't Pallieterke van 19 april 2018

74ste jaargang • nummer 16 • donderdag 19 april 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Theo Francken in het defensief

Ambtenaren staken op een brugdag

De populairste politicus van het land zijn, betekent dat je ook de schietschijf wordt van de oppositie. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) kon daar lange tijd goed mee omgaan, maar nu lijkt het tij te keren. De cijfers die aantonen dat zijn asielbeleid amper strenger is dan onder de regering-Di Rupo raken meer verspreid.

Daarnaast dreigt hij in eigen voet te schieten met allerlei impulsieve voorstellen en reacties, zoals het pleidooi voor het verbieden van de partij Islam. Om nog te zwijgen over zijn weinig onderbouwde geopolitieke inzichten over de crisis in Syrië.

In de dagelijkse cartoons van Erik Meynen in Het Laatste Nieuws wordt Theo Francken steevast afgebeeld als hyperkinetisch. Het blijven karikaturen, maar er zit een grond van waarheid in. De staatssecretaris voor Asiel en Migratie mengt zich via sociale media graag in het maatschappelijke debat. Hij doet dat vliegensvlug, in de hoop de controle over een thema te kunnen behouden.

De laatste weken ging de populairste politicus van het land echter iets te veel in overdrive.

Er was bijvoorbeeld de virulente reactie tegen de partij ‘Islam’, een minipartijtje dat pleit voor de invoering van de sharia. Voor Francken mag die partij verboden worden. Meteen rezen daar vragen bij: kan dat wel volgens de grondwet?

Waarom is dat niet vroeger gebeurd, aangezien de partij ‘Islam’ in Brussel al een aantal gemeenteraadsleden telt? En is de sluimerende islamisering - gescheiden uren in het zwembad, geen varkensvlees in kantines, zwijgen over de evolutietheorie en de Holocaust op school - geen belangrijker thema?

Opendeurdagen door gezinshereniging Critici van Theo Francken hebben het vaak over ‘toeteren, tateren en kwaken’. De staatssecretaris moet opletten dat het geen realiteit wordt, voor zover dat al niet het geval is. De kloof tussen beleid, commentaar en realiteit werd de voorbije dagen immers pijnlijk duidelijk. Oppositiepartij Vlaams Belang heeft al lang kritiek op het migratiebeleid van Francken, maar dat haalde amper de pers. De man uit Lubbeek had de perceptie mee en dat blijkt ook uit de peilingen. Niet alleen is Francken uitgegroeid tot de populairste politicus van het land, zijn fors taalgebruik over migratie maakt dat het Vlaams Belang in de peilingen niet echt

Waarom pensioensparen onvermijdelijk gaat worden

uit de verf komt. Vroegere Vlaams Belangkiezers, die in 2014 naar de N-VA zijn overgestapt, leken aanvankelijk naar de stal terug te keren, maar blijken nu toch trouw te blijven aan de N-VA. Zal dat zo blijven in de aanloop naar 2019?

Vlaams Belang heeft plots een bondgenoot uit onverwachte hoek gekregen. De Standaard wees meermaals op het feit dat het migratiebeleid onder Francken niet veel verschilt van dat van de voorgangers. De cijfers spreken voor zich. Volgens het federale migratiecentrum Myria werden in 2016 136.327 immigraties geregistreerd. Na een daling tussen 2011 en 2013 stijgt dat cijfer sinds 2014 opnieuw.

Voor een deel is dat het gevolg van EU-immigratie, maar het gros komt van buiten de Europese Unie. En dan gaat het niet eens over asielzoekers. De grootste migratiestroom is die van de gezinshereniging.

Francken kon lange tijd een ander beeld ophangen door de belachelijke aanvallen van links en de mensenrechtenlobby’s. En het gedoe van de oppositie met de - naar de woorden van Francken - PS-trein van ‘racist, fascist, nazi’.

Francken zit verveeld met die cijfers en hij probeert opnieuw controle te krijgen over het debat. Vandaar dat hij plots begint over een Europees asielbeleid naar Australisch voorbeeld, wat erop zou neerkomen dat er in Brussel geen asielzoekers meer zijn – nul – en dat de lidstaten zelf zouden bepalen wie ze opvangen. Kortom, een gericht migratiebeleid. Vraag is of Francken zijn belofte kan waarmaken. Het asielbeleid in Europa is gebaseerd op internationale conventies, zoals die van Genève. Francken heeft de voorbije jaren zijn communicatie goed verzorgd, maar botst nu op een aantal grenzen. Hij wil wat graag dat hij op dezelfde

lijn wordt gezet als de Oostenrijkse kanselier Sebastian Kurz, die een harder migratiebeleid bepleit, maar dat klopt niet met de realiteit.

Tegen Assad, maar voor Syrische christenen Francken beseft dat hij in het defensief zit, maar probeert de vis te verdrinken door te doen wat hij altijd al heeft gedaan: gericht communiceren. Zo slaagde hij er meermaals in ter rechterzijde een gevoelige snaar te raken door te wijzen op zijn asielbeleid dat vooral minderheden ten goede zou komen. Wanneer Syrische christenen een humanitair visum voor België krijgen, wordt dat met veel poeha aangekondigd. Terecht, want hun situatie was de voorbije jaren niet benijdenswaardig.

Maar tegelijk schiet Francken met scherp naar Vlaams Belangkopstuk Filip Dewinter omdat die op de koffie ging bij de Syrische president Assad. “Wanneer zou Dewinters nieuwe trip naar zijn goede vriend en gifgasmoordenaar Assad gepland zijn?”, daagde Francken Dewinter uit op Twitter. Nu, men kan terecht vragen stellen bij de manier waarop Dewinter zoete broodjes bakt met een bloedige dictator, want dat is Assad. Alleen, onder diens regime waren en zijn de christenen een beschermde minderheid, wat - afgezien van Libanon steeds minder het geval is in de rest van het Midden-Oosten.

De geopolitieke inzichten van Francken over de crisis in Syrië zijn niet aanbevelenswaardig.

Dat hij als regeringslid belangrijke bondgenoten als de VS niet durft of kan desavoueren, is te begrijpen, maar de staatssecretaris gaat al te graag mee in het neoconservatieve discours

dat nu ook de regering van Trump in de greep heeft. Aantasting van de nationale soevereiniteit door bombardementen zonder mandaat van de VN, het blijkt geen probleem. De N-VA zat toen nog in de oppositie, maar onder andere bij monde van Theo Francken heeft de partij zich nooit verzet tegen de desastreuze aanvallen op Libië, één van de oorzaken van de aanhoudende migratiecrisis. Wie spreekt de staatssecretaris daar eens op aan?

Deze week De Syrische rode lijn geldt niet voor iedereen 3 Briefje aan Koen Daniëls 3 Roddels uit de Wetstraat 4 Hoe mei ’68 ontspoorde

5

Praten met Jef Ongena “Een black-out is waarschijnlijker dan we denken” 11 Erfgoeddag: Kiezen op 22 april

12

Gille van Binst: weerzien met oud-ploegmaats 15

2

Actueel

19 april 2018

We staan erbij en kijken ernaar Als je 45 jaar geleden tegen de eerste gastarbeiders had gezegd dat anno 2018 islamitische politieke partijen actief zouden zijn in Vlaanderen en Nederland, en in Europa in het algemeen, zouden ze vreemd opgekeken hebben. Verstaan ze dat wel goed? Islamitische politieke partijen? In Europa? Als je daaraan zou toevoegen dat in Europa moslims zouden rondlopen die voorstander van de sharia zijn, apart openbaar vervoer voor mannen en vrouwen willen en dat de islam vrijwel dagelijks onderwerp van debat zou zijn, hadden ze naar hun voorhoofd gewezen. De sharia?

De islam? Onderwerp van debat? Doe effe normaal, zeg.

De islam is iets van thuis. Iets wat ze achtergelaten hebben. Iets uit de oudheid, iets wat achterhaald is. De islam is privé. Niet westers. Waarom zouden ze het überhaupt over de islam hebben? Laat staan in de toekomst?!

En toch overheerst de islam inmiddels in elke verkiezingsstrijd, beheerst de islam elk debat, is elke bom in Europa gelegd uit naam van de islam en zorgt de islam voor maatschappelijke spanningen. Waar is het misgegaan? Hoe kun je daar als moslim trots op zijn, tenzij je eropuit bent de samenleving willens en wetens te ontregelen? Wat hebben de Lage Landen en Europa moslims misdaan? Wat zou in hun land van herkomst, dat van hun grootouders, beter zijn geweest?

Waarom zijn ze trouwens niet daar om de boel te ‘verbeteren’? Waarom moet het hier?

Wie naar de webstek van de vzw Centrum Islamonderwijs Vlaanderen gaat, botst op een merkwaardig bericht van die vereniging. “Wij zijn er volstrekt van overtuigd dat ieder individu volkomen vrij moet zijn in de bepaling van de contouren van zijn of haar eigen geloofsidentiteit en godsdienstig leven en dat iedere inmenging van buitenaf geheel ontoelaatbaar is.” De egelstelling is typerend voor de moslims vandaag. Bovendien is die houding fout: controle en inmenging is noodzakelijk, aangezien het over onderwijs in Vlaanderen gaat.

De leerplannen ‘islamitische godsdienst’ voor het lager en secundair onderwijs in Vlaanderen zijn volgens minister Crevits relatief recent. De leerplannen werden geschreven in 2012. Met de implementatie ervan werd gestart in het schooljaar 2012-2013.

In de leerplannen ‘islamitische godsdienst’ voor het lager en secundair onderwijs in Vlaanderen wordt bepaald welke leerstof de Vlaamse leerlingen krijgen. De leerplannen zijn integraal te lezen op de webstek van die vzw (centrumislamonderwijs.be).

Ebru Umar

Uit de hand gelopen grap Anno 2018 is de politieke belofte van de partij Islam een honderd procent islamitische staat. Een 1 aprilgrap die uit de hand is gelopen, en bittere ernst die we te danken hebben aan tolerantie voor vreemdelingen. We nemen ze op, voeden ze en geven ze uitkeringen, en totale anarchie is ons lot.

Je kunt hen niets kwalijk nemen: als je een kind loslaat in een snoepwinkel, gaat het ook tekeer. Je moet de situatie omdraaien: hoe kan Vlaanderen zijn oorspronkelijke bevolking zo enorm in de steek laten, door de maatschappij te laten ontregelen door een handjevol criminelen en actievoerders die zich verschuilen achter en verzamelen onder die ene noemer: islam? Hoe kan dit land al zijn principes, gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen, vrijheid van meningsuiting, vrijheid om te zijn wie je bent, te grabbel gooien omdat achterlijke aanhangers van een godsdienst - of is het een achterlijke godsdienst - dat eisen?

Ik heb er geen antwoord op. Mijn grootste vijand Recep Tayyip Erdogan, president van Turkije, echter wel: “Democratie is als een trein. We stappen uit wanneer we aankomen op het station dat wij wensen.” Het station waar we nu zijn aangekomen, is het perron van de islamisering.

Een perron dat nooit aangelegd had moeten worden, een perron waarop het overgrote deel van de Europeanen nooit wil staan, een perron waar de Europeanen regelmatig aan den lijve ondervinden hoe vijandig het is.

Leerplannen islamitische godsdienst omvatten vreemde elementen

Shariastaat Onze politici behandelen moslims als delicate ‘sneeuwvlokjes’ met eigen speciale rechten, die voorrang hebben op alles wat normaal is in Europa. Het vormen van islamitische partijen is een grondrecht. Het eisen van gelijke rechten en behandeling is dat eveneens. Maar het blijkt onmogelijk deze mensen ervan te doordringen dat in Europa mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn, dat tolerantie wederzijds hoort te zijn, dat vrijheid een groot goed is en dat ondermijning van de democratie geen voorrecht is. Integendeel. Alles wat deze mensen zijn, alles wat zij doen, doen zij omdat ze in een Europese democratie leven. In landen als Turkije en Marokko zouden ze voor ondermijning van de staat allang in een kerker geëindigd zijn, zoal niet op het kerkhof.

Niet hier. Hier lezen we in kranten dat moslims anno 2018 een islamitische staat in Europa willen oprichten. Dat ze voorstander zijn van de invoering van de sharia. We lezen het, halen onze schouders op, doen de dagelijkse boodschappen en gaan rustig naar bed.

Tot we op een dag wakker worden in een shariastaat. We stonden erbij en keken ernaar, waarmee we niet alleen de oorspronkelijke Europeanen, maar ook de eerste gastarbeiders volledig in de steek hebben gelaten.

Ebru Umar

Taalfouten Opvallend is het grote aantal taalfouten in het leerplan.

“De leerlingen vestigen aandacht aan (sic) de properheid van hun speelplaats. Eventueel kunnen de leerlingen het (sic) speelplaats schoonmaken.” “Hoe zou hij zich voelen, als de dader ontsnapt van (sic) het (sic) straf?” (p.

225, middelbaar onderwijs) “Welke mooie (sic) gedrag kunnen ze tonen” (p. 226, MO) “Over verschillende religieus (sic) bronnen informatie zoeken.” (p. 302, MO) Bij de didactische werkvormen: “Stel mijn eigen (sic) in vraag” (p. 235).

Goed gebruik van Turkse taal Vreemder is dat een van de “te bereiken doelstellingen” het “goed gebruik van het Turks” is (p. 302, middelbaar onderwijs). In het onderwijs in Vlaanderen is dat op zijn minst een opvallend criterium. Ook “het reciteren van de Koran in het Arabisch” wordt expliciet vermeld (p. 55) (doelstelling tweede jaar van de tweede graad).

Besluit Kritiek op het islamonderwijs wordt volgens de vzw aangevuurd door sommige atheïsten.

“Dat thans zelfs dit (leerplannen die conform zijn, nota van T.D.) niet volstaat voor bepaalde atheïstische kringen en hun onverdraagzaamheid t.a.v. de islam hen zelfs ertoe aanspoort om bepaalde grondwettelijk gewaarborgde en in de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens verankerde grondrechten in vraag te stellen betreft helaas een bijzonder spijtige evolutie.”

Wat die vzw wil zeggen, is dat hun recht op islamitische godsdienst absoluut is en dat ze pottenkijkers niet waarderen. Maar zo werkt het onderwijs in Vlaanderen niet.

Thierry Debels

Managerslonen in perspectief

Uit de smalle beursstraat

De Tijd bracht vorig weekend een studie uit over de managerslonen van de Bel-20-bedrijven, de grootste 20 beursgenoteerde bedrijven hier. Zo bleek dat een manager gemiddeld 50 keer meer verdient dan de gemiddelde werknemer, en het gemiddelde loon van een CEO bedraagt 2,15 miljoen euro. Veel heisa over die cijfers was er niet. De redenen daarvoor zijn veelvuldig.

man van de ING-bank, een loonsverhoging van 50 procent zou krijgen. En dat kort nadat de bank zwaar heeft geherstructureerd. Velen vonden dat onaanvaardbaar en het gevolg was dat de geplande loonsverhoging werd ingetrokken. Een signaal dat critici van hoge managerslonen kon paaien.

Een ander gegeven is de economisch gunstige conjunctuur waarin we ons bevinden. Dan wordt er niet veel gediscussieerd of managers te veel verdienen. Gewoon omdat er ook minder afvloeiingen zijn.

Dan is er nog de vergelijking die wordt gemaakt met sportlui. Sommige sporters verdienen stukken meer dan managers.

Voetballer Kevin de Bruyne kan rekenen op een jaarsalaris van 15 miljoen euro, om de zaken in een ‘nationaal’ perspectief te houden. Lionel Messi en Cristiano Ronaldo verdienen een veelvoud, om van Amerikaanse basketballers nog te zwijgen.

Vroeger waren de hoge lonen van Belgische voetballers amper een debat waard. Dat is veranderd, sinds bekend raakte dat vorig seizoen voetballers en de clubs uit de Belgische eerste klasse een korting hebben gekregen op socialezekerheidsbijdragen van zo’n 70 miljoen euro.

Samengeteld over de laatste tien jaar loopt het op tot meer dan een half miljard. Linkse politici die klagen over hoge managerslonen en het voortdurend hebben over de onderfinanciering van de sociale zekerheid, zwijgen over die onbegrijpelijke voorkeursbehandeling.

Angélique Vanderstraeten

De omvang van de lonen van topmanagers is vaak een electoraal stokpaardje voor linkse partijen. Zij schreeuwen moord en brand wanneer een CEO (chief executive officer) van een groot bedrijf een miljoenensalaris opstrijkt. Dat loon wordt dan afgezet tegen het veel lagere inkomen van de gemiddelde werknemer.

Geen PS, geen heisa Binnen de topbedrijven bestaan er echter grote verschillen.

Carlos Brito van brouwerijgigant AB InBev strijkt jaarlijks 6,7 miljoen euro op. Dat is liefst 311 keer meer dan een gemiddelde werknemer.

Maar bij vastgoedgroep Cofinimmo is de loonspanning 8 keer, wat een gevolg is van het feit dat in dat bedrijf relatief veel hoogopgeleiden werken. Bij Proximus verdient Dominique Leroy bijna 13 keer meer dan de gemiddelde werknemer, bij bpost is het loon van CEO Koen van Gerven 19 keer meer dan dat van de doorsneemedewerker.

De cijfers door De Tijd gepubliceerd, hebben weinig heisa veroorzaakt. In het verleden was dat anders. Toen duurde het niet lang voor politici kwamen eisen dat de lonen van topma-

nagers beperkt moesten worden. Zeker de PS’ers waren daar sterk in. Denk maar aan de constante strijd van PS-minister Pascal Labille in de regering-Di Rupo tegen toenmalig Proximus/Belgacom-topman Didier Bellens.

Labille eiste dat een totale vergoeding van 650.000 euro voor het aantrekken van een CEO bij beursgenoteerde overheidsbedrijven als Belgacom en bpost moest volstaan. De regering-Di Rupo nam zo’n beslissing in 2013, maar het jaar erop was al duidelijk dat CEO Dominique Leroy via allerlei extra’s 800.000 euro verdiende. Het plafond was sowieso niet houdbaar voor ondernemingen die internationaal aan het concurreren zijn, ook al zijn het overheidsbedrijven.

Een argument dat in politieke kringen meer en meer ingang heeft gekregen. Dat verklaart al voor een deel waarom er nu geen sprake is van verontwaardiging over de hoge managerslonen. Andere reden is het feit dat een partij als de PS niet meer in de regering zit. Dat maakt ook een verschil in het debat.

Gunstige conjunctuur en topsporters Verder is het relevant om de zaak-Hamers te vermelden. In maart raakte bekend dat Ralph Hamers, de Nederlandse top-

Actueel

19 april 2018

3

De Syrische rode lijn geldt niet voor iedereen Vrijdagnacht kwam dan eindelijk de langverwachte luchtaanval op Syrië. Om volgens het Westen een rode lijn ten aanzien van chemische wapens te handhaven, werd het Syrische leger gestraft voor (vermeend) gebruik van chemische wapens tegen de burgerbevolking van Douma. Of die gasaanval in Douma aan het Syrische leger kan worden toegeschreven, is nog steeds onzeker.

Verschillende bronnen uit “Open Source Investigation” werden aangehaald om te staven dat die aanval wel degelijk werd uitgevoerd door het Syrische leger. Belangrijke bedenking is dat dit soort bronnen niet altijd betrouwbaar zijn. Ze zijn vaak gekleurd en dus niet objectief en tegelijk valt de waarheidsgetrouwheid ervan nooit volledig te bevestigen. Voor het antwoord op de uiteindelijke schuldvraag moeten we wachten op de bevindingen van betrouwbare en erkende onderzoeksinstanties zoals het OPCW.

Twee hypotheses Er zijn nog steeds twee hypotheses over deze chemische aanval die worden geopperd.

De eerste is dat het Syrische leger chemische wapens gebruikte om Jaysh al-Islam (Leger van de Islam) te dwingen de aanslepende strijd te staken en de aftocht te blazen naar Jarablus.

De tweede dat de islamitische extremisten van Jaysh al-Islam een chemische aanval fabriceerden om een Westerse interventie uit te lokken en zich zo op het Syrische leger te vergelden.

Beide partijen hebben de capaciteiten om die gasaanval te hebben gepleegd, maar toch schuift het Westen automatisch en snel de schuld naar het Syrische leger van president Assad. Het Westen negeert daarbij (bewust) dat Jaysh al-Islam evenzeer de dader kan zijn.

Nochtans, die islamitische extremisten hebben in 2016 chloorgas gebruikt in hun strijd tegen de YPG (Koerdische milities) in het Koerdische district Sheikh Maqsoud van Aleppo. Waarom werd dezelfde rode lijn niet gehandhaafd voor Jaysh al-Islam toen dat in 2016 chloorgas inzette? Het antwoord is duidelijk: de nachtelijke aanval op Syrië heeft niets te maken met het gebruik van chemische wapens, maar past in de dynamiek van het conflict dat zich tussen de vele partijen op Syrische bodem afspeelt.

Het Syrische conflict toont aan dat we in een overgangsfase zitten in de wereldpolitiek. De unipolaire dominantie van het Westen, die na het einde van de Koude Oorlog ontstond, brokkelt langzaam af. Syrië is niet Kosovo of Irak, waar het Westen destijds zonder weerstand van andere landen zijn wil kon opleggen. In Syrië zien we dit duidelijk doordat (regionale) grootmachten ten nadele van het Westen hun invloed daar laten gelden.

Met de beperkte luchtaanval en het grootschalige machtsvertoon maakt het Westen duidelijk dat het - ondanks het feit dat het geen regimewissel in Damascus heeft kunnen bewerkstelligen en dus aan invloed heeft moeten inboeten - niet van plan is zijn wereldwijde en regionale leiderschap en dominantie zomaar af te staan.

De oorlog die niet eindigt Met het verdrijven van Jaysh al-Islam uit Oost-Ghouta heeft het Syrische leger weer de volledige controle over de hoofdstad Damascus. Dat houdt in dat er geen directe militaire bedreiging meer is voor de hoofdstad. Ook de snelweg Damascus-Homs is weer vrij en binnenkort bruikbaar. Op deze manier heeft Assad weer een sterke greep op de rest van het land verkregen. Ook houdt het einde van de gevechten in Oost-Ghouta in dat het Syrische leger en zijn bondgenoten op andere fronten manschappen kunnen inzetten. Bijvoorbeeld in het noorden van het land in de provincie Idlib - de beruchte vuilnisbelt voor jihadisten uit eerder verloren veldslagen -, maar ook in het zuiden rond de stad Daraa. Vooral die stad is er reden tot nervositeit voor Israël. Mocht het Syrische leger de controle over dat gebied verwerven, dan houdt dat in dat Iraanse troepen aan de Israëlische grens staan. Volgens de Israëlisch premier Netanyahu is dat een directe bedreiging voor de veiligheid van zijn land.

Het gevaar op een Iraans-Israëlische escalatie in Syrië wordt steeds groter.

Het Westen weet dat het, door de Syrische oorlog, het grondgebied ten westen van de Eufraat heeft verloren aan Russische en Iraanse invloed. Maar dat besef betekent niet dat ze dat ook zomaar laten gebeuren. Zolang er (islamitische) strijders zijn om tegen het Syrische leger en zijn bondgenoten te vechten, is de overwinning van Assad nog steeds niet definitief. De luchtaanval van vrijdagnacht maakt in het verloop van de oorlog geen verschil. Het Syrische leger zal zijn offensief blijven voortzetten, maar het Westen en zijn bondgenoten zullen iedere gebiedsverovering ten westen van de Eufraat op menselijk, militair en economisch vlak zo kostelijk mogelijk willen maken voor het Syrische leger en zijn bondgenoten.

Tegelijkertijd zal het Westen verhinderen dat het Syrische leger of zijn bondgenoten de Eufraat oversteken naar het oostelijke deel van Syrië, dat door Koerdische troepen wordt gecontroleerd. Het oostelijke (en olierijke) deel van het land zal men binnen de Westerse invloedssfeer willen houden. Dat werd duidelijk aangetoond door de luchtaanval op Syrische troepen en hun bondgenoten toen die in februari de Eufraat probeerden over te steken. Terwijl dit machtsspel zich blijft afspelen, wordt de vredeswens van de Syrische bevolking genegeerd. Ondertussen zullen zij de prijs blijven betalen voor het internationale conflict dat zij nooit wilden, maar dat nog steeds woedt op het grondgebied van hun land.

Jens de Rycke

Heropstanding van het Manx Het Manx, een Keltische taal die in 2009 door de Unesco dood werd verklaard, lijkt aan een mysterieuze heropstanding bezig. Het Manx is de taal die op het eiland Man wordt gesproken, een eiland met 90.000 inwoners, geprangd tussen Ierland en Groot-Brittannië.

Wegaanduidingen, radio-uitzendingen, toepassingen van mobiele telefonie, boeken: overal merkt men de opflakkerende belangstelling voor de eigen taal. Een taal die officieel dood was, blijkt springlevend. Het zag er nochtans allemaal bijzonder slecht uit.

Stille dood…

Reeds in de 19de eeuw bleek uit toenmalige krantenberichten (in “Manx Mona’s Herald” bijvoorbeeld) dat het Engels de Keltische moedertaal aan het verdringen was. Het Engels was de taal van de sociaaleconomische vooruitgang – Vlaanderen kende dat fenomeen maar al te goed.

In 1901 gaf nog 9 procent van de bevolking aan regelmatig Manx te spreken, een cijfer dat in slechts enkele decennia terugliep tot een magere 1,1 procent. Het Manx was de taal van de armoede, terwijl het Engels steeds meer de taal van de vooruitgang werd. De vele inspanningen van een organisatie als de Manx Language Society ten spijt…

De laatste sprekers Een van de belangrijkste pioniers van de renaissance van het Manx is Brian Stowell, die in 1953 besloot zelf de taal te leren en het eiland rondtrok om de taal op te nemen. Hij herinnert zich de vijandschap op het eiland.

Hij kreeg regelmatig volgende zin in het gezicht geslingerd: “Cha jean oo cosney pin lesh y Ghailck.” Vertaald: “Men zal geen cent bijverdienen met het Manx.”

De allerlaatste spreker van het Manx was een zekere Ned Maddrell, die in tegenstelling tot zovele andere Manx, wél vasthield aan zijn moedertaal.

En vandaag!

Vandaag spreken minstens 1.800 inwoners opnieuw het Manx, en ze kunnen het ook schrijven. Er zijn opnieuw mensen die het Manx dagelijks als moedertaal gebruiken. De lagere school, Bunscoill Ghaelgagh, waar men enkel lesgeeft in het Manx, bleek een van de sleutels

Briefje aan Koen Daniëls

Tot inzicht gekomen Mijnheer de rustverstoorder, Gij hebt een ferme steen in de kikkerpoel geworpen door aan Vlaanderen kond te doen dat volgens u en uw partij het fameuze M-decreet in het onderwijs op zijn minst moet aangepast worden. Dat is niet zonder reactie gebleven, want tal van puiten gingen aan het kwaken, de ene al luider dan de andere. Ook kikkerprinses Crevits is wakker geschoten. Zij beweert zelfs dat gij haar aanvalt. Ik wil daar geen woorden aan vuil maken. Het gaat mij om de inhoud van de discussie en niet om wie het ergst aan verkiezingskoorts lijdt.

Dat M-decreet heeft het mogelijk gemaakt dat kinderen met een achterstand les kunnen volgen in het gewoon onderwijs. Inclusief onderwijs is de eigentijdse en politiek correcte term om die operatie te kaderen.

Het decreet dateert van 21 maart 2014, nog net tijdens de vorige Vlaamse legislatuur.

Voor alle duidelijkheid: uw partij, de N-VA, heeft dat mee goedgekeurd, ondanks alle protest bij vooral de leerkrachten en andere spelers ‘in het veld’. Gij komt nu klaarblijkelijk na voortschrijdend inzicht en druk vanuit de onderwijswereld - gelukkig - tot de conclusie dat heel dat decreet zijn doel is voorbijgeschoten en toch niet zo zaligmakend is als oorspronkelijk werd voorgesteld door de pedagoochelaars en de experten die zelf nooit in een klas hebben gestaan, maar de ene studie na de andere afscheiden waarmee men vakmensen altijd weer wil overdonderen. Leuk is om van Theo Francken – via Twitter natuurlijk – het volgende te vernemen: “Het M-decreet in de huidige vorm is een draak. M-decreet moet in de huidige vorm gewoon weg.”

Een van de uitgangspunten destijds was de ‘segregatie’ in het onderwijs tegen te gaan. Dat kon alleen door een soort eenheidsworst te creëren. Zo kregen leerlingen met specifieke onderwijsbehoeften het recht om zich in te schrijven in een gewone school, waar zij een gemeenschappelijk curriculum volgen, maar ook een individueel aangepast curriculum. Bovendien zou er collegiale ondersteuning door leraren en paramedisch personeel uit het buitengewoon onderwijs opgenomen worden. Theoretisch allemaal erg mooi… De kritiek destijds – onder meer van het Vlaams Belang – dat dit allemaal van het succes. Veertien jaar geleden opgericht in Saint Johns (centraal op het eiland), vangt de school nu 70 leerlingen op. En via de kinderen leren ook de ouders bijna automatisch het Manx, want ze willen natuurlijk met hun kroost kunnen praten.

Naast het onderwijs speelde ook de moderne technologie een belangrijke rol in de redding van deze Keltische taal. Enkele nieuwe Manx-sprekers waren thuis in YouTube en andere nieuwe elektronische toepassingen.

Podcasts, tweets: allemaal in het Manx! Men is nu bezig met een applicatie in het Manx voor smartphones.

En muziek, natuurlijk! Taal is belangrijk, maar als het dan ook nog eens in een aantrekkelijk muzikaal jasje wordt gestoken, wordt

niet ten goede zou komen van de kinderen én dat er onvoldoende middelen konden voorzien worden, werd weggewuifd. Ook de vrees van leerkrachten dat dit alles hen boven het hoofd zou gaan groeien en hen nog meer (administratieve) werk- en planlast zou bezorgen, werd plat gerelativeerd.

Ook het argument dat precies het bestaan van gewoon en buitengewoon onderwijs differentiërend bij uitstek is en op maat van individuele behoeften werd en wordt georganiseerd, sneuvelde voor de zoveelste gelijkheidsmythe die men het onderwijs wilde opdringen.

Wil dat nu zeggen dat in het onderwijs niks goeds is gebeurd om kinderen met een achterstand goed op te volgen en kansen te geven? Natuurlijk niet. Als vanouds hebben de leerkrachten hun verantwoordelijkheid opgenomen en hebben ze meer dan een tandje bijgestoken. Maar zij komen vandaag tot de slotsom dat het M-decreet helemaal niet probleemoplossend is gebleken en dat het vaak vechten tegen de bierkaai is, met veel te weinig middelen en mensen. Inderdaad, de inclusie is doorgeslagen, Koen, en gij beseft dat nu. Halleluja! Het is meer dan hoog tijd dat men zonder bijbedoelingen gaat stellen: “Gewoon onderwijs als het kan, buitengewoon onderwijs als het moet.” En dan liefst in die zin dat buitengewoon onderwijs opnieuw zijn oude rol gaat spelen als gespecialiseerd systeem voor hen die het in hun leerontwikkeling wat moeilijker hebben.

Uiteraard moet daarin meer dan ooit geïnvesteerd worden.

Goed onderwijs is differentiëren, is werken op maat. Diversifiëren is geen misdaad en heeft niets te maken met apartheid of segregatie. Het heeft daarentegen alles te maken met op diverse niveaus en met diverse middelen te geven aan leerlingen wat hen toekomt: goed onderwijs dat hen soelaas biedt.

Ga dus niet te veel ‘bijsturen’, Koen. Focus liever op de groei en uitbouw van twee sterke onderwijspijlers die het gewoon en buitengewoon onderwijs zijn. Behandel die gelijkwaardig, stem ze op elkaar af, en laat ze vooral zichzelf blijven in het belang van de kinderen die er op hun plek zitten. En laat de schat aan expertise van de leerkrachten niet verloren gaan.

de prikkel nog groter. Manx-sprekende eilandbewoners zijn de grote stimulerende factor geweest achter nieuwe muziekgroepjes zoals Barrule en Madame Maddrell.

Is het Manx gered? Absolute zekerheid kan men nooit krijgen, maar de patiënt is in goeden doen, dank u! De talenrijkdom in Europa kan er alleen maar beter van worden.

Steun

Piet van Nieuwvliet

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

BE63 7360 1247 8308

4

Dossier

19 april 2018

Het stootkussen (1) Ooit aan uw land gedacht als een stootkussen? 150 jaar lang blijven het huidige Vlaanderen en Wallonië alleen maar bestaan omdat de Nederlandse Republiek een buffer nodig heeft tegen de Franse landhonger.

De eerste amputatie In 1648 wordt de Vrede van Munster in Westfalen gesloten, die een einde maakt aan de tachtigjarige oorlog. De Koninklijke Nederlanden (zoals het Zuiden officieel heet) zijn er niet vertegenwoordigd omdat hun hertog, graaf en heer ook koning van Castilië-Aragon is en zijn ambassadeurs daar het woord voeren.

De grote winnaar is de Republiek. Zij wordt officieel erkend als een belangrijke Europese speler. De frontlijn in wat grotendeels een burgeroorlog is, wordt nu de grens die de vroegere Nederlanden verdeelt. ZeeuwsVlaanderen, het noorden van het hertogdom Brabant en het Land van Overmaas (op Roermond na) zijn voortaan Generaliteitslanden, bestuurd door de Staten-Generaal in Den Haag en zonder eigen vertegenwoordigers.

Nog altijd jennen Hollanders soms hun landgenoten uit de provincies Noord-Brabant en (Nederlands-)Limburg met die term.

Munster betekent echter geen vrede tussen Castilië-Aragon en Frankrijk. De Fransen hebben veel voordelen op wat ik gemakshalve Spanje zal noemen. Frankrijk telt ook allerlei vorstendommen, rechtssystemen en munten, maar is toch meer een federatie onder centraliserend koninklijk gezag dan de Spaanse confederatie. Het land vormt één gesloten aardrijkskundig geheel. De koning moet niet ieder jaar bij zijn onderdanen om geld bedelen, want hij heeft recht op grote inkomsten uit vaste belastingen, zodat hij makkelijk legers kan uitrusten.

Frankrijk heeft een uitstekend klimaat en veel vruchtbare grond die - in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Vlaamse polders - bewerkt kan worden met goedkope en primitieve houten ploegen. 90 procent van de mensen is boer. Frankrijk is dan ook het meest bevolkte land van Europa: 7 x meer mensen dan de Koninklijke Nederlanden, 10 x meer dan de Republiek, 2,5 x meer dan Spanje, 3 x meer dan Groot-Brittannië.

De vorst in Madrid daarentegen, moet aandacht en geld besteden aan ver uit elkaar gelegen bezittingen als de Nederlanden, Napels, Sicilië, Milaan en de Franche-Comté.

Hij en zijn voorgangers hebben al een paar keer een bankroet veroorzaakt en nauwelijks een paar jaar eerder is hij uit Portugal verjaagd, waar hij ook koning was. Bovendien moet hij de lange kustlijnen van Spanje en Italië verdedigen tegen de onophoudelijke mohammedaanse agressie.

De tweede en de derde amputatie Met het einde van de Franse godsdienstoorlogen is het weer tijd voor de Franse koningen hun aloude veroveringspolitiek voort te zetten. Doel zijn de natuurlijke grenzen. Zogenaamd om zich te beschermen tegen hun buren, beginnen ze offensieven langs alle kanten, en met een zwak voor de noordgrens. Daar liggen rijke vorstendommen die erom vragen geplunderd en eventueel geannexeerd te worden.

Geen Franse heerser die dat ooit vergeet (zelfs koning Albert is nog in 1918 bevreesd voor de Franse geeuwhonger). Spanje heeft nauwelijks geld om de eigen kernlanden te verdedigen en kan niet verhinderen dat de Fransen Catalonië ten noorden van de Pyreneeën bezetten en annexeren. Om de Nederlanden te verdedigen, zijn nog minder middelen ter beschikking.

Het Spaans-Nederlandse leger is geen partij voor het Franse leger dat Artesië bezet, delen van het graafschap Vlaanderen leegrooft en zelfs Brussel bedreigt. De bondgenoten in Londen en Den Haag worden er ongemakkelijk bij en de Franse legers krijgen het bevel te stoppen.

Maar bij het Verdrag van de Pyreneeën (1659) verliezen de Nederlanden Artesië en het prachtige Atrecht, delen van Henegouwen, Luxemburg en Vlaanderen: o.a. Duinkerke dat Brits wordt voor drie jaar en vervolgens definitief in Franse handen komt.

De Franse eerste minister, kardinaal Mazarin, heeft een vuiligheidje in het vredesverdrag

gesmokkeld. Een Spaanse prinses trouwt met de 19-jarige Lodewijk XIV en moet een bruidsschat meebrengen waarvan Mazarin weet dat Spanje die niet kan betalen. Een prachtig voorwendsel voor de oorlogszuchtige Franse koning om een paar jaar later zijn legers weer naar het noorden te zenden. Deze keer is de buit nog veel groter. Bijna de helft van het graafschap Vlaanderen gaat verloren bij de Vrede van Aken in 1668; niet alleen heel Waals-Vlaanderen met Rijsel, maar ook Nederlandstalig Vlaanderen, dat Sint-Omaars, Kassel, Veurne, Ieper, Poperinge, Kortrijk en Oudenaarde verliest. Henegouwen moet Valencijn afstaan.

De mislukte deling In Den Haag begrijpt men eindelijk dat de buffer met Frankrijk heel dun is. Het wordt tijd met Lodewijk te praten. Eén ogenblik lijkt het dat een akkoord mogelijk is over een verdeling van dat stootkussen tussen Frankrijk en de Republiek langs een grens die loopt van Oostende via Brugge naar Gent, Dendermonde, Mechelen, Diest tot Maastricht, zodat Brussel Frans wordt. Maar de Republiek blaast de onderhandelingen op. Wat moet men met al die katholieken? Kan men dan nog verder Antwerpen wurgen? Amsterdam zegt neen, dus zegt Holland neen en de andere gewesten van de Republiek moeten zich daar maar bij neerleggen. De Koninklijke Nederlanden hebben in dat hele verhaal niets te zeggen.

Daar zijn twee belangrijke redenen voor.

De eerste reden: de Rooms-Katholieke Kerk preekt onderdanigheid aan de vorst in Madrid, die een steunpilaar is van het geloof en een waarborg dat de ketterij geen kans krijgt in de Nederlanden. De hogere geestelijkheid en de adel zijn één pot nat en zij beheersen de machtsstructuren. De tweede: vijftig jaar tevoren hebben 100.000 mensen de Nederlanden verlaten en die hebben zich in de Republiek of in het westen van Duitsland gevestigd.

De meesten zijn protestant en bij hen vind je ondernemers, handelaars en geschoolde ambachtslui. Velen zijn creatievelingen en zelfstandige denkers die zich niet neerleggen bij zogenaamde door God gegeven toestanden. Deze elite ontbreekt op het moment dat over hun vroegere staten beslist wordt.

En tenslotte alles Vier jaar later begint Lodewijk XIV aan de volgende fase van zijn landhonger. Met veel geld koopt hij de Britse neutraliteit en vervolgens dirigeert hij zijn legers via het prinsbisdom Luik naar het noorden om de grens definitief aan de grote rivieren in het huidige Nederland te vestigen en de Republiek tot een gehoorzame satelliet te herleiden. Waarschijnlijk verwachtte hij zelf niet dat de tegenstand zo zwak is. Op de kortst mogelijke tijd veroveren de Fransen de oostelijke gewesten en ze nemen zelfs Utrecht in. Dan houden de Fransen even halt, in afwachting van de verovering van Holland. In Amsterdam is het paniek. De Hollandse rijke kooplui hebben maar één prioriteit: het eigen vel en de eigen commercie redden.

Zij bieden Lodewijk zelfs de Generaliteitslanden aan, wat betekent dat de Koninklijke Nederlanden als bufferstaat uiteraard ook helemaal Frans worden. Lodewijk verbergt zijn minachting niet voor deze kooplui en hij eist reusachtige karrenvrachten goud. Dat is het moment dat men in Holland eindelijk beseft dat Lodewijk altijd meer en meer zal eisen; misschien zelfs godsdienstvrijheid en politieke ambten voor katholieken. Dat is het moment dat een piepjonge man naar voren komt die men de redder van het huidige Vlaanderen kan noemen. Niet omdat stadhouder Willem III enige oude sympathie voor de Nederlanden heeft, wel omdat hij dat stootkussen weer zo groot mogelijk wil maken.

Jan Neckers

(Vervolg en slot volgende week)

Roddels uit de Wetstraat Tijden en zeden Er was een tijd dat in de Kamer ophef kon ontstaan door de kledij van de Kamerleden.

Willy Kuijpers van de Volksunie veroorzaakte decennia geleden ophef door op sandalen en met een rolkraagtrui op te dagen. Er ging een schokgolf door het Paleis der Natie! In die tijd droegen alle mannelijke Kamerleden zonder uitzondering een maatpak en een das. Na het optreden van Willy, werd de strakke vestimentaire lijn langzaam maar zeker losgelaten. Herman de Croo durfde nog wel eens een opmerking maken, en hij liet Vincent Decroly van Ecolo de zaal uitzetten wegens weerspannigheid, maar ook wegens het dragen van een hemdje zonder mouwen en een honkbalpet.

Sindsdien draagt iedereen eigenlijk wat hij wil.

Maatpakken en stropdassen verdwenen als algemene regel. Helaas verdween ook vaak de stijl. Ook medewerkers worden in de zomermaanden in korte broek en T-truitje toegelaten tot de kantoren. Bij de partijen bestaat ook al lang geen kledingcode meer. Legendarisch is het verhaal over Karel Dillen van het Vlaams Blok toen die Jan Mortelmans, een van de eerste medewerkers en later ook parlementslid, tegen het lijf liep. Jan, toen een piepjonge partijmedewerker, had argeloos een spijkerbroek aangetrokken om te komen werken.

Karel vroeg met kurkdroge en kenmerkende ernst, terwijl hij naar diens broek wees: “Jan, ben jij met verlof vandaag?” Andere tijden, andere zeden. Maar Jan had zijn les geleerd, want toen hij parlementslid was, liep hij altijd keurig in maatpak en met das!

Breuk Vorige week was er in de Nederlandse Tweede Kamer een ‘incident’ toen SP-Kamerlid Peter Kwint het woord nam. Kamervoorzitster Arib vroeg hem prompt waar ‘zijn jasje’ was toen hij in een T-truitje en met opzichtige tatoeëringen op de armen het woord nam. De man antwoordde laconiek dat hij een trage wasmachine had en een slechte stomerij. De voorzitster had meteen door dat ze niets te vertellen had en verleende hem dan maar het woord. We voorspellen dat in de plechtstatige cultuur van het Nederlandse parlement hiermee een breuk is ontstaan, en dat men daar de weg zal opgaan van de Belgische sjofel geklede praatbarakkers die in vrijetijdskledij opduiken. Trouwens, voor sommigen is de parlementaire job toch alleen maar (lucratieve) vrijetijdsbesteding…

Anticlimax Het was officieel nog paasreces, maar toch kwam vorige vrijdag de commissie Defensie bijeen om meer te vernemen over de al dan niet achtergehouden informatie en rapporten inzake het F-16-aankoopdossier. Men was enkele weken geleden komen aanzetten met studies van vliegtuigbouwer Lockheed Martin, waarin stond dat onze F-16’s langer kunnen blijven vliegen dan aanvankelijk voorzien. Oud-KVHV-preses en defensieminister Steven Vandeput sprak toen van inschattingsfouten, en zei van niks op de hoogte te zijn.

Grote rel in de Kamer, en er werd een interne en externe audit bevolen om te zien hoe de vork in de steel zat. Vrijdag kregen de praatbarakkers een heuse anticlimax in de maag gesplitst. Want wat bleek? Er zijn geen fouten gemaakt, en de informatie van Lockheed

Martin moest volgens ‘de geldende procedures niet doorstromen naar de minister of naar de Chef Defensie’. Er werden dus geen professionele fouten gemaakt. De linkse oppositie was bluspoeder. De beroepsquerulanten Dirk van der Maelen van sp.a en Wouter de Vriendt van Groen spraken van leugens, een doofpotoperatie, en het achterhouden van informatie. Vrijdag trok Vandeput zijn woorden van kort geleden, toen hij sprak over een inschattingsfout, terug.

Gesloten rangen We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat leger en politiek willens nillens de rangen hebben gesloten in het moeilijke dossier van de opvolging van de F-16. Vandeput liet al horen dat hij een verlengde levensduur van die toestellen niet ziet zitten, waarmee hij opschuift naar de visie van de legerleiding om toch tot de aankoop van nieuwe toestellen over te gaan; toestellen die kernbommen kunnen dragen welteverstaan, zoals de legertop wil. Die legertop wijst op ‘significante investeringen en bijkomende risico’s voor operaties en onderhoud’ bij het operationeel houden van de F-16-gevechtsvliegtuigen. Om de discussie voorlopig af te sluiten, mochten de Kamerleden het volledige auditdossier maandag nog eens komen bestuderen en werd er woensdag (gisteren dus) een hoorzitting over het F-16-dossier georganiseerd met ‘specialisten en belangrijke spelers’.

Rare toestanden De commissieleden en hun partijen kunnen in zo’n geval altijd voorstellen doen en te horen gasten suggereren. Het werden er een dertigtal. Dat is veel, want normaal selecteert de commissie in het aanbod. Maar naar verluidt wil voorzitster Karolien Grosemans (N-VA) met het iedereen horen de vis verdrinken. Dat is mogelijk, maar er zijn redenen om daaraan te twijfelen. Immers, als iedereen mag spreken, valt de beschuldiging van orkestratie en manipulatie weg. Op het lijstje van cdH stond ook Amélie Derbaudrenghien, de defensieadviseur van minister van Begroting Sophie Wilmès. Op zich geen probleem, ware het niet dat die dame niemand minder is dan de partner van de premier. Madame Michel dus.

De premier schoot natuurlijk in een kramp en kon er allerminst mee lachen. Bij de MR sprak men dan ook al van een ‘beschadigingsoperatie’ van de Franstalige concurrent cdH. De meerderheid besloot daarop snel enkel medewerkers van het defensiekabinet te horen, en geen andere. Bij cdH was men zo geschrokken dat men het maar op een overijverige medewerker stak die de suggestie had gedaan en dat alles op een misverstand berustte. Rare toestanden allemaal. Uit alles blijkt duidelijk dat de meerderheid de rangen dient te sluiten om de boel niet te laten ontploffen. Stel je voor: een breuk binnen de regering, een conflict tussen de regering en de legertop en dan een antimilitaristische linkse oppositie die daarop inhakt met straffe insinuaties en daar zelfs garen bij spint… Er zijn leukere scenario’s denkbaar. Ondertussen is er nog geen keuze gemaakt voor de opvolging van de F-16. Het dossier is niet van de baan. We komen er volgende week op terug, want misschien leveren de hoorzittingen toch nog pittige dingen op…

Of helemaal niet.

Actueel

19 april 2018

Partijkartel zet lokale winnaars buitenspel Enkele weken geleden berichtten we al over de gemeenteraadsverkiezingen in Nederland. Grote overwinnaars werden de lokale politieke bewegingen. Toch ziet het er sterk naar uit dat in veel dorpen en steden de plaatselijke partijen hun winst niet zullen verzilveren.

De conservatieve historicus Thierry Baudet en zijn partij Forum Voor Democratie hameren er aldoor op: er is sprake van een zogenaamd ‘partijkartel’ in Nederland. De klassieke partijen vormen volgens Baudet een grote kongsi en verdelen als leden van het selecte clubje onderling de macht en bijhorende betaalde postjes.

Door zijn tegenstanders werd het bestaan van een ‘partijkartel’ weggezet als een complottheorie. Is dit terecht?

Slechte verliezers Het is opmerkelijk om te zien hoe de verliezers van de jongste gemeenteraadsverkiezingen bij elkander op schoot kruipen. In Rotterdam bijvoorbeeld is het rechtse Leefbaar Rotterdam met straatlengte de grootste geworden. Zij halen 11 zetels, de eerste achtervolgers slechts 5. Toch sloten partijen als het sociaalliberale D66 een coalitie met de partij van voormalig parlementslid Joost Eerdmans, op voorhand uit. Resultaat?

Een centrumrechts stadsbestuur van Leefbaar, met de conservatiefliberalen van VVD en christendemocraten van CDA, aangevuld met D66, leek lange tijd onhaalbaar. D66 wilde namelijk geen bestuursakkoord sluiten met Leefbaar zolang de lokale beweging een alliantie heeft met Forum Voor Democratie. D66 beschuldigt de partij van Thierry Baudet namelijk van racisme.

Opvallend: De sociaalliberalen lijken hun slag thuis te zullen halen. Baudet kondigde aan de alliantie met Leefbaar Rotterdam stop te zetten. De aanvoerder van Leefbaar, Joost Eerdsmans, maakte zondag dan weer bekend niet langer een schepenmandaat te ambiëren in het nieuwe college.

Hij zal wel gemeenteraadslid blijven. Toch kan de vraag worden gesteld of Leefbaar – als grootste partij – haar vel wel duur genoeg

verkocht heeft. Hier stoten we meteen op het probleem van het huidige, versnipperde politieke landschap.

Zolang alle andere verliezers samen de helft van de zitjes blijven bemachtigen, kunnen zij de winnende (lokale) partijen op de knieën dwingen of zelfs geheel buitenspel zetten.

N-VA en Vlaams Belang Hetzelfde fenomeen doet zich voor in het Brabantse Tilburg, waar Hans Smolders, de vroegere chauffeur van Pim Fortuyn, een klinkende overwinning boekte. Net als in Rotterdam zijn het vooral partijen als D66 en GroenLinks die een coalitie met Lijst Smolders op voorhand uitsluiten.

Het ziet ernaar uit dat steeds vaker een cordon sanitaire wordt gelegd rond de populaire, lokale partijen in Nederland. In Vlaanderen gebeurde in 2012 hetzelfde. In heel wat gemeenten haalde de N-VA het grootse aantal stemmen; toch werd de partij van Bart de Wever regelmatig uitgesloten.

Al te vaak waren er voorakkoorden tussen de verliezende, klassieke partijen (sp.a, Open Vld en CD&V). Voor Vlaams Belang is de positie al meer dan twee decennia quasi uitzichtloos; besturen op lokaal of Vlaams niveau zit er nooit in. Wij wachten met een visadempje af tot oktober.

Wij verwedden er een fles Catalaanse cava op dat in tal van gemeenten de grootste partij en/of overwinnaar van de stembusslag, buiten de deur zal worden gehouden. Steevast zal dit gebeuren op grond van gemeenplaatsen als: ‘de stabiliteit van het lokale bestuur komt in het geding’, ‘lokale partijen hebben geen bestuurservaring en zijn amateuristisch’ en ‘we moeten onverdraagzaam zijn tegen onverdraagzame partijen’.

SD

Steekwapens en migratie Niet alleen in België is het een ‘hot item’, ook in Duitsland raken de gemoederen verhit naar aanleiding van verschillende steekincidenten. Vorig weekend werd in Grossburgwedel (in de buurt van Hannover) een 24-jarige vrouw op straat neergestoken, de verdachten zijn 14 en 17 jaar oud. In Bochum werd een 15-jarige door een 16-jarige met messteken bewerkt. Bij de daders gaat het in beide gevallen om jongeren van Arabische afkomst.

De veiligheidsdiensten zijn steeds meer verontrust door dergelijke incidenten. Een ‘hot item’, zeker in Duitsland: we hebben het over de relatie tussen migratie en zware fysieke criminaliteit. In de Scandinavische landen Noorwegen en Denemarken neemt men de etnische afkomst van de daders op in de officiële misdaadstatistieken, gewoon omdat afkomst als relevant wordt gezien voor de criminaliteit.

In Duitsland is men zover nog niet…

Ondanks de cijfers Oliver Malchow, bondsvoorzitter van de politievakbond (GdP – Gewerkschaft der Polizei), zei: “We hebben de indruk dat sinds meerdere maanden het aantal gevallen waarbij jongeren messen of steekwapens bij incidenten gebruiken of ermee dreigen, enorm toeneemt”. De cijfers liegen er niet om: in Nordrhein-Westfalen werden sinds september 2017 reeds 572 steekincidenten geregistreerd (cijfers van politieberichten, die door de SPD-landsdagfractie werden bekendgemaakt). In Duisburg ging het om 44 incidenten, gevolgd door Köln (39), Essen (34) en Bonn (33).

Steeds groter wordt de druk op de politiek om “steekincidenten” als een aparte criminele categorie op te nemen in de officiële statistieken. Herbert Reul, CDU-minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat NordrheinWestfalen, toont zich gewonnen, maar wenst de etnische achtergrond niet mee op te nemen in de cijfers.

De SPD-fractie stelt uitdrukkelijk “dat de afkomst van de daders absoluut geen rol speelt”. En: “Het gaat er niet om vooroordelen te promoten, maar om een solide verklaring te vinden.”

Wegkijken, wegkijken en blijven wegkijken Allerlei groepen, partijen en lobby’s van de multicultuur grijpen steevast terug naar twee verdedigingslijnen als het over de etnische achtergrond in criminaliteitscijfers gaat. De SPDfractie zit nog steeds op de eerstelijnsverdediging: “De etnische achtergrond mag niet worden opgenomen, want het speelt geen rol in de criminaliteit. En het stigmatiseert daarenboven.” Criminologen met SPD-sympathieën zoals Christian Pfeiffer stellen echter dat er overduidelijk een samenhang bestaat tussen de gestegen migrantenaantallen en steekincidenten in Duitsland, en dat maakt het SPDstandpunt absoluut ongeloofwaardig.

Dan maar terugvallen op de tweede verdedigingslijn: niet de etnische achtergrond is belangrijk, maar de sociaaleconomische achterstelling.

Maar in Duitsland groeit de discussie, zoveel is duidelijk. Zo pleiten sommige politici voor wapenvrije zones. Het gaat dan – zoals onlangs in Saksen ingevoerd – om zones waar in het verleden bijzonder veel criminaliteit werd vastgesteld: roofovervallen, zwaar fysiek geweld, bedreigingen en seksuele delicten. Andere politici willen een uitbreiding van het verbod op wapens.

Toch kan men – op welk niveau van het veiligheidsbeleid men zich ook bevindt – steeds minder gemakkelijk om de vraag over de etnische en culturele achtergrond van de daders heen. Alleen al omdat het aantal incidenten met zwaar lichamelijk geweld blijft toenemen en de daders nagenoeg allemaal (meestal jonge) allochtonen zijn.

Piet van Nieuwvliet

5

50 jaar mei ‘68 Volgende maand is het vijftig jaar geleden dat een massale golf van studentenprotest en stakingen Frankrijk platlegde. Tegelijkertijd kwamen in Vlaanderen de studenten op straat om in Leuven een Vlaamse universiteit te eisen. In Tsjechoslowakije brak de Praagse Lente uit. Mei 1968 was één van de meest bewogen maanden van de naoorlogse geschiedenis.

Achteraf is het begrip “mei’ 68” veel meer gaan betekenen dan de concrete gebeurtenissen van die maand. De opschudding was een symptoom van een beschaving in verandering, van een cultuuroorlog die alle gekende waarden in vraag zou stellen.

Liever dan een lange analyse te maken van de inzet en de gevolgen van die waardenoorlog, willen we de komende weken een aantal mensen aan het woord laten die het gegeven vanuit hun invalshoek zullen belichten.

De eerste in die reeks is Paul Cordy. Cordy is Vlaams Parlementslid voor N-VA en districtsburgemeester van Antwerpen. Heel wat mensen zullen hem misschien kennen als voormalig regisseur van het Vlaams Nationaal Zangfeest (waarover hij een boek schreef), maar die dit jaar de fakkel doorgaf aan Wilfried Haesen. Maar het is vooral Cordy de historicus die we aan het woord laten. J.C.

Hoe mei ’68 ontspoorde In zijn in 2007 verschenen boek “Romantik: Eine deutsche Affäre” beschrijft de Duitse filosoof Rüdiger Safranski de romantiek als de meest Duitse van alle culturele stromingen.

De romantiek heeft de zwaarmoedigheid in de Duitse cultuur opengegooid en heeft voor een flinke scheut lichtheid en speelsheid gezorgd. Maar, en daar wijst hij in zijn boek ook op, in de romantiek speelt ook een duister kantje: de neiging om hardnekkig te geloven in de ongebreidelde maakbaarheid, in het geloof dat een utopie effectief kan gerealiseerd worden.

Zolang die opvatting beperkt blijft tot een filosofische en esthetische houding is dat niet problematisch, anders wordt het wanneer ook de politiek daarin gaat geloven. Hij wijst in zijn boek naar de postromanticus Karl Marx, maar evengoed naar de manier waarop de nationaalsocialisten de romantiek gebruikten en misbruikten. Het idee dat je met de politiek op de commandobrug van een schip staat en de samenleving alle richtingen kan uitsturen, leidt voor hem eerder tot schipbreuk dan tot iets anders. En ja, ook mei ’68 past hij in dit rijtje in. “De verbeelding aan de macht, dat is niet zo’n goed idee”, schrijft hij.

In de studentenprotesten ziet hij een diepromantisch levensgevoel.

Parijs Naar die romantiek moeten we niet ver zoeken. De barricadegevechten in het Quartier Latin, vol adrenaline, beantwoordden aan de diepste stereotypen van de Franse politieke agitatie uit de romantische negentiende eeuw. Het gedweep met al dan niet gewapende bevrijdingsbewegingen, het zich spiegelen aan revolutionaire ideologen die arbeiders en studenten verenigen in een strijd tegen “de tiran” – al nam die maar de slappe vorm aan van de eerder suffe naoorlogse restauratie: allemaal dingen die een vrijgevochten adolescentenhart sneller deden slaan.

Safranski wijst op de neiging om dat romantische levensgevoel zwaar te laten ontsporen.

En dat is het duistere kantje van mei ’68 waarover men vijftig jaar na datum zedig zwijgt.

Voor de goede orde: het is nuttig om mei ’68 af te bakenen en terug te brengen tot zijn ware proporties. Als je de soixanthuitards bezig hoort, krijg je de indruk dat alle maatschappelijke emancipatie ofwel vertrekt van ofwel culmineert in de studentenrevolte en contestatie in die legendarische meidagen.

Maar dat klopt niet.

Wie de broeihaarden van mei ’68 bekijkt, ziet dat er naast de min of meer internationale studentencontestatie sprake is van zeer lokale kwesties die door die studentencontestatie geaccapareerd werden. Leuven

Vlaams in ons land, de zwarte burgerrechtenbeweging in de VS, het syndicalisme dat in een aantal landen een aandeel in de welvaart van de naoorlogse economische groei opeiste: het waren allemaal fenomenen die al voor de studentencontestatie bestonden en die ook zonder de studentencontestatie tot verdere emancipatie van heel veel verschillende sociale groepen zouden leiden. Die bewegingen waren grotendeels pragmatisch, bekritiseerden misstanden en streefden geen utopie na, wel hervormingen.

Revolutionaire utopie Heel anders was het met de ideologisch gedreven studentencontestatie die koos voor een zeer radicaal, extreemlinks anarchisme of marxisme. De romantiek van een verregaande revolutionaire utopie van de tot in het extreme maakbare samenleving, zeg maar.

Binnen zeer korte tijd ontspoorden op verschillende plaatsen die extreemlinkse ideologieën. Radicale studenten zagen tot hun ontzetting dat hun revolte geen revolutie werd en eigenlijk niet meer was dan een strovuur.

Ze begonnen met een stadsguerrilla. Eind de jaren zestig en in de jaren zeventig ratelden de machinegeweren en ontploften de bommen van de Rote Armee Fraktion in Duitsland, de Brigate Rosse in Italië en de Action Directe in Frankrijk. Op andere plaatsen verzandde het revolutionaire vuur in steriele splintergroepjes die elkaar met doctrines om de oren sloegen.

Enkele jaren na ’68 was het failliet van de radicale studentenrevolte compleet. Activisten die zich beriepen op inspraak en democratisering, zagen hun acties uitmonden in terreur en gedweep met de meest repressieve regimes. Alleen, ze hadden ondertussen een hoop ‘fellow travellers’ aangestoken die dat failliet intellectueel vertaalden in een relativistisch nihilisme dat de volgende decennia zijn schaduw wierp over onze academische wereld.

Praag Was 1968 dan geen stap in de richting van een vrijere samenleving? Toch wel, maar daarvoor moeten we niet in Parijs maar in Praag zijn. De poging om daar een socialisme met een menselijk gelaat tot stand te brengen, werd door Sovjettanks platgewalst. Maar de geest ging niet meer terug in de fles. De jaren daarop bleven dissidenten actief en ze beïnvloedden ook in andere landen de contestatie tegen een failliet en uitgeleefd communistisch maatschappijmodel. Zo plukte Oost-Europa twintig jaar na mei ’68 alsnog de vruchten van een democratiserings- en emancipatiebeweging uit de jaren zestig en zeventig.

Paul Cordy

6

Dwars door Vlaanderen

De strijd om de Joodse stem Aron Berger, een ultraorthodoxe Jood, zou de negende plaats op de Antwerpse CD&Vlijst krijgen. We schrijven “zou”, want echt zeker is het nog niet na alle commotie die ontstaan is binnen en buiten de CD&V. Dit blad gaat in druk op woensdagvoormiddag, en zo is het niet mogelijk om verslag te brengen van de persconferentie waar Aron Berger wordt voorgesteld. Onze voorspelling: Aron Berger bedankt voor zijn plaatsje op de

CD&V-lijst en zet een stap terug.

Eerder raakte al bekend dat de populaire rabbijn Aaron Malinsky de lijst van Kris Peeters steunt. Die aankondiging veroorzaakte ook een kleine storm van kritiek. In het verleden had de rabbijn namelijk gesteld dat het “ondenkbaar” is dat zijn zoon homoseksueel zou zijn. Dat verklaarde hij aan de hand van hun ‘alternatieve’ opvoeding. Zo komen volgens hem Joodse jongeren niet in de verlei-

19 april 2018

ding omdat ze niet naar discotheken gaan.

Later bood Malinsky zijn verontschuldigingen aan bij de holebigemeenschap.

Hand geven De storm die over Malinsky trok, steekt schril af tegen de kritiek die Berger – en bij uitbreiding de CD&V – nu krijgt. De reden?

De antwoorden die de CD&V-kandidaat gaf op de vragen van Joods Actueel. Zo blijft hij erbij “dat ritueel joods slachten moet worden toegelaten”. Daarnaast zou hij een andere vrouw geen hand geven. “Als ultraorthodoxe jood hou ik mij aan de regels van mijn geloof”, stelde Berger tegen Joods Actueel.

“Ik zal dan ook uitleggen aan mensen met wie ik in contact kom waarom ik geen hand geef aan een andere dame.”

“Ik ben blij dat CD&V begrip toont voor mijn overtuiging. Ik denk dat dit de enige partij is die oor zou hebben naar deze argumentatie”, verduidelijkt hij zijn keuze. “Het heeft in ieder geval niets te maken met een gebrek aan respect voor vrouwen, integendeel, het huwelijk is voor mij heilig en ook het respect voor mijn echtgenote. Daarom onthoud ik mij van fysiek contact met andere vrouwen.”

Interne en externe kritiek Binnen CD&V is niet iedereen het eens over de kandidaatstelling van Berger. “Wie geen hand wil geven aan vrouwen, hoort niet op de lijsten van CD&V omdat dit in strijd is met de basiswaarden van de partij”, klinkt het fors bij CD&V-Kamerlid Hendrik Bogaert.

De christendemocraat gaat op die manier (wederom) in tegen de lijn van zijn kopman.

Kris Peeters beslist immers als Antwerps lijst-

Stenen Gaan we terug naar het stenen tijdperk? In Anderlecht, in de Peterboswijk, worden politieagenten en politievoertuigen regelmatig vanop daken van appartementsblokken bekogeld met stenen en andere projectielen,. De politie heeft al sinds januari een zevental dossiers opgesteld voor onderzoek. Vrij vertaald: het fenoneem doet zich al maanden voor, maar daar heeft u in de pers al die tijd niets over gelezen. Pas na een zoveelste incident, voorbije vrijdag, werd het nieuwsfeit bekend via Het Laatste Nieuws.

De reden voor de incidenten? Bepaalde bewoners van de wijk – met 18 hoge appartementsblokken – zien niet graag de politie patrouilleren. In de sociale appartementen wonen ongeveer 3.000 mensen. En daar gebeuren dingen die het daglicht niet verdragen: diefstal, heling en drughandel.

Eigenlijk hoeft dat niet te verbazen. Exact drie jaar geleden, in 2015, werden de kelders van de sociale woonblokken in de Peterboswijk afgesloten, een beslissing van de huisvestingsmaatschappij Anderlechtse Haard dat het beheer voert over 9 blokken. Toen al waren er klachten van bewoners over druggebruik en

vandalisme in de kelders en de onmiddellijke omgeving. Onnodig te vertellen, zeker, wat de bevolkingssamenstelling is van die Brusselse wijk?

Wachten op de volgende aanslag Afgelopen maandag werden vier Marokkaanse Nederlanders opgepakt op verdenking van het voorbereiden van een terroristische aanslag. Bij de verdachten thuis werden huiszoekingen uitgevoerd. Er werden geen wapens of springstoffen gevonden, maar in een huis ontdekte de politie wel een hennepkwekerij op zolder. De vier zouden een aanslag gepland hebben op het Turkse consulaat in Rotterdam.

Eén verdachte verbleef in Essen. Het is geen alleenstaand geval. Vorige week werd in België een 22-jarige Serviër opgepakt omdat hij een terreuraanslag plande. De man had contacten met Islamitische Staat en had al aangekondigd voor het kalifaat te gaan vechten. De man woonde in Zonhoven. Deze verdachten konden door de Nederlandse en Belgische veiligheidsdiensten onderschept worden, maar het is duidelijk dat de kans op terreur nog steeds acuut aanwezig is. Waar we ook weinig over vernemen, is het aantal terreurverdachten die

in Marokko werden opgepakt en veroordeeld.

Hier een greep uit de berichten die ons bereikten. Begin maart 2018, 10 verdachten voor terrorisme veroordeeld; januari 2018: drie Marokkaanse IS-vrouwen veroordeeld; februari 2018: zes verdachten opgepakt. Samengevat: zowat elke maand wordt in Marokko een terroristische cel opgespoord en opgerold.

FC De Kampioenen made in Turkije De Turkse steracteurs Burak Özçivit en Kerem Bürsin kwamen hun nieuwste film, ‘Can Feda’, in Kinepolis Hasselt voorstellen. Overwegend gillende moslima’s, met of zonder hoofddoek, stonden rijen dik aan te schuiven om hun helden van dichtbij te zien. Kinepolis Hasselt programmeert een twintigtal Turkse films per jaar, die tussen 7.500 en 10.000 bezoekers per film mogen begroeten.

De film ‘Can Feda’ (‘Ik offer mijn leven’), gaat over een extreem gevaarlijke operatie van Turkse special forces tegen een omvangrijk rebellenleger. De politieke actualiteit is nooit ver weg en speelt in op een gevoel van trots en nationaal bewustzijn. “Turkije boven alles.”

Volgens Bahattin Koçak is de interesse van de Turkse bevolking voor de Vlaamse cinema

Wie een verkiezingsprogramma opstelt, kan de eigen belangen maar beter niet uit het oog verliezen. Komt er een stevige erfenis aan? Afschaffen die successierechten wegens oneerlijk, asociaal, et cetera. Of misschien hebt u ergens een mooie lap grond liggen, jammer genoeg als landbouwgrond ingekleurd? Aanpassen dat RUP. En wie maandelijks gepijnigd wordt door de zilverlingen die uit zijn beurs verdwijnen dankzij een rancuneuze ex-vrouw: weg met dat alimentatiegeld. Het is zo’n beetje het verhaal van die voorman van de partij Islam, een zekere Redouane, die buschauffeur die apartheid tussen de geslachten op het openbaar vervoer wil invoeren. Dat zijn partij ook het alimentatiegeld wil afschaffen, is evenmin toeval, want hijzelf krijgt elke maand zo’n rekening gepresenteerd.

In het verleden werd hij veroordeeld voor gewelddaden tegen zijn inmiddels ex-vrouw.

Werkelijk, je ziet het aan zijn voorkomen en antecedenten, every inch a gentleman. En zeg-

gen dat zijn formatie rechtstreeks gefinancierd wordt door Iran, een land waar de man net een bruidsschat aan de vrouw moet uitkeren.

Vaak gebeurt dat in de vorm van goud, met als gevolg - blijkt uit een recent onderzoek - dat er een direct verband bestaat tussen de goudprijs en het aantal scheidingen. Rekenen kunnen ze wel, die Perzische deernen.

Bliksemschicht Er is wat te doen geweest over die partij die, ere wie ere toekomt, in al die jaren dat ze bestaat van een ongemene ideologische rechtlijnigheid blijk heeft gegeven. En zie, plots dook weer het spook van het verbieden op.

Doen, zegt de ene. Kan niet, meent de andere.

Kan dus wel, menen wij, alleen zou het geen goed idee zijn. Zoals collega Ceder vorige week terecht opmerkte, betreft het een symptoom, het resultaat van een maatschappelijke ontwikkeling waarvan men jarenlang de blik heeft afgewend.

Strijd om elke stem Tot voor kort mikten vooral Open Vld en N-VA op de Joodse stemmen. Die kunnen van belang zijn, wat bewezen werd bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen.

Hoewel Open Vld op amper 5,5 procent van de stemmen kon rekenen, raakte bijvoorbeeld huidig schepen Claude Marinower – als gevolg van de Joodse voorkeursstemmen – vanop de vierde plaats verkozen. Samuel Markowitz haalde op de districtsraadslijst dan weer meer stemmen dan lijsttrekker Willem-Frederik Schiltz.

Kris Peeters beseft dat hij voor elke stem in Antwerpen zal moeten vechten. De vraag is nu of Aron Berger op de lijst van CD&V kan blijven staan of niet. Maar de electorale schade voor Peeters is nu al niet meer te overzien. Wordt vervolgd.

K.v.C. beperkt. “Ik denk dat de Vlaamse filmindustrie een brug te ver is voor het gros van de Turkse gemeenschap.” Turkse films moeten vooral emoties losweken en het Turkgevoel omzetten in succes voor Turkse politiekers in Vlaanderen.

Open Vld en het sterrendom Frank Dewael (34), de oudste zoon van Patrick, krijgt in Hasselt de zevende plaats op de lijst van Open Vld bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober. Na voormalig TVLgezicht Philip De Hollogne heeft Open Vld Hasselt weer een bekende naam binnengehaald.

“Het wordt ook echt tijd dat Hasselaren opnieuw fier worden op hun bestuur”, zegt Frank Dewael, die enkele maanden geleden met vrouw en zoontje Matthias van Brussel naar Hasselt verhuisde. “Veel geleerd van vader.”

Frank Dewael was voorzitter van het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) en was in 2014 eerste opvolger op de Brusselse Kamerlijst. “Politiek is dus niet nieuw voor mij. Als liberaal stel ik vast dat de voorbije legislatuur de belastingdruk in Hasselt met 18 procent en de schuldgraad met 11 procent zijn gestegen.

Dat moet veel beter.”

De Geuzenberg

Something rotten in Brussels Zoals het volk de politici krijgt die het verdient, zo is een ontspoorde samenleving gedoemd om aberrante politici opgediend te krijgen. Als men die partij Islam knettergek vindt, dan is dat vooral de reflectie van wat er maatschappelijk fout loopt. ‘Kurieren am Symptom’ is het laatste wat we nodig hebben.

trekker over de samenstelling van de kieslijst. Verder respecteert volgens Peeters “elke kandidaat op de lijst [de] gelijke positie van man en vrouw”.

De CD&V en Kris Peeters werden dinsdag – toen het nieuws over Berger vroegtijdig was uitgelekt – bedolven onder kritiek. ’s Avonds aanwezig in de studio van Terzake, zag Peeters er vermoeid en afgepeigerd uit.

Een beetje zoals Jean-Pierre Coopman in ronde 3. Kris Peeters moest daarbij toegeven dat voorzitter Wouter Beke niet op de hoogte was van de kadidatuur van de ultraorthodoxe jood. Leg dat maar uit: CD&V wil iedereen, individu of groep, “verbinden”, en dan lanceer je een kandidaat die ideeën verkondigt die niet stroken met het CD&V-partijprogramma. Wat een strategische blunder van Kris Peeters.

“Volgens experts kan Islam in sommige Brusselse gemeenten tot een kwart van de stemmen halen”, lezen we in De Tijd van het afgelopen weekend. Werkelijk? Pasen lijkt dit jaar wel wat Pauluservaringen op te leveren.

De ene volgt de andere op. En zelfs bij VUBcoryfee Marc Elchardus sloeg de bliksem in. Die vindt dat “we de prijs betalen voor een jarenlang onbezonnen migratiebeleid”. Straffer nog: “We zijn te weinig selectief geweest in wie we binnenlaten.” Ontnuchterend.

Een mens moet geen groot geleerde zijn om te merken dat in deze stad iets fout loopt. Discussies (of net het ontbreken ervan) rond halalmaaltijden op school, darwinisme, gescheiden zwemmen, vrouwenvoetbal waarbij de lokale Red Flames als tentenkamp uitgedost zijn: het zijn geen symptomen van een gezonde ontwikkeling. En dan laten we religieus fanatisme en terreur even buiten beschouwing. ‘There’s something rotten in the city of Brussels’, om Hamlet te parafraseren.

Schaal Van Rooy Herinner u het nieuws van enkele weken geleden: de zogenaamde ‘oudste Syrië-strijder’, Sjeik Bassam Ayachi uit Molenbeek (off

course), is in Frankrijk gearresteerd, en niet voor een onbetaalde parkeerboete. Zijn zoon Abdel ontpopte zich enkele jaren geleden ook tot oostfronter-met-kromzwaard, maar kende hetzelfde ultieme lot als, zeg maar, Reimond Tollenaere.

Een quizvraag: van wie is volgende tweet?

“Let goed op jezelf, beste Adberhaman. Jammer genoeg moet iemand het doen, wees voorzichtig. Onze gebeden zijn met jou. Assad zal vroeg of laat vallen.” Nee, niet van zijn vader.

Abou Jahjah? Evenmin. Wel van Fouad Ahidar (sp.a), het best verdienende Brussels Parlementslid, die naar verluidt klaarstaat om een vadermoord te begaan om het pad te effenen voor de climax van zijn politieke loopbaan. Het was een periode waar Sjeik Ayachi, de vader dus, regelmatig over de vloer kwam in de kantoren van het Brussels Parlement van Brutus, excuseer, Ahidar. Altijd heeft hij iets gehad van een fixer met bedenkelijke klandizie.

Something rotten? Het heeft dieper wortel geschoten dan men denkt. In het licht van wat een doorsnede van de samenleving oplevert op een schaal van islamisering (vervang gerust Richter door Van Rooy), is die partij Islam niet meer dan een schokje.

KNIN.

Onze naaste buren

19 april 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Woningnood Sinds een tijdje gaat weer alle aandacht naar een oud Nederlands zeer: de woningnood.

Wat helpt, kan niet In Groningen en in Drenthe halen ze daar eens de schouders bij op, maar dat zijn provincies die moeite hebben hun bevolkingsaantal op hetzelfde niveau te houden. Maar in het westen en vooral in de randstad (Amsterdam-Den Haag-Rotterdam-Utrecht) stijgen de prijzen voor koopwoningen jaarlijks met bijna 20 procent. Zowel regering als gemeenten willen uit ideologische en politieke vooringenomenheid geen maatregelen nemen. Alle nationale overheidsdiensten hokken bij elkaar rond Den Haag. Politici hebben de mond vol over thuiswerken maar durven geen overheidsdiensten over het hele land spreiden, hoewel dat dankzij digitalisering veel gemakkelijker kan dan tijdens vroegere mislukte pogingen. Ambtenaren denken er niet aan de geneugten en faciliteiten van de randstad te verlaten voor minder bevolkte gebieden en veel Nederlandse politici stammen zelf uit de ambtenarij en tonen minachting voor de buitengewesten. Nog twee taboes raken de meeste politici met geen tang aan. Nederland telt op dit ogenblik 350.000 werklozen en een half miljoen andere uitkeringsgerechtigden die zogenaamd niet kunnen werken. Tezelfdertijd stijgt ondanks al die “zieken” en “beperkingen” ieder jaar de levensverwachting. Iedereen weet dat er honderdduizenden lijntrekkers zijn (zeker bij allochtonen die zich een aap

lachen met het sociaal stelsel) maar niemand treedt op om hen tot werken te dwingen. Polen, Roemenen en Bulgaren springen in dat gat en doen het werk waar Nederlanders de neus voor ophalen. Er zijn al ongeveer 400.000 werknemers uit de vroegere Oostbloklanden in Nederland. Zij kunnen woningen kopen want ze verdienen meer dan uitkeringsgerechtigden en ze knappen dikwijls in groep huizen op. Verder is er nog liegend en bedriegend asielprofitariaat dat, met dank aan gespecialiseerde asieladvocaten (die hun facturen mogen indienen bij Justitie), statushouder wordt en recht - in veel gemeenten zelfs een voorrangsrecht - heeft op een woning. Van 2014 tot en met 2017 hebben 150.000 asielzoekers een woning gekregen terwijl in veel gemeenten Nederlanders acht tot tien jaar op een sociale woning wachten. Tenslotte zijn goede koopwoningen zo duur en zo rendabel dat speculanten (o.a. prins Bernhard van Vollenhoven) met succes de markt afromen en grof geld verdienen. In Amsterdam betaal je op dit ogenblik voor een mooi driekamerappartement soms een miljoen euro.

40.000 woningen te kort per jaar Denk niet hier een weekendje woningen te bekijken. De verkoper is koning en organiseert in de randstad groepsbezichtigingen en je mag blij zijn als je toegelaten wordt. In veel gevallen krijg je een richtprijs en vervolgens moet je een blind bod uitbrengen. Dikwijls leidt dat ertoe dat wanhopige maar goed verdienende woningzoekers gemakkelijk tien- tot twin-

Dromen van een stadsmunt Groen wil een “Gentse stadsmunt” invoeren. Een grap? Een verkiezingsstunt om de aandacht te trekken? Neen, helaas. Groenen, zeker de Gentse, nemen zichzelf zéér ernstig. Zij willen echt een munt invoeren die alleen in Gent kan gebruikt worden. Lichtend voorbeeld is de Engelse stad Bristol, waar sinds 2012 een “Bristol Pound’ bestaat. Bristol zette de lokale munt op om handelaars in probleemwijken te ondersteunen. Linkse opiniemakers prijzen het initiatief de hemel in. Het overleeft echter alleen maar dankzij hoge subsidies. Het nut ervan is zeer twijfelachtig.

Richt je eigen bankje op In Gent zijn de eerste studies al besteld.

De groene bankenhaters gaan zelf een bankje oprichten! Daar komt heel wat bij kijken: de lokale munt moet beheerd worden, moet gedrukt worden of virtueel ontwikkeld op een manier die niet gemakkelijk na te maken is. Er moet promotie voor gemaakt worden, handelaars en burgers moeten aangespoord worden om mee te doen. Kortom, er valt geld mee te verdienen. Vanzelfsprekend zullen bevriende vzw’tjes tegen een aardige vergoeding het zaakje mogen opzetten.

Zoals we van Groen gewoon zijn, wordt met een stad in het buitenland gedweept. Voor fietsbeleid is dat Kopenhagen, voor de stadsmunt is het Bristol. Wat er niet wordt bij verteld, is dat het financieel plan van de Bristol Pound een misser van formaat is. Na drie jaar moest die munt leefbaar zijn zonder subsidies.

Dat bleek een illusie.

In het jaar 2014 waren er zevenhonderdduizend lokale ponden in omloop. De uitgaven aan loon- en werkingskosten bedroegen driehonderdveertigduizend pond. Dat betekent voor elk pond in gebruik een half pond aan kosten! Het moet dan niet verbazen dat

7

het project slechts overleeft dankzij gulle overheidssteun. Zeer populair is het ook al niet.

Eind 2016 waren er in Bristol - een stad met vierhonderdduizend inwoners en duizenden kleine handelszaken - slechts 1.400 gebruikers en 800 handelszaken die mee deden. Die han-

delszaken zaten dan nog vooral in de betere wijken van de stad en niet de armere wijken, wat nochtans het doel was. Een gunstig effect op de lokale economie kan ook al niet vastgesteld worden. Voorstanders zeggen wel dat het goed is voor de samenhorigheid.

Verdien er een centje aan Schepen Elke Decruynaere (Groen) wil een eigen Gentse stadsmunt na de gemeenteraadsverkiezingen in het bestuursakkoord inschrijven. Op het einde van de volgende legislatuur hoopt ze op twee en een half miljoen euro aan stadsmunten in circulatie. Stel dat deze munt het even “schitterend” doet als die van Bristol, dan komen we aan een bedrag van meer dan één miljoen euro per jaar als administratiekost.

“Stad Gent is verantwoordelijk voor de uitgifte van het geld en de waarborg van de munt,

Dit stadsbestuur beloofde in 2012 een eigen Gents energiebedrijf op te richten. Ook dat was een idee van Groen. Gent ging zelf hernieuwbare stroom opwekken in plaats van die te kopen bij grote leveranciers. Energiebedrijven, daar houden de groenen niet van en dus gingen ze het zelf doen. Gent ging zelfs “onafhankelijk” worden, energieonafhankelijk. Dat idee hebben ze al snel moeten opbergen. Het was simpelweg onbetaalbaar. Zelfs zonnepanelen leggen is hen maar mondjesmaat gelukt.

Er liggen er maar op enkele van de honderden stedelijke gebouwen. Een eigen stadswindmolen kwam er al helemaal niet. Elk jaar betaalt Stad Gent miljoenen euro’s aan bedrijven als Electrabel voor elektriciteit en gas. De groene droom van energie uit eigen stad bleek een Mathildis illusie.

Li bia bouquet

De PTB/PvdA - evenals Raoul Hedebouw, het gezicht van de extreemlinkse partij bezuiden de taalgrens - is de laatste tijd steeds minder zichtbaar. In de peilingen laat de partij van haar pluimen. Wat is daar aan de hand?

Linkse aardverschuiving?

Wallonië leek aan de vooravond te staan van een politieke aardverschuiving. Nog even doorbijten tot 2019 en de PTB zou de PS overvleugelen. De paniek was zo groot bij Di Rupo en consorten dat ze absurde voorstellen van de PTB overnamen, zoals veel hogere pensioenen, een nooit geziene belastingverhoging, en verkorting van de arbeidstijd zonder loonverlies. In sommige kringen werd zelfs al gesproken van een Waalse PTB-PS-Ecolo-coalitie. Een links front tegen het rechtse federale beleid dus.

Maar zie, sinds een aantal maanden sputtert de PTB-motor.

maar zal hiervoor ook samenwerken met private partners”, volgens de schepen. Stad Gent gaat het dus zelf doen, dat bankje spelen. In Bristol laten ze dat aan een aparte organisatie over. Het nodige geld zal dus uit de stadskas komen. Er vallen mooie subsidies te rapen voor de “private partners”. Wie dat zijn, weten we al.

Een aantal vzw’s, waaronder samenlevingsopbouw, staan likkebaardend in de coulissen te wachten tot zij mee van die subsidiepot kunnen genieten en enkele royaal betaalde mensen in dienst kunnen nemen. Die gaan straks de baan op om de linkse boodschap te verspreiden en om Gentenaars aan te porren als vrijwilliger mee te doen. Lokaal, sociaal, ecologisch en duurzaam, wie kan daar tegen zijn?

De schepenen van Groen laten weten dat zij bereid zijn om een deel van hun loon in de lokale munteenheid te ontvangen. Ontroerend schoon, toch?

De groene droom die niet uitkwam

Waar is de PTB?

Even terug in de tijd: bij de verkiezingen van mei 2014 haalde de PTB/PvdA in Wallonië en Brussel de kiesdrempel en stuurde het verkozenen naar de federale en Franstalige regionale assemblees. Het was zo’n dertig jaar geleden dat in het parlementair halfrond nog communisten te vinden waren.

Vooral het Waalse tweetalige kopstuk Raoul Hedebouw werd door de pers omarmd. Neem daar nog bij dat de PS federaal in de oppositie werd geduwd waar ze moeilijk haar draai kon vinden, plus de vele nieuwe schandalen in Wallonië en Brussel, en de PTB zat op rozen. In de peilingen stoomde de partij door richting 20 procent.

tigduizend euro meer bieden dan de waarde van de woning.

Hoe wil men in Nederland dan iets doen aan het woningtekort? Specialisten van ING en verzekeraar Aegon (uiteraard zelf overbetaald en niet meteen woningzoekenden) zeggen dat de woningmarkt verstopt is omdat ouderen hun eengezinswoning te lang bewonen. Die bejaarden zouden starters op de woningmarkt een paar etages (en hun hele privacy) kunnen afstaan, of veel vlugger naar een rusthuis moeten vertrekken. Er zijn - o schande! - zelfs bejaarden die alleen in hun eigen woning blijven wonen. Je leest tussen de regels een oproep om oudere mensen uit hun woning te schoppen. Blijft als oplossing over: nieuwbouw. Nederland heeft op dit ogenblik ieder jaar 110.000 nieuwe woningen nodig en bouwt er slechts 67.000. Op veel plaatsen hebben gemeenten wat grond over, maar ze vertikken het die te gebruiken. GroenLinks, PvdA en D66 willen in geen geval een weilandje opofferen, want volgens het links adagium is alleen de stad beschaafd. Er mag maar gebouwd worden waar alles al propvol zit, want iedereen moet te voet of met de fiets naar het werk kunnen. Weg met de auto. In de praktijk betekent dat dat alleen maar in de hoogte gebouwd kan worden; zij het met allerlei beperkingen die resulteren in de bekende Nederlandse konijnenhokken. Ambtenaren, die ook meestal uit linkse hoek komen, zorgen er gewetensvol voor dat ieder bestemmingsplan tot in het onnozelste detail gecontroleerd wordt, want waar het gewone Nederlanders betreft, Willem de Prater wordt wel degelijk de wet gehandhaafd.

In de peilingen zakt de partij weg richting 15 procent. Nog altijd zeer fraai, maar als de PTB nog dieper zakt, bijvoorbeeld richting 10 procent, zal men in 2019 spreken over een overwinningsnederlaag.

Waarom lijkt de partij op de sukkel? Eerst en vooral, kopstuk Raoul Hedebouw komt minder dan vroeger in het nieuws.

De partij focust vooral op sociaaleconomische thema’s en kon chargeren tegen de pensioenhervorming, de indexsprong en de lastenverlaging. Hedebouw en co sprongen ook mee op de kar van het vakbondsprotest, maar dat is stilaan uitgeblust.

Ondanks een geplande brugdag-stakingsactie van de ambtenaren van het ACV op 30 april. Akkoord, asiel en migratie zijn ook thema’s waarop de PTB zich kan profileren, evenals legeraankopen, maar Hedebouw voelt zich daar minder in thuis.

Daarnaast is het zo dat Hedebouw almaar meer tijd steekt in de lokale verankering van de partij. Hij wil sterk scoren bij de gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Vooral in de oude industriebekkens van Luik en Henegouwen wil de PTB een factor van belang worden. Niet eenvoudig, want op lokaal vlak kiest men vooral voor bekende figuren. Bij de PTB bestaat de vrees dat men niet voldoende ‘kwaliteitsvol’ personeel kan leveren. Onder het kaderpersoneel en de militanten van de PTB zitten nog heel wat nostalgici van het communisme en die

houden zich graag bezig met het bestuderen van de theorieën over de klassenstrijd. Hedebouw wil echter dat de lokale verkozenen met de lokale problemen van de mensen bezig zijn en voor een discours kiezen dat concreet is en links van de PS.

Beleidsverantwoordelijkheid Ander probleem: de PTB heeft nog altijd niet duidelijk gemaakt of ze beleidsverantwoordelijkheid wil opnemen. De huidige discretie van de partij is daar een gevolg van. Niet spreken over deelname aan de macht is het ordewoord. In het verleden was dat anders en dat is de partij niet altijd ten goede gekomen.

In 2016 pleitte Hedebouw in Le Soir, tachtig jaar na het Franse Front Populaire, voor een linkse Waalse volksfrontregering met PS en Ecolo. Maar binnen de partij kwam daar veel kritiek op. Samenwerken met ‘reformistisch’ links? Neen. De PS’ers zijn voor de PTB’ers sociale verraders. En die van Ecolo zijn stedelijke kleinburgers en verborgen kapitalisten. Ook partijvoorzitter Peter Mertens had in de Franstalige kranten een opening gemaakt naar beleidsdeelname, maar in het partijblad Solidair bleef hij trouw aan de harde lijn. De onduidelijkheid over de te volgen strategie speelt de PTB parten.

Laatste nadelige factor: de PS heeft een campagne klaar met als boodschap: “Op de PTB stemmen is het tapijt uitrollen voor de regering-Michel-De Wever II.” De neocommunisten weten nog niet hoe ze daarop moeten reageren. Picard

8

De wereld rond

19 april 2018

Diplomatieke valies

Zinloze speldenprik Raketten werden gelanceerd, het puin werd geruimd, maar aan het strategisch plaatje in Syrië verandert niets.

Tenzij Trump voet bij stuk houdt en de Amerikaanse betrokkenheid effectief tot nihil herleidt. Niet alleen zou dat het speelveld van de protagonisten Rusland, Turkije en Iran verruimen, ook hun rivaliteit zou een nieuwe fase in het conflict kunnen inluiden.

Eén zwaluw maakt de lente niet. Dat spreekwoord in een cynisch kleedje gestopt: een kruisraket volstaat niet om van een nieuw strategisch gegeven te spreken. Frankrijk, het VK en de VS vuurden er een honderdtal af richting Syrië. Precies zoals al dagen aangekondigd werd. En om een escalatie te vermijden, werden de Russen keurig op tijd verwittigd. Ze deden zelfs geen moeite hun luchtafweergeschut te gebruiken, laat staan dat gevechtsvliegtuigen de lucht werden ingestuurd. Enkel de retoriek telde, zowel in Washington als Moskou.

Het moest een symbool zijn tegen het gebruik van chemische wapens door de verketterde Assad. Enkel het wapen werd geviseerd, niet de dader. En aan symbolen mag een prijskaartje hangen, blijkt weer maar eens. Strategisch verandert er niets, daar zijn zowat alle analisten het over eens. Sommigen vrezen zelfs dat het wachten is voor Assad opnieuw gas uit de kast haalt; voor zover het geen opgezet spel was, natuurlijk. Bewijzen kregen we niet te zien. Hoe anders dan tijdens de Cubacrisis, toen de VS met loepzuivere foto’s naar de VN trokken. Deze keer niet. Dat men ontdekte dat ook ‘rebellen’ de hand wisten te leggen op gasvoorraden voedt de twijfel. Bovendien, Assad is aan de winnende hand, waarom zou hij dan beroep doen op chemische wapens? Mogelijk om een tekort aan conventionele troepen te compenseren, ja, maar toch. Wie zei ook weer dat het eerste slachtoffer van oorlog de waarheid is?

Verbanden leggen Laten we de vraag wat Assad al dan niet gedaan heeft even voor wat ze is. Relevanter is de strategische realiteit op het terrein én de wil van de Amerikaanse president om de 2.000 soldaten op Syrische bodem terug te trekken. Of het ooit zover komt, zal de toekomst uitwijzen, feit is dat Trump hiermee lijnrecht tegen de meeste van zijn (militaire) adviseurs zou ingaan.

Het zou ook de uitvoering van een verkiezingsbelofte zijn die

velen blij zou maken, en niet enkel in de VS. De Amerikaanse betrokkenheid in het Syrische conflict is sowieso altijd klein geweest, reeds onder Obama. Het creëerde de ruimte voor anderen om zich te profileren (Turkije, Iran, Rusland). Toch zou een terugtrekking niet zonder gevolgen blijven.

Men kan Trump een aantal dingen voor de voeten werpen.

Dat hij geen visie heeft betreffende de regio, wellicht een direct gevolg van absolute desinteresse. Even meende hij wat opportuniteiten te ontwaren om politiek te scoren. Die moeizame relatie tussen Israël en de Palestijnen bijvoorbeeld, hij ging dat wel eens fiksen. Was hij niet de dealmaker ‘par excellence’? Maar dan viel de beslissing om de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verhuizen, waardoor elke kans op een akkoord voor vele jaren de grond werd ingeboord. Ander presidentieel doelwit was het nucleair akkoord met Iran. Met een havik als John Bolton als veiligheidsadviseur is de kans groot dat dit over afzienbare tijd sneuvelt, met alle gevolgen van dien. En dan waren er natuurlijk die griezels van IS waarvan hij denkt dat het volstaat ze van hun grondgebied te verdrijven om de beweging als dusdanig naar de geschiedenisboeken te verwijzen. “Hij is geen Kissinger”, merkte een diplomaat met enige zin voor sarcasme zopas nog op. “Hij ziet ook geen verbanden tussen de verschillende conflicten in de regio. Op geen enkele manier beseft hij welke krachten spelen en hoe groot de gevolgen kunnen zijn als de VS zich helemaal terugtrekken.”

Trumps erfenis Maar laten we niet de fout begaan Trump aansprakelijk te stellen voor de erfenis die hem toebedeeld werd toen hij zijn intrek nam in het Witte Huis. Er is een zekere Amerikaanse moeheid betreffende het Midden-Oosten, om niet te zeggen dat sinds de aanslagen van 11 september 2001 de Amerikaanse koers nogal stuurloos is. Dat Bush junior zo onhandig

Buitenlands spervuur Latino’s en moslims President Trumps geplande muur langs de Mexicaanse grens is natuurlijk vooral bedoeld om de instroom van illegalen uit Latijns-Amerika een halt toe te roepen. De Mexicaanse grens is echter één van vele poorten waarlangs islamitische terroristen de VS binnendringen, en weer naar buiten sluipen als hun opdracht is uitgevoerd. Dat hoeft niet noodzakelijk een aanslag te zijn. Het kan evengoed gaan om het organiseren van terreurcellen of het rekruteren van aanhangers. In dat opzicht is het bijzonder verontrustend dat tussen de massa’s latino’s ook steeds meer illegalen uit islamitische landen via de Mexicaanse grens de VS binnendringen. Alleen al in de grensstad Laredo werden vorig jaar 170 illegalen uit Bangladesh onderschept. Tussen november 2013 en juli 2014 werden aan de Mexicaanse grens 143 personen onderschept die op de lijst van terreurverdachten stonden. Het zijn slechts deelcijfers - we weten niet of er totaalcijfers beschikbaar zijn - maar ze geven aan dat

de gebrekkige grensbewaking niet alleen in het voordeel speelt van Zuid-Amerikaanse illegalen en drugbaronnen. Voor de petite histoire: in Houston, Texas, staat de eerste Spaanstalige moskee voor latino’s die zich tot de islam bekeerd hebben. Hoe ze het islamitische verbod op alcohol verzoenen met hun onlesbare dorst naar tequila, is ons een raadsel…

Zonnig Utopia In de VS is Californië de staat die het meest op West-Europa lijkt, met dezelfde utopische politieke correctheid inzake criminelen, moslims, drugs, immigratie, holebi’s, transgenders en een tot krankzinnigheid doorgedreven “antiracisme”, dat dikwijls naadloos overgaat in antiblank racisme. Californië is een progressief Utopia, een beeld dat nog versterkt wordt door het paradijselijke klimaat en de vele futuristische steden en hightechbedrijven. Dankzij die bedrijven is Californië één van de rijkste staten van de VS. Maar ondanks dat trekken elk jaar zo’n 100.000 mensen uit Californië weg, meestal naar Texas. Ondanks al dat geld en

was het Iraakse leger te ontmantelen (net als de hele administratie) is niet Trump zijn werk. Het zorgde voor een massa lieden, gefrustreerd en vooral geroyeerd, die als rijpe vruchten in de IS-schoot vielen.

Dat voorganger Obama de Amerikaanse aanwezigheid in Irak fors terugschroefde, leverde ruimte voor IS om te groeien tot de dimensies die we kennen. De laatste presidenten lijken vooral begaan met het uitwissen van hetgeen die voor hen deed. Obama wou de erfenis van Bush weggommen, terwijl Trump komaf wil maken met wat Obama deed. Maar met dergelijke premissen teken je geen toekomststrategie uit.

Iran op zijspoor Stel nu dat de VS zich effectief terugtrekken uit de regio, uit Syrië én Irak. Het zou boeiende ontwikkelingen kunnen teweegbrengen. De greep van de sjiitische milities op het land van Tigris en Eufraat zou groter worden. Zeker de Al-Haschd verdient bijzondere aandacht. Ze kan 100.000 man op de been brengen (ter vergelijking: de Amerikaanse aanwezigheid in Irak is tot 10.000 man geslonken), hebben een rijke ervaring opgebouwd in vuile oorlogsspelletjes en ze behaalden net nog enkele opvallende successen tegen Koerdische ‘concullega’s’.

In Syrië (met 2.000 Amerikaanse troepen, vooral instructeurs en speciale eenheden) zou dan het speelveld van Rusland, Turkije en Iran vergroten, maar ook de relaties onderling zouden wijzigen. Turkije en Rusland hebben mekaar op tactisch vlak gevonden, waardoor Iran - nog steeds de belangrijkste sponsor van het Assad-regime - wat naar het achterplan geduwd wordt.

Het is een teken aan de wand dat in de straten van Damascus posters opduiken van Poetin samen met Erdogan, terwijl nergens melding gemaakt wordt van de Iraanse aanwezigheid.

Iran mist een soort van natuurlijke sympathie die Russen en Turken wel genieten. Maar tegelijk kan het niet lijdzaam toekijken, daarvoor is zijn geopolitieke aanwezigheid in Syrië te belangrijk. Wordt met die groeiende rivaliteit een nieuw hoofdstuk in het conflict aangesneden?

ondanks al die “sociaalvoelende” progressieven is het percentage armen in Californië groter dan in het “rechtse” en “racistische” Texas.

En dat geldt ook voor de armoede onder àlle etnische groepen (Afro-Amerikanen, Aziaten, Mexicanen, blanke niet-latino’s). In elk van die groepen zijn naar verhouding meer armen in Californië dan in Texas. Bovendien kampt Californië met enorme tekorten in zijn pensioenkas en met een groot tekort aan woningen, wat leidt tot onbetaalbare huur- en aankoopprijzen. Dat komt niet alleen door de ongebreidelde immigratie, ook door de – naar Amerikaanse normen – torenhoge belastingen, de verschrikkelijke linkse regelneverij inzake bouwvergunningen en milieunormen en de ontspoorde “advocatencultuur”, waardoor de geringste betwisting op een bouwwerf tot een juridische nachtmerrie van processen en schadeclaims leidt. Ach, hoe herkenbaar is dat allemaal voor ons, lijfeigenen van de EU.

Antisemitische moorden Op 4 april 2017 werd Sarah Halimi, een gepensioneerde Joodse dokteres, gemarteld en vermoord in haar appartementje in Parijs en daarna uit het venster gegooid door een moslim die “Allahu Akbar!” schreeuwde. Op 23 maart 2018, geen jaar later, werd Mireille Knoll, een oude Joodse vrouw, die als meisje de Holocaust had overleefd, in haar flat in Parijs verkracht, gefolterd en vermoord door twee daders, die haar lichaam daarna in brand staken. Een van de daders was een islamitische buurjongen, die haar al van in zijn kindertijd kende. Hij had al in de gevangenis gezeten wegens seksueel geweld. Mireille Knoll leed aan Parkinson.

Zowel Sarah Halemi als Mireille Knoll hadden meermaals aan de politie gemeld dat zij antisemitische doodsbedreigingen kreeg, maar de politie heeft dat telkens genegeerd. In de zaakHalemi heeft de Franse justitie krampachtig geprobeerd het antisemitische karakter van de moord in de doofpot te stoppen. In de zaakKnoll had de rechter tenminste de eerlijkheid dat onmiddellijk te erkennen. Ja, verbaal antisemitisme komt in Frankrijk in alle lagen van de bevolking voor, ook bij ‘des Français de souche’, maar woorden zijn nog geen moorden.

Alle antisemitische moorden en terreurdaden van de laatste decennia in Frankrijk werden gepleegd door moslims. Nog slechts 0,8 procent van de Franse bevolking is Joods.

Vurig protest Dertien eeuwen religieuze indoctrinatie gecombineerd met moderne methoden van hersenspoeling en propaganda hebben mas-

Michaël Vandamme

sa’s islamitische zelfmoordterroristen voortgebracht. Maar nu doet zich een nieuw verschijnsel voor: de milieufanaticus die zelfmoord pleegt in naam van de ecologie. In een park in New York heeft de zestigjarige David Buckel zichzelf in brand gestoken als protest tegen de opwarming van de aarde. Hij liet een afscheidsbriefje achter met de woorden: “Mijn vroege dood door fossiele brandstoffen weerspiegelt wat wij met onszelf doen.” Buckel was geen onbekende in de VS. Hij was een beroemde progressieve advocaat van de lobbygroep Lamba Legal, die zich vooral bezighield met het doordrukken van de agenda van de holebibeweging. Hij zat mee achter het proces dat de Amerikaanse Boy Scouts dwong ook homo’s toe te laten.

Soros Dacht u dat alleen rechtse nationalisten als Viktor Orbán hard uithalen naar de Soros Foundation? Dacht u misschien dat Soros toch wel een voorbeeld was van iemand die een rol speelde in het “grote joodse complot”? Beide veronderstellingen zijn fout. Onlangs leverde de Israëlische premier Netanyahu scherpe kritiek op de Soros Foundation. Hij vatte de doelstellingen van Soros als volgt samen: Israël mag geen Joodse staat meer zijn, maar het moet een land worden voor iedereen, terwijl Palestina een land moet worden alleen voor Arabieren, waaruit alle Joden verdreven worden. Inhoudelijk is dat net dezelfde kritiek als die van Orbán en alle rechtse nationalisten, die vinden dat hun land niet “van iedereen” is. Soros is een nefast individu, maar hij is niet de leider van een groot Joods complot. Wel van een internationalistisch complot dat tegen alle nationale staten gericht is. Inclusief de Joodse staat. Zelfs vanuit Joods oogpunt is hij een verrader.

Geen woorden maar daden!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

FRANÇOIS HOLLANDE TEGEN EMMANUEL MACRON

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE

In een soort van eerste memoires werpt ex-president François Hollande een blik op zijn presidentschap. Maar, ‘Les leçons du pouvoir’ is ook een steek naar zijn opvolger, Emmanuel Macron. Die vindt de kritiek van zijn voorganger maar niets.

voor afbouw van de vermogensbelastingen waarbij op termijn eigenlijk enkel nog vastgoed wordt belast. Hollande is duidelijk: “Macron heeft zich nooit in de traditie en de geschiedenis van de sociaaldemocratie ingeschreven. Hij wordt er zeker niet door geïnspireerd.”

“Mijn regeringen beperkten de ongelijkheid, deze president doet ze toenemen.” Het is slechts één zin uit ‘Les leçons du pouvoir’ (Ed. Stock, 288 bladzijden), een boek van ex-president Hollande dat vorige week uitkwam. Daarin kijkt hij terug op zijn presidentschap tussen 2012 en 2017. In belangrijke mate is het boek een kritiek op zijn opvolger Macron, nochtans een voormalige adviseur en minister van Hollande.

Nadat Macron in 2017 de presidentsverkiezingen had gewonnen, leek de relatie tussen hem en zijn voorganger hartelijk. Tijdens de herdenking van de Duitse capitulatie op 8 mei - Macron was toen officieel nog geen president - ontfermde François Hollande zich op een bijna vaderlijke manier over zijn opvolger. Anno 2018 blijft daar bij Hollande niet veel meer van over.

Hij vraagt zich in ‘Les leçons du pouvoir’ af of hij niet verraden werd door Emmanuel Macron. Toen die in 2016 als minister opstapte en zijn beweging ‘En Marche’ oprichtte, dacht president Hollande een tijdje dat dit een manier was om het politieke terrein voor te bereiden voor zijn herverkiezing. Maar uiteindelijk was het een vehikel om Macron zelf naar het Élysée te loodsen.

Macron rijdt sindsdien vooral voor zichzelf en kiest, volgens Hollande, voor een veel te rechtse koers. Op het vlak van immigratie, bijvoorbeeld, maar zeker en vast ook op het domein van het sociaaleconomische beleid. Het beleid gericht op het beperken van het overheidsdeficit vindt Hollande geen prioriteit. Idem

Macron heeft geen boodschap aan de kritiek van Hollande.

Hij wil die periode zo vlug mogelijk vergeten. Het tijdperk van de “normale president” was een mislukking in de ogen van veel Fransen.

Waar Macron regelmatig positief spreekt over voorgangers als Valéry Giscard d’Estaing, Jacques Chirac en zelfs Nicolas Sarkozy, wordt over Hollande amper nog gesproken. De PS’er is een ‘zigoto’, een windhaan, en een vreemde snuiter. De heren ontmoeten elkaar enkel nog op officiële gelegenheden; op herdenkingen van de vele aanslagen die Frankrijk de voorbije jaren hebben geteisterd, bij het postume eerbetoon aan Simone Veil en Johnny Halliday…

Het is ondenkbaar dat Macron Hollande uitnodigt op het Élysée voor een lunch. Er zou namelijk sprake zijn van persoonlijke rancune ten aanzien van Hollande, wegens de soms neerbuigende manier waarop die met Macron omging. Het woord ‘vernederingen’ valt over de periode dat het huidige staatshoofd adviseur was op het Élysée.

Getuige daarvan een tv-documentaire over het presidentschap, die een scène toont waarin Hollande zijn medewerkers de les spelt over de tekst van een toespraak. Hij vraagt hen een toespraak te schrijven “zonder veel schrappingen, zoals kinderen doen, want er is weinig tijd.” Macron is duidelijk geërgerd

De vernederingen van een medewerker

VREEMD BONDGENOOTSCHAP Het boegbeeld van de British National Party, een patriottistische partij van radicaal-rechtse signatuur, is van een opvallende uitspraak bevallen. Rechtse nationalisten moeten hun steun uitspreken voor de socialisten, zegt hij. De Conservatieven zijn namelijk verworden tot een oorlogszuchtige machine, aldus Nick Griffin. Of ze bij Labour blij zijn met die steunbetuiging, valt sterk te betwijfelen.

Blanke rechtse krijger wordt socialist Volgend jaar wordt hij zestig. Jarenlang was Nick Griffin hét boegbeeld van de British National Party. In 1999 volgde Griffin de oprichter van BNP, John Tyndall, op als partijleider. BNP boekte in de rechtse marge van het Britse politieke spectrum onder leiding van Nick Griffin enkele mooie successen. Zij plaatste thema’s als migratie en de oprukkende islam nadrukkelijk mee op de agenda. De nationalisten leverden buitendien twee parlementsleden in het Europees Parlement en hadden meer dan vijftig gemeenteraadsleden, verspreid over heel GrootBrittannië. Toch lijkt het erop dat de rol van zowel de BNP als van Nick Griffin politiek is uitgespeeld.

De BNP verloor zowat al haar zetels, op verschillende beleidsniveaus, waardoor de militante aanhang zijn actieradius verlegde. Weg van de partijpolitiek, opschuivend richting de wereld van de burgerbewegingen en straatprotesten. Door het typische kiessysteem in het Verenigd Koninkrijk is het voor radicaal-rechts nagenoeg onmogelijk om zetels in het Britse Lagerhuis te veroveren. De BNP bestaat nog wel, maar lijdt een comateus bestaan. Ook de partij Britain First, opgericht door

voormalige BNP-leden, stelt in puur electorale termen weinig voor. Hetzelfde geldt voor de partij For Britain van de activiste Anne Marie Waters (ex-UKIP, ex-Labour). Toch spitst iedereen in media en politiek nog steeds de oren wanneer Nick Griffin zijn stem laat klinken in het maatschappelijke debat. Ook vorige week. De zelfverklaarde ‘blanke rechtse krijger’ spreekt nu zijn steun uit voor de migrantenknuffelaars van Labour. De stemvoorkeur van Griffin is, bij nader inzien, minder abnormaal dan het op het eerste gezicht lijkt. Heel wat radicaal-rechtse politici houden er op sociaal en economisch vlak linkse standpunten op na. Denk maar aan partijen als het Front National en Vlaams Belang, die zich afzetten tegen ‘globalisering’ en ‘liberalisme’.

Wat veel nationalisten eveneens gemeen hebben, is hun afkeer voor buitenlands interventionisme. Het adagium hier ligt voor de hand: ”Wij maken de dienst uit in ons deel van de wereld terwijl moslims en Afrikanen baas zijn op hun stukje van de aardbol.”

Psychotische gekken en neoconservatieven De voormalige BNP-leider heeft allesbehalve een slag van de molen gekregen. Met name het geopolitieke standpunt van de semicommunist Jeremy Corbyn spreekt Griffin aan: “Voor het eerst in mijn leven ga ik Labour stemmen, tenminste wanneer Corbyn bij zijn standpunt blijft aangaande Syrië.” Griffin keert zich nadrukkelijk tegen het interventionisme van de Britse regering. Prime Minister Theresa May bestond het vorige week om, samen met Emmanuel Macron en de Amerikaanse president, installaties in Syrië te bombarderen. Volgens het triumviraat is het een uitgemaakte zaak dat de Syrische president Bashar AlAssad achter de recente gifgasaanval zit. Nick Griffin vindt dat de Tory Party een oorlogszuchtige bende is geworden, verge-

35 miljoen Immers, de laatste uniform vastgestelde fiscale waarden voor eigendommen dateren in het westen van het land al van 1964, in het oosten zelfs van 1935. Sindsdien zijn de waarden van huizen en villa’s, flatgebouwen en hoeves, lappen grond en stroken bos enorm gewijzigd, in de tijd maar ook ten opzichte van elkaar. In de grote steden zijn die waarden veel forser gestegen dan op het platteland.

Een straat of een wijk kan doorheen de jaren een gunstiger of meer ongunstige ligging krijgen en in waarde stijgen of dalen.

De bestaande regelingen zondigen tegen het ‘gelijkheidsprincipe’ en zijn bijgevolg in strijd met de grondwet. Eens de nieuwe regelingen van kracht zullen zijn, moet deze regering 35 miljoen (sic!) stukken grond de juiste waarde toekennen: een mammoetopdracht! Tegen 2019.

135 miljard Zo’n dwingelanden zijn de rechters in Karlsruhe nu ook weer niet. De eerbiedwaardige dames en heren geven de overheid

Geen zelfkritiek Macron ergert zich des te meer aan Hollande omdat die in zijn boek geen enkele zelfkritiek aan de dag legt. Zijn economische beleid, dat niets voorstelde, vindt Hollande een groot succes. Het homohuwelijk, dat de Franse samenleving sterk verdeelde, was volgens hem een goede beslissing.

Er zijn slechts een paar dossiers waarvan hij spijt heeft. Eén: dat hij beslist heeft om de dubbele nationaliteit af te nemen van terroristen. Twee: toen zijn minister van Begroting Jérôme Cahuzac in opspraak kwam wegens belastingfraude vindt Hollande van zichzelf dat hij harder had moeten optreden. Maar zelfreflectie over het feit hij zijn Parti Socialiste naar de ondergang leidde, is er niet. Laat staan over het feit dat hij de minst populaire president van de Vijfde Republiek is.

Over zijn ex, Valérie Trierweiler, die zijn affaire met de actrice Julie Gayet ontdekte en daarover een boek schreef, stelt Hollande dat “die woorden hem pijn hebben gedaan”.

Van een Franse president worden ook standpunten verwacht over de internationale politiek. Hollande is nog altijd geërgerd dat hij geen steun kreeg van zijn Amerikaanse collega Barack Obama om Syrië te bombarderen toen president Assad in 2013 beschuldigd werd van het gebruik van chemische wapens. Over Obama schrijft Hollande: “Zijn warmte en eenvoud verdwijnen in besloten vergaderingen.” De Russische president Poetin is “een mysterie”. “Hij kan hartelijk en attent zijn, maar ook brutaal en ijzig.”

Salan

ENGELAND lijkbaar met de zogenaamde ‘neo-cons’ in de Verenigde Staten, zoals destijds president George Bush - zowel zoon als vader - en defensieministers als Donald Rumsfeld en Dick Cheney. “Niets is belangrijker dan een Derde Wereldoorlog afwenden”, aldus Nick Griffin. Vooral de huidige Britse minister van Buitenlandse Zaken, Boris Johnson, zou verantwoordelijk zijn voor het instemmen met de bombardementen, oordeelt de BNP’er. De voormalige Londense burgemeester is volgens Griffin ‘psychotisch gek’.

Geen voorbarige besluiten trekken Opvallend is dat Labour, in tegenstelling tot de zittende Conservatieve Partij, weigert om officieel Assad te beschuldigen van de recente chemische aanval. Corbyn en de socialisten zijn in dit dossier de stem van de rede en redelijkheid. De Labourbaas wil een internationaal onderzoek naar de gifgasaanval en wenst geen voorbarige besluiten te trekken. Tevens vindt Corbyn dat Groot-Brittannië militair niets te zoeken heeft in het Syrische wespennest. Deze houding is een wereld van verschil vergeleken met voorganger Tony Blair, die samen met George Bush zowat het halve Midden-Oosten onder de voet ging lopen, op zoek naar ‘massavernietigingswapens’.

Of ze bij Labour blij zijn met de openlijke steun van een bekend figuur uit radicaal-rechtse kringen, is zeer de vraag.

Jeremy Corbyn kreeg al het verwijt dat het antisemitisme welig tiert binnen zijn socialistische rangen. Onlangs nog knipte de socialistische partij in Israël de banden met Labour door, omwille van de antizionistische houding van Corbyn. Kort daarna steun krijgen van een politicus die als ‘racistisch’, ‘fascistisch’ en ‘extreemrechts’ bestempeld wordt, helpt niet echt om zijn blazoen op te poetsen.

SD

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

respijt tot eind 2019 om de nieuwe wet uit te schrijven; vervolgens heeft ze tot eind 2024 tijd om elk van die 35 miljoen eigendommen een aangepaste en juiste waarde mee te geven. Het is klaar als een klontje dat elke Duitse eigenaar hierbij betrokken is: zal ik ‘straks’ meer of minder grondlasten moeten betalen?

Kan ik als verhuurder deze belasting verder op mijn huurders verhalen, of wordt ook die maatregel geschrapt? Evengoed betrokken zijn de steden en gemeenten, want net deze belasting zorgt (voor 10 procent) voor hun belangrijkste inkomsten: ongeveer 135 miljard euro stroomt jaarlijks in hun kassa!

48 jaar getalm Al in 1964, bij de toenmalige aanpassing, had de wetgever in West-Duitsland voorzien om zes jaar later opnieuw bij te sturen.

Maar in 1970 liet hij alles bij het oude, en nu moet hij, met man en macht, dit fossiel weer tot leven wekken. Waarom zoveel jaren talmen? Daar waar een wereld van verschil bestaat tussen de waarde van je huisje of je flatje toen tegenover nu. Daar waar een wereld van verschil bestaat tussen west tegenover oost. Zodat een meergezinshuis (heel gewoon in Duitsland) in West-Berlijn met pakweg 9.000 euro wordt belast, in Oost-Berlijn daarentegen maar goed 4.000 euro opbrengt. Of nog sprekender: stel je had of huurde voor de val van de Muur een goed in die uiterst smalle enclave van West-Berlijn in Oost-Duitsland, Steinstücken genaamd. Toen bijna niemandsland, vier pijpenkoppen groot, waar je meer hazen dan mensen tegenkwam. Nu is dat een fel begeerde uithoek waar grootverdieners jacht op maken.

Feit is dat in 2016 veertien van de zestien Länder deze hervorming al genegen waren. Enkel Hamburg en Beieren gingen nog

FRANKRIJK

en knabbelt zenuwachtig op een snoepje. Blijkbaar was dat schoolmeesterachtige gedrag legio.

RIGHT OR WRONG

DUITSE GRONDLASTEN IN STRIJD MET DE GRONDWET! De regering-Merkel IV zit nog maar net in het zadel of daar moet haar paard al fors steigeren. Precies een week geleden kwam het ‘Bundesverfassungsgericht’ (Verfassung betekent: grondwet), het hoogste rechtsorgaan in Duitsland met zetel in Karlsruhe, met volgende boodschap: de basis waarop de ‘Grundsteuer’, gemeenzaam onze grondlasten, berekend wordt is totaal achterhaald én is in strijd met die grondwet. Dit fossiel vergt dringend een hervorming. Tegen eind 2019!

9

Het nabije buitenland

19 april 2018

DUITSLAND

niet akkoord: zij vreesden een hogere belasting voor hun burgers. Helemaal ongelijk had de Hamburgse Senaat niet. Deze hervorming mocht niet zomaar op de huidige marktwaarde van het goed afgaan, maar moest ook rekening houden met de grootte, de ligging, de bouwkosten én zijn aansluiting op het verkeersnet, en het openbaar vervoer.

Tien jaar Zijn er alternatieven? Toch maar enkel rekening houden met de grootte en de waarde van een niet-bebouwde lap grond, als basis? Of, zoals de Duitse Huurdersbond nog scherper stelt: deze grondlasten voortaan als een belasting op grond laten gelden?

Wat op zich dan speculatie zou tegenwerken. Een zaak is wel duidelijk en tegelijk vreemd: van een verhoging van deze belasting willen de gemeentevaderen niet weten, al gaat het om hun grootste inkomsten…

Rechters kunnen autonoom dicteren, maar politici zijn aan het dictaat van de verkiezingen onderworpen! Na een belastingverhoging volgt zelden een verhoging van je stemmenaantal, toch? Dat weet ook de SPD’er en nieuwe minister van Financiën, Olaf Scholz.

Om helemaal orde op zaken te stellen is tien jaar voorzien.

Ondertussen laat de wakkere burger die dit zaakje bij het Hof aankaartte duchtig van zich horen: “Gewoon op de vuilnisbelt kippen!” “Pure aftroggelarij!” “Een echte thriller wordt dit!”

“Afschaffen, dat ding!” “Deze burger is weer eens kop van Jut!” Ook de Belgische burger? Ons ‘kadastraal inkomen’ - de verhuurwaarde van je huis of goed – is sinds 1975 niet meer aangepast…

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

19 april 2018

MEDIALAND Facebookhysterie in Washington Afgelopen week moest Mark Zuckerberg, de grote baas van Facebook, in de VS getuigen voor een speciale senaatscommissie. Aanleiding waren de datalekken die onlangs bekend raakten, en waar Cambridge Analytica gebruik van zou gemaakt hebben om de verkiezingscampagne van Donald Trump op onrechtmatige wijze extra wind in de zeilen te geven.

Uit de mond van Zuckerberg kwam men tijdens de hoorzittingen weinig te weten. Zo’n hoorzittingen draaien immers altijd op hetzelfde uit: directeuren van enorme multinationale firma’s blijken officieel amper te weten wat er in hun bedrijf allemaal gebeurt. Wie van zo’n hoorzitting iets wil opsteken, luistert beter naar de vragen van de politici dan de door advocaten voorgekauwde en nietszeggende antwoorden.

Voor de media waren die hoorzittingen nog maar eens een gelegenheid om hysterisch te doen over de gegevens die Facebook opslaat over zijn gebruikers, maar ook zijn niet-gebruikers.

En inderdaad, helemaal koosjer is het niet wat Facebook allemaal opslaat over ons laten en doen op internet. Maar nieuws is dat al lang niet meer.

Katholieken en conservatieven ‘stoemelings’ gecensureerd Waar onze media minder misbaar over maakten, was de vraag van de Republikeinse senator Ted Cruz. De senator wierp Mark Zuckerberg voor de voeten dat nogal wat katholieke en conservatieve organisaties last hebben van een overijverige censuurknop bij Facebook. Het valt regelmatig voor dat hun updates of advertenties in eerste instantie verwijderd worden wegens “bijzonder gewelddadig” of “op sensatie gericht”. Veel meer dan een kruisbeeld - let op, op de keper beschouwd een bijzonder gewelddadig marteltuig - is daar niet voor nodig. Pas als de organisaties een klacht indienen, wordt de update of de advertentie dan toch toegestaan.

Senator Cruz verwijt Zuckerberg dat katholieke en conservatieve organisaties veel last hebben van die preventieve censuur, terwijl progressieve en liberale organisaties en pro-abortuslobby’s op wonderbaarlijke wijze vrijwel nooit getroffen worden door zulke “spijtige” vergissingen. Zuckerberg is zich van geen kwaad bewust. Hij zei dat senator Cruz extrapoleert.

En onze media? Die vinden dat het vermelden niet eens waard. Maar o wee als ergens een links krantje voor de rechtbank gedaagd wordt wegens laster en eerroof, want dan zijn meteen de persvrijheid, de democratie en de westerse beschaving in gevaar.

FILM werkelijk zijn. Pro-Orbán-betogingen worden in de pers steevast weggezet als “georganiseerd door de regering”. Versta: het is een schijnvertoning. Maar na de verkiezing van Trump waren er ook in de Verenigde Staten “spontane” en zeer gewelddadige betogingen tegen diens verkiezing. Achteraf bleken nogal wat van die betogingen helemaal niet zo spontaan geweest te zijn, maar opgezet spel en gefinancierd door … George Soros.

In de zich kwaliteitsmedia noemende pers las u over de financiering van die antidemocratische betogingen in de VS zo goed als niets. En vandaag worden protesten van een kleine minderheid in Hongarije - ze vertegenwoordigen minder dan dertig procent van de kiezers - tegen een duidelijke verkiezingsuitslag afgeschilderd als “spontane” betogingen van “democraten”. En dan maar blijven zaniken over ‘fake news’.

Alles rustig in Catalonië?

Er zijn landen in Europa waar de democratie veel meer onder druk staat dan in Hongarije. In Catalonië moesten op zondag alweer honderdduizenden - geen tienduizenden dus - op straat komen om een verkiezingsuitslag te verdedigen tegenover de aanvallen van de Spaanse staat. Je zou denken dat dat meer aandacht verdient dan een marginale betoging tégen een verkiezingsuitslag, maar afgaande op de berichtgeving heeft men daarover in de meeste redactielokalen een heel andere mening.

Let wel, het is niet Viktor Orbán die lastige politici in de gevangenis laat gooien door een gerecht dat in zijn binnenzak zit, wel Mariano Rajoy. Dat men als gevolg daarvan in het Catalaanse parlement geen minister-president verkozen krijgt, bleek voor de meeste kranten slechts een berichtje in de marge waard te zijn. Zoiets zou nochtans voorpaginanieuws moeten zijn, met op bladzijde twee een striemende commentaar tegen zulke ondemocratische praktijken in een land dat zich tot het Westen rekent.

F-16-discussie zakt ineen als een pudding Een week of twee geleden stond het land in rep en roer omwille van de discussie rond de vervanging van de F-16’s.

Geloof het of niet, maar de socialisten waren bijzonder verontwaardigd dat er misschien wel eens sprake zou kunnen geweest zijn van enige vooringenomenheid tegenover één van de bieders. (Kwatongen beweren dat ze vooral verbolgen waren dat ze zelf geen zwart geld kunnen opstrijken aan de deal, maar zoiets zouden wij nooit durven beweren.) Bovendien had iemand een document naar de socialisten gelekt waaruit zou moeten blijken dat de F-16’s helemaal niet vervangen hoeven te worden.

Sp.a-voorzitter John Crombez lanceerde er meteen een hele mediacampagne rond.

Vandaag blijft van die discussie niet veel meer over. Uit een audit blijkt immers dat men minister van Defensie Steven Vandeput niet veel kan verwijten. Ook de legertop valt weinig te verwijten. Hier en daar probeert een commentator in de pers een beetje zijn gram te halen op de N-VA-minister, met hypothetisch of semantisch gebazel, maar veel maakt het allang niet meer uit.

Maar als de tijd gekomen is om het niet meer over de kern van de zaak te hebben, en spijkers op laag water te zoeken in de communicatie van Steven Vandeput tijdens de laatste weken, waarom dan niet de communicatie van de socialisten eens tegen het licht houden? Stond de communicatie van Dirk van der Maelen en het links-populistische gebrul van sp.a-voorzitter John Crombez wel in verhouding tot de documenten die zij in handen hadden? Om een mysterieuze reden vinden de media dat echter niet interessant. Laten we zeggen: in het licht van de aankomende verkiezingen was dat niet bepaald opportuun.

‘Neutrale’ journalist nu sp.a’er Media zien begin WO I in Syrië Er was een tijd dat de media in alles wat hen niet aanstond een herhaling van de jaren dertig zagen. Blijkbaar begint men te beseffen dat dat liedje stilaan afgezaagd geraakt, dus grijpt men steeds vaker terug naar het begin van de Eerste Wereldoorlog. Verleden zomer klonk het nog dat de spanningen tussen de VS en Noord-Korea de wereld wel eens ‘al slaapwandelend’ in een wereldoorlog konden meeslepen. Vandaag heet het dat de vergeldingsactie van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk voor de gasaanval in Douma in Syrië een nieuw “Sarajevo” zou kunnen zijn.

Liefst van al zouden de media willen terugkeren naar hun oude hobby en Donald Trump gewoon een Hitlersnorretje aanmeten. Hun probleem is dat Trump met de vergeldingsactie van afgelopen week doet waarmee zijn voorganger Barack Obama gedreigd had, maar waar hij uiteindelijk te slap voor bleek te zijn. En zachte heelmeesters maken stinkende wonden, ook al worden ze door de pers op handen gedragen.

Er valt moreel weinig af te dingen op de wijze waarop Donald Trump de vergeldingsactie doorvoerde, en ook dat steekt. Wat nog moeilijker ligt, is dat de Franse president Macron, die nog altijd bijzonder goed ligt bij de media, de actie ondersteunde.

Van de beruchte ‘reductio ad hitlerum’ kan dus even geen sprake zijn. Enige mogelijke vorm van kritiek die rest: dat we binnenkort per ongeluk een nieuwe wereldoorlog zullen intuimelen, omdat we niet beter wisten. Ja, en als het deze keer niet waar is, dan misschien wel volgende keer!

“Spontane” betogingen in Hongarije Het was te denken dat na de herverkiezing van Viktor Orbán - met een duidelijk mandaat van de Hongaarse kiezer - “spontane” betogingen zouden plaatsvinden tegen de verkiezingsuitslag. Zaterdag was er eentje in Boedapest, waarbij enkele tienduizenden Hongaren op straat kwamen.

Men kan vragen stellen over hoe “spontaan” die betogingen

Onze vroegere medewerker van Medialand had een koosnaampje voor ATV: het rode stadszendertje aan de Schelde.

Voor de niet-Antwerpenaars: ATV is de regionale televisiezender, onderdeel van de mediagroep Mediahuis, voorheen Concentra. ATV zit onder dezelfde koepel als Gazet van Antwerpen en Het Nieuwsblad.

Karl Apers is al twintig jaar een journalist en presentator bij ATV. Hij zet nu, vrij onverwacht, een stap richting sp.a om de Antwerpse lijst te versterken bij de gemeenteraadsverkiezing. Apers werd overtuigd om die stap te zetten door de Antwerpse sp.avoorzitter ‘himself’, de omstreden Tom Meeuws. Apers stapt in de actieve politiek omdat hij “gedegouteerd” is van het beleid van het stadsbestuur, Bart de Wever op kop.

Voor wat hoort wat, en een sprong in het onbekende is het niet: Apers krijgt een job aangeboden bij de partij en hij zal zich mee inzetten als communicatiespecialist.

Op de VRT verklaarde Apers zijn overstap: “Mijn hart heeft altijd links geklopt.” Fijn dat we dat nu vernemen, maar de man heeft achttien jaar lang wel het politieke praatprogramma “Wakker op Zondag” gepresenteerd.

Isle of Dogs De Amerikaanse regisseur Wes Anderson is een grote favoriet onder de filmkenners en -liefhebbers vanwege zijn unieke stijl en esthetiek. Vraag aan de eerste filmliefhebber waar Wes Anderson bekend om staat en u zult ongetwijfeld te horen krijgen: “Om zijn pastelkleurige en ultrasymmetrische beeldtaal in films als “The Darjeeling Limited”, “Moonrise Kingdom” en “The Grand Budapest Hotel””. De nieuwste film van de geliefde regisseur, “Isle of Dogs”, is de tweede stopmotionfilm die Anderson maakte met handgemaakte poppen en miniatuurdecors, negen jaar na zijn vorige kunstwerk, “Fantastic Mr. Fox”. Dit keer zijn het niet vossen die de show stelen, maar een groep snotterende en niezende honden.

De film speelt zich af in het dystopische Japan, twintig jaar in de toekomst. De fictieve stad Megasaki heeft te kampen met een epidemie van de hondengriep en om de mensheid te behoeden verbant de sofistische burgemeester Kobayashi alle honden naar een afgelegen eiland. Wat vroeger een bruisend pretpark was, is nu een stortplaats voor chemisch afval en … zieke honden.

Japanse (pop)cultuur en Yoko Ono Het leven op het eiland lijkt uitzichtloos voor Chief, Rex, King, Boss en Duke (a là Wes Anderson op een ‘deadpan’ - droge en eentonige - manier ingesproken door Bryan Cranston, Edward Norton, Bob Balaban, Bill Murray en Jeff Goldblum), een roedel honden met allemaal een andere achtergrond. Totdat op een dag een kleine piloot neerstort op het eiland. De jongen blijkt het 12-jarige neefje van burgemeester Kobayashi te zijn, Atari, op zoek naar zijn geliefde hond Spots.

De roedel helpt Atari op zijn missie om Spots terug te vinden, wat hen langs de meest gevaarlijke delen van het eiland brengt, en zijn andere bewoners, waaronder de ex-showhond Nutmeg (Scarlett Johansson). Ondertussen ondergaat het hondenloze leven in Megasaki een politieke inslag dankzij een pro-honden studentenvereniging, geleid door Amerikaanse uitwisselingsstudente Tracy (Greta Gerwig), die ervan overtuigd is dat het verbannen van de honden gepaard gaat met onethische beweegredenen van Kobayashi. Wanneer ze steun krijgt van journalist en wetenschapper Yoko Ono (ingesproken door Yoko Ono), wordt snel duidelijk dat burgemeester Kobayashi niet het beste met Megasaki voorheeft.

Anderson heeft zich aardig ondergedompeld in Japanse (pop)cultuur en iconografie, met als resultaat een film met duidelijke invloeden van onder andere Akira Kurosawa en Hayao Miyazaki. Wat betreft de simpliciteit van het verhaal en de vrij complexe manier waarop dit wordt gebracht, zijn er best wel vraagtekens te plaatsen bij Andersons keuzes.

Bij momenten wordt de film een beetje rommelig door een overvloed aan informatie als resultaat van een tolk, door elkaar vloeiende verhaallijnen, flashbacks en een zeer prominente voice-over, maar dat neemt niets weg aan de uiterst humoristische aard van de film. Behalve met de tolk blijft een vertaling van het Japans bewust afwezig, wat enerzijds de narratieve simpliciteit versterkt en anderzijds de kijker in een actieve houding dwingt.

Puur visueel valt er niet te klagen over “Isle of Dogs”. De manier waarop het animatieteam leven blaast in de zielloze poppen en die stuk voor stuk emoties weet te geven, is werkelijk vakmanschap van de bovenste plank. Behalve prachtige en typische andersoniaanse beelden is er ook veel quirky comedy verwerkt in het visuele aspect, zoals cartooneske witte wolkjes met hier en daar uitstekende ledematen wanneer twee roedels honden elkaar aanvallen.

Honden met ‘hondendingen’ En niet onbelangrijk, wat “Isle of Dogs” echt zo’n leuke film maakt? De manier waarop Anderson het klaarspeelt om de typische, karakeristieke ‘hondendingen’ te verwerken in een stop-motion animatiefilm. Bijvoorbeeld het makkelijk afgeleid raken in het midden van een belangrijk verhaal door een teek op de neus van een andere hond, kwispelende staarten, oren die constant in beweging zijn door geluiden en de onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit voor het ‘baasje’.

Zelfs als u meer een kattenmens bent, zullen de honden in “Isle of Dogs” u niet teleurstellen. Ook minder realistische humor passeert de revue, zoals het speelse en gevatte geflirt tussen Chief en Nutmeg, het snel verspreidende geroddel (“I think you mated with Felix, if I heard it right? I recognize you from when I heard the rumour.”) en een televisiekijkend mopshondje dat vergaarde informatie verkoopt als visioenen en daarmee haar naam Oracle waarmaakt.

Met de opvallende woordspeling in de titel van de film (zeg het een paar keer achter elkaar!) kan er maar één conclusie worden getrokken: “Why do you love dogs? Because Isle of Dogs.” Gaat dat zien!

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

19 april 2018

Praten met energiespecialist dr. Jef Ongena

11

“Een black-out is waarschijnlijker dan we denken” De energiediscussie beroert niet alleen politiek de gemoederen, maar ook die van de betrokken wetenschappers. Eén van hen is dr. Jef Ongena, die actief is in wetenschappelijk onderzoek inzake energiebeleid. Binnen de European Physical Society (EPS), een vereniging die 130.000 fysici vertegenwoordigt, is hij begaan met het Europese energiebeleid en de vermindering van de CO2-emissies. Zo ligt hij mee aan de basis van het ‘EPS Position Paper’ (“European Energy Policy and Global Reduction of CO2 emissions: Towards an effective sustainable electricity production in Europe”).

Dit wetenschappelijk onderbouwde en evenwichtige document kreeg noch bij de Europese en Belgische politici, noch in de media enige aandacht. Ideologie en het dogma van “hernieuwbare energie” vegen in pers en politiek alle rationale overwegingen weg. Vroeg of laat zal dit obscurantisme zeer ernstige gevolgen hebben. ’t Pallieterke: Bart Tommelein heeft zich ontpopt tot een zeer actieve minister. Hij heeft lang in de schaduw gestaan van andere VLD-coryfeeën, maar zijn radicale en zeer communicatieve energiebeleid zetten hem voortdurend in de schijnwerpers. Wat denkt u van zijn beleid?

Jef Ongena: “Ik begrijp soms niet wat hem bezielt. Een modern beleid moet gericht zijn op het reduceren van de uitstoot van broeikasgassen. Stilleggen van de kerncentrales en die vervangen door gascentrales zal de CO2uitstoot van België in geen geval verminderen, integendeel. Een moderne gascentrale met een vermogen van 1100 MW - zoals de grootste kerncentrales in ons land - produceert 5 tot 6 miljoen ton CO2 per jaar. Alle kerncentrales stilleggen, resulteert in een verhoogde uitstoot van ongeveer 30 miljoen ton CO2 per jaar.” ’t Pallieterke: Tommelein en de andere drie ministers die in dit land bevoegd zijn voor energie sloten in december een energiepact af. De N-VA liet eerst verstaan dat ze dit niet wilde goedkeuren, in het bijzonder het luik dat de kernuitstap betreft.

Sinds het Paasakkoord heeft de partij zich dan toch akkoord verklaard met een kernuitstap in 2025, maar onder strenge voorwaarden wat betreft prijs en energiezekerheid. Is de ongerustheid van de N-VA terecht?

Jef Ongena: “Per capita ligt het Belgische elektriciteitsverbruik 20 tot 30 procent hoger dan het Europees gemiddelde, waarvan een groot stuk wordt verbruikt door de industrie.

Die geeft het merendeel van de Belgische bevolking werk en inkomen. Een gegarandeerde en betaalbare elektriciteitsvoorziening is met andere woorden van cruciaal belang voor België.

Als men daarmee in de plannen voor de toekomstige Belgische elektriciteitsvoorziening geen rekening houdt, dan legt men een hypotheek op de toekomst, en dat is zeker niet in het belang van het welzijn van alle Belgische burgers.” ’t Pallieterke: is er nog een toekomst voor kernenergie?

Jef Ongena: “Uiteraard. De huidige discussie in media en politiek is vooral gebaseerd op bangmakerij en zeer eenzijdige informatie.

Het grote voordeel van kerncentrales is een regelbare en continue productie. Dat is niet zo met zon en wind. De Duitse cijfers tonen aan dat het huidige hernieuwbare energiepark met een capaciteit van 90 GW, bestaande uit ongeveer 30.000 windturbines en een paar honderd km2 aan zonnepanelen, minder dan 20 procent van de jaarlijks benodigde Duitse elektrische energie opwekt. En toch is 90 GW - een capaciteit equivalent met 90 kerncentrales type Doel-3 - meer dan voldoende om te voorzien in de grootste vraag die het Duitse elektriciteitsnet ooit gekend heeft.

Die 20 procent lijkt verrassend weinig, maar wat men niet mag vergeten, is dat de zon moet schijnen en de wind moet waaien. Soms is er veel wind, soms is er weinig, en hetzelfde voor de zon. Dat betekent dat een tweede systeem noodzakelijk is naast zon en wind.

Als men dan de kernenergie uitsluit, blijven als

enige oplossing de fossiele centrales. Vanuit die optiek lijkt me kernenergie zelfs een must.

Onder de verschillende voorstellen voor een nieuwe generatie kernreactoren lijkt de Thorium-reactor een goede optie.” ’t Pallieterke: Duitsland is een voorloper in de “Energiewende”. Hoe zijn de resultaten daar?

Jef Ongena: “De Duitse ‘Energiewende’ is, om het zeer duidelijk te stellen, een totale mislukking: peperduur (een totale uitgave tussen 250 en 300 miljard euro tot nu toe), minimale bijdrage tot de reductie van broeikasgassen en een enorme ingreep in het landschap. Het Duitse zonne- en windenergiepark is een van de grootste ter wereld. Toch produceert het minder dan 20 procent van de Duitse elektrische energie en zijn er periodes van meerdere dagen tot weken waar wind én zon het laten afweten, wat een tweede systeem bestaande uit klassieke - dus nucleaire of fossiele - centrales als aanvulling absoluut noodzakelijk maakt.

Een uitbreiding van het bestaande zon- en windsysteem zal onvermijdelijk de productie van elektrische energie vergroten. Maar we mogen niet uit het oog verliezen dat het weer variabel blijft en er dus periodes zonder wind en zon blijven voorkomen.

Met andere woorden, periodes van ontoereikende hernieuwbare elektriciteitsproductie worden op die manier niet vermeden.

Een ander probleem is dat een groot zonen windsysteem een overproductie teweegbrengt op zonnige of winderige dagen. Nu al voert Duitsland zijn overschotten regelmatig uit naar de buurlanden en legt er ook nog eens geld bovenop.

De export van de overschotten aan geproduceerde windenergie gedurende de storm van eind oktober vorig jaar (twee dagen) heeft Duitsland ongeveer 70 miljoen euro gekost aan zijn buurlanden. Stockage van overschotten is natuurlijk de weg voorwaarts, maar de op te slagen volumes zijn zo groot dat geen enkel bekend opslagsysteem dit op een realistische manier kan verwerken. Import van hernieuwbare elektriciteit uit buurlanden is in de meeste gevallen ook geen oplossing, aangezien weersystemen meestal meerdere landen tegelijk bedekken en dus een tekort of overschot aan wind- of zonne-energie in Duitsland gepaard gaat met een tekort of overschot in Duitslands buurlanden.

Het fiasco van de Duitse ‘Energiewende’ wordt de laatste maanden schoorvoetend toegegeven in de Duitse wetenschappelijke middens. Het reflecteert zich nu ook in de Duitse politiek, waar de klimaatdoelstellingen voor 2020 niet opgenomen werden in de regeringsonderhandelingen tussen CDU/CSU en SPD, want niet haalbaar.

Bovendien werd Duitsland op de klimaatconferentie in Bonn eind vorig jaar min of meer belachelijk gemaakt met zijn dure en inefficiënte systeem. Het heeft geen enkele zin dit te kopiëren in andere EU-landen: de duidelijk aangetoonde tekortkomingen dienen, voor zover mogelijk, te worden gecorrigeerd. Toch laten onze politici en de gevestigde media zich al te gemakkelijk om de tuin leiden. Men luistert niet. Men is halsstarrig doof voor kritische stemmen.” ‘t Pallieterke: hoe groot is de kans op een “black-out”, een energietekort dat delen van het land kan platleggen?

Jef Ongena: “Door de voorrang die gegeven wordt aan de hernieuwbare energie op de geliberaliseerde elektriciteitsmarkt, komen klassieke centrales minder en minder aan bod, waardoor hun economische rentabiliteit afneemt. Het slechtst eraan toe zijn de

moderne, snel inzetbare en efficiënte gascentrales, omdat de kostprijs per opgewekte kWh van deze centrales het duurste is. Het gevolg van dit alles is dat steeds minder klassieke reservecapaciteit ter beschikking staat om in te springen op de (onvoorspelbare) momenten wanneer zonnepanelen en windturbines te weinig stroom opwekken. Een ongeluk komt nooit alleen.

Als dan op zulke momenten ook nog een of meer kern- en/of fossiele centrales in onderhoud zijn, of onvoorzien afgeschakeld moeten worden in België en/of de buurlanden, kunnen tekorten snel zichtbaar worden. Wanneer die zullen optreden, is moeilijk te zeggen, maar het wordt elk jaar waarschijnlijker als we de huidige plannen niet bijstellen.” ’t Pallieterke: wat denkt u van het voorstel om de kerncentrales te sluiten en door gascentrales te vervangen?

Jef Ongena: “Een ‘schone’ gascentrale verbrandt gas en spuwt onvermijdelijk CO2 in de lucht, en de hoeveelheden zijn groot: tussen 5 en 6 miljoen ton CO2 voor een centrale met een jaarproductie zoals Doel-3. Men mag dan schermen met het Europese Emission Trading Scheme (handel in CO2-certificaten die men zo nodig in het buitenland kan kopen, om hier in essentie ongestoord verder te stoken), maar gascentrales voorstellen om de bestaande kerncentrales te vervangen, lijkt me “de kop in het zand steken”.

Dit staat helemaal haaks op het originele doel van de energietransformatie: het verminderen van de CO2-uitstoot. Bovendien is bij gascentrales de kostprijs per opgewekte kWh het hoogst. Ook vanuit die optiek lijkt het geen goede zaak de kernenergie door zulke centrales te vervangen.” ’t Pallieterke: hebt u al gesproken met politieke verantwoordelijken? Zijn zij vatbaar voor rationele argumenten?

Jef Ongena: “Mijn bezoek aan federale en Vlaamse ministeries laat een gemengde indruk na. Er zijn ervaren medewerkers die zeer goed op de hoogte zijn, maar er zijn er ook met een totaal gebrek aan interesse voor de problemen. Die vaststelling geeft een wrang gevoel.

Men vraagt zich op zulke momenten af hoe ons land wordt bestuurd.

De Europese Commissie is ook niet vrij van kritiek. Dogmatisme en politieke correctheid zijn daar helaas schering en inslag. Uitnodiging tot discussie door wetenschappelijke instituten die kritisch staan tegenover de energiepolitiek die Europa aan zijn deelstaten oplegt, leidt nauwelijks tot een antwoord. En als er al een antwoord komt, is dat een ‘dank u’ zon-

der verder gevolg.

Helaas geldt hetzelfde voor de gevestigde pers, radio en televisie. Nooit gaat men in op een kritische kijk op de zaak, of men omzeilt een reactie met een droog dankbriefje. Het was voor mij een verbijsterende vaststelling.

Voor een wetenschapper is dit dubbel pijnlijk.

Kan men politieke motieven niet even opzijzetten en ingaan op een open wetenschappelijke discussie, die toch tot bedoeling heeft klaarheid te brengen in een ingewikkelde materie?” ’t Pallieterke: het is geen geheim dat de menswetenschappers zich bij hun onderzoek en bevindingen vaak laten leiden door ideologische overwegingen. De inexacte aard van die disciplines laten daar ook veel speelruimte voor.

Het klimaatdebat - of eerder het gebrek aan debat - toont aan dat ook de exacte wetenschappen onderhevig zijn aan politieke druk en aan overwegingen die niets te maken hebben met het zoeken naar de waarheid. Heeft u dat verrast?

Jef Ongena: “De energiediscussie is verworden tot een verward en ondoorzichtig debat. Helaas treft ook de wereld van wetenschap schuld. Het gevaar op belangenvermenging is dikwijls niet veraf.

De ongeloofwaardigheid die daar kan uit resulteren, is een gevaar voor de positie van de wetenschap. Ik doe daarom een oproep aan alle wetenschappers om eerlijke en correcte informatie te verstrekken, en vooral niet toe te geven aan de drang om ‘politiek correct’ te zijn. Enkel op die manier kan men een nefaste ontwikkeling van het energiebeleid in Europa voorkomen.” ’t Pallieterke: Europa wil een voortrekkersrol spelen in de strijd tegen “klimaatverandering”? Zijn die plannen realistisch?

Jef Ongena: “De Europese uitstoot van broeikasgassen is minder dan 10 procent van de totale uitstoot in de wereld. Veel kan Europa dus niet bijdragen om het probleem op te lossen. Het heeft dus geen zin Europa CO2-vrij te maken met een peperduur systeem dat ertoe kan leiden dat Europa minder interessant wordt voor investeringen in energieintensieve industrietakken, met negatieve gevolgen op economie en tewerkstelling.

Daarmee zet je geen aantrekkelijk voorbeeld neer voor de rest van de wereld.

Men kan andere landen enkel overtuigen met een goedwerkend succesverhaal. Dat lijkt me dé taak van Europa in de komende jaren.

Een lange weg dient afgelegd te worden, met aandacht voor een eerlijke discussie, correcte informatie aan de bevolking en nadruk op een agressief onderzoeksprogramma naar aanvullende en ontbrekende componenten voor een toekomstig groen energiesysteem. Dat is een grote opdracht voor de komende decennia.

Geduld zal nodig zijn: de volledige decarbonisatie is zeker niet voor morgen.”

Jurgen Ceder

12

Cultuur

19 april 2018

Erfgoeddag

Vlaamse Beweging

Herinnering aan dr. Borms zelfs na 72 jaar onwankelbaar

Kiezen op 22 april Op zondag 22 april openen ruim vijfhonderd erfgoedinstellingen en verenigingen hun deuren voor de jaarlijkse Erfgoeddag. Samen presenteren ze een veelkleurige waaier van zevenhonderd gratis activiteiten rond het thema ‘Kiezen’.

Welja, Vlaamsgezinde lezers van welke levensbeschouwelijke of politieke gezindheid ook, jullie zullen toch met mij moeten erkennen dat die onwrikbare trouw aan de piëteitsvolle nagedachtenis van een verguisde landverrader, die op 12 april 1946 met twaalf vaderlandse kogels werd afgemaakt, als een fenomeen bestempeld mag worden.

Hoeveel generaties Vlamingen zijn sinds die kazernemoord in Etterbeek niet Borms’ laatste rustplaats op het Merksemse kerkhof voorbij geschuifeld met een eerbiedige groet aan dit ‘monument’ van trouw aan de Vlaamse normen en waarden die ons hoe langer hoe meer dreigen te ontglippen onder vreemde druk? Merkwaardig, ja, maar haast even merkwaardig is het dat die eerbiedige Vlamingen daar in Merksem hoe langer hoe minder “volks”-vertegenwoordigers zien opdagen ter nagedachtenis van de vrijheidsstrijder Gust Borms, schouder aan schouder met het volk waarvan zij binnenkort weer eens de onontbeerlijke stem verwachten.

Hoor ik daar mijn slecht karakter fluisteren dat het, zélfs voor Vlaams-nationale volksvertegenwoordigers, niet ‘opportuun’ is om eer te betonen aan een toch niet zo zuivere ‘loser’ als Gust Borms, die geen enkele partij meer vertegenwoordigt? Nochtans mag, nee moet dat salvo in Etterbeek gebrandmerkt worden als een politieke moord, zoals klaar en duidelijk gesteld door pater Dupré. Die hield in zijn korte preek een helder pleidooi voor de Vlaamse onafhankelijkheid, die wij niet zonder Franstalige slag of stoot zullen bereiken, evenmin als Puigdemont en de zijnen in Catalonië.

Woorden van dank Het begint traditie te worden dat pater Dupré de Heilige Mis besluit met woorden van dank: aan het Bormshuis, aan de vaandeldragers, aan tekstlezeres Elke Heylen, aan het koor van de ‘versterkte’ Skalden, aan organist Jan Alen, aan soliste Hilde van Hoogten (mooi!), aan de jongens en meisjes van het VNJ… Mag ik, omdat zij meestal in de schaduw bedrijvig is, een speciaal dankwoord richten aan Lieve van Onckelen voor de knappe misteksten? Omdat Lieve dat verdient, inderdaad. Ik sluit mij volmondig aan bij het door Bob Hulstaert uitgesproken dankwoord aan het adres van gelegenheidsredenaar Jan van Malderen, die op de IJzerwake reeds zijn (gulden) sporen verdiend heeft. Alleen al die veelzeggende startzin: “Ik ben hier om Borms te eren, niet om hem te begraven, want te veel nog waarnaar hij streefde, blijft onvoltooid en vraagt om verdere inzet.” Juist, die inzet leek wel de rode draad waarrond de straffe rede van Jan was geweven: “Verdere inzet, eerbied en trouw van die Voorhoede van Vlaanderen die wij al die opeenvolgende generaties samen met Borms waren, zijn en willen blijven.”

Met de hamers van onze woede smeden wij de wapens van onze strijd, want een koekoeksei ligt in ons nest, klonk het zonder erom gewonden doekjes: “Wij dreigen opnieuw vermorzeld te worden door grootmachten en krachten die niet om ons geven of die ons willen vernietigen.” Onze (?) politici kregen de welgemeende raad de geschiedenis van Pruisen te bestuderen, “want in Vlaamse leiders - culturele, geestelijke en politieke - die multicultuur, islam en christendom tot een oecumene van de gelijkschakeling en desidentificering willen maken, willen wij geen vertrouwen meer hebben.” En over het onderwijs, “dat de eigenheid van ons volk niet stimuleert en de media die ze ridiculiseren”.

Oei, dit verslag over een puike Bormsherdenking, ondanks partijpolitieke afwezigheid, dreigt te lang te worden. Als afsluiter de slotzin van deze gedreven spreker: “Al is ons zwaard van hout, van brons of goud, sta bereid en zweer op dit graf vast de eed tot doodsbeproefde trouw paraat te staan en verder onze Vrijheid te veroveren. Harop, harop de trompe steekt, hvo de boeien los, de banden breekt. Dietsland, houzee!”

Fernand Huts, de Reinaert van het Waasland

Biechtboekjes

Fernand Huts, baas van Katoen Natie, laat in Kallo een middeleeuws dorp bouwen.

Het wordt een toeristische attractie die in de loop van mei opent. Aanvankelijk wilde Fernand op de Singelberg een fonkelnieuwe hal optrekken voor een musical van Studio 100, maar kreeg daarvoor geen toelating omdat zijn initiatief in Sevesogebied ligt. Dat is ook het geval voor het “gevang” voor criminele illegalen in de Zandvlietse Hoek, maar daar staan Theo Francken en het Vlaams Belang achter.

Huts zou Huts niet zijn als hij het bijltje hierbij neerlegde. Hij gaf een nieuwe bestemming aan de hal, die al in aanbouw was. Ze krijgt een culturele betekenis die draait rond De Vos Reinaert, een saga uit de dertiende eeuw die zich grotendeels in het Waasland afspeelt. Het bijhorende Reinaertpad biedt ook kans deel te nemen aan een erfgoedspel dat gestoeld is op de sage.

Tijdens een interview dat wij met de ondernemer hadden, liet hij uitschijnen dat hij ook rekent op het project van de busboot, die een verbinding moet vormen vanuit Lillo naar Liefkenshoek en Kallo. Overigens, in afwachting van die boot hoopt Huts ook op samenwerking met de fietsbus, die al in werking is en redelijk succesvol is.

Sinds 2001 vindt elk jaar einde april de Erfgoeddag plaats. Het is een initiatief van FARO, het Vlaams steunpunt voor cultureel erfgoed.

Vóór 2001 waren er een Museumdag op zaterdag en een Archievendag de zondag nadien.

Met de tijd rijpten de geesten om de schotten tussen musea, archieven, erfgoedbibliotheken en immaterieel erfgoed op te halen. Ze vloeiden allemaal samen tot ‘cultureel erfgoed’ en er kwam één Erfgoeddag. Toen ook groeide de idee van het ‘rentmeesterschap’: wij zijn niet de eigenaars van het erfgoed, maar tijdelijke gebruikers die er zorg moeten voor dragen om het aan toekomstige generaties over te dragen.

De Vlaamse overheid legde de focus op participatie, met als argument dat al de inspanningen voor het restaureren, bewaren en beschermen van het cultureel erfgoed voor iets moeten dienen. Een kerk restaureren, bijvoorbeeld, kost handenvol subsidies en dan mag je als overheid toch verwachten dat die voor het publiek ontsloten wordt, dat de lokale bewoners warm gemaakt worden om hun erfgoed te koesteren.

Er zijn in Vlaanderen gelukkig heel wat voorbeelden die illustreren dat cultureel erfgoed zinvol kan ingezet worden, al was het maar om mensen samen te brengen rond hun verleden. De Erfgoeddag is een initiatief dat daartoe bijdraagt.

Het middeleeuwse kasteel, dat het paleis van koning Nobel verzinnebeeldt, kan in de eerste plaats worden bereikt per fiets of te voet. Automobilisten worden niet geweerd, want zij kunnen een fiets huren. Het bezoek aan het kasteel en de Reinaerttocht wordt door Huts “vossen” genoemd. Niet in de seksuele betekenis die er tegenwoordig aan gegeven wordt, wel de oorspronkelijke uitdrukking, die “leren” betekende.

In ieder geval, het publiek doet tijdens de Reinaertexpeditie vier locaties aan. “We jagen de mensen niet zomaar de polders in”, zegt Huts, bescheiden als altijd. “Eerst geven we de nodige achtergrond mee van de wereldliteratuur die de geschiedenis van ‘Den Vos Reinaerde’ betekent.” In Loods 5 van Katoen Natie, die verbouwd is tot het hof van koning Nobel, krijgen de duizenden bezoekers het nodige inzicht.

Op die plek, waar Studio 100 normaal zijn volgende megamusical zou opgevoerd hebben, kan niets hem tegenhouden, meent de Natiebaas, Reinaert Huts: “We voelen ons gesterkt door de talrijke fiets- en wandelinitiatieven die in het gebied georganiseerd worden. En we hebben de steun van de Beverse burgemeester, de dertien Reinaertgemeenten en de provincie. Ik zie niet in wat we fout kunnen doen.”

Pagadder

Elk jaar krijgt de Erfgoeddag een thema. Dat maakt het voor de deelnemende verenigingen en instellingen makkelijker om hun collecties en werking telkens vanuit een nieuwe invals-

hoek aan het publiek voor te stellen. Met de gemeenteraadsverkiezingen in het verschiet loopt de editie van zondag 22 april onder het thema ‘Kiezen’. Dat wordt zoals altijd door de deelnemende organisaties heel divers ingevuld. Er zijn musea die een tentoonstelling opbouwen met hun verzamelingen verkiezingsaffiches en -drukwerk. Andere laten ontdekken op welke manier ze stukken kiezen die in aanmerking komen voor hun collecties. In Hasselt kunnen de deelnemers hun favoriete beiaardmuziek laten klinken. Het Rijksarchief Gent pakt uit met een tentoonstelling over de keuze van voornamen van de middeleeuwen tot de negentiende eeuw. De archivarissen halen unieke stukken uit hun rijk gevulde kasten en laten zien welke criteria mensen vroeger gebruikten om hun kinderen een naam te geven. In een ander Rijksarchief, dat van Brugge, zijn stukken te zien die het best scoorden in de verkiezing van de favoriete werken uit ‘Brugge in 100 objecten’. Die kreeg een mooie winnaar met de ‘Excellente cronike van Vlaenderen’.

Dit topstuk verhaalt chronologisch de geschiedenis van Vlaanderen, vanaf de ‘vroegste tijden’ tot de late vijftiende eeuw. Hoofdrolspelers zijn uiteraard de graven van Vlaanderen, in hun conflicten met de steden en de Franse koning. De hertogen van Bourgondië duiken op, maar ook walvissen die aanspoelden in Oostende. De kroniek is verlucht met schitterende miniaturen, zoals de prachtige tekening van de verloving van Maximiliaan van Oostenrijk en Maria van Bourgondië die voor elkaar kiezen in Gent (zie afbeelding).

Een voordeel van verkiezingen is dat er soms verrassingen uit de bus komen. Bij ‘Brugge in 100 objecten’ zijn dat de ‘Biechtboekjes’ uit de bibliotheek van Charles Louis Carton (18021863). Ze dateren van het einde van achttiende en het midden van de negentiende eeuw. Ze waren bedoeld voor doven die te biechten gingen en bevatten naïeve tekeningen van de zonden die men kan begaan. De dove kon dan aanduiden wat hij of zij op de kerfstok had en de priester kon aanwijzen wat de zondaar moest doen om vergeving te krijgen.

En zo is er tijdens de Erfgoeddag nog veel meer te ontdekken op de vele honderden activiteiten overal in Vlaanderen, op tentoonstellingen, rondleidingen, lezingen, wandelingen fietstochten, demonstraties, film- en theatervoorstellingen. Het wordt moeilijk kiezen op 22 april.

Het volledige programma van Erfgoeddag 2018 is te vinden op www.erfgoeddag.be.

MMMV

De matriarch van Knack Marie-Therèse De Nolf is overleden op een bijbelse leeftijd, 92. Zij dirigeerde tot haar laatste jaren met raad en daad en de zondagse familielunches op haar groene landgoed Roularta Media Group (RMG), uitgever van Knack, Trends, Sport Magazine, De Streekkrant en meer Vlaams moois. Mevrouw De Nolf hield de opvolging in de familiezaak scherp in de gaten.

Zij is ter beurze genoteerd maar de spirit van de stam en de samenhang van het nageslacht zijn belangrijker cement. Katrien De Nolf, de dochter van haar zoon Rik, gehuwd met Xavier Bouckaert, de huidige CEO, was onder haar 8 kleinkinderen de favoriet om aan de top van RMG mee te draaien, en zo geschiedde. Mevrouw De Nolf was voorzitter van RMG van 1981 tot 1998.

West-Vlaanderen heeft in de voorbije vijftig jaar prachtige ondernemingen zien opbloeien. Ondernemingen die het stempel dragen van hardwerkende, durvende vrouwen die het papier, de films, het textiel dat zij als bedrijfje in handen kregen opstuwden naar creaties die meetellen in België en Europa. RMG is ondenkbaar zonder de inzet, de werkkracht en het zakentalent van Marie-Therèse De Nolf. Hetzelfde geldt, bijvoorbeeld, voor de bioscoopgroep Kinepolis (Kortrijk) en dé Europese producent van

technisch textiel Sioen (Ardooie). Zonder de vrouwen naast de mannelijke nummer 1 waren het dreumessen gebleven.

Willy De Nolf, overleden in 1981, stichtte NV Roularta, met Marie-Therèse De Clerck, in 1954. Formeel was hij de baas maar zonder zijn echtgenote was het bedrijf een West-Vlaamse middenklasser gebleven.

Mevrouw De Nolf puurde het zakentalent uit haar familie, waaronder de flamingantische ex-minister van de Middenstand Berten De Clerck (CVP) en Roger De Clerck, van boer tot tapijtenkoning. Stefaan De Clerck behoort eveneens tot de clan. Twee broers van Marie-Therèse De Clerck waren priester en een traditioneel katholicisme was voor haar belangrijk. Een van de scheppingen van mevrouw De Nolf was het moderne kantoor van RMG in Zellik, met zijn blik op Brussel, en daar werd, jaren na de opening, aan de zijkant een publiek Mariakapelletje ingewijd.

Mevrouw De Nolf stimuleerde na de val van het IJzeren Gordijn de heropbouw van een klooster van de norbertijnen bij de bronnenstad Karlo Vivary (Karlsbad) in Tsjechië.

Haar ethiek was nuchter. Zij vond de populaire contactadvertenties in De Streekkrant vies, wist echter hoe goed zij waren voor de commerçe.

F.C.

Boeken

19 april 2018

13

Nieuwe trends in het eenheidsdenken Sid Lukkassen is het debuutstadium voorbij. Zijn debuut ‘Avondland en identiteit’ over het cultuurmarxisme maakte veel reacties los en verkocht goed. Hij bracht zijn boodschap met intellectueel niveau en plaatste zichzelf op de kaart als één van Nederlands nieuwrechtse denkers. Nu trekt hij opnieuw de aandacht met de boekvorm van zijn doctoraatsverhandeling: “De democratie en haar media” en met een vervolgboek over het cultuurmarxisme: “Levenslust en Doodsdrift” (De Blauwe Tijger, Groningen). Dat laatste heeft de vorm van een bundel aparte stukken over uiteenlopende aspecten van de nog steeds stand houdende cultuurmarxistische dominantie.

Tegen een sceptische Rob Wijnberg van De Correspondent, die “geen enkel voorbeeld” zegt te kennen van de Orwelliaanse onderdrukking door de cultuurmarxisten van afwijkende gedachten, schudt hij bladzijdenlang tientallen voorbeelden uit de mouw. En het hadden er “honderden” kunnen zijn, zegt hij zelf, en kan door elke waakzame collega worden bevestigd.

Hij ontwikkelt de stelling dat kapitalisme en cultuurmarxisme aan hetzelfde zeel trekken.

Ze werd meteen bevestigd door de Facebookprivatisering van censuur en fichering. Zoals Karl Marx schreef, breekt het kapitalisme de premoderne gezinsverbanden, erfelijke loyaliteiten en hiërarchische gezagsverhoudingen af. Het geatomiseerde individu kan dan optimaal herkneed worden. De ontwapenende onnozelheid waarmee talloze jongeren de nieuwe ordewoorden, hoe absurd ook, napraten, getuigt daarvan. Er is eigenlijk een “langdurig huwelijk tussen cultuurmarxisme en consumptiewaanzin” (p. 233) tot stand gekomen.

Polyamorie Zijn uitweiding over het nieuwe seksuele landschap maakt het voor zijn vijanden wel gemakkelijk om hem weg te zetten als woordvoerder van mannelijke frustratie bij de inheemse bèta-mannetjes, voor wie de nieuwe

situatie - met enerzijds geëmancipeerde/verwende vrouwen en anderzijds een toevloed aan exotische mannetjes - een bedreiging vormt.

Onder meer De Standaard heeft al de draak gestoken met de nieuwrechtse kritiek op trends als de normalisering van porno of de inhoudelijke feminisering van het onderwijs.

Dat “ideologische feministen dikwijls opgewonden worden van vernederende seks” (p.

226), zal wel juist opgemerkt zijn, maar is een wat frivool aandachtspunt in verhouding tot de ernst van de situatie. Het laatste woord is voorlopig nog aan de sneeuwvlokjes die het nieuwe waardenpatroon opleggen, gebaseerd op antiwetenschappelijke sprookjes als het “onbeschreven blad”.

Trouwens, Lukkassen maakt vanuit zijn eigen leefwereld opmerkingen die vele rechtse lezers minder zullen smaken. Neem nu: “De natuur heeft vele mensen monogaam gemaakt, maar velen ook niet” (p. 227), wat overgaat in een soort pleidooi voor polyamorie. En dat te midden van de strijd voor het behoud van het Avondland? Het is waar dat de neergang van Rome niet lineair met losse zeden samenhangt: nadat Augustus daar al vergeefs tegen streed, hield het Rijk nog eeuwen ongeschon-

den stand, terwijl zijn uiteindelijke ontbinding pas na een eeuw christendom en “gezinswaarden” kwam. Toch zullen velen het een groenlinkse wanklank vinden.

De nieuwe zuil Een constructief en zelfs baanbrekend idee is “de nieuwe zuil”. Naast de aloude evangelische en de onder onze ogen tot stand komende islamitische zuil, kent Nederland alleen nog de amorfe massa, maar laat het structureel wel ruimte voor een nieuwrechtse zuil. Van die kans moeten we gebruik maken. We blijven benieuwd naar zijn succesformule voor “seksualiteit en demografie in de nieuwe zuil” (p. 223).

Alleszins, gezien er aan de broodroof van geafficheerd niet-linkse mensen door extreemlinks annex bourgeois-meelopers maar geen einde komt (Lukkassen is ervaringsdeskundig), is het belangrijk om collectief zelfbedruipend te zijn. Niet dat verzuiling de wenselijkste uitkomst is, maar door een islamzuil te patroneren, heeft ‘het bestel’ een voldongen feit geschapen waarop het een antwoord vormt.

Qua politieke standpunten zit Lukkassen goed, maar wie het slagveld goed overschouwt, merkt dat er iets ontbreekt. Vanuit hun comfortabele positie doen de cultuurmarxisten strategisch het nodige: zij strijden tegen de dissidenten, onder meer met beproefde middelen als straatgeweld, gezagsinstanties tot repressie dwingen, en onverwoestbare scheldwoorden als “fascist” herhalen, die de goedmens meteen in de houding doet springen. (Een recent voorbeeld is een opgemerkt scheldartikel tegen de bezadigde Canadese psycholoog Jordan Peterson door Pankaj Mishra in de invloedrijke New

York Review.) Zij onderbouwen dat door hun vijand stelselmatig in kaart te brengen, bv. in het nieuwe EPO-boek van Ico Maly “Nieuw Rechts”. Wel partijdig, maar nuttig als wapen, en voorlopig zonder rechtse evenknie. Er is dus een open vacature. Na Lukkassens onderhavige ‘tour d’horizon’ van de sociopolitieke tijdsgeest, is hij goed geplaatst om zulke doorwrochte ontleding te maken, met opsomming en ontleding van alle ijkpunten in de cultuurmarxistische ‘Werdegang’.

Dagobert Kesselstein

Sid Lukkassen, “Levenslust en Doodsdrift”; uitgeverij De Blauwe Tijger 2017; 304 blz.; prijs 22 euro; ISBN 978 9492 1615 12

Exiteconomie: munitie voor Vlaamse onafhankelijkheid Twee VIVES-economen deden wetenschappelijk onderzoek naar de kosten en baten van onafhankelijkheid. Voor het brede publiek is er nu het boek ‘Exiteconomie’, dat de onderzoeksresultaten keurig samenvat.

In 2005 verzette ‘In De Warande’ de bakens, middels de publicatie van het roemruchte “Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa”. Een van de drijvende krachten achter deze Vlaamsgezinde denkgroep, Remi Vermeiren (ex-KBC), stond enige tijd later mee aan de wieg van het Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving, VIVES voor de vrienden, dat in 2008 aan de KU Leuven werd opgericht. De onderzoekers verbonden aan VIVES buigen zich in academische geschriften al een decennium over regionale economie, het federalisme en de - eraan verbonden - transfers naar Wallonië.

Schaalvoordelen en tegenstellingen Van Jo Reynaerts en Jakob Vanschoonbeek verscheen onlangs “Exiteconomie”. Bij ProFlandria, het netwerk van Vlaamse ondernemers en academici, mochten de experten in maart hun onderzoeksresultaten nader komen toelichten.

Uitgangspunt in “Exiteconomie” is de idee dat in ieder land steeds een afruil plaatsvindt tussen schaalvoordelen enerzijds (bijvoorbeeld het aanleggen van wegen door de overheid is in verhouding goedkoper naarmate de kostprijs door meer belastingbetalers gedeeld kan worden) en heterogeniteit in beleidsvoorkeuren anderzijds (bijvoorbeeld Wallonië dat overduidelijk een links beleid wil en Vlaanderen dat in grote mate rechts stemt). De denkgroep ‘In De

Warande’ stelde in 2005 reeds dat de schaalvoordelen in België al lang niet meer opwegen tegen de interne tegenstellingen en dat België, als gevolg hiervan, beter zou ophouden te bestaan.

“Exiteconomie” begint met het geven van een historisch overzicht. Kenmerkend voor de tweede helft van de twintigste eeuw was de toename van het aantal afscheidingsbewegingen en - ermee samenhangend - de toename van het aantal onafhankelijke staten. Waarom vallen landen uit elkaar? Het proces van staatsdesintegratie wordt aan de ene kant verklaard aan de hand van een ‘ideologische’ benadering. Toenemende diversiteit in beleidsvoor-

keuren over de inhoud van het overheidsbeleid brengt namelijk hogere kosten met zich mee. Aan de andere kant is er de ‘budgettaire’ benadering die wijst op de toenemende inkomensverschillen tussen regio’s en de verschillen in budgettaire voorkeuren die hierdoor toenemen. Hoewel het boek niet specifiek focust op de verhoudingen in België, is het duidelijk dat de theoretische kaders toepasbaar zijn op het scheve verstandshuwelijk tussen Wallonië en Vlaanderen. Voor Vlaanderen liggen de kaarten over het algemeen goed. Rijke regio’s ervaren immers een bijkomende baat bij een afscheuring, door het wegvallen van inkomenstransfers naar de rest van het land. Regio’s die in een land de grootste belastbare basis leveren en in populatie omvangrijker zijn, hebben het bijkomende voordeel dat ze bij een scheuring relatief weinig schaalvoordelen moeten inleveren. Opnieuw: goed nieuws voor Vlaanderen. De sterk uiteenlopende kiesvoorkeuren tussen een socialistisch Wallonië en een liberaal-conservatief Vlaanderen, doen de ‘scheurbereidheid’ van regio’s enkel toenemen.

EU werkt onafhankelijkheid in de hand Toch is niet alles rozengeur en maneschijn.

De auteurs waarschuwen dat uit de empirie blijkt dat regio’s, in de eerste jaren vanaf de afscheuring, een economische terugval kennen. Dit lijkt tamelijk onoverkomelijk. Toch hoeft deze terugval van het bbp allerminst permanent te zijn. Zeker niet indien nieuwe landen kunnen bogen op grote buitenlandse afzetmarkten. Hier stoten we op een ironische

contradictie: ondanks het feit dat de EU-bonzen geen fans zijn van onafhankelijkheidsbewegingen (Schotland, Catalonië, enzovoort), werkt de Europese Unie deze secessie juist in de hand, zo betoogt “Exiteconomie”. De grote Europese binnenmarkt voor goederen en diensten zorgt namelijk bij een splitsing van België voor een continuïteit aangaande handel en economische bedrijvigheid.

Reynaerts en Vanschoonbeek zeggen dan ook stellig: “Zolang de wereld een democratische, vredevolle en handelsrijke plek blijft, verwachten we dat de prijs van onafhankelijkheid stelselmatig afneemt en dat dus ook de economische aantrekkelijkheid van politieke onafhankelijkheid verder toeneemt. In een dergelijk scenario kunnen immers ook kleine landen economisch goed gedijen en dalen de economische nadelen die gepaard gaan met een beperkte bevolkingsomvang en een kleine binnenlandse afzetmarkt.”

Hoewel de schrijvers zich niet concreet uitspreken over de vraag of onafhankelijkheid voor Vlaanderen een goede zaak zou zijn, biedt “Exiteconomie” een schat aan objectieve informatie. Dankzij dit boek kunnen Vlaams-nationalisten putten uit een grote hoeveelheid aan argumenten om onderbouwd en rationeel de opsplitsing van België te bepleiten.

L awrence Urbain Jo Reynaerts en Jakob Vanschoonbeek, “Exiteconomie: De prijs van onafhankelijkheid”, Uitgeverij Lannoo, 2018; 262 blz.; prijs: 24,99 euro.

ISBN 978 9401 4409 43

PROCES TEGEN JOURNALIST Na een minutieus onderzoek van het boek “De illegale Ghelamco Arena” zijn Daniël Termont en zijn juridische team tot de vaststelling gekomen dat twee zinnen in het boek niet correct zijn en dat de auteur Ignace Vandewalle dus vervolgd kan worden wegens laster en eerroof.

De gewraakte zinnen zijn: “Pleegde burgemeester Termont in september 2016 schriftvervalsing toen hij opdracht gaf om officiële verslagen aan te passen?” en “Het feit dat burgemeester Termont officiële documenten aanpaste…”

Het betreft de aanpassing van een verslag MIPIM 2005 waarover Daniël Termont in de Optimacommissie van 5 september 2016 dui-

delijk zei: “Vandaar dat ik gezegd heb “dat staat daar op zijn plaats niet”….” De audioopname die dit bevestigt, kan men vinden op http://www.bfelt.be/publicaties/stavingsstukken-de-illegale-ghelamco-arena/. Het gaat onder andere om audio-opnamen van gemeenteraadszittingen, persnota’s en woordelijke verslagen.

Waarschijnlijk weet Termont heel goed dat er slechts een minieme kans is dat het ooit tot een proces komt.

Hij hoopt allicht dat de dreiging met dure juridische procedures andere kritische schrijvers en journalisten zal afschrikken, zodat die niet nog meer in de beerput van Gentse corruptiezaken gaan roeren.

14

Brieven

19 april 2018

• Volgens De Standaard zou de reusachtige aardscheur in Indonesië het begin kunnen worden van een nieuw continent. In welke wereld leven de journalisten van die kwaliteitskrant? Er is toch al lang een nieuw continent: Eurabia. Daar waar de partij Islam vrouwen apart op bus en tram wil stouwen, omdat een bepaald soort “godsdienstige” mannen in de spitsuren geen blijf zou weten met de handen, en zo… Dat heeft uiteraard niks met een bepaald soort godsdienst te maken. En kijk, ineens, zo ineens, horen bepaalde verdedigers van westerse normen en waarden het donderen in … Keulen. Moet De Lijn misschien die receveurs uit onze jeugdjaren weer in dienst nemen? Om door hun “rijtuig” te roepen: “Alle vraauwen bediengd!”

Op de korrel

Paniek ten huize Tom Meeuws

- Als “de media” niet-welgevallige politici hun aanhangers bijeentrommelen, moet de goegemeente onmiddellijk worden ingelicht over de hoge kost van die politieke actie voor “de gemeenschap”, maar over de kostprijs van 105 ‘missiles’ afgevuurd op “monsterdoelen” in het Syrië van Assad, mag de internationale gemeenschap NIKS vernemen. Daar moet de sterk geïnformeerde Manu Macron toch ook “bewijzen” over kunnen voorleggen? En bedoelde president Trump met zijn “historische” uitspraak “opdracht uitgevoerd”, misschien “afdracht uitgevoerd”?

Hv O

De partij Islam

’s Nachts rijden

Mario Draghi

Pallieterke, Blijkbaar vindt uw reporter van “Roddels uit de Wetstraat” het een zeer goed idee van staatssecretaris De Backer om vrachtwagens meer ‘s nachts te laten rijden. Het is duidelijk dat die niet aan een drukke verkeersas zoals de N8 woont, want hij zou dan wel anders piepen. Wij wonen namelijk aan de drukke N8 en op weekdagen worden wij vanaf 4 uur in de morgen uit ons bed gedenderd omdat dan het verkeer stilaan op gang komt. We spreken hier in hoofdzaak over vrachtwagenverkeer, maar evenzeer ander verkeer. Bovendien hebben we dan meestal in de nacht al een portie “uitzonderlijk of zwaar vervoer” te verwerken gekregen. Dit komt omdat de N8 blijkbaar uitermate geschikt is om speciale transporten te verwerken, meestal ‘s nachts.

Ik neem aan dat de N8 geen alleenstaand geval is. Dus volgens jullie man mag daar gerust nog een portie gedender bijkomen tijdens de nachturen. Dank u wel. Nee, jullie zitten totaal verkeerd. De nacht is er om te rusten en anderen ook rust te gunnen, niet om het transport goedkoper te maken. De nacht is er ook niet om files te vermijden, die doorgaans grotendeels gecreëerd worden door gemakkelijk te vermijden verkeer, lees “bedrijfsvoertuigen”. De enige oplossing is ten eerste minder vrachtverkeer en ten tweede het woon-werkverkeer aanpakken door het ontmoedigen van de bedrijfswagencultuur. Het innen van kilometerheffingen kan en mag niet prioriteit één van een overheid zijn, wel het welzijn van zijn burgers. Erwin de Mulder - Geraardsbergen

Palestijnse moefti en de nazi’s Pallieterke, In de bespreking van het boek van Rubin en Schwanitz (‘t Pallieterke, 12 april, p. 13) is er sprake van de bezoeken van de Palestijnse moefti Al Husseini aan nazi-Duitsland. Maar wat dan te zeggen van de overeenkomsten gesloten tussen de nazi’s en sommige Joden die een grote geldsom betaalden om naar het toenmalige Palestina te emigreren?

Werner de Bus - Brussel

Kruisende woorden oplossing 1104

Pallieterke, “Ik doe al het noodzakelijke om de euro te behouden”, verkondigde Mario Draghi op 26 juli 2012 te Londen. Dit klonk bij velen positief en dus stortte de man geld, zeer goedkoop, over failliete Zuid-Europese staten zoals Italië en Griekenland. Elke maand drukt de ECB immers miljarden euro’s voor de aankoop van staatsleningen ter ondersteuning van deze landen.

Hierdoor stortten intresten op spaarboekjes ineen tot 0 procent. Tevens ontstaat paniek bij banken en verzekeringen met betrekking tot vroegere overeenkomsten tegenover cliënteel, die niet meer ingevuld kunnen worden. De vele miljarden welke de Europese immigratiepolitiek verslindt, worden gefinancierd met goedkoop ECB-geld, zo niet zouden de EU-staten die uitgaven moeten dekken door een hogere belastingdruk, wat onder de Europese volkeren weerzin zou opwekken. De spaarder rest niets anders dan zijn moeizaam gespaard geld zelf te beheren. Doch Draghi voorzag dit: hij schaft om te beginnen de 500 eurobiljetten af en dit wordt allicht het einde van het spaargeld, wat voorlopig een droom zou zijn voor de banken.

Als reden geeft hij op: bestrijding van de georganiseerde criminaliteit.

Intussen ontvangen de Med-landen hun miljarden, maar weigeren ze de noodzakelijke hervormingen door te voeren. Eén hoop: zijn ambtstermijn eindigt in 2019, maar tot dan zal de aangerichte schade onmetelijk zijn.

Ernest van Not - Deurne

Islam verbieden

G G E W E

I

N L

I

E N X H O E X D W A R R

X

S

E N X

E

E

P O T

X M A O

X

P

R

T

E

E

T

E

M E D

I

E

X M T

S

F

X

E

S

C A P

E

X

A

L

T

X

R

E

T

T

E

S

E N X N O

X O X

R U G X N

E

T

L

E

T

E N X

Luc Vandeputte - Ledegem

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, Op 9 mei viert het heersend bestel de ‘Dag van Europa’, maar de EU kampt met grote problemen die uit de hand dreigen te lopen. Ik noem er enkele: het sarren van de Russische Beer (het gevaar neemt toe), de Brexit-chaos, de disharmonie tegenover de Catalaanse zelfstandigheid, de openlijke tegenstand van OostEuropese lidstaten als Hongarije, Polen en Tsjechië met hun toenemende weerstand tegen het beest in Brussel. Er is ook de massale invasie van moslimmigranten, wat binnen twintig jaar kan uitmonden in een moslimmeerderheid in meerdere EU-landen. Dat betekent de islamisering van onze samenlevingen. Europa groeit dan onherroepelijk toe naar het grote blok islamitische landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De EU plus die moslimlanden wordt zo “Eurabië”. Ook Erdogan en het Turks-Ottomaanse rijk passen daarin. Griezelig, en wat een knellende processen.

J.D.S. - Dilbeek

F-35-dossier Pallieterke, In 2023, als de nieuwe gevechtsvliegtuigen geleverd zullen worden, zijn de F-16’s veertig jaar! Frankrijk probeert de koop van nieuwe toestellen uit te stellen om ons hun minderwaardige tuigen met de hulp van onze Franstalige landgenoten op te dringen. Zij doen niet mee met het indienen van een wettelijke offerte omdat ze dan zeker geen kans maken.

De sp.a is het kleine broertje van de PS en roept en tiert wat de PS haar voorschrijft.

Door miljarden te spenderen om de oude F-16’s langer operationeel te houden, brengen zij het leven van onze piloten in gevaar.

Hetzelfde is gebeurd met de Concorde. Nadat Groot-Brittannië die uit veiligheid aan de grond hield, bleef Frankrijk met het gekende suprematiegevoel ermee vliegen. Binnen de kortste keren ging het mis en vielen er onnodige slachtoffers. Willen we dat voor onze piloten?

Nérée Moors - A alst

De Vlaamse vakman €

ABONNEMENTEN

C H T

I

Pallieterke, Of de partij ‘Islam’ al dan niet verboden kan worden, dat is het punt niet. Redouane Ahrouch, Anderlechts gemeenteraadslid en penningmeester van die partij, ging in Terzake naar de kern van de zaak toen hij zei: “Nu zijn we al met een derde van de bevolking, en tegen 2030 zal volgens het Planbureau Brussel hoofdzakelijk moslim zijn. Als Allah het wil, zullen we binnen twaalf jaar in de meerderheid zijn...” Zijn besluit komt erop neer dat het dan een beleid zal zijn dat zich uitsluitend gaat laten inspireren door de Koran en de sharia.

Dat Brussel in 2030 zal bevolkt zijn door een meerderheid van moslims, is al een wiskundige zekerheid, tenzij er onmiddellijk een totaal toegangsverbod komt van moslims naar ons land.

Een totaal toegangsverbod betekent concreet: afschaffing van huwelijksimmigratie, gezinshereniging en -vereniging, volgmigratie, regularisatie van illegalen, regularisatie om medische, psychologische, humanitaire en om het even welke reden dan ook.

Als er wetten zijn die dit totaal toegangsverbod in de weg staan, dan mogen die wetten niet meer van toepassing zijn als het is om onze identiteit te beschermen en om vijandige godsdiensten, culturen en ideologieën te weren, ook al staan die wetten in de Verklaring van de Universele Rechten van de Mens, in het Europees verdrag voor de rechten van de mens, in onze wetgeving, of waar dan ook.

Als hier moslims zijn die niet akkoord gaan met onze westerse manier van denken en leven, niets belet hen te verhuizen naar landen waar de Koran en de sharia wel de norm zijn. Zo’n landen zijn er in overvloed. Wij hebben het recht én de plicht om onze westerse identiteit met alle middelen te beschermen en die ongehinderd door te geven aan de volgende generaties. Er zijn in de loop van de geschiedenis al meer dan genoeg volkeren en culturen uit hun eigen land verdrongen, om dan uiteindelijk te verdwijnen.

Pallieterke, In tegenstelling tot het Westen, na vele jaren van strijd, laat de islam de doodstraf toe, laat de islam lijfstraffen toe, laat de islam “geloofsleiders” toe om de doodstraf uit te spreken, zetten islamitische leiders aan tot het doden van wie fatwa ondervindt, laat de islam toe dat een man vier vrouwen heeft en laat toe te huwen met tienjarige meisjes, laat de islam gelaatsbedekking toe, maakt de islam de vrouwen minderwaardig aan de man en staat de islam de man toe om zijn vrouw te verstoten door driemaal “ik verstoot u” te zeggen. Voor mij zijn dat stuk voor stuk redenen om de islam te verbieden.

Frank Joris - Filipijnen

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A V L I E B A A N B C N A M X D D R A A E E N T R F L E E S G A X R E H N A I E I O P E N J T A L X K T R E K L E T X B

Dag van Europa

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

19 april 2018

Weerzien met oud-ploegmaats Verleden zondag moest ik samen met enkele oud-collega’s de aftrap geven van de topper tussen Anderlecht en Club Brugge. Samen met Robby Rensenbrink, Johnny Dusbaba, Arie Haan en Jean Thissen moest ik het veld op. Het is altijd leuk om gewezen ploegmaats eens terug te zien, al is het maar om eindelijk een paar plooien glad te strijken.

Rensenbrink en Haan hebben zelfs een paar woorden gewisseld. Dat was een tijdje geleden nog ondenkbaar. Die twee zullen wel nooit boezemvrienden worden, maar de eerste stap is gezet. Na het WK in Argentinië had Robby niet onder stoelen of banken gestoken dat hij Arie maar een arrogante zak vond.

Pipichampagne Johnny Dusbaba heeft mij zondag zelfs vergeven dat zijn huwelijk door mijn fout bijna was geëindigd nog voor het was begonnen.

Dat kwam zo. Na het seizoen moesten we in Bornem een wedstrijdje spelen tegen oudwielrenners. ‘Baba’, zoals we hem noemden, kon niet mee, want hij moest die dag in de late namiddag voor de wet trouwen. Ik bleef maar zagen en kon hem eindelijk overtuigen om toch één helft te spelen. Daarna was er nog tijd genoeg om aan zijn plichten te voldoen. Waarschijnlijk om van mijn gezeur af te zijn, gaf hij toe.

Het moet daar in Bornem zeer plezant geweest zijn, want Johnny is tot vijf uur in de ochtend blijven plakken. Men heeft de trouwfestiviteiten enkele dagen moeten uitstellen.

Hij heeft nog gepoogd stilletjes zijn huis binnen te sluipen, in de hoop dat iedereen was gaan slapen, maar de hele familie zat hem woedend op te wachten. De jonge bruid was kort bij een zenuwinzinking.

Jean Thissen, op het veld ‘de slachter van Verviers’, maar een teddybeer in het dagelijkse leven, was ook op post. Ik heb hem maar één keer kwaad gezien, en dat was mijn fout, maar ook dat werd mij zondag vergeven. Op een buitenlandse trip had ik een fles champagne meegenomen naar de kamer en goot de helft

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

van het edele vocht in het toilet. Ik plaste in de fles tot die weer helemaal vol was. Op de gang kwam ik Thissen tegen en ik deed of ik een slok ging nemen van de champagne, maar hield mij op het laatste ogenblik in. Ik reikte Jean de fles aan en zei: “Gij eerst Jeannot, uit respect.” Hij nam een fikse teug en spuugde bijna onmiddellijk het goedje weer uit. Ik kon nog juist wegrennen en sloot mij in mijn kamer op. Thissen is zeker een kwartier op mijn deur blijven bonken, terwijl hij riep dat hij mijn gezicht ging verbouwen! Dat was een van de weinige keren dat ik de ganse avond op mijn kamer ben gebleven.

Het was een mooie zondag. Ik mocht na de match in de kleedkamer van paars-wit op audiëntie bij de nieuwe voorzitter, Marc Coucke, die mij beloofde dat hij ging zorgen voor een sterk Anderlecht; hij heeft alleen een beetje tijd nodig.

Als afsluiter ging ik samen met mijn vriend Peter Thiry, ‘Kroket’ voor de vrienden, een pint drinken bij ‘Michou’. Voor het ogenblik nog geen ‘polonaise’ gezien...

Gille van Binst

Roskammen

Journalistieke deontologie Wie zichzelf de betere sportjournalist acht en getooid met dat denkbeeldige aureool collega’s de les gaat spellen, komt irritant en hooghartig over.

Zeker als hij die ene collega nominatief kapittelt die voor hetzelfde huis als het zijne werkt. Dat kunstje presteerde VRTradiostem, meestal in overdrive, Peter Vandenbempt. Niet voor de eigen micro, maar in een column in De Standaard.

Dat journalistieke radio- en tv-vedetten in de geschreven media massaal bijklussen is meer regel dan uitzondering.

Of veel van hun bijdragen ook een meerwaarde hebben, blijft de vraag. Radioman Chris van den Abeele kan die nu ook met gewettigde nadruk stellen. Hij was slachtoffer in de column van zijn gewaardeerde collega. Geen voetbalfan die na de slotdag van de reguliere competitie niet vermoedde dat degradant KV Mechelen geslachtofferd was op het altaar van collegiaal dienstbetoon onder Franstalige clubs; via het opendeurnummertje van Excelsior Moeskroen op bezoek in Eupen.

Oud papier In praatprogramma “De Afspraak” mocht Van den Abeele daar vanuit zijn buikgevoel opwellende gal over uitspuwen. Hij noemde het in Eupen gepleegde bedrog “om van te kotsen”. Prompt klom Peter Vandenbempt op de journalistiek correcte barricade. Hij wees collega Chris er al bijklussend op “dat de journalistieke deontologie zo’n ondubbelzinnig standpunt zonder bewijs niet toeliet.

Tenzij je als journalist de handleiding daarover lang geleden bij het oud papier had gegooid”. Vraag is waar de onkreukbare Vandenbempt zijn exemplaar van die handleiding had gelaten toen hij zich gedreven, ook op het scherm, tot copiloot van Brussels

Geweldige sfeer Joren Dom, jarenlang kind aan huis op de Bosuil en voorbije zondag bedrijvig in het paars-witte kamp, werd door de Antwerpsupporters verwelkomd op applaus. “Ik wist niet wat ik mocht verwachten, maar dit had ik niet zien aankomen. Ik kreeg er zowaar kippenvel van”, vertelde hij. Wat de wedstrijd achteraf ontsierde, kon Dom op dat moment niet weten. “Ik had alvast niet de indruk dat het een vijandige derby was. De sfeer was geweldig.”

En toen verschenen er idioten op het toneel.

Doortrappers Het was weer van dat. Enkele honderden halvegaren, zowel van Antwerp als van Beerschot-Wilrijk, vonden het nodig na de wedstrijd de confrontatie te zoeken en rellen uit te lokken, zodat de politie - massaal aanwezig - moest ingrijpen. Die onverbeterlijke snullen speelden het klaar om aan de genietbare namiddag van 15.000 toeschouwers een somber einde te breien. Ze zijn ervoor bedankt. Ze hebben het Antwerpse voetbal nog maar eens geen dienst bewezen.

Op één been?

De bende snullen van ’t stad Blij weerzien Wie het moest ontgaan zijn, willen we er attent op maken dat voorbije zondag een derby werd gespeeld in Deurne, tussen Antwerp en Beerschot-Wilrijk. Met als inzet de goede naam en faam van die clubs, want op een mogelijke Europese troostprijs en waterkans na, valt er niet veel te rapen in de flauwe bedoening van play-off 2. Vermits het even geleden was dat er nog eens gebikkeld werd tussen de twee Antwerpse rivalen, zat de Bosuil voor de gelegenheid afgeladen vol.

Ieder zijn mening Marc Brys was van op zijn trainersbank strategisch goed geplaatst om de match samen te vatten. “Antwerp is de terechte winnaar. Daar valt weinig tegenin te brengen. Deze derby toonde duidelijk dat Antwerp over meer kwaliteit beschikt dan Beerschot-Wilrijk. Ze hoef-

den niet eens fantastisch te spelen om ons pijn te doen.” We gaan de sportieve baas van het Kiel niet tegenspreken. Dat laten we over aan tegendraadse toeschouwers die een andere wedstrijd hebben gezien.

Te pakken?

Het duel tussen de twee Antwerpse aartsrivalen is amper achter de rug en het nieuwe komt er al aan. Die terugwedstrijd wordt gespeeld op 29 april. Alex Maes van Beerschot-Wilrijk kijkt er alvast naar uit. “We gaan op eigen vertrouwd veld onze kop ervoor leggen”, vernemen we. Dat willen we voor geen geld van de wereld missen. De bezoekers doen er goed aan de woorden van Maes in hun oren te knopen. “Antwerp beschikt over een sterke kern, maar ze hebben ook hun zwakke plekken.

Ze zijn zeker te pakken.” Of de Great Old zich gewillige gaat laten pakken, is maar de vraag.

15

minister Guy Vanhengel ontpopte om het onverdedigbare kunst- en vliegwerkdossier van het begraven Eurostadion toch te verdedigen.

“De Journalist”, het maandblad van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ), achtte de aanval van Peter Vandenbempt op een collega het vermelden waard. Het blad “vergat” te vermelden dat een gebruiker én promotor van die handleiding haar blijkbaar raadpleegt naargelang het hem goed uitkomt. Wat gij, Chris van den Abeele?

Gebuisd en hogerop?

Voor de raad van bestuur van de Belgische voetbalbond is het aftellen naar de eerstvolgende vergadering, op donderdag 26 april. Dat het daar zal donderen, zou kunnen. Het lekte uit, allicht wat voorbarig en als donderslag bij heldere hemel, dat Patrick Janssens, ex-burgemeester van Antwerpen en ex-CEO van Racing Genk, door “een strekking in de raad” als topkandidaat CEO van de KBVB naar voor wordt geschoven. Een andere “strekking” ziet hem niet zitten. Zelf toont Patrick zich gewonnen voor “een nieuwe uitdaging”. Hoe zou je zelf zijn, als gebuisde CEO van een eersteklasser met plots een kans hogerop te klimmen?

Het heet dat die “buis” weinig te maken had met het door Janssens gevoerde beleid, maar alles met de aversie van de Limburgse achterban voor de “Antwerpse mentaliteit”.

Kan zijn, al weegt die uitleg nogal licht in het licht van het takenpakket van de algemene directeur van een notoire eersteklasser. Wie leeft zal zien welke strekking binnen de KBVB de bovenhand zal halen. In afwachting kan niet ontkend worden dat de voetbalbond regelmatig voor verrassingen weet te zorgen. Al dan niet door iedereen gesmaakt.

Het blijft een manier als een andere om over zich te doen spreken. delstadion de champagne en de bloemen al bovenhalen.

Gouden Amstel Het bronsgroene eikenhout en het lieftallige en heuvelachtige landschap van Nederlands Limburg als decor? Dan zijn we in de Amstel Gold Race beland. We hadden het slechter kunnen treffen. Met de lentezon op onze bol richting Maastricht voor de start, in de hoop dat er op weg naar de aankomst in Valkenburg wat noemenswaardig te beleven zou zijn.

Gekke aanpassingen Voor de organisatoren van de Amstel Gold Race kan het allemaal niet sensationeel genoeg zijn. Ze vonden het nodig het parcours nog maar eens aan te passen en naar hun hand te zetten. Wat erop neerkomt dat de renners in de aanloop naar de finale over nog nauwere wegen werden gejaagd. Alsof de risico’s nog niet groot genoeg zijn. Daardoor was het voor de renners voortdurend letterlijk rijden en omzien geblazen, met al die netelige obstakels die eigen zijn aan die koers.

Revelatie

De teen waarmee Diaby tegelijkertijd scoorde en buitenspel stond in de wedstrijd tussen Anderlecht en Club Brugge kan grote gevolgen hebben voor Club. De videoref keurde die Brugse goal af, waardoor Anderlecht drie punten rijker is. Die komen goed van pas om opnieuw mee te doen voor de titel. Al doet Anderlechttrainer Hein Vanhaezenbrouck danig zijn best om de titelambities van zijn ploeg naar buiten uit te temperen. Wat hij in zijn binnenste denkt, daar hebben we het raden naar. Hij ziet Club Brugge op één been kampioen spelen. Over dat ene been zullen ze, na twee nederlagen op rij, het hunne denken in het Jan Breydelstadion.

Had men ons anderhalve maand geleden verteld dat de 26-jarige Deen Michael Valgren Andersen zich tot revelatie van het voorjaar zou ontpoppen, we hadden eens hartelijk gelachen met die voorspelling. Toch moesten Fuglsang, Alaphilippe, Valverde en Greg van Avermaet die allemaal hun kans waagden in de Amstel Gold Race - hun meerdere erkennen in de tot voor kort onbekende Andersen. Na zijn overwinning in de Omloop Het Nieuwsblad en zijn zege in Valkenburg hebben we zijn naam in hoofdletters in ons notaboekje neergepend.

Daar gaan we geen spijt van krijgen, verzekert hij ons vol zelfvertrouwen.

Vol vertrouwen

Als we het over de mannen hebben die een poging deden om het peloton pijn te doen, mogen we de Oost-Vlaming Floris de Tier niet vergeten. De manier waarop hij tijdens de laatste beklimming van de Cauberg de favorieten op hun moeder liet roepen, was een heel straf nummer dat respect afdwong. De Tier is een veldrijder die overstapte naar de weg. Nog van dat. De veldrijders blijven ons verbazen.

Is het Brugse vertrouwen aan het wankelen na de nul op zes van de laatste twee wedstrijden? Als we ons oor te luisteren leggen in Brugge, zijn de twijfels aan de titelkansen ver weg. “Thuis twee keer winnen, dan kan Anderlecht ernaar fluiten”, meldde Hans Vanaken, die zeker is van zijn stuk. Als de anderen er ook zo over denken, mogen ze in het Jan Brey-

Sterke Floris

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet “Kiezers, wees gewaarschuwd! Tom was als kind een ‘doender’!”

19 april 2018

“Onze Tom is tien jaar ouder geworden, de arme jongen.” Dit weekend verlegde de pers nog maar eens de politieke en journalistieke bakens door een interview te brengen met de ouders van veelgeplaagd Antwerps sp.a-voorzitter Tom Meeuws. Het bleek ook wel een beetje noodzaak, nadat Meeuws zelf niet communiceerde over zijn relatie met Liesbeth Homans. Ook niet via zijn nationale voorzitter, die besloot dat het een schande was dat dit in de pers was gekomen, waarna hij de voltallige pers rondbelde om zeker te zijn dat ze het wisten en of ze genoeg foto’s hadden.

Zijn woordvoerder kon nog net voorkomen dat John Crombez voor het VTM-nieuws de eerste nacht van Tom en Liesbeth visueel uitbeeldde. Zo verontwaardigd waren ze bij sp.a.

Ook Knack zat nog met enkele politiek relevante vragen als: “Was Tom altijd proper gewassen voor hij het onechtelijk bed betrad?” en “Was de affaire wel netjes buiten de werkuren van Tom?”, “Hoe zat het met voorbehoedsmiddelen? Politici hebben toch een voorbeeldfunctie?” Cruciale informatie waar u als belastingbetaler en werkgever van beide protagonisten recht op hebt.

“Slechts een façade” Bovendien kon Walter Pauli er niet meer van slapen. En dus werd de Krant van West-Vlaanderen, uit dezelfde mediagroep, ingeschakeld.

Maar ook daar vingen ze bot. Tom had zijn arme ouders niet ingelicht over zijn buitenechtelijke avonturen.

Verder dan dat Tom zo’n joviale jongen was

die graag de bloemetjes buitenzette, kwam de journalist niet. Laat staan dat ze wisten of hij ook al eens vrouwen buitenzette. Ze gaven evenwel toe dat Tom een ‘doendig’ manneke was. “Met veel energie.” Dat zegt niets voor de Antwerpse lezer, maar voor de West-Vlaming spreekt het boekdelen. “Doendig gedomme?

Say no more!”

En toch. Uit het interview bleek dat Meeuws alweer had gelogen tegen de pers en het volk.

Herinner u hoe hij de verzamelde pers toesprak over hoe hij met dit nieuws omging? “We moeten weer vooruit met Antwerpen. Dat is het enige wat telt. De aanvallen op mijn persoon deren me niet. Blijkbaar zijn ze bang van me.” Daar klopt niets van. Volgens de mama doet hij alleen maar alsof hij een dik vel heeft.

“Hij probeert alles weg te lachen, maar het is slechts een façade”.

Pauli werd er zo mogelijk nog onrustiger van.

Wat zat er achter de façade? En nog: wie had die opgetrokken? Land Invest? En hoe hoog

Kruisende woorden 1105

komt zij? Het mysterie Meeuws blijft overeind.

Ook de theorie dat hij een duikboot is van N-VA, die in opdracht van Liesbeth Homans af en toe zijn eigen partij torpedeert, valt niet uit te sluiten. In die zin zou hij wel eens kunnen samenwerken met dat andere Antwerpse kopstuk: Kris Peeters.

Ook hij wordt er dezer dagen wel eens van verdacht vanop zijn schuiladres in Antwerpen

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

Kwelbuiskiezer U hebt het ongetwijfeld gehoord: journalist Karl Apers van ATV komt bij de volgende verkiezingen op voor sp.a. Wat sommige spuiters al heeft verleid tot de stelling dat we nu misschien SP.ATV krijgen...

Stereotiep Ene Hamed A. is door de Antwerpse correctionele rechtbank veroordeeld tot acht jaar cel en vijf jaar TBS. De brave (?) mens leeft, houd u vast, al achttien jaar illegaal in deze staat. Diefstallen vormen zijn inkomen. Soms wordt het cliché voorbijgestoken door de realiteit.

D E

Kieskolder

F

U kent de ouders Myer uit Salt Lake City in Utah niet? Wees blij. Het behaagt die liberale lieden om hun kind “genderneutraal” op te voeden. Hun kind heet Zoomer, en buiten de ouders kent niemand het geslacht ervan, want het moet zelf kunnen kiezen. Zwak vinden wij dat van de heer en mevrouw Myer: dwingen zij het kind daarmee niet om mens te zijn? Wellicht was het liever een teddybeertje!

G H I J

Wensenrechten

K L HORIZONTAAL A. Grootschalig outdoor dansevenement B. Beweeg onrustig - Internetlandcode voor Andorra - Denkbeeld C. Turkse stad - Emeritus D. Bevel - Obligatie - Gegevens die je kennis vergroten E. Voorzetsel - Liefkozing F. Delvend - Vereniging van actieve senioren G. Viervoeters - Ouderloos kind H. Op tafel brengen - Natuurkundige eenheid van druk I. Palestijnse bevrijdingsorganisatie Zuivere J. Wat nog over is - Groente - Europeaan K. Vlaamse stad L. Hoenderachtige - Meervoud van een hoofdtelwoord

peren te stoven voor CD&V. Deze week: chassidische peren. Peeters’ ouders mogen het volgende week komen uitleggen in de Gazet van Puurs. Volgens de nog niet goedgekeurde versie verklaarde zijn moeder één en ander. “ Kris wou vroeger niemand een handje geven. Maar hij moest! En vandaag doet hij dat heel goed. Dat zal wel voor iedereen werken, zeker?”

VERTICAAL 1. Debat 2. Oost-Vlaamse gemeente 3. Voorvoegsel dat betreffende het onderwerp zelf betekent - Colloïdaal mengsel van stof deeltjes of vloeistofdruppels in een gas 4. Merklnaam van consumptie-ijs - Katholieke Vlaamse vrouwenvereniging - Kippengeluid 5. Windrichting - West-Vlaams dorp Secundair onderwijs 6. Joodse spirituele leider - Uitgang van overtreffende trap 7. Mondspoelwater - Schoonmaakwerk 8. Voegwoord - Meisjesnaam 9. Voornaam van de zangeres van o.m. ‘Sol diers of love’ - Lidwoord 10. Ten bedrage van - Verkoudheidverschijnselen 11. Familielid - Oppervlaktemaat 12. Laten zien hoe het werkt

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1104 VINDT U OP BLZ. 14

Het kan met die Europarlementariërs blijkbaar altijd nog gekker. Er is immers sprake van om mensenrechten te overwegen voor zekere robotten. Wij vinden het een absolute discriminatie dat robotten daar wél en onze kantoorstoelen daar níét voor in aanmerking komen.

In de ring Bekende Vlamingen die op elkaar meppen, het levert ook al een tv-programma op: Boxing Stars. Allicht levert het de deelnemers een mooie som op. Als wij mochten kiezen, dan graag dergelijk programma met BP’s: Bekende Politici. De Wever versus Van Besien, het zou gegarandeerd véél volk trekken. Of Mertens tegen Dewinter. Topmatch.

Leven die mensen zo ver van de werkelijkheid dat ze niet eens weten dat je voor 1.000 euro zelfs geen fatsoenlijke elektrische fiets kan kopen?

Mobiliteit Prutsers zijn het bij Groen! Ecologisten van het zevende knoopsgat! Niet de fiets moet in Antwerpen het geprefereerde vervoermiddel worden, maar het paard. En de bakfiets, die moet plaats ruimen voor de paardenkar. Anderzijds, ezels hebben we bij de vleet rondlopen.

Suggestie Vorige week was een Spaanse drughondenbrigade aan het oefenen aan de grens in Voeren, via een politioneel uitwisselingsproject.

Kunnen we misschien eens een wederdienst vragen, in de vorm van een justitioneel uitwisselingsproject? Kwestie van de Catalanen eens te laten kennismaken met wat minder partijdige justitie?

Groeiende tegenstand Er breken zware tijden aan voor het Antwerpse havenbestuur: in Doel is de bevolking met één kersverse boreling gestegen. Baby Rover de Mey zorgt in één keer voor een Doelse bevolkingstoename met 6 procent. Een reden te meer om Doel te behouden.

Bijstand Onze militaire rekruten zijn blijkbaar uit heel groen hout gesneden. Het is zo erg, dat wordt overwogen om hen wat meer thuis te laten slapen. Het is wachten tot iemand op het briljante voorstel komt om elke rekruut een persoonlijk assistent te geven. Er moet nu eenmaal gepamperd worden, lijkt het.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Slipgevaar Modeontwerper Karl Lagerfeld is zo oud en onaantastbaar dat hij zich vrijwel alles kan permitteren. Wie anders komt weg met de uitspraak dat als modellen niet willen dat iemand hun slip ziet, ze beter non worden? Hij is in elk geval beter geslaagd als nar dan Mark Eyskens.

Onwerelds Bij de sp.a begint het stilaan toch érg hopeloos te worden. Neem nu het voorstel om een “slooppremie” van 1.000 euro uit te keren aan wie zijn oude dieselwagen uit het verkeer haalt.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel .be