't Pallieterke van 1 maart 2018

74ste jaargang • nummer 09 • donderdag 1 maart 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Instituut ter Bestrijding van de Democratie

De erfenis van Patrick Janssens in Borgerhout

Geert Hoste wil de geschiedenis ingaan als meer dan een komiek. Hij is al jaren “ambassadeur” van Amnesty International en in die capaciteit pleitbezorger van de oprichting van een heus mensenrechteninstituut. Hij herhaalde deze week zijn oproep, in een vrije tribune in De Morgen, en hij verweet Theo Francken vooroordelen te hebben over een dergelijke instelling.

De staatssecretaris had voordien via Twitteninstituut opgericht. Sommigen zeggen rondter laten verstaan dat hij geen zin heeft in een uit dat ze het ook niet van plan zijn. De Verinstituut dat wetgevende initiatieven inzake enigde Staten lieten droogjes weten dat ze al migratie zou gaan censureren. Francken snapt een mensenrechteninstituut hebben: de rechtdan ook veel beter dan de komiek-ambassabank. deur wat de werkelijke inzet van het debat is.

De schaduw der mensenrechten De inflatie aan mensenrechten, de extreme interpretaties ervan en de wildgroei van het mensenrechtenapparaat zijn nu al ernstige belemmeringen voor een immigratiebeleid met enig democratisch draagvlak. Een opvallend voorbeeld was het veto vanwege het Europees Hof tegen de maatregel die nochtans het meest geschikt is om de vluchtelingcrisis in Europa het hoofd te bieden: een terugstuurbeleid op de Middellandse Zee. Democratische meerderheden in alle westerse landen zijn voorstander van een veel strenger immigratiebeleid. Maar wanneer een regering nog maar aanstalten maakt om een kordaat en rechtlijnig beleid te voeren, wordt die onmiddellijk geconfronteerd met een spervuur van protesten en juridische procedures die allerlei internationale verdragen en verplichtingen in de sfeer van de mensenrechten inroepen.

In de meeste gevallen zijn juridische procedures onnodig: de dreigende schaduw van internationale verdragen als de Conventie van Genève of de rechtspraak van het Hof van Straatsburg volstaan om zelfs geen debat te moeten voeren over de aanpak die door de bevolkingen van Europa gevraagd worden. En waar toch bescheiden stapjes worden gezet om het opengrenzenbeleid te temperen, volgt telkens een juridische guerrilla, met de logistieke steun van radicale clubjes die heel veel geld krijgen van de overheid.

Regeerakkoord Voor de N-VA is het op te richten mensenrechteninstituut een aanzienlijk probleem. Aan de top beseft men dat dergelijke instelling een super-UNIA zal worden, die de partij permanent zal tegenwerken, op dezelfde manier als de bende van Keytsman dat al jaren doet, maar dan zonder enige beperking qua bevoegdheid.

Het probleem is dat de oprichting van het mensenrechteninstituut is opgenomen in het regeerakkoord. De onderhandelaars van de N-VA moeten even niet bij de pinken geweest zijn. Of ze moeten gehoopt hebben dat deze bepaling er alleen pro forma instond: vorige regeringen hadden immers telkens deze belofte onvervuld gelaten. Maar Hoste en Amnesty International zijn niet de enigen die zaniken over het uitblijven van het instituut.

Ook Koen Geens dringt aan.

Bijkomend probleem is dat de oprichting van het instituut een bevoegdheid van Zuhal Demir is. Demir probeert zich al in te dekken door te verwijzen naar een internationale afspraak die België er toe zou verplichten een dergelijke instelling op te richten. Dat is niet zo. De “Paris Principles” over de nationale mensenrechteninstituten zijn een niet-bindende overeenkomst. Meer dan de helft van de lidstaten van de VN hebben dan ook geen mensenrech-

De principes van Parijs

De minst scrupuleuze regimes hebben dan weer geen enkel probleem om gevolg te geven aan het advies van de VN. Afghanistan, Kongo, Rwanda, Myanmar, Mauritanië (waar nog slavernij bestaat), … hebben van de VN zowaar een A-attest gekregen voor hun “mensenrechteninstituut”. Zijn dat de landen die voortaan de maatstaf zijn van het respect voor de mensenrechten?

Het perfide is dat die landen, die wel degelijk sterke verdedigers van de mensenrechten kunnen gebruiken, enkel buikspreekpoppen van de machthebbers in elkaar hebben geknutseld, maar zich voortaan wel kunnen beroepen op een certificaat van erkenning door de VN. En net in westerse landen, waar reeds vele vormen van controle bestaan en de mensenrechten de politieke cultuur doordrenken, zullen machtige instellingen worden opgericht die de mensenrechten enkel zullen gebruiken om aan ideologische oorlogvoering te doen.

Eind vorig jaar bleek dat in Nederland. Het “College voor de Rechten van de Mens” besliste daar dat moslima’s bij de politie het recht hebben om tijdens de dienst een hoofddoek te dragen. De democratie hoeft daar geen debat meer over te organiseren: de hogepriesters hebben dat al beslist.

Voorproefje Wie een voorproefje wil van wat een nationaal mensenrechteninstituut in België zou betekenen, kan het rapport raadplegen dat Amnesty International vorige week publiceerde over de mensenrechtensituatie in België. Na een verplicht dramanummertje over de uitzettingen naar Soedan (net nu gebleken is dat de herrie daarover op leugens was gebaseerd), stelt de organisatie: “In het domein van asiel en migratie zien we toch dat België niet immuun is voor de Europese visie of retoriek, die erop gericht is om zoveel mogelijk mensen buiten de grenzen te houden.” Zo ver zijn we: de meest bekende mensenrechtenvereniging beschouwt een afwijzing van het opengrenzenbeleid als een bedreiging van de mensenrechten op zich.

Geen enkel terrein van politieke besluitvorming ontsnapt aan het wakende oog van de mensenrechtenstrijders: economische ongelijkheid, transgenders, wapenleveringen, vrije abortus, terrorismebestrijding… De VN-commissie inzake mensenrechten, Human Rights Watch en Oxfam beschouwen nu ook al het klimaat als een kwestie van mensenrechten.

Het is dus belangrijk te beseffen dat een mensenrechteninstituut aan geen enkele beperking inzake actieterrein onderworpen is: het zal zich ontpoppen als de ultieme scheidsrechter in alle politieke en ideologische debatten. Het zal zich het recht toe-eigenen om uitspraak te doen over alle wetsvoorstellen, alle politieke initiatieven, ongeacht het democra-

tische draagvlak.

Het feit dat de instelling geen directe beslissingsmacht zal hebben, is niet van belang. De zwaarwegende morele associaties die aan het begrip mensenrechten zijn verbonden zullen voor links genoeg zijn om telkens zijn wil op te dringen. Rechts zal confrontaties verliezen of leren vermijden. De neiging om terechte bezorgdheden van de achterban te negeren met een verwijzing naar “internationale verplichtingen” zal ook nog toenemen.

Gefrustreerde democratie Voor N-VA wordt dit een vuurproef. Je kan je achterban uitleggen dat je – zeker in een coalitieregering – niet alle beloften in je programma kan waarmaken. Je kan zelfs proberen uit te leggen waarom slechts een kleine vooruitgang is geboekt. Maar hoe leg je uit dat de regeringsdeelname van een rechtse partij uitmondt in de totstandkoming van een instelling die, met het gezag van de mensenrechten, voortaan alle pogingen tot een samenhangend en democratische gedragen immigratiebeleid zal saboteren?

Zuhal Demir heeft al laten weten dat ze niet van plan is een aparte instelling op te richten.

Ze wil wel één grote instantie waarin ook Unia,

Ebru Umar: de niet-bestaande genocide.

Myria en het Instituut voor gelijkheid van mannen en vrouwen kunnen in ondergebracht worden. Als dat een poging is om het dossier nodeloos te compliceren en daardoor de kwestie op de lange baan te schuiven, is dat een goede zet.

Maar dat is nog niet zo zeker.

Het zou beter zijn in de toekomst wat duidelijker en wat moediger te zijn. De woekerende mensenrechten en bijbehorende controlemechanismen (Grondwet, EVRM, VN, EU) moeten niet uitgebreid maar teruggedrongen worden.

Omwille van de democratie. Maar ook omwille van de mensenrechten zelf.

Ooit waren die een inspirerende en duidelijke afkondiging van een aantal fundamentele waarden inzake de rechtsstaat en de menselijke vrijheid en waardigheid. Vandaag zijn ze een woekerende collage van de klachten van elke groep die zich ergens tekortgedaan voelt, met al de toegankelijkheid en begrijpelijkheid van een belastingwetboek. Erger, het systematische misbruik van de rechten voor een ideologische agenda van een minderheid ondermijnt het publieke geloof in het belang van mensenrechten en zal tot steeds meer vijandigheid leiden vanwege een gefrustreerde democratie.

Jurgen Ceder

Lees blz. 2

2

Actueel

1 maart 2018

De niet-bestaande genocide De geschiedenis erkennen is tegenwoordig ook al een reden om bedreigd te worden, althans, als het gaat om de erkenning van de ‘Armeense genocide’. Je vraagt je af wat er zo moeilijk is aan het erkennen van genocide: die in Srebrenica mocht ook al geen genocide genoemd worden.

Stel je voor dat er genoegdoening geëist wordt in de vorm van een schadevergoeding, maar nee. Eerst moeten honderd jaren verstrijken, dan is de afstand tot onszelf zo groot geworden dat we de intense slechtheid van de mens durven te erkennen. Dus zijn we in Europa eindelijk zover dat we de genocide op de Armeniërs durven te benoemen. Nou ja, we? De Turken doen er in ieder geval niet aan mee, en de Nederlandse regering ook niet, maar de Nederlandse Tweede Kamer wél. Het klinkt tegenstrijdig, zeker als je bedenkt dat de Nederlandse regering half april een vertegenwoordiger stuurt naar de herdenking van de genocide, maar het zelf over ‘de kwestie’ blijft hebben. Ach ja, taal.

Wat zouden we zijn zonder eufemismen en communicatiemanagers die het allemaal bedenken?

“Landverraders” Die genocide blijft een dingetje in Turkije.

De standaardzin die de Turken bezigen, is dat tijdens de onafhankelijkheidsstrijd aan beide kanten slachtoffers zijn gevallen. En dat de Armeniërs samenzwoeren met de Russen. Allemaal waar, maar het neemt niet weg dat dat ándere óók waar is: de genocide op Armeniërs is een feit. Over de hele wereld leven nazaten van hen die de genocide overleefd hebben. In Nederland maakten een Turkse journalist en een Armeense musicalster een documentaire waarin ze op zoek gingen naar de waarheid. En wat bleek uit alles: de genocide heeft inderdaad plaatsgevonden. En toch is het voor Turken, zelfs voor hen die in Europa wonen, lichtjaren te ver om toe te geven dat in een ver verleden, honderd jaar geleden, ten tijde van de Turkse onafhankelijkheidsstrijd, een genocide op Armeniërs heeft plaatsgevonden.

Sterker nog, iedere Europese Turk die de genocide durft te erkennen, wordt bestempeld tot staatsvijand nummer één. Het overkwam een Duits-Turks politicus, en afgelopen week overkwam het vijf Nederlandse Tweede Kamerleden van Turkse komaf.

Ze zijn door de Turkse media bestempeld tot landverraders omdat ze in de Tweede Kamer meestemden voor erkenning van de Armeense genocide en ze worden inmiddels langs alle kanten bedreigd.

De meest interessante woordkeuze in deze is wel ‘landverraders’. Het gaat immers om jonge mensen die in Nederland geboren zijn ofwel op jonge leeftijd naar Nederland zijn verhuisd. Het doorknippen van de navelstreng met Turkije wordt niet toegestaan door de Turken. Je bent en blijft van hen, hun staatsbezit, hun ‘teamplayer’. Er zijn er zat die dat maar wat fijn vinden, ook daar hebben we voorbeelden van in het Nederlandse parlement. Aan emoties doe je niets, maar waar en wanneer mogen migranten hun

Ebru Umar

eigen keuzes maken van het ‘moederland’?

Hoe kan dat ‘moederland’ verwachten dat ze een infiltrant zijn in de Nederlandse politiek? Hoe sterk moet je in je schoenen staan, om voor die ‘eer’ te bedanken? Waarom zou je überhaupt overwegen om #teamturkije te zijn als je in het Nederlandse parlement zit?

Gedrag van verwende ettertjes Het zijn vragen waar niemand een fatsoenlijk antwoord op heeft, anders dan gezemel als “ik hou van mijn moeder- en mijn vaderland” of “waarom zou ik kiezen?”.

Het antwoord is simpel: je kunt niet twee heren dienen. En waarom zou je niet voor het land kiezen dat jou alles heeft geboden, tot aan de functie van volksvertegenwoordiger toe?

Het antwoord daarop is meestal een vals lachje en “because I can”. Het is kinderachtig, het is opportunistisch, het is sadistisch en vooral, het is islamitisch. Dit venijnige gedrag heerst vooral onder onderdrukte moslimmannen. Sadisme omdat het kan, sadisme omdat het moet, sadisme omdat ik het wil: daarom. Gedrag van verwende ettertjes, prinsjes die van alles mochten van hun moeders, maar in de echte wereld niet mee kunnen en bij alles “discriminatie!” roepen.

Het is ‘payback time’ voor die lieden.

En dan negeer ik nog de essentie, waar ik inmiddels mijn schouders voor ophaal: de vijf Nederturkse parlementariërs worden uiteraard bedreigd nadat ze voor erkenning van de Armeense genocide hebben gestemd. “Wie niet?”, denk ik dan. “Nu pas?”, denk ik dan. Bedreigingen horen ondertussen bij het leven zoals stromend water en wifi. Het enige wat nog grappig is, is dat de afgezanten van Erdogan die zetelen in de Tweede Kamer óók claimen bedreigd te worden. Oogsten en zaaien, janken en draaien: welkom in de grotemensenwereld. Nu alleen nog braaf leren dat de geschiedenis uit feiten bestaat, en erkennen dat de Armeense genocide heeft plaatsgevonden.

Ebru Umar

“Liefst niet té multicultureel!”

Deze waarschuwing is geen verkiezingsslogan van het Vlaams Belang of de Alternative für Deutschland, maar werd opgetekend uit de mond van de voormalige president Joachim Gauck tijdens een gastlezing aan de Heinrich Heine-universiteit van Düsseldorf op woensdag 7 februari. zonderd, met eigen waarden en normen die Lange tijd was ‘verscheidenheid’ een waarde compleet in tegenstelling staan met de wetop zich, een deugd bijna, die door iedereen ten, de regels en de manier van denken van moest worden nagestreefd. Gauck: “Ik begrijp de meerderheid van onze bevolking”, aldus heel goed dat het op het eerste gezicht charJoachim Gauck. mant is om zich tolerant op te stellen en zeer open te staan voor de wereld. (…) Maar tot wat Racismeverwijt bijzonder gevaarlijk zo’n multiculturele maatschappij feitelijk heeft Hij gaat nog een stap verder: “Proberen te geleid, dat heeft mij bijzonder verontrust en kalmeren en te sussen, om bekritiseerbare doen schrikken.” manieren van handelen van afzonderlijke migranten met de mantel der liefde te bedek“Waarom sluiten we onze ogen, ken, om daardoor het racisme geen kans te bieoren en mond?” den, dit alles bevestigt racisten alleen maar in De oud-president van Duitsland en voormahun bewering dat de vrijheid van meningsvrijlige dominee vindt het met name beschamend heid wordt ingeperkt.” dat massaal de ogen worden gesloten voor de En als afsluiter: “U maakt zich tot bondvele fenomenen van onderdrukking van de genoot van islamisten die elke kritiek, ook vrouw, voor de vele gedwongen huwelijken, gerechtvaardigde, op de islam afblokken, de kindhuwelijken, voor zwemverboden voor omdat ze die als ‘racistisch’ afdoen.” meisjes in vele Duitse scholen.

Zou er dan toch iets aan het veranderen zijn “Te veel inwijkelingen leven volledig afgePiet van Nieuwvliet in Duitsland?

Uit de smalle beursstraat

Voorbij de euforie van de Nationale Bank De grootste jobcreatie sinds 2008. Een begrotingstekort van -1 procent; een stuk beter dan verwacht. Bij de regeringspartijen, de N-VA voorop, was er euforie over de bevindingen in het jaarverslag van de Nationale Bank. Maar dat enthousiasme moet getemperd worden: de economische resultaten kunnen een stuk beter.

Het goede nieuws mag niet ontkend worden. In haar jaarverslag 2017 is de Nationale Bank bij monde van Jan Smets blij gestemd, en dat mag. Vorig jaar werden in België 66.000 jobs gecreëerd. Het hoogste aantal sinds 2008. En het zijn vooral banen in de privésector.

Zo’n jobaangroei heeft een positief effect op andere economische parameters. De uitgaven voor de werkloosheidsuitkeringen dalen. In 2010 bedroegen die nog 1,8 procent van het bbp, maar intussen zijn die uitgaven gedaald tot ongeveer 1,2 procent van het bbp. De goed draaiende economie betekent ook dat meer mensen en meer bedrijven meer belastingen betalen.

En dat zien we in de begrotingscijfers. Het begrotingstekort is op een jaar tijd gedaald van -2,5 procent van het bbp naar -1 procent. Nog een economisch boerenjaar en plots zou het wel eens kunnen dat de regering-Michel net voor de verkiezingen met een begrotingsevenwicht kan uitpakken. Terwijl die doelstelling een tijd geleden al was opgegeven door de federale regering. Wat vooral voor de N-VA pijnlijk was, aangezien de partij zich al te graag wou distantiëren van het desastreuze begrotingsbeleid van de regering-Di Rupo. Toen de cijfers uit het jaarrapport bekend raakten, haastten tal van N-VA’ers zich om de oude slogan ‘de verandering werkt’ van onder het stof te halen. Minister van Financiën Johan van Overtveldt twitterde: “Forse afbouw tekort. Staatsschuld daalt. Belastingdruk daalt. Nettolonen stijgen. Koopkracht stijgt. Jobcreatie hoogste sinds 2008. Loonkostenhandicap aangepakt.

Fiscaliteit hervormd. Boost voor KMO’s. De honden blaften, wij werkten verder.”

Toch is er geen reden om de champagne te ontkurken. Dat de overheidsfinanciën er plots gezonder uit zien, is maar deels de verdienste van deze regering. Inderdaad, de lagere heffingen op arbeid hebben de bedrijven een impuls gegeven en dat zal ook gebeuren met de hervorming van de vennootschapsbelasting. Maar dat de regering minder intresten moet betalen op de staatsschuld, is een gevolg van de nog altijd zeer lage rente. Bovendien zijn de belastinginkomsten uit de bedrijfswinsten sterk toegenomen omdat die bedrijven gewoon meer winst maakten en meer voorafbetalingen deden.

De Belgische begroting profiteert van de economische groei, maar van een duurzame of structurele sanering is te weinig sprake. Het is wat technisch, maar het structureel begrotingstekort of het deficit gecorrigeerd voor conjuncturele effecten en eenmalige maatregelen bedraagt nog altijd 1,2 procent van het bbp, of 5 miljard euro. Dit is een tekort dat zo snel moet worden weggewerkt om de vergrijzing betaalbaar te houden. Een doelstelling die zeker niet haalbaar is nu het einde van de legislatuur nadert.

De Nationale Bank roept op om dat begrotingsevenwicht zo snel mogelijk na te streven, al wordt er geen concrete datum op geplaatst. Even belangrijk is dat de uitgaven onder controle blijven. Lees: ze moeten dalen, of in het slechtste geval minder sterk stijgen dan de economische groei, wat nu het geval is en naar Belgische normen al een prestatie.

De overheidsuitgaven liggen op 49,7 procent van het bbp, wat een mooie daling is met bijna 3 procentpunt sinds het Di Rupo-tijdperk, maar nog altijd ver verwijderd is van de 42 procent van 2000. Sinds de eeuwwisseling zijn Belgische overheidsuitgaven tweemaal zo sterk gestegen als in de andere eurolanden. De sanering aan de uitgavenkant is een hele uitdaging, want uit het jaarverslag blijkt dat de overheidsinvesteringen ondermaats zijn. Dat merkt iedereen die over onze wegen rijdt. Eigenlijk is jaarlijks 8 miljard euro aan overheidsinvesteringen nodig om op hetzelfde peil te staan als andere eurolanden.

Ook betreffende de arbeidsmarkt vraagt de Nationale Bank niet te euforisch te zijn. “De werkloosheid is nog steeds onaanvaardbaar hoog en de werkgelegenheidsgraad (het aantal mensen op arbeidsleeftijd dat werkt) blijft te laag.” De werkloosheidsgraad bedraagt met 7,3 procent nog altijd iets meer dan voor de financiële crisis van 2008 (7 procent).

De waarheid gebiedt te zeggen dat de oer-Belgische instelling die de Nationale Bank is wel wijst op de regionale verschillen: de Vlaamse werkloosheid bedraagt 4,6 procent, die in Wallonië 10 en in Brussel 15,7 procent. Zeker bezuiden de taalgrens werkt de arbeidsmarkt niet goed genoeg en is er een gebrek aan activering. Waar de Nationale Bank niet over spreekt, is dé maatregel die mensen - zeker de beroepswerklozen in Wallonië en Brussel sneller naar de arbeidsmarkt moet lokken: het beperken in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

1 maart 2018

De ons-kent-onsziekte in de Europese Wijk Martin Selmayr, kabinetschef van Europees Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker, zorgde er eigenhandig voor dat hij werd gepromoveerd tot secretaris-generaal van de Europese Commissie, waarmee hij meteen Europa’s belangrijkste ambtenaar werd. Dit veroorzaakte veel ophef omdat dit nog maar eens het bewijs is van de onskent-onscultuur in de Europese instellingen. Met de christendemocraten van de EVP in een centrale en vooral een hypocriete rol.

Het is een bron van ergernis en vermaak: de vele filmpjes op YouTube waar Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker duidelijk beschonken op de voorgrond treedt. Het strafste blijft het filmpje van 25 maart 2017, dat een strompelende Juncker toont die uit zijn dienstwagen stapt in Italië naar aanleiding van de zestigste verjaardag van het Verdrag van Rome. Bezopen groet hij een aantal Europese leiders en Europees president Donald Tusk. Er zijn ook de foto’s van Juncker die tijdens een werklunch verlangend kijkt naar een wijnglas dat wordt volgeschonken.

Juncker heeft een alcoholprobleem dat niet te ontkennen valt. En dat weegt natuurlijk op het beleid binnen de Europese Commissie. Juncker heeft lak aan regels, organisatie en details. Hij is indolent en laat het gros van het werk over aan zijn kabinetschef Martin Selmayr. Maar deze 47-jarige Duitse jurist komt nu in het vizier van een aantal kranten die het werk van de Europese Commissie van nabij volgen. Dat zit zo: Selmayer neemt vanaf vandaag, donderdag 1 maart, de belangrijkste ambtelijke functie binnen het dagelijks bestuur van de Europese Unie over van de Nederlander Alexander Italianer, die onverwacht zijn pensioen aankondigde.

Selmayr verlaat het kabinet van Juncker en wordt secretaris-generaal van de Europese Commissie. Daarmee is hij de absolute topambtenaar binnen de Commissie en leidt hij 33.000 ambtenaren.

Uit een bericht in de Franse krant Libération blijkt echter dat Selmayr tot vorige week niet over de vereiste graad beschikte om het tot secretaris-generaal te schoppen. Volgens de krant kandideerde hij voor de functie van adjunct-secretaris-generaal. Door gelobby en kuiperijen achter de schermen door Juncker en zijn acolieten kon Selmayr tot de top doorstoten. Hij is nu niet alleen topambtenaar, maar heeft blijkbaar ook nog altijd een greep op het kabinet van de Commissievoorzitter.

Kortom, Selmayr is almachtig.

De macht van de EVP Raakt Selmayr hiermee weg? In 1999 moest de Europese Commissie onder leiding van Jacques Santer opstappen omwille van nepotisme. Maar de ons-kent-onscultuur in de Europese Wijk zou er wel eens voor kunnen zorgen dat de kritiek een slag in het water wordt. De laatste jaren hebben voor de Europese commissieleden, topambtenaren, mandarijnen (naar het woord van Derk Jan Eppink) en parlementsleden van de christendemocratische EVP een ons-kent-onscultuur in stand gehouden.

Zij besturen de Europese instellingen op een manier alsof ze almachtig zijn. Veel heeft ook te maken met het sterke gewicht van de Duitse christendemocraten binnen de Europese instellingen. Andere christendemocratische partijen worden als schoothondjes behandeld. En de zwakke Luxemburger JeanClaude Juncker is de perfecte zetbaas van de Duitse christendemocratische lobby onder leiding van Angela Merkel. De Duitse bondskanselier heeft trouwens al een opvolgster aangeduid: Annegret Kramp-Karrenbauer, minister-president van Saarland en een miniMerkel. Eerder links en erg pro-Europees.

Van Juncker is geweten dat zijn meeste beloftes dronkemanseden zijn. Herinner u de Belgische federale regeringsformatie begin september 2014. De CD&V besloot uiteindelijk om de eis op het premierschap te laten vallen en volop te gaan voor de functie van Europees Commissaris voor Marianne Thyssen. Juncker had haar een topfunctie beloofd in de Commissie, maar met Werk en Sociale Zaken heeft ze een relatief zwak departement geërfd. De CD&V durfde als kleine fractie binnen de EVP niet veel kritiek uiten op de gebroken belofte van Juncker.

Hypocriet ten opzichte van Polen, Orban en Berlusconi De Europese mandarijnen doen waar ze zin in hebben. En ze leggen vaak een nooit geziene hypocrisie aan de dag. Het mag niet verwonderen dat van het vertrouwen in de Europese instellingen weinig meer overblijft.

De voorbije maanden hebben we er pijnlijke voorbeelden van gezien.

De Poolse regering wordt voortdurend aangevallen omdat ze de ‘Europese normen en waarden’ - eigenlijk een soort van leeg linksliberaal credo - niet zou respecteren. Het ziet ernaar uit dat de ene sanctie na de andere richting Warschau wordt gestuurd. Met de Hongaarse premier Viktor Orban is men in Brussel ook niet gelukkig, maar die wordt dan weer gespaard. Reden? Orbans partij is lid van de EVP. Het toppunt van hypocrisie was de ontvangst van de voormalige Italiaanse premier Silvio Berlusconi, die door Jean-Claude Juncker werd ontvangen als ‘de redder van Europa’. Want de gelifte 81-jarige Berlusconi, waarvan bekend is dat hij zo corrupt is als wat, zou bij de verkiezingen van 4 maart een dam vormen tegen de populistische Vijfsterrenbeweging van Beppe Grillo. Niets toonde stelliger het verwerpelijke karakter van de EUtop aan dan die ontmoeting.

‘t Pallieterke

DE WALEN EN DE WENS VAN KRIS Minister van Werk Kris Peeters (CD&V) “streeft” naar volledige tewerkstelling tegen 2025. Goed dat we dat weten. Volgens Hans Bevers, de jonge hoofdeconoom van Bank Degroof Petercam, is dat niet meer dan een wensdroom. Peeters weet best dat de huidige werkloosheidsgraad 7 procent bedraagt, en ook hij kent de grote regionale verschillen: in Vlaanderen bedraagt de werkloosheidsgraad bijna 5 procent, in Wallonië meer dan 10 procent en in Brussel meer dan 15 procent. Makkelijk om te onthouden, toch? Volgens Bevers vergat de regering drie essentiële taken: de pensioenen hervormen, de fiscaliteit vereenvoudigen, en in infrastructuur investeren. Minstens heeft de regering nog een vierde doel vergeten definiëren: een staats(her)vorming realiseren die de grote regionale tegenstellingen in dit land in kaart brengt en de deelstaten verleidt tot een fluwelen scheiding. Een lastige boodschap voor politici die genieten van de macht, ongetwijfeld. Maar wie dat almaar uitstelt, komt uiteindelijk zichzelf tegen. Is het niet in 2019, dan bij een volgende gelegenheid.

3

Nieuwsfeit van de week

Eerder autonomie dan onafhankelijkheid?

Het aantal voorstanders van de onafhankelijkheid van Catalonië is sinds oktober gedaald van 48 naar 40,8 procent, blijkt uit een peiling van het Centrum voor Opinieonderzoek van de Catalaanse regering (CEO). Het aantal Catalanen dat wil dat de regio bij Spanje blijft, is gestegen naar 53,9 procent. Anderzijds sprak meer dan 60 procent van de Catalanen zich uit voor meer autonomie.

Briefje aan Robert Bothuyne

Het licht gezien Mijnheer de taalijveraar, De goegemeente mocht dezer dagen met u kennismaken, ook al zijt gij al jaren Vlaams Parlementslid, en uit uw mond vernemen dat gij vindt dat de VDAB meer taalcursussen moet organiseren voor werkzoekenden die geen Nederlands spreken. Bovendien moet de Vlaamse minister van Werk, Philippe Muyters, meer doen om anderstalige werkzoekenden op te leiden. Want, zo stelt gij vast, momenteel zijn zo’n 35.000 werkzoekenden ingeschreven bij de VDAB die geen of bijna geen Nederlands kennen.

Het is een bekend fenomeen. Allemaal goed en wel dat gij nu, als zoveelste in een lange rij, komt zeggen dat het de spuigaten uitloopt met die zwakke kennis van het Nederlands. Het is nooit te laat om het licht te zien. En als zelfs de tsjeven dat beginnen te zien, dan zal het zeker wel waar zijn.

Maar hoe zou het komen, Robrecht, dat het maar niet wil vlotten met die taalkennis?

Zouden die anderstaligen te dom zijn om Nederlands te leren? Nee, zeker en vast niet.

De knoop zit hem in het feit dat niet alleen te weinig cursussen worden georganiseerd door de overheid in klassen en op de werkvloer, maar ook dat het allemaal veel te vrijblijvend is gebleven en al te vaak blijft. Veel nieuwkomers krijgen enkel het signaal dat zij enkele zinnen moeten kunnen zeggen in het Nederlands. Dat die taal voortaan overal en altijd hun taal moet zijn, die zij best grondig beheersen én beleven, wordt hen onvoldoende duidelijk gemaakt en wordt ook niet afgedwongen. Als men de oude Vlaamse leuze ‘Geen Nederlands, geen centen’ rechtlijnig en strak zou toepassen, zou het al een heel ander verhaal worden. Wij tolereren immers nog veel te vaak dat hun oude moedertaal gesproken wordt en we passen ons daar zelfs soms aan aan. Sommigen – zoals uw partijgenote en voorzitster van het Gistelse OCMW Annie Cool - gaan zelfs zover met te stellen “volop in te zetten op de integratie van nieuwkomers” door aan hulpverleners (!) lessen in het … Arabisch te geven.

Ge moet er maar op komen?! Dat is toch de wereld op zijn kop!

Bovendien is de resultaatsverbintenis zo goed als onbestaande. Veel inburgeraars komen uit die cursussen met enkele woorden of zinnen in het Nederlands. Maar een echte conversatie voeren? Vaak niet. Het is

vreemd dat dat in de ons omliggende landen allemaal wel kan. Zou het iets met een gemis aan consequente aanpak te maken kunnen hebben? Ik vrees van wel.

CD&V is jaren ongeteld aan de macht in Vlaanderen, maar nooit heeft uw partij er een principiële zaak van gemaakt om elke nieuwkomer duidelijk te maken dat hij de taal van zijn nieuwe vaderland móét leren, wil hij hier kunnen overleven en centen krijgen. Naar de cursus willen komen op zich was al voldoende. Pas op 10 maart 2017 heeft de Vlaamse regering onder jarenlange Vlaams-nationale druk het decreet bekrachtigd dat de taalbereidheidsvereiste voor het huren van een socialesectorwoning ombuigt naar een taalkennisvereiste als huurdersverplichting. En dan hebben we het nog alleen over het huren van sociale woningen. Jarenlang was die taalkennis een lachertje. Dat blijkt uit het feit dat veel vreemdelingen hier al tientallen jaren wonen, maar nog geen gebenedijd woord Nederlands spreken en hun kinderen zijn blijven opvoeden in hun oude moedertaal. Nergens hebben zij ooit aangevoeld dat het Nederlands een wezenlijk bestanddeel van hun nieuwe bestaan dient te zijn.

“Het moet alleszins meer en beter zijn dan wat er vandaag gebeurt”, stelt gij nu, want “Nederlands is essentieel om te slagen op de arbeidsmarkt.” Zeer juist. Er ligt dan ook een voortrekkersrol voor u klaar om uw woorden om te buigen naar concrete daden en zelfs nog een stap verder te gaan.

De nieuwkomers van vandaag zouden zich eens mogen spiegelen aan de Italianen, de Spanjaarden, de Grieken, de Hongaren en tal van andere nationaliteiten die vijftig jaar geleden in een mum van tijd onze taal spraken en feilloos opgingen en zich assimileerden in onze samenleving. Alleen de namen van hun afstammelingen getuigen nog van de afkomst van vorige generaties. Problematischer is het met de huidige nieuwkomers die hun gewoontes én hun godsdienst meebrengen, en die in een parallelle samenleving willen leven, weliswaar aangevuld met onze materiële voordelen. Gij hebt dus nog een lange weg te gaan als nieuwe taalijveraar, omdat het om veel meer zal gaan dan taal alleen. Hebt gij daar het lef en de moed voor? Ik kijk er alvast naar uit, Robrecht.

4

Dossier

1 maart 2018

De baron van Diest Op het internet vindt u een weinig flatterende foto van de barones van Diest die zich voorover bukt om het onderschrift bij een schilderij van een lang geleden gestorven familielid te bekijken.

Die barones is Juliana, koningin der Nederlanden, bij haar bezoek aan haar baronie in 1980, en dat familielid is Philips Willem, de oudste zoon van Willem van Oranje.

Voor zover ik weet, heeft geen van Juliana’s opvolgers officieel nog een voet in Diest gezet. Dit jaar is het 400 jaar geleden dat de man stierf, en in Diest is een tentoonstelling aan hem gewijd.

Baron of barones van Diest is een van de vele titels van het Nederlandse staatshoofd (naast burggraaf of burggravin van Antwerpen; heer of vrouwe van Turnhout, enz.). Diest verwacht geen lid van de Oranjeclan op de tentoonstelling, al is het wel gevraagd. Misschien wegens solidariteit met de ambtsbroeder in Laken.

Dergelijk Oranjebezoek ligt moeilijk bij de familie Saksen-Coburg, want het herinnert hen eraan dat ze maar parvenu-afstammelingen zijn van een Duitse gigolo, terwijl de Oranjes heel oude wortels hebben in de Zuidelijke Nederlanden.

Boek Over Philips Willem is een lijvige biografie verschenen: “Philips Willem, de verloren zoon van Willem van Oranje” (Omniboek, 2018, 494 p., 29,99 euro). De auteur is de 91-jarige advocaat P.J. Schipperius.

Hij is een amateurhistoricus en dat merk ik, want er moet me iets van het hart. De goede beroepshistoricus weet dat hij op zeker ogenblik zijn neus moet dichtknijpen en in het water springen; de amateur blijft dikwijls zoeken en verzamelen uit angst dat ie iets zal missen en daar op aangesproken zal worden. Schipperius is in dat bedje ziek, want hij heeft 150 pagina’s nodig vooraleer Philips Willem echt ter sprake komt.

Die ellenlange inleiding om ter zake te komen, moet de lezer via briefcitaten naar de Opstand leiden die in 1566 begint tegen Filips II, heer van de vele Nederlandse staten en koning van Castilië en Aragon (en niet Spanje zoals de auteur altijd schrijft).

Spanje is een geografisch en niet een politiek begrip; Catalonië weigert bijvoorbeeld één cent belasting te betalen voor het leger dat Filips naar de Nederlanden zendt. Dat wordt allemaal bondiger en correcter uitgelegd in het standaardwerk “De 80-jarige oorlog” van S. Groenveld en co.

De heiligenverering van Schipperius voor Willem van Oranje wordt daar ook in een correcter historisch perspectief gezet. De “vader des vaderlands” begint zijn aanvankelijke actie omdat de politiek van Filips nadelig is voor zijn hoog adellijke prerogatieven en zijn inkomsten, en niet wegens grote sympathie voor de reformatie en haar aanhangers.

Ontvoerd in Leuven Philips Willem wordt in 1554 geboren als eerste zoon van de rijkste en belangrijkste edelman van de Nederlanden: aanvankelijk Wilhelm von Nassau-Dillenburg, die dankzij een enorme erfenis (o.a. het prinsdom Orange in Frankrijk) als kind naar het hof in Brussel vertrekt waar hij Frans leert (voortaan zijn belangrijkste taal) en het lutheranisme ruilt voor het katholieke geloof. Die Philips in de naam is natuurlijk een hulde van de prins van Oranje aan de toekomstige heerser van de Nederlanden en zijn latere doodsvijand Filips II. Veel is niet geweten over de jeugd van Philips Willem, wel dat hij op jonge leeftijd zijn moeder verliest en in een gouden kooi met een eigen hofhouding wordt opgevoed door gouverneurs. Vader heeft het te druk met nieuwe huwelijken om zijn bezittingen nog te vergroten.

Willem van Oranje is daarenboven na de troonsafstand van Karel V de plaatsvervanger (stadhouder) van Filips die de nieuwe graaf van Holland en Zeeland wordt en die na een paar jaar naar Spanje vertrekt.

Beeldenstorm Philips Willem begint in 1566 als twaalfjarige met andere hoge adellijke kinderen zijn studies aan de Leuvense universiteit.

Hij is er nauwelijks zes maanden of de vlam slaat in de pan in de Nederlanden met de beeldenstorm. Koning Filips is zo geschokt dat hij het jaar daarop zijn beste veldheer met een leger naar de Nederlanden zendt, want Alva kent die landen uitstekend en is bevriend met vele edelen.

Feitelijk is de rust al weergekeerd, maar Filips duldt geen ketterij en heeft veel geld nodig. Hij is het beu dat hij zijn Nederlanders altijd op de knieën moet smeken voor centen. In tegenstelling tot de naïeve Egmont en Horne vertrouwt Willem van Oranje Alva niet, en hij vlucht naar zijn Duitse bezittingen. Maar hij gelooft dat een compromis met Filips nog mogelijk is (“Den Coninck van Hispaengien heb ick altijt gheeert”) en laat zijn erfgenaam verder in Leuven verblijven. Dan kent Willem Filips slecht, want de koning laat Alva de prins-student oppakken en naar Spanje overbrengen.

Een paar dagen later wordt de gevluchte Willem wegens majesteitsschennis voor de uitzonderingsrechtbank gedaagd die Egmont en Horne laat onthoofden. Vader en zoon zullen elkaar nooit meer weerzien.

Achtentwintig jaar gijzelaar De prinselijke gijzelaar wordt met veel pluimstrijkerij aan het hof van Filips ontvangen en mag vervolgens zijn studies voortzetten aan een universiteit op 30 kilometer van Madrid.

Hij leert voortreffelijk Castiliaans en vervult vroom zijn katholieke plichten, terwijl zijn vader meer en meer naar het calvinisme neigt. Natuurlijk wordt Philips Willem streng bewaakt. In de volgende negen jaar is er maar één brief van hem bekend.

De Opstand wordt inmiddels een echte oorlog. Het lot van zijn zoon verhindert Willem niet de leiding te nemen in de strijd tegen Filips. De koning stelt voor de nu 23-jarige gijzelaar naar de Nederlanden te zenden om de taken en de goederen van zijn vader over te nemen, maar het manoeuvre is doorzichtig en Willem van Oranje weigert. Dan maar harde maatregelen, denkt Filips. Philips Willem krijgt een gedwongen verblijf opgelegd in een koninklijk kasteel dat al vaker gediend heeft als gevangenis voor belangrijke personen.

Niet dat hij op water en brood leeft. Hij mag af en toe zelfs jagen, maar grote luxe is er ook niet. Enige reactie op de moord op zijn vader is niet bekend. Brieven van Philips Willem aan de koning worden niet beantwoord, al krijgt hij na twaalf jaar wat meer geld en betere leefomstandigheden.

Achtentwintig jaar duurt zijn calvarie. Hij is 41 wanneer hij in het gezelschap van de nieuwe vorsten Albrecht en Isabella mag terugkeren naar de Nederlanden.

Natuurlijk rekent Filips erop dat hij zijn halfbroer Maurits, die inmiddels de Opstand leidt, de duivel aandoet, maar dat gebeurt niet. Uiteraard zijn er ruzies over de erfenis van hun vader, over de inkomsten en titels, maar alles wordt toch in der minne geregeld.

Philips Willem wordt erkend als prins van Oranje, blijft katholiek en trouw onderdaan van de koning, maar hij weigert tegen zijn halfbroers Maurits en later Frederik Hendrik te vechten. Hij is welkom in al zijn bezittingen, ook in het noorden, maar verblijft graag in het Hof van Nassau in Diest waar hij buiten het politieke gewoel kan blijven. Daarenboven is het heiligdom van Scherpenheuvel dicht bij. Zijn huwelijk als 52-jarige met een 19-jarige Franse prinses blijft kinderloos. Philips Willem sterft als hij 64 is, slachtoffer van een onbekwame kamerheer die hem met een klisteerspuit een mislukt lavement zet. Broer Maurits erft zijn titels en de meeste van zijn goederen. Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Bizar tafereel Donderdag stond het voorstel tot afschaffing van de faciliteiten in Ronse van Peter de Roover en Kristien van Vaerenbergh (beiden N-VA) op de agenda. Een identiek voorstel van Hendrik Vuye en Veerle Wouters werd twee weken geleden al weggestemd, maar om vanuit de N-VA een poging te doen om de Vlaams-nationale achterban tevreden te stellen, dienden zij dat voorstel opnieuw in, als ‘welwillende’ meerderheidspartij dus. Doel van deze stemming was om het door te verwijzen voor behandeling naar de bevoegde commissie.

Maar daar kan zoiets wel eens blijven hangen. Daarom vroeg Hendrik Vuye het woord en vroeg hij ‘de urgentie’, zeg maar de vraag tot hoogdringende behandeling. Vuye wil immers dat er vóór de gemeenteraadsverkiezingen duidelijkheid komt over die kwestie. Er werd dan ‘bij zitten en opstaan’ gestemd inzake die urgentie. En wat bleek? Enkel V&W en Vlaams Belang stemden voor de urgentie. N-VA en alle andere partijen stemden tegen. Voor alle duidelijkheid: N-VA stemde dus tegen de hoogdringende behandeling van zijn eigen voorstel.

Peter de Roover deed dat zelfs met een standaardgrijns op zijn gezicht… Welke flamingant kan dit nog volgen? Heel bizar! Of zoals Barbara Pas (VB) al vaker zei: “Betere Vlaamsnationalisten kan koning Filip niet wensen in zijn regering.”

Volledige stilte Barbara Pas werd overigens boos op minister van Ontwikkelingssamenwerking Alexander de Croo, toen zij hem ondervroeg over het Oxfam-seksschandaal. Zij stelt vast dat België geen enkele intentie heeft om ook maar één euro van de jaarlijkse 7,4 miljoen in te houden, minstens tot er klaarheid is over de resultaten van een externe audit.

Zij vond het opvallend dat bij de collega’s niet veel verontwaardiging te merken was, dat er geen obligatie oproep was om een parlementaire commissie op te richten, dat er geen hashtag MeToo kwam. Integendeel, in Terzake vond een normloze journalist zelfs dat die medewerkers toch ook recht hadden op een verzetje.

De al even normloze voorzitter van Oxfam België noemde het seks afdwingen bij vrouwen en zelfs bij kinderen in ruil voor noodhulp details van het verleden. Met andere woorden: zwijg er alstublieft over, relativeer alles en en blijf vooral storten. Zij was er dan ook van overtuigd dat het Verenigd Koninkrijk en Zwitserland de enig juiste beslissing hadden genomen: de geldkraan dichtdraaien.

Einde discussie. Niemand trok zijn mond open.

Het had eens een rechtse organisatie moeten zijn…

Precedent Kamerlid Peter Luykx (N-VA) is ook boos.

Zijn goede vriend Puigdemont, de door Spanje afgezette minister-president van Catalonië, mag niet als gast komen spreken in de Kamer.

Hij zou spreken op een open informatieve vergadering die openstaat voor alle parlementsleden.

Op de Conferentie van de Voorzitters werd echter geen consensus gevonden. Nooit eerder viel dit gremium over een dergelijk verzoek voor het gebruik van een zaal. Ingewijden vertellen ons dat de PS heel moeilijk deed en de rest van de Franstaligen én Meryame Kitir van sp.a opstookte, waardoor de vis verdronken werd. Peter Luyks is nu kwaad op hen. Begrijpelijk.

Maar hij zou nog veel kwader moeten zijn op zijn eigen fractievoorzitter, een lid van zijn fractie en de Kamervoorzitter, die deel uitmaken van die vergadering. Zij hadden dit niet moeten pikken en er een halszaak van moeten maken, want met dit incident is een precedent van jewelste geschapen.

Zelden gezien Wat is er in de N-VA-Kamerfractie toch aan de hand? Meer dan een jaar duurt het nog eer de parlementaire rit ten einde zal zijn, en om de haverklap geeft een Kamerlid te kennen er na 2019 de brui aan te geven. Na Peter Dedecker uit Gent en Renate Hufkens uit Leuven, gooide vorige week ook Jan Vercammen uit Ieper de handdoek in de ring. Relatief jonge mensen zijn het, die nog een hele carrière in de politiek voor zich hadden. Het mag niet zijn.

Zij haken af en gaan hun eigen weg. Wordt bij N-VA gevreesd voor zetelverlies, of krijgen sommigen de communautaire stilstand en de standpuntwijzigingen nu de partij in de regering zit niet meer uitgelegd aan de achterban?

Of speelt het gekrakeel achter de schermen op diverse plaatsen mee? Of de nogal autoritaire interne bestuursstijl? Het is in ieder geval een zelden gezien verschijnsel bij een partij die vooralsnog de wind in de zeilen heeft.

Normaal staat iedereen dan aan te schuiven of zelfs te dringen om een graantje te kunnen meepikken.

Tijdens de rit…

De fameuze commissie politieke vernieuwing heeft weer een keuteltje gelegd. Er is lang gepalaverd over een loonplafond voor federale parlementsleden. Dat zal echter pas ingaan na de verkiezingen van 2019.

Dat uitstel komt er vooral op aandringen van drie liberale parlementsleden, die anders nu al ‘minder’ zouden hebben. En die drie zijn de Open Vld-Kamerleden Patrick Dewael, Dirk van Mechelen en Vincent van Quickenborne. Ook enkele leden van andere partijen zouden zich hierbij hebben aangesloten. De drie blauwe heren hebben klaarblijkelijk nooit genoeg, want alle drie waren ze ooit minister en vandaag klussen ze lucratief bij als burgemeester. En dan komt Dirk van Mechelen zeggen dat het volgens hem “niet ongewoon is dat de regels niet worden aangepast terwijl de rit nog gereden wordt”.

Dat werknemers, ambtenaren en zelfstandigen tijdens de rit van hun loopbaan te horen krijgen dat ze langer moeten werken, dat de voorwaarden daartoe drastisch wijzigen en dat ze dat wel eens financieel kunnen voelen, is de heren wellicht ontgaan.

Maar hola als ze zèlf een tikkeltje moeten inleveren. Het is niet zeker dat de drie heren openlijk durven zeggen hoeveel zij maandelijks opstrijken en welk pensioenbedrag hen wacht…

Actueel

1 maart 2018

Echo’s uit de Koepelzaal

Koenraad Elst, vanuit India

De winnaars een tweede kans geven?

Qua politiek profiel is de gelijkenis tussen de dominante partijen van India en ons land opvallend: de BJP (“Indiase Volkspartij”) en de N-VA. Beide zijn, onder leiding van een zeldzaam charismatische figuur, in het voorjaar van 2014 onverwacht sterk aan de macht gekomen. Beide hebben hun eigen ideologisch programma in de koelkast gezet en verschuilen zich nu achter de dringende noodzaak om op economisch terrein actief te zijn, namelijk om het socialisme en zijn kwalijke gevolgen te ontgroeien.

Beide hebben daarmee snel de faam verworven de partij van de ondernemers en kortweg de rijken te zijn.

De vraag die politiek bewuste hindoes momenteel bezighoudt, is of ze nog wel voor de regeringspartij BJP moeten stemmen. Op het economische en internationale front doet ze het goed, maar na 80 procent van haar regeringstermijn heeft die partij nog steeds niets verwezenlijkt op het culturele front. Dat had ze ook niet beloofd. Haar slogan was Sab ka saath sab ka vikaas, “met z’n allen de ontwikkeling van allen”, zalvende tsjeventaal van hetzelfde soort als “De kracht van verandering”.

Allicht hadden reclamejongens beide partijen bezworen dat slogans nu eenmaal nietszeggend moeten zijn, want inhoud schept verdeeldheid en jaagt kiezers weg.

Maar de BJP-vijandige media hadden haar een krijgshaftig imago van hindoemilitantisme bezorgd, net zoals onze media de N-VA als gevaarlijke separatisten blijven voorstellen.

En het is dat imago, vooral met de figuur van Narendra Modi verweven, dat meer hindoes dan gewoonlijk naar de stembus gebracht heeft om aan de BJP een spectaculaire zege te bezorgen.

Minderheid versus meerderheid In India, net als in België, wordt de meerderheid geplunderd en als tweederangs behandeld; alleen definiëren we meerderheid en minderheden in India naar religie, in België naar taal. Het is hier weinig bekend dat de Indiase (zogenaamd “seculiere”) grondwet zegt, of althans in de praktijk zo geduid wordt, dat de scholen en gebedshuizen van de minderheden onschendbaar zijn, die van de meerderheid niet.

Zo is er sinds 2008, onder een CongresCommunistische coalitie, een “Recht op Scholing”-wet van kracht, die scholen dwingt om van een kwart van de leerlingen geen schoolgeld te eisen (wat een zware financiële last is), “uitgezonderd scholen van minderheden”.

Het gevolg is dat honderden hindoescholen bankroet gegaan zijn, wat behalve onrechtvaardig ook strijdig is met de beloofde “ontwikkeling”. Van een BJP-regering verwachten haar kiezers op de eerste plaats dat ze deze discriminaties ongedaan maakt; maar ze doet op dat front helemaal niets. Zoals ook de N-VA haar allereerste agendapunt in de koelkast gezet heeft.

Klatergoud Ook inzake cultureel beleid zien we niet meer dan wat kosmetische ingrepen, zoals staatsprijzen voor kunstenaars van de eigen gezindte. Louter klatergoud, want echte vooruitgang zou betekenen dat de machtsverhou-

ding in de culturele sector gewijzigd wordt.

Vraag het maar aan onze socialisten: macht betekent dat je je eigen mensen benoemt, zodat die jouw invloed blijven uitoefenen ook nadat je regeerperiode voorbij is. De BJP gebruikt haar macht echter alleen om wat gerontocraten voor een leven van dienst aan de partij te belonen, ongeacht of zij bekwaam genoeg zijn om op die post een verschil te maken. Ook de N-VA laat de machtspositie van haar vijanden in de cultuursector ongemoeid, ondanks herhaalde provocaties.

Soms is er zelfs achteruitgang. Twee bevriende historici hadden samen een voortreffelijk schoolboek geschreven over “Indiase kennissystemen”, dus over de unieke Indiase bijdrage aan de wetenschappen. Dat is vanouds een hindoestrijdpunt, maar het was de Congresregering die de opdracht gegeven had en het boek in gebruik nam, en het is onder de BJP-regering weer in onbruik geraakt. Ook de N-VA doet in speerpuntdossiers soms het tegendeel van wat men van haar mag verwachten, bv. de ontnederlandsing van de Militaire School. Effenaf schandalig.

Draagvlak Voor partijen die zich nationalistisch noemen, is het een grove nalatigheid dat zij het (in India al diepgeworteld, in West-Europa snel opkomend) begrip “minderheid” niet bestrijden. Voor statistici kan het een nuttig beschrijvend begrip zijn, maar als rechtenscheppend begrip in de politiek is het verfoeilijk. In een seculiere rechtsstaat zijn er gewoon staatsburgers, gelijk voor de wet, zonder voorrechten op basis van religie, taal, ras of herkomst.

Voor de N-VA betekent dit concreet: de enige nuttige maatregel tegenover het racismecentrum en het minderhedenforum is, die woekerende kankers van afgunst en haatzaaierij af te schaffen. Heeft men daartoe het draagvlak niet, dan kan men het thema desondanks aankaarten, bij de stemming een heldhaftige nederlaag lijden, en het dan tot strijdpunt bij de volgende verkiezingen maken. Zoiets, beste kleuters, heet “politiek”: je schijnbaar onhaalbare doel fel nastreven en, desnoods in meerdere stappen, de verwezenlijking ervan mogelijk maken.

Heel in het klein doet de BJP dat soms ook.

Zij zou haar vingers niet durven branden aan de afschaffing van de aparte sjari’a-wetgeving voor moslims, hoewel dat op zich wenselijk is; maar ze geeft een beetje de richting aan. Toen recent enkele getroffen moslimvrouwen voor de rechtbank het verbod bekwamen op de gebruikelijke “drievoudige verstoting” (tegen je echtgenote drie keer achtereen “ik verstoot

Apache en het volk De radicaal-linkse nieuwssite Apache.be moet geen schadevergoeding betalen aan Land Invest. Vroege vreugde, want het is maar in eerste aanleg - partijen kunnen nog in hoger beroep gaan. En voor de rest zijn de commentaren snel geschreven: “De rechter heeft altijd gelijk!”, klinkt het haastig. Neen, natuurlijk. Ze vallen niet te tellen, de beslissingen van rechters die op hoger niveau worden geblokkeerd of tegengesproken.

Theo Francken kan erover meespreken.

Moeten we Apache succes wensen, omdat Of zoals Apache schrijft: “Feiten zijn feiten. dit over persvrijheid gaat? Op het eerste gezicht Daar kan niemand omheen. De ‘waarheid’ mag wel, is op de sociale media te lezen. Anderen gezegd worden. Logisch als je een werkbare zijn kritischer en sneren dat Apache nu maar democratie wil blijven.” Tot hier het eerste deel eens “linkse dossiers” moet gaan uitspitten: van het verhaal. dat van Oxfam en andere ngo’s, en Brusselse Wat voor Apache en zijn rechtse tegenvoevzw’s, en zwarte circuits in Borgerhout. ters geldt, is niet van toepassing op de publieke Onderzoeksjournalistiek – van radicaalnieuwsverstrekking. Eens zal iemand via een links tot radicaal-rechts, maakt niet uit - moet grondige studie aantonen dat het vooral de behoorlijke kansen krijgen en onafhankelijk openbare omroep is die – zich lavend aan info kunnen werken. Maar ook “gelijke” kansen, laat uit de progressieve pers - het nieuws maakt en daar geen misverstand over bestaan. Daar knelt dat door de peperdure megafoon duwt. Hoejuist het schoentje. Maar wie overhaaste, foute ven we dat te pikken? De financiering van de informatie verspreidt – links of rechts – moet publieke omroep gebeurt door alle Vlamintegenspraak dulden. Geef Apache dus wat Apagen. En de nieuwsverstrekking en de duiding che toekomt. Wat zou het perslandschap zonzijn gericht op alle Vlamingen. Daar wringt het. der extremen zijn? Een pan vol eenheidsworst.

Twee bedenkingen nog: het quasimonopo-

5

je” zeggen, terwijl daar volgens Mohammed telkens een menstruatie moet tussen zijn), consolideerde de BJP dat verdict meteen via een wetsontwerp. Niet radicaal, maar wel een stapje in de juiste richting, die de moslimgemeenschap zachtjesaan murw moet maken voor hervormingen.

Het BJP-bewind is alles bijeen een goede zaak voor India, en kan bij wijze van minste kwaad maar best verlengd worden. Beter een slappe vriend aan de macht dan de vijand.

Tegelijk moeten de terecht ontevredenen hun kritiek verder beklemtonen en via een drukkingsgroep binnen de partij (vgl. de Militant Tendency in de Britse Labour Party, of de Tea Party bij de Republikeinen in de VS) maximaal hun prioriteiten op de agenda brengen.

Verder: al het mogelijke doen om de huidige ruggengraatloze bovenlaag met beginselvastere mensen aan te vullen. Sedert de onverwachte bevordering van de dynamische monnik Yogi Adityanath tot deelstaatpremier, in 2017, weten we dat dat best kan. Vervolgens hopen dat de kiezer de partij in 2019 een nieuwe kans geeft, en dan ertegenaan.

Hooghartig Maar ga ik dat ook van de N-VA zeggen, te beginnen met de komende gemeenteraadsverkiezingen? (Openheid van zaken: bij de vorige editie werkte ik voor een N-VA-senator en kandideerde mijn toenmalige vriendin voor de N-VA te Diest. Nu heb ik minder vooroordelen.)

Ook de N-VA maakt soms iets goed door geboden kansen te grijpen, bv. door de beginselvaste reacties van Theo Francken op betwistingen rond asielbedrog. Maar als partij heeft zij te weinig visie: die kinderachtige “helfies” zullen de ideologische leegte niet vullen.

Wat bevordering van beginselvaste mensen betreft: het vertrek van Hendrik Vuye getuigt eerder van de omgekeerde tendens.

In betere tijden zou dat weinig uitmaken, maar vandaag zijn er dringende uitdagingen van het soort waarop de door de N-VA aangeprezen luchtspiegeling van een “Europese islam” geen geloofwaardig antwoord is. Na haar grote doorbraak naar de macht (althans, naar de regeringsposities) was het zaak om de frivoliteit van de dagjespolitiek te overstijgen en het gebrek aan ideologische ruggengraat te verhelpen. Maar zoals een winnaar wel eens overkomt, werd zij te hooghartig om bij te sturen.

Beide partijen kunnen op de valreep hun leven nog beteren. Zij hebben het voordeel dat hun achterban evenzeer de tsjevenmentaliteit heeft. De bijsturing hoeft niet eens drastisch te zijn. Een ferm beleid is niet nodig (toch niet om de verkiezingen te winnen), een ferm gebaar volstaat, want een kinderhand is gauw gevuld. Maar zelfs dat gebaar is voorlopig te veel gevraagd.

Koenraad Elst

Koenraad Elst - gastprofessor aan de Indus University, Ahmedabad (India) lie van progressief Vlaanderen op de belangrijkste media wankelt, vooral door de sociale media. De zogenaamde kwaliteitskranten bereiken maar een beperkt aantal gezinnen.

En een troost voor wie zich ergert aan de progressieve media: de impact ervan op de politiek is miniem. Vlaams Blok en N-VA hebben (ooit) hun doorbraak geforceerd tegen de progressieve stroom in. De kans is niet klein dat ze daar in oktober 2018 (gemeenten) en 2019 (de zoveelste moeder van alle verkiezingen) weer A.P. deugd aan zullen beleven.

Steun STEUN

BE39 16408308 4519 BE63 7390 7360 1247 (BIC KREDBEBB) (BIC KREDBEBB)

Gulle VGC De Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) is het Vlaamse mini-bestuur voor Brussel. Deze VGC is eigenlijk een ondergeschikt bestuur van de Vlaamse overheid, de VGC zelf ziet dat anders en leeft zich graag uit in allerlei Brusselse fantasieën.

Het is daarbij erg prettig om Vlaamse gelden uit te strooien over waardevolle initiatieven, bij voorkeur van kosmopo-ecolo-multiculti aard. Karl Vanlouwe (N-VA) had een subsidie aan een “Université européenne de Bruxelles” achterhaald. Een ding dat “universiteit” noch “Europees” is, maar een eerder ongematigde islamitische gezelligheidsvereniging. Het zal niet verbazen dat de VGC-gulheid was betoond door Pascal Smet.

Wat voogdijminister Gatz daarvan dacht?

Het ging eigenlijk maar om een klein bedrag dat Smet zelfs niet moest voorleggen aan de VGC, maar hij zou Pascal toch eens aanspreken. Allemaal leuk en aardig vond Vanlouwe, maar dat kleine bedrag kwam wel uit een sociaal-culturele subsidiepot van 430.000 euro die Smet naar eigen goeddunken besteedt en daar zitten wel meer bizarre dingen tussen die ook niet altijd erg Nederlandstalig zijn.

Gatz bleef wat onzeker over de graad van toezicht die op de VGC moet worden uitgeoefend. Inderdaad niet makkelijk, zo’n ongezeglijke speeltuin.

Loverboys “Tienerpooiers” blijven kennelijk een probleem dat niet erg krachtdadig wordt aangepakt. Vragen van Lorin Parys (N-VA), Elke van den Brandt (Groen), Freya van den Bossche (sp·a) en Martine Taelman (Open Vld). Minister Vandeurzen stelde de oude definitie “loverboys” bij naar “criminelen gelinkt aan mensenhandel”, hij bezwoer dat al heel wat tegen het fenomeen werd ondernomen sinds Vlaanderen dit anderhalf jaar geleden zo snel in het oog had gekregen (in Nederland kwamen de “loverboys” al een decennium geleden op de radar, maar dat is een detail).

Freya van den Bossche wees er op dat sommige meisjes 15 waren toen ze in beeld kwamen, die naderen nu de meerderjarigheid, zodat ze nog ongrijpbaarder voor de hulpverlening zullen worden. Elke van den Brandt ontkende niet dat er actie wordt ondernomen, maar naar blijkt is dat allemaal niet erg effectief.

Ortwin Depoortere (VB) bekeek de zaak aan daderkant, het komt er op neer dat die lieve jongens nauwelijks worden bestraft en dus lustig voortdoen. Hoe dan ook zou Vandeurzen zijn uiterste best doen. Zedig verzwegen bleven bepaalde “etnische” aspecten van het probleem.

Volksraadpleging Kort na de Tweede Wereldoorlog is in België een referendum uitgeschreven. Dat is toen niet erg goed gelopen en sindsdien zijn referenda hier te lande een soort politiek monster van Loch Ness geworden dat af en toe opborrelt en dan zo vlug mogelijk weer kopje onder wordt geduwd.

In het Vlaams Parlement is het beest weer opgedoken onder de naam volksraadpleging dan wel burgerbetrokkenheid. Met name Groen en Vlaams Belang zagen graag een “bijzonder decreet” aangenomen worden dat volksraadplegingen mogelijk maakt. Dat is goed voor de “directe democratie” en de “volkswil” en zo.

Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) wilde zeker de burger niet onderschatten en zag heil in zoveel mogelijk participatievormen, maar het platte referendum vond hij toch minder ideaal. Ongeveer eenzelfde visie vertolkte Paul Cordy (N-VA).

Chris Janssens (VB) jende de N-VA’er dan een beetje met bepaalde onafhankelijkheidsreferenda van volksnationale inslag. Cordy zei daarop dat een eventuele volksraadpleging de Vlaamse onafhankelijkheid niet vooruit zou helpen.

Voor het overige bleef het een gehaspel over lotingen, inspraak, nieuwe technologische horizonten, burgerkabinetten en wat dies meer zij. Voldoende gewicht om de zaak inderdaad kopje onder te krijgen.

6

Dwars door Vlaanderen

1 maart 2018

CIB wint

Brugsche Zotten

De Coördinatieraad van Islamitische Instellingen van België, is blij dat de Tongerse rechter de meisjes die het hoofddoekenverbod in twee Maasmechelse scholen aanvochten toelaat hun hoofddoek toch te dragen. “Tijd voor herziening algemeen hoofddoekenverbod op scholen.

Mag van een zorgvuldige overheid niet worden verwacht dat die de eigen regels van de rechtstaat respecteert en zich op eigen initiatief conformeert naar de rechtspraak van de Raad van State?”

Volgens de CIB is de Raad van het Gemeenschapsonderwijs sinds 2014 “volledig op de hoogte van het feit dat een algemeen verbod op religieuze tekens, zoals dat aan de scholen wordt opgedrongen, strijdig is met de vrijheid van religie”.

Naar aanleiding van de eerstvolgende gemeenteraadsverkiezingen mogen we ons aan een en ander verwachten. Vooral beloften, maar ook strijd voor de postjes en gewijzigde afspraken. Zo is de CD&V-broedertwist tussen Dirk De fauw en Franky Demon in het voordeel van eerstgenoemde uitgedraaid. Hij zal bij een CD&V-overwinning de volle zes jaar als nieuwe burgemeester uitdoen en niet de sjerp na vier jaar doorgeven. Bij de Brugse N-VA ligt het enigszins anders. Zakenman Paul Desender, die niet meer aan de verkiezingen zou deelnemen, heeft plotseling toch “goesting” gekregen en zal op de voorlaatste plaats prijken. Nog zotter was een uitspraak van de huidige burgervader, Renaat Landuyt (sp.a): als hij één stem minder krijgt dan zes jaar geleden, zal hij met pensioen gaan.

De Geuzenberg

Plan C, met de c van curatele Hoe pertinent de schandalen die de hoofdstedelijke politiek ontsieren ook mogen zijn, in essentie zijn ze een onderdeel van een breder bestuursprobleem. Dat is vaststelling één. Tweede vaststelling is dat men niet op de Brusselse politiek moet rekenen om een kentering tot stand te brengen, integendeel. Welk antwoord dan bedenken op een situatie die niet langer aanvaardbaar is? De idee om de hoofdstad onder curatele te plaatsen, is zo gek nog niet.

Ervaart u ook een zeker gevoel van scepticisme bij het bewonderen op welke doordachte manier men in Brussel komaf maakt met de traditie van potverteren via schimmige constructies? Stilaan is Samusocial tot een heus begrip uitgegroeid, maar zoals recent duidelijk werd, is het slechts het topje van de ijsberg. Hele epistels kunnen geschreven worden over het gebrek aan moraliteit (want dat is het precies, beduidend meer dan een juridisch probleem) bij de protagonisten, en vooral stevig ingebakken in het systeem. De opmerking dat “we het zo doen omdat we dit al jaren deden”, letterlijk afkomstig van de Brusselse minister-president Rudi Vervoort, getuigt niet onmiddellijk van berouw, laat staan van een mea culpa. Als we de Brusselse burgemeester Close dan horen verklaren dat inmiddels al 90 procent van de problemen verholpen zijn, dan weet je het wel. Denken dat een plots ontstaan bewustzijn tot een zekere zelfregulering zou kunnen leiden, is naïef. Inmiddels wijzen alle feiten in één richting. Maar hoe pertinent dossiers als Samusocial, Gial en Neo ook zijn, in essentie draait het om meer.

Beter bestuur Stel nu even dat de dingen transparant aangepakt worden. De boekhouding van die vele vzw’s is correct opgesteld, de bezoldiging voor de mandaten redelijk, spookvergaderingen zijn onbestaande. Kortom, we zijn in een soort politiek Avalon beland waar vogels net niet spreken. Brussel zou er op het vlak van ethiek behoorlijk op vooruitgaan, maar het probleem van slecht bestuur zou onverminderd blijven bestaan. Want in een systeem van negentien gemeenten, zes politiezones en spanningen tussen de verschillende bestuursniveaus zit inefficiëntie ingebakken. Ongeacht hoe plichtsgetrouw mandatarissen zich van hun taak kwijten.

Beter besturen is een stokpaardje van de lokale N-VA, die anders dan in Vlaande-

ren en op federaal vlak op de oppositiebanken zit. Ze kunnen hun politieke maagdelijkheid als argument uitspelen, overigens geruggensteund door de peilingen, die de Brusselse N-VA een federaal dividend toekennen. Worden ze incontournable, zoals de peilingen voorspellen? Het is mogelijk dat een Brusselse regering zonder N-VA onmogelijk wordt. Althans, dat tracht men de mensen op de mouw te spelden. In werkelijkheid biedt het systeem voldoende uitwegen - zonder schroom leest men in de Franstalige pers hoe men hier gebruik van zou maken - om dit scenario te ontlopen.

Beter bestuur is vooral een politiek argument waar ze in 2019 garen van kunnen spinnen. In principe toch.

Curatele als oplossing Het valt op dat wanneer het thema aangesneden wordt, een tegenargument tevoorschijn wordt getoverd dat er niets mee te maken lijkt te hebben, op het eerste gezicht.

N-VA is tegen Brussel, klinkt het dan. Ze willen de gemeenschappen versterken, de Brusselse instellingen afbouwen. Wat het N-VA-plan voor Brussel precies voorschrijft, doet er niet toe, de sfeerschepping des te meer.

Toch raken Vanhengel en anderen, voor wie dit allemaal een politiek spelletje is (de man heeft nooit anders gekend of gedaan), misschien wel een pertinent punt. Twee zaken zijn inmiddels helder als pompwater. Zoals de dingen in Brussel lopen, kan het niet verder.

En verandering zal er ook niet komen door een dynamiek die op het Brussels niveau zou ontstaan. “Elke kritiek - zeker uit Vlaamse hoek - op het lokale beleid wordt gezien als een Vlaams complot om greep op Brussel te krijgen”, lezen we in Trends. “Toch is het tijd om de stad Brussel en haar arrogante politici onder curatele te plaatsen en het weinig transparante netwerk van vzw’s aan te pakken. Brussel verdient beter dan als lokale baronie of stelplaats voor nationaal afgeserveerde politici te fungeren.” Voor een B-plan is het te laat in Brussel, op naar plan C dan maar, met de c van curatele.

KNIN.

Moureaux, de beschermheer van de Abdeslams Om de draad niet kwijt te raken, toch even de drie broers Abdeslam op een rijtje zetten. Brahim blies zichzelf op in het restaurant Comptoir Voltaire, tijdens de reeks aanslagen in Parijs van 13 november 2015 waarbij acht “doelwitten” tegelijk werden aangevallen, waaronder het Stade de France en Bataclan. Salah Abdeslam was erbij, maar zijn bomgordel werkte niet. Zijn proces is nog bezig. De derde broer, Mohamed, werd ook eventjes gearresteerd, maar vrijgelaten bij gebrek aan bewijzen.

Deze broer werd onlangs opnieuw aangehouden wegens een gewapende overval op een geldtransport. Dat haalde even de media. Die drie broers waren echter al jaren de beschermelingen van PS-burgemeester Philippe Moureaux, de godfather van het fundamentalisme in “zijn” Molenbeek. In die functie beleefde hij een tweede jeugd. Hij was eerder, tijdens de Algerijnse Oorlog, al een “porteur de valises” geweest, die wapens, schuilplaatsen en advocaten leverde voor Algerijnse terroristen die vanuit België opereerden.

Het ouderlijke huis Moureaux’ schimmige rol als beschermheer van de Abdeslams begon in 1998. De broertjes Brahim en Salah, nog jonge tieners, staken toen hun ouderlijk huis in brand. De ouders kregen daarna een woning van de gemeente, die normaal verhuurd moest worden aan 12.000 frank per maand. De eerste daad van “klantenbinding”. Toen hij achttien was, werkte Mohamed Abdeslam als ambulancier voor de firma Medical Assistence en hij verdiende een aardig centje bij door het beroven van lijken.

Hij werd daarvoor veroordeeld tot twee jaar cel, maar dat vonnis werd nooit betekend en dus nooit uitgevoerd. Eén van de vele nalatigheden en blunders van de Brusselse Jusitie?

Of de onzichtbare hand van godfather Moureaux? Men mag dat vermoeden, want ondanks zijn criminele verleden werd Mohamed daarna door Moureaux aangeworven als kabinetsmedewerker. Later kreeg hij een baan bij de dienst vreemdelingenzaken van de gemeente Molenbeek. De dienst die zich ook bezighoudt met regularisaties. Na de bestuurswissel waarbij Moureaux zijn burgemeesterssjerp moest afgeven, ontdekte men dat de Abdeslams nog steeds in hetzelfde huis van de gemeente woonden, hoewel ze intussen drie keer meer verdienden dan wettelijk was toegestaan.

Er werd een procedure tot verbreking van de huurovereenkomst gestart, maar Brahim trok naar het gemeentehuis, bedreigde of “overtuigde” de nieuwe schepen, Karim Majoros van Ecolo, en de Abdeslams mochten in het huis blijven.

Dezelfde Brahim nam in 2013 een café over op de zogenaamde Coin Stijn. Hij zoop als een tempelier en was niet uit de bordelen weg te branden. In 2015 - het jaar van de aanslagen werd hij gearresteerd wegens een overval op een nachtwinkel, maar werd onmiddellijk weer vrijgelaten. In dat café werd voortdurend naar

Al Jazheera gekeken en men kon er open en bloot kalasjnikovs en drugs kopen. Geïnteresseerden onderhandelden in het café en als er een akkoord was over de prijs, trok men naar het pand in de Reimond Stijnsstraat 14, zo’n twintig meter verder.

Dat huis had twee jaar leeggestaan nadat de eigenaar gestorven was en er een betwisting ontstond over de erfenis. Brahim en Salah hadden daar de voordeur ingetrapt en hun koopwaar in de kelder opgeslagen. En de politie van Molenbeek keek ijverig de andere kant op.

Zoals ze ook de andere kant opkeek als de walm van tabaksrook en hasj uit het café tot op straat te ruiken was en de asbakken uitpuilden van peukjes van jointjes. Als de politie één enkele keer toch eens langskwam, was dat na klachten van omwonenden, om beleefd te vragen of de muziek misschien iets zachter kon, omdat het toch al vier uur in de nacht was. Het café genoot duidelijk hogere bescherming… Pas na het opstappen van Moureaux, toen Françoise Schepmans burgemeester was, deed de politie er een inval. Daarna werd het café voor vijf maanden gesloten.

Hand-en-spandiensten aan terroristen Moureaux heeft zeker hand-en-spandiensten verleend aan de Abdeslams. Of hij wist dat zij terreurdaden voorbereidden, zal men wel nooit kunnen achterhalen. Het zou voor hem zeker geen onoverkomelijk probleem zijn geweest: van de Algerijnse terroristen tussen 1954 en 1962 wist hij het zeker wel, en toch steunde hij hen door dik en dun. Voor Moureaux was zelfs het opblazen en afslachten van Franse burgers een legitieme vorm van vrijheidsstrijd.

Waarom zou hij dat in 2015 niet meer gedacht hebben? Zelfs in het parlement vertelde hij soms vol trots over zijn jaren als “porteur de valises”. Hij was zeker niet de enige linkse die zelfs de gruweldaden van IS als “legitieme verzetsdaden” beschouwde. Als burgemeester, Kamerlid en senator moest hij natuurlijk nooit letterlijk valiesjes met pistolen ronddragen.

Hij kon vanachter zijn bureau veel belangrijker diensten bewijzen. Hij was zelf geen terrorist en zelfs niet het brein achter terrorismedaden. Hij was wel één van de Schreibtischtäter die het allemaal mogelijk maakten.

Wim van Hees overleeft het fijn stof De eerste spadesteek voor de nieuwe Oosterweelverbinding ging enkele weken geleden in de grond. Zoals destijds bij de voorstelling van de Lange Wapper, was het dringen en wringen voor de prominenten om erbij te zijn. Zelfs de Vlaamse minister-president had zijn schop meegebracht.

Een gevaarlijk zaakje als ge het ons vraagt, want er zijn nog jaren te gaan voor de verbinding (die nu gedeeltelijk door het noorden van de haven loopt) er is.

Wie zich blijft bemoeien met het hele zaakje is de uitvinder van het fijn stof: Ollander Wim van Hees. In een uitstekend interview met Philippe Truyts van De Nieuwe Gazet, blijft hij zijn onderrichtingen uitstrooien. Hij dicteert nu dat vanaf 2020 nieuwe dieselwagens moeten verboden worden! In het ‘’toekomstverbond’’ (het samengaan van politiekers, drukkingsgroepen, ondernemingen en ”burgerbewegingen’’ zoals Ademloos en stRatengeneraal) delen zij de lakens uit. De laatstgenoemden dicteren tegenwoordig de wet en of er vrede wordt gesloten tussen overheid, aannemers en de ‘’straatvechterij’’. Ook het

al dan niet overkappen van de Ring is gedeeltelijk een ingeving van Van Hees. Die plotseling tot de vaststelling komt dat om de twee kilometers gaten moeten gevormd worden van 150 meter omwille van het zwaar verkeer. Later zal er waarschijnlijk ook wel eens gedacht worden aan de slachtoffers die door de “tunnels” moeten en daar fijn stof moeten inademen.

Intussen vraagt men zich in het noorden van de haven af hoe het zit met de Tweede Thijsmanstunnel en de Liefkenshoektunnel.

Dagelijks staan er op de A12 en de Ring richting Antwerpen waanzinnig lange files. Wat wordt het als in 2025 de nieuwe Oosterweelverbinding moet klaar zijn? Zal Wim van Hees er dan nog zijn om verantwoording af te leggen?

Pagadder

Den Vaderlandt ghetrouwe

De collaborerende elite

Soms lijkt het erop dat iedereen die wat te vertellen heeft, collaboreert om Nederlanders te discrimineren ten voordele van ieder blaffend minderheidsgroepje.

Nzume brengt meer op dan Steijn We kregen de laatste tijd weer sterke staaltjes te zien. Ongetwijfeld hebt u in Vlaanderen ook het hallucinante verhaal gehoord dat het muziekpodium Tivoli Vredenburg in Utrecht als een knipmes boog voor de eis van een oplichtster om niet langer “racistische” cowboyfeestjes voor kinderen te organiseren. Het schepsel noemt zich Anousha Nzume en is de dochter van een Russin en een Kameroener. In Rusland vond het koppel zijn draai niet en het week uit naar Nederland, waar pa prompt zijn familie in de steek liet. Moeder vond gelukkig een nieuwe partner en het dochtertje ging verder door het leven als Anna Steijn. En toen kwam de Amerikaanse identiteitswaanzin Nederland binnenwaaien en het wezentje herinnerde zich plots die achternaam van vader. Je kan toch veel beter de antiracist acteren en geld binnenrijven met een achternaam als Nzume dan Steijn. Dankzij dat kleurtje en die achternaam kon ze actrice, columniste en schrijfster (boek “Hallo witte mensen”) worden. Nederlandse baasjes en bazinnetjes bij de media, de cultuurcentra, ministeries, provincies en gemeenten wordt verweten dat ze onmiddellijk door de knieën gaan als racisten als Anna Steijn en medestanders leugenachtig krijsen over het onbestaande racisme van de veel te tolerante Nederlanders. Maar dat verwijt is niet correct. Een groot deel van de gezagsdragers heeft zich via linkse partijen met

een multikuldiscours naar boven gewerkt, sympathiseert heimelijk of openlijk met extreemlinks en voelt zich soms in snelheid genomen door nog fanatiekere zwendelaars. En heeft dan maar één oplossing: mee radicaliseren en de waanzinnige eisen steunen. Dat is wat in Utrecht gebeurd is.

Kinderen bedekken onder de hersens van Sinterklaas Dat rot zit zeer diep bij de elites. Anna Steijn werd ook bekend met haar anti-Zwarte Pietacties waar ze hand in hand liep met de criminele actiegroep De Grauwe Eeuw, een groepje schurken vertegenwoordigd door ene Michael van Zeijl (blank, pardon, “wit”) die alle herinneringen aan Nederlandse zeevaarders en kolonisatoren uit het collectief geheugen wil bannen en straten, scholen en monumenten wil laten herdopen.

Inmiddels is bekend dat Van Zeijl het plan maakte de acteur te vermoorden die Sinterklaas speelde bij de jaarlijkse intocht.

Hij schreef letterlijk “zodat alle kinderen ervan getuigen zijn, zelfs massaal onder zijn hersenen en botsplinters bedekt zijn”.

Schokkend, denkt u? Nog schokkender was de reactie van het Openbaar Ministerie. Het gaat een onderzoek doen naar eventuele “opruiing” van de boef, maar er is geen sprake van te onderzoeken of die intentie ook letterlijk gemeend is. Iedereen weet dat een sympathisant van Wilders partij met dezelfde

Gent stemt met potlood en papier Gent is een van de laatste steden in Vlaanderen waar nog rode potloden moeten geslepen worden om in de kieshokjes te leggen. Siegfried Bracke zal ergens midden op die grote kiesbrief staan, op plaats zevenentwintig. Wie op hem wil stemmen, neemt best zijn leesbril mee. Het stadsbestuur beweert dat stemcomputers te veel kosten; dat geld is nodig voor meer dringende zaken. Nochtans kon Gent in 2012 stemcomputers krijgen met Vlaamse subsidies.

mededeling al lang achter de tralies zou zitten, maar het Nederlands gerecht is geïnfiltreerd door linksen die geen afstand willen nemen van de ranzige rafels van hun ideologie.

Allochtonen mogen frauderen Dat is nog klein bier vergeleken met de woede van de gewone Nederlanders toen ze vorige week vernamen dat allochtonen het recht hebben te frauderen met bijstandsuitkeringen. Nederlanders met een uitkering zijn verplicht goederen en bezittingen in het buitenland te melden. Minstens één op tien allochtone handophouders fraudeert, en bij de Turken (met Nederlandse nationaliteit) loopt dat op tot minstens 20 procent. In tegenstelling tot schurkennaties als Somalië, Marokko en Afghanistan heeft Turkije wel goed georganiseerde en raadpleegbare registers. Gemeenten als Almelo, Eindhoven en Tilburg hebben een beroep gedaan op onderzoekers en vervolgens een einde gemaakt aan de georganiseerde diefstal van die Turken. Maar dan kwam de rechter in actie. De sociale zekerheid bestelen mag als je Turk bent, want andere allochtone bedriegers kunnen niet gecontroleerd worden en dus is er discriminatie. De gemeentes moeten verder erkende dieven betalen. In totaal gaat het om een bedrag van 70 miljoen euro. Woede in Nederland. Boosheid in de Tweede Kamer. Minister Koolmees “broedt” op een plan om de fraudeurs aan te pakken. In afwachting mogen die onbeschaamd verder roven dankzij het gerecht.

Willem de Prater

Aan allochtone kiezers uitleggen waar de allochtone kandidaten staan, is gemakkelijker met een ouderwetse kiesbrief met alle namen erop. Zeker in vergelijking met een stemcomputer, waar je eerst op een partij moet klikken en dan pas de namenlijst te zien krijgt. Herinner je ook de stapel kiesbrieven die bij de laatste verkiezingen gevonden werd in een vuilbak buiten het hoofdtelkantoor. Stemmen op papier, met de hele carrousel aan pakken kiesbrieven die van hier naar daar moeten gezeuld, en het legertje ambtenaren dat de getelde stemmen in computers moet intikken, geeft meer kans op wat bijschaven van de resultaten. Digitaal stemmen zou in Gent ook wel eens een juister stemresultaat kunnen opleveren. Het is nog niet voor dit jaar, en ook niet voor volgend jaar. In Antwerpen wordt al bijna een kwarteeuw digitaal gestemd. Gent heeft de trein gemist. *****

Een serre in Klein Turkije

Minister Bourgeois had het nodige geld klaarliggen, maar het stadsbestuur bedankte ervoor. Toen was het excuus dat er niet genoeg tijd was om burgers vertrouwd maken met het elektronisch stemmen. Dat was zes maanden voor de verkiezingen. Vooral in de “achtergestelde wijken”, waar veel “kansarmen”

7

Onze naaste buren

1 maart 2018

wonen, was het onbegonnen werk om iedereen te laten oefenen met een computer. Alsof de bewoners van pakweg de Brugse Poort allemaal digitale analfabeten zijn. Het lukt in al die andere Vlaamse gemeenten en dorpen toch wel? We denken dat het pijnpunt ergens anders ligt.

Klein Turkije was lang een van de best bewaarde middeleeuwse stadsgezichten van Gent. Een postkaart toont een straat met oude kasseien, historische huizen (“steenen”) met danstempels in de grote middeleeuwse kelders en aan de overkant de zijgevel van de Sint-Niklaaskerk. Helaas loopt de straat nu uit op de stadshal, en de betonnen klokkentoren aan de ene kant en op een van de twee kunstwerken van één miljoen aan de andere kant.

Daar staat de reuzegrote poutrel, bijgenaamd “de trampaal”.

Alsof dat allemaal niet genoeg was, heeft het stadsbestuur toelating gegeven om een grote glazen serre tegen de kerk aan te bouwen. Het bouwsel doet dienst als horecazaak. Het vult

Invasie van een Amerikaanse exoot Wallonië blijkt een zeer aantrekkelijke pleisterplek voor een zoogdier dat uit de VS komt: de wasbeer. Maar het koddige dier dreigt het ecologisch evenwicht in de Ardennen en de Condroz te verstoren.

In Limburg en de Kempen houdt men zich al een tijd onledig met de vraag of zich in die gebieden al of niet een wolf heeft gevestigd. Dat een in Oost-Europa of Duitsland uitgezette wolf intussen de Lage Landen heeft bereikt staat buiten kijf, en het is natuurlijk nooit leuk als dat dier verantwoordelijk is voor het doden van een paar schapen. Maar fundamenteel verandert dit niets aan het ecologisch evenwicht in deze gebieden.

Anders is het met de wasbeer, die zich blijkbaar verankerd heeft in het zuiden en oostelijke deel van Wallonië. Het zoogdier met de schattige snuit en dikke zwarte staart is in veel gevallen niet eens mensenschuw en doet soms aan een kat denken. Hoeveel er precies in Wallonië rondlopen, is niet geweten, maar de schatting van enkele tienduizenden doet de ronde. En dat is een probleem aan het worden. De wasbeer heeft geen natuurlijke vijanden en is een gevaar voor het ecologisch evenwicht. Het dier is verlekkerd op kikkers en schaaldieren, maar klimt ook in bomen om de eieren van beschermde vogelsoorten te stelen. Doordat het niet mensenschuw is, duikt het beestje steeds meer op in woningen in de Ardennen, waar het zich te goed doet aan kattenvoer, granen eet en in bepaalde gevallen zelfs kippen aanvalt. En aan de vruchten van fruitbomen knabbelt.

Duitsland In de Waalse administratie, waar een speciale afdeling zich bezighoudt met exotische dieren, groeit de bezorgdheid. Want de wasbeer is een exoot en zeker niet inheems. Het zoogdier komt oorspronkelijk uit Noord-Amerika. Het is echter niet zo dat het dier recent via toeristen of via mensen die hem in de VS kochten om als huisdier te houden in West-Europa is terechtgekomen.

We moeten verder terug in de tijd: naar de jaren dertig en vijftig van vorige eeuw. In de jaren dertig werd de wasbeer in Duitsland vanuit de VS ingevoerd om een extra diersoort te hebben om op te jagen. Maar vooral in de jaren vijftig kwamen er veel naar Europa. Amerikaanse soldaten die ingekwartierd waren in Duitsland namen het diertje mee als mascotte.

Veel wasberen ontsnapten, andere werden na verloop van tijd gedumpt in de natuur. Ondertussen telt Duitsland zo’n miljoen exemplaren. Wasberen planten zich enorm snel voort. Jaarlijks worden bij de oosterburen 100.000 exemplaren gedood, vooral door valstrikken te leggen, maar de populatie neemt niet af. In sommige gebieden is in bepaalde periodes van het jaar sprake van een echte kwaal. In Thüringen hebben wasberen in een atelier aan een veertigtal kunstwerken geknabbeld.

de plek op waar ooit een rij huisjes tegen de kerk aangebouwd was, maar erg passen in de omgeving doet het niet. Op de Korenmarkt doet het zicht op de grote donkere kerk met ernaast een glazen constructie recht vanop een boerenerf, spontaan aan “vloeken in de kerk” denken. Heeft Erfgoed Vlaanderen dat zomaar laten gebeuren? Wat hadden ze daarop te zeggen? Niets, helemaal niets. Omdat de serre niet aan de kerk is vastgemaakt - ze staat op enkele centimeters ervan - hoefde er geen advies van Onroerend Erfgoed gevraagd te worden, zo staat het in de bouwvergunning die stad Gent goedkeurde. Op voorwaarde dat de constructie tijdelijk is, dat wel. Het is alvast vergund voor drie jaar. Mogen wij een gokje wagen? Ga binnen twintig jaar nog eens kijken… Wedden dat het er dan nog staat? *****

Brand in de Rattendaele-toren In Gentbrugge brandde een stukje erfgoed af, de Rattendaele-toren. De brand werd waarschijnlijk aangestoken. Het torentje, eigendom van de stad, stond er maar triestig en verwaarloosd bij. De buurtbewoners eisen dat het torentje hersteld wordt. Dat kost geld, maar Gent kan daarvoor subsidies krijgen van Vlaanderen. Er is echter een probleem. Het torentje is alles wat overblijft van het kasteel Villain, een beschermd monument dat eind de jaren negentig verdween. Niemand weet wanneer noch hoe. Onroerend Erfgoed kan met recht en reden eisen dat niet enkel de toren maar het hele gebouw hersteld of heropgebouwd wordt. Daar heeft de stad geen zin in. Gevolg is dat waarschijnlijk ook het torentje volledig zal verdwijnen.

Mathildis

Li bia bouquet Waarover men vooral bezorgd is, is de sterke aanwezigheid van de wasbeer in steden, naar analogie met de vos. Op het platteland zijn er twee tot vier exemplaren per honderd hectare.

In steden zijn er honderd per honderd hectare. Het nachtdier heeft zich zeer goed aangepast aan de verstedelijking.

Op naar Brussel In Wallonië is de wasbeer vooral in landelijke gebieden te vinden, maar de opgang baart de Waalse administratie zorgen. De wasbeer is niet alleen in de Ardennen en de Condroz aanwezig, maar is ook gesignaleerd in delen van Henegouwen en Waals-Brabant. Er zouden er al in het Zoniënwoud zitten.

Er zijn al kadavers van overreden wasberen aangetroffen aan de zuidkant van de Ring. Het is een kwestie van tijd vooraleer deze dieren de steden veroveren. Ondertussen heeft men in Wallonië een plan klaar om de opmars te stuiten. In 2008 werd de jacht op het dier mogelijk gemaakt, maar dat heeft weinig zoden aan de dijk gezet, tot ergernis van Waalse fruitboeren en kwekers van specifieke vogels. De Waalse overheid zal nu meer vallen leggen, want de wasbeer is niet volledig ongevaarlijk. Het dier is drager van de spoelworm, die ook bij de mens ziekten kan veroorzaken. Daarnaast is een campagne gepland om mensen duidelijk te maken dat ze de schattige dieren niet mogen voederen. Volgens zoölogen is dat misschien wel de meest efficiënte manier om deze dieren op afstand te houden en de populatie te doen stabiliseren.

PICARD

8

De wereld rond

1 maart 2018

Diplomatieke valies

Polen bemoeilijkt de eigen situatie De goedkeuring van een omstreden Holocaustwet mag dan hoofdzakelijk een binnenlandse betekenis gehad hebben, het was in het buitenland dat ze bitsige reacties veroorzaakte. Meer dan directe gevolgen te veroorzaken, illustreerde de commotie vooral de moeilijke internationale positie die Polen bekleedt.

Er is dat bepaalde beeld dat de Poolse regering wil benadrukken. Dat van een natie die tijdens de Tweede Wereldoorlog vreselijk geleden heeft. Het land was al in 1939 de speelbal van zowel nazi-Duitsland als de Sovjet-Unie, met desastreuze gevolgen. Miljoenen Polen overleefden de oorlogsjaren niet, net als 90 procent van de aanzienlijke Joodse bevolking het niet haalde. Er was ook de Poolse regering in ballingschap in Londen. Meermaals informeerde die de geallieerden over de volkerenmoord die zich op hun grondgebied aan het voltrekken was. Aan de Polen lag het niet dat er toen geen prioriteit van gemaakt werd. Trouwens, voegt men er graag toe, is er een verklaring voor de belangrijke Joodse aanwezigheid in het land, tolerantie genaamd. Aan dat beeld zit echter een keerzijde waar men het liever niet over heeft.

Aan de vooravond van de Holocaust waren de Joden goed voor tien percent van de Poolse bevolking, maar in de hoofdstad Warschau bedroeg dat aandeel één derde. En dat zorgde voor wrevel. Dat er maar eens over massa-emigratie nagedacht moest worden, weerklonk meer dan eens in de politieke kringen van weleer. Sommige onderwerpen blijven populaire verkiezingsthema’s. Ondanks de onmiskenbare dramatiek van de Tweede Wereldoorlog voor de Polen, grepen heel wat burgers de kans aan om hun antisemitisme te botvieren. Het trieste hoogtepunt was ongetwijfeld Jedwabne, een dorp waar in 1941 honderden Joden door hun Poolse buren afgemaakt werden. Zelfs na de oorlog vonden soortgelijke voorvallen plaats.

De pogrom van Kielce in 1946 kan niet op conto van de Duitse bezetter worden geschreven, die was loepzuiver Pools.

Binnenlands manoeuvre Het is tegen die achtergrond van zelfperceptie dat men de recente Poolse Holocaustwet moet beoordelen. Al jaren ergeren de Polen zich aan de omschrijving van ‘Poolse concentratiekampen’, terwijl het natuurlijk om door Duitsers gerunde kampen gaat. Sobibor, Treblinka en Auschwitz, de namen staan in het Europees collectieve geheugen gegrift. Voortaan, schrijft die wet voor, mag deze term niet langer gebruikt worden. Wie dit wel doet, riskeert een sanctie, mogelijk zelfs een gevangenisstraf. Dat de goedkeuring van de wet nagenoeg samenviel met de herdenking van de bevrijding van Auschwitz is natuurlijk geen toeval. Het initiatief kent trouwens een voorgeschiedenis.

Toen president Obama in 2012 het tijdens een bezoek aan Polen over – gruwel – “Poolse dodenkampen’’ had, creëerde hij een stevige diplomatieke rel. Excuses volgden vrij snel, maar het kwaad was geschied. Pogingen om na dat bezoek een soortgelijke wet erdoor te krijgen, mislukten. Maar inmiddels wijzigde de politieke constellatie in Warschau. De Holocaustwet mag dan een op en top binnenlands gegeven zijn, het initiatief zorgde voor heel wat afkeurende reacties op internationaal vlak, niet het minst tot de verrassing van politiek Polen.

Vooral uit de VS en Israël was de kritiek scherp. Eurobrussel

hield zich meer op de vlakte, maar discrete kanalen werden aangewend om het ongenoegen te uiten.

Brexit-effect Of de wet directe gevolgen zal hebben, valt nog te bezien. Ze is eerder symptomatisch voor de internationale positie die het land bekleedt. Als vanuit het Amerikaanse State Department de boodschap wordt uitgestuurd dat deze wet “een effect kan hebben op de strategische politieke belangen”, dan is dat een niet mis te verstane boodschap. De band met de VS is voor Polen immers een hoeksteen van zijn buitenlandbeleid. Als NAVO-buffer tegenover Rusland, maar vooral als een land met een communistisch verleden, ziet Polen de Amerikanen als de belangrijkste behoeders van hun vrijheid (het land kent enkel standbeelden van Ronald Reagan; men kan het zich in het Westen niet voorstellen). Maar ook binnen de EU zit het moeilijk.

Een pro-Amerikaanse opstelling gaat wel vaker gepaard met virulente anti-EU-retoriek. En dit terwijl de belangrijkste economie van Midden-Europa ook de belangrijkste ontvanger van Europese steun is. De manier waarop Polen zich onafhankelijker opstelt in het Europese verhaal, baart diplomaten zorgen.

Sommigen hebben het zelfs over een kwalijke ontwikkeling die op termijn grotere gevolgen dan de Brexit kan hebben. Net die Brexit zal voor minder ontvangsten binnen de EU zorgen.

Automatisch plaatst dit druk op de te verdelen middelen, wat de belangrijkste ontvanger geweten zal hebben. Het voert ons een eind weg van de Holocaustwet, maar over de moeilijke plaats van Polen in de EU is het laatste woord nog niet gezegd.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur “Stille Invasie” Australië is in de ban van het boek “Stille Invasie - China’s invloed in Australië” van professor Clive Hamilton. Hij beschrijft in detail hoe de Chinezen steeds dieper infiltreren in de Australische instellingen, de politiek, de universiteiten, de zakenwereld en de media.

Zij gebruiken daarbij niet alleen economische chantage, ze mobiliseren ook steeds vaker de 1,2 miljoen Chinezen die in Australië wonen.

Een relatief groot aantal voor een land met 24,8 miljoen inwoners. Als voorbeelden noemt Hamilton de agressie van Chinese studenten in Australië tegen Tibetanen die manifesteerden tegen de bezetting van hun vaderland en de bedreigingen aan het adres van gevluchte Chinese dissidenten. Volgens Hamilton verloopt de Chinese “stille invasie” volgens een zorgvuldig opgesteld draaiboek, dat als einddoel heeft Australië om te vormen tot een vazalstaat van China.

Het boek noemt niet minder dan veertig politici met naam en toenaam als medeplichtigen van de Chinezen. Daarbij zijn de voormalige premiers Bob Hawke en Paul Keating, en de vroegere buitenlandminister Bob Carr, alle drie socialisten natuurlijk. Als corruptie en verraad in het spel zijn, spelen de socialisten altijd de hoofdrol. Volgens Hamilton is Australië een gemakkelijk doelwit, omdat het “klein, toegankelijk en naïef is. […] Tot nu toe hebben we staan toekijken hoe het gebeurt, we verdedigen ons niet.” Net zoals de Europeanen zich niet verdedigden toen de Arabieren na de olieboycot van 1973 hun “Project Eurabia” lanceerden, helemaal volgens hetzelfde draaiboek als de “stille invasie” in Australië. Vooral het academische aspect van “Stille Invasie” zou een waarschuwing moeten zijn voor politici en rectoren in de VS en West-Europa: het boek bevat een lijst van Chinese of Chinees-Australische wetenschappers aan Australische universiteiten die gegevens over ruimtevaarttechnologie, kunstmatige intelligentie en computersyste-

men doorgeven aan de Chinese strijdkrachten. En dan hebben we het nog niet over economische spionage.

De terugkeer van de Ottomanen Niet verbaasd zijn als Turkije in de komende dagen of weken een paar Griekse eilanden in de Egeïsche Zee bezet. Die eilanden worden al duizenden jaren door Grieken bewoond, maar ze zijn ooit door de Ottomanen veroverd, dus de hedendaagse Turken vinden dat die nog altijd tot hun grondgebied behoren. De claims gaan overigens veel verder dan alleen maar enkele eilandjes: ze omvatten in principe alle gebieden die ooit Ottomaans waren.

Op 31 januari - alleen al op die dag - drongen Turkse gevechtsvliegtuigen 138 keer het Griekse luchtruim binnen. Ze overvlogen de eilanden voor de Turkse kust. Op 13 februari ramde een Turkse patrouilleboot een vaartuig van de Griekse kustwacht dat voor anker lag bij het eilandje Imia. Eén incident kan nog toeval zijn, 138 op één dag niet. Dat de Turken doelbewust op een confrontatie aansturen, blijkt uit een recente toespraak van Erdogan: “Wie denkt dat wij in ons hart de herinnering hebben uitgewist aan de landen waaruit we ons honderd jaar geleden in tranen hebben teruggetrokken, die vergist zich. We zeggen bij iedere gelegenheid dat Syrië, Irak en andere plaatsen op de kaart in ons hart niet anders zijn dan ons thuisland. We zullen strijden tot er geen vreemde vlaggen meer wapperen boven een plaats waar ooit de islamitische oproep tot gebed weerklonk.” Dat slaat minstens op de gebieden die vroeger Ottomaans waren, maar intussen weerklinkt de oproep tot gebed ook vanuit minaretten in heel Europa, ook in landen die nooit Ottomaans waren. Erdogan zei: “De dingen die we tot nu toe gedaan hebben, zullen verbleken in vergelijking met de nog grotere ondernemingen en aanvallen die we voor de komende dagen plannen, insjallah.” …

Iedereen ten oorlog Men moet niet hopen dat de Turkse oppositie zich tegen die oorlogszuchtige plannen zal verzetten. Vele Turken die niet tot Erdogans AKP behoren, zijn even geobsedeerd door de herovering van de “verloren gebieden”. In december 2017 deed de leider van de CHP, de grootste oppositiepartij, een onheilspellende belofte: als hij bij de verkiezingen van 2019 verkozen werd, zou hij “achttien Griekse eilanden in de Egeïsche Zee bezetten en annexeren, juist zoals premier Bulent Ecevit in 1974 bevel gaf voor de invasie van Cyprus”. Ook Meral Aksener, de leidster van de pas opgerichte oppositiepartij Iyi Party, “Goede Partij”, riep in een tweet op tot een invasie om de eilanden te veroveren. Zo’n kamerbrede jubelstemming over de grenzen van meerderheid en oppositie heen, is dikwijls een voorbode van oorlog…

Paranoia In Oekraïne loopt nog steeds een proces tegen Viktor Janoekovitsj, die in 2014 bevel gaf het vuur te openen op de manifestanten op het Maidanplein. Hij staat terecht wegens landverraad. Die rechtszaak heeft alleen symbolische waarde, want Janoekovitsj zit veilig bij zijn Russische meesters, die hem nooit zullen uitleveren. Maar onlangs werd op dat proces het getuigenis gehoord van Ilya Ponomarev. Hij was de enige verkozene in de Russische Doema die de moed had tégen de annexatie van de Krim te stemmen. Nadien moest hij – natuurlijk! – uit Rusland vluchten. Volgens zijn relaas nam Poetin de beslissing tot de invasie van de Krim in de nacht van 23 februari 2014, tijdens een vergadering met vier andere kopstukken.Dat was enkele uren nadat Janoekovitsj uit Oekraïne naar Rusland was gevlucht en kort na een incident waarbij Poetin op het nippertje ontsnapte aan een helikoptercrash in Sochi. De helikopter kon een noodlanding maken. Met de typisch Sovjet-Russische neiging tot paranoia dacht Poetin onmiddellijk dat buitenlandse inlichtingendiensten een aanslag op zijn leven hadden gepleegd. In de Sovjet-Unie gebeurden ook nooit ongelukken, het moest altijd sabotage zijn en er moesten altijd enkele schuldigen geëxecuteerd kunnen worden.

Poetin was er op dat ogenblik van overtuigd dat hij “omringd was door samenzweerders”.

Ach, hoe herkenbaar zou dat voor Stalin zijn geweest… Als reactie besloot hij tot de invasie in de Krim. De vier andere kopstukken gingen daar niet mee akkoord, maar zij waren niet in staat Poetin tegen te houden.

Milieuvriendelijk doodvriezen In Nederland heeft minister van Economische Zaken Wiebes (VVD) aangekondigd dat hij geen vergunningen verleent voor proefboringen naar schaliegas. Daarmee wordt de winning van schaliegas in Nederland waarschijnlijk definitief onmogelijk. De geoloog Salomon

Kroonenberg zei daarover: “Zelfs proefboringen om te bepalen hoeveel schaliegas er eigenlijk onder Nederland zit, zijn afgeblazen. Niet omdat daar rationele argumenten tegen waren, maar omdat sommige mensen tot elke prijs de boel wilden torpederen. […] Iedereen die in de begeleidingscommissie zat, wist dat schaliegas beter voor milieu en klimaat is dan steenkool en aardolie, maar toch hielden ze het tegen omdat ze tegen fossiele brandstof zijn.”

Kroonenberg, waarschijnlijk de hoogst gekwalificeerde geoloog van Nederland, was in 2012 als expert gevraagd voor een commissie die de risico’s van boren moest bepalen.

Maar niemand luisterde naar hem. Hij werd overschreeuwd door hysterische activisten die alles kunnen saboteren, maar niets opbouwen.

Ze zijn tegen alles. Tegen schaliegas, steenkool, aardgas en aardolie, want dat zijn fossiele brandstoffen. Des duivels dus. Kernenergie is nóg duivelser. Dan maar brandhout stoken? Dat mag ook niet, want dat veroorzaakt fijn stof.

In een windstille vriesnacht, als hun geliefde zonnepanelen en windmolens niet werken, mogen we van die milieugekken alleen nog doodvriezen.

IS-obsessie Nikolas Cruz, die een bloedbad aanrichtte in een school in Florida, was niet alleen een wapengek. Hij was op internet voortdurend bezig met IS. We hebben zelf de tekst gezien van het telefoongesprek dat een bezorgde burger daarover met de politie had. Maar die negeerde de waarschuwing. Net zoals de media die IS-obsessie doodzwegen. Dat bewijst natuurlijk niet dat Cruz een jihadist was, maar het is een te belangrijk detail om het te negeren.

Natuurlijk trekt een bloeddorstige religie als de islam … bloeddorstige gekken aan. En het volstaat één foto van Cruz te zien, om te weten dat hij inderdaad gek is, en in een instelling had moeten zitten. Het is niet altijd zo duidelijk, maar hier wel.

DE TERUGKEER VAN MARION MARÉCHAL-LE PEN Marion Maréchal-Le Pen was vorige week donderdag één van de opvallende sprekers op de CPAC-conferentie in de VS, waar conservatief Amerika verzamelen blies.

Sommigen dachten al aan een snelle terugkeer van het FN-kopstuk op het politieke voorplan. Maar daarvoor is het te vroeg.

“Jullie willen Amerika opnieuw groot maken, wij willen Frankrijk opnieuw groot maken.” “Ik ben niet geschokt als ik jullie president ‘America First’ hoor zeggen. Ik zeg ook ‘Frankrijk eerst’.” “Wij Fransen moeten nu vechten voor onze onafhankelijkheid zoals jullie Amerikanen het gedaan hebben en wij hebben u daarbij geholpen. Onze vrijheid is nu in handen van de Europese Unie, een ideologie zonder grond, zonder volk, zonder wortels.” “Frankrijk was de oudste dochter van de katholieke Kerk, maar na veertig jaar immigratie zijn wij het achternichtje van de islam geworden.”

Met die oneliners hield Marion Maréchal-Le Pen vorige donderdag de toeschouwers op de Conservative Political Action Conference (CPAC) in National Harbor in Maryland in de ban.

Deze meeting van rechts Amerika mocht slechts een paar buitenlandse sprekers verwelkomen. Nigel Farage van de Britse UKIP is al jaren een vaste gast. De aanwezigheid van Front National-kopstuk Marion Maréchal-Le Pen was minder verwacht.

Gewoon omdat de nicht van Marine Le Pen en de kleindochter van oprichter Jean-Marie niet meer tot de partijtop behoort. Ze heeft zich na de verkiezingsnederlaag van haar tante bij de presidentsverkiezingen en de matige score van het Front National bij de parlementsverkiezingen van 2017 uit de politiek teruggetrokken.

Dutroux Tussen 1997 en 2013 vond in Rotherham, in de regio Yorkshire, op grote schaal extreem seksueel misbruik plaats. De uitbuitingen en verkrachtingen waren zodanig ranzig en zodanig omvangrijk dat Marc Dutroux hiermee vergeleken klein bier is.

Pakistaanse bendes ontvoerden en verkrachtten in groep talloze meisjes. Het ging om 1.400 blanke slachtoffers tussen 11 en 15 jaar oud. Andere migranten misbruikten en prostitueerden dan weer tientallen Engelse jongens. Alsof die schandalen nog niet erg genoeg waren, bleek het Rotherham-schandaal nog meer te stinken, toen duidelijk werd dat politieofficieren

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

Niet zo ‘links’ als de tante Een soort van tocht door de woestijn, was de analyse van veel politieke waarnemers. Het was een publiek geheim dat Marion Maréchal-Le Pen niet opgezet was met de campagne van haar tante. Té links op economisch vlak, te weinig aandacht voor de christelijke wortels van Frankrijk, te veel gericht op het neogaullisme. Een campagne die sterk werd beïnvloed door Florian Philippot, maar die man is ondertussen weg bij het FN. Tijd voor Marion Maréchal-Le Pen om vervroegd terug op het voorplan te komen? Zo ver is ze nog lang niet. Het is opvallend dat ze na haar speech in CPAC weigerde om de pers te woord te staan. Alleen liet ze weten op 10 en 11 maart niet aanwezig te zijn op het congres van het Front National in Frankrijk. Er kwamen ook geen reacties op de kritiek van een aantal conservatieven in de VS dat Marion geen plaats had op het congres. Want is het FN niet té pro-Russisch? En is de partij niet te fel richting economisch socialisme opgeschoven?

Terechte vragen, al was het maar omdat Marion Maréchal-Le Pen nooit gewonnen is geweest voor de politieke keuzes van haar tante. Marion hoopt nog altijd dat het FN op termijn de centrale as vormt van een brede rechtse alliantie tegen links en tegen Emmanuel Macron. De Franse president is er met een aantal sociaaleconomische maatregelen (afbouwen van de vermogensbelasting, een flexibelere arbeidsmarkt) wel in geslaagd om een deel van gematigd liberaal rechts aan zich te binden. Maar een groot deel van de Franse conservatieven is trouw gebleven aan Les Républicains. Zeker met de nieuwe partijvoorzitter Laurent Wauquiez, die rechtse standpunten inneemt zoals kritiek op het immigratiebeleid, het benadrukken van de Franse identiteit en een eurosceptische houding. Een aanpak die loont,

MASSALE VERKRACHTINGSGOLF DOOR MIGRANTEN Allochtone mannen hebben op grote schaal honderden vrouwen en meisjes misbruikt in en om Newcastle. Alsof dat nog niet volstond, blijkt uit een rapport dat vorige week verscheen, schoven politiediensten al te vaak de schuld in de schoenen van de slachtoffers. Operatie ‘Sanctuary’ krijgt zo een venijnig staartje.

Het eens zo rustige Zweden is verworden tot een hel. Aanrandingen en verkrachtingen van vrouwen vinden daar op grote schaal plaats. Vorig jaar steeg het landelijke aantal verkrachtingen met meer dan 10 procent. In Stockholm, de hoofdstad, nam het aantal verkrachtingen in 2017 toe met 400 procent.

De meeste daders blijken migranten te zijn. Wie dacht dat de omstreden nieuwjaarsnacht in Keulen, twee jaar terug, op zichzelf stond, komt nog maar eens bedrogen uit. Ook in het Verenigd Koninkrijk blijken vrouwen al te vaak slachtoffers van aanrandingen en verkrachtingen. En ook hier zien we hetzelfde daderprofiel: moslimmannen die hun geperverteerde lusten in de multiculturele samenleving kunnen botvieren.

Newcastle De gebeurtenissen in Rotherham kaderen in een veel breder probleem. In Newcastle, meer dan 150 kilometer ten noorden van Rotherham, werden tussen 2011 en 2014 meer dan 700 meisjes en vrouwen verkracht door migrantenbendes. De jongste slachtoffers waren 14 jaar. In de zomer van vorig jaar werden al 17 daders veroordeeld voor drugshandel, illegale prostitutie en het misbruik van kinderen en vrouwen. ‘Operatie Sanctuary’, zoals het onderzoek in Newcastle heet, krijgt nu nog een staartje. Vorige week werd namelijk duidelijk dat, net als in Rotherham, politie-inspecteurs gigantische fouten hebben

Denkend aan 2027 Meteen deden al geruchten de ronde dat Le Pen al aan de presidentsverkiezingen van 2022 denkt als uitdager voor Macron.

Maar dan zal ze nog altijd maar 33 jaar zijn. Er is meer kans dat het 2027 wordt, omdat een uittredende president altijd een bonus heeft, tenzij het gaat om figuren als Nicolas Sarkozy en François Hollande die er een knoeiboel van maakten.

Maar tegen 2027 moet de jongste Le Pen dan wel onbetwistbare nummer één van haar partij en van rechts zijn. Dat is geen gemakkelijke opdracht.

Feit is wel dat ze tegen dan niet meer moet denken aan de schaduw die haar grootvader over de partij werpt. Jean-Marie Le Pen publiceerde net het eerste deel van zijn memoires en brengt daarmee het Front National opnieuw wat in verlegenheid. Marine, tot nader order de nummer één van de partij, heeft in het verleden meer dan eens afstand genomen van de standpunten van haar vader. Maar in zijn memoires weet Jean-Marie Le Pen van geen ophouden. Zo stelt hij dat Philippe Pétain, die aan het hoofd stond van het Vichy-regime, geen verrader was.

Ze zullen in de entourage van Marine Le Pen nog maar eens hebben gevloekt.

Salan

ENGELAND gemaakt. Aan talloze slachtoffers werd namelijk geen of nauwelijks aandacht geschonken. Erger nog, de politie heeft verkrachte meisjes en vrouwen vaak bestempeld als verantwoordelijk voor wat hen overkwam. Doordat de slachtoffers geen steun vonden bij de politie, voelden de daders zich gesterkt in hun positie en vreesden zij geen enkele vervolging, waardoor de verkrachtingen en exploitaties ongestoord konden voortgaan.

In hoeverre zijn er lessen getrokken? Onderzoeker David Spicer kwam vorige week met een vervolgrapport, naar aanleiding van de misbruiken in Newcastle: “Opvallend is dat niet alleen kinderen maar ook volwassen vrouwen als slachtoffer werden uitgekozen. (…) Duidelijk is dat de schaal van het seksueel misbruik in Groot-Brittannië zwaar onderschat is geweest.” Het ziet er – gelukkig – naar uit dat het tijdperk van het multiculturele en politiek correcte denken, althans op dit vlak, deels achter ons ligt. Als gezaghebbende stem in het onderzoek stelt Spencer dat in de toekomst veel nadrukkelijker moet gekeken worden naar het culturele profiel van verdachten. Alle daders in Newcastle hadden immers een moslimachtergrond en waren afkomstig uit Irak, Afghanistan, Iran, Turkije, Pakistan en Bangladesh.

De ‘Quillam Foundation’, een Londense denktank die terrorisme en extremisme wil tegengaan, analyseerde de Britse groepsverkrachtingen die plaatsvonden tussen 2005 en 2017.

Het onderzoeksinstituut komt tot de vaststelling dat van alle 264 veroordeelde verkrachters liefst 84 procent afkomstig is uit Zuid-Azië. Het gaat om moslims die blanke vrouwen en meisjes als hoeren zien. David Spicer beaamt: “Deze mannen zien zich niet als daders en hebben geen enkele vorm van spijt, ook niet na hun veroordeling.”

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

De eerste reconquista was de herovering door de christenen van het Moorse, islamitische Spanje. Op het internet is Reconquista Germanica actief, en de mannen en vrouwen achter de webstek zijn bedrijvig bij de Duitse Identitaire beweging. In die hoek gebeurt wel wat. Alternative für Deutschland verbiedt het, maar is dubbelzinnig. De partij wil geen samenwerking met de Identitäre Bewegung.

Minstens gedijt toch de uitwisseling van ideeën tussen deze puzzelstukken van Nieuw Rechts in Duitsland. Op het einde van vergaderingen waar men in stilte varkentjes wil wassen, worden delicate agendapunten ondergebracht bij Diversen, in het Duits “Verschiedenes”. Op een recente partijdag van AfD in Sachsen, vertelt Der Spiegel, was zo’n punt aangereikt door AfD-parlementair Detlev Spangenberg. Hij opperde de partij te openen voor rechtse zielsverwanten en daarom de lijst van verenigingen en stromingen waarmee AfD’ders niet mogen samenwerken op te frissen. Op de “Unvereinbarkeitsliste” staan groepen en partijen die in de “Verfassungsschutzberichten” van de staatsveiligheid opduiken.

IB. Wat een staaltje schijnheiligheid is, want reeds jaren wisselen AfD’ers en leden van de IB ideeën en acties uit. Het “Unvereinbarkeitsbeschluss” is het papier niet waard waar het op is afgedrukt. Andere stemmen dan die van Detlev Spangenberg dringen aan op bruggen naar de IB. André Poggenburg is chef van de AfD in de bondsstaat Sachsen-Anhalt en zegt publiek klip en klaar dat de IB’ers de bescherming van de nationale identiteit voorstaan en de terugkeer van illegale inwijkelingen eisen, wat hij niet aanstootgevend vindt.

AfD en de IB zouden zich solidair moeten gedragen, en Alternative für Deutschland zou er goed aan doen de jonge militanten van de IB aan haar borst te drukken. Ralf Ozkara, hoofd van de partij in Baden-Württemberg, geeft toe dat op basis van de lijst van de staatsveiligheid de samenwerking riskant is, maar vraagt zich af of die uitsluiting wel gerechtvaardigd is. Binnen de AfD is er een rechtse vleugel, Patriotische Plattform, die ronduit verkondigt: “Wir sind identitär.” Vooral in Mecklenburg-Vorpommern zijn de contacten nauw.

Identitäre Bewegung

De centrale zetel van de Identitären bevindt zich in Rostock en Daniel Fiss is daar de leider. Fiss is 24 jaar en een ancien van rechts. Hij was lid van de NPD-Jugend, Junge Nationaldemokraten, en daar de vormingschef. Der Spiegel interviewde Fiss. De IB’er is student politieke wetenschappen en steekt zich niet weg.

In het stationscafé van Rostock zat hij samen met journalisten van het centrumlinkse weekblad. Zijn lidmaatschap van de NPDjeugd noemt hij een “jugendliche Verirrung”, want hij schaart zich niet langer achter het antisemitisme en het huldigen van de nationaalsocialistische periode door die partij.

Identitairen

FRANKRIJK

want Les Républicains wonnen een paar tussentijdse verkiezingen. Het Front National likt nog altijd zijn wonden na de nederlagen van 2017.

Wauquiez hoopt de komende jaren ontgoochelde kiezers van het Front National aan te trekken om zo het gezicht van de oppositie tegen Emmanuel Macron te worden. Die plannen zouden echter kunnen doorkruist worden door een terugkeer van Marion Maréchal-Le Pen op het politieke voorplan. Waarom zou zij niet het gezicht van de rechtse oppositie kunnen worden?

RIGHT OR WRONG

en bestuurders al jaren op de hoogte waren van de misbruiken.

Uit angst voor ‘racist’ te worden versleten, werd door gezagsdragers weggekeken en konden de moslimbendes – die in de Britse pers politiek correct worden omschreven als ‘Aziaten’ – rustig hun gang gaan.

Grotendeels dankzij het werk van onderzoeksjournalist Andrew Norfolk, van dagblad ‘The Times’, die hulp kreeg van Jayne Senior, een sociaal werkster, kwam de zaak aan het licht.

Sinds november 2010 werden heel wat daders veroordeeld in verschillende rechtszaken. Al is het naïef om te vooronderstellen dat hiermee alle monsters achter de tralies zitten. Er zijn nog tientallen verdachten die vervolgd moeten worden of voor het gerecht moeten verschijnen. Een voorlopig laatste veroordeling vond plaats halfweg februari dit jaar. De 47-jarige Asghar Bostan drogeerde en misbruikte meermaals een minderjarig meisje in zijn flat in Rotherham. Bostan liep tegen de lamp toen zijn naam opdook in mei 2017, tijdens ‘Operatie Stovewood’, het onderzoek naar misbruiken die plaatsvonden tussen 1997 en 2013.

DE RECONQUISTA VAN DUITSLAND

De eerste naam die Spangenberg aanhaalde was de Identitäre Bewegung Deutschland. Zij ijvert voor een wereld van zo veel mogelijk homogene en gescheiden volksgroepen. De IB noemt de vluchtelingenstroom een etno-culturele zelfmoord en bepleit een “Remigration”, een deportatie, van grote groepen “Asylforderer”. Sedert 2016 wordt de beweging, die jong en trendy is en zich geweldloos noemt, in de gaten gehouden door de staatsveiligheid. Om die reden willen AfD en haar jongerenafdeling Junge Alternative geen officiële samenwerking met de

9

Het nabije buitenland

1 maart 2018

DUITSLAND

Tussen de AfD en de IB zijn er persoonlijke banden, echter geen formele samenwerking, noch strategische afspraken, aldus Fiss, wat in tegenspraak is, aldus de verslaggevers van Der Spiegel, met internetgesprekken in 2016, waarvan het blad een kopie heeft, tussen Daniel Fiss en AfD-man Holger Arppe. Uit de teksten blijkt dat Fiss en Arppe sedert 2015 nauwe contacten hebben, strategische nota’s uitwisselen en samen op stap gingen naar politieke “Stammtische”.

Tegen Arppe treedt AfD op, en hij is teruggetreden uit de partijfractie in Schwerin. Fiss zit ondertussen echter hoger in de hiërarchie van Alternative en overlegt met “Landeschef” Dennis Augustin. IB-leden waren behulpzaam tijdens de campagne van Augustin bij de recente Bondsdagverkiezingen. Zij plakten affiches voor hem en dat blijkt eerder regel dan uitzondering te zijn, ook voor andere AfD-kandidaten. In Berlijn, Hessen en Sachsen-Anhalt lopen de lijnen van AfD en IB discreet door mekaar.

Bij AfD is er een stroming die de verbanden met andere delen van Nieuw Rechts belangrijk vindt. Het AfD ziet zich dan als de zon met planeetjes van de rechtse kosmos die om haar heen cirkelen. Ook de Burschenschaften, de klassieke studentencorporaties, komen in aanmerking voor de samenwerking. Dat slaat aan bij de Identitäre Bewegung, omdat ook zij kanalen zoekt voor haar bedrijvigheid.

De IB nam deel aan demonstraties tegen de vluchtelingen van de vereniging Zukunft Heimat in Cottbus. Zo ook is de associatie Ein Prozent in Sachsen een verzamelbekken waar AfD’ers en identitairen kameraadschappelijk omgaan. De Reconquista Germanica vult haar troepen aan.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

1 maart 2018

MEDIALAND

FILM

Oxfam: mekaar moed inspreken

A Ciambra

We hadden het er verleden week over dat de pers het moeilijk had met de berichtgeving over het Oxfam-schandaal. Over de grond van de zaak werd snel heengestapt: er werd geen bericht meer aan besteed dan strikt nodig. En wanneer een krant toch over gelijkaardige schandalen bij andere ngo’s berichtte, werd meteen op die krant (de pianist) geschoten. Die voerde immers een ideologische strijd tegen ontwikkelingshulp, en greep de seksschandalen alleen maar aan om de ngo’s te treffen. Hieruit leren we dat (1) een ideologisch debat over ontwikkelingshulp blijkbaar hoogst ongewenst is bij de weldenkende “kwaliteitspers” die er prat op gaat geen taboes te kennen en alles en iedereen zonder onderscheid in vraag durven stellen, en (2) dat het ene seksschandaal het andere niet is.

In plaats van een correcte berichtgeving over de stinkende potjes van andere ngo’s of een fundamenteel debat over het nut van ontwikkelingshulp, gooide het gros van de pers het liever over een andere boeg. Een column over waarom u Oxfam toch moet blijven steunen, bijvoorbeeld. Of een verslagje over hoe beklemmend stil het de afgelopen week wel was bij een bezoekje aan de lokale Wereldwinkel. Een journalist was desondanks toch naar binnen gestapt om bemoedigend te knikken naar de vrijwilligers. Ziedaar de meerwaarde van de traditionele media tegenover de sociale media!

Cinema uit het leven gegrepen

Globale opwarming: koudegolf als ultiem bewijs Het zal de lezer opgevallen zijn dat het al een tijdje stil is rond de globale opwarming. Omdat we een min of meer normale winter kennen, met zelfs af en toe een beetje sneeuw, valt het nogal moeilijk te verkopen dat we omwille van de broeikasgassen nog meer taksen en accijnzen moeten betalen op benzine en diesel als we liever de auto nemen dan te verkleumen op de fiets. En nu komt daar tot overmaat van ramp nog een Siberische koudegolf bovenop!

Gelukkige slaagden enkele meteorologen erin snel uit te vissen dat uitgerekend die Siberische koudegolf niet alleen het gevolg is maar bovendien hét bewijs bij uitstek van de steeds verder oprukkende globale opwarming! Aldus één of ander weermodel. De opgeluchte pers kon dit heuglijk bericht niet snel genoeg rondgetoeterd krijgen. En wij die dachten dat het die warme winters van de afgelopen jaren waren die het gevolg en het bewijs van de globale opwarming waren.

Daarmee staat het dus vast: als gevolg van de globale opwarming staat over pakweg honderd jaar uw huis ‘s zomers onder water door de stijgende zeespiegel, en ‘s winters ligt het bedolven onder een gletsjer door Siberische koudegolven. Ach, waar is de tijd dat alles aan het gat in de ozonlaag of de zure regen lag!

Monster van Loch Elfstedentocht Over koudegolven gesproken: het volstaat dat het in Friesland drie nachten op rij een beetje vriest om het beruchte monster van Loch Elfstedentocht weer in de Nederlandse pers te doen opduiken. Waarna de provincie Friesland zich verplicht zag een vaarverbod op de sloten en vaarten af te kondigen, wat dan weer voor een nieuwe opstoot van Elfstedenkoorts in de Nederlandse pers zorgde.

De koorts was niet van lange duur, want enkele weermannen merkten nuchter op dat de vriesperiode veel te kort zou zijn om voor voldoende ijs te zorgen. Die weermannen had men natuurlijk ook even van te voren kunnen raadplegen, vóór men een lawine aan Elfstedentochtberichten op de lezers en de kijkers had afgevuurd. Alleen had men dan andere onzin moeten uitvinden om de krantenkolommen toch maar gevuld te krijgen.

Wie riep daar “fake news”?

Apache ontsnapt aan schadeclaim De “nieuwssite” Apache hoeft de schadeclaim aan projectontwikkelaar Land Invest Group en Joeri Dillen dan toch niet te betalen. Achtergrond voor die schadeclaim was een reeks artikelen van Apache over de banden tussen het bedrijf en de politieke wereld, die volgens de eisers vol fouten stond. Ter compensatie eisten zij een som van 350.000 euro, wat vrijwel zeker tot het failliet van Apache zou geleid hebben. Verleden week oordeelde de rechter dat in de artikelenreeks van Apache weliswaar fouten zaten, maar dat dat niet leidde tot enige aansprakelijkheid.

De redactie van Apache reageerde uiteraard opgelucht. Die zag in de schadeclaim trouwens meer dan alleen maar een rechtszaak tegen een nieuwssite die verkeerde informatie ver-

spreidde, maar meende niet minder dan dat de persvrijheid in België in gevaar was. Aan eigendunk alvast geen tekort, zouden we zeggen. Volgens Apache volstaat het blijkbaar zich een nieuwssite te noemen, om achter de persvrijheid te kunnen schuilen om eender wat te publiceren. De lezer zal zich wel “Fornuisgate” van enkele maanden geleden herinneren, in gang gezet door hetzelfde Apache, dat ook toen lelijk uit de bocht ging. En heel toevallig: ook toen tegen de N-VA.

FM-frequenties: heeft Hit FM gelogen?

Het zit Vlaams minister van Media Sven Gatz echt niet mee wat betreft zijn nieuw plan voor de FM-frequenties in Vlaanderen. De toekenning was op zich al een moeilijke bevalling, en nu blijkt dat één van de radiostations dat een frequentiepakket toegewezen kreeg bij de indiening van zijn dossier iets te voortvarend te werk is gegaan.

De radiozender Hit FM is namelijk van plan zich te richten op de vrouwen in Vlaanderen, en had daarom in zijn dossier te kennen gegeven dat het over een samenwerkingsverband met het vrouwenblad Flair beschikte. Ondertussen is gebleken dat dat samenwerkingsverband eigenlijk niet veel meer was dan een reeks lopende gesprekken. Concurrent TOPradio, dat bij de verdeling van de frequentiepakketten net naast de prijzen greep, stapte naar de Raad van State, en kreeg daar bedongen dat Hit FM zijn uitzendingen moet staken. Of het echt zover komt, staat nog niet vast, want de uitspraak is maar een tussenuitspraak, wat betekent dat de zaak nog ten gronde behandeld moet worden.

Sven Gatz heeft nog niet veel plezier beleefd aan zijn groots frequentieplan voor de FM in Vlaanderen. Hij kreeg al bakken kritiek over zich heen wat betreft het principe, omdat nogal wat kleinere radio’s uit de ether zijn verdwenen. En nu blijkt dat één van de zenders die een frequentiepakket toegewezen kreeg een onzuiver dossier heeft ingediend, zonder dat zijn administratie dat heeft opgemerkt. Ga met zo’n palmares maar eens naar de kiezer in 2019!

Te blote jurken In deze #MeToo-tijden spelen zich op internet de gekste discussies af. Neem nu de actrice Jennifer Lawrence, die tijdens een fotomoment met de cast van de spionagefilm Red Sparrow een “te blote” jurk gedragen zou hebben. Op de foto stonden de mannen er flink ingeduffeld bij, terwijl zij een jurk van Versace droeg die vooral opviel door waar er overal geen jurk te zien was. We verwijzen geïnteresseerde lezers naar de gespecialiseerde pers voor meer details.

De foto zorgde op de sociale media voor een kleine storm, omdat sommigen het vreselijk seksistisch vonden dat Jennifer Lawrence in haar halfblootje kou had moeten staan lijden tussen de lekker warm geklede mannen. Wat dan weer de woede opwekte van Jennifer Lawrence, die het recht opeiste zelf te beslissen bij welke temperaturen ze welke jurk draagt.

Ondertussen raasde in Frankrijk een gelijkaardige storm, maar dan met de politica Aurore Bergé van ‘La République en Marche!’ in de hoofdrol. Tijdens een debatprogramma op de Franse tv-zender C8 had namelijk ook zij een jurkje aan dat volgens sommige internauten zowel te kort was als te veel diepgang had. Ook zij moest op de sociale media van zich afbijten, en vond dat de lengte van haar jurkje uitsluitend haar zaak was.

Daarmee is duidelijk dat de hele #MeToo-beweging stilaan aan het uitmonden is in hysterische toestanden die kant noch wal raken. Enerzijds worden vrouwen op de sociale media door een aantal feministen afgedaan als slachtoffers van seksisme omdat ze te korte jurken zouden dragen. Waarna een andere groep feministen de verdediging van die vrouwen opneemt, en vindt dat vrouwen toch zelf mogen beslissen of ze een korte of een lange jurk willen dragen. En de mannen? Die stonden erbij, en durfden niet toegeven dat ze ernaar keken. We nemen daarom aan dat vrouwen zulke korte jurkjes dragen omdat ze toch zo gemakkelijk zitten, of zo…

“A Ciambra” is een film van de Italiaanse regisseur-schrijver Jonas Carpignano, die bekend staat om zijn karakteristieke documentaire-achtige stijl om (tot op zekere hoogte) fictieve verhalen met een non-fictieve methode aan het licht te brengen. Zo werkte Carpignano voor zowel zijn vorige film “Mediterranea” als zijn nieuwe film “A Ciambra” met nonacteurs, rechtstreeks van de straat geplukt, om de personages in de film te vertolken. De jonge Pio Amato, die de hoofdrol kreeg in “A Ciambra”, speelde ook in Carpignano’s vorige film. “A Ciambra” is gebaseerd op de gelijknamige kortfilm waarmee de regisseur-schrijver in 2014 de Discovery Award van de Semaine de la Critique in Cannes won. De film kreeg in en buiten Cannes zoveel lof dat zelfs Martin Scorsese als producent en adviseur aan boord kwam.

Verwacht geen feelgoodmovie. De camera volgt het leven van de 14-jarige zigeunerjongen Pio, in een van de meest armoedige gebieden van Italie. Pio woont met zijn 16-koppige familie in een kleine zigeunerwoning. Hij rookt, vloekt, steelt en is verantwoordelijk voor het illegaal aftappen van elektriciteit. Nadat Pio’s broer en vader worden opgepakt, voelt Pio zich geroepen om als oudste kind voor zijn familie te zorgen. Hij komt al snel terecht in de criminaliteit, en hoewel zijn moeder dat afkeurt, neemt ze wel de verfrommelde bankbriefjes van hem aan. Hoewel Pio goede bedoelingen heeft, raakt hij steeds meer met zichzelf in de knoop en worstelt hij voelbaar met zijn adolescentie.

Carpignano brengt ons met “A Ciambra” een zeer geloofwaardig en boeiend ‘coming of age’-verhaal van de jonge Pio, zonder een oordeel te vellen of door middel van een plot een boodschap of doel te forceren. Het leven in Ciambra is gewoon zoals het is, en als kijker mogen wij dat gedurende twee uur mee ervaren. *****

Call Me By Your Name

Betoverende zomerliefde

Ook gesitueerd in Italie, maar op een andere plek, brengt “Call Me By Your Name” ons in contrasterende sferen. Het is 1983 en de 17-jarige Elio Perlman (Timothée Chalamet) brengt de zomer door met zijn Amerikaans-Italiaanse familie in hun 17e-eeuwse villa in Noord-Italie. Elio’s vader (Michael Stuhlbarg), een archeoloog, kunsthistoricus en professor, laat iedere zomer een doctoraatstudent als onderzoeksassistent in het huis verblijven. Dit jaar is dat Oliver (Armie Hammer), een zelfverzekerde 24-jarige Amerikaan, die voor zes weken Elio’s slaapkamer krijgt. Hoewel Elio veel aandacht krijgt van de meisjes in het dorp en zelfs een korte romance geniet met de Franse Marzia (Esther Garrel), heeft hij meer oog voor Oliver. Hij biedt Oliver een rondleiding in het dorp aan, en hoe meer tijd de jongens met elkaar doorbrengen, hoe dichter ze naar elkaar toe groeien. Er bloeien al snel gevoelens op tussen de twee, wat zorgt voor een emotioneel en sensueel spel van aantrekken, afstoten, lust en liefde.

“Call Me By Your Name” is geen ‘coming of age’ (of ‘coming-out’). De film betreft een romance tussen twee jongens, maar de focus ligt niet op de seksuele aard van hun relatie. Wat centraal staat zijn de onzekerheden en moeilijkheden die iedereen kent bij het ervaren van (een eerste) liefde. Het feit dat Elio en Oliver van hetzelfde geslacht zijn, doet er eigenlijk niet veel toe. Ze worden verliefd op elkaar omwille van hun persoonlijkheid, en de interesses die ze delen. De film is gewoon een ode aan de liefde, die ‘once in a lifetime’ diepere connectie die je ooit weleens hebt gehad met die ene speciale persoon. Dat maakt dat de film universeel herkenbare connotaties oproept - een bepaalde melancholie - ongetwijfeld een van de redenen van het wereldwijde succes.

“Call Me By Your Name” werd geschreven door James Ivory, gebaseerd op de roman van André Aciman, en geregisseerd door de Italiaan Luca Guadagnino. Het verhaal is wonderlijk simpel en compact, maar de manier waarop het verteld wordt, resulteert in een film die u voor altijd bij zal blijven. Guadagnino heeft een visuele gave, resulterend in een verfrissende stijl van filmmaken. Ook de prachtige soundtrack, met koesterende nummers van Sufjan Stevens, draagt bij aan de betovering waarin de film de kijkers achterlaat. In mijn ogen een van de mooiste intieme films van 2018 tot nu toe. Een film die ik nog heel, heel vaak zal kijken.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

1 maart 2018

11

Praten met Dr. Mila Aleckovic

De Servische kinderroof Ik sta voor de grootste kathedraal op de Balkan, de Sava-kathedraal. Het is een enorm bouwwerk in neo-Byzantijnse bouwstijl en is genoemd naar de heilige Sava.

Hij was het die destijds de Orthodoxe Kerk in Servië stichtte. Zijn botten werden hier begraven, maar in 1595 (tijdens de Ottomaanse bezetting) besloot de Albanese grootvizier Sinan Pasja de opgegraven resten van de heilige Sava te ontheiligen en te verbranden omdat de Serviërs hem als symbool gebruikten tijdens hun (mislukte) opstand.

Daarom werd besloten om net op deze plek een kathedraal te bouwen. Om aan te tonen dat ondanks al de gruwelen van de bezetting de Ottomanen niet in staat zijn geweest de Servisch-orthodoxe Kerk te laten verdwijnen. De buitenkant is helemaal klaar, maar in de kathedraal zelf wordt er nog druk gewerkt.

Een klein deel van de kerk is voorbehouden voor gelovigen. En zo komen er mensen binnen bidden vlak voor de iconen die in kaarslicht baden, terwijl op de achtergrond de echo van de boren luid weerklinkt. De bouw van de kathedraal wordt door het Russische gasbedrijf Gazprom gesponsord. Op deze manier probeert Rusland de verbondenheid tussen beide Slavische en orthodoxe volkeren aan te tonen. Het bouwwerk is het voorbeeld bij uitstek van hoe de Russen hun ‘soft power’ gebruiken om hun invloed op de Balkan uit te breiden. Op deze manier wordt duidelijk dat ook deze regio een strijdplaats is tussen het Westen en Rusland, die beide de Balkan in hun invloedzone trachten te krijgen. In februari vindt er hier in de kathedraal een conferentie plaats over de verdwenen kinderen in Servië en dat brengt me tot bij mijn interview met dr. Mila Aleckovic.

Dr. Mila Aleckovic is een gekend figuur in de Servische politiek, maar sinds eind december verschijnt ze constant in de Servische media omwille van de ‘ontvoering’ van haar dochter.

Ik klop aan op de deur en moet voor een metalen hek wachten. Haar man Yves doet open en verontschuldigt zich voor het hek.

Yves: “Sorry voor de ongastvrije manier waarop we je ontvangen, maar sinds ze onze pleegdochter hebben afgenomen, durven we geen risico’s meer te nemen. We hebben dit hek laten installeren om onszelf te beschermen.”

Ik zet me neer in hun rijkelijk versierde woonkamer. Hun appartement is een unieke mix van Frans-Servisch interieur. Schilderijen die Napoleontische taferelen weergeven hangen vlak naast orthodoxe iconen. Yves biedt me een glas pruimenbrandewijn aan. “Dat is dan weer wel Servische gastvrijheid”, zo lacht hij. Zijn vrouw Mila komt de woonkamer binnen. De afgelopen weken heeft ze al talloze interviews gegeven, maar toch kon ze even tijd maken om mij te ontvangen. Zonder uitstel beginnen we aan ons interview.

JDR: Kan je jezelf kort eens voorstellen voor het Vlaamse lezerspubliek?

Dokter Mila: “Mijn naam is Mila Aleckovic. Ik ben docent aan de universiteit van Belgrado op het studiegebied van psychologie en psychiatrie. Ik heb destijds gestudeerd aan de Sorbonne in Parijs, waar ik mijn man Yves heb ontmoet. Ik keerde terug naar Servië waar ik besloot om ook politiek actief te worden. Ik ben de voorzitter van de Servische politieke

beweging genaamd ‘Moederland’. Aanvankelijk bestonden we uit teruggekeerde Servische diaspora, maar gaandeweg zijn we ons ook in het politieke debat gaan mengen.

We zijn uitgesproken anti-EU omdat we vinden dat Servië niet in het culturele nihilistische EU-project moet stappen. We verzetten ons dus heel expliciet tegen het neoliberale wereldbeeld dat het Westen ook in de Balkan probeert uit te dragen. Servië is momenteel een belangrijk land op de Balkan omdat zowel Rusland als het Westen ons in hun invloedssfeer trachten te krijgen. Hierdoor heerst er in de Servische politiek een hevige strijd tussen pro- en anti-Europese partijen en bewegingen.”

JDR: Wat is het probleem dat u ondervindt rond adoptie in Servië?

Dokter Mila: “Servië heeft, net zoals veel andere Europese landen, een negatief geboortecijfer. Maar toch laat onze overheid onze kinderen naar het buitenland meenemen.

Onze kinderen zijn onze rijkdom en onze toekomst. Hen door buitenlanders laten meenemen is nefast voor Servië. Maar onze overheid is corrupt en veel politici verkiezen persoonlijk gewin en geld boven het maatschappelijk belang. Servië, maar ook bijvoorbeeld Oekraïne, wordt door veel Westerlingen beschouwd als een goedkope plaats om kinderen te vinden. De reden hiervoor is duidelijk. Beide landen zijn corrupt, er heerst veel armoede en ze zijn door oorlog getroffen. Al woedt het conflict in Oekraïne nog steeds, in tegenstelling tot dat in Servië.

De adoptie van onze kinderen staat niet in het teken van een beter leven voor hen, maar draait enkel om geld. We merken dat het vooral bedrijven zijn die werken vanuit de Verenigde Staten en Scandinavische landen. Zo is er bijvoorbeeld een quotum gesteld waarbij ieder jaar twintig Servische kinderen naar de VS mogen worden gestuurd. Onze kinderen worden behandeld als koopwaar voor rijke westerlingen in plaats als mensen. Het is wel ironisch dat dezelfde liberale wereldverbeteraars, die ons destijds beschuldigden van racisme tegenover Albanezen, toch liever een blank kind willen adopteren. Mijn beweging ijvert ervoor dat Servië dezelfde wet als Rusland invoert. Zo zouden onze kinderen niet meer buiten onze grenzen kunnen worden geadopteerd.

Dat is echter geen evidente zaak, want vergeet niet: Servië is een kandidaat voor de EU en dat merken we ook duidelijk. Zo wordt in Servië momenteel de discussie gevoerd om een kinderwelzijnswet naar Zweeds model in te voeren. Net zoals andere wetgeving wordt deze wet in het kader van een toekomstig EUlidmaatschap besproken. Mijn beweging verzet zich hier hevig tegen, want met deze wet

zouden kinderen in de eerste plaats aan de staat toebehoren in plaats van aan de ouders.

Weer een duidelijk voorbeeld van hoe men het traditionele gezin probeert te ondermijnen.”

JDR: In een eerder interview noemde u Soros. Wat is zijn link met u en met de Servische adopties?

Dokter Mila: “De organisaties van George Soros zijn heel actief op de Balkan. Net zoals in andere landen probeert hij in Servië zijn macht uit te breiden en zijn ideologie te verspreiden.

Het is niet enkel aan politieke belangenverenigingen - zoals groeperingen die opkomen voor de holebi-agenda - dat hij in Servië veel geld geeft. De organisatie die zich met adoptie bezig houdt, Open Door Adoption, is volgens mijn bronnen niet rechtstreeks gebonden aan Soros, maar de werknemers ervan zijn wel gelieerd aan zijn Open Society Foundation. De politiek in Servië is een zeer smerig spel en ons politiek systeem wordt gekenmerkt door corruptie. Geld maakt dus veel mogelijk in ons politieke systeem. Het is dan ook daarom dat Soros en zijn organisaties zoveel invloed kunnen hebben in Servië. Dit wordt pijnlijk duidelijk als je naar onze sociale welzijnssector kijkt. Die staat officieel onder controle van de Servische regering, maar het is vaak met het geld van buitenlandse donoren zoals de Open Foundation van Soros dat beleid wordt gevoerd. Zijn geld verleent hem dus ook veel macht en die gebruikt Soros ook tegen zijn politieke tegenstanders.”

JDR: We zijn nu al een hele tijd bezig over andere Servische kinderen, maar wat is jouw verhaal ?

Dokter Mila: “Onze pleegdochter was afkomstig uit Belgrado. Haar ouders waren vluchtelingen van Servische afkomst uit Kosovo. Haar vader overleed, waardoor haar moeder alleen achterbleef om voor haar te zorgen. Helaas kon ze dit omwille van haar verslavingsproblematiek niet doen. Wij werden haar legale voogden en hadden het vooruitzicht om haar uiteindelijk te adopteren. Ze woont al meer dan twee jaar bij ons en vanuit mijn pedagogische ervaring probeerde ik haar te helpen met de problemen waarmee ze kampte. Maar het belangrijkste was dat we er, ondanks al haar trauma’s, volgens mij in slaagden om haar een gelukkig leven te geven en onszelf als een gezin beschouwden. Sociale diensten kwamen gedurende twee jaar regelmatig op bezoek en nooit was er een probleem. Toen eind vorig jaar een maatschappelijk werkster belde om weer een opvolgingsbezoek te plannen, zag ik daar geen graten in. Later op die bewuste dag drongen echter op een agressieve manier, die mij aan Gestapotactieken deed denken, zes personen onder politiebegeleiding binnen om onze pleegdochter mee te nemen. Ze gaven ons geen enkele reden en namen haar gewoonweg mee. Waar ze momenteel is, weten we niet. Ze vertellen ons niets over haar. We zijn dan ook een juridische strijd aangegaan om haar terug te krijgen.

Het is enorm pijnlijk dat een kind wordt gebruikt om een signaal te geven aan politieke tegenstanders van de gevestigde orde.

Het motief dat hier meespeelt is zeker niet het welzijn van het kind, want er wordt niet stil-

gestaan bij het zoveelste trauma dat ze hierdoor ervaart. Volgens mij is het duidelijk dat het hier draait om een politieke afrekening met mij en mijn beweging. Ze denken dat ze een manier hebben gevonden om mij monddood te maken, maar ik laat me niet doen.”

JDR: Waarom wil men specifiek met jou afrekenen?

Dokter Mila: “Ik ben een politiek doelwit omdat mijn beweging en diens aanhang groeit. Maar dat is niet de voornaamste reden.

Het zijn de standpunten die ik uitdraag die voor sommige pro-Westerse politici en organisaties een probleem zijn. En dan vooral mijn standpunt rond holebi-adoptie. In Oosters-orthodoxe landen wordt hier nog steeds anders naar gekeken dan in het Westen en daarom is deze zaak een strijdpunt in de cultuuroorlog die pro-Westerse politici voeren tegen hun tegenstanders. Laat me even duidelijk zijn. Ik heb niets tegen de geaardheid van holebi’s maar ik ben wel tegen het feit dat holebi-koppels kinderen mogen opvoeden. Vanuit mijn expertise als pedagoog ben ik ervan overtuigd dat, in het belang van de opvoeding van kinderen, deze zowel een moeder als een vader nodig hebben. Daarnaast is het feit dat ik ook banden heb met het Kremlin voor mijn politieke tegenstanders een doorn in het oog. Zo heb ik bijvoorbeeld van de Russische regering een prijs gekregen omdat ik mij inzet voor het traditionele gezin.”

JDR: Denk je dat je pleegdochter ooit weer zult zien?

Dokter Mila: “Binnenkort is er een bijeenkomst in de Sava-kathedraal over de gestolen kinderen van Servië. Eind jaren ’90 verdwenen er veel Servische kinderen. We noemen hen de gestolen kinderen omdat ze zonder toestemming van hun ouders zijn meegenomen door onbekenden. Ook nu is van veel van hen het lot nog altijd niet geweten. Helaas kunnen wij nu ook op een welbepaalde manier als ouders van een gestolen kind worden beschouwd. We zullen echter blijven vechten om onze dochter terug te krijgen. We nemen alle gerechtelijke stappen die mogelijk zijn en we gebruiken onze strijd ineens om in het belang van alle Serviërs de politiek uit de welzijnssector te krijgen.”

Jens De Rycke

12

Cultuur

1 maart 2018

81ste Zangfeest

Zondag 4 maart

Voorbije maandag organiseerde het Algemeen Nederlands Zangverbond een persvoorstelling over het Zangfeest. Ik kon daar niet aanwezig zijn, net omdat het op een maandag viel en dat is juist de dag dat we volop bezig zijn met de voorbereiding van het volgend ’t Pallieterke. Bovendien is de helft van mijn medewerkers, zowel op de redactie als op kantoor, geveld door de griep. Er wordt wat gekucht en gehoest deze dagen in onze weelderige kantoren.

81

ste

Zondag 4 maart 2018 14u30

Lotto-Arena Antwerpen

d rass Ban Scaldis B zingt ben je zelf’ out-Opstal, e nh ‘Al wat je el Chiro Bugge udenaard , KSA O ap J Muziekk enaarde en VN anske De Krijger KSA Oud e trompetten H Thebaans Famous Tantris ep Are U Dansgro ika) (Zuid-Afr

omas Gene ThBotha a Corle Info en reservatie info@anz.be

03 237 93 92 070 345 345

www.zangfeest.org www.teleticketservice.com

Belga maakte een kort berichtje, dat enkel in het gratis blad Metro een plaatsje vond, weliswaar in een ferm afgeslankte versie van acht lijnen. Maar goed dat Metro er aandacht aan besteedde, want alle andere kranten vonden het niet nodig om ruimte te bieden aan

het Zangfeest. Komend Zangfeest zal aandacht besteed worden aan de onafhankelijksstrijd van Catalonië. De kans is heel groot dat Carles Puigdemont aanwezig zal zijn, hoor ik toch fluisteren. Er komt ook een videoboodschap uit Catalonië, want daar worden nu ook leraren vervolgd, bijvoorbeeld zij die te veel aandacht hebben besteed in hun lessen aan het referendum. Het doet denken aan ‘onze’ repressietijd.

Uit Zuid-Afrika komt zangeres Corlea Botha, in haar land een gewaardeerde artieste, die uiteraard in het Afrikaans zingt.

Daarnaast is er nog een optreden van Tantris, jeugdmuziekkapellen en dansgroepen. De artiest uit Vlaanderen is de niet onbekende zanger Gene Thomas. De regie is in handen van Wilfried Haesen.

Ik hoor in mijn vriendenkring dat nogal wat mensen zich hebben laten ‘pakken’ door de vroege datum van het Zangfeest. Wel, het goede nieuws is dat er nog kaarten beschikbaar zijn.

U kan er nog bestellen op het nummer 070 345 345, of zondag zelf aan de kassa. Kom dan zeker op tijd, want het voorprogramma start om 14 uur. Afspraak nu zondag in de Lotto Arena in Antwerpen. www.zangfeest.org K arl van C amp

Herinneringen aan het hechteniskamp van Lokeren In mei vorig jaar kreeg ik de vraag om een boek uit te geven over het hechteniskamp van Lokeren waar tussen 1944 en 1947 zo’n 20.000 ‘zwarten’ mochten verblijven.

Als basis voor het boek zou een poesieboekje met tekeningen en gedichten van gevangenen gebruikt worden. Aanvankelijk dachten we dat dat poesieboekje had toebehoord aan prof. Vincent Evrard, oorlogsburgemeester van Gentbrugge. Maar dat bleek fout gedacht, het boekje is van iemand anders geweest. De eigenaar (en dus een oudgevangene) is al jaren geleden overleden, maar we hebben zijn zoon kunnen opsporen en die heeft ook een kleine bijdrage geleverd over zijn vader. Daarnaast schreven ook Pieter-Jan Verstraete, Guido Moons, Olaf Evrard, Geert Goubert en ondergetekende enkele bijdragen, zodat het boek zeker 160 bladzijden gaat tellen. Dit boek is zeker geen wetenschappelijk werk over repressie en collaboratie, maar geeft wel een duidelijk inzicht in de problematiek en de gevolgen op menselijk vlak. Het boek is rijkelijk geïllustreerd.

Het boek kan nu (eindelijk) in druk (met onze verontschuldigingen voor het lange wachten). U kan het boek bestellen via onze webwinkel, www.polemos.be, aan de prijs K arl van C amp van 22 euro.

Manuscripten en incunabelen van Colard Mansion Liefhebbers van schitterende manuscripten en fraaie wiegendrukken worden verwend in het Groeningemuseum. De tentoonstelling ‘Haute Lecture by Colard Mansion’ illustreert de vernieuwing van tekst en beeld in middeleeuws Brugge. het handschrift ‘La pénitence d’Adam’ voor Lodewijk van Gruuthuse. Dergelijk klantenbestand bewijst de uitstekende reputatie van de manuscriptenproductie van Mansion.

Vernieuwer

In 1457 is Colard Mansion voor het eerst terug te vinden in Brugse documenten. Wanneer hij geboren is en waar hij vandaan kwam, is niet bekend. Mansion verliet de stad in 1484.

Waar trok hij naar toe? Wanneer is hij overleden? Ook die vragen blijven onbeantwoord.

Zeker is dat Colard Mansion gedurende de dertig jaar dat hij in Brugge actief was, een indrukwekkend oeuvre van manuscripten, incunabelen en prenten heeft nagelaten.

Dat een getalenteerd vakman als Colard Mansion zich in het midden van de vijftiende eeuw in Brugge vestigde, hoeft niet te verwonderen. De stad was toen de handelsmetropool van Noordwest-Europa en was de bevoorrechte residentieplaats van de hertogen van Bourgondië. De Brugse economie draaide niet enkel om de lakenhandel. De productie en verkoop van luxeproducten was minstens even belangrijk. En dan denken we spontaan aan de panelen van de Vlaamse Primitieven, met gerenommeerde schilders zoals Hans Memling en Gerard David, en in hun schaduw de vele anonieme meesters. Niet alleen de schilderkunst gedijde goed in het economische klimaat van het vijftiende-eeuwse Brugge. Ook de productie van verluchte manuscripten scheerde hoge toppen. En al vroeg na de uitvinding van de boekdrukkunst circuleerden de eerste incunabelen in de stad. De gedrukte boeken werden in Brugge verlucht in de werkplaatsen van de miniaturisten en nadien wereldwijd verhandeld. In die boeiende overgangsperiode van manuscripten naar gedrukte boeken vestigde Colard Mansion zich in Brugge. Hij combineerde oude en nieuwe technieken op een innovatieve manier in een bijzonder interessante productie.

Op de expo in het Groeningemuseum zien we hoe Mansion zijn boekencarrière in Brugge begon als kopiist. Hij schreef publieke affiches en maakte kaarten voor het Brugse Vrije. Vooral muntte hij uit in het vervaardigen van luxemanuscripten in de Bourgondische stijl. Schitterende voorbeelden zijn het manuscript ‘Romuléon’, een bestelling uit 1467 voor de bibliotheek van Filips de Goede, en

Wanneer in de jaren 1470 Gutenbergs uitvinding van het boekendrukken met losse, loden letters Vlaanderen bereikte, zag Mansion onmiddellijk de mogelijkheden van dit gloednieuwe medium. De weelderige resultaten van minutieus handwerk van kopiisten en miniaturisten waren niet te bereiken met een drukpers, maar toch zou Mansion in een aantal van zijn incunabelen die verfijnde stijl doorzetten. ‘Consolation de la philosophie’ uit 1477 toont dat prachtig.

De tentoonstelling focust op nog andere topwerken van Mansion. In 1476 bracht hij diverse nieuwe technieken samen in ‘De la ruyne des nobles hommes et femmes’, de Franse vertaling van het veertiende-eeuws moraliserend werk van de Italiaanse humanist Giovanni Boccaccio (zie afbeelding). Het is een incunabel die nog sterk aanleunt bij de geliefde luxueuze manuscripten van de Bourgondische elite. Dat is ook zo bij een ander meesterwerk dat Mansion in 1484 op zijn drukpers legde: de ‘Metamorphose’, een complexe herbewerking en vertaling van de tekst die Ovidius in de eerste eeuw na Christus schreef. Naast deze ‘Haute Lecture’ – kostbare boeken voor een bibliofiele elite – drukte Mansion heel wat niet-geïllustreerde incunabelen in een klein folio formaat, al kon hij het niet laten ook die eenvoudige edities fijn af te werken.

De expo belicht nog meer aspecten van Mansion als vernieuwer in het boekenvak.

Het grootste deel van zijn gedrukte werk zijn Franse teksten die nooit eerder werden uitgegeven. En hij investeerde in het ontwerpen en snijden van twee nieuwe lettertypen. Ook de atelierpraktijken ten tijde van Colard Mansion en de distributie en verspreiding van verluchte manuscripten en incunabelen komen aan bod.

De tentoonstelling vertelt het hele verhaal van de vernieuwing van tekst en beeld in middeleeuws Brugge. De werken uit de Openbare Bibliotheek van de stad, die één van de belangrijkste collecties incunabelen van Mansion bezit, zijn aangevuld met de stukken uit de rijke verzameling van de Bibliothèque nationale de France en uit bibliotheken van over de hele wereld.

MMMV

Tentoonstelling ‘Haute Lecture by Colard Mansion’, nog t.e.m. 3 juni 2018, Groeningemuseum, Brugge, www.museabrugge.be

Fabelende mensen Er zijn nog kunstintendanten met verstand in Antwerpen! Voor het stadsfestival ‘Antwerpen Barok 2018: Rubens inspireert’ zou men de altaarstukken die Rubens, Van Dyck en Jordaens in 1618 voor de Sint-Augustinuskerk schilderden tijdelijk terug op hun plaats hangen.

Gelukkig gaat dat feestje niet door! Weg met die oude brol in onze AMUZ! Wij zijn progressieve mensen, en om de barok te eren installeren we alleen hedendaagse meesterwerken op die muffe altaren. Niemand minder dan onze huisvriend, de wereldberoemde Jan Fabre, werd voor deze prestigieuze opdracht gevraagd. Of hij de dialoog met de oude Vlaamse meesters aangaat met duimspijkers, balpennen, beschermde kevers of met zijn eigen sperma is nu nog niet geweten. Fabre

krijgt een kleine vergoeding voor de klus. Met dat geld kan hij eindelijk laten onderzoeken welke N-VA’ers hem enkele jaren geleden laffelijk halfdood hebben geknuppeld in Park Spoor Noord. En zo de rechtse mythe ontkrachten dat de grootste kunstenaar aller tijden zelf met zijn cokekop tegen een inheemse boom is gelopen.

Meester Sven Mary zal zonder twijfel kunnen bewijzen dat er die dag geen bomen in het park stonden…

Ernst Papendijk

Actueel

1 maart 2018

13

SPD-leden kunnen beslissen over de toekomst

De geldstromen van de Stichting Oxfam International

“Meer democratie aandurven” was een slogan van Willy Brandt - verzetsman tijdens Duitslands kwaadste jaren en kanselier in Duitslands wonderjaren – in de jaren van das Wirtschaftswunder. Het was inderdaad een wonder, een mirakel bijna, hoe Duitsland zich economisch én sociaal zo snel heropbouwde, dat de Duitsers hun ‘Klamottenhügel’, hun (politieke) puinhopen na de oorlog wisten op te ruimen.

Wie een goed zicht wil krijgen op de geldstromen binnen de multinational Oxfam, moet naar buurland Nederland trekken. Weinigen weten immers dat de juridische centrale zetel van Oxfam International daar gevestigd is. Het is de Stichting Oxfam International in Den Haag.

Die stichting, in 1996 opgericht, moet door Inkomsten de wetgever de financiële rapporten publiceIn het boekjaar dat eindigde op 31 maart ren. Het laatste rapport gaat over het boek2017 werden 29 miljoen euro inkomsten verjaar dat werd afgesloten op 31 maart 2017 (en zameld door de stichting. In het boekjaar daarloopt van 1 april 2016 tot 31 maart 2017). voor slechts 20,20 miljoen. Het is een toe-

Al sinds haar oprichting in 1863 stond Brandts partij, de Sociaaldemocratische Partij van Duitsland (SPD), borg voor dat sociale.

De Belgische Werkliedenpartij (BWP) dateert van jaargang 1885. Zijn deze partijen echter niet te oud? Zingen ze niet al lang hun zwanenzang? Feit is dat alle socialistische partijen in Europa in vrije val zijn. Weg hun kernthema’s, zoals de sociale gerechtigheid, en weg hun leden, de ‘werklieden’.

Daarom trekt de SPD nu haar leefbaarheid na. Met een nationale bevraging van al haar partijleden, oude en nieuwe. Tot vrijdag 2 maart krijgen 490.632 stemgerechtigde ‘Genossinnen und Genossen’ de kans om ja of nee te antwoorden op volgende vraag: “Gaat u akkoord of niet met de GroKo, het (grote)coalitieverdrag tussen SPD en de CDU/CSU, dat in februari ll. gesloten werd?” SPD-secretarisgeneraal Lars Klingbeil en zijn 120 vrijwilligers zullen straks weten wat te doen, in het Willy Brandthuis. Een hulpje daarbij: enkele ‘snijmachines’ die tot 20.000 brieven per uur kunnen openen. Op 4 maart mag penningmeester Dietmar Nietan de uitslag ‘den volke kond doen’. Zie je onze partijen, de sp.a of de PS, tot dit soort ‘democratie’ in staat?

Ook de kiezer krijgt een pak huiswerk mee, want behalve de keuze van ‘ja of nee’, wordt van hem of haar ook gevraagd om eerst 14 hoofdstukken te doorworstelen.

Samen meer bewegen Waagt deze SPD het meer democratie, meer rechtvaardigheid en meer toekomstvisie in gang te zetten, dit onder de titel “samen meer bewegen”? Voor de 42 miljoen Duitse werknemers wil de SPD de tijdelijke arbeidscontracten - die nu zomaar kunnen worden opgezegd - drastisch beperken, én zo de contracten van onbepaalde duur opnieuw tot regel maken.

Ook beroep en gezin moeten beter op mekaar

worden afgestemd, via het recht om voltijds terug in dienst te komen en door een voltijdse kinderoppas in de lagere scholen. Verder dragen werknemers en werkgevers eindelijk evenveel bij tot de ziekenkas, en valt ook de solidariteitsbijdrage voor kleine en middelgrote inkomens, echter niet voor de topverdieners!

Voor kinderen en gezinnen is er 11 miljard euro meer voor een betere opleiding, terwijl het kindergeld met 300 euro per kind per jaar omhoog gaat! Voor de gepensioneerden is aan een basispensioen gedacht, terwijl de tweeklassen-geneeskunde weg moet. Voor steden en gemeenten voorziet de SPD bijkomend twee miljard voor sociale woningbouw en moeten achtergebleven streken op meer ondersteuning kunnen rekenen. Klimaatbescherming moet wet worden, en mag geen lippendienst blijven. Kortom, de SPD wil het pad effenen voor een meer democratisch én solidair Duitsland, én Europa. Willy Brandt dus achterna?

Maar kan deze partij op een fors ‘ja’ rekenen, als haar kopman Schulz vorig jaar nog absoluut niet opnieuw in bad met Merkel wou en niet bij dat ‘machtsmens’ aan de regeertafel wou aanschuiven? Haar stijl is “een aanslag op de democratie”, aldus kersvers lid Cordt Schnibben? Met hem zullen tal van andere SPD-leden met hun geweten worstelen, en wordt het een dubbeltje op zijn kant: hun SPD is al te lang socialistisch gebleven, en veel te weinig sociaal geworden! De leden van Alternative für Deutschland echter allerminst: ter rechterzijde zitten die de SPD als een horzel in de nek, ter linkerzijde de meisjes en jongens van ‘Die Linke’: zij willen sociaal nog veel orthodoxer uit de hoek komen. AfD-baas Meuthen lacht zo’n bevraging dan ook weg: “Dat is een ongedekte cheque. Wat telt is de dag van de verkiezingen.” Durft iemand, ook hier te lande, hem Gilbert Druant tegenspreken?

De leden

De landenkantoren van Oxfam zijn de leden van de Stichting Oxfam International.

Zo is de vzw Oxfam-in-België een lid. OxfamWereldwinkels, Oxfam-Magasins du Monde en Oxfam-Solidariteit vormen samen Oxfam-inBelgië. Ook Oxfam Novib in Nederland behoort tot de stichting.

Een landenkantoor dat volwaardig lid wil worden van de stichting, moet eerst ‘waarnemer’ (observer) worden. Het is de wachtfase. Opmerkelijk is dat Oxfam Turkije vanaf november 2017 deze status kreeg, volgens het rapport.

In het rapport zien we in eerste instantie de inkomsten en de uitgaven van alle leden van de stichting. De totale inkomsten van het laatste boekjaar van alle leden bedroegen 28,9 miljoen euro.

De totale uitgaven slechts 12,2 miljoen euro.

Het verschil is opmerkelijk. Aangezien slechts een beperkt deel van de inkomsten van de landenkantoren afgedragen moet worden aan de Stichting Oxfam International, kan ook op landenniveau een buffer aangelegd worden.

Geldstromen Op 31 maart 2017 had de Stichting Oxfam International liefst 12,88 miljoen euro in kas.

Een jaar eerder was dat ‘maar’ 8,13 miljoen euro. En op 31 maart 2015 was dat amper 3,3 miljoen euro. De toename op twee jaar tijd is indrukwekkend.

In het rapport van 67 bladzijden vonden we niet onmiddellijk een verantwoording hiervoor.

In een voetnoot wordt enkel nog eens bevestigd dat er 11,4 miljoen pond op de bank staat (cash at bank & in hand).

AFD KAN WINNEN, AFD KAN VERLIEZEN De vaak als “rechtspopulistisch” omschreven partij AfD zou – volgens sommige peilingen - in Duitsland voor het eerst de SPD op federaal niveau hebben ingehaald. Volgens een peiling in opdracht van het boulevardblad Bild staan de sociaaldemocraten op 15,5 procent, de AfD op 16 procent. U moet weten, de socialisten behaalden in 1998 nog meer dan 40 procent van de stemmen. AfD kan dus winnen.

Hoe zit het met de rest? De christendemocraten van Union (CDU/CSU) zouden een paar verloren procenten terugwinnen (32 procent), de liberale FDP beweegt precies andersom (nog 9 procent). De Groenen en Die Linke blijven met 11 procent (-0,5), zo goed als status quo. Geen goed nieuws voor de SPD, momenteel bezig met een ledenbevraging over een regeringsdeelname, maar ook niet voor Merkel. Komen er nieuwe verkiezingen, dan zou een Grote Coalitie (CDU/CSU met SPD) geen meerderheid meer behalen. Zo’n 490.632 SPD-leden kunnen dezer dagen nog stemmen. De dreiging van een grotere AfD kan de socialisten beïnvloeden.

“De SPD staat op ontploffen”, meldden ook Nederlandse kranten. De Duitse socialisten zweten peentjes en Duitsland bibbert mee.

Partijleiders ruziën, de jeugdafdeling wil een ruk naar links en daarvoor de Grote Coalitie laten ontploffen. Volgens sommige peilingen zullen de Duitse socialisten de Grote Coalitie uiteindelijk wel aanvaarden. Al was het maar om de AfD af te blokken. AfD kan dus ook verliezen. Op 4 maart wordt de uitslag verwacht, dezelfde dag dat er verkiezingen zijn in Italië.

DE HOND VAN DE SPD Het kan al eens leuk zijn. En leerrijk bovendien. Omdat de SPD de leden raadpleegt via een thuisbezorgd stemformulier, wou de krant Bild wel eens weten hoe sluitend dat systeem wel (of niet) was. De krant, die had opge-

name van meer dan 45 procent. De verklaring hiervoor is dat de leden van de stichting een hogere bijdrage moeten betalen. Het is ook een gedeeltelijke verklaring voor de toename van de liquide middelen (cash) bij de stichting.

Kosten De belangrijkste kosten van de Stichting Oxfam International zijn personeelskosten (staff). In het laatste boekjaar bedroegen deze 9,4 miljoen euro. In totaal waren er 25,31 miljoen euro kosten. Er was in het laatste boekjaar dus een ruim positief resultaat (verschil tussen inkomsten en uitgaven).

Volgens het financieel rapport waren er in het laatste boekjaar 13 kaderleden die een jaarlijkse vergoeding van meer dan 67.800 euro kregen (5.650 euro per maand). De duurste vogel kreeg een salaris van meer dan 124.300 euro.

Alleen de executive director verdiende nog een schepje meer: 142.000 euro. De totale vergoeding voor het Oxfam International Management Team bedroeg 1,12 miljoen euro.

Besluit In het financieel rapport van de Stichting Oxfam International over het laatste boekjaar vallen twee zaken op: de enorme toename van de cash en de hoge lonen voor het management. De klassieke verdediging van ngo’s wat het eerste punt betreft is dat ze die financiële middelen nodig kunnen hebben, bijvoorbeeld voor een noodsituatie in de toekomst. De verdediging voor het tweede element is dat toppers nu eenmaal duur zijn. Of beide verdedigingslijnen vandaag nog even gemakkelijk aanvaard worden door een steeds kritischer wordend publiek, is een andere vraag.

Thierry Debels

DE ONDERBUIK VAN LUC HUYSE

merkt dat de SPD de jongste weken wel erg veel nieuwe leden kreeg, vroeg een stemformulier op naam van een hond (sic) om ermee aan te tonen dat de interne stemming makkelijk gemanipuleerd kan worden. Teef Lima B. kreeg alle benodigde papieren om te stemmen nadat Bild haar had laten registeren als een 21-jarige (hondenjaren) werkloze met de Spaanse nationaliteit.

GEWELD SLUIPT IN ITALIAANSE KIESCAMPAGNE Italië beleeft een grimmige verkiezingscampagne met veel incidenten. Radicaallinkse activisten verstoorden meetings van de uiterst rechtse Forza Nuova. Een leider van Forza Nuova werd in Palermo door gemaskerde mannen in elkaar geslagen.

Activisten van Forza Nuova vielen dan weer binnen in een tv-studio in Rome. Extreem-

linkse plakkers werden in Perugia met messen aangevallen. In Livorno werd de aanvoerster van Fratelli d’Italia (erfgenaam van de neofascistische MSI) bespuwd. Een priester werd in zijn pastorie bedreigd na een preek tegen racisme. De sfeer is vooral verhit geraakt na de schietpartij in Macerata waarbij een 28-jarige extreemrechtse activist, gehuld in de Italiaanse driekleur, zes zwarte migranten verwondde.

Het wordt afwachten wat er in het weekeinde gebeurt. Zaterdag wordt in Rome betoogd tegen neofascisme en racisme. In Milaan wordt door de Lega (vroeger Lega Nord) betoogd onder de slogan ‘Italië eerst’.

De Lega zit in een centrumrechtse coalitie met Forza Italia van Berlusconi en met de Fratelli d’Italia. Peilingen geven dit trio 35 tot 38 procent, de regerende centrumlinkse Democraten 22 tot 24 procent en de Vijfsterrenbeweging 27 tot 29 procent.

Professor Luc Huyse lijkt compleet leeg geschreven. Hij krijgt het almaar moeilijker om in opiniestukken iets zinnigs vertellen. In De Standaard (‘De dokters van de onderbuik’) reageert hij op Theo Francken die het succes van de N-VA linkt aan het goed aanvoelen van wat de bekommernissen zijn van de mensen.

Huyse trekt dat (natuurlijk) in twijfel, maar op een manier die frustratie verraadt. Belangrijkste argument: de N-VA blijft hangen op 28 procent, dus “zo wervend” is de partij ook weer niet. Een status quo voor N-VA zit er wellicht nog in, maar – daar vergist Huyse zich – die score zou de N-VA best aan de macht kunnen houden. Huyse argumenteert ook met gejubel over “verzet” binnen de MR in Franstalig België. Dat verzet tegen de N-VA bleef echter marginaal en in Brussel opent zich voor MR en N-VA een nieuw perspectief. Tot slot stelt Huyse ook nog dat Francken en co de krampen in de onderbuik van de mensen aanwakkeren door “een link te leggen tussen migratie en een dreigende ondergang van de sociale zekerheid”.

De kans dat de slimme professor door de kiezer wordt gebuisd, is bijzonder groot.

WAAR HET GOED WONEN IS Uit het Grote Woononderzoek, uitgevoerd door het Leuvense Steunpunt Wonen (bevraging en ‘inspectie’ ter plaatse van 5.000 woningen), blijkt dat liefst 37 procent van alle woningen in Vlaanderen het label ‘ontoereikende kwaliteit’ verdient (vocht, slecht werkende of onveilige elektrische installatie, gebrek aan isolatie of verluchting, toilet buiten...). Voor woningen op de private verhuurmarkt gaat het zelfs om 47 procent. Volgens de federale administratie van de Patrimoniumdocumentatie (zeg maar het vroegere Kadaster) is liefst 20,3 procent van het totale woningpark in Vlaanderen ouder dan honderd jaar. In Brussel en Wallonië is het nog een stuk erger.

Meer dan één woning op de drie is ouder dan honderd jaar. Wanneer krijgt de Vlaming hier de schuld van?

14

Brieven

1 maart 2018

Politieke vzw’s

Bart Coenen

Pallieterke, Publifin, Publipart, Samusocial, GIAL en honderden andere vzw’s mochten decennialang onder alle kleuren en coalities blijven bestaan en “voortwerken”, tot glorie en groter inkomen van de “participanten” die vakkundig uit de media werden gehouden. Tot het onlangs tóch in het nieuws kwam.

Rood-blauwe Guy Vanhengel en lichtelijk geïrriteerd Gwendolynneke kwamen dat op televisie verdedigen; dat is wat politici “de verantwoordelijkheid opnemen” noemen, terwijl politiek analist Rik van Cauwelaert het “de zelfbediening” noemt.

Belastingbetalers noemen het stilzwijgen schuldig verzuim, en de zelfbediening niets minder dan diefstal.

Als de misbruiken in dit land konden worden afgeschaft, was het budget in evenwicht en zouden de schulden uit het verleden vanzelf verdwijnen, maar daar hebben de politieke families géén belang bij, dus laten zij het gekonkel ongehinderd verdergaan. Ons koninkrijkje haalt bijna het niveau van een ontwikkelingsland. Bijna… Leo Tindemans noemde het een bananenrepubliek, terwijl de komiek Eyskens het een apenland noemt.

Tja, als ministers het zélf zeggen…

Marc Bertrand - Edegem

Hulpverlening door ngo’s Pallieterke, De ontwikkeling van de taal gaat steeds verder door en nieuwe woorden duiken op.

Hoe wordt een vrouw van lichte zeden in Haïti genoemd? Wel, het is een “Ox-femme”.

Freddy van der Linden - Lier

Bezorgde wetenschappers Pallieterke, Gelezen op de nieuwssite van de VRT op 26 febr.: “Terwijl het hier bij ons erg koud is, is het in Groenland - één van de meest noordelijke plekken ter wereld - uitzonderlijk warm.

Normaal gezien zou het er minder dan -30 graden Celsius moeten zijn, de afgelopen week zijn temperaturen tot +6 graden opgemeten.

Wetenschappers maken zich zorgen.”

Als bij ons beslist wordt om de kerncentrales te sluiten en te vervangen door andere vormen van energieproductie waarbij méér CO2, méér broeikasgassen en méér fijn stof geproduceerd wordt dan door de te sluiten kerncentrales, dan is die beslissing zonder meer misdadig, want mee oorzaak van het teloorgaan van de leefbaarheid van onze planeet ten gevolge van toenemende opwarming.

Luc Vandeputte - Ledegem

De familie Abdeslam Pallieterke, “Brave“ broer Mohamed (dixit Het Nieuwsblad) is aangehouden voor gewapende roofovervallen met 70.000 euro buit. Logisch toch, dat die jongen wat geld inzamelt om de advocatenkosten van broer Salah te betalen?

Meester Mary werkt zeker niet pro Deo (dat is onduidelijk, nvdr) en de fondsen van IS - waar sommige advocaten, zoals ze van erelonen uit drugsgeld niet vies zijn - zijn mogelijk niet meer zo royaal beschikbaar. Meester Mary zou er zeker een verzachtende omstandigheid of een drang waaraan hij niet kon weerstaan (verschoningsgrond) kunnen van maken. Of een procedurefout. Heeft men dat sujet bijvoorbeeld wel beleefd gevraagd of hij geen muntthee wou bij zijn verhoor, en sprak men hem wel aan met twee woorden?

Jean van den Noortgaete - Koksijde

Kruisende woorden oplossing 1097

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A L U C H T K A S T E E B O I S E X R X O R G I C U X A F K O N D I G E D I N R X O M X A L E R E S A D I S M E X A N S F V A A T X E R W T X T G U R S E L X G O E R O H I S X M I N E U R X K I T T Z X A A R D A S X J T I R A N X N X L I R K O G X R E V I S E R E L N E V E N x S A X E L

L E N T I C E L L E N X

Pallieterke, Ik wil het even hebben over het interview met Bart Coenen van 15 februari. Zelden heb ik zoveel nonsens gelezen. Zijn beweringen zijn gewoon gratuit en stoelen op geen enkele wetenschappelijke basis. Wellicht gaat hij zelden door onze bossen wandelen. Dan zou hij kunnen vaststellen hoeveel bomen er aan kanker lijden, zoals velen onder ons trouwens dankzij de vele e-nummers in onze voeding, waarvan er verscheidene gevaren inhouden voor onze gezondheid. Misschien moet Bart zich een betere bril kopen zodat hij die piepkleine nummertjes beter kan lezen?

Onze bossen en landbouw zijn echter gezond! Misschien koopt Bart ook liever aardappelen die herhaaldelijk bespoten werden met chemicaliën. Dat is dan zijn zaak, maar geeft hem daarom nog niet het recht om milieubewuste mensen en organisaties die nog iets om onze aardkloot geven te diaboliseren en af te schilderen als sectaire lieden.

Hopelijk krijgen milieubewuste organisaties als “Natuurpunt” ,”Bond beter leefmilieu” en “Velt” ook eens een hele bladzijde in ‘t Pallieterke toegemeten.

Herman de Bie - Ekeren

Grote leugencampagne Pallieterke, De lijdensweg van het Syrische volk, door “de internationale gemeenschap” verzonnen, uitgelokt en opgelegd, duurt al zeven jaar. Volk, leger en regering hielden echter moedig stand, terwijl ze eensgezind werken aan de materiele en geestelijke heropbouw van een verwoest land en een zwaar getroffen volk. En telkens worden oude wonden opnieuw opengereten.

In het noorden worden de Koerden aangespoord en geholpen om een groot onafhankelijk Koerdistan te vestigen en zo de soevereiniteit en de territoriale integriteit van Syrië te breken. De Koerden begrijpen evenwel dat zij door de VS misbruikt worden, voor de belangen van de VS. Syrische Koerden laten verstaan dat zij bij Syrië willen blijven en vragen het Syrische leger om bescherming tegen Turkije. Anderzijds is er Oost-Ghouta, vanwaar in 2013 al een massale gifgasaanval kwam als valse aanleiding voor een militaire invasie, die evenwel niet doorging.

De laatste weken wordt Damascus vanuit Ghouta hevig bestookt, terwijl de honderdduizenden inwoners van Ghouta door de terroristen als menselijk schild worden gebruikt.

Voor de burgers van Damascus wordt het steeds gevaarlijker en erger. Wekelijks krijgen we hierover verslagen van ooggetuigen. Sommige vrienden en kennissen willen bij ons zelfs een tijd komen schuilen. Het leger is nu aan de bevrijding van Ghouta begonnen en daarom lanceert de “internationale gemeenschap” een leugencampagne tegen Syrië en Rusland, precies zoals bij de bevrijding van Aleppo. Onze media worden overspoeld als nooit voorheen door de meest waanzinnige aanklachten tegen het Syrische en Russische leger om de aandacht af te wenden van de echte criminelen: de terroristen en de landen die hen blijven steunen. Het is voor ons een aansporing om nog

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen

We moeten allemaal een tandje bijsteken van Bart de Wever

met meer aandrang te bidden voor vrede in Syrië en om deze vastentijd ook persoonlijk te beleven in zijn diepste christelijke zin.

Pater Daniel Maes - Syrië

Martin Schulz Pallieterke, Martin Schulz stamt uit Hollrath, nu Eschweiler, volgde katholiek gymnasium, buisde twee jaar, eindigde zijn studies, één jaar werkloos en werd bij de Bundeswehr ontslagen wegens alcoholisme. Werd later burgemeester van Würselen: die stad ging failliet. Hij droomt samen met Merkel, Verhofstadt en consorten van de Verenigde Staten van Europa, met open grenzen en verdeling van de vluchtelingen over de EU-staten.

Als klassieke internationale socialist doet hij zich voor als de vertegenwoordiger van de kleine man, maar hij verhinderde het onderzoek in de LuxLeaks-affaire (Luxemburg liet grote concerns hun belastingen reduceren van 30 naar 6 procent). Hij werd hierdoor de

schutpatroon van het grote kapitaal. In de voorruimte van het Europees Parlement schreef hij zijn naam in de aanwezigheidslijst, verdween, maar incasseerde 262 euro voor één dag; hij verdiende er jaarlijks 324.221 euro mee.

Nog akkefietjes van de heer Schulz: hij is mee de oorzaak van de asielcatastrofe, wil opname van illegalen, Duitsland moet instaan voor de schuldenberg van de Zuid-Europese staten, weg met kruisbeelden in de scholen, voorstander van abortus, wil het einde van de nationale identiteiten in Europa, wie niet wil werken moet toch uitbetaald worden. Al deze factoren worden ondersteund door de politieke “correctheid”.

Waar Schulz het voor het zeggen heeft, houden belastingbetalers de adem in. Hij is het zinnebeeld van een politieke kaste die de staat als haar bezit beschouwt, de vette postjes onderling verdeelt en voor wie het volk als “kleine man” volledig ongeschikt is. In die mate zijn deze standpunten zo erg dat zelfs zijn eigen partij hem opzijzet.

Ernest van Not - Deurne

Schaal van Oxfam Onze lezers kennen uiteraard de schaal van Richter, die gebruikt wordt om op objectieve wijze de kracht van een aardbeving weer te geven. Maar hoe doe je dat voor humane catastrofes? Het blijkt dat ngo’s intern een soortgelijke schaal ontwikkeld hebben, en door een gunstige wind kwam de schaal van Oxfam in ons bezit. De schaal is onderverdeeld in zeven niveaus, gaande van 0 tot 6:

0 – Geen pr mogelijk 1 – Aanzienlijke stoffelijke schade 2 – Gewonden en aanzienlijke stoffelijke schade 3 – Doden, gewonden en aanzienlijke stoffelijke schade 4 – Doden, gewonden en aanzienlijke stoffelijke schade, met

risico op epidemies en/of hongersnood 5 – Doden, gewonden en aanzienlijke stoffelijke schade, met epidemies

en/of hongersnood bij een groot deel van de bevolking 6 – Vrouwen willen zich niet meer prostitueren in ruil voor hulpgoederen

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

€

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of of via via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin)

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be (Wij zijn Nederlandstalig-!)

(Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

HOTEL DIE DIE PRINCE PRINCE HOTEL

zal u u extra extra verwennen. verwennen. zal Albert I-Wandeling I-Wandeling 41-42 41-42 -- OOSTENDE OOSTENDE Albert Tel. 059-70 059-70 65 65 07 07 Tel.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

naam Layouter

ABONNEMENTEN • BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Layouter Lees naam nu ook digitaal op www.pallieterke.net

PAL 00 Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Restaurants

Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010

blz. 00

Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

1 maart 2018

Mechelen in de problemen De reguliere competitie van de Jupiler Pro League zit er bijna op. We kennen bijna de zes ploegen die aan de slag mogen in play-off 1, maar ook de ploeg die degradeert naar 1 B, de hel van ons voetbal. Enkele weken geleden hadden we het over de precaire situatie van KV Mechelen. Twee speeldagen voor het einde hebben de Mechelaars hun lot niet meer in eigen handen!

Thuis tegen Charleroi, met 1-1 op het scorebord en nog 10 minuten op de klok, versierden de maneblussers een strafschop. Mats Rits, de man in vorm, nam zijn verantwoordelijkheid. Hij trapte de penalty die KV dicht bij de redding kon brengen, maar … hij miste. Een drama voor Mats en de ganse aanhang van geel-rood. Indien ‘de kakkers’ zakken, zal hij gans zijn leven herinnerd worden als de speler die daar in 2018 verantwoordelijk voor was.

Het is nog niet zover, maar een 6 op 6 in de twee resterende matchen is een noodzaak.

Het zal niet gemakkelijk zijn tegen Standard, in de hel van Sclessin, maar we blijven duimen. Een roemrijke traditieclub als KV Mechelen hoort thuis in de Jupiler Pro League, en daarmee basta. Het meeste schrik heb ik nog voor de laatste thuiswedstrijd van Eupen. Ik verwacht niet dat de spelers van Moeskroen zich de zolen van onder hun voetbalschoenen gaan lopen in Eupen. Ze kennen mekaar goed, te goed...

Marc Coucke Zondag was de blijde intrede van Marc Coucke bij Anderlecht. Naar verluidt zou de nieuwe voorzitter van paars-wit reeds twee belangrijke beslissingen hebben genomen.

Ten eerste behouden Paul van Himst en Eddy Merckx hun zitje in de eretribune. En ten tweede zal Coucke grote namen die gelinkt zijn aan de club en oud-spelers gebruiken voor het verzorgen van de public relations van RSCA. Ik zal waarschijnlijk niet in aanmerking komen voor die job, gezien mijn verleden bij

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Club Brugge, maar ik blijf hopen. Eddy Merckx was toch ook supporter van RWDM toen ik bij Anderlecht voetbalde? Maar ik won natuurlijk niet vijfmaal de Ronde van Frankrijk. Spijtig, dat had geholpen kunnen hebben.

De eerste aanwezigheid van de messias in het Constant vanden Stockstadion zorgde al meteen voor een mirakel. Een kort gesprek met Lukasz Teodorczyk, Teo voor de vrienden, was voldoende om de Pool driemaal te laten scoren. De meeste kenners hadden dat maar voorspeld in de lente van het jaar 2019. Teodorczyk kreeg bij zijn vervanging een staande ovatie van dezelfde supporters die hem een week geleden nog gratis wilden transfereren naar Timboektoe.

Ik heb nog werk voor de fiere voorzitter: een lang gesprek met Leander Dendoncker is absoluut noodzakelijk, wil men vermijden dat na een 4-0 voorsprong het toch nog 4-4 wordt en niet 4-3...

Gille van Binst

Roskammen

Amateurisme en prietpraat Als de leuze “deelnemen is belangrijker dan winnen” in onze sporthistorie ooit betekenis had, dan toch “dankzij” de Belgische delegatie op de Olympische Winterspelen in Zuid-Korea. Zonder de eerreddende zilveren troostprijs van Bart Swings in de massastart was de tricolore medailleoogst op een troosteloze nul gebleven. Waarmee (alweer) bewezen is dat atleten uit ons aller tochtgat aan de Noordzee weinig te zoeken hebben op winterspelen. En vooral niet als een “nooit zo grote delegatie” van 22 atleten en hun entourage - bobo’s van het BOIC - de halve aardbol moeten overvliegen om ter plaatse te geraken. Mooie reisjes op kosten van het algemeen zijn graag meegenomen door een clubje “gelukkigen”. Maar als het rendement amper de hoogte haalt van een “laag brandend pitje”, dan staan die “gelukkigen”, de bobo’s én de minister van Sport voor schut. Nog terzijde latend dat, ondanks inspanningen van de media om het anders voor te stellen, olympische sneeuw- en ijssport amper één op elk dozijn Vlaamse sportfans beroert. In Nederland ligt dat anders, met een oogst aan medailles om u tegen te zeggen. Maar daar stoelt de sportieve sneeuw- en ijscultuur op gans andere criteria dan goedbedoeld amateurisme en aanverwante prietpraat. Met in Korea, op de valreep, Swings als uitzondering op de regel.

“Ambassadeur” Door belanghebbenden prietpraat op professionele basis laten verkopen, kan ook, zeker als de media die eensgezind inschat als wereldnieuws. Zoals dat geldt voor de nieuwe job van Tom Boonen als technisch adviseur en “ambassadeur” van wielerploeg Lotto Soudal. Elke bijdrage over aspirant-hoofdrolspelers in de openingswedstrijden van het wegseizoen op Vlaamse bodem moest wijken voor het verbale manna gehoord uit de mond van Lottoadviseur Boonen, en van zijn werkgever Paul de Geyter. Het enige verrassende in wat Het stuk bewogen geschiedenis zal nog dikwijls ter sprake komen, en zelfs de nieuwe machthebbers, voor wie het aantal euro’s op de eerste plaats komt, kunnen dat nooit wissen.

Werk op de plank We blijven even bij ‘den Antwerp’, want er is genoeg stof om over na te denken op de Bosuil. Zwaar onderuit tegen Genk, met vier punten op eenentwintig en amper één goal in de laatste vier wedstrijden, is er werk aan de winkel voor trainer Bölöni. Misschien moet hij eens in de leer gaan bij zijn assistent, Wim de Decker? Die vond het niet nodig zijn ploeg om de haverklap dooreen te schudden en verdienstelijke spelers op de bank te zetten, maar loodste zijn ploeg wel naar eerste, zonder een resem ‘aanwinsten’ die elkaar voor de voeten lopen in Deurne-Noord. Bölöni slaagt er, met zijn kern van zesentwintig, niet in om een min of meer vaste ploeg tussen de lijnen te brengen. Het zal voor volgend jaar zijn.

Meeslepend duel Eddy Wauters doet het weer Zielig, maar zo kennen we hem. “Eddy Wauters vecht de licentie van R. Antwerp F.C. opnieuw aan”, lazen we. Is dit een mop, of om te huilen? Antwerp en Eddy Wauters, dat is een verhaal apart. Ere wie ere toekomt, waar zou de Great Old beland zijn zonder de toenmalige voorzitter? Vaak heeft hij de club van de teloorgang gered. Telkens met veel kunst- en vliegwerk en zonder langetermijnvisie, maar de kapitein bleef aan boord en loodste zijn schip door woelige wateren. Tweeënveertig jaar hield hij het vol, om dan botweg door derden aan de kant te worden geschoven als voorzitter. Al zou hij het zelf niet gewild hebben, zelfs de titel ‘erevoorzitter’ is hem niet gegund.

Er zijn elegantere manieren om iemand te laten inzien dat er een tijd van komen en een tijd van gaan is.

Botte bijl We begrijpen dat de druiven zuur zijn ten huize Eddy Wauters. Vreemde mensen die

uiterlijk goed in de slappe was zitten, maar zonder voeling met de rijke geschiedenis van stamnummer één, zijn neergestreken op de Bosuil en delen er de lakens uit. We weten het uit ervaring, met de gedrevenheid en de charme die hem sieren, als het hem uitkomt durft Wauters al eens de botte bijl hanteren, waarbij hij de kunst verstaat goed menende mensen tegen zich in het harnas te jagen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje, waarop zelfs de ouderdom geen vat heeft.

Met vallen en opstaan Of Wauters, met zijn ten dode opgeschreven obstructie tegen de licentie voor de Great Old, een nieuwe vriendenkring aan het maken is in Deurne, is twijfelachtig. Het had, mits een beetje diplomatie die hem vreemd is, anders gekund voor de man die decennialang het boegbeeld is geweest van Antwerp. Wie het heeft meegemaakt, kan nooit de succesrijke jaren en de latere moedeloze aftakeling vergeten. Of ze het graag hebben of niet, dat

15

Het blijft haasje-over springen onderaan de rangschikking. We kunnen ons voorstellen dat ze dat bij KV Mechelen, dat opnieuw met de rode lantaarn opgescheept zit, geen prettige bezigheid vinden. Einde van de week staan weer twee matchen op het programma waar ze in Mechelen en in Eupen halsreikend naar uitkijken. De gouwgenoten van Antwerp krijgen de rakkers uit de Oostkantons op bezoek.

De thuisreputatie van de Great Old kennende, durven we er onze hand niet voor in het vuur steken dat ze Malinwa een dienst gaan bewijzen. Dan zal Mechelen het zelf moeten waarmaken, op bezoek bij Standard. Als de degradatiestrijd dan nog niet beslecht is, wordt het een meeslepend en beslissend competitieslot met Waasland-Beveren op bezoek Achter de Kazerne en Eupen op eigen veld tegen Moeskroen. Nog honderdtachtig minuten bibberen voor ze onder de Sint-Romboutstoren weten hoe laat het is.

Adviseur en telefonist Niet alle renners die aan de start verschenen van de Omloop Het Nieuwsblad waren

Nieuwsblad over zeven van acht kolommen “De grote Tom Boonen-show” titelde, is het “saluut en de kost” dat het ex-boegbeeld van Quick Step en in ietwat “warmere” bewoordingen overhad voor Patrick Lefevere, big boss bij Quick Step en veertien jaar lang adviseur van Boonen. Zonder over “verraad” te spreken, eerder over “principes komen na de poen”, vroeg Lefevere zich af welk materiaal- en ander advies je kan geven als je het voorbije jaar zelf nog drie keer op de fiets zat? Die opmerking aan het adres van de pas benoemde “ambassadeur” van Lotto stond voor grotendeels ingehouden wrevel.

Meer dan dat was in de ganse “grote Tom Bonenshow” het lezen niet waard, laat staan het onthouden.

Te simpel voor de Pro League Maak het vooral niet eenvoudig en zorg dat hoe dan ook “grote ploegen” op een of andere manier bevoordeeld blijven. Die redenering lag aan de basis van de vergadering met de vierentwintig profclubs van de Pro League en de Proximus League. Wat daar concreet uit tevoorschijn kwam, was al bekend voor er min of meer gezellig werd samen gezeten. De dagen van competitiesysteem-De Witte zijn geteld. Geen zes van de vierentwintig die er mee voort willen gaan.

Veel hoofdbrekens komt niet te pas bij het voorstel van Club Bruggevoorzitter Bart Verhaeghe. Hij wil terug naar een competitie zonder play-offs en andere franjes. Maar dat lijkt te simpel voor de Pro League, ook al speelt, behalve België, gans Europa op die manier. Het goede nieuws is dat van drie andere scenario’s er slechts één overeind bleef. Met name een nog samen te stellen potpourri van veertien en tien clubs in twee reeksen en met play-offs. Dictatuur is aan ons niet besteed, maar voor een keer hopen we, samen met zowat alle voetbalfans, dat Verhaeghe voor de start van de competitie 2020-‘21 zonder veel prietpraat de wind niet van voor, maar langs achter krijgt. gediend met de ijzige koude. We zagen er die stonden te klappertanden tot het verlossende startschot en het vooruitzicht op 196 kilometer opwarmingsoefeningen een einde maakte aan hun marteling. Het werd warmer met de Muur en de Bosberg op het programma. Een gegeven om naar uit te kijken was het debuut van Wout van Aert op de weg. Dan was er nog het opmerkelijke nieuws dat Tom Boonen adviseur en klokkenluider wordt van Lotto-Soudal.

Wat hij bij de gewezen vijand van weleer gaat uitspoken, is maar de vraag. Eén ding zijn we al te weten gekomen, de volgwagen is niets voor Tommeke, maar renners die vragen hebben mogen hem altijd bellen. Een zware job, als ge het ons vraagt. We zijn al bekaf bij het horen wat hem allemaal te wachten staat.

Meevaller Dat de Denen voor geen haar te vertrouwen zijn, dat weten we al langer. Dat besef was het peloton blijkbaar ontgaan. Met als resultaat dat de 26-jarige Michael Valgren Andersen in het zicht van het spandoek mocht wegglippen en de favorieten een hak zetten. Waar zat topfavoriet Greg van Avermaet op dat moment?

Ergens in het pak, mopperend over het gebrek aan samenwerking, wat hem niet belette zich te tonen waar het nodig was.

Sep Vanmarcke op zijn beurt stak het vuur aan de lont op de Muur, en stond na afloop mee op het podium. En hoe is het debuut van Wout van Aert verlopen? Een meevaller over de hele lijn, vernemen we. En dat is nog bescheiden uitgedrukt.

Proficiat Volledigheidshalve moeten we twee complimenten uitdelen. Eentje voor de Nederlander Dylan Groenewegen, die het peloton geen schijn van kans liet in Kuurne-Brussel-Kuurne.

En dan was er de zilveren medaille voor snelschaatser Bart Swings op de Olympische Winterspelen.

Een extra bijlage om zoveel moed en zelfopoffering in de verf te zetten, kunnen we ons niet veroorloven, maar het schouderklopje van onze voltallige sportredactie is er niet minder gemeend om.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

1 maart 2018

Oplossing voor Amerikaans wapengeweld?

“Schooluniformen met holsters.”

“Vuurwapens doden geen mensen, mensen doden mensen.” De logica zelve, maar na de zoveelste massamoord in een Amerikaanse school gaan steeds meer stemmen op om de handel in vuurwapens aan banden te leggen. Omdat wij op de redactie van het Pallieterke van mening zijn dat er twee kanten zijn aan ieder verhaal, boden we de woordvoerders van de ‘National Rifle Association’ (NRA) de kans om hun versie van de feiten te vertellen.

Vergelijk het gerust met het imago van vetsmelterij Verkest op het hoogtepunt van de dioxinecrisis. De NRA kan dezer dagen geen goed doen. Een klein charmeoffensief lijkt wel aangewezen. Zeker nu NRA-parlementairen er van worden beschuldigd om bloed aan hun handen te hebben en zich achter hun bureau verschuilen voor de kritiek. “Het probleem is uiteraard politiek”, zegt Wesson, “die mensen blijven maar praten, maar er gebeurt niets.”

“Hoog tijd om onze ‘congressmen’ en ‘senators’ van wapens te voorzien”, vult zijn collega Smith aan. “Hèhèhè.”

Pallieter: Heren, de NRA ligt onder vuur?

Smith: “Dat lijkt me geen verstandige keuze van woorden, mijnheer Pallieter. Bij ons hebben we de neiging om vuur met vuur te beantwoorden. Het tegendeel zou ‘bad for business’ zijn, als u begrijpt wat ik bedoel? De NRA ligt onder vuur? Wat gaan ze nog verzinnen?”

Wesson: “Voorzichtigheid lijkt me hier inderdaad geboden. Een ongelukje is gauw gebeurd hé? Een misverstandje hier, een verkeerde interpretatie daar en voor je het weet ligt er iemand in een hoekje te bloeden, mijnheer Pallieter. Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast.”

Pallieter: Ik bedoel natuurlijk dat u de jongste tijd heel wat kritiek te verwerken krijgt. Voor het eerst lijkt het er op dat de kogel door de kerk is en er veranderingen gaan komen in de wapenwetgeving?

Smith: “Kogel door de kerk?! Daar zou ik niet aan beginnen. Dat is om miserie vragen. Maar ik noteer uw suggestie en ik zie er de mogelijkheden van.”

Wesson: “Inderdaad, wat een prachtidee, ik wou dat ik er zelf was opgekomen. U bent een natuurtalent. Hèhèhè.”

Pallieter: Pardon?

Smith: “Priesters en dominees bewapenen natuurlijk. En misdienaars! Denk aan de extra motivatie bij de offergang om gul te geven?

Hèhèhè.”

Wesson: “Maar niemand moet zich laten intimideren natuurlijk. De kerkgangers kunnen best ook wat hangen hebben. Een heilig granaatje bijvoorbeeld. Volgens mij staat het in de Bijbel: ‘Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.’ Die moet je dus altijd bij hebben. En wat is een steen in de 21ste eeuw? Juist, ja!”

Pallieter: Er was ook al het plan om alle leerkrachten te bewapenen?

Wesson: “Bent u gek? Je kan niet zomaar

Kruisende woorden 1098

A B C D E

Smith: “Hèhèhè. In scholen gaat het om veiligheid. Ze moeten aanleren wat het betekent een Amerikaan te zijn. We ontwerpen zelfs schooluniformen, compleet met holster.”

Pallieter: In Europa willen we onze kinderen wapenen voor de toekomst in de scholen.

Smith: “Prima. Wij dus ook.”

Wesson: “Hèhèhè.”

Waarom!

Bibberen

Wij zijn het vollédig eens met Stephanie Van Houtven, de rode districtsburgemeesteres van Borgerhout: het is een schande dat dit district als eerste aan de criminaliteitsscan werd onderworpen. Waarom niet Ekeren, of Berendrecht-Zandvliet-Lillo? Bang dat men dan met goed nieuws naar de kiezer moet, zeker?

Geen kat die in het hele energiedossier nog haar jongen vindt. Kortweg komt het hierop neer: als we niet als gekken nieuwe gascentrales beginnen bouwen, zijn we dik gezien.

Maar ondertussen moeten we, wettelijk bekeken, onze kerncentrales sluiten. Conclusie: het zal nog koud worden...

Poppenspelers

Indische zeden

Ook gelezen op welke heel rare manier de kabinetschef van Jean-Claude Juncker de hoogste ambtenaar van de Unie is geworden? Of hoe de Uniemaffia haar pionnetjes uitzet.

Een in India vermoorde landgenoot bleek bij terugkeer niet helemaal teruggekeerd: enkele organen ontbraken en er was duidelijk sprake van geweldpleging. Vanuit India werd echter gesproken over een “natuurlijk overlijden”. De “grootste democratie ter wereld” heeft toch wat rare kantjes.

Veralgemenend

F

“Chiro leek mij iets voor rijke mensen, want je zag er alleen witte kindjes.” Een uitspraak van ene Youssra Tahiri, voorzitter van Chirojeugd Vlaanderen. En uiteraard is er geen kat, laat staan een discriminatiejager, bereid om dergelijk stereotiep denken aan de kaak te stellen.

G H I

Smoelencomplex

J K L A. Uitgekookt B. Kunst der welgemanierdheid Nederlandse waterloop C. Krachtig en stevig - Trede in hiërarchie D. Internetlandcode voor Tunesië - Vlaams Brabants dorp E. Computer - Ingenieur - Antwerpse gemeente F. En dergelijke - Ultralight vliegtuig Elektronvolt - Woord dat naar jezelf verwijst G. Omwisseling - Een rol spelen H. Goedkope logeergelegenheid - Plusjes I. Universiteitsbibliotheek - Uitwendig gebruik (Lat. afk.) - Toets op een klavier - Tangens J. Blauwachtig mineraal o.m. gekend als half edelsteen K. Zijrivier van de Moesel in Frankrijk en Duitsland - Niet goed L. Springstof - Laagst gelegene

Pallieter: Strafblad? Psychiatrisch verleden?

Smith: “Als er tijd over is, kan je dat doen.

Maar ik heb het vooral op religie.”

Wesson: “Ik zou me nooit comfortabel voelen als een gewapende moslim voor de klas staat. Maar verder lijkt het me een strak plan.

Een gewapende leerkracht haalt zo’n revolverheld er zo uit. Twee dum-dums en ga het maar uitleggen bij de directeur.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

blind alle leerkrachten bewapenen. Dat zou onverantwoord zijn en daar doen we met de NRA niet aan mee. Een wapen dragen is een kwestie van nationale trots en het kenmerk van de echte Amerikaan. Maar je moet ook mensen zorgvuldig screenen.”

VERTICAAL 1. Vlaams televisiepresentator, acteur, zanger, scenarioschrijver en ondernemer 2. Plaats in het Engelse graafschap Berkshire, bekend om zijn college - Betrekking die door twee personen wordt vervuld 3. Lichaamsdeel - Islamitische Staat - Dronken 4. Teelt van vissen, schaaldieren, schelpdieren en waterplanten 5. Watervogel - Fatsoen 6. Groots opgezet evenement - Elektrisch geladen deeltje 7. Waals-Brabantse gemeente (Nederlands talige benaming) - Bijnaam van de Citroën 2CV 8. Deel van het testament - Maaltijd met vrienden 9. Belasterend - Bijbelse stad 10. Grootste internetaanbieder in de VS Muzieknoot - Raad 11. Opbrengst, meestal uitgedrukt in procenten - Sint 12. Zij die - Deel van een luchthaven

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1097 VINDT U OP BLZ. 14

U hebt het wellicht gehoord: in Tivoli Vredenburg, een bekend zalencomplex in het Nederlandse Utrecht, zullen géén kinderfeestjes meer worden gehouden met cowboys en indianen. Want die laatste, dat is “redface”, een nieuw woord uit de extreemlinkse woordenschat. Dat mag je als “witte” niet doen, foei!

Straks ook geen diervermommingen meer, wegens “animalface”...

Lenin lacht De extreme linkerzijde heeft gemanifesteerd aan het Brusselse Maximiliaanpark en ja, onze rode vrienden waren talrijk aanwezig. Veel cryptocommunisme, denken wij: open grenzen, dat is toch gewoon de moderne vertaling van het eertijdse internationalisme? Uw land is niet van u, het is van iedereen!

Kartets!

Soms lees je wel eens iets leuks op de webstek van de VRT. Dit dodelijke zinnetje, bijvoorbeeld: “Brussels minister van Begroting Guy Vanhengel geeft toe dat hij al jaren weet dat er zaken mislopen.” Een publiek geheim nog eens onthuld.

Borgerschiet Vorige week werd er, voor de verandering, nog eens geschoten in Borgerhout. Naar men ons meedeelt, waren er geen gewapende leerkrachten in de omgeving.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Logica

Aangezien de zwarte economie – is dat eigenlijk niet stigmatiserend voor onze gekleurde medeburger, dergelijk taalgebruik? – in Borgerhout groter is dan de legale, is er maar één conclusie mogelijk: daar moeten de zwartzakken van N-VA aan de macht zijn. Ja toch?

Méér! Méér!

Als er een “foutje” in een universitaire studie sluipt waardoor uw gezin 150 euro per jaar meer zal moeten betalen voor energie in plaats van 15 euro per jaar, wordt zoiets door de politiek weggewuifd als onbelangrijk. Lees: het zal uiteraard nog een pak meer zijn, dus maak u niet druk over cijfers.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden www.deblauwevogel deblauwevogel.be .be www.

011 705 500 • info@deblauwevogel.be