't Pallieterke van 12 april 2018

74ste jaargang • nummer 15 • donderdag 12 april 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Een partijverbod is louter cosmetica

Big Brother Mark Zuckerberg ziet u overal

“Zeg eens, jongens, wie precies valt er in Brussel vrouwen lastig? ”, reageerde commentator Dujardin van Het Laatste Nieuws op het voorstel van de partij ISLAM om op het openbaar vervoer mannen en vrouwen gescheiden te houden. De voorzitter van die partij (een buschauffeur) had geargumenteerd dat heel wat vrouwen klagen over ongewenste mannelijke aandacht en aanrakingen op de bus. Hij was trouwens eerlijk over de identiteit van de daders: “Tijdens de spitsuren zijn er bepaalde personen, vooral van vreemde origine, die profiteren van het feit dat de voertuigen overvol zitten om tegen vrouwen aan te ‘plakken’.”

Dat een partij, die islamitische allochtonen wil gaan vertegenwoordigen, haar agenda wil doordrukken met het wangedrag van vooral islamitische allochtonen als excuus, dat lijkt inderdaad nogal brutaal. Maar het is een perfect logische redenering in de denkwereld van voorzitter Redouane Ahrouch en de zijnen.

De reden waarom vrouwen en mannen fysiek van elkaar moeten gescheiden worden, is dezelfde als die waarom vrouwen alles bedekkende kleding moeten dragen en waarom in islamitische landen slachtoffers van verkrachting vaak zelf gestraft worden: in hun cultuur ligt de verantwoordelijkheid om seksuele aanvallen te vermijden bij de vrouwen.

voorspelbaar? Welke misverstanden bestonden er nog over de positie van de vrouw in de islam?

“Geen sharia in Vlaanderen”, kopt de N-VA in een persmededeling. Hoezo? De sharia is geen radicaal ideetje van ontspoorde extremisten, maar behoort tot de kern van de islamitische geloofsleer, ongeacht de strekking. Als je islam hebt, ga je aanhangers van de sharia hebben en die zullen ernaar streven hun plichtenleer om te zetten in wetgeving, inclusief de apartheid voor vrouwen.

Als de berekening van het gerenommeerde PEW-instituut klopt (dat het aantal moslims in Europa in nauwelijks meer dan een generatie zal verdriedubbelen), zal het niet al te lang duren voor ze in hun opzet zullen slagen.

Het al te felle protest

Het topje van de ijsberg

De reactie van de Vlaamse politieke partijen op het voorstel tot geslachtsgescheiden openbaar vervoer was opmerkelijk furieus.

Wouter Beke stelt dat het voorstel in strijd is met de Belgische grondwet en het EVRM (dat is niet waar, maar het klinkt goed). De Open Vld wil een heuse grondwetswijziging om de ideeën van ISLAM te smoren. N-VA en MR willen de partij van Ahrouch zelfs laten verbieden.

“De dame protesteert te fel, lijkt mij”, zegt koningin Gertrude in het toneelstuk Hamlet. Is deze collectieve vertoning van politieke woede echt een spontane reactie op het idee van aparte zitplaatsen voor vrouwen op de bus? Of zou het kunnen dat degenen die verantwoordelijk zijn voor de niet meer te negeren islamitische aanwezigheid op ons grondgebied en die nog steeds niet bereid zijn om de poorten te sluiten voor de geloofsgenoten van Ahrouch, hun onschuld wat al te theatraal uitschreeuwen wanneer ze geconfronteerd worden met de gevolgen van dat beleid? Waren die gevolgen dan niet perfect

“Ik hoor nu al de stemmen van diegenen die dit gaan relativeren. Maar het is bijna te laat: radicale, islamistische regimes worden steeds sterker in Vlaanderen”, schrijft Zuhal Demir. Ik ben het eens met Zuhal. Maar, is het onredelijk te vragen wat haar partij gaat doen om ervoor te zorgen dat het zover niet komt?

Het voorstel van de N-VA om de partij van Ahrouch te laten verbieden, is alvast geen goed idee. Ten eerste omdat de islamisering van onze samenleving en onze geleidelijk “soumission” niet zullen gestopt worden door partijverboden. Het politieke gevaar dat uitgaat van een geïsoleerde en kleine partij als ISLAM is minimaal. Zeker als men weet dat deze gesteund wordt door Iran en dus enkel de sjiitische strekking vertegenwoordigt. Maar het maatschappelijke gevaar van de groeiende islam is wel zeer ernstig te nemen. Zoals Demir zegt: “De partij ISLAM is het topje van de ijsberg. Het is wat boven het wateroppervlak uitsteekt en wat we terecht met duidelijke woorden veroordelen. Maar het fundament is de ijsberg eronder. En die

laten we te vaak ongemoeid in het publieke debat en de politiek.”

Juist daarom mag een partij als ISLAM niet verboden worden. In een opiniebijdrage van vorig jaar had ik de oprichting van allochtonenpartijen zelfs een goede zaak genoemd.

Eén van de redenen die ik aanhaalde, was dat de exotische standpunten van die partijen ons tenminste confronteren met de werkelijkheid: “De Vlaamse publieke opinie is te lang onwetend geweest over de maatschappelijke opvattingen die leven in de verschillende migrantenpopulaties van dit land.

We werden daarvan afgeschermd door de afgeborstelde excuustruzen die ons in de politiek werden gepresenteerd als vertegenwoordigers van de allochtone gemeenschappen, maar in feite weinig representatief waren.”

De import gaat onverminderd door We moeten mensen als Ahmet Koç, Abou Jahjah en Redouane Ahrouch dankbaar zijn: dankzij hen worden we bewust van de ideeën die leven bij bepaalde bevolkingsgroepen.

En ze verplichten de beleidspartijen om zich te verantwoorden voor de gevolgen van hun beleid. We mogen die partijen niet de kans geven om het rot in de samenleving te bedekken met het laagje verf van een partijverbod.

Er is geen kans op genezing zolang de politieke leiders niet openlijk durven zeggen dat de islam op zich onverenigbaar is met onze samenleving. Ze moeten ophouden de illu-

sie in leven te houden dat alle ongewenste fenomenen enkel uitwassen en bijwerkingen zijn die we kunnen isoleren of onder controle kunnen houden.

Onmiddellijke stopzetting van elke immigratie uit islamitische landen is uiteraard het absolute minimum. Publieke uitingen van bezorgdheid over een probleem zijn weinig geloofwaardig zolang je dat probleem blijft importeren.

Jurgen Ceder

Deze week Godsdienst(en) en gemeenschapsgeld: voor wat hoort wat!

2 Briefje aan Zuhal Demir

3

Winst voor Orbán zou ogen moeten openen 3 Planbureau ziet vooral bevolkingstoename in Vlaamse Rand

5

Zijn niet-Europeanen zes5 maal crimineler?

2 Actueel Godsdienst(en) en gemeenschapsgeld: voor wat hoort wat!

12 april 2018

Dat de invloed van de islam in onze samenleving hand over hand toeneemt, staat als een paal boven water. Niet alleen is er een onophoudelijke toestroom van vreemdelingen die moslim zijn, er is ook een groeiend aantal moskeeën én een almaar explicietere aanwezigheid van moslimgewoonten en –tradities in onze Vlaamse samenleving.

Nadat de rooms-katholieke praktijken en invloeden langzaam zijn weggesijpeld uit zowat alles, sijpelt een andere godsdienst binnen op een indringende en bijwijlen opdringerige manier die weinig ruimte laat voor wie het er niet mee eens is. Voorbeelden in het buitenland doen op zijn minst de wenkbrauwen fronsen. Denk maar aan pleidooien voor de invoering van de sharia.

Met de paplepel Vlaams Parlementslid en tevens Vlaams Belangvoorzitter Tom van Grieken ziet die evolutie met lede ogen aan en houdt niet op om met zijn partij Vlaanderen te waarschuwen voor wat ons over afzienbare tijd te wachten kan staan, én te wijzen op de verantwoordelijkheid van de machtspartijen die met woorden wel belijden verontwaardigd te zijn over ‘bepaalde evoluties’, maar in hun beleid maar laten begaan en zelfs nog faciliteiten verlenen en geld besteden om het de nieuwe geloofsbelijders niet te moeilijk te maken. Van Grieken beseft dat een levensbeschouwing of een religieuze overtuiging altijd met de paplepel wordt meegegeven. Hij vroeg zich dan ook af hoe het staat met de plaats van de islam in het onder-

wijs. Daarom vroeg hij Vlaams minister Crevits naar cijfers. Toen hij die onder ogen kreeg, was hij niet weinig verbaasd: het aantal leerlingen dat islamles volgt in het Vlaamse onderwijs, is in vijf jaar met een derde toegenomen! En: de islam is in het secundair Gemeenschapsonderwijs al even groot als het katholicisme.

Hij vraagt zich af: moeten we een godsdienst die haaks staat op onze eigen waarden blijven financieren?

Duidelijke cijfers In het schooljaar 2012-2013 volgden 49.265 kinderen islamonderricht in onze Vlaamse scholen. In het huidige schooljaar 2017-2018 is dat aantal toegenomen tot 66.217. Ook het aantal door de Vlaamse overheid betaalde islamleerkrachten is gestegen. In het schooljaar 2012-2013 waren er 647 islamleerkrachten werkzaam in het Vlaamse onderwijs, maar in het lopende schooljaar is hun aantal reeds gestegen tot 859, een toename op vijf jaar met een derde (32,8 procent).

Van de 893.727 leerlingen die in het basisof secundair onderwijs een levensbeschouwelijk vak volgen, volgen er dit schooljaar (in aflopende volgorde van aantal leerlingen) 699.100

Vrijgevige Vlamingen De Al Ihsaan-moskee in Leuven kwam in november negatief in het nieuws nadat de plaatselijke imam verkondigde dat mannelijke moslims hun vrouwen een ‘lichte tik met een miswak (een soort dunne houten tandenborstel)’ mogen geven. Diezelfde islamitische gemeenschap diende onlangs de begroting 2018 in bij de provincie Vlaams-Brabant. Dat gebeurde ook al in de vorige jaren. De provincie past het exploitatietekort van enkele tienduizenden euro’s telkens bij.

Tapijten en nog eens tapijten Uit die ingediende begrotingen blijkt dat de moskee in 2012 een aankoop van zowat 6.500 euro deed voor tapijten. In 2015 was er opnieuw een aankoop van 8.950 euro voor tapijten en voor 2018 is er opnieuw een bedrag van 9.000 euro voor de aankoop van nieuwe tapijten.

Dat is merkwaardig, aangezien andere islamitische geloofsgemeenschappen dergelijke ‘investeringen’ niet doen. Daar is het gebruikelijk dat de tapijten jaarlijks onderhouden worden en langer dan drie jaar meegaan. De kostprijs hiervan bedraagt ‘slechts’ enkele honderden euro per jaar.

Binnenkort, de boerkabus?

Diest Ook de islamitische gemeenschap Beraat te Diest diende haar begroting 2018 in bij de provincie. Daar viel op dat een nieuwe geluidsinstallatie gekocht werd van 3.500 euro. De vorige installatie werd amper vijf jaar geleden gekocht. Boekhoudkundig klopt dat bovendien niet, want de aankoop staat niet als een investering ingeschreven. Overigens, de provincie keurde deze aankoop goed.

Besluit De Vlaamse provincies financieren de exploitatietekorten van de respectievelijke islamitische gemeenschappen. De bedragen lopen elk jaar hoog op. Telkens valt op dat de tekorten bijzonder hoog zijn. De meeste islamitische geloofsgemeenschappen dienen namelijk erg onevenwichtige begrotingen in. Verklaring: de inkomsten van de gemeenschappen worden erg laag gehouden en de uitgaven lopen telkens op.

Moslims doen dus maar al te graag een beroep op de vrijgevigheid (en het belastinggeld) van de Vlamingen. Ze weten toch dat de tekorten door de provincies bijgepast worden.

Thierry Debels

het vak katholieke godsdienst (78,22 procent), 116.924 niet-confessionele zedenleer (13,08 procent), 66.217 islam (7,41 procent), 7.314 protestantisme (0,82 procent), 2.120 Israëlitische godsdienst (0,24 procent), 2.010 orthodoxe godsdienst (0,22 procent) en amper 42 anglicaanse godsdienst. Dat zijn de zogenaamde ‘erkende godsdiensten of levensbeschouwingen’.

In absolute aantallen is het aantal leerlingen dat katholiek onderricht volgt tegenover vijf jaar geleden licht gedaald. In het schooljaar 2012-2013 volgden nog 702.330 leerlingen katholiek onderricht in Vlaamse scholen. Dat zoveel leerlingen katholiek onderricht volgen, heeft echter te maken met het grote overwicht van het katholieke vrij onderwijs in Vlaanderen, waar in de meeste scholen bijna uitsluitend katholiek onderricht wordt aangeboden.

In het vrij onderwijs volgt 98,92 procent van de leerlingen katholieke godsdienstlessen. Of die godsdienstlessen nog op de golflengte ‘van Rome’ zitten en nog gericht zijn op godsdienstbeleving en inwijding in de riten, is een andere vraag. Bij de islam is dat laatste duidelijk wél het geval.

In het Gemeenschapsonderwijs ligt de situatie heel anders. Daar is de islam in opmars. Het populairste levensbeschouwelijke vak in het Gemeenschapsonderwijs is de niet-confessionele zedenleer met 70.758 leerlingen (44,59 procent) tegenover 46.432 voor de katholieke godsdienst (29,26 procent) en 36.359 voor de islam (22,91 procent). Opvallend is dat in het gewoon voltijds secundair onderwijs het aantal leerlingen dat islam volgt met 17.606 leerlingen (21,84 procent) bijna even groot is als het aantal leerlingen dat katholieke godsdienstlessen volgt (18.439 leerlingen of 22,87 procent). In het officieel gesubsidieerd onderwijs (het gemeentelijk en provinciaal onderwijs) tot slot is het katholiek onderwijs met 62.362 leerlingen (45,10 procent) het grootst voor de niet-confessionele zedenleer met 45.020 leerlingen (32,56 procent) en de islam met 27.551 leerlingen (19,92).

Moet er nog geld zijn?

Van Grieken stelt dat we op die manier de niet-integratie en de islamisering van onze

samenleving met ons eigen belastinggeld financieren. Bovendien is er van overheidswege nog steeds geen enkele controle op wat in de lessen islam op school verteld wordt. Het zijn namelijk enkel de bevoegde instanties van de erediensten die hierop controle uitoefenen.

Een gevaarlijke situatie.

Daarom pleit hij voor een afschaffing van het levensbeschouwelijk onderricht in het officieel onderwijs, dat wil zeggen in het Gemeenschaps-, het gemeentelijk en het provinciaal onderwijs. De overheid moet dat niet langer betoelagen, meent hij. En zoals hij het stelt, gaan alle levensbeschouwingen voor de bijl.

Een beter pleidooi De stelling van Van Grieken is te begrijpen, gelet op zijn groeiende bezorgdheid over de toenemende en verontrustende aanwezigheid van de islam in onze samenleving. Het stopzetten van de betoelaging houdt echter een groot gevaar in: de geloofsgemeenschappen zouden na zo’n maatregel er kunnen aan denken zelf scholen te gaan oprichten om hun godsdienst alsnog te kunnen belijden en te bestuderen.

Of die “eigen” scholen beter op integratie zullen gericht zijn, durven we sterk te betwijfelen. Gesegregeerd onderwijs werkt een nieuwe verzuiling in de hand die elke vorm van integratie en samen-leven (met koppelteken) tegenstaat. Bovendien, als zij vrije scholen oprichten – wat perfect kan -, zullen ook zij kunnen betoelaagd worden. Tenslotte wordt het katholiek onderwijs als sterkste speler binnen het vrije net ook gesubsidieerd.

Zou Van Grieken niet beter een sterk pleidooi houden om religies een waterdicht engagement te laten nemen om onze westerse normen en waarden te onderschrijven alvorens zij gesubsidieerd worden binnen het officieel onderwijs (ingericht door de overheden), én voor een controle van overheidswege op de inhoud van de lessen?!

Wie geld van de overheid ontvangt, moet immers eerst de spelregels van de samenleving willen naleven en kan toch geen bezwaar hebben dat dat ook gecontroleerd wordt?! Het gaat om veel geld van de gemeenschap. Voor wat hoort wat…

KvdP

Sociaaleconomische dossiers blijven liggen

Uit de smalle beursstraat

Minder dan twee weken na het afsluiten van het Goede Vrijdagakkoord is duidelijk geworden dat het om een lege doos gaat. De laatste belangrijke sociaaleconomische dossiers van de regering-Michel worden de facto doorgeschoven naar de volgende regering. Gezien de verwachte moeilijke regeringsformatie in 2019 duurt het wellicht tot 2020 voor echt een beleid wordt gevoerd, of toch een poging wordt ondernomen.

king? De beslissing hierover zal gebeuren in overleg met vakbonden en werkgevers. De syndicaten willen dat iedereen een zwaar beroep heeft, werkgevers dromen van een minimale lijst. Niemand die gelooft dat daar een resultaat uit voortvloeit, zeker niet meer voor de verkiezingen. Ook dit dossier wordt over 2019 getild. Ondertussen loopt de pensioenfactuur op en zitten we tegen het einde van het decennium aan een pensioenschuld van bijna 50 miljard euro. Een verdubbeling op vijftien jaar tijd.

Het is al enige tijd de beproefde methode van Charles Michel: als premier in moeilijke momenten de verschillende vicepremiers samenbrengen en elk een cadeautje geven in de hoop dat een aantal moeilijke knopen kunnen worden doorgehakt. Dat gebeurde met het Zomerakkoord van 2017. Hetzelfde geldt voor het Goede Vrijdagakkoord van 2018. Net voor iedereen met paasvakantie kon vertrekken, werd een aantal sociaaleconomische dossiers afgehandeld. Of beter gezegd: er werd gedaan alsof ze werden afgehandeld.

Het gaat om het Energiepact, de pensioenhervorming en de zware beroepen, en de beursgang van Belfius. Michel gaf de indruk dat alles in kannen en kruiken was, maar dat klopt niet. Eigenlijk worden al die heikele dossiers doorgeschoven naar de volgende regering die in 2019 – of als de formatie lang duurt - in 2020 tot stand moet komen.

Kernenergie Zo is het Energiepact afgesloten, dat tegen 2025 moet zorgen voor een uitstap uit de kernenergie. Niemand die dit ernstig neemt. Eigenlijk wordt het dossier over de verkiezingen van 2019 getild. Ondertussen zal een grote speler als Engie onder andere via de werkgeversorganisatie VBO (Verbond

van Belgische Ondernemingen) lobbyen dat de kernuitstap zo lang mogelijk wordt uitgesteld. Het is in de Wetstraat nooit anders geweest. Zij die triomferen over het einde van de kernenergie, dwalen.

Dan is er het dossier van zogenaamde zware beroepen.

Minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine (MR), een halve nobiljon uit Luik die in Vlaanderen amper bekend is, verklaart dat deze regering de grootste pensioenhervorming in decennia doorvoert. Een hervorming die ervoor zorgt dat iedereen langer zal werken en de vergrijzing betaalbaar houdt. Een stap in dat proces is het vastleggen van een lijst met zware beroepen. Wie zo’n beroep heeft, moet niet wachten op zijn 65ste maar kan al vertrekken op zijn 63ste of zelfs 61ste. De rest moet langer werken. Wat zijn dan die zware beroepen? De regering moet het antwoord schuldig blijven. Op een lijst – die zou moeten worden samengesteld door de vakbonden en werkgevers blijft het wachten. Er is dus nog geen akkoord over het dossier zware beroepen. Enkel de criteria zijn vastgelegd.

Die criteria zijn: fysiek zwaar werk, belastende werkorganisatie (zoals nachtwerk), zwaar werk en stress als verzwarende omstandigheid. Hoe meer men aan criteria beantwoordt, hoe sneller men met pensioen kan. Wie komt daarvoor in aanmer-

Arco Laatste dossier is dat van de beursgang van een deel van de aandelen van staatsbank Belfius. Zoals in deze rubriek al eerder gesteld, staat de CD&V op de rem zolang er geen regeling is voor de Arco-coöperanten. Hoe langer de zaak aansleept, hoe minder interessant een beursgang wordt. Ook dit sociaaleconomisch dossier ligt stil, en het is wachten op het ideale moment voor een interessante en rendabele beursgang. Maar dat is wellicht al voorbij. Over dit dossier heerst een zekere gelatenheid in de Wetstraat. De Tijd stelde het vorig weekend als volgt: “Een oplossing voor Arco komt niet dichterbij door de beursgang van Belfius op de lange baan te schuiven. De andere regeringspartijen maken er echter geen kabaal over. Of Belfius naar de beurs trekt of niet, is geen zaak van groot electoraal belang.” Ook hier lijkt alles bevroren tot 2019-2020. Deze regering krijgt de komende maanden gewoon niets meer gedaan.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

12 april 2018

Winst voor Orbán zou de ogen moeten openen Premier Viktor Orbán is met zijn regerende Fidesz-partij de grote winnaar geworden van de Hongaarse parlementsverkiezingen. Het zoveelste signaal dat de kritiek op een te tolerant migratiebeleid én de bemoeizucht van de EU gestaag toeneemt. Progressieven blijven de kiezers die kant opjagen die ze net krampachtig willen afsluiten. Ze gaan er electoraal uiteindelijk zelf aan ten onder.

De 54-jarige Orbán voerde een harde campagne met dat thema. En tegen de steenrijke Hongaars-Amerikaanse multimiljonair George Soros, die beschouwd wordt als de grote “sponsor” van links verzet in Hongarije.

Fidesz kreeg bijna de helft van de stemmen (48,6 procent), maar 133 van de 199 zetels in het parlement. Goed voor een tweederdemeerderheid, nodig om de grondwet te wijzigen. Geen enkel kiesstelsel is perfect, maar het Hongaarse geeft een duidelijk voordeel aan de grotere of grootste partij. Maar Orbán wordt nog maar eens premier en op zijn hoge score (bijna 50 procent) valt weinig af te dingen.

Dat zal bij links voor frustratie en tandengeknars zorgen, niet alleen omdat Orbán alweer won, maar ook omdat hij scoorde bij een zeer hoge opkomst, liefst 70 procent. Het stemt tot nadenken dat het gretig in beeld gebrachte “burgerprotest” - progressieve studenten manifesteerden in Boedapest tegen de ‘Victator’ – door de kiezers tot het gekraai van een kleine minderheid wordt herleid.

Andere partijen Nog vervelender voor links is dat de nog heel wat radicalere partij Jobbik zo’n 20 procent van de stemmen behaalde, goed voor een tweede plaats met 26 zetels (+3). Jobbik (Beweging voor een Beter Hongarije, °2003) noemt zichzelf conservatief en patriottisch, maar wordt door velen fascistisch en antisemitisch genoemd. Wie Jobbik even googelt, komt terecht op prentjes vol geüniformeerde mannen, hier en daar afgewisseld met wat blauwe ogen. Zelfs Marine Le Pen en Tom van Grieken houden afstand van dit soort radicalisme.

De centrum-linkse Socialistische Partij (MSZP) staat met amper 12 procent op 20 zetels, vijf minder dan bij vorige verkiezingen.

De Groene LMP won drie zetels (van 5 naar 8), maar blijft met minder dan 7 procent een erg kleine partij. Alle andere partijtjes, vooral eurofiele, blijven steken op hooguit een paar zetels.

Vanwaar dat succes van Orbán? Als kopman van Fidesz (Hongaarse Burgerunie) reed hij een stevig parcours. Hij werd in West-Europa een bekende politicus toen hij in 2016 aan de grens met Servië en Kroatië een hek liet bouwen tegen de massale instroom van migranten.

“Migratie is als roest dat langzaam maar zeker Hongarije opslokt”, zei hij vorige week. Blijkbaar is hij niet de enige die daar zo over denkt.

Met succes liet hij de Hongaren al bij referendum zijn grenzenbeleid steunen.

Europa Een tweede stevige invalshoek van Orbán is zijn weerbarstigheid tegenover een veel te bemoeizuchtige EU, niet alleen wat migratie betreft. De eurosceptici zijn ook in andere Oost-Europese landen aan de winnende hand.

Reken daar de recente verkiezingen in Oostenrijk en Italië bij en je weet dat de EU alleen overleeft als ze rekening houdt met de kracht van een aanwakkerende conservatieve wind…

In Boedapest stelden eerder dit jaar samen met Hongarije ook Polen, Slovakije en Tsjechië (de Visegrad-groep) dat de Europese Commissie zich niet te veel moet bemoeien met hun zaken. Ze gaan voor “soevereine” landen en “vrijwillige samenwerking”.

Radicaal-rechts Orbán krijgt ook steun in West-Europese landen. Radicaal-rechts in West-Europa haastte zich. Er waren felicitaties van PVV-leider Geert Wilders en Marine Le Pen van het Rassemblement National. Beatrix von Storch van AfD sprak van “een trieste dag voor de EU, maar een mooie dag voor Europa”, Nigal Farage (UKIP) had het over “een nachtmerrie voor EU”. Tom van Grieken (VB) noemde Orbán “een voorbeeld voor Vlaanderen”.

Kritiek Krampachtig lijkt dan ook de eerste kritiek die opsteekt in linkse hoek. Drie voorbeelden van haastige oprispingen bij slechte verliezers.

Een: de oppositie zou “de meerderheid” hebben behaald in de hoofdstad Boedapest.

Politieke nonsens, want “de oppositie” is niet meer dan een betekenisloos amalgaam partijen van extreemlinks tot extreemrechts.

Twee: het wijdverspreide nieuws dat Orbán “zich persoonlijk zou hebben verrijkt” via vastgoedprojecten nabij het Balatonmeer. Is dat al bewezen? Het maakte dan toch weinig indruk op de Hongaarse kiezers. En drie: Fidesz zou ook “verloren hebben bij jongeren”? Et alors…

Een mens blijft natuurlijk niet jong. Wie zich in kritiek op de afvalligen uit Oost-Europa onderscheidde, is Guy Verhofstadt, leider van de liberale ALDE-fractie in het Europees Parlement.

Verhofstadt richtte zijn pijlen op Europese partijen die Orbán tolereren in hun Europese Volkspartij (Orbán zetelt er naast christendemocraten van CDA, CD&V, naast Merkel en Juncker).

Dreigementen van onder meer EU-commissaris Frans Timmermans over het tijdelijk afnemen van het Poolse stemrecht in de EU, en het inroepen van Artikel 7 door de Europese Commissie van voorzitter Jean-Claude Juncker werkten duidelijk averechts, ook op de OostEuropese publieke opinie. Hongarije liet meteen weten een veto te zullen uitspreken tegen zo’n stemprocedure.

Heeft de EU een toekomst?

De EU zal ermee moeten leren leven dat Orbán niet alleen staat met zijn standpunten over immigratie en Europa. Niet in eigen land, niet in Oost-Europa, niet in West-Europa.

“Jongeren in West-Europa zullen meemaken dat ze een minderheid in eigen land worden”, is een van de slogans waarmee Orbán in Hongarije scoort. Wie de demografische ontwikkelingen in de meeste West-Europese steden volgt, kan moeilijk ontkennen dat het die kant uitgaat. Dat Orbán daarbij romantisch-nationalistische demagogie hanteert, is juist: “Het vaderland heeft jullie nodig. Hongaren, hijs de vlag, en vecht voor de Hongaarse vrijheid!” Veel nationalistischer kan men zich moeilijk opstellen.

Maar Orbán staat waar hij staat. En zijn beleid staat voor soevereiniteit. Zijn partij Fidesz zal zich ook bij de Europese verkiezingen van 2019 bij de EVP voegen, want ze hebben hem daar nodig. “Het is waar dat we aan de rechterkant van die politieke stroming staan… De EVP is een grote tent, waarbinnen onze partij ook een plaats heeft”, stelt hij laconiek.

Afwachten hoe dapper Jean-Claude Juncker, Marianne Thyssen en andere CD&V’ers – ook behorend tot de EVP – op één jaar van de verkiezingen een vuist zullen maken naar Orbán.

Commentaren Gaat links het zo stilaan leren dat het moet bijsturen? Er zijn wel meer signalen die erop wijzen dat sommigen daar inzien dat ze iets te haastig waren in hun multiculturele progressiviteit.

Ze raken hun kiezers kwijt. Toch zal het nog wel even duren. Geraken ze er nog “wijs” uit?

The Guardian heeft het na Orbáns overwinning over “xenofobische retoriek, direct gericht tegen vluchtelingen”, NRC noemt Orbán een “nationaal-conservatief”, De Standaard spreekt over “de rechtspopulist”. Libération houdt het bij “soevereinisten”… Makkelijk is het niet.

Anja Pieters

3

Verkrachting als familiale verzoening?

Het is in de confrontatie met bepaalde geweldfenomenen dat wij de diepte van de kloof kunnen ervaren tussen verschillende landen, volkeren en culturen op deze wereld.

En toch blijft de lobby van de multicultuur volhouden dat honderden verschillende nationaliteiten allemaal vestigingsrecht moeten krijgen in Europa, in Vlaanderen.

De Pakistaanse politie heeft op 27 maart 2018 een tiental mannen opgepakt. Het motief van de arrestatie was een ‘wraakverkrachting’ die zou hebben plaatsgevonden in Toba Tek Singh, een stad in de Punjabprovincie, zo’n 300 km ten zuidwesten van Lahore.

Het verhaal startte met de verkrachting van een zestienjarig meisje door een zekere Wasim Saeed. De verkrachter werd gevat, en door de bevolking bijna ter dood gebracht; de buurt was aan het overkoken. De familie van het slachtoffer en familie van de dader zijn in overleg met elkaar gegaan, en kwamen tot een bijzonder eigenaardige oplossing: de twee partijen kwamen overeen zich met elkaar te verzoenen, op voorwaarde dat de zus van de verkrachter het voorwerp zou uitmaken van een ‘wraakverkrachting’.

Tradities, blijkbaar Uiteindelijk is de familie van Wasim Saeed ermee akkoord gegaan dat eender welke vrouw uit de eigen familie kon worden verkracht. Een vrouw van 40 jaar werd uiteindelijk als ‘wraak’ door de broer van het verkrachte meisje verkracht. Daarop hebben de twee families een geschreven akkoord opgesteld, om zo het incident te sluiten. Onder de tien gearresteerden

zitten dan ook enkele leden van de dorpsraad, ouderen, enzovoort, die deze bijzondere verzoeningsmethode hebben bekrachtigd, naar verluidt een aloud gebruik in centraal Pakistan.

Niet het eerste geval, niet het laatste Het is maar omdat het bericht via een lid van de lokale politie naar hogerhand is doorgesijpeld, dat uiteindelijk besloten werd een onderzoek te starten naar de ondertekenaars en opstellers van de schriftelijke overeenkomst.

Want hoewel deze praktijken wettelijk verboden zijn in Pakistan, worden ze nog aan de lopende band op papier gezet, en uitgevoerd.

Zo deed Amnesty International – als het goed is, zeggen we het ook – in 2017 een dringende oproep aan de Pakistaanse overheid om aan dit soort praktijken een einde te stellen.

Met weinig succes, zo blijkt.

Men denkt door deze verkrachtingszaak onmiddellijk aan de méér dan 1.000 Engelse meisjes en jonge vrouwen die in Rotherford en andere Britse steden het slachtoffer werden van verkrachtingen en ander zwaar seksueel misbruik. Toeval of niet, het ging om Pakistaanse bendes.

Piet van Nieuwvliet

Briefje aan Zuhal Demir

Noodklokluidster Mevrouw de verontruste, Naar aanleiding van de opkomst en de bedenkelijke standpunten van de partij ‘Islam’ en de beweging ‘Be One’ van Abou Jahjah, met pleidooien voor de naleving van de shariawetgeving, maar ook een rijschool exclusief voor vrouwen, en tal van vrouwonvriendelijke toestanden in de moslimwereld die onze samenleving binnensijpelen, hebt gij een lang bericht de wereld in gestuurd. Gij zijt daarvoor goed geplaatst, want als staatssecretaris met een migratieachtergrond wordt er veel meer naar u geluisterd dan naar snoodaards die reeds jaren als roependen in de woestijn waarschuwen voor toestanden die haaks op onze westerse waarden staan én die de zaken allang bij naam hebben genoemd. Maar zodra het woord islam valt, kijkt iedereen altijd de andere kant op, omwille van een ongehoord naïeve tolerantie tegenover nieuwkomers die evenzeer als wij ‘mochten denken wat ze wilden en het geloof mochten belijden dat ze wilden’. Er werd altijd meteen gerelativeerd, dat het allemaal niet zo erg was als sommige ‘doemdenkers’ het voorstelden. Vooral de linkse partijen liepen daarbij voorop, in de hoop die nieuwkomers voor hun politieke kar te kunnen spannen en hen hun verloren stemmen te doen compenseren.

Gij zegt zeer terecht: “De partij ‘Islam’ is het topje van de ijsberg. Het is wat boven het wateroppervlak uitsteekt en wat we terecht met duidelijke woorden veroordelen. Maar het fundament is de ijsberg er onder. En die laten we te vaak ongemoeid in het publieke debat en de politiek.” Gij waarschuwt ook meteen: “Het wordt echter hoog tijd dat we beseffen dat islam voor velen niet louter een religieuze belevenis is. Maar een maatschappijvisie die haaks staat op de normen en waarden die wij hier koesteren. Zolang we dat niet onder ogen zien, zal de ijsberg blijven groeien. Net als de pieken boven de waterlijn.”

En aan het einde van uw lange betoog – waarin gij overigens nog eens wijst op het religieus-politieke gevaar van Turkije – doet gij zelfs een oproep: “Het is onze plicht om de democratie en de mensenrechten te verdedigen. Niet om ze uit te verkopen of er de lieve vrede mee af te kopen. Dan graaf je je eigen graf. Laat ons integendeel initiatieven nemen om de democratie te wapenen.” Het is inderdaad vijf voor twaalf om nog snel iets fundamenteels te ondernemen om Vlaanderen te redden van religieus fanatisme, reli-

gieuze intolerantie en religies die segregatie voorstaan, in dit geval tussen mannen en vrouwen. Ik wil wel, mevrouw de gedreven staatssecretaris. Maar ik heb toch enkele kritische bemerkingen.

Uw partij – onder andere – maakt nu groot misbaar over de opmars van de radicale islam in onze samenleving, maar tegelijk doen uw vooral Vlaamse ministers erg meegaand ten aanzien van radicale Koranscholen, de hoofddoekenkwestie, trouwstoeten met onbehoorlijk gedrag, de subsidiëring van moskeeën pro-Erdogan, pro-Milli Görus en pro-Dyanet, gescheiden zwemmen en halalvoeding op scholen en elders…

Alle politici die vele jaren alles hebben gefaciliteerd voor de islam en alle waarschuwingen in de wind sloegen, struikelen nu over elkaar in het uiten van hun afschuw over het standpunt om vrouwen en mannen apart op de bus te laten plaatsnemen. Hilarisch!

Meer nog: dagelijks worden nieuwe potentiële kiezers voor de partij ‘Islam’ dit land binnengelaten. De gezinsherenigingen blijven doorgaan en de grenzen blijven open.

Ook de dubbele nationaliteit wordt maar niet afgeschaft. De ijsberg blijft gestaag aangroeien…

Tja, beste Zuhal, gij zult het toch met mij eens zijn dat het niet de schuld is van degenen die al jaren met hun volle politieke gewicht aan de noodrem trekken en dat luid verkondigen, maar wel van al degenen uit vorige regeringen, maar ook uit de huidige, die het nooit nodig vinden om effectief paal en perk te stellen aan deze binnensluipende bedreiging van onze normen en waarden, van de vrijheden waarvoor onze voorouders zo gevochten hebben, van de open en tolerante samenleving die wij allen koesteren.

Als gij wilt dat de democratie en de mensenrechten worden verdedigd en dat de voedingsbodem voor terreur en religieuze onverdraagzaamheid wordt weggenomen, zal er meer moeten gebeuren dan wat straffe verklaringen af te leggen die weliswaar goed klinken, maar elke daadkracht missen omdat de inconsequentie van zoveel politici verpletterend is. Nu er verkiezingen in aantocht zijn, zijn de verhalen straf en sterk. Maar de burger, die stilaan een vreemde wordt in zijn eigen buurt en steeds meer rekening moet houden met religieuze praktijken van een uitheemse godsdienst, heeft zijn buik ervan vol. Hou daar toch maar rekening mee!

4

Dossier

12 april 2018

Interviews Toen ik het overlijdensbericht las van Madikizela (Winnie, ex-Mandela), moest ik terugdenken aan een interview dat ik afnam in Zuid-Afrika.

Wat links was rechts werd Daarover later meer. Nu eerst iets over een paar ervaringen met interviews. Mijn eerste televisie-interview ben ik nooit vergeten. De geïnterviewde was Nathalis de Bock in Vilvoorde. Deze vroegere socialistische vakbondsbonze vertegenwoordigde het latere ABVV bij de onderhandelingen over een sociaal pact na de bevrijding. Dat resulteerde onder meer in de verplichte werkloosheidsverzekering.

De Bock beklemtoonde dat één van de belangrijkste eisen van zijn vakbond de dagelijkse controle op werklozen was, want ze leefden (tijdelijk) op kosten van de bijdragen van hun medearbeiders. Dat was 35 jaar geleden een zeer links standpunt, en wordt nu door het huidige pseudolinks als (extreem)rechts betiteld. Overigens, de socialistische vakbond - de latere permanente oppositietraditie getrouw - weigerde het pact te ondertekenen. Sta me een zijsprongetje toe. Op een congres van de socialistische vakbond van de VRT in de jaren tachtig nam kameraad Jaklien Caenberghs het woord. Ze hekelde de vraag van de christelijke vakbond voor een extra toelage voor vrouwen met kinderen. Ze haalde tenslotte het ultieme argument van stal. Wisten de kameraden dat er in nazi-Duitsland een speciale decoratie bestond voor moeders met veel kinderen? Wisten de kameraden dat die de “Kaninchenorde” genoemd werd?

De zaal loeide van plezier en verwierp dat ACV-voorstel. Tien jaar later eiste diezelfde bende komedianten dat men respect zou tonen voor de aanhangers van de mohammedaanse ideologie voor wie een vrouw een halve mens en een hele broedmachine is.

De professional Naast mijn televisiewerk had ik een radiotuintje dat ik graag bewerkte, want daar had je geen heel team bij nodig. Mijn eerste radio-interview was met de bekende Nederlandse criticus Kees Fens; niet goedkoop, want Nederlanders scheep je niet af met een paar centen. Ik reed naar Amsterdam gewapend met mijn zware Nagra-recorder en interviewde Fens over de receptie van literaire teksten.

Met Nederlandse vlotheid praatte hij mijn tape een halfuur vol en dat vond hij zelf nogal weinig voor zijn geld. Ik draaide de band om en hij vertelde nog wat grappige anekdotes over zijn bezoeken aan boekenwinkels. Thuis ontdekte ik dat, in tegenstelling tot een gewone bandopnemer, mijn Nagra niet recto verso opnam. Die grapjes van Fens hadden mijn hele ernstige interview uitgewist. Van de nood een deugd gemaakt, en dan maar die verhaaltjes uitgezonden. En van meerdere mensen gelukwensen gekregen dat ik geen intellectuele zever had uitgezonden.

Ik heb veel interviews afgenomen, maar één reeks herinner ik me bijzonder, toen allerlei mensen hun mening mochten zeggen over “le roi Baudouin” ter gelegenheid van een of andere verjaardag van zijn troonsbestijging. Ik ging op de koffie bij Manu Ruys in de Londenstraat in Zeebrugge, en Ruys praatte niet alleen, hij zei ook interessante dingen. Gewezen eerste minister Leburton bood ons op zijn PS een prachtige lunch aan bij de Italiaan en een grote fles wijn voor mij in het bijzonder. Paul van den Boeynants was de charme zelf. Stipt op het afgesproken uur ontving hij mij en mijn team en kwam me tegemoet met: “Mijnheer Neckers, wat een genoegen u eindelijk te ontmoeten.”

Ik ben er zeker van dat hij twintig seconden eerder aan zijn secretaresse de naam van die journalist vroeg, die voor zichzelf vijf keer uitsprak en me toen ontving. Een paar jaar later had ik hem weer nodig voor een programma over de verbeulemansing van Brussel. Hij kwam me tegemoet met de woorden “wat een genoegen u weer te zien”. Ongetwijfeld had zijn secretaresse hem een minuut eerder verteld dat hij mij, volgens haar steekkaarten, al eens gezien had: op en top een professional. Overigens

deed hij wel de uitspraak die het motto van het programma werd: “Ek haaf (houdt) van Brussel. Da kunde nie in ’t Frans zeggen.”

Ik sprak ook met ex-minister Hendrik Fayat over zijn jeugd in Molenbeek. Een echte socialist, want de man was boos toen ik weigerde (ex-)politici een ereloon te betalen, zoals hij eiste.

The high and the mighty Geloof niet te vlug de journalisten die bluffen over hun diepgaande gesprekken met “the high and the mighty”. In Washington interviewde ik ooit Zbigniew Brzezinski, de opvolger van Kissinger en ondanks zijn 90 jaar nog altijd een autoriteit van de Amerikaanse buitenlandse politiek.

Brzezinski kwam dertien keer aan het woord in mijn programma, en toen mijn KUL-adviseur het zag, zuchtte hij dat hij er alleen maar kon van dromen ook eens een paar uur met zo’n topper door te brengen.

Eerst toen vertelde ik hem dat mijn team onze huurauto niet ver van Brzezinski’s kantoor had geparkeerd. Ik stuurde hen al vooruit en zocht inmiddels naar geld in mijn jaszak voor de parkeermeter en vloekte toen ik maar één quarter (25 dollarcent) vond; goed voor een kwartier en dus waarschijnlijk een bekeuring. Gauw dat kantoor binnen waar de grote man meteen verscheen.

Dertien vragen gesteld en evenveel relevante antwoorden gekregen en weer buiten.

Er stond nog één minuut op de meter. Mijn spraakmakendst interview nam ik af voor ’t Pallieterke. Vlaams volksvertegenwoordiger Demesmaeker verklaarde dat coalities met het Vlaams Belang noodzakelijk waren om de francofonen na de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 uit de colleges in de Vlaamse Rand te houden. Prompt vorderde VRT-journalist Siegfried Bracke de toen nog volumineuze voorzitter van de N-VA op naar de studio om die mogelijke schending van de schutskring te verklaren. De Wever maakte er zich vanaf met wat onvriendelijkheden over dit blad en Bracke counterde met: “Dit is wel het staatsblad van het Vlaams-nationalisme.” Onze vorige betreurde hoofdredacteur Leo Custers zei me dat hij dagenlang getwijfeld had om dat “staatsblad” als ondertitel op de voorpagina te zetten.

De Wever mailde me later dat hij afstand nam van dit blad, maar voor mijn artikels maakte hij een uitzondering. “Als ik dat niet geloof, maakt hij me wel iets anders wijs”, dacht ik.

Mbeki En dan waren er die interviews in ZuidAfrika voor een vierdelige reeks over de geschiedenis van dat land. Neen, ik was niet geïnteresseerd in een gesprek met de criminele Madikizela (Winnie), die toch maar een hoop clichés en leugens zou verteld hebben. Ik vroeg onze toenmalige correspondent Sibolt van Ketel een afspraak te maken met een topper van het ANC. Hij meldde dat ik kon kiezen tussen de bejaarde voorzitter of de jonge ondervoorzitter en toekomstige leider.

Zelfzeker vond ik die ouwe zeur met zijn zeemzoete praatjes niet interessant genoeg.

Het werd dus een interview met Thabo Mbeki in de Shell-building in de Kerkstraat in Johannesburg, waar het ANC lang zetelde.

De latere president van Zuid-Afrika (19992008) was enigszins verbouwereerd toen de journalist maar doorvroeg over die criminele ANC-actie om de scholieren liever permanent op straat te laten demonstreren dan hen naar school te zenden.

Tegenspraak was hij niet gewoon van een Europese journalist (waarschijnlijk dezelfde verbaasde reactie vandaag bij een Palestijn, Marokkaan, Turk, homo, transgender, enzovoort, als je niet meteen hun geweeklaag gelooft). Maar het was een interessant gesprek. Die ouwe zeur met zijn zeemzoete praatjes die ik niet belangrijk genoeg vond om voor mijn camera te defileren, was … Nelson Mandela.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Twee vliegen Het gebeurt niet vaak dat liberalen met originele ideeën voor de pinnen komen. Toch maakt staatssecretaris Philippe de Backer hierop de spreekwoordelijke uitzondering.

Als staatssecretaris voor Bestrijding van Sociale Fraude is hij voor een slimme kilometerheffing voor vrachtwagens. Zo zouden trucks ‘s nachts aan een lager tarief moeten kunnen rijden en wil hij de strijd tegen de sociale dumping in de transportsector efficiënter voeren. Vrachtwagens moeten sinds 2016 een kilometerheffing betalen per gereden kilometer. Om die reden moeten vrachtwagenchauffeurs in het bezit zijn van een boordcomputer die alle afgelegde kilometers registreert. Het probleem met de huidige kilometerheffing ligt erin dat iedere vrachtwagenchauffeur onafhankelijk van het moment van de dag evenveel heffingen dient te betalen. Dat is volgens De Backer “niet logisch”. “Als vrachtwagens ‘s nachts bijvoorbeeld minder zouden moeten betalen, dan heeft dat meteen een goed effect op het fileprobleem”, stelt hij. Daarnaast zijn volgens de bewindsman de gegevens van de kilometerheffing relevant voor de sociale inspectie. Zo kan men daar onder meer uit afleiden hoelang een chauffeur achter het stuur zit. Dat is dan weer nuttig voor de controle op de rij- en rusttijden. De staatssecretaris heeft een wetsontwerp klaar dat in een automatische uitwisseling van gegevens voorziet, want een efficiëntere bestrijding van sociale dumping is volgens De Backer geen luxe.

Zo is er tot op heden nog steeds “enorm veel sociale dumping in de transportsector”, volgens de staatssecretaris.

“Vaak worden de rij- en rusttijden niet gerespecteerd en rijden buitenlandse trucks meer ritjes na elkaar in ons land dan toegelaten”, stelt hij, en daarom wil hij twee vliegen in een klap vangen: de gegevens van de kilometerheffing gebruiken om ervoor te zorgen dat die regels wel worden opgevolgd. Meer nog: het zou 25 miljoen extra inkomsten uit sociale fraude moeten opbrengen. Geen slecht idee.

Om over na te denken.

Nieuwe Belgen in bulk Er bestaan verschillende procedures om de Belgische nationaliteit te verwerven. Een van deze procedures is de naturalisatie die uiteindelijk verleend wordt door de Kamer van volksvertegenwoordigers. Zo’n stemming gebeurt altijd ‘geheim’. Daarbij krijgen de Kamerleden een dik boek met alle kandidaten, dat ze dan in de stemurne steken. Op die manier stemt men voor alle kandidaten tegelijk.

Filip Dewinter (VB) vroeg bij minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon even op hoeveel nieuwe Belgen er zo de jongste jaren zijn bijgekomen. Toen hij de cijfers onder ogen kreeg, viel hij net niet van zijn stoel. In 2017 werden er zo niet minder dan 36.589 nieuwe Belgen bij gecreëerd. Dat is 14,9% meer dan de 31.835 vreemdelingen dan het jaar ervoor. Deze 36.589 nationaliteitsverwervingen gebeurden voor het grootste deel via de procedure van toekenning (34,16%) of verkrijging (56,68%) van de Belgische nationaliteit en veel minder door naturalisatie (9,09%).

51,8 procent situeert zich bovendien in Vlaanderen… Filip Dewinter: “Bij de wetswijziging in 2012, waarbij de procedures om Belg te

worden op een aantal vlakken werden gewijzigd en zogezegd verstrengd waren, werd toen gezegd dat dit het einde was van de snelBelg-wet die in 2000 door Guy Verhofstadt was ingevoerd.

Wanneer ik echter de naakte cijfers bekijk, dan kan ik alleen maar vaststellen dat daar niet veel van aan is. Tijdens de periode van de snel-Belgwet, van 2000 tot 2011, werden er jaarlijks gemiddeld 36.166 vreemdelingen tot Belg gebombardeerd; vandaag zitten we terug aan dat cijfer en dan gaat het hier nog om een minimalistische benadering van het fenomeen.

Het is nog altijd uiterst gemakkelijk om Belg te worden in dit land. De snel-Belgwet is terug van nooit weggeweest.” Hallo, Jan en Theo? Is Dewinter uit zijn nek aan het kletsen? Of houden jullie het zoals steeds gewoon op “geen commentaar” als een lastige VB’er een duidelijke, maar even lastige vraag stelt?

Denkwerk Hendrik Vuye en Veerle Wouters (beiden exN-VA) zitten met hun tweemansfractie in de Kamer niet stil. Niet alleen stellen ze elke week vragen in de plenaire vergadering en dienen ze wetsvoorstellen en moties in, ze houden zich ook bezig met ernstig studiewerk. Zo mochten we vorig jaar een bijzonder helder boek over de ‘vergrendeling’ van de Belgische politiek van hun hand lezen, dat door vriend en vijand grondig werd besnuffeld.

Binnenkort verschijnt een nieuw boek, opnieuw over een heikel ‘Belgisch’ thema: Brussel. Het is nog even wachten met welk Brussel-model ze voor de pinnen gaan komen, maar dat er ernstig denkwerk geleverd is dat voer voor discussie zal zijn in de Vlaamse Beweging en daarbuiten, staat als een paal boven water. Het meest recente Brussel-model lazen we bij Gerolf Annemans, in zijn boek ‘De Ordelijke Opdeling’. Benieuwd of er overeenkomsten zijn, of compleet nieuwe invalshoeken. Het is altijd leuk als parlementsleden hun gedachten bundelen in een boek; ook daarmee voeden ze het politieke debat.

Actueel

12 april 2018

5

Planbureau ziet vooral bevolkingstoename in Vlaamse Rand Vorige week schreven we over de aanhoudende instroom van Brusselaars in Vilvoorde, onder meer ten gevolge van de relatief lage woonprijzen in de Zennestad. Het federale Planbureau, dat de overheden regelmatig cijfermateriaal bezorgt over de economische en demografische verwachtingen, voorspelt dat de bevolkingsmigratie naar de Vlaamse Rand nog zal toenemen. De komende vijftig jaar zou de bevolking in de Vlaamse Rand zelfs sneller toenemen dan de Brusselse.

Lagere bevolkingsgroei in Brussel De cijfers zijn echt opmerkelijk. De voorbije vijf jaar (van 2012 tot 2017) steeg de Brusselse bevolking met 52.750 inwoners, wat neerkomt op een gemiddelde jaarlijkse toename met meer dan 10.500. Het Planbureau voorziet voor de komende tien jaar een afname van de groei: de Brusselse bevolking zou nog met ruim 6.000 inwoners per jaar groeien. Nadien zou dit verder afzwakken tot minder dan 5.000 per jaar. Tegen 2070 (en dat is verre toekomst) zou Brussel stijgen met ruim een kwart miljoen, zodat het Brussels Gewest tegen dat jaar 1,46 miljoen inwoners zou tellen, tegenover 1,2 miljoen vandaag.

Voor Halle-Vilvoorde voorspelt het Planbureau een (in verhouding) veel forsere toename van de bevolking. De voorbije jaren was die

groei al beduidend hoog. Tussen 2012 en 2017 was er een stijging van 604.000 naar 627.000, dus een jaarlijkse toename met 4.600 mensen. Voor de komende tien jaar ziet het Planbureau dit stijgen tot 4.800 per jaar en voor de komende vijftig jaar verwacht men een gemiddelde toename van 5.100 inwoners. Wat betekent dat de bevolking van Halle-Vilvoorde tijdens de volgende halve eeuw zal toenemen met maar liefst 270.000 mensen (van 627.000 naar 897.000). Dit komt neer op een bevolkingstoename van maar liefst 43 procent!

Demografische explosie Deze cijfers zeggen nog niets over de demografische evolutie die zich zal voltrekken. De jaarlijkse instroom vanuit Brussel is vandaag al veel groter, maar die wordt deels gecompenseerd door een uitstroom van autochtone inwoners richting het Vlaamse hinter-

land. Alleen al in de 19 gemeenten die men officieel rekent tot de ‘Vlaamse Rand’ is er vandaag al een jaarlijkse netto-instroom vanuit Brussel van 6.700 mensen.

Het ziet ernaar uit dat de bevolkingsexplosie die zich in Brussel voltrekt, nog meer gevolgen zal hebben voor de Vlaamse Rand dan voor Brussel. Met alle gevolgen op vlak van taal en samenleven. Het aantal Nederlandstalige Brusselaars dat in de Vlaamse Rand komt wonen, is vandaag immers zeer beperkt. Het overgrote deel zijn Franstaligen en allochtonen.

De term bevolkingsexplosie is niet overdreven. In de Franstalige media wordt daarover veel vaker gesproken dan in de Nederlandstalige. In een interview in het weekblad Tendances (de Franstalige tegenhanger van Trends) in november over het grote Neo-project op de Heizel verwees PS-burgemeester Philippe Close nog naar de ‘boom démografique gigantesque’ die zich in Brussel afspeelt. Hij voorspelde toen dat Brussel op tien jaar tijd zou uitgebreid worden met het aantal inwoners van een stad als Gent of Charleroi. De nieuwe gegevens van het Planbureau relativeren deze cijfers nu voor Brussel, maar duidelijk blijft dat

Zijn niet-Europeanen zesmaal crimineler?

Niet-Europese vreemdelingen zijn zesmaal meer vertegenwoordigd in de criminaliteitsstatistieken dan Belgen. Dat blijkt uit cijfers die Filip Dewinter opvroeg bij minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon. Alleen Het Laatste Nieuws had er aandacht voor.

“Veel allochtonen vinden geen werk, in de voorsteden van Stockholm en Malmö neemt de criminaliteit toe en de gemiddelde Zweed begint te morren.” Als Yves Leterme in een interview in De Tijd al opmerkt dat het maatschappelijk draagvlak voor migratie nu ook al afbrokkelt in een land dat lang als een voorbeeld voor de opvang van vreemdelingen werd gezien, dan is het opvragen van cijfergegevens over criminaliteit geen onzin. Filip Dewinter vraagt die al jaren op en kreeg nu de recentste beschikbare informatie van minister Jan Jambon (N-VA). Het gaat in dat soort onderzoek doorgaans om de “registratie” van vermogensmisdrijven, geweld- en seksuele misdrijven, verkeersmisdrijven, vernielingen, drugs- en vuurwapenmisdrijven.

Uit de cijfers van Jambon (2016) blijkt dat van de 235.844 feiten er 72.146 op het conto kwamen van vreemdelingen. Dat is drie op tien. Europese vreemdelingen tekenden verantwoordelijk voor 18,2 procent van de misdrijven, terwijl dat voor niet-Europeanen 15,9 procent bedraagt.

wetenschappelijk onderzoek over die materie merkbaar is. De toon van het debat wordt al snel witheet. Toch bij ons.

Scherper

Verwilghen

Dewinter probeert dat scherper te stellen via omzetting ervan in een criminaliteitsratio (verhouding tegenover het aantal inwoners). Voor Belgen is dat één “verdachte” per 64 inwoners, voor andere Europeanen 1 per 21,8 inwoners, voor niet-Europeanen 1 per 10,4 inwoners. Op die manier komt Dewinter tot zijn stelling (zie titel). Vlaams Belang schakelt nog een versnelling hoger door erop te wijzen dat dit enkel cijfers zijn voor “vreemdelingen”. Als je daar nieuwe Belgen bij rekent, ligt het aandeel allochtonen in de criminaliteit nog een stuk hoger. De cijfers van Dewinter werden alleen in Het Laatste Nieuws meegegeven. Dat wijst op een taboe, dat ook in de schaarste van

Voor eigen land herinneren we ons de studie die justitieminister Marc Verwilghen in 1999 liet uitvoeren over allochtone jeugdcriminaliteit. Zo kwam hij terecht bij Marion van San, die in Nederland onderzoek deed naar crimineel gedrag bij Antilliaanse jongens. Politici en journalisten en collega’s verketterden haar, nog vóór ze met het onderzoek begonnen was. “Ze is indertijd volledig afgebrand, maar ik vond dat ze gelijk had”, zei Rudi Vranckx daar later over.

In Humo herhaalde Van San in april vorig jaar dat het in België nog altijd niet mogelijk is een zakelijk debat te voeren over migratie, integratie en radicalisering. Ze zei nooit dat elke nieuwkomer een bedreiging was, maar vond wel dat de angst van burgers ernstig moet worden genomen. En criminaliteit komt inderdaad meer voor in de ene gemeenschap dan in de andere.

Het is een delicate materie. Mooiste bewijs: hoeveel onderzoeken zijn er na dat van Van San gevoerd over criminaliteit bij minderheidsgroepen? “Nul”, aldus Van San. En naar radicalisering? “Ook nul.” “Veel collega’s die erg linkse overtuigingen hebben, pakken bepaalde onderwerpen niet aan. Ze schrijven liever over de successen van migranten dan over hun problemen.”

En links is in het debat aardig aanwezig. Terzijde, volgens Humo beschouwt 85 procent van de Amerikaanse sociaal-psychologen zichzelf als links, en 3 procent als rechts.

Van San noemt zichzelf niet rechts. “Wat is er rechts aan onderzoek dat toont dat er problemen bestaan bij een bepaalde groep mensen?”

“Onderwijsachterstand en werkloosheid

De Telegraaf De Nederlandse krant De Telegraaf besteedde vorig jaar in een peiling bij eigen lezers aandacht aan de problematiek. Het ging toen wel specifiek over de cijfers over asielcriminaliteit, maar de reactie van de burgers was duidelijk: cijfers mogen niet onder het tapijt worden geschoven. De problematiek moet in alle openheid kunnen worden besproken.

Anderen vreesden dat publicatie zou leiden tot een heksenjacht, of vonden het monitoren van specifieke groepen nergens voor nodig.

“Houden we soms ook bij hoeveel hetero’s en homo’s misdrijven plegen? Of paardenmeisjes en brommerjochies?”, klonk het kritisch. “Als motorbendes zwaarder in de gaten worden gehouden omdat binnen deze groepen statistisch meer criminaliteit voorkomt, dan stigmatiseer je toch ook niet alle motorrijders?”, was de repliek hierop.

zijn veel meer bepalend voor criminaliteit”, zei prof. Marc Hooghe (KU Leuven) ooit in een repliek op Van San, ook al beschikte zij in Nederland over veel nauwkeuriger gegevens.

Maar uit recent onderzoek in de VS en het VK blijkt dan weer dat tijdens de jongste economische recessie (2008 e.v.) de criminaliteit niet toenam, maar fors daalde (Alain Mouton in Trends). Bart de Wever ondervond dat het niet evident is een verband te leggen tussen criminaliteit en de Berber-afkomst van een deel van zijn Antwerpse bevolking. Toen Hilde Crevits zich ooit bezorgd toonde over het feit dat allochtone ouders minder betrokken zijn bij de scholing van hun kinderen dan andere ouders, kreeg ook zij het deksel op de neus.

Recente cijfers En hoe zit het met de jongste info? Op 9 oktober 2017 presenteerde het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) in Nederland cijfers over 2016. Het aantal geregistreerde verdachten is de jongste tien jaar in bijna alle groepen met bijna de helft afgenomen. Maar van de verdachte mannen had bijna de helft een migratieachtergrond (in 2007 zo’n 40 procent). Ook in Nederland worden personen met een Marokkaanse of Antilliaanse achtergrond, vooral jongeren, “zesmaal” vaker verdacht van een misdrijf dan personen met een Nederlandse achtergrond.

Toch wordt ook in Nederland steeds vaker stelling genomen tegen het opnemen van etnische kenmerking in daderprofielen, omdat dit zou bijdragen aan “vooroordelen bij publiek en politie”.

En Vlaams Belang?

Wat hoopt Vlaams Belang met de cijfers te bereiken? “Voor de politiek correcte elite zou dit eindelijk een wekroep moeten zijn”, stelt Filip Dewinter, die pleit voor een “lik-op-stukbeleid”. “We importeren criminaliteit, maar 4

de bevolking aan een zeer hoog tempo blijft groeien en dat vooral de Vlaamse Rand daar de gevolgen van zal dragen.

Dweilen met de kraan open Studies hebben in het verleden voldoende aangetoond dat er maar één echte oorzaak is voor de bevolkingsexplosie in België, en dat is de aanhoudende immigratie vanuit het buitenland plus het grote aantal kinderen bij die nieuwe inwijkelingen. Grote vraag is: moeten we dit allemaal blijven beschouwen als een normaal en onvermijdelijk gegeven? In dat geval kan er in de Vlaamse Rand hoogstens een beleid gevoerd worden van dweilen met de kraan open, zoals we vandaag al moeten vaststellen.

Of komt er op gegeven moment een regering die de oorzaken van deze bevolkingsexplosie aanpakt, met name het opengrenzenbeleid? Er is de voorbije jaren al wat gesleuteld aan de instroom vanuit het buitenland, en er worden beduidend meer criminelen teruggestuurd, maar onze grenzen staan nog altijd heel ver open, zodat we jaarlijks tienduizenden nieuwe EU-burgers en mensen van buiten Europa blijven aantrekken.

BL op 5 uitwijzingsbevelen blijft onuitgevoerd”, klinkt de klacht. Uit de twitterkamers van Vlaams Belang blijkt de info vooral een aanleiding te zijn voor kritiek op het uitwijsbeleid van staatssecretaris Francken (N-VA). De N-VA (kabinet Jambon) reageert dat we de problemen moeten durven benoemen en er ook tegen moeten optreden, maar “hele groepen viseren voor het gedrag van enkelen, dat gaan wij niet doen”. De pers heeft nauwelijks zin hier aandacht aan te besteden. Alleen Het Laatste Nieuws tekende present. “Afkomst of slechte vrienden?”, titelde Dieter Dujardin in die krant. Dewinter hanteert zijn cijfers op zijn minst onnauwkeurig. Wat is de impact van buitenlandse bendes, van grenscriminaliteit en van veelplegers? Ook veel Belgen plegen criminele feiten, toch? Dujardin signaleert terecht dat de Dewinter – zonder cijfers - wel erg makkelijk de cijfers van vreemdelingen aandikt met die over nieuwe Belgen.

Besluit De standpunten van beide kampen zijn interessant. Als het debat maar kan worden gevoerd. Hypermigratie zet immers per definitie druk op onderwijs en werkgelegenheid.

Dus ook op sociaal gedrag en criminaliteit. En ontspoord gedrag moet kordaat worden aangepakt. “Dus niet met een lullig taakstrafje”, zegt de Nederlandse criminoloog Jan Dirk de Jong in De Groene Amsterdammer. Als we het daar al eens over eens konden geraken.

In het discours van pro’s en contra’s zitten veel verwijzingen naar het verband tussen probleemgedrag en achtergrond. Dat kan gaan over sociaaleconomische positie, discriminatie, migratiegeschiedenis, integratie- en acculturalisatieproblemen, of over zwakke overlegcultuur, taalachterstand, laag opleidingsniveau van en moeilijke relatie met de ouders, tot informatie over liefdeloze huwelijken, afwezige vaders, vergoelijkende moeders, zwakke sociale netwerken, schaamtecultuur, wantrouwen van de autoriteiten, groepsdruk, et cetera.

Is goed meten niet de weg naar goed weten?

En goed beleid?

A.P.

6

Dwars door Vlaanderen Peumans doctoreert bij De Wever

De Geuzenberg

Défi is zot van glorie Sterke scores in de peilingen, en een verankering in de Brusselse regering: de pret kan niet op bij Défi, de partij van Maingain.

Een deelname in de volgende Brusselse regering lijkt verzekerd. Maar het zou kunnen dat de Fransdollen hun hand overspelen. Maingain is een politieke ruziemaker en hij blijft kapitaliseren op zijn afkeer van de Vlamingen en de N-VA in het bijzonder. Terwijl de andere Franstalige partijen bereid zijn zich neer te leggen bij een N-VA in de Brusselse regering als dat onvermijdelijk is. Het is een constante in elke peiling: Défi, het vroegere FDF, blijft goed scoren in de Brusselse peilingen. De MR of de PS naar de kroon steken is uitgesloten, maar de strijd om de derde plaats met Ecolo is volop bezig. Het lijkt erop dat de partij van Olivier Maingain bezig is het Brusselse cdH leeg te eten; cdH valt onder de 10 procent en komt in sommige peilingen net boven de kiesdrempel uit. Dat is het gevolg van een gerichte politieke strategie. Défi is meer dan een taalpartij. Ze profileert zich als een links-liberale stadspartij en zegt zich te laten inspireren door La République en Marche van de Franse president Emmanuel Macron.

Bovendien is het zo dat Maingain met figuren als Brussels minister Didier Gosuin het stedelijke bobo-karakter van de partij versterkt. De verankering in Brussel is blijvend, en zelfs in Wallonië spurt Défi richting de kiesdrempel. Een politieke koerswijziging die zich opdrong aangezien het oude discours over verdrukte Franstaligen in de Rand steeds minder aanslaat. Wat niet wil zeggen dat Défi inhoudelijk niet langer de Fransdolle partij is die het in de jaren zeventig van vorige eeuw was. De Vlamingenhaat is een constante. Dat Maingain en co graag inhakken op de N-VA is bekend, maar dat zelfs een sp.a-minister in de Brusselse regering als Pascal Smet (nota bene in de coalitie met Défi) een schietschijf is van Défi, is opvallend.

Overname Het verhaal dat er Vlaamse complotten zijn om Brussel over te nemen, werkt altijd bij een deel van de Franstalige populatie van Laken tot Ukkel. Maingain zei zelfs dat hij de deelname van de N-VA aan de Brusselse regering veel erger vindt dan haar aanwezigheid in de federale regering. Want een N-VA in de Brusselse regering zou Brussel onder curatele van de twee gemeenschappen plaatsen en het gewest ontbinden. Die angst voor de ‘Vlaamse dominantie’ zal Maingain electoraal geen windeieren leggen. De PS zal in Brussel een gelijkaardig discours houden, maar Maingain is ervan overtuigd dat de Brusselaars het origineel boven de kopie zullen verkiezen, en dat Défi wel eens tot 15 procent van de stemmen zou kunnen opklimmen. De burgemeester van Sint-Lambrechts-Woluwe is zot van glorie, is in Brusselse salons te horen. Hij heeft zijn partij in 2014 in de Brusselse regering gekregen en ondanks de pogingen van cdH-voorzitter Benoît Lutgen om een coalitiewissel door te voeren, zit de partij nog altijd in de regering.

Naar verluidt is er al een akkoord met de PS om in 2019 in het Brussels Gewest verder te regeren. De MR, in Brussel al jaren in de oppositie, wordt daar nerveus van. Vandaar de uitspraak van Didier Reynders dat hij een Brusselse coalitie met de N-VA wel ziet zitten. Dat was bedoeld om Maingain uit zijn tent te lokken. Dat is ook gelukt. De Défivoorzitter stelde zijn veto tegen een N-VA in de Brusselse regering vanaf 2019. Terwijl hij daar in principe niets aan te zeggen heeft.

De Vlaamse partijen vormen hun eigen coalitie. Ook de PS is niet gewonnen voor een N-VA in de Brusselse regering, maar zal zich daar sneller bij neerleggen als dat onvermijdelijk is. Een blokkering van de instellingen door de Vlamingen komt er toch niet, zeggen de Franstalige socialisten. Maar indien Maingain voet bij stuk houdt en N-VA in de Brusselse regering verwerpt, of dreigt te saboteren, heeft de PS een plan B klaar: in het gewest regeren met de MR en Ecolo.

Een coalitie die naar verluidt ook in Wallonië reeds in de steigers staat voor 2019.

Picard

12 april 2018 Trouwstoet in Genk met pistoolschoten

In Limburg moeten velen hun ogen uitgewreven hebben toen ze het dubbelinterview in Het Belang van Limburg lazen met Bruno de Wever en Jan Peumans. Dat ging over het verleden en heden van Vlaanderen, en het gegeven dat Peumans een doctoraat gaat schrijven over het Vlaams-nationalisme in Limburg. “Ik voelde me veel beter bij de Volksunie dan vandaag bij de N-VA”, zei Peumans, waarop Bruno de Wever repliceerde dat “de N-VA langzaam maar zeker een hardvochtige partij geworden is”.

Een onafhankelijke Vlaamse staat is voor de grote broer van Bart geen noodzaak. Peumans: “Als we Brussel niet hadden en we zouden de sociale zekerheid splitsen, dan was het al lang gedaan met dit land.” “N-VA kiest systematisch voor de witte middenklasse die het al goed heeft”, verklaarde Bruno de Wever, en: “Ons volk, dat zijn mensen waar ik tussen woon, en die verheffen wij vandaag niet.”

“Verlaag de verkeersboetes” Twee politierechters, Paul Geukens in Hasselt en Theo Wilsens in Beringen, trekken aan de alarmbel. “Alcoholslot gaat vluchtmisdrijven de hoogte injagen” en “Hoge boetes hebben geen zin, want bijna niemand betaalt ze.” De sarcastische manier waarop beide rechters reageren op allerlei mistoestanden die ze dagelijks meemaken, laat weinig ruimte om iets positiefs te zien in het werk van politierechtbanken. Om verkeerscriminelen harder af te schrikken, gaan de straffen en bijhorende boetes de hoogte in.

Wie enkele glaasjes op heeft en een eerste keer betrapt wordt, kan bij de politierechter een rekening van 1.600 euro krijgen. Wie kan dat nog betalen? Er worden te veel pv’s uitgeschreven en er zijn maar zeven politierechters in Limburg. Wat voor zin heeft het om iemand om 1 uur ’s nachts voor de schoolpoorten te flitsen met 40 km/u waar 30 km/u moet, overdag en tijdens de schooluren? Vraag het aan de minister.

Een stukje Vlaanderen Dagelijks gaan bedrijven, ondernemingen en handelszaken bankroet. Erg voor de werkgevers en de werknemers. Het faillissement van de drukkerij Lannoo, ontstaan in Tielt en uitgeweken naar Ruddervoorde, werd op 29 maart uitgesproken. Voor ingewijden geen verrassing, omwille van herstructureringen, de digitalisering in de grafische sector, de concurrentie van lageloonlanden en verkeerde keuzes bij investeringen.

Ooit ging het personeel in staking omdat een aandeelhouder, waarin het vertrouwen had, opstapte. Het familiebedrijf Lannoo was een begrip in (West-)Vlaanderen, en die zou niet bankroet mogen gaan. Wie ooit de tijdelijke ondergang van de Standaard-Groep meemaakte, zal duimen dat ook nu spoedig een overnemer opdaagt en dat de werknemers, desnoods met een nieuw contract, kunnen blijven.

Ontwaak, Opwijk!

Opwijk… Een mooie, lieflijke en landelijke gemeente in Vlaams-Brabant, gelegen tussen Merchtem, Asse, Affligem en Lebbeke, en

op een kleine afstand van Aalst. Geen 15.000 inwoners en op en top Vlaams. En dan verschijnt er in een lokaal reclameblad plots een tweetalige (Nederlands/Frans) advertentie van de zogenaamde ‘Vrije Democratische Partij – De partij voor iedereen’.

Nu ja, tweetalig… Het is duidelijk dat de opstellers geen van beide talen echt goed meester zijn… Het wemelt van de taalfouten…

Maar goed, het programma wil alvast duidelijk zijn: een gebedsplaats voor iedereen, minder (sic!) racisme voor vreemdelingen, hallalvlees (resic) verplichten in winkels, een tolk in dienst nemen voor de openbare dienst…

Er is nog geen sprake van aparte bushokjes of plaatsen op de bus voor mannen en vrouwen, en ook de sharia komt nog niet in beeld. Het is ook niet duidelijk of gescheiden zwemmen er al is of dat nog moet gerealiseerd worden. Maar het startsein lijkt gegeven door de ‘partij voor iedereen’. Je houdt het niet voor mogelijk…

Zelfs daar, dus… Opwijk wordt overduidelijk opgestuwd in de vaart der volkeren, en dat allemaal dank zij de Vrije Democratische Partij!

jaren leegstonden. Vervolgens werden woningen gekraakt die slechts eventjes leegstonden omdat de eigenaars verbouwingen uitvoerden of in het buitenland werkten, en daarna zelfs van mensen die alleen maar een weekendje op reis waren.

In onze rubriek ‘Den Vaderlandt ghetrouwe’, over Nederland, kunt u lezen wat de volgende stap in die escalatie is. In een wijk in Amsterdam zijn illegale Afrikanen nu ook bewoonde panden binnengedrongen en hebben de bewoners verjaagd.

De overheid treedt niet op. Dit gaat van kwaad naar erger. Dit zal duren tot iemand die zijn huis niet zonder slag of stoot wil afstaan aan illegalen wordt vermoord. Of een paar krakers hun verdiende loon krijgen en worden doodgeschoten door een bewoner die een bende inbrekers niet zomaar in zijn huis wil binnenlaten. En Gent is als gedoog- en krakershoofdstad de meest waarschijnlijke plaats voor zo’n incident.

Gevaarlijke escalatie

Vorige week hadden we het over een onderzoek van het Aktiekomitée Vlaams Sociale Zekerheid (AK-VSZ) van de transfers via de federale financiering van de politiezones en de hulpverleningszones (brandweer, ambulancediensten,…).

In de cijfers “inbreng van de gewesten” voor de politiezones stonden er telkens drie nullen te weinig. Het Vlaams Gewest betaalt afgerond 610 miljoen euro (en niet 610.000), het Waals Gewest 281 miljoen euro (en niet 281.000) en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 97,5 miljoen euro (en niet 97.500). Excuus voor de fout. Wie het allemaal nog eens grondig wil nalezen, kan terecht op de webstek van het AK-VSZ (www.akvsz.org)

Gent is de hoofdstad van de krakers. Zoals in andere steden bestaat de krakersbeweging ook daar uit een los samenwerkingsverband van anarchisten, illegalen en zigeuners, omkaderd en juridisch bijgestaan door maoïstische advocaten. In Gent – voor zover we weten niet in andere steden – zijn er zelfs gespecialiseerde stadsambtenaren die “bemiddelen” tussen krakers en huiseigenaars. Alsof er tussen dieven en slachtoffers bemiddeld moet worden.

De politie heeft opdracht zelfs krakers in bewoonde panden niet als inbrekers te beschouwen en hen gewoon ongemoeid te laten. De eerste escalaties waren de voorbije jaren al zichtbaar. Het begon met panden die al

Tranfsers politie: correctie

Een Limburger over “A” Een man uit het “Verre Limburg” heeft in de Frut aan Wim Daeninck zijn zeg gedaan over Antwerpen. Het gaat om Jan Peumans, de voorzitter van het Vlaams Parlement.

Hoewel in de zestiende eeuw een (inmiddels uitgestorven) tak van zijn familie in Antwerpen woonde, spreekt Jan geen of nauwelijks “Aantwaarps”. Het Zuid vertaalt hij als het “Zooit”. Hi hi. Hij zou beter het Groot Sinjorenboek of een van de Antwerpse woordenboeken van Freddy Michiels van buiten leren, of ze tenminste lezen.

Uit het interview leren we dat Peumans houdt van het Zuiderterras en van pasteibakker Désiré de Lille, waar hij wafels met vosse suiker naar binnen werkt. Hij is ook een liefhebber van de Vlaamse Opera (waar het volgens hem binnen regent). In “Winteruur” van Wim Helsen had hij het over de dalai lama om met de voeten van de Chinezen te spelen en ook de Antwerpenaars, die het vroeger voortdurend hadden over “me alle Sjineeze, mor ni metten deze”.

We leiden af uit het interview dat Jan een tikje jaloers is op de baronnentitel van Eddy Bruyninckx. En dat hij met de vroegere havenbaas een weddenschap afsloot: “Als we beiden tachtig zijn geworden zullen we elkaar zien in de Hilton op de Groenplaats, om vast

te stellen dat de IJzeren Rijn (spreek uit “den Aaizeren Raain) er nog altijd niet ligt.”

Jan Peumans is een fan van Bob Cools. Hij leerde Cools kennen toen hij marketingdirecteur bij De Lijn was en hij veel in Antwerpen kwam. Cools was in die periode burgemeester en de stad werd in 1993 Culturele Hoofdstad. Hij vindt Bob een schitterend spreker die vloeiend ik-weet-niet-hoeveel talen spreekt, waaronder het Antwerps.

Jan geeft verder een bepaling van “de Antwerpenaar”. “Ze voelen zich iets verheven boven het volk in de rest van het koninkrijk.

Het begrip “Dikke Nek” wil ik niet gebruiken.

Dat is wat overdreven. Maar neem nu de premetro. Dat is typisch Antwerps. Ze noemen hem een metro, terwijl het gewoon trams zijn

die in een tunnel rijden. De Antwerpenaar heeft een grote mond, is grofgebekt (zoals de Nederlanders) en minder geremd dan wij Limburgers, en hij tackelt met zijn twee voeten vooruit.” Anderzijds, Jan vindt dat de sinjoren gastvrij zijn, dat ze te veel Engels gebruiken en dat ze er hun dialect niet uit krijgen. Hij vindt dat Bart de Wever goed bestuurt, hoewel de Antwerpse burgemeester “door De Standaard en De Morgen” op een verschrikkelijke wijze wordt afgeschilderd. Alles wat in de stad gebeurt, wordt opgeblazen en uitvergroot. Als voorbeeld geeft Jan het fietsgebeuren: “Als er elders in Vlaanderen een dodelijk ongeval met een fietser gebeurt, dan is dat een krantenberichtje. Gebeurt het in Antwerpen dan is dat iets geweldigs. Heel het fietsverkeer in Antwerpen is dan plots één grote mislukking. En dan komt die Wouter van Besien en die rijdt over het voetpad met zijn fiets. Als je dan zo zit te teutelen over de fietsveiligheid... Gelukkig was er dat geweldig YouTube-filmpje dat Wouterke helemaal Pagadder onderuit haalde.”

7

Onze naaste buren

12 april 2018

Dat geloof ik niet!

Is dat echt? Zijn ze helemaal gek geworden in Amsterdam? Waarschijnlijk wel.

In Amsterdam mag alles…als je een allochtone crimineel bent. Daar loopt een troep uitgewezen asielbedriegers rond die weigert te vertrekken. De meesten zijn negers en die hebben zich met linkse steun verenigd in de actiegroep “We are here”. Ze denken er niet aan naar huis te keren en ze zijn niet te beroerd om geregeld een leegstaand kantoorpand te kraken. Maar de vorige laffe burgemeester (hij is overleden) stond toe dat ze “bad, bed en brood” kregen en iedere dag om 9 uur op straat gezet werden. Hij vreesde een aanzuigingseffect, en dat is werkelijkheid geworden. De groep is inmiddels begonnen met het kraken van meer dan twintig zogenaamd leegstaande sociale appartementen in de wijk Watergraafsmeer.

Maar ze aarzelden niet om sleutels te stelen en in groep bewoners te bedreigen.

Ze probeerden ook in bewoonde panden in te breken. Op het internet vindt u foto’s van Nederlandse huisdeuren met daarop “Hier woont iemand” gekleefd. Mensen belden de politie en die kwam erbij en keek ernaar. Kraken is bij wet verboden, maar volgens de politie moet de eigenaar eerst klacht indienen. De woningcorporatie heeft dat inmiddels gedaan, maar zegt dat haar personeel geregeld zwaar bedreigd wordt door de asielcriminelen. De tijdelijke nieuwe burgemeester van de hoofdstad is Van Aartsen. Als burgemeester van Den Haag weigerde deze zogenaamde liberaal de politie te laten optreden tegen optochten met IS-vlaggen. Ook in Amsterdam steekt

Den Vaderlandt ghetrouwe Van Aartsen zijn kop in het zand. Hij wordt gesteund door een meerderheid in de nieuwe gemeenteraad van GroenLinks, D66 en PvdA. Die linkse meerderheid is er gekomen dankzij massaal geïmporteerd stemvee, en ziet weer een opportuniteit om Nederlanders te discrimineren.

De privacy van de moordenaar Ook de houding van de politie is typisch. Twee weken geleden werd de onschuldige broer van een zware Marokkaanse crimineel open en bloot, voor het oog van een bewakingscamera, neergeschoten. De misdadiger was bereid als kroongetuige op te treden. De mocromaffia (vooral Marokkanen, Turken en Antillianen) beloofde de familie van iedere verklikker te vermoorden, en ze hield woord. De politie weigerde de beelden van de (inmiddels gearresteerde) moordenaar te tonen om zijn “privacy” niet te schenden. Maar ze durfde het ook niet, omdat ze vreesde dat links togatuig akkoord zou gaan met het pleidooi van een of andere advocaat de moordenaar een serieuze strafvermindering te geven wegens die schending van zijn privacy.

Nog een voorbeeld van togaredenering. Een actiegroep van antirokers trok naar de rechter om de speciale rokersruimtes in cafés en restaurants te verbieden. De eerste rechter zond de bende wandelen, maar die trok naar het Gerechtshof (Beroepshof) in Den Haag. En die gaf de activisten wel gelijk, met een “adembenemend” argument. Die rokers in hun geïsoleerde ruimte zouden wel eens sociale druk kunnen uitoefenen op niet-rokers om zich bij hen te voegen en dan wor-

den die onschuldige lammeren ook slachtoffer van de rook.

De verantwoordelijke staatssecretaris voor Volksgezondheid, Blokhuis van de ChristenUnie, zal het vonnis respecteren, en hij heeft al gezegd dat die speciale rokersruimtes binnen twee jaar moeten verdwijnen.

Trouwens, de verdraagzame heer denkt eraan roken op terrassen in open lucht ook te verbieden. Logisch, want roken is rechts. Drugs nemen en daar anderen mee in ellende storten en hen zelfs de dood injagen, is links en mag dus in Nederland.

Liever Molenbeek dan Barcelona?

Zoals altijd willen we positief afsluiten. Denk niet dat in Amsterdam alles mag. De nieuwe gemeenteraad gaat akkoord met een voorstel om geharde criminele dames die een (oude) bontjas dragen aan te pakken en in de stad een algemeen bontverbod af te kondigen. En men mag in Antwerpen en Brussel binnenkort een invasie van Amsterdammers verwachten, want die mogen eindelijk de Eurostartrein nemen, die hen een halfuur vroeger ter bestemming brengt.

In samenwerking met de NMBS heeft de NS (Nederlandse Spoorwegen) een bijzonder gunstig tarief opgesteld: 45 euro voor een retourticket als je minstens een week op voorhand reserveert, anders wordt het 95 euro. Dat laatste bedrag is slechts tien tot twintig euro meer dan wanneer je van Maastricht naar Barcelona of Venetië wilt vliegen. Maar wie zou naar zo’n negorijen trekken, als je Molenbeek en Borgerhout kan bezoeken?

Willem de Prater

Breek de schaapsstal af In Gent houden ze ervan van alles af te breken. Liefst wegen en bruggen waar veel verkeer over moet. De afrit Gent-centrum naar de Zuid (de “fly-over”), weg ermee. De snelwegviaduct in Gentbrugge, de hele E17 tussen Zwijnaarde en Destelbergen (8 km), afbreken die boel. De Gentse stadsbouwmeester vindt zelfs dat er geen tunnel in de plaats mag komen. Het verkeer moet maar rond de stad rijden. De buurgemeenten zullen het graag horen.

Met ons slecht karakter hebben wij een voorstel: de schaapsstal, breek die af! Weg met de lelijke betonnen poten. Als bruggen en autosnelwegen kunnen gesloopt worden dan moet het neerhalen van de stadshal een koud kunstje zijn. Kostprijs? De spreekwoordelijke apennootjes. Enkel slopen volstaat. Er hoeft niet eens iets in de plaats te komen. Het ding verplaatsen mag natuurlijk ook. Laat ons weer een vrij uitzicht op het belfort en het stadhuis.

Breek die miskleun af!

Een blunderbrug Er komt geen brug voor fietsers over de Watersportbaan. De werken hadden al moeten aangevat zijn, maar werden steeds opnieuw uitgesteld. Nu wordt het hele project gestopt.

Reden? Het prachtige ontwerp van een gerenommeerd architect, met een mast van veertig meter hoog, blijkt veel te duur. Zo gaat dat in Gent. Eerst wordt op geen euro gekeken, de brug moet ‘architecturaal hoogstaand’ zijn, een ‘nieuw baken tussen stad en groen’. Het ontwerp wordt gekozen op hoog niveau, via de Vlaamse bouwmeester. Dan pas zet men zich aan het rekenen. Wat kost de uitvoering van het mooie plan? En wat blijkt? De brug valt bijna drie keer duurder uit dan verwacht! De park-

bosbruggen, twee lange fietsbruggen over de ringvaart en over de E40, kosten elk ongeveer twee miljoen euro. Voor de fietsbrug over de Watersportbaan komen de ingenieurs uit op vier keer dat bedrag, namelijk acht miljoen euro! Waanzinnig veel. Jammer voor het stadsbestuur, dat zo graag die brug had ingelopen nog voor de gemeenteraadsverkiezingen. Het schepencollege kon niet anders dan het project afblazen, en stuurde een korte persmededeling de wereld in: “De fietsbrug is zeer belangrijk voor de Gentse fietsers. We zien ze liever vandaag dan morgen gerealiseerd. Maar we willen de Gentenaar niet nodeloos op kosten jagen. De 5 miljoen extra die we plots zouden moeten betalen voor deze brug, steken we liever in andere maatregelen die fietsen in onze stad nog aangenamer maken. En wees gerust, uitstel is geen afstel. Er komt zeer snel een brug over de Watersportbaan. Het stadsbestuur heeft overigens al beslist om een volledig nieuw ontwerp te laten maken.”

De schuld voor deze miskleun ligt volledig bij schepen Watteeuw en zijn collega’s. Hadden ze gewoon een overheidsopdracht uitgeschreven - bouw ons voor dit bedrag een goede fietsbrug

- dan lag die brug er al. Dat deden ze niet. Ze spanden de kar voor het paard. Een eenvoudige brug was niet goed genoeg; het moest een architecturaal hoogstandje zijn. Gentenaars, hebben jullie er enig idee van wat dat mislukt plan al aan de stadskas heeft gekost?

Een architectuurwedstrijd, een studiebureau dat de plannen uittekende en de kostprijs berekende, de vele ambtenaren van stedenbouw en openbare werken die uren eraan gewerkt hebben; dat loopt op. En dan durven de schepenen zeggen dat ze “de Gentenaar niet nodeloos op kosten willen jagen” en dat ze zo snel mogelijk zullen herbeginnen en een nieuw ontwerp kiezen. De grootheidswaanzin van onze schepenen heeft de Gentenaar al een aardige duit gekost.

Schaf de gemeenteraad maar af Dit stadsbestuur zet de gemeenteraad volledig buitenspel. Het is niet dat de opposi-

Islampartijen in Wallonië In een aantal Luikse gemeenten komen in oktober 2018 een paar islampartijen op. Ze hopen op meerdere zitjes.

Hun standpunten laten weinig tot de verbeelding over. Zo pleiten ze voor gescheiden plaatsen voor mannen en vrouwen op de bus.

In 2012 bij de gemeenteraadsverkiezingen haalde de moslimpartij “Islam” twee zetels binnen in Molenbeek en Anderlecht. Dit jaar hoopt de partij even goed te doen in een aantal Luikse steden en gemeenten met een sterke moslimaanwezigheid. Er komen lijsten in Luik, Visé, Herstal, Dison, SaintNicolas en uiteraard Verviers. Zoals bekend is Verviers al jaren een broeihaard van radicaal islamisme. Het is zelfs een schuiloord voor moslimterroristen. “Islam” rekent in oktober op een vijftal zetels.

Trouwens, dat is niet de enige moslimpartij in het Luikse.

Er zijn twee partijen die naar de gunst van de kiezer dingen.

Naast “Islam” is er de MPE, “Mouvement pour l’Education”, van Mohamed Guermit, een gepensioneerd leraar uit Verviers, die in de Franstalige media enige bekendheid geniet. Hij heeft op de RTBF gezegd dat het dragen van een sluier voor een moslimvrouw verplicht zou moeten worden, anders is ze een zondares. De MPE mikt op de gemeenten Luik, Verviers en Dison.

Guermit kwam in 2014, tijdens de parlementsverkiezingen, nog gezamenlijk met de partij “Islam” op.

Nu zijn er twee aparte lijsten omdat de partijen, naar hun zeggen, aparte standpunten innemen. De MPE noemt zich

minder radicaal dan “Islam”, al is niet duidelijk waar het verschil zich situeert. Wat die partijen gemeen hebben, is het feit dat ze malcontenten hopen aan te trekken, los van hun radicaalislamitische discours. De ontevredenheid in de nog altijd relatief arme Luikse gemeenten blijft groot.

De partij “Islam” wordt vanuit Brussel aangestuurd, maar legt naar eigen zeggen andere accenten dan in het gewest.

In bepaalde Waalse gemeenten wonen dan wel veel moslims, hun dominantie is niet zo groot als in pakweg Molenbeek. Daarom dat ze in Luik niet pleiten voor het invoeren van de sharia. Ze zijn voorzichtig. Het debat gaat eerder over het dragen van de hoofddoek op school en ambtenarenkantoren.

Maar wie dieper graaft, stelt vast dat de partij “Islam” pleit voor een totale islamisering van de samenleving. Zo wil ze in autobussen aparte plaatsen voor mannen en vrouwen. De ene sekse zou vooraan instappen, de andere achteraan. Daarnaast is er een pleidooi voor een verbod op de verkoop van alcohol in winkels. Idem voor de verkoop en consumptie van varkensvlees. De partij wil ook woonleningen toestaan zonder intresten, om trouw te blijven aan de islamitische leer.

Talal Magri, de man die de moslimpartij in het Luikse bestiert,

tie niet actief is, dat is ze wel. Vragen stelt ze genoeg, maar de meerderheid verwaardigt zich niet om een eerlijk of volledig antwoord te geven. De jongste onthullingen over de banden tussen Optima en het stadsbestuur leggen dat nog eens pijnlijk bloot. We zijn het allemaal zo normaal gaan vinden, dat er zelfs weinig ophef over is. Toch is er echt nieuws: Termont zat dan misschien niet op een jacht van Piqueur, hij vloog wel degelijk mee in de privéjet van die man naar de vastgoedbeurs in Cannes. Op de Optima Commissie werd daar geen woord over gezegd. De burgemeester is er nooit in geslaagd de facturen van zijn verplaatsingen naar Cannes voor te leggen; die waren zogezegd zoekgeraakt in de archieven van de stad, en daarmee was de kous af. In Gent doet de meerderheid gewoon waar ze zin in heeft, gemeenteraad of niet. En ze komen er nog mee weg ook.

Mathildis

Li bia bouquet beseft natuurlijk dat het om thema’s gaat die het lokale niveau overstijgen, en dus geen gemeentelijke bevoegdheid zijn. Maar de “Islam”-kandidaten vinden dat geen nadeel. Tegelijk houden ze een lokaal discours waarbij ze het gesjoemel van de PS-mandatarissen aanklagen. Ook wijzen ze op de hypocrisie van de PS, die zich profileert als de partij van de scheiding tussen kerk en staat, maar wel radicale moslimkiezers lokt wanneer het haar goed uitkomt.

Waalse politieke waarnemers zijn van oordeel dat het electorale gewicht in Wallonië van “Islam” en MPE beperkt zal blijven. Want de moslims wegen binnen de Waalse bevolking minder dan in bepaalde Brusselse gemeenten. Geen 50 procent zoals in Sint-Joost, maar iets minder dan 20 procent in Luik en Verviers.

Het probleem met deze partijen is eerder de manier waarop ze campagne zullen voeren en hun impact op lange termijn.

Het is niet in de moskeeën dat men stemmen zal ronselen (“dat zijn moslimtehuizen voor bejaarden aan het worden”) maar wel bij jongeren op straat, in theehuizen en in sportclubs. Het zijn die milieus die nu al door salafisten worden benaderd. Tel daar de partijen “Islam” en MPE bij, en meer en meer Waalse moslimjongeren zullen zich aangetrokken voelen tot moslimfundamentalisme. Weliswaar betreft het een stedelijk probleem. Anders dan in Vlaanderen, blijft op het Waalse platteland het aantal islamadepten beperkt.

Picard

8

De wereld rond

12 april 2018

Van wereldwijd web naar wereldwijde censuur?

Toen het ‘World Wide Web’ gecreëerd werd en de mensen toegang tot internet kregen, leek het lange tijd alsof het internet één grote vrije ruimte was waar het verspreiden van ideeën vrij en ongezouten kon gebeuren. De dictatuur van het politiek correcte denken zou er geen vat en geen controle op hebben. Internet bleef inderdaad vrij lang een speelveld waar iedereen zijn opvattingen kon spuien, zeer tot ergernis van de hogepriesters van het politiek correcte.

Jean-Yves Le Gallou, politicoloog en voormalig Europees Parlementslid voor FN, stelt in een lang interview in het blad Eléments (nr. 171) dat “internet vrij is gebleven tot in 2016-2017 en dat die vrijheid beschermd werd door het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet (…) Die fase is echter voorbij: omdat de publieke censuur de facto vrij beperkt was, maken we vandaag mee dat privécensuur wordt georganiseerd, die volkomen willekeurig en eigenmachtig zal zijn.

Artificiële intelligentie heeft enorme vooruitgang gemaakt”.

Van vrijheid naar censuur Het gaat om (internet)bedrijven die censuur zullen organiseren, waarbij zij zullen oordelen welke gegevens ‘goed’ zijn en welke ‘verkeerd’. “Vandaag stellen ze hun ‘ethische charters’ op, waarin tot vervelens toe de mantra’s van alle beschermde minderheden worden opgenomen, zoals het politiek correcte denken hen oplegt”, stelt Le Gallou. Met als groot verschil: waar censuur vroeger op nationale schaal werd georganiseerd, zal het op korte termijn op internationale schaal zijn.

De vier oligarchen Jean-Yves Le Gallou zegt dat informatie die ons momenteel nog via internet bereikt, al heel snel zou kunnen verdwijnen, zoals informatie over de band tussen migratie en criminaliteit, of de band tussen migratie en terrorisme. Voor mensen die de idee van een mondiaal Ministerie van de Waarheid (uit

het boek 1984 van Orwell) overroepen vinden, heeft Le Gallou een duidelijke waarschuwing.

Want een coalitie van vier oligarchen is net op een mondiale bewaking van “de waarheid” uit: het gaat om de wereld van de politiek, van de grote media, van de providers en van de financiële wereld. “Een ernstig voorbeeld van een beschavingsterugval, want één van de beginselen van het Europese denken is net dat het slechts mogelijk is de waarheid te benaderen vanuit een vrije confrontatie van verschillende ideeën en gezichtspunten”, aldus Le Gallou.

Na Duitsland, nu Frankrijk Op 1 januari 2018 werd in Duitsland door Merkel de wet NetzDG ingevoerd, waarbij een voorafgaandelijke censuur wordt voorzien voor de netwerkleveranciers. Een dergelijke wet wordt nu voorbereid in Frankrijk. Wat onder de censuur zal vallen, en wat als “belediging van de staat”, “belediging van godsdiensten” of “oproepend tot geweld” zal worden beschouwd, blijft op dit ogenblik vrij vaag.

Het fundamentele punt, meent politicoloog Le Gallou, is het volgende: publieke censuur is steeds a posteriori, wat de beschuldigde de mogelijkheid biedt om zich in het kader van een tegensprekelijke gerechtelijke procedure te verdedigen. Door de nieuwe wet in Frankrijk wordt een censuur a priori ingevoerd, met kans op totale willekeur. De beschuldigde wordt immers gecensureerd, maar weet meestal niet wat men

Diplomatieke valies

hem verwijt. Hij heeft geen toegang tot het dossier, en hij staat voor een administratieve berg waar hij helemaal door moet.

“In de publieke censuur moet de aanklager het bewijs leveren van de overtreding door de beschuldigde, in de privécensuur kan de beschuldigde zelfs geen bewijs meer leveren van zijn onschuld. ‘Kafka revisited’ door Silicon Valley.”

Waarom nu?

Internet is in de loop der jaren uitgegroeid tot een almachtig speelveld waar miljoenen gebruikers met elkaar gegevens en ideeën uitwisselen. De verleiding was altijd al groot voor de politici om daarin tussen te komen.

Er is echter meer aan de hand, aldus Jean-Yves Le Gallou, die een van de organisatoren van TV Libertés is. De verkiezing van Donald Trump was een belangrijk kantelmoment. “Voor de eerste keer sinds ongeveer een halve eeuw bleek het in de VS mogelijk een verkiezing te winnen niet dankzij de media, maar net tégen die media.” De reactie van de vier oligarchische groepen volgde dan ook onmiddellijk: één grote aanval op de sociale media, omdat die op gelijke wijze politiek correct denken en andere ideeën verspreidden.

Informatieoorlog breekt goed los Het “systeem” kan maar blijven bestaan dankzij een controle op de hersenen van de burgers. Net daarom voorspelt Jean-Yves Le Gallou dat we “steeds sneller bewegen in de richting van een propagandamaatschappij, via media, cinema, videospelletjes, reclame, schoolprogramma’s, verenigingsondersteunende programma’s, enz. Een mentale goelag als het ware”.

Piet van Nieuwvliet

Buitenlands spervuur Vijandige overname

“Volgende keer gasoline”

De Franse conservatieve politicus Nicholas Dupont-Aignan, die bij de verkiezingen van vorig jaar Marine Le Pen steunde, is onlangs veroordeeld tot een boete van vijfduizend euro, met uitstel. Zijn misdaad: hij had de term “invasie van migranten” gebruikt. In Frankrijk wordt die uitdrukking dikwijls in samenhang gebruikt met de “Grand Replacement”, de “Grote Vervanging” van de oorspronkelijke Europese bevolking door moslims. De rechter noemde dit een “racistische samenzweringstheorie”.

Ja? Is dat niet eerder een nuchtere observatie? De term werd gelanceerd door de Franse auteur Renaud Camus, die een linkse stamboom heeft, openlijk homoseksueel is en veel over homorechten heeft gepubliceerd. Hij is een dapper criticus van de immigratie én een hartstochtelijk verdediger van Israël. Hij kreeg al eens vierduizend euro boete wegens “racisme”. Ook Luc Ravel, de aartsbisschop van Straatsburg, gebruikte die term: “Islamitische gelovigen weten heel goed dat hun geboortecijfer vandaag de dag zo hoog is, dat ze het ‘le Grand Replacement’ noemen. Ze vertellen je heel kalm, op een positieve manier, dat ‘op een dag dit allemaal van ons zal zijn’”.

Desondanks bleef Ramadan in Europa de lieveling van de academische wereld en het journaille in de media. Hij kon lezingen en cursussen geven aan universiteiten en hij werd overal geïnterviewd en voorgesteld als een “gematigde” en een boegbeeld van de “Europese islam”. Zijn fundamentalistische beweringen werden ontkend, geminimaliseerd of in de doofpot gestopt. Tot de etterbuil plots openbarstte en dat boegbeeld als een serieverkrachter werd ontmaskerd. Hij begon een lastercampagne om zijn slachtoffers door het slijk te halen. Hij probeerde zichzelf nog voor te stellen als een slachtoffer van een racistische haatcampagne. Zijn enige alibi bleek vals te zijn.

De eerste vrouw die hem durfde aanklagen, Henda Ayari, kreeg zomaar even 3.000 doodsbedreigingen; ze moest onder permanente politiebescherming gesteld worden. 140.000 van Ramadans aanhangers eisten in een open brief zijn onmiddellijke vrijlating. Ramadan had twee miljoen Facebookvrienden en was daarmee waarschijnlijk de populairste verkrachter uit het elektronische tijdperk. Andere slachtoffers werden in de media alleen met de fictieve namen “Marie” en “Christelle” vermeld. Maar de identiteit van “Marie” lekte uit. Zij werd in haar flat aangevallen, bij de keel gegrepen en met water overgoten. Dat klinkt niet zo gruwelijk, maar haar aanvallers waarschuwden haar dat het volgende keer geen water zou zijn, maar “gasoline”, brandstof.

Verkrachter Tarik Ramadan is de kleinzoon van Hassan al-Banna, de stichter van het Moslimbroederschap, zowat de ideologische ouder van alle terreurorganisaties in de soennitische islam.

Ramadan voerde campagne om het toneelstuk van Voltaire over Mohammed te laten verbieden. De Fransen hadden hem in 1996 wegens zijn contacten met Algerijnse fundamentalisten de toegang tot Frankrijk geweigerd. Enkele jaren later ontzegde Homeland Security hem om gelijkaardige redenen de toegang tot de VS. Ramadan liet zich lovend uit over het fundamentalistische terreurbewind van de Soedanees Hassan Al Toerabi, dat verantwoordelijk was voor de genocide op minstens een miljoen christelijke en animistische inwoners in de zuidelijke provincies. Net zoals vele fundamentalisten beweerde Ramadan dat er geen enkel bewijs was dat de aanslagen van 11 september door Osama Bin Laden werden gepleegd. Hij noemde 11 september, en de bomaanslagen in Bali en in Madrid heel minimaliserend “interventies”. Volgens de Franse inlichtingendienst coördineerde hij samen met zijn broer Hani in Hotel Penta in Génève een ontmoeting tussen Ayman Al Zawahiri, toen de tweede man in de hiërarchie van Al Qaeda, en Omar Abdel Rahman, de “blinde sjeik”, die het brein was achter de eerste aanslag op de WTC-torens in 1993. Hij sprak voortdurend met een gespleten tong: zoet en zalvend voor een westers publiek, vol fundamentalistisch vergif voor zijn islamitische achterban.

“Une justice de rois nègres” Vicky Momberg, een blanke Zuid-Afrikaanse, werd in haar auto overvallen en beroofd door zwarte delinquenten. In een verhitte woordenwisseling met een zwarte politieman gebruikte zij het woord “kaffer”, de tegenhanger van het Amerikaanse “nigger”. Zij werd veroordeeld tot drie jaar cel, waarvan één met uitstel, en ze werd onmiddellijk opgesloten in de beruchte gevangenis van Soweto, waar bijna uitsluitend zwarte criminelen zitten. Terwijl zwarte moordenaars, rovers en verkrachters dikwijls niet eens gearresteerd of vervolgd worden, krijgt een blanke vrouw een effectieve celstraf voor een onvertogen woord. En in de EU gaat het dezelfde weg op…

Documentaire Navalny is de laatste oppositieleider met enige internationale bekendheid die zich nog staande houdt in Rusland zelf. De anderen zijn vermoord, gevangengezet of naar het buitenland gevlucht. Een van zijn documentaires over overheidscorruptie leidde tot een conflict tussen YouTube en de Russische regering.

Die had een ultimatum gesteld: de documentaire en alle verwijzingen ernaar moesten in februari dit jaar door YouTube verwijderd wor-

den, of YouTube zou geen toegang meer krijgen tot het Russische internet. De documentaire is echter nog steeds op YouTube te zien.

Het is een schitterend stukje onderzoeksjournalistiek, niet over Poetin, maar over Medvedev en zijn netwerk van fictieve ondernemingen en louche tussenpersonen, die hem in staat stellen op astronomische schaal overheidsgeld weg te sluizen. Daarmee leidt hij het luxeleventje van een ouderwetse Russische aristocraat, met paleizen, landgoederen, een legertje bedienden, wijngaarden en zelfs twee luxejachten, grotendeels betaald met geld dat bedoeld was voor … sociale projecten. Een soort super-Samusocial. De eenden die u hier en daar in de film ziet opduiken, verwijzen naar één van Medvedevs bekende landgoederen, aan een meer met een afzonderlijk gebouw voor eenden. Sindsdien gebruikt de Russische oppositie eenden als symbolen van overheidscorruptie. De video is in het Russisch, maar met Engelse onderschriften. Het is zelfs op een heel on-Russische manier satirisch en grappig. Kijken en downloaden zolang het nog kan! Met de zoektermen “Navalny, Medvedev” komt u er vanzelf.

Anti-IRA-martelingen: géén martelingen De feiten gaan terug tot de jaren zeventig.

De betogingen en rellen van de Ieren in NoordIerland tegen de Engelse bezetting bleven aanhouden, Engeland kreeg daar maar geen vat op. Op suggestie van de Noord-Ierse unionisten ging men over tot internering van vele honderden Ierse nationalisten.

De Noord-Ierse eerste minister, Brian Faulkner, gaf het startschot van die bijzondere interneringsoperatie, ook gekend onder de naam Operation Demetrius.

Tijdens de eerste dag (9 augustus 1971) werden niet minder dan 342 personen opge-

pakt en geïnterneerd. Meer dan 100 personen werden twee dagen later vrijgelaten, wat al wees op een bijzonder willekeurige manier van selecteren. Maar die anti-Ierse veiligheidsoperatie van het Engelse leger zal vooral blijven leven door de ‘bijzondere’ ondervragingstechnieken die werden toegepast. De zogenaamde “Five techniques” waren bijzonder wreed en onmenselijk. IRA-gevangenen werden verplicht gedurende uren rechtop te blijven staan, werden niet gevoed en kregen geen drinken. Er was voortdurend bijzonder storend lawaai, en ze kregen allemaal een kartonnen doos over het hoofd getrokken.

Dat alles heeft sporen nagelaten. In 1976 was de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens al tot het besluit gekomen dat er wel degelijk sprake was van marteling. Die commissie verdween in 1999.

De zaak werd voor het Hof van Straatsburg gebracht, dat echter het begrip “martelingen” niet weerhield en alleen wilde erkennen dat er sprake was van “onmenselijke en onwaardige behandelingen”. De feiten weigeren als “marteling” te erkennen, zit de Ierse nationalisten hoog. Niet alleen bij die van Noord-Ierland, maar ook in het nationalistisch kamp in de Ierse republiek. Daarom besloot de Ierse regering in 2014 een aanvraag in te dienen bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.

Ze bracht heel wat nieuwe elementen en bewijzen aan die voorheen niet ter beschikking waren. De gegevens bewezen onder andere dat het Verenigd Koninkrijk bijzonder goed op de hoogte was van de gevolgen op lange termijn van dergelijke ondervragingen. Het Hof verwierp de vraag van Ierland. Met 6 stemmen tegen 1. Bij de 7 rechters die uitspraak deden, behoorde de Engelse rechter lord Reed. Intussen vraagt de EU-elite zich af waarom de Europese instellingen zo weinig vertrouwen inboezemen. Meent ze dat, of doet ze maar alsof?

Het nabije buitenland

12 april 2018 MACRON TEGEN DE SPOORWEGEN De Franse spoorwegmaatschappij SNCF verzet zich tegen de hervormingsplannen van president Emmanuel Macron. Een achterhoedegevecht. De stakingsbeweging wordt een slag in het water.

Frankijk is al een tijd in de ban van spoorstakingen. Op het eerste gezicht niets bijzonder. Het is een traditie dat de openbare diensten en overheidsbedrijven kabaal maken als er veranderingen op til zijn. Maar nu is er meer aan de hand, alleen al omwille van de ‘modus operandi’ van de vakbonden. In het verleden was het zo dat de vakbonden druk zetten tot de regering zou inbinden. Uiteindelijk werd een middenweg gevonden, omdat de syndicale organisaties uitgeput waren door het aanhoudende staken. De regering gaf iets toe omdat daarmee de dienstverlening was verzekerd. Iedereen was tevreden.

Nu is het anders. Er wordt twee dagen gestaakt, en een aantal dagen later opnieuw. Dat maakt het voor een regering veel moeilijker om te reageren. Het zorgt voor de nodige impulsen bij de vakbonden, die hun acties kunnen spreiden. Een staking van twee dagen heeft gedurende drie dagen gevolgen. Want wanneer het treinverkeer weer opstart, verloopt alles in het begin niet zo vlot als normaal.

Detailkritiek Toch zijn de spoorbonden bezig met een verloren zaak. Ze willen een aantal evoluties tegenhouden die onvermijdelijk zijn.

Bovendien is hun sociaal protest ingegeven door wat we detailkritiek kunnen noemen. Zo zijn de vakbonden kwaad omdat de spoorwegmaatschappij wordt omgevormd tot een naamloze vennootschap. Dat zal de deur openzetten naar een privatisering, is hun vrees. Nochtans heeft premier Emmanuel Philippe

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE expliciet benadrukt dat het niet de bedoeling is dat de SNCF wordt geprivatiseerd. Het enige wat de regering wil, is dat de spoorwegmaatschappij voorbereid is op de liberalisering van het reizigersvervoer. Daar hebben de vakbonden geen oren naar.

Het personeel werd de voorbije weken aardig opgejut, met als resultaat dat in bepaalde functies, zoals de controleurs, tot 90 procent bereid was het werk neer te leggen. De bedoeling is om twee dagen na elkaar te staken op vijf dagen, en dat tot het einde van juni. Dat de mobilisatie tegen de regering zo sterk is, heeft maar deels te maken met de plannen om de SNCF voor te bereiden op de liberalisering van het personenverkeer. Het zijn vooral de aanpassingen aan het statuut van het spoorwegpersoneel die voor ergernis zorgen.

Op 50 jaar met pensioen Het is bekend dat het statuut van bepaalde werknemers van de Belgische NMBS zeer royaal is. Afgezien van de vele verlofdagen (minimum 33 per jaar) is het zo dat het rijdend personeel, zoals controleurs en treinbestuurders, tot nu toe op zijn 56ste met pensioen kan gaan. Ook al wordt die minimumleeftijd de komende jaren opgetrokken, dat blijft opvallend laag in vergelijking met andere werknemers. Het rijdend personeel van de NMBS zal pas in 2039-2040 op zijn 63ste met pensioen moeten gaan. Het statuut is in Frankrijk nog royaler. Men houdt het anno 2018 niet voor mogelijk, maar daar kan iedereen al op zijn 55ste met pensioen. Voor het rijdend personeel is dat op de ontstellend lage leeftijd van 50 jaar. Dat wordt in 2024 opgetrokken richting respectievelijk 57 en 52 jaar, maar in een periode dat iedereen langer moet werken, is dat een weinig aanvaardbare uitzondering. Het is vooral tegen het afbouwen van die extreme voordelen dat geprotesteerd en gestaakt wordt. Het

JUWELIER THYBERGHIEN ... OP ZIJN BRITS Afgelopen week zag het ernaar uit dat Groot-Brittannië af te rekenen kreeg met een zaak zoals die rond de Vlaamse juwelier Tyberghien tussen 1999 en 2002. In Londen verdedigde een gepensioneerde zich, in zijn woning, tijdens een inbraak. De man werd opgepakt en verdacht van moord. De wereld op zijn kop. Er is nood aan een uitbreiding van het recht op zelfverdediging.

Even terug in de tijd. In 2002 werd Wouter Tyberghien, een West-Vlaamse juwelier, door de rechtbank van Kortrijk schuldig bevonden aan doodslag. Op 22 september 1999 roofden vier Polen zijn juwelierszaak in Harelbeke leeg. Bij Tyberghien kookte het potje over. Begrijpelijk, aangezien de juwelenhandelaar in het verleden al slachtoffer was van een ramkraak. In totaal schoot de man dertien keer op de dieven. Een van de inbrekers, Robert Szyszka, ondervond de gevolgen van het ‘arbeidsongeval’ en overleed. De zaak rond Tyberghien lokte een groot maatschappelijk debat uit vanaf 1999. Bij de publieke opinie leeft sindsdien regelmatig de opvatting dat in België dader en slachtoffer door elkaar worden gehaald. Draaideurcriminelen gaan na 24 uur vrijuit, maar wie zijn eigendom verdedigt, vliegt de cel in. Zo ook bij Tyberghien, die de nacht van de inbraak opgepakt werd en meteen vijf dagen in de lik werd vastgehouden. De zelfstandige werd meer dan drie jaar later principieel veroordeeld, maar kreeg uiteindelijk geen straf. De juwelier diende enkel een morele schadevergoeding te betalen aan de nabestaanden van de gesneuvelde Pool.

Recht op zelfverdediging Naar aanleiding van deze gebeurtenis weerklonk bij de bevolking steeds luider de roep om het recht op zelfverdediging uit

DIE BLAUE WENDE In het Duitse politieke leven zijn vrouwen al lang geen vreemde eenden in de (mannen)bijt meer. Evenmin in het bedrijfsleven of in de media. Knappe vrouwen, vaak in dubbele betekenis, kleuren het Duitse openbare leven. Boegbeeld is uiteraard kanselier Angela Merkel, die de trend met haar nieuwe regering nog meer elan gaf.

Zes van haar vijftien ministers zijn vrouwen, onder wie enkele nieuwe gezichten: Franziska Giffrey, minister van het Gezin, en Anja Karliczek, minister van Onderwijs en Onderzoek. Gepokt en gemazeld zijn dan weer Katarina Barley, voorheen secretaris-generaal van de SPD, en blijver Ursula von der Leyen, nog steeds de eerste vrouwelijke defensieminister en moeder van zeven kinderen. Een ander beloftevol talent is Frauke Petry. Zal zij tot de club van de ‘grandes dames’ toetreden, of is zij eerder een ‘femme fatale’ geworden? Frauke Petry, geboren Frauke Marquardt, is een vrouw die van veel markten thuis is, of was?

Frauke – wat betekent ‘kleine vrouw’ – beloofde een felle tante in de politiek te worden, tot de vrouw van dominee Sven Petry op 19 april 2017 de politieke scène plots voortijdig verliet. Verbijstering alom, niet het minst in haar partij, het AfD, Alternative für Deutschland. Daar was ze met 37,5 procent van de stemmen verkozen tot afgevaardigde van haar district Sächsische Schweiz-Osterzgebirge, dat stuk van het Ertsgebergte dat tegen Tsjechië aanleunt. En had de Frankfurter Allgemeine Zeitung niet gekopt “Het AfD triomfeert in het oosten, Frauke Petry zegeviert in Sachsen”?

Scheikunde In de hoofdstad Dresden is zij ook geboren. Jaargang 1975.

Met de val van de Berlijnse Muur belandde het gezin Marquardt

Gezin moet onderduiken Brooks werd, net als Tyberghien destijds, meteen voor verhoor meegenomen en werd in hechtenis genomen. De beschuldiging was duidelijk: Osborn-Brooks werd plots ervan verdacht

50 jaar na mei ‘68 Zal de stakingsbeweging doodbloeden? Macron hoopt het.

Zeker omdat een aantal hervormingen die hij voorstelt onvermijdelijk zijn. Frankrijk ontsnapt niet aan de liberalisering van de spoorwegmarkt. En het royale statuut heeft zijn tijd wel gehad.

De SNCF kost jaarlijks 13 à 14 miljard euro aan de Franse belastingbetaler. De spoorwegmaatschappij kan niet onophoudelijk aan het infuus blijven hangen.

Er is voor Macron wel een risico aan de hele zaak verbonden. In het stakingsgevoelige Frankrijk roeren ook andere sectoren zich. Air France wordt al een tijd geteisterd door sociale onrust. Er zijn ook acties in de afvalverwerkingssector. En ook de studenten ageren, tegen onderwijshervormingen. De Franse geschiedenis leert dat grote sociale bewegingen moeilijk te controleren zijn. Sommigen verwijzen zowaar naar de contestatie van mei ’68. Een 50ste verjaardag die de komende weken in verschillende kringen zal worden gevierd.

Toch is Emmanuel Macron niet van plan in te binden. Zijn hervormingen wil hij via volmachten – zonder echte parlementaire controle – erdoor jagen. Het is voor hem de enige manier. In de tijd van Charles de Gaulle konden een referendum of parlementsverkiezingen (die door de president werden gewonnen) zijn machtsbasis versterken. Macron heeft daar het gezag niet voor.

Salan

ENGELAND een moord te hebben gepleegd. Ook dit keer kant de publieke opinie zich overduidelijk tegen politie en gerecht. Onder de socialistische moslimburgemeester Sadiq Khan stijgen de criminaliteit en de onveiligheid schrikbarend in de hoofdstad. In februari alleen al werd in South Park Crescent, de wijk waar Richard Osborn-Brooks woont, meer dan honderd keer ingebroken. Ook vonden er tientallen autodiefstallen plaats en werden vrouwen verkracht en aangerand. Is het dan verwonderlijk dat iemand zich op de leeftijd van 78 niet zomaar wil laten afslachten? Is het dan verwonderlijk dat burgers het heft in eigen handen nemen? Bij ieder schietincident in de Verenigde Staten waarbij doden te betreuren vallen, weerklinkt de roep om vrij wapenbezit aan banden te leggen. Waarom horen we nooit iets over vredig Zwitserland, een land met in verhouding meer wapenbezitters dan de Verenigde Staten? Strengere wapenwetten en het inperken van het recht op zelfverdediging spelen enkel in de kaart van criminelen, die zich per definitie niets aantrekken van wetten. Terwijl in Londen, maar evengoed in Brussel, op quasi iedere hoek van de straat automatische geweren te koop zijn, wordt het de wetsgetrouwe burger onmogelijk gemaakt zich te verdedigen met, ocharme, een busje pepperspray.

Ondertussen is Richard Osborn-Brooks vrijgelaten. Gelukkig! Volgens de politie is afdoende bewezen dat het gaat om een daad van wettige zelfverdediging. Osborn-Brooks wilde namelijk zijn gehandicapte vrouw beschermen. Toch moet de gepensioneerde held nu vrezen voor zijn leven. Het koppel keert momenteel niet terug naar zijn woning en werd op een geheime locatie ondergebracht. Er wordt gevreesd voor wraakacties door dievenbendes.

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND eerst in Brandenburg, het land rond Berlijn. Vanaf 1992 liep ze school in het gymnasium van Bergkamen, een stadje in Westfalen, voorbij Dortmund. Later trad ze in de voetsporen van haar moeder en studeerde scheikunde, net als – puur toevallig – Angela Merkel. “Scheikunde was bij ons thuis dagelijkse kost aan tafel!”, liet Frauke ooit optekenen. Eerst aan de universiteit van Reading in Engeland, later, afsluitend met een doctoraat, aan de universiteit van Göttingen, waar ze in 2004 als dr. magna cum laude afstudeerde. Van geen kleintje vervaard, richtte ze alras haar eigen onderneming op, PURInvent, een bedrijfje dat een kunststof uit polyurethaan maakte, om autobanden te herstellen. Zeven jaar later moest ze haar zaakje aan een durfkapitalist overlaten. Net zoals menig echtpaar in Leuven of Gent is gevormd, leerde zij aan de universiteit haar toekomstige man kennen. Met dominee Petry kreeg Frauke Petry al snel vier kinderen. In 2013 stond ze mee aan de wieg van haar partij, het AfD. Hoogleraar Bernd Lucke, krantenuitgever Alexander Gauland en vertegenwoordiger van de middenstand Gerd Robanus, drie ontevreden CDU-kopstukken, waren de stichters. Op een landelijke partijdag van datzelfde jaar werd zij, toen nog één van de drie woordvoerders, tot landelijke én assertieve partijvoorzitster verkozen. Dat was niet naar de zin van AfD-oprichter Bernd Lucke, die gedwongen werd de partij te verlaten. In 2015 stond hij aan de wieg van de nieuw opgerichte partij “Allianz für Fortschritt und Aufbruch” (ALFA), een jaar later hernoemd tot “Liberal-Konservative Reformer”. De nieuwe AfD geraakte in 2014 in het Europees Parlement met zeven verkozenen. Een jaar eerder behaalde de AfD nog maar 4,7 procent bij de Bondsdagverkiezing en bleef zo nipt onder de kiesdrempel. Wel groeide meer en meer het besef dat er inderdaad plaats was voor een alternatieve

FRANKRIJK

is bijgevolg te begrijpen dat de publieke opinie het niet begrepen heeft op die syndicalisten.

Op dat vlak heeft president Macron een groot deel van de Franse bevolking mee. Zeker de eigen links-liberale achterban, die vaak gebruik maakt van het openbaar vervoer en het beu is gegijzeld te worden door het SNCF-personeel.

RIGHT OR WRONG

te breiden. Vandaag zijn we bijna twee decennia verder en in de praktijk is er - zoals zo vaak in dit onzalige landje - nog maar weinig veranderd. Staat er een jatmoos in uw woonst of zaak, dan mag u enkel het nummer 101 bellen. Dat tegen de tijd dat de politie arriveert de dieven allang zijn gaan vliegen, met de buit, laat de wetgever in dit land blijkbaar koud. (Wij geven u een tip, proefondervindelijk: plaats, indien mogelijk, een ingebouwd zwembad in uw tuin. Vluchtende dieven durven ’s nachts daar wel eens intuimelen, zoals gebeurde tijdens een inbraak in het huis van uw dienaar.)

Het had er vorige week alle schijn van dat Groot-Brittannië af te rekenen zou krijgen met een ‘zaak-Tyberghien’. Richard Osborn-Brooks, een gepensioneerde met reeds achtenzeventig jaren op de teller, verdedigde lijf en goed toen hij twee ongenode gasten aantrof in zijn woonst in Zuid-Londen. Een van de inbrekers kreeg, net als de Pool in Harelbeke destijds, af te rekenen met een ‘arbeidsongeval’. Een van de dieven, gewapend met een schroevendraaier, kreeg een koekje van eigen deeg en liep een dodelijke steekwonde op. Onderzoek moest uitwijzen of Osborn-Brooks met een keukenmes de inbreker te lijf ging, dan wel de schroevendraaier afpakte en de punt in het bovenlijf van de dief wist te planten. Het tweede is waar. De gewonde en zijn kompaan sloegen op de vlucht. Niet veel verder, op straat, stortte de bebloede man neer en overleed aan zijn verwondingen. De tweede crimineel ontsnapte in een wit bestelbusje.

9

DUITSLAND

partij, naast de drie klassieke partijen. Gevolg was echter dat de partij een krabbenmand leek vol boze burgers en baantjesjagers van de meest diverse pluimage, gaande van gewoon liberaalrechts tot rechts in het kwadraat … Van de zeven Afd-Europarlementsleden stapten er vijf over naar de Liberal-Konservative Reformer. Nummer zes, Marcus Pretzell, stapte uit AfD, en hij is de nieuwe partner van Frauke Petry. In het Europees Parlement beschikt AfD nog maar over één afgevaardigde.

Van burgerforum naar partij?

Bij de ranke Frauke knapte in 2015 eerst haar huwelijk, en toen, bij de instroom van één miljoen vluchtelingen, ook haar AfD-engagement: met enkel wat eurokritiek – “Het Zuiden uit de eurozone”, één van de AfD-credo’s -, valt geen verkiezing te winnen, aldus Petry, wel met harde stellingnames inzake vluchtelingen en islam! Om dan enige tijd later die hardere ideëen weer te laten varen, zodat zij de dag na haar overwinning in 2017 (37,50 procent) voor de lenzen van heel Duitsland opstapte, om dus niet als AfD-afgevaardigde te zetelen in de Bondsdag, maar als een ‘eenvrouwfractie’. Wat nu met deze ‘femme fatale’? Het ‘Bürgerforum Blaue Wende’ is haar nieuwe thuishaven. Met haar burgerforum wil zij een ommekeer bewerkstellingen: de politiek aan de burger teruggeven. Als gewezen Oost-Duitse grijpt zij terug naar de fora die in 1989 met hun maandagavondbetogingen het DDR-regime deden wankelen. Met een politiek van weinig structuur maar veel inhoud, conservatieve inhoud, die via gesprekken en debatten vorm moet krijgen. Politiek van onderuit, op naar een blauwe hemel. Predikt Frauke Petry opnieuw de tijdgeest van mei ‘68? Als de tijd rijp is, kan uit Die Blaue Wende een nieuwe partij groeien: die Blaue Partei.

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

12 april 2018

MEDIALAND

FILM

Mediageniek IS-weesje Als het aan Child Focus ligt, gaan we de komende weken nog veel horen over de precaire situatie van Yasmine Atid uit SintJoost-ten-Node, die in Syrië vast zou zitten in een jihadistenkamp van IS. De vierjarige kleuter werd verleden jaar door haar vader bij haar moeder ontvoerd, en verblijft sindsdien in Syrië.

De vader, Mehdi Atid, zou intussen gesneuveld zijn, maar het meisje zit nog steeds in Syrië.

De situatie van Yasmine Atid is natuurlijk van een iets andere orde dan die van de zoontjes van de twee Antwerpse IS-weduwen waar Rudi Vranckx verleden week politieke actie mee voerde. Pardon, waar hij als professionele doch geëngageerde journalist zo neutraal en zo objectief mogelijk over bericht. Het verhaal van die twee plantreksters leverde in de weekendeditie van De Standaard een beklijvende kop op: “Pedofielen krijgen een tweede kans, waarom mijn zus dan niet?” Diep in het artikel leert de lezer echter dat ze al om een derde kans vragen, want die tweede kans werd door de IS-weduwen opgebruikt toen ze zogezegd vol berouw in België kwamen bevallen. Eens bevallen, trokken ze zo snel mogelijk weer naar Syrië.

Een door haar vader ontvoerd meisje, met een moeder die haar dochter tot in Turkije is gaan zoeken om haar terug naar België te halen, is inderdaad een heel ander verhaal. Maar helemaal zuiver speelt Child Focus het toch niet. We citeren Dirk Depover van Child Focus: “Ik wil alle betrokken partijen oproepen om in het belang van het meisje te handelen. Het is tijd om alle politieke overwegingen opzij te zetten en in te grijpen.” Het eerste is een vanzelfsprekendheid. Wat het tweede betreft, toont het verhaal van de twee Antwerpse IS-weduwen aan dat we die luxe jammer genoeg niet hebben. Child Focus zou beter, en dat in het belang van alle Belgische kinderen, twee keer nadenken voor ze zoiets zegt. Iets zegt ons dat we alvast niet op de media hoeven te rekenen om Child Focus daarin te corrigeren.

Münster: gelieve niet te speculeren!

Zaterdag kwamen bij een aanslag in Münster twee mensen om het leven. De dader pleegde vervolgens zelfmoord. Voor één keer lijkt de aanslag echter geen geval van terrorisme te zijn: de 49-jarige Duitser zou een psychiatrisch verleden hebben, en op het ogenblik dat we dit schrijven heeft de Duitse politie nog geen aanwijzingen gevonden dat de dader politieke of religieuze motieven zou gehad hebben.

De reacties op de sociale media onmiddellijk na de aanslag spraken weer boekdelen. Hoogste prioriteit voor de Duitse politie: met aandrang vragen dat geen beelden van de plaats van aanslag zouden verspreid worden, en dat niet gespeculeerd zou worden over de dader, zijn achtergrond of zijn motief voor de aanslag. En ook een beetje om het publiek te vragen weg te blijven uit de omgeving, zodat de hulpdiensten niet gehinderd worden.

Op rechts was de these nogal snel dat de dader ook deze keer een moslim zou zijn, en dat het “Wir schaffen das”-beleid van Angela Merkel de oorzaak was. Dat bleek niet te kloppen.

Links wond zich dan weer op omdat rechts zo snel wilde concluderen dat het ook deze keer weer een moslim zou zijn. Maar eens duidelijk dat de dader een Duitser was, concludeerde links vervolgens zelf razendsnel dat het wel om iemand met alt-rightsympathieën moest gaan. Alsof op Duitse bodem nooit linkse terroristen rondgelopen hebben.

Dat is natuurlijk een ongemakkelijke waarheid waar links en de media, die ook deze keer bijzonder afkeurend neerkeken op de vele “racisten” op de sociale media, snel overheen stappen.

Hoe zou dat toch komen, dat wanneer iemand op een zaterdagnamiddag met een kampeerbusje inrijdt op een vol terras, iedereen meteen aan moslimterrorisme denkt, inclusief links zelf? Dertig jaar geleden zou men bij terrorisme op Duitse bodem in de eerste plaats aan de extreemlinkse terreurgroep RAF gedacht hebben. Of was dat toen omdat de Duitsers onverbeterlijke rechtse zakken zijn?

Game Night

Socialist naar de gevangenis wegens corruptie We geven toe, wereldschokkend nieuws is het niet wanneer nog maar eens een socialist beschuldigd wordt van corruptie, en vervolgens in de gevangenis vliegt. Blijkbaar zit corruptie nu eenmaal in het socialisme ingebakken. Maar het blijft opvallen hoe onze media afgemeten berichten over de perikelen en schandalen van ex-president Lula in Brazilië.

Er was een tijd dat je geen krant kon openslaan of het ging over de frisse wind die door de Braziliaanse politiek waaide dankzij de proletariër Lula die het tot president had geschopt.

Vijftien jaar later blijkt dat die wind lang niet zo fris was als de media ons toen wilden voorhouden. En de interesse van onze media in de Braziliaanse politiek is een beetje afgenomen. Over Lula berichten ze het liefst van al helemaal niet meer.

Wanneer het dan toch niet anders kan, omdat hij dan toch de gevangenis in moet, kom je amper te weten welke politieke kleur die ex-president heeft. En wordt in de eerste plaats benadrukt hoe populair de ex-president nog wel is, alsof hij daardoor iets minder corrupt zou geweest zijn. En zeggen dat wanneer het over de huidige Braziliaanse president Michel Temer gaat, de media niet vaak genoeg kunnen herhalen dat hij én rechts is én beschuldigd wordt van corruptie.

Spaans PP-gekonkel verdoezelen kan niet meer De saga rond de Catalaanse president Carles Puigdemont lijkt meer en meer op een slechte spionageroman van de vorige eeuw, maar dan met de Spaanse inlichtingendienst in de rol van de KGB-slechteriken. Het probleem van onze media is dat de ongerijmdheden die vanuit Madrid richting de rest van Europa afgevuurd worden, kant noch wal meer raken. Daardoor wordt het steeds moeilijker om berichten over de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd met wat commentaar of duiding pro Madrid te “balanceren”.

Neem nu de manier waarop Madrid aan internationaal aanhoudingsbevel-shoppen doet, door het te activeren en deactiveren al naargelang in welk EU-land Carles Puigdemont zich bevindt. Asielzoekers deden vroeger iets gelijkaardigs, tot de Europese Unie daar paal en perk aan stelde door het akkoord van Dublin. Als de Spanjaarden verwachten dat zowel het Belgische als het Duitse gerecht onvoorwaardelijk vertrouwen stellen in het Spaanse gerecht, waarom dan ook niet omgekeerd? In asielzoekerstermen zou Duitsland Puigdemont gewoon aan België moeten uitleveren, het land waar Puigdemont zich bevond toen het internationale aanhoudingsbevel voor het eerst geactiveerd werd, en daarmee basta. Merkwaardig dat geen enkele commentator, en al zeker opper-euromaan Guy Verhoftstadt niet, daarvoor willen pleiten.

Ook de gps-tracker onder de wagen van Carles Puigdemont is een uitschuiver van de Spaanse inlichtingendiensten waarvoor gewoon geen pro-Madrileense uitleg te verzinnen valt.

Blijkbaar heeft Madrid er zelfs een ernstig diplomatiek incident – tot tweemaal toe! – voor over om Carles Puigdemont toch maar uitgeleverd te krijgen. Geen enkele journalist waagt het om CD&V-voorzitter Wouter Beke eens goed het vuur aan de schenen te leggen.

Wat zal het volgende zijn? Een ontvoering vanuit Duitsland of Brussel, om Puigdemont toch maar in een Spaanse kerker te krijgen om staatsnationalistische gerechtigheid te doen geschieden? Met de stilzwijgende goedkeuring van de CD&V, én de media.

Open Vld: gewoon plagiëren?

Meer en meer boeren naar de psycholoog

We hopen dat de mediastrateeg die door de Open Vld ingehuurd werd om een voorverkiezingscampagne in mekaar te boksen niet al te veel heeft aangerekend. Of dat ze hem toch nog niet volledig uitbetaald hebben. “Gewoon doen”, erg origineel is die slogan niet, en klinkt al even pittig als een glas lauwe karnemelk. Bovendien bleek op de sociale media zo’n twee seconden na de aankondiging van de campagne dat de Nederlandse VVD in 2017 met een gelijkaardige slogan naar de kiezer was getrokken: “Normaal. Doen.” Met precies dezelfde dubbele bodem die Open Vld aan “Gewoon doen” geeft. Pijnlijk. En dodelijk voor elke pr-campagne. Het zou ons niets verbazen als die slogan nog voor de zomer een stille dood sterft, als de zoveelste mediatieke misser van Gwendolyn Rutten.

Een film over een groep vrienden wier spelletjesavond een levensgevaarlijke plottwist krijgt. Nee, dit is geen recensie van de nieuwe “Jumanji”, een remake van de klassieker die eind vorig jaar uitgebracht werd.

Hoewel deze film ongeveer hetzelfde thema heeft, is hij veel subtieler. Geen special effects, extravagante filmsets of overbetaalde acteurs. Wat “Game Night” doet werken, is de ingewikkelde doch succesvolle genremix van komedie, thriller, romcom en moordmysterie, pus een groepje (semi)bekende acteurs met oprecht charisma.

Het verhaal is redelijk simpel. Een groep vrienden komt geregeld samen voor een competitief avondje vol spellen als Hints en Jenga. Het getrouwde koppel Max en Annie (vertolkt door Jason Bateman en Rachel McAdams), waarvan we in een vluchtige opeenvolging van shots zien hoe ze elkaar tijdens een spel Hints op café hebben leren kennen, zijn meestal de organisatoren van de beruchte avonden. Max en Annie zijn beiden geobsedeerd door het winnen van gezelschapsspellen en vullen elkaar perfect aan. Andere spelers zijn kibbelende jeugdliefdes Kevin en Michelle (Lamorne Morris, bekend van de hitserie “New Girl” en Kylie Bunbury), en Ryan (Billy Magussen), de eeuwige vrijgezel die zich nog veel te jong voelt voor een vaste relatie en iedere spelletjesavond met een ander Instagram-model komt opdagen.

Dit keer is ook Brooks (Kyle Chandler), de oudere, veel succesvollere en (zelf geprezen) knappere broer van Max uitgenodigd. Om uit het zicht van de lichtelijk ‘creepy’ buurman en politieagent Gary te blijven, sluipen alle vrienden ongemerkt het huis van Annie en Max binnen. Wanneer Brooks stoefend en toeterend komt aanrijden in de droomauto van Max en die opzichtelijk voor hun huis parkeert, ontstaat er niet alleen afgunst bij Max, maar ook jaloezie bij Gary, die zich kennelijk niet welkom voelt.

Behalve de zichtbaar competitieve relatie tussen de broers verloopt de spelletjesavond zoals gewoonlijk. Na afloop nodigt Brooks de groep uit om de volgende avond bij hem thuis te spelen, met de belofte dat het een avond wordt om nooit te vergeten. Het onschuldige Hints maakt plaats voor doordachte moordmysteries wanneer Brooks aankondigt dat hij een bedrijf, gespecialiseerd in moord- en ontvoeringmysteries, heeft ingehuurd, met échte acteurs. Wanneer het spel van start gaat, gebeurt er iets wat niemand had kunnen zien aankomen, waardoor de realiteit en het spel op absurde wijze beginnen samenvloeien.

“Game Night” werd geschreven door Mark Perez en geregisseerd door John Francis Daley en Jonathan Goldstein, die de scripts voor “Horrible Bosses”, “Cloudy with a chance of meatballs 2” en “Spiderman: Homecoming” schreven. Het regisseursduo heeft zijn best gedaan het verrassingselement als rode draad doorheen “Game Night” te trekken, met als gevolg dat de film lekker onvoorspelbaar blijft. Vernuftig camerawerk, zoals het gebruik van ‘tilt-shift shots’ (zodanig manipuleren van het beeld dat het lijkt op een miniatuur of schaalmodel), zorgt ervoor dat het bij momenten voelt alsof je als kijker zelf opgesloten zit in een bordspel.

Ook de muziek creëert de illusie opgesloten te zitten, maar dan in een videospel.

Een zeer talentvol getimede scène in een huis toont een gevorderd spelletje ‘voorwerp overgooien’ waarbij het camerawerk werkelijk subliem is. “Game Night” is zeker geen gewone komedie. Ook qua grappen ligt het niveau een pak hoger dan bij de gemiddelde komedie. De dialogen zijn allesbehalve goedkoop, waarbij natuurwetten in twijfel worden getrokken. Sommige verhaalwendingen worden getoetst op geloofwaardigheid, en discussies nemen rare vormen aan.

Is het een komedie? Is het een thriller? Is het satire?

“Game Night” slingert eigenlijk tussen genres, thema’s en focuspunten. Enerzijds steekt de film voortdurend de draak met andere actiekomedies, anderzijds vallen sommige scènes in een eigen gegraven graf van zelfspot en filmclichés.

Maar door alle extra aandacht die de filmmakers erin hebben gestopt op vlak van camerawerk, muziek, dialogen en plotwendingen, is één ding zeker: het totaalplaatje van “Game Night” is niets minder dan een zeer vermakelijke film die makkelijk wegkijkt met wat vrienden en een bak popcorn.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

12 april 2018

Praten met dokter en VB-politicus Erik Tack

11

Ronse is armer door de taalwet Geneesheren kan men niks op de mouw spelden. Zij zien bij hun consultaties en huisbezoeken de werkelijkheid. Geneesheren in de politiek hebben een voorsprong.

Dr. Erik Tack, oud-parlementair voor Vlaams Belang en huidig gemeenteraadslid in Ronse, weet waarover hij spreekt als hij ziet hoe de taalfaciliteiten in Ronse arme Franstaligen naar zijn stad lokken. Hij wil de faciliteiten van 1963, die uitdovend zouden zijn, zo werd beloofd maar niet verwezenlijkt, weg, om Ronse uit de haveloosheid te wekken.

“Verdorie toch, ik word aangeklampt door Vlaamse toeristen en fietsers die mij hier de weg vragen in het Frans. Zover is het gekomen. Jan Modaal uit Vlaanderen denkt hier in een Franstalige gemeente te zijn. Het Frans is een mooie taal, maar de faciliteiten sedert een halve eeuw voor de Franstaligen in deze stad duwen haar naar beneden. Dat moet veranderen,” oordeelt dr. Erik Tack op een avond in zijn praktijk in hartje Ronse. In de hal staat een replica uit de negentiende eeuw, met de juiste afmetingen, van een kloeke Rubens.

Dokter Tack is een kunstliefhebber met een hart voor de schilderkunst van de zestiende en de zeventiende eeuw. Na jaren pianolessen, die tot weinig hebben geleid, legt hij zich toe op zang en voert met een bevriende pianist de liederencyclus Winterreise van Franz Schubert op.

De 60-jarige Erik Tack is geboren en getogen in Ronse. Hij was van 2004 tot en met 2014 actief voor Vlaams Belang in het Vlaams Parlement en verliet de nationale politiek in het verkiezingsjaar 2014. Sedert 2001 is hij bedrijvig in de gemeenteraad van zijn vaderstad.

Hij ligt aan de basis van gehakketak in de Wetstraat over de taalfaciliteiten. Hij haalde daar geen gelijk, onder meer omdat N-VA, ondanks de belofte in het partijprogramma om de taalfaciliteiten te schrappen, op de rem staat om de regering-Michel geen pijn te doen. Wat Tack doet, wordt gesteund door Luc Dupont (CD&V), burgemeester van Ronse.

Deze noemt de taalfaciliteiten discriminerend, want zij belemmeren een fusie van Ronse met de buurgemeenten. Daardoor grijpt de stad naast de schuldenvermindering bij fusies van de Vlaamse regering. Erik Tack: “Dat is een goede ontwikkeling, maar, Dupont is tot deze mening gekomen omdat ik hem acht maanden geleden in de gemeenteraad erop wees. Hij is verstandig en heeft veel ervaring, maar hij viel over die schuldenvermindering bij fusies uit de lucht. Wij zouden met die ingreep de helft van de gemeenteschuld van Ronse kunnen schrappen. Achter mijn éénloketvoorstel staat hij dan weer niet.” ‘t Pallieterke: u bent geneesheer in opvolging van uw vader of moeder?

Erik Tack: “Neen hoor. Ik ben de eerste huisarts in de familie, en ik mag me stamboekflamingant noemen, want vader en moeder waren zeer Vlaamsgezind, hoewel zelden over politiek gepraat werd. Thuis werd ‘t Pallieterke verslonden. Ik studeerde geneeskunde in Kortrijk en Leuven en leidde geen actief studentenleven. Mijn vrije uren gingen op aan muziek. Ik studeerde tien jaar piano, maar dat was na die tijd toch niet mijn ding, en ik heb mij nadien toegelegd op solozang. Sedert 1984 ben ik huisarts in Ronse, en ik had geen politieke ambities tot Karim van Overmeire, toen VB en vandaag N-VA, mij na maanden aandringen op het einde van de jaren negentig overhaalde om lokaal en arrondissementeel actief te worden bij Vlaams Belang. Hoe ik bij het VB terechtgekomen ben, is een opeenvolging van onvoorstelbare toevalligheden die begonnen met mijn deelname aan een cur-

sus manuele therapie in het Brusselse. Ik had belangstelling voor de Volksunie en heb zeer lang getwijfeld. Bij mijn eerste vergadering met partijleden van het VB heb ik gezegd dat ik mij engageerde, maar op de achtergrond zou blijven en mij zou terugtrekken als ik mij niet meer goed zou voelen door een partijbeslissing. Ik vertelde niet getrouwd te zijn met de politiek met het oog op een promotie. Ik nam als huisarts een risico. Ik verloor patiënten door mijn VB-etiket en geraakte sociaal geïsoleerd. Hoewel dat niet zo was bij mijn collega-geneesheren en aan de kunstacademie. Vrij snel haalde ik de meeste voorkeurstemmen van alle kandidaten in Ronse bij de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen. In het parlement werd ik lid van de commissie Volksgezondheid en voorzitter van de commissie Financiën en Begroting. Dat was zweten, want ik werd er geconfronteerd met doctors in de economie, dus ik blokte om te kunnen volgen en de juiste vragen te stellen. In mijn tien parlementaire jaren heb ik gewerkt van ‘s morgens 7 tot ‘s avonds 11 uur.

Alleen op zondag kon de riem er enkele uren af. Zo’n ritme is niet vol te houden.” ‘t Pallieterke: welke gevolgen hebben de taalfaciliteiten in Ronse?

Erik Tack: “De taalfaciliteiten liggen mee aan de basis van de instroom van arme Franstaligen uit Henegouwen en Franstalige migranten uit Brussel. Ronse is de armste gemeente van Oost-Vlaanderen. In Ronse kunnen de kansarmen uit Henegouwen en de migranten uit het Brusselse in hun taal terecht bij de officiële instanties en kinderen kunnen er lagere school volgen in het Frans.

Nadien zetten velen hun schoolse loopbaan voort net over de taalgrens, waardoor ze ook dan het Nederlands onvoldoende machtig zijn. De gegoede burgers vluchten uit de verzwakte stad naar de dorpen rond Ronse. De kapitaalkrachtigen profiteren van Ronse en dragen niks bij via hun belastingen. Wij zijn een dienstverlener met een nieuwe sportzaal, een bibliotheek, veel cultuur, plannen voor de heraanleg van de stationswijk, herontwikkelen van de Vrijheid (dat is het historisch centrum van de stad), en dat met een krimpende belastingbasis. Ronse heeft extra kosten door bijvoorbeeld een minimum aan Franstalige boeken in de bibliotheek, taalexamens, taalpremies voor de politie, enzovoort.

Het belangrijkste gevolg is dat wij niet kunnen fusioneren door ons statuut als taalgrensgemeente met faciliteiten. Doordat wij niet kunnen fusioneren, wordt de gemeente uitgesloten van de overname van schuld door de Vlaamse overheid ten bedrage van 500 euro per inwoner, wat ongeveer 13 miljoen euro zou opleveren, of de helft van de schuld van de stad. Ronse wordt gediscrimineerd en zou moeten procederen tegen deze achterstelling bij een hoog rechtscollege.” ‘t Pallieterke: zijn de taalfaciliteiten magneten voor paupers?

Erik Tack: “Ja, en die werden en worden versterkt door het grote aanbod van kleine arbeiderswoningen met gevels van vier tot vijf

De salamitactiek “Om de twee maanden moet er een facet van de taalfaciliteiten verdwijnen in Ronse.

Dus, bijvoorbeeld geen berichten meer bestemd voor de bevolking in de twee talen. Geen taalexamens meer voor de leerkrachten van de basisscholen die in Ronse lesgeven en vastbenoemd willen worden, hoewel dat geen gemeentelijke bevoegdheid is. De tweetalige wegaanduidingen, die de indruk van diepgaande tweetaligheid wekken, moeten weg. Het taalexamen Frans voor het gemeentepersoneel, waardoor zeer dikwijls waardevolle kandidaten niet in aanmerking komen, dient geschrapt te worden. Door de faciliteiten vormt Ronse een politiezone van één gemeente, met problemen om het kader in te vullen. Weg daarmee. In de bibliotheek is er een minimum aan Franstalige boeken, wat voor de stadskas van Ronse een extra besteding is in vergelijking met de buurgemeenten. Je vindt hier geen vestigingen van intergemeentelijke samenwerkingsverbanden, met gevolgen voor de kwalitatieve tewerkstelling. En ga zo maar door. Ik wil systematisch schijven snijden van de salami die de taalfaciliteiten zijn.”

meter breed. Door een gebrek aan visie zijn die nooit onder handen genomen en gerenoveerd. Sp.a en CD&V beslisten in de jaren tachtig en negentig op de vrije ruimte rond het Ronsese stadscentrum appartementen en gezinswoningen te bouwen voor 1.500 inwoners, wat een interne migratie op gang bracht en waardoor de traditionele arbeiderswoningen leeg kwamen te staan. Door de wet van vraag en het blijvende aanbod daalden de verkoopprijzen van de huisjes soms tot 50.000 frank tegen het einde van de twintigste eeuw.

Dat bracht vanuit Henegouwen een inwijking van verpauperde Walen op gang, die zich in Ronse in de wijken Prinskouter en Zonnestraat vestigden. Na de Walen volgde een golf van allochtone inwijkelingen uit Brussel.” ‘t Pallieterke: u stelt een eenloketsysteem voor?

Erik Tack: “Ja, ik stelde voor in de gemeenteraad een eenloketsysteem te openen voor Franstaligen. Dat loket zou elk jaar één dag per week minder open zijn, zodat de dienstverlening in Ronse vanaf 2023 enkel nog in het Nederlands zou verlopen. Dat voorstel staat niet op zichzelf. Het was het eerste element van een reeks en vooral een middel om in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 en de parlementsverkiezingen van 2019 de problematiek van de faciliteiten op het bord te gooien van de nationale politiek. Het is immers zeker dat tegen dergelijke beslissing klacht zou ingediend worden door Franstaligen. Op die manier moeten de politici kleur bekennen en in de eerste plaats N-VA, met een N-VA-minister van Binnenlandse Zaken, een N-VA-gouverneur in mijn provincie Oost-Vlaanderen en een Vlaamse N-VA-minister van Vlaams Binnenlands Bestuur. Met zo’n trio moet het mogelijk zijn om de taalfaciliteiten te scalperen, is mijn mening. De houding van Peter de Roover, fractieleider van N-VA in het parlement, die voor kort zelf stemde tegen de hoogdringende behandeling van zijn eigen wetsvoorstel houdende de afschaffing van de faciliteiten langs een bijzondere wet, spreekt boekdelen. Mijn voorstel had ook de uitdrukkelijke bedoeling om op regelmatige basis door te dringen tot de nationale pers om de problematiek van de faciliteiten in beeld te kunnen brengen. N-VA heeft in Ronse in de gemeenteraad tegengestemd. De baas beveelt een communautaire stilstand en de troepen volgen. In het vragenuurtje in het Vlaams Parlement - waar de motie ter sprake kwam die van origine van het VB komt en waarin uitdrukkelijk gevraagd werd om een gesprek met een delegatie van raadsleden uit Ronse - heeft minister-president Bourgeois geantwoord dat hij op de vraag over de taalfaciliteiten en hun liquidatie wil ingaan. Na het eenloketsysteem zou ik om de twee maanden een actie willen doen goedkeuren tegen een facet van de taalfaciliteiten. Ik ben gereserveerd tevreden over wat het VB-initiatief in Ronse tot vandaag heeft opgeleverd.” ‘t Pallieterke: hoeveel Franstaligen wonen er in Ronse?

Erik Tack: “Ronse telt 26.000 inwoners.

Een officiële talentelling is er niet meer. Dat is trouwens verboden. Een tiental jaren geleden heeft een integratieambtenaar bij een naamsvergelijking vastgesteld dat 12 procent van de bewoners van vreemde origine is. (lacht) Methodisch kan je vragen stellen bij die aanpak, de voornaam Karim, van mijn goede vriend Karim van Overmeire, is Arabisch, maar grosso modo klopte die telling toen waarschijnlijk wel. Het aantal is ondertussen zeker fel gestegen. In sommige scholen zitten vandaag meer dan vijftig procent migranten.” ‘t Pallieterke: is er opvallend veel criminaliteit?

Erik Tack: “Neen, die is er niet. Dat heeft veel zo niet alles te maken met het ontbreken van goede uitvalswegen om te vluchten na een overval of diefstal. Wel heb ik tweemaal een inbraakpoging gehad in mijn praktijk, gevestigd in een van de meer burgerlijke straten van Ronse.” ‘t Pallieterke: u ziet een stad in neergang?

Erik Tack: “Ronse heeft een werkloosheidscijfer van elf procent, één van de hoogste van Vlaanderen. Tot in de jaren vijftig van de twintigste eeuw was Ronse een van de rijkste gemeenten van België door zijn textielindustrie. De prachtige herenhuizen in het stadscentrum bewijzen die welvaart. Op de heuvels rond de stad staan prachtige buitens, soms gered van het verval door nieuw geld, die het triomferende ondernemerschap van weleer illustreren. Er is werkgelegenheid voor negenduizend mensen, laat dat een troost zijn. En er wordt geïnvesteerd in sport, cultuur en stadsvernieuwing sinds de socialisten uit het gemeentebestuur verdwenen.”

Frans Crols

Socialisten en armoede In Ronse heeft CD&V 10 zetels, sp.a 8, N-VA 5, Vlaams Belang aanvankelijk 4 (1 gemeenteraadslid trad uit de partij, dus vandaag 3) en Open Vld 2. De coalitie wordt gevormd door CD&V, N-VA en Open Vld, en burgemeester is Luc Dupont (CD&V). Bij N-VA zitten de meeste nieuwe mensen. Sp.a heeft tientallen jaren de burgemeester kunnen leveren, maar is gewipt door CD&V. Erik Tack: “Dat was het begin van de aftakeling van de socialisten in Ronse. Op een zitting van de gemeenteraad heb ik een keer vlakaf gezegd dat de socialisten Ronse bewust verarmd hebben om de stemmen van de zwakkere Ronsenaren te behouden. De socialisten gedijden hier op de plaatselijke armoede. Na die interpellatie bleef het muisstil, en ik zei: ‘Zwijgen is instemmen.’ Het bleef stil.”

Taalfaciliteiten De wet van 2 augustus 1963 op het taalgebruik in bestuurszaken kwam in de plaats van de wet van 28 juni 1932. Ze bevestigde de wettelijke vastlegging van de taalgrens. België werd ingedeeld in vier taalgebieden.

Het beginsel van eentaligheid van Vlaanderen en Wallonië werd bekrachtigd en versterkt. De wet splitste het taalgemengde arrondissement Brussel in drieën: het tweetalige arrondissement Brussel-Hoofdstad, dat samenviel met de “oude” agglomeratie Brussel, die sinds de wet van 2 juli 1952 uit 19 gemeenten bestond; het Nederlandstalige arrondissement HalleVilvoorde; het arrondissement van de zes Vlaamse randgemeenten (Drogenbos, Kraainem, Linkebeek, Sint-Genesius-Rode, Wemmel en Wezembeek-Oppem). Deze zes verloren door de invoering van taalfaciliteiten hun eentalig statuut. Ook Ronse werd een gemeente met taalfaciliteiten.

De wet van 30 juli 1963 regelt het taalgebruik in het onderwijs. Door deze wet kan in de 25 taalgrensgemeenten met faciliteiten kleuter- en lager onderwijs worden ingericht in de andere landstaal, als een aantal gezinshoofden die in de gemeente wonen daarom verzoekt en indien er geen school van het gewenste taalstelsel is binnen de wettelijk bepaalde afstand van de woning.

12

Cultuur

In memoriam

12 april 2018

Monumentjes voor momenten

Frank Godderis

Vorige week sloeg het vroegtijdige overlijden van Frank Godderis in als een bom binnen de brede Vlaamse Beweging. Amper 65 (geboren op 7 mei 1952) heeft hij op een zeer korte tijd de strijd tegen de vreselijke kanker verloren. Hij laat een echtgenote, Vlaams Parlementslid Danielle ’T Jonck (N-VA), en drie dochters achter.

Frank was een succesvol architect en in zijn vrije tijd was hij ook bijzonder actief. Jarenlang was hij bestuurslid van Marnixring Veurne-Zannekin, waar hij het aandurfde diverse tentoonstellingen voor jonge kunstenaars en een festival van de kortfilm te organiseren.

In het A.D.V.N. (Archief- en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme) was Frank een gewaardeerd lid van de raad van bestuur.

Van zijn vader erfde hij de lastige taak van het voorzitterschap van de vzw Kapelaan Verschaeve. Respectvol omgaan met de erfenis van priester Cyriel Verschaeve in Alveringem en in Vlaanderen was niet altijd eenvoudig. Maar Frank deed het. Onder zijn voorzitterschap werd het verouderde Verschaevemuseum omgebouwd tot de vernieuwde Kapelanij die geopend werd in 2015, dankzij een goede samenwerking met de gemeente Alveringem. In 2017 was hij de stuwende kracht achter het zeer succesvolle wetenschappelijk colloquium “De hete zomer van 1917”, dat handelde over de frontbrieven en Verschaeve.

Op 15 maart jongstleden zat Frank de algemene vergadering van zijn vzw voor en werden er plannen gemaakt om volgend jaar gepast aandacht te schenken aan 70 jaar na het overlijden van Verschaeve. Frank nam daar strijdvaardig – ook al ging het met de gezondheid reeds minder goed – afscheid van zijn bestuursleden met de leuze “Vliegt den blauwvoet storm op zee”. Wie kon toen vermoeden dat dat zijn laatste vergadering zou zijn?

Van Frank wordt afscheid genomen in de kerk van Alveringem op 12 april 2018 om 11u30.

Frank was geen tafelspringer, geen roeper, maar vooral een stille doener. Frank laat niet alleen bij zijn familie maar ook in de vele verenigingen waar hij actief was een enorme leegte achter. Vlaanderen verliest een fijne mens, een echte levenskunstenaar en voor velen een goede vriend. Vaarwel, mijn broeder. Rust nu maar zacht. Wij zullen uw herinnering koesteren!

Koen Bultinck

Nu de storm rond de Russische avant-gardewerken in het MSK Gent is gaan liggen, pakt het museum uit met een schitterende tentoonstelling over Medardo Rosso, één van de belangrijkste kunstenaars tijdens de overgang van de negentiende naar de twintigste eeuw.

VOS zet Vlaams museum op het internet Op zaterdag 14 april start het Digitaal Museum voor Vlaanderen van VOS Vlaamse Vredesvereniging. Na de dikke en welbekende Encyclopedieën van de Vlaamse Beweging waar niet iedereen steeds gelukkig mee was - haakt VOS aan bij de traditie van herinneren en herdenken die eigen is aan elke emancipatiebeweging, ook de Vlaamse. En in een digitale tijd moet dat op de elektronische snelweg.

Raf Praet, directeur van VOS en historicus van opleiding, is de drijvende kracht van het Digitaal Museum. Hij leest, studeert, ontsluit bronnen en tokkelt op computerklavieren op de bovenverdieping van het Archief- en Documentatiecentrum van het Vlaams-Nationalisme (ADVN), gehuisvest in de Lange Leemstraat 26, in een van die prachtige ex-scholen van het Antwerpse stadsonderwijs. Daar heeft VOS zijn stek.

Raf Praet: “Een van de aspecten die wij bijvoorbeeld beter dan ooit tevoren in de kijker willen zetten, is de internationale dimensie van de Open Brieven van de Vlaamse Frontbeweging tijdens en na de Eerste Wereldoorlog. Die getuigen van het internationalisme en kosmopolitische pacifisme van de Vlaamse IJzerintellectuelen. Ik denk aan de brieven in het Frans en het Engels aan de afgevaardigden op de Vredesconferentie van Versailles.”

De Open Frontbrieven zijn pamfletten waarmee de Vlaamse Beweging historisch is opgestaan uit de loopgraven aan de IJzer. Die teksten hebben een mythische status. Ze werden tot voor kort nooit op een wetenschappelijke wijze uitgegeven. Wat in 2017 gelukt is door de samenwerking van Guy Leemans, Raf Praet, Luc Vandeweyer en Frans-Jos Verdoodt. De huisuitgeverij Peristyle van ADVN publiceerde daarover vorig jaar een boek. Het ontginnen en verspreiden van de oerteksten van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd zal zijn weerslag krijgen in

het Digitaal Museum voor Vlaanderen, dat half april 2018 op de schermen verschijnt. Van 2017 tot 2020 wordt het erfgoed van de Vlaamse Beweging in de Eerste Wereldoorlog getoond, en later volgt de geschiedenis van Vlaanderen.

Raf Praet: “In gans Europa zie je een groeiende belangstelling bij jong, ook daar, en oud om de wortels van de eigenheid, de identiteit te ontdekken of te herontdekken. Het Digitaal Museum is daar een antwoord op.”

VOS Vredesbeweging heeft een tweede project in ontwikkeling, en dat is een VOS Ministerie voor Vrede.

Raf Praet: “Aan de ene kant streeft het ministerie naar de oprichting van een heus Ministerie voor Vrede als een politiek orgaan in Vlaanderen. Aan de andere kant functioneert het als een structuur voor de vredeswerking van VOS in de volgende jaren. Het doel is om expertise te verzamelen, en mensen te sensibiliseren en te mobiliseren voor een krachtige stem voor vrede in Vlaanderen, Europa en de wereld.”

VOS wil netwerken met andere kernen van de vredesbeweging in Vlaanderen. Het richt daarvoor onder meer debatten in voor een breder publiek die op het VOS YouTube-kanaal verschijnen. Recent was er de boekvoorstelling over de oorlog in Syrië van onderzoeksjournalist Jens de Rycke. Die weg zal actiever bewandeld worden.

F.C.

De gecontesteerde Russische avant-gardewerken zijn uit het MSK in Gent weggehaald en de omstreden museumdirectrice Catherine de Zegher is (tijdelijk?) uit het museum verdwenen. De rust lijkt weergekeerd, wat de vele waardevolle medewerkers van het MSK verdienen.

Dat het museum flink wat kwaliteit in huis heeft, bewijst het met de tentoonstelling over de Italiaanse kunstenaar Medardo Rosso (1858-1928). De expo is gerealiseerd in samenwerking met het Medardo Rosso Museum in Barzio, dat ‘elk werk dat deel uitmaakt van de tentoonstelling goedgekeurd en gevalideerd heeft’, onderstreept het MSK. Ze zijn in Gent bijzonder voorzichtig geworden.

Zoals elke kunstenaar was Medardo Rosso een kind van zijn tijd, en zoals elke grote kunstenaar oversteeg hij de tijdgeest. De negentiende eeuw in Italië was een tijd van politiek verlangen naar een verenigde natiestaat.

Nadat Garibaldi in 1860 Zuid-Italië had ingelijfd, Victor Emmanuel II tot koning was aangesteld en uiteindelijk ook Venetië (1866) en Rome (1870) werden veroverd, was de eenheid volbracht. Het centrale gezag verhuisde van Turijn naar Rome en de wederopstanding was een feit.

Na de eerste opwinding over de ‘Risorgimento’ verdween bij een aantal Italiaanse kunstenaars het enthousiasme. De identiteit van de jonge natie werd gemodelleerd naar het beeld van het antieke Rome, en dat stond hen niet aan. Medardo Rosso was één van hen.

Ver weg van de tijdloze status van de officiële kunst trachtte Rosso in zijn beelden het vluchtige moment te vatten en verwerkte hij thema’s zoals armoede, hulpeloosheid en onschuld.

Hij weigerde mee te dingen naar grote staatsopdrachten die de grandeur van weleer moesten doen herleven. Tegen het autoritaire karakter van de officiële kunst plaatste hij antiheroïsche onderwerpen.

Mythische personages uit de klassieke oudheid verving hij door figuren uit het moderne leven, zoals een conciërge (1883) en een patiënt in het ziekhuis (1889). Of een prostituee, in 1883 geboetseerd in ‘Het vlees van anderen’ (zie afbeelding). Het is een mooi voorbeeld van het vernieuwende talent van Rosso, die radicaal koos voor een modern ontwerp.

Hier geen klassieke buste, maar een spontaan gemodelleerd fragment van het hoofd van een vrouw, gevat in een ornament. Het lichaam van de prostituee, het ‘vlees’ uit de titel van het werk, heeft de kunstenaar merkwaardig genoeg niet afgebeeld. We kijken naar een onschuldig slapende vrouw.

Uniek gezichtspunt Rosso was in geen enkel opzicht een klassieke beeldhouwer. Hij werkte niet in hout of steen, maar boetseerde in zachte materialen.

Zijn kleine beelden in klei en was - materialen die traditioneel enkel in het productieproces gebruikt werden - beschouwde Rosso als voltooide werken. Het gaat dus om uiterst kwetsbare sculpturen. Het is uitzonderlijk dat het MSK erin geslaagd is er zoveel uit alle hoeken van Europa bij elkaar te brengen.

Die goedkope manier van beelden maken, liet Rosso toe voluit te experimenteren. Steeds opnieuw bestudeerde hij zijn vroeger werk en maakte er variaties op, met afwijkende vormen en materialen. ‘Joods jongetje’ (1892), een aangrijpend somber ogend kinderkopje, heeft de kunstenaar meer dan gelijk ander beeld herwerkt.

Een beeldhouwwerk heeft een oneindig aantal gezichtspunten. Toch was Rosso ervan overtuigd dat elke sculptuur slechts één enkel juist gezichtspunt heeft, dat de toeschouwer moet ontdekken. De expo toont een selectie van de talrijke foto’s die Rosso van zijn werken maakte, en die getuigen van zijn zoektocht naar dat unieke gezichtspunt.

De expo in het MSK maakt de kennismaking met Rosso compleet met een aantal tekeningen. Die zijn maar zelden te zien geweest.

De getekende silhouetten, berglandschappen en zeezichten sluiten thematisch niet aan bij zijn sculpturaal werk, maar ze zijn ermee verwant omdat Rosso ook in zijn tekeningen ‘het moment’ wilde vastleggen.

Ondanks zijn belang als één van de grondleggers van de moderne sculptuur is Medardo Rosso niet zo bekend bij het brede publiek. Het is meer dan een eeuw geleden dat zijn werk in ons land te zien was.

MMMV

Tentoonstelling ‘Medardo Rosso’, t.e.m.

24 juni, Museum voor Schone Kunsten, Gent, www.mskgent.be.

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Boeken

12 april 2018

13

Over de verbanden tussen Duitsers, nazi’s, radicale moslims en het Midden-Oosten Velen beseffen het niet, maar dat in het Midden-Oosten en elders radicale islamitische bewegingen welig tieren, heeft voor een stuk te maken met de steun die Duitsland hen lange tijd heeft gegeven. De Joodse auteurs Barry Rubin en Wolfgang Schwanitz doen een en ander uit de doeken in hun boek “Nazi’s, islamisten en het moderne Midden-Oosten”.

Schwanitz is gespecialiseerd in de relaties tussen Duitsland en het Midden-Oosten, en de ondertussen overleden Midden-Oostenkenner Barry Rubin schreef al boeken over Syrië in een periode (voor de Arabische Lente) dat de meeste westerse journalisten en politici dat land met moeite op de wereldbol konden situeren. En ja, de auteurs zijn gehecht aan de staat Israël.

Zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog waren Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk de grote vijanden van Duitsland.

Omdat die landen ongeveer heel Noord-Afrika en Midden-Oosten gekoloniseerd hadden, dachten de Duitsers de Fransen en Britten een hak te kunnen zetten door radicale nationalistische en islamitische bewegingen in die regio tegen hen op te jutten. Concreet betekent dit dat Duitsers en Ottomanen tijdens de Eerste Wereldoorlog bondgenoten waren (wat de Ottomanen zuur opbrak, want de Duitsers verloren de oorlog) en dat Duitse militaire adviseurs in wat we vandaag Turkije noemen een oogje dichtknepen toen de Armeniërs werden afgeslacht. De nazi’s ondersteunden radicale islamitische bewegingen - zoals de in 1928 opgerichte Moslimbroeders - financieel en materieel, en veel Arabische politici en intellectuelen collaboreerden met de asmogendheden (bijvoorbeeld de latere Egyptische president Nasser, 1918-1970).

Sympathie voor het nationaal-socialisme De collaboratie met de Duitsers mag in België en de rest van Europa dan een pijnlijk onderwerp zijn dat uitgebreid wordt bestudeerd en bediscussieerd, in de islamitische wereld is het een taboeonderwerp dat zelden aan bod komt. Het is de verdienste van de twee auteurs een grondig overzicht te hebben gegeven van die collaboratie, daarbij steunend op uitgebreid bronnenmateriaal (kijk maar naar het rijke voetnotenapparaat) en door het raadplegen van recent geopend archiefmateriaal. Dat veel moslims in Noord-Afrika en het Midden-Oosten (MENA) collaboreerden met de Duitsers, was niet alleen om zich te bevrijden van de Britse en Franse kolonisatoren, nee, er was echte sympathie voor het nationaal-socialistische gedachtegoed. Maar terwijl het nationaal-socialisme als ideologie in Europa na de Tweede Wereldoorlog in diskrediet raakte en taboe werd, is dat in de MENAregio niet het geval: publicaties zoals “Mein Kampf” en “De Protocollen van de Wijzen van Sion” (fake news, zoals we vandaag zouden zeggen, ooit geschreven door de Russische

NEDERLANDERS VOEREN STRIJD TEGEN VERENGELSING ONDERWIJS OP In Nederland wordt het debat over de “doorgeslagen” verengelsing van het hoger onderwijs volop gevoerd. Op zaterdag 21 april vanaf 12.30 uur is er in het Nederlandse Driebergen (nabij Utrecht) een symposium, georganiseerd door BON (Beter Onderwijs Nederland).

Drie jaar geleden heeft BON samen met het Taalcollectief het publieke debat geopend.

Het nieuwe kabinet heeft in het regeerakkoord weliswaar toegezegd scherper toe te zien op de naleving van de wet, maar vooralsnog worden geen concrete stappen genomen. “Wij hebben daarom gekozen voor een gang naar de rechter”, aldus BON-voorzitter Ad Verbrugge. Het plan is op korte termijn een aantal instellingen in het hoger onderwijs te dagvaarden. Het gaat hierbij om opleidingen die zonder geldig motief, in strijd met de wet op het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek, geheel Engelstalig zijn.

De politiek zal aanwezig zijn. Verbrugge opent de debatten. Voorts zijn er academici, bestuurders en advocaten. Annette de Groot (UvA) zal het onder meer hebben over de

geheime dienst) zijn nog steeds bestsellers, het ontkennen van de Shoah is een banale zaak geworden, anti-Joodse gevoelens zijn alomtegenwoordig, strijd tegen het zionisme blijkt vaak een dekmantel te zijn voor antiJoods racisme, enz.

Moefti Centrale figuur in die collaboratie met de nazi’s was de Syrisch/Palestijnse moefti Al Husseini (1895-1974). Hij bracht regelmatig bezoeken aan nazi-Duitsland, leverde moslimstrijders voor SS-eenheden in de Balkan, de Kaukasus en elders (bijvoorbeeld de islamitische Handschar Waffen SS-divisie), hitste radicale islamitische bewegingen op tegen de Franse en Britse kolonisatoren en hoopte op een overwinning van Duitsland om zo zelf aan de macht te komen in de regio.

Dat moslims zich afgescheiden hebben van India om in 1947 de islamitische staat Pakistan op te richten, heeft voor een deel te maken met gekonkelfoes van de nazi’s en hun islamitische collabo’s in die voormalige Britse kolonie. De grote droom van Al Husseini was dat de nazi’s het Midden-Oosten zouden veroveren ten nadele van de geallieerden, en dat vervolgens de landen in het gebied hun onafhankelijkheid zouden bekomen én daarna een slachting zou worden aangericht onder de daar levende Joden. Dat het niet zover is gekomen, komt omdat de nazi’s wegens hun aanval tegen de Sovjet-Unie niet genoeg manschappen meer hadden om op te rukken naar het Midden-Oosten.

Al Husseini’s haat en hoop op een genocide was ook gericht tegen de christelijke minderheden in onder meer Egypte (de Kopten), want die werden beschouwd als bondgenoten van de Britten.

Alois Brunner Na de Tweede Wereldoorlog vluchtten veel nazi’s naar Zuid-Amerika, waarbij vooral Argentinië in beeld kwam. Het aantal oudnazi’s dat naar het Midden-Oosten trok, en daar door islamitische sympathisanten met alle egards werd ontvangen, is echter veel talrijker. Veel van die oude nazi’s hebben trouwens een grote rol gespeeld in het uitbouwen van dictatoriale regimes in de MENA-regio. Het bekendste voorbeeld is Alois Brunner (assistent van Adolf Eichmann), die na de oorlog de veiligheidsdiensten van Syrië heeft helpen uitbouwen, maar dat is slechts één voorbeeld van vele. Meer nog, een niet gering aantal van die ex-nazi’s bekeerde zich tot de islam, met als schoolvoorbeeld Johann von Leers, geweschadelijke gevolgen van de verengelsing en een oproep doen aan de politici om meteen een moratorium in te stellen op de verengelsing van universitaire opleidingen.

Lid worden van BON of de organisatie steunen kan door 15 euro te storten op rekeningnummer NL35 INGB 0652 1959 62 ten name van Beter Onderwijs Nederland.

Inschrijven kan via de webstek www.beteronderwijsnederland.nl - Het symposium heeft plaats bij de hogeschool IVA, Buntlaan 2 in Driebergen.

MUYTERS PAKT VERFRANSING RAND NIET AAN Werkgevers in Vlaanderen moeten in het Nederlands communiceren. Gebeurt dat niet, dan verzwakt de positie van het Nederlands als voertaal (nog meer) en dan komen sociale rechten en de veiligheid van de werknemers in het gedrang. Dat stelt Vlaams Belang.

“Het is mooi dat het Septemberdecreet er is, maar het blijft spijtig genoeg in de meeste gevallen dode letter”, zei Mark Demesmaeker al in 2012, verwijzend naar verfransing via winkelketens in de Vlaamse Rand.

Vlaams Parlementslid Stefaan Sintobin (VB) vroeg Vlaams minister voor Werk Phi-

zen ambtenaar op het Duitse Ministerie van Buitenlandse Zaken en auteur van anti-Joodse geschriften. Een pak van die door Arabische regimes gerecupereerde nazi’s speelde een grote rol in de ideologische en gewapende strijd tegen de in 1948 opgerichte staat Israël, want in de ogen van verstokte oud-nazi’s én moslims à la Al Husseini was Israël de nieuwe vijand, een land dat als basis zou dienen om een Joodse wereldheerschappij op te bouwen (het ging dus om veel meer dan alleen maar sympathie voor de Palestijnse zaak an sich).

Moslimbroederschap Na de Tweede Wereldoorlog vonden een aantal islamitische collaborateurs onderdak in Duitsland. Het bekendst is Said Ramadan, luitenant van moefti Husseini en verantwoordelijk voor de Moslimbroederschap in Europa in de jaren vijftig. Dit gezelschap kon een moskee oprichten in München met steun van ex-nazi’s, en dat in een tijd dat de massale moslimimmigratie in Europa nog niet was begonnen. Said Ramadan is de vader van Tariq Ramadan, en die laatste is een bekende salafistische moslimprediker en lieveling van vele journalisten en politici in Europa, momenteel echter opgesloten in een gevangenis wegens verkrachting van verschillende vrouwen.

Tussen het ‘viriele’ jihaddenken en het nazisme zag men heel wat parallellen, en ze hadden een pathologische haat gemeen tegen Joden, de parlementaire democratie, materialisme en kosmopolitisme. Al Husseini zag er bovendien uit als een ‘Ariër’, wat hem bijkomende sympathie opleverde in Duitsland.

Dictaturen Het opjutten van radicale Arabische en islamitische bewegingen in de MENA-regio en de hele islamitische wereld heeft er mee

toe bijgedragen dat de afgelopen decennia in dat gebied zoveel dictaturen bestonden en nog bestaan, en dat extremistische islamitische bewegingen hebben kunnen ontstaan en groeien. Gematigde Arabische en islamitische leiders, intellectuelen en ideologen (het schoolvoorbeeld is het Jordaanse koningshuis) werden systematisch geneutraliseerd door figuren à la Al Husseini, alsook zwaar bekritiseerd door westerse marxisten.

Het boek van Rubin en Schwanitz zou stof voor discussie kunnen opleveren in het Midden-Oosten, maar zover zijn ze daar nog niet.

Voor wanneer een Arabische vertaling van dit L. Van Mele werk?

Barry M. Rubin en Wolfgang G. Schwanitz, “Nazi’s, islamisten en het moderne Midden-Oosten”, uitgeverij De Blauwe Tijger, 2017; 350 blz., 23,50 euro.

ISBN: 978 94 9216 148 2

Arafat Omdat Al Husseini na de Tweede Wereldoorlog internationaal in diskrediet was geraakt, zocht hij in de jaren zestig een opvolger om de Palestijnse zaak te trekken. Dat werd Yasser Arafat (1929-2004). De twee kregen later ruzie, want Arafat zag er geen graten in allianties aan te gaan met de Sovjet-Unie, terwijl dat Al Husseini tegen de borst stootte (hij had het meer voor Saoedi-Arabië). Al Husseini hoeft zich geen zorgen te maken, want zijn ideologische erfgenaam, genaamd Hamas, is nu heer en meester in de Gazastrook, en het is enkel door de repressie van de Fatah-boys dat Hamas in de Westelijke Jordaanoever nog niet de macht heeft kunnen grijpen. Net zoals zijn voorganger Al Husseini vindt Hamas – en consorten – inspiratie in de koran, de hadith en andere traditionele bronnen van de islam om hun Jodenhaat te voeden. Dat het anti-Joods racisme in de Arabische en islamitische wereld een importproduct zou zijn afkomstig uit Duitsland en Europa, ontkennen Rubin en Schwanitz ten stelligste. En hoe zit het met de relaties tussen zionisme en nazisme? In een eerste fase had Hitler geen probleem met het zionisme, want zionisme betekende immers dat de Joden Duitsland en Europa zouden verlaten, aldus Rubin en Schwanitz. Dat vond Al Husseini echter niet leuk, want hij wou niet dat Joden naar Palestina migreerden. Het is de stelling van onze twee auteurs dat Hitler onder druk van Al Husseini de emigratie van Joden naar het Midden-Oosten zou hebben stopgezet, en zo de Duitse dictator in de richting zou hebben geduwd van de Endlösung, de fysieke vernietiging van de Joden in Europa.

lippe Muyters (N-VA) om uitleg. Volgens Sintobin besteedt Muyters te weinig aandacht aan dit probleem. In 2017 werden nog 35 controles uitgevoerd, waarvan 5 na klachten en 30 bij inspectie vanuit een andere bevoegdheid. Bovendien neemt het aantal controles af (in 2014 waren het er nog 49).

In 2007 meldde toenmalig minister Frank Vandenbroucke dat in de Rand op “eigen initiatief” van Inspectie Werk en Sociale Economie nog 24 controles werden uitgevoerd.

Van bijzonder toezicht in de Vlaamse Randgemeenten is vandaag geen sprake. Muyters lijkt ook niet van plan dat te doen.

“Wat tien jaar geleden nog kon – onder een socialistische minister dan nog wel – kan nu blijkbaar niet meer onder een N-VA-minister”, stelt Sintobin. “Blijkbaar is de N-VA als Vlaams-nationalistische partij al zozeer verveld tot liberale partij dat ze zich niet meer interesseert voor de positie van het Nederlands.

14

Brieven

Tranen over Mortsel (1) Pallieter, In uw blad nummer 14 van 5 april 2018 verscheen een vraaggesprek met de heer Pieter Serrien, ‘Tranen over Mortsel, en over Syrië’.

Toch enkele kanttekeningen. Teneinde de moraal van de Duitsers te breken, besloot Churchill om Duitse steden te bombarderen. Dat begon op 11 mei 1940, aanvankelijk overdag, maar omdat dat te veel verliezen meebracht, werden die luchtaanvallen op steden ’s nachts uitgevoerd. Er waren herhaalde nachtelijke bombardementen op Berlijn, Hamburg, Bremen, Bielefeld, Heidelberg, München en Essen. Het was pas in september 1940, na de aanval op het Ruhrgebied, dat de Duitsers terugsloegen met het bombarderen van Engelse steden. De heer Serrien ziet de V-bommen als terreurwapens. De V-bommen (Vergeltungswaffen) waren eerst gericht tegen Engeland als vergelding voor de vreselijke bombardementen op vele tientallen Duitse steden, dit tegen alle oorlogsrecht in.

Omdat de geallieerden besloten hadden om van de haven van Antwerpen een bevoorradingshaven te maken voor de inval in Duitsland, werden de haveninstallaties het volgende doelwit van de V-bommen. De bommen die de haven niet troffen, waren missers, zoals in het geval van de cinema Rex, met als gevolg vele doden. Als ergens in Antwerpen of omstreken zulke bom insloeg, werd die plaats zo snel mogelijk middels panelen aan het oog onttrokken. Er waren immers spionnen in de stad die tot taak hadden die plaats aan de Duitsers mee te delen, zodat zij hun V-bommen konden bijsturen. Verder vind ik zijn opvatting inzake de vluchtelingen uit Syrië meer dan zwak. Deze al dan niet echte vluchtelingen moeten door het veilige Turkije om bij ons te geraken. In Turkije, een van de oorlogvoerende landen in Syrië, is opvang voorzien voor de vluchtelingen, en Turkije wordt daarin ruim gesteund door de internationale gemeenschap. Bovendien zijn in Syrië zelf veilige zones voorzien.

De heer Serrien schaart zich achter de groep pro open grenzen, die zich pacifist noemt. Hoe mooi, maar hoe bedrieglijk. De nieuwkomers hebben hun dierbaren wel achtergelaten, maar eens erkend, kunnen zij zonder problemen hun familie laten overkomen. In nog een 50 jaar tijd zijn wij overgegaan van een plusminus homogene naar een heterogene maatschappij, met toenemende spanningen vandien. Wij evolueren in ijltempo naar een Syrische maatschappij, met elkaar vijandig gezinde bevolkingsgroepen, wat onvermijdelijk leidt tot conflicten, en mogelijk zelfs tot een burgeroorlog.

Pieter Moerman - Brasschaat

Kruisende woorden oplossing 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 A W I N S T O O G M E R K B E P I L O O G X O X V A C L X E O T X N A S A A L D B O U W D O O S X R X F E E X W A A R N E M E R S F S I X K T A X N E X E K G C X M I J X N G X L O C O H H A N E N G E V E C H T I O N E X R E I N E T T E J U G X L X R T V X E E L K W I D O O I E X E T R E L D E R T I E N D E X S T

12 april 2018 Tranen over Mortsel (2)

Steven Vandeput vliegt Icarus achterna

Pallieterke, Voor de luchtaanval op Mortsel, evenals alle andere bombardementen in bezet België, moest de regering in ballingschap van premier Pierlot haar fiat geven. Ten huize Pierlot, in Londen, waren er regelmatig werklunches, waar acties boven België en ook het bombardement op de Minerva/Erla-fabriek besproken werden.

Mijn tante Mary, bij mevrouw Pierlot als naaister tewerkgesteld, diende tijdens deze maaltijden op te dienen en hoorde er tafelgesprekken. Na haar terugkeer in België is mijn tante Mary getraumatiseerd gebleven door de woorden die ze in Londen aan tafel opving.

Toen iemand argumenteerde: “Il y auront beaucoup de victimes (civilles)”, pareerde eerste minister Pierlot die opmerking met de woorden: “Á Mortsél?

Ce sont même tous des Boches la-bass.”

Het is dan niet moeilijk te begrijpen waarom over dat succesvolle bombardement dat de Erla-fabriek aan de Krijgsbaan vernietigde, later door onze Brusselse politiekers liever niet meer gesproken werd.

C. Breugelmans - Hove

Inburgering?

Pallieterke, Philippe Geubels vertelde in zijn tv-show “Geubels en de Belgen” op VIER (maandag 9 april) dat de nieuwe inburgeraars meer zouden afweten van onze ingewikkelde staatsstructuur en bevoegdheidsverdeling dan de autochtonen zelf. Laat me niet lachen!

Zelfs met Liebeth Homans (N-VA) als bevoegde minister komen ze bij de inburgering in Mechelen niet verder dan het leren van de Brabançonne in drie talen en een bezoek aan het Federale Parlement. Dat inburgering een Vlaamse bevoegdheid is, betaald met Vlaams geld, daar hebben ze nog nooit van gehoord, laat staan dat er Vlaamse symbolen bestaan.

Nieuwe Vlamingen worden in ieder geval niet gemaakt … als we ze zelf niet maken.

Rita de Bont - Puerto de la Cruz (Tenerife)

Humanitaire ramp Pallieterke, In het nieuws op de VRT was sprake van een ecologische ramp omdat een aantal weidevogels, waaronder de gors, de leeuwerik en de kievit, met uitsterven bedreigd zijn. Of men in dit specifieke geval al van een ecologische ramp mag spreken, laat ik in het midden.

Feit is dat de ‘groene’ lobby zeer machtig is en veel weerklank vindt in de media. Tegelijk voltrekt zich in alle stilte een humanitaire ramp met verstrekkende gevolgen voor de blanke westerling en zijn cultuur en beschaving. Want omdat de blanke westerse vrouw veel te weinig kinderen krijgt, zal de westerse bevolking op termijn ook met uitsterven bedreigd zijn, of zal op zijn minst numeriek sterk afnemen. Rekening houdend met de vruchtbaarheidscijfers zullen al na één generatie (over dertig jaar) in onze contreien minstens evenveel allochtone kinderen geboren worden als blanke westerse kinderen, en nadien wordt het alleen maar erger en erger voor de blanke westerling, mede ook door de constante toestroom van migranten afkomstig uit Afrika en het Midden-Oosten.

Over dat alles geen woord in de media, en ook de politieke elite kijkt weg en doet niets.

Maar wij allemaal hebben boter op ons hoofd, want nadenken over hoe onze samenleving er over pakweg dertig jaar zal uitzien, zit blijkbaar niet in onze genen.

Vooral de jongeren onder ons en de komende generaties westerlingen zullen de dupe worden van dit schuldig verzuim. Eigenlijk godgeklaagd, want met het verdwijnen van de blanke westerse bevolking zal ook haar cultuur, beschaving en tradities verdwijnen, of

toch sterk in de verdrukking komen.

Hoe dan ook, wij zijn op dit ogenblik getuigen van ingrijpende veranderingen in de samenstelling van onze bevolking, die onze toekomst voorgoed kunnen veranderen. Wij hebben als westerlingen de plicht om dit veranderingsproces een halt toe te roepen. Dit kan onder meer door een goed opgezette sensibiliseringscampagne (wijzen op de gevaren van een te laag geboortecijfer), en door een geschikt geboorte- en gezinsbeleid en een aangepast asiel- en migratiebeleid. Een regering die geloofwaardig wil overkomen, kan niet blijven wegkijken en moet dit als hoofdobjectief opnemen in haar regeringsprogramma. Hoog tijd dat wij allen verder kijken dan onze neus lang is en ontwaken uit onze winterslaap.

Willy van der Meulen - Ternat

Het “verdiende” soldatenloon?

Pallieterke, Ga eens mee op vredesmissie met de Verenigde Naties, naar die zo “och arme Afrikaantjes”. Dat potscherven een leuk volksgebruik zijn op de Griekse eilanden, dat is blijkbaar wel heel erg relevant voor onze Belgische en Europese economie en democratie.

Ook kunnen sommigen, die “teren” op de door links gecultiveerde “emomaatschappij”, het niet laten om op dezelfde dag als die waarop “onze” vredessoldaten laf werden vermoord, een doelgerichte 11.11.11-reclame te zenden in de mailbox, vooral aan al diegenen waarvan zij weten dat het militairen zijn.

Want hun “bijdrage(n)” waren en zijn vermoedelijk niet voldoende en/of niet goed genoeg? Reden dus om hen eraan te herinneren dat zij het weinige dat elke maand overblijft van hun onderbetaalde job moeten doorstorten via de vet gesubsidieerde en dikbetaalde, zelfbedruipende ngo’s, die de zo vredelievende en arme Afrikaantjes ginds gaan helpen?

Zo kunnen ze daar eventueel (vermoedelijk) nog meer vredessoldaten vlotjes en laf laten ombrengen? Want die “mogen” blijkbaar dus best volledig vergeten worden? Ze passen mogelijk niet in de zo vredelievende boodschappen van onze (s)linkse paapsen?

Alsof jongeren ervoor kozen en kiezen om laf overhoopgeschoten te gaan worden, of om opgeblazen te gaan worden tijdens een humanitaire zending of een vredesmissies. Ze daarom daarna even “herinneren” en danken?

Allez, zijt ge zot of zo? We lachen hen toch nog liever vierkant uit? Liefst plat in hun domme boeffersmoel!

ABONNEMENTEN

1103

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

En als ze dan weer zo’n plastieken lintje met blikken medailletje krijgen, dat zij als “een verdienste” zien, zijn ze daar nog fier op ook. Hoe ridicuul toch! Echter, zo’n ‘IS-weduwe’ met haar kindjes, die moet wel heel zeker vijfendertig kansen krijgen, want volgens hen krijgen pedofielen ook minstens een tweede kans. En de weduwen en kinderen van “onze” verongelukte militairen, vraagt u? Pfff! Daar kraait toch geen haan naar? Daar spenderen zelfs onze immer correcte media geen éne letter aan!

Waarvoor aldus dank.

Daniël Daems (oud-militair) Sint-Pieters-Leeuw

Arnaud Beltrame Pallieterke, Nadat de moeder van rijkswachtofficier Arnaud Beltrame op tv kwam verklaren dat ze dadelijk begrepen had dat het haar zoon was die zich opgeofferd had om een vrouw te redden (door haar plaats in te nemen als gegijzelde) en dat hij dit deed als zijn plicht als militair én als christen, kwam een meute ‘specialisten’ (sociologen, journalisten, psychologen, politicologen en tutti quanti), meestal van links, verklaren dat dit niet waar kan zijn. Arm Frankrijk (lekenstaat?)!

Dr. W. Croquey - Frankrijk

Einde van een tijdperk Pallieterke, Ik maakte kennis met uw blad tijdens met militaire dienst in 1951. Een kamergenoot gaf mij het blad omdat er een artikel in stond dat de wantoestanden op taalgebied aanklaagde in de Brugse Rademackerskazerne, waar wij 21 maanden ons dierbaar vaderland hebben gediend!

Een groep Walen, gewone soldaten, zwaaide daar de plak op alle sleutelposten (refter, keuken, cinema, wasserij, kantine). Als je bijvoorbeeld ‘s morgens nog een bijkomende boterham wilde halen, verstonden ze je niet in het Vlaams! Een klacht daarover bij een sergeant werd afgedaan met een schouderophalen.

Was het toeval of niet? In alle geval, korte tijd later waren de Waaltjes plots uit de kazerne verdwenen. Dit feit en de radicaal Vlaamse toon van uw blad hebben mij getroffen. Zo heb ik, terug in het burgerleven, wekelijks ‘t Pallieterke gekocht en ben dan later overgegaan naar een abonnement. Proficiat met de Vlaamse hardnekkigheid! Doe zo voort.

Roger Arteel - Roeselare

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

12 april 2018

Bedankt Herman, welkom Luc In het voetbal is geen plaats meer voor sentiment, dat wist ik al. Olivier Deschacht en Herman van Holsbeeck zullen mij niet tegenspreken. Van Holsbeeck zal zich zijn afscheid wel anders voorgesteld hebben. Op vrijdag 6 april 2018, in de voormiddag, verliet de manager van Anderlecht waarschijnlijk voor de laatste keer het trainingscenter van Neerpede. Hij kwam zijn wagen inleveren, haalde nog een paar spullen op en nam kort afscheid van zijn medewerkers. Zielig!

Herman van Holsbeeck leidde vijftien jaar de club; acht keer werd hij kampioen met paars-wit. Hij moest vertrekken langs een achterpoortje, en dat vind ik een pure schande.

Er was wederzijds respect tussen Herman en de oud-spelers. Hij heeft ons nooit in de kou laten staan als we hem iets vroegen en dat zullen we nooit vergeten, neem het van mij aan!

Vooruitkijken Als ik de kranten mag geloven, volgt nog een vechtscheiding. Marc Coucke deed Herman van Holsbeeck een voorstel tot minnelijke schikking om diens ontslag bij Anderlecht te regelen. Van Holsbeeck aanvaardde dat voorstel niet en eist zijn opzegvergoeding van 1,5 miljoen euro op. Coucke zou nu op zoek zijn naar een grote fout van de manager om zo van die forse som af te geraken of om tijd te rekken. Voer voor advocaten.

Het was opvallend dat de oude bestuurders en aandeelhouders, Roger vanden Stock, Pol Goossens, Daniel Spreutels en Emile Servranckx verleden vrijdag niet aanwezig waren op de match tegen Charleroi.

Ondertussen is Spreutels, de advocaat van de club, al bij het huisvuil gezet. De bal is aan het rollen, en binnenkort ook de koppen. Zelfs bij de vaste medewerkers van de Brusselse club lopen er veel rond met een ei in de broek.

Er moet in het Astridpark zo vlug mogelijk rust komen. Daarom is het positief dat Luc Devroe de plaats van Herman van Holsbeeck officieel heeft ingenomen. Dat ik een fan ben

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

van Van Holsbeeck wil niet zeggen dat ik iets heb tegen Luc Devroe, laat dat duidelijk zijn.

Toen ik hulptrainer was van Georges Kessler bij Club Brugge, heb ik Luc nog getraind.

Hij was een getalenteerde jonge doelman.

Toen hij sportief directeur was van Oostende heb ik een paar keer een gesprek met hem gehad. Hij verrichtte daar aan de kust goed werk en hij zal dat in Anderlecht waarschijnlijk ook doen. Dat hoop en verwacht ik toch.

Zondag ben ik uitgenodigd om samen met Robby Rensenbrink, Johny Dusbaba, Michel de Groote, Arie Haan, Jean Thissen, Hugo Broos en Pol van Himst de aftrap te geven van de match tegen Club Brugge.

Als dat maar goed afloopt. De weg naar de middenstip is een heel eind voor oude mannen zoals wij.

Gille van Binst

Roskammen

Koele kikkers Als de spanning weg is uit play-off 1 zorg ik ervoor dat ze terugkomt, dacht mogelijk Alexandre Boucaut, toen hij Anderlecht, op bezoek in Charleroi, een strafschop schonk met drie grote strikken errond. Hij deed alsof de videoref niet bestond en hield vast aan zijn beslissing, waarmee hij honderd procent fout zat Geen strafschop voor het “nieuwe” Anderlecht maar wel fluiten voor een aanvallende fout van Teodorczyk, dat was correct geweest. Koele kikker, die Alexandre.

Toch beter aanhalingstekens gebruiken als men over “scheidsrechter” Boucaut spreekt.

Inzake onterechte penalty’s fluiten was hij niet aan zijn proefstuk. Bij Beerschot-Wilrijk weten ze daar alles van. Een paar weken geleden schonk Boucaut via een ingebeelde penalty promotie naar 1A aan Cercle Brugge. In een moeite hield hij Beerschot-Wilrijk minstens nog een jaar langer in 1B. De man doet er goed aan een tijdje weg te blijven van het Kiel. En na zijn jongste strafschopfrats ook in Charleroi.

Het Laatste Nieuws, bekend als promotie- en lijfkrant van Anderlecht, hanteerde na de “zege” van zijn favoriete club niet de gebruikelijke loftrompet, maar pakte uit met een “statement” van chef voetbal Keygnaert dat er niet om liegt. Over de machtswissel in het Astridpark: “Keygnaert doet wat Coucke vertikt: Van Holsbeeck uitzwaaien”. De chef voetbal deed dat met de elegantie die hij, nu al, mist in de nieuw waaiende wind bij het paars-witte bestuur. Hij gaf “Herman, een goede manager, niks meer, niks minder, net geen onderscheiding, wel 13,5 op 20 bij een afscheid met oprechte handdruk”. M.a.w., als die handdruk bij Coucke uitbleef, zegt dat meer over hem dan over Van Holsbeeck.

Die hield het bij een alleszeggend “geen commentaar” bij elke journalistieke poging om een spatje moddergooien op te wekken.

Naar ons gevoel een blijk van klasse als een andere. Meer dient over een exit na vijftien vrij bijvalrijke jaren niet gezegd. Tenzij dat die sterk ruikt naar koel kikkerwerk op hoog zakenniveau.

Weinig “van ons” “De koers is van ons”, was de kop van een opiniestuk in Het Nieuwsblad bij, eind febru-

Heroïek en drama Leve de kasseien We weten niet welke aannemer verantwoordelijk is voor het wegennet in Frans-Vlaanderen, maar sinds de tijd dat Roubaix nog Robaais heette is aan het wegdek in die streek niet veel veranderd. Of de renners het graag hebben of niet, de negenentwintig hobbelige kasseistroken van de Helleklassieker vormen nog altijd de attracties bij uitstek. De vele toeschouwers langs de wegen zien het graag gebeuren. Renners die pompaf zijn en het hele gedoe tussen Parijs en Roubaix naar de duivel wensen. Terwijl anderen over de kinderkopjes snorren richting de velodroom in Roubaix met een allure alsof ze er lol in hebben om met heel hun hebben en houden door elkaar geschud te worden.

IJzersterke Peter De gulzigaards van Quick.Step Floors moesten dit keer de vlag strijken, na hun eerdere overwinningen in de E3 Harelbeke, Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Vlaanderen.

Waarom de mannen van Patrick Lefevere te laat reageerden op de aanval van Sagan op 54 kilometer van de streep, blijft een raadsel. De Slo-

vaakse wereldkampioen vroeg niet beter. Het kloofje van enkele seconden werd al vlug een kloof van meer dan een halve minuut en daarmee was de vogel gevlogen. Met Sagan in topvorm, mochten zijn achtervolgers een kruis maken over hun winstkansen. Koers gereden.

Ook voor Terpstra, die verdienstelijk derde eindigde, maar Peter Sagan een halve meter hoger naast zich op het ereschavotje moest dulden.

Uitslover Duim omhoog voor Jelle Wallays, die al na vijftig kilometer er de pees oplegde en een vroege vlucht uitlokte. Vroeg aanvallen is zijn handelskenmerk, wat in het verleden goed was voor een aantal klinkende overwinningen. Dat hij in de finale samen met de Zwitserse kampioen Silvan Dillier een tijd in het gezelschap kon blijven van een ontketende Sagan was op zich al een prestatie die een warm applaus verdient. Op de laatste kasseistroken moest Wallays dan toch het wiel van zijn twee medevluchters lossen, om uiteindelijk als veertiende te finishen. Over een werkpaard gesproken. Na afloop kon hij nog nauwelijks pap zeggen. Maar zo waren er meer.

15

ari, het aftellen naar de eigen “Omloop”. “De koers is van Oranje” was een betere keuze geweest. De Hollander Groenewegen won Kuurne-Brussel-Kuurne. In De Panne was de Italiaan Viviane de snelste. De E3 Prijs ging naar de Hollander Niki Terpstra, en de Grote Prijs Samyn ook. De balans van “Flanders Classics”, een creatie van koershervormer Wouter Vandenhaute, gaf na vijf van zes daarin verpakte koersen evenmin reden tot jubelen over de “koers van ons”.

De Omloop Het Nieuwsblad was voor de onbekende Deen Andersen. Gent-Wevelgem ging naar wereldkampioen Peter Sagan. De “Ronde”, de enige échte klassieker van het pakket, werd gewonnen door Niki Terpstra – hij weer.

De Scheldeprijs was voor zijn landgenoot Fabio Jakobsen, die eerder al in Nokere Koerse de beste was. Yves Lampaert was de enige “van ons” die won, de tot “klassieker” opgepompte Dwars door Vlaanderen.

Bij intikken van dit stukje moest de Brabantse Pijl, sluitstuk van “Flanders Classics”, nog gereden worden. Of een “van ons” in Overijse op het hoogste trapje van het podium zou staan, bleef afwachten. In Milaan-Sanremo grepen de Belgen er ook naast. Net als in Parijs-Roubaix. Wereldkampioen Sagan won, na een zelf op touw gezette vlucht op liefst 57 kilometer van de meet. In volle “hel”. En zeggen dat volgens Tom Boonen Sagan een “sleper” is.

Tja. Hij is eerder een koele kikker. Om eerlijk te zijn, de enige te onthouden zege van een landgenoot was die van Tiesj Benoot in de Strade Bianche. Voor de rest moeten we ons “optrekken” aan het voortdurend opduiken van en het leuteren over Tom Boonen in alweer een nieuwe job. We trachten die plaag als een koele kikker enigszins te verwerken, maar Paul van den Boeynants wist al lang voor ons dat “trop te veel en te veel trop is”.

Drama

Club. Alsof dat vanzelfsprekend is.

De Zwitserse kampioen Silvan Dillier verraste vriend en tegenstrever door in het gezelschap van Peter Sagan naar de velodroom van Roubaix te crossen. Hij toonde zich uiterst tevreden met zijn tweede plaats, maar was tegelijk diep onder de indruk van de zware val die de 23-jarige Michael Goolaert had gemaakt, waarvan hij toen nog niet kon weten dat die het niet zou halen; overleden ten gevolge van een hartstilstand. Het slachtoffer was een ploegmaat van Wout van Aert, die zonder materiaalpech op het podium had kunnen staan. Wat maakt het allemaal uit, na dat drama, dat al het attractieve dat we te zien kregen tussen Compiègne en Robaais zwaar overschaduwde.

Grof

Kemel 1 Leider Club Brugge morste met de punten en Anderlecht kon nog eens winnen. Met het duel tussen die twee eind deze week op de agenda, krijgt paars-wit de kans om in eigen huis de titelstrijd opnieuw open te breken.

Alhoewel. Als we mogen voortgaan op het duel van het voorbije weekeinde tussen Charleroi en Anderlecht, moeten die van Club Brugge zich niet veel zorgen maken. Paars-wit kon eindelijk nog eens zegevieren, maar de manier waarop was niet om over na te kaarten. Wat we ervan onthouden, is dat scheidsrechter Boucaut de enige was van de elfduizend toeschouwers die een strafschop had gezien in het voordeel van Anderlecht na een onschuldig spelletje ‘Antoinette wie heeft de bal?‘tussen Teodorczyk en Zajkov.

Kemel 2 Een onterechte penalty, dan zal de videoref wel ingrijpen, dachten we. Verkeerd gedacht.

We vermoeden dat die man in dromenland vertoefde, want er kwam geen reactie. Laat staan een rechtzetting. Ze gaan niet elke week zo’n cadeau krijgen, die van Anderlecht. Als ze een waterkans op de titel willen behouden, doen ze er goed aan deze week thuis te winnen tegen

Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Als er iemand is die de voorbije dagen die waarheid aan den lijve heeft ondervonden, dan wel Herman van Holsbeeck. Na vijftien jaar trouwe dienst gedumpt bij Anderlecht op een manier die men weinig verheffend kan noemen. En hoe reageerde het zwarte schaap? “Ik bedank al mijn medewerkers van de voorbije vijftien jaar en wens Hein en de spelers alle succes van de wereld. Natuurlijk zal ik fouten hebben gemaakt, maar als ge mijn globaal palmares bekijkt, mag ik niet klagen.” Dat klopt. Zo’n palmares verdiende een respectvoller afscheid.

Hoe naïef van ons, we waren even vergeten dat we het over het voetbalwereldje hadden.

Match als een andere?

We kunnen begrijpen dat Antwerptrainer Bölöni zijn kruit niet wil verschieten in het nodeloze gedoe van play-off 2. We weten onderhand dat hij graag experimenteert en er een gewoonte van maakt om zijn ploeg dooreen te schudden. De 4-0-nederlaag tegen SintTruiden was op zich geen ramp, maar het is liever niet voor herhaling vatbaar. Zeker niet volgende zondag. Dan komt Beerschot-Wilrijk naar de Bosuil. Voor de huurlingen op het veld een match als een andere, maar niet voor het legioen dat op de tribunes ernaar zit te kijken.

Kwestie van het wat in toom te houden, komt de politie - uw vriend - ook een kijkje nemen.

Het komt in orde Westerlo ligt bij ons in de bovenste lade, al was het maar omdat ze daar de voorkeur geven aan de jeugd en spelers van eigen bodem. Er liggen er daar nog meer, maar dat is een ander verhaal. Om maar te zeggen dat we niet kwaad zijn omdat de pupillen van trainer Bob Peeters zo goed als gered zijn in de playdowns van de Proximus League. Mathematisch is het behoud nog niet in de valies, maar we durven nu al het glas te heffen op de goede afloop. Schol!

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

12 april 2018

Voor het eerst samen in een groot interview:

Dyab Abou Jahjah (Beiwan) en Redouane Ahrouch (Islam) Het was me wat, het voorbije weekend. De partij Islam domineerde zowat alle televisiezenders, websites en krantenpapier. Hun voorstel om vrouwen en mannen te scheiden op het openbaar vervoer, sloeg in als een bom. “Als bom? Maar enfin. Bom is toch anders hoor. Wacht hier , ik haal materiaal …”

In één klap was de tijd voorbij dat ‘Islam’ in de luwte werkte. Eén interview. Meer was er niet nodig om hen nationale naamsbekendheid te geven en druk besproken te worden.

Het verschil met de partij van Dyab Abou Jahjah kon niet groter zijn. Al jaren timmert iedereens favoriete racismeventer aan de weg via columns, lezingen en algeheel lelijk doen. En nog schijnt niemand de naam van zijn partijtje te kennen. Reden genoeg om Redouane en Dyab even samen te brengen voor een goed gesprek en wat tips.

PALLIETER: Mijnheer Abou Jahjah, hoe heet uw partij nu eigenlijk? En waar staan jullie voor?

Dyab: “Biwan! Hoe vaak moet ik dat blijven herhalen: Biwan!”

PALLIETER: Als in Obiwan Kenobi van Star Wars? Heeft u dat wel afgetoetst met de makers van de film…

Dyab: “Nee, als in ‘Wees één’. Be One! En wij zijn de enige partij die staat voor radicale gelijkheid voor alle Belgen tegen de golven van het kapitalistisch imperialisme die de basiswaarden van de samenleving uitverkopen…”

Redouane: “Wij gewoon radicaal. Ik sla vrouw.”

PALLIETER: Dat is boeiend. Vertel eens.

Dyab: “... aan de hoogst biedende dictatoriale multinationals. Wij pleiten voor pariteit tussen de verschillende gemeenschappen in de nationale assemblees van ons land. Radicale gelijkheid is geen verre droom…”

PALLIETER: Mijnheer Jahjah, mijnheer Redouane heeft u ook laten uitspreken.

Dyab: “Dat heeft hij niet. De man begrijpt niets van het kolonialisme en neokolonialisme dat ons allemaal bedreigt…”

Redouane: “Altijd met vlakke hand. Niet met vuisten. Vrouw met bloedhoofd is lelijke vrouw.

Soms met dunne stok. Is spoor van profeet.”

Dyab: “Hoe groots de profeet ook was en ik respecteer dat. Hij is zelfs nog iets groter dan Erdogan. Maar dat heeft niets te maken met de hedendaagse problematiek in de veelkleurig Europese steden. Daar moe…”

Redouane: “Zwart is mooie kleur. Vrouwen mooi in zwart. Daarom sla ik ze. Verplicht boerka’s uitdelen aan de grenzen…”

PALLIETER: Verdiept u dat standpunt even.

Redouane: “Weet niet. Is spoor van profeet. Iedereen blij.”

Dyab: “De gevestigde politieke orde neemt tegenover de urbane ontwikkelingen een bij uitstek conservatief standpunt in...”

Redouane: “Homo’s van het Atomium gooien. Wel platformpje bovenaan bouwen.

Kruisende woorden 1104

A B C

Redouane: “Moogt gerust zijn.”

Dyab: “Ik zoek aansluiting bij de radicale stemmen in het politiek-filosofische debat voor een meer fundamentele bevraging van de grondslagen van onze maatschappij…”

Redouane: “Ergens anders zitten? Mijnheer maakt lawaai.”

PALLIETER: Ergens zonder vrouwen?

Redouane: “Niet nodig, heb stenen bij. Stenen maken plaats voor spoor van profeet.”

PALLIETER: Jullie hebben voor alles een oplossing.

Transformeren De verkiezingen zijn nog een eindje weg, maar wij horen nu al dat het hier en daar moeilijk is om voldoende vrouwelijke kandidaten te vinden. De oplossing is nochtans simpel: laat een overschot aan mannelijke kandidaten zich op het gemeentehuis tot vrouw omvormen.

Dat kan nu zelfs per simpele verklaring!

Radicale keuzes

D E F G I J L VERTICAAL 1. sp.a-burgermeester van een Vlaamse stad 2. Oost-Vlaamse gemeente - Anders dan gewoon 3. Niet tastbare 4. Getij - Zwaar metaal met als symbool As - Koninklijk Besluit 5. Technische eenheid der strijdkrachten - Mezzoforte 6. Rivier in de Hoge Venen - Koraaleiland 7. Internetlandcode voor Estland Eetwaren die gemaakt worden van ongerezen deeg 8. Waarnemend - Brengt zwaar verlies toe 9. Pers. vnw. - Waalse vervoersmaatschappij - Gunstig effect 10. Innemendheid - Apenstaartje - Pers. vn w.

11. Vliegenraam - Kleine slagpen van vogels 12. Mannelijk geslachtshormoon

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1103 VINDT U OP BLZ. 14

Raar beestje U hebt allicht vernomen dat er hier bij ons onlangs een “gaap” werd geboren, zijnde een kruising van een geit en een schaap. De transfaun doet zijn intrede!

Busvrouwtje

Vice versa?

Het verschil van de differentie

Sulletjes

K

veiligheidsdiensten (lees: spionnen). Ofwel gebeurde het door de belgische staatsveiligheid op vraag van eerder genoemden. Hoe dan ook, er is zéker iets aan de knikker.

Véél commotie rond de busuitspraak – alle vrouwen achteraan – van één van de verantwoordelijken van de partij Islam. Ten kantore zijn wij van de weeromstuit geradicaliseerd én wij hebben de oplossing gevonden: gewoon alle bussen afschaffen. Probleem opgelost.

Els Keytsman en haar acolieten van Unia willen per se een gesprek met een veroordeelde Gentse kotbaas. De man zocht studenten met “belgische ouders”. Wij vragen ons nu af wat de Unianen zouden doen wanneer een kotbaas studenten zocht met “niet-belgische ouders”.

Wij denken er zo het onze van.

H

HORIZONTAAL

PALLIETER: De weg van de profeet, Redouane?

Redouane: “Profeet een slimme kerel. Ook een steen?”

Dyab: “We moeten een onderscheid maken tussen destructief radicalisme en constructief radicalisme…” “AUW!” PALLIETER: Mag dat? Zomaar stenen gooien naar mannen?

Redouane: “Profeet laat soms ruimte voor interpretatie. Als ze zagen als wijf mag het wel…”

(Stappen op) Dyab: “Weg met Zwarte Piet! Een uiting van witte suprematie…” “AUW, AUW, AUW” Redouane: “Radicale zot! Ik houd van Zwarte Piet.”

PALLIETER: Echt?

Redouane: “Piet is prima handelswaar. Is spoor van profeet.”

PALLIETER: Zo is dat.

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Boksersklasse B. Hemorroïden - Vragend vnw.

C. Eigende zich toe - Internetlandcode van een buurland - Weerbarstig D. Omwentelen - Op de bedoelde plaats E. Opslagplaats - De grote Chinese roerganger F. Neem tekst door - CD&V-minister G. Middel tot herstel - Meitnerium H. Te goed van vertrouwen - Toets op het klavier van je PC I. Onafgesloten - Zangstem - Voorzetsel J. Onbepaalde hoeveelheid - Graveren in een plaat - Nobelium K. Het verhuizen naar een ander gebied - Lichaamsdeel L. Buitenaards wezen - Niet verder laten gaan

Anders glijden mensen uit.”

Dyab: “Men streeft naar een behoud van het status-quo en concentreert zich slechts op het bestrijden van symptomen…”

Overigens, om het nog eens over de partij Islam te hebben: eigenlijk zijn die gasten nog zo radicaal niet. De echte superradicaal zou toch gewoon aparte bussen voor mannen en vrouwen eisen?

Titelstrijd VRT-correspondente Lia Van Bekhoven zei onlangs in een nieuwsinterview dat Londen de hoofdstad van Europa is als het om cocaïne gaat. Wij protesteren! De aanwezigheid van het goedje in het Antwerps rioolwater heeft de koekenstad die titel toebedeeld. Wij eisen de titel terug op!

Over bussen en vrouwen gesproken. Misschien wordt er al iets opgelost als we de militanten van de partij Islam het verhaal van Rosa Parks voor ogen brengen. Die wilde ook niet blijven zitten op de plaats waar dat moest.

Over de renteloze lening van de Vlaamse regering aan de ondernemersclub van De Warande is al veel inkt gevloeid. Heel vreemd: degenen die zo verontwaardigd zijn over deze lening horen wij heel wat minder als het gaat over de miljardengeschenken die elk jaar aan Wallonië en Brussel cadeau worden gedaan door de Vlaamse bevolking. Transfer heet dat verschijnsel.

Wensdenken Partijen verbieden, allemaal goed en wel, maar eigenlijk zijn we daar niet voor. Ten andere, we moeten nog zien wie dat gaat doen, en hoe. Ter herinnering: het is zelfs niet mogelijk om één veroordeelde (!) terrorist uit te zetten naar Marokko...

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Ongesust In een opiniestuk stelt VRT-journalist Majd Khalifeh dat de partij Islam een overblijfsel is van de uitstervende politieke islam. Wij zouden niet liever willen dan dat de man gelijk heeft, maar na zijn nogal warrige uitleg gelezen te hebben, zijn we eigenlijk nog ongeruster.

Achter de schermen Het gaat er eindelijk toch van komen, lijkt het: de kwestie van het illegaal volgen van Carles Puigdemont wordt naar het parlementaire niveau getild. Er zijn immers twee mogelijkheden. Ofwel gebeurde het illegaal door Spaanse

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be