't Pallieterke van 15 maart 2018

74ste jaargang • nummer 11 • donderdag 15 maart 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De wraak van De Crem De aanval van staatssecretaris Pieter de Crem (CD&V) op zijn eigen partij is geen toeval. Hij voelt aan dat CD&V echt wel te veel naar links overhelt en een partij voor sociaal assistenten dreigt te worden. Maar ook: met vicepremier Kris Peeters heeft de man uit Aalter nog een eitje te pellen.

“CD&V stelt zich op als een linkse oppositiepartij. Dit verwart ons kiespubliek. In plaats van de meerderheidsagenda te volgen, wekken we nu de indruk de minderheidsagenda te volgen. Het discours van de CD&V staat haaks op dat van een volkspartij en het linkse imago komt hard aan bij onze basis.”

In zijn eigen stijl wond staatssecretaris voor Buitenlandse Handel Pieter de Crem (CD&V) er tijdens een lezing van de denktank Libera! geen doekjes om. De CD&V is links afgeslagen en dat is de verkeerde weg. Bij de denktank vond De Crem een dankbaar luisterend publiek. Libera! verzamelt vooral ex-LDD’ers, N-VA’ers en rechtse liberalen.

De Crem noemde de Zweedse coalitie voor de CD&V een valkuilcoalitie. Zijn uitspraak werd breed uitgesmeerd in de pers. Was de staatssecretaris daar gelukkig mee? Achteraf liet hij aan Belga weten dat hij “moet vaststellen dat door een combinatie van meerdere elementen uit een beschouwende tussenkomst de gangbare Chatham House Rules voor dergelijke debatbijeenkomsten breed werden geïnterpreteerd”.

Een reactie die weinig meer is dan intellectuele spielerei. De Chatham House Rules, waarbij de uitspraken voor een besloten gezelschap nooit de ruimte waarin ze gedaan zijn mogen verlaten, zijn altijd al zeer breed geïnterpreteerd. En tegenwoordig zijn er technologische en digitale middelen om gesprekken op te nemen en te verspreiden. Zelfs in het verleden ging dat gemakkelijk. Om in de christendemocratische sfeer te blijven: in de jaren zeventig zei de Beierse CSU-voorman Franz Josef Strauss voor een besloten gezelschap dat zijn CDU-collega Helmut Kohl “totaal ongeschikt was” om ooit bondskanselier te worden. Die uitspraak achtervolgde Strauss nog lang, al wist hij zeer goed dat zijn

woorden vroeg of laat naar buiten zouden komen. Wat ook gebeurde, want zijn woorden werden op band opgenomen.

Geen Kobo of Madhi op het matje Maar terug naar De Crem. De staatssecretaris, waarvan velen wel eens vergeten dat hij in de regering zit, werd door partijvoorzitter Wouter Beke op het matje geroepen.

Wat eigenlijk de stelling van De Crem bevestigt dat de CD&V een linkserig clubje is dat vooral nog blijkt te werven bij mensen uit de afbrokkelende zuil (mutualiteiten, vakbonden…), sociaal assistenten en wereldverbeteraars in de non-profit. Het paterke-discours van Wouter Beke over ‘warmte’, ‘verbondenheid’ - lees: pro-vluchtelingenbeleid en proislam - moet daar aanslaan. En zeggen dat Beke door velen nog altijd als een ‘rechtse’ CD&V’er wordt beschouwd.

Hendrik Bogaert, die eveneens bezorgd is over de linkse afslag die zijn partij nam, moet ook in het gareel gehouden worden door Beke. Dat gebeurt niet met Mieke van Hecke, Youssef Kobo en Sammy Mahdi. Deze laatste, tot nader order jong-CD&V-voorzitter, heeft het voor de grofgebekte en vulgaire rapper Damso. Beke vindt dat blijkbaar zeer oké.

De Crem ziet met lede ogen aan hoe de CD&V-top de electorale schade probeert te beperken door in de linkse electorale vijver te vissen. Een vijver die in Vlaanderen nochtans amper 30 procent bedraagt, en met veel goede wil misschien 40 procent.

Waarom gebeurt dit voor een partij die trouw aan enerzijds anderzijds - nu eens naar links en dan weer naar rechts overhelde? Het is Wouter Beke zelf die beseft dat hij een eerste keer mis heeft gegokt en dat geen tweede keer wil doen. De eerste gok was de N-VA in een regering opnemen en ervoor zorgen dat die partij zich kapot ging regeren. Wat niet gebeurd is. In de Wetstraat heerst een zekere gelatenheid: de N-VA zal zo’n 30 procent halen en heeft de verkiezingen al gewonnen. Beke kiest nu voor een tweede gok: CD&V kan enkel de tweede grootste partij blijven als ze een deel van de linkerzijde binnenhaalt. Want de rechtse electorale vijver staat onder controle van N-VA, Vlaams Belang (en een beetje Open Vld, zeker op sociaaleconomisch vlak). Afwachten of het plan zal lukken. De Crem twijfelt. Wellicht terecht.

Weg met Kris Peeters Andere reden waarom de staatssecretaris voor Buitenlandse Handel een steen in de kikkerpoel gooide, is de figuur van vicepremier en minister van Werk Kris Peeters. De Crem heeft met de man nog een eitje te pellen. En het beleid van zijn partij aanvallen is ook een aanval op hét gezicht van CD&V in de federale regering: Kris Peeters dus.

Die heeft De Crem een paar jaar geleden op een typische tsjevenmanier een mes in de rug gestoken. In 2016 raakte bekend dat De Crem zes weken lang les ging volgen aan de Harvard Business School in de VS. Hij kreeg

Praten met Herman Daems

daarvoor het fiat van premier Charles Michel (MR). Het verhaal ging niet aan de grote klok worden gehangen, maar lekte toch uit in de pers. En wie lekte het bericht? Juist, Kris Peeters, die blijkbaar veel tijd heeft om zich met zo’n kinderachtigheden bezig te houden.

De Crem is dat niet vergeten en heeft zich voorgenomen vroeg of laat op een of andere manier wraak te nemen op Peeters. Hij is trouwens niet de enige. Naar verluidt lopen ook de spanningen tussen Peeters en justitieminister Koen Geens hoog op. De oorzaak ligt in het verleden. Toen Peeters Vlaams minister-president was, was Geens diens kabinetschef. Verschillende bronnen bevestigen dat Geens toen als een ‘domestique’ of als gewoon huispersoneel werd behandeld door Peeters. Een nederlaag in Antwerpen in oktober zou voor De Crem en Geens de kans zijn om definitief wraak te nemen op Peeters.

Naar verluidt zou de ‘passant uit Puurs’, zoals hij in Antwerpen wordt genoemd, in 2019 naar het Europees Parlement verhuizen. Hoe verder van de Wetstraat, hoe beter, denken veel CD&V’ers.

“Kiezen in twee ronden maakt burgers machtiger”

2

Actueel

15 maart 2018

“Het perron dat nooit aangelegd had moeten worden” Afgelopen week dreigden politieke partijen in Rotterdam weg te blijven bij een verkiezingsdebat als mij de ruimte gegeven zou worden om een column uit te spreken.

Het debat had als thema ‘islam’ en de organisatie achtte het opportuun om mij spreekruimte te bieden. Maar anno 2018 menen politici dat een columnist de mond snoeren moet kunnen. Ik ben te controversieel. Te hatelijk. Onbeleefd wellicht.

Laat het maar aan politici over om een miljoen of een miljard redenen op te sommen waarom je een columnist fysiek moet weren omdat het verbaal niet lukt. In bananenrepublieken wordt journalisten en columnisten het spreken onmogelijk gemaakt. Het begint in landen over de grens met Griekenland en het veto op vrij spreken spreidt zich uit over de rest van het Midden-Oosten. In vrijwel elke dictatuur, islamitische heilstaten voorop, wordt het spreken onmogelijk gemaakt, maar hier?

In West-Europa? In Nederland?

Het ondenkbare islamdebat Uitsluiting is een moderne variant van emancipatie. Het is hip om uit de kast te komen door te zeggen dat mensen niet gehoord mogen worden. Het wordt veelal geëist door mensen die de mond vol hebben over emancipatie en respect, maar van wie de eigen tolerantiegrens diep onder het nulpunt ligt. En dat terwijl de spreker in kwestie, of het nu een journalist of een columnist is, andermans vrijheid wél net zo belangrijk vindt als zijn eigen vrijheid. Persoonlijk heb ik er een duidelijke grens bij: vrouwenonderdrukking, vrouwenmishandeling en vrouwenuitsluiting emancipatie noemen, en goedpraten onder

het mom van een religie, is géén vrijheid. Mij mijn vrijheid misgunnen, is dat ook niet.

Het islamdebat afgelopen week vond zo’n vijftig jaar na de komst van de eerste gastarbeiders naar Nederland plaats. Als je vijftig jaar geleden tegen de eerste gastarbeiders had gezegd, dat we anno 2018 een islamdebat zouden houden, hadden ze naar hun voorhoofd gewezen. De islam? Onderwerp van debat? Doe effe normaal, zeg. De islam is iets van thuis. Iets wat ze achtergelaten hebben.

Iets uit de oudheid, iets wat achterhaald is. De islam is privé. Niet westers. Waarom zouden ze het überhaupt over de islam hebben? Laat staan in de toekomst?!

En toch overheerst de islam inmiddels elke verkiezingsstrijd, beheerst de islam elk debat en zorgt die voor maatschappelijke spanningen. Waar is het misgegaan? Sinds wanneer heet dit emancipatie te zijn? Hoe kun je hier als moslim trots op zijn - tenzij je erop uit bent de samenleving willens en wetens te ontregelen? Wat heeft Europa moslims misdaan dat in het land van herkomst van hun grootouders beter zou zijn geweest?

Maar eigenlijk moet je die vraag omdraaien.

Hoe kan Europa, Nederland en België inbe-

Ebru Umar

grepen, haar oorspronkelijke bevolking zo enorm in de steek laten door de maatschappij te laten ontregelen door een handjevol criminelen en actievoerders, die zich verschuilen achter en verzamelen onder die ene noemer: islam? Hoe kan Europa al haar principes te grabbel gooien: gelijkheid van vrouwen, vrijheid van meningsuiting, vrijheid om te zijn wie je bent, omdat achterlijke aanhangers van een godsdienst - of was het een achterlijke godsdienst - dat eisen? Hoe kan het dat onze politici niet aan onze kant staan, de kant van de vrijheid, maar aan de kant van de dictatuur?

Hoe kan het dat om een debatavond te organiseren beveiliging ingehuurd moet worden, vier man sterk?

“Democratie is als een trein” De Turkse premier Erdogan weet het antwoord: “Democratie is als een trein. We stap-

pen uit wanneer we aankomen op het station dat wij wensen.”

Uiteraard mocht ik spreken van de organisatie. En ik sprak: “Het station waar we nu zijn aangekomen, het perron waarop ik sta, is het perron van het islamdebat. Een perron dat nooit aangelegd had moeten worden, een perron waarop ik nooit had willen staan, maar een perron waarvan ik regelmatig aan den lijve ondervind dat ik er niet welkom ben. Als het nou alleen om mij zou gaan, zou ik nog mijn schouders erover kunnen ophalen. Maar helaas. Dankzij onze politici die moslims behandelden als ‘special snowflakes’ met hun eigen ‘special rights’ die voorrang hebben boven álles wat normaal is in Nederland, zijn we als Nederland onderweg naar een station waar ik en met mij vele vrouwen niet eens mogen uitstappen.”

Dat eeuwige gezeik, dat eeuwige gejank van moslims over respect en discriminatie: ik ben er klaar mee. In Nederland hebben we een voorzitster van de Tweede Kamer, die in Marokko geboren is. Zeik niet zo over discriminatie. In Nederland hebben we een islamitische burgemeester van Rotterdam, die in Marokko geboren is. Zeik niet zo over discriminatie. In Nederland gelden vrijheden voor nieuwkomers die ondenkbaar zijn voor de nieuwkomers in hún landen van herkomst.

Daar moeten vreemdelingen zich aanpassen aan hún moraal en hún wetten. Zeik niet zo over discriminatie. Doe normaal.

Ebru Umar

WEG MET MOEDERDAG De Britse supermarktketen Waltrose zal genderneutrale kaarten voor Moederdag verkopen. Men wil het gebruik van het woord “moeder” verminderen om de meer “transgender inclusief” te gebruiken. De supermarktketen verkoopt voortaan een kaart met “Gelukkige Jij-Dag” in het Moederdag-assortiment, waarin het woord “moeder” niet voorkomt. Andere ketens, waaronder Scribbler, gingen Waltrose voor. Scribbler biedt moederdagkaarten aan zoals “twee moeders zijn beter dan één” voor koppels van hetzelfde geslacht en “papa, bedankt voor het feit dat je de meest verbazingwekkende mama bent”. De aanpassingen kwamen er na oproepen van transgenderactivisten om Moederdag te hernoemen. Zij suggereerden onder meer ‘Voogdijdag’ als vervanging. Op sommige Britse scholen wordt de term ‘een dag voor speciale personen’ gebruikt in de plaats van Moederdag. Op Twitter reageert men woedend op de beslissing. “Moederdag is voor MOEDERS” en “Vrouwen krijgen kinderen, mannen niet” staat er te lezen. Volgens hen is de keuze niets meer dan een marketingstunt om zoveel mogelijk kaarten te verkopen op een dag die eigenlijk alleen bedoeld is voor moeders.

Moeten Google en Facebook worden opgesplitst? Uit de smalle beursstraat De macht van digitale giganten als Facebook, Amazon, Netflix, Google en Apple is zo groot geworden dat ze verstorend zijn voor de goede werking van een vrije markteconomie. Elke mogelijke nieuwe digitale speler wordt terstond opgekocht of weggeconcurreerd. De reclamemarkt wordt gemonopoliseerd door socialemediabedrijven. Dringt er zich geen opsplitsing op zoals gebeurd is met het machtige oliebedrijf Standard Oil aan het begin van de 20ste eeuw?

De kritiek op de gigantische internetbedrijven Facebook en Google is bekend. Ze nemen het niet nauw met het respect voor de privacy en ze maken gretig gebruik van de data over mensen die hun site bezoeken of een profiel hebben via een socialemediakanaal. Informatie die adverteerders interesseert en die veel geld waard is. Het marktaandeel van Google en Facebook in het segment van de digitale advertenties bedraagt ongeveer 60 procent en koerst in sommige landen richting 90 procent.

Ierland Ondertussen spelen deze giganten, net als de onlinewinkel Amazon en een legendarisch bedrijf als Apple, hun machtspositie uit om landen tot een ongeziene fiscale concurrentie te dwingen. Apple en consorten kunnen kiezen in welk Europees land ze hun hoofdzetel plaatsen en ze hanteren daarbij één criterium: het goedkoopste fiscale regime. Ierland is zeer aantrekkelijk omdat daar amper vennootschapsbelasting moet worden betaald. De andere landen proberen de digitale giganten te verleiden door hun tarieven in de bedrijfsbelasting verder te verlagen. Wat leidt tot de door economen vaak aangehaalde ‘race to the bottom’.

Dat is in principe niet het grootste probleem met Facebook en co. Wel het feit dat die bedrijven zo’n grote economische

impact hebben dat elke concurrentie snel de kop wordt ingedrukt. Een nieuwe speler in de digitale economie kan ofwel worden weggeconcurreerd of worden overgenomen. Zoals in 2014 gebeurd is. Toen nam Facebook als grootste sociale netwerk ter wereld ’s wereld bekendste berichtendienst Whatsapp over. Voor maar liefst 19 miljard dollar of 13,8 miljard euro.

Nu is er het verhaal van de digitale Zweedse muziekstreamingsite Spotify.

Die heeft de intentie bekendgemaakt naar de beurs van New York te willen stappen. Maar de digitale giganten liggen op vinkenslag om Spotify (159 miljoen abonnees) het leven zuur te maken. YouTube, de videowebstek van Google, is via Remix begonnen met een eigen online streamingdienst. Remix kan ogenblikkelijk wereldwijd 1 miljard klanten van YouTube aanspreken. Apple beconcurreert Spotify nu met zijn muziekdienst Apple Music en heeft net de muziekherkenningsdienst Shazam overgenomen.

Gafa (Google, Amazon, Facebook en Apple) en FANG (Facebook, Apple, de online videodienst Netflix en Google, waarbij FANG staat voor ‘klauw’ of ‘grijptang’) zoals ze genoemd worden, hebben samen zo’n 3.000 miljard dollar aan beurswaarde, 100 miljard dollar winst per jaar en een cashreserve van 500 miljard dollar.

Ze hebben in hun segment bijna een monopolie en ze

beschikken over grote schaalvoordelen, wat betekent dat er niemand meer is die hen kan uitdagen. Ook al zijn bepaalde internetbedrijven die in het verleden zeer machtig waren (Yahoo, AOL) nu verzwakt of verdwenen, toch denken economen dat niet snel hetzelfde zal gebeuren met de huidige internetgiganten.

Opsplitsen Tenzij de overheid zelf optreedt. Eurocommissaris Margrethe Vestager probeert dat door miljarden ontweken belastingen van spelers als Apple terug te eisen. Maar de Europese Commissie staat relatief alleen. In de VS wordt veel minder opgetreden tegen de economische giganten.

Het is wachten op iemand die kiest voor de harde aanpak.

Een regering in de VS zou kunnen eisen dat Facebook en Google zich opsplitsen in kleinere bedrijven om meer concurrentie toe te laten. Er zijn precedenten. Aan het begin van de 20ste eeuw besloot de Amerikaanse regering het machtige oliebedrijf Standard Oil van John D. Rockefeller op te splitsen. Rockefeller schuwde geen enkele methode om een monopolie op de oliemarkt te veroveren. Bedrijven waarmee hij contracten afsloot moesten plechtig beloven dat ze over de transacties niets naar buiten brachten. Rockefeller had op een bepaald moment 80 procent van de markt in handen. Standard Oil werd in 1911 opgedeeld in 34 kleinere oliebedrijven. Begin jaren tachtig van vorige eeuw splitste president Ronald Reagan AT&T op in zeven kleinere telecomoperatoren. Volgt straks een gelijkaardige operatie bij de ‘Gafa’s’?

Angélique Vanderstraeten

Actueel

15 maart 2018

Nieuwsfeit van de week

Laurent in het Parlement

3

De perfecte tackle van Mia Doornaert

Voor sommigen was het een overwinning van de Vrouwenraad en de MeToo-beweging. Meer cynische commentatoren zagen vooral de kracht van het geld aan het werk (afhakende sponsors). Geen van beide analyses is juist. Dat rapper Damso het WKlied voor de Rode Duivels niet langer mag schrijven, is het werk van barones Doornaert en haar ergernis over de selectiviteit van de politieke correctheid.

De Vrouwenraad en de sponsors waren zich van geen kwaad bewust, tot Mia Doornaert op 1 maart de kat de bel aanbond. In een opiniestuk in De Standaard hekelde zij de keuze van de KBVB voor een rapper die “vrouwen in de meest crue termen uitmaakt voor sletten die je gooit en smijt en behandelt zoals je wil.” Mia was ook zo beleefd om de pornografische teksten van William Kalubi, alias Damso, niet letterlijk te citeren.

Als Vergilius en Galilei

DECUMUL WORDT COMMUNAUTAIR PROBLEEM Mag een Brusselse schepen of burgemeester nog parlementslid zijn? Volgens de meeste Franstalige politici niet, volgens de Vlaamse wel. Daar kan ambras van komen.

Een commissie van het Brussels Parlement keurde dinsdag een verregaand voorstel inzake cumul goed. Groen en sp.a volgen Ecolo, DéFI en de PS en vinden dat wie schepen of burgemeester is in Brussel, geen mandaat meer mag uitoefenen in het Brussels Parlement, de Kamer, de Senaat, het Vlaams Parlement of het Europees Parlement.

CD&V, Open Vld en N-VA vinden zo’n decumul geen oplossing voor de Brusselse schandalen, schrijft De Morgen. Open Vld is de enige Vlaamse partij met drie parlementsleden in een Brussels schepencollege. De drie Vlaamse partijen die ook in de federale regering samenwerken, vinden schepenen en burgemeesters in de parlementen juist een meerwaarde, een brug naar hogere bestuursniveaus.

Na de goedkeuring in de Commissie volgt op 30 maart een stemming in de plenaire vergadering van het Brussels Parlement. De voorstanders hebben er 48 van de 89 zetels, maar er is een meerderheid in beide taalgroepen nodig. Socialisten en de groenen hebben maar 6 van de 17 Vlaamse zetels. Maar na een “afkoelingsperiode” van dertig dagen vervalt die voorwaarde en is aan Vlaamse kant maar eenderde van de Vlaamse stemmen nodig.

Een regeling die men destijds bedacht om een toen nog sterk Vlaams Belang te verhinderen de Brusselse instellingen te blokkeren.

Volgt de meerderheid die piste, dan is dat “een communautaire atoombom” of “institutionele springstof” klinkt het bij N-VA en CD&V

WALLONIË Het is ook De Standaard niet ontgaan. Terwijl in Vlaanderen de verkeersveiligheid toeneemt, stagneert die in Wallonië. Het aantal verkeersdoden op de Vlaamse wegen daalde vorig jaar met tien procent, tot 290. Dat heeft te maken met een verlaging van de snelheid op gewestwegen naar 70 km per uur, de strengere rijopleiding en meer (traject)controles.

Er zijn nog wel wat opvallende regionale verschillen. Langs Waalse wegen staan er vandaag 430 flitspalen, in Vlaanderen zijn dat er 1.400 of ruim driemaal meer. Het risico om betrapt te worden, ligt in Wallonië ook veel lager. Volgens Belinda Damatia van het Agence Wallonne de la Sécurité Routière zijn in Wallonië zowel overdreven snelheid als

alcohol achter het stuur nog meer aanvaard.

Bij de laatste BOB-controle blies 1,9 procent van de Vlaamse bestuurders positief, in Wallonië was dat 2,7 procent. En 18 procent van de Waalse bestuurders geeft toe wel eens onder invloed van alcohol te rijden, in Vlaanderen is dat de helft minder.

PEILING Voorlopig zijn geen grootse verrassingen te melden bij de Grote Peiling, georganiseerd op vraag van VTM, Het Laatste Nieuws, RTL en Le Soir. Belangrijk: ten opzichte van de peiling van december zijn er partijen die enkele procenten stijgen, en partijen die enkele procenten dalen. Maar alles beweegt zich binnen de foutenmarge van 3 procent. Wat betekent dat de resultaten van deze peiling van weinig belang zijn, want grote verschuivingen blijken er niet aan te komen. Te noteren valt dat N-VA de grootste partij blijft, en zelfs in het slechtste scenario nog altijd groter blijft dan CD&V en Open Vld samen. Vergeleken met de verkiezingen van 2014 stijgt het Vlaams Belang van 5,8 procent naar 9 procent; dat zou een dikke verdubbeling betekenen van het aantal Kamerzetels.

PEILING EN MIGRANTEN Na veel aandacht voor de scores van de politieke partijen bij haar Grote Peiling (VTM/ HLN) volgden nog wat extra-informaties die blijkbaar in dezelfde peiling werd opgevraagd.

“Is Francken een goede staatssecretaris”, luidde de vraag. Misschien het meest opvallend, maar in geen geval onverwacht, is het signaal dat 59 procent van de Belgen Francken best ok vindt. De vraag werd gesteld kort na de commotie over het terugsturen van Soedanezen naar hun thuisland. Opvallend toch: in Vlaanderen krijgt Francken een zeven op tien, maar ook in Wallonië vindt 44 procent dat Francken zijn job goed doet.

Die verhoudingen zijn geen afspiegeling van de links-rechts-tegenstelling. Het is bvb. niet duidelijk in welke mate VB-sympathisanten Francken ok vinden. De groep die Francken niet goed vindt, is in Vlaanderen klein (26 procent), in Wallonië iets groter (48 procent).

Het Laatste Nieuws vindt het “opvallend” dat ook 39 procent van de Groen-stemmers en 51 procent van de sp.a-stemmers tevreden zijn over Francken.

Francken heeft dan weer redenen om tevreden zijn over de Vlamingen. Ook in de Grote Bevraging (poppoll) zweeft de staatssecretaris op grote hoogte. In Vlaanderen is hij weer de populairste. Maar ook in in Wallonië en Brussel haalt hij met gemak een top-tienscore.

Daarna vielen de domino’s. De Vrouwenraad protesteerde. De sociale media werden wakker. Vlaamse bestuursleden van de voetbalbond (de raad van bestuur was niet gekend in de beslissing) distantieerden zich van de keuze voor Damso. De politiek liet zich horen bij monde van Zuhal Demir en Alexander de Croo. De voetbalbond probeerde nog stand te houden met een surrealistische persmededeling waarin Damso, die van Congolese afkomst is, werd omschreven als een “voorbeeld van integratie”. Maar daarna, zoals perfect kon voorspeld worden, haakten tenslotte ook de sponsors af. De voetbalbond dumpte Damso, en ruilde een pose van uitdagende vastberadenheid in voor kruiperige verontschuldigingen.

De bond was niet de enige die plots overstag ging. Op 10 maart wijdde Het laatste Nieuws een volle bladzijde aan een analyse van “de blindheid” van de voetbalbond, die “zichzelf in de voet schoot” en “de kracht van #MeToo serieus heeft onderschat”.

Maar twee dagen eerder had de krant via hoofdredacteur Frank Depoorter nog gepleit om aan de voetbalbond de Arkprijs van het Vrije Woord te geven (het loopt wel vaker fout met de redactionele artikels van die krant als Jan Segers even niet beschikbaar is). Zonder enige zweem van ironie vergeleek Depoorter de kritiek op Damso met de tegenwerking die Vergilius en Galilei tijdens hun leven moesten ervaren, alsook met de vijandigheid van de nazi’s tegen de “ontaarde kunst” van Kandinsky, Chagall en Munch. Liberalen en progressieven zijn soms schattig als ze weer eens verdedigertjes van de vrije mening proberen te spelen. De mythische wereld van conservatieve onderdrukking en achterlijkheid, waarin zij moedige voorvechters van artistieke vrijheid en politieke dissidentie waren, bestaat al lang niet meer. Die heeft zelfs nooit bestaan.

Maar die mythe kan wel helpen met hun zelfbeeld in tijden waarin ze zichzelf ontpopt hebben tot pleitbezorgers van muilkorfwetten en uitsluitingspraktijken tegen elkeen die de strenge regels van de kerk van de politieke correctheid met voeten treedt.

Noem het compensatiegedrag.

Multiculturalisme versus vrouwenrechten Het is precies die politieke correctheid die Doornaert al een tijdje aanklaagt. De barones is feministe, maar ze liet zich nooit meeslepen door de ideologische verdwazing die erin bestaat het streven naar gelijkberechting van vrouwen tot een onderdeeltje van de strijd van alle “onderdrukte groepen” te maken. Doornaert ziet feilloos de praktische tegenstelling tussen de multiculturele samenleving en de positie van gelijkwaardigheid die vrouwen bij ons moeizaam verworven hebben. Wie islamitische immigratie aanmoedigt en de ongelijke behandeling van mannen en vrouwen (waarvan de hoofddoek maar een symbool is) in die godsdienst door de vingers ziet, is geen vriend van de vrouwen.

Het aanklagen van de progressieve schijnheiligheid die vrouwenrechten minimaliseert wanneer die in conflict komen met de rechten van “onderdrukte minderheden”,

is een vast thema in haar publicaties. Voorheen was ze al erg kritisch voor de islam.

Recentelijk heeft ze de extreme vrouwonvriendelijkheid van zwarte rapmuziek onder vuur genomen. In december stelde ze, in een andere vrije tribune: “Maar de zwarte gemeenschap schrikt er nog altijd voor terug ‘iemand van ons’ openbaar te veroordelen.

En de ‘blanke’ kwaliteitsmedia vrezen racistisch te lijken als ze zwarte muziekvedetten aanpakken.”

Rechts protest Sommigen zien het afvoeren van Damso als een overwinning van het activisme van de Vrouwenraad. Maar de heren van de voetbalbond hadden in eerdere incidenten met succes weerstand geboden aan deze club. Zolang de kritiek enkel van links en rabiate feministen kwam, bleven ook de sponsors onbewogen. Het grote verschil was nu dat het protest algemeen was en evengoed vanuit rechtse hoek kwam. Doornaert en Demir kan men bezwaarlijk links noemen. Ook op sociale media kon men merken dat niet alleen de vrouwonvriendelijke schunnigheden in de teksten van Damso tot verontwaardiging leidden, maar evengoed de hypocriete houding die erin bestaat deze niet te willen zien omwille van de migratieachtergrond van de zanger of de associatie van rapmuziek met een niet-blanke subcultuur. Komt nog bij dat de voetbalbond zich al meermaals heeft laten kennen als kampioen van de politieke correctheid, onder andere met campagnes tegen racisme en homofobie. Toen sommigen zich poogden te beroepen op de artistieke vrijheid van Damso, antwoordde Doornaert dan ook terecht: “Wel, ik geloof nooit dat dit ingeroepen zou zijn over een rapper die het over makakken of bougnoules zou hebben - ja, sorry voor die woorden, maar ‘teef’ en ‘hoer’ hoeven we ook niet te slikken. Dáár gaat het om, die dubbele standaard wanneer minachting ‘slechts’ over vrouwen gaat.”

Belgium is een biermerk Eén ding misten we in de analyses van de barones: de duidelijke communautaire breuklijn die het debat domineerde. Maar je wordt natuurlijk geen barones als je te al te opmerkzaam bent voor dat soort zaken.

Al in november bekritiseerde Viviane Teitelbaum, politica van MR, de aanstelling van Damso. Maar het migrantenargument weegt zoveel zwaarder in de Waalse politiek; er volgde nauwelijks een debat. Ook toen de Vlaamse kritiek losbarstte, kwam er weinig reactie vanuit de hoek van de Franstalige media en politiek. Dezelfde breuklijn vonden we binnen de voetbalbond, waar de Franstalige leiding bleef vasthouden aan Damso, terwijl Bart Verhaeghe (Club Brugge), Joseph Allijns (Kortrijk) en andere Vlaamse bestuursleden zich al tegen hem hadden gekeerd. Mogelijk hebben niet alleen verschillende ideologische gevoeligheden een rol gespeeld in de afwijzing door Vlaanderen. Damso is bij ons niet gekend.

De man die tot in Marseille volle zalen trekt, zou in Vlaanderen nog geen parochielokaal vullen.We hebben het lied dat hij voor het WK zou zingen niet gehoord, maar het is waarschijnlijk dat er niet veel Nederlands in voorkomt. Bij het WK van vier jaar geleden had Stromae dat al voorgedaan met “Ta fête”, dat enkel een feestlied voor de Franstaligen werd. Persoonlijk stoort mij dat niet al veel. Hoe minder Vlaanderen geassocieerd wordt met de kunstmatige en commercieel gestuurde feeststemming rond de Rode Duivels, hoe beter. “Belgium” is nu officieel een biermerk. Vlaanderen is een land.

Jurgen Ceder

4

Dossier

15 maart 2018

Daarom betaalt u voor een publieke leugenzender (2) Het is geen toeval dat het televisiemonopolie van de publieke omroep bijna tot het einde van de Koude Oorlog duurt.

Bij de bevrijding wordt het unitaire INRNIR onmiddellijk weer opgericht. Officieel wordt het leger eerst op 15 juni 1949 op vredesvoet gezet en dus is er een prachtig voorwendsel om tijdelijk en ten slotte definitief privézenders uit de ether houden.

Tegen die tijd woedt de Koude Oorlog volop.

Wel worden er gewestelijke zenders opgericht die de lokale verankering van de vooroorlogse vrije zenders overnemen. Die krijgen trouwens een politieke kleur: Limburg en West-Vlaanderen katholiek, Oost-Vlaanderen socialistisch en Antwerpen liberaal.

Aan het radiomonopolie wordt niet getornd, want de Koreaanse Oorlog, de Hongaarse Opstand, de Cubacrisis en het neerslaan van de Praagse Lente jagen schokgolven door de politiek. Naast de radio verschijnt in 1953 de televisie. In 1958 zijn er in Vlaanderen slechts 160.000 toestellen, maar buren, familie en vrienden kijken massaal mee bij de gelukkige eigenaars. De televisie creëert in zekere zin het huidige Vlaanderen en leert de Vlamingen een standaardtaal. In 1960 veroorzaakt de omroep de eerste barst in het unitaire België, zij het op zijn Belgisch.

Voogdijminister Harmel weigert een volledige splitsing en naast de twee uitzendingsinstituten BRT en RTB blijft een Instituut Gemeenschappelijke Diensten bestaan tot 1980. In 1965 zijn er een miljoen televisietoestellen in Vlaanderen en heeft de televisie de radio als het invloedrijkste medium verdrongen.

Televisie was anarchistisch Technische en administratieve diensten van de omroep interesseren politici niet erg, maar de medewerkers die bepalen wat ether en scherm haalt, ontsnappen niet aan hun belangstelling. Aanvankelijk doet men nog brutaal een beroep op politieke partijen die kandidaten voorstellen om commentator, programmator (producer vanaf 1969) of journalist te worden na een vergelijkend examen tussen vrienden. Dat systeem is niet meer houdbaar in de jaren zestig en ten slotte mag iedereen die het vereiste diploma bezit deelnemen.

Ook dan houdt de politiek een stok achter de deur. Er moet een partij-ideologisch en filosofisch evenwicht blijven bestaan. Sommigen die slagen in een examen krijgen nooit een oproep omdat ze geen kruiwagen bezitten (ik deed een beroep op dichter Marcel Coole, bestuursdirecteur BRT). Artikels over die BRT-BRTN-VRT, waar ik tussen 1965 en 1998 werkte, spuien meestal clichés, herhalen de prietpraat van andere luie journalisten of zijn geschreven door mensen die ooit één interview gaven aan Actueel of Panorama en die zichzelf experten radio en televisie vinden. Voorbeeld: het deontologisch onverdedigbare gedrag van Daniel Buyle dat tot zijn ontslag leidde, wordt nog altijd herleid tot een zogenaamd kritische vraag aan Wilfried Martens. Daarom even iets rechtzetten. Bij de oude omroep speelde de politiek de hoofdrol bij de bevorderingen. De vakbond had daar geen fluit aan te vertellen, wat je nochtans geregeld - ook in dit blad - las. Juist omdat de politieke bevordering de norm was, ontbrak het de hele hiërarchie aan het noodzakelijkste: moreel gezag.

De omroep (televisie meer dan radio) was een en al anarchie, waar iedereen grotendeels zijn of haar zin deed (of niet deed en niets presteerde). Initiatieven van die politiek-bevorderden werden genegeerd of vakkundig gesaboteerd. Sommigen onder ons probeerden de kijkers iets goeds voor te schotelen. Anderen veroorloofden het zich, met dank aan het hiërarchische gezagsvacuüm, programma’s voor zichzelf en hun Antwerpse vrienden van De Groote Witte Arend te maken. De kijker kon de pot op.

Allemaal vonden we het normaal dat het programmaschema zich aan onze productie (traag maar zeker maar zeker traag) aanpaste in plaats van het omgekeerde. De kijkcijfers bekeken we maanden later met een lodderoog; weinig relevant, want gebaseerd

op dagboeken die kijkers invulden. Inmiddels waren er kapers op de kust: de shows van Tros, AVRO, KRO en VARA op de kabel.

Onze zorg niet.

Angst voor VTM Bij de radio was men wat gedisciplineerder, want daar was de concurrentie heviger.

Piratenzenders werden aanvankelijk opgedoekt, maar eind de jaren zeventig was de technologie om radio te maken goedkoop geworden. De “Cibisten” en allerlei lokale piratenzenders (o.a. Radio Voeren van presentator Huub Broers) creëerden zo’n radiojungle dat de politiek overstag ging en het radiomonopolie van de omroep in 1982 liquideerde. Met de komst van Gorbatsjov verdween de angst voor de Sovjet-Unie en steeg tezelfdertijd de irritatie bij de politiek over de “linkse” openbare televisie.

Tijd voor commerciële concurrentie en VTM werd opgericht in de lokalen van de BRTN door producer Guido de Praetere (gemeenteraadslid CVP in Brugge) en Maurice Verdrengh. Cliché: bij de publieke omroep werd neerbuigend neergekeken. Nonsens! Ik was voorzitter van de Bond van Radio- en Televisieproducers en ik riep mijn collega’s bij elkaar toen Het Laatste Nieuws het programmaschema van de toekomstige commerciële omroep afdrukte einde 1988. Dit werd een bloedbad. Emiel Goelen stelde op mijn vraag een programmaschema op met respect voor de wensen van de kijker en we deden voorstellen om de anarchie te stoppen en die overbodige hiërarchie en bureaucratie te minderen. Tevergeefs. Het bloedbad bleef binnen de perken omdat - in tegenstelling tot de perceptie - VTM grotendeels de naar Nederland afgedwaalde Vlaamse kijkers terughaalde.

Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen:

Links laat moslimpartij voorlopig vallen Nadat het huwelijk tussen sp.a en Groen in Antwerpen op de klippen liep, zit er nu ook in Rotterdam een haar in de boter tussen de linkse partijen. Specifiek draait het probleem rond moslimpartij NIDA, die meer fundamentalistisch blijkt dan het linkse blok aanvankelijk wilde toegeven.

In Rotterdam heeft meer dan de helft van de inwoners een migratieachtergrond. Naast de klassieke linkse partijen (PvdA, SP, D66 en GroenLinks), hengelen ook twee specifieke allochtonenpartijen naar stemmen.

DENK, de partij opgebouwd rond trawanten van het AKP-regime in Ankara, scoorde bij de Turkse achterban door onlangs te weigeren de Armeense genocide te erkennen. Ook NIDA laat van zich horen. We citeren even van de NIDA-website: “NIDA Rotterdam is een door de islam geïnspireerde emancipatiebeweging die zich heeft ontwikkeld tot een Rotterdamse politieke partij. ‘Nida’ is een begrip uit de koran en betekent ‘oproep’ en ‘stem’.”

Kennelijk zagen SP, PvdA en GroenLinks geen graten in een verregaande samenwerking met deze islamitische partij. Sterker nog: indien de zetels van NIDA links aan de macht kunnen brengen in de havenstad, dan zouden deze partijen niet nalaten met NIDA een schepencollege te vormen, zo gaven zij openlijk toe.

Vooral de partij Leefbaar Rotterdam, waarvan Pim Fortuyn ooit het boegbeeld was, wees al geruime tijd op de gevaren van deze links-islamitische alliantie.

Israël en IS De wolf in schaapskleren lijkt nu ontmaskerd. Een oud bericht op het internet, uitgestuurd door NIDA, kwam opnieuw boven.

Hierin werd Israël vergeleken met Islamitische

Staat en is er sprake van ‘een zionistisch complot’. Voor de klassieke linkse partijen ligt dit erg ongemakkelijk.

Door hun voorliefde voor het moslimelectoraat wordt aan partijen als PvdA en GroenLinks vaak verweten dat ze het antisemitisme nieuw leven inblazen. Joost Eerdmans, lijsttrekker van Leefbaar Rotterdam, reageert op de heisa: “Eén ding staat als een paal boven water. SP, PvdA en GroenLinks zijn willens en wetens in zee gegaan met een antisemitische moslimpartij waarvan de lijsttrekker aangeeft islamitische geloofsregels boven de Nederlandse wetten te plaatsen. (...) De drie partijen wisten heel goed welk vlees ze in de kuip hebben.”

Besturen met NIDA (en DENK) lijkt nu plots wat moeilijker te liggen. Toch bestaat nog steeds de kans dat Leefbaar Rotterdam een overwinningsnederlaag boekt. Naar alle verwachting wordt Leefbaar opnieuw de grootste partij. Maar, door de verregaande versnippering zijn allicht vier tot vijf partijen nodig om tot een bestuurlijke meerderheid te komen. Links kan trachten een meerderheid te vormen door een beroep te doen op het CDA. Of worden DENK en NIDA toch nog aan boord gehesen, na de verkiezingen van 21 maart, onder het motto ‘nood breekt wet’?

“Het links-islamitische gevaar is nog niet geweken”, aldus Joost Eerdmans.

LvS

Geen verdienste van Van Rompuy of De Graeve De stichter van de vernieuwde openbare omroep VRT was … Jean-Luc Dehaene. Hij vervroegde de verkiezingen van 1995 om de corrupte socialisten te straffen. De nieuwe onbekwame mediaminister E. van Rompuy kondigde een tabula rasa aan bij de VRT. Bij VTM nam Van Thillo van De Persgroep het roer in handen. Die gooide Guido buiten, liet de zender versleten formules herhalen waardoor de kosten harder daalden dan de inkomsten, zodat hij meer dividenden kon opstrijken. Op 1 januari 1996 verscheen zwansbaron De Graeve bij de VRT en een week later zond de televisie “Schalkse ruiters” uit, een immens kijksucces van Lenaerts en De Pauw. Noch De Graeve noch Van Rompuy hadden enige verdienste. Maar VTM zou zich nooit meer herstellen en koos consequent voor goedkope rommel, tot vreugde van aandeelhouders Van Thillo en De Nolf van Roularta. Bij de VRT maakte de oude generatie plaats voor wat meer gedisciplineerde nieuwelingen. Onder impuls van de echte televisiebaas, Aimé van Hecke, werd de omroep omgeturnd tot een pretfabriek die bewees dat een kopie veel beter kan zijn dan het VTM-origineel. Het vernieuwde succes van de VRT maakte de politici doodsbenauwd om iets tegen de omroep te beginnen. Mijn generatie was niet altijd heilig en “gecontroleerde linksige subjectiviteit” was de realiteit. Maar na de afschaffing van de examens in 1996 worden nog uitsluitend “assessments” georganiseerd, waarvoor nu al een generatie lang alleen fanatieke politiek correcte weldenkenden uitgenodigd worden. Een brutale leugenzender als de VRT is niet te hervormen met een nieuwe CEO of met mevrouw Weyts in een onmachtige beheersraad. Alleen een sociale maatregel als examens voor iedere Vlaming met het vereiste diploma kan op middellange termijn het evenwicht herstellen.

Dan nog blijft de vraag: waarom moet, met alle nieuwe informatie- en amusementskanalen, een valsnieuwszender annex pretfabriek betaald worden met belastinggeld?

Jan Neckers

Waanzin kent geen grenzen Onze aandachtige lezers herinneren zich ongetwijfeld de aanrandingen in 2016 tijdens de Sylvesternacht in Keulen en andere Duitse steden. Handtastelijke daders bleken steevast vluchtelingen te zijn, en beleidvoerders probeerden dat feit volledig onder het tapijt te vegen.

De woede in Duitsland was bijzonder groot.

In de nasleep daarvan, en als reactie op voortdurende verkrachtingen en zelfs moordpartijen op vrouwen in Duitsland, organiseerden enkele vrouwen einde februari 2018 een betoging in Berlijn om aandacht te vragen voor deze problematiek en om vooral aan te dringen op maatregelen om dit (seksueel en ander) geweld te doen stoppen. Trekker van de betoging is Leyla Bilge, een Koerdische vrouw die zich tot het christendom bekeerde. Meer dan 1.000 moedigen trotseerden de bittere koude om op straat luid te verkondigen: “Wir sind kein Freiwild! Nirgendwo!” (Wij zijn geen loslopend wild, nergens!)

Geen tolerantie bij links!

De betoging had plaats in Kreuzberg. Maar dat was buiten extreemlinks gerekend! De betogende vrouwen werd van bij de aanvang van de betoging getrakteerd op geroep en getier: “faschos”, “nazi”. Voor Antifa ging het om een racistische betoging, die onder het mom van feminisme verwerpelijke, rechtse ideeën verspreidde. Blijkbaar hadden de linkse tegenbetogers over het hoofd gezien dat de Libanees-Duitse filmregisseur Imad Karim een korte toespraak hield om de betogers een hart onder de riem te steken.

De linkse blokkade, die niet was toegelaten, werd door massaal aanwezige politieagenten

niet uit elkaar gedreven. Met luidsprekers probeerde de politie de linksradicale tegenbetogers aan te manen de blokkade op te geven – met weinig succes.

Links tegen vrouwen?

Bijzonder merkwaardig, dat dit in Duitsland kan gebeuren zonder dat links – van burgerlijk links tot en met de weldenkende linkse elite, inbegrepen de feministische verenigingen – dit heeft laten gebeuren zonder Antifa zwaar te kapittelen. Men krijgt stilaan de indruk dat feminisme ‘goed’ is zolang er maar geen standpunten ingenomen worden tegen het geweld van migranten. Maar het kan nog erger: zogenaamde gerespecteerde linkse politici als Hakan Tas (Die Linke) en parlementslid Katrin Schmidberger (Die Grünen) deden naarstig mee in de tegenbetoging. Mogen wij dan ervan uitgaan dat zij de groepsverkrachtingen door migranten op Duitse en andere vrouwen goedkeuren?

Een vreedzame vrouwenbetoging tegen geweld: wie kan daar nu iets op tegen hebben?

Maar mevrouw Bilge, de Koerdische organisatrice, blijkt lid te zijn van de rechtse Alternative für Deutschland. Moeten vrouwenrechten dan opeens een stuk minder worden verdedigd als de vraag van rechts komt? Links komt opnieuw bijzonder hypocriet uit de hoek.

Piet van Nieuwvliet

Actueel

15 maart 2018

Vlaanderen kampt met een stadsvlucht Is er een nieuwe bedelronde op komst? Academici van linkse signatuur grijpen de statistieken over de stadsvlucht aan om te pleiten voor meer “solidariteit” vanuit de omliggende gemeenten. Verkorte boodschap: de omgeving profiteert van accommodatie en diensten, maar betaalt er niet voor. Verzwegen thema: de oorzaak van die stadsvlucht.

Doelstelling: een soortement intercommunale transfers organiseren naar de verkleurde steden, in Antwerpen en in Gent, maar vooral in Brussel (vanuit Vlaams-Brabant).

Het was maandag weer getelefoneerd nieuws. “Jonge gezinnen ontvluchten de stad”, kopte De Morgen. Het was professor Eric Corijn (VUB) die het “nieuws” voor de krant – en vanzelfsprekend ook voor de radio – moest duiden.

Ja of neen?

Kampt Vlaanderen met een stadsvlucht?

Ja, zo leren de cijfers. Neen, repliceren Corijn en co, want er komt genoeg volk bij in de steden. Het woord ‘migratie’ krijgt hij niet over de lippen. Hij gaat voor het eufemisme: het probleem wordt geneutraliseerd door een “hogere nataliteit in de stad en meer instroom van buitenuit”… Hij krijgt daarvoor – beetje merkwaardig, of net niet? – bijstand vanuit liberale hoek.

In Gent vertrokken in 2017 zo’n 1.300 mensen méér dan er bijkwamen. Anderzijds kwamen er 970 niet-Belgen bij. “Gent wordt dus, net zoals overal in Vlaanderen , meer en meer een smeltkroes”, aldus de Gentse schepen Sofie Bracke (Open Vld) in De Standaard. Bijna de helft van de Gentse kinderen tot 10 jaar is van vreemde afkomst. “Toch beschouwen we dat niet als een probleem, want Gent blijft stevig groeien”, troost Bracke zichzelf.

En Antwerpen dan? “Jonge gezinnen ontvluchten de stad”, schreef De Morgen maandag. Antwerpen telde vorig jaar bijna 200 jonge gezinnen (oudste kind jonger dan zes) minder dan het jaar ervoor. Van alle Antwerpse jonge gezinnen trekt ruim 22 procent binnen de vijf jaar weer weg.

Linkse analisten (Corijn ging door het leven als een felle trotskist) doen wat ze kunnen om dat probleem te relativeren. Al vaker werd ons verteld dat leven in een stad ons leven zoveel beter en boeiender maakt. Sommigen spreken met een zekere minachting over niet-stedelijke medemensen. Dat uitte zich

onder meer in commentaren op de Brexit en op de overwinning van Trump in de VS. “Een afrekening van het platteland met Londen, van de onderklasse met de elite, van laagopgeleid met hoogopgeleid”, aldus Zef Hemel (Univ. Amsterdam) in de Nederlandse krant Het Parool.

Geert Wilders en andere populisten zouden beter gedijen buiten de stad, werd in Nederland opgemerkt. Sprak Wilders niet zelf over een ‘grachtengordelelite’? En het associatieverdrag met Oekraïne werd vooral buiten de grootsteden weggestemd. Jan Latten, hoofddemograaf van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) spreekt over ‘de triomf van de stad’, waar mensen de globalisering met flexibiliteit omarmen.

Links worstelt al lang met die stadsvlucht.

Lang geleden al, in 2002, noemde Yves Desmet in De Morgen de uittocht naar een haast “arcadisch” platteland “een bepalend element” in de groei van extreemrechts. In de grootstad bleven achter: de oude Belgen en de jonge allochtonen, “een explosief mengsel dat zorgde voor toenemende wrevel, angst, onveiligheidsgevoelens”. Desmet had het overigens zo niet voor dat Vlaamse platteland, waar de “landelijke Yves Leterme” de verkiezingen won tegen “de stedelijke kosmopoliet Guy Verhofstadt” (sic).

Waarom?

Terug naar de huidige toestand. Niet de vervreemding, maar te dure prijzen (huren, kopen) zouden de mensen naar “den buiten” jagen. De Antwerpse socialisten voegen daar graag aan toe: een tekort aan scholen, sportaccommodatie en groen, te lange wachtlijsten in crèches, jeugdbewegingen. En dan komt de rooie aap uit de mouw: geld, geld, geld…

Sp.a-boegbeeld Tom Meeuws pleit voor meer geld voor de steden. Een fusie van de

Het telraam De socioloog Jan Hertogen beheerst als weinig anderen het telraam van de migratie.

Dat de man bijna fier is over het feit dat nieuwkomers onze steden demografisch “overnemen”, doet hier niet ter zake. In een recente nieuwsbrief (Bericht uit het Gewisse, 24 januari) stelt hij dat “sociale zekerheid en de welvaart in Antwerpen enkel worden behouden door migratie”. Zonder migratie zou Antwerpen een stad van 351.311 inwoners zijn. Migratie is voor hem “een alsmaar durend geschenk uit de hemel”.

Tussen 1945 (375.000 vreemdelingen) en 1 januari 2014 zijn er bij saldo 1.968.520 of 2 miljoen vreemdelingen regulier in België bijgekomen. Dat is gemiddeld 28.530 per jaar.

Maar veel vreemdelingen werden en worden Belg. Het totale aantal inwoners in België met migratieachtergrond (dus vreemdelingen, Belg geworden vreemdelingen en hun nageslacht) bedroeg begin 2014 volgens Hertogen 3 miljoen of 27 procent van de Belgische bevolking. Voorop de nieuwkomers uit Italië (462.535), uit Marokko of Turkije (230.667).

Recenter ook uit Congo.

Terwijl in 1960, twee jaar na de wereldtentoonstelling in Brussel, 7 procent van de Brusselse bevolking een migratieachtergrond had (sic) zou dat in 2015 al 72 procent zijn geworden (volgens Hertogen zelfs 75 en 80 procent). “Een uiterst vreedzaam proces.” Met 10 à 15 jaar vertraging gebeurde hetzelfde in Antwerpen (in 2015 48 procent migratieachtergrond).

Het resultaat van een demografische evolutie die “onontkoombaar en niet beleidsmatig te beheersen of te sturen is”, besluit Hertogen. Signalen uit zowat alle recente verkiezingen in Europa tonen aan dat almaar meer mensen daar weinig van geloven.

steden met hun randgemeenten zou de oplossing zijn… “Iedere frank die men investeert in de steden is een frank tegen extreemrechts”, was de boodschap van Desmet. Eric Corijn vraagt vandaag hetzelfde, in het bijzonder voor zijn Brusselse metropool. Hij blijft maar aandringen op een “groter stadsgewest”, maar Vlaanderen ligt dwars. Haal het geld waar het zit, bij de rijken, is ook zijn pleidooi. En in zijn Brusselse context: bij de rijke Vlaams-Brabanders.

Omwegen Met fanatisme in het debat schieten we niet op, maar met politiek correcte omwegen rond de problematiek van de verkleuring evenmin. Zelfs Bart de Wever is liever extreem voorzichtig. Spreken over een “witte stadsvlucht” in zijn stad, dat deden we vroeger, vandaag spreken we volgens hem beter over een “welvaartsvlucht”. En ook De Wever spreekt van een financieel probleem dat moet opgelost worden.

Dat dat er in de grotere steden is, valt niet te ontkennen. Maar waarom toch dat rond de pot draaien? Zijn de problemen onder meer (of vooral) te wijten aan de overdadige instroom van nieuwkomers, of niet? De cijfers spreken voor zich (zie kaderstukje).

De “zuiveren” “Fusioneer steden met hun randgemeenten”, klonk het maandag. Bij de “huisje-boompje-beestje-Vlamingen” die – hoe durven ze – in de stad komen werken, winkelen en zwemmen, maar er geen belastingen meer betalen. Is het niet net andersom? Wie er komt, werkt of consumeert, draagt toch bij tot de financiën van die stad? Het verhaal lijkt ons complexer dan Corijn en co voorhouden.

Pascal de Decker (KU Leuven), zijn collega-socioloog en ruimtelijk planner, kaart het migratieprobleem wél aan, weze het om die rand-Vlamingen de les te spellen: “Wij weten uit onderzoek dat sommigen liever onder gelijken wonen in een zogenaamde ‘zuivere’ gemeente, dan in de drukke, multiculturele stad.”

Mag er alstublieft worden op gewezen dat het niet gaat over ‘zuiverheid’, maar over de verhoudingen, die problematisch worden?

Immigratie zonder maat is een verhaal van een onophoudelijke escalatie van de nood aan sociale uitgaven (kinderopvang, inburgering, taallessen, onderwijs, huisvesting, werkloosheid en leefloon, gezondheidszorg, et cetera).

Hoe daarmee omgaan? Tegenover de terughoudende communicatie van Bart de Wever staat het ‘chargeren’ van Filip Dewinter. Hij stelt voor om jonge Vlamingen weer naar Antwerpen te lokken (schrappen kadastraal inkomen, woonpremie aanbieden) en te zorgen voor “aparte” kinderopvang, “aparte” inburgeringsscholen “voor vreemdelingen en allochtonen”. Zou hij nu zelf geloven dat zoiets haalbaar is? Er zal meer creativiteit nodig zijn om de regie over de verkleuring over te nemen en bij te sturen. Het debat wordt beter op een rustige en schrandere manier gevoerd. Met cijfers, niet met slogans.

Over de dramatiek van die cijfers is de bevolking niet altijd goed geïnformeerd, maar de cijfers zijn wat ze zijn (zie kader).

Anja Pieters

SVENNEKE DOET HET WEL Wie doorgaans voor een potje progressiviteit te vinden is, dat is cultuurminister Sven Gatz. Hij lanceerde een masterplan om het jeugdwerk diverser te maken. Gatz vindt het problematisch dat maar elf procent van onze jeugdbewegingsleden van buitenlandse afkomst is. Ook mensen uit arme gezinnen en gehandicapten zijn ondervertegenwoordigd.

Afdelingen die Gatz volgen en een diversiteitsbeleid voeren, krijgen extra geld, er komt een champetter (diversiteitscoördinator), en de geesten worden gekneed (vormingscursussen). Eén probleem: hij heeft voorlopig geen geld voor al die zaken die onze jeugd op het goede pad moeten jagen. Waarnemers op het terrein weten evenwel dat Vlaamse jongeren zelf wel weten hoe ze met diversiteit moeten omgaan. Maar volgens de progressieve kopjestellers kan het via bemoeinissen van de professionele “sector” of van de overheid altijd beter.

5

Echo’s uit de Koepelzaal Gehakketak Eens te meer mochten we bij scholen kampeertaferelen bewonderen. Misschien is dat een leuk soort winterrecreatie, maar nog meer is het een blamage voor onze topregio. Aanleiding voor een onvermijdelijk actualiteitsdebat in de Koepelzaal die we zo goed kennen.

Elisabeth Meuleman (Groen) zei dat dit alles makkelijk te voorkomen was geweest als maar rekening was gehouden met de geboortecijfers. De echte ramp zou er trouwens tegen 2020-‘25 zitten aan te komen. Het is verheugend dat een ecologiste het demografische licht heeft gezien.

Daarmee is min of meer het standpunt van Groen en sp.a samengevat: er is te weinig schoolcapaciteit en dat is de schuld van een vrekkige en asociale Vlaamse overheid. Niet waar en gelogen, uiteraard, zodat het gehakketak kon beginnen.

Sovjetstijl Een sterke Kris van Dijck (N-VA) zei de maximale keuzevrijheid van ouders genegen te zijn, en een optimaal inschrijvingssysteem, want nu is dat – laten we zeggen – niet super. Minister Crevits bestreed dat er een groot capaciteitsprobleem zou zijn en dat ze te weinig centen voor de scholen veil zou hebben. Het probleem zit hem er in dat ouders niet altijd een plekje bemachtigen in de school van hun voorkeur.

Voor Van Dijck was dan ook duidelijk dat er een centraal en objectief aanmeld-ding moet komen. Meuleman was niet van haar capaciteitsobsessie af te brengen. Evenmin Caroline Gennez (sp.a), die bovendien uithaalde naar de gebrekkige financiering van het onderwijs en met name van de scholen met een “zwakke populatie”. Voorts ontvouwde ze allerlei sovjetachtige plannen om met leerkrachten te schuiven, vanzelfsprekend tegen nul euro vergoeding, want het vele gedroomde geld van Gennez moet naar structuren gaan.

Zo komen we bij de druk besproken “sociale mix”, een eufemisme voor “diversiteit”, wat een eufemisme is voor…

Over hoe je zo’n sociale mix precies voor elkaar moet krijgen, lopen de meningen nogal uiteen. N-VA vindt dat die mix spontaan moet en zal ontstaan. Groen en rood zien het wat dirigistischer – wat niet zal verbazen. Een optimistische minister Crevits ziet het wel goedkomen met de sociale mix, ook zonder ingewikkelde inschrijvingsmechanismen waarbij sociaal-economische selectiecriteria een rol spelen. Lotje trekken volstaat.

Argwanender toonde zich Chris Janssens (VB). Hij ziet een sluipende overheidsbemoeienis met de schoolkeuzevrijheid en zei, tot verontwaardiging van Crevits, dat één en ander met immigratie te maken heeft.

Zo was ongeveer alles gezegd in het zoveelste bitsige onderwijsdebat. In ieder geval staat de verfijning van het inschrijvingsdecreet nu op de takenlijst van parlement en regering.

Eén inschrijvingsdatum, keuzevrijheid, centrale aanmelding en het tegengaan van “segregatie” zijn de ordewoorden.

We zijn erg benieuwd hoe dat alles in elkaar zal worden gepuzzeld. Misschien moeten de Vlaamse papa’s en mama’s toch maar niet te voorbarig hun tentjes opbergen.

6

Dwars door Vlaanderen

15 maart 2018

De Geuzenberg

Vrij podium voor Abou Jahjah…

Afgevoerd die Damso, dat ‘Brusselse rolmodel’ dat uithangbord van de Rode Duivels moest worden. Het zegt veel over het amateurisme van de voetbalbond, maar nog meer over hoe sommige moderne feministen - een staatssecretaris op kop - worstelen met het onderscheiden van hoofd- en bijzaak.

Ze zijn boos bij het Vlaams Belang in Brussel. De VGC heeft namelijk besloten 60.000 euro uit te trekken voor de vzw Brusselse Media, en dus het gesubsidieerde Brusselse weekblad Bruzz, om verslag uit te brengen rond de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Een regelrechte schande, vindt Dominiek Lootens (VB) aangezien Bruzz allesbehalve uitblinkt in objectiviteit.

William Kalubi Mocht er een prijs van ‘Brusselaar van de week’ bestaan, dan was William Kalubi, de echte naam van Damso, ermee aan de haal gegaan. De man, Brusselaar dus, wiens wieg in Kinshasa stond, schijnt een referentie te zijn in de rapscene, een genre dat in de verste verte niet te bespeuren valt in de nochtans eclectisch samengestelde Spotify-lijst van ondergetekende. Maar goed, hij is ‘een naam’. Neem daarbij het feit dat hij het idool is van enkele Rode Duivels, en meer was niet nodig om hem vorig jaar aan te stellen als dé man die de hymne voor de nakende campagne in Rusland moest vertolken. In De Morgen kon de pret niet op. “Hiphopzaadjes in de Brusselse straatstenen”, klonk het haast poëtisch november vorig jaar. En natuurlijk “kijkt de Brusselse jeugd reikhalzend uit naar het WK-lied van Damso”. Er was wel wat kritiek op de vrouwonvriendelijkheid van zijn teksten, maar ach, die snappen gewoon het rauwe van de rap niet. Per slot van rekening is het getto de biotoop van die soort, niet een of andere liederlijke alpenweide.

En zie, op internationale vrouwendag kent de commotie een (nieuw) hoogtepunt. Met dank aan de sociale media duurt het niet lang voor iedereen kan meegenieten van de fraaie teksten van deze ‘ket’. Omdat we het enigszins netjes willen houden, zullen we ze niet herhalen. Laten we het hier op houden: als één van de zonen van uw dienaar met dergelijke praat thuiskomt, volgt een bolwassing, zullen Playstation en iPad een hele poos onaangeroerd blijven en wordt twee uur Dostojevski een dagelijkse plicht.

Boef en ander geboefte Het zegt veel over de KBVB dat niet alleen de keuze voor Kalubi gemaakt werd, maar ook dat ze die bleef verdedigen op het moment dat duidelijk werd dat dat niet houdbaar was. Diverse communicatiespecialisten werden opgevoerd en unisono klonk het dat die man gewoonweg een verkeerde keuze was. Over muzikale voorkeuren kan men eeuwig palaveren, maar discussies over een totaal verkeerde casting in het licht van imago, die worden sneller beslecht.

En de man zelf, denkt men dan? Wel, die trekt zich daar geen moer van aan. Meer nog, hij dankte iedereen voor de reclamestunt. Precies wat hij nodig had voor zijn

Grote moskee in Gent In de wijk Rabot in Gent verschijnt binnenkort de grootste moskee van Gent, op vraag van de Turkse gemeenschap (en grotendeels gefinancierd vanuit Turkije). Dat is niet naar de zin van Voorpost, die voorbije zaterdag een protestmars organiseerde door de straten van Gent. In eerste instantie had burgemeester Termont de betoging verboden, maar Voorpost trok naar de Raad van State en kon via die weg toch een toelating afdwingen. Termont (sp.a) had zijn verbod gebaseerd op het feit dat bij een vorige betoging van Voorpost veel Turkse tegenbetogers waren komen opdagen.

Deze keer bleef het rustig en waren er geen (linkse of Turkse) tegenbetogers te bekennen.

Hoog Turks bezoek De Selmiye-moskee in Heusden-Zolder mocht zich verheugen op het bezoek van een Turkse ex-minister van Energie. Medeorganisator Enis Cinem, secretaris van de Unie van Europese Democratische Turken (UETD), zei in een reactie “dat er eigenlijk geen concrete aanleiding is voor dit bezoek.” Ruim tweehonderd Turkse families kwamen luisteren en konden vragen stellen over onder meer de antiterreuracties die momenteel in Turkije bezig zijn.

De politie van Heusden-Zolder stuurde twee politie-inspecteurs, die ostentatief aan de ingang van de moskee hadden postvatten. Tevens patrouilleerde een politiecombi in de buurt van de moskee gedurende de volledige bijeenkomst. Volgens zonechef Geert Luypaert gebeurde dat in het kader van verhoogde waakzaamheid.

Genk, “stad van het licht” 1,1 miljoen euro mag het kosten om van Genk het lichtpunt van Limburg te maken.

“Waar de ster bleef stille staan.” De sfeerver-

nieuwe plaat. “Hier heb ik geen woorden voor”, twitterde hij. “Dit is ongelooflijk sympathiek. Ik kus jullie innig op de plaatsen waar het deugd doet.” Dat is de stand van zaken. Geen lied voor de Rode Duivels en geen Brussels rolmodel om het te vertolken. De kassa rinkelt voor die artiest, die zijn plaats heeft in het rijtje van Boef en ander geboefte. En een Brusselse staatssecretaris, Bianca Debaets (CD&V), die de voorbije dagen gelukkig besefte dat na het debiteren van heel wat stommiteiten zwijgen de verstandigste keuze is.

Zo werd de Vlaams-Brusselse lezer de laatste weken met de regelmaat van een klok om de oren geslagen met reportages over en interviews met Dyab Abou Jahjah en zijn partijgenoten. Totaal onkritische interviews, trouwens, waarbij geen enkele serieuze vraag werd gesteld over zijn dubieuze verleden, zijn verheerlijking van geweld, zijn ronduit racistische uitspraken, enzovoort. Zo’n interview is geen interview; dat is gewoon een vrije tribune, weliswaar door iemand anders geschreven. Een beetje zoals ‘zijn’ columns in De Standaard.

CD&V

…maar VB moet worden doodgezwegen

Debaets draagt in Brussel de bevoegdheid voor vrouwenrechten, zonder meer een belangrijk thema, zeker in de stad waar het zwakke geslacht (sic) vaker de dupe is van botsende culturele tradities. Men zou verwachten dat Debaets met een duidelijk standpunt naar buiten zou komen. Niet dus.

Ze vroeg “een signaal” van Kalubi. Waarom laten we hem niet, samen met de Rode Duivels, naar de reportage ‘Femme de la rue’ kijken? Waarna ze met een gemeenschappelijke verklaring naar buiten kunnen treden.

Signalen zijn mooi, beleidsdaden zijn beter.

Het is zo’n beetje haar handelsmerk: communicatieve pirouettes draaien en rond de échte problemen walsen. Zeuren over het glazen plafond, ISO-normen voor dildo’s en de gesel van de afwas, maar zwijgen over het feit dat een nomadengodsdienst ervoor zorgt dat vele honderden (duizenden?) meisjes in Brussel het recht ontzegd wordt op de kansen die voor haar destijds in het Meetjesland evident waren. Wie het nog bruiner bakt (spreekwoordelijk) is CD&V-jongerenvoorzitter Sammy Mahdi, die zich opwerkt als “advocaat” van Damso. Hij vindt dat Damso “een kans verdient om aan zijn ietwat negatieve imago te werken de komende maanden”. Werkelijk? Hij kreeg alvast de kans de promo van zijn nieuwe plaat gratis en voor niets uit te voeren, waardoor, herinner u, hij iedereen wil kussen “op de plaatsen waar het deugd doet”. Misschien, de gedachte borrelt op bij het lezen van de poëzie die zijn songs kenmerkt, moet die kerel maar eens 220 Volt krijgen op de plaatsen waar het minder deugd doet.

Dat alles staat in schril contrast met de behandeling die het Vlaams Belang in Bruzz te beurt valt. Hoewel de partij in tegenstelling tot Abou Jahjah wél een democratische vertegenwoordiging heeft in het parlement, komt ze in Bruzz nooit ofte nimmer aan bod. De cijfers spreken voor zich. Voor het hele jaar 2017 kwam het Vlaams Belang welgeteld éénmaal aan bod in Bruzz magazine: een foto toen Filip Dewinter met Geert Wilders Molenbeek wou bezoeken. In diezelfde periode kwam Open Vld

42 keer aan bod, sp.a 40, N-VA 26, CD&V 25, en Groen 22 keer. Ook Franstalige partijen kwamen veel vaker aan bod dan het Vlaams Belang (PS 29, MR 17, cdH 10, Défi 88, Ecolo 3 en PTB 2 keer). Dus wil het VB de subsidiekraan naar Bruzz dichtdraaien, tenzij er waterdichte garanties komen dat het blad het politieke nieuws eindelijk – het zou wel eens mogen na al die jaren – op een eerlijke en objectieve manier gaat brengen.

Brusselse boefjes Elke dag komen in Brussel 26 jongeren in aanraking met het gerecht. Liefst zeven van hen pleegden eerder al een strafbaar feit. “Onrustwekkende cijfers die Brussel dringend moet aanpakken”, zegt Brussels Parlementslid Liesbet Dhaene (N-VA). Volgens haar wacht de hoofdstad al jaren op een hervorming van het jeugdsanctierecht. Bevoegd minister Pascal Smet (sp.a) laat weten dat hij stilaan vooruitgang boekt. “In januari was er een colloquium met de sector. Nog dit jaar moet de Brusselse ordonnantie klaar zijn”, aldus zijn woordvoerder. En voor alle duidelijkheid: graaiende Brusselse politici zitten niet in de statistieken vervat.

Groen lanceert “originele” verkiezingsslogan

KNIN.

lichting, ‘Genk-sterren’ genoemd, zal het hele jaar door oplichten. De kleur afhankelijk van het evenement of de feeststemming. In het centrum zijn reeds 125 sterren geplaatst. Er komen nog eens 120 sterren in de Hoevenzavellaan, de Stalenstraat en de Vennestraat.

Men kan de kleur van de verlichting aanpassen aan de sfeer die op dat moment heerst. Bij het winnen van de voetbalbeker bijvoorbeeld.

Als Genk Showt. Of de sterren gaan schijnen in de kleuren van Turkije, Marokko of Italië moeten we afwachten. De Belgische kleuren zullen zeker oplichten op 21 juli. De jaarlijkse 11 juliviering in Genk is traditioneel een povere vertoning.

Onzekere toekomst Wat gebeurt er met onze kerken? In GrootDamme worden zes van de acht parochiekerken niet meer gebruikt voor de zondagse eredienst. Minder erg is het in Brugge. Daar zou de helft van de 27 Brugse parochiekerken een nieuwe bestemming moeten krijgen.

Jan van Brugghe, voorzitter van het Davidsfonds, en Benoit Kervyn, consulent religieus erfgoed, willen dat het bisdom van de SintWalburgakerk een museum voor religieuze kunst maakt, maar bisschop Lode Arts wacht liever met een mogelijke ontwijding tot na de gemeenteraadsverkiezingen. Ondertussen is de Heilige Familiekerk reeds ontwijd en omgevormd tot private woning. Over de herbestemming van Sint-Franciscus in SintKruis-Brugge is er discussie. Buren vrezen voor nachtlawaai mocht die kerk een feestzaal worden. Niettegenstaande de kerkelijke achteruitgang worden in West-Vlaanderen nog meer dan de helft, 59 procent, van de kinderen bij hun geboorte gedoopt. In 2017 zelfs 6.356 op 10.750 geboorten, en dat is meer dan het jaar ervoor.

Bob Cools in de bres voor Het Steen Het is “dikke ambras” tussen oud-burgemeester Bob Cools en Antwerps schepen van Toerisme Koen Kennis. Laatstgenoemde wil tegen 2020 een nieuwe cruiseterminal aan Het Steen openen. Hij doet dat onder de vorm van wat Cools een “bunkertoren” noemt. “Kan dat zomaar? Dat doe je zo’n monument toch niet aan? ”, reageerde hij in Het Nieuwsblad.

Aan Het Steen komt, als het van Koen Kennis afhangt, een nieuw ponton maar ook een gloednieuw bezoekerscentrum voor toeristen. Dat botst op felle weerstand bij ex-burgemeester Bob Cools. Die spiedt vanop zijn hooggelegen appartement op de Linkeroever over Steen, Lievevrouwtoren en de rest van de stad. Monumentenzorg heeft hem altijd na aan het hart gelegen. Hij was in de jaren zeventig de allereerste schepen voor Ruimtelijke Ordening en probeerde destijds de kaalslag in de oude stad te stoppen. Hij wist zo de afbraak tegen te houden die ingezet was door de Oorderse cultuurbarbaar Frans Tijsmans, schepen van Openbare Werken.

Cools wil dat Het Steen weer de “entree” wordt naar de stad, zoals dat vroeger al enigszins was. “Dat is alvast beter dan er niets mee aan te vangen of er een kindertuin van maken”, zei hij aan Het Nieuwsblad. Die krant, waarvan de redactie vroeger gevestigd was in

het hart van de stad, heeft altijd mee vooraan gestaan bij de verdediging van alles wat Antwerpen groot maakte.

En Cools heeft in deze gelijk. “De kathedraal én Het Steen zijn Antwerpen”, zegt hij. “En Het Steen is het geboortecertificaat van de stad. Zo’n monument hou je in stand, koester je en pas je hoogstens bescheiden aan. En wat gaat die schepen doen? Een betonnen bunker aan dit historische gebouw kleven. Met een ‘uitkijkplatform’! Waar haalt hij het vandaan? Waar ga je vanop die bunkertoren dan wel naar kijken? Naar de blokken op Linkeroever? Als de toeristen een uitkijkplatform willen, hebben ze duizend meter verder het MAS. Neen, ik kan me niet voorstellen dat Monumenten en Landschappen (vandaag het Agentschap Onroerend Erfgoed) hier ooit een gunstig advies aan gaat geven.”

Pagadder

Oostvaardersplassen Nederland stond de afgelopen weken op zijn kop. De oorzaak? Verhongerende dieren in de Oostvaardersplassen.

Aanbevolen: een bezoek aan Batavialand in Lelystad (hoofdstad van de provincie Flevoland) met als topstuk de reconstructie van het VOC-schip Batavia (inkom 14 euro, want musea zijn in Nederland nooit goedkoop). U kunt het combineren met een bezoek aan Batavia Stad Fashion Outlet. Stel dat u niet geïnteresseerd bent in “shop till you drop”, dan kunt u na of voor de Batavia een wandeling maken in het natuurgebied Oostvaardersplassen en met eigen ogen zien waarover heel de reuring ging.

Vijf keer te veel dieren Tussen 1950 en 1968 ontstond de provincie Flevoland bij de drooglegging van een flink stuk Markermeer (vroeger het zuiden van de Zuiderzee en later het IJsselmeer, maar nu gescheiden door een afsluitdijk). Een deel van het gebied was bestemd als industrieterrein, maar bedrijven waren niet happig om zich daar te vestigen, en er ontstond spontaan een natuurgebied waar vogelsoorten begonnen te nestelen. De latere Oostvaardersplassen werden deels moeras (3.600 ha) en deels droog land (2.000 ha). Natuurliefhebbers zagen een kans in een overbevolkt land wat wilde natuur te creëren, zij het afgesloten met een hek. Dat droge deel werd gereserveerd voor grote grazers: edelherten, heckrunderen en konikpaarden die zelf hun kostje bij elkaar moesten scharrelen. Omdat er geen natuurlijke vijan-

7

Onze naaste buren

15 maart 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

den rondliepen, was de kans op overpopulatie groot en werden geregeld wat beestjes afgeschoten. Maar in 1996 besloot Staatsbosbeheer van politiek te veranderen en niet langer te beheren en zeker geen dieren meer af te knallen. De natuur moest haar gang gaan. Nonsens. De dieren konden geen kant op. Een uitbreiding was niet aan de orde, want VVD en CDA luisterden naar de boeren die geen zin hadden de vruchtbare polderronden rondom af te staan. De beestjes kweekten en op dit ogenblik lopen er 5.200 rond, vijf keer zoveel als er feitelijk mogen struinen.

Iedere winter hetzelfde liedje Sindsdien is het iedere winter hommeles, want zwakke dieren vinden niet genoeg voedsel en verhongeren. Bijvoeren mag niet van Staatsbosbeheer, want dat is een ingreep in de (kunstmatige) natuur. Al in 1996 werd de verantwoordelijke minister op het matje geroepen wegens “dierenleed” en ieder jaar is het hetzelfde verhaal. Te weinig eten en de hongerdood. Maar de recente onverwachte winterprik liet ook het water bevriezen zodat de beestjes naast te weinig eten ook niets te drinken hadden. Technologie is een machtig wapen geworden in de handen van dierenliefhebbers.

Het mobieltje met camera en de sociale media verzekerden een bliksemsnelle verspreiding van beelden van zielige en stervende dieren, van de drie kiepwagens die iedere dag kadavers ophaalden. Dat leidde tot bijzonder boze reacties met bedreigingen aan het adres van de boswachters. Twee weken gele-

den was er dan een betoging. Honderden woedende mensen droegen spandoeken en teksten als “Graaf je eigen graf en niet van de dieren”.

Ze eisten dat onmiddellijk bijgevoerd werd. U weet inmiddels dat de meeste Nederlandse politici ruggengraatloze lafaards zijn die knikkende knieën krijgen zodra een paar activisten met hommeles dreigen. Dus gaf provincie Flevoland het bevel bij te voeren wegens “de maatschappelijke onrust”.

Spagaat Partij voor de Dieren Nederland heeft een Partij voor de Dieren; niet een Partij van de Dieren zoals je in Vlaanderen al eens hoort. Honden en katten hebben hier nog geen stemrecht al zouden nogal wat Nederlanders daar geen bezwaar tegen hebben, gezien de PvD 13.000 leden telt, 335.000 stemmen haalde en vijf Kamerzetels heeft. De partij zit in een spagaat. Ze stelt dat bijvoeren niet helpt, want de sterkste dieren vreten het extra rantsoen op en de zwakkeren creperen toch. Maar afschieten wil ze ook niet. De partij stelt eisen zoals een grote uitbreiding van de oppervlakte, maar weet dat dit onmogelijk is. Ze is er wel in geslaagd wat meer schuiloorden te laten bouwen zodat de dieren hun vetreserves minder vlug verliezen. Ze wil nog meer dure beschutting. Maar Nederland is zo ver afgedreven van de echte en soms keiharde natuur dat de Oostvaardersplassen een anomalie zijn. Een expert stelt: “Wat onnatuurlijk is, is de norm geworden. En wat natuurlijk is, wordt abnormaal gevonden en niet langer aanvaard.”

Willem de Prater

Gelijke kansen en rechtvaardigheid Gent heeft een centraal aanmeldsysteem voor de middelbare scholen ingevoerd. Het systeem blijkt nog veel kinderziekten te hebben. De Gentse onderwijsschepen lag deze week zwaar onder vuur. Ze kreeg een stortvloed aan boze reacties van teleurgestelde ouders over zich heen.

Ouders moeten via een webstek opgeven welke middelbare school zij willen voor hun kind, en ze kunnen een eerste, tweede, derde keuze aanduiden. Als meer kinderen een bepaalde school kiezen dan er vrije plaatsen zijn, bepaalt de computer willekeurig wie een ticket voor de school krijgt en wie niet. Alzo, zeggen de bedenkers van het systeem, krijgen alle kinderen ‘gelijke kansen’. Wat is het resultaat? Één kind op acht kan niet naar de school die het wil, de school van hun eerste keuze. Dat komt hard aan bij kinderen en ouders.

Kamperen is “tegen gelijke kansen” Elke Decruynaere (Groen), schepen van Onderwijs, begrijpt de heisa niet. Volgens haar heeft het systeem goed gewerkt, want in Gent werd niet gekampeerd aan de schoolpoorten.

Wat is zo erg aan kamperende ouders? Die zijn tegen ‘gelijke kansen’, want het geeft kinderen van gedreven ouders een oneerlijke voorsprong. Nu bepaalt het lot, via een computer.

De computer kiest blind, zonder rekening te houden met wat kinderen individueel nodig hebben. Niet alle kinderen zijn gelijk en niet alle scholen zijn gelijk. ‘Gelijke kansen’ via een computer blijken in de praktijk zeer onrechtvaardig. Sportieve kinderen pakken naast een ticket voor een school met een sportrichting, een tweeling moet naar twee verschillende scholen, wie in een bepaalde lagere school zit mag er niet blijven voor het middelbaar…

Sommige ouders vragen onderling te mogen ruilen, tussen twee kinderen die elkaars eerste keuze hebben (want dat kan met dit systeem). Fel stelde de schepen haar veto. Waarom?

In de gemeenteraad legde ze het zo uit: “Als ouder A en B tot

hetzelfde netwerk behoren en onderling ruilen, dan is dat niet eerlijk ten opzichte van ouder C, die ook zijn kind in die school wil, maar misschien minder sociale contacten heeft.”

Ruilen is zondigen tegen de ‘gelijke kansen’.

Schepen Decruynaere doet alsof er maar twee mogelijkheden zijn: kamperen aan de schoolpoort of dit CAR-systeem.

Dat klopt natuurlijk niet. Er zijn heel eenvoudig aanmeldsystemen per school te bedenken, zodat ouders niet hoeven te kamperen, maar digitaal een nummer trekken. Er kan dan zelfs per school beslist worden of de volgorde meetelt ofwel alle inschrijvers in één pot gaan waaruit geloot wordt. Volgens onze groene schepen kan dat niet. Het spook van de eliteschool loert om de hoek; scholen zelf laten beslissen strookt niet met ‘gelijke kansen’.

Druk op de scholen In Gent doen alle middelbare scholen mee met het aanmeldsysteem. Volgens de schepen een bewijs dat de directies het idee steunen, maar volgens ingewijden het gevolg van de zware druk op de scholen via het LOP (lokaal overlegplatform voor gelijke onderwijskansen). Een lid van dat LOP is de bedenker van het centraal aanmeldingssysteem. Hij mocht bij de VRT met tekeningetjes het systeem van de dubbele contingentering komen uitleggen. Een systeem dat aan één groep voordelen geeft, zal, waar plaatstekort is, automatisch de andere kinderen minder kans op een plaats geven. Allemaal in het belang van de ‘gelijke kansen’, vanzelfsprekend.

Klein detail: ouders moesten bij de aanmelding hun thuistaal invullen. Dat telt nochtans niet meer mee om een “indicatorleerling” (wat een verschrikkelijke term) te zijn. Volgens

De vlucht naar Europa Meerdere Waalse toppolitici willen in 2019 al te graag Europees lijsttrekker worden. Niet zozeer omdat de Europese lijst vooral een populariteitstest is – de kiesomschrijving is heel Franstalig België - wel omdat een zitje in het Europees Parlement voor een aantal politici een goedbetaalde ‘fin de carrière’ is.

Elio di Rupo stopt als burgemeester van Bergen, maar hij wil wel PS-voorzitter blijven. En hij denkt aan het lijsttrekkerschap voor de Europese verkiezingen. Altijd interessant om te kijken wat de populariteit is in heel Franstalig België, want de Europese kieskring is Wallonië plus Brussel. Ook andere politici zouden daarom graag op de Europese lijst staan.

Al is er aan Franstalige kant vooral een andere reden om te kiezen voor een vlucht richting Europa: het Europees Parlement als politiek sterfhuis, zij het met een fraai salaris. Dat Di Rupo de Europese lijst wil trekken, toont duidelijk aan dat de PS-voorzitter er niet gerust in is. Hij spiegelt zich naar eigen zeggen aan de relatief succesvolle Europese loopbanen van andere ex-premiers, zoals Jean-Luc Dehaene en Guy Verhofstadt, maar dat is een drogreden.

Di Rupo weet dat zijn positie als PS-voorzitter in 2019 na een nederlaag onhoudbaar wordt. Het Europees Parlement is een interessante terugvaloptie. Wel is het zo dat Di Rupo als lijsttrekker ervoor zal zorgen dat de spanningen tussen de PSEuroparlementsleden niet verder zullen oplopen. Want Marc Tarabella en Marie Arena (nog zo’n uit de gratie gevallen poli-

tica die richting Europa werd weggestuurd) hoopten als uittredend Europarlementslid allebei op de koppositie.

Bij de cdH zien ze de Europese lijst als oplossing voor het probleem Joëlle Milquet. Die wil van geen wijken weten. Men vreest dat ze zich de komende maanden met allerlei dossiers zijn bemoeien en meer op de voorgrond campagne zal willen voeren, zowel voor de gemeenteraadsverkiezingen dit jaar als voor de parlementsverkiezingen van 2019. Terwijl Milquet meer mensen afstoot dan aantrekt. De Europese lijst is een ontsnappingsroute. En de cdH heeft het zo lastig in de peilingen dat het misschien niet zeker is dat de partij haar Europese zetel zal behouden. Er is bij de cdH trouwens niemand die zijn zetel voor Milquet moet opofferen. Huidig Europarlementslid en Franstalig ex-ACV-kopstuk Claude Rolin is ‘fin de carrière’.

Bij de MR is er niemand die naar Europa moet verkassen omdat men er geen blijf mee weet. Integendeel, nu de Franstalige liberalen zowel in de federale als in de Waalse regering zetelen, hebben ze eigenlijk een personeelstekort. Sterke ministers zijn er niet echt. Nu nog iemand wegsturen richting Europees Parlement, zou niet verstandig zijn. Eigenlijk

de schepen geven ze deze informatie door aan de scholen.

Men moet weten dat elk kind nog naar de school moet met het ticket gekregen via het aanmeldsysteem, om zich definitief in te schrijven.

Een school kan dus gemakkelijk zelf vragen naar de thuistaal. Het lijkt er sterk op dat het Gentse LOP het aanmeldsysteem misbruikt om bepaalde gegevens over de kinderen te verzamelen. Een groep ouders trekt naar de rechter om het systeem aan te klagen; misschien kunnen ze dat ook eens op tafel leggen.

Kritiek op de minister Schepen Decruynaere steekt de fouten in het aanmeldingssysteem op Vlaanderen. “Ik neem in Gent mijn verantwoordelijkheid op en krijg kritiek”, zei ze verongelijkt. “Ik heb al twee jaar geleden een brief aan de minister van Onderwijs geschreven om haar te waarschuwen”, “ik heb haar gevraagd een centraal aanmeldingssysteem in te voeren voor heel Vlaanderen”.

Ik, ik, ik… Kortom, onze schepen wil dat het Gentse systeem in heel Vlaanderen verplicht wordt en ze is boos als een klein kind omdat minister Crevits haar niet volgt.

“Er dreigt een groot plaatstekort in de secundaire scholen”, dramatiseert ze, “er zal voor honderden kinderen geen plaats meer zijn.” In Gent blijkt dat probleem dan toch snel opgelost. Een groot aantal scholen heeft al laten weten dat ze klassen bij maken in september. Zo zal dit verhaal hopelijk voor alle kinderen uiteindelijk toch goed aflopen, met dank aan de scholen en aan de minister die met het nodige geld over de brug komt. Het is een beangstigende vaststelling dat uitgerekend Groen pleit voor een schoolkeuze via een emotieloze computer boven een keuze gebaseerd op persoonlijk contact en respect voor de eigenheid van elke school en elk kind. En allemaal omwille van haar fixatie op ‘gelijke kansen’.

Mathildis

Li bia bouquet wil de partij nieuw bloed in de Europese fractie pompen.

Want twee van de drie huidige Europarlementsleden hebben hun houdbaarheidsdatum overschreden: ex-Eurocommissaris Louis Michel en oudgediende Gérard Deprez komen zo goed als zeker niet meer op. Of toch niet op een verkiesbare plaats.

Schuift Frédérique Ries, nu al verkozen in Straatsburg en Brussel, dan door naar de eerste plaats? Ook al is Ries een voormalig nieuwsanker van de commerciële omroep RTL, ze is te weinig bekend; ze kan moeilijk campagne voeren tegen een ex-premier als Di Rupo.

Vandaar dat de naam van MR-voorzitter Olivier Chastel valt als mogelijke lijsttrekker. Hij zou de functie van Europarlementslid ook kunnen combineren met dat van partijvoorzitter. Bovendien is er binnen de MR niemand anders die in staat lijkt ook na 2019 die taak op zich te nemen.

Bij Ecolo is Philippe Lamberts de gedoodverfde kandidaat.

Daar bestaat geen twijfel over. Zijn verkiezing lijkt verzekerd.

Wel wordt uitgekeken naar wie de lijst van Défi (het vroegere FDF) zal trekken. Voorzitter Olivier Maingain? Défi blijft verankerd in Brussel en zou in Wallonië met de kiesdrempel flirten.

De kans op een zitje in het Europees Parlement is niet gering voor een partij die zich meer en meer als een links-liberaal Picard francofoon alternatief profileert.

8

De wereld rond

15 maart 2018

De onverwachte ontmoeting van Kim en Donald Sommigen zien er een succes van Trumps aanpak in, terwijl het voor anderen de kroniek van een aangekondigde mislukking is. Punt is dat het een week geleden nog ondenkbaar leek dat de Amerikaanse president en de NoordKoreaanse leider Kim Jong-un elkaar ooit zouden ontmoeten. Ongeacht de afloop, staat het buiten kijf dat er enkele boeiende maanden in het verschiet liggen.

Er zijn verkiezingsbeloften, maar er bestaat ook zoiets als verkiezingswensen, opportuniteiten die men hoopt te krijgen tijdens de periode volgend op de gewonnen stembusslag. Een ontmoeting met de Noord-Koreaanse leider Kim was zo’n thema waar president Trump op bleef hameren tijdens de campagne; een “hamburger-top” noemde hij het, geheel in de lijn van de welbespraaktheid die hem eigen is. En zie, soms worden wensen vervuld. Wanneer de top zal plaatsvinden, is nog niet duidelijk (een gevolg van de stroomversnelling waarin dit dossier terechtkwam), maar Zuid-Koreaanse bronnen hebben het over mei, wat gezien de diplomatieke geplogenheden erg snel zou zijn.

Of Donald Trump erin zal slagen met de half zo jonge Kim een “deal” te bereiken, is maar de vraag. Maar het feit dat de “little rocket man” (dixit Trump) en de “mentaal gestoorde sufferd” (dixit Kim) elkaar gaan spreken, zal toch wat druk van de ketel halen, geen overbodige luxe. Het gebeuren als dusdanig is historisch opmerkelijk. Nooit eerder ontmoette een zetelende Amerikaanse president een lid van de Noord-Koreaanse dynastie. En de laatste ontmoeting ‘op niveau’ was het bezoek van buitenlandminister Madeleine Albright tijdens de Clinton-jaren, inmiddels bijna twee decennia geleden. Trouwens, pour la petite histoire, men gaat ervan uit dat de enige Amerikaan die Kim ooit officieel ontmoet heeft Dennis Rodman is, een succesvolle voormalige basketbalspeler.

Moons inspanning Academici hebben een vette kluif aan de diplomatieke demarches die deze ontmoeting mogelijk hebben gemaakt (voor zover er niets misloopt). Herinner u de beelden van de opening van de Olympische Winterspelen in Zuid-Korea. De Amerikaanse vicepresident Pence gunde Kims zus geen blik.

Bovendien bleef hij ostentatief zitten toen de Koreaanse delegatie (een combinatie van Noord- en Zuid-Korea) de piste betrad, wat hem door bondgenoot Zuid-Korea erg kwalijk werd genomen. Hoe dan ook, de dame in kwestie had zo haar gesprekken, onder meer met de Zuid-Koreaanse president Moon, die de belangrijkste diplomatieke rol speelde in heel dit verhaal. Uiteindelijk zouden ze drie uur samen zitten, het gros van de tijd door Moon volgepraat.

Hij drukte haar op het hart gesprekken met de VS aan te

knopen. Met succes, blijkt nu. In een volgende fase stuurde hij een belangrijke delegatie met enkele van zijn topministers naar het Noorden, goed wetende dat dit bij een bondgenoot als Japan niet in goede aarde zou vallen. Maar Pyongyang begreep en waardeerde de symboliek van de zending. Er werd mondeling meegedeeld dat een gesprek met de Amerikanen “wenselijk” was, net zoals ingestemd werd om een directe lijn met Seoel open te houden. Slechts weinigen wisten dat, toen Moon zich meteen daarop tot de Amerikanen richtte, hij dit met een belangrijk mandaat van Kim deed.

Kims twijfel Wie geneigd is het vel van de beer te verkopen voor hij geschoten is, zou in deze diplomatieke doorbraak een succes voor de typische Trump-aanpak kunnen zien. Eerder dan in samenwerking met andere landen, en wie weet zelfs onder VN-vlag, te geloven, is hij een man van de unilaterale en vooral directe aanpak.

Zijn harde taal aan het adres van Pyongyang heeft de voorbije maanden wel degelijk een effect teweeggebracht: leider Kim ging twijfelen. Want was het wel allemaal bluf wat de Amerikaanse numero uno hem naar het hoofd slingerde? De hypothese dat er een Amerikaanse militaire actie kwam, zelfs kleinschalig, baarde hem steeds meer zorgen. Een Noord-Koreaanse reactie zou obligaat moeten volgen, wat de doos van Pandora helemaal zou opentrekken.

In dergelijk scenario zou zijn eigen positie - en daar is het hem om te doen - wel eens op de helling kunnen komen te staan. De Noord-Koreaanse tactiek bestond er altijd in toegevingen te doen in ruil voor voordelen, waarna steevast woordbreuk werd gepleegd. Keer op keer, ronde na ronde.

Ondertussen bleef het regime onverminderd voortwerken aan kernwapens en vooral raketten om die bommen ter bestemming te krijgen. Met Trump in het Witte Huis wordt het volgen van die strategie misschien niet onmogelijk, de omstandigheden zijn op zijn minst bemoeilijkt. Naast de VN-sancties zijn er ook maatregelen ‘made in the USA’ die steeds zwaarder wegen.

Dat minder olie het land binnenkomt baart het regime zorgen.

Volgens analisten is het een teken aan de wand dat een grootschalige militaire oefening afgeblazen werd. Uit spaarzaamheid, neemt men aan.

Diplomatieke valies

Trumps betrokkenheid Dat deze elementen Kim wat inschikkelijker hebben gemaakt, betekent nog niet dat de Amerikanen per definitie de sterkere partij zijn. De woorden van Pyongyang moeten goed geïnterpreteerd worden. Wanneer ze voorstellen over te gaan tot een “denuclearisatie” in ruil voor “veiligheidsgaranties”, dan bedoelen ze met dit laatste de volledige Amerikaanse terugtrekking van het Koreaanse schiereiland, een stap die Washington ten aanzien van Seoel onmogelijk kan zetten. Waarnemers hebben er al meermaals op gewezen dat Kim niet onderschat mag worden. Trump noemde hem “klein en dik”, maar dat belet hem niet een geslepen dictator te zijn.

Een tiran die, alle ellende ten spijt, door het volk als legitieme leider erkend wordt.

Trump heeft zich bovendien op een wat vreemd moment in dit diplomatieke avontuur gestort. Hij mist in zijn entourage voldoende knowhow over dat land en de VS hebben zelfs geen ambassadeur in Seoel. De aanpak is ook chronologisch atypisch. In regel gaan voorafgaandelijke gesprekken en onderhandelingen aan een ontmoeting vooraf. Maar hier is het treffen van de twee leiders net de epiloog van het onderhandelingstraject, wat veel meer bekende (en ook onbekende) variabelen oplevert. Trump omschreef zijn strategie jegens NoordKorea ooit als “maximale druk en betrokkenheid”. Het eerste deel bracht wat in beweging, maar of er meer inzit zal vooral van het tweede afhangen.

Xi’s dubbelzinnigheid Interessant in het licht van de gebeurtenissen van de voorbije weken is de positie van China. Sinds het mislukken van het jaren aanslepende zespartijenoverleg dat Noord- en ZuidKorea, Japan, China, Rusland en de VS met horten en stoten bij elkaar bracht (2003-2009), dringt Peking aan op een Amerikaans initiatief in dit dossier. Het feit dat Trump en Kim mekaar dan toch face to face zullen ontmoeten, kunnen de Chinezen enkel toejuichen. Tegelijk is het een ontwikkeling waarvan ze de gevolgen vrezen.

Inzake Noord-Korea heeft China twee angsten: een oorlog, die tot een implosie van het regime zou leiden, maar ook de vrees naar het achterplan te worden verwezen. China was partij bij de wapenstilstand tussen Noord- en Zuid-Korea in 1953 (verder dan dat akkoord raakte men niet, wat betekent dat beide landen theoretisch nog steeds in oorlog zijn). Elke oplossing zonder zijn betrokkenheid beschouwt de Chinese Michaël Vandamme leider Xi Jinping als ondenkbaar.

Buitenlands spervuur Staatscynisme Na de poloniummoord op Litvinenko in 2006, is er nu de moordaanslag met zenuwgas op Skripal, een voormalige officier van een Russische veiligheidsdienst. Op Pervyi Kanal, Kanaal één van de Russische staatstelevisie, werd natuurlijk ontkend dat Skripal in opdracht van het Kremlin was vermoord. Daar zijn ze zelfs in staat te ontkennen dat er ooit een Kremlin is geweest. Maar verder werd in dat nieuwscommentaar ook gezegd: “Ik wens niemands dood, maar om zuiver opvoedkundige redenen zou ik hier iedereen willen waarschuwen die droomt van zo’n carrière: het beroep van verrader is één van de gevaarlijkste ter wereld. Statistisch gezien is het gevaarlijker dan drugkoerier spelen. […] Alcoholisme, drugverslaving, stress, zenuwinzinkingen zijn de onvermijdelijke beroepsziekten van verraders.”

De nieuwslezer gaf potentiële verraders zelfs de raad zich zeker niet in Groot-Brittannië te vestigen: “Daar gaat iets verkeerd. Misschien ligt het aan het klimaat.” Eerst wordt de moordpoging formeel ontkend, dan wordt ze tussen de lijnen als afschrikwekkend voorbeeld gesteld. Die tekst werd alleen in het Russisch uitgezonden. De Russen zijn slim genoeg om dat niet over te nemen op hun Engelstalige staatszender RT. We hebben slechts zelden op een officiële zender met zo’n gangsterachtig cynisme over moorden en liquidaties horen spreken. Tenzij dan in ‘The Godfather’, maar dat was fictie.

dat professionele staatsmoordenaars aan het werk zijn geweest. Het gebruik van zenuwgas als moordwapen kan maar één bedoeling hebben: iedereen moest weten dat Poetin weer had toegeslagen, maar het mocht niet bewezen kunnen worden. Dat daarbij meer dan twintig onschuldige mensen vergiftigd werden, is natuurlijk maar een detail. Poetin heeft zijn punt gemaakt: hij kan zelfs in Groot-Brittannië ongestraft mensen laten vermoorden.

Kindhuwelijken gedoogd Het moet niet altijd Zweden zijn. Ook Noorwegen laat pedofilie bij islamitische “vluchtelingen” openlijk toe. Het voorbije jaar zijn zo’n 31.000 zogenaamde asielzoekers in Noorwegen opgevangen. Daarbij zijn meisjes jonger dan zestien, die samen met hun volwassen echtgenoten in asielcentra zitten. Enkelen hebben zelf ook al kinderen.

Dat is flagrant in strijd met de Noorse wetgeving, maar het wordt gedoogd, omdat een “scheiding” traumatische gevolgen zou kunnen hebben. Nog traumatischer dan kinderverkrachting? Dat Dutroux dààr nooit aan gedacht heeft… Dit is waarschijnlijk slechts het topje van de ijsberg. In vele omstandigheden beweren volwassen asielzoekers dat zij nog minderjarig zijn, maar bij vele kindbruidjes is het omgekeerde gebeurd. Zij werden als volwassenen geregistreerd, hoewel ze duidelijk nog kinderen of heel jonge tieners waren. En de overheid deed alsof ze er niets van merkte.

Zenuwgas

Zoveelste islamitisch misbruikschandaal

In tegenstelling tot wat de James Bondfilms suggereren, gebruiken geheime diensten slechts zelden hoogtechnologische snufjes om tegenstanders te liquideren. Als het onopvallend moet gebeuren – meestal dus – zijn de eenvoudigste methoden de beste. Als “zelfmoorden” of “verkeersongelukken” goed georganiseerd worden, is er zelfs veel kans dat ze niets eens als moorden herkend worden.

Maar bij gebruik van polonium of zenuwgas, kan zelfs de slordigste politiedienst vermoeden

Nadat het jarenlang in de doofpot werd gehouden, kwam toch aan het licht dat in Rotherham, Rochdale, Oldham en Oxford duizenden blanke meisjes, sommigen niet ouder dan elf, jarenlang verkracht, gefolterd en onder dwang geprostitueerd werden door islamitische benden, terwijl de politie, de gemeentelijke autoriteiten en de sociale diensten alle klachten en alle alarmsignalen negeerden en zelfs de andere kant opkeken als de daders meisjes uit instellingen voor probleemjongeren

kwamen weghalen. Nu is opnieuw zo’n schandaal aan de oppervlakte gekomen. In de stad Telford was het massale misbruik al veertig jaar aan de gang zonder dat iemand ingreep! In één extreem geval kwam een zestienjarig meisje samen met haar moeder en haar zus om het leven toen haar verkrachter, de 26-jarige Azhar Ali Mehmood, hun huis in brand stak als waarschuwing aan het adres van andere slachtoffers. Zij moesten hun mond houden, of…

Mehmood werd veroordeeld wegens brandstichting, maar niet wegens seksueel misbruik. En zelfs toen werd geen verder onderzoek gevoerd naar de bende waar hij lid van was. In Telford zouden zo’n duizend meisjes en kinderen het slachtoffer zijn geworden van die islamitische praktijken.

China kortwieken President Trump heeft de discussie over vrijhandel in één klap weer op de politieke agenda gezet. Als iedereen zich aan dezelfde regels houdt, is vrijhandel bijna altijd beter dan protectionisme. Maar helaas, dat is theorie. De ergste scheeftrekkingen doen zich niet voor tussen de VS en de EU, maar tussen China en de wereld. De Chinezen lappen alle wetten van de vrijhandel aan hun laarzen, maar

ze willen wel onbelemmerd genieten van de voordelen ervan. Terwijl westerse landen hun industrieën allerlei dure milieu- en klimaatregels opleggen, laten ze de massale import toe van Chinese goederen die geproduceerd zijn in fabrieken die ongehinderd grond, water en lucht vergiftigen. Terwijl westerse bedrijven – terecht – gebonden zijn aan vele sociale wetten inzake pensioenen, minimumlonen, veiligheid en gezondheid op de werkvloer, betaalde vakanties en ouderschapsverlof, kunnen Chinese firma’s hun arbeiders schaamteloos uitbuiten, met lage lonen, in onveilige en smerige fabrieken zonder sociale vangnetten, met kinderarbeid en soms zelfs dwangarbeid. En wie protesteert, wordt doodgeschoten. Ze hebben onze Vlaamse textielindustrie kapotgemaakt en het zal daarmee niet ophouden. Nog los van de morele aspecten, is dat gewoon concurrentievervalsing.

Het is een aanfluiting van de regels van de vrijhandel. Als de EU verstandig is, stelt zij gewoon invoerheffingen in op Chinese producten, tot China een beetje respect toont voor de internationale regels inzake vrijhandel, milieu, eerlijke handelspraktijken, sociale voorzieningen, gezondheid en veiligheid op de werkvloer, syndicale vrijheid en patentrechten.

35 JAAR NA DREUX In 1983 brak het Front National voor het eerst echt door, bij de gemeenteraadsverkiezingen in Dreux. 35 jaar later draait Marine Le Pen die bladzijde om. Haar vader JeanMarie, oprichter van de partij, is niet langer erevoorzitter nadat hij eerder al uit het FN was gegooid. En een naamsverandering komt eraan.

In de herfst van 1983 werd Dreux, een stadje met 35.000 inwoners ten westen van Parijs, gelegen in het departement van Eure-et-Loire, plots het centrum van de nationale politiek. In de eerste ronde van de gemeenteraadsverkiezingen haalde het Front National van Jean-Marie Le Pen uit het niets bijna 17 procent van de stemmen. Dankzij die stemmen van het FN kon de neogaullistische RPR de socialisten van de PS uit het gemeentehuis jagen. Jean-Pierre Stirbois, kopstuk van het FN, werd een soort van viceburgemeester. De alliantie van klassiek rechts en het FN was van korte duur, maar voldoende om de partij van voorzitter Jean-Marie Le Pen duurzaam in het politieke landschap te nestelen. Dreux is een symbool. De FN-overwinning werd in 1984 bevestigd door een overtuigend resultaat bij de Europese verkiezingen. De partij van Le Pen werd bijna even groot als de communistische PCF. Over de doorbraak van het FN in 1983, of beter gezegd, over de oorzaken van haar succes, is nu een zeer interessante studie verschenen. Ze ging uit van de Fondation Jean Jaurès en staat dicht bij de geteisterde Parti Socialiste (PS), maar is daarom niet minder relevant.

Aulnay-sous-Bois in Noord-Afrika Het onderzoek ziet verschillende oorzaken voor de opkomst van het FN. Een aantal van die oorzaken zijn tot nu toe onderbe-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE licht gebleven. Veel, zo niet alles, draait rond de sterke aanwezigheid van moslimimmigranten in Frankrijk. Dat is niet nieuw.

Ze waren al aanwezig in Frankrijk nog voor de Algerijnse onafhankelijkheid in 1962. Het begin van de jaren tachtig was echter een keerpunt. François Mitterrand was de nieuwe president en hij voerde een nefast links sociaaleconomisch beleid van hogere uitgaven, meer vakantiedagen, korte werktijden met loonbehoud en nationaliseringen. De Franse bedrijven werden weggeconcurreerd. Herstructureringen drongen zich op, onder andere in de auto-industrie. Er volgden in 1982 en 1983 stakingen bij Citroën in Aulnay-sous-Bois, Levallois, Asnières en Saint-Ouen. Ook bij de autoproducenten Renault en Talbot werd gestaakt. Veel werknemers waren van Noord-Afrikaanse origine.

Het syndicaal protest kreeg snel een religieus karakter. Er werd betoogd op de parking van de bedrijven en tegelijk vonden daar islamitische gebedsmomenten plaats. De arbeiders legden een eed van trouw af op de Koran. De komiek Thierry Le Luron vertelt in één van zijn sketches: “Mijn auto in gebouwd in NoordAfrika, in Aulnay-sous-Bois.” Het was de periode dat de Fransen tot het besef kwamen dat de gastarbeiders niet naar hun thuisland zouden terugkeren. 1983 was ook het jaar van ‘la Marche des Beurs’ van Marseille naar Parijs waarbij de tweede generatie immigranten, gesteund door linkse lobbygroepen, het probleem van de discriminatie onder de aandacht wilde brengen.

Intussen werden in de voorsteden voor het eerst auto’s in de fik gestoken en braken in de migrantenwijken regelmatig rellen uit. Het was de periode dat de eerste criminaliteitscijfers naar buiten kwamen die weinig ruimte voor discussie lieten: bij 57 krantenartikels over inbraken, agressie, gewapende overvallen enzovoort, gaat het in 40 gevallen over personen van Noord-Afrikaanse oorsprong. Tegelijk was het internationale klimaat zeer

PERFIDE ALBION Waar zijn ze in Engeland mee bezig? Een zoveelste zaak van massaal kindermisbruik door migrantenbendes kwam aan de oppervlakte. Tezelfdertijd wordt aan jonge rechtse opiniemakers de toegang tot het land ontzegd. Rusland krijgt dan weer het verwijt achter een aanval met zenuwgif op Britse bodem te zitten.

Enkele weken geleden hebben wij in deze rubriek de tragische schandalen besproken waarbij blanke meisjes en vrouwen jarenlang op massale schaal misbruikt werden door allochtone bendes. In de buurt van Newcastle, Manchester en Rotherham werden in de afgelopen decennia duizenden kinderen verkracht en in de prostitutie geduwd. De lijst seksschandalen wordt steeds langer, bleek afgelopen weekeinde. In Telford, niet ver van Birmingham, werden in de afgelopen veertig jaar minstens 1.400 meisjes mishandeld en verkracht. Naar alle verwachting is dit het grootste schandaal tot dusver bekend. Steeds weer zien we hetzelfde patroon terugkeren. Ten eerste zijn de daders keer op keer allochtonen, veelal met een moslimachtergrond. Ten tweede keken politie en politici weg en werden walgelijke zaken in de doofpot gestopt. Het deksel is intussen van de beerput gelicht.

Laf wegkijken Groot is het contrast met de wijze waarop politici in GrootBrittannië tekeergaan tegen rechtse opiniemakers die, ironisch genoeg, wijzen op de uitwassen van de multiculturele samenleving en de bijhorende politieke correctheid. Martin Sellner (°1989), een populaire Oostenrijkse nationalist, werd afgelopen weekeinde gearresteerd op de luchthaven van Luton. Sellner zou, in zijn rol als leider van de Oostenrijkse Identitaire

Beweging, een redevoering houden in het Londense Hyde Park.

Hij zou hierbij vergezeld worden door de Amerikaanse rechtse politieke commentator Brittany Pettibone (°1992). Zover kwam het echter niet. Het duo werd op het vliegveld meteen aangehouden. Met hun toespraak in Londen zouden zij “de openbare orde verstoren” en “gemeenschappen tegen elkaar opruien”.

Het trachten uit te oefenen van het recht op vrije meningsuiting levert in het Verenigd Koninkrijk - weten we nu - 48 uur cel op. Sellner en Pettibone werden na twee dagen vrijgelaten en op een vliegtuig gezet. De Canadese activiste Lauren Southern (°1995), die zaterdag sprak te Mechelen tijdens het congres van de Vlaams Belang Jongeren, werd één dag later de toegang tot het Verenigd Koninkrijk ontzegd. De aanklacht luidde: ‘Racisme!’

Moordpoging met zenuwgas Hoe zwaar moet de vrijheid van meningsuiting ingeperkt worden vooraleer rechts écht in opstand komt tegen de politiek correcte terreur? Hoeveel jonge nationalisten moeten nog in de cel gegooid worden, vooraleer de autochtone bevolking écht in het verweer komt? Stilaan is in alle landen van West-Europa hetzelfde fenomeen zichtbaar. De bestuurlijke elite weet stilaan geen blijf met de groeiende groep critici van de links-liberale ideologie van mei ’68. Hier wordt schuldig verzuim gepleegd door de bestuurlijke elite. Ongeziene lafheid verpakt in riedeltjes als “het is noodzakelijk om de orde te handhaven en opruiing te voorkomen”. Een cynisch mens zou kunnen stellen dat deze houding van overheidswege enkel tot meer polarisatie leidt en uiteindelijk zal uitmonden in een burgeropstand, met in het ergste geval Joegoslavische taferelen. Terwijl moslims steeds uit de wind gezet moeten worden, om zogenaamd ‘opruiing te voorkomen’, doet de Britse overheid tezelfdertijd niets liever dan ruzie

Pistolen Zij dragen zwarte kledij, baarden, pistolen en messen.

Leden van de motorbende Guerilla Nation Vaynakh poseerden met lederen jekkers, maskers, opgenaaide doodskoppen en Tsjetsjeense vlaggen voor de Brandenburger Tor in Berlijn, maar vandaag worden zij op verschillende plekken in Duitsland achter tralies bewaakt. De procureur van Dresden voert rechtszaken

Salan

ENGELAND stoken met de Russen. In die soort van opruiing, die overal in Europa bezig is ten overstaan van Rusland, zien beleidsmakers kennelijk geen graten. Terwijl bij seksschandalen met moslims jarenlang weggekeken werd, om vooral geen ‘voorbarige conclusies’ te trekken, konden politie, politiek en gerecht niet snel genoeg verklaren dat Russische spionnen verantwoordelijk zijn voor een zenuwgasaanval op Britse grondgebied.

Radioactief polonium Enkele dagen geleden werden de Russische ex-spion Sergej Skripal en diens dochter in kritieke toestand overgebracht naar een ziekenhuis. Na een bezoek aan een restaurant werden zij plots ernstig ziek. Skripal heeft jarenlang voor de Russische geheime diensten gewerkt. In 2006 werd hij veroordeeld in Rusland omdat hij een dubbelspion geweest zou zijn en in die hoedanigheid documenten zou gelekt hebben aan GrootBrittannië. In 2010 kwam Skripal vrij en verhuisde hij naar Engeland. De zenuwgasaanval doet denken aan de moord op FSBofficier en dissident Alexander Litvinenko.

Die werd in 2006 besmet met radioactief polonium en overleed eraan. Prime Minister Theresa May stelde maandag dat het Kremlin verantwoordelijk is voor die moordpoging met zenuwgas, tenzij de Britten militair gas van Russische makelij in handen van derden hebben laten vallen. De Russische ambassadeur werd op het matje geroepen. Naar alle verwachting zullen de komende tijd Russische diplomaten uitgewezen worden. Misschien moet Theo Francken eens op studiereis naar het Verenigd Koninkrijk, om inspiratie op te doen. Het tempo waarmee de Britten de jongste tijd mensen uitwijzen en op vliegtuigen zetten, neemt een erg hoge vlucht.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

tegen hen voor het afdwingen van beschermingsgeld, mishandeling en moordpoging. Tsjetsjenen hebben de handel in verdovende middelen naar zich toe getrokken. Vervalsingen, roof en diefstal behoren tot de handelsactiviteiten van de lieverds uit de Noord-Kaukasus. Als zij een sterke tegenstander tegenover zich hebben, zullen de Tsjetsjenen samenwerken, maar vinden zij zwakkelingen aan de overzijde dan nemen zij met geweld de eerste rang in.

Duitsland herbergt ongeveer 50.000 Tsjetsjenen, aldus een lange reportage in de Frankfurter Allgemeine Zeitung. In de voorbije vijf jaar zijn tienduizenden Tsjetsjenen als asielzoekers in Duitsland opgedoken. Zogezegd zijn zij gevlucht voor het onderdrukkende regime van Ramsan Kadyrow. Slechts tussen 4 tot 7 procent van de kandidaten krijgt asiel en de 96 tot 93 procent die afgewezen wordt, blijft illegaal in de Bondsrepubliek. Van integratie is geen sprake. Veel jonge Tsjetsjenen zijn geradicaliseerde moslims van de salafistische school. Tussen de geradicaliseerde Tsjetsjenen en criminelen zijn er overduidelijke banden, aldus Duitse politieofficieren. Veel Tsjetsjeense mannen hebben gevochten in twee oorlogen, tussen 1994 en 1996 en tussen 1999 en 2009, en kalasjnikovs hebben voor hen geen geheimen.

De vechtlust van jonge Tsjetsjenen bij de oosterburen wordt aangescherpt door hun actieve deelname aan de “Kampfsportszene”, met boksen, kickboksen en gemengde vechtsporten.

In die sportclubs worden medewerkers gezocht voor beveiligingsfirma’s met Tsjetsjeense wortels en de “Türsteherszene”, de broederschap van de buitenwippers. De Tsjetsjenen hanteren een strenge zwijgplicht, omerta. De politie slaagt er zelden in de schoeljes uit te horen en evenmin kan zij informanten binnensluizen.

FRANKRIJK

gespannen, met de machtsgreep van de ayatollahs in Iran en de burgeroorlog in Libanon. De angst voor de islam nam een hoge vlucht. Het succes van het FN in 1983 in Dreux (een stad die door immigratie op tien jaar tijd van 25.000 naar 35.000 inwoners steeg) en bij de Europese verkiezingen van 1984 bevestigden FN-voorzitter Jean-Marie Le Pen als een kanarie in een koolmijn. Hij zei het zelf op 17 juni 1984, de avond van de Europese verkiezingen: “Ik heb het probleem van de immigratie niet gecreëerd, maar ik ben de eerste die het debat geopend heeft voor de publieke opinie.” Daarna kende de partij een gestage opgang tot eind de jaren negentig en de verkiezing van JeanMarie Le Pen voor de tweede ronde van de presidentsverkiezingen van 2002. Sindsdien gaat het op en neer. Dat dochter Marine Le Pen vorig jaar de tweede ronde van de presidentsverkiezingen haalde, was een prestatie, maar daarna zakte ze – onder andere door een zwak tv-debat – ineen als een pudding. Het Front National is sindsdien op zoek naar zichzelf. Op het congres in Rijsel vorig weekend besloot een kleine meerderheid om de naam van de partij te laten vallen. Het FN wordt wellicht ‘Rassemblement National’. En oprichter Jean-Marie Le Pen is zijn titel van erevoorzitter kwijt. Kwestie ook van de bladzijde van de periode van vader Le Pen definitief om te draaien.

Zal dat de partij opnieuw wind in de zeilen geven? Het blijft een vraag. Ondanks die breuk met de oprichter en een geplande naamsverandering blijft de partij nog altijd een zaak van de Le Pens. En vooral: een naamsverandering uit noodzaak en zwakte is zeer defensief. Enkel positieve en offensieve projecten hebben succes. Jacques Chirac gaf in 1976 het neogaullisme een nieuwe impuls met de oprichting van de RPR. Zo’n positieve ‘schwung’ is bij Le Pen en co niet aanwezig.

RIGHT OR WRONG

DE TSJETSJENEN ZIJN DE GEVAARLIJKSTE SCHOELJES Borgerhout kent het spektakel van rolluiken met kogelgaten, gemitrailleerd door mocro’s uit de Scheldestad, soms met hulp van mocro’s uit Amsterdam. Mocro’s, code voor Marokkaanse criminelen, zijn klein grut vergeleken met een soort moslims uit de Noord-Kaukasus die geboren zijn onder een crimineel gesternte en die in Duitsland voor stijgende onrust zorgen.

Niet alle Tsjetsjenen hebben een ronde kop, een kogelvormig lijf en het profiel van een bodybuilder. Niet alle Tsjetsjenen stralen agressie uit, maar weinigen wijken af van dat prototype. Heel gevaarlijk aan de Tsjetsjenen is dat zij in solidariteit leven met de politici en de boevenscène van hun land van oorsprong: Tsjetsjenië. Geweld is het huismerk van de Tsjetsjenen. Het is deel van hun traditie, het is een teken van mannelijkheid, en president Ramsan Kadyrow is hun maffiabaas. Die vertrouweling en zetbaas van president Poetin heeft er een handje van weg om in Duitsland onder de penose en de brave burgers angst te zaaien.

De Tsjetsjenen werkten lang in onderaanneming voor andere gangsters. Wie brutaliteit en geweld wilde inhuren, belde met een Tsjetsjeense bende in Duitsland. Maar de nieuwste ontwikkeling is dat zij meer en meer takken van de misdaad inpalmen en optreden als gangmakers.

9

Het nabije buitenland

15 maart 2018

DUITSLAND

Islamisten De Tsjetsjenen maken een groot deel uit van de islamisten in Duitsland. Zij bezochten onder meer de nu gesloten moskee Fussilet in Berlijn-Moabit, die ook het adres was van Anis Amri, de man die op 19 december 2016 met een vrachtwagen inreed op de kerstmarkt op de Breitscheidplatz, in het hart van de Berlijnse City. Hij ramde twaalf bezoekers de dood in en verwondde zestig mensen zwaar.

Tsjetsjenen pendelen tussen hun geboorteland, Irak, Syrië en Duitsland. Na hun IS-dienst duiken zij in Duitsland op als afpersers en rovers. De band tussen religieus extremisme en criminaliteit is bij geen enkele groep inwijkelingen in Duitsland sterker.

Over en weer reizen naar Tsjetsjenië is een koud kunstje, wat velen doen, en waardoor zij de nepreden dat zij door het Kadyrow-regime vervolgd worden zelf ondergraven. Duitse speurders stellen het tegendeel vast.

Zij bemerken nauwe contacten tussen de leiders van de Tsjetsjeense maffia in hun land en president Kadyrow. Iemand die daar goed zijn brood mee verdient, is de 32-jarige Timur Dugasejew, een soort diplomaat van Kadyrow in Europa.

Dugasejew woont sedert 2002 in Duitsland. De boksondernemer en gevechtssporter leidt sedert 2014 officieel het “Tsjetschenische Kulturzentrum” in Hamburg. In de sociale media verschijnt hij arm in arm met Ramsan Kadyrow. Het cultuurcentrum wordt officieel gefinancierd door de Achmed-Kadyrow-Stiftung, genoemd naar de vader van de Tsjetsjeense leider. Tsjetsjenië is een roversstaat die zijn zonen uitzendt, en die zijn minder vreedzaam dan de Vlaamse zonen die ooit naar den vreemde vertrokken.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

15 maart 2018

MEDIALAND

FILM Life, but not as we know it

Annihilation

Ministers delen gratis pillen uit Telenet neemt Vier, Vijf, Zes en Woestijnvis over Er beweegt wat in het Vlaamse medialandschap. Nu de overname van Telegraaf Media Groep (TMG) rond is, verkoopt Mediahuis zijn aandeel in de televisiezenders Vier, Vijf en Zes en televisieproducent Woestijnvis aan Telenet.

Mediahuis doet daarmee zijn Vlaamse televisieactiviteiten van de hand om zich beter te kunnen concentreren op de krantenmarkt in Vlaanderen en Nederland. Voor Telenet betekent de overname een verbreding van zijn activiteiten in de televisiesector, want naast de kabeldistributie en internettoegang (streaming!) heeft het nu de volledige controle over een productiehuis om programma’s en series te maken, en televisiezenders waarop het die series kan uitzenden.

Hier en daar werd Telenet al omschreven als de Vlaamse tegenhanger van het Amerikaanse Netflix. Zo’n vaart zal het waarschijnlijk niet lopen. Maar het is duidelijk dat Telenet wil inzetten op lokaal geproduceerde televisieprogramma’s voor het Vlaamse publiek, en nu over de middelen beschikt om dat publiek volledig op eigen houtje te bedienen. En hopelijk af en toe met een beetje kwaliteit.

Oosterwaal hoofdredacteur van Humo én De Morgen Jörgen Oosterwaal, hoofdredacteur van Humo, wordt binnenkort ook hoofdredacteur van De Morgen. Bezit die man over zo’n grote arbeidscapaciteit dat hij twee banen tegelijk aankan?

Of beschikt men bij De Persgroep over zo weinig mensen die de job van hoofdredacteur aankunnen, dat Jörgen Oosterwaal noodgedwongen de twee dient te combineren? Niets van dit alles: de bedoeling is dat De Morgen en Humo in de toekomst meer en meer zullen samenwerken, voor zover ze al niet zullen samensmelten.

Het is al langer zo dat Humo er een beetje uitziet als een weekbladversie van De Morgen, en De Morgen als een krantenversie van Humo. Maar binnenkort zal dat echt zo zijn. Wat hun webstekken betreft, is dat al ten dele zo; bij De Morgen duiken al artikels van Humo op. Enkele mediaspecialisten van De Persgroep visten uit dat de lezers van De Morgen de Humoartikels wel lusten, alsof dat een verrassing was.

Jörgen Oosterwaal ontkent echter in alle toonaarden dat er plannen zijn om Humo te laten opgaan in De Morgen als een soort van bijlage. Een paar maanden geleden ontkende men op dezelfde manier dat Oosterwaal naast hoofdredacteur van Humo ook hoofdredacteur van De Morgen zou worden…

Nederland wil ‘EU vs Disinfo’ opheffen ‘EU vs Disinfo’, het EU-orgaan dat opgericht werd om nepnieuws tegen te gaan, komt hoe langer hoe meer onder druk te staan in Nederland. De bal ging aan het rollen toen ‘EU vs Disinfo’ een tijdje geleden een lijst publiceerde met voorbeelden van nepnieuws, met daarop onder meer artikels van de Nederlandse webstekken GeenStijl en The Post Online. Ook NPO 1 en De Gelderlander werden door ‘EU vs Disinfo’ in het vizier genomen. De lijst leidde tot vragen in de Tweede Kamer, en bij nader inzien bleken de methodes van ‘EU vs Disinfo’ toch niet helemaal op punt te staan. Een beetje kritische berichtgeving over de huidige regering in Oekraïne volstond al om door een EU-Oekraïense propagandaorganisatie op de lijst gezwierd te worden. ‘EU vs Disinfo’ zag zich intussen al genoodzaakt om de hierboven vermelde beschuldigingen van nepnieuws in te trekken, maar de organisatie begint in Nederland meer en meer fundamentele kritiek te krijgen.

Het Nederlandse kabinet pleitte er verleden week al voor het orgaan helemaal op te doeken. Afgelopen weekeinde voegde Madeleine de Cock Buning, voorzitster van de onafhankelijke

EU-expertgroep over nepnieuws, in het NOS Journaal daaraan toe dat de EU volgens haar beter geen lijsten met verspreiders van nepnieuws aanlegt. We citeren: “Ik vind zo’n lijst heel risicovol. Je moet je als overheid verre houden van wat waar is en wat niet. Overheden kunnen misbruik maken van die lijsten, als ze een eigen agenda hebben en als ze willen zorgen voor gunstige berichtgeving.” We denken dat Madeleine de Cock Buning de nagel op de kop slaat. Maar tegelijk denken wij dat nogal wat mandarijnen bij de Europese Unie wel degelijk een agenda hebben om de vrije pers aan banden te leggen, zeker als het gaat over kritiek op de Europese Unie, haar politiek, en hoe zij als organisatie functioneert.

Opvallend: in Nederland loopt het debat hierover hoog op. In Vlaanderen blijft het oorverdovend stil. Dat verschil in benadering zegt veel over de debatcultuur in Nederland, en de verpletterende pensée unique pro EU in de Vlaamse media. Die laatsten houden liefst van al de kop in kas, en hopen stilletjes dat op die manier de komende EU-censuur lastige concurrenten in de kiem kan smoren zonder dat ze zelf getroffen zullen worden.

In “Annihilation” (Vernietiging) speelt Natalie Portman de ex-militair, bioloog en wetenschapper Lena, die na de terugkomst van haar verdwenen echtgenoot en militair Kane (Oscar Isaac) meer te weten komt over een mysterieuze ‘shimmer’ (flikkering) die al drie jaar een natuurpark aan de Amerikaanse kust in beslag neemt en almaar groter wordt. Van alle militaire expeditieleden was Kane de enige die wist terug te keren, hoewel hij stervend in quarantaine ligt. Behalve enkele theorieën weet niemand wat er aan de hand is. Lena sluit zich vrijwillig aan bij een onderzoeksteam van vier vrouwen (Jennifer Jason Leigh, Gina Rodriguez, Tessa Thompson en Tuva Novotny), allen met een andere expertise, en trekt op expeditie in de ‘shimmer’. Daar stuiten ze op onnatuurlijke, onverklaarbare en soms angstaanjagende manifestaties en ontdekken ze wat er is gebeurd met hun voorgangers. Toen in december vorig jaar bekend werd dat ook deze film van “Ex-Machina”-regisseur Alex Garland niet in de Belgische cinemazalen zou verschijnen, brak er (terecht) heisa uit. De reden is dat Hollywood vreesde voor een slechte opbrengst buiten de VS en ervoor koos de internationale rechten aan Netflix te verkopen. Geen groot scherm dus voor misschien wel een van de beste sciencefictionfilms van de laatste jaren. Wat een domme beslissing van Hollywood. “Annihilation” is qua verhaal niet per se origineel. Wat de film echter met kop en schouders boven andere sciencefictionfilms doet uitsteken, is de manier waarop regisseur Garland, “master of suspense”, beetje bij beetje stukjes van het plot ontrafelt, waardoor de film tot op het einde onvoorspelbaar blijft. De film heeft een perfecte balans tussen wetenschap en fictie, psychologie en spiritualiteit, logica en mysterie. Bij momenten word je om de oren geslagen met wetenschapstermen en lijkt het even alsof je terug op de schoolbanken zit, maar Garland heeft gelukkig begrepen dat sommige dingen niet uitgelegd moeten worden, of door kleine speldenprikjes doorheen de film uiteindelijk zichzelf verklaren. Ook het einde laat genoeg ruimte voor een eigen interpretatie, iets wat ik bij scififilms graag heb. Mijn oordeel: een absolute must see. Helaas alleen in de homecinema.

BBC-medewerkers onder druk in Iran Hoewel Frederica Mogherini niets liever doet dan in het Iraanse parlement te gaan paraderen met een hoofddoekje, of met Iraanse leiders zoete broodjes te bakken in Genève, is toch niet alles pluis in Iran. Zo doet de BBC er al een tijdje haar beklag over dat haar medewerkers in Iran door de overheid steeds meer geïntimideerd worden. Het gaat om administratieve plagerijen, reisverboden, bevriezing van goederen, tot zelfs doodsbedreigingen tegen henzelf en hun familie. Het is zelfs zo ver gekomen dat de BBC zich genoodzaakt zag een oproep tot de Verenigde Naties te richten om Iran ertoe te bewegen haar medewerkers eindelijk met rust te laten en hun werk te laten doen.

De grond voor de problemen van de BBC-medewerkers is niet ver te zoeken: de aanstaande presidentsverkiezingen in Iran. De overheid vreest voor een herhaling van de betogingen in 2009, die het regime bijna in de problemen brachten. De Iraanse overheid ziet liefst zo weinig mogelijk pottenkijkers bij de volgende verkiezingen, en ze is zeker niet gesteld op Iraniërs die meewerken met buitenlandse persorganen.

Het is echter merkwaardig dat de BBC haar oproep om haar medewerkers met rust te laten aan de Verenigde Naties richt.

Tot nader order maakt het Verenigd Koninkrijk nog altijd deel uit van de Europese Unie, dus zou het een pak logischer geweest zijn als de BBC de hulp van de Europese Unie had ingeroepen.

En dan in het bijzonder die van de “Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid”. Maar die heeft een heel andere agenda, en trekt zich geen moer aan van het lot van de Iraanse bevolking.

Vijfentwintig journalisten veroordeeld in Turkije Ook in Turkije gaat het niet goed met de persvrijheid. Jammer genoeg is ook dat geen nieuws, maar al een tijd een constante.

Deze keer zijn vijfentwintig journalisten tot gevangenisstraffen veroordeeld omdat zij banden zouden hebben met de Gülenbeweging, die ervan verdacht wordt een poging tot staatsgreep ondernomen te hebben in juli 2016.

Drieëntwintig van die journalisten werden veroordeeld tot zeven en een half jaar gevangenis, terwijl de overige twee er met een lichtere straf vanaf kwamen. Sedert de mislukte staatsgreep werden al zeker 160 media gesloten, en werden 140 journalisten opgepakt.

Naast de 25 journalisten die deze keer veroordeeld werden, is er ook nog een proces aan de gang tegen zeventien medewerkers van de krant Cumhuriyet. En zeggen dat dat land officieel nog steeds kandidaat is om lid van de Europese Unie te worden!

Van prima ballerina naar vernuftige spion

Red Sparrow Jennifer Lawrence, een van de meest populaire actrices van het moment, vertolkt in deze “sexy” spionagethriller de Russische Bolsjoj-ballerina Dominika Egorova, die na een fatale val wordt gedwongen haar danscarriere op te geven en tegen haar wil naar een boarding school voor spionnen wordt gestuurd om getraind te worden. Ze leert haar lichaam als wapen te gebruiken en zich te ontdoen van emotionele banden. Na het succesvol afronden van haar training, wordt ze gerekruteerd om informatie in te winnen over de Amerikaanse inlichtingendiensten door de CIA-agent Nathaniel Nash (Joel Edgerton) te verleiden. Wanneer Dominika echter gevoelens voor Nate ontwikkelt en de CIA haar rekruteert om een mol in Amerika te vinden, wordt haar loyaliteit ten aanzien van Rusland op de proef gesteld.

Het scenario werd geschreven door Justin Haythe, gebaseerd op een boek van Jason Matthews. Francis Lawrence (geen familie van Jennifer) regisseerde de film. Hij werd bekend door films als “The Hunger Games” (2, 3 en 4), “Constantine” en “I Am Legend”. Na het zien van “Red Sparrow” heb ik serieuze vragen bij Jennifer Lawrences keuzes.

Waarom ze heeft ingestemd om in deze film de hoofdrol te vertolken, is voor mij onbegrijpelijk. Behalve dat de prent in zowat alles zeer ongeloofwaardig overkomt - naast het verschrikkelijk gemaakte Russische accent ook het feit dat Dominika op een lelijke manier een been breekt en drie maanden later alweer vrolijk rondhuppelt op hakken - is het verhaal ook nog eens behoorlijk mager. Hiervoor worden we gecompenseerd met een overdosis geweld, bloed en seks. Geen sexy seks, echter. De film bevat de slechtste seksscenes die ik in jaren gezien heb. De regisseur is helaas vergeten de personages diepgang te geven, waardoor we als kijker nooit echt betrokken zijn bij het verhaal, of zelfs voeling krijgen met het hoofdpersonage. Mijn oordeel: die 2 uur en 20 minuten kunt u ongetwijfeld beter besteden.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

15 maart 2018

11

Praten met Herman Daems

“Kiezen in twee ronden maakt burgers machtiger” De overheid is uitgeput, zowel in Europa als de Verenigde Staten. De problemen verschijnen en regeringen komen amper tot oplossingen. In Europa zijn ze verlamd door krakkemikkige coalities en een treiterend middenveld. Het maatschappelijk ongenoegen en de simplistische oplossingen sijpelen binnen in de hersenen en de harten van het kiesvee. Herman Daems - voorzitter van de KU Leuven, voorzitter van BNP Paribas Fortis en expert in economische strategieën - keert zich tegen de verstroping en pleit voor een ander kiesstelsel. Eén dat de burger knuisten geeft bij de regeringsvorming.

De voorzitter van de KU Leuven daalt in de glazen lift achter het rectoraat naar de straat.

Het zicht is wonderlijk met de zon op de Keizersberg, de nieuwe bewoning in de ex-brouwerijbuurt van Artois, de faculteitsgebouwen en de groene tooi rond de stad. Herman Daems, verliefd: “Toch prachtig, Leuven straalt door zijn wetenschap en universiteit, Gent heeft zijn hefboom met de Universiteit Gent en Antwerpen zal door de UA dezelfde wetenschappelijke opgang kennen. De Vlaamse universiteiten functioneren weer zoals in de middeleeuwen. Ze worden opnieuw groeimotoren voor de maatschappij. In 2025 viert de KU Leuven haar 600ste verjaardag.” ‘t Pallieterke: uw boek “De uitgeputte overheid” was snel uitverkocht. Een verrassing?

Herman Daems: “Neen, de oplage van Lannoo was klein want ik ben predikant noch verkoper. Ik reik ideeën aan, heb mijn boek meestal zelf verspreid bij Vlaamse opiniemakers en hou zo nu en dan een lezing. Daar beperk ik mij toe. Ik schrijf opiniestukken in De Tijd en de laatste tijd cirkelden die rond hetzelfde: mijn zorg over dé maatschappelijke kernvraag: waarom slagen de VSA en Europa er niet in, ondanks hun troeven en talenten, collectieve problemen op te lossen. Ik denk bijvoorbeeld aan de mobiliteit, de immigratie en het milieu. Zonder oplossingen voor die problemen neemt op korte termijn de maatschappelijke wrevel toe, met sociale, economische en politieke gevolgen van dien. Die geprikkeldheid voert in sneltreinvaart naar het populisme, het volk contra de elite. Niets wordt opgelost, dat is de reactie van de man en vrouw in de straat. Populistische partijen hebben simplistische oplossingen: sluit de grenzen, gooi alle druggebruikers in de gevangenis, allemaal fietsen, ban de auto.” ‘t Pallieterke: blokkeren de samenleving en de politiek?

Herman Daems: “Ja, die blokkering bestaat.

Het bestaande democratische systeem is te zwak om complexe sociale beslissingen te nemen. Kijk naar de infrastructuur. Pas na twintig jaar is er een eerste spadesteek voor de essentiële Oosterweelverbinding in Antwerpen. De ene actiegroep buitelde over de andere, allen dreigden met processen. De politici stonden er twee decennia handenwringend bij.” ‘t Pallieterke: hoe doorbreken wij dat?

Herman Daems: “De oplossing is een beter kiessysteem. In België, Nederland en Duitsland wordt de macht tussen de partijen verdeeld na één ronde van de verkiezingen.

Nadat de kaarten geschud zijn, spelen de politici met hun troeven en vormen coalities die vaak afwijken van de stembusuitslag. Denk

even vooruit, aan oktober 2018 in Antwerpen… N-VA en het linkse blok kunnen mekaar in evenwicht houden en dan zullen kleinere partijen bepalen wat gaat gebeuren. Een centrumrechts of een centrumlinks college, en de helft van de kiezers is kwaad want ze wordt miskend in wie hen zal besturen. In Duitsland remt de kiesdrempel van 5 procent het ontstaan van te bizarre coalities, maar als op 4 maart een meerderheid van de leden van de SPD tegen een vierde regering Merkel had gestemd dan zou het gestormd hebben in Duitsland en Europa. De VSA en het Verenigd Koninkrijk hebben eveneens een zwak kiesstelsel. Daar wordt de kandidaat met de meeste stemmen in een kiesdistrict verkoren, en de verliezer blijft met lege handen achter.

Het Angelsaksische systeem is polariserend.” ‘t Pallieterke: wat te doen?

Herman Daems: “Neem het Franse kiessysteem met twee ronden over. In de eerste ronde schudt de kiezer de kaarten en twee kandidaten of partijen blijven over om de macht uit te oefenen. Tijdens een tweede stembeurt, de tweede ronde, bepaalt de kiezer wie van de twee winnaars van de eerste ronde een centrumregering, of een linkse of een rechtse regering mag vormen.” ‘t Pallieterke: u kent Parijs en zijn politieke salons door uw bestuursmandaat bij BNP Paribas Fortis…

Herman Daems: “Mijn voorkeur voor de twee ronden komt niet van mijn Parijse contacten. Trouwens, de eerste keer dat ik het neerschreef was vóór de verkiezing van Emmanuel Macron. De kern is: de burger, de kiezer, moet de vorming van een regering naar zijn wens preciezer kunnen sturen, want zo ontstaat een regering die daarop met een sterker mandaat noodzakelijke beslissingen zal durven nemen. Coalities in ons stelsel zijn stroperig en remmen vaak op de vier wielen omwille van de deelbelangen van de regeringspartijen.” ‘t Pallieterke: is het middenveld zeurderig?

Herman Daems: “Het is een oud beeld van Mark Eyskens, maar het klopt, er staan veel te veel spelers op het politieke voetbalveld in België. De rol van het middenveld moet tegen het licht worden gehouden. Elke regering gaat automatisch in overleg met de belangengroepen, wat goed is want er moet betrokkenheid en draagvlak zijn, maar het parlement en de regering moeten na de fase van de consultatie beslissen, trancheren, leiden, dus hun essentiële opdracht vervullen. Een beslissing moet niet per definitie positief zijn, er moet wel beslist worden. In België is er veel inspraak, maar de uitspraak ‘nu doen wij het zo’, ontbreekt. Als de regering beslist, breken meteen

Ablynx, ja, Brussels Airlines, neen Herman Daems verdedigde in een opiniestuk in De Tijd de verkoop van het Gentse biotechbedrijf Ablynx aan het Franse Sanofi. Enkele dagen nadien verzette hij zich samen met tientallen ondernemers tegen de aftakeling van Brussels Airlines door Lufthansa. De topwetenschap mag zich verankeren buiten België, de luchtvaartonderneming moet nationaal blijven. Dit is ongerijmd, toch?

Herman Daems: “Neen, dit is niet ongerijmd. Ablynx is technologie van Vlaanderen die ontwikkeld wordt voor de wereldmarkt en die kan sneller en sterker groeien als onderdeel van een internationale groep met een dikke portemonnee. Brussels Airlines is een dienstenonderneming in het luchttransport met een essentiële service voor de bevolking. Het is noodzakelijk dat een Belg vanop Zaventem wereldwijd kan vliegen en de luchthaven geen plek wordt uitsluitend voor lagekostenmaatschappijen en zuidelijke chartervluchten.

Ablynx en zijn producten zijn niet specifiek gericht op de Vlaamse of Belgische markt. De onderzoekers hebben een wereldvisie en een wereldmarkt voor zich. Bij Brussels Airlines is de maatschappelijke taak anders. Ik vind het ontzettend spijtig dat de Belgische bestuurders niet ondersteund werden door een stukje Belgisch kapitaal, denk aan 25 procent, en die mocht van de overheid komen. Dan had die overheid kunnen opleggen, met haar aandelen als prikstok, om de Belgische CEO en zijn strategie te steunen. Nu hadden de Belgische bestuurders geen ammunitie.”

protesten uit, met stakingen en klachten bij de Raad van State.” ‘t Pallieterke: uw meningen lopen gelijk met de visie van Erik Buyst in zijn “Het gestolde land”…

Herman Daems: “Erik heeft de ogen van velen geopend, ook de mijne, voor de lange periode waarin wij in België worstelen met de publieke financiën en de concurrentiewetgeving. België beslist pas als het met de rug tegen de muur staat. Na twee oliecrisissen werd begin de jaren tachtig bij nacht en ontij paniekerig gedevalueerd om de economie drijvend te houden.” ‘t Pallieterke: de decentralisering in België is de oorzaak van veel getreuzel, dus is opnieuw unitariseren de weg?

Herman Daems: “Te vlug geloven wij dat de ingewikkelde Belgische staatsstructuur de reden is van onze krukkige regeringen. Neen.

Buiten de luchthaven van Zaventem, en het verkeersreglement, kunnen de Vlaamse, de Waalse en de Brusselse regering bijvoorbeeld alle mobiliteitsbeslissingen nemen. De files in Vlaanderen zijn er niet omwille van een traag functionerende federale regering. De decentralisering kwam er om bestaande problemen op te lossen, als je dat ontmantelt zit je opnieuw met sterkere communautaire spanningen. Unitariseren, dat is niet de juiste uitweg.” ‘t Pallieterke: zien uw Franstalige relaties de situatie ook zo dramatisch in?

Herman Daems: “Neen, de Franstaligen maken niet dezelfde analyses. Een deel van mijn ongenoegen is dat in Vlaanderen de meeste dynamiek zit, en dat ook de Vlaamse regering treuzelt. Grote investeringen zijn nodig voor de digitalisering van ons onderwijs, wat verder gaat dan een nieuw klaslokaal of een lik verf in de turnzaal. Nieuwe onderwijsvormen, nieuw scholingsconcepten zullen veel euro’s vereisen.” ‘t Pallieterke: David van Reybroeck strooit ideeën rond en stelt onder meer de loting van burgers voor om die naast de verkozenen in te schakelen bij de wetgevende macht. Slim?

Herman Daems: “Dat idee oogt sympathiek, net als de consultatie van duizend Belgen, maar hoe kan je met vrijwilligers, met leden van een burgerbeweging, de complexiteit van bijvoorbeeld de energiebevoorrading behandelen? Van Reybroeck onderschat de ingewikkeldheid van de mobiliteit, de integratie van vluchtelingen, de energietoekomst. De uitdagingen waar wij voor staan vergen veel technocratie, veel kundigheid, veel verstand.

Dat kan verspreid bij een burgerbeweging zitten, maar ze zal verwateren tot een debatgenootschap en niks raakt opgelost. Wie te veel heil zoekt bij burgerbewegingen keert zich in feite af van de algemene verkiezingen.

Waarom hoeven die nog als burgercomités de macht inpikken?” ‘t Pallieterke: dus ook de stemplicht moet blijven?

Herman Daems: “Zeker en vast. De grootste groep moet wegen op de stembus, niet enkel de gemotiveerden. Trouwens, de kosten in landen zonder stemplicht, dus met stemrecht dat je eventueel niet uitoefent, om de burgers toch naar de urnen te lokken via reclame en telefonades, zijn gigantisch en verloren kapitaal. Dus, ja voor de stemplicht.” ‘t Pallieterke: de oplossingen vergen ingenieurs en wetenschappers, precies op een ogenblik dat er tegen hen gehetzt wordt?

Herman Daems (zucht): “Ja, vandaag is er minder sentiment en meer redelijkheid nodig en die kan je vinden bij cijferaars, biologen, ingenieurs, geologen, planologen en kosmologen. Een herwaardering van de rol van de experts is belangrijk. Simpele oplossingen zijn er niet meer.” ‘t Pallieterke: u was voorzitter van SALK, het vernieuwingsplan van de provincie Limburg…

Herman Daems: “Limburg is een moedige

Herman Daems studeerde eerst natuurkunde voor hij overschakelde naar economie. Hij is een alumnus van de KU Leuven en Amerikaanse universiteiten. Decennialang doceerde hij aan zijn Alma Mater, was “visiting professor” in Harvard en aan UCLA (Californië) en bij IESE in Barcelona. In de jaren negentig was hij kabinetschef van Eric van Rompuy. Hij leidde de GIMV en vandaag is hij voorzitter van de KU Leuven en BNP Paribas Fortis. provincie die drie zware catastrofes heeft verwerkt - de sluiting van de mijnen, de sluiting van Philips en van Ford Genk. De overheid heeft haar rol daar gespeeld, niet van “dit is een vrije markt en ga nu maar met je ervaring als kompel naar het wetenschapspark om daar elektronische chips te bakken”, dat is nonsens. Het Strategisch Actieplan Limburg is relevant geworden omdat dezelfde aanpak is gevolgd als die bij de vernieuwing van de VRT in 1995. Wat waren de uitgangspunten: snelheid, objectiviteit, politieke wil en discretie. De naam van de nieuwe topman van de VRT, Bert de Graeve, is uit de media gebleven tot aan de officiële aankondiging. Ik kies niet voor elitisme en beslissen van bovenuit, neen, nogmaals, een brede raadpleging is gezond, veel input, maar beslis nadien, aarzel niet.” ‘t Pallieterke: heeft het milieu absolute voorrang, desnoods ten koste van groei?

Herman Daems: “Zo zou ik het niet stellen.

Het milieu heeft natuurlijk prioriteit, maar we moeten vermijden dat dit ten koste van groei gaat. Ik ben tegen nulgroei, want nulgroei of lage groei leidt tot grote maatschappelijke en politieke spanningen. Hoe kan je met een lage groei een redelijke begroting opstellen, hoe kan je dan de vergrijzing beheersen. De oudere generatie roomt in dat scenario inkomen af van de jongere generatie en die zal dat niet pikken. Ik vrees dat nulgroei uiteindelijk zal leiden tot grote maatschappelijke spanningen op lokaal niveau en op wereldniveau.

Bovendien hoeft moderne groei helemaal niet milieuvervuilend te zijn.” ‘t Pallieterke: wat moet de overheid vandaag kunnen, en wat mogen wij van haar verwachten?

Herman Daems: “Dat is de vraag van 1 miljoen. Ik verwijt aan de hedendaagse denkers dat zij geen theorie en praktijk meer ontwikkelen over de rol van de overheid. De laatste staatsfilosoof was Keynes in de jaren dertig en veertig van de twintigste eeuw, en in onze tijd zijn de uitdagingen nog complexer geworden. De maatschappij is te ingewikkeld geworden om het te laten bij haar zelfsturing. De econoom Keynes duwde de samenleving naar interventionisme door de overheid. Daar ben ik in beginsel niet tegen, mits het op een beheerste en pragmatische manier gebeurt. Ik geloof in een Rijnlandmodel met een slimme overheid die welkome richtingen aanwijst voor de levende krachten van de samenleving, waaronder de ondernemingen. Zij kunnen en moeten die vingerwijzingen eventueel concretiseren.”

Frans Crols

Herman Daems, “De uitgeputte overheid, waarom het beleid stokt”, Uitgeverij Lannoo Campus, 2017, 126 blz., 19,99 euro.

ISBN: 978 94014 3929 9

12

Cultuur

15 maart 2018

Ondertussen in het M HKA

Van onze hofdichter

Antwerpen krijgt een splinternieuw museum voor hedendaagse kunst. De stad en de Vlaamse Gemeenschap sloten een akkoord voor dit ambitieuze project. De opening is gepland voor 2024. Tot zo lang blijft het M HKA in de huidige locatie tentoonstellingen aanbieden. De overzichtsexpo van het werk van Anne-Mie van Kerckhoven is een aanrader.

Eens komt het uur Sinds ‘14 zijn er in dit land geen Vlaamse eisen meer.

Mirakel? Niks mirakel, maar doordachte strategie die vruchten dragen zal; je zal wel zien, Mevrouw, Meneer, hoe fors de leeuw zal klauwen na zijn diepvriestherapie!

Al lijkt hij jullie onderkoeld, de leeuw is ver van zwak.

Integendeel, de diepvrieskuur houdt onze leeuw op kracht en is ‘t momentum daar, dan breekt hij door het diepvriesdak, tot francofoon gejammer: Neen, dàt had geen Waal verwacht!

De Vlaamse staatsmanskunst kan node overschat voorwaar, als ‘t Vlaamse grut zich maar niet moeit met Grote Politiek, maar braaf betalen blijft aan ‘t zuiden zonder flauw misbaar.

Tart rustend la belgique en pluk de vruchten der Taktiek!

De Vlaamse staatsmanskunst slaat in ‘t belgieksken nooit op hol en krijgt daarvoor van ‘t Hof een compliment met mondjesmaat en oergeduldig voort betaalt het Vlaamse grut de tol, tot plots het diepvriesvak ontdooit en ‘t uur der Vlaemsche Zege slaat, …iets te laat…

Hector van Oevelen

In herinnering

Frie Verbrugge Op 3 maart vond in Rosendaal de uitvaart plaats van Frie Verbrugge. Op zijn kist lagen een oranje-blanje-bleuvlag en een Vlaamse Leeuw. Tijdens de plechtigheid werd een afscheidsgroet uit Vlaanderen gebracht en een boodschap uit ZuidAfrika voorgelezen. Terecht, want Frie was als overtuigde Heel-Nederlander een vurige aanhanger van de Vlaamse Beweging en hij voelde zich uiteraard ook verbonden met de Boeren uit Zuid-Afrika. Een land dat hij verschillende keren bezocht en waar hij, net zoals bij ons, veel vrienden telde.

Frie die op 21 maart 1945 - in de moeilijke laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog - in Oostburg het levenslicht zag, was in Zeeuws-Vlaanderen opgegroeid waar ook zijn echtgenote Irene, die steeds achter hem stond, vandaan kwam. Het jonge echtpaar vestigde zich later omwille van professionele redenen in Noord-Brabant. Hij heeft dus in twee regio’s gewoond waar de absurditeit van de grens die door de Nederlanden loopt, bijzonder opvallend is.

De ene hoort immers historisch bij het oude graafschap Vlaanderen en de andere bij het hertogdom met dezelfde naam waarvan Brussel de hoofdstad was. Het hoeft geen betoog dat die omstandigheden ongetwijfeld mee bepalend geweest zijn voor het ontwikkelen van zijn politieke opvattingen. Want wat er ook van zij, Frie kwam voornamelijk uit zichzelf en dus spontaan tot de nationalistische overtuiging die hij gedurende gans zijn leven trouw zou blijven. Hij kwam regelmatig in Vlaanderen op bezoek. In 1977 ontdekte hij toevallig ’t Pallieterke. Hij had het in een krantenwinkel zien liggen en kocht het uit nieuwsgierigheid.

De inhoud ervan stond hem dusdanig aan dat hij zich er onmiddellijk op liet abonneren.

In dat nummer las hij een stuk over Voorpost, dat ongeveer één jaar eerder was opgericht.

De Heel-Nederlandse visie van die vereniging en ook het feit dat ze veel belang hechtte aan haar volksnationalistische ideologie spraken hem zo sterk aan dat hij zich onmiddellijk met Voorpost-actieleider Luc Vermeulen in verbinding stelde.

Voorpost, dat nog maar een jaar bestond, had zich weliswaar vanaf zijn stichting zeer principieel Heel-Nederlands opgesteld, maar daar was het tot dan toe bij gebleven. De actiegroep had in Nederland nog geen voet aan de grond kunnen krijgen. Frie Verbrugge zorgde ervoor dat dit binnen de kortste keren wel het geval was. Hij werd stichter en voorzitter van Voorpost Nederland, zorgde ervoor dat dit officieel gebeurde door bij de Kamer van Koophandel de statuten en een lijst van bestuursleden neer te leggen en had al gauw drie kringen opgericht: een in Noord-Brabant, een tweede in Den Haag en een derde in het verre Friesland. Frie was voortdurend in de weer om nationalisten te vinden en ze te organiseren, door spreekbeurten te houden van Breda tot Delfzijl en van Maastricht tot Hoek van Holland.

Toen bekend werd dat Voorpost in Nederland met Pinksteren een vormingsweekend zou organiseren, werden de woningen van bekende Voorposters, en dus ook het huis van Frie, door linkse knokploegen omsingeld om te beletten dat ze er aan zouden aan deelnemen.

Alle Voorpostbijeenkomsten moesten in het grootste geheim op het getouw worden gezet.

Ondanks dit alles bleef Voorpost-Nederland toch op straat actief, maar dan met onaangekondigde prikacties, folderuitdelingen en het bij nacht en ontij aanplakken van nationalistische posters.

Frie Verbrugge slaagde er zelfs in om elk jaar een grote bijeenkomst te laten doorgaan waarop ongeveer 150 mensen aanwezig waren en waar meestal ook een Vlaming als gastspreker optrad. Jammer genoeg kon hij ten gevolge van de ziekte waaraan hij uiteindelijk gestorven is de laatste jaren niet meer actief zijn. En er moet toegegeven worden dat het politieke klimaat in Nederland een stuk intoleranter geworden is, maar Voorpost bestaat er nog steeds en groeit en bloeit als nooit tevoren. Dat dit voornamelijk te danken is aan de trouw, de moed en de volharding van Frie Verbrugge zal niemand kunnen ontkennen.

‘t P

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Antwerpen en Vlaanderen steken de tong uit naar Brussel. In december vorig jaar tekenden het Brussels Gewest en het Parijse Centre Pompidou de overeenkomst voor de oprichting van een nieuw museum voor moderne en hedendaagse kunst in het Citroëngebouw aan het kanaal. Het zou ‘ergens begin 2023’ openen.

Ook dit hoofdstedelijke project baadt in een sfeer van politieke benoemingen, niet-transparante besluitvorming en schimmige financiering. Zeker is dat het Brusselse museum een ‘dependance’ wordt van het Centre Pompidou, dat wereldwijd filialen uitbouwt. Recent was er ophef toen bekend werd dat het Brussels Gewest twee miljoen euro betaalt aan het Centre Pompidou voor personeel dat in Parijs aan het werk is. De ombouw van de totaal ongeschikte garage naar een museum is begroot op 150 miljoen euro. Dat het Brussels Gewest, op aansturen van de PS, handenvol geld over heeft om een knechtje van Parijs te worden, zet kwaad bloed in de kunstwereld.

En nu kondigen Antwerpen en de Vlaamse Gemeenschap aan dat de Scheldestad het eerste nieuwbouwmuseum van Vlaanderen krijgt, waar het Museum voor Hedendaagse Kunst onderdak zal vinden. Het is een feit dat de huidige locatie van het M HKA te klein is en niet geschikt om op een deftige manier de eigen collectie te presenteren en tijdelijke tentoonstellingen te organiseren. Na een lange zoektocht hebben Antwerpen en Vlaanderen een geschikte plek gevonden, iets verderop, aan de Gedempte Zuiderdokken: de site waar nu het hof van beroep huist. Het kaduke gebouw wordt afgebroken zodra het hof van beroep naar het Oud Justitiepaleis is verhuisd. Die verhuis is gepland in 2020, en vier jaar later zou dan het splinternieuwe Museum voor Hedendaagse Kunst klaar moeten zijn. De geraamde bouwkost, die de Vlaamse Gemeenschap op tafel zal moeten leggen, bedraagt 65 miljoen euro. Antwerpen krijgt er een trekpleister bij en zet zich op de kaart als de cultuurstad van ons land.

Verfijning en visuele kracht Ondertussen blijft het M HKA in de huidige locatie tentoonstellingen inrichten. Tot en met 13 mei loopt er ‘AMVK’, de expo met het werk van Anne-Mie van Kerckhoven. Ze krijgt zo de eerste grote overzichtstentoonstelling in haar geboortestad.

Anne-Mie van Kerckhoven, ook bekend als AMVK, is een veelzijdig kunstenares. Ze tekent en schildert, ze maakt computeranimaties en video-installaties, ze is grafisch ontwerper en performer. In 1981 richtte ze de anarchistische noiseband Club Moral op. Dat alternatieve kantje - underground - zal in haar latere werk blijven doorklinken. In 2010 was ze de spilfiguur op de expo in M-Museum Leuven, die de relatie tussen wetenschap en kunst belichtte. In 2015 ontwierp ze het bloemen-

tapijt ‘Flower Power’ op de Grote Markt, ter gelegenheid van de 450ste verjaardag van het Antwerpse stadhuis. Dat kreeg op de gevel een eigen kunstwerk, gecreëerd met vlaggen.

Bloementapijt en vlaggen bestonden uit grote vlakken in uitgesproken kleuren, typisch voor het werk van Anne-Mie. De expo in het M HAKA toont honderden werken uit haar uitgebreide oeuvre. Het museum heeft het over AMVK als een kunstenares van een bijzondere complexiteit. En daar horen hoogdravende volzinnen bij, vooral bij de ingewikkelde video-installaties. Voor de doodgewone kunstliefhebber zijn er gelukkig ook vele, vaak zelden getoonde, tekeningen van Anne-Mie en een flink aantal schilderijen.

Ze zijn bijzonder verfijnd en bezitten een grote visuele kracht. Ze tonen een kunstenares die zich eerlijk en direct uitdrukt. Opvallend zijn de beelden van de jongste twee decennia waarin vrouwen een sleutelrol spelen. AnneMie van Kerckhoven gebruikt de vrouwelijke figuur als metafoor voor wat de wereld doet met mensen.

MMMV

Tentoonstelling ‘AMVK’, t.e.m. 13 mei, M HKA, Antwerpen, www.muhka.be

Propaganda Als Hollywoodproducers steun en materiaal van het leger nodig hebben, bijvoorbeeld van de US Navy, dan is het de regel dat het leger het script van de film opvraagt en desgevallend aanpast vooraleer de steun wordt verleend. Dat is een publiek geheim, en zelfs niet eens onlogisch. Alleen weet niemand precies hoever dat ‘aanpassen’ gaat, dus vroeg een overheidsinstelling die de vrijheid van informatie moet bewaken (FOIA) al een paar keer de door de Navy aangemerkte scripts op. Maar daar ontkenden ze over zulke documenten te beschikken. Tot een bijdehandse journalist van Sputnik (een Russische nieuwswebsite) een aantal aangepaste en becommentarieerde scripts vond op … de webstek van de Navy.

Uit die scripts blijkt dat de jongens van het leger vrij verregaand ingrijpen in de verhaallijnen om ervoor te zorgen dat het leger in de film zo positief mogelijk in beeld komt. In het geval van de film ‘Lone Survivor’ was het leger zo tevreden over het uiteindelijke resultaat dat die de film in een nota omschreef als een ‘twee uur durende infomercial’ over de Amerikaanse Special Forces, die vooral ‘het professionalisme en de toewijding’ van de soldaten in de kijker plaatste. De film is gebaseerd op de neergepende ervaringen van Navy SEAL Marcus Lutrell, maar het ingrijpen van de censors van het leger doet het boek op significante wijze, en wetens en willens, geweld aan. Hollywood is niet enkel entertainment, het is ook gewiekste propaganda. Misschien vooral dat laatste.

Boeken

15 maart 2018

13

Een Vlaming volgt het spoor van een beroemde Engelse Lord Willem Persoon (°Stekene, 1944) is een voormalig journalist van de Gazet van Antwerpen. Hij schrijft ook gedichten en hij was de eerste die een biografie maakte over priester-dichter Anton van Wilderode. Nu heeft hij ons opnieuw verrast met een lijvig boek (hij heeft er jaren aan gewerkt!) over het leven van de beroemde Engelse dichter Lord Byron, die zijn leven beëindigd zag in Griekenland als vrijheidsstrijder tegen de Turken.

In het boek “Mijn gedichtenschrift”, met commentaren en vertalingen van geliefde gedichten van anderen bijeen geschreven door de zeer anglofiele Benno Barnard (hij woont nu zelfs in Engeland waar het gras voor B.B. veel groener moet zijn!), staat niet één gedicht van George Gordon Byron, beter bekend als Lord Byron. Byron was dan ook een romantische rijmelaar uit de tijd van de Corsicaan Napoleon, dus uit de eerste helft van de negentiende eeuw. Byron was een tijdgenoot van de dichters Percy Shelley en John Keats. Hij had een horrelvoet (pijnlijk detail) en erfde als Engels edelman een fortuin (belangrijk detail) in ponden en in landerijen of landhuizen met domeinen. Anders had de libertijnse lord nooit zijn grote reizen door Europa kunnen maken.

Grand Tour Zijn tweede Grand Tour (elke gefortuneerde jonge Engelsman of Schot maakte zo’n grote Europese reis) liep fataal af. Bij zijn eerste vertrok hij in Cornwall met een zeilschip naar Lissabon, dan naar Sevilla, Cadiz, van Gibraltar naar Albanië en Griekenland. Bij zijn tweede Grand Tour voer onze held (de held van Willem Persoon) van Dover naar Oostende om via Brugge per postkoets verder te reizen

naar Gent, Antwerpen en Brussel-Waterloo, en dan via de Rijn naar Genève in Zwitserland te varen. En dan naar Italië, naar Venetië, Ravenna, Firenze, Pisa en de havenstad Genua, om dan te zeilen naar Missolonghi in Griekenland, waar Byron overlijdt. Een mooie reis die iedereen graag zou overdoen, en dat is wat de schrijver van het boek “Lord Byron Rockstar” ook heeft gedaan. Alleen wilde Willem Persoon niet strijden tegen de Ottomanen om Constantinopel (het huidige Istanboel) te bevrijden. Het reisverslag van niet minder dan 400 bladzijden werd een soort hommage en pelgrimage. En na die 400 wat overvloedige bladzijden volgt een epiloog van nog eens bijna honderd bladzijden alsook een aantal bijlagen over de belangrijkste historische personages uit de tijd waarin Lord Byron leefde, liefhad en vloeiende altijd rijmende verzen schreef.

Moraliserende spreektoon Willem Persoon heeft een grote maar ook kritische bewondering voor zijn historische held, die hij voortdurend persoonlijk aanspreekt en soms zwaar moraliserend toespreekt en terechtwijst alsof onze Vlaming getuige was van al de amoureuze exploten van

zijn Lord Byron. Ja, alsof hij er bij was en alles heeft meegemaakt. Dit boek is dan ook geen klassieke biografie of een lijvig literair levensverhaal, maar een literair-historische tocht die Persoon in het voetspoor van de levenslustige, ja, liederlijke Lord heeft gedaan. Alsof hij met een camera zijn held mocht volgen en filmen.

Het geheel uiteraard opgeleukt met mooie documenten, foto’s en portretten, en gelardeerd met veel niet zo pikante details en uitweidingen over zijn liefdesleven.

En en passant ook nog oeverloze uitweidingen over de politieke toestand in al die doorkruiste steden en landen. Met hier en daar ook een sneer naar het heden van waaruit Persoon alles persoonlijk bekijkt en kruidt. Eén citaat uit het achtste hoofdstuk, ‘Don Juan en de Levant’, moge volstaan: “Je bent ontstemd. De brieven – als er al zijn – komen te laat. Je hebt weinig gedronken. Je leest kranten die het meest triviale nieuws brengen. De kruidenier wikkelt daar de dag later zijn koopwaar in. Zo lang duurt het leven van een krant.

Die kruidenier gebruikt zelfs de bladen van een boek. Schande! Gedateerd bedrukt papier kan voor alles gebruikt worden, zelfs om je kont af te vegen. “ De voorbije jaren zijn plots al veel nieuwe verrassende biografieën verschenen. Ik denk dan aan het leven van Willem Kloos, Albert Verwey, Jacob van Lennep, Willem Elsschot en Herman Teirlinck. En morgen verschijnt wellicht een biografie van onze literaire alleseter Hugo Claus. Drie jaar geleden verscheen de Nederlandse vertaling van dé monumentale biografie van de geniale Goethe door de

Duitse cultuurfilosoof Rüdiger Safranski met als oorspronkelijke titel “Goethe. Kunstwerk des Lebens”. Maar een zo vermoeiende en uitgebreide biografie als deze met Lord Byron als een soort rockstar, was voor mij helaas toch iets te. Misschien omdat de verzen van deze romantische rijmelaar mij nu eenmaal nooit konden begeesteren of bekoren. Of misschien omdat ik zeker geen anglofiel ben en gewoon geen fan van de dichter met de klompvoet.

Hendrik C arette

Willem Persoon, “Lord Byron Rockstar”, Uitgeverij C. de Vries-Brouwers, 2017, 504 blz., paperback, 47,50 euro.

ISBN 978 90 5927 528 7

“Let op deze vrouw. Ze gaat het ver schoppen.”

Bedoeld wordt Angela Merkel. “Net de bassist van een meisjesrockband”, maar ook “Kanselier van de vrije wereld” of “De koningin van Europa”, zo niet de dochter van een linkse dominee, eerst ‘aus dem Westen, dann aus dem Osten’. Zoveel luisterrijke bewierrokingen voor één mens, één vrouw: kan dat wel?

Donald en Vladimir

Volmondig en met stijl beaamt de Nederlandse journaliste Michèle de Waard deze omschrijvingen in haar boek: ‘Angela Merkel, een politieke biografie’. Voluit heet de Duitse kanselier – rijp voor een vierde mandaat – Angela Dorothea Kasner. Vader Kasner kwam uit Hamburg maar trok alras met vrouw Herlind en baby Angela naar Templin, ten noorden van Berlijn, naar de socialistische arbeidersen boerenstaat, de DDR. Een staat die, van de wieg tot het graf, voor jou zou zorgen, aldus het parool. Maar toen kwam de Muur, op 31 augustus 1961, kwestie van dat ‘paradijs’ te beschermen. Maar dat paradijs bleek eerder een hel te zijn, zodat de Berlijnse Muur op 9 november 1989 omviel. Angela Merkel, Angie voor de vrienden, studeerde in die tijd scheikunde en Engels, en ze leerde op school Russisch. Men is zoveel man als men talen kan… Daarnaast bracht ze uit die DDR discipline mee, structuur, plichtsbesef en werkethiek. Eerst trouwde ze met Ulrich Merkel en behield ze na haar scheiding zijn naam, zoals Duitsers nog steeds plegen te doen. En ook logisch, want haar huidige man heet Sauer, ‘zuur’, en daarmee kan je de politieke hort niet op. De grappen zouden legio zijn.

Het eerste hoofdstuk is gewijd aan Merkel en de wereld. Dat wil zeggen: de wereld van Donald en Vladimir, het verhaal van de toenmalige Duitse ‘Vertriebene’ (Merkel noemde zich ooit ‘eine Getriebene’, een gedreven iemand), en dat van de huidige vluchtelingen. Hier ontstaat een treffende vergelijking tussen onze vluchtelingen, en de mensen die de DDR ontvluchtten. Tussendoor serveert de auteur pittige anekdotes, die de lectuur van haar biografie lekker larderen. Bijvoorbeeld: “Poetin was dol op honden, terwijl Merkel bang is van honden.” En we leren dat het ook kwaad kersen eten is met de Hongaarse premier Orban en ‘sultan’ Erdogan uit Turkije.

Ook de afkeer van de Britten voor Europa bleek geen ‘piece of cake’. “Geografie was bepalend voor de psychologie. Deze gevoeligheid kunnen we net zo min veranderen als dat we het Kanaal kunnen droogleggen”, aldus een spitse Cameron. Merkels geheimpje tussen zoveel mannen: “Jonge auerhoenen schiet je het best als ze bronstig zijn”, of, met ijdele mannen weet Angela behendig om te gaan!

Maar de Amerikaanse droom fascineert haar, want Amerika heeft ons van de Hitler-terreur bevrijd, aldus het tweede hoofdstuk. Daarin borstelt de auteur de invoering van de euro, als eerste stap in de hereniging van Duitsland én de vereniging van Europa, het ene niet zonder het andere, zoals haar politieke vader Kohl dat steeds had voorgehouden. Waarom een politieke unie, met een gemeenschappelijk buitenland- en veiligheidsbeleid, nog steeds een vraagteken is, komt u dan te weten.

land tot diepgaande hervormingen bereid was?

In haar ‘wasmachine’, de Berlijnse spotnaam voor haar Kanzleramt, handelde Merkel zoals ze was: geduldig, stap voor stap, wat eigenzinnig maar evenzeer leergierig, haar eigen ego aan de ingang achterlatend.

Dit verhaal loopt naadloos over in hoofdstuk 5: de crisis van de euro. Opvallend rode draad: steevast lees je subtiel hoe de ‘Germaanse’ landen voorbeeldige leerlingen in de Europaklas zijn als het gaat om goed bestuur, een deftige begroting en weinig of geen schulden. De ‘Romaanse’ landen daarentegen blinken uit in schuld en boete; zelfs president Sar-

TERUGKEERBELEID FAALT OVER DE HELE LIJN Het blijft moeilijk voor Vlaams Belang zich ter rechterzijde te profileren naast de N-VA. Theo Francken is het goudhaantje van N-VA die regelmatig kan uitpakken met cijfers van uitwijzigingen van asielzoekers. Klopt niets van, zegt Barbara Pas: vorig jaar daalde de effectieve terugkeer (gedwongen repatriëringen en vrijwillige terugkeer) met een kwart. En dat is in tegenspraak met de aankondigingen van Theo Francken dat de uitwijzing van illegalen zou worden opgedreven. “Het totaalresultaat – een daling van liefst 22 procent – is dermate ontluisterend”, aldus Barbara Pas, “dat de gebruikelijke zegebulletins die regelmatig vanuit het kabinet-Francken de wereld worden ingezonden, deze keer opvallend uitbleven. De cijfers en feiten bevestigen in ieder geval wat ook regeringspartijen CD&V en VLD enkele weken geleden nog met nadruk beweerden: het asiel- en migratiebeleid van deze regering is hoegenaamd niet kordater dan dat van vorige centrumlinkse regeringen.”

Griekse tragedie

1.777 VERKRACHTINGEN

Aansluitend volgt in hoofdstuk 3 en 4 de Griekse tragedie, een stuk tragischer dan het faillissement van Lehman Brothers in Amerika. Met een ferme uitleg over het belang van kredietbeoordelaars, de rol van het IMF en zijn bazin, de eeuwig zongebruinde Française Christine Lagarde en nauwste toeverlaat van Merkel, over de nieuwe rol van de Europese Centrale Bank en zijn baas, Mario Draghi (met zijn handtekening op onze biljetten), in eigen land Super Mario genoemd. Want zouden de Europese leiders nu wel of niet staatsobligaties voorschieten, op voorwaarde dat Grieken-

Het aantal verkrachtingen gepleegd door minderjarigen blijft pieken. Volgens de gegevensbank van het college van procureursgeneraal zijn er jaarlijks gemiddeld 1.777 verkrachtingen bekend die gepleegd werden door -18-jarigen. Dat blijkt uit een antwoord dat Vlaams Belang-Kamerlid Barbara Pas ontving van justitieminister Geens.

Nadat eind vorig jaar bekend raakte dat het aantal groepsverkrachtingen op een jaar tijd was verdubbeld, blijkt ook het aantal door -18-jarigen gepleegde verkrachtingen

kozy was vaak meer ‘bling-bling’ dan goed was voor hem, Europa en Merkel. Maar die bijwijlen grote verschillen, ook met Pegida en AfD die in hoofdstuk 6 foert tegen de euro en de EU zeggen, overbrugt Angela Merkel met ‘Fingerspitzengefühl’. Ook Michèle de Waard “hat’s geschafft”, met dit opmerkelijke boek over een opmerkelijke vrouw!

Gilbert Druant

Michèle de Waard, “Angela Merkel, een politieke biografie”, uitgever AUP Amsterdam 2017. Prijs: 19,99 euro.

ISBN 978 9462 9857 28 bijzonder hoog. Opvallend is dat de grootste groep daders zelfs jonger is dan 16 jaar.

Bijna 2 op 3 verkrachtingen wordt gepleegd door jongeren onder de 16.

Volgens Barbara Pas moet het wetenschappelijk taboe over de relatie tussen verkrachtingen en herkomst op de schop. “Men huivert bij de gedachte dat de resultaten zouden ingaan tegen de politiek correcte ideologie die vrijheid blijheid garandeert.

Zolang men echter blind blijft voor de cultureel-etnische dimensie kan men niet accuraat optreden en zal het aantal slachtoffers blijven stijgen.”

Immers, uit een recent Nederlands onderzoek blijkt dat allochtonen uit Afrika en het Midden-Oosten sterk oververtegenwoordigd zijn als het aankomt op verkrachtingen. Zo wordt in een onderzoek van de Universiteit van Leiden bewezen dat Afrikaanse daders 15 keer zo vaak in de verkrachtingsstatistieken voorkomen dan autochtonen. Nu is het wachten op een gelijkaardige studie in Vlaanderen.

TURKEN IN NEDERLAND De UETD (Unie van Europese Turkse Democraten) is een Turkse lobbyorganisatie die ervoor gekend staat nauw gelieerd te zijn aan de Turkse AKP, de partij van president Recep Tayyip Erdogan. Het afgelopen jaar zou de lobbygroep tientallen jongeren met Turkse origine in Nederland hebben opgeleid en getraind om in de Nederlandse politiek te gaan. Zij moeten ervoor zorgen dat de ongeveer 300.000 Nederlanders met Turkse roots voor een partij gerelateerd aan Turkije kiezen. Tijdens de lessen wordt onder meer de geschiedenis van de Turks-Europese banden belicht.

14

Brieven

15 maart 2018

Op 1 april is de VVB paraat voor onze Ronde!

De Vlaamse Volksbeweging kan de 102e editie van Vlaanderens mooiste uiteraard niet zomaar voorbij laten gaan. De VVB, al meer dan twintig jaar de spil van en de brug tussen alle - en dat zijn er nogal wat - geledingen van de Vlaamse Beweging, zal Vlaanderen die dag, letterlijk en figuurlijk, op de wielerkaart zetten.

Men verwacht, alleen al in Antwerpen, opnieuw meer dan tweehonderdduizend (!) bezoekers. Voor het tweede jaar op rij willen ze er bij de VVB een ferme lap op geven.

De Vlaamse Volksbeweging doet daarom een oproep aan iedereen met het hart op de juiste plaats. Wil je op 1 april (en dit is geen aprilgrap) uw Vlaamse identiteit en trots tonen, doe dan mee met de nationale bevlaggingsactie.

Die bevlaggingsactie heeft maar één doel: Vlaanderen op de meest positieve wijze op de kaart zetten. Vergeet die dag dus je partijkaart en wees gewoon een ‘beweger’. Of zoals voormalig VVB-voorzitter Erik Defoort het tijdens een IJzerwake zo mooi stelde: “Als het om de natie gaat, zijn we één!” Enkel op die wijze kan de VVB haar verbindende rol ten volle spelen.

Hoe dan ook: de VVB is klaar om ook van deze editie een waar (wieler)feest te maken.

Rohingya

Willy Anthonis - Heist-op-den-Berg

Kruisende woorden oplossing A B C D E F G H I J K L

K arl van C amp

Seksmigranten

Pallieterke, Onder de rubriek ‘Satelliet’ in GvA van 12 maart verscheen een artikel over de houding van Myanmar en Thailand tegenover de moslimbewoners, de Rohingya. Iedereen zal stellen dat geweld uit den boze is, maar er moet begrip opgebracht worden voor de drang naar zelfbehoud vanwege de autochtone bevolking in die landen. Zij hebben besluiten getrokken uit de agressieve veroveringspolitiek van de moslimbevolking in Aziatische landen. De bevolking in die landen wenst haar eigenheid én haar godsdienst te bewaren.

De houding van de internationale media in deze zaak is hypocriet en vals. De situatie van de Rohingya is blijkbaar volgens hen het grootste probleem in die regio. De paus wordt bekritiseerd als hij in de buurt komt, omdat hij de acties niet veroordeelt. Nobelprijswinnares voor de Vrede Aung San Suu Kyi wordt verweten dat ze zwijgt. Waar is de aandacht van de pers voor de situatie van andersgelovigen in islamlanden, waar moordpartijen, brandstichtingen en folteringen schering en inslag zijn?

Het is wachten op een eerste artikel daarover in die gazet.

1099

Woon je langs het parcours? Hang dan de leeuwenvlag uit! Ga je de renners toejuichen? Neem dan je leeuwenvlag mee! Wil je een handje toesteken bij de bevlagging op het terrein, of helpen bij het vrijwilligersfeest achteraf? Neem dan contact op met stafmedewerker Jo van Bever, via jo.van.bever@ telenet.be of 0494 411 053. En uiteraard zijn alle vrijwilligers achteraf weer welkom in het Parochiaal Centrum, Nederholbeekstraat 28 te Maarkedal.

Kun je er niet bij zijn maar wil je de actie wel steunen? Ondanks de vlijtige handen van vele vrijwilligers kost het maken van honderdduizend papieren leeuwenvlagjes toch heel wat duiten. De VVB verzamelt uw gulle giften op de rekening van VVB-actie BE39 4099 5639 8119 met als vermelding 'Ronde van Vlaanderen'. Giften vanaf 40 euro geven uiteraard recht op een fiscaal attest.

Pallieterke, Roofdieren vertoeven graag dicht bij hun prooi, zoals pedofielen die jobs zoeken in jeugdgroepen, sportclubs, scholen, enz. Lees in de rode Knack van 21/02 het artikel ‘Hulporganisaties’: op een begripvolle, bijna sprookjesachtige toon verhalen ze over de alomtegenwoordige lijfelijke liefdes tussen vrijwilligsters en vluchtelingen (?) op de Griekse eilanden.

Bedenk dit: als onder een miljoen vluchtelingen (?) achthonderdduizend ‘mannen alleen’ zitten, dan is mijn benaming van hen als seksmigranten wel heel toepasselijk. In hun thuislanden is er pas seks na het huwelijk en om te huwen hebben ze geld nodig, maar ze zijn werkeloos. Bovendien, als hun godsdienst polygamie toelaat, ontneemt elke (rijke) man die er vier huwt drie andere mannen de kans op een vrouw. Die ‘mannen alleen’ ontvluchten dus die verschrikkelijk onrechtvaardige cultuur, want de mensensmokkelaars vertellen hen dat ze in Europa geld voor niks krijgen en dat de vrouwen er zeer toegeeflijk zijn. Als dan achteraf blijkt dat de vrouwen niet zo toegeeflijk zijn, gebeurt er wat je in ‘t Pallieterke van 01/03 in het artikel ‘right or wrong’ leest. Die Europese meisjes en vrouwen zijn toch maar kefir, zodoende. Ten slotte, als ze blijven komen, die seksmigranten, krijgen ook wij hier een tekort aan vrouwen.

F. Maeyens - K almthout

Pater Daniël (1) Pallieterke, De reactie - in uw rubriek buitenlands spervuur van afgelopen week - op de lezersbrief van pater Daniël, heeft allicht heel wat wenkbrauwen doen fronsen bij de argeloze lezers.

Daarom heb ik dat vorige exemplaar van ‘t P. uit de papiermand gevist om de ‘litigieuze’ brief van de pater te herlezen. De aantijgingen waarnaar ‘t P. verwijst (o.a. ‘de pater keert zich tégen de Koerden’, ‘het eendrachtige Syrische volk’ ...) slaan duidelijk nergens op, om nog te zwijgen over de dubieuze insinuatie ‘geliefde Leider’...

De schrijvelaar van ‘t Pallieterke gaat ostentatief voorbij aan de kern van de zaak, zoals gesteld door de pater: de media die er alles aan doen om de aandacht af te wenden van de echte criminelen, namelijk de terroristen (in de media liever rebellen genoemd) en de landen die hen blijven steunen.

Om de historische context nog eens helder voor de geest te halen, heb ik opnieuw enkele hoofdstukken gelezen in het boek “Prigionieri dell’Islam” van Lilli Gruber. Deze Italiaanse tvjournaliste - in de voetsporen tredend van de illustere Oriana Fallaci - neemt in haar boek de draad op bij de onlusten in Syrië in 2011 en hoe zulks uitgroeide tot een heuse burgeroorlog. Hoe de situatie in de volgende jaren escaleerde, werd uitgebreid becommentarieerd in talloze boeken, maar nergens heb ik de nuchtere realiteit beter weergegeven gezien. En deze leunt merkwaardig dicht aan bij de tussentijdse berichten van de pater.

In gemoed kan men zich afvragen wie of wat het meest geloofwaardig overkomt: de persoonlijke ‘wederwaardigheden’ van een reeds bejaarde pater die (toevallig) sinds de aanvang van de onlusten in een plaatselijk klooster verblijft en te midden van de lokale bevolking de vinger aan de pols houdt, of het leger scribenten en zelfverklaarde deskundigen uit alle windstreken die er allemaal een eigen visie op na houden?

R aymond Bries - Heist-op-den-Berg

Pater Daniël (2) Pallieterke, Ik reageer even op uw relaas m.b.t. tot de brieven die pater Daniël (Maes) regelmatig naar jullie blad stuurt. Ik ken de man toevallig van ziens. Hij is een norbertijn die missionaris is in Syrië en als hij naar hier komt, logeert hij in de abdij van Postel, waar ik hem dan zie in de wekelijkse hoogmis op zondag. U hebt in uw relaas grotendeels gelijk.

De familie Assad regeert Syrië al twee generaties en heeft nooit enige oppositie geduld. De vader van de huidige president had al enkele opstanden bloedig onderdrukt, waarbij tienduizenden doden vielen, en de zoon zet die politiek voort. Het probleem daar is dat hij slechts kan rekenen op zo’n 12 procent van de bevolking, de alawieten, een sjiitische sekte tegenover een meerderheid van 65 procent die soennitisch is. Het kan zijn dat de laatste opstand het gevolg was van de zogezegde Arabische Lente, maar ook zonder die Lente zou die opstand er vroeg of laat gekomen zijn. De mensen daar hebben tv en internet; ze zien en horen wat er elders gebeurt. Om die soennitische meerderheid te counteren is Assad steeds welwillend geweest tegenover de andere geloofsuitingen, omdat hij zich zo een beetje meer gesteund voelt ten opzichte van de soennitische meerderheid. Hetzelfde wat Sadam - die ook een minderheid vertegenwoordigde - deed in Irak. Die had zelfs een christen als minister in zijn regering, Tariq Aziz.

De Koerden zijn het enige volk in Syrië en omstreken, waar men achter kan staan. Zij zijn geen Arabieren, hebben een eigen taal en cultuur en vechten voor een eigen vaderland.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

ABONNEMENTEN

T O N Y

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

C O R

S

A R

I

X S

R O L

V A

S

T

X

R O S

A R

X

E G A

L

I

T

E

I

T

N X

A

S

X

A

L

K

S

X

S

A

S M X

L

I

A A N X

V

X

P

G

E

A

X

A

X

Z

E

E

P

E G O T

R

I

P

P

E

R

X

E

N R

E

I

N X

I

E

X

E N

D A A R

X

K R

E N T

I

B X

I

X

A A

P

E

T

S M A

T

E

R

R

I

S

E

E

X

A

X M C

S

E

E

X

X

Y

L O F O O N

X

L A

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Hoewel ook soennieten, verschillen zij van de andere vechtende partijen ook doordat bij hen de vrouwen gelijkwaardig zijn en zelfs meevechten naast de mannen, niet alleen tegen Assad, maar ook tegen de Turken van ‘sultan’ Erdogan. Zij zijn daar m.i. de enigen die ons respect verdienen.

Ik kan best begrijpen dat pater Daniël, zijn confraters en gelovigen, die onder het bewind van Assad gerust gelaten werden, nu voor hun leven moeten vrezen. Maar dat moesten de soennieten onder Assad ook. Het zal in die regio trouwens nooit meer rustig worden als men die vroeg of laat niet herverdeelt, met een land apart voor de Koerden, een regio voor de alawieten en de rest voor de soennieten, eventueel samen met het noorden van Irak, waar die nu ook onder het juk van de sjiieten leven.

Guido van Alphen - K asterlee

Damso Pallieterke, Hoe erg en/of vrouwonvriendelijk zijn de teksten van Damso? Oordeel vooral zelf.

Een bloemlezing: • “Je praat veel, zonder eigenlijk veel te zeggen. Steriele discussies. Een beetje zoals jouw kut.” (uit Fais moi un #Vie) • “Vrouwen pas op als jullie met mijn kloten rammelen. Dan word ik gevaarlijk. Dan kan ik jullie de keel oversnijden.” (uit Nwaar is the New Black) • “Als ik niet krijg wat ik wil, ga ik over tot geweld.” (uit Tueurs) • “Ik neuk hun moeder met Vix.” (uit Nboot Saibot) • “Wanneer ik me op jouw implantaten stort, voel ik me weer zoals voorheen. Zoals toen ik niets te verliezen had. Ik ben jong en trek me niets aan van de toekomst.” (uit Macarena) • “Ik vrees het leven meer dan de dood. Ik heb mensen verloren en ik zal er nog verliezen.” (uit Nwaar is the New Black) • “Ben je blind geworden van de sperma in je ogen?” (uit Gova) • ”Ik trek mij geen kloten aan van het voorbeeld dat ik aan jongeren geef. Ik ben geen opvoeder. Geef uw geld en houd uw muil” (uit Mort) • “Mijn ziel komt boven in een kilo drugs.

Wanneer het leven je neukt, zijn er nog altijd pilletjes.” (uit Tueurs) • “De hoer is schuin, de hoer heeft te veel gewalst. Geen quenelle in het openbaar. Je wil een vuist in je achterste, maak je geen zorgen, ik heb een lange arm. Je wil geneukt worden, maak je geen zorgen, ik zou geen neen zeggen.” (uit IVG) • “Het neuken van uw moeder. Dat is rechtdoor, zoals de negers. Er zijn geen duizend wegen.” (uit 113)

Elsje Smekens - Antwerpen

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

15 maart 2018

Het lot van Malinwa

Roskammen

Het is zover! We kennen de zakker in 1A, en de kampioen in 1B. Ik hoopte dat KV Mechelen zich zou handhaven en dat Beerschot de grote stap zou zetten naar de Jupiler Pro League. Het werd een weekend om nooit meer te vergeten, een nachtmerrie.

Het liep al mis op zaterdag. Ik was op kroegentocht met de Zaventemse carnavalsgroep ‘Der is nen hoek af ‘.

Ik had gevraagd mij op de hoogte te houden van de tussenstand in ‘Jan Breydel’. Een piraat met ooglap fluisterde in mijn oor dat het gedaan was met lachen! Beerschot had het niet gehaald. Een licht toegekende strafschop tijdens de verlengingen had er anders over beslist. Een mokerslag voor de Mannekes.

Ik stopte met de kroegentocht en bolde het af.

Ik had de ‘Ratten’ volgend seizoen willen zien waar ze thuishoren, in de Jupiler Pro League.

Ik hield van de matchen met Anderlecht op het Kiel. Ik scoorde er ooit een hattrick, één van de hoogtepunten uit mijn carrière.

Na de wedstrijd werd ik op de receptie als een koning ontvangen door de Beerschotsupporters. Ik moet eerlijk zijn, de Antwerpenaars hadden wel gewonnen, met 4-3. Juan Lozano had ons middenveld op een hoopje gespeeld. Neen, zulke zaken vergeet je nooit meer in je leven.

Men moet nu niet denken dat ik Cercle de promotie niet gun, integendeel. Toen ik bij Club Brugge speelde, ging ik regelmatig een pintje drinken in ‘De Chalet’, het café van Henk Houwaert, toen de trainer van Cercle. Het zat er natuurlijk vol Cerclesupporters. Ze zagen mij nog als ene van Anderlecht. Met Club had ik volgens hen niets te maken. Ik maakte er toch vrienden. Cercle Brugge heeft een brede aanhang, maar die supporters gaan zelden naar een match kijken, vandaar de lege tribunes. Ik haat lege tribunes!

Winnen of verliezen Zondag moest KV Mechelen absoluut winnen thuis tegen Waasland-Beveren en hopen dat Moeskroen zijn sportieve plicht deed in

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

Eupen om te overleven in de Jupiler Pro League.

Na 57 minuten stond er 2-0 op het scorebord, geen vuiltje aan de lucht. Toen gebeurde een mirakel. Yuta Toyokawa, een onbekende Japanner, maakte zijn opwachting. Ik vertrouw geen Japanners meer na Pearl Harbor, toen ze de Amerikanen zonder oorlogsverklaring aanvielen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Toyokawa aarzelde in alle geval niet om aan te vallen. Binnen 16 minuten scoorde hij drie keer en leverde een assist. Het lot van Malinwa was bezegeld. Een drama voor deze traditievolle club.

Was Moeskroen in de slag met Eupen? Dat is moeilijk te bewijzen. Ik had de indruk dat er een plan B was, dat slechts gebruikt zou worden als KV Mechelen bezig was een kloof te slaan. Na de 2-0 dus. Zolang het in Mechelen 0-0 was, zou men afwachten. Een doelpunt is vlug gemaakt. En dan stond iedereen gelijk. In alle geval waren de twee laatste doelpunten van Eupen er een beetje over…

Gilles van Binst

Klasse, stijl en ethiek Onder loodzware druk van de sponsors, de publieke opinie en uiteindelijk ook de clubs, “capituleerde” de Belgische voetbalbond, en dumpte de vuilbekkende “rapper” Damso als auteur en zanger van het WK-lied. De stugge vasthoudendheid van de KBVB aan een genomen beslissing had allicht te maken met contracten waar zowel de Congolese Belg als de bond beter van werden.

En wanneer moraal tegenover poen wordt geplaatst, is de verliezende partij meestal bij voorbaat gekend. Nu dus even niet. Het belet niet dat eerdere “vasthoudendheid” een achttienkaraats bewijs is dat wie het in het Glazen Huis mee voor het zeggen heeft, mogelijk op veel prat kan gaan, behalve op klasse, stijl en gevoel voor ethiek. De KBVB vindt Damso zelfs een voorbeeld van integratie (sic). Allicht daarom dat men daar zijn uitgebraakte schunnigheden aan het adres van vrouwen als “expliciete teksten” inschat. Klinkt stukken beschaafder dan crapuleus, maar dat verandert niks aan zijn door gebrek aan hersens gore “boodschappen”. Zoals “Ik trek me geen kloten aan van het voorbeeld dat ik aan jongeren geef” of “slet, hou uw bakkes, voor de prijs van een … steek ik twee vingers in uw ….” En nog erger.

Het kan verbazen, toch gingen in de media zowaar stemmen op om de auteur van die verbale “kunst” voluit te steunen. Ter zake schoot hoofdredacteur Frank Depoorter van Het Laatste Nieuws in een opiniestuk de hoofdvogel af. Hij wist dat Damso “misschien” een vrouwonvriendelijk mannetjesdier is, maar acht de kans veel groter dat hij in het dagelijkse leven respectvol omgaat met zijn medemensen (m/v). We kunnen ons daar iets bij voorstellen, ook al sleurde de auteur er Sartre, Vergilius en Galilea bij om, vergelijkend, “de vrije expressie” van Damso te verdedigen. We vrezen dat hij meteen ook zijn lidmaatschap van de progressieve orde “gebrek aan klasse, stijl en ethiek” verdedigde.

Gebrek aan moed Van die orde maakt ook wielerploeg Team Sky en haar “vedetten” deel uit. Onder het motto ”wat niet specifiek verboden is, is toegelaten” heeft de ploeg, samen met de Tourwinnaar van 2012 “sir” Bradley Wiggins en drievoudige laureaat Chris Froome, alle geloofwaardigheid verloren. In de eerste plaats omdat Sky zich na de affaire-Armschoot, met drie doelpunten in zeven minuten en een vierde goal als ultieme doodsteek.

Wat het lot van KV Mechelen bezegelde. Met veel dank aan de broddelende verdediging van Moeskroen? Wie zal het zeggen? We zullen het nooit te weten komen.

Eigen schuld Zware klap Onze nonkel Jef, Beerschotsupporter in hart en nieren, is nog altijd ontroostbaar na de verloren finale tegen Cercle Brugge en de gemiste kans op promotie naar de hoogste afdeling. Misschien waren de verwachtingen te hoog gespannen op het Kiel. Sommige kranten deden daar gretig aan mee. Alsof Cercle een hapklare brok was. De eerste helft voorspelde niet veel goeds voor de bezoekers, die na een dik halfuur al met twee-nul in het krijt stonden.

De kanselrede van trainer Marc Brys tijdens de rust miste zijn effect niet. Zijn pupillen kwamen een pak strijdvaardiger uit de kleedkamer en gingen op zoek naar dat ene doelpunt dat hen in de zevende hemel moest brengen.

Doemscenario De jacht op het verlossende doelpunt had resultaat. Een rake kopbal van Hyfte op vijf minuten van het einde liet de thuisploeg even in de touwen belanden. Verbijstering bij de supporters van Cercle en vreugde alom bij de meegereisde fans van Beerschot-Wilrijk, die zich al verkneukelden op het feest dat na affluiten zou losbarsten in het vak van de bezoekers. Of hoe een dubbeltje rollen kan. Alsof de spanning nog niet genoeg te snijden was, deed scheidsrechter Boucaut er een schep bovenop met een strafschop in de allerlaatste minuut in het voordeel van Cercle. De vingertoppen van doelman Romo kwamen een fractie tekort

15

om de Kielse Ratten een delirium te bezorgen.

Helaas. Maar dat de beste ploeg gewonnen heeft, moet ook worden gezegd.

Ieder zijn taak Er was de degradatiestrijd tussen Eupen en KV Mechelen om naar uit te kijken. Dan was er nog de vraag wie zou mogen deelnemen aan play-off 1, Standard of Antwerp? De taken waren eerlijk verdeeld. De nestor van onze sportredactie zou verslag uitbrengen over KV Mechelen - Waasland-Beveren. Onze jongste mocht als beloning naar Anderlecht, waar Antwerp te gast was. Voor de gang van zaken tussen Oostende en Standard mochten we rekenen op onze correspondent aan de kust.

Omdat niemand zich in twee kan hakken, was er nog onze plaatselijke verslaggever uit de Oostkantons om ons te vertellen hoe Eupen en Moeskroen het er vanaf zouden brengen.

Bizar einde Dat er in het voetbal rare toeren gebeuren, moet ge de supporters van KV Mechelen niet vertellen. Op het moment dat de twee-nul viel tegen Waasland-Beveren, zaten de zestienduizend in het stadion Heilige Rita, patrones van de hopeloze gevallen, te danken voor haar wonderbaarlijke tussenkomst. Malinwa op de valreep gered van degradatie? Te mooi om waar te zijn. Dat was zonder Eupen gerekend, dat een kwartier voor affluiten in actie

Het is een schrale troost, maar we kijken uit naar de streekderby tussen Beerschot-Wilrijk en KV Mechelen in de Proximus League (1B).

Als ze op het Kiel voor de spiegel gaan staan, zullen ze moeten toegeven dat ze de promotie verspeeld hebben in Brugge tijdens de povere eerste helft waarin Cercle baas was. Het loon van de angst noemen ze dat. En Achter de Kazerne mogen ze dan met een beschuldigende vinger naar Moeskroen wijzen, de degradatie zat er al langer aan te komen na de janboel met vliegende trainers en dat soort gekke fratsen.

Jammer of niet?

Moeten we nu tranen met tuiten schreien omdat Antwerp naast play-off 1 is gevallen?

Dat ziet ge van hier. Mogelijk dat de bazen in het sanhedrin van de Bosuil treuren omdat ze naast de prijzen grijpen, de supporters van de liefdevolle kleuren zijn ontsnapt aan de geldklopperij waarvoor het gedoe tussen de eerste zes in het leven werd geroepen. Plus als bijkomende troost dat sportief Antwerpen twee heuse derby’s te wachten staan in play-off 2 tussen de Great Old en Beerschot-Wilrijk. Met alle begrip voor de flikken omdat dat extra werk meebrengt, de aanhang van beide clubs zult ge niet horen klagen.

Belofte maakt schuld Burgemeester Bart de Wever heeft iets losgeweekt met zijn openbaring over een nieuw te bouwen voetbalstadion aan de Schelde. De

strong prompt uitriep tot “zuiverste wielerploeg op aarde”. Vandaag gelooft niemand dat nog. Men ergert zich elke dag wat meer aan het halsstarrig volgehouden “niks aan de hand want geen bewijslast” van de ploegleiding, CEO Dave Brailsford op kop. Enkel binnen het team vraagt men zich blijkbaar niet af hoe het mogelijk is dat die man in functie kan blijven. Bij het Sky-management én kopman Froome ontbreekt het duidelijk aan moed om de enig mogelijke beslissing te nemen die nog iets van de zwaar geschonden reputatie kan redden: stoppen met koersen tot de UCI beslist of Team Sky en zijn kopman al dan niet zijn waarvoor ze zichzelf tot vandaag aanprijzen. “Wat bij Sky gebeurde, druist in tegen de filosofie van de UCI”, weet voorzitter David Lappartient. Als dat zo is, zou het van klasse, stijl en ethiek getuigen om komaf te maken met dat indruisen. Met een rustig verder puffende Froome in Giro én Tour is niemand gediend. En al zeker niet het bedenkelijke imago van het wielrennen.

“Solidariteit” Om af te sluiten: wat gedacht over de manier waarop scheidsrechter Boucaut Cercle Brugge naar 1A floot? Eerst met een vrijschop in de verkeerde richting, en na het Antwerpse doelpunt van de promotie met een strafschop in cadeauverpakking. In Eupen was het nog straffer. Met KV Mechelen bij een stand van 2-0 virtueel gered, deed zich in de Oostkantons een waar mirakel voor.

In het slotkwartier scoorde de thuisploeg liefst vier keer. “Solidariteit” onder Franstalige clubs heet dat. Van solidariteit onder Vlaamse clubs wou Waasland-Beveren niet weten. Het speelde tot de laatste seconde met het mes tussen de tanden. Voor de rest geen vuiltje aan de lucht. Niet in Brugge, niet in Eupen en niet in Mechelen. Overal klasse, stijl en ethiek. Met de groeten van Boucaut aan Beerschot-Wilrijk, van Moeskroen aan de vrienden van Eupen en van WaaslandBeveren aan die van KV Mechelen. voor- en tegenstanders van een gemeenschappelijk stadion voor Antwerp en Beerschot-Wilrijk beleven weer hoogdagen. Voor ons mogen de nostalgiekers de heilige grond en de bouwstenen uit de negentiende eeuw blijven koesteren, het gezonde verstand zegt dat de stad Antwerpen een moderne en aan de tijdsgeest aangepaste sporttempel verdient. Wordt vervolgd.

Lol op zijn Antwerps De sportieve ontboezeming en de bouwkriebels van De Wever zijn geen primeur. We herinneren ons iemand die ooit een stadion wilde bouwen op Petroleum-Zuid. Die hersenschim is uiteindelijk niet doorgegaan, bij gebrek aan noppen en door andere praktische bezwaren.

Oningewijden die het verband niet zien tussen petroleum en een voetbalstadion willen we graag wegwijs maken. Petroleum-Zuid is een stuk braakliggende prairie aan de boorden van de Schelde. De naam alleen al heeft een historische weerklank, duikt om de haverklap op, en heeft, in afwachting van de eerstesteenlegging, het mensdom en de Antwerpenaars in het bijzonder al veel vermaak verschaft.

Drie om te zien Wat viel er in Parijs-Nice te beleven? We noteren dat de Catalaan Marc Soler in Nice met de gele trui mocht staan stoefen en dat hij getipt wordt als toekomstige favoriet voor de grote rondes.

Over naar eigen volk. Dan komen we bij Tim Wellens en Dylan Teuns terecht, die respectievelijk met een vijfde en zesde plaats verdienstelijk werk leverden. Al vonden die twee dat er meer had kunnen inzitten. Des te beter, dat belooft voor de volgende keer. Thomas de Gendt pakte in een lange vlucht de bolletjestrui. En met de groene trui van Wellens erbij is dat al het begin van een mooie collectie.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

15 maart 2018

Exclusief gesprek met Damso na zijn afgevoerde WK-lied:

“Ik stuur al mijn teksten eerst langs Els Keytsman”

“Loop even een blokje om, teefjes. Ik moet met de mijnheer over serieuze zaken praten.”

Damso slaat zijn vierkoppig vrouwelijk gezelschap één voor één op hun kont om plaats te maken in de zetel. “Sorry hoor, ik zet ze even buiten. Anders kunnen we niet rustig praten. Je kent dat, hé. Anders steek ik ze even in de auto.” Damso ziet de verontwaardiging op mijn gezicht. “Geen zorgen”, lacht hij, “ik doe altijd het raampje naar beneden.”

Het was wel het weekje voor Damso. In één week tijd is hij van een nobele onbekende tot BBC (bekendste Belgische Congolees) gepromoveerd. De man was door de koninklijke Belgische voetbalbond gemandateerd om het WKlied te zingen. “Nogal wat zwarte spelers, dan zal een zwarte zanger ook wel goed zijn”, oordeelde de bond, “bovendien is het een Congolees en toen die mensen nog werden uitgeknepen zat ‘la Belgique’ nog in bovenste beste papieren. Het zal ons terug doen dromen over betere tijden. Net wat we nodig hebben op een WK.” Alleen was de bond een heel klein beetje vergeten om naar het oeuvre van de man te kijken. Zijn poëzie ging over het de keel oversnijden van dames die met zijn sjokkedeizen spelen, het beledigen van de vrouwelijkheid in het algemeen en de verheerlijking van geweld in het bijzonder. Net wat je op een WK nodig hebt om ook buiten het stadion het nieuws te halen. De bond vond dat allemaal niet erg. “Het was nu eenmaal een migrant, wat verwacht je dan? Tutut, Damso mag blijven.” Dat was echter buiten de sponsors gerekend, die dreigden hun centen terug te trekken. Binnen het uur vond de bond dan toch dat ‘s mans teksten te gortig voor woorden waren. Het kan verke-

ren. En Damso?

Damso: “Supertof allemaal. Dank u wel. Nu kent iedereen mijn werk. Beste reclamecampagne ooit.”

Pallieter: Maar u staat wel te boek als een vrouwenhater.

Damso: “Door die domme wijven van de vrouwenraad. Lelijke wijven. Pas op, ik heb niks tegen lelijke wijven hoor. Die doen meer hun best om te compenseren dat ze lelijk zijn.

Schone sletten vinden het voldoende om eens met hun haar te zwaaien. Nu ik er over denk, als er iets is dat ik meer haat dan lelijke wijven, zijn het mooie wijven. Maar om daar nu uit te concluderen dat ik iets tegen vrouwen heb, is wat kort door de bocht. Ik heb zelf een dochtertje. Echt een rotkind. Dat wel.”

Pallieter: In één van uw songs beschrijft u hoe u de liefde enigszins tegen haar zin bedrijft met een moslima die een hoofddoekje draagt.

Damso: “Uiteraard, daar maak ik een punt van. Wie Damso zegt, zegt inclusieve samenleving. Ik ga niet discrimineren op ras, huidskleur of religieuze gronden. Alle wijven kunnen het van mij krijgen. Wit, geel, zwart, rood, paars met groene stippen. Zo ben ik. Allez, niet zo

Kruisende woorden 1100

van die nieuwe teven die voorheen een ‘mec’ waren, hé. Je moet ergens een grens trekken.

Maar mij zal u niet op racisme betrappen. Ik mail al mijn teksten naar UNIA door en krijg altijd een ‘dikke duim’ van Els Keytsman terug.

Volgens mij wilt die zelf een…”

Pallieter: Dat is voldoende informatie. Op racisme kunnen we u niet betrappen, maar misschien wel op misogynie?

Damso: “Ah, zijn daar beelden van? Hete

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Studiereis Naar men ons uit eerder verdachte bron meedeelt, is de opperturkator Erdogan spoorslags op studiereis naar China vertrokken. De bedoeling is uiteraard te weten te komen hoe men zich ongestoord tot eeuwigdurend alleenheerser kan laten kronen.

Wolf In de gemeente Opoeteren werd enkele dagen geleden een wolf aangereden en het is niet de wolvin Naya. Wij protesteren! In het kader van de gelijke kansen eisen wij dat dit in élke gemeente in Vlaanderen moet kunnen. Voer meer wolven in, en vlug wat! En in Antwerpen misschien een olifant, want dat is toch ‘t stad.

D E F G

Het ene, het andere In heel de rel rond rapper Damso en zijn voetballied was hét grote argument de vrouwonvriendelijke houding van de artiest. Vlaamsonvriendelijkheid daarentegen, dat is nooit een argument geweest. Zelfs niet bij de Vlaamse (?)

Voetbalbondbobo’s...

H I J

Evenwicht?

De politieke peiling van vorige week kent een klein verlies toe aan N-VA en stevige winst aan het VB. Wat toch niet echt een bevestiging is van de theorie van de communicerende vaten.

K L HORIZONTAAL A. Tijdbeschrijving B. Stad in Syrië - De mensen in het algemeen C. Driehoofdige armspier - Voorzetsel D. Wielvormig voorwerp - Muzieknoot - Bestandsindeling voor het opslaan van afbeeldingen in digitale vorm E. Hoevedier - Solden F. Doen splijten - Gesteente G. Bij voortduring opnieuw - Taai en zoet snoepje H. Kiloliter - Deelgemeente van het Henegouwse Celles I. Kort geleden - Franse straat J. Melkklier - Omboorden K. Modieus - Afstandsmaat Oost-Vlaamse gemeente L. Lekkernijen DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1099 VINDT U OP BLZ. 14

truffel, die Myso. Wel een echt pokkewijf.”

Pallieter: Ik probeer het nog één keer.

Wat zou uw moeder zeggen als ze uw teksten zou lezen?

Damso: “Mijn moeder!? Godverdomme. Dat doet mij er aan denken. Ik moet dat raampje in de wagen nog naar beneden draaien. Goed dat u het zegt. En ik zal het haar zeker eens vragen… À la prochaine!”

VERTICAAL 1. Melisse 2. Ondersoort - Ongezuiverd oliezuur 3. Snelle militaire overval - Gewichtsmaat - Cerium 4. Open Leercentrum - Oosterlengte - Componist van ‘Aida’ 5. Planten - Deel van Schotse namen 6. Voormalige benaming van Burkina Faso 7. Satellietplaatsbepalingssysteem Europese voetbalunie - Ontsteking aan vinger 8. Internetlandcode voor Roemenië Cocktail op basis van gin, citroensap, suikersiroop en sodawater 9. Horizon - Voegwoord - Openbare lagere school 10. Frequentiemodulatie - Snijwerktuig 11. Een weinig - Neon - Soepel leer dat heel zacht aanvoelt 12. De kracht om iets te doen - Plusjes

Redeneerkunst Darya Safai heeft ongelijk, zeg dat Yousra Llouh het heeft gezegd. Llouh is een negentienjarige bachelorstudente politieke wetenschappen. En omdat Llouh door haar gelovige vader niet verplicht wordt een hoofddoek te dragen, vertelt Darya Safai onzin. Althans volgens Llouh. Zou ze op haar examens ook zo simplistisch durven redeneren?

gen, de teksten van die man. Gelukkig is het vanavond Temptation Island op tv...

Afhouden!

Het Vlaams Parlement is zinnens een nieuw inschrijvingsdecreet voor de scholen uit te werken. Dat moet de huidige inschrijvingsproblemen oplossen. Daarbij wil het wel één inschrijvingsdatum voor alle scholen. Eén volk, één onderwijsbeleid, één inschrijvingsdatum.

Ook (niet) gehoord?

Sammy Mahdi, nationaal voorzitter van de CD&V-jongeren, nam het op voor rapper Damso. Gelukkig hebben wij Sammy ook horen pleiten voor een Nederlandse versie van het WK-lied. Ah nee, dat hebben wij maar gedroomd.

Onzijdig lied Clement Peerens, pardon, Hugo Matthysen heeft een “genderneutrale” versie van de Vlaamse Leeuw gemaakt. Matthysen wat kennende, zal hij zich daarmee flink geamuseerd hebben. Het erge daaraan? Sommige mensen gaan dat héél serieus nemen...

Discriminatie!

Bart Halewyck, christendemocratisch burgemeester van Gistel waar het OCMW lessen Arabisch organiseert voor de omgekeerde integratie, denkt dat Liesbeth Homans zou schrikken van het aantal plaatsen waar dit gebeurt. Wij schrikken dan eerder van de bevoordeling van het Arabisch ten nadele van het Turks, het Berbers, het Afghaans enz. Is dat niet ra...?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Lachen geblazen Soms raakt de linkerzijde verstrikt in haar eigen hersenspinsels. Zoals bij de opvoering van “Het leven en de werken van Leopold II”, naar Hugo Claus. Vijftien jaar geleden nog fel gesmaakt, nu vermaledijd omdat er een zwartgemaakte witte in optreedt, een “blackface”. En daarover mag énkel nog beslist worden door echte zwarten, niet meer door witten. Lol, vinden wij dat.

Wat het goed maakt Laten we het nog eens hebben over de affaire Damso. Godsgruwelijk niet te verdra-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be