't Pallieterke van 3 mei 2018

74ste jaargang • nummer 18 • donderdag 3 mei 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Vlaamse socialisten zijn bang van hun eigen schaduw

Anke zet de islam een hak

Bij de gemeenteraadsverkiezingen niet opkomen onder de eigen naam, op de 1 meiviering derderangsfiguren laten speechen, de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte die de Antwerpse afdeling te kijk zet… De Vlaamse socialisten zijn het spoor bijster.

De gemeenteraadsverkiezingen moeten ervoor zorgen dat de sp.a in haar stedelijke bastions overleeft, om van daaruit de herovering van Vlaanderen in te zetten, maar niemand die dat nog gelooft.

John Crombez, sp.a-voorzitter en ‘woonachtig te Oostende’ zoals dat heet, neemt op 14 oktober deel aan de gemeenteraadsverkiezingen in zijn thuisstad. Op de 29ste plaats van de ‘Stadslijst’ van burgemeester, ex-minister en oud-partijvoorzitter Johan vande Lanotte. Weggestoken dus tussen tal van onbekenden. Dit is symptomatisch voor de malaise bij de Vlaamse socialisten.

Figuren die aan het hoofd staan van de partij, of lange tijd een belangrijke rol hebben gespeeld binnen het Vlaamse socialisme, durven het niet meer aan om onder eigen naam op te komen. Vande Lanotte verantwoordt zich door te wijzen op de noodzaak van een brede burgerbeweging en door naast 25 socialisten ook 15 kandidaten uit de ‘samenleving’ op de lijst te zetten.

Bij die externe kandidaten onder andere Tine Wyns van het CAW op plaats vier en Fabrice Goffin van Zorabots op vijf. Laatstgenoemde is een bedrijfsleider die wellicht één en ander te danken heeft aan Vande Lanotte.

Tine Wyns is via het Centrum voor Algemeen Welzijn (CAW) een aanspreekpunt voor daklozen en illegalen en ze zoekt de grenzen van de legaliteit op. Zij bestuurt vanuit het CAW eigenlijk een tewerkstellingscel voor sociaal assistenten. Kortom, de Stadslijst, dat zijn gewoon socialisten of linkserige figuren die in het krijt staan bij Vande Lanotte.

Waarom dan niet onder eigen naam opkomen? Omdat het Vlaamse socialisme op sterven na dood is. Niemand wil zich blijkbaar nog met de partij vereenzelvigen. Er zijn amper regio’s in Europa waar socialisten of sociaaldemocraten zo weinig stemmen halen. De sp.a schommelt tussen 12 en 14 procent. Zelfs in Beieren scoort de SPD beter.

De socialisten zijn bang van de eigen scha-

duw geworden. In Antwerpen, de grootste stad van Vlaanderen, wordt de lijst getrokken door Jinnih Beels, een zogenaamde verruimingskandidaat. Maar op de 1 meiviering neemt ze niet het woord. Evenmin het geplaagde voormalige kopstuk Tom Meeuws.

Wat een bloedarmoede. Ondertussen deelde de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte in De Morgen een aantal steken uit naar de Antwerpse afdeling. Ruziënde partijen: niemand heeft dat graag.

Zijn de steden in gevaar?

De klad zit erin bij de sp.a. De vraag is of de uitgebluste kopstukken het tij nog kunnen keren bij de gemeenteraadsverkiezingen. De toestand in Antwerpen lijkt hopeloos voor rood links. Maar wat in Gent, Leuven, Hasselt en Oostende? De redding kan komen van partijen die een aversie hebben van de N-VA en dus kunnen proberen een klassieke tripartite te vormen.

In veel steden is er bij het Open Vld-electoraat nog altijd een paarse reflex. In Gent bijvoorbeeld, al betekent dat wel dat Mathias de Clercq dan moet verzaken aan de burgemeesterssjerp. Waarnemers denken dat de CD&V in een aantal steden voor ‘kingmaker’ zal kunnen spelen. Alleen, de christendemocraten zien hun electoraat in die steden verder afkalven. Zullen ze qua zetels sterk genoeg staan om mee te helpen aan een anti-N-VAcoalitie? Het zal moeilijk worden.

Zorgt Groen voor de redding? De kans is klein. De aversie ter linkerzijde voor de sp.a is zo groot dat de groenen nog liever in een Jamaicacoalitie stappen met liberalen en N-VA. Het Bart Somersmodel uit Mechelen zou wel eens een referentie voor de rest van Vlaanderen kunnen worden. Op lokaal vlak

is het water tussen groenen, liberalen en Vlaams-nationalisten vaak minder diep dan gedacht. Gevolg is dat de sp.a op meer plaatsen dan verwacht uit de boot zou kunnen vallen. En wat blijft er dan over van de strategie om vanuit de steden aan een herovering van Vlaanderen te beginnen? Zal John Crombez als voorzitter op post blijven na 14 oktober?

Of zal men voor de korte pijn kiezen en hem opzijschuiven? Een risico, een half jaar voor de federale verkiezingen.

Steriele standpunten De socialisten hebben de wind tegen en ze kunnen bovendien niet meer rekenen op hun traditionele bondgenoten zoals de mainstream media. Meer dan vroeger worden sp.a’ers op Terzake hard aangepakt. De linkse journalisten voelen zich namelijk veel meer aangesproken door de in hun ogen hippe stedelijke partij die Groen is.

Bijkomend probleem is dat de socialisten geen ideologisch verhaal meer hebben. Ze komen niet verder dan steriele standpunten over het verhogen van de belastingen voor de rijken. Rond criminaliteit, immigratie en aanverwanten blijven ze warm en koud blazen.

En als de sp.a dan hoopt toch te scoren in de media, loopt het snel mis. Denk maar aan de discussie rond het langer operationeel houden van de F-16-gevechtsvliegtuigen. Bij sommige commentatoren kon de pret niet op. Ze waren er als de kippen bij om daarin het teken te zien dat de sp.a zich als een heuse oppositiepartij kan profileren. Daar blijft intussen niet veel van over. Je zou denken dat de sp.a garen kan spinnen bij de sociale onrust die zich dezer dagen uitbreidt bij Lidl, Brussels Airlines, AB InBev en Telenet. Maar dat gebeurt niet. De reden is dat we in een relatieve hoogconjunctuur zitten. Werknemers staan meer op hun strepen en weten dat de krapte op de arbeidsmarkt in hun voordeel speelt. Als de werkdruk te hoog is en ze voeren acties, dan

kan een bedrijf minder gemakkelijk dan vroeger zeggen: “Bol het hier maar af, we vinden wel mensen die bereid zijn te werken aan de bestaande arbeidsvoorwaarden.” Werknemers staan nu in onderhandelingen in een sterkere positie en ze hebben geen nood aan rode vakbonden of partijen die opkomen voor “de rechten van de verdrukten”.

En dan zijn er nog de ambtenaren die boos zijn om allerlei hervormingen die de federale regering wil doorvoeren, zoals langer werken, een herziening van het vast statuut en extra aanwervingen van contractuele ambtenaren. Springt de sp.a mee op de kar van het protest? Neen. Blijkbaar beseffen ze daar dat de publieke opinie het sociaal statuut van de ambtenaar al royaal genoeg vindt. En zo blijft het voor Crombez en consorten vergeefs zoeken naar wat men in kleffe bewoordingen ‘een wervend verhaal’ noemt.

Deze week Ebru Umar spreekt 2 Waarom zijn onze Waalse buren zoveel zieker? 3 Briefje aan Hans Bonte 3 Hoe mei ’68 ontspoorde

5

Franstalig onderwijs blijft nivelleren

7

Praten met Hendrik Vuye en Veerle Wouters “Ons plan is de gps in het Brusselse kluwen” 11

2

Actueel

3 mei 2018

“Ontwrichting gaat niet vanzelf over” Het grootste verschil tussen de westerse samenleving en die in het Midden-Oosten is de afwezigheid van de term ‘verboden’. Er zijn uiteraard wettelijke geboden die zowel hier als daar gelden - je mag niet door een rood licht rijden, je mag niet moorden of beroven, je moet je belastingen betalen - allemaal ‘common sense’. Maar verder is er weinig in onze samenleving wat wij verbieden. Bij ons mag en kan in principe alles, zolang je geen wettelijke grenzen overschrijdt.

Het is exact de reden waarom onze samenleving onder de voet wordt gelopen, en waarom wij geen idee hebben hoe we dat moeten stoppen dan wel voorkomen. Het verbieden van moskeeën, islamitisch onderwijs, islamitische vluchtelingen en gezinshereniging uit islamitische landen is uit den boze.

Zelfs als het gevolg van deze instellingen de ontwrichting van onze samenleving is. Hoe is het geen ontwrichting als volksstammen hier leven alsof de middeleeuwen nooit zijn afgelopen? Waarbij vrouwen als vee en horigen worden behandeld, waarbij kleine meisjes ingepeperd wordt dat ze minderwaardig zijn aan jongetjes en dit ook in hun kleding moeten uitdragen? Hoe is het geen ontwrichting als mannen en vrouwen van islamitische origine in hun besloten kring van scholen en moskeeën te horen krijgen dat wij de ‘ander’ zijn, de ‘ongelovige’ waar ze zich niet mee in moeten laten? Terwijl ze ondertussen hun hand ophouden bij die ander en onder het dak wonen van die ander? Hoe is dit geen ont-

Ebru Umar

wrichting van onze samenleving?

Te veel gebeurd om te negeren De tijd dat je daar grapjes over kon maken of deze mensen met een boog kon ontwijken, is voorbij. Er werd de afgelopen jaren te veel geweld gepleegd, er zijn te veel mensen vermoord om hen geen aandacht te geven.

Om te geloven dat het wel voorbij zal gaan.

Quod non.

De wanhoop, mijn wanhoop, gaat niet meer over deze mensen. Deze mensen zijn kuddedieren die zich gedragen zoals de voorman predikt dat ze zich moeten gedragen. Deze mensen zijn beïnvloedbaar. Het is slechts een kwestie van hen door de juiste persoon te laten beïnvloeden. De vraag is echter hoe je dat doet zonder ze in hun vrijheid te beperken en die haatpaleizen zoals moskeeën en scholen te verbieden. Waarbij verbieden uiteraard de makkelijkste weg is, maar meteen ook de enige weg die niet bewandeld kan worden, want ja, liberalisme! Iedereen is gelijk, en elk geloof heeft recht op zijn eigen idioterie. Maar

wat als dat geloof de samenleving ontwricht?

Het moet kunnen. Het moet mogen. Het gebeurt, punt. Mijn wanhoop betreft onze wetgever, of het nou de Vlaamse, de Nederlandse, de Duitse of de Griekse is. Hoe kan het dat iedereen ziet dat het misgaat, dat iedereen ziet hoe het anders moet, maar dat degenen die daarvoor moeten zorgen afhaken?

Tijd voor nieuwe wetgeving Hoe kan het dat er moskeeën bijgebouwd worden, al dan niet met vreemd vermogen uit het Midden-Oosten, waar bezoekers worden gehersenspoeld? Waar hen wordt verteld dat zij zich afzijdig van onze samenleving en cultuur moeten houden? Hoe kan het dat wordt toegestaan dat op scholen kindertjes verteld wordt dat meisjes onderdanig zijn

aan jongetjes en dat contact met niet-moslims vermeden moet worden? Hoe kan het dat in onze straten gevechten, roof- en schietpartijen plaatsvinden waarbij onze bevolking tegenover elkaar staat - omdat de ene een ander geloof heeft?

Hoe kan het dat we dat tolereren? En nee, dat de wetgeving de gelijkheid van iedereen bewaakt, is niet het juiste antwoord. Wetgeving is door mensen gemaakt in tijden waarin van dit soort kwalijkheden geen weet was.

Is het dan geen tijd om die wetgeving aan te passen? Is het geen tijd om ervoor te zorgen dat de wetgeving kiest voor de voortzetting van onze samenleving, voor onze manier van leven, in plaats van ruimte te geven aan lieden die bereid zijn geweld te gebruiken om hun zin door te drijven? Waarom is het onmogelijk illegalen uit te zetten en moeten de bomen in de grensstreek blijven staan zodat zij zich erachter kunnen verschuilen? Waarom kunnen imams op onze bodem haat en doodstraffen voor afvalligen en overspeligen prediken, en durven onze agenten niet eens meer probleemwijken in? Waarom bestaat de term probleemwijk eigenlijk?

Wanneer staat er een overheid op die het verbiedt nog tolerant te zijn tegen iedereen die onze westerse liberale samenleving, met gelijke rechten voor mannen en vrouwen, ontwricht?

Ebru Umar

Libanese parlementsverkiezingen beloven spanning Velen kijken uit naar de eerste Libanese parlementsverkiezingen sedert 2009, op 6 mei. De kieswet werd grondig veranderd. Het land wordt met zware problemen geconfronteerd, zoals de vele Syrische vluchtelingen, de slabbakende economie, het risico op een nieuwe oorlog met Israël en de militaire overmacht van Hezbollah.

Dankzij de nieuwe kieswet krijgt Libanon een meer proportioneel systeem dan vroeger, kunnen Libanezen in het buitenland meestemmen (wat de christenen ten goede kan komen) en zijn er magnetische stemkaarten. Het voorstel om de minimumleeftijd van stemgerechtigden van 21 op 18 jaar te brengen, heeft het niet gehaald.

Religieus en etnisch stemmen Toch blijft het kiessysteem vrij complex. In de kiescantons worden zetels nog steeds toegekend op basis van de religieuze strekking waartoe men behoort.

In combinatie met het proportionele systeem betekent dit dat partijen per district coalities aangaan met andere partijen om hun zetels veilig te stellen. Een voorbeeld: in kieskanton X, waar pakweg soennieten in de meerderheid zijn, kan het voorkomen dat de christelijke partij Y een coalitie aangaat met de sjiitische partij Z om een christelijke zetel veilig te stellen. Omdat elk district anders is, worden dan ook géén kies-

allianties aangegaan op nationaal vlak, enkel op lokaal vlak.

In de praktijk kan men de Libanese kiezer moeilijk als een individuele kiezer bestempelen: hij stemt voor de religieuze of etnische groep waartoe hij toevallig behoort door geboorte. Hij is dus druus, maroniet, Armeen, sjiiet, soenniet of wat nog.

De inhoud van het partijprogramma is daarbij minder belangrijk dan wat de leiders van de religieuze sekten eventueel kunnen bereiken in Beiroet voor hun regio (een nieuwe weg laten aanleggen, betere elektriciteitsvoorzieningen, jobs in de overheidsadministratie,…).

Libanezen die zich in de eerste plaats Libanees voelen, en pas in de tweede plaats moslim, christen of wat dan ook, ze bestaan, maar ze zijn weinig talrijk.

Hezbollah De corruptie is groot, en deels wordt dat precies in de hand gewerkt door het communautaire systeem. De huisvuilophaling laat te

wensen over, buitenlandse investeerders laten Libanon steeds vaker links liggen en trekken liever naar de stabielere Golfstaten. De massale aanwezigheid van Syrische vluchtelingen betekent een zware belasting, en het ziet er niet naar uit dat die vluchtelingen op korte termijn naar hun land gaan terugkeren.

De tot de tanden bewapende Hezbollah (“Partij van God”) is in staat een oorlog uit te lokken met Israël - die nog veel destructiever zal zijn dan de oorlog van 2006 - en die sjiitische partij kan door die overvloed aan wapens andere partijen blijven chanteren en afdreigen.

Ook de aanwezigheid van Hezbollahmilitanten in Syrië om het regime van Bashar al Assad te ondersteunen, is omstreden.

We gaan ons niet wagen aan een voorspelling wat betreft de verkiezingsresultaten. Het enige wat we met zekerheid weten, is dat de christenen onderling sterk verdeeld zijn, dat Hezbollah en Amal goed zullen scoren wegens hun demografische sterkte en dat de soennitische voorman Saad Hariri het steeds moeilijker krijgt om in zijn kamp de nummer één te blijven.

Een dosis geweld bij de kiescampagnes Libanon is een macholand - kan niet uitgeslo-

ten worden. Een sjiitische anti-Hezbollahpartij werd alvast in elkaar getimmerd. Wat het resultaat ook wordt, elke representatieve sekte zal sowieso vertegenwoordigd zijn in de nieuwe regering. Wordt vervolgd.

LVM

5 minuten persoonlijke moed!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Word lid van het VNZ

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Daar is de groeidip

Uit de smalle beursstraat

Het Instituut voor de Nationale Rekeningen kwam met niet echt positief nieuws: in de eerste drie maanden van 2018 groeide de Belgische economie met 0,4 procent, minder dan veel economen hadden verwacht. De hoop dat de economische groei in 2018 de kaap van 2 procent zou overschrijden, is daarmee de kop ingedrukt. Is een groeidip reden tot ongerustheid? Een recessie is veraf, maar het moeilijk invullen van vacatures begint op het groeipotentieel te wegen. In de aanloop naar verkiezingen is dat een reden tot lichte bezorgdheid voor uittredende regeringen.

grens is de attitude ten opzichte van werk in veel kringen zo negatief geworden dat ze liever thuis zitten te vegeteren. In bepaalde gemeenten in Henegouwen leven er al werklozen van de derde generatie.

Naast de arbeidsmarkt is een oorzaak van de lagere groei te zoeken in de rigide productmarkten in België. Allerlei beperkende regelingen, zoals de sperperiode, worden stilaan afgebouwd, maar het is nog niet voldoende om de groei via die weg aan te zwengelen. Te beperkte openingsuren van winkels zijn bijvoorbeeld ook een probleem, zeker in vergelijking met het buitenland. Sommigen zien in de tragere groei het beleid van de Europese Centrale Bank. Die had de voorbije jaren geld in de economie gepompt om de groei aan te zwengelen, maar dat effect zou nu zijn uitgewerkt.

Begin dit jaar waren de economische vooruitzichten nog relatief rooskleurig. Er was sprake van een verwachte kwartaalgroei van 0,5 procent van het bbp. Op jaarbasis zou de economie met 2 procent groeien, het beste cijfer sinds de financiële crisis.

Maar de cijfers van het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR) haalden heel wat optimisten uit hun droom. De Belgische economie groeide in het eerste kwartaal met amper 0,4 procent van het bbp. Dat betekent dat een groei op jaarbasis van 1,8 procent realistischer is dan 2 procent. Dat is nog altijd niet slecht, maar het bevestigt het gevoel van veel economen dat de periode van aanhoudende groei in de Europese Unie stilaan aan het einde gekomen is. 2018 wordt het jaar van de groeidip. België bevindt zich niet in een unieke situatie. In het eerste kwartaal van 2018 groeide de Franse economie met 0,3 procent. In Groot-Brittannië is het 0,1 procent. Duitsland zit daar niet veel boven. Dat is belangrijk omdat onze oosterburen de aanjagers zijn van de Europese economie.

Nulgroei en recessie Zijn we stilaan op weg naar een recessie? Dat is te kort door

de bocht. We zitten om te beginnen nog niet aan een nulgroei.

En voor een recessie moet er sprake zijn van twee kwartalen van negatieve groei.

Toch is deze groeidip reden tot bezorgdheid, al blijft er onduidelijkheid over alle oorzaken. Om te beginnen worden bedrijven in hun groei gefnuikt omdat ze geen personeel meer vinden om alle vacatures in te vullen. De arbeidsmarkt wordt al lange tijd geteisterd door sterke krapte. Ondanks het feit dat slechts 67 procent van de Belgen op arbeidsleeftijd werkt, blijven veel vacatures openstaan. Vooral een Waals probleem, want in Vlaanderen werkt meer dan 72 procent van de mensen op arbeidsleeftijd, en van de 22-45-jarigen is zelfs 88 procent aan de slag.

De krapte kan opgevangen worden door werklozen en inactieven naar de arbeidsmarkt te loodsen, maar dan moeten de hinderpalen weg. Zo moeten de werkloosheidsuitkeringen in de tijd worden beperkt. Dat is weliswaar niet de enige oplossing. Er zijn voor tal van technische functies gewoon onvoldoende mensen met de juiste competenties. Al moeten we er meteen bij zeggen dat voor de helft van de vacatures geen diploma is vereist. Maar zeker bezuiden de taal-

Electorale bonus Wat de belangrijkste oorzaken ook mogen zijn, de dip zal van nabij gevolgd worden door onze politici. We staan voor een verkiezingsperiode en onderzoek toont aan dat partijen van een uittredende regering een electorale bonus halen als de economie goed boert.

Wat als de groeivertraging zich doorzet? Dat kan een invloed hebben op het verkiezingsresultaat. Dat risico bestaat indien de groeimotor nog meer begint te sputteren door een uit de hand lopende handelsoorlog, of door een stijgende olieprijs ten gevolge van aanhoudende instabiliteit in het Midden-Oosten.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

3 mei 2018

3

Waarom zijn onze Waalse buren zoveel zieker?

De medische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië en Brussel blijft groeien. Miljardentransfers naar Wallonië hebben daar blijkbaar geen impact op. Dat zegt het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds (V&NZ).

Het V&NZ houdt al jaren netjes de statistische informatie bij. Omdat de ‘gekleurde’ grote ziekenfondsen geen gedetailleerde regionale informatie vrijgeven, gebruikt V&NZ die van de Landsbond van de Neutrale Ziekenfondsen (LNZ). Die kleinere bonden dekken zowat vijf procent van de Belgische bevolking, of 536.652 verzekerden van zeven verschillende ziekenfondsen in de drie regio’s. Dat is statistisch alvast degelijk materiaal.

De uitgaven voor gezondheidszorg zijn in dit land en in deze tijd gigantisch groot. Het gaat voor 2017 om meer dan 25 miljard euro voor 11,3 miljoen inwoners. De overheid betaalt 2.251 euro per inwoner.

Hier maakt V&NZ zijn punt: het verschil tussen de gemiddelde ziektekosten voor een Vlaming en een Waal bedroeg in 2017 meer dan honderd euro per persoon (103,19 euro). In Wallonië werd per hoofd van de bevolking bijna vijf procent meer uitgegeven.

Bekijken we dat per modaal gezin van vier personen, dan loopt dat bedrag aardig op, tot 412 euro. Voor de hele Vlaamse gemeenschap gaat het om een gigantisch bedrag.

Verhoogde tegemoetkoming Veel zieken kunnen op basis van hun ‘armoede’ rekenen op een bijzondere voorkeurregeling of verhoogde tegemoetkoming. In Brussel leeft 32 procent in armoede, in Wallonië 21 procent, in Vlaanderen 15 procent, blijkt uit de dossiers hierover van alle ziekenfondsen samen over 2017.

Jürgen Constandt, algemeen directeur van het V&NZ, wijst erop dat die spagaat er is en blijft “ondanks de enorme solidariteit van 12 miljard euro per jaar vanuit Vlaanderen met Wallonië en Brussel”. Bovendien is het goed erop te wijzen dat tegenover dat uitgavenverhaal van de sociale zekerheid ook een inkomstenverhaal staat. Een Vlaamse titularis binnen de Neutrale landsbond betaalt jaarlijks 2.185 euro meer in Vlaanderen dan een Franstalige.

Schort er dan iets aan de organisatie van gezondheidszorg over de taalgrens?

Het Globaal Medisch Dossier (GMD) - met een inherent grotere rol voor eerstelijnsgeneeskunde en huisartsen, en derhalve minder overbodige onderzoeken - wordt in Vlaanderen meer gebruikt. Bijna 68 procent van de Vlamingen heeft een GMD, tegen 51 procent van de Walen en 43 procent van de Brusselaars.

Die kloof krimpt de jongste jaren, maar blijft opmerkelijk groot.

TERRORIST MOET BLIJVEN Voor de derde keer belet de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen een uitzetting van een veroordeelde Marokkaanse terrorist. De eerste keer gebeurde dat in maart. Toen kon Bilal S. – die bekend werd als handlanger van de beruchte jihadistenronselaar Khalid Zerkani – niet uitgewezen worden, hoewel Bilal S. door de inlichtingendiensten wordt beschouwd als bijzonder gevaarlijk. Begin deze maand werd de uitzetting van een andere veroordeelde terrorist geblokkeerd. Opnieuw argumenteerde de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen dat de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) niet genoeg had afgetoetst of de mensenrechten van de terrorist zouden geschonden worden in Marokko.

Vorige vrijdag werd dan een derde veroordeelde terrorist gered van uitzetting. Het gaat om een 28-jarige Marokkaan die sinds 2004 in België verblijft. Tijdens zijn verblijf verzamelde de man niet één, maar twee strafrechtelijke veroordelingen. De eerste wegens drugs in 2014, en de tweede voor een aan terreur gerelateerde misdaad in 2017.

Na zijn laatste veroordeling trok de Dienst Vreemdelingenzaken afgelopen februari de man zijn verblijfsvergunning in, maar de betrokkene trok naar de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen om dat aan te vechten. De rechtbank trok de kaart van de jihadist en stelde opnieuw dat er onvoldoende garanties waren voorzien opdat de mensenrechten van de betrokkene gerespecteerd zouden blijven in Marokko. De rechtbank baseert zich voor de reeks blokkeringen op een uitspraak rond een Zweedse zaak

Ook het aantal hospitalisatiedagen ligt in Wallonië en Brussel hoger dan in Vlaanderen.

De hospitalisatieduur is in Vlaanderen korter.

Nog een opmerkelijk verschil is het regionale verschil tussen het aantal dagen arbeidsongeschiktheid en invaliditeit: 20,8 dagen per gerechtigde in Vlaanderen, 26,8 dagen in Wallonië (Brussel doet het met 18,5 dagen wat beter, maar in een regio met hoogoplopende werkloosheid lijkt dat nogal evident). Dat in Wallonië gemiddeld zes uitkeringsdagen per jaar meer worden voorgeschreven, is moeilijk objectief te verklaren. Bovendien loopt dat verschil nog op. Enkele jaren geleden ging het nog om een verschil van vier dagen.

Taboe Rust er een taboe op die informatie? De media hebben doorgaans weinig aandacht voor de cijfers van het V&NZ. De grote ziekenfondsen zwijgen over die verschillen. Het sociale middenveld reageert nauwelijks.

We herinneren ons de reactie van Maggie de Block: van transfers was volgens haar geen sprake, “want er waren ook binnen Vlaanderen grote verschillen tussen arrondissementen”. De gekende truc van de ontkenners van elk communautair verschil.

Die arrondissementele verschillen zijn er natuurlijk, vanzelfsprekend, absoluut… Die tussen kantons en gemeenten ook. En wellicht ook die tussen straten en buren. Maar het zijn niet de straatcomités, gemeentebesturen of arrondissementen die het gezondheidsbeleid voeren. Dat zit - vastgeroest - bij de federale overheid. Is het dan niet de overheid die moet uitkijken voor een verschil dat in een federaal land eigenlijk niet te verantwoorden is?

De verschillen zijn er. Maar waarom? Waarom zijn onze Waalse buren zoveel zieker? Voor Jürgen Constandt blijven die ziekenfondscijfers aantonen dat de gezondheidscultuur in Vlaanderen en Wallonië zeer verschillend is. “Financiële transfers van noord naar zuid zorgen blijkbaar niet voor een kentering.” Integendeel, de kloof wordt groter, dus ook de transfers. “Onze cijfers tonen aan dat er voldoende reden is om te pleiten voor meer responsabilisering en voor de volledige communautarisering van de ziekte- en invaliditeitsverzekering.”

Blijven we aanmodderen en passief aanvaarden dat de Vlaming minder ziek is dan de Waal of de Brusselaar, dan leggen we een hypotheek op de betaalbaarheid van de zorg voor de komende generaties.

Anja Pieters door het Hof van de Rechten van de Mens op 9 januari. Nochtans bepaalde een veel recentere uitspraak in Frankrijk (19 april) dat er géén noemenswaardig risico op foltering of inbreuken tegen de mensenrechten in Marokko zijn.

Ook niet voor mensen die voor terrorisme veroordeeld zijn.

HET VLIEGTUIG OP Exact een jaar geleden trad de strengere vreemdelingenwet in werking. Sindsdien zijn, volgens Theo Francken, al 112 verblijfsvergunningen van zware criminelen en terroristen ingetrokken. Francken noemt het “een belangrijke symbolische verjaardag”. Het is sindsdien makkelijker om de verblijfsvergunningen van zwaar criminele en terroristische vreemdelingen, die in België geboren zijn of voor hun twaalfde naar België zijn gekomen, in te trekken. Dankzij de wet werden dus 112 verblijfsvergunningen ingetrokken. Francken: “Stuk voor stuk vreemdelingen met een ellenlange waslijst aan veroordelingen, gaande van verkrachting met geweld tot gewapende overval en terrorisme. Lui die een acuut gevaar voor onze samenleving betekenen en die, wat mij betreft, niet hoeven te rekenen op een zoveelste kans op herintegratie in onze maatschappij.” Het verstrengen van de wet ging volgens Francken niet eenvoudig: “U herinnert zich ongetwijfeld de felheid waarmee links vorig jaar mijn wetsvoorstel afbrandde. Met mijn ‘Deportatiewet’ zou ik ‘tweederangsburgers’ creëren en de mensenrechten schenden.”

U kent ons: als ’t goed is, zeggen we ’t ook.

Briefje aan Hans Bonte

SOS met het zuur Mijnheer de gefrustreerde, Mijn aandacht werd in een van de ‘hoofdstroommedia’ getrokken door deze uitspraak: “Die Antwerpenaren zitten volledig in een tunnel. Die trekken zich geen zak aan van de schadelijke effecten op de rest van de partij.” Ik dacht even dat het om een uitspraak van een of andere landelijke Vlaams Belanger ging, maar die bleek warempel uit uw mond te komen. Ik haastte mij dan ook om uw verhaal te lezen, en het minste dat ik nu kan zeggen is dat gij het voorbije weekeinde er een flinke lap op hebt gegeven in De Morgen toen gij uw eigen partij de levieten hebt gelezen; en geen klein beetje.

Vanaf de eerste zinnen was het voor mij duidelijk: gij zit vol frustraties en om die af te reageren, trapt gij al dan niet doelgericht in het rond naar alles wat beweegt, vooral binnen de sp.a. Eerst en vooral zijt gij een van de slachtoffers van de door Johnneke Crombez ingevoerde decumulregeling, waardoor een burgemeester niet tegelijk meer parlementair mag zijn. En gij kunt daar niet mee lachen, want gij zegt dat gij als hardwerkende burgervader met een parlementair mandaat de link tussen uw stad en Brussel veel gemakkelijker kunt leggen. Gij beweert dan ook dat de partij daarmee in haar eigen vlees snijdt, vooral omdat de andere partijen aan dit soort decumul niet meedoen.

Meer nog: gij zegt met dit soort regelingen de link met de straat, de basis, de mensen te zullen verliezen, waarvan gij u altijd een vertegenwoordiger in de letterlijke zin hebt geweten. Gij hebt dan ook het land aan politici, zoals die van N-VA, die alleen maar technische parlementsleden zijn die voorgekauwde fiches komen aflezen in het parlement. Gij kunt ook niet pruimen dat uw partij geen zelfvertrouwen meer lijkt te hebben en zich veel te vaak laat leiden door peilingen, marketing en interne discussies, waardoor de socialistische erfenis wordt ondergraven en men er zich zelfs over schaamt. “Sos, dat is godverdomme een eretitel!”, roept gij luid en gefrustreerd. En: “Wij hebben geen alternatief verhaal meer. Wij raken de mensen niet meer.” Met lede ogen stelt gij vast dat Groen daar op de linkerflank tegenwoordig veel beter in slaagt.

Natuurlijk haalt gij fors uit naar wat er in Antwerpen gebeurt, omdat dat afstraalt op de hele partij: “De Antwerpse afdeling heeft geen oog, geen voeling en al zeker geen respect voor de andere socialisten.” Voor

u is het zelfs heel duidelijk dat mocht Tom Meeuws in Vilvoorde kandidaat zijn geweest, het ondenkbaar zou geweest zijn dat hij na alle heisa nog bovenaan de lijst kon staan.

“Als je afdeling goed werkt, moet je niet terugvallen op mensen zoals Meeuws.” Pak vast. Ze zullen het in de koekenstad en op de Brusselse Grasmarkt graag horen. En het stalinorgel knalt verder: “Ik heb veel bewondering voor onze Antwerpse lijsttrekster Jinnih Beels, maar van al die neutraliteit, ook in andere steden, krijg ik het zuur. Vanwaar toch die schroom om de sp.a-vlag te hijsen?”

Een ander punt is de vervreemding en de groeiende radicalisering in uw stad waarvan gij toegeeft die zwaar onderschat te hebben, waardoor veel probleemjongeren u definitief ontglippen. Ook het druggebruik en de drughandel ziet gij als bijzonder problematisch. Gij vindt het dan ook de grootste stommiteit die uw partij ooit heeft begaan door cannabis te legaliseren: “Een compleet fout signaal.”

Gij verlaat naar eigen zeggen de politiek als gij niet opnieuw burgemeester wordt.

Ik moet het nog zien, want in 2019 zijn er opnieuw verkiezingen. En wie lokaal de boot heeft gemist, kan zich dan weer probleemloos opwerpen als kandidaat-parlementslid. Het cumulverbod kan dan wel straf zijn, er blijven genoeg mogelijkheden om de eerste viool te blijven spelen, zij het dan niet meer op twee plaatsen tegelijk.

Het zal allemaal nog wel meevallen voor een aantal gekwetste vogeltjes. Erger zal het zijn voor de eens zo machtige socialistische partij die nu onder de 10 procentdrempel dreigt terecht te komen. Cosmetica gaat niet helpen, evenmin als straffe principes van een geveinsde nieuwe politieke cultuur.

De geloofwaardigheid is weg bij de sp.a, net als bij zowat alle sociaaldemocratische partijen in Europa. Het verhaal is afgelopen.

Omdat jullie het zelf verbrod hebben door te lang met oogkleppen te hebben geregeerd en de zaken die jullie nu bekritiseren bij anderen – de pensioenen en de wachtlijsten in de sociale zorg – zelf niet ten gronde te hebben aangepakt. Nu gijzelf van de federale en Vlaamse macht verdreven zijt, is het wonden likken. Hoogmoed komt altijd voor de val. En daar ligt gij nu… Samen op een hoopje met Di Rupo, Schulz, Samson, Hollande, en tal van andere Europese soortgenoten…

Volgende week: 1 dag vroeger Volgende week donderdag 10 mei vieren we Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart. Dat betekent voor iedereen een vrije dag, ook voor onze gewaardeerde vrienden en uitbaters van een dagbladhandel. De kans dat u volgende week bij uw krantenverkoper voor een gesloten deur zal staan, is dan ook vrij groot.

Daarom ligt uw ’t Pallieterke volgende week een dag vroeger in de rekken, namelijk al op woensdag 9 mei. Uiteraard zullen ook onze postabonnees hun geliefd weekblad in de bus vinden op woensdag, tenminste, als bpost ons niet in de steek laat. Er heerst sociale onrust bij bpost en traditiegetrouw zou er weleens een staking of een stiptheidsactie kunnen uitbreken. Vrijdag 11 mei is voor onze kantoormedewerkers een brugdag; dan genieten we allemaal van een welkome extra vakantiedag. Telefoontjes blijven die dag onbeantwoord. De K arl van C amp boog kan niet altijd gespannen staan.

4

Dossier

3 mei 2018

Luciano Pavarotti Het viel me vorige week op bij een bezoek aan de Deurnse kringloopwinkel: stapels cd’s van Luciano Pavarotti liggen te koop voor een habbekrats.

Talentvol zanger met een gewiekste manager Zoveel als de afgedankte cd’s van Lotti waren het niet, maar nauwelijks elf jaar na zijn overlijden (1935-2007) schenken veel mensen (of hun erfgenamen) zijn opnames weg. Persoonlijk heb ik nooit geloofd dat hij de grootste tenor sinds Enrico Caruso was. Ik heb te veel zijn grote voorgangers gehoord die een kleine trede hoger stonden.

Maar Pavarotti was meer dan een marketingproduct, al werd hij een megaster door een manager. Herbert Breslin was een fanatieke operaliefhebber die als publicrelationsman nooit zijn financieel belang uit het oog verloor.

In de VS was het al lang de gewoonte dat operasterren iemand betaalden om hun foto’s in kranten en magazines te krijgen en hen aan te bevelen bij radio- en televisieshows. Breslin gold als een reclamegenie.

Hij slaagde er zelfs in de Duitse sopraan Elisabeth Schwarzkopf te verkopen in de VS. Ze was een (te) goede vriendin van Joseph Goebbels geweest en deed daarom in de VS een beroep op de jood Breslin.

De Amerikaan nam de jonge Italiaanse tenor onder zijn vleugels na een kort gesprek. Pavarotti had humor, was exuberant, sprak in tegenstelling tot zijn voorgangers Engels en betaalde prompt iedere maand om reclame voor hem te maken.

Maar Breslin viel ook voor zijn talent.

Een groot volume had Pavarotti’s stem niet, maar ze was helder, rond, soepel, direct herkenbaar en ze had buitengewone “money notes”, dat wil zeggen gemakkelijke en stralende hoge B’s en C’s. We herinneren ons te goed de kolos, maar ik heb dikwijls de jonge, levendige en sympathieke acteur gezien en gehoord tijdens mijn jaarlijkse pelgrimages naar Verona van 1968 tot 1979. Ondanks zijn toen al 120 kilogram zag je nog altijd dat daar een gewezen voetballer en sportman stond.

Met een uitgekiende strategie bracht Breslin Pavarotti op het voorplan. Zijn grootste stunt haalde hij uit toen hij American Express overtuigde Pavarotti op te voeren in een reclamespotje, waarbij de tenor als fervent reiziger mensen aanmaande een creditcard te nemen. Het spotje werd maandenlang uitgezonden op alle televisiekanalen en de meeste Amerikanen kenden die lachende Italiaan met zijn charmant accent.

Vervolgens liep Breslin alle tv-shows af en de Amerikanen noteerden verrast wat tot dan toe alleen New York en de bezoekers van de Metropolitan Opera wisten. Dit was geen poserende sandwichman, maar een echt grote zanger.

Platenfirma wilde hem niet Achteraf bekeken lijkt het allemaal zo gemakkelijk, maar zo is het niet gegaan.

Pavarotti is de enige zoon van een bakker uit Modena en dus de verwende bambino van de familie. “Mentaal is hij nooit ouder geworden dan een kind van vier”, zegt zijn latere vrouw Adua. Rijk is zijn familie niet, en musiceren doen vader en zoon als lid van een plaatselijk koor.

De jongen heeft talent en de hele “famiglia” legt geld bijeen zodat hij privé zang kan studeren en tezelfdertijd deeltijds kan werken. Een voltijdse conservatoriumstudie is te duur en zijn achilleshiel staat dat ook niet toe. Hij weet als gewezen koorzanger dat hij er maar niet in slaagt een partituur te lezen.

Ondanks die handicap studeert hij vijf jaar lang zang en verkoopt inmiddels met zijn charme veel verzekeringspolissen.

Hij maakt zijn debuut in 1961 en er is een taperecorder in de zaal voor de bas, maar de tape verraadt dat de tenor het grootste talent is. Dan wordt het auditioneren, rollen instuderen en geduld hebben, maar voor een goede tenor is er altijd werk. Per avond verdient hij onmiddellijk het maandloon van een arbeider.

De eerste aanbiedingen uit het buitenland stromen binnen (in Utrecht of all places). Geluk heeft hij ook. De directie van Covent Garden belooft hem één voorstelling als hij bereid is doublure te spelen voor de beroemde Giuseppe Di Stefano, die het al eens laat afweten. En die er inderdaad na één voorstelling de brui aan geeft, zodat Pavarotti al de andere voorstellingen in het Mekka van de platenindustrie kan zingen.

Een producer van Decca die hem een contract aanbiedt, wordt teruggefloten door zijn baas, want het label heeft al genoeg tenoren. Pavarotti mag alleen een 45 toerenplaatje maken in de hoop dat hij weigert. Hij aanvaardt en koopt zelf een groot deel van de voorraad als visitekaartje. In 1964 zingt hij nog in een galavoorstelling in de Antwerpse Opera, maar dan gaat het crescendo.

Hij bereikt La Scala en hij mag met de beroemde Australische sopraan Joan Sutherland een tournee door haar vaderland maken omdat hij goed zingt en omdat hij 1,81 meter meet en niet kleiner is dan zij, zoals veel van haar partners. Bij Decca mag hij weer wat opera’s opnemen, maar het merk leent hem graag uit aan de concurrentie in de hoop dat hij daar blijft. Hij doet dat niet. In zijn grote jaren komt de helft van de inkomsten van het platenlabel uit de verkoop van zijn platen.

Breuk over 500 dollar In de jaren zeventig viert hij triomfen, voortgestuwd door Breslin, die zijn enige manager wordt. In de jaren tachtig wordt hij een tv-figuur die zelfs in het Witte Huis en op de Oscaruitreiking zingt. Hij speelt de hoofdrol in het Hollywoodproduct “Hallo Giorgio”, dat ten onrechte wordt neergesabeld, want het is een aangename zangfilm.

Breslin overtuigt Pavarotti in zee te gaan met de Hongaarse impresario Tibor Rudas, die hem naar casino’s, tenten en arena’s wil zenden. De Italiaan weigert even, maar de Hongaar biedt een ereloon van 100.000 dollar per avond aan i.p.v. het topoperasalaris van 15.000 dollar. Rudas is jaren later ook de man achter het drietenorencircus.

Dat verdient nog beter en Pavarotti, die er zes maanden over doet een operarol in te studeren, kan zich beperken tot bekende aria’s en liedjes.

Men kan het betreuren dat hij artistiek geen poot meer uitsteekt, maar hij slaagt erin tienduizenden muziek te laten horen die ze anders nooit zouden kennen. Bij zijn concert in 1995 in het Sportpaleis merk ik verbaasd dat tientallen bussen uit Engeland, Frankrijk en Duitsland arriveren. Feitelijk heeft hij geen leven meer. Een heel orkest en een enorme technische crew vergezelt hem en is afhankelijk van zijn gezondheid.

Paardenliefhebber Pavarotti bezoekt een stoeterij in Lanaken en bewondert de dieren vanachter het raam in de auto uit angst voor het kleinste zuchtje. Zijn operavoorstellingen worden zeer zeldzaam. Hij is moddervet en kan zich nauwelijks bewegen, zodat de regie de gekste toneelsituaties uitvindt om hem te laten zitten. Natuurlijk heeft hij al eens een slechte dag, maar hij slaagt er lang in zijn mooie stemkleur te bewaren, al zingt hij letterlijk een toontje lager.

Al die jaren met Breslin leiden tot kleine en soms grote irritaties en uiteindelijk breekt hij met zijn manager over een bedrag van … 500 dollar. Breslin reageert met een vernietigend boek, “The King and I”, waarin de fans alles te lezen krijgen over de kleine kantjes van de tenor en zijn seksuele relaties met alle zogenaamde secretaresses, die trouwens tot een echtscheiding leiden.

De laatste jaren wordt Pavarotti met zijn slecht geverfd haar en zijn omvang een karikatuur van zichzelf. In 2007 overlijdt hij aan pancreaskanker. Onthoud vooral zijn stralende stem, en dat hij tussen 1965 en 1985 een van de grote tenoren van de vorige eeuw was.

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Gênant Het was de groene Meyrem Almaci die de regering, vertegenwoordigd door Jan Jambon, donderdag in de Kamer in forse bewoordingen aanpakte over de benoeming van ‘bébé Frère’ in de Regentenraad van de Nationale Bank. Cédric Frère is de kleinzoon van Albert Frère, een steenrijke financier en wellicht de rijkste burger van het land.

Grootvader Albert en papa Gérald waren zijn voorgangers in de Regentenraad… Almaci stelde dat dat niet meer of minder is dan de terugkeer naar het Belgique à papa, waar de Franstalige elite haar kroost kon droppen op allerlei strategische plaatsen in ons land, vaak zonder enige verdienste vooraf.

Een politieke benoeming, vond ze het, waarmee de N-VA ingaat tegen haar eigen pleidooien voor propere handen en tegen de politieke postjespakkerij. Zeker waar, maar het geheugen van Almaci is nogal kort, want ze zou eens moeten gaan nakijken hoeveel politieke benoemingen Groen destijds mee heeft goedgekeurd voor eigen partijvrienden, toen de partij deel uitmaakte van paarsgroen onder Verhofstadt en in de Vlaamse regering…

Veel geloofwaardiger was dan ook het betoog van Veerle Wouters (ex-N-VA en nu V&W), waarin ze Jan Jambon confronteerde met zijn eigen uitspraken uit de N-VA-oppositietijd in 2012, waarin hij striemend de politieke benoemingen van de toenmalige regering Di Rupo neersabelde. Tevens wees ze fijntjes ook op de aanstelling, naast die van Frère, van de penningmeester van N-VA en het hoofd van de N-VA-studiedienst binnen de Nationale Bank. Een duidelijk handeltje dus binnen de regering. Jan deed alsof het hem niks kon deren en zat er lacherig bij.

Maar in wezen was het gênant, want in de wandelgangen werd ons in het oor gefluisterd dat lang niet iedereen binnen N-VA gelukkig is met deze gang van zaken, vooral dan omdat men zoiets nauwelijks of niet uitgelegd krijgt aan de kritische achterban…

Goede raad We blijven nog even bij Veerle Wouters. Zo goed als altijd is zij goed gedocumenteerd en kent zij erg grondig de dossiers waarover zijn de regering aanpakt en bevraagt. Maar in haar grote ijver om de regering tot betere inzichten te brengen, heeft ze niet altijd haar spreekstijl mee. Om echt geloofwaardig te zijn moet die krachtig, resoluut en indringend zijn. Veerle heeft haar tussenkomsten echter altijd zo goed schriftelijk voorbereid dat ze wel eens de neiging heeft om wat gekunsteld en schooljuffrouwachtig over te komen, waardoor de kracht van haar betoog wat verloren gaat. Akkoord, iedere vogel zingt zoals hij gebekt is, maar deze goed bedoelde kritiek zou ze toch ter harte moeten nemen, zo vinden wij in alle onbescheidenheid.

Suggestie Barbara Pas (VB) richtte ook het woord tot Jan Jambon, maar dan met betrekking tot de

geplande verkiezingscampagne van “dictaturk” Erdogan in het buitenland, en dus wellicht ook in ons land. Zij stelde dat zolang de dubbele nationaliteit niet is afgeschaft, er om elke stem zal worden gevochten.

Zij wilde dan ook het standpunt van de regering hierover kennen en vroeg zich af of deze dezelfde houding zal aannemen als de Oostenrijkse bondskanselier Kurz, die had gesteld dat dergelijke optredens in zijn land ongewenst zijn en gewoon niet zullen toegelaten worden. Jan Jambon was kort in zijn antwoord en zei nogal cryptisch: “Als leden van de Turkse regering of de president zelf campagne op het grondgebied van dit land komen voeren, komt de openbare orde zeker en vast in gevaar.

Ik ben bevoegd om de openbare orde te vrijwaren en dus zullen wij dergelijke praktijken tegengaan.” Pas suggereerde nog een veel duidelijker signaal, waarmee ze stelde dat hij zelfs niet zo ver hoeft te gaan als Oostenrijk, maar het Duitse voorbeeld zou kunnen volgen.

Daar is sinds kort een wet van kracht die stelt dat politieke optredens van politici die afkomstig zijn van landen buiten de Europese Unie drie maanden voor de verkiezingen worden verboden. Preventief, maar doeltreffend. Waar wacht Barbara op om een wetsvoorstel in die zin in te dienen?!

PS-kritiek Jan Jambon had een drukke namiddag, want hij werd ook aangesproken over de aanpak van het stadsgeweld. Uiteraard werd er verwezen naar de situatie in de Anderlechtse buurt Peterbos, waar het de voorbije dagen uit de hand was gelopen met stenen gooiend jong crapuul en de aanval op de controlediensten van de MIVB. Het was toch wel potsierlijk dat net een Kamerlid van de PS kwam klagen over te weinig middelen voor de lokale politie, besparingen op politie en Justitie en het nog altijd bestaan van ‘no-go-zones’ waar de politie noch eerbare burgers zich nog durven vertonen. Potsierlijk zeggen we omdat het precies in gans Brussel is waar op veel plekken de PS de plak zwaait, de samenlevingsproblemen uit de hand zijn gelopen en ‘de straat’ de macht heeft overgenomen en zich bezighoudt met drugs- en wapenhandel.

Jambon repliceerde fel, noemde het PSKamerlid een leugenares en somde de maatregelen op die worden genomen om de toestand het hoofd te bieden: geen besparingen, maar inzet van parket en magistraten, aanwezigheid van de politie, veelvuldige controles, aanhoudingen… Als het goed is, mag het ook gezegd worden, absoluut. Er wordt een behoorlijke inspanning geleverd, zoveel is duidelijk.

Maar toen Jan zei dat er geen no-go-zones meer zijn in Brussel, hield hij toch even zijn wensen voor werkelijkheid. De mensen ter plaatse voelen immers nog niet echt iets van de aangekondigde ‘grote kuis’ die het hen moet mogelijk maken veilig en ongehinderd in hun buurt te leven.

Actueel

3 mei 2018

5

50 jaar na mei ’68 (deel 3) Wanneer je verbanden wil zien, zie je verbanden. Niemand ontkent dat de gebeurtenissen van mei ’68 in Frankrijk een uiting waren van een beschaving in verandering. Maar was er een gemeenschappelijke deler tussen dat en andere protesten en vormen van onrust die in dezelfde periode plaatsvonden in andere delen van de wereld? Vaak wordt verwezen naar de Praagse Lente, Leuven Vlaams of de onderdrukking van het studentenprotest in Mexico. Je kan je echter afvragen wat links studentenprotest in Parijs, een democratische omwenteling tegen een communistische dictatuur, de taaleisen van een volk op zoek naar culturele emancipatie en de opstand tegen de corrupte eenpartijstaat van Mexico met elkaar te maken hebben.

Wat Leuven Vlaams betreft betoogt Jaak Peeters alvast dat de band tussen Leuven Vlaams en de culturele omwenteling van mei ’68 ver te zoeken is. Hij kan het weten, want hij was er bij. Jaak Peeters was in die periode actief in het KVHV (met praeses Paul Goossens) en de VNSU en nam deel aan alle betogingen rond Leuven Vlaams.

Hij was later ook actief in onder andere Vlaams Blok en N-VA.

Jurgen Ceder

‘Leuven Vlaams’ was … Vlaams In vele artikels wordt ‘Leuven Vlaams’ voorgesteld als een onderdeel van een grote, massale beweging, waarvan de mei ’68-revolte in Nanterre - het hoogtepunt zou zijn geweest. Ik leg hierover getuigenis af: die directe verbinding tussen ‘Leuven Vlaams’ en mei ‘68 is fout.

Echo’s uit de Koepelzaal Vos De man die tot aan zijn dood in de Kamer zou zetelen en daarna naar de Senaat zou gaan, is uiteindelijk in het Vlaams Parlement terechtgekomen. Hij heeft intussen toch maar mooi een pluchen parcours van vijftig jaar gereden.

U heeft geraden dat het over de iconische Herman de Croo (PVV/Vld/Open Vld) gaat, die voor zijn gouden jubileum uitgebreid werd gehuldigd. We vatten de diverse redevoeringen niet samen, maar citeren de feesteling zelf die het, zoals steeds, nog het meest gevat uitdrukte: “Vulpus pilam mutat, non mores.” Iets met “vos”, “haren” en “streken”.

Genoemde vos mag dan wat vergrijsd zijn, maar zijn heldere blik is hij bepaald niet kwijt.

Van domheid is hij overigens nooit te betichten geweest. In zijn dankwoord ontpopte hij zich tot een echte Cassandra die, niet voor de eerste keer, waarschuwde voor het demografisch onheil dat uit Afrika op ons afkomt. We wensen deze scherpzinnige geest nog vele jaren in een halfrond naar keuze.

Jeugdzorg Terug naar de prozaïsche werkelijkheid.

Gedebatteerd werd over de problemen in de crisisjeugdhulp. De verhalen zijn bekend: plaatsgebrek waardoor regelmatig een minderjarige noodgedwongen in een politiecel moet overnachten, wachtlijsten, personeelstekort enzovoort. Door niemand werd dan ook ontkend dat er iets schort. Er schijnen nogal wat regionale verschillen te zijn, met Vlaams-Brabant als ergste rampgebied en de klassieke ellende met absurde regeltjes en federaalVlaamse bevoegdheidsversnippering.

Het debat zelf was in hoge mate een welles-nietes-discussie tussen Lorin Parys (N-VA), welzijnsminister Vandeurzen en de prima donna’s Elke van den Brandt (Groen) en Freya van den Bossche (sp.a). Daarbij beweerde de ene zijde dat grote vooruitgang wordt geboekt en gelden worden uitgetrokken en hielden de

NA G1000 MISLUKT NU OOK J1000 De basisdemocratie wil maar niet van de grond komen. Nadat eerder al G1000, het inspraakproject voor burgers van David Van Reybroeck met een sisser afliep, mislukte vorige week in nu ook de J1000. Er kwamen in Turnhout uit heel Vlaanderen maar 496 scholieren komen opdagen. Een spetterend succesverhaal werd het dus niet. Niet dat we iets hebben tegen nadenken over onderwijs.

Of niet dat we inspraak van jongeren niet kunnen waarderen. Maar het lag er al bij de promotie vingerdik op: het moest allemaal een beetje progressief zijn. Een queeste naar “de valkuilen van het huidig onderwijssysteem” moest het worden, zei Jan Masereel, leerkracht van het Heilig Graf in Turnhout. Een en ander moest de aanzet worden voor het vijfjaarlijks memorandum van de Vlaamse Scholierenkoepel, nog zo’n instituut dat zichzelf nog moet

beide dames voor dat sprake is van een slakkengang die zich in bittere armoede voortsleept. Vandeurzen neemt in ieder geval de zaak ter harte en zei volop te streven naar een reddingbrengend “zorggarantieplan”. Slechte bedoelingen zullen er zeker niet zijn.

Bomenkap Bij de vraagjes was misschien nog wat te lachen geweest, als antwoordend minister Weyts op dat ogenblik niet onwel was geworden zodat de discussie voortijdig werd onderbroken. Het was nochtans veelbelovend. Chris Janssens (VB) kwam met een beeldrijk verhaal over de bomenkap langs de autosnelweg te Ranst. Een maatregel tegen “transmigranten” die in het kreupelhout schijnen te gedijen. Volkomen cosmetisch vond Janssens en Elisabeth Meuleman (Groen) was zinnens haar beklag te doen over de massale ontbossing in Vlaanderen. Voor een andere keer wellicht, met een minister die we goede gezondheid toewensen.

Fusie De nieuwe Vlaamse gemeentefusiegolf krijgt vorm. Een en ander wordt in het Vlaams Parlement bekrachtigd. De voorliggende fusies zijn vrijwillig, maar ook wel “van moeten”. Nu hangt er nog een financieel voordeeltje voor de voortrekkersgemeenten aan vast, maar naarmate de trein van de “interne staatshervorming” doordendert zullen vele lieflijke dorpjes er aan moeten geloven en zullen enige kleurrijke lokale figuren afscheid mogen nemen van hun al even kleurrijke sjerp. Hoe dan ook kan de fusiebeweging op vrij algemeen enthousiasme rekenen. Karl Vanlouwe (N-VA) wees, niet onterecht, op het probleem Brussel, dat helaas aan de Vlaamse regelgeving en vooruitstrevendheid ontsnapt en waar het gesukkel met de negentien keizerrijkjes voortduurt. De Vlaamse politici in Brussel zouden daar werk van moeten maken. Er zal dan toch nog veel water door de Zenne moeten stromen. bewijzen. Wat kwam er uiteindelijk uit de bus? Er moeten meer vakken komen die in het dagelijkse leven van pas kunnen komen, zoals EHBO, financiële kennis en – jawel! – politiek.

Bravo, niet onzinnig, maar redelijk nutteloze eisen als je niet eerst de oefening maakt van welke vakken en lessen dan wel moeten sneuvelen. Want een beetje langer lesvolgen, dat is uit den boze natuurlijk. Het onderwijs is nog niet complex genoeg, de 500 willen nog meer keuzemogelijkheden of keuzevakken. En ook al niet geheel onverwacht: De J496 willen minder aandacht voor punten, minder huiswerk, minder stress ook en betere leraars. Laten we het spelletje even omdraaien zeg: die leraars, die mogen wat beter zijn en een ingangsexamen worden voorgelegd. Leuke contradictie?

Nog meer politiek correcte streaming lezen we in de voorspelbare kritiek “op het onderscheid tussen de aso, tso, bso en kso. Hoe dan wel?

Of zijn dat zorgen voor de volwassenen? Zo’n 70 procent van de aanwezige jongeren ver-

De eerste reden daarvoor is simpel: de data kloppen niet. Toen in 1965 Woitrin zijn uitspraak deed dat het voor hem tweetalige Leuven zou deel gaan uitmaken van “Le très grand Bruxelles de l’avenir” (in januari 1968 door de Franstalige academische raad nog bevestigd), stond de Vlaamse studentenwereld in Leuven op z’n kop. Ik kan getuigen dat we bijzonder boos waren. Toen was het nog lang niet mei 1968. Toen op 10 februari 1968 beslist werd de Franstalige sectie van de universiteit over te hevelen naar Waver, ging de grote massa van de studenten gewoon weer naar de les. Voor hen was de zaak afgerond.

We stonden echt niet te wachten op zoiets als een progressieve revolutie.

De spanningen tussen Franstaligen en Vlamingen in Leuven waren al veel langer aan de orde. Ik herinner me nog levendig de Franstalige plagerijen aan het adres van de Vlamingen. De ‘cinema op den Bond’, die door alle studenten gefrequenteerd werd, was vaak het toneel van dergelijke plagerijen.

Ten tweede: het Vlaamse thema leefde in die jaren veel massaler dan velen zich vandaag kunnen voorstellen. Het was heel gewoon dat leerlingen en studenten zich als Vlamingen opstelden. Ik herinner me nog goed hoe flamingantische teksten zoals Studentenkosthuis bij Fien Janssens van Ernest Claes diepe indruk maakten.

Bewustzijn Waarom lag het Vlaamse thema in die jaren zo goed in de markt? Daar zijn drie redenen voor.

Ten eerste lag de repressie nog fris in het geheugen. Die repressie had, zoals bekend, voor velen een fel anti-Vlaamse teneur. Jongeren van mijn generatie hoorden de verhalen over schoolmeesters die na de oorlog opgepakt werden omdat ze ‘Vlaamse liedjes’ aan de kinderen hadden geleerd. Zelf leerden we die liederen ook, dus ervaarden we de onrechtvaardigheid.

Ten tweede: anders dan vandaag handelde het literatuuronderwijs in het middelbaar over veelal onze Vlaamse, Nederlandse en Zuid-Afrikaanse schrijvers, niet over figuren zoals Neruda, die later onze eigen schrijvers zouden verdringen. In het middelbaar onderwijs gebruikten we handboeken van ‘Zuid en Noord’, waarin ons algemeen Nederlands bewustzijn werd aangewakkerd.

Ten derde: veel mensen van de generatie die ten tijde van ‘Leuven Vlaams’ grote kinderen had, ondervonden nog de sfeer van het oude La Belgique à Papa, Franstalig en niet zonder misprijzen voor het boerentaaltje van de Vlamingen. In veel bedrijven was telde “schoolmoe” te zijn. Het project J1000 was niet eens origineel. In Gent was er al in 2016 een gelijkaardig initiatief in Gent. Veel hebben we daar niet meer over gehoord. Zal het dit keer anders zijn?

VOORAL WALEN LANGDURIG WERKLOOS Allez, het mocht eens op de voorpagina van De Morgen: “Vooral Walen zijn langdurig werkloos”. Hebben de Vlaamse provincies

de voertaal van het kaderpersoneel Frans, en wie in de ministeries zijn weg wou vinden, moest de taal van Molière meester zijn. Het gevolg was dat het lerarenkorps dat de studenten van 1968 heeft gevormd, zelf duidelijk Vlaamse reflexen had. Het ging zover dat vanuit syndicale hoek opgeroepen werd tot deelname aan de IJzerbedevaarten.

Was er dan geen dimensie van verzet?

Zeker wel, en die was zelfs internationaal.

Denk maar aan de massale betogingen tegen de oorlog in Vietnam in die jaren. Maar in Vlaanderen was dat verzet ook sterk gericht tegen het conservatieve, Franstalig-Belgische systeem.

In Leuven uitte dat systeem zich onder meer in het beruchte mandement van 13 mei 1966, toen de Belgische bisschoppen de intussen al jarenlang geformuleerde eis tot splitsing van de tweetalige universiteit brutaal van de kaart veegden en van de katholieke bevolking eerbiedige onderwerping aan hun mandement eisten. Niemand echter kan de heftigheid van het studentenprotest onmiddellijk na de uitvaardiging van dat mandement verklaren vanuit een geest van ideologisch geïnspireerd verzet. Voor zover wij ons tegen ‘het establishment’ verzetten, was dat niet om de proletarische revolutie te preken, maar wel degelijk bedoeld voor het Vlaams houden van Leuven. Trouwens, vaak vergeet men dat niet alleen de studenten in verzet kwamen, maar ook de leerlingen in vele colleges - hetgeen de bisschoppen heeft doen vrezen voor het behoud van hun katholieke aanhang.

Progressief verhaal Waarom haalt men ‘Leuven Vlaams’ en mei ‘68 dan door elkaar?

Een eerste reden is dat vele journalisten het gewoon niet weten. Ze zijn te jong en weten niet wat er in de hoofden van de studenten toen omging.

Twee: zoals bekend heeft een zeer linkse groep nadien de Lange Mars door de Instellingen ondernomen en in al te grote mate beslag gelegd op onze media. Die strekking houdt niet van het Vlaamse thema en verstopt dat liever onder haar progressief verhaal.

Drie: het steeds weer herhalen van het verband tussen ‘Leuven Vlaams’ en mei ‘68 is niet alleen een vorm van geschiedvervalsing.

Hier is een soort intellectuele groepsdruk aan het werk; het vergt moed om de algemeen verkondigde stelling tegen te spreken.

Doch op die manier wordt de waarheid geen recht gedaan. En die waarheid is: ‘Leuven Vlaams’ was … Vlaams!

Jaak Peeters gemiddeld 1 à 2 procent langdurig werklozen, dan ligt dat cijfer in Wallonië een pak hoger, met uitschieters van 6,7 procent in Luik en 7,2 procent in Henegouwen. “Een opmerkelijke vaststelling”, vindt professor sociale economie Stijn Baert (UGent). “Het verschil alleen al is vrij schokkend, maar ook de volgorde naar grootte. In principe zou dat in een open economie niet zo’n tweedeling mogen zijn.”

Ook opvallend: de tewerkstellingsgraad bij 55-plussers is wél gelijkmatig verdeeld over de beide regio’s.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Doctor honoris causa Het had een formaliteit moeten worden, maar het ontketende een heuse rel. Dat regisseur Ken Loach een eredoctoraat zou krijgen aan de ULB deed de poppetjes dansen. De man is geen vriend van Israël, dat is geweten, en op een plek als deze is niet meer nodig om het antisemitische blik open te trekken.

Voilà, de ene alma mater – die van ondergetekende dus – is nog maar eens bekroond tot “meest innovatieve universiteit” van Europa, terwijl de andere – die van premier Michel – op hetzelfde moment in het oog van een antisemitische storm stond. De hevigheid van de rel in Franstalig België en het feit dat daarover nauwelijks iets doorsijpelde naar Vlaanderen, is misschien wel de beste illustratie van het feit dat dit land uit twee democratieën bestaat.

Maar daarover hoorden we de voorbije jaren niet bijster veel. Ooit het DNA van de analyse van de N-VA Weltanschauung, is dit sinds de regering-Michel-De Wever niet meer aan de orde. Maar laten we ter zake blijven. De ULB-rel dus.

Palestijnse zaak Alles draaide rond het uitreiken van een eredoctoraat aan de Britse filmmaker Ken Loach (het leek wel alsof hij de enige was die in de prijzen viel, maar in totaal waren ze met acht, waaronder de Franse oudminister Taubira). Nu ja, we kennen de persoon: maatschappijkritisch, geëngageerd, pleitbezorger van de Palestijnse zaak, enzovoort, enzoverder.

Kortom, een heuse chouchou in progressieve kringen en (dus) geknipt voor het evenement. Ware het niet dat het antisemitismespook om de hoek schuilde, altijd al een netelig thema in de speeltuin van Poincarré.

Hasselt, de stad van “H” De operatie ‘Hasselt, sterk merk’, begroot op 115.000 euro, is de 246.866 euro reeds voorbijgeschoten. De implementering van het nieuwe logo verloopt chaotisch omdat er geen huisstijlhandboek was voorzien. De oude slogan ‘Hoofdstad van de smaak’ was behoorlijk zuur geworden en eindigde op 8 september 2016 met het ontslag van burgemeester Hilde Claes (sp.a). De nieuwe burgemeester, Nadja Vananroye (CD&V), kwam met een nieuwe identiteit voor Hasselt op de proppen. Het Hasseltse stadspersoneel wordt via workshops ondergedompeld in de nieuwe identiteit van de stad, al spreken ambtenaren smalend over “hersenspoelingen”. “Met de straatnaambordjes gaan we wachten”, zei burgemeester Vananroye verbaasd, toen ze werd geconfronteerd met de oplopende kosten.

De schoolstrijd Op 20 november 1958 ondertekenden de toenmalige drie nationale partijen een overeenkomst over de uitbreiding en erkenning van het officieel en het vrij onderwijs. Tevens kwam aan bod dat de staat het recht had alle soorten van scholen op te richten en de ouders mochten de school kiezen die zij verlangden.

Wat blijft daar nog van over? Waarschijnlijk heel wat, maar er is veel onduidelijkheid, want bijna dagelijks worden we geconfronteerd met “vreemde” schoolbegrippen. Waarvoor staat Stamina, de nieuwe Brugse middelbare school zonder examens, die voor volgend jaar in één minuut tijd online en via loting volgeboekt is zonder dat ouders moeten kamperen?

Wat betekent genadejaar in het onderwijs? De Vlaamse overheid eist dat het aantal leerlingen voor een school minstens twintig moet bedragen, maar uitzonderlijk kan daar voor één jaar een uitzondering op gemaakt worden, zoals

3 mei 2018 het in Damme gebeurde voor het met sluiting bedreigde gemeenteschooltje.

Ontgoocheling Wie als brave idealist in de politiek stapt, zal vroeg of laat ondervinden dat hij of zij in een eerder dictatoriale omgeving terechtkomt waar echte democratie ver te zoeken is. Eenmaal de ogen geopend, blijft er niets anders over dan op te stappen met een gelijkaardige verzuchting: “Ik kan mij de laatste tijd niet meer vinden in de werking van de partij en de afspraken, die op een democratische manier gemaakt worden binnen de fractie maar naderhand toch onder druk van de partijleiding gewijzigd worden. Ik ben het beu om ja te knikken onder druk!”, verklaarde Kelly de Sutter, die - na het onverwachte ontslag van schepen Marc Mus, het aangekondigde einde van de politieke loopbaan van schepen en OCMW-voorzitter Inge Bisschop en het ontslag van gemeenteraadslid Caroline Debaut - op de jongste Damse gemeenteraad aankondigde dat ze voortaan zetelt als onafhankelijk gemeenteraadslid.

Komen er onherstelbare barsten in de jarenlange absolute CD&V-meerderheid? Het is bij de christendemocraten al een tijdje aan het rammelen.

Geen no-gozones in Brussel?

De Anderlechtse wijk Peterbos heeft zijn reputatie weer alle eer aangedaan. Nadat de gekende “jongeren” er controleurs van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB aanvielen en het ziekenhuis in mepten, stond de wijk enkele dagen in het brandpunt van de belangstelling.

Zelfs de aanwezige VRT – nochtans fervent promotor van de multiculturele samenleving – kreeg door de kapoentjes in de wijk stenen naar het hoofd geslingerd. Kapoentjes, zeggen we, want volgens de Anderlechtse burgemeester Eric Tomas (PS) gaat het slechts over

Ha’avara-Abkommen Door de hevigheid van de reacties zou men haast denken dat Loach een verleden bij de stoottroepen van Oswald Mosley had. In werkelijkheid is al een vergrootglas nodig om het stokje te vinden om deze hond te slaan. De man is een vurige voorvechter van de Palestijnse zaak, wat niet helpt. In een wereld van intellectuele eerlijkheid kunnen beide perfect naast mekaar bestaan, maar de praktijk zit anders in mekaar.

Een oud interview dook op waaruit zou moeten blijken dat hij twijfelde aan de echtheid van de Holocaust, maar lectuur en vooral zijn reactie achteraf zorgt ervoor dat dit argument toch wel vederlicht is. En dan is er dat toneelstuk van dertig jaar geleden, Ha’avara-Abkommen. Het handelde over – o gruwel – de collaboratie van zionisten en nazi’s in het vooroorlogse Duitsland.

Historici hebben dit al lang tot hun ware proporties herleid. Toch zijn de feiten wat ze zijn. Liefhebbers moeten die maar eens lezen.

Gewichtig opiniestuk Op zeker moment werd de druk wel erg groot. In L’Echo verscheen een opiniestuk dat zich tegen de toekenning van het eredoctoraat verzette. Meer dan 600 prominenten ondertekenden het schrijfsel, wat er toch enig gewicht aan gaf. De ULB zwichtte niet. En toen kwam premier Michel op de proppen die voor een Joods publiek de kans zag electoraal te scoren.

Emotioneel had hij het over ‘zijn’ alma mater en dat het toch allemaal niet door de beugel kon. Maar zoals ULB-rector Yvon Englert, jawel, zelf behorend tot de ‘familie’, fijntjes opmerkte, gaan ook de universiteiten van Oxford, Birmingham en Liverpool Loach eren. “Zouden zij het doen mocht hij antisemiet zijn?” Tja. En zo geschiedde ook die middag aan de ULB.

KNIN

“kleine boefjes”.

Peterbos is al langer een verzamelplek voor schorremorrie. Met draaiende camera’s in de buurt en de verkiezingen voor de deur organiseerde minister Jambon er een gespierde controleactie. Of die eenmalige actie zal resulteren in regelmatige acties, is nog maar de vraag.

Op Twitter verklaarde Jambon alvast dat er in Brussel géén no-gozones zijn. Een uitspraak die bij het Brusselse Vlaams Belang op hoongelach werd onthaald. “Het wordt 1 mei, Jan, niet 1 april”, reageerde die partij in een tweet.

N-VA stelt haar lijsten voor Hoewel de Brusselse N-VA-fractie zowat als enige totaal uit het debat rond het geweld in Anderlecht wegbleef, is het de partij menens om in Brussel bij de gemeenteraadsverkiezingen door te breken. Zo dient ze in het overgrote deel van de Brusselse gemeenten een eigen lijst in. Om één en ander extra gewicht te geven, werden grote kanonnen opgetrommeld om de lijsten voor te stellen: Jambon en Francken. Op die manier hoopt de N-VA de naamsbekendheid van beide excellenties uit te spelen om ook Franstalige hoofdstedelijke stemmen te winnen. De N-VA moet in Brussel wel afrekenen met het vertrek van één van haar sterkhouders. Gewezen journalist en Brussels stemmentrekker Luc Demullier trok de N-VAdeur ontgoocheld achter zich dicht, na wat hij zelf “pesterijen binnen de lokale N-VA-afdeling” noemde, waarbij hij met de vinger in de eerste plaats naar Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe wijst.

Rijexamen of inburgeringsexamen?

Tot heden kon men in Brussel het theoretische rijexamen in zowat alle talen van de Babelse toren afleggen. Swahili, Birmaans, Tibetaans of Tsjetsjeens, het kon allemaal. Daar komt nu verandering in. Dus klaagt de sector van de tolken en vertalers steen en been, want zij zien natuurlijk een inkomstenbron opdrogen. Zij hekelen de maatregel die deze week in Brussel van kracht ging en zij stellen dat zo het “rijexamen een verkapt inburgerings- en taalexamen voor nieuwkomers wordt”. Alsof het begrijpen van verkeersinformatie en van richtlijnen van de politie onbelangrijk is voor een autobestuurder.

In Vlaanderen kan het examen nog in vier talen worden afgelegd (de drie nationale talen en het Engels), in Brussel vanaf nu “slechts” in acht (ook Arabisch, Turks, Pools,…). In het hoofdstedelijk parlement hekelde Vlaams Belanger Dominiek Lootens onlangs dat een Nederlandstalige die op korte termijn een rijbewijs C wilde halen het praktijkexamen niet in het Nederlands kon afleggen omdat alle data daarvoor volgeboekt waren. In het Frans kon het wel nog. Omdat de betrokkene dat wat moeilijk vond, stelde hij voor een tolk mee te nemen, maar dat was hem niet toegestaan.

Als pakweg Roemeens zijn moedertaal was geweest, had het wel gekund. Maar Nederlandstaligen, neen, die mogen geen examen afleggen met de hulp van een tolk.

Tom heeft spreekverbod, maar Marc niet Het zit de roodhuiden in Antwerpen niet mee. Zij kregen, in het vooruitzicht van de feestdag van 1 mei de ene “doef” na de andere te verduren. Laatste uppercut was dat (in tegenstelling tot vorig jaar) voorzitter Tom Meeuws niet mocht spreken ter gelegenheid van de stoet in Antwerpen. Reden: hij trekt de lijst niet voor de bollekeskermis van oktober. Jinnih Beels, die wél lijsttrekster is maar “onafhankelijk”, mocht evenmin het woord voeren. Zij is geen lid van de sp.a. En daar van af.

Dan maar iemand anders proberen te vinden. Iemand uit de lagere gelederen van de partaai? Iemand van de ziekenkas? Of een vakbondsman of -vrouw? Of Ivonne Julliams als vertegenwoordigster van de gepensioneerden? Er werd niemand gevonden. Ze konden toch moeilijk aan Kareltje Apers gaan vragen een 1 meitoespraak op de Leopold de Waelplaats af te steken? Even werd gedacht aan Yasmine Kherbache, lijstduwster en voormalig voorzitster van de Antwerpse afdeling.

Maar ook die optie werd verworpen. Uiteindelijk vond de partijleiding de naam van Inga Verhaert eleganter. Zij ziet er goed uit en is al enkele jaren socialistisch “gedupeerde” van de provincie Antwerpen.

Zij trekt in oktober de provinciale lijst van de sp.a. Sommigen herinneren zich nog vaag dat zij (gezien haar vader bij de Volksunie was) uit een zwart nest komt, maar hun opwerpingen

werden weggewuifd als komende van schizofrenielijders. ************* Hoewel zijn partij (de CD&V) vorige week tot op 2 procent was gezakt, bleef Marc van Peel er de moed inhouden. Zaterdag had hij er het volgende op gevonden: hij liet een zestigtal “havenhelden” (dat zijn leden van Havenland) in Lillo inschepen op een soort van Flandria. Die voer richting Antwerpen naar de Bocht van Oosterweel. Daar was Marc intussen samen met deputé Calluwé op de dijk geklauterd, in het gezelschap van een kleine persmeute. Bedoeling was een stalen boompje te onthullen dat de Bocht moet aanduiden. Let nu goed op: een “echt” boomje (eik, linde of notelaar) staat al eeuwen op die plek. Leona Detiège plantte als burgemeester van Antwerpen nog een levend exemplaar.

Helaas, ook dat ging teloor, in een storm. Marc liet door kunstenaar Geert de Kockere een “doorkijkmodel” maken van onverwoestbaar staal. Het Boomke staat er nu als een wereldberoemd voorbeeld van de prachtige zeemanstradities die Vlaanderen rijk is. Scheepslieden wisten met de linde of eik op de dijk dat ze Antwerpen naderden. Zij smoorden dan een pijp. Wanneer zij de haven (toen de Scheldekaaien en de ruien) verlieten, moesten ze vóór ‘t Boomke het schip klaarmaken voor woeliger water. Met een glaasje rum als beloning. In de loop der tijden is dat Boomke meermaals verdwenen, maar telkens werd een nieuw aangeplant. De jongst tijd was er geen Boomke meer; er stond louter een bord. Op 28 april kwam daar verandering in. Havenschepen Van Peel en zijn partijgenoot Caluwé onthulden op de dijk het onverwoestbaar “Boomke”. Dat zal (samen met een levend exemplaar) voortaan de Bocht van Oosterweel aanduiden. Historicus Van Peel en Caluwé deden hun zegje, waarna de kunstenaar een langdradige uitleg gaf. En naderhand werd zoals vroeger een borrel (een oorlam) gedronken.

Pagadder

7

Onze naaste buren

3 mei 2018

Handhaven is niet altijd Nederlands Pappen en nathouden is wel degelijk Nederlands, al zijn er uitzonderingen op die regel.

Gillen en krijsen Dankzij Bpost bestaat - mits een dosis geluk - de kans dat u dit weekblad al op donderdag 3 mei of vrijdag 4 mei kunt lezen. Kijk dan eventjes op vrijdagavond om 20 uur naar een Nederlandse zender, want dit is het plechtigste moment van de jaarlijkse Nationale Dodenherdenkingsdag. Nederland herdenkt dan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en van de doden van oorlogen en vredesmissies waarbij Nederlanders betrokken waren. Op de Dam in het centrum van Amsterdam staan dan de hele Nederlandse elite en nogal wat gewone Nederlanders, die twee minuten lang een gewijde stilte bewaren. U herinnert zich misschien de Damschreeuwer die paniek veroorzaakte, terwijl de koninklijke familie onmiddellijk het hazenpad koos. Dit jaar wordt het misschien opnieuw spannend, want in Nederland is alles mogelijk, voor zover het uit de zichzelf progressief noemende hoek komt. Een extreemlinkse actiegroep heeft opgeroepen om tijdens die twee minuten te gillen en te krijsen, want het kan toch niet dat “walgelijke racisten” die in koloniale oorlogen zogenaamd drie miljoen Indonesiërs vermoord hebben, ook herdacht worden. Onmiddellijk was er bijval van andere extreemlinkse lieden. Nederland was “geschokt”, vond het “een rotstreek” en “ongelooflijk respectloos”, maar een klaar signaal van de verantwoordelijken,

Den Vaderlandt ghetrouwe

zijnde de laffe burgemeester Van Aartsen en de nog laffere en leugenachtige minister van Binnenlandse Zaken Ollongren, kwam er niet. Ze sidderen bij de gedachte dat geboefte op te pakken en een paar dagen in verzekerde bewaring te plaatsen.

der niets zeggen over “een individuele” zaak, want misschien zijn er nog wat problemen met de vervangende reisdocumenten van Mohammed, of misschien wil hij wel een procedure starten om nog langer in luilekkerland te blijven.

Vrij spel voor asielcriminelen

Wel handhaving

Wat kunt u verwachten van een land waar uitgeprocedeerde asielbedriegers weigeren het land te verlaten, sociale woningen binnenbreken en van de rechter een beloning krijgen? De illegale criminelen krijgen vermanend te horen dat ze lekker tot 1 juni de gekraakte woningen kunnen uitwonen en vernielen, en daarna moeten ze maar ergens anders hetzelfde kunstje flikken. Aan een onmiddellijk bevel tot ophoepelen uit woning en land beginnen ze niet in Nederland. Integendeel. Meer dan twee jaar geleden vergreep een Somalische asielleugenaar zich aan een vrouw in Hoorn, en het scheelde niet veel of hij wurgde haar om zijn misdaad te verbergen. De politie hoorde van de zaak en knikte eens van “het is wel wat”. Vervolgens spoorde de vrouw zelf de aanrander op met haar iPhone, dus moest de politie wel ingrijpen. De Somalische boef was razend en zwoer wraak, maar die moest hij even uitstellen want hij verdween in de gevangenis. De verantwoordelijke politici beloofden dat hij van de gevangenis rechtstreeks en onder begeleiding naar zijn land zou vertrekken. Inmiddels loopt de schurk al drie maanden weer vrij op straat, en beleeft zijn slachtoffer doodsangsten. Het Ministerie van Justitie en Veiligheid kan ver-

Bestraffen is niet Nederlands sterkste kant, maar gelukkig zijn er in dit land nog mensen die wel de roede durven hanteren en zich niet laten intimideren. In Barneveld in Gelderland laten de autoriteiten niet met zich spotten. Ook dit jaar is er weer een Zandsculpturenfestival, waar normaal bijna 200.000 bezoekers met open mond naar die indrukwekkende kunstwerken komen kijken. Dit jaar is de publiekstrekker een enorm zandsculptuur van het bekende schilderij “De anatomische les van dr. Nicolaes Tulp” naar Rembrandt van Rijn. Dit mag niet van de gemeente, want het staat in een schuurtje op een terrein dat ondernemer Adri van Ee ter beschikking stelt van 25 internationale zandkunstenaars. En dat schuurtje heeft een woonbestemming; daar mag dus geen tijdelijk zandsculptuur staan. Daarenboven heeft die misdadige Van Ee ook een muurtje een metertje te ver geplaats, ook op zijn eigen terrein. De boete van 7.500 euro is inmiddels gearriveerd, want “regels zijn regels”, zegt de gemeente. Nederlandse gezagsdragers durven dus wel handhaven.

Willem de Prater

In memoriam

Omer Denis

(21 september 1940 - 19 april 2018) Onverwacht, na een korte ziekte, is gewezen gemeenteraadslid Omer Denis overleden. Op de rouwplechtigheid waren honderden Vlaamsgezinden aanwezig. Omer had vele vrienden. Met zijn overlijden verliest Gent een trouwe Vlaams-nationalist en een onvermoeibare militant. Geboren in een Vlaams nest was hij al jong lid van het ADJV, in Gent de eerste naoorlogse nationalistische jeugdbeweging.

Als jonge man sloot hij zich aan bij de Volksunie. Toen die partij in 1977 het noodlottige Egmontpact ondertekende, stapte hij over naar de VNP van Karel Dillen en vandaar naar het Vlaams Blok. In 1994 werd hij voor die partij in de Gentse gemeenteraad verkozen. In totaal bleef hij achttien jaar gemeenteraadslid voor het Blok/Belang. Bij de scheuring binnen de Gentse Vlaams Belang-fractie in 2011 maakte hij deel uit van de groep die zich de Belfortploeg noemde.

Omer was jarenlang de enige arbeider in de Gentse gemeenteraad. Hij was van beroep dokwerker. Hij was sociaal bewogen, en zo werd hij verkozen tot voorzitter van de vakbond ACV van de Gentse havenarbeiders. Heel het dok droeg hem een warm hart toe, dat bewijst volgende anekdote. Toen hij in 1994 mandataris werd voor het VB, zette het ACV hem prompt uit de vakbond. Op de persconferentie van het Vlaams Blok, om daartegen te protesteren, verschenen plots een aantal kaderleden van het ABVV van de Gentse havenarbeiders. Zij verklaarden voor de verbaasde journalisten: “Wij zijn hier uit solidariteit met Omer. Wie hem treft, raakt ons ook.”

Omer was geen man van grote woorden. Hij bleef liever op de achtergrond. Altijd trouw op post. Altijd klaar om de handen uit de mouwen te steken. Altijd bereid om te helpen.

Altijd daar waar er gewerkt moest worden voor de goede zaak, om zijn plicht te doen voor Vlaanderen. Hij zal door velen gemist worden. Wij wensen zijn vrouw en kinderen veel sterkte toe.

‘P

Regen op de Korenmarkt In de herfst van vorig jaar werden twee al lang aangekondigde kunstwerken op de Korenmarkt gezet. De kostprijs voor “de Broche” en “de Poutrel” was intussen opgelopen tot meer dan één miljoen euro. De Poutrel is een reuzegrote zonnewijzer die, volgens de kunstenaar, één mei aanwijst. Dat valt in de praktijk dik tegen, zoals dat wel meer het geval is met socialistische beloftes.

In het stedelijk persbericht van september 2017 stond volgende propaganda: “Het ontwerp van Ann Veronica Janssens bestaat uit een gigantische stalen balk van 19 meter hoog met één gepolijste zijde, die de sculptuur een immaterieel aspect geeft. Er ontstaat rond het werk een spel van licht en schaduw. De schaduw van de balk en de reflectie van de spiegelzijde draaien op hun eigen ritme rond het werk. Het lijkt alsof ze elkaar nooit te pakken

Franstalig onderwijs blijft nivelleren De Franstalige onderwijshervorming met de naam ‘Pacte d’excellence’ roept meer en meer weerstand op. Door de leeftijd voor de studiekeuze te verhogen tot 15 jaar vrezen critici dat het al lage niveau van het Franstalig onderwijs verder zal dalen.

Dat het Franstalig onderwijs in de internationale PISA-studies slecht scoort, is bekend. Zowel voor wiskunde, leervaardigheid als wetenschappen scoren de Franstalige leerlingen tussen de 25ste en 30ste plaats van alle OESO-landen, zeg maar de geïndustrialiseerde wereld. Vlaamse leerlingen vinden we overal in de top tien. Komt nog bij dat de schooluitval in het Franstalig onderwijs veel hoger ligt. Ondanks de miljoenen euro’s die dankzij de staatshervormingen sinds 1989 naar het Franstalig onderwijs zijn gevloeid, blijft het niveau ondermaats.

Schyns Bezuiden de taalgrens wil men daar al een tijd verandering in brengen. Dat moet gebeuren via het ‘Pacte d’excellence’, een grote onderwijshervorming die door de minister voor Leerplichtonderwijs Marie-Martine Schyns (cdH) is uitgedokterd. Het plan komt uit de koker van PS en cdH, die weliswaar niet meer samen regeren in Wallonië maar wel in de Franse Gemeenschapsregering die bevoegd is voor onderwijs. Wat is de belangrijkste pijler van deze hervorming? Zeer eenvoudig: de leerlingen krijgen in het middelbaar langer dan vroeger dezelfde vakken en zitten dus samen, zowel de sterke als zwak-

kere leerlingen. Momenteel volgen de leerlingen tot hun 14 jaar een gezamenlijke sokkel of een gezamenlijk programma. Het ‘Pacte d’excellence’ wil dit uitbreiden naar 15 jaar.

De liberalen van de MR hebben zware kritiek op die plannen. Pro memorie: binnen de Franse Gemeenschap zit de MR nog altijd in de oppositie. Volgens de MR zou de hervorming het niveau van het onderwijs doen dalen. Critici willen gelijk halen en doen daarvoor zelfs een beroep op een Vlaamse professor: Wouter Duyck, hoogleraar cognitieve psychologie aan de Universiteit Gent. Duyck noemt het ‘Pacte d’excellence’ een ‘catastrofe’.

Laurent Henquet, onderwijsspecialist van de MR, haalt Duyck aan om erop te wijzen dat het Franstalig onderwijs op weg is “naar het niveau van onderontwikkelde landen”. Is dat niet wat overdreven? Niet volgens Duyck, die in La Libre Belgique een aantal argumenten aanhaalt tegen het langer samenhouden van sterke en zwakke leerlingen in dezelfde klas.

Nivellering Zo blijkt uit cijfers dat er al een jaar verschil is in cognitieve ontwikkeling tussen Nederlandse en Franstalige leerlingen

kunnen krijgen in dit kat-en-muisspel, maar dat is niet zo. Elk jaar op 1 mei, precies om 16 uur, liggen de schaduw en de reflectie exact in elkaars verlengde. De spiegelzijde neemt de omgeving en de hemel op in de sculptuur en breekt zo het stadsbeeld open.”

Dit is Vlaanderen, waar de zon wel eens voor de wolken schuift en waar het wel eens wil regenen. Zelfs de meest blinkende spiegel zal dan geen zonnestralen weerkaatsen. Van het hele lichtspel, zo mooi beschreven, valt in de praktijk weinig of niets te merken. Laat staan dat een mens zou kunnen zien of het één mei is of niet. Er staat een grote stalen balk op de Korenmarkt, één kant blinkt, dat is waar, maar verder staat het er gewoon. Een dure trampaal, waar de meeste voorbijgangers onverschillig langslopen.

Mathildis

Li bia bouquet door die gezamenlijke sokkel tot 14 jaar in het Franstalig onderwijs. In Vlaanderen wordt de keuze vroeger gemaakt. Duyck benadrukt dat alle leerlingen samenbrengen in één klas, of in hetzelfde programma, iedereen benadeelt.

De sterkste leerlingen vervelen zich. Maar ook de zwakkere leerlingen hebben het moeilijker om hun weg te vinden.

Daarom het pleidooi er toch voor te zorgen dat er een vroegere studiekeuze wordt gemaakt, zodat leerlingen richting humanoria, technisch of beroepsonderwijs worden geloodst. Duyck wijst op de nood aan het intellectueel stimuleren van de sterke leerlingen. Of men binnen de Franstalige Gemeenschapsregering daar oren naar zal hebben, valt te betwijfelen. De waarschuwing voor een verdere nivellering heeft op een linkse partij als de PS weinig effect. De socialisten zijn verblind door het verhaal van gelijke kansen of gelijkheid tout court. Bovendien is het ‘Pacte d’excellence’ één van de weinige hervormingen die de partij van Di Rupo op het niveau van de deelstaten kan doorvoeren. Het palmares van de Waalse regering, waarin de PS zetelde van 2014 tot juni 2017, oogt mager. De PS wil deze hervorming snel afronden, omdat ze weet dat het in de volgende legislatuur op de lange baan zal worden geschoven of afgevoerd. Ofwel moet de PS in de Franse Gemeenschapsregering een coalitie vormen met de MR, ofwel verdwijnt ze in de oppositie. In beide gevallen zal het ‘Pacte d’excellence’ dan een stille dood sterven.

Picard

8

De wereld rond

3 mei 2018

Diplomatieke valies

Een eigentijdse zijderoute Dat het allemaal niet loepzuiver is, kan niet verhullen dat de Chinese opmars aanhoudt. De ambitie is groot, allesbehalve geheim, maar daarom niet minder onrustwekkend. De manier waarop China via de zee en ook langs territoriale kanalen zijn expansie voortzet, zorgt binnen de EU voor onrust. Want staan de Chinese methodes niet haaks op de principes waarop de EU gebouwd is?

Het Chinese expansieverhaal is er een van concentrische cirkels. De ambities zijn niet geheim, er wordt ook een duidelijk tijdschema aan gekoppeld en vooral uitgetekend in de ZuidChinese Zee en steeds verder de Stille Oceaan op.

Maar dat maritieme verhaal (niet toevallig gaat al jaren een groot deel van het groeiende defensiebudget richting zeemacht) is slechts een deel van een breder plaatje. Jarenlang trok het alle aandacht naar zich toe, waardoor andere plannen op het achterplan bleven. Vandaag wordt steeds duidelijker dat de Chinese ambities ook landinwaarts lopen.

Militaire expansie Sinds enkele jaren heeft China welgeteld één militaire basis buiten het eigen grondgebied, in Djibouti, pal aan de strategisch erg belangrijke Hoorn van Afrika. Niet veel, zeker als men de vergelijking met de VS maakt. Maar schijn bedriegt, zoals een recente studie aantoonde. De voorbije jaren verwierf Peking de controle over tal van buitenlandse havens. In Thailand en Cambodja, maar ook in Sri Lanka, de Straat van Malakka en Indonesië.

Om mercantiele redenen, maar er zit ook een militaire dimensie aan dat beleid. Tijdens een hoorzitting in het Amerikaanse Parlement eerder dit jaar deed de admiraal die het bevel voert over de Amerikaanse Navy in de Stille Oceaan uit de doeken wat er gaande is. In het zog van die commerciële demarches vindt tegelijk een militaire expansie plaats. De havens die ze aankopen, dienen immers ook om militaire vaartuigen te laten aanmeren. En dat hele netwerk verhoogt de

mogelijkheden van hun marine. Nihil novi sub sole. In andere tijden voerden de Nederlanders en de Britten een gelijkaardig beleid om hun rijk uit te bouwen.

Ook voor hen waren commerciële en logistieke vestigingen van essentieel nut. “China verwerft geen basissen, maar plaatsen, vestigingen”, benadrukte de admiraal. De militaire gevolgen die ze hieraan kunnen koppelen, zijn wat ze zijn.

Uitgelekte nota Een ander incident stipt aan dat de Chinese repercussies ook voor de EU erg ingrijpende gevolgen teweegbrengen. Het begon allemaal met een interne nota, ondertekend door 27 van de 28 EU-ambassadeurs in Peking. Enkel Hongarije (niet toevallig) zette zijn handtekening niet onder het document dat behoort tot het type dat gedoemd is om te worden gelekt. En zo geschiedde, zodat men erover kon lezen in het Duitse Handelsblatt. In het rapport wordt gehekeld dat China via projecten met ronkende namen (New Silk Roads, Belt and Road Initiative,…) nationale belangen nastreeft, controle verwerft en de toegang tot primaire grondstoffen veiligstelt. Op zich is die reactie wat verrassend. Per slot van rekening is dit al jaren het geval. Peking maakte er nooit een geheim van. Wellicht is er meer aan de hand; de Chinese opmars zorgt voor een steeds grotere Europese malaise.

Er speelt iets fundamenteel principieel. Het idee van de EU bestaat erin de markt vrij te maken, waarbij de verschillende actoren onder dezelfde voorwaarden optreden. China ziet dat anders. Voor de Chinezen zijn economische akkoorden vooral

het resultaat van directe bilaterale contacten. Eerder dan algemene spelregels te volgen, geven ze de voorkeur aan ad hoc oplossingen waar principiële elementen vrij snel moeten wijken voor pecuniaire belangen.

En die raken de EU in haar essentie, ideologisch en praktisch. Zeker op plaatsen waar buitenlandse investeringen erg begeerd worden, ziet men meer voordeel in het pragmatisch rond de tafel gaan zitten dan met de Chinezen in het adoreren van de principes van ‘Euro-Brussel’. Het is tevens een manier om er zich tegen af te zetten. Als de Chinezen met plezier opdraaien voor het herdynamiseren van de spoorlijn die Belgrado met Boedapest verbindt, dan is dat goed nieuws voor de Hongaarse leider Orbán. En het levert hem nog eens een leuk politiek statement op.

Chinees kwaliteitslabel Vooral in West-Europa kijkt men met gemengde gevoelens naar de Chinese progressie. Havens als Rotterdam en Hamburg profiteren van de Chinese activiteit; ze worden haast heuse terminals van de BRI (Belt and Road Initiative). Toch gaat tegelijk een enorme concurrentie van de Chinezen uit. Men beseft dat de tijd dat de Chinezen gretige afnemers waren van Duitse producten over afzienbare tijd voorbij kan zijn. Steeds meer maken ze eigen producten, waarvan de kwaliteit systematisch verbetert. In Berlijn is men erg bezorgd over wat hun ‘Made in Germany’ nog zal betekenen op een moment dat ‘Made in China’ steeds meer de allures van een kwaliteitslabel zal krijgen. Een topman van de Duitse industrie verklaarde onlangs: “De concurrentie met China wordt geen strijd tegen het kopiëren van onze producten, wel tegen innovatieve ingenieurs.” En was er niet die Franse keizer die ooit verklaarde dat de wereld zal beven, de dag dat China ontwaakt?

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Oostenrijk verstrengt immigratieregels Het lijkt de Oostenrijkse regering van FPÖ en christendemocraten ernst te zijn met het indammen van de instroom van illegalen.

Asielzoekers zullen tot 840 euro per persoon moeten betalen voor administratieve kosten. Mobiele telefoons en andere elektronische informatiedragers zullen tijdelijk in beslag genomen worden. De gegevens die daarop gevonden worden, zullen opgeslagen worden. Die zullen onder andere gebruikt kunnen worden om de échte reisroute van de asielzoeker na te trekken. Wie op vakantie of op familiebezoek gaat in zijn thuisland, zal sneller zijn asielstatus verliezen. Tot nu toe waren de bondslanden verplicht voor alle asielzoekers onmiddellijk onderdak ter beschikking te stellen. De regering wil dat veranderen: wie weinig of geen kans heeft op asiel, moet in een opvangcentrum van de federale overheid blijven, zodat de kans kleiner is dat de betrokkene onderduikt in de illegaliteit. Wie strafbare feiten pleegt, kan sneller uitgewezen worden, ook als hij minderjarig is. Aansluitend op een gevangenisstraf kunnen illegalen en asielzoekers ook nog in “Schubhaft” vastgehouden worden, wat men in Nederland “vreemdelingenbewaring” noemt, in afwachting van de uitzetting. Verder wordt bezuinigd op de integratiemaatregelen en komen er maatregelen om te beletten dat artsen de uitzetting van illegalen tegenhouden met eindeloze medische ”behandelingen”. Maar niet te vroeg victorie kraaien. Deze voorstellen moeten nog door het parlement geloodst worden.

Potentaten Facebook, Google en Twitter weigerden verklaringen af te leggen tijdens een hoorzitting van het Amerikaanse Congres over censuur in de sociale media. Met de arrogantie die eigen is aan alle almachtige en onschendbare heersers die zich boven de wet verheven achten, stuurden ze hun digitale kat. Ze probéérden niet eens hun beleid met argumenten te verdedigen. Enkele dagen later sloten zij wel de Facebookbladzijde af van de ontembare antijihadstrijdster Pamela Geller, omdat zij had geschreven dat “dankzij de hijrah het islamitisch antisemitisme de Joden uit Europa zal verdrijven, en zo Hitlers droom waar zal maken – een judenrein Europa”. De hijrah was oorspronkelijk de emigratie van Mohammed en zijn eerste metgezellen uit Mekka naar Medina, waar zij de macht grepen en hun eerste islamitische stadstaat stichtten. Nu wordt het woord in ruimere zin gebruikt om “verovering door immigratie” aan te duiden. Een methode van

sluipende invasie die we voor onze ogen zien gebeuren. Pamela Geller illustreerde haar tekst met een foto van twee moslima’s in boerka die tijdens een betoging in Groot-Brittannië een spandoek meedragen met het opschrift “God Bless Hitler”. Toen de dochters van Pamela Geller het doelwit werden van een boosaardige haatcampagne op Twitter, werd echter niet ingegrepen. De sociale media passen hun gedragsregels toe “à la tête du client”.

Besnijderscoalitie Twee weken geleden keurde de Senaat van de Amerikaanse staat Maine een wet goed die de besnijdenis van meisjes – FGM in het jargon, afkorting voor “vrouwelijke seksuele verminking” - uitdrukkelijk strafbaar stelt. Daardoor zouden alle medeplichtigen aan deze vorm van verminking vervolgd en gestraft kunnen worden. Niet alleen degene die het mes hanteerde.

Als de ouders of pleegouders van het slachtoffer met die besnijdenis hebben ingestemd, zouden zij ook als medeplichtigen gestraft kunnen worden. Een degelijke wet, die men al veel eerder had moeten invoeren. In de Senaat hebben de Republikeinen een meerderheid, zij het een krappe: 18 zetels op 35. Maar dat was geen probleem: de wet werd unaniem goedgekeurd. Ook de Democratische senatoren gedroegen zich als beschaafde mensen. In het Huis van Afgevaardigden lagen de kaarten echter anders. Daar werd de wet weggestemd door een besnijderscoalitie van Democraten en onafhankelijken. Om hun barbaarse stemgedrag te camoufleren, keurden zij daarna een andere wet tegen de besnijdenis van meisjes goed, maar dat was een volledig uitgeholde wet: alle straffen voor daders en medeplichtigen zijn geschrapt. FGM is daardoor in theorie verboden, maar kan in praktijk niet bestraft worden. En dat linkse crapuul was dan nog zo cynisch en hypocriet om dat voor te stellen als een grote overwinning in de strijd tegen FGM.

Separatisme in Rusland In mei 2014 werd artikel 280.1 aan het Russische strafrecht toegevoegd. Daardoor wordt iedereen strafbaar gesteld die oproept tot een “actie gericht op een schending van de territoriale integriteit van de Russische Federatie”. Merk op dat het niet om een gewelddadige actie moet gaan. Uit de rechtsspraak blijkt dat ook oproepen tot manifestaties of het vervaardigen van spandoeken als zulke strafbare “acties” beschouwd worden. In 2015 en 2016 werden vijftien separatisten aangeklaagd wegens zulke “acties”. Ze werden allemaal schuldig bevonden. Drie van hen kregen effectieve straffen, uit te zitten in een gevan-

genis of strafkolonie, en één, die alleen maar pamfletten had uitgedeeld, werd opgesloten in een psychiatrische kliniek. Ja, ook die Sovjetpraktijk is terug van weggeweest. De overige beschuldigden kregen geldboetes of voorwaardelijke straffen.

Meestal ging het om mensen die hadden geprotesteerd tegen de annexatie van de Krim, maar er waren ook separatisten bij uit Karelië, de Kuban, de autonome deelrepubliek Komi en zelfs één uit Kaliningrad, het vroegere Koningsbergen, dat nu een Russische enclave is, ingeklemd tussen Polen en Litouwen. Eén beklaagde had alleen maar een reactie op een artikel op internet gepost. Niet één van de beklaagden had opgeroepen tot geweld. Veelzeggend detail: de grondwet van de Russische Federatie erkent wel het recht op toetreding tot de Federatie, maar niet het recht op secessie.

Verschuiving van vervuiling Een groot aantal dieselauto’s van vóór 2015 voldoet niet meer aan de Duitse milieunormen.

Het gaat om zo’n dertien miljoen voertuigen.

Om aan die normen te voldoen, zou een katalysator ingebouwd moeten worden, maar dat kost ongeveer 3.000 euro per wagen. De autoproducenten weigeren daarvoor te betalen, hoewel zij de dieselcrisis mee hebben veroorzaakt met hun “sjoemelsoftware”. Zij hebben natuurlijk liever dat de getroffen automobilisten nieuwe auto’s kopen en zij bieden ongelooflijke kortingen, tot 10.000 euro, aan kopers die hun oude dieselauto inleveren. Daar komt bovenop dat zo’n twintig steden nog extremere maatregelen voorbereiden: een volledig verbod op dieselauto’s en zelfs op benzinewagens van vóór 1999. Wie biedt meer? Allemaal in naam van het milieu, uiteraard. Maar intussen stijgt de export van tweedehandse Duitse

dieselauto’s naar het buitenland met sprongen, vooral naar Oost- en Zuid-Europa. Zoals zo dikwijls wordt het probleem dus niet opgelost, wel doorgeschoven. Niemand heeft de ecofanatici ooit van realisme beschuldigd…

Terreur in Al Andaluz Ondanks de schandelijke manier waarop de regering in Madrid het Catalaanse streven naar autonomie onderdrukt en ondanks de opsluiting van democratisch verkozen Catalaanse politici, blijven de Spaanse en de Catalaanse politiediensten tenminste op één terrein samenwerken. Gespecialiseerde Catalaanse en Spaanse antiterreureenheden zijn erin geslaagd in een gezamenlijke operatie een tienkoppige cel van IS-strijders op te rollen. Die bereidde aanslagen voor op doelwitten in Barcelona, onder meer spoorwegstations, luxehotels, winkelcentra, politiestations en het Catalaanse parlement. De cel werd in 2014 opgericht in een moskee in Terrassa, zo’n twintig kilometer van Barcelona. De leiders waren een Spaanse bekeerling en twee Marokkanen. Eén van de terroristen was een Braziliaan. Die terroristen hadden eerst geprobeerd via Turkije naar IS-gebied in Syrië te reizen, maar ze waren aan de Bulgaarse grens onderschept, teruggestuurd en … niet gevangengezet. Daarna besloten ze hun operatieterrein naar Spanje en Catalonië te verleggen. Het is goed nieuws dat die cel is opgerold vóór er slachtoffers vielen. Het slechte nieuws is de strafmaat: de leiders van de terreurgroep kregen twaalf jaar cel, de gewone leden zeven of acht jaar. Gelooft men werkelijk dat zij daarna “gederadicaliseerd” zullen zijn? Dat ze dan tot inkeer gekomen zullen zijn? Voor zo’n terroristen is alles minder dan effectief levenslang een te lichte straf.

160.000 KILOMETER REISDE MACRON China, Saoedi-Arabië en het gros van Franstalig Afrika bezocht, en vorige week een staatsbezoek aan de VS, en straks naar Australië. Wat wil president Macron bereiken met al die internationale reizen? Zeer eenvoudig: zijn boodschap slaat niet aan in Europa, dus moet hij via vertoon op het wereldtoneel bewijzen dat Frankrijk in de Europese Unie opnieuw een centrale plaats zal bekleden.

De lichaamstaal van de Amerikaanse president en de Franse president werd in de pers minutieus geanalyseerd; de manier waarop ze elkaar een hand gaven, de kussen, de schouderklopjes, zelfs het ‘roos’ dat Trump van het kostuum van Macron wreef. Niet verwonderlijk, aangezien Emmanuel Macron het eerste staatshoofd is dat een officieel staatsbezoek van drie dagen bracht aan de VS sinds de eedaflegging van Donald Trump in januari 2017.

Voor de Franse president de ideale manier om Frankrijk weer op het internationale voorplan te duwen. De relatie met Trump was hartelijk omdat Macron een pragmaticus en een gladde aal is. Hij stoort zich niet aan het machogedrag van zijn Amerikaanse collega tijdens speeches en diens grote woorden via Twitterberichten. Een verschil met Angela Merkel, die als domineesdochter doordrongen is van het morele karakter van internationale betrekkingen.

Haar bezoek aan de VS een paar dagen na Macron was niet meer dan een werkvergadering van drie uren. Trump houdt van bilaterale contacten en Macron weet daar perfect op in te spelen. Of de Franse president inhoudelijk iets gedaan kreeg tijdens die drie dagen in de VS, dat is onduidelijk. Over het nucleaire akkoord met Iran, het klimaatbeleid en buitenlandse handel staan de VS en Frankrijk lijnrecht tegenover elkaar. Wat Macron wellicht wist te bereiken, was dat Trump hem als de eerste

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE gesprekpartner van de Europese Unie ziet. Niet de Britse premier Theresa May, die steeds meer kritiek heeft op de VS. Evenmin Angela Merkel, die na de vorige Bondsdagverkiezingen aanzienlijk verzwakt is.

Drie continenten Macron haalt zo zijn slag thuis: door te tonen dat hij in de VS gerespecteerd wordt, hoopt Macron dat hij ook in Europa als de ‘numero uno’ wordt gezien. Vandaar de internationale reizen sinds zijn aantreden in 2017. Op een jaar tijd bezocht de Franse president drie continenten en legde hij 160.000 kilometer af.

China was een belangrijke bestemming, net als Saoedi-Arabië.

Hij liet het zich welgevallen.

De foto’s van zijn bezoeken werden gemaakt op historische plaatsen, zoals voor de verboden stad in Peking en voor de Taj Mahal in India. De komende maanden staan fotosessies gepland aan de Opera van Sydney en aan de Neva in Sint-Petersburg.

“France is back”, zegt de president en hij wil het ook bewijzen.

Dankzij de Vijfde Republiek kan Macron op het vlak van buitenlands beleid zowat doen wat hij wil.

Ontgoocheld over Europa Macron als ‘Mister Europe’ in de wereld, dat is het doel. Niet moeilijk met aan het hoofd van de Europese Commissie een drankorgel als Jean-Claude Juncker en een kleurloos figuur als Donald Tusk. Met dat internationale prestige hoopt Macron dat zijn plannen voor een verdieping van de Europese Unie aanvaard zullen worden.

Op Europees vlak vangt hij tot nu toe bot. Denk maar aan zijn plannen om bij de Europese verkiezingen transnationale lijsten te laten goedkeuren. Vooral zijn plannen rond een financieel meer geïntegreerde eurozone vallen op een koude steen.

TUSSEN LEVEN EN DOOD Het lot van Alfie Evans, een ernstig zieke dreumes van 23 maanden oud, beroerde wekenlang de gemoederen.

De ouders, een batterij aan advocaten, rechters en de ambtenaren van de Britse gezondheidszorg voerden een triest juridisch gevecht, op leven en dood. Het bewijs is weer eens geleverd: gezondheidszorg ingericht door de staat, betekent dat de staat en de rechters eigenaars zijn van uw lichaam. Niets minder. Zelfs een tussenkomst van de paus kan dan niet baten.

Zoals vaak nemen de ‘kwaliteitsmedia’, weken na datum, onderwerpen uit ’t Pallieterke over. De media maken zich de jongste dagen bijvoorbeeld plots druk over het antisemitisme dat zich ophoudt binnen de rangen van Labour.

Het eredoctoraat dat Ken Loach, Brits filmregisseur en lid van de socialistische partij, krijgt van de Franstalige (vrijzinnige) universiteit ULB, speelt hierbij een rol. Loach wordt namelijk beticht van Jodenhaat. Over Labour en het antizionisme hadden we het eerder al in deze kolommen. Daarom focussen wij deze week in detail op het schrijnende verhaal van Alfie Evans.

Kleuter als speelbal Op 9 mei 2016 werd Alfie Evans geboren te Liverpool, als zoon van Tom Evans en Kate James. Aanvankelijk leek er geen vuiltje aan de lucht te zijn, tot in de winter.

Artsen merkten op dat de baby beroertes doormaakte. Een jaar lang zou het jongetje verblijven in ‘Alder Hey’, het universitair kinderhospitaal in Liverpool. Tegelijkertijd barstte een juridische strijd los. Reden: artsen in het ziekenhuis waren van mening dat Alfie Evans niet meer kon genezen en zich in een haast vegetatieve staat bevond. Het ziekenhuis wilde bijgevolg de beademingstoestellen afzetten.

En dat was tegen de wil van de ouders van de kleine Alfie.

Waarna de directie van het ziekenhuis besliste om naar het hooggerechtshof te trekken om de biologische vader en moeder uit hun rechten te zetten. Op 1 februari, tijdens een hoorzitting in de rechtbanken, stelden de advocaten in dienst van het hospitaal dat het inhumaan zou zijn het kind nog langer in leven te houden. Artsen meenden dat Evans leed aan een zeldzame zenuw- en hersenaandoening. Desalniettemin werd het evenzeer duidelijk dat de dokters het niet over de diagnose eens waren.

Aanvankelijk volgde de rechtbank de visie van de artsen en werd beslist de behandeling stop te zetten. Drie van de vijf rechters in het hof van beroep, een meerderheid dus, tekenden echter verzet aan en kozen de kant van de ouders. Kort daarna, in maart jongstleden, koos het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dan weer de kant van het ziekenhuis. Of hoe een doodzieke peuter juridisch een speelbal kan worden.

Steun van de paus Als noodgreep vloog de vader van Alfie naar Rome, waar hij een ontmoeting had met de paus. Zoals het een paus betaamt, kiest de Heilige Vader de kant van het leven. Ondertussen bleek dat Italiaanse artsen het kind nog wel wilden behandelen. In een spoedprocedure werd Alfie Evans tot Italiaanse onderdaan gemaakt. Maar net die dag werden alle machines in Liverpool uitgeschakeld. Hierop bestormde een woedende groep van zo’n zestig mensen het ziekenhuis.

Wraakroepend is dat het de ouders onmogelijk werd gemaakt om hun kind over te vliegen naar Italië. Ondanks het feit dat het kind, de eerste dagen, ook zonder toestellen bleef leven.

Ondanks het feit dat Alfie Evans geldige verblijfspapieren kreeg om Italië in te komen. Ondanks het feit dat er nog steeds vrij verkeer van personen geldt in de EU. Ondanks het feit dat Italië een militair vliegtuig wilde laten overvliegen om het kind naar

DNA Dit opsporingsprogramma bestaat intussen vijftig jaar, terwijl Rudi Cerne (op andere uren ook sportverslaggever) de kijker al vijftien jaar door een rist misdaden leidt, doorgaans zes per uitzending van anderhalf uur.

Met gepaste inleving leidt hij elk geval in, volgt dan de kennismaking met de misdaad via een filmpje met een waarheidsgetrouw nagespeeld tafereel. Plaats en tijd zijn haarfijn in beeld gebracht, en de acteurs en actrices uit amateurkringen hoeven geenszins voor beroeps onder te doen. Na dit beeldfragment ‘ondervraagt’ Cerne sereen elke commissaris die in zijn studio om hulp komt vragen, soms bijna smeken. Want ook speurders kunnen het spoor bijster zijn.

Vaak laat een misdaad hen nooit los, en wagen ze hier hun laatste kans. Elk detail blijkt belangrijk, ook het meest onbenullige achtergelaten voorwerp dat dan in de studio te kijk ligt en naar de dader(s) kan leiden: een opvallende jas, een peuk, een

Wolfijzers en schietgeweren Kan Macron zijn internationale reputatie gebruiken om in Europa zijn slag thuis te halen? Het valt te betwijfelen. Het is immers zo dat zijn internationale prestige sneller dan verwacht dreigt aangetast te worden, wanneer blijkt dat hij ondanks de hartelijke ontvangst in de VS niets gedaan krijgt van Trump.

Bovendien liggen er nog wolfijzers en schietgeweren klaar.

Macron had aanvankelijk een goed contact met de Russische president. Hoe zal Vladimir Poetin bij een volgende ontmoeting reageren, nu blijkt dat Macron een groot voorstander was van het bombardement op Syrië van april? En in het najaar bezoekt Emmanuel Macron het kruitvat dat het Midden-Oosten is. Frankrijk heeft daar in het verleden altijd een rol gespeeld, meer bepaald als verdediger van de christelijke minderheden.

Maar het geknoei van de vorige presidenten heeft de Franse legitimiteit in die regio zwaar ondermijnd. ‘Jupiter’, zoals de bewoner van het Élysée zich graag laat noemen, zal er snel mee geconfronteerd worden.

40 procent opheldering Het was Eduard Zimmermann - zelf ooit slachtoffer van een bedrieger - die in de herfst van 1967 deze nieuwigheid op de televisie bracht.

Het nieuwe medium moest, met de hulp van 58 miljoen WestDuitse kijkers, extra informatie aanbrengen om misdaden op te helderen. Al in juni 1968 liep de eerste moordenaar tegen de lamp, en dat twaalf uur na zijn uitzending. Sedertdien, na een halve eeuw, is de balans behoorlijk indrukwekkend.

In de meer dan 500 afleveringen werden (met de stand van 1 oktober vorig jaar) bijna 4.586 misdaadzaken behandeld; haast 1.853 gevallen – gaande van overvallen op juwelierszaken en banken, roofovervallen en zedendelicten – werden opgehelderd, wat gelijkstaat met 40,4 procent ‘succes’. Eén op de drie verhalen betrof een misdrijf met dodelijke afloop, de hoogste score: daarvan werd 41,5 procent opgehelderd! En in totaal kon de Duitse Kripo 2.319 daders bij de kraag vatten!

Halfweg het programma, zo tegen negenen, polst moderator Rudi Cerne een eerste keer deze of gene commissaris, man of vrouw, die dan aan zijn of haar telefoontafel heeft postgevat. Opvallend is hoeveel mondiger ‘die Kommissarinnen’ zich voor de camera uiten!

Op het einde komt dan Alfred Hettmer, chef van de Beierse

Salan

ENGELAND Rome, Milaan of Genua te halen.

Niet minder dan drie ziekenhuizen wilden het kind behandelen. Hoe kan dit? Wanneer artsen en ouders van mening verschillen, wordt de hete aardappel in het Verenigd Koninkrijk automatisch doorgespeeld naar de juridische macht. Rechters oordelen uiteindelijk wat goed is voor het kind in kwestie, niet de biologische ouders.

Lichaam van de staat Het is waar, de gezondheidszorg in het Verenigd Koninkrijk, maar evenzeer in België, is grotendeels gratis en van hoge kwaliteit. Maar burgers moeten goed beseffen dat het beambten, politici en rechters zijn die in toenemende mate over leven en dood (kunnen) beslissen.

Vergeet niet dat, als u donor bent, uw organen al verwijderd kunnen worden wanneer u slechts klinisch dood en niet daadwerkelijk dood bent. Ordinaire bio-politiek, zoals de communistische filosoof Foucault het graag zou zien. Vergeet niet dat in Nederland nu al openlijk een debat wordt gevoerd over ‘de prijs van leven’. In de toekomst wordt gewerkt volgens het adagium: “Te oud? Te kostelijk? Niet meer opereren, maar sterven.”

Euthanasiepillen voor iedereen, zonder voorschrift! De sociaaldemocratie is verworden tot een monster. Het is de opdracht van de jongere generaties om het afschuwelijke proces van ontmenselijking een halt toe te roepen.

Nadat de juridische middelen uitgeput raakten, gaven de ouders van Alfie aan nog maar één wens te hebben: hun kindje mee naar huis te mogen nemen. Tijdens de nacht van vrijdag 27 op zaterdag 28 april, is Alfie Evans overleden.

Dit geval staat niet op zichzelf. Vorig jaar stierf baby Charlie Gard eveneens na een juridische veldslag waarbij rechters het ziekenhuis in het gelijk stelden.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

bandenspoor, een smerige zakdoek… Ook camerabeelden van een bank of op straat kunnen helpen. En tegenwoordig kan elke DNA-afdruk een onderzoek opnieuw aansturen.

FRANKRIJK

Macron wil een echte Eurominister van Financiën en hij wil evolueren naar een gezamenlijk schuldbeheer van de eurozone.

Maar in Duitsland is de CDU/CSU tegen, en zelfs de sociaaldemocraten zijn kritisch.

Ook in andere Noord-Europese landen is de vrees groot dat Macron van de eurozone een transferunie zal maken waarbij de rijkere landen de putten van de armere landen zullen vullen.

Wat kan leiden tot een gebrek aan discipline bij de zuidelijke lidstaten, Frankrijk incluis, om hun begroting op orde te krijgen.

Frankrijk heeft sinds 1974 geen begroting in evenwicht meer geboekt.

RIGHT OR WRONG

EEN THRILLER VOL WAARGEBEURDE MISDADEN ‘Aktenzeichen XY’, vrij vertaald dossiernummer XY, heeft als doel de hulp van de kijker in te roepen bij onopgeloste (ungelöst) misdaden, van dit jaar maar ook van twintig jaar en meer geleden. Wie doordeweekse tv bei uns toch vervelend vindt - en wie doet dat niet? - hij of zij kijke maar eens. Een flard Duits (leren) verstaan, is vanzelfsprekend een meerwaarde, zij het dat het strakke programmaconcept al voor zich spreekt.

9

Het nabije buitenland

3 mei 2018

DUITSLAND

politie, om de jongste bevindingen den volke kond te doen, zonder uiteraard te veel uit de biecht te klappen.

XY-prijs Af en toe zendt Aktenzeichen een aparte aflevering uit, zoals ‘Waar is mijn kind?’ of ‘Vermist’. Heel beklijvend, hoe een volwassene of een kind zomaar van de aardbol is verdwenen terwijl de nabestaanden, en met hen de Kripo en desgevallend Aktenzeichen halsstarrig blijven speuren. Maar wat met kritische kanttekeningen als ‘dit is een mensenjacht’ of ‘dit is voor klikspaan spelen’?

Zijn de nagespeelde scènes te dramatisch geworden, en speelt effectbejag mee? En zijn de daders toch niet alweer Oost- of Zuid-Europees van herkomst? Het ZDF weerlegt dat: “De keuze en de behandeling van de voorvallen gebeurt door én de redactie én de producent (Securitel), én in nauwe samenwerking met elke Kripo, afhankelijk van het belang, de hoogdringendheid en de stand van het onderzoek op dat moment. Huidskleur of andere uiterlijke kenmerken doen nooit ter zake.”

Zoals in elke ‘thriller’ past ook hier: eind goed, (bijna) al goed.

Sinds 2002 looft de minister van Binnenlandse Zaken, doorgaans in september, drie keer een prijs ‘für Zivilcourage’ uit, voor hem of haar die zich in een bepaalde situatie moedig heeft getoond en erger heeft voorkomen: de XY-Preis, het logo van deze uitzending in geslepen glas, ook live, im ZDF!

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

3 mei 2018

MEDIALAND

FILM bijna de indruk zou krijgen dat we voor een golf van “incel”-aanslagen staan? Ten eerste omdat in de pers het buitengewone natuurlijk altijd meer aandacht krijgt dan het “gewone”. Maar ook omdat zo’n “incel”-splinter de perfecte bliksemafleider is voor de islamisme-balk. En wat lekker meegenomen is: nu de kritiek op de duistere kantjes van de #MeToo-beweging begint aan te zwellen, is zo’n “incel”-aanslag natuurlijk hét perfecte alibi om die kritiek weer de kop in te kunnen drukken.

Strafte Twitter Kanye West voor steun aan Trump?

Noord-Korea: wereldvrede breekt uit We hadden het er verleden week over dat Noord-Korea aankondigde dat het zijn nucleaire tests voorlopig gaat stopzetten.

Donderdag werd daar nog een schep bovenop gedaan, toen Kim Jong-un als eerste Noord-Koreaanse leider (vreedzaam) de grens met Zuid-Korea overstak, en er hartelijk ontvangen werd door de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in.

Die ontmoeting was wereldnieuws, en voor één keer kan men gerust stellen dat de term “historisch” niet misplaatst was.

Maar als de media het over één ding eens waren, dan wel dat dit zeker niet de verdienste van de Amerikaanse president Donald Trump was. Het was zelfs aandoenlijk om te zien hoe Tom van de Weghe, duider van dienst in het VRT Journaal, moest toegeven dat Trump misschien wel een zekere rol gespeeld zou kunnen hebben bij deze historische gebeurtenis, maar veel meer dan een bijrolletje zou dat volgens hem toch niet geweest kunnen zijn.

Het blijft merkwaardig: toen verleden jaar op het Koreaanse schiereiland een wereldoorlog dreigde uit te breken, was Donald Trump daar als enige de verantwoordelijke voor. Toen klonk het zelfs verontschuldigend dat Kim Jong-un toch niet meer deed dan onwillig reageren op de gekke bokkensprongen van de bewoner van het Witte Huis. Maar minder dan een jaar later blijkt plots dat de Amerikaanse president dan toch geen rol van betekenis speelt op het Koreaanse schiereiland. Of hoe snel de dingen kunnen veranderen.

En zeggen dat de vorige Amerikaanse president, Barack Obama, de Nobelprijs voor de Vrede kreeg omwille van het simpele feit dat hij verkozen was geraakt.

“Incel”-terrorisme in Toronto De media hadden de afgelopen week een ferme kluif aan de aanslag in Toronto, waarbij tien voetgangers om het leven kwamen. De dader bleek een “incel” te zijn, waarbij “incel” staat voor “involuntary celibate” of “onvrijwillig celibatair”. Blijkt dat op internet een hele subcultuur bestaat van mannen die vrouwen intens haten omdat ze niet aan een lief geraken. Sommigen raken op de betrokken internetfora uiteindelijk zo opgejut dat ze zelfs aanslagen plegen specifiek gericht op vrouwen. Nogal wat kranten vonden het nodig dat in het lang en het breed uit te leggen, inclusief een klein woordenboekje om de belangrijkste termen uit die subcultuur uit te leggen.

Begin deze maand schoot een veganistische dierenrechtenactiviste drie mensen dood aan het hoofdkantoor van YouTube. Om onbepaalde reden kreeg die aanslag veel minder aandacht in de pers, en nergens lazen we analyses die grondig uit de doeken deden hoe de veganistische dierenrechtensubcultuur op het internet functioneert. Misschien vonden de krantenredacties zulke duiding niet helemaal opportuun, zo vlak na een maand zonder vlees? Of herinneren de kranten niet graag aan die andere veganistische dierenrechtenactivist, Volkert van der Graaf?

Dit waren overigens niet de enige aanslagen in de loop van april. Voorlopig staat de teller op iets meer dan honderd aanslagen wereldwijd, met in totaal minstens een paar honderd doden. De bloedigste aanslagen werden gepleegd door Islamitische Staat (IS), Al-Shabaab en Boko Haram. U las daar in uw krant vrijwel niets over, en al zeker niets over de ideologische achtergrond van die aanslagen, laat staan met woordenboekjes. Misschien ook omdat in die gevallen geen gewag meer gemaakt kan worden van een “subcultuur”.

Waarom dan zoveel misbaar in de pers over de “subcultuur” van de dader van de aanslagen in Toronto, waardoor de lezer

Steun

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB) BE63 7360 1247 8308

Een merkwaardige samenloop van omstandigheden: rapper Kanye West zit sinds enige tijd weer op Twitter, en drukte daar een week geleden zijn steun uit voor Donald Trump. Waarna zijn aantal volgers “plots” daalde van 28 miljoen naar 18 miljoen.

Kanye West haastte zich meteen om op Twitter te onderstrepen dat hij het uiteraard niet met alles volledig eens was met Trump.

Een medewerker van Twitter verklaarde achteraf dat de plotse daling het gevolg was van een foutje in hun computersysteem.

Dat foutje zou intussen gecorrigeerd zijn, en Kanye West heeft opnieuw 28 miljoen volgers. Hoe dat foutje precies ontstaan is, en waarom het plots aan de oppervlakte kwam nadat Kanye West zijn steun betuigde aan Trump? Dat weten ze bij Twitter ook niet. Het zal wel weer zo’n toevallige toevalligheid zijn, dat om een duistere reden altijd in de ene richting optreedt, en nooit in de andere.

EU breidt de “Europese uitzondering” verder uit Verleden donderdag zette de Europese Unie een belangrijke stap in de richting van een nieuw directief dat de audiovisuele media moet regelen. Het Europees Parlement, de Europese Raad en de Europese Commissie bereikten toen eindelijk een compromis dat de krijtlijnen uittekent voor een aanpassing van het oude directief, dat al van 1989 dateert (met een lichte aanpassing in 2010).

Het hoeft geen betoog dat het oude directief achterhaald was.

In een aantal landen stond de commerciële televisie in dat jaar nog maar in de kinderschoenen. VTM bijvoorbeeld startte pas met uitzenden op 1 februari van dat jaar. En van streamingdiensten op het internet was al helemaal geen sprake.

Eén van de heikele punten waarover men het eens diende te worden, was het principe van het land van oorsprong van de televisiediensten. Enerzijds blijft het vrije verkeer van tv-programma’s binnen de Europese Unie van kracht, maar anderzijds zal er paal en perk gesteld worden aan het misbruik van dat principe. Televisiestations die op papier vanuit Luxemburg opereren om bijvoorbeeld strenge reclamewetgevingen te omzeilen zullen het in de toekomst moeilijker krijgen.

Voortaan vallen ook streamingdiensten zoals Netflix onder dezelfde regelgeving als televisiestations. Dat betekent dat de beruchte “Europese uitzondering” voortaan ook op hen van toepassing zal zijn, en dat minstens dertig procent van hun inhoud dus van Europese oorsprong zal moeten zijn.

Andere punten in het compromis omvatten een betere bescherming van minderjarigen, en een versoepeling van de regels rond reclame. Verwacht wordt dat in september het nieuwe directief aangenomen zal kunnen worden, waarna het in nationale wetgeving omgezet zal kunnen worden.

Of de televisie- of streamingkijker er rechtstreeks veel van zal merken, is helemaal niet zeker. Maar het is duidelijk dat de Europese Unie meer vat probeert te krijgen op zowel de commerciële televisiestations als de (Amerikaanse) streamingdiensten, al hebben sommige EU-lidstaten van de hiaten in het huidige directief in het verleden flink kunnen profiteren.

Turkije veroordeelt Cumhuriyet-journalisten Afgelopen week werd het vonnis uitgesproken in een massaproces tegen een aantal medewerkers van de regeringskritische krant Cumhuriyet. In totaal werden veertien medewerkers van die krant tot gevangenisstraffen veroordeeld. Onderzoeksjournalist Ahmet Sık kreeg de zwaarste straf opgelegd, zeven en een half jaar cel. De groep werd beschuldigd van medewerking aan een terroristische organisatie in de nasleep van de mislukte staatsgreep in de zomer van 2016.

Turkije, nog steeds kandidaat om lid van de Europese Unie te worden, zou volgens Reporters zonder Grenzen verleden jaar meer journalisten gevangen gezet hebben dan eender welk land in de wereld. Turkije daalde onder meer daardoor naar de 157ste plaats (op 180) op de persvrijheidsindex van dezelfde organisatie. Maar zeggen dat Turkije daardoor absoluut ongeschikt is om zelfs maar te praten over mogelijk EU-lidmaatschap, dat is “populistisch”.

Non-fictief natuursprookje

Blue

Onlangs was het International (Mother) Earth Day, de verjaardag van onze aarde. Een dag waarop evenementen worden georganiseerd om mensen milieubewuster en milieuvriendelijker te maken. In dat kader kunt u gaan kijken naar een natuurdocumentaire over de oceaan, en hoe de oceaan als immens ecosysteem ervoor zorgt dat het leven op onze aarde in stand wordt gehouden.

“Blue” is de dertiende documentaire van DisneyNature, een aftakking van Disney die puur focust op het maken van natuurdocumentaires waarvan iedere film telkens een ander deel van onze wereld belicht.

In gezelschap van het jonge dolfijntje Blue, duik je als kijker mee in het diepblauwe water van de oceaan op verschillende plekken van de wereld. Op deze intrigerende onderwaterreis zwemmen we langs gigantische bultrugwalvissen, orka’s en tijgerhaaien. We maken kennis met exotische bijna cartooneske – onderwaterwezens en koraalbewoners, zoals de bultrugpapegaaivis, de huiveringwekkende zeekat, de bidsprinkhaankreeft en de koraalduivel. Behalve indrukwekkende beelden die de grootte en zelfvoorzienigheid van de oceaan aanstippen, geeft “Blue” ons een kijkje in de sociale wereld van de diepzeebewoners. Sommige interacties zijn net zo indrukwekkend en uniek als het leven in de oceaan zelf, andere zijn niet zo verschillend van menselijke interacties. We zijn getuige van een aanval door orka’s op een groep bultrugwalvissen, van een “survival-of-the-fittestachtige” strijd tussen een groep mannelijke walvissen om de aandacht van één vrouwtje, en we zien twee schildpadden ruziemaken om het laatste goede plekje op een rots.

Een echt verhaal Als observant maandenlang het leven onder het wateroppervlak filmen, is niet alleen adembenemend (letterlijk en figuurlijk), maar om het vergaarde materiaal zo te monteren dat de film niet aanvoelt als een documentaire, maar een écht verhaal is, met begin en einde, actie en spanning, emotie en sentiment, dat is een deskundigheid van een heel andere aard. Het mag gezegd worden dat de Disneyploeg die “Blue” maakte dit niet beter had kunnen doen. Dankzij de moed en het doorzettingsvermogen van de filmmakers, bestaande uit professionele diepzeeduikers en wetenschappers onder leiding van de fervente regisseur Keith Scholey, levert “Blue” ons niet alleen intens prachtige en nooit eerder vertoonde beelden (bij momenten zo verschrikkelijk mooi dat ik twijfelde of het allemaal wel echt was, of dat er sprake was van digitale animatie), maar ook het verhaal van een jonge dolfijn op weg naar adolescentie, die samen met zijn moeder en de rest van zijn groep grootse avonturen beleeft. Op zijn pad kruisen de meest gevaarlijke roofdieren. Hij leert iedere dag nieuwe dingen (zoals speciale trucjes voor het vangen van vissen), ontdekt nieuwe plekken in de oceaan en maakt vrienden.

Op en top Disney Dankzij het leuke verhaal waarin de documentaire verpakt zit, vergeet je dat je naar een hoogwaardig wetenschappelijk werk zit te kijken. De film is op en top Disney, begeleidt door de golvende stem van Ketnetwrapster Charlotte Leysen. En terwijl we Blue leren kennen en met hem meeleven op de spannende momenten die hij meemaakt, leren we intens veel bij over de fascinerende oceaan.

“Blue” is een film die smeekt om gezien te worden! Alleen al omdat het extreem zonde zou zijn, mochten de prachtige beelden niet genoeg bewonderd worden. Maar ook omdat de film een indrukwekkende rondleiding geeft door de diepblauwe oceaan en haar unieke bewoners. Voor het werk dat in “Blue” is gekropen, werden kosten noch moeite bespaard. Scholey maakte gebruik van technieken die nooit eerder onder water werden gebruikt, zoals camerakranen die vanop afstand worden bediend om de razendsnelle bultrugwalvissen te filmen. Het resultaat is een film die de lat voor toekomstige oceaandocumentaires zeer hoog legt.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

3 mei 2018

Praten met Hendrik Vuye en Veerle Wouters

11

“Ons plan is de gps in het Brusselse kluwen” De fractie V&W is net bevallen van een nieuw boek. Met de focus op Brussel deze keer, wat ze een “obligate keuze” noemen. Brussel is de hoeksteen van de staatshervorming, klinkt het. Een institutionele gordiaanse knoop. “Wil je verdere stappen zetten, dan moet deze ontward worden.” Maar op welke manier? Hoofdstuk XIII van het boek geeft een aanzet, en het is een prima aanknopingspunt voor dit gesprek.

Een bijzondere band met Brussel hebben ze niet. “En misschien maar goed ook”, grapt Hendrik Vuye. “Het stelt ons in staat nuchter en zonder emotionaliteit dit dossier te benaderen.” Zijn “roots” liggen in de Vlaamse Ardennen, maar sinds jaren woont hij in de buurt van het Waals-Brabantse Bevekom, een gevolg van de “Leuvense olievlek” zoals hij het noemt. Zij – Veerle Wouters – is een geboren en getogen Limburgse, en dorpsgenote van de eerste burger van Vlaanderen, Jan Peumans. Vuye en Wouters leerden mekaar kennen toen ze beiden actief werden bij de N-VA. Vrij snel ontstond een intellectuele vriendschap die uitmondde in inmiddels al drie boeken en meer dan honderd columns. “Op zich doen we vandaag nog steeds wat we binnen de N-VA deden toen we belast werden met de uitbouw van het studiecentrum Objectief V”, legt Veerle Wouters uit. “Nu ja, heel even toch, want vrij snel bleken ook die werkzaamheden onder het communautaire omerta van de partij te vallen. Op zo’n momenten moet je keuzes maken, wat we ook deden. Het is een afgesloten hoofdstuk. Wellicht is de meerwaarde van ons reflectiewerk, dat vrij en ongehinderd gestalte kreeg, vandaag groter. Wat we vandaag doen, hadden we niet kunnen en vooral niet mogen doen binnen de N-VA.” ’t Pallieterke: een vraag die op vrijwel elke auteur afgevuurd kan worden: waarom net deze publicatie, en waarom nu?

Hendrik Vuye: “Brussel is voor iedereen die het thema staatshervorming aansnijdt een obligaat onderwerp. Wat zijn immers de twee grote problemen? De fameuze grendels in het systeem – het onderwerp van ons vorig boek – en Brussel. Er kleeft iets onvermijdelijks aan het dossier-Brussel (glimlacht).”

Veerle Wouters: “Je merkt dat telkens wanneer bevoegdheden overgeheveld worden dezelfde vraag terug opduikt: hoe doe je dat in Brussel? De gezinsbijslag, een gevolg van de zesde staatshervorming, is daar een recent en treffend voorbeeld van. Wil je de staat hervormen, dan moet je Brussel ontgrendelen. En zolang je daar geen weg mee weet, sta je nergens.”

Hypocrisie in de Vlaamse Beweging ’t Pallieterke: vrezen jullie niet op een muur van apathie en misschien zelfs vijandigheid te botsen? Brussel is niet populair in Vlaanderen. Niet bij de man in de straat, en ook niet bij de politici…

Hendrik Vuye: “Klopt, maar het was ooit anders. U zal gelezen hebben in ons boek dat we een behoorlijk overzicht geven van

de verschillende staatshervormingen; volgens onze uitgever gingen we zelfs wat te extensief tewerk (lacht). Welnu, tijdens de jaren zeventig en tachtig was de interesse er wel degelijk. Men zag aan Vlaamse kant het belang van Brussel in. Men hield systematisch elke poging tegen om iets wat naar een “Brusselse gemeenschap” neigde in de grondwet te krijgen. Men stemde toe met het concept gewest, zij het in de overtuiging dat dit om een lege doos ging, gewoon om de Franstaligen te paaien. Ik onthul hier geen geheimen. Men kan de achterliggende

Ons vertrekpunt is de realiteit, geen wit blad dat men naar believen kan volkrabbelen.”

Instellingen als vertrekpunt ’t Pallieterke: er werden in het verleden wel standpunten over Brussel uitgewerkt.

Op welk vlak is jullie oefening anders?

Hendrik Vuye: “Los nog van wat we voorstellen – over de inhoud zal ik het dadelijk hebben, is ons uitgangspunt ontzettend belangrijk. Wanneer men het binnen de Vlaamse Beweging over Brussel heeft, wordt vaak nostalgisch gemijmerd over die Vlaamse stad van weleer. Anderen komen dan weer met plannen voor de dag die men als quasi utopisch kan bestempelen. Dit is nu precies wat je moet doen als je niet vooruit wil komen: dromen van het verleden, of dromen van een onwezenlijk toekomstbeeld.

ten verschaffen, maar er ook plichten aan koppelen. De zorgverzekering bijvoorbeeld.

Steeds minder Brusselaars sluiten er zich bij aan, maar wie aangesloten is maakt er meer gebruik van dan wat het Vlaams gemiddelde is. De zesde staatshervorming hevelde de gezinsbijslag naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) over, met als gevolg dat het de Vlaamse Gemeenschap volledig ontglipt. Wij zien een rol voor de GGC weggelegd, al zal die helemaal anders moeten worden samengesteld. Door precies minstens één Vlaams-Brusselse minister in de Vlaamse regering, wordt de GGC een plek waar niet langer enkel Brusselaars aan de tafel aanschuiven, maar waar vooral een lid van de Vlaamse regering zetelt.”

Veerle Wouters: “Hendrik merkte al op dat het uitwerken van weinig realistische plannen een vrij steriele bezigheid is. Net daarom is het hier en nu ons vertrekpunt. Meer nog: wij hebben niet de pretentie een kant-enklaarpakket te hebben van wat de finaliteit van het Brusselse statuut is. We willen met onze oefening een richting aangeven, ergens functioneren als gps om uit het Brusselse kluwen te raken. Alle opties blijven voor het overige open.” ’t Pallieterke: wat opviel in jullie grendelboek, maar ook in andere analyses die we van jullie lazen, is dat veel mogelijk is door een aantal eenvoudige staatkundige ingrepen, zonder dat het pad van een staatshervorming met de gekende dubbele meerderheid moet bewandeld worden. Quid voor Brussel?

Hendrik Vuye: “Wat Brussel betreft, staan de zaken er inderdaad wat anders voor. De reden is eenvoudig: de meeste relevante bevoegdheden zitten verankerd in bijzondere wetten. Om daar iets aan te veranderen, moet je de horde van de bijzondere meerderheid nemen. Onvermijdelijk.”

Duidelijk gesprek gedachte rustig nalezen in de memoires van Gaston Eyskens. ‘Vlaanderen laat Brussel niet los’, we kennen de beruchte uitspraak van Lode Craeybeckx. In die jaren was dat nog zo. Hét keerpunt was echter de oprichting van het Brusselse Gewest in 1989, een structuur die duidelijk een identiteit creërende werking heeft gehad. Men kan wel herhalen, tot in den treure, dat we Brussel niet loslaten. Met de komst van het gewest en alles wat daarna volgde, spreken de feiten dit tegen. Daar beging men een kapitale fout door het principe ‘Brussel aan de Brusselaars’ te volgen. Gemeenschappen werden niet betrokken bij het bestuur van het gewest. Ons model biedt de kans om die relaties te herstellen.”

Veerle Wouters: “Er zit heel wat hypocrisie in de Vlaamse houding. Men blijft herhalen dat Brussel geen volwaardig gewest is, wat het duidelijk wél is. Het gaat niet op de feiten te miskennen. Dat is een belangrijk punt in het V&W-model dat we uitgewerkt hebben.

Grenzen bewaken De grenzen van het Brussels Gewest, net als van de agglomeratie voorheen, liggen vast. In 1954 was de laatste uitbreiding van Brussel een feit, en sindsdien niets meer. Ondanks verwoede Franstalige pogingen. Is die strijd gestreden?

“Absoluut niet”, benadrukt Hendrik Vuye. “Dat de grenzen al meer dan een halve eeuw ongewijzigd zijn gebleven, creëert een vals gevoel van vertrouwen. In werkelijkheid proberen Franstaligen er via indirecte kanalen aan te morrelen. Denk maar aan de idee van Brussels Metropolitan Region (BMR), een gebied dat quasi samenvalt met wat men zo graag als ‘le tout grand Bruxelles’ omschrijft.”

“Vlamingen zien het als een vorm van samenwerking tussen de bestaande instellingen, waar natuurlijk niets verkeerd mee is, maar heb je daar een afzonderlijke structuur – nog maar een – voor nodig?”, pikt Veerle Wouters in. De vraag stellen, is ze beantwoorden. “Zeker, en er is nog meer. De Franstalige inkleding van BMR gaat beduidend verder.

Op zich is BMR een lege doos en lijkt het vrij onschadelijk. Maar vergeet niet dat het concept van gewesten ook in 1970 volledig hol was en gedoemd leek dat ook te blijven.”

“Je mag je niet blindstaren op administratieve grenzen”, waarschuwt Vuye. “De dubbele kiesbrief in de faciliteitengemeenten is een voorbeeld van hoe men die omzeilt. En denk maar aan de faciliteiten in gerechtszaken. Deze gelden niet in die zes randgemeenten, maar in alle gemeenten van Halle-Vilvoorde. De grenzen zijn poreuzer dan men denkt.

We moeten de vinger aan de pols houden.”

Ons vertrekpunt is het institutionele Brussel van vandaag.”

Veerle Wouters: “Anderen denken vanuit bevoegdheden, wij denken in termen van instellingen. Bovendien laat ons model de volledige vrijheid aan Franstalige kant de dingen aan te pakken zoals zij dat zelf zien. Brussel kent vandaag al een asymmetrie. Anders dan aan Vlaamse kant, waar de VGC een ondergeschikt orgaan bleef, werd de COCOF een kleine deelstaat die decreten stemt. Die asymmetrische logica wordt doorgetrokken in die zin dat wij innigere banden willen creëren tussen net de Brusselse Vlamingen en Vlaanderen. Vandaag heb je een Vlaamse minister bevoegd voor Brussel, maar verstandiger zou zijn een Vlaams-Brusselse minister in de Vlaamse regering op te nemen, of twee. Als je dergelijke directe banden uitwerkt, wordt de VGC een overbodig orgaan, Vlaanderen kan dan zelf die bevoegdheden uitoefenen.”

Bevoegdheden met plichten ’t Pallieterke: en zo rollen we de inhoudelijke kant in…

Hendrik Vuye: “Onvermijdelijk (glimlacht). Problemen moet je lokaliseren. Cultuur en onderwijs, daar kan Vlaanderen nu alles aanbieden. Eigenlijk zie ik ook geen probleem rond de meeste persoonsgebonden bevoegdheden. Daarrond bestaat een instellingslogica: de Vlaamse Gemeenschap biedt het aan, en Brusselaars kiezen vrij om daar al dan niet gebruik van te maken. Beslist men in de KVS een volledig Engelstalig programma aan te bieden, dan kan je dat onverstandig vinden – en wellicht is het dat ook (grijns) – maar dat is een puur politieke aangelegenheid die losstaat van de Brusselse structuren. We zagen recent de ergernis van heel wat Nederlandstalige ouders die geen plaats hadden gevonden voor hun kinderen. Is de voorrangsregeling ontoereikend? Vlaanderen kan dat probleemloos eenzijdig aanpassen. Geen Brusselse instelling zal hen een duimbreed in de weg leggen. Waar ontstaan de problemen? Bij bevoegdheden die niet alleen rech-

’t Pallieterke: jullie model zal bij de Vlaams-Brusselse politieke klasse met weinig applaus onthaald worden. Al jaren zien we de evolutie naar een Bruxellitude.

Laat ons onze eigen boontjes maar doppen, los van het stiefmoederlijke Vlaanderen. Dat is zowat de teneur geworden…

Veerle Wouters: “Misschien is het dan ook tijd om in alle openheid die vraag te stellen. Willen de Vlaamse Brusselaars die band met Vlaanderen helemaal of grotendeels verbreken en voluit voor het Brusselse verhaal gaan? Indien ja, jammer, maar dat is dan hun legitieme keuze. Alleen, men moet de gevolgen van die keuze goed beseffen. Een dergelijk gesprek met een stevig rekennota op tafel, zal ongetwijfeld een stuk genuanceerder verlopen.”

Hendrik Vuye: “Veel te vaak gaat men voorbij aan het belangrijke gegeven dat Brussel ook een hoofdstad is, een meervoudige zelfs. Het is een statuut waar heel wat middelen voor worden overgemaakt. En het is logisch dat die gekoppeld worden aan inspraak.”

PmM.

Hendrik Vuye en Veerle Wouters, “ Vlaanderen voltooid – Met of zonder Brussel”; 224 blz.; ISBN: 978 9492 6391 34; prijs: 24,95 euro; Te koop in de webwinkel van www.pallieterke.net. Verzendingdskosten: 5 euro.

12

Cultuur

200 jaar Karl Marx: grootheid en illusie

3 mei 2018

Boek

Zijn patriarchale baard is beroemd, en zijn graf op een hoogte boven Londen - met als pronkstuk de markante kop - is een bedevaartoord. Karl Marx, zoon van een Joodse jurist uit Trier die christen werd om zijn carrière onder het Pruisische bewind te kunnen uitbouwen, is gedrenkt in het profetische elan van de kinderen Israëls. Marx bespotte de Joden, maar was in zijn leven, zijn onderzoek, zijn aanpak en zijn visioenen een toonbeeld van zijn stam.

Op zaterdag 5 mei wordt zijn 200ste geboortedag herdacht.

Dat gebeurt onder meer bij het cultuurhuis Het Zoekend Hert in Antwerpen, waar de schrijver Walter van den Broeck en zijn zoon Karl, hoofdredacteur van Apache en ex-Knack, een duolezing houden met als titel “Cultuurmarxisme, van vader op zoon?”.

Geschriften over de gedachten van Marx vullen boekenkamers tot de nok. Omwentelingen, emancipaties en beestachtigheden zijn gebeurd onder aanroeping van zijn naam, en zelfs na twee eeuwen blijft hij een onderwerp voor onderzoek en interpretatie.

Darwin van de geesteswetenschappen Een terecht toegejuichte aanvulling en belangrijke nuancering van wie hij was en hoe zijn ideeën werden verkracht, is “Karl Marx: grootheid en illusie” van Gareth Stedman Jones. Het marxisme van de werkelijkheid in de twintigste eeuw zou door zijn Duitse politieke vader waarschijnlijk betreurd en bestreden geworden zijn. Stedman Jones is een Britse professor van de ideeëngeschiedenis.

De leiders van de jonge Duitse sociaaldemocratie kenden de kwetsbaarheid van hun beeld van Marx en van zijn theorie. Zij bedisselden onder meer hoe om te gaan met de soms wijde kloof tussen beeld en werkelijkheid. Toegeven dat Marx ergens politiek of persoonlijk zou gefaald hebben, kon niet, want dat zou de partijleden van hen wegduwen. Daarom werd de faam van Marx door zijn politieke erfgenamen, de SPD’ers, steeds sterker opgeblazen. Als zijn teksten en daden niet aan de mythe beantwoordden, werden die overgeslagen of verdonkeremaand. Marx werd voorgesteld als de filosoof die voor de geesteswetenschappen zoveel betekende als Darwin voor de natuurwetenschappen. De SPD plakte het credo op haar teksten en werking dat zij en niemand anders de “wetenschap” van het socialisme van de profetische Marx belichaamde, en dat tegen de slappelingen van het utopisch socialisme in.

Vanaf het begin zat het fout: de “Zusammenbruchstheorie”, de marxistische zekerheid dat het kapitaal eerder vroeg dan laat in mekaar zou storten, was kaduuk. Rond Marx en zijn vriend en financier Engels, een Duitse fabrikantenzoon, hing meteen een sluier van geheimhouding en verhulling. Hun briefwisseling, die vergeven was van beledigende verwijzingen naar vooraanstaande sociaaldemocraten, mocht onder geen enkel beding ongecensureerd verschijnen, aldus de leiders van de jonge SPD. Ook stonden er racistische oprispingen in, onder meer in de richting van Ferdinand Lasalle, hun eerste leider en van joods-liberale afkomst.

Prachtige verzinsels Twee van de geloofspunten die marxisten halen bij hun voordenker, de klassenstrijd en de meerwaardetheorie, plaatst Gareth Stedman Jones in de intellectuele ontwikkeling bij gelijkgestemde en rivaliserende denkers van Marx in de negentiende eeuw. De klassenstrijd en de meerwaardetheorie zijn wankele bouwsels van een denker die bewondering afdwingt door zijn gevecht om de wereld te begrijpen en ondersteboven te gooien. Maar noch het ene noch het andere doorbraakidee heeft wortels in de werkelijkheid van Marx’ tijd. Het zijn prachtige verzinsels met de betovering van Bijbelse verhalen. En met die verzinsels werd een knalrood geloof tot leven gewekt dat in haar bolsjewistische strekking de allure kreeg van een eindtijdsekte. Een sekte die het één generatie heeft volgehouden, tot de decadentie onder Stalin haar vernietigde.

De kracht van het boek van Stedman Jones is het terugbrengen van Marx naar zijn 19deeeuwse omgeving, voordat het kromdenken rond zijn karakter en prestaties in de twintigste eeuw idolate allures kreeg, bijvoorbeeld bij de Halbstarken van mei 1968.

Frans Crols

“Karl Marx, Grootheid en illusie”, Gareth Stedman Jones, Spectrum, 879 bladzijden.

Franz Courtens in Dendermonde

Vanaf dit weekeinde loopt in Dendermonde de tentoonstelling met werk van Franz Courtens. Het gaat om schilderijen en tekeningen die in familiebezit zijn gebleven en die zelden of nooit werden getoond. Een unieke expo die het stoffige imago van de ‘meester van de Dendermondse School’ bijstelt.

Franz Courtens (1854-1943) was een gevierd kunstenaar. Hij vond al vrij vlug kopers voor zijn werken, ze werden bekroond en getoond op tentoonstellingen in binnen- en buitenland.

Courtens was zo succesvol dat hij af te rekenen kreeg met vervalsers. Hij werd in de adelstand verheven door koning Albert I, die hem de sleutel gaf van een poortje van het park van het kasteel in Laken, zodat de kunstenaar daar kon werken. Heel uitzonderlijk werd nog tijdens zijn leven een straat naar hem genoemd in zijn geboortestad Dendermonde. Franz Courtens kreeg er kort na zijn dood een standbeeld, gemaakt door zijn zoon Alfred en onthuld door koningin Elisabeth.

Zoals zoveel getalenteerde en gewaardeerde kunstenaars van toen is ook Franz Courtens uit het beeld verdwenen. En nu komen Marc en Eric Courtens, twee kleinzoons, op de proppen met ruim tweehonderd schilderijen en tekeningen van hun grootvader die in familiebezit zijn gebleven en die zelden of nooit getoond werden. De expo met een deel van die werken was vorig jaar te zien in Moeskroen, nu doet ze zijn geboortestad Dendermonde aan en nadien reist ze naar het Charliermuseum in Sint-Joost-ten-Node, waar de kunstenaar tot aan zijn dood geleefd heeft.

Gelukkig is aan de verleiding weerstaan om alle werken te tonen en is een selectie samengesteld met vooral oog voor kwaliteit en diversiteit. Uiteraard zijn er flink wat landschappen bij, maar we ontdekken op de expo de portretschilder Franz Courtens, die niet onder moet doen voor de landschapsschilder. Dat bewijzen zijn zelfportret, een mooi portret van zijn echtgenote Maria Van der Cruysse en een olieverfschets van zijn zoon op een hobbelpaard.

Schitterend zijn de schilderijen van de kinderen op vlinderjacht in de duinen en van het gezin op het strand van Wenduine.

De was op het eiland Urk Verrassend zijn ook de werken die Courtens maakte onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog, toen hij door onze verwoeste gewesten trok: een verroeste tank tussen kapotgeschoten boomstronken in de buurt van Diksmuide, een scheepswrak dat in Zeebrugge geborgen wordt… Deze sombere werken staan in schril contrast met de landschappen die hij in de

TAALGEVOELIGHEDEN

Roken in de wagen met kinderen zal zwaar bestraft worden

In mijn elektronische brievenbus ontdekte ik vorige week een Afrikaans woord dat ik tijdens mijn 27 tochten door het weidse land van Sarie Marais zowaar nog nooit gehoord had: liggaamsbouer. Bijzonder jammer en pijnlijk vond ik het wel dat ik die ontdekking moest doen n.a.v. de zoveelste moord op een blanke burger in de zo geroemde ‘regenboognatie’. Het ging dus over wat wij hier klakkeloos als bodybuilder uit het Angelsaksisch overnemen en wat onze taalbewuste en fiere stambroeders en -zusters uit het verre zuiden een liggaamsbouer noemen. De man, vader van een zoontje van vijf, had een beroofde dame haar gestolen handtas willen teruggeven, maar toen hij daarvoor in een worsteling met de rover belandde, werd hij door die schurk ter plekke … doodgestoken. Bij familie en vrienden, las ik in het persbericht, stond hij bekend als een minzame en gevoelige man, die stoere liggaamsbouer. Geen commentaar… hvo

natuur heeft geschilderd, met een voorliefde voor het vastleggen van het weerkaatsende licht in het gebladerte van bomen, in wolken of op de vacht van dieren.

Courtens was zonder meer één van onze meest toonaangevende open luchtschilders.

Hij is vooral bekend voor de zonovergoten dreven die hij op doek neerzette en ook voor Zeeuwse landschappen met heldere luchten. We kunnen het ons vandaag nog moeilijk voorstellen, maar toen was dat stukje Nederland een ‘exotische’ plek die heel wat dichters, schrijvers en schilders uit Vlaanderen aantrok.

Courtens favoriete plekjes lagen in de buurt van Philippine, maar hij trok ook naar Volendam en Urk, toen nog een eiland in Flevoland.

Courtens tot de ‘Dendermondse school’ beperken, doet hem onrecht aan. De kunstenaar heeft op veel meer andere plekken de schildersezel opgesteld. Het mooiste werk op de tentoonstelling is ‘Het drogende linnen in de weide te Urk’, dat Courtens rond 1892 schilderde (zie afbeelding). Op een sublieme manier heeft de kunstenaar de razende wind op het doek gevat, met dikke klodden en vage strepen verf die het drogende wasgoed uiteenrijten tot abstracte vormen. Door dit soort schilderijen kreeg Courtens het etiket van impressionist opgeplakt, al moest hij daar zelf niet van weten.

Franz Courtens was zeker een pure ‘pleinairist’. Schilderen op het strand en de heide, in een bos, langs beken en rivieren, in een dorpje, op een boerderij. Courtens heeft het allemaal gedaan. Op zoek naar de schoonheid van de ongerepte natuur en de charme van de boerenbuiten, was Courtens niet blind voor de harde realiteit van het leven in deze idyllische plekjes. Hij schilderde een trieste boer met een zieke koe achter zich aan, twee vrouwen die door een dorpje stappen na een begrafenis…

De tentoonstelling in Dendermonde is een terecht eerbetoon van twee kleinzoons aan hun wat vergeten grootvader en ze geeft een nieuw en genuanceerd beeld van de pleinairist Franz Courtens.

MMMV

‘Expo Franz Courtens’, van 5 mei t.e.m.

26 augustus 2018, Zaal ’t Sestich (bibliotheek), Dendermonde, www.dendermonde. be/ViewMasters.

Actueel

3 mei 2018

13

Het Windrush-schandaal en Vera Lengsfeld: de deportatie van migranten “Grenscontroles nu!”

De kwestie rond de al dan niet gemartelde Soedanezen bracht staatssecretaris Theo Francken, bevoegd voor asiel en migratie, nooit aan het wankelen. De linkse oppositie - opgezweept door ‘specialisten’ met een dubbele agenda, zoals Koert Debeuf - hoopte Francken een paar maanden terug tot ontslag te dwingen. In het Verenigd Koninkrijk slagen de socialisten er wel in een regeringslid op de knieën te krijgen. De Britse minister van Binnenlandse Zaken nam ontslag toen een kwestie rond het uitwijzen van migranten in haar gezicht ontplofte.

Vrijdag pakte dagblad ‘The Guardian’, van linkse signatuur, uit met het ‘Windrush-schandaal’. De krant kreeg een memo van zes pagina’s in handen, afkomstig van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. In het document, opgesteld door de directeur van het Agentschap voor Migratie, staat te lezen dat “in 2017 en 2018 er minstens 12.800 gedwongen uitwijzingen zullen gebeuren van migranten zonder geldige verblijfspapieren”. Dat de Conservatieve regering werk maakt van massale uitwijzing, deed bij linkse politici de wenkbrauwen fronsen. Problematischer werd het toen bleek dat vooral migranten afkomstig uit de Caraïben mikpunt van uitwijzing zijn.

Streefcijfers voor uitwijzing migranten Het gaat hier om de kinderen en kleinkinderen van de ‘Windrush-generatie’. In juni 1948 arriveerden via de ‘Windrush-vluchten’ grote groepen migranten in het Verenigd Koninkrijk.

Deze mensen werden aanvankelijk met tamelijk open armen ontvangen en vingen tekorten op de arbeidsmarkt op na de Tweede Wereldoorlog. De jongste jaren wordt het voor de tweede en derde generatie inwijkelingen uit de Caraïben echter steeds moeilijker om een permanente verblijfsstatus te verwerven in het Verenigd Koninkrijk. Waar de ‘Windrush-generatie’ met haar kinderen aanvankelijk volledig

legaal op het eiland verbleef, hebben striktere wetten ervoor gezorgd dat deze migranten in sociale en juridische onzekerheid leven.

De minister van Binnenlandse Zaken, die ook bevoegd is voor migratie, Amber Rudd, kwam vorig weekeinde in zwaar weer terecht.

De regering van Theresa May wil ‘een kordaat maar humaan en rechtvaardig migratiebeleid voeren’. De maatschappelijke vraag die zich stelde was of juridische onzekerheid, het afnemen van verworven rechten en specifieke gedwongen uitwijzingen, onder een ‘humaan en rechtvaardig beleid’ vallen. Buitendien stelde Amber Rudd dat er geen officiële streefcijfers zijn opgesteld wat betreft het uitwijzen van migranten. Dit bleek een leugen.

Rudd stelde niet op de hoogte te zijn van de georkestreerde uitwijzingsplannen, vermeld in de nota. Dat is opmerkelijk, omdat het regeringslid tezelfdertijd toegaf dat de uitgelekte nota wel degelijk naar haar was verstuurd. Een onhoudbare situatie. Ontslag bleek de enige oplossing.

Met Amber Rudd verdwijnt de laatste vertrouwelinge van de voormalige Prime Minister David Cameron uit de Britse regering. Maandag werd Sajid Javid aangesteld als opvolger van Rudd. Niet toevallig is Javid de zoon van een Pakistaanse buschauffeur. Op deze manier wil de regering haar imago oppoetsen.

LvS

Enkele weken geleden hadden we het in ’t Pallieterke over het Tellkamp-incident en over de “Verklaring 2018”, waarin een aantal vooraanstaande Duitsers een gezamenlijke verklaring de wereld instuurden, waarin ze hun solidariteit verklaarden met de democratische protesten tegen het Merkelbeleid van ongecontroleerde massamigratie. De ondertekenaars wilden vooral de rechtsstaat herstellen.

Met enkele duizenden ondertekenaars – die daarmee de politiek correcte elite van Duitsland een oorveeg van jewelste verkochten – leek dit manifest een belangrijk succes, een historisch kantelmoment als het ware. Intussen zijn er “enkele ondertekenaars” bijgekomen: ze zijn vandaag met niet minder dan 115.000.

Wie is Vera Lengsfeld?

Dat belangrijke succes was reden genoeg voor het conservatieve weekblad Junge Freiheit om een van de initiatiefnemers aan de tand te voelen, Vera Lengsfeld. Ook zij heeft het in haar antwoorden over “het herstel van de Duitse rechtsstaat binnen de grenzen van ons grondgebied”. Want de grenscontroles die door Merkel werden ingesteld, zijn lachertjes: “Het aantal illegalen zonder papieren wordt door de politie in 2015 geschat op 55.000. Dit moet natuurlijk hoger worden ingeschat, want er is een belangrijk ‘dark number’. De grenscontroles, waarmee Merkel pronkt, houden voorlopig niemand tegen.”

Vera Lengsfeld is een naam die klinkt in Duitsland. In 1981 richtte de Oost-Duitse de eerste, legaal werkende oppositiekring in de DDR op, “Friedenskreis Pankow”, een kring van intellectuelen die zich verzetten tegen het stationeren van Sovjet-Russische atoomrakketten in Oost-Duitsland. Vanuit die kring en vele andere kringen ontstond in 1989 uiteindelijk de vreedzame revolte die het einde van de DDR inluidde. Nadien werd Vera Lengsfeld parlementslid voor de CDU, tot 2005.

Duitsers nu banger dan onder de DDR Mevrouw Lengsfeld werd – net als de andere initiatiefnemers van de “Verklaring 2018” – geconfronteerd met een (links) tegeninitiatief, “Unsere Antwort für Demokratie und Menschenrechte”, een tegenmanifest dat 4.000 ondertekenaars heeft. In de pers verklaarde dat linkse tegeninitiatief dat de “Verklaring 2018” een “politieke provocatie was en ook zo bedoeld was”. Vera Lengsfeld daarover: “Dit doet onvermijdelijk aan de DDR denken. Ook daar werd elke beschrijving van de werkelijkheid afgedaan als een provocatie en nuttig voor de vijand van de arbeidersklasse.”

FOLTERING SOEDANEZEN

Noord-Korea wil nucleaire site laten ontmantelen

Een koptitel van een krantenpagina blijft nazinderen. De tekst daaronder vaak ongelezen. ‘Uitgewezen Soedanezen worden wel gefolterd’, is zo’n titel in De Morgen. Jawel, hij staat tussen aanhalingstekens, maar de bel is afgegaan. Bij nader toezien neemt de krant een getuigenis over van een uit Frankrijk teruggestuurde Soedanees. Tien dagen lang is hij gefolterd, maar hij is wel vrijgelaten onder borgsom. De New York Times, waaruit het bericht is overgenomen, wil niet bevestigen of er bij de geïnterviewde Soedanezen ook een door België uitgewezen Soedanees zat. Dat weten we dus niet. “Om de identiteit van zijn bronnen te beschermen”, is daar de verklaring. Maar wat is dan het verschil met de uit Frankrijk teruggestuurde Soedanezen, die evenmin met naam worden genoemd?

Waarom beschermt de auteur Patrick Kingsley (Koen Vidal spelt in De Morgen zijn naam tweemaal fout, maar dit terzijde) zijn Franse bronnen niet? Het was voorspelbaar: Koert Debeuf, directeur van het Tahrir Institute for Middle East Policy, trok aan de bel. Het was even voorspelbaar: voor sp.a-Kamerlid Monica De Coninck rechtvaardigt deze nieuwe informatie dat het debat over de omstreden uitwijzingen naar Soedan opnieuw wordt geopend.

“Francken overschrijdt rode lijnen”, zegt ook Wouter Van Besien (Groen), en ook dat was voorspelbaar: Groen zet mogelijk fake nieuws meteen op in een domme beschuldiging: “Foltering van mensen door de vingers zien is een wel heel cynische en hardvochtige visie”,

“Het verenigde Duitsland lijkt veel angstiger te zijn dan de DDR”, zegt ze. Ondanks de aanwezigheid van de Stasi toen. “De Stasi, dat was iets van buiten. In de familie en onder vrienden kon men zich veilig voelen. En in die tijd was de kloof niet zo duidelijk binnen families en vriendschappen zelf, zoals het vandaag zeer duidelijk wel het geval is.”

Reactie van de politieke elite en de media Sommige media blijven vanuit hun ivoren toren tegen het “domme volk” oreren. Zo ene Jacob Augstein in Der Spiegel online: “Deze mensen (van de “Verklaring 2018”) hebben het over de rechtsstaat, maar ze willen gewoon een ruk naar rechts. (…) Het gaat over de verzuurde ‘crème de la crème’ van de bezorgde Duitse burgerij.”

Objectievere media, zoals Der Tagesspiegel, stellen nuchter vast: “Komt hier een nieuw en strijdbaar conservatisme tevoorschijn?” Lothar Müller, redacteur van de Süddeutsche Zeitung, schreef: “Een debat over de ‘Gemeenschappelijke Verklaring 2018’ zou voor de bondskanselier de kans geweest zijn om de leegte enigszins op te vullen, die sinds de herfst van 2015 is ontstaan.”

De duidelijkste commentaar op deze onderhuidse, fundamentele verschuiving binnen de Duitse maatschappij lezen we bij Thomas Schmid van Die Welt: “Als men de lijst van de 32 organisatoren bekijkt, stelt men vast dat voorzichtig gesteld minstens één derde bekende en geprezen auteurs zijn, schrijvers en hoofdredacteurs. (….) Zo ontstaat de vraag hoe deze meestal bijzonder intelligente mensen tot dergelijke positie zijn gekomen. Hebben ze een punt? Ja! (…) Immigratie en instroom brengt naast positieve ongeveer altijd ook enorme problemen. Immigratie kan mislukken en maatschappijen schade toebrengen. Wie dat vandaag nog voor een ‘quantité négligeable’ houdt, heeft niets begrepen en gedraagt zich onverantwoordelijk. Achter het onvoorwaardelijke ‘ja’ tegenover immigratie staat niet een mensvriendelijk kosmopolitisme, maar een bijzonder hatelijke vorm van links-liberale harteloosheid.”

Piet van Nieuwvliet

stelt de Antwerpse kandidaat-burgemeester.

Of hoe het ene fake news meteen het andere genereert.

SINARDET DUWT AAN TRICOLORE KAR ‘Supporteren voor de Belgen, stemmen voor de Vlaams-nationalisten’… politicoloog Dave Sinardet is er het hart van in. Sven Spoormakers van Het Laatste Nieuws die hem om commentaar vroeg blijkbaar ook: ook in mei 2014 was de hype rond de Rode Duivels groot. Maar in het najaar boekte De Wever forse winst.

Het Laatste Nieuws wou De Wever over De Duivels interviewen, maar dat lukte niet. Raar, vindt Sindardet, want bij de Ronde van Vlaanderen staat hij wél op de eerste rij. In hetzelfde stuk kruipt Sinardet dan nog maar eens op zijn stokpaardje: de herfederalisering. Vrij vertaald: meer België, minder Vlaanderen.

Open Vld (bv. minister Alexander De Croo), en CD&V (op het jongste partijcongres dwong de jongerenvleugel af dat de partij zou “openstaan voor herfederalisering”) krijgen een pluim. Een beetje venijn mag er via een verwijzing naar de N-VA-ministers Jambon en Vandeput omringd door Belgische vlaggen naast de koning ook meteen bij. “Waarom zou je dan als socialist of als groene niet zeggen dat je ‘meer België’ wel ziet zitten?”, pookt Sinardet de linkse partijen nog eens aan. Hij rondt af met een gratis tip: doe dit als het land straks weer tricoloor kleurt… Tot zijn eigen verbazing moet hij nog vaststellen dat zelfs de liberalen daar geen zin in hebben. Laat commu-

14

Brieven

3 mei 2018

Op de korrel

Katholieke Middeleeuwen

Peterbos = een Franse banlieue?

Pallieterke, In op de praatstoel van 25 april gebruikte de Heer Frans Crols de uitdrukking “katapulteren naar middeleeuwse toestanden”. Ontegensprekelijk waren de middeleeuwen niet zo ver ontwikkeld als nu. Maar dat neerbuigend neerkijken op de katholieke middeleeuwen is ten gronde verkeerd. Zij hebben de grondslag gelegd voor onze huidige mogelijkheden.

Slechts enkele punten: 1/ Wij gebruiken nog altijd de kalender door paus Gregorius afgekondigd. 2/ Zij hebben het Romeinse rekenstelsel omgevormd tot iets veel bruikbaarder. 3/ De spiegels die wij nu kennen zijn toen voor de eerste maal gemaakt. 4/ Zij hebben het kompas tot een bruikbaar toestel gemaakt. 5/ Zij hebben, ramp o ramp, het door de Chinezen uitgevonden buskruit als eersten gebruikt voor kanonnen en oorlogswapens. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat neerbuigend en misprijzend neerkijken op de katholieke middeleeuwen is ongegrond.

Frank Joris - Filippijnen

Aron Berger Pallieterke, Als atheïst loop ik niet hoog op met religies, en helemaal niet met fundamentalisten.

Gewoon een liberale jood. Het joodse volk heeft altijd grote geesten en wetenschappers voortgebracht zoals Spinoza, Freud, Einstein enz. Hoe kan een politieker als Kris Peeters zulke stommiteiten maken? We leven in het westen in een Joods-Christelijk-Seculiere maatschappij, maar onze moeizaam verworven verlichtingswaarden en vrijheden staan op de helling nu met de opkomst van het islamisme. Met fundamentalisten en creationisten kan men nooit een serieus debat of een overeenkomst sluiten, want ze denken dat ze altijd gelijk hebben en moeten altijd gelijk krijgen omdat ze waarheid in een heilig boek gelezen hebben. En ze weten op voorhand dat er niets is dat hen van hun geloof zal afbrengen.

De waarheid in hun heilig boek is een onbetwistbare stelling, niet het eindpunt van een redenering. Het boek is waar en als bewijs die waarheid zou durven tegenspreken, dan moet dat bewijs in de prullenmand, niet het boek!

Wat wij als atheïsten geloven is echte wetenschap (zoals bv. evolutie), niet omdat we in een oud, mythologisch, heilig boek gelezen hebben, maar omdat er enorm veel feiten en bewijzen zijn die elkaar wederzijds schragen.

Als er een fout staat in een wetenschappelijk boek, zal iemand die fout ontdekken en voor een volgende uitgave verbeteren. Wat nooit met heilige boeken gebeurt. Dat een lid van de regering daar nooit aan gedacht heeft, is een strategische blunder.

Paul De Nef - Zoersel

Kruisende woorden oplossing 1106

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, Als de Anderlechtse sociale woningwijk Peterbos in het nieuws komt, dan is het omdat liften wekenlang defect zijn, de verwarming het maandenlang niet doet of bewoners bedreigd of aangevallen worden. De leuze van de Anderlechtse burgemeester en PS’er Eric Tomas, “vivons cachés pour vivre heureux”, krijgt in Peterbos wel een heel wrange bijklank.

Want laat het net een gebrek aan aanwezigheid van en controle door het gemeentebestuur en de socialehuisvestingsmaatschappijen zijn, die van Peterbos de jongste jaren niets meer of minder dan een getto hebben gemaakt. Toegegeven, als je er op een zonnige zaterdag langskomt, oogt het er rustig. Maar als je mensen die er wonen naar hun mening vraagt, is het andere koek.

Zij getuigen van inbraken, van vandalen die muren afbreken om met stenen naar de politie te kunnen gooien, van drugdealers in de kelders, van Nuttella-potten die van de daken naar beneden worden gegooid, van gebouwen die niet voldoen aan de brandveiligheidsnormen, van sociale fraude, van slecht onderhouden gemeenschappelijke woongedeelten, van aangekoekte duivenstront en urinerende jongeren in de liften, van agressie, van een no-gozone eens de duisternis is ingevallen en van een gemeentebestuur en socialehuisvestingsmaatschappijen die de ogen sluiten en gedogen. Volgens een van de conciërges is het allemaal overdreven en roepen de media maar wat. Van andere bewoners horen we precies het omgekeerde: de conciërges hebben zwijgplicht. Wie moedig genoeg is om de wantoestanden aan te klagen, krijgt af te rekenen met represailles. “Problemen zoals deze worden vaak geminimaliseerd. En wel omwille van twee redenen. Eén: ze hebben een dergelijke omvang gekregen dat ze nog moeilijk glad te strijken zijn. En twee: politieke partijen zoals de PS spinnen er garen bij om niet al te voortvarend op te treden. Zij stoten bepaalde kiezers liever niet voor het hoofd. Bovendien worden ze niet graag herinnerd aan de pamperpolitiek van de linkerzijde, waarvan de resultaten nu pijnlijk zichtbaar zijn.”

Met mogelijk een nieuwe ambtstermijn voor de huidige burgemeester in het verschiet, zal Peterbos door de veiligheidsproblematiek enkel verder afglijden naar de gevreesde Franse toestanden. PS-burgemeester Eric Tomas reageert laconiek als hij in de gemeenteraad het vuur aan de schenen gelegd krijgt. Hij minimaliseert niet alleen de problemen maar ook de oplossingen. Een minieme daling in de criminaliteitscijfers en hij kraait al victorie!

Een bewoner opperde dat Peterbos meer en meer begint te gelijken op een woonwijk in een Franse banlieue.

Zover zijn we gelukkig nog niet. Maar willen we het niet zover laten komen, dan moet hic et nunc worden opgetreden.

- Veelbelovend (met de nadruk op belovend) nieuws voor het handjevol nog levende ‘zwartzakken’ des vaderlands: koning Philippe heeft vorige week in Westpoint amnestie verleend aan Amerikaanse cadetten die een strafblad hadden.

- Ja, amnestie, in Amerika wèl…

- Volgens ‘Napoléon Macron’ heerst ginder een beter klimaat…

- Prins Laurent, die een befaamde Chinakenner is, denkt daar helemaal anders over dan zijn koninklijke broer.

- En wàt is nu eigenlijk de waarheid over de Bende van Twijfel?

- Gelieve díé bende niet te verwarren met de sp.a van Antwerpen…

- Daar moesten ze strootje trekken om uit te maken wie op 1 mei de strijdrede mocht (of móést) leveren.

- Lijst trekken hadden de Antwerpse (en Mechelse) kameraden al achter de rug, maar dat strootje trekken was voor hen even nieuw als vrouwen handjes geven voor de tsjeven.

- Voorzitter Beke schijnt met die Antwerpse handjes in zijn maag te zitten, maar Kris Peeters veegt er zijn voeten aan…

- Terecht, want hij heeft er de kiesdrempel van … 2 procent mee gehaald.

Anderlecht

Stakingen

Pallieterke, Toch eigenaardig dat telkens die Brusselse gemeenten met jongerengeweld geconfronteerd worden waar PS-burgemeesters de dienst uitmaken. Herinner u de rellen aan de Beurs in Brussel hoofdstad (Close). Het Kalasjnikov-incident indertijd met Thielemans, toen ook al een “Faits divers” volgens deze laatste.

Sint-Joost-ten-Node, Emir Kir, Molenbeek waar jarenlang Moreaux de plak zwaaide en nu Anderlecht waar Eric Tomas de dienst uitmaakt. Ook Vorst kwam al in het nieuws met terrorisme. Daar is PS’er Ghyssels de baas. En ga zo maar door. Dit is geen toeval, maar wel een constante. Het jarenlang gepamper en de goedpraterij hebben deze situaties in het leven geroepen. Alles in het teken van de kiesziel.

Men gaat nu toch niet komen beweren dat dit niets te zien heeft met het gevoerde beleid neem ik aan? Wanneer jongeren ganse dagen op straat rondhangen in plaats van op de schoolbanken te zitten, kweek je als overheid criminaliteit.

Tot mijn grote spijt zie ik het fenomeen ook meer en meer opduiken in kleinere plattelandssteden zoals Aalst, Denderleeuw en Geraardsbergen. Meestal gaat het om drugscriminaliteit. Zolang de overheid het vertikt om ook de ouders van deze jeugdige criminelen ter verantwoording te roepen, zal het niet mogen baten. Ze doen gewoon verder. Straf de ouders mee met de kinderen (vb. inhouden of deels inhouden van uitkeringen of zware boetes enz.) zodanig dat ze verplicht worden om mee hun opvoedkundige plicht op te nemen en dit niet alleen aan de overheid overlaten.

Of deze aanpak voor morgen zal zijn, is echter zeer de vraag. Als men ziet hoe verontwaardigd wordt gereageerd op de tweet van Francken omtrent de jeugdcriminelen in Anderlecht, weet je al genoeg.

I

N D

C

I

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250

I

V

X

B

E

E N E N X N

H X

A N N X

T

A

L

I

B A N X D U E

L

E

X

I

E

L

X

S

T O K

T

E

R U B R

I

E

K

E N X

J

U

V

I

A

X

K

I

L

X D E

E

L

B

E

X N A D E

L

X

A A N S

T

R U S

K

E

R

R

X

I

P O R

I

N G

I

E

X

S

P

C

I

E

C H T

E

R

X

E N A K

X

D D X E

E

E

Pallieterke, In het programma Terzake beweerde een Brusselse N-VA-kandidate dat zij rekende op stemmen van Brusselse francofonen omdat die de N-VA niet langer aanzien als een Vlaamse partij. Juicht, Belgen juicht. Eindelijk een punt waarop Brusselse francofonen en Vlaams-nationalisten het roerend eens kunnen zijn.

Eugeen S’heeren – Sint-Truiden

Bestellen via

www.klauw.be of telefonisch 03 232 14 17

Nadine van Lysebetten - fractievoorzitster N-VA Anderlecht

ABONNEMENTEN

F

Franstalige N-VA-kiezers?

€

E O P O L D S O R D E G O X

Wim Van Sande - Lichtaart

De Vlaamse vakman

L

I

Pallieterke, Men zou toch flamingant en anti-sos worden als men ziet wat er bij Lidl gaande is. In een bepaald filiaal staakte er 1 op de 25!! En die draaide dan nog bij. Blokkeren van de verdeelcentra wordt door de Walen bewerkstelligd, terwijl die verdeelcentra onafhankelijk werken.

Kan dat zo maar en wie gaat die verdeelcentra vergoeden? Hopelijk de vakbonden ABVV en ACOD, die zijn trouwens miljarden rijk!

Erwin De Mulder - Geraardsbergen

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

X O E

hvo

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

3 mei 2018

Arie Haan en zijn boek vol leugens We zijn er weer ingetuind! Twee weken geleden waren Arie Haan, Robby Rensenbrink, Johnny Dusbaba, Jean Thissen en ikzelf uitgenodigd in het Constant vanden Stockstadion om de aftrap te geven voor de topper tegen Club Brugge. Het was ook voor mij een verrassing om Rensenbrink en Haan aan dezelfde tafel te zien zitten. De Slangenmens schudde zelfs de hand van Arie, wat een tijdje geleden nog ondenkbaar was.

Maar nu was de verzoening dichtbij! De rest van de dag vertelde een sympathieke Haan leuke verhalen van vroeger. Het was gezellig geweest. Een paar dagen later verscheen zijn boek “Terug naar Flinsterwolde”.

In zijn biografie vertelt hij enkele leuke verhalen over Rensenbrink en ondergetekende. Hoe hypocriet kan men zijn. In 1974 zou Robby voor de finale van het WK tegen West-Duitsland, gekwetst geweest zijn. Puma, zijn sponsor, had hem echter 4.500 euro toegeschoven om toch maar te spelen. Dat kon volgens Haan niet. Het had Nederland misschien de wereldtitel gekost. Over mij zijn ook interessante passages in dat boek verschenen. Ik zou mij aan de motorkap van zijn rijdende wagen vastgeklampt hebben om toch maar met hem op stap te kunnen gaan! Ik ben James Bond niet. Ik was altijd met mijn wagen op stap. Ik bepaalde zelf wel wie er mee mocht, en daar was Arie Haan zeker niet bij. Ik was een Rensenbrinkman.

Hij, gezorgd voor mijn vroegtijdig vertrek?

Hij zou ervoor gezorgd hebben dat Nico de Bree en Gille van Binst vroegtijdig Anderlecht moesten verlaten. Ik heb gedurende twee jaar geprobeerd weg te geraken bij paars-wit. Dat werd mij geweigerd door de voorzitter. Indien ik had geweten dat Haan daarvoor kon zorgen, dan had ik hem gevraagd mij een handje te helpen. Ik ben weggeraakt omdat ik dreigde te stoppen met voetballen. Die Hollander had daar geen ballen mee te maken.

In een wedstrijd tegen Beveren zou hij mij

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

gezegd hebben dat ik mijn rechtstreekse tegenstrever François Janssens korter moest dekken.

Dat was niet nodig, had ik geantwoord, die jongen gaat niets doen vandaag, het is hier uitgekocht. Om te beginnen was die speler van Beveren Jean Janssens. Het eenvoudigste is het hem te vragen, of het klopt wat Haan zegt.

Daarbij speelde ik in die wedstrijd als laatste man; ik had geen rechtstreekse tegenstrever.

Bovendien, eerlijker dan Jean Janssens worden ze niet meer gemaakt in het voetbal.

De bekerfinale van 1977 tegen Club Brugge heb ik gemanipuleerd, schrijft Arie. De roddel dat zijn vrouw vreemd ging met Koncilia, onze tweede doelwachter, zou ook mijn werk geweest zijn. Enzovoort. Ik ga hier niet alles vertellen over dat boek. Voor wie het wil kopen, het is boeiende literatuur over mensen die meestal door de stront worden getrokken. “Terug naar Flinsterwolde” is te klasseren onder fictie. Na het lezen van het boek is Robbby Rensenbrink onwel geworden, maar Gille van Binst zijn toestand is nu stabiel.

Roskammen

Povere balans In de derde rit van de Ronde van Romandië reed Thomas de Gendt 160 kilometer op kop en won. Het was niet zijn eerste stunt als aanvaller. Alleen al dit jaar reed hij ruim 1.150 kilometer voor het peloton uit. Dat volstond om regelmatig krantenkoppen te halen. Zijn marathonvlucht op Zwitserse bodem was hij begonnen als een “beetje roderen voor de tijdrit”. Een uitleg als elke andere om het eigen handelsmerk te promoten.

De daardoor veroverde plek bij het clubje betere wielerprofs van eigen bodem is hem gegund. Met Luik-Bastenaken-Luik eindigde het klassieke lenteseizoen. Al laten organisatoren en media geen kans liggen om zowat elke voorjaarskoers het label “klassieker” op te spelden, geen van de vier echte klassiekers ging naar een landgenoot. Milaan-Sanremo was voor Vincenzo Nibali, de Ronde van Vlaanderen voor Niki Terpstra, ParijsRoubaix voor Peter Sagan en Luik-Bastenaken-Luik voor de verrassende Bob Jungels.

“Wielerland” België moest het stellen met de knappe zege van Tiesj Benoot in de Strada Bianche en de winst van Tim Wellens in de Brabantse Pijl. Echt indrukwekkend is die voorjaarsbalans niet. Eerder pover, en dat staat haaks op het opgefokte mediagetoeter vanaf eind februari tot medio april rond de “koers die van ons is”.

Loftrompet Het wielerjournaille zou zichzelf niet zijn, mocht het geen alternatief gevonden hebben om toch de loftrompet te kunnen hanteren over ongezien Belgisch wielersucces, met de ploeg van Patrick Lefevere. Dat de teller van Quick.Step op winst staat, zo’n twee dozijn, zal de modale fan worst wezen.

Wat hij wil zien, is een landgenoot op het hoogste trapje van het erepodium.

Of denkt dat journaille echt dat de fans uit de bol gaan als met Niki Terpstra een Nederlander de Ronde van Vlaanderen wint en “ploegmakker” Phlippe Gilbert zich “dolgelukkig” toont met een derde plaats in de grote camaraderieshow “ons team wint alweer”? Tom Boonen, de zoveelste analist bij Het Laatste Nieuws, vond “het onwaarschijnlijke voorjaar van Quick.Step om duimen en vingers bij af te likken”. Zelf brengen Brugge nog naast de titel zien grijpen ver gaan zoeken. Met andere woorden, we zitten opgezadeld met een play-off 1 om in slaap te vallen.

Kwestie van de mensen wat aan het lijntje te houden, is er nog de strijd voor een Europees ticket tussen de achtervolgers. Een gevecht tegen de sterren op om erbij te zijn, want de poen die eraan vasthangt is niet te versmaden.

Daar blijft het doorgaans bij, want als het zover is, laten ze het Europees meestal afweten. En zo blijven ze bezig.

Heet van de naald

Nog vers in het geheugen Al is het een week geleden en voor sommigen opgewarmde kost, wij zijn de zege van Thomas de Gent in de tweede rit van de Ronde van Romandië niet vergeten. Dat was nog eens een schoolvoorbeeld van dynamisme en uithoudingsvermogen. Typisch De Gendt. Al brengen we het in uitgesteld relais, het zou godgeklaagd zijn zoveel onstuimigheid niet met een compliment te belonen.

Taaie Thomas De Gendt ging mee in de aanval na amper zeven kilometer koers, in het gezelschap van vier medevluchters die onderweg gewikt, gewogen en te licht bevonden werden. Dat hij na een offensief van 167 kilometer de laatste 25 kilometer eenzaam en van God en klein Peerke verlaten moest afleggen, kon hem niet deren. De triomfantelijke lach waarmee taaie Thomas over de meet bolde, sprak boekdelen. Waardoor we daar niets moeten aan toevoegen.

Drie musketiers Gert Verheyen wordt volgend seizoen de nieuwe trainer van KV Oostende, en zijn assi-

stent wordt niemand minder dan Franky van der Elst. Veel is niet genoeg in de koningin der badsteden. Ze hebben daar ook nog een sportieve directeur met een klinkende naam. Hugo voor de vrienden, en Broos voor de buitenstaanders. Hij zal het graag beamen, Verheyen heeft niet alleen een heldere kijk op voetbal, hij is tevens goed van de tongriem gesneden.

“Ik heb met open mond zitten luisteren naar zijn visie”, onthult Broos, nadat hij met moeite zijn lippen terug op elkaar kreeg.

Risico Daarmee hebben ze in Oostende een sportieve staf om door een ringetje te halen. Met knapen van eigen bodem nog wel. Op papier hebben ze met de keuze voor Gert Verheyen een goede zet gedaan in Oostende. Hoe het in de praktijk gaat aflopen, valt af te wachten.

Niets is zo wankel als de trainersstiel. Niemand die dat beter zal beseffen dan Verheyen zelf.

Troostprijzen Anderlecht kon nog eens overtuigend winnen, tegen Charleroi. Zondag trekken ze naar Brugge. Dat wordt andere koek. Al gaat het de laatste tijd minder vlot dan trainer Ivan Leko het zou willen, ge moet de pessimisten die Club

15

Wat was het nieuws van de voorbije week voor de buitenwereld? Zo kregen ze het aan de andere kant van de aardbol te horen: “Een stel hooligans preventief in de cel, stadionverbod voor een aantal van hun heethoofdige kameraden en voor het overige nultolerantie voor het feest der voetbalfeesten tussen Beerschot-Wilrijk en RFC Antwerp. Een stadsderby waar, op de naam en faam van de club na, geen prijzen aan verbonden zijn.” Dit meldden de tamtams de voorbije week in Congo, waar ze als het op oorlogstaferelen aankomt nochtans een en ander gewoon zijn.

Puzzelaar We vermoeden dat Antwerp-trainer Laszlo Bölöni in zijn jeugdjaren nooit met een puzzel heeft mogen spelen en dat hij zijn schade aan het inhalen is. Hij is al een seizoen lang aan het experimenteren en uittesten. Hij is er blijkbaar nog altijd niet uit wie van zijn te ruime kern in aanmerking komt voor een vaste plaats in het fanionteam, wie een plaats op de bank verdient en wie mag geklasseerd worden als kiekenvlees. We begrijpen dat hij moet selecteren en knopen doorhakken, maar of hij op die manier kan doorgaan tot Kerstmis van volgend jaar, is toch de vraag.

Derby Zoveel is duidelijk, de derby tussen Beerschot-Wilrijk en Antwerp leeft. Aan de rellen naast het veld gaan we geen woorden vuil maken. In afwachting dat Beerschot-Wilrijk de

we begrip op voor een surrogaat, al is het origineel altijd beter. Veel winnen als wielerploeg zonder individuele winnaar(s) van eigen volk, het blijft ersatz.

Illusie en desillusie De Ronde van Romandië luidt de periode van de rittenkoersen in. In 1976, in de vorige eeuw, won Lucien van Impe de Tour. Sindsdien gaapt de Belgische leegte in het betere rondewerk. Dat zal in 2018 niet anders zijn in Giro, Tour en Vuelta. Meer dan ritwinst à la De Gendt, of iemand op een diefje, zit er niet in. Geen mens die weet waaraan het precies ligt dat 42 jaar (!) na Van lmpe elk spoor van een “klassementsrenner” nog altijd ontbreekt. Tom Dumoulin was beter ergens in Vlaanderen geboren dan in Maastricht. Onze wielerscribenten konden dan al van jetje beginnen geven over mogelijke Tourwinst van een landgenoot.

De wielerredactie van Het Nieuwsblad is zich blijkbaar ervan bewust dat de illusie om een Belg in Italië, Frankrijk of Spanje in een klassementsrol te zien, op een desillusie zal uitdraaien. Vandaar allicht dat, nu al, meer heil gezien wordt in vroegtijdige stemmingmakerij over het WK op de weg in het Oostenrijkse Innsbruck op zondag 30 september. Het wordt daar het zwaarste WKparcours ooit.

Maar loodzwaar was het ook in Rio, en daar werd, weten ze in Groot-Bijgaarden, Greg van Aevermaet olympisch kampioen.

Toegegeven, Greg of een andere “flandrien” in topvorm maakt iets meer kans om wereldkampioen te worden dan een rol van betekenis te spelen in Giro, Tour of Vuelta. Maar om daarom van april tot eind september een rubriek “voorbeschouwingen” vol te proppen, is geen topjournalistiek. stadsgenoten uit Deurne-Noord volgt naar de Jupiler League, werd voorbije zondag gespeeld voor nougatbollen. Het belette beide ploegen niet om voluit te gaan. De dubbele bros doet vermoeden dat er niet veel werk op de plank was voor de doelmannen, maar het omgekeerde was waar. Zowel Romo van BeerschotWilrijk als Bolat van Antwerp ontpopten zich tot de sterren op het veld en mochten zich matchwinnaars noemen. En wie is uiteindelijk de ploeg van ’t Stad? Dat gaan we niet zwart op wit neerpennen, anders hebben wij weer de boter gegeten.

Redder in nood?

Het was een toeloop van vreemde snuiters de voorbije weken in Lier. Japanners, Kazachen, Grieken en wie weet wat nog allemaal zaten elkaar op de tribunes van het Lisp te verdringen om een overnamebod te doen op Lierse. Er werd gemarchandeerd, maar na veel loven en bieden vingen ze allemaal bot en was het David Nakhid die zich de nieuwe eigenaar van Lierse mag noemen. Op voorwaarde dat de club via het BAS een licentie krijgt voor het profvoetbal. Heel gerust zijn ze daar nog niet op onder de Zimmertoren.

Wie is wie?

Wie is David Nakhid? Een duizendpoot en voormalig profvoetballer uit Trinidad en Tobago die in het begin van de jaren negentig nog voor SV Waregem speelde. Waar hij in een later stadium als voetballer zoal terechtkwam, is te veel om op te sommen. Het is moeilijk een land te noemen waar hij niet gevoetbald heeft. Hij boerde niet slecht.

Zodanig goed zelfs, dat hij zich ooit kandidaat stelde om sjacheraar Sepp Blatter op te volgen als voorzitter van de FIFA. Dat is niet doorgegaan omdat de voetbalbond van de Maagdeneilanden als spelbreker een vuile rol speelde in dat verhaal. Momenteel woont de nieuwe eigenaar van Lierse - als alles volgens plan verloopt - in Beiroet, waar hij een voetbalschool runt. We kijken al uit naar de volgende episode van de Liersesoap.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Salafistische partij: “Ideeën schaamteloos geroofd”

3 mei 2018

Vlak voor de deur had Wouter Beke Ahmed met een brede grijns een CD&V-folder gegeven. Ahmed zuchtte diep en liep verder. Een paar maanden geleden had Beke in dit blad nog in twijfel getrokken dat Jezus de zoon van God was. Verder gaan dan dat God en Christus ‘close’ waren, zag hij echt niet zitten. Vandaag had hij Ahmed een ware geloofsbelijdenis in het Arabisch meegegeven. Weliswaar met een licht Limburgs accent en een klein slijmspoor. Maar dat mag volgens de Koran. Voor de deur van zijn eigen partij dan nog!

De folder die CD&V dezer dagen aan de man brengt, is meteen het eerste onderwerp van discussie op de raad. Met een breed gebaar gooit Ahmed het pamflet op tafel. “Ze hebben godverdomme een ramadankalender uitgebracht. Een ramadankalender! Die mannen kennen echt geen schaamte. Ze gaan niet stoppen voor de laatste moslim voor de CD&V stemt. Ze hebben zelfs de datum juist. Eindelijk geven ze toe dat het 1439 is! Mannen, als we niks doen, is er voor ons straks niks meer te rapen.”

Moedeloos door te groot succes Nee, op het partijhoofdkwartier van de partij BUSJE (Belgische Unie der Salafisten Jodenhaters en Extremisten) heerste grote onrust. Alles was in gereedheid gebracht voor een entree door de grote poort voor de verkiezingen van 2018. De slogan ‘Busje komt zo’ zou lekker provocatief zijn. Maar iedere keer ze hun eisenpakket wilden lanceren, waren Groen, sp.a en ook CD&V er als de kippen bij om het gras voor hun voeten weg te maaien. Eisten ze dat de minister van Justitie een diepe buiging moest maken voor de islam, dan was Geens ze al voor geweest. Een moskee met minaretten in iedere

gemeente? Stond al in het sp.a-programma. De eis tot herschrijving van geschiedenis in functie van buitenlandse dictators? Groen had al een hoofdstuk of vier klaarliggen. Zelfs de homoseksuele CD&V-kandidaat had zich bereid verklaard spontaan van de kathedraal te springen, op voorwaarde dat hij verkozen zou raken.

Zelfs de rechterlijke macht sprong BUSJE bij.

BUSJE eiste namelijk dat in België veroordeelde terroristen niet zomaar mogen uitgeleverd worden aan hun thuislanden.

Hun redenering was dat terroristen die gefaald hadden bij het zichzelf opblazen ter meerdere eer en glorie een nieuwe kans moesten krijgen om de martelaren te vervoegen.

“Als we met dat statement de pers niet halen, bestaat Allah niet”, had de eerste voorzitter, die even later wegens blasfemie werd gestenigd, blij geroepen. Maar het idee bleef bestaan.

Alleen was justitie hen weer voor geweest.

Die had arme Theo al verboden om terroristen uit te leveren uit angst dat ze gefolterd zouden worden in Marokko en beval hun vrijlating. Rechtstreeks tegemoetkomend aan de eisen van BUSJE. Ahmed werd er moedeloos van. “Vrienden salafisten”, sprak hij, “het is met pijn in het

Kruisende woorden 1107

hart dat ik onze partij vandaag ontbind. We zijn helaas te succesvol om ons voortbestaan te verzekeren. In dit politieke klimaat is het heel moeilijk om als salafist aan de bak te komen.

Onze ideeën worden schaamteloos geroofd en we worden steeds verder in de extreme hoek

Absurdistan Effect?

Met veel plezier hebben wij geleerd dat het verblijfsrecht van 122 zware criminelen en terroristen werd ingetrokken door staatssecretaris Francken. Alleen is de vraag of die dan een papiertje krijgen met het bevel het grondgebied te verlaten, waaraan vrijwel niemand gevolg geeft.

Leuze

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A

Of het nu om transmigranten gaat of niet, wij onthullen u graag het motto van de snoeidiensten die her en der aan het werk zijn: “Bomen langs de snelweg snel weg!”

Rustig aan

B C

Geloof het of niet, maar naaktloperij geldt in sommige kringen als een middel om te onthaasten. Wij zullen dat toch eens onze big boss ten gehore brengen. Niemand die beter getraind is in onthaasten dan onze redactie, maar zo zout hebben wij het vooralsnog niet gegeten. Maar wat niet is, kan nog komen!

D E

Klasse De politiek geïnteresseerde lezer kent allicht Sarah van Liefferinge, de frontvrouw van de Piratenpartij. Mevrouw Van Liefferinge vond het nodig om op sociale media een foto te delen van de leeuwenvlag gebruikt als dweil, met als opmerking “fuckallnationalisms”. Een dame met stijl...

F G H

Groen heeft gelijk

I

Het is vér gekomen! Nu moeten wij inderdaad niet alleen de fractie Vuye & Wouters gelijk geven, maar zelfs Meyrem Almaci. Genoemde volksvertegenwoordigers hadden het inzake de aanstelling van de jongste Frère tot regent bij de Nationale Bank terecht over la Belgique à papa. Laten we hopen dat Almaci geen hartaanval overhoudt aan onze goedkeuring.

J K L HORIZONTAAL A. Medestanders B. Tandbederf - Oost-Vlaams dorp C. Debet - Buigzaam - Armzalige woning D. Loofboom - Initialen van de stichtster van het Ballet van Vlaanderen E. Ingeschakeld - Geleidelijke ontwikkeling F. 4478 m hoge berg op de grens van Zwitserland en Italië G. Haarvlecht - Engelse titel - Nederlandse waterloop H. Sjalot - Assortiment I. Wintersportster J. Walvissoort - Nationaal kampioenschap - Lage druk K. Onderofficier - Achterbakse - Meer in Noord-Amerika L. Oorlogsgebied - Maat voor de stollingstijd van bloed DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1106 VINDT U OP BLZ. 14

VERTICAAL 1. Zonder beleefde terughoudendheid 2. Onder andere - Zoetwatervis - Personage dat door een acteur gespeeld wordt 3. Fatsoenlijk 4. Kerkelijk gebruik - Onderwijsvorm in Vlaanderen - Waterplant 5. Voorzetsel - Jeansmerk - Chinees astrologieteken - Algemene voorschriften 6. Communicatiemiddel - Niet vrijgevige 7. Hawaïaanse begroeting - Oude lengtemaat 8. Lichaamsdeel - Naaldbomen 9. Niet als voorvoegsel - Boertig-komische 10. Vlaamse actiegroep die o.m. de naleving van de taalwetten beijvert - Internet landcode voor Tunesië - Muzieknoot - Route impériale 11. Japans emoticon in een berichtje Vrouwelijk dier uit de familie van de paardachtigen 12. Onafhankelijk nutsbedrijf dat een transportnetwerk voor energie beheert

gedwongen om nog relevant te zijn. Eerder dan zelf een politieke partij te vormen, stel ik voor om te werken volgens de geijkte methodes.

Wie gaat mee een klacht indienen bij UNIA?” Onder luid applaus en gejoel, trok BUSJE op weg.

Welnu, u hebt zich vergist. Ceci n’est pas une pierre. Toch niet aan de linkerkant in dit land.

Laten we het een uiting van sociale onrechtvaardigheid noemen.

De sukkel Volgens zijn advocaat wordt Marc Dutroux in de gevangenis behandeld “als een wild beest”. ‘t Is dat hij zo’n lieve, gezellige mens is. Je zou hem zo op de koffie vragen!

Taksmaks De Tasmaanse duivel, een diersoort die enkel op Tasmanië voorkomt, dreigt door een kankerepidemie uit te sterven. De taksaanse duivel, bekend bij elke belastingbetaler hier te lande, blijft vooralsnog het grootste mormel ter wereld.

Zwaarte Na partijvoorzitter De Wever heeft nu ook binnenlandminister Jambon een indrukwekkend aantal kilo’s verloren. Kan dat van het persoonlijke naar het politieke vlak worden overgezet, heren? Wij zitten namelijk met een staat die behoorlijk wat afgeslankt mag worden. Of zelfs gedeeld in twee staten.

Boompje opzetten Wij hebben ge-no-ten van de boomplantactie van de heren Trump en Macron. Inzake de wederzijdse veto’s tussen Bart de Wever en Wouter van Besien, hebben wij slechts één goede raad: heren, plant samen eens een boom.

Groot en klein De Bende van Nijvel is zowat het monster van Loch Ness van de Belgische staat. Is de befaamde Reus nu bekend of niet? Wij weten het niet, maar wat wij wél weten: men zet hier te lande in dergelijke onderzoeken blijkbaar nogal wat kabouters aan het werk.

Zonnekoningen Ja, wij vinden ook dat Maggie de Block cannabisolie onverwijld moet goedkeuren. Zonder ernstig onderzoek. Zonder welke regels ook. En als er dan vodden van komen, dan is het ook de schuld van Maggie. Dat is toch wat wij moeten willen, absolutistische politiek?

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

We hebben ze!

Het vonnis inzake een geruchtmakend proces is er: twintig jaar cel voor Ayari, Abdeslam en Mary. Of vergissen wij ons op één of ander punt?

Komaan, Gwen, toon lef!

Gwendolyn Rutten blijft toch echt een watje.

Slechts 50 procent vrouwen willen in een volgende regering? Zwaktebod! 110 procent, met minder kunnen we géén genoegen nemen.

Kunstland Ongetwijfeld hebt u de Terzake-reportage over de wijk Peterbos gezien. Mét de brave jongeling die voor de steen des aanstoots zorgde.

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be