't Pallieterke van 17 mei 2018

74ste jaargang • nummer 20 • donderdag 17 mei 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De partijen op één jaar van de verkiezingen Op 26 mei 2019 vinden de Europese verkiezingen plaats, en wellicht gaan we die dag ook naar de stembus voor parlementsverkiezingen. Hoe staan de partijen er een jaar voor die stembusslag voor? Een relevante vraag, nu de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen volop bezig is en naadloos zal overlopen in de campagne voor de verkiezingen van 2019. Een overzicht.

N-VA: naar een nieuwe overwinning Een jaar is een eeuwigheid in de politiek, maar in de Wetstraat gaat iedereen ervan uit dat de N-VA in 2019 de parlementsverkiezingen zal winnen. Dat wil zeggen: ergens tussen 28 en 32 procent halen. Elk procentpunt boven de 30 procent zal gezien worden als een grote overwinning. Want een Vlaams-nationalistische partij die zonder communautaire eisen in een federale regering stapt, pleegt normaal gezien politieke zelfmoord. Deze keer niet. De reden: de N-VA teert op twee thema’s die de brede Vlaamse werkende middenklasse aanspreken. Ten eerste blijft de economie relatief goed boeren met de creatie van 200.000 banen tot gevolg. Dat de fiscale druk nog altijd zeer hoog is en de overheidsfinanciën bezorgdheid opwekken, neemt men erbij. Ten tweede is er spierballengerol van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken. Dat slaat aan, al verschilt het huidige asielbeleid amper van dat onder de regering-Di Rupo. Maar Francken hakt graag in op de linkse mensenrechtenlobby’s en de ‘commerce’ van advocaten en sociaal assistenten die hun inkomen ontlenen aan de illegalen. Een groep activisten waar de Vlaamse bevolking geen voeling mee heeft.

De N-VA kapitaliseert op die thema’s. Een deelname aan de volgende Vlaamse regering is nu al quasi een zekerheid. Federaal hangt veel af van wat aan Franstalige kant gebeurt.

CD&V: gegokt en verloren Ze ontkennen het met klem, maar CD&Vvoorzitter Wouter Beke had gehoopt dat de N-VA zich in een federale regering kapot zou regeren. Dat zou lukken omdat de CD&V bij monde van Kris Peeters voortdurend stokken in de wielen zou steken. Vreemd genoeg heeft dat gedrag binnen de regering echter vooral CD&V beschadigd. Gegokt en verloren. Bij de christendemocraten zijn ze Kris Peeters (intern steevast als ‘de saboteur’ omschreven) meer dan beu. Eigenlijk is een machtsstrijd bezig binnen de christendemocraten tussen Peeters, Beke en de zeer invloedrijke Hilde Crevits. Het bij wijlen zeer linkse discours van de christendemocraten wijst op de toenemende macht van Crevits. Het gespartel van de zelfverklaarde rechtse CD&V’er Hendrik Bogaert is irrelevant.

Vraag is of de CD&V in de komende campagne niet te veel naar links zal overhellen. Bij de basismilitanten is men daarvoor bevreesd. De kiemen van een nederlaag zijn aanwezig.

Open Vld: de plaatsen zijn beperkt Open Vld is de kleinste partij in de verschillende regeringen en dat is te merken. De liberalen wegen amper op het beleid. Ze moesten vooral applaus geven voor ‘liberale’ realisaties zoals de verlaging van de vennootschapsbe-

lasting die minister van Financiën Johan van Overtveldt heeft doorgedrukt. De federale excellenties maken een makke indruk. Minister van Sociale Zaken Maggie de Block loopt er verveeld bij en ze is uit de populariteitspolls verdwenen. Alexander de Croo vond nooit zijn draai als minister van Telecom en Overheidsbedrijven. In 2019 hopen de liberalen op een status quo en denken ze aan andere departementen om te scoren. Zo willen ze eindelijk nog eens de minister van Werk leveren. Probleem is dat de plaatsen beperkt zijn. Het zal een harde strijd worden voor de ministerposten in een volgende regering. Naast De Croo en De Block hebben Jean-Jacques de Gucht en Mathias de Clercq (als die naast het Gentse burgemeesterschap grijpt) zowaar ministeriële ambities. Dat ligt gevoelig. Bij een Open Vld die economisch eerder naar rechts is opgeschoven, horen deze adepten van paars niet echt thuis.

Sp.a: in de touwen John Crombez zal volgende lente wellicht uit zijn lijden worden verlost. Hij zal de verkiezingen verliezen en de partij kan op zoek naar een nieuwe voorzitter. Komt Bruno Tobback terug?

De sp.a probeert oppositie te voeren, maar dat lukt van geen kanten. De reden? De partij draagt de erfenis mee van een beleidspartij die de voorbije decennia de begroting en de sociale zekerheid heeft mismeesterd. Nu lessen geven aan de regering komt pijnlijk over; zeker omdat Crombez het beleid onder paars (toen was hij kabinetschef) blijft verdedigen.

De sp.a hoopt de schade te beperken tijdens de gemeenteraadsverkiezingen en wil in een aantal steden de burgemeesterssjerp behouden. Als dat niet lukt en andere partijen slaan een bres in de stedelijke muur van de socialisten, dan ziet het er zeer slecht uit voor de toekomst van de Vlaamse sociaaldemocratie.

Groen: tussen optimisme en hoogmoed Groen zou volgens de meeste peilingen richting 10 procent spurten en de eerste linkse partij van Vlaanderen worden. Is dat optimisme gewettigd? Wellicht wel, al moet de partij opletten voor hoogmoed. Velen vinden de groenen sympathiek, tot hun standpunten tijdens een campagne bekend raken. Betutteling en regelitis zijn kenmerken van de ecologisten. Vlamingen hebben daar een natuurlijke aversie tegen. Het duo Almaci en Calvo spreekt hoe dan ook een deel van de bevolking aan.

Vooral hoger geschoolde linkse stedelingen.

Allochtonen ook die blijkbaar meer vertrouwen hebben in Groen dan in de extreemlinkse PVDA. De bonus voor Groen situeert zich vooral in de media. Hou vandaag een poll bij journalisten en 70 procent stemt op Groen. De Standaard, De Morgen, de VRT ... dat zijn kosteloze campagnemachines voor die partij.

Belgische koninklijke familie bij tien rijkste van Europa Vlaams Belang: geen antwoord op Francken In 2014 werd Vlaams Belang bijna van de kaart geveegd. Voorzitter Tom van Grieken mag gerust zijn: zo’n dramatisch resultaat hoeft hij in 2019 niet te verwachten. Maar, het Vlaams Belang zal wellicht slechts een beperkt aantal zetels terugwinnen. Filip Dewinter verliest (ook intern) aan invloed en brengt de partij weinig meer bij. Gerolf Annemans is fin de carrière. Barbara Pas levert degelijk werk, net als de verkozenen in het Vlaams Parlement, maar blijft gehandicapt door het cordon médiatique. En vooral: het Vlaams Belang heeft geen antwoord klaar op de communicatiemachine Theo Francken. De partij komt met cijfers over het ondermaatse regeringsbeleid, maar bijna niemand neemt ze over. De N-VA weigert het debat aan te gaan. Bij De Wever en co is de boodschap duidelijk: het Belang doodzwijgen, dan blijven hun ex-kiezers wellicht bij ons.

Bezuiden de taalgrens: op weg naar chaos Zoals zo vaak in het verleden zal de samenstelling van de federale regering afhangen van de uitslag in Wallonië. Indien de MR stabiel blijft of wint, is een regering-Michel II in die constellatie haast een zekerheid. Desnoods moeten de opportunisten van cdH erbij worden genomen. Maar bezuiden de taalgrens dreigt politieke chaos door versnippering en een ruk naar extreemlinks. De PS van Elio Di Rupo wordt opgejaagd door de PTB en heeft

een programma dat - behalve voor Ecolo voor elke Waalse partij onverteerbaar is. Hoe kan er dan een Waalse meerderheid worden gevormd? Ofwel met de MR en de PS, waarbij de socialisten een junior partner zijn. Ofwel een extreemlinkse regering van PS, Ecolo en PTB. Als de politieke chaos of de ruk naar links in Wallonië doorsijpelen tot de federale regeringsvorming, dan dreigen het zeer lange formatiegesprekken te worden.

Deze week De kalasjnikov bestaat 70 jaar

2

Briefje aan Luc Van Gorp 3 Hoe mei ’68 ontspoorde (deel 5)

5

Over religie bestaan geen betrouwbare cijfers

7

Kleurt Luik straks blauw? 7 De Bende van Nijvel: huurlingen uit Katanga 11

2

Actueel

17 mei 2018

De kalasjnikov bestaat 70 jaar Het is 70 jaar geleden dat de AK-47 voor het eerst werd geïntroduceerd in het Russisch leger. De afkorting AK-47 staat voor Avtomat Kalasjnikova 1947, het lichte automatische aanvalsgeweer dat naar zijn uitvinder Michael Kalasjnikov werd genoemd. Ondertussen is dat vuurwapen wereldwijd verspreid en de lieveling van soldaten, criminelen en terroristen… Jaarlijks worden er ongeveer 250.000 mensen mee doodgeschoten.

Michael Kalasjnikov, sergeant en tankcommandant bij het Rode Leger, heeft wellicht nooit vermoed dat zijn uitvinding zo succesvol zou zijn. In 1947 ontwierp hij een gebruiksvriendelijk, automatisch en gemakkelijk te onderhouden aanvalswapen voor de individuele soldaat. De functie van de nauwelijks te tillen mitrailleurs leek achterhaald. Nu kon iedere soldaat vuren met een snelheid van 600 kogels per minuut. Of Kalasjnikov het wapen op z’n eentje heeft bedacht en ontwikkeld, laten we in het midden. Vermoedelijk hebben ingenieurs zijn ideeën verfijnd. Feit is dat Michael Kalasjnikov als een Russische held werd beschouwd en dat de AK-47 in 1948 voor het eerst in het Rode Leger werd gebruikt.

Kalasjnikov kreeg zowat alle Russische onderscheidingen. Hij overleed in 2013, op 94-jarige leeftijd. Of hij echt zo gelukkig was met het succes van zijn uitvinding, is onbekend. Hij wilde in de eerste plaats een goed aanvalswapen ontwikkelen voor infanteristen, maar toen de succesvolle AK-47 ook populair werd bij criminelen en terroristen, zou hij naar verluidt ooit gezegd hebben toch liever een betere grasmachine te hebben uitgevonden.

In verkeerde handen Vooral de lage productiekosten, het

gebruiksgemak en de betrouwbaarheid van de AK-47 hebben het succes ervan bepaald.

Zelfs de Amerikaanse M-16 en de Belgische FAL genoten nooit dezelfde reputatie, al zijn het vergelijkbare wapens en hebben ze hetzelfde kaliber (7.62 mm).

Momenteel zouden ongeveer 200 miljoen kalasjnikovs in gebruik zijn, wat neerkomt op ongeveer 1 per 35 personen. De globale verspreiding van het wapen kwam er vooral na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en de val van de Berlijnse Muur. Duizenden wapens verdwenen uit Russische wapendepots en kwamen in verkeerde handen terecht. Na het uiteenvallen van Joegoslavië gebeurde net hetzelfde. De kalasjnikovs die in 2015 werden gebruikt bij de aanslagen in Parijs, werden veelal gekocht in België, maar hadden ex-Joegoslavië als herkomst.

Illegale handel Mettertijd evolueerde het wapen; er bestaan nu zo’n 200 modellen. Jaarlijks worden ongeveer een miljoen exemplaren geproduceerd in Rusland, China en zelfs de Verenigde Staten.

Daarmee blijft de kalasjnikov het meest verbreide en dodelijkste vuurwapen ter wereld; het maakte reeds miljoenen slachtoffers.

Rekening houdend met aanhoudende con-

flicten, terrorisme en criminaliteit, raamt men het jaarlijkse aantal slachtoffers op ongeveer 250.000. Het wapen met de korte droge knal, voor kenners goed te onderscheiden van andere vuurwapens, is gegeerd door smokkelaars en wapenhandelaars. Volgens een rapport van Global Financial Integrity, een Amerikaanse organisatie die illegale geldstromen in kaart brengt, is de illegale handel in lichte wapens jaarlijks goed voor een omzet van minstens 1,7 miljard Amerikaanse dollar, mogelijk oplopend tot 3,5 miljard dollar.

Dat is 20 procent van de totale jaaromzet van legale lichte wapens. Wilt u een kalasj-

nikov aanschaffen? In België is op de zwarte markt al een AK-47 te verkrijgen voor ongeveer duizend euro.

Op het ‘darknet’ betaalt men al gauw tweeduizend tot drieduizend euro. En dan nog is dat een spotprijs, want afhankelijk van het land van bestemming kan de waarde van een gesmokkeld wapen tot 560 procent vermeerderen ten opzichte van de initiële waarde. Wellicht is dat mee de oorzaak dat kalasjnikovs wereldwijd te vinden zijn. Voor alle duidelijkheid: wij zijn niet geïnteresseerd.

RIRO

Niemand zal Brussels Airlines missen

Uit de smalle beursstraat

De sociale onrust bij luchtvaartmaatschappij Brussels Airlines heeft niet alleen te maken met loon- en arbeidsvoorwaarden. Het personeel vreest vooral een totale integratie in Eurowings, dochteronderneming van Lufthansa.

Brussels Airlines zou daarmee de facto verdwijnen. Sommigen zien dat als een nederlaag. Want dan is er geen Belgische luchtvaartmaatschappij meer die als erfgenaam van het vergane Sabena fungeert. Alleen, een nationale luchtvaartmaatschappij is voor niets nodig. Een goedwerkende luchthaven des te meer.

Statler en Waldorf

De pilotenstaking bij Brussels Airlines lijkt op een klassiek sociaal conflict over werkdruk en loonvoorwaarden, maar er is meer aan de hand. Sinds eind vorig jaar is Brussels Airlines voor honderd procent in handen van het Duitse moederbedrijf Lufthansa, nadat de Duitsers in 2008 zo’n 45 procent van de aandelen hadden overgenomen. Al snel werd duidelijk dat Brussels Airlines zou worden ondergebracht bij lagekostenmaatschappij Eurowings. Lufthansa wil Eurowings gebruiken als concurrent voor de lagekostenmaatschappijen Easyjet en Ryanair. Die vechten met lage prijzen op de Europese markt voor zo veel mogelijk marktaandeel.

Bij Brussels Airlines vrezen ze dat de opname in Eurowings een opslok- of uitdoofscenario betekent. Bepaalde ondersteunende diensten zouden naar Keulen verhuizen en een paar honderd banen zouden op de tocht staan. Een opvallend verschil met Swiss en Austrian Airlines, want die twee dochters van Lufthansa blijven wel autonoom. Vanuit Brussels Airlines probeert men de geruchten de kop in te drukken. De bejaarde voorzitter Etienne Davignon (85) beweert dat er een groeiscenario is en dat Brussels Airlines zeker voor de Afrikaanse vluchten een meerwaarde kan betekenen. Al is onduidelijk of er nog sprake kan zijn van 300 vluchten per dag en 3.500 personeelsleden.

Toekomst De eigenaars in Duitsland beseffen dat er iets moet gebeuren en dat de aanpak van Brussels Airlines geen toekomst meer heeft. De cijfers van 2017 spraken voor zich. In de eerste negen maanden van vorig jaar haalde Lufthansa haar beste resultaat ooit. Maar dochter Brussels Airlines haalde op een omzet van bijna 1 miljard euro op negen maanden geen 4 miljoen euro nettowinst. Onder de intussen voor bewezen diensten bedankte CEO Bernard Gustin koos Brussels Airlines steevast voor meer passagiers en meer volume ten koste van rendabiliteit. Een aanpak die Lufthansa niet kon pruimen. Vandaar de totale overname van de Belgische luchtvaartmaatschappij en de integratie in Eurowings. Wellicht zorgen de Afrikaanse verbindingen ervoor dat Brussels Airlines als naam niet verandert, maar de facto heeft de luchtvaartmaatschappij opgehouden te bestaan. Al zal niemand dat toegeven. En eerlijk gezegd, een drama hoeft dat zeker niet te zijn. Niemand zal Brussels Airlines missen. Uitgezonderd de laatste ‘carré’ van belgicisten die met Brussels Airlines een symbool van de Belgische nepidentiteit ten grave draagt. Want de luchtvaartmaatschappij - als SN Brussels voortgekomen uit het failliete Sabena - was voor sommigen zowaar één van de laatste nationale ‘kroonjuwelen’.

Na het faillissement van Sabena kwam de nieuwe luchtvaartmaatschappij uit de koker van Etienne Davignon en Maurice Lippens, de Statler en Waldorf van het economische Belgique à papa. Weinig bekend is dat zakenlui - ook Vlaamse - in 2001-2002 zwaar onder druk werden gezet om een nationale luchtvaartmaatschappij te financieren.

“Met het pistool tegen het voorhoofd”, lieten sommige Vlaamse captains of industry verstaan. Er werd zelfs zwaar gelobbyd vanuit het Hof. Maar ook dit Belgische project is een fiasco aan het worden. Tot frustratie van een pak bedrijfsleiders die begin dit jaar in een open brief opriepen voor het behoud van Brussels Airlines. Onder anderen Marc Raisière (Belfius), Herman Daems (BNP Paribas), Alain Bernard (Deme), Bert de Graeve (Bekaert), Eric Domb (Pairi Daiza) en Nicolas Boël (Solvay). Een beetje flauw. Want zou hun eigen bedrijf beperkte winstcijfers voorleggen zoals Brussels Airlines, dan zouden deze CEO’s zelf moeten ingrijpen.

Neen, het pleidooi voor een nationale luchtvaartmaatschappij is zuiver op emotie gestoeld. Kenners van de luchtvaartsector stellen dat vanuit sociaaleconomisch perspectief een goed werkende luchthaven als internationaal knooppunt veel belangrijker is, en voor de plaatselijke bevolking via jobcreatie een sterkere motor is voor economische groei.

Echter, in België zijn alleen de Vlamingen in een sterke luchthaven in Zaventem geïnteresseerd. In Wallonië en zelfs Brussel is men Zaventem liever kwijt dan rijk. Bezuiden de taalgrens krijgt Charleroi alle prioriteit.

Angélique Vanderstraeten

Vormen populisten en nationalisten regering in Italië?

Wat velen voor onmogelijk hielden, blijkt met wat geluk toch bewaarheid te zullen worden. In Italië onderhandelen de Vijfsterrenbeweging en Lega om tot een regeerakkoord te komen. Als dit daadwerkelijk lukt, betekent dit een opdoffer voor de Europese Unie. Beide partijen zijn namelijk eurokritisch. Na de rechtse FPÖ, die eerder al toetrad tot de Oostenrijkse regering, stoot met Lega mogelijk opnieuw een antimigrantenpartij door naar de macht.

De liefhebbers van een federale Europese Unie lijken niet uit hun nachtmerrie te ontwaken. Nadat Groot-Brittannië in 2016 besliste om de EU te verlaten, was er tevens zwaar tumult in Oost-Europa tijdens de migratiecrisis. Het mag duidelijk zijn dat Brussel de Poolse regering en de Hongaarse regering maar moeilijk in de pas kan laten lopen. Niet zo lang geleden werd een rechts-conservatieve regering gevormd in de Alpen, waar de Oostenrijkse politiek een ruk naar rechts maakte.

Antivreemdelingenretoriek zwol er aan. Een nieuwe mokerslag wordt binnenkort mogelijk verwacht in Italië. Nadat de zogenaamde ‘populisten’ (MoVimento 5 Stelle) en de

‘rechtsradicalen’ (Lega) begin maart een verpletterende verkiezingsoverwinning boekten, zitten deze twee partijen rond de tafel om een nieuwe regering te vormen.

Zak met geld Nog niet zo lang geleden zag het ernaar uit dat Italië afstevende op nieuwe verkiezingen.

Een technocratenregering - zoals tussen 2011 en 2013, toen onder leiding van de econoom Mario Monti - bleek eveneens tot de mogelijkheden te behoren.

Het was uiteindelijk Silvio Berlusconi die de weg vrijmaakte voor een toekomstige regering van eurosceptici. Matteo Salvini en zijn Lega

trokken dit voorjaar in kartel met de omstreden Italiaanse mediamagnaat naar de stembus.

Salvini wilde de rechtse alliantie niet opblazen.

Nochtans stuurde Luigi Di Maio, de jonge leider van de Vijfsterrenbeweging, daar onrechtstreeks op aan.

Di Maio wilde namelijk geen regering vormen met Berlusconi, die door teveel schandalen omgeven is. Berlusconi gaf groen licht aan Salvini: de mediagoeroe en zijn herrezen Forza Italia willen gerust in de oppositie zetelen, terwijl Lega plaatsneemt in de regeringsbanken.

De regionalistische Lega staat bekend om haar harde standpunten aangaande migratie en de bijhorende anti-islamretoriek. Dit is een struikelblok. Hoeveel water willen de Padanen in de wijn doen? MoVimento 5 Stelle heeft naast een rechtse ook nog steeds een meer progressieve, groene vleugel.

Di Maio wil het uiteindelijke regeerakkoord - als dat er eerstdaags komt - voorleggen aan zijn leden. Via internet kunnen zij zich dan uit-

spreken over regeringsdeelname. Een ander struikelblok blijft de euro. MoVimento 5 Stelle gaf in het verleden aan een referendum over lidmaatschap van de monetaire unie te willen organiseren.

Ook Salvini wil terug naar de lire. Allicht wordt de soep niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend. In het afgelopen jaar heeft de Vijfsterrenbeweging haar radicale imago namelijk sterk afgezwakt. Ook Lega werpt zich steeds meer op - net als de FPÖ - tot rechtse bestuurderspartij. Zullen beide partijen elkaar vinden? Waar Italië in de eerste plaats nood aan heeft, is een heropleving van zijn economie.

Dat weten Di Maio en Salvini diep van binnen maar al te goed. Het land is de eurocrisis nooit te boven gekomen, kampt met een fragiel bankensysteem, heeft een bijzonder hoge staatsschuld en zit met een enorme jongerenwerkloosheid. Een zak vers geld vanuit Brussel om de boel weer wat vlot te trekken, is dan altijd mooi meegenomen.

SD

Actueel

17 mei 2018

3

Khalid Benhaddou en ‘The Art of Taqiyya’

Homo’s gecensureerd in Een erudiete bruggenbouwer… communistisch paradijs Hebt u al gehoord van Khalid Benhaddou? Benhaddou is een door sommigen geprezen jonge Gentse imam die sinds 2015 actief is als coördinator van het netwerk voor islamexperten tegen de radicalisering van schoolgaande jongeren. In 2017 mocht hij de Prijs voor de Mensenrechten in ontvangst nemen vanwege zijn verdiensten als zogenaamde ‘verbindende bruggenbouwer’. Recent is deze imam bevallen van een boek met als titel “Is dit nu de islam? ”.

Over zijn boek geeft hij in heel het land lezingen voor een publiek van (nagenoeg uitsluitend) niet-moslims. Het is een pleidooi voor een - naar eigen zeggen - rationele en verzoenende islam, waarin de islamitische teksten in een relativerende historische context zouden moeten worden gelezen en een brug tussen wetenschap en geloof zou worden geslagen.

Opvallend bij die lezingen is dat de man zijn betoog aan een razendsnel tempo aframmelt, terwijl hij aan de hand van historische analyses en talrijke citaten van (wetenschaps)filosofen zijn ‘verlichte’ belezenheid aan het publiek wil tentoonspreiden. Benhaddou veronachtzaamt het feit dat filosofie in de islam altijd op het randje van de ketterij heeft moeten zweven. Zo dweept hij niet alleen graag met wetenschapsfilosofen zoals Karl Popper, maar ook met de islamitische wijsgeer Averroes uit het kalifaat van Cordoba. Na een van zijn lezingen werd de ‘verlichte’ imam geconfronteerd met een pijnlijke vraag van een veelgeplaagde leraar uit een Brusselse concentratieschool: hoe kunnen deze geleerde wijsgerige traktaten beletten dat hele wijken in onze hoofdstad in Arabische nogozones veranderen?

…en een misleider Behalve naar moslimnormen erudiet is de man echter vooral bedreven in de kunst van ‘taqiyya’. ‘Taqiyya’ is een uit de Shia, de partij van de vierde kalief Ali, de schoonzoon en volgens de sjiieten enige rechtmatige opvolger van de profeet, afkomstige overlevings- en misleidingstactiek, die ook door de soennieten werd overgenomen. ‘Taqiyya’ houdt in dat de moslim zich, in navolging van Mohammeds gevleugelde woorden uit de Hadith ‘Oorlog is bedrog’, ten aanzien van de niet-moslims en ongelovigen anders mag voordoen dan hij werkelijk is en onverbloemd mag liegen.

Zo begint de imam zijn betoog met een verheerlijking van de ‘geweldloze’ profeet Mohammed, die in zijn Medina-periode de christenen en joden tot de ‘Umma’, de gemeenschap van gelovigen, zou hebben gerekend. In realiteit beschouwden Mohammed en zijn aanhang christenen en joden weliswaar als ‘Mensen van het Boek’, maar ook als volgelingen van valse profeten, die in het beste geval als ‘dhimmi’s’ konden worden geduld.

In werkelijkheid liet Mohammed, die vóór zijn Medina-periode in de richting van de joodse tempel van Jeruzalem en niet zijn geboortestad Mekka bad, de joden van Medina allemaal over de kling jagen. Vóór zijn Medinaperiode was hij er immers van uitgegaan dat zijn leer diezelfde was als die van de joden, maar dat bleek in Medina niet het geval te zijn. De stelling dat de islam van oorsprong niet meer dan een verwrongen variant van het jodendom is, werd destijds met verve verdedigd door wijlen Urbain Vermeulen. Deze Vlaamse islamoloog hamerde voortdurend op

zijn stokpaardje dat er eigenlijk geen sprake was van een joods-christelijke, maar wel van een joods-islamitische beschaving. Niemand minder dan Adolf Hitler, de 20ste-eeuwse versie van de profeet Mohammed, dixit Winston Churchill, omschreef tijdens zijn ‘Tischgespräche’ in de Tweede Wereldoorlog de islam als een ‘geperverteerde vorm van het jodendom’. Niettemin kon de Duitse dictator het militante aspect van deze oorlogs- en veroveringsideologie met een religieus sausje best wel smaken. Moedwillig verzwijgt de jonge imam dat de jihadisten van IS en Al Qaida teruggrijpen naar bepaalde politieke leerstellingen en praktijken van de stemmenhorende krijgsheer in zijn Medina-periode.

Een moslimwereld zonder echte islam Na een lofzang op de profeet en de principes van de waarachtige islam, zoals tolerantie en geweldloosheid, schetst Benhaddou hoe alles na de bloeiperiode van de islamitische beschaving tijdens onze vroege middeleeuwen is misgelopen. De stagnatie van de islamitische wereld en de opgelopen achterstand tegenover de omliggende wereld zouden naar verluidt hebben geleid tot een diepe wrok tegenover het Westen. Op dat ressentiment zou het fundamentalisme van (geweldloze) salafisten, wahabieten en Moslimbroeders en (gewelddadige) jihadisten terug te voeren zijn. Nog steeds zouden die arme moslims zwaar getraumatiseerd zijn door de napoleontische bezetting van Egypte en de kunstmatige grenzen van het Sykes-Picotverdrag, die de Franse en Britse kolonisatoren hen tijdens de Eerste Wereldoorlog in de maag splitsten.

Op geen enkel ogenblik schrijft de imam de desastreuze toestand in de moslimwereld en de gevolgen hiervan voor onze westerse samenleving toe aan de grondslagen van de islam zelf. Meer nog, hij is van oordeel dat de principes van de waarachtige islam op dit moment in de moslimwereld eenvoudigweg ontbreken.

Rationele of afvallige moslims?

Een ‘rationele islam’ is gezien de werkelijke grondslagen van deze ideologie, die niet gebaseerd is op een mensenwoord, maar op een onveranderlijk geacht woord van Allah, een ‘contradictio in ipsis terminis’. West-Europa heeft niet zozeer behoefte aan ‘rationele moslims’, maar wel aan stoutmoedige ‘afvallige moslims’.

Zonder ‘afvallige moslims’ zullen wij in WestEuropa met deze ideologie, die door de omvolking in onze steden de wind in de veroveringszeilen heeft, finaal enkel de pijnlijke keuze hebben tussen de ‘soumission’ van Michel Houellebecq en de mokerhamer van hofmeier Karel Martel.

S.T.

Komende zaterdag trekt de Gay Pride door Brussel. Dat is een jaarlijkse bijeenkomst van homo’s en lesbiennes die meer aandacht vragen voor hun situatie. Bij vorige edities van de parade kwamen telkens tussen 50.000 en 80.000 mensen opdagen.

Ook nu zal een ruime delegatie van de maoïstische partij PVDA-PTB aanwezig zijn.

Op papier is de linkse partij grooooote voorstander van gelijke rechten voor homo’s. De partij heeft zelfs een aparte partijwerking rond de holebi- en transgenderproblematiek, genaamd Mix. In de praktijk zit de partij nochtans met een probleem. Want in China, waar de maoïsten al decennia aan de macht zijn, lopen ze niet hoog op met homo’s en lesbiennes. Homoseksuele relaties worden er gedoogd, en daar zijn ook typische homobars, maar algemeen wordt aangeraden om toch maar niet hand in hand over straat te lopen.

Voorbije week kregen we nog een staaltje te zien van extreemlinkse homofobie: het Eurovisiesongfestival werd via het Chinese internetkanaal Mango TV uitgezonden. Maar de Ierse act die een romantische dans tussen twee mannen bevatte, werd gecensureerd.

In het publiek werd met regenboogvlaggen gezwaaid, maar ook dat kregen de Chinese

kijkers niet te zien. Alle regenboogvlaggen – symbool van de holebigemeenschap – werden namelijk ‘geblurd’, onherkenbaar gemaakt.

Voor de goegemeente heeft de PVDA wat afstand genomen van het marxisme, maar iedereen weet dat dit maar voor de schone schijn is. De PVDA sympathiseert met de regimes in Venezuela, Nicaragua en Cuba. Dat het die landen economisch niet voor de wind gaat, dat is simpelweg de schuld van Amerika. Dat in Venezuela en Nicaragua doden vallen bij protestacties tegen de linkse regeringen, is voor de PVDA nog nooit een reden geweest om op straat te komen. En over de machtsgreep van de Chinese president Xi Jinping zal geen kritisch artikel verschijnen.

Maar hier bij ons worden de volgelingen van Mao, Xi en Kim Jong-un als dé superdemocraten bij uitstek beschouwd. Kijk naar Venezuela en Noord-Korea, dan weet u wat ons te wachten staat als Peter Mertens en de zijnen aan de macht komen.

KvC

Briefje aan Luc Van Gorp

Nog een lange weg te gaan Mijnheer de uithaler, Rerum Novarum is al een tijdje niet meer wat het geweest is. Het feest van de christelijke arbeidersbeweging gaat voortaan bijna in stilte voorbij. De tijd van de gloedvolle preken en toespraken vanop de kansel en het spreekgestoelte, van stoeten met fanfares, kajotters en strijdend voetvolk is niet meer.

Er komt vandaag nog nauwelijks volk op af en wie er nog is, is niet meer van de jongsten, en hondstrouw. Hier en daar wordt nog een mis opgedragen als er nog een priester te vinden is, en in het beste geval is er nog een receptie-met-spreker en een beetje animatie. Maar de strijdlust van de grote dagen is definitief weg. Men heeft het moeilijk om zich als christelijke arbeidersbeweging nog te positioneren in een sterk veranderende en polariserende samenleving.

Maar gij, Luc, hebt als voorzitter van de Christelijke Mutualiteiten (CM) toch nog eens een poging gedaan om ‘over nieuwe dingen’ (dat is de letterlijke vertaling uit het Latijn van ‘rerum novarum’) te komen spreken op Hemelvaartsdag, veertig dagen na Pasen en dit jaar 9 dagen na 1 mei. Gij haalt namelijk zwaar uit naar politiek rechtse partijen, het kleine Vlaams Belang en vooral de grote, machtige N-VA. Zij kapen volgens u immers de christelijke erfenis om kritiek te kunnen geven op de islam en de moslims: “Door hen staat het christendom plots lijnrecht tegenover de islam.” Het verbaast u daarbij klaarblijkelijk dat die politici plots de behoeders van het katholiek onderwijs en de katholieke voorzieningen zijn geworden. “Ze misbruiken de christelijke erfenis als cultuurpolitiek instrument in een strijd tegen de multiculturele samenleving”, zo orakelt gij.

Gelukkig zijt gij eerlijk genoeg om te stellen dat wij het antwoord op de problemen ook niet moeten gaan zoeken bij linkse partijen omdat het daar aan visie ontbreekt. Daarom pleitte gij ervoor om de erfenis van het christendom beter te onderwijzen. Want gij zegt dat dat het uitgangspunt is om de christelijke waarden van tolerantie en verdraagzaamheid hoog in het vaandel te dragen.

Op zich is dat zeer juist, maar precies op dat punt schuift gij uit…

Want het christendom gaat om véél meer dan dat. Dat zoudt gij als godsdienstwetenschapper toch moeten weten. Het christendom is immers ook de drager van een geloof en een geloofsgoed, een religie. Dus ook een geloofspraktijk. En daar zwijgt gij over.

Gij komt niet verder dan wat gewauwel over openheid en gastvrijheid als gij over reli-

gie spreekt. “Ik ben er absoluut van overtuigd dat religie voor een comeback staat.

Wij moeten niet bang zijn om over onze rijke erfenis te durven spreken”, zo zegt gij. Ik zou toch wel eens willen weten wat gij met comeback dan bedoelt… En wat is onze rijke erfenis?

Zijn dat de verwaarloosde katholieke praktijken die ertoe geleid hebben dat in onze eertijds effectief katholieke scholen niet meer gebeden wordt of waar het kerkelijk leven iets buitenaards lijkt geworden te zijn?

En door wie moet die comeback gedragen worden? Door leerkrachten in die scholen die er ongestoord voor uitkomen zelf niet gelovig te zijn, laat staan nog enige voeling met die erfenis hebben? We gaan er echt niet komen met enkel wat getheoretiseer over gastvrijheid en tolerantie in de door de wereldvreemde chef van het katholiek onderwijs bepleite ‘dialoogschool’. Overigens… Open dialoog met wie? Met de islam die zijn regels komt stellen, ook al in katholieke scholen? Met een islam die in zijn thuislanden het christendom ofwel uitroeit of op zijn minst tot tweederangs onderdanigheid dwingt?

Het is dan ook niet abnormaal dat partijen die de begrippen identiteit en traditie hoog in hun vaandel voeren, nu aan de noodrem trekken en de christelijke tradities die hun voedingsbodem in het katholiek onderwijs zouden moeten vinden, sterk verdedigen.

Als jullie dat zelf niet meer doen vanuit de officiële christelijke beweging, dan moeten anderen dat maar doen. Het zal u overigens wel bekend zijn hoeveel vroegere CD&V kiezers als zijn overgewaaid naar het VB en later ook naar de N-VA, precies omdat die partijen hun oude waarden – hun erfenis - bleven verdedigen.

Ge moet dus niet komen klagen dat anderen wat jullie verwaarloosden nu overnemen. Alleen als jullie erin zullen slagen om het christendom in al zijn aspecten terug de glans te geven, aangepast aan tijd en zeden, kan er hoop zijn om de verloren verhalen weer de dynamiek te geven die ze verdienen. Dan kunnen jullie weer terug ‘over nieuwe dingen’ spreken en overleven tegen de druk van het egalitarisme van de multiculturele rampspoed.

Maar gij zult eerst en vooral grote kuis in de eigen rangen moeten houden om het door u bepleite ‘meer respect voor het christendom’ daar al ingang te doen vinden. Er is dus nog een lange weg te gaan.

4

Dossier

17 mei 2018

Geboorte van een land (2) Al 98 jaar duurt het Joods-Arabische conflict en het ziet er niet naar uit dat het de eerstkomende jaren zal opgelost worden.

Wanneer de Eerste Wereldoorlog uitbreekt, is de paniek groot bij de joden in Palestina.

Ze vertrouwen allemaal op de Europese consuls om hen te beschermen, maar Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Rusland zijn vanaf november 1914 in oorlog met het OttomaansTurkse Rijk. Duizenden joden vluchten.

25.000 joden vragen de Ottomaanse nationaliteit aan, maar ze moeten toch dwangarbeid verrichten.

Inmiddels beraden de grootmachten zich over hun oorlogsdoeleinden. Vooral de Britten zien de opportuniteit hun imperium nog te vergroten. Ze hitsen de Arabieren op (Lawrence of Arabia) om in opstand te komen tegen de Ottomaanse meesters en ze laten verstaan dat een groot Arabisch rijk mogelijk is. Een zoon van de grootsjarief van Mekka en Medina ziet daar brood in en prins Feisal brengt 20.000 strijders mee.

De Britten stellen wel duidelijk dat de regio langs de Middellandse Zee niet tot dat rijk kan behoren. Feisal eist toch het huidige Libanon en het noorden van Israël op, want daar wonen haast alleen Arabieren; in Tel Aviv, Jeruzalem en omgeving is hij niet geïnteresseerd. Noch de Britten noch Feisal vragen de mening van de Arabieren in Palestina. De Britten stellen ook duidelijk dat hun Franse bondgenoten ‘interesse’ hebben in Syrië.

Sykes-Picot Dat wordt duidelijk wanneer de Britse diplomaat Sykes en de Franse diplomaat Picot een blauwdruk ontwerpen voor na de oorlog.

De Sykes-Picot-overeenkomst, met zones van direct bestuur of alleen maar invloed voor Britten en Fransen, vertoont weinig gelijkenis met de actuele grenzen en houdt geen 25 jaar stand. Al 75 jaar verhindert niets dat de Arabieren zich vrijwillig verenigen, maar met typisch Arabische grootspraak wordt het idee gehuldigd en in de praktijk gesaboteerd.

Eén onderdeel van de Sykes-Picot-overeenkomst bestaat tot vandaag: Palestina (huidig Israël en Westelijke Jordaanoever).

Aanvankelijk is het de bedoeling dat Fransen en Britten het gebied gezamenlijk besturen, maar de Britten zien niet graag Fransen aan de oever van het Suezkanaal verschijnen. Feisal is zo boos over die Brits-Franse overeenkomst dat hij meerdere keren de Ottomanen voorstelt van kamp te wisselen.

Lawrence (en de bekende film) ‘vergeet’ het dubbelspel van zijn Arabische vriend te vermelden in zijn memoires.

Mark Sykes is wel enthousiast over het zionistische voorstel de joden als bondgenoten “onder Britse paraplu” te aanvaarden.

Hij hamert voortdurend op die extra garantie die de joden zijn voor het Suezkanaal. Hij heeft daarenboven (misleidende) geruchten gehoord dat de Duitsers de joden willen helpen en dringt aan op spoed. De Britse regering krijgt de instemming van de Fransen en is ervan overtuigd dat een pro-joodse beslissing de joodse bankiers in de VS overtuigt de oorlogsinspanning te vergroten.

De Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour schrijft in november 1917 de beroemde brief aan lord Rothschild die zijn naam onsterfelijk maakt. In Palestina is er plaats voor een “nationaal huis voor de joden”. Balfour maakt wel gewag van de rechten van niet-joodse gemeenschappen, maar dat is voor de vorm. Een maand later veroveren de Britten Jeruzalem.

De Britse eerste minister Lloyd George en Balfour vertellen na de oorlog dat de regering wel degelijk joodse migratie wil bevorderen tot een joodse meerderheid een joodse staat kan stichten.

De Britse “kroonkolonie” Na de oorlog beslissen de overwinnaars over de regio. Feisal roept zich uit tot koning van Groot-Syrië en verwelkomt eventjes joodse migranten in zijn rijk. Dan ontdekt hij dat de Fransen hem dat land niet gunnen. De joodse zionisten, met wie hij goede relaties heeft, laten hem vallen omdat ze de Fransen niet voor het hoofd willen stoten. De Britten troosten Feisal met de troon van Irak.

De Britten krijgen een mandaat van de

Volkerenbond om Palestina te besturen. In werkelijkheid maken ze er een kroonkolonie van. joodse migranten zijn aanvankelijk welkom, maar dat duurt niet lang. De meeste bestuurders in Palestina zijn Britse officieren die in Egypte, dat inmiddels onafhankelijk is, gediend hebben. Ze kennen de Arabische mentaliteit, spreken dikwijls Arabisch en willen 560.000 Arabieren niet discrimineren ten voordele van 80.000 joden. Maar toch veroorzaakt het mandaat een schok.

De mohammedaanse Arabieren hebben zich, ondanks hun armoede, altijd superieur aan de dhimmi’s geweten tijdens het Ottomaanse regime. Dat is niet langer het geval.

Onaanvaardbaar voor de moslims. In 1920 barst de bom. Arabieren overvallen joodse kolonies en in Jeruzalem zijn er twee dagen lang zware incidenten, met joodse en Arabische doden. De joden organiseren een paramilitaire verdedigingsmacht: de Haganah (voorloper van het Israëlische leger).

Een jaar later marcheren joodse communisten opzettelijk door het Arabische Jaffa en over heel Palestina breken weer incidenten uit met tientallen doden aan beide kanten.

De Haganah slaagt erin een Arabische aanval op de joodse wijk van Jeruzalem af te slaan.

De Britten laten voortaan alleen nog joodse migranten toe die gegarandeerd werk kunnen krijgen en ze bemoeilijken de verkoop van grond aan joden.

Tot grote woede van sommige zionisten verbieden ze dat nog één jood een voet zet in het aan Palestina grenzende Trans-Jordanië (nu het koninkrijk Jordanië). Nog in 1934 vertelt de latere Israëlische eerste minister Ben Goerion dat de Arabieren er alles bij te winnen hebben in een grote joodse staat te wonen die Palestina en Jordanië omvat.

Na de zware rellen wordt het een paar jaar rustig. De Britten laten wegen aanleggen, verbeteren de havens, leggen moerassen droog. Er is veel werk voor ongeschoolden en ongeveer 100.000 Arabieren stromen Palestina binnen. Veel Arabische vluchtelingen van 1948 zijn zelf recente migranten en geen afstammelingen van mensen die er al eeuwen wonen.

De Duitse migratie Na de oorlog arriveren tot 1933 jaarlijks 12.000 joden in Palestina. Zionistische verenigingen met hoofdzetel in Londen richten een agentschap op dat met bijdragen uit de hele wereld de kolonisatie steunt, banen creëert, landbouwkolonies sticht, gezondheidszorg en onderwijs verstrekt. De Arabieren kijken met verbijstering naar al die activiteiten, maar kunnen er niets tegenover stellen tenzij veel kinderen maken. In 1931 leven 840.000 Arabieren (onder wie 75.000 christenen) naast 170.000 joden. Nog altijd kent iedereen de kibboets (joodse collectieve boerderij), maar in werkelijkheid wonen de meeste joden in de steden, waar ze de economie moderniseren. De Histradut (joodse vakbond) moedigt joden aan - desnoods met slaande argumenten - alleen joden in dienst te nemen. De Arabieren eisen voortdurend zelfbestuur onder Brits toezicht zolang ze nog een ruime meerderheid hebben. Niets ervan, en het wordt nooit meer rustig. Altijd leiden incidenten tot bloedige confrontaties: 200 doden in 1929 na een banale ruzie over werken aan de Klaagmuur.

De machtsovername van Hitler zet de zaken helemaal op scherp. Jaarlijks arriveren minstens 35.000 hoogopgeleide, technologisch sterke migranten. Ze laten hun geld in Duitsland achter, maar mogen in ruil wel Duitse goederen meenemen. De nazi’s hebben zelfs een speciale ambtenaar die met de zionisten samenwerkt om de migratie te laten vlotten: Adolf Eichmann. Die Duitse migratie is er te veel aan en in 1936 begint de Arabische opstand, dat is een mooier woord voor een eerste oorlog tussen joden en Arabieren.

(vervolgende week)

Jan Neckers

Roddels uit de Wetstraat Is België bij de tijd?

De wettelijke tijd voor België is gedefinieerd in de wet van 29 april 1892 als “het uur van den middelbaren tijd van Greenwich”. Momenteel baseert de Belgische wet zich nog steeds op de referentietijd bepaald door de rotatie van de aarde. Maar sinds 1972 is UTC (Gecoördineerde Universele Tijd) de basis voor alle officiële tijden over heel de wereld. UTC is gebaseerd op atoomklokken en niet meer zoals vroeger op de zonnestand te Greenwich in Engeland. De aanpassing op internationaal niveau heeft tot op heden nog niet geleid tot aanpassingen in de Belgische wet. Dat zou kunnen zorgen voor juridische onzekerheid bij elektronische transacties, of bij de aankoop van producten waarvan de prijs varieert met de tijd. Daarom werd onlangs een kort en louter technisch wetsvoorstel – waarover geen discussie was - gestemd om dit te regelen, 15 maanden na de indiening ervan in het parlement. Het werd unaniem aangenomen.

Iedereen vond het wenselijk om de Gecoördineerde Universele Tijd (UTC) als basis te nemen voor de wettelijke tijd in België. Daar is niks mis mee, maar of België en zijn politiek bestel hiermee bij de tijd gebracht zijn, is een andere vraag.

Pijnlijk Oud-KVHV-preses en N-VA-defensieminister Vandeput is op de vingers getikt door … de Vaste Commissie voor Taaltoezicht. De VCT is de Belgische federale commissie die toeziet op de toepassing van de bestuurstaalwetgeving. Hij werd vermaand omdat hij het Nederlands benadeelde. Het ging over een kleine, maar ook principiële zaak. Met principiële zaken begint immers alles. Hij had het al eerder aan de stok met Barbara Pas van het VB die zich blauw had geërgerd aan de verengelsing van het onderwijs in de Koninklijke Militaire School, en aan de samenvoeging van het Legermuseum met enkele andere instellingen die de naam ‘War Heritage Institute’ kregen.

Dat nieuwe instituut lanceerde enige tijd geleden een webstek in verband met de gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog en kreeg de naam ‘www.wardeadregister.be’. Toen was de maat vol voor Barbara Pas; ze trok naar de VCT om principieel de plaats voor het Nederlands op te eisen. En ze kreeg gelijk. De domeinnamen van alle webstekken van alle centrale en uitvoeringsdiensten dienen opgesteld te zijn in de drie landstalen, dus ook in het Nederlands. Eigenlijk is het pijnlijk dat Vlaams-nationalisten naar een Belgische instantie moeten trekken om andere Vlaams-nationalisten bij de les te houden als het gaat om de strijd tegen de verengelsing en voor het behoud van het Nederlands.

Straffe praat van Theo Honderden transmigranten – dat zijn migranten die geen asiel in ons land willen aanvragen, en liever doorreizen naar waar volgens hen de bomen nog hoger in de hemel groeien – ‘verblijven’ in en rond het Brusselse Noordstation en zijn een doorn in het oog van

duizenden reizigers en pendelaars, alleen al om hygiënische redenen. Zowel Filip Dewinter van het VB als Hendrik Vuye (ex-N-VA) pakten minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) daarover aan. Terwijl Dewinter hamerde op een gebrek aan visie, spoorwegpolitiemensen en gesloten centra, fileerde Vuye fijntjes het probleem door een subtiele vergelijking met Frankrijk te maken, wat altijd pijn doet bij de Franstaligen. Zo zijn er in Frankrijk gecoördineerde politieacties, terwijl bij ons de coördinatie tussen federale en lokale politie maar niet lukt. In Frankrijk is er een administratieve procedure via terugkeercentra, terwijl men bij ons een papiertje geeft met het ‘bevel’ het grondgebied te verlaten, waarna de ontvanger gewoon terugkeert naar o.m. het Noordstation. Ook kent België tweemaal sneller asiel toe dan onze zuiderburen. In Frankrijk is illegaal verblijf strafbaar met drie jaar, bij ons acht dagen tot drie maanden, maar dat wordt zo goed als nooit ‘gegeven’. En in België wordt slechts 20 procent van de repatriëringen uitgevoerd. Dat laatste was een flinke sneer naar Theo Franken, staatssecretaris voor Asiel en Migratie, die nauwelijks iemand het land uit krijgt of minstens in gesloten centra kan opsluiten in afwachting daarvan. Vuye stelde dan ook: “Straffe praat verkopen op Twitter is makkelijk, maar helaas is het ‘fake news’.”

Zeurmannetje Na de uitspraken van Bart de Wever dat de ‘dash’ uit de regering is, kon het niet uitblijven of groene querulant Kristof Calvo moest zijn gal komen spuwen op de N-VA, en in het bijzonder op de burgemeester van Antwerpen. Naar analogie met het populaire televisieprogramma De Mol kwam hij niet veel verder dan te zeggen dat N-VA de mol is in deze regering. Patje Dewael van Open Vld was de geknipte man om rustig, gedegen en met de nodige diepgang de groene kakkerlak lik op stuk te geven en hem eens goed op zijn plaats te zetten. Men hoeft het niet eens te zijn met Patjes verdediging van de regering, maar de wijze waarop hij Calvootjes geneuzel, gedram en gezeur de grond in boorde, was magistraal. Calvo braakte nog wat kritiek uit tegen Dewael, maar die besloot glashelder: “Collega Calvo, de dag dat u mij zult zeggen wat ik hier moet vertellen, zal ik niet meemaken.” Het was over en uit voor het zeurmannetje.

Geen goesting?

Omwille van Hemelvaartsdag op donderdag, vond de plenaire vergadering van de Kamer al op woensdag plaats. Mooi zo! Dat is altijd beter dan een week over te slaan.

Maar daar zijn klaarblijkelijk niet alle praatbarakkers van overtuigd. Tijdens de stemmingen waren er maximaal 121 leden aanwezig. Met andere woorden: slechts 80 procent van de Kamerleden was aanwezig, terwijl er maar 6 van de 29 officieel verontschuldigd waren. Waren de afwezigen al het land uit of al op weg naar Rerum Fanfarum? Of gewoon geen goesting? Of misschien zelfs vergeten te komen?

Actueel

17 mei 2018

5

ZAD? De boeren zijn het zat! 50 jaar na mei ’68 (deel 5) De Bretoense boeren zijn de ZAD kotsbeu. De onrust stijgt in enkele regio’s in Bretagne. U weet niet wat een ZAD is, beste lezer? Laat u vooral geen schuldgevoelen aanmeten, want ZAD is een nieuw links woord.

ZAD – afkorting voor ‘zone à défendre’ – is een neologisme waarmee ‘zadisten’ – anarchisten, illegale asielzoekers, extreemlinkse groupuscules – gebieden aanduiden die van het kapitalisme bevrijd zijn, en die door ‘het volk’ bezet worden. Het gaat om illegale bezettingen van gronden, gebouwen en instellingen.

Er zijn geen officiële cijfers bekend van het aantal ZAD’s in Frankrijk. Men schat dat het er momenteel enkele tientallen zijn. In oorsprong ging het soms over vrij sympathieke initiatieven – lokale gemeenschappen die megaprojecten wilden stoppen om de lokale eigenheid te bewaren. Bijvoorbeeld het verzet tegen een vastgoedproject van de warenhuisketen Auchan in Rouen. Maar gaandeweg raakte dit fenomeen gepolitiseerd, lees: uiterst links en anarchistisch. Het werd het synoniem voor een troepje ongeregeld, met drugmisbruik en veel kleine en soms grote criminaliteit. Met ook aantrekkingskracht op groepen illegalen.

De pers heeft het over een 15-tal ZAD-projecten in Frankrijk, maar boerenorganisaties in Bretagne hebben het over 41 ZAD, waarvan 21 landbouw-ZAD. Anarchisten, veelal aangevuld met illegale vreemdelingen, bezetten die boerderijen en riepen er een ZAD uit.

Wat de boeren furieus maakt, is het feit dat die zadisten gewoon hun zin doen. Ze bezetten het terrein van iemand anders en worden niet bestraft. Voor de Bretoense boeren ligt de verantwoordelijkheid voor de wanorde in die

ZAD-regio’s heel duidelijk bij de politie en de politieke wereld. Zadisten betalen geen belastingen, betalen geen cent voor de elektriciteit die ze aftappen of voor het water dat ze gebruiken. Ze betalen nergens taksen of boetes.

De spanning stijgt Op Breizh.info, een Bretoense informatieblog, kan men het verhaal lezen van een boer die op enkele kilometers woont van zo’n ZAD. Hij kan niet meer “tegen de arrogantie van de zadisten, het is een echt ‘bordel’ – een beestenboel – en zij doen alles gewoon straffeloos”.

Een groepje zadisten zorgde in de gemeente Vigneux op 8 april voor onrust, waarop de lokale boeren de handen in elkaar sloegen om de zadisten uit de gemeente te verjagen.

“De gendarmerie is net voor ons toegekomen, en heeft ons afgedreigd deze zadisten vooral niets in de weg te leggen.”

Hier en daar wordt al anoniem getuigd dat de wapens klaarliggen. Het zal niet de eerste keer zijn dat Bretoense boeren op straat komen om te protesteren. Denk maar aan de Bretoense protestbeweging “Bonnets Rouges” die in 2013 succesvol mobiliseerde tegen de fiscale maatregelen van Parijs.

De regering-Macron oogst dan wel sympathie bij de linkse media in West-Europa, het heeft er alle schijn van dat ze bepaalde ergernissen van haar eigen burgers niet wil zien. Tot het te laat is?

Piet van Nieuwvliet

Echo’s uit de Koepelzaal Afgeleefd Het Vlaams Parlement mocht al wat hoog bezoek ontvangen, maar ditmaal maakte een echte topfiguur zijn opwachting. Jean-Claude Juncker, voorzitter der Europese Commissie.

Enige tijd al werd uitgekeken naar wat dit voortreffelijke heerschap zou hebben te vertellen.

Bij wijze van captatio benevolentiae begon hij zijn toespraak in het Nederlands en met wat lieve woordjes voor Vlaanderen, om voort te gaan in een (behoorlijk) Frans met zwaar Germaans accent. Veel opmerkelijks was er niet te halen, een afgeleefd verhaal van een afgeleefd personage. Europa respecteert de nationale en regionale eigenheid. Europa investeert in de lidstaten. Europa is commercieel maar ook sociaal. Europa gaat zijn grenzen nog beter verdedigen. Europa moet zijn defensie op orde zetten. Het buitenlandbeleid mag niet meer door lidstaten geblokkeerd kunnen worden. De Europese Commissie is een voorbeeld van transparantie. Alles werd mooi met cijfertjes geïllustreerd, de miljarden vlogen ons om de oren. Op één punt konden we Juncker wel volgen, Europa verliest aan economisch, politiek en demografisch gewicht. Van 25 procent van de wereldbevolking in het begin van de vorige eeuw naar stilaan nog maar vier procent.

Gelukkig is er nog het Erasmus-project waardoor jongelui elkaar leren kennen, iets waarin de Voorzitter ook een kweekprogramma zag.

Catalonië Onvermijdelijk werd het thema “Catalonië” aangesneden. Vanzelfsprekend vooral door N-VA. Parlementsvoorzitter Peumans verwees er al naar in zijn inleidende toespraak en de wederwoorden van Matthias Diependaele en Geert Bourgeois logen er evenmin om. Zelfs

Wouter Vanbesien (Groen) maakte een opmerking. Niet voor niets ligt al een tijdje een resolutie ter zake van het Vlaams Parlement op tafel.

Juncker zei in zijn toespraak niets over het onderwerp, maar moest er nu toch wel een woordje aan wijden. Zijn repliek was even eenvoudig als briljant. De Europese Commissie was wel degelijk tegen geweld en voor dialoog, maar respecteerde de grondwettelijke orde van elk land. Dat hijzelf niet bemiddelde kwam eenvoudigweg omdat betrokken partijen hem dat “niet hadden gevraagd”. Laten we afspreken dat de heer Voorzitter van de Europese Commissie in het vervolg altijd zijn mond houdt wanneer hem niets wordt gevraagd. Het zou dan wel eens heel stil kunnen worden.

Origineel Tom van Grieken (VB) vermeldde ook de Catalaanse kwestie, maar hield zich voornamelijk bezig met het volledig afbranden van Juncker en zijn hele Europese boetiek. Maar uiteindelijk zal “het EU-establishment er niet in slagen om de Europese identiteit en naties uit te wissen” zei een bevlogen Van Grieken.

Bij dergelijke vulgariteiten kon men natuurlijk niet te lang blijven stilstaan, maar mooi werd het alsnog toen Juncker zijn betoog met wel heel originele ideeën doorspekte. Hij waarschuwde voor de “gevaren van het populisme” en zei “nationalisme” te “verafschuwen” want had niet Mitterand (integer Frans staatsman, 1916-1996) beweerd dat “nationalisme tot oorlog leidt”? Daags voordien was Juncker te gast geweest in het Waals Parlement, waar men niet zoals in de Vlaamse assemblée eerlijkehandelsfruitsap, maar pékèt pleegt te schenken. Misschien had de oppereurocraat zijn heldere beschouwingen daar vandaan gehaald.

In een eerdere bijdrage heeft Jaak Peeters erop gewezen hoe dun de vermeende band was tussen de acties ten voordele van een vernederlandsing van de Leuvense universiteit en het studentenprotest dat zich in Vlaanderen voordeed in het kielzog van de gebeurtenissen in Frankrijk in mei 1968. Een andere bevoorrechte getuige bevestigt dit. Geert Goubert zegt dat de verhuis van de Franstalige vleugel van de Leuvense universiteit inderdaad begonnen is in 1968, maar dat, door de splitsing van de tweetalige faculteiten, reeds in 1963 een proces was ingezet dat onomkeerbaar zou blijken. Goubert was toen al actief in het vroege Vlaamse studentenprotest. Na zijn studies werd hij docent aan de Arteveldehogeschool van Gent. Hij bleef politiek actief, eerst in de Volksunie, later in het Vlaams Blok/Vlaams Belang. Hij was één van medestichters en is nog steeds één van de bezielers van Pro Flandria

Jurgen Ceder

Mei ’68 was in Vlaanderen vooral ‘Leuven Vlaams’ 1968 is voor mij onlosmakelijk verbonden met de start van de overheveling van de Franstalige UCL naar Louvain-la-Neuve. Dat jaar betekende ook de hergeboorte van Leuven als Vlaamse stad, want de Franstalige universiteit had sinds generaties een grote rol gespeeld bij de verfransing van vooral handelaars en bourgeoisie.

De eerste overwinning Met de anti-Fosty-betoging in 1953, de Vlaamse dag op Expo ’58 en het verzet tegen de talenteling in ‘59 waren Vlaamse studenten actief betrokken bij de heropleving van de naoorlogse Vlaamse Beweging. In de Vlaamse Marsen op Brussel in 1961 en 1962 (met respectievelijk 100.000 en 200.000 deelnemers) waren de studenten massaal vertegenwoordigd.

Ik maakte in Leuven, als preses van de Verbondswacht van het KVHV en preses van de faculteitskring Apolloon, in ’62 en ’63 ook actief de grote Vlaamse studentenbetogingen mee voor de splitsing van de faculteiten en tegen het voorstel van o.a. CVP-minister Van Elslande tot het oprichten van een Franstalige school in Heverlee voor het Franstalig academisch personeel en de bovenlaag (!) van de lokale bevolking.

Toen de Franstalige studenten manifesteerden onder de leuzen ‘nous restons’ en ‘pour une grande univ’, hielden wij, op initiatief van het KVHV, een nooit geziene tegenbetoging. De tegenbetoging, met op kop een, door de organisatoren gevraagde, grote delegatie van de VMO, werd op enkele uren georganiseerd. Zoveel studenten brosten dat de lessen niet doorging. De Franstalige betoging werd tegengehouden op de Bondgenotenlaan: vanaf toen ging het in Leuven tussen Franstaligen en Vlamingen vaak hard tegen hard.

In 1963 kwam de eerste grote Vlaamse overwinning, toen de tweetalige faculteiten onomkeerbaar werden gesplitst: vanaf dat ogenblik was er geen weg terug. Het echte verhaal van de KU Leuven begon dus niet in 1968, wel in 1963: de professoren moesten hun taalrol kiezen en Vlaamse professoren konden voortaan de Vlaamse faculteiten beheren.

Mandement Het bisschoppelijk mandement (ook van de Vlaamse bisschoppen) van 13 mei 1966 verwierp de Vlaamse eis tot overheveling van de Franstalige afdeling (hoewel die wens intussen al door heel wat Walen werd gedeeld).

Dit mandement werd als zeer autoritair en anti-Vlaams ervaren, met in alle studentensteden hevige Vlaamse betogingen tot gevolg. Kardinaal Suenens werd getrakteerd op aangepaste trappen van vergelijking: dombisdom-aartsbisdom. ‘Suenens of Barabas?, schreeuwden de studenten. Hun antwoord was niet “Suenens”.

De Franstalige prof. Woitrin, beheerder van de Leuvense universiteit, stelde voor dat de driehoek Leuven-Waver-Woluwe zou uitgroeien tot ’Le très grand Bruxelles’. De Vlaamse studenten beseften dat de eis van de Franstaligen en de liberalen van de PVV (toen al de Pest Voor Vlaanderen) tot een tweetalig statuut zou leiden en de totale verfransing van het Leuvense en grote delen van Brabant.

Daarom weerklonk overal in Vlaanderen ‘Leuven Vlaams‘ en ‘Oealen buiten’. Ook scholieren begonnen massaal deel te nemen aan de betogingen.

Ondertussen groeiden en bloeiden de autonome Vlaamse faculteiten onder de stimulerende leiding van professor De Somer, die de eenzijdige academische lijn ‘Louvain/ Leuven - Frankrijk’ ruilde voor een lijn naar de ganse wereld.

Hij moest het gelukkig niet meemaken dat enkele decennia later de belgicistische dhimmi, rector Oosterlinck, zijn eigen carrière poogde te dienen door een eredoctoraat uit te reiken aan Prince Philippe (zijn “oncle”, Prince Alexandre studeerde (sic) in ‘61-‘62 ook enige tijd aan de Franstalige Leuvense universiteit). Het paleis had zich destijds, achter de schermen, heftig verzet tegen ‘Leuven Vlaams’.

In januari 1968 wilde de Franstalige afdeling toch weer bijbouwen in Leuven. Er volgde een Vlaamse studentenstaking en in alle Vlaamse steden werd weer betoogd. De middelbare scholieren stapten overal weer mee op.

De Vlaamse pers, geleid door De Standaard van Manu Ruys (quantum mutatus ab illo, hoezeer veranderd sinds toen), koos strijdvaardig het kamp van ‘Leuven Vlaams’. De noodzakelijke verhuis naar Louvain-la-Neuve kwam vanaf dan geleidelijk op gang.

De gevolgen De jaren zestig waren tevens het begin van het einde van de middeleeuwen. Voor veel Vlaamse studenten begon toen ook de breuk met de Kerk.

De Vlaamse studentenrevolte te Leuven had niet alleen de splitsing van de UCL (Universitas catholica Lovaniensis, Université catholique de Louvain) tot gevolg. Ook de ULB splitste. Kort nadien volgden alle politieke partijen.

Een minderheid van Leuvense studenten, die we later meestal terugvinden in de rangen der kaviaarsocialisten (zie als voorbeeld Paul Goossens), verliet in 1968 het KVHV en richtte de Studentenvakbond op, die later omgevormd werd tot Marxistisch Leninistische Beweging, de basis van de maoïstische partij Amada. MLB infiltreerde via ondemocratische verkiezingen in de Vereniging van Vlaamse Studenten (VVS), die vooral in de jaren zeventig ging ijveren voor een ‘socialistische’ samenleving. Later infiltreerden zij, onder het motto van ‘antikapitalistische structuurhervormingen’ vooral in de media, de sociale sector en het onderwijs. Daarvan moeten we nog steeds het puin ruimen.

De KU Leuven heeft nagelaten om in 2018 de vijftigste verjaardag van haar autonomie als universiteit te herdenken en te vieren. Exrector Torfs schreef onlangs dat de KU Leuven geen ‘Leuven Vlaams’ is, maar een universiteit met een brede kijk op de wereld. Alsof die twee eigenschappen tegengesteld zijn.

De belgicisten voorspelden dat een KU Leuven zonder de Franstalige elite (sic) een regionale universiteit zou worden. Maar het is, vooral dankzij rector De Somer en later Koenraad Debackere, een topuniversiteit geworden.

Geert Goubert, student te Leuven 1960-1964

6

Dwars door Vlaanderen

Indépendance cha cha

Wat is er mooier dan een overwinning na een jarenlange strijd? Uiteraard is de vraag retorisch bedoeld. Maar wat als blijkt dat de zege dan toch maar een mager beestje is? Er komt een Lumumbaplein in Brussel, dat klopt. Alleen, het is slechts eens stukje van een plein, niet op de plaats waarvoor geijverd werd. En of er überhaupt een gedenkplaat of iets van die aard komt, is verre van zeker. Trouwens, beseffen zij die zich zo gedreven achter de idee schaarden wel wie de persoon in kwestie precies was? Soms ligt de triomftocht erg dicht bij de farce.

Lang duurde het niet voor ergens in Schaarbeek een square de naam kreeg van de pas overleden zangeres Maurane, inwoonster van de ezelsgemeente. Het nieuws van haar dood raakte bekend vlak voordat het college vergaderde, en meer was niet nodig. Wat een contrast met de jarenlange pogingen om een soortgelijk eerbetoon voor de Congolese oud-premier Lumumba te krijgen. Een heus comité ijverde daarvoor. Ze hadden er zelfs een plaats voor voorzien, niet toevallig in de Matongé-wijk in Elsene (overigens genoemd naar een wijk in de Congolese hoofdstad Kinshasa).

En of het ooit zou lukken! Al in 2015 werd op Google Maps melding gemaakt van een Lumumba-plein in de Bonifatiuswijk, maar verder dan dat zijn ze niet geraakt. Toch niet in l’Oasis francophone. Burgermeesteres Dominique Duffourny (MR) liet in 2016 alvast geen ruimte voor misverstanden. “Er komt geen Lumumba-plein, klaar”, stelde ze.

En zo geschiedde – of net niet. Er zijn wat technische argumenten: het zou polariserend werken, al snel een magneet worden voor politieke acties die konden ontsporen, enzovoort, enzoverder. Toch vermoeden we dat er meer aan de hand was.

17 mei 2018

Kortrijk: mobilisering tegen islamisering Als partij-ongebonden Vlaams-nationalist, ben ik vorige zaterdag in Sint-Niklaas op de bus gestapt omdat ik het mijn verdomde plicht achtte in de stad der Gulden Sporen mijn toorn te laten horen over de islamisering van onze gewesten, die alweer een minaret dichterbij dreigt te komen met de geplande bouw van de grootste moskee van Vlaanderen (5.200 m2) in de eens zo roemrijke Groeninghestad.

Allicht omdat de islamitische opmars door de wijd geopende grenzen maar kan gebeuren dankzij gedoogsteun van overheden allerhande, was het marsbevel uitgevaardigd door de altijd alerte Voorpost, die actievelingen zowel uit het noorden als uit het zuiden warm had weten te maken. Als ik daar nog bij vertel dat de betoging mee op touw was gezet door het islamkritische Vlaams Belang, dan zal de lezer begrijpen dat ik de opgedaagde ‘massa’ van enkele honderden islamofoben, maar een mager beestje vind. Een volk dat zich respecteert, was uit minstens honderd keer meer kelen moeten komen scanderen: ‘Geen moskee in onze stad’- ‘Geen jihad in onze stad’.

Van Quickenborne: beloofd is beloofd Gelegenheidsredenaar Wouter Vermeersch,

lijsttrekker VB in Kortrijk, bracht nog eens het feit onder de aandacht van de betogers dat blauwe burgemeester Van Quickenborne bij de vorige verkiezingen in een Arabische (!) brief een nieuwe moskee had beloofd. En een woord is een woord. Nu liggen in de gebouwen van Bio-Planet de plannen klaar om de Bio om te ruilen voor een megamoskee. Krijgen Vlaamse buurtbewoners die hun huizen en handelspanden zien ontwaarden inspraak?

Neen. Zwijgen is hun geraden. Durven zij op vergaderingen protesteren, worden zij buitengezet.

Drie neringdoeners sloten al de deuren en buurtbewoners zetten hun huizen te koop. Er zijn geruchten dat minstens een flink deel van de financiering van de moskee - geschatte kost 5 miljoen euro - van Saoedi-Arabië en Marokko komt. Terecht noemt Wouter Vermeersch heel

‘Poging tot genocide’ Veel historisch besef heeft de modale Vlaming niet. Hetzelfde kan gezegd worden over de Franstalige landgenoten, maar blijkbaar hebben sommigen daar toch nog een zekere kennis van de eigen geschiedenis, de Congolese in het bijzonder. Journalist Baudouin Peeters, in een vorig leven hoofdredacteur van Père Ubu en naast sport- ook Congokenner, zette in Le Vif van vorige week de puntjes op de i over de zo bejubelde Lumumba. Dat hij vermoord werd, zo benadrukte hij, is uiteraard verwerpelijk. Maar wie a zegt moet ook b zeggen, wat in deze betekent: weten wie men eert. De man was door en door corrupt, raakte wel democratisch verkozen, maar maakte er vervolgens een ongezien zootje van. “Ook als hij niet vermoord was, zou hij wel democratisch afgezet zijn”, benadrukt Peeters. Hij heeft ook heel wat mensenlevens op zijn geweten. Toen in augustus 1960 een secessiebeweging in de mijnstaat Zuid-Kasaï de onafhankelijkheid uitriep, kwam er een forse reactie waarbij duizenden burgers afgeslacht werden. De VN had het over een “poging tot genocide”. De militaire verantwoordelijke daarvoor was bevelhebber Mobutu, en de eerste minister was, jawel, Lumumba.

“Lumumba eren”, schrijft Peeters, “zou betekenen dat zijn onrechtstreekse maar onmiskenbare verantwoordelijkheid voor de dood en mishandeling van honderden Belgen miskend wordt.”

KNIN.

Waanzin.

De geplande moskee heeft geen erkenning door de Vlaamse overheid (Homans) en kreeg een negatief advies van de Staatsveiligheid. De politieke elite in het stadhuis, N-VA en Open Vld, laat de gewone Kortrijkzaan in de steek voor de radicale islam, foeterde Vermeersch onder applaus. Dat de beoogde moskee de suggestieve naam ATTAKWA heeft meegekregen, is niet de enige waanzin in het onzinnige moskeeverhaal. Desondanks, al is het volgens hem al vijf voor twaalf, een hoopgevend slotwoord voor de buurtbewoners: ‘Buig niet voor de druk. Hou vol en wij kunnen samen winnen!’

Van Guldensporenstad naar wat?

Kort en krachtig was de slotrede van Voorpostvoorzitter Bart Vanpachtenbeke, die het had over de islamkanker in de ‘ooit zo roemrijke Guldensporenstad’. De wildgroei aan moskeeën moet ophouden, klonk het, net als alles wat de fundamenten van onze beschaving ondermijnt: ‘Het begint met een onschuldige (?) moskee en het eindigt met volledig gekoloniseerde wijken. Dat moet ophouden, dit zijn hier onze wijken, dit zijn hier onze straten, dit is ons land!’ Bravo! En op de bus naar huis, gingen de flesjes Belgium van de hand als … zoete broodjes. Ook dàt is Vlaanderen, pardon, Belgium hvo

Inclusief koor In Brugge riep vzw Speling het koor Amor tot leven met als edel doel mensen met en zonder beperking samen te brengen. Het moeten geen zangers zijn met “hot talent” of kandidaten voor de Koningin Elisabethwedstrijd, maar koorleden die willen bewijzen dat ze nog iets in hun mars hebben. Dirigente Elke Poppe, haar man en haar dochter samen met veel vrijwilligers hebben hun schouders gezet onder dat nieuwe project, en ze willen familie, vrienden, kennissen en mantelzorgers aanmoedigen om deel te nemen. Daarom kozen ze ervoor het koor op zondagmorgen te laten bijeenkomen.

Eens de muzikale mogelijkheden van ieder lid uitgetest zijn, en men tot meerstemmig zingen kan overgaan, zal toenadering gezocht worden tot andere Brugse koren, met als “einddoel” de uitvoering van een compositie speciaal geschreven voor gemengd en inclusief koor.

Theatrale stemming In april van dit jaar besloot Brusselstad dan toch tot de oprichting van een Lumumba-plein over te gaan. Nu ja, een stukje van een plein. Het deel ligt op grondgebied van Brussel-stad, grenzend aan Elsene, op enkele stappen van dat fameuze Matongé. De hele setting zat mee die avond.

Een eindeloos lange en slopende gemeenteraad, een unanieme stemming, met veel hoera en bravo. Kortom, iedereen leek wel klaar voor een nieuwe Simba-opstand. Ook Laurent Mutambayi, medewerker van Theo Francken en inmiddels tot N-VA-lijsttrekker van Molenbeek gepromoveerd, kon zijn geluk niet op. “Patrice Lumumba, eerste premier van het onafhankelijke Congo, tegenstander van de kolonisatie, Afrikaans nationalist en vermoord met medeverantwoordelijkheid van België”, plaatste hij op zijn Facebookpagina. “Een plein met zijn naam is een gepast eerbetoon. Met dank aan Johan van den Driessche!” En die laatste is gemeenteraadslid en partijgenoot van Laurent M. Zoals gezegd, het was een unanieme stemming, wellicht als gevolg van het verdwijnen van VB en FN uit de Brusselse gemeenteraad.

die koehandel achter de rug van de Kortrijkse burgers onaanvaardbaar.

Van wereldberoemd, naar af en jaarlijks terug

Antwerpse politie heeft wederom handen vol met trouwstoeten

Jinnih vangt bot, en zij kan er niet mee lachen Jinnih Beels heeft bot gevangen in gerechtelijke acties tegen een Mechelse hoofdinspecteur van politie. Die werd ervan beschuldigd een “racistische” fotomontage te hebben verspreid met Beels als centrale figuur. Die was toen nog politiecommissaris in Mechelen.

De hoofdinspecteur diende voor de rechter te verschijnen wegens het aanzetten tot haat en discriminatie. De rechter oordeelde evenwel dat het ging om een grap. En het Grondwettelijk Hof heeft bepaald dat een mopje niet onder de racismewetgeving valt.

Tegenslag voor Jinnih, die intussen als onafhankelijke de lijst van de sossen trekt in Antwerpen. Zij blijkt een slechte verliezer te zijn.

Want na de uitspraak zei ze: “Ik neem akte van de beslissing van de rechtbank, die heeft haar werk gedaan, maar het is niet omdat de rechtbank vindt dat de hoofdinspecteur niet in de fout is gegaan, dat de rest van de samenleving in Mechelen die mening deelt. Dit ging ook niet alleen over mij. Veel mensen voelden zich hierdoor gekwetst. Ik hoop dat de hoofdinspecteur in kwestie, het politiekorps en het stadsbestuur nu een duidelijk signaal geven dat de politie in Mechelen er voor iedereen is. Want anders gaan mensen misschien het

vertrouwen in de politie verliezen, en dat kan niet de bedoeling zijn.”

Pak vast, Bart Somers, gij die tegenwoordig tot het progressieve voetvolk behoort. Maar pas op voor Jinnih. Zij is nog niet verkozen of zij begint al haar wetten te stellen en bazig te doen. Dan is de verguisde Bart de Wever uit ander hout gesneden. Die wordt voortdurend op hatelijke wijze door de buis getrokken door artiesten die naam onwaardig. Bijvoorbeeld door Slongs Dievanongs. “Den Bart is geen burgervader”, zei de zangeres op de radio. “In mijn ogen is hij bang. Ga één week met mij mee, Bart. Kom één week bij mij slapen en doe je basketsloefkes aan. Hij zal zien hoe het echte leven is, hoe mensen met elkaar omgaan en wat bij hen speelt.” Bart heeft naar verluidt eens goed gelachen met de uitnodiging van Slongs. Hij is er niet op in gegaan. En hij heeft niet eens basketsloefkes.

Pagadder

De vendelzwaaiers van het ter ziele gegane Brugs danstheater Aglaja waren jarenlang een begrip in Vlaanderen en over de landsgrenzen. Tijden veranderen... Gesticht als jongensgroep door Jan Dewulf van het Sint-Franciscusinstituut, beter gekend als de Frères, namen ze sinds 1966 deel aan de Heilig Bloedprocessie. De meisjes kregen pas eind de jaren negentig toelating van de Edele Confrérie van het Heilig Bloed om mee op te stappen. Bij gebrek aan vers bloed stierf Aglaja in 2016 een stille dood. Grietje, dochter van stichter en bezieler Jan, vond dat vlaggenzwaaiers thuishoren in de processie en spoorde via sociale media driehonderd ex-leden op met als miraculeus resultaat dat verleden jaar tien mannelijke en twaalf vrouwelijke vendelzwaaiers te bewonderen vielen gedurende Brugges mooiste dag. Deze Hemelvaartsdag 10 mei waren ook enkele dankzij Aglaja gevormde koppels weer op post. Hoelang nog als de gemiddelde leeftijd nu reeds 50 jaar is?

Beste lezer van

’t Pallieterke: Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Word lid van het VNZ

Onze naaste buren

17 mei 2018

Een wedstrijdje liegen Stopt het dan nooit, dat gelieg van politici, media, politie en justitie wanneer het een mohammedaanse schurk betreft?

Voorlopig niet, want die hele bende pretentieuze en zich boven ons wanende zultkoppen houdt keer op keer een wedstrijd liegen die aan de heer Goebbels doet denken. U hebt misschien gehoord dat een Syrische asielcrimineel drie mensen in Den Haag met een mes neerstak? Hij lukte er niet in de keel door te snijden van een slachtoffer en werd door een politieman in het been geschoten en onschadelijk gemaakt vooraleer er mensen stierven.

Kort daarna stond daarover al een stukje op de webstek van GeenStijl. De correcten en zelfs de niet-correcten die beter zouden moeten weten, vinden dat die populaire webstek vulgair is, maar de auteurs schrijven niet met meel in hun mond en zij hebben er een voltijdse baan aan de mohammedanenideologie voortdurend aan te klagen. Dat heeft ertoe geleid dat een EU-monstruositeit GeenStijl bestempelde als een afschuwelijke valsnieuwsverspreider (EU versus desinformatiewebstek). De Nederlanders zetten er een paar advocaten op en de EU-bedriegers moesten hun beschuldigingen intrekken.

Zij waren de valsnieuwsverpreiders en niet GeenStijl. Maar de Nederlandse webstek weet dat de poco’s met geslepen messen ieder berichtje lezen in de hoop de site voor het Nederlandse togatuig te slepen.

Ondanks alle brutale woorden controleert GeenStijl dus zorgvuldig zijn bronnen. Die toonden dat de Syrische messen-

7

Den Vaderlandt ghetrouwe

trekker luid en duidelijk “allahu akbar” brulde toen hij werd neergeschoten.

meer aan de hand is”, was het antwoord. Einde van het onderwerp in het journaal.

Politie, burgemeester, NOS: één in “Kampf” tegen de waarheid

Mohammedaanse racist naar gemeentelijke gezondheidsdienst

En toen begon een hallucinante leugenwedstrijd. Iedereen had natuurlijk het bericht van GeenStijl gelezen, maar dat mocht niet zo zijn, en dus was het niet zo. De politietop van Den Haag was geseind door zijn agenten en wist van de hoed en de rand. Toch werd de eerste onbeschaamde leugen verteld. De man was verward en er waren geen aanwijzingen voor iets anders.

Dat de dader met zijn wijsvinger nog een gebaar maakte dat volgens een jihadistenforum naar de heilige strijd verwijst, deed niets ter zake. Vervolgens was het de beurt aan de Haagse burgemeesteres Pauline Krikke. De opvolgster van de liberaal Van Aartsen die alle mogelijke salafistische organisaties subsidieerde, is in datzelfde bedje ziek; ze loog keihard “dat er geen signalen zijn dat er meer speelt”. Dan was het de beurt aan het oplichtersmedium bij uitstek: het journaal van 20 uur. Het was Bevrijdingsdag, dus belichtte de NOS alle mogelijke festivals. O ja, even voor het weerbericht was er een kort berichtje over “een incident”.

Presentatrice Astrid Kersseboom vroeg aan een verslaggever waarom de burgemeester overleg pleegde met de politie en het Openbaar Ministerie. “Omdat het toevallig Bevrijdingsdag is, maar er is echter geen aanleiding om te denken dat er

U mag er vergif op innemen dat iedereen bij de NOS inmiddels al lang het filmpje en de foto’s had gezien van het “incident” en het “allahu akbar”-gekrijs had gehoord. Zelfs een dag later bleef burgemeester Krikke “jokken” (dat klinkt beter dan liegen) met een “laten we niet speculeren”. Inmiddels wist ze dat verscheidene getuigen verklaard hadden dat de messentrekker zich helemaal niet verward gedroeg en heel kalm aan zijn terroristische misdaden begon.

Het is nu aan justitie, en daarbij mag men weer het ergste verwachten. In Amsterdam heeft de uitbater van het Joods restaurant HaCarmel de deuren gesloten nadat een andere Syrische asielzoeker/schoft probeerde de zaak te slopen. De mohammedaanse racist werd ook door Amsterdam “verward” genoemd, na twee dagen door justitie vrijgelaten en - echtig en techtig - naar de gemeentelijke gezondheidsdienst verwezen. Het togatuig zal hem vervolgen voor vernieling, niet voor terrorisme. Uit het ganse verhaal is maar één conclusie te trekken. De overheden en de meeste media schieten in een kramp van angst en bedrog, en ze durven niet verwijzen naar de islam. Door de schuld van laffe en onverantwoorde politici telt die misdadige leer in dit land nu al 850.000 aanhangers.

Willem de Prater

Over religie bestaan geen betrouwbare cijfers Hemelvaart in een parochie in het centrum van Gent, is “eerste-communiedag”. Niet meer de bomvolle kerk en de lange stoet kinderen van pakweg twintig jaar geleden. Wel nog een dag met blije mensen en fleurig geklede families: de helft van de kinderen uit het eerste leerjaar doet (nog) mee.

Tussen de kindergezichtjes vallen de bruine en zwarte snoetjes op. Ook hier is Vlaanderen ‘superdivers’. Niet alle nieuwkomers zijn moslims, dat is duidelijk. Sommigen komen uit landen met een islamitische meerderheid, zeker daar waar christenen vervolgd worden. Men kan er niet zomaar van uitgaan dat nieuwkomers bij de islam mogen geteld worden. Wie weet hoeveel moslims er in Gent wonen? Hoe betrouwbaar zijn de cijfers waarmee gezwaaid wordt? Een uitspraak als ‘één op de zeven Gentenaars is moslim’, neem je best met een grote korrel zout.

Zeker wanneer die gebruikt wordt om een beleidsmaatregel te verantwoorden, zoals het betalen voor islamitische slachtvloeren of het toelaten van hoofddoeken aan een loket. De cijfers worden ook gebruikt om mensen te sussen: 15 procent moslims in Gent, dat is nog lang geen meerderheid, klinkt het. En wie er niet bij zegt dat dat cijfer elk jaar stijgt en dat het aandeel bij jongeren en kinderen veel hoger is dan bij ouderen, is opzettelijk de boel aan het belazeren.

die vele ladingen dekt (buurlanden, Europees, niet-Europees…).

In paniek slaan heeft geen zin, de kop in het zand steken nog veel minder. Op een recent verkiezingsevenement georganiseerd door de Gentse jeugdraad draaide het in de gesprekken tussen scholieren en politici maar om één thema: immigratie en integratie. Hoe uiteenlopend hun standpunten ook mogen zijn, de jongeren in Gent zijn duidelijk op zoek naar antwoorden en dat is hoopgevend.

Tussen paniek en hoop De meesten van ons zullen meemaken dat autochtonen de minderheid worden in Gent. Vijf jaar geleden al (in 2013) was 47,5 procent van de Gentse kinderen jonger dan vijf jaar van buitenlandse herkomst. Niets wijst op een trendbreuk, integendeel. Daaruit besluiten dat Gent dan ook zal gedomineerd worden door de islam (en dat we ons daar maar bij moeten neerleggen) is niet correct. ‘Van buitenlandse herkomst’ is een vlag

Kleurt Luik straks blauw?

De MR mag dan meer Waalse burgemeesters tellen dan de PS, afgezien van Namen moeten de liberalen in de grote Waalse steden het onderspit delven tegen de partij van Di Rupo. Maar er is hoop. De MR droomt ervan na 14 oktober het stadhuis van Luik in te nemen. De hoge werkloosheid, de armoede en het Samusocial-schandaal, dat alles moet de macht van de PS breken.

De Luikse lokale verkozenen kunnen er niet naast kijken: in de zaal waar de gemeenteraad plaatsvindt, hangt een groot schilderij van Maurice Destenay, de laatste liberale burgemeester van Luik. Hij leidde de Vurige Stede van 1963 tot zijn overlijden in 1973. De wallingantische liberaal werd opgevolgd door de socialist Charles Bailly. In 1976 fuseerden de Luikse gemeenten en Edouard Close werd burgemeester. De liberalen verdwenen in de oppositie, inmiddels meer dan veertig jaar.

Moeilijke opdracht Vandaag is dat een grote bron van frustratie bij de MR. Hoe kunnen ze de feitelijke hoofdstad van Wallonië heroveren?

Didier Reynders heeft het in het verleden geprobeerd. Zonder succes. Te rechts voor veel PS’ers. Senaatsvoorzitster Christine Defraigne hoopt op 14 oktober haar slag thuis te halen, maar dan zal ze huidig PS-burgemeester Willy Demeyer moeten opzijschuiven. Dat wordt een moeilijke opdracht. In 2012 haalde Defraigne 6.766 voorkeurstemmen, Demeyer 13.067.

De MR haalde slechts 11 van de 49 zetels. De PS bleek met 22 zitjes incontournable. De MR hoopte op een alternatieve meerderheid met cdH (7 zetels) en Ecolo (6), maar haalde één zetel

te weinig voor de meerderheid. Samenwerken met de PTB (2) kon niet. De groenlinkse scheurlijst Vega (1) was evenmin een optie, want dat maakte dat er geen werkbare meerderheid was.

Bijgevolg deed PS’er Willy Demeyer vrolijk verder met de cdH. Toch denken ze bij de MR dat het dit jaar anders kan. Enkele factoren spelen in hun voordeel. Het Publifin-schandaal - de intercommunale met zitpenningen voor nepvergaderingen waarvan vooral PS’ers profiteerden - zit nog vers in het geheugen. Economisch is Luik er niet zo goed aan toe. Met een werkloosheid van 25,6 procent staat Luik op een weinig benijdenswaardige tweede Waalse plaats, enkel Dison (26 procent) doet slechter. Ver boven het Waalse gemiddelde van 15 procent.

Zelfs Charleroi scoort met 24,6 procent iets beter dan Luik. Het mediaan inkomen van 18.643 euro maakt van Luik de vijfde armste gemeente van Wallonië. Het stadscentrum werd dan wel opgewaardeerd, de mobiliteit blijft een probleem.

Versnippering als troef Kan Christine Defraigne het electorale ongenoegen richting de MR kanaliseren? In oktober vorig jaar leek de MR op een schitterende overwinning af te stevenen. De PTB zou 28 pro-

Splinterpartijen mikken op de moslimstem Bij de gemeenteraadsverkiezingen komt alvast één migrantenpartij op. Het geesteskind van Jahjah, Be.One, pakt uit met als lijsttrekkers twee bekende Turkse Gentenaars: Meryem Kaçar (ex-Groen) en advocaat Erçan Tok. Ook de partner van Kaçar, professor Dries Lesage, zal op de lijst staan. Of ze veel Gentse Turken zullen weglokken van de socialisten, dat is de grote vraag.

De sp.a heeft de Turkse gemeenschap in Gent jarenlang goed bediend. Hun verenigingen zitten in moderne lokalen, gebouwd en onderhouden door de stad. Hun organisaties krijgen subsidies. Het stedelijk cultureel centrum De Centrale is vooral voor hen opgericht. In scholen en kinderopvangcentra zijn Turkse tolken. Voor de grote moskee in het Rabot is de bouwvergunning al binnen. Waarom dan op een splinterpartijtje stemmen?

De socialisten in Gent hebben jarenlang de moskeeën platgelopen en de gelovigen stroop aan de baard gesmeerd. Denk aan schepen Balthazar, die vond dat de grote Turkse gemeenschap recht had op een opvallende moskee met minaretten, en die zich verontschuldigde dat hij geen Turks sprak. Op de stedelijke slachtvloer (toen onverdoofd slachten nog mocht) liep rode Martine de Regge met een schijnheilige glimlach al buigend met haar handen naar voren de slachters ‘eid moebarak’ te wensen, met rubberlaarzen aan om door de bloedplassen te stappen. Hadden shariarechtbanken gekund (zoals in Engeland) dan was Gent zeker de eerste stad geweest om er een in te voeren, zo groot was de progressieve liefde voor de islamitische stemmers.

Nu zijn er kapers op de kust. Partijen die met veel meer geloofwaardigheid zeggen voor gelovige moslims op te komen.

Bij Be.One nog overgoten met een progressief sausje, maar ISLAM komt met de onversneden versie. De Gentse socialisten Mathildis oogsten wat ze gezaaid hebben.

Li bia bouquet cent halen, maar de MR zou met 25 procent sterker zijn dan de PS (20 procent tegenover 37 procent in 2012). Een peiling in april temperde het blauwe enthousiasme: 27 procent voor de PS, 21 procent voor de MR en 20 procent voor de PTB. De liberalen hopen nu dat de minder zichtbare PTB meer van haar pluimen laat, en dat de MR nog enkele procenten zal stijgen.

Maar de PS voorbijsteken wordt moeilijk, dus zal Willy Demeyer - die zelfs zijn zitje van Kamerlid heeft opgegeven de sleutel in handen hebben om burgemeester te blijven. Vraag is natuurlijk, met wie wil hij een coalitie vormen? De cdH stevent op een zware nederlaag af. Samenwerken met de PTB? De neocommunisten willen zich zo dicht bij de parlementsverkiezingen niet verbranden aan de macht. Dan zal het met de groenen moeten gebeuren, die onder de naam Vert Ardent opkomen. Nummer één Caroline Saal is weinig bekend, maar wil een lijst samenstellen die verder kijkt dan enkel Ecolo-figuren. Of toch een coalitie met Vega? Die links-groene scheurpartij Vega (Vert et à gauche) hoopt van één naar drie zetels te springen.

Het lijkt erop dat de Luikse gemeenteraad zeer versnipperd zal zijn. Dat is de droom van de MR: politieke chaos in de Vurige Stede en dus dé kans om de PS opzij te schuiven. Defraigne zou bereid zijn zeer ver te gaan en desnoods een allegaartje van partijen samen te brengen tegen de PS en de PTB. Een anti-PS-coalitie dus. Het zou symbolisch sterk zijn, moesten de socialisten de duimen leggen in één van de bastions van Picard het Waalse socialisme en syndicalisme.

8

De wereld rond

17 mei 2018

Einde Iran-deal heeft vergaande gevolgen Net zoals het fout is het buitenlandbeleid van Iran tot dat kernprogramma te herleiden, is het een vergissing de weerslag van het opgeblazen akkoord tot de Iraanse context te beperken. Onze voorspelling? Sancties tegen Iran zullen bitter weinig uithalen. Het regionale beleid van dat land wordt onverminderd voortgezet. En afgezien van wat straffe woorden zal de EU gedwee de Amerikaanse lijn volgen.

Vaak is het nuttiger te herlezen wat politici verklaarden voor ze aan de macht kwamen dan uit te pluizen wat ze allemaal debiteren eens de top bereikt. Dat was met Hitler zo, maar ook met Donald Trump. En nee, verder dan dat reikt onze vergelijking niet. In ‘The Art of the Deal’, verschenen in 1988, onderstreept hij dat “het beste wat je kan doen onderhandelen vanuit een sterke positie is”. Briljant, en wellicht hebben velen dat al duizenden jaren geponeerd, lang voor de baas in het Witte Huis. Toch is die platitude precies hoe Trump tegen de Iran-deal aankijkt.

Verkiezingsbelofte Barslecht vindt hij die. Daar heeft hij de hele campagne lang geen geheim van gemaakt, en dan heb je het moment dat een verkiezingsbelofte uitgevoerd wordt. Jawel, dat gebeurt. Door het herinvoeren van sancties, en ook het aanscherpen van bestraffende maatregelen die buiten het kernakkoord vallen (sommige, Made in USA, gaan terug naar de machtsovername door Khomeini), hoopt Trump Iran dermate te verzwakken dat dat land terug naar de onderhandelingstafel wordt gedwongen. Dat moet tot een nieuwe deal leiden, ditmaal vanuit een “sterke positie” onderhandeld.

Theoretisch kan het echter een heel andere richting uitgaan. De moeilijke economische situatie kan de druk op het regime vergroten, en dat heeft in het verleden aangetoond er geen graten in te zien om iedere oppositie hardhandig van antwoord te dienen. Ook in Iran was niet iedereen voorstander van het door Trump zo verketterde akkoord. Niet toevallig liet het hoofd van de Revolutionaire Garde weten de Amerikaanse beslissing te “verwelkomen”.

Mogelijk grijpen de hardliners deze situatie aan om hun gewicht in het complexe staatsapparaat te vergroten. Een loepzuiver scenario bestaat er niet, maar als we onze zilverlingen moesten inzetten, deden we dat op een lijn die meer naar verzet dan volgzaamheid neigt. Laten we het een eerste voorspelling noemen: extra sancties zullen niet het door Washington beoogde effect bewerkstelligen.

Sjiitische banaan Wanneer het over Iran gaat, worden vaak twee zaken door elkaar gehaald, al dan niet bewust. Vraag aan critici wat hun grootste probleem met de Perzische staat is, en steevast zullen twee antwoorden volgen.

Het kernprogramma, dat spreekt, maar ook het feit dat Iran de voorbije jaren zijn invloed buiten de eigen grenzen systematisch heeft opgedreven. In Irak (met dank aan het visionaire beleid van de VS daar), maar ook in Syrië, zonder de sterke positie van Hezbollah in Libanon en de interferenties in Jemen te vergeten. Het is het verhaal van de sjiitische banaan – de geografische cirkelbeweging - die de soennitische tegenstanders grote kopzorgen baart en hen zelfs op één lijn plaatst met Israël. Tot op zekere hoogte klopt dat, alleen moet men bij dergelijke spookbeelden steeds kijken naar de auteur ervan. Dat was tweeduizend jaar geleden al het geval toen Caesar het in zijn ‘De Bello Gallico’ over die Belgen als dappersten der Galliërs had, en dat is vandaag niet anders.

Mee als gevolg van de woelige economische wateren die Iran doorkruist, is die macht extra muros heus niet zo sterk.

In tegenstelling tot aartsrivaal Saoedi-Arabië, dat zijn oliegeld voor heel wat (Amerikaanse) militaire bestellingen gebruikt, beschikt Teheran niet over een vergelijkbare financiële slagkracht. Wel toonde Iran de afgelopen jaren aan in staat te zijn die beperkte middelen vrij efficiënt aan te wenden. Een militie is niet alleen goedkoper dan een straaljager, in de Iraakse en Syrische context is die ook veel nuttiger. Binnen de grenzen aan een bom knutselen en het uitbouwen van een assertief beleid buiten die grenzen, beide zaken zouden perfect los van mekaar kunnen bestaan.

Het is best mogelijk dat Iran zich op het nucleaire domein terughoudend zal opstellen, precies om de zaken niet op de spits te drijven. Maar dat het tot een bijsturing van de aanwezigheidspolitiek in Irak en Syrië komt (tenzij opgelegd door externe factoren), is weinig waarschijnlijk. Onze tweede voorspelling.

Diplomatieke valies

Handelsoorlog En dan Europa in dit verhaal. De Amerikaanse beslissing om het akkoord op te blazen zegt misschien meer over hoe de Verenigde Staten tegen de trans-Atlantische relaties aankijken dan over wat ze van Iran vinden. Zoals terecht opgemerkt werd, zullen economische sancties vooral Europese bedrijven raken. Als voorbeelden werden Total, Renault en Airbus werden vermeld, maar het is vooral het globale cijfer dat boekdelen spreekt. Aan de vooravond van het akkoord in 2015 was de handel tussen de EU-landen en Iran tot onder tien miljard dollar gezakt. Vorig jaar piekte die tot bijna 25 miljard dollar. Om de VS in de statistieken te vinden, is een vergrootglas nodig.

En dan heb je de eurofielen die in de hele situatie een “kans” zien. Libération had het zelfs over een “unieke kans”.

En ja, waarom trekt Europa zich geen moer aan van de Amerikaanse beslissing en zet het de business met Iran rustig voort?

Het antwoord is simpel: omdat al die bedrijven getroffen zouden worden door de Amerikaanse sancties, waardoor ze de facto een keuze tussen de Amerikaanse en Iraanse markt moeten maken. Op papier bestaat de mogelijkheid de pil wat te verzachten door eigen reguleringen. Ook in het verleden gebeurde dat, toen Amerika sancties aan Libië of Cuba oplegde, maar het effect ervan is beperkt. Een klacht bij de Wereldhandelsorganisatie behoort tot de mogelijkheden. Of men kan meteen de strijd tegen de dollar als internationale reservemunt aanbinden (42 procent van alle wereldwijde goederen en diensten worden bij verkoop in Amerikaanse dollar gewaardeerd).

Alleen zit men met dergelijke scenario’s in een handelsoorlog die Europa niet wil (of kan) voeren. Het is een derde en wellicht de makkelijkste voorspelling: waar mogelijk zal de EU trachten de scherpe kantjes af te veilen, maar in essentie zullen ze de Amerikaanse lijn volgen. Tot daar de “unieke kans”, die vooral door Peking benut zal worden. Trouwens, enkele dagen geleden werd een spoorlijn geopend die China met Iran verbindt.

Ideaal voor leveringen die Europese bedrijven niet meer zullen mogen doen. Het kan tellen als symbool. Eerder dan in de houding te springen voor ‘Ode an die Freude’, zou men beter de tijdloze woorden van een grote Europeaan, Raymond Aron, in de muren van de Europese instellingen beitelen: “Macht is geen kwestie van omvang, wel van de capaciteit die een politieke entiteit heeft om haar wil aan de andere entiteiten op te Michaël Vandamme leggen.”

Buitenlands spervuur Corruptie en chantage De VS stellen nieuwe sancties in tegen Iran.

In de Valies hierboven kan u lezen wat de mogelijke gevolgen zullen zijn voor de relaties tussen de Verenigde Staten en Europa.

Wij zijn echter héél benieuwd naar de reactie op de recente uitspraken van Ansari Zarif, die een topfunctie bekleedt binnen het Iraanse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Hij heeft Europa gewaarschuwd niet mee te werken aan de herinvoering van de sancties. Als die er toch komen, dreigt Iran ermee de namen bekend te maken van de Europese politici die zich door Iran hebben laten omkopen om de deal goed te keuren. Als u “onze” politici de komende weken hoort orakelen over het belang van de Iran-deal voor de vrede en de nucleaire ontwapening, en over het desastreuze effect van nieuwe sancties op de Europese economie en de relaties met Iran, neem dat dan maar met een flinke korrel zout en let goed op hun mimiek en hun lichaamstaal. Misschien zult u zelfs het angstzweet op hun voorhoofd zien.

Bekentenis over aanslagen in Bombay In november 2008 pleegde de Pakistaanse islamitische terreurgroep Lashkar-e-Taiba een reeks van twaalf gecoördineerde aanslagen met schietpartijen, bomexplosies en gijzelingen in de Indische stad Bombay. Hun doelwitten waren onder meer hotels, een toeristisch café, een ziekenhuis (!), een joods gemeenschapscentrum en een metrostation. Behalve de terroristen zelf vielen er 166 doden en 293 gewonden. De Lashkar-e-Taiba had trainingskampen in Pakistan en werd gesteund door de Pakistaanse geheime dienst ISI. De Lashkar-leider die vanuit Pakistan de aanslagen had georganiseerd, werd éventjes voor de schone schijn gearresteerd door de Pakistaanse politie, maar vrijgelaten na de betaling van de belachelijk lage borgsom van 1.900 dollar. Waarom is dit plots weer actueel? Omdat de Pakistaanse premier Nawaz Sharif eindelijk openlijk heeft toegegeven dat terroristische organisaties ongestraft vanuit Pakistan opereren en dat de aanslagen in Bombay inderdaad het werk waren van zulke “non-state actors”.

Zou de dreigende taal van president Trump aan

het adres van Pakistan eindelijk effect hebben?

Nawaz Sharif noemde geen enkele terreurgroep of geen enkele terroristenleider bij naam.

Zo ver ging de openheid nu ook weer niet.

Maar hij stelde wel hardop de vraag of Pakistan zulke groepen “moest toelaten de grens over te steken en meer dan 160 mensen te doden in Bombay”. Officieel is de Pakistaanse justitie nog steeds ijverig bezig met het proces tegen de organisatoren van de aanslagen in Bombay.

Al tien jaar. Niemand gelooft dat het ooit tot veroordelingen zal komen.

Toekomstige moslimstaten Wat hadden Zweden, België en Oostenrijk vorige week gemeen? Dat islamitische leiders in die landen aankondigden dat de moslims er binnenkort de macht zullen overnemen. In België zou dat volgens Redouane Ahrouch, de leider van de partij “Islam” binnen twaalf jaar gebeuren. In Zweden stelt moslimleider Dominic Driman – een geboren Zweed, die zich tot de islam heeft bekeerd – een tijdslimiet van minder dan twintig jaar. In een propagandafilm legt hij uit dat mensen alleen maar bestaan om de islam te verspreiden en dat Allah daarom de oorlogen in Somalië en Syrië heeft laten uitbreken, zodat de moslims over heel de wereld zullen uitzwermen als vluchtelingen. “Het is onze opdracht Zweden islamitisch te maken”, zegt hij in die film. “We zijn alleen maar in Zweden om de islam te verspreiden.” In Wenen riep de imam van de As-Sunna Moskee eveneens op de sharia in te voeren en Oostenrijk in een islamitische staat te veranderen. Hij stelde geen tijdslimiet. Maar zijn bedoeling was glashelder. In Oostenrijk en de Visegradlanden is de democratie nog vitaal genoeg om zich tegen deze plannen tot verovering en onderwerping te verzetten. In West-Europa niet of nauwelijks.

Tientallen miljoenen mensen in West-Europa zien het gevaar ook, maar in hun geblokkeerde en gesaboteerde democratieën worden de partijen die het verzet zouden moeten belichamen, systematisch geïsoleerd, gecensureerd en gefnuikt. Nog los van het feit dat die partijen dikwijls in eigen voet schieten…

Islamitische familieliefde Het was een heus IS-weekendje… In Parijs stak een Tsjetsjeense “vluchteling” vijf mensen

neer, waarvan er één stierf. In Zuid-Afrika sneden soennieten drie sjiieten de keel over bij een aanval op een moskee. Volgens de politie werden de daders geïnspireerd door IS. In Indonesië pleegde een moslimfamilie collectief drie bomaanslagen op christelijke kerken in Surabaya. De moeder blies zich op samen met haar dochters van negen en twaalf, allebei in boerka, aan de ingang van de eerste kerk.

Hun haat tegen christenen, en Joden natuurlijk, is zo diep en bloeddorstig dat ze er zelfs hun kinderen aan opofferen. Intussen pleegde de vader een aanslag met een bomauto op een andere kerk, terwijl de twee tienerzonen van dat vrome gezin met een motorfiets bepakt met springstof inreden op de gelovigen bij de ingang van een derde kerk. In totaal vielen er zestien doden en tientallen gewonden. En de volgende dag, maandag dus, volgde weer een zelfmoordaanslag van een echtpaar, met hun kind van acht achterop een motorfiets, die tot ontploffing werd gebracht bij een controlepost van de politie. Volgens de politiediensten waren die moordende families nog maar kort geleden teruggekeerd uit IS-gebied in Syrië.

Het zou een waarschuwing moeten zijn voor

alle valse sentimentaliteit over IS-vrouwen die met hun zielige “Belgische” kindjes terug willen keren naar Europa. Intussen waarschuwt Andrew Parker van de Britse inlichtingendienst MI5 dat IS een reeks “complexe en verwoestende” aanslagen wil plegen. Niet in Indonesië, in Europa.

Bemoeizuchtige dhimmi’s Vorige maandag opende Ivanka, de dochter van president Trump, de gloednieuwe Amerikaanse ambassade in Jeruzalem. De meeste lidstaten van de EU bleven ostentatief afwezig, maar de dappere dwarsliggers Oostenrijk, Hongarije, Roemenië en Tsjechië stuurden wel diplomaten naar de openingsplechtigheid. De EU wilde wel een officiële verklaring uitgeven waarin de verhuis van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem werd veroordeeld. Met een ongelooflijke arrogantie bemoeit de EU zich met de relaties tussen de VS en Israël, die niet eens lid zijn van de unie. Maar Hongarije, Roemenië en Tsjechië blokkeerden die verklaring. Zij zijn duidelijk niet bereid de hielen van de moslims te likken. Niet in het immigratiedossier en niet inzake Jeruzalem.

ANNE HIDALGO EN DE RATTEN Onder het burgemeesterschap van Anne Hidalgo (PS) is Parijs goed op weg om de slechtst geleide en vooral vuilste hoofdstad van Europa te worden. De gemeenteraadsverkiezingen zijn pas in 2020, maar nu al houden tegenkandidaten zich klaar.

Parijs wordt al maanden geteisterd door een ongeziene rattenplaag. De knaagdieren duiken overal op. Niet enkel in vuilbakken en op afvalbergen, ook in metrostations en in stadsparken. Ze zijn groter in omvang dan ooit en ze worden steeds agressiever. De oorzaak? Een totaal inefficiënt afvalbeleid van burgemeesteres Anne Hidalgo (PS). Sommige linkse media proberen haar verantwoordelijkheid te minimaliseren. De rattenplaag zou het gevolg zijn van de vele toeristen die massa’s afval achterlaten. Dat deze lente meer van het ongedierte opduikt dan ooit, zou volgens anderen te maken hebben met de regen en de sneeuwval in de winter. Door het stijgende waterniveau in de riolen zouden de ratten zich sneller op straat begeven. Waarbij wordt vergeten dat de rattenplaag al van voor de winter dateert.

Neen, de oorzaken zijn te zoeken in een verkeerde aanpak van het probleem door de burgemeesteres. Stadsmedewerkers halen de openbare vuilbakken leeg en leggen de plastieken afvalzakken op straat vooraleer de vuilniskar die komen ophalen. Maar dat duurt vaak uren, tot groot jolijt van de ratten die de afvalzakken openbijten en zich te goed doen aan de inhoud. Het afval in de stadsparken wordt op zeer onregelmatige tijdstippen opgeruimd, wat de plaag nog verergert. Parijs is een vuilbakstad (‘ville poubelle’) geworden.

Alles loopt verkeerd De rattenplaag is symptomatisch voor vier jaar links wanbe-

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE leid in Parijs. Er is bijna geen dossier dat Anne Hidalgo niet heeft mismeesterd. De hoofdstad van Frankrijk kreunt onder fileleed.

Dat is niet enkel het gevolg van het vele verkeer, maar ook en vooral van het feit dat Hidalgo overal voorrang wil geven aan fietsers en daarom het aantal rijstroken heeft beperkt, of die op zijn minst heeft versmald.

Zelf rijdt ze amper met de fiets; alle kleine verplaatsingen gebeuren met de wagen. Verder is er in Parijs zelfs een soort vluchtelingenkamp (eigenlijk kamperende illegalen) ontstaan.

Er zouden daar zo’n 2.500 illegalen verblijven. Het straffe is dat veel van die illegalen zich onaantastbaar voelen; ze zijn zelfs begonnen met het opzetten van handeltjes waarbij ze snuisterijen - zoals miniatuurversies van de Eiffeltoren - proberen te verpatsen aan toeristen.

Financieel is Parijs een tijdbom. De schuld van de stad stijgt, en toch wordt meer en meer personeel aangeworven. Weldra staat de hoofdstad van Frankrijk aan de rand van het faillissement. Anne Hidalgo voelt zich echter onaantastbaar. Als opvolgster van Bertrand Delanoë, de eerste linkse burgemeester van Parijs, weet ze zich gesteund door de media en de bobo-elite van de hoofdstad. Lange tijd hield de vorige president, François Hollande, haar de hand boven het hoofd.

Niet verwonderlijk, aangezien ze aan het begin van de eeuw een verhouding hadden en dat Hollande de vader is van Hidalgo’s zoon.

Een complot van de macronisten?

Maar sinds Emmanuel Macron in het Élysée zit, is er veel veranderd. De man werd verkozen op basis van een ‘noch links noch rechts’-programma, maar voert een naar Franse normen

SLAKKEN EN SLA Het Britse Hof wordt geteisterd door schandalen. Er is Meghan Markle, de aanstaande vrouw van prins Harry, die blijkt te acteren in een ordinaire seksscène van een soapserie. Daarnaast trekt prins Charles de aandacht, nu een schandaalboek van de persen is gerold.

Aan het Belgische Hof zorgt Laurent van België al jaren voor de tragikomische noot. Een nieuw dieptepunt werd bereikt toen de prins voor de zoveelste keer uit de pas liep, waarop de Kamer van Volksvertegenwoordigers zich genoodzaakt zag in de dotatie van de man te knippen. Het probleem is dat Laurent wel de lusten wil, in de vorm van rijkelijke jaarlijkse toelagen, zonder dat hij de lasten wil dragen die verbonden zijn aan het prinselijke statuut. Protocol is aan hem niet besteed. Enkele jaren geleden kwam schrijver dezes Laurent tegen in het Antwerpse Sportpaleis. Het was verboden die avond een (blauwe) jeansbroek te dragen. Eén gast vond het nodig die avond toch in jeans te verschijnen. U mag drie keer raden wie.

In Nederland was er enkele maanden geleden heisa rond prins Bernhard Junior - niet te verwarren met Bernhard, de overleden prins-gemaal van koningin Juliana en vader van de voormalige vorstin Beatrix. Bernhard van Oranje-Nassau, neef van koning Willem-Alexander, blijkt in Amsterdam minstens honderd panden te bezitten. Wanneer de eigendommen van zijn bedrijven in onroerend goed worden meegerekend, blijkt dat de adellijke Bernhard thans in de Nederlandse hoofdstad 350 huizen en appartementen op zijn naam heeft staan. Dit zorgt voor wrevel, in een tijd waarin de Amsterdamse woningmarkt totaal ontspoord is, vastgoedprijzen de pan uit swingen en wonen in de hoofdstad zelfs voor de middenklasse onbetaalbaar wordt.

Ordinair vrouwtje Ieder huisje heeft zijn kruisje, dus ontsnapt ook het Huis Windsor niet aan de nodige treurspelen. Zaterdag stappen prins Harry en Meghan Markle in het huwelijksbootje. Harry werd door de vaderlandse pers altijd al beschouwd als de belhamel van de familie. Sinds Meghan Markle haar opwachting maakte, smullen de tabloids alleen maar meer. Markle, die van eenvoudige komaf is, blijkt een aantal tamelijk marginale figuren in haar familie te hebben rondlopen. Zo is haar neef een drugdealer.

Markle zelf komt nu in opspraak.

Op Buckingham Palace verslikten de leden van de koninklijke familie zich in hun thee toen de film ‘Random Encounters’ werd vertoond op televisie. Daarin is Markle te zien in een tamelijk ordinaire seksueel getinte scène. Dat de tamelijk onbekende film vertoond werd in aanloop naar het huwelijk, kan moeilijk als ‘toeval’ worden beschouwd.

Dat prins Charles in een storm terechtkomt, is evenmin toevallig. De Engelse onderzoeksjournalist Tom Bower schreef in zijn professionele leven al heel wat biografieën over steenrijke, prominente Britten. Zo schetste hij een portret van Richard Branson, de grote baas van luchtvaartmaatschappij Virgin Airlines, die omgerekend zo’n vijf miljard euro bezit. Ook politici als de voormalige Prime Ministers Gordon Brown en Tony Blair, beiden van Labour, moesten eraan geloven. En nu ligt sinds dus ‘Rebel Prince: The Power, Passion and Defiance of Prince Charles’ in de winkelrekken.

Tragisch zelfbeklag Volgens journalist Tom Bower houdt de eerste troonopvolger er tal van rare gewoontes op na. Een en ander moest blijken

Christoph Gröner is uitgegroeid tot één van de grootste projectontwikkelaars in Duitsland. In haast elke Duitse grootstad bouwt hij flatgebouwen, verhandelt eigendommen en zet nieuwe wijken neer. Dat was echter niet altijd zo. Gröner belichaamt het oerverhaal van de ongeschoolde arbeider die het tot miljonair schopte.

Een doe-het-zelver die met hard werken, veel vindingrijkheid en een dosis geluk niet te beroerd is om voor zijn succes uit te komen, en de maatschappelijke draagwijdte ervan kloek neer te zetten: “Wij hebben het geld, en dus de macht, kortom: wij zijn de staat!”

Hängen und Würgen Maar kan zo iemand de slaap der rechtvaardigen slapen, en samen met hem nog heel wat andere Duitse miljardairs? Want lang niet iedereen slaagt erin dergelijke carrière uit te bouwen, ook niet in één van de rijkste landen ter wereld.

Integendeel, ook hier gaat de schaar steeds wijder uit elkaar.

Het pelotonnetje ‘rijken’ geraakt steeds verder voorop, het pelo-

Salan

ENGELAND toen in maart, als voorsmaakje, enkele stukjes uit het ophefmakende boek uitlekten (lees: opzettelijk op straat kwamen te liggen). De appetijt voor de biografie was in een mum opgewekt en de kassa kan weer gaan rinkelen voor Bower. Wat leren we over prins Charles, die als een ‘zonderlinge kwibus’ wordt neergezet? De ex-man van Lady Diana en huidige echtgenoot van Camilla Parker Bowles blijkt enige smetvrees te hebben.

Wanneer de troonopvolger bij vrienden gaat logeren, brengt hij steevast zijn eigen lakens mee. Sterker nog: Charles laat iedere keer zijn bed mee verhuizen, net als zijn persoonlijke voorraad wc-papier. Tevens laat Charles zijn eigen biologisch geteelde voedsel, afkomstig van zijn landbouwgronden, op zijn tijdelijke logeeradres afleveren.

Daarnaast leert de publicatie in het dagblad ‘The Daily Mail’, dat de voorpublicatie afdrukte, dat Charles tal van gepensioneerde Indische soldaten in dienst heeft om slakken en ongedierte van zijn slakroppen te plukken. Ook wisselt de troonopvolger soms wel vijf keer per dag van kostuum. Charles liet via zijn advocaten aan ‘The Daily Mail’ weten dat de krant haar bronnen zorgvuldig dient te controleren. De prins zal juridische stappen ondernemen tegen de auteur van het onthullende boek.

Net als Laurent van België, houdt prins Charles van het luxueuze leven. Net als Laurent van België valt hij ten prooi aan zelfbeklag. Charles liet zich in 2004 al ontvallen dat gewone burgers zich niet kunnen inbeelden hoe vreselijk het is om zijn leven te lijden. “Mijn leven is een hel”, aldus de getormenteerde kroonprins. Om alles in perspectief te plaatsen: volgens het zakenblad ‘Forbes’ heeft prins Charles een persoonlijk fortuin van minstens negentig miljoen euro.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND

ton ‘armen’ moet afhaken. Vooral de (kleine) middenstander moet fiks watertrappelen om boven water te blijven, en leeft steeds meer tussen ‘hängen und würgen’: werken en presteren zoals vroeger, dat volstaat niet meer om zich te handhaven. In dichtbevolkte gebieden is een eigendom haast onmogelijk, want de grondlasten zijn torenhoog, en makelaars verlangen uitzinnige commissiegelden. Hier wordt de middenstander gestroopt, daar waar de welgestelden de macht hebben en de weg kennen om ‘lasten weg te lobbyen’.

“Deze middenstander verdient vandaag wat hij twintig jaar geleden al verdiende”, aldus Branko Milanovic, voormalig chefeconoom bij de Wereldbank. “Staan wij, mensen, opnieuw op een kruispunt? Laten wij toe dat de groeiende ongelijkheid onze rijke maatschappijen uit elkaar haalt, of ondernemen wij iets daartegen?” Moeten wij de rijken (nog) meer belasten? Of geldt hier: rijk tot veler spijt?

Van jetje geven Dat deed alvast Kevin Kühnert, nieuwbakken voorzitter van de Jusos, de Jong-Socialisten. In de jongste uitzending ‘Hart aber Fair’, een steevast vinnig debat ‘im ARD’ onder leiding van Frank Plasberg, gaf hij van jetje: hij verweet Christoph Gröner, zij het met wat oudbakken argumenten, dat rijke mensen hun welstand met een knip van de vinger zouden verdienen, dat ze niet ‘verdienen wat zij verdienen’, en dat wij en dus de overheid het geld moeten halen waar het zit: bij die steenrijken!

Behoorlijk communistische praat voor zo’n knappe jongen, maar een punt had ie wel, of twee: een billijker heffing en betaling van belastingen dringt zich op, gedaan met de sluipwegen van de rijken, terwijl inkomsten uit werk en inkomsten uit kapi-

FRANKRIJK

eerder centrumrechts beleid met een verlaging van de vermogensbelasting, een poging om de staatsfinanciën op orde te krijgen, het aanpakken van de gunstige pensioenregimes voor ambtenaren en een gematigd streng immigratiebeleid. Zoals veel socialisten had Hidalgo openlijk haar sympathie laten blijken voor Macron. Hun politieke relatie ligt nu een stuk moeilijker.

La République en Marche (LREM), de partij van Macron, heeft het oog laten vallen op het stadhuis van Parijs. Benjamin Griveaux, de woordvoerder van de regering, moet de man worden die Hidalgo verslaat. De PS-burgemeesteres vermoedt trouwens een complot van de macronisten. De regering van eerste minister Edouard Philippe zou Hidalgo het leven zuur maken en haar weigeren te helpen, bijvoorbeeld na haar oproep iets te doen aan het vluchtelingenkamp in Parijs.

Peilingen zijn er nog niet, maar politieke waarnemers denken dat een LREM-kandidaat een goede kans maakt. Dat zou een schitterende overwinning zijn voor Macron, want het burgemeesterschap van Parijs geniet groot prestige. Dat Jacques Chirac er in jaren zeventig en tachtig in slaagde leider te worden van de neogaullisten en het ondanks een aantal mislukkingen tot president kon schoppen, was te danken aan de uitvalsbasis die het Parijse stadhuis is.

Ligt de nederlaag van Hidalgo nu al vast? Zeker niet. Zij kan misschien toch winnen als de oppositie zeer verdeeld is. Ook de rechtse Les Républicains lonken naar het stadhuis, net als een aantal linkse scheurlijsten. Als die tegenstanders vooral aandacht hebben voor elkaar tijdens de campagne, dan zou Hidalgo in 2020 haar burgemeesterssjerp toch nog kunnen redden.

RIGHT OR WRONG

HET LAND VAN DE GROTE ONGELIJKHEID? Een kersverse documentaire heeft het denken over arm en rijk in Duitsland opnieuw omgewoeld. “Het land van de ongelijkheid, hoe rijkdom macht voortbrengt” is een werkstuk van de ARD, de eerste Duitse zender. Daarin voert Christoph Gröner het hoge woord, en hij daagt de kijker behoorlijk uit. “Wij ondernemers zijn machtiger dan de politici, omdat wij onafhankelijker zijn.” Of wat pikanter: “Wij wonen in de meest ‘geile’ (welig groeiende) maatschappij van de wereld. Hier kan iedereen worden wat hij wil!”

9

Het nabije buitenland

17 mei 2018

DUITSLAND

taal een eerlijker behandeling verdienen. Want hoeveel ongelijkheid verdraagt Duitsland? Hoeveel ongelijkheid verdraagt die democratie?

Komt een arme een rijke tegen. Ze staren mekaar aan, en dan zegt de arme en wat bleekjes ogende man: “Was ik niet arm, dan was jij niet rijk!” Kun je al die verschillende inkomens wel op één noemer brengen? Cijfers geven een ‘njet’ op deze vraag.

Het bestaansminimum voor een alleenstaande bedraagt ongeveer 14.400 euro, voor een koppel ongeveer 28.800 euro. Vanaf hier begint je Duitse “belasting”. De betere verdiener echter kan op bijna 30.000 euro rekenen, voor belastingaftrek. Tien procent mag al op een vetpot rekenen, of 81.300 euro inkomen. Top is echter dat ene procent van de Duitsers, die met 215.300 euro toch al een fraaie zondag kunnen doorbrengen.

Het zwijgen van de rijken Duitsland kent heel wat beroemde maar terughoudende familieondernemingen, zoals C&A van de familie Brenninkmeijer.

Hier regeren dynastieën, erft zoon of dochter, maar die moet zich wel bewijzen! Herbert Quandt redde BMW van de ondergang en maakte het groot. Zoon Stefan en zus Susanne beheren intussen samen 42,9 procent van de aandelen, goed voor een (geschat) vermogen van resp. 15,6 en 16,8 miljard dollar (volgens Forbes). Eén familie deed altijd beter, die van Albrecht, discounters, vandaar de bedrijfsnaam ALDI. Beide neven beheren bijna 49 miljard dollar! Terwijl hun vaders, Karl en Theo, destijds begonnen door het kruidenierswinkeltje van hun moeder over te nemen. Ook de grootste boom groeit van onderuit. “De stoutste wezels zuipen de beste eieren”, aldus mijn moeder zaliger.

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

17 mei 2018

MEDIALAND Redouane Ahrouch, kopstuk van Partij Islam, kijkt nooit naar vrouwen

FILM en is het doodjammer dat de Europese bevolking hem almaar minder gelijk wil geven. En nu ook in Italië niet meer, met twee regeringspartijen die als voornaamste raakvlak hun euroscepsis hebben. Volgens het commentariaat staat daarom nu al als een paal boven water vast dat Italië een rampzalige tijd tegemoet gaat. Alleen, wel een beetje raar, dat na veel eurofiele regeringen in Italië de gebraden kippen nog steeds niet in de monden van de Italianen zijn gevlogen.

Erdogan loopt een blauwtje op Twitter Afgelopen week liep de Turkse president Recep Tayyip Erdogan op Twitter een blauwtje op. Tijdens een verkiezingstoespraak was hij zo vermetel te stellen dat als de Turken hem niet meer zouden willen, hij wel zijn biezen zou pakken. Waarna op Twitter een kleine storm losbarstte onder de hashtag #Tamam.

“Tamam” is Turks voor ‘oké’, en daarmee gaven een heleboel Turken aan dat wat hen betreft Racep Tayyip Erdogan liever vandaag dan morgen mag vertrekken. Zo’n twee miljoen Turken gaven op Twitter hun mening in die zin te kennen, waardoor de hashtag begon te “trenden” in Turkije. “Trenden” is Twitterees voor de tien meest populaire woorden van de dag in een land.

Dat betekent nog lang niet dat de Turkse president eerstdaags dient te vrezen voor zijn politieke carrière, maar het is merkwaardig dat zoveel Turken het nog aandurven hun politieke mening te uiten op Twitter, niettegenstaande de harde repressie die het land teistert sedert de mislukte couppoging van bijna twee jaar geleden.

Eurovisiesongfestival Keukenklassenstrijd op YouTube Peter Mertens, de voorzitter van de PVDA, is een eigen kanaal op YouTube begonnen onder de titel “De Keukenrevolutie”.

Bedoeling is dat er elke week een aflevering komt waarbij Mertens alleen of met een gast een onderwerp uit de actualiteit bespreekt. De titel van het kanaal verwijst naar de plaats waar de serie opgenomen wordt: de keuken van Peter Mertens. We nemen aan dat de serie wel degelijk in de keuken van Mertens opgenomen wordt, en dat hij niet het risico genomen heeft binnenkort op een nogal idiote wijze ontmaskerd te worden. De keuken zag er in ieder geval proletarisch genoeg uit om zijn eigen keuken te kunnen zijn, maar we durven enigszins te betwijfelen dat die er alle dagen zo blinkend als op de video uitziet.

Erg origineel is het concept niet. De Franse extreemlinkse Jean-Luc Mélenchon van ‘La France insoumise’ deed het hem verleden jaar in de aanloop naar de presidentsverkiezingen al voor, met een eigen tv-kanaal op YouTube. Over dat kanaal hebben we het in deze rubriek een paar keer gehad, inclusief het gerommel met onder meer tijdelijke contracten om werknemers op een gemakkelijke manier en zonder al te veel poespas te kunnen ontslaan.

Een overdonderend succes is dat tv-kanaal van Jean-Luc Mélenchon nooit geworden, en het heeft nooit voor de beslissende slag bij de Franse presidents- of parlementsverkiezingen kunnen zorgen. Goed om de achterban een riem onder het hart te steken, dat wel. Het kanaal van Mertens heeft op het ogenblik dat we dit schrijven zo’n 1.500 abonnees, en de eerste aflevering werd meer dan 7.000 keer bekeken. Ergo, de massale keukenrevolutie is nog niet voor morgen.

Google: geen advertenties over Iers referendum meer Het zat eraan te komen: in de aanloop naar het Ierse abortusreferendum van 25 mei wil Google geen politieke advertenties meer plaatsen, noch van de voorstanders, noch van de tegenstanders van abortus. Eigenlijk was het de bedoeling dat de financiering achter zulke politieke reclame meer transparant zou gemaakt worden voor het grote publiek, maar in de praktijk blijkt dat niet gemakkelijk uit te voeren. Dus weigert Google gewoonweg álle reclame die met het referendum te maken heeft, om er niet van beschuldigd te worden voor deze of gene zijde partij te kiezen.

Toch is een totale weigering van alle politieke reclame geen neutrale operatie, wat Google en het gros van de traditionele media ook mogen beweren. Google is overwegend progressief gezind, en ook de traditionele media zetten alle zeilen bij voor de voorstanders van een versoepeling van de Ierse abortuswetgeving. Google en de traditionele media zagen met lede ogen aan dat de tegenstanders via de reclame op Googles AdSense toch nog vrij spel kregen. De beslissing van Google treft daardoor de tegenstanders van abortus wel degelijk onevenredig harder dan de voorstanders. Was dat niet het geval geweest, vermoeden we dat Google iets harder zijn best zou gedaan hebben om de politieke reclame op AdSense toch te kunnen behouden. En diezelfde media die vandaag geen graten in het Google-verbod zien, en dat zelfs uitdrukkelijk niet wíllen zien, zouden in het omgekeerde geval ongetwijfeld moord en brand geschreeuwd hebben.

Gaat Italië naar de vaantjes?

Nog een voorbeeld van de verstikkende pensée unique waar onze media in vastzitten: de regeringsvorming in Italië. Daar ziet het ernaar uit dat de Vijfsterrenbeweging dan toch een regering zal kunnen vormen met de Lega (Nord). Twee eurokritische partijen, de ene links, en de andere rechts, en dat kan – toch volgens onze pers – alleen maar op een ramp uitdraaien.

Het valt op dat voor nogal wat journalisten de eurofilie van de Franse president Emmanuel Macron het ijkpunt is waartegen alle andere Europese partijen afgewogen moeten worden. En volgens hen heeft Macron gelijk met zijn Europees standpunt,

Het zingende (nou, ja) rariteitenkabinet Eurovisiesongfestival is afgelopen weekend weer over ons continent geraasd. We gaan ons over de muzikale kwaliteiten van de winnares van dit jaar niet uitlaten, al is het maar omdat die kwaliteiten allang van geen tel meer zijn.

“Onze” kandidate Sennek raakte niet verder dan de eerste ronde. Enkel de eerste tien landen per voorronde mochten naar de finale, en Sennek strandde op de 12de plaats (van de 19).

Zelf was ze tevreden over haar prestatie, “omdat ze zichzelf was gebleven”. Om eerlijk te zijn, we hebben geen flauw idee wat ze daar eigenlijk mee wou zeggen. Dat sommige kandidaten zich een klein beetje zouden durven aanstellen om toch maar een paar puntjes extra te kunnen sprokkelen bij de publieke stemming? Waar háált ze het toch!

Ondertussen zitten we wel in met het miljard Chinezen dat de finale niet kon volgen. Organisator EBU liet immers niet toe dat Mango TV, een populair tv-kanaal in China, die uitzond.

Reden was dat Mango TV de voorrondes gecensureerd had. Tijdens het Ierse nummer beeldden twee mannelijke dansers een liefdesverhaal uit, terwijl de Albanese zanger te veel tatoeages had naar de smaak van Mango TV. Bovendien had Mango TV ook enkele regenboogvlaggetjes uit de zaal weggegomd. Volgens EBU strookte die censuur niet met de diversiteitswaarden van het samenwerkingsverband. Misschien moet volgend jaar iemand eens met een Vlaams of Catalaans vlaggetje tussen het publiek gaan zitten; benieuwd hoe het dan gesteld zal zijn met die “diversiteitswaarden” van de EBU…

#MeToo in Cannes Waar is de tijd dat jonge vrouwen zo schaars mogelijk gekleed naar Cannes trokken, in de hoop opgepikt te worden door één of andere regisseur voor een bijrolletje in zijn volgende film? In de huidige tijdsgeest kan een mannelijke regisseur zich zoiets niet meer veroorloven, en mag hij al blij zijn niet op voorhand beschuldigd te worden van seksisme of zelfs verkrachting. Het Festival van Cannes van dit jaar stond dan ook volop in het teken van #MeToo, inclusief een vrouwenmars “voor een betere behandeling van vrouwen in de filmindustrie”.

En toch, en toch. Zo slaagde een starlet erin om vóór de première van de Russische film ‘Leto’ op de rode loper haar vrouwelijke anatomie volop tentoon te spreiden in een doorkijkjurk.

Wie had zoiets anno 2018 nog kunnen verwachten? Als mannelijke regisseur moet je wel heel erg van lotje getikt zijn om haar zelfs maar een steelse blik toe te werpen. Maar misschien kan ze over een paar weken dan precies daarover haar beklag doen, en een #WhyNotMe-beweging opstarten omdat ze zich vreselijk gediscrimineerd voelt.

Final Portrait

Een minimalistische film over een groot kunstenaar “Final Portrait” is een semibiografische dramady (drama-komedie) gebaseerd op het boek “A Giacometti Portrait” van James Lord. Het boek werd in scriptformat gegoten door acteur, schrijver en regisseur Stanley Tucci, een bekend gezicht van films als “The Hunger Games”, “The Lovely Bones”, en “Easy A”.

De film vertelt het waargebeurde verhaal van James Lord (Armie Hammer), een Amerikaanse schrijver en kunstliefhebber, en de Zwitserse surrealistische beeldhouwer en schilder Alberto Giacometti (Geoffrey Rush) in Parijs in 1964. Lord stemt toe om model te zijn voor de befaamde Giacometti, voor wat later zijn allerlaatste portret blijkt te zijn, en Giacometti belooft dat het niet langer zal duren dan een middag, omdat Lord enkele dagen later terug naar Amerika vliegt.

Creatieproces De perfectionist Giacometti ligt in tweestrijd met zichzelf, enerzijds door gedrevenheid om zijn talent te blijven exploreren, en anderzijds de onzekerheid die hem bekruipt zodra hij een verfkwast vastpakt. De kunstenaar is niet meteen tevreden met wat er op het doek verschijnt, waardoor hij iedere keer neurotisch opnieuw begint, en nog eens opnieuw, en nog eens opnieuw. Uiteindelijk brengt Lord twee weken door op een stoel in Giacometti’s atelier en raken de kunstenaar en zijn muze langzamerhand verwikkeld in een artistieke vriendschap.

Een film met een zeer beknopte premisse, waarbij u misschien denkt dat 90 minuten volmaken een té ambitieus doel was van de regisseur. Niets is minder waar. Het knappe aan “Final Portrait” is dat de film met zo weinig thema’s toch gedurende 90 minuten boeiend blijft. Bij momenten is de film niets meer dan een observatie van Giacometti’s penseelstreken en het opdrogen van de verf. Tucci maakt knap gebruik van de camera om de kijker als observeerder getuige te laten zijn van de techniek van het observeren. Zowel Giacometti als Lord bekijken elkaar voortdurend, beide in het kader van het kunstwerk, maar met een andere intentie. Zo is de film het grootste deel van de tijd eigenlijk een uitwisseling tussen drie observerende partijen: Giacometti, James Lord en het publiek.

De film geeft een interessante kijk in het brein van een kunstenaar, en in het proces van het tot stand komen van een kunstwerk. Waar we normaal alleen het eindwerk te zien krijgen, iets wat de kunstenaar tot “af” heeft verklaard, krijgen we in “Final Portrait” het mysterieuze proces te zien van de creatie zelf. Een proces dat bij mij toch wel veel verwondering veroorzaakt, en mijn kijk op kunst voor altijd zal beïnvloeden.

Ode aan Giacometti De film krijgt een extra dimensie door het prachtige productiedesign van de hand van James Merifield, die het atelier van Giacometti prachtig heeft nagebouwd. Die kunstenaarshabitat is een gigantische rommel van penselen, halfbeschilderde doeken, onafgemaakte kunstwerken en gips. Samen met Danny Cohen werkte Tucci voor de cinematografie met zeer laag gesatureerde kleuren, waarin naar het einde toe blauwe en rode accenten en warme gouden filters steeds prominenter voorkomen.

Al met al is de film een minimalistisch kunstwerkje waar u ongetwijfeld met plezier naar zult kijken. Filmkritisch krijgt “Final Portrait” niet de hoogste beoordelingen, maar dat neemt niet weg dat die bewerkstelligt wat de regisseur ongetwijfeld voor ogen had: bij de kijker nieuwsgierigheid en fascinatie aanwakkeren over het creëren van een kunstwerk, en een ode brengen aan de grote Giacometti.

Als kers op de taart kunt u 90 minuten genieten van het gelaat en de diepe stem van “Call Me By Your Name”-ster Armie Hammer. Dat kan nooit kwaad.

Thirza Nerissa

Dossier

17 mei 2018

11

De Bende van Nijvel:

Huurlingen uit Katanga?

Het was laatst opnieuw van dat. Er was plots weer nieuws over de Bende van Nijvel, de moorddadige bende die inmiddels ruim dertig jaar geleden 28 doden maakte bij onder meer een reeks overvallen op o.a. warenhuizen van Delhaize, de laatste keer op 9 november 1985 toen in Aalst acht doden en evenveel (zwaar) gewonden vielen.

Een van de daders ging door zijn gestalte door het leven als ‘de Reus van de Bende’. Er vielen al verschillende namen en zie, nu was het de beurt van Michel Libert, destijds een van de kopstukken van de extreemrechtse organisatie Westland New Post (WNP). Zijn naam was eerder gevallen. Nu dreigt hij met een proces wegens smaad als iemand zijn naam nog eens laat vallen als mogelijk bendelid. Kort voor hem was ook al de naam gevallen van ene Chris Bonkoffsky, gewezen rijkswachter, die in 2015 op zijn sterfbed tegen zijn broer P. volgende woorden zou hebben gesproken: ‘Broerke, ik ben bij de Bende van Nijvel geweest’. ‘Broerke’ zou behoorlijk lang wachten vooraleer hij ermee naar de speurders en later de pers trok. ‘Broerke’ had inmiddels zelf van zijn broer ‘de reus’ gemaakt. Er was zijn lengte, maar ook nog opvallend: net als de reus mankte ook zijn broer. Hij was lid geweest van de groep Diane, zowat de elitetroepen van de rijkswacht. Schieten had hij dus zeker onder de knie. Toch zou net een schietincident ervoor zorgen dat hij uit de groep werd gezet. Ook nog onthuld werd dat hij wel eens diep in het glas durfde te kijken en zijn laatste dagen nogal vereenzaamd doorbracht. Het zou het bende-onderzoek niet zijn of er zou na het warm blazen, ook koud worden geblazen. Justitie liet al snel weten er voor 99 procent zeker van te zijn dat Chris Bonkoffsky zeker niet de reus was. De familie bleef erbij: hij was het zeker wel. Dat hij ook als rijkswachter uitgerekend had gediend in de streek van Aalst maakte de idee voor zijn ex-collega’s nog meer onwezenlijk dat zij mogelijk hadden samen gewerkt met een seriemoordenaar. Maar zie, niets is dus zeker.

En dan is er de vraag om een motief. Wraak omdat hij uit de groep Diane was gezet en de rijkswacht te kakken wou zetten? Niet erg waarschijnlijk. Want wat was dan de drijfveer van zijn mededaders in onder meer Aalst?

Het blijft dus gissen naar wat de Bende beoogde. Door de zogezegd eerder schamele buit werd puur gangsterisme al snel uitgesloten, zo liet men verstaan. Best vreemd als men gaat kijken op de website van de bendespeurders en ziet welke buit de Bende maakte.

In 1983 werd in de Delhaize-vestigingen van Genval en Ukkel respectievelijk 692.384 frank (17.163 euro) en 600.000 frank (14.874 euro) geroofd aan cash. In 1985 werd op 27 september dezelfde dag een overval gepleegd in Eigenbrakel (776.000 frank of 19.236 euro) en Overijse (2.511.103 frank of 62.249 euro) en op 9 november werd in Aalst 737.777 frank of 18.289 euro buit gemaakt. Het ging dus telkens om behoorlijk veel geld. Dus toch gangsterisme? Er zijn echter elementen die erop wijzen dat het allicht toch niet om klassiek gangsterisme ging. Men leidde het af aan de onschuldige dodelijke slachtoffers. Gangsters zullen doorgaans vermijden dat er ook nog een onderzoek naar moord wordt geopend.

Dus liever geen doden. En zeker geen kinderen want dat is ook bij gangsters doorgaans ‘not done’.

Een andere piste die bewandeld werd, was dat van extreemrechts, van politiek geïnspireerde acties om ons land een meer autoritaire koers te doen varen. In dat verband vielen de namen van de (franstalige) organisaties WNP en Front de la Jeunesse. Hier ook een kanttekening. Het krioelde in die kringen van de informanten en infiltranten zodat er allicht wel iets aan het licht zou zijn gekomen. En dus werd gedacht dat er mogelijk rijkswachters bij betrokken waren. In dit verband werd onderzoek gedaan naar de oudrijkswachters Madani Bouhouche en zijn kompaan Bob Beijer, maar ook dit spoor liep dood.

Onverwachte verklaring Er bevindt zich in het dossier nog een piste waar nooit over werd geschreven, maar die niet zo gek is als zou kunnen lijken en die een en ander zou duidelijk kunnen maken.

Het staat in een proces-verbaal over een

verhoor dat in september 1996 werd afgenomen door een rijkswachter. Het gaat in de eerste plaats over de zaak Dutroux/Nihoul die dan volop in de actualiteit is. Maar onverwacht heeft de getuige het in zijn verklaring ook over de … Bende van Nijvel. De rijkswachter stuurt zijn rapport begin oktober 1996 door naar de bendespeurders, maar laat omwille van de veiligheid van zijn bron diens naam achterwege. Dat is op zich al sterk. De rijkswachter vertrouwt de bendespeurders blijkbaar niet.

Wat de rijkswachter optekent, is best intrigerend. Zijn getuige heeft het eerst over wat hij in de Brusselse seksclub The Dolo heeft gezien, wat Jean-Michel Nihoul (de handlanger van Dutroux) en zijn levensgezellin Marlène de Cocker daar aan strapatsen uitstaken.

De bron vertelt plots ook dat hij in The Dolo mensen heeft ontmoet die veel wisten te vertellen over de Bende van Nijvel, en zelfs dat leden van die bende er soms aanwezig waren.

De bron vertelt dat hij zijn informatie in The Dolo had gekregen van de radio-operator van Jean Schramme, de beruchte Belgische huurling die zich destijds in de kijker werkte in Congo (Zaïre).

Alles heeft te maken met Katanga, de Congolese provincie gekend voor zijn rijke koper-, goud- en uraniummijnen.

Een van de Belgische prioriteiten is de totale controle over, en de stabiliteit in het rijke Katanga verwerven. Katanga zal zich daarom met de steun van de Belgische zakenwereld en manschappen van het Belgische leger in juli 1960 afscheuren van Congo en zich uitroepen tot onafhankelijke staat. Daar komt een einde aan wanneer de Verenigde Naties Katanga binnenvallen en herenigen met Congo. In 1965 komt Mobutu aan de macht.

Mobutu kan zich vrij snel verzekeren van de steun van België. Maar in 1967 tracht Tsjombé de macht te grijpen in Katanga, met de hulp van een legertje samengesteld uit blanke huurlingen en lokale mensen. Aan het hoofd daarvan komen huurlingen als Bob Denard en vooral Jean Schramme te staan. Dat (huurlingen)leger werd op een verdoken, onrechtstreekse wijze betaald door de Belgische regering. Maar de coup mislukt. De huurlingen in Katanga worden aan hun lot overgelaten.

Schramme kan ontkomen, maar zeshonderd zwarte soldaten vallen in handen van de troepen van Mobutu. De Katangese soldaten worden zonder pardon afgemaakt.

Schramme belandt met een vliegtuig van het Rode Kruis in april 1968 terug in België..

Hij zit 44 dagen in voorarrest op beschuldiging van moord. In 1974 kan en mag hij naar Brazilië vertrekken, met toelating van de Belgische overheid. Voorwaarde is dat hij zwijgt over de Congokwestie, want algemeen wordt aangenomen dat Schramme bezwarende documenten in bezit heeft met de vuile rol van België. Schramme eist bovendien financiële vergoedingen voor zijn ex-huurlingen en voor de weduwen van zijn gesneuvelde manschappen.

Het feit dat België weigerde die huurlingen uit te betalen of te helpen, zou dan de aanleiding zijn voor de moorddadige acties van de Bende van Nijvel, uitgevoerd door enkele rancuneuze ex-leden van het Katangese huurlingenleger.

Ervaringsdeskundigen De Bende zou dus best hebben kunnen bestaan uit huurlingen. Dat zou bijvoorbeeld ook kunnen blijken uit een vondst in het bos van Houssières waar de Bende allerhande spullen had achtergelaten en die duidelijk konden in verband worden gebracht met de overvallen. Maar wat te denken van de wapentijdschriften en een encyclopedie over militaire patronen die er ook werden achtergelaten? Die hebben niets met de overvallen te maken. Maar is dat nu net geen literatuur die huurlingen in het bijzonder kunnen interesseren?

In zijn pv schrijft de rijkswachter dat de

reus volgens zijn bron een zwarte zou zijn uit de Kasimba-stam waar Schramme overigens heel wat elitesoldaten rekruteerde. Dat de reus een lange mantel droeg was om de typische manier van stappen van een zwarte te verdoezelen. De bron vertelt voorts onder meer danteen zekere Bob G. een van de huurlingen was, legeradjudant was geweest en een vaste klant was van The Dolo.

In zijn pv merkt de rijkswachter tot slot ook op dat men uit het professionalisme en de koelbloedigheid van de Bende duidelijk kan afleiden dat men te maken heeft met oorlogsprofessionelen. Ook dit: de extreme gewelddadigheid bij de overvallen waarbij men zelfs geen kinderen ontziet, herinnert sterk aan wat men in Afrika heeft gezien. Dat Schramme en zijn mannen extreem geweld niet schuwden hadden ze overigens duidelijk in Congo bewezen. Daar zou hij op een keer een militair kamp van het ANC (Armée Nationale Congolaise) overvallen. Onder de soldaten en hun families vielen toen liefst 350 doden en gewonden.

Er is nog iets intrigerend. Op het bendeforum op het internet was er een zekere ‘Magnum’ nogal actief. Wie hij is, weet niemand, maar dat hij nogal veel weet is vrij duidelijk. En zo heeft hij het op bepaald moment over volgend persoon: “Oud-para-commando, oudhuurling die in het begin van de jaren zestig in Katanga heeft gewerkt met Jean Schramme en Bob Denard (een andere oud-huurling).”

Jean-François Buslik Als er een link zou zijn tussen de Bende van Nijvel en Katanga dan komt Jean-François Buslik in beeld. Hij was lid van de bende Bouhouche-Beijer, twee oud-rijkswachters die vaak opduiken in de bendeliteratuur. Interessant is vooral zijn vader Max Buslik die in het begin van de jaren zestig trafieken van gevechtsvliegtuigen naar Katanga organiseerde en dit in opdracht van de CIA. Het was in mei 1962 dat een agent het op het spoor kwam toen hij op de luchthaven van Deurne een gevechtsvliegtuig Harvard (North-American T-6 Texas) zag, en enkele dagen later nog eens tien van die toestellen, in zilver geschilderd en met verse immatriculatie-nummers.

Men kon op de toestellen nog de overschilderde Belgische cocarde zien van toen ze nog deel uitmaakten van de vloot van de Luchtmacht. Onderzoek leerde dat de toestellen uit Oostende kwamen en in Deurne moesten gedemonteerd worden om dan vanuit de haven van Antwerpen naar Angola te worden verscheept om van daar naar Katanga te vertrekken waar de Poolse piloot Jean Zumbeck (alias kolonel Johnny Brown) een Katangese luchtmacht moest uitbouwen. Max Buslik, een oud-gediende van de OSS (de voorloper van de CIA) had via zijn bedrijf Aviaton Benelux in Deurne ook nog twee halfzware transporttoestellen geleverd die bestemd waren voor Katanga. Max Buslik had in ons land ook de pakhuizen Surplus 13, een soort ‘stock américain’ met allerhande legerspullen. Het is zijn zoon Jean-François die de zaken verder zal zetten. Dat hij connecties had met huurlingen die in Katanga actief waren geweest, is zeker niet denkbeeldig. En dat hij mogelijk een rol speelde in of rond de Bende van Nijvel, zoals wel vaker geschreven, is dus lang niet onmogelijk.

Een andere belangrijk feit is de moord op Lumumba. In een van zijn boeken kon de socioloog Ludo De Witte aantonen dat Lumumba vermoord was in opdracht van Katangese leiders, onder wie Tshombe. Bij deze moord alweer een Belgische huurling, Charles Huyghe. Die was de nacht van de vliegtuigcrash van Dag Hammarskjöld trouwens aanwezig op de luchthaven van Ndola, de bestemming van de verongelukte secretaris-generaal van de Verenigde Naties .

Union Minière du Haut-Katanga Wie over Katanga spreekt, kan uiteraard niet naast Union Minière du Haut-Katanga (UMHK/ het latere Umicore) die de mijnen in Katanga uitbaatte. (Pittig gegeven: koning Boudewijn had belangrijke persoonlijke financiële belangen in Katanga.) UMHK was een dochter van ’s lands grootste holding, de Generale Maat-

schappij van België die een groot deel van de Belgische economie controleerde en vele bedrijven in portefeuille had zoals de wapenfabrikant FN Herstal, het maritieme CMB, enz.

UMHK speelde met zijn uraniummijnen in Congo een bijzondere, strategische rol bij de ontwikkeling van de kerncentrales, maar ook bij nucleaire wapens (lees atoombommen).

Boze bronnen beweren dat UMHK de moorden op Patricia Lumumba en Dag Hammarskjöld financierde.

Nog even over de huurlingen. Jean Bultot, gewezen gevangenisdirecteur, uiterst rechts figuur en vaak genoemd in het bendedossier, zou toen het hem te heet onder de voeten werd, naar Zuid-Amerika vluchten waar hij onderdak kreeg bij …Jean Schramme. En Bob Denard zou in de VS op bezoek geweest zijn bij Martial Lekeu, oud-rijkswachter, ex-collega van Bouhouche en Beijer en lid van de Groupe G, een rechtse cel binnen de rijkswacht.

Over Bonkoffsky werd al niet meer gesproken toen minister van Justitie Koen Geens laatst op televisie een spectaculaire aankondiging deed. Hij verwacht dat er mogelijk binnen de drie jaar een proces komt. Advocaat Jef Vermassen trok daaruit de conclusie dat er dan allicht dit jaar een eerste aanhouding zal gebeuren. Onder de nabestaanden van de slachtoffers waren er niet veel die dat geloofden.

Aannemelijke piste Er is meer dan een reden om de relatie Bende van Nijvel en de huurlingen als geloofwaardig te beschouwen: 1. Over de de leden van de Bende van Nijvel werd altijd geschreven dat zij koelbloedig bleven en ervaring hadden met militaire tactieken. Dit komt overeen met de expertise die de huurlingen hadden opgedaan in Katanga.

2. Er zijn altijd geruchten geweest dat er chantage in het spel was. Meer bepaald zou warenhuisketen Delhaize gechanteerd zijn.

Alleen, ook een filiaal van Colruyt en GB werd overvallen... Dat er inderdaad chantage in het spel was, moge door dit verhaal duidelijk worden. Alleen werden geen warenhuisketens geviseerd, maar wel de Belgische Staat die onder druk werd gezet om de openstaande rekeningen te betalen.

3. Het wereldje van huurlingen is een gesloten wereld waar kameraadschap hoog in het vaandel staat. Dat is mede de reden waarom er uit dat milieu geen of weinig informatie doorsijpeld.

4. Er werd altijd beweerd dat er grotere en andere belangen waren bij de Bende van Nijvel dan puur financiële. In de ogen van de Belgische huurlingen waren ze in de steek gelaten door Belgïe, niet alleen moreel maar ook financieel: een perfecte mix voor wraak. Het geld dat ze buitmaakten tijdens hun overval was welgekomen, maar was zeker niet de hoofdbedoeling.

5. Het juridisch onderzoek naar de Bende is altijd gedwarsboomd van hogerhand. Er is enorm veel tijd geslopen in het volgen van belachelijke pistes (zoals extreem-rechts). De Belgische overheid heeft er alles aan gedaan om veel mist te spuien in het dossier, onderzoeksrechters op het verkeerde been te zetten en het hele dossier af te blokken. Het beste bewijs: de link tussen de huurlingen van Katanga en de Bende van Nijvel werd nooit verder onderzocht door een onderzoeksrechter. Er moest immers absoluut vermeden worden dat de betrokkenheid van de toenmalige Belgische regering, van koning Boudewijn, het verraad aan de huurlingen van Schramme en de link naar de Bende van Nijvel aan het licht zou komen. Werd er niet gefluisterd dat als de waarheid over de Bende aan het licht zou komen, dit het einde zou betekenen van België?

René De Witte

12

Cultuur

17 mei 2018

DIVA: een facelift voor een krasse dame

Missa Maria Assumpta van Faber op cd Johan Adam Faber (1692 -1759) was een Augsburger die in 1720 naar Antwerpen verhuisde, waar zijn jongere broer organist was. Het kapittel van de OnzeLieve-Vrouw-kathedraal aanvaardde hem op proef als tenor. Uit dat jaar dateren zijn drie bekende werken, waaronder de mis voor Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart. Acht jaar later werd hij priester gewijd, en misschien was dat het einde van zijn componistenloopbaan.

Ik kan echter moeilijk geloven dat die mis (voor het eerst op cd gezet) zijn eerste compositie was. Daar klinkt ze te professioneel voor. Dit lijkt me niet het werk van een beginner, maar de mis van iemand die gepokt en gemazeld is in de muziek voor kerkelijke hoogdagen. Ik zou de opname wel eens aan een panel willen voorleggen zonder dat de leden ervan de naam van de componist kennen; benieuwd wat er dan uit de bus zou komen.

Waarschijnlijk nogal wat namen van Italiaanse barokcomponisten, of Marc-Antoine Charpentier (de componist van het bekende Eurovisiedeuntje)

Vlad Weverbergh en historische instrumenten De mis bestaat uit vierentwintig korte bewegingen, sommige nauwelijks veertig seconden durend, maar meestal tussen anderhalve minuut en twee minuten. De muziek is aangenaam melodieus; je kan je indenken wat een kleurrijk en indrukwekkend iets zo’n mis was met alle pracht en praal van liturgie, kleding en passende muziek.

Het Antwerps Terra Nova Collectief, onder leiding van Vlad Weverbergh, specialiseert zich in de vertolking van onbekende of vergeten werken en gebruikt historische instrumenten.

De cd werd opgenomen in de blauwe zaal van de Singel, die ik vooral ken van concertante opera-uitvoeringen. De opname heeft een heldere maar ook volle klank. Dat deed me in het keurig verzorgde viertalige boekje (met vierkleurenfoto’s) duiken, om te kijken of er echt niet meer dan dertien zangers en evenveel instrumentalisten meewerkten. Niet dus.

Individuele instrumenten en zangers zijn ook in meerstemmige delen duidelijk te horen en toch klinkt alles heel harmonisch.

Voor een operaman is het altijd wat wennen als je de strakke en bijna vibratoloze stemmen hoort, maar ze zijn wel prachtig getimbreerd. Vooral de sopraan (ik veronderstel Sarah van Mol, want er staan geen namen van solisten naast iedere beweging) heeft iets etherisch mooi. Dirigent Weverbergh leidt levendig en houdt het tempo erin, want dit is een jubelend hoogtepunt van het kerkelijk jaar en geen requiem. Weverbergh speelt in drie bewegingen ook de klarinet, een instrument dat in 1720 nauwelijks tien jaar eerder geïntroduceerd was in de Nederlanden. Beweging 8 Gratias agimus is een leuke dialoog tussen klarinet en sopraan, maar klinkt wel heel profaan en meer als een herdersliedje dan een “Dank voor uw grote heerlijkheid”. De cd wordt vervolledigd met een hoboconcerto van Vivaldi.

Kortom, een mooie en zeer professionele cd met veel zorg geproduceerd; geen werkje dat in de gauwte is opgenomen. De cd kan gekocht worden via het Davidsfonds aan de prijs van 25 euro.

Jan Neckers

CD&V niet meer enige partij op Medina Expo De jaarlijkse Medina Expo - een beurs die zich specifiek richt op moslims - had eind april plaats in Antwerp Expo. In tegenstelling tot vorig jaar werd daar in de mainstream media (MSM) weinig aandacht aan besteed.

Vorig jaar was CD&V aanwezig met een stand. Dit jaar waren de tsjeven opnieuw daar … en was ook de sp.a (voor het eerst) op zoek naar de islamitische kiezer van Antwerpen.

Of de investering nuttig was, zal over enkele maanden moeten blijken.

Defensie populair Ook de Arteveldehogeschool streek voor het eerst neer op de beurs. Studenten die het vak islamitische godsdienst volgen, vertelden er enthousiast over hun ervaringen. Himli Lazhar gaf een workshop over geloof in het hoger

DAAR WORDT NIET MEE GELACHEN Een week geleden was er in hartje Londen een ‘Dag voor de Vrijheid’ met zo’n 4.000 deelnemers. Daarover kon u vorig week lezen in ‘t Pallieterke. De manifestatie kwam er nadat de rechtse blogger en voormalig leider van de English Defence League Tommy Robinson een week eerder voorgoed van Twitter werd gegooid wegens ‘hate speech’ (versta: kritische opmerkingen jegens de islam). Dat hij op een week tijd zoveel supporters op de been kreeg, toont nogmaals de kracht van de sociale media én de toenemende verontwaardiging bij veel Britten over de steeds verder ingeperkte vrijheid van meningsuiting.

Dat het in Groot-Brittannië van kwaad naar (veel) erger gaat, mocht een brave huisvader

onderwijs en studente-onderneemster AmberLynn Lootens vertelde over haar ervaringen.

Ook Tiense Suiker was er, om zijn grotere klontjes – ideaal voor in de muntthee! – te presenteren.

Opvallend, de stand van Defensie die vacatures presenteerde, deed het zeer goed, met op elk moment lange wachtrijen. Benieuwd of de kandidaten later goed gescreend zullen worden door de militaire inlichtingendienst ADIV. Voor zover wij weten heeft de heer Berger de expo niet bezocht.

Thierry Debels

ondervinden die met zijn kinderen de meeting had bijgewoond. Zoonlief had daarover op school verteld, waarop een leraar prompt de politie had gebeld.

In plaats van die leraar diets te maken dat de vader niets te verwijten viel (de bijeenkomst was toegelaten, er waren geen incidenten), bestond de politie het om de vader op het matje te roepen. Niet op het politiebureau, maar in de school, in het bijzijn van de leraar.

Het verhaal werd naar buiten gebracht door Gerard Batten, Europees Parlementslid voor UKIP. Het zou ons niet verbazen als die vader na de politie ook nog eens de ‘social service’ op zijn dak krijgt. Voor Pakistaanse verkrachtersbendes willen de politie en de kinderbescherming weleens een oogje dichtknijpen, maar je kinderen meetronen naar onwelgevallige manifestaties zoals een optocht voor vrije meningsuiting, dáár lachen ze niet mee.

Begin deze maand opende DIVA, het nieuwe museum rond diamant, juwelen en edelsmeedkunst, aan de Suikerrui in Antwerpen. Aan de presentatie van al die fonkelende steentjes en luxejuwelen van vroeger en nu hangt een prijskaartje van 20 miljoen euro.

Het nieuwe museum rond diamant, juwelen en edelsmeedkunst oogt als een stralende jonge diva, maar het is in feite een krasse dame met meer dan honderd jaar op de teller. DIVA is een samensmelting van twee ter ziele gegane provinciale musea: het Diamantmuseum aan het Astridplein en het Zilvermuseum in het kasteel Sterckshof. Zoals zoveel van onze musea hebben beide hun wortels in de negentiende eeuw, toen onderzoekers en verzamelaars een plek zochten om hun collecties aan het publiek te tonen. De kiemen liggen in het Museum van Oudheden dat in 1864 in Het Steen opende en in het Museum Vleeshuis dat in 1913 van start ging. De collecties waren een bont allegaartje van keramiek en glaswerk tot wapens en muziekinstrumenten en zelfs Egyptische objecten. Volgestouwde zalen en vitrines waren in die tijd de museumpraktijk.

Ruzie met de burgemeester Na een geschil tussen burgemeester Camille Huysmans en de Beheerscommissie van de Musea Steen en Vleeshuis stichtten enkele commissieleden in 1934 de Vereeniging Museum voor Vlaamsche Beschaving om er hun verzamelactiviteiten in onder te brengen.

Een jaar later sloot de vereniging een overeenkomst met de provincie voor het gebruik van het Sterckshof dat in 1938 opende. In 1953 nam de provincie het museum in het Sterckshof over en legde de klemtoon op de kunstambachten. De andere deelcollecties werden elders ondergebracht en sommige groeiden uit tot zelfstandige musea, zoals in 1986 het Provinciaal Museum voor Fotografie. De deelcollectie ‘diamantalaam’ van het Sterckshof werd de kern van provinciaal Diamantmuseum dat in 1971 opende in het Provinciaal Veiligheidsinstituut. Na nog een verhuizing kwam het Diamantmuseum dan in 2002 in het historisch pand op het Astridplein.

Ook het Museum voor Kunstambachten heeft sinds de oprichting in 1953 een gedaantewisseling gekend. In 1994 opende het vernieuwde Provinciaal Museum Sterckshof-Zilvercentrum de deuren voor het publiek. Het museum kon daarbij plukken uit de grootste collectie Antwerps zilver ter wereld.

Uilenbeker en pauwenbroche Na de sluiting van het Diamantmuseum in 2011, gevolgd door die van het Zilvermuseum zocht de provincie een duurzame oplossing.

Ze kocht in 2014 de gebouwen van de voormalige musea voor Etnografie en Volkskunde van de stad Antwerpen. Deze gebouwen stonden sinds de integratie van beide musea in het MAS in 2008 leeg. De Suikerrui, tussen Schelde en Grote Markt, is de historisch juiste plek voor DIVA. Al in de zestiende eeuw waren edelsmeden, juweliers en diamantbewerkers daar actief. Ook toeristisch ligt DIVA ideaal, vlak bij de aanmeerplaats van de cruiseboten.

De provincie investeerde 12 miljoen euro in het nieuwe museum, de Stad Antwerpen legde 3,6 miljoen euro op tafel, onder andere

voor de aanleg van de binnentuin, en Toerisme Vlaanderen stak 3,4 miljoen euro bij. Er zijn dus geen kosten gespaard om van DIVA een verleidelijk eigentijds belevingsmuseum te maken, met touchscreens, soundscapes en interactiviteit. Er ligt ook heel wat moois te fonkelen. Het begint al in de eerste zaal die je binnenstapt: de wonderkamer met blikvangers zoals de unieke uilenbeker en zilveren ‘copschalen’ uit de zestiende eeuw en de sublieme pauwenbroche van keizerin Eugénie (zie afbeelding). Hier is aandacht voor de belangrijkste verzamelaars uit de zestiende en zeventiende eeuw, onder anderen Peter Paul Rubens. Eveneens interessant is de internationale handelskamer, die illustreert dat Antwerpen al ruim vijfhonderd jaar het belangrijkste diamantcentrum ter wereld is. Een grote globe toont de routes waarlangs de diamanten al die eeuwen naar Antwerpen kwamen. Er zijn kortfilms te zien met de verhalen van zeven historische personages die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Antwerpse diamanthandel, zoals de joods-Portugese familie Duarte, die zich rond 1600 in de Scheldestad vestigde.

Echt en vals DIVA heeft een Atelier waar de diverse technieken van de edelsmeedkunst en van de diamantslijperij worden getoond. Minder geslaagd is de Eetkamer met een overdonderende hoeveelheid tafelservies, al is het grote tafelmiddenstuk ‘Ondine’ van Wolfers uit 1958 meer dan de moeite waard. Een opvallend mooie zaal is de ‘Kluizenruimte’ waar je ingewijd wordt in de wereld van misdaad en van eerlijke diamanthandel en je kan er echt van vals leren onderscheiden.

DIVA toont in zeshonderd schitterende objecten het eeuwenoude verhaal van diamanten, juwelen en edelsmeedkunst in Antwerpen. Het doet dat met oogverblindende luxe en veel multimediale snufjes, die alles laagdrempelig houden. Er is duidelijke gekozen voor sfeer en beleving. Maar ook wie wat dieper wil gaan in het verhaal vindt zijn weg.

MMMV Museum DIVA, Suikerrui 17-19, 2000 Antwerpen, www.divaantwerp.be

Eenzame wolf waarschuwt Ik ben een terrorist, maar mijn imago zint mij niet, want ik krijg niet de persaandacht die ik verdien, in tegenstelling tot de Bendereus en Zwarte Piet die men de kijkers om de haverklap laat zien.

Pleeg ik terreur die door IS naar waarde wordt geschat, dan reppen zich onmiddellijk de media om mee te delen welke droeve jeugd ik heb gehad waardoor ik eenzaam werd en bovendien gaga.

Eenzame wolf, aldus de media, geen ploegverband, geen meerstemmig allahoea akbar na de Daad.

Hij heeft ze niet meer op een rijtje, kopt de ochtendkrant en verder veel blabla; je weet wel hoe dat gaat.

Ik voel mij minderwaardig in het diepste van mijn hart en schrijf maar in een lezersbrief dat ik mij schaam omdat ik in de krant wordt afgeschilderd als verward.

Heb toch maar argwaan, want er komt nog mèèr islam…

HvO

Actueel

17 mei 2018

13

Ook kopman Groen HeusdenZolder verbonden aan Grijze Wolven Banden hebben met de ‘Grijze Wolven’ is geen discutabel ‘alleenrecht’ van sp.a-politici.

Ook de plaatselijke voorzitter van Groen-Heusden-Zolder, Yasin Gül, lijkt innige banden te onderhouden met leden van de omstreden extreme Turks-nationalistische groep. Dat blijkt uit allerlei foto’s vanop zijn Facebookprofiel. Ook stelt Gül de Armeense genocide in vraag op zijn Facebook. “Ik distantieer mij ook van de Grijze Wolven, maar je hebt de vereniging en het Turks zijn”, laat de lokale voorzitter aan SCEPTR weten.

Eerder deze maand ging er een pro-Turkse optocht in de Koolmijnlaan in Heusden-Zolder door. Plaatselijk sp.a-schepen, Engin Özdemir, stapte daarin mee. Op zich is er niets bijzonders aan het feit dat een schepen meeloopt in een stoet, ware het niet dat er verschillende omstreden symbolen waren te zien tijdens de optocht.

Daarnaast viel er in de video van de stoet te zien hoe kinderen in Turkse legeruniformen wandelen achter een banier met het logo van de extremistische groepering ‘Grijze Wolven’. De video is gemerkt door de oude banier van het Ottomaanse rijk, tevens het actuele logo van de MHP (Milliyetçi Hareket Partisi: Partij van de Nationalistische Beweging). Deze Turkse ultranationalistische partij is gelieerd aan de Grijze Wolven en positioneert zich rechts van Turks president Recep Erdogans AKP.

samen met enkele lieden staat die de groet van de Grijze Wolven brengen, stelt Gül dat dit “drie jaar geleden was”. De foto werd echter vorig jaar nog opgeladen. “Op de achtergrond zie je ook Atatürk (Mustafa Kemal Atatürk was een seculier Turks en nationalistisch staatsman, red.) staan en ik ben seculier. Ik ben trots op Atatürk. Als je in Heusden-Zolder of een andere mijngemeente komt, heb je veel mensen met andere gedachten en andere ideologieën, maar we zijn samen met die mensen opgegroeid.

Dat betekent niet dat ik hun ideologie deel, net zoals zij de mijne niet delen. Iedereen kent mij hier en iedereen weet hoe ik in elkaar zit.

Voor mij is het lokale vlak het belangrijkste en je hebt mensen met andere ideologieën op internationaal vlak. Dat is dan zo.”

Banden met Grijze Wolven?

Het Facebookaccount van de lokale Groenvoorzitter bevat ook een discutabele verwijzing naar een ander heikel punt binnen de Turkse diaspora: de Armeense genocide. De Armeense genocide wordt gezien als een van de eerste moderne genocides. Naar schatting zouden tussen de 1 en 1,5 miljoen Armeniërs daarbij zijn vermoord door de Ottomaanse autoriteiten. Bij verschillende Belgen met Turkse achtergrond ligt de erkenning hiervan nog steeds moeilijk. Zo nam PS-Kamerlid Emir Kir in 2004 deel aan een mars ‘Verwerp de beweringen over de Armeense genocide’. Acht jaar later, in 2012, herhaalde Kir deze uitlatingen opnieuw.

Niet enkel bij PS’ers met Turkse origine ligt de erkenning van de Armeense genocide moeilijk. Toen de Armeense Genocide in 2015 in de Kamer werd herdacht, bleven Fatma Pehlivan (sp.a), Veli Yüksel (CD&V) en Meyrem Almaci (Groen) thuis. Wat Almaci betreft, kan er evenwel niet van een ‘politieke’ afwezigheid worden gesproken.

Zo was haar afwezigheid “puur toeval” en ijverde ze later voor een scherpere resolutie over de Armeense genocide. Een foto en het bijhorende bijschrift verscheen op Gül zijn account op de dag dat het Vlaams parlement via een resolutie de Armeense genocide herdacht. Een vertaling door Facebook – die daarna onder de loep werd genomen door leden van de redactie met kennis van het Turks – laat echter blijken dat Gül de Armeense genocide in vraag stelt. Zo heeft hij het over de “vermeende Armeense genocide”. Hugo Decker

In Heusden-Zolder komt Groen in kartel met CD&V op. Yasin Gül, die bij Vlaamse verkiezingen in 2014 de vierde plaats voor zijn rekening nam, is momenteel de voorzitter van de plaatselijke afdeling. Maar Gül is geen doorsnee Groen-politicus, zo blijkt. Zijn Facebookaccount bevat verschillende referenties aan de ultranationalisten van de Grijze Wolven. Zo liet hij zich onder meer gewillig fotograferen met allerlei mannen die de groet van de Grijze Wolven brengen.

Daarnaast plaatste hij op zijn persoonlijke profiel een afbeelding van een jong meisje die een halsband draagt met daarop het symbool van de Grijze Wolven. Tegenover SCEPTR stelt de lokale Groen-voorzitter evenwel dat hij persoonlijk niet bij de manifestatie in HeusdenZolder aanwezig was.

“Ik distantieer mij ook van de Grijze Wolven, maar je hebt de vereniging en het Turks zijn”, zegt hij aan SCEPTR. “Dat zijn twee verschillende zaken. Trots zijn op jezelf, maakt je nog geen fascist en dat is zeker niet bij mij het geval want hetvertrekpunt bij mij is altijd mens, dier en milieu; het groene verhaal”. Wat we nu zien is volgens Gül een politiek spel van een aantal partijen zoals N-VA en Vlaams Belang die hun “Belgische stemmen willen verhogen”. “Ze worden populist”, zegt hij aan SCEPTR. “Dat betekent evenwel niet dat anderen vrij zijn van schuld (Gül doelt hiermee op de Grijze Wolven, red.), maar ik wil me echt niet mengen in dit verhaal.”

Geconfronteerd met de foto waarop hij

WIEKENBERG De Leeuwarder Courant deed een boekje open over het afvalprobleem als gevolg van ... windenergie. Over kernafval zal elke groene jongen u van naaldje tot draadje kunnen vertellen, maar windenergie heet altijd ‘brandschoon’ te zijn. Niets blijkt minder waar. De masten van windmolens komen bij het oud ijzer terecht en kunnen worden omgesmol-

STEUN

“Vermeende” Armeense genocide

ten, maar de wieken bestaan uit kunststofcomposieten, en daar valt nauwelijks nog iets mee aan te vangen. Stilaan groeit een ‘wiekenberg’. In Nederland ligt verspreid al zo’n 1.300 ton van die wieken, en dat neemt hand over hand toe. Over een tiental jaren spreken we al over 130.000 ton. Het storten ervan is eigenlijk illegaal, maar verbranden mag ook niet, als afval uitvoeren mag niet en recycleren is zo goed als onmogelijk. Afvalverwerkers weten er geen blijf mee. De overheid ziet ook niet meteen een oplossing en doet er dan maar het zwijgen toe. Wij zijn benieuwd hoe het in ons land gesteld is met dit probleem.

Kan een bijdehand parlementslid daar eens een vraag over stellen?

VOLGEND JAAR IN JERUZALEM!

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

De winnares van het Eurosongcircus komt uit Israël. Het is een uitermate progressieve dame, die een liedje bracht over het opdringerige gedrag van jongens en mannen, over ‘#metoo’ zeg maar. Normaal gesproken zou zo iemand door het politiek correcte gild in Europa unaniem op handen worden gedragen, maar dat is merkwaardig genoeg niet het

Oprichter Schild & Vrienden verkozen in Raad van Bestuur UGent Dries Van Langenhove, oprichter van de rechtse jongerenorganisatie Schild & Vrienden (S&V), is opnieuw verkozen in de Raad van Bestuur van de Universiteit te Gent. Dit na een uitgesproken rechtse campagne die vorige week tussen 7 en 9 mei werd georganiseerd. Na de bekendmaking van de resultaten maandagmiddag werd de overwinning door Van Langenhove in ware ‘meme’-stijl aangekondigd, inclusief een jennende boodschap ten aanzien van de linkse tegenkandidaten.“U stemde […] [voor] meer linkse traantjes”, zo valt te lezen in een dank-update op Facebook.

Tijdens de studentenverkiezingen voor de ambtstermijn 2018-2020 werd Dries Van Langenhove – oprichter van de rechtse jeugdgroep S&V – opnieuw verkozen in de Raad Van Bestuur van de Universiteit van Gent (UGent). Dit met 2.703 voorkeursstemmen, of een ruime 28 procent van de uitgebrachte geldige stemmen.

Twee vrouwelijke kandidates automatisch verkozen Elke twee jaar verkiezen studenten vier vertegenwoordigers in de Raad van Bestuur (RvB) van de UGent. Naast Van Langehove werd dit jaar ook FK-voorzitter en centrumkandidaat Stijn Adams (het FK vertegenwoordigt de faculteitskringen en telt 18.000 leden) verkozen met 3.218 stemmen. De overige twee zetels gingen automatisch naar de vrouwelijke kandidaten Eline Vandewalle (verbonden aan COMAC, de studentenafdeling van de uiterst linkse PVDA) en Faye Bonte (onafhankelijk).

Kandidaat Olivier Thas, die nochtans meer stemmen haalde dan vrouwelijke kandidates Bonte en Vandewalle, werd niet verkozen. De resultaten werden maandagmiddag door de voorzitter van de kiescommissie aangekondigd. Onder andere Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken feliciteerde Van Langenhove reeds met zijn kiesoverwinning.

“Het is een krachtig signaal dat zoveel studenten zijn gaan stemmen om hun appreciatie te uiten voor het werk dat ik de afgelopen jaren heb geleverd”, zo laat Van Langenhove weten in een reactie aan SCEPTR. “Ik wil ook de komende jaren er alles aan doen om de vrije meningsuiting te waarborgen aan onze geval. Netta Barzilai is namelijk apetrots op haar land en ze is niet te beroerd dat luidkeels te verkondigen, zoals bleek toen ze als winnares het podium werd opgeroepen. Meer zelfs, in haar enthousiasme riep ze de kijkers toe: “Volgend jaar in Jeruzalem!” Voor alle joden, waar ook ter wereld, is dat een zeer herkenbare frase. Het is een traditionele, eeuwenoude wens onder joden in de diaspora, toen de stad Jeruzalem in het Ottomaanse Rijk lag. De wens komt ook aan het einde van de Seder, de eerste avond van Pesach, een religieus feest.

De uitspraak van Netta had dus meer dan één betekenis, waaronder duidelijk ook een politieke, enkele dagen voor de ambassade van de VS van Tel Aviv naar Jeruzalem zou worden verplaatst, tot woede van de Palestijnen en de halve wereld. Netta’s vaderlandsliefde werd niet gesmaakt door het heir der progressieven, en al zeker niet nu blijkt dat ze gediend heeft in het Israëlische leger, dat voor de verlichten niets meer is dan een ‘bezettingsmacht’. Nee, tussen de hardleerse poco’s en Netta komt het niet meer goed.

universiteit, waar op sommige plaatsen echt een politiek correct schrikbewind heerst.”

Links aan UGent met handen in haar?

De campagne van Van Langenhove, die ‘Trumpiaanse’ taal niet schuwde en werd gesteund door de Vlaams-nationalistische studentenvereniging KVHV-Gent, liet de Gentse studentenpopulatie niet onberoerd.

Met een uitgesproken rechts programma tegen “een communistisch verbod op private financiering van onderzoek”, genderquota, pedagogische betutteling en het ‘graaisocialisme aan de UGent’, werden heel wat linkse studenten de gordijnen ingejaagd. Ook ‘transgendertoiletten’ en ‘superdiversiteit’ – een stokpaardje van rector Rik Van de Walle – moesten tijdens de Van Langenhove-campagne eraan geloven.

De radicale campagne noopte linkse studentenorganisaties zoals Jong Groen StuGent er toe om op te roepen om voor de tegenkandidaat van Van Langenhove, de linksprogressieve kandidaat Olivier Thas (verbonden aan het vrijzinnige ‘t Zal Wel Gaan) te stemmen. Deze laatste stuurde tevens een open brief die bepaalde uitingen Van Langenhove viseerde. COMAC-leden zouden verder volgens Van Langenhove getracht hebben om affiches af te trekken. Zelfs een Facebookevent – getiteld ‘Fascists Will Not Represent Us’ – werd aangemaakt tegen Van Langenhove. Dit “om [ervoor] te zorgen dat [de] twee andere mannelijke kandidaten de meeste stemmen krijgen”. IJdele hoop, zo blijkt nu na de uitslag.

Jonas Naeyaert

14

Brieven

17 mei 2018

Rerum Novarum?

Pallieterke, Het is niet leuk je weer te moeten verslikken in je koffie bij het horen van alle nonsens die worden uitgekraamd door de ACV-familie.

Ze hebben het christelijke geloof ontdekt! De enige christelijke mensen, waarbij er velen zich in het rechtse spectrum van onze maatschappij bevinden, worden een geweten geschopt door een partij die op haar knieën zit om de islam te omarmen uit electoraal eigenbelang. Ze zijn zich niet eens ervan bewust dat de islam onze christelijk waarden verfoeit en zelfs wil vernietigen. Ook het nationalisme is verwerpelijk.

Het is blijkbaar de bron van alle kwaad in deze wereld. En zeker weg met onze westerse identiteit, want anders ben je xenofoob. Het is alsof Kris Peeters het allemaal heeft geschreven. Het is misschien een poging om zelfs onder 2 procent uit te komen. Kan het nog gekker?

Dirk C allens - Beveren

Joden Pallieterke, Ik lees altijd met grote belangstelling de bijdragen van Jan Neckers. Maar na zijn laatste bijdrage over de verdrijving van de Joden, meestal naar Rusland en Oost-Europese landen, krijg ik ook hier geen antwoord over de huidskleur van de oorspronkelijke Israëlieten en de huidige Joden in Israël. De Israëlieten waren bruin van huid, zoals alle volkeren in het Midden-Oosten. Na een verblijf van bijna 2.000 jaar elders hebben de meesten nu een blanke huid. Hoe kan dat? Misschien door vermenging met nietjoden heel lang geleden? En waarom worden de oorspronkelijke Joden van 2.000 jaar geleden door iedereen als blanken voorgesteld?

Waarom worden Christus en zijn volgelingen ook altijd voorgesteld als blanken, hoewel dat niet kan?

Emiel van Mol - Antwerpen

Onderwijs Pallieterke, Ik werkte gedurende 35 jaar in het Stedelijk Onderwijs te Mechelen (SITO), ondertussen verdwenen. Ik begon reeds eerder een loopbaan als ondernemer en ben ondertussen eigenaar van een bedrijf in het industriepark te Heist-op-den-Berg. Ben ik een gelukkig man!

Nergens lees ik het echte probleem van het onderwijs. Ook in mijn school, en ik spreek van meer dan 25 jaar geleden, was het niet langer gezellig toeven. Door het toenemende aan-

Kruisende woorden oplossing 1108

tal moslimleerlingen was het enige wat nog belangrijk was niet het aanleren van de leerstof, wel de tucht.

Er werden drugs verhandeld. Er werd iemand betrapt met een geladen revolver. Er was ruzie tussen moslims van de ‘juiste” en de ‘verkeerde’ islam. Een Turk in een klas met Marokkanen, of omgekeerd, was totaal uit den boze.

De leerkrachten werden geïntimideerd met “ik maak u kapot”. We dienden regelmatig klacht in bij de politie, die er niets mee deed … en de moslimleerling werd de school niet ontzegd, in tegenstelling tot een blanke die véél minder had mispeuterd!

Het is onder invloed van het linkse zootje progressieven taboe hierover de waarheid te vertellen. Onderwijs is - samen met de media en de kunstmiddens - het milieu waar alle progressieven op een hoopje zitten en ondanks het gegeven dat ze hier evenzeer last mee hebben, durven ze niet spreken uit angst hun job te verliezen.

Het kan toch niet dat moslims een probleem vormen in onze samenleving? Het zal wel uw schuld zijn, want weet je wat? Je bent onverdraagzaam en een racist! Ondertussen verdwenen alle richtingen die de school prestige konden geven (industriële wetenschappen, chemie, elektriciteit) en werden vervangen door beroepsafdelingen.

Wie wil nu zijn leven besteden aan een poging onderwijs te verstrekken aan een bende apen die er alleen maar aan denken de boel op stelten te zetten, niet weten hoeveel 1 + 1 is en met een belerend opgestoken vingertje komen vertellen wat er mis is en hoe het zou moeten?

Mijn mening is dat het alleen maar erger zal worden met het onderwijs en de maatschappij. Indien de politiek hier niets aan wil of kan veranderen, stevenen wij recht op een burgeroorlog af. Luister aandachtig naar de zéér intelligente dames van allochtone afkomst binnen uw partij. Die hebben reeds aan den lijve ondervonden waar we zonder ingrijpen naartoe gaan: genocide zonder meer, zoals tegen de Koerden, of opsluiting zoals in Iran!

E E G E L D E N

Wetenschap en godsdienst Pallieterke, Volgens lezer PDN is hetgeen hij als atheïst gelooft echte wetenschap. Godsdienstige mensen doen volgens hem niets anders dan slaafs nazeggen wat in hun heilig boek geschreven staat. Het moet echter gezegd dat wetenschap maar deugt als de wetenschappers deugen. Dat was niet het geval in 1988, toen onderzoekswerk verricht werd op stukjes van de lijkwade van Turijn. Een onderzoeker heeft achteraf zijn bewuste leugen moeten toegeven. De “wetenschap” had zich op een slinkse wijze willen vergrijpen aan de katholieke godsdienst.

Die lezer haalt dan ook de evolutiehypothese aan. Ook die ligt godsdienstig zeer gevoelig. Volgens die hypothese zou de menselijke ziel vanzelf in bepaalde dieren gekomen zijn. Zoiets zeggen is tegen alle wetenschap. Toch denken de evolutionisten daar bewijs voor hun gelijk gevonden te hebben.

De joods-christelijke Bijbel spreekt ook over die vondst. Daar zegt men echter dat lang geleden een degradatie ontstond bij een groep mensen door dieren, niet een evolutie van dier tot mens.

Al twintig eeuwen wordt de Kerk aangevallen. Jezus voorspelde het zo. Dat is een feit.

Echte wetenschap dus.

Robert Vanackere - Roeselare

Pallieterke, Lezer Paul de Nef (3 mei) is atheïst en loopt niet hoog op met religies. Een motivatie daarvoor ziet hij in de zogenaamde tegenstrijdigheid tussen wetenschap en evolutie enerzijds, en religie “met hun heilige boeken” anderzijds.

Welnu, die tegenstrijdigheid is er helemaal niet wat de katholieke godsdienst betreft. Die ziet het scheppingsverhaal van Genesis als een waargebeurd verhaal, maar op een spirituele en bloemrijke manier weergegeven. Je moet het verhaal dus niet zien als een journalistenverslag. Dat kan trouwens niet, want de originele, teloorgegane schepping is fundamenteel verschillend van de ons bekende schepping, die gekenmerkt wordt door lijden, dood, enzovoort. Bijgevolg is Genesis niet tegenstrijdig met het idee van evolutie.

De Kerk leert wel dat de evolutie geen zinloos, toevallig proces geweest is, met de mens als toevallig resultaat. Die zienswijze komt alvast prachtig overeen met de resultaten van wetenschappelijke simulaties, die ons leren dat meerdere natuurconstanten die ook maar een klein beetje zouden verschillen van de werkelijke constanten, na de oerknal zouden geleid hebben tot een heelal zonder koolstof, waar-

Piloten Pallieterke, De piloten zijn er weer. Klaarblijkelijk zijn zij sedert het faillissement van Sabena nog geen sikkepit wijzer geworden. Toen moesten ze, spijts hun absurde looneisen, inboeten op hun loon, zo ze al niet op straat terechtkwamen, of naar buitenlandse maatschappijen dienden te versassen met nog lagere lonen en minder goede werkvoorwaarden. Ik ontken niet dat er problemen zijn die oplossingen vragen. De eisen die de piloten stellen, alsook de wijze waarop zij tekeergaan, zijn er echter weer ver over. Dat zij via een open brief beroep doen op het begrip van de geslachtofferde passagiers geeft aan hoever hun eisen naast de werkelijkheid staan. Dat hun eisen een kostenverhoging van 25 procent met zich brengen en dat iedere stakingsdag Brussels Airlines 4,7 miljoen kost, zegt genoeg. Vooral dan dat die dikke nekken zich in de huid van armoezaaiers hullen. En de piloten zijn maar het begin.

Nadien volgt het cabinepersoneel, en daarna het grondpersoneel. Ze mogen blij zijn dat ze niet bij Ryanair werken.

Ivo van Hamme - Antwerpen

De Vlaamse vakman

Pallieterke, Het probleem van hoofddoeken en handen schudden is een kwestie van cultuur. Ik zou zeggen, van de cultuur van het land of de regio waarin men zich bevindt, die men bezoekt of waarnaar men is geëmigreerd. Als Europeanen naar Saoedi-Arabië reizen, zetten ze zonder verpinken een hoofddoek op omdat de leiders van dat land dat vragen (om allerlei redenen).

We fronsen de wenkbrauwen eens, maar verder maken we daar geen probleem van. Een

€

ABONNEMENTEN

N T

Natuurconstanten

bij geen sterrenstelsels zouden gevormd worden. Met die zeer licht gewijzigde natuurconstanten zouden er dus geen mensen bestaan hebben, en waren we nu ‘t Pallieterke niet aan het lezen.

PS: mijn hartelijke dank aan mijnheer Pallieter voor de laatste bladzijde, waar bekende politici met heerlijke humor geroskamd worden.

Prof. em. fysica Gilbert Knuyt - Bilzen

Hoofddoeken en handen

E

R

N. Robbrecht - Belsele

Jean Pierre Bovele – Heist-op-den-Berg

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A L A N G E R B R U G G B O V E R M E R E X E E C N E T E X B E C K E T D G R E N O B L E X L X E B I J L A G E X P R X F F L X S D X L I T A N I G A T X I N L E I D I N H A G E N T E X O X R E I S X I E X N A N O X E J J O S X K X R I C A R K E X T R E M I S M E X L S O E D A N X T W X E

kwestie van cultuur, nietwaar? Hier vindt men (of toch een aantal politici) dat alles moet kunnen - onze inclusieve samenleving, onze nietaangepaste grond- en andere wetten weet je wel - en men schrikt er dan van dat niemand onze cultuur (en ook onze centen, want dat wordt als een recht ervaren zonder noodzaak tot een tegenprestatie) naar waarde weet te schatten. Het zijn dus onze eigen mensen en onze eigen politici die er de oorzaak van zijn dat andere culturen hun wetten en gebruiken hier als gemeengoed kunnen slijten en opdringen.

Wanneer krijgen we eens staatslieden die hun waarden en cultuur (de onze, die van WestEuropa) daarboven stellen, of anticiperen ze reeds op de demografische tendens van deze nieuwe Belgen (die zich geenszins Belg of Vlaming voelen)? Wees maar zeker dat eens die nieuwe Belgen een overwicht hebben, ze op eigen partijen zullen stemmen (cf. Nederland) en niet meer op onze traditionele partijen. Het is de hoogste tijd dat we een breekpunt maken van onze cultuur en waarden, en de nieuwkomers ernaar laten leven en handelen (toch buitenshuis).

Ooit is een partij buiten de wet gesteld die zei “aanpassen of opkrassen”. Hadden de politici daar maar naar geluisterd, het zou ons veel leed en problemen bespaard hebben, maar ja...

Omdat de mensen belangrijk zijn en de centen omvangrijk zijn. Het is niet voor niets dat de 30 zilverlingen van Judas en dat bord linzensoep deel uitmaken van onze spreekwoorden en cultuur. Misschien ook door karakterloze politici, die allemaal de macht in hun vizier hebben.

Een gezegde luidt: de trouwen hebben geen macht en de machtigen hebben geen trouw.

Of hoe de geschiedenis zich herhaalt.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

17 mei 2018

De hoogdagen van Lierse Geen profvoetbal meer in Lier. Na het degraderen van KV Mechelen is het verdwijnen van SK Lierse een nieuwe mokerslag voor ons voetbal. Om in mijn tijd te gaan winnen op het ‘Lisp’ moest men goede papieren hebben. Voor mij gebeurde er altijd iets.

Op de dag dat mijn zoon werd geboren, waren we op bezoek bij Lierse. Tijdens de rust vernam ik het goede nieuws. In de tweede helft trapte ik nog een bal in eigen doel en Anderlecht verloor, dat was het slechte nieuws. Mijn enige rode kaart in mijn carrière kreeg ik op ‘Lisp’ voor een aanslag op hun doelman, Carl Engelen. Ik werd voor zes weken geschorst. Mijn club ging in beroep tegen de straf en ik kreeg ... zeven weken aan mijn broek!

Voetbalschimmen Gille van Binst Voormalig Anderlechtcoryfee

Europees topseizoen 1971-‘72 De grote baas van Lierse was toen Bob Quisenaerts. Hij maakte van geel-zwart de grootse kleine club van België. Hij zal zich in zijn graf omgedraaid hebben toen hij hoorde wat zich de laatste weken in zijn club heeft afgespeeld. De woorden chaos, naïviteit en wanbeleid stonden niet in zijn woordenboek.

Onder zijn bewind beleefde Lierse zijn Europees hoogtepunt, tijdens het seizoen 1971‘72.

In de eerste ronde van de UEFA werd het ongenaakbaar gewaande Leeds United geloot.

Niemand maakte zich enige illusies. Het leek de normaalste gang van zaken dat thuis met 0-2 werd verloren. Voor de terugwedstrijd ging slechts een handvol supporters mee naar Engeland, en de mediabelangstelling was minimaal. Voor de match sprak Quisenaerts zij spelers toe. Hij vertelde hen dat ze niet in hun broek moesten doen. De Engelsen gingen met vijf invallers spelen. Zich opwarmen deden de Leedsspelers niet. Ze stapten rustig

over het veld, in hun keurige pakken, een sigaretje opstekend. Het was duidelijk dat ze op een rustig avondje rekenden. Na tien minuten dwarrelde een mislukte voorzet van Swat Janssens in het doel. Een kwartier later liet de doelman van Leeds een schot van Frans Vermeyen wegspringen en Swat kon binnentikken: 0-2.

Lierse stond gelijk. De hautaine Engelsen stonden er zowaar met knikkende knieën bij. Het zelfvertrouwen van de Lierenaars kreeg een boost. Na negentig minuten stond een droge 0-4 op het scorebord, de beste prestatie uit de geschiedenis van Lierse.

De volgende tegenstrevers, het Noorse Trondheim en PSV Eindhoven, kregen een pak slaag op het ‘Lisp’. Het Europese avontuur eindigde tegen AC Milaan. Na een 0-0 thuis, verloren ze in San Siro met 2-0. De scheidsrechter gaf de Italianen een strafschop cadeau. SK Lierse is niet meer. Bedankt, Maged Samy…

Gille van Binst

Roskammen

“Clear errors” De Nederengelse VAR (video assistant referee) en zijn “clear errors” (flagrante fouten) hebben de voorbije weken furore gemaakt in het vaderlandse voetbalgebeuren. Over de VAR en zijn “errors” zwijgen we verder, behalve om te benadrukken dat veel clubleiders, coaches, spelers, journalisten, analisten en tutti quanti beter op zoek gaan naar zelfgemaakte flagrante fouten alvorens, volgens eigen clubvoorkeur, over die van anderen te leuteren.

Zo had de sportredactie van Het Laatste Nieuws alle moeite van de wereld om de titeluitschakeling van hun favoriete club, Anderlecht, te verteren. De door voetbalchef Stephan Keygnaert bedachte titel na de winst van Standard in het Astridpark loog er niet om: “Cowboys in een comfortzone”.

Arrogant en geringschattend. Mogelijk had die “clear error” te maken met de flagrante “clear error” van trainer Hein Vanhaezebrouck op de persbabbel na de match en een dag later. Omdat Standard-coach Ricardo Sa Pinto de zege van zijn ploeg verdiend had genoemd, reageerde gefrustreerde Hein met de uitspraak dat “dit de laatste woorden van Sa Pinto als trainer waren, en er van hem over twee weken geen sprake meer zou zijn”. Op het veld heet zoiets natrappen met een rode kaart tot gevolg... Toch kon Keygnaert zich in Heins voorkennis over het lot van de Portugees blijkbaar zo goed vinden dat hij in zijn “objectief matchverslag” schreef dat Sa Pinto in de laatste thuiswedstrijd tegen Club Brugge “Sclessin un grand au revoir kon bezorgen”. Veel ranziger kan een “clear error” amper zijn.

Als het bestuur van Standard straks Sa Pinto daadwerkelijk opzijschuift om voor Michel Preud’homme de rode loper uit te rollen, zegt dat veel over het beleid bij de Rouches én over Preud’homme. Het enige waarvan in dergelijk trieste samenhang dan geen sprake kan zijn, is het “respect” waarover men in het voetbalwereldje zo graag ouwehoert.

Lopende band Overigens, het is geen inbeelding dat de “clear errors” zich momenteel aan de tussen winkelketen en officiële verdeler Decathlon en de voetbalbond. Decathlon vraagt de “democratische” prijs van 64 euro. Bij de bond betaal je 90 euro voor hetzelfde shirt. Wie een shirt wil met het rugnummer én de naam van zijn favoriete duivel kan uitsluitend in de webshop van de KBVB, en voor amper 25 euro meer, aan zijn trekken komen. Die meerprijs heeft niks te maken met geldgewin, enkel en alleen met liefde voor het voetbal. De consument moet weten dat de bond de truitjesinkomsten vooral in jeugd- en amateurploegen zal investeren. Vooral dat “vooral” spreekt sterk tot de verbeelding.

Weg ermee

Logisch Club Brugge kampioen, dat is de logica zelf.

Het is een zegen dat het play-offgedoe uiteindelijk geen roet in het Brugse water kon werpen. Wie met een dozijn punten voorsprong op nummer twee de reguliere competitie afsluit, zou men in die nacompetitie gewoon met rust moeten laten. In Nederland is dat zo.

Daar worden play-offs gespeeld voor “Europese tickets”, maar zonder de landskampioen die met het duurste ticket gaat lopen en zich na de reguliere competitie kan focussen op de Champions League. Dat is stukken eerlijker dan kunstgrepen toepassen zoals de halvering van punten. Wil de Pro League absoluut die play-offs behouden, lijkt het opportuun ze op Hollandse leest te schoeien. Ondertussen van harte proficiat Club Brugge, voor een dik verdiende vijftiende titel.

Dubbele confrontaties Club Brugge en Standard Zijn al zeker van Europees voetbal, maar op de laatste speeldag in PO 1 kan het voor de vijf andere “topclubs” nog alle kanten uit. In PO 2 is de situatie glashelder. Zulte Waregem en Lokeren moeten in een dubbele confrontatie onder elkaar uitmaken wie een volgende dubbele confrontatie

mag aangaan tegen de nummer vier of vijf van PO1, met als inzet het laatste Europese ticket, dat de gelukkige winnaar recht geeft op een derde dubbele confrontatie in een voorronde van de Europa League. Om naar uit te kijken.

Of toch niet echt?

Dankbare coach Laszlo Bölöni, coach van Antwerp, was niet erg onder de indruk. Hij noemde de wortel die men de clubs in PO2 voorhoudt veel te mager.

Hoewel het zijn 100ste match op het trainerszitje in onze competitie was, treurde hij niet echt na de thuisnederlaag tegen Sint-Truiden, dat met de winst evenmin een halve centimeter opschoot. Voor volgend seizoen wil Bölöni zeker vijf onmiddellijk inzetbare pionnen erbij.

In de spelerskern, die als nieuwkomer in 1A toch zo’n beetje de revelatie was, werd ongetwijfeld opgetogen gereageerd op de eis van hun dankbare coach.

Niet voor geldgewin De media poken al stevig in het WK-vuur rond en over de Rode Duivels. Nu Club Brugge landskampioen is en play-off één van de baan, wordt het straks “alle remmen los”. Bezit u al een onvervalst “duivelstruitje”? Indien niet, kan u voor de aanschaf van een exemplaar kiezen

15

Volgens briefschrijver Willy Coenen uit Tienen werd het steeds duidelijker dat het scheidsrechterkorps zou beslissen wie landkampioen kon worden via al dan niet gestuurde dubieuze beslissingen. In één moeite pleitte hij voor “weg met de play-offs” met directe ingang, en het herinvoeren van een “normaal” kampioenschap zoals overal in Europa.

“De ‘mindere’ ploegen zullen blij zijn en wie eind van de competitie eerst staat, mag zich terecht landskampioen noemen”, wist hij. Vast een opluchting dat u onvrede over het POgedoe en alle nevenverschijnselen eens van een ander hoort.

“Nu nog de roze trui!”

Van langsom meer wekt de sportpersmeute de indruk dat goed niet voldoende is om haar tevreden te stellen. Tim Wellens scoorde hoog door de eerste Girorit op Italiaanse bodem te winnen. Hij was naar eigen zeggen diep moeten gaan om alle tegenstand af te houden. Waarvan akte door de schrijvelaars, zij het onder de veeleisende titel “Nu nog de roze trui!”. Wellens bleef onder dat “wishfull thinking” zijn nuchtere zelf. Hij noemde zijn Giro al geslaagd. Terecht, rekening houdend met een al decennia aanslepend gebrek aan profs van bij ons die aan een carrière als te duchten ronderenner denken en werken. Wellens weet zeer goed wat hij in een grote ronde kan. En vooral wat hij niet kan. Dat in tegenstelling tot journalistieke “kenners” die het verschil tussen

lopende band opstapelen. Een greep uit een allicht ver van volle doos. In Gent vond men er niet beter op dan de schuld van de uiterst magere puntenoogst van 1 op 15 in PO1 in de schoenen te schuiven van … T3 Bernd Thijs, nochtans Buffalo-icoon bij uitstek.

Beleidsarmoede troef. In Sint-Truiden schopte het nieuwe bewind coach Jonas de Roeck buiten ondanks het knappe werk van die Antwerpenaar. Marc Brys, ook Antwerpenaar, ruilt “zijn” Beerschot-Wilrijk in voor de Limburgse eersteklasser. Hopelijk draait dat, op een onzalige dag, ook voor hem niet op een “clear error” uit. Misschien had hij beter eerst een praatje gemaakt met stadsgenoot Jonas.

Intussen deint de trend uit om in onze contreien met buitenlandse poen “proberen te overleven in het professionele voetbal”. In Lier weet onderhand iedereen dat zo’n “oplossing” een monumentale “error” kan inhouden. Onder andere in Roeselare en Leuven kent men al de gevolgen van de “eigen volk eerst”-slogan gehanteerd door exotische investeerders om speelkansen voor bepaalde spelers op te dringen of gaaf te houden, en naar hun hand gezette coaches binnen te halen.

Dat belet niet dat men binnen de Pro League over een en ander duidelijk anders denkt. Zoniet zou de PL in plaats van helemaal geen, een boel graten zien in de overname van Union Sint Gilles door de Britse miljardair Tony Bloom. Die man is eerder berucht dan beroemd als pokerfenomeen en eigenaar van gokbedrijf “Starlizard”.

Als daar op termijn maar geen vodden van komen… opgeklopte heisa en realistische verslaggeving nooit zullen leren.

Ziener Chris Froome won de Tour en de Vuelta steevast op dezelfde manier. Eén enkele dagprestatie die zijn uitdagers (?) een achterstand aansmeerde, en daarna permanente oortjescontrole door de Skyploeg op het ganse peloton tot aan de eindmeet. In de Giro bleef het triomferende dagnummer tot dusver uit. Meer nog. Froome kreeg van titelverdediger Tom Dumoulin en anderen al een stevige achterstand aangesmeerd. “Deze Giro is geen gevecht dat met één KO gewonnen moet worden”, taterde teammanager Dave Brailsford zelfverzekerd. Volgens hem was het altijd al de bedoeling om Froome niet in topconditie in zijn eerste Giro te laten starten. De heer Brailsford vraagt vriendelijk om de “bigger picture” te zien; de dubbele winst van Froome in Giro én Tour. Wie leeft zal zien. Maar we geven toe dat zijn uitleg goed gevonden is. Als Froome de roze trui grijpt, meten we Brailsford grote zienergaven toe.

Geloofwaardigheid José de Cauwer beoordeelt het zwakke Girobegin van Froome ietwat anders. Hij denkt dat de Brit de nog altijd boven zijn hoofd hangende Salbutamolwolk meesleept. Ieder zijn mening. Maar als we voor geloofwaardigheid mogen kiezen, voelen we toch meer voor de uitleg van De Cauwer dan voor die van Brailsford. Alvast tot Froome zonder overmatig puffen bewijst dat we verkeerd zitten.

Zeldzaam Het is eerder zelden dat een landgenoot in een rittenkoers(je) een klassementsrol van betekenis speelt. Laat staan wint. Vandaar dat we de eindzege van Dimitri Claeys in de Vierdaagse van Duinkere niet onvermeld willen laten. De man van Cofidis won weliswaar geen etappe, wel werd hij knap tweede in de koninginnerit achter de Duitser André Greipel. Hij werd leider, met twee seconden voorsprong op de Nederlander Riesebeek. In de slotetappe bleef Claeys moeiteloos overeind.

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet Ramadan: de strijd om de moslimkiezer is losgebarsten

17 mei 2018

Zet u schrap, het is weer ramadan! Absolute topdagen voor CD&V, sp.a en Groen. En ook wel voor de islamitische gemeenschap in ons land. Hier en daar zal er bloed vloeien, maar dat komt voor in de beste families, en dat dient enkel om achteraf te onderstrepen dat er geen religie van de vrede kan zijn zonder occasionele onvrede. Dat begrijpt het kleinste kind. Zelfs Kris Peeters.

Ramadan in een verkiezingsjaar is altijd iets bijzonders. Politici ter linkerzijde gaan genadeloos de strijd aan in een rondje ‘Leve de profeet’, waarbij het ene na het andere voorstel de wereld in wordt gestuurd. Sp.a beet de spits af door het hoofddoekenverbod voor scholen ter discussie te stellen, dat ze een maand eerder zelf hadden goedgekeurd. CD&V is dan weer aan het broeden op een plan om moslimjongeren dit jaar geen examens te laten doen, maar allemaal met een dikke duim te laten overgaan naar het volgende jaar. “Niet eten en wel blokken is tenslotte moeilijk en een mens moet zijn prioriteiten kennen”, was het besluit van Wouter Beke.

Verenigde Stenen van Europa Maar het is toch Groen dat met de hoofdprijs is gaan lopen, met het initiatief om op het eind van de ramadan Kristof Calvo ritueel en onverdoofd te slachten in de Grote Moskee van Brussel. Zijn euvele moed om het boek ‘Leve Politiek’ uit te brengen in de ‘Leve de profeet’-maand was een brug te ver voor Meryem Almaci en haar roedeltje Grijze Wolven. Gratis toegang, enkel voor moslims weliswaar. Sindsdien is het aantal bekeringen niet meer te tellen. We kunnen intussen evenmin ontkennen

dat we Allah plots een stuk groter vinden dan voor het voorstel.

Er is eigenlijk maar één partij die dit huzarenstukje kan overtreffen en dat is de Open Vld. Die overweegt om Guy Verhofstadt te laten stenigen in Straatsburg. Niet zozeer uit eerbetoon aan de profeet - hoewel dit mooi meegenomen is - maar eerder als een besparingsoperatie binnen de partij. Volgens insiders zou dergelijk evenement volk uit de hele EU verenigen en zo de Europese droom van Verhofstadt dichterbij brengen. De overschot van zijn boekje ‘De Verenigde Staten van Europa’ zou, mits het vervangen van het woord ‘staten’ door ‘stenen’, alsnog kunnen verkocht worden. Er dienen dan wel gratis scherpe stenen te worden bijgeleverd aan de ingang.

Open Vld kocht destijds 500.000 exemplaren van het bewuste boekje als investering voor moeilijkere tijden. Een beleggingstip van Verhofstadt zelf. Het verliep echter niet geheel zoals verwacht. Vergelijk het met de verkiezingsbeloftes van 1999 tot 2007. Eerder had de partij Guy al eens gevraagd om zijn oude job als stand-upcomedian weer op te nemen. Iets wat door Guy prompt van tafel werd geveegd als ‘onrealistisch’, ‘asociaal’ en ‘ondankbaar’. Net als in zijn dagen als stand-upcomedian trekt

Kruisende woorden 1109

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

Verhofstadt ook in het Europees Parlement lege zalen, maar dat wordt beter vergoed. Guy zegt dat hij niet zozeer tegen het initiatief is, op voorwaarde dat hij in het centrum van de belangstelling mag staan. Zijn eerste voorstel dat kamerbreed goedgekeurd werd.

Eén en ander doet vermoeden dat het publiekelijk terechtstellen van politici een

B C

Goed geprobeerd Een Ottomaanse stoet. Zo werd recent een feestje van of met Turkse Grijze Wolven in Limburg omschreven, waarop etnisch-Turkse mandatarissen van enkele Vlaamse partijen aanwezig waren. Met de gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht, wordt er volop naar de etnische stem gehengeld. Of geheuld met de wolven in het Turkse bos.

Wij kennen ze

Zo klaar als een klontje

D

De schepen van sp.a die aanwezig was op de Ottomaanse stoet in Limburg (zie hoger), mag van Peter Vanvelthoven actief blijven in de sp.a. Want, aldus Peter volgens de VRT, “Hij is één van onze mandatarissen die erg veel stemmen haalt.” QED.

E F

Sprookje

G

Plots komen de grote lichten van ons land er achter dat er in de Grote Moskee in Brussel handboeken met zeer twijfelachtige inhoud worden gebruikt. Waarschijnlijk hebben ze zich zo’n jaar of dertig geleden aan een spinnewiel geprikt, dat ze nu pas wakker worden?

H I J

Inkomensverzekering

K L HORIZONTAAL A. B. C. D. E. F.

G. H. I. J.

K.

L.

Zichtbaar en hoorbaar Zangstukken - Pausennaam Laatdunkend Eerbied bewijzen - Druivensuiker Gents theatergezelschap - Attokelvin Stijging van de waterstand Renderen - Reeks Ginds - Ongelukkige toevalligheid Per slot van rekening - Huldigen Voetbalterm Getijde - Voorzetsel - Europese Economische Gemeenschap Gesteente - Voormalige supermarktketen - Onderricht Populaire sport in Engeland - Auteur van o.m. ‘De trein der traagheid’

VERTICAAL 1. Rode Duivel 2. Melkklier - Lichaamsdeel - Meisjesnaam 3. Sportwapens - Megabyte - Ingenieur 4. Korte animatie of iets dergelijks tijdens een televisie- of radio-uitzending Drankje met alcohol 5. Klungel - Met veel eer 6. Instelling die instaat voor de regule ring, de controle en de transparantie van de Vlaamse elektriciteits- en gasmarkt - Windstreek 7. Europees land - Welshe meisjesnaam 8. Snoepen - Calcium 9. Rekening courant - Stuurse 10. Griekse godin van het medelijden Lichaamsdelen 11. Dezelfde mening hebben - Telwoord 12. Franse koningsnaam - Seleen

DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1108 VINDT U OP BLZ. 14

Mijnheer Pallieter

Absurdistan

Op het recreatiedomein van Hofstade moet er toch een virus in de lucht hangen. Er waren vroeger al problemen en nu hebben jongeren op de terugweg daarvan (richting Brussel) een bus afgebroken. Echt, wij zijn er zeker van dat ze Jan, Piet en Joris heten, die jongeren. En Corneel.

A

goede manier is om de boodschap van een partij kracht bij te zetten. “Vroeger gebeurde het kaltstellen van politici achter gesloten deuren”, analyseert professor Carl Devos in een zeldzame zin zonder het woord N-VA erin. “Die trend lijkt nu in een nieuwe vorm op te duiken.

Ik zie hier duidelijk de hand van de N-VA in.”

Tiens, Geert Versnick, was die niet wat omstreden? Blijkbaar niet, want hij is nu voor zes jaar benoemd tot bestuurder bij gasbeheerder Fluxys. Op vraag van de aandeelhouders, naar verluidt. Geen angst dus, gij allen die in de kaas zit: het systeem zorgt voor de vrienden!

Addertje onder het gras Groen parlementslid Elke Van den Brandt slaat alarm: er zijn maar twee Nederlandstalige rusthuizen in Brussel en dat is te weinig.

Dat lijkt redelijk, maar Elke mag ons altijd eens vertellen hoe zij zal vermijden dat met Vlaamse rusthuizen hetzelfde zal gebeuren als met de Vlaamse scholen. Hallo, Elke? Hallo?

gen. Het mafieuze milieu van circusclowns?

Van stiekeme lottospelers? We hebben er het raden naar...

Temperamentverschil Dat een jonge mens bij een uithuiszetting overlijdt, zoals in Roeselare gebeurde, is natuurlijk erg. Dat het daarna tot regelrechte ophitsing tegen de politie komt vanuit de vriendenkring van de overledene, met vandalisme tot gevolg, is er vér over. Maar ja, als ‘t gaat over mensen die vér zuidelijke roots hebben, dan valt dat wellicht toe te schrijven aan zuiders temperament?

Plotse bekering Zo lang ze vrolijk mensen konden kelen, waren de terroristen van IS heel zelfingenomen. Nu ze als Tarik Jadaoun of Abou Hamza al-Belgiki, in Syrië op hun proces wachten, zijn het plots allemaal fijne mensen die in ziekenhuizen het beste van zichzelf hebben gegeven.

En morgen is het 30 februari.

Onbestemd De prijs van snelste kazakdraaier van de maand gaat naar Antwerps bestendig afgevaardigde Inga Verhaert (sp.a), bevoegd voor provinciaal onderwijs. Eerst tégen de hoofddoek, enkele weken later absoluut voor. Het heeft iets wanhopigs, dat vissen naar de moslimstem.

Vrijwillige daders Net als u hebben wij gelezen hoe verbolgen advocates zijn, omdat ze in de gevangenis hun bh moeten uitdoen om door de metaaldetector te geraken. Onze big boss wordt ondertussen wanhopig door de stijging met 360 % van kleine misdrijven ten kantore, allemaal bedoeld om in de gevangenis te geraken. En bezoek van onze advocate te krijgen.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

In het vooruitzicht Protestmanifestatie aan het Brusselse Noordstation: brave burgers die niet willen dat de politie illegalen, de zogenaamde “transmigranten”, oppakt. Wij kondigen u nu reeds hun publieke actie tegen de mensensmokkelaars aan. Op Sint-Juttemis.

Cultureel milieu Als er in het station van Brussel-Zuid een schot wordt gelost en wij later de verklaring krijgen dat het om een familievete gaat, hebben wij daar toch wel wat vragen bij. Over het milieu van die familievete wordt zedig gezwe-

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be