't Pallieterke van 22 februari 2018

74ste jaargang • nummer 08 • donderdag 22 februari 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Oxfam: “Kunnen we er nu over zwijgen?”

Geldwolf gesignaleerd in Brussel: Michel Leroy (GIAL)

“Vlaanderen zendt zijn zonen uit”, luidt de titel van een boek van Frans Olbrechts over de verwezenlijkingen van Vlaamse wereldreizigers als Willem van Rubroek en Pieter van Gent. De zonen die we vandaag uitsturen blijken van mindere kwaliteit. Roland van Hauwermeiren en de seksfeestjes de hij in 2010 organiseerde, als plaatselijke Oxfamverantwoordelijke in het door aardbevingen geteisterde Haïti, hebben niet alleen zijn organisatie in verlegenheid gebracht, maar leiden nu tot een stroom van onthullingen die de gehele buitenlandse hulpverleningssector dreigt mee te sleuren.

Oxfam is een organisatie van mensen. En net als bij andere organisaties zal dus steeds de mogelijkheid bestaan dat individuen zich schuldig maken aan wangedrag, ook op seksueel gebied. Dat kan men de organisatie niet kwalijk nemen. Maar men mag wel verwachten dat ze haar eigen werking controleert, elk wangedrag gepast sanctioneert en alle voorzorgen neemt opdat het zich niet herhaalt. En dat heeft Oxfam helemaal niet gedaan. Telkens het er op aankwam, kreeg de bezorgdheid over de goede naam van de eigen club voorrang op de bescherming van slachtoffers.

Omerta De omzwervingen van recidivist Van Hauwermeire in de sector van de private ontwikkelingshulp zeggen veel over de doofpotmentaliteit die er heerst. Al in 2004 werd hij door de Franse ngo Merlin aan de deur gezet wegens betrokkenheid bij prostitutie in Liberia. Hij kreeg niettemin een verantwoordelijke functie bij Oxfam. Hij werd in 2006 opnieuw beschuldigd van zedenfeiten in Tsjaad. Dezelfde organisatie verplaatste hem naar Haïti, waar hij in 2010 orgieën in zijn luxevilla organiseerde (“in de stijl van Caligula”, stelde een getuige). Toch kon hij daarna wéér aan de slag, ditmaal bij het Franse Action Contre la Faim in Bangladesh.

Het schandaal rond Van Hauwermeiren heeft intussen voor een kettingreactie van onthullingen gezorgd. Medewerkers van Oxfam blijken nu ook betrokken bij zedenfeiten In Bangladesh, de Filippijnen, Nepal en Tsjaad.

Ook andere ngo’s, zoals Artsen Zonder Grenzen, komen in het vizier. Volgens heel wat betrokkenen gaat het enkel over het topje van de ijsberg.

Eén van de meest belastende documenten voor de hele sector dateert al van 2008, maar komt nu pas aan het licht. Toen bezorgde Save the Children een rapport aan Oxfam en 22 andere ngo’s, waarin ze werden gewaarschuwd dat hun medewerkers zich schuldig maakten aan seksueel misbruik van kinderen in Haïti, Ivoorkust en Soedan. Eén slachtoffertje was zes jaar.

Ontkenning De Britse verantwoordelijke van Oxfam, Mark Goldring, reageert gepikeerd op de golf van kritiek: “Men doet alsof we kindjes hebben vermoord.” Neen, er zijn geen kind-

jes vermoord, maar de verantwoordelijkheid van Oxfam is wel verpletterend. Klachten werden jarenlang genegeerd. Mensen werden soms wel ontslagen, maar het gerecht werd nooit ingeschakeld. Andere ngo’s werden niet gewaarschuwd voor de seksuele roofdieren die van de hulpverleningssector hun jachtterrein hadden gemaakt. De omerta, vanwege een organisatie die nochtans van “genderrechtvaardigheid” één van haar meest prominente doelen heeft gemaakt, was compleet.

Een verzwarende omstandigheid bij de verantwoordelijkheid van Oxfam is dezelfde als die van ouders en leraars: exploitatie van de zwakken is erger wanneer begaan door degenen die instaan voor de bescherming van die zwakken. Seks in ruil voor voedsel en hulpgoederen is erger dan seks in ruil voor geld. Een Haïtiaans meisje getuigt: “De mensen die ons verkrachtten waren dezelfde die we zagen in het hulpkantoor.”

Ook bij Oxfam België overheerst het ontkenningsgedrag. Voorzitter Stefaan Declercq: “De details van het verleden zijn veel minder belangrijk dan de lessen voor de toekomst.”

Wat hij bedoelt: “Kunnen jullie er nu over zwijgen en opnieuw beginnen te storten, a.u.b.?”

Schroom Wanneer het over verantwoordelijkheid gaat, moeten ook de westerse donoren van Oxfam zich ernstige vragen stellen. Toen in eigen land de schandalen rond Samusocial en een aantal andere binnenlandse vzw’s aan het licht kwamen, had ik al bemerkt dat het geen toeval is dat deze wanpraktijken zich vooral in de sector van de hulpverlening voordoen. De schroom om kritische vragen te stellen bij activiteiten die gericht zijn op hulp aan de zwakken is groot. Niemand wil gezien worden als een onmens.

Bij media en politiek bestaat dan ook weinig bereidheid om op zoek te gaan naar onregelmatigheden in deze sector. Die mentaliteit verklaart waarom deze nochtans ernstige en vaak gepleegde zedenfeiten, waarvan heel wat mensen kennis moeten gehad hebben, nooit eerder in de publiciteit kwamen. Pas toen een artikel in The Times de stilte doorbrak, kwam een golf van aantijgingen op gang. We mogen verwachten dat er nog meer komt.

Financiële misbruiken Hopelijk laat al die aandacht ooit wat licht schijnen op een ander luik van de bezigheden van Oxfam en co: de financiën. In het dossierVan Hauwermeiren is er immers ook sprake van financiële onregelmatigheden, die echter enkel aan het licht kwamen door het seksschandaal.

Oxfam is een multinational met een omzet van meer dan een miljard euro. Maar omdat er geen aandeelhouders zijn en geen winst wordt uitgekeerd, hebben weinigen er persoonlijk belang bij om de besteding van die middelen

te controleren. Integendeel, de verantwoordelijken zullen liever iets door de vingers zien dan door een onderzoek en doortastende maatregelen de buitenwereld te alarmeren, zoals ze ook de seksuele misbruiken liefst negeerden.

De schenkers verrichten evenmin controle. Het is volstrekt onmogelijk dat deze situatie niet leidt tot allerlei vormen van profitariaat, misbruik en diefstal.

Dan hebben het nog maar over echte onregelmatigheden. Ook de “normale” bestedingspatronen van ngo’s schreeuwen om het overwinnen van de schroom om vragen te stellen. Eén van de wijzere mensen die in dit land ontwikkelingssamenwerking onder zich heeft gehad, Jacqueline Mayence-Goossens (MR), verklaarde ooit dat meer dan de helft van het geld dat aan private verenigingen voor ontwikkelingshulp wordt gegeven België nooit verlaat. Dat gaat naar fondsenwerving, administratie en personeel. Af en toe zelfs naar inmenging in het Belgische politieke debat, zoals de recente campagne van 11.11.11

tegen het vluchtelingenbeleid van Francken: binnenlandse politieke propaganda met geld bestemd voor buitenlandse hulp.

En zelfs wanneer de centen in het buitenland geraken, zijn ze nog niet bij arme Aisha, Ayaan of Babangida. Er zijn ook nog de Van Hauwermeires, de lokale netwerken en de overheidscontacten die moeten onderhouden worden.

“Ik geef toch niets aan 11.11.11, Oxfam en co.”, hoor ik u denken. Vergeet het maar. Meer dan de helft van de inkomsten van deze organisaties komt van de overheid, van de belastingbetaler, van u dus. U hebt niet alleen het recht om te weten of dat geld niet gebruikt worden om de seksuele noden van ontwikkelingshelpers te bevredigen. Ook de “normale” besteding roept vragen op.

Meer zelfs, het wordt tijd om het hele concept van private ontwikkelingshulp met publiek geld in vraag te stellen.

Op onderzoek in naoorlogse Servië

Jurgen Ceder

Lees blz. 11

2

Actueel

22 februari 2018

‘Misbruikmoskee’ in Borgerhout is spreekbuis van IS-prediker Eerder deze maand viel de gerechtelijke politie een moskee in Borgerhout binnen. Een vooraanstaand bestuurslid van de El Fathmoskee in de Ranstraat zou immers een minderjarig meisje hebben aangerand in het gebedshuis. Vorige week kwam meer ongure informatie naar boven. De El Fathmoskee blijkt namelijk verschillende malen een forum te hebben gegeven aan een islamistische haatprediker die samenwerkte met terreurgroep IS.

Afgelopen dagen werd Borgerhout opgeschrikt door de onthulling rond de El Fathmoskee. Een bestuurder van de moskee zou namelijk een minderjarig meisje misbruikt hebben.

Hij zou op de koop toe gechanteerd geweest zijn met videomateriaal hiervan door de toenmalige imam. Op basis van nieuwe informatie, verzameld door jihadkenner Peter Velle en SCEPTR, blijkt echter nog meer. Een zekere Tarik Ibn Ali (ook gekend als Tarik Chadlioui), verdacht van het rekruteren van strijders voor de islamistische terreurgroep IS, was immers tot voor kort een graag geziene gast bij de Borgerhoutse moskee.

Moskee El Fath Tarik Ibn Ali kwam onlangs in het nieuws omdat een andere moslimextremist, Ali Houri, had opgeroepen om Ibn Ali financieel te steunen na diens arrestatie. Dat diezelfde Ali Houri ongehinderd kon spreken in het gemeentehuis van Genk en een gemeenschapsschooltje, vonden velen problematisch. Tarik Ibn Ali werd namelijk een tijd geleden gearresteerd in Birmingham op verzoek van de Spaanse veiligheidsdiensten. Dit omwille van het oprichten van een IS-cel op het vakantie-eiland Mallorca, waarvan hij ook geestelijk leider werd.

Deze Ibn Ali sprak vorig jaar minstens twee keer in moskee El Fath in Borgerhout, zo blijkt uit aankondigingen op de immens populaire Facebookpagina van Ibn Ali (meer dan 70.000 vind-ik-leuks), die overigens nog steeds actief is. Deze spreekbeurten vonden slechts luttele weken voor de arrestatie van Ibn Ali in het Verenigd Koninkrijk plaats. Hiervoor gaf de extremist nog meerdere spreekbeurten in de El

Fathmoskee in 2013, 2014, 2015…

Opvallend: het was pas na een grootschalig inter-Europees onderzoek dat Ibn Ali werd gearresteerd. Een concreet Belgisch onderzoek naar de moslimextremist was er nooit, zo kon Het Nieuwsblad vorig jaar met zekerheid bevestigen. De extremist kon zo dus jarenlang preken in Borgerhout, maar ook op andere Belgische plaatsen zoals Luik en Verviers. Daarnaast was de extremist ook een graag geziene gast in Nederlandse moskeeën. Nochtans werd al in 2014 gewaarschuwd voor de kwalijke impact van de haatprediker.

MONSTERVERBOND

de vloer komen – weten dat dit niet langer zal doorgaan vanuit de El Fathmoskee.

Bij ‘Steunproject VZW’ zegt men niet op de hoogte te zijn van de vele lezingen die Tarik Ibn Ali gaf in de moskee Al Fath. “We werken samen met de moskee op externe activiteiten, maar ik weet niet wat daar intern gebeurt”, stelde een bestuurder van ‘Steunproject VZW’ in een reactie aan SCEPTR. “We hebben een zelfstandige werking, de Al Fath-moskee springt op onze kar in het kader van onze activiteiten, niet omgekeerd. Onze activiteiten gaan overigens door met vele andere moskeeën in het Antwerpse, niet enkel moskee El Fath.”

Wel is Tarik Ibn Ali geen onbekende voor de bestuurder. “Ik heb hem een keer gezien op een lezing, maar ik heb hem persoonlijk nog nooit iets extreem horen zeggen”, luidt het. “Hij is naar ik weet ook populair vanwege komische optredens, niet zo zeer omwille van extremistische boodschappen. Maar zo zie je maar, je weet nooit alles over iemand. Wij vielen allemaal wat uit de lucht toen het nieuws over Ibn Ali’s arrestatie ons bereikte.”

De bestuursleden van de moskee hebben sinds de affaire losbarstte een spreekverbod gekregen. Advocaat Raf Jespers, die het moskeebestuur vertegenwoordigt, kon niet bereikt worden voor een reactie. Frappant detail: Jespers is verbonden aan Progress Lawyers Network. Dat is het linkse advocatenbureau dat hechte banden onderhoudt met de PVDA en “verzet in en buiten de rechtbank” organiseert. Het bureau werd vooral bekend door zijn rol in de visumrel. Hierbij vertegenwoordigde advocate Mieke van den Broeck het gezin

“Tarik Ibn Ali is naar ik weet ook populair vanwege komische optredens” El Fath rechtstreeks en via via gesubsidieerd En er is meer. El Fath wordt namelijk gesteund door stad Antwerpen. Dit voor concrete activiteiten van vzw Kebdana (waaronder Moskee El Fath ressorteert) zoals opendeurdagen, maar ook indirect zoals via ‘Borgerhout Fietst’ en ‘Steunproject VZW’, dat frequent samenwerkt met moskee El Fath. Zo communiceerde ‘Steunproject VZW’ nog in november om vanuit moskee El Fath een islamitische jeugdbeweging te willen oprichten in samenwerking met de scouts van Berkane in Marokko, al liet een bestuurder van ‘Steunproject VZW’ – waar tal van politici veelvuldig over

dat een visum wilde in een juridische hetze met Theo Francken (N-VA), staatssecretaris voor Asiel en Migratie.

Steun

Jonas Naeyaert, hoofdredacteur SCEPTR.

BE39 7390 1640 4519

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

Op Valentijnsdag - een feest dat in vele islamitische landen verboden is - ondertekenden de lijsttrekkers van GroenLinks, PvdA, SP en NIDA in Rotterdam het ‘Manifest voor verbinding’. Dat was de bezegeling van het Rotterdamse Links Verbond.

Het is de eerste keer dat gewone partijen openlijk bondgenootschappen sluiten met een islamitische partij. Lijsttrekker Judith Bokhove van GroenLinks beweerde dat zij blij was met het verbond. Zij moest haar mond nog niet houden, ze moest zich niet laten besnijden en ze moest zelfs geen hoofddoek dragen. Dat kan allemaal wachten tot de moslims écht aan de macht zijn.

MEDIA EERST Tijdens het debat dat in de Tweede Kamer volgde op het ontslag van minister Halbe Zijlstra, deed premier Rutte een merkwaardige uitspraak. Rutte vertelde dat Zijlstra hem enkele weken eerder had ingelicht over wat op til was. Dat hij had gelogen over de ontmoeting met Poetin en de uitspraken die de Russische president daarbij zou hebben gedaan, én dat De Volkskrant met een stuk daarover bezig was. Zijlstra vertrouwde Rutte toe dat hij in De Volkskrant volledig open kaart zou spelen. Rutte hield gedurende weken zijn mond, want, verklaarde hij aan het parlement, hij wilde de primeur van de krant niet om zeep helpen. Dat vond Rutte “een te respecteren affaire” en “geen onjuiste afweging”. De media ging dus voor op het inlichten van het parlement, hetgeen nochtans Ruttes grondwettelijke plicht is als het over belangrijke zaken gaat. De oppositie in de Tweede Kamer, Geert Wilders op kop, reageerde dan ook verbolgen. Niettemin kreeg Rutte nadien toch het vertrouwen van een meerderheid van de Kamerleden.

RANCUNEUS Het ijzer smeden terwijl het heet is, moet Trump gedacht hebben, toen bleek dat de FBI geblunderd had bij de schietpartij op een school in Florida. De dienst had namelijk in de maanden en weken voor de schietpartij twee cruciale tips gekregen over de dader en wat die van plan was, maar had met die tips niets gedaan. Een rancuneuze Trump, die al sinds de kiescampagne overhoop ligt met de FBI, kon het niet laten het volgende te tweeten: “Zeer droef dat de FBI al de signalen gemist heeft die door de Florida-schutter werden uitgezonden. Dat is onaanvaardbaar. Ze steken te veel tijd in het trachten te bewijzen van de Russische betrokkenheid bij de Trump-campagne – er is geen betrokkenheid. Keer terug naar de basis en maak ons allen trots!” Een serieuze schop tegen de schenen, noemen we dat.

(BIC KREDBEBB)

Arbeidseconomen tegen de vakbonden

Uit de smalle beursstraat

Recent traden enkele Vlaamse economen gespecialiseerd in arbeidsmarktbeleid op de voorgrond. Ze zijn zeer kritisch over de starre houding van de vakbonden in een aantal sociaaleconomische dossiers en ergeren zich aan het ‘fake news’ dat uit syndicale hoek wordt verspreid. Opvallend, want die economen hadden lange tijd een eerder links etiket.

De loonvoorwaarden die worden opgelegd zijn niet aangepast aan de specifieke situatie in een bedrijf. Het zou moeten kunnen dat bedrijven die het moeilijker hebben iets lagere lonen dan sectoraal afgesproken uitbetalen.

Voor de vakbonden zijn die voorstellen natuurlijk onbespreekbaar. Net zoals het pleidooi van Ive Marx om het brugpensioen af te schaffen. Hij wordt daarin bijgetreden door een andere arbeidseconoom: Stijn Baert (UGent). Net als Marx werd hij lange tijd als links afgeschilderd. Maar op basis van de economische feiten pleit ook Baert voor de afschaffing van het brugpensioen: we moeten met z’n allen langer werken en de vele openstaande vacatures schreeuwen om te worden ingevuld.

De bijdrage van mensen als Marx en Baert tot het sociaaleconomische debat is verfrissend. Ze baseren zich op de feiten.

Het is niet zoals de van radicaal-liberaal naar links opgeschoven Paul de Grauwe, die van zichzelf vindt dat hij een linkse tegenstem moet zijn in het debat en daarom standpunten inneemt (zoals “begrotingstekorten zijn geen probleem”) waarvan men zich kan afvragen of hij er eigenlijk wel achter staat.

Gevolg voor figuren als Ive Marx is wel dat ze sinds kort door links worden uitgespuwd. Zelf ging hij vaak over zijn armoedeonderzoek spreken voor linkse gremia. Sinds hij op het vlak van arbeidsmarktbeleid voor sommigen onaangename standpunten inneemt, wordt hij genegeerd. En als hij toch een lezing mag geven en zegt dat het beleid van de regering-Michel ook positieve aspecten vertoont, volgt al snel boegeroep. Het niveau van links Vlaanderen anno 2018 ligt even laag als vijf, Angélique Vanderstraeten tien en zelfs twintig jaar geleden.

“Het meest deprimerende aan het gesprek met Ive Marx en Caroline Copers in De Tijd? Het had evengoed in 1998 kunnen hebben plaats gehad. Geen millimeter evolutie.” Dit Twitterbericht van Jan Denys, arbeidsmarktexpert bij uitzendbedrijf Randstad, was de nagel op de kop.

Klassieke vakbondspraat Even het kader schetsen: in een interessante reeks in de weekendeditie van De Tijd trekt de redactie met twee figuren uit het sociaaleconomisch leven naar Poupehan, het plaatsje in de Ardennen waar begin jaren tachtig in het grootste geheim het herstelbeleid van de regeringen-Martens vorm kreeg.

Vorige week werden Caroline Copers, hoofd van het Vlaamse ABVV en Ive Marx, econoom en arbeidsmarktspecialist aan de Universiteit Antwerpen, bij elkaar gezet.

Copers liet aan het begin van het gesprek weten dat ze ervan uitging dat beiden op vele vlakken akkoord zouden gaan. Niet omwille van de achternaam van Ive Marx (overigens geen familie van Karl Marx), maar wel omdat de econoom vooral rond armoede heeft gewerkt. Dus moest die wel linkse standpunten innemen, dacht Copers.

Dat viel flink tegen. De kloof tussen beiden was diep en werd tijdens die tweedaagse in Poupehan alleen maar dieper. Copers kwam met de klassieke syndicale vooroordelen en fabeltjes op de proppen: de jobs die hier gecreëerd wor-

den zijn onzeker en vaak deeltijdse functies, het is zwaar werk dat onderbetaald wordt, wanneer oudere werknemers ontslagen worden gaan die best met brugpensioen, in België is een klasse van ‘working poor’ (arme werkenden) aan het ontstaan, arbeidsduurvermindering is de oplossing voor de bestaande werkloosheid.

Het is daar waar Jan Denys in zijn Twitterbericht naar verwees: de standpunten van de vakbonden zijn al decennia dezelfde.

Verfrissende jonge economen Ive Marx liet zich niet in de hoek drummen en ontkrachtte een aantal vakbondsmythes. Zo is het fout te stellen dat de meeste banen precaire en tijdelijke jobs zijn. De meeste jobs (voor 90 procent) in Vlaanderen zijn een klassiek arbeidscontract van onbepaalde duur. En als er flexibele banen zijn, dan is het beter zo’n job aan te nemen dan werkloos te blijven. Wel wijst Marx erop dat het een probleem is voor laaggeschoolden om hier op de arbeidsmarkt te treden. De minimumlonen zijn hier nog altijd te hoog en het uurloon is niet in verhouding tot de productiviteit. Daarmee wil hij niet zeggen dat mensen ondermaats moeten worden betaald. Een systeem van loonsubsidies en fiscale voordelen moet de laaggeschoolden makkelijker aan een job helpen. Marx wijst ook naar het rigide loonoverleg waar de vakbonden een nefaste rol spelen.

Actueel

22 februari 2018

De vergeten faciliteitengemeenten

Nieuwsfeit van de week

N-VA wil dat de faciliteiten in taalgrensgemeente Bever worden afgeschaft. Het stadsbestuur van Ronse is ook vragende partij om de taalfaciliteiten af te serveren. Goed zo.

Er bestaat geen enkele reden om dit taalregime nog te behouden. Bovendien zijn Bever en Ronse allang geen communautair ‘strijdgebied’ meer zoals de Vlaamse Rand. Toch blijven de Franstaligen ook in het dossier van de vergeten taalgrensgemeenten om een onbegrijpelijke reden op de rem staan.

Registratie als donor kan voortaan via computer of huisarts

Het is altijd een handige quizvraag: welke is de Vlaamse faciliteitengemeente met het meeste inwoners? Weinigen zullen de stad Ronse met zijn 26.000 zielen noemen. De voorbije jaren was men bijna vergeten dat er in het uiterste zuiden van de provincie OostVlaanderen een stad is met faciliteiten voor Franstaligen. Ronse, dat was enkel bekend als één van de drie of vier steden en gemeenten in de Vlaamse Ardennen (samen met Oudenaarde, Geraardsbergen en Brakel) waar van eind februari tot half april bijna elke zondag een wielerkoers passeert.

Maar recentelijk kwam Ronse in het nieuws naar aanleiding van het debat over de Vlaamse gemeentefusies. Het is bekend dat de Vlaamse regering steden en gemeenten ertoe aanzet om te fuseren: een samengaan houdt in dat de Vlaamse regering een financiële bonus krijgen in de vorm van een schuldovername. Concreet gaat het om 500 euro schuld per inwoner van de deelnemende gemeente. Echter, de stad Ronse kan niet fuseren met de omringende gemeenten Maarkedal en Kluisbergen. Gewoon omdat Ronse een faciliteitengemeente is en een fusie een uitbreiding van die faciliteiten met zich mee zou kunnen brengen.

De Ronsese burgemeester Luc Dupont (CD&V) vroeg dan ook aan Vlaams ministerpresident Geert Bourgeois om druk te zetten zodat een einde kan komen aan die faciliteiten. Dat zet de deur open voor fusies. Hetzelfde geldt voor de Vlaams-Brabantse taalgrensfaciliteitengemeente Bever (circa 2.500 inwoners), waar N-VA pleit voor een afschaffing om fusies met de omliggende dorpen in het Pajottenland mogelijk te maken. De Vlaamse minister-president is natuurlijk voorstander van de afschaffing van de faciliteiten, maar liet meteen weten dat hiervoor een herziening van de grondwet nodig is.

Een onbegrijpelijk Franstalig njet Een piste die de ronde doet is dat de Vlaamse taalgrensgemeenten met faciliteiten worden losgekoppeld van de zes Vlaamse randgemeenten rond Brussel. In Ronse en Bever zijn er nog amper spanningen tussen Vlamingen en Franstaligen. In Ronse bijvoorbeeld is het zowat twintig jaar geleden dat er bij de verkiezingen nog een Franstalige lijst is opgekomen. En het was dan nog vooral een lokale dissidente lijst van de Vlaamse liberalen. Onder impuls van streekgenoot Alexander De Croo hebben de verschillende liberale fracties in Ronse de strijdbijl begraven en gingen ze als één partij naar de verkiezingen. Met succes, want Open Vld heeft er daar in het zuiden van Oost-Vlaanderen voor gezorgd dat de socialisten na tachtig jaar uit het stadhuis werden verdreven. Nu is het bestuur in handen van een coalitie bestaande uit CD&V/ Groen, Open Vld en N-VA. De motie om de faciliteiten in Ronse af te schaffen werd afgezien van de sp.a door iedereen goedgekeurd.

Volgt dan nu enige goodwill bij de Franstali-

3

gen? Niet echt. In een interview in het Franstalige weekblad Le Vif pleiten twee Waalse politici voor het behoud van de faciliteiten. Het gaat om Rudy Demotte (PS, minister-president van de Franse Gemeenschap en burgemeester van Doornik) en Jean-Luc Crucke (MR, Waals minister en burgemeester van Frasnes-lez-Anvaing in Henegouwen). Beiden zijn geboren in Ronse en kennen de stad goed. Toch willen ze niet dat de faciliteiten verdwijnen. In slecht dialect zeggen ze in het interview dat de Vlaamse partijen altijd mogen “lopen”. De afschaffing komt er niet. De twee politici reiken niet echt valabele argumenten aan voor het behoud, tenzij dat het een soort van ‘capitulatie’ zou zijn voor de Vlaams-nationalisten. En tegelijk laat Crucke weten dat er in zijn gemeente Frasnes veel Vlamingen wonen en dat die in de gemeente in het Nederlands bediend worden. We moeten nog eens zien of dit echt gebeurt. Overigens mag Crucke blij zijn dat er geen talentellingen meer zijn in zijn gemeente, of het percentage Vlamingen zou wel eens hoog kunnen uitvallen.

Sociologische samenstelling Meteen zitten we bij één van de redenen voor de absurditeit van de faciliteiten. Die zijn in Bever en Ronse ingevoerd in 1963 op basis van een talentelling uit 1947. Een telling die zoals we weten niet echt valabel was. Mensen werden onder druk gezet om het Frans als huistaal op te geven, zeker in 1947, toen de antiVlaamse naoorlogse repressie nog woedde.

Ronse kampte ook met het trauma van de geëxecuteerde oorlogsburgemeester Leo Vindevogel. Door die faciliteiten betaalt de stad Ronse nu nog altijd een hoge prijs. Aanvankelijk kwam het taalregime tegemoet aan een franskiljonse elite in Ronse. De taalgrensgemeente was begin jaren ’60 nog een bloeiende textielstad. Maar in de jaren ’70 veranderde alles. Veel fabrieken sloten. Bij de uitbouw van het netwerk van snelwegen in Vlaanderen werd Ronse terzijde gelaten. De sociologische samenstelling van de stad veranderde, onder andere door de aanwezigheid van taalfaciliteiten.

‘Have nots’ uit het nabijgelegen Wallonië - uit verpauperde wijken van Henegouwse stadjes als Lessen - trokken naar Ronse. De werkloosheid nam toe door deze binnenlandse ‘aangespoelden’ in de Vlaamse Ardennen. Daarnaast trokken ook meer en meer mensen van Arabische origine naar Ronse. Goedkope (huur) woningen maakten dat ze van Brussel naar de Vlaamse Ardennen verhuisden. Op vrijdag kan men in de straten waar een moskee gevestigd is bijna niet meer voorbijrijden. Daar waar vroeger de meer begoede Ronsenaars Franstalig waren, is het nu omgekeerd. De stad met een werkloosheid van 10 procent en veel armoede zit zo in een negatieve spiraal. Het afschaffen van de faciliteiten moet ervoor zorgen dat Ronse daaruit raakt, maar helaas lijkt dat nog ‘t Pallieterke niet voor morgen.

Minder uitwijzingen in Duitsland In vergelijking met het voorjaar is het aantal uitwijzingen van afgewezen asielzoekers bij onze oosterburen in de loop van vorig jaar gedaald. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken bevestigde onlangs een bericht hierover in de boulevardkrant Bild en gaf cijfers vrij waaruit bleek dat het voorbije jaar 23.966 afgewezen asielzoekers naar hun herkomstland werden teruggebracht.

Dat zijn er ongeveer 1.400 minder dan het 2016 veel uitwijzingen te maken hadden met jaar daarvoor, 2016, een vermindering van 5,6 de talrijke illegale migranten die via de Balkan procent. Sinds december 2016 bijvoorbeeld geprobeerd hadden Duitsland te bereiken, en werden maar 174 personen teruggevlogen van daaruit werden teruggestuurd. Die massa naar Afghanistan. Sinds midden 2017 geldt was in 2017 verwerkt. Zo kan men het inderer – met uitzondering van veroordeelde cri- daad proberen te verklaren….

De Beierse minister van Binnenlandse minelen – daarenboven een uitwijzingsstop Zaken, Joachim Herrmann (CSU), had echnaar het Aziatische land. ter ook een andere verklaring. Het lage aanHet prijskaartje tal uitwijzingen naar Afrikaanse staten heeft Bijna alle uitwijzingen gebeurden met het volgens hem alles te maken met die (Noordvliegtuig: 98 procent. De Bondspolitie heeft Afrikaanse) staten die “niet meewerken en in totaal ongeveer 11 miljoen euro voor de ons absoluut niet helpen, want ze bezorgen vluchten moeten neertellen. ons niet de nodige passen en andere officiHet Ministerie van Binnenlandse Zaken ële documenten”. Waar hebben we dat nog had het in haar verklaring voor de daling van gehoord? het aantal uitwijzingen over het feit dat in Piet van Nieuwvliet

Briefje aan Guy Vanhengel

Brusselse smurf Mijnheer de regimedweil, Gij vindt dus dat N-VA niet in staat kan zijn om Brussel mee te besturen, omdat N-VA’ers niet erg hoog zouden oplopen met het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Meer nog vindt gij bovendien dat hun discours en hun houding meer en meer in de buurt komen van het Vlaams Belang. En daarmee is het hoge woord eruit en meent gij een stok te hebben om de Vlaams-nationalisten in het algemeen meppen te verkopen en te diaboliseren teneinde hen uit te sluiten.

Breedsprakerig en met een stalen tronie komt gij uzelf en uw partij als alternatief aanbieden: “Voor hen die dergelijk discours niet willen en willen vermijden dat Brussel gebruikt wordt om een stap dichter bij het einde van België te komen, is er een alternatief: de sociaalliberalen.” De sociaalliberalen… Ge moet er toch maar opkomen en er nog in geloven ook. Bovendien – over discours van anderen gesproken – klinken uw ontboezemingen gelijkluidend met die van Olivier Maingain van DéFi, het vroegere FDF. Het einde van België vermijden en de oude verhoudingen overeind houden, dat is wat jullie bindt en verenigt.

Gepokt en gemazeld als gij zijt als oude politieke krokodil, zijt gij een man van het oude regime waarin de klassieke partijen elkaar vinden en de boel mooi onder elkaar verdelen. Gij speelt liever mee met de postjespakkers en vetpotvreters van de PS dan met eigen mensen – Vlamingen – samen te werken. Dat gij u nog geen lidkaart van de PS hebt aangeschaft! Gij zoudt er niet misstaan en het zou zelfs beter passen bij ùw stijl en uw discours. Schepen Karine Lalieux van de PS keurde in 2008 het onwettelijke contract van schijnzelfstandige met de Gial-directeur (1.000 euro per dag) goed. Zij is ook bevoegd voor een vzw waar haar broer CEO is, vernemen we via Twitter van N-VA’er Johan van den Driessche. Volgens burgemeester Close (PS) en uw partijgenote Els Ampe is er echter geen sprake van belangenvermenging…

Jawadde! Open Vld is echt wél geschikt om te regeren in Brussel.

Zeg nu zelf, wat hebt gij de voorbije jaren aan origineels gedaan als minister? Als

‘Vlaamse’ minister hebt gij lak aan de taalwetgeving; gij spreekt liever Frans met uw collega’s, zonder een Nederlands wederwoord van een Franstalige te vragen. Dat de taalwetten met de voeten getreden worden op veel niveaus in Brussel, zal u worst wezen.

Ook dat is een reden waarom gij Vlaams Belangers en N-VA’ers rauw lust, want zij leggen vaak de vinger op die wonde. Met u gaat de verbeulemansing, de verfransing en de ont-Vlaamsing van Brussel onverminderd voort. Gij zijt nog een van de fossiele vertegenwoordigers van de aloude Pest Voor Vlaanderen, zoals uw partij eertijds werd genoemd. Het kan u allemaal geen barst schelen. Op de manier waarop gij aan dagjespolitiek doet, marginaliseert gij de Brusselse Vlamingen tot een groepje dat omwille van de zogenaamde communautaire vrede niet meer kan en mag opkomen voor zijn eigen rechten en culturele waarden, maar herleid wordt tot een gedoogd verlengstuk van de Franstalige greep op de hoofdstad en de mede-uitvoerder van megaprojecten waarin de Franstaligen de dikste en grootste – en wellicht ook de enige – vinger in de pap hebben.

Gij vindt uzelf zo geweldig dat gij het maar vanzelfsprekend vindt om liefst voor eeuwig minister te zijn in Brussel. In 2019 zult gij alweer de lijst trekken… Wat een bloedarmoede. Is er dan echt niemand die wat jeugdig vuur kan brengen? Gij straalt immers niets fris of origineels uit en gij trapt iedereen die u in de weg loopt weg. Gij geniet elke dag van uw eigen gloriol en het zou mij niet verbazen mocht gij elke morgen voor de spiegel staan om uzelf te feliciteren met uw geweldige uitstraling en capaciteiten.

Een opgeblazen kikker zijt gij, een man zonder principes, een dweil van het regime…

Een klein ventje dat er alles voor over heeft om zich vast te klampen aan de macht, zelfs in samenwerking met de grootste vijanden van Vlaanderen. Uw spel is zo doorzichtig dat het lachwekkend en tegelijk ook triestig is.

Het verbaast me dan ook allerminst dat zelfs veel Open Vld’ers in Vlaanderen zich wat gegeneerd voelen als uw naam valt.

4

Dossier

22 februari 2018

Rode Hongersnood (2) Michail Gorbatsjov is nog een peuter als hij in 1932-‘33 de hongersnood overleeft die twee tantes en een oom het leven kost. “Lijfeigenschap” is het woord dat hij gebruikt als hij over de collectieve boerderijen spreekt.

Saboteurs en samenzweerders

Kannibalisme

De onteigening van het boerenland in heel de Sovjet-Unie en de dekoelakkisatie (vermoorden of verbannen van zogenaamde rijke boeren) ten voordele van reusachtige collectieve boerderijen gaan niet zonder slag of stoot.

Er zijn tienduizenden incidenten in 1930, vooral in Oekraïne, waar een nationale afkeer bestaat voor de veelal Russische partijelite.

Ooit zelfstandige boeren zijn nu arbeiders op een ‘sovchoze’ of een ‘kolchoz’. Ze mogen de boerderij niet zonder toestemming verlaten, kunnen niets zelf beslissen, en ze krijgen een hongerloon of wat afval in natura.

Ze werken dus zo weinig mogelijk, trekken zich geen barst aan van het onderhoud van de machines en de tractoren en ze stelen als de raven. Het weer zit niet mee en de oogst van graan en andere voedingsmiddelen is in 1931 beduidend lager. Tezelfdertijd eist de partij een extra grote opbrengst, om met de harde deviezen van de export buitenlandse technologie te kopen. De oorzaak van de problemen ligt voor de hand voor de communisten.

Alles is de schuld van saboteurs en samenzweerders die de zwaarste straf verdienen.

De tekenen van de hongersnood zijn te bespeuren, maar iedereen zwijgt.

Maar er zijn geen geallieerde legers die de rampgebieden bevrijden en de slachtoffers filmen. Tot nog toe zijn slechts twaalf authentieke foto’s opgedoken van stervende en dode mensen langs de wegen en in hun huizen. De rapporten bereiken wel het Kremlin en daar begint een grootse doofpotoperatie. Er mag geen hulp aan het buitenland gevraagd worden gezien de hongersnood geen natuurramp is, maar een gewenst effect. Zes miljoen mensen sterven de vreselijkst mogelijke dood, onder wie 3,9 miljoen Oekraïners; aantallen die onze verbeelding te boven gaan.

In haar boek “Rode Hongersnood” beschrijft historica Anne Applebaum de praktijk. Veel leiders van de zoektochten zijn Russen, maar het voetvolk bestaat soms uit buren of familieleden die zelf hongerlijden en bang zijn geëxecuteerd te worden. Ze krijgen dan een klein deel van de buit, zodat ze niet helemaal verhongeren. Rook uit schouwen is verdacht en wijst op koken, al is het soep van gras of brandnetels. Mensen die er niet uitgeteerd uitzien, worden gestraft. De verhongering leidt ook tot vernietiging van het immuniteitssysteem, zware ziektes en dood. Ouders brengen hun kinderen naar de steden in de hoop dat ze in weeshuizen iets te eten krijgen en gaan dan langs de weg liggen sterven.

De geheime politie noteert veel gevallen van kannibalisme. Lijken worden versneden, maar ook worden mensen vermoord om ze op te eten. “En passant” verbiedt de partij het gebruik van het Oekraïens en de geheime politie arresteert duizenden leraars, taalkundigen, kunstenaars en Oekraïense bazen van collectieve boerderijen, zodat de Oekraïense elite weggeveegd wordt. Begin 1934 is Stalin overtuigd dat iedereen zijn lesje geleerd heeft en krijgen de overlevenden wat te eten en zaaigoed.

Moorden met bureaucratische middelen Stalin heeft de collectivisering zelf mee uitgedacht en hij volgt fanatiek de implicatie. Partijbonzen weten dat ze hun baan en zelfs hun leven verliezen als ze de bevelen niet uitvoeren. Ze laten in heel de SovjetUnie verwoed en gewelddadig graan inzamelen, en dan vooral in Oekraïne. Als gevolg daarvan wordt in een derde van dat land niet meer ingezaaid, want de mensen hebben alleen nog hun zaaigoed om te eten. De geheime politie stelt de eerste rapporten op over doden door verhongering. Lagere plaatselijke partijfunctionarissen melden dat een ramp op komst is en schrijven rechtstreeks aan Stalin en zijn trawanten. Die weigeren hun politiek terug te draaien en nemen nog hardere maatregelen.

Iemand die een beetje voedsel steelt op een collectieve boerderij krijgt minstens tien jaar, of zelfs de kogel (4.500 gefusilleerden in zes maanden). Het aantal mensen dat naar de concentratiekampen van de Goelag gestuurd wordt, verdubbelt, van 260.000 naar 510.000.

De situatie in Oekraïne loopt uit de hand en in de herfst van 1932 is de oogst zo’n 60 procent lager dan de opzettelijk hoge ramingen. Stalin en consorten beslissen dat voor eens en altijd de rug van de Oekraïners moet gebroken worden.

Zoals Hitler nooit een bevel heeft gegeven alle Joden te vermoorden, bestaat er ook geen Stalindocument dat de hongerdood beveelt. Bureaucratische maatregelen volstaan. Duizenden boerderijen en honderden dorpen worden op zwarte lijsten geplaatst omdat ze niet genoeg leveren.

Ze krijgen extra collectieve straffen en de mensen moeten dikwijls hun hele hebben en houden afstaan. In november 1932 is de hongersnood een gruwelijke realiteit in Oekraïne, in de Noordelijke Kaukasus (waar veel Oekraïners wonen), in Kazachstan (bij de Kazachen, niet bij de daar wonende Russen) en in streken langs de Wolga. Overal starten partijactivisten (dikwijls van buiten de regio) met een keiharde zoektocht in iedere woning en in iedere schuur naar verborgen graan en voedsel, want er moet geleverd worden.

Veel Oekraïners strompelen naar de grens met Rusland, stromen naar de grote steden met veel Russen waar misschien iets te eten is, of ze proberen via de stations Oekraïne te verlaten.

Tevergeefs. Regimenten geheime politie bewaken vanaf januari 1933 alle wegen, spoorwegen en rivieren, en ze plaatsen barricades.

Gevolgen tot vandaag De gevolgen zijn tot vandaag zichtbaar. De landbouw in dat vruchtbare land blijft een probleem. Mensen verliezen door de hongersnood alle moraal. Leugens, bedrog, corruptie en verraad zijn overlevingstactieken die tot in 2018 typisch zijn voor veel Oekraïners.

De mensen horen de gruwelverhalen van hun ouders en grootouders, en hun Ruslandhaat leidt in 1991 naar de onafhankelijkheid. Westerse journalisten riskeren in de jaren dertig hun leven om verslag uit te brengen, maar links gelooft hen niet of wil hen niet geloven. Grote kranten als The Guardian en The New York Times weigeren uit linkse solidariteit de artikels te publiceren. Sterke communistische partijen in West-Europa doen de gruwel af als fascistische propaganda. Rinkelt bij u ook een belletje als u aan de huidige dagelijkse leugens denkt in de Vlaamse media over de multikul? Deze media zouden in de jaren dertig ook gezwegen hebben. Desondanks geraakt de grote hongersnood langzaam bekend in het Westen.

Veel priesters gebruiken de verhalen om het communisme in al zijn verschrikkingen af te schilderen, zodat nogal wat naïeve Vlamingen in de oorlog met de ene duivel tegen de andere duivel vechten. Toch worden die priesters in programma’s over de collaboratie afgeschilderd als oorlogshitsers omdat ze de ware aard van het communisme hekelen.

En dan is de massamoord in de Sovjet-Unie maar het begin. Communisten in China, Cambodja, Vietnam en Noord-Korea overtreffen Stalin in wreedheid.

Ook vandaag loopt in Vlaanderen tuig van de richel rond dat excuses zoekt voor die gruweldaden of ze zelfs ontkent. Andere communisten hebben indertijd het ordewoord van partijleider Louis van Geyt gevolgd en met succes Groen geïnfiltreerd, zodat die partij qua onfatsoen nauwelijks een haar beter is dan de PvdA. Na de gemeenteraadsverkiezingen kunnen de Goelagsympathisanten van Groen en PvdA lekker collaboreren.

Jan Neckers

Amerikaanse wapenwetgeving weldra strenger?

Schietpartij op school in de VS In de VS is nog maar eens de discussie over het vrije wapenbezit losgebarsten. De discussie heeft twee strekkingen. Enerzijds vindt een groep dat er te veel wapens zijn en er bijgevolg meer regelgeving moet komen om het wapenbezit aan banden te leggen.

Anderzijds is er de groep die vindt dat deze schietpartij voorkomen had kunnen worden als bijvoorbeeld de leerkrachten ook bewapend waren geweest. Dit is ook de visie van de Amerikaanse minister van Onderwijs, Betsy DeVos. De politiediensten van Butler County, Ohio, bieden gratis lessen verborgen wapendracht aan voor leerkrachten.

De federale wapenban De vraag is of deze schietpartij een nieuw momentum is voor de antiwapenlobby, of dat de hernieuwde aandacht voor strengere wetgeving snel zal wegebben. Een nieuwe, federale, schorsing van semiautomatische wapens zal er wellicht niet komen. In 1994 had het Congres een dergelijke tienjarige ban aangenomen. In de laatste jaren van Obama’s presidentschap heeft men opnieuw geprobeerd dit te realiseren, maar zelfs toen lukte het niet. President Trump gaf aan niets te voelen voor een ban.

Hij wil wel dat de controle van toekomstige wapenbezitters wordt verbeterd, wat in feite

neerkomt op betere naleving van de huidige wetgeving. Dit voorstel heeft zowel de steun van de Democraten als van de Republikeinen.

Bovendien ziet de machtige lobbygroep, de National Rifle Association, geen probleem in dit plan, omdat er geen nieuwe beperkingen bijkomen.

Autonomie van de deelstaten Een federale wapenbeperking zit er niet in.

Wat wel mogelijk is, is dat de staten zelf meer initiatieven gaan nemen. Nu is het al zo dat de wapenwetgeving verschilt van staat tot staat.

Er zijn afwijkingen over de types van wapen die men mag bezitten, de wapendracht, de grootte van de kogelmagazijnen,…

Wapenproducten weten dat. Zij bieden vaak verschillende versies aan van hetzelfde wapen, afhankelijk van de deelstaat waar de koper woont. Een algemeen verbod opleggen kan dus niet zomaar, juist door de autonomie van de staten.

Jens Martens

Rotterdam: centrumlinks in zee met moslimpartijen?

Volgende maand trekken de Nederlanders naar de stembus voor de gemeenteraadsverkiezingen. Als de uiteindelijke uitslag in de buurt komt van wat de peilingen voorspellen, dan wordt het vormen van een bestuurscollege in Rotterdam erg lastig. Zorgwekkend is vooral het verbond dat linkse partijen mogelijk zullen sluiten met radicale moslimpartijen.

Peilingen zijn maar peilingen. Toch is al duidelijk dat op 21 maart de kaarten bijzonder moeilijk komen te liggen in de havenstad Rotterdam. Een massale hoeveelheid partijen dient zich aan bij de kiezers. Een aanzienlijk deel zal naar alle waarschijnlijkheid ook zetels halen. Niks mis mee, dat is democratie. Echter, achteraf moet dan niet geklaagd worden door de kiezers dat het wel erg lastig is om een meerderheid te vormen.

Wilders en Fortuyn Leefbaar Rotterdam, de partij van wijlen Pim Fortuyn, bestuurde als grootste partij de vorige vier jaren de stad. Er werd een kordaat rechts beleid gevoerd. Voormalig VVD-leider Frits Bolkestein zei ooit: “Besturen gaat van auw.” Ook Leefbaar Rotterdam zal die pijn aan den lijve gaan ondervinden. De partij valt terug in de peilingen (van 13 naar 9 zetels) en zal niet beloond worden voor haar deelname aan het bestuur. Er is altijd een groep van ontevreden kiezers die het huidige beleid, bijvoorbeeld ten overstaan van migranten, niet streng genoeg vindt. Voor hen is er nu, voor het eerst, een radicaal-rechts alternatief.

De PVV van Geert Wilders doet dit keer namelijk mee aan de Rotterdamse verkiezingen en zou zo’n 3 zetels halen. Joost Eerdmans, lijsttrekker van Leefbaar Rotterdam, wil graag een college vormen met de PVV. Hij begrijpt niet waarom Wilders in de campagne al zijn pijlen richt op Leefbaar Rotter-

dam. Beide partijen vissen in dezelfde vijver en zijn grotendeels communicerende vaten.

Gevaarlijk monsterverbond De links-liberalen van D66 sluiten Leefbaar Rotterdam uit, zolang de partij een alliantie heeft met het Forum Voor Democratie, de partij van Thierry Baudet. GroenLinks, PvdA (sociaaldemocraten), SP (radicaal-links), VVD (rechts-liberaal) en D66 zouden allemaal 4 tot 5 zetels kunnen halen. Voor Leefbaar zal het bijzonder moeilijk worden om een meerderheid, van minstens 23 zetels, te vinden. Op basis van de peilingen zijn daar minstens vijf partijen voor nodig!

Nog gevaarlijker is het recent gesloten monsterverbond tussen de linkse partijen. Velen onder hen zien namelijk geen graten in een mogelijke coalitie met de islampartij NIDA en de Erdogan-adepten van DENK. De kans is reëel dat de Rotterdammers Leefbaar tot grootste partij maken, maar dat door de versnippering een (extreem)links verbond van progressieven en multiculturalisten aan het roer komt van de tweede stad van Nederland.

Het mooie werk dat Leefbaar Rotterdam heeft verricht in de afgelopen jaren (iedere bezoeker kan objectief vaststellen dat de stad er sterk op vooruit is gegaan), gaat zo teloor.

Een Rotterdams scenario zou in oktober ook in Antwerpen wel eens waarheid kunnen worden. N-VA en Vlaams Belang kunnen daar SD beter even bij stilstaan.

Actueel

22 februari 2018

Zuid-Afrika uitgezoemd.

En nu?

Praten met Guido van den Berg, directeur van het Zuid-Afrikahuis (Amsterdam)

“Nederlandstaligen en Afrikaanstaligen dichter bij elkaar brengen” In een vorig nummer van ‘t Pallieterke werd kort melding gemaakt van de ‘VlaamsNederlands-Zuid-Afrikaanse’ webstek voertaal.nu, een project dat in de schoot van het Zuid-Afrikahuis in Amsterdam gestalte kreeg. Directeur van den Berg geeft tekst en uitleg over het hoe en vooral het waarom van dit initiatief. ‘t Pallieterke: kan u de opzet van voer‘t Pallieterke: geen Engels op voertaal.nu?

Guido van den Berg: “Dat is niet aan de taal.nu kort schetsen?

Guido van den Berg: “Bedoeling van de orde, nee. Kijk, op zich heb ik geen enkel prowebstek is nieuws uit te wisselen tussen bleem met het gebruik van het Engels in, zeg Vlaanderen, Nederland en Zuid-Afrika. Ook maar, internationale omstandigheden die er andere plaatsen waar Nederlands wordt zich toe lenen. Jammer genoeg moeten we gesproken, zoals de Antillen en Suriname, wil- vaststellen dat de slinger helemaal aan het len we bereiken, zij het dat dit in een volgende doorslaan is, zeker in Nederland. Nederlanders fase zal gebeuren. Deze uitwisseling gebeurt worden ergens gekweld door de angst een door een ploeg van plaatselijke redacteurs trend te zullen missen, waardoor ze een voordie elk over hun respectievelijk land berich- trekkersrol willen spelen (lacht). Nu zie je dat ten, ieder – en dat is erg belangrijk – in zijn in Zuid-Afrika het Afrikaans onder druk staat, eigen taal. Nederlands en Afrikaans zijn dan al wil ik er zeker geen eenzijdig negatief verook de twee talen die je op voertaal.nu zal haal van maken, hoor, want literair beweegt er best veel. Ergens zorgen wij met voertaal. aantreffen.” ‘t Pallieterke: we durven aannemen dat nu voor een bescheiden tegengewicht tegen aan zo’n project een heel rijpingsproces is die Engelse pletwals.” ‘t Pallieterke: in Vlaanderen en Nedervoorafgegaan… land heeft altijd al een levendige belangGuido van den Berg: “Het klopt dat je zoiets niet in een handomdraai opzet. De idee zat al stelling bestaan voor Zuid-Afrika en het een hele poos in mijn hoofd, hoor. Zo stelde ik Afrikaans in het bijzonder. Bestaat die ook vast dat het begrijpen van het Afrikaans door in omgekeerde richting?

Nederlandstaligen met een gemiddelde tot Guido van den Berg: “Meer dan we zouden goede opleiding geen problemen oplevert. En denken. De eerste cijfers van voertaal.nu lievice versa. Waarom hier geen troef van maken? gen er niet om: zowat de helft van de bezoeHet gaat om twee talen die dicht bij elkaar lig- kers komt uit Zuid-Afrika. Tot op zekere hoogte gen, die in beide richtingen best te begrijpen kan dit verklaard worden door het feit dat zijn. Waarom dat niet als een instrument aan- onze Zuid-Afrikaanse partner Litnet met een wenden om mekaar beter te leren kennen? eigen bereik de technische kant voor zijn rekeDit laatste zou je als het DNA van voertaal.nu ning neemt, maar toch blijft het een belangkunnen bestempelen.” rijk teken aan de wand, vind ik. Lange tijd

Salvini for president?

Op 4 maart zijn er in Italië parlementsverkiezingen en volgens politieke peilingen zou de rechtse Lega Nord op ongeveer 15 procent komen, mét een tendens tot meer winst.

Matteo Salvini, de voorzitter van de Lega Nord, trekt naar de kiezer met de slogan: “Italianen eerst”, en schikt zich hiermee in het vrij lange lijstje van Europees-‘populistische’ partijen. Hij waarschuwt voor “een invasie” en verkondigt dat “alleen diegenen kunnen blijven, die werken en zich aanpassen”.

De Lega komt van ver, nadat “eeuwige voorzitter” Umberto Bossi de partij - totaal aan de grond - in de jonge handen van Salvini legde.

Salvini behoorde tot de linkse vleugel van de partij. Hij hielp de partij er bovenop en bracht thema’s als de asielcrisis en de multicultuur binnen, waardoor de Lega, in oorsprong een nationalistische middenstandspartij, ook andere kiezers kon aanspreken. Matteo Salvini denkt dat hij straks Italië kan leiden.

Of wordt het toch Berlusconi?

Men zou Salvini grootheidswaan kunnen verwijten: 15 procent en staatshoofd worden?

Helemaal vreemd is het nochtans niet, want het rechtse kamp ligt er wat geslagen bij. Berlusconi met zijn Forza Italia wordt door steeds meer Italianen als ‘gepasseerd’ bevonden, en waar zij vroeger moeiteloos 30 procent haalden, zou de Forza Italia nu stranden op eveneens 15 procent. De Fratelli d’Italia, een rechtse afsplitsing van de vroegere Allianza Nazionale, zou goed zijn voor ongeveer 6 tot 7 procent.

Vergeleken met Berlusconi komt Salvini – het zal niemand verbazen, hoop ik – over als een vitale en verfrissende kandidaat. De achilleshiel van Salvini is “Zuid-Italië”, waar Berlusconi door cliëntelisme en oude machtspolitiek nog steeds op bijzonder veel stemmen

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

kan rekenen. Het rechtse kamp strijdt tegen links, maar van een echte, warme coalitie is geen sprake. Zo is al lang duidelijk dat het tussen Salvini en Berlusconi niet klikt. Voelt Berlusconi de bui hangen?

De ‘populisten’ aan de macht?

Het worden belangrijke verkiezingen, niet alleen voor Italië – komt rechts aan de macht?

– maar ook omdat de rechtse kaarten misschien voor lange tijd heel anders geschud zouden kunnen worden. De Lega beschikt, aldus enkele Italiaanse commentatoren, over een goed geschoold kader van functionarissen, die in het noorden van Italië regeringsverantwoordelijkheid hebben gedragen. Wordt de Lega de grootste partij aan de rechterkant?

Vanzelfsprekend is het ook uitkijken naar de resultaten van die ‘andere’ (links-)populistische partij, de Vijfsterrenbeweging van Beppo Grillo. Volgens experts zou de partij tot 30 procent van de stemmen kunnen halen, maar door het feit dat de Vijfsterrenbeweging (M5S) élke alliantie met een andere partij op voorhand afwijst, zouden de kaarten wel eens heel moeilijk kunnen gaan liggen. Interessant is dat M5S binnenkort een nieuwe voorzitter moet krijgen. De kandidaat die het meeste kans maakt, is Luigi Di Maio, die heeft aangekondigd dat hij met M5S alle scherpe programmapunten van vroeger achter zich wil laten.

Links? Welk links?

Traditioneel links, met de Democratische Partij, hangt in de touwen. Paolo Gentiloni komt op televisie weliswaar sympathiek over, de secretaris van de partij echter, die andere Matteo, Matteo Renzi, is bijzonder polemisch en arrogant. Renzi staat bekend om zijn promigratiebeleid, al probeerde de huidige minister van Binnenlandse Zaken, Marco Minniti, met gespierde maatregelen de stemming te elfder ure nog te keren. ‘Too little too late’ wellicht. Traditioneel links wordt allicht gepasseerd door radikaal links. Complicata! Italië was altijd al een bijzonder moeilijk land, en het wordt na 4 maart niet anders.

Piet van Nieuwvliet

5

Jacob Zuma hield dan toch de ‘eer’ aan zichzelf door vervroegd op te krassen, en daar werd landswijd opgelucht op gereageerd, zowel door het ANC als de oppositiepartijen.

was Zuid-Afrika kop van Jut, zeker in Nederland. Volkomen onterecht werd het Afrikaans op één lijn geplaatst met de apartheid, terwijl in werkelijkheid zo’n 60 procent van de Afrikaanstaligen kleurlingen zijn. Die scherpe kritiek vanuit Nederland zorgde destijds voor heel wat wrevel bij de Afrikaners. Maar je merkt dat een hele generatie die bladzijde grotendeels omgeslagen heeft, net als in Europa trouwens. Het stigma is grotendeels verdwenen, en dat is maar goed ook. Voertaal.nu gaat over mekaar beter te leren kennen én in onze eigen taal. En die taal laat ik op geen enkele manier uit politieke hoek kapen. Wij moeten politieke tegenstellingen overstijgen, met minder neem ik geen voldoening (glimlacht).”

Pm M

OSSIES Dat in Oost-Europa fel verzet rijst tegen het politiek correcte westerse denken is geen nieuws meer. Zowel de publieke opinie als de overheden in het voormalige Oostblok kunnen ‘tegendraads’ worden genoemd. We zouden ook kunnen zeggen ‘authentiek Europees’, al zal een zeloot als Verhofstadt dat in alle toonaarden ontkennen (desnoods voor een leeg Europees Parlement). De oost-westscheiding blijft ook goed zichtbaar in Duitsland, want de burgers van de voormalige DDR lopen ook almaar minder in de westerse pas. Uitte zich dat vroeger voornamelijk in een stem voor de communisten van de PDS, later Die Linke, dan is dat vandaag zonder blikken of blozen het rechtse AfD geworden. Nu de grote coalitie van CDU-CSU en SPD in de steigers staat en ‘Mutti’ Merkel zich opmaakt voor haar vierde (!) termijn als bondskanselier, zit de AfD volgens peilingen de christendemocraten in het oosten op de hielen: de CDU haalt er 26 procent, de AfD 25 procent. De SPD is in de ex-DDR helemaal nergens meer met 14 procent (voor heel Duitsland staan de socialisten trouwens op een recorddiepte, met 16 procent). Het adagium ‘het daghet in den oosten’ is in Europa politiek gezien nog nooit zo tastbaar geweest.

Onder niet al te zachte druk vanuit verschillende fronten hield hij de ‘eer’ aan zichzelf. Om maar één stem uit het volk aan te halen: “Dit was de slechtste president sinds de uniewording van ons land in … 1910!”

Dat kan tellen als volkswaardering. Al blijft de 783 keer aangeklaagde oplichter de vermoorde onschuld spelen. Een leep kneepje waarmee hij zoveel moties van wantrouwen heeft weten te overleven. En nu klinken er positieve oproepen om zich als één man rond de charismatische rijkaard Cyriel Ramaphosa te scharen, de economie, de werkgelegenheid en de toekomst van de natie ten bate.

Boeren, pas op uw ganzen…

Ook alom tevredenheid en positivisme omtrent de staatsrede van de nieuwe president. Toch vielen er in de media hier en daar kritische klanken waar te nemen. Die klanken kwamen van overwegend blanke criticasters, die Ramaphosa’s toespraak van een vol uur goed hadden beluisterd en die het niet was ontgaan dat de “nieuwe bezem” in Kaapstad misschien wel goed zal kunnen vegen, maar níét in alle hoeken. Had Ramaphosa in “zijn” uur geen minuutje kunnen vrijmaken om – eindelijk! – de vinger te leggen op de sinds 1994 etterende wonde van de schandalige ‘plaasmoorde’?

Wél heeft hij tijd gevonden om de fanatieke Julius Malema te volgen in zijn eis om diezelfde zwaar bedreigde blanke boeren te onteigenen zonder daarvoor enige vergoeding te betalen. Pikant detail: zijn onteigeningsaankondiging werd begroet met het langste en uitdrukkelijkste applaus van heel zijn spreekuur. Een tekeningetje voor blanke landgenoten is waarschijnlijk overbodig... Die boerderijen zijn immers gestolen goed van vóór de regenboognatie van Nelson Mandela en komen bijgevolg “ons mense” toe, ook al zijn er zichtbare bewijzen dat “ons mense” met gekregen grond niks aangevangen hebben.

Met eigen ogen heb ik in het noordoostelijke Tzaneen een bloeiende theeplantage na onteigening, tot wildernis zien verkommeren, met honderden zwarte werknemers zonder inkomen als weldadig gevolg.

Intussen lijken de ganzen het van geslacht op geslacht voort te tateren dat alle blanken in Zuid-Afrika op eigendom wonen die hun voorouders gestolen hebben van “ons mense”. Het zijn van die tradities die even hardnekkig blijven voortleven als het geloof in de voorvaderlijke geesten en de toverdrankjes ter genezing van aids.

Hv O

GROTE KUIS

DURE PARTIJEN

Verleden week heeft de politie 644 mensen opgepakt tijdens een 48 uur durende politieactie, inclusief wegblokkades en razzia’s.

Bij de groep arrestanten zaten 91 criminelen die gezocht werden met een aanhoudingsbevel. De 553 anderen werden gearresteerd voor kleinere overtredingen, ook voor verkeersovertredingen. Daarbij werden 47 voertuigen en 27 motorfietsen in beslag genomen. Werd eveneens in beslag genomen: 21 kilo chira, 80 gram heroïne, 16 xtc-tabletten, 17 gram cannabis, 456 flessen alcohol, verscheidene messen, mobiele telefoons en een motorfiets.

Neen, het gaat niet over het Maximiliaanpark in Brussel. De grote kuis verleden week vond plaats in de Marokkaanse stad Oujda, qua grootte vergelijkbaar met Antwerpen.

U heeft er in onze media niets over vernomen. Uiteraard niet. Maar als Theo Francken nog maar een grote kuis durft suggereren, dan is het kot te klein. In Marokko houden ze wel grote kuis, maar ja, daar is het natuurlijk wel … eigen volk.

In Nederland kosten de politieke partijen de overheid 16,5 miljoen euro. In België is dat 70 miljoen. De N-VA krijgt meer dan alle Nederlandse partijen samen. Hendrik Vuye en Veerle Wouters dienden een wetsvoorstel in om iets te doen aan die geldverspilling. Niet één partij is bereid daarover te spreken. Volgens Humo zitten de partijen op een berg geld (gegroeid van 72,8 miljoen euro in 1999 tot 144,5 miljoen euro vandaag). De N-VA is met circa 40 miljoen euro de rijkste, wat nogal evident is, gezien de politieke machtsverhoudingen. De drie traditionele partijen moeten het doen met elk circa 16 miljoen.

Adverteren in ‘t Pallieterke 03 232 14 17

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Jacht op Franstalige kiezers geopend Waar politieke figuren rondlopen die - naar het woord van Churchill – “raadsels zijn, verpakt in een enigma, binnen een mysterie”, is Guy Vanhengel een toonbeeld van helder pompwater. In 2019 de grootste blijven, dat is zijn doelstelling, en wie dat bedreigt krijgt de volle laag. Ongeacht of het een N-VA’er of iemand anders is. Ingewikkelder is het heus niet.

Bekeken in termen van politieke families zou het Brusselse politieke landschap tot een eenvoudige optelsom herleid kunnen worden (2+2+2+…), alleen is dit theorie. In vrijwel elke kleurengroep zit wel een haar in de boter, soms zelfs een heuse haardos. Het draait vaak om personen (Pascal Smet) of concrete dossiers (Samusocial). Feit is dat hierdoor de optelsom een ingewikkeld algoritme is geworden. En het blauwe huishouden is in deze niet anders dan de rest. Binnen het geheel van de Brusselse stemmen is het gewicht van Open Vld bijzonder klein.

Net als dat van elke andere Vlaamse partij. In die mate dat hun geconsolideerd resultaat zowat de foutmarge van een doorsneepeiling bedraagt. Maar binnen de Nederlandse taalgroep - en in het Brussels Gewest is nu eenmaal een dubbele meerderheid nodig - zijn ze veruit de grootste. Voorlopig. Maar alvorens er verder op in te gaan, eerst wat over die blauwe familie.

Blauwe doorsnede Door de Brusselse context is een asymmetrie gegroeid tussen Vlaamse en Franstalige liberalen. Open Vld zit in de gewestelijke meerderheid en levert met Guy Vanhengel de minister van Financiën; de MR resideert dan weer op de oppositiebanken. Het is een wat vreemde situatie, te meer daar beide partijen mekaar dan weer in dezelfde federale regering vinden.

Dat de kloof tussen oppositie en meerderheid dwars door de blauwe familie loopt, is een factor die de relaties bemoeilijkt. Maar er is meer, en hier begint de persoon Vanhengel een steeds grotere rol te spelen. In zijn thuisgemeente Evere is Vanhengel beste maatjes met burgemeester Rudi Vervoort (PS), zij het dat deze vandaag ook de Brusselse regering leidt waarin ook Guy zijn rol speelt. Waar vroeger in Evere steevast voor een liberale eenheidslijst werd gekozen - hetgeen op een gegeven moment door de toen nog bestaande MR-FDF-alliantie voor moeilijkheden en dissidentie zorgde -, koos Vanhengel in 2012 eieren voor zijn geld door op de lijst van Vervoort te gaan staan, grotendeels bevolkt door PS’ers, maar onder het lemma Lijst van de Burgemeester. Die politieke vriendschap bleek ook nuttig toen het (Waalse) nummertje van Benoît Lutgen (cdH) de PS naar de oppositie schopte. Niet in Brussel, waar Vanhengel stevig vast gehaakt bleef aan Vervoort. Niets wijzigde, de meerderheid bleef en de MR was gedoemd in de oppositie te blijven vegeteren. Wie zal het verbazen dat Vanhengels opstelling voor meer dan tandengeknars zorgde bij de hoofdstedelijke MR? De man laat ook geen kans onbenut zijn sociaalliberalisme te benadrukken - nu ja, overtuiging kent dezelfde beginletter als

opportunisme, en veel verder moet het allemaal niet uitgekiend worden -, wat dan afsteekt tegen het donkerblauwe liberalisme à la Ukkel en co. Toch in de perceptie. In een haast geopolitieke bui had hij het enkele maanden geleden over een sociaalliberale as die van Evere naar Waals-Brabant (clan Michel) liep, maar om een of andere reden Ukkel - woonplaats van Didier Reynders, MR-rivaal van voorvermelde clan - en andere MR-bastions overbrugde. Tja, met dergelijke prietpraat maak je geen vrienden in de politieke familie.

Spel zonder winnaars Wanneer Vanhengel nog maar eens met scherp schiet op de N-VA, zoals afgelopen weekend nog in een interview in L’Echo, dan heeft dat één goede reden: het verzekeren van zijn positie na 2019. Het aantal Nederlandstalige zitjes in het Brussels Parlement is gegarandeerd en ligt vast, waardoor verkiezingen winnen erop neerkomt zich binnen die al bij al bescheiden pool van Vlaamse kiezers te profileren. Wie het laken wat meer naar zich toe trekt, wint, ten koste van de andere. Tenzij men erin slaagt de regels van dit zero sum game of spel-zonder-winnaars te overstijgen. Hiervoor bestaat slechts één manier: Franstalige kiezers overtuigen om voor de Vlaamse lijst te kiezen. Iemand als Vanhengel, die zich als goede en gematigde Brusselaar profileert, zou daarin moeten slagen. Alleen is er een kaper op de kust: paradoxaal genoeg de N-VA. Als we de trend van de recentste peilingen mogen geloven, zou de N-VA, die nu drie zetels heeft, groeien tot een punt dat ze flirt met een absolute meerderheid binnen de VGC. Ten koste van de anderen, dat spreekt, maar vooral Everse Guy zou van zijn sokkel vallen. Ergens vreemd dat de N-VA daarin zou slagen, en toch weer niet.

De dynamische driekoppige Brusselse fractie heeft zich op een gedegen manier in de kijker kunnen werken, zij het dat dit vooral electorale gevolgen aan Vlaamse kant zal bewerkstelligen. De aantrekkingskracht op Franstalige kiezers komt vooral door de reputatie van federale excellenties als Jambon en zeker Francken. Dus wil deze “sociaalliberaal” niet enkel Franstalige kiezers trekken, hij wil ze vooral weghouden van de N-VA - een directe concurrent op de ondernemersflank van Open Vld in Brussel - door ze als slechte Brusselaars af te schilderen.

“Mentez, mentez, il en restera toujours quelque chose.” Die uitspraak wordt traditioneel op conto van Voltaire geschreven, maar is in werkelijkheid niet correct. De uitspraak was: “Il faut mentir comme un diable, non pas timidement, non pas pour un temps, mais hardiment et toujours.” Wat beter past in de politiek, niet?

KNIN.

22 februari 2018

Interessante bevraging in de Vlaamse Rand Naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van de vzw De Rand werd het Brussels studiebureau Brio verzocht om een opinieonderzoek te doen bij de lokale politici, ambtenaren en lokale spilfiguren van de zogeheten ‘Vlaamse Rand’. Dat zijn de 19 Vlaamse gemeenten die grenzen aan Brussel of aan een faciliteitengemeente.

De keuze voor het Brusselse bureau zorgde ervoor dat ook een aantal Franstalige burgemeesters van de faciliteitengemeenten wilden meewerken met deze bevraging en dat leverde soms verrassende resultaten op. De enquête gebeurde anoniem, waardoor de betrokken burgemeesters vrijuit konden spreken. In de meeste faciliteitengemeenten werd de band met Vlaanderen uitdrukkelijk bevestigd. Eén Franstalige burgemeester antwoordde zelfs positief op de vraag of er iets bestaat als een gemeenschappelijke Randidentiteit: “Ja, die bestaat. Wij voelen ons als Franstalige Vlamingen, we zijn geen Brusselaars en onze geschiedenis is niet die van Brussel.”

Ongenoegen over Brussel Daarnaast stellen we vast dat er bij de meeste burgemeesters van de Vlaamse Rand een groot ongenoegen heerst over grote buur Brussel. Ze voelen zich niet erkend door Brussel, dat bij grote bouw- of infrastructuurprojecten zijn Vlaamse buren niet als gewone gesprekspartners beschouwt. Sommige burgemeesters beschouwen het als één van hun hoofdbezigheden om het afwentelingsbeleid van de hoofdstad (‘de lusten voor Brussel, de lasten voor ons’) te bestrijden. Ze vragen dan ook dat ze voor alle grote projecten in het Hoofdstedelijk Gewest mee aan tafel kunnen zitten, vermits nagenoeg iedere beslissing op vlak van milieu, mobiliteit of ruimtelijke ordening een ernstige impact heeft op de Vlaamse Rand. Maar dat overleg moet zeker niet gebeuren in de schoot van de ‘Metropolitane Gemeenschap’, die bij de jongste staatshervorming werd opgericht en voorlopig een lege doos is. Dat orgaan zien de burgemeesters terecht als een eerste stap naar de uitbreiding van Brussel.

De nabijheid van Brussel wordt weliswaar beschouwd als een troef (tewerkstelling en welstand), maar tegelijk benadrukken de burgemeesters ook het Vlaamse, groene, ‘dorpse’ en kleinschalige karakter van hun gemeente, dat ze absoluut willen behouden. Toch staat dit zwaar onder druk ten gevolge van de instroom vanuit Brussel. In een gemeente als Machelen bedroeg de bevolkingsgroei de jongste 10 jaar ruim 18 procent, in Vilvoorde en Zaventem 15 procent, terwijl het Vlaams gemiddelde slechts 6 procent bedraagt. De instroom zorgt tevens voor een toename van (groot)stedelijke problemen zoals de toename van radicalisme en huisjesmelkerij.

De massale inwijking vanuit Brussel gaat zoals bekend ook hand in hand met de internationalisering van de Vlaamse gordelgemeenten. De lokale spilfiguren (door Brio aangeduid met het vreselijke woord stakeholders) vinden de ‘instroom van anderstaligen’ vandaag het meest typerende kenmerk van de Vlaamse Rand. Voor hen wegen de negatieve effecten

van Brussel (18,6 procent) vandaag veel zwaarder door dan de positieve (4,4 procent).

In de steek gelaten door Vlaanderen De Vlaamse Randgemeenten voelen zich door Vlaanderen op al deze terreinen onvoldoende gesteund: “We hebben heel sterk het aanvoelen als bestuur dat we alles op alles moeten zetten om een soort eigenheid te bewaren en de negatieve effecten te lijf te kunnen gaan of af te houden. Dat is een gigantische uitdaging, waarbij we ons in de steek gelaten voelen door Vlaanderen.”

De vergelijking wordt gemaakt met de kustregio, die van Vlaanderen extra middelen krijgt: “We zouden aan dezelfde voorwaarden moeten kunnen voldoen voor het Gemeentefonds als de kustgemeenten. Wij krijgen vanuit het Gemeentefonds geen supplementen, hoewel dat wij heel wat moeilijke situaties hebben. De kustgemeenten krijgen die wel.”

Ook de federale overheid schiet te kort. De Vlaamse Rand krijgt inzake politiemiddelen uit de federale pot de allerlaagste dotatie per inwoner, terwijl de nabijheid van Brussel toch voor heel wat onveiligheid zorgt: “Het is niet normaal dat wij minder krijgen dan wat ze in Kortrijk of Brugge krijgen – dat is daar om het verkeer te regelen – of in Wallonië, dat is dan om de konijnen te bekijken.”

Tegengaan van appartementsblokken Van de meer dan 200 deelnemers aan het onderzoek waren er 48 die nadien in hun pen gekropen zijn en spontaan een aantal verwachtingen op papier hebben gezet. Naast extra middelen en meer aandacht vanwege de hogere overheid wordt vooral het belang van de kennis van het Nederlands en het behoud van het Vlaams karakter van de gemeenten onderstreept. Een derde bekommernis is het behoud van het groene en open karakter van de Vlaamse randgemeenten, alsook het tegengaan van de bouw van appartementsblokken in de dorpskernen.

Dat laatste is opmerkelijk, want in de richtlijnen voor het Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel heeft de Vlaamse regering in 2011 (toen nog met minister Muyters op Ruimtelijke Ordening) juist de nadruk gelegd op het optrekken van de woonlagen en dus meer hoogbouw in een groot deel van de Vlaamse Rand. De burgemeesters en lokale spilfiguren weten maar al te goed dat zo’n beleid van verstedelijking leidt tot een grotere instroom van anderstaligen en dus tot verdere ontnederlandsing.

Hopelijk lezen de Vlaamse bewindslui deze studie en nemen ze deze vragen en aanbevelingen ter harte.

BL

Gemeente Beveren doet mee aan achterkamertjespolitiek Saeftinghedok Op de gemeenteraad van eind januari in Beveren stelde onafhankelijk raadslid Bruno Stevenheydens vragen over het standpunt van de gemeente Beveren omtrent het project uitbreiding containercapaciteit. Daags nadien kwam Vlaams minister Weyts voor de dag met een eigen scenario dat een verkleind Saeftinghedok inhoudt. En dat ook voorzieningen treft rond de Zandvlietsluis, een samenraapsel waar geen kat haar jongen in terugvindt.

Intussen is gebleken dat zowel burgemeester Marc Van de Vijver (CD&V) als schepen Boudewijn Vlegels (N-VA) op het moment van de gemeenteraad volledig op de hoogte waren van de plannen van Weyts. Maar ondanks de tussenkomst van Stevenheydens werd met geen woord gerept over het voorstel van de minister. “Dat is niet correct tegenover de gemeenteraad én tegenover de bewoners van de gemeente Beveren”, zegt het raadslid.

Vorige week bekende burgemeester Van de Vijver dat het scenario-Weyts ter sprake is gekomen in een politieke stuurgroep waarop hijzelf aanwezig was. Afzonderlijk hiervan deelde minister Weyts aan de pers mee dat

er binnen deze politieke stuurgroep een politiek draagvlak tot stand is gekomen. Dat verklaart waarom er nauwelijks reactie is gekomen van het gemeentebestuur van Beveren toen de minister zijn onzinnig voorstel bekend maakte. Deze houding staat in schril contrast met het standpunt waarmee het gemeentebestuur van Beveren naar de Raad van State trok in 2013.

Het is niet het enige punt van dubbelzinnigheid. Behalve de politieke stuurgroep is er ook nog het Centraal Netwerk OHA (Ontwikkeling Haven van Antwerpen) waar de gemeente Beveren eveneens bij betrokken is. In dat Centraal Netwerk worden er tot op de dag van

vandaag plannen gemaakt op basis van het vroegere GRUP dat door de Raad van State vernietigd werd! De gemeente Beveren heeft zelf om deze vernietiging gevraagd, maar ziet er blijkbaar geen graten in om mee te werken aan nieuwe plannen die vertrekken van een door de rechtbank vernietigd plan. Toch wel bijzonder eigenaardig.

Ondertussen heeft de voorzitter van de gemeenteraad reeds positief gereageerd op het voorstel van Stevenheydens om de commissie bijeen te roepen. Het onafhankelijke raadslid hoopt daar duidelijkheid te krijgen over de houding en standpunten van het college.

Opstalpolder bedreigd Ook aan de overkant van ’t Water, op de Rechteroever, wordt een dubbelzinnig spel gespeeld. Daar gaan het stadsbestuur en het Havenbedrijf verder met hun waanzinnige plannen om de Berendrechtse en de Sta-

broekse polder (kortweg de Opstalpolder) te vernietigen. Dat is een uniek landschap omkaderd door de 12de eeuwse dorpsdijk, waarvan men een moeras wil maken. Om de boeren te sussen zouden die een handvol hectaren toebedeeld krijgen.

Kostprijs? 30/35 miljoen. Te grabbel gegooid aan een zogenaamde natuurvereniging die het Havenbedrijf in zijn wurggreep heeft. En die gehaat wordt door de bevolking van Berendrecht en Zandvliet omwille van haar dolgedraaide eisen.

Het Polders Actiecomité zamelde reeds meer dan 1200 handtekeningen in onder een protestbrief, te gebruiken en te verspreiden als de gemeente- en districtsverkiezingen werkelijk in zicht komen. Intussen is het Delwaidedok een wachtdok voor lichters en voor afgedankte kustvaarders geworden in plaats van een dok voor containerbehandeling die het zoals vroeger.

Pagadder

Den Vaderlandt ghetrouwe

Agonie en extase

De filmliefhebbers onder u hebben gelijk. De titel is gestolen van “The Agony and the Extasy”, een film met Charlton Heston over Michelangelo Buonarotti.

De titel vertolkt uitstekend de gemoedstoestand van miljoenen Nederlanders vorige week: doodsnood en krankzinnig geluk. Vlamingen kijken natuurlijk met open mond, en een vinger van lichtjes getikt, naar de golven van emotie die Nederland boven de rivieren overspoelen. Wilt u een NoordNederlander eens op stang jagen? Vraag schijnheilig onwetend waarom het kampioenschap schaatsen van noordelijk Nederland in Korea gehouden wordt. Kan dat niet evengoed en goedkoper in schaatstempel Thialf in het Friese Heerenveen? Eventueel is een verdwaalde Rus of Amerikaan ook welkom. Die Nederlander moet van heel goede huize komen om een gepast antwoord te formuleren. Waarom wordt het kampioenschap veldrijden van de Antwerpse Kempenaars niet georganiseerd in Kapellen? Waarom uitwijken naar het exotische Valkenburg waar zoals altijd drie Vlamingen op het podium stonden? Al is er dan eentje bij met de Nederlandse nationaliteit. Waarschijnlijk gebruiken Mathieu van der Poel en Wout van Aert hun TomTom als ze eens buiten Vlaanderen rijden.

Agonie Terug naar het schaatsen. Het is van de gekke dat veel Nederlanders ernstig beweren dat ze niet nationalistisch zijn. Er is geen land waar hele wijken beschilderd worden als de voetbalploeg eens aan een toernooi deelneemt. Er is zeker geen

land waar ’s nachts honderdduizenden mensen uit hun bed blijven omdat iemand rondjes op schaatsen rijdt, een activiteit waarbij een normaal mens meteen in slaap valt. Er is geen land waar mensen vervolgens niet meer in slaap vallen van verdriet omdat de favoriet het niet gehaald heeft. Ik veronderstel dat zelfs de Vlamingen al eens gehoord hebben van Sven Kramer, een van de meest succesvolle schaatsers aller tijden die inmiddels meer gouden plakken bezit dan er echt goud aanwezig is in de Antwerpse Pelikaanstraat. Maar op de koningsafstand, de 10.000 meter, heeft hij voor de vierde keer bij de Olympische Winterspelen naast het goud gegrepen. Bij een chauvinistische krant als De Telegraaf konden ze geen pagina’s genoeg aan dit afschuwelijk drama wijden, maar ook de kwaliteitskranten kregen er niet genoeg van. In de marge van dit koningsdrama was er een leuk vuiligheidje te noteren. De coach van Kramers belangrijkste concurrent (ook een Nederlander, die hem vier jaar geleden in Rusland al de gouden plak afsnoepte) had bij de vorige spelen geprobeerd een raar dealtje te sluiten met de Nederlandse ploeg toen hij zelf Frankrijk coachte. Toevallig op de dag van de race speelde iemand (en de vermoedens gaan naar het kamp-Kramer) het onder de pet gehouden verhaal door naar De Volkskrant: kwestie van wat onrust te stoken. De ombudsman van de krant besteedde een speciale bladzijde aan de reacties. Linkse schijnbaar nuch-

Het paarse spook Wie duikt daar weer op, nu er verkiezingen aankomen? Onze populistenbestrijder, bewoner van een middeleeuws pand aan het mistige water van kanaal De Lieve. Net terug van een weekje Straatsburg. De tirades die hij houdt voor het lege Europees Parlement zouden een normaal mens uitputten, maar Guy is abnormaal gedreven. Niet alleen gaat hij de liberale lijst duwen, hij gaat, bij de gratie van de kiezer, ook nog eens zijn zitje in de gemeenteraad opnemen!

Voor de jongere lezer, hij was de wat sjofele man die jarenlang in het midden van de raadszaal diep verzonken zat in een stapel boeken.

Hij kwam toen op bij de verkiezingen om in het stadhuis het Vlaams Belang te bestrijden.

Eens verkozen deed hij zijn mond er nauwelijks open, tenzij om af en toe iets venijnigs tussen zijn tanden te sissen. Nu staat hij op de lijst omdat hij “zin heeft in de gemeenteraad”. Zin om wat te doen? Hij blijft achter ‘paars’ staan, zegt hij. Vreemd, want paars is in Gent al zes jaar dood. Sp.a heeft blauw verruild voor het rood-groene kartel.

Verhofstadt loopt politiek een beetje achter.

Een mens kan ook niet van alles op de hoogte zijn. Europa redden, wijnbouwen in Toscane en ook nog weten wat in de heimat gebeurt?

Moeilijk. Vanwaar zijn plotse goesting om terug te keren naar het Gentse stadhuis? Zin om zijn Europees zitje te verruilen voor een schepenambt, misschien? Te jong om op pensioen te gaan? In april wordt hij 65. Hoopt hij nog zes jaar uit te bollen met een schone zwart-gele schepensjerp om de heupen? Wat een nachtmerrie! Spaar ons van het paarse spook.

7

Onze naaste buren

22 februari 2018

hofleveranciers van fairtradeproducten aan de stad, aan al haar dochterorganisaties en aanverwante instellingen als De Vooruit. Tegenwoordig gaat links voor stadslandbouw, groenten van de bioboer om de hoek, aangevoerd met een bakfiets. Het is bijna terug naar de tijd van de sokken gebreid met zelfgesponnen geitenwol. Deze week was er heisa omdat de stadsbibliotheek boeken koopt bij een ‘grote

tere lezers zonden razende mails omdat hun krant hun helden durfde destabiliseren. En dan volgde nog de agonie, want Kramers tegenstander haalde maar zilver, en Kramer werd zesde.

De winnaar was de “Canadees” Ted-Jan Bloemen die via via voor Canada mocht rijden nadat hij jaren was gepest, gekoeioneerd en gekleineerd in het Nederlandse team, zodat hij de vlucht naar Canada nam.

Extase Gelukkig was er de jonge, blonde en frêle Esmee Visser, een liefhebster die alleen bij een schaatsclub reed en die nooit deel uitmaakte van het Nederlandse team dat uit gesponsorde en betaalde beroepsschaatsers bestaat. Vlamingen met een slecht karakter stellen natuurlijk de vraag hoe het kan dat deze leuke meid de 5.000 meter won? Wat is een sport echt waard wanneer een liefhebster uit het niets opduikt, al de getrainde sterren naar huis rijdt en Nederland in extase achterlaat? Akkoord, ze schaatste de laatste tijd mooie tijden en mocht als 25ste reservewiel mee naar Korea. Nu al legendarisch zijn haar woorden toen ze haar verrassende selectie vernam: “O ja? Wanneer hebben die Olympische Spelen plaats?” Och kom, gun de Nederlanders die olympische successen. Al was het alleen maar omdat dezer dagen het bruto nationaal geluk van het soms zure, vittende en diep verdeelde land aanzienlijk gestegen is dankzij de brede lach van veel Noord-Noord-Nederlanders als ze aan hun medailleoogst denken.

Willem de Prater

keten’ (Standaard boekhandel) en niet bij de kleine zelfstandige boekenwinkels in de stad.

Groen zal er vragen over stellen in de gemeenteraad. Tegelijk prijzen ze Oxfam de hemel in en serveren ze zonder verpinken producten uit verre landen van wat in feite een wereldwijde winkelketen is.

Oxfam is echter veel meer dan alleen een leverancier. De organisatie zit ook in allerlei stedelijke adviesraden. Zij zijn lid van STANZ (Stedelijke Adviesraad Noord-Zuidsamenwerking), die het beleid advies geeft over ontwikkelingssamenwerking, internationale solidariteit, noord-zuidsamenwerking en duurzame ontwikkeling. Ze zitten ook in “Gent en Garde”, een relatief nieuwe begeleidingsgroep die adviseert over voedselstrategie (ecologische teelt, korte keten, duurzaamheid…). Vanzelfsprekend zijn ze ook mee betrokken bij “fair trade Gent”, opgericht door groene schepen

Heyse om fair trade in Gent te promoten.

Die adviesorganen beslissen mee over subsidies voor velerlei projecten. Dat Oxfam regelmatig bij de ontvangers van subsidies terug te vinden is, mag dan ook niet verbazen. Het is in Gent tussen de kameraden schering en inslag.

We delen subsidies uit aan onszelf en we controleren zelf of we ze wel goed besteed hebben.

We vragen ons af of er iets zal veranderen nu Oxfam zo in opspraak komt. Zal Gent nagaan of de gegeven noodhulp via Oxfam wel goed besteed werd? Bijvoorbeeld het geld voor de slachtoffers van El Niño in Zimbabwe in 2016? Het antwoord is bijna zeker neen. Roodgroen is te veel verweven met Oxfam. Ze delen dezelfde politieke agenda. Er zal nog veel moeten gebeuren voordat progressieve politici in Gent de banden met organisaties als Oxfam zullen lossen.

Mathildis

Oxfam nauw verweven met Gent Oxfam is een grote organisatie. Alleen al in Gent zijn er acht wereldwinkels. Ze zijn ware

Li bia bouquet

Dromen van een Frans-Waalse spoorlijn onderzocht, waarbij niet alleen gekeken wordt naar de kostprijs maar ook naar de specifieke route. De NMBS zegt hierover overleg te plegen met de Franse SNCF, maar het zou nog een tijdje duren vooraleer de voorbereidende studie is afgerond. De kans is klein dat de spoorlijn op korte termijn wordt ingehuldigd, al hopen sommigen dat alles tegen eind 2019 kan worden gerealiseerd.

aanpassingen moeten het mogelijk maken dat ook Belgische treinen van de Franse spoorinfrastructuur gebruik kunnen maken. Op zich is dit in Europa de logica zelve, zeker met de liberalisering van het nationaal reizigersvervoer in de Europese Unie vanaf 2023. In andere landen heeft men zich daar al op voorbereid. In Noordrijn-Westfalen rijden sinds eind 2015 treinen van het Britse beursgenoteerde bedrijf National Express.

De Nederlandse spoorwegmaatschappij NS heeft een dochterbedrijf, Abellio, dat ook al enkele contracten in Duitsland en in Groot-Brittannië in de wacht heeft gesleept.

Overleg

Liberalisering

François Bellot blijft ondertussen druk zetten. Naar verluidt zou de regio Hauts-de-France (het vroegere Nord-Pasde-Calais) geïnteresseerd zijn. Er is overleg gepland met de Franse overheden. Eén zaak die de spoorverbinding aantrekkelijk moet maken, is dat niet op voorhand moet gereserveerd worden, in tegenstelling tot de Thalys, en dat zo een ruimer publiek kan worden aangetrokken.

Zoals gezegd is over de route nog niets duidelijk, maar de treinrit zou 35 minuten langer duren dan met de Thalys en de prijs van een ticket zou 60 procent lager liggen dan bij de hogesnelheidstrein. Technisch gezien zouden de Belgische treinen op een bestaand Frans spoornet moeten rijden. Enkele kleine

Misschien is het de bedoeling van de NMBS op die liberalisering te anticiperen door nu al de spoorverbinding tussen Wallonië en Parijs voor haar rekening te nemen. Al is de vraag of in de toekomst andere maatschappijen geïnteresseerd zullen zijn als blijkt dat de lijn niet zo rendabel is.

Momenteel wordt vooral in Wallonië reclame gemaakt voor de verbinding. Bellot wil straks ook een signaal geven aan de Fransen die ten noorden van Parijs wonen: het is een interessante verbinding naar de luchthaven van Charleroi. En er is sprake van een eventuele extra lijn naar Luik. Afwachten of dit voldoende is om de Fransen te overtuigen.

De NMBS onderzoekt de haalbaarheid van een nieuwe spoorverbinding tussen Namen en Parijs. Die moet de oude en onrendabele ‘Waalse Thalys’ vervangen. Vraag blijft of de nieuwe Waals-Franse spoorlijn wel rendabel zal zijn.

Het nieuws werd voor het eerst naar buiten gebracht door de regionale Waalse krantengroep ‘Vers L’Avenir’. Federaal minister van Mobiliteit François Bellot (MR) heeft aan de NMBS gevraagd om te onderzoeken of er opnieuw een spoorverbinding kan worden geopend tussen Wallonië en Parijs. Het zou gaan om een route van Namen over Charleroi en Maubeuge richting Parijs. Ze zou het alternatief vormen voor de in de lente van 2015 afgevoerde Waalse Thalys die Luik via Namen, Charleroi en Bergen met Parijs verbond. Pro memorie: de Waalse Thalys was het klein broertje van de zogenaamde ‘spookThalys’ vanuit Oostende, die amper passagiers vervoerde. Deze route werd altijd door sp.a’er Johan vande Lanotte verdedigd, als minister, en aangezien er een verbinding was van aan de Vlaamse kust moest Wallonië ook iets krijgen als compensatie.

Dat was de Waalse Thalys. De spoorverbindingen hielden het zeventien jaar vol maar werden uiteindelijk wegens niet rendabel afgeschaft. Zal een nieuw tracé met een ‘gewone’ trein van Namen naar Parijs wel winstgevend zijn? Een terechte vraag, als we weten dat de NMBS jaarlijks 3 miljard euro subsidies van de federale overheid krijgt toegekend om financieel te kunnen overleven. De nieuwe Waals-Franse route wordt

Picard

8

De wereld rond

22 februari 2018

Diplomatieke valies

Rusland is een makelaar Steeds meer wordt duidelijk dat hetgeen zich de voorbije jaren in Syrië heeft afgespeeld, vooral een hefboom is geweest voor het overleven voor president Assad. Zijn regime is inmiddels gered, maar het conflict gaat onverminderd voort. De cast is niet grondig veranderd, zij het dat IS tot een figurantenrol is gedegradeerd. Wel is de constellatie anders. Een blik op de oorlog in Syrië, tweede bedrijf.

Koppelt men het theatrale van de jaarlijkse veiligheidsconferentie in München los van wat zich op het terrein afspeelt, wel, we hadden er de amusementswaarde van weten te appreciëren. De Israëlische premier Netanyahu die verwijtend richting de Iraanse delegatie kijkt en met een brokstuk zwaait, het is eens iets anders. De man tovert wel vaker didactisch materiaal tevoorschijn op het spreekgestoelte. Voor een leek die de scene via het scherm volgde, had het evengoed een stuk zwerfhout kunnen zijn, maar naar verluidt was het een onderdeel van een drone, door Israël uit de lucht geschoten. Made in Iran, voor wie eraan zou twijfelen, al is het namaak van een Amerikaans product. Washington stelde alles in het werk om dit geavanceerde type drone uit het nieuws te houden, en met succes. Tot er enkele jaren geleden eentje in Iran werd neergehaald. Toenmalig president Obama legde het advies van zijn militaire raadgevers om het gecrashte toestel helemaal te laten vernietigen naast zich neer. Hij wou de toch al moeilijke relatie met Teheran niet op de spits drijven. Direct gevolg van die beleidskeuze is dat Iran erin slaagde uit de wrakstukken een mooie kopie te destilleren.

Perzische provocatie Zes uur nam de aaneenschakeling van incidenten in beslag.

Er was die Iraanse drone die neergeschoten werd, gevolgd door een hevige Israëlische reactie. Niet alleen de lanceerbasis werd in as gelegd, ruim 40 procent van alle Syrische luchtafweerbatterijen werd bestookt. Men moet al teruggaan tot de oorlog in Libanon in 1982 om een aanval van dergelijke omvang op te tekenen. Het is ook sinds dat jaar geleden dat een Israëlisch jachtvliegtuig neergehaald werd. Tot nu dus. Dat de piloot en de navigator hun schietstoelen konden gebruiken en met hun parachutes uiteindelijk in het Israëlische luchtruim terechtkwamen, was een meevaller. Een landing op Syrisch grondgebied, gevolgd door een reddingsoperatie, zou de escalatie die er al op een haar na kwam onvermijdelijk gemaakt heb-

ben. En een grootschalig conflict is het laatste wat Jeruzalem en Teheran willen.

In werkelijkheid zijn ze de grenzen aan het ‘aftasten’, zoals dat eufemistisch heet. En bij dergelijke oefeningen wordt wel eens een rode lijn overschreden. Zoals het lanceren van een drone boven Israëlisch grondgebied. Analisten stellen zich nog steeds de waarom-vraag. De Iraniërs wisten donders goed dat ze in de gaten werden gehouden (en het duurde slechts anderhalve minuut voor een Apache, een gevechtshelikopter, de drone neerhaalde). Was het een navigatiefout? Of een bewuste provocatie? De Perzische aanpak indachtig, kan het laatste niet uitgesloten worden.

Logistiek voordeel Het drone-incident, en de respons, waren geen alleenstaande voorvallen.. De voorbije jaren, terwijl de oorlog op de grond in Syrië in alle hevigheid woedde, voerde Israël daar naar schatting zo’n honderd gevechtsmissies uit. Doelgericht, waarbij vooral Iraans-Syrische sites geviseerd werden. De strijd tegen IS was een kelk die Israël grotendeels aan zich voorbij liet gaan, zolang het Teheran maar bezighield. In zo’n gevallen geldt geldt vaak geen morele standaard. De boodschap is duidelijk, en Israël laat geen diplomatiek kanaal onbenut om die dik in de verf te zetten. Geen Iraanse activiteit in de buurt van de Syrisch-Israëlische grens zal getolereerd worden, ongeacht of die zich manifesteert door aanwezigheid van de Islamitische Revolutionaire Garde of Hezbollah.

Niet toevallig ging de Israëlische premier Netanyahu de voorbije maanden enkele keren op de koffie bij Poetin. In het verleden, toen de Israëlische missies uitgevoerd werden, zweeg Moskou. Netanyahu weet welke rol Poetin in het Syrische verhaal speelt. Niet onterecht ziet hij Rusland als de belangrijkste makelaar in de regio. Dus kwam nog een andere boodschap in het Kremlin toe, afkomstig uit Teheran. Iran wil de vruchten plukken van zijn succesvol militair optreden in Syrië. Dat

Assad weer stevig in het zadel zit in Damascus, is een overwinning, alleen was het overleven van de president en zijn alawitische entourage eerder een instrument dan een doel op zich. De sjiitische invloedssfeer heeft zich behoorlijk uitgebreid, mee dankzij de chaos die de VS gecreëerd hebben.

De Islamitische Republiek controleert de facto vier belangrijke (Arabische) hoofdsteden: Bagdad, Beiroet, Damascus en Sanaa. In het Westen beseft men te weinig welke perceptie dit in de regio genereert. En het is een aanwezigheid die ze niet snel zullen opgeven. De voorbije weken bleek nog maar eens hoe kwetsbaar konvooien zijn. Door het Syrische grondgebied maximaal te benutten, kan de wapenproductie en -opslag gebeuren vlakbij de plek waar men ze nodig heeft. Heldenmoed volstaat niet om een oorlog te winnen; geen zege zonder een adequate logistiek.

Obama’s bijziendheid Dat Rusland de belangrijkste factor is in de regio, maakt Moskou nog niet almachtig. In het verleden hebben de Russen het nodige pragmatisme aan de dag gelegd. ‘Politiek is de kunst van het haalbare’ en – von Clauswitz indachtig – ‘oorlog is de voortzetting van de politiek met andere middelen’. Beide adagia hangen keurig ingekaderd in Poetins bureau. Meer dan eens werd een oogje dichtgeknepen, wat betreft daden van Israël, maar ook van Ankara, ook al waren beide landen sterk gekant tegen Moskous belangrijkste bondgenoot, Assad. Poetin weet dat hoe meer actoren betrokken raken, hoe kleiner de kans wordt de regio onder controle te houden. Dus speelt hij een spel van geven en nemen. En waar blijft de VS in dit verhaal? “Vandaag betaalt Washington de prijs voor de bijziendheid waarvan al onder Obama blijk werd gegeven”, klinkt het in diplomatieke kringen. Washington zag in IS hét grote probleem, maar faalde om de bredere context van het conflict te vatten. Van Trump verbaast dat niet, maar de lieveling van de Europese salons, Obama, blunderde door zijn positie aan de zijlijn, en het negeren van het advies van zijn militaire adviseurs. Misschien dat met Trump die bewuste Amerikaanse drone in Iran wel helemaal in de vernieling was geschoten, met onze excuses voor dit zijsprongetje richting contrafactuele geschiedschrijving.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Eén miljoen Arabieren

Russen, Cubanen en Chinezen

Van welk land is Tareck El Aissami de vicepresident? We geven slechts twee tips: zijn vader was het hoofd van een lokale afdeling van de Iraakse Baath Partij en zijn grootoom had een topfunctie in het “Nationale Commando” van de Arabische Socialistische Baath Partij. Kunt u het nu nóg niet raden? Troost u, wij wisten het ook niet. Wij zouden ook aan een land in het Midden-Oosten gedacht hebben. Maar El Aissami is de vicepresident van het socialistische Venezuela. Hij is daar overigens geboren. Zijn vader was lid van de Venezolaanse (!) afdeling van de Baathpartij. Die vicepresident is slechts het topje van de ijsberg. Er zitten heel veel Arabieren in de hoogste regionen van de Venezolaanse regering. En niet alleen daar.

In de Syrische stad As Suwayda is 60 procent van de inwoners in Venezuela geboren en zij hebben zowel de Syrische als de Venezolaanse nationaliteit. Omgekeerd leven 300.000 Syriërs uit As Suwayda en omgeving nu in Venezuela. In totaal wonen er meer dan een miljoen Syriërs in het land. Deze absurde situatie is te wijten aan de Venezolaanse immigratiedienst, die zonder enige controle verblijfsvergunningen en paspoorten heeft uitgereikt aan duizenden Arabieren. Als het waanzin is, dan zit er toch een systeem in…

Het socialistische regime in Venezuela kan slechts aan de macht blijven dank zij de 30.000 Cubanen die sleutelfuncties bekleden in de inlichtingendiensten, het leger en de oproerpolitie en dank zij massale Russische wapenleveringen en financiële steun. Het Russische staatsbedrijf Rosneft heeft voor 17 miljard dollar geïnvesteerd in Venezuela en het heeft grote delen van de olievelden in het Orinocogebied opgekocht.

Een andere machtige speler is communistisch China, dat in de slechtste kapitalistische traditie de bankier van het regime is geworden.

De Chinezen hebben een groot deel van de Venezolaanse buitenlandse schulden “overgenomen” en dat geeft hen een dikke vinger in de Venezolaanse pap. Ook zij hebben flinke stukken van de olievelden overgenomen, onder andere Faja Del Orinoco, het rijkste oliegebied van heel het land.

IS-bestrijder gearresteerd Telkens we denken dat de dhimmitude in Groot-Brittannië een absoluut dieptepunt heeft bereikt, blijkt het toch nog erger te kunnen worden. James Matthews, een voormalige soldaat van het Britse leger, had als vrijwilliger in de Koerdische militie YPG tegen IS gevochten. De eenheid waarin hij vocht, kreeg wapens, training en luchtsteun van de VS. Maar bij zijn terugkeer in Groot-Brittannië werd hij gearresteerd en beschuldigd van terrorisme, op basis van de wet die het strafbaar stelt “naar plaatsen in Irak of Syrië te reizen waar mensen worden opgeleid of getraind voor terroristische doeleinden.” Vermits die Koerdische groep door de Turken als “terroristisch” wordt bestempeld, werd Matthews door de Londens politie aangehouden. Tot nu toe zijn zeven Britse vrijwilligers gesneuveld terwijl ze voor YPG vochten. Onder hen was er één moslim. Deze arrestatie is al even weerzinwekkend als de pogingen om Abdeslam of Dutroux vrij te krijgen op basis van procedurefouten. Want honderden échte terroristen die vóór IS vochten, konden ongehinderd naar Groot-Brittannië terugkeren. Dhimmi’s en linkse islamcollaborateurs controleren de media. Dat is een open deur intrappen. Maar in de meeste landen hebben ze ook Justitie in handen.

“Het Westen zal vallen…”

De Hongaarse premier Viktor Orban laat zich duidelijk niet intimideren door de potentaten van de EU. In zijn jaarlijkse toespraak haalde hij keihard uit naar het rampzalige beleid van “de politici uit Brussel, Parijs en Berlijn”. Sommige buitenlandse waarnemers noemden dat een opzettelijke provocatie, maar Orban werd door zijn Hongaarse toehoorders luidkeels toegejuicht. “Het volk zit niet te wachten op islamitische indringers”, zei Orban.

Hij noemde het christendom “onze laatste hoop” en hij waarschuwde dat het Westen zal vallen en dat “onze ergste nachtmerries waarheid kunnen worden als het niet inziet dat Europa onder de voet gelopen wordt. […]

Absurd genoeg komt het gevaar nu uit het Westen.” Hij noemde West-Europa “een immigratiezone met een gemengde bevolking, die een andere richting inslaat dan de onze. […] Immigratie draagt niet meer bij aan de ontwikkeling van een land dan griep aan de gezondheid van een lichaam.”

Genocide en referendum De Nederlandse politiek heeft vorige week twee tegengestelde facetten van zichzelf laten zien. De Tweede Kamer toonde zich consequent en moedig door de Armeense genocide formeel te erkennen. Daarmee trotseerde

de Tweede Kamer de razernij van de Turken in binnen- en buitenland. De politici zijn dus toch niet allemaal dhimmi’s. Maar de regering toonde zich laf door “begrip” te tonen voor de Turkse inval in Ibdil. Op een ander vlak gedroeg de regering zich bovendien zeer antidemocratisch door het adviserend referendum af te schaffen. Zelfs D66 stemde vóór die afschaffing, hoewel de invoering van referenda één van de “kroonjuwelen” van haar programma was. Het geplande referendum over de sleepwet, op 21 maart, zal meteen het laatste zijn.

Met een ongelooflijke arrogantie heeft de regering nu al aangekondigd dat ze de uitslag van dat referendum zal negeren. Een daad van openlijke verachting voor de kiezer. Een opgestoken middenvinger naar de democratie. Natuurlijk kan men niet regeren met referenda alleen, maar zij zijn wel een graadmeter voor de werking van de democratie. In een goed draaiende democratie zouden de opvattingen van de kiezers weerspiegeld moeten worden in de opvattingen van de verkozen politici. Als er over een langere periode en over verschillende onderwerpen grote verschillen blijken te zijn tussen wat de kiezers willen en wat de politici doen, dan is er iets ernstig mis met de werking van de democratische instellingen.

Een referendum is dan een soort brandalarm.

Of een koortsthermometer.

DE VAL HET ICOON VAN DE GROENEN Minister van Ecologie Nicolas Hulot is in opspraak gekomen omwille van een verkrachtingszaak. President Emmanuel Macron verdedigt hem, maar Hulots geloofwaardigheid staat ook omwille van andere problemen op het spel.

Beleeft macholand Frankrijk nu zijn #Metoo moment? Het lijkt erop. De voorbije weken werd minister van Ecologie Nicolas Hulot (62) achtervolgd door wat we een seksschandaal mogen noemen. Het nieuwe magazine ‘Ebdo’ pakte recent uit met een verhaal dat uit 1997 dateert. Hulot was toen een gevierd presentator van natuur- en avonturenprogramma’s op de commerciële zender TF1.

Hij werkte aan het programma “Opération Okavango”. Eén van de medewerkers van Hulot was Pascale Mitterrand, kleindochter van de in 1996 overleden ex-president François Mitterrand. Hulot en Mitterrand zouden toen een seksuele relatie hebben gehad, maar het precieze karakter ervan bleef onduidelijk. In die zin dat Pascale Mitterrand tien jaar later klacht indiende tegen Hulot wegens verkrachting. De feiten waren in 2008 echter verjaard en de zaak werd geklasseerd. Maar het verhaal duikt opnieuw op in de pers. Zeer vervelend voor Hulot, die zich op televisie moest gaan verdedigen en de relatie niet ontkende. Maar tegelijk benadrukte hij dat oude koeien uit de sloot werden gehaald en dat hij zich het slachtoffer voelde van een heksenjacht.

Meteen kwamen andere verhalen naar boven die moesten bevestigen dat Hulot een vrouwengek was. Het is bekend dat Hulots vrouwelijke veroveringen amper bij te houden waren.

Tussen 1986 en 1992 had hij een affaire met Dominique Cantien, toen één van de directeurs van TF1 en producente van “Ushaïa”, één van de programma’s van Hulot. Daarna werd Isa-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE belle Patissier, een wereldkampioene klimmen, zijn vriendin. In 2002 zocht hij een andere vrouw op, Florence Lasserre, en had tegelijk verschillende korte relaties.

In het Frankrijk van ‘Et alors?’ was dat lange tijd geen probleem, maar onder impuls van de #MeToo-beweging is er ook in Parijs wat aan het veranderen.

Een slechte reputatie President Macron zit uiterst verveeld met de zaak en waarschuwt voor geruchten die als feiten worden aangenomen. Voor hem is Hulot van groot politiek-strategisch belang. Hij is de nummer drie in de regering en hij zorgt er vooral voor dat een deel van het – weliswaar beperkte – groene electoraat Macron trouw blijft. Maar Hulot is heel wispelturig. De voorbije maanden zou hij al acht keer zijn ontslag hebben ingediend. Probleem is dat Hulots reputatie meer en meer wordt aangetast, en dat niet alleen omwille van het seksschandaal.

In het verleden zou Hulot voor zijn stichting ‘’La Nature et l’Homme’ gelden hebben ontvangen van grote bedrijven als L’Oréal en EDF, die niet echt een groene reputatie hebben.

Ondertussen blijkt ook dat hij de tweede rijkste minister van de regering is, met een vermogen van 7,2 miljoen euro. Het gros van zijn inkomsten komt van afgeleide producten die verspreid werden ten tijde van zijn tv-programma’s en waar Hulot nog altijd de rechten op heeft. Ook opvallend: als overtuigd ecologist beschikt de man over liefst zes auto’s.

Een soort van ‘groene bobo’ dus, en dat werd in het verleden bij de Franse ecologisten niet altijd gewaardeerd, om het zacht uit te drukken. In 2012 besloot Hulot deel te nemen aan de voorverkiezingen voor de aanstelling van de presidentskan-

VLAANDEREN LEERT BRITAIN FIRST KENNEN De Vlaamse kijkers konden onlangs in een documentaire kennismaken met ‘Britain First’. Deze rechtse patriottische beweging wil een dam opwerpen tegen de islamisering van het Verenigd Koninkrijk. Uiteraard wordt Britain First door de media voorgesteld als ‘extreemrechts’. Dit laat onverlet dat de populariteit groeit, mede dankzij boegbeeld Jayda Fransen.

In deze rubriek hadden we het maanden terug reeds over anti-islambewegingen. De radicale ‘British National Party’ ligt al een poos op apegapen en ‘The British Defence League’ geniet, sinds het vertrek van voorman Tommy Robinson, minder aandacht met zijn straatprotesten. Toch zijn er nieuwe initiatieven waarvan sommige aan populariteit winnen. Niet zozeer denken we dan aan ‘For Britain’, opgericht door de activiste Anne Marie Waters (ex-UKIP, ex-Labour). Haar partij telt immers slechts enkele honderden leden en is allicht geen lang leven beschoren.

Een pak interessanter is ‘Britain First’, de politieke organisatie die onlangs gevolgd werd door een Nederlandse cameraploeg.

Straatprotesten In het programma ‘Danny Demonstreert’ volgt reporter Danny Ghosen controversiële protestgroepen. Van extreemlinkse dierenactivisten en libertaire vrijheidsstrijders tot de Duitse nationalistische identitaire beweging. Het dient gezegd dat de reportages tamelijk objectief zijn. Dat komt omdat Danny Ghosen vroeger nog reporter was bij de Nederlandse televisieomroep Powned, die bekend stond voor een onbevangen en politiek incorrecte houding. Ghosen kreeg semi-landelijke bekendheid in Nederland toen hij door de bewakingsagenten van Russische diplomaten werd aangevallen. Thans werkt hij vooral voor de

Arbeidersklasse De aanhangers van ‘Britain First’ bestaan, weinig verrassend, uit voornamelijk blanke autochtonen uit de arbeidersklasse die de jongste jaren hun wijken naar de verdommenis zagen gaan. Of zoals Fransen het zegt: “De moslimburgemeester in Londen heult mee met de islamterroristen en -extremisten. Londen is verloren, maar ook Bradford, Rochdale, Dewsbury… Hele steden zijn in getto’s veranderd.” Haar oplossingen zijn vergelijkbaar met die van Geert Wilders en gaan zelfs een stapje verder. De islam moet, als het van ‘Britain First’ afhangt, in zijn geheel verboden worden. Alle moskeeën moeten bijge-

Zijn odyssee stond in de krant Die Welt. Jecheskeli had een goed vervalst Syrisch paspoort en werd door een sociaal assistent met een migrantenachtergrond meer dan behulpzaam gewezen op trucs om de vluchtelingenstatus te bereiken en de Duitse overheid in de luren te leggen. Hij leerde een islamitische prediker kennen die onomwonden sprak over de geweldloze verovering van Europa langs de kleutertuinen en de scholen, én moslimmigranten die geen sikkepit belangstelling hebben om zich te integreren in het land van aankomst.

Jecheskeli maakt al jaren een tv-reeks over de Arabische wereld voor de Israëlische zender Channel 10.

Hij spreekt perfect Arabisch, heeft een Iraaks-Koerdische achtergrond en is een van de meest vooraanstaande kenners in Israël van de islamitisch-Arabische cultuur, zeden en gebruiken. Voor zijn televisiereeks heeft hij Palestijnse vluchtelingenkampen, moskeeën en moslimenclaves in Europa bezocht en Hamasstrijders ondervraagd.

FRANKRIJK

didaat van Les Ecologistes. Het werd een smerige campagne.

Hulot kreeg de bijnaam ‘l’escrologiste’, een samentrekking van ‘escroc’ (oplichter) en ecologist. Uiteindelijk beet hij in het zand en werd de voormalige magistrate Eva Joly presidentskandidate.

Zij haalde een vernederende 2,3 procent. De Franse groenen zijn nog altijd niet bekomen van die klap.

Daarom ook dat Macron het zo belangrijk vond Hulot aan zich te binden. Vroegere presidenten (Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy, François Hollande) hadden Hulot een ministerpost aangeboden, maar die had altijd geweigerd. Vraag is of het groene icoon van zijn voetstuk zal vallen en de reputatie van de president zal schaden.

Niet enkel Hulot Macron heeft in deze tijden van #MeToo niet enkel met Nicolas Hulot een probleem. Intussen is ook een onderzoek gestart naar Gérald Darmanin, de minister van Begroting. Het parket van Parijs heeft eigenlijk een verkrachtingszaak uit 2009 van onder het stof gehaald. Darmanin ontkent de verkrachting, maar zegt wel een seksuele relatie te hebben gehad met de vrouw die ooit de klacht indiende.

In de pers wordt openlijk gesteld dat voor Darmanin “de relaties met vrouwen het zwakke punt zijn van de minister”.

De zeden in Frankrijk zijn duidelijk aan het veranderen. Toen in 2007 het boek ‘Sexus Politicus’ verscheen, over de intieme relaties tussen mannelijke politici en journalistes en tv-vedetten, was dat al een nieuwigheid in de Franse media, die tot dan altijd extreem terughoudend waren over het privéleven van politici. Nu lijken de grenzen verder te verschuiven.

Salan

ENGELAND

RIGHT OR WRONG

protestantse Evangelische Omroep. Ghosen kreeg toestemming om vijf dagen ‘Britain First’ te volgen. De journalist merkt in zijn reportage meteen op dat deze anti-islambeweging een enorm bereik kent op de sociale media en (mede hierdoor) veel aanhangers kent onder jongeren. Zelfs de Amerikaanse president Donald Trump deelde onlangs een bericht van ‘Britain First’ op het internet. ‘Britain First’ heeft twee miljoen supporters op Facebook, wat gigantisch is, vergeleken met alle andere partijen in Groot-Brittannië. Jayda Fransen ligt mee aan de basis van de groeiende populariteit. Als prille dertiger loopt zij moedig door de multiculturele wijken om de strijd met de islam aan te gaan. Fransen heeft naast haar uitstraling vooral haar spontaniteit mee. Toch gaat achter de vriendelijke ondervoorzitter van ‘Britain First’ ook een keiharde tante schuil. “Dit boek, de koran, heeft zoveel ellende op zijn geweten (…) ‘Britain First’ is niet zomaar een politieke partij, wij zijn een oorlogsverklaring.”

Een oorlogsverklaring aan onder andere moslimextremisten en migrantenbendes die blanke vrouwen en meisjes verkrachten.

ASIEL… EEN LEUGENPALEIS In Duitsland is de nood bij de ambtenaren die de vluchtelingenstroom controleren hoog. Het ziften van de leugens, de praatjes, de documenten van de Syriërs, Irakezen en Ethiopiërs die zich aanmelden, is onbegonnen werk. Wie te kritisch is als beambte over de Nieuwe Duitsers, krijgt het aan de stok met de Gutmenschen vol sentimenten en zonder respect voor de wet. De Israëlische journalist Zvi Jecheskeli heeft getoond, op gevaar het leven erbij in te schieten, hoe men als “Syrische vluchteling” Duitsland kan binnen geraken. En wat de groeiende islamitische gemeenschap in Europa voor de lange termijn op het oog heeft.

9

Het nabije buitenland

22 februari 2018

volg dicht en de Koran verboden. “Mensen als Jayda Fransen geven mensen op straat een stem die ze anders niet hebben”, aldus een aanhanger voor de Nederlandse camera. Fransen en haar beweging maken zich op voor een burgeroorlog. Zij vreest dat, vroeg of laat, er massaal bloed vergoten zal worden. Er is geen weg meer terug. Ook niet in het persoonlijke leven van Jayda Fransen. Zij beweegt zich continu in het bijzijn van een groep bewakingsagenten en gaat van het ene onderduikadres naar het andere. Wat sterk doet denken aan hoe ook Geert Wilders gedwongen is te leven.

Ware christenen Hoewel een aanzienlijk deel van de aanhangers van ‘Britain First’ niet gelovig is, is Jayda zelf praktiserend gelovige. Zonder complexen trekt zij met een groot kruis door de geïslamiseerde buurten. Ook verkondigde zij bij vorige acties het evangelie, aan de uitgang van een moskee. Aanhangers van de religie van de ‘vrede’ en ‘tolerantie’ bekogelden de politieke activiste vervolgens met allerlei projectielen en spuugden haar in het gezicht.

De rijzende ster ziet zichzelf, en haar gelovige medestanders, als ware christenen. Dat de kerkleiders in het Verenigd Koninkrijk haar beweging openlijk afkeuren, bewijst volgens Fransen enkel dat de christelijke leiders op de dool zijn, enkel begaan met politieke correctheid en hun salaris. Zij heeft duidelijk een broertje dood aan zeemzoete preken over oecumenische verstandhoudingen en actief pluralisme.

Opmerkelijk is dat Fransen, net als destijds Pim Fortuyn in Nederland, spreekt over een haast goddelijke opdracht. “Ik geloof niet in toeval, maar alleen in Gods wil. Dus als ik dit niet zou moeten doen, dan deed ik het niet.”

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

DUITSLAND

Mossad

Blanco papieren

Zvi Jecheskeli heeft voor zijn laatste stunt - de rol van Syrische vluchteling - de medewerking gekregen van de Israëlische geheime dienst, de Mossad. Hij had James Bondtrekjes bij zijn rondreis, want was uitgerust met minicamera’s en stond in elektronisch contact met de Mossad. Hij klopte aan bij de Syrische gemeenschap in Istanboel als Sjeik Khaled Abu Salaam en bekwam via een handelaar in smartphones een Syrisch paspoort. Niet voor zichzelf, zogezegd voor een vriend die kost wat kost naar Europa wilde.

Het paspoort kostte 1.250 dollar, een schijntje. Hij kreeg het in een vluchtelingenwijk in Istanboel. Het was niet goed vervalst, vertelden Mossad-mensen hem in zijn hotel, maar wel “praktisch” echt. Om te gelijken op de foto van de “vriend” moest Jecheskeli weinig aan zijn uiterlijk veranderen.

Met het Syrische paspoort dook de Israëlische journalist nadien op in een Berlijns opvanghuis voor vluchtelingen. Hij trof er een ambtenaar aan, geboren in de Gazastrook, die tientallen jaren voordien gearriveerd was in Duitsland en sterk sympathiseerde met de stroom vluchtelingen. Binnen enkele uren kreeg hij van die man voorlopige papieren en documenten om beroep te doen op de Duitse sociale voorzieningen. De commentaar van de ambtenaar was: “Met de hulp van Allah kan je hier een nieuw, islamitisch, leven leiden.” Ook vertelde deze officiële sociaal assistent hoe Khaled Abu Salaam de Duitse overheid voor de gek kon houden. Op de vraag hoe de pseudo-Syrische vluchteling zijn vrouw en kinderen kon laten overkomen, was de reactie: “Dat het volgens de wet niet mogelijk was binnen de drie jaar na zijn aankomst, maar laat ze gewoon over zee komen, want een vervalst paspoort volstaat voor een gans gezin.”

De vluchtelingenstroom is een leugenpaleis. Asielzoekers komen binnen met gestolen “blanco” paspoorten die ook door IS gebruikt werden om aanslagen te plegen. IS en andere jihadistische groepen hebben bij hun inval in de Syrische steden duizenden maagdelijke paspoorten buitgemaakt. In die blanco documenten kunnen persoonlijke gegevens worden ingevuld.

Inlichtingendiensten hebben weliswaar de serienummers van de gestolen documenten gevonden en die zijn uitgewisseld in een Europese databank van de veiligheidsdiensten. Paspoorten vermeldt in deze databank zijn gebruikt bij de aanslagen op de Bataclan in Parijs. Bij de ambtenaren die de paspoorten controleren worden verhaaltjes opgedist om te verklaren hoe de vluchteling aan het paspoort is gekomen. Een familielid heeft het gegeven, of het komt van de Syrische overheid. Welke Piet Precies in Berlijn, Stuttgart of München kan dat natrekken?

Europol heeft veel kennis opgedaan over de manier van werken van de lieden die bijvoorbeeld in Duitsland aankloppen met kromme papieren. De smokkelaars opereren als heuse reisbureaus. Europol heeft 17.000 smokkelaars in kaart gebracht die hun diensten aanbieden via Facebook. Dat legertje werft klanten met affiches in het straatbeeld en alles is te koop bij de smokkelfirma’s.

Voor een schijnhuwelijk kan je aankloppen, ook voor valse papieren of visa. Er zijn trajecten in alle prijsklassen, afhankelijk van het comfort of het gevaar. De beelden van kapseizende bootjes en drenkelingen worden door de smokkelaars verzacht met filmpjes op internet van vrolijke migranten die door Europa hossen alsof het een plezierreisje is.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

22 februari 2018

MEDIALAND

FILM Zoals één van de verdedigers van Facebook terecht opmerkte: de truc met de onzichtbare pixels om gebruikers overal te kunnen bespioneren, wordt ook door de kleinere mediahuizen krantengroepen - toegepast. En we denken niet dat het enkel en alleen maar uit bezorgdheid is dat we misschien het laatste nieuws uit ons dorp gemist zouden hebben dat we tegenwoordig van zo ongeveer elke krant zowel een ochtend-, middag- als avondoverzicht van het lokale nieuws in onze mailbox gedumpt krijgen, met tussendoor nog een extra mailtje én een melding op onze smartphone wanneer er elders in de wereld iets bijzonders gebeurt.

Het volstaat een blik te werpen op de voorpagina van eerder welke krant op eerder welke dag om te weten dat kranten al sedert hun ontstaan zoveel mogelijk lezers willen lokken en teruglokken. Of “verslaven”, zoals dat dan heet wanneer het over sociale media gaat. En we geven grif toe: wij doen daar ook aan mee. Hoe zouden we anders het lijfblad van zoveel lezers kunnen geworden zijn?

Three Billboards outside Ebbing, Missouri

Krant Folha de São Paulo verlaat Facebook

Facebook veroordeeld Afgelopen week werd Facebook door een Brusselse rechter veroordeeld wegens schending van de Belgische privacywet. Het is niet moeilijk om het eens te zijn met de rechter: niet alleen volgt Facebook zijn eigen gebruikers op zijn eigen site op de voet, maar ook op andere sites, en zelfs internetgebruikers die helemaal geen Facebookgebruikers zijn. Helemaal lekker zit dat natuurlijk niet.

Anderzijds: wie zit er vandaag nog niet op Facebook? En is het niet net omdat Facebook de juiste berichten naar boven weet te toveren dat we er ook zoveel tijd op doorbrengen? Een aantal politici, en in het bijzonder enkele Open Vld’ers die zich in deze zaak graag van hun meest populistische kant laten zien, waren er als de kippen bij om de veroordeling te bejubelen. Op andere ogenblikken zijn het nochtans diezelfde Open Vld’ers die zich graag doen opvallen als de modernste en meest vooruitstrevenden van de klas door hun aanwezigheid op Facebook, Twitter en andere sociale media. We zouden graag van hen eens vernemen hoe zij denken dat Facebook een voor elke gebruiker perfect aangepaste tijdslijn kan samenstellen, als het niet mag “spioneren” naar de interesses van zijn gebruikers.

Verslavende sociale media Enkele voormalige medewerkers van onder meer Facebook en Google waarschuwden een tijdje geleden dan weer voor de gevaarlijke gevolgen van het gebruik van de sociale media. ‘Center for Humane Technology’ noemen zij zichzelf, en zij werpen zich op als berouwvolle spijtoptanten, die in een vorig leven nog naarstig meegeholpen hebben om voor Google, Facebook en Twitter de wereld te onderwerpen, maar nu tot betere inzichten zijn gekomen. Of zij voor of na hun ontslag tot betere inzichten waren gekomen is niet helemaal duidelijk, en naar wij vermoeden volgens hen ook volkomen naast de kwestie.

De waarschuwing kreeg uiteraard veel weerklank in de traditionele media. Die traditionele media pikken als het even kan graag een (reclame)graantje mee op de sociale media, maar blijven die sociale media verder toch in de eerste plaats als een bedreiging zien. Maar vooral het argument dat de algoritmes van Google, Twitter en Facebook opzettelijk zo ontworpen zouden zijn om gebruikers zo vaak en zo snel mogelijk te verslaven, ging er bij de journalisten goed in.

Deze klacht is vrijwel identiek aan de klacht die nogal eens geuit wordt tegen frisdrankproducenten en sigarettenmerken.

Die worden er immers ook van beschuldigd hun gebruikers opzettelijk te verslaven om zoveel mogelijk geld aan hen te kunnen verdienen.

Maar nog groter dan het kwaad opzet van de sociale media, de frisdrank- en sigarettenproducenten, is het onbenul van deze klokkenluiders wanneer ze dit argument gebruiken, en meteen ook de journalisten die hen klakkeloos citeren. Want enerzijds verlost dit argument ons van elke verantwoordelijkheid voor de tijd die we doorbrengen op de sociale media, onze zwaarlijvigheid en onze tabaksverslaving, en dat gaat er als zoete koek – nog zo’n verslaving – in bij ons, willoze slachtoffers. Maar de oproep die daarop volgt aan de producenten van sociale media, frisdranken of sigaretten om zichzelf minder verslavend te maken is kletskoek.

Die sociale media die minder verslavend waren hebben immers bestaan … en zijn vervolgens roemloos failliet gegaan.

Net zoals er minder verslavende frisdrank bestaat … die door niemand gekocht wordt. En slechte sigaretten die je nog niet in je open haard zou willen opstoken.

De bollebozen van het ‘Center for Humane Technology’ zouden beter nog eens het boek “On the Origin of Species” van Charles Darwin lezen. Het boek is straks nog maar 160 jaar oud.

Ook traditionele media spioneren en verslaven Wij zijn overigens telkens weer bijzonder ontroerd te zien hoezeer de traditionele media begaan zijn met de privacy en de geestelijke gezondheid van hun lezers. Nochtans doen zij op kleine schaal precies hetzelfde als Facebook, Twitter en Google: bespioneren van lezers, ook buiten hun eigen websites, en hun gebruikers zo vaak mogelijk teruglokken naar hun websites.

Facebook heeft het ook op een ander front moeilijk. Zoals we enkele weken geleden al schreven, kondigde Facebook in januari aan dat het zijn algoritmes zou aanpassen. In het bijzonder werd het aantal nieuwsartikels in de tijdslijn van de gebruikers gereduceerd, als een maatregel in de strijd tegen nepnieuws: minder nieuws betekent voor Facebook ook minder nepnieuws.

Maar minder nieuws in de tijdslijn van Facebookgebruikers betekent voor kranten meteen ook dat de kraan dichtgedraaid wordt op één van hun distributiekanalen. De Braziliaanse krant Folha de São Paulo rekende uit dat de krant als gevolg van het nieuwe algoritme een derde van zijn interacties verloren zag gaan. De krant heeft bijna zes miljoen volgers op Facebook, en we vermoeden dat de krant de gevolgen van het nieuwe algoritme vooral aan de zijde van de reclame-inkomsten zal gemerkt hebben.

De krant besloot daarop, nadat ze “daarover intern de discussie gevoerd hadden” zoals dat heet, zich terug te trekken van Facebook. Dat wil zeggen: ze publiceren hun artikels zelf niet meer op Facebook. Waardoor ze uiteraard de resterende twee derde aan interacties ook zullen verliezen.

De actie van Folha de São Paulo is dan ook in de eerste plaats een pr-stunt, waardoor men Facebook ertoe wil aanzetten nieuwsartikels opnieuw prominenter in de tijdslijn van zijn gebruikers te zetten. Daarom ook dat kranten over de hele wereld instemmend berichten over de actie van de Braziliaanse krant. Verwacht mag worden dat nog kranten zijn voorbeeld zullen volgen. Vraag is of het uiteindelijk veel zal uithalen. Is het voor Facebook echt zo interessant gratis distributiekanaal voor kranten te spelen als het daarmee riskeert gigantische boetes op te lopen omwille van nepnieuws?

Oxfam “veroordeeld” Oxfam heeft altijd goed in de markt gelegen bij de meeste journalisten: een linkse organisatie, vooral erop gespitst het blanke Westen een slecht geweten aan te praten, maar die tegelijk haar volgers aflaten aanbiedt in de vorm van een donateurschap of de aankoop van producten aan een veel te hoge prijs in Wereldwinkels bediend door onbetaalde vrijwilligers. Groenroder kan amper!

Maar zoals u elders in dit nummer kan lezen, blijkt deze uiterst “correcte” organisatie verwikkeld te zijn in een seksschandaal. En blijken bovendien andere, gelijkaardige organisaties in hetzelfde bedje ziek te zijn. Bij nogal wat journalisten zorgde dat duidelijk voor een pak ongemak in de berichtgeving en commentaren. Dan verliep de berichtgeving over misbruiken in de Kerk toch een pak vlotter: steeds volle gas vooruit, en zeker geen plaats om ook de andere kant van de organisatie te laten zien. Donateurs die zich uit Oxfam terugtrekken zijn slechts een kleine minderheid, en tussen de lijnen valt duidelijk te lezen dat ze ongelijk hebben. Maar toen enkele katholieken zich lieten ontdopen konden die niet vaak genoeg en met het grootste genoegen in de pers aan het woord gelaten worden.

Uitgespuwde helden Op 21 augustus 2015 stapte de islamitische terrorist Ayoud El-Khazzani in de TGV van Amsterdam naar Parijs met een Kalasjnikov, een mes en een pistool. Twee dappere Fransen, een “gewone” en een die in de VS geboren was, probeerden hem tegen te houden, maar één van hen werd neergeschoten en raakte ernstig gewond. De terrorist begon toen op de passagiers te schieten, maar zijn wapen blokkeerde al na enkele schoten. Op dat ogenblik gingen drie Amerikaanse militairen buiten dienst hem te lijf. De drie mannen - twee blanken en een zwarte - hadden geen wapens, maar wel de juiste mentaliteit. Ze stortten zich op de moordenaar en ze konden hem in een wurggreep houden en vastbinden. Daarmee werd een bloedbad voorkomen.

De rechtse cineast Clint Eastwood heeft nu een film gemaakt over deze heldendaad: “The 15:17 to Paris”. Een knipoogje naar de beroemde western “3:10 to Yuma” van Delmer Daves?

Anders dan in gewone films zijn de hoofdpersonen dit keer geen acteurs: de drie helden spelen zichzelf. Een rechtlijnige, heldhaftige, patriottistische film in de beste traditie van het genre. Het soort films dat voor jongens en mannen een voorbeeldfunctie kan hebben. Maar zowat alle media vielen over Eastwood heen omdat hij geen aandacht had besteed aan de motieven van de terrorist, omdat hij geen greintje begrip had getoond voor die terreurdaad, omdat hij de terrorist te “simplistisch” had voorgesteld. Kortom, omdat de schurk gewoon als een schurk werd getoond. En vermits hij een moslim was, mocht dat natuurlijk niet.

U heeft ongetwijfeld al veel positieve reacties gehoord op deze film. Misschien bent u de film zelfs al gaan zien omdat de nieuwsgierigheid te groot was.

Groot gelijk. Mijn recensie van deze topper is aan de late kant, maar met de Oscaruitreikingen in het vooruitzicht, vond ik dat hij niet mocht ontbreken.

De vrij onbekende Ierse scenarist en regisseur Martin McDonagh heeft met “Three Billboards outside Ebbing, Missouri” niet alleen zichzelf overtroffen maar ook in één klap zijn naam op het lijstje van grote regisseurs weten te plaatsen. De film werd al genomineerd voor zeven Oscars, onder andere voor beste film van het jaar en beste actrice in een hoofdrol dankzij de prestatie van Frances McDormand. Voorheen schreef en regisseerde McDonagh de films “In Bruges” en “Seven Psychopaths” tot voor kort, wat met nog enkele andere titels zijn enige noemenswaardige werk was.

“Three Billboards” brengt het verhaal van Mildred Hayes (McDormand), een gescheiden vrouw die een gedurfde stap neemt, zeven maanden na de gruwelijke moord op haar dochter waarvan de dader nog altijd niet is gevonden. Om de aandacht van de lokale politie terug op prioriteiten te richten, huurt Mildred drie reclameborden aan de kant van de weg die het stadje Ebbing met de rest van de wereld verbindt.

Op de borden staat geprint: “Raped while dying,” “And still no arrests?”, “How come, Chief Willoughby?” De reclameborden trekken meteen alle aandacht, niet alleen van sheriff William Willoughby (Woody Harrelson) en de politieagenten, maar ook van de lokale nieuwsmedia en alle inwoners.

Mildreds reclameborden vallen niet zo in de smaak. Vooral niet bij de racistische en seksistische hulpsherrif Jason Dixon (Sam Rockwell), die het heft in eigen handen neemt in het gevecht tegen Mildred en het reclamebureau.

De genialiteit van deze film is moeilijk in woorden te vatten. Om te beginnen is het onderwerp van de film misschien wel een van de zwaarste verhalen om te brengen, wat zich uit als een van de nijdigste films van de laatste tijd.

En toch, ondanks de zwartgalligheid bruist het geheel van de humor, sfeer en onvoorspelbaarheid. De dialogen zijn zo goed geschreven dat het moeilijk te voorspellen is wat er gezegd gaat worden. Dat alles wordt gesterkt door de geweldige cast, die naar mijn mening stuk voor stuk een Oscar verdienen voor hun prestaties.

Het beste aan “Three Billboards Outside Ebbing, Missouri” is de onvoorspelbaarheid. Halverwege de vertoning was ik al bereid om het de beste film van 2018 tot nu toe te noemen, en plots sloeg de film totaal om, met zoveel plotwendingen dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Hoewel het verhaal wordt gebracht vanuit het personage van Mildred, heeft McDonagh ook alle andere personages veel diepgang en achtergrond gegeven, waardoor geen enkel personage vlak blijft. Alle personages tezamen maken van het verhaal een stevig en verrassend geheel.

Inspiratie In London hebben de activisten van de vereniging ‘Justice 4 Grenfell’ zich laten inspireren op “Three Billboards” door een controversiele boodschap te zetten op drie rode reclameborden, net zoals in de film, maar dan op de zijkanten van drie vrachtwagens die door Londen rijden. De activistengroep tracht hiermee meer informatie te vergaren over een brand in een appartementsgebouw vorig jaar die 71 mensen het leven kostte en nog eens 70 gewonden achterliet, zonder antwoorden over de oorzaak. Op die borden staat: “71 dead”, “And still no arrests?”, “How come?” Op Twitter heeft de groep een foto van de drie vrachtwagens geplaatst met het opschrift “Three Billboards Outside Grenfell, London”.

Een film als “Three Billboards outside Ebbing, Missouri”, die niet alleen binnen het kader van de film intrigerend is maar erbovenuit stijgt en zelfs in echte situaties mensen weet te inspireren, kom je niet vaak tegen. Mocht u de film nog niet zijn gaan zien, dan raad ik u aan niet langer te wachten! Als dit pareltje niet minstens één Oscar wint, eet ik mijn pet op.

Thirza Nerissa

Dossier

22 februari 2018

11

Jens de Rycke in Servië

“NAVO-bommen zullen ons generaties achtervolgen.”

De stad Belgrado draagt de twijfelachtige eer één van de meest gebombardeerde steden van de twintigste eeuw te zijn. Na de kanonnen van de Centralen tijdens de Eerste Wereldoorlog en het paasbombardement door nazi-Duitsland liet de NAVO eind jaren negentig bommen vallen op ‘de witte stad’. Twintig jaar na die NAVO-campagne is er blijkbaar nog steeds een open wonde bij het Servische volk. Dit in de vorm van een kankerepidemie. Dus trok onderzoeksjournalist Jens de Rycke - auteur van ‘Het dagboek van granaten in Damascus’, Polemos, 2017 - naar Belgrado om te achterhalen of er waarheid achter dat verhaal schuilt. Zijn verhaal. demie verandert de toon van het gesprek. Ze draait haar hoofd naar mij toe en zegt op serieuze toon: “Mijn mama heeft kanker, Jens.”

Ik ben verrast al zo snel met iemand met een kankerverhaal geconfronteerd te worden.

De taxirit eindigt vlakbij het Servische parlementsgebouw. Het beroemde hotel Moskva ligt buiten mijn budget, dus neem ik genoegen met een goedkope hostel in het centrum van de stad. Ik betaal Jovanka en voor ik uitstap om mijn bagage te nemen, zegt ze: “Ik mag dan wel de pest hebben aan Miloševic, over één zaak geef ik hem wel gelijk. Kosovo is Servië!”

De generaal Auteur Jens De Rycke Zelf kan ik me weinig herinneren van die NAVO-bombardementen. Toen de bommen op Joegoslavië vielen, zat ik op de lagere school. Pokémonkaarten waren toen belangrijker dan Balkanoorlogen. Het enige wat ik me daarover herinner, was dat mijn grootmoeder vanuit haar eigen oorlogstrauma waarschuwde voor de gevolgen van een nieuwe oorlog in Europa. Bijna twintig jaar geleden was het Joegoslavische leger in Kosovo verwikkeld in een strijd met de Albanese rebellengroepering KLA (Kosovo Liberation Army) dat voor een onafhankelijk Kosovo vocht.

Dat de KLA als een terreurorganisatie werd omschreven, en zich onder meer aan orgaanen mensenhandel schuldig maakte, is een belangrijke kanttekening die moet worden gemaakt.

Het verhaal van Jovanka Dat hield de NAVO niet tegen om op 24 maart 1999 met bombardementen op Joegoslavië te beginnen. De directe aanleiding was het grote dodenaantal in het Kosovaarse dorp Racak, een bolwerk van de KLA. De Joegoslavische regering onder leiding van Slobodan Miloševic werd ervan beschuldigd excessief en disproportioneel geweld te gebruiken tegen de Albanese bevolking in Kosovo. Over een tijdspanne van 78 dagen werden ongeveer duizend doelwitten in toenmalig Joegoslavië geraakt. Hierbij werden 2.300 raketten afgevuurd en 14.000 bommen gedropt, met als objectief dat Miloševic zijn troepen uit Kosovo zou terugtrekken. Die bommen en raketten waren vaak vervaardigd met verarmd uranium, waarvan men vandaag beweert dat ze de oorzaak van de vele kankergevallen zijn.

Ik verlaat de luchthaven van Belgrado en beland in de auto van Jovanka, een late twintiger en moeder van twee jonge zoontjes. Ik stel mezelf kort voor, en als ik vertel dat ik onderzoek kom doen naar de zogezegde kankerepi-

De ochtend nadien is het ondanks een stralende zon nog steeds bitter koud. Ik verstop me in mijn winterjas en wandel richting het parlementsgebouw. Over de hele lengte van het gebouw hangen spandoeken met slogans. Het spandoek in het cyrillisch is onleesbaar voor mij, maar naast de lange rij foto’s staat ook een duidelijke boodschap in het Engels geschreven: “NAVO is verantwoordelijk voor de dood van 2.500 Serviërs. Ze hebben Kosovo gestolen met oorlogsmisdaden.” Als ik iets heb geleerd op mijn reizen, dan is het dat ieder zijn eigen waarheid heeft als het op oorlog aankomt. Toch ben ik benieuwd naar het Servische perspectief op die bombardementen. Om dat te weten te komen, heb ik een afspraak met voormalig generaal Božidar Delic. Hij zetelt in het Servische parlement, dus trek ik daar naartoe.

Nadat ik de metaaldetector zonder problemen ben gepasseerd, loop ik door de parlementsgangen naar zijn kantoor. De Servische adelaar prijkt trots in de gang. Het gebouw ademt communistische nostalgie uit. Alles voelt hier nog aan als twintig jaar geleden.

Ik treed het kantoor van de generaal binnen en word hartelijk begroet. Meteen toont hij me foto’s uit zijn dienstjaren in het leger, alsook videobeelden die hij destijds maakte. Hij klaagt over het feit dat zijn foto’s en video’s op het internet steeds gecensureerd worden. Wat hij vertelt, vertaalt mijn gids letterlijk, woord voor woord. Al is de toon van Delic zijn stem duidelijk anders dan die van de vertaler. Ik hoor, als hij over de oorlog vertelt, dat hij - waarschijnlijk net als veel Serviërs van zijn generatie - nog steeds is getekend door de Balkanoorlogen. De kleine tentoonstelling zit erop en we zetten ons in de zetels in een andere kamer van zijn kantoor. Nadat zijn secretaresse koffie heeft gebracht, beginnen we aan het interview.

Delic: “Ik ben afkomstig uit Kosovo en als jong kind al zag ik hoe het geleidelijk aan veranderde en hoe het voor Serviërs steeds moeilijker werd om in Kosovo te leven. Ik steunde destijds, net als zoveel Serviërs, het ophef-

fen van de autonomie van Kosovo omdat het voor ons een onafscheidbaar deel van Servië is. Al wilde niemand de militaire escalatie die er is gekomen. Wat het Westen ons met Kosovo heeft aangedaan, is niets minder dan verraad. En het had weinig te maken met een humanitaire missie ten voordele van de Albanezen, maar alles met de miljarden euro’s aan ruwe grondstoffen die de bodem van Kosovo rijk is. Toen de campagne begon, werden mijn troepen gedurende 78 dagen dag en nacht gebombardeerd. Om de penetratiekracht van hun projectielen te vergroten - om grotere schade te kunnen aanrichten - gebruikte de NAVO bommen waarin verarmd uranium was verwerkt. Aangezien ze dat eerder ook al in Irak hadden gedaan, waren ze goed op de hoogte van de gevolgen hiervan op de lokale bevolking. Om deze reden beschouw ik Wesley Clark (Amerikaanse generaal) en Madeleine Allbright (Amerikaans politica en diplomate van de Democratische Partij) nog steeds als oorlogsmisdadigers. Ikzelf ben ook een kankerpatiënt. Over een periode van vijf jaar ben ik meer dan elf keer geopereerd aan verschillende tumoren in mijn lichaam. En ik ben dan nog één van de gelukkigen die zich de medische behandeling kan veroorloven.

Veel van de soldaten onder mijn bevel, maar ook buitenlandse strijdkrachten zoals de Italiaanse NAVO-soldaten, zijn ziek geworden.

Ze lijden aan verschillende vormen van kanker, maar ook aan andere ziekten, zoals chronische vermoeidheid. Op het hele onderwerp rust een groot taboe in Servië. Iedereen weet dat het probleem bestaat, maar niemand wil erover praten. De redenen zijn duidelijk. Ten eerste wil de Servische politieke elite ons land in de EU krijgen en vreest ze dat het onderwerp aansnijden onze kansen op toetreding zal schaden. Daarnaast heerst er in Servië een schuldcomplex over de oorlogen in de jaren negentig. De oudere generatie schaamt zich hiervoor en de jongere generatie wil dit alles zo snel mogelijk vergeten. Het spijtige hieraan is dat de Servische bevolking, die zelf ook slachtoffer is geweest van het oorlogsgeweld, deze positie niet durft op te nemen. De bombardementen hebben ons dubbel gestraft.

Allereerst door de schade van de ontploffingen, maar daarnaast zal de radioactiviteit ons nog generaties achtervolgen. Toekomstige generaties worden op deze manier gestraft voor een oorlog waar ze niets mee te maken hadden.

Uiteindelijk hebben we ons moeten terugtrekken en verloren we Kosovo. En wat met de Serviërs in Kosovo? Ik kan mijn dorp als voorbeeld geven: alle Serviërs zijn er verdwenen.

Mijn generatie heeft de strijd om Kosovo verloren, maar we zullen het land nooit opgeven.

En in plaats van ons de strijd voor Kosovo te verwijten, kan het een belangrijke les voor West-Europa zijn. Enkele jaren geleden was ik op weg naar het tribunaal in Den Haag voor mijn getuigenis. Omdat ik toch in Den Haag was, ging ik ook naar Brussel. Daar zag ik straten en gebouwen die niet langer door Europeanen werden bewoond. Ik kan de pijn van sommige patriottische Europeanen begrijpen als ze zeggen dat ze hun (groot)steden zijn verloren. Wat eens hun volk toebehoorde, is nu eigendom van moslimimmigranten. Mochten die moslims in de toekomst ooit hun onafhankelijkheid uitroepen, misschien dat de West-Europeanen dan begrijpen hoe de Serviërs zich over Kosovo voelen.”

Het radioactieve taboe

Generaal Božidar Delic tijdens zijn proces in Den Haag Foto Medija centar Beograd (Wikimedia Creative Commons)

Op de glazen deur van het ziekenhuis lees ik Klinicki centar Srbije. Ik ben in het staatsziekenhuis in Belgrado. Vlak bij de ingang zie ik de souvenirwinkel van het ziekenhuis die bulkt van orthodoxe iconen. De staat van het ziekenhuis bekijkend, snap ik dat veel patiënten hier om goddelijke bijstand vragen. Een typisch ziekenhuis zoals in een ontwikkelingsland waar de tijd schijnbaar is blijven stilstaan, denk ik bij mezelf.

Er zijn eerder gepubliceerde onderzoeken in het Westen die de stijging van het aantal kankergevallen niet aan verarmd uranium wijten, maar de Servische dokter Alek J. Racic, die een boek wijdde aan het onderwerp, weerlegt deze beweringen. Hij stelt duidelijk dat het

verarmd uranium wel degelijk verantwoordelijk is voor de stijging omdat hij het onder zijn patiënten ziet. Ik kom zijn kantoor binnen en hij stelt me meteen een vraag: “Ben jij van België?” Als ik daarop positief antwoord, stelt hij de cynische vraag of het bij ons altijd decennia duurt alvorens een brief op zijn bestemming raakt. De dokter licht zijn vraag toe: “Al kort na de bombardementen verdiepte ik me als jonge arts in de gevolgen ervan op de lokale bevolking. Om mijn onderzoek zo volledig mogelijk te kunnen doen, stuurde ik een brief naar het NAVO-hoofdkwartier in Brussel met de vraag wat er in de bommen zat die ze op Joegoslavië hadden laten vallen. Tot op heden heb ik nog steeds geen antwoord gekregen, al weten we intussen dat ongeveer 45 ton verarmd uranium op Joegoslavië werd gedropt. Maar niet enkel het verarmd uranium is een probleem. Tijdens de bombardementscampagne werd de Joegoslavische petrochemische industrie meteen geviseerd.

Of die industrie werd gebombardeerd met verarmd uranium maakt weinig uit, aangezien het vooral draait om de schadelijke stoffen, zoals fosgeen, die door de vernietiging van die fabrieken in het ecosysteem terechtkwamen. Water, lucht en de grond, tot kilometers verwijderd van de ontploffingsplaats, raakten besmet door giftige stoffen. Dat had uiteraard een negatieve impact op de volksgezondheid. Terug naar het verarmd uranium, specifiek gaat het over uranium 236. Van deze radioactieve stof is geweten dat ze kankerverwekkend is omdat ze op celniveau genetische mutatie en degeneratie veroorzaakt. Ik maakte in mijn onderzoek de link naar het uranium, omdat ik bij mijn patiënten vaak nieuwe vormen van celmutatie ontdekte. Iets moest die hebben veroorzaakt, want vanuit zichzelf zouden er niet zoveel gevallen voorkomen. Het uranium leek bij hen allemaal de gemeenschappelijke ziekteverwekker.

Alle demografische en etnische groepen worden getroffen door deze ramp. Het is dus zeker geen verschijnsel dat zich enkel bij Servische soldaten voordoet na hun legerdienst. Wel zien we duidelijk meer slachtoffers die afkomstig zijn van plaatsen die werden gebombardeerd. Een groot probleem is dat de radioactieve stoffen in het ecosysteem terechtkwamen en ook vandaag nog de bevolking treffen. Sommige munitie zit zo diep dat het grondwater erdoor verontreinigd raakt en op deze manier nog meer slachtoffers maakt over een nog grotere oppervlakte. De data die ik verzamelde over de prevalentie zijn wel onvolledig en geven dus niet het totale beeld.

Dat komt door verschillende factoren. Zo hebben wij in Kosovo nog geen grondig onderzoek kunnen doen omwille van de politieke verhoudingen tussen Kosovo en Servië, maar ook werden de vele Serviërs die na de oorlog naar het buitenland zijn verhuisd niet in het onderzoek opgenomen. Maar los daarvan zien we toch een duidelijke tendens. In Servië zijn er sinds de NAVO-bombardementen opvallend meer kankergevallen. Daarnaast zien we ook meer nieuwgeborenen met genetische afwijkingen. Onder invloed van uranium kan immers ook in de baarmoeder celmutatie voorkomen. Het spijtige voor de vele slachtoffers is dat het Servische gezondheidssysteem niet voldoende is voorzien om hen allen een goede behandeling te geven. Het is tragisch dat het aantal patiënten zal blijven toenemen, en dat de zorg die we hen kunnen aanbieden niet veel zal verbeteren.”

Ik zie dat de dokter zijn hoofd van mij wegdraait en naar de foto kijkt die op zijn bureau staat. Dokter Racic: “Toen mijn dochter kanker kreeg, verkocht mijn moeder haar woning zodat we haar behandeling in Frankrijk konden betalen. Het Gustave Roussyziekenhuis in Parijs was haar beste kans op overleven.

Mocht ze in Servië zijn behandeld, dan zou haar overlevingskans aanzienlijk kleiner zijn geweest. Mijn dochter heeft haar beproeving doorstaan, maar er zijn veel Serviërs die door deze crisis hun zoon of dochter hebben moeten begraven. Ik hoop alleen maar dat NAVO haar daden eindelijk erkent en ons de hulp geeft die nodig is, zodat we onze kinderen niet langer hoeven te zien sterven.”

Jens de Rycke

12

Cultuur

22 februari 2018

Snijders&Rockoxhuis

Van onze hofdichter

Dit weekeinde opent het Snijders&Rockoxhuis, een nieuw museum in hartje Antwerpen. Burgemeester Nicolaas Rockox en stilleven- en dierenschilder Frans Snijders waren in de eerste helft van de zeventiende eeuw buren in de Keizerstraat. Het is goed dat KBC nu van beide woningen één museum heeft gemaakt.

Adams rib De eerste mensen in de Tuin van Eden, waar nog geen hogesnelheidstreinen reden, zij wisten met de Boom van Goed en Kwaad geen raad en toen zij ‘t wisten, was ‘t te laat… ‘t Berouw, zoals zij blozend ondervonden, komt nimmer vóór maar altijd nà de zonde.

Het eerste paar had van die logica geen weet.

Pas op het ogenblik dat ‘t in die appel beet en allebei hun ogen opengingen, begon er een en ander door te dringen.

Zij vonden plots elkaar te bloot en wilden dat beschaamd verdonkermanen met een vijgeblad. ‘k Voel mij niet in mijn sas, zei hij, bij dat gedoe en Eva zei verrassend progressief: #metoo.

Intussen zag zij aan die boom van goed en kwaad een appel voor de dorst; je weet wel hoe dat gaat?

Jij weet dat wel, maar Adam wist nog niemendal. #metoo? Nou moe, wat doet een man in zo’n geval?

Proberen om je rib weer naar je hand te zetten?

Nee, Man, #metoo wil zeggen op je tellen letten!

Let op je tellen, zeker bij een appelaar en bij een vrouw die kirt #metoo. Dan dreigt gevaar, gevaar voor ‘t mensdom van een appelflauwte om één geplukte appel in de gauwte…

Aan Adams rib, er wordt geen woord meer aan gewijd en ik verheel u allerminst hoe mij dat spijt, want had Eva zich toen in Eden door ‘t serpent niet laten provoceren, dan zat het mensdom en #metoo op heden niet met de gebakken peren.

Hector van Oevelen

Pyke Koch in Utrecht Tot 18 maart kan u in het Centraal Museum te Utrecht gaan kijken naar de boeiende overzichtstentoonstelling rond de Nederlandse schilder Pyke Koch (1901-1991). De dokterszoon Pieter Koch kreeg in de middelbare school de bijnaam “Pike”, snoek in het Engels. Hij ging rechten studeren in Utrecht, maar in 1927, vlak voor zijn doctoraal examen, brak hij zijn studies af. Pyke wou schilder worden!

De perfectionist Koch maakte gedetailleerde en realistische werken met een vervreemdende sfeer. In tegenstelling tot zijn collega Carel Willink was Koch best tevreden met de benaming “magisch realisme”. Volgens hem bediende die stijl zich van voorstellingen “die mogelijk maar niet waarschijnlijk zijn”. In elk kunstwerk zitten verborgen betekenissen die dikwijls met zijn privéleven te maken hebben.

Koch werd erg beïnvloed door meesters uit de Italiaanse vroege renaissance. Zo zien we in zijn Schoorsteenveger de lucht van Andrea Mantegna’s Sint-Sebastiaan. In zijn portretten is de scherpe hand van Piero della Francesca overduidelijk. Pyke Koch had een verbluffende techniek en legde de lat erg hoog voor zichzelf.

Hij schilderde traag en hij vernietigde elk werk waar hij niet tevreden over was. Jarenlang was hij bezig met het creëren van reeksen, zoals de Slaapwandelaarster, de Contorsioniste en zijn laatste creatie, de Koorddanser.

In de periode van het “Zelfportret met zwarte band” (zie foto) is Pyke Koch ervan overtuigd dat het fascisme de westerse cultuur kan redden. In 1939 sluit hij zich aan bij het Verdinaso. Tijdens de oorlog maakt Koch enkele ontwerpen voor postzegels met Germaanse symbolen. Na de oorlog heeft hij geboet voor die collaboratie en mocht hij een tijd niet tentoonstellen. In die periode werd het figuratief en ambachtelijk schilderen minder populair en kregen conceptuele kunstenaars zoals Beuys meer praat en ook veel meer appreciatie. Tot hij stopte in 1980 bleef Pyke Koch, trouw aan zijn artistieke idealen, schilderen in zijn atelier aan de Oude Gracht te Utrecht.

De tentoonstelling is goed ondersteund met filmfragmenten, foto’s en documenten over zijn leven en over de culturele omgeving waarin hij opgroeide. Naast topwerken van Koch worden ook knappe schilderijen van zijn vrienden en tijdgenoten getoond zoals Carel Willink, Charley Toorop, Paul Citroen, Otto Dix en Christian Schad. Sterk aanbevolen voor iedereen die van echte kunst houdt. Liefhebbers van conceptueel gedoe gelieven zich te onthouden… Sax De wereld van Pyke Koch, in het Centraal Museum Utrecht, tot 18 maart. www.centraalmuseum.nl

Jongeren debatteren bij Marnixring Op zondag 11 maart viert Marnixring Noordrand zijn 2de lustrum en dit met een jongerenvoorzittersdebat. Thema is “Los van België”.

Gaan met elkaar in debat: Wouter Van Butsel (Jong CD&V), Viktor Rooseleer (Jong N-VA), Hans Maes (Jong VLD), Dries Van Langenhove (Schild & Vrienden) en Bart Claes (Vlaams Belang Jongeren). Moderator: Lawrence Urbain U wordt verwelkomd met koffie vanaf

10u30. Het debat start om 11u.00u en eindigt om 13u.30 met een receptie. Voor dit alles betaalt u 20 euro inkom per persoon; iedereen is welkom.

Plaats: restaurant Den Boomgaard, Driesstraat 134, 1861 Meise-Wolvertem.

Informatie en of inschrijven via: bob. wellens@telenet.be of GSM 0474 99 03 43.

Bijkomende informatie is eveneens te vinden op de webstek: www.marnixring.org

In 1970 kocht KBC het Rockoxhuis en stelde het na restauratie open als museum. Het aanpalende Snijdershuis, dat ook eigendom was geworden van de bank, deed dienst als opleidingscentrum en receptieruimte. Beide woningen zijn nu opnieuw gerestaureerd en verenigd tot één museum: het Snijders&Rockoxhuis. Het museum bekijkt het politieke, economische, sociale en culturele leven van Antwerpen in de eerste helft van de zeventiende eeuw door de bril van twee boegbeelden: burgemeester Nicolaas Rockox (1560-1640) en de meester van het dierstuk en het stilleven Frans Snijders (1579-1657).

Twee protagonisten Sinds 1603 woonden Nicolaas Rockox en zijn vrouw Adriana in het huis Den Gulden Rinck in de Keizerstraat. Hij werd dat jaar voor het eerst buitenburgemeester, een functie die hij nog acht keer zou bekleden. Rockox is 28 jaar schepen geweest van Antwerpen en negen jaar buitenburgemeester, en dat in een cruciale periode in de geschiedenis van de stad, van het begin van het Twaalfjarig Bestand in 1608 en 1609 tot de opheffing van de tijdelijke vredestijd in 1621.

Burgemeester Rockox was een kunstverzamelaar en mecenas. Gedurende het tweede en het derde decennium van de zeventiende eeuw was hij één van de belangrijkste begunstigers van de stad en één van de belangrijkste patronen van Peter Paul Rubens. Als burgemeester vroeg Rockox aan Rubens om ‘De aanbidding der wijzen’ te schilderen voor het Antwerpse stadhuis (nu in het Prado in Madrid). Als particulier bestelde hij bij Rubens onder meer zijn beroemde grafstuk, ‘Het ongeloof van Thomas’ (nu in het KMSK in Antwerpen), en als hoofdman van de kolveniersgilde gaf hij Rubens de opdracht om de beroemde ‘Kruisafneming’ voor het altaar van deze gilde in de kathedraal te schilderen.

Frans Snijders, die in 1620 het huis De Fortuyne in de Keizerstraat kocht, heeft vooral naam gemaakt als stilleven- en dierenschilder. Hij genoot internationale faam en dank zij Rubens kreeg hij in de jaren 1630 belangrijke bestellingen van het Spaanse hof. Het nieuwe museum toont schitterende voorbeelden van

Snijders’ talent. ‘Jacht op een everzwijn’ bijvoorbeeld, is een machtig stuk dat overloopt van dynamiek (zie afbeelding).

Het Snijders&Rockoxhuis stoffeert de verhalen van de twee protagonisten met stukken uit de eigen rijke verzameling, aangevuld met langdurige bruiklenen van onder andere de koninklijke musea voor schone kunsten van Antwerpen en Brussel, museum M in Leuven, het Vleeshuis-Klank van de Stad en The Phoebus Foundation van Fernand Huts.

Het hele verhaal Het museumbezoek begint in het Rockoxhuis, met op het gelijkvloers zeven kamers en boven nog eens twee, en doet dan het Snijdershuis aan, dat bestaat uit een neerkamer en een bovenkamer. Al deze ruimten vertellen hun deel van het verhaal: kunst creëren en kunst bevorderen, verzamelen en etaleren, vermaak en vertier, markten en gedekte tafels, natuur en stadstuinen, de humanist-patriciër en de gewone man in de woelige tijd van toen.

Naast de werken van Snijders zijn Rubens, Van Dijck en Jordaens present met mooie stukken. Ook ‘De kunstkamer van Cornelis van der Geest’, het schilderij van Willem II van Haecht uit 1628, past perfect in het nieuwe museum omdat alle hoofrolspelers er op te zien zijn in een kunstzinnig decor. Er is nog meer interessant werk: het panoramisch zicht op Antwerpen en de haven door Hans Bol (1584), een paneel van Jan van Hemessen, een olieverf op koper van Jan I Bruegel… en ook nog een schitterend kunstkabinet en een virginaal.

Het Snijders&Rockoxhuis is een absolute aanrader. En bezoek meteen aan de overkant van de Keizerstraat de Sint-Annakapel (beter gekend als de Keizerskapel), één van de zeldzame ambachtskapellen in Antwerpen en de enige die nog beschikt over het authentiek kunstpatrimonium vanaf de zeventiende eeuw.

Ze is gebouwd in 1512-14 door het ambacht van de lakenbereiders, de ‘droogscheerders’.

De sfeer uit de tijd van Nicolaas Rockox en Frans Snijders is ook daar op te snuiven.

MMMV

Snijders&Rockoxhuis, Keizerstraat 10-12, Antwerpen, www.snijdersrockoxhuis.be

Actueel

22 februari 2018

Collectief geweld loont!

Loont geweld in een maatschappij die van geweldloosheid haar handelsmerk heeft gemaakt? Loont geweld op een continent dat al decennia lang officieel geen oorlog meer heeft gekend? Hebben burgers in deze officieel pacifistische maatschappij nog de weerbaarheid om zich tegen zwaar geweld te verzetten? Enkele gebeurtenissen in het buitenland lijken aan te geven dat zwaar geweld blijkbaar loont, nog steeds, en misschien zelfs steeds meer!

Allochtonen tegen migranten

De boodschap van dit geweld?

In het Franse Garges-lès-Gonesse werd een huis dat toebehoorde aan een gepensioneerde Noord-Afrikaanse man, al een tijd belaagd door Roma. De overheid deed niets.

Enkele tientallen ‘jongeren’ (van Noord-Afrikaanse afkomst dus) hebben zich ermee bemoeid, op een doortastende manier én met het gebruik van wapens. Ze hebben het huis van de man ontzet. De pesterijen van de zigeuners zijn gestopt. Ook dan reageerde de overheid niet. En in Notre-Dame-des-Landes heeft de Franse president Macron onlangs laten verstaan dat het aangekondigde vliegveld er toch niet komt. Hij heeft hiermee vooral toegegeven aan de ‘zadisten’, aanhangers van een “Zone à Défendre”, “Bevrijde Zone”. ‘Zadisten’ zijn gewelddadige militante anarchisten, die in het verleden verschillende vreedzame manifestaties in Nantes tegen de aanleg van het vliegveld helemaal ondersteboven hebben gekeerd met hun provocaties en geweld. “Bevrijde zones” zijn eigenlijk een ander woord voor ‘no-go-areas’.

Los van de vraag of het vliegveld op die plaats nut had, lijkt Macron met dit gebaar toe te geven dat hij niet kan optreden tegen zwaar geweld. Een signaal dat kan tellen!

Als een sociale of etnische groep zich organiseert en besluit een deel van de publieke ruimte van de overheid over te nemen en te bezetten, komt dit telkens ook neer op een capitulatie van de overheid. Deze feiten gaan hand in hand met een andere vaststelling: dat de overheid absoluut geen oren heeft naar (vreedzame) internetpetities, vreedzame manifestaties met ‘roze ballonnetjes’ of groots opgezette ‘colloquia’.

De perceptie bij het grote publiek is dan de volgende: de minste individuele inbreuk, de minste individuele daad van rebellie wordt onmiddellijk én zwaar gesanctioneerd. We moeten er geen tekening bij maken wat er gebeurt als u een individuele betaalstaking zou organiseren, omdat u vindt dat de overheid haar overheidstaken niet goed nakomt, of gemaakte afspraken schendt! De Franse staat – en we kunnen de vaststelling doortrekken naar alle West-Europese overheden – komt sterk uit de hoek als het om zwakkere of geïsoleerde burgers gaat. Maar dezelfde overheden zijn bijzonder toegeeflijk tegenover sterke, georganiseerde en zelfs gewelddadige tegenstanders.

Piet van Nieuwvliet

Hongarije toont dat het anders kan!

Een belangrijk maatschappelijk fenomeen als migratie, en vooral dan illegale migratie naar Europa, los je niet meer op door alleen de oorzaken van die migratie aan te pakken. In Hongarije hebben Orban en zijn partij terecht vastgesteld dat achter de al dan niet legale migratie een heuse lobby met vele tentakels schuilt.

Een migratielobby die enorme financiële voordelen haalt uit de migratie, en die erop uit is de migratiegolven in stand te houden of zelfs aan te wakkeren.

We moeten die lobby aanpakken, was een veel gehoorde smeekbede. Een smeekbede waarop de Hongaarse regering blijkens nieuw wetgevend werk wil ingaan. De regering wil via een aantal nieuwe wetten ngo’s aanpakken die illegale migratie ondersteunen. en het geld dat ze hiermee ontvangt, wil ze gebruiken om de eigen grenzen te verstevigen.

Illegale migratie stoppen!

Voorafgaand aan deze wetten werd een vrij ruime bevraging van de eigen bevolking georganiseerd. In de begeleidende brief kon men lezen dat voor de Hongaarse regering “illegale massamigratie een probleem is dat gans Europa aantast. Deze vorm van migratie genereert enorme risico’s voor de veiligheid en zou de toekomst van het continent in gevaar kunnen brengen”.

Daarom wenst de Hongaarse regering illegale migratie met alle middelen te stoppen.

“We moeten de veiligheid van onze burgers veilig stellen. Ons objectief is dat Europa de beste plaats op deze wereld blijft om te

WANBETALERS: DE KLOOF BLIJFT

Volgens Jean-Marie Dedecker lijden we aan multiculturele obesitas, die de fundamenten van onze rechtsstaat stilaan aantast. Hij doet die uitspraak naar aanleiding van het door Koert Debeuf (poulain van Guy Verhofstadt, Open Vld) mooi geprogrammeerde incident over de Soedanese vluchtelingen. Zijn uithaal naar “folteraar” Francken leek in nieuwsof duidingsprogramma meer dan een klein beetje geprogrammeerd. Van de getuigenissen bleek na onderzoek geen spoor te vinden te zijn. Uit contacten die de Soedanezen hadden met de Internationale Organisatie voor Migratie bleek dat er toch een reukje aan hun verhaal zat. Dedecker haalt dan ook stevig

Raak de ngo’s financieel!

Voor alle duidelijkheid: de Hongaarse regering is er niet op uit alle ngo’s te treffen. Het gaat alleen om die ngo’s die illegale migratie ondersteunen. In de wetsontwerpen wordt duidelijk wat de plannen van de regering zijn: zo wil ze bijvoorbeeld alle organisaties die illegale migratie steunen en die hiertoe buitenlandse financiële middelen krijgen, laten registreren.

De activiteiten van die verenigingen moeten worden bekendgemaakt. Verder zal een belasting worden opgelegd, waarvan de opbrengsten zullen worden gebruikt om de grenzen te verstevigen. Mensen die optreden voor deze organisaties kunnen worden aangepakt, net als diegenen die eraan meewerken.

Steeds meer mensen willen de illegale migratie aangepakt zien. In West-Europa wordt er veel over gepraat – soms in de meest moraliserende en denigrerende termen – maar gebeurt er eigenlijk bijzonder weinig. Dat is wel even anders in Hongarije.

Piet van Nieuwvliet

COMMUNAUTAIR Van Grieken trekt nu ook de communautaire kaart: “Links wil nog meer belastingen. Rechts wil nog meer besparingen. En na de verkiezingen verandert opnieuw niets aan de essentie van België”. En die essentie is dat de Vlamingen moeten werken ... voor een ander. Zeven miljard euro per jaar bedragen de transfers naar Wallonië.

Elke werkende Vlaming betaalt 2.500 euro te veel belastingen voor wat hij terugkrijgt.

De factuur van de massamigratie komt daar nog eens bovenop: 7,2 miljard euro per jaar.

“We moeten onze sociale zekerheid beschermen voor buitenlandse nieuwkomers die er nooit aan bijgedragen hebben. En dat betekent de transfers naar de Franstaligen stoppen”, besluit Van Grieken.

BOTSEN OVER RIJEXAMEN

DEBEUF EN FAKE NEWS

wonen. Daarom zullen we een aantal wetsontwerpen indienen in het parlement.”

joen immigranten door de strot geduwd.” Zo betaalt Vlaanderen 103 miljoen euro kinderbijslag voor kinderen in het buitenland. Tegelijk bespaart deze N-VA-regering 140 miljoen euro op kinderbijslag van Vlaamse gezinnen.

Van Grieken merkt op dat de kinderbijslag van Franstalige gezinnen wel werd geïndexeerd.

Zijn Brussel en Wallonië de kloof met Vlaanderen aan het dichten? We moeten het eerste bericht nog lezen dat daarop wijst. Het aantal mensen dat zijn schulden niet meer kan betalen, is het afgelopen jaar met 1,9 procent gedaald. Momenteel kunnen 363.573 Belgen een of meerdere leningen niet meer terugbetalen. Dat is de eerste daling sinds crisisjaar 2008. Brussel (5,6 procent van de bevolking) en Wallonië (5,3 procent) tellen het hoogste aantal wanbetalers. Vlaanderen doet het veel beter, met 2,6 procent. De grote meerderheid (343.488) heeft moeite met het afbetalen van een of meerdere consumentenkredieten, 41.433 personen hebben minstens één achterstallige woonlening. Dat blijkt uit cijfers van de centrale voor kredieten aan particulieren van de Nationale Bank.

Waals minister van Mobiliteit Carlo Di Antonio (cdH) kondigde zaterdag in de kranten van Sudpresse aan dat jonge Waalse werkzoekenden voor wie het bezitten van een rijbewijs een jobvereiste is, vanaf 1 juli in plaats van na drie maanden voortaan al dertig dagen na het slagen voor het theoretisch examen hun praktijktest mogen afleggen. Weyts spreekt over ‘een vreemde soort van discriminatie’.

Vlaanderen heeft net beslist die termijn te verhogen van drie naar zes maanden. Volgens experts hebben jongeren meer oefenkilometers nodig. Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts vindt ook niet dat er een uitzondering kan worden gemaakt voor jonge werkzoekenden. Moet kunnen, nu die bevoegdheden zijn gesplitst. We volgen met belangstelling de grafieken van de ongevallencijfers. Die zullen tonen wie het beste beleid voert.

13

ALLEMAAL BELGEN

uit naar het leugenpaleis van Debeuf. Fake news, maar niet van het soort waarvoor de media graag in rep en roer staan. Lawaai voor “beschadigend” nieuws, en de grote stilte als later blijkt dat het nep was, zo gaat dat.

DE ZUURBRIGADE Dedecker staat ook stil bij de “razzia” van de federale politie in de vzw Globe Arena, “een socio-culturele vrijplaats voor nieuwkomers-kunstenaars”. Zeven illegalen werden er opgepakt. De “zuurbrigade van de politieke correctheid” vindt dat een misdaad tegen de menselijkheid. Blijkbaar mogen vzw’s alleen gesubsidieerd worden, niet gecontroleerd. Als een slager een worst in het zwart verkoopt, mag de belastinginspectie dat laatste wel doen, aldus Dedecker.

VLAAMSE LUIAARDS Tom van Grieken heeft het deze week in Trends over de staat van het land. Vorige week hadden we het al over de start van de “sociale” VB-campagne. Van Grieken wil mythes en

taboes doorbreken. Zo was er recent het alarmerende nieuws over de sterke toename van het aantal langdurig zieken. “Boodschap van de Vlaamse overheid: u bent een echte luiaard die in de sociale hangmat parasiteert”, aldus de VB-voorzitter. Tegenover dat alarm staat dat er in Vlaanderen amper 4,7 procent werkloosheid is. Een topscore in Europa. En tegenover dat cijfer staat dan weer dat we bij allochtonen de laagste werkzaamheid van Europa noteren. “Zij kunnen hier niets komen doen, laat staan onze pensioenen betalen”, aldus Van Grieken.

Voor N-VA-voorzitter Bart de Wever klinkt het plots dat onze sociale zekerheid beschermd moet worden tegen migratie. Zowel in 2016 als in 2017 klonk het omgekeerde. De verkiezingen zijn in aantocht, merkt Van Grieken op. “Het rapport van zijn beleid is precies het omgekeerde van de beloftes uit 2014. Er is meer migratie, de pensioenleeftijd is opgetrokken naar 67 jaar, de traditionele partijen, de Volksunie/N-VA incluis, hebben een staatsschuld van 400 miljard euro veroorzaakt, en ons een moordende fiscale druk en een multiculturele immigratietsunami van 1,5 mil-

Bij AB InBev kennen ze iets van reclame en marketing. Eerst het gerucht lanceren dat de naam “Jupiler” gaat verdwijnen, om daarna op een druk bijgewoonde persconferentie te vertellen dat de naam slechts gedurende vijf maanden zal verdwijnen. Reden is de sponsoring van de Rode Duivels die deelnemen aan het WK-voetbal in Rusland. Dus moeten we allemaal achter de Rode Duivels staan en allemaal achter ‘Belgium”, want dat wordt de nieuwe tijdelijke naam voor Jupiler.

Met die campagne wil AB InBev België een paternalistisch gevoel opwekken zodat de Belgen tijdens het WK massaal achter de Rode Duivels gaan staan. “Tijdens het WK verenigen we ons allemaal voor een hoger doel. Het maakt niet uit wie je bent, waarin je gelooft, waar je vandaan komt. Tijdens de FIFA Wereldbeker 2018 zijn we allemaal Belg,” zegt JeanJacques Velkeniers, AB InBev-president WestEuropa.

Als dat geen nationalisme is! Vermoedelijk omdat het allemaal zo’n goede belgen zijn, mocht VTM-reporter Kurt Wattez enkele vragen stellen aan Kevin Borlee en Gérard Linard, voorzitter van de Belgische Voetbalbond. Hij moest zijn vragen wel in het Frans stellen, want de heren kennen geen Nederlands. Straf dat zulke individuen, die de taal van de meerderheid niet kennen, de eenheid van België moeten uitstralen.

14

Brieven

Van trouwstoet tot rouwstoet Pallieterke, Trouwstoeten van een sliert Korankids (bv. dit weekend in Mechelen) zijn een plaag geworden; een levensgevaarlijk voeten vegen aan de veiligheid. Zo’n meute overtreedt zeer provocatief al onze verkeersregels. Door hun agressief rijgedrag (sic) brengen ze niet alleen zichzelf, maar alle andere weggebruikers in gevaar. En terwijl ze alle normen aan hun laars lappen en vaak de weg letterlijk bezetten, schrijft de politie naarstig een imposant pak pv’s. Die trouwstoet kost welllicht een klein fortuin, maar daar malen ze blijkbaar niet om. Daarom lijkt het me nodig dat totaal onaangepast “trouwen” keihard aan te pakken. Niet alleen met die boetes, maar ook met het ter plekke afnemen van het rijbewijs en een zolang mogelijk rijverbod. Tot ze hun vignet via een verplicht herexamen terugkrijgen.

Dat machogedrag in kudde is een gevaar voor iedereen. Tijd om het probleem nu totaal in te dijken, want ooit leidt dit tot zware ongevallen. Of van een stoere trouwstoet tot tragisch ongeval tot een rouwstoet!

Reddy de Mey - Oostende

Jacob Zuma Pallieterke, Zuma heeft zich verrijkt, was corrupt en moest weg. Hier zal zoiets niet gebeuren: onze “volksvertegenwoordigers” cashen helemaal legaal megalonen, belastingvrije uitstapvergoedingen en andere voordelen (zelfs het remgeld van de ziekenkas moeten zij niet meer betalen) en dat hebben zij allemaal in stevige wetten vastgeklonken. Zij mogen ook meerdere betalende mandaten en de hoogste pensioenen van het land hebben. Dat is niet corrupt en dat is niet om zich te verrijken, want het is hun recht, omdat wij hen verkozen. En de privé die dat moet betalen, mag het stellen met een schamele 1.200 euro pensioen zónder uitstapvergoeding, na een loopbaan van liefst 45 jaar, want anders is het minder. Dát is het verschil tussen een westerse beschaving en het minder ontwikkelde Afrika, dat nog véél te leren heeft van onze “democratie”. Zuma kende er absoluut niets van!

Marc Bertrand - Edegem

Foei, Mie Vogels Pallieterke, Groene Mie Vogels heeft haar politieke rentree niet gemist. Zij verklaart dat Antwerpen er vuil bij ligt. De honderden vuilnismannen en straatvegers van de stad en de 1.500 straatvrijwilligers doen hun uiterste best om de stad proper te houden. In ‘bepaalde wijken’ gooien echter ‘bepaalde’ mensen (die Mie anders altijd verdedigt) zomaar hun vuilnis op de straat. In plaats van kritiek te spuwen, zou Mie misschien, na haar grote politieke vertrekpremie en pensioen, zich kunnen aanmelden bij de stad als straatvrijwilliger. Zij krijgt dan gratis van de stad een grijptang, rode vuilzakken, een fluovestje, een vuilblik en een borsteltje. Zich aanmelden bij www.stadsmakers.be.

Swa C auwenbergh - Antwerpen

Pallieterbuffet

Zondag 4 maart om 12 uur

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A M O D E R N I S E R E N B O P E N X E X S N X R E C R E G I M E N T X B O F D A R E X I X E X L I M A E A A N M A T I G E N X S F L T X I X E L E G A N T G R I F X O L Y M P I A X H I E X V E L O X U R N E I D S U X D E U T Z X D L J D X S T E R N X Z O O I K E T U D E X G I E R E N L R E S E M S X B L A S E

22 februari 2018 België boven

Pensioenen

Pallieterke, Misschien heb ik mijn lijfblad onzorgvuldig gelezen, maar tevergeefs heb ik commentaar gezocht over het opiniestuk (bij VRT) van prof. Bart Maddens waarin die stelt dat N-VA er voor zorgt dat het Belgische niveau wordt versterkt en het Vlaamse gedachtegoed erop achteruit gaat. Ooit heeft hij, op de opmerking van de N-VA alsof er voor Vlaamse onafhankelijkheid geen draagvlak zou zijn, gezegd dat het hun plicht was er dan voor te zorgen dat zo’n draagvlak er zou komen; ze hebben er de middelen, ook financieel, voor. Het excuus nu van Peter de Roover (brief van 15 februari) dat ze “moeten” handelen binnen een politieke realiteit, is niet waar. Ze hebben er zelf voor gekozen door in deze regering te stappen en akkoord te gaan met deze realiteit. Ze hebben zichzelf vastgebonden aan handen en voeten.

Wat belet hen buiten de lijntjes te kleuren om Vlaanderen te geven waar het recht op heeft?

Of zijn postjes en macht belangrijker (zoals eertijds bij de VU)?

De belgicisten hebben vrij spel. Nog nooit zijn zoveel Belgische symbolen (vooral vlaggen) te vinden geweest in tv-programma’s, in winkels en op producten als nu. Producten worden als Belgisch geprezen, terwijl ze veelal honderd procent Vlaams zijn. Doe daar eens wat aan. Of wordt weldra de N-VA de N-BA?

Dirk C allens - Beveren

Dubbele moraal Pallieterke, In de berichtgeving op VRT en op VTM over de dodelijke schietpartij in een middelbare school in de Amerikaanse staat Florida wordt onmiddellijk de link gelegd met de Amerikaanse wapenlobby en wapenwetgeving, en onrechtstreeks met president Trump, die door zijn lakse houding ter zake dat allemaal in de hand zou werken. De wapenwetgeving in Amerika wordt eens te meer in vraag gesteld (terecht of ten onrechte, daar spreek ik me niet over uit). Wat er ook van zij, het is ondenkbaar dat ergens in die wetgeving zou staan dat al wie een wapen koopt daarmee ook mensen moet doodschieten.

Anderzijds, als moslims in naam van Allah terreurdaden plegen en mensen doodschieten, wordt nooit meteen de link gelegd met de islam of de Koran. Dan betreft het een ‘geestelijk gestoorde’ of een ‘geradicaliseerde’. Nochtans staat het ‘heilig’ boek van de islam, de Koran, bol van aansporingen om de ongelovigen te vernietigen, zwaar te bestraffen, pijnlijk te bestraffen, in het hellevuur te drijven, enzovoort. Maar nee hoor, de islam heeft met terreur niets te maken. Dat noemt men berichtgeving met een dubbele moraal.

Willy van der Meulen - Ternat

Bravo, De Standaard!

Pallieterke, Op bladzijde D10-11 illustreert De Standaard van 19 februari een artikel over het “beroepsgeheim” van de Chinese restaurateurs met een bewerkt schilderij van Mohammed die met een plastic tas vol afhaalchinees in de hand zijn kompanen trakteert op babi pangang, alcohol en ander haram lekkers. Gelukkig kunnen de aanhangers van de per definitie “godsdienst van de vrede” deze fijnzinnige humor smaken en riskeert DS geen razzia zoals onverdraagzame sectaire christenen, en de uitmoording van de redactie. Proficiat! Wanneer durft deze moedige redactie eens het door andere religies afgedwongen “respect” afwerpen en zo’n persiflage publiceren over Christus en Het Laatste Avondmaal? Wat belet deze moslimvrienden ook de christenen eens met zulk een cartoon te vereren?

Jean van den Noortgaete - Koksijde

Pallieterke, Sinds geruime tijd het debat over het minimumpensioen volgend, dacht ik het ei van Columbus gevonden te hebben. Ik twijfelde niet en stuurde mijn voorstel naar een fractieleider van een grote Vlaamse partij in mijn streek. Mijn voorstel leek mij simpel en haalbaar en moest bovendien de betaalbaarheid van de pensioenen mogelijk maken. Daarom deed ik hem volgend voorstel: maak alle pensioenen lager dan 2.000 euro per maand belastingvrij.

Die boven 4.000 euro tob je af tot 4.000 euro, en maak ze bovendien indexvrij, zodat ze de vorm van een overlevingspensioen krijgen, niet dat van een luxepensioen. Het leek mij een billijk voorstel, gezien kleine pensioenen er fors op vooruit zouden gaan, en de anderen nog steeds royaal bediend werden.

Weet je wat zijn antwoord was? Juist, ja: geen! Waarschijnlijk was het laatste deel van mijn voorstel er te veel aan, zijn parlementair pensioen in het achterhoofd houdende. Zo zie je maar hoe goed ze het eigenlijk allemaal menen, die praatbarakkers.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

130 dagen in een Spaanse gevangenis: Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

met stilzwijgende instemming van Europa

Erwin de Mulder - Geraardsbergen

Taalwet Pallieterke, Meester Sven Mary stelde dat de deken van de onderzoeksrechters die gespecialiseerd zijn in terreurzaken in het rechtsgebied van het Hof van Beroep te Brussel (waar onderzoeksrechters uit Brussel, Leuven en Nijvel toe behoren), zijn beschikking - tot aanwijzing van een onderzoeksrechter gespecialiseerd in terreurzaken op vordering van de federale procureur - had moeten opstellen in het Nederlands en beroept zich daarvoor op “artikel 12”.

Artikel 12 van de wet van 15 juni 1935 op het gebruik der talen in gerechtszaken (Taalwet Gerechtszaken) bepaalt: “De ambtenaren van het openbaar ministerie en de onderzoeksrechter maken voor hun daden van rechtsvervolging en van onderzoek, gebruik van de taal voorzien in strafzaken voor de rechtbank waartoe zij behoren.” Een daad van vervolging of onderzoek is een bevel uitgaande van een tot onderzoek of vervolging bevoegde overheid (Cass., 16 april 1997, P961112F, AC, 1997, 188), die tot doel heeft bewijzen in te winnen of de zaak in staat van wijzen te brengen (Cass., 4 september 1967, AC, 1968, 15), m.a.w. zorgen dat ze aan de bevoegde rechter kan worden voorgelegd.

De deken van de onderzoeksrechters onderzoekt de zaak niet en hij kan ze dus ook niet in staat van wijzen stellen. Het in staat van wijzen stellen gebeurt immers na of tenminste samen met het onderzoek van de zaak (zie voetnoot 2 onder Cass., 26 april 1983, AC, 1982-1983, 1051: “het Openbaar Ministerie dat door de wet belast is met de zorg de aanvraag te ontvangen, ze te onderzoeken en in staat te stellen en ze voor de kamer van inbeschuldigingstelling te brengen”).

Artikel 12 van de Taalwet Gerechtszaken is

dus niet van toepassing op de deken van de onderzoeksrechters die een in terreurzaken gespecialiseerd onderzoeksrechter aanwijst.

Bij het stellen van die daad van “gerechtelijke administratie” is de deken in principe vrij de landstaal te gebruiken die hij wenst. Hij maakt van die keuzevrijheid geen misbruik wanneer hij een Franstalig bevel opstelt wanneer het tot hem gerichte verzoek in het Frans gesteld is.

Artikel 43 van de Taalwet Gerechtszaken zegt wel dat - in het gerechtelijk arrondissement Brussel - de magistraten de taal van de procedure moeten kennen, maar dat is niet voorgeschreven op straffe van nietigheid. De nietigheid wordt gesteld in artikel 40, voor alle vorige bepalingen. Artikel 43 staat niet voor artikel 40.

Die deken van de onderzoeksrechters behoort volgens mij - in die functie - niet tot een klassieke rechtbank. Hij behoort tot een vreemde en niet door de taalwet voorziene “pool” van onderzoeksrechters uit de drie gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel). Vanuit wettelijk oogpunt staat hij - in de visie van Meester Mary - voor een onmogelijke opdracht. Geeft hij de beschikking in het Frans, dan gebruikt hij volgens Mary een verboden taal. Geeft hij ze in het Nederlands, dan gebruikt hij de taal van de procedure niet. Een absurde wetgeving, tenzij men de wet interpreteert zoals hiervoor aangegeven.

Luc L amine - Rotselaar

De Vlaamse vakman €

ABONNEMENTEN

1096

113 dagen in een Spaanse gevangenis:

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

22 februari 2018

Respect voor Olivier Deschacht…

De soap over Anderlecht blijft maar duren. De vijanden van paars-wit beleven hoogdagen. Niet alleen is het schip aan het zinken, men heeft nu ook de kapitein overboord gekieperd. Olivier Deschacht, absoluut boegbeeld van de club, werd om nog duistere redenen naar de B-kern verbannen. Hij zou gelekt hebben uit de kleedkamer en zich onmogelijk gedragen hebben binnen de groep.

Voetbal is een spel en geen staatszaak. Ik zou het pas erg vinden moest men na al die miserie in het Constant vanden Stockstadion al lachend rondlopen. Het is een schande wat er is gebeurd. Zo gaat men niet om met een trouwe soldaat. Respect blijkt een loos woord te zijn in het voetbal. Deschacht zal zich zijn afscheid waarschijnlijk anders voorgesteld hebben! Het was weer niet veel soeps in Sint-Truiden en er werd opnieuw verloren.

Is dat ook de schuld van Olivier Deschacht? Na wat ik gezien heb op Stayen heb ik nog een paar kandidaten voor de B-kern. Ik hoop dat er niets misloopt in de volgende thuismatch tegen Moeskroen, want het geduld van de supporters raakt stilaan op.

… en Paul van Himst Geen respect krijgen is erg. Zelfs Paul van Himst heeft het meegemaakt. We moesten voor de Europabeker naar FC Zürich. De thuiswedstrijd hadden we met 3-2 gewonnen. In de daaropvolgende competitiematch tegen FC Diest kreeg Van Himst een trap tegen het hoofd en moest het veld verlaten. Paul had een hele week niet kunnen trainen, maar kon spelen. In de bus die ons van het vliegveld naar het hotel bracht, hoorde hij toevallig wat er aan het broeden was.

De Gouden Schoen zat een rij achter trainer Urbain Braems en Constant vanden Stock en hoorde die twee konkelfoezen. De voorzitter fluisterde: “Als hij niet op die plaats wil spe-

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

len, dan speelt hij maar niet!” Van Himst was benieuwd wat ze hem gingen vertellen. Een dag later was er een tactische bespreking. Zoals gevreesd stond ‘Polle’ als rechtsbuiten op het bord en niet als spelverdeler. Na de bespreking sprak Van Himst Braems aan en zei te weigeren op die plaats te spelen. Urbain Braems stotterde dat het een idee van Mijnheer Constant was. Razend stapte onze kapitein naar de kamer van Vanden Stock en deelde hem mee dat hij op de bank zou gaan zitten als hij rechtsbuiten moest spelen. De voorzitter zei dat het een idee van Braems was. Paul van Himst was het gelieg beu, zette zich op de bank en kreeg een boete van 2.475 euro. Later zei de viervoudige Gouden Schoen eens tegen mij over die cinema in Zürich: “Dat geld kon mij niet schelen, maar ik miste... respect!”

Gille van Binst

Roskammen

Als geld gezag vloert In de Ruta del Sol koerste Chris Froome, in dopingopspraak, anoniem mee. Verscholen in de buik van het peloton. Negen van de tien deelnemers “betreurden” zijn aanwezigheid. Niet rechttoe rechtaan zoals Tim Wellens, maar anoniem, camera’s en praatperen ver uit de buurt. Moedig is anders, maar onder druk van team Sky, geldreus en navenant ook baas in het peloton, is “eigen vel eerst” prioritair voor al wie met Froome of ploegleider Dave Brailsford een selfie wil.

Aan een boycot van Sky wordt niet gedacht. Nochtans zou het meer betekenen dan een knuppel in het hoenderhok gooien, mochten voor één keer ploegleiders solidair zijn en de organisatoren voor de keuze plaatsen, “wij zonder Sky starten, zo niet Sky zonder ons”. Dat in de volgwagens het lef ontbreekt om zo’n signaal te opperen, laat staan hard te maken, verbaast niemand.

In Het Laatste Nieuws sloeg columnist Hugo Camps de nagel op de kop. Hij zei dat voor wielrenners een staking voor gelijke burgerrechten nog een eerste keer moet uitbreken: “Als ze masseerolie ruiken racen ze gelijk welke hel tegemoet. In wezen zijn ze allemaal knechten.” Bij de UCI keek men mogelijk uit naar een stakingscenario. Zelf paste men er, doodsbang voor schadeclaims, om de kastanjes uit het vuur halen.

Door, pakweg, Froome startverbod op te leggen tot zijn Spaanse pufaffaire helemaal is uitgeklaard. Dat de wielersport alweer aan geloofwaardigheid inboet, wordt alweer goedgemaakt door de blijkbaar niet aan te tasten populariteit van “het veloke”. Dat was ook voor de UCI tot nader order stellig de juiste redenering. Of hoe in het “gevecht” geld versus gezag en reglement meestal bij voorbaat vaststaat wie er wie zal vloeren.

Stroman Het is te vrezen dat dit niet anders zal zijn in de soap van het trio Oostende, Anderlecht en Marc Coucke versus de voetbalbond, de Pro League en de licentiecommissie. Alle licentiedossiers zijn ingediend. De king. Zulte-Waregem was zo attent om KV Mechelen te helpen door Eupen de drie punten te ontfutselen. Zelf zorgde Malinwa bijna voor de stunt van de week met een vroege 0-2 voorsprong tegen AA Gent. Dat vonden de Buffalo’s dan weer overdreven, waardoor KVM zich bij affluiten moest neerleggen bij een puntendeling en een portie zelfvertrouwen in het vooruitzicht van de thuiswedstrijd nu zaterdag tegen Charleroi.

Terug van weggeweest

Komieke top zes Er gebeuren rare toeren aan de top van de rangschikking. Van het fameuze kransje dat zich geroepen voelt om de play-off 1 te spelen kon het voorbije weekeinde geen enkele ploeg zijn match winnen. Op Anderlecht na, dat het liet afweten tegen Sint-Truiden, moesten de overige vijf vrede nemen met een gelijkspel. Waardoor de top zes even werd dooreengeschud. Met als gevolg dat KV Kortrijk de plaats inneemt van Antwerp, dat ondermaats presteerde tegen KV Oostende. Een doelpuntenkermis moeten ze niet meteen verwachten op de Bosuil, maar een thuisoverwinning zou eens deugd doen.

Gewipt Nog geen enkele overwinning in 2018 en door de povere resultaten na nieuwjaar nu ook uit de top zes gewipt. Dan hebben we het over Royal Antwerp FC. Ze mogen in het rood-witte sanhedrin bij hoog en bij laag uitbazuinen dat play-off 1 dit seizoen geen doel op zich was, wat we graag willen geloven, in extremis naast de prijzen grijpen, kan al evenmin de bedoe-

ling zijn. Het kan nog verkeren voor de Great Old, maar dan moeten ze zich nu vrijdag in de Luminus Arena wel dubbel plooien tegen Racing Genk. Het zal er stuiven tussen die twee directe concurrenten voor de play-off 1. Allen daarheen. Tenzij ge iets anders te doen hebt.

Elite?

Over de puinhoop die Anderlecht is, kunnen we kort zijn. Niet alleen op sportief vlak. Het botert langs geen kanten in het Vanden Stockstadion. Het is niet aan ons om dat op te lossen. Over naar Club Brugge, dat blijkbaar probleemloos aan de leiding staat, maar al vier wedstrijden na elkaar niet kon winnen. Daarmee zijn we bij achtervolger Charleroi beland, dat kansen laat liggen om de achterstand op Club goed te maken. Voor zover het u moest ontgaan zijn, we hebben het over de ploegen aan de top. Het groene hout noemen ze dat.

Als het kind maar een naam heeft.

Niet te missen Het blijft nagelbijten onderaan de rangschik-

15

Er is meer vreugde in de hemel, en op het Kiel in het bijzonder, voor de terugkeer van verloren zoon Patrick Janssen naar zijn oude liefde Beerschot-Wilrijk, dan voor de hondstrouwe supporters die om de veertien dagen toch hun weg vinden naar het Olympisch Stadion. Nu zijn Limburgs avontuur faliekant is afgelopen en hij opnieuw in Antwerpen komt wonen, mogen ze de gewezen burgemeester van Antwerpen eerstdaags verwelkomen op het Kiel. Hij is daar kind aan huis en hoopt dit seizoen de promotie van Beerschot-Wilrijk te mogen meemaken. En wij ook.

Nostalgie Misschien dat de politiediensten het minder graag zien gebeuren, sportief Antwerpen kijkt al uit naar de dubbele finales tussen Beerschot-Wilrijk en Cercle Brugge, Met in hun hart de hoop op een heruitgave van de aloude derby’s tussen de stadsrivalen. Dat ze zich in Brugge maar al vasthouden aan de takken van de bomen.

Als Janssens zijn klep opent op tribune twee is de zege nooit veraf. Met supporter nummer één terug op post, hebben ze er alvast een niet te onderschatten ruggensteun bij op het Kiel.

Laat Cercle maar komen.

Leve de sfeer We gaan hier de balans niet maken van de verdienstelijke en minder verdienstelijke resultaten waarmee onze vertegenwoordigers zich lieten gelden op de Olympische Winterspelen in Pyeongchang. Sommigen hebben hun uiterste best gedaan en meer mochten we er niet van verwachten. Kan het anders in sportdisciplines die in dit landje, waar winterspelen nauwelijks aan bod komen, nu eenmaal

schuldenberg van Oostende en Anderlecht reikt torenhoog. Toch zou het opperste verbazing wekken mocht genoemde commissie daar graten in zien. Evenmin als in de merkwaardige constructie van de verkoop van KVO aan “overnemer” Peter Callant, intimus van Coucke en in een moeite zijn stroman.

Ook al vermelden de media die titel niet. De man wordt geacht binnen vijf jaar de club door te verkopen aan een echte multimiljonair. Om op die manier zowel de 14 miljoen euro schulden af te lossen als de investering van 15 miljoen van Coucke terug te betalen.

Het heet dat de licentiecommissie het dossier-KVO met argusogen zal bekijken. In afwachting hadden licentiemanager Nils van Brantegem en Marc Coucke al een gesprek.

De straks nieuwe voorzitter van Anderlecht kreeg, lekte uit, al uitgebreid uitleg over alle spelregels die zijn transfer van de kust naar Brussel boven elke twijfel moeten verheffen.

Na dat onderhoud bleken mogelijke drama’s al vermeden, aldus de media. Of die ook alle mogelijke moeite doen om bij de licentiemanager en zijn gesprekspartner meer info over hun gesprekken te krijgen, is onzeker.

Van Brantegem wenste niet echt te reageren, terwijl Coucke zich na afloop zeker van zijn stuk voelde.

We hadden niet anders verwacht. Vandaar dat wij zeker van ons stuk zijn en, door ons slecht karakter, ervan uitgaan dat de argusogen van de licentiecommissie zullen tekortschieten bij de zoektocht naar een financieel of ander probleempje in de licentiedossiers van én KVO én RSCA. stiefmoederlijk behandeld worden? De slimmen die zich geen illusies maakten, zagen dat anders en hebben genoten van de sfeer in het olympisch dorp. Wie zal hen ongelijk geven?

Verschil Mogen we even over de grens kijken? Nederland mag al uitpakken met elf medailles, waaronder zes gouden, in het schaatsen en nog eens twee zilveren onderscheidingen in de shorttrack. “De Nederlanders, en de Friezen in het bijzonder, zijn geboren op schaatsen”, horen we u opmerken. Gedeeltelijk juist. Dat onze noorderburen met een twintigtal grote schaatsbanen en tien kleinere een lichte voorsprong hebben op de schaatsinfrastructuur bij ons, kan ook een verklaring zijn. Met nul grote (400 meter) schaatsbanen gaan we nooit hoge ogen gooien en moeten we de Nederlanders hun oranjegekte gunnen.

Knuffelaars De Zuid-Koreanen zullen er iets van gedacht hebben toen ze die gekke bende in hun oranje outfit hun gangen zagen gaan. Koning Willem Alexander moest niet onderdoen voor zijn onderdanen en vierde uitbundig mee op de tribunes, om vervolgens de medaillewinnaars te feliciteren en spontaan aan zijn koninklijke borst te drukken. Schaatslegende Ireen Wüst was er zwaar van onder de indruk dat het protocol overboord werd gegooid. “De koning knuffelt goed”, liet ze zich ontvallen. Dan heeft ze Zijne Majesteit Philippe den taaie nog niet in actie te zien. Het gebeurt niet alle dagen, maar als die begint te knuffelen is er geen houden aan.

Greg en Tim Daar komen de voorjaarskoersen, met de Omloop Het Nieuwsblad die nu zaterdag de feestelijkheden mag openen. Iedereen kijkt in de richting van Greg van Avermaet die zijn visitekaartje al heeft afgegeven in de Ronde van Oman, maar er zijn kapers op de kust. Als het de bedoeling was van Tim Wellens om in zijn kaarten te laten kijken, dan is hij daar met glans in geslaagd. Met zijn ritoverwinning en de eindzege in de Ruta del Sol kunnen we er moeilijk naast kijken dat hij in topvorm zit. We kijken er al naar uit.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Ongelooflijk hoe sommige vrouwen zich laten gaan na een aardbeving…”

22 februari 2018

De ngo’s liggen onder vuur. Roland van Hauwermeiren, een Belgische verantwoordelijke van Oxfam, organiseerde onder andere seksfeestjes in Haïti en betaalde jonge vrouwen met hulpgoederen. “Schande”, riepen we collectief. “Hoe zou je zelf zijn? ”, reageert de man zelf in een interview met ’t Pallieterke.

De Oxfam-verantwoordelijke spreekt begeesterend en heeft het over een internationaal rechts complot om ngo’s te ondermijnen. Hij wijst ook met een beschuldigende vinger naar andere organisaties. “Die van Amnesty International? Weet je hoe dat wij die noemen in de sector? I’m nasty International. En dan heb ik nog niets gezegd over die mannen van Greenpeace. Je denkt toch echt niet dat die de dolfijntjes en de potvissen écht willen redden, hé? Maar ja, vissen spreken niet, hé. Zo kan ik het ook.”

den moeten mensen bijzondere maatregelen nemen om te overleven. Dat zou u ook doen.

Zo’n vrouw heeft thuis hongerige kindjes en kan ze daardoor voeden. Ik vind dat nobel.

Ik ben nu geen overtuigd christen, maar was het niet Christus die een prostituee redde van de dood door steniging met de woorden ‘Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen’? Het is zo typerend dat we onze westerse waarden en normen op die mensen projecteren, zonder de minste basiskennis van de harde realiteit op het terrein.”

Pallieter: u lijkt geen enkel schuldbesef te hebben?

Pallieter: we doelden op uw schuldbesef, als ngo-verantwoordelijke die hulp koppelde aan seksuele diensten.

RVH: “Schuldbesef, mijnheer Pallieter?

Schuldbesef? Wat is dat? Kan je dat eten, schuldbesef? Ik dacht het niet. Die mensen hebben geen nood aan verwijten omdat ze zich prostitueren voor een liter melk. Of een proteïnekoekje als het echt een lelijke is. U kan niet geloven hoe sommige dames zich laten gaan, na een aardbeving. Soms al vanaf vier op de schaal van Richter. Maar daar gaat het niet om. Die mensen hebben niks. Wie zijn wij om hen te veroordelen voor prostitutie? Wel, ik neem dat niet. In bijzondere omstandighe-

RVH: “Nu wordt het helemaal mooi! Heb ik het nog gedaan. Bent u al eens in een land geweest na een natuurramp, mijnheer? Alles ligt daar plat. Lokale economie? Nul. Handel en nijverheid? Nul. Dat is wat je moet heropbouwen. En welke grondstoffen hebben die mensen nog? Niks! U benadert dit met een zuiver koloniale mentaliteit. ‘Geef de mensen vissen’, hoor ik u denken. Ik zeg: leer ze vissen. Het begint met prostitutie, maar voor je het weet is het land heropgebouwd.”

Pallieter: en toch vinden mensen het niet kunnen dat u hun donatie koppelt aan seksuele diensten. De giften aan Oxfam lopen massaal terug.

RVH: “Pure framing is dat. Ik zou het zonde vinden als mensen nu minder zouden doneren omwille van een paar seksfeestjes. Allee, kom, hoe zou u zelf zijn?

Uw vrouw zit duizenden kilometers van hier en er lopen van die prachtige zwarte parels rond die dingen met u doen in ruil voor een liter melk. De vraag die u zich moet stellen is

Absurdistan Tsunami

Kruisende woorden 1097

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

Men meldt ons dat het Brusselse stadhuis wordt overspoeld door kandidaturen voor directeursfuncties in Brusselse vzw’s. Niet dringen aub.

Umwertung Een boek en een tv-programma over exgangster Danny Vanhamel, welja, waarom niet.

De commercie boort zo een onuitputtelijke bron van amusement aan. Word crimineel! Laat u veroordelen en opsluiten! Word een “held” daarna!

A B C

Tsunami, bis

D

Naar men ons meedeelt lopen bij Oxfam de kandidaturen voor directeur buitenlandse missies met duizenden binnen. ‘t Zijn wel allemaal mannen die solliciteren.

E F

Jurassic Park Eerst Vogels die naar de gemeentepolitiek terugkeert, nu weer Verhofstadt. Het is nog wat wachten tot tv-curiosum Mark Eyskens de sprong waagt!

G H

LPZ

I

In Los Angeles, ver weg over de plas, is men tot de ontdekking gekomen dat een flesje parfum even vervuilend is als een auto. De technische redenering besparen wij u, maar: zullen onze politici in navolging van de LEZ (lage emmissiezones) ook LPZ (lage parfumzones) invoeren?

J K L

ANV-prijs

HORIZONTAAL A. Hersenschim B. Franse rivier - Losbandig feest C. Officieel bekendmaken D. Inrichting - Voorzetsel - Klaar om in te grijpen E. Lust tot kwellen - Instantie verantwoorde- lijk voor het vastleggen van standaarden in de VS F. Vies servies - Peulvrucht - Technetium G. Oost-Vlaams dorp - Gezaghebbend leermeester H. Bestaat - Kleine terts toonladder - Kiloliter I. ‘t Is te zeggen - Denkbeeldige lijn door de aarde J. Alleenheerser - Voormalige Italiaanse munt K. Reus uit het oude testament - Nazien en herstellen L. Familieleden - Internetlandcode voor Saoedi-Arabië - Oude lengtemaat

VERTICAAL 1. Frans luxemerk dat koffers, tassen, accessoires en kleding vervaardigt 2. Knolgewas - Vlijtige 3. Vurige, Hlongaarse dans - Zirkonium 4. Til op - Programmapunt Oppervlaktemaat 5. Grieks eiland - Slingerplanten 6. Wiskundige, gebogen lijn - Later dan iets anders 7. Irritatie 8. Reinigingszout - Groot bos - Franse vennootschapsvorm 9. Driezijdige 10. Bewerken van het land - Aanspreektitel 11. Orgaan waar de ontwikkeling van eicellen plaatsvindt - Grote vechtpartij 12. Met een kurkachtige massa gevulde

gaatjes in de bast van een boom of een andere plant

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1096 VINDT U OP BLZ. 14

niet: ‘Is dat niet schandalig?’ Nee, de vraag die u zich moet stellen is: ‘Hebben ze allemaal een goed glas melk gekregen?’ Als je die vraag stelt, is al de rest toch bijzaak, mijnheer Pallieter?

Overigens, weet u dat wij in sommige gebieden eerst maandenlang melk en proteïnekoekjes uitdelen voor we overgaan tot prostitutie?

Gratis en voor niks.”

Pallieter: spreekt u zichzelf nu niet tegen?

RVH: “Nee, maar bij hongersnood zijn die vrouwen soms echt veel te mager. U snapt dat wel. Als man van de wereld.”

Het eerbiedwaardige Algemeen Nederlands Verbond heeft bekendgemaakt welke twaalf debuten in aanmerking komen voor de ANVdebuutprijs. Als wij het goed gezien hebben, zit er maar één Vlaming tussen. Is het zo erg gesteld met de Nederlandse letteren in Vlaanderen?

Vriendschapsverzoek

welke staatszender bij ons het nodig vond om daaraan een bijdrage te leveren.

Zittend bestuur Als wij lezen dat de Brusselse ministerzetelzitter Guy Vanhengel vindt dat de N-VA niet bekwaam is om Brussel mee te besturen, moeten wij toch eens hartelijk lachen. Zelfs een hond met een hoed op zou Vlaams minister in Brussel kunnen zijn, daar zijn géén speciale eigenschappen voor nodig. Op de Vlaamse taalrol staan is voldoende.

Wij ook!

In Duitsland komt er dus een “ministerie van Dirndl en Lederhosen”. Kunnen wij daar voor onderdoen? Neen! Geert Bourgeois, geef ons een ministerie van vlaggen, korte broeken en botinnen!

Ziekskes Er heerst een griepepidemie in Vlaanderen.

Geniet er maar rustig van, want straks breekt de verkiezingskoorts uit, en dàt is andere koek!

Horen? Zien?

Wat leren wij uit het recent aan het licht gekomen gesjoemel in een Brusselse vzw? Misschien wel dat de Vlaamse schepenen van de stad Brussel schromelijk tekort zijn geschoten in hun taak als schepen? Maar als ze bewust gezwegen hebben, mogen ze ons dat ook laten weten.

Pla(a)t Het televisieprogramma “Karen maakt een plaat” gooit voorlopig geen hoge ogen. Zouden wij de enigen zijn geweest die gedacht hebben aan de historische uitspraak van Bart De Wever? Zet die ploat af!

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

In een uithoek van Spanje, in de vallei van Aran in de Pyreneeën, wordt al meer dan duizend jaar Aranees gesproken, een oude taalvariant van het Occitaans. Na een uitspraak van het Spaans Grondwettelijk Hof hangt de bescherming van het Aranees aan een zijden draadje. We twijfelen er niet aan dat Wouter Beke dat zal aankaarten bij vriend Mariano.

Zwartkijkerij In Amerika is het nu Black History Month.

Ook altijd leuk voor de Vlaamse extreme linkerzijde om die Amerikaanse gewoonte te kopiëren en te proberen de blanken – voor vele linksen en zwarten: de witten – in Europa schuldcomplexen op te dringen. U mag raden

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be