't Pallieterke van 8 maart 2018

74ste jaargang • nummer 10 • donderdag 8 maart 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Het einde nadert nu echt voor Di Rupo en de PS Ex-premier en PS-voorzitter Elio Di Rupo komt in oktober op als lijstduwer voor de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Bergen. Opnieuw burgemeester worden is zijn ambitie niet meer. Hij wil zich als partijvoorzitter volop voorbereiden op de verkiezingen van 2019. Daarmee lijkt hij zijn rol als nummer één van de PS te betonneren, en dat op bijna 67-jarige leeftijd. In 2019 zou Di Rupo dan mogelijke regeringsonderhandelingen moeten leiden. Maar zelfs binnen de PS vreest men dat dit desastreus zal eindigen.

“Iedereen maakt fouten. Maar die fout was een juweeltje.” Dat zei toen nog Amerikaans presidentskandidaat Donald Trump twee jaar geleden over de inval in Irak door George W. Bush tijdens de debatten voor de Republikeinse presidentsnominatie.

Zo’n juweel van een fout was ook de politieke strategie van Elio Di Rupo na de parlementsverkiezingen van 2014. Hij was er maandenlang van overtuigd dat een federale regering zonder de PS er niet zou komen en indien wel, dat de regering-Michel snel zou struikelen. Niet dus.

Bovendien had Di Rupo zich in juni 2014 zeer onpopulair gemaakt bij het Hof. Het is weinig bekend van wat er toen precies gebeurde, maar het is wel zeker dat toenmalig kabinetschef Frans Van Daele een bepalende rol speelde bij de houding van koning Filip tijdens de regeringsformatie en duidelijke signalen uitstuurde.

Toen Di Rupo plots besliste om een Waalse en Brusselse regering te vormen met de cdH, vooraleer de federale onderhandelingen op de sporen waren, zou Van Daele tegen een Vlaams toppoliticus hebben gezegd: “Di Rupo wordt nooit meer premier.” Rancune is een bekende eigenschap van de van Saksen-Coburgs. Een Leopold III mocht het tot zijn scha en schande ondervinden. Di Rupo is dus door het Paleis al jaren afgeserveerd.

De voorbije jaren is er ook binnen de eigen partij meer en meer twijfel gegroeid over de rol van Di Rupo. Is hij de man die de PS opnieuw in een federale regering kan loodsen? Zijn houding als ex-premier werd in de Wetstraat zwaar bekritiseerd. Het is de gewoonte dat een expremier zich wat op de achtergrond houdt

wanneer hij niet meer in functie is. Maar Di Rupo gedroeg zich vaak als een wat zielige en schoolmeesterachtige criticus van zijn opvolger. Ondertussen had hij geen antwoord klaar voor de opkomst van de PTB in de peilingen.

Een aantal PS-figuren werd nerveus. Paul Magnette dacht enige tijd dat het moment was gekomen om Di Rupo opzij te schuiven, maar kwam al snel tot het besluit dat dit niet zou lukken. Oud-minister Jean-Pascal Labille opperde ooit iets over het terugtreden van Di Rupo, maar werd al snel tot de orde geroepen.

De baas blijven aan de Keizerslaan Vorige week heeft Elio Di Rupo de puntjes op de i gezet. Hij is in oktober niet langer lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen in zijn eigen Henegouwse Bergen. Hij, die er in 1982 voor het eerst verkozen werd, sinds 1986 schepen is en sinds 2000 (zij het vaak ‘verhinderd’) burgemeester. Di Rupo staat op de 45ste plaats. De reden is dat hij zich volop wil focussen op het PS-voorzitterschap en de verkiezingen van 2019. Hij betonneert dus zijn functie van PS-voorzitter.

Een verstandige beslissing? Di Rupo blijft baas op het PS-hoofdkwartier aan de Brusselse Keizerslaan, maar wordt in juli wel 67 jaar oud.

Tijdens de formatie na de verkiezingen van 2019 is hij er bijna 68. Is dit de man die een gehavende PS naar regeringen moet loodsen?

Al denken sommigen bij de PS dat het in 2019 nog zal meevallen. Tenslotte kiezen veel mensen voor bekende namen op een lijst en dat zal meer dan eens een lokale mandataris zijn.

Niemand ontkent echter dat de partij in een negatieve spiraal zit. Omwille van interne pro-

Kris Peeters kiest voor hoofddoek als burgemeestersjerp blemen. Dat Di Rupo mordicus op zijn voorzittersstoel wil blijven heeft de partij zware schade toegebracht. Zijn houding ten opzichte van de vele schandalen was al te soft. Ondertussen verlaten de ratten het zinkende schip.

Laurette Onkelinx is fin de carrière. Rudy Demotte eigenlijk ook. Een nieuwe generatie toppers staat niet klaar. Bovendien worden de sociaaldemocratische partijen in heel Europa gedecimeerd. Het bijwijlen radicaal-linkse programma van de PS wordt zelfs in zelfverklaarde progressieve kringen niet ernstig genomen.

De junior partner van de MR Kortom, wat kan een Elio Di Rupo in de zomer van 2019 gedaan krijgen? De deur naar een federale regering lijkt dicht. Zeker tot in 2024. Niemand wil op dat niveau met de PS regeren. Tenzij kleine linkse Vlaamse partijen als sp.a en Groen. Of CD&V als daar bijvoorbeeld een premierschap voor Wouter Beke in zit. En de Vlaamse christendemocraten kennende zullen ze dan met ministers als een Pieter De Crem of Hendrik Bogaert opnieuw naar rechts kijken. Neen, de PS is federaal persona non grata. Ook in het Paleis van Brussel zoals al vermeld.

Blijven nog de Waalse, Franstalige en Brusselse regering over. Ondanks de pogingen van de MR om in Brussel de eerste partij te wor-

den, zal de PS daar wel in pole position staan.

Grote veranderingen vallen niet te verwachten.

Maar wat met het voor Di Rupo zo belangrijke Wallonië? Kan deze ex-premier het zich permitteren een regering te vormen met Ecolo en de extreemlinkse PTB? En welk desastreus beleid zal zo’n regering voeren? De PS zal snel klem geraken in zo’n coalitie en zal op de grenzen van de economische realiteit botsen.

Wellicht is de enige optie een Waalse MR-PSregering. Maar waarbij de Franstalige liberalen dus de eerste viool spelen. Kan een man met het ego van Di Rupo dit aanvaarden? De PS als junior partner? Het valt te betwijfelen. De Bergenaar duwt zijn partij in een fuik waar ze niet meer uit raakt. De PS kon in het verleden functioneren en overleven omdat ze in Wallonië de grootste partij was en niet alleen de politiek beheerste, maar ook allerlei administratieve instellingen en structuren daarrond. Daarover de controle verliezen is het einde van de partij.

Het is zoals in Brussel: zonder het netwerk van vzw’s voor zelfbediening verliezen de Franstalige socialisten hun bestaansreden. Di Rupo zou misschien eens goed moeten nadenken over wat nog haalbaar is voor zichzelf en zijn partij. Misschien kiest hij in 2019 gewoon beter voor een fin de carrière in het Europees Parlement.

2

Actueel

8 maart 2018

“Lang leve de armen!”

Ik heb jarenlang aan de mensen verteld dat Oxfam een criminele organisatie is.

Meestal werd er dan met de ogen gerold en kwam men tot het besluit dat ik uiteindelijk toch gek geworden was. Maar wie rolt er nu nog met zijn ogen? Ik vraag het me af.

In feite zijn orgieën met minderjarige prostituees in Haïti nog het minst criminele van Oxfam. Die orgieën zijn tenminste nog een echte, marktgedreven, stimulans voor de Haïtiaanse economie. Ook al is het dan een uiterst smakeloze en immorele stimulans. Dat is meer dan van de meeste andere activiteiten van Oxfam kan worden gezegd. Daarvan is het eigenlijke doel om werkgelegenheid te bieden aan degenen die werken voor deze zogenaamde liefdadigheidsinstelling (waarvan de grootste schenkers natuurlijk de overheden zijn).

Theodore Dalrymple Brits arts en publicist

Gelegaliseerde fraude Als er iets goeds van Oxfam gezegd kan worden, dan is het dat het niet de enige crimineel in het veld is en misschien zelfs niet de ergste. Inderdaad, het veld zelf is crimineel, minstens moreel, indien niet juridisch.

Zoals veel andere goede doelen vraagt Oxfam van donoren geld, dat in feite terechtkomt in de zakken van degenen die er voor werken.

Onder andere in die van de 888 medewerkers in het hoofdkantoor in Londen. De hypocrisie van deze gelegaliseerde fraude is trouwens symbolisch voor zoveel moderne activiteiten.

In het geval van liefdadigheidsinstellingen zoals Oxfam gaat het om extreme hypocrisie.

Ik ben al lang zeer sceptisch over buitenlandse hulp als activiteit. Het grootste deel van die hulp gaat immers het land niet uit.

Ik kan eerlijk zeggen dat ik mijn eerste huis kocht met de opbrengst van buitenlandse hulp. Ik werkte toen in Tanzania voor de Britse regering (via een corrupte en incompetente Britse onderneming die de baan nooit op een open markt zou hebben gekregen). Ik heb meer te danken aan buitenlandse hulp dan welke Tanzaniaan ook, behalve misschien de leden van de Tanzaniaanse regering die smeergeld van het bedrijf hebben ontvangen.

Equatoriaal-Guinea Ooit ging ik eens naar Malabo, de hoofdstad van Equatoriaal-Guinea. Olie was daar nog niet ontdekt en als de president de stad verliet, sneden ze de elektriciteitsvoorziening nog steeds af, omdat die niet langer nodig was. Dertig jaar later is de president nog altijd dezelfde. Voor diegenen die weinig voeling hebben met Equatoriaal-Guinese zaken, wil ik een korte samenvatting geven van de geschiedenis van dat land. De eerste president na de onafhankelijkheid van Spanje, genaamd Macías Nguema, en uiteraard democratisch gekozen, tenminste de eerste keer, doodde of verdreef ongeveer een derde van de bevolking in ballingschap en reduceerde de rest tot het niveau van slaven.

Hij wantrouwde het geschreven woord en

Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen: vervolgde mensen met een bril als gevaarlijke intellectuelen. Onder zijn verstandig economisch beleid daalde de cacaoproductie, de belangrijkste export van het land, met 95 procent. Er werd van hem gezegd dat hij de nationale schatkist onder zijn bed zou hebben gehouden. Gelukkig werd hij afgezet en geëxecuteerd door zijn neef, de huidige president, die, hoewel corrupt op een gigantische schaal, niet zo bizar is als zijn paranoïe oom.

Ik bezocht Malabo toen het land nog niet welvarend was - of misschien moet ik zeggen toen de president van het land nog niet welvarend was. Ik bracht er een gelukkige middag door met het tellen van de witte voertuigen met vierwielaandrijving van de hulporganisaties. Die maakten op dat moment ongeveer negentig procent van het verkeer in de hoofdstad uit. Ik stopte met tellen toen ik bij zevenentwintig was. Ze werden allemaal ‘Save the this’ of ‘Save the that’ genoemd en ze riepen allemaal hun liefde voor de armen uit. Het is duidelijk dat de verarming van het land goed was voor sommigen. Lang leve de armen!

De persoon bij wie ik verbleef, een hulpverlener (wat, uiteraard, airconditioning en andere voordelen betekende), vertelde me dat als de regering had geweten dat ik een schrijver was, die me had laten doden, in stukken hakken en in zee gooien. Ik voelde me op een bepaalde manier gevleid: het was de eerste en enige keer in mijn leven dat iemand dacht dat ik het waard was om te doden.

De hulpverlener bij wie ik verbleef, en die zich perfect bewust was van de waarde van zijn diensten, werd ingezet om de regering te helpen de instellingen te versterken en de voordelen van de rechtsstaat te doen begrijpen. Andere hulporganisaties importeerden landbouwwerktuigen zoals machetes, ongetwijfeld om de regering te helpen bij haar journalistieke haktaken.

Theodore Dalrymple

Theodore Dalrymple schrijft geregeld een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist.

Karaktermoord in Amsterdam Links blijft er een sport van maken om iedereen die een bedreiging voor haar vormt via een karaktermoord professioneel uit te schakelen. Een uitspraak, een sms-berichtje of een e-mail is voldoende om een carrière te kraken. Een triestige tendens waarvan we de bodem nog niet hebben bereikt.

In Oostenrijk werd het hoofd van Udo Landbauer, de jongerenvoorzitter van de rechtse FPÖ, enkele weken terug op het kapblok gelegd. Landbauer moest ontslag nemen omdat hij lid was geweest van een studentenvereniging waar men decennia terug - toen Landbauer 11 jaar was - aangebrande liederen zong. Links heeft haar buit binnen: een van de jonge patriottische talenten uit de Oostenrijkse politiek is uitgeschakeld. Via het verdraaien van feiten, het vertellen van halve waarheden en het leggen van valse associaties, schakelt politiek links haar tegenstanders uit.

Yernaz Ramautarsing Een schoolvoorbeeld van deze handelswijze was er vorig weekeinde in Nederland.

Forum Voor Democratie, de partij van publicist Thierry Baudet, is aan een onstuitbare opmars bezig. Bij de gemeenteraadsverkiezingen, op 21 maart, zal Baudet in Amsterdam naar alle verwachting minstens vier zetels behalen. Enkele jonge politici van PvdA en D66 hebben er daarom niks beter op gevonden dan een beschadigingsoperatie in gang te steken.

Slachtoffer is Yernaz Ramautarsing, de nummer twee op de kandidatenlijst.

Ramautarsing kwam enkele weken geleden al in het oog van een mediastorm toen hij stelde dat, gemiddeld genomen, sommige rassen een lager IQ hebben dan andere rassen. Een simpele wetenschappelijke vaststelling die vandaag verworden is tot een gotspe.

Het hek was van de dam toen vorige zaterdag gsm-berichten uit een private discussiegroep door politieke tegenstanders van Ramautarsing naar de media werden gestuurd. Ramautarsing is de mening toegedaan dat homorechten de samenleving dommer hebben gemaakt

en dat het blanke ras niet voldoende voor zichzelf opkomt. De mug werd een olifant en voor de Nederlandse Surinamer zat er niets anders op dan diezelfde avond uit de politieke arena te stappen. We zijn dus aanbeland bij het punt waarop links zelfs haar pijlen begint te richten op gekleurde Nederlanders, indien zij niet de meningen verkondigen die het eigen weldenkende en progressieve clubje aanhangt.

Ook in Vlaanderen lopen jonge rechtse politici en opiniemakers het gevaar slachtoffer van deze handelswijze te worden. Een sms, een zin op Facebook … het kan genoeg zijn om een loopbaan te torpederen. Er zijn drie opties voor rechts om zich hiertegen te verweren. Ofwel dezelfde vieze recepten toepassen op linkse figuren, wat tot gevolg zal hebben dat de politiek nog meer verziekt raakt. Ofwel juridische stappen ondernemen keer na keer, voor laster, smaad en eerroof. Ofwel reageren zoals François Mitterrand: “Et alors?”

LvS

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Nog geen dramatische handelsoorlog

Uit de smalle beursstraat

VS-president Donald Trump dreigde met een handelsoorlog: hij wil de tarieven op geïmporteerd staal en aluminium verhogen. Dat zorgt voor onrust op de beurzen. Maar of er echt een handelsoorlog komt, valt nog te bezien.

In de discussie wordt ook één zaak vergeten: dat China de wereld wil overspoelen met zijn overschotten aan staal van slechte kwaliteit.

commerciële deals gesloten tussen de VS en China, wat onder meer te danken is aan de Chinese president Xi Jinping.

Verder moet erop gewezen worden dat de VS amper 3 procent van hun staal uit China invoeren. De beslissing van Trump heeft voor de VS dan ook een meer symbolisch karakter.

Wat vaak vergeten wordt, is dat niet alleen de VS maar ook de Europese Unie boos zijn op China omdat dat land zijn overschot aan staal zeer goedkoop op de internationale markten probeert te verpatsen. Hetgeen de internationale prijzen onder druk zet en onder andere de Europese staalindustrie doet bloeden. Alleen al in 2015 was de Chinese overproductie, ruim 300 miljoen ton staal, bijna het dubbele van de Europese totaalproductie van 170 miljoen ton. Bij de Europese Commissie zijn ze dat meer dan beu. Een maand geleden besliste de Europese Commissie om een antidumping¬heffing op te leggen op corrosiebestendig staal van Chinese afkomst. De heffing schommelt tussen 17,2 en 27,9 procent en zal voor een periode van vijf jaar gelden. Op die manier wil de Commissie de staalprijs weer opkrikken. Om de Europese staalindustrie te beschermen, nam de Europese Commissie al 27 handelsbeperkende maatregelen in de staal- en ijzersector.

Er klonk toen weinig protest, in schril contrast met de reacties op de aankondiging van Donald Trump.

Het was een verkiezingsbelofte van Donald Trump: de Amerikaanse economie beschermen. En als daarvoor protectionistische maatregelen moeten worden genomen, dan is dat maar zo. Trump lijkt nu zijn belofte in te lossen door nog deze maand douanetarieven van 25 procent in te voeren op staal en van 10 procent op aluminium. Hij droomt van een soort van bijna autarkische metaalindustrie, met bijvoorbeeld de Amerikaanse autosector die met eigen staal werkt en grotendeels voor de eigen markt producten aflevert waarbij ook minder buitenlandse wagens binnenkomen.

Die beslissing stuit op veel protest, ook binnen de Republikeinse Partij die bekend staat om de verdediging van de vrijhandel. En die hebben natuurlijk een punt. Invoerheffingen zorgen voor hogere prijzen van producten en daar zijn de consumenten het slachtoffer van. De beurskoersen reageerden nerveus op de beslissing van Trump en dat is ook niet goed voor de economie.

De Europese Commissie reageerde met de dreiging zelf hogere importtarieven voor Amerikaanse producten op te leg-

gen. En dat zou dan escaleren tot een handelsoorlog. Volgens sommige waarnemers is dit onvermijdelijk omdat Trump niet een man is die snel terugkrabbelt. Toch moeten we een aantal zaken relativeren. Tot een echte dramatische handelsoorlog zal het niet komen. Daar zijn meerdere redenen voor. Ten eerste is het zo dat de wereld al een aantal sterke protectionistische tendensen kent. De VS namen al onder Obama de meeste protectionistische maatregelen (450 om precies te zijn) van alle landen. Ter vergelijking: de Europese Unie (handel is een bevoegdheid van de Europese Commissie) heeft er 100 genomen, China 150. Tweede element: de recente geschiedenis leert dat bepaalde maatregelen die de handel belemmeren na verloop van tijd worden ingetrokken. In 2002 voerde George W. Bush al importtaksen van 30 procent op staal in. De tegenmaatregelen van onder andere de EU deden zo’n pijn dat hij op zijn stappen moest terugkeren. Trump richt zijn pijlen op China, maar hij weet ook dat hij moeilijk zonder de Chinezen kan.

De VS blijven een belangrijke afzetmarkt voor allerlei Chinese producten. Bovendien zijn het voorbije jaar verschillende

Angélique Vanderstraeten

Actueel

8 maart 2018

Het onderwijsdebat moet ook over migratie gaan

3

Trump prijst Chinese collega Xi voor het verstevigen van diens greep op de macht

Bevriezend volk bij de schoolpoorten, dat zorgt bijna jaarlijks voor pittige prentjes. Minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) wil die schoolkampeerders weg.

Er komen verkiezingen aan. De vraag blijft of ze een oplossing vindt die de N-VA kan overtuigen. De sociale mix, een heilig huisje van de progressieven, zal wellicht sneuvelen. Terwijl niemand de wortels van het probleem – acuut plaats- en geldtekort in de scholen – nog maar van ver durft te benoemen. Omdat het een gevolg is van de hypermigratie.

De onderwijsdiscussie kristalliseert rond een essentieel punt: moet een overheid (de Vlaamse, de stadsbesturen) via een aanmeldingssysteem de inschrijvingsmethode van de scholen bepalen of niet. Moeten scholen kiezen voor het criterium ‘toeval’ (bv. via computer) of het criterium ‘chronologie’?

Geen van beide criteria werkt perfect.

Maar er is meer. Moet de overheid via een centraal aanmeldingssysteem ook een sociale mix opleggen? Concreet betekent dit dat ze per school het percentage kwetsbare kinderen bepaalt (lees: armen, vaak nieuwe Belgen en vreemdelingen)? Minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) koppelde het aanmeldingssysteem aan – even opletten nu – de ‘dubbele contingentering’ (sic).

Haak niet af bij zoveel Wetstratees. Hiermee bedoelt men de twee criteria waarmee men plaatsen op scholen voor kansarmen wil reserveren: hebben de moeders van de kinderen geen diploma secundair onderwijs (a) en zijn ze studiebeursgerechtigd (b) dan gaan de poorten open.

Segregatie Wat links daarover denkt, legde moraalfilosoof Patrick Loobuyck even uit: vrije schoolkeuze laat segregatie (let op het woord) ongemoeid. Niet de fanatieke schoolkampeerders of driftig bellende ouders, maar de centrale computer moet bepalen wie erin komt en wie niet.

Dat CD&V (Beweging.net) en nog veel meer de sp.a en Groen die richting uit wilden, weten we al een paar jaar. Dat de N-VA dit linkse project niet zomaar zou laten passeren dus ook. Vorige week werden de uithangborden nog eens opgepoetst. “Mensen vinden die voorrangsregels onrechtvaardig”, herhaalde Kris van Dijck (N-VA). De liberalen reageerden bij monde van Vlaams Parlementslid Jo de Ro (schepen van Onderwijs in Vilvoorde) erg gefrustreerd op de tegendraadsheid van de N-VA. De “bocht” van de N-VA werd meteen “laf” genoemd, terwijl de liberalen goed weten dat de protagonisten van de sociale mix vooral bij links zaten (het groene Gent, de sociologen en pedagogen met hun kritiek op “elitescholen” of “scholen die doelbewust niet solidair zijn”).

Maar kijk, wat gebeurde er? Voor één keer bleken de N-VA en de katholieke onderwijskoepel bondgenoten. “De vrije schoolkeuze is belangrijker dan sociale mix”, zei ook topman Lieven Boeve. Hiermee gooide hij – braaf gezegd – het roer om.

Voeg daarbij nog de druk van de ouders en de scholen. In Gent was de sociale mix volgens veel commentatoren een groot succes. Een echo van het mooie liedje van de Gentse onderwijsschepen Elke de Cruynaere (Groen). Fake news, bleek toen begin deze week bekend werd dat misnoegde Gentse ouders naar de rechter stappen. In Antwerpen beslisten dan weer 20 van de 66 scholen niet mee te doen aan het centrale meldingssysteem. Nog anderen vragen zich af waarom zo’n aanmeldingssysteem “centraal” zou moeten zijn. Of ouders nog wel een keuze hebben (voor een Steinerschool of een sportschool, of scholen met een specifiek aanbod), of scholen nog autonomie hebben, of er geen betere criteria zijn (afstand van de school)… En belangrijker: hier en daar werd duidelijk gemaakt dat er iets schortte aan de hogervermelde twee criteria, ‘sociaal-economische achtergrond’, waarmee men de instroom van leerlingen wou mixen. Niemand lijkt precies te weten hoe je die definieert.

Bijsturen Het werd duidelijk dat Crevits moest bijsturen. Ze liet de dubbele contingentering (het reserveren van plaatsen voor jongeren uit kansengroepen) vrij onverwacht vallen. Ze is met dat systeem “niet getrouwd”.

Alle armen de lucht in bij links, natuurlijk. En trommelen maar. Over leerlingen die “weggeselecteerd worden” uit “witte concentratiescholen”. Vaak is de remedie vanuit die hoek vrij simpel (én pretentieus): er moet meer “nascholing” komen, meer “professionalisering van de leraars”, want de sukkels van regenten en licentiaten “zijn niet opgeleid om met diversiteit om te gaan”. Waar het geld moet worden gehaald om dat allemaal te realiseren, wordt er nooit bij verteld.

Wil dat zeggen dat een sociale mix een fout verhaal is? Geenszins. Maar zoals de Antwerpse schepen van Onderwijs Claude Marinower zei: “Evolutie vraagt tijd.” En vooral: het moet beheersbaar blijven en de vrijheid van onderwijs moet men respecteren.

En nu Dat Crevits afstapt van de dubbele contingentering zou de weg (misschien) kunnen vrijmaken voor een nieuw inschrijvingsdecreet, op te starten in 2019 en met een digitaal aanmeldingssysteem voor lager en secundair onderwijs, maar waarbij de ouders de school kiezen. Wanneer er te veel kinderen voor te weinig plaatsen zijn, zou nu het lot beslissen, en in geen geval de directeur.

Crevits hoopt toch haar eerste doel te halen. Het tweede doel zal vanzelf worden bereikt… Een afstandscriterium zal de diversiteit “vanzelf” garanderen. Ook de nataliteit (lees: de hoge geboortecijfers bij nieuwkomers) zal de scholen sowieso doen “verkleuren”. Crevits ontkent dat ze een bocht maakt. Die maakt ze natuurlijk wel. Ze ondergaat gewoon de wet van de sterkste, aldus politicoloog Carl Devos. En dan heeft hij het natuurlijk over de wil en de macht van de N-VA. Zijn de inschrijvingsperikelen nu van de baan? Voor het volgende schooljaar wel, want Crevits mikt op 2019. Vermoedelijk zal men zich concentreren op het creëren van nieuwe plaatsen via bouwprojecten. Deze week donderdag zitten alle partijen weer samen.

Het echte debat: migratie Progressief Vlaanderen heeft weinig tijd nodig om het geweer van schouder te veranderen. Nu de dubbele contingentering (positieve discriminatie) niets wordt, verschuift de vraag naar iets anders. “Meer geld” is nu het echte probleem.

In Gent zou het aantal 12-17-jarigen tegen 2030 stijgen met zo’n 2.300 eenheden. In De Standaard heeft Maarten Goethals het over “perfect voorspelbare bevolkingsgolven” (het leerlingenaantal steeg sinds 1996 met 80.000 leerlingen). Dat debat zou ten gronde moeten worden gevoerd, maar nagenoeg alle partijen vertikken het door te denken over de dieper liggende oorzaken van die problematiek.

Als de middelen voor meer scholen, meer leraars, meer begeleiding, enz. beperkt zijn – en dat zijn ze – kom je meteen uit bij de demografie. De statistieken leren dat de toename van de bevolking exclusief een gevolg is van de fors toegenomen migratie. Zonder dat inzicht blijft het ook op de onderwijsvelden dweilen met de migratiekraan open. En er zijn voldoende aanwijzingen dat een bevolking met natte voeten dat op de duur toch wel beu wordt. Dit land krijgt er jaarlijks enkele tienduizenden nieuwkomers bij. Veel nieuwkomers zijn anderstalig, vaak ongeschoold, met een andere achtergrond en cultuur. Dat vergt inspanningen die rekbaar zijn, maar niet oneindig.

Wat geldt voor ons onderwijs, geldt ook voor onze sociale zekerheid en bijstand, onze kinderopvang, onze gezondheidszorg en huisvesting, ons hele maatschappelijke weefsel. Hypermigratie kan geen perpetuum mobile zijn. Er is nood aan een politiek debat waarin verstandig links en rechts mekaar vinden.

Anja Pieters

Briefje aan Koen Geens

Expert wanbetaler, Mijnheer just-is-just, Het Laatste Nieuws kopte op 4 februari 2016 (let op de datum): “Geens betaalt achterstallige facturen van Justitie”. In dat artikel van twee jaar geleden stond: “De achterstand in de betaling van gerechtsexperts is zo goed als weggewerkt. Om te voorkomen dat de berg facturen zich nu weer opstapelt, richt justitieminister Koen Geens (CD&V) gespecialiseerde bureaus in.”

Bij uw aantreden als minister van Justitie hadt ge u voorgenomen werk te maken van de achterstand van facturen, die vooral door allerlei experten worden ingediend. In 2015 was die achterstand zelfs zodanig opgelopen dat tolken, psychiaters, dokters en andere gerechtsdeskundigen ermee dreigden hun dienstverlening stop te zetten. In oktober van dat jaar kreegt ge 146 miljoen euro extra om de achterstallige facturen van 2014 te betalen.

Ondertussen zijn er jaren verstreken, en wat moeten we vernemen middels een parlementaire vraag van Barbara Pas? De overheid betaalt 1 op 3 facturen nog steeds te laat. In totaal gaat het over zo’n 266.000 facturen, ten bedrage van 1,6 miljard euro.

En ook nu blijkt de Federale Overheidsdienst Justitie een slechte leerling te zijn.

In 2017 werden 119.000 facturen te laat betaald, en moeten de gedupeerden nog altijd gemiddeld zo’n vier maanden wachten op hun centen.

Het klinkt wrang, want van de gewone burger wordt verwacht dat hij zijn boetes en belastingen stipt betaalt, op straffe van hoge verwijlintresten, boetes voor laattijdige betalingen, duimschroeven en deurwaarders. Wie een paar dagen te laat is met zijn btw-aangifte, mag meteen rekenen op een boete. Wie zijn btw te laat betaald heeft, krijgt er onmiddellijk wat interest bovenop.

De staat is hier onverbiddelijk.

Boetes, accijnzen, belastingen… De bur-

ger wordt langs alle kanten gevraagd om bij te dragen tot de welvaartsstaat waarin we leven. Niemand betaalt graag belastingen, maar we beseffen allemaal dat het niet anders kan. Maar het wordt ergerlijk wanneer de overheid er niet in slaagt op een correcte wijze om te springen met dat belastinggeld, en de dienstverlening waar iedereen recht op heeft niet in stand kan houden.

Waarde minister, ik twijfel niet aan uw goede bedoelingen en voornemens van bij uw aantrede in 2014, waar ge de loodzware erfenis van Annemie Turtelboom te verwerken kreeg, maar zoals altijd tellen alleen de resultaten. Bij Justitie is het aantal onbetaalde facturen in 2017 enkel toegenomen vergeleken met het jaar voordien. Ik kan niet anders dan vaststellen dat er weinig ten goede veranderd is, al zult gij ongetwijfeld het tegenovergestelde verkondigen en wijzen naar de grote veranderingen die gij de voorbije jaren op Justitie hebt doorgevoerd. Kan zijn, maar de perceptie bij het grote publiek is toch dat Justitie maar wat aanmoddert.

Tot slot een vraag: in mei 2016 drongen enkele tientallen boze vakbondsmensen uw kabinet binnen en richtten daar ongelooflijk veel schade aan. De beelden van woeste cipiers die de inkomdeur van uw kabinet, de infobalie, computers en kopieermachines kapotsloegen, zijn gebrand op ieders netvlies. Sommige van uw kabinetsmedewerkers hebben er zelfs een trauma aan overgehouden. Mag ik langs deze weg informeren hoe het zit met het gerechtelijk onderzoek naar die vandalen, waarvan een aantal duidelijk herkenbaar in beeld kwam? Hebt ge al een financiële vergoeding voor al die schade gekregen, twee jaar na datum? Uw achtbaar ministerie kan elke euro gebruiken. Ja toch?

Of is het de bedoeling dat de belastingbetaler voor de schade opdraait?

4

Dossier

8 maart 2018

Daarom betaalt u belastingen voor een openbare leugenzender (1) Zou de Vlaamse overheid vandaag nog regimezender VRT oprichten als die niet zou bestaan? Neen, want de overheid heeft ook geen circussen of bioscopen, en ze publiceert geen tijdschriften of boeken.

Waarom heeft Vlaanderen dan een belastingzender? En de meeste Europese staten ook? Omdat historisch gezien de overheden de bevolking wantrouwden, informatie onthielden of censureerden. Tijdens het ancien régime was er geen menings- of persvrijheid.

Kranten werden in kleine oplages gedrukt, waren duur, en zuchtten onder een zware zegelbelasting.

De Franse Revolutie maakte het nog erger, want de doodstraf was het verdict voor een mening die de machthebbers onaangenaam was. De massamoordenaar Bonaparte installeerde een ongemeen scherpe censuur en publiceerde zijn bulletins in een voorloper van de VRT: de “Gazette Nationale, ou Le Moniteur universel” die de enige echte officiële waarheid verkondigde. Aan de overkant van de oceaan gebeurde het tegenovergestelde. De Britse overheid werd buitengekegeld en vervangen door verkozen politici. Vrij vlug werd overal het enkelvoudig stemrecht voor mannen ingevoerd, zodat een arme boer als Davy Crockett volksvertegenwoordiger kon worden.

De overheid vertrouwde wel haar burgers en de post bezorgde al in 1792 voor een schijntje van de kostprijs alle mogelijke kranten. In eigen land nam koning Willem na de Franse bezetting maar al te graag de strenge Franse maatregelen over. Onder de vele terechte verwijten aan zijn adres (transfer van 70 procent van de Zuidelijke belastingen naar het Noorden) hoorde ook de censuur, en hij aarzelde niet kritische journalisten in de gevangenis te stoppen. Persvrijheid was een essentieel onderdeel van de Belgische grondwet van 1831.

Denk niet dat “les pères fondateurs de la Belgique” naïeve democraten waren.

Ze plaatsten een stok achter de deur: de bestaande zegelbelasting die kranten zeer duur maakte en oplages klein hield. In 1848 waaide weer een revolutionaire wind door Europa die grotendeels halt hield aan de Belgische grens.

De koffers van Leopold I en zijn familie stonden al klaar in Laken, maar de regering-Charles Rogier hield het hoofd koel. Die zegelbelasting werd afgeschaft en het aantal (cijns)kiezers werd verdubbeld.

Werkelijke vrijheidsuiting De pers kon er dus tegenaan gaan, met als enige uitzondering een nieuwe wet die de belediging van vreemde staatshoofden verbood wegens de angst voor Napoleon III. Hij koesterde lang de droom van alle Franse koningen en van zijn oom die in 1814 een geallieerd vredesvoorstel verwierp omdat hij de Zuidelijke Nederlanden niet wou opgeven: annexatie.

Met de verbeterde technologie, de voortschrijdende alfabetisering en de stijging van de levensstandaard (voor het eerst sinds Filips de Goede in 1450) ontstond rond 1870 de massapers. Vrijheid van meningsuiting was zelden zo vrij als toen. Er werd beledigd, gescholden en geschimpt dat het een lieve lust was. Het haatproza in De Standaard of Knack over luitjes die niet geloven in de multiculturele afgodsdienst is lauw geleuter vergeleken met het liberale en katholieke discours tijdens de eerste schoolstrijd. De socialisten deden er nog een schepje bij en de huidige “pensée unique” was onbestaand. Af en toe greep het gerecht eens in wanneer de monarchie werd aangevallen, maar veel stelde het niet voor.

Dat veranderde tijdens de Eerste Wereldoorlog. Onmiddellijk sloegen censuur en patriottisme gelijktijdig toe. De Antwerpenaars geloofden dat het Belgische leger de Duitsers over de Rijn had gejaagd, tot ze verbaasd Duitse soldaten voor hun muren zagen verschijnen. De Duitsers kenden alles van censuur, en na de bevrijding duurde het een tijdje vooraleer de klassieke vrijheden weer hersteld waren.

INR-NIR Inmiddels verscheen een nieuw medium dat aanvankelijk in Europa extreem duur was en alleen te beluisteren met zeldzame lampenradio’s of kristalontvangers. In de Verenigde Staten, die niet geteisterd waren door de oorlog, nam radio onmiddellijk een enorme vlucht.

De Amerikanen lieten weer alles over aan de eigen burgers en de vrije markt. In eigen land werd het medium niet ernstig genomen door de politiek, zodat allerlei vrije en lange tijd uitsluitend Franstalige zenders in de ether kwamen. Maar toen de radio goedkoper en populairder werd, veranderde de houding van de overheid. In 1930 waren er al 80.000 ontvangers en heerste een janboel in de ether. Ook het succes van de Vlaamse nationalisten (11 zetels op 187 in de Kamer) en de opkomst van de communisten was een teken aan de wand: weer tijd voor een officiële waarheid. Radio Belgique en aan Vlaamse zijde N.V. Radio (gefinancierd door Boerenbond en Christelijke Middenstand) werden gefusioneerd en kregen het statuut van openbare dienst als INR-NIR (Nationaal Instituut Radio-omroep) in 1930.

Tezelfdertijd werden zestien vrije radio’s erkend. Uiteraard volgens een Belgische verdeelsleutel: 4 in Vlaanderen en 12 in Wallonië. Het beruchte ideologische en filosofisch personeelsevenwicht deed zijn intrede bij het NIR en bleef bestaan tot 1996.

Rechtstreeks kwam het aan bod in uitzendingen, want politieke partijen plus de katholieke, protestantse en “vrijzinnige” kerk richtten radiodiensten op die de golflengte van het NIR gebruikten. Aanvankelijk kregen die later beruchte “gastprogramma’s” ongeveer de helft van de zendtijd. Ieder jaar kwamen er bijna 100.000 radio-ontvangers bij (luisterbelasting van 60 frank) en de zendtijd van het NIR werd drastisch opgetrokken.

Niet die van de gastprogramma’s. Vooral na de beruchte verkiezingen van 1936, met de doorbraak van het VNV, Rex en de communisten (in totaal 46 van 202 zetels), wilden de regeringen het nieuwe en populaire medium in de betrouwbare handen van de drie traditionele partijen houden. Het INR-NIR bleef een unitaire instelling en kreeg in 1938 een prachtig eigen gebouw aan het Flageyplein.

Het voorbeeld van Goebbels De controle van de overheid op de radio werd almaar sterker. In Duitsland bewees propagandaminister Joseph Goebbels dat een openbare zender ideaal was om mensen te hersenspoelen. De lancering van een goedkope “Volksempfänger” vergemakkelijkte zijn werk.

In september 1939 kwam er daarom in eigen land ook een ministerie van Nationale Voorlichting. De radio werd belangrijker dan ooit en de regering gaf het bevel dat alle vrije zenders in geval van een Duitse aanval onmiddellijk en integraal de programma’s en nieuwsberichten van het NIR moesten overnemen.

Dat gebeurde dan ook toen in mei 1940 de Duitsers verschenen. Die doekten aan het Flageyplein de openbare omroep op en richtten Zender Brüssel op die naast Nederlandstalige en Franstalige uitzendingen ook dagelijks nieuws in het Duits verzorgde.

Het personeel kon kiezen: in dienst blijven (wat velen deden en waarvoor ze later een prijs betaalden) of naar een andere overheidsdienst vertrekken.

De vrije zenders werden opgedoekt en meestal gebruikten de Duitsers dat materiaal om stoorzenders op te richten die de BBC saboteerden. Bij de bevrijding kwam het NIR terug, en die omarmde het Duitse bezettingsmodel - een monopolie voor de openbare omroep - graag.

Jan Neckers

(vervolg en slot toekomende week)

Roddels uit de Wetstraat Dictaat uit Rwanda In het parlement zou vorige week een conferentie doorgaan naar aanleiding van een MRwetsvoorstel met betrekking tot de genocide in Rwanda. De vzw Jambo, een regime-kritische organisatie van Belgische en Rwandese jongeren had het initiatief genomen. Diverse standpunten van academici en politici zouden er te horen zijn, zowel regeringsgezinde als regeringskritische. De Rwandese ambassade was bluspoeder toen zij dit vernam en schakelde het lobbywerk in een hogere versnelling met een persbericht waarin Jambo ronduit een ‘negationistische organisatie’ genoemd wordt, die de genocide op de Tutsi’s in Rwanda zou ontkennen. Quod non, wat blijkt uit hun publicaties! Meer nog: de ambassade stelde dat het ongeoorloofd is dat dergelijke organisatie toestemming zou krijgen om een conferentie te organiseren in het Belgische parlement. Het regime van Paul Kagame had immers beslist dat een open en vrij debat over de opportuniteit en uitvoerbaarheid van een negationismewet over de Rwandese genocide, zelfs in België, onaanvaardbaar is. Dus gaf het regime de Rwandese ambassade in Brussel de opdracht om het hele initiatief te torpederen. Men dreigde zelfs met een diplomatieke rel als de conferentie zou doorgaan.

En dan gebeurde het voorspelbare: in België deed men het in de broek en de Kamer gelastte de conferentie af. Weg, het democratisch tegensprekelijk debat… Het Rwandese regime beslist dus wat in het Belgische parlement al dan niet mag georganiseerd worden.

De pot en de ketel Oude krokodil en nog even Kamerlid Eric van Rompuy heeft nog maar eens uitgehaald naar de N-VA en gezegd dat de N-VA de Vlaamse thema’s misbruikt heeft om aan de macht te komen, maar sinds haar ontstaan nog geen gram heeft bijgedragen tot meer Vlaamse autonomie en een meer weerbare Vlaamse Rand. De N-VA is volgens Van Rompuy een pure machtspartij geworden die het Belgische niveau versterkt en zich beperkt tot wat ‘cinema’ om de perceptie van een Vlaamse partij hoog te houden. Hij verwijst hierbij naar de ‘spelletjes’ die de partij opvoert rond Catalonië en Puigdemont. En hij sneert: “Ik zie echter geen enkel initiatief van Ben Weyts, bevoegd voor de Vlaamse Rand, om de verfransing in deze regio tegen te gaan. De Gordel werd gedegradeerd tot het Gordelfestival zonder enige politieke betekenis. In 2019 zal er geen nieuwe staatshervorming komen met meer Vlaamse autonomie. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest droomt de partij ervan aan het bestuur te komen zonder de realisatie van institutionele hervormingen uit haar Brusselplan van 2013, net zoals ze dat deed op federaal niveau.” Dat kan allemaal wel zijn, maar dat soort aantijgingen klinkt vreemd uit de mond van iemand wiens partij altijd maar heeft laten begaan en die zelf geen poot heeft uitgestoken om het op te nemen tegen de verfransing in de Rand, en bovendien enkel wat lippendienst aan de Vlaamse zaak leverde ter-

wijl telkens resoluut voor België werd gekozen. In het betoog van Van Rompuy kan de afkorting N-VA probleemloos ingewisseld worden tegen de afkorting CD&V. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. En na 2019 zal niemand hem missen.

Het sprookje is voorbij Barbara Pas (VB) vroeg de minister van Buitenlandse Zaken naar het standpunt van de regering over de geplande onteigeningen zonder vergoeding van en de ‘plaasmoorde’ op blanke boeren in Zuid-Afrika. Ze verwees daarbij naar een soortgelijke evolutie destijds in Zimbabwe, waar het regime het land deed aftakelen van de graanschuur van Afrika tot een land met een gruwelijke hongersnood en bittere armoede. De geplande onteigeningen en een vorm van antiblanke apartheid zijn afschuwelijke vooruitzichten voor Zuid-Afrika, zo stelde zij. Reynders sprak een en ander niet tegen, maar hield zich op de vlakte door te stellen dat België de zaak aandachtig zal opvolgen en de nodige contacten zal onderhouden met de Zuid-Afrikaanse regering. En daarmee was de kous af. Geen haan die er in het parlement over kraaide. Vooral links bleef nog stiller dan rechts. Stel je even voor dat ergens ter wereld dezelfde gruwel zou plaatsvinden maar dan tegen niet-blanken… De ene motie zou de andere opvolgen en de protesten zouden luid zijn. De herrie die men in de tijd van de apartheid maakte, is verstomd nu een omgekeerde apartheid ontstaat in het land waarvan Nelson Mandela na zijn vrijlating zei dat er nooit, maar dan ook nooit nog enige discriminatie en uitsluiting zal zijn van mensen met een velkleur die anders is dan die van anderen. Het sprookje van de regenboognatie is duidelijk voorbij. Bovendien: in deze politiek correcte donkere tijden van een wegdeemsterend Westen mag mag men het zeker niet opnemen voor blanken Dus kijkt men de andere kant op. Links is daarin gespecialiseerd.

Afschaffen die wet Veerle Wouters (ex-N-VA) pakte de regering nog eens flink aan over de zaak rond prins Laurent. Ze bestempelde heel de lopende procedure als een fameuze knoeiboel. Volgens haar heeft Laurent geen recht op een dotatie, maar hij heeft wel het recht om zich te verdedigen. De manier waarop hij dat doet, kiest hij zelf. Wouters denk niet dat hij daarvoor het advies van de premier nodig heeft. De advocaat van Laurent stelt terecht dat de wet onduidelijk is, in strijd met de Grondwet en met de mensenrechten. Zij kan hem daarin alleen maar gelijk geven. Zij waarschuwde de regering dan ook dat ze goed bezig is om de advocaat van Laurent voldoende munitie te geven om naar de rechtbank te stappen, waardoor de zaak maar niet uit de voeten zal geraken.

Voor haar is de enige oplossing te vinden in het afschaffen van de dotatiewet, want sinds 2001 heeft Laurent al 5 miljoen euro belastinggeld ontvangen, waarbij de vraag is: om wat te doen?

Actueel

8 maart 2018

Vlaamse Rand

BHV: wie kreeg gelijk?

Vorige week gaf Eric van Rompuy op zijn blog een merkwaardig epistel ten beste over de splitsing van BHV. Een beperkte cijferanalyse van het Leuvense onderzoekscentrum VIVES had aangetoond dat de Franstaligen in Halle-Vilvoorde waren achteruitgegaan bij de jongste federale en Vlaamse verkiezingen, wat aanleiding was voor stoere borstklopperij bij Van Rompuy en tegelijk een hatelijke uitval naar de N-VA omdat die destijds de splitsing van de BHV zou tegengewerkt hebben. Zijn analyse bevat enkele waarheden maar verzwijgt de stommiteiten die CD&V zelf beging.

Twee Kamerzetels prijsgegeven Bij de Kamerverkiezingen van 2014 behaalden de Vlaamse lijsten in Brussel samen 49.449 stemmen op een totaal van 494.627 stemmen. Dat is net geen 10 procent. De Vlaamse groenen hadden hun karretje vastgehaakt aan Ecolo.

Deze collaboratie met Ecolo zou wellicht niet gebeurd zijn, indien de Vlaamse partijen hun stemmen hadden mogen samentellen. In dat geval waren er aan Nederlandstalige kant meer dan 50.000 stemmen uitgebracht en hadden de Vlamingen in Brussel recht gehad op twee Kamerzetels. Vandaag heeft een minipartijtje als cdH in Brussel met 46.441 stemmen twee Kamerzetels, terwijl de Vlaamse lijsten met ruim 49.000 stemmen geen enkele Kamerzetel hebben.

De Vlamingen hebben dus twee Brusselse Kamerzetels prijsgegeven in ruil voor de splitsing van BHV, iets waarvoor helemaal geen prijs betaald had moeten worden, vermits deze splitsing gewoon in het verlengde lag van de staatshervorming én bovendien was opgelegd door het Grondwettelijk Hof. Dit had verregaande gevolgen, want de stem van de Nederlandstalige Brusselaar had in de Kamer de voorbije jaren van groot nut kunnen zijn. Denk maar aan het debat over de nachtvluchten en de vliegwet, het debat over de aanslagen en de onveiligheid in Brussel, het debat over islam, integratie en immigratie en, niet te vergeten, de vele institutionele en communautaire wantoestanden in Brussel. In al deze debatten bleef de stem van de Nederlandstalige Brusselaar in de Kamer afwezig omdat onervaren onderhandelaars zoals Wouter Beke, Wouter van Besien, Alexander de Croo en Caroline Genez in 2011 gewoon niet beseften wat ze uit handen gaven.

Onterechte trots Franstalige score halveerde Eerst de cijfers. Die bevatten weinig nieuwe elementen. Door de splitsing kwamen er geen Brusselse lijsten meer op in Halle-Vilvoorde, met uitzondering van de zes faciliteitengemeenten, die nu zowel deel uitmaken van de kieskring Vlaams-Brabant als van de kieskring Brussel. Omdat de Franstalige partijen hiermee de buit goeddeels hadden binnengerijfd, vonden ze het niet langer nodig om voor de Kamer aparte lijsten in te dienen in Vlaams-Brabant.

Alleen het FDF (nu Défi) had nog een eigen lijst ingediend. Zoals voorspeld kon worden, haalde deze lijst een eerder beperkt resultaat: 15.405 stemmen of 2,7 procent van het totale aantal stemmen in de provincie. Voor het totale federale resultaat van de Franstaligen moeten daar nog de 21.408 stemmen bij geteld worden die vanuit de faciliteitengemeenten voor Franstalige lijsten in Brussel werden uitgebracht. Op die manier komt VIVES tot de vaststelling dat de Franstalige score voor de Kamer ten gevolge van de splitsing halveerde: van 20,8 naar 9,2 procent.

Natuurlijk is deze achteruitgang een goede zaak. Maar moeten we nu juichen met dit resultaat? De eis voor de splitsing had precies tot doel de electorale verfransing tegen te gaan. Dit is gelukt in een groot deel van HalleVilvoorde, maar in de faciliteitengemeenten zijn de Franstaligen door de versterkte band met Brussel op hun niveau gebleven: van 45 procent in Wemmel en ruim 60 procent in Rode, Drogenbos en Wezembeek tot 70 procent in Kraainem en 76 procent in Linkebeek.

Opmerkelijk is wel dat de gezamenlijke UFlijst voor het Vlaams Parlement overal achteruitging, ook in de zes faciliteitengemeenten.

Enkel in Linkebeek en Kraainem haalde Union des Francophones nog meer dan 50 procent.

In Rode behaalde deze lijst nog 42 procent en in Wemmel nog amper 26 procent. Dit is een pak lager dan de resultaten bij de provincieraadsverkiezingen van 2012, waar datzelfde UF in de meeste gemeenten nog ver boven 50 procent zat.

De daling van UF deed zich voor in heel Halle-Vilvoorde, zodat de partij er zakte van 12,3 procent in 2009 naar 8,8 in 2014. In de gehele provincie Vlaams-Brabant zakte UF van 47.319 naar 34.729 stemmen, waarmee de partij nipt de kiesdrempel haalde (5,1 procent).

Na de splitsing van BHV vinden de Franstaligen het allicht minder noodzakelijk om voor een taalpartij te stemmen (UF of FDF), zodat ze een eerder ideologische keuze maken.

Ongetwijfeld is dit ook het gevolg van de strategie van de Franstalige partijen, die bij deze eerste ‘gesplitste’ verkiezingen al hun energie hebben gestoken in het promoten van de Brusselse lijsten in de zes faciliteitengemeenten. Het is onzeker dat dit een blijvend verhaal is, maar laten we ook dit resultaat beschouwen als een positief gevolg van de splitsing van BHV.

Brussel: Vlamingen geliquideerd Het is erg jammer dat de onderzoekers van VIVES in hun studie geen aandacht hebben geschonken aan de resultaten van de Nederlandstalige lijsten in Brussel, want ook die hangen samen met het BHV-verhaal.

De zwaarste blunder die de Vlaamse onderhandelaars hebben begaan, was dat ze wel een genereus gunstregime hebben uitgewerkt voor de Franstaligen in de Vlaamse Rand, maar tegelijk hoegenaamd niets gedaan hebben om de Vlamingen in Brussel enige bescherming te bieden. Sterker nog: door de kiezers uit de zes faciliteitengemeenten toe te voegen aan de Brusselse kieskring, worden de Vlamingen in Brussel nog verder gemarginaliseerd. Terwijl precies de Vlamingen in de tweetalige hoofdstad veel meer gerechtigd zijn op bescherming dan de Franstaligen in de Vlaamse Rand. Nu heeft men een systeem uitgewerkt dat gewoon dodelijk was voor de Brusselse Vlamingen: de onderhandelaars van de drie traditionele partijen en Groen wisten maar al te goed dat geen enkele Vlaamse partij op eigen kracht de kiesdrempel kon halen in Brussel en toch werd geen enkel beschermingssysteem ingebouwd, zodat er in Brussel toch minstens één Nederlandstalig Kamerlid kon verkozen worden.

Moeilijk was dit nochtans niet. Men had voor de Kamerverkiezingen in Brussel gewoon het systeem moeten inbouwen dat vroeger voor de Senaat bestond en nog steeds bestaat voor de Europese verkiezingen: men telt daar eerst de Franstalige en Nederlandstalige stemmen afzonderlijk op, zodat er in geen van de beide taalgroepen stemmen verloren gaan. Vervolgens wijst men dan de zetels toe per taalgroep. De toenmalige oppositiepartijen Vlaams Belang en N-VA hadden amendementen ingediend om zo’n systeem in te voeren, maar die werden door alle andere partijen systematisch weggestemd.

Met als gevolg dat alle 15 Brusselse Kamerzetels onvermijdelijk naar de Franstaligen zouden gaan. De Brusselse Vlamingen werden met andere woorden wetens en willens geliquideerd in het belangrijkste parlement van het land!

En nu komt Van Rompuy zich glimmend van trots op de borst kloppen omdat zijn partij mee gezorgd heeft voor de splitsing van BHV. Van Rompuy haalt daarbij zwaar uit naar de N-VA, die zogezegd “alles gedaan heeft om nooit tot een splitsing te komen”, maar Van Rompuy neemt hier een loopje met de waarheid.

Die partij had zich tijdens de onderhandelingen wel degelijk in grote mate akkoord verklaard met de manier waarop de kieskring gesplitst zou worden en uitte bij de bekendmaking van de akkoorden aanvankelijk weinig kritiek. Wel reageerde de N-VA erg verontwaardigd over de wijze waarop het gerechtelijk arrondissement BHV werd hervormd, omdat deze hervorming nog veel flagrantere toegevingen inhield aan de Franstaligen, met inbegrip van Franstalige magistraten in Vlaams-Brabant. Het is overigens door deze hervorming, gebaseerd op een wetsvoorstel van Olivier Maingain (!), dat het vandaag onmogelijk is een eigen rechtbank voor Vlaams-Brabant te creëren, terwijl alle andere provincies wel hun eigen rechtbank hebben.

De trots en de verwijten van Van Rompuy zijn dus onterecht. De gunstige effecten van de splitsing van de kieskring zijn er wel degelijk en dat is ook de reden waarom zoveel Vlamingen zolang voor de splitsing geijverd hebben.

Maar de prijzen die hiervoor betaald werden, waren buitensporig en hebben de situatie voor de Vlamingen in Brussel (kieskring) en buiten Brussel (gerechtelijk arrondissement) verslechterd. Van Rompuy doet de ‘Brusselse Hoofdstedelijke Gemeenschap’ (die heel het oude Brabant omvat) af als een lege doos, maar zijn partij heeft deze nieuwe instelling wel grondwettelijk gebetonneerd en er staan partijen klaar (Open Vld, sp.a en Groen) om aan dit gedrocht belangrijke bevoegdheden te geven.

Op één vlak heeft Van Rompuy gelijk. Het is inderdaad zo dat de Vlaamse regering en bevoegd minister Weyts vandaag veel te weinig initiatieven nemen om de verfransing van de Rand tegen te gaan. Maar hetzelfde kan gezegd worden van zijn eigen partij. Tom Dehaene is hiervoor bevoegd in de provincie Vlaams-Brabant en neemt op dat vlak evenmin ernstige initiatieven.

Ten slotte willen we graag vermelden dat Eric van Rompuy, evenals zijn neef Peter, zich in het verleden uitdrukkelijk en bij herhaling heeft uitgesproken ten gunste van het Eurostadion. Daarover hebben de Van Rompuys de jongste maanden merkwaardig genoeg oorverdovend gezwegen.

BL

5

Echo’s uit de Koepelzaal Gezeur Het hoofddoekengezeur duurt voort. Het Gemeenschapsonderwijs of GO! (voorheen “rijksonderwijs”) heeft het niet zo op religieuze dingen. In een niet zo ver verleden werd in athenea vis geserveerd op donderdag, als daad van dapper verzet tegen de almachtige en onderdrukkende katholieke Kerk die vrijdag als vleesloze dag voorschreef. Vandaag en toch wel op gespannen voet met de politieke correctheid, bestaat een GO!-richtlijn die de scholen van het net aanbeveelt om “religieuze symbolen” te weren.

Natuurlijk is dat niet naar de zin van sommige islamitisch bevlogenen die een en ander voor de rechtbank gaan aanvechten en daar wel eens gelijk halen. Een dergelijk recent geval werd aangehaald door Koen Daniëls (N-VA) en Anke Van dermeersch (VB). Al gauw ging het over “mensenrechten” en kwamen godsdienstvrijheid en vrouwenrechten met elkaar in conflict.

Moeilijk. Niemand anders dan juf Elisabeth Meuleman (Groen) kon dan met de oplossing komen: hoofddoekenverbod kan niet, misschien alleen tijdelijk een beetje als er echt problemen zouden zijn. Ironisch genoeg zat Anke op eenzelfde lijn, keppeltjes en kruisbeeldjes mogen, alleen die opzichtige moslimdingen niet (discriminatie, bah). We verwachtten Jean-Jacques de Gucht, of “his masters voice“ Jo de Ro (open Vld) in de discussie, maar die hadden kennelijk geen zin.

Vliegwet Céline Fremault (Brussels minister, cdH) ziet ze vliegen. Wat precies? Die vermaledijde vliegtuigen uit die verdomde Vlaamse luchthaven die de rust van het tere Brussel verstoren, natuurlijk.

Fremault begint aan de zoveelste aflevering van dit verhaal, nu door een studie van de ULB te bestellen, waaruit zal moeten blijken dat men uit het Brusselse luchtruim dient weg te blijven. Kwaadwillige onzin die op de heupen werkte van Michel Doomst (CD&V) en Bart Nevens (N-VA). Die laatste vond dat Fremault weer eens “kerosine op het vuur” goot.

Ook minister Weyts is het meer dan grondig beu, om te beginnen lijkt het gedoe van Fremault nergens naar en overigens kan ze helemaal zijn rug op. Intussen blijft het wachten op een federale vliegwet om eens en voorgoed met de komedie af te rekenen.

Aangesproken op de moeilijke bevalling daarvan reageerde Weyts dat de erfenis van enige rode en groene ministers de zaken bepaald niet eenvoudiger maakt. Nevens wees ook nog op de volledige blokkering in Brussel die neerkomt op het bij voorbaat saboteren van zo’n vliegwet. We zijn hier dus nog wel even zoet mee.

Activering In een grauw verleden werden de armen van straat geplukt en verplicht tewerkgesteld in zogenaamde “armenhuizen”, echt rijker werden ze daar niet van en men is dan ook met die praktijk gestopt. Niet dat we het Open Vld-idee van een verplichte gemeenschapsdienst voor langdurig werklozen daarmee willen vergelijken, maar toch.

Axel Ronse (N-VA) vond dat al bij al zeer veel wordt gedaan in Vlaanderen, maar dat er met het liberale voorstel misschien nog iets extra kon. Emmily Talpe (Open Vld) kwam het “constructieve” van het voorstel verdedigen. Minister Muyters vond vooral dat hij geen federale schoonmoeder nodig had en dat Vlaanderen prima zelf zijn werklozen kon activeren en activeert. Algemeen was er toch weinig enthousiasme voor de liberale proefballon die her en der als “achterhaald” werd beschouwd. Zeker als wordt vergeleken met Brussel en Wallonië valt het arbeidsmarktbeleid in Vlaanderen goed mee, was de teneur.

Het blijft wel ironisch dat tegenwoordig steen en been wordt geklaagd over de krapte aan werknemers, terwijl 65.000 mensen niet aan de slag raken.

Dwars door Vlaanderen

6

De Geuzenberg

Reynders’ onbegrensde ambitie Didier Reynders heeft een doel waarvoor hij helemaal wil gaan: na de gewestelijke verkiezingen van volgend jaar de Brusselse regering leiden. Of hij erin zal slagen, zal de toekomst uitwijzen. Zoals de kaarten nu liggen, doet de ambitie hem recht op een muur afstevenen. Hoeveel jokers heeft hij veil?

Wordt hij het? Of wordt hij het niet? Het is dé vraag die men bij politieke interviews stellen moet, voor zover Brussel ter sprake komt, natuurlijk. Theo Francken is alvast een ‘believer’. “Het zou een goede zaak zijn. Hij is een sterke man, en die heeft Brussel nodig”, verklaarde hij afgelopen weekend in La Libre Belgique. Minister van Begroting Sophie Wilmès (MR) heeft het in L’Echo dan weer over zijn “politieke, financiële en bestuurlijke competenties”. En voor wie over de vraag zou twijfelen, want daar hadden we het nog niet over: wordt huidig minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) de toekomstige ministerpresident van het Brussels Gewest? Iets voorzichtiger, afgelopen maandag eveneens in La Libre was de Brusselse N-VAvoorman Johan van den Driessche. “Pas de commentaire”, antwoordt hij schijnbaar lachend. “Alles hangt af van de verdeling van de electorale kaarten.” De ambitie is er alleszins, daar maakt de geboren Luikenaar, die enkele jaren geleden naar Ukkel verhuisde, geen geheim van. Hij zou hiermee misschien niet het voorziene carrièrepad volgen (al jaren wordt hij getipt voor een ‘internationale functie’), maar politiek is dan ook geen exacte wetenschap.

8 maart 2018

Samusocial, een maat voor niets De olifant heeft een muis gebaard, zo omschreef Liesbet Dhaene (N-VA) het verslag en de aanbevelingen van de onderzoekscommissie naar de misbruiken bij de Brusselse daklozenvereniging Samusocial. Volgens haar blinkt het rapport uit in nietszeggendheid en worden slechts de zondebokken Yvan Mayeur en Peraïta (terecht) aangepakt, terwijl de politieke verantwoordelijken de dans ontspringen.

Ook de vrijblijvendheid van één en ander kan noch voor de N-VA noch voor het Vlaams Belang door de beugel. Zo hekelde Dominiek Lootens (Vlaams Belang) het feit dat aan Mayeur en co zal gevraagd worden om de onterecht geïnde zitpenningen terug te betalen.

Gevraagd, niet geëist. De Brusselse N-VA-fractie diende een amendement in om dat geld niet terug te vragen, maar terug te vorderen, desnoods via het gerecht, maar dat voorstel werd weggestemd.

Graaicultuur Een ander N-VA-amendement zette dan weer kwaad bloed bij het Vlaams Belang. Eén van de aanbevelingen van het rapport was namelijk om bij Samusocial geen zitpenningen meer toe te kennen. Dhaene (N-VA) diende

echter een amendement in waarbij binnen Samusocial wél weer zitpenningen zouden worden toegekend. Totaal onbegrijpelijk en wereldvreemd, zei Lootens, die er fijntjes aan toevoegde dat het bijzonder is dat het net de N-VA is die de aloude PS-graaicultuur blijkbaar opnieuw wil invoeren.

Bruxelles et les flamands Waar de V-partijen elkaar dan wel weer vonden, was in het verzet tegen een ordonnantie van DéFi-minister Gosuin over het ziekenvervoer in Brussel.

De Brusselse ordonnantie van niet-dringend ziekenvervoer is een copy-paste van deze van de Franse Gemeenschapscommissie en werd zonder overleg met Vlaanderen ingevoerd. Het resultaat: een tekst waarin geen enkele garantie is terug te vinden met betrekking tot de kennis van het Nederlands. En in de praktijk weten we wat dat wil zeggen: het wordt een eentalig Franse dienst, waarbij de Nederlandstalige patiënten de keuze hebben: Frans praten, of creperen!

Razzia Tijdens de gemeenteraad in Genk uitte Harrie de Witte (PVDA+) zijn verontwaardiging

Poulidor Als we de reacties uit zijn entourage, die in de Franstalige pers zijn gesprokkeld, mogen geloven, dan heeft hij echt zin in de functie. ‘Goesting’, om het met de woorden van zeurkous Gwendolyn te zeggen. Deels omdat hij beseft in welke deplorabele toestand Brussel zich bevindt. Maar deels ook omdat hij op de binnenlandse scène niet denderend veel opties heeft. Speculerend op een regering Michel II, zou hij gedoemd zijn nog maar eens de tweede viool te spelen. De rivaliteit tussen de clans Michel en Reynders doorklieft nu eenmaal de MR, wat gevolgen heeft. Eerder nummer één in Brussel worden dan op federaal niveau een Poulidor-rol spelen.

Er moet nog veel water door de Zenne stromen alvorens Reynders zijn eed zal afleggen aan het hoofd van een Brusselse regering. Niet alleen moeten de stemmen er zijn, ook en vooral de partners moeten gevonden worden. In deze fase houdt hij alle pistes open. Hij zou aan het praten zijn met mogelijke coalitiegenoten, maar in de pogingen de MR weer in een Brusselse meerderheid te loodsen, blijkt zijn persoon vooral een struikelblok te zijn.

Partners zoeken Misschien slaagt hij er wel in op een – wie weet – spectaculaire manier een mooie score neer te zetten, bij de potentiële partners valt de geslepen machiavellist niet echt in de smaak. Een tijdje geleden haalde hij het nieuws met de bewering dat de N-VA in een Brusselse regering best wel kon voor hem. De commotie die de uitspraak veroorzaakte, toont vooral het magnetisme van valse problemen aan. Zelfs met een absolute meerderheid van de N-VA aan Vlaamse kant (wat we nog willen zien), komt het niet tot een blokkering van de instellingen.

Dit is België, de plek waar sinds ‘het rampjaar 1830’, om het met de woorden van Gerard Knuvelder te zeggen, politiek-staatkundige ‘bricolage’ tot kunst is verheven.

In werkelijkheid situeert Reynders’ probleem zich aan Franstalige kant. “De MR van Reynders zal in Brussel slechts in staat zijn de dingen te doen bewegen als ze een absolute meerderheid haalt”, schrijft Drieu Godefridi (iemand uit de blauwe familie en onder meer oprichter van het Hayek-instituut in Brussel) in Le Vif. Bovendien, voegt hij er fijntjes aan toe, “Didier Reynders is de kampioen in het omzetten van electorale overwinningen in politieke nederlagen”. Touché. Er zullen meer witte konijnen tevoorschijn moeten worden getoverd, alvorens de (Brusselse) regering-Reynders I een feit is.

KNIN.

over wat hij noemde “de razzia op vluchtelingen zonder papieren”. Volgens De Witte worden bij de mensen die deze vluchtelingen opvangen regelmatig razzia’s gehouden, en dat kan niet volgens hem.

Burgemeester Wim Dries antwoordde: “Het is de bedoeling om de vluchtelingen wegwijs te maken in regularisatie of terugkeer. Het is geenszins onze prioriteit om bij gezinnen huiszoekingen te verrichten.”

Regenboogzebrapad In de jaren zestig demonstreerden uit onvrede over onrecht Dolle Mina’s en feministen overal in de wereld halfnaakt en met regenboogkleuren beschilderd, tegen de overheid.

Vandaag is het de overheid die met regenboogkleuren de islam wil bestrijden.

Homo’s en transgenders worden als speerpunten ingezet. Genk is nu een ‘holebi- en transgendervriendelijke stad’ waar moslims de plak zwaaien. De inhuldiging van het eerste regenboogzebrapad in Limburg is een feit.

Hasselt zal eerdaags volgen.

“Nog nooit meegemaakt!”

Deze verbazing komt uit de mond van Jos Millecam, die sedert april 1984 vanuit een wisselvallige oppositie als een Don Quichot vecht tegen de Damse CD&V-windmolens.

Wat gebeurde? Om enkele bestuursmandaten aan te duiden, waren een schorsing van de gemeenteraad en meerdere stemrondes nodig, waarbij partijgenoten opeens regelrecht tegenover elkaar stonden. Volgens burgemeester Joachim Coens een storm in een glas water, maar toch! Gemeenteraadsverkiezingen met een barst in de eensgezindheid?

In het naburige Maldegem was het nog erger.

Daar zorgde het schrappen van de plannen voor een vrachtwagensluis voor onenigheid.

De oppositie steunde de plaatselijke CD&V en zorgde voor een wisselmeerderheid ten koste van Groen. Politiek, een feest? Niet overal.

Te land, ter zee en...

Anke Van dermeersch noemt Antwerpen onveilig voor vrouwen

In de Westhoek is het laatste herdenkingsjaar betreffende 1914-‘18 ingezet. Drie maart 1918 betekende het begin van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Duitsland en Rusland ondertekenden voor het oostelijk front hun vredesverdrag, de Vrede van Brest-Litovk, waarbij de Russen zelfs een deel van hun grondgebied moesten afstaan aan de Duitsers.

Terwijl het plaatsen van duizenden beeldjes in de streek Ieper/Poperinge ongeveer afgerond moet zijn, zoekt men voor Waterfront zesduizend vrijwilligers die op 29 juni kniediep in het zeewater van de havengeul in Zeebrugge tot Oostende, over een lengte van 21 kilometer, een menselijke ketting zullen vormen. Per twee houden ze dan een bootje met een “bootschap” vast.

Het schouwen van grenspalen tussen Vlaanderen en Nederland Grenspalen en grensstenen tussen België en Nederland moeten geregeld geschouwd worden. Dat gebeurt door de leden van de grenscommissies die bestaan uit vertegenwoordigers van de provincies Antwerpen (Vlaanderen) en Noord-Brabant (Nederland).

Als vanouds komen ook afgevaardigden van het Belgische en Nederlandse Kadaster opdagen. Een dagje vrij voor hen.

De gemeentebesturen van Woensdrecht, Essen, Kalmthout, Kapellen, Stabroek en de districtsraad Berendrecht-Zandvliet-Lillo waren tijdens de jongste schouwing eind februari, meestal door hun (district)burgemeester, vertegenwoordigd.

Een gelegenheid om via officiële foto’s, ter beschikking gesteld door de organiserende Noord-Brabantse gemeente Woensdrecht, in de kijker te komen. Vroeger was dat enkel een “pleziertje” voor wat ambtenaren van voor en achter de grens. Die maakten van de gelegenheid gebruik om aan borreltjes te nippen in cafeetjes langs de “meet”.

Verenigd Koninkrijk der Nederlanden De grenspalenschouwing is een voortvloeisel uit de tijd van de scheiding van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Zij werd ingesteld bij de Conventie van Maastricht van 8 augustus 1843.

Die conventie stelde de rijksgrens vast tussen wat toen Nederland en België werd

genoemd en nu Vlaanderen en Nederland heet. Hierbij werd de “meet” ook kadastraal vastgelegd en werden ter herkenning in het landschap grenspalen en grensstenen geplaatst. Voor de instandhouding en het onderhoud van de grenspalen werden grenscommissies ingesteld. In het reglement van 28 juni 1847 voor het onderhoud en de instandhouding van de grenspalen, geplaatst op de grens tussen België en Nederland, staat dat de grensgemeenten elk jaar de grenspalen moeten controleren om na te gaan of zij nog in goede staat zijn. Of gestolen werden, zoals weleens gebeurde.

De afgelopen maanden zijn van gemeentewege de 24 grenspalen en circa 40 grensstenen geschouwd die deel uitmaken van het grondgebied van de stad Antwerpen (hoofdzakelijk Berendrecht, Zandvliet) of Putte en het aangrenzende gebied in NoordBrabant en Zeeland. Daar werd verslag van gemaakt in ambtelijk Nederlands. De afgevaardigden kwamen bijeen in de raadzaal van het gemeentehuis van Woensdrecht. In de namiddag werden een drietal grenspaallo-

caties bezocht. Die locaties bevonden zich in Kalmthout, Essen en op een punt bij een café waar je zowel Stabroek, Kapellen als Putte kunt zien. Cafés hebben altijd een rol gespeeld in het leven van de grenspalen. Zij werden merkwaardig genoeg in hun omgeving geplaatst. Er staat evenwel ook een merkwaardig exemplaar in het Groot Buitenschor op de grens van Zandvliet en Reimerswaal.

Hij bewijst dat Antwerpen aan Zeeland grenst. Op de dijk, van waaruit men een mooi zicht heeft op de beruchte Bocht van Bath, staat ook een houten exemplaar, klaarblijkelijk gemaakt door een amateurbeeldhouwer met orangistische afkomst. Hij protesteerde alleszins tegen de scheiding die met zich bracht dat het koninkrijk van Willem I niet uitgroeide tot (economisch gezien) de machtigste staat van Europa met de belangrijkste havens. Beste bewijs is dat vlakbij die genoemde palen de grootste vestiging van de chemiereus BASF buiten Duitsland ligt.

Hoe dan ook, het schouwen is een plezante bedoening geworden, met hier en daar een verbroederingsscène. En een gezamenlijke ondertekening in het gemeentehuis van Woensdrecht dat op het grondgebied van Hoogerheide ligt. Waarna toch weer borreltjes werden gedronken.

Pagadder

Onze naaste buren

8 maart 2018

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Narcostaat U ambieert een goedbetaalde loopbaan met veel vrije tijd? Word crimineel en migreer naar Nederland.

Vijf jaar geleden werd de Nederlandse politie gereorganiseerd. Vijfentwintig regiokorpsen moesten samensmelten tot één landelijke organisatie. Gevolg: chaos, bureaucratie en competentiestrijd. Vooral kleine en grote leidinggevenden waren maar in één ding geïnteresseerd: rivalen in de nieuwe organisatie een dolk in de rug steken.

De Nederlandse politie die al de naam had uit mietjes te bestaan, was helemaal van slag omdat overal bazen en bazinnetjes elkaar de tent uit vochten. Alleen de gewone politiemensen probeerden nog loyaal op het werkterrein boeven te vangen. Al in 2015 verscheen het boek “De gekooide recherche” van een ex-rechercheur die de problemen aankaartte en meldde dat de georganiseerde misdaad meer en meer vrij spel kreeg. De minister van Justitie liet een en ander onderzoeken en het rapport “Handelen naar waarheid” bevestigde dat het scheef liep bij de politie. Hier ook waren de sleutelwoorden bureaucratie, incompetentie, gebrekkige leiding, onvoldoende uitrusting.

20 procent van de misdaden wordt aangegeven Twee weken geleden verscheen het meest recente rapport.

Deze keer is het opgesteld door de Nederlandse Politiebond en draagt de titel “Noodkreet recherche”. In tegenstelling tot vroegere dikke rapporten met sociologen- en criminologenjar-

gon - in het genre “enerzijds” en “anderzijds” - telt dit werkstuk nauwelijks 18 pagina’s. Het is in gewoon Nederlands geschreven en is de neerslag van gesprekken met 400 rechercheurs die met hun voeten in de klei staan. De besluiten zijn ontluisterend. Vroeger was het al niet te best, maar zeker de laatste vijf jaar is Nederland een aards paradijs voor criminelen. Sommige politici beweren met een ernstig gezicht dat Nederland nooit zo veilig was omdat het aantal aangiftes daalt. De politiemensen zeggen dat alleen de aangiftebereidheid jaar na jaar daalt.

Nauwelijks twintig procent van alle slachtoffers doet nog aangifte. Ofwel is er niemand aanwezig bij de politie, ofwel moet die aangifte digitaal gedaan worden wat zeker voor oudere slachtoffers niet even gemakkelijk is, ofwel zijn er telefonisch nog tien wachtenden en geeft men het op. Vooral de misdrijven tegen bejaarde mensen zitten sterk in de lift met fraude, geweld en cybercriminaliteit zoals internetoplichting en phishing.

Aards paradijs De politiek heeft wel de politie gevraagd tegen zogenaamde kleine criminaliteit op te treden. Daar wordt vooral papier aan verspild, zodat de Nederlandse ziekte lekker woekert: overleggen en veel vergaderen.

Het gevolg is ook dat de grote criminaliteit steeds meer onder de radar verdwijnt. Drugs zijn al een tijd het nieuwe goud en Nederland is feitelijk een narcostaat geworden. Recher-

cheurs zien overal hoe aanvankelijk kleine criminelen op een paar jaar tijd rijk worden en hun geld investeren in de horeca en immobiliën. Tezelfdertijd corrumperen ze advocaten, notarissen en lokale politici. Rechercheurs zien dagelijks dat in Nederland een parallelle economie bestaat waartegen niet opgetreden wordt. Boeven generen zich niet langer om vetes gewapenderhand uit te vechten. Sterven daarbij jaarlijks wat omstaanders, dan is het maar zo. Liquidaties worden geregeld uitgevoerd door jong allochtoon uitschot dat zich op die manier naar boven werkt. In Rotterdam vermoordde een commando van drie 17-jarigen voor een paar duizend euro twee rivalen van een lokale drugsbaron. Allochtonen (vooral Antillianen, Marokkanen, Albanezen en Turken) vormen een groot deel van de georganiseerde bendes. Door hun etnische samenstelling is infiltratie alleen maar mogelijk door andere allochtonen, die nauwelijks te rekruteren zijn gezien de haat tegen Nederland waarmee ze dikwijls opgevoed worden. Feitelijk zijn er op dit ogenblik 2.000 rechercheurs te weinig, maar die leid je niet op in één week. Maar zelfs de noodzakelijke 20 miljoen om iedere politieman deugdelijk digitaal te scholen is er niet. En nog een puntje: de media sympathiseren met allochtoon geboefte, want slachtoffer van “racisme”. Zelden of nooit hoor je iets in de media over de dagelijkse politiestrijd tegen criminaliteit, maar iedere niet-zachtzinnige arrestatie van een gekleurde medemens wordt dagenlang uitgesponnen.

Willem de Prater

Het circulatieplan is kassa-kassa Op acht maanden tijd, van mei tot december 2017, hebben de camera’s aan de knips en in het voetgangersgebied meer dan zevenenzeventigduizend overtredingen geregistreerd. Goed voor vier miljoen driehonderdduizend euro aan GAS-boetes.

De stadskas wordt flink gespijsd door het circulatieplan. Let wel, dat zijn geen verkeersboetes of parkeerretributies. Het zijn enkel en alleen de boetes om door een knip te rijden (te herkennen aan de kunstige rode strepen op het asfalt) of het autovrije gebied in te rijden zonder de juiste vergunning.

Hoe is het mogelijk dat elke dag opnieuw meer dan vierhonderd chauffeurs een boete aan hun been hebben? Enkele voorbeelden: een groep mindervaliden bezocht het Huis van Alijn (het vroegere museum voor volkskunde).

Het museum ligt aan de Kraanlei, sinds april deel van het voetgangersgebied. Vanzelfsprekend hadden de organisatoren op voorhand de nodige vergunningen aangevraagd en die, met behulp van het personeel van het museum, ook gekregen. Zij waren stomverbaasd toen na hun bezoek drie boetes in hun bus vielen.

De reden: ze waren met hun busje door de verkeerde ‘poort’ het voetgangersgebied in gereden. Let wel, noch het mobiliteitsbedrijf, noch het personeel van het museum hadden hen daarvoor gewaarschuwd. Ook zij wisten duidelijk niet hoe de vork aan de steel zit.

Heel wat chauffeurs die een vergunning hebben voor (een deel) van het voetgangersgebied zien bij de ‘knips’ een bordje staan: “uitgezonderd vergunninghouders” en rijden erdoor. Fout, dat is vijfenvijftig euro! Niemand mag door de knips, behalve een hele reeks uitzonderingen, maar mensen met een vergunning voor het vlakbij gelegen voetgangersge-

bied zijn daar niet bij. Natuurlijk heb je ook mensen die zich vastrijden, niet geraken waar ze naartoe willen, en het er maar op wagen hun gps te volgen en voorbij de knip rijden. De camera flitst ongenadig. Volgens onze schepen moeten ze de verkeersborden maar lezen. Veel succes daarmee, lieve bezoekers. In Gent is er geen gebrek aan verkeersborden, maar duidelijke wegwijzers die aangeven hoe je van de ene kant van het centrum naar de andere geraakt zonder daarbij een boete op te lopen, die zijn er niet. Ze waren wel gepland. Toen de schepen destijds zijn circulatieplan voorstelde, was er een hele presentatie bij over de nieuwe signalisatie die vanop de Ring de juiste weg naar de verschillende stadssectoren zou wijzen. Bijna een jaar na het invoeren van dat circulatieplan moet de eerste van die wegwijzers nog gezet worden. Waarom? Dat moet u aan het schepencollege vragen. Automobilisten de weg wijzen is duidelijk geen prioriteit.

Geen haast. Ondertussen stroomt het boetegeld binnen, een tolgeld voor wie zo vermetel is het Gentse centrum met de wagen binnen te rijden.

Asociaal parkeerbeleid UZGent De parkeerproblemen in het Gentse Universitair Ziekenhuis zijn hallucinant. Op weekdagen is het er moeizaam zoeken naar een plaatsje. Toch krijgt het ziekenhuis van de stad Gent geen toelating om de parking uit te breiden. Zelfs extra parkeerplaatsen voor personeel wil schepen Watteeuw niet. Het parkeer-

tarief werd opgetrokken in de hoop het aantal auto’s te verminderen. Dat heeft niet geholpen (natuurlijk niet). Voor drie uur parkeren, betaal je vijf euro. Wie er langer dan drie uur staat, moet tien euro betalen. Ouders van een zwaar ziek kind en die bij dat kind willen zijn, betalen élke dag die tien euro. Hetzelfde geldt voor partners van patiënten of voor kinderen die hun moeder of vader bezoeken. Pas wanneer de patiënt langer dan een maand is opgenomen, krijgt die één abonnement aan verminderd tarief!

Schepen Watteeuw wijst naar de files aan het rondpunt vlakbij het UZ. Volgens zijn gekende theorie trekken parkeerplaatsen auto’s aan; meer parkeerplaatsen is gelijk aan meer auto’s.

Daarbij overdrijft hij de verkeersproblemen. Hij beweert dat het verkeer in de omgeving van het UZ zo goed als stilstaat, dus is het onverantwoord parkeerplaatsen bij te maken.

Aandacht voor de Waalse talen Tien Waalse gemeenten investeren extra in het promoten van de Waalse talen. Dat gebeurt op initiatief van Franstalig minister van Cultuur Alda Greoli (cdH). De regionale talen in Wallonië zijn immers met uitsterven bedreigd. Slechts 10 procent van de bevolking bezuiden de taalgrens spreekt ze nog.

Wat hebben Charleroi, Durbuy, Luik, Hoei, Namen, Gerpinnes, Malmédy, Sivry-Rance, Gesves en Blegny gemeen? Het zijn de tien Waalse steden en gemeenten die het gebruik van de Waalse talen opnieuw een impuls willen geven. Zo zullen webstekken van gemeenten zowel in het Frans als in een Waalse taal beschikbaar zijn. Straatnaamborden zullen naast het Frans ook een regionale variant krijgen. In bibliotheken komt een afdeling met aandacht voor de Waalse talen.

De term ‘taal’ is op zijn plaats, want het Waals, Gaumais, Picardisch of Champenois zijn geen dialecten, maar echte talen die de voorbij tweehonderd jaar door het Frans zijn weggedrukt. Men vergeet vaak dat het in Vlaanderen indertijd zo gehate ‘signum’ een Waalse variant heeft gekend. Wie indertijd op Vlaamse colleges op de speelplaats een Vlaams dialect sprak kreeg een ‘signum’. Meestal ging het om een rol papier waarop leerlingen hun naam moesten schrijven als ze betrapt werden op het spreken van hun moedertaal of dialect. Vervol-

gens probeerden ze het door te geven aan een medeleerling, die zij op hun beurt betrapten. Wie op het eind van de speeltijd, de dag of de maand, het signum in handen had, werd gestraft, soms met een geldboete. In Waalse scholen werd deze praktijk ingevoerd om het gebruik van het Waals tegen te gaan. Bezuiden de taalgrens is de verfransing veel beter geslaagd.

De Franstalige minister van Cultuur Alda Greoli wil dat Waalse patrimonium nu dus herwaarderen. Ze kreeg daarbij de steun van Michel Francard, professor aan de UCL en specialist van de Waalse regionale talen. In La Libre Belgique werd vorige vrijdag uitgebreid ingezoomd op het initiatief. De tijd is voorbij dat men het spreken van Waals en aanverwanten als achterlijk beschouwt. Vaak wordt vergeten dat op de RTBF televisie en radio - nog lange tijd programma’s in de Waalse taal werden gepresenteerd.

Ducasse In 1920 sprak ongeveer 80 procent van de inwoners van Wallonië nog een Waalse taal. Ondertussen is dat gedaald tot 10 procent. Bepaalde talen worden nog slechts door enkele honderden mensen gesproken, zoals het Champenois (in de streek ten westen van de Ardennen, bij de Franse grens) en het Gaumais (Virton).

Zij zijn met uitsterven bedreigd. Het Waals leeft nog sterk in het Luikse. En het Picardisch blijft overleven in het westen

Dat er files zijn aan de ingang van het UZ klopt. Die zijn er gekomen na de aanleg van de nieuwe ingang. Binnenrijdende bestuurders moeten wachten aan de slagbomen om een ticketje te nemen. Dat veroorzaakt een rij wachtende auto’s tot op het rond punt.

Deze maand wordt het parkeerreglement van de stad Gent nog aangescherpt voor de “Zuidelijke Mozaïek”, een gebied dat van Drongen tot Zwijnaarde loopt. In dat gebied kan de stad Gent vanaf nu alle aanvragen van bedrijven of instellingen voor parkeerplaatsen weigeren als ze oordeelt dat er daardoor meer verkeer in de omgeving zal zijn. UZGent ligt in dat gebied. De wijziging van het parkeerreglement betekent dat elke uitbreiding van de parking van het UZ uitgesloten is. Een asociale maatregel die mensen treft die al in de miserie zitten, met dank aan het groen-rood-blauwe stadsbestuur.

Mathildis

Li bia bouquet van de provincie Henegouwen. Er zijn trouwens grotere verschillen tussen de talen dan men denkt. Het woord ‘ducasse’ voor kermis is typisch Picardisch. In die taal vind je veel woorden met een Angelsaksische oorsprong. Zoals ‘kè’, wat dragen betekent en afstamt van het Engelse ‘carry’.

Het initiatief van de Franse Gemeenschapsregering krijgt veel lof, en de steden en gemeenten die de regionale talen willen promoten reageren positief, maar de vraag is tot welk resultaat dit zal leiden. In een interview met La Libre Belgique ontkent Michel Francard dat het om een achterhoedegevecht gaat. Hij haalt er cijfers bij. Regionale talen worden in Wallonië nog altijd door zo’n 300.000 mensen gesproken. Dat zijn er meer dan in Corsica en Bretagne, hoewel de Corsicanen en de Bretoenen ook een sterke regionaal-linguïstische reflex hebben. Hij wijst ook op ‘la Fête aux langues de Wallonie’ dat al drie jaar bestaat en in mei opnieuw plaatsvindt.

Opvallend in heel de discussie is dat men het enkel over de ‘Romaanse talen’ in Wallonië heeft. Er is geen aandacht voor het Vlaamse dialect dat in Moeskroen wordt gesproken, of het Brabants in Edingen. En dan hebben we het nog niet over het Letzeburgs dat misschien wel de meest levende taal op Waals grondgebied is. Zeker in de streek rond Aarlen is het Letzeburgs nog sterk ingeburgerd. Eenvoudigweg omdat het Groothertogdom Luxemburg bij de deur ligt.

Picard

8

De wereld rond

8 maart 2018

Diplomatieke valies

Xi’s ‘grote sprong voorwaarts’ Met de toegenomen macht van de Chinese leider Xi Jinping krijgt Mao plots concurrentie op autoritair vlak. Doorheen de jaren trok Xi Jinping de macht naar zich toe, en inmiddels kan hij onbeperkt aanblijven. En dat is nieuws dat onze belangstelling verdient. Want de lijn die China nu al volgt, zal als gevolg van die machtsconcentratie nog resoluter worden voortgezet.

En zeggen dat toen Xi aan de macht kwam, hij de reputatie had een kleurloze apparatsjik te zijn. Veel verwachtingen werden er in hem niet gesteld. Een misrekening, zo blijkt. Al tijdens zijn eerste ambtsperiode werd duidelijk dat hij steeds meer macht naar zich toe wou trekken, en daar ook in slaagde. Hij reeg de ene functie aan de andere, met als gevolg dat hij vandaag de titels draagt van president en secretaris-generaal, en nog een dozijn functies. Hij ontwikkelde zich tot een meesterstrateeg die het laken systematisch naar zich toe trekt. Of het nu de strijd tegen corruptie betreft of de hervorming van het leger, steeds speelde een hoger doel: de partij, of beter, hijzelf.

‘Bad for a greater good’, heet zoiets in de cultserie House of Cards. Tegen de achtergrond van precedenten is het recentste hoofdstuk van het verhaal zonder meer een sterktebod. Alleen is er ook een zwaktebod.

Schuldenberg wegwerken Er bestaan verschillende manieren om de Chinese economie te beoordelen. Sommige parameters naast mekaar plaatsen, levert een spectaculair beeld op. China is het belangrijkste exportland ter wereld (goed voor 13 procent van het wereldtotaal), sinds enkele jaren ook overtuigend de tweede grootste economie ter wereld en de thuisbasis van ruim 10 procent van de top 100 van meest waardevolle bedrijven. Dan hebben we het nog niet over de rist miljardairs, een categorie waarin men meer vrouwen dan mannen aantreft.

Er is echter een grote keerzijde. Mooie cijfers kunnen niet verdoezelen dat een grote ongelijkheid als een tijdbom onder de samenleving tikt. Het land kampt ook met een gigantisch vergrijzingsprobleem - een rechtstreeks gevolg van de eenkindpolitiek, destijds door grote roerganger Mao ingesteld. Het land

kent een economische groei die westerse landen doet duizelen, maar heeft die precies omwille van die sociale moeilijkheden ook nodig. Wil men het Wirtschaftswunder bestendigen, dan is een ingrijpende omwenteling nodig. Precies dat is de grootste uitdaging voor Xi, en tegelijk zijn zwaktebod. De gigantische staatsbedrijven, die enkel overleven dankzij ruime overheidssteun (de overheidsschuld schommelt volgens deskundigen rond 300 procent van het bbp), zijn molenstenen voor de Chinese economie. Bovendien moet die goedkope arbeidskracht resoluter omgetoverd worden tot een heuse consument, een obligate ontwikkeling om de grote afhankelijkheid van de uitvoer te overstijgen. De wens is de vader van de gedachte. Ziedaar waar de sterke man voor staat.

Met de machtsbestendiging van Xi wordt de mythe doorprikt dat een stijgende welvaart steevast de democratisering in de hand werkt. Niet dus. Voor Peking is de economie razend belangrijk, maar enkel als instrument om het nationaal belang te dienen. Zeker niet als hefboom om een politiek systeem naar westers model te creëren. Veertig jaar na de ‘hervorming en opening’ van de Chinese economie, trapt deze Mao 2.0 op de rem als het gaat om liberalisering. Met de opmars van Xi is de mythe van Fukuyama (The End of History, herinner u) verder dan ooit verwijderd.

Verzwakt Westen Het doel heiligt de middelen, en dat doel is overduidelijk.

Meer nog, het is het meest transparante onderdeel van de Chinese buitenlandse politiek. Waar het om draait, is de macht van het land op het internationale schaakbord vergroten. Een zo groot mogelijke economische slagkracht draagt daartoe bij.

Net als het militaire apparaat, dat nog maar net extra middelen

gekregen heeft. Niet toevallig ging de marine de laatste jaren met het leeuwendeel van de steun aan de haal. Want via de zeemacht moet de Chinese dominantie bewerkstelligd worden. Via concentrische cirkels in Azië moeten steeds grotere delen van de Stille Oceaan ingepalmd worden. Nooit eerder sinds de Tweede Wereldoorlog werd de Amerikaanse aanwezigheid in de regio zo openlijk op de proef gesteld, hoort men wel zeggen. Terecht. Koppel deze vaststelling aan de machtsconcentratie rond Xi - wat wellicht een resoluter optreden zal bevorderen - en de terughoudendheid van Trump en co, en je krijgt zicht op de onzekere bouwstenen van morgen. Om het met de woorden van de illustere voorganger van Donald te zeggen (een échte acteur dan wel): “You ain’t seen nothing yet.”

‘Hunnenrede’ En dan krijg je een verweesd Europa, nog steeds gelovend in mythes die als zeepbellen uit elkaar spatten. Sommigen dachten dat als gevolg van Amerikaans isolationisme China precies de sterkhouder van het globaal systeem zou worden.

Vandaag moet de ontslagnemende Duitse minister van Buitenlandse Zaken Sigmar Gabriel vaststellen dat “ze een Chinese stempel op de wereld willen drukken”. En: “De Chinezen streven naar een globaal systeem, maar niet een zoals wij het zien.” Niet onbelangrijk is dat China uitgegroeid is tot de belangrijkste handelspartner van Duitsland. Systematisch trachten de Chinezen belangrijke Duitse bedrijven op te kopen, niet zelden met succes.Ooit omschreef Sovjetleider Brezjnev de Chinezen als “één miljard gele rotzakken”. Onlangs moest het Duitse Daimler zich openlijk verontschuldigen omdat het een quote van de dalai lama op de webstek had geplaatst. De beruchte ‘Hunnenrede’ van de laatste Duitse keizer, waarin Wilhelm naar aanleiding van de Bokseroorlog stelde dat geen Chinees het nog zou wagen een Duitser scheef aan te kijken, is amper één eeuw oud. Vandaag stelt Duitsland zich nederig op voor het land waarnaar de helft van de uitgevoerde BMW’s vertrekt. ‘t Kan verkeren.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Italiaanse revolte Zelfs op basis van voorlopige resultaten is nu al duidelijk dat de Vijfsterrenpartij M5S met 32 procent de grootste wordt, groter dan alle centrumpartijen samen. De alliantie van Lega – de opvolgpartij van de vroegere Lega Nord – met Berlusconi’s Forza Italia en met de kleine nationalistische partij Fratelli d’Italia, haalt ongeveer 37 procent van de stemmen.

Een groot succes, maar niet genoeg voor een meerderheid in het parlement. Met het Italiaanse systeem van zetelverdeling is daar 40 procent voor nodig. Mathematisch zouden de rechtse alliantie en M5S een ruime meerderheid hebben en samen een regering kunnen vormen. Maar inhoudelijk zou dat vooral voor M5S een gigantisch probleem worden. Zij heeft altijd verkondigd dat zij nooit aan coalities zal deelnemen en zij heeft ook een sterke linkervleugel, die samenwerking met Berlusconi en de Lega waarschijnlijk niet zal pikken. De linkse Partito Democratico van de “Italiaanse Obama” Matteo Renzi haalde in 2014 nog 41 procent van de stemmen, nu minder dan 20.

Racisme bij YouTube Volgens Arne Wilberg, die jarenlang verantwoordelijk was voor het aanwerven van werknemers bij YouTube, kreeg hij in 2016 en 2017 bevel voor technische functies geen blanken of Aziaten meer aan te nemen. Ze mogen zelfs niet meer de kans krijgen te solliciteren, ook niet als ze schitterende diploma’s en referenties hebben. Het woord “Aziaten” wordt in deze context meestal gebruikt om enkel Oost-Aziaten aan te duiden, zoals Japanners, Chinezen en Koreanen, die meestal hard en gedisciplineerd werken en zeer intelligent zijn. Bij IQ-tests scoren zij gemiddeld zelfs iets hoger dan blanken uit Europa en de VS – tja, ik kan het ook niet helpen - en daarom zijn zij oververtegenwoordigd in studie- en bedrijfstakken die gebaseerd zijn op informatica en exacte wetenschappen. Het zou ons verbazen als YouTube bijvoorbeeld ook Pakistaanse moslims zou discrimineren. Hier zien we de “positieve discriminatie” in rauwe vorm: een systeem om ijverige, goed opgeleide en verstandige werknemers te benadelen. Wie sollicitanten eerlijk en “niet-racistisch” wil beoordelen, moet dat gewoon eerlijk doen, op basis van toelatingsproeven, IQ-tests en diploma’s. Niet op basis van afkomst, geslacht, religie of huidskleur.

Kim Poet-un Terwijl Obama acht jaar lang de Ameri-

kaanse strijdkrachten heeft ingekrompen, terwijl hij utopische pleidooien hield voor een kernwapenvrije wereld, heeft Poetin zijn militaire macht voortdurend verder uitgebouwd en gemoderniseerd. Onlangs heeft hij in een toespraak zes nieuwe “superwapens” voorgesteld, waaronder een nucleaire torpedo, een “onoverwinnelijke” kruisraket en een nieuwe intercontinentale raket met meerdere kernkoppen die afzonderlijke doelen kunnen treffen.

Helemaal in de stijl van Kim Jong-un vertoonde hij daarbij een propagandafilmpje waarop men acht van die kernkoppen op de westkust van Florida zag neerduiken. De kustlijn was duidelijk herkenbaar, vooral de baai waarrond de steden Tampa, Clearwater en Saint Petersburg liggen. Geen vergissing mogelijk. Maar een woordvoerder van de Russische regering ontkende achteraf glashard dat het doelwit op dat filmpje Florida was. Terwijl iedereen dat met eigen ogen kan zien. Maar sommigen zijn zo in de ban van Poetin, dat ze nog eerder hem zullen geloven dan hun eigen ogen. En na zo’n provocatie kunnen de Russen dan weer jammeren dat zij de onschuldige slachtoffers zijn van negatieve beeldvorming in het Westen…

DDR bij Scotland Yard?

“De islam heeft er niets mee te maken.”

Overal in de westerse wereld gebruiken de autoriteiten deze leugen om islamitische terreuraanslagen te camoufleren als daden van waanzinnigen. In Groot-Brittannië komt daar nog een systematische leugen bij: de bewering dat “islamisme” en “rechts extremisme” twee even gevaarlijke verschijnselen zijn, twee kanten van dezelfde medaille. De absurditeit daarvan is duidelijk: de eerste groep omvat terroristen die alleen al in Europa honderden mensen hebben vermoord, in de tweede groep zitten mensen die daarop kritiek hebben geleverd, in publicaties, op YouTube, Facebook of Twitter. Een recent voorbeeld van die gevaarlijke gelijkschakeling tussen terreur en legitieme kritiek kwam van Mark Rowley van Scotland Yard, één van de hoogst geplaatste terreurbestrijders van het land. Hij meent dat de kinderen van pedofielen, islamitische terroristen en haatpredikers aan het ouderlijk gezag onttrokken moeten worden. Een logische maatregel.

Maar Groot-Brittannië kennende, en rekening houdend met Rowley’s formule “islamisme = rechts extremisme”, vrezen we dat zo’n maatregel nooit zal ingezet worden tegen moslims, maar heel dikwijls tegen rechtse dissidenten.

Net als vroeger in de DDR.

“Territoriale integriteit” In zijn lezersbrief in het vorige Pallieterke keert pater Daniël zich tegen de Koerden.

Zij “schenden de territoriale integriteit” van Syrië. Natuurlijk. Net zoals de Catalanen en de Basken de “territoriale integriteit” van de Spaanse eenheidsstaat bedreigen. Net zoals alle onafhankelijkheidsbewegingen, inclusief de Vlaamse, de Schotse en de Ierse, zich tegen de “integriteit” van een bestaande staat keren.

Wat heeft dit nog te maken met de verdediging van de christenen? Dat is onverdunde, openlijke propaganda voor het Assad-regime. Zijn beweringen over het “eendrachtige” Syrische volk, dat als één man achter zijn geliefde Leider staat – waar hebben we dat nog gehoord? zijn van hetzelfde leugenachtige kaliber. Net als Libanon, Irak, Afghanistan, ex-Joegoslavië en de vroegere USSR is Syrië geen natiestaat, maar een lappendeken van verschillende etnische en religieuze groepen die elkaar haten en voortdurend naar het leven staan. Dictators als Stalin, Tito, Breznjev, Saddam en Assad kunnen door massale terreur en onderdrukking enige tijd het deksel op de ketel houden. Tot de druk te groot wordt en de ketel explodeert. Dan breekt een burgeroorlog uit, of scheuren minderheidsvolkeren zich af, en dan is het plots allemaal de schuld van “buitenlanders” en separatisten die de “territoriale integriteit” bedreigen.

Libanese leugen De macht van de christenen in Libanon werd vernietigd door de Palestijnen, Hezbollah, Amal, een aantal soennitische groepen en het Syrische leger van Assad senior. Of denkt

iemand echt dat de Assads “voor de christenen” zijn? De Syrische troepen vertrokken in 2005, maar sindsdien wordt Libanon gecontroleerd door Hezbollah. Dat geldt niet alleen voor de gebieden waar Hezbollah traditioneel sterk stond, zoals Zuid-Libanon en de Beekavallei, maar voor heel het land. Hezbollah is militair gezien veel en veel sterker dan het kleine, ouderwetse en slecht bewapende Libanese regeringsleger.

Dat leger staat de facto ook onder controle van Hezbollah, want de Libanese regering is met handen en voeten gebonden aan Hezbollah. Staar u niet blind op het feit dat president Michel Aoun een christen is. Hij heeft niets in de pap te brokken. Hij kan slechts overleven bij de gratie van Hezbollah en zijn machtige bondgenoten Iran en Syrië. Als hij morgen ongehoorzaam is aan zijn meesters, wordt hij overmorgen afgezet of vermoord. Zoals met zoveel Libanese politici al is gebeurd. Deze achtergrondinformatie is essentieel om de huidige leugens over de Syrische burgeroorlog te doorprikken. Als pater Daniël in zijn vele artikels en interviews beweert dat hij vanuit zijn klooster Mar Yacub “tienduizenden” terroristen vanuit Libanon Syrië zag binnenmarcheren, dan liegt hij. Dat is fysiek onmogelijk. Mar Yacub ligt inderdaad aan de grens met Libanon. Er zouden eventueel enkele tientallen soennitische terroristen vanuit Libanon naar Syrië kunnen sluipen, door de Beekavallei en dan over de streng bewaakte grens. Maar zeker geen tienduizenden. Als pater Daniël liegt over zo’n eenvoudig te controleren feit, hoe geloofwaardig zijn dan zijn andere beweringen?

DE MEMOIRES VAN JEAN-MARIE LE PEN Nog voor het in de boekhandel lag, was er heel wat te doen over het eerste deel van de memoires van Front National-oprichter Jean-Marie Le Pen. Hoewel over de man al heel wat verschenen is, bevat het boek ook nieuwe inzichten. Maar er zijn ook veel zekerheden: Le Pen blijft een fan van Philippe Pétain en een antigaullist. “Een lelijke man”, schrijft hij over Charles de Gaulle.

“Zijn gezicht was onherkenbaar. Het was verschrikkelijk.”

Jean-Marie Le Pen is pas veertien jaar als hij tijdens de Tweede Wereldoorlog op het strand van het Bretoense Saint-Gildas-deRhuys staat. Samen met zijn moeder, die het lijk van vader Le Pen moet identificeren. De man was met zijn vissersboot op een Duitse mijn gevaren. Het was een schok die de jonge Le Pen moeilijk heeft verwerkt. Meteen verklaart het ook zijn fascinatie voor boten en de zee. In het eerste deel van zijn memoires (tot 1972, de oprichting van het Front National) die bij een kleine rechts-katholieke uitgeverij verschenen zijn (Jean-Marie Le Pen. Fils de la Nation. Mémoires, Muller, 450 blz.), besteedt Le Pen veel aandacht aan zijn jeugd in Bretagne met beschrijvingen van het leven in de arme kuststadjes.

Het is aan het einde van de oorlog, in zijn geboortestreek, dat Le Pen het geloof verliest. In 1944 is hij zestien jaar en op de katholieke school waar hij zit, aanvaardt hij moeilijk het gezag van de leraars. Om hem te pesten, zegt één van de paters dat hij naar huis moet, want “zijn moeder was overleden”. Le Pen spurt met zijn fiets naar huis, waar hij merkt dat zijn moeder gewoon aan het werk is in de keuken. Le Pen zal dat nooit vergeten.

Bijna in het communistisch verzet Over zijn politieke overtuiging die zich tijdens de oorlog

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE vormt, is Le Pen duidelijk: hij is een Franse nationalist, maar geen verzetsstrijder of aanhanger van de collaboratie. Op een bepaald moment overweegt hij lid te worden van een communistische verzetsbeweging, maar hij besluit het niet te doen. Wel heeft hij een afschuw van de epuratie na de bevrijding.

Philippe Pétain, die aan het hoofd stond van de collaborerende Vichy-regering, is voor de latere FN-oprichter wel een held, want de oude maarschalk heeft Frankrijk voor groter onheil behoed. Het was een gelijkaardig betoog in het tijdschrift Rivarol in 2015 dat ertoe leidde dat Le Pen opzijgeschoven werd in de eigen partij. Maar voor Le Pen was “de regering-Pétain legaal en legitiem. De voorwaarden van de wapenstilstand waren draconisch, maar de maarschalk heeft ervoor gezorgd dat 40 miljoen Fransen konden overleven. (…) We kunnen achteraf discussiëren over de fouten en de excessen van de collaboratie, maar dan moeten we de fouten en excessen van iedereen onderzoeken. (…) Frankrijk had nood aan een schild tegen de Duitsers.

Dat was Pétain. Het zwaard was De Gaulle. De meerderheid van de Fransen dacht op die manier.”

De lelijke de Gaulle Zoals bekend is Le Pen altijd zeer kritisch geweest voor de Fransen in Londen. Een standpunt dat hij ook duidelijk in zijn memoires vertolkt. Ten eerste was het voor Charles de Gaulle en de zijnen veel gemakkelijker om vanuit Londen het verzet te leiden dan in Frankrijk zelf. Ten tweede was het zo dat de gaullisten eerder tegen Vichy streden dan tegen Berlijn. “Er werd meer haat geventileerd tegen Pétain dan tegen Hitler. Ik stond er versteld van.” Le Pen schrijft dat hij de Gaulle voor het eerst zag bij een bezoek aan Bretagne in de zomer van 1945. “Hij was lelijk en kwam tijdens zijn toespraak niet verder dan wat banali-

SUFFRAGETTES EN STEMRECHT In 2018 is het honderd jaar geleden dat vrouwen stemrecht verwierven in het Verenigd Koninkrijk. Naar aanleiding van deze verjaardag staat de beweging van de ‘suffragettes’ weer volop in de belangstelling. Sommige feministen gaan zelfs zover om eerherstel te eisen bij de huidige generatie politici. De Conservatieve regering in Londen zit verveeld met de zaak.

Door talloze vooruitstrevende ideologen wordt de Franse Revolutie op een voetstuk geplaatst. De omwenteling van 1789 zou het startschot geweest zijn van een verregaande democratisering van de maatschappij. Religie werd minder belangrijk en het humanisme werd populairder. De groeiende tendens tot ontkerkelijking, ook wel secularisering genoemd, ging hand in hand met wetenschappelijke voorspoed en een optimistisch vooruitgangsdenken. Dit alles droeg bij tot wat de socioloog Max Weber de ‘onttovering van de wereld’ noemde. De mens werd het centrum van de samenleving en de wereld hield voor de mens steeds minder geheimen verborgen.

Franse Revolutie Wat vaak vergeten wordt, is dat het progressieve denken, vanaf de Franse Revolutie, veel elementen van de democratie met zich meebracht, behalve dan stemrecht voor vrouwen. Wanneer binnen de democratie gesproken werd over meervoudig of enkelvoudig stemrecht, dan was dit nooit op de vrouwelijke helft van de samenleving van toepassing.

Politieke rechten waren in de zogenaamde ‘moderne’ en ‘democratische’ samenleving bijzonder lang voorbehouden aan mannen. Het is erg ironisch om vast te stellen dat juist dankzij de door zovelen bejubelde Franse Revolutie, en haar bijhorende ideologie, de klok voor bepaalde vrouwen in Europa

werd teruggedraaid. Vergeet niet dat onder het Franse absolutisme, van voor 1789, gegoede dames van tijd tot tijd konden meestemmen bij standenvergaderingen. Ook voor Britse vrouwen was het destijds niet expliciet verboden om te stemmen.

Wetten ingevoerd tussen 1832 en 1835 brachten daar verandering in. Het duurde tot aan het einde van de negentiende eeuw vooraleer de vrouwenbeweging van zich liet horen. De ‘Sociale en Politieke Vrouwenunie’ (WSPU) werd in 1903 boven de doopvont gehouden.

Drijvende kracht achter het gestructureerde verzet was Emmeline Pankhurst. Doorheen de jaren was die vrouw steeds minder gaan geloven in de vooruitgang die politici met woord beloofden, maar niet in daden wisten om te zetten. Pankhurst keerde als vooruitstrevende activiste de vroegere werkliedenpartij (Independent Labour Party, niet te verwarren met het huidige Labour) de rug toe.

Vortige vrouwen De demonstrerende vrouwelijke activistes zouden snel door het leven gaan als ‘suffragettes’ (afkomstig van het Engelse woord ‘suffrage’, wat stemrecht betekent). Grote protestmarsen werden georganiseerd, waarbij de feministen buitensporig gedrag niet schuwden. De vrouwen gingen regelmatig opzettelijk hun boekje te buiten, in de hoop opgepakt te worden.

Eens in de cel gingen zij in hongerstaking, om zo hun protest kracht bij te zetten. De leidinggevende dames bij de ‘suffragettes’ waren voor een deel van de vrouwelijke bevolking een inspiratiebron. Maar, door het gros van de samenleving werd hun optreden vooral beschouwd als een zielige schreeuw om aandacht. Lange tijd hebben veel geschiedschrijvers de maatschappelijke rol van de WSPU overschat. Anno 2018 zijn steeds meer historici het erover eens dat de komst van het vrouwenstem-

Alle gekheid op een stokje: lijdt de toekomstige Duitse regering nu aan dit verlangen? Zijn de Duitsers zelf hun thuis kwijt, nu deze nieuwe regering een nieuw ministerie ‘van de heimat’ in het leven roept, met Horst Seehofer uit Beieren als eerste ‘heimatminister’?

Veel Duitsers moeten zich die ochtend in hun koffie of thee verslikt hebben: wat moeten wij met zo’n ministerie, en wat zal Horst de brave borst daar doen? En toch, met dit nationaal ministerie heeft Berlijn niet het warm water uitgevonden: Seehofers eigen Beieren, met zijn wijde landschappen en verborgen dorpjes, heeft sinds 2014 al zo’n ministerie; onder leiding van Herr Markus Söder heet het volmondig: “Staatsministerium der Finanzen, für Landesentwicklung und Heimat.” Maar ook Nordrhein-Westfalen (NRW), dat andere dichtbevolkte Land dat echter sterk geïndustrialiseerd is, beschikt sinds vorig jaar over zo’n ministerie: daar waakt Frau Ina Scharrenbach, Ministerin, over “Heimat, Kommunales, Bau und Gleichstellung”.

Met heimat op de eerste plaats! En daar, in het regeerakkoord van Angela Merkel en co staat het toch, op bladzijde 177: “Er komt een ministerie van Binnenlandse Zaken, Bouw und Heimat”!

Niet graag in de politiek In Fils de la Nation doet Le Pen een onthulling over een privézaak en over zijn visie op de politiek. Wat de privézaak betreft: Le Pen verloor zijn oog niet tijdens een betoging of een knokpartij. Wel bij een ‘arbeidsongeval’, toen het spreekgestoelte moest worden opgesteld voor Jean-Louis Tixier-Vignancourt, de radicaal-rechtse presidentskandidaat in 1965.

Le Pen geeft ook toe dat hij zich nooit een raspoliticus heeft genoemd. Eerder een profeet, omdat hij zich als eerste verzette tegen massa-immigratie en de Europese eenwording. Hij noemt zich hier een ‘ijsbreker’. Het succes van het boek staat nu al vast. Een tweede druk - na een eerste van 50.000 exemplaren - is onderweg en Le Pen voert de bestsellerslijst van Amazon aan. Deel twee van de memoires zou nog dit jaar verschijnen.

Salan

ENGELAND recht in het Verenigd Koninkrijk, in 1918, niet zozeer te danken was aan de militante ‘suffragettes’. Met hun vele acties - waarbij ramen werden ingesmeten, kerken werden bezet - hebben zij immers de zaak waarvoor zij streden vaak schade berokkend.

Nota bene dankzij hun militante houding werd een stemming in het Brits Parlement aangaande het invoeren van vrouwenstemrecht voor wie ouder is dan dertig jaar door de Liberale regering lange tijd werd uitgesteld. Het onsmakelijke radicalisme van vele ‘suffragettes’ doet sterk denken aan de hedendaagse beweging ‘Femen’. Deze vortige vrouwen, die het vorige zondag gemunt hadden op de Italiaanse toppoliticus Silvio Berlusconi, zijn zodanig vulgair en inspiratieloos dat ze het omgekeerde bewerkstelligen van datgene waarvoor zij eigenlijk strijden.

Zeurende nabestaanden Familieleden van vroegere ‘suffragettes’ eisen nu, honderd jaar na de invoering van het (gedeeltelijk) stemrecht voor vrouwen, dat de Britse regering zich verontschuldigt voor de manier waarop de feministen destijds zijn aangepakt door politie en justitie. Een zwaktebod. Ten eerste omdat niemand van de toenmalige ‘suffragettes’ nog in leven is. Ten tweede omdat heel wat feministen destijds bij hun acties simpelweg talloze misdrijven begingen, waar de ordediensten terecht tegen optraden. De Britse regering zit desalniettemin verveeld met de honderdste ‘verjaardag’ van het vrouwenstemrecht. Theresa May, in haar rol als Prime Minister, loofde het ‘heldhaftige karakter’ van de protesterende vrouwen, terwijl Amber Rudd, als binnenlandminister, een ander geluid liet horen. Zij ziet de noodzaak niet om nu, een eeuw na datum, plots een maatschappelijk pardon uit te spreken.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND Wollig Is het een modewoord? Of dekt deze vlag dan toch een lading, of meerdere ladingen? Frau Scharrenbach schrijft: “NRW is een land, een heimat, waar het goed is om te leven, in het hart van Europa. Met een oog voor de hele wereld en verdraagzaamheid, verantwoordelijkheidsbesef en aandacht voor het gemeenschappelijke komen we tot een sterke maatschappelijke samenhang. Zowel in de steden als in de dorpen.” Wollig en wazig, dus nietszeggend. Even over naar de Duitse president, Frank-Walter Steinmeier: “Daarvan ben ik overtuigd: wie naar zijn heimat verlangt, die is niet van gisteren. Integendeel, hoe sneller de wereld om ons heen draait, hoe meer wij naar de Heimat smachten.” De heimat is een plek die verbindt, is een ‘wij’-woord, geen woord van wij tegenover zij.

Daarmee bedoelde hij de massa vluchtelingen, ruim één miljoen allochtonen die Duitsland als een nieuw vaderland zien, en in vele ‘heimatten’ hun nieuwe heimat zoeken. Daardoor wint dat woord opnieuw aan belang, beleeft het een renaissance, niet het minst omdat de autochtonen zich zorgen maken: zij zien wat die vluchtelingen aan heimat hebben moeten achterlaten, maar tegelijk voelen zij dat hun heimat bedreigd is: het typische van ons dorp en onze streek, wat onze grote culturele verscheidenheid zoal inhoudt.

Houvast Tegenover de globalisering van onze wereld – is ons dorp de wereld geworden, waar je nergens meer thuis bent? - is er dus wel degelijk een nieuwe trend: wat losgeslagen in die wereld

FRANKRIJK

teiten. Hij zag er niet uit als een held. Een held moet mooi zijn.”

Over Pierre Mendès-France, eerste minister in de jaren vijftig, zei Le Pen hetzelfde. Hij had een afkeer van diens uiterlijk, hetgeen volgens velen het bewijs was van het antisemitisme van Le Pen. Zelf beweert hij in zijn memoires geen antisemiet of racist te zijn. Het bewijs: hij had ooit een relatie met een joods meisje.

Zijn aversie voor Mendès-France was vooral ingegeven door het feit dat die een einde maakte aan het Franse imperium in Indochina, waar Le Pen meevocht. De houding van de Gaulle tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog heeft het antigaullisme bij de latere FN-voorzitter nog versterkt, blijkt uit de memoires. Overigens, Le Pen blijft ontkennen dat hij in Algerije meedeed aan folteringen. Maar hij geeft wel toe dat hij het zou gedaan hebben indien het nodig was geweest.

RIGHT OR WRONG

MINISTERIE VAN HEIMAT Heimatromans zoals ‘Leven en dood in den Ast’ van Stijn Streuvels en heimatfilms zoals ‘De teloorgang van de Waterhoek’ zijn ons allen vertrouwd. De ‘heimat’ is immers de plek waar we geboren en getogen zijn, waar men zich thuis voelt. Afgeleid daarvan is het begrip ‘heimwee’: het bijwijlen ziekelijke verlangen naar die plek.

9

Het nabije buitenland

8 maart 2018

DUITSLAND

zoekt de moderne mens opnieuw naar een houvast, naar zijn dorp in de wereld. Het ligt dan ook voor de hand dat Horst Seehofer, lange tijd minister-president van dit schilderachtige stuk Duitsland, de eerste minister van het Heimatministerium wordt.

In zijn Beieren was dat woord altijd al van betekenis, vooral sinds de Wittelsbachers, een zeer oud en belangrijk vorstenhuis, begin 19de eeuw de verschillende stammen en groepen een wijgevoel meegaven, dat zijn neerslag nog altijd vindt in feesten en rituelen. Die zijn overigens zo ingebakken dat wie het woord heimat niet lust, evenmin Beieren lust, aldus een gezegde. Toppunt hiervan: het Oktoberfest!

Net wanneer een thema verloren dreigt te gaan, begin je erover te spreken, of het nu over vrede gaat dan wel over heimat, toch? Gaat er, door die globalisering en die technologisering, Duitse heimatcultuur verloren? Staat de Duitse taal veel te bol van Engelse termen en dat in alle sectoren? Verdwijnt de Duitse gastronomie ten voordele van kebabtenten en dergelijke? Feit is toch dat de angsten van de autochtonen veel minder met haat tegenover de allochtonen te maken hebben, dan wel met het gevoel ‘dat eigene te verliezen’. En dat vinden ze niet eerlijk, terwijl de politiek geen vinger uitsteekt, vinden ze.

Nu dus wel. En klinkt de ware bedoeling wat prozaïscher: de levensvoorwaarden te lande verbeteren, de landvlucht tegenhouden, en daarmee gepaard: de zorg inzake scholing en ziekenhuizen bijsturen, en zorgen dat ook in de kleinste dorpjes internet beschikbaar is. Wordt het nieuwe dorp weer een heimat? Of wordt het oude dorp een nieuwe heimat?

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

8 maart 2018

MEDIALAND

FILM

Oscars

Brexit: enkel EU-visie deugt In de berichtgeving over de onderhandelingen over de Brexit valt telkens weer op hoe onze media consequent en ongegeneerd de zijde van de Europese Unie kiezen. De Britse visie op de stand van zaken, of eerder welke visie die niet overeenkomt met die van EU-Brussel, wordt bij voorbaat afgeschreven als achterlijk, achterbaks, extremistisch, of het vermelden niet waard. Blijkbaar kan geen enkele journalist of commentator zich voorstellen dat ook de Britten af en toe gelijk kunnen hebben, of dat de EU al eens ferm met spek durft te schieten.

Neem nu het meningsverschil over de grens tussen de Ierse Republiek en Noord-Ierland. Bij de Europese Unie vindt men dat een harde grens tussen die twee landen onwerkbaar en onaanvaardbaar is, en dus moet Noord-Ierland maar in de Europese douane-unie blijven. In Londen is men het er in se mee eens dat een harde grens op het Ierse eiland niet bepaald wenselijk is, maar aanvaardt men niet zomaar dat dat betekent dat NoordIerland daarom deel moet blijven uitmaken van de Europese douane-unie. Men kan van de Ierse kwestie vinden wat men wil, maar de Britse premier Theresa May heeft overschot van gelijk als ze zegt dat het voorstel van de Europese Unie de soevereiniteit van het Verenigd Koninkrijk aantast. Toch werd haar reactie in de Europese pers bijzonder smalend weergegeven.

Naar alternatieve oplossingen was het in de pers vergeefs zoeken. Als de Europese Unie werkelijk zo’n moeite heeft met een harde grens op het Ierse eiland, bestaat een alternatieve oplossing eruit dat niet alleen het Verenigd Koninkrijk, maar ook Ierland uit de douane-unie stapt. Makkelijk zat, maar een hoogst ongewenste invalshoek voor onze pers.

Bovendien haalde geen persmuskiet het in zijn hoofd de hypocrisie van de Europese Unie aan te klagen. Het is merkwaardig dat de Europese Unie zo’n probleem maakt rond een douanegrens op het Ierse eiland omwille van de geografie.

Toen Catalonië zijn onafhankelijkheid probeerde uit te roepen, vormde een harde grens op het Iberische schiereiland blijkbaar geen enkel probleem voor de EU. Ja, toen klonk het zelfs dat die grens onvermijdbaar is, en dat het zelfs onmogelijk zou zijn voor Catalonië ooit toe te treden tot de EU. Neen, dan kleuren onze kwaliteitsjournalisten liever netjes binnen de lijntjes die door “Brussel” uitgezet werden: een harde grens op het Ierse eiland is onwenselijk, en er bestaat maar één manier om dat te vermijden, namelijk door Noord-Ierland in de Europese douane-unie te houden. Al goed dat onze pers geen last heeft van eendimensionaal denken of een pensée unique als het over de Brexit gaat!

berichten. Na de schietpartij op een school in Florida duurde het weer niet lang voor de media hun pijlen op Donald Trump richtten als de echte schuldige van het bloedbad. Is het immers niet zijn schuld dat de wapenwetgeving in de VS nog steeds zo laks is? Maar dat was buiten Trump zelf gerekend. Hij riep prompt een vergadering samen, waarop hij live voor de televisiecamera’s enkele volksvertegenwoordigers stevig de mantel uitveegde.

Hij verweet hen onder meer in de zak van de NRA te zitten, en daarom de wapenwetgeving niet te willen verstrengen, ja, zelfs enkele groteske lacunes in de wetgeving niet te willen dichten.

Een paar uur lang wisten de slimme jongens en meisjes op de vele redacties niet waar ze het hadden. Zelfs Björn Soenens leek even met verstomming geslagen. Tot iemand dan toch het licht zag, en concludeerde dat de Amerikaanse president uiteindelijk toch niets vermag tegen een halsstarrige meerderheid in het Amerikaanse Huis van Vertegenwoordigers. Ziedaar Donald Trump volgens de pers: ‘s morgens nog de verantwoordelijke voor een bloedbad in Florida, en ‘s avonds veroordeeld als quantité négligeable in de hele discussie.

We hopen dat “Amerika-watcher” Soenens het nooit hoeft mee te maken dat iemand per ongeluk één van zijn vlijmscherpe analyses van een paar dagen eerder in een VRT-Journaal monteert, want zoiets zou wel eens een heel ontluisterende en gênante voorstelling kunnen opleveren.

Idyllisch wildschaatsen

“Ingewikkeld kiessysteem” in Italië

We werden er de afgelopen week vaak genoeg voor gewaarschuwd: schaatsen op dichtgevroren vijvers en plassen is gevaarlijk zolang het ijs niet dik genoeg is. Maar voor velen was de drang om de schaatsijzers aan te binden en in de vrije natuur te schaatsen toch te sterk om naar het verstand te luisteren.

Wij menen echter dat het VRT-Journaal op z’n minst dubbelzinnig berichtte over het wildschaatsen. Er werd aandacht besteed aan het meten van de dikte van het ijs en de waarschuwingen van de politie. Maar anderzijds werden toch veel beelden getoond over hoe leuk het wel was om te schaatsen, ijshockey te spelen, en zelfs te surfen op het ijs. Van een openbare omroep mag men toch een beetje meer verantwoordelijkheidszin verwachten.

Ook gelezen in de pers of gehoord op radio of televisie hoe ingewikkeld dat nieuwe kiessysteem in Italië is? Het valt nochtans in twee zinnen uit te leggen. Ongeveer twee derde van de Italiaanse volksvertegenwoordigers wordt in één grote kieskring verkozen, zoals bijvoorbeeld in Nederland, of bij ons per provincie, maar dan zonder kiesdrempel. Het andere derde wordt verkozen in kiesdistricten met telkens één volksvertegenwoordiger, zoals bijvoorbeeld in Groot-Brittannië. Is dat ingewikkeld?

Wij denken van niet. Of toch een pak minder ingewikkeld dan de apparentering, waardoor Toon van Overstraeten ooit nog in het Franstalige arrondissement Nijvel verkozen raakte.

Maar goed, zo’n “ingewikkeld” kiessysteem is voor onze journalistjes natuurlijk de ideale zondebok om het slechte resultaat van de socialisten te verklaren. Nu ja, het probleem van de socialisten was niet bepaald dat ze in verhouding niet veel zetels haalden, eerder dat ze gewoonweg geen stemmen haalden.

Maar dat vlakaf schrijven, ligt een beetje moeilijk bij de zich objectief noemende pers.

Trump dan toch niet in de zak van NRA? Ach ja, laten we het nog eens over Donald Trump hebben.

Of beter gezegd: de onmogelijkheid van de media om over de Amerikaanse president op een min of meer normale manier te

Laf OXFAM weigert debat op tv In het laatste weekend van februari bestudeerde ik de rekeningen van de Stichting Oxfam International. Een artikel verscheen in dit weekblad op 1 maart.

De informatie werd zelfs opgepikt door de Franstalige krant DH. In essentie gaat het hierover: de Stichting Oxfam International in Nederland wordt grotendeels gefinancierd door de diverse landenkantoren. Zij betalen een bijdrage (MOCA, zie vorige week). Met die bijdrage worden de torenhoge salarissen van de bestuursleden van de Stichting betaald.

Vervolgens kreeg ik een uitnodiging van de Franstalige commerciële zender RTL-TVi om op zondag 4 maart te debatteren over dit onderwerp in het programma C’est pas tous les jours dimanche met Christophe Deborsu.

RTL had ondertussen ook enkele donateurs gevonden om te getuigen. Maar op vrijdag 2 maart kreeg ik bericht van RTL: het debat zou niet doorgaan aangezien OXFAM niet bereid was om aanwezig te zijn. Vreemd: OXFAM wint dus deze veldslag door gewoon afwezig te zijn. In welke oorlog kan een krijgsheer een veldslag winnen door zijn troepen thuis te houden? Enkel in de media is zoiets mogelijk. Misschien heeft OXFAM België instructies gekregen om geen debat aan te gaan. In elk geval, dit heb ik nog nooit meegemaakt.

Toen ik in 2007 het boek ‘Hoe goed is het goede doel?’ uitbracht, gingen de ngo’s wél in debat. Vandaag is dat duidelijk niet meer het geval.

Thierry Debels

Afgelopen zondag vond de 90ste Oscaruitreiking (de Academy Awards of Merit) plaats in het Dolby Theatre in Hollywood, Los Angeles. De Oscar voor Beste Film werd uitgereikt aan “The Shape of Water”, waar ik eerder al een recensie over schreef. Regisseur Guillermo del Toro wist in totaal vier van dertien nominaties te verzilveren, naast Beste Film won hij ook: Beste Regisseur, Beste Soundtrack en Beste Productiedesign. Oscars gingen onder andere naar Gary Oldman (Beste Acteur, in Phantom Thread), Frances McDormand (Beste Actrice, in Three Billboards Outside Ebbing Missouri), Sam Rockwell (Beste Acteur in een bijrol, in Three Billboards). De film “Call Me By Your Name”, waarover ik vorige week schreef, won de Oscar voor Best Bewerkt Scenario.

Lady Bird

Canal+ en TF1 in de clinch In Frankrijk zit het er bovenarms op tussen televisiedistributeur Canal+ en televisiezender TF1. Het conflict is zo groot geworden dat Canal+ verleden week besloot TF1 gewoon uit zijn pakket te smijten, waardoor zijn abonnees de zender niet meer kunnen bekijken. De kijkcijfers van sommige programma’s van TF1 zouden daardoor al met ettelijke procenten gezakt zijn.

Waar draait het conflict eigenlijk om? TF1 was oorspronkelijk een publieke omroep, maar werd in 1987 geprivatiseerd.

De zender wordt door de wetgever echter nog steeds als een nationale zender behandeld, met alle voordelen die dat meebrengt. Eén van de praktische voordelen was dat geen enkele televisiedistributeur het waagde de zender niet op te nemen in zijn basispakket. Anderzijds, tot voor kort diende geen enkele televisiedistributeur te betalen voor de verspreiding van TF1.

TF1 is echter tot de bevinding gekomen dat het betaald wil worden voor de verspreiding van zijn signaal. De redenering van de televisiezender is dat de abonnees van Canal+ toch ook voor hun basispakket dienen te betalen, en dat ook voor hen TF1 dus niet echt gratis is. En dan hoeft het ook voor de televisiedistributeur niet meer gratis te zijn.

Canal+ vindt dat ongehoord, en meent dat TF1 misbruik maakt van zijn machtspositie. Sedert het afschakelen van TF1 zou de distributeur al een pak telefoontjes gekregen hebben van vertwijfelde abonnees op zoek naar hun favoriete televisiekanaal. Geen enkele abonnee zal er zin in hebben meer te moeten betalen voor het basispakket, want het laat zich raden dat als Canal+ uiteindelijk toch zal moeten betalen voor de distributie van TF1, die kosten zonder verpinken doorgerekend zullen worden aan de abonnees.

O ja, voor wie geïnteresseerd is in het bekijken van lineaire televisie: TF1 is ook gratis via internet te bekijken. Het zou best eens kunnen dat TF1 en Canal+ bezig zijn zichzelf in de voeten te schieten. Met, we zeggen maar iets, Netflix als lachende derde.

De veelbelovende film “Lady Bird” werd genomineerd voor vijf Oscars, waaronder Beste Film en Beste Actrice, maar wist helaas geen prijzen te veroveren. In de VS is “Lady Bird” al sinds december te zien. In België komt de film officieel pas vanaf 4 april in de zalen. Ik had het geluk de film al te mogen zien en breng er graag een verslag over.

De jonge actrice Saoirse Ronan portretteert in “Lady Bird” een kunstzinnig en eigenwijs 17-jarig meisje dat opgroeit in Sacramento, Californië, maar droomt van een leven in een bruisende stad als New York of San Francisco. Van haar ouders kreeg ze de naam Christine, maar ze geeft zichzelf de naam ‘Lady Bird’ en verplicht haar vrienden, leraren en zelfs haar ouders om haar zo te noemen. Het is 2002 en Lady Bird verlangt naar een leven met meer avontuur, cultuur en opportuniteiten. Dingen die ze niet vindt op haar katholieke middelbare school. Ze woont, in haar eigen woorden, “on the wrong side of the tracks”, met haar overbezorgde moeder, haar werkloze vader, haar alternatieve broer en zijn vriendin. Net als iedere tiener worstelt Lady Bird met onzekerheid, ambities, populariteit en het andere geslacht.

Op school maakt ze de typische “highschool”-dingen mee.

Ze wordt voor het eerst verliefd, ze schrijft zich in voor het jaarlijkse toneelstuk, ze wordt een tweede keer verliefd, ze wordt op het matje geroepen en ze leert wie haar echte vrienden zijn en wie niet.

Moeder-dochterrelatie De explosieve moeder-dochterrelatie tussen Lady Bird en Marion (Laurie Metcalf) ligt aan het hart van de ontroerende film. Het zijn zeer sterke, dogmatische vrouwen die geen blad voor de mond nemen. Marion heeft moeite met de rebellerende aard van haar dochter en weinig vertrouwen in haar naïeve ambities en dromen. Lady Bird daarentegen laat zich niet zomaar een leven opleggen dat ze zelf niet voor ogen heeft, en blijft vechten om haar dromen te kunnen realiseren, maar ook voor haar moeders waardering. Enerzijds probeert (en slaagt) Lady Bird erin los te breken van de overbezorgde klauwen van haar moeder en haar vrijheid te vinden in de wereld buiten Sacramento, anderzijds beseft ze maar al te goed dat ze meer met haar moeder gemeen heeft dan ze in eerste instantie dacht.

New kid on the block De film werd geschreven en geregisseerd door Greta Gerwin, die zo debuteerde als soloregisseur. Greta groeide op in Sacramento, ging naar een katholieke school en studeerde op latere leeftijd in New York. Verdere inspiratie voor het personage van Lady Bird beweert Greta niet uit haar eigen leven gehaald te hebben. In een interview met IMDB vertelde ze lachend dat ze nooit iets gênants heeft meegemaakt op de highschool. Ze was altijd zeer geliefd door iedereen, maakte nooit fouten en haalde altijd goede cijfers. Daarom wilde ze het personage van Lady Bird alles geven wat ze zelf nooit gekend heeft.

“Lady Bird” is herkenbaar, vertederend, grappig, origineel en groots in haar subtiele vorm. Een film die in iedere scène de kleinste, maar ook grootste, emoties weet op te wekken bij de kijker. Saoirse Ronan levert een waanzinnige prestatie als Lady Bird. Ik was al een fan van Saoirse, en na deze film is mijn bewondering voor de jonge actrice alleen maar toegenomen. Ik heb iedere minuut genoten van “Lady Bird”, een absolute aanrader!

Thirza Nerissa

Actueel

8 maart 2018

11

Vlaams-nationaal Zangfeest:

Een wervelende 81ste editie vol hoogtepunten We zijn zondag met veel nieuwsgierigheid naar het Zangfeest getogen. Het was immers de eerste keer dat Wilfried Haesen alleen zou instaan voor de regie. We kennen deze voormalige VRT-journalist al jaren als een steengoede presentator en woordkunstenaar, maar als regisseur was de goede man nog een vraagteken. Al konden we natuurlijk vermoeden dat hij heel hard zijn best ging doen.

Welnu, wat Wilfried zondag ten beste heeft gegeven, overtrof onze verwachtingen. De jongste kwarteeuw hebben we geen Zangfeest meegemaakt dat zo vlot in mekaar stak en toch zo rijk en afwisselend was.

Wandeling door Vlaanderen Het bindthema luidde ‘Op wandel door Vlaanderen’, waarbij telkens een andere streek aan bod kwam. Een lokale Zangfeestvriend verzorgde de inleiding met een kort videofragment. Daar was werk van gemaakt: zo zagen we in het Brugse Belfort de gloednieuwe stadsbeiaardier Wim Berteloot aan het werk en een ongezien grappige Guido Moons mocht Klokke Roeland inleiden. Stranger Nest Adriaensen mocht op licht chauvinistische wijze de lof van Antwerpen bezingen en wat daarop volgde was meteen een hoogtepunt: Schoepens ‘Lichtjes van de Schelde’, op sublieme wijze vertolkt door het muziektrio Tantris en begeleid met een schitterende choreografie van ‘Are U Famous’. Ontroerend mooi.

Voor Limburg was Guido Sweron de inleider, vanuit een afgelegen ontwikkelingspost in India. Uiteraard gevolgd door het Bronsgroen Eikenhout. En de Vlaams-Brabander Walter Evenepoel, vorig jaar nog aanwezig als zanger, liep over van trots op zijn Pajottenland. Uiteraard had Assenaar Wilfried Haesen het Brabantlied geprogrammeerd, waarin Clem de Ridder zijn hoppeland bezingt.

Tussendoor was er een gesmaakt optreden van Gene Thomas, een zanger die vijftien jaar geleden resoluut voor het Nederlands koos.

Zijn liedjes zijn niet echt meezingers, maar de man brengt wel sterke, poëtische teksten. Verrassend mooi was zijn ‘Voor haar’, waarin hij zijn liefde voor zangeres (en vrouwlief) Kristel Verbeke bezingt. Veel applaus was er tevens voor het jeugdkoor ‘Sing Out Loud’ dat onder meer het Land van Maas en Waal bracht en afsloot met een stevige Nederlandstalige potpourri. Dit was, zeker voor een jeugdkoor, sterk gezongen en gearticuleerd, echt vakwerk.

Sonvanger Absoluut hoogtepunt waren de drie nummers van de Zuid-Afrikaanse zangeres Corlea Botha. Deze jongedame (amper 30) scheert momenteel hoge toppen in Zuid-Afrika, waar ze sinds haar twaalfde al ontelbare muziekprijzen binnenhaalde. Botha was in Vlaande-

ren op uitnodiging van de Marnixring. Ze heeft een zeer veelzijdig repertoire en zingt in verscheidene talen, waaronder het Afrikaans. Haar liedje ‘Sonvanger’ was buitengewoon vertederend: Kyk of jy vir my die son kan kry Daar’ s een huisie in my hart waar die son kan bly En kyk of jy vir my die son kan steel Daar’ s een plekkie in die tuin waar die son kan speel Bring ’n bietjie lig vir die draaie op my pad En ’n handjie vol strale, vir die donker in my hart Opmerkelijke en fel toegejuichte optredens waren er ook van de jeugdmuziekkapellen.

Naast de gebruikelijke kapellen van KSA en VNJ was er ditmaal ook een groot Chirokorps uit Dendermonde aanwezig, dat vooral stevig drumwerk afleverde. Het VNJ bracht een heel melodieus en speels optreden, aangevuld met slagwerk op enkele aambeelden.

Spaanse terreur Tweede rode draad tijdens het Zangfeest was onvermijdelijk de Catalaanse kwestie.

Deze kwam ruim aan bod in de toespraak van Erik Stoffelen (zie kader), maar tevens kregen we tijdens het Geuzenlied ‘Merck toch hoe sterck’ harde beelden te zien van de Spaanse politieterreur tijdens het referendum, afgewisseld met beelden uit de Spaanse bezettingsperiode bij ons.

Ook werden grappige foto’s getoond van Juncker en de Spaanse premier Rajoy en we kregen een warme videoboodschap van de Catalaanse Antwerpenaar Pere Jordi Junqué.

De omhaling was bestemd voor de vele onbemiddelde repressieslachtoffers, die hoge advocaten- en transportkosten moeten betalen. Er werd meer dan 7.500 euro steun opgehaald!

Meest beklijvende moment kregen we vlak voor de nationale liederen, toen Brassband Scaldis de melodie van het ‘Els Segadors’ (de oogsters) speelde, het plechtige volkslied van de Catalanen. De hele Lotto-arena veerde recht. De beelden van dit indrukwekkend gebeuren gingen meteen viraal en werden in Catalonië door honderdduizenden bekeken.

Van een hart onder de riem gesproken!

Het was een zeer gevarieerd en hoogstaand programma, waarbij de optredens en zangmo-

VLAANDEREN STRENG, WALLONIË LAKS De jongste vijf jaar legden rechters 1,2 miljard euro geldboetes op. Niet minder dan 700 miljoen euro bleef evenwel onbetaald. Ook dat is weer een communautair dossier. Nieuwe inningsmethodes (via loonbeslag, bank, deurwaarder, belastingteruggave, mobiele brigades van de douane) hebben wel succes – ze recupereerden zo’n 70 miljoen euro - maar dan vooral in Vlaanderen en veel minder in Wallonië. De grote verschillen tussen de regionale ontvangstkantoren zijn opvallend.

Vlaamse kantoren zijn gemiddeld veel strenger, bijvoorbeeld bij de beslagen van loon en huurinkomsten. Zo werd bij werkgevers in Brugge 882.000 euro opgehaald en in Tongeren 576.000 euro, maar in het veel grotere Luik en Charleroi slechts 576.000 en 544.000.

Ook door de inningen via deurwaarders loopt een gewestgrens. In Brugge haalden deurwaarders 1,3 miljoen euro op, in Brussel slechts 627.000, en in Waalse steden amper enkele tienduizenden.

FEMINISTEN WILLEN GESCHIEDENIS ZUIVEREN Worden ze nu ook in Duitsland gek? Kristin Rose-Möhring, topambtenaar van het ministerie voor Familiezaken, wil het Duitse volkslied genderneutraal maken. Schreef August Hoffmann van Fallersleben in 1841 over zijn

menten mekaar zeer vlot afwisselden, zonder haperingen of regiefouten. Het programma was doorspekt met humor en poëzie en werd op geen enkel moment langdradig. En zeggen dat aan al dat fraais maar één generale repetitie voorafging, vermits het ANZ pas zondagochtend om vijf uur de sleutel kreeg van de Lotto-Arena.

Wat een krachttoer om op zo’n korte tijd zo’n uitgebreid en aantrekkelijk programma in mekaar te steken. En wat een prestatie van

het ANZ om zo’n sterk werk af te leveren zonder één cent subsidie.

Na het Zangfeest hoorden we zeer veel enthousiaste reacties, zowel bij jong als oud.

Het is duidelijk dat het ANZ hiermee de juiste weg is ingeslagen: een goede mix van vernieuwing en traditie in een aantrekkelijke regie. Op die manier kan het Zangfeest weer groeien en nieuwe, jonge mensen aantrekken. Er waren trouwens al heel wat meer jongeren aanwezig dan de vorige jaren. Graag geven we een pluim aan Gazet van Antwerpen, die een mooie reportage bracht over het Zangfeest en daarbij enkele jongeren en hun kritiek op de verengelsing in de kijker plaatste.

Regisseur Wilfried Haesen is met grote onderscheiding geslaagd in zijn ingangsexamen. Hij mag dit werk nog vele jaren doen.

We zetten zondag 17 maart met stip in onze agenda van volgend jaar.

AVG

Stevige toespraak, maar…

De toespraak van ANZ-voorzitter Erik Stoffelen zat goed in mekaar en behandelde de thema’s die verwacht konden worden: het digitale werk van het ANZ voor het behoud van onze liederenschat, de aandacht voor Zuid-Afrika en het bedreigde Afrikaans en de aandacht voor het Nederlands als onderwijstaal. Ook de Catalaanse strijd voor Independencia kreeg veel aandacht. Stoffelen haalde terecht en stevig uit naar het Spaanse regime, dat verkozen politici in de gevangenis zet, en naar een Eurocommissaris (Marianne Thijssen) en haar Europese Volkspartij, die proportioneel geweld verantwoord vinden.

Tegelijk riep Stoffelen op ook dichter bij huis waakzaam te blijven en hamerde hij op de noodzaak de geldtransfers naar Wallonië te stoppen en de Vlaamse onafhankelijkheid na te streven. Hij wees op de plicht van elke Vlaams-nationalist om daarmee actief bezig te zijn en wees naar het voorbeeld van de Schotten en de Catalanen, die op een aanstekelijke wijze met hun overtuiging de boer optrekken.

Richting partijpolitiek was Stoffelen misschien nog te voorzichtig. De ANZ-voorzitter wil uitdrukkelijk geen kamp kiezen tussen N-VA en Vlaams Belang, en dat is begrijpelijk. Zijn oproepen voor een groene Vlaamse Rand en voor de aanpak van de wantoestanden in Brussel richtte hij dan ook tot de politici van oppositie en meerderheid. Maar de partijen maken het zich vandaag toch wel erg gemakkelijk. Ze zouden veel meer energie en middelen moeten steken in Vlaamse bewustmaking. België is de oorzaak van de vele problemen waarmee we vandaag kampen, of het nu gaat over de sociale zekerheid, het energiebeleid, de veiligheidskwesties of de immigratieproblemen. Zolang deze onzalige staat blijft bestaan, zullen de vele blokkeringen voortduren en zijn enkel aanpassingen in de marge mogelijk.

Zeker richting de Vlaamse en federale verkiezingen in 2019 zouden zowel Vlaams Belang als N-VA de mensen daarvan moeten doordringen. Stoffelen gaf alvast een goede hint met de verwijzing naar de 12 miljard euro die jaarlijks geruisloos van noord naar zuid blijft stromen. “Er zijn te veel sociale noden in ons Vlaanderen om de kop in het zand te blijven steken en die miljarden te blijven overhevelen onder het mom van zogenaamde solidariteit. We verwachten van onze verkozenen dat deze wanpraktijken eindelijk gestopt worden!”

Zelfgenoegzaamheid is inderdaad niet aan de orde. Het communautaire moet weer bovenaan de politieke agenda komen. Op dat vlak mag vanuit de Vlaamse Beweging richting partijpolitiek zeker wat stoutere taal gesproken worden.

AVG

‘Vaterland’, dan moet dat nu maar ‘Heimatland’ worden. Zijn passage ‘broederlijk met hart en hand’ moet ‘moedig’ worden. De dame in kwestie leidt de afdeling Gelijke Behandeling, maar ze heeft blijkbaar de ambitie om een soort Duitse Beria te worden. De razernij komt dichter bij dan we wel eens durven vermoeden. In Oostenrijk werd het volkslied zes jaar geleden al geslachtsneutraal gemaakt, en het progressieve Canada haalde ook al het woord ‘zonen’ uit het volkslied. We houden ons hart vast; ooit komt onze gelijkekansenbrigade met haar Vlaamse leeuwin voor de dag. “Ze zullen haar niet temmen”, of zoiets…

Maar goed, als Moeder Merkel haar radicale feministen in bedwang kan houden, moet dat voor onze premier een fluitje van een cent zijn om het hier ook netjes te houden.

Mocht Michel er toch anders over denken: hij kan beginnen met te poetsen voor eigen deur. Bijvoorbeeld het discriminerende Le chant des Wallons, het Waalse volkslied. Wat te denken van: “Entre Wallons, toujours on fraternise”, of “On s’aime entre frères de Wallonie”.

En blijft hij in de nabije toekomst nog wat Belgisch gaan, er is werk aan de Belgische poëzie: “O dierbaar België, o heilig land der vaad’ren’ om te beginnen, en “Een man’lijk volk moet man’lijk kunnen zingen, terwijl het hart naar eed’le fierheid streeft” om te eindigen. Et pour les Francophones la même chose?

Natuurlijk. Daar begint de tekst met “Noble Belgique, ô mère chérie”. Naar men ons vertelt, kan 98 procent van de Franssprekende mannen niet lachen met het woord chérie.

De Vlaamse vakman €

12

Cultuur

8 maart 2018

De ultieme balans van de dichter Nolens

Boek

Valerius De Saedeleer en DNAalst

In een boekhandel op het Ladeuzeplein in Leuven (we mogen al eens reclame maken voor een goede boekhandel waar je ook nog eens wordt geholpen door een rondborstige juffrouw, die vriendelijk helpt bij je zoektocht naar het goede en soms onvindbare boek!) vond ik de dichtbundel Balans van de dichter Leonard Nolens.

Nolens is geen vijand van mij, maar ook geen vriend. Hij lijkt bijna in alles op mijn tegenpool. Ik verklaar mij nader.

In 1986 verscheen het boek Vlaams Leesboek (Tielt: Lannoo, samengesteld door Jozef Deleu en Anne Marie Musschoot) met als ondertitel ‘Een halve eeuw poëzie, proza en literair essay’. En nu komt het: als echte tegenpolen staan wij samen elk met één gedicht in deze mooie bloemlezing. Ik op bladzijde 96 en hij op bladzijde 97, omdat hij in 1947 werd geboren in Bree en ik in 1946 in Brugge. Zijn gedicht heeft als titel de eerste versregel ‘Wat ik ken, wat ik herken van jou…’ en mijn gedicht heeft als titel ‘Palimpsest’.

Meer dan veertig jaar geleden trok hij van Bree in Limburg naar de stad Antwerpen. Meer dan dertig jaar geleden trok ik van Brugge in de kustprovincie naar Brussel. Hij speelt nog goed piano en ik was in mijn knapenjaren lid van een beroemd Brugs knapenkoor (Ons Dorado) maar kan niet meer zingen. Nolens heeft twee zonen, ik heb helaas geen dochter. Hij heeft al een indrukwekkend vijfdelig dagboek geschreven en ik sprokkel nog beetje bij beetje mijn voetnoten bijeen die werden gepubliceerd in de tijdschriften Radar, Kreatief, Kruispunt en TeKos (in chronologische volgorde) en binnenkort zelfs in het tijdschrift voor Europese literatuur en cultuur Passage (in het nummer over de cultboeken!). Beiden (Nolens en ik) publiceerden ooit in het beruchte verdwenen tijdschrift Labris (hij een prozatekst samen met zijn vriend Frans Denissen en ik solo met een Frans gedicht, ‘Poème Impur’). In de kunstkroegen van Antwerpen heb ik Nolens een paar keer mogen ontmoeten. Omdat wij beiden de kunstgoeroe Henri-Floris Jespers goed kenden en ook de dichteres Lucienne Stassaert, dronken wij al eens samen een jenevertje of een glaasje gevuld met vuurwater.

Maar dat leidde nooit tot een serieus gesprek of een diepzinnige conversatie. Nolens leek mij toen al erg op een binnenvetter of een introvert persoon en ik was toen al een luidruchtig extravert persoon en dit uiteraard ook door onze inname van spiritualiën of geestrijke vochten. Toch kan en wil ik niet ontkennen dat de ernst van deze monomane dichter en dagboekschrijver mij imponeert en soms ontroert. Toch vermoed ik dat deze dichter met deze dichtbundel van 2017 nu wel degelijk al alles heeft gezegd, of beter alles heeft verwoord wat hij wilde mompelen, neuriën en optekenen. Een aantal verzen heb ik met een rood potlood onderstreept omdat ik dit nodig vond, een ander aantal verzen heb ik met blauw potlood onderstreept. Laat ik maar beginnen met het geniale passionele rood: In het gedicht ‘Unster’ op bladzijde 21 plots: de barst/ in het hart van je vriendschap met Frans (zou dit Frans Denissen zijn, of is het een andere Frans, en eigenlijk moet de lezer dit niet weten). Op bladzijde 25 in het gedicht ‘Burengerucht’ de eindverzen Gelach en gesteggel hierboven. Ik speel mijn helden-

rol/ in een keukenmeidenroman. Op bladzijde 31 het beginvers van het gedicht ‘Stiltes’: Eenzaamheid had veel bekijks / waar ik vandaan kom, het stikt ervan daar. Op bladzijde 36 van het gedicht ‘Kunsten en Letteren’: Eenvoudige woorden als waanzin, pijn, verdriet, / die zijn toch dichterlijk bekeken allang taboe. Ook de hele eerste strofe van het gedicht ‘Vlucht’ op bladzijde 42 heb ik helemaal met rood omcirkeld: Je bleef een buitenstaander in de binnenstad en sloeg op de vlucht voor de greep van de groep, zijn geroep, zijn gedoe.

En ten slotte het gedicht ‘Nanacht’ op bladzijde 52; het hele gonzende gedicht (Nolens gonst graag) dat begint met de versregels: De meeste mensen gaan ’s avonds graag slapen. / Steden als Antwerpen werken en feesten de halve nacht door. Bezeten machines bezitten geen bed. En dan nu het blauw. Het gedicht ‘De laatste vriend’ op bladzijde 19 blijft een mysterie. Gaat dit harde gedicht over Henri-Floris Jespers of over Wilfried Adams? We zullen het wellicht nooit weten.

Toch noemt Nolens soms wel namen. Het gedicht op bladzijde 38 gaat uitdrukkelijk over de Franstalige Antwerpenaar Guy Vaes. Het gedicht werd geschreven in Knokke, waar zij samen mosselen aten en samen chablis dronken en is gedagtekend op oktober 2007. De tweede strofe is te mooi en te waarachtig om hier niet te citeren: Guy is fotograaf met een fameus talent voor zwijgen in drie talen en schrijven in treinen en kroegen, gedichten, essays en romans in dat lichtjes barokke Frans van Vlaamse Belgen uit de negentiende eeuw.

Wie zei ook weer dat Nolens een al te barokke en te hermetische dichter was? Al bij al was dit voor mij een zeer leesbare bundeling van vermoedelijk een soort van verspreide gedichten of gewoon een bundeling van een aantal nog resterende gedichten. En dankzij het lezen van deze gedichten begon ik aan het lezen en herlezen van zijn zeer imposant en indringend vijfdelig Dagboek van een dichter 1979 – 2007 (Amsterdam, Querido, 2009) van 1.056 bladzijden, waarin ik als in een dik Bijbelboek met een harde donkerrode kaft en een gouden leeslint bijna alles vond wat ik absoluut nog ooit aan deze droevige dichter wilde vragen. Wat hij verzwijgt of verbergt, is en blijft zijn zaak. Zijn geheim(en). Al is Nolens (soms) duister, hij drukt zich (soms) glanzend uit.

Hendrik C arette Balans, Leonard Nolens, Amsterdam, Querido, 2017, 16,99 euro, 53 blz.

ISBN 978 90 214 08552

Na de carnavalsgekte pakt Aalst uit met rustigere initiatieven, zoals tentoonstellingen over Valerius De Saedeleer en over de Sint-Martinuskerk die nooit haar voltooiing heeft gekregen. Ze zijn te zien in het schitterende Gasthuys, het stadsmuseum dat het DNA van Aalst ontrafelt.

Het is een opvallende trend in deze tijd van globalisering en multiculturalisme: musea die niet enkel de geschiedenis van de stad of gemeente tonen, maar die ook de eigen identiteit in de verf zetten. Een aantal musea betrekt de lokale bevolking bij het uittekenen van dat zelfbeeld. Het stadsmuseum in Lier, dat in het najaar opent, heeft een lang participatieparcours achter de rug. Dat startte einde 2015 toen alle inwoners van de stad een antwoord konden geven op de vraag: ‘Wat typeert Lier voor jou?’ Op basis van de typeringen zijn de thema’s van het toekomstige museum bepaald en werden Lierenaren uitgenodigd om sterke objecten uit de collectie te kiezen en er dan verhalen bij te verzamelen. Het nieuwe Ieperse stadsmuseum (dat in de zomer zal openen als Yper Museum) heeft eveneens de inwoners betrokken bij de inhoudelijke invulling van de presentatie. Zij mochten aangeven welke elementen die Ieper typeren een plek moeten krijgen in het museum.

In Aalst toont ’t Gasthuys Stedelijk Museum de overzichtsexpo ‘DNAalst’ over de geschiedenis van de stad en hoe haar identiteit tot stand is gekomen. Het voormalig hospitaal is een kloosterpand met fundamenten in de dertiende eeuw. Hier ligt de kern van Aalst en ‘t Gasthuys is het uitgelezen decor voor het historisch verhaal van bestuur en politiek, van zorg en religie, van werken en carnaval vieren. Markante Aalstenaren hebben al langer een plaats in het stadsmuseum: Dirk Martens, die in 1473 met ‘Spiegel van de bekering der zondaars’ het eerste gedrukte boek in de Zuidelijke Nederlanden op de pers legde, en uiteraard Adolf Daens met zijn sociale en politieke strijd in het negentiende-eeuwse Aalst.

Het wezen van het leven Ook Valerius De Saedeleer, geboren in 1867 in Aalst, is met flink wat werken vertegenwoordigd in de vaste presentatie van ‘t Gasthys. De museumcollectie is in de tijdelijke expo, die nog loopt tot einde juli, aangevuld met schilderijen, tekeningen en aquarellen van De Saedeleer uit privéverzamelingen. De meeste zijn nog nooit tentoongesteld en dat maakt een bezoek de moeite waard.

Valerius De Saedeleer is één van de boeiendste figuren van de eerste ‘Latemse school’. Op het einde van de negentiende eeuw was hij in

SLAPPE JOZIAS Het joodse restaurant HaCarmel in Amsterdam heeft het niet onder de markt. Voor de derde keer werden de uitbaters het slachtoffer van vandalisme. De eerste keer sloeg een ‘verwarde’ allah-oe-akbar roepende man meerdere ruiten in, op klaarlichte dag. Daarna werd de gevel besmeurd, en vorige week werd opnieuw gepoogd een raam in te slaan. Daar stond inmiddels veiligheidsglas in, waardoor enkel een grote ster in de ruit achterbleef. Het restaurant vroeg eerder al aan de stad dat buitencamera’s zouden geplaatst worden, maar dat werd door VVD-burgemeester Jozias van Aartsen geweigerd. Ook weigert hij de aanslagen ‘antisemitisch’ te noemen. Na het incident vorige week zouden de camera’s er dan toch komen, voor minimaal vier weken. ‘Omdat er

Gent, waar hij een groep vormde met onder anderen George Minne en Gustave Van de Woestyne. Ze ontvluchtten allemaal de grauwe stad en trokken naar de maagdelijke natuurpracht van Sint-Martens-Latem. Ze gingen er op zoek naar de essentie van de kunst. De groep rond Emile Claus vond die in het impressionistisch capteren van het licht. De Saedeleer zag het anders. Hij wilde in zijn werken doordringen tot het wezen van het leven, weerspiegeld in de kracht van de mens en de natuur. In 1902 vond in Brugge voor het eerst een grote overzichtstentoonstelling plaats met werk van de Vlaamse primitieven. Valerius De Saedeleer is één van de vele bezoekers en hij is helemaal verstomd. De landschappen van Pieter Bruegel zijn volgens De Saedeleer het meest oorspronkelijke dat hij ooit gezien heeft. Ze zullen zijn werk sterk beïnvloeden. Het stadsmuseum in Aalst toont mooie winter- en zomerlandschappen die De Saedeleer in Latem en de Vlaamse Ardennen schilderde.

De expo ‘Omtrent De Saedeleer’ geeft ook, vooral met gravures en etsen, een summier overzicht van de landschapsschilderkunst in onze gewesten vanaf de zestiende eeuw. En er zijn schilderijen samengebracht van minder bekende kunstenaars die duidelijk werden beïnvloed door De Saedeleer.

Nog in ’t Gasthuys loopt in de kantlijn van de overzichtsexpo ‘DNAalst’ een kleine dossiertentoonstelling over de onafgewerkte bouwplannen van de Sint-Martinuskerk. Die werd gebouwd tussen 1480 en 1660, met vele onderbrekingen en verschillende bouwmeesters. Het schip is nooit volledig afgewerkt en ook de westtoren is er niet gekomen. De Aalstenaren zijn blijkbaar tot in de twintigste eeuw plannen blijven maken om hun kerk alsnog af te werken. Al is de voltooiing een droom gebleven, ‘die van Aalst’ mogen fier zijn op hun kerk, met onder andere een topstuk van Rubens. De kerk wordt de volgende jaren grondig gerestaureerd en vanaf begin april is ze terug open voor het publiek.

Tentoonstellingen ‘Omtrent De Saedeleer’ (nog t.e.m. 22 juli) en over de SintMartinuskerk (nog t.e.m. 25 maart), ’t Gasthuys Stedelijk Museum, Aalst. www.aalst.be/museum

MMMV

nu in korte tijd drie incidenten hebben plaatsgevonden,’ veranderde Van Aartsen, na overleg met de politie, van mening. Vraag is of de burgervader ook zo slap zou reageren als de plaats delict een Arabisch of Turks restaurantje was. Het antwoord op die vraag kent u.

Steun STEUN

BE39 7390 1640 4519

BE63 1247 8308 (BIC7360 KREDBEBB) (BIC KREDBEBB)

Actueel

8 maart 2018

13

Ramaphosa: gemanoeuvreer uit noodzaak?

Na de val van Jacob Zuma in Zuid-Afrika stelde zich de vraag hoe opvolger Ramaphosa de zaak zou aanpakken. Alles wijst erop dat ook hij compromissen zal moeten sluiten, en dat het waarschijnlijk een verhaal in afleveringen gaat worden. Alleszins gaf de samenstelling van de nieuwe regering al een eerste aanwijzing.

Stroomversnelling na ontslag Zuma Na het – afgedwongen – ontslag van president Jacob Zuma op woensdag 14 februari ging alles in stroomversnelling. Reeds de volgende dag volgde Cyril Ramaphosa hem op – zonder dat de oppositie een tegenkandidaat opstelde – en op vrijdag 16 hield hij voor het parlement de jaarlijkse Staat van de Natie-toespraak (SONA).

Dat zijn inhuldigingsrede op donderdag vol goede bedoelingen zou staan, lag in de lijn der verwachtingen: men zou de corruptie aanpakken, er zou regelmatig overleg worden gepleegd met de leiders van de oppositie en er werd vooral zeer grote nadruk gelegd op de eenheid die voortaan binnen de partij zou moeten heersen.

Het belette Julius Malema niet om erop te wijzen dat het verdwijnen van Zuma geenszins inhield dat hij en zijn Economische Vrijheidsvechters (NFF) in de schoot van het ANC zouden terugkeren. Maar tijdens de SONA-rede liet Ramaphosa meer in zijn kaarten kijken.

Zo hekelde hij onder meer wat hij noemde de “bevoorrechting van de blanke jeugd” waar de werkloosheid heel wat lager ligt dan onder de zwarten, een uitspraak die erop wees dat van de afschaffing van de zogeheten rechtstellende actie (lees: positieve discriminatie) geen sprake zal zijn. Ook inzake de grondkwestie bleef Ramaphosa achter het congresbesluit van december staan, dat inhoudt dat voortaan onteigening zonder vergoeding mogelijk moet worden gemaakt. Intussen werd al een motie in die zin in het parlement goedgekeurd, wat de weg effent voor de wijziging van grondwetsartikel 25 in verband met het eigendomsrecht. Dit artikel maakt onteigening mogelijk mits een “rechtvaardige en billijke” vergoeding en slechts “voor een openbaar doel of in het openbaar belang”. Over de plaasmoorde werd geen woord gezegd, al vielen er in 2017 in totaal 82 doden bij dergelijke aanvallen en stond de balans tegen eind februari dit jaar alweer op 6 slachtoffers.

De opmerking de dag voordien van Pieter Groenewald, leider van het Vrijheidsfront Plus, dat men niet opnieuw alle schuld voor eventueel falen in de toekomst bij de blanke minderheid moest leggen, viel alleszins in dovemansoren.

De nieuwe ploeg Vanzelfsprekend was het uitkijken naar Ramaphosa’s nieuwe regeringsploeg. Uiteindelijk werd het geen complete ommekeer, met als gevolg dat waarnemers al spreken van een

volgende mogelijke herschikking, naar verluidt in april.

Alleszins werden enkele van Zuma’s belangrijkste tegenstanders in het nieuwe kabinet opgenomen. In de eerste plaats geldt dat voor Nhlanhla Nene, die weer op Financiën komt.

Nene bekleedde die post reeds onder Zuma maar werd eind 2015 de laan uitgestuurd. Ook Pravin Gordhan zal in het nieuwe bestuur zetelen, als minister van Openbare Ondernemingen.

Ook hij werd in het verleden (eind maart vorig jaar) door Zuma ontslagen. Zijn voornaamste taak zal erin bestaan een reeks ontspoorde staatsbedrijven zoals de energiereus Eskom en de nationale luchtvaartmaatschappij SAA (SAL) terug op de rails te krijgen. Tevens werden niet minder dan tien van Zuma’s getrouwen waarrond een geur van corruptie en wanbeheer hing aan de dijk gezet.

Onder hen verscheidene figuren die onder een hoedje hebben gespeeld met de omstre-

den Indische zakenfamilie, de Gupta’s. Daaronder ook de minister van Energie, David Mahlobo, die steeds geprobeerd heeft de omstreden en dure atoomdeal met de Russen, een stokpaardje van Zuma, er door te duwen.

Maar toch was de “grote kuis” niet volledig. Zo werd Malisi Gigaba van Financiën naar Binnenlandse Zaken overgeheveld. De man bekleedde tevoren reeds diverse posten. Als minister van Binnenlandse Zaken onder Zuma werd hij ervan beschuldigd het toekennen van het Zuid-Afrikaans staatsburgerschap aan de Gupta’s te hebben vergemakkelijkt. En als titularis op Openbare Ondernemingen gaf hij diezelfde Gupta’s de mogelijkheid om ruime profijten in die sector in de wacht te slepen.

David Mabuza Meest omstreden is de benoeming van David Mabuza tot adjunct van de president.

Mabuza heeft in de voorbije jaren een snelle opmars in de partij gemaakt.

Als premier van Mpumalanga (Oost-Transvaal) sinds 2009 legde hij in het ANC een steeds groter gewicht in de schaal. Aanvankelijk was hij een aanhanger van Zuma, maar in de maanden voor het leidersverkiezingscongres in december in Johannesburg nam hij

Pro apartheid?

De Nationalistische Studentenvereniging (NSV) organiseert op 22 maart haar jaarlijkse betoging. Dit jaar komt men op straat onder het motto “Ons sal dit overleef – Stop de genocide”. Het thema van de betoging (een stille optocht) verwijst naar de talrijke “plaasmoorde” in Zuid-Afrika, moorden gepleegd door zwarten op blanke boeren en hun familie.

Dat de moorden gebeuren is een feit, en dat de zwarte overheid de andere kant opkijkt en laat begaan, is ook een feit. Maar vooral: het stilzwijgen van de media in eigen land, die slechts met mondjesmaat berichten over de moorden. Immers, in het paradijs van Nelson Mandela zijn alle mensen gelijk en zijn alle rassenproblemen opgelost. Maar twee weken geleden werd een motie goedgekeurd in het Zuid-Afrikaanse parlement zodat blanke boeren kunnen onteigend worden zonder compensatie. Zoiets zou Trump eens moeten proberen.

Even traditiegetrouw als de jaarlijkse betoging van het NSV, is de tegenbetoging van extreemlinks. Zij roepen op de “pro-apartheidsmars” van de NSV te stoppen. Voor links is “een stille optocht tegen de plaasmoorde” dus hetzelfde als een oproep voor apartheid.

Op de webstek van Blokbuster (de organisatie achter de tegenbetoging) lezen we echter dit “mea culpa”: “28 jaar na het einde van de wettelijke apartheid is er geen echte verandering voor de gewone Zuid-Afrikanen. Torenhoge werkloosheid en ongelijkheid zijn verder toegenomen. Er bestaat nu ook een kleine zwarte elite. Deze mag als beloning voor haar loyale medewerking met het Westen de immense bodemrijkdommen mee beheren en profiteert zo mee van de brutale uitbuiting van de meerderheid, die in erbarmelijke arbeidsomstandigheden werkt of probeert te overleven. Dat is de voedingsbodem van het geweld en de criminaliteit in de samenleving.” Einde citaat.

Wat er niet met zoveel woorden staat en wij er even bijvoegen: het ANC heeft er gedurende 28 jaar niets van gebakken. Stilaan glijdt Zuid-Afrika af naar Zimbabwaanse toestanden. Het extreemlinkse regeringsbeleid van het ANC voert het land naar de afgrond. De regenboognatie van Nelson Mandela is geen natie meer, en de regenboog is ondertussen veranderd in een donkere onweerswolk.

De stille optocht “Stop de genocide tegen de blanke boeren” start op donderdag 22 maart om 20 uur te Gent (Woodrow Wilsonplein).

In Duitsland wordt het afwachten Met Pasen in zicht staat in Duitsland dan toch een nieuwe regering op stapel. Na vijf kwellende maanden zal de ‘GroBe Koalition’ (in de volksmond de GroKo) onder Merkel IV een feit zijn. En dit na het spannende referendum van de SPD dat vorige zondag zijn beslag kreeg. Zoals ook bij ons dikwijls het geval is, kwam de opinie van menige professor of journalist bedrogen uit. Het zou nipt worden… Ja? Na een nachtje tellen, samen met 120 vrijwilligers onder toezicht van een beëdigd notaris, mocht penningmeester Dietmar Nietan maandagmorgen voor het voetlicht in het Willy-Brandt-Haus treden. Van de 463.722 stemgerechtigde SPD-leden over heel Duitsland hadden 378.337 hun stembrief ingestuurd. 78 procent van de stemgerechtigden, wat ook in dit land van vrije stemkeuze bijzonder hoog is. Daarvan waren er toch wel 14.943 foutief ingevuld, dus ongeldig. Bleven over, na nog wat ongeldige stembrieven (561, Gründlichkeit, nietwaar!) te hebben geweerd: 363.494. Daarvan had goed 66 procent met een ja op de GroKo geantwoord, terwijl 33 procent het bij een neen hield. Twee derde voor tegenover een derde tegen: een grote meerderheid, tot grote opluchting bij de SPD maar ook bij de CDU/CSU van Angela Merkel.

Het omgekeerde zou een nooit gezien sce-

nario in Duitsland inleiden: van nieuwe en nog hardere gesprekken, over een zoveelste tussenkomst van president Frank-Walter Steinmeier tot nieuwe verkiezingen (die zeker niet ten gunste van de SPD zouden uitdraaien), zo niet en desnoods met een minderheidskabinet starten en voor elk thema een meerderheid bij de anderen zoeken… Een nieuwigheid, zeg maar een mallemolen, die niemand in Duitsland, of in Europa, wenste.

Regeerakkoord Want Europa en Duitsland verhouden zich steeds meer als een Siamese tweeling. Brussel is de officiële hoofdstad van Europa, maar elk nieuw staatshoofd reist maar al te graag eerst naar Berlijn, bij Angie op de koffie, of de thee. Is Duitsland niet het grootste land van de EU, en heeft Duitsland niet de meest krachtige economie? En is Duitsland niet de grootse nettobe-

taler in Europa? En wiens woord men spreekt, diens brood men eet.

Nu de SPD op de kar van de GroKo en dus van Merkel springt, en de Franse president Emmanuel Macron dezelfde sprong zal wagen, is een pot optimisme gebrouwen die de scepsis tegenover Europa moet indammen. Zie toch maar de aanstaande Brexit, en de spanningen in en met Polen, historisch toch een belangrijke buur.

De SPD-ministers worden volgende week bekendgemaakt, maar het regeerakkoord spreekt al voor zich. Die 180 bladzijden vermelden immers o.m. 48 miljard méér uitgaven, zonder nieuwe schulden: goed voor 15.000 nieuwe politieagenten en rechters, verder een basispensioen terwijl het ‘moederschapspensioen’ wordt uitgebreid, nu dus ook voor kinderen geboren voor 1992. Dit pensioen, zoals de naam het zegt, krijgt moeder of vader voor dat extra jaar dat hij of zij thuisblijft om voor zijn/ haar kind(eren) te zorgen… Inzake vluchtelingen komt er dan toch ‘min of meer’ een bovengrens: niet meer dan 180.000 tot 220.000 vluchtelingen mogen jaarlijks het beloofde (Duits)land binnen.

Gilbert Druant

steeds meer afstand van diens favoriet (Nkosazana Dlamini-Zuma, Zuma’s ex-vrouw) om met een eenheidsslogan naar voren te treden. Het leverde hem op dat congres alleszins het viceleiderschap van de partij op. Mabuza staat echter bekend als een opportunist en hij is in zijn eigen provincie nogal controversieel. Zo zou hij zijn premierschap bij Zuma hebben afgekocht via een flinke som ter gelegenheid van Zuma’s zoveelste huwelijk.

Sommigen beschuldigen hem er zelfs van dat hij in zijn provincie achter enkele moorden op politieke tegenstanders zat. Ook wordt gesuggereerd dat Ramaphosa op termijn daarmee wel eens in de problemen zou kunnen raken. Zo werd de vergelijking gelegd met de voormalige president Mbeki (die zetelde van 1999 tot 2008) die destijds Jacob Zuma als adjunct had aangesteld, maar hem later omwille van het wapenschandaal moest ontslaan. De afloop van het verhaal is bekend. In 2007 moest Mbeki bij de toenmalige leidersverkiezingen in Polokwane (Pietersburg) tegen Zuma de duimen leggen.

Niet tot het uiterste Het ziet ernaar uit dat Ramaphosa niet tot het uiterste is gegaan en toegevingen heeft moeten doen. Ook is geweten dat Zuma bij veel ANC’ers en de zwarte bevolking in het algemeen, zeker op het platteland en zeker in Zuma’s thuisprovincie Kwazulu-Natal, populair is gebleven. Het viel op dat bij de (gebruikelijke) hulde die de nieuwe president aan zijn voorganger in het parlement deed een warm applaus volgde. Applaus ook toen Zuma enige tijd later zijn opwachting maakte bij het provinciaal parlement in Kwazulu-Natal. En de afscheidscocktail dat het nieuwe staatshoofd zijn voorganger aanbood, gevoegd bij het feit dat in het nieuwe bestuur minstens 7 ministers, waaronder Dlamini-Zuma die minister wordt toegevoegd aan de president, uit die provincie komen zijn geen toeval. Tenslotte zijn er volgend jaar presidents- en nationale verkiezingen. Het valt nu af te wachten wat met Zuma zal gebeuren. Mogelijk hangen hem diverse processen boven het hoofd ten gevolge van het wapenschandaal en de Gupta-connecties.

Op die Indische familie blijkt de jacht te zijn geopend. Minstens een van de Gupta-broers, Atay, heeft alleszins het zekere voor het onzekere genomen.

De man moest zich recent voor het Hof in Bloemfontein verantwoorden in verband met het Vrede-zuivelproject waar 84 miljoen rand (5,8 miljoen euro), verstrekt door het bestuur van de Vrijstaat, in verkeerde zakken is terechtgekomen. Sinds begin februari is men zijn spoor echter bijster. Naar verluidt is hij naar Dubai gevlogen, waar de familie over een luxewoonst beschikt. En of de plaatselijke emir hem zal uitleveren, valt nog te bezien.

Jan van Aerschot

MILJOENEN HOOP GEVEND ‘Eddie the Eagle’ in het schansspringen, Jamaicaanse bobsleeërs en een Tongaan in blote bast: op bijna alle Olympische Winterspelen duiken rare kwieten op uit al dan niet exotische landen om deel te nemen aan een discipline waar ze helemaal geen kaas van hebben gegeten. Meestal erg geestig en volledig in lijn met de olympische gedachte dat deelnemen nog altijd belangrijker is dan winnen. In Pyeongchang kaapte de Ghanees Akwasi Frimpong, die evenwel in Amsterdam opgroeide, de laatste plaats weg in het skeleton.

Uiteraard werd de man in de Nederlandse pers uitgebreid bejubeld. Het praatprogramma Jinek beweerde zelfs dat de skeletonatleet met zijn deelname ‘miljoenen Ghanezen hoop gaf’. Alleen: dat was een lichtelijke overdrijving. De Nederlandse journalist Daaf Borren, die in Ghana woont en werkt, wist via twitter droog te melden dat de meeste Ghanezen niet eens wisten dat er Winterspelen aan de gang waren, laat staan dat een ‘landgenoot’ (waarvan niemand ooit had gehoord) eraan deelnam. Absolute onzin dus van Jinek. ‘Fake news’, zeggen we tegenwoordig.

14

Brieven

8 maart 2018

Alexander De Croo heeft geld veil voor seksuele voorlichting in Senegal

Servië

Poupehan

Pallieterke, Naar aanleiding van het artikel “De Servische kinderroof” wil ik u graag iets vertellen over de bombardementen op Belgrado.

In 2012 bezochten we even die stad. Onze gids, een voortreffelijk Franssprekende studente, vertelde aan het bijna complete Franse gezelschap: “De toenmalige Franse president had contact genomen met de NAVO en het Witte Huis om geen bommen te droppen op de zeven bruggen in de hoofdstad. Die waren immers verzekerd door Franse verzekeringsmaatschappijen.”

En zo geschiedde: de hele stad lag er in 2012 nog geblakerd bij, maar de bruggen waren ongeschonden. Eerlijk gezegd: het gezelschap in de autocar voelde zich wel enigszins beschaamd.

Fonne Crick - Antwerpen

N-VA is geen anti-islampartij Pallieterke, In “De afspraak op vrijdag” op Canvas (23 febr.) zei staatssecretaris Francken dat N-VA géén anti-islampartij is. Nieuwe identiteit?

Onbegrijpelijk dat de meeste politici (ook N-VA’ers) en verantwoordelijken niet begrijpen dat de islam een politieke ideologie is die strijdig is met onze democratie. Zij weten niet hoe om te gaan met de islam die steeds meer invloed krijgt zodat onze beschaving onder druk komt.

De islam wil niet weten van een scheiding tussen wereldlijke en geestelijke macht, geen gelijkwaardigheid tussen man en vrouw, wel meisjesbesnijdenis, kindhuwelijken en polygamie. Tientallen verzen in de Koran getuigen van radicale intolerantie tegenover ongelovigen. De sharia is verheven boven onze democratische wetten.

Daar de meeste asielzoekers uit moslimlanden komen, is de islam aan een spectaculaire uitbreiding bezig in Europa. Geweldloos bereiken de moslims hun doel, nl. de islamisering van het Europese continent, dat zij zien als de decadente westerse beschaving. Het zal onze kinderen en kleinkinderen zuur opbreken.

An Witters - Hasselt

Kruisende woorden oplossing 1098

A B C D E F G H I J K L

Pallieter, In de vierde en laatste “Terug naar Poupehan” van De Tijd waren De Gucht en Leterme op het appel. Die twee “intellectuelen” kwamen eens uitleggen hoe de huidige regering het land, dat zij zelf mee naar de verdoemenis hebben geholpen, weer op gang zou moeten krijgen. Meer dan wat gefrustreerde uitvallen naar de N-VA, Theo Francken en Bart de Wever kwam er niet uit. Na de blunder van De Gucht met de zogezegde gemartelde Soedanezen kwam er zelfs geen verontschuldiging over zijn lippen, integendeel. Ook Bart de Wever schilderde hij af als een opportunist. Het door hen zo verachte populisme hebben ze aan zichzelf te danken door hun autoritaire houding toen ze aan het bewind waren, waarbij ze de staatsschuld hebben laten oplopen met de hoogste belastingen van Europa tot gevolg. In plaats van de staat te ontvetten en te bezuinigen in de overheidsuitgaven zijn beiden eerder een vermogensbelasting genegen. Als men de koe slacht, heeft men geen melk meer. Zo ook met de kip. Zonder kip geen eieren. Wie zijn kapitaal opeet, blijft uiteindelijk berooid achter.

Dat is wat gebeurt met de effectentaks van de cd&v die hiermee de doos van Pandora opent voor nog meer van dat. De Gucht vond het succesvol om indertijd het Vlaams Blok, dat tegen moslimimmigratie was en is, te isoleren.

Het gevolg was een ongebreidelde immigratie en islamisering van ons land, met waarschijnlijk toch een oorlog in het vooruitzicht, hoewel De Gucht dat ondenkbaar vindt op Europees grondgebied. Wie leeft, zal zien. Beter toch maar eens het boek “De communautaire leegte” van Barbara Pas lezen, vol met aanbevelingen hoe het wel zou moeten.

R. Martens - Borsbeek

Oproep aan de leerkrachten Pallieterke, Onlangs had ik een gesprek met een leerkracht over de verbale en fysieke agressie in haar school. Het loopt de spuitgaten uit. En de directie treedt niet op. Hou geen rekening met de schooldirectie die dikwijls probeert de agressie onder de mat te vegen en zeker geen klacht in te dienen bij de politie, met als argument “de naam van onze school”.

Mijn moeder zei altijd: ”Respect moet je zelf verdienen.” Wel, de leerkrachten verdienen respect. Doe er dan zelf iets aan. Treed zelf op.

Verdien terug respect. Dien daarom klacht in Anneke Kegels - Antwerpen bij de politie.

Jedwabne Pallieterke, In zijn artikel over Polen schrijft Michaël Vandamme dat Jedwabne een hoogtepunt was in het Poolse antisemitisme. Over het al dan niet gebeuren van dit drama bestaat geen twijfel: het IS gebeurd. Over grootheden en omstandigheden kan wel wat gezegd worden, zeker nadat in 2001 de Amerikaans-Joodse publicist (en ook professor) J.T. Gross er een boek over schreef, “Neighbours”, waarin beweerd wordt dat 1.600 inwoners van het “dorp” Jedwabne, namelijk de Joodse helft, vermoord werden door hun Poolse buren. Het gegeven “de helft” kan kloppen, het cijfer echter niet. Net zoals de meeste historici spreekt in zijn boek “Mother was not home for her burial” de Joodse schrijver en uitgesproken Polenhater M.S. Arnoni over 250 slachtoffers. Van zo iemand kan dat cijfer of de waarheid of een overdrijving zijn.

Wanneer dan na zestig jaar de heer Gross komt aandraven met 1.600 slachtoffers, op geen enkel ernstig onderzoek gebaseerd, dan kan hier enkel sprake zijn van een variant op de zaak-Wilkomirski. Nog een pijnlijke vaststelling: heel het gebeuren had plaats onder Duitse dwang: zij vormden, met het geweer in aanslag, een gesloten ketting rondom. Om later te kunnen bewijzen dat de Polen voor honderd procent schuldig waren, werd alles netjes gefilmd!

Gemakshalve wordt systematisch verzwegen dat een groot deel van de Joodse bevolking sympathiseerde met links tot extreemlinks.

(Lees in dit verband Michael Sjolochows “De Stille Don” en lees over de commissarissen die beslisten dat wanneer je twee koeien had je een rijke koelak was en moest verbannen worden naar Siberië, en verneem tot welke bevolkingsgroep de meeste van die kameraden behoorden.)

Wat gebeurde er dan toen Sovjettroepen Polen binnenvielen? Het Joodse deel van de bevolking verwelkomde hen als bevrijders.

Gevolg: duizenden Polen werden door hun Joodse buren uit hun woningen gezet en op transport naar Siberië, waarop de vrijgekomen woningen en bezittingen werden ingenomen door Joodse families. Het was nauwelijks te verwonderen dat nadien, toen de rollen omgekeerd werden, de weerstand bij de Poolse bevolking om deze misdaad (want het blijft een misdaad) te begaan, niet al te groot was.

Een pijnlijke vaststelling: de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en vooral Israël hebben dermate druk uitgeoefend dat uiteindelijk ook Polen erin toestemde het lopende onderzoek naar de gebeurtenissen in Jedwabne te stoppen, De waarheid mag niet geweten worden, de leugen moet blijven bestaan.

EW - Mortsel

Wereld op zijn kop Pallieterke, De plaag van gemeenten die Vlamingen Arabisch leren, deint verder uit. Na Oostende begon ook OCMW Gistel met die omgekeerde inburgering/emancipatie: eigen bewoners emanciperen i.p.v. Nederlands voor Mo en Fatima. Op 1 maart kwamen tien (niet meer!)

Gistelnaren naar het gemeentehuis voor die islamisering. Georganiseerd door de OCMWvoorzitter Annie Cool (CD&V). Let wel, die cursussen worden niet door de stad gegeven, wel door het zeer slinkse en rijkelijk gesubsidieerde Vorming Plus! Die lessen Arabisch worden echter ook betaald door alle bewoners (ook in de stad Gistel). Al te gek: i.p.v. nieuwkomers te verplichten Nederlands te leren als voorwaarde, noodzaak voor integratie, voor jobs, sociale woning, enz.

Daarom betoogde Vlaams Belang onder leiding van Gistelnaar en regiovoorzitter VB-Middenkust Eric Jaegers met spandoek en pam-

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN

G E

R A

E

I

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

F

I

N E

E

R D

X

E

Q U E

T

T

E

R O B U U S

T

X

R A N G

T N X

T

E N R O D E

V

T

F

X

A

T

E

P C

X

I

R

X O L

E D X U

I

V

X

E

V

X M E

E N

R U

E

R

I

L

X

A C

T

H O S

T

E

L

X

E N E N X

U B

X U E

X

E N D X

L

A

Z U R

I

E

T

X G X

S

A A R

X O N

J

U

I

S

T

X O N D E

R

S

T

E

T N T

E N T G A

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

fletjes voor het stadhuis. Net op de dag van de gemeenteraadzitting en dat tot verbazing van raadsleden (meerderheid en oppositie), die niks afwisten van de islamlessen via de OCMW-voorzitter. Het stond niet eens op de agenda van die gemeenteraad! Tof dat raadsleden van oppositie én meerderheid de actie openlijk steunden met een welgekomen schouderklop. De hoofdcommissaris nodige ons zelfs uit om in de raadzaal post te vatten met spandoek. Mooi, maar het had weinig zin, want die islamiseringkoorts van Cool stond niet eens op de agenda! Of hoe sluiks islampamperaars de wereld op zijn kop zetten. Ons geld weggooien voor zogezegd meer cohesie tussen eigen mensen en moslims…

Vlaams Belang-parlementslid Stefaan Sintobin gaat alvast minister Homans ondervragen over hoe die door steden via Vorming Plus betaalde cursussen Arabisch passen (lees: botsen) met haar “inburgeringswerk”.

Reddy de Mey - Oostende

Randproblemen Pallieterke, Als inwoner van Dilbeek kan ik voor dringend ziekenvervoer de ambulancewagen van de dienst 100 niet verplichten mij naar het Onze-Lieve-Vrouweziekenhuis te Asse of Aalst te voeren. Alhoewel er veel minder verkeer is vanuit Dilbeek naar Asse dan naar de nauwelijks dichterbij gelegen Brusselse ziekenhuizen, waar de kennis van het Nederlands van het personeel soms te wensen overlaat en de mogelijkheid bestaat van belangrijke schendingen van de taalrechten van Vlamingen op medisch gebied. Hoog tijd voor de bevoegde politici om naar aanvaardbare oplossingen te zoeken. Hoog tijd dat men met de wensen van de Vlaamse patiënt rekening houdt voor dringend vervoer zowel van thuis uit, als vanuit een openbare plaats naar een Vlaams ziekenhuis. Men mag de ogen niet sluiten voor deze problematiek!

Jan de Schuytener – Dilbeek

Zangfeest Pallieterke, Zondag 4 maart zongen weer 4.000 Vlamingen samen, wat in de Gazet van Antwerpen een mooie bladzijde opleverde met jonge mensen over het Vlaams Nationaal Zangfeest.

In De Standaard geen lijn, ook niet digitaal.

Ik heb maandag 5 maart dan ook mijn laatste 1,90 euro gespendeerd aan die krant, die ooit het AVV/VVK op haar eerste pagina afdrukte. Mijn journalisten-peter, Manu Ruys zaliger zal zich in zijn graf hebben omgedraaid.

In de cultuur bijlage was er wel plaats voor commentaar over een rapper, die ‘vieze liedjes’ zingt voor jongens van 9 jaar.

Roger Thys, erejournalist NIR/BRTAntwerpen

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

8 maart 2018

Een weekend sport

Roskammen

Vrijdagnamiddag werd ik tijdens mijn dagelijkse wandeling naar de gazettenwinkel verrast door aanvriezende regen. Levensgevaarlijk voor mensen op een gezegende leeftijd. Ik maakte een serieuze smak. De volgende morgen had ik last van een pijnlijke schouder en moest ik passen voor mijn verplichtingen. Ik opteerde voor een dagje voor de buis. Het sportaanbod was groot.

Het begon met de ‘Strade Bianche’, een Italiaanse wielerklassieker voor een groot gedeelte betwist op grindwegen. Regen en slijk in Toscane. Topamusement! Het werd het dagje van Tiesj en ‘Woet’, zoals Peter Sagan Wout van Aert noemde tijdens de persconferentie voor de koers. De drievoudige wereldkampioen op de weg eindigde op twee minuten van Woet. Wedden dat olijke Sagan onze jonge landgenoot, die derde werd, de volgende keer wel kent?

Wat dan gezegd over de 23-jarige Tiesj Benoot. die zijn eerste profkoers won. En wat voor één. Hij reed iedereen naar huis. Wat mij opviel, was zijn recuperatievermogen. Hij finishte, onherkenbaar door de modder, volledig afgepeigerd. Een kwartier later, tijdens de obligate interviews, oogde hij weer fris. Hij blaakte van gezondheid. Wat een motor heeft die man. Dat belooft voor de Vlaamse klassiekers. We hebben er een favoriet bij! Wat we er ook bijhebben, is een talentvolle wielercommentator. Bravo, Sven Nys.

Videorefs Van Sporza naar Telenet. Tijd voor het voetbal. Daar is Teo weer. Na zijn drie doelpunten tegen Moeskroen wachtte ik op de bevestiging tegen Zulte Waregem, en die kwam er. De Pool stond weer tweemaal aan het kanon. Er zijn vele zogezegde kenners, waaronder ondergetekende, die hun woorden zullen moeten inslikken. De verguisde midvoor van Anderlecht kreeg bakken stront over zich heen, maar hij staat er terug. Teodorczyk weet nu in elk

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

geval wie zijn vrienden en wie zijn vijanden zijn bij de club en in de media.

Wat een gezever is dat toch met die videorefs. KV Mechelen werd het slachtoffer op Sclessin. Cavanda moest er altijd af met rood, voor de overtreding op Bandé. Gelukkig stopte de Mechelse doelman Colin Coosemans later een onterecht gefloten strafschop. Het is best mogelijk, zelfs waarschijnlijk, dat de degradatie van een doelpunt meer of minder kan afhangen. Het is schrijnend dat er geen videorefs aanwezig waren op Sclessin en de Bosuil. Daar moesten de twee nog mogelijke zakkers aan de bak, en ook Antwerp kreeg tegen Eupen een penalty cadeau. Puur amateurisme, onkunde en broodroof!

Beseffen die heren in Brussel dan niet wat er op het spel staat? Misschien moeten ze het eens aan de voorzitter van KV Mechelen vragen…

Gille van Binst

Is er nog leven na Coucke?

Soms zou men denken van niet. Althans, degenen die het voetbaljournaille nog ernstig nemen. Blijkt dat, onder andere, Marc Coucke “Theo bij Anderlecht weer tot leven bracht”. Dat titelde Het Laatste Nieuws in reuzenletters, omdat “Theo” drie keer tegen Moeskroen had gescoord.

Volgens HLN het gevolg van een half minuutje peptalk met de nieuwe baas in het Constant vanden Stockstadion! Waar staat Hein dan als supercoach, die al weken het beste van zichzelf gaf om “Theo” uit de conditionele impasse te filibusteren? En zeggen dat Coucke pas op 26 maart alle paars-witte touwtjes in handen krijgt, en tot dan vrede moet nemen met her en der aan eentje te trekken tot elk mogelijk spoor van belangenvermenging met KV Oostende is uitgewist.

Neemt niet weg dat, in afwachting, het clubje voetbalpausen van Extra Time Coucke al uitnodigde voor een voltijdse séance over “nieuw Anderlecht” onder zijn bewind. Een uur keuvelen bleek helaas niet te volstaan.

Via een voorstel van praatvaar Filip Joos kon de geïnteresseerde kijker op de webstek nog een kwartier langer het oor te luisteren leggen naar wat de bouwheer van neo-Anderlecht dat eerste uur niet was kwijtgeraakt, of helemaal niet kwijt wou. We durven hopen dat het clubje het ons niet kwalijk neemt dat we pasten voor het aangeprate aanhangsel.

Mopje Een sappig grapje kan af en toe zelfs in Extra Time. Zeker als het uit de mond komt van een eregast zoals de nieuwe eigenaar van de Belgische voetbalambassadeur uit Brussel. Coucke was gaan kijken naar de match van de Anderlechtbeloften tegen Standard en zag tot zijn (gespeelde) verbazing de in ongenade gevallen Olivier Deschacht over het veld dartelen en nog scoren ook.

“Dacht dat ik naar de veteranen zat te kijken, vroeg me af wanneer de beloften zouden opdraven,” aldus “de clou” van het mopje. De pausen van Extra Time lagen plat van het lachen. Ze dachten er geen seconde aan dat ze in een moeite de vloer aanveegden met het respect waarop clubicoon bij

Hoog bezoek op het Kiel, waar de Jupiler Pro League het voor de gelegenheid moest afleggen tegen de gebeurtenissen in de Proximus League. De vrijgevige Saoedische prins en mecenas van Beerschot-Wilrijk zag zijn ploeg nipt winnen van Cercle Brugge. Een opsteker en een goede uitgangspositie voor de terugwedstrijd nu zaterdag in het Jan Breydelstadion. Daarmee was het wel carnaval op het Kiel en mochten de vastenavondzotten zich uitleven in een uitverkocht Olympisch Stadion.

Maar de promotie naar de hoogste afdeling is nog niet rond. Doelman Paul Nardi van Cercle gaat niet elke week cadeaus uitdelen en voor eigen publiek kunnen de mannen van Frank Vercauteren altijd iets meer dan wat ze voorbije zondag lieten zien op het Kiel. We zullen maar besluiten met de stoere woorden van Marc Brys: “We zijn van niemand bang.” Zo willen we het horen.

Geen underdog Daar bleef het niet bij. Marc Brys was goed op dreef, en vriend en vijand mocht de oren spitsen. “De jongens hebben bewezen dat ze heel graag naar eerste klasse willen,” verna-

men we. Het omgekeerde zou ons verbaasd hebben, maar voor het overige zou hij wel eens overschot van gelijk kunnen hebben. “Eén-nul is een mooie uitgangspositie, maar jammer genoeg niet meer dan dat. Dat we nu plots favoriet zijn? Dat is een ander gegeven. We zijn als underdog aan deze twee wedstrijden begonnen. De rollen zijn nu omgekeerd. Er is maar één doel en dat is promoveren. En dat bereik je door je ding te blijven doen. We moeten volgens onze eigen kwaliteiten blijven spelen.” Eens benieuwd wat Frank Vercauteren, die ook wel eens kranten leest, op zaterdagavond als reactie uit zijn duim gaat zuigen.

Belofte maakt schuld Zover zijn we dan. Waasland-Beveren en Moeskroen zullen nooit vermoed hebben dat op de laatste speeldag van de reguliere competitie zoveel ogen op hen gericht zullen staan.

Het lot heeft beslist dat ze een beslissende rol kunnen spelen in de meeslepende degradatiestrijd tussen Eupen en KV Mechelen. Na een rondvraag, zowel in het Waasland als in Moeskroen, wordt aan de buitenwereld verzekerd dat beide ploegen het beste van zichzelf gaan geven en zeker geen geschenken gaan uitdelen. Waarvan akte.

uitstek Olivier Deschacht het volste recht heeft. Over een pijnlijke blunder gesproken!

Deschacht is, zoals wij, allicht de tel kwijtgeraakt van het aantal rivalen dat de revue in het Astridpark passeerde om zijn taak van linkerflankverdediger “beter te komen doen”. Hoeveel het er ook waren en waar ze ook vandaan kwamen, Ollie gaf geen krimp. Hij vocht zich altijd terug als titularis. Tomeloze inzet en ongewone karaktersterkte leverden hem op 6 november 2016 het clubrecord op van 567 matchen in het eerste elftal.

Die dag onttroonde hij Pol van Himst, die 566 matchen voor Anderlecht heeft gespeeld. Pol had stellig meer talent dan zijn opvolger. Of Deschacht op zijn minst zijn evenknie was als prof is een retorische vraag.

Eerste beleidsdaad Gebrek aan respect geldt ook voor iedereen die een vinger in de pap had bij het verwijzen van Ollie naar de B-kern. En wie, zoals het voetbaljournaille, zijn degradatie zo goed als kritiekloos klasseerde. In plaats van zo goed als te negeren dat hij de zoveelste keer terugvecht door met voetballers te spelen die zijn zonen kunnen zijn, had men beter een dozijn bladzijden in de krant én een vol uur Extra Time besteed aan de loopbaan die Deschacht bij Anderlecht al heeft gerealiseerd, dan aan die waaraan Marc Coucke nog moet beginnen. Het zou de nieuwe baas in het Astridpark sieren mocht hij, als eerste beleidsdaad die er toe doet, “zondebok” Olivier weer naar de A-kern brengen. Dat is misschien wel dé manier om te bewijzen dat er, na Coucke, alsnog leven is dat meer verdient dan wat schaapachtig lachen om een al bij al flauw grapje op de kap van een van de trouwste clubspelers ooit.

Bang afwachten

Wereldkampioenen onder elkaar

Het zijn bange dagen voor Denis van Wijk.

Hij zag zijn Mechelse broddelaars weliswaar de rode lantaarn doorgeven aan Eupen, maar twee keer op voorsprong komen en toch nog onderuitgaan op het veld van Standard, dat was er te veel aan. Zoals het gebrek aan een videoref en de arbitrage op zich niet van aard waren om Van Wijk vrolijk te stemmen. We hopen dat hij zondagnamiddag rond kwart over vier opnieuw kan lachen. Dan moet hij zijn verdedigers in de loop van de week wel bijbrengen hoe ze bij corners en vrijschoppen hun raap moeten gebruiken, en hopen dat de voetbalgoden Mechelen goedgezind zijn.

Wout van Aert mocht op de vooravond van de Strade Bianche mee aanzitten aan de perstafel in het gezelschap van de winnaar van verleden jaar, Michal Kwiatkowski en drievoudig wereldkampioen Peter Sagan.

De Slovaak wist blijkbaar niet goed welk vlees hij in de kuip had met Van Aert, en hield dan maar een slag om de arm, met een goedbedoelde wenk aan de wereldkampioen veldrijden. “Er zijn al veel sterke renners uit het veldrijden naar de weg overgestapt. Maar of het ook lukt voor Wout zal dit seizoen uitwijzen.” Handig bedacht van komieke Peter, en het antwoord kwam sneller dan Sagan en de andere topfavorieten zich konden inbeelden.

Gekke play-offs Niet bang

15

Als Standard zondagnamiddag wint in Oostende is de zesde deelnemer aan de play-off 1 gekend. Zover zijn we nog niet. We gaan niet alle mogelijke scenario’s uit de doeken doen, maar Antwerp en zelfs Kortrijk maken nog kans op een ticket voor de play-off 1. Zo heeft de laatste speeldag van de reguliere competitie nog een aantal wedstrijden in petto om naar uit te kijken. En nu maar hopen dat gezond verstand de bovenhand haalt en het gekke gedoe met de play-offs binnen afzienbare tijd wordt afgevoerd. Liever vandaag dan morgen.

Indrukwekkende koers De Strade Bianche mag sommigen dan weinig vertrouwd in de oren klinken, de eendagskoers op Toscaanse bodem is intussen uitgegroeid tot een interessante en lastige voorjaarsklassieker met alles erop en eraan.

Enkele venijnige hellingen waarmee het peloton geconfronteerd werd, stonden borg voor een wedstrijdeinde zonder massaspurt. “Goed nieuws en driewerf hoera”, horen we roepen.

Terecht! Reken daarbij dat al wie in de wielerwereld naam en faam heeft voorbije zaterdag op post was in Siena. Liefhebbers van het genre die de Strade Bianche een ver-van-hun-bedshow vonden en ervoor pasten, hebben een bijzonder boeiende wedstrijd gemist.

Revelaties Terwijl de gedoodverfde topfavorieten hun wonden likten, stonden twee jonge Vlaamse knapen te glunderen op het erepodium in Siena. Eindelijk de langverwachte winst in een klassieker voor Tiesj Benoot, die zijn wilde haren kwijt is en een beresterke en doordachte wedstrijd reed. Dat belooft voor de toekomst.

Van Aert was het andere gespreksonderwerp.

Met opmerkelijke prestaties in de voorjaarsklassiekers en zijn derde plaats in de Strade Bianche kan Van Aert niet langer verstoppertje spelen en zit hij met een luxeprobleem: het crossen vaarwel zeggen en zich toeleggen op de weg, of niet? Om het met de woorden van Peter Sagan te zeggen: de tijd zal het uitwijzen.

Voor zover dat intussen nog niet gebeurd is.

Extremen Amper 53 renners hielden het in de Strade Bianche vol tot aan de aankomst. De oorzaak?

Wellicht de overvloedige regen. Greg van Avermaet kan erover meepraten, en dat verklaart misschien zijn 34ste plaats, op meer dan dertien minuten van de winnaar. Zeg nu zelf, een week ervoor 36 graden in Oman, kort daarop nul graden in de Omloop, en dan volop regen in Toscane. Of dat gezond is, laten we in het midden.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

8 maart 2018

Kris Peeters gaat voor radicale gelijkheid

“De sharia negatief? Laat Mary daar eens een procedurefout in vinden!”

Het gaat niet goed met CD&V. De partij worstelt met bloedarmoede en het etiket ‘moslimpartij’ kleeft steeds hardnekkiger. Het optreden in Terzake van de Gentse lijsttrekster Mieke van Hecke over de hoofddoekenkwestie, waarbij ze stelde dat meisjes moeten zwijgen en naar de papa luisteren, heeft dat imago niet verbeterd. In die mate zelfs dat Kris Peeters - wie anders? - een totaal nieuw plan heeft voor een inclusieve maatschappij.

Aswoensdag was een nieuw dieptepunt voor de jongens en meisjes van de CD&V. Op geen enkel officieel mediakanaal van de partij werden de christelijke gelovigen een ‘moedige vasten’ toegewenst. Wat een verschil met de ramadan, Offer- en Suikerfeesten, waarbij christendemocratische mandatarissen over elkaar heen rollen om schapen de strot over te mogen snijden en zich een diabetes te vreten. “Daar moeten we vanaf”, stelt Kris Peeters kordaat, “wij zijn er ook voor mensen die geloven in die Jezus-figuur waar ik zo veel van hoor. CD&V staat voor een inclusieve samenleving waar iedereen thuis is. Daarom heb ik een reeks radicale gelijkheidsmaatregelen die Abou Jahjah gaan doen blozen.”

Vertel, Kris.

Kris Peeters: “Enerzijds wou ik pleiten voor de officiële erkenning van de Jezusaanhangers.

Maar blijkbaar was iemand mij voor geweest.

Anderzijds wou ik bepaalde ongemakken van de volgers van de profeet Mohamed, vrede zij met de waarheidsverteller, integreren in onze maatschappij. Zodanig dat ze minder overlast veroorzaken voor de kuffar, voor wie we ook

opkomen. Geloof ze niet als ze het tegendeel vertellen. Neem nu die heisa over die Turkse trouwstoeten. Akkoord dat sommige mensen gehaast zijn, of veilig op de openbare weg willen rijden, maar we kunnen toch een compromis vinden? We laten het toe, maar enkel in de file! Noem het een vorm van blokrijden met entertainment. Briljant, toch? En die hele hoofddoekenkwestie? Dat is toch een achterhaald probleem! De profeet, vrede lope hem voor de voeten, heeft die maatregel ingevoerd om meisjes te beschermen tegen onheil. Wie kan daar tegen zijn? Ik alvast niet. Als alle meisjes een hoofddoek dragen, zie je het verschil niet meer. Een grotere inclusieve gedachte is er niet. Hoofddoeken voor iedereen!”

Baanbrekend, maar riskeert u niet dat ze daar geen vrede mee gaan nemen? Voor u het weet, willen ze de implementering van de sharia.

Kris Peeters: “Daarom moeten we ze te snel af zijn door de sharia zelf in te voeren. Dat is helemaal niet zo negatief. Ik denk niet dat Sven Mary daar makkelijk een procedurefout in gaat vinden. We zijn zelfs op zoek naar base-

Kruisende woorden 1099

A B C E F G H I J K L

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1098 VINDT U OP BLZ. 14

Kris Peeters: “Denkt u? Ik zou niet weten waarom. Die kuffar mogen hun eigen ritue-

Gekte

Borsthaar

Sinds de Oscaruitreiking is er een nieuw wondermiddel opgedoken om de acteerwereld beter te maken: de inclusion rider. Dat is een clausule in een acteercontract die eisen oplegt inzake minderheidsgroepenvertegenwoordiging. Heel nieuwsgierig hoe dat kan worden toegepast in, bijvoorbeeld, een film die zich afspeelt bij de Amish.

Nu wij hebben mogen meemaken hoe dames (?) van Femen in Italië Berlusconi bestormden, verkneukelen wij ons al in de verkiezingen van 2019. Houd u maar vast aan uw bretellen, Bart De Wever en Theo Francken!

Of... maak uw borsthaar maar nat!

VERTICAAL 1. Personen die door het leven gaan als personen van het andere geslacht 2. Handvat - Vorm van mobiliteit tussen twee geografische eenheden, resulterend in een verandering van woonregio 3. Namelijk - Film uit 2010 van Hans Herbots - Gemeente in Vlaams- Brabant 4. Voormalig Belgisch premier 5. Stad in Sardinië - Nederlandse beursindex 6. Japanse stad - Zwarte stof die een inktvis afscheidt 7. Luxemburgs mediabedrijf - Zoogdier - Voetbalclub uit de Spaanse hoofdstad 8. Ierse jongensnaam - Havenhoofd 9. Geneesheer - Meermin 10. Strafwerktuig - Op grote afstand Mexicaans gerecht 11. Egyptische moedergodin 12. Instructiewijze

Het Beterzwijgenfonds

Terwijl de weldenkendheid volop fulmineert tegen de Antwerpse secundaire scholen die zich om goede redenen niét aansluiten bij het digitaal inschrijvingssysteem – ook wel: de loterij – stappen in Gent ouders naar de rechtbank om datzelfde systeem aan te vechten. Tja.

Het Vermeylenfonds heeft nog eens gesproken – lees: een verklaring verspreid – vanuit de drang om de vinger in het eigen oog te steken, lijkt het. Het vindt dat nieuwkomers niet verplicht mogen worden om onze taal te leren, want dwang, brrr. Bij de ondertekenaars o.a.

Ico Maly, Jan Blommaert en Caroline Copers.

Dat zegt genoeg, zeker?

Erfenisje

Vreemd

Dankzij de paarse en paarsgroene regeringen gaapt er in de landsbegroting een gat van zowat 450 miljoen per jaar vanaf 2022. Oorzaak: een pensioentrucje van goede vrienden Verhofstadt en Vande Lanotte destijds, om hun cijfers wat op te smukken. Staatsmannen!

Als we Darya Safai mogen geloven, is de hoofddoek bedoeld om vrouwen te leren luisteren naar mannen. Van de weeromstuit stromen nu hoofddoekbestellingen binnen van mensen met namen als Peeters, Janssens en Claes. Raar.

Ingeburgerd

Boycot?

Die trouwstoet die het onlangs serieus uithing op de A12, door wie werd die eigenlijk bevolkt? Wij veronderstellen door mensen die nog geen inburgeringscursus hebben gevolgd, aangezien zij de gebruiken hier niet kennen.

Kom nu niet vertellen dat die mensen hier geboren zijn...

Van de onvolprezen politikoloog Bart Maddens leren wij dat Amadeu Altafaj, de Catalaanse woordvoerder bij de EU, middels slinkse Spaanse kronkelredeneringen zou worden vervolgd om hem zes jaar achter de tralies te kunnen steken. Aangezien Altafaj nog voor Louis Michel heeft gewerkt, volgt er van liberale zijde nu zeker een oproep om Spanje te boycotten. Toch?

Tombola

D

HORIZONTAAL

Ik hoor De Wever alweer ‘soumission’ fluisteren.

len behouden. Voorlopig toch. Maar er volgt natuurlijk wel een onderzoek naar dat bloed drinken en lichaam eten. Dat gaat toch een stuk verder dan stenen gooien naar overspelige vrouwen. Waar we overigens ook vrijwilligers voor zoeken. Suïcidale, overspelige vrouwen die tegen een stootje kunnen.”

U doet helaas niets aan het fenomeen dat leiders uit de thuislanden meer invloed op de allochtone bevolking hebben dan onze eigen politici.

Kris Peeters: “Enerzijds is dat natuurlijk zonde, maar anderzijds… (buigt voorover om iets in ons oor te fluisteren), heeft u al eens gezien met wat voorstellen die politici van hier afkomen?”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. TV-presentator in de pioniersjaren van de Vlaamse televisie B. Blijk gevend van goede tekstkennis - Familienaam van een ex-lid van The Supremes C. Vervoermiddel - Gelijkheid D. Voormalige Belgische bank - Limburgse gemeente - Sine anno E. Samarium - Tropische klimplant F. Bijbelse plaats - Reinigingsmiddel G. Zelfingenomen persoon H. Nummer - Duits lidwoord - Pers. vnw. - Voegwoord I. Op die plaats - Gedroogde vrucht J. Graveergereedschap K. Mikpunt van spot - Internetlandcode voor Monaco L. Duits meer - Slaginstrument

jumpende homoseksuelen die graag eens van een gebouw worden gegooid. Driemaal daags.

Zie je hoe dat wederzijds bevredigend kan zijn?

Een inclusieve samenleving zit zo in elkaar. En kom nu niet af dat het wreedaardig is. Ik heb gehoord, in de wandelgangen van een jihadmoskee, dat die christenen het bloed van hun leider drinken en zijn lichaam eten. Gewoon om hem te gedenken! Die mens moet groot zijn. Maar Allah is groter. Daar moeten we niet flauw over doen.”

Mispakt?

Op zich lijkt het een serieuze verdienste om, zoals minister Vandeputte, de ambtenarenvakanties te willen gelijkschakelen. Alleen is in een zwaar gediversifieerde samenleving de vraag naar specifieke bezigheden met specifieke modaliteiten niet meer weg te denken.

Curieus hoeveel tanden daarop zullen worden stukgebeten.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Dat zegt genoeg Wanneer een vereniging als “Baas over eigen hoofd/BOEH” een lofzang aanheft over de standpunten van Mieke Van Hecke (CD&V) contra het hoofddoekenstandpunt van Darya Safai, weet iedereen wel hoe laat het is, zeker?

Valse oplossing Die gevangenen die in Leuven zwaar zijn beginnen flippen door inname van verboden middelen, zouden we die niet beter in de gevangenis steken? Ah, nee, daar zaten ze al...

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be