't Pallieterke van 10 mei 2019

74ste jaargang • nummer 19 • donderdag 10 mei 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Regering-Michel is al anderhalf jaar stuurloos

Erdogan wil kalief van EU worden

Bart de Wever zegt op een klein jaar van de parlementsverkiezingen dat er geen fut meer in de regering zit, en in de Wetstraat gaan de poppen aan het dansen. Zijn critici - de vicepremiers Kris Peeters (CD&V) en Alexander de Croo (Open Vld) - hebben de kans gemist om te zwijgen. In de stilstand van de regering-Michel dragen zij een zware verantwoordelijkheid. Eigenlijk dateert de stilstand niet van nu, maar van de herfst van 2016, toen het lot van de regering-Michel aan een zijden draadje hing. Sommigen spreken nu opnieuw van vervroegde verkiezingen, maar die kans is zeer miniem.

Men zou dezer dagen geld veil hebben om een vlieg in de kamer te zijn wanneer N-VA-voorzitter De Wever met zijn ‘inner circle’ samenzit: partijdirecteur Piet de Zaeger, woordvoerder Joachim Pohlmann en secondanten Sander Loones en Louis Ide. Wanneer De Wever op een of andere manier in de pers komt, wordt dit afgetoetst met deze partijtoppers. En elke keer slaagt De Wever erin zijn tegenstanders in de val te lokken.

Er was een paar maanden geleden het interview in De Zondag waarin de N-VA-voorzitter stelde dat er een eenvoudige keuze moest worden gemaakt tussen enerzijds migratie en anderzijds de sociale zekerheid. Hij kreeg de hele linkse meute over zich, die daarna onder elkaar ruzie begon te maken. Zo gaat dat met de politiek correcte gemeenschap in Vlaanderen: hoe meer ze spartelen, hoe dieper ze wegzakken.

Vorige week was het opnieuw prijs, met een interview in Terzake. VRT-interviewster Kathleen Cools slaagde er met haar valselijke aanpak (“U zegt nu dus dat…”) niet in de N-VA-voorzitter klem te zetten (“Mevrouw, u hanteert een infantiele redenering.”). Maar De Wevers uitspraak dat hij in 2019 wel eens voor het premierschap zou kunnen gaan, deed bezuiden de taalgrens alle alarmlichten flikkeren.

Voor alle duidelijkheid: De Wever had gewoon gezegd dat hij zou willen meewerken aan een confederale omslag als er in Wallonië een grote linkse PS-Ecolo-PTB-meerderheid was en dat hij daarvoor bereid was naar de Wetstraat 16 te trekken, maar aan zijn gezicht te zien achtte hij dat scenario zelf weinig waarschijnlijk. Maar in de Franstalige pers zag men daarin de realisatie van een allang

bedacht complot om eerst zetbaas Charles Michel het veld in te sturen en daarna echt de macht te grijpen.

Kris Peeters op avondwandeling In Vlaanderen kreeg een ander woord, of beter gezegd een andere uitdrukking, alle aandacht. “Er zit niet genoeg ‘dash’ meer in deze federale regering,” aldus De Wever. Daarmee bedoelt hij: er zit geen fut meer in en de regering sleept zich naar de verkiezingen. Ongelijk heeft hij niet. Sinds het Zomerakkoord van juli 2017 heeft men weinig meer gedaan dan de modaliteiten ervan uit te werken, zoals de hervorming van de vennootschapsbelasting.

Het zwakke punt blijft de begroting. Er was beloofd dat in 2018 eindelijk een begrotingsevenwicht zou worden bereikt. Het wordt ten vroegste 2020. Ondanks de gunstige conjunctuur blijft er een deficit van 0,7 procent van het bbp, of 3 miljard euro. De Wever hoopt dat daar de komende maanden nog wat van wordt afgeknabbeld. Maar opnieuw: wie zijn gezicht bekeek, geloofde het niet echt.

De uitspraken van De Wever leidden tot kregelige reacties van vicepremiers Kris Peeters en Alexander de Croo, die stelden dat “De Wever een zwak moment heeft”. Alsof deze excellenties nooit een zwak moment hebben gekend. We gaan niet beweren dat Kris Peeters vanaf dag één het regeringswerk heeft gesaboteerd, al is ‘de saboteur’ een algemeen verspreide bijnaam binnen zijn eigen CD&V. Maar het is wel Peeters die in tal van dossiers op de rem ging staan.

Onder andere op het vlak van de flexibilisering van de arbeidsmarkt, nachtwerk in de e-commerce en het uitbreiden van de flexijobs. Hij stond hier vaak tegen Alexander de

Niet iedereen is blij met de hervormingen bij bpost

Croo. In de media wordt vaak verwezen naar de animositeit tussen Peeters en de N-VAministers, maar met de liberale vicepremier was de relatie bij momenten nog slechter. De Croo was de sabotage van Peeters meer dan eens beu. De aversie werd persoonlijk en dat verlamde het regeringswerk.

Kris Peeters heeft de stilstand van de regering-Michel veroorzaakt door zijn hakken in het zand te zetten in de herfst van 2016. Hij wou geen hervorming van de vennootschapsbelasting zonder vermogenstaks. De beelden van Kris Peeters, die ’s avonds de Lambermont verlaat om naar zijn kabinet te wandelen en daar instructies af te wachten van de echte bazen van zijn partij (Wouter Beke en Hilde Crevits), waren pijnlijk en duwden de regering-Michel naar de rand van de afgrond.

Uiteindelijk besloot de ploeg verder te doen, maar eigenlijk is de ‘dash’ er sindsdien al uit.

Geen vervroegde verkiezingen Het is ook sinds de spanningen van 2016 dat de piste van vervroegde verkiezingen af en toe opduikt. Er werd dan gesproken van het doen samenvallen van de federale verkiezingen met de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018. Dat zou de N-VA goed uitkomen, omdat in dat geval de lokale stembusslag zou uitdraaien op een strijd rond nationale thema’s.

Maandag kwam De Morgen opnieuw met het verhaal van de vervroegde verkiezingen op de proppen. Een weinig geloofwaardig verhaal. Om op 14 oktober federale verkiezingen te doen plaatsvinden, zou de regering

in augustus moeten vallen. Midden in het zomerreces. Hoe gaan ze dat doen?

Neen, de N-VA heeft er alle belang bij dat de rit wordt uitgereden. Ook als een teken van goodwill naar premier Charles Michel, die voor de N-VA gerust een nieuwe regering mag leiden. Ook omdat Bart de Wever beseft dat hij met al zijn passages in de pers steevast heibel veroorzaakt, maar er zelf als winnaar uit komt.

Deze week Vlaanderen is geen provincie 2 Kruistocht tegen plastic 3 Briefje aan Kris Peeters 3 Hoe mei ’68 ontspoorde (deel 4)

5

Praten met Alphonse Muambi “Sluit de grenzen tussen Afrika en Europa” 11 “Een El Dorado”, volgens Gerard Joling 13

2

Actueel

10 mei 2018

Vlaanderen is geen provincie Op 14 oktober zijn er niet alleen gemeente-, maar ook provincieraadsverkiezingen. Die stembusslag krijgt veel minder aandacht dan die van het lokale niveau, maar toch kan de uitslag ervan erg belangrijk zijn in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 2019. Enkel deze verkiezingen zijn immers een zuivere krachtmeting tussen de Vlaamse partijen, zonder allerlei lokale partijen en fenomenen.

In hetzelfde schuitje

Voka frontaal in het verzet

Een opmerkelijke les uit het verleden is dat heel wat kiezers hun lokaal stemgedrag vaak doortrekken naar het provinciale niveau, waardoor een partij als CD&V in 2012 nog vrij behoorlijk kon scoren. In de provincies WestVlaanderen en Limburg was CD&V toen nog de grootste partij, met telkens meer dan 27 procent van de stemmen.

Voor Vlaams Belang zijn de provincieraadsverkiezingen belangrijker dan de gemeenteraadsverkiezingen, want de uitslag zal een goede indicatie zijn of en in welke mate de partij opnieuw kan groeien. Toch lijkt de partij op het eerste gezicht niet veel te willen investeren in deze verkiezingen, in de eerste plaats omdat ze het provinciale niveau als overbodig beschouwt.

Vreemd genoeg zit de N-VA in hetzelfde schuitje. Onlangs verklaarde Liesbeth Homans als minister van Binnenlands Bestuur dat ze de afschaffing van de provincies graag zou opnemen in het volgende Vlaamse regeerakkoord.

Ook de N-VA blijft dus propageren dat het provinciale niveau overbodig is, hoewel de provincies nog maar net werden gemoderniseerd (en afgeslankt) onder impuls van diezelfde minister Homans.

Vorige week kreeg de N-VA plots hevig weerwerk van de ondernemers van Voka Limburg, die met stevig onderbouwde argumenten naar buiten zijn gekomen ter ondersteuning van de provincies. In Limburg heeft het provinciebestuur in het verleden belangrijke impulsen gegeven op vlak van economie, streekontwikkeling, openbaar vervoer en toerisme. Ook inzake het hoger onderwijs heeft de provincie een belangrijke trekkersrol vervuld.

Bovendien ondersteunt de provincie de gemeentebesturen bij een reeks taken die ze apart niet kunnen vervullen. Voka wijst onder meer naar de milieuwetgeving, waar de provincie fungeert als ‘backoffice’ voor de gemeenten. “Geen enkele Limburgse stad is groot genoeg om deze kennis op te bouwen. De provincie heeft die vandaag wel, niet in het minst omdat ze bevoegd is voor het afleveren van de nodige vergunningen. Hier levert ze uitstekend werk”, aldus Voka.

Dezelfde argumenten gaan op voor de andere provincies. Zo vervult de provincie Vlaams-Brabant een belangrijke rol op vlak van streekontwikkeling en ruimtelijke ordening.

Maar deze provincie was de voorbije twintig jaar ook belangrijk voor de ontwikkeling

antwoording kunnen worden geroepen door de kiezer?

Nederland

van een Vlaamse identiteit, tegen de Brusselse expansiezucht. Men kan heel veel bemerkingen hebben bij het beleid van de provincie Vlaams-Brabant, dat sterk verkaveld is tussen de traditionele partijen, maar men kan niet ontkennen dat de provincie een belangrijke verbindende factor werd tussen de Vlaamse gemeenten en zorgde voor een positief tegengewicht tegen de grootstad.

Ook de drie andere provincies hebben elk hun identiteit, die men niet zomaar kan weggommen of van iedere relevantie ontdoen.

Vanuit democratisch oogpunt is het belangrijk dat een hoger niveau geen bevoegdheden moet uitoefenen die op een lager niveau kunnen uitgeoefend worden. Dit wordt met een zwaar woord het ‘subsidiariteitsbeginsel’ genoemd, een belangrijk principe dat ons moet behoeden voor al te veel centralisme.

Hogere ambities Vlaanderen zou zeker niet beter bestuurd worden, mocht het alle overblijvende provinciale bevoegdheden naar zich toetrekken.

Vandaag al is het beleid in Vlaanderen gekenmerkt door een verstikkende regelneverij. Dit dreigt alleen maar te verergeren. Bovendien moet Vlaanderen hogere ambities hebben dan het aanzuigen van provinciale bevoegdheden.

Het beleid in Vlaanderen moet er in de eerste plaats op gericht zijn Belgische bevoegdheden over te nemen en het volstrekt overbodige Belgische niveau af te schaffen. Het moet zeker niet de ambitie zijn van Vlaanderen om zelf een veredelde provincie te worden.

Met de hervormingen die net zijn doorgevoerd, worden de provincies in belangrijke mate afgeslankt. Alle persoonsgebonden bevoegdheden (zoals welzijn, cultuur, jeugd en sport) worden vanaf de nieuwe bestuursperiode overgeheveld naar het Vlaamse en (in mindere mate) het lokale niveau. Het aantal raadsleden wordt gehalveerd en het aantal gedeputeerden zakt van zes naar vier. Men zou deze hervorming beter een kans geven in plaats van de illusie te wekken dat de provincies binnenkort helemaal zullen afgeschaft worden. Dat zal niet meteen gebeuren, alvast niet de eerste zes jaar.

Bovendien, veel besparingen kan men op die manier niet realiseren, want de taken die de provincies na de hervorming overhouden, moeten hoe dan ook uitgevoerd worden. Laten we het voorbeeld nemen van de provinciale deputatie als beroepsinstantie tegen beslissingen van gemeentebesturen op vlak van milieu en ruimtelijke ordening (bouwdossiers).

Zou het zo’n verbetering zijn indien dit werk zou worden overgenomen door ambtenaren van de Vlaamse overheid? Is het vanuit democratisch oogpunt niet belangrijk dat degenen die hierover oordelen, voor hun beleid ter ver-

Laten we voor dit belangrijke debat even over het muurtje kijken richting Nederland.

Daar zijn de provincies voor veel meer zaken bevoegd dan bij ons (zelfs voor de snelwegen en de regionale luchthavens) en beheren ze dus veel grotere budgetten dan hun Vlaamse tegenpolen. Een afschaffing hangt daar helemaal niet in de lucht. Alleen al omwille van de samenwerking met Nederland kan het dus belangrijk zijn de provincies te laten voortbestaan.

Daarnaast is er nog het debat over de intercommunales. Momenteel zijn de provincies vertegenwoordigd in heel wat bovengemeentelijke intercommunales. In het kader van de ontvetting van het provinciale niveau heeft men nu beslist dat de provincies zich uit al die intercommunales moeten terugtrekken. Dit zal de gemeentebesturen een bom geld kosten. Positief is dat er daardoor heel wat minder postjes moeten verdeeld worden onder de provincieraadsleden van de traditionele partijen, maar die mandaten zullen allicht vervangen worden door gemeenteraadsleden van diezelfde traditionele partijen. Zijn we daarmee zoveel vooruit?

Men zou beter eens goed nagaan of al die ingewikkelde intercommunales wel noodzakelijk zijn, want het gaat hier om hoogst ondemocratische structuren waarop maar heel weinig controle kan worden uitgeoefend. Kan een deel van die bovengemeentelijke functies niet gewoon samengebracht worden op het provinciale niveau? Afvalbeheer bijvoorbeeld. Iedereen vindt het logisch dat de kosten voor huisvuilverwerking in de hele regio gelijklopen en dat de normen overal even streng zijn. Waarom moet dit werk gebeuren in een schimmige intercommunale waarop nauwelijks democratische controle bestaat?

CD&V op vinkenslag Met uitzondering van Antwerpen zijn de provinciebesturen vandaag overal in handen van de traditionele partijen. De partijen N-VA en Vlaams Belang zouden hun energie best steken in gefundeerde kritiek op het gevoerde beleid en in positieve voorstellen om het bovengemeentelijk beleid democratischer en transparanter te maken. Met goedkope slogans en steriele boodschappen overtuigt men steeds minder mensen.

CD&V ligt op vinkenslag om met een positief verhaal uit te pakken over de nuttige rol van de provincies en deze boodschap zou bij veel twijfelende kiezers kunnen aanslaan. Dit kan leiden tot een onverwacht gunstige uitslag voor die partij. Is het verstandig om de christendemocraten zo’n overwinning cadeau te doen, amper een half jaar voor de grote stembusslag van juni 2019?

BL

De stilte bij de werkgeversorganisaties

Uit de smalle beursstraat

De sociale onrust neemt toe, de federale regering lijkt nu al in lopende zaken en een begrotingsevenwicht is niet meer voor deze legislatuur. In het verleden waren de werkgeversorganisaties er als de kippen bij om de beleidsmakers op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Nu zijn ze opvallend mak. Heerst een zekere gelatenheid bij de verantwoordelijken van VBO, Voka en Unizo?

Dat logisitieke centra van warenhuisketen Lidl vorige week volgende regering. Dat betekent dat misschien zware budgeteen paar dagen geblokkeerd werden, veroorzaakte terecht taire ingrepen nodig zijn in een periode dat het economisch ergernis bij de werkgeversorganisaties. Het stakingsrecht in wat minder goed zal gaan dan vandaag. En dan zullen regeonaantastbaar, maar daartegenover staat het recht op werk. ringen snel geneigd zijn belastingen te verhogen. Wat slecht Dus zijn zo’n blokkades verboden, was te horen. In het verle- is voor de bedrijven en de economische groei. Waarom waarden reageerden patronale organisaties verbolgen op zo’n guer- schuwen VBO, Voka en Unizo daar niet voor? rillatactieken van de vakbonden. Nu werd door VBO-topman De gelatenheid bij de werkgeversorganisaties verbaast. De Pieter Timmermans vooral gewezen op het recht op werken en oorzaak? Wie deze kringen goed kent, merkt dat er op verschildat was het. Er was ergernis, maar die was sterk onderdrukt. lende domeinen een probleem met personen aan het ontDe 1 meitoespraak van uittredend ABVV-voorzitter Rudy de staan is. Beginnen we bij het Verbond van Belgische OnderneLeeuw veroorzaakte amper verontwaardiging. De socialistische mingen (VBO). Gedelegeerd bestuurder Pieter Timmermans vakbondsleider pleitte voor het optrekken van het minimum- is gepokt en gemazeld in het sociaal overleg en heeft als lobloon richting 2.500 euro. Reactie van het VBO: zulke uitspra- byist directe lijnen naar de belangrijkste politici. Maar hij zit ken zijn niet bevorderlijk voor het sociaal overleg. Economen eerst als directeur, dan als gedelegeerd bestuurder - al bijna als Bart van Craeynest (Econopolis) stuurden wel een duide- twintig jaar mee aan de knoppen bij het VBO. lijke waarschuwing uit: zo’n maatregel brengt vooral de tewerkIs dat niet te lang? Is er geen nieuw bloed nodig? Het socistelling van laaggeschoolden in gevaar. aal overleg is volledig gescleroseerd en draait eigenlijk om de overenkomsten die VBO en de christelijke vakbond ACV sluiten.

nog zeker tien jaar leiden.

De nummer twee van het VBO, Bart Buysse, beseft dat, merkte geen carrièremogelijkheden meer en kiest eieren voor zijn geld. Vanaf oktober komt hij aan de leiding van voedingsen drankenfederatie Fevia. Buysse had naar verluidt al gesolliciteerd voor de topfunctie bij kmo- en zelfstandigenorganisatie Unizo, waar men op zoek was naar een opvolger voor Karel Van Eetvelt.

Over Unizo gesproken: ook daar blijft het kalm. Het was nochtans de gewoonte dat de verdediger van de zelfstandigen graag inhakte op de vakbonden.

Of verwachten we te veel van Van Eetvelts opvolger Danny van Assche, die nog maar sinds begin dit jaar in functie is? Als topman van Horeca Vlaanderen schuwde Van Assche de controverse niet, zoals indertijd zijn aanval op Ikea dat aan spotprijzen biefstuk-friet aanbood. ‘Stielbederf’, noemde Van Assche dat. Wie met insiders spreekt, hoort echter dat Van Assche zich rustig zal opstellen om de goede banden met de CD&V niet in gevaar te brengen.

En dan is er de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka. Onder voorzitters als Luc de Bruyckere en Michel Delbaere ging het vroegere VEV voluit voor een rechts sociaaleconomisch beleid én een financieel-economisch confederalisme. Sinds de regering-Michel aan de macht is, houdt Voka zich al te vaak op de vlakte. Topman Hans Maertens geeft maar sporadisch interviews, voorzitter Paul Kumpen is blijkbaar niet geïnteresseerd in het druk zetten op de beleidsmakers. Wie schudt Voka en co wakker? Al gebeurt dat in 2019 misschien vanzelf, als links federaal via de PS opnieuw aan de macht zou komen.

Sociale onrust

Ondertussen neemt de sociale onrust toe bij bpost, Brussels Airlines, Telenet, enzovoort. Het lijkt erop dat de werkgeversorganisaties hopen dat de storm over zal waaien. Het is ook stil wanneer het regeringsbeleid ter sprake komt. De regering-Michel heeft de doelstelling van een begrotingsevenwicht in 2018 en 2019 geschrapt. Een nulsaldo wordt werk voor de

Unizo Eigenlijk heeft het VBO een impuls nodig, waarbij men bijvoorbeeld wat harder ingaat tegen die vakbonden die allerlei hervormingen tegenhouden of uithollen. Timmermans kan niet voor die schwung zorgen en dat is een probleem, want deze vijftiger zal niet dadelijk vertrekken. Wellicht zal hij het VBO

Angélique Vanderstraeten

Actueel

10 mei 2018

De kruistocht tegen plastic In september 1924 sierde een Vlaming de voorpagina van het legendarische Timemagazine. Toen kon men onmogelijk voorspellen hoezeer de uitvinding van Leo Baekeland onze manier van leven zou gaan bepalen. De Gentenaar, die zijn naam schonk aan bakeliet, de eerste kunststof, wordt algemeen beschouwd als de vader van plastic.

Het is ondoenbaar een overzicht te geven van de ontelbare wijzen waarop synthetische materialen ons leven hebben veranderd en verbeterd. Laat ons, in het kader van deze bijdrage, alleen even de ecologische voordelen van plastic in herinnering brengen: het vervangt stoffen die anders uit organische materialen zouden moeten gehaald worden, het is goedkoop en milieuvriendelijk te produceren, het houdt producten vers die anders snel bij het afval zouden belanden en het is duurzaam. De laatste eigenschap is echter die welke plastic de laatste tijd een slechte naam aan het geven is: veel kunststoffen vergaan niet van zichzelf.

Plastic soep De EU maakte in januari bekend dat het niet-afbreekbare plastieken verpakkingen weg wil tegen 2030 (via een speciale Europese taks, dus goed nieuws voor de eigen kas).

Onze eigen staatssecretaris voor Milieu, Philippe de Backer, kondigde aan dat hij een batterij van “preventieve en repressieve maatregelen” wil nemen ter ontmoediging van het gebruik van plastic. Een nieuw actiecomité, “Mei Plasticvrij”, heeft gevraagd deze maand plastic uit ons leven te bannen. De VRT geeft de agenda van de actievoerders op haar webpagina mee alsof het neutrale informatie van publiek belang is. “Plastic is een plaag”, titelde Canvas, zonder meer.

Hoe is plastic plots de ecologische volksvijand nummer 1 geworden? De oorzaak ligt in zee. Jaren geleden circuleerden al geruchten over een “plastic soep”, een grote massa aan elkaar geklit plastic, dat als een drijvend eiland op de oceanen zou ronddobberen. Dit bleek een mythe. Maar het begrip “plastic soep” is behouden gebleven om de concentratie van plastic in onze zeeën en oceanen bloemrijk te overdrijven. Ook De Backer gebruikt de term graag.

De kwalijke gevolgen van plastic in zee zijn tot nu grotendeels gebaseerd op anekdotiek.

Een babyschildpadje verstrikt in een bierverpakking, een visser in Costa Rica die een goudmakreel vangt met plastic in de maag (ja, dit was nieuws) en beelden van Aziatische stranden vol aangespoelde petflessen. Maar die verhalen mobiliseren wel, ook wanneer ze niet begeleid worden door wetenschappelijk onderzoek. Colin Janssens, de eco-professor die De Backer ondersteunt in zijn kruistocht tegen plastic, moest toegeven dat er nog geen enkel wetenschappelijk bewijs bestaat dat plasticdeeltjes die in de voedselketen terechtkomen, enig gevaar voor onze gezondheid betekenen.

Eco-religie Het klopt dus dat redelijk veel plastic in de oceanen drijft en dat we daaraan best iets mogen doen, al was het maar uit voorzorg.

Maar de hysterische en onwetenschappelijke berichtgeving en de politieke besluitvorming rond dit gegeven tonen opnieuw aan hoe ecologisme steeds meer de kenmerken van een religie vertoont. Een paar weken geleden ergerde energiespecialist Ongena zich in dit blad over de onwetenschappelijke en irrationele energiepolitiek van België en Europa, waarbij de fetisjistische aanbidding van groene energie tot hoge prijzen en stroomtekorten leidt. Ook in het dossier rond klimaatverandering zien we steeds dezelfde religieuze hartstocht die geen kritiek, matiging of nuancering verdraagt.

Wat de problematiek van het plastic in zee betreft, zitten we opnieuw in dit straatje van groene emo-politiek, die, paradoxaal genoeg, op het einde van de rit het milieu eigenlijk schaadt. We worden nu verondersteld om plastic verpakkingen te weigeren in supermarkten (als de supermarkten ons niet voor zijn, want

Deze week Op vrijdag 11 mei genieten onze secretaresses van een welkome brugdag. Die dag zijn we telefonisch niet bereikbaar.

ook daar heeft men het commercieel nut van een ‘groen’ imago ontdekt). Maar wat zijn de alternatieven? Een komkommer in een plastic jasje blijft 11 keer langer goed dan een naakt exemplaar. Dat is ecologisch dus een uitermate efficiënt omhulsel. Wat wil men gebruiken in plaats van een plastic zak? Verschillende studies wezen al uit dat papieren zakken (door hun productiemethode en hoger gewicht) een grotere last voor het milieu zijn.

Herbruikbare zakken zijn dat ook, tenzij ze héél, héél vaak gebruik worden. Warenhuisketen Lidl liet weten binnenkort volledig over te schakelen op katoenen zakken van Oxfam.

Maar een studie van de Britse overheid wees uit dat de productie van een katoenen zak 200 keer meer milieulast veroorzaakt dan een plastieken zak. Dat betekent dat, als je dezelfde Oxfam-zak één keer per week gebruikt, je pas na vier jaar het milieu begint te helpen. Je mag er dan wel nooit de voedselresten uitwassen.

Want detergenten, weet je wel.

Slechts 1 procent Het meest hallucinante aspect van de antiplasticcampagne schuilt in wat nooit vermeld wordt. Je kan het niet lezen op de webstekken van de Bond Beter Leefmilieu of “Mei Plasticvrij”, in de persmededelingen van staatssecretaris De Backer of in de doemtijdingen in onze pers: het plastic in de zee komt helemaal niet van ons.

Een Duitse studie (vorig jaar gepubliceerd in “Environmental Science and Technology”) berekende dat meer dan 90 procent van het plastic afval dat in zee wordt geloosd, afkomstig is van slechts 10 rivieren. 8 daarvan bevinden zich in Azië, 2 in Afrika. De reden is simpel: de landen aan die rivieren hebben geen behoorlijke afvalophaling en –verwerking. De rivier is daar voor de mensen wat de vuilkar voor ons is. Omdat in alle westerse landen gesofisticeerde en strenge methodes voor afvalverwerking bestaan, is ons aandeel in de “plastic soep” verwaarloosbaar klein, en al zeker niet het gevolg van het gebruik van de plastieken zakjes, roerstokjes en drinkrietjes die men ons nu wil ontzeggen.

Zeer uitzonderlijk kan een plastic zakje dat iemand nonchalant in Dilbeek heeft achtergelaten, enkele jaren later door de wind meegenomen worden naar de Zenne in Brussel, om vandaar zijn tocht naar zee aan te vatten. Maar voor het overige zal het zakje van de Colruyt, waarin druiven of appels zaten, nooit in de oceaan geraken, tenzij je het er hoogstpersoonlijk gaat ingooien. Actiegroep “Mei Plasticvrij” wijst evenwel op ander groot gevaar: een plastic zak kan weggegooid worden, in een grasmachine belanden, over het gras uitgestrooid raken, door koeien opgegeten worden en zo in onze biefstuk terechtkomen. Ja, daar hebben ze mij.

In Denemarken werd wetenschappelijk onderzoek verricht naar plastic in zee. Men moest besluiten dat het aandeel van plastic zakjes zo minimaal is dat het niet de moeite is om in de studie op te nemen.

Rituelen, regels en taksen Betekent dit dat we in het Westen geen aandacht moeten hebben voor ons gebruik van niet-afbreekbare stoffen? Uiteraard niet. Maar Europa is voor slechts 1 procent van het plastic in zee verantwoordelijk, Azië voor 82 procent.

Het gegeven dat pers en politiek de hoofdoorzaak van de plasticvervuiling van de zeeën systematisch onvermeld laten, terwijl ze wel een absurd exorcisme verrichten tegen voorwerpen die niets met het probleem te maken hebben, stemt tot nadenken. De derde wereld ter verantwoording roepen blijft uit den boze.

De westerling een schuldgevoel aanpraten over zijn schaamteloos consumptiegedrag gaat zoveel makkelijker, ook al is het gebaseerd op niets en leidt het tot niets: de aandacht wordt zelfs afgeleid van het echte probleem.

Als je geen redelijkheid aantreft in de analyse van de oorzaken, mag je niet veronderstellen dat er meer redelijkheid zal zijn bij het uitwerken van de oplossingen. Er komen weer bewustmakingscampagnes en nutteloze uitbanningsrituelen (in de stijl van “dikketruiendag”) op ons af. En uiteraard ook heel veel regeltjes en taksen.

Jurgen Ceder

3

Nationale Loterij laat reis naar Zanzibar onderzoeken Vorig jaar werd door de Nationale Loterij een aanbesteding uitgeschreven. De opdracht betrof een reis in Zanzibar met 5, 6 of 7 overnachtingen ter plaatse voor 116 personen, tijdens de periode tussen 15 april en 26 april 2018 of tussen 30 april en 24 mei 2018. Met deze reis – een incentive - wil de Nationale Loterij haar verkooppunten motiveren en belonen.

Het budget bedraagt een kwart miljoen euro. De bevoegde minister heeft geen probleem met deze praktijk. In het parlement klonk het onlangs als volgt: “Zoals ik vorig jaar reeds vermeld heb in mijn antwoord (op een parlementaire vraag), past het organiseren van zo’n reizen binnen de opdracht van de Nationale Loterij.”

Artikel 20 van het Beheerscontract van de Nationale Loterij bepaalt namelijk: “Op basis van hun eigen verkoop hebben de verkooppunten contractueel recht op een al dan niet variabele commissie. De Nationale Loterij beslist over haar aanmoedigingsbeleid (incentives) ten aanzien van de verkooppunten na overleg met hun vertegenwoordigers.”

Dat het er op zo’n reis vrolijk aan toe gaat, zal wel geen verrassing zijn. Een bron, die onze redactie contacteerde, beweert even-

wel dat het gedrag van sommige deelnemers aan de reis – verkopers van de producten van de Loterij, werknemers van de Loterij of mensen van de reisorganisatie – niet oké was. Op diverse domeinen werd volgens die persoon de grens van betamelijk gedrag overschreden. De Loterij nam de melding onmiddellijk ernstig en zette een extern auditkantoor op de zaak. De reden hiervoor is dat, indien mensen van de organisatie betrokken zouden zijn, er geen beïnvloeding mogelijk is op het onderzoek.

Het onderzoek bevindt zich nog in de beginfase en kan enkele weken duren. Voorlopig kunnen we enkel stellen dat de Nationale Loterij de zaak ernstig neemt en de correcte procedure volgt. We kijken dan ook met interesse uit naar de resultaten van het K.v.C. onderzoek.

Controle op geluidshinder

Briefje aan Kris Peeters

Geregeld ook met een dipje Mijnheer de laconieke, Bang - zelfs angstig - als gij geworden zijt van verkiezingen omwille van slechte peilingen in Antwerpen en daarbuiten, wilt gij iedereen bezweren om zeker voor 2019 geen stekker te trekken uit de federale regering. Vorige week riept gij zelfs de Vlaamse oppergod, lekenpaus en grote goeroe Bart De Wever op om iedereen binnen zijn partij en zijn ministers ervan te overtuigen de ambitie te hebben om, “in het belang van de economie en de tewerkstelling”, nog tot eind 2019 door te gaan, ook al zijn er al verkiezingen in mei van dat jaar… Gij weest daarnaast ook nog op enkele onfrisse en erg ongemakkelijke dossiers die nog liggen te wachten: het begrotingsevenwicht, de bepaling van de zware beroepen in het pensioenverhaal en… uw zwaard van Damocles: Arco.

De aanleiding tot uw oproep waren natuurlijk de verklaringen van de Antwerpse burgemeester en would-be premier van België die had gezegd dat “voor ons de ‘dash’ een beetje uit de regering is”. Een beetje laconiek en zelfs een tikkeltje lacherig antwoordde gij daarop dat gij wat verrast waart van die uitspraak en dat gij veronderstelde dat Bart misschien een minder sterk momentje had toen hij dat zei.

Over een minder sterk momentje gesproken, Kris… Gij waart klaarblijkelijk uw eigen fameus dipje van enkele weken vergeten toen gij u voor zowat iedereen belachelijk maakte en bovendien lelijk in uw eigen voeten schoot met uw lijstvormingscapriool in Antwerpen, toen gij voor uw Antwerpse lijst kwaamt aandragen met de ultraorthodoxe jood Aron Berger die zijn entree niet miste door al meteen te verklaren dat hij geen vrouwen de hand zou schudden en die vindt of tenminste vond dat jongens en meisjes op dezelfde school gewoon ‘kindermishandeling’ is. Gij (de pot) moet De Wever (de ketel) echt niet verwijten dat hij zwart ziet als het over minder sterke momentjes gaat. Nog een

minder sterk momentje was dat onlangs uw partij in Antwerpen voor het tweede jaar op rij uitpakte met een kalender voor de ramadan. Hoe ongeloofwaardig kunt ge toch zijn, zelfs al wil ik nog aannemen dat het allemaal goed bedoeld is?! Uw traditionele achterban fronst daarbij onthutst de wenkbrauwen. Die mensen voelen het aan dat gij en de uwen hen wilt doen vervangen door anderen en nieuwkomers die electoraal op termijn meer kunnen renderen. Niet slim, Kris, evenmin als de grote foto’s op congressen met Wouter Beke op de voorgrond en madammen met hoofddoeken op de achtergrond. Ik heb er dan ook alle begrip voor dat uw ontgoochelde mensen dan de deur toeslaan en de oversteek maken naar partijen als N-VA en VB die de Vlaamse identiteit sterker beklemtonen en waar de overgebleven katholieken niet altijd weer opnieuw geprovoceerd worden. Tot slot. Ik sprak al over Arco… Dat is pas iets om u zorgen over te maken, want de tijd begint te dringen en de 800.000 door het ACW/Beweging.net bedrogen gedupeerden beginnen te beseffen dat zij niet alleen bestolen zijn, maar ook bestolen zullen blijven en in het beste geval nog een habbekrats van hun inleg van destijds zullen kunnen terugzien. Zorg er dus maar eens voor dat gij eens een sterk momentje kunt creëren waarbij gij uw zuilvrienden zult kunnen overtuigen om met veel poen over de brug te komen om recht te laten geschieden en niet de belastingbetaler te laten opdraaien voor de schuld van anderen. Bijna twee jaar geleden schreef ik u al eens een briefje en dat eindigde als volgt: “Adem eens heel diep als gij een dezer terug ter Wetstraat trekt en probeer met uw tsjevenclub het noorden terug te vinden. Als gij wilt zien wat ge daartoe moet zien, natuurlijk.” Ik kan het vandaag nog altijd niet beter zeggen.

Tot bij het volgende dipje?!

4

Dossier

10 mei 2018

De geboorte van een staat (1)

Luchtcirculatiesysteem in scholen

Komende maandag, op 14 mei, wordt de 70ste verjaardag van de stichting van Israël gevierd. Zeker dit jaar worden er bloedige incidenten verwacht met de Arabieren die zich sinds de jaren zestig Palestijnen noemen.

De droom van Zion Na de opstand van Bar Kochba van 132 tot 136 vermoorden de Romeinen de joden of maken ze tot slaaf en verdrijven ze uit het gebied dat zij de Griekse naam Palestina (afgeleid van de Filistijnen) geven. In de diaspora verspreiden de joden zich geleidelijk over heel Europa, waar ze in de meeste landen een gewantrouwde minderheid worden. Met de Franse Revolutie begint hun ontvoogding en ze worden verondersteld burgers van hun staat te worden, die zich alleen onderscheiden door een andere godsdienst. In West-Europa lijkt dat te lukken, al verdwijnt het wantrouwen aan beide kanten nooit helemaal. De verwijzingen bij de joodse gemeenschappen naar Zion (een berg in Jeruzalem die later het verbond tussen God en zijn volk en het hen gegeven land symboliseert) worden zeldzaam.

Maar driekwart van alle Joden woont in het Russische keizerrijk, waar nog geregeld pogroms georganiseerd worden. Daar blijft het verlangen naar het verloren land wel degelijk bestaan in de Joodse literatuur, de gebedenboeken en de rituelen. Daar herleeft op het einde van de 19de eeuw ook het Hebreeuws, dat tot dan toe alleen in synagogen en in religieuze scholen gebruikt werd.

De joodse burgerij kan zich via die taal ook onderscheiden van het joodse proletariaat dat Jiddisch spreekt.

De armoedige werkelijkheid Dat legendarische Zion is in werkelijkheid een van de achterlijke gebieden in het Ottomaanse Rijk; het is niet eens een administratieve eenheid. Palestina is grotendeels bergachtig, niet erg vruchtbaar met nogal wat moerassen. Malaria en cholera zijn er endemisch.

Er wonen bij benadering 400.000 Arabieren (voor 80 procent mohammedaan), die op kleine stukjes gepacht land een schraal bestaan bijeenschrapen of die in de stadjes een ambacht uitoefenen of een klein handeltje bezitten. In de loop van de eeuwen zijn er ook 20.000 joden gekomen. De meesten wonen in de joodse wijk in Jeruzalem, een klein vuil en ongezond stadsdeel binnen de nog altijd bestaande muren. Ze zijn orthodox religieus en ze leven grotendeels van giften van geloofsgenoten uit het buitenland. In de loop van de 19de eeuw komt de “Oosterse kwestie” steeds hoger op de agenda van de grootmachten. Het Ottomaanse Rijk zakt door de hoeven en er valt bijgevolg wat te veroveren. Christelijke politici in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Rusland krijgen weer belangstelling voor dat Heilig Land, dat via stoomschepen veel gemakkelijker bereikbaar is geworden. Een Brits eerste minister zegt dat hij meer Bijbelse plaatsen kent dan eigen steden. Rijke westerse pelgrims maken bedevaarten en dat toerisme maakt het land wat moderner.

Aan Joodse zijde stijgt de belangstelling. Tussen 1880 en 1900 migreren 25.000 joden uit het toenmalig grote Rusland naar Palestina. Een succes wordt het niet. De migranten komen uit shtetls in Polen en Oekraïne (kleine stadjes te vergelijken met de huidige wijk Mea Sjearim in Jeruzalem). Ze overleven met moeite. De Franse baron Edmond de Rothschild redt hen. Hij koopt land en huizen, en machines om landbouwkolonies op te richten, op militaire wijze door zijn opzichters bestuurd. Het blijkt vlug dat die kolonies vooral overleven dankzij spotgoedkope Arabische arbeid. Zelfs Rothschild kan niet onbeperkt geld uitgeven.

Dan verschijnt de juiste man op de juiste plaats, die de westerse joden aanspreekt: Theodoor Herzl. Als telg van een Oostenrijks-Hongaarse rijke bankiersfamilie, is Herzl gepokt en gemazeld in de Duitse cultuur. Hij is liberaal en seculier, maar merkt op dat zelfs in het verlichte deel van Europa antisemitisme niet geheel verdwijnt.

Hij denkt één ogenblik aan een massale

bekering van alle joden tot het christendom, maar ziet het utopische ervan in. Ten slotte formuleert hij in 1896 een praktische oplossing in zijn boek “Der Judenstaat”: terug naar Zion. Nergens in zijn boek of zelfs in zijn privédocumenten staat één verwijzing naar de Arabieren die daar wonen. Het boek valt in goede aarde bij de vele, maar kleine bestaande zionistische verenigingen.

De meeste westerse joden vinden het een krankzinnig idee, zoals Rothschild. De orthodoxen in het oosten wachten liever op de komst van de Messias die hen naar Zion zal leiden. Ze huiveren voor de gelijkheid van mannen en vrouwen die Herzl predikt. Maar hij geeft niet op. Hij gebruikt zijn fortuin om congressen te organiseren, nieuwe verenigingen op te richten en - dankzij zijn relaties - gesprekken te voeren met staatshoofden en regeringsleiders.

De aspiraties van de zionisten Keizer Wilhelm is positief, tot zijn diplomaten hem eraan herinneren dat de Turken zijn bondgenoten zijn. Herzl spreekt met de Britse eerste minister Arthur Balfour, die jaren later de hoofdrol in dit verhaal speelt.

De diepgelovige Brit ziet wel iets in de terugkeer van de joden naar het Bijbelse land.

Praktisch is hij ook.

Zijn Verenigd Koninkrijk heeft Cyprus en Egypte van de Ottomanen afgenomen en is baas over de nieuwe levensader van het imperium: het Suez-kanaal. Maar aan de rechteroever staan nog steeds Ottomaanse soldaten. Een joodse kolonie in Palestina - uiteraard onder Brits toezicht - kan een doorn in de Ottomaanse voet zijn. De Britten stellen wel als experiment een grote joodse kolonie in Oeganda voor (hun aardrijkskundige kennis is wat zwak, want ze bedoelen in feite Kenia).

Herzl twijfelt even, maar zijn verenigingen zijn woest. Het is Palestina of niets. Dus weigert hij; temeer omdat hij niet in geleidelijke migratie gelooft maar massaal miljoenen joden wil importeren. Trouwens, wat betekent Palestina in de praktijk voor de zionisten? Dat is het grondgebied van het huidige Israël, de Westoever van de jordaan die zich vandaag Palestina noemt, en een flinke strook grond ten oosten van de Jordaan tot aan Amman, de huidige Jordaanse hoofdstad. Rond 1900 wonen er nauwelijks Joden in die laatste twee gebieden. Wanneer de 44-jarige Herzl in 1904 uitgeput sterft, betalen al 130.000 joden een bijdrage om zijn droom te realiseren, al denken zeker de West-Europeanen en Amerikanen er niet aan hun land te verlaten.

Een eigen taal Inmiddels remmen de Ottomanen zoveel mogelijk de migratie af. Ze verbieden - op papier althans - de verkoop van grond aan Joden. Toch arriveren nog tot 1914 zo’n 30.000 migranten uit keizerlijk Rusland.

Velen werken in de landbouw, en beïnvloed door het marxisme, maar ook door praktische problemen ontstaat een links zionisme dat coöperatieven en collectieve boerderijen opricht. Hun joodse identiteit wordt versterkt door een pendant van het Vlaamse gezegde “de taal is gansch het volk”.

Herzls gedroomd Palestina is een land dat alle westerse talen spreekt, met een voorkeur voor het Duits. In de praktijk werkt dat niet. De oplossing komt van de geniale lexicograaf Eliezer Perlman (Ben-Yehuda).

Deze migrant uit Wit-Rusland stort zich op het Hebreeuws en creëert op zijn eentje een moderne en praktische versie die meer en meer ingang vindt. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog leven 500.000 Arabieren en 85.000 joden ongemakkelijk, maar nog even vreedzaam naast elkaar. De joden hebben een paar jaar tevoren zelfs een eigen stad gesticht in de duinen naast de zee: de Lenteheuvel of Tel Aviv.

(Vervolg volgende week.)

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Spelregels Het is een oud zeer, parlementsleden die zich nauwelijks laten zien in commissies van de Kamer, waar niet alleen veel vragen worden behandeld, maar ook voorbereidend wetgevend werk wordt gedaan. Dat zijn wel degelijk twee verschillende zaken: vragen en antwoorden enerzijds en stemmingen na wetgevend werk anderzijds. Men wil vanaf 2019, na de volgende verkiezingen, parlementsleden die afwezig blijven bij stemmingen gaan bestraffen door een deel van hun wedde in te houden. Wie voor meer dan de helft van de stemmingen wegblijft, verliest 60 procent, en wie 20 procent van de stemmingen mist, moet 10 procent inleveren. Er was natuurlijk unanimiteit bij de goedkeuring van deze nieuwe spelregels, want in de praktijk gaat dat allemaal niet veel om het lijf hebben en zelden of nooit voorvallen.

Daarvoor zijn de marges te groot. Het is weer zo’n typisch mistgordijn, om de burger voor te spiegelen dat men flink zijn best gaat doen. Anders was het geweest, moest men voor elke afwezigheid zonder deftige reden meteen het mes in de wedde zetten. Een burger die een dag onwettig afwezig is op zijn werk, heeft het ook aan zijn rekker … en dan zijn de gevolgen veel groter!

Vlaanderen gemuilkorfd De werkgroep Politieke Vernieuwing van de Kamer is bevallen van een nieuw idee, zogezegd om de burgerparticipatie te bevorderen.

Een burger, of een groep burgers, die 25.000 handtekeningen verzamelt, kan binnenkort binnen het petitierecht een wetsvoorstel neerleggen in de Kamer. Alleen is het noodzakelijk dat minstens 14.500 Vlaamse, 8.000 Waalse en 2.500 handtekeningen in het pakket zitten.

Flauwekul, zei Barbara Pas van het Vlaams Belang. Zij vond het weer een typisch Belgisch voorstel, want zo kan niemand enkel vanuit zijn eigen gemeenschap of gewest een specifiek voorstel indienen. Sterker nog: zo worden communautair gevoelige onderwerpen vanuit Vlaanderen verhinderd om ingediend te worden. Barbara Pas dacht daarbij aan een voorstel over de splitsing van de sociale zekerheid of een voorstel over de stopzetting van de jaarlijkse miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië. Veel handtekeningen uit Wallonië zullen daarvoor niet te vinden zijn. Ze kon er niet bij dat dit voorstel er met N-VA-steun is gekomen. Prompt diende ze een amendement in om het mogelijk te maken dat ook enkel Vlamingen of Walen of Brusselaars een voorstel kunnen indienen in het parlement. Naar verluidt zou men bij N-VA dermate geschrokken zijn van haar reactie, dat men dan toch maar een amendement heeft ingediend. Dat was wel het minste wat N-VA kon doen.

De derde…

Hendrik Vuye en Veerle Wouters (beiden ex-N-VA) hopen hun politiek mandaat in de Kamer te kunnen verlengen in 2019. Omdat partijen nodig zijn om te kunnen deelnemen aan verkiezingen, richten zij derhalve een eigen partij op. Geen simpele zaak. Ze zullen op hun hoede moeten zijn voor tafelspringers en opportunisten die een graantje willen meepikken. Het is wel juist dat zij een duidelijke visie hebben op Vlaanderen en de samenleving, ook al maken zij de vreemde bedenking dat de huidige Vlaamsgezinde partijen zich rechts bevinden... Hun boeken en gedegen tussenkomsten bewijzen dat. Maar of een

nieuwe Vlaams-nationale partij – de derde na N-VA en VB – een goede zaak is, is een andere vraag. Versnippering van de Vlaamse Beweging verzwakte al vaker de slagkracht.

De Franstaligen zullen dat vast graag tegemoet zien. Opletten is de boodschap.

Nieuwe transfer Veerle Wouters vatte de regering over de bijdrage van België aan de Europese Unie, die momenteel zo’n 5,5 miljard euro per jaar bedraagt. De EU heeft echter grootse plannen en wil nog meer geld, ook van ons land. Minimaal zou men uit zijn op zo’n 800 miljoen extra per jaar, en in het slechtste scenario zouden we zelfs 2,8 miljard extra moeten ophoesten.

Wouters wilde dan ook weten wat deze regering van plan is, want het zijn uiteindelijk altijd de Vlamingen die de factuur betalen. Het antwoord van Sophie Wilmès (MR), minister van Begroting, was voorspelbaar: we staan nog maar aan het begin van een lang onderhandelingsproces, de Brexit zal zijn financiële sporen nalaten, België zal zijn verplichtingen nakomen en België zal scherp onderhandelen. Op haar uitspraak dat het om een federale dotatie gaat, repliceerde Veerle erg scherp met de vaststelling dat dat geld ook van de Vlamingen komt, via de belastingen en dat dat vooral door de Vlamingen betaald wordt. Na de transfers naar Wallonië en naar Brussel, volgt nu een transfer naar de EU. Ze maakte de minister er dan ook attent op, dat Vlaanderen absoluut niet de Mister Cash van Europa is.

Calvo en zijn boemerang Het zat er vorige week verbaal bovenarms op tussen Groen-Kamerlid Kristof Calvo en N-VA-fractievoorzitter Peter De Roover. Deze laatste had immers gezegd dat N-VA-voorzitter Bart De Wever wat hem betreft een uitstekend volksvertegenwoordiger is, ook al vertegenwoordigt die het volk vooral buiten het parlement. Reactie van Calvo: “Na de benoeming van Frère is Peter De Roover nu ook enthousiast over de voltijdse staking van De Wever als parlementslid. Verandering is enorm: die van N-VA zelf, tot traditionele partij.” Maar de Groene scherpslijper verslikte zich, want de superregelneef die altijd met het opgestoken vingertje klaar staat om anderen te vermanen en terecht te wijzen, is zelf niet in regel met het reglement van de Kamer… Zo wees Peter De Roover er kurkdroog en met zijn gekende ‘smile tot achter zijn oren’ op dat Calvo is geen lid is van een vaste Kamercommissie; wat nochtans verplicht is… Bovendien is hij ook geen fractievoorzitter, want voor de Belgische fractie van Groen-Ecolo is dat officieel Jean-Marc Nollet. Het is niet omdat Calvo vaak het woord voert voor die fractie dat hij er ook effectief en formeel voorzitter van is. De Roover bewees dat allemaal met documenten en moest eens goed lachen met het feit dat het groene Kamerlid verheugd is over de nieuwe regeling om een (financiële) sanctie te treffen ten aanzien van Kamerleden die niet voldoende aanwezig zijn in commissievergaderingen. Omdat Calvo zelf van geen enkele vaste commissie vast lid is, kan hij er dus niet van verdacht worden afwezig te zijn in een commissie waarin hij moet zitten, want hij zit in geen enkele commissie, zo sneerde De Roover.

“Je moet dan ook niet hoog van de toren blazen en zeker niet over een maatregel waar je zelf niet onder valt”, oordeelde de N-VA-fractievoorzitter nog zeer terecht. En plots was het stil in Mechelen. De groene boemerang had zijn doel niet gemist.

50 jaar na mei ’68 (deel 4) “Kom vaders en moeders, kom hier en hoor toe. Wij zijn jullie praatjes en wetten zo moe. Je zoons en je dochters die haten gezag, je moraal die verveelt ons al tijden.

En vlieg op als de wereld van nu je niet mag, want er komen andere tijden.” Zo zong Boudewijn De Groot, in zijn vertaling van een lied van Bob Dylan. Veel maatschappelijke evoluties voltrekken zich zonder dat degenen die ze meemaken het eigenlijk merken. Maar wie jong was in de tweede helft van de jaren zestig, kon wel degelijk voelen dat iets aan het gebeuren was.

Eén van hen was Frans Crols. Crols was vele jaren hoofdredacteur en directeur van het magazine Trends. Hij is nu een vaste medewerker van dit blad. Op onze vraag beschrijft hij zijn eigen ervaringen in die scharnierperiode.

Jurgen Ceder

“Want er komen andere tijden…”

De splitsing van de unitaire universiteit Leuven wakkerde rebelse kuren aan in de brave Kempenaar die ik was. In 1966 werd ik cultuurpreses van de Wikings, de studentenvereniging van de Universitaire Faculteiten Sint-Ignatius.

We shall overcome Het bevel van de bisschoppen, die rare kwasten in hun jurken van vóór de Verlichting, om de universiteit in Leuven een en onverdeelbaar te houden, voerde een welgekomen pelotonnetje van opstandige commilitones naar de Schelde. Vanuit een open raam van de peda van de Prinsstraat 13 predikten zij de opstand tegen de rector magnificus en de hoge geestelijken. Paul Goossens was de wakkerste en mooiste predikant, met zijn springerige haardos. Ik organiseerde mee de Antwerpse activiteiten van de Leuvense revolutionairen, reed met de studentenbussen naar de universiteitsstad om te betogen en te luisteren naar de volzinnen over de Nieuwe Maatschappij die klonken vanop de kiosk in het stadspark. Een zalige tijd, die je wakker schudde, vooral als student in Antwerpen, die burgerlijker en traditioneler was dan de progressieve species van Leuven.

Van de vrijheidsmars van Oostende naar Leuven - We shall overcome - pikte ik de twee laatste dagen mee. Een week later vertrok ik naar de Democratische Republiek Congo om in Lemfu, een broussepost in de Lage Congo, leraar te zijn op het Collège Christ-Roi. Het opzet was daar drie jaar te blijven, en zo te ontsnappen aan de militaire dienstplicht. Pacifist was ik. Het draaide anders uit. In juni 1967 sloeg de Bruggeling Jean Schramme met zijn huurlingen in Kisangani aan het muiten. Het land stond in rep en roer. Het was riskant om, na de grote vakantie in België, meteen terug te keren naar die heksenketel.

Het kantelmoment In september 1967 kon ik aan een inte-

5

Actueel

10 mei 2018

rim beginnen in het Sint-Romboutscollege in Mechelen. Er hing verandering in de lucht. Een prelude op wat zou geboren worden in mei 1968. Bij het begin van het schooljaar was er weinig aan de hand.

Over de maanden, zeker na de troebelen in Parijs en hun zachte imitatie in Leuven door Paul Goossens, Walter de Bock en hun progressieve volgelingen, draaide de sfeer naar achterdocht bij de oudere leerkrachten, voornamelijk de priesters, en werden de gesprekken onder de jonge collega’s gekruid met antiautoritaire gedachten. We waren het traditionele, het opgedrongen vrome, en de bazige eerwaarde directeur beu. Kotsbeu.

In 1968 begon de tijdgeest te kantelen. Bob Dylan zong over “andere tijden”. Het contrast tussen vóór en na 1968 is revolutionair groot.

Frans van Cauwelaert formuleerde in 1908 nog het ideaal van de Vlaamse katholieke studenten: zij moesten uitgroeien tot “Mannen van overtuiging, mannen van karakter, mannen van de daad. Hun leven moest zich richten op een onbaatzuchtig hoger doel … het gemeenschappelijke ideaal van de alzijdige verheffing van ons katholiek Vlaanderen”.

In Vlaanderen was dat in het bijzonder de roeping van de mannelijke katholieke studerende jeugd. Een roeping die erkend werd door de officiële opvoedingsinstanties van Kerk en school, maar die ook van generatie op generatie werd overgeleverd door de jongeren zelf.

Bid en werk Van strijdend katholiek en gespitst op een toekomstige leidersrol, werden de studenten en scholieren van Vlaanderen in 1968 eerst meegezogen in de nieuw-linkse richting. Maar

Echo’s uit de Koepelzaal Haven

VSB

De haven van Antwerpen is een niet onbelangrijk ding dat naar het schijnt enig verkeer genereert. Toch, zo weet men, is de verstopping van onze wegen (die overigens bijzonder slecht zijn, iets waarover Stefaan Sintobin (VB) eerder een vraagje pleegde) maar voor een klein deel aan de haven toe te schrijven.

Dat belette Wouter Vanbesien (Groen) niet om te komen zeuren over een nieuw Saeftinghedok met containers en zo dat nog meer stout verkeer zou opwekken. Zelfs “wetenschappers trokken al aan de alarmbel”. En ook het milieu zou door het project ditmaal definitief worden vernietigd.

Minister Weyts vond het nogal meevallen en was bezig met uitgebreide overlegrondes, zeer grondig allemaal en men moet niet te vlug met allerlei oordelen klaar staan. Extra containercapaciteit moet er hoe dan ook komen. Vanbesien kreeg bijval van Yasmine Kherbache (sp•a) die ook meende dat de minister met de wettelijke procedures aan het knoeien was.

Niet lang wachten was het dan op havenfee Annick de Ridder (N-VA) die de echte agenda – het dempen van de haven – van Vanbesien blootlegde.

De uiteindelijke boodschap van Weyts kwam er op neer dat Vanbesien niets te zeggen had en dat de zittende regering wel zou beslissen wat goed is. We vermoeden dat de haven daar niet onblij mee is en God verhoede dat Groen ooit nog eens in een regering zou raken.

Staat een eigen Vlaamse sociale zekerheid in de steigers? Alvast heeft de “zesde staatshervorming”, die ook hier weer een tikje rammelt, weer wat dingen overgebracht naar Vlaanderen. Dat maakt dat de Vlaamse sociale bescherming (VSB) nu een beest van vier miljard euro is of zo maar even 10 procent van het Vlaamse huishoudboekje en dat moet in de nodige regelgeving worden gegoten. We hebben het over gehandicapten, langdurig zieken, ouderen en andere zorgbehoevenden en de algemene bedoeling is, zoals Griet Coppé (CD&V) het doorvoeld verwoordde, “dat de Vlaming zo lang en gelukkig als mogelijk kan leven”. Misschien is er dan toch nog hoop in – althans het Vlaamse deel van – dit aardse tranendal.

Peter Persyn (N-VA) was zeer te spreken over het geleverde werk. De VSB wordt beter afgestemd en georganiseerd, er is administratieve vereenvoudiging en digitalisering. Alleen jammer dat N-VA niet helemaal komaf heeft kunnen maken met het “historisch gegroeide” middenveld van tsjeven en sossen.

bij latere generaties verdampten de gemeenschappelijke idealen en het collectief gedragen engagement. Ik zag het persoonlijk gebeuren in het Sint-Romboutscollege, een onderwijsinstelling met een sterk roomse traditie.

Het formele opvoedingskader werd toen gevormd door de katholieke colleges, waarin de Kerk de toon zette, en de Katholieke Universiteit van Leuven, die tot 1966 ook door de bisschoppen werd geleid. Daarnaast was er het informele kader van de Katholieke Vlaamse Studentenbeweging met haar organisatie, het AKVS en haar honderden plaatselijke bonden waarin scholieren en studenten elkaar vonden om, vooral in de schoolvakanties, een eigen jeugdbeweging te vormen.

College en universiteit beïnvloedden elkaar.

Op de colleges was het motto “ora et labora” – bid en werk, zoals de monniken - want de opleiding stimuleerde behalve het intellect ook de katholieke karaktervorming. Alle scholieren werd het “plus est en vous” voorgehouden. Hun werd op het hart gedrukt dat zij een bijzondere roeping hadden: die van de leiders van morgen. Of ze dat zouden doen door te kiezen voor het priesterschap - wat natuurlijk als het hoogste werd voorgesteld - dan wel door als leek in de wereld te staan, altijd zouden de Kerk en de gelovige gemeenschap op hen moeten kunnen rekenen voor de belangrijke taak om de wereld zo te vormen dat Christus er koning zou zijn.

Het vuur dooft uit Wie na het college verder studeerde en niet koos voor een geestelijke roeping, kwam terecht bij de Katholieke Universiteit in Leuven.

Ik begon met machtsmensen en machtsdenken in september 1967 en tegen het einde van het schooljaar, in juni 1968, was die strakke, harde traditie aan het verdampen.

Nieuw-links tekende enkele studentengeneraties, maar de economische crisis van 1974 doofde de fakkel van de contestatie.

Van dan af verloor de Leuvense studentenbeweging haar elan. De geëngageerde studenten werden een minderheid. Ze domineerden wel de studentenkoepel, maar konden steeds moeilijker de brede massa mobiliseren. In de jaren negentig werd de overtuiging gemeengoed dat studenten zich moesten onthouden van politieke stellingnamen.

Zelfs de deelname aan de Witte Marsen ten tijde van Dutroux werd door Leuvense studentenvertegenwoordigers afgewezen. De “student responsibility” voor de bredere gemeenschap, die de Leuvense studenten tussen ongeveer 1870 en 1985 had bezield, verwasemde, en veranderde in bekommernis om de problemen van de “student-as-such”, zoals historicus Louis Vos, de Leuvense specialist

van de geschiedenis van de Vlaamse studenten, het formuleert. Na mijn Mechelse intermezzo keerde ik twee jaar terug naar Zaïre, de nieuwe naam van de DRC, en begon daar als vrije pen, en onder een schuilnaam - want de Zaïrezen zagen overal spionnen - economische artikelen over Afrika te schrijven voor Gazet van Antwerpen. Zonder veel gehannes kon ik in 1970 rechtstreeks van CMB in Zaïre beginnen bij Hector de Bruyne, op de economische redactie van de Antwerpse krant. Zalige tijden waren het. De helft van de redactie bestond uit mannen, en een enkele vrouw. Ze vervingen de generatie van 1940-1945, die de Duitsers ietsje te veel naar de ogen had gekeken.

De nieuwlichters van de Frut Tegen 1970 had die instroom van 1945 haar frisheid verloren. Het expanderende blad - ja, absoluut, de oplage steeg - zocht nieuw talent.

Hoofdredacteur Louis Meerts en zijn adjunct Dries Craeynest rekruteerden een resem jonkies die recht van de aula’s in Leuven en Antwerpen kwamen. De sfeer onder die jonge kerels, alweer weinig vrouwen, was schitterend, bevrijdend en dynamisch. Er werd hard gewerkt, stevig gefeest, en er werd vlijtig gecomplotteerd om de behoudende gazet met haar sterk katholieke geur naar de nieuwe tijd te plooien. Er was meer sympathie voor de Tupamaros, de stadsguerrillero’s in Uruguay, de linkse pastoors in Latijns-Amerika en de in Canada ondergedoken Amerikaanse dienstweigeraars dan voor de klassieke dada’s van de redactionele chefs. Met alle spanningen, ruzies, roddels en misverstanden van dien.

Het uitgangspunt van de contestanten was: je kan een behoudende krant uitgeven, maar die hoeft niet braaf en sleets te zijn. De jonge bende trok met haar grieven naar de charmante en diplomatische Fernand Nedée, professor aan Ufsia, bankier en nummer 1 bij de vzw’s die Gazet van Antwerpen controleerden. Het bracht weinig verandering. We kregen wel vriendelijke woorden en, naar snel bleek, loze beloften.

De Gazet van Antwerpen heeft, in de nasleep van mei ‘68, de strijd om de Vlaamse lezers verloren door stuurs en ondeskundig haar jonge nieuwlichters onder de duim te houden (tot ver in de jaren zeventig had het blad overal in Vlaanderen kantoren en kon hetzich terecht een nationale krant noemen). Dat het Frutje vandaag zijn eindstrijd heeft ingezet, kan niemand verwonderen die haar de voorbije vijftig jaar zag verpieteren van trotse sinjorenkrant tot kopblad - een Antwerpse titel op een Vlaamse nieuwsstapel - van een mediagroep zonder wortels aan de Schelde.

Frans Crols

Theo Francen wil niet betalen voor opvang

Rammelfactor Vreemd genoeg was het enthousiasme ter linkerzijde minder groot. Bart van Malderen (sp.a) had het over garantieloze katten in zakken en Elke van den Brandt (Groen) zag vooral een probleem in het feit dat elke regering willekeurig invulling kan geven aan haar VSB. Mochten dus ooit enige hardvochtige en harteloze figuren aan het bewind komen is

het uit met de aalmoezen. Ook was kritiek te horen, trouwens door niemand ontkend, op – inderdaad – de rammelfactor van Waalse, Brusselse en Vlaamse stelsels. Zeker in onze “mooie hoofdstad”, aldus Van den Brandt wordt geen klap uitgevoerd, zodat we naar zorgsystemen met verschillende snelheden dreigen te gaan.

“Oneerlijk” vond ze dat en in haar woorden

zong enig groene unitaristische reflex mee. Aan de andere kant van het spectrum vond Ortwin Depoortere (VB) dat te weinig mogelijkheden naar Vlaanderen zijn gekomen, het probleem Brussel stond hem ook voor ogen. Fijne technici van de Belgische staatkundige koterij moeten nog niet meteen voor hun baan vrezen.

6

Dwars door Vlaanderen

De Geuzenberg

Brusselmodel zonder draagvlak Het Brusselplan van Hendrik Vuye en Veerle Wouters heeft de verdienste een frisse kijk aan institutioneel realisme te koppelen. Toch zit in hun verhaal een zwakke plek. Geklaag en gemor ten spijt, kent de status quo te veel belanghebbenden. Lucratief eigenbelang en onverschilligheid zijn de grootste hindernissen op het pad dat Vuye en Wouters uitgetekend hebben.

Hoe verdienstelijk het V&W-plan voor Brussel ook mag zijn, vaak ontpopt de politiek zich tot een vergeetput vol goede ideeën. Maar goed, laten we ons aangeboren cynisme in toom houden. Hun boek is zonder meer een gedegen werkstuk, en we mogen hopen dat hun invalshoek een duurzaam bestaan zal kennen. Het vertrekpunt, zoals u vorige week in het interview in dit blad kon lezen, zijn de instellingen zoals ze bestaan. Niet de bevoegdheden, waarover men marchandeert zoals men dat enkel in kashba’s doet, met onafwendbaar een gedrocht als finaliteit. Het model laat Franstaligen de volle vrijheid om met hun instellingen te doen wat hen belieft. Aan Vlaamse kant vindt dan weer een aanscherping van de band tussen de Brusselse Vlamingen en het Vlaamse hinterland plaats.

Dit gebeurt op verschillende manieren, o.a. door de Brusselse verkozenen voor het Vlaams Parlement niet langer afzonderlijk te verkiezen, maar vooral door een of meerdere leden van de Brusselse regering ook in de Vlaamse regering te plaatsen. Leuk idee, want zo vermijdt men dat ze zich haast insulair en tegen Vlaanderen opstellen, waar het trio Vanhengel-Smet-Debaets een handje van weg heeft. En zo wordt ook de rol van de VGC de facto overbodig; we zullen er geen traan om laten.

10 mei 2018

‘Kanal’ te Vlaams

Het ‘nihil obstat’ van de imam

Een paar maanden geleden haalde het nieuwbakken Brusselse museum ‘Kanal’ deze kolommen omdat enkele Brusselse Vlamingenvreters zoals Benoît Cerexhe (cdH) vonden dat die naam veel te Nederlands klonk om goed te kunnen zijn. Want ‘Kanal’ met een K en niet met een C, dat was onversneden Vlaams imperialisme, aldus Cerexhe.

Het moet zijn dat de Brusselse regering, waar nochtans partijen zoals Open Vld, CD&V en sp.a in zitten, oor had naar het getoeter van Cerexhe. Want het museum is intussen, net voor de officiële opening, omgedoopt tot “Kanal – Centre Pompidou”. Kwestie van duidelijk te maken dat Brussel inderdaad een francofone stad is, en een bijhuis van Parijs.

Hoe Brigitte Grouwels tot dat besluit is gekomen? Via een enquête, op haar vraag uitgevoerd door … Congolese en Turkse medewerkers. En waarbij de vragen eerst werden goedgekeurd door de voorzitter van een moskee uit Schaarbeek. De tijd dat mijnheer pastoor boeken, films en vragenlijstjes moest goedkeuren, ligt al een poos achter ons. Nu is het de beurt aan de imam.

Tussen haakjes, kritische vragen hierover mochten in de bevoegde VGC-commissie niet gesteld worden. De CD&V mocht haar tekst komen voorstellen, en de andere raadsleden mochten enkel braaf luisteren en knikken.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Nood aan Turkse rusthuizen In de schoot van de VGC, het Vlaamse miniparlementje in de hoofdstad, diende CD&Vcoryfee Brigitte Grouwels een discussienota in over zorg voor senioren met een migratieachtergrond. Wie dacht dat de CD&V met haar Antwerpse ramadankalender een hoogtepunt in islamisering had bereikt: niet dus. Zorg voor ‘vreemde’ senioren blijkt zich te beperken tot Congolezen, Turken en Marokkanen, dus is er volgens de CD&V nood aan seniorenzorg die rekening houdt met hun cultuur en religie, en die gebeurt in het Turks dan wel Arabisch. Want Nederlandstalige seniorenzorg is er in Brussel al meer dan genoeg, waarschijnlijk.

Katjoesja De huidige situatie maakt velen gelukkig, niet het minst zij die hun boterham verdienen in de Brusselse politieke instellingen. De demografie van de hoofdstad is wat ze is. De groep die men als Vlaams en Nederlandstalig zou kunnen bestempelen, neemt bij elke verkiezing in absolute cijfers af, maar het Brussels model garandeert de mandaten en afgeleide functies, en van dit laatste zijn er heel wat. Tja, er zijn wel wat problemen, het zonlicht kan nu eenmaal niet geloochend worden, maar dan volgt een wel heel nuancerend epos. Opmerkelijk toch hoe de teneur van ‘Monsieur tout va très bien’ van weleer, Jos Chabert (CD&V), de norm is geworden. Of erger. In Vlaanderen aanhoort men het discours met de glimlach. De liefde voor Brussel is nooit groot geweest, op dat vlak bestaat geen kloof tussen burger en politiek, maar als ze toch hun boontjes lijken te doppen, is bemoeienis ook niet nodig – probleem van de baan…

Many Ruys omschreef de ideale relatie tussen Brussel en Vlaanderen ooit als “een liefdevolle omhelzing met een waterdicht contract”. Voor dat laatste kunnen Vuye en Wouters zorgen. Maar cupido zal zijn pijlen moeten inruilen voor een heuse katjoesjaraket (beter bekend als stalinorgel). Na de raketten, het V&W-plan.

KNIN.

In een brochure van meer dan honderd pagina’s stelt de stad Brussel haar vzw-kluwen voor. Hoewel de opstellers naar eigen zeggen rekening hebben gehouden met de “leesbaarheid”, staan er veel schrijf- en taalfouten in.

In Brussel komt men als Vlaamse toerist of gebruiker van de openbare diensten wel vaker kafkaiaanse toestanden tegen. Brussels Parlementslid Johan van den Driessche (N-VA) botste echter op een heel bizarre kemel van de stad Brussel. Zo bevat de Nederlandse versie van een brochure die toelichting moet geven bij het vzw-kluwen van de stad Brussel opmerkelijk veel schrijffouten.

VGC: 35% allochtonen

“Same komst”

In diezelfde assemblee stelde Vlaams Belanger Dominiek Lootens een vraag over de aanwervingen door de VGC. Uit het antwoord van collegelid Bianca Debaets (CD&V) bleek dat er tegenwoordig veel minder aanwervingen vanuit het Vlaams Gewest zijn, en veel meer uit Brussel zelf. Daar valt natuurlijk wat voor te zeggen. Maar dat Debaets duidelijk aangaf dat ze ernaar streeft om tegen 2020 minstens 35 procent allochtonen aan te trekken, dat kon er bij Lootens toch niet in. Voor een parlement dat er zou moeten zijn voor de Brusselse Vlamingen vond hij de ‘positieve’ discriminatie en het quotum van 35 procent - meer dan 1 op 3 dus – véél te veel van het ‘goede’.

De vzw MSOC is bijvoorbeeld geen ‘partnerschap’ maar een ‘partenerschap’ tussen het Brusselse OCMW en de stad Brussel. De vzw B.O.S. (Brusselse opvang en samenkomst omtrent het jonge kind) staat dan weer voor Brusselse opvang en same komst omtrent het jonge kind. Daarnaast schrijft men in de folder geen ‘naamsverandering’ maar ‘naams verandering’, ‘vertegenwoordigers’ zijn ‘vertegnwoordigers’ en ‘bestuurders’ zijn ‘bestuuders’.

Op zich mogen die kemels echter verwonderen. Zo onderstreept men in het voorwoord het belang van een goede leesbaarheid.

Oplossing voor lekkende kerncentrale Doel

Taaladviseur In Brussel moeten de openbare diensten bij wet tweetalig opereren. Dit levert vaak hallucinante toestanden op. Zo werd in het verleden een Vlaamse sollicitant met een heel bizarre mail geconfronteerd. Een Franstalige medewerker van een Brusselse dienst wees een sollicitatie af en vertaalde zijn boodschap via Google Translate. Vorig jaar kwam het stadsbestuur echter met een oplossing. Zo zal een taaladviseur Nederlands ingeschakeld worden die de officiële communicatie gaat nakijken.

Provincie Limburg “Wie onze provincie weg wil, moet N-VA stemmen.” Volgens nationaal CD&V-voorzitter Wouter Beke en provinciaal-voorzitter Steven Matheï (CD&V) zou dat een stommiteit zijn, want Limburg heeft een provinciebestuur nodig om allerlei redenen die veel Vlaamse politici niet begrijpen. Wat iedereen wel begrijpt, is dat CD&V sinds mensenheugenis de grootste partij in de provincie is, en dat heel graag wil blijven.

“Wie Limburg graag ziet, stemt op CD&V, wie Limburg weg wil, heeft andere opties”, aldus Wouter Beke. M.a.w., CD&V wil haar politieke macht in Limburg graag behouden ten koste van vooruitgang. Limburg is sinds mensenheugenis de armlastigste provincie in Vlaanderen, en CD&V de Old Leading Lady. De kiezers kunnen maar beter de Old Leading Lady naar de palliatieve zorgen stemmen.

Lode Craeybeckx We lazen het boek, we lazen de interviews die naar aanleiding van de publicatie verschenen zijn, lieten alles goed bezinken en kwamen steeds op één zwak punt uit.

Als het over de staatkundige kennis van de Naamse professor en zijn deelgenote gaat, gedragen we ons een beetje als die dwergen zittend op de schouders van reuzen, om het met een newtoniaanse bewoording te stellen. Maar op maatschappelijk vlak vergissen ze zich. Vlaanderen laat Brussel niet los, valt ergens in het interview, quod non.

Maar het is, vrezen we, vooral Brussel dat Vlaanderen loslaat. V&W gaan ervan uit dat wanneer de oefening wordt gemaakt, met de rekenmachine in de aanslag, het spook van de Bruxellitude wel een toontje lager zal zingen. Werkelijk?

Stad Brussel: brochure vol schrijf- en taalfouten

Moskee in Geel Vorig weekeinde werd een benefiet georganiseerd voor de bouw van ‘Islamitisch Centrum Geel vzw’. De bouwgrond voor het islamitisch centrum is in erfpacht geschonken aan de Geelse moslimgemeenschap. Het gloednieuwe complex zal ongeveer 1.500 m² groot zijn. De geschatte bouwkosten bedragen 1,5 miljoen euro. Dat het hele project in handen is van ‘hardcore salafisten’, is blijkbaar geen probleem voor het stadsbestuur van Geel.

De extremistische ‘Al Oemma vzw (alias ‘Islamitisch centrum Oemma Geel’)’ heeft de touwtjes strak in handen. Daarbij hoort bovendien ook ‘Oemma Scouting’, een islamitische jeugdbeweging die kinderen drilt om de zuivere weg te volgen van de profeet Mohammed en hen indoctrineert met het gevaarlijke ‘politiek islamisme’, waaronder de oorlog in Syrië.

Korankampen (in binnen -en buitenland) en allerlei zijn inbegrepen. ‘Al Oemma vzw’ nodigde in het verleden onder meer Khalid Yasin (taliban-fan) en Tarik Ibn Ali (alias ‘Tarik Chadlioui’) uit als gastpredikers. Die laatste werd veroordeeld voor het plannen van een IS-terreuraanslag op het Spaanse vakantie-eiland Mallorca (de aanslag werd gelukkig verijdeld).

Tevens organiseerde die ‘Al Oemma vzw’ de benefiet voor een Mechelse islamschool die gefinancierd werd door de Marokkaanse drugmaffia. Pittig detail: de door iedereen zo geprezen Gentse imam Khalid Benhaddou komt geregeld over de vloer bij activiteiten van de extremistische ‘Al Oemma vzw’.

Radicale gasten

Jihadexpert Peter Velle bezorgde ons bijkomende informatie over de gastsprekers die het voorbije weekeinde aanwezig waren op het benefiet in Geel. Zo was er Moussa Rahouti. Hij studeerde aan de ‘Islamitische Universiteit van Rotterdam’ die in opspraak kwam wegens haat zaaiende en gewelddadige teksten en oproepen van de rector.

Rahouti dweept ook met de Palestijnse terreurbeweging Hamas. Enige tijd geleden was die man te gast op de benefiet voor een Mechelse islamschool die gefinancierd werd met geld van de Marokkaanse drugmaffia.

Een andere gastspreker was Mohamed Toujgani, imam van de radicale moskee Al Khalil in Molenbeek. Dat was de ‘huismoskee’ van de veroordeelde terrorist Abdelkader Belliraj. Mohamed Toujgani was close met de Brusselse Al Qaeda-terrorist Iliass Azaouaj die vermoedelijk in Syrië sneuvelde. Nog een pittig detail: enige tijd geleden verbroederde minister van Justitie Koen Geens met imam Toujgani. De foto waarop de minister nederig buigt voor de salafistische imam, is op zijn zachtst uitgedrukt ‘hallucinant’!

Op een kier In tegenstelling tot in Antwerpen, laat Groen in Brugge de deur richting de plaatselijke N-VA toch open staan, bij monde van lijsttrekker Raf Reuse. “Behalve Vlaams Belang sluiten we een samenwerking met geen enkele partij uit, maar wij durven zeggen dat we liefst niet met N-VA samenwerken. We gaan immers voor een progressief project, moeten daarvoor partners vinden en dan kijk ik eerst naar CD&V, sp.a en Open Vld.” Dan wordt het maar een heel klein kiertje!

7

Onze naaste buren

10 mei 2018

Den Vaderlandt ghetrouwe

Schiphol Zondag 29 april was een onvergetelijk momentje op Schiphol, Nederlands grootste en bekendste luchthaven.

Chaos In de nacht van zaterdag op zondag is er in Amsterdam een stroomdipje, om 0.45 u. Om 4u30 meldt Schiphol dat de luchthaven ook een slachtoffer is. De netwerkbeheerder ontkent dat en vraagt waarom de luchtverkeersleiding geen enkel probleem heeft. In ieder geval werken alle systemen weer als de eerste vroege vogels arriveren voor hun meivakantie. Nou ja, er is één probleempje: de incheckbalies blijven stom en blind.

Een uur later staan de reizigers al op elkaars lip in de vertrekhal. Tijd om maatregelen te nemen. Alle wegen naar Schiphol worden afgesloten en het treinverkeer stopt ook. Chaos langs de snelweg. Auto’s staan massaal stil op de vluchtstrook en passagiers klimmen met hun koffers over de vangrails. Ook bemanningsleden en grondpersoneel geraken niet meer op Schiphol. Nog grotere chaos. Om 6u30 werkt het inchecksysteem eindelijk weer. Al bij al worden 140 vluchten geannuleerd en stranden 5.500 reizigers. Inmiddels zoekt men naar de oorzaken. Anonieme bronnen vertellen De Telegraaf dat het gebrekkige netwerk van Schiphol en achterstallig onderhoud de panne veroorzaken.

500.000 vliegtuigbewegingen Feitelijk kan Schiphol het niet meer aan. Vijfentwintig jaar

geleden namen 18 miljoen mensen er het vliegtuig. In 2017 waren er bijna 70 miljoen vertrekkers, aankomers en overstappers. Weer 8 procent meer dan in 2016.

Piloten verwijten het bestuur dat ze van Schiphol een prijsvechtersparadijs gemaakt hebben waar goedkope maatschappijen als Easy Jet te veel faciliteiten krijgen. In totaal waren er vorig jaar 497.000 landingen en starten. De regering heeft al een tijd geleden bepaald dat tot 2020 niet meer dan 500.000 vliegtuigbewegingen mogelijk zijn. Tussen april en einde oktober komen er iedere dag 200.000 mensen toe en minstens 100 dagen per jaar heerst absolute topdrukte. U bent gewaarschuwd, al kan u misschien niet ontsnappen, want via Schiphol vliegt u naar 326 bestemmingen. De gevolgen zijn overvolle parkings, treinperrons, incheckbalies en een grote vertraging aan de paspoortcontrole. Niet iedereen is ongelukkig met de situatie. De werkgeversfederatie vindt dat nog veel meer mogelijk is. De baasjes vragen dat tussen nu en vijftien jaar nog eens extra 300.000 landingen en starten mogelijk worden.

Vooral voor de omwonenden is de overlast ondraaglijk. Door de almaar toenemende drukte is men toch verplicht geweest de “bulderbaan” in gebruik te nemen. Boven Aalsmeer en Kudelstaart vliegen toestellen bijna een kilometer heel laag boven de woningen. Jaarlijks zijn er tienduizenden klachten wegens de teringherrie. Gelukkig laat de overheid het daar niet bij. In opdracht van het Ministerie van Infrastructuur en

Waterstaat “monitort” een inspectieteam “de overtredingen”.

Die zijn talrijk. En wat zijn dan de sancties? Geen enkele, want de inspectie zegt dat ze geen wettelijke basis heeft om op te treden. Bewonder de typisch Nederlandse taalkundige spitsvondigheid van die inspectie, die haar nietsdoen “anticiperend handhaven” noemt.

Het alternatief Gelukkig is er binnenkort een alternatief. Hoewel… Nog eventjes geduld. In Lelystad, hoofdstad van Nederlands jongste provincie Flevoland, was een klein vliegveldje. Daar heeft men de start- en landingsbaan aanzienlijk verlengd en er wordt volop gewerkt aan de vertrekterminal. Lelystad - tot nog toe alleen bekend van een outletcentrum en de replica van het VOC-schip Batavia - krijgt er een toeristische attractie bij. Het mag zich klaarmaken voor tienduizenden vakantievluchten.

In theorie zal de luchthaven volgend jaar in april opengaan.

In de praktijk weet men nu al dat het minstens een jaar later wordt. De ChristenUnie maakt immers deel uit van het kabinet en heeft nogal wat protestantse kiezers in de streek. Plots is extra onderzoek naar de geluidsnormen nodig, zodat de mensen in de omgeving nog een tijdje rustig kunnen wonen en slapen. Is er dan voor die hele problematiek geen oplossing?

Ja, die is er wel degelijk volgens alle experts: minder vliegen.

Willem de Prater

Duizend woningen die er hadden kunnen staan Schepen Taeldeman (sp.a) en zijn collega’s van rood en groen verkondigen dat zij de wooncrisis in Gent willen oplossen, maar pas na de verkiezingen welteverstaan. Dat is vrij schaamteloos, als je weet dat dit stadsbestuur een hele reeks bouwprojecten die ze zelf in de hand had, heeft laten liggen.

Stad Gent is eigenaar van heel wat terreinen. Ze laat die ontwikkelen door Sogent, het stadsontwikkelingsbedrijf. Daar zijn bouwrijpe terreinen bij waar allang huizen hadden kunnen staan, maar waar de voorbije zes jaar geen spade in de grond is gestoken. N-VA Gent pakte uit met een lijstje braakliggende stadseigendommen, in totaal goed voor meer dan duizend betaalbare woningen. De stad Gent verkoos om niet te bouwen, ofwel om de grond in handen te geven van bevriende vzw’s voor linkse ideologische experimenten die niet van de grond komen.

Een stuk grond in Meulestede is geblokkeerd voor ‘community land trust’. Socialehuisvestingsmaatschappij WoninGent moet er woningen bouwen (tegen het advies van hun eigen management in). De bedoeling is die aan minder kapitaalkrachtige lieden te verkopen zonder de prijs van de grond. In theorie zijn die woningen dan goedkoper, maar of dat met de Gentse aanpak zal lukken, valt af te wachten.

De vzw die dat moet uitwerken, krijgt al jaren subsidies, maar is er niet in geslaagd de zaak financieel rond te krijgen.

Een eenvoudig bouwproject op dezelfde grond had al veertig gezinnen aan een degelijk huis kunnen helpen zonder dat de belas-

tingbetaler er honderdduizenden euro’s moest aan toeleggen.

Op de Malmarsite (een oud fabrieksterrein) lag een plan klaar voor de bouw van zestig woningen. Er kon met de aanbesteding gestart worden, maar toen besliste dit stadsbestuur de site te reserveren voor een hip cohousingproject. Ook dat blijft aanslepen; de ingewikkelde juridische structuur steekt stokken in de wielen. Moeten we erbij vertellen dat ondertussen verschillende cohousingprojecten al gepland én gebouwd zijn in Gent? Dat zijn dan wel zuiver privaatprojecten…

de stadsgronden aan te kopen, want dat wordt door een juridische beslissing verhinderd.

Het gevolg is een patstelling. Waar al lang een mooie stadswijk aan het water moest staan, is het een lege troosteloze boel. In een stad met een ‘serieuze wooncrisis’ zou je toch mogen verwachten dat de stad daar werk van maakt?

Welke wooncrisis?

Als schepen Taeldeman en consorten spreken over een ‘wooncrisis’ dan papegaaien ze de slogans van PVDA na. Schrik om stemmen aan uiterst links te verliezen? Over welke woon-

crisis heeft hij het eigenlijk? Niemand zal ontkennen dat woningen in Gent duur zijn. Als het daarover gaat, dan had het bestuur toch wel alles op alles gezet om meer woningen te (laten) bouwen en zo op de vrije markt de prijs te drukken. Dat deden ze niet.

Met ons slecht karakter vermoeden we dat Taeldeman en consorten niet wakker liggen van woningen voor de middenklasse. Wat zij echt willen, zijn sociale woningen voor hun kiezers en daarnaast wat hippe alternatieven voor de betere groene tweeverdieners.

Mathildis

Daar is Ghelamco weer Wie op de webstek van Ghelamco bij toekomstige projecten zoekt, zal er het Gentse Houtdok vinden. De firma pakt uit met de bouw van een nieuwe stadswijk op de kop van het oude dok. Dit is het grootste terrein uit het lijstje gemiste statenprojecten, goed voor bijna vijfhonderd wooneenheden. De grond is eigendom van de stad, op een aangrenzend stuk na, dat in handen is van Ghelamco. Sogent heeft al sinds 2011 een onteigeningsplan klaarliggen maar dat wordt niet uitgevoerd. Zou het waar zijn dat Termont beloofde Ghelamco niet te onteigenen? Maar de firma slaagt er niet in

Li bia bouquet

Uitvalsbasis Henegouwen Als de PS in 2019 een kans wil maken om opnieuw tot de federale regering toe te treden, dan is een sterke score in het rode bastion Henegouwen een absolute must. Vandaar dat PS-voorzitter Di Rupo een ronde van de provincie plant. Wellicht wordt hij ook lijsttrekker in Henegouwen, eerder dan voor de Franstalige populariteitspoll van de Europese verkiezingen te gaan.

De verkiezingen van 25 mei 2014 waren in Henegouwen een schok voor de PS. In de ogen van partijvoorzitter Di Rupo is dat een symbolische kiesomschrijving. Samen met Luik is Henegouwen al decennia het rode bastion, maar als burgemeester van Bergen voor Di Rupo toch belangrijker dan het verre Luik.

Welnu, in 2014 haalde de PS er 41 procent van de stemmen.

‘Tram vier’, dat is in Vlaanderen voor de N-VA ondenkbaar, afgezien van een aantal residentiële gemeenten in Antwerpen.

Toch was die 41 procent voor Di Rupo een nederlaag. De score was 7 procent lager dan in 2010, en in zijn Bergen moest Di Rupo 10 procent prijsgeven. De PS verloor twee zetels en kwam op 9 uit. Nog altijd een stuk meer dan de tweede in de provincie, de liberale MR (5 zetels).

Europa De PS-voorzitter wil in 2019 geen herhaling van die nederlaag, al weet hij dat de PS een zwaar geplaagde partij is. Al situeren de problemen zich volgens hem eerder in Luik – denk aan de gevolgen van het Publifin-schandaal - dan in Henegouwen.

De Franstalige socialisten hebben zich erbij neergelegd dat de PTB in Luik nog wat extra zetels zal winnen. Maar in Henegou-

wen moet dat met Di Rupo - en Paul Magnette als burgemeester van Charleroi - vermeden worden. Di Rupo hoopt dat een sterke score in Henegouwen voor een paar extra zetels kan zorgen, wat cruciaal is om opnieuw een kans te maken toe te treden tot de federale regering. Ook al beseffen ze aan de Brusselse Keizerslaan dat dat niet eenvoudig wordt.

Gevolg is dat de focus op de Kamerverkiezingen zal liggen.

Dus dat Elio Di Rupo niet de Europese lijst zal trekken, maar wel die in de eigen provincie. Waarmee de PS-voorzitter besluit niet deel te nemen aan de Franstalige populariteitspoll, aangezien heel ‘Francofonië’ bij de Europese stembusgang als kiesomschrijving fungeert.

Di Rupo wil de regie behouden en Henegouwen wordt de belangrijkste PS-uitvalsbasis. Enkele signalen wijzen daarop.

Sinds februari is Di Rupo aan een ‘ronde van de provincie’ bezig, gaande van een bezoek aan een kruidenier in Farciennes, over een passage in een chocoladefabriek in Gellingen tot meegaan op ronde met de postbodes van zijn Bergen. Officieel heet het dat de voorzitter voeling wil houden met de kiezer, maar binnen de PS wordt dit gezien als een opstap naar het lijsttrekkerschap in Henegouwen.

Salope En dan was er de 1 meiviering. Het werd snel duidelijk dat Elio Di Rupo in eigen gouw de regie streng in handen hield.

Tijdens één van de PS-vieringen op de Dag van de Arbeid raakte Eric Massin, voorzitter van de PS-federatie van Charleroi, de pedalen kwijt. Tijdens zijn toespraak zei hij dat Caroline Taquin, MR-burgemeesteres van Courcelles, een ‘salope’ (slet) was. Excuses volstonden niet, Massin moest ontslag nemen als voorzitter van de PS-afdeling. Insiders zien hierin de hand van Di Rupo. Hij wil vermijden dat het imago ontstaat dat de PSkaders in de aanloop naar de verkiezingen nerveus overkomen.

Courcelles is een symbolische plek voor de Franstalige socialisten. Niet langer omwille van wat daar tijdens de Tweede Wereldoorlog is gebeurd: toen werd de Rex-burgemeester Oswald Englebin samen met zijn familie door het verzet gedood. Wel omwille van de schok bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. In het rode bastion Courcelles haalde de MR onverwacht 30 procent van de stemmen en wisten de liberalen een alternatieve anti-PS-meerderheid te vormen met cdH en Ecolo.

Wat aantoonde dat de partij van Di Rupo niet overal in de provincie eerste viool speelt. Voor de partijvoorzitter is het nu zaak in oktober zoveel mogelijk gemeenten in handen te krijgen of te behouden. Dat moet de springplank worden naar de parlementsverkiezingen van 2019.

Picard

8

De wereld rond

10 mei 2018

Diplomatieke valies

Risicovol schimmenspel Dat Iran en Israël met elkaar in de clinch liggen, is al decennia geen nieuws meer. Dat de confrontaties talrijker en vooral directer worden is dat wel. Het sneuvelen van de nucleaire deal die in 2015 met de Perzische staat gesloten werd, zou verstrekkende gevolgen kunnen hebben. De Israëlische premier Netanyahu wil Teheran echter precies in een blijvend isolement krijgen. Ook al speelt hij zo met vuur.

Zoals in het verleden vaker werd gedemonstreerd, heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zo zijn theatrale trekjes. Al dan niet ondersteund door didactisch materiaal. Toen hij enkele jaren geleden tijdens een toespraak voor de VN de tekening van een (Iraanse) bom tevoorschijn toverde, flirtte hij zelfs met het potsierlijke.

Nee, dan is het ernstiger gestolen documenten en een batterij aan cd-roms (wie gebruik die nog?) op de bühne te brengen.

Precies wat hij vorige week deed. Bemachtigd door de Mossad, verklaarde hij, waarmee meteen een pluim wordt gegeven aan de geheime diensten van zijn land. Maar we kennen de vos en vooral zijn streken.

“Iran lied” Lang duurde het niet voor analisten de opvoering in proportie brachten. Het materiaal, zo bleek, dateerde van voor de fameuze Irandeal een feit werd, juli 2015. Anders gezegd: waardeloos als bewijsmateriaal voor het hier en nu. Iran houdt zich niet aan de afspraken, fulmineerde Bibi. Daarmee verkondigt hij zowat hetzelfde als Trump, zij het gedreven en met meer geslepenheid dan de Amerikaanse president. Best mogelijk, natuurlijk, maar die stelling gaat lijnrecht in tegen wat internationale waarnemers, het toch wel deskundige en kritische Atoomagentschap op kop, vaststellen. En dan kwam het: het

“Iran lied”, verscheen op het scherm. Iran loog. Van een revelatie gesproken.

Uiteraard heeft Teheran gelogen; precies daarom werd de deal onderhandeld. Zowat iedereen wist dat Iran je reinste onzin vertelde over zijn nucleaire bedoelingen. Men stelde vast dat behoorlijke vorderingen werden gemaakt, ondanks de sancties die zwaar doorwogen. Vandaag is er een Iran zonder kernbom, wat te verkiezen valt boven een Iran mét de bom.

Voor zover de VS de stekker er niet uit trekken, wat een heel ander gegeven zou creëren.

Directe confrontatie Israël viert volgende week zijn zeventigste verjaardag (de nakba, de ramp, waar Palestijnen en hun Arabische usurpatoren graag mee schermen), op een wel erg speciaal moment.

Nee, niet volgens Netanyahu, wel volgens oud-generaal Amos Yadlin, die aan het hoofd staat van het Israëlisch Instituut voor Veiligheidsstudies (INSS). Sinds 1967 (Zesdaagse Oorlog) en 1973 (Yom Kippouroorlog) is dit de “slechtste meimaand” sinds het ontstaan van de Joodse staat, verklaarde hij. “We zijn niet in oorlog, maar we moeten ons voorbereiden op verschillende elementen die een oorlog kunnen veroorzaken”, benadrukte Yadlin tegen de internationale pers.

Verkiezingen in Libanon met als winnaar, vernemen we tij-

dens het schrijven dezes, de pro-Iraanse Hezbollah, en verkiezingen over enkele dagen in Irak (met ook daar sterke sjiitische krachten), maar vooral de Iraanse aanwezigheid in Syrië is erg onrustwekkend voor Tel Aviv. Meer dan het gerommel in Gaza (trouwens kort gehouden door de Saoedi’s). Sinds Khomeini vier decennia geleden de macht greep, bestaat een soort oorlog tussen Iran en Israël, noem het gerust een lauwe oorlog.

Directe confrontaties worden vermeden, maar via hefbomen, allianties en invloed trachten ze elkaar stokken in de wielen te steken. Een ‘proxy-war’, klinkt dit vrij onschuldig in het jargon.

Derde ronde Wat zal de derde ronde opleveren, vraagt men zich in diplomatieke middens af? De eerste vond in februari plaats, toen Israël Iraanse stellingen in Syrië aanviel. Vorige maand gebeurde dat nog eens. Telkens op zo’n manier dat de Russen buiten schot bleven. Iran en Israël voeren een schimmenspel op. En binnen die opvoering is de nucleaire deal een belangrijke hefboom. Geen van beide is uit op een escalatie, daarvoor hebben ze te veel te verliezen, te beginnen economisch.

Jammer genoeg biedt dit geen garantie dat de zaken niet uit de hand kunnen lopen, zeker in deze periode. Als de nucleaire deal sneuvelt, betekent dat een groter isolement voor Iran.

Precies dat wil Netanyahu, net daar stuurde zijn nummertje op aan. Maar een (Perzische) kat die in het nauw gedreven wordt, kan rare sprongen maken. Tenzij Moskou tijdig de diplomatieke handschoen opneemt om te verhinderen dat deze derde ronde niet de fatale wordt.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Narcosocialisten Het eilandje Aruba maakt deel uit van het Koninkrijk der Nederlanden, net als Bonaire en Curaçao die vlakbij liggen. Het buitenlandbeleid van die drie eilandjes valt onder de bevoegdheid van de Nederlandse regering, dus moest minister van Buitenlandse Zaken Blok op 1 mei de benoeming van de nieuwe Venezolaanse consul-generaal op Aruba goedkeuren. Gewoonlijk is zoiets een formaliteit, maar dit keer niet. Die consul-generaal, Carlos Figueroa, is de vroegere minister van Defensie van het socialistisch regime onder president Chavez. Hij is bovendien een beruchte drugsbaron. Er zijn islamosocialisten, maar ook narcosocialisten. In april bracht Blok een bezoek aan Aruba om te onderhandelen over de opheffing van de Venezolaanse blokkade tegen Aruba, Bonaire en Curaçao. Daarover werd toen een geheim akkoord gesloten tussen Nederland en Venezuela. Waarschijnlijk maakte de benoeming van Figueroa deel uit van dat akkoord. Tijdens dat bezoek van Blok aan Aruba was de Venezolaanse vicepresident Tareck El Aissami aanwezig, óók al een drugbaron. Hij stamt uit een familie van Syrische immigranten. Zijn vader was een kopstuk van de Venezolaanse afdeling (!) van de Syrische Baathpartij. Niet zo absurd als het lijkt, want er wonen minstens 400.000 nakomelingen van Syrische migranten in Venezuela. Die migratie begon al eind negentiende eeuw toen Syrië nog een provincie was van het Ottomaanse Rijk. Waarnemers vrezen dat Aruba dankzij de benoeming van Figueroa een draaischijf zal worden voor Venezolaanse drugkartels.

Chinees imperialisme De Spratly-eilanden in de Zuid-Chinese Zee worden volledig opgeëist door Vietnam, Taiwan en China. Daarnaast eisen Brunei, Malei-

sië en de Filipijnen, iets bescheidener, ook enkele van die eilandjes op. De eilandjes zijn niet belangrijk, maar de olie- en gasvelden in het omringende zeegebied wel. In 2013 beriepen de Filipijnen zich op het Zeerechtverdrag van de Verenigde Naties en de zaak werd voorgelegd aan het Permanente Hof van Arbitrage, dat drie jaar later oordeelde dat China geen aanspraak kon maken op de eilandengroep en dat de aanwezigheid van Chinese haveninstallaties, gebouwen of landingsbanen op de eilandjes geen recht gaven op het instellen van een nieuwe maritieme zone. China weigerde echter de bevoegdheid van dat Hof te erkennen, of rekening te houden met het onloochenbare feit dat de eilandgroep veel verder van China en Taiwan afligt dan van de andere betrokken staten. Onlangs hebben de Chinezen hun minachting voor het internationaal recht – en het recht in het algemeen – nog eens kracht bijgezet met het ultieme argument van alle dictatoriale grootmachten: zij hebben op de Spratly’s kruisraketten en luchtdoelraketten geïnstalleerd die het omliggende zeegebied volledig kunnen bestrijken. De Amerikanen waren de enigen die de Chinezen waarschuwden dat dit “gevolgen” zal hebben. Al werd niet gezegd welke gevolgen. President Trump heeft het voorbije jaar slechts aarzelend gereageerd op de Chinese militaire expansie in het gebied.

Precedenten Tussen 1974 en 1982 ontwikkelde Pakistan zijn eigen atoombom, onder de neus van het Internationaal Atoomagentschap, ondanks alle controles en alle verdragen. In 1994 had Noord-Korea een nucleair akkoord gesloten met de VS, het Agreed Framework. In ruil voor het stilleggen van hun plutoniumproductie kregen de Noord-Koreanen olieleveringen en een aantal kernreactoren van een type dat gebruikt kan worden voor de productie van elektriciteit, maar niet voor de aanmaak van atoomwapens.

Bill Clinton en de andere kampioenen van de ‘appeasement’-politiek kraaiden victorie. De vrede was weer eens gered! Het Noord-Koreaanse kernwapenprogramma zou een stille dood sterven! Intussen weten we wel beter.

Noord-Korea bouwde in het geheim installaties voor de verrijking van uranium én een arsenaal intercontinentale raketten (ICBM’s). Nu blijkt dat ook Iran, ondanks het JCPOA-verdrag waar Obama zo trots op was, in het geheim ijverig voortwerkt aan de ontwikkeling van kernwapens. Men beweert nu dat dat nieuws als een bom is ingeslagen, maar eigenlijk had iedereen dat kunnen weten: Iran werkte ook volkomen openlijk voort aan de bouw van ICBM’s. Volgens het JCPOA-verdrag mócht dat zelfs. Dat verdrag omvatte – een onbegrijpelijke kortzichtigheid - geen clausules over ICBM’s. En zulke raketten kunnen maar voor één ding gebruikt worden: om atoomkoppen te lanceren.

Meisjes in het vuilnis In westerse landen gaat de discussie over vrouwenrechten grotendeels over onbelangrijke territoriumgeschillen tussen mannen en vrouwen. Hoeveel procent vrouwen zijn er in bestuursfuncties, in de parlementen en de regeringen? Merk op dat de feministen alleen zeuren over de taakverdeling in functies waaraan een goed loon en veel prestige vasthangt.

Niemand beklaagt zich ooit over het feit dat bijna alle mijnwerkers mannen zijn. Maar in veel ontwikkelingslanden en in het bijzonder in de moslimwereld, gaat het om kwesties die veel fundamenteler zijn: het recht niet besneden te worden, of niet onder dwang uitgehuwelijkt te worden, en soms zelfs het recht op leven. Medewerkers van de Edhi Foundation en de Chhipa Welfare Association vonden het voorbije jaar alleen al in de stad Karachi in Pakistan 180 pasgeboren baby’s die in het vuilnis waren gedumpt. In heel het land werden 355 dode borelingen in het vuilnis gevonden. Ongetwijfeld het topje van de ijsberg. Dat zou nog een gevolg kunnen zijn van “gewone” sociale wantoestanden. Maar 99 procent van die baby’s waren meisjes. Edhi heeft in verschillende grote steden in Pakistan honderden Jhoolas ingericht, een soort vondelingenschuiven, maar het succes bleef zeer beperkt, mede door de banvloeken van islamitische religieuze leiders, die beweren dat de Jhoolas tot meer onwettige geboorten zullen leiden. In 2017 werden slechts veertien kinderen in de vondelingenschuiven gelegd. Twaalf meisjes en twee fysiek gehandicapte jongetjes.

Hoopgevend Er is zelden goed nieuws van het censuurfront. Sinds de Duitse wet op internetcensuur vorig jaar van kracht werd, kunnen internetbedrijven veroordeeld worden tot monsterboetes van wel vijftig miljoen euro als zij “klaarblijkelijk strafbare” berichten die beschouwd worden als smaad, laster of opruiing, niet verwijderen binnen 24 uur na een klacht van een gebruiker. Zoals te verwach-

ten was, nemen internetbedrijven – die dikwijls toch al extreem politiek correct en “antiracistisch” zijn – geen risico’s en censureren zij er in het wilde weg op los. Maar nu heeft een rechtbank in Berlijn voor een primeur gezorgd door een tijdelijk dwangbevel tegen Facebook uit te vaardigen. Het bedrijf zal een boete van 250.000 euro moeten betalen, als ze een ten onrechte verwijderde opmerking van een Hongaarse gebruiker niet terugplaatst en zijn dertig dagen durende “verbanning” uit Facebook niet ongedaan maakt. De “verbanning” werd inderdaad opgeheven, de schrapping niet. Een heel gedeeltelijke overwinning dus. Maar toch een positieve eerste stap. Er is nu minstens een precedent. Er is eindelijk georganiseerd juridisch verzet. En ondanks Merkel zijn er toch nog rechters in Berlijn… Zoals in de tijd van Frederik de Grote, die dankzij zo’n rechter ooit een proces tegen een molenaar verloor.

FGM In Wales is de eerste kliniek geopend die gespecialiseerd is in de behandeling van vrouwelijke slachtoffers van besnijdenis, FGM, “female genital mutilation” in het Engels.

Een rauwere maar nauwkeurigere term dan het enigszins eufemistische “besnijdenis”. Er is medische begeleiding en psychologische opvang voorzien. In Engeland zijn er al vijf zo’n klinieken. Ondanks het feit dat Groot-Brittannië duizenden slachtoffers van FGM telt, werd daar nooit één vervolging ingesteld tegen de daders. Dat zijn bijna altijd moslims. Alleen in Afrika zijn er niet-islamitische etnische groepen die ook aan FGM doen. Deze barbaarse praktijken worden in Groot-Brittannië in naam van het multiculturalisme en het “antiracisme” gedoogd. En als een zeldzame keer toch geprotesteerd wordt, is het meestal met de leugenachtige toevoeging dat deze verminkingen “niets met de islam te maken hebben”. Hoewel ze door Mohammed zijn goedgekeurd. Volgens het islamitisch recht zijn ze, afhankelijk van de interpretatie, “verplicht” of “aanbevolen”.

Het nabije buitenland

10 mei 2018 DE PRESIDENT EN DE KATHOLIEKEN Op 10 april deed president Macron een opmerkelijke oproep. Hij stelde dat de Franse lekenstaat zeker niet tot doel heeft om “alles wat spiritueel is te ontkennen”, en hij hoopt dat de “beschadigde band” tussen de Rooms-Katholieke Kerk en de Staat hersteld zou worden. Volgens sommigen trad Macron daarmee duidelijk buiten het kader van de Franse laïcité. Twee analyses – een tijdschrift en een boek – proberen de relatie tussen de president, de staat en de gelovigen te kaderen.

Emmanuel Macron kreeg na zijn uitgestoken hand naar de katholieken meteen veel kritiek. Is hier geen grens overschreden? Moeten Kerk en Staat niet zoveel mogelijk gescheiden blijven? Gooit Macron hiermee de wet van 1905 die de lekenstaat wettelijk verankerde in de prullenmand? Het is veel genuanceerder, zo leert een analyse in het tijdschrift ‘Le Débat’. Ook een boek van Henri Tincq, de voormalige religie-expert van Le Monde, plaatst de zaken in een breder kader. Het komt er gewoon op neer dat de katholieken een nieuwe plaats hebben verworven in Frankrijk, tegen de achtergrond van een ideologisch-religieuze strijd rond een aantal ethische thema’s en de toenemende invloed van de islam.

De Kerk was nooit weg In het dossier ‘Catholicisme et politique aujourd’hui’ in het nummer van maart-april van ‘Le Débat’ is Guillaume Cuchet zeer duidelijk: sinds de jaren vijftig van vorige eeuw zitten de Franse katholieken in de hoek waar de klappen vallen. De secularisering overspoelde het land. Begin de jaren zestig werd 90 procent van de Franse kinderen gedoopt, nu is dat amper 30 pro-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE cent. Een steeds groter deel van de bevolking weet niet meer wat de betekenis van de katholieke gebruiken en feestdagen is, schrijft Cuchet. De secularisering in een lekenstaat deed pijn. De katholieken, vaak zo dominant in Frankrijk, werden een sociologische minderheid. Maar ze waren nooit weg. De Kerk bleef een belangrijke rol spelen in de Franse samenleving. En in de politiek. Het electorale gewicht van de katholieken, ook al is amper 10 procent nog praktiserend, valt niet te onderschatten.

Vandaar de uitgestoken hand van Macron naar die groep. Het is zo dat François Mitterrand in 1981 deels verkozen werd dankzij de verschuiving van katholieke stemmen van rechts naar links.

30 procent van de katholieken stemde voor de PS-kandidaat.

Dat was een zeer hoog percentage, gezien het feit dat Mitterrand een programmatorische alliantie sloot met de communisten. De katholieken waren wel boos over de plannen rond inperking van het vrij katholiek onderwijs in 1984, maar ook in 1988 bleven velen ze Mitterrand trouw. En dat was niet alleen omdat de president uit een burgerlijk-katholiek milieu kwam.

Waar zijn de linkse katholieken?

Dat de katholieken een electorale factor van belang blijven, beseft Macron zeer goed; hij hoeft maar terug te denken aan de campagne voor de presidentsverkiezingen van 2017. Dat François Fillon de kandidaat werd van de rechtse Les Républicains had veel, zeer veel te maken met de steun van katholieke kiezers. Vooral conservatieve katholieke kiezers die campagne hadden gevoerd tegen de invoering van het homohuwelijk en rond andere ethische thema’s voelden zich tot de ex-premier aangetrokken. Fillon beet omwille van een financieel schandaal in het zand, maar naar verluidt beseft men op het Élysée

GESPLETEN LAND Het Verenigd Koninkrijk is steeds meer verdeeld aan het raken: links, rechts, eurosceptisch, pro-EU, progressief, conservatief. De lokale verkiezingen van afgelopen week zijn geen opsteker geworden voor Theresa May en haar Conservative Party. Weet iemand nog hoe het verder moet met de bestuurbaarheid van Groot-Brittannië?

Wat wil de Britse kiezer?

De Nederlanders trokken enkele weken geleden naar de gemeentelijke stembus. In Engeland hadden de jongste week lokale verkiezingen plaats. Dat leverde een uitslag op waar iedereen gelukkig en ongelukkig mee kan zijn. Tja, de voorlichters, de jongens die ‘marketing’ bedrijven, vinden altijd wel een uitvlucht om de resultaten in hun voordeel te doen kantelen.

Gemeenteraad Het was lang een tactiek van progressief Groot-Brittannië: beweren, en blijven beweren, dat de Brexit geen voldongen feit is. Het Verenigd Koninkrijk zou namelijk meer dan ooit verdeeld zijn over de uittreding uit de Europese Unie. Of de Britten niet wisten waarvoor zij stemden in de zomer van 2016, daar valt over te discussiëren. Feit is wel – los van de discussie rond de Brexit – dat het eiland steeds meer verdeeld raakt.

De jongste gemeenteraadsverkiezingen kunnen de regering, en bij uitbreiding alles rechts in het politieke spectrum, weinig gelukkig stemmen.

Nadat Theresa May al nieuwe nationale verkiezingen had uitgelokt – en die stembusslag afsloot met een overwinningsnederlaag (of nederlagen-winst), is ook deze lokale verkiezing uitgedraaid op een teleurstelling. De Conservatives verliezen plaatselijk 33 verkozenen (1.332 mandatarissen in totaal

Vrije val Sinds het boegbeeld zich teruggetrokken heeft als politiek leider, is de eurosceptische partij in vrije val. UKIP versleet reeds vijf partijleiders in achttien maanden en sukkelt van schandaal naar schandaal. Wat te denken, bijvoorbeeld, van Paul Oakley, nationaal secretaris van de partij, die vorige week op de nationale radio zijn partij vergeleek met de ‘Black Death’. De ‘Zwarte Dood’, de pestepidemie die tussen 1346 en 1351 in grote delen van Europa woedde en miljoenen doden maakte. Toch zag Oakley geen graten in de vergelijking. Volgens hem is de gelijkenis terecht. Net als de ‘Zwarte Dood’ komt UKIP pieken, vervolgens

HELENE FISCHER, EEN WOLGA-DUITSE Terwijl ze zingt, vliegt zij door de arena. Op stilettohakken waagt zij beenbrekende passen. Samen met haar band roffelt zij blits snel op trommels, alsof wij in een voorstelling van Cirque du Soleil zitten. Echt groot is de bloedmooie blondine niet, wel echt groots, want al een dozijn jaren scheert zij alle toppen van de Duitse showbizz: Helene Fischer, bij haar geboorte genaamd Jelena Petrowna Fisher.

Wolga-Duitsers Hoezo, een Russische die in het Duits zingt, of een Duitse die…? Inderdaad, als dochter van Duitse ouders werd zij in het Siberische Krasnojarsk geboren, op 5 augustus 1984. Maar hoe kwam deze Duitse nachtegaal in Rusland terecht, om later, terug in het heimatland van haar voorouders, meer dan 800.000 kaartjes voor haar nieuwste show te verkopen? Met haar ‘Farbenspiel Live’ bewijst zij opnieuw haar gelijke niet te kennen. Zij komt niet op, zij daalt als een blauwe engel neer, magie en acrobatie strooit zij zomaar rond, en met haar gouden stem zingt zij de ene schlager na de andere. Achter deze hemelse godin van de muziek schuilt het verhaal van de ‘Wolga-Duitsers’, een hels verhaal van emigratie en immigratie!

Katharina de Grote Het begin ervan ligt bij Katharina De Tweede, beter bekend als Katharina de Grote. Ze was van Duitse komaf, geboren als Sophie Friederike von Anhalt-Zerbst. Op haar zestiende trouwde ze met de Russische troonopvolger, om later zelf tsarina te worden, keizerin van Rusland. Een ondernemende tante die een beroemdheid werd. We schrijven 1762. Zij kwam op het idee

ENGELAND sluimert de partij weg, om dan binnenkort weer plots op te duiken. Tja, er zijn betere metaforen. Toch waren het niet de Conservatives van Prime Minister Theresa May die profiteerden van de instorting van UKIP. Gek genoeg kwamen de eurofiele liberalen als overwinnaars uit de bus. De LibDems winnen 75 zitjes in Engeland en verzamelen in totaal 436 verkozenen. GrootBrittannië wordt zo steeds meer gespleten, in politiek opzicht.

Het gros van de Britten geeft keer na keer in opiniepeilingen aan dat de Brexit moet doorgaan, maar tezelfdertijd groeit de aanhang van de LibDems en Labour, partijen die stellen dat er een nieuw referendum moet komen over het lidmaatschap van de Europese Unie.

Rot systeem De Britten worden, blijkt uit talloze onderzoeken, steeds meer afkerig van Brussel. Toch stort UKIP in, en wordt de eurosceptische vleugel van de Conservatieve Partij geneutraliseerd. De enige conclusie kan zijn dat het momenteel ontbreekt aan politiek leiderschap in Groot-Brittannië. Theresa May lijkt steeds meer op een Engelse versie van Angela Merkel: saai, gematigd, maar degelijk. Jeremy Corbyn van Labour wordt door een groot deel van de Britten gehaat, en toch zit zijn partij electoraal weer in de lift. Hoewel dat veel Engelsen het eens zijn met de standpunten van UKIP, weet een groot deel van de sympathisanten dat een stem op UKIP weinig tot niets oplevert. Het ‘first-past-the-post-systeem’, waarbij enkel de sterkste partij in een kiesdistrict verkozenen oplevert, zit daar voor alles tussen.

Voeg daarbij de kwestie rond de Republiek Ierland en NoordIerland, en je weet dat het helemaal scheef zit. De politiek in het Verenigd Koninkrijk zit in een impasse. De politiek is er rot.

Bijna zo rot als in dat andere koninkrijk, België.

BEI UNS IN DEUTSCHLAND haar uitgestrekte en vaak lege land opnieuw te bevolken, door mensen uit het buitenland uit te nodigen zich in haar land te vestigen, zeg maar: gastarbeiders aan te trekken. Haar ‘manifest ter uitnodiging’ werkte, vooral dan op eerder eenvoudige lui die op hun boerderijtje of met hun ambacht geen goede vooruitzichten hadden.

En plots wenkte daar Katharina, die de nieuwkomers behalve startgeld ook vrijheid van godsdienst beloofde (hier woedde de strijd tussen katholieken en protestanten); op de koop toe beloofde ze dertig jaar belastingvrij werken en verdienen, en werden ze van legerdienst vrijgesteld. Verder mochten ze Duits spreken, want vooral Duitse mensen, zo’n 30 000 in de aanvangsjaren, zagen brood in die verhuis. Katharina bepaalde wel waar de nieuwelingen naar toe mochten: vooral naar de stad Saratow, aan de Wolga, Europa’s langste rivier.

Jozef Stalin Het vervolg liet zich raden: eenmaal ter plaatse bleken veel beloften woorden in de wind. Na de hachelijke reis troffen de immigranten vaak alleen maar dorre streken aan, teisterden ziekten en dood de gelederen, en werden hun pas gebouwde hoven door roversbenden verwoest. Maar de overlevenden zetten door en stichtten langs de Wolga meer dan honderd dorpen, met namen als Bäckersdorf of Neu Weimar. Helaas, anderhalve eeuw later stond nieuw onheil te wachten: tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg Jozef het in zijn besnorde hoofd om alle Duitsers als collaborateurs te beschouwen, spionnen voor het Derde Rijk… Duitser zijn werd levensgevaarlijk. Of gewoon dodelijk: Jozef liet tienduizenden van hen naar het onherbergzame en ijskoude Siberië transporteren, in veewagons, toch maar een

FRANKRIJK

zeer goed dat de katholieken in een spannende strijd het verschil kunnen maken. In 2017 stemde in de eerste ronde slechts 14 procent van de Franse katholieken op een linkse presidentskandidaat. François Fillon was met 48 procent de populairste.

Ook opvallend: in de tweede ronde stemde 38 procent van de Franse katholieken op Marine Le Pen. De aantrekkingskracht van het Front National op traditionalistische katholieken is altijd groot geweest, maar nu gaat het blijkbaar nog een stuk breder. Deze analyse maakt ex-Le Mondejournalist Henri Tincq in zijn boek ‘La grande peur des catholiques de France’ (Grasset, 204 blz). De katholieken bevinden zich in een onzekere wereld en ze zien zeker in Frankrijk de invloed van de islam toenemen. Deze trends én de secularisering doet hen naar houvast zoeken. Het dalende aantal priesters is pijnlijk: van 50.000 naar 12.000 in zestig jaar. Bovendien is de helft meer dan 75 jaar. De katholieken merken echter op dat de priesters in conservatieve kringen – en dat zijn niet alleen de aanhangers van wijlen Mgr. Marcel Lefebvre – wel een stuk jonger zijn. Deze bewegingen hebben de wind in de zeilen. Het aantal priesters in soutane blijft toenemen. Elke zondag worden op 800 plaatsen missen gevierd volgens de oude Latijnse ritus. Veel van de aanwezigen staan dicht bij het Front National. Niet bij voorzitter Marine Le Pen, wel bij haar nicht Marion Maréchal-Le Pen. Wil Macron die conservatieve katholieken aan zich binden? Dat wordt moeilijk, maar de strijd om de katholieke stem zal ter rechterzijde worden gevoerd. Tincq stelt openlijk de vraag waar de linkse katholieken zijn. Die erfgenamen van het Tweede Vaticaans Concilie zijn in Frankrijk aan het marginaliseren. Een verschil met België en Vlaanderen, waar hun mars door de (christelijke) instellingen geslaagd is.

Salan

RIGHT OR WRONG zijn over). Labour blijft, op het lokale niveau, heer en meester: 2.350 verkozenen. Vergeleken met de vorige gemeenteraadsverkiezingen komen er daar 77 bij. UKIP, de eurofobe partij van Nigel Farage, stort verder in. Van de 126 mandaten blijven er nu nog – hou u vast – 3 over. Gerard Batten is sedert 2004 verkozen in het Europees Parlement. Deze Londenaar stond aan de wieg van UKIP en werd onlangs op het schild gehesen als tijdelijke politieke leider van de eurosceptische partij. Batten slaagde erin de financiën van UKIP weer op orde te krijgen en stopte de leegloop van leden en politiek personeel. Batten zei tegen de BBC dat de lokale verkiezingsuitslag ‘een teleurstellend resultaat oplevert’, maar dat de uitslag ‘niet onverwacht komt’. Batten trekt zich op aan de gedachte dat UKIP gemiddeld 5 tot 7 procent van het totale electoraat vertegenwoordigt. “Dit is nog steeds een groep Britten waar rekening mee dient te worden gehouden”, aldus de nieuwe UKIP-leider. Toch is stilaan iedereen ervan overtuigd dat de toekomst van de partij er allesbehalve rooskleurig uitziet. UKIP was Nigel Farage en Nigel Farage was UKIP.

9

DUITSLAND

nutteloos zootje dat daar kon creperen! Dat was ook het lot van Helene Fischers grootouders en ouders.

Michail Sergejewitsch Gorbatsjov Naar hun land van herkomst terugkeren, hetzij na Katharina hetzij na Stalin, was voor velen nooit een optie, want een barre reis en het feit dat hun Duitse heimat een nobele onbekende was. Dat veranderde onder Michail Gorbatsjov, die in 1988 de Sovjetlanden hun onafhankelijkheid teruggaf. En op 9 november 1989, die gedenkwaardige dag, toen de Berlijnse Muur viel, gingen alle poorten naar het Westen open en vanaf toen nam de emigratie een hoge vlucht. Ook de familie van de kleine Jelena Petrowna Fisher, toen vier jaar oud, belandde in het land van haar voorvaderen, samen met een legertje van 50.000 ‘teruggekeerden’.

Slag op slag, schlager op schlager!

Na een muziek- en balletopleiding durfde dat twintigjarige meisje het aan om haar eerste tv-optreden met Hongaarse volksliederen te vullen, niet meteen een moderne start. En toch…

Zij bleek over een gouden stem te beschikken, danste atletisch mee en ze haalde halsbrekende toeren uit. Daarvoor trok de Duitse nachtegaal naar Canada, om maandenlang te oefenen.

Nu trekt ze met haar show “Atemlos” door Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland, waar ze 49 voetbalstadions of grote feesthallen laat vollopen. In Duitsland is ze een fenomeen, in Vlaanderen nauwelijks bekend, want Duitse schlagerliedjes worden zelden gedraaid op de VRT. Helena Fischer treedt op 28 mei a.s. op in de Ethias Hallen in Hasselt. Wie mistroostig binnenkomt, gaat goedgemutst buiten. “Sie ist ein Phänomen.”

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

10 mei 2018

MEDIALAND

FILM

Nobelprijs voor Literatuur uitgesteld De #MeToo-beweging maakte verleden week ook een institutioneel slachtoffer. De Zweedse Academie die elk jaar de Nobelprijs voor Literatuur uitreikt, raakte in de problemen omdat de man van één van haar juryleden zijn handen niet thuis zou kunnen houden. Op zich zou dat geen probleem voor de Zweedse Academie mogen zijn, ware het niet dat het vrouwelijke jurylid zelf tot over haar oren in het schandaal van haar man zit. Enkele leden van de Zweedse Academie namen daarop ontslag, maar kunnen niet vervangen worden omdat ze voor het leven benoemd zijn. Daarom achtten de overblijvende leden van de Zweedse Academie het beter dit jaar geen prijs uit te reiken, omdat ze op dit ogenblik te veel andere dingen aan hun hoofd hebben. Vertel hen maar eens dat ze ongelijk hebben.

Wij vonden het vermakelijk de reactie van schrijfster (naar verluidt) Saskia de Coster te horen op VRT Radio 1. Haar klacht was dat de slinger van de #MeToo-beweging nu toch wel wat te ver doorgeslagen is. Ja, ga dat maar eens vertellen aan Bart de Pauw, wiens carrière eind verleden jaar haast volledig gebroken werd. Toen kon voor bijvoorbeeld Hilde van Mieghem de beuk er niet hard genoeg ingezet worden. We hebben toen geen Saskia de Coster horen klagen dat men toch maar niet moest overdrijven.

Het kan natuurlijk zijn dat de reactie van Saskia niet gespeend is van enig eigenbelang. Als schrijver heb je het in Vlaanderen immers niet echt gemaakt zolang je niet op het vaste lijstje van “literatuurkenners” van de bevriende media staat die onmiddellijk na de bekendmaking van de laureaat van de Nobelprijs voor Literatuur om een reactie gevraagd worden. Linkse Saskia de Coster staat op dat lijstje. En als dit jaar geen Nobelprijs voor Literatuur uitgedeeld wordt, verliest Saskia de Coster meteen ook haar mediamomentje. En de daarbijhorende zelfbevestiging én zelfpromotie, of wat dacht u?

Dat de Nobelprijs voor 2018 volgend jaar samen met die van 2019 zal uitgereikt worden, is een magere troost, want zo kom je alleen maar in 2019 even op de radio.

Nog goed dat iemand bij de VRT eraan gedacht heeft Saskia de Coster even naar haar mening over het uitstel van Nobelprijs te polsen. Zij heeft alvast haar mediamoment voor dit jaar gehad. Oef!

Na WO III en WO I bis, nu de Grote Depressie II? We hadden het er een paar weken geleden al over. Eerst voorspelde het commentariaat dat Donald Trump eerder vroeg dan laat Wereldoorlog III zou veroorzaken door de spanning met Noord-Korea op te drijven. Dat bleek achteraf gezien niet helemaal te kloppen, maar geen nood, datzelfde commentariaat zag al een nieuw gevaar opdoemen: een WO I bis in Syrië. Ook met die WO I bis wil het voorlopig niet zo opschieten in Syrië, laat staan dat al duidelijk is wie de rol van de Triple Entente zal spelen, en wie die van de Triple Alliantie. Maakt niet uit, de haviksogen van het commentariaat hebben intussen alweer een nieuw gevaar ontdekt: met zijn handelsoorlog tegen China dreigt Trump ons nu in een nieuwe Grote Depressie te storten, lazen we in onze weekendkrant. Maar het zou ons niet verbazen als die Grote Depressie II tegen de tijd dat u dit nummer in handen heeft alweer afgelast is, en vervangen door iets anders. Misschien stevenen we wel op een nieuwe Slag van Waterloo af? Of een nieuwe Val van Carthago, als het de heropstanding niet is? Anders een nieuwe Kleine IJstijd. Of wat gedacht van een terugkeer van de Spaanse griep?

Iemand zei ooit dat de geschiedenis zich niet herhaalt, maar dat de geschiedschrijvers mekaar herhalen. We zouden graag geweten hebben wat die persoon zou gezegd hebben over de journalisten van vandaag.

“Genuanceerd” over Karl Marx Naar aanleiding van de 200ste verjaardag van de “filosoof” (hoorden wij op de VRT) Karl Marx schonk de Chinese Volksrepubliek aan zijn geboortestad Trier een standbeeld van meer dan vijf meter hoog. Zowel de burgemeester van Trier als de minister-president van Rheinland-Pfalz waren zeer verheugd over dit gebaar van vriendschap van China, net als de voorzitter van hun partij. U had het al geraden: burgemeester Wolfram Leibe en minister-president Malu Dreyer zijn lid van de SPD, en de pas verkozen voorzitster van de SPD, Andrea Nahles, die naar verluidt voor een frisse wind binnen de SPD zal gaan zorgen, was niet te beroerd om enthousiast op de eretribune te gaan zitten voor een standbeeld van Karl Marx, samen met onder meer de viceminister van het “Informatiebureau” van het Centraal Comité van de Communistische Partij van China.

Niet iedereen was opgezet met het standbeeld, waren onze media genoodzaakt met enige tegenzin te melden. Groenen en liberalen waren tegen, en AfD had zelfs een protest gepland. Waarbij dat laatste nog eens voor een tegenmanifestatie zorgde, want ja, AfD is heel erg foei als het protesteert tegen een Chinees standbeeld van Karl Marx. Ook het protest van PEN Duitsland tegen de schrijnende situatie van de Chinese dissidente Liu Xia, kon de pret van de SPD’ers niet bederven.

Het is nochtans datzelfde links dat anders met zoveel ijver standbeelden van andere blanke mannen zo snel en zo brutaal mogelijk wil neerhalen, wegens racistisch of seksistisch.

Maar deze keer riep SPD’ster Malu Dreyer op tot nuance, en dat we “Karl Marx toch niet alle gruweldaden van de twin-

The Death of Stalin

tigste eeuw mogen aanrekenen”. Ze voegde eraan toe dat ze Karl Marx niet tot een heilige wou uitroepen. Wij zouden wel eens willen meemaken dat links evenveel zin voor nuance aan de dag legt als het over het standbeeld van een ander gaat.

Idem dito voor de pers, die bijzonder “sereen” berichtte over dit standbeelddispuut.

Probeerde Andrea Nahles mediawaakhond te beïnvloeden?

Over de pas verkozen SPD-voorzitster Andrea Nahles gesproken, in de media wordt zij op handen gedragen als de verlosser van de Duitse socialisten. We menen ons vaag te herinneren dat we gelijkaardige voorspellingen lazen dat we eens gingen zien wat we gingen zien toen SPD-voorzitter Martin Schulz zijn voorganger Sigmar Gabriel afloste. Maar goed, we denken dat al die kwaliteitsjournalisten die Andrea Nahles volledig objectief en neutraal de hemel in prijzen het deze keer wél bij het rechte eind hebben, en niet zomaar hun wensdromen voor waarheid nemen.

Is Andrea Nahles dan zo’n onbesproken blad? We zijn eens in haar verleden gaan snuisteren, waaruit blijkt dat ze er zeker niet voor terugschrikt af en toe eens initiatief te nemen. Zo startte ze in 1989 een afdeling van de SPD in haar eigen woonplaats Weiler op. Waarna ze langzaam maar zeker opklom in de partij, eerst bij de jonge socialisten, later bij de niet zo jonge socialisten.

Wat ons interesseerde, was het initiatief dat ze eind juni in 2013 lanceerde. In Duitsland ziet een waakhond van politiek benoemde functionarissen toe op de werking van de openbare omroepen. Die functionarissen worden echter geacht neutraal toezicht te houden op die openbare omroepen, ook al hebben ze duidelijk een partijstempel. Toch nodigde Andrea Nahles de functionarissen gelinkt aan de SPD amper drie maanden vóór de Bondsdagverkiezingen van 2013 uit voor een telefoonconferentie om eens bij te praten over “hoe de communicatie van de partij verbeterd zou kunnen worden”. Nogal wat functionarissen reageerden geschokt, en slechts een kleine twintig van de meer dan negentig uitgenodigden namen aan een eerste telefoonconferentie deel. Het laat zich raden dat het “netwerk” dat Andrea Nahles trachtte op te richten, geen lang leven beschoren was. Om maar te zeggen: Nahles “netwerkt” graag, maar met dit initiatief liep ze toch een bijzonder scheve schaats, wat haar ook intern in de partij kritiek opleverde. Uitkijken toch maar of Andrea Nahles tijdens haar voorzitterschap van de SPD met nieuwe media-initiatieven op de proppen zal komen, om de communicatie van de partij te “verbeteren”…

Facebook censureert erop los De Facebookpagina van de rechtse jongerengroep ‘Génération Identitaire’ en die van hun actieproject ‘Defend Europe’ werden geschorst. De zoveelste in een lange rij rechtse stemmen die door Facebook geschorst of verwijderd werden. Facebook kan pagina’s sluiten op basis van rapporteringen van andere gebruikers, zonder daarbij de auteurs op de hoogte te stellen. Ter onderbouwing van zijn beslissing beroept Facebook zich op de paragraaf “aanstootgevende inhoud” van zijn regels voor gebruikers, de zogenaamde ‘community standards’: “We staan haatzaaien op Facebook niet toe, omdat het een sfeer van intimidatie en uitsluiting schept en kan leiden tot geweld in de echte wereld.”

‘Génération Identitaire’ en ‘Defend Europe’ waren zeer populair op Facebook. Beide pagina’s hadden vele tienduizenden volgers. In het kader van het actieproject ‘Defend Europe’ blokkeerden de jongeren van ‘Génération Identitaire’ een bergpas om illegale migranten tegen te houden. De actie was een succes, zo bleek, en niet veel later liet de Franse regering weten extra manschappen naar het gebied te sturen.

Het is niet de eerste keer dat Facebook ingrijpt. In maart werd een video van János Lázár, de stafchef van de Hongaarse premier Viktor Orbán, waarin hij beweert dat Wenen gevaarlijker en vuiler is geworden door migranten, een tijdlang door Facebook verwijderd. Ook het rechts-nationalistische ‘Britain First’ werd verwijderd door Facebook. Een moderator van ‘Voice of Europe’ werd een maand lang verbannen van Facebook en verschillende artikels werden van de nieuwswebsite verwijderd.

Ook zou ‘Voice of Europe’ bedreigd zijn met een permanente verwijdering, nadat ‘Voice of Europe’ een migratiekritisch artikel deelde op Facebook.

Armando Iannucci, het brein achter deze Britse komedie over de laatste uren van Josef Stalin, raakte vooral bekend met zijn tv-serie “Veep”, waarin hij de Amerikaanse politiek op een geniale manier portretteert.

Met “The Death of Stalin” gaat de regisseur nog een stap verder met zijn talent om tragische en gruwelijke gebeurtenissen op een uiterst komische manier te brengen, door de spot te drijven met het ijzeren bewind van de vroegere Sovjetleider. Of er gelachen mag worden met de man die tussen 3 en 10 miljoen doden op zijn conto heeft staan – over het exacte aantal wordt nog altijd gespeculeerd – zijn de meningen verdeeld.

Niet geheel onverwacht is de film in Rusland verbannen uit de filmzalen, omwille van de ophef die de film veroorzaakte. Ook niet onverwacht heeft dat verbannen gezorgd voor nog grotere ophef, waardoor de film in de rest van de wereld in populariteit gestegen is. Of alle commotie terecht is, mag u zelf oordelen.

Tenenkrommende machtsspelletjes “The Death of Stalin” is maar net begonnen, of de film maakt zijn naam al waar: door een beroerte wordt de Grote Leider (vertolkt door Adrian McLoughlin) met de grond (en het tapijt) gelijkgemaakt. Zijn nabestaanden - een zoon en een dochter -, leden van de Communistische Partij en een verbijsterd en ontsteld land, treuren openlijk, wat behoorlijk verontrustend is. Het is bijna niet te vatten dat de dood van een tiran van monsterlijke proporties toch zoveel tranen teweegbrengt.

Onder de leden van de Communistische Partij maken deze tranen echter vrijwel meteen plaats voor een gigantisch passief-agressief machtsgevecht. Stalins lichaam is nog niet koud of de partijleden proberen elkaar al op vele manieren te slim af te zijn om het leiderschap te kunnen overnemen. Vooral Lavrenti Beria (Simon Russell Beale), het listige hoofd van de geheime dienst, en Nikita Chroesjtsjov, de lichtelijk wanhopige doch snuggere voorzitter van de Communistische Partij (geniaal vertolkt door Steve Buscemi) nemen het tegen elkaar op. Maar de tirannie van Stalin is nog altijd voelbaar, en iedereen wringt zich in duizend bochten om niets verkeerds te zeggen of doen.

Liever lachen dan huilen?

In de openingsscène zien we een orkestoptreden met de pianist Maria Yudina, die live een prachtig stuk van Mozart speelt in de studio van Radio Moscow. Het optreden is zelfs zó goed, dat kort erna, Stalin zelf aan de telefoon hangt en een opname van de opvoering eist. Daar kan de radiopresentator natuurlijk maar één antwoord op geven: “Ja, meneer Stalin, geen probleem, meneer Stalin.”

Echter, er is wel een probleem; het optreden werd niet opgenomen. Vrezend voor hun leven, zit er maar één ding op: iedereen bij Radio Moscow zet alles in gang om het orkestoptreden inclusief publiek van begin af aan te hervatten, ditmaal wél terwijl een opnamerecorder draait. Alles voor de Grote Leider.

Die tirannie, die zelfs na de dood van de dictator nog lang blijft zinderen, wordt op een geniale manier in beeld gebracht door Iannucci, en het is precies dat wat de film zo komisch maakt, zonder dat dat de bedoeling is. De kracht ligt in het feit dat het hele gebeuren, hoe gruwelijk ook, eigenlijk te absurd voor woorden is. En als iets te absurd is om te geloven of te begrijpen, kunnen we er maar liever om lachen dan huilen, niet?

De humor ligt vooral in de dialogen, en in de momenten dat er juist niet wordt gesproken en een mimespel van lichaamstaal en oogcontact ontstaat. Extra punten voor het feit dat de regisseur alle acteurs hun eigen accent heeft laten aanhouden, en dat hij niemand à la “Red Sparrow” (waar ik eerder een recensie over schreef) een klunzig en ongeloofwaardig Russisch accent heeft aangemeten. Dat maakt het net iets makkelijker om te lachen met historische gebeurtenissen die eigenlijk totaal niet grappig zijn.

Thirza Nerissa

Op de praatstoel

10 mei 2018

Praten met Alphonse Muambi

11

“Sluit de grenzen tussen Afrika en Europa” Afrika is een goede partner van Europa voor talent, grondstoffen en landbouw. De houding van te veel Europeanen blijft kolonialistisch en neerbuigend, zeggen Afrikanen elke dag hier en ginder. Het negerkind van de collectebus bij de kruidenier zit tot vandaag in het geheugen. Alphonse Muambi wil een revolutie: sluit de grenzen, neem een pauze van twintig jaar in de relaties tussen Afrika en Europa, en besluit na beraad of het de moeite loont verder samen op te trekken.

De ruime aula van de UGent is voor twee derde gevuld met studenten van de Vakgroep Conflict- en Ontwikkelingsstudies van professor De Cordier. Vooraan staat Alphonse Muambi, netjes in het pak. De Katangees met Nederlandse nationaliteit en wiskundeleraar smijt in fraai Nederlands, intonerend en buigzaam als een dominee van een pinksterkerk, figuurlijk een granaat naar de toehoorders: “Sluit de grens tussen Afrika en Europa gedurende twintig jaar en bekijk in die tijd hoe wij met mekaar nadien zullen omgaan. Zoals vandaag, gaat het niet langer. Met de grote groepen vluchtelingen, die jullie zien als lastige bedelaars. Met het roven door multinationals van de Afrikaanse grondstoffen, met steun van de dictators van het zwarte continent.”

Muambi woont in Den Haag, huwde een Nederlandse en heeft twee dochtertjes. In 2009 publiceerde hij, na een opdracht als waarnemer bij Congolese verkiezingen, het boek “Democratie kun je niet eten”. De sluiting van de grenzen tussen Afrika en Europa verdedigde hij in het dagblad Trouw. Muambi schrijft, debatteert en netwerkt met Afrikanen in Europa en in Afrika: “Ik ben verlekkerd op pittige discussies en die krijg ik uitgelokt, weliswaar weinig in kranten of op teevee, maar wel langs de sociale media en bij lezingen zoals deze in Gent, in een universiteit die bekendstaat om haar vrijdenkers.” ‘t Pallieterke: waarom uw voorstel om de grenzen tussen Afrika en Europa te sluiten?

Alphonse Muambi: “De oorlogen in Afrika hebben niks van doen met ideologie. Het zijn internationale oorlogen die economische grondslagen hebben, en die leiden tot massale vluchtelingenstromen. Ook economische vluchtelingen zijn vluchtelingen. En vluchtelingen opvangen is geen barmhartigheid, wel een logisch gevolg van die internationale oorlogen. De Europeanen zijn boos om de stroom vluchtelingen, wij zijn boos over het roven van onze grondstoffen. Verwijten dus over en weer. Een adempauze is dringend nodig om tot bezinning te komen. Ik stel daarom voor de grenzen tussen Afrika en Europa twintig jaar lang te sluiten. Economisch, diplomatiek, financieel, in de lucht, op zee, op het land aan beide kanten en op elk vlak. Potdicht. Dan is er tijd om te evalueren wie van wie profiteert, wie waaraan schuldig is bij wie, wie wat moet betalen, en daarna pas, in 2038, kunnen wij bepalen of we een samenwerking willen met elkaar en op welke basis. Alleen zo kunnen we wederzijdse verwijten uit de wereld helpen. (lacht vriendelijk) In ieder geval stijgt jullie salaris als de ondergravers van jullie welvaart buiten blijven.” ‘t Pallieterke: waarom zouden wij aangewezen zijn op bedelen, zegt u, wij Afrikanen zijn schatrijk?

Alphonse Muambi: “Katanga, wat Belgen zeker weten, is een wonder van de natuur met zijn bijzondere mineralen als kobalt, coltan, koper en uranium. Het rode stof van de provincie is de sluier van die mineralen. Katanga is rijk. Waarom zouden de Katangezen bedelen en hulp zoeken, en het belastinggeld opeisen van bijvoorbeeld de Belgen die bijdragen aan de ontwikkelingshulp. Hetzelfde verhaal kan je afsteken voor andere delen van Afrika, er is elders mijnbouw, langs de kusten is er olie, ook langs die van de Democratische Republiek Congo, er is mogelijkheid tot landbouw, voor fabricage, voor toerisme. Met een betere politieke klasse is Afrika een aards paradijs.” ‘t Pallieterke: Afrika is een continent van dictators, de volkeren zijn monddood gemaakt…

Alphonse Muambi: “De Franse president Mitterrand inviteerde in de badplaats La Baule de presidenten van Afrika en hij stelde hen voor een ultimatum: ofwel voeren jullie de democratie in, ofwel ontvangen jullie geen cent ontwikkelingshulp meer. (lacht) Op slag

werden die heren democraten, en zij organiseerden met hun geld en mannetjes tientallen partijen, die aan hen schatplichtig waren.

De voorgevel was gered, het ontwikkelingsmanna bleef vloeien. Ik ben boos op de Afrikaanse politici die hun volk leugens verkopen.

De droevige corruptie van onze leiders, hun onderdanigheid aan de grondstoffensmokkelaars gesteund door de westerse regeringsleiders, incluis Charles Michel en Emmanuel Macron, is een schande. Het eerste land dat president Macron bezocht na zijn verkiezing was Duitsland, maar nadien is hij reeds tienmaal in Afrika geweest.” ‘t Pallieterke: is de demografische explosie in Afrika verontrustend?

Alphonse Muambi: “Denk aan jullie babyboomers na 1940-1945. Bij de Nederlandse premier Lubbers waren er negen kinderen thuis, en dat was in die jaren overal zo in Europa. Bij hem kwam toen niemand vertellen dat veel kinderen hebben slecht was voor het klimaat en de natuur. Bij ons in Afrika is dat wel de litanie. Emmanuel Macron vertelde voor kort dat Afrika een beschavingsprobleem heeft en alludeerde op demografisch terrorisme, waarop hij aanhaalde dat buitenstaanders Afrika moeten redden met geld, condooms en pillen. Neen, blijf weg. De Afrikanen moeten zelf Afrika onder handen nemen en beheren. De Democratische Republiek Congo heeft een bevolking van 80 miljoen en is 60 maal groter dan Nederland, dus je kan in zestig gewesten met de grootte van Nederland telkens, bij wijze van spreken, 1,3 miljoen mensen onderbrengen. Wij zijn, met het huidige bevolkingsaantal en zelfs met de verwachtingen, niet overbevolkt. Waar hebben Macron en zijn soort het over?” ‘t Pallieterke: wat u zegt, moet de centrumpartijen en centrumrechts in Europa als muziek in de oren klinken.

Alphonse Muambi: “Ik verbind mij niet met organisaties, noch met rechtse noch met linkse partijen. Premier Orbán in Hongarije, Geert Wilders in Nederland en Vlaams Belang in België gaan niet verder dan roepen. Ze hebben geen plan. Enkel de Europese grenzen sluiten is geen oplossing. Ook CDA, de christendemocraten in Nederland, zegt, sluit de grenzen voor migranten, voor die bedelaars uit Afrika, met zelfs een vleug racisme. Wij moeten samen nadenken over een eventuele toekomst, Europeanen én Afrikanen. Ik heb er geen bezwaar tegen om met links en rechts een plan uit te werken. Mijn uitgangspunt is, jullie zijn beschaafde mensen en wij Afrikanen ook, dus wij kunnen tot verstandige besluiten komen.” ‘t Pallieterke: intussen duiken Afrikaanse vluchtelingen op in Spanje, in Italië, in de kampen in Calais en in Parijs…

Alphonse Muambi: “Het is pijnlijk als ik kuier door Barcelona en zie hoe Afrikanen zich daar belachelijk maken met de verkoop van prullaria om in leven te blijven. Wij zijn de mensen met de grootste rijkdommen van de wereld in onze bodem. De Congolezen hier, in België en in Nederland, hebben hun koffers klaarstaan om terug te keren. Zij worden hier in de passiviteit geduwd. Akkoord, de situatie in Congo zet aan tot moedeloosheid, de politici ginder zijn bezig met geld, niet met visie.

President Kabila kijkt naar wie het meeste geld kan opleveren, en wie de meeste wapens heeft. (sarcastisch) Hij is prima om zaken mee te doen, ik zou als westerling ook contracten met hem afsluiten. Die man is trouwens erg gemakkelijk te chanteren en kan opgepakt worden voor berechting voor het Internationaal Strafhof in Den Haag. En zo zijn er daar veel. De overkoepelende Afrikaanse Unie is een club van dictators.” ‘t Pallieterke: de kapitaalvlucht uit Afrika, door de elite gestolen sommen, wordt toegestaan door de wereld. Zonder die te stop-

‘t Pallieterke: u zegt, de obsessie om Afrika koste wat kost te democratiseren, is schadelijk?

Alphonse Muambi: “De uiterlijkheden van de democratie zijn er heel talrijk. Het is echter naïef om te denken dat de democratie Afrika zal redden. Sinds ik in 2006 verkiezingswaarnemer in Congo was, ga ik er elk jaar heen om te kijken hoe de democratie ervoor staat.

Ik praat niet alleen met de journalisten en de elite, maar vooral met de straatkinderen, de gewone mannen en vrouwen, de militairen, de onderwijzers.

Het gaat er goed met de democratie, maar niet met de bevolking. De president, parlementsleden en senatoren vervullen hun democratische functies en voldoen aan de internationale criteria van de democratie.

Maar de bevolking die het inmiddels beter zou moeten hebben dankzij deze democratie, leeft nog altijd in de armoede van 2006.

Stop dus met het geven van geld voor het organiseren van de verkiezingen, dat is weggegooid geld en het bevordert de macht van een kleine kaste.” ‘t Pallieterke: u wilt een democratie gesneden op Afrikaanse maat… © Foto Guy Basabose pen, zullen ontwikkelingsdoelen niet tot vooruitgang leiden, juist?

Alphonse Muambi: “Ik steun met mijn geld, dat ik in Europa verdien, tien familieleden voor het betalen van hun studies, hun huis en hun medische zorgen. Dat helpt.

Tegelijkertijd bewijst onderzoek dat president Kabila 15 miljard dollar aan vermogen geparkeerd heeft in het buitenland. Hij is niet de enige. Hosni Mubarak van Egypte, had 70 miljard dollar, Muhammar Gaddafi 80 miljard, Moboetoe 5 miljard, Sani Abacha van Nigeria 5 miljard en zijn landgenoot Babangida 12 miljard. Dat lijstje kan eindeloos aangevuld worden met namen en bedragen. Lees de bundel “Game Changers” van Amma Asante en Alberta Opuku erop na. Al dat geld staat op bankrekeningen in het Westen, zelfs na de dood van sommige presidenten op die lijst.

Hoe kan ik geloven in de ontwikkelingsdoelstellingen die plechtig afgekondigd worden door de Verenigde Naties terwijl zo’n vluchtkapitaal bestaat van het vandaag arme Afrika naar het rijke Europa? Hoe kan ik geloven in die ambitie, als ik anno 2018 geld moet sturen naar mijn familie in Afrika voor boeken en onderbroeken?”

Alphonse Muambi: “Ik wil een relatie tussen onze democratie en mijn analfabete moeder. Onze democratische vormen hoeven niet per definitie de Europese te zijn. De Europese democratie is gegrondvest op Europese waarden en normen. De onze zal zijn op basis van onze waarden en normen. Ik bepleit bijvoorbeeld een democratie die rekening houdt met onze stammentraditie. Ik kijk daarvoor onder meer naar de Europese Unie, daar heb je een wisselend voorzitterschap van landen. In de Democratische Republiek Congo zou je een beurtrol kunnen organiseren waarbij provinciehoofden elkaar om de zoveel jaar de fakkel van het nationale leiderschap doorgeven.

De provincies vallen grotendeels samen met de stammen in de DRC.” ‘t Pallieterke: wat u vertelt, is weinig alledaags…

Alphonse Muambi: “Ik heb geen club en weet toch in de voorhoede te lopen van noodzakelijke ontwikkelingen in Afrika. Of wat ik vertel aanslaat? Ja, ik zie het op de sociale media en bij contacten zoals aan de Universiteit Gent. Men weet dat de relatie met Afrika anders moet, want die is in een impasse geraakt. Ben ik een Uncle Tom, een meeloper met mijn uitbuiters? Dat verwijt hoor ik wel vaker. Dat laat mij koud, ik vertel wat ik meen Frans Crols te moeten zeggen.”

Van Katanga naar Den Haag Alphonse Muambi is een Katangees, uit een gezin met vijf broers en vijf zussen. Moeder was een analfabete huisvrouw en vader was automonteur. Zijn speeltuin was de rode aarde van Katanga. Zijn snoep, de koekjes die hij kreeg van Belgische en Franse soldaten die in de jaren tachtig de vrede in Congo moesten bewaren. Zijn vader en moeder rekenden op hun eigen kracht om een gezin op te bouwen en het goede te doen voor hun kinderen, zegt hij. Pa en ma Muambi zijn oorspronkelijk van de diamantstreek Kasaï, en het gezin keerde terug naar de voorvaderlijke plek. De diamanten voor juwelen en de industrie die in Antwerpen over de toonbank gaan, komen voor een deel uit Kasaï.

Alphonse Muambi volgde middelbare school bij de paters, leerde daar wat discipline is en haalt in 1989 zijn diploma. Hij wil naar de universiteit, en in zijn afstudeerjaar valt de Muur in Berlijn. De Congolese studenten komen op straat en eisen democratie van dictator Moboetoe. Alphonse Muambi ziet in Kinshasa aan de universiteit soldaten met kalasjnikovs opduiken. Betogingen zijn verboden en het gooien met stenen wordt zwaar bestraft.

Hij was nooit zinnens naar Europa te komen; hij zette zijn gedachten op zijn vaderland, om daar de democratie te vestigen. Het liep anders. Moboetoe sloot van 1990 tot 1994 de universiteiten en er vielen doden op de campussen. Een vriend overtuigde hem, omdat de onderdrukking in Congo erger werd, om te vertrekken naar Europa. Door toedoen vanmensensmokkelaars belandde hij in Lagos (Nigeria) en later in Lomé (Togo). Zegt hij: “Ik vluchtte niet naar Europa, ik vluchtte voor de repressie in mijn land. Van de mensensmokkelaars - vaak kereltjes nog in een korte broek - kreeg ik te horen, ‘betaal ons 3.000 dollar, wij brengen jullie gegarandeerd naar Europa, en stel geen vragen’. Toen ik mijn smokkelgeld betaalde, dacht ik niet aan Europa, wel aan de som die ik overhandigde. Een eerste poging om langs de luchthaven van Lagos te vertrekken mislukte, een tweede poging, een week later, langs de luchthaven van Lomé, slaagde wel. Ik zat daar te wachten in een hotel boordevol vluchtelingen en had geen paspoort, wel een Carte de Citoyen van wat toen Zaïre heette. Ik kreeg een vals paspoort en sprak Lingala, een van de officiële talen van Zaïre, wat een bewijs was dat ik geen leugens vertelde. Uiteindelijk belandde ik in Nederland en startte de asielprocedure. Ik werd toen afgewezen; mijn verhaal was niet geloofwaardig, volgens de migratiedienst. Tijdens de procedure was er oorlog in Congo, in de staten aan de Grote Meren, Mozambique, overal in Afrika, met telkens miljoenen doden.”

12 Cultuur Jan Vanriet is radeloos gelukkig

10 mei 2018

Boek

Wie diep wil duiken in de linkse Vlaamse cultuurscène heeft voortaan een dikke gids ter beschikking. Lees op de avonden dat u niet indommelt voor uw televisiescherm de fijne bladzijden van “Radeloos Geluk”. Het boek heeft zelfs een namenregister over vijftien bladzijden, puur goud voor de zoeker.

Geniet van de meeslepende, eerlijke memoires van een zeventiger die vanaf zijn tienerjaren dacht, leefde, debatteerde, dronk, danste, vrijde en complotteerde in de bubbel waarin ook Hugo Claus, Stefan Hertmans, Ivo Michiels, Cees Nooteboom, Jan Fabre en Herman de Coninck thuis horen. Jan Vanriet is een uitstekende figuratieve schilder die lacht met het kliederen en klodderen van zijn avant-gardistische kunstbroeders. Hij kent de kracht van het mozaïek, en deze kanjer van een boek is een schikking van kleine en grote schetsjes, ruw geschat 1.200 in aantal, die een schitterend eindresultaat opleveren. Die opbouw leidt naar het ideale boek voor op de nachttafel. Je peuzelt enkele bladzijden als laatste gerecht van de dag voor je wegglijdt. De volgende avond moet je niet je hersenen uitpersen om je de intrige te herinneren. Die is er niet.

Rode heilsleer Jan Vanriet is het enige kind van communistische ouders uit Antwerpen die mekaar leerden kennen als politieke gevangenen in de Duitse concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ravensbrück, Mauthausen, Amstetten zijn ankers van de familiegeschiedenis. De jonge Jan leert aan de hand van zijn ouders de communistische bazen van de satellietlanden kennen na de raid van de USSR op de zwakke democratieën van Midden-Europa. Er waren kampgenoten bij van zijn vader. Vanriet jr. ziet met eigen ogen de decadentie, de leugens, het zwijgen, de schijnheiligheid van dat hyperlinkse milieu en acteert eerlijk zijn geloofsafval van de rode heilsleer. Het socialisme, met een grote scheut werkelijkheidszin, blijft wel zijn kerk.

Jan Vanriet is bekend omwille van zijn zeer persoonlijke figuratieve schilder- en tekenstijl.

Minder loopt hij in de kijker met zijn letterkundig talent. De man kan echter dichten en schrijven als de beste. Hij doet dat met eerlijkheid en een grote dosis zelfspot. Fijngevoelig is hij eveneens. Een van de bladzijden brengt het verhaal over het grote afscheidsfeest voor Paul Goossens, ex-mei ‘68, ex van zowat elke gazet van Vlaanderen, georganiseerd met belastinggeld door de op dat ogenblik liberale vrienden, en blauwe broodheren, van de knorrige kontdraaier. Vanriet noemt de naam Goossens niet. Handenvol schelmse anekdotes, zonder haat of wrok, vind je op veel pagina’s.

Linkse artiest Jan Vanriet beantwoordt deels aan de robotfoto van de succesvolle en linkse artiest: allemaal kunnen zij zuipen als soldeniers (de woorden Chablis, whisky en Sancerre plakken op menige bladzijde), hebben zij een buitenverblijf bij de Mont Ventoux, wandelen en wankelen zij van de ene vernissage en progressieve koffiekrans naar de andere borrelavond, loeren zij op de vrouwen en noteren zij mentaal mekaars veroveringsscore. Het woord ‘deels’ hoort absoluut bij de vorige zin. Warm is hoe Vanriet zijn blijvende verliefdheid en gehechtheid aan zijn vrouw en kameraad, Simone, op vele plekken in het boek aanhaalt.

Jan Vanriet is van de jaargang 1948. Hij heeft in Europa succes met zijn picturale kunde. De hedendaagse kunst leeft in een bunker en heeft de werkelijke wereld in quarantaine geplaatst, is zijn oordeel. De kunst blijft in veel toepassingen vandaag een muurbloempje, een afgewezen aanbidster. Weg dus, aldus Vanriet, met die modieuze en zielloze potpourri. Hef een glas Chablis ter ere van zijn jonge woordenschilderij.

Frans Crols

Jan Vanriet, “Radeloos Geluk”, uitgeverij Hollands Diep, 2018, 569 bladzijden, 24,99 euro. ISBN 978 9048 8440 36

De cultuur van Reinaert beleven in het Waasland Fernand Huts, baas van Katoen Natie en Indaver, heeft met zijn Reinaertproject op zere tenen getrapt. Onder meer die van de VRT, die in strijd ligt met Bart de Pauw. Dat is de baas van productiehuis ‘Koeken Troef’. Nadat De Pauw werd beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag, werd hij buitengegooid door de VRT en raakte zijn productiehuis meteen zijn opdrachten kwijt. Dat vindt Huts onrechtvaardig, want mensen die met het gedrag van De Pauw niets te maken hadden, dreigden hun inkomen te verliezen.

“Wij zijn blij dat wij ‘Koeken Troef’ een contract hebben kunnen geven”, zei Huts. “Daarmee hebben zij het hoofd boven water kunnen houden en deels door ons kunnen ze ook blijven bestaan”, stelde hij vast. Huts gaf intussen een nieuwe bestemming aan Hangar 5 op het domein Singelberg in Kallo.

Daar zijn niet alleen kantoren en magazijnen van KTN en andere bedrijven gevestigd, er is ook een verzameling kunstvoorwerpen ondergebracht. In de reusachtige ruimte die zou voorbehouden worden aan een musical van Studio 100, is nu een Reinaert-vossenhol gevestigd met het kasteel van koning Nobel en een soort cinemazaal die bruikbaar is voor allerlei manifestaties, maar in de komende tijd vooral voor het verhaal van Reinaert De Vos.

Overwinning voor Huts Van hieruit vertrek je per fiets, te voet of zelfs per auto langs een Reinaertpad van 40 of 60 km. Dat brengt je naar alle plaatsen waar het dierenepos zich afspeelt.

Zo heeft Huts eens te meer gezegevierd.

In plaats van de musical die niet mocht doorgaan omdat die te veel volk zou samenbrengen

Dromen van parelmoer Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen pakt nog eens uit met zijn indrukwekkende Ensor-collectie. Dit keer is ze te zien in Oostende, de thuisstad van de kunstenaar.

Ensor ontmaskerd

In 2009 organiseerde het MoMa in New York een grote Ensor-retrospectieve, die doorreisde naar het al even prestigieuze Musée d’Orsay in Parijs. Ze stond in de top twintig van de bestbezochte tentoonstellingen ter wereld en de Amerikaanse kunstcritici bekroonden de expo als de beste ‘historical show’ van dat jaar.

Een tiental van de werken die te zien waren in het MoMa kwam uit de verzameling van het KMSKA. De afgelopen jaren werd uit de rijke Ensor-collectie van het Antwerpse museum geput voor tentoonstellingen in Chicago, Los Angeles, Tokyo, Bazel, Kopenhagen en Utrecht.

James Ensor blijft wereldwijd mensen boeien.

Toen in 1986 Ensors iconische schilderij, ‘De intrede van Christus in Brussel in 1889’, werd weggekocht door het Gettymuseum in Los Angeles, waren de ontgoocheling en de verontwaardiging hier bij ons groot. Toch zijn het de musea (en ook wel enkele privéverzamelaars) van ons land die de meeste werken van Ensor in hun bezit hebben. Er zijn mooie schilderijen te zien in zijn geboortestad Oostende.

De Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel geven een goed beeld van Ensors kunst. Het Museum voor Schone Kunsten in Gent kreeg van de Vlaamse Gemeenschap drie aangekochte topstukken in bruikleen. En de grootste en belangrijkste Ensor-collectie ter wereld is die van het KMSKA. Dat is opmerkelijk, want tussen Antwerpen en Ensor was het geen liefde op het eerste gezicht. Het duurde tot 1905 voor de Antwerpse tentoonstellingsvereniging Kunst van Heden een eerste retrospectieve van zijn werk organiseerde. Dan sloeg de vonk over. De leden van Kunst van Heden kochten geestdriftig werken van Ensor en schonken die genereus aan het museum. Walter Vanbeselaere, hoofdconservator van 1949 tot 1973, liet de verzameling schilderijen verder aangroeien en was zo wijs om ook honderden tekeningen aan te kopen. Vandaag telt de Ensor-collectie van het KMSKA 38 schilderijen en zowat 650 tekeningen. in een Sevesogebied, is er nu het vossenproject, dat wellicht tot eind september nog meer mensen naar het Waasland zal brengen. Sluwe vos Huts zorgde ervoor dat officiële wegen en paden worden gebruikt waartegen de overheid niets kan inbrengen. De burgemeester van Beveren en een gedeputeerde van het OostVlaamse provinciebestuur waren aanwezig op de persvoorstelling, maar andere (eventueel hogere) pieten waren duidelijk op hun tenen getrapt. Zij waren er niet.

Huts investeerde 2 miljoen in het project.

Een peulschil voor de zakenman die wereldwijd meer dan 12.000 mensen werk geeft.

En die de (Vlaamse) cultuur op een eenvoudige manier onder het volk brengt. “Vossen” heet het parcours, dat door het Waasland loopt langs polders, natuur, steden en dorpen die met de vos Reinaert te maken hebben. In zijn loods heeft hij een echt vossenhol gemaakt met kunstwerken van onder meer Panamarenko. Het audiovisuele luik is gecreëerd door ‘Koeken Troef’.

Onderweg zie je nog meer kunstwerken, onder meer in de pastorij van Kieldrecht, waar de zeven hoofdzonden worden uitgebeeld. Onder meer met een Rubens en een Dirk Bouts. Je ontmoet ook Jan Fabre in het Mercatorhuis in Melsele. Een middeleeuwse martelkamer in het VVV-kantoor in Hulst in Zeeuws-Vlaanderen speelt eveneens in het

In 2010, ter gelegenheid van de honderdvijftigste geboorteverjaardag van de kunstenaar, vond in ING Cultuurcentrum in Brussel de expo ‘Ensor ontmaskerd’ plaats, een coproductie van het KMSKA en Bozar. De focus lag niet enkel op het meest originele en vernieuwende deel van Ensors werk, de bekende groteske voorstellingen en maskerades. Met tekeningen, studies, stillevens, portretten en moderne genretaferelen werd getoond dat Ensor ook één van de belangrijkste Europese realistische schilders van de negentiende eeuw was.

Opnieuw met vooral de Ensors van het KMSKA is in de ‘Ensor en Spilliaert Museumvleugel’ van Mu.ZEE in Oostende de tentoonstelling ‘Dromen van parelmoer’ opgebouwd. En opnieuw wil de expo de grote diversiteit (zij het met een onderhuidse artistieke samenhang) van Ensors werk belichten. Nu zijn ze samengebracht in drie thematische ensembles. ‘Landschappen en fantastische composities’ illustreert de zoektocht van de kunstenaar naar sublieme beelden. Ensor was een overtuigd aanhanger van het schilderen in open lucht en we zien in zijn landschappen en marines hoe hij zich virtuoos uitleeft in het spel van licht en kleur, zoals de bijna abstracte evocaties van de nevels boven de Noordzee en de mysterieuze stilte over de daken van huizen. De tentoonstelling koppelt die dan bijvoorbeeld aan de wriemelende chaos van ‘De opstandige engelen’ en de spectaculaire ‘Uitdrijving van Adam en Eva uit het Aards Paradijs’. De stillevens vormen het tweede thema. Van 1880 tot 1941 schilderde Ensor ongeveer zevenhonderd werken, meer dan een derde daarvan zijn stillevens. Voor Ensor waren ze de toetssteen van de ware colorist en hij was dat op een uitzonderlijke manier. Het derde thematisch ensemble groepeert de voorstellingen van jonge burgervrouwen in interieurs. We zien de vrouw als hoofdpersonage in bekende schilderijen zoals ‘De oestereetster’, ‘Het burgersalon’ en ‘Namiddag in Oostende’, maar ook in wonderlijke werken zoals ‘De verbazing van het masker Wouse’ en ‘De twistende geraamten’.

Werpt ‘Dromen van parelmoer’ een nieuw licht op het oeuvre van James Ensor? Neen, maar het is altijd een feest om werk te herbekijken van onze belangrijkste en internationaal meest gewaardeerde moderne kunstenaar.

Nu de geplande opening van het KMSKA in 2019 voor onbepaalde tijd is uitgesteld, mogen de Ensors van het Antwerpse museum tot aan de zomer van volgend jaar in Oostende blijven.

Tentoonstelling ‘James Ensor - Dromen van parelmoer’, van 12 mei 2018 t.e.m. 16 juni 2019, Mu.ZEE, Oostende, www.muzee. be.

MMMV

Reinaertverhaal. Of er veel volk komt? Hopelijk niet té veel, zegt Huts, want op de meeste locaties moet je niet proberen met honderd tegelijk binnen te kunnen.

Vertrekken kan van 9 tot 13.30 uur, en de thematentoonstellingen op de zes locaties zijn te zien tot eind september.

Pagadder

Actueel

10 mei 2018

Het zwarte schaap Het is een flauwe woordspeling, we geven het toe, ware het niet dat de man zelf gekscherend geregeld verwijst naar de omschrijving ‘het zwarte schaap’. Van hem zijn ook de volgende gevleugelde woorden: “Hoe meer vluchtelingen hier belanden, hoe groter de chaos in Italië wordt en hoe groter het gevaar op racistisch gedrag.”

Niet de woorden van een ‘racist’, maar woorden van Toni ChiKe Iwobi, een Italiaan met Afrikaanse wortels. Ook de eerste Afrikaan in de Italiaanse Senaat. Senator voor …

Lega Nord, een Europese coalitiepartner van Vlaams Belang. Internationale persaandacht verzekerd dus.

Wie is ChiKe Iwobi?

De 62-jarige senator werd geboren als vijfde kind in een katholiek gezin van elf kinderen in de Nigeriaanse grootstad Gusau. Hij studeerde economische wetenschappen, eerst in de Verenigde Staten, later in Italië, om in Spirano (in de omgeving van Bergamo) een IT-firma uit de grond te stampen en er te trouwen met een Italiaanse vrouw.

In 1993 werd hij lid van de Lega Nord. Hij was helemaal mee met het federalisme van de Lega Nord, was voorstander van het ontvetten van de legendarisch logge Italiaanse staatsinstellingen en administratie, en zou reeds in 1995 gemeenteraadslid worden. Lega-baas Matteo Salvini maakte hem tot partijwoordvoerder… in migratie- en veiligheidsvraagstukken!

In de parlementsverkiezingen van februari haalde ChiKe Iwobi in zijn regio bijna 50 procent van de stemmen.

De boodschap van Iwobi Zijn boodschap is duidelijk: wie zich aanpast, en taal, cultuur en gebruiken overneemt en zich voor zijn of haar nieuw vaderland engageert, zou moeten kunnen blijven. Maar op voorwaarde dat dit op een legale manier gebeurt, want “zolang er staatsgrenzen zijn, is illegale immigratie een strafbaar feit”.

De verdraagzamen…

De links-liberale media zijn absoluut niet opgezet met de komst van een senator van Afrikaanse afkomst in de rangen van Lega Nord. Je zou links bijna van racisme verdenken! Zo hebben ze een Italiaanse voetballer van Afrikaanse afkomst, Mario Balotelli, laten verklaren: “Ik ben misschien blind. Of misschien hebben ze hem zelfs niet gezegd dat hij zwart is. Het is een échte schande.” Volgens Balotelli, én de ganse links-liberale media met hem, is Iwobi het traditionele vijgenblad voor de ‘racistische’ Lega Nord. Het kurkdroge antwoord van Toni ChiKe Iwobi zal de ergernis bij links alleen vergroot hebben: “Balotelli is een verwend jong.

Ik heb totaal geen zin om hier verder op in te gaan. Want dit land, ons land, heeft voorwaar iets dringender problemen.”

Piet van Nieuwvliet

Hendrik Vuye en Veerle Wouters starten nieuwe partij

‘DAG VOOR DE VRIJHEID’ IN LONDEN Verschillende rechtse en rechts-radicale persoonlijkheden, waaronder Tommy Robinson en Lauren Southern, organiseerden op zondag 6 mei een “Dag voor de Vrijheid” in Londen. Zij deden dat om wat zij zien als de politieke correctheid en de teloorgang van de vrije meningsuiting in het Verenigd Koninkrijk aan te klagen. Wie in dat land onverbloemd kritiek levert op de islam, wordt de mond gesnoerd.

Het protest op 6 mei wordt georganiseerd door Tommy Robinson, voormalig woordvoerder van de European Defence League.

In maart werd hij permanent van Twitter verwijderd nadat hij had getweet dat “islam het doden van mensen aanmoedigt”. “Het establishment wil dingen over ons kunnen zeggen zonder dat we dingen terug kunnen zeggen, zonder dat we ons kunnen verdedigen of onze standpunten kunnen uitleggen”, aldus Robinson. “Zo werkt indoctrinatie.” In de video (op YouTube) die het evenement aankondigt, zijn verschillende rechtse internetbekendheden te zien, eerst met hun mond dichtgeplakt en vervolgens met de tape verwijderd. Velen van hen stonden het afgelopen jaar centraal in het debat over de vrijheid van meningsuiting in het Verenigd Koninkrijk. Ook de Canadese journaliste Lauren Southern verschijnt in de video, samen met de Oostenrijker Martin Sellner, leider van de Identitaire Beweging, en Britanny Pettibone. Het drietal werd vorige maand korte tijd vastgehouden door de Britse grenswacht. Sellner was toen van plan een toespraak te houden in Speaker’s Corner in Hyde Park, Pettibone was van plan Tommy

Robinson te interviewen en Southern wilde naar eigen zeggen gewoon het land binnenkomen. De dag zelf verzamelden duizenden rechtse betogers aan Whitehall, in het hart van de regering. Antifa had opgeroepen om de rechtse openluchtmeeting te beletten en linkse democraten scandeerden “Nazi skum” naar de aanwezigen. Op enkele kleine schermutselingen na, en veel geroep, bleef het al bij al rustig. Opvallend: bij de rechtse manifestatie was er een muzikaal intermezzo tussen de vele toespraken. Dat muzikaal optreden werd verzorgd door een travestiet uit Glasgow. Je zou het niet verwachten op een rechtse manifestatie.

HALAL En nu we toch over het Verenigd Koninkrijk schrijven. Een rechtse organisatie die op steeds meer volgelingen kan rekenen, Britain First, staat onder leiding van Paul Golding en Jayda Fransen. Beiden zitten op dit ogenblik in de cel wegens “zogezegde beledigingen aan de islam”. Sinds half maart is de organisatie, die heel sterk inzette op sociale media, verbannen door Facebook en Twitter. Niet onbelangrijk, want Jayda Fransen en co hadden enkele honderdduizenden volgers op Facebook.

Britain First verzet zich tegen islamisering van de Engelse maatschappij en was dan ook de strijd aangegaan tegen het onverdoofd slachten. Daar konden de moslims niet mee lachen. De “Halal Food Authority” is een proces gestart tegen Britain First met een schadeclaim van enkele honderdduizenden euro’s.

Indien de “Halal Food Authority” gelijk haalt en Britain First een schadevergoeding moet betalen, dan is die organisatie failliet.

13

“Een El Dorado”, volgens Gerard Joling Gerard Joling is ook in onze contreien bekend als charmezanger. In Nederland trekt de zanger bomvolle zalen. In een interview met het blad Playboy doet Joling een paar opmerkelijke uitspraken. We zetten ze even op een rijtje.

Over Nederland: “Ik vind het zo verschrikkelijk dat het land wordt overgenomen door de buitenlanders. We zijn gewoon te laat.

We kunnen niet meer terug. En dat is allemaal de schuld van links.” Ook over het samenlevingsmodel heeft hij zo zijn twijfels: “Ik verwacht een clash tussen de verschillende culturen. Ik heb niets tegen buitenlanders, maar ze moeten wel onze taal spreken en onze normen en waarden accepteren.

We hebben de afgelopen jaren gewoon te veel binnengelaten in een klein land, en vroeg of laat gaat dat botsen.”

De zanger besluit heel pessimistisch: “Binnen nu en drie jaar breekt een burgeroorlog uit in Nederland.” Want: “De mensen pikken het niet meer. Het land gaat naar de klote op deze manier.”

Joling verstopt zijn politieke voorkeur niet: “Thierry Baudet (Forum voor Democratie) doet het heel goed. Voor de rest is het slecht gesteld met de politiek. Nederland schreeuwt naar mijn mening om twee dingen: strengere regels en hogere straffen.”

Meer bevoegdheden “De politie moet allereerst meer bevoegdheden krijgen. Niet alleen met pepperspray, maar ook met het gebruik van knuppel en geweer. Je denkt toch niet dat je bij de Guardia Civil in Spanje iemand uit kan lachen of in zijn gezicht kan kwatten zonder dat er iets gebeurt? Dan slaan ze je met zes knuppels in elkaar. Hier mag dat weer niet. Wat is dat voor een beleid in Nederland? Zo wordt het alleen maar erger. We krijgen steeds meer inbraken, steeds meer overvallen, en het maakt dat tuig ook niet uit, want ze denken: als ik word opgepakt dan kom ik toch in een soort hotel terecht waar ik zelf mag kiezen wat ik eet en waar ik alleen op een kamer kom te zitten. Het is hier gewoon een El Dorado. Ik word er angstig van. Het kan toch niet waar zijn dat iedereen hier alles maar kan doen? Als jij negen jaar op een huis zit te wachten in Amsterdam, maar je krijgt het niet omdat er krakers in zitten die er niet uit willen. Van Aartsen, die paardenlul, zegt tegen die mensen: dan moet je maar aangifte gaan doen. Wat is dat voor een waarnemend burgemeester?

Die man moet gewoon heel snel met pensioen. Het kan toch niet waar zijn dat een vrouw van in de zeventig staat te douchen en dat er ineens buitenlanders in de woonkamer staan die dat huis gaan kraken? Het zou mij gebeuren zeg. Ik zou er zelf tegenaan gaan met een bijl en een hakmes. Ik vind het zo verschrikkelijk dat dit hier allemaal gewoon kan.”

Ervaring Gerard Joling spreekt uit ervaring: “Vijf jaar geleden stonden er ‘s nachts vijf mannen aan mijn deur die me wilden overvallen. Ze zijn niet binnengekomen, ik lag in diepe slaap en heb ook niets gehoord, maar ze hebben wel de deur ontzet. Ik heb de beelden van die poging tot roofoverval opgestuurd, en ook die van de buren, maar de politie heeft er niets mee gedaan.

Zij noemden het een poging tot inbraak.

Ammehoela. Je gaat niet inbreken bij iemand die gewoon thuis is, en dan ga je ook niet met vijf man met allemaal een mombakkes om bij de deur staan. Ik heb

nu een nieuw huis en ben vergeven van de camera’s. Ik heb nu ook mijn eigen dingen in huis. En ik zal niet zeggen of dat nu een geweer is of iets anders, maar ik ben bang geworden en denk: hier heb ik geen zin meer in. Dus verdedig ik me ook met dingen die niet mogen. Prima. Ik werk mezelf drie slagen in de rondte en een ander trekt m’n troep leeg of zet me een mes op de keel voor een paar klokkies? Dacht het niet. Ik vind dat we onszelf moeten kunnen verdedigen. Die wet moet er dan misschien ook maar door.”

Baudet komt met wetsvoorstel Het interview in de Playboy, niet meteen een blad met veel allure, werd opgepikt door de Nederlandse media. En daar kregen de uitspraken van Joling het etiket “omstreden”. Hoe dan ook, partijleider Thierry Baudet van het Forum voor Democratie reageerde met een wetsvoorstel.

In de ’tolerantiewet’ die Baudet voorstelt, staan “vijf Nederlandse kernwaarden waarmee niet gemarchandeerd mag worden en die ook de islamitische gemeenschap nu moet gaan onderschrijven in dit land”. De voorman van het Forum voor Democratie stelde ook dat mensen die hierheen komen “zich moeten houden aan ons rechtssysteem en onze normen en waarden moeten respecteren”. Baudet deed dan weer een opmerkelijke uitspraak in een interview in De Telegraaf. Daarin zei hij “dat er in de islam allerlei aanknopingspunten zijn voor een veel plezieriger interpretatie van dat geloof”. Baudet kondigde aan binnenkort met een paar imams te gaan spreken. “Ik wil gewoon weten: wat speelt daar nou?”, aldus Baudet. De FvD-voorman ziet zichzelf vooral als een criticus van het islamisme, de politieke islam. “Ik ben er, anders dan Wilders, van overtuigd dat er in de hele islamitische traditie allerlei aanknopingspunten zijn voor een veel plezieriger interpretatie van dat geloof.”

Daar kon Geert Wilders dan weer niet mee lachen: “Een gevaarlijk en jammerlijk standpunt.” De PVV van Wilders en het Forum voor Democratie van Thierry Baudet strijden om de rechtse kiezer in Nederland.

Processen Er was ook goed nieuws voor Wilders: in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in maart vertoonde de PVV een campagnefilmpje tijdens de zendtijd voor politieke partijen. De spot veroorzaakte natuurlijk heel wat ophef, want stond vol met kritiek op de islam. Er werden 17 klachten ingediend tegen Wilders, maar die zijn nu allemaal geseponeerd. Het Openbaar Ministerie oordeelde dat het filmpje niet aanzet tot haat, discriminatie of geweld.

Volgende week wacht hem nog de behandeling in beroep van het proces over zijn “minder, minder, minder”-uitspraak uit 2014. Voor die uitspraak werd Wilders veroordeeld, voor groepsbelediging en het aanzetten tot discriminatie. Van het aanzetten tot haat werd hij vrijgesproken. Zowel Wilders als het Openbaar Ministerie gingen in beroep tegen het vonnis van de Haagse rechtbank. Afspraak op 17 mei voor het proces in beroep, al is de kans groot dat het proces wordt uitgesteld.

K.v.C.

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

14

Brieven

10 mei 2018

Op de korrel

Kleuters en ouders

Islam wint altijd

Pallieterke, Volgens Inge Ghijs (DS, 7 mei) weten wij dat de overgrote meerderheid van de kleuters die vanaf 3 jaar niet naar de kleuterschool gaat, terug te vinden is bij kansarmen en bij ouders die geen Nederlands spreken met hun kinderen. Net die kinderen die de grootste nood hebben aan kleuteronderwijs. Enkele alinea’s verder beweert Inge Ghijs dat die ouders dat doen uit bezorgdheid voor hun kinderen, wat haaks staat op haar vaststelling, in hetzelfde artikel nog wel, dat net bij die kinderen het risico op schoolachterstand het grootst is. Dat alles wijten aan culturele verschillen en gebrek aan informatie is ridicuul, om niet te zeggen dat die ouders schaamteloos in gebreke blijven thuis met hun kinderen Nederlands te spreken. Het is weeral BDW (en diens volgelingen) die volgens Ghijs in de fout gaat door het voornemen om bij die ouders een deel van hun leefloon in te houden als sanctie, omdat het toch niet zou werken. Als dat werkelijk zo is, dan kan men best ophouden met boetes te schrijven voor snelheidsovertredingen en voor rijden onder invloed. Die helpen dan ook niet. Of zit Inge Ghijs nog in haar kleuterjaren?

Ivo van Hamme - Antwerpen

Kurt, keer terug?

Pallieterke, Maandagavond 30 april, VRT-nieuws op één. De lezer van dienst, Lieven Verstraete, verklaart dat de Finnen, “net als ons”, op 1 mei feest vieren. Taalfout die we bijna dagelijks horen of lezen, zelfs bij de noorderburen.

Erg als Nederlanders en nieuwslezers het al niet meer weten. Verleden jaar verzorgde Kurt Van Eeghem wekelijks op VRT1 een “taalfoutprogramma” waarin hij op zijn eigen ludieke manier de ‘groter als mij’-fouten aankaartte met de tip: Je kunt nooit twijfelen als je er een werkwoord achter zet, dus ‘groter dan ik (ben), net als wij (doen)’.

Kurt, keer terug, zodat wij ons, naast de dt-fouten, niet meer moeten ergeren aan ‘ze noemt Rosa - heeft geweest - moest het gebeuren - het meisje, die - voor te lachen - laat ons hopen - dat is van jouw - rond de tafel - lange jaren’ in de plaats van ‘we noemen haar Rosa omdat ze Rosa heet - is geweest - mocht het gebeuren - het meisje, dat - om te lachen laten we hopen - dat is van jou - aan tafel – EDV - Assebroek vele jaren!’

Kruisende woorden oplossing 1107

Pallieterke, Vervoersmaatschappij MIVB ontslaat R. Ahrouch, oprichter van de ISLAM-partij, omdat hij mannen en vrouwen apart op de bus wil.

“Nu kan ik meer tijd besteden aan de verspreiding van de islam”, zo zegt Ahrouch. Maar hij staat er niet alleen voor. De beleving van de islam is volop bezig. Enkele geloofsgemeenschappen in Kuringen (deelgemeente van Hasselt) organiseren een open gebedshuizendag op zondag 6 mei. In “Kerk & Leven” lees ik dat men tijdens de begeleide wandeling een woordje uitleg krijgt over de geloofsgemeenschap. Aansluitend openen de Ayasofyamoskee, de Sint-Gertrudiskerk en de Bait-UrRaheem-moskee hun deuren. Afsluitend is er een stiltemeditatie. Niét in de St-Gertrudiskerk, het is toch zondag, maar in de Ayasofya-moskee en vrijblijvend kan men het namiddaggebed volgen en de Turkse kermis ontdekken.

Ook de Hasseltse burgemeester Vananroye (CD&V) zet zich in om de islam te verspreiden en te beleven. Het stadsmagazine “De nieuwe Hasselaar” informeert de inwoners omtrent het begin en einde van de ramadan. Ze nodigt de Hasselaren uit: “Proef de ramadan.” Willen ze weten hoe een avondmaal, iftar, verloopt? Dan zijn ze welkom in drie moskeeën. In hetzelfde stadsmagazine geen woord gelezen over de vasten, geen vermelding van de voetwassing op Witte Donderdag, de kruisweg op Goede Vrijdag of de Paaswake op Stille Zaterdag. De islam wint altijd! Hoe is het zover kunnen komen?

An Witters - Hasselt

N O T X

K O T

B

X

J

B

L

U T

I

E

O R N X H R

L

K

E U Z

X

E

E E

E

S

T

E

R

N K

X

L

G

X

E

R

I

E

D X

I

N R

Pallieterke, Ik wil hier niet ingaan in de oprispingen van Paul De Nef in zijn brief van vorige week over fundamentalisten en creationisten. Maar onderaan de brief schrijft hij: “Wat wij als atheïsten geloven, is echte wetenschap (zoals bv. evolutie)...”

Evolutionisten verwarren steeds (bewust?) micro- en macro-evolutie. Elke fokker en teler gebruikt dagelijks de micro-evolutie. Ook ik als creationist geloof er in, maar er is geen enkel wetenschappelijk bewijs voor macro-evolutie.

Toon mij één ‘missing link’! U zult hem niet vinden, want hij heeft nooit bestaan.

Als God in de Heilige Schrift drieduizend keer zegt dat Hij de hemel en de Aarde - en al wat daar in is - geschapen heeft, dan ben ik eerder geneigd dát te geloven dan warrige evolutionistische theorieën die teruggaan tot vier miljard jaar. Laat mij hier een Afrikaans gezegde

ABONNEMENTEN

E N A M E X

Atheïsten

aanhalen: “De kip met tanden leeft altijd in een ver afgelegen dorp.” Wat voor afstand geldt, geldt voor tijd.

André L annoo - Heverlee

Viering 1 mei Pallieterke, Dankzij de toespraken van onze linkse Grote Denkers heb ik eindelijk ingezien dat mijn beroepsleven totaal fout was! Mijn carrière lang heb ik zélf voor oplossingen gezorgd als er problemen waren, en er is mij nooit gezegd dat ik recht had op ziektedagen, ook als ik niet ziek was! Ik had krom kunnen lopen van het zelfmedelijden en had recht op burn-outs en depressies in plaats van mijn werk graag te doen. Ik had door te staken kunnen meewerken aan nog méér faillissementen en me niet altijd inzetten voor de mensen aan wie ik werk verschafte. Ik had zoals René Stroobant destijds na het faillissement van de Boelwerf een zeteltje bij de socialisten kunnen krijgen en in de 1 mei stoet vooraan meelopen met riant betaalde rijke politici en vakbondsleiders, die er samen voor zorgen dat bedrijven ons land verlaten… Ik had ook een beetje LIDL kunnen zijn, maar ben nooit bij een vakbond aangesloten geweest en nu zit ik thuis, met mijn pensioentje. Hoe fout kan men toch zijn…

Marc Bertrand - Edegem

Pallieterke, In zijn stukje over het verschuiven van de vervuiling door dieselverboden weet uw redacteur wel de klok hangen, maar schijnbaar niet de klepel! Als hij schrijft dat “de” autoproducenten weigeren de nodige aanpassingen te betalen, daar waar ze toch de veroorzakers van het dieselgesjoemel zijn… dan gaat dat alleen op voor de Volkswagengroep. Andere (Duitse… wat met Fiat?) producenten treft geen schuld. Hun auto´s voldoen aan de toelatingsnormen!

Wat hij niet vermeldde (misschien wist hij het niet), maar wat volgens mij belangrijker is, is dat dhr. Resch, die in naam van de Deutsche Umwelthilfe processen voerde en won om diesels in sommige steden te laten verbieden, de Leberwurst op zijn Landbrot verdient bij… Toyota! Toyota, dat in Europa niet langer diesels verkoopt en er dus alle baat bij heeft dat con-

E N

K

sumenten voor benzine en hybrides kiezen.

Gevolg van de gewonnen processen is bijvoorbeeld dat de Hamburgse Max Brauer Allee sinds kort dieselvrij is. Op minder dan een halve kilometer leggen jaarlijks meer dan 200 cruiseschepen aan waarvan er één landstroom gebruikt, de rest maakt de nodige elektriciteit Dirk Cornelis - Stekene met diesel!

Dieselse vervuilverschuiving

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A S O O R T G E B C A R I E S X C H X D T X M A D A B E E L X L E A A N X E V O F M A T T E R H G T R E S X E A H E S L O O K X I L X I J X S K I J O R K A X I X K O O X L A G E L S L A G V E L

- Als doorslaand argument in haar pleidooi voor (nog) meer geld voor de EU-ivoren toren, had Marianne Thyssen het vorige week in Terzake over onze bijdrage aan die logge instelling, die gemiddeld per burger minder bedraagt dan een kopje koffie.

- Bedoelde de hartsvriendin en medetsjevin van Kris Peeters dat kopje dat zij na nieuwjaar heeft ingerekend in haar terug te betalen ‘werkingskosten’ voor zeven nieuwjaarsrecepties?

- Geef mij maar een kopje thee.

- Premier Michel heeft in Broekzele voor de EU een eentalig Franse toespraak geleverd en daarmee aan heel de wereld getoond dat ons aller dierbaar vaderland een Franstalige natie is. Quod erat demonstrandum…

- Wat een geluk dat de meerderheid in dit dierbaar vaderland kan rekenen op een sterke Vlaams-nationale partij om de buitenlanden diets (…) te maken dat een Nederlandssprekende meerderheid hier de sleutel in handen heeft om de politiek naar haar hand te zetten! Quod erat demonstrandum…

- Er is een verse kandidaat opgedoken ter versterking van de tsjeven in de stembusslag van 14 oktober: voetbalmonument Georges Leekens.

- Als lijstduwer in het West-Vlaamse Oostkamp wil hij de CD&V een handje helpen, maar hij ontkent in alle toonaarden dat het een Antwerps handje zou zijn.

- Wel zou hij, met een knipoog naar Kris Peeters, hebben gezegd met een sterk geloof in de CD&V de politieke uitdaging aan te gaan: een geloof dat … hvo Berger verzet.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

10 mei 2018

Slechte herinnering aan Europese winst

Roskammen

Het halve land in vervoering?

Op donderdag 3 mei is het exact veertig jaar geleden dat SC Anderlecht voor de tweede maal de Beker der Bekerwinnaars won. In 1978 versloegen we Austria Wenen met 4-0.

Het Prinsenpark was uitverkocht, 48.679 toeschouwers waren op post. Onze trainer, Raymond Goethals, ging voor de opwarming zoals altijd een sigaretje roken op het veld.l Hij kwam vroeger terug dan gewoonlijk en had een boodschap mee voor de groep: “Ik ben net buiten geweest, het is ongelooflijk.

Men ziet niets anders dan ‘mauve en wit’ in de tribunes. 50.000 mensen zijn naar Parijs gekomen om ons te zien winnen.” De spelers durfden niet te lachen, want hij meende het.

Raymond besefte niet dat paars en wit ook de kleuren waren van de Oostenrijkers.

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

Te veel Ricard Hij was nochtans niet aan zijn proefstuk. In 1972 speelden de Rode Duivels in Antwerpen de halve finale van het EK tegen West-Duitsland. Voor de match hetzelfde ritueel. ‘Den Tuveneir’ ging zijn sigaretje roken. Duidelijk onder de indruk kwam hij onze kleedkamer binnen en riep: “Nog nooit zoveel Belgen bijeen gezien!” Toen we het veld opkwamen, bleken het Duitse vlaggen te zijn.

Dat er 30.000 Anderlechtsupporters in Parijs rondliepen, dat staat buiten kijf. Ik ken er die de match zelfs niet hebben gezien. Er waren er ook die na de wedstrijd nog drie dagen in de Franse hoofdstad zijn blijven plakken.

Voor de spelers was het feest na die magische match ook legendarisch. We doken het Parijse nachtleven in. Ik nam enkele ploegmaten mee naar ‘Chez Castel’, een chique discotheek waar een fles champagne bijna onbetaalbaar is.

Na een tijdje schakelde ik over op ‘Ricard’.

Dat had ik beter niet gedaan. De dag nadien

was ik zo ziek als een hond. De ganse treinreis, van Parijs naar Brussel, heb ik op de wc doorgebracht. Als ik de naam ‘Ricard’ hoor, word ik al misselijk! Toen we arriveerden in de ‘Midi’ stonden 10.000 supporters ons op te wachten. Mijn grootste zorg was een toilet vinden om over te geven. ‘s Avonds was er een feestje gepland in de dancing van Nico de Bree, ‘The Number One’.

Ik heb mijn kat gestuurd. Het was de eerste keer dat ik forfait heb moeten geven voor een feestje. Thuis ben ik in mijn bed gekropen. De Europacup kon mij gestolen worden. Toen ik de volgende dag op training aankwam, sloften daar veel ‘levende lijken’ rond. Waarschijnlijk te veel ‘Ricard’ gedronken bij De Bree.

Iedereen denkt dat de wedstrijd in Parijs mijn beste herinnering is uit mijn carrière. Jullie weten nu waarom dat niet het geval is...

Gille van Binst

Groeiend ongenoegen over play-offsysteem

Twee keer een Antwerpse derby tussen de Kielse Ratten en de Bosuilen, en evenveel keer rellen. Het belette niet dat Gazet van Antwerpen na de return op het Kiel, geëindigd op een troosteloze 0-0, uitpakte met vijf bladzijden “echt nieuws” en stukjes over de derbysfeer.

Met een niet mis te verstane verwijzing naar alle gedoe in misbaksel play-off 2 blokletterde de krant: “En nu snel voor echt!”

Burgemeester De Wever is geen voetbalfreak. De kans is groot dat hij als echo op het Schoon Verdiep een “hoe later hoe liever” liet horen. De buiten alle grenzen van de derbyeuforie getreden voetbalschrijvelaar Gert Gysen beviel in GvA van volgend literair hoogstandje: “Wat is er mooier dan elk jaar een dubbele confrontatie die twee weken lang een hele stad, wat zeggen we, een hele provincie, zelfs het halve land in vervoering brengt?” We gunnen de brave ziel zijn interpretatie van het begrip “vervoering”. Wij vrezen dat het halve land lak had aan zijn vervoering, en vooral stilstond bij wat hij, als gelukkige slotbemerking, “een zure nasmaak aan alles wat we hierboven schreven” noemde. Het wordt steeds twijfelachtiger of de beruchte “kleine minderheden” binnen én de paars-witte én de rood-witte supportersclans ooit het verschil zullen kennen - laat staan erkennen - tussen gezonde rivaliteit en baldadig wangedrag.

Vanuit die trieste vaststelling is voor het Antwerpse voetbal slechts een oplossing denkbaar: maak van die twee eeuwige rivalen op liefst korte termijn een topploeg in wording, in een grootstad die daar alle recht op heeft.

FC Metropool In Limburg begreep men dat al decennia geleden. De rivaliteit tussen Thor Waterschei en KFC Winterslag werd er omgezet in project Racing Genk. Tot wat die enorme stap vooruit heeft geleid, is al geruime tijd duidenog koffiedik kijken. Te oordelen naar de triest kijkende koppen van Ivan de Witte en Michel Louwagie na de thuisnederlaag tegen Charleroi, lijkt het dat beide heren nu al dwars door genoemd koffiedik kijken. Om vast te stellen dat het er dik inzit dat Gent met de rode lantaarn in PO1 opgescheept zal zitten.

Niet meer te evenaren Het resultaat van Club Brugge – Anderlecht en de gevolgen voor de “strijd” om de landstitel terzijde, speelde Olivier Deschacht zijn zeshonderdste match in het eerste elftal van de Brusselse club. Het is een prestatie die de benadering weergaloos verdient voor een voetballer die zich qua talent geen Ronaldo, Messi, Cruyff of zelfs Van Himst mag noemen. Maar inzet en karaktersterkte heeft hij des temeer. Het zou van gebrek aan respect getuigen, mochten we geen aandacht besteden aan een record dat in het clubvoetbal niet meer te evenaren valt, laat staan te verbeteren. Een dikke proficiat Olivier, van harte!

Voor Lierse is de bijl gevallen Het kwam niet alleen keihard aan in Lier, maar in de ganse Vlaamse voetbalwereld.

Lierse houdt op te bestaan. De al weken en maanden aangekondigde overname is in het water gevallen. Maandagochtend was het zeker. Gevolg is dat de club verdwijnt, en haar stamnummer. Enige kans voor overleven is een fusie met een andere club binnen een straal van dertig kilometer rond Lier én overname van haar stamnummer. Of die strohalm gegrepen kan worden, was ons niet bekend bij het ter perse gaan.

Bankroet van een systeem Na een zoveelste “match van de eeuw” is Anderlecht tot op twee punten van Club Brugge genaderd. “De titelstrijd ligt weer open” juichten de aanhangers van de Brusselaars én het play-offsysteem. Het is bekend dat Club Bruggevoorzitter Bart Verhaeghe die godganse PO naar de verdoemenis wenst.

Mocht Club dan toch naast de titel pakken, zal hij, zacht uitgedrukt, niet van gedacht veranderen. De Brugse nederlaag heeft bewezen dat het systeem bankroet is. Ga het in het buitenland maar verkopen dat de club die de regu-

15

liere competitie afsloot met een dozijn punten voorsprong op de nummer twee toch geen (verdiende) landskampioen werd!

Want geslachtofferd op het altaar van puntenhalvering. Om van het poenscheppen door een kransje topclubs nog te zwijgen. Bij Anderlecht zullen ze dat anders zien, maar de waarheid heeft haar rechten.

Eerlijkheid ook. En die wil dat zo rap mogelijk teruggegrepen wordt naar een reguliere competitie waarin de landskampioen de club is die op het einde van de rit de meeste punten telt.

Triest kijkende koppen Verkeerd zitten we allicht niet met de voorspelling dat de troepen van Francky Dury als eindwinnaars van “hell hole” PO2 gaan triomferen. Zulte Waregem mag zich al voorbereiden op een dubbel duel tegen Lokeren of Antwerp. We hebben niks tegen de Waaslanders en de sinjoren, maar tegen het in bloedvorm verkerende Essevee geven we die teams weinig kans om een ronde verder door te stoten in de strijd om het laatste Europese ticket. Of dat tegen de nummer vier of vijf van PO1 wordt, is

Geen grootspraak Europees kampioen tijdrijden Victor Campenaerts deed niet aan grootspraak toen hij zich voor de 9 kilometer lange proloog van de Giro kandidaat-rozetruidrager achtte. Na die proloog in de heilige stad Jeruzalem – het kan voor organisatoren niet gek genoeg zijn - kwam de Antwerpenaar precies geteld twee seconden te kort om Tom Dumoulin te beletten zijn kampioenstrui tijdrijden in te ruilen voor de roze leiderstrui. Het derde trapje op het erepodium had Campenaerts niet gestolen. Ruim een halve minuut beter doen dan favoriet (?)

Chris Froome, dat noemen we zelfs meer dan “opdracht geslaagd”.

Anders gepuft?

Wil de omstreden Chris Froome zijn aangekondigde dubbele winst in Giro en Tour waarmaken, zal hij uit een ander vaatje moeten tappen dan in die proloog. Mogelijk zat zijn val bij de verkenning van het parcours er voor iets tussen dat hij al meteen een oplawaai moest incasseren. Maar het kan ook dat de ene puf de andere niet is, en dat hij in Israël ietwat anders pufte dan in de Vuelta van vorig jaar.

Staalharde Staelens Lorenzo Staelens was voor de zoveelste “clash” tussen Club Brugge en Anderlecht in

lijk. Vraag is, waarom lukte op de “parking” wat in “de stad” niet zou lukken? Het is meer kwestie van willen dan van kunnen om in een stad met een wereldhaven beleidsmatig, economisch, financieel en sociaal een voetbalproject te ontwikkelen dat voldoet aan wat in een moderne samenleving terecht “de belangrijkste bijzaak” heet. Geef Antwerpen in een modern stadion een FC Metropool in witte outfit met op de ene schouder een streepje paars en op de andere een streepje rood. Hoelang kan het duren voor alle nostalgie over wat ooit Kiel en Bosuil was, in het Antwerpse voetbalarchief zal zitten? Vraag het de duizenden fans van blauw-wit Racing Genk, en een andere vraag is of die duizenden nog weten welke kleuren de spelers van Waterschei en Winterslag droegen? Of daar tussen fans van beide ex-ploegen nog relletjes zijn, is dan een retorische vraag.

Vloekten we, of deden we een beroep op het gezonde verstand? Vrij oordelen mag.

Wereldkampioen Vloeken deed wel Het Laatste Nieuws, met een enquête onder de titel “We zijn wereldkampioen”. We hebben er begrip voor dat de media de tijd rijp achten om het Belggevoel van de goegemeente met WK-geleuter op te peppen. Maar dromen voor werkelijkheid nemen, en “het volk” dagen na elkaar opzadelen met “de gevolgen van een wereldtitel” is “lichtjes” overdreven. Over al het moois dat voorbarig uitgeroepen wereldkampioen België wacht, zwijgen we liever. Terwijl we graag toegeven dat niet elk probeersel om de verkoopcijfers op te krikken even idioot is. de play-off 1 - een feestje van een kwintet “topclubs” en toegevoegde waarde Charleroi - helemaal zijn staalharde zelf. Hij had het over de spitsen bij de Brusselaars, die hij nauwelijks echte spitsen wou noemen. Voor Teo was hij nog inschikkelijk. Voor Sylvere Ganvoula iets minder. “Hem noem ik geen voetballer”, stond in de gazetten. Hopelijk voor Sylvère komt die de rest van zijn carrière Lorenzo niet tegen als coach.

Groot gebrek aan klasse Niet wij hebben het over gebrek aan klasse aan het adres van “le Standard de Liège”, wel ex-coryfeeën van de Rouches zoals Robert Waseige, Walter Meeuws, Christian Piot en anderen. Je kan voor of tegen Sa Pinto zijn, geen mens kan zeggen dat de flamboyante Portugees op Sclessin geen resultaten heeft neergezet. Die zijn zelfs om u tegen te zeggen.

En dan overwegen om de man voor bewezen diensten te bedanken en door de nog immer onfeilbaar geachte Michel Preud’homme te vervangen, is voor genoemde ex-coryfeeën meer dan een brug te ver. We staan vooraan in de rij die hen gelijk geeft.

Wel of niet?

Het Belgische Arbitragehof voor de Sport (BAS) heeft het druk. De volgende dagen weten ze bij Lierse of ze verder professioneel mogen voetballen, of als amateurs. En bij KV Mechelen krijgt men te horen of de club straks wel of niet als zeventiende ploeg zal mogen aantreden in 1A. Omdat het uit 1B degraderende Tubeke mee in de Lierse overlevingdans zit, en Moeskroen in de Mechelse, is ons vertrouwen in de rechtsspraak van een Belgisch apparaat niet onbegrensd. Maar we blijven hopen dat duimen voor én de pallieters en de manenblussers niet vergeefs zal zijn.

Nummer vier voor Elise Nu we toch bezig zijn met feliciteren, ook gelukwensen voor Elise Mertens. De Limburgse veegde in de finale van het ATP-tornooi in Rabat de vloer aan met de Australische Ajla Tomljanovic.

Een elfde zege op rij op gravel en een vierde ATP-tornooizege voerde Mertens naar het nummer zestien op de wereldranglijst, haar beste ranking tot dusver. Hopelijk demonstreert Elise haar bloedvorm straks op Roland Garros.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

10 mei 2018

Diplomatieke rel tussen de VS en Frankrijk

Manny Macaroni versus Dondon Trump Kent u de favoriete mop van president Trump? Vast niet. Wij kennen hem toevallig wel, omdat we bij Trump een pint aan het pakken waren, vlak voor de Franse president Macron op staatsbezoek kwam. Hij wou ons advies over die bewuste mop en vroeg zich af of het diplomatiek verantwoord zou zijn die in zijn welkomstspeech te verwerken.

De mop gaat als volgt: “Hey Emanjoewèl, met welk verkoopargument hebben de Fransen hun overschot aan wapens verkocht na de Tweede Wereldoorlog?” Emmanuel zou vast het antwoord schuldig moeten blijven en met een presidentieel glimlachje het antwoord afwachten.

En dan de pointe: “Nooit mee geschoten, maar één keer laten vallen.” Waarna hij bulderend van het lachen naar de camera’s zou draaien en uitroepen: “Welcome in America, Frenchie! Hier is een geweer. Probeer het een kwartier vast te houden. Ik zal je niet doen schrikken.”

“Great advice” Het leek ‘Dondon’, zoals wij hem al eens liefkozend plegen te noemen, een strak plan.

Wij adviseerden echter tegen. Niet omwille van diplomatieke redenen. Een gezonde diplomatie kan tegen een grapje. Maar omdat het niet uit te sluiten valt dat mevrouw Macron het antwoord wel weet. Tenslotte overleefde Macrons echtgenote Brigitte beide wereldoorlogen, voor de president op haar pad kwam.

“Daar heb je een punt. Niks zo vreselijk dan iemand die je grap inpikt”, zei Trump teleurge-

steld, “misschien moet ik daar dan een grapje over maken? Over oude wijven? Altijd lachen.

Of gewoon eens vragen of hij zijn vrouw niet liever had ontmoet voor de menopauze?”

Weerom moesten we de president tegen zichzelf beschermen. Er zouden miljoenen vrouwen op straat komen om te protesteren in Washington. En evenveel miljoenen mannen zouden die avond hun eigen potje moeten koken. “En daar is niks geestig aan”, gaf Trump toe. Hij zou het hoogstens eens aanhalen in een privégesprek, maar verder niks.

Dus werd het een braaf staatsbezoek, waarbij Donald zich gewillig liet kussen en bepotelen door zijn Franse evenknie. Een paar misverstandjes, ja, nauwelijks de moeite om te vermelden, maar we doen het toch. Over wie van beide heren nu precies Napoleon was en de aanpak van Iran in verband met zijn nucleair programma, was er geen eensgezindheid. Ook de goedbedoelde vraag of Brigitte model had gestaan voor het vrijheidsstandbeeld dat Frankrijk zo’n honderddertig jaar geleden cadeau gaf, viel minder goed. Net als de poging om het goed te maken door een lekkere ‘Lady Liberty’ naar Macrons bedstee te sturen met een ‘incontinental breakfast’.

Kruisende woorden 1108

A B C E F G H I

Weet u nog, de “Arabische lente”, die ideologische fata morgana van Koert Debeuf en andere verdwaasde liberalen? Dat blijkt geen mager, maar een compleet uitgemergeld beestje. In Tunesië, het enige land waar ze echt “gelukt” is, nam een dikke dertig procent van de kiezers deel aan de eerste verkiezingen. Geen commentaar.

K VERTICAAL 1. Alveolen in de longen 2. Schade aan schip of lading - Internetland code voor Togo - Warme bouillon bestaande uit water en een scheutje rundsvleesextract 3. Stekelige planten - Vorderde 4. Limonade gemaakt van het sap van granaatappel - Reverendus Dominus 5. En meer - Onroerend goed - Deel van het testament - Papegaai-achtige 6. Oproerkraaiers - Mangaan 7. Grootste Belg volgens de kijkers van RTBF - Internet Explorer - Alle rechten inbegrepen 8. Ontvanger van bezoekers 9. Wiel met tanden - Instelling met als doel elke persoon in de mogelijkheid te stellen een leven te leiden dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid 10. Vlaamse stad - Voormalige benaming van onze nationale omroep Astronomische eenheid 11. Slobkous - Dun laagje van hout 12. Recette

Onthullend De befaamde Dode Zee-rollen die zowat zeventig jaar geleden in Qumran werden gevonden, geven weer wat van hun geheimen prijs: er zijn verborgen teksten op gevonden.

Wij konden er helaas geen bevestiging van krijgen dat Jinnih Beels erin wordt onthuld als de nieuwe messias, maar geen nood: de reguliere pers doet dat wel in plaats van de wetenschappers.

Of men nu voor of tegen de voorstellen van Vuye en Wouters is inzake Brussel, ze hebben alleszins de kwestie weer op de kaart gezet. De bijval die ze kregen van opperopportunist Vanhengel is dan weer andere koek. Soms is geprezen worden erger dan worden afgebroken.

Smakelijk

De hoogopgeleiden

Betalen, of...

L

filosofische beschouwingen te wijden. Bij het genot van een goed glas.

Onze lezers zullen zich de Senaat herinneren, dat overbodig gemaakte orgaan dat in stand wordt gehouden om een aantal vriendjes aan een bijzonder goed loon te helpen. Zal die Senaat dieren verder juridisch vermenselijken door ze grondwetsrechten toe te kennen? Ach, wellicht spiegelen die mensen zich aan de bewoners van de apenkooi in de Antwerpse dierentuin.

De Antwerpse dierentuin past zijn zeehondenprogramma (lichtjes) aan na een recente actie van “dierenrechtenactivisten”. Wij konden er echter geen bevestiging van krijgen dat er nu bij het voederen ook telkens een dierenrechtenverdwaasde op het menu zou staan.

J

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1107 VINDT U OP BLZ. 14

‘t Is lente!

Dierlijke dwaasheid

D

HORIZONTAAL

Verder liep alles rimpelloos. Bij wijze van spreken. Donald belde om ons te bedanken voor het ‘great’ advies dat voor beide staatsmannen een triomf bleek in eigen land. Macron had de Europese grandeur verdedigd en Trump had geen zak chips opengetrokken tijdens de ‘Marseillaise’. Een onomstotelijk feit dat zelfs door zijn grootste criticasters moest worden erkend. Case closed!

Helaas... Brigitte was nog niet helemaal

bekomen van haar jetlag of Trump had bij zijn vrienden van de NRA een leuk verhaal verteld over het Frankrijk van zijn beste vriend ‘Manny Macaroni’. Om een lang verhaal kort te maken, ging het over het feit dat geen enkele Fransman genoeg mans is om een geweer vast te pakken. Het schoot bij de Macrons in het verkeerde keelgat. Trump had daar wel begrip voor de oude Brigitte maar niet voor de jonge Manny “Dat is de leeftijd”, merkte Trump op, “oudjes moeten beter kauwen.”

Absurdistan

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A. Plaats in de Gentse kanaalzone B. Oost-Vlaams dorp - Telwoord C. Vlaamse rivier - Auteur van ‘Wachten op Godot’ D. Franse stad E. Wat eraan toegevoegd is - Praseodymium - IJzer F. Sociale dienst - Lange, eentonige opsomming G. Tafelde - Intro H. Lid van het politiekorps - Herkauwer I. Pers. vnw. - Voorvoegsel dat een duizendste van een miljoenste aanduidt - Spaans lidwoord J. Jongensnaam - Anijsdrank K. Neiging tot het uiterste te gaan L. Afrikaanse republiek - Internetlandcode voor Taiwan - Voegwoord

“Beter kauwen”

Om het met Magritte te zeggen: ceci n’est pas un pays. Dat is voor Vlamingen uiteraard al lang geen geheim meer. Nu is er door de grote postbaas himself geopperd om brieven niét meer tijdig te bestellen, tenzij mits betaling. De post als afpersersbende.

Gelijkheid en zo Het is weer zover: het islamitische Suikerfeest valt midden in de examens en dus struikelen alle welwillenden over elkaars voeten in de haast om daaraan tegemoet te komen.

Plezantste van al is het officiële onderwijstijdschrift Klasse, dat moslimleerlingen naar huis wil laten gaan zodra hun examen klaar is. Ruikt dat niet naar iets wat privilege en voorkeursbehandeling heet?

Verdachte vrienden

Dat de elite niet veel van volkssport snapt, is recent nog maar eens bewezen door de reacties tegen “antisemitische” Beerschotsupporters. Die kanten zich namelijk hevig tegen “de joden”. Zelfs de burgervader van ‘t stad schijnt niet te weten dat enerzijds “ratten” en anderzijds “joden” de aloude geuzennamen zijn van Beerschot en Antwerp. Met religie of nationaliteit heeft dat niets te maken.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Wij dus Vorig weekend was het de dag van het naakt tuinieren (ja, dat bestaat!). Derhalve heeft onze redactie zich onder het toeziend oog van onze big boss verzameld in een omgeving die rijk is aan groen en goed van de wereld afgeschermd. Nee, niet om naakt te tuinieren, wat dacht u wel, maar om hieraan diepgravende

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be