't Pallieterke van 22 maart 2018

74ste jaargang • nummer 12 • donderdag 22 maart 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

141 dagen in een Spaanse gevangenis: Oriol Junqueras, voorzitter van ERC en Joaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

158 dagen in een Spaanse gevangenis:

Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering en Jordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

met stilzwijgende instemming van Europa

Het wordt drummen op links CD&V kiest voor een socio-cultureel links programma in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen en de stembusgang van 2019. De sp.a vaart economisch volle kracht links. Groen hoopt links van het centrum de grote politieke kracht te worden. De PVDA droomt van de kiesdrempel. Het wordt drummen aan de linkerkant van het Vlaamse politieke spectrum, al is dat maar goed voor maximaal 40 procent van de Vlaamse kiezers.

een deel in dezelfde vijver als de CD&V. Socioculturele werkers, non-profit, onderwijzend personeel, tenminste uit het katholiek onderwijs: dit zijn de kiezers die Calvo en Almaci willen binnenhalen. Een geslaagde kaping van de nonprofitkiezers duwt Groen richting 10 procent.

Op goed een half jaar van de gemeenteraadsverkiezingen en minder dan vijftien maanden van de federale en Vlaamse verkiezingen ziet het Vlaamse politieke landschap er aan de rechterkant tamelijk stabiel uit. De N-VA mag stilaan hopen dat opnieuw 30 procent halen realistisch is, ondanks vier jaar regeringsdeelname zonder communautaire trofee. Het Vlaams Belang fietst weg van de kiesdrempel en zal een aantal extra parlementsleden naar de Kamer en het Vlaams Parlement mogen sturen. Alleen is de grens van 10 procent niet realistisch, want zolang Theo Francken zich in de media op de borst klopt, zullen een aantal ex-VB-kiezers trouw blijven aan de N-VA. Open Vld weet dat het een kleine partij is en dat een mix van cultureel links-liberalisme voor de trendy stedelingen en donkerblauw economisch liberalisme voor de ondernemers de partij kan doen stabiliseren tussen 12 en 15 procent.

Ter linkerzijde bestaat de vijver uit ongeveer 40 procent van het Vlaamse electoraat.

Een stuk minder dan de rechtse en zeker de centrumrechtse populatie. Maar links krijgt in de Vlaamse pers gewoon meer aandacht omdat driekwart van de journalisten links is.

Niet dat ze op de socialisten stemmen. Bij het schrijverslegioen van De Standaard, De Morgen, Humo, Knack en de journalisten van de VRT staat Groen bovenaan in de populariteitspolls. De aandacht die een hyperkineet als Kristof Calvo de voorbije maanden heeft gekregen, is zelden gezien.

Tussendoor maakt de pers zich belachelijk door in een kramp te schieten voor elk interview dat N-VA-voorzitter De Wever geeft. Door een ziekelijke aversie voor de N-VA en de burgemeester van Antwerpen, maar ook omwille van de jaloezie binnen de pers. Het voorbije half jaar heeft De Wever welgeteld drie grote

Aanval van Crombez op CD&V

interviews gegeven aan de geschreven pers in België: in november 2017 aan Trends en recentelijk in het Franstalige magazine ‘Wilfried’ en in ‘De Zondag’. Joël de Ceulaer van De Morgen is daar zo lastig over, dat hij dit weekend snel überbelgicist en politicoloog Dave Sinardet interviewde om iemand anders te laten zeggen “dat de pers niet kritisch genoeg is voor de N-VA”.

Groen wil de non-profitkiezers kapen De journalisten zijn zo pisnijdig op de N-VA dat ze proberen andere aspecten van het politieke debat op te kloppen. Zoals de grote aandacht voor de strijd om het linkse Vlaamse electoraat. Feit is dat het drummen wordt aan de linkerkant van het electorale spectrum. CD&Vvoorzitter Wouter Beke heeft duidelijk gekozen voor een politieke vertaling van het Heilig Hart-marxisme van Broederlijk Delen, 11.11.11 en Oxfam (maar dan zonder seksschandalen).

CD&V staat in de christendemocratische ‘newspeak’ voor ‘verbindend’, ‘dialoog’ en ‘tegen uitsluiting.’ In mensentaal betekent dit: open grenzen, meer migratie en vooral plat op de buik gaan liggen voor het groeiende allochtone electoraat.

Economisch wordt gekozen voor een herverdelingsverhaal, waarbij de volgende regering voor nieuwe en hogere belastingen moet zorgen die officieel door de rijken moeten worden betaald, maar eigenlijk vooral de al geteisterde middenklasse sterker zal verarmen. Wouter Beke hoopt een deel van de malcontente socialisten, die geen vertrouwen hebben in hun partij en ook niet in de soms elitair-stedelijke groenen, binnen te rijven.

Bij Groen kan de pret dan weer niet op. De partij hoopt in 2019 dé linkse politieke kracht te worden in Vlaanderen. Hier vist de partij voor

Beke probeert dat te counteren door linkse figuren als Mieke van Hecke en Hilde Crevits naar voor te schuiven. Maar intussen worden de christendemocraten zelf aangevallen door de sp.a. Het in de ogen van John Crombez zwakke zorgbeleid van CD&V’er Jo Vandeurzen, Vlaams minister van Zorg, is plots een aandachtspunt.

De sp.a heeft het over ‘zorgzekerheid’, een garantie dat er geen wachtlijsten meer zijn in de zorgsector en iedereen meteen zou kunnen geholpen worden.

Dat alles overgoten met een links-populistisch sausje. Crombez heeft het over 15 miljard euro voor straaljagers en geen geld voor

de zorgzekerheid. Volle kracht links dus, ook met de eis om iedereen een pensioen van 1.500 euro te garanderen. Hoe dit te financieren: door hogere belastingen. Straks duwt de sp.a de fiscale druk richting 60 procent, nooit gezien in West-Europa.

Vraag is of de sociaaldemocraat John Crombez dat zelf gelooft. Hij kan echter niet anders dan links kijken en zich zelfs door een cryptocommunist als Jeremy Corbyn laten inspireren.

De PVDA doet het in de peilingen in Vlaanderen immers plots een stuk beter.

Tot voor kort werd gedacht dat die partij in Vlaanderen één zetel zou halen in 2019: voor partijvoorzitter Peter Mertens in Antwerpen.

Nu zou er zeker één bijkomen in Oost-Vlaanderen. En wellicht een tweede in Antwerpen.

Daarmee zou de PVDA in die provincie evenveel zetels halen als de sp.a. In dat geval zijn de dagen van Crombez als partijvoorzitter geteld.

Telenet zwaar in de fout Begin deze week werden in enkele eentalige gemeenten van de Vlaamse Rand rond Brussel huis aan huis grote tweetalige folders verspreid van het Vlaamse mediabedrijf Telenet. Het bedrijf gaat hiermee zwaar in de fout. De Vlaamse gemeentebesturen in de Rand doen veel inspanningen om het Nederlandstalig karakter van hun gemeente te bewaren en worden nu in de rug gestoken door een groot Vlaams bedrijf dat in bepaalde marktsegmenten quasi over een monopolie beschikt.

We hebben hierover naar het mediabedrijf gebeld en daar wenste niemand van het hoger kader of de directie aan de lijn te komen.

Men verwees ons naar de webstek. Via die weg kan je inderdaad een klacht formuleren, maar enkel wanneer je klant bent bij Telenet.

Je bent immers verplicht je klantnummer op te geven. Als alternatief raden ze een gewone brief aan naar de hoofdzetel. Een mailtje gaat blijkbaar niet.

We kunnen die anti-Vlaamse houding van

Telenet niet zomaar laten passeren. In de eerste plaats roepen we alle politici in de raad van bestuur op om dit aan te klagen en ervoor te zorgen dat dit nooit meer gebeurt.

Graag nodigen we ook onze lezers uit om bij Telenet te reageren tegen die anti-Vlaamse opstelling. Het klachtenformulier vind je onderaan de openingspagina van webstek www.telenet.be onder de rubriek ‘Hulp en advies’. Een brief kan je sturen naar Directie Telenet, Liersesteenweg 4, 2800 Mechelen.

BL

2

Actueel

22 maart 2018

Pretoetredingssteun van EU aan Turkije grotendeels zinloos De Europese Rekenkamer, hoedster van de EU-financiën, bracht midden maart een interessant rapport uit: “Pretoetredingssteun van de EU aan Turkije: tot dusver slechts beperkte resultaten”. Wie de omfloerste taal van de Rekenkamer kent, weet dat het rapport bijzonder kritisch is.

Sinds de jaren vijftig is Turkije volgens de Europese Rekenkamer langzaam maar zeker in de richting van de EU opgeschoven. “Het land erkent de rechtsmacht van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en is sinds 1999 kandidaat-land voor EU-lidmaatschap.

Sinds de algemene verkiezingen van 2002 is de conservatieve Partij van Rechtvaardigheid en Ontwikkeling, of AKP, aan de macht. Deze partij regeert het land onder leiding van minister-president Recep Tayyip Erdogan die sinds 2014 president van de republiek is.”

Miljarden voor Turkije Dit toetredingsproces gaat gepaard met pretoetredingssteun van de EU. De pretoetredingssteun wordt uitgevoerd in samenwerking met de Turkse autoriteiten en houdt in dat de Europese Commissie projecten financiert op een breed scala aan beleidsgebieden, zoals dat van rechtsstatelijkheid, bestuur, landbouw, infrastructuur (bijvoorbeeld milieu, vervoer) en de ontwikkeling van het menselijk potentieel door middel van onderwijs, werkgelegenheid en sociaal beleid. Met beoogde toewijzingen van 9 miljard euro (!) is Turkije het land buiten de EU dat de meeste EU-steun ontvangt.

Terugval Sinds 2013 kennen de hervormingen in Turkije evenwel een zware terugval. Met name sinds de mislukte militaire staatsgreep in juli 2016 hebben het uitroepen van de noodtoestand en vele schorsingen, ontslagen en inhechtenisnemingen in Turkije de positie van het land ten opzichte van de EU ondermijnd.

Die repressieve maatregelen na de staatsgreep,

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

die door de Turkse regering werden verdedigd als maatregelen ter bestrijding van terrorisme, hadden gevolgen voor de hele Turkse maatschappij: de rechterlijke macht, de politie, het leger, het ambtenarenapparaat, de academische wereld, leraren, advocaten, de media en het bedrijfsleven.

Vernietigende conclusie De miljarden van de EU voor Turkije zijn in theorie verbonden aan voorwaarden. Maar volgens de Rekenkamer werd met de bestede middelen van de EU nauwelijks ingespeeld op enkele fundamentele behoeften: de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de rechtspraak, de strijd tegen corruptie op hoog niveau en georganiseerde misdaad, persvrijheid, het voorkomen van belangenconflicten en het versterken van externe controles en het maatschappelijk middenveld. Volgens de analyse van de Europese Commissie zelf was de vooruitgang op deze gebieden al meerdere jaren onbevredigend vanwege een gebrek aan politieke wil bij de Turkse autoriteiten. Er was ook sprake van tekortkomingen bij het monitoren van de prestaties van projecten.

Tussen 2015 en 2016 nam het aantal leden van Turkse organisaties die zich inzetten voor rechten, waaronder fundamentele rechten, af van 200.096 tot amper 50.598. Dat is een afname van liefst 75 procent. Toch ging voor 36 miljoen aan Europees geld naar Turkije voor de ondersteuning van die organisaties. Het is net deze tegenstelling die de Rekenkamer tegen de borst stuit. Kortom, de pretoetredingssteun is de laatste jaren een dure slag in het water gebleken.

Thierry Debels

Debatclub De Debatclub nodigt u graag uit voor een debat tussen Björn Rzoska, Fractievoorzitter Groen in het Vlaams Parlement en Jean-Marie Dedecker, Voorzitter LDD

Thema: Het klimaat – Verhitten onze geesten omdat de aarde opwarmt?

Datum: Donderdag 22 maart – 20.00 uur Plaats: Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem) Inkom: 5 euro (studenten 3 euro) Alle informatie: www.debatclub.org

BIZAR BONDGENOOTSCHAP The Women’s March is een Amerikaanse vereniging die bekend werd door het organiseren van grote optochten en bijeenkomsten, gericht tegen de ‘vrouwonvriendelijke’ president Trump.

Maar de leiding van die organisatie komt in toenemende mate onder druk te staan door haar bizarre bondgenootschap met de zwarte racist en antisemiet Louis Farrakhan van de Nation of Islam.

Sommige prominente leden van Women’s March, zoals de islamistische Palestijnse provocatrice Linda Sarsour, zijn zelfs lid van de Nation of Islam. Onlangs hield Farrakhan weer eens een uren durende scheldtirade, waarbij - zoals meestal - ‘de Joden’ als satanische wereldcomplotteurs werden weggezet. In de zaal zaten een aantal bekende leden van Women’s March, die zich achteraf haastten om Farrakhan uit de wind te zetten.

In de weken nadien namen echter verschillende hoge stafleden ontslag, en de belangrijkste sponsor van The Women’s March, de pro-abortusorganisatie Planned Parenthood, kondigde aan de samenwerking te willen herzien.

Ondertussen haken verschillende afdelingen af, net als duizenden militanten. De leiding van Women’s March houdt echter voet bij stuk, en bestempelt de kritiek als een uiting van vrouwenhaat. Ook in de Europese media kon The Women’s March steeds op welwillend applaus rekenen.

Maar nu dat fijne gezelschap definitief als een extremistische bende wordt ontmaskerd, blijft het opvallend stil.

VAN DE KROONPRINS GEEN KWAAD De Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman is op bezoek in de VS. Hij komt daar de hervormingen in zijn thuisland verdedigen en in één moeite hengelen naar Amerikaanse investeringen. Het CBS-programma ’60 Minutes’ had een interview met de hoogverhevene uit het uiterst strenge islamitische koninkrijk.

De kroonprins betoogde dat ook zijn generatie het ’slachtoffer’ is van de wahabitische waanzin die vooral sinds 1979 zijn land in de greep houdt.

Maar juist onder zijn impuls worden nu hervormingen doorgevoerd. Zo mogen vrouwen sinds kort met de auto rijden. Mohammed beklemtoonde dat mannen en vrouwen ‘absoluut’ gelijk zijn, met de dooddoener ‘we zijn allemaal mensen’.

Nochtans blijven mannen in zijn land in hoge mate voogdij uitoefenen over de vrouwen, die geen stap mogen zetten zonder hun toestemming. De kroonprins zal ook nooit een duimbreed afwijken van de sharia, wat betekent dat de lippendienst die hij bewijst aan de gelijkheid van man en vrouw slechts voor de galerij is.

Taqqiya, zeg maar, misleiding van de argeloze ongelovigen. 60 Minutes ging er niet op in. Vragen over de gelijkheid van moslims en niet-moslims - zoals bekend niet welkom in Mekka - werden al helemaal niet gesteld. De steenrijke kroonprins mag op zijn twee oren slapen: de Amerikanen zullen zonder vervelende vragen te stellen hun portemonnee opentrekken. Zijn missie is nu al geslaagd.

Verknoeit CD&V de beursgang van Belfius?

Uit de smalle beursstraat

Het stappenplan voor de beursgang van staatsbank Belfius moet tegen de paasvakantie of ten laatste in juni klaar zijn. Anders is het momentum voorbij en dreigt de opbrengst van de beursgang voor de staatskas en dus voor de burgers tegen te vallen. CD&V staat echter op de rem en wil pas groen licht geven voor een beursgang nadat er zekerheid is voor de vergoeding van de Arco-coöperanten.

zullen verrekenen bij het bepalen van de beurswaarde zolang er geen duidelijkheid is over de Arco-vergoeding.

Waardoor de beurswaarde een stuk minder zal uitvallen dan vooraf voorzien. Hetgeen minder opbrengsten betekent voor de staatskas en dus ook minder goed nieuws is voor de burgers. Kris Peeters, Koen Geens, Hilde Crevits en voorzitter Wouter Beke houden de druk op premier Charles Michel hoog en willen voor hun Arco-achterban zoveel mogelijk binnenrijven.

Dit tot ergernis van andere politici. Een regeringslid zei in de Franstalige beurskrant L’Echo: “Dat toont aan dat de CD&V niet geïnteresseerd is in de economische belangen maar zijn electorale belangen voorrang geeft. Dat noem ik een gijzelneming.”

Bij CD&V – die in juli akkoord was met de beursgang – is plots te horen dat het geen noodzaak is om Belfius gedeeltelijk te privatiseren via een beursgang. Meer nog, de christendemocraten vinden dat men beter nog wat overheidsaandelen van bpost, Proximus of BNP Paribas verkoopt om de staatskas te spekken.

Wat de CD&V’ers niet beseffen, is dat het op de lange baan schuiven van de beursgang een groot risico inhoudt. Ze dreigen de hele operatie te verknoeien. Zoals gezegd bestaat de kans dat bepaalde beleggers zich terugtrekken. Ook is het zo dat het beursklimaat nu gunstig is.

Maar zal dat na de zomer nog het geval zijn? Zeker als de rente gaat stijgen, wat nooit goed is voor de aandelenbeurzen.

De beursgang van Belfius dreigt zo weg te zinken in het Belgische partijpolitieke moeras.

Even terug in de tijd. De regering-Michel heeft op 11 oktober 2014 maar pas de eed afgelegd wanneer nieuwbakken minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) in een interview laat weten dat hij vindt dat delen van de staatsbank Belfius geprivatiseerd moeten worden. In oktober 2011, in de nasleep van de financiële crisis, betaalde de overheid 4 miljard euro om Dexia Bank België uit de noodlijdende Dexia-groep te halen.

Een half jaar later wordt Dexia Bank België omgedoopt tot Belfius. Het lijdt ondertussen zware verliezen. In de loop van de jaren gaat het beter en beter met de bank. In 2017 wordt 606 miljoen euro winst geboekt, een stijging van 13 procent in vergelijking met 2016. In juli 2017 beslist de regering om Belfius naar de beurs te brengen. In principe kan de overheid 49 procent van de bank verkopen, maar in een eerste fase zal 25 tot 30 procent naar de beurs worden gebracht. Het zou de regering 2 miljard euro opleveren. Geld dat dan kan gebruikt worden om de staatsschuld te verlagen.

Nationaal imago Inmiddels zijn grote spelers als UBS, Merrill Lynch en Citigroup aangeduid om de beursgang voor te bereiden en te begeleiden om zo investeerders aan te trekken. Eenvoudig wordt dat immers niet, omdat Belfius een sterk nationaal imago heeft. Maar daar zit het grootste probleem niet. Wel bij

de vraag of het voorbereidend werk voor de beursgang tijdig wordt afgerond. Concreet betekent dit dat de federale regering de komende weken het licht op groen moet zetten voor de beursgang van Belfius. Dat zou moeten gebeuren tegen de paasvakantie, of ten laatste in juni. Daarna is het ‘momentum’ voorbij, zeggen financiële analisten, want veel potentiële investeerders zitten al maanden te wachten op concrete gegevens rond de beursgang zodat ze kunnen beslissen hoeveel aandelen ze willen kopen.

Binnen de regering staat de CD&V echter op de rem. De christendemocraten willen enkel een ‘go’ geven voor de beursgang als er zekerheid is over het afronden van de Arco-deal. Zij gaan ervan uit dat zonder een regeling voor de Arco-coöperanten niet alle voorwaarden vervuld zijn voor een beursgang. In de Dexia-periode waren de Arco-beleggers deel van de bank waaruit Belfius voortkwam. Het is nog altijd niet duidelijk hoeveel de coöperanten precies zullen krijgen. 400 miljoen euro?

600 miljoen euro? Of 1,6 miljard euro, de volledige waarde van de Arco-claim? Een deel zal gefinancierd worden door Belfius.

Tevens zijn er vragen over de houding van de Europese Commissie, die een regeling nog altijd kan afschieten.

Beurswaarde Feit is dat investeerders de totale claim van 1,6 miljard euro

Angélique Vanderstraeten

Actueel

22 maart 2018

Oxdonk in het vizier van de Bouwmeester Oxdonk is niet bepaald een naam die bij Vlamingen bekend in de oren klinkt. Het is de naam van een landelijk gehucht van Kapelle-op-den-Bos aan de oostzijde van het kanaal Brussel-Willebroek. Dit vredige oord van hooguit 200 woningen haalt normalerwijze nooit het nieuws. Tot de Vlaamse Bouwmeester Leo van Broeck er zijn licht liet op schijnen.

Het overheidsorgaan Vlabinvest, dat in Vlaams-Brabant woningen bouwt voor mensen met een lokale band, plant een groepsproject van een 30-tal woningen en vond het nodig hiervoor advies te vragen aan de Bouwmeester. Dat hadden ze beter niet gedaan, want die bizarre man antwoordde prompt dat er een woontoren zou moeten komen van acht verdiepingen.

Zoiets kan verkieslijk zijn in een grote stad, maar zeker niet in een dorpje waar tot op heden nooit meer dan drie hoog werd gebouwd. Wanneer de toren bovendien weinig aantrekkelijk is (wat doorgaans het kenmerk is van hoge woontorens) dan dreigt bovendien de ontsiering van het hele dorp en de ruime omgeving.

Haat tegen verkavelingen De plaatselijke bevolking is inmiddels in actie geschoten: in een mum van tijd heeft een buurtcomité 280 handtekeningen verzameld.

Het schepencollege haastte zich om afstand te nemen van het project en wees met de vinger richting Bouwmeester.

Hopelijk hebben de schepenen inderdaad

de moed om diens plannen naar de prullenmand te verwijzen. Zeker wanneer het gaat om woongelegenheden met een sociaal karakter, moet gezorgd worden voor een goede inpassing in het bestaande weefsel, zodat vermeden wordt dat de betrokken inwoners gestigmatiseerd worden als ‘die van de blokken’.

De Vlaamse Bouwmeester is een fanatieke voorstander van hoogbouw en koestert een ongelooflijk diepe haat tegen verkavelingen.

De man heeft gelijk wanneer hij stelt dat in Vlaanderen al genoeg open ruimte is verloren gegaan, maar om dan meteen te besluiten dat alle Vlaamse dorpsgezichten voortaan ontsierd moeten worden met hoge woontorens, dat is echt wel drie bruggen te ver.

Het is absoluut niet wenselijk dat onze dorpen hun landelijk karakter verliezen en dat de stedelijkheid er van bovenaf wordt opgedrongen. Er zijn in de landelijke gebieden mogelijkheden genoeg om aan verdichting en inbreiding te doen. Hopelijk staan ook elders in Vlaanderen wakkere burgers op wanneer Bouwmeester Van Broeck hun dorp in het vizier neemt.

BL

Ouders kamperen in de koude om hun kinderen op school in te schrijven

Niet-Begeleide Minderjarigen – nieuwe migratie-uitdaging!

Alle Europese regeringen willen illegale migratie bestrijden. Zeggen ze. Maar meer en meer blijkt dat bepaalde vormen van illegale migratie niet alleen gedoogd worden, maar zelfs worden aangemoedigd We hebben het over het fenomeen van de Niet-Begeleide Minderjarigen (NBM), dat sinds een aantal jaren een zodanig felle groei kent dat bijvoorbeeld in Frankrijk sprake is van een explosie van het sociale budget van die departementen die zich met jeugdzorg bezighouden.

Het gedogen van de NBM lijkt bij onze zuiderburen voor een aanzuigeffect te zorgen: enkele duizenden drie jaar geleden, zo’n 50.000 vandaag.

Een ‘begeleid’ fenomeen Reeds in 2014 publiceerde de blog Polémia een artikel over Geïsoleerde Minderjarige Vreemdelingen (zoals het fenomeen vroeger werd omschreven), met veel uitleg waarom het zich zo snel ontwikkelde.

Nogal wat organisaties van de pro-migratielobby waren begaan met deze instroom en probeerden de (juridische en andere) hindernissen op te doeken. De overheden deden bijzonder weinig om dit fenomeen in te dijken, en gaven gaandeweg meer en meer ruimte aan de Mineurs Isolés Etrangers.

In 2014 werd het aantal NBM geschat op 1.500 personen. Einde 2017 schatte de Jeugdzorg in Frankrijk het aantal op 15.000, terwijl de voorzitter van de Departementen in Frankrijk het aantal raamde op 25.000, bijna een verdubbeling ten opzichte van 2016.

Het wordt nog erger In een reflectienota van januari 2018 over deze NBM heeft de eerste minister van Frankrijk het over 41.741 minderjarigen die uit het totale aantal aanvragen van zogenaamde Niet-Begeleide Minderjarigen als echte minderjarigen kunnen worden erkend. In de regeringsnota worden drie scenario’s naar voor (onderwijsproblemen), de uitkeringen zijn te laag (geldproblemen), er zijn te weinig goede sociale woningen (huisvestingsproblemen)…

Leuk, dat links zelf die opsomming van het kostenplaatje van de migratie brengt. Nu nog toegeven dat de middelen van de overheid helaas niet onbeperkt zijn. En dat te veel migratie het probleem vooral vergroot en bestendigt.

LISDOONVARNA ZEGT NEEN!

SNELHEIDSCONTROLES Daar zijn ze weer, die cijfers over hardrijders. Tijdens de eerste helft van 2017 werden in dit land 1,74 miljoen snelheidsovertredingen geregistreerd. Op wegen met een snelheidslimiet van 30 km per uur waren dat er 80.113 (59 procent in Vlaanderen, 31 procent in Brussel en 10 procent in Wallonië). Voor wegen met maximaal 50 km per uur, waren er dat tienmaal zoveel (806.951, waarvan 69 procent in Vlaanderen, 21 procent in Wallonië en 10 procent in Brussel). De 120 kilometer werd 312.637 keer overschreden (65 procent in Vlaanderen, 35 procent in Wallonië en 1 procent in Brussel). Die cijfers zeggen heel veel over de regionale verschillen, vooral dan over de andere aanpak van snelheidsremmers, het aantal controles, de boetes, etc.

Onlangs werd bekend dat de ernst van auto-ongevallen in Wallonië een groot probleem is. Er gebeuren er minder, maar ze leiden wel tot bijna twee keer zoveel doden. Per duizend letselongevallen vallen er ruim drie keer meer dodelijke slachtoffers dan in Vlaanderen. Stef Willems van Vias ziet maar één verklaring. “Ongevallen vinden er gemiddeld met

hogere snelheid plaats. Vlaanderen controleert al sinds jaar en dag meer op snelheidsovertredingen.”

DE KINDARMOEDE VAN LIBELLE België heeft een van de hoogste kinderarmoedecijfers van Europa: in Brussel groeit 40 procent van de kinderen op in armoede (4 op de 10), in Wallonië 25 procent (1 op de 4) en in Vlaanderen 12,5 procent (1 op de 8). Het is goed dat ook een blad als Libelle daar al eens op wijst (a). Het damesblad geeft nog een tweede gegeven mee: cijfers van Kind en Gezin onthullen dat de kinderarmoede in Vlaanderen “al meer dan tien jaar op rij blijft toenemen” (b). Een kritische waarnemer merkt meteen hoe de invalshoek vaak de boodschap kleurt. Vlaanderen doet het inzake kinderarmoede regionaal uitstekend (a), of Vlaanderen doet het met die kinderarmoede almaar slechter (b). Libelle koos voor de “duiding” van Lise Vandecasteele, huisarts bij Geneeskunde voor het Volk, PVDA-gelieerd. Meteen volgt de gekende progressieve boodschap: er is almaar meer miserie, en kansarmen worden vaker ziek (gezondheidsproblemen), wat dan weer zorgt voor slechte studieresultaten

3

Zoals veel lidstaten van de Europese Unie heeft ook Ierland zich ertoe verbonden bepaalde quota asielzoekers op te nemen.

De verdeling van de vluchtelingen verloopt echter niet zonder slag of stoot. Steeds meer Ieren verzetten zich tegen de komst van grote groepen migranten. Lisdoonvarna – bij fanatieke Vlaamse Ierlandfans zeker bekend – is een dorp met amper 300 inwoners. De Ierse regering bedeelde dat dorp met niet minder dan 115 vluchtelingen. Maar ze heeft buiten de Ieren zelf gerekend. In het dorp werd hierover een stemming georganiseerd. En 93 procent van de uitgebrachte stemmen was tegen de komst van die asielzoekers. Een duidelijk én democratisch signaal! De stemming en vooral het resultaat ervan zetten een rem op het Ierse inplantingsbeleid. Maar de eerste asielzoekers werden niettemin in het dorp ondergebracht.

Allicht wordt de befaamde “saucissonerings”strategie in werking gezet: druppelsgewijs, dus beetje bij beetje, asielzoekers het dorp binnenbrengen, maar in elk geval onder de marge van 115 blijven. Wat de Ierse autochtone bevolking bovenmatig stoort, is het feit dat ze over de instroom van 115 vluchtelingen in een dorp van 300 inwoners door het Reception & Integration Agency (RIA) niet eens werden geraadpleegd. Een agentschap dat onder het Ministerie van Justitie en Gelijkheid valt – alsof men nog eens duidelijk wil maken dat niet iedereen gelijk behandeld zal worden.

In Ierland laaien de emoties hoog op omdat de dorpsbewoners zich voor voldongen feiten zien geplaatst. Een terugkeer naar een realistisch beleid, waarbij men enkelingen in een gemeenschap kan opvangen, gaat moeilijk samen met ‘goede bedoelingen’ en een uto-

geschoven, waarbij het aantal nieuwe NBM in Frankrijk voor het komende jaar geschat wordt op 40.000, 50.000 of zelfs 60.000.

Jaarlijkse kost minstens 50.000 euro In 2014 schatte de organisatie France Terre d’Asile de jaarlijkse kosten van een NBM op 55.000 euro. In een artikel in de krant Le Figaro werd de dagelijkse kostprijs in 2016 geschat op ruim 200 euro per dag, of een jaarkost van 73.000 euro, wat door de voormalige minister van Binnenlandse Zaken, Brice Hortefeux, bevestigd werd. In een land met miljoenen werklozen en miljoenen mensen die onder de armoedegrens leven, legt dat een zware druk op de staatsfinanciën: een jaarlijkse kost van minimaal 1,5 miljard euro tot ongeveer 3 miljard euro!

Verontrustend is in elk geval dat de Franse regering in deze nota duidelijk te verstaan geeft dat het belang van die buitenlandse minderjarigen voorrang heeft op het nationaal belang van betaalbare sociale lasten. Met andere woorden, het aanzuigeffect zal nog een tijd voortduren, ook als men beseft dat ongeveer de helft van die NBM in feite meerderjarig blijkt te zijn. De rol van allerlei promigratieorganisaties in deze ontwikkeling is verpletterend: niet alleen bieden ze onthaal, begeleiding, logement en voeding, bovendien overtuigen ze de al dan niet minderjarige NBM dat ze rechten hebben en helpen ze die mensen om hun rechten uit te putten.

Frankrijk staat voor belangrijke financiële en andere uitdagingen. Macron verplaatst in dit kader bijzonder veel wind, maar een echte omslag hebben ze in Frankrijk nog niet gezien. Integendeel!

Piet van Nieuwvliet

pisch en gevaarlijk mensbeeld. Resultaat: niet alleen in Ierland, maar in heel Europa komen burgers in verzet.

IK DOOD U ALLEMAAL, VUILE BLANKEN” Echt racisme, vermeend racisme en wat voor racisme doorgaat bij autochtonen wordt met een vergrootglas gevolgd, niet alleen door rechtbanken en media-scherprechters, ook door UNIA, het vroegere CGKR, het zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding. Het instituut dat het buitenland ons benijdt. Een inquisitierechtbank, zeg maar. Met de focus op autochtoon écht of vermeend racisme. We horen er bijzonder weinig over, we lezen er nog minder over, maar het is er. We bedoelen het àndere racisme, het racisme van allochtonen tegenover autochtonen in Europa. Vrij vertaald: antiblank racisme.

We lezen en horen daar niets over omdat het niet past in het plaatje dat men wil ophangen: vreemdelingen komen naar Europa met de beste bedoelingen. Ze komen om een beter leven op te bouwen. Ze zijn een verrijking, dus komt antiblank racisme storend over. Het is er nochtans, zoals ook in het buitenland voorbeelden tonen. In het Franse Rennes liep het op 24 februari helemaal uit de hand.

Een regionale krant bracht het nieuws uit.

Een allochtone wegpiraat die zich aan vluchtmisdrijf schuldig had gemaakt en door twee agenten werd achtervolgd en gestopt, gedroeg zich bijzonder agressief: hij schold de agenten uit en spuwde op hen. Hij schreeuwde: “Op de Koran zweer ik dat ik u allemaal zal doden, vuile blanken!” Toch liet de politie hem gaan.

Hij moet op 3 juli voor de rechtbank verschijnen. In de (inter)nationale pers werd er niet over gerept.

Het politiesyndicaat Alliance roept op tot politieke actie, vooral “omdat wij ons verwonderen dat deze overdreven reacties met doodsbedreigingen gewoonweg worden gebanaliseerd”. Over antiblank racisme geen gebenedijd woord, terwijl het dat wel is, vanzelfsprekend.

4

Dossier

22 maart 2018

Inreisverbod

Wilhelm II “Beest”, “mensaap”, “psychopaat”, “lafaard” en “bazige bruut” zijn een paar lieflijkheden over de laatste Duitse keizer gespuid na zijn vlucht naar Nederland in 1918.

Niet alleen zijn geallieerde vijanden oordelen zo, ook vroegere medewerkers pleiten zich op die goedkope manier vrij. De geallieerden vragen officieel zijn uitlevering, maar ze zijn opgelucht wanneer Nederland weigert. Eén geallieerde die zich met succes achter de schermen tegen een uitlevering verzet, oefent hetzelfde beroep uit: koning Albert.

Eindelijk is er een Nederlandse vertaling verschenen van de beste biografie van Wilhelm. Auteur Christopher Clark werd wereldberoemd met zijn “ Slaapwandelaars”, het boek dat bewijst hoe de Europese naties de Eerste Wereldoorlog in struikelden. In zijn “Wilhelm II” maakt hij korte metten met de kwalijke reputatie van de keizer zonder dat zijn boek een apologie is voor de vele gebreken van die man.

Weeffouten Clark vestigt de aandacht op de weeffouten van het Tweede Rijk (1871-1918): een republiek van kleine en grote staten met een keizer als permanente president. Die keizer is ook koning van Pruisen; met 65 procent van de oppervlakte en de bevolking de grootste van die staten. Hij is de opperbevelhebber van het rijksleger, maar Beieren heeft bijvoorbeeld wel een eigen generale staf. Geheel in de Pruisische traditie is het leger uitsluitend ondergeschikt aan het staatshoofd, niet aan een minister.

Het leger staat buiten en feitelijk boven de politiek en alleen de keizer coördineert het civiele en het militaire. Zijn belangrijkste dienaar is de eerste minister van Pruisen die op één uitzondering na ook de rijkskanselier is. De Pruisische ministers zijn dikwijls machtiger dan de leden van de (federale) rijksregering. Politiek wordt een permanente spagaat.

Als eerste minister van Pruisen moet de rijkskanselier de zeer conservatieve Pruisische Landtag tevreden houden. Die Landtag wordt via een ondemocratisch getrapt kiesstelsel gekozen en zit vol met kleine en grote landeigenaars (ook ‘Junkers’ genaamd).

Als rijkskanselier heeft hij te maken met een Reichstag die verkozen wordt volgens het principe één man één stem. Geleidelijk halen de socialisten een derde van de stemmen binnen.

Modern en conservatief Wilhelm is geen dommerik. Hij volgt aan een elitecollege een studie die wij “Wetenschappen-Talen-Latijn” zouden noemen.

Zijn belangstelling gaat vooral naar wetenschap en techniek. Hij verbaast veel mensen met zijn kennis over moderne wetenschappelijke toepassingen. Hij wil dat minder Grieks en Latijn en meer en beter Duits gestudeerd wordt.

Overal stimuleert hij goed technisch onderwijs. Politiek is hij zeer conservatief, deels als reactie op zijn liberale vader en moeder: kroonprins Friedrich en prinses Victoria (dochter van de Britse gelijknamige koningin). Rijkskanselier Bismarck vreest het moment dat de kroonprins keizer Wilhelm I opvolgt en heeft er plezier in de jonge prins diplomatieke opdrachten te geven tegen de wensen van de ouders in.

Vader en zoon spreken nog nauwelijks met elkaar.

Dat wordt zelfs praktisch niet meer mogelijk wanneer Friedrich keelkanker krijgt en drie maanden na zijn troonsbestijging sterft.

De 28-jarige Wilhelm wordt keizer. Twee jaar later zet hij Bismarck aan de deur, want de kanselier wil weer eens de socialisten vernietigen. Niet dat Willem enige sympathie heeft voor hen gezien hun revolutionaire slogans (terwijl ze in praktijk kleinburgers zijn), maar veel liefde toont hij ook niet voor de grootkapitalisten die volgens hem de arbeiders uitbuiten.

Macht zonder doel Clark beschrijft in brede penstreken zeer goed hoe de keizer streeft naar zoveel mogelijk macht maar tezelfdertijd geen idee

heeft wat hij met die macht wil aanvangen.

Hij heeft geen maatschappijproject. Hij stelt zich geen doelen en geregeld wisselt hij wispelturig van mening. Het gevolg is dat hij geleidelijk de teugels uit handen geeft.

Arbeidsdiscipline is niet zijn sterkste punt.

Dolgraag reist hij per trein, of vaart hij rond met zijn yacht.

De helft van de tijd is hij niet in Berlijn, zodat zijn greep op zijn dienaars verslapt.

Wilhelm denkt zijn afwezigheid te compenseren via zijn benoemings- en bevorderingsrecht in zijn regeringen, leger en vloot. Meer en meer trekken zijn poppetjes echter aan de touwtjes en ze laten de keizer naar hun zin dansen. In een moderniserend en rijker wordend Duitsland begint de macht van het paleis traag maar zeker te tanen en naar de kanselier en zijn tegenspelers in de rijksdag te verhuizen.

Willem begrijpt dat niet altijd. Als echte Pruis is hij een overtuigd lutheraan met een hekel aan katholieken die volgens hem Rome boven Berlijn verkiezen. Maar de katholieke partij is de sterkste in het parlement en de kanseliers hebben haar nodig als er weer extra geld nodig is voor het leger en de dure vloot. Willem moet toegeving op toegeving doen. Eén principe respecteert hij wel.

Hij is bezorgd over de erg fragiele eenheid van het rijk, want hij was al 7 jaar toen de Noord-Duitse en de Zuid-Duitse staten nog een burgeroorlog uitvochten. In tegenstelling tot zijn grootvader en vader reist hij voortdurend door heel het rijk om monumenten te openen, fabrieken te bezoeken, feeststoeten bij te wonen en de Duitsers eindelijk een gevoel van eenheid te geven.

Met zijn prachtige bariton is hij de eerste vorst die graag lange en pompeuze toespraken houdt.

Wel met veel flaters, die door zijn entourage rechtgezet worden. Wilhelm is ook de man die met een Hochseeflotte tevergeefs concurreert met de Britse zeemacht. Clark beklemtoont dat die vloot niet de oorzaak is van de alliantie tussen Frankrijk, Rusland en het Verenigd Koninkrijk. De Britten merken dat Duitsland hen economisch overvleugelt, dat “made in Germany” een begrip wordt, en ze verzinnen veel boosaardige smoezen over Duitse arrogantie om de Duitsers eronder te houden.

Zwakkeling Clark stelt dat Wilhelm tegen 1908 op binnenlands gebied niets meer te vertellen heeft en dat hij dat ook weet. Hoe staat het met zijn verantwoordelijkheid voor de oorlog? Klein en toch ook groot.

Hij draagt graag iedere dag verscheidene uniformen (dikwijls uit beleefdheid voor zijn bezoekers), maar hij kent niets van het leger.

Toch benoemt hij de generaals. Zij geloven in een preventieve oorlog tegen Frankrijk en Rusland. Hij niet en hij wil liever vrede, maar hij delft het onderspit. Neef Nikolaas in Rusland is ook zo’n zwakkeling die zijn arm laat forceren. Zodra de oorlog begint, wordt Wilhelm zorgvuldig afgeschermd van de harde realiteit, al brengt hij graag bezoeken aan de soldaten die naar het front trekken.

In 1915 nemen zijn generaals hem alle macht uit handen en hij legt zich daar bij neer. Nog eenmaal heeft hij de kans een hoofdrol te spelen. Hij verzet zich lang tegen een onbeperkte duikbotenoorlog, want dat betekent de dood van onschuldige burgerpassagiers, van vrouwen en kinderen.

En volgens hem leidt het de Verenigde Staten naar de oorlog. Hij heeft gelijk, maar hij gaat weer door de knieën. Eerst eind september 1918 verneemt hij dat het leger verslagen is. Begin november vlucht hij naar Nederland.

Hij koestert nog vijftien jaar de hoop terug te kunnen keren naar Duitsland, maar Hitler lacht met hem. Hij is dolgelukkig met de Duitse zege over Frankrijk in 1940, maar hij sterft vooraleer Duitsland de fatale aanval Jan Neckers op de Sovjet-Unie inzet.

De Canadese activiste Lauren Southern is pas tweeëntwintig, maar ze heeft al carrière gemaakt in verschillende rechtse, nationalistische en islamkritische bewegingen in Canada, de VS en Europa.

In 2016 schreef zij het boek ‘Barbarians: How Baby Boomers, Immigrants, and Islam Screwed My Generation.’

Zij protesteerde tegen de holebilobby, en zij nam deel aan de actie Patriot’s Day tegen het muilkorven van dissidenten op Berkley University in 2017, die uitmondde in een golf van geweld en vernielingen door linkse extremisten. Zij werkte bij Rebel Media en zij werd een onafhankelijke journaliste, met rechtstreekse toegang tot de persconferenties op het Witte Huis. Zij nam deel aan acties van Génération Identitaire in de Middellandse Zee en zij steunde de identitaire groep Defend Europe.

Zij oogstte dan ook veel applaus als gastspreekster op het recente congres van Vlaams Belang Jongeren in Mechelen. Maar toen zij daarna naar Groot-Brittannië wilde

reizen, werd ze door de Britse grenspolitie tegengehouden. Zij mocht het land niet in, want zij zou “racistisch” zijn. Martin Sellner van de Identitäre Bewegung en de YouTubejournaliste Brittany Pettibone, hadden kort daarvoor hetzelfde lot ondergaan. En dat is hetzelfde Groot-Brittannië dat duizenden islamitische illegalen, terroristen, Syriëstrijders, haatpredikanten, vrouwenbesnijders, seksuele roofdieren en IS-propagandisten ongehinderd hun gangen laat gaan. Hetzelfde Groot-Brittannië dat door zijn politiek correcte waanzin, en zijn weigering paspoorten in te voeren, een magneet is geworden voor volksverhuizers uit alle continenten.

Maar ach, Southern, Pettibone en Sellner bevinden zich in het goede gezelschap van Geert Wilders en Robert Spencer van jihadwatch.org.

Roddels uit de Wetstraat Dokters en communautaire bommen Als het van een aantal N-VA-Kamerleden afhangt, moeten alle buitenlandse zorgverleners in de toekomst een taaltest afleggen om te bewijzen dat ze de taal machtig zijn van de regio waarin ze zich vestigen. Het Nederlands voor Vlaanderen, het Frans voor Wallonië. Voor artsen van buiten de EU is dat reeds het geval, maar N-VA wil dat via een wetsvoorstel uitbreiden naar alle zorgverstrekkers uit EU-landen.

Volgens cdH-fractieleidster Catherine Fonck gaat het om een “sluwe” manier om Brusselse artsen te verplichten tweetalig te zijn.

“Moeten artsen, tandartsen, kinesisten, apothekers, verplegers en vroedvrouwen in het Brussels Gewest en in de faciliteitengemeenten nu plots slagen voor een taaltest als ze hun job willen uitoefenen?”, vroeg Fonck, meteen sprekend over “une bombe communautaire”.

Alsof ze niet weet dat dit alvast niet de bedoeling is. Dat zou bovendien in strijd zijn met de grondwet. Brussel is tweetalig, en het is voldoende om daar één van de twee landstalen te kennen. Het voorstel betreft alleen niet-Belgen. Het wordt nog spannend in de Kamercommissie Volksgezondheid. Al in 2011 deed Ben Weyts een gelijkaardig voorstel, dat toen door de PS werd afgevoerd

Veel geblaat Pandemonium in de Kamer, op maandagvoormiddag. In de verenigde commissies voor Volksgezondheid, Milieu, Landbouw en Middenstand zou gedebatteerd worden over de problematiek van Veviba en problematische vleesverkoop. Probleem: het gerecht stak daar een stokje voor door het rapport van het Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid in beslag te nemen, om te verhinderen dat het gerechtelijk onderzoek zou worden gedwarsboomd door de bokkensprongen van de dames en heren volksvertegenwoordigers. Waarop de oppositie uiteraard in haar gat gebeten was, want die denkt altijd in termen van aantasting van de parlementaire

macht. De scheiding der machten is op dergelijk moment flinterdun. Uiteindelijk werd na bijna drie uur debatteren besloten een en ander uit te stellen. Een resultaat dat al van bij het begin vastlag, maar de poppenkast moet nu eenmaal worden gespeeld.

Boze minister Het gebeurt niet vaak, een minister die de Kamervoorzitter terechtwijst. Vorige week donderdag was dat uitzonderlijk een keer het geval. Maggie de Block werd tijdens de plenaire vergadering ondervraagd over haar plannen inzake borstkankerscreening. Daarover werden de laatste tijd, vooral aan Franstalige kant, zoveel nonsens verteld dat Maggie het er serieus van op haar heupen had.

Toen Siegfried Bracke haar lang uitgesponnen antwoord wilde afronden, kreeg hij prompt het deksel op de neus van mevrouw de minister: met al het vuil dat over haar was uitgestort in dat verband, vond zij dat zij het recht had zich omstandig te verdedigen. Het reglement van de Kamer kon haar op dat ogenblik even worst wezen. Uit armoede besloot Bracke dan maar haar micro af te sluiten. Het leven van een Kamervoorzitter kan hard zijn!

Regionale armoedeaanpak blijft nodig Knack pakte uit met spektakel: ruim één op de vijf Belgische gezinnen leeft in energiearmoede, een percentage dat al enkele jaren stabiel blijft. Dat blijkt uit de jaarlijkse Barometer Energiearmoede, opgesteld door Universiteit Antwerpen en ULB op vraag van de Koning Boudewijnstichting. Wie met energiearmoede kampt, wordt vlugger ziek. Terwijl 8,8 procent van de totale bevolking gezondheidsproblemen heeft, ligt dat cijfer bij mensen in “gemeten energiearmoede” met 19,4 procent meer dan dubbel zo hoog. De energiearmoede is – wat niet in dit land? – een veel groter probleem in Wallonië. Daar leeft 20,4 procent van de gezinnen in gemeten energiearmoede, tegen 11,4 procent in Vlaanderen en 13,4 procent in Brussel.

Actueel

22 maart 2018

Echo’s uit de Koepelzaal

Vlaamse Rand

Brussel blokkeert Vlaamse trams Al sinds 2013 koestert de Vlaamse overheid plannen om in de Vlaamse Noordrand een uitgebreid tramnetwerk te installeren. De ‘vertramming’ van Vlaanderen is een idee van de socialisten: zij willen, vooral sinds Steve Stevaert, een veel dominantere rol voor het openbaar vervoer. De aanleg van een tramlijn verandert het straatbeeld totaal en duwt alle andere transportmiddelen in een ondergeschikte rol. Zo’n tramlijn is vooral erg duur en de aanleg duurt jaren: het hele wegdek moet grondig worden aangepast, er moeten bovendien vele tonnen staal (tramrails) in de grond worden gestoken en er dienen kilometers lelijke kabels te worden gespannen.

Volgens sommige bronnen waren in het verleden vooral de socialisten de grootste pleitbezorgers van deze ‘vertramming’ omdat zij daartoe werden aangezet door hun vrienden van de PS: de stalen tramrails zorgen voor hogere omzetcijfers voor de Luikse staalindustrie. We vonden hiervan geen bevestiging, maar wie hierover meer kan vertellen, mag ons altijd iets laten weten.

Brabantnet Om die reden was het enigszins verwonderlijk dat de huidige Vlaamse regering absoluut wilde doorgaan met de plannen voor het Brabantnet, dat voorzag in drie nieuwe tramverbindingen naar en rond Brussel: van Willebroek naar Brussel-Noord, van Brussel-Noord naar de luchthaven en van de luchthaven naar de Heizel. De hoofdreden om het openbaar vervoer te stimuleren, is vanzelfsprekend de toenemende verkeersdrukte op de Ring. Maar de vraag blijft waarom dat alternatief absoluut via tramlijnen moet geboden worden.

Intussen werd de verbinding tussen Zaventem en de Heizel hertekend en heeft men de idee van een tram op dit traject naar de Griekse kalender verwezen: er komt voorlopig (zeker de eerste 10 tot 20 jaar) een zogeheten “trambus”. Dat is een voertuig dat grotendeels in een eigen bedding rijdt, zoals een tram, maar dan een uit de kluiten gewassen bus, met grote wendbaarheid en zonder elektrische bovenleiding.

Groot voordeel van zo’n infrastructuur is dat die veel sneller kan worden aangelegd, dat de werken veel minder duur zijn en dat de bus al veel sneller (vanaf voorjaar 2019) in actie kan komen. Waarom wordt dan geen trambus voorzien op de twee andere verbindin-

gen? En waarom blijft men daar hardnekkig aan traminfrastructuur vasthouden? Vooral de lijn Willebroek-Brussel is duur, met een prijskaartje van liefst 400 miljoen euro. Ook de lijn Brussel-Zaventem zou Vlaanderen meer dan 100 miljoen kosten. Dat zijn duizelingwekkende bedragen. Dat geld kan veel nuttiger aangewend worden. Bovendien zou het zeker 4 tot 5 jaar duren vooraleer de nieuwe tramlijnen kunnen ingezet worden.

Nieuwe obstakels Heel recent zijn nieuwe obstakels opgedoken voor deze twee tramlijnen: Brussel heeft nog steeds niet toegestemd en lijkt de twee projecten op de lange baan te willen schuiven. De krant De Tijd bracht onlangs uit waarom: Brussel zal dit ‘Vlaams’ project pas goedkeuren wanneer Vlaanderen plooit voor de Brusselse eisen inzake de geluidsoverlast rond de luchthaven. Enkel wanneer Vlaanderen akkoord zou gaan met het afwentelen van alle geluidsoverlast op de Vlaamse Rand, zou de Brusselse regering ermee instemmen dat de Vlaamse tramlijnen aansluiten op Brusselse sporen.

Misschien kan dit zoveelste vijandige maneuver van Brussel een belletje doen rinkelen bij de Vlaamse ministers, en in het bijzonder bij minister Ben Weyts. Waarom zou Vlaanderen mordicus moeten voortdoen met deze vertramming, wanneer Brussel deze dossiers blokkeert? Er is namelijk een alternatief voorhanden. Zeker op de verbinding Willebroek-Brussel is een trambus veel voordeliger dan een echte tram. En de infrastructuur ligt er al: de pechstrook van de A12. Net zoals de pechstrook van de E411 (Namen-Brussel) in Overijse gebruikt wordt als busbaan kan,

mits bescheiden aanpassingen, een snelbus of een trambus gebruik maken van de pechstrook langs de A12.

Het eerste belangrijk voordeel is dat Vlaanderen op die manier een smak geld kan besparen. Een trambus op de pechstrook van de A12 kost maar een fractie van de 400 miljoen die de tramlijn Willebroek-Brussel zal kosten. Bijkomend voordeel is dat een grote oppervlakte aan groen- en bosgebied langsheen de A12 (ettelijke hectaren!) kan gevrijwaard worden.

Eurostadion Een ander aspect is het wegvallen van het Eurostadion. Nu dat stadion er (voorlopig) niet komt, is er vooralsnog geen reden meer om een speciale brug over de Ring te spannen en een tramlijn te laten afbuigen richting Parking C. De trambus kan gewoon rechtdoor blijven rijden tot aan de grens met Brussel, waar de passagiers kunnen overstappen op de trams van de MIVB. Ook de Werkvennootschap, die de plannen voor de aanpassingen aan de A12 en de Ring uitwerkt, staat open voor de idee om Parking C over te slaan.

Een keertje overstappen is inderdaad niet zo comfortabel en vergt iets meer tijd. Maar dat kan ook een gunstig neveneffect hebben. N-VA’er Willy Kerremans, schepen van Meise, legde een tijdje geleden de vinger op de wonde: een echte sneltram die het centrum van Meise, Londerzeel en Willebroek met hartje Brussel verbindt, zal onvermijdelijk leiden tot een toename van de verfransing in die gemeenten. Wie daaraan twijfelt, moet eens gaan rondwandelen in de centra van Liedekerke en Denderleeuw, waar de verbrusseling zwaar heeft toegeslagen ten gevolge van de snelle treinverbinding met Brussel. Studies hebben aangetoond dat nog steeds vele duizenden Brusselaars overwegen de stad te verlaten zodra de snellere trein- en tramverbindingen van het Gewestelijk ExpresNet (GEN) zullen gerealiseerd zijn.

De vraag is dan: waarom wil Vlaanderen zoveel geld ophoesten om de verfransing te stimuleren, terwijl met dat geld veel zinvollere dingen kunnen gedaan worden?

BL

PS ziet België vervlaamsen Het federale beleid van N-VA (en Michel) verzwakt de armen, is een gevaar voor de vrijheid en vervlaamst België. Zo luidt de driedubbele aanklacht van de PS. Kamerfractieleider Ahmed Laaouej heeft het over de “culturele hegemonie” van de Vlamingen en een De Wever die zijn programma realiseert zonder via het separatisme te moeten passeren. Voor de PS uit die Vlaamse machtsgreep zich in het “pakken” van postjes en jobs in de gezondheidszorg, pensioenen, defensie, fiscaliteit en infrastructuur.

De Vlamingen bezetten de topfuncties bij het Rijksinstituut voor Ziekte- en Invaliditeitsverzekering en ze negeren de wetenschappelijke adviezen om meer RIZIV-nummers voor artsen aan Wallonië toe te kennen (gezondheidszorg), en ze krijgen meer agenten. Ze profiteren meer van de tweede pensioenpij-

ler (aanvullend pensioen, beter uitgebouwd in Vlaanderen) en van investeringen in Defensie (Museum Jubelpark moet weg, Vlaamse kazernes krijgen voordeel, de keuze van de opvolger van de F-16 is nadelig voor Waalse tewerkstelling…) Zelfs de vennootschapsbelasting is op maat geschreven van het Vlaamse kmo-

5

model, en karaattaks op maat van Antwerpse diamantairs.

De N-VA ontkent (“Ons beleid is hetzelfde van Oostende tot Arlon”), maar dat de partij haar stempel drukt op het federale beleid, kan ze maar beter toegeven. Dat is de logica zelve.

De beloofde “verandering”, toch?

Interessanter zijn de commentaren. De N-VA hoopt bij de PS een vraag te creëren naar meer autonomie, “en dat zou kunnen lukken”, meent Matthias Verbergt in De Standaard.

“Deze regering heeft maar een minderheid van de kiezers aan Franstalige zijde achter zich”, weet Peter de Roover, N-VA-fractieleider in de Kamer. De PS mag dat een schande vinden, maar het Belgische systeem laat dat nu eenmaal toe. “Als de PS daar problemen mee heeft, moet ze maar met ons meestappen in het afbakenen van nieuwe democratische ruimten.” De PS moet kiezen: “België of het socialisme… Zolang de Vlaamse kiezer ons dezelfde steun blijft geven, zal het socialisme nooit meer de ruimte krijgen die de PS wil.”

Dat klopt als een bus, met die bemerking dat De Roover wel weet dat de federale regering virtueel zonder meerderheid regeert, vooral door het verlies van de drie N-VA-partners. Dat leerde ons toch de jongste VTM/HLNpeiling. Benieuwd of de peiling van VRT/DS van volgend weekend die trend zal bevestigen.

Nog volgens De Roover is de cruciale vraag voor de PS: zijn we socialist of zijn we Belg?

Het lijkt op een uitnodiging om voor de eerste optie te gaan, maar niets wijst erop dat de PS zo’n scenario of een akkoord met de N-VA zelfs maar overweegt. Laaouej voorspelt dat de N-VA zich te pletter zal lopen op haar foute prioriteiten (veiligheids- en migratiediscours, maar falend sociaal beleid). Als met progressieve partijen geen zaken kunnen worden gedaan, met welke bondgenoot dan wel?

Anja Pieters

Wegennet Recent bleek uit een internationaal onderzoek dat onze vaderlandse wegen slechter zijn dan die in Rwanda. Het volstaat overigens om even een buurland in te rijden om zich van een en ander te vergewissen. Althans in Vlaanderen lijkt men nu toch eindelijk tot inkeer te zijn gekomen en is een soort inhaalslag geprogrammeerd.

Marino Keulen (Open Vld) stelde vast dat het fileprobleem blijft toenemen. Nederland kampt daar ook mee, maar pakt de dingen aan en verhoogt zijn wegencapaciteit. Een na te volgen voorbeeld vond Keulen. Dirk de Kort (CD&V) had het wat betreft de files over “een gigantisch probleem”. Minister Weyts lichtte toe dat eindelijk “recordinvesteringen” worden gedaan om het wegennet aan te pakken en hij was ook trots op de moed van zijn regering om dit te doen. Het woord “historisch” nam hij nog net niet in de mond, maar het begint in de buurt te komen.

Joris Vandenbroucke (sp.a) was niet overtuigd. Investeren in wegcapaciteit is volgens hem vrij zinloos. In de socialistische heilstaat van 2030 zal privé-autobezit niet meer bestaan en zal iedereen supermobiel zijn met bus en fiets (en kartonnen schoenen dragen, wellicht). Niet verwonderlijk kantte ook Björn Rzoska (Groen) zich tegen extra investeringen.

We kunnen alleen maar hopen dat Weyts duchtig aan het “schuppen” (Koepelzaaljargon voor “infrastructuurwerken”) gaat en de karrensporen die hier voor wegen doorgaan ter hand neemt.

Lam Gods Wat hebben het Lam Gods, de kruisvaarders en IS-”strijders” met elkaar te maken?

Een vraag waar (kunst)historici nog niet uit zijn, maar een of andere Gentse cultuurdrager blijkbaar wel. Het gaat over de rel die door het NTGent is ontketend. Een platte publiciteitsstunt in het beste geval, maar te vrezen valt dat enige cultureel begaafden voldoende verdwaasd zijn om het spul ernstig te bedoelen.

Ortwin Depoortere (VB) was niet blij en vond dat enige subsidies mochten worden herzien. Marius Meremans (N-VA) was van “het Lam Gods geslagen”, wat eigenlijk niet kan, want het is alleen de hand Gods die dat doet, maar we zullen het Meremans niet aanrekenen, want hij was evenmin over de zaak te spreken.

Zelfs de zeer links-liberale en zelfverklaarde “cultuurminnaar” Jo de Ro (Open Vld) stond voor één keer aan de goede kant en wenste geen podium te geven aan lieden die onze gekoesterde waarden bestrijden.

Gesprek Minister Gatz sprak over “artistieke vrijheid”, echter vreesde hij dat het niet om een “stunt” van de NTGent potsenmakers ging, maar wel degelijk om een serieus idee.

Hij zou met de artiesten gaan praten. Meremans vond dat de cultuursector zichzelf ook eens kritisch mocht bekijken. Depoortere bleef bij het standpunt dat de subsidiekraan dicht moet, wat dan weer niet zo hoefde van De Ro. Verrassend was een Bart Caron (Groen), voorzitter van de cultuurcommissie en toch een kenner van het “veld”, die het allemaal niet zo erg vond. Het ging alleen maar om een vraagstelling over “radicale geloofsbeleving” en hij verwachtte een “fantastisch” stuk.

Het is maar wat je fantastisch noemt natuurlijk. Wellicht had men iets in de tabak van Caron gestopt. Meremans leek dat standpunt ook maar zo-zo te vinden en wees Caron op de smakeloosheid van het hele gedoe.

De Ro wilde de 99,95 procent “goede jongeren” (die dus geen Syriëgangers zijn) behoeden voor het kwade daglicht en eerder hun creatieve potentieel aanboren, dat zou heel wat constructiever zijn. De minister van Cultuur hield het er ten slotte bij dat hij een “pittig en openhartig gesprek” zou gaan voeren.

Zaak gesloten?

6

Dwars door Vlaanderen

Van Demol tot decumul

22 maart 2018

De Geuzenberg

Komt de decumul-regeling er zonder meerderheid aan Vlaamse kant? Het zou een historisch precedent kunnen worden. Of worden we getuige van een ander precedent: Vlaams-Brusselse politici die voldoende lef aan de dag leggen om de politieke instrumenten die beschikbaar zijn daadwerkelijk te gebruiken?

De polemiek die destijds woedde tussen Hans Kelsen en Carl Schmitt zou een leuk gespreksonderwerp bij een afterworkdrink van rechtsfilosofen kunnen zijn. Maar de debatten, hoe theoretisch ook, blijken ook de kern van de Brusselse politieke praxis te raken. Een argument dat Schmitt, de meest omstreden van de twee, wel eens gebruikte, was het gevaar van een onbeperkt aantal toepassingen die een wet in zich draagt. Zijn de toepassingsvoorwaarden verzameld, dan zal een wet automatisch gelden, ondanks de soms heel andere omstandigheden dan bij de totstandkoming.

Terug neer naar de realiteit rond de Lombardstraat. Destijds was er een maatregel die men al snel de ‘wet-Demol’ is gaan noemen, doelend op de voormalige politiecommissaris van Schaarbeek. Even zag het ernaar uit dat, met hem als lijsttrekker, het VB de absolute meerderheid aan Vlaamse kant in het Brussels Parlement zou halen. En aangezien voor het besturen van Brussel een dubbele meerderheid in beide taalgroepen nodig is, komt dat neer op een blokkering van de instellingen. Lap. Dus paste men de zaken wat aan. De dubbele meerderheid bleef bestaan, maar bij een patstelling zou er na dertig dagen nog maar dertig procent nodig zijn in die ene taalgroep. Geen 50+1 meer. Het VB haalde die meerderheid niet, en Demol verdween roemloos in de nevelen van de geschiedenis, maar de regeling bleef bestaan. En kijk, in een heel ander dossier blijkt ze plots haar nut te bewijzen, de decumul.

Vlaams-Brusselse tegenstanders Met Samusocial en aanverwanten heeft dit in se niets te maken, al gooien sommigen de dingen graag op een hoopje. Wel met de vraag in hoeverre een parlementair mandaat verenigbaar is met een uitvoerende functie op gemeentelijk niveau. We besparen de verschillen tussen de diverse voorstellen die op tafel liggen, maar in essentie komt het hierop neer. Aan Franstalige kant is er een comfortabele meerderheid, maar aan Vlaamse kant is het net andersom. N-VA, CD&V en Open Vld verzetten zich. Persoonlijke belangen, zeker in hoofde van de liberalen, doorkruisen meer inhoudelijke argumenten. Natuurlijk, in dergelijk scenario zouden mensen als Els Ampe (om er één te noemen) volgens berekeningen van Cumuleo er op jaarbasis ruim 50.000

euro bij inschieten, maar het gaat om meer.

De Vlaamse politieke klasse is onder een kritische massa gezakt. Loskoppelen van gewestelijke en gemeentelijke niveaus, een rechtstreeks gevolg van het cumulverbod, zou betekenen dat nog meer kandidaten gevonden moeten worden, nu al een serieus probleem.

Men kan ook vrezen dat dit een versterking van het gemeentelijk niveau zou teweegbrengen, wat erg jammer zou zijn op een moment dat iedereen met drie cent verstand toch is gaan beseffen dat het rationaliseren van de Brusselse bestuurlijke instellingen een conditio sine qua non is om deze stad uit het derdewereldmoeras te tillen.

Toch is er een oplossing, benadrukt de fractie Vuye&Wouters. Het is met het staatsrecht een beetje als met Gods wegen: beide zijn ondoorgrondelijk.

Vanhengel aan zet Sp.a en Groen beschikken over precies dat één derde aan zetels om na die dertig dagen van patstelling ook aan Vlaamse kant de regeling erdoor te krijgen. Maar wat dan?

Na stemming moet een bekrachtiging en afkondiging door de Brusselse regering volgen, stelt grondwetspecialist Hendrik Vuye.

Dit gebeurt bij consensus.

Binnen de regering wordt immers niet gestemd. Twee figuren kunnen hier een rol spelen aan Vlaamse kant: Pascal Smet (sp.a en dus voor) en Guy Vanhengel (Open Vld en dus tegen). Staatssecretarissen komen hier niet aan te pas. “Indien Guy Vanhengel zijn veto stelt, dan is er geen consensus en zal de ordonnantie niet worden bekrachtigd, noch afgekondigd”, schrijft Hendrik Vuye in een bijdrage voor Doorbraak.

“De consensusregel beschermt hier de Vlamingen. Dat schrijft zelfs Charles-Etienne Lagasse, voorzitter van de studiedienst van DéFI (Centre d’Etudes Jacques Georgin) in zijn handboek publiekrecht.” Vanhengel mag dan waarschuwen voor een gevaarlijk precedent waarbij Franstaligen tegen de wil van de meerderheid van de Vlamingen, enfin, Vlaamse Brusselaars of hoe ze zich zo graag noemen, zouden besturen, misschien kan hij zelf voor het precedent zorgen door de instrumenten die zich in het arsenaal bevinden eens met wat meer politieke durf te gaan bedienen. Guy is aan zet.

IS-vrouwen willen terugkeren naar Belgie

KNIN.

Zuhal Demir Hoewel de krant Het Belang van Limburg vorige week nog aangaf dat Jos Lantmeeters de N-VA-lijst in Genk zou trekken, heeft een meerderheid van N-VA-leden in Genk staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir als de meest geschikte kandidaat naar voren geschoven om Wim Dries (CD&V) uit te dagen voor de burgemeesterssjerp.

Het eventuele gemor binnen N-VA-Limburg over de keuze voor Demir kan men klasseren als behoudsgezind en niet toekomstgericht naar verandering strevend. Zuhal Demir is duidelijk de keuze van het hart, de vrouwelijke toets en het jeugdig enthousiasme dat geen uitdaging uit de weg gaat.

Juist wat in Genk nodig is, zeker nu CD&Vschepen Ali Caglar liet weten het vertrouwen in de CD&V op te zeggen als zijn partij in zee zou gaan met N-VA. Caglar was goed voor ruim vierduizend naamstemmen bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen. Daarmee plaatst Caglar een Turkse pad in de CD&V-korf.

Islamitische school in Genk De Milli Görus-beweging bezit acht moskeeën verspreid over de voormalige mijngemeenten in Limburg. Na Brussel en Charleroi wil ze al in september in Genk starten met een islamitische middelbare school. En dat in het voormalige gebouw van de katholieke school Regina Mundi.

Volgens Ramazan Erbas coördinator van de nieuwe school, ‘krijgen de kinderen met een islamitische achtergrond niet genoeg kansen in het Vlaamse onderwijs’. In ‘De Kern’ (HBvL) zei Liliana Casagrande daarover: “We hebben in Vlaanderen goed onderwijs, maar de allochtone leerlingen blijven op achterstand, en daarin falen wij.” Als Turkse ouders hun kinderen vanaf de geboorte opvoeden in de Turkse taal, met de Turkse cultuur en het islamitisch geloof, dan komen al die kinderen met grote achterstand in het lager onderwijs terecht.

Wij hebben geen islamitische scholen nodig, maar allochtonen die willen integreren.

De Ryelandtzaal Protesteren kan (soms) helpen. Het Brugse stadsbestuur koesterde plannen om de voormalige kapel van het Theresianenklooster op het Achiel van Ackerpleintje te verkopen aan Johan Vandendriessche van VDD Project Development, die er - na de ombouw tot appartementen van de nabije bouwvallige Weylerkazerne - een architectonisch en stedenbouwkundig geheel zou van maken zoals de site al eeuwenlang was.

Men had echter zonder de waard, met name

“Red de Ryelandtzaal”, gerekend. Het regende protesten en uiteindelijk mochten Pol van den Driessche (N-VA) en Andries Neirynck (Groen) melden dat het schepencollege op zijn stappen terugkwam en dat de kleinste cultuurtempel van Brugge haar huidige functie zal behouden.

Eind goed, al goed?

Fedasil vraagt (hier en daar) geld terug Minder opvangplaatsen voor asielzoekers nodig, dus minder geld nodig voor de opvang?

Zo simpel is het niet. Volgens de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) moeten de OCMW’s inderdaad 26,5 miljoen terugbetalen aan de federale opvanginstelling Fedasil. Brussel en Wallonië maar 5,7 miljoen euro.

Interessante communautaire verhouding. Het gaat over cijfers (reserves) voor 2016, die voor 2017 zijn nog niet berekend.

Waarom die terugvordering? Omdat 41 procent van de 8.760 lokale opvangplaatsen momenteel leegstaat. Van die 26,5 miljoen moet 20,8 miljoen uit Vlaanderen komen, omdat er in Vlaanderen veel meer lokale opvangplaatsen zijn geopend. Die immer “egoïstische Vlamingen” deden het dus nog zo slecht niet. Het wordt toch uitkijken of dat allemaal lukt.

Gemeenten die met het geld “al investeringen gepland hadden”, kunnen nog overleggen of afwijking van de terugbetaling.

Minder inburgeraars, minder geld Liesbeth Homans wil in 2019 de provincies afschaffen. Dat meldde de kop boven een interview in een paar Vlaamse kranten. Dat ze bij het Agentschap Integratie en Inburgering en na het weer krimpen van de piek van inburgeraars nu 170 van de 700 werknemers wil zien vertrekken, zorgde - volledig voorspelbaar – voor zure oprispingen bij links.

“Er is altijd gezegd dat de middelen die we toen hebben bijgekregen om de asielcrisis aan te pakken van tijdelijke aard waren. De mensen die werden aangeworven, wisten dat heel goed. Nu is de instroom gedaald, en moeten we afbouwen.” In 2016 waren er 18.000 inburgeraars, in 2017 nog 15.000.

Het gaat om tijdelijke middelen voorzien om de asielcrisis aan te pakken. In 2016 en 2017 was dat 10 miljoen euro extra per jaar. Omdat de instroom nu minder is, is dat bedrag dit jaar gezakt naar 3,2 miljoen. In dat licht is het opmerkelijk dat al die tijdelijke werknemers een vast contract kregen. “Op vraag van de vakbonden”, geeft Homans nu toe. Bij de herstructurering gaat dat veel geld kosten.

Marc van Peel stopt ermee (als ’t waar is) Wij hebben geen gelijk gehaald met onze voorspelling dat havenschepen Marc van Peel niet zou stoppen, en dat hij ook na de bollekeskermis van oktober zou aanblijven. Deze week heeft hij zijn marsbevel bovengehaald en gezegd dat hij ophoudt met de plaatselijke politiek. Met uitspraken van Marc moet je wel oppassen, want vorige keer pakte hij plots uit met een samengaan met de partij van “Zot van A”.

Gesteld dat hij voet bij stuk houdt, wie volgt hem dan op als havenschepen? Marc meent dat Kris Peeters voldoende gewicht in de verkiezingsschaal moet leggen om te maken dat zijn partij (CD&V) voldoende zetels haalt om de huidige coalitie voort te zetten. Is Peeters daartoe in staat? Wij betwijfelen het. De vroegere minister-president (die in die functie schitterend slaagde) is volgens ons totaal niet bekwaam om De Wever te verslaan, laat staan dat hij in de voetsporen van Van Peel zou kunnen treden en havenschepen worden. Er wordt op die mogelijkheid gemikt: Peeters geen burgemeester, maar wel havenschepen. De andere kandidaat-burgemeesters voeren schijngevechten. Tom Meeuws beklaagt zich dat hij achtervolgd wordt door schandalen (iemand ontdekte dat hij een appartement zou hebben in een bouwproject) en die andere kandidaat-burgemeester, Van Besien, geraakt niet verder dan wat gewauwel op tv over allerlei onbenulligheden.

De ronde van De Wever Intussen is De Wever aan een toer begonnen langs de districten. Een eerste bezoek bracht hij aan het polderdistrict Berendrecht-Zandvliet-Lillo. De plaatselijke N-VA

had een zaal afgehuurd van de Martinushoeve in Zandvliet. Die zaal was redelijk volgelopen, met vooral militanten van de partij. De Antwerpse burgemeester kwam er praten over Antwerpse aangelegenheden: drugs, veiligheid, mobiliteit en de haven. Na afloop zouden er vragen “mogen” gesteld worden, maar zover kwam het niet. Want bepaalde partijinstanties hadden vernomen dat er weinig fraais uit de bus zou komen over plaatselijke toestanden.

Het “gevang” - het opvangcentrum voor criminele asielzoekers - van Francken en de onder water gezette polders van Berendrecht en Stabroek, waardoor de bewoners al jaren geplaagd worden door ondergelopen kelders, behoorden tot de reeks die zou behandeld worden door onder meer mensen van het plaatselijke actiecomité. Dat zou minder glans gegeven hebben aan het bewind in het polderdistrict, dat de afgelopen vijf jaar gevoerd is onder leiding van de N-VA. Het moest allemaal mooi blijven. De klachten werden afgevoerd naar de receptie achteraf. Daar gingen ze verloren in het gedrang, want iedereen wilde met Bart de Wever spreken over dingen die liefst niet openbaar worden gemaakt.

Pagadder

Onze naaste buren

22 maart 2018

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

Milieuzones

Iedere Nederlander (en zeker een Hollander) schiet in een lach als ik met hem of haar praat over de Antwerpse idiotie.

Alle Oranjeklanten maken zich vrolijk over het feit dat zij met een oude auto Antwerpen kunnen binnenrijden, terwijl veel Antwerpenaars hun eigen stad niet in mogen, zelfs al moeten ze via een U-bocht slechts vier meter milieuzone betreden als ze in de Berchemse Borsbeeksebrug hun garage hebben. Die lach verdwijnt als ik hen zeg hoeveel honderden euro’s iemand moet ophoesten om even dat bochtje te maken, want die oplichtingspraktijken gaan over veel geld. Steevast volgt dan de reactie dat er met de groenen geen land te bezeilen is. Groot is altijd hun verwondering wanneer ik zeg dat Groen niet eens in het Antwerpse college zit.

Dan volgt de reactie dat ook in Nederland gemeentebesturen proberen hun burgers uit te persen. Het geliefde middel is hier eerder de belasting op onroerend goed, die via de altijd stijgende WOZ-waarde (waardering onroerende zaken) geld in het bakje brengt. Meestal vragen Nederlanders zich ook af waarom Vlamingen, en Antwerpenaars in het bijzonder, niet massaal naar de rechter stappen om die discriminatie aan te klagen. “Ne Vloeming is nen tammen ond”, zong Jef Elbers al. Maar helemaal klopt die stelling niet. Rob Hoogland, de bekendste columnist van De Telegraaf, reed jaren geleden al met een vervuilende auto (volgens het Utrechts gemeentebe-

stuur) opzettelijk een lage-emissiezone in. Hij kreeg een boete en procedeerde tot het niet meer kon, want hij betaalde autobelasting en zijn wagen was APK (equivalent voor de autocontrole in Vlaanderen) goedgekeurd. Maar toch ving hij definitief bot; de rechters gaven Utrecht gelijk.

Wedstrijdje om ter verst plassen Op het moment dat u dit leest, zijn de gemeenteraadsverkiezingen in Nederland één dag achter de rug. Het is geen toeval dat zich “progressief” noemende gemeentebestuurders in de afgelopen maanden massaal het voorbeeld van Utrecht volgden. Iedere auto is voor linksen de duivel en de eigenaar moet gestraft worden. Ze worden in hun zogenaamde milieuijver flink geholpen door de nationale overheid. Die weigert al jaren één maatregel te nemen die geldt voor heel Nederland.

Die vertikt het één verkeersbord te laten maken zodat autobezitters in gelijk welke stad of gelijk welk dorp ten minste weten waar ze rondjes mogen rijden. “Te veel administratief werk”, zei Melanie Schultz van Haegen, de vorige minister van Infrastructuur en Milieu. De gevolgen zijn ernaar. Iedere gemeente beslist nu zelf wat mag en niet mag, en trekt zich geen zier aan van wat elders gebeurt.

De groene regenten kwijlen erbij en ze proberen elkaar te overtreffen om te bewijzen hoezeer ze het milieu wel liefhebben. Inmiddels hebben Amsterdam, Rotterdam, Leiden en Nijmegen hun eigen milieuzone. Dus kon Arnhem niet achterblij-

ven en overtrof in autohaat alle andere besturen.

Ho, dachten ze in Maastricht, dat laten we niet toe. De gemeente bepaalde dat oudere auto’s vanaf 2019 geen band meer in de stad mogen zetten zonder een eigen Maastrichts milieuvignet. Dat was voor de Partij voor de Dieren het moment om toe te slaan in Amsterdam.

Gedaan met ritjes met de paardenkoers, want de gemeenteraad volgde de Partij voor de Dieren. In de zomer staan de beestjes immers zonder beschutting op de Dam te wachten.

De nieuwe minister, Cora van Nieuwenhuizen (VVD), “waarschuwt” de gemeentes dat je van het milieu “geen wedstrijdje ver plassen” mag maken. Ze formuleert het voornemen die plaatselijke regels “te harmoniseren”, maar je voelt al met je klompen aan dat de linkse partijen uit hun dak zullen gaan als er ooit een landelijke maatregel komt die minder streng is dan het opbodpartijtje dat nu gespeeld wordt.

Overigens, er is ook goed nieuws voor snelheidsduivels, zij het dan op twee wielen. Nogal wat eigenaars van een “speed pedelec” (elektrische fiets die 45 kilometer per uur haalt) gedragen zich op een manier waarbij menig automobilist verbleekt. De Nederlandse wet stelt dat die tuigen in feite bromfietsen zijn zodat de eigenaar met helm op de rijbaan hoort.

Niet voor de gemeente Wageningen. Dat is te gevaarlijk. Laat die hardrijders maar gewone fietsers terroriseren op het fietspad, is daar besloten.

Willem de Prater

Een toneelspel met jihadisten Zocht NTGent echt een Syriëstrijder voor een theaterstuk? Of was het allemaal een spijtig misverstand, een blunder bij de communicatie? Na alle commotie blijft deze vraag open. Er is geen twijfel, binnen NTGent waren mensen actief op zoek naar jihadisten voor de productie “Het Lam Gods”.

Een dag vol commotie Na een eerste oproep hadden zich geen geschikte kandidaten gemeld. Een echte jihadist doet aan zo’n decadent toneelspel niet mee. Dus hebben ze in de zoektocht een tandje bijgestoken via mails naar mensen met gepaste connecties. Een van die mails raakte tot bij de krant Het Laatste Nieuws, en zo ging de bal aan het rollen. Het artikel “Gents theater zoekt IS-strijders als acteurs” (HLN 14 maart) wekte onbegrip en boosheid. Behalve dan bij de artistieke ploeg van het NTGent, daar snapten ze eerst het probleem niet. ’s Ochtends op Radio één beweerde Steven Heene, artistiek coördinator, dat ze niet expliciet op zoek waren naar jihadisten. Het was een “open oproep”.

Het mochten Syriëstrijders zijn, maar net zo goed katholieken, als ze maar vechten voor hun geloof zoals destijds de kruisvaarders.

Ook in de namiddag werd een jihadist op het toneel nog niet uitgesloten.

Ondertussen groeide de verontwaardiging bij de publieke opinie. De politiek kon niet achterblijven. In het Vlaams Parlement werden dringende vragen aan de minister van Cultuur gesteld. NTGent krijgt jaarlijks twee miljoen zeshonderdduizend euro van de Vlaamse overheid. Het overgrote deel van de inkomsten bestaat uit subsidies. Een minister in verlegenheid brengen is dan echt geen goed idee. Dat begonnen sommigen binnen het gezelschap stilaan ook te begrijpen. Tegen de avond was

de toon heel anders. Neen, het was nooit de bedoeling een jihadist op de scene te zetten, zo dom zijn we niet…

Crisisvergadering van de raad van bestuur NTGent sukkelt al een tijd van de ene crisis in de andere. Het heeft intern zwaar gerommeld na het vertrek van artistiek leider Johan Simons en financieel directeur Kurt Melens. “Het Lam Gods” is het eerste grote project van de nieuwe artistieke leider, Milo Rau. Het moet een nieuw elan aan het theater geven en de dalende trend van de ticketverkoop stoppen. Ook de subsidiestroom staat onder druk. De Vlaamse subsidies blijven hoog, maar zijn toch lager dan wat het gezelschap had verwacht. De provinciale subsidies vallen binnenkort volledig weg. Een slecht imago bij een groot deel van de publieke opinie kan het stadstheater missen als kiespijn.

De raad van bestuur kwam dezelfde dag nog in spoedvergadering bijeen (op vraag van de vertegenwoordigers van N-VA). Na afloop stuurde NTG een persbericht uit met verontschuldigingen: “NTGent erkent door haar oproep met betrekking tot IS-strijders de indruk te hebben gewekt hen een forum te willen geven, erkent haar foute communicatie wat dat betreft en verontschuldigt zich daarvoor.”

Jihadisten gezocht Toch was het gezelschap wel degelijk op zoek naar jihadisten. Dat blijkt uit de mail die

ze naar onder meer Midden-Oostenexpert Pieter van Ostaeyen verstuurden. Daar staat letterlijk: “Naast een resem aan andere personages uit het drieluik De Aanbidding van het Lam Gods, zijn we op zoek naar de ‘ridders van Christus’, die op het linkerpaneel afgebeeld staan. Voor de hedendaagse theaterversie van deze kruisvaarders/fighters of believe zoeken we salafisten, jihadi’s die hun geloofsovertuigingen on stage willen uitbrengen. Gelovigen die vechten voor hun overtuigingen, voor god.

Die gevochten hebben voor IS, of strijdvaardig zijn op een andere manier.” Er werdt gevraagd aan de bestemmelingen om binnen hun netwerk mensen aan te spreken die in aanmerking kwamen. Het gezelschap was dus wel in alle ernst van plan om (ex-)strijders op te voeren (en hen daarvoor een vrijwilligersvergoeding

De PS schiet naar alle kanten De federale regering voert een beleid dat inzet op de vervlaamsing van België, zo stelt de PS. De overheidsinstellingen worden vervlaamst, het economisch beleid is enkel gericht op de Vlaamse wensen, en de sociale zekerheid staat onder Vlaamse curatele. Een weinig geloofwaardig verhaal.

Volgens de recentste peilingen is de PS in Wallonië opnieuw de sterkste partij. Elio Di Rupo en consorten hopen dat ze volgend jaar de schade zullen beperken en toch tot een regering, of zelfs meerdere, kunnen toetreden. Meteen hebben de Franstalige socialisten hun campagne voor 2019 op scherp gesteld.

En daarbij wordt gekozen voor de klassieke aanpak van de partij wanneer ze in de oppositie zit: volle kracht links met een wallingantische en anti-Vlaamse reflex.

Dat bleek duidelijk uit een soort van ‘politieke barometer’ die de PS recentelijk voorstelde. Het is een overzicht van een aantal politieke en sociaaleconomische analyses. De teneur?

De PS schiet naar alle kanten: de huidige federale regering in België is aan het vervlaamsen en het beleid leidt tot toenemende armoede.

De Vlamingen die de boel overnemen: het is een echo van ‘l’Etat belgo-flamand’, vroeger een CVP/CD&V-complot, nu een reeks van machinaties met de N-VA in de hoofdrol. Het klassieke verhaal is dat van de vervlaamsing van de overheidsinstellingen. De PS klaagt erover dat het allemaal Vlamingen zijn die de belangrijkste posten in de ambtenarij binnenrijven.

Voor links belangrijke departementen, zoals het beheer van de

gezondheidszorg (het RIZIV) zijn Vlaamse eilanden geworden, volgens de PS. Komt nog bij dat de besparingen in de gezondheidszorg vooral te nadele van de Franstaligen zouden zijn.

Klopt dat verhaal van een Vlaamse machtsgreep over de instellingen? Van geen kanten. De overheidsadministratie en de parastatalen op federaal niveau tellen aan de top 28 Vlamingen en 31 Franstaligen. De verhoudingen in het federaal ambtenarenapparaat zijn die van 83 Franstaligen voor 86 Nederlandstaligen. Dit gaat eerder richting overdreven taalevenwicht dan richting vervlaamsing. Daarnaast komt de PS met het bekende riedeltje dat bepaalde afdelingen van Defensie worden verplaatst van Wallonië naar Vlaanderen. De partij sleurt zelfs de vervanging van de F-16-gevechtsvliegtuigen erbij. De federale regering zou zich bij de keuze van de opvolgers laten leiden door het contract dat de meeste economische compensaties voor Vlaanderen zou opleveren.

Het is altijd grappig de PS bezig te horen over verarming, terwijl die partij na meer dan 25 jaar aan de macht in eigen gouw (Wallonië en Brussel) vooral de daling van de inkomens in de hand heeft gewerkt. De PS stelt in haar socio-economische barometer dat de indexsprong van 2014 een duurzame

te betalen). De verontwaardiging was dan ook volledig terecht. Ter info, een “katholiek” hebben ze al. Een uitgetreden priester heeft toegezegd om mee te werken. Voor zover bekend heeft nog geen enkele ex-moslim gereageerd.

Slechte publiciteit bestaat niet, zo wordt gezegd. De wereldvreemde theatermakers troosten zich met de gedachte dat de tickets voor hun voorstelling nu wel twee keer zo snel de deur zullen uitgaan. Dat het imago van hun theater bij veel mensen ontzettend is geschaad, laat hen koud. Zij vinden zichzelf maatschappelijk toch zo belangrijk en hoog verheven boven de domme lezers van o.a. Het Laatste Nieuws. De dag dat moslims actievoeren tegen een van hun voorstellingen (en die dag zal komen) zal hun droomwereld volledig instorten.

Mathildis

Li bia bouquet aantasting van koopkracht inhoudt en dus een verarming betekent. Het cijfer van 400 euro inkomensverlies per jaar per Belg komt bij de socialisten het vaakst terug.

Fake news, want de indexsprong is zeker voor de lage inkomens gecorrigeerd door een hervorming van de personenbelasting die nu op snelheid komt. Bovendien, het budget voor de welvaartvastheid van de uitkeringen onder de regeringMichel is voor 100 procent gebruikt, terwijl dat ten tijde van het premierschap van Di Rupo 60 procent was. De welvaartvastheid van de uitkeringen houdt in dat pensioenen, werkloosheids- en invaliditeitsuitkeringen niet enkel toenemen met de levensduurte maar ook worden aangepast aan de reële loonstijgingen bovenop de inflatie. De voorbije jaren heeft de regering-Michel 900 miljoen euro vrijgemaakt voor de verhoging van de laagste pensioenen.

De kritiek op een beleid dat tot verarming zou leiden is al even absurd als men de toename van de tewerkstelling van de voorbije jaren bekijkt. Er is sprake van 309.000 extra banen en dus extra koopkracht deze legislatuur. Het beschikbaar inkomen stijgt nu eenmaal als er meer mensen werken. Blijkbaar hebben ze daar bij de PS geen boodschap aan. Economische onwaarheden zullen en moeten verspreid worden. Ook al is het bloeden in de peilingen gestopt, de vrees voor een overvleugeling door de extreemlinkse PTB van Raoul Hedebouw blijft groot.

Picard

8

De wereld rond

22 maart 2018

Novichok-aanval isoleert de Britten De gasaanval op een voormalige dubbelspion in het Britse Salisbury past in de oude KGB-traditie. Niet alleen zorgt het incident voor (nog meer) onrust bij opposanten van president Poetin, het is een manier om de zwaktes van de internationale ‘tegenstanders’ aan het oppervlak te brengen. Die van de Britten op kop.

Spannend kon je de Russische presidentsverkiezing afgelopen weekend niet noemen. Vladimir Poetin kwam, zag en overwon. En wanneer hij - veni, vidi, vici - zijn nieuwe zesjarige ambtstermijn voltooid heeft in 2024, zal hij na Stalin de langst zetelende naoorlogse Russische leider zijn. Duiken we dieper in de Russische geschiedenis, dan heeft hij nog mooi volk voor te laten: Catharina de Grote was 34 jaar aan de macht, Peter de Grote zelfs 43 jaar. Maar goed, dat waren écht andere tijden. Zou het Kremlin al een bedanktelegram naar Downing Street hebben gestuurd? Zonder afbreuk te doen aan de populariteit die Poetin nog steeds geniet, fraude is er vooral om de overwinning grootser te maken. En de rel rond de ‘gifaanval’ is een leuke propagandastunt geworden voor tsaar Poetin. Niets beters om het ‘zij zijn tegen ons’-verhaal te voeden. Het woord ‘Russofobie’ viel meer dan eens de dagen voor de stembusslag.

Magna Charta Veel is niet nodig om het voorval in een symbolisch kleedje te stoppen. Een brutale aanval in Salisbury, een gehucht dat dankzij de aanwezigheid van een kathedraal destijds stadsrechten kreeg. Een barbaarse moordpoging in een stad die een goed bewaarde kopie van de Magna Charta in haar bezit heeft. Sommigen hadden het zelfs over het duistere Rusland versus het beschaafde Engeland. Maar laten we de dingen nuchter bekijken.

Alle onzin die ter zake verspreid is, kan niet verhullen dat door het gebruik van Novichok-gas de link met Rusland vrij snel gelegd kan worden. Een bewuste keuze van Moskou.

Want afgezien van het feit dat er zoiets bestaat als een erecode dat men ex-spionnen die ‘onderdak’ kregen bij de tegenstander met rust laat, is deze aanval een signaal naar andere Russen in Groot-Brittannië. Tegenstanders van de president,

wel te verstaan. Sommige incidenten worden meer besproken dan andere, maar inmiddels spreken we over een palmares van veertien Russen die de voorbije jaren op Britse bodem in verdachte omstandigheden om het leven kwamen. Dergelijke moorden passen in een Sovjet-traditie om tegenstanders desnoods ver van huis een kopje kleiner te maken. Ook Trotski moest er destijds in Mexico aan geloven. Hier is echter meer aan de hand, meent men in sommige diplomatieke kringen.

Dit is een optreden om een reactie teweeg te brengen. Om de tegenstander uit zijn tent te lokken. Maar vooral, om zicht te krijgen op zijn zwaktes.

Wankele solidariteit De onmiddellijke beslissing van premier May om 23 Russische diplomaten uit te wijzen, oogde indrukwekkend door het aantal, maar was ook niet meer dan dat. Er waren wat straffe verklaringen, maar verder niets. Dergelijke beslissingen hebben een zeker spektakelgehalte op het ogenblik dat ze genomen worden, waarna de kalmte snel terugkeert. Na enige tijd keren de diplomaten in de luwte die hen eigen is gewoon terug, en dat was het dan. Wat kon er anders nog gebeuren? Soms is het pijnlijk gelijk te krijgen. In een niet ver verleden waarschuwde Theresa May voor de gevolgen op veiligheidsvlak als Groot-Brittannië de EU zou verlaten. Ook buitenlandminister Johnson deed dat voor hij resoluut de Brexit-kaart trok. In het verleden stelden de Britten zich het scherpst op tegen het Rusland van Poetin, maar alleen staan ze machteloos.

Vrij snel deed May beroep op de solidariteit van de ‘bondgenoten’. Trump trad haar vrij snel bij. Ook ‘Europees president’ Tusk sprak snel zijn steun uit. Maar met de Franse president Macron leek het eerst niet te lukken. Even brak paniek uit in het ‘Foreign Office’, toen het ernaar uitzag dat Parijs de gemeen-

Buitenlands spervuur Dodenboek De beroemde Egyptische en Tibetaanse dodenboeken beschrijven wat er met de ziel gebeurt na de dood. “Blowing up Russia” is een dodenboek van een andere soort: bijna iedereen die eraan heeft meegewerkt, werd vermoord. Het boek gaat over de bomaanslagen op appartementsblokken in september 1999 in de Russische steden Buynaksk, Moskou en Volgodonsk. Daarbij vielen 293 doden en meer dan duizend gewonden. De aanslagen werden toegeschreven aan Tsjetsjeense terroristen. Maar kort daarop kon de politie in de stad Ryazan een bom in de kelder van een flatgebouw onschadelijk maken. De daders werden gearresteerd, maar moesten ijlings vrijgelaten worden, want agenten van de FSB. De zaak werd in de doofpot gestopt. De bomaanslagen waren de aanleiding voor de Tweede Tsjetsjeense Oorlog, waarmee Poetin, toen “maar” premier en hoofd van de FSB, zijn politieke carrière lanceerde. De rol van de FSB bij die aanslagen werd onthuld door de voormalige FSB-agent Litvinenko. Hij werd in Londen vergiftigd met polonium. In Rusland werden alle exemplaren van “Blowing up Russia” in beslag genomen. De oligarch Berezovsky had de publicatie van het boek mee gefinancierd.

Hij werd in 2013 in Ascot “gezelfmoord” door ophanging, al kon dat nooit zwart op wit bewezen worden. Zijn vriend Glushkov, een voormalige directeur van Aeroflot, die asiel had gekregen in Groot-Brittannië, werd onlangs in Londen vermoord, juist op dezelfde manier, ophanging gecamoufleerd als zelfmoord. Hij had niets met het dodenboek te maken, maar hij had altijd ontkend dat Berezovsky zelfmoord had gepleegd. Van de auteurs van “Blowing up Russia” is alleen de Joodse dissident Yuri Felshtinsky nog in leven. Hij woont in de VS.

Commissieleden vermoord De Doema weigerde een onderzoek naar de rol van de FSB bij de bomaanslagen. Een onofficiële onderzoekscommissie naar de bomaanslagen werd door de overheid deskundig gesaboteerd. De twee belangrijkste leden ervan, de liberale parlementsleden Yushenkov en Shchekochikhin werden kort daarna vermoord. Yushenkov, tevens mensenrechtenactivist, werd doodgeschoten toen hij juist zijn partij had laten registreren voor de verkiezingen van 2003. Shchekochikhin stierf in een door de FSB gecontroleerd ziekenhuis, officieel na een “allergische reactie”, maar alle symptomen

Diplomatieke valies schappelijke verklaring niet zou tekenen. Uiteindelijk kwam dat goed. Ook Duitsland volgde, maar afgelopen maandag kwam dan toch weer een nuancerend geluid uit Berlijn. Rusland blijft een “belangrijke partner” en “de dialoog moet worden voortgezet”. En passant werd eventjes meegegeven dat dit voorval een “bilateraal” probleem tussen twee landen was.

Brexit-revanchisme De EU heeft vandaag twee soorten sancties tegen Rusland lopen. Een pakket omwille van de annexatie van de Krim en een ander dat er kwam als reactie op de agitatie in OostOekraïne. Dat die sancties onverminderd werden hernieuwd, kan niet verhullen dat een aantal lidstaten - waaronder Italië, Hongarije en Griekenland - verschillende keren de efficiëntie van de aanpak in vraag hebben gesteld. Zelfs in Oost-Europa, waar men een meer acute perceptie heeft van de Russische bedreiging, plaatst men vraagtekens bij de haalbaarheid van deze maatregelen. In die context is het weinig waarschijnlijk dat de harde Britse woorden ook in daden zullen worden omgezet. Zelfs in de veronderstelling dat de relaties met EuroBrussel nog opperbest zouden zijn.

In sommige reacties uit Polen en de Baltische staten school iets van ‘hadden we het niet gezegd’. De Britse poort is destijds ruim opengesteld voor Russische oligarchen allerhande.

Centraal Londen zou meer dan vierhonderd Russische miljonairs huisvesten. Het zijn lui die zonder meer de kassa doen rinkelen, maar tegelijkertijd een resem andere problemen dreigen te importeren. Even leek het of het Salisbury-voorval de Brexit naar het achterplan zou doen verdwijnen, alleen was dat slechts schijn.

“De Brexit-factor kan in deze niet ontkend worden”, benadrukte de Wall Street Journal begin deze week. Zelfs met een VK als volwaardig lid van de EU zou een harde stelling tegen Moskou niet evident zijn. De Brexit-context en het revanchisme dat die aanwakkert, zorgt ervoor dat Londen in deze erg geïsoleerd staat. Het wat aandoenlijke optreden van May ten spijt.

Michaël Vandamme

Waarom Poetin de verkiezingen niet kon verliezen

wezen op vergiftiging met thallium of polonium. De advocaat van de commissie kreeg vier jaar cel wegens het “verraden van staatsgeheimen” en hij werd opgesloten bij gedetineerden die tuberculose hadden. Verder feliciteren we president Poetin met zijn schitterende verkiezingsoverwinning. Andere leiders moeten de oppositie verslaan in kiescampagnes en debatten, maar Poetin deed het zonder al die democratische flauwekul. Gewoon door critici en tegenstanders te vermoorden, op te sluiten en te muilkorven.

“Eer” en zwavelzuur Onlangs redde een vrome Pakistaan zijn “eer” door zijn achtendertigjarige echtgenote met een bijl dood te slaan omdat hij dacht – alleen maar dacht – dat ze een buitenechtelijke relatie had. Die vrouw was moeder van acht kinderen; daarover had hij niet nagedacht.

Wereldwijd wordt 91 procent van de eremoorden door moslims gepleegd. In dat cijfer zijn niet eens de duizenden vrouwen meegeteld die niet werden vermoord maar “slechts” verminkt of blind gemaakt met zwavelzuur. In Pakistan alleen al zo’n 400 tot 750 per jaar.

Ook in Iran, Bangladesh, Gaza en Afghanistan komen zuuraanvallen vaak voor. De honderden miljoenen slachtoffers van vrouwenbesnijdenis, ook ter bescherming van de “eer”, zitten evenmin in die 91 procent. Uit de wetgeving in verschillende moslimlanden blijkt hoe diep geworteld de aanvaarding van eremoorden wel is. De Palestijnse Autoriteit schenkt daders van eremoorden meestal gratie, of ze krijgen alleen straffen met uitstel. In Syrië, zogezegd een seculier land, kunnen de daders krachtens een nieuwe, “strengere” wet al na twee jaar vrijkomen. Zelfs àls er in sommige moslimlanden strengere straffen voorzien zijn, worden die bijna nooit toegepast. De meeste eremoorden worden geseponeerd, of geklasseerd als zelfmoorden.

Terreurstaat Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Entiteit, bracht hulde aan Dalal Mughrabi, de vrouw die in 1978 samen met elf andere terroristen een Israëlische autobus kaapte. Het was één van de bloedigste terreurdaden tegen burgers in de Israëlische geschiedenis. De terroristen reden urenlang langs de kustweg met hun gijzelaars, terwijl ze op auto’s schoten en handgranaten gooiden. Ze onderschepten zelfs een andere autobus en dwongen de passagiers

in hun gekaapte bus te stappen. Toen ze eindelijk onderschept werden, bliezen ze de bus op, met zichzelf en alle inzittenden. Twaalf kinderen, waaronder een baby en enkele kleuters, en vijfentwintig volwassenen werden vermoord.

De Israëlische politie was toen nog niet zo goed getraind in antiterreuracties als nu. Naar aanleiding van de veertigste verjaardag van de “Coastal Road Massacre” stond op de officiële webstek van Abbas’ terreurorganisatie Fatah te lezen dat de commando’s de gekaapte bus “… veranderd hadden in de tijdelijke hoofdstad van de staat Palestina. Zij hesen de wit-groenrood-zwarte [Palestijnse] vlag vooraan op de bus en zongen, schreeuwden en dansten als scholieren op een uitstapje. […] Voor de eerste keer in de geschiedenis van revoluties was een bus vier uur lang veranderd in een volledig onafhankelijke republiek. De president van die eerste republiek was Dalal Mughrabi.”

Er zijn stadspleinen, vrouwencomités en zomerkampen naar Dalal Mughrabi genoemd.

Ook een “vrouwencentrum” van de VN-organisatie Vrouwen-Palestina, gefinancierd door Noorwegen, draagt haar naam. Eén van de terroristen die het overleefde, kwam later vrij bij een gevangenenruil en werd benoemd tot adviseur van president Abbas.

Democratische fraude In het 18th Congressional District in Pennsylvania werd een tussentijdse verkiezing

gehouden. Niet belangrijk, want de winnaar zal slechts kunnen zetelen tot de volgende verkiezingen in november. Wèl van essentieel en van nationaal belang, is de ontdekking dat alleen al in dat éne district meer dan honderdduizend illegalen als kiezers werden geregistreerd. Die praktijk begon al onder Obama en werd door hem discreet aangemoedigd.

Alle voorgestelde maatregelen om de identiteit van kiezers te controleren, werd als “discriminerend” afgewezen. Natuurlijk leidde dat tot massale fraude. Als er geen methode wordt gevonden om daar een einde aan te maken, zal dat rampzalige gevolgen hebben bij toekomstige verkiezingen. Maar eenvoudig zal dat niet zijn, want vele plaatselijke besturen die in handen zijn van de Democraten, en zeker de “sanctuary cities”, zullen alle controles blijven weigeren of saboteren. Voor hen zijn illegalen voortreffelijke electorale stoottroepen in hun strijd tegen de blanke Amerikanen.

Italiaanse ouverture Het is een pril begin, en toch al meer dan slechts ijle palavers. De Lega en de Vijfsterrenpartij hebben een akkoord bereikt: de ene partij zal de voorzitter van de Senaat leveren, de andere die van de Kamer.

Daarmee hebben ze nog geen coalitie, maar het is toch al iets. Als Berlusconi nu nog mee op de wagen springt, kan een rechtse regering gevormd worden.

PAUS FRANCISCUS EN DE FRANSEN Vijf jaar na zijn verkiezing tot paus blijft Franciscus populair bij de Fransen. 78 procent vindt hem een goede kerkvader. Maar zijn populariteit taant, zeker bij de praktiserende katholieken. Die groep, waaronder veel conservatieve christenen, vindt Franciscus te links, te veel proimmigratie, en al te vaak pro-islam.

In Frankrijk is de scheiding tussen kerk en staat dan wel absoluut, op bepaalde momenten gaat men er wat minder gecrispeerd om met het christelijk geloof. Om een voorbeeld te geven: over de katholieke Wereldjongerendagen wordt in de Franse media objectief gecommuniceerd. De aandacht voor wat in de katholieke wereld leeft, blijft in deze lekenstaat groot. Zo bracht de krant Le Figaro vorige week de resultaten naar buiten van een uitgebreid onderzoek bij de Fransen over de populariteit van paus Franciscus vijf jaar na zijn verkiezing.

De resultaten zijn duidelijk: de kerkvader blijft populair, ook in het geseculariseerde Frankrijk. 78 procent van de Fransen heeft een positief beeld van dit pontificaat. Bij de katholieke kerkgangers is dat zelfs 86 procent. Toch is de populariteit van paus Franciscus aan het tanen. De positieve score bij de Franse bevolking ligt 9 procentpunt lager dan in een vorige enquête in 2015. Bij de praktiserende katholieken is er sprake van een daling met 12 punten. Bij de sympathisanten van de partij Les Républicains (de meest populaire politieke formatie bij katholieken) is er zelfs sprake van een afname van de populariteit met 17 procentpunt.

Op de vraag wie de meest geliefde paus van de voorbije zestig jaar is, antwoordt slechts 23 procent Franciscus. JohannesPaulus II (1978-2005) staat op één met 48 procent. Johannes

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE XXIII (1958-1963, de initiator van het Tweede Vaticaans Concilie) haalt 9 procent, Benedictus XVI (2005-2013) amper 3 procent, net als de lachende paus Johannes-Paulus I (1978).

De migratiecrisis als keerpunt Is hier iets aan het veranderen? De onderzoekers wijzen op de nog altijd grote populariteit van de kerkvorst in tijden dat de Katholieke Kerk het niet gemakkelijk heeft.

De pedofilieschandalen zinderen na, en de conservatieve christelijke moraal blijft moeilijk liggen. Philippe Portier, één van de onderzoekers, waarschuwt: “Er is toch sprake van een significante daling van de populariteit van de paus in bepaalde overtuigd katholieke kringen. Het gaat dan om het oudere en rurale publiek en de mensen die zich zien als verdedigers van de traditionele katholieke leer. (…) De openingen die Franciscus gemaakt heeft richting homoseksualiteit en het huwelijk van priesters liggen gevoelig.” Maar vooral enkele recente gebeurtenissen hebben de populariteit van de paus doen dalen. De migratiecrisis van 2015 had in Frankrijk een minder grote impact dan in Duitsland, maar de bijna constante verwijzingen van Franciscus naar de nood op opvang van vluchtelingen en zijn positieve uitspraken over de islam in tijden van terroristische aanslagen zijn bij de klassieke Franse katholieken slecht gevallen.

De houding van de paus ten opzichte van het conflict in Syrië heeft de zaken niet verbeterd. De Franse katholieken hebben zich doorheen de eeuwen vaak opgeworpen als verdedigers van de christelijke minderheden in het Midden-Oosten. Daarover spreekt de Argentijn Franciscus amper.

Die uiteenlopende prioriteiten blijken ook uit de enquête. De praktiserende katholieken en de katholieke Fransen die zeg-

GRENZEN BLIJVEN OPEN Een nieuwe horde is genomen in de Brexit-onderhandelingen. Prime Minister Theresa May en haar onderhandelaars geven toe aan heel wat wensen van Brussel. De Britten stemmen in met vrij verkeer van personen, ook na 2019. De grenzen gaan allesbehalve op slot. Intussen blijft Noord-Ierland het grote struikelblok.

Groot-Brittannië is sinds een tweetal weken verwikkeld in een diplomatiek conflict. We hebben het dan over de moordpoging op een voormalige Russische spion en zijn dochter op Brits grondgebied. Voor de laatste ontwikkelingen in deze verontrustende zaak verwijzen we graag naar ‘De Diplomatieke Valies’, op bladzijde 8. Er viel recent nog ander interessant nieuws te rapen. Zo werd maandag bekendgemaakt dat de gesprekken tussen het Verenigd Koninkrijk en de onderhandelaars van de Europese Unie vruchten beginnen af te werpen. Michel Barnier, de Franse onderhandelaar namens de Europese Commissie, spreekt van een ‘beslissende stap’.

Groen licht Om de geboekte vooruitgang dik in de verf te zetten, werd tijdens de persconferentie die Barnier hield, op een groot scherm een overzicht van de teksten geprojecteerd die de basis van het terugtrekkingsakkoord vormen. Het overgrote deel van de documenten is groen gekleurd, wat erop wijst dat beide partijen hierover een overeenstemming bereikten. Zo is het sedert maandag overduidelijk dat na de officiële Brexit, op 29 maart 2019, een overgangsperiode zal ingaan. Die periode zal duren tot het einde van het jaar 2020. Aanvankelijk stelde de Britse regering dat het een overgangsperiode zou kunnen tolereren, tot op het moment dat er een sluitend akkoord is over handel in goederen

en diensten. Dit zal veel tijd vergen. Aan de ene kant willen de Britten geen lidmaatschap van de Europese Vrijhandelsassociatie. Hiertoe behoren vandaag landen van buiten de EU, zoals Zwitserland, IJsland, Noorwegen en Liechtenstein. De Britse regering wil evenmin een type handelsakkoord zoals er al gesloten zijn met landen als Turkije en Canada. Theresa May en haar ministers eisen van de EU een specifiek akkoord, waarvan nog geen prototype bestaat. De onderhandelaars van de Europese Unie zijn beducht voor een akkoord waarbij de Britten enkel de lusten van de EU nemen (toegang tot de Europese binnenmarkt voor Britse goederen aan de huidige voorwaarden) zonder de lasten. Een voorbeeld van dit laatste is een scenario waarbij de Britten toegang willen tot de Europese financiële markten zonder de bijhorende Europese wetgeving te moeten volgen.

Geen visa Het ziet ernaar uit dat Londen op de buik gaat voor Brussel.

Steeds meer dringt het tot de leden van de Conservatieve Partij door dat na maart 2019 enkel sprake zal zijn van een officiële Brexit. In de realiteit zal er weinig veranderen. De transitieperiode betekent namelijk dat de Britten alle bestaande Europese wetgeving blijven volgen. Het is een illusie te denken dat GrootBrittannië vanaf april volgend jaar, bijvoorbeeld, zijn grens kan afsluiten en het vrije verkeer van personen – wat onderdeel is van de Europese interne markt – kan stoppen. Wel integendeel!

Gedurende anderhalf jaar van ‘transitie’, zal het land gebonden blijven aan de bestaande supranationale wetgeving. Ten vroegste vijf jaar na het beëindigen van de overgangsperiode, zal Groot-Brittannië zeggenschap krijgen over verblijfsvergunningen van EU-burgers en aanverwante zaken. Simpel gesteld:

Elite De privéscholen in Duitsland hebben de faam beter, gelief-

Minder roepingen?

Heeft de dalende populariteit van Franciscus een effect op het aantal roepingen? Ten tijde van Benedictus gingen gemiddeld 130 Fransen per jaar het seminarie binnen. Onder Franciscus is dat gedaald naar 100 per jaar. De oorzaak zoeken bij een verdere secularisering klopt waarschijnlijk niet. De sterke neerwaartse trend in de roepingen dateert van de jaren zeventig en tachtig.

Een andere vraag is: keren veel katholieke Fransen zich nu naar de traditionalistische volgelingen van Mgr. Marcel Lefebvre (1905-1991). Dat is niet zeker. De strijd tussen traditionalisten en andere katholieken is in Frankrijk veel minder een heikel thema. Trouwens, conservatieve katholieken in Frankrijk vinden intellectueel onderdak bij organisaties als ‘Sens Commun’, die het verzet leidde tegen het homohuwelijk. Het traditionalistisch katholicisme is zelfs geen politiek-electoraal thema meer.

Onder Jean-Marie Le Pen kozen rechtse katholieken overtuigd voor het Front National. In Marine Le Pen en haar standpunten – vooral rond ethische dossiers als abortus en homohuwelijk – kunnen ze zich niet meer herkennen.

Salan

ENGELAND migranten uit Polen, Roemenië en Griekenland zullen minstens tot 2025 zonder probleem het Kanaal kunnen oversteken.

Toch kan het Britse regeringslid David Davis, officieel de ‘Secretary of State for Exiting the European Union’, een trofee meebrengen naar Londen. Vanaf april 2019 reeds zal Groot-Brittannië eigen handelsakkoorden mogen onderhandelen, met landen overal ter wereld. Dit kan de Britten een voordeel opleveren, omdat ze niet langer de goedkeuring van Brussel moeten vragen. Momenteel onderhandelt de EU alle vrijhandelsverdragen met derde landen als één gezamenlijk blok.

Noord-Ierland Het grootste probleem blijft de grens tussen Noord-Ierland en de Ierse Republiek. De Britse regering wil geen grenspost op het Ierse eiland zien verschijnen. Toch is dat het logische gevolg van een Brexit. De buitengrens van de EU zal pal doorheen het Ierse groene hart lopen. Toch is het eerdere voorstel van de EU, om Noord-Ierland in de Europese binnenmarkt te houden, evenmin haalbaar.

Een ‘exit’ uit de EU betekent, aldus premier May, een vertrek uit de interne markt. De protestantse unionisten van de DUP, die gedoogsteun leveren aan May in Westminster, wensen trouwens niet dat Noord-Ierland, door de EU, in de armen van de Ierse katholieken wordt gedreven. De DUP wil tezelfdertijd geen ‘harde grens’ tussen de twee Ierse delen zien verschijnen. Het is voor iedereen onderhand duidelijk dat van alle kanten en door alle partijen dingen geëist en voorgesteld worden die onmogelijk te verzoenen zijn. Waar gehakt wordt, vallen spaanders.

En scheiden doet lijden.

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

der en meer elitair te zijn dan de staatsscholen. De tegenstanders beweren dat de Privatschulen de gemeenschap in twee klieven: de bovenlaag en de onderlaag. De sociaaldemocratische minister-president Manuela Schwesig stuurde haar zoon naar een privégymnasium en kreeg gans links Duitsland over zich heen. Schande. Verraad.

Dezelfde hetze breekt los telkens een nieuwe betaalschool zich opsmukt met het woord “Internationaal” in de naam. Wat zijn de feiten? Die Zeit bekeek de studie “Privatschulen in Deutschland - Trends und Leistungsvergleiche”, geschreven voor de Friedrich-Ebert-Stiftung die dicht staat bij de SPD, de socialisten. Hoofdbesluit is: of je nu kijkt naar de grootte van de klassen, naar de ouderdom van de leraren, naar de tevredenheid van de leerlingen, het onderscheid tussen de privéscholen en hun overheidsconcurrenten is petieterig of onbestaande.

Wel bestaat een onderscheid tussen de prestaties van de leerlingen van de Privatschulen vergeleken met die van de Staatsschulen: de privé geschoolde scholieren rekenen beter, lezen vloeiender en schrijven minder fouten. Voor Duits en Engels liggen zij tot een half jaar voor op de leerlingen van het staatsonderwijs. Als de familiale achtergrond van de kinderen in het privéonderwijs bij die resultaten wordt betrokken dan smelt hun voorsprong weg.

Op individuele basis, niet als groep, steken sommige staatsscholen er dan zelfs bovenuit. Vooral als de gymnasia van de overheid onder de loep worden genomen. De privé geschoolde scholieren onderscheiden zich wel: zij zijn vaker vrouwelijk, stammen uit welvarende gezinnen en hebben zelden een migratieachtergrond. Bij de openbare basisscholen heeft 38 procent van de scholieren een allochtone thuissituatie, bij de private

FRANKRIJK

gen geen kerkgangers te zijn, hebben als prioriteit voor de kerk ‘het steunen van vervolgde christenen’ (respectievelijk 54 en 31 procent) en het ‘verdedigen van de christelijke waarden van Europa’ (respectievelijk 41 en 54 procent).

Op die domeinen schiet Franciscus tekort, in hun ogen. Ander gevoelig thema is de sociale leer van de kerk die de Franse rechterzijde nooit echt heeft aanvaard. Te links, te veel aansluitend bij het socialisme. Voor de kiezers van Les Républicains, waar het grootste katholieke reservoir zit, is de aanval van de paus op het economisch liberalisme gedateerd.

RIGHT OR WRONG

DUITSE PRIVÉSCHOLEN LOKKEN LEERLINGEN In Duitsland zijn privéscholen een belangrijk gegeven.

Dat staat ook hier te gebeuren voor de volgende generatie. N-VA is een dammetje tegen het verder verloederen van het onderwijs in Vlaanderen. Heel wat ouders zijn het gehos met hun oogappels spuugzat. De vrije schoolkeuze is door links vernietigd ten voordele van een gedwongen mars naar het eenheidsdenken en eenheidsleven.

Elke school moet de rechtse en kapitalistische ouders vervangen. Elke school moet alle kleuren van de regenboog en alle schakeringen van religie bundelen tot een Aards Paradijs. Het katholiek onderwijs in Vlaanderen deed opgetogen mee aan die Gutmenscherei, die gans Europa kleurt. Gevolg: in Duitsland ontvluchten ouders met een dikke portemonnee de staatsscholen en zij zoeken privéonderwijs voor hun kroost. Vlamingen letten wat meer op hun geld, maar die ontwikkeling is in eigen land onafwendbaar. Een aanzetje is het succes van de Steinerscholen in Vlaanderen waar je schools kan rijpen tussen je witte medeburgertjes.

Sla de advertentiebladzijden van de betere Duitse kranten open en je vindt reclame voor “Privatschulen & Internate”. Ongeveer 750.000 Duitse kinderen, 17 procent meer dan in 2006, stappen naar privéscholen voor hun algemene opvoeding. 10,8 procent van de Duitse ASO-scholen zijn privé-instellingen, hun aantal bedraagt 3.628 stuks. En 24,9 procent van de beroepsscholen zijn privé, in totaal 2186 stuks. Vooral “bildungsorientierte” ouders met een volle agenda willen dat hun kinderen de ganse dag zinvol worden beziggehouden.

9

Het nabije buitenland

22 maart 2018

DUITSLAND

basisscholen is dat 28 procent. Een besluit kan zijn: privéscholen geven geen beter onderricht, maar zij krijgen wel betere leerlingen binnen. En uit die betere werving halen zij minder scolair profijt dan men zou mogen of kunnen denken, zeggen commentatoren die de geciteerde studie lazen. Bij de wedstrijden tussen scholieren putten de Privatschulen hun kansen niet uit: bij de Mathematik-Olympiade kwamen 77 overwinnaars van de laatste vijf jaar uit staatsscholen en slechts 3 uit privéscholen.

Klaus Klemm, onderwijsonderzoeker, betrokken bij de studie, ziet het zo: “Als hoge prestaties het hoofddoel zijn van de ouders bij de schoolkeuze, dan kunnen zij zich het schoolgeld voor een privéschool besparen. Niet de schoolvorm beslist over de bekwaamheid, de cijfers en de diploma’s, maar de concrete school en de leraar die vooraan staat.”

Laboratoria De verschillen tussen privé- en staatsscholen zwakken af in West-Duitsland, wat niet het geval is in voormalig Oost-Duitsland, want daar is hun voorsprong opvallend. De privéscholen hebben in het verleden vaak gewerkt als laboratoria voor de staatsscholen. Hoogbegaafd zijn was jarenlang verdacht, iets wat fout was. “Hochbegabung” werd wel ernstig genomen in de privéscholen en daar niet ingeschat als een luxeprobleem van een geprivilegieerde oudergroep.

De staatsscholen doen vandaag ook het nodige voor de “Schnelldenker”. Hellmut Becker, de invloedrijkste scholenvorser van na 1945, ziet daarin de grote verdienste van de privéscholen. Het zijn experimenteerplekken voor beter onderwijs.

Kurt Ruegen

10

Beeldspraak

22 maart 2018

MEDIALAND

FILM Waar meerderman komt moet minderman wijken

Ngo’s vrezen Deense tv-serie ‘Liberty’ De laatste tien jaar hebben Scandinavische series van het genre ‘Nordic noir’ redelijk wat opgang gemaakt. Voorbeelden van het genre zijn het Deense ‘The Killing’ en ‘The Bridge’, en het IJslandse ‘Trapped’. Die series draaiden steevast rond een gruwelijke misdaad, waarbij het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van de politie, en gefilmd in grauwe landschappen en met een donkere stemming. Maar de Deense tvserie ‘Liberty’ die op zondagavonden op de Deense openbare omroep DR te zien is, is van een ander kaliber, al speelt Sofie Gråbøl, de ster uit de serie ‘The Killing’, één van de hoofdrollen.

‘Liberty’ speelt zich namelijk helemaal niet in Scandinavië af, wel in het Tanzania van de jaren tachtig. De serie vertelt het verhaal van een paar Scandinavische families die in Tanzania neergestreken zijn om aan ontwikkelingshulp te doen.

Daarbij blijkt de ene familie hopeloos idealistisch en naïef te zijn, waardoor ze keer op keer om de tuin geleid wordt door ofwel de lokale bevolking die ze trachten vooruit te helpen, ofwel door de corrupte politie en overheid, ofwel door andere “ontwikkelingshelpers”. De tweede familie behoort tot die laatste categorie: plantrekkers, die aan de hand van de ontwikkelingshulp vanuit het Westen een slagje proberen te slaan om geld te verdienen.

Tussendoor worden de “mores” van de ontwikkelingshelpers geschetst: veel gin en tonic, overspel onder mekaar, overspel met huispersoneel (m/v), willekeurig geweld tegenover huisen ander personeel, enzovoort. Maar ook de Afrikaanse corruptie en de manieren waarop Afrikanen (m/v) proberen een blanke aan de haak te slaan om er hun voordeel mee te doen, komen uitvoerig aan bod.

De serie is gebaseerd op een tien jaar oude roman van de Deense schrijver Jakob Ejersbo. Dat de serie net nu op het scherm komt, midden alle Oxfam-perikelen, is puur toeval, maar bewijst dat het verhaal actueler is dan ooit. Het is begrijpelijk dat nogal wat ngo’s in Denemarken met een bang hartje uitkeken naar de serie. En terecht.

Vraag is of we die serie ooit bij ons op het scherm te zien zullen krijgen, bijvoorbeeld op Canvas. Of als bijlage krijgen bij De Morgen. Wie ooit de kans krijgt de serie te zien, het is absoluut een aanrader.

‘Alt-Right’ geduid Ze hebben het er knap lastig mee, de traditionele media, dat een deel van de jeugd van tegenwoordig aangesproken wordt door het conservatieve gedachtegoed, en zelfs de aanpak en de stijl van Theo Francken weet te pruimen.

Waarom kunnen die jongeren niet gewoon hartstikke bezorgd zijn over het milieu, en verder op politiek vlak wat flirten met één of andere communistische massamoordenaar, zoals wij dat deden in onze jonge tijd, hoor je hen net niet denken, wanneer je het zoveelste duidings- of achtergrondartikel bij de ‘AltRight’-beweging leest.

Zo was het dit weekend weer eens prijs bij De Standaard. Daar waren ze duidelijk nog steeds van hun melk na een geslaagd congres van de Vlaams Belang Jongeren van vorig weekend.

Stel je voor, er was zelfs een Canadese YouTube’ster aanwezig, Laura Southern, die razend populair is en waarmee iedereen op de foto wou. Op zich al zeer verdacht, uiteraard. (Zelf zouden ze zich een paar jaar geleden nog als gekke bakvissen dubbel geplooid hebben voor een selfie met Barack Obama.)

Opmerkelijk: het grootste verwijt aan het adres van het grut jongeren dat weigert mee te springen met Kristof Calvo en consorten was vooral van vestimentaire aard. Dat ze er deftig voorkwamen dus, in plaats van in gescheurde jeans rond te lopen met een slobbertui of een T-shirtje met de kop van Ché erop.

Ziedaar de intellectuele bloedarmoede van links als het erop aankomt ideologische argumenten aan te dragen tegen de ‘AltRight’-beweging.

Ook bij The Guardian verdienen

Der Hauptmann

CD-verkoop keldert vrouwen minder The Guardian is zowat de meest hippe Britse krant die gedrukt wordt, en een uitgesproken voorbeeld voor elke zich kwaliteitskrant noemende producent van gedrukt papier in de Lage Landen. Er kan in de wereld niets gebeuren of u kan er in The Guardian een belerend en kijvend artikeltje over lezen.

Wat blijkt echter? Nu de Britse overheid bedrijven verplicht het verschil in loon tussen mannen en vrouwen openbaar te maken, kwam aan het licht dat zelfs bij de meest vooruitstrevende krant van Groot-Brittannië vrouwen meer dan tien procent minder verdienen dan mannen. Daarmee doen ze het beter dan de meeste andere Britse mediabedrijven, maar toch net iets slechter dan de BBC, en uiteraard een pak slechter dan wat ze in andere omstandigheden van andere bedrijven zouden eisen.

De grootverdieners bij The Guardian bleken in meerderheid mannen te zijn (65 procent), terwijl vrouwen oververtegenwoordigd zijn in de functies met lage lonen (57 procent). In de redactionele functies verdienen vrouwen gemiddeld 7,4 procent minder dan mannen voor hetzelfde werk, terwijl het verschil maar liefst 17,2 procent bedraagt in de niet-redactionele functies. En intussen anderen maar de les lezen over ongelijkheid tussen mannen en vrouwen.

Le Média: linkse tv met een rechts management Luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden.

De extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon van ‘La France insoumise’ zal de eerste politicus niet zijn die zich schuldig maakt aan die praktijk. In de nasleep van de verkiezingscampagne van verleden jaar richtten enkele vertrouwelingen van Mélenchon een tv-zender op internet op. Bedoeling was een linkse stem in het medialandschap te brengen waarop ‘La France insoumise’ haar boodschap ongefilterd kwijt zou kunnen. Probleem is dat het de laatste weken wel bijzonder hard rommelt bij Le Média.

Zo verliet presentatrice Aude Rossigneux Le Média met slaande deuren. Blijkt dat ze eerst dacht dat ze ontslagen was, maar bij nader inzien beweert de directie van Le Média dat haar tijdelijk contract gewoon niet verlengd werd. Tijdelijke contracten om zich te kunnen ontdoen van lastige werknemers zonder ze formeel te hoeven ontslaan? Was dat in een privébedrijf gebeurd, ze zouden bij Le Média geen klein beetje stormlopen tegen zoveel kapitalistische uitbuiting van de arme werkmens.

Maar het ontslag, pardon, de niet-verlenging van het contract van Aude Rossigneux blijkt niet het enige probleem bij Le Média te zijn. Schijnzelfstandigen blijken er schering en inslag te zijn, nogal wat werknemers worden onderbetaald, en het management blijkt er een brutale stijl op na te houden. Gevolg is dat een deel van het personeel op het tandvlees zit, maar toch blijft volhouden uit ideologische overtuiging. Voor de goede zaak, weet u wel…

EU-expertengroep: ondersteun “kwaliteitsmedia” Verleden week hadden we het over de perikelen die ‘EU vs Disinfo’ in Nederland ondervindt, maar nu blijkt de ‘High Level Group on Fake News’, een in januari opgerichte expertengroep van de EU, voorgesteld te hebben zogenaamde “kwaliteitsmedia” actief te laten ondersteunen door de overheden. Ook zouden sociale netwerken zoals Facebook en Twitter met die “kwaliteitsmedia” nauwer moeten samenwerken, zodat hun artikels in die netwerken prominenter aanwezig zouden kunnen. Als men er niet in slaagt kritische stemmen in het medialandschap het zwijgen op te leggen, door hen als verspreiders van nepnieuws af te doen, lijkt de strategie nu te zijn die kritische stemmen te verdrinken in een vloedgolf van artikels van de bevriende media. Madeleine de Cock Buning, voorzitster van de groep, die we verleden week citeerden toen ze waarschuwde dat overheden beter geen zwarte lijsten van verspreiders van nepnieuws aanleggen, verdedigt de maatregel. Volgens haar zou het niet de bedoeling zijn een soort Ministerie van de Waarheid op te richten dat bepaalt welk nieuws wel en welk nieuws niet in de sociale media verspreid mag worden. We zijn benieuwd welke conclusies Eurocommissaris Marija Gabriel uit het rapport van de expertengroep zal trekken, en welke maatregelen in de strijd tegen nepnieuws ze eind april zal aankondigen.

“Der Hauptmann” (The Captain) is een film over macht.

Een film over aanzien, status en verbeeldingskracht. Een historische film die zich afspeelt in Duitsland, in de laatste twee weken van de Tweede Wereldoorlog. Het zijn donkere tijden. Men is de hoop verloren. Overal in het land nemen het willekeurige moorden, het geweld en de criminaliteit toe.

Jonge soldaten deserteren uit angst het einde van de oorlog niet te zullen overleven.

“Der Hauptmann” werd geschreven en geregisseerd door de Duitser Robert Schwentke, die eerder de film “Red” (2010) met Bruce Willis en Morgan Freeman regisseerde.

Een 21-jarige, uitgehongerde deserteur stuit op een verlaten auto, in een poging te ontkomen aan de kogels van schietgrage soldaten en boeren die hun gewassen beschermen tegen diefstal. In de auto vindt hij, naast een mand welkome appels, een volledig kapiteinsuniform. Hij trekt het aan, en ondervindt al gauw dat met het uniform ook bijbehorend aanzien en status komt. Eerst gebruikt hij zijn nieuwe machtspositie voor onschuldige dingen; het verkrijgen van eten, woonst en de hulp van een andere soldaat.

Maar naarmate de tijd verstrijkt en hij meer en meer in zijn uniform groeit, groeit ook zijn machtsgevoel en draaft hij wel erg ver door in zijn zichzelf opgelegde nieuwe positie als directe informant van de ‘Führer’, Hitler. Zijn transformatie van wanhopige, bebloede en bange deserteur tot genadeloze nazi-officier geeft een ongenadig beeld van de psychologie achter het geweld tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Dat een uniform met wat aanzien zoveel mensen kan doen overgaan tot onmenselijk geweld is de duistere en oncomfortabele realiteit waarop “Der Hauptmann” de aandacht vestigt. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de jonge korporaal Willi Herold.

Wat de film goed maakt, is de manier waarop we getuige zijn van de sociale manipulatie door de overtuigingskracht van Hauptmann Herold. Hij weet iedereen, van naaste soldaat tot hoogste officier in rang, ervan te overtuigen dat hij Hauptmann Herold is, uitgezonden door Hitler zelf om informatie in te winnen over het front. Iedereen die hij ontmoet, valt voor zijn leugens. De manier waarop Herold iedereen die hij tegenkomt weet te manipuleren en te beïnvloeden wordt op een uiterst sublieme wijze geportretteerd en geeft de psychologie achter het uniform extra kracht. Zelfs tegen het einde, wanneer Herold wordt opgepakt door Duitse officieren en zijn ware identiteit bekend wordt, blijkt hij aanzien te genieten bij een van de juryleden. Die oppert de absurde mening dat Herolds succes als ‘selfmade’ kapitein eigenlijk zeer bewonderenswaardig is en precies het gedrag wat het Duitse leger nodig heeft.

“Der Hauptmann” is bij momenten zeer ongemakkelijk om te bekijken. De film laat op zeer realistische wijze een flinke dosis geweld en onmenselijkheid zien, en de camera wijkt niet. De kijker wordt zeker niet gespaard. Maar we krijgen ook vrolijkere capriolen te zien. De film portretteert rijkelijk hoe door de oorlog uitgeputte soldaten toevlucht zoeken in feesten, seks en andere losbandigheden, die op hun beurt leiden tot meer vormen van geweld en machtsmisbruik.

De film is geschoten in mooi zwart-wit, wat het verhaal en het historische aspect een extra dimensie geeft. En wat er gelukkig ook voor zorgt dat het bloed niet heel het scherm overspoelt met een rode gloed.

‘Der Hauptmann’ is vanaf 21 maart te zien in de zalen.

Thirza Nerissa

Dossier

22 maart 2018

11

Armoede en prestigeprojecten in Belgrado Onderzoeksjournalist Jens de Rycke - auteur van ‘Dagboek van granaten in Damascus’ (Uitgeverij Polemos, 2017) - trok voor ’t Pallieterke naar Servië om verslag uit te brengen van de toestand in de hoofdstad van dat land. Er zijn dit jaar gemeenteraadsverkiezingen in Servië en dat is duidelijk te merken in het straatbeeld van Belgrado.

Overal in de stad hangen affiches van politieke partijen. De moord op de KosovaarsServische politicus Oliver Ivanovic beheerst momenteel het politieke debat, maar ook de vluchtelingenproblematiek blijft een actueel onderwerp.

Universiteitsplein Srdjan met op de achtergrond enkele vluchtelingen Toen in 2015 de grote migrantengolf vanuit het Midden-Oosten richting West-Europa trok, namen migranten vaak de Balkanroute.

Ze vertrokken vanuit Griekenland en reisden door naar Macedonië, Servië en Hongarije met als eindbestemming Duitsland. De Balkan en Oost-Europa kreunden onder de migratiegolf en regeringsleiders beloofden de situatie te verhelpen. Toen de Hongaarse president Victor Orbán besloot zijn woorden hard te maken en op de Hongaars-Servische grens een hek plaatste, droogde de migratiestroom naar West-Europa op. Voor vluchtelingen die er niet tijdig in geslaagd waren de grens over te steken, betekende dat dat ze in Servië vastzaten.

Armoede bij autochtonen en allochtonen We wandelen langs Zeleni Venac, een plein niet ver van Hotel Moskva in Belgrado. Op een hoek van het plein staat een groepje mannen die duidelijk van Midden-Oosterse afkomst zijn. Voor hen liggen dozen vol levensmiddelen. De namen op de dozen verraden dat de hulpgoederen afkomstig zijn van verschillende ngo’s. Dragan, een collega-journalist die als mijn gids en vertaler optreedt, vraagt in mijn naam eens rond. We komen te weten dat ze die goederen - tot ergernis van de lokale handelaren - aan dumpingprijzen verkopen. Voor de vluchtelingen zijn de levensmiddelen vaak het enige wat ze hebben om te kunnen verkopen. Voor de lokale Servische handelaars zijn ze een doorn in het oog, aangezien ze met dergelijk lage prijzen hen rechtstreeks oneerlijk beconcurreren.

Dragan: “Die migranten hebben geen geld

en zijn ook weinig weerbaar. Daarom zijn ze voor mensensmokkelaars en criminelen een makkelijk doelwit. Vaak worden ze ingeschakeld om hun vuile klusjes op te knappen. Ze misbruiken die jonge mannen die vaak wanhopig op zoek zijn naar een bron van inkomsten om rond te komen.”

Armoede treft niet alleen de vluchtelingen en dat wordt me pijnlijk duidelijk. Langs de straatkant staan arme Serviërs die op een deken het weinige dat ze hebben uitstallen.

Kledij, speelgoed, boeken… Je vindt allerlei spullen die worden tentoongesteld. Op de muren achter hen hangt - naast verkiezingsposters - een affiche van het ‘Belgrade Waterfront’.

Dragan: “Door de slechte economische toestand zijn veel mensen daartoe genoodzaakt, maar de politiek staat niet stil bij hun drama’s. Ze besteden hun geld en aandacht liever aan prestigeprojecten zoals ‘Belgrade Waterfront’. Dat project is een schoolvoorbeeld van Servische corruptie. De staat verleent Arabische investeerders krediet en logistiek, en zij bouwen dan ‘The Waterfront’. Maar het hele zaakje is corrupt, omdat de investeerders alleen de staat moeten terugbetalen als ze winst maken. Als er verlies is, zijn alle kosten voor de staat. De regering gebruikt het project om de indruk te wekken dat de staat veel investeringen weet te strikken, maar de gewone man zal weinig van dit project voelen. Integendeel, als alles fout loopt, mag hij ervoor betalen.”

Leugens rond migratie We komen aan bij het Park Luke Ćelovića. In 2015 stond dat plein vol met tenten van vluchtelingen die Belgrado gebruikten als een stopplaats tijdens hun reis naar Duitsland. Ondertussen is het kamp opgeruimd, maar een deel van de migranten is in de buurt blijven hangen. Ook andere zaken met betrekking tot de vluchtelingenproblematiek zijn nog steeds aanwezig. Grote posters waarop in het Servisch staat “Migratie is oké” hangen op het plein. Onderaan de posters staan de symbolen van verschillende westerse landen, waaronder de Noorse ambassade.

Dragan: Naast ngo’s zijn ook veel westerse landen actief betrokken bij het vluchtelingenthema in Servië. In het Westen weten ze dat veel Serviërs afkerig staan tegenover de vele vluchtelingen uit het Midden-Oosten. De aanwezigheid van zoveel moslims brengt nare herinneringen naar boven aan de Ottomaanse bezetting, alsook aan de Balkanoorlogen van de jaren negentig. Met zulke campagnes proberen ze de kijk van de Serviërs bij te sturen.

Maar het maakt weinig verschil. Veel Serviërs zijn de problemen met de vluchtelingen meer dan moe. Daarenboven is de Servische overheid niet eerlijk over het aantal vluchtelingen dat in het land verblijft. Ze verzwijgt

Migranten verkopen hulpgoederen bij Zeleni Venac het feit dat de grootste demografische groep bestaat uit jonge mannen en geeft enkel de cijfers van de ingediende asielaanvragen vrij.

Over de duizenden illegalen die in de straten van Belgrado rondzwerven, zwijgt men.

Bovendien wordt het door velen als oneerlijk beschouwd dat de EU via een wet van heropname Servië dwingt vluchtelingen, die aanvankelijk vanuit Servië kwamen, op te nemen als ze in de EU zijn geweigerd. Merkel heeft de deur voor hen allen geopend, maar wij mogen de last dragen om voor haar afgewezen vluchtelingen te zorgen. En dat terwijl er in Servië veel armoede is.”

Problemen met migranten Achter een grote parkeergarage op het plein bevindt zich de universiteitscampus van de faculteit Economie. Het plein is een brandpunt voor migranten, dus trekken we ernaartoe om poolshoogte te nemen. Op de bankjes voor het plein van het faculteitsgebouw zitten jongemannen van verschillende afkomst, goed ingeduffeld in hun winterjassen. De aanwezigheid van vele fastfoodtentjes is opvallend.

Dragan: “Ze trachten geld aan de migranten te verdienen, maar door het feit dat zij hun doelpubliek zijn en het eten spotgoedkoop is, stel ik me wel vragen bij de kwaliteit van de voeding die ze aanbieden.”

Ik heb afgesproken met een buurtbewoonster om met haar dieper op de feiten in te gaan. Tijdens het wachten bekruipt me een ongemakkelijk gevoel, want alle ogen op het plein zijn op ons gericht. Wij horen hier niet thuis en dat laten ze ons ook duidelijk voelen. Mijn oog valt op een wat oudere Servische man in uniform. Om aan het ongemakkelijke gevoel te ontsnappen, spreek ik hem aan.

Zijn naam is Srdjan. Hij is een veiligheidsagent die op de campus een oogje in het zeil houdt.

Srdjan: “Sinds hier zoveel migranten ronddwalen, zijn er verschillende problemen. De universiteit heeft veiligheidsagenten ingeschakeld, om de studenten een gevoel van veiligheid te geven, maar ook om de problemen die de migranten veroorzaken in te perken.

Sinds hier zoveel jongemannen uit het Midden-Oosten zijn, lijdt de buurt onder meerdere problemen. Drugshandel, diefstal, seksueel ongewenst gedrag… Daarnaast zien we veel bendes op basis van etniciteit die hun onderlinge ruzies op straat uitvechten. Zo was er vorige week een vechtpartij tussen Koerden en Afghanen.“

George Soros en extreemlinkse ngo’s

Model van het prestigeproject Belgrado Waterfront

Uiteindelijk komt Aleksandra - mijn afspraak - aan op het plein. Ze voelt zich niet geïntimideerd door de vele mannen op het plein en ze laat dat duidelijk merken. Als buurtbewoonster is ze wel al vaak lastiggevallen door mannen met een niet-Servische afkomst. Daarom heeft ze naast een pepperspraybusje in haar handtas ook een grote hond naast zich aan de lijn.

Aleksandra: “Voor mij persoonlijk is dit alles een drama. Niet alleen is mijn appartement bijna een derde van zijn oorspronkelijke

waarde verloren, het is voor mij als vrouw heel onveilig geworden in deze buurt. Het aantal incidenten waarbij vrouwen het slachtoffer van ongewenste seksuele intimiteiten zijn geworden, is enorm toegenomen. Het is echter niet enkel van hen dat we last hebben. Hier vlakbij heb je een gebouw genaamd het Infopark. Het is een infocentrum dat door Soros wordt gesponsord. Het is van daaruit dat Praxis werkt, een ngo die hulp biedt aan staatlozen in Servië. Maar dat is niet het enige wat Praxis doet. Die linkse vereniging is extreem militant en kan soms zelfs agressief zijn. Tijdens het verblijf van de vluchtelingen in het park verhinderden ze met geweld dat buurtbewoners foto’s namen om de wantoestanden aan te klagen. Daarenboven gaven ze die vluchtelingen het advies om hun voorbeeld te volgen, om zo de foto’s en de negatieve beeldvorming over de vluchtelingenproblematiek te verhinderen.”

De zon gaat onder en we besluiten om te vertrekken. Ook de vele migranten op het plein wandelen weg. Waarschijnlijk op zoek naar een warmere plek om de zoveelste koude winternacht door te komen. We wandelen terug richting het stadscentrum. Aan de horizon prijken de grote kranen die gebruikt worden bij het bouwen van Belgrado’s prestigeproject. Al lijkt dat voor de migranten weinig uit te maken. Zij en de Serviërs leven onder dezelfde hemel, maar ze hebben niet dezelfde horizon.

Jens de Rycke

Reclamemuur met migratie is oké bij Park Luke Ćelovića

12

Cultuur

22 maart 2018

In herinnering

Roep om rechtvaardigheid

Jan Fossey

In juni opent de nieuwe permanente presentatie van het Hof van Busleyden. Het Mechelse stadsmuseum neemt al een aanloop met de tijdelijke tentoonstelling ‘Roep om rechtvaardigheid’.

Jarenlang sloeg hij de maat voor het Scheldekoor. Neen, Jan sloeg de maat niet, Jan Fossey, geboren op 15 december 1925 en overleden op 12 maart 2018, wàs de maat van het in heel Vlaanderen gewaardeerde Scheldekoor. Het Scheldekoor was niet zomaar een koor, het was een symbool, een Vlaams statussymbool. Het luisterde niet alleen feestelijkheden als Borms- en Guldensporenherdenkingen op, het bezorgde aan ontelbare begrafenissen die uitgesproken Vlaamse toets die niet weinig Vlaamsgezinden onmisbaar achtten op hun afscheidsviering.

Vergeet het Scheldekoor niet te vragen, hadden zij, soms lang van tevoren, hun naasten op het hart gedrukt. En dan riep Jan zijn (niet meer zo jeugdige) koorzangers op en het Scheldekoor trad aan. Jarenlang is het zo gegaan, tot de haast legendarische dirigent Jan Fossey noodgedwongen het maatstokje moest neerleggen en zijn Scheldekoor stilaan een andere richting uitging, al bleef Vlaamsgezindheid steeds zowel de maatstaf als de stafmaat. Ook bij Jan Fossey. Hij drong zich nooit naar de voorgrond. Liefde voor het volk waaruit hij was gesproten, was steeds de leidraad van zijn lange leven. Jan verdiende niet aan zijn Vlaamse overtuiging; in sterke overtuiging diende hij levenslang het volk waar hij van hield.

Hoeft het te verbazen dat het volk van Vlaanderen Jan en zijn Scheldekoor op zijn laatste stuk Vlaamse beweging met gepast gezang vergezelde? Dat de erfenis van Jan Fossey zich heeft geschikt naar de tijdsgeest, zal geen Vlaming storen. Op maandag 19 maart werd afscheid genomen van een bescheiden pionier wiens Scheldekoor ontelbaar veel Vlamingen bij hun laatste levensreis eer betoonde en de nabestaanden een hart onder de riem heeft gestoken.

Al was Jan Fossey geen tafelspringer, zijn heel eigen bijdrage aan de Vlaamse beweging mag nooit uit die beweging worden weggewist. Tegenover een bewust Vlaamsgezinde wegbereider als hij past de Vlaamse beweging niets anders dan grote dankbaarheid om wat hij, bescheiden en onbaatzuchtig, voor die beweging heeft gedaan en om wat hij voor die beweging is geweest: die enige, onvervangbare en onvergetelijke Jan Fossey, maatslaande toeverlaat van ontelbare Vlamingen, en dat ene en onvervangbare vaderland van ons allemaal! De maat van je leven is genomen, Jan. Rust zacht, in ons hvo aller dankbare herinnering!

Pater Wim van Essche Pas terug uit een zeer warm Zuid-Afrika, waar ik op mijn verjaardag moest vernemen dat die dag mijn goeie vriend pater Wim van Essche op de leeftijd van 90 jaar was overleden, ben ik in een ijzige kou naar Asse gereden om deze Vlaamsgezinde Scheutist een laatste groet te brengen. Sinds de door hem geleide uitvaart van mijn betreurde Bea op 22 juli 2016 – de laatste uitvaart die hij heeft geleid – ben ik hem oprecht gaan waarderen als vriend des huizes, als warme mens en vooral als diep overtuigde Vlaamsgezinde voor wie de IJzerleuzen AVV-VVK geen loze letters waren, maar na te streven levensidealen. Ik ben hem gaan waarderen als gedreven celebrant bij de herdenking van het hechteniskamp van Lokeren. Ik hoor hem nog, met zijn stem als een klok, aan het altaar van de Sint-Annakerk, de laatste verzen van het Gebed voor het vaderland uitzingen: “Schenk ons de taaie kracht om fier vol vroom vertrouwen met nooit gebroken moed ons volk herop te bouwen, tot statig als een eik voor U ons volk herbloeit.” En toen werd er, na een aanvankelijk wat verwonderde stilte, spontaan en lang geapplaudisseerd. Elke zondagmorgen droeg pater Wim aan zijn huisaltaar in zijn appartement aan de Nieuwstraat in Asse, de H. Mis op voor een beperkt aantal getrouwen en slechts één keer per jaar moesten die hun zondagsdienst missen: de zondag van de IJzerwake, want dan liet pater Wim zijn stem als een klok over de weide van Steenstrate galmen. Als Vlaamsgezinde geestelijke vond hij namelijk dat hij die laatste zondag van augustus niet mocht ontbreken op de barricaden van de Vlaamse vrijheidsstrijd. Was pater Wim als missionaris een late roeping (priester gewijd op 2 augustus 1959), Vlaamsgezind was hij reeds van in zijn prille jeugd en iedereen mocht dat weten. Hij week niet af van zijn principes, zei de predikant in de Assese Sint-Martinuskerk. Zo heb ook ik hem inderdaad gekend én gewaardeerd, maar mag ik het betreuren dat er in die kerk met geen woord is gerept over de onversneden Vlaamsgezindheid van de dierbare overledene? Spontaan moest ik daarbij terugdenken aan de uitvaart van wijlen pater Aernouts, waar pater Wim in hoogsteigen persoon het Gebed voor het Vaderland inzette. Dat heeft hij mij later pas, niet zonder enige trots, toevertrouwd. De dienst werd in Asse begonnen met de voorlezing van pater Wims curriculum vitae, maar ook in die 90-jarige levensloop leek Vlaanderen niet thuis te horen. Maar met de hand op het hart kan ik getuigen dat in de laatste levensjaren van deze Congomissionaris “op rust” (?), zijn grote hart klopte voor het volk waaruit hij was gesproten.

De kerkelijke hiërarchie liet dat volk al te vaak in de kou staan. Hoe scherp heeft pater Wim dat kerkelijk verzuim van hogerhand niet aangeklaagd in zijn prachtige preken? Op het ultieme afscheid vorige zaterdag werd over pater Wims gedreven Vlaamsgezindheid niet gesproken. Was ik de enige die dat jammer vond? Ik durf het betwijfelen. Laat mij in elk geval, in dit blad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter, dat ook pater Wims lijfblad was, zonder blad voor de mond getuigen dat pater Wim van Essche niet alleen een diepgelovige christen is geweest, maar bovendien een gedreven Vlaming die zijn enige vaderland, Vlaanderen, vrij van voogdij wilde zien en daar voor niemand een geheim van maakte. Voor mij laat het heengaan van deze bijzondere en hoogstaande mens een grote leemte achter. Vaarwel, pater Wim, en rust in vrede. hvo

Mich Leclercq Verleden week vernamen we het onverwachte overlijden van Mich Leclercq, 54 jaar jong.

Vermoedelijk zal haar naam bij weinig mensen een belletje doen rinkelen. Drie jaar geleden overleed haar veel bekendere echtgenoot, Joris van Hauthem, één van de verstandigste en beste parlementsleden die het Vlaams Belang ooit gehad heeft. Joris en Mich leerden elkaar kennen tijdens hun studententijd in Leuven. Daar leerde ik haar ook kennen als een overtuigde en actieve nationaliste, ook al droeg ze toen al een beladen rugzak mee.

Na hun huwelijk koos Mich ervoor op de achtergrond te blijven – een bewuste keuze – en werd ze actief in het parochieleven in Lennik, hun woonplaats. Een tiental jaren geleden ging ze professioneel aan de slag bij de Bisschoppenconferentie. Vanuit die functie was ze regelmatig de commentatrice bij de internationale eucharistievieringen van Eurovisie.

Zowel zij als Joris moesten meermaals de strijd aangaan tegen kanker. Die ziekte werd haar uiteindelijk fataal, op 14 maart. Aan dochter Tine en familieleden bieden we onze KvC oprechte deelneming aan.

De tentoonstelling ‘Roep om rechtvaardigheid’ is het sluitstuk van het stadsfestival ‘Op. Recht.Mechelen’, dat in 2016 startte. Toen was het vierhonderd jaar geleden dat de Grote Raad zich in het Hof van Savoye in Mechelen vestigde, de plek waar nog steeds recht wordt gesproken.

De expo belicht de rijke en fascinerende wisselwerking tussen kunst, recht en rechtvaardigheid in de Nederlanden van de vijftiende tot en met de zeventiende eeuw. Dat waren turbulente tijden in onze gewesten. De hertogen van Bourgondië streefden naar een politieke eenheid van hun bezittingen in de Nederlanden en dat vertaalde zich in ingrijpende veranderingen in het rechtssysteem. Er kwamen centrale instellingen, zoals de Grote Raad van Mechelen, die het gezag van de lokale rechtbanken beperkten, al verliep dat niet zonder slag of stoot. De rechtspraak werd een stuk professioneler, maar ook omslachtiger en minder toegankelijk. En dan kwam de Opstand in de Nederlanden, gevolgd door de instelling van de Raad van Beroerten die bijzonder hard optrad tegen andersdenkenden.

Zowat alle belangrijke schilders uit die periode, van Rogier van der Weyden tot Antoon van Dyck, behandelden recht, onrecht en rechtspraak in hun werk. Om rechtvaardig gedrag in de verf te zetten, vonden ze inspiratie in Bijbelverhalen, allegorieën, mythologie en geschiedenis. Een schitterend voorbeeld is het vijftiende-eeuwse paneeltje van de Meester van de Brugse Legende van de Heilige Ursula uit het Groeningemuseum. Het stelt de Synagoge of het Oude Testament voor. De Synagoge is een geblinddoekte vrouw met in de rechterhand een gebroken lans en in de linkerhand de oude ‘tafelen der wet’ die haar dreigen te ontglippen.

Vrouwe Justitia Er zijn drie thema’s in de tentoonstelling: rechtvaardigheid, rechtspraak en onrecht.

Welke antwoorden gaven kunstenaars op de vraag: wat is rechtvaardigheid? Ze maakten gretig gebruik van de Bijbel en van de oude Griekse en Romeinse cultuur, waar ze pakkende voorbeelden vonden. Denk maar aan de oordelen van de Joodse koning Salomon en van de Romeinse keizer Trajanus. Een mooi

voorbeeld is ‘De koningin van Saba bezoekt Salomon’, een werk van Lukas de Heere uit de Gentse Sint-Baafskathedraal. Uiteraard is Vrouwe Justitia veelvuldig aanwezig. Al sinds de oudheid was ze een belangrijke deugd en vanaf de zestiende eeuw verpersoonlijkt ze de rechtspraak zelf. Zo is Vrouwe Justitia prominent afgebeeld op het schilderij van Maarten de Vos uit 1594 met ‘De vierschaar van de Brabantse Munt te Antwerpen’ (collectie Snijders&Rockoxhuis).

In het thema ‘Onrecht’ toont de expo hoe er voor de christelijke wereld één gerechtelijke dwaling was die alle andere doet verbleken: de veroordeling en terechtstelling van Christus door de Romeinen. Verder is er aandacht voor onrecht wegens geloof of ras, geworteld in de zestiende eeuw met het geweld tussen katholieken en hervormden tijdens de reformatie en met de wreedheden van de Spaanse conquistadores in de Nieuwe Wereld. De tentoonstelling illustreert dit vooral met vaak gruwelijke prenten.

Bij het thema ‘Rechtspraak’ valt op hoe kunstenaars een inkijk geven in de rechtspraktijk van hun tijd. Zo is er de prent ‘Justitia’ van Pieter Bruegel de Oude, die in detail de verschillende stappen van de zestiende-eeuwse rechtsgang afbeeldt: het proces, de foltering, de lijfstraffen en de doodstraf.

Advocaten, procureurs en rechters duiken regelmatig op in de beeldende kunsten, vaak in een weinig fraai daglicht. Marinus van Reymerwale schilderde in 1545 ‘Het advocatenkantoor’, met een hebberige advocaat en een boer die tegen beter weten in blijft doorprocederen (zie afbeelding).

De tentoonstelling ‘Roep om rechtvaardigheid’ wordt samen georganiseerd met het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. Een aantal werken komt uit topmusea zoals het Prado en het Patrimonio Nacional in Madrid, de Gemäldegalerie in Berlijn en het Ashmolean Museum in Oxford. Er komen ook zelden getoonde werken uit nationale en internationale privéverzamelingen, en dat is altijd een meerwaarde.

De Vlaamse vakman €

MMMV

Tentoonstelling ‘Roep om rechtvaardigheid’ t.e.m. 24 juni, Hof van Busleyden, Mechelen, www.hofvanbusleyden.be

Boeken

22 maart 2018

13

Prachtboek over ridder Jan van Brederode Frits van Oostrom, de hoogleraar en historicus die al een boek wijdde aan onze Dietse dichter Jacob van Maerlant, is een goede verteller en kroniekschrijver. Zijn nieuwste boek met de wat ouderwetse titel “Nobel streven” is geen historische roman, maar een soort van kroniek en een eerbetoon aan de Hollandse ridder Jan van Brederode (Santpoort, 1370 – Azincourt, 1415), die na een rijk en avontuurlijk leven sneuvelde in Frankrijk tijdens de door de Fransen zo smadelijk verloren Slag bij Azincourt.

Frits van Oostrom (°1953) kent als mediëvist (kenner van de middeleeuwse geschiedenis) goed onze contreien en onze geschiedenis met de klerk Jacob van Maerlant in Damme, en de mysticus Jan van Ruusbroec in Groenendaal in het Zoniënwoud onder Brussel.

Zijn mooi geïllustreerde boeken zoals “Stemmen op schrift” (Amsterdam, 2006) en “Wereld in woorden” (Amsterdam, 2013) zijn zeer leesbaar en onmisbaar voor een lezer die zich wil verdiepen in de zogenaamd donkere eeuwen van onze middeleeuwen. Het woord ‘donkere’ wordt onder de leeslamp tijdens lange winteravonden dankzij deze vorser en verteller heel wat minder donker en kleurrijker, want de auteur hanteert een bloemrijke taal en heeft de late middeleeuwen grondig en tot in de belangrijke details bestudeerd.

Deze man verveelt ons nooit, en dat is maar goed ook. Een schrijver of een verteller heeft niet het recht om ons lezers te vervelen. Om de mooie en bloemrijke taal van onze hoogleraar aan de universiteit van Utrecht te demonstreren alvast een citaat uit het eerste hoofdstuk, ‘Een trots geslacht’: “Op strafexpeditie in de kop van Nood-Holland tegen de weerspannige West-Friezen zakte de roomskoning daar met zijn paard door het ijs, waarna te hoop gelopen Friezen hem doodknuppelden.”

De drie grote fasen van een avontuurlijk adellijk leven Ook mooi en leerzaam uit het tweede hoofdstuk, ‘Heer Jan’, op pagina 55: “De Drenten woonden al te dicht bij de immer rebelse Friezen, en ook nog eens in een gebied dat met zijn hoogveen, hooggelegen zandgron-

den, dichte wouden en stinkende moerassen moeilijk toegankelijk was.

De stad Coevorden heette ‘de poort van Drenthe’ en was de sleutel tot de macht in die contreien, maar ook een brandhaard van verzet; de burggraven ter stede streefden zelfs naar onafhankelijkheid.”

Laat mij eerst de drie à vier grote fasen van de niet roemloze maar ongelukkige ridder Jan van Brederode en waargebeurde historische gebeurtenissen in grote lijnen samenvatten.

Hij werd rond 1372 geboren op het luisterrijke kasteel Santpoort (volgens de kaart op pagina 87 bevond de burcht zich boven de stad Haarlem, aan de zoom van zand en zee in de duinen).

En reeds op de leeftijd van circa achttien jaar werd Jan de heer van Brederode. De familie zocht uiteraard naar een gunstig huwelijk, en vond een geschikte bruid in Johanna van Abcoude (een uitgestrekte heerlijkheid aan de grens van Holland en het Sticht) en Van Oostrom noteert dat het een leen was van de bisschop van Utrecht, die naast de graaf van Holland de tweede grote heer was in de noordelijke Nederlanden.

De tweede fase was de niet-aflatende oorlog in Friesland aan de overzijde van de Zuiderzee. Hierover schrijft onze historicus: “Intussen gold de Friezenkrijg wel als uitermate riskant.

De tocht over de Zuiderzee was een gevaar op zich, vanwege alle zandbanken en moeilijk peilbare vaargeulen; het aan land brengen van een compleet leger vereiste het uiterste aan zeemanskunst. En dan begon het pas.”

De graaf van Holland (die toen ook Zeeland en Henegouwen bezat) ronselde huurlingen

Hans Devroe Mijn zoektochten

en kompanen en trok ten strijde; het eerste wat de Hollanders toen zagen, was een uitdagende Friezin die hun vanaf de dijk haar blote kont toekeerde. De kleinschalige maar bloedige oorlogen tegen de rebelse en strijdlustige Friezen waren altijd al een aderlating voor het fortuin van rijke heren. En zijn huwelijk bleef helaas kinderloos, wat in die tijd uiteraard eerder een vloek dan een zegen was. Dan volgde zijn bedevaart of pelgrimstocht naar Lough Dergh, een eiland in het graafschap Donegal in het noordwesten van het toen al zeer katholieke Ierland. Onze kroniekschrijver vertelt dat het eilandje al sinds de zevende eeuw een heiligdom was, waar de gelovigen met eigen ogen een voorproefje konden smaken van het leven na de dood (met een glimp van het vagevuur en een afdaling ter helle).

Kloosterling En dan volgt een vreemde fase uit zijn bewogen leven. Eind 1401 trad Jan van Brederode in als kloosterling bij de orde van de kartuizers in de kartuis Sint-Jansberg, gelegen op een heuvel buiten Zelem, een dorp dicht bij Diest in de Kempen, en die kartuis behoorde toen tot het bisdom Luik. Ook zijn gemalin Johanna trad in het klooster, bij de dominicanessen te Wijk bij Duurstede. Het derde hoofdstuk, ‘Kartuizer’, begint met de korte maar veelzeggende zin: ‘In de kartuis Zelem heerste complete stilte.’ Daar werkte onze held als een soort vertaler, geen kopiist.

Om een vertaling in Middelnederlands te brengen van de Franse tekst “Somme le roi”. Dat is misschien wel de grootste verdienste van zijn leven. En dit boek toont hoezeer de duivelsangst veel dieper zat bij middeleeuwers dan wij doorgaans beseffen. Nog later trad hij uit het klooster en werd hij gearresteerd. En het vijfde hoofdstuk - we zijn dan op pagina 233 beland - vermeldt dat hij in juni 1412 vrijkwam na twee jaar gevangenschap.

Het einde van zijn zeer bewogen leven is dan nabij. Jan werd na al deze exploten dus

Hendrik C arette

Frits van Oostrom, “Nobel streven”, ondertitel ‘Het onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal van ridder Jan van Brederode’, uitgeverij Prometheus, 2017, 384 blz., 24,99 euro.

ISBN 978 90 446 3467 9

De gevangenisdagboeken van Albert Speer

Hans Devroe is een veelzijdig schrijver en tevens de stichter van de ‘Universitaire werkgroep literatuur en media’ (Leuven) met het bijhorende tijdschrift ‘WEL’. Na een indrukwekkende reeks romans, poëziebundels, hoorspelen, essays en wetenschappelijke studies (wiskunde) publiceert hij nu op zijn 78ste levensjaar een boek dat zijn zoektocht naar geestelijk inzicht beschrijft.

Het boek biedt een uitgezuiverde visie en kritische commentaar op volgende onderwerpen/hoofdstukken: natuur, kerk, filosofie, ideologieën, verbeelding, wetenschappen, oosterse religies en literatuur.

Devroe komt uit een katholieke, Vlaamsgezinde familie die te lijden had onder de Tweede Wereldoorlog (het bombardement op Mortsel) en de repressie. Later publiceerde hij daarover ‘Kinderen voor kooien’ (als novelle geboycot door uitgever Julien Weverbergh en als hoorspel geboycot door BRT) over de kinderen van vermeende collaborateurs die werden opgesloten in de kooien van de Antwerpse dierentuin.

Het ‘Vlaams fonds voor de Letteren’ wou hem en zijn tijdschrift nooit betoelagen wegens niet politiek correct en te kritisch voor ‘het wereldje’ van media en literatuur. Heel zijn leven heeft hij echter gepubliceerd, gestudeerd en lesgegeven, met een inspirerend oeuvre als resultaat.

Doel van zijn intellectuele queeste werd langzaamaan ‘ontbeelding’, namelijk zich ontdoen van alle manipulerende denkbeelden komende van media, politiek en ideologieën.

Zijn schrijfstijl is daar duidelijk een reflectie van: bondig, uitgepuurd en scherp. Het gaat bij Devroe steeds over het wezenlijke, ontdaan van modes, corruptie en ijdelheid. Enkele citaten: “De mens is niet de maat van alle dingen, hij is nog geen stofje in het heelal. Dat ondervindt hij zodra hij een ongeluk krijgt, ziek wordt, een geliefde verliest, sterft.”

“De Belgische staatsvorm is momenteel parasitaire particratie. Tot de trukendoos beho-

een huurling. In het Latijn een mercenarius.

Voor Van Oostrom is dit uiteraard een gelegenheid om nogmaals zijn historische kennis te etaleren. En ik citeer onze geleerde die een en ander weet te vertellen over de ridderkrijg en de middeleeuwse huurling die als het ware een ridder nieuwe stijl werd: een gewapende gelukzoeker die zich verhuurde aan wie maar wilde betalen. Want dat was al bij al het wat trieste en onverwachte einde van Jan van Brederode, die als huurling sneuvelde tijdens de Honderdjarige Oorlog.

Dit boek, rijkelijk geïllustreerd en gedocumenteerd met kaarten en foto’s van schilderijen, handschriften, miniaturen en portretten, werd aldus een rijk bezit over het avontuurlijke adellijke leven van een gesneuvelde ridder.

ren: de plaats op de lijst (poll), het opportunistisch veranderen van woonplaats of partij, coalitie, commercieel gelobby, omkoperij van de pers.”

“De hoogmoed van vooral filosofen (Nietzsche) en wetenschappers (Darwin) die wanen de kosmos te hebben uitgedacht terwijl ze niet eens een levende mier kunnen ineen knutselen.”

Naast kritische zin biedt Devroe in dit boek een intellectueel spectrum dat zodanig breed en diep is dat geen enkele auteur in Vlaanderen ermee kan concurreren.

Het hoofdstuk over oosterse religies alleen al behandelt Chinese filosofie (Confucius, Lao Tse), hindoeïsme, boeddhisme, soefisme, judaïca en gnosis. Daarnaast krijgt u enkele boeiende overzichten die helpen het eigen denken op punt te stellen: o.a. ‘Zonden van de wetenschappen’, ‘Tien gezichtspunten om het universum samen te vatten’, en een opsommende beschrijving van ‘hedendaagse ideologieën’, ‘verbeelding’ en ‘virtuele getallen’.

Het lezen van dit geestelijk itinerarium (of reisboek, één van de mooiere woorden uit dit boek) werkt verrijkend en zuiverend op de eigen gedachten.

Tevens krijgt u een lijst van de publicaties van Devroe en een extra aflevering van de WELrubriek ‘Het wereldje’ waar op zeer gedocumenteerde wijze aan mediakritiek gedaan wordt. En dat voor slechts 10 euro.

Hans Devroe, “Mijn zoektochten”, 138 blz., 10 euro. Te bestellen via de redactie van WEL: postuwlm@yahoo.com of telefonisch: O16 22 93 24.

R.H.

De dagboeken die Albert Speer (19051981) tijdens zijn verblijf in de Spandaugevangenis van 1946 tot 1966 bijhield, werden in 1975, toen ze in boekvorm verschenen, een megabestseller. Het jaar daarop verscheen het boek al in het Nederlands. Thans ligt een herdruk voor ons van dit al lang uitverkochte boek.

Het boek telt twintig hoofdstukken; voor ieder jaar gevangenis een hoofdstuk.

Speer was als architect verantwoordelijk geweest voor het verwezenlijken van de stedenbouwkundige idealen van Hitler. Vanaf 1942 was hij tevens minister van Bewapening. Hij zou zich ontpoppen tot een getalenteerde en gedreven minister. Onder zijn

bewind werden de V1- en de V2-bommen ontwikkeld en de Atlantikwall gerealiseerd.

Als gevangene in Spandau – waar de gevangenen steeds met hun nummer werden aangesproken – mocht Speer niet schrijven. Zijn dagboeken, geschreven op wcpapier en op losse briefjes, smokkelde hij verstopt in zijn schoenen naar buiten, geholpen door bevriende bewakers. Speer doet in zijn dagboeken verslag van zijn ervaringen, zijn werk in de gevangenistuin, zijn dagelijkse wandelingen die hij als een wereldreis opvatte en van de relatie met zijn medegevangenen, waaronder Rudolf Hess. Een voorbeeld: “11 november 1946. In de laatste vier weken is er veel verbeterd. We mogen elke dag een halfuur wandelen. Overigens wel van elkaar gescheiden. Het is verboden met elkaar te spreken. Alleen tijdens gemeenschappelijk werk kunnen we, als de bewaker welwillend is, soms een paar woorden wisselen.” Vriendschappen, allianties en ruzies tussen de gevangenen wisselen elkaar af. Speer schrijft ook zijn herinneringen neer aan Hitler. Tal van anekdotes herinneren eraan dat Speer genoot van een bevoorrechte positie.

Speer schrijft echter niets over zijn slachtoffers, de tienduizenden arbeidsslaven die bezweken onder het harde werk. Mocht wat wij nu weten toen al bekend geweest zijn, dan was Speer beslist heel wat zwaarder bestraft. Het door hem geschapen beeld hield echter jaren stand. Zo slaagde hij erin om zijn biograaf, de bekende Duitse historicus Joachim C. Fest, om de tuin te leiden.

Wie de Spandauer dagboeken nog niet gelezen zou hebben, krijgt een tweede kans. Met register.

Pieter Jan Verstraete Albert Speer, “Speer in Spandau: de gevangenisdagboeken van een nazikopstuk”, Amsterdam, Meulenhoff, 2017. Ill., 479 blz., prijs 34,99 euro. ISBN 978 90 2909 224 1

14

Brieven

22 maart 2018

Uitwijzing Syriëstrijder

Pensioen

Pallieterke, Een rechter heeft de uitwijzing van een veroordeelde Syriëstrijder naar Marokko tegengehouden, omdat de DVZ geen enkele stap ondernomen heeft om garanties te krijgen dat Bilal S. bij een terugkeer naar Marokko niet verder zal worden lastiggevallen voor de feiten waarvoor hij al in België werd veroordeeld, en om het risico te verkleinen dat hij daar onmenselijk of vernederend zal worden behandeld.

Dat is een schending van artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

In een vlog op Facebook reageerde staatssecretaris voor asiel en migratie als volgt: “U moet mij eens uitleggen wat ik dan wel met Syriëstrijders moet doen. Ik weet het ook niet meer. De rechterlijke instanties maken het op de duur zo moeilijk om nog een efficiënt beleid te kunnen voeren.”

Indien er een uitspraak geweest was van een niet-politiek-correcte rechter, had hij zich waarschijnlijk op een ander artikel beroepen om de Syriërstrijder wél uit te wijzen naar Marokko, nl. dat hij mag uitgewezen worden op voorwaarde dat het grondwetsartikel over het gelijkheidsbeginsel gerespecteerd moet worden, óók in Marokko. Concreet zou dit betekenen dat die Syriërstrijder niet slechter mag behandeld worden in Marokko dan de daden die hij in Syrië zélf gepleegd heeft.

Luc Vandeputte - Ledegem

Wie terrorist?

Pallieterke, In “De Werker” van deze week, het lijfblad van de socialistische vakbond, verschijnt op de frontpagina een foto van drie jonge lieden.

Die jonge mensen stellen elk afzonderlijk hun vraag i.v.m. hun pensioen later. Ik zal deze vragen weergeven en ook het antwoord erop formuleren.Jongeman nummer één vraagt: “Zal ik nog een pensioen hebben later?” Antwoord: natuurlijk, dankzij het onuitputtelijk Zilverfonds van nul euro is dat een evidente zekerheid. Vraag twee van de andere jongeling: “Zal ik wel rondkomen met mijn pensioen?” Antwoord: het Zilverfonds met zijn onuitputtelijke reserves van nul euro garandeert u een minimumpensioen van 1.500 euro. Vraag drie van de laatste jongeling: “Wanneer zal ik op pensioen kunnen gaan?” Antwoord: heel vroeg, waarschijnlijk ergens rond uw 45ste, aangezien onze rode vakbond van elk beroep een zwaar beroep zal maken.

Spijtig genoeg blijken deze jonge mensen nog nooit gehoord te hebben van de heilsprofeten Vande Lanotte en Crombez, anders hadden ze die vragen nooit hoeven te stellen. De eerste bezorgde ons het onuitputtelijke Zilverfonds en de stelling dat pensioenen kunnen uitbetaald worden tot in het oneindige. De andere is de bewerkstelliger van dikke langdurende pensioenen.

Erwin de Mulder - Geraardsbergen

De “zorg” van Vlaanderen

Pallieterke, De Turkse militaire invasie in Afrin (Noorden van Syrië) met verdrijven van de Koerdische bevolking en 2000 slachtoffers illustreert de barbaarsheid van Erdogan. Nadat hijzelf voorheen in Oost-Turkije tientallen Koerdische dorpen letterlijk van de kaart had geveegd, breidt hij nu zijn invloedssfeer uit in Syrië. Het Turks militair apparaat (1 miljoen man!) versus de speelgoedgeweren van de Koerden is schrijnend. Vraag is wie de echte terrorist is?

De Koerden die IS in eerste lijn aanvielen en verdreven, en bescherming geven aan allerlei minderheden, of Erdogan die de Koerdische identiteit volledig wil uitwissen en zelfs een kliniek bombardeert met Turkse vliegtuigen. Zoals voor Rusland zijn nu sancties (economisch en toerisme) tegen Turkije de enige manier om Erdogan eindelijk onder druk te zetten. De motie van het Europees Parlement betekende voor Erdogan slechts “het ene oor in en het andere oor uit”! Nog een vaststelling: Turkije is lid van de Navo, maar koopt nu raketten in Rusland. Begrijpen wie kan. Waarop wacht men nog? Hoelang nog?

Pallieterke, Hoho ik heb “zorgen”! Met verkiezingen voor de boeg regent het voorstellen om “beter” voor ons te zorgen. Van de gratis-beloftes van de sp.a tot CD&V’er Verheirstraten die vindt dat we de “imams beter moeten betalen, want anders gaan ze dingen zeggen én doen die strijdig zijn met onze wetten”. Over nieuwe straaljagers, pensioenleeftijd, zware beroepen en de dreigende wolvenplaag. Al die voorstellen maskeren de realiteit dat de pot van la Belgique de papa leeg is.

Je kan een euro geen twee keer uitgeven, dus door de massamigratie staan de eigen mensen in nood in de kou. Met daar bovenop nog eens de unitaire diefstal via Vlaamse transfers naar de Walen à rato van zo’n 2.000 euro per jaar voor elke Waal. Van pasgeborene tot honderdjarige! Massamigratie en die communautaire roof verklaren onze “sociale onzekerheid”. Vlaanderen heeft inderdaad zorg nodig op elk vlak. Het is stilaan duidelijk dat voor elke Vlaamse partij de portemonnee van het eigen volk de prioriteit moet zijn.

Reddy De Mey - Oostende

Dirk DS – Brugge

Renaud Hardy

Vranckx en de ziekelijke VRT Pallieterke, De reportage van Rudi Vranckx over die “arme” mama’s met hun kindjes gezien? Maar ... in 2013 werden die mama’s al op onze kosten “gered” in Syrië. Op onze kosten mochten ze hier komen bevallen... Na de bevalling gingen die brave mama’s met hun kindjes vrijwillig en gemotiveerd terug om de papa’s te helpen in hun strijd.

Nu ze hun oorlog hebben verloren, willen ze weer terug, want in Syrië is er geen OCMW en ook geen kinderbijslag. Enkel een tent, in plaats van een sociale woning. Eens te meer gebruikt de VRT beelden van kindjes in of na de oorlog om medelijden te kweken. Met alle Chinezen, maar niet met den dezen.

Wim Peeters - Turnhout

Kruisende woorden oplossing 1100

Pallieterke, Renaud Hardy, of moeten we schrijven mijnheer Hardy, zou er in 17de eeuw niet zo goedkoop van afgekomen zijn. We lezen in de Ghendtsche-Tydinghen, 2004, 33, 2, 102- 105, “Paardendief gehangen te Ledeberg in 1682” van de hand van Gontran Ervynck. Ene Lieven Maes steelt een paard in de omgeving van Antwerpen, rijdt ermee naar Gent en verkoopt het ‘s anderdaags zwaar onder de prijs in herberg “Den gouden Appel” in Ledeberg. Dezelfde dag wordt hij gearresteerd. Hij wordt veroordeeld door de schepenbank tot ophanging, blijkbaar snel uitgevoerd. De doodstraf voor het stelen van een paard is er natuurlijk ver over, maar heel het gedoe rond een man als Hardy is buitenissig. Wordt het niet tijd dat men iets sneller te werk gaat met dergelijke monsterachtige individuen? Waarschijnlijk niet, want men wil nu de toerekeningsvatbaarheid “graderen”.

De slachtoffers die vermoord werden, kan men evenwel niet meer “graderen”!

Hugo Verstraele - Gent

R A

F

I

E

O X M E N X

K

X

T

E

G

I

F

X

R

I

M

I

N G

N X

L

E

I

F

E

E

X

E

I

N E

S

X

Z

X

R U E

Z O M E N X

L

E D E

E

S

S

E N

Pallieterke, Ik kan enkel maar beamen wat Willy Anthonis schrijft over de Rohingya. Nergens maar dan ook nergens heb ik nog maar kunnen lezen in onze pers naar de reden van deze exodus, namelijk het constante aanvallen van politieen zelfs legerposten. Dan vraag je om problemen.

Hier tolereert men dat en dekt men dat toe en zijn het geestesgestoorden. Het is een duidelijke tactiek van de moslims en zij geraken er hier in Europa gemakkelijk mee weg door toedoen van onze laffe politiekers. Daar treedt men op met harde hand om hun hun eigenheid te kunnen bewaren.

Ooit waren Afghanistan en Indonesië Boeddhistische oorden, maar ze werden ingepalmd door fanatieke moslims. Ook in China is er een grote moslimgemeenschap. Daar zijn vrouwen zelfs imam en zijn er ook moskeeën, maar zij kunnen zich deze infiltratie en aanvallen op politieposten niet veroorloven of zij kunnen inpakken.

Het is gemakkelijk de publieke opinie te bewerken met triestige beelden van ontheemden en sukkelaars zonder er duiding bij te geven.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, In verband met buitenlands spervuur en in het bijzonder “Territorialiteit “ en “Libanese leugen “ wil ik u erop wijzen dat uw medewerker gewoonweg de platte leugens van de poco-media neerpent zonder zich ook maar te verdiepen en andere bronnen te raadplegen.

Ik vind die artikels Pallieter-onwaardig.

Denkt die medewerker niet dat we de mondiale gebeurtenissen en in het bijzonder die over Syrie en Libanon ook langs andere bronnen kunnen bekijken en interpreteren?

Roger Boni - Oostende

Vluchtelingen Pallieterke, Dagelijks zien we op alle kanalen hartverscheurende beelden van ouderen, vrouwen en kinderen in de oorlogsgebieden van het Midden-Oosten.

En de jonge mannen, zijn die aan het front als verdedigers? Neen, die zijn of in Europa of onderweg ernaartoe!

Dirk Cornelis - Stekene

Patrick Houston - Antwerpen

Vergoedingen Proximus Pallieterke, Juist gelezen wat politiekers Stefaan De Clercq en Karel De Gucht kregen om in de raad van bestuur van Proximus te zetelen. De eerste (als voorzitter) 186.000 euro voor 19 vergaderingen of een 10.000 euro per vergadering! En de tweede 72.000 euro voor slechts 10 vergaderingen of 7.200 euro per vergadering! Politieker zijn is toch echt een zwaar beroep! Bovendien zitten die heren nog in andere raden van bestuur of hebben een zeer hoog pensioen als parlementariër. En die overbetaalde heren (wat zou hun meerwaarde zijn in die raden van bestuur buiten het feit dat ze politieker zijn?) leggen dan de gewone mens besparingen op.

En dan schrikken dat hun partijen verlies lijden…

Leo Haest - Herentals

ABONNEMENTEN

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A C H R O N O G B I X A L E P P C T R I C E P S D R A D X R E X E O S X O P R U F E X K L O V E G N O G X T O F H K L X V E L A I R E C E N T X J U I E R X A F K I N X D M X I J L D E L I C A T

Buitenlands spervuur

Rohingya

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

22 maart 2018

Bekerfinales, een feest

Roskammen

Men verwachtte veel van de confrontatie tussen Racing Genk en Standard. Ondanks de bittere koude was het Koning Boudewijnstadion goed gevuld voor de bekerfinale.

Helaas, de finalisten maakten er een wansmakelijke vertoning van. Dat men mensen voor zo’n schouwspel laat betalen, is pure diefstal.

Genk en Standard spelen ook in play-off 1.

Als de wedstrijd van zaterdag een voorproefje was van wat ons op het einde van de maand maart te wachten staat, dan houd ik mijn hart vast. Er werd ons niets bespaard. Dat onding duurde zelfs 120 minuten. Uiteindelijk won Standard met 1-0. Maar laat ons daarover zwijgen, ik heb geen goesting om daar woorden aan vuil te maken.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Geblutste beker Normaal is het spelen van een bekerfinale een unieke belevenis voor een voetballer. Ik speelde er vijf. Vier keer wonnen we, één keer verloren we. In 1975 schoven we met Anderlecht Antwerp opzij met 1-0. Speciaal voor die match werd Arie Haan weggehaald bij Ajax, waar hij op een zijspoor was geraakt. Toen hij voor de laatste training de kleedkamer binnenkwam, zag ik veel gefronste wenkbrauwen bij mijn collega’s. De Nederlander kampte met overgewicht. Zeker 15 kg te dik. Hij kwam de ganse match niet uit de middencirkel. Feitelijk wonnen we met tien man tegen de Great Old. Na de wedstrijd voerde Arie natuurlijk het grote woord tegen de pers. Hij gedroeg zich als de matchwinnaar, en dat was de volgende vijf jaar niet anders!

In 1976 ging Lierse voor de bijl, met 4-0.

Voor de bekeruitreiking hadden we onze shirts gewisseld met de Lierenaars. ‘s Anderendaags stonden de kranten vol foto’s van Anderlechtspelers die pronkten met de trui van Lierse, met duidelijk in beeld de naam van hun sponsor, C&A. Leuke publiciteit! Constant vanden Stock was razend. Hij riep: “Vraag maar aan

C&A of zij jullie gaan betalen.”

Na de wedstrijd was er een etentje in het Atomium. De sfeer was bedrukt, nog zacht uitgedrukt. De finale tegen Lierse was de laatste match van onze trainer, Hans Croon. Hij werd vervangen door Raymond Goethals. Onverwacht, want de Nederlander had dat seizoen al de Europacup der bekerwinnaars gewonnen. De spelers hadden er alles aan gedaan om Croon in het zadel te houden, maar tevergeefs.

Het antwoord van Vanden Stock was duidelijk: “Ik ben hier de baas, en ik bepaal wie de trainer wordt en niet de spelers!”

Een ploegmaat, van wie ik de naam liever niet noem, liet de beker uit zijn handen vallen, later op de avond. Opzettelijk of niet? Dat was niet duidelijk. Een serieuze ‘bluts’ was in elk geval het resultaat. Onze geliefde voorzitter was daar niet mee opgezet en hij riep: “Dat gaat die komiek geld kosten!” Hij heeft nooit geweten wie de dader was...

Gille van Binst

Perceptie en realiteit Behalve bij Beerschot-Wilrijk en KV Mechelen, inbegrepen de aanhang, duurde de heisa over het halve mirakel in Brugge en het complete in Eupen niet lang. Ondanks de perceptie bij negentig procent van de fans dat zonneklaar én aan het ene én het andere wat schortte. De media haakten na twee dagen al collectief af.

In kringen van Jupiler Pro League, Proximus League en voetbalbond bleef het die twee dagen oorverdovend stil. Een klacht was nodig. Zonder bleven alle handen gebonden. Het is twijfelachtig of dat ook zo geweest zou zijn mochten de door perceptie gedupeerde clubs niet Beerschot-Wilrijk en KV Mechelen heten, maar enkele treden hoger op de hiërarchische ladder staan. Om te zwijgen over de belangen van de “G5”, mocht de perceptie aan hen schade toedenken. Door, pakweg, een dubieuze scheidsrechterlijke beslissing, of een kwartiertje opendeur houden door een club als Excelsior Moeskroen om een “taalrolverwant” in eerste klasse te houden.

Al drie seizoenen “geniet” die club beruchtheid door dubieuze financiële makelaarsconstructies waar zowel de licentiecommissie als de voetbalbond intrapten. OudHeverlee en Westerlo weten er alles van.

Om Eupen te redden, werd uit een ander vaatje getapt. Dat van het voetbalmirakel.

Een meerderheid eersteklassers moet maar eens besluiten dat “trop te veel” is, de krachten op het veld bundelen en die stoorzender zo snel mogelijk richting uitgang Jupiler Pro League trappen. Helaas voor BeerschotWilrijk en KV Mechelen blijft inmiddels alles zoals het is. Dat, in beider geval, perceptie en realiteit zo sterk met elkaar verweven zijn dat die begrippen voor de gelegenheid synoniemen zijn, maakt voor de “mannekes” een verlengd verblijf in en voor “de kakkers” degradatie naar het vagevuur van 1B, des te erger en ergerlijker. Ook al omdat Cercle Brugge en Eupen qua uitstraling én trouwe aanhang niet eens in de buurt van beide Antwerpse traditieclubs komen. rende de afgelopen vijf jaar hebben geleverd.

Bij de nieuwe competitiehervorming hopen we ook dat niet alles wordt bepaald door de grote clubs. We hopen dat de macht van het geld in het voetbal toch wat afneemt en dat we kunnen terugkeren naar het ouderwetse voetbalplezier.

Want ons voetbal is momenteel ‘big business’ geworden, waarbij het mooie van de sport en de geloofwaardigheid ervan in het gedrang komt.” Taal naar ons hart.

Proberen gaat mee

Koud Er zullen, behalve in Sclessin en in de omgeving van de Limburgse Luminus Arena, weinigen wakker hebben gelegen van de bekerfinale tussen Standard en Racing Genk. Gelukkig hebben beide finalisten een grote aanhang en zijn ze bij de voetbalbond kwistig met vrijkaarten, waardoor het Koning Boudewijnstadion voorbije zaterdag uitverkocht was.

Een meevaller voor de 44.000 die ernaar zaten te kijken, want dicht bijeen is warm. Een gegeven dat goed van pas kwam bij die ijzige temperatuur. Wie op een hartverwarmend vertoon op het veld gerekend had, kwam bedrogen uit.

Saaie boel Als het de bedoeling was aan te tonen hoe voetbal niet moet gespeeld worden, dan zijn Standard en Racing Genk daar met grote onderscheiding in geslaagd. Het bekerduel was driekwart van de tijd niet om aan te zien. Met veel kunst- en vliegwerk langs beide kanten.

En slordigheden bij de vleet.

De krijgstaferelen waarmee scheidsrechter Lardot zijn handen meer dan vol had, kregen we er willens nillens bovenop. Standard

15

kon uiteindelijk, in de verlengingen, dan toch een keer scoren en mocht de beker wegslepen. Voor de rommelige manier waarop mogen ze geen felicitaties verwachten; een zaterdagavond om vlug te vergeten.

Het kan verkeren Sa Pinto, de halfgare trainer van Standard, was blij als een kermisvogel met de overwinning van zijn ploeg. Begrijpelijk. Niet zo lang geleden zag het er nog bedenkelijk uit voor de Rouches, na een moeizame competitiestart. Intussen zijn de kansen gekeerd, mag Standard starten in play-off 1 en hebben de manschappen van Sa Pinto een trofee beet.

Het tijdrekken en de commedia del arte in de verlengingen zijn morgen al vergeten. Dat hun trainer ze geregeld ziet vliegen, zijn ze intussen al gewend in Sclessin.

Pak vast Het bestuur van Beerschot-Wilrijk haalde in een open brief zwaar uit naar Cercle Brugge.

Ook de voetbalbond kreeg het te verduren. Een fragment uit dat schrijven verdient om ingelijst te worden.

“Het enige wat wij vragen, is een beetje respect voor alle inspanningen die we gedu-

KV Mechelen trekt ten strijde. Tegen wie?

Met wie hebben ze een ei te pellen, dacht ge?

Als ze Moeskroen een tandje kunnen trekken, zullen ze het niet laten Achter de Kazerne. Het spelletje haarzak tussen Eupen en Moeskroen, met de degradatie van Malinwa als gevolg, is nog niet verteerd onder de Sint-Romboutstoren.

Punt één op de Mechelse agenda behelst het aanvechten van de proflicentie van Moeskroen.

Dat is een weerkerende hobby, waarin Cercle Brugge, Lierse, OHL en Westerlo de Mechelaars zijn voorafgegaan. Zonder resultaat, want bij de Henegouwse club hebben ze veel trucs van luie Sjarel in huis, waardoor de licentiecommissie van de voetbalbond zich al enkele keren in de luren liet leggen. Wordt vervolgd.

Wijze raad Roger de Vlaeminck, intussen zeventig, won in zijn glorietijd drie keer Milaan-Sanremo. Hij was dus goed geplaatst om wijze raad te geven aan Philippe Gilbert, die maar al te graag de Italiaanse openingsklassieker aan zijn palmares had willen toevoegen. Wat wist De Vlaeminck te vertellen? “Gilbert moet aanvallen in het tweede gedeelte van de Poggio, na het steilste stuk.” Die hint zal wel goed bedoeld zijn geweest, maar uiteindelijk is er niets van in huis gekomen. Waarom niet? Ook daar had De Vlaeminck een antwoord op. “Het is niet gemakkelijk om op uw 35ste nog Milaan-Sanremo te winnen.” Een goede verstaander…

Voorspelbaar?

We weten het, tenzij er een half mirakel gebeurt, is het verloop van Milaan-Sanremo voorspelbaar. We zagen het al gebeuren. Twee-

Van zestien naar zes De verkoop van de WK-tickets leert intussen dat de nieuwe Rode Duivelshype maar op een laag pitje brandt. De blunder met het WK-lied van de KBVB speelt allicht een rol. De tickets, de verblijfplaatsen en de verplaatsingen in Rusland zijn prijzig, maar mogelijk nog het ergst is de voorspelbare tegenstelling tussen perceptie en realiteit inzake de rol die de “gouden duivelsgeneratie” in het rijk van Poetin kan spelen. Zojuist werden de 1/8ste finales in de Champions League en de Europa League gespeeld. Het lijstje “duivels” die in hun respectievelijke buitenlandse topclub deelnamen, oogde met liefst zestien stuks indrukwekkend. Voor de 1/4de finales blijven er met Vincent Kompany, Kevin de Bruyne, Radja Naingolan, Simon Mignolet, Thomas Vermaelen en Jordan Lukaku amper zes over. Daarvan zijn enkel de drie eerst genoemden bij Manchester City en AS Roma basisspelers. Tenminste, voor zover Kompany fit blijft.

Om maar te zeggen dat de duivelsspoeling op Europees topniveau eerder dun uitvalt. Op het WK treedt na de groepsfase de wereldtop aan in de knock-outfase. De perceptie wil dat de “duivels” zich daar probleemloos voor kwalificeren. Meer nog, een 1/4de finale spelen is het minste wat men van de “gouden generatie” verwacht. Op grond van genoemde Europese prestaties toch maar de voetjes op de grond houden.

Zonder aan doemdenken te doen, zou het wel eens kunnen dat in Rusland realiteit en perceptie heel ver uit elkaar gaan liggen. Al hopen vorst en vaderland uiteraard op het tegendeel. honderdvijftig kilometer schouderophalen voor vroege vluchters die bezig zijn harakiri te plegen. Vervolgens nog drie kwartier van de natuur genieten, tot op de Cipressa. Als daar niemand zijn nek uitsteekt, op naar de Poggio waar de meppen worden uitgedeeld. Om doorgaans met een uitgedunde groep te eindigen op de Via Roma, waar de rapste van de hoop zegevierend in de armen van zijn koersdirecteur valt. Hoe dikwijls hebben we dergelijk weinig boeiend scenario niet meegemaakt in de Primavera? Te vaak naar onze smaak.

Lang geleden Met dank aan Vincenzo Nibali, die onze bede voor een afwijkend scenario inwilligde. Terwijl alle ogen gericht waren op Peter Sagan, verraste Nibali vriend en tegenstrever met een venijnige demarrage op de Poggio. Dat het Italiaanse lievelingskind een meester is in het dalen, weten we al langer. Die drieste afdaling richting aankomst speelde dan ook in zijn kaart.

Gewonnen spel voor de man die zowel de eindoverwinningen in de Tour, de Giro en de Vuelta op zijn naam heeft staan. Het was twaalf jaar geleden dat de Italianen nog eens een landgenoot zagen zegevieren op de Via Roma.

De Italiaanse uitbundigheid kennende, kunnen we ons voorstellen hoe het eraan toe is gegaan in Sanremo en in de Italiaanse huiskamers.

Herkansing Ere wie ere toekomt. Jurgen Roelandts eindigde als eerste landgenoot op de vijfde plaats.

De hectische finale in Sanremo schrikt hem niet af. Dat heeft hij twee jaar geleden al bewezen met een derde plaats.

En waar eindigden de mannen die voor de start in de kijker stonden van onze lokale dagbladen? Philippe Gilbert zal zich op zijn vijfendertigste de wijze woorden van De Vlaeminck herinneren. Greg van Avermaet deed het iets beter, met een zeventiende plaats. Gaan zij revanche nemen in de Ronde van Vlaanderen, waar we stilaan naar uitkijken? Dan doen ze er goed aan de winnaar van Milaan-Sanremo in het snuitje te houden.

Als het een opsteker kan zijn voor Gilbert, Nibali is er intussen al tweeëndertig, en duidelijk nog verre van versleten.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

22 maart 2018

Poetin: “Jaja, leve de democratie.

Wil u mijn supersonische raket eens zien?”

President Poetin deed het opnieuw. Nog even en hij is de langst zittende Russische leider sinds Stalin. Met dat verschil dat die zich niet moest bezighouden met herverkozen raken en dat soort trivialiteiten. “De democratie is een heel handige bestuursvorm”, stelt Poetin zelf, “alleen zijn jullie Westerlingen er heel slecht in. Maar moet u onze supersonische raket eens zien? Kan niet onderschept worden en legt Brussel in de as voor je borjst kan zeggen. Hoe bedoelt u? Straks misschien? ” Net geen 77 procent stemde voor Vladimir Poetin. Dat is het resultaat van de presidentsverkiezingen in Rusland. Poetin is er best tevreden mee. “Weet u, bij democratie gaat het altijd over geloofwaardigheid en matigheid.

Afrikaanse democraten die verkozen worden met 99 procent van de stemmen? Sorry, ik heb daar problemen mee. Dan schort er iets aan je democratie. Je moet ook niet gulzig zijn.

Zo’n 77 procent van de stemmen, dat is perfect. Ja, ik ben best blij met het resultaat. Maar veel belangrijker: Rusland is weer een kernmacht die zijn gelijke niet kent. De wereld zal opnieuw bibberen en beven. Als de Russische beer klauwt, doet de Amerikaanse adelaar in zijn broek.”

Pallieter: Fascinerend mijnheer Poetin, maar er zijn stemmen die beweren dat u de democratie geweld aan doet. U zou tegenstanders via juridische weg uitschakelen en alleen schertskandidaten toelaten?

Poetin: “Zijn we nu nog altijd over die democratie bezig? Jongens, wat moet ik daar op zeggen? Uiteraard heb ik tegenstanders uitgescha-

keld. In het handboek van de democratie staat dat er tegenstanders moeten zijn. Niet wie of wat dat zijn. In Europa spelen jullie democratie op een manier dat er altijd iemand anders aan de macht is. Jullie hebben het duidelijk niet begrepen. U zou beter een voorbeeld nemen aan grote democraten als mezelf en Erdogan.

Maar terug naar mijn raket. Absolute spitstechnologie. We hebben er hele kwade tanden op geschilderd en ‘groetjes uit Moskou’ op gezet. We kunnen iedere Europese hoofdstad raken…”

Pallieter: Ik begrijp het. Collega’s van de VTM zagen hoe u supporters betaalde om u te komen toejuichen bij uw overwinningsspeech. Niet erg democratisch?

Poetin (maakt zich boos): “Kerel, wat is het nu? Toen we communisten waren, was het niet goed. Nu zijn we staalharde kapitalisten die zich voor ieder wissewasje laten betalen, zit je hier nog te zagen. Ik heb het eerlijk gezegd gehad met u. Ik denk dat ik mijn supersonische raket maar eens ga uithalen…”

Kruisende woorden 1101

A B C

Pallieter: Daar hebben we een lage emissiezone voor dezer dagen. Geen zorgen.

Internationale waarnemers stelden onregelmatigheden vast bij de stembusgang…

Poetin: “Dat interesseert me niet, mijnheer

Pallieter: Vladimir jongen, raketten zijn zo jaren ’80. Er nu nog mee uitpakken is zo Kim Jung Un. Heeft u niet nog een fijn moorddadig gas of zo?

Poetin: “Blijft u even zitten. Ik ga mijn snuifdoos halen.” (sluipt zachtjes naar buiten)

Van goeden huize

Psychisch probleem

Twee echtgenotes van IS-crapuul, en mogelijk meer vrouwen, willen graag terugkeren van het strijdperk naar het rustige vertrekland. Ze zijn van het goede district, Borgerhout, dus rekenen wij op de nodige solidariteitsacties van het districtsbestuur, en groene passionaria Marij Preneel.

Wij maken ons zorgen. Werd die Syriëstrijder die niet naar Marokko mag worden uitgewezen, wel correct behandeld? Werd hem onderdak aangeboden? Een job? Een reïntegratiepremie? Gratis medische hulp? Werd hij wel voorgesteld aan het NTG? Zorgelijk, echt.

Achtergrond

D

Ene Jasper Rommel maakt zich in verscheidene media serieus druk over de “foute” aandacht die men bij N-VA heeft voor de plaasmoorde in Zuid-Afrika. Helaas voor Jasper houden sociale media niets verborgen en onthullen ze dat de in Johannesburg wonende Jasper werkt voor FOS – Socialistische Solidariteit. Vandaar dus.

E F G I J K L VERTICAAL 1. Transformatie 2. Vlaamse stad - Inhoudsmaat - Inkerving 3. Alle personen - Frans ijzer 4. reedzaam 5. Windrichting - Algemeen Nederlands - Ginds 6. Knaagdier - Grote boosheid 7. Belastingterm 8. Voormalig topbokser - Bevestiging 9. oor bewerking zuiver en fijn maken 10. Muzieknoot - Spartaanse opvoeding 11. Manier van lopen - Oersted - Verenigde Naties 12. Reserve

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1100 VINDT U OP BLZ. 14

Goede maatregel Wij bevestigen het graag: de regering heeft een nieuw alternatief voor bedrijfswagens.

Vanaf heden kunnen bedrijfswagens worden ingewisseld voor tien jaar gratis vlees. Het wordt geleverd door een anonieme firma uit Bastenaken. Of uit Kosovo, dat kan ook.

Kettingreactie

Naar wij uit betrouwbare Russische bron vernamen, is de verkiezingsuitslag in Rusland nu officieel: 29 procent van de stemmen werd op oppositielijsten uitgebracht, 154 procent ging naar Poetin. Proficiat!

In feite zijn wij het er volledig mee eens dat kinderen van IS-terroristen – strijders, welke strijders? – terug naar hier moeten kunnen komen. Om vervolgens aan gezinshereniging te doen en hun moeder te laten overkomen.

En, ten slotte, haar nieuwe man uit IS-rangen.

Pret gegarandeerd.

Ter info

Te vroeg gejuicht

Gelukwensen

H

A. Vlaams wielrenner B. Insect C. Met een vaste verblijfplaats of standplaats - Tegenover D. Geloofsbelijdenis - Aangeboren neiging E. Renium - Publieke omroep Elektronvolt F. Roofvogel - Portugees levenslied G. Lichtgeraakt H. Neon - Maanstand - Europeaan I. Lagere school - Ziekenverzorger J. Boek van Dan Brown - Muzieknoot K. Afwijzing - Zomerse lekkernij Familielid L. Meisjesnaam - In glans afnemend

Poetin: “Steek uw democratie waar de zon niet schijnt, man. Schattig zegt u? Schattig!?

Brussel en Antwerpen die alleen nog bestaan uit fijn stof, is dat ook schattig?”

Pallieter. Ik vind mijn stoelgang oneindig veel boeiender dan uw stembusgang. Maar legt u me alstublieft eens uit waarom niemand nog bang is van mijn supersonische, superdestructieve schiettuig?”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

HORIZONTAAL

Pallieter: Oh, schattig! Wat de democratie betreft…

Het Turkse parlement deelt ons officieel mee dat de heer Erdogan R.T. binnenkort de eretitel van Grote Landveroveraar en Gebieder van Afrin zal worden verleend. Het is nog niet heel zeker hoe groot de feestelijkheden bij de vrienden van de EU zullen zijn.

Flierefluiters In het Oost-Vlaamse Evergem werd enkele dagen geleden een zeldzame zangvogel gesignaleerd, een grijze junco. Een ander vogeltje, de zatte junckers, is dan weer voornamelijk te vinden in Brussel en Straatsburg.

“Prinses Elisabeth verlaat België”, lazen wij in een krant. Even dachten wij dat de Vlaamse republiek er eindelijk was. Wij wilden al een groot zatsel aanrichten ten kantore, maar onze big boss zette ons met de voeten weer op de grond: ze gaat studeren in Wales. Waarna wij ons verdriet langdurig hebben verdronken.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Onvoorstelbaar Het Poëziecentrum publiceert regelmatig een lijst van best verkochte bundels in Vlaanderen. In februari werden de twee eerste plaatsen ingenomen door ... Engelse bundels. Het is blijkbaar onmogelijk een top tien voor louter Nederlandstalige dichtbundels op te stellen.

Het dertiende werk van Herakles.

Ter lering Een gratis raad aan organisatoren. Als u minister Gatz op een debat of wat ook wil krijgen, zorg dan voor voldoende vrouwen. Als dit slecht klinkt, daar kunnen wij ook niet aan doen.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be