't Pallieterke van 15 februari 2018

74ste jaargang • nummer 07 • donderdag 15 februari 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Charles Michel aan de leiband van Emmanuel Macron

Sven, de Taalgrenswachter

Of het nu over de aankoop van gevechtsvliegtuigen gaat, de verdere verdieping van de eurozone of een grensoverschrijdend beleid om de sociale dumping tegen te gaan, eerste minister Charles Michel zet zich graag op de lijn van de Franse president Macron. De telefonische contacten zijn intensief. In die mate dat de bezorgdheid bij de federale coalitiepartners toeneemt. Loopt Michel aan de leiband van het Élysée?

“Ze bellen regelmatig. En het resultaat van het gesprek wordt duidelijk doorgegeven. Dit overleg weegt op het beleid.” Verschillende topkabinetsmedewerkers binnen de federale regering geven dezelfde boodschap mee: premier Charles Michel (MR) houdt vaak overleg met de Franse president Emmanuel Macron.

Dat is op zich niet abnormaal. Of men het wil of niet, Frankrijk is altijd een belangrijke internationale partner geweest van België omdat het nu eenmaal een groot buurland is. Maar door een bewondering voor het vitalisme en jeunisme van Macron, plus het klassieke Belgisch-Franstalige opkijken naar ‘La France’, is Charles Michel wat te ver aan het gaan. Het overleg in tal van dossiers maakt dat België zich te sterk door Frankrijk laat beïnvloeden.

Het meest pijnlijke voorbeeld is de discussie over de aankoop van gevechtsvliegtuigen als opvolgers van de F-16’s. Op woensdag 14 februari dienden de twee overgebleven kandidaten hun dossier in bij de federale regering. Het gaat om het Amerikaanse Lockheed Martin met de F-35 en het Europese concern Eurofighter met de Typhoon. Het Franse Dassault met de Rafale volgde de geijkte procedure voor de aanbesteding niet en valt normalerwijze af. Echter, Dassault heeft met de steun van president Emmanuel Macron direct contact gezocht met Charles Michel met de vraag om het Franse voorstel vooralsnog in overweging te nemen. Dassault zwaaide met 20 miljard euro aan economische compensaties.

Eén vliegtuig per maand De druk op Charles Michel is groot. De eerste minister wil zijn goede relatie met de Franse president niet in gevaar brengen, maar

in de Wetstraat gingen een aantal alarmlichten aan. Indien Dassault met de Rafale het contract alsnog binnenrijft, dan dreigen de twee kandidaten die de juiste procedure wel hebben gevolgd met een miljardenclaim richting Belgische regering en dus de belastingbetaler.

Michel staat echter onder druk van de Franstalige publieke opinie. Die denkt dat de Franse vliegtuigen vooral voor investeringen in Wallonië zullen zorgen. Hun redenering: de economische voordelen van aankopen voor de luchtmacht zijn voor Wallonië, want Vlaanderen krijgt met de kust elke bonus voor de zeemacht.

Een aantal militairen met kennis van zaken heeft duidelijk gemaakt dat de Rafale geen optie is. Zonder het met zoveel woorden te zeggen, gaat het hier over ‘brol’. Frankrijk kan maar één exemplaar per maand van de band laten rollen. Bovendien is de technologie van dat vliegtuig verouderd. En van de Rafale zijn enkel exemplaren aan niet-EU-landen verkocht. Dan staat de Amerikaanse F-35, die mits de nodige aanpassingen tot 2050-2070 zal meekunnen, veel sterker. Kiezen voor het Amerikaanse model zou een goed signaal zijn richting de VS, die vinden dat België veel te weinig investeert in defensie.

Het zou ook een tegemoetkoming zijn aan de Amerikanen nadat de paarse regering in 2003 weigerde mee te werken aan de ontwikkeling van de Joint Strike Fighter (de voorganger van de F-35) en dat onder druk van één minister, Johan vande Lanotte. Gevolg is dat de Amerikaanse vliegtuigen ‘off the shelf’ moeten worden gekocht en België niet mee profiteert van de ontwikkeling van dat vliegtuigtype. Dat hebben Italië en Nederland

wel gedaan. Die landen wisten indertijd een fabriek voor assemblage en de productie van wisselstukken aan te trekken.

Maakt de federale regering door Charles Michel opnieuw een kapitale fout? De N-VA staat weliswaar op de rem, maar de vraag is hoelang dit kan. De telefoontjes vanuit het Élysée naar de Wetstraat 16 zullen er de komende weken niet op verminderen.

Samen tegen Poolse loodgieters en vrachtwagenchauffeurs Niet alleen op het vlak van legeraankopen staat Michel onder zware Franse druk. Ook de regeling rond gedetacheerde arbeid uit Oost-Europa wordt door Frankrijk gestuurd.

In Parijs zijn ze het grondig beu dat Polen, Roemenen en Bulgaren aan dumpingprijzen in West-Europa werken. Het is het verhaal van de Poolse loodgieter en de Roemeense vrachtwagenchauffeur.

Frankrijk wil een strengere Europese regeling. Beter gezegd: een zeer strenge. De andere West-Europese landen willen Emmanuel Macron daarin deels volgen, maar Frankrijk wil de grenzen bijna volledig sluiten voor Oost-Europese werknemers. Macron maakte al een paar keer duidelijk aan Charles Michel dat hij verwacht dat België de harde Franse aanpak onderschrijft. De komende weken zal duidelijk worden in welke mate de eer-

ste minister het Franse schoothondje blijft.

En dan is er nog de toekomst van de eurozone en de Europese Unie. Macron wil een verdere integratie van de eurozone met één minister van Financiën en een gemeenschappelijk beheer van de schulden in de landen van de eurozone. Hij rekent daarbij op de steun van een nieuwe Duitse CDU/CSU-SPDregering. En op de steun van Charles Michel, want België is toch altijd een voorstander geweest van een grotere Europese integratie, redeneert hij. Michel, die zich op het internationale toneel beter voelt dan in de kibbelende federale regering, is voor een verdieping van de eurozone.

Maar de manier waarop Frankrijk dit ziet, baart de meer eurosceptische regeringspartner N-VA zorgen. Macron wil door een gezamenlijke begroting van de eurolanden ervoor zorgen dat de Zuid-Europese landen (en Frankrijk hoort daarbij), indien ze het niet zo nauw nemen met de begrotingsdiscipline, gemakkelijker op steun kunnen rekenen van de rijkere Noord-Europese landen. Kortom, Macron wil van de eurozone een muntunie maken met eigenschappen die rechtstreeks zijn gekopieerd van België met zijn VlaamsWaalse transfers. Voor een Franstalige Belg klinkt dat als muziek in de oren, maar voor een Vlaams-nationalist is dat een nachtmerrie.

2 Actueel Een ontslag in afleveringen Na een beraad tot in de nachtelijke uurtjes, maandag, waarbij president Zuma niet wou toegeven, werd hij uiteindelijk voor de keuze gesteld: of binnen 48 uur ontslag nemen, of door het parlement aan de dijk worden gezet.

Ondanks zijn weigering op te stappen, is het zeker dat er een einde komt aan de politieke carrière van de meest controversiële Zuid-Afrikaanse president sinds de machtswissel van 1994. Of nieuwbakken ANC-leider Cyril Ramaphosa versterkt uit de gebeurtenissen is gekomen, is een andere vraag.

Een maand vol speculaties

Eisen

Sinds Zuid-Afrika’s vicepresident Ramaphosa, zij het krap, de strijd om het ANC-leiderschap op de decemberconferentie won, gonsde het in het land van geruchten over hoelang de verzwakte Zuma het nog op de presidentiële stoel zou uithouden.

Weliswaar werd terecht verondersteld dat hij nog heel wat steun genoot onder de zeskoppige top van de partij en onder de tachtig leden van het Nationaal Uitvoerend Comité (NEC), maar het in corruptieschandalen verwikkelde staatshoofd heeft het in de voorbije jaren te bont gemaakt.

De president werd de voorbije maand meermaals verzocht af te treden, maar – o.a. onder impuls van zijn familie – hield hij steeds het been stijf. Diverse malen werd dan ook aangekondigd dat een beslissing over zijn lot hangende was, maar de zaak bleef maar aanslepen.

Er moest worden gewacht tot vorige maandag, toen op de NEC-vergadering de knoop werd doorgehakt.

Het probleem was onder meer dat Zuma telkens een reeks eisen koppelde aan zijn mogelijke aftreden. Zo zou de staat de gerechtskosten van de talrijke processen, die hem normaal na zijn ontslag te wachten staan, voor zijn rekening moeten nemen.

Volgens Theo Venter, politiek analist aan de Noordwes-universiteit, kan dit enkel gelden voor die feiten die gebeurden tijdens zijn ambtsperiode als president. In geen geval kan hij daarvan gebruik maken voor het proces rond het wapenschandaal in de periode 19952006. Tevens dook het bericht op dat, mocht hij een eerlijke getuigenis afleggen in de rechtbank, hij zelfs niet zou worden veroordeeld in de “staatskapings”-zaak. Waarmee de fameuze banden worden bedoeld tussen Zuma en de Gupta’s, de Indische zakenfamilie. Ook hier nuanceert Venter echter: Zuma zou wel als getuige van de staat kunnen optreden, maar dit sluit een veroordeling niet uit. Al kan het leiden tot kwijtschelding omdat hij heeft samengewerkt.

15 februari 2018 Maar het bleef niet bij die ene eis. Zo wilde Zuma Zuid-Afrika vertegenwoordigen op het juli-overleg van de Brics-landen (Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika), terwijl hij achteraf bepaalde dat hij nog zeker een drietal maanden aan de macht zou blijven “om alles op orde te brengen”. Bovendien zou hij een tour in Afrika en de wereld willen maken teneinde Ramaphosa, “die niet bekend is, aan leiders voor te stellen”. Ook zou hij na zijn ontslag de voordelen van zijn ambt – o.a. op het gebied van veiligheid – voor zichzelf en zijn gezin willen behouden. Tenslotte mocht niet worden geraakt aan de samenstelling van het bestaande kabinet en moesten de door hem benoemde directeurs-generaal van de diverse departementen op hun post kunnen blijven.

Onnodig te zeggen dat heel wat van zijn eisen totaal onaanvaardbaar waren en de impasse daarmee compleet was. Theo Venter verwacht geen onmiddellijke kabinetsherschikking na het verdwijnen van Zuma, maar dat er een omvangrijke komen zal, staat voor hem vast.

Wat nu?

Het was van tevoren geweten dat ingeval de NEC-vergadering van maandag geen doorbraak opleverde, de bal bij de ANC-fractie in het parlement zou komen te liggen. Door de weigering van Zuma om onmiddellijk op te stappen (hij bleef bij zijn eis van 3 maanden en kreeg dus tijd tot woensdag om zich te bedenken) kan men in feite in die situatie terechtkomen.

Voor de partij is dit in feite geen aantrekkelijk scenario. Een initiatief van de oppositie zoals deze van de Economische Vrijheidsvechters (EFF) van Malema, voorzien voor 22 februari, kan de partij zich niet veroorloven. De ANC-

parlementsleden zouden dus zo vlug mogelijk, op verzoek van dat NEC, een dringende motie van wantrouwen moeten voordragen.

Over het resultaat bestaan alleszins geen twijfels. Heel wat voormalige Zuma-aanhangers hebben immers de bui zien hangen en verlieten reeds het zinkende schip. Bijkomend is er nog de vraag wie na het verdwijnen van Zuma de functie van interim-president moet waarnemen. Terwijl vanzelfsprekend in de eerste plaats aan Ramaphosa wordt gedacht, is er nog altijd het voorstel van de invloedrijke David Mabuza, premier van de provincie Mpumalanga en adjunct-partijleider, om Zuma’s ex-vrouw, de in december verslagen Nkosazana DlaminiZuma, met die functie te bekleden. Dit laatste acht Venter onwaarschijnlijk. Wel zou ze kans maken om tijdelijk de functie van adjunct waar te nemen om Kwazulu-Natal tevreden te stellen. Immers, na december zit in de top zes geen enkele vertegenwoordiger meer uit die belangrijke provincie. Ook dat probleem zou de hele afzettingszaak rond Zuma hebben vertraagd.

Hoe dan ook, belangrijk is hoe Ramaphosa uit de hele zaak tevoorschijn is gekomen. Niet iedereen in het ANC is gelukkig over zijn voorzichtige optreden. Dat zou in de eerste plaats tot doel hebben gehad Zuma een waardig uittreden te bezorgen. Pieter Groenewald, leider van het blanke Vryheidsfront Plus, meent dat het herhaaldelijk uitstellen van een definitieve beslissing rond Zuma Ramaphosa’s positie binnen het ANC zeker geen goed heeft gedaan.

Terwijl beleggers zich nu vragen kunnen gaan stellen over de mate waarin de nieuwe partijleider het ANC controleert. En dat is economisch zeker geen goed nieuws. Jan van Aerschot

GROEICIJFERS ZIJN ‘FAKE’-NIEUWS Mag de regering nu al budgettaire victorie kraaien? Tegen al dat goede nieuws kan de oppositie weinig inbrengen. Een economische groei van 1,7 procent in 2017 is behoorlijk, maar in internationale vergelijkingen is dit eerder matig. In Knack herhaalt prof. Herman Matthijs nog maar eens dat de federale of Belgische cijfers een werkelijkheid verdoezelen. In België blijven de regionale verschillen enorm groot. “Een werkloosheid van 4,5 procent in Vlaanderen tegenover 10,5 procent in Wallonië en 16 procent in het Brussels Gewest. De economische groei is in de eerste plaats een Vlaams gegeven, en de buitenlandse handel bestaat voor meer dan 80 procent uit Vlaamse export”, besluit Matthijs, die eraan toevoegt dat die regionale verschillen “een punt zullen worden bij de volgende kiescampagne”.

In Vlaanderen daalt de werkloosheid al dertig maanden op rij en onze regio telde vorig jaar een recordaantal vacatures. Ook in Wallonië daalt de werkloosheid, maar minder snel. Het wordt al eens anders verteld…

Relatief lage Belgische groei is niet Vlaanderens schuld

De economische groei in België zal dit jaar richting 2 procent koersen. Dat is goed nieuws, maar de groei blijft daarmee wel onder het eurozone-gemiddelde van 2,2 procent. De reden: het ondermaats presteren van Wallonië en Brussel. De Vlaamse economische groei bedraagt al een halve eeuw meer dan het Europees gemiddelde of loopt parallel met de Europese groei.

Het is hoogconjunctuur en het ziet ernaar uit dat die nog een tijdje zal aanhouden. Zelfs al vertonen de beurzen een opvallende volatiliteit, wat volgens sommigen vaak het bewijs is van naderend financieel-economisch onheil. Opvallend is dat ook de eurozone goed scoort, lange tijd het kneusje in de wereld van de economische grootmachten. De economie groeit in de muntunie gemiddeld met 2,2 procent. 2 procent is de grens waarop de jobcreatie een hoge vlucht neemt. Dat merken we ook in België. Na een groei van 1,7 à 1,8 procent vorig jaar wordt voor 2018 een groei van 2 procent vooropgesteld.

Onder gemiddelde eurozone Opvallend is dat de Belgische economische groei onder dat eurozone-gemiddelde blijft en zelfs tot de laagste van de eurolanden behoort. Voor de oppositiepartijen reden om met scherp te schieten op de federale regering. De jobcreatie mag dan toenemen, het kan veel beter, want de economische motor draait niet op volle toeren, zegt de oppositie.

Er moeten wel een paar zaken in perspectief worden geplaatst. Groeicijfers moet men op lange termijn bekijken. Een reden waarom de Belgische economie minder sterk groeit dan in andere landen, heeft te maken met het feit dat de financiële crisis van 2008-2009 hier ook minder hard heeft toegeslagen.

De Belgische economie is minder gekrompen, wat betekent

dat ook een minder sterke inhaalbeweging nodig is wanneer het economisch beter gaat. Andere landen, zoals Spanje en Italië, moeten een grotere economische achterstand inhalen en scoren daarom beter qua groeicijfers.

Een ander element dat de groei drukt, is de sanering van de Belgische overheidsfinanciën. Dat hebben de vorige regeringen nagelaten en dat weegt op de welvaartscreatie. Nederland heeft zijn begroting wel tijdig op orde gekregen en dat loont nu met sterke cijfers en zelfs een begroting in evenwicht of een overschot.

In de discussie rond de Belgische groeicijfers worden bovendien zelden of nooit regionale opsplitsingen gemaakt. De Nationale Bank komt als federale instelling niet graag met die cijfers naar buiten. Het Instituut voor de Nationale Rekeningen doet dat wel. En wat blijkt? De voorbije decennia - eigenlijk sinds de jaren zestig - ligt de Vlaamse economische groei boven het Europees gemiddelde of loopt parallel met de eurozone.

De Waalse en de Brusselse liggen bijna altijd lager, of houden in het beste geval gelijke tred met het Europees gemiddelde.

Wallonië en Brussel drukken cijfers In 2017 lag de economische groei in Vlaanderen een stuk hoger dan in Wallonië en Brussel. Idem voor 2015. Vlaanderen zit steevast boven 2 procent. Wallonië en Brussel moeten

Uit de smalle beursstraat zich reppen om boven 1 procent uit te komen. In 2016 groeide de Waalse economie met 1,7 procent en de Vlaamse met 1,2 procent. Brussel bleef hangen op 0,9 procent.

Wanneer de Waalse economische groei hoger ligt dan de Vlaamse, dan wordt dat breed uitgesmeerd in de media, maar het is meer uitzondering dan regel. Wallonië heeft af en toe een sterke groeistoot (vooral dankzij chemie-, farma- en luchtvaartbedrijven in de regio), maar dat is onvoldoende om door te wegen binnen heel België. Overigens, de welvaartskloof tussen Vlaanderen en Wallonië blijft nog altijd zeer groot en wordt niet kleiner. Als Wallonië economisch steevast steeds beter zou presteren, zou die kloof stilaan wel moeten worden gedicht.

Regionale verschillen zijn eigen aan alle landen. Maar in weinig landen zijn die verschillen zo groot. Het is ook zo dat economische onevenwichten automatisch worden bijgesteld door arbeidsmobiliteit.

Dat zien we in goed werkende federale staten als de VS en Duitsland. Daar verhuizen mensen naar regio’s of deelstaten waar wel veel banen zijn. Hier gebeurt dat niet of zeer weinig.

Wat België betreft, is het zo dat er groeiverschillen zijn tussen de deelstaten, maar amper verschillen tussen de provincies binnen elke deelstaat apart. Het is dus wel degelijk een Vlaams-Waals-Brussels probleem.

De oorzaken zijn niet ver te zoeken. Groei wordt gegenereerd door productiviteitsgroei en het aantal werkende inwoners. Zowel op het eerste als het tweede domein blijven Wallonië en Brussel ondermaats. De werkzaamheidsgraad bedraagt 62,6 procent in Wallonië, 60 procent in Brussel en 72 procent in Vlaanderen. Zolang die verschillen niet verkleinen, zullen de economieën van Wallonië en Brussel minder snel groeien dan die van Vlaanderen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

15 februari 2018

‘Vlaamse Meesters’ in mineur

3

Nieuwsfeit van de week

Toerisme Vlaanderen heeft een goed plan: in de periode 2018-2020 drie miljoen toeristen naar ons land halen met ‘Vlaamse Meesters’. Rubens, Bruegel en Van Eyck worden uitgespeeld als iconen van baanbrekend vakmanschap die garant staan voor een hoogwaardige cultuurbeleving. Donderwolken zijn zich aan het verzamelen boven dit project.

Vlaams minister van Toerisme Ben Weyts (N-VA) lanceerde in 2015 het project ‘Vlaamse Meesters’. Het wordt in 2018-2020 de opvolger van het impulsprogramma ‘100 jaar Groote Oorlog’ dat al drie miljoen herdenkingstoeristen naar de Westhoek bracht. ‘Vlaamse Meesters’ wil evengoed doen. Om het streefdoel van drie miljoen toeristen te bereiken, kreeg elk jaar een grootmeester als kapstok: Rubens dit jaar, Bruegel in 2019 en Van Eyck in 2020.

Op 1 juni opent het culturele stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018: Rubens inspireert’.

Het is het eerste grote project binnen ‘Vlaamse Meesters’ en wordt voor een kleine zes miljoen gesubsidieerd door Toerisme Vlaanderen.

Opvallend in het programma van het Rubensjaar is de afwezigheid van een Rubenstentoonstelling. Men zal de toeristen dus naar de kerken moeten leiden, willen ze werken van Rubens en de andere Antwerpse barokmeesters kunnen zien. Daarom was het uitkijken naar de terugkeer van de altaarstukken van Rubens, Van Dyck en Jordaens naar hun oorspronkelijke plek in de Sint-Augustinuskerk. Het was de blikbanger in het dossier dat ‘Antwerpen Barok 2018’ bij Toerisme Vlaanderen had ingediend. Maar dat gaat niet door. En de opening van het nieuwe Rubens Experience Center aan het Rubenshuis, aangekondigd als sluitstuk van het Barokjaar 2018, is uitgesteld tot 2020. Peter de Wilde, administrateur-generaal van Toerisme Vlaanderen, maakte zich behoorlijk boos over deze ontwikkelingen.

Koelkast en hagelbui Begin deze maand liet het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen weten dat de geplande opening in 2019 niet zal gehaald worden. Wanneer het museum dan wel opengaat? Dat weet directeur Manfred Sellink niet. Toerisme Vlaanderen heeft de heropening van het KMSKA in de internationale promotiecampagne rond ‘Vlaamse Meesters’ in de verf gezet als kers op de taart van het Antwerpse barokjaar. De KMSKA-tentoonstelling over de wereld van Pieter Bruegel de Oude zou in het najaar van 2019 een trekpleister zijn van het Bruegeljaar van ‘Vlaamse Meesters’, naast initiatieven in Brussel en het Pajottenland die financiële steun van Toerisme Vlaanderen krijgen. Die tentoonstelling wordt samen met de heropening in de koelkast geplaatst,

aldus Manfred Sellink. De Vlaamse regering betaalt tachtig miljoen euro voor de renovatie van het KMSKA, die in 2011 van start ging. Is er dan geen enkele minister die de museumdirecteur op de vingers tikt wanneer die in de pers laat noteren dat het uitstel zeer positief nieuws is omdat het KMSKA er alleen maar beter van zal worden?

Enkele dagen na deze aankondiging was een furieuze Peter de Wilde aan het woord in De Standaard. De administrateur-generaal van Toerisme Vlaanderen haalde scherp uit naar het Museum voor Schone Kunsten in Gent, naar aanleiding van de hetze rond de authenticiteit van 26 werken van de Russische avantgarde die het museum trots tentoonstelde.

Steeds meer specialisten uitten grote twijfels over de echtheid van de werken. Sommigen opperden ronduit dat het vervalsingen zijn en konden er niet bij dat een museum zich zo naïef om de tuin heeft laten leiden. De Wilde verwees naar de buitenlandse media die het verhaal hebben opgepikt. Vlaanderen slaat een modderfiguur, moest hij helaas vaststellen, net nu Toerisme Vlaanderen een grote internationale campagne rond ‘Vlaamse Meesters’ op gang wil trekken, een project waarin het al ruim 25 miljoen euro heeft geïnvesteerd. Dat is als een boer die vlak voor de oogst een hagelstorm over zijn veld te verduren krijgt, liet De Wilde in De Standaard noteren. Niet vergeten: het MSK in Gent is het museum waar in 2020 de grote Van Eyck-expo moet plaatsvinden, met ruim 2 miljoen euro steun van Toerisme Vlaanderen.

Wat is er toch allemaal aan de hand? De Bruegeltentoonstelling die de KMSKA-directeur met de glimlach in de koelkast stopt, met als argument dat Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz (Open Vld) vorig jaar extra middelen heeft vrijgemaakt voor de aanleg van de tuin en voor de restauratie van de gevel, wat de heropening vertraagt. De Van Eyck-expo in een museum met een reputatie die aan diggelen ligt en dat niet eens is begonnen met het aanvragen van de bruiklenen, aldus een verontruste Peter de Wilde. Zou het kunnen dat sommige culturele instellingen het project ‘Vlaamse Meesters’, dat een N-VA-stempel draagt, doodgraag willen saboteren? Zou het kunnen dat cultuurminster Gatz niet graag ziet dat toerismeminister Weyts met dit project op zijn terrein komt? De Vlaamse meester-schilders verdienen beter.

MMMV

Belgische ontwikkelingssamenwerking getroffen door fraude De ‘International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies’ (IFRC) heeft ontdekt dat tussen 2014 en 2016 meer dan 5 miljoen euro van de middelen voor de bestrijding van ebola werd verduisterd.

Fraude Tussen 2014 en 2016 overleden in WestAfrika zeker tienduizend mensen aan ebola, een infectieziekte die tot inwendige bloedingen leidt. Het Rode Kruis voerde campagne en zamelde ongeveer honderd miljoen euro in. Vijf miljoen euro, vijf procent van het totale bedrag, werd achterovergedrukt door eigen medewerkers uit Liberia, Sierra Leone en Guinee, de landen waar de ziekte het hardst toesloeg. De fraudeurs gebruikten klassieke fraudetechnieken om het geld te stelen: ze rekenden hulpmiddelen te duur aan, stelden valse facturen op en inden salarissen voor onbestaande medewerkers.

Kwart miljoen Belgisch geld Minister Alexander de Croo, bevoegd voor ontwikkelingssamenwerking op federaal vlak, kwam op 6 februari uitleg geven in de Commissie in de Kamer: “In het kader van de humanitaire hulpverlening werd in 2014 een project ten belope van 1 miljoen euro gefinancierd om de ebola-epidemie in Liberia te bestrijden.” De IFRC raamt het verlies aan Belgische fondsen volgens De Croo op 294.475 Zwitserse frank (zowat een kwart miljoen euro).

De Croo: “In het kader van al onze overeenkomsten met humanitaire partners verbindt de partnerorganisatie zich ertoe ons te informeren in geval van actieve of passieve fraude, zelfs als het over vermoedens gaat, en over de maatregelen die getroffen worden om het probleem aan te pakken. Wij eisen dat er een interne evaluatie en een externe audit bij het eindrapport worden gevoegd na afloop van de interventie.”

Besluit Uit het fraudeonderzoek blijkt dat het verlies aan Belgische fondsen wordt geschat op 250.000 euro. De minister ziet geen probleem.

De Croo: “Wij behouden het volle vertrouwen in onze humanitaire partners, die zich jammer genoeg niet kunnen vrijwaren van interne fraude.” De fraudetechnieken zijn nochtans al decennia dezelfde en kunnen volgens specialisten zoals U4 (u4.no) makkelijk voorkomen worden.

U4 is een informatiecentrum dat is opgericht om de negatieve weerslag van corruptie bij ontwikkelingssamenwerking terug te dringen.

U4 stelt onderzoek en informatie beschikbaar over strategieën en maatregelen ter bestrijding van corruptie voor wie met ontwikkeling bezig is.

Thierry Debels

Briefje aan Koert Debeuf

Drammend en krijsend Mijnheer de nestbevuiler, Gij hebt de jongste weken de Belgische politiek en de media geteisterd met uw gemekker, geëmmer en gezeur over het rapport over de Soedanezen. Gij wilde de samenwerking met Soedan aangaande de repatriëringen laten stoppen. Daartoe verzamelde gij enkele ‘getuigenissen’ over en van Soedanezen die bij aankomst in hun land gemarteld zouden zijn geworden. Daarmee viseerde gij de terugkeerpolitiek van de regering. Het rapport over die kwestie, dat vorige week werd afgeleverd, deed u echter in het zand bijten en liet niet veel heel van uw bijeengezochte ‘getuigenissen’ en uw gedaas.

Er was niets te bewijzen. Het door u en de hele linkerzijde opgezette spelletje ‘regering pesten’ liep uit op een sisser van formaat.

Het opgestoken vingertje, het moraliserende gekrijs, de geveinsde verontwaardiging…

Alles smolt als sneeuw voor de zon. En toch bleeft gij zagen en uw grote (on)gelijk verdedigen. Vermoeiend was dat.

Gij zijt gepokt en gemazeld in de querulantenbeweging van wereldverbeteraars, progressieven en nestbevuilers. De Europeanen dragen in uw ogen de schuld van zowat alles wat wereldwijd fout gaat, in het bijzonder in de Arabische wereld. Als ‘directeur’ (met één medewerker) van het Tahrir Institute for Middle East Policy, opgericht en - zoals gij beweert - betaald door ‘democraten’ uit het Midden-Oosten die al sinds de “Arabische Lente” hun landen willen ‘hervormen’, liefst met bakken geld uit Europa, meent gij de stem te moeten zijn van al degenen die vinden dat daar van alles fout loopt en dat Europa onvoldoende doet om het tij daar te keren. Gij durft zelfs spreken van Europese arrogantie… Over Turkije orakelt gij dat Erdogan zich van Europa heeft afgekeerd, maar dat Europa dat trouwens deels aan zichzelf te danken (sic) heeft.

Na het behalen van uw licentiaatsdiploma geschiedenis begont gij een politieke carrière bij de christendemocraten en werkte gij bij Carl Devlies en Trees Merckx. In 2000 werdt gij zelfs nationaal voorzitter van de toenmalige CVP-Jongeren. Gij wilde toen bijvoorbeeld de standen (belangengroepen) binnen die partij afschaffen. Na het grote CD&V-vernieuwingscongres waart gij ontgoocheld omdat het allemaal niet zo’n vaart liep zoals gij dat wenste. En gij liet dat duidelijk horen. Daarmee sloot gij veel deuren en was een grote politieke carrière lang niet meer zeker. Samen met onder anderen Annemie Turtelboom gingt gij ook plei-

BEETJE LAKS? Naar aanleiding van de “Internationale Dag zonder gsm”, maakte Vias de resultaten bekend van een nieuwe enquête over het gebruik van de smartphone. Vijf procent van alle verkeersongevallen wordt veroorzaakt door het gebruik van de mobiele telefoon ach-

ten voor een bundeling van christendemocratische en liberale krachten in een ‘open volkspartij’. Dat feest ging niet door, en met Karel Pinxten, Johan van Hecke en Reginald Moreels werd de ‘Nieuwe ChristenDemocraten’ opgericht, om samen met de VLD naar een open volkspartij te werken.

Gij werdt politiek secretaris van die NCD. Uiteindelijk waaiden de meesten van die club over naar de VLD. Toen Guy Verhofstadt premier werd, schreeft gij vol adoratie diens toespraken, en toen Verhofstadt liberaal fractieleider werd in het Europees Parlement, werdt gij zijn kabinetschef. Van 2011 tot 2016 woonde gij in Caïro, eerst in opdracht van de Europese liberalen (ALDE), later onafhankelijk. Het maakt allemaal veel duidelijk. Gij zijt gewoon een hardnekkige en pedante lastigaard die de hemel wil bestormen, maar geregeld in ‘overdrive’ geraakt.

Het mag niemand verbazen dat gij vandaag ergens in een klein en sober kantoortje, tussen de Europese instellingen aan het Schumanplein, weggestopt zijt. Maar het kan uw fanatieke zelotenijver niet doven…

In recente interviews leren wij u dan ook kennen als de overijverige betweter die nooit zijn ongelijk kan toegeven en hardnekkig doordramt. Ook dus met het al aangehaalde Soedan-rapport, waarin niets overeind is gebleven van de door u aangeleverde ‘getuigenissen’. Gij blijft volhouden dat wat mensen tegen u gezegd hebben waar is, en dus onomstotelijk. Zo klaagt gij dat de getuigenis van een man die zegt stokslagen te hebben gekregen ontbreekt in het document.

Volgens staatssecretaris Francken heeft de man zich echter enkele uren na zijn repatriëring gemeld bij de Internationale Organisatie voor Migratie om geld te vragen voor een reintegratietraject. “Hij kan niet tegelijkertijd in de gevangenis zitten, en zich melden”, zei Francken daarover in Ter Zake. Later in het onderzoek heeft de man overigens geweigerd mee te werken. “Dan weet je hoe laat het is”, aldus de staatssecretaris.

Gaat gij u samen met het groen-rode heir van verontwaardigden nu verontschuldigen bij de regering en de burgers, die wekenlang gegijzeld werden door uw al te voortvarende beweringen? Zeker niet. Integendeel. Gij gaat uw klaagzang aanhouden. Zo kennen wij u. Ik hoop alleen dat iedereen uw perfide strategie doorheeft en u voortaan schat naar wat gij waard zijt. En dat is beduidend aan de lage kant, vind ik in alle bescheidenheid.

ter het stuur. Driekwart van de Belgen (74 procent) stoort zich aan automobilisten die de gsm achter het stuur gebruiken. En zoals zo vaak het geval is, ook hier een opmerkelijk regionaal verschil. De ergernis is veel groter in Vlaanderen (86 procent) dan in Wallonië (61 procent) en Brussel (49 procent). Vias moet ook maar eens onderzoeken hoe dat komt.

4

Dossier

15 februari 2018

Rode hongersnood (1) Kent u het woord Holodomor? Dat woord stamt uit het Oekraïens en betekent “Dood door honger”.

Een waarschuwing Waarschijnlijk hebt u het woord nog nooit gehoord, want onze media zijn discreet over de lange reeks gruwelijke en opzettelijke massamoorden van extreemlinks. Ongetwijfeld ook om de Goelagminnaars Mertens en Hedebauw vervelende opmerkingen te besparen. De Amerikaanse historica en journaliste Anne Applebaum heeft er geen belang bij om de PvdA uit de wind te zetten in de haatstrijd tegen De Wever, in tegenstelling tot de VRT en De Standaard. Zojuist is haar boek over de Holodomor in het Nederlands verschenen (“Rode Hongersnood”, uitgeverij Ambo/Anthos 412 p., 29,99 euro) Applebaum schreef al het standaardwerk over de Sovjetconcentratiekampen, “Goelag” (dat de Pulitzerprijs kreeg), maar het onderwerp was zo breed in feiten, cijfers en gebeurtenissen dat ik soms de draad verloor. “Rode Hongersnood” beperkt zich tot de genocide op miljoenen Oekraïners en is geografisch en inhoudelijk veel beter te behappen. Het is een boek dat nauwelijks met droge ogen kan gelezen worden: een waarschuwing voor een rotte ideologie die tot vandaag delen van de wereld beheerst en die ook in eigen land aanhangers telt.

De eerste hongersnood Applebaum begint haar verhaal in de keizerstijd. Oekraïne heeft wel degelijk één kenmerk dat de mensen verenigt: de eigen Slavische taal. Het land heeft geen natuurlijke grenzen en is in zijn geschiedenis gekoloniseerd door Polen, Rusland, Oostenrijk-Hongarije en uiteindelijk opnieuw Rusland, zij het vermomd als de Sovjet-Unie.

De kolonisatoren wonen bij voorkeur in de steden, waar geleidelijk een meerderheid van de inwoners Russisch spreekt (vergelijk het met Brussel). Maar de grote meerderheid van de Oekraïners is boer en kent Russen alleen maar als landheren, opzichters en officieren.

De Russen zelf spreken over hun kolonie als een provincie in Zuid-West-Rusland. Onderwijs, administratie en gerecht zijn tot 1917 slechts mogelijk in het Russisch en een groot deel van de Oekraïners blijft analfabeet. Wanneer het keizerrijk in februari 1917 in elkaar stort, acht een kleine groep bewuste Oekraïense burgers het moment gekomen om de eigen taal enthousiast te bevorderen en autonomie te eisen.

In januari 1918 roepen ze zelfs de onafhankelijkheid uit. Die wordt erkend door de meeste Europese staten, zelfs door Rusland, dat inmiddels na een staatsgreep een communistische regering heeft. In de praktijk komt daar niets van terecht. De vruchtbare zwarte aarde die twee derde van het land bedekt en twee oogsten per jaar levert, is een te grote buit. De door de Britse vloot uitgehongerde Duitsers proberen er een satellietstaat van te maken met behulp van Oekraïense kozakken, maar ze moeten zich na 11 november 1918 terugtrekken. Oekraïne wordt vervolgens een speelbal in de Russische burgeroorlog. De rode legers krijgen geen steun van de bevolking, want er zijn nauwelijks 22.000 bolsjewieken in heel Oekraïne.

Oorlogsbuit Lenin vindt scholen die les geven in het Oekraïens verdacht, want het Russisch moet de enige taal zijn van de arbeidersstaat.

‘Minister voor nationaliteiten’ Stalin zegt ronduit dat ieder nationalisme moet verdwijnen. Ook de leiders van de aanvankelijk zegevierende witte legers zijn Russofiel en zij willen daarenboven alle juist door de boeren verdeelde grond aan de oude Russische landheren teruggeven.

Op het platteland breekt een boerenopstand uit die de hele infrastructuur vernietigt en het banditisme als beroep introduceert.

Het gevolg is anarchie, waarbij iedereen tegen iedereen vecht en iedere overheidsstructuur in elkaar stort. In 1919 wisselt Kiev twaalf keer van bezetter. Ten slotte winnen de rode legers de oorlog, in 1921, omdat zij talrijker en gedisciplineerder zijn en beter geleid worden. Oekraïne is de belangrijkste oorlogsbuit van de communisten. Daar groeit het graan waarmee ze hun proletarische achterban in

de Russische steden voeden. Ze beginnen onmiddellijk met de opeising van alle voedsel in Oekraïne en op het Russische platteland, en Lenin adviseert het executiepeloton als het niet vlug genoeg gaat. Maar door de oorlogen ligt een groot deel van het land braak en wordt nauwelijks één derde van de vooroorlogse oogst binnengehaald. Het gevolg is een voorafspiegeling van de genocide tien jaar later: hongersnood op veel plaatsen. Eén verschil: Lenin maakt zelf de ramp bekend en doet een beroep op het Westen.

De boeren overleven dankzij Amerikaans graan, tot de Amerikanen ontdekken dat de communisten in beslag genomen voorraden in het buitenland verkopen om met harde deviezen wapens en machines te kopen. In totaal verhongeren in die periode twee miljoen mensen in de hele Sovjet-Unie.

Collectiviseren en dekoelakkiseren In de jaren twintig viert het regime even de teugels. Winkels mogen weer openen en ambachtslui en zelfstandigen kunnen eventjes hun beroep uitoefenen. De partij wil zieltjes winnen in de vroegere koloniale wingewesten die nu de zogenaamde staten van de Sovjet-Unie zijn. De lokale taal mag gebruikt worden en de partij stelt plaatselijke mensen aan. In Oekraïne wordt de spelling gestandaardiseerd en krijgen de kinderen les in de eigen taal.

Echter, tien jaar na de staatsgreep is de levensstandaard in het enorme rijk nog altijd belabberd. Her en der breken weer hongersnoden uit. Er moeten zondebokken gevonden worden. Volgens Stalin, die inmiddels het land leidt, is er te weinig industrie en zijn er te veel kleine boerderijtjes die niet genoeg produceren op de onteigende landbouwpercelen van grootgrondbezitters en kloosters. Andere schuldigen zijn de zogenaamd rijke boeren (koelakken) die de Sovjetstaat saboteren door graan en vee te verbergen.

Een harde ideoloog als Stalin aanvaardt niet dat succesvolle boeren andere boerderijtjes opkopen en grootschaliger landbouw bedrijven. Voor hem is er maar één oplossing: zo vlug mogelijk alle grond collectiviseren en bewust miljoenen boeren van hun grond verjagen. Michail Kalinin stelt dat alle boeren arbeiders moeten worden op reusachtige gezamenlijke boerderijen. Omdat de communisten vooral het verzet in Oekraïne vrezen, krijgt de geheime dienst de opdracht onbestaande “internationale en kapitalistische samenzweringen” uit te vinden. Gevolg: massa-arrestaties van Oekraïense priesters, leraars, studenten en wetenschappers. De meesten krijgen zware gevangenisstraffen en worden later geëxecuteerd.

Goelag De collectivisering begint in 1930. Stalin stuurt 25.000 geharde stedelijke bolsjewieken naar het platteland. Ze spreken uitsluitend Russisch, kennen niets van landbouw en zijn gehersenspoeld dat ze overal op rijke egoïstische en criminele boeren zullen botsen. Ze moeten arme Oekraïense handlangers rekruteren (onder wie veel criminelen) en met die ‘actiecomités’ boeren dwingen lid te worden van een collectieve boerderij.

De geheime dienst geeft de activisten ook streefcijfers mee betreffende het aantal te arresteren en te verbannen koelakken; zelfs al zijn die er niet.

Boeren die onbeleefd zijn tegen communistische militanten, en boeren die twee in plaats van één varken bezitten, worden als koelakken bestempeld en met hun familie verbannen om in Siberië te creperen of opgesloten te worden in de kampen van de Goelag die als paddenstoelen uit de grond schieten. Twee miljoen mensen (de meerderheid Oekraïners) worden gedeporteerd. Miljoenen anderen wachten dat lot niet af en vluchten naar de steden waar de industrie hen als arbeiders inschakelt, vooral in het Donetsbekken (het nu door Rusland bezette deel van Oekraïne). Een opstand dreigt en wordt gevolgd door een gruwelijke repressie.

Jan Neckers

(vervolg volgende week)

Roddels uit de Wetstraat Schone schijn Prins Laurent, enfant terrible van de koninklijke clan in Laken, is niet van plan een deel van zijn dotatie te laten afpakken nadat hij zonder toestemming in uniform een receptie had bijgewoond ter ere van de negentigste verjaardag van het Chinese volksleger.

Onder druk van de publieke opinie en een deel van de politieke partijen stelt de regering een sanctie voor: Laurent verliest eenmalig 46.200 euro van zijn jaarlijkse dotatie van 312.000 euro. Voor één jaartje dus…

Laurent wil zich nu verdedigen voor de Kamer.

Alleen heeft niemand ooit goed voorzien hoe de afhandeling van zo’n tuchtmaatregel precies moet verlopen.

Kamervoorzitter Siegfried Bracke breekt er dezer dagen zijn kop over; naar verluidt denkt hij aan een commissie ad hoc in de zin van de commissie Vervolgingen, samengesteld uit de traditionele partijen, N-VA als regeringspartij inbegrepen. Worden uitgesloten: Ecolo/Groen, cdH, Défi, Parti populaire (PP), PTB, Vlaams Belang en V&W. Zo kan men de klus onder elkaar klaren zonder vervelende pottenkijkers.

Hendrik Vuye en Veerle Wouters (V&W, exN-VA) lachen eens hartelijk met die aanpak.

Zij stellen dat het debat uit de weg gegaan wordt: “Waarom krijgen prins Laurent en prinses Astrid eigenlijk een dotatie? Zij zullen nooit de troon bestijgen.

Men zou beter door de zure appel bijten en deze dotaties afschaffen. De tuchtprocedure die men nu voert tegen Laurent is een schertsvertoning die niets oplost. Eens zijn eenmalige sanctie uitgezweet, krijgt Laurent opnieuw jaarlijks 312.000 euro. Om wat te doen eigenlijk?” Zij hebben het dan ook bij het rechte eind als zij stellen dat deze procedure maar een vertoning van ‘schone schijn’ is. En als Laurent nadien weer fratsen uithaalt, wat dan? Terug naar àf, wellicht.

Op de bek Iedereen herinnert zich hoe Wouter de Vriendt en consorten van Groen, en de rest van de linkerzijde, stampei hebben gemaakt over de folteringen die zouden zijn gebeurd in Soedan na repatriëringen vanuit ons land. De intimidaties en verdachtmakingen van roodgroene verontwaardigde moralisten aan het adres van de regering, en specifiek staatssecretaris van Asiel en Migratie Francken, waren zo groot dat de regering een rapport bestelde om een en ander uit te pluizen. Vorige week vrijdag was dat rapport er en de beschuldigingen over de folteringen van gerepatrieerden konden absoluut niet hard gemaakt worden.

Links ging dan mekkeren dat het onderzoek niet grondig genoeg werd gevoerd. Zo blijft men bezig, natuurlijk. Anders gezegd: links ging op zijn bek en toont zich naar aloude gewoonte een slechte verliezer. Het best zouden ze zich in de Kamer in het lang en het breed verontschuldigen voor het ‘fakenieuws’

en de onterechte verdachtmakingen die zij buiten proportie uitsmeerden. Maar het is waarschijnlijker dat zij het hoofd zullen wegdraaien en snel over wat anders gaan beginnen zeuren.

Nonchalant Kristof Calvo, fractievoorzitter van Groen in de Kamer, en zijn partijgenoot Imade Annouri, lid van het Vlaams Parlement, waren donderdag met de trein naar Brussel gekomen en uitgestapt in Brussel Centraal. Dan is het nog een tiental minuten gaan tot de respectievelijke praatbarakken.

Een snoodaard filmde hen in de rug bij het stappen. En wat bleek? Bij het oversteken van een straat wandelden ze doodleuk het zebrapad over terwijl het voetgangersverkeerslicht op … rood stond. Ze negeerden dat straal, net als Wouter van Besien die een tijdje geleden in Antwerpen fietsend een zebrapad overstak (terwijl het voetgangerslicht op groen stond), vervolgens tegen de richting over enkele meters fietspad reed en tot slot via een stuk voetpad een straat infietste. Zo doen de herauten van de fiets- en voetgangersveiligheid dat… Altijd met het vingertje omhoog anderen berispen en beleren, maar zelf nonchalant zich geen barst aantrekken van verkeersregels. We zouden het smoelwerk van Calvo eens willen zien mocht hij daarop aangesproken worden. Wij kunnen ons daar een en ander bij voorstellen.

Een politiek centrum Vorige woensdag verscheen in het Belgisch Staatsblad een oproep tot kandidatuurstelling voor het mandaat van een vrouwelijk plaatsvervangend lid voor de raad van bestuur van het Interfederaal Gelijkekansencentrum (ter bestrijding van discriminatie en racisme) Unia.

De kandidaturen worden ingewacht bij de Kamervoorzitter. Nadien zal de Kamer erover stemmen. Politiek neutraal? Jawadde! De gedachtepolitie wordt door de Kamer en ook de gewesten en gemeenschappen aangeduid.

Door de politiek dus. Nochtans vindt de regeringspartij N-VA dat Unia er feitelijk niet meer hoeft te zijn. De conflicten van de Unia-directie met N-VA-regeringsleden op Belgisch en Vlaams niveau bewijzen telkens weer dat Unia op gespannen voet leeft met de overheden en wel eens vaker zijn boekje te buiten gaat.

De linkse directrice Keytsman, die ooit nog politica voor Groen was, is immers het boegbeeld van de jacht op politiek niet correcten en mensen die pleiten voor de ‘freedom of speech’. Als N-VA nu eens de daad bij het woord zou voegen en zou zeggen dat het echt genoeg is en haar steun aan de benoemingen zou intrekken door niet meer mee te stemmen, dan zou dat het begin van het einde van Unia inluiden. De publieke opinie is het overigens beu door die instelling altijd weer verdacht te worden van allerlei discriminaties. Waar wacht men nog op?!

Actueel

15 februari 2018

Onderwijslat moet hoger, ook voor Crevits “Ja, er is ongelijkheid in het onderwijs. De voornaamste bron is gebrekkige kennis van het Nederlands”. Dat stelde minister van Onderwijs Hilde Crevits. “De lat moet en gaat omhoog. Taal is alles.” Klinkt goed, maar Crevits blijft steken in de gevolgen van een maatschappelijk probleem. De oorzaken benoemen blijft in haar kringen een taboe.

Crevits staat onder druk. Begin februari was het Els Keytsman van het gelijkekansencentrum Unia die het onderwijsveld mocht schofferen. Ze had weer iets nieuws gevonden: klassenraden in ons secundair onderwijs discrimineren allochtone kinderen.

Alleen al op basis van hun naam (Laura versus Samira, Kevin versus Mohammed) zouden ze voor een identiek rapport twaalf procent meer B-attesten krijgen, en ook vaker C-attesten. Ze krijgen ook vaker het advies om van school te veranderen.

“Onderwijs moet gewoon anders… We hebben inclusief onderwijs nodig”, aldus Keytsman, stilaan zo’n beejte “schaduwminister van alles”. Of Vlaams inquisiteur, als dat beter klinkt. Ze haalt uit naar de leerkrachten “die er vaak een fout wereldbeeld op na houden”, aldus de topvrouw van Unia, dat zich almaar meer gedraagt als een instituut dat waakt over goed gedrag en zeden.

Wat ze concreet vraagt? Meer geld, niet moeilijk. Meer progressieve druk op de lerarenopleiding en nadien op leraars via “permanente vorming”. Klinkt als een heropvoeding.

Ze wil een “gekleurder lerarenkorps”, duidelijker richtlijnen voor de klassenraad, en ga maar door. Ezeltje, strek je!

En spreek haar vooral niet tegen, want een door Unia besteld “wetenschappelijk onderzoek” heeft blijkbaar dé waarheid voor eeuwig blootgelegd. Alleen jammer dat voortrekker Piet van Avermaet, directeur van een gelijkgezind insituut (het steunpunt Diversiteit & Leren van de UGent) niet meteen gematigd omgaat met de onderwijsrealiteit.

De trompetten van de volgers schalden meteen. “Tijd voor open klassenraden”, riep de wereldbekende Vlaamse scholierenkoepel.

“Tijd voor meer co-teaching”, aldus Johanna Laurent van het gemeenschapsonderwijs. De opiniestukken werden toegewezen aan progressieve stemmen (Elisabeth Meuleman in Het Laatste Nieuws, Birsen Taspinar in Gazet van Antwerpen). En op het politieke forum richtte Groen de pijlen op Crevits, “die het watervalsysteem in stand houdt”…

Warm en koud Met de hete adem van progressief Vlaanderen in de nek, reageerde onderwijsminister Crevits vorige vrijdag in een lang interview zoals verwacht: warm en koud. De studie legt “de maatschappelijke vinger op de wonde”, gaf ze Unia gelijk (Het Laatste Nieuws, 9 februari). “Ik zal dat “onderzoeken”, ik zal de ouders beter betrekken bij het onderwijs van hun kind (= ‘educatief partnerschap’, begin er maar aan met ongeletterde ouders), ik zal de lerarenop-

INDIAANSE VERLEDEN UITGEWIST In de VS gebruikt de honkbalclub Cleveland Indians al 71 jaar een logo met een lachende indiaan, “Chief Wahoo” genoemd. We hebben dat logo bekeken. Wij kunnen er niets

leiding “versterken”, ik zal de beste leerkrachten kanaliseren naar de moeilijkste klassen, ik zal nog meer werk maken van de module armoedeherkenning, ik zal het volwassenenonderwijs hervormen met focus op kwetsbare mensen. Het mag wat kosten, blijkbaar.

Tot daar. Maar is het een oplossing?

Als Crevits Unia een klein beetje tegensprak, dan was dat vooral om kritiek van zich weg te houden. Ze concentreert haar weerwoord op het feit dat Unia zwijgt over al het “positieve” dat zij als minister van Onderwijs wél al realiseerde.

Taboe Van een minister van Onderwijs zou mogen worden verwacht dat die wat scherper staat.

Dat ze de onuitputtelijke nonsens van Unia en volgers, maar ook van die van de academische achterban (sociologen en pedagogen), van onderwijskoepels en van de politiek (Groen voorop) wat assertiever op afstand houdt.

Van een minister van Onderwijs zou mogen worden verwacht dat die oog heeft voor de oorzaak van de problematiek waarmee die zo vermoeiend vaak wordt geconfronteerd.

En die zit in de instroom.

Dat hypermigratie problematisch wordt, mag geen taboe blijven. In grote steden als Gent, Antwerpen en Brussel, en in de Vlaamse Rand, is de leerlingenpopulatie voor 50 procent samengesteld uit kinderen met een migratieachtergrond.

Hier zit wellicht het fundament van het probleem. Almaar opnieuw nieuwkomers met een lastige, maar evidente taal- en leerachterstand bij de les krijgen, is een ‘on-eindige’ inspanning, die peperduur is. En dan zwijgen we nog over de vervolgkosten: laaggeletterden zijn vaker en langer werkloos, zijn oververtegenwoordigd in de bijstand (leefloon, OCMW’s), zijn vaker ziek. “Laaggeletterdheid kost de samenleving dus veel geld”, stelt Erik Moonen (U Hasselt) in Knack.

Is de conclusie niet eenvoudig de volgende: wie dweilt, draait beter op het gepaste moment de kraan dicht? Crevits durft dat niet.

Integendeel, ze blijft maar schipperen. Niet alleen het onderwijs maar ook de media roept ze aan “om niet alleen de negatieve, maar ook de positieve migratieverhalen te belichten”.

Die zijn er ook, natuurlijk, maar dat heeft weinig te maken met de grond van de zaak.

Crevits onderschat misschien dat de mensen in het veld het stilaan niet meer zien zitten. Het regent al jaren nieuwe experimenten en plichten: directies, leraars, maar ook ouders kunnen niet volgen. Nochtans, Crevits blijft maar stapelen: “Kennisoverdracht is in ontdekken dat belachelijk of beledigend is. Maar onder druk van indiaanse – pardon, Native Amerikaanse – actiegroepen en van de Major League Baseball wordt het logo nu van de clubkledij verwijderd. Op de parafernalia zoals T-shirts, petjes, sokken en speelgoedfiguurtjes die via de webstek van de club verkocht worden, mag “Chief Wahoo” voorlo-

belangrijk, maar ook sociale vaardigheden.”

Hoe zou het komen dat almaar meer leerkrachten (drie op tien, tegenover 22 procent vijf jaar geleden) hunkeren naar een of ander verlofsysteem? Hoe zou het komen dat één op de vier leraren deeltijds werkt of wil werken?

Hoe zou het komen dat almaar meer directeurs zich ergeren aan het afschaffen van herexamens of het vervangen van punten door boompjes en struiken?

Van Damme De jongste weken lazen we gelukkig verstandiger dingen. Zo was er het toch wat verrassende opiniestuk van Oeso-expert Dirk van Damme over de gebrekkige aandacht voor taal: “We moeten een kat een kat noemen: dat gaat vooral over jongeren die thuis geen Nederlands spreken.” Vervelend nieuws is dat voor al wie blijft zwijgen over de kostprijs van hypermigratie.

Zo was er de heftige waarschuwing van Erik Moonen: “Tenzij we nu - meteen - de juiste maatregelen nemen, is over vijf jaar een kwart van de middelbare scholieren laaggeletterd.”

Zo was er NRC-Handelsblad, dat het vorige maand had over een “gebrek aan taal- en rekenkundige vaardigheden”. Dat maakt bijspijkercursussen noodzakelijk, maar het percentage laaggeletterde 15-jarigen blijft stijgen.

“Spellen en tellen is cruciaal in het vervolgonderwijs en daarna op de arbeidsmarkt.”

Rekenmachines en spellingscontroles op de pc lossen een gebrek aan kennis en routine niet op. Basisschoolleerlingen zijn het slachtoffer van ouders die menen dat hun kinderen het vooral ‘leuk’ moeten hebben en dat juffen en meesters entertainers moeten zijn. En van onderwijsvernieuwers die blijven zeuren over “natuurlijke nieuwsgierigheid” en “zelfredzaamheid van het kind”, en hun geloof in de leerkracht als stimulerende “begeleider”.

De N-VA reageerde bij monde van volksvertegenwoordiger Koen Daniëls, met een wat provocatieve tweet: “Met de dag wordt de motivatie groter om een eigen school op te richten en leerkrachten te vrijwaren van allerlei ‘correct denkende’ adviezen. Met ambitieus onderwijs, mét de mogelijkheid tot uitblinken, mét kennis, mét oriëntering, mét leerkrachten die echt les willen geven. Wie doet mee?”

Francken wou wel meedoen.

Besluit Het tij keren is de taak van de onderwijsminister. Op het rapport van de immer lachende Hilde staat voorlopig een onvoldoende. “Nog veel belangrijker dan migratie, ons onderwijs!”, tweette Theo Francken enkele dagen geleden. De Morgen zag er al meteen een sollicitatie in om Crevits te mogen opvolgen. Tot wanhoop van de progressieven. Maar in deze vergist Francken zich. Draai het citaat maar om.

Anja Pieters pig blijven staan. Tot de voorraad uitgeput is waarschijnlijk. En binnen tien jaar kunnen de “Native Americans” dan beginnen zeuren dat alle sporen van hun bestaan door de blanke racisten uitgewist zijn en dat ze zelfs niet meer in de herinnering voortleven. Een gratis tip: misschien kunnen de blanken de “Native Americans” aanklagen wegens het verspreiden van longkanker en daar schadevergoedingen voor vragen. De “Native Americans” hebben de blanken immers voor het eerst tabak verkocht, zonder hen te waarschuwen voor de gezondheidsrisico’s. Als men zich toch met absurditeiten wil bezighouden, dan moet men het grondig doen.

DE LIBERALEN BLIJVEN VOORAL BELGEN Alexander de Croo had het in een interview in Het Belang van Limburg over een mogelijke regering-Michel 2. Als links in Wallonië de verkiezingen wint en extreemlinks zou meebesturen (PTB), legt Bart de Wever het communautaire weer op tafel. De Croo gaat ervan uit dat de gemiddelde Vlaming niet op dat communautaire zit te wachten. Voor ons, liberalen, ligt voor 2019 de nadruk op het sociaaleconomische en op veiligheid, niet op het communautaire, aldus De Croo. En hij voegt eraan toe: “Met het Vlaams Belang hebben we nooit geregeerd, waarom zouden we dat wel doen met PTB-PVDA?” Iets om te onthouden…

5

Echo’s uit de Koepelzaal Afgezaagd Het West-Vlaamse eldorado vindt te weinig arbeidskrachten. Een terugkerend onderwerp, maar vreemd genoeg is in het nabije Henegouwen de werkloosheid torenhoog. Toch komt makkelijker arbeidsmigratie uit het buitenlandse Noord-Frankrijk dan uit het werkschuwe Wallonië. Het verhaal is oud en afgezaagd, maar is weer actueel. Minister Muyters heeft nog maar eens een overeenkomst met de Waalse tegenvoeter gesloten om de Forem (de Waalse VDAB) actiever… enzovoort. Lokkertje is nu dat een oogje wordt dichtgeknepen voor de kennis van het Nederlands, “ze” moeten dat maar op de werkvloer leren. Stefaan Sintobin (VB) en Axel Ronse (N-VA) raakten het niet eens. Sintobin wilde geen concessies over taalkennis en vreesde ook de import van goedkoop proletariaat. Ronse zag de Vlaamse welvaart in het gedrang komen door het protectionisme van Sintobin. Vernomen kon ook worden dat het verschil in werkwilligheid tussen Noord-Fransen en Walen iets te maken zou kunnen hebben met een iets rustiger uitkeringsbeleid in ons land. Allemaal best mogelijk, maar het is zoals gezegd geen nieuw verhaal en Muyters mag zoveel deals met de Waalse arbeidsdiensten maken als hij wil, er zullen nauwelijks meer Henegouwers en dergelijke de oversteek wagen. Misschien iets ‘psychologisch’?

Water Volgens Rob Beenders (sp.a) dreigt Vlaanderen de weg van Zuid-Afrika op te gaan. Hij had het niet over zekere maatschappelijke problemen daar, maar wel over het watertekort dat Kaapstad treft. Vlaanderen dreigt namelijk ook droog komen te staan. Dit alles wordt uiteraard veroorzaakt door de klimaatverandering. Voor minister Schauvliege een gelegenheid om te komen vertellen hoe schaars en kostbaar water is en hoe goed haar beleid wel niet is. Tussendoor kon worden opgevangen dat het met de Vlaamse waterleidingen zeer slecht is gesteld.

Alles is rot en lek. Een detail, in het licht van de verwoestijning van onze regio. Zo erg kan het allemaal niet zijn, want binnenkort worden we toch door de zee verzwolgen. Dat zeggen toch de klimaatprofeten.

Vooringenomen Combineer het grote thema “onderwijs” met het grote thema “diversiteit” en het is feest.

Er is weer veel heisa geweest over de onderwijsachteruitstelling van “ diverse” jongeren, zoals door het ding Unia bevonden. “Schokkend”, naar het woord van Elisabeth Meuleman (Groen). Koen Daniëls (N-VA) nam het op voor de veelgesmade leerkrachten en durfde te beweren dat taalachterstand een objectief feit is dat hinderlijk kan zijn bij het schoollopen. Minister Crevits was niet blij met het vooringenomen rapport en overliep nog maar eens het vele prachtigs dat in ons onderwijs plaatsvindt. Niet dat het gezeur daarmee van de baan was. Chris Janssens (VB) was het discriminatiegedoe ook beu en pleitte maar weer eens voor het opdoeken van Unia. Onvermijdelijk ging het ook over de minderwaardigheid van het technisch en beroepsonderwijs, die hardnekkig in de geesten blijft leven. We wisten al dat er veel discriminatie is, maar dankzij Unia weten we nu ook dat het Vlaamse docentencorps bewust kwaadaardig en racistisch is.

6

Dwars door Vlaanderen

15 februari 2018

Doodsbedreigingen zijn in

De Geuzenberg

Tariq Ramadam light Het forum dat Abou Jahjah steeds opnieuw gegeven wordt, zegt meer over de mainstream media (MSM) dan over de echte bedoelingen van de Libanese extremist. Wellicht zal zijn nieuw politiek project weinig voorstellen, maar door de ruimte die hij krijgt, kan hij wel invloed uitoefenen op het maatschappelijk debat. En wellicht is het daar om te doen. Met de steun van nuttige idioten als Hilde Sabbe.

Wat een bofkont toch, die Abou Jahjah. Hij lanceerde zopas zijn nieuw politiek project (het zoveelste), en kijk, engageert een van de beste West-Vlaamse exportproducten die de grote trek naar Brussel ondernam zich toch wel. Hilde Sabbe dus, naar eigen zeggen beroepshalve ‘stempelaarster’ (De Tijd, 10.2.2018) sinds ze drie jaar geleden de laan werd uitgestuurd bij Het Laatste Nieuws. Het schept alvast een band met de Libanees Jahjah, want ook hij moest ondervinden dat er grenzen zijn aan de opportuniteiten die het politiek correcte klimaat kerels van zijn pluimage biedt.

Een ‘uitschuiver’ te veel (hoe onschuldig klinkt dat woord toch) deed hem de das om als columnist bij De Standaard. Maar goed, ze hebben mekaar gevonden. De Hezbollah en West-Vlaamse kleinburgerlijkheid. Onbekenden waren het niet, aangezien Sabbe een zekere betrokkenheid had bij Movement X, die andere bezigheidstherapie van Jahjah. Het was een bron van ergernis bij De Persgroep – een van vele, trouwens. Tijdens een interview op BRUZZ vorige week maakte Sabbe duidelijk dat men of journalist of politicus is.

Zij maakte de keuze voor het laatste. Over de grijze zone waarin politieke militanten met een perskaart à la Sabbe zich jaren bewogen hebben, rept men maar beter met geen letter.

Maatschappelijk debat beïnvloeden Nu goed, vandaag zijn de dingen duidelijk.

Net zoals helder is geworden welke visionaire kijk ze er voor Brussel op nahoudt. Afschaffen die gemeenschappen, belast de pendelaars in Brussel zelf, stuk voor stuk platitudes die de toets van ernst niet doorstaan. Alleen, quanta costa? Wie gaat dat betalen? Haar gewauwel verraadt dat dit luik van het programma nog geschreven moet worden. Misschien had Sabbe in die drie jaar sinds ze Het Laatste Nieuws inruilde voor het stempellokaal haar tijd met nuttig studiewerk kunnen vullen. Waarom geen cursus fiscaliteit volgen, bijvoorbeeld?

Toch zit er een belangrijk punt in de boodschap van Jahjah, Sabbe en consorten. Integratie (wat voor hen de facto “assimilatie” is) vinden ze niet nodig, hoofddoeken mogen gewoon gedragen worden, ritueel slachten moet kunnen, enzovoort. Voor dergelijke lieden is de samenleving niet meer dan een potpourri waarin iedereen zijn ding kan doen, en zich vooral bedienen. De idee van een leidcultuur wordt helemaal overboord gegooid.

Niet het stemlokaal is de plek waar ze iets zullen realiseren, maar dat ze door het forum dat ze krijgen het maatschappelijke debat gaan beïnvloeden is het échte gevaar.

Zelfkennis is het begin van alle wijsheid.

In voormeld artikel in De Tijd bekent Hilde Sabbe dat ze “hopeloos” is met geld: “Zodra ik het heb, geef ik het uit.” Gelukkig – lezen we wat verder – deed haar vader haar twintig jaar geleden een huis cadeau; een gegoede achtergrond kan nuttig zijn, het maakte dwepen met Ché en andere moordenaars beduidend comfortabeler. Salons hebben zich altijd beter geleend voor het prediken van de revolutie dan de barricade. En nog een goeie.

Enkele jaren geleden gaf ze een overzicht van wat ze allemaal al meegemaakt heeft in Brussel (inbraken, gestolen handtas, vandalisme, et cetera), gelukkig heeft het haar “levenskwaliteit” nooit aangetast. “In Brussel is het goed leven, als men de angst niet laat winnen en eenvoudige voorzorgen neemt.” Zo simpel is dat inderdaad.

Progressieve flank Tariq Ramadam, de “Zwitserse” islamdocent (sic) met gespleten tong zit juridisch in nauwe schoentjes. Hij wordt vernoemd in enkele gênante verkrachtingsdossiers – ja, ja, #hetoo – maar dat laten we even voor wat het waard is. De Franse schrijver Pascal Bruckner legde enkele weken geleden in Le Figaro de vinger op de wonde. Figuren als Ramadam beseften vrij snel dat ze “Europa moeten aanvallen via zijn progressieve flank, een bepaalde linkerzijde in verwarring (…) altijd bereid tot ideologische acrobatieën om het verlies van het proletariaat te compenseren.” En verder: “Ramadam is erin geslaagd een antikapitalistische retoriek te hanteren, zonder dat dit ten koste gaat van zijn islamistische kijk op de dingen. Op een eloquente manier is hij erin geslaagd een synthese te brengen van een rigoureuze interpretatie van zijn geloof en dit te koppelen aan ‘ongelovigen’.”

Op een bottere manier is dat wat Jahjah tracht te doen; laten we niet vergeten, een man die via leugens, valsheid in geschrifte en een schijnhuwelijk zijn veilige pied à terre in West-Europa bewerkstelligde. Met een discours van diversiteit, ruimte creëren om precies zijn Arabische en islamitische levensbeschouwing terrein te doen winnen. Een intrigerende vraag is dan ook: hebben VichyVlamingen als Sabbe dat niet door? Of nog KNIN. erger: dat ze het net wel vatten.

Lucien Wagemans 1933 - 2018

De Vlaamse Actieve Senioren bieden de kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden van Luc hun diep medeleven en wensen hen veel sterkte toe.

Succesvol

Sedert de jaren negentig zijn er in Brussel verschillende pogingen geweest om een islamitische politieke partij op de rails te krijgen.

In 1999 werd de partij NOOR gesticht, maar die ging al snel ten onder aan interne strubbelingen. Stichter Redouane Ahrouch probeerde het in 2012 opnieuw, met iets meer succes: zowel in Anderlecht als in Molenbeek haalde de partij Islam een gemeenteraadszetel binnen. Niet dat daarmee de problemen voorbij waren. In oktober 2013 werd Laurent Louis (ex Parti Populaire) als partijlid binnengehaald, maar nadat die zich opwierp als zelfverklaard voorzitter, na enkele weken alweer uit de partij gezet.

En in de aanloop naar de verkiezingen dit jaar kwam er vorige week een afscheuring van de lijst Islam. Een twintigtal leden vormt nu de lijst Salem en wil opkomen in Brussel, Luik, Gent en Antwerpen. Volgens Ahrouch zijn de twintig echter niet afgescheurd, maar uit de partij Islam gezet wegens gebrek aan respect “voor de partij en de sharia”. Nochtans zegt de partij Salem zich ook te willen inspireren op de “heilige boeken”.

Zou de onenigheid tussen Islam en Salem dan misschien gegaan zijn over de grootte van de stenen die mogen gebruikt worden om binnenkort op de Brusselse Grote Markt vrouwen te stenigen?

De herdenkingen aan de wereldoorlog van 1914-‘18 lopen stilaan op hun einde. Gestart in 2014 met het spraakmakende Lichtfront, nadien tientallen tentoonstellingen en optredens, wil men afsluiten met 600.000 uit klei gebakken beeldjes in het Iepers “niemandsland”. Vier jaar was men daaraan bezig in de vaste werkplaatsen van Ieper en Diksmuide, maar ook in een mobiele installatie die door het ganse land trok en 150.000 mensen individueel aan het werk zette.

De Kortrijkse Wienerbergergroep leverde 1.250.000 kilo klei. Was er aanvankelijk twijfel over de haalbaarheid van het project, dan zien we vandaag dat 590.000 beeldjes van de geplande 600.000 reeds klaar zijn. Op dit ogenblik worden door vrijwilligers nabij het provinciaal domein De Palingbeek dagelijks 12.000 beeldjes geplaatst!

Verkiezingskoorts Voor de Vlaams(?)-Brusselse partijen is het dan weer zoeken aan welke francofone lijst ze ditmaal hun wagonnetje willen aanhaken.

Neem nu de Open Vld. In de ene gemeente komt ze op samen met de PS, in de andere Brusselse gemeente dan weer met de MR. Veel ideologie is er allang niet meer mee gemoeid. Waar men de beste plaatsjes op de lijst krijgt, daar springt men mee in het bad. In de gemeente Jette haakt de sp.a haar wagentje dan weer los van de PS om ditmaal alleen op te komen. Sp.a’er Fouad Ahidar kreeg op de gemeenschappelijke lijst namelijk geen lijsttrekkersplaats en hij wil het dan maar alleen proberen. Vlaams Belang en de N-VA lijken in de hoofdstad overal alleen op te komen. Ook op zogenaamd Vlaamse “eenheidslijsten” is er voor hen geen plaats.

Oude koeien Oude koeien worden wel eens uit de gracht gehaald en in Brugge moet men daarvoor in de reitjes zoeken. Bootjesman Michiel Michielsen, opvolger van grootvader Maurice en vader Jos, komt ter gelegenheid van de nakende gemeenteraadsverkiezingen met een ‘eeuwenoud’ voorstel voor de pinnen: waarom in de toekomst niet alleen elektrische fluisterboten inzetten voor de toeristische rondvaarten, maar ook watertaxi’s gebruiken richting moeilijk bereikbare plaatsen? Een toeristische meerwaarde voor Brugge, en ook de Bruggelingen kunnen er wel bij “varen”. Als milieuvriendelijk en geluidsarm vervoermiddel zouden watertaxi’s immers heel wat hinderlijke bussen vervangen.

Pallieterbuffet

Zondag 4 maart om 12 uur

Zonneklaar

Opgeweld na steeds meer berichten over vrouwenverkrachtingen in Mekka Mijn buurvrouw, die bewust en uitgesproken trots een hoofddoek draagt, doet dat uit vrije wil en niet omdat Mohammed haar dat vraagt.

Jij onderschat de moslima’s, vertelde mij de twinkel in haar ogen, alsof ik ongedekt Carnotstraat of Provinciestraat niet in zou mogen.

Zij had met haar vriendin onlangs de hadj in Mekka nog gedaan en dat was ginder in die chaos eigenlijk heel vlot gegaan.

Vlot, ja, behalve dan die keren dat de mannen zich aan hen vergrepen en zij het danig moeilijk hadden om zich rond de Kaäba voort te slepen.

Maar afgezien van dat detail, was Mekka een belevenis, waartegen Rome en het Vaticaan een non-beleven is.

Ik heb mijn vreemde buurvrouw niet meer

naar biezonderheden durven vragen, maar zonneklaar is ’t nu voor mij waarom moslima’s

steeds een hoofddoek dragen.

Hector van Oevelen

Van onze hofdichter

In Genk overleed op 5 februari Luc Wagemans. “In mijn bloed het Waasland, in mijn hart het Maasland. In mijn lijf en leden een volbloed Vlaming.” Je was daar trots op, je hoorde het soms nog in je stem. Hoe graag je naar Sint-Niklaas ging op bezoek bij familie, zo graag kwam je terug naar het Maasland. Na een schitterende carrière bij de luchtmacht, waar je ook Tilly, de vrouw van je leven leerde kennen, zwaaide je af als Commandant. Een echte ‘Officer And A Gentleman’. Zo, leerden wij je kennen in onze seniorenvereniging. Je begon aan een nieuwe carrière, en even snel doorliep je onze rangen. Van lid, bestuurslid, secretaris, schatbewaarder tot voorzitter. Het ging je allemaal vlot af met bravoure en haast militaire ernst. Je was een man van je woord, nooit kwetsend, altijd trouw. Wij zagen wel dat het niet goed ging met je gezondheid, en toch verraste het ons dat je zo snel je laatste reis aanvatte. Jou afwezigheid laat een leemte achter. Onze gesprekken over het verenigingsleven in Vlaanderen, de artikels in ons lijfblad ’t Pallieterke die vurig werden becommentarieerd. Als jou geloof je brengt in de wereld die je wou, zullen ze het Vlaams snel onder de knie krijgen. Het is dan ook geen vaarwel, maar een ‘tot ziens beste vriend’, in een betere en mooiere wereld.

Goede vriend, “Ga in vrede op weg naar de overkant, wie weet komen wij elkaar nog tegen, in een of andere wereld hoog boven land.

Met vleugels zwevend door de regen, het oneindige leven hemels tegemoet, in de hoop dat geloof wonderen doet.”

Islam versus Salem

7

Onze naaste buren

15 februari 2018

Aanval op Thierry Baudet

Den Vaderlandt ghetrouwe

Een discussie over het begrip intelligentiequotiënt (IQ) heeft een politieke steekvlam veroorzaakt.

minder verdienen dan veel autochtonen. Er is een verband tussen IQ en inkomen.”

Stok om te slaan

Jonkvrouw Censuur

Denk nu niet dat de Nederlandse kletsende klasse zich op cognitieve psychologie heeft gestort. Ze zoekt alleen een stok om een nieuwe luis in hun pels te slaan. De nieuwe grote vijand is Thierry Baudet en zijn succesrijke conservatieve partij Forum voor Democratie. Geert Wilders en zijn PVV zitten veilig opgesloten achter een schutskring, maar FvD scoort goed in de peilingen in de aanloop naar de komende gemeenteraadsverkiezingen. Het is tijd voor verzameld links bij media en politiek om hem met de bekende dooddoeners van racisme en nazisme “kalt zu stellen”. Het voorwendsel is een vroegere uitspraak van de tweede persoon op de Amsterdamse kandidatenlijst van FvD: Yernaz Ramataursing (die ook op SCEPTR. net publiceert, nvdr.).

Deze in Suriname geboren politicoloog dacht dat hij het zich wegens zijn kleurtje kon veroorloven waarheden te vertellen die voor bijna alle Nederlandse politici taboe zijn (het woord dat die dames en heren letterlijk gebruiken). Hij ontkent dat er racisme op de arbeidsmarkt is: “Er is verschil in IQ tussen volkeren. Dat is wetenschappelijk bewezen. Ik had ook graag gezien dat Surinamers het hoogste gemiddelde IQ van de wereld hadden. Maar het is niet zo. Je kunt uiteraard iemand uit Syrië halen waar het gemiddeld IQ 84 is en in Nederland plaatsen waar het gemiddeld 101 is. Die gaat dan inderdaad

De bel over dit “racisme” werd geluid door de ZweedsNederlandse adellijke jonkvrouw Kasja Ollongren (D66), onbekwaam oud-wethouder van Amsterdam en op dit ogenblik minister van Binnenlandse Zaken. Kwestie van haar partij in polepositie te krijgen bij de verkiezingen in de hoofdstad. De totalitaire jonkvrouw is berucht omdat ze als minister pleit voor keiharde censuur op “vals nieuws” (lees “op onwelgevallige berichten die haar multikulleugens ontmaskeren”).

Baudet reageerde eerder onhandig met herhaalde ontkenningen van racisme. Maar het verwondert me dat hij het belangrijkste argument niet van stal haalde, waarbij Nederlandse weldenkenden moeten zwijgen. Een vierde van de ernstige Nobelprijzen (dus niet de kul voor Literatuur en Vrede) is toegekend aan Joden: 16 miljoen mensen, of drie keer het aantal Vlamingen. Als er geen verschillen zijn tussen volkeren, moet je besluiten dat Nobelprijscomités uit Joden bestaan die uit racisme hun etnische familie bevoordelen.

In een videoboodschap maakt De Volkskrant minutenlang korte metten met de “racisten” die een biologische achtergrond vermoeden, maar toch blijft het pijnlijke feit dat de cijfers zijn wat ze zijn. Op het einde van de preek moest zelfs de krant toegeven dat ondervoeding, socio-economische achterstand, lagere opleiding, mentaliteit, enzovoort, wel degelijk verkla-

ringen zijn voor de duidelijke verschillen. Ergerlijk was echter dat zelfs de altijd nuchtere columniste Nausica Marbe van De Telegraaf het spel meespeelde en Baudet en zijn partij verweet een riool te openen dat ruikt “naar een bruin verleden”. Pootjes geven om bij het correcte ons-kent-onswereldje te behoren?

Ontevreden “prominenten” Inmiddels had de meute bloed geroken. Plots ging het in de kranten en op televisie over niets anders meer dan over Forum voor Democratie. Baudet ontdekte de waarheid die iedere showbizzvedette kent. Als het minder goed gaat, ben je nog veel interessanter voor de sensatiemedia. De snel gegroeide partij heeft vanzelfsprekend groeipijnen en ze trekt nogal wat opportunisten aan die in gedachten al in allerlei fluwelen zetels bevelen uitdelen en daarvoor met veel euro’s beloond worden (hetzelfde probleem als indertijd bij Lijst Dedecker).

De meesten onder hen hebben wel wat politieke ervaring omdat ze het al eerder elders geprobeerd hebben, maar ze begrijpen niet of willen niet begrijpen dat Baudet niet meteen staat te springen om hen zijn nog jonge partij in handen te geven. Natuurlijk werden die “prominenten” (van wie ik nog nooit gehoord had) gretig geïnterviewd en mochten ze de mangelende partijdemocratie hekelen. In een keihard stuk bij GeenStijl haalde partijlid 13.133 - u beter bekend als onze columniste Ebru Umar - uit naar die zelfgenoegzame luitjes die de kans misten om te zwijgen.

Willem de Prater

Gent blijft verkleuren Eind 2017 woonden er net geen 260.000 mensen in de stroppenstad. Dat zijn er goed duizend meer dan het jaar ervoor. Voor het eerst in jaren kwam de groei niet door immigratie, maar vooral door het geboorteoverschot (er werden meer kinderen geboren dan er mensen stierven). Dat wil niet zeggen dat de verkleuring van de stad stilvalt. Een groot deel van de nieuwe kindertjes zijn allochtonen.

Er kwamen in 2017 ook opnieuw meer nietBelgen in de stad wonen dan er weggingen.

Bij de Belgen was het omgekeerd; meer mensen verlieten de stad dan er naar Gent verhuisden. Al was de groei van de bevolking niet het gevolg van inwijking (het migratiesaldo was negatief), toch verandert de bevolking. Het aandeel mensen van vreemde herkomst neemt toe, en de “witte stadsvlucht “ houdt aan.

We worden allemaal geacht blij te zijn dat er meer Gentenaars zijn. Ondertussen klagen actiegroepen en linkse politici voortdurend over het toenemende aantal armen, de lange wachtlijsten voor sociale woningen en de hoge huurprijzen. Allemaal de schuld van de “asociale regering”, die niet genoeg zou doen. Nooit spreken ze over de echte oorzaak: de instroom, jaar na jaar, van nieuwe armen. Gewoon het feit dat de stad groeit, betekent dat er elk jaar honderden nieuwe woningen en appartementen moeten bijkomen. Veel nieuwkomers moeten onze taal nog leren en zijn afhankelijk van steun. Het aantal armen stijgt, niet omdat meer mensen arm worden, maar omdat er meer arme mensen in Gent komen wonen. Dat zeggen is taboe.

Wonen in containers Dat Gent groeit en verkleurt, daar wenst het stadsbestuur niets aan te doen, integendeel.

Iedereen die in Gent komt wonen, is voor hen welkom en heeft recht op hulp. De Vlaamse overheid, de belastingbetaler dus, moet maar met het nodige geld over de brug komen. Het is geen toeval dat op enkele jaren tijd Bulgaren de grootste groep niet-Belgen werden in Gent.

Het stadsbestuur weigert voorrang voor Gentenaars in te voeren bij Woningent. Zo komt het dat nieuwkomers sneller een sociale woning krijgen dan Gentenaars die al jaren op de wachtlijst staan. Waarom zouden gelukszoekers hier dan geen kans wagen? Deze week pakte het bestuur uit met plannen voor noodwoningen, stapels containers op elkaar. Hokjes van dertig vierkante meter zonder private tuin of terras. Een mooie toekomst, u met trots aangeboden door het rood-groene-blauwe stadsbestuur. ***

Gelukkige pannenkoekendag Het voetgangersgebied in het centrum is

een wat vreemde plek voor een winkel van de Boerenbond. Toch is er één, een “Aveve City”, met een aanbod aangepast aan het leven in de stad. Daar hoort blijkbaar een mondje Engels bij. Deze week stond op de ruit in grote letters: “Happy Pancakes Day”. Een uitstalling van bloem en baktoestellen maakte duidelijk dat het over Lichtmis ging; tijd om pannenkoeken te bakken.

Ook andere warenhuizen probeerden een graantje van de oude traditie mee te pikken met kant-en-klare pannenkoeken in de aanbieding. Er is geen vrouwtje zo arm of ze maakt

De laatste zotternij van André Flahaut Voormalig Kamervoorzitter en ex-minister van Defensie André Flahaut wil dat in de scholen van het Franstalig onderwijs ook Arabisch als taal wordt onderwezen. De PS’er, momenteel minister van Begroting in de Franse Gemeenschapsregering, kreeg snel de wind van voren. “Electoraal opportunisme richting de moslimgemeenschap”, was de meest gehoorde kritiek. Gelukkig is het slechts een voorstel en is het wellicht de laatste zotternij van de Waals-Brabander, die tot op vandaag vooral een politieke brokkenpiloot was.

De PS weet niet meer van welk hout pijlen maken. De kopstukken van de partij proberen dan maar met de meest onnozele voorstellen in de pers te komen.

Zoals het plan van André Flahaut om in het Franstalig onderwijs Arabisch als keuzetaal in te voeren. Dit leidde bij de Franstalige liberalen van de MR al snel tot zeer negatieve reacties.

Flahaut zou daarmee vooral de moslims naar de mond willen praten. Nu de PS met een afkalvend electoraat kampt, is blijkbaar elke stem welkom. De 62-jarige Flahaut deed verbaasd over de negatieve reacties. Meteen rijst de vraag of die man ze nog alle vijf op een rij heeft. Met zijn voorstel raakte hij onrechtstreeks één van de grote zwaktes van het Franstalig onderwijs aan: de ondermaatse talenkennis van de leerlingen.

Zoals uit verschillende hoeken te horen was, was het wellicht beter geweest wat meer aandacht te besteden aan de kennis van het Nederlands en het Engels in de Franstalige scholen.

Want daar is het niveau van de taallessen schabouwelijk.

Als ze al op een gestructureerde manier doorgaan. Zeker in de grote steden zijn verhalen bekend over Franstalige scholen waar soms zoveel kabaal wordt gemaakt dat de directie beslist

om de leerlingen de rest van de dag naar huis te sturen. Flahaut had het ook over het aanbieden van Arabisch als teken van respect. Over het respect van de Franstaligen voor de Nederlandse taal kunnen we nochtans een fors boompje opzetten.

Flahaut heeft een kans gemist om te zwijgen, zeker omdat hij als minister van Begroting in de Franse Gemeenschapsregering direct betrokken is bij het Franstalig onderwijsbeleid.

De Franse Gemeenschapsregering is net als de Brusselse regering de enige Franstalige beleidsploeg waar de PS nog aan de knoppen zit. Men kan hopen dat dit in 2019 niet meer het geval is. Of toch dat Flahaut tegen dan aan politiek pensioen toe is.

Het voorstel voor lessen Arabisch zou dan de laatste zotternij zijn van de man met het ‘carnavalsmombakkes’, zoals DerkJan Eppink ooit zei. De Waals-Brabander kan in 2019 hopelijk in de nevelen van de geschiedenis verdwijnen, want zijn parcours is niet fraai, toch niet als we het vanuit Vlaams standpunt bekijken. Als Kamervoorzitter ten tijde van het premierschap van Elio Di Rupo was hij zeker niet objectief. Flahaut slaagde erin om Di Rupo vaak ter hulp te komen wanneer die door zijn gebrekkige kennis van het Nederlands in de problemen kwam.

haar pannetje warm? Is Lichtmis terug van weggeweest? Ja, maar wel gestript van alle verwijzingen naar traditie of betekenis. De benaming “Lichtmis” wordt zelfs niet gebruikt. Volgens de Boerenbond is het “pancakes day”, een slechte vertaling van “pannenkoekendag”, dat “pancake day” moet zijn. Pancake day bestaat echt in het Verenigd Koninkrijk, op Vastenavond, de dinsdag voor Aswoensdag. We willen gerust twee keer pannenkoeken bakken (op 2 februari en met carnaval), maar de ingrediënten gaan we alvast niet kopen in “city”-winkels met Engelse opschriften.

Mathildis

Li bia bouquet Maar het was natuurlijk zijn passage op Defensie tussen 1999 en 2007 die dramatisch was. Zoals het een Franstalig politicus betaamt, was het zijn taak om als minister van Defensie de taalverhoudingen binnen het leger op alle vlakken (aantal hogere officieren, bestemming van militaire investeringen,…) overhoop te halen, om ze dan in het voordeel van de Franstaligen bij te sturen.

Het zou hier te veel ruimte innemen om alle flaters van die man op Defensie op te lijsten, maar een aantal voorbeelden mogen zoveel jaren later toch nog eens vermeld worden. Zoals de beslissing in 2005 om de pantsereenheden van Leopoldsburg naar Stockem bij Aarlen te verhuizen, en dat terwijl de studie over de verhuizing nog niet was afgerond. En wat te denken van de vijftig operette-uniformen die Flahaut liet maken voor wat de erewacht van het leger moest worden? Die zijn nooit gedragen omdat de dienst protocol van het leger dat verboden had. 135.000 euro heeft dat gekost, al kwam het verhaal pas in 2009 uit, twee jaar na het vertrek van Flahaut op Defensie.

In 2007 kreeg de Congolese president Joseph Kabila een eredoctoraat aan de Koninklijke Militaire School, zonder dat Buitenlandse Zaken daarvan wist. Leerlingen-onderofficier werden door Flahaut in het leger gehouden ondanks het feit dat ze in de kazerne drugs hadden gerookt.

In het leger wordt men vandaag de dag niet graag meer herinnerd aan Flahaut.

Picard

8

De wereld rond

15 februari 2018

Diplomatieke valies

Moskow Diskow De trip van premier Michel naar Rusland mocht dan op de nodige persbelangstelling rekenen. Hamvraag blijft, was ze werkelijk zo belangrijk als ‘de 16’ het graag voorstelt? Charles Michel voelt zich in internationale kringen als een vis in het water; hij ervaart het als een verademing voor het gewoel in en rond de Wetstraat. Maar wellicht is de meerwaarde voor zijn ego groter dan het diplomatieke gewicht dat hij er werkelijk mee in de schaal legt.

Waarom niet met een typische Belgenmop van start gaan?

Toen premier Michel enkele weken geleden richting Rusland wou opstijgen, deed men op Melsbroek een gênante vaststelling: men was vertrokken zonder de tolk. Die zat nog steeds te wachten op de Wetstraat 16. Toegegeven, we waren er zelf niet bij, maar laten we aannemen dat de meereizende reporter van Le Vif dergelijke zaken toch niet zal verzinnen. En hij was zeker niet alleen, want een groep van zomaar even dertig persmuskieten vergezelde Charles Michel op zijn trip naar Moskou. Een ongewoon hoog aantal, maar het moet gezegd: ook de reis was speciaal. De laatste Belgische premier die voet zette op Russische bodem was Yves Leterme in 2011. En dat was in een context, ondanks alles, met minder spanningen.

KGB Misschien moeten we bij gelegenheid premier Michel eens vragen wat hij precies in de ogen van Poetin gelezen heeft.

George Bush jr. zag destijds een man waar zaken mee te doen viel (in 2001 keek hij naar eigen zeggen zelfs in zijn ziel). Maar toen men voormalig vicepremier Dick Cheney op een andere gelegenheid vroeg wat hij in de ogen van Poetin zag, antwoordde die prompt: “KGB, KGB, KGB!” Natuurlijk werden er cadeautjes uitgewisseld. De Russische president kreeg van Charles Michel een horloge van het merk Gavox, wat overigens door F-16-piloten gebruikt wordt. En een voetbaltruitje, verwijzend naar de wereldbeker die later dit jaar in Rusland gespeeld zal worden. Poetin was voor zijn gast in een antiquariaat gedoken; Michel kreeg een bundel vertrouwelijke brieven die Albert I destijds naar zijn eerste minister

Jaspar stuurde. Tja, eens KGB’er altijd KGB’er, zeker? De presentjes deden het ijs smelten, maar schijnbaar was het een gedeeld gevoel voor humor dat voor heuse chemie zorgde. Uiteindelijk zou het gesprek 2,5 uur duren, gevoelig langer dan het uurtje dat ervoor uitgetrokken was. Alles vond plaats achter gesloten deuren en na afloop werd geen persconferentie georganiseerd.

“Vorig jaar was de 300ste verjaardag van het bezoek van Peter de Grote aan Antwerpen”, benadrukte Poetin. “Dit jaar vieren we ook de 160ste verjaardag van diplomatieke betrekkingen tussen onze beide landen.” Het zijn leuke oneliners om de gesprekspartner te paaien, maar anno 2018 spelen andere belangen, economische op kop. Voor bedrijven als IBA, UCB en Solvay is de Russische markt belangrijk. En zeker betreffende de farma-industrie zit de Russische vraag in de lift, ook al moeten we ons durven afvragen of het opvrijen van de Belgische sector niet vooral een manier is om de Duitse concurrentie te kietelen. Soit.

Internationale verademing De idee om naar Moskou te reizen, kwam van Michel zelf.

Ergens in de zomer van 2017 sprak hij buitenlandminister Lavrov daarover, waarna de uitnodiging volgde. Zelf heeft hij het over openheid en het belang te dialogeren, maar dat is de obligate diplomatieke poespas. Hamvraag is welke rol de Belgische premier voor zichzelf weggelegd ziet. Volgens insiders wil hij het gewicht van zijn functie overstijgen en kent hij zich voor zijn trip naar Moskou een heuse Europese hoedanigheid toe.

Een dergelijke benadering sluit alvast aan bij een trend die al

een poos ontwaard kan worden: Michel geniet van de internationale fora waar hij zijn opwachting maakt. Op zich is dit niet zo verwonderlijk, meent ook oud-premier Yves Leterme. “Als premier ben je van zoveel niveaus en coalitiepartners afhankelijk”, verklaarde hij in Het Nieuwsblad (2 februari 2018). “Als je dan voor de zoveelste keer op een overlegcomité zit waar het niet vooruitgaat of kampt met de problemen van de 16, dan is het internationale en Europese niveau heel aantrekkelijk.” Michel pakt ook graag uit met zijn internationale contacten, de Franse president Macron en de Canadese premier Trudeau (niet toevallig generatiegenoten), maar ook Netanyahu, Trump en nu dus Poetin. Met een Wetstraat die volledig in verkiezingsmodus is geschakeld, krijgt hij ook meer ruimte om die internationale rol verder in te kleden. Maar overspeelt hij zijn hand niet een beetje? Het blijft er toch uitzien als Kuifje die de wijde wereld intrekt.

Frans schoothondje Als de EU zo’n belang hecht aan de relaties met Rusland, waarom zouden ze dan de Charles Michel met de taak belasten om het pad te effenen, valt te horen in diplomatieke kringen. Voor belangrijke gesprekken zouden toch Frederica Mogherini of Donald Tusk uitgestuurd worden? Alleen is hiervoor de interne verdeeldheid binnen de EU te groot. Diplomatisch had Michel het over “hoogtes en laagtes” in de RussischeEuropese betrekkingen, in werkelijkheid weet elke waarnemer dat we vandaag op een absoluut dieptepunt zitten. Dat niet één Rusland-lijn van de EU tot stand kan worden gebracht, opent de mogelijkheid voor meer bilaterale contacten. Michel zou gepleit hebben voor een bezoek van de Franse president Macron aan Moskou later dit jaar. Of dit lukt, zal nog moeten blijven. Misschien speelt hij dan toch een meer internationale rol dan die van premier van dit koninkrijk. Zij het als slippendrager van Parijs.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Offensief in de Balkan Toen het oostfront op instorten stond, haalde Hitler daar nog massa’s troepen en vliegtuigen weg voor het Ardennenoffensief in het westen. We dachten daar onmiddellijk aan terug toen we lazen dat de wankelende, gehate, verdeelde en door vijanden overspoelde EU in alle ernst een Balkanoffensief aankondigde. Tegen 2025 zouden liefst zes Balkanlanden tot de EU kunnen toetreden: Servië, Montenegro, Bosnië, Macedonië, Albanië en Kosovo. In Servië wonen slechts 3 procent moslims, maar in Kosovo is dat 96 procent, in Albanië 57 procent, in Bosnië 51 procent, in Macedonië 33 procent en in Montenegro toch nog altijd 20 procent. In die zes landen samen wonen dus 6,4 miljoen moslims. Ruim drie keer meer dan het aantal dat Merkel in de EU heeft binnengelaten. En dan hebben we het nog niet over de tienduizenden zigeuners in die zes landen.

Erger dan Griekenland Dat is nog maar één aspect van het probleem. Nog los van de islamitische kwestie zijn Kosovo en Albanië echte gangsterstaten, en ook de andere landen zijn berucht om hun verschrikkelijke corruptie. Op de lijst van “Transparency International” krijgen bijna alle landen van de wereld een score die aangeeft hoe onkreukbaar ze zijn. Een land zonder enige vorm van corruptie zou 100 punten krijgen.

Zo’n landen bestaan niet, maar Nieuw Zeeland komt er met een score van 90 het dichtst bij. Nederland scoort 83, België 77. Griekenland scoort slechts 44. De zes kandidaat-lidstaten op de Balkan zijn nog corrupter dan Griekenland. Alleen Montenegro scoort met 45 één armzalige puntje hoger. De rest is nog erger: Servië haalt 42, Bosnië en Albanië 39, dezelfde score als Jamaica en Lesotho. Macedonië strandt op 37 en Kosovo op 36. En dàt corrupte zootje struikrovers zou dan binnen zeven jaar beschaafd, schoongewassen en heropgevoed kunnen worden?

Extreemlinkse kapitalisten Wie vroeger op Google de zoekterm “jihad” invoerde, vond bovenaan de eerste bladzijde met zoekresultaten de islamkritische webstek jihadwatch.org van Robert Spencer. Nu heeft Google de zoekresultaten zo gemanipuleerd, dat jihadwatch.org slechts op bladzijde zeven te vinden is, na een hele reeks artikels vol islamitische propaganda, bijvoorbeeld over “de jihad van liefde”. Dit blijft niet beperkt tot de Nederlandstalige versie van Google. In de VS doet zich hetzelfde fenomeen voor, met een

heel klein verschil: daar werd de webstek van Robert Spencer op bladzijde zes verborgen, niet op bladzijde zeven. Alleen heel gemotiveerde lezers zullen zover doorklikken. De meesten blijven steken in de zoetsappige leugens op de eerste zoekpagina’s. Het bedrog van Google blijft niet beperkt tot de islam en de politieke correctheid. Onlangs werd Google door de Competition Commission of India (CCI) veroordeeld tot een boete van 21 miljoen dollar wegens het manipuleren van commerciële zoekresultaten ten nadele van zijn concurrenten en ten voordele van zijn eigen filialen.

De CCI oordeelde dat het hier om concurrentievervalsing en machtsmisbruik ging. Een vergelijkbare veroordeling in Rusland werd door Google afgekocht en buiten het juridische circuit om “geregeld”. Het doorbreken van Googles bijna-monopolie in de wereld van de zoekmachines zou ook in de VS heel goed mogelijk zijn, zelfs zonder wetswijzigingen. Men moet alleen de bestaande antitrustwetgeving toepassen. Google is pro-islamitisch en extreemlinks, maar als het over geld gaat, is het bedrijf even hebzuchtig en gewetenloos als de roofbaronnen uit het koloniale tijdperk.

Zoals na 1945 Het Midden-Oosten bevindt zich nu in de dezelfde situatie als Europa na 1945, toen het ongemakkelijke en ongevraagde gelegenheidsbondgenootschap tussen Stalin en de westelijke geallieerden uiteenviel na de nederlaag van nazi-Duitsland. Toen de gemeenschappelijke vijand verslagen was, brak de Koude Oorlog uit, plus enkele “hete” oorlogen in Griekenland, China, Indochina en Korea. Dat patroon herhaalt zich nu. Net zoals Stalin onmisbaar was als bondgenoot tegen Hitler, was Assad onmisbaar in de strijd tegen IS. Maar nu IS als staat verslagen is – niet als ondergrondse organisatie natuurlijk! – komen de oude “bevroren” conflicten weer tot leven. De Koerden in hun enclaves in Syrië zijn daarvan de eerste slachtoffers. Zij hebben dapper tegen IS gevochten, maar zij worden nu door de Syriërs en de Russen afgemaakt. Hun lot kan klaarblijkelijk niemand iets schelen. Waarom wordt er wel gemobiliseerd voor de Catalanen – terecht!

- maar niet voor de Koerden? Die worden niet gewoon onderdrukt, ze worden afgemaakt. De Polen zullen daarbij wel een gevoel van herkenning hebben. Tegelijkertijd heeft Erdogan de “heilige oorlog” tegen de Koerden in Syrië uitgeroepen. Hij stuurt een strijdmacht op hen af die niet alleen uit geregelde Turkse troepen bestaat, maar ook uit duizenden voormalige ISstrijders. Niet zo verbazend, want Erdogan en

IS waren in het verleden al dikwijls twee handen op één buik. De VS, die nog een kleine strijdmacht van 2.000 man in het KoerdischSyrische gebied hebben, hielden zich aanvankelijk afzijdig, maar ten slotte lieten zij hun oude bondgenoten toch niet in de steek: een Syrisch bombardement op de Koerden werd beantwoord door een Amerikaanse luchtaanval die een honderdtal Syrische militairen naar de paradijsmaagden stuurde. Een schot voor de boeg…

atieplannen liggen al klaar. Het eerste Israëlische oorlogsdoel wordt de vernietiging van die raketten in Libanon. Het tweede wordt de verdrijving van de Iraniërs uit Syrië. De hamvraag is natuurlijk: wat zullen de Russen doen? Zolang Poetin als een ware “tsaar aller sjiieten” Iran en Hezbollah onvoorwaardelijk blijft steunen, stevent het Midden-Oosten op een nieuwe oorlog af. Of zijn er nog altijd naïeve zielen die geloven dat Rusland en Iran alleen maar troepen naar Syrië hebben gestuurd om tegen IS te vechten?

Na de Koerden, Israël?

Verminking legaliseren

Syrië, Iran en Rusland smeden het ijzer nu het nog heet is. Iran stuurde vanuit Syrië een drone naar Israël. Die werd door een gevechtshelikopter neergehaald, en als reactie bombardeerden Israëlische gevechtsvliegtuigen het Iraanse controlecentrum van waaruit de drone bestuurd werd. Eén Israëlische F-16 werd daarbij door luchtafweer neergehaald. Dat was sinds 1982 niet meer gebeurd. Het kan een toevalstreffer zijn, maar het is waarschijnlijker dat Iran of Rusland de Syriërs hypermoderne luchtafweersystemen hebben geleverd. Dat zou een ernstige verstoring van het machtsevenwicht in de regio zijn. De eerste fase van die oorlog zal zich waarschijnlijk vooral in Libanon afspelen, waar Hezbollah zo’n 150.000 Iraanse raketten op doelwitten in Noord-Israël gericht houdt.

Meer raketten dan de meeste geregelde legers in hun arsenalen hebben. Zelfs als geen gifgas gebruikt wordt - wat in de Syrische burgeroorlog wel gebeurde - en zelfs als een groot deel van die raketten door het Israëlische raketschild “Iron Dome” onderschept wordt, dan nog zullen er genoeg doorheen komen om massale verwoestingen aan te richten in de Israëlische steden in het noorden. De evacu-

Jarenlang hebben de moslims en hun linkse collaborateurs in het Westen beweerd dat de besnijdenis van vrouwen niets te maken heeft met de islam. Het is algemeen bekend dat vrouwenbesnijdenis in Afrika en Jemen op grote schaal wordt toegepast. Maar statistische gegevens over de besnijdenis van meisjes in andere islamitische landen werden tot 2014 (!) systematisch in de doofpot gestopt, ook door de VN. Pas in dat jaar werden daarover cijfers gepubliceerd. Toen bleek dat vrouwenbesnijdenis ook in andere moslimlanden op grote schaal wordt toegepast. Zelfs De Morgen schreef daarover: “Niet alleen cijfermatig kantelt daarmee het beeld. Ook de mantra dat ‘besnijdenis niets met de islam te maken heeft’, komt in een ander licht te staan. De gevallen van genitale verminking die buiten de VN-data vallen, betreffen vrijwel alleen moslims.” Nu laat men het masker helemaal vallen: een leider van de Islamic Cultural Centre in Ierland heeft openlijk een pleidooi gehouden voor de legalisering van vrouwenbesnijdenis. In de meeste westerse landen is vrouwenbesnijdenis verboden, maar die beteugelende wetten worden vrijwel nooit toegepast.

CHARLES MAURRAS HERDENKEN Minister van Cultuur Françoise Nyssen heeft besloten dat er geen sprake mag zijn van een officiële herdenking van schrijver, polemist en politicus Charles Maurras, die 150 jaar geleden geboren werd. Reden: Maurras’ antirepublikanisme en vooral diens antisemitisme verdienen geen aandacht. Historici wijzen erop dat een herdenking geen viering inhoudt.

Censuur in een democratie in de 21ste eeuw: de bladzijden 154 tot 156 in het ‘Boek van de Nationale herdenkingen 2018’ (Livre des commémorations nationales 2018) worden geschrapt op bevel van minister van Cultuur Françoise Nyssen.

Het gaat over het lemma gewijd aan schrijver, polemist en politicus Charles Maurras (1868-1952), een zeer invloedrijk figuur van de Franse radicale rechterzijde in het begin van de 20ste eeuw. Maurras staat bekend om zijn monarchistische, antirepublikeinse en antisemitische standpunten. Zijn sympathie voor het Vichy-regime was bekend en hij werd na de Tweede Wereldoorlog veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Volgens Nyssen heeft Maurras geen plaats in de lijst van 100 personen en gebeurtenissen die in 2018 herdacht worden. Maurras was aanvankelijk in het boek opgenomen omdat hij net 150 jaar geleden werd geboren.

Het lemma dat aan hem gewijd zou worden, werd geschreven door Olivier Dard, een historicus van de Sorbonne, die nochtans duidelijk wou vermelden dat het om “een controversieel figuur” ging.

Herdenken is niet vieren Maar dat was blijkbaar niet voldoende. Verschillende organisaties die zichzelf zien als “een dam tegen racisme en antisemi-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE tisme” lieten zich horen en de cultuurminister zwichtte voor de druk. Historici begrijpen de heisa niet. Zij wijzen erop dat herdenken niet gelijkstaat met vieren. Twee historici die meewerkten aan het boek, Pascal Ory en Jean-Noël Jeanneney, gaven ook die boodschap mee in een vrije tribune in Le Monde. Zij zijn lid van het ‘Haut Comité pour les commémorations nationales’. Een geschiedenis van de organisatie toont aan dat de heisa rond Maurras fel overdreven is. De historische kadering is altijd zeer belangrijk geweest voor de organisatie.

Alles begon in 1974 met de oprichting van ‘L’Association française pour les célébrations nationales’ door toenmalig minister van Cultuur Maurice Druon. Opdracht was om “belangrijke gebeurtenissen uit de Franse geschiedenis te herdenken.” In 2011 wordt de organisatie omgedoopt tot ‘Haut Comité pour les commémomations nationales’. Het valt op dat andere termen worden gebruikt: het gaat van vieringen (célébrations) naar herdenkingen (commémorations). Reden van de naamsverandering was een polemiek over de herdenking van de 50ste sterfdatum van de schrijver Céline, ook al bekend om zijn virulent antisemitisme. Toenmalig minister van Cultuur Frédéric Mitterrand zei neen tegen de publicatie van een artikel over Céline en een viering. Toen werd het woordgebruik aangepast.

Volgens Jeanneney en Ory houdt een herdenking geen appreciatie in. Charles Maurras was met zijn Action française nu éénmaal één van de invloedrijkste denkers van de vorige eeuw en kan niet genegeerd worden. Ook de rechtse journalist Eric Zemmour mengde zich in het debat. Hij vroeg zich af of we niet in de richting van censuur zoals ten tijde van de Sovjet-Unie aan het evolueren zijn. Waarbij figuren die door Stalin werden geëlimineerd op een bepaald moment ook niet meer op officiële foto’s waren terug te vinden.

VERBODEN TE LACHEN? In politiek correcte tijden wordt het lastig om nog grappen te maken over de islam, transgenders, en dergelijke.

Niets is zo gemakkelijk – en veilig voor de eigen gezondheid – als links door het leven gaan. Daar is immers geen moed voor nodig. Toch zijn er uitzonderingen. Het verhaal van de razend populaire komiek Geoff Norcott bewijst het. Hij is zowat de enige rechtse grappenmaker in GrootBrittannië.

Van Theo van Gogh was geweten dat hij geen blad voor de mond nam. Hij schreef met een hark, gedrenkt in vitriool. Hij heeft daar geen prijs voor gekregen, maar er wel een prijs voor betaald. Op 2 november 2004, in Amsterdam-Oost, werd de filmregisseur en columnist afgeslacht door de moslimextremist (excuus: verwarde man) Mohammed Bouyeri. Cartoons waarbij een profeet werd afgebeeld, die verschenen in de Deense krant ‘Jyllands-Posten’, werden beantwoord met grote protestmarsen, bedreigingen en brandstichtingen. In 2015 was er de moord op twaalf medewerkers van het Franse satirische weekblad ‘Charlie Hebdo’.

Christenen en moslims Vandaag worden nog maar heel weinig grappen gemaakt over de islam. Ook Philippe Geubels durfde in het nieuwe programma ‘Taboe’ niet te lachen met iets wat van ver of dichtbij te maken heeft met het moslimgeloof. Maar, spotten met de Katholieke Kerk is de gewoonste zaak van de wereld. Theoloog Hans Geybels stelde vorige week in een opiniestuk de retorische vraag waarom we wel aldoor spotten met christenen, maar niet met moslims. Anno 2018 wordt de lijst van te vermijden onderwerpen steeds langer. Dat ondervond ook voormalig profvoet-

baller René van der Gijp toen hij in een voetbalprogramma op de Nederlandse commerciële zender RTL een grap durfde maken over Boudewijn van Spilbeeck. Naast lachen met transgenders en homoseksuelen is het als heteroman ook lastig geworden om te grappen over domme blondjes, en vrouwen in het algemeen. Men wil voorwaar toch niet het verwijt krijgen een vrouwenhater of #MeToo-aanrander te zijn? Humor is van oudsher een middel, aangewend door het volk, om machthebbers te kunnen bekritiseren. Wie wil weten waar binnen een samenleving de macht ligt, analyseert wie of wat vooral niet bespot mag worden. De lijst voorbeelden toont aan dat humor vandaag een strak politiek correct jasje draagt, een jasje dat perfect past binnen de ridicule identiteitspolitiek van progressieve meisjes en jongens. De situatie is onderhand zodanig uit de hand gelopen, dat de hele samenleving opkijkt wanneer een cabaretier er eerlijk voor uitkomt politiek rechts georiënteerd te zijn. Dat is precies wat gebeurt in het Verenigd Koninkrijk met Geoff Norcott.

Invloedrijke commentator Norcott, geboren in 1976, werkte aanvankelijk als leerkracht Engels. Vanaf 2001 zette hij zijn eerste stappen in de wereld van ‘comedy’. Het duurde uiteindelijk nog jaren voor het grote publiek hem leerde kennen. Dat gebeurde dankzij passages bij het populaire lachprogramma ‘Live at the Apollo’. In 2016 trok Norcott van zaal naar zaal met zijn show “Conswervative” (sic), wat hem deed inzien dat hij een zeldzaamheid is: een komiek die rechts van snit is, pro-Brexit en lid van de Conservative Party. Vanaf 8 februari tot 25 maart staat er opnieuw een tournee door het Verenigd Koninkrijk gepland. Tevens heeft Geoff Norcott, vanaf dit jaar, op BBC Radio4 een eigen komisch programma lopen.

Wehrmacht Markus Frohnmaier, een jonge parlementair van Alternative für Deutschland, trok met een immense bloemenkrans, die hij nadien op Facebook plaatste, naar een monument voor gevallen Duitse soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. De grootvaders of overgrootvaders van de jonge Duitsers van nu. Bloemenkransen leggen bij de slachtoffers van de Duitse oorlogsmachine tijdens de Tweede Wereldoorlog is routine, maar rozen en anjers voor de Duitse soldaten leidt tot verbazing, ongemak en verontwaardiging. Frohnmaier stuurde na zijn eenmansactie een persbericht uit waarin hij meer aandacht vraagt voor “Wehrmacht-soldaten en burgers die slachtoffers van bommenterreur, honger en brutale misdaden zijn geworden”.

Samen met Zemmour ergeren enkele historici zich ook aan de selectieve verontwaardiging rond Maurras. Zeker vanuit de intellectuele linkerzijde wordt benadrukt dat bepaalde zwarte bladzijden uit de Franse geschiedenis meer aandacht verdienen.

De periodes uit de geschiedenis “waar de Republiek zich over moet schamen”, zoals dat met enige bombast wordt gezegd.

Men denkt dan aan het kolonialisme, uiteraard. Of de dubbelzinnige rol van de Franse politiediensten en ambtenaren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Waarom daar wel op focussen en niet op Charles Maurras?Het is verder opvallend, stelt onder anderen Zemmour, dat bijna enkel het antisemitisme van Charles Maurras aandacht krijgt. De man was ook een virulent criticus van de Derde Republiek en had het niet begrepen op de vrijmetselaars en protestanten. Al was het antisemitisme van Maurras niet bepaald zachtaardig. Hij had het over de vier evangelisten als “de vier obscure joden”. En hij zei over de socialistische en joodse Franse eerste minister van de Volksfrontregering van 1936: “Blum moet neergeschoten worden. Maar in de rug.” Maar, Maurice Thorez van de communistische partij hield in die periode een gelijkaardig antisemitisch discours.

Ook kunnen we ons vragen stellen bij de lijn die bepaalde groeperingen al te gemakkelijk trekken tussen Maurras en de Jodenvervolging in Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Maurras is altijd anti-Duits geweest en liep niet hoog op met de nationaalsocialisten. Ook had hij een afkeer voor landgenoten die vonden dat de collaboratie nooit radicaal genoeg kon zijn.

Meer wetenschappelijk onderbouwde analyses om Maurras te kaderen zouden nuttig zijn geweest. Deze kans is op bevel van Salan de Franse regering gemist.

ENGELAND Hoe is het mogelijk dat een tamelijk onbekende komiek ineens alom bekend en alom geprezen wordt? Norcott is rechtsconservatief, maar pas de laatste jaren komt hij daar openlijk voor uit. Plots kregen kranten die dicht bij de Tory Party staan, zoals ‘The Telegraph’, interesse. Stukje bij beetje ging de sneeuwbal rollen. Vorig jaar belandde de humorist in de top 100 van ‘meest invloedrijke rechtse publieke figuren in het Verenigd Koninkrijk’. Die andere Brit, Milo Yiannopoulous, die furore maakte in de Verenigde Staten als satirische politieke commentator, gebruikt in feite hetzelfde recept, door zich zo hard als mogelijk af te zetten tegen al wat progressief is. Trouwens, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat in tijden van ziekelijke politieke correctheid er niet veel nodig is om uit de band te springen. In zijn vorige show maakte Norcott onder andere grappen over de ontspoorde sociale zekerheid, de vrouwenquota en het recht om belastingen te ontwijken. Ook de leider van Labour, Jeremy Corbyn, moest eraan geloven. Toch bezoeken veel socialisten en groenen zijn zaalshows. “Dat is juist het fijne, het verslavende”, aldus Norcott in een interview met ‘The Spectator’, “dat je mensen die jou zien als een vreselijk persoon, toch met jouw grappen aan het lachen krijgt.” Als voormalige leraar hekelt hij het gedemocratiseerde onderwijs: “De individualisering is doorgeslagen, de houvast is weg, waardoor pubers de controle lijken te verliezen over hun leven. Jongeren hebben duidelijke grenzen nodig. (…) Ik wilde leerlingen weerbaar maken, hen tonen hoe het er later in het echte leven aan toe gaat.” Hier is duidelijk een wat melancholische conservatief aan het woord. Het is niet voor niks dat de nieuwe tournee van Geoff Norcott de titel ‘Traditionalism’ (traditionalisme) kreeg opgeplakt.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

In september 2017 riep AfD-chef Gauland op om de prestaties van de Duitse soldaten in 1940-’45 genuanceerd te bekijken: “Als de Fransen terecht trots zijn op hun keizer en de Britten op Nelson en Churchill, hebben wij het recht trots te zijn op de prestaties van Duitse soldaten in twee wereldoorlogen.” AfD krijgt het verwijt de herinnering aan de Duitse slachtoffers te misbruiken als koren op de rechtse molen.

AfD stapt voorop in de actie om de Duitse identiteit te waarderen en te beschermen. Dat vereist aldus Frohnmaier en Gauland een nieuwe blik op het Duitse oorlogsverleden. “Waarom altijd die nadruk op schuld?”, zegt de partij. Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen het regime van de nazi’s en de soldaten die ervoor moesten vechten, ook die uit onze eigen Oostkantons die na het Heim ins Reich (zij werden in 1940 opnieuw als Duitse staatsburgers beschouwd) opgevorderd werden en er na 1945 de gevolgen van droegen. AfD eert het naziregime niet, zegt Frohnmaier, maar de piotten mogen anders bekeken worden, en eventueel lof krijgen.

Frohnmaier is voorzitter van Junge Alternative, de jongerenafdeling van AfD. De AfD-politicus Björn Höcke speechte in januari 2017 bij Junge Alternative in Dresden en veroorzaakte een rel met de zin: “Wij Duitsers zijn het enige volk ter wereld dat een monument der schande in het hart van zijn hoofdstad heeft geplant.” Bij de Brandenburger Tor en achter de Amerikaanse ambassade staat het pakkende Holocaustmonument in een uitgestrekt veld, ingehuldigd in 2005. Dagelijks dwalen honderden bezoekers uit binnen- en buitenland tussen de schots en scheef ingeheide betonblokken. Duitsland krijgt in het buitenland lof om geen nieuwe beelden van trots en militaire macht in het politieke centrum te hebben opgericht. Höcke is oud-

FRANKRIJK

Selectieve verontwaardiging

RIGHT OR WRONG

HOE ZWAAR IS DE DUITSE OORLOGSSCHULD? Mag Duitsland zijn gevallen Wehrmacht-soldaten eren met bloemstukken en toespraken? De “Erinnerungskultur” van de Bondsrepubliek is eenzijdig en onderdanig aan een geallieerde visie op de Tweede Wereldoorlog, aldus een groeiend koor ter rechterzijde. Rond de oorlogsmonumenten in Duitsland ontspint zich een heet debat. Elk volk en elk land heeft een schuld opgebouwd door zijn verleden. En die moet uitgezweet worden, denkt de politiek correcte elite.

De Belgen zouden, zegt de progressieve en modieuze stroming, de beelden die herinneren aan Leopold II en zijn koloniale invasie in Centraal-Afrika, dienen te verwijderen. Wie consequent is, moet dan het Afrika Museum in het park van Tervuren, dat na jaren sluiting (voor een groot onderhoud) heropent in mei, dichttimmeren. In Nederland is er ambras over monumenten voor generaals van de voormalige kolonie Indonesië.

9

Het nabije buitenland

15 februari 2018

DUITSLAND

leraar geschiedenis en vindt dit laf en onrechtvaardig. Volgens hem moet er een heroriëntering van 180 graden komen in het herdenkingsbeleid. De Groene Amsterdammer citeert een typische uitspraak van Höcke: “In plaats van de jonge generaties in contact te brengen met de grote weldoeners, de bekende filosofen, de musici, de geniale ontdekkers en uitvinders ... wordt de Duitse geschiedenis belachelijk gemaakt.”

Nieuw-rechts Nieuw-rechts en vooral de Identitaire Beweging hebben in Höcke en nu ook Frohnmaier medestanders gevonden. De “Schuldkult” van de Duitsers, de schuldcultus, vinden zij reeds langer ziekelijk en onrechtvaardig. De generatie van mei ‘68 heeft het een van haar dada’s gemaakt om zwaar op de misdaden van de oorlogsgeneratie te wijzen. Dat zie je in de geschiedenisboeken in het onderwijs. Die draaien hoofdzakelijk rond de hitleriaanse twaalf jaar, van 1933 tot 1945. Het Wirtschaftswunder in West-Duitsland en de Wiedervereinigung zijn ondergeschoven kinderen.

Frohnmaier meent dat niemand zich kan identificeren met een land dat zich enkel met misdaden mag tooien door zijn zelfopgelegde schuldcultus en de internationale druk. De frontlijn van de “Schuldkult” is Bornhagen in Thüringen, waar sedert de herfst van 2017 de twee kampen twisten. Kunstactivisten uit Berlijn, van het ‘Zentrum für Politische Schönheit’, stelden in het boerengat betonstenen op in de stijl van het Holocaustmonument.

Björn Höcke woont in Bornhagen in een boerderij grenzend aan de stenen. Messen en bivakmutsen van de dorpelingen tarten de provocateurs van ZPS.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

15 februari 2018

MEDIALAND Waarom sputtert de Democratische motor?

We overdrijven niet als we schrijven dat links het al een tijd moeilijk heeft in de Verenigde Staten. Dieptepunt was de verkiezing van Donald Trump tot president en de onverwachte en smadelijke nederlaag van Hillary Clinton. Maar al een tijdje vóór die nederlaag zat het niet zo goed, en ondanks de hoop die men koestert dat het in 2018 allemaal veel beter zal gaan, wil de linkse motor nog steeds niet aanslaan. Pakweg een maand geleden sprak men zichzelf bij de nieuwjaarswensen nog moed in met de quasi zekerheid dat het bij de verkiezingen dit najaar wel zal lukken om een paar zetels op de Republikeinen terug te winnen, en misschien zelfs een meerderheid te halen in het Huis van Afgevaardigden. Maar naarmate de verkiezingen dichterbij komen, geloven de Democraten er zelf minder en minder in.

Gevolg is dat er in links Amerika een pak geruzied wordt over de vraag wiens schuld dit wel zou kunnen zijn. De besluiten zijn vaak opvallend gelijklopend met de analyses binnen de sp.a. Als de kiezers geen pap lusten van dogmatisch en wereldvreemd links gewauwel, dan is dat omdat de kranten rechts onvoldoende verketteren, en moet het partijprogramma nog linkser, nog dogmatischer, en nog wereldvreemder.

En zo komt het dat enkele kopstukken binnen de Democratische partij zich tegenwoordig uitsloven om voor volledig vrije abortus te pleiten – tot in de negende maand! Thema’s als economie, armoede, immigratie en inkomensgelijkheid vinden zij dan weer pietluttigheden die daar volkomen ondergeschikt aan zijn. Een mens vraagt zich af hoe het toch komt dat de Democratische motor maar niet in gang schiet.

…omdat The New York Times “niet links genoeg” is?

Columnist David Brooks van The New York Times maakte in een opiniestuk een gelijkaardige analyse - in iets andere bewoordingen - en kreeg gelijk heel weldenkend Amerika over zich heen. Hoe durfde hij te tornen aan het absolute recht van de vrouw om op eender welk tijdstip voor abortus te mogen kiezen? En vooral ook: zijn stelling dat het misschien wel eens aan zulke linkse standpunten zou kunnen liggen dat de Amerikaanse kiezers zelfs onder president Donald Trump niet massaal overlopen naar de Democraten, kwam bijzonder slecht aan bij de linkse goegemeente.

In één moeite werd heel de redactie van The New York Times aan de schandpaal genageld, omdat zij president Trump niet hard genoeg zouden aanpakken. Let wel, het is nochtans The New York Times die om de week uitpakt met alweer een nieuwe “primeur” over mogelijke banden tussen Rusland en de entourage van Donald Trump. Maar de krant laat, in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Washington Post, af en toe ook al eens een aanhanger van Trump aan het woord, of, horresco referens, durft het aan soms al eens iets positiefs te schrijven over de Amerikaanse president.

Daarmee zit The New York Times in hetzelfde schuitje als bij ons De Standaard: de redactie is voor de volle honderd procent links, maar naar buiten toe probeert men toch een beeld van neutraliteit (en zelfverklaarde kwaliteit) op te hangen door af en toe eens iemand met een lichtjes afwijkende mening aan het woord te laten. Waarvoor zij dan door de rest van het linkse milieu onmiddellijk genadeloos afgekraakt wordt wegens verraad aan de Linkse Zaak. En we stellen opnieuw de vraag: hoe zou dat toch komen, dat de Democratische motor - en in Vlaanderen de sp.a-motor - maar niet in gang wil schieten?

Koude douche Vreselijk toch, nu blijkt dat die Soedanezen vermoedelijk gelogen hebben over de vermeende folteringen in Soedan. Ja, wie had dat kunnen denken: transmigranten, bijna per definitie alleen maar plantrekkers die geen behoefte aan asiel hebben maar enkel maar in een door hen uitgekozen land willen arriveren en nergens anders, die zouden dus durven liegen om een nieuwe kans te kunnen wagen? Op de vele kwaliteitskrantenredacties alvast niemand! Dus kwam het Soedan-rapport voor hen aan als een collectieve koude douche. In de commentaren en analyses viel daar echt niet naast te lezen.

Zo vond Bart Sturtewagen in De Standaard het nodig erop te wijzen dat Koert Debeuf zeer zeker niet de enige verantwoordelijke was voor het verhitte debat over de identificaties en repatriëringen van de Soedanezen. Twitteraar Theo Francken was volgens hem minstens even schuldig als leugenaar Koert Debeuf.

Over de media die de zaak mee hielpen oppoken en kunstmatig lang in leven hielden: geen woord van kritiek.

In De Morgen vond Maarten Rabaey dan weer dat “het Sudandebat (sic) te ernstig is om op de man te spelen”. Natuurlijk niet. We citeren: “Het gaat er nu niet om pijlen te richten op staatssecretaris Francken of op de mensenrechtenonderzoeker die de alarmbel luidde over repatriëringen naar Sudan.” De

FILM “mensenrechtenonderzoeker” dus, die “de alarmbel luidde”.

We vragen ons alleen af: hoe zou het commentaarstukje van Maarten Rabaey geklonken hebben, was het CommissariaatGeneraal voor de Vluchtelingen en Staatlozen (CGVS) tot een ander besluit gekomen?

The Shape of Water

Macerata: de medialeugen

De Mexicaanse scriptschrijver en regisseur Guillermo del Toro staat met titels als “Hellboy”, “Pan’s Labyrinth” en “Blade II” bekend als ‘master storyteller’, exceptionele cineast en koning van het horrorgenre.

U kon er in ons vorig nummer al een stukje over lezen: in Italië is er behoorlijk wat ophef ontstaan omdat een lid van de Lega Nord vanuit een auto een aantal Afrikanen beschoten had. Daarbij liepen zes mensen verwondingen op. De pers was er deze keer opmerkelijk snel bij om zowel naam als toenaam van de dader uit te bazuinen, alsook zijn achtergrond en zijn motief. Alleen één vervelend detail: door de aanslag zag de pers zich ook genoodzaakt melding te maken van wat eigenlijk de aanleiding was van deze aanslag, namelijk het vermoeden dat een achttienjarig Italiaans meisje eerder door een Nigeriaanse migrant vermoord werd en in stukken gesneden.

Afgelopen zaterdag werden in Italië naar aanleiding van het voorval enkele betogingen georganiseerd. In Macerata zelf kwamen enkele duizenden mensen op straat, maar ook in Milaan en Piacenza werd betoogd. Hier en daar kwam het tot opstootjes tussen de demonstranten en de politie.

Vraag is: naar aanleiding van welk voorval werden de betogingen gehouden? U raadde het al: naar aanleiding van de schietpartij waarbij enkele gewonden vielen. Dat moet wrang zijn voor de familie van het vermoorde achttienjarige meisje: voor ngo’s, vakbonden en antifascistische organisaties zijn enkele beschoten en gewonde Afrikanen oneindig veel erger dan een brutaal vermoord meisje. Blijkbaar ben je voor antiracisten geen echt slachtoffer als je een blanke - of heet het tegenwoordig “witte”? - huid hebt.

O ja, in De Morgen zagen we veel toffe foto’s van de betoging.

Voor de stand van het onderzoek naar de moord op het achttienjarige meisje was er in de internetuitgave van de krant jammer genoeg geen plaats meer, wel echter om nog snel te vermelden dat “de neofascist uit racistische motieven” op de Afrikanen schoot. Op 4 maart gaan de Italianen naar de stembus, en centrumlinks waarschuwt luidkeels voor het grote gevaar van het opkomende fascisme in het land. Bij De Morgen en andere kranten zullen ze op 5 maart weeral niet weten hoe het toch komt dat rechts-populistische partijen in Italië desondanks weer hopen stemmen hebben kunnen binnenrijven.

Bitterzoete liefde

Zijn nieuwste film, “The Shape of Water”, is een volwassen sprookje, losjes gebaseerd op de cultfilm “Creature from the Black Lagoon” vol fantasie en horror uit 1954. Naast dertien Oscarnominaties sleepte del Toro met “The Shape of Water” onlangs ook de regieprijs van de Amerikaanse regisseursvereniging Directors Guild of America in de wacht.

Het is 1962, ten tijde van de Koude Oorlog. Elisa (Sally Hawkins), een jonge doofstomme vrouw, werkt ’s nachts als schoonmaakster in een geheim overheidslabo in Baltimore in de VS, met haar vriendin en collega Zelda (Octavia Spencer). Op een nacht ontdekt Elisa een amfibisch wezen (Doug Jones) dat gevangen wordt gehouden in een grote tank in het laboratorium. Elisa raakt al snel geïntrigeerd door het wezen, dat met haar lijkt te communiceren op een dieper zielenniveau, gezien ze beiden niet kunnen praten.

Wanneer ze gevoelens begint te koesteren voor de vreemdeling, ontdekt ze dat overheidsagent Richard Strickland (Michael Shannon) haar geheime nieuwe liefde mishandelt en zelfs wil doden. Samen met haar beste vriend en buurman Giles (Richard Jenkins) besluit ze het wezen te bevrijden uit het labo. De verbitterde Strickland laat dat echter niet zomaar gebeuren.

“Waarom het fascisme zo veel schrijvers fascineerde” Ophef in de linkse kikkerpoel, nu gebleken is dat de Nederlandse dichter en schilder Lucebert, in de jaren vijftig nog voorman van de progressieve dichtersbeweging ‘De Vijftigers’, in zijn jonge tijd nazisympathieën had. In de linkse kranten valt men over mekaars voeten en pennen om die sympathieën ten strengste te veroordelen, en het onbegrip van zich af te schrijven.

Nu, Lucebert is de eerste niet die smadelijk van zijn progressief voetstuk valt. Denk maar aan Günter Grass, die enkele jaren geleden zelf bekende dat hij een tijd in het verkeerde kamp zat.

De zaak-Lucebert leverde in De Morgen een stukje op onder de titel “Waarom het fascisme zo veel schrijvers fascineerde”. Wij vragen ons alleen af: wanneer mogen we in die krant een gelijkaardig stukje verwachten onder de titel “Waarom het communisme zo veel schrijvers fascineerde, en nog steeds blijft fascineren”? Of zou er voor die krant dan niks mis zijn met schrijvers die het moorddadige en allesverwoestende communisme blijven aanhangen?

VRT Dat de Vlaamse jeugd het moeilijk heeft met begrijpend lezen, werd vorige vrijdag nog eens bewezen op de VRT. In het radiojournaal van elf uur las het meisje van dienst een tekst voor over de mislukte sneeuwstorm, de seksfuiven van Oxfam en ook over de recente opname van acht kunstwerken van Léon Spilliaert in de Vlaamse Topstukkenlijst. En als voorbeeld gaf het lieve kind “de asbestdrinkster”! Te veel absint gedronken, Lien?

Wat een originele lapsus!

Liefdesverhaal Guillermo del Toro heeft met “The Shape of Water” zichzelf overtroffen op het vlak van ‘suspension of disbelief’ (de bereidheid van de kijker om bij een fictief verhaal zijn scepticisme tijdelijk opzij te zetten). De film is een klassiek “Beauty and the Beast”-verhaal, maar dan voor volwassenen (echt waar, ga niet met uw jonge kinderen naar deze film), en dat alles in de sfeer van de jaren zestig met referenties naar oudere klassiekers. “The Shape of Water” is een fantasy/horrorprent zoals je kan verwachten van Del Toro, maar nog meer is het een simpel en teder liefdesverhaal tussen een straffe madam en een vreemd mythisch wezen.

Voordat u “The Shape of Water” gaat zien, raad ik u aan om eerst alles wat u weet over klassieke sprookjes op te rakelen en die bevindingen weg te stoppen in een diepe en donkere grot. Del Toro zet het sprookjesgenre op zijn kop door de voornaamste regels van het genre te overtreden en te provoceren, onder andere met een grote dosis volwassen seksualiteit. Zo is de heldin van het verhaal, Elisa, geen naief zwak prinsesje, wanhopig op zoek naar haar prins op het witte paard, maar een sterke vrouw die iedere dag voor zij naar haar job vertrekt in bad masturbeert, eieren kookt en voor haar buurman zorgt. Ook haar liefdesprooi, het beestige watermonster, doorbreekt alle sprookjesconventies met zijn zachte en verfijnde karakter.

Snoodaard Voor Michael Shannon is Richard Strickland de zoveelste snoodaard die hij speelt, maar hij doet dat fantastisch. Zijn vertolking van de verbitterde overheidsagent is subliem en bij momenten echt angstaanjagend om naar te kijken. Sally Hawkins mag echter met de eer gaan strijken, want haar stille vertolking van de heldin is betoverend, en in mijn ogen het fundament waar heel de film op staat. Zo’n prestatie kunnen leveren zonder ook maar een woord te mogen zeggen, heel de film lang, dat doen niet veel actrices haar na. Daarnaast vond ik de scenes met Hawkins en Spencer samen het plezierigst. Octavia Spencer is een van mijn favoriete actrices, bekend van o.a. “The Help” en “Hidden Figures”. Met haar natuurlijke charme en gevoel voor humor tilt ze ook deze film bij momenten een niveau hoger.

“The Shape of Water” is niet alleen aangenaam vooruitstrevend en provocerend, ook cinematografisch is de film een pareltje. Del Toro en de Deense cinematograaf Dan Laustsen hebben een vloeiend visueel geheel in elkaar gezet met een hoog metaforisch gehalte en een erotische toets.

Alleen al het beginshot zuigt de kijker op in een prachtige onderwaterwereld met diepe blauwgroene tonen die zich doorzetten in de rest van de film. Met “The Shape of Water” kunt u even ontsnappen aan de beroering van het dagelijks Thirza Nerissa leven.

Op de praatstoel

15 februari 2018

11

Praten met Bart Coenen

“Oud Groen is een sekte, en politici volgen” De ecologisten en de ecomodernisten delen hun waardering voor de natuur, de mens en het leven. De kloof tussen de zuiveren in de groene leer en de nieuwe lichting, de pragmatici van het ecomodernisme, is echter diep. Voor de zuiveren zijn de ecomodernisten overlopers, verkocht aan het kapitalisme en, o horreur, neoliberalen. De politieke groenen leven in een bubbel. Sedert 1981 is de aardbol twintig procent groener geworden. De angst voor kernenergie is contraproductief. Een praatstoel met ecomodernist Bart Coenen brengt opheldering.

Bart Coenen is een bekeerling van de groene beweging. Hij noemt zich een ecomodernist en hij schreef een hoofdstuk over energie in het boeiende boek “Ecomodernisme” (uitgeverij Nieuw Amsterdam), met zes Nederlanders, die, zoals hij, meestal wortelden in de diepe ecologie vooraleer zij kozen voor het gezond verstand en pragmatisme in groene zaken. Ecomodernisten willen meer en betere natuur zonder fanatiek bruggetjes af te wijzen naar de wetenschap, het pragmatisme en de technologie. ‘t Pallieterke: u koketteert met het nieuwe woord “ecorexie”, een afgeleide van “anorexie”, wat dwangmatig en ziekelijk vasten betekent.

Bart Coenen (glimlacht): “Ja, ecorexie en anorexie hebben veel gemeen. Een klassieke groene is zo geobsedeerd door de ecologie dat hij niet meer kan genieten van de natuur en het leven. Overal ziet hij gevaren, afbraak, doem en problemen. Dat is ecorexie, en mijn ervaring is dat veel sympathisanten en militanten van de groepen die zich de échte, onversneden groenen, de puristen, noemen, daaraan lijden. Zij zien niks dan rotzooi en droefenis. De ecorexie-lijders leven in een bubbel. Ze bevestigen mekaar de hele tijd met haast sekte-achtige trekjes. De ecomodernisten zijn veel inclusiever dan de klassieke groene beweging, iedereen is begaan met het milieu en de ecologie, niet enkel de groene militanten. Elders wordt eveneens verstandig en positief gewerkt aan een schonere wereld. En die stoelen niet immer op linkse denkbeelden. De traditionalisten onder de groenen zijn besmet door de naturalistische dwaling van Jean-Jacques Rousseau, de achttiende-eeuwse Franse filosoof die de natuur per definitie goed en gaaf vond, en slechts één wanklank bemerkte, de mens, want die verknoeide de natuurlijke ongereptheid. Rousseau is de peetvader van de officiële groenen en reeds tien jaar niet meer de mijne.” ‘t Pallieterke: wat is ecomodernisme?

Bart Coenen: “Ecomodernisten houden van de natuur, van meer natuur, en ze schakelen daarvoor alle wetenschappelijke en pragmatische recepten in. Zij staan niet per definitie vijandig ten overstaan van kernenergie en genetisch gemodificeerde organismes (ggo’s), soms zijn zij inderdaad de oplossing voor een schonere wereld. Ook moeten de mensen niet zomaar en steeds het slachtoffer zijn van het groene purisme. Bijvoorbeeld, iemand onteigenen voor het redden van een zeldzame plant of een raar dier, is niet altijd eerlijk en sociaal, want het kan zijn dat de man of de vrouw gans het leven gespaard heeft voor zijn of haar plek en toch verdreven wordt. De natuur heeft niet steeds voorrang. Kijk naar de discussie rond de uitbreiding van de transportonderneming Essers in Limburg. Veel lawaai om weinig is dat, als er degelijke en gecontroleerde compensaties zijn voor de ingepalmde groene velden en bomen.

De Nieuwe Groene Beweging is begonnen in 2004 met het essay “The Death of Environmentalism” van twee Amerikaanse dertigers,

Michael Shellenberger en Ted Nordhaus, die zich de kleinkinderen noemen van de milieubeweging, zij zijn dankbaar voor alles wat die beweging heeft bereikt, maar zij betwijfelen of de traditionele groenen complexe uitdagingen als klimaatverandering wel te lijf kunnen gaan met hun naar het verleden gekeerde oriëntering. Shellenberger en Nordhaus hebben een denktank gesticht, The Breakthrough Institute. In het voorjaar van 2015 werd een Ecomodernistisch Manifest opgesteld dat veel media-aandacht kreeg. Daarin wordt onder meer de neiging van traditionele groene groeperingen gelaakt om het milieu boven sociaaleconomische vooruitgang te stellen. Er waren kritische, maar over het algemeen gunstige, besprekingen in bijvoorbeeld New Scientist en Nature, bladen met een sterke intellectuele reputatie. ” ‘t Pallieterke: is de ontkoppeling van mens en natuur een van de beginselen van de ecomodernisten?

Bart Coenen: “Ja. Het uit elkaar halen van mens en natuur is voor de ecomodernisten inderdaad een sleutelbegrip. Hoe meer wij onze activiteiten ontkoppelen van de natuur, hoe beter het gaat met ons én met de natuur.

Wij ontkoppelen bijvoorbeeld met intensieve landbouw, en daarmee produceren de boeren veel voedsel op betrekkelijk weinig land.

Zij maken efficient gebruik van schaarse en kostbare grondstoffen, waardoor ook meer natuur overblijft. De natuur wordt volgens ons vooral beschermd door alles wat onze westerse samenleving modern maakt en niet met alles wat rurale, landelijke gemeenschappen zo traditioneel maakt.” ‘t Pallieterke: kernenergie, dat moet kunnen?

Bart Coenen: “België had een goed en evenwichtig energiesysteem gedurende meer dan veertig jaar, maar dat is verbrokkeld door het geschipper van de politici over de rol van de kerncentrales. Zij heulen mee met de angstkreten van Groen en durven niet breken met het pure ecologische evangelie om electorale redenen. Als je drastisch minder CO² wil, dan lukt dat nooit met zonnepanelen en windmolens alleen, wel met kerncentrales. De kernramp van Fukushima deed mij niet afwijken van die mening. De locatie was fout, niet de technologie. Met kern-energie is er geen energieschaarste, en heb je betrouwbare en betaalbare stroom die onafhankelijk is van de Arabische olie, en zonder oorlogen. Zon- en windenergie kunnen in België nooit afdoende vervangers zijn, onder meer omdat de batterijtechnologie zwak is en blijft.

Ik sluit nieuwe technologische vooruitgang op dat vlak niet uit, maar in feite zijn er sinds de lithium-ion-accu geen noemenswaardige doorbraken meer geweest. Nieuwe ideeën in de kernenergie boeken intussen wel vooruitgang: denk aan de Small Modular Reactors (SMR’s) die interessant zijn voor de lokale stroomvoorziening. Je kan Gent en Antwerpen bevoorraden met enkele van die kleinere reactoren zonder dat je de Vlaamse open ruimte verder verknoeit met harkerige windmolens of

Tommelein zonder ingenieurs “De politieke partijen treuzelen, hebben schrik om de publieke opinie voor het hoofd te stoten en kennen onvoldoende het ecomodernisme”, meent Bart Coenen. “Het is raar dat een liberaal als Vlaams energieminister Bart Tommelein aanhobbelt achter diepgroen. Op zijn kabinet ontbreken de ingenieurs en de ideeën worden daar gebakerd door juristen en pol-en-soc’ers. Minister Tommelein klinkt weinig overtuigend met zijn energieverhaal en lijkt naïef over de energievoorziening. N-VA zou een tegenstem kunnen zijn, maar heeft de partij voldoende ruggengraat? Groen beoogt een schaarste-economie waarin bijvoorbeeld wasmachines maar beperkt mogen draaien. Wasmachines met dode uren gaan in tegen de vrouwenemancipatie, om maar iets te noemen. Kapitaalkrachtige mensen zullen over energie beschikken, de andere burgers niet.”

voetbalvelden vol zonnepanelen. Het Studiecentrum voor Kernenergie in Mol is wereldklasse en zoekt met Myrrha naar kerncentrales van de vierde generatie met minder afval en aanlokkelijke nevenproducten voor bijvoorbeeld de medische sector.” ‘t Pallieterke: de planeet wordt groener, ondanks de paniek over de ontbossing van het regenwoud in Brazilië…

Bart Coenen: “Inderdaad. Satellietmetingen laten zien dat in de laatste dertig jaar internationaal groene vegetatie is bijgekomen. Tussen 1982 en 2011 is ruim 20 procent van de aardoppervlakte groener geworden. Bij ons in Europa is sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog de bosoppervlakte zich dankzij grootschalige herbebossing aan het herstellen. Omdat de akkerbouw zoveel intensiever is geworden, is er minder ruimte voor nodig.

Die ruimte werd grasland en het grasland werd bos. Dat is niet alleen zo in het noordelijk halfrond, want de snelste vergroening treedt op in het hart van Afrika: het gebied waar juist het oprukken van de woestijn werd verwacht. De aannames van de Oude Groenen verhinderen dat deze waarheden het publiek bereiken.” ‘t Pallieterke: is de biologische landbouw verheven boven de technologische, dus vuile landbouw?

Bart Coenen: “Dat is een tweedeling en een verzinsel uit het publieke debat, ingebracht door Oud Groen, die niet bestaat op landbouwuniversiteiten. Daar werken ecologen en moleculaire biologen vrolijk samen om de landbouw te verduurzamen, zonder aan voedselzekerheid in te boeten. Ecomodernisten zien kunstmest, bestrijdingsmiddelen en moderne genetische technieken als essentieel om een hoge opbrengst te combineren met een lage impact op het milieu. De technologie kan zowel kleinschalig als grootschalig gebruikt worden, dus ook in de biologische landbouw als die zijn ideologische bezwaren wil laten varen. Intussen zijn ggo’s uitgebreid onderzocht en veilig bevonden door elke grote voedselveiligheidsautoriteit in de VS en Europa. De wetenschap is het hierover intussen zo eens geraakt dat we kunnen spreken van een wetenschappelijke consensus.

Anti-ggo-activisten grijpen daarom naar een brede waaier van argumenten die zich buiten het wetenschappelijk domein bevinden en die hoofdzakelijk inspelen op waarden en gevoelens. Zo voeden ze het wantrouwen bij het publiek. Zo wordt en blijft de publieke opinie afkerig tegenover een veilige technologie die heel wat problemen in de landbouw en de voedselvoorziening kan oplossen. De historische oppositie van de groene beweging en de groene partijen tegen ggo’s is een smet op het blazoen van de groene beweging. De vernieling van het aardappelproefveld in Wetteren enkele jaren geleden, bood aan al wie zich groen noemt de kans om een nieuwe, progressieve koers te varen en afstand te nemen van een belegen en op het verleden gerichte ideologie. Toch koos de milieubeweging, onder invloed van de oude garde, ervoor om in de boosheid te volharden.” ‘t Pallieterke: is het water te diep tussen de ecomodernisten en de Vlaamse groenen?

Bart Coenen: “Bij de diepgroenen, stijl Dirk Holemans en Bart Staes, wordt de discussie vaak afgebroken met het scheldwoord ‘neoliberalisme’ om ons uit het debat te weren.

Holemans en Staes zijn van de generatie die nu aan de macht is bij Groen. Zij zijn halsstarrig en wijken niet af van hun dogma’s. Bij de jongeren is er wel beweging, maar dat werd tot hiertoe altijd vlug de kop ingedrukt. Bij Jong Groen verscheen bijvoorbeeld een artikel met de deur op een kier voor ggo’s, maar de waakhond Bioforum, met uitlopers naar de Field Liberation Movement, die in Wetteren proefvelden ondersteboven haalde, trok aan de alarmbel over die dissidentie en zij werd gesmoord.” ‘t Pallieterke: groen denken wordt vandaag ervaren als links, terwijl het historisch eerder rechts is, juist?

Wie is wie?

De Limburger Bart Coenen woont in Gentbrugge en pendelt per trein naar het Belgisch Koninklijk Instituut voor Natuurwetenschappen in de hoofdstad waar hij wetenschapsvoorlichter is. Hij is ook hoofdredacteur van het sceptische tijdschrift Wonder en verzorgt de webstek BackCover.be met nuchter ecologisch nieuws. Bart Coenen studeerde hedendaagse geschiedenis in Leuven en Brussel met als klapstuk een thesis over de provobeweging in Vlaanderen. Eerst werkte hij voor Agalev, tot 2003, en daarna tien jaar voor VELT: “Tussen de Vereniging voor Ecologisch Leven en Tuinieren en mij groeide een onoverbrugbare kloof over genetisch gemodificeerde organismes. Voor mij zijn ggo’s niet diabolisch en kunnen zij, bijvoorbeeld, in landen in ontwikkeling hongersnood helpen lenigen.”

Bart Coenen: “Sedert mei ‘68 is het milieu een linkse kwestie. In de provobeweging, een voorloper van de groene stroming, zaten linkse aanknopingspunten, denk aan de Witte Fietsen in Amsterdam die evolueerden tot de populaire deelfietsen van vandaag. Bij de groene beweging en de groene partijen in Europa is er een scheiding die het duidelijkst was in Duitsland in de jaren tachtig met de fundi’s en de realo’s. De tweedeling tussen dogmatische en pragmatische groenen is niet nieuw en in de kern filosofisch. Karl Popper had het al over piecemeal social engineering (kleinschalig) en utopian social engineers (grootschalig). Pragmatici en utopisten, zeg maar.” ‘t Pallieterke: begint de ecomoderne stroming in Vlaanderen wortel te schieten?

Bart Coenen: “De vader van het ecomodernisme, Ted Nordhaus, sprak voor een gevulde aula, 400 studenten, van de Universiteit Gent.

De Morgen en De Standaard interviewden hem. De ideeën van de ecomodernisten sijpelen stilaan door in het algemene milieudebat.

Maarten Boudry, huisfilosoof van het progressieve dagblad De Morgen, loofde recent het boek Ecomodernisme in een interview. Zelf sprak ik op de Nacht van de Vrijdenker, verzorg ik lezingen en voer ik mee het debat via de sociale media. Er kwamen een tweede en zelfs een derde druk van het boek, waarmee ik zeer blij ben. Een stuk van de kritiek was dat de Nederlanders polemiseerden en een aantal mensen heeft daar problemen mee. Maar ik vind, je moet krachtig en polemisch zijn om een debat uit te lokken. Er is een evolutie. De samenleving kantelt in onze richting. Kernenergie en ggo’s waren voor drie jaar des duivels, nu komt er meer nuance. Trouwens, dat in het debat meer visies aan bod komen, vind ik veel belangrijker dan een doorbraak van het ecomodernisme, want uiteindelijk is dat ook weer een nieuw “-isme”, waardoor het gevaar voor een nieuwe orthodoxie op de loer ligt.

Het is altijd beter om goede vragen te stellen dan foute antwoorden uit het hoofd te leren.”

Frans Crols

12

Cultuur

15 februari 2018

Ernest van der Hallen-Dag te Lier: zaterdag 17 maart In 2018 wordt het een bijzonder “Ernest van der Hallen-Jaar”: 70 jaar na de dood van jeugdbezieler en Pelgrim-letterkundige Ernest van der Hallen (+1948).

In zijn geboortestad Lier is er daarom een samenkomst rond zijn grafmonument op kerkhof “Kloosterheide” (Kesselsesteenweg, bij de spooroverweg), vanaf 14 uur. Voor jong en oud. Uiteraard ook voor wie dankbaar zijn betekenis waardeert in de Vlaamse (studenten) beweging en de historische vernieuwing en uitstraling door de religieus-artistiek-volkse Pelgrimbeweging. Dit laatste onder zijn impuls en doorzetting samen met bouwmeester Flor van Reeth en Felix Timmermans, wiens graf broederlijk naast dat van Ernest van der Hallen ligt.

De 58ste Van der Hallen-Dag is een kans voor deze generatie ter verdieping en een moedgevende ontmoeting in trouw als antwoord op zijn voorbeeld en getuigende brieven en boeken… “De Wind waait”, “De Aarde roept”, “Sprookjes”, “Godsgezant”, enz.

Het gaat om Levensharmonie vanuit zijn streven naar “redding door een absolute levenshouding op elk gebied” (bovennatuur – cultuur – natuur).

Dit jaar wordt getuigd vanuit het slotgebed in zijn “Brieven aan een jonge vriend” en vanuit zijn laatste brief aan een ontmoedigde Vlaming in “Brieven aan Elckerlyc”, blijvend actueel.

Meteen in solidariteit met de huidige strijd in Catalonië, zoals Van der Hallen die al in 1938 vergeleek met de Vlaamse Beweging in zijn reisverslagboek “Tussen Atlas en Pyreneeën”.

Op het programma onder meer bloemenhulde door stad Lier met burgemeester Frank Boogaerts. Historicus Rik Verwaest, schepen van Erfgoed in Lier, spreekt puttend uit zijn licentiaatsthesis.

Pelgrim Antoon Pype getuigt in Van der Hallen-Gemeenschap en Europa-Broederschap met zijn nieuwe boek “Pype Vrij, gevangen in de Sovjet-Unie en de verdere wedervaren”.

Datum: zaterdag 17 maart, om 14 uur.

Info: Van der Hallen-Gemeenschap, bertennest@skynet.be - 057 30 02 08

Schokkend schandaal in weldenkend Nederland Wie zoals ondergetekende in het weekeinde graag Nederlandse kranten leest, kon niet omheen het schokkende nieuws. De beroemde en beruchte dichter, tekenaar en schilder Lucebert (Amsterdam, 1924 – Alkmaar, 1994) dweepte als jonge man (toen hij nog gewoon Bertus Swaanswijk was) tijdens de oorlogsjaren 1940-1944 met kanselier Adolf Hitler en met de ideologie van het nationaalsocialisme, en zelfs met het antisemitisme dat toen in Europa opnieuw de kop opstak.

Heel weldenkend en lezend Nederland is nu diep geschokt. De ophef is ongehoord, want het staat zwart op wit in de pas verschenen biografie “Lucebert” (Amsterdam: De Bezige Bij, 2018) van zijn biograaf Wim Hazeu. Door dit schandaal zal dat boek zeker goed worden verkocht. Ook Hazeu wist dit niet eerder, tot hij onverwachts een stapeltje persoonlijke brieven mocht ontvangen. Alleen God weet waarom de eigenares pas onlangs die brieven aan Wim Hazeu heeft overgemaakt. Misschien was het wel vanuit een soort postume wraak. Ook de historische waarheid heeft haar rechten. Hoe dan ook, in de brieven van Lucebert aan toenmalige jeugdvriendin Tiny Koppijn (wie zou zo’n familienaam ooit kunnen bedenken?) ondertekende Lucebert zijn brieven met de uitroep Heil Hitler en Sieg Heil.

Niet om te provoceren, maar vanuit een jeugdige en spontane overtuiging. Of vanuit een diepe Jodenhaat en bewondering voor de brallende Oostenrijkse korporaal. (De twee grootste tegenstanders van Hitler waren Charles Chaplin en Winston Churchill.) In De Standaard der Letteren van 9 februari opent ene Jeroen Dera zijn stuk ‘Het duistere geheim van Luce-

bert‘ met een duister maar krachtig citaat uit die brieven: ‘De Joodse sjacherige zwetsaard heeft ons Nederduitsers erg, erg besmet.’ Het klankrijke woord zwetsaard en ook het woord Nederduitsers (wie zei ook weer dat Hollanders soms een soort van mislukte Duitsers zijn) wijst al op een rijke woordkeuze of taalrijkdom die Lucebert later als ratelend dichter en voorman van de rebelse en kleurrijke Vijftigers in de poëzie goed van pas kwam. Maar maskers vallen soms af, of worden soms hardhandig afgerukt. Vroeg of laat. In dit geval gebeurde dit eerder laat en dus postuum. Bijna vijfentwintig jaar na de dood van de dichter. En het is al lang geen geheim meer dat ook onze Vlaamse dichter Hugo Claus in zijn jonge jaren een duister en op zijn minst een politiek verdacht verleden had. En vergeet niet dat onze dichter Ferdinand Verknocke zowaar ooit een ode aan Hitler schreef. Veel Russische dichters schreven een loflied op kameraad Stalin. Om nog te zwijgen van de Franse auteurs die in de jaren zestig van de vorige eeuw vol lof waren over de Grote Chinese Roerganger, Mao. Ach, al die dichters … het zijn ook maar mensen.

Constructivistische verbanden Het FeliXart Museum in Drogenbos verrast keer op keer met interessante tentoonstellingen die het uitgebreide werk van Felix De Boeck in een bredere context plaatsen. Vanaf dit weekeinde loopt er ‘Constructivistische verbanden Noord-Zuid’ over twee avant-gardistische bewegingen in de marge. aan, zoals met ‘Constructivistische verbanden Noord-Zuid’.

Zuivere Beelding

Schilder-landbouwer Felix De Boeck (18981995) behoort tot de eerste generatie modernistische schilders in ons land. Hij maakte ruim vijfduizend werken. Begonnen met klassieke portretten en landschappen, evolueerde De Boeck naar het impressionisme, fauvisme en futurisme. Heel snel doorliep De Boeck de nieuwe kunststromingen van zijn tijd. Na de Eerste Wereldoorlog sloeg hij de weg in van de abstracte schilderkunst, al is figuratie nooit helemaal verdwenen in zijn werken.

Het FeliXart Museum in Drogenbos gaat op een mooie manier om met de erfenis van de kunstenaar. Met de 750 werken en het uitgebreide archief van Felix De Boeck stelt het museum telkens weer nieuwe tentoonstellingen samen die de vele aspecten van het werk van deze kunstenaar belichten. Daarnaast zijn er de expo’s die dat werk in een ruimer perspectief plaatsen. Dat is altijd boeiend, want de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw waren een broeinest van avant-gardecultuur.

Veel van de kunstenaars die toen de vernieuwing stuurden, zijn vandaag in de vergeethoek terecht gekomen. En daar doet FeliXart wat

MMMV

Tentoonstelling ‘Constructivistische verbanden Noord-Zuid’, van 18 februari t.e.m.

6 mei 2018, FeliXart Museum, Drogenbos, www.felixart.org

Brusselse magistratuur tussen collaboratie en verzet Een van de hiaten in de geschiedschrijving van de Tweede Wereldoorlog in ons land vormt het optreden van het Belgisch gerecht onder de Duitse bezetting. Hier en daar werd er al over gepubliceerd, maar een diepgaand onderzoek ontbrak tot op heden. Deze leemte wordt nu door Jan Julia Zurné, historica en medewerkster van het Soma in Brussel, opgevuld.

Hendrik C arette

Cipiers weer aan de slag

De expo is een samenwerking tussen FeliXart en het Museum Belvedère in Groningen, waar ze vorig jaar te zien was. Het idee voor de tentoonstelling rijpte al enkele jaren, want beide musea hadden vastgesteld dat er tijdens en na de Eerste Wereldoorlog heel wat contacten waren tussen kunstenaars uit Noord en Zuid, die elkaar vonden in hun Sturm und Drang om de kunstwereld te veranderen. De kunstbeweging De Stijl, die streefde naar een radicale vernieuwing van de kunst met grote namen als Piet Mondriaan en Theo van Doesburg, geniet nog steeds grote belangstelling. Maar er waren andere brandhaarden van nieuwe kunst die ten onrechte onderbelicht zijn gebleven, zoals de ‘Zuivere Beelding’ in ons land en het constructivisme bij onze noorderburen.

De tentoonstelling doet de relaties tussen die twee avant-gardistische stromingen uit de doeken. Ze brengt voor het eerst schilderijen samen van kunstenaars die ten onrechte in de marge van het modernisme zijn beland. De Nederlanders Wobbe Alkema, Jan van der Zee, Carel Willink en Hendrik Werkman, bijvoorbeeld, zijn ontdekkingen op de expo. Van bij ons is er interessant werk van onder anderen Prosper De Troyer, Marthe Donas, Paul Joostens, Victor Servranckx, Edmond Van Dooren, Jozef Peeters en uiteraard Felix De Boeck.

Er wordt ook aandacht besteedt aan de tijdschriften ‘Het Overzicht’ (zie afbeelding, cover van Carel Willink) en ‘De Driehoek’ die een cruciale rol hebben gespeeld omdat ze kunstenaars uit Vlaanderen en Nederland samenbrachten. Dit is een bijzonder boeiende tentoonstelling over zielsverwanten uit Noord en Zuid, hemelbestormers die de kunst wilden vernieuwen, maar vaak onbegrepen achterbleven.

In de zomer van 1940 koos de rechterlijke macht ervoor een beleid van het minste kwaad te voeren. In de eerste plaats werd gekozen voor de instandhouding van de eigen instelling en het vrijwaren van de onafhankelijkheid. Van een conflict met de bezetter was vooralsnog geen sprake. Dat veranderde echter naarmate de bezetting langer duurde. Vooral na de Duitse inval in de Sovjet-Unie werd de samenwerking tussen justitie en bezetter in toenemende mate op de proef gesteld.

Gezien over de hele bezetting komen we, luidens Zurné, tot volgende vaststelling. Tijdens de eerste fase, van het begin van de bezetting tot het najaar van 1942, ontwikkelde het probleem zich langzaamaan. Met de aanvang van gewelddadige aanslagen op collaborateurs ontstond een steeds groeiend conflict tussen de bezettingsmacht en de magistratuur. Tijdens de tweede fase, najaar 1942 tot zomer 1943, kwam dat conflict volop tot uitbarsting en zochten de magistraten naar een voor hen praktische oplossing.

Tijdens de laatste fase, tot aan de bevrijding, namen de magistraten een steeds meer passieve houding aan. Ze verleenden nog nauwelijks steun aan het opsporen van verzetslieden. Duitsers en leden van de Nieuwe Orde stelden dan ook geen vertrouwen meer in het Belgische gerecht, en namen het recht in eigen handen.

Deze interessante studie over een enigszins moeilijk onderwerp dat toch vlot leest, bevat eindnoten (meer dan 700!), een bibliografie, illustraties en een register.

Pieter Jan Verstraete

Jan Julia Zurné, “Tussen twee vuren.

Gerecht en verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog”, Tielt, uitgeverij Lannoo, 2017, 256 blz., 24,99 euro.

ISBN 978 94 0144 737 9

Actueel

15 februari 2018

Een hart voor “onze” mensen

Oxfam kiest voor eerlijke handel ...

Ontwikkelingshulp, een feest Medewerkers van Oxfam hebben tijdens hulpmissies in Haïti en Tsjaad seksfeestjes georganiseerd waarbij plaatselijke jonge prostituées werden ingehuurd en betaald met geld dat in feite moest dienen voor ontwikkelingshulp.

Oxfam is een linkse ngo die rijkelijk teert op subsidies. De organisatie krijgt subsidies van Europa, jaarlijks tussen de 1,7 en 2 miljoen euro. Dat zijn dan subsidies om de administratieve werking van de organisatie te financieren. Daarnaast krijgen de plaatselijke afdelingen eveneens heel wat centen toegestopt. Sinds 1964 is er een afdeling in België, vzw Oxfam-Solidariteit. Daarnaast bestaan er nog tientallen aparte vzw’s, per wereldwinkel, en een nationale vzw Oxfam Wereldwinkels vzw en een Franstalige evenknie, Oxfam-Magasins du Monde asbl.

Deze vzw’s zitten dan weer in de overkoepelende organisatie: “Oxfam-in België vzw”. Deze vereniging is onderdeel van Oxfam Internationaal en is houder van de naam “Oxfam” in België.

In België krijgt Oxfam subsidies van de federale overheid, van de Vlaamse overheid, van de provincies en ook op gemeentelijk vlak. Oxfam heeft natuurlijk ook inkomsten uit de verkoop via de Oxfam-Wereldwinkels en natuurlijk van donaties, onder andere via 11.11.11.

De Britse minister van Ontwikkelingshulp heeft er deze week mee gedreigd de subsidies van Oxfam in te trekken, nadat de EU daar ook al mee dreigde. Nu is het wachten op een reactie van onze Belgische en Vlaamse ministers die gul elk jaar uw belastinggeld richting Oxfam sturen.

Terugkeer bespreekbaar maken Wordt het geen tijd het thema van de terugkeer van grote groepen migranten naar het thuisland op tafel te durven leggen en bespreekbaar te maken? Steeds meer Europese burgers met een migratieachtergrond merken op dat Europa deze migratietsunami en verdere instroom niet langer kan dragen en dat de gevolgen op lange termijn voor Europa catastrofaal zouden kunnen worden.

Aan de horizon doemt namelijk het beeld op van een totaal verbrokkelde publieke ruimte van allemaal naast en tussen elkaar levende en botsende parallelle samenlevingen, zonder onderlinge samenhang, zonder solidariteit, vol conflicten, en met steeds meer kwetsbare groepen.

Neem nu dr. Salem El-Hamid, in 1951 geboren in Syrië, hoofdchirurg en spil van verschillende kinderziekenhuizen in Duitsland, én voorzitter van de Duits-Syrische Vereniging. In een interview met het conservatieve weekblad Junge Freiheit zegt hij: “In het Oosten hebben wij een paradijselijk Duitslandbeeld. Ik leerde op school hoe het totaal berooide Duitsland na de Tweede Wereldoorlog er als bij wonder in was geslaagd opnieuw alles op te bouwen. Maar pas toen ik als jonge dokter in 1975 naar Duitsland kwam, besefte ik dat het geen “wonder” was, maar dat daar keihard was voor gewerkt. Niets was vanzelf gekomen! Maar toch wordt de voorstelling, alsof alles hier zonder inspanning verworven kan worden, door media en door vluchtelingen verder verspreid.”

Neen, zegt deze specialist, integratie vergt bijzonder véél inspanningen van de nieuwkomer, en dat is de boodschap die men moet brengen: “Er moet een uitgesproken wil tot inspanningen aanwezig zijn, een onvoorwaardelijke bereidheid om zich aan te passen, respect voor de verhoudingen van het nieuwe land en de psychische capaciteit om door te zetten.”

Geen integratie? Terugkeren is de boodschap

Steun

We moeten vooral af van de boodschap, zegt

BE39 7390 1640 4519 BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB) (BIC KREDBEBB)

13

dr. Salem El-Hamid, dat “iedereen het recht heeft naar Duitsland te komen en er te blijven”. Want een beetje integratie is géén integratie. “Er zijn inwijkelingen die al 40 jaar in Duitsland leven, en de Duitse taal nog steeds niet beheersen. Als Duitsland de voorwaarden voor migranten dus zou afzwakken, geeft dat de indruk dat de integratie ook zonder kennis van het Duits gelukt is, hoewel de vele nieuwkomers nog maar een klein stukje van de weg hebben afgelegd.”

Zelfs voor universitairen als El-Hamid was integratie in Duitsland “een extreem moeilijke opgave. Maar vandaag komen zomaar mensen binnen, die nog niet eens de eigen moedertaal kunnen lezen of schrijven. En dan gelooft u echt dat deze mensen er na een integratiecursus helemaal klaar voor zijn?”

De boodschap van dr. Salem El-Hamid? “Ik raad allen aan de realiteit te zien, afscheid te nemen van de voorstelling dat iedereen integreerbaar is en dat dit enkel een kwestie van tijd, middelen en goede wil zou zijn. Slechts een beperkt deel van de mensen is tot integratie in staat.”

Wie neemt handschoen op?

Men moet migranten integendeel overtuigen om terug te keren. “Terugkeerbereide vluchtelingen moeten de kans krijgen in hun vaderland een nieuwe toekomst op te bouwen. Dat helpt ook de opbouw van het land zélf. Met het geld waarmee men in Duitsland 5 Syriërs helpt, kan men in Syrië 50 mensen vooruit helpen. (…)

De Duitse Bondsrepubliek gaf in 2016 ongeveer 15 miljard euro uit aan de verzorging van vluchtelingen, plus ongeveer 7 miljard voor “de strijd tegen migratie-oorzaken”. Gewoon ter vergelijking: het totale Syrische staatshuishouden bedraagt 12 miljard euro! En tot slot: een deel van de vluchtelingen maakt hier, realistisch gezien, geen enkele kans. Ze zijn niet in staat tot maatschappelijke integratie of ze zijn niet opgewassen tegen de uitdagingen van de moderne arbeidsmarkt.”

Het grote woord is eruit: remigratie op grote schaal! Wie pakt de handschoen op?

Piet van Nieuwvliet

Voorbije dinsdag riep Vlaams Belang de pers bijeen voor de voorstelling van het “sociaal breekpuntenplan” van de partij. De titel van het plan – “Een hart voor ónze mensen” – vat meteen de boodschap samen: Vlaams Belang is sociaal (a), maar niet voor de hele wereld (b).

Voor wie het niet wist: de partij profileert minder of niet met allochtonen, migranten of zich sociaal. En jawel, zelfs dichtbij sp.a en vreemdelingen.

PVDA. Maar, de solidariteit moet gaan naar De verklaring daarvoor is duidelijk: dat laathet eigen volk. Vlaams Belang streeft als “soci- ste is financieel niet houdbaar. In de beroepsale volkspartij” naar het algemene welzijn van actieve leeftijd werkt bijna 8 op 10 autochtode Vlaming via een herverdelende interne nen, maar amper 5 op de 10 niet-Europese solidariteit en is kritisch voor zowel het linkse allochtonen (cijfers Eurostat). Bij erkende model van open grenzen (sociale zekerheid) vluchtelingen is de situatie nog schrijnender. als het economische neoliberale discours van In Brussel heeft slechts 20 procent na twee open grenzen van Open Vld en (de facto ook jaar werk (bron: Actiris). Amper één op vier van) N-VA. erkende asielzoekers heeft na tien jaar een Vlaams Belang probeert de standpunten job die hij al langer dan een jaar uitvoerde duidelijk te maken met statistische informa- (Federaal migratiecentrum). Allochtonen van tie. Dit gebeurt helaas niet altijd accuraat. De buiten de EU dragen de helft minder bij dan ene keer gaat het over Vlaanderen, de andere autochtonen (Universiteit Antwerpen), maar keer over België. Niet volledig uitgewerkte cij- doen wel tienmaal zo vaak een beroep op fertabellen vertroebelen al eens het beeld. een uitkering.

De partij reageert op de recente positieve Die cijfers zijn wat ze zijn. Maar welke van berichten over onze economie. Tegenover hierboven in het vet afgedrukte groepen wil vreugdekreten vanop de regeringsbanken Vlaams Belang nu precies uit de solidariteit staan de Vlaamse armoedestatistieken. De weren? Ook daar kan het nog duidelijker. cijfers van VB zouden aantonen dat de afgelopen tien jaar op het vlak van armoedebestrij- Implosie ding niet de minste vooruitgang is geboekt.

Duidelijker kan ook het debat over de jaarKritisch is de partij ook over euforie over een lijkse kostprijs van migratie. Volgens Vlaams jobtoename. Vier op de tien nieuwe jobs zijn Belang 7,2 miljard euro, maar elders dan weer deeltijds, en in de helft van de gevallen gaat “moeilijk te becijferen en wellicht nog “een om tijdelijke contracten. stuk hoger”. In een nog niet helemaal op punt gezet cijferoverzicht vermeldt men 1,3 mil“Belgische cijfers” jard uitgaven voor asielopvang, 809 miljoen “Nog steeds leeft 1 op 7 landgenoten in voor werkloosheidsuitkeringen, 2 miljard voor armoede, kan drie vierde van de senioren ouderenzorg, 375 miljoen voor sociale woninde rusthuisfactuur niet meer betalen en ligt gen (geen cijfers voor onderwijs, huisvesde werkgelegenheidsgraad ver beneden het ting, etc.). Zo stevenen we af op een imploEuropees gemiddelde”, lezen we. Het zou sie van de sociale zekerheid, met niet anders ons verwonderen mochten ze dat bij Vlaams dan verliezers. “In zo’n scenario is het kieBelang zelf ook niet weten, maar om vermoezen: massa-immigratie of de sociale welvaartdelijk tactische redenen hanteren ze “Belgistaat?”, aldus VB. sche” en Europese cijfers (Eurostat). Dat klopt Besluit? De sociale insteek van Vlaams niet helemaal. Vlaanderen scoort veel beter Belang is interessant, en misschien ook polidan België… tiek wervend, want over de sociaaleconomiMogen we nuanceren? Iets meer dan 1 op sche keuzes van de concurrenten aan de polide 10 Vlamingen (680.000 personen) leeft in tieke rechterzijde (N-VA en Open Vld) valt een huishouden met een inkomen onder de armoederisicodrempel. Vlaanderen behaalt zeker iets te zeggen. Alleen blijft de vraag: verhiermee een tweede plaats in de EU-rang- dragen de “migratiestandpunten” al dan niet schikking, na Tsjechië. Het aandeel personen nuance? De ene “migrant” is de ander niet. onder de armoederisicodrempel is sinds 2004 Wat doe je met wie hier terecht asiel vraagt? vrij stabiel gebleven, wat gezien de instroom Waar trek je de grens, en wat zal Europa aanvan veel arme nieuwkomers een prestatie is. vaarden of afwijzen? Vragen genoeg.

Wat die werkloosheidsgraad betreft, zijn de regionale verschillen zo mogelijk nog groter. De “Belgische” werkgelegenheidsgraad (leeftijd 20-64) ligt met 67 procent ver onder het Europees gemiddelde (71,1 procent), dat klopt, maar het verschil tussen Vlaanderen (72 procent), Wallonië (62,5 procent) en Brussel (59,8 procent) is meer dan een detail.

Had Vlaams Belang dit communautaire aspect van het sociaaleconomische beleid niet beter in de verf kunnen zetten? Ook het aspect van de miljardentransfers had hier aan bod kunnen komen.

Niet “onze” mensen En dan is er het tweede luik van de boodschap in “Een hart voor ónze mensen”. Voor Vlaams Belang streven nationalisten naar “een verbreding van de solidariteit” tussen generaties, tussen rijk en arm, tussen gezond en ziek, tussen werkend en werkloos, maar …

Apart

Vlaams Belang doet ook enkele concrete voorstellen: over een maximumfactuur in de residentiële ouderenzorg, een verhoging van (vermoedelijk toch) de laagste pensioenen (+ 150 euro), een verhoging van het kindergeld tot 200 euro voor de eerste twee kinderen en 90 euro vanaf het derde, en btw-vrijstelling op energie voor lage inkomens.

Met een tweede reeks voorstellen mikt VB op “een aparte en beperkte sociale zekerheid” voor de hier verblijvende legale niet-Belgen, en op “maximum 10 procent niet-Belgen in sociale woningen”. Dat moet dan aangevuld worden met een strikter politiek beleid: een efficiënter terugkeerbeleid, een actievere opsporing van illegalen, een totale immigratiestop voor mensen uit moslimlanden, en een strengere nationaliteitswetgeving.

Anja Pieters

LINKS GRAPJE?

BO VAN DE BRT

In Nederland stelt het Openbaar Ministerie een onderzoek in naar Michael van Zeijl van actiegroep De Grauwe Eeuw, een “antiracistische” groep met gevaarlijke en half waanzinnige fanatici, die niet alleen acties voert tegen het sinterklaasfeest, maar ook tegen feestjes waar kinderen zich als cowboys verkleden.

Dat zijn zogezegd “genocidefeesten”. Over Sinterklaas schreef Michael van Zeijl letterlijk, taalfouten inbegrepen: “We moeten een prijs op het hoofd van Sinterklaas zetten. Dubbele prijs als het tijdens de Nationale intocht is zodat alle kinderen getuige ervan zijn, zelfs massaal onder zijn hersenen en botsplinters bedenkt zitten. Maw zonder twijfel morsdood.

Zo kan de NPO geen onzin verhaaltje ophangen met een nieuwe Sinterklaas en zijn we voorgoed van dat feest af.” Nu beweert hij dat het slechts “een grap” was. We geloven er niets van. Dat linkse crapuul heeft nooit enig gevoel voor humor.

Ja, er zal op het carnaval in Aalst wel openbare dronkenschap zijn, en niet alle humor is even subtiel, maar de beroemde carnavalsverenigingen in Aalst zijn wel moedig genoeg om met àlles te spotten. In een vrij land zou dat vanzelfsprekend moeten zijn, maar het wordt een heel zeldzame uitzondering. Op het Aalsters carnaval werd zèlfs onvervaard de spot gedreven met Boudewijn van Spilbeeck, de journalist van VRT en later van VTM, die zich liet ombouwen tot vrouw, zich nu Bo laat noemen en sindsdien niet uit het nieuws weg te branden is, vooral dankzij de hulp van vele tvcollega’s die ook een paar rare linkerkronkels hebben. We hebben smakelijk gelachen met de als Bo vermomde carnavalsvierders die een plakkaatje meedroegen met het opschrift “Breaking Njoes: ‘k em na een poes”. En nu wachten op de eerste transgender die zich “gekwetst” en “beledigd” voelt en een verbod eist op carnaval. Of op alle grappen.

14

Brieven

15 februari 2018

Emiel de Bruyne

Het einde van de CO2-mythe

Pallieterke, Ik ben de zoon van uw gewezen medewerker Hektor de Bruyne. Ik verwijs naar de recensie door uw medewerker P.J. Verstraete in ’t Pallieterke van 8 februari van het boek van Frans Vandenhende, ‘Belgische vluchtelingen in Gouda, in het spoor van Emiel De Bruyne’.

In de eerste paragraaf van de bespreking wordt prominent het verband gelegd tussen mijn grootvader Emiel en zijn zoon, mijn oom Arthur de Bruyne. Ik ben zeer ontgoocheld dat mijn vader Hektor, broer van Arthur en eveneens jarenlang een gedegen en trouwe medewerker van ‘t Pallieterke, vergeten wordt! Gedurende tientallen jaren nam hij de rubrieken ‘De man in de kijker’, ‘Buitenlands Spervuur’, ‘Uit de Diplomatieke Valies’ voor zijn rekening en schreef hij duizenden ‘Zuur en Zoetjes’. Is Hektor verdwenen uit het collectieve geheugen van ‘t Pallieterke!? Ter informatie: in het kader van het besproken boek over het leven van de vluchtelingen in Gouda tijdens die periode is het wetenswaardig dat mijn vader Hektor, als enig kind in het gezin van zeven kinderen, geboren werd in Gouda (1917), hetgeen op zich een licht werpt op de levensomstandigheden aldaar!

Jan de Bruyne - Zoon van Hektor

Terzake Pallieterke, Het was vorige donderdag weer van dat op Terzake. Uitgenodigd waren Filip Dewinter en Tom Meeus. Als men een partij uitnodigt die anders nooit of zelden aan bod komt, dan zit er een addertje onder het gras. En ja, ‘la Cools’ moest natuurlijk Bart de Wever kunnen beschadigen. Dan wordt uiteraard het VB gevraagd. Op (v)RT komen die enkel aan bod als zij zelf kunnen zwart gemaakt worden of als zij iemand anders kunnen helpen afbreken. De dag erop was Theo Francken aan de beurt, maar dat bekwam ‘la Cools’ niet zo best, want zij werd tot tweemaal toe de mond gesnoerd door Theo, die vroeg om eerst te mogen uitspreken alvorens onderbroken te worden. Proficiat.

J. Delalieux - Zolder

Dode mussen Pallieterke, U schreef over het wetsvoorstel dat collega Kristien van Vaerenbergh en ikzelf indienden tot afschaffing van de faciliteiten in Ronse. Vuye en Wouters deden eerder hetzelfde. Hun voorstel noemde ik ”whisful thinking” omdat de nodige meerderheid, zoals u schrijft, al zeker aan Franstalige zijde onhaalbaar is. Sommigen insinueerden daarna dat wij plots voor faciliteiten (in Ronse) zouden zijn en vandaar ons wetsvoorstel. Dat maakt om genoemde reden echter ook weinig kans snel het Staatsblad te halen. Uiteraard is ons voorstel ‘haast identiek’ aan het andere. Je kan de naam Ronse maar op één manier schrappen uit de wet. De communautaire stilstand, ook door Vuye en Wouters actief gesteund toen die werd afgesproken, is geen keuze van de N-VA, maar een politieke realiteit waarbinnen wij, spijtig genoeg, moeten handelen.

Interessant is uw bewering dat wij “rap blij zijn met een dode mus”. Als dat zo was, hadden we de vluchtweg van Wouters en Vuye gekozen. Die kunnen zich beperken, sedert ze hun strijdmakkers in de steek lieten, tot het vrijblijvend serveren van dode mussen in de Kamer.

Wij houden niet zo van een volière vol levenloze vogelkarkasjes. Ook als je niet het hele partijprogramma kan realiseren, mag je niet nalaten belangrijke delen daarvan om te zetten in beleid. Als ik onze tegenstanders mag geloven, lukt dat ons meer dan behoorlijk.

Peter de Roover Voorzitter K amerfractie N-VA

Pallieterke, Niemand betwist het feit dat de aarde wordt verwarmd door de zon en dat de atmosfeer 33°C toevoegt aan de gemiddelde temperatuur van onze planeet. Van die 33°C zou volgens het IPCC 20,6°C afkomstig zijn van het water in de lucht en 7,2°C van CO2..., geproduceerd onder andere door mensen en van wie de hoeveelheid gevaarlijk zou toenemen!

Aan het einde van 2017 berekende ingenieur Robert Holmes - gebruik makend van de wet van Boyle-Mariotte voor gassen die we allemaal geleerd hebben tijdens het secundair onderwijs - de opwarming die automatisch ontstaat door de aanwezigheid van een atmosfeer rond een planeet. De waarden die hij heeft verkregen, werden reeds perfect gemeten door de astronomen voor Venus, de aarde (de 33°C), Jupiter, Uranus, Saturnus, Neptunus, Titan, planeten met een dichte atmosfeer. Nergens is er sprake van “broeikasgas”, een fenomeen dat niet bestaat.

CO2, een in uiterst kleine hoeveelheid aanwezig gas in de atmosfeer van de aarde, is essentieel voor het leven van de planten, en het zou nuttig zijn moest het zich vermenigvuldigen om het hoofd te bieden aan de ijzige eeuw die astronomen ons aankondigen. CO2 en dergelijke hebben geen effect op het klimaat... Bovendien zijn zelfs de factoren die het klimaat doen variëren (over periodes van ongeveer honderd jaar) nu bekend en maak ik een didactische presentatie voor degenen die erom vragen, maar dit is niet het doel van deze korte tekst.

Het is tijd te stoppen met het demoniseren van fossiele brandstoffen voor hun CO2 en meer dan tijd om andere vervuilende gassen en stof, die echt gevaarlijk zijn en geproduceerd worden o.a. door thermische krachtcentrales, te filteren. Of ze nu werken met “biologisch” hout, steenkool, bruinkool of gas.

Het rekenwerk van Robert Holmes is eenvoudig en toegankelijk. Onze politici moeten aannemen dat ze voor de gek werden gehouden. Voor problemen zoals de energie van de toekomst of het ‘antropisme’ van opwarming van de aarde, moeten ze opnieuw hun toevlucht nemen tot bekwame mensen. Ze zijn te lang tevreden geweest met de “consensuswetenschap” van het IPCC die geen verband houdt met de wetenschap.

We staan aan de rand van een ruïne te danken aan ‘groene’ energieën waarvan de urgentie verdwijnt.

Claude Brasseur - Rochefort

Vervanging kerncentrales Pallieterke, De termen groene, duurzame en milieuvriendelijke energie zijn in het debat over de sluiting van de kerncentrales niet relevant.

Sommige van de andere drie energiesoorten stoten een veelvoud van broeikasgassen uit in vergelijking met kerncentrales. Als de leefbaarheid op onze planeet verdwijnt, zal het zijn ten gevolge van de uitstoot van broeikasgassen, en niet door het radioactief afval dat veilig opgeborgen is en niet in het milieu terecht kan komen. Bovendien zijn veel van deze drie energiesoorten veel duurder én niet altijd met leveringszekerheid.

Daarom: telkens een kerncentrale gesloten wordt, moet die energieproductie vervangen worden door één of meerdere vormen van energieproductie waarvan 1/ Niet méér CO2 en andere broeikasgassen uitstoten dan die kerncentrale.

2/ De kostprijs concurrentieel blijft, zowel voor gezinnen als bedrijven.

3/ De productie in alle omstandigheden (ook van zon en wind) verzekerd is.

Procedurefouten Pallieterke, Nu mag minister Jambon al geen mening meer geven (hij heeft niks verboden, geen druk uitgeoefend) over het feit dat Sven Mary de vrijspraak vraagt voor Abdeslam wegens een procedurefout. Natuurlijk krijgt hij de politiek correcte pers over zich heen (maar de zwijgende meerderheid niet) en dan zeker van brulaap Kristof Calvo. Die vroeg vertrouwen te hebben in onze rechtspraak. Heeft hij dan nog nooit die beelden in rechtbanken gezien met tafels die vol liggen met in beslag genomen geld, drugs, kalasjnikovs, enz., en waarbij de daders vrijgesproken werden wegens procedurefouten?

Verdient dat vertrouwen in de rechtspraak?

Ik dacht dat advocaten er waren om rechtvaardigheid en gerechtigheid te krijgen voor de slachtoffers. Voor procedurepleiters zoals Sven Mary en consorten is dat blijkbaar maar bijzaak.

Bewezen misdaden worden gewoonweg in de vuilbak gekieperd. Alle wetsregels - en dat zijn er zoveel dat de onderzoeksrechters ze onmogelijk allemaal kunnen kennen - zijn opgesteld in het voordeel van de misdadigers. Dan moeten de politici die wetten maar veranderen, zeggen zij. Maar als politici vragen om telefoontaps, huiszoekingen en dergelijke te vergemakkelijken, dan steigeren vooral de linkse politici weer omdat volgens hen de privacy wordt aangetast. Dus zal alles blijven zoals het was...

106 dagen in een Spaanse gevangenis: Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

123 dagen in een Spaanse gevangenis: Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

met stilzwijgende instemming van Europa

Leo Haest - Herentals

Onuitstaanbare juristen Pallieterke, Het geloof in de democratie heeft weer eens een ferme deuk gekregen. Verboden om enige kritiek te geven op het sacrosancte gerechtswezen. Die dames en heren kennen niet eens het verschil tussen inmenging in en kritiek op hun winkel. Als een dokter of ingenieur een beroepsfout maakt met slachtoffers voor gevolg, dan wordt hij of zij gerechtelijk verantwoordelijk gesteld. Het gerecht zelf mag ongestraft blunderen. Hoeveel maal reeds werd de samenleving geteisterd door vrijgelaten recidivisten? De onaantastbare juristen zouden best eens uit hun ivoren toren komen en hun oor te luisteren leggen bij de bevolking, dat zou hun zelfingenomenheid wat temperen. Zijn het soms niet de door het volk verkozen vertegenwoordigers, de politiekers, die het recht en de plicht hebben om namens het volk te spreken? Dat sluwe advocaten alle trukendozen openen om hun “cliënt” te ontlasten, leugens, verdraaiingen van feiten en emotionele argumenten inbegrepen tot daar nog toe, doch een gerechtsfout inroepen om een misdadiger weer los te laten op de gemeenschap, dat stuit tegen de borst. Natuurlijk zijn de wetmakers de oorzaak van het probleem doch dat als middel gebruiken is ronduit degoutant.

Onze democratie is al lang aan het afbrokkelen. Als men niet meer vrij zijn vrienden of medewerkers mag kiezen, als men geheime politiek correcte spionnen (in het Duits: GEheime STAats POlizei) op de bevolking los laat, als je alleen al om je mening bij het gerecht kan belanden, dan is het einde van de democratie in zicht. Socrates blijkt voor niets te zijn vermoord. Eugeen S’heeren – Sint-Truiden

Hypocriete N-VA Pallieterke, De N-VA wil geen samenwerking met het VB en noemt haar leden extremisten. Als in Syrië IS-strijders met wapens, bloedvergieten en geweld de macht grijpen, dat is pas extremisme. Het Vlaams Belang is de partij van de realiteit. Ze legde honderden oplossingen op tafel die vandaag allen in werking zijn in andere democratische landen. Het VB is dus helemaal geen extremistische partij. De afgelopen twee jaar zijn in Europa zo’n 400-tal mensen gestorven door islamterreur. Waarvoor het door het cordon geplaagde Vlaams Belang reeds jaren waarschuwde, gebeurde.

Zeven jaar geleden zei Bart de Wever dat hij het VB de keel ging oversnijden… Met dank aan de “Slimste mens”-reclame greep hij de macht en stapte in een Belgische regering. Hij deed daarvoor financiële toegevingen aan de Walen. Zoveel mogelijk en zolang mogelijk. De afgelopen zes jaar heeft de N-VA haast niets gedaan voor Vlaanderen. Jan Jambon kwam na de aanslagen steeds te laat. En Theo Francken heeft het afgelopen jaar 136.000 vreemdelingen in ons land toegelaten met een immigratiefactuur van enkele miljarden euro’s waarvoor de belastingbetaler, Jan Modaal, zal moeten opdraaien.

BDW heeft wel het lef om Vlaams Belang belachelijk te maken en anderzijds standpunten van het VB-programma inzake criminaliteit, hardere aanpak en ‘war on drugs’ zomaar over te nemen! Het is dat hypocriete gedrag dat de Vlamingen meer dan beu zijn.

Marc Nietvelt - Bornem

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Luc Vandeputte - Ledegem

Kruisende woorden oplossing 1095

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A J A M M E R K L A C H B O V A A L X I E L X U C L O U T E R E N X A L D I N R X M A N I F E S E E D I T E R E N D X T F N X T U N I N G X V E G D V I X T T X E I K X H H U U R X E E N S X R I O N S X K I L X R B X J O Z X R A T E L A A R K R I T E N X V E E L A L E G E L S T E L L I N

T W I T T E R E N X L G

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

15 februari 2018

Puin ruimen op Anderlecht Na wat voor de match tegen Oostende boven water is gekomen, kan men niet anders dan besluiten dat Anderlecht niet alleen op sportief, maar ook op financieel gebied een grote puinhoop is. Er vielen opnieuw een paar lijken uit de kast. De fiere Brusselse club zou verleden seizoen een verlies hebben geleden van maar liefst 43 miljoen euro. Wie had dat verwacht? Ik in alle geval niet! Geen wonder dat de aandeelhouders zo vlug mogelijk langs de kas wilden gaan. Jullie kennen waarschijnlijk het gezegde over die ratten, die het zinkend schip willen verlaten...

Ik begrijp nu helemaal niet meer wat een zakenman als Marc Coucke bezielde om aan boord te gaan van een schip dat langs alle kanten water maakt. Coucke staat in ieder geval voor een gigantische uitdaging. Hij zal er moeten voor zorgen dat paars-wit weer competitief wordt en dat op korte termijn, want de supporters van Anderlecht staan nu eenmaal niet bekend voor hun geduld. Ze verwachten veel van de messias, en dat zijn soms onrealistische eisen!

Bij mijn laatste passage in het Constant vanden Stockstadion ontmoette ik een man van de ‘harde kern’ die al twintig jaar op Anderlecht rondloopt, de rest zat hij in den ‘bak’. Die man verwoordde de feiten op zijn manier: “Wij hebben de slechtste ploeg ooit in de geschiedenis van de Sporting en daarbij zij we potverdikke nog bijna failliet ook! We gaan dit niet laten gebeuren. Er moeten koppen rollen. Als het weer misloopt, in Sint-Truiden, dan zal de boel ontploffen.”

Perrigo Miserie in het Astridpark, en toen moest het ergste nieuws nog komen. De overnemer van Omega Pharma, het Amerikaans bedrijf Perrigo eist 1,9 miljard euro van Marc Coucke wegens vermeende fraude bij verkoop, heel zijn fortuin staat op het spel!

Daar wordt een mens wel even stil van.

Indien dit zaakje slecht afloopt, wat zijn dan

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

de gevolgen voor SC Anderlecht? Een club met schulden, een voorzitter zonder geld en waarschijnlijk een club zonder licentie, maar laten we niet doemdenken.

Zulke berichten brengen natuurlijk geen rust in de spelersgroep en zeker niet bij de supporters. Hein Vanhaezebrouck zal zich zijn verblijf bij paars-wit wel anders voorgesteld hebben.

De frustratie neemt toe. Hij spaarde in de kranten zijn kritiek aan het adres van zijn spelers voor de match tegen Oostende niet. De ene gifpijl na de andere werd afgevuurd, en zelfs de analisten moesten eraan geloven. Na de wedstrijd was het weer van dat: “Anderlecht is een ploeg zonder ziel en beleving.”

Stop daarmee, Hein. Ik blijf een fan, maar sommigen beginnen zich te ergeren....

Gille van Binst

Een “gouden schoen” en een “volksmens” Schuld dragen alle clubbesturen en managers die in de loop der jaren steeds meer alle continenten afstruinden op zoek naar “echt voetbalgoud”. In de praktijk kan dat al eens tegenvallen. Vandaag is het zo dat in de Jupiler Pro League de oogst aan ingevoerde tegenvallers die van het goud ver overtreft. Gebrek aan goud maakt navenant de weg vrij naar eerbetoon voor de betere krachtvoetballer. Ruud Vormer is daar het levend bewijs van. Verder zwijgen we over de “gouden schoen” 2018.

En dan is er Marc Coucke, spilfiguur in de soap “in bij Anderlecht en out bij KV Oostende, of het tweede toch niet helemaal”.

Dat de nieuwe eigenaar van de Brusselse veelvoudige landskampioen als geen ander de kunst beheerst om de aandacht van het sportjournaille naar zich toe te trekken, bewees hij voor de zoveelste keer door de eerste viool te spelen op het “gouden schoen”-gala. Door pertinent te blijven weigeren de naam van de nieuwe eigenaar van zijn “weireldploegsje” bekend te maken.

Daar diende het journaille de volgende dag massaal voor op te draven tijdens een bij die grensverleggende gebeurtenis passende persconferentie. Het moet niet altijd de polonaise “het is weer koekenbak” zijn, langs camera’s en gasten van Tourprogramma “Vive le vélo”, toen Coucke als sponsor van een wielerploeg volop aan zijn imago van “volksmens” begon te bouwen.

Inmiddels is het amper anderhalve week aftellen naar 25 februari, dag waarop met

Gulle fans Daarmee zijn we beland bij hoofdstuk zoveel uit de bloemrijke Kielse geschiedenis. Er zullen altijd pezewevers zijn die zich afvragen of het allemaal wel koosjer is en hoe dit zoveelste avontuur gaat aflopen. Daar doen we niet aan mee. Dat zijn we aan Zijne Hoogheid verplicht, de prins is tenslotte Patrick Vanoppen niet. En er is meer goed nieuws. De paarswitte fanclub uit de Nefoud-woestijn is opgetogen met het bereikte akkoord en belooft een lading kamelen bij elke gewonnen match. Kan van pas komen op het Kiel. Zeg nu zelf, wat kan er fout gaan?

Salut en de kost Met de match van erop of eronder tussen KV Mechelen en Eupen verdwenen de overige wedstrijden wat naar de achtergrond. De schijnwerpers stonden opgesteld achter de Kazerne. Het was dan wel een degradatietopper, er blijven nog vier wedstrijden te spelen in de reguliere competitie en nog twaalf punten te verdelen. Vanwaar dan die paniek achter de Kazerne? Zelfkennis misschien?

Loodzwaar programma Het was een kwestie van de rode lantaarn door te geven. Al gebeurde het dan nipt, opdracht volbracht. Maar daarmee zijn de Mechelse mosselen nog niet aan wal. Volgend weekeinde naar AA Gent, dan een thuiswedstrijd tegen Sporting Charleroi, en vervolgens staat Standard hen al op te wachten. Over een zwaar programma gesproken. Of WaaslandBeveren op de allerlaatste dag van de reguliere competitie bereid zal zijn om Malinwa in eigen huis een cadeau te gunnen, is twijfelachtig. Ze zijn wel braaf in het Waasland, maar nog niet van het naaldje betoeterd. Nog is KV Mechelen niet verloren, maar ze zullen volle petrol moeten geven als hun trouwe aanhang over een maand de triomfmars uit Aïda willen aanheffen.

Gedaan met lachen Hein Vanhaezebrouck zal zijn blijde intrede in het Constant vanden Stockstadion wel

anders voorgesteld hebben. En de uitwedstrijd naar Oostende ook. Al na zeven minuten mocht de thuisploeg juichen en na een kwartier spelen deden ze dat nog eens over. Als we hen op hun woord mogen geloven waren de Anderlechtvedetten, na drie gelijke spelen, nochtans naar de kust gekomen om de volle buit te pakken.

Dag Jan! Hebben ze in het Astrdpark nooit gehoord dat wie het onderste uit de kan wil het deksel op de neus krijgt? Dat moet hard aangekomen zijn, al zijn ze dat de laatste tijd gewoon geworden bij Anderlecht. De zalige glimlach die we ons herinneren toen Vanhaezebrouck nog trainer was van AA Gent is intussen veranderd in een grimas. Zijn toverdoos is niet meer wat ze geweest is. Het kan natuurlijk ook te maken hebben met het materiaal waarmee hij moet werken.

Adellijke injectie De ene prins is de andere niet. We zien prins Laurent nog niet dadelijk naar zijn portemonnee grijpen om een voetbalclub uit de penarie te helpen. De Saoedische prins Abdullah Bin Mossaas is uit ander hout gesneden. Hij weet met zijn geld geen blijf en was al lang op zoek naar een project voor het goede doel om te investeren. Dat heeft hij nu gevonden.

Door bemiddeling van een stel handige knapen heeft de prins zijn adellijk oog laten vallen op Beerschot-Wilrijk. Over een gelukkige keuze gesproken.

Roskammen

Met de woorden “bij gebrek aan beter” degradeerde ex-“gouden schoen” Gilles de Bilde de jongste laureaat, Ruud Vormer, tot een “toevalligheid”. Dat oordeel als onzin afdoen zou onzin zijn. Maar het is niet de schuld van een “werkpaard” als Ruud dat de Jupiler Pro League niet bol staat van voetballers die met hun talent en technisch vernuft het spelletje tot een streling voor het oog verheffen.

Zonder ademen

Paniek

15

Patrick Janssens en Beerschot-Wilrijk, dat was liefde op het eerste gezicht. Twee handen op één buik. We verdenken Patje er zelfs van dat hij destijds in een paars-witte pyjama sliep.

Tot, in de gedaante van Racing Genk, een verleidelijke deerne op het toneel verscheen die Janssens rond haar vinger wond. Als ze in Limburg dachten dat ze met de gewezen burgemeester van Antwerpen de hoofdvogel afschoten, weten ze intussen beter. Het klikte langs geen kanten tussen de bestuursleden en ons aller Patrick, die het ook niet kan helpen dat hij arrogant geboren is.

Opluchting alom Om nog te zwijgen over de supporters, die hun CEO al eerder met een reeks welgemikte trappen onder zijn broek naar de maan wensten. De Limburgers moeten niet alleen gastvrije maar ook geduldige mensen zijn. Het opmerkelijke is dat ze het drie en een half seizoen hebben uitgehouden met Jansssens in de Luminus Arena. Die periode is nu definitief voorbij. We hoorden de inboorlingen van Genk en omstreken een zucht van verlichting slaken die te horen was tot op de Grote Markt van Antwerpen.

Winst…

Over naar La Rouche-sur-Yon voor de Fed Cup tussen Frankrijk en het heilig land der vaa’dren. Voor zover ze haar nog niet kenden, weten ze daar sinds kort wie Elise Mertens is.

De 22-jarige Limburgse stuurde Pauline Parmentier, die fanatiek aangemoedigd werd door

de “Omloop Het Nieuwsblad” het nieuwe wegseizoen in Vlaanderen van start gaat.

In warmere contreien is dat al gebeurd, met de Ruta del Sol, zij het niet bepaald onder een gelukkig gesternte. Zonder een ultieme ingreep van de Internationale Wielerunie of de organisatoren startte ook Chris Froome onder de Spaanse zon. Zijn positieve test op overdadig puffen met salbutamol in de Vuelta, en alle heisa daarrond? Dat lappen Froome en Team Sky aan hun laarzen. Geen zinnig mens die een aanvaardbare uitleg heeft voor het onnoemelijk lang uitblijven van een beslissing van de UCI over het wel of niet schorsen van Froome. De zaak sleept al vier maanden aan. Alsof het meer dan aartsmoeilijk is om te weten wat als bewijslast geldt.

VRT wielerpaus Michel Wuyts heeft daar alvast geen last van. Dat bleek op het WK veldrijden in Valkenburg. In Holland staat “hij wint zonder te ademen” synoniem voor “hij wint met de vingers in de neusgaten”.

Adrie van der Poel, vader van gedoodverfd favoriet én zoon Mathieu, bracht in een gesprekje met een journalist op zijn Hollands hulde aan Wout van Aert, derde keer op rij wereldkampioen. Wuyts interpreteerde de woorden van Adrie als een verdachtmaking voor gebruik van cortisone.

Even ongepast als onterecht. Mocht Froome geen schorsing oplopen en met Team Sky zijn vierde Tour winnen “zonder te ademen”, is het maar de vraag of Wuyts in deze her of der gemaakte opmerking eenzelfde verdachtmaking zal zien aan het adres van de Brit. We wedden van niet. een leger Franse chauvinisten, zonder mededogen naar huis in twee korte sets: 6-2 en 6-1.

Proper afgewerkt.

En verlies Dan was het aan Kirsten Flipkens, die het moest opnemen tegen Kristina Mladenovic, dertiende op de wereldranglijst en ‘chouchou’ van het Franse publiek. Dat was wat hoog gegrepen voor Flipkens. Dus bleef het bij een gelijke stand: 1-1. Iedereen tevreden. Een dag later stonden de drie beslissende partijen, waaronder het dubbelspel, op het programma.

Onze man in La Rouche-sur-Yon zat op de eerste rij om verslag uit te brengen.

Juiste uitslag Onze man ter plaatse zocht geen uitvluchten. De Fransen, en vooral boegbeeld Kristina Mladenovic, waren een maatje te sterk voor de onderdanen van koning Philippe. Toch een bijzondere vermelding voor Alison van Uitvanck die een demonstratie gaf en Pauline Parmentier voor eigen volk liet afgaan als een gieter.

Slotsom, een verdiende kwalificatie voor ‘Les Bleus’, die zich mogen opmaken voor de halve finale tegen de Verenigde Staten. Terwijl de geklopte tegenstanders hun voordeel kunnen doen met het leergeld dat ze betaald hebben, vooral in het dubbelspel, waar ze nog niet goed bij de les waren. Volgende keer beter.

Genieten doe je met Maes Koffie

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

15 februari 2018

Advocaat Mary: “Het is dat ik financieel verantwoordelijk ben, anders had ik mijn kinderen al lang een proces aan hun broek gesmeerd.”

Sven Mary, Vlaanderens enfant terrible van de rechtbank, heeft het weer gedaan.

Deze keer wil hij volksvijand nummer 1, Salah Abdeslam, op vrije voeten krijgen wegens een brief die opgesteld werd in de verkeerde taal. Het leverde hem de nodige kritiek op. Vandaag praat hij voor het eerst openlijk over juridisch terrorisme, over zichzelf, en ook wel over zichzelf.

Het nieuws sloeg in als een bom op de sociale media. Meester Mary vindt het gerechtvaardigd om zijn bommengordelcliënt naar huis te sturen wegens een brief die in schabouwelijk Nederlands was opgesteld. Volgens experts, waaronder vooral Mary zelf, was het zelfs zo’n schabouwelijk Nederlands dat het strikt juridisch gezien wel eens Frans zou kunnen zijn.

Dat zulks in Brussel eerder regel dan uitzondering is, en dat ook ambtenaren en ziekenhuispersoneel in onze hoofdstad een door de overheid getolereerde gelijkaardige ‘Franse’ variant van het Nederlands spreken, vond Mary geen excuus.

S. Mary: “Deze brief is in het Frans geschreven, dus die tientallen doden in Frankrijk en België hebben geen enkele claim meer op gerechtigheid. Misschien hebben ze zichzelf wel opgeblazen om mijn cliënt in een lastig parket te brengen? Of om mij dit momentje te gunnen in de rechtbank. Een actie waarmee ze hun zinloos bestaan toch enige glans kunnen geven. Dat vergeef ik ze.”

Zo stelde Mary. En hij trok zijn proper gewassen toga helemaal naar boven om zijn navel te ontbloten en het lichaamsdeel kusjes en lieve woordjes toe te werpen.

De man in de straat reageerde enigszins afwijzend. Van een mompelend “nou nou nou, Sven” tot “ik hoop dat uw dochter ook eens in

klauwen van een salafist terechtkomt”. Zoiets laat Sven zich niet zeggen.

Pallieter: u bent boos, meester Mary?

S. Mary: “Zeer zeker. Ik kan het niet hebben dat mijn kinderen worden betrokken in de keuzes die ik maak als advocaat in het belang van de mensheid. Zij staan hier volledig buiten. Bovendien hebben ze in heel dit dossier geen bal gedaan. Integendeel. Ik herinner me één weekend dat ze thuis waren en lelijk in de weg liepen.

Waarom zouden zij met de media-aandacht gaan lopen? Dat ze zelf een crimineel vrijpleiten. Kotsbeu ben ik het, dat die rotkinderen met mijn eer gaan lopen. Het is dat ik financieel verantwoordelijk ben, anders had ik ze al lang een proces aan hun broek gesmeerd.”

Pallieter: op die manier. Kunnen we het even over de grond van de zaak hebben?

Is de heer Abdeslam…

S. Mary: “Alweer over Abdeslam?! Ik wil het daar helemaal niet over hebben, man. Ik heb met de grond van de zaak niets te maken. Dat is nu precies wat er fout is met dit rechtssysteem.

Iedereen wil het maar hebben over de feiten, de grond van de zaak, de verdachte… Daar gaat het niet om. Enig idee hoe dik zo’n dossier is?

Dat ga ik echt niet beginnen lezen. Nee, ik heb een Franse brief gevonden. Er is dus geen grond van de zaak. Dank u wel. En als er al een

Kruisende woorden 1096

A B C

Recent stapte de Brusselse politie af bij kunstenhuis Globe Aroma, trof daar een aantal vreemden zonder papieren aan en nam die ter identificatie mee naar het bureau, geheel volgens het boekje. Moord! Brand! Wat denkt de politie wel! De wet is toch ondergeschikt aan de kunsten zeker! Gedroomd wordt er veel, in de kunstensector...

Bij Oxfam hebben ze de voorbije dagen de hemel op hun blote knietjes bedankt dat Theo Francken nooit voor hen heeft gewerkt. Anders was de mediastorm allicht niet te overleven geweest.

E F

Een Jihadje doen

G

Een hoofddoekdragende deelneemster aan de Franse versie van The Voice heeft, omwille van omstreden berichten op Facebook, haar deelname aan het programma stopgezet. Wij zijn er heilig van overtuigd dat de jongedame niet moet wanhopen: de Franse openbare televisie zal haar allicht met open armen verwelkomen!

H I J

BBB

K L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1095 VINDT U OP BLZ. 14

De artistocratie

Wat een geluk

D

A. Aanpassen aan de smaak van deze tijd B. Niet bekrompen - Tin - Muzieknoot C. Militaire eenheid - Kinderziekte D. Oppervlaktemaat - De letter L in het NAVO-spellingsalfabet E. Brutaal opeisen F. Officier - Mooi en sierlijk G. Een ondiepte in water, zoals rotsen of een zandbank - Befaamde Parijse concertzaal H. Pers. vnw. - Rijwiel - Aarden kruik I. Huiidige afkortingsbenaming van de voormalige ‘Groep Diane’ Duits motorenfabriek - Inhoudsmaat J. Befaamd Duits weekblad - Allerlei dingen zonder orde bij elkaar K. Muzikaal oefenstuk - Roofvogels L. Grote hoeveelheden - Oververzadigd

Pallieter: u verdedigt nu een moslimterrorist, maar ooit verklaarde u in een interview dat u nooit extreemrechts zou willen verdedigen omwille van uw persoonlijke overtuiging…

S. Mary: “Hoe bedoel je? Is er een naziterrorist? Waar? Weet Vermassen dat al? Ik doe het voor de helft! Kan ik nog over huis, mijn legerjasje aantrekken?”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

grond is, ben ik dat wel. Zal ik u eens vertellen over die keer dat ik mijn teen stootte tegen mijn bureau? Man, dat deed pijn.”

Pallieter: minister Jambon vindt uw actie “twee straten te ver”…

S. Mary: “Jambon heeft het begrepen. Het gaat om mij. Ik, Sven ‘the man’ Mary. Heeft u gemerkt dat ik soms een legerjasje draag? Daar zit een interessant verhaal achter. Het begon allemaal…”

VERTICAAL 1. Zedenpreker 2. Militaire acties - Voorzetsel 3. Sportwapen - Gebruik (Lat.) 4. nergieleverancier - Muzieknoot Te dien einde 5. Bekend nummer van Gorki Vochtopstapeling in het weefsel 6. Afwijzing - Deel van een rekenkundige bewerking 7. Canadees singer-songwriter die o.m deel uitmaalkte van ‘Crosby, Stills, Nash & Young’ 8. Uitroep om stilte te manen - Halfedel- steen met een gesneden decoratie Ibidem 9. Voegwoord - Zeer moeilijk oplosbaar probleem 10. Getalstelsel dat met slechts 2 getallen werkt - Bid (Lat.) 11. Om het genoemde - Bepaalde loopvogels 12. Rampzalig - Meisjesnaam

Big boss Boeve – het klinkt wat gangsterachtig, toch? – van het katholiek onderwijs wil in àlle scholen de hoofddoek toelaten. Dat kan je niet aan de individuele scholen overlaten, vindt hij, en dus wil hij alle macht naar zich toetrekken om dat te regelen. Met deze zonnekoning in de Guimardstraat is het katholieke onderwijs nog niet aan de nieuwe patatjes toe.

Kleine misrekening Nogal wat Antwerpenaren hebben zich in de Sinjorenstee danig in hun koffie verslikt toen ze recent hoorden dat ze er gratis nog een jaar “kniplast” bovenop krijgen. Of ze ‘t op het stadhuis appreciëren dat ze met dat nieuws de gemeenteraadsverkiezingen in moeten, is zeer de vraag.

dan. Er ontbreekt iets in het rapport, volgens Koert. Wij denken eerder dat het bij Koert aan iets ontbreekt. Onbevooroordeeldheid, misschien.

Doorslaand argument In een “moeilijke” school in Laken vroeg vorige week een leerkracht aan een leerling om alstublieft te gaan zitten en kreeg pardoes een vuistslag in het gezicht. We zullen dat zeker moeten beschouwen als het gebruik van gebarentaal?

De contra’s Namens het roodgroen oppositiefront vertrok, naar men ons meedeelt, volgend bericht naar Afrika: “Soedanezen, hartelijk welkom in België! Allemaal samen tegen Theo!”

Existentieel Fouad Belkacem is zwaar gebelgd over de kans dat hij zijn staatsburgerschap alhier verliest. Hij moet daar wel van profiteren, vinden wij. Als hij ontbelgd is, is gebelgd zijn niet meer evident.

Nostalgie De Spaanse overheden worden steeds geprikkelder door de bewegingsvrijheid die Carles Puigdemont alhier te lande geniet, stelden onze collega’s van Doorbraak vast. Met name richt hun aversie zich tegen de Vlaamse regering en vooral de N-VA. Enig heimwee naar de Raad van Beroerten speelt España zichtbaar parten.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

De grapjas Er ging een schok door komediantenland vorige week! Advocaat Sven Mary die boudweg de vrijspraak voor Salah Abdeslam vroeg, zo’n grap had niemand kunnen bedenken!

Het tekort Er zijn reacties waar een mens zijn klok op gelijk kan zetten. Zoals die van Koert Debeuf, de gewezen Caïrotoerist en daardoor “MiddenOostenspecialist”, op het rapport inzake Soe-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be