traditionele Afrikaanse kledij hadden aangetrokken. Ze trokken een gezicht alsof ze net een citroen uitgezogen hadden.

Ach ja, misschien is het volgens de Democraten – en het perscommentariaat dat in hun zak zit – wel hartstikke racistisch van president Trump dat hij de latino’s en de zwarten in de VS niet gewoon lekker verder laat genieten van hun werkloosheidsuitkering, en hen het huis uit jaagt naar hun werk? Het zou ons niet eens verwonderen.

Trump lekt over Democratisch vals spel Maar dé Trump-controverse in de media afgelopen week was ongetwijfeld dat hij een geheime nota publiek maakte, waaruit bleek dat de Democraten onder een vals voorwendsel de FBI ertoe aangezet hebben destijds de telefoon van een campagnemedewerker van Donald Trump af te luisteren.

U leest dat goed: geen enkele krant of tv-zender viel erover dat de telefoon van een campagnemedewerker van Trump ten onrechte afgeluisterd werd door toedoen van de Democraten.

Neen, het probleem was dat Trump een geheime nota daarover vrijgaf, waardoor het vertrouwen van het Amerikaanse publiek in de overheidsinstellingen alweer een knauw kreeg. Wij zouden zeggen: in dit geval is dat terecht!

Het is merkwaardig dat de FBI en de pers nog steeds blijven volhouden dat er redenen zouden zijn om te onderzoeken dat het campagneteam van Trump zou samengewerkt hebben met de Russen. De start van dat onderzoek is straks al achttien maanden geleden, en nog steeds moet het eerste harde bewijs voor zo’n samenwerking gevonden worden. Dat een samenzwering van zo’n niveau na achttien maanden nog steeds stand zou houden, zonder uit te lekken en ondanks een intensief onderzoek door de pers én de FBI, is nog minder waarschijnlijk dan dat een socialist niet zou sjoemelen, of een groene niet zou willen betuttelen.

Ondertussen leren we met de regelmaat van de klok dat de Democraten alweer op een nieuwe manier ver buiten de democratische lijntjes gekleurd hebben, zonder dat de pers daar ook maar het minste ophef over maakt. En dan maar klagen dat het grote publiek zijn vertrouwen in de pers en de overheidsinstellingen aan het verliezen is—“door het ondemocratische gedrag van Donald Trump”.

Mediacircus rond Abdeslam Maandag ging een nieuw gerechtelijk mediacircus van start, deze keer in verband met het proces tegen de moslimterrorist Salah Abdeslam. Er valt wel iets voor te zeggen dat deze gerechtszaak op aandacht kan rekenen in de media. Deze zaak heeft maatschappelijke relevantie, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de parachutemoord en de kasteelmoord, die het vooral moesten hebben van voyeurisme verpakt als gerechtsjournalistiek. Alleen hebben we de indruk dat ook deze keer de media de sensationele toer zullen opgaan, in plaats van dieper te graven naar de werkelijke beweegredenen van de verdachten en hun netwerk. Of is het misschien net de bedoeling dat laatste vooral niet te moeten doen?

Uiteraard kan deze gerechtszaak rekenen op internationale persbelangstelling. De traditie wil dan dat de binnenlandse pers daar even aandacht aan schenkt, in de vorm van een interview met één van die buitenlandse journalisten aan het begin van het proces.

Op Radio 1 was het deze keer een Deense journaliste die een woordje mocht komen plaatsen. Waarom ze het proces in Brussel kwam volgen, vroeg de nieuwsgierige reporter van de VRT. Omdat Salah Abdeslam tot nog toe gezwegen heeft, en dat ze zeer benieuwd was of hij tijdens het proces alsnog zou beginnen spreken, wist ze te vertellen. Zucht. En voor zo’n onzin betalen wij en de Denen veel belastingen.

FILM Journaliste Hilde Sabbe op lijst-Jahjah Neen, niet op de zwarte lijst van Dyab Abou Jahjah, maar op de Brusselse kieslijst van onze goede vriend, de voormalige AELführer en ex-columnist bij De Standaard. Het is haar bedoeling volgend jaar bij de regionale verkiezingen een zitje in het Brussels Parlement te veroveren. Volgens haar loopt er veel mis in de maatschappij, en wil ze zich daar niet langer alleen maar aan ergeren als journaliste, maar er ook echt iets aan doen. Wie het mocht vergeten zijn, Hilde Sabbe is al van in haar studententijd een links-radicale militante.

Waarom ze dan voor de lijst van Dyab Abou Jahjah kiest?

Omdat hij “de enige is die echt voor multiculturaliteit opkomt”.

Niemand die aan Hilde Sabbe de vraag stelde of dat ten eerste wel een goed idee is, en ten tweede hoe multicultureel het jahjahaanse gedachtegoed werkelijk is.

Overigens, Dyab Abou Jahjah wordt volgens haar “helaas” veel te vaak gedemoniseerd. Ze geeft wel toe: “Hij neemt soms radicale standpunten in, maar hij is geen extremist.” Daar moeten ze het in Israël (“Zionistische bezetters moeten in Palestina de doodskist of de koffer kiezen”, aldus Jahjah op Facebook) mee doen.

We vragen ons wel af of haar overstap naar de politiek enkel en alleen ingegeven is door haar maatschappelijk engagement.

Als journaliste maakte Hilde Sabbe eerst carrière bij De Morgen, om vervolgens over te stappen naar het Het Laatste Nieuws.

Daar kreeg ze enkele jaren geleden echter de bons, waarna ze voor de linkse webstek Apache.be ging werken. Het is dus niet zo dat ze die overstap maakt op het toppunt van haar carrière, om het voorzichtig uit te drukken.

Toch valt op hoe begrijpend de media over haar overstap berichten. We kunnen ons echt niet voorstellen dat die media even begrijpend zouden reageren als ze voor een politieke partij aan de andere zijde van het politieke spectrum zou gekozen hebben. Dat ze dan ook een vrij podium aangeboden zou krijgen om te verkondigen dat de voorzitter van die partij “helaas” te vaak gedemoniseerd wordt, lijkt ons bovendien helemaal uitgesloten.

Maar vooral de journalistieke vanzelfsprekendheid rond de vraag of links geen behoefte aan een nieuw verhaal heeft, is veelzeggend. Wij kunnen ons niet herinneren dat we in de kranten ooit al een gelijkaardige vraag over rechts gelezen hebben, laat staan een pleidooi voor een nieuw rechts verhaal op die opiniepagina’s. Ligt het aan ons, of voelen de meeste journalisten zich toch in de eerste plaats geroepen om zieltogend links weer op de been helpen, terwijl ze aan een slabakkend rechts alleen maar plezier zouden beleven?

Het is goed leven in Brussel Graag citeren we uit een stukje van Hilde Sabbe dat verschenen is in Het Laatste Nieuws in oktober 2010.

“Eén keer is er bij ons thuis ingebroken, twee keer is m’n handtas gestolen, de laatste keer van de voorbank van mijn auto. Dat was inderdaad even schrikken, zo’n ruit die wordt ingeslagen. Zoonlief wordt geregeld uitgescholden voor ‘Sale Flamand’, maar het meest ernstige gevolg is dat hij daardoor ontvankelijker lijkt voor het discours van Bart De Wever dan mij lief is. Zijn fiets is gestolen, en ooit heeft een groepje jongeren gedreigd zijn iPod af te pakken. Mijn ex is zes keer bestolen op tram en café, en een keer bedreigd.”

En ze vervolgt: “Vreemd genoeg heeft dat onze levenskwaliteit nooit echt aangetast…

In Brussel is het goed leven, als men de angst niet laat winnen en eenvoudige voorzorgen neemt. Zo verliet ik mijn vorig werk ’s avonds nooit zonder mijn GSM tegen mijn oor aangedrukt, zodat het leek alsof ik in gesprek was, en mijn tas ligt nooit meer op de zetel.”

Niet de criminaliteit in Brussel is voor Hilde het grote probleem, wel dat haar zoon misschien zou kunnen sympathiseren met Bart de Wever…

Tante Terry overleden

Wonder Wheel De films van de bekende regisseur Woody Allen zijn vaak binnen enkele minuten te herkennen, zelfs als je het oeuvre van de regisseur maar voor een klein deel kent.

Het typische ‘Woody Allenpersonage’ komt in bijna al zijn films terug; de neurotische intellectueel die wanhopig en stuntelig op zoek is naar liefde, maar iedere relatie kapot maakt door lust, narcisme en oneindig geworstel met een existentiële leegte. Denk maar aan films als “Annie Hall”, “Crimes and Misdemeanors”, “Midnight in Paris”, “Blue Jasmine”. Als je alle films van Woody Allen vergelijkt, is het bijna wonderbaarlijk hoeveel gelijkenissen en raakvlakken er zijn. Niet alleen in zijn typerende neurotische personages en de hoeveelheid dialogen, maar Allen recycleert ook vaak thema’s, verhaallijnen en zelfs hele zinnen uit de scenario’s. Ik heb lang niet alle films van Allen gezien, en dat wil ik ook niet. Niet vanwege de ‘#metoo’ controversie rond de regisseur (daar ga ik niet over uitweiden), maar omdat ik denk dat hij zijn beste tijd heeft gehad. “Wonder Wheel” is het pijnlijke bewijs.

Coney Island In zijn doorbraakfilm “Annie Hall” (1977) vertelt Woody Allens alterego, Alvy Singer, over zijn jeugd in een gammel huisje onder de achtbaan van Coney Island. Van dit verhaal heeft Allen voor “Wonder Wheel” de setting gemaakt; Coney Island, een schiereiland aan de kust van Brooklyn, in de jaren vijftig, waar het leven op de promenade elke dag in het teken staat van luidruchtige kermisattracties, gillende kinderen, een reuzenrad en verloren dromen. Kate Winslet speelt Ginny, een ongelukkig getrouwde 40-jarige serveerster in een kermiscafé, die kampt met een alcoholverslaafde en agressieve man, een pyromane zoon, een chronische migraine en een schuldgevoel over een stukgelopen vorige relatie. Om aan het akelige gedrag van manlief Humpty (Jim Belushi) en de problemen met haar rebellerende kind te ontkomen, ontwikkelt Ginny al snel een ‘crush’ op de jonge, aantrekkelijke en flirterige strandwachter Mickey (Justin Timberlake) vanuit wiens oogpunt het verhaal verteld wordt. Ginny en Mickey raken verwikkeld in een langdurige affaire, maar wanneer Humpty’s verloren dochter Caroline terug in zijn leven verschijnt, komen we in een dramatische stroomversnelling terecht.

Althans, dat is de hoop die je als kijker koestert tijdens het zien van “Wonder Wheel”. De film gaat ellendig traag vooruit, als een zielloos portret van een groep ongelukkige mensen die met weinig gevoelens de woorden van hun tong laten rollen. Contrasterend met het lege gevoel waarmee je achterblijft na het uitzitten, is het acteerwerk juist over-thetop theatraal en melodramatisch zonder raakvlakken met het realistische. Kate Winslet weet als enige toch op zekere hoogte een knappe prestatie te leveren met de diepgang die ze in haar personage heeft proberen te stoppen (hoewel ze het presteert met haar gezanik het bloed onder je nagels vandaan te halen) maar van de rest van de cast is dit niet te zeggen. Om maar te zwijgen over Justin Timberlake; een grandioze castingfout in mijn ogen. Een typisch geval van “schoenmaker, blijf bij je leest”.

Nostalgisch sfeertje Omdat ik liever niet alles te zwart-wit zie, heb ik zeker ook iets goeds te zeggen over “Wonder Wheel”. Dankzij het werk van de ervaren cameraman en cinematograaf Vittorio Storare zijn de cinematografie en het kleur- en lichtgebruik in de film werkelijk prachtig, met als resultaat bij momenten een warme geeloranje gloed over de personages, wat het ijzige acteerwerk toch verlicht en bijdraagt aan het nostalgische sfeertje dat hoort bij Coney Island in de jaren vijftig.

De kleuren worden ook heel symbolisch gebruikt. Naargelang de situatie van de personages, wordt gewisseld tussen warm geeloranje en ijzig blauw. Kijken op eigen risico: de nieuwe Woody Allen is geen gezellig dagje uit. Want een matig verhaal met een slechte uitwerking, een teleurstellende cast en zeer vermoeiende dialogen. Ik ben zelfs even in slaap gevallen in de cinema. Maar goed, smaken verschillen, en vooral over de persoon Woody Allen zijn de meningen nu zeer verdeeld. Mocht u een grote fan zijn van Allens werk, verwacht dan niet te veel van “Wonder Wheel”, anders kom je van een koude kermis thuis.

Thirza Nerissa

Actueel

8 februari 2018

Vlaams Belang oppositiemoe In een poging om het cordon sanitaire op te blazen laat de Zoerselse Vlaams Belangafdeling een opmerkelijk ballonnetje op. Het is niet nieuw. De partij wil na de gemeenteraadsverkiezingen in oktober een meerderheid vormen met N-VA en is bereid alle mandaten aan de N-VA te laten, want “om postjes geven we niet”, zo klinkt het. Huidig burgemeester Liesbeth Verstreken (N-VA) gaat niet in op het voorstel.

Het voorstel klinkt natuurlijk krachtiger dan het is. De N-VA, nu in coalitie met CD&V heeft in Zoersel 12 zetels op 27, Vlaams Belang 2.

CD&V heeft 9 zetels, Open Vld 2 en Groen 1.

De N-VA kan in die gemeente bovendien ook andere kanten uitkijken om weer een meerderheid te vormen, al is het volgens Wouter Bollansée (Vlaams Belang) een publiek geheim dat de relatie tussen N-VA en CD&V “niet optimaal” is.

Gaat het om een uitzondering of om een strategie? Voor nationaal Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken moeten afdelingen zelf beslissen of ze ook zo ver willen gaan of niet, maar “als je op die manier het cordon sanitaire kan doorbreken: waarom niet?”, reageert hij in Het Laatste Nieuws.

N-VA-burgemeester Liesbeth Verstreken, een juriste die in 2012 in Zoersel in de buurt kwam van een absolute meerderheid (op twee zetels na), houdt de VB-boot af. Ze vindt dat Vlaams Belang “een aantal xenofobe standpunten uitdraagt, waarmee wij ons onmogelijk kunnen verzoenen”.

Het is meer dan waarschijnlijk dat het antwoord van Verstreken is doorgepraat met het nationaal bestuur van N-VA. Ook zo’n scenario zal wel uitgetekend staan op de fameuze debatfiches van de partij.

Antwerps N-VA-voorzitter Fons Duchateau is duidelijk: “We zijn tegen het cordon sanitaire, maar het programma van Vlaams Belang is op verscheidene punten onwettelijk en niet te rijmen met dat van ons. We hebben meermaals gezegd dat we niet willen besturen met extremisten. Dat mag je een belangrijke havenstad niet aandoen. Het antwoord is dus duidelijk nee. De vraag is of de andere partijen een even consequente houding zullen aannemen ten opzichte van PVDA”, zegt hij in Gazet van Antwerpen.

Na de eerste artikels over zijn voorstel nuanceerde Wouter Bollansée. Hij had niet gezegd dat de N-VA “de gedroomde partner” is voor zijn partij, wel dat die partij “de enige mogelijk partner” is. Met die nuance – de enig “mogelijke” - verwoordt hij, wellicht zonder het zo bedoeld te hebben, de moeilijke (pijnlijke) situatie waarin Vlaams Belang toch wel zit.

Cordon of geen cordon.

De N-VA-jager Bart Brinckman was er in De Standaard meteen als de kippen bij om het over “Vlaams-nationalistische collega’s” te hebben. Let vooral op het laatste woord in zijn duiding.

Brug Is de poort op de brug naar Vlaams Belang nu definitief gesloten? Nog niet zo lang geleden stond die op een kier.

Anderhalf jaar geleden zei Kamerfractieleider Peter De Roover nog dat de N-VA voor een stemming over onafhankelijkheid “best wou samenwerken met Vlaams Belang” Kort nadien (november 2016) zei Theo Francken in De Afspraak nog het volgende: “Hebben we een meerderheid met Vlaams Belang, dan zullen we dat beoordelen”. Hij

11

Ps’er Paul-Emile Mottard neemt ontslag als voorzitter van Publifin.

sloot toen niet uit dat de N-VA ooit op stedelijk niveau een coalitie zou vormen met Vlaams Belang. Of dat in Antwerpen zou kunnen? “Niet met Dewinter”, klonk het toen. Terloops: een half jaar later durfde Francken op die vraag van De Morgen over het cordon (“Mag het cordon sneuvelen als Vlaams Belang Dewinter aan de deur zet”) niet meer antwoorden.

In april 2017 toonde een peiling van de VRT en De Standaard dat nog maar 1 op de 3 Vlamingen het cordon sanitaire steunde. Hierover ondervraagd zei De Wever in Humo: "Wij leggen de bal in hun kamp. Maar als je op de koffie gaat bij Assad of zaakjes doet met neonazi's, zal het echt niet lukken.” Een tweede verwijzing naar Dewinter als onmogelijke bondgenoot.

En nu?

Om enige indruk te maken bij om het even welke mandatenverdeling (gemeentelijk, regionaal, federaal) zal Vlaams Belang dan toch een stuk beter moeten scoren. De klap van 2014 was ongemeen hevig, de peilingen daarna wezen op een kleine, maar moeizame remonte. Aan de top van de partij moet men toch ook snappen dat men de facto de gematigd rechtse achterban is kwijtgespeeld? En nog belangrijker: dat er rechts van radicaal rechts niet veel meer te rapen valt? Niet nu, niet in 2018, niet in 2019…

Van Grieken groeit in zijn rol als voorzitter, maar traag. Helaas is er voor hem in de grootste Vlaamse stad niet meteen een alternatief voor Dewinter. De oldtimer van de partij gaf eerder al wel eens aan dat hij wou opstappen als dat moest. De peilingen geven niet aan dat hij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 een partij van “comebackkids” uit de Antwerpse grond zal hebben getoverd.

Comeback Van Grieken blijft hopen dat er gemeenten zijn waar N-VA’ers wel het cordon zullen doorbreken. “Ik kan u uiteraard niet zeggen wáár dat zal gebeuren, maar ik maak me sterk dát het zal gebeuren.” Hij pept de achterban al eens op met een verwijzing naar de comeback van de rechts-radicale FPO in Oostenrijk.

Maar daartegenover staat dat rechts-radicalen in Frankrijk (Le Pen, FN), Nederland (Wilders) en Duitsland (AfD) bij de jongste verkiezingen uiteindelijk faalden. Vlaanderen ligt eerder in die buurt van die landen dan in het naar rechts opschuivende Centraal- of Oost-Europa.

Wie zich in het politieke spectrum zo ver mogelijk van het centrum positioneert, kan zichzelf dapper en consequent vinden, en blijven roepen dat eeuwig oppositie voeren “geen probleem” is. Laat ons wel wezen, dat is het wel. Zeg nooit “nooit” voor of kort na een verkiezingstijd, maar voor Vlaams Belang dreigt 2018 zonder katharsis een verloren jaar te worden. De vraag blijft: welke partij zal het aandurven om als eerste het cordon te doorbreken? Bij N-VA huivert men bij het idee om met zo’n breekpunt in de geschiedenisboeken te komen.

Anja Pieters

Van onze hofdichter

Gedicht op vaderlands evenwicht.

Nooit slaat in apenland belgiek de politiek op hol, maar blijft, standvastig als een rots, in 't midden staan de kerk.

En onaantastbaar verder duurt de frankofone lol, want stromen blijft de Vlaamse geldgolf zonder paal of perk!

Gelieve dus te juichen, Vlaming, want verandering werkt!

En kijk, als zinnebeeld van ‘t sacrosancte Evenwicht geldt dat het profitariaat in geen geval mag worden ingeperkt.

Zo is het goed en zo verliest er niemand zijn gezicht.

De Vlaamse eisen liggen koeltjes in de diepvrieskist, tot groot genoegen van de francofonen uiteraard, voor wie een Vlaming zich gedragen moet als belgicist, opdat het koningshuis en ’t evenwicht worden bewaard en francofonen kunnen blijven lachen in hun baard.

Hector van Oevelen

Problemen in Zwitserland Niet-Begeleide Minderjarigen (NBM’ers) zorgen voor ernstige problemen in Zwitserland, aldus de krant “Basler Zeitung” (23 en 30 januari). Deze ‘minderjarige’ asielzoekers en vluchtelingen profiteren er van de uitgebreide ontvangstmogelijkheden. Er is sprake van onregelmatigheden op grote schaal. De krant heeft het over problemen bij 7 van de 10 Niet-Begeleide Minderjarigen.

Deze ‘minderjarigen’ – velen blijken achteraf helemaal niet minderjarig te zijn – gedragen zich in het gastland niet zoals de migratielobby en de ontvangers eigenlijk hadden voorzien, of gehoopt.

De krant schrijft onder meer: “Wat doe je met minderjarige vluchtelingen in Zwitserland, die er asiel aanvragen maar totaal geen wil tot integreren aan de dag leggen?

Wat doe je met hun verklaringen “dat het aanleren van een beroep eigenlijk niet voor de 24ste verjaardag nodig is”? Of dat “schoollopen eigenlijk niet nodig of aangewezen is”, en vooral “dat het nu zaak is eerst enkele jaren van het verblijf in Zwitserland te genieten?”

Opvangcentra in en rond Bazel doen nochtans hun best om die ‘minderjarigen’ op te vangen, hen een nieuw levenskader te bezorgen, en hen te begeleiden in de administratieve rompslomp. Een grote teleurstelling dus voor de opvangmedewerkers, want de nieuwkomers houden zich meestal aan geen enkele regel, niet op school en niet in de gemeenschap waarin ze leven.

Het ligt niet aan de geboden kansen!

De opvangcentra hadden het nochtans zo goed voor mekaar: onder andere werd het “samen-leven met Zwitserse jongeren” georganiseerd, en werd bijzonder veel aandacht besteed aan het aanleren van de Duitse taal.

Dit alles met de bedoeling de nieuwkomers respect, vertrouwen en verantwoordelijkheid te geven, zodat de inschakeling in het professionele leven vlotjes zou kunnen verlopen. Allemaal inbegrepen in dit pedagogisch project.

Helaas dus voor die ambtenaren in Zwitserland, zonder resultaat!

Elke maand kost een NBM’er aan de Zwitserse belastingbetaler enkele duizenden Zwitserse franken.

Respect moet men niet verwachten “Opmerkelijk”, aldus de krant, “en misschien begrijpelijk vanuit hun eigen culturele achtergrond, maar deze jongeren verkopen de schoenen en de kledij die ze gratis ter beschikking kregen. Tezelfdertijd treffen de medewerkers wel vaak twee tot drie smartphones aan, of een nieuwe mantel. Als men er de vluchtelingen op aanspreekt, weigeren ze te antwoorden.” En tezelfdertijd regent het klachten van deze NBM’ers omdat hun asieldossiers niet snel genoeg positief worden afgesloten. Of dat ze niet genoeg zakgeld toegestopt krijgen. Ze eisen permanente toegang tot internet en Facebook. Ze willen muziek tot diep in de nacht, en blijven overdag liever slapen.

Een trieste realiteit. En de vrees om te worden teruggestuurd? Zwitserland stuurt geen personen terug naar Eritrea of Somalië. Die niet-begeleide minderjarigen weten dat ze weinig te vrezen hebben.

Piet van Nieuwvliet

12 Cultuur Strauss in Brugge

8 februari 2018

Podium

Een avondlijke tocht door de melodieuze kosmos van Richard Strauss (1864-1949), het lijkt wel een’ sine qua non’ voor de moderne Vlaamse concertagenda geworden. Elk jaar valt bij ons minstens één bloemlezing uit het werk van de toondichter te beluisteren. Op 23 en 24 maart is het zover. Anima Eterna, het orkest van Jos van Immerseel, speelt op die avonden een thuismatch in het Brugse Concertgebouw, waarbij de typering van Strauss centraal staat.

Toegankelijk De projectmatige aanpak van Van Immerseel (°Antwerpen 1945) heeft naar goede gewoonte weer een puik programma opgeleverd. De pianist-dirigent richtte in 1987 het kleinschalige ensemble Anima Eterna op.

Aanvankelijk draaide alles rond strijkinstrumenten en barok. Diepgravend laboratoriumwerk vormde de basis van al het werk, en al snel kwamen ook andere klassieke uitdrukkingsvormen op de studietafel. Vandaag kennen we het Brugse collectief vooral als een voldragen symfonisch orkest, dat nadenkt over oude muziek en barok, maar tevens romantische en moderne repertoires verkent.

Overigens, het gros van hun opnamen spitst zich toe op recentere stijlperiodes.

Het ensemble werkt doorgaans een historisch kader uit rond componisten, hun tijd, hun opvattingen en hun instrumentarium, om dit vervolgens in een muziekprogramma vast te leggen. Daarbij lijken partituren en klank welhaast te fungeren als bronnenmateriaal bij een goed onderbouwde thesis. De instrumenten en de bezetting moeten volgens Van Immerseel zo precies mogelijk de ervaringswereld van de klassieke meester in kwestie benaderen. Het klinkt hoogdravend, maar Van Immerseel verloor de toegankelijkheid, ook voor jongeren, nooit uit het oog. Het is overigens veel nuttiger het grote publiek een lucide inzicht rond muzikale vragen aan te reiken (bv. met Atelier Anima), dan onder experten een hermetische discussie gaande te houden.

Kruisbestuiving “Muzikaal hokjesdenken is nuttig als geheugensteuntje, niet als sleutel tot inzicht“, aldus Van Immerseel. Origineel scheppend werk leveren voor orkest is inderdaad een kwestie van kruisbestuiving, waarbij literaire, culturele en historische beelden, alsook fragmenten en technieken uit de bestaande muzikale canon, door de componist als zaden worden geplant. Het is tevens een gegeven dat Strauss heeft gemaakt tot de „heerlijke

fantast“ die hij was. De eigenwijze Beier was van alle groten misschien nog het minst in deze of gene categorie onder te brengen. Was hij de laatste romanticus die naam waardig?

Muziektechnisch leunt Strauss, als kampioen van het geluidseffect, alleszins meer aan bij de moderniteit. Zij die echt niet zonder hokjesdenken kunnen, zouden hem als een postromanticus of post-wagneriaan omschrijven.

Thematisch bulkt Strauss‘ oeuvre van romantische beelden. Anima Eterna selecteerde als kapstok voor het concert Strauss‘ bewerking van de aloude Uilenspiegelstof („Till Eulenspiegels lustige Streiche“, uit 1895). Het blijmoedige werk roept als geen ander de sfeer op van het middeleeuwse schelmenverhaal. Heel toepasselijk opteerde Strauss om voor deze suite zelfs de middeleeuwse muziekvorm van het rondo te gebruiken. Men zou kunnen zeggen dat het hier om oerromantische ‚Spielerei‘ gaat. Niettemin verwijst de allegorische lading ondubbelzinnig naar de gelaagdheid van Strauss‘ leven en zijn werken. Net als de schelm Tijl, die met zijn vertoningen de samenleving een spiegel voorhoudt, was Strauss iemand die met zijn pose van pragmatisch beroepsmusicus het publiek graag bij de neus nam. Niemand zou vermoeden dat de toonzetter bij Schopenhauer en Nietzsche diepere drijfveren voor zijn muziek vond en daar, in tegenstelling tot de gemiddelde liedjesboer, dagenlang mee worstelde.

Naast Till plaatste men het minder bekende toongedicht „Le Bourgeois Gentilhomme“, dat Strauss in 1917 voltooide. Het gaat opnieuw om een product van kruisbestuiving, dit keer met een bekend barokwerk van Lully. Met vroege en late ‚Lieder‘, onder meer de ‚Vier letzte Lieder‘ (1948), toont Van Immerseel dat de flamboyante Strauss de klassieke traditie in enge zin altijd was blijven omarmen.

De veelzijdigheid van de geweldige componist kan u bewonderen op 23 en 24 maart in het Brugse Concertgebouw.

Tom

In de voetsporen van Emiel de Bruyne

Boeken

Emiel de Bruyne (1892-1942) was de vader van Arthur de Bruyne, die decennialang een van de belangrijkste medewerkers was aan ons aller ‘t Pallieterke. Zijn hoofdzakelijk historische bijdragen ondertekende hij met het pseudoniem E. de V. of Emiel de Volder. Emiel was de voornaam van zijn vader en De Volder verwees naar de familienaam van zijn moeder, Blondine de Volder.

Kassencomplex Emiel was onderwijzer en woonde tijdens zijn korte leven in Kruibeke, toen een landelijke gemeente aan de oevers van de Schelde.

Een dorp met de blik gericht op de nabijgelegen metropool en stevig verankerd in de Kruibeekse polders.

Voor het beleg van Antwerpen in de herfst van 1914 begon, vluchtte Emiel met zijn jonge gezin naar Nederland. Via Hulst en Hollands Diep kwam het gezin in Gouda terecht. Als onderwijzer vond hij in die stad een goed onderkomen, en de familie kwam niet, zoals duizenden anderen wel, terecht in het kassencomplex op het terrein van een snijgroenkwekerij, waar de vluchtelingen in slechte hygiënische omstandigheden als haringen in een ton opeengehoopt zaten. Later verbeterde hun situatie wel. Emiel gaf les in het vluchtelingenkamp en hij was dirigent van de lokale harmonie van Gouda. De familie was goed geïntegreerd in het stadsleven.

Het boek dat heemkundige Frans Vandenhende over de Belgische vluchtelingen in Gouda schreef, handelt in de eerste plaats over het wedervaren van Emiel de Bruyne en zijn familieleden tijdens hun vlucht, hun verblijf in Gouda en hun terugkeer naar Kruibeke.

De auteur is gehuwd met een kleindoch-

ter van Emiel. Bronnenmateriaal is slechts minimaal voorhanden: een fotoalbum, een paar notitieboekjes, een spaarboekje en wat verhalen die rondgaan in de familie. Toch slaagde de auteur erin een inhoudelijk rijk boek op groot formaat met honderden illustraties samen te stellen. De aantrekkelijke vormgeving van het werk, in vierkleurendruk, verdient een extra aanbeveling.

Pieter Jan Verstraete

Frans Vandenhende, “Belgische vluchtelingen in Gouda tijdens de Eerste Wereldoorlog: in het spoor van Emiel de Bruyne”.

Uitgeverij Skribis-Nevelland, 2017, 371 blz., prijs 29 euro. ISBN 978 90 7362 671 3

Een communist die blij maakt Precies tachtig jaar nadat Fernand Léger in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten zelf een expo met zijn werk organiseerde, opent BOZAR in hetzelfde gebouw een grote overzichtstentoonstelling over deze moderne kunstenaar.

De Franse kunstenaar Fernand Léger (18811955) is een markante figuur in de moderne kunst. Opgroeiend tijdens de overgang tussen de negentiende en de twintigste eeuw liet ook hij zich inspireren door de opkomst van de stedelijke en industriële samenleving.

Stadsverlichting, nieuwe transportmiddelen auto, tram en metro -, schreeuwerige reclame in grote helkleurige letters … het spektakel in de stad was voortdurend in beweging. Die nieuwe tijd vroeg om nieuwe uitdrukkingsvormen. Léger vond die in het kubisme. Er waren wel meer schilders die zich tot het kubisme bekeerden, maar Léger deed dat op een heel aparte manier.

Hij gebruikte heldere kleuren, wat veel minder is terug te vinden bij andere kubisten.

Bovendien zijn Légers werken direct afleesbaar. Hij is zonder meer de meest toegankelijke modernist. Zelfs in zijn meest abstracte periode blijven Légers onderwerpen makkelijker te herkennen dan bij rigoureuze kubisten als Pablo Picasso en Georges Braque.

Léger zocht het mooie in het alledaagse.

“Het schone is geen aparte, hiërarchische categorie. Schoonheid is overal, in de orde van een reeks kookpannen tegen een witte keukenmuur net zo goed als in een museum”, liet de kunstenaar optekenen. Zijn werken zitten vol met stadsbeelden, met Légers kenmerkende levendige machines, publiciteitstypografie en ingenieuze buis- en radarwerken. Zijn typische beeldtaal met grote vorm- en kleurcontrasten doet onmiddellijk denken aan de dynamiek van een razendsnel veranderende maatschappij.

Ook religieuze kunst Léger was een geëngageerde kunstenaar.

Niet alleen maakte hij moderne kunst die toegankelijk is voor iedereen, hij wou in zijn schilderijen de lofzang zingen van de gewone mens. Léger werd lid van de Franse communistische partij, maar de kameraden moesten niets weten van zijn werk, dat optimisme en blijmoedigheid uitstraalt. Zij verkozen het socialistisch realisme dat de uitbuiting van de arbeidersklasse dik in de verf zet. Bovendien maakte Léger zich bijzonder onpopulair bij de communisten omdat hij werken met een religieuze inslag maakte voor kapellen en kerken. Een mooi voorbeeld daarvan is de crypte onder het herdenkingsmonument van de Slag van de Ardennen in Bastogne. Op vraag van de weduwen van de gesneuvelde Amerikaanse

soldaten is de crypte opgevat als een oecumenische gebedsruimte. Léger maakte de mozaïeken achter de altaren voor de katholieke, protestantse en joodse godsdiensten. De deken van Bastogne protesteerde: hij eiste dat het katholieke altaar centraal zou komen te staan en dat het kruisbeeld veel groter zou worden dan gepland. De minzame Léger maakte geen bezwaar en gaf de deken zijn zin.

Tijd vol technische wonderen Léger pleitte voor de integratie van schilderkunst in de architectuur. Le Corbusier deelde die visie en hij herkende in de schilderijen van Léger een sterke architecturale inslag. Le Corbusier en Léger werkten in 1925 samen aan het Paviljoen van de Nieuwe Tijdsgeest op de tentoonstelling van decoratieve kunsten.

Gefascineerd door het nieuwe medium film en vooral door de zwerver op het doek, Charlie Chaplin, zal Léger zijn creativiteit ook in de film uitleven. Hij schreef scenario’s en werkte mee aan decors, kostuums en affiches.

De overzichtstentoonstelling in BOZAR belicht, in zes thema’s, alle facetten van Légers oeuvre. Het is een parcours met honderd kunstwerken en een ruime selectie aan archiefmateriaal. Blikvanger in de eerste zaal is het monumentale schilderij ‘Het transport van de krachten’ dat acht meter breed is (zie afbeelding). Léger schilderde het in 1937 voor de wereldtentoonstelling over kunst en techniek in het moderne leven. Het tekent die tijd vol technische wonderen, en de sublieme manier waarop Léger het gevoel van energie, van vreugde om de vernieuwing en de vooruitgang op doek wist over te brengen.

MMMV

Tentoonstelling ‘Fernand Léger, schoonheid alom’, van 9 februari t.e.m. 3 juni, BOZAR, Brussel, www.bozar.be

Pallieterbuffet

Zondag 4 maart om 12 uur

De Vlaamse vakman €

Actueel

8 februari 2018

Speculaties rond Zuma Na Ramaphosa’s succes bij de voorzittersverkiezingen van het ANC in december bleef euforie achterwege. De overwinning was eerder krap en de vraag is dan in welke mate de nieuwe partijvoorzitter zijn ideeën zal kunnen doordrukken. Met als voornaamste vraag: Zuma, hoelang nog?

De partij blijft verdeeld Al bij al toonden de voorzittersverkiezingen in Johannesburg in december opnieuw het beeld van een gespleten partij. Zuid-Afrika’s vicepresident Cyril Ramaphosa haalde het op zijn tegenstander, Zuma’s ex-vrouw, Nkosazana Dlamini-Zuma, met 2.440 tegen 2.261 stemmen. Een denderende overwinning kan men dat niet noemen. Bovendien, in de top zes van de partijhiërarchie (waartoe Ramaphosa behoort) werden drie leden verkozen die tot de traditionele Zuma-aanhang behoren. Om niet te spreken van het 80-koppige Nationale Uitvoerende Comité (NEC) dat volgens waarnemers ook fiftyfifty is verdeeld.

Uiteraard moet men met dit alles voorzichtig zijn. Zo is David Mabuza, premier van de provincie Mpumalanga (het vroegere Oost-Transvaal) en één der Zuma-aanhangers binnen de top zes, wel verkozen tot vicepartijvoorzitter, maar hij staat bekend als een narcist en opportunist die vooral om de eigen belangen bekommerd is. De man heeft echter veel invloed, zodat hij tijdens de voorzitterskamp door beide kandidaten werd opgevrijd. Ramaphosa heeft dus niet de vrije hand.

Weliswaar stuurde hij begin januari, in het kader van zijn belofte om corruptie en wanbeheer aan te pakken, de leiding van energiemaatschappij Escom wandelen, maar met de grondkwestie moet hij uitkijken.

Populisme Immers, volgens de bekende Zuid-Afrikaanse columnist Max du Preez speelt niet de

eventuele tegenstand binnen de top zes en het NEC de nieuwe leider parten, wel de golf van populisme die sinds een jaar binnen het ANC de kop opstak. In het nauw gedreven door talrijke schandalen (beschuldigd van corruptie in het wapenschandaal, buitensporige staatsuitgaven voor zijn wooncomplex in Nkandla, nauwe banden met de Indische zakenfamilie Gupta) heeft president Zuma op dat terrein het slechte voorbeeld gegeven. In 2017 waren het volop uitspraken over het “blank monopoliekapitaal” en de “radicale economische transformatie” die de klok sloegen, waarbij de blanke minderheid in het land steevast de zondebok was. Het is geen toeval dat op het ANC-congres in december het principe van landonteigening zonder vergoeding zonder veel discussie in de late uurtjes en in zekere zin tegen de wil van Ramaphosa in werd goedgekeurd. Vlak voor dat congres had Zuma nog een pad in de ANC-korf gelegd, door te pleiten voor gratis tertiair onderwijs, wat in feite onbetaalbaar is.

Grondkwestie De grondkwestie is een oud zeer in ZuidAfrika. Ontgoocheld door wat de regering de povere resultaten van grondoverdracht naar zwarte boeren - sinds 1994 - noemt, gingen in het ANC – dat de hete adem voelt van Malema’s Economische Vrijheidsvechters (EFF) – stemmen op om tot gedwongen onteigening over te gaan. De realiteit is echter dat bij 93 procent van de reeds ingewilligde grondeisen de (zwarte) eisers uitbetaald wilden worden in baar geld. Wat neerkomt op het feit dat de staat tweemaal financieel over de brug moet

De appel valt niet ver van de boom.

komen. En van het beperkte deel waar werkelijk op werd geboerd, bleek 90 procent te mislukken. Zelfs Ramaphosa moest erkennen dat het grootste deel van de onteigende landbouwgrond, die nu dus in staatshanden is, “braak ligt en niet wordt bewerkt”. Hoe dan ook, terwijl de vicepresident reeds vlak na de decemberconferentie stelde dat “die grond gaan gevat word” of de grondeigenaars daarvan houden of niet, en hij ter gelegenheid van een plechtigheid bij het graf van John Dube, ANC’s eerste voorzitter, onder luid gejuich pleitte voor onteigening zonder vergoeding, voegde hij er later, bij zijn bezoek aan de Zoeloekoning, aan toe dat die onteigening niet nadelig mocht zijn voor de landbouwproductie en de voedselvoorziening. Alleszins zal in maart over het probleem een conferentie worden gehouden, waar knopen moeten worden doorgehakt.

Wat met Zuma?

En dan is er Zuma. Wat wordt zijn lot? Hij geniet nog veel steun, maar iedereen in de partij beseft dat het blijven vastklampen aan zijn presidentschap het ANC bij de presidentsen nationale verkiezingen van 2019 wel eens duur te staan zou kunnen komen. Een lokale verkiezing in november vorig jaar in een deel van de noordelijke Vrystaat sprak boekdelen.

Het ANC moest met een schamele 34,5 procent tevreden zijn. Opvallend was de klap in de zwarte woonbuurten van dat gebied, waar de partijachterban van 82 procent in 2011 tot 42 was gedaald. Met als nevenvaststelling dat de Democratische Alliantie (DA), ’s lands grootste oppositiepartij, haar positie in die woonbuurten verbeterde, maar wel pluimen verloor in de (voornamelijk door blanken bewoonde) centra, waar het rechtse Vryheidsfront Plus garen bij spon.

Vervroegde verkiezingen?

Volgens de krant Rapport zouden Ramaphosa en Gwede Mantashe, ook een ANC-

13

topfiguur, sinds begin dit jaar al tot driemaal toe hebben geprobeerd om Zuma tot aftreden over te halen. De eerste maal zou de president eisen hebben gesteld. Zo zouden enkele van zijn getrouwen deel moeten blijven van de regering en zou de dure, maar omstreden levering van Russische kerncentrales, waartegen veel verzet bestaat, moeten doorgaan. Eisen waarop niet werd ingegaan. De twee andere keren zou Zuma botweg hebben geweigerd.

Een nieuw vermeend verzoek verleden zondag van de top-zes zou eveneens nul op het rekwest hebben gekregen. Het resultaat is een aantal (achteraf ontkende) scenario’s. Zo was er het gerucht van vervroegde verkiezingen (in september) om Zuma’s termijn in te korten.

Dat zou nog goed uitkomen, want de Democratische Alliantie heeft op dit ogenblik ook met problemen af te rekenen. Naast interne problemen rond Patricia de Lille, burgemeester van Kaapstad, die ervan beschuldigd wordt privébeveiligingswerken aan haar woning te hebben laten uitvoeren op overheidskosten, zijn er op meerdere plaatsen in het land ruzies tussen de DA en partijen waarmee ze lokaal bestuurt, om niet te spreken van de aanzwellende kritiek op het DA-beleid in Kaapstad naar aanleiding van de extreme droogte die daar heerst. Wat er ook uit de bus komt, op dit ogenblik is er druk overleg op hoog niveau in Zuid-Afrika. De staatsrede die de president vandaag 8 februari in het parlement moest uitspreken is alleszins uitgesteld. Kortom, als Zuma blijft waar hij is, rest enkel een motie van wantrouwen of een inbeschuldigingstelling. Dat vereist echter wijzigingen aan de parlementaire regels. Trouwens, begin dit jaar werd het parlement om die lacune door het Grondwettelijk Hof op de vingers getikt. Maar zoals een parlementslid van de regerende partij het uitdrukte: “Als het ooit tot de afzetting van Zuma komt, zal het ons werk zijn. Het ANC zal nooit dulden dat dit door een DA-motie gebeurt.” Jan van Aerschot

Landhervormingen in Zimbabwe In het zuidelijk Afrikaanse land Zimbabwe heeft de overheid nieuwe landhervormingen aangekondigd. Deze nieuwe maatregelen komen de verdreven blanke boeren ten goede. Het staat blanke boeren nu vrij om een pachtovereenkomst af te sluiten voor negenennegentig jaar. Voorheen was die termijn voorbehouden voor uitsluitend zwarte boeren; blanke landbouwers konden dit enkel doen voor vijf jaar.

Lancaster House Agreement

Freya Van den Bossche zegt politiek vaarwel “RESPECT” EN IDENTITEIT Abelkrim Benatiq is de Marokkaanse onderminister bevoegd voor Marokkaanse Staatsburgers in het Buitenland. Tijdens een bezoek aan Brussel ontmoette hij de Brusselse PS-burgemeester Close, de oude PS-krokodil André Flahaut, die nu minister van Begroting van de Franstalige Gemeenschap is en de “Vlaamse” minister van Cultuur Sven Gatz, die op eigen terrein bleef met de gemeenplaats dat “cultuur de beste manier is om de toenadering tus-

sen de twee landen te bezegelen en jongeren met succes te integreren”. Maar het islamosocialistische duivelspact indachtig, ging Flahaut nog veel verder.

Hij verklaarde dat de cultuur en de identiteit van de Marokkaanse gemeenschap in België bewaard moest worden. Dat staat natuurlijk haaks op echte integratie en al even haaks op het anti-identitaire discours dat links tegenover Europese volkeren voert. Het staat ook haaks op wat franskiljons altijd zeggen over de Vlaamse cultuur en identiteit. Flahaut ging nog

De problemen voor de blanke boeren ontstonden met het ondertekenen van het Lancaster House Agreement op 21 december 1979. De Britse regering, het Patriottisch Front (onder leiding van Mugabe en Joshua Nkomo) en de regering van Rhodesië kwamen overeen om de onafhankelijke republiek Zimbabwe op te richten, die Rhodesië zou vervangen.

Het tijdelijke gezag van een Britse gouverneur werd door alle partijen aanvaard en er zou een wapenstilstand komen, gevolgd door democratische verkiezingen. Er kwam ook een Bill of Rights (een soort grondwet) die voor minstens tien jaar bescherming bood aan de blanke minderheid. De afgesproken verkiezingen werden gewonnen door Robert Mugabe, die premier werd, om het daarna voor negenentwintig jaar te blijven.

Een probleem dat nooit fatsoenlijk werd onderhandeld, was de eis van een grootschalige landherverdeling door de Afrikaanse partijen. Toen de beschermingstermijn was afgelopen, keurde de overheid in Zimbabwe in 1990 plannen goed voor een kleinschalige landhervorming. Maar die gronden gingen uitsluitend naar de politieke elite van het land.

Pas in 2000 werd overgegaan tot de grootschalige onteigening van alle blanke boeren. verder uit de bocht door een pleidooi te houden voor de invoering van Arabisch als leervak in het gemeenschapsonderwijs.

Volgens hem was dat een kwestie van ”respect”. Dat is een verkrachting van die nobele term. Echt respect is wederzijds. Dit is een kwestie van onderwerping, zoals het “respect” dat een gevangene in een strafkamp voor zijn bewakers moet hebben. Daarbij werd ook vergeten dat de meeste Marokkanen in België Berbers zijn, voor wie Arabisch niet de moedertaal is.

De Zimbabwaanse overheid werd eigenaar van de grond en de arme partijaanhangers van Mugabe werden de nieuwe boeren.

Economische ineenstorting Die “nieuwe boeren” wisten vaak niets van het bewerken van land. Bijgevolg was deze grootschalige herverdeling het begin van een economische catastrofe. De landbouwproductie stortte in elkaar en Zimbabwe was niet langer de graanschuur van Afrika die het ooit was.

Hoe is het gegaan met de oorspronkelijke blanke boeren en landeigenaars? Een paar honderd blanke boeren zijn overgebleven, maar de meesten verloren al hun bezittingen, vaak in allerijl vluchtend en achternagezeten door een gewapende meute. Werden zij rechtmatig gecompenseerd? Absoluut niet. Waarom was daar weinig verontwaardiging over in het Westen? Het antwoord is hetzelfde als bij de “plaasmoorde” in Zuid-Afrika. Het zit de westerse media en politici niet lekker wanneer blanken de slachtoffers zijn en niet de daders. Uitgezonderd zijn de veertien Nederlandse boeren die - zeer recent na jarenlang procederen bij internationale tribunalen - een juridisch overwinning hebben behaald op de Zimbabwaanse overheid. Zij kregen wel uitgebreid aandacht in de Nederlandse pers.

Een nieuwe wind?

Ondertussen werd Mugabe verdreven, met een gouden handdruk van zijn opvolger Emmerson Mnangagwa. De nieuwe premier liet toe dat één recent verdreven boer kon terugkeren naar zijn land. Het meeste van zijn bezit werd gestolen of is verdwenen, maar hij kreeg zijn land terug. Het stoppen van verdere onteigeningen en de uitstroom van de blanke boeren is noodzakelijk om de economie te laten herleven. Maar het is vooralsnog afwachten of het gaat om een pr-stunt van het nieuwe bewind, of om een koerswijziging.

Jens Martens

14

Brieven

8 februari 2018 Carrefour

Pallieterke, In haar bijdrage “uit de smalle beursstraat” zegt Angelique Vanderstraeten dat “het ontslagen personeel van Carrefour snel genoeg een nieuwe baan zal vinden in de eigen sector, bij Colruyt, Albert Heyn, Delhaize, Lidl of Aldi”. Dat zou heel goed kunnen, maar mag ik toch deze bedenking maken: een groot deel van het personeel van Carrefour is van middelbare leeftijd (zegt ze wat later in het stuk zelf).

Van al deze opgesomde winkels denk ik dat het al wat oudere personeel enkel in Delhaize terecht kan. Waarom? Omdat het bij Colruyt Tripel bier,9% 9%alc. alc.

Tripelblond blond bier, fysiek zwaarder is. En bij Albert Heyn verdie6 flessenvan van 75 75 cl: nen ze het zout niet op hun patatten. Van6 flessen cl:50 50euro euro flessen++22 glazen: glazen: 100 daar dat je er alleen jongeren ziet! En Lidl en 12 12 flessen 100euro euro Afhaalpunten via www.klauw.net/contact Aldi zijn typische ‘discount’ winkels waar het Afhaalpunten via www.klauw.net/contact (of verzending + 7 euro) personeel volgens mij ook niet veel verdient! verzending 7 euro) Rek. BE63(of 7360 1247 8308+(Vrienden van ‘t Pallieterke) Rek. BE63 7360 1247 8308 (Vrienden van ‘t Pallieterke) Dus ja, misschien vinden ze allemaal wel een WWW.KLAUW.NET | 03 233 03 94 | INFO@KLAUW.NET job, maar zoals zo dikwijls zullen ze het weeral WWW.KLAUW.NET | 03 233 03 94 | INFO@KLAUW.NETmet minder inkomen moeten doen… Niet leuk hé, nu de mensen niet ver van hun pensioen Rechtvaardigheidsgevoel meer zijn!

Pallieterke, Danny Van Linden - Brasschaat Het is een feit, het rechtvaardigheidsbeginsel is ernstig aangetast. De geest is uit de fles Fraude en die krijg je er niet meer in! Dat we dankzij billijke belastingen niet langer zouden moePallieterke, ten werken of niets zouden moeten doen aan Ik lees in de “De Tijd” dat de belastinginonze te vette staat, is een illusie. Links denkt ning door fraude nagenoeg verdubbeld is dat het bestond en bestaat om de kloof tussen sedert 2015. Hallo John, is er iemand thuis? arm en rijk te verkleinen. Maar ingevolge het nu, en helaas is er een andere oorlog aan de Misschien kan Crombez eens in de leer gaan Help mij a.u.b. primeren van hun eigenbelang zijn we zover gang... Deze tegen de - volgens onze poco’s verbij Van Overtveldt, vooraleer hij zich nog eens Pallieterke, gekomen dat er niets meer is om te herverdeboden term - islamisering.

LDJ staatssecretaris voor fraudebestrijding laat De Vlaamse stad Ronse wil af van de facililen. De neergang is in gang gezet onder impuls bombarderen. Maar je kan natuurlijk niet alles teiten voor anderstaligen. Niet alleen omdat ze van het politiek theater onder het paarse beleid tezelfdertijd. Langs de ene kant een sterk frauBieke Verlinden op papier altijd uitdovend waren, maar vooral van Guy Verhofstadt. derend bedrijf als Optima met een bedrijfsbePallieterke, omdat ze het samensmelten met randgemeenDe neergang is verder ontaard, onder andere zoek vereren en het nog een schouderklopje Deze sp.a-schepen van Leuven probeert via ten belemmeren.

Willen is al iets, maar ze zegdoor de kostprijs die rechtstreeks en onrechtgeven en langs de andere kant datzelfde bedrijf een haatboodschap in de pers op 29 januari gen er zelf bij dat ze daarvoor moeten onderstreeks verband houden met de invasie van voor fraude aanpakken. Dat past niet in de proBart De Wever als schijnheilige boeman van de migranten die totaal niet de instelling bezitten handelen met de Franstalige gemeenschap! Is gressieve logica. Misschien kan Van Overtveldt sociale zekerheid af te schilderen, omdat deze om deel te nemen aan onze cultuur. Integendat wel nodig?

Als we grondwetspecialisten Crombez ook leren dat je met het werkelijk terecht de betaalbaarheid ervan in vraag stelt deel, hun veroveringscultuur beoogt de verHendrik Vuye en Veerle Wouters (V&W, exaanpakken van de fraude - i.p.v. er over door indien wij onze “opengrenzenpolitiek” niet bijovering van West-Europa. Het gevolg is dat de N-VA) mogen geloven, kan dit gebeuren met te drammen - ook de laagste pensioenen kunt sturen. Verlinden voert aan dat BDW met zijn burgers niet alleen financieel gepluimd worenkele minuten politieke moed. Waarom niet betalen? Dit zou eens een slogan zijn i.p.v. van standpunt en voorstellen eigenlijk de sociale den, maar dat ook de aangename samenleving eens bij hen te rade gaan en meteen alle facisteeds het zelfde riedeltje af te drammen dat zekerheid met opzet wil ondergraven, en “het van destijds definitief tot het verleden behoort. liteiten aanpakken?

Of zijn dromen nog altijd de rijken alles moeten betalen. John is sterk De ganse ontgoochelde bevolking begrijpt bedrog?

EDV - Assebroek geld uit de gemeenschap wil wegnemen”. Deze in het recupereren van iemand anders slogan, uitspraak in de mond (pen) van een sossenmahet niet meer. Ze hebben het gevoel dat er maar zwak als hij zelf uitvoerder is. dam doet wel enigszins vragen rijzen. geen plan achter zit. De echte verandering blijft De oorlog van vandaag Erwin De Mulder - Geraardsbergen Het “wegnemen van geld uit de gemeenuit en er wordt amper of niet gecommuniceerd.

Pallieterke, schap” was inderdaad in het verleden bij uitZe moeten aan de vakbonden te lande duideBo Als kind geboren in 1955 heb ik de oorlog stek een grote specialiteit van de sossen en is lijk gaan uitleggen waarom het absoluut en niet meegemaakt en waarschijnlijk minder dringend noodzakelijk is om de sociale zekerdit (nu wat moeilijker) nog altijd. Volgens haar Pallieterke, recht van spreken. Maar aan de hand van verheid (ook in de toekomst) en de staatsschuld is BDW als behoeder van de sociale zekerheid Het beleven van seksualiteit hoort tot de halen van ouders en diegene die het meegete saneren. Geen gemakkelijke opgave, want even slecht geplaatst als koning Herodes uit privésfeer en het publiek daar ongevraagd maakt hebben, heb ik zelf een mening probede inkomsten van de vakbonden stijgen met de Bijbelse geschiedenis zou geweest zijn als mee confronteren zaait twijfels, ontwricht de ren te vormen. Uiteraard kan ik deze gruwel het aantal werklozen. Ze worden immers rijke“behoeder van het kinderwelzijn”. Deze laatsamenleving en wekt ergernis op. Zoiets sensalijk vergoed voor de uitbetalingen van de werkniet volledig inschatten, maar wat ik nu in 2018 ste zou namelijk bij de geboorte van Jezus alle tioneel in de aandacht brengen is ongewenst. lozen. Maar genoeg is genoeg: ze moeten aan niet begrijp, is waarom wij ons nog het recht mannelijke kinderen onder de 2 jaar hebben Wat hopen ze daarmee te bereiken? Want de de welvaart van het land denken. Zijn de vakvoorbehouden om kinderen van kinderen uit laten afslachten, omdat hij de concurrentie van media feliciteren en jubelen, promoten het bonden niet volgzaam genoeg, voer dan de die tijd te veroordelen, zelfs die mensen die Jezus voor zijn troon vreesde. bijna…Wat zal morgen nog de “norm” zijn? rechtspersoonlijkheid in voor de vakbonden. onrechtvaardig - of laat ons zeggen “ik kon hem Dit laatste is uiteraard een verhaaltje uit Waar mag de opgroeiende jeugd een voorHet wordt ook hoog tijd dat men de burof haar niet uitstaan, dus het zijn zwarten” - te (enkel) “Mattheüs”. (nergens anders in de Bijbeeld aan nemen en zich naar richten? Hetgerlijke aansprakelijkheid mee opneemt in beoordelen. Dit is een zwaar beladen gegeven, belse geschiedenis vermeld) Had “verlicht” zelfde geldt voor de belevenis van religie, dat het politiek mandaat en dat men de politieke maar welk recht hebben wij, die er weinig of Bieke nu echt geen beter beeld van de slechtzou eveneens binnenskamers moeten blijven. onschendbaarheid afschaft. Dat is absoluut niets van weten om daar nog over te oordelen? heid van BDW kunnen vinden? Het is namelijk Pleiten voor religie leidt zelfs tot oorlogen. Waar noodzakelijk om de politici tweemaal te doen Mijn eigen grootvader heeft vastgezeten in zo dat Herodes stierf in +/- 4 voor Christus, is hier nog de scheiding van Kerk en Staat?Wat nadenken alvorens buiten de lijntjes te kleuBreendonk. Ik heb geen enkel idee hoe erg dit dus 4 jaar voor de geboorte van Jezus. De sosons als “nieuws” wordt voorgeschoteld is bezigren. Bovendien moet de EU dringend zorgen was, want het werd terloops vermeld tijdens sen hebben nog steeds niet geleerd hun verheidstherapie en amusement. Slécht amusevoor fiscale harmonisatie die gepaard gaat met haaltjes beter te kiezen... en de resultaten zijn ment bovendien. Onze samenleving is ziek, onze kinderjaren. Is het echt nodig in 2018 om budgettaire solidariteit tussen de grote en de er. “Gekker moet het inderdaad niet worden.” doodziek. Met dank aan onze “professionele daar mee bezig te zijn, met de problemen van kleine lidstaten. nieuwsmakers”.

Marc Bertrand - Edegem wat we niet mogen vernoemen nu? Wij leven Marcel Melkebeke - Zonnegem We staan op een keerpunt en als de politiek wil dat we in hun toewijding en edelmoedigheid blijven geloven, moeten ze nu het tij keren. Het zal maar mogelijk worden als ze aan één zeel trekken met respect en vertrouwen De jaargang 2017 van ‘t Pallieterke zal ook dit jaar beschikbaar zijn op een USB-stick. voor en in elkaar!

Alle 52 nummers zijn in PDF-versie te lezen en af te drukken. Tevens leveren we een volle-

’t Pallieterke Jaargang 2017 op USB

Gustaaf Van de Cloot - ‘s-Gravenwezel

dige index van alle boekrecensies, vraaggesprekken en dossiers. Bestellen kan nog tijdens kantooruren: 03 232 14 17 of via: secretariaat@pallieterke.net. Bestellen kan ook via onze webwinkel: www.pallieterke.net. Kostprijs per stuk: 10 euro, verzendingskosten inbegrepen (binnenland). Nu bestellen, en volgende week wordt de USB-stick u thuisbezorgd.

Kruisende woorden oplossing 1094

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A N I E T S Z E G G E N B O V E R M A T I G X E C M A L I X N R X D R U D E N T E R D E N X U I E N H X N A H X O O I X F C O P X K O L O M M E G L E S G E V E R S X M H A X A X L E E S L A M I T A L L I N N X A X E J U I T E N X T A G O R K U X E G G E X A X P E L R O R O S C H I P X N

D A K X K N A P P E R D

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

8 februari 2018

“Nee, Sire, ik ben geboren in Makkele” Het worden stresserende weken voor KV Mechelen. De Mechelaars staan voor de hellepoort met de rode lantaarn in hun handen. Er zijn plezantere dingen in het leven. Godzijdank bracht ‘De Malinwa’ een onverwacht punt mee uit Brussel, en er zat zelfs meer in. Een weeral krasselend Anderlecht geraakte niet verder dan 2-2 tegen de maneblussers. Opnieuw slaagde de landskampioen erin, net als tegen Waasland Beveren, een strafschop te missen in de slotfase van de match.

Sin Er is bij paars-wit in elk geval beterschap te bespeuren, want vorig seizoen misten ze er nog drie thuis tegen Mechelen. Blijven oefenen, jongens, ooit komt dat goed! Dat ene puntje in het Astridpark is hoopgevend, maar volledig waardeloos als de volgende speeldag niet wordt gewonnen ‘achter de kazerne’ tegen AS Eupen. Die wedstrijd is cruciaal voor KV Mechelen, en dat is een understatement.

Het zou een ramp zijn voor de Jupiler Pro League als een voetbalstad als Mechelen, met eindelijk een nieuw stadion en een trouwe aanhang, in de vergeetput van de eerste klasse B zou terechtkomen. Indien dat toch gaat gebeuren, dan zitten wij met de gebakken peren… Met Eupen dus! Weer een seizoen kijken naar sfeerloze tribunes met 2.500 toeschouwers, als het niet regent. Ik word er depressief van.

Topamusement U vraagt zich waarschijnlijk af waarom ik mij druk maak over ‘de kakkers’? Wel, ik heb een zekere band met Mechelen. Ik ben geboren in Machelen, en dat scheelt maar een letter.

Toen wij met Anderlecht voor de eerste keer de Europabeker der bekerwinnaars wonnen, in 1976 tegen West Ham, werden we ontvangen op het Koninklijk Paleis. Bij het handjes schudden met de koning, vroeg hij mij: “Jij bent geboren in ‘Mekkele’?”, waarop ik antwoordde: “Neen, in Makkele.” Blijven oefenen, Sire, ooit komt dat goed!

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

Als wij de zaterdagavond voetbalden met Anderlecht, dan speelde de Malinwa de zondagnamiddag thuis. Ik ging regelmatig kijken en maakte er vrienden. Ik hield er van de sfeer. KV Mechelen heeft ongetwijfeld het mooiste clublied in ons land, vooral als het gespeeld wordt door de plaatselijke fanfare.

Het gebeurde regelmatig dat ik meezong: “De club zal zegepralen, de club van geil en roed...”

Topamusement! Samen met mijn oudere ploegmaats Jean Plaskie en Julien Kialunda durfde ik na onze zaterdagavondmatch wel eens het Mechelse nachtleven induiken. Die twee hadden er een vriend, Charlie, die aan het station een café uitbaatte. Feitelijk mocht ik mee omdat ik voor taxi speelde, want ze waren allebei hun rijbewijs kwijt. Ik ga in ieder geval duimen voor KV Mekkele...

Gille van Binst

Roskammen

Insinuaties Iedereen die wat vertrouwd is met de journalistieke ego’s in de audiovisuele media, herkent de natte droom van radioman en praatvaar Peter Vandenbempt. Wie hem bezig hoort, beseft dat geen verbale inspanning hem te veel is om aan wijlen Jan Wauters te herinneren. Ook hij verstond als geen ander de kunst om een halve scorekans met de nodige tremolo’s op te fokken tot een soort buitenaardse gebeurtenis.

Zonder eraan te denken dat imitatie nooit hetzelfde kan zijn als het originele, bezondigt Vandenbempt zich aan barokke tirades.

Rustige collega’s, ook “live” kijkend naar die halve scorekans, fronsen de wenkbrauwen als Peter weer eens uit de bol gaat.

In de loop van zijn carrière zag Jan Wauters zichzelf ook steeds meer als de “primus inter pares” van de sportjournalisten. Als een soort wereldgeweten kaartte hij voorturend aan wat naar zijn gevoel wel en niet kon of mocht.

Peter Vandenbempt is er duidelijk op uit om ook in deze in zijn voetsporen te treden.

Zijn uithaal naar coach Dennis Van Wijk van het tegen degradatie vechtende KV Mechelen was een bewijs. De Nederlander draait zijn tong nooit twee keer rond vooraleer te praten.

Dat is bekend. Toen hij na de thuisnederlaag van zijn nieuwe club tegen Moeskroen opperde dat er onder Waalse clubs een vorm van solidariteit bestaat die bij de Vlaamse ontbreekt, kraamde hij allicht niet helemaal onzin uit. Met zijn veelbetekenend “ik werkte ook al in Wallonië” onderstreepte hij wat hij bedoelde zonder een hard “statement” over een “ons kent ons”-syndroom bij Waalse clubs in te nemen. Als door een wesp gestoken veroordeelde oprukkend wereldgeweten Vandenbempt die “insinuaties”.

Alsof het voetbalwereldje, waarin hij imitatieonsterfelijkheid najaagt, overal en altijd de zuiverheid van onbevlekte eerstecommuniezieltjes heeft.

Advocaat van de duivel “Wie de wereld wil verbeteren begint best bij zichzelf” past als spreekwoord ook bij de onkreukbare figuur die sommigen zo graag willen zijn. Het dossier-Eurostadion,

Proficiat De bloemen die we nog over hebben zijn voor Sanne Cant, die haar tweede wereldtitel pakte bij de vrouwen, en voor Eli Yserbyt, die hetzelfde deed bij de beloften. Met als slotsom dat het veldrijden een gesmaakt VlaamsNederlands onderonsje blijft met een hoop figuranten van buiten de grenzen die niks in de pap te brokken hebben.

Erop of eronder

Iedereen fit De oren van Wout van Aert zullen getuit hebben na de reeks voorbeschouwingen, richtlijnen en vingerwijzingen die aan hem gericht waren en die we te lezen kregen als opwarmer van het WK veldrijden in Valkenburg. Zondagnamiddag was het uur van de waarheid en mochten al die goedbedoelde overwegingen de vuilbak in. Wat we ons afvroegen: zou de tactiek van bondscoach Sven Vanthourenhout om, als voorbereiding, met zijn manschappen een vakantieverblijf op de Caubergh in te palmen, vruchten afwerpen? Blijkbaar wel. We zagen onze crossende elite in vol ornaat, goed uitgeslapen en strijdvaardig aan de start verschijnen. Dat beloofde. Of de omloop, zoals verhoopt, spek was naar de bek van onze Wout, dat was de vraag, en het antwoord stond niet op zijn fleurig maar ernstig kijkend snuitje te lezen.

Applaus Van heinde en ver waren liefhebbers naar het doorregende Valkenburg gekomen. Bij de mannen stonden maar liefst negentien landen aan de start. Wat al dat volk daar kwam doen, is een raadsel. Uiteindelijk kon zelfs een bij de pinken zijnde kleuter voorspellen dat de topfa-

vorieten die pottenkijkers op een eerbiedwaardige afstand zouden fietsen. Dat de achtervolgers op voorhand wisten dat ze er voor spek en bonen bij waren en toch op post waren, siert hen. Voor de bijl gaan nog voor de koers goed en wel begonnen is, en toch doorbijten, ge moet een crossersmentaliteit hebben om dat te snappen. Vandaar ons welgemeend applaus voor de mindere goden die de verdienste hadden dat ze voor een sfeervol decor zorgden.

Geen uitvluchten Vrijwel niemand, behalve Adri van der Poel, die had zien aankomen dat zoonlief, tegen de torenhoge verwachtingen in, zijn vedetterol niet ging waarmaken. Vermits Sint-Job zijn volk kent, leg het eens uit, mijnheer Van der Poel senior. “Een verklaring voor het minder presteren van onze Mathieu heb ik niet. Na een halve ronde had ik al in de gaten dat er vandaag geen maat stond op Van Aert. Hij was gewoon buitensporig. Lang gaan we daar niet bij stilstaan.

Deze week is het alweer cross.” Het siert vader en zoon dat ze geen goedkope excuses zochten. Dat het fenomeen Van der Poel zich voor de tweede plaats liet kloppen door een dolgelukkige Michael Vanthourenhout, plus het grote verschil in tijd met de winnaar, doen wel vragen rijzen.

15

Er stonden het voorbije weekeinde twee voetbalwedstrijden op het programma waar ze in Mechelen met bange hartjes naar uitkeken. AA Gent kon Malinwa gedeeltelijk helpen door een punt of meer te sprokkelen in Eupen. Operatie ‘helpende hand’, dankzij een puntje, gelukt of mislukt, het is maar hoe ge het bekijkt.

Een dag later had KV Mechelen zijn lot in eigen handen in het Constant vanden Stockstadion. Het gewonnen punt moet moed geven.

Over de, nog maar eens, gemiste strafschop van Anderlecht zullen we de mantel der liefde spreiden. En heel Mechelen doet mee. Of Hein Vanhaezebrouck er ook zo over denkt, dat is twijfelachtig. Het is uitkijken naar de thuismatch van KV Mechelen tegen, jawel, Eupen.

Erop of eronder! Hartlijders kunnen zaterdagavond beter thuisblijven.

Invasie “Daar is nummer 24”, titelde Gazet van Antwerpen triomfantelijk na de overgang van de Bosnische middenvelder Tino-Sven Susic van Genk naar ‘den Antwerp’. Intussen is met Sébastien Siani (ex-Oostende) nummer 25 halsoverkop en bij nacht en nevel op de Bosuil neergestreken. Nummer zesentwintig zal even op zich laten wachten, want achter de winterperiode en de bijhorende competitievervalsing is een punt gezet.

Weinigen stellen zich vragen bij de massale invasie die de Bosuil overspoelt. Integendeel, de woorden van lof voor sportief directeur Luciano D’Onofrio, zopas opgenomen in het Antwerpbestuur, kunnen niet luid genoeg klin-

en meteen al het politieke en andere onwelriekende achterkamertjesgepruts daarrond, werd vorige week begraven. Nochtans herinneren we ons een “debat” op de VRT waarbij Brussels minister Guy Vanhengel, stadionprotagonist nummer één, het project kwam verdedigen als een niet te missen kans op voorspoed voor Jan en alleman. Elk spoor van de vele opponenten ontbrak. Blijkbaar volstond dat niet om iedereen van de heilzaamheid van een Eurostadion te overtuigen. Daarom zat naast Vanhengel, in de rol van advocaat van de duivel, Peter Vandenbempt, om iets als “onmisbaar” aan te praten en te verdedigen wat geen zinnig mens zal missen en verdedigen. Maar we geven toe dat in het bijstand verlenen aan de minister geen sprake kon zijn van “insinuaties” pro een “goede zaak” die enkel zichtbaar was bij al wie daar voordeel bij kon hebben.

Het gezegde “als het goed is zeggen we het ook”, een slogan van dit krantje, geldt voor iedereen. Samen met de duizenden die er “live” bij waren en de tienduizenden die er via de media getuigen van waren, toonde Peter Vandenbempt zich diep onder de indruk van de spontane hulde van het luidkeels steunbiedend supporterslegioen van KV Mechelen aan de spelers, meteen na een mogelijk fatale nederlaag in eigen huis tegen Moeskroen.

Veel meer dan de als frontpaginanieuws verkochte pieken in de “wintermercato”, stond dit hartverwarmende feit haaks op poencircus “professioneel voetbal”. Geen krant echter die de goede ingeving had om aan dat feit voorkeur te geven. Geen zender die het als hoofdpunt van het sportnieuws bracht. Spijtig maar helaas, al laten we insinuaties over een gemiste kans achterwege. ken. “Zo ne goeie hebben wij nog niet gehad”, klinkt het in koor. Met dank aan de lange arm van de peetvader die reikt van de Noordpool over Afrika tot aan de Kaspische Zee en verre omstreken.

Goor volkje Nochtans, D’Onofrio mag in principe niets meer met transfers te maken hebben. In principe. Niet te begrijpen. Dan gaan we ervan uit dat hij zich pro Deo uitslooft, als boetedoening voor zijn vroegere duistere praktijken waarvoor hij door het gerecht meerdere keren werd veroordeeld en in de gaten werd gehouden.

Kortom, het staat ieder vrij zijn vrienden zelf te kiezen, maar we kunnen niet zeggen dat de Antwerpconstructie een schoolvoorbeeld is van zuivere koffie. We zijn niet rap bang, maar de laatste tijd zitten op de eretribune van de Great Old van die figuren die we ‘s nachts liever niet tegen het lijf lopen. Wat ons niet belet te duimen voor de aloude liefdevolle kleuren, die ooit een gemoedelijker lading hebben gedekt.

Charmeur Gatz Niks tegen vrouwenkoersen. Van ons mogen sportieve dames die zich geroepen voelen op de pedalen te trappen volop hun gangen gaan.

Vlaams minister van Media Sven Gatz denkt er ook zo over, en hij liet de kans om bij de slavinnen van de weg in het gevlei te komen niet liggen.

Hij is gaan aankloppen bij de VRT om volgend seizoen minstens drie vrouwenkoersen rechtstreeks uit te zenden. Met de Ronde van Vlaanderen en Gent-Wevelgem worden de liefhebbers van het genre op hun wenken bediend. Welke koers in aanmerking komt voor een derde uitzending, dat moet nog worden beslist. Wie de verslaggeving gaat verzorgen staat ook nog niet vast. Laat ons hopen dat onze geliefde sterreporter Michel Wuyts die eer toekomt.

We verkneukelen ons nu al op de spitsvondigheden en de details waarmee hij ons met zijn alziend arendsoog gaat vertroetelen. Daar moeten de koersende dames tegen kunnen.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet De terugkeer van Mie ‘moe’ Vogels: “Anders gaan leven kost veel geld mijnheer”

8 februari 2018

Mieke Vogels is terug in het politieke landschap. Ze heeft geen enkele zin om nog te zetelen, maar nog eens verkozen raken? Daar heeft ze wel zin in. “Om de mensen te steunen hé! En nog eens een bolleke te drinken met de mensen. Hoe is het nog met ‘de mensen’? Lang geleden dat ik ze nog eens gehoord heb, ‘de mensen’.

In 2014 trok Mieke Vogels de deuren van het parlement achter zich dicht. Daarmee verdween één van de meest kleurrijke oma’s uit de geschiedenis van het politieke toneel. Dat ging gelukkig niet onopgemerkt voorbij. Mieke kreeg een slordige 440.000 euro oprotpremie mee én het hoogste pensioen dat het rijk te bieden heeft.

“Het zou onbeleefd geweest zijn om dat signaal van dankbaarheid van ‘de mensen’ te negeren”, zegt Mieke daar vandaag over. In ruil beloofde ze plechtig om nooit nog iets met politiek te doen en het groene gedachtengoed voortaan aan de nieuwe generatie over te laten.

Op die belofte komt ze gedeeltelijk terug. Ze wil best wel nog eens op de lijst, maar een mandaat ziet ze niet meer zitten. Een meer rationeel mens zou zich daar vragen bij kunnen stellen. “Gelukkig hebben wij die niet bij Groen”, lacht Mieke.

Pallieter: Wat heeft u doen besluiten om een terugkeer te maken naar de politiek?

Mie Vogels: “Ach, mijnheer Pallieter. Het is niet van willen. Het is onze Wouter hé? Onze Wouter. Pas op, het is een goede jongen en hij doet heel hard zijn best.

Maar hij kan het niet, hé. Hij kan het niet. Ik heb die destijds op mijn kabinet gehad om de

‘Bollekes’ open te doen. En zelfs dat ging hem niet af. En dat geleuter over verbinden altijd.

Horendol werd ik er van. ‘Mieke, ik heb een appel proberen te schillen. Kan jij mijn duim eens verbinden?’, ‘Mieke, dat papier aan de printer is heel scherp. Kan je mijn wijsvinger…”

Pallieter: U hebt het niet zo op verbinden?

Mie Vogels: “We moeten serieus zijn hé. U verbinden met sp.a, dat is als uw nek verbinden met een rotsblok, op de blauwe steen gaan staan en dat rotsblok in de Schelde gooien. Dat ziet het kleinste kind, maar niet onze Wouter.

Die vindt iedereen tof. Weet u, destijds op het kabinet was zijn beste vriend een grote kamerplant. Die luisterde altijd naar zijn verhalen. Liever hij dan ik. Die plant is trouwens kort daarna verwelkt.”

Pallieter: Vreet u niet dat uw terugkeer zal geïnterpreteerd worden als een falen van de volgende generatie groene politici?

Mie Vogels: “Vrezen, mijnheer Pallieter? Ik hoop dat ik daar heel duidelijk in ben geweest.

Misschien heeft u niet goed geluisterd, maar de huidige generatie is het beste pleidooi voor een rotatiesysteem zoals we destijds hebben ingevoerd bij Agalev.

Iedere mandataris mag maar twee termij-

Kruisende woorden 1095

nen doen. Daarna moeten ze de beurt laten aan een nieuwe generatie.”

Pallieter: Wat u er niet van weerhouden heeft om toch een volle politieke carrière bijeen gesprokkeld te hebben en zo met 440.000 euro opstappremie naar huis te vertrekken.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Eindelijk Goed nieuws! Als u dit leest, is waarschijnlijk bekend wie er achter de Bende van Nijvel zat. Immers, vorige dinsdag werden daar in de federale commissie voor Justitie “dringende” vragen over gesteld en een gedachtewisseling aan gewijd. Voor de elfendertigste keer...

Niks van!

Wij ontkennen met klem dat er een verbroedering op het getouw zou worden gezet tussen het district Borgerhout en de Franse gemeente Kales (Calais). Over de grens vinden ze dat ze al genoeg problemen hebben, zonder er nog een drugprobleem bij te moeten nemen.

D E F

Kortrijker troebelen Wat is dat eigenlijk allemaal in de Guldensporenstede, ook wel Quickenborneville?

Op enkele dagen tijd worden daar messteken uitgedeeld in de uitgaansbuurt en wordt een moeder die het opneemt voor haar kinderen, door een bendeleider geslagen. Misschien moet burgemeester Vincent eens de goedendag bovenhalen tegen het gespuis?

G H I J

Zeldzaam

K L HORIZONTAAL A. Uiting van leed B. Langwerpig rond - Schraal - Bezittelijk vnw.

C. Door ervaring een beter mens doen worden - Bokslegende D. Inrichting - Openbare tekst met een duidelijk standpunt E. Uitgevend -Totus tuus F. Modificeren van auto`s of motorfietsen - Hoevedieren G. Romeinse cijfer 506 - Tourist Trophy - Loofboom H. Wat je betaalt om iets te mogen gebruiken - Op een bepaald moment - Muzieknoot I. Oude gewichtseenheid - Harteloos Rubidium J. Onafhankelijk Ziekenfonds - Werktuig dat een klepperend, rommelend geluid maakt K. Godsdienstige handelingen In de meeste gevallen L. Het versterkt opstellen in vijandelijk gebied

Mie Vogels: “Ach, dat zijn ouwe koeien.

AGALEV stond voor ‘Anders gaan leven’. Wel, wie anders wil gaan leven, heeft daar geld voor nodig.

U gaat mij toch niet kwalijk nemen dat ik als enige mijn eigen programma waar maak, zeker? Het is ook nooit goed voor journalisten.”

VERTICAAL 1. Vlaamse wielrenster 2. Periode van de dag - Moreel verdorven 3. Eilandstaat in de Indische Oceaan Voorzetsel 4. Zonder glans - Frans pers. vnw. Opstootje 5. Basisonderdeel - Gunstige gelegenheid 6. Merkwaardigheid 7. Loterijspel - Leerling in de Franse les 8. Financiële overeenkomsten - Harde trap 9. Reeds - Floppy disk - Land in het Midden- Oosten 10. Astronomische eenheid Verenigd Koninkrijk - Deel van Indonesië 11. West-Vlaams dorp - Noordse zeegodin 12. Communiceren via een bepaalde sociale netwerksite - Laatstgenoemde

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORD-RAADSEL NUMMER 1094 VINDT U OP BLZ. 14

Van filmdiva Uma Thurman valt misschien veel kwaad te zeggen, maar ze is toch één van de weinigen die bij haar recente metooverhaal een mea culpa slaat, omdat zij mits tijdig(er) te spreken, mogelijk anderen had kunnen vrijwaren. Nuance kan dus nog.

Ons Mie weer Wij lagen dubbel! Mieke Vogels die bij haar terugkeer in de stedelijke politiek stelt dat Groen de enige partij is die tegen havenuitbreiding is. Ze zullen het in Doel graag horen: Agalev/Groen was vurig voor behoud van Doel, tot ze in de kaas, pardon, de Vlaamse regering zaten. Last van geheugenverlies, Maria Vogels?

de fascisten van de FBI. Nu Donald Trump zich kritisch uitlaat tegenover de FBI, is het allemaal van “leve de FBI”. Kan iemand nog volgen?

English, please Het bestuur van de Technische Universiteit Eindhoven is tot de conclusie gekomen dat het Engels er de voertaal moet worden. Nederlands mag nog, maar van vergaderingen die in het Nederlands verlopen, moeten er bvb. wel Engelstalige notulen komen. Compleet kierewiet.

Trans-istor In de weelderige kantoren heerst momenteel een existentiële crisis. Wat moeten wij nu in godsnaam aanvangen met trans-port, transactie en Trans-sylvanië, om niet van transfobie beschuldigd te worden!

Zelfbediening Prettig nieuws uit de Europese cenakels, u hebt het gewis al gelezen. De “Europese politieke partijen” doen zichzelf miljoenen cadeau voor hun campagnes volgende verkiezingen.

Vetpotten: als ze al niet bestonden, de Unie vond ze wel uit.

Onbegrijpelijk Nu er na jaren procederen eindelijk een fatsoenlijk besluitvormingsproces met alle betrokkenen inzake havenuitbreiding en Doel tot stand is gekomen en acht alternatieven worden bestudeerd, komt plots minister Weyts daar als een hond in een kegelspel met een negende – zijn – alternatief doorgeflikkerd. Zot geworden van ministeriële glorie, Ben?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Plichtsverzuim Iedereen heeft wel weer de beelden gezien van de problemen in Calais, waar het tot etnische vechtpartijen komt, met gebruik van vuurwapens zelfs. Als de Franse politie nu eens eindelijk haar werk deed, zaten wij niet met de overvloei naar het Maximilaanpark, waar onze extreme linkerzijde zo op kickt.

Change!

Er is iets dat wij niet goed begrijpen, maar dat ligt zeker aan de alcoholwasems in onze hersenen. Wij dachten altijd dat de Amerikaanse liberals nogal wat kritiek hadden op

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be