't Pallieterke van 7 juni 2018

74ste jaargang • nummer 23 • donderdag 7 juni 2018

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

€ 2,30

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Waarom Koen Geens moet blijven

De ene krijgt verlof

De andere blijft zitten

Nadat een jonge crimineel die zich tot de islam had bekeerd tijdens zijn penitentiair verlof in Luik twee politieagentes en een jongeman doodschoot, wees iedereen met een beschuldigende vinger naar minister van Justitie Koen Geens. Even leek het erop dat de CD&V’er ontslag zou moeten nemen. Dat gebeurde niet. Gewijzigde politieke zeden, dat is slechts een deel van de verklaring. Feit is dat CD&V Geens broodnodig heeft. En als de andere regeringspartijen in 2019 aan tafel moeten zitten met CD&V, dan liever met Geens dan met de gehate Kris Peeters.

De voorbije dagen werd vaak verwezen naar de ontsnapping van Marc Dutroux en de zaakSemira Adamu, de illegale vrouw die omkwam op de terugvlucht naar haar thuisland. We schrijven de jaren negentig van vorige eeuw, en toen namen ministers ontslag wanneer gewezen werd op hun politieke verantwoordelijkheid wanneer zaken misliepen. Johan vande Lanotte, Stefaan de Clerck, Louis Tobback, allen namen ze ontslag. Soms uit eigen beweging, soms onder druk van de premier.

Voor Jean-Luc Dehaene was een ontslag vaak noodzakelijk omdat het als een soort zuiveringsritueel gold voor de buitenwereld.

Is dat nu veranderd? Zijn er andere politieke zeden? Je zou het denken, want Koen Geens bleef als minister van Justitie zitten na het drama in Luik. Een geradicaliseerde bajesklant, zoals dat tegenwoordig heet, doodde tijdens zijn penitentiair verlof twee agentes en een jonge student. Justitie is verantwoordelijk voor het toekennen van die verloven voor gedetineerden, dus keek iedereen in de richting van Geens. De crimineel, Benjamin Herman (zeer vreemd dat niemand zijn moslimnaam vermeldt, ook al was hij al een tijdje bekeerd tot de islam), had tijdens een vroeger penitentiair verlof al een diefstal met geweld gepleegd. Waarom die man dan vrijlaten, al is het maar voor een aantal uren? Komt daar nog bij dat die man in de gevangenis duidelijk contacten had met radicale moslims.

Niet altijd opstappen Koen Geens beschouwde al die elementen als niet voldoende zwaar om ontslag te nemen. Nu, hij is daarmee geen uitzondering. In de jaren tachtig en negentig waren er naast politici die wel opstapten ook ministers die mooi bleven zitten. Na het Heizeldrama (1985) vertrok Jean Gol op Justitie, maar minister van Binnenlandse Zaken Charles-Ferdinand Nothomb bleef zitten. En dan was er nog de zaak-Khaled. Walid Khaled was een terrorist die rustig in Brussel rondliep.

Minister van Buitenlandse Zaken Mark Eyskens (CVP) weigerde toen ontslag te nemen.

Hij zei zelfs dat hij dat in een ander land zeker zou hebben gedaan, “maar niet in een apenland als België.”

Meteen het bewijs dat politici van de vorige generaties niet per se moreel hoogstaander waren. Eigenlijk is het zo dat een ontslag vaak bepaald wordt door de politieke omstandigheden van het moment, of preciezer, de partijpolitieke omstandigheden.

In de ‘tsjevenfabriek’ van de band gerold Dat heeft in Geens’ geval een primordiale rol gespeeld. Vergeet niet dat we volop in verkiezingsmodus zitten. Iedereen denkt aan de lokale stembusslag van het najaar én aan de parlementsverkiezingen van 2019. Dus ook aan de regeringsvorming van volgend jaar.

Afhankelijk van de uitslag zal de eerste optie erin bestaan te proberen de huidige coalitie voort te zetten. Maar bij de liberalen en de N-VA is almaar meer te horen dat de CD&V dan snel kleur zal moeten bekennen. Zal de partij zoals de voorbije vijf jaar vooral naar links kijken en op die manier het regerings-

beleid afzwakken? Is Kris Peeters de man die naast Wouter Beke de belangrijkste vertegenwoordiger wordt van de christendemocraten tijdens de formatie? De andere partijen zijn ‘saboteur’ Peeters meer dan beu. Ze hopen dat zijn partij hem elders parkeert. Bijvoorbeeld, in de politieke sterfhuisconstructie die het Europees Parlement is. Vraag is wie dan naast Wouter Beke aan de onderhandelingstafel plaats mag nemen. Automatisch komt men bij Koen Geens uit. Welnu, de aversie voor Kris Peeters is bij de andere partijen zo groot geworden dat ze liever gesprekken zullen voeren met Geens. Ondanks het feit dat hij een intelligente en gewiekste onderhandelaar is. Ondanks het feit dat hij met gerichte opmerkingen andere onderhandelaars in de gordijnen kan jagen. Zoals in 2014, toen hij tijdens een discussie over een belastinghervorming aan Open Vld-voorzitster Gwendolyn Rutten zei: “Ik kan mij vergissen, maar ik denk dat je mijn cursus vennootschapsrecht uit de tijd dat je in Leuven studeerde niet goed hebt begrepen.” Ook zijn achterbaksheid is bekend. Toen hij in 2014 afzwaaide als minister van Financiën vroeg zijn opvolger Johan van Overtveldt op de eerste werkdag of het klopte dat in Luxemburg een top van Europese ministers was gepland. Dat was het geval, maar Geens loog dat hij van niets wist. Van Overtveldt werd tijdig op de hoogte gebracht door de administratie. Geens is qua uiterlijk en discours inderdaad iemand die bij wijze van spreken van de band is gerold in de fabriek waar men tsjeven maakt. En hij kan met sommigen hun voeten rammelen. De staking van de cipiers sleepte in 2016 lang aan omdat Geens van alles beloofde, maar niets waarmaakte. Men weet bij de andere partijen dat het kwaad kersen eten is met Geens, maar tegelijk weet men welk vlees er in de kuip zit en apprecieert men zijn intelligentie. Sociaaleconomisch staat Geens eerder rechts en dat speelt bij liberalen en N-VA ook een rol, omdat het erop lijkt dat de volgende regeringsonderhandelingen opnieuw in belangrijke mate over economische thema’s zullen gaan.

Wraak nemen op Kris Peeters Binnen de CD&V moet Geens aan boord worden gehouden omdat er te weinig kopstukken zijn. Als minister van Justitie zal Geens in de campagne één van de gezichten van de partij worden. Zelf heeft de man besloten dat hij nog een tijd aan boord wil blijven omdat hij nog een ei te pellen heeft met Kris Peeters.

En dat is nog zacht uitgedrukt.

In de tijd dat Kris Peeters Vlaams minister-president was, fungeerde Koen Geens als kabinetschef. Ook al was hij intelligenter dan de minister, toch werd Geens door Peeters steevast als voetveeg behandeld. Als huispersoneel, een domestique, enkel goed om de deur te openen en de jas aan te nemen. Geens is die vernederingen niet vergeten en zint nu op wraak, zo is in christendemocratische kringen te horen. Door in 2019 als de numero uno van de CD&V de onderhandelingen te voeren en dan in een nieuwe regering naar voor te treden, hoopt Geens de ijdele Kris Peeters te vernederen.

John is de mol Bij televisiezender VIER dachten ze de hoofdvogel afgeschoten te hebben door in “De Mol” een priester het vuile werk te laten doen, de boel te laten saboteren en te liegen tegen zijn medespelers. Niemand die het verwacht, niemand die het ziet komen van een mens met dat aura. Maar bij de sp.a doen ze beter. Daar is nu wel duidelijk dat er een mol gedropt is, en die bezet niks anders dan de voorzittersstoel.

Zijn profiel was altijd al verdacht. Crombez bezit immers diploma’s in de economische wetenschappen en de statistiek, kennis waar je bij de socialisten doorgaans niet mee moet afkomen. Erger, zijn thesis ging over fraudebestrijding! En dat gaat dan bij de socialisten? Gelooft u die?

Oorspronkelijk was zijn invloed subtiel en was hij “flinks” op migratie en steunde hij “pushbacks”. Electoraal goud, maar gehaat door iedereen in zijn partij. Onlangs schakelde hij echter een versnelling hoger en maakte een filmpje waarin hij Theo Francken verweet dat hij té veel migranten binnen liet. U leest het goed, te veel. Paniek in de eigen gelederen, want als ze niet ingevoerd worden, van waar zouden de stemmen voor de sp.a dan wel moeten komen? Het filmpje werd snel van het internet gehaald, maar het Vlaams Belang was bij de les en nam het over.

Kent u nog thema’s waar (de voorzitters van) sp.a en Vlaams belang op dezelfde lijn zaten? Een ander teken aan de wand is zijn strijd tegen cumul en corruptie, eerlijk is beter. Resultaat: kaalslag en leegloop onder de mandatarissen. Had iemand iets

anders verwacht? Vorige week schoot hij echter de hoofdvogel af. Een terrorist vermoordt twee agentes en twee burgers, vrijgekomen als rechtstreeks gevolg van het (wan) beleid van Geens, die penitentiaire verloven uitdeelt alsof het snoep is. Terroristen en drugsdealers worden de straat op gestuurd met de groeten van Geens. Nog nooit was er zo’n duidelijke en oprechte reden tot een ontslag en ja, eventuele val van de regering. Wat doet Crombez? Hij zet de aanval in op de meest grijze en brave minister die dit land ooit gehad heeft. De ambtenaren, wiens zaken hij beheert, noemen hem weinig actief en saai. Ambtenaren! Zijn bijnaam in de Wetstraat is “Wie?”.

De aanval werd bovendien gevoerd op basis van enkele knullige vervalste mails die een fake schandaal creëerden. Resultaat: Geens vrijuit, ontslag vermeden, regering staat sterker dan ooit.

Wij bij ‘t Pallieterke hebben hem echter al langer door. Een keer heeft hij immers zijn mond voorbijgepraat. Dat was op de nieuwjaarsreceptie. Daar zong hij: “Ze zullen ons niet temmen.” Gêne en verwardheid in de zaal. Opheldering bij ‘t Pallieterke.

2

Actueel

7 juni 2018

Voor vrijheid, tegen islamisering Regelmatig vraagt Sam van Rooy zich op sociale media als Twitter af wat dat toch is, die islamisering. Het antwoord daarop geeft hij niet zelf, dat ontleent hij aan berichten uit de media.

Voorbeelden te over: het gebruiken van de term ‘conservatief’ als het gaat om de islamitische terreurbeweging Al Qaida. Kinderen die instorten omdat ze gedwongen worden om te vasten tijdens de ramadan. Schoolkinderen die tijdens godsdienstles de moskee bezoeken. Een Joods-Duitse jongen en zijn vrienden die mishandeld werden door drie Arabische lieden vanwege het afspelen van een Israëlisch liedje. Lesmateriaal op school met Arabische woorden. Het zo luid afspelen van Arabische muziek in Londen dat de klokken van de Big Ben niet meer te horen zijn.

Storm Er zijn dagen dat ik zijn ‘twitterfeed’ niet volg, maar de kleine berichten raken altijd als ik ze wél zie. Islamisering begint klein en eindigt groot. Op dit moment zitten we aan de vooravond van de storm die islamisering heet, waar politici blind voor zijn – of bang omdat ze de gevolgen niet kunnen, willen en durven overzien – en die geruisloos voorbijtrekt aan degenen die er niets van willen weten.

De andere kant uitkijken, de waarheid negeren of ontkennen: het kan. ‘It’s a free country.’

Voorlopig nog wel. Maar als politici het doen, is het een misdaad die de geschiedenis in zal gaan als landverraad.

Ebru Umar

van het individu bestaat niet en vrijheid is onzedig, zo niet onnodig. Dat er mensen zijn die dit in bepaalde delen van de wereld denken, is hun zaak. Dat zij in hun deel van de wereld hun eigen bevolking onderdrukken, is laakbaar. Dat wij in Europa toestaan dat zij die praktijken hierheen importeren en dat wij hen de ruimte geven onze levensstijl te verkrachten, is een brug te ver. Wie voor vrijheid is, is per definitie tegen islamisering.

Filmpje

Volgende week komt Van Rooys boek uit: “Voor vrijheid dus tegen islamisering” – een titel waar niemand het oneens mee kan zijn.

Elke liberale moslim die in een islamitische samenleving woont, zal onmiddellijk erkennen dat er grenzen zijn aan zijn/haar vrijheid.

Dat kan te maken hebben met geschreven en ongeschreven mores, zoals dat vrouwen niet te bloot gekleed horen te gaan, niet met te veel mannen in een ruimte horen te zijn, mannen geacht worden de baas te zijn en nog meer middeleeuwse gebruiken die breken met de vrijheid van mensen van vlees en bloed. Voor de ware gelovigen is die vrijheid een verregaande onbeschaamdheid, aangezien van Allah niets mag en zij zich daar gedwee moeten bij neerleggen. De eigen wil

Om zijn boek onder de aandacht te brengen, heeft Van Rooy een boekpromo gemaakt.

Een filmpje van ruim drie minuten met daarin beelden van hele straten met joodse winkels, waar volledig gesluierde vrouwen rondlopen, met nieuwsberichten dat Joden wegtrekken, Europese winkels het dragen van een hoofddoek toestaan, een verzameling aanslagen in naam van de islam op Europese bodem, nieuws over de bouw van nog meer en nog grotere moskeeën in Europa, de vaststelling dat vrouwen verdwijnen uit het straatbeeld in islamitische wijken, enzovoort.

En verder beelden over het advies om geen keppeltjes meer te dragen in het openbaar, over hoe de radicale islam infiltreert in moskeeën, dat islamitische kinderen andere kinderen pesten op school vanwege hun niethalal broodbeleg, bedreigingen van mensen die tijdens de ramadan eten, de aanval op homo’s…. Het filmpje lijkt afschuwelijk lang

Amnesty International wijst algemeen boerkaverbod af. RAMADANBRAAI Verleden week meldden we dat Pegida Nederland het plan had opgevat een “Pegida Ramadan Tour” te organiseren in de steden Utrecht, Arnhem, Gouda, Rotterdam en Den Haag. Bedoeling was telkens tijdens het islamitische avondgebed een barbecue – met speklapjes - te organiseren in de onmiddellijke buurt van een moskee.

De eerste van vijf geplande bijeenkomsten zou plaatsvinden bij de ULU-moskee in Utrecht op 4 juni. Maar die bijeenkomst werd verboden door het stadsbestuur. Ook de geplande demonstratie in Arnhem werd verboden. Enkel in Rotterdam is de barbecue toegelaten (op 7 juni). Vrijdag is een barbecue gepland in Den Haag; daar is geen toelating voor gegeven maar evenmin is een verbod uitgevaardigd.

Pegida Nederland heeft aangekondigd sowieso te demonstreren. De Haagse as-Soennahmoskee vroeg in een open brief om de bijeenkomst van Pegida te verbieden, want: “De situatie is dermate beladen en risicovol dat wij als moskee niet kunnen garanderen dat alles rustig verloopt. De situatie nu zo grimmig en gespannen geworden, dat wij het nu wel nodig ach-

en wordt zelfs vervelend omdat er niets positiefs in wordt gemeld. Het is een confrontatie met de tegenwoordige tijd, het ontglippen van onze vrijheid ten gunste van islamisering.

Je wilt het niet weten, je wilt niet zien, maar tegelijkertijd weet je het stiekem wel.

Islamisering is geen nieuws. We weten dit, we zien dit, we bespreken dit en... we kijken de andere kant op. We hopen ook dat we de andere kant uit kunnen lopen, nog heel lang.

Maar dat is ijdele hoop. Zonder weerwoord, zonder standvastigheid, lopen radicale moslims over ons heen en neemt de islamisering niet alleen het hedendaagse leven maar ook onze toekomst over. Het feit dat Sam van Rooy dit boek durfde te schrijven en dat een uitgeverij het durft uit te geven, verdient respect en applaus. Vrijheid is geen grap.

Vrijheid is een serieuze zaak. En wie denkt dat vrijheid een vanzelfsprekendheid is, zou zich kunnen afvragen of de strandvolleyballende dame op de cover van Sams boek écht vrijwillig onder een verzengende zon in haar boerkini een balletje slaat en niet veel liever gekleed was gegaan zoals haar tegenstandster. De vraag stellen, is haar beantwoorden.

Als wij ook in de toekomst in onze bikini willen baden, zullen we die islamisering toch eerst een halt moeten toeroepen.

PS: lees volgende week zeker het uitgebreide vraaggesprek met Sam van Rooy in ’t Pallieterke.

Ebru Umar ten te reageren.” We laten in het midden of de actie van Pegida getuigt van verfijnde smaak of niet. Maar het recht om te demonstreren komt wel in het gedrang als stelselmatig bijeenkomsten van Pegida verboden worden.

De ‘euroforie’ is voorbij

Uit de smalle beursstraat

Tot voor kort heerste in Europa een sfeer van ‘euroforie’: de economie groeide sterk, Griekenland zou weldra verder kunnen zonder Europese steun en de Franse president Emmanuel Macron zou de Duitse bondskanselier Angela Merkel ervan overtuigen de eurozone te verdiepen. Nu in Italië een eurosceptische regering aan de macht is, is van die ‘euroforie’ niets meer te merken.

Van muntunie naar transferunie?

De verontwaardiging was groot toen de Italiaanse president Sergio Mattarella weigerde om de eurosceptische Paolo Savona aan te stellen als minister van Financiën in de populistische regering van de Lega en de Vijfsterrenbeweging. Een nieuwe politieke impasse leek in de maak en er was zelfs sprake van het opnieuw uitbreken van de eurocrisis, deze keer in Italië; de derde economie van de muntunie.

De sfeer is volledig gekeerd Zo’n vaart zou het niet lopen. Uiteindelijk legde de regering van Giuseppe Conte de eed af, maar dan niet langer met Savona op Financiën. Maar Italië gaat nu wel een onzekere periode tegemoet, en ook in de rest van de muntunie is men bezorgd. Weg is de ‘euroforie’ die begin dit jaar zo dominant was.

Het optimisme overheerste. De Europese economie bleef groeien, Griekenland zou weldra losgekoppeld worden van het Europese geldinfuus en Frankrijk en Duitsland zouden de koppen bij elkaar steken om te komen tot een sterkere muntunie.

Ondertussen is de sfeer volledig gekeerd. Het Amerikaanse protectionisme, de stijgende olieprijzen en de moeilijkheden die bedrijven hebben om hun vacatures in te vullen, leiden tot een minder sterke groei. Dat betekent minder overheidsinkomsten, wat slecht nieuws is voor de nationale begrotingen.

Ook die van België. De regering-Michel hoopte op een klein

tekort. De kans is reëel dat volgend jaar een deficit van om en bij 1 procent van het bbp wordt opgetekend.

Zorgenkind Italië Dat Griekenland straks wellicht opnieuw als een normale economie zal kunnen functioneren zonder Europese steun, daar twijfelt niemand aan. Maar intussen is Italië het nieuwe zorgenkind.

Met een staatsschuld van 123 procent van het bbp en een zwakke groei (0,5% gemiddeld per jaar sinds 1995) dreigt Italië sneller dan andere landen in het vizier te komen van de internationale beleggers, die hogere rentevoeten eisen voor de staatsleningen. Als de huidige regering van de Lega en de Vijfsterrenbeweging inderdaad de begrotingsteugels vieren, waardoor het deficit uitdiept en de schuld verder stijgt, dan dreigen ook de rentevoeten toe te nemen. Dat zou de economische evenwichten in de eurozone bedreigen en dus tot een nieuwe eurocrisis kunnen leiden.

Duitsland heeft Italië al de wacht aangezegd: de overheidsfinanciën mogen niet ontsporen. Dat klinkt arrogant, maar het is nu eenmaal eigen aan een muntunie dat binnen de zone een gelijkaardig budgettair beleid moet worden gevoerd. En als er zich grote financieel-economische problemen voordoen, kan Italië niet meer zijn toevlucht nemen tot een devaluatie, wat in het pre-eurozonetijdperk zowat elke drie jaar gebeurde.

Meteen zitten we bij de derde uitdaging van de muntunie: hoe moet die verder evolueren? De Franse president Emmanuel Macron is voorstander van een verdieping van die muntunie met een centrale minister van Financiën en een gecentraliseerd schuld- en budgetbeheer. In de praktijk komt dat erop neer dat de schulden van de noordelijke eurolanden (Nederland, Finland, Duitsland) in één pot worden gegooid met die van de rest van de muntunie. In Duitsland klinkt dat als een vloek. Dat zou betekenen dat de begrotingsdiscipline van de zuidelijke eurolanden, zoals Italië, niet langer belang heeft.

Want door een gezamenlijk Europees schuldbeheer zullen de zuidelijke landen goedkoop kunnen blijven lenen dankzij de garanties en de bijdragen van de rijkere landen. Kortom, de eurozone wordt een transferunie zoals België. Dat is een brug te ver voor de Duitsers, de Nederlanders, de Finnen en wellicht ook de Oostenrijkers en de Vlamingen.

Vanuit Berlijn zijn al duidelijke signalen gekomen: zo’n transferunie is niet aan de orde. De Duitsers willen de eurozone trouwens houden zoals ze is. De munt is voor de Duitsers iets te zwak, en dat is voordelig voor de export van zijn producten die daardoor relatief goedkoop zijn. Vandaar dat onze oosterburen altijd koele minnaars zijn geweest van het idee dat tijdens de Griekse eurocrisis de ronde deed: een noordelijke en een zuidelijke eurozone. In dat geval zou de noordelijke eurozone weliswaar een zeer sterke munt hebben, zoals de Duitse Mark was voor 1999, maar het zou het concurrentiële voordeel van de Duitse exportbedrijven tenietdoen.

Angélique Vanderstraeten

Actueel

7 juni 2018

Geluidshinder luchthaven

Noordrand geeft Brussel lik op stuk Vorige week woensdag heeft de Nederlandstalige Brusselse rechtbank een zeer opmerkelijk vonnis gewezen inzake de luchthaven van Zaventem. Alvast in theorie zou dit kunnen leiden tot een finale oplossing voor de verdeling van de geluidshinder. Toch blijft er voor de federale regering een belangrijke achterpoort om te ontsnappen. Veel hangt hierbij af van de houding van de Vlaamse regeringspartijen.

Het uitgebreide vonnis van 87 bladzijden geeft een zeer helder overzicht van de nationale en internationale regelgeving alsook van de historiek van de geluidsbelasting en alle wijzigingen die er de jongste jaren plaatsvonden.

Daaruit blijkt dat de aanvankelijke principes van een evenwichtige spreiding de voorbije jaren zwaar werden uitgehold ten nadele van de Noordrandgemeenten. Tijdens de vorige bestuursperiode werden onder cdH-minister Wathelet tal van maatregelen genomen om de geluidshinder zo veel mogelijk weg te schuiven van Brussel, richting Noordrand. Bovendien slaagde het Brussels gewest er vorig jaar in om via de Franstalige rechtbank een aantal routes boven Brussel te laten schrappen. De federale regering verzuimde hiertegen in beroep te gaan, zodat ook dit vonnis heeft geleid tot een bijkomende verschuiving naar het noorden.

Noordrand zwaar gediscrimineerd Nog voor de Franstalige rechter dit vonnis had geveld, waren de Vlaamse Noordrandgemeenten Machelen, Vilvoorde, Grimbergen, Meise en Wemmel eveneens naar de (Nederlandstalige) rechtbank gestapt om een aantal routes te laten schrappen. De Vlaamse rechter komt nu in zijn vonnis tot de vaststelling dat de geluidsbelasting in deze vijf gemeenten heel wat groter is dan deze in Brussel. Hoewel deze gemeenten niet in het verlengde van de startbaan liggen, tonen de officiële geluidsmeters ondubbelzinnig aan dat de Brusselse geluidsnormen in deze gemeenten ‘s nachts tot 8 keer meer overschreden worden en overdag tot twintig keer meer dan in de Brusselse gemeenten die wel in het verlengde liggen van de startbanen. De geluidsnormen van het Brussels Gewest zijn in deze Vlaamse gemeenten uiteraard niet van kracht, maar deze cijfers tonen wel aan dat de geluidsbelasting veel erger is in de Noordrand dan in Brussel, hoewel de Brusselaars veel harder klagen.

Omdat dit volgens de rechter neerkomt op een onaanvaardbare discriminatie, heeft hij nu beslist dat de bijzondere routes boven de Noordrand binnen de 90 weken moeten gestaakt worden. De rechter beseft dat zo’n drastische beslissing enkel kan verwezenlijkt worden door het routeschema helemaal te hertekenen en geeft de federale regering daarom ruim de tijd, met name tot februari 2020.

En daar zit natuurlijk de angel onder het gras: de huidige bestuursperiode neemt een einde in mei volgend jaar, zodat de regeringMichel de zaak op zijn beloop zou kunnen laten. Tegen februari is er sowieso een andere regering aan de macht (ook al bestaat ze misschien uit dezelfde partijen), die een mogelijk falen op de rug van de huidige minister van Mobiliteit (MR-minister François Bellot) kan schuiven.

Staten-Generaal Om minister Bellot aan te zetten tot actie, doet de rechter iets zeer merkwaardigs. Hij is

van oordeel dat er over deze materie in het verleden veel te weinig overleg werd gepleegd met de gewesten en de betrokken gemeentebesturen. Daarom beveelt hij de federale regering om hoogdringend een ‘Staten-Generaal’ te organiseren, waarop zowel een reeks federale ministers moeten uitgenodigd worden als de drie gewesten én alle gemeentebesturen van Brussel, Vlaams- en Waals-Brabant.

Om de timing van februari 2020 te halen, moet deze Staten-Generaal ten laatste van start gaan op 17 september 2018. Net als de afschaffing van de routes wordt ook deze Staten-Generaal gekoppeld aan een dwangsom: per week vertraging kunnen de vijf gemeentebesturen een schadevergoeding van 50.000 euro eisen van de federale schatkist.

Zo’n opgelegde Staten-Generaal tussen de overheden is alvast een unicum in de rechtsgeschiedenis van dit land. De rechter beseft dit, maar is van oordeel dat hij daarmee de scheiding der machten niet schendt, vermits hij niet in de plaats treedt van de overheid en alle beslissingsruimte bij de federale regering laat.

De rechter dwingt de overheden dus tot iets wat eigenlijk een evidentie is: vermits de gewesten belangrijke bevoegdheden hebben gekregen inzake ruimtelijke ordening en milieu (en dus ook geluidshinder), had de Belgische staat al veel eerder moeten overgaan tot een grondig en systematisch overleg met de gewesten. In de plaats daarvan heeft men jarenlang de kop in het zand gestoken en een dagjespolitiek gevoerd met veel gepruts in de marge en weinig transparantie. Resultaat is een kluwen waar weinigen nog wijs uit geraken, maar dat wel zeer nadelig is voor Vlaamse gemeenten.

Wat nu?

Grote vraag is nu wat de federale overheid met dit merkwaardige vonnis zal doen. Zal de regering-Michel hier uitvoering aan geven? Of gaat ze in beroep en blijft ze alles op de lange baan schuiven? In dit geval zou deze regering duidelijk kleur bekennen in het voordeel van Brussel. Minister van Mobiliteit Bellot heeft immers heel bewust nagelaten in beroep te gaan tegen het vonnis van de Franstalige rechter van 2017 waarin een aantal belangrijke maatregelen werden bevolen op vraag van het Brussels Gewest. Wanneer minister Bellot wel in beroep zou gaan tegen een beslissing die in het voordeel is van Vlaamse gemeenten (daarbij gesteund door het Vlaamse Gewest), dan zou de regering duidelijk partij trekken voor Brussel en tegen Vlaanderen. We durven hopen dat de drie Vlaamse regeringspartijen N-VA, CD&V en Open Vld dit niet zullen laten gebeuren.

Dit vonnis heeft een verregaande draagwijdte, maar biedt tegelijk veel mogelijkheden.

Het kan de aanzet zijn voor een rechtvaardige oplossing die breed wordt gedragen en die een duurzame toekomst kan bieden voor de luchthaven. Maar dan zullen sommigen bereid moeten zijn om hun egoïsme - voor ons alleen de BL lusten, niet de lasten - te laten varen.

Het Belgisch deradicaliseringsprogramma

3

Briefje aan Herman van Rompuy

Hoogverheven Mijnheer de wolkzitter, Omdat gij een tijdlang Europese president hebt mogen zijn, hebt gij een status kunnen opbouwen die u hoog verheven heeft boven het plebs, vooral in eigen land.

Al wat gij daarvóór hebt gedaan – parlementslid, minister, Kamervoorzitter, eerste minister – is al door heel wat mensen vergeten. En wie u zich nog herinnert, denkt terug aan een rustige, serene politicus die het niet moest hebben van tafelspringerij, grote woorden en stemverheffingen. Gij gingt nooit door de wandelgangen, gij schreedt voort. Vrijetijdskleding was iets voor in de vrije tijd. Vandaar dat gij altijd keurig in het pak op post waart. Sommigen herinneren u zich als de spitse haikuschrijver en de man die wel eens diepere beschouwingen neerschreef in een inspirerend boek.

Vorige week gaaft gij een interview aan De Standaard. Ik was erg benieuwd, maar ik herkende er de Vlaams-Belgische politicus niet meer in. Ik las de antwoorden van een politicus die na de eer van de Europese altaren nog hoger is opgeklommen – het lijkt wel op een wolk – om zo ver weg van de realiteit te zijn afgedwaald.

Heel gratuit en onbewogen als een sfinx orakelde gij over de weldaden van de Europese Unie en de voor u noodzakelijke ondergeschiktheid daaraan van de Europese staten. Italië – met zijn nieuwe eurosceptische regering – en Hongarije – dat erg op zijn soevereiniteit en zijn christelijke tradities staat – kregen ervan langs. De heilige Macron werd op een pedestal geplaatst.

Allemaal erg voorspelbaar van iemand die de Europese macht van zo dicht heeft meegemaakt, er deel van is geworden en is gaan vergeten dat veel EU-burgers heel dat verhaal niet meer vatten omdat het negatief ingrijpt in hun leven en hun omgeving. Veel burgers die vreemden worden in hun eigen steden en gemeenten, en zien hoe de pamperpolitiek tegenover vooral economische en laaggeschoolde ‘vluchtelingen’ onverminderd wordt voortgezet, zijn het allemaal spuugzat en willen terug naar veilige tijden.

Zij zijn niet langer bereid hun welvaart te delen met anderen als die anderen hen moreel, godsdienstig en zelfs fysiek komen bedreigen, als hun buurten getto’s worden en vreemde godsdiensten hun middeleeuwse gedragspatronen komen opleg-

TOMMY ROBINSON IN CEL De protesten tegen de arrestatie van de islamkritische dissident Tommy Robinson beginnen internationale proporties aan te nemen.

Er werd gemanifesteerd voor de vrijlating van Robinson bij Britse ambassades en consulaten in de Australische steden Melbourne, Sydney, Brisbane en Perth, en in de hoofdsteden Wenen, Ottawa en Washington. In Parijs was er een betoging op een heel symbolische plaats: voor het standbeeld van Winston Churchill op de Avenue Winston-Churchill.

Zou dat in navolging zijn geweest van de verklaring van Geert Wilders, die Robinson vergeleek met Churchill? In de Languedoc organiseerde de Ligue du Midi een manifestatie. Er werd ook betoogd in Belfast en in Manchester. Daar bracht de Democratic Football Lads Alliance zelfs duizenden aanhangers op de been. In Leeds waren er honderden betogers. Een internetpetitie voor de vrijlating van Robinson werd ondertekend door meer dan 600.000 mensen.

MEDIASTILTE In eerste instantie werd door de rechter een verbod opgelegd aan de pers om over de arrestatie van Robinson te berichten. Enkele dagen later werd dat verbod ingetrokken, nadat de arrestatie toch via de sociale media was uitgelekt.

Bij de VRT en VTM is het Britse verbod blijkbaar nog steeds van kracht: voor zover we konden nagaan, hebben hun nieuwsredacties nog geen seconde besteed aan Robinson of de

gen onder het mom van slecht begrepen diversiteit. Staat gij daar soms bij stil, Herman, vanuit het landelijke en verkavelde Sint-Genesius-Rode, waar het nog veilig en riant wonen is? Weet gij nog wel wat er leeft bij de gewone mens die zich in de steek gelaten voelt door de politieke klasse en die geconfronteerd wordt met de ellende van elders die hier onverminderd geïmporteerd wordt?

En als dan politici van rechts uitspraken doen en daarmee het buikgevoel van de burger kanaliseren, zijt gij verontwaardigd.

Want dan nemen N-VA’ers het programma van het Vlaams Belang over. Ja, en dan?! Gij hebt Gerolf Annemans als collega en ook persoonlijk - jawel - goed genoeg gekend om te weten dat wat hij en de zijnen zegden, heel vaak de vertolking was van wat bij de gewone man en vrouw die de traditionele partijen hadden verlaten, leefde en wat hen bezorgd maakte. Gij kunt er toch niet omheen dat veel van hun voorspellingen zijn uitgekomen. Dat Bart de Wever daar op voortborduurt, is best te begrijpen. Zeker als hij in het kader van de dood van een tweejarig vluchtelingenkind de medeverantwoordelijkheid van de ouders te berde brengt; wat een eminent man als Mark Elchardus overigens ook deed.

En dan zegt gij, de denker, niet meer te kunnen volgen… Wel, Herman, nu er gemeenteraadsverkiezingen aankomen, raad ik u aan af te dalen uit uw ivoren toren en eens te gaan luisteren bij de Vlaamse laagverdieners, de mensen die op wachtlijsten van rusthuizen en sociale woningen staan, zij die na een leven lang werken een pover pensioen krijgen dat dicht bij de uitkeringen ligt van hen die nooit bijgedragen hebben tot onze sociale voorzieningen en zelfs onze taal niet (willen) spreken.

Doe dat eens. Misschien dat gij dan begrijpt waarom de burger de Europese dictators uitspuwt, alsook al degenen die gemakkelijk praten hebben vanuit ivoren torens en vanop hoge wolken.

Of vanuit een sentimentele gutmenschnaïviteit van witte marcheerders.

Ik heb heimwee naar de Van Rompuy van vroeger. En dan heb ik het niet over uw broer. Maar dat is een ander verhaal.

sympathiebetogingen die wereldwijd hebben plaatsgevonden. Men kan natuurlijk beweren dat Robinson het allemaal zelf gezocht heeft, maar men kan niet blind zijn voor de reacties in de onderbuik van de Britse maatschappij.

Want dat er iets aan het broeien is, moge duidelijk zijn. Vergeet ook niet dat twee leiders van Britain First, een radicale anti-islampartij, eveneens veroordeeld werden en in de gevangenis zitten.

Aanstaande zaterdag 9 juni is in Londen een grote manifestatie gepland ter ondersteuning van Robinson. Hoeveel volk daar gaat zijn, is moeilijk te voorspellen, maar men verwacht 20.000 tot 30.000 betogers. Vanuit heel het land worden bussen ingelegd. Alvast Geert Wilders en Filip Dewinter zullen erbij zijn. Of het rustig gaat blijven, is een andere vraag.

Wie de Facebookberichten volgt op de Engelse sites, merkt heel veel opgekropte woede.

FLUITER VOOR REVOLUTIE? We kunnen maar hopen dat de Britten, en met hen de andere Europeanen, beseffen dat de politieke elites bezig zijn regimes te vestigen die tot op het bot ondemocratisch en dictatoriaal zijn. Dit is misschien hun laatste kans om daartegen in opstand te komen. De opstand tegen het terreurregime in Roemenië barstte los nadat één man op een stampvol plein na een toespraak van Ceaucescu begon te fluiten in plaats van te applaudisseren. Daarna was de revolte niet meer te stuiten. Misschien zal Robinson ooit in de geschiedenisboeken vermeld worden als zo’n ‘fluiter’ die een bevrijdende revolutie ontketende. En hopelijk niet alleen in Groot-Brittannië

4

Dossier

7 juni 2018

Erst kommt das Fressen (1) We worden overspoeld met gedenkschriften en tv-documentaires over 1968, maar zelden of nooit lees of hoor je iets over de materiële oorzaken van dat alles.

De gouden jaren “Erst kommt das Fressen, dann die Moral” schrijft Bertold Brecht in zijn “Die Dreigroschenoper”. Omdat de hoeveelheid en de kwaliteit van “das Fressen” vanaf 1950 in overvloed stijgt, verandert ook de moraal ingrijpend en in die wijziging is 1968 maar een van de vele rimpeltjes. Ons land herstelt zich vlug na de Tweede Wereldoorlog.

In 1950 ligt de levensstandaard al een paar procent hoger dan in 1938.

De oorlog heeft de derde technologische revolutie veroorzaakt en de creativiteit die begon met de productie van oorlogstuigen wordt aangewend voor de productie van verbruiksgoederen. Rond 1960 produceert een arbeider al 100 keer meer dan zijn betovergrootvader deed in 1860.

Die sterke productiestijging leidt tot grotere winsten, zodat ook de salarissen naar omhoog gaan. In de jaren vijftig stijgt het bruto nationaal product van dit land ieder jaar met zo’n 3 procent; in de ‘gouden’ jaren zestig wordt dat zelfs 5 procent en dat daalt maar met één procentje begin de jaren zeventig (vandaag ongeveer 1,6 procent). Nergens zijn economische woestijnen of oases gelijkwaardig verdeeld over een land; zeker niet in België. In 1958 verdient een Luikse arbeider nog 35 frank per uur voor werk waarvoor een Oost-Vlaming maar 25 frank ontvangt.

In de jaren vijftig bezitten 65 Brusselaars op duizend een auto. In Wallonië zijn dat er 56 op duizend en in Vlaanderen 39 op duizend. Die 39 zijn dan nog grotendeels franskiljons. Wel zijn de werklozen vooral Nederlandstalig; 85 procent van de ongeveer 200.000 mannen (meestal gezinshoofden en zelden vrouwen) zonder baan. Maar vanaf 1960 komt de definitieve ommezwaai.

In 1967 is Vlaanderen voor het eerst een belangrijker industrieel gewest dan Wallonië. Voor het eerst zijn er ook meer Waalse werklozen, al stelt dat nauwelijks iets voor, want in het hele land hebben maar 50.000 mensen geen werk. ACV-voorzitter Gust Cool zegt dat de eisen van de arbeidersbeweging op alle terreinen ingewilligd worden.

Dat leidt tot het unieke verschijnsel - wat zich waarschijnlijk nooit meer zal herhalen dat tussen 1950 en 1975 het reële inkomen van de meeste mensen verdrievoudigt. Tot 1950 besteedt een gezin nog bijna de helft van het inkomen aan voeding; vijftien jaar later is dat nog maar 20 procent.

Al die voorspoed is niet te danken aan het talent van de nieuwe Vlaamse burgerij.

In de jaren zestig komt twee derde van het in Vlaanderen geïnvesteerde kapitaal uit het buitenland. Het resterende derde is meestal oud geld van de bekende (Franstalige) holdings. Maar Vlaanderen is een aantrekkelijke regio. De mensen zijn meestal geschoold, werken hard, tonen niet te veel vakbondssolidariteit en ze zijn altijd bereid de taal van de nieuwe bazen te spreken.

Zeker de Amerikanen kijken naar Wallonië als een soort herhaling van Sint-Petersburg in 1917, en kiezen voor Vlaanderen met zijn aanvoerhaven. Vlaamse politici buigen in die jaren als knipmessen voor investeerders die de werkloosheid in hun regio kunnen uitbannen. Dupont de Nemours krijgt bijvoorbeeld van de stad Mechelen een geschikt bouwterrein. De Amerikaanse bazen ontdekken tot hun schrik dat hun gebouwen al kant en klaar zijn vooraleer de stad de gronden onteigend heeft.

“Het is zo omdat ik het zeg!”

Geschiedenis heeft geen wetten, maar wel wetmatigheden. Eén ervan - primair marxisme, maar wel correct - is de realiteit dat de mentaliteit ingrijpend verandert als de materiële omstandigheden wijzigen.

Dat gebeurt nooit gelijktijdig. Altijd is er een oudere generatie die nog niet echt de tekenen van de nieuwe tijd ziet, die alles liefst bij het oude houdt en die nogal eens klaagt over jongeren die willen veranderen al weten die ook niet juist wat. In de jaren vijf-

tig maakt de levenskwaliteit al een behoorlijke sprong, maar het duurt even vooraleer dat besef echt doordringt.

Maar als het eenmaal duidelijk is, kan alles soms razendsnel gaan. De jaren vijftig zijn de laatste van “de baas is de baas” (ook in de vakbond), van “het is zo omdat ik het zeg”, van het “zolang je thuis bent, zal je gehoorzamen”. In de jaren zestig stort de tempel van het gezag geleidelijk in elkaar.

Ook een omwenteling in de politiek Neem nu de politiek. In 1958 tijdens de schoolstrijd maakt de bisschop van Brugge, De Smedt, een lelijke uitschuiver met zijn “stemmen voor de Volksunie is zwaar zondig in deze omstandigheden”.

Drie jaar later doet kardinaal Van Roey een De Smedtje met zijn onverbiddelijke veroordeling van de staking tegen de eenheidswet. In 1965 trekken CVP en BSP zegezeker naar de verkiezingen. Dankzij de economische boom denken ze dat ze het goed gedaan hebben en ze bezetten 180 van de 212 zetels in het parlement.

De klap is keihard. Ze verliezen 39 zetels; een draai rond hun oren waar ze zich nooit meer van herstellen. De tijd is voorbij dat de ouders, de pastoor en de vakbondsbons de kiezers vertellen voor wie ze moeten stemmen en nog gehoorzaamd worden ook.

Spectaculair is de winst van de Volksunie: van vijf naar 12 zetels, en drie jaar later naar 20 zetels. Ik heb ze gekend: de jongens die uit Nukerke, Oostrozebeke en zelfs Brugge kwamen om bij de BRT een luizenbaantje als bode of klerk te krijgen, want dat was “een vaste betrekking bij de staat”. Ze stonden met de pink op de naad van hun broek als de Franstalige onderbureauchef sprak.

“Werk in eigen streek” was een belangrijke eis van de Vlaamse beweging en die droom wordt een realiteit. Bij mijn examen als opsteller-boekhouder in 1965 duiken nog amper 30 kandidaten op ondanks dagelijkse radio-oproepen. De Vlaamse angst verdwijnt, en elders is meer te verdienen dan bij de overheid. De studentenrevolte aan de KUL wacht niet op 1968 en begint al drie jaar eerder, en de vlam slaat helemaal in de pan na de dwaze tekst van kardinaal Suenens in het bisschoppelijk mandement van 1966.

Wat Van Roey nog vijf jaar eerder lukt met zijn beroep op het kerkelijk gezag, wordt nu op hoongelach ontvangen. Datzelfde jaar wordt Suenens in zijn eigen Sint-Romboutskathedraal geschoffeerd.

Liever het hiernumaals dan het hiernamaals Dat is onvoorstelbaar voor een oudere generatie, maar de Kerk die altijd tucht en discipline van haar beste gelovigen eist en dat dikwijls liefdeloos doet, verliest de strijd tegen de nieuwe tijd.

2000 jaar bestaat haar kracht in de belofte van een beter bestaan in het hiernamaals, maar die belofte is te mager vergeleken met de nieuwe realiteit van een nog beter leven in het hier en nu. Niet dat kerkleiders hun hoofd in het zand stoppen. Het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) behoudt de traditionele geloofswaarden, maar verandert de verpakking.

Tot afgrijzen van een oudere generatie die priesters in een burgerpak ziet verschijnen, die nonnen de zwarte kledij en de witte kap ziet afgooien voor een sobere jurk en een kapje, die het mystieke Latijn door het Nederlands hoort vervangen (in 1967), die de zondagmis ook op zaterdag mag bijwonen (ook in 1967). Maar het is allemaal te weinig en te laat voor een jongere generatie. In de jaren vijftig worden 300 mannen per jaar tot priester gewijd in het aartsbisdom Mechelen (toen nog bisdom Antwerpen inbegrepen). In 1969 zijn er nog 88 eerstejaarskandidaten in het hele land, want er zijn zoveel interessante banen met inzet buiten de Kerk.

Jan Neckers

(Vervolg en slot volgende week).

Roddels uit de Wetstraat Recordtempo Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) wilde van Kamervoorzitter Bracke wel eens weten wat er waar was van het gerucht dat Kamerleden die ook partijvoorzitter zijn geen loonverlies lijden als ze minder dan 80 procent van de stemmingen in de plenaire vergaderingen bijwonen.

Siegfried Bracke bevestigde dat deze uitzondering inderdaad al in 2003 werd ingevoerd.

Momenteel gaat dat om Bart de Wever (N-VA), Wouter Beke (CD&V), Meyrem Almaci (Groen), Elio Di Rupo (PS), Benoit Lutgen (cdH), Olivier Maingain (DéFi-FDF) en Olivier Chastel (MR).

Vuye stelde dat dat niet meer mag kunnen.

Alle parlementsleden moeten gelijk zijn in de behandeling met betrekking tot hun functie.

De poppen gingen snel aan het dansen en het nieuws haalde alle media.

Iedereen kwam uit de lucht vallen. Alvast de Vlaamse partijvoorzitters kwamen vlug zeggen dat die voorkeursbehandeling voor hen gerust mag afgeschaft worden.

En om weer niet met de vinger gewezen te worden door de burgers in de zin van ‘het zijn allemaal profiteurs die hun zakken vullen’, heeft het beheer van de Kamer de maatregel meteen en in een ongezien recordtempo afgeschaft.

Goed dat er nog wakkere Kamerleden zijn!

Professioneel Het werd een lang ‘minidebat’ over de aanslag in Luik waarbij iedereen rustig aan het woord kon komen en niet opgejaagd werd.

Bij de aanvang kondigde voorzitter Bracke immers aan dat in de Conferentie van de Voorzitters was afgesproken dat het reglement betreffende strakke, gechronometreerde tussenkomsten niet zou toegepast worden, en dat redelijkheid zou gehanteerd worden inzake spreektijden.

Dat was maar goed ook. Dergelijke onderwerpen vragen sereniteit en een beheerste en doordachte spreekstijl. Het mag er in de Kamer al eens professioneel aan toe gaan. En dat zou vaker mogen gebeuren!

Orde van de dag De sp.a blijft bij monde van de oersaaie querulant – er bestaat geen beter woord voor – Dirk van der Maelen maar emmeren en fulmineren tegen minister van Defensie Steven Vandeput in het F-16-dossier. Hij blijft maar zwaaien met gelekte mails die de minister zou ontvangen hebben, maar die hij niet wil tonen.

Uit dat mailverkeer zou moeten blijken dat de legertop de politiek manipuleert om de aankoop van F-35’s als opvolgers van de F-16’s door te duwen. Hij diende namens zijn fractie dan ook een motie van wantrouwen in. Hendrik Vuye zei donderdag in de plenaire vergadering dat hij ook mails in die zin ontvangen heeft, maar dat hij die wel wilde tonen aan de minister om hem te vragen of hij de authenticiteit ervan kon bevestigen of ontkrachten.

Daartoe verzocht hij de Kamer om de minister te vorderen. De meerderheid maakte zich er haastig vanaf door dat verzoek weg te stemmen en een motie aan te nemen om over te gaan tot de orde van de dag. Daarmee was dan meteen de motie van wantrouwen van de sp.a van de baan. Jammer, want het initiatief van Vuye had eindelijk klaarheid kunnen scheppen in alle richtingen. Niet dus.

De carrousel blijft draaien. Van der Maelen maakt zich op voor een volgende act: ‘Hoe maak ik mij belachelijk met vervalste mails?!’

In de clinch Het komt niet meer goed tussen de Kamerleden Bart de Wever en Elio Di Rupo, partijvoorzitters van respectievelijk N-VA en PS. De voorbije week gingen ze herhaaldelijk in ‘gevecht’, met verwijten, analyses en beschuldigingen.

Hun kleine oorlog voeren ze vooralsnog buiten de praatbarak. Het zou wat geven mochten ze daar ook in de clinch gaan.

Hoewel, waarom zou dat niet kunnen? Tenslotte gaat hun kritiek op elkaar hoofdzakelijk over wat ze elkaar verwijten níét te hebben gedaan of te doen als regeringspartij. Het zou interessant zijn al eens vergelijkingen te maken over de immigratie, de gezinsherenigingen, het opengrenzenbeleid en de integratiemislukking, maar voorlopig blijft het bij een potje schelden en verwijten maken.

Het water is erg diep tussen de kemphanen. En de taalgrens is nog onoverkomelijker.

Kritiek uit alle hoeken In het debat in de Kamer naar aanleiding van vragen aan minister Geens inzake de aanslag in Luik, sprongen in een ellenlange rij sprekers twee dames in het oog, Barbara Pas (VB en oppositie) en Carina van Cauter (Open Vld en meerderheid). Pas nam het veiligheids- en justitiebeleid in het algemeen en de politieke verantwoordelijkheid van Geens in het bijzonder op de korrel en ze eiste het ontslag van de minister: “Na de ontsnapping van Dutroux namen twee ministers ontslag. Vandaag is het vrijlaten van misdadigers regeringsbeleid.” Ze hekelde dan ook de vervroegde invrijheidsstelling en het groeiende gevaar voor islamitische geradicaliseerden voor onze samenleving. Van Cauter zei na de uitleg van Geens, die bulkte van cijfers, vergelijkingen en statistieken, “op haar honger te blijven zitten”, want: “Met statistieken gaan we geen antwoorden bieden aan de nabestaanden. (...) Zoveel woorden om te verantwoorden wat echt niet te begrijpen is.” Zij doelde natuurlijk op het penitentiair verlof waar Open Vld geen grote voorstander is.

Geens kon daar niet mee lachen en noemde later voor de tv-camera’s de tussenkomst van Van Cauter zelfs ‘een valse noot in het debat’.

Wellicht bedoelde hij ‘vals’ in al zijn betekenissen… Toen Linda de Win van Villa Politica vroeg of ze nog vertrouwen had in Geens, zei ze niet ja of neen. Pijnlijk. Uiteindelijk blijft Geens op post. Hij stelde dat de kritiek op hem niet verdiend was. Tja…

Actueel

7 juni 2018

Echo’s uit de Koepelzaal

Samenwerkingsfederalisme met een reukje aan

Michel wil Wallonië helpen. Maar hoe?

Jobs, jobs, jobs… Premier Charles Michel wil er koste wat het kost mee scoren. Met zijn nota mikt hij op een “Belgisch” samenwerkingsakkoord tussen de federale regering, de gewesten Vlaanderen, Wallonië en Brussel én de sociale partners. Het lijkt op een proeve van samenwerkingsfederalisme, maar de kleuren van het plaatje mengen niet. Vlaanderen, dat alert en weinig enthousiast lijkt te reageren, is Wallonië niet.

Pijnpunt is vooral de krapte op de arbeidsmarkt. Ze slaan er ons mee om de oren: het aantal niet-ingevulde arbeidsplaatsen groeit razendsnel en dat remt de economie. Het plan van Michel stond vorige woensdag (30 mei) op de agenda van het overlegcomité van de verschillende regeringen (deelstaten en federale overheid).

Daar werd afgesproken dat de verschillende regeringen van dit complexe land hun reglementen beter op elkaar zouden afstemmen.

Maar erg concreet is dat allemaal niet. Logisch, want dat werkt niet. Er komen nu werkgroepen die de voorstellen meer concreet zullen uitwerken…

En dan komt het debat. Hebben de werklozen een fout profiel? Of laten ze – bij gebrek aan stimuli (ja, dit is een eufemisme) en aan mobiliteit – jobs aan hun neus voorbijgaan?

Natuurlijk is een debat hierover interessant, maar de kern ervan komt in de traditionele media nauwelijks ter sprake: de communautaire context. Of moeten we daar blijven over zwijgen?

Het probleem van de werkloosheid stelt zich de facto vooral in Wallonië en Brussel, veel minder in Vlaanderen. In een kunstmatige federatie wordt die kloof onderbelicht.

Of wordt ze – met verdacht veel steun van de werkgevers – gerelativeerd, want ook Vlaanderen kan beter. Het Vlaams Gewest scoort maar iets beter dan het gemiddelde in de eurozone.

Remedie: de overheid?

Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) reageerde gepikeerd op de nota die premier Charles Michel (MR) ter voorbereiding van het overleg had geschreven. Het leek of Michel vooral de deelstaten tot actie wilde aanzetten, terwijl Vlaanderen hiermee al volop bezig is, aldus Bourgeois.

En hoorden we Waals minister-president Willy Borsus (MR) vorige week in zijn ‘Staat van Wallonië’ niet zeggen dat er nu dringend iets moet gebeuren aan de vele openstaande vacatures, “vooral in Wallonië”? Dat vooral daar het onderwijs beter moet aansluiten bij het beroepsleven? “We lopen veertien jaar achter op Vlaanderen”, zei Borsus in zijn ‘Etat de la Wallonie’, gehouden in Namen.

Amper 23 procent van de toegevoegde waarde van de Belgische economie wordt in Wallonië geproduceerd. Dat is de werkelijkheid waar Michel niet omheen kan.

Jobs Meer jobs creëren is voor een bange eerste minister zowat de enige haalbare piste om zijn financiële bollenwinkel op orde te krijgen.

Meer mensen kunnen bijdragen (fiscaal), minder mensen moeten krijgen (RVA, leefloon…).

Enkele cijfers: het “herstel” van Wallonië blijft aanslepen. De Waalse werkloosheidsgraad ligt nog altijd twee keer zo hoog als in Vlaanderen, gaf Borsus toe. Wallonië kijkt aan tegen een werkloosheidsgraad van bijna 10 procent, in Vlaanderen is dat 4,4 procent. Wallonië telt ongeveer evenveel vergoede werklozen (142.613) als Vlaanderen (145.397 in Vlaanderen), maar heeft maar half zoveel inwoners. Waalse werklozen sluipen van de werkloosheidsstatistieken naar die van leefloon en andere alternatieven.

Neem de werkgelegenheidsgraad. Een (nog) betere indicator? De “Belgische” werkgelegenheidsgraad (leeftijd 20-64) ligt met 67,7 procent ver onder het Europees gemiddelde (71,1 procent), maar dat Belgische cijfer is een maskerade. Goed voor de Europese statistieken, maar het verbergt de regionale kloof tussen Vlaanderen (73 procent), Wallonië (63 procent) en Brussel (61 procent). Dat is meer dan een detail.

Werkgroepen Valt er te “werken” met zo’n verschillen?

Vooral de Franstaligen staan voor de zwaarste uitdagingen (onderwijs, mobiliteit, tewerkstellingsmaatregelen). Is het geen beter idee die federale, Belgische staatsstructuur maar verder en degelijk op te kuisen? Het instandhouden ervan kost de modale Vlaming handenvol geld, vooral via tranfsers in de sociale zekerheid.

Het Nieuwsblad maakt het wel erg bont.

“Arbeidsplan van Michel geboycot door Vlaanderen”, schrijft Farid el Mabrouk (30 mei). Rare titel. Naar zijn mening is het enige probleem voor het “Belgisch beleid” (Michel) dat “zo goed als alle hefbomen in Vlaamse handen zitten”. Hallo? Zeggen dat Brussel en Wallonië hun doelgroepen te weinig activeren (wat Vlaanderen wél doet), is dat fout? Als Vlaams minister van Werk Philippe Muyters weinig zin heeft om wekenlang te palaveren over maatregelen die Vlaanderen al jaren uitvoert, is dat fout? De Vlaamse regering deed al twaalf voorstellen aan het federale beleidsniveau, om het Vlaamse beleid te ondersteunen en vervelende inconsistenties tussen regionale

en federale bevoegdheden weg te nemen.

Vlaanderen Natuurlijk kan ook Vlaanderen nog beter.

Dat is evident. Het pleidooi van VBO-voorzitter Timmermans voor “meer duaal leren” (tijdens het opleidingstraject al ervaring opdoen op de werkvloer, red.) is niet onzinnig. De opwaardering van het technisch onderwijs evenmin. Dat probleem is veel minder regionaal gekleurd.

Maar hier staat dan weer links in de weg, want – laat dat maar eens gezegd zijn - die verbeteringen zijn deels een terugkeer naar het degelijke onderwijs van vroeger. Het TSO, de vakscholen, weet je nog? Het onderwijs op maat, via het degelijke BSO en BuSO, weet je nog?

De pedagogische rotzooi die over Vlaanderen is uitgestort, is merkwaardig groot. Ook de hypermigratie zet de Vlaamse cijfers onder druk. Zwijgen maar?

Sociaal Meer aandacht vragen voor regionale diversiteit en voor de lasten en kosten van migratie, is dat asociaal? In geen geval. Ook de werkgevers (VBO, ook Voka) gedragen zich als graaiers. Met hun vacaturedramatiek bekijken ze de arbeidsmarkt wel erg eenzijdig. En ze krijgen de steun van arbeidsmarktexperts (Stijn Baert, Ive Marx, Marc de Vos, in De Tijd, 31 mei).

Alle inactieven (een veel grotere groep dan de werklozen) moeten worden geactiveerd. We moeten naar minder langdurig zieken, minder vervroegde pensioenen, minder arbeidsongeschikten, meer werkende jongeren en allochtonen, ouderen en laaggeschoolden. Minder gedoe met minimumlonen en gecentraliseerd sociaal overleg. Rustig, jongens. Hoe sociaal krijgen we dat geregeld?

De werkgevers zijn de enigen die enthousiast reageren op het Arbeidsplan en het “samenwerkingsfederalisme” – wat ruikt dat sterk naar herfederalisering - van Michel. Wanneer erkennen ze dat een federale aanpak beter wordt omgezet in meer autonomie voor en responsablisering van de zo verschillende regio’s en deelstaten? “We mogen niet verzanden in gehakketak over wie wat moet doen”, zegt Pieter Timmermans, topman van het VBO. “Als het brandt, verwachten we dat alle brandweerlui in dezelfde richting spuiten.” Mooie metafoor, maar erg oud-Belgisch.

We zijn beter op onze hoede als de werkgevers de passie preken. Weer op zoek naar “federale” oplossingen … met extra Vlaams geld? Tegenover elke liberale roep om loonkostverlaging staat immers de zekerheid van een fiscale kramp in de buik van België. En dat is nooit goed nieuws voor de Vlamingen.

Anja Pieters

OP TOUR IN VLAANDEREN De N-VA trekt dezer dagen door Vlaanderen met een autobus met daarin de kopstukken van de partij. Het maakt deel uit van de precampagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Nu zaterdag 9 juni trekt de N-VA naar Aalst. En dat is niet naar de zin van enkele linkse organisaties die oproepen om “ludiek” te protesteren. Op initiatief van de Jongsocialisten wordt samen met de PVDA en de Syndicalisten tegen Fascisme betoogd, met als thema: “Optocht voor de onbekende vluchteling”. De linkse actievoerders viseren vooral Theo Francken en Ben Weyts.

Kijk, we kunnen onze linkse vrienden nog volgen wanneer ze hun agressie richten op Theo Francken. Die is verantwoordelijk voor ‘asiel en migratie’. Maar waarom worden ook linkse pijlen afgevuurd naar de brave Ben Weyts? Die houdt zich enkel bezig met dierenwelzijn en fietspaden. Blijkbaar mag dat ook al niet van de democraten. Of kunnen de democraten het niet verkroppen dat Ben elke dag op het televisiescherm verschijnt?

Er is een extra motivatie voor links om te mobiliseren in Aalst: Karim van Overmeire is sinds een week waarnemend burgemeester (burgemeester Christoph D’Haese revalideert na een medische ingreep). Karim van Overmeire wordt door links nog altijd beschouwd als een halve VB’er, al verliet die al acht jaar geleden die partij.

LEEFBAAR ROTTERDAM BUITENSPEL GEZET Leefbaar Rotterdam is na de jongste gemeenteraadsverkiezingen in Nederland nog steeds de grootste partij van Rotterdam, al verloor de partij 3 zetels. Tot dan zat de partij mee in het bestuur met 3 wethouders, in een coalitie met CDA en D66.

Sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart werd door verschillende partijen zwaar onderhandeld. Een coalitie tussen de liberale VVD en het rechtse Leefbaar Rotterdam leek een tijd in de maak. Maar deze week

5

viel het verdict: VVD laat haar bevoorrechte partner als een baksteen vallen. Er komt in Rotterdam een monstercoalitie tussen zes partijen: VVD, D66, GroenLinks, Pvda, CDA en ChristenUnie-SGP. Leefbaar Rotterdam wordt als grootste partij buitenspel gezet en naar de oppositie gestuurd.

Het is een teken aan de wand voor de grootste partij in Antwerpen. De situatie in Rotterdam en Amsterdam is misschien niet helemaal te vergelijken, maar als alle andere partijen een kans zien om Bart de Wever te wippen, dan zullen ze die niet laten liggen. Met Kris Peeters op kop, vermomd als Judas.

Gedetineerden De gebeurtenissen in Luik riepen voor de zoveelste de maal de vraag op over de begeleiding van gedetineerden. Dat is namelijk een Vlaamse bevoegdheid, wat Yasmine Kherbache (sp.a) in staat stelde om er iets over te zeggen in onze volkseigen Koepelzaal. “Gevangenissen zijn een broeihaard voor druggebruik en radicalisering” beweerde Yasmine, en intensieve begeleiding en opvolging van gevangenen is noodzakelijk. Het is waar dat het daar niet overdreven vrijgevig mee is gesteld. Begeleidingspersoneel: negentien mensen, radicaliseringsconsulenten: twee (2). Volgens minister Vandeurzen wordt er aan gewerkt, maar moet ook “federaal” iets extra doen. Imade Annouri (Groen) vond het heel belangrijk om “radicalisering” in de gevangenissen tegen te gaan. De oplossing: veel meer middelen tegen de zaak aan gooien. Hoe dergelijk gederadicaliseer er inhoudelijk moet uitzien of wat dat nu eigenlijk is, kwamen we zelfs van de minister niet te weten.

Krapte We zijn het intussen bijna beu gehoord, maar er zou dus een dramatische krapte op de arbeidsmarkt zijn. We zullen vraagsteller Axel Ronse (N-VA) niet tegenspreken, maar nog interessanter waren de cijfertjes die Emmily Talpe (Open Vld) meebracht: 80.000 openstaande vacatures, maar nog steeds 200.000 werkzoekenden en een blijvend ondermaatse werkzaamheidsgraad. Wat klopt er niet? Minister Muyters had in ieder geval een hele batterij maatregelen paraat. En Robrecht Bothuyne (CD&V) was de mening toegedaan dat nog een en ander dient te gebeuren. Overigens zitten het Vlaamse en het federale niveau klaarblijkelijk niet echt op dezelfde golflengte. Bij de dingen van premier Michel had Chris Janssens (VB) enige bedenkingen en hij vond ook dat Vlaanderen zijn beleid beter kon spiegelen aan dat van andere deftige regio’s, in plaats van te kijken naar zulke hellegaten als Wallonië en Brussel.

De oppositie ter linkerzijde stelde dan weer dat van het hele arbeidsbeleid geen spaan deugt en dat op het huidige economische hoogtepunt eigenlijk alles nog veel beter zou moeten gaan.

Big Brother In de vreemde Big Brother-maatschappij waarin we zijn beland, is het geen overbodige luxe om enige privacybescherming te krijgen.

“Europa” is dus bevallen van een kader voor gegevensbescherming. Op zich niet slecht. We denken immers niet dat al die internetmogols heiligen zijn en van onze overheden verwachten we evenmin erg goede bedoelingen. Hoe dan ook moet Vlaanderen nu de Europese wetgeving omzetten in de eigen decreetgeving, wat een omvangrijke en moeizame operatie is.

Naar het woord van Katia Segers (sp.a) heeft Vlaanderen daar tot nu toe niks van gebakken, maar volgens minister Homans is het allemaal in kannen en kruiken. Alleen nog wat afborstelen en we kunnen voort. Daarop volgde heen-en-weergedoe tussen Segers en Matthias Diependaele (N-VA). Segers huldigde het standpunt dat de Vlaamse Toezichtcommissie, die zich met het onderwerp moet bezighouden, volkomen vleugellam is. Diependaele vond het tegenovergestelde. De privacy van de Vlaamse burger gaat de dieperik in door de schuld van de Vlaams-nationalisten, betoogde Segers nog. Voor Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) volstond de federale privacywet al min of meer en komt Vlaanderen toe met een bescheiden toezichtsorgaan. Voorts bleef iedereen in zijn egelstelling. Of hoe men van een ingewikkeld spul iets nog ingewikkelders weet te maken.

Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.

Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net

6

Dwars door Vlaanderen De Geuzenberg

Heimatvertriebene Jan de Cock “Liever een buitenlander buiten mijn geboortestreek dan een gegijzelde in mijn eigen thuisstad”, verklaarde kunstenaar De Cock. Dus vertrekt hij. Weg uit Brussel, waar niets meer deugt. Heeft dat te maken met maatschappelijke betrokkenheid?

Tuurlijk niet. Eigen ego en lucratieve schnabbels, daar gaat het die artistieke brulkikker om. Al de rest is ondergeschikt.

Kunstenaar Jan de Cock… Er was een tijd dat we hem wel vaker tegen het lijf liepen.

Samen met zijn toenmalige vriendin, een Nederlandse journaliste waarvan we om redenen van goed fatsoen de identiteit niet zullen onthullen, leverde hij een wezenlijke bijdrage aan het floreren van de horeca in de Brusselse binnenstad. Dat hij een graag geziene gast was hoort u ons niet zeggen, wel een veel geziene. En behept met een verwaande luidruchtigheid. Van de gesprekken onthielden we dat hij behoorlijk wat uit zijn nek kon – excusez le mot – lullen. De roem was toen nog niet wat die zou worden, maar het ego was al prominent aanwezig. Zijn recente tv-optreden in De Afspraak doet vermoeden dat het met de kilo’s enkel nog is toegenomen.

Oude Brusselaars Je moet het hem nageven, “ce n’est pas la modestie qui l’étouffe”. Vrij vertaald: hij wordt niet gehinderd door bescheidenheid.

“Ik ben mijn tijd ver vooruit”, verklaarde hij enkele jaren geleden in Humo. “Een voortrekker van mijn generatie. Is dat hetzelfde als slim? Ik denk het wel.” We horen het hem zo zeggen aan de toog. Nu goed, slimme Jan heeft besloten Brussel de rug toe te keren. En zingend zoals hij gebekt is, gaat dat gepaard met veel decibels. De aandacht moet duidelijk naar de verpakking getrokken worden, want inhoudelijk produceert hij vooral holle frasen. Niets, maar dan ook werkelijk niets, deugt nog in Brussel. Het is er “chaotisch”, “lelijk”, “vuil” en “de multiculturele samenleving is mislukt”. En zeker dat laatste steekt.

“Ik ga sinds 1979 naar ‘t school in het centrum van Brussel… ik ben door een zeer grote groep (…) – wacht, daar bestaat een mooi woord voor – nieuwe Belgen van Noord-Afrikaanse herkomst steeds de vraag gesteld: ‘Waar kijk jij naar?” Opletten, Jan, gevaarlijk onderwerp denk je dan, maar hij weet van geen wijken. “We zijn in de fase gekomen dat de oude Brusselaars de Marokkanen en de Turken beginnen te imiteren, omdat ze er geen last meer van willen hebben.”

Medina En binnen deze chaos staat hij. “Ik ben de identiteit van die stad. Ik ben de Magritte,

Ontevreden burgemeesters In Limburg is een meerderheid van de burgemeesters ontevreden over hun karig loon. Ze vinden dat ze dagelijks veel te lange uren moeten kloppen en dat de vergoeding daarvoor niet in verhouding is.

Daar staat tegenover dat ze voor de rest heel tevreden zijn. Ze besteden gemiddeld 55 uur per week aan hun mandaat. Bijna de helft van de burgemeesters is voor een rechtstreekse verkiezing van het ambt. Dat velen bijklussen als zelfstandig ondernemer en betaalde mandaten invullen, is slechts een pleister op de financiële wonde. Als men hun aanwezigheid op feesten en recepties erbij telt, én de werken zusterstadbezoeken in binnen- en buitenland, kan men zeggen dat de burgemeesters (en hun college) voor zo’n klein loon veel van de wereld zien.

Allochtone leerkrachten De Sociaal Economische Raad voor Vlaanderen (SERV) trekt aan de alarmbel: “Maar 1 op 3 laaggeschoolde allochtone vrouwen werkt, er is een betere begeleiding nodig en meer positieve rolmodellen.” In Limburg wil dat zeggen “meer leerkrachten met een migratieachtergrond inzetten”.

Blijkbaar voelen allochtone vrouwen zich ongemakkelijk als leerkrachten zonder migratieachtergrond hen lesgeven. Zij zijn hierdoor niet gemotiveerd, verliezen snel hun aandacht, en in de thuissituatie kan men daar geen begrip voor opbrengen. De ouders komen, een uitzondering nagelaten, niet naar de klassenraad en hebben nooit een gesprek met de leerkrachten.

de Rogier van der Weyden, wij zijn de kunstenaars van vandaag”, benadrukt hij met de bescheidenheid die hem eigen is. Als dan zo iemand de stad verlaat, tja, dan heeft dat toch wel iets van de profeet Mohammed die naar Medina trekt. “Ik ben liever een buitenlander buiten mijn geboortestreek dan een gegijzelde in mijn eigen thuisstad”, besluit hij. Het had een uitspraak va Joseph Roth kunnen zijn. Maar misschien spelen ook andere elementen. Twee jaar geleden raakte bekend dat hij het gebouw van zijn atelier te koop stelde. Noodgedwongen, want de schulden stapelden zich op en de bank geloofde niet langer in zijn ondernemingsmodel. Tot overmaat van ramp kon hij fluiten naar de 900.000 euro subsidie die hij claimde. Het is zo een situatie van, wacht, er bestaat een mooi woord voor, nakende faling. Zou het kunnen dat die plotse afkeer diverse oorzaken heeft?

7 juni 2018

Europese landbouwsubsidies opnieuw voor edellieden, politici en royals De Belgische begunstigden van de Europese landbouwsubsidies zijn sinds eind mei gekend. In 2017 kregen 40.038 Belgen of Belgische organisaties een Europese landbouwsubsidie.

In 2016 waren dat er nog 40.746. Opvallende namen: ‘landbouwer’ Herman de Croo uit Brakel, een zus van koningin Mathilde, de Koninklijke Schenking en diverse gemeentebesturen zoals Schaarbeek.

Elisabeth d’Udekem, een zus van koningin Mathilde, kreeg in 2017 van Europa 7.088,25 euro landbouwsubsidies. Dat is bijna 2.000 euro meer dan in 2016. Opvallend is dat de zus van Mathilde in Ukkel woont, niet bepaald een landbouwgemeente. Ook de Koninklijke Schenking viel opnieuw in de prijzen. Die kreeg

van Europa 79.265,58 euro. In 2016 was dat zelfs 88.587,15 euro. Al jaren wordt vanuit Europa verteld dat de regels inzake landbouwbeleid veranderd zullen worden en dat enkel echte landbouwers (die deze subsidie overigens verdienen) een toelage zullen kunnen ontvangen. Dat is nog steeds niet het geval.

Wie wil uitvissen wie een Europese prijs kreeg, kan terecht op de webstek www.belpa. be. Daar kan een opzoeking verricht worden op naam of op gemeente. Het levert doorgaans verrassende resultaten op.

Thierry Debels

‘Grandiose Shipyards’ Geen tien jaar geleden stelde De Cock in het VRT-programma Phara dat hij in Kuregem wou blijven, “niet zou afgeven” dan wel “mee wou gaan voor de multiculturele samenleving”. Vandaag vlucht hij als een heuse ‘Heimatvertriebene’ naar Oostende en Turijn.

Een dubbele Babylonische ballingschap dus, die, gezien zijn status, in de geschiedenisboeken wellicht op hetzelfde niveau als het vertrek van paus Clemens V in 1309 naar Avignon zal eindigen. En dat doet hij met ambitie. Zopas richtte hij in de Koningin der Badsteden samen met zijn vrouw (nee, niet die vriendin van weleer) een nieuwe vennootschap op, ‘Grandiose Shipyards Jan De Cock’. Het doel? “De programmatie, verkoop, organisatie, creatie, promotie, onderricht en verspreiding van de ambachten en kunsten in relatie tot water in de meest open en ruime betekenis denkbaar onder het toegeëigende levensmotto ‘true great art is crafts & rafts (...).” En zo gaat dat nog even verder over “ambachtelijke scheepvaart” en “ze verder te ontwikkelen naar nieuwe hedendaagse modellen om de aarde te redden”.

I kid you not. Wat dat in Turijn zal geven, weten we niet, maar dat voor Oostende boeiende tijden in het verschiet liggen, is een zekerheid.

KNIN. Dat kan wel als leerkrachten met een migratieachtergrond lesgeven.

Overstromingen In Limburg zijn de voorbije week wegen en huizen onder water gelopen en door modderstromen overspoeld. Het weer is geen weer meer. Klaagzangen in zwoele avonden.

Vooral politiekers lieten zich horen. Duizend jaar geleden vroegen mensen zich af waarom anderen tegen een vulkaan gingen wonen en daarna verbaasd waren dat de lava door de straten en hun huizen liep. Hetzelfde in Limburg. De burgemeesters breiden hun dorpen met nieuwe verkavelingsprojecten steeds verder uit, tot zelfs in landbouwgebied. Grachten worden gedicht, Aquafin legt dubbele rioleringen die nooit wolkbreuken kunnen slikken, en ziedaar… De opwarming van de aarde is de boosdoener.

Brexitvrij Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) werft voor onze zeehavens tegen 29 maart 2019 een eerste golf van 141 douanebeambten aan, want vanaf die datum behoort het Verenigd Koninkrijk niet meer tot de Europese Unie en dat zal een enorme toename aan douaneformaliteiten met zich meebrengen. Wat de Zeebrugse havenactiviteiten betreft, heeft 46 procent daarmee te maken, zodat het aantal ambtenaren, dat nu 80 bedraagt, gevoelig zal stijgen. Het gaat om gediplomeerden van niveau B voor controles en van niveau C voor bewaking en voor vaste en mobiele scanteams.

Politievakbond wil gedetineerden laten klussen buiten de gevangenis

Liesbeth wil de provincies afschaffen “Te veel verschillende bestuursniveaus die allemaal bezig zijn met het hetzelfde”, zo toog Liesbeth Homans aan het werk als minister van Binnenlandse Zaken in de Vlaamse regering. Haar belangrijkste oogmerk was het afschaffen van de provincies. “Minder postjes en minder bevoegdheden”, zegt ze in de jongste uitgave van Nieuw-Vlaams Magazine, het maandblad van de N-VA. Maar zij heeft haar doel nog niet bereikt: “Bij de lokale verkiezingen van 14 oktober 2018 verkiezen we nog maar half zoveel provincieraadsleden als vorige keer.

Het aantal halveert van 350 naar 175. Provincies met meer dan een miljoen inwoners tellen voortaan nog 36 provincieraadsleden.”

Dat is onder meer het geval in Antwerpen, Vlaams-Brabant en Oost- en West-Vlaanderen. In Limburg, dat minder inwoners telt, worden het er 31. Verder lezen we dat de provinciale kiesdistricten worden hertekend.

Hun aantal daalt van 35 naar 14. De nieuwe indeling is gebaseerd op de “oude” arrondissementen. We keren dus terug naar de tijd van Napoleon.

Het aantal “gedupeerden” in elke provincie daalt van zes naar vier. Zodoende worden ook hier heel wat postjes geschrapt. Destijds stond de job van provincieraadslid hoog in aanzien bij de bevolking. Die van deputé nog veel hoger. De vergoeding voor een provincieraadslid lag erg laag, maar dat wist het volk niet. Onvoldoende om bijvoorbeeld in Antwerpen een pint te gaan pakken bij de Romulus van wijlen oostfronter Toon van den Eynde, waar iedereen, van welke kleur ook, aan de tapkast stond.

De taak van deputé daarentegen was zowat de meest gewilde van het hele politieke bos: goedbetaald, weinig controle, een auto met chauffeur, een schreefje vooruit in de provinciale instellingen, vooral in de PIVA waar je voor kok of hotelmeester kon stude-

ren. En waar het eten gastronomisch was.

Liesbeth wil dit alles afschaffen. Zoals destijds de Volksunie, wil zij de bevoegdheden en de meeste instellingen overhevelen naar Vlaanderen. Zij wil zelf in de jury zitten bij examens en proeven van soep en patatten. Toch eigenaardig, die betrachting van de Vlaams-nationalisten om steeds weer op de kap te zitten van instellingen waarmee de mensen vertrouwd zijn. Waar je bijvoorbeeld terecht kunt wanneer je geen bouwvergunning krijgt, of geen toelating tot verkavelen.

De provincies zijn sinds eeuwen de troeteldieren in de Nederlanden. Eeuwen geleden waren er zeventien. De confederatie viel na de Val van Antwerpen uiteen. Een kleiner getal bleef bestaan. Ook in België. In Nederland zijn de provinciebesturen “burchten” gebleven die dicht bij de bevolking staan.

Ooit hebben Vlaams-nationalisten als wijlen Toon van Overstraeten gepleit voor een provinciaal federalisme, waarin de provincies evenveel macht zouden hebben als bij onze noorderburen. Het is niet gelukt. Homans heeft zich voorgenomen om tot afschaffing over te gaan. Of zij daarin zal slagen, zal de toekomst uitwijzen.

Pagadder

7

Onze naaste buren

7 juni 2018

Het stopt niet

Den Vaderlandt ghetrouwe

Het stopt maar niet. Hooghartige rechters blijven vonnissen vellen die een belediging zijn voor het rechtsgevoel van ieder fatsoenlijk mens.

Vrije baan voor de moordenaar van Fortuyn Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn, blijft voor ophef zorgen. Hij kreeg indertijd slechts achttien jaar cel, en na twaalf jaar reële detentie was hij weer op vrije voeten.

Mohammed Bouyeri, die Theo van Gogh vermoordde, kwam er niet zo genadig van af, want inmiddels was de wet gewijzigd om rechters te verhinderen nepstraffen te geven. Van der Graaf besteedde zijn tijd in de gevangenis goed. Hij studeerde rechten en zocht naar het kleinste gaatje in de wetgeving. Hij kreeg een waslijst voorwaarden opgelegd bij zijn voorlopige invrijheidstelling. Systematisch veegde hij daar zijn voeten aan.

Hij trok naar de rechtbank (op kosten van de belastingbetaler, want hij werkt niet) om die voorwaarden te omzeilen of op te heffen. Iedere keer opnieuw vond hij rechters die hem gelijk gaven: een enkelband was onmenselijk; het verbod op contact met de pers was een beperking van zijn mening; de weigering om mee te werken met de reclassering was hem niet kwalijk te nemen. Ten slotte bleef nog één voorwaarde over: zich op geregelde tijdstippen aanbieden bij die reclassering.

Dat is nu opgeheven, want toezicht verhindert hem naar het buitenland te migreren, maakte hij die rechters wijs, en die geloven die leugen nog ook.

Geen dwangverpleging voor levensgevaarlijke boef Nederland huivert ook bij de onbeschofte reactie van de vroegere voorzitter van het Gerechtshof van Oost-Nederland.

Vorig jaar in september verdween de 25-jarige Anne Faber. Ze botste met haar scooter op ene Michael Panhuis (in Nederland Michael P., want de crimineel moet beschermd worden).

Hij bedreigde het meisje met een mes, bond haar handen vast en reed haar met haar scooter naar een omheinde plaats waar hij haar verkrachtte en daarna vermoordde met messteken in haar nek. Veertien dagen na haar vermissing werd haar lichaam gevonden. Panhuis werd verdacht en dat was geen toeval. In 2010 had hij in Nijkerk een 16-jarig en een 17-jarig meisje verkracht onder bedreiging van een pistool. Dankzij de niet-aflatende inzet van de vader van een van de slachtoffers werden de grote middelen ingezet om de dader te vinden. Dat lukte, en het heerschap zei dat hij trots was op zijn daden. De families van de meisjes geloofden hun oren niet toen de verantwoordelijke officier van justitie over drie maanden hechtenis en 240 uur taakstraf sprak. Natuurlijk was Panhuis niet aan zijn proefstuk toe. Hij werd vervolgens naar het Pieter Baancentrum gestuurd voor een psychisch onderzoek. Hij weigerde alle medewerking, en hij achtervolgde een andere patiënt met een mes. Panhuis kreeg zestien jaar cel na de rechtszaak. Het was voor iedereen duidelijk dat de man levensgevaarlijk was,

maar TBS (dwangverpleging na afloop van de celstraf) was niet mogelijk omdat in Nederland rechters terughoudend zijn als iemand niet wil meewerken aan een psychisch onderzoek.

Panhuis trok in beroep naar het Gerechtshof. “We werden daar als stront behandeld”, zegt de vader van een slachtoffer, terwijl de misdadiger met egards ontvangen werd. Die zestien jaar werden teruggebracht tot twaalf jaar. Natuurlijk weigerde het Hof TBS, dus was Panhuis na twee derde van zijn straf weer vrij en kon hij Anne verkrachten en vermoorden. De vader van Anne heeft het aangedurfd Rinus Otte, voorzitter van dat Gerechtshof, verantwoordelijk te stellen voor de moord op zijn dochter. Otte is nu procureur-generaal bij het Openbaar Ministerie en bepaalt het vervolgingsbeleid van psychisch gevaarlijke criminelen. Hij blijft achter een artikel staan dat hij in 2004 schreef en dat aanraadt zo weinig mogelijk TBS te geven. Otte reageerde minachtend op de verwijten van vader Fabre, want voor hem is de kous af. Intussen heeft ook de Facebookmoordenaar toegeslagen. In 2012 vermoordde een 14-jarige een meisje in de deuropening van haar woning omdat haar vroegere vriendin hem via Facebook vroeg het slachtoffer een lesje te leren. De rechter weigerde (uiteraard, zouden we zeggen) hem als een volwassene te berechten. In september kwam de boef vrij, maar inmiddels is hij opgepakt voor een gewelddadige overval die op een haar na eindigde in de moord op een heel gezin. Als ze in Luik nog eens een bijnaam nodig hebben, kunnen ze zich “Nederland aan de Maas” noemen. W.D.P.

Een skatepark als verkiezingsstunt Op enkele maanden voor de verkiezingen komt het stadsbestuur met een hip prestigeproject waar een prijskaartje van bijna twee miljoen euro aan vasthangt.

Juicht, Gentenaars, juicht! Aan de Watersportbaan “verrijst een gloednieuw outdoorskatepark”. Het grootste skatepark van heel Belgenland. Wat zeg ik, het grootste van Europa!

Een voetbalveld vol skateplezier. Dat mag iets kosten, toch? Vanuit het buitenland zullen liefhebbers naar onze Blaarmeersen komen afgezakt. Goedgekeurd door de gemeenteraad? Wel neen, de raadsleden lazen het in de krant en vielen van verrassing van hun stoel. De schepen van Sport (sp.a) en de schepen van Onderwijs (Groen) brachten samen het nieuws. Het komt, het komt … tegen de zomer van 2019.

Wat zullen de Gentenaars hen dankbaar zijn.

Nog voor de verkiezingen beginnen de werken!

langlijstje mogen maken. Het prijskaartje dikte aan tot achthonderdduizend euro. Nu, een jaar verder, komt het stadsbestuur met een uitgewerkt plan voor een Gentse “skaterswalhalla”.

Wat kost dat? Eén miljoen achthonderdduizend euro! Dat wordt gegarandeerd twee miljoen tegen dat de werken klaar zijn. Worden die skatetoestellen met bladgoud bekleed?

Farys is de bouwheer Stad Gent legt het skateparadijs niet zelf aan,

dat doet watermaatschappij Farys. Die zien het dikwijls groots, dat is geweten. Dat project is het zoveelste onderonsje tussen het schepencollege en de intercommunale. Knus achter gesloten deuren beslist, net zoals de aankoop voor twaalf miljoen van een deel van het voetbalstadion. In Gent zullen ze het nooit leren.

Met ons slecht karakter vragen wij ons af of de oppositie kritiek zal durven uiten. In tijden van verkiezingen is politieke moed geen zekerheid.

Natuur op de schop, rust weg De skaters hebben mooi hun zegje mogen doen. Laat ons hopen dat de jongens en meisjes tevreden zijn. Aan andere Gentenaars is niets gevraagd. Er klinkt al wat voorzichtig protest.

Gentenaars die houden van natuur en rust vinden het nu al te druk aan de Blaarmeersen.

Zo’n megalomaan project, waar honderd skaters tegelijk hun ding kunnen doen, dat zien ze niet zitten. “Waarom kiest een zogenaamd groen en links bestuur voor stenen en lawaai in plaats van voor rust en groen?” Een pertinente vraag!

Ecologische nachtmerrie Aan de Watersportbaan wordt aan alle kanten gebouwd. Voor het skatepark moet een groot oppervlak verhard worden. Vlak ernaast wordt gewerkt aan een uitbreiding van het sporthotel. Iets verder, aan het wielercentrum Eddy Merckx, komt ook nog een nieuwbouw.

Aan de overkant van het water staat het nieuwe dierenasiel in de steigers, twee bouwlagen hoog. Hockeyclub De Gantoise mag een sportaccommodatie met kleedkamers zetten.

Dezelfde club wil een stuk bos omhakken voor een toegangsweg en een parking.

Als het aan dit tempo voortgaat, zal van de eens zo groene Watersportbaan niet veel meer overblijven. Bij echte ecologisten doet dat pijn aan het hart. Met Groen in het bestuur is dat een vreemde vaststelling.

Prijskaartje om van achterover te vallen De plannen voor die skatetoestellen op de Blaarmeersen lagen er al een tijdje. Over de jaren heen werden ze almaar groter en duurder.

Ooit, onder het vorige stadsbestuur, ging het honderdvijftigduizend euro kosten. In 2015 had schepen Tapmaz wat extra geld, en hij legde voor de skaters vijfhonderdduizend euro opzij.

De oppositie was niet tevreden, omdat het zwembad van Oostakker net was gesloten om te besparen: “Als de schepen geld over heeft, waarom moet het zwembad van Oostakker dan dicht?” Twee jaar later, mei 2017, dook het idee weer op. De Gentse skaters hadden een ver-

Mathildis

Geen ‘Willkommen in Walloniën’ Wie in de Oostkantons op een snelweg rijdt, kan niet naast de borden ‘Willkommen in Walloniën’ kijken. Tot ergernis van veel Duitstaligen die de band met Wallonië – waarvan de Oostkantons deel uitmaken - veel losser willen.

Het pleidooi om die plakkaten te vervangen door ‘Willkommen in Ostbelgien’ valt in Namen op een koude steen.

Neem de E40 vanuit Duitsland in Eynatten of de E42 in Steinebrück, de autobestuurders worden er verwelkomd met de borden ‘Willkommen in Walloniën’. In het Duits, aangezien men zich op het gebied van de Duitstalige Gemeenschap bevindt.

Maar Jenny Baltus-Möres (MR/PFF), een Duitstalige verkozene in het Waals Parlement, vindt dat maar niets. Zij wijst op verschillende studies die aantonen dat de inwoners van de Oostkantons zich eerder als ‘Ostbelgier’ zien en niet als Walen of Belgische Walen, ook al ligt het Duitstalige gebied in het Waals Gewest.

Voor Baltus-Möres moeten de borden vervangen worden door ‘Willkommen in Ostbelgien’, wat ergens neerkomt op respect voor de vier taalgemeenschappen in Wallonië. Maar dat ziet Waals minister van Openbare Werken Carlo Di Antonio (cdH) niet zitten. Hij legt uit dat de huidige borden recent zijn en eigenlijk een vervanging waren voor de vroegere viertalige borden ‘Willkommen, Welkom, Bienvenue, Welcome’.

Het heeft volgens hem geen zin nu plots nieuwe aan te kopen.

Ostbelgien Een belangrijker want politiek argument is dat de Duitstalige Gemeenschap, of ‘Ostbelgien’, geen territoriale entiteit is. Bel-

gië bestaat uit drie gewesten en de Duitstalige Gemeenschap is geïntegreerd in Wallonië. Het is dan niet meer dan normaal dat men ook in de Duitstalige gemeenten van ‘Wallonien’ spreekt.

De minister wijst er tevens op dat in Wallonië en Brussel geen borden hangen met ‘Welkom in de Franse Gemeenschap’.

Dat overtuigt de politici in de Oostkantons niet. Zij vinden al een poos dat de band met Wallonië en de hoofdstad Namen minder hecht moet zijn. Het is wel zo dat de voorbije jaren een aantal gewestbevoegdheden in de Oostkantons grotendeels naar de Duitstalige Gemeenschapsregering zijn overgedragen. Denk aan huisvesting en toerisme. Maar meer en meer Duitstaligen willen een eigen volwaardig gewest. Dat vraagt een nieuwe staatshervorming en een akkoord van de Vlamingen. Vraag is of die dat willen. Want in de strijd tussen de deelstaten is het niet zeker dat bij moeilijke dossiers een Duitstalig Gewest aan de Vlaamse kant komt staan. Ten tijde van de lange discussies over de splitsing van Brussel-HalleVilvoorde heeft de Duitstalige Gemeenschapsregering zelfs een belangenconflict ingeroepen om dat dossier op de lange baan te schuiven. Ook al ligt Eupen op meer dan 130 kilometer van Brussel. Een bezoek van N-VA-voorzitter De Wever aan de toenmalige Duitstalige minister-president Karl-Heinz Lam-

Li bia bouquet bertz bracht geen zoden aan de dijk. Feit is dat de ergernis in de Oostkantons over de Waalse regering en de Waalse politici de voorbije jaren enkel is toegenomen. Eupen en Sankt-Vith voelen zich nog altijd benadeeld. Telkens wanneer wegenwerken worden uitgevoerd, staan de Oostkantons onderaan de prioriteitenlijst. Minister-president Oliver Paasch (van de regionalistische PoDG) en viceminister-president Isabelle Weykmans (PFF) voeren de druk op.

Werkloosheid Vooral de negatieve gevolgen van het jarenlange linkse beleid van de Waalse regering is de Duitstaligen een doorn in het oog, ook al is de PS in Luik van de macht verdreven. Het is altijd gevaarlijk de Duitstalige Gemeenschap met haar 76.000 inwoners te vergelijken met de rest van het Waals Gewest, maar de werkloosheid bedraagt in de Oostkantons amper 6 procent, terwijl die in Wallonië rond 14 procent blijft schommelen. Niet dat de Oostkantons zo’n economische groeipool zijn (er is vooral toerisme en houtbewerking) maar de Duitstaligen profiteren natuurlijk van het nabije Duitsland en gaan daar werken. In Eupen is vooral te horen dat men geen economische verbetering ziet in Wallonië, ondanks mooie voorspellingen over de impact van bijvoorbeeld het Waalse marshallplan.

Vandaar de toenemende neiging een ‘Los van Namen’-politiek te bepleiten.

Picard

8

De wereld rond

7 juni 2018

Moeizaam Iraans-Russische bondgenootschap Loepzuiver kan je zijn overwinning niet noemen, maar als dan toch iemand tot winnaar moet worden uitgeroepen na die lange oorlogsjaren in Syrië is het wel president Assad. Tegen alle verwachtingen in wist zijn regime zich te handhaven, dankzij de onontbeerlijk steun van Rusland en Iran. Maar nu de zege een feit is, komen de verschillen binnen de alliantie naar boven drijven. De divergerende belangen tussen Moskou en Teheran tekenen zich steeds scherper af.

Afgezien van een nooit uit te sluiten kans op ongelukken en onvoorziene omstandigheden, lijkt het een uitgemaakte zaak dat het regime van Assad in Syrië in het zadel blijft. De voorbije jaren werd zijn ondergang meermaals voorspeld – en nog vaker gewenst. Maar hij is er nog steeds, en heeft controle over een substantieel deel van het land, waaronder de drie belangrijkste steden: Homs, Aleppo en hoofdstad Damascus.

Op dit punt gekomen kan de waaromvraag beantwoord worden. Grosso modo zijn er twee verklaringen waarom Assad en zijn kliek succesvol de meet gehaald hebben. De belangrijkste ligt voor de hand: de steun van Rusland en Iran. Maar het zou verkeerd zijn alles louter te verklaren aan de hand van de ‘internationalisering’ van het conflict. “Ze hebben het hoofd koel gehouden”, stelde een Carnegie-onderzoeker vast. Zelfs op momenten dat het er uitzichtloos uitzag. Zoals in 2012, toen een bom zowat het hele Syrische ‘war cabinet’, waaronder de defensieminister, zijn adjunct en tal van topadviseurs, letterlijk de lucht inblies. En in 2015, toen ‘rebellen’ wel erg veel terrein aan het winnen waren. Uiteraard was de steun van de bondgenoten cruciaal, onontbeerlijk zelfs. Noem het gerust de ‘ying en yang’ van het verhaal. Beide hebben zich onlosmakelijk verbonden en waren nodig voor de wending die de dingen genomen hebben.

Verdeelde belangen Betrokkenheid leidt tot aanwezigheid. En net daarrond kristalliseren zich de grote vragen van het moment. Turkije controleert een deeltje van het land. Er is een onrechtstreekse Amerikaanse betrokkenheid via Koerdische eenheden. Maar

essentieel in de saga is de houding van Rusland en Iran, de bondgenoten die voor Assad het verschil hebben gemaakt. Er hing altijd al een waas van geheimzinnigheid rond hun samenwerking, die in 2015 formeel gestalte kreeg. Beide landen hebben hun belangen, en het redden van Assad paste daarin.

Maar nu tekent zich een nieuw paradigma af. Niets is zo efficiënt als een gemeenschappelijke vijand om de plooien glad te strijken, maar naarmate die vijand wegdeemstert, ontstaat een vacuüm waarbij de verschillen zich beginnen af te tekenen. En net dat is wat zich in Syrië afspeelt. Voor Rusland is het duidelijk: Syrië moet in handen blijven van een sterk regime, dat het land stabiel houdt en vooral goede relaties onderhoudt met Moskou. Een onmiddellijk voordeel hiervan is dat de Russen via de marinebasis van Tartous hun toegang tot de Middellandse Zee behouden. Voor Iran ligt het anders. Teheran wil een regime dat kan worden gecontroleerd, hoe directer hoe beter. Teheran ziet het Syrische grondgebied als een manier om de invloed in de regio te vergroten. Hezbollah is daarbij een belangrijk instrument. Dankzij de plaats die Teheran in het Syrische kluwen wist te verwerven, reikt de invloed tot aan de poorten van Israël. Letterlijk.

Israël Vrij snel maakte Israël zijn positie duidelijk. Inmenging in het Syrische conflict is geen optie, maar er werden wel rode lijnen getrokken. Het beperken van de Iraanse invloed staat met stip bovenaan de lijst. Precies daar wringt het schoentje.

Enkele weken geleden kwam het tot een stevige confrontatie met de Joodse staat. De Israëlische luchtmacht viseerde in

Diplomatieke valies

Syrië vooral Iraanse doelen. En vrij belangrijk: het Russische luchtafweergeschut ter plekke bleef op non-actief. Op voorhand werd Moskou op de hoogte gesteld, en de Russen stemden toe, op zijn minst impliciet.

De voorbije weken kwamen verschillende niet mis te verstane boodschappen uit Rusland. “Buitenlandse troepen moeten Syrië verlaten”, verklaarde de Russische buitenlandminister Lavrov. Zijn verhaal past in een logisch denkkader. Als de strijd gestreden is, heeft een buitenlandse militaire aanwezigheid geen zin, alleen is dat net de kern van de Iraanse politiek in de regio. Een stap terugzetten zou als een nederlaag beschouwd worden, zeker nu de nucleaire deal met ‘het Westen’ op de helling staat. Op dit punt gekomen weegt het psychologische misschien zelfs zwaarder door dan het praktische.

Partners uit noodzaak In het verleden heeft president Assad zich al een behendige manipulator getoond. Iran en Rusland waren zijn twee enige levenslijnen, maar stelselmatig slaagde hij erin die tegen mekaar uit te spelen, ongeacht hoe uitzichtloos de situatie wel was. Beet de ene vis niet, ja, dan probeerde hij het bij de andere. Zonder te vergeten daar melding van te maken natuurlijk. Et nunc? Naarmate het Syrische regime de controle over het grondgebied herovert, neemt het belang van de bondgenoten af. Zeker van die bondgenoot die net dat gebied beschouwde als een territorium om de regionale invloed op te drijven, Iran dus. Alleen, de coalitie in Syrië tussen Rusland en Iran is slechts een deel van het hele plaatje. Op verschillende plaatsen in Centraal-Azië loopt dat vrij gesmeerd. En ook betreffende de oliehandel dienen zich tal van opportuniteiten aan. Op een moment dat isolement als een donderwolk boven Teheran hangt, is een bondgenoot als Moskou onontbeerlijk.

De ad hoc regeling in Syrië kan en mag daar geen effect op hebben. Althans op papier.

Michaël Vandamme

Buitenlands spervuur Verborgen subsidies

En de winnaar is: Erdogan In Duitsland is ophef ontstaan omdat twee spelers van de Duitse nationale ploeg zo duidelijk hebben gekozen tussen Turkije, hun herkomstland, en Duitsland, het land waarvan ze burgers zijn. Voor die twee, Mesut Özil en Ilkay Gündogan, is Turkije hun vaderland en Erdogan is hun leider.

Twee rolmodellen voor migranten In de pers zijn foto’s verschenen van de twee voetballers aan de zijde van de Turkse president (die momenteel in volle kiesstrijd zit) in een hotel in London, terwijl ze Erdogan de truitjes van hun respectievelijke Duitse ploegen aanboden. Een mooi resultaat voor de conservatief-islamitische AKP, waar sport steeds een recuperatiemiddel was en nog steeds is. Vooral de woorden die men op de truitjes kan lezen die door een van de spelers aan Erdogan wordt aangeboden, wekken consternatie: “Aan mijn president, met respect”. Succes bij de ‘Duitse’ Turken verzekerd! Die nieuwe ‘Duitsers’ laten zich vooral kennen als overtuigde Turken.

De kwestie is pijnlijk omdat die twee spelers in de Duitse pers steeds werden voorgesteld als voorbeelden van échte, geslaagde integratie. Zij worden voorgesteld als ‘rolmodellen’ die andere nieuwkomers moeten aanzetten om hetzelfde ‘geslaagde integratiemodel’ over te nemen.

We blijven Turken Wat in de Duitse media bijzonder is opgevallen, is de boodschap dat Turken in

Duitsland gewoonweg Turken blijven. Hun bewoordingen wijzen erop dat ze Erdogan eren als hun president en dus spuwen in de hand van het welkomland. Beatrix von Storch, kopvrouw voor de AfD, vroeg zich af of in de Duitse “nationale” ploeg wel plaats is voor die spelers. Alle politieke partijen, van CDU tot en met Groenen en SPD, waren ontzet door het gedrag van die twee Turken.

Zo stelde de woordvoerder van CDU, Eberhard Gienger: “Wij wensen dat mensen van Turkse afkomst, die hier leven, de federale republiek als hun land beschouwen. En dan komen twee eminente personen stellen dat ze een ander land als het hunne erkennen.

Dit is onaanvaardbaar.” Groen-woordvoerder Cem Özdemir stelde dat de steun aan een autoritair leider niet kan. Groen heeft er dus géén probleem mee dat die Duitse voetballers een Turkse president als hun president erkennen, als hij maar democratisch verkozen zou zijn. Zeer rare gasten, die groene jongens.

Hoe dan ook, dit voorval wakkert de discussie over de dubbele nationaliteit aan en zet de problematiek van de integratie in Duitsland op scherp. Voelen Turkse Duitsers enige loyauteit tegenover Duitsland?

Piet van Nieuwvliet

In de Nederlandse ambtelijke taal staat ANBI voor ‘Algemeen Nut Beogende Instellingen’. Een ANBI-status levert fiscale voordelen op, zowel voor de gevende als de ontvangende instelling. Gemiddeld bedraagt dat voordeel ongeveer 30 procent van de donatie of de subsidie.

De administratieve voorwaarden en controles voor het verkrijgen van de ANBI-status zijn zeer streng. Tenminste, toch voor gewone Nederlanders. Voor leden van het islamitische Herrenvolk geldt duidelijk een voorkeursbehandeling. Dat kwam aan het licht na een aantal kritische vragen aan staatssecretaris Menno Snel van D66, die zo angstvallig en omzichtig antwoordde, dat iedereen onmiddellijk vermoedde dat hij iets te verbergen had.

Toen Elseviers Magazine daar verschillende artikels over publiceerde, barstte het schandaal pas goed los. Bij meer dan duizend nietreligieuze ANBI’s is de status de afgelopen jaren wel ingetrokken, omdat ze niet aan de administratieve verplichtingen voldeden. Bij religieuze ANBI’s is dat, ondanks een lijst met 1.139 overtredingen, slechts één keer gebeurd. Er waren enkele kleine administratieve nalatigheden bij katholieke en protestantse kerken en bij sommige synagogen, maar het gros van de misbruiken zit – natuurlijk – bij moskeeën en islamitische verenigingen. Zo bleek dat de Diyanet, het Turkse ministerie van Godsdienstzaken, automatisch werd erkend als ANBI. Giften aan de Diyanet werden daardoor fiscaal aftrekbaar. Hetzelfde geldt voor de beruchte salafistische As-Soennamoskee in Den Haag, die de jihad toejuicht en de besnijdenis van meisjes promoot.

Iedereen terrorist Momenteel zitten veertien medewerkers van de Turkse oppositiekrant Cumhuriyet gevangenissenstraffen uit variërend van dertig maanden tot meer dan zeven jaar. Het angstwekkende is dat zij niet veroordeeld werden wegens overtredingen van de perswetten, wel wegens terrorisme. Kritiek op de kalief-president Erdogan wordt over dezelfde kam geschoren als het laten exploderen van bomauto’s. Op de dag van hun veroordeling beschuldigde premier Binali Yıldırım alle Europese naties behalve Spanje ervan terroristische organisaties te steunen. Ook Bosnië-Herzegovina, nochtans een voornamelijk islamitische staat die bevriend is met Turkije, kreeg een ernstig waarschuwing: het zou een doelwit kunnen worden van Turkse represailles als het de “gülenistische terreurorganisatie” zou steunen, een verwijzing naar de beweging van de moslimleider Fethullah Gülen, die ooit Erdogans trouwe bondgenoot was, maar die

nu in ballingschap leeft in Pennsylvania. In de verwrongen islamitische denkwereld van Erdogan en consorten bestaat een flink deel van de wereldbevolking uit terroristen: de Turken die kritiek op hem leveren, de Europeanen, de Israëli’s, de Koerden, en de Fransen en de Amerikanen omdat zij Koerdische groepen hebben gesteund in de strijd tegen IS… Allemaal terroristen. Behalve de échte terreurstaten en de échte massamoordenaars. Die kunnen altijd op Erdogans sympathie rekenen. Zoals Hamas, de Iraanse ayatollahs en de Soedanese regeringsleider Omar al-Bashar, die door Erdogan “een broeder” werd genoemd, hoewel al-Bashar minstens een miljoen christenen en animisten heeft laten afmaken. Net zoals de Turken, die minstens een miljoen Armeniërs hebben uitgeroeid. Broeders, inderdaad.

Star Wars II Na de ondergang van de Sovjet-Unie ontwierpen de Amerikanen een raketschild dat bescherming kon bieden tegen aanvallen van intercontinentale raketten met een beperkt aantal kernkoppen. In het jargon noemde men dat een beleid van “beperkte bescherming”. Dat was een reactie op de Iraanse en Noord-Koreaanse programma’s voor de ontwikkeling van atoomwapens en intercontinentale raketten. Obama legde de opbouw van dat beperkte raketschild stil. Maar president Trump heeft de bouw van een raketschild opnieuw in de steigers gezet.

In het ‘House Armed Services Committee’ werden de fondsen daarvoor bijna unaniem goedgekeurd, met slechts één tegenstem op 61.

De eerste aanzet werd al in 2017 gegeven.

Het lijkt een detail, maar het woord “beperkt” werd toen geschrapt. Het nieuwe raketschild moet niet alleen in staat zijn atoomvallen met een paar dozijn raketten van “schurkenstaten” als Iran of Noord-Korea af te weren, maar ook massale aanvallen met honderden kernkoppen van grote mogendheden als China of Rusland. In essentie blaast Trump daarmee het “Star Wars”-programma van president Reagan nieuw leven in. Zelfs zonder dat ooit één vijandelijke raket werd neergehaald, speelde Reagans “Star Wars”-initiatief een doorslaggevende rol bij de ineenstorting van de Sovjet-Unie. De Sovjets begrepen onmiddellijk dat zij met hun krakkemikkige economie en hun ideologisch versteende universiteiten en onderzoekscentra inzake “Star Wars” nooit tegen de Amerikanen op zouden kunnen. Dat overtuigde Gorbatsjov ervan dat hij diepgaande hervormingen moest doorvoeren. En die hebben - zonder dat hij het ooit zo bedoelde - geleid tot de instorting van het Sovjetimperium. Ach, wie weet… Misschien kan de geschiedenis zich nog eens herhalen.

DE LE PENS SLAAN EEN BLADZIJDE OM Het Front National doopt zich onder impuls van Marine Le Pen om tot Rassemblement National. Marion MaréchalLe Pen, kleindochter van oprichter Jean-Marie Le Pen draagt voortaan enkel nog de naam Maréchal. De familie lijkt een bladzijde omgeslagen te hebben.

Het werd al aangekondigd tijdens een congres van het Front National in maart: de partij krijgt een andere naam. Nu is de beslissing gevallen: het wordt Rassemblement National. Daarmee verdwijnt het in 1972 opgerichte Front National uit het politieke vocabularium. Sommigen zullen zegen dat dit niet veel voorstelt. Immers, in 1986 trok Jean-Marie Le Pen onder de naam Rassemblement National naar de parlementsverkiezingen. Hij had op zijn lijst naast FN’ers ook ontevredenen van de rechtse en gaullistische UDF en RPR opgenomen. Het werd een succesvolle campagne, want dankzij het proportionele verkiezingsstelsel wist Le Pen 35 verkozenen naar de Assemblée Nationale te sturen. In bepaalde links-intellectuele hoek wordt verwezen naar de Rassemblement National Populaire van Marcel Déat, een belangrijk figuur uit de collaboratie.

Dat is spijkers op laag water zoeken. Het omdopen van Front National tot Rassemblement National is wel degelijk een keerpunt. Voor voorzitster Marine Le Pen is dit het signaal dat de opening van het Front National naar een grotere groep kiezers gelukt is; anders had ze nooit de tweede ronde van de presidentsverkiezingen van 2017 gehaald. Het Front National deed nog te veel denken aan de partij van haar vader en dat schrikte mensen af. Het FN was in eerste instantie een groepering van nostalgici van het Vichy-regime en van de tegenstanders van de dekolonisatie.

SI LA FRANCE M’ÉTAIT CONTÉE De leegloop tegengaan De naamsverandering is ook een poging van Marine Le Pen om opnieuw op het politieke voorplan te treden. Ondanks het halen van de tweede ronde was de presidentscampagne van 2017 geen succes. Het leidde tot spanningen in de partij. De links-gaullistische Florian Philippot vertrok. Meerdere regionale verkozenen verlieten de partij. Recent trapte ook Bernard Monot, de economische adviseur van Marine Le Pen, het af. Hij versterkte de beweging Debout La France van Nicolas DupontAignan. Er beweegt heel wat aan die kant van het politieke spectrum. Met het oog op de Europese verkiezingen van 2019 wordt het drummen bij de ‘souverainistes’ die zeer kritisch staan tegen de Europese Unie en het migratiebeleid. Marine Le Pen wil haar partij opnieuw schwung geven en zo goed scoren in 2019. Voorlopig ziet het er goed uit voor het Rassemblement National. Volgens peilingen zou de partij bij de Europese stembusslag tussen 17 en 20 procent van de stemmen halen. Meer dan alle andere nationalistische lijsten samen.

Wat in 2022?

Maar de ultieme test voor Marine Le Pen volgt in … 2022. Bij de volgende presidentsverkiezingen dus. Dan neemt ze voor de derde keer deel. Wat als ze dan opnieuw verliest, wat de meeste waarnemers als zeer reëel beschouwen? Heeft ze dan nog een politieke toekomst?

Er wordt daarom steeds meer gekeken naar haar nicht Marion Maréchal-Le Pen, die zich vorig jaar (tijdelijk) terugtrok uit de politiek. In 2012 werd ze verkozen in de Assemblée Nationale en dat op amper 22-jarige leeftijd. Ze was vaak kritisch voor haar tante die economisch te links zou zijn en te weinig aandacht zou

MERS-EL-KÉBIR Er wordt vaak beweerd, veelal door Duitsgezinde lieden, dat Churchill opzettelijk een massamoord beging toen hij bommen op Dresden liet vallen. De Fransen, die nota bene bondgenoten waren van de Britten, kregen in 1940 ook op hun lazer. Voor de kust van Algerije schakelden de Britten een Franse aangemeerde vloot uit. 1.300 Fransen stierven.

Hoezo, de geallieerden trokken aan één zeel?

Zoals vaak is het Willem Frederik Hermans, volgens velen de grootste Nederlandse schrijver van de laatste honderd jaar, die de inspiratie levert voor deze kolommen. We citeren uit het boek ‘Door gevaarlijke gekken omringd’, dat in 1988 verscheen: “Een Britse ‘heldendaad’, waar buiten Frankrijk zoveel mogelijk over gezwegen wordt, is de zogenaamde zeeslag van Mers-el-Kébir.

Als er een gebeurtenis is die toont hoe moeilijk tijdens de laatste oorlog vriend en vijand dikwijls van elkaar konden worden onderscheiden, dan deze.”

Eeuwige vijanden Op 1 september 1939 vielen Duitse troepen Polen binnen.

Twee dagen later verklaarden het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de oorlog aan de nazi’s. Ongeacht die oorlogsverklaring en het Franse Saaroffensief, was toen van een totale Europese oorlog nog geen sprake. Pas later beslisten vooral de Britten op volle kracht ten strijde te trekken. De twee ‘bondgenoten’ vertrouwden elkaar niet afdoende. Vergeet niet dat Frankrijk en Engeland elkaar beschouwden als grote concurrenten, ook door vetes die al eeuwen gaande waren en waarbij veel bloed was gevloeid. Voor de kust van Algerije gingen op 3 juni 1940 Britse torpedojagers en slagschepen over tot het vernietigen van de Franse vloot, die in de haven van het plaatsje Mars-el-Kébir

voor anker lag. Waarom deden de Britten dat? De Franse admiraal François Darlan had nochtans aan de Britse premier verzekerd dat de oorlogsbodems niet in handen zouden vallen van de Duitsers. Ook maarschalk Pétain garandeerde aan de Britten dat hij zijn vloot tot zinken zou brengen, mochten de Duitsers er bezit van willen nemen. Churchill geloofde er weinig van. Naar zijn oordeel waren de Fransen veel te mak, speelden zij dubbelspel en was het niet uitgesloten dat de Fransen alsnog de kant van de Duitsers (en de Italianen) zouden kiezen. Of zoals Hermans schreef: “Churchill, tuk op een succes, al is het maar het doodschieten van een slapende haas, vertrouwt het niet.

Frankrijk heeft een wapenstilstand gesloten. Tot welke concessies zal het nog meer bereid zijn?” Daarom gingen Britse mariniers aan boord van meerdere Franse schepen en namen het gezag over. Waar overname onmogelijk bleek, diende overgegaan te worden tot de vernietiging van de desbetreffende schepen, aldus Churchill. Dat is precies wat gebeurde.

Algerije en Marokko Het Franse oorlogsschip ‘Bretagne’ werd geraakt door een Brits salvo en ontplofte. Zowat duizend opvarenden kwamen om. Ook andere schepen werden bij Mers-el-Kébir door Britse agressie zwaar beschadigd. Daarbij sneuvelden nog eens meer dan tweehonderd Fransen. De wraak van de Fransen bleef niet lang uit. Duizenden vrouwen en kinderen uit Gibraltar - Brits Overzees Gebied - die naar Frans-Marokko waren gevlucht, werden met geweld verdreven en dienden hun bezittingen achter te laten.

Niet iedereen was het eens met de werkwijze en de orders van oorlogsleider Winston Churchill. De Britse admiraal Somer-

Roeping: burgervader Precies 200 jaar geleden kwam een man ter wereld die, figuurlijk en ook letterlijk, borg stond voor één van de grote sociale en economische ideeën: solidariteit en leren voor zichzelf te zorgen! “Wat de enkeling niet lukt dat kunnen we samen wel”, aldus F.W. Raiffeisen. In het Duits van Angela Merkel: “Was einer nicht schafft, schaffen viele!” In het Engels van nu: “Better together”.

Nu een gangbaar principe, maar niet in zijn tijd.

Zijn ongewone Duitse naam gaat terug op het oud-Germaanse woord voor landbouw. Zijn verre voorvaderen kwamen al gauw in de koophandel terecht. Of in de ambtenarij. Toen Raiffeisen geboren werd, waren zijn voorvaderen al bijna vijfenzeventig jaar ononderbroken burgemeester van Hamm, zijn geboorteplaats.

Friedrich Wilhelm kwam dus in een nest met aanzien ter wereld.

‘Euterpier’ Helaas werd zijn vader ziek en verarmde het gezin, zodat moeder Amalie voeding én opvoeding alleen ter harte moest nemen.

Van haar erfde hij een opvallende vroomheid, zodat zijn peet-

Salan

ENGELAND ville omschreef de aanval op het Franse squadron als “de grootste politieke blunder van de moderne tijd”. Litterator Hermans zit op dezelfde lijn: “Franse zeelieden, die nog nooit enige Engelsman kwaad hadden willen doen, gingen met hun schepen weerloos ten onder. Tegelijkertijd ging het laatste restant van de Frans-Engelse vriendschap ten onder. De propagandawinst voor Hitler was geweldig. Zelfs Fransen die niet dol op de Duitse dictator waren, konden in het Engelse optreden weinig anders zien dan een ‘typische Engelse’ schijnheilige streek. (…) Churchill had natuurlijk geen beter middel kunnen bedenken om het prestige van de Vichy-regering te vergroten en om in Frankrijk alle geestdrift om tegen de Duitsers te vechten uit te roeien.”

Schijnheilige eilandmentaliteit Generaal Charles de Gaulle wilde het Verenigd Koninkrijk destijds niet in de Europese Economische Gemeenschap hebben, want “te veel een eilandmentaliteit”. Die eilandmentaliteit zal in de komende jaren wederom volop uitgespeeld worden, wanneer de Britten de Europese Unie verlaten. Bijna tachtig jaar na de Tweede Wereldoorlog, zijn de Fransen nog altijd niet tuk op het ‘Perfide Albion’. Een groot deel van de Fransen ziet het Verenigd Koninkrijk liever vandaag dan morgen vertrekken.

Uit opinieonderzoek, afgenomen bij meer dan duizend respondenten, blijkt dat het gros van de Fransen de Britten liever buiten dan binnen de EU ziet. In andere landen – waaronder aartsrivaal Duitsland – blijkt de bevolking veel minder geneigd de Britten de deur te wijzen, blijkt uit gelijkaardige bevragingen.

Zoals Willem Frederik Hermans in 1988 al wist: “En zie je wel, ’t is een eiland, zeggen de Fransen nu, De Gaulle had gelijk.” De geschiedenis herhaalt zich keer op keer.

LvS

BEI UNS IN DEUTSCHLAND oom, de dominee in Hamm bij wie Friedrich nog privéles volgde, hem tot zijn opvolger dacht te kunnen kneden. Om voort te studeren was er geen geld, dus koos hij voor het Pruisische leger.

Daar werd hij tot onderofficier bevorderd, een hele rang in die tijd. Maar een militarist werd Friedrich helemaal niet, zeker niet nadat hij op één van zijn inspectieronden de studentenclub ‘Die Euterpier’ had leren kennen, genaamd naar Euterpe, de godin van de toverfluit en dus van de verleiding. Met hun kenspreuk ‘Vroom, fris, vrolijk en vrij’ streefden de leden naar vrolijkheid en opteerden voor het humanisme, wat de intellectueel in Friedrich wel aansprak.

Hij trouwde met de apothekersdochter Emilie Storck uit Remagen, en hij werd burgemeester van een naburig dorp in het Westerwald. Algauw bleek de burgervader zeer dicht bij de mensen te staan, aanhoorde hij hun kommer en kwel met engelengeduld en probeerde iets aan hun situatie te doen.

Grote klemtoon hierbij kreeg het schoolwezen, want aldus de overlevering: “De beste strijd tegen de armoede is een goede scholing!” Scholen in die tijd bevonden zich vaak in een slechte toestand. De koude en tochtige lokalen maakten veel kinderen ziek. Als gewezen hoofd van de brandweer wist Herr Raiffeisen hoe een plan te tekenen, contracten met arbeiders af te sluiten en de werken op de voet te volgen.

Dezelfde kunde vertoonde hij bij het aanleggen van een steenweg, ter vervanging van de lemen paden die ’s winters onbegaanbaar en onberijdbaar waren.

Dorpsbakhuis En toen kwam de winter van 1846-1847. Een ware beproe-

FRANKRIJK

hebben voor het klassiek-conservatieve electoraat van het FN. Marion Maréchal koos voor een aantal ‘sabbatmaanden’, maar ze keert stilaan terug. Opvallend: de naam Le Pen heeft ze laten vallen uit haar naam. Enkel die van haar officiële vader Samuel Maréchal, ooit jongerenvoorzitter van het FN, draagt ze nog.

Marions biologische vader was de overleden journalist Roger Auque. Waarnemers zien dit als een duidelijk politieke strategie: de naam Le Pen had Marion in de toekomst meer schade kunnen berokkenen dan iets anders.

De kleindochter van Jean-Marie Le Pen, nog altijd geen 30 jaar oud, is voorzichtig aan een politieke opmars aan het werken. Ze wordt daarin gesterkt door peilingen die aantonen dat 33 procent van de Fransen wil dat ze terugkeert in de politiek.

Bij de FN-kiezers is dat meer dan 80 procent.

Momenteel beperkt de strijd van Marion Maréchal zich tot het ‘culturele debat’ in brede zin. Ze sprak recent op een studiedag van het conservatieve maandblad L’incorrect (we zullen er in deze rubriek snel aandacht aan besteden) en de rechtse beweging “Les Eveilleurs d’espérance”. In de lijn van rechtse gramscisten als Alain de Benoist riep Marion Maréchal daar op om te breken met de erfenis van mei ’68, en ze wil dat rechts de media, de journalistieke bastions en de cultuurtempels inneemt zoals links dat veertig à vijftig jaar geleden heeft gedaan.

Over haar politieke toekomst spreekt ze niet, maar velen zien Marion Maréchal na 2022 als het rechts-conservatief-liberale alternatief, wanneer haar tante opnieuw in het zand bijt tegen Macron en de klassiek-rechtse Les Républicains ten onder gaan aan interne verdeeldheid. Marion Maréchal zou dan - als een nieuwe Jeanne d’Arc - alle rechtse krachten verenigen.

RIGHT OR WRONG

2018 IS EEN RAIFFEISENJAAR Cera - met de C van KBC - wil op haar jaarlijkse buitengewone vergadering Friedrich Wilhelm Raiffeisen herdenken. Cera, een coöperatieve vennootschap die later in de Kredietbank opging, wil zo deze grondlegger van de coöperatieve beweging in herinnering brengen.

In Duitsland leeft zijn naam nog steeds verder, door tal van Raiffeisenbanken, vooral dan in het Rijnland. En ook die banken willen dit jaar feestelijk beklemtonen dat zijn idee van ‘coöperatie’ levendiger is dan ooit.

9

Het nabije buitenland

7 juni 2018

DUITSLAND

ving. Kwam dat toen al door klimaatverandering? Feit was dat de velden beduidend minder graan hadden opgebracht en op de koop toe een aardappelziekte uitbrak.

Gevolg: onbetaalbaar voedsel. Op vraag van Raiffeisen leverde de regering wel tarwe, kwestie van de eerste en ergste nood te lenigen. Tegen contante betaling evenwel, waartoe het gros van de inwoners niet in staat was. Daarop nam de burgemeester het heft in handen, en verdeelde eigenmachtig het voedsel onder de mensen, tegen een schuldbriefje, voor later. Daarop stichtte hij een hulporganisatie. Hij speelde het klaar om gegoede burgers ervan te overtuigen (een deel van) hun spaarcenten hier in te brengen, zodat hij de tarwe kon betalen. Verder bouwde hij met deze ‘broodorganisatie’ een ‘dorpsbakhuis, en werden in het voorjaar pootaardappelen gefinancierd. Met de opbrengsten daarvan konden de armen hun schuldbriefjes terugbetalen.

En toen de landbouw, inbegrepen het ambacht, een begin van industrialisering kende, sloeg ook te lande en in de eerste fabrieken de armoede toe. Na tien of zelfs twaalf uren zwoegen en zweten, moest de werkman thuis nog zijn akkertje bewerken… En ook dan speelden zijn ideeën van ‘solidariteit en het eigen lot in eigen handen nemen’ hun rol: geen aalmoezen meer, maar gunstige leningen verschaffen zodat de ontvanger vooreerst zichzelf kan (be)helpen.

En zo schiep – naar onze begrippen – Raiffeisen in 1854 de eerste coöperatieve bank. Sindsdien heeft het ‘Met elkaar meer bereiken’ 900.000 ‘Genossenschaften’ in de hele wereld ‘opgebracht’.

Gilbert Druant

10

Beeldspraak

7 juni 2018

MEDIALAND Mawda belangrijker dan aanslag Benjamin Herman Het zal u ook wel opgevallen zijn: de zaak-Mawda bleef duidelijk langer en prominenter in de media aanwezig dan de terreuraanslag in Luik. Dat is niet zomaar een aanvoelen, het kan gemakkelijk bewezen worden. Op het ogenblik dat we dit schrijven, levert een zoektochtje in de nieuwssectie van Google voor Belgische nieuwssites 161.000 resultaten op voor “Benjamin Herman”, en 675.000 voor “Mawda”. Dat is meer dan een factor vier verschil.

Het verschil kan deels verklaard worden door de discussie tussen Bart de Wever en Elio di Rupo, maar dat verklaart niet alles. Die discussie zou zo’n vaart niet kunnen genomen hebben, als de pers ze niet opgepikt en opgepookt had. De zaakMawda met alle achtergronden en omstandigheden was al vóór die discussie veel populairder in de pers dan de zaakBenjamin Herman. Terwijl in de zaak-Mawda de ene open brief na de andere manifestatie gelanceerd wordt en veel aandacht van de media krijgt, blijft het opvallend stil over de precieze omstandigheden en de achtergrond van de terreuraanslag gepleegd door Benjamin Herman.

“Zoektocht” naar een motief Ook dat viel weer op: de pers had het weer bijzonder moeilijk om een mogelijk motief voor de aanslag in Luik te kunnen ontdekken. Ja, hij was dan wel een moslim, een geradicaliseerde zelfs, en hij riep “Allahoe akbar”, en hij spaarde een vrouw omdat ze aan de ramadan deed, en IS eiste de aanslag op, maar zelfs zes dagen na de aanslag is het officieel nog altijd zoeken naar wat het motief toch wel zou kunnen geweest zijn.

Hadden we in dit land een pers die naam waardig, dan zou die gewoon niet tolereren dat de overheid haar burgers op zulke manier een rad voor de ogen draait. Het probleem is dat de pers een deel van het probleem is, en de overheid naarstig helpt met te verdoezelen dat de aanslag ook maar iets met de islam te maken heeft. Er wordt niet uitgespit hoe Benjamin Herman geradicaliseerd kon geraken, en nog minder wat de precieze verantwoordelijkheid van minister van Justitie Koen Geens is. Voor die laatste volstaat het zelfs te verklaren dat hij aan wat zelfreflectie gedaan heeft, en voor de pers is daarmee de kous af.

Vergelijk dat maar even met de heksenjacht tegen Steven Vandeput, Jan Jambon en Theo Francken.

FILM al een poos veel populairder, en onder de lezers vermoedelijk ook. Als we sommige opiniepeilingen mogen geloven, valt niet uit te sluiten dat Groen nu al de grootste politieke partij op links is. Groen deelt niet in de klappen als John Crombez zich op nogal onnozele wijze om de tuin laat leiden. Het is een nieuwe werkelijkheid waar de sp.a de komende maanden best wel rekening mee houdt, want de onvoorwaardelijke steun van De Morgen voor “de partaai” is meer dan ooit voltooid verleden tijd.

Spotify in de problemen met nieuw antihaatbeleid Enkele weken geleden kondigde Spotify, een streamingdienst voor muziek, aan een nieuw antihaatbeleid te zullen invoeren. Elke gebruiker van Spotify krijgt wekelijks een gepersonaliseerde lijst toegestuurd met muzieknummers die volgens de algoritmes van het bedrijf een grote kans maken om in de smaak van de gebruiker te vallen. Maar voortaan zouden artiesten met een “omstreden gedrag” uit die gepersonaliseerde lijsten geweerd worden. Het gevolg is duidelijk: minder gebruikers die de muziek van die artiesten op die manier kunnen ontdekken, waardoor de nummers minder vaak afgespeeld worden, waardoor de betrokken artiesten dus minder royalties uitbetaald krijgen.

Probleem is dat Spotify ook artiesten wou weren die nog niet veroordeeld waren. Nogal wat artiesten klaagden daarom dat Spotify zelf voor rechter speelde, en hen daardoor in de praktijk zelfs een deel van hun inkomsten afnam. Zoiets strookt natuurlijk niet met de rechtstaat.

Toen Spotify de maatregel introk, kreeg het bedrijf opnieuw een pak kritiek te verduren, maar dan van vrouwen- en slachtofferbewegingen. Die vonden nu dat Spotify blijkbaar beroemde artiesten belangrijker vindt dan hun slachtoffers.

Dus was het weer niet goed.

Dit voorval toont aan dat antihaatbeleid, hoe goed ook bedoeld, maar beter niet ondoordacht aangekondigd en ingevoerd wordt. Spotify kreeg uiteindelijk twee keer negatieve pr te verwerken, in plaats van dat het erkend werd als een bedrijf dat zich het lot van slachtoffers aantrekt.

Spotify blijft wel nummers weigeren die oproepen tot haat of geweld, maar erkent dat het niet voor rechter kan spelen.

Uiteindelijk zijn het de gebruikers die maar moeten beslissen of ze naar de muziek van “verkeerde” artiesten willen luisteren.

We denken dat het initiatief van Spotify het bedrijf vroeg of laat in de problemen zal brengen. Wat omstreden is in het ene land, kan de normale gang van zaken zijn in een ander land.

In sommige landen is het de verkrachte vrouw die riskeert in de gevangenis te belanden, niet de verkrachtende man, en we zouden wel eens willen weten wat Spotify met zulke zaak aangevangen zou hebben.

Komt bij dat men vroeg of laat de lat zal willen verleggen, bijvoorbeeld van haat naar racisme naar discriminatie, tot in het politiek correcte absurde toe. Een artiest zoals Kanye West die op Twitter zijn steun voor Donald Trump uitspreekt? Sla hem meteen in de ban! Onbegonnen werk voor een bedrijf als Spotify om dat allemaal in de gaten te houden.

Voorpagina van Vogue Arabia toont prinses achter het stuur

Morgen ontmaskert valse mails van Crombez John Crombez zit duidelijk met een geloofwaardigheidsprobleem, of eerder met een geloofwaardigheidsprobleem méér, nu gebleken is dat de mails waarmee hij minister van Defensie Steven Vandeput tot ontslag dacht te kunnen dwingen vermoedelijk vervalsingen zijn. Het was opvallend dat uitgerekend de linkse krant De Morgen dat nieuws uitbracht, en daarmee een sp.a-voorzitter in verlegenheid bracht, en een N-VA-minister (eventjes) uit de wind zette. Normaal zou je uit die hoek eerder het omgekeerde verwachten. Wat is hier aan de hand?

Ten eerste zal het belang van de primeur zwaarder gewogen hebben dan de eventuele politieke gevolgen van het nieuws.

Het lijkt erop dat niet De Morgen is gaan uitvissen of die mails wel echt zijn, maar dat bronnen in het leger contact opgenomen hebben met De Morgen. Als De Morgen dit niet had uitgebracht, zou vroeg of laat een andere krant met de primeur gaan lopen zijn. Ten bewijze: op maandag was het bij De Standaard achtervolgen geblazen met wat analyses, commentaar en reacties van sp.a-kopstukken, maar iedereen raadpleegt intussen wel De Morgen om te weten te komen hoe de vork nu écht in de steel zit.

Ten tweede is John Crombez aangeschoten wild. Voor een krant als De Morgen heeft het geen zin nog loyaal te zijn aan een sp.a-voorzitter die waarschijnlijk ten laatste over pakweg een jaar toch zijn ontslag zal moeten indienen, als hij de gemeenteraadsverkiezingen al overleeft. Als hij zich bovendien zo klungelig in de nesten werkt, pikt ook dat warme en sociaal voelende linkse blad graag een graantje mee van de val van de voorzitter.

Ten derde: de sp.a is al lang niet meer van nature de politieke partner van De Morgen. Onder de journalisten is Groen

The Extraordinary Journey of the Fakir

In Saoedi-Arabië is een mediarel ontstaan over de voorpagina van het laatste nummer van Vogue Arabia. Vogue Arabia is de editie van het Amerikaanse magazine Vogue die in het Midden-Oosten verschijnt. Naar aanleiding van het einde van het verbod voor vrouwen om auto te rijden, dacht men bij Vogue Arabia de vele vrouwen die jarenlang voor het opheffen van dat verbod gestreden hadden te eren. Op de voorpagina zette het blad een Saoedische prinses, modieus gekleed, achter het stuur van een auto die niet meteen het goedkoopste model lijkt te zijn.

Probleem is dat in mei nog elf activistes die voor meer vrouwenrechten in Saoedi-Arabië strijden, opgepakt werden. Het leverde Vogue Arabia de kritiek op dat het laat uitschijnen dat alles al lang koek en ei is in het land van Mekka en Medina, terwijl in werkelijkheid vrouwen nog steeds hun leven riskeren als ze meer willen zijn dan een wandelende tent onder de hoede van een mannelijke voogd. De prinses op de voorpagina liet door het blad optekenen dat ze de aan de gang zijnde hervormingen van harte steunt, maar zoals het een blad uit de Voguefamilie betaamt, kreeg ze verder geen lastige vragen voorgelegd.

Zonder enige verwachting begaf ik mij naar de cinema voor een film waarvan nog geen beoordelingen op het wereldwijde web waren verschenen. “The Extraordinary Journey of the Fakir”, dat klinkt als een film met twee mogelijke uitkomsten. Ofwel héél slecht, ofwel misschien één van de beste films ooit.

Hoewel de film is gebaseerd op een semi-gelijknamige bestseller van auteur Romain Puértolas, “The Extraordinary Journey of the Fakir who got trapped in an Ikea Wardrobe”, zijn er op het moment nog maar weinig synopsissen over de film te vinden die niet tekortschieten in de essentie van het verhaal. Ergens begrijp ik dat. De film is namelijk een geniale puzzel van in elkaar overvloeiende verhaallijnen, recente sociaaleconomische en politieke kwesties en een cultureel portret van meerdere landen, en dat alles in een pakket van universele thema’s zoals liefde, karma, armoede en wanderlust.

Bollywood “The Extraordinary Journey of the Fakir” is een coproductie tussen België, Frankrijk en India, met in de hoofdrol de gevierde Bollywoodster Dhanush. Naast Danush heeft de film een wereldcast, met de Franse acteur Gérard Jugnot, de Britse acteur Ben Miller, de Canadese actrice Sarah-Leanne Labrosse, de Italiaanse acteur Stefano Cassetti, de Amerikaanse actrice Erin Moriarty, de Argentijnse actrice Bérénice Bejo en de Nederlandse acteur Kay Greidanus. Het script werd geschreven door Puértolas en Luc Bossi en werd geregisseerd door de Canadees Ken Scott.

“The Extraordinary Journey of the Fakir” vertelt het verhaal van Ajatashatru Oghash Rathod, een jongen die zorgeloos opgroeit in India, tot de dag aanbreekt dat hij op school leert over het verschil tussen armoede en rijkdom en beseft dat zijn moeder Siringh en hij in feite arm zijn. Tegelijkertijd komt het besef dat hij helemaal niet arm wíl zijn. Vooral niet wanneer hij een IKEA-catalogus ontdekt en verliefd wordt op de hele collectie. Als hij op een dag straatgoochelaars (fakirs) observeert, bedenkt hij al snel samen met zijn vrienden een plan om zich voor te doen als fakir. Jarenlang verdienen de kwajongens hiermee hun zakgeld en naarmate ze opgroeien worden de goocheltrucs uitgebreider.

De gezondheid van Siringh gaat achteruit en haar belofte om Aja ooit mee te nemen naar Parijs krijgt een wending; Aja brengt brood op de plank en hij belooft zijn moeder plechtig dat ze samen naar Parijs gaan zodra hij genoeg geld bij elkaar heeft gespaard. Maar als Siringh plots overlijdt en Aja ontdekt dat zijn vader, die hij nooit gekend heeft, van Parijs is, besluit hij meteen een vlucht te boeken met niets anders op zak dan zijn moeders as en een nepbiljet van 100 euro.

Eerste stop? Een IKEA-winkel!

Vluchtelingenproblematiek Hoewel Aja zijn eerste stop succesvol bereikt, neemt zijn leven een heel andere wending vanaf het moment dat hij voet zet in Parijs. Hij belandt vervolgens in London, Barcelona en Rome. De ene keer in een vrachtwagen, dan weer in een reiskoffer op een vliegtuig of in een luchtballon. Aja wordt verliefd, wordt aanzien als vluchteling, van het ene naar het andere land gedeporteerd en gegijzeld midden in een bureaucratische oorlog. Maar hij staat ook op de dansvloer van een nachtclub met een beroemde Hollywoodactrice aan zijn arm, en hij wordt aangenomen als kunstenaar, waardoor hij een volgeschreven kledingstuk voor duizenden dollars weet te verkopen. Net zo onverwacht als de reis van Aja, is de manier waarop de film wisselt tussen verhaallijnen en filmstijlen. Te midden van Rome bevinden we ons even in Bollywood, wanneer Aja op de dansvloer zijn moves laat zien. In het asielcentrum in Londen zet de strenge immigratieofficier het plots op een zingen en dansen. Een geniale manier om op een humoristische manier de ernst van de vluchtelingencrisis weer te geven en lichtelijk de spot te drijven met bepaalde conventies. Op en top een feelgoodmovie met een grote dosis humor en optimisme, maar ook met een serieuze en soms filosofische ondertoon.

Het belangrijkste dat de film ons leert, is dat karma altijd werkt. Wat je zelf aan het leven geeft, krijg je altijd terug.

Daarbovenop een schitterend Afrikaans gezegde: “Hij die kokosnoten doorslikt, heeft veel vertrouwen in zijn aars”, wat dat ook mag betekenen. “The Extraordinary Journey of the Fakir” grijpt de kijker vanaf de eerste seconde en zal wellicht wat gelukstraantjes over de wangen doen rollen. Zonder twijfel de allermooiste film die je op dit moment kan Thirza Nerissa gaan zien.

Dossier

7 juni 2018

11

In België was enige echte Mei ’68 aan de Brusselse universiteit Op 15 mei vond aan de Brusselse universiteit de eerste “Assemblée Libre” plaats met sprekers uit Parijs, Berlijn en Amsterdam, en naar analogie met de Sorbonne sprak men dan van de ‘Beweging van 15 mei’. De daaropvolgende vergaderingen trokken steeds meer volk en wilden zich omdopen tot “Assemblée Populaire”. Dat klonk in onze oren wat al te maoïstisch. Vanaf 22 mei bleef een groep studenten permanent op de campus. De bezetting van het rectoraat en de administratie was begonnen, eigenlijk uit woede voor de terugwijzing aan de grens van Daniel Cohn-Bendit door minister Pierre Wigny.

Wegsturen Rajoy goed voor Catalonië, slecht voor EU-establishment De Catalaanse separatisten hebben vorige zaterdag met de beëdiging van een nieuwe regering de controle teruggekregen in het regionale parlement van Catalonië. Lichtelijk ironisch: het was meteen de laatste beleidsdaad van de Spaanse regering-Rajoy.

Daarmee komt een eind aan de directe overheersing door de Spaanse regering vanuit Madrid. De socialist Pedro Sánchez wordt de nieuwe Spaanse premier. Hij zegt tegen elk referendum over onafhankelijkheid te zijn, maar wil wel overleg met Catalonië.

Volgens de Spaanse grondwet zou het rechtstreekse bestuur van Madrid aflopen op het moment dat in Barcelona een nieuwe regionale regering is geïnstalleerd. Dat zelfbestuur was de Catalanen afgenomen nadat Puigdemont in oktober vorig jaar een referendum over onafhankelijkheid had gehouden dat door Spaanse rechtbanken onwettig werd geacht.

Het is afgelopen week voor Rajoy heel snel gegaan. Hij vond recent nog een meerderheid voor zijn begroting 2018 en leek met de nieuwe rebelvrije Catalaanse regering onder leiding van Quim Torra een mogelijke uitweg te hebben gevonden voor de Catalaanse kwestie.

Blunder Een corruptiezaak deed hem de das om.

29 mandatarissen van Rajoy’s Partido Popular werden veroordeeld omdat ze “een percentje” hadden kregen op openbare werken in gemeenten en regio’s met een PP-bestuur. Een arrogant overkomende Rajoy weigerde verontschuldigingen aan te bieden voor het corruptieverleden van zijn partij.

Vrijdagochtend verloor hij de vertrouwensstemming in het parlement. Een nieuwe blunder na zijn extreem fanatieke en zelfs gewelddadige aanpak van de Catalaanse crisis. Ook in de rest van Europa verloor hij veel krediet.

En zijn aanpak versterkte de aarzelende Catalaanse nationalisten.

De slimme socialist Pedro Sanchez (PSOE) pakte uit met een motie van wantrouwen.

Rajoy kon vrijdag alleen nog rekenen op de steun van de liberale partij Ciudadanos. Een meerderheid wou Rajoy weg. Sanchez kreeg ook de steun van het links-radicale Podemos en van Catalaanse en Baskische nationalisten.

De Spaanse grondwet bepaalt dat in een motie

NOG VEEL TERREURDODEN, OF ÉÉN GUANTANAMO? Een islamitische bekeerling mocht éventjes uit de gevangenis en hij greep die kans om in Luik twee politieagentes en een voorbijganger te vermoorden. Hij was in de gevangenis “geradicaliseerd” door een rekruteerder van IS, die niet eens een extra straf kan krijgen voor zijn aandeel in die terreurdaad. N-VAvoorzitter De Wever deed daarom een moedig en baanbrekend voorstel: laat geradicaliseerde moslims niet vrij tot de oorlog tegen IS gewonnen is. Het was ook dapper openlijk en onverbloemd te zeggen dat IS nog steeds oorlog tegen ons voert. Vorig jaar had De Wever

van wantrouwen meteen een nieuwe premier moet worden voorgedragen. Sanchez had de buit binnen. Of zijn PSOE met maar 84 van de 350 zetels in het Spaanse parlement lang kan overleven, valt af te wachten. Indien niet herschikken de kiezers het Spaanse veld. Voor Basken en Catalanen ook geen schitterend vooruitzicht, want Ciudadanos scoort sterk in de Spaanse peilingen.

Het zouden ook de zoveelste verkiezingen kunnen worden die de EU doen kraken in alle voegen, want ook de links-populistische partij Podemos zal een woordje meespreken.

Italië en de EU Vorige week is het Italiaanse politieke experiment van start gegaan.

Al bij al vrij snel. Een unieke combinatie van de Lega en de Vijfsterrencoalitie staat voor de moeilijke opgave om met een vreemde combinatie (minder belastingen, meer basisinkomen) zowel noord als zuid en links en rechts tevreden te stellen. En dat met een onervaren premier, Giuseppe Conte. Maar het cement – verzet tegen het Europese financiële establishment en de lakse Europese migratiepolitiek – lijkt sterk genoeg om stevig door te gaan.

Met de overwinning van Macron zag het er even goed uit voor de EU-piloten, maar zowat alle daarna volgende verkiezingen (Oostenrijk, Tsjechië, Cyprus, Finland, Italië en vorig weekend Slovenië) zullen de EU-fanatici verontrusten. Quid Spanje? En dan volgen dit najaar nog verkiezingen in Zweden, Ierland, Letland en Polen.

“Er loert een grote politieke crisis voor het Europese project om de hoek”, schrijft Jean van Empten in De Tijd. En die is veel moeilijker te bedwingen dan een financiële. Ook niet door Merkel, die in Duitsland op een slappe koord danst. Eind juni is er een nieuwe Europese top.

Veel eensgezindheid zal daar niet te zien zijn.

De EU is te veel een project van voluntaristische bureaucraten geworden. De burger wil het anders.

Anja Pieters al gepleit voor preventieve opsluitingen met pas achteraf een toetsing door de rechter, en voor een wettelijk kader dat eventueel het uitroepen van de noodtoestand mogelijk maakt, zoals in Frankrijk, Groot-Brittannië en Nederland. Nu kan België juridisch gezien zelfs geen noodtoestand uitroepen. Het is allemaal pure logica. Maar minister Geens wil er niet van weten. Hij antwoordde dat hij “geen Guantanamo” wil. “Vandaag is het wel zo dat die mensen die vrijkomen zeer goed worden opgevolgd door de staatsveiligheid, de local task forces en de politie. We laten hen niet zomaar los”, orakelde Geens. Ja, ja. We hebben gezien hoe goed dat allemaal werkt. Vorige week in Luik en al ettelijke keren eerder, in België en in andere landen.

Op 23 mei werd een “zelfverdedigingscomité tegen de reactionaire krachten” opgericht en werden de afgevaardigden van de Leuvense studentenvakbond verwelkomd.

De linksen hadden de overhand op de franskiljons gekregen. Op 28 mei besloten de Vlaamse studenten een eigen ‘Vrije Vergadering’ op te richten om zich op concrete eisen te focussen in plaats van linkse slogans en kretologie. De luidruchtigste professoren in dit debat waren filosoof Leopold Flam en trotskistisch econoom Ernest Mandel. Samen met bijna tweehonderd collega’s ondertekenden zij een manifest voor directe democratie en een motie van wantrouwen in de raad van beheer. Overal verschenen muurkranten en affiches door bekende kunstenaars zoals Roger Somville (een communist). De vergaderingen volgden in zo’n snel tempo dat wij werden uitgenodigd per telegram, soms driemaal per dag.

Dure telefoonrekening Op 29 mei legde rector Homès zijn plan voor een ontdubbelde unitaire universiteit voor, maar dat was niet meer voldoende voor ons, Vlamingen. Op 30 mei trad een nieuwe beheerraad aan, die op 20 juni besliste tot de volledige ontdubbeling. Het woord opsplitsing bleef taboe.

Ondertussen duurde de bezetting al twee maanden, en naarmate de zomer naderde verschenen steeds meer ruige kerels, die allesbehalve studenten leken, in de lokalen.

Dat sommigen altijd gemaskerd rondliepen, was niet van die aard om ons gerust te stellen. De eigenheid van ULB/VUB was dat de campus tussen vier straten ingesloten lag.

De toegangswegen hadden wachthuisjes en slagbomen. Als Vrije Universiteit was zij een private instelling en Simonet beschouwde elke ongewenste betreding van de campus als huisvredebreuk. Zonder regelmatig huiszoekingsbevel mocht de rijkswacht de universiteit niet betreden. Die omsingelde dan maar de hele campus, van waaruit ze met elk denkbaar projectiel werd bekogeld.

Nooit gaf Simonet toe, en daarvoor werd hij gerespecteerd. Hij ontplofte echter van woede toen de telefoonrekening op zijn kantoor belandde met het onvoorstelbare bedrag van 550.000 frank (nu 13.500 euro, voornamelijk door eindeloze gesprekken met Peking en Havana). Dat was aanleiding om de laatste kernbezetters dan toch met harde hand van de campus te verwijderen, rond midden juni. Daarmee was de opstand voorbij. Diegenen die in juni geen examen hadden afgelegd, mochten dat in september doen met een extra tweede zit in oktober.

Ondertussen hadden de Vlaamse studenten en het personeel zich georganiseerd in het COCONUG, het “Coördinatiecomité van de Nederlandstalige Universitaire Gemeenschap”, waarin ik de studenten van de letterenfaculteit vertegenwoordigde. De belangrijkste eis bleef een tweeledige unief en evenwichtige N-F aanwezigheid in de beheerraad. Er kwamen twee vicerectoren, waaronder Adolphe van Loey. Beiden kwamen uit de letterenfaculteit, wat weer eens onze pioniersrol aantoonde.

Regering-Eyskens en de splitsing Bij de opening van het academiejaar 1968’69 had de Brusselse universiteit als eerste en enige in Europa een door alle componenten van de universiteit verkozen beheerraad.

Voor de eerste keer sprak een student op de openingszitting. In december 1968 besliste

de beheerraad dat de tweeledige universiteit op 1 oktober 1969 zou starten. Daarvoor werden een Franstalige en een Nederlandstalige adviesraad opgericht, die aan onze zijde het COCONUG zou vervangen. August de Winter werd voorzitter en Aloïs Gerlo ondervoorzitter. Dit was echter buiten de op 17 juni 1968 aangetreden regering-Eyskens gerekend, die stug voortwerkte aan de oplossing van het “probleem” Leuven. Wij volgden de debatten via de radio in de grote aula. Alras werd duidelijk dat in de slipstream van de splitsing van Leuven ook Brussel zou gesplitst worden.

De illusie van de tweeledige universiteit ontplofte als een ballon en er ontstond grote verwarring in de aula. Rector Homès was tot tranen toe bewogen. Er viel niet meer aan de politieke koehandel te tornen. Boven onze hoofden heen was besloten tot splitsing.

De debatten sleepten aan tot de lente van 1970. De wet verscheen pas in het Staatsblad van 28 mei 1970, geldig met terugwerkende kracht tot 1 oktober 1969.

Oranje-blanje-bleu Plots was de VUB retroactief een volledig zelfstandige instelling. Nu moest aan de boedelscheiding gewerkt worden. Iedereen werd aangemaand er het beste van te maken onder leiding van onze eerste rector, Aloïs Gerlo.

Ergens voelden ook wij studenten ons als pioniers van de Vlaamse zaak in Brussel. De VUB koos als kleuren het “oranje-blanje-bleu” van de oude Nederlanden, tot mateloze ergernis van het FDF en haar spreekbuis Le Soir, dat het steevast bij elke Dies Natalis had over “le chapeau hollandais”.

We maakten een inventaris van nog ontbrekende studierichtingen. In letteren en wijsbegeerte was dat archeologie. Ik kon mee deze afdeling voorbereiden en in 1972 legde ik de enige proef over de kandidaturen af en werd aldus de eerste gediplomeerde in de archeologie van de VUB. Ook het academisch korps had steun nodig van buiten uit. Die kwam van Gent, Antwerpen en zelfs Rotterdam. Enkele assistenten maakten een blitzcarrière.

Later kon ik als VU-politicus in Jette nog de besprekingen tussen de raad van beheer en het PSC-FDF-college faciliteren om het Academisch Ziekenhuis daar te vestigen. Het opende zijn deuren in 1977 en ik beëindigde mijn onderwijsloopbaan in 1982 als docent aan de bij het AZ toegevoegde Hogeschool voor verplegend personeel.

Yvo Peeters alumnus ULB/VUB 1967-1978 (viermaal)

Nvdr: in vorige editie sloop er een foutje in de tekst dat verduidelijking vraagt. Op een bepaald ogenblik heeft de auteur het over het BSG, en daarmee werd uiteraard het Brussels Studentengenootschap bedoeld.

En niet het Brussels Stedelijk Gewest, dat toen zelfs nog niet bestond.

12

Cultuur

De zachte poedersneeuw van Anton van Wilderode

7 juni 2018

Boek

Bloedrood: Luc Tuymans over de barok

Op vrijdag 1 juni werd in het stadhuis van Sint-Niklaas het boek “Weemoed mijn wereld” met honderd gedichten van Anton van Wilderode voorgesteld. Dat gebeurde in de mooie statige trouwzaal in het bijzijn van de bisschop van Gent Luc van Looy, Tom Lanoye (oud-leerling van de dichter), de bekende classicus Patrick Lateur (de samensteller van het boek), burgemeester Lieven Dehandschutter (N-VA) en Hildegard Coupé, de nicht van Cyriel Coupé die schreef onder de schuilnaam Anton van Wilderode (Moerbeke-Waas, 1918, Sint-Niklaas, 1998).

Ook de schrijfsters Monika van Paemel en Lut de Block en de schrijver Willem Persoon, zijn eerste biograaf, waren op de feestelijke literaire avond aanwezig.

De dichter Anton van Wilderode zou vandaag al honderd jaar zijn geweest, want zoals Maarten ’t Hart het tijdsgevoel van ouderen ooit zo fraai formuleerde: ‘De tijd verstrijkt in een vleugelslag’. Anton van Wilderode was ook de enige priester-dichter die een Oost-Vlaming uit het Land van Waas was en geen West-Vlaming zoals zijn beroemde voorgangers Guido Gezelle, Hugo Verriest en Cyriel Verschaeve, die alle drie gedichten schreven. Anton van Wilderode was ook nooit te beroerd om bindteksten te schrijven voor de jaarlijkse IJzerbedevaarten in Diksmuide, en als buitenmens had hij een zeer nauwe band met de hem omringende natuur, of het nu alom en allerwegen zo modieus gehanteerde woord erfgoed.

Vlaamse Vergilius Voorts had deze minzame, bijna altijd sigaren rokende, figuur met zijn hese bijna geheimzinnig fluisterende stem een grote liefde voor de antieke wereld van Hellas. Ook zijn reizen naar Rome en Ravenna, Paestum en Pompeji, en uiteraard naar Athene en het Griekse eiland Delos, illustreren en bevestigen dat. Als vertaler van de Latijnse dichter Vergilius werd hij op zijn beurt ook wel eens als een Vlaamse Vergilius gezien en soms zelfs bijna aanbeden en vereerd. Zelfs de levendige en ludieke Tom Lanoye beschreef hem liefdevol als een soort van Mussolini omwille van zijn massieve kale kop en de hele Vlaamse Beweging van na de Tweede Wereldoorlog zag in deze zachte priester-leraar terecht een waardige medestrijder.

Patrick Lateur maakte voor dit sobere maar mooi uitgegeven feestboek zijn persoonlijke keuze van honderd gedichten en verdeelde die in acht thematische zuilen: Schrijven, Herinneren, Wonen, Reizen, Lezen, Verbeelden, Geloven en Geluk. Dat laatste thema is niet onbelangrijk, al bevat het maar elf gedichten. Dat hoofdstuk is allicht nog het meest verrassende.

Want de onbevangen vrije lezer voelt aan dat de dichter dankzij zijn diep innerlijk christelijk geloof ook een gelukkig man kon zijn. In het gedicht ‘Het oudste geluk’ wordt het door Van Wilderode in de helder rijmende eenvoud van de grote klassieken verwoord, en zonder pretentieuze hoofdletters en uitroeptekens beschreven: En dan de boeken: aangekocht, gekregen,

toevallig of met grote zorg bewaard,

mijn bedlectuur naast de peluw gelegen,

leesuren op de nachtslaap uitgespaard.

Let vooral op het ouderwetse en onmodieuze woord ‘peluw’, want dit zijn de woorden van een priester die het celibaat belijdt en dus bewust de zelfgekozen eenzaamheid onderkent.

Ideale exegeet Patrick Lateur, zijn ideale exegeet die alles weet van Van Wilderode en van de antieken, omschreef deze dichter als ‘de zanger van weemoed, verlangen en geluk’. Lateur schreef in zijn verhelderend nawoord: ‘De experimentele en modernistische poëzie van de jaren vijftig heeft Van Wilderode aan zich laten voorbijgaan’. Dat is mooi bedacht en beschreven, want het was zo. De dichter van het rustige rurale leven, die in het noorden of in Nederland nog steeds weinig of niet wordt gelezen en gewaardeerd, liet zijn verzen gestaag publiceren in de schaduw van luidruchtige literaire raddraaiers, klaplopers en oplichters. Met de houding van een Romeinse burger (hij had letterlijk en figuurlijk de statuur van een Romeinse senator) die vele keizers en generaals heeft overleefd, bleef hij als dichter en als priester niet zozeer de ziener van een akelig heden en een akelige toekomst, als wel de dromer en beschouwer van een rijk landelijk leven tijdens zijn paradijselijke kinderjaren. Anton van Wilderode was zeker geen wilde hemelbestormer en ook geen harde bard of een woeste dichter. De titels van al zijn bundels wijzen trouwens dadelijk naar zijn telkens terugkerende thema’s. Een paar voorbeelden: “Ik adem mijn eigen aarde”, “Dorp zonder ouders”, “Daar is maar één land dat mijn land kan zijn”, “De overoever” en “Poedersneeuw”. Want poëzie was voor Van Wilderode als de zachte poedersneeuw op het harde marmer van Hellas of op de akkers en velden omheen het ouderlijk huis. En wie voor dit alles niet gevoelig mocht zijn, verwijs ik graag naar zijn literair hoogtepunt: zijn bundel “De Vlinderboom” (Tielt: Lannoo, 1985) over de macht en de onmacht in het uur van de dood van Keizer Karel in een klooster van het strenge katholieke Spanje in Yuste. Waar de dichter zichzelf en zijn jeugd vergeet en zich helemaal inleeft in deze historische figuur en via zijn verzen als het ware transcendeert.

Hendrik C arette

“Weemoed mijn wereld”, honderd gedichten van Anton van Wilderode, gekozen en uitgeleid door Patrick Lateur, Uitgeverij P, 2018, Leuven, 140 blz. Prijs: 22,50 euro.

ISBN 978 94 92339 57 7.

Anton van Wilderode werd honderd jaar geleden geboren en stierf twintig jaar geleden. Daarom wordt in 2018 extra aandacht besteed aan onze Vlaamse dichter.

Op zaterdag 30 juni is er de jaarlijkse herdenkingsnamiddag (om 14 uur), in de tuin van zijn woonhuis, Dorpvaart 70, Moerbeke-Waas.

Op het programma staat onder meer: • onthulling infobord aan het woonhuis door het gemeentebestuur

(sinds begin dit jaar is het gemeentebestuur de nieuwe eigenaar van het

Van Wilderodehuis), • tentoonstelling gelegenheidsgedichten en kindertekeningen over het leven van

Anton van Wilderode, • voordracht met als thema’s: oorlog en vrede, geluk en reizen, • klassieke muziek, • lezing over Anton van Wilderode, door Harold van de Perre • uitreiking van de herdenkingsprijs, • receptie,

en als slot de eucharistieviering om 18 uur in de Sint-Antoniuskerk.

Meer informatie (ook over andere initiatieven in verband met Anton van Wilderode) vindt u op de webstek: www.antonvanwilderode.com

In het kader van het culturele stadfestival ‘Antwerpen Barok 2018’ vroeg het Museum voor Hedendaagse Kunst (M HKA) Luc Tuymans als curator van een tentoonstelling die werken van grootmeesters uit de barok in dialoog laat gaan met hedendaagse kunstenaars. Dat levert een aantal sterke ensembles op.

Barok associëren we spontaan met mateloos en rijk, weelderig en overdadig. Maar barok staat ook voor heftige emoties en dat is terug te vinden in de titel die Luc Tuymans aan zijn tentoonstelling geeft: ‘Sanguine / Bloedrood’, als een energiestroom van leven en dood.

Meer algemeen betekent barok onregelmatig en onverwacht, en dan kan veel hedendaagse kunst barok genoemd worden. Een sterk voorbeeld daarvan is een sobere grote muur in één van de uiterste expozalen met slechts drie kleine werkjes. Links het portret van Marten Pepijn en rechts een studiekop, beide geschilderd door Antoon van Dyck. In het midden hangt ‘Sleeper’ (2008) van Michaël Borremans.

Net zoals Van Dyck heeft Borremans een perfecte beheersing van de techniek verworven, een techniek die hij dienstbaar stelt aan het beeld of aan de sfeer die hij wil oproepen.

Borremans hanteert de barokke schildertechniek: hij werkt met transparante lagen olieverf op een gekleurde ondergrond. Zijn grote voorbeeld is Diego Velázquez, de zeventiendeeeuwse barokschilder die met enkele penseelstreken een hele wereld wist op te roepen. Ook Borremans kan dat. Zijn ‘Sleeper’ is een slapend kind (een meisje of een jongen?), maar het heeft ook iets van een dodenmasker. Het is een sereen en mooi beeld, met toch een wreed kantje. Michaël Borremans is zondermeer één van onze belangrijkste schilders en zijn klassiek verheven werk neemt een unieke plaats in binnen de Vlaamse hedendaagse kunst. In die zin mag hij geflankeerd worden door Antoon van Dyck, al is er op de tentoonstellingsmuur een grote afstand gehouden tussen de drie werkjes. Tussen Van Dyck en Borremans liggen inderdaad vier eeuwen, maar hun meesterschap ligt veel dichter bij elkaar. Wat verder in dezelfde zaal hangt een werk van Adriaen Bouwer. Het hangt in een verloren hoekje, wat symbool kan staan voor deze kunstenaar die vandaag wat in de vergetelheid is geraakt.

Intensiteit en dreiging Barok is voor Luc Tuymans kunst die inzet op intensiteit en dreiging. Dat blijkt uit de blikvanger van de tentoonstelling, ‘De geseling van Christus’ door Caravaggio, een kostbaar topstuk dat uitzonderlijk vanuit Napels naar Antwerpen is mogen reizen (zie afbeelding). In sombere kleuren tegen een duistere achtergrond staat de geknakte Verlosser. Eén van de

beulen bindt Jezus vast, een andere trekt hem aan de haren, de derde maakt de gesel gereed.

De dreiging van nog meer onheil is duidelijk.

Het dramatische licht-donker contrast deed in de tijd van Caravaggio alle monden openvallen. Vandaag is dat niet anders. Het schilderij is te zien in de ronde zaal van het tentoonstellingsparcours. Daar hangen ook werken van andere barokschilders van bij ons, Jacob Jordaens en Franciscus Gijsbrechts, en het prachtige ‘Martelaarschap van de Heilige Sebastiaan’ van Francisco de Zurbarán. Een ontdekking in dezelfde zaal zijn twee grote beelden uit het midden van de achttiende eeuw van Johann Georg Pinsel. ‘Onze-Lieve-Vrouw’ en ‘Johannes Apostel’ zijn bijzonder dramatisch, complex en krachtig. Hedendaagse kunstenaars die zich in tussen deze barokke werken mengen zijn Joris Ghekiere, met de schildering van een figuratieve plant die zich lijkt te vergroten en minder herkenbaar wordt in een ijle omgeving, en een bevreemdende geharnaste zwemmer van Dominik Lejman. Centraal in de ronde zaal staat een vloersculptuur van Carla Arocha en Stéphane Schraenen. Het zijn zorgvuldig opgebouwde spiegelende modules die fragmenten van de omgevende kunstwerken reflecteren.

Het is een optisch spel dat fascineert.

In een aanpalende zaal gaat alle aandacht naar ‘In Flanders Fields’ van Berlinde De Bruyckere, dat refereert aan de verschrikking van de Eerste Wereldoorlog. Drie levensgrote paardenlijven liggen verspreid op de grond in een verwrongen houding. Het is gruwelijk en tegelijk verschrikkelijk mooi.

In het begin van het expoparcours hangen twee olieverfschetsen van Peter Paul Rubens, de laatste die hij schilderde voor zijn dood: ‘De roof van de Sabijnse maagden’ en ‘De verzoening tussen Romeinen en Sabijnen’. Voor Tuymans is Rubens, samen met Caravaggio, de samenvatting van de hele barok, en mag hij dus niet ontbreken op de tentoonstelling.

Met deze expo biedt Tuymans een visueel platform zodat bezoekers zelf kunnen kiezen hoe ze reageren. Er is een zeventigtal sterke werken samengebracht, meer dan genoeg om zelf deel te nemen aan de dialogen tussen ‘barokke’ kunstenaars van toen en van vandaag.

MMMV

Tentoonstelling ‘Sanguine / Bloedrood’, nog t.e.m. 16 juni 2018, M HKA, Antwerpen, www.muhka.be

Wilt u onze nieuwsbrieven blijven ontvangen, surf dan als de bliksem naar: • • • •

www.pallieterke.net: om op de hoogte te blijven van onze wekelijkse inhoud. www.sceptr.net: onze digitale nieuwswebstek. www.polemos.be: om op de hoogte te blijven van onze boeken. www.klauw.net: voor wie graag op de hoogte blijft van onze nevenactiviteiten.

U dient enkel uw e-mailadres in te vullen, geen naam of andere gegevens.

Er volgt dan automatisch een bericht om uw inschrijving te bevestigen.

Actueel

13 Het beeld van Verhofstadt Racisten of vrijheidsstrijders is lelijk, zo vindt hij zelf…

7 juni 2018

Er is heel wat te doen over het borstbeeld van Verhofstadt dat maar niet geplaatst geraakt in de gangen van het Paleis der Natie. Het is immers een traditie dat van elke premier zo’n beeld gemaakt wordt. Toegegeven, voor Verhofstadt had het niet gemoeten, want hij vindt zoiets ouderwets. Maar uiteindelijk doet hij niet moeilijk en stapte in 2013 toch mee in het project. Kostprijs: zo’n 25.000 euro.

Hij duidt de vermaarde Wilfried Pas aan die al beelden maakte van het vorige koningspaar en Herman Van Rompuy. Maar het resultaat bevalt Verhofstadt niet en hij vindt het beeld ronduit lelijk. (Natuurlijk kan men zich de vraag stellen of van de oud-regeringsleider überhaupt wel een mooie afbeelding kan gemaakt worden… Maar dat is een andere discussie.) Voor Verhofstadt de kans krijgt om een en ander met Pas te bespreken, overlijdt de beeldhouwer.

De oud-premier rakelt de zaak niet meer op en het beeld blijft waar het is – niemand weet precies waar -, maar zeker niet in de gangen van het parlement. Een nieuw beeld zou niet aan de orde zijn, alleen al vanwege de kostprijs. Er blijft dus een leemte, een gat in de borstbeeldenrij.

Maar misschien is zo’n open plek al genoeg om het land te herinneren aan de slechtste en arrogantste premier die het land na 1945 kende, omdat hij niet alleen het land in de prak reed, maar ook zijn eigen partij. Acht jaar Verhofstadt, dat is onder nog veel meer: vreemdelingenstemrecht, regularisaties van

tienduizenden vreemdelingen, het Lambermontakkoord (vijfde staatshervorming), een laks justitiebeleid van Onkelinkx, een veiligheidsbeleid dat niet proactief is, het niet aanpakken van het pensioendossier, een serie begrotingstrucs, liberalisering van wetgeving in ethische kwesties, misprijzen (en afblaffen) van de oppositie, het proces in zijn thuisstad Gent tegen het Vlaams Blok, de historische afkalving van Open Vld,… ’t Pallieterke biedt echter een oplossing voor het beeldenprobleem! Misschien moet op de open plek in de Kamer maar een beeld gezet worden van de minister die in die periode de facto de touwtjes in handen had en ‘mon ami Guy’ als een gemakkelijke en gedweeë handpop bespeelde: Laurette Onkelinkx.

Met daarboven haar historische uitspraak: “Avec Verhofstadt, c’est génial!” Zo zal het heilig vaderland, het Edel Land der Belgen, dan toch nog kunnen terugdenken aan de gloriedagen van de tot Europese brulboei getransformeerde wijnboer uit Toscane.

Borstbeeld van Verhofstadt doet dienst op de Sinksenfoor

Migratie en Sloveense verkiezingen Migranten dweilen de jongste maanden door het naburige Bosnische Serajevo: Slovenië vreest dat tot 60.000 illegalen in transit via Bosnië door het land zouden kunnen trekken en/of er denken te blijven. Zo zouden tijdens het eerste trimester van 2018 reeds 1.300 migranten de Sloveense grens (komend van Kroatië) overgestoken zijn, vier keer meer dan in dezelfde periode in 2017.

De Sloveense parlementsverkiezingen van zondag 3 juni werden zwaar beïnvloed door de migratieproblematiek.

Zo haalde de nationaal-conservatieve Sloveense Democratische Partij (SDS), onder de leiding van Janez Jansa, 25 porcent van de stemmen. Een linkse anti-establishmentpartij, LMS, die best met de Italiaanse Cinque Stelle kan worden vergeleken, kwam op ongeveer 13 porcent. Een afstraffing voor de traditionele partijen.

Balkan en Visegrad Omdat de nieuwe migratiegolf zowat alle Balkanlanden kan treffen, werd reeds eerder een afspraak vastgelegd. Tijdens een topontmoeting tussen de Visegradlanden en de landen van de Balkan in Athene op 11 mei 2018 liet de Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken, Peter Szijjarto, al verstaan dat het van Turkije zal

afhangen of de migranten die vanuit Turkije de Balkan binnenkomen, onder controle worden gehouden. Net omdat de zuidoostelijke grenzen van Europa momenteel niet gesloten zijn.

Het is duidelijk dat met het verkiezingssucces van Jansa’s SDS het hardere asielbeleid van Orban versterkt wordt. Slovenië, een EUlidstaat, heeft duidelijk gekozen voor minder migratie, zoals Italië onlangs. De Visegradgroep wordt versterkt.

Het opengrenzenbeleid van de Junckers, Merkels en Verhofstadts, en het beleid van mensen als Geens - “Ik kan enkel zeggen, mensen, heb vertrouwen” -, heeft haar betoverende kracht verloren.

Mensen zien wat de werkelijkheid is en ze willen verandering. Die regeringen die de werkelijkheid niet onder ogen willen zien, worden daarom weggestemd. Dit zijn voorwaar boeiende tijden!

Inzake verzet tegen migratie en illegale vluchtelingenstromen is er in West-Europa sprake van taalvervuiling en bijzonder veel politiek correcte hypocrisie. Want afhankelijk van het feit of het verzet uitgaat van Europeanen dan wel niet-Europese volkeren, wordt het containerwoord ‘racisme’ al dan niet gebruikt.

Men zal zich herinneren hoe onlangs militanten van de Franse jongerengroep ‘Génération Identitaire’ het hebben ‘aangedurfd’ de lakse Europese aanpak van migratiestromen aan de kaak te stellen door een Frans-Italiaanse grenspost symbolisch te bezetten.

Anti-immigratie in West-Europa? De mediahel brak los! Kolonialisme, racisme, fascisme en nazisme zijn vier woorden die dan geheid steeds in één zin worden geduwd.

Twee maten en twee gewichten…

Hoe het verzet tegen migratie wordt beschreven, hangt af of dat verzet wordt gevoerd door autochtone Europeanen of niet.

Neem nu het Franse overzeese departement Mayotte (een eiland tussen Madagascar en Mozambique), behorend tot de Comoren. In 2017 braken ernstige onlusten uit tegen de illegale immigratie vanuit het Afrikaanse continent. De onrust bleef in 2018 aanhouden, met gewelddadige incidenten. De plaatselijke bevolking was het immers beu. Straf, want die illegale immigranten zijn afkomstig van naburige eilanden die eveneens tot de Comoren behoren. De voorbije vijf jaar strandden zo’n 95.000 immigranten op Mayotte, terwijl het eiland zo’n 190.000 autochtone inwoners telt.

NICARAGUA IS NIET SOCIALISTISCH We hebben het al eerder geschreven: als in het nieuws van VTM of VRT berichtgeving zit over Venezuela, dan vermijdt men in de duiding te melden dat het een door socialisten bestuurd land is. Onze sterreporters krijgen het niet over hun lippen. U kunt via internet de reportages over Venezuela van VRT en VTM herbekijken, mocht u ons niet geloven.

Vorige week was het de beurt aan Nicaragua, nog zo’n communistisch paradijs. Sinds midden april zijn daar bij straatprotesten al 100 doden gevallen en een 1.000-tal gewonden. Zo’n 200 studenten zijn ‘verdwenen’, opgepakt door de politie. Sindsdien is niets meer van hen vernomen.

De bevolking komt in opstand tegen het beleid van president Ortega. Maar onze vrienden van VRT en VTM vergeten stelselmatig in hun berichtgeving te melden dat Ortega een socialistisch, zeg maar communistisch bewind voert. In hun duiding wordt wel gesproken over “Sandinisten”, maar wie in de straat weet nog wat dat betekent? In de jaren zeventig, toen in Nicaragua een burgeroorlog woedde, vochten de linkse “Sandinisten” tegen de regering van Somoza. De Amadezen van weleer stuurden dokters van ‘geneeskunde voor het volk’ naar Nicaragua om de Sandinistische guerrillastrijders bij te staan. Voor Kris Merckx en Raoul Hedebouw zijn Venezuela en Nicaragua ook vandaag nog rode paradijzen en voorbeeldlanden om te volgen. Er is daar geen

Gelijkaardige toestanden in Frans-Guyana, een Frans overzees departement aan de noordkust van Zuid-Amerika, waar de autochtone bevolking zich verzette tegen de komst van immigranten uit buurland Brazilië. Zelfs een uiterst linkse partij als het NPA sprak haar steun uit voor het verzet van de autochtone bevolking.

Waar de militanten van het Europese ‘Génération Identitaire’ afzagen van élk gebruik van geweld, kan men dat niet zeggen van de bewoners van Mayotte en Frans-Guyana, integendeel. Migranten werden uit hun huizen gedreven en over de grens gezet. Er werden burgercomités, noem het gerust privémilities, opgericht om illegalen op te sporen.

Vraag aan de pers: stop ermee!

Wat een verschil met Europa. De autochtonen van Mayotte verzetten zich tegen de komst van andere Afrikanen, met het oog op het behoud van hun eigen cultuur en economie.

Hetzelfde verhaal in Frans-Guyana. Maar als blanken in Europa opkomen voor het behoud van de eigen taal, cultuur en economie, dan zijn het volgens de media allemaal racisten die bang zijn van een andere huidskleur.

Piet van Nieuwvliet

eten, en toiletpapier is er alleen voor de linkse elite, maar..., dat is niet de schuld van het socialisme. Als het in een socialistisch land slecht gaat, dan moet vermeden worden om dat te duiden. De journalisten van VTM en VRT zijn daarin ‘krakken’. Als u ons niet gelooft, luister dan heel goed naar hun volgende reportages, als die er al komen.

MAOÏSTEN LONKEN NAAR GROEN Dat men bij de PS zenuwachtig wordt bij het uitspreken van de naam PTB is geen geheim.

De PTB, de Franstalige Amadezen, ontpopt zich als grote concurrent van de socialisten.

Volgens peilingen haalt de extreemlinkse partij tussen 10 en 20 procent.

Tot nu toe was het water tussen beide partijen nog erg diep, maar er is iets aan het veranderen. Vorige week verkondigde de PS’er Pierre-Yves Dermagne op RTL dat “de PTB de democratische test doorstaat” en “na de gemeenteraadsverkiezingen kunnen de PTB en PS samen in zee gaan”.

Vorige vrijdag was PTB-kopman Raoul Hedebouw aanwezig op het congres van de FGTB. Dat moet zowat de eerste keer zijn dat een vertegenwoordiger van de PTB werd uitgenodigd. De liefde is wederzijds: deze week verklaarde Hedebouw in de pers dat zijn partij open staat voor coalities met Groen/Ecolo en sp.a/PS. Aan Franstalige kant zijn MR en cdH vragende partij voor een cordon sanitaire rond de PTB.

Herman de Reuse (1944-2018)

Herman de Reuse, voormalig Vlaamse volksvertegenwoordiger en Roeselaars gemeenteraadslid en fractievoorzitter voor Vlaams Blok, later Vlaamse Belang, is onverwachts overleden, tijdens een vakantie in Frankrijk. Herman was in het Vlaams-Brabantse Liedekerke in 1944 geboren.

Hij was er onder meer lid van de volksdansclub De Kegelaar, waar veel incivieken een warm, beschermend nest vonden in de naoorlogse repressie. Hij was ook in zijn studententijd in Leuven Vlaams geëngageerd. Na zijn studies vestigde hij zich als advocaat in Roeselare.

Hij werd er actief in de Volksunie en de Vlaamse Volksbeweging. Hij werd zelfs provinciaal voorzitter van de VVB. Na een congres van het Vlaams Blok maakte hij de overstap naar de prille partij. Daar was moed voor nodig in die beginjaren.

Uiteindelijk zou Vlaams Blok/Vlaams Belang in de Rodenbachstede onder de kundige sturing van Herman doorgroeien tot een forse fractie van zes gemeenteraadsleden, met bijna 17 procent van de stemmen (verkiezingen 2006). Herman was een bijzonder veelzijdig man: een gedreven jurist, een radicaal politicus, maar evengoed een enthousiast zanger van onze Vlaamse liederenschat tijdens de vele zangavonden in de Gezelle. Hij was een fijnbesnaard estheticus en bourgondiër die intens kon genieten van een goede maaltijd. En natuurlijk was hij een trouwe lezer van ’t Pallieterke. Hij zal ons bijblijven als een onverzettelijke Vlaams-nationalist, de enige eretitel die hij erkende.

De begrafenisplechtigheid voor Herman de Reuse vindt plaats op zaterdag 9 juni om 11 uur in de Sint-Michielskerk in het centrum van Roeselare. Wij wensen zijn zoon Immanuel ’t P. en de ganse familie veel sterkte!

14

Brieven

7 juni 2018 Islam en zinloos geweld

Expeditie Vossen In het nummer van 31 mei (nummer 22) drukten we een bon af die gratis toegang geeft tot Expeditie Vossen. Die bon is geldig tot en met 30 september.

De deelnemers, dat kan individueel of in groep, moeten zich wel op voorhand inschrijven via www.vossen.vlaanderen. De tocht kan afgelegd worden met de fiets of met de auto.

Wie niet over een computer of internet beschikt, kan bijkomende informatie krijgen of kaarten bestellen via telefoonnummer 0492 23 85 86.

De bon in ’t Pallieterke moet u dan afgeven bij de start van de tocht

Minderheid in eigen stad

Politieke recuperaties

Pallieterke, In de bijdrage van Anke Van dermeersch had zij het over het feit dat wij stilaan een minderheid worden in eigen stad. Hier in mijn buurt (het Kiel in Antwerpen) is zelfs daarvan stilaan geen sprake. In mijn straat vormden we al een minderheid, maar door de pro-migrantenpolitiek van huisvestingsmaatschappij Woonhaven werden we van de ene dag op de andere zelfs een heel kleine minderheid. Twintig woningen die bewoond werden door meestal oudere autochtonen werden gerenoveerd (daar is niets mis mee natuurlijk). Daarvoor moesten die bewoners een andere verblijfplaats zoeken.

Maar na de vernieuwingen konden zij niet eens terugkomen, want alle woningen werden aan moslims toegewezen. Alle!

Emiel van Mol - Antwerpen

Psychologische oorlog Pallieterke, Toen we in volle Koude Oorlog mochten helpen het vaderland te vrijwaren, werden we getraind met klassieke bewapening maar ook in NBC-taken. Daar zou men nu het element psychologische oorlogsvoering (volgens een veertien eeuwen oud handboek) kunnen aan toevoegen.

Als ik hoor dat in de Mechelse gevangenis de minuut stilte voor de in Luik vermoorde politiedames door de residenten op de hun eigen wijze werd ingevuld, dienen wij tactisch te reageren. Wat is het “target” van die strijders? Het is hen erom te doen een martelaarsaureool te verwerven en daarmee een ereplaats in hun irreële wereld te krijgen. Daar kunnen ze dan ongelimiteerd hun seksuele lusten botvieren.

Ons aardse leven is hun waardeloos zo het niet volledig aan hun doctrine ondergeschikt wordt.

Daarom, verhinder die moordenaars om als martelaren uit dit leven te kunnen stappen en belet ze ook om ginds hun pop-upactiviteiten te gaan consumeren. Is dat erg? In ieder geval minder erg dan iemand de halsslagader door C. B. - Hove te snijden.

Kruisende woorden oplossing 1111

A B C D E F G H I J K L

Pallieterke, Als het om een traumatisch en/of gewelddadig overlijden gaat, zijn onze politici er steevast als de opportunistische kippen bij om hun gezicht te laten zien op tv en in de kranten. Ook al staan ze geen dag voordien nog te fulmineren in het halfrond dat geen enkele politicus de zaak mag recupereren. Het afgelopen weekend barstte het (zogenaamde) “nieuws” van de politieke recuperaties, van het met modder gooien naar elkaar en van het schieten van de ene politieke partij op de andere. Vermoedelijk mocht het weer eens een keertje van onze premier, tenminste, als ze een witte ballon in hun hand hielden en in Luik rondliepen?

Het volgende onderwerp ging dan op de gekende en bijna nooit te bespeuren zeer melige toon, met het beschuldigende vingertje richting die vuile en smerige Vlamingen die zoveel plastic in de oceanen dumpen! Almaci op tv en even dacht ik: “Ze gaat het heel zeker hebben over die 3.000 ballonnen, die eigenlijk al jaren verboden zijn om nog zomaar te laten vliegen.” Ze had het echter over de CO₂uitstoot, de pek en roetpartikeltjes in Vlaanderen, die vrijkomen bij het aanleggen van al die nodige fietspaden en over het extra “groene” stroomverbruik waar al die op te laden e-bikes voor zullen zorgen. Die vele wegenwerken zorgen op hun beurt voor extra files, terwijl geweten is dat stilstaande en traag rijdende voertuigen voor extra uitstoot zorgen.

Daniel Daems – Sint-Pieters-Leeuw

Vertrek uit Brussel Pallieterke, In het programma ‘De Afspraak’ van maandag 28 mei kwam de Vlaamse kunstenaar Jan de Cock uitleggen waarom hij na 42 jaar zijn laatste tentoonstelling geeft in Brussel, hoewel het zijn geboortestad is: geboren in Etterbeek, opgegroeid in het centrum, een paar keer verhuisd en sinds 25 jaar de ateliers Jan de Cock aan het Zuidstation in de multiculturele samenleving van Anderlecht. De motivatie van zijn vertrek: “Ik ben blijven kijken naar het probleem. […] Brussel is niet meer mooi, Brussel is vuil.

Brussel is smerig. Brussel inspireert niet.

Wat ik zie is problematisch, ik zie wat er verkeerd is, ik zie wat er verkeerd loopt, en alles wat ik erover zeg, mag niet gepubliceerd worden of mag niet gezegd worden. […] We zijn nu in de fase gekomen dat de oude Brusselaars de Marokkanen, de Turken en andere mensen beginnen te imiteren omdat ze er geen last meer van willen hebben. […] Ik ben liever een buitenlander buiten mijn geboortestreek dan een gegijzelde in mijn eigen thuisstad.”

Reeds duizenden Vlamingen hebben om diezelfde reden hun geboortestreek verlaten, en tienduizenden Vlamingen zijn dit voorbeeld aan het volgen, om zich opnieuw ergens in Vlaanderen thuis te kunnen voelen. De multiculturele maatschappij is onomkeerbaar aan het evolueren naar een land met twee gebieden: een gebied waar de niet-moslims wonen, en dat steeds verder zal inkrimpen, en het gebied dat uitsluitend bevolkt is door moslims, en steeds verder zal uitbreiden.

Luc Vandeputte – Ledegem

‘t Pallieterke, Opvallend toch dat bij aanslagen gepleegd in de naam van Allah, zoals onlangs in Luik, de islam en de Koran nooit als dé inspiratiebronnen voor dat zinloos geweld worden genoemd en dat die bronnen ook nooit in vraag worden gesteld en nooit het voorwerp uitmaken van kritiek door de media en de politiek.

Om een probleem op te lossen, moet men het probleem eerst durven benoemen, maar zelfs dat is blijkbaar nog altijd niet mogelijk.

Men heeft het telkens over ‘geradicaliseerde’ moslims en men weigert te vertellen dat zij hun ‘mosterd’ halen uit de Koran, het ‘heilig’ boek van de islam en dus van alle ‘vrome’ moslims. En juist in dat boek wordt de ongelijkheid tussen man en vrouw en tussen gelovigen en ongelovigen gecultiveerd en gepromoot. De Koran staat ook boordevol bedreigingen.

Is het te verwonderen dat mensen die dergelijke leer aanhangen - en dan gaat het niet alleen over die zogenaamd ‘geradicaliseerde’ moslims - zich onmogelijk kunnen integreren in onze samenleving en deze ook haten. Want zich integreren betekent zoveel als ‘afvallig’ worden met alle gevolgen van dien.

Meer en meer mensen - ook moslims - zouden de Koran moeten lezen en de teksten toetsen aan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Dat gebeurt nog altijd veel te weinig. Want kennis is nodig om de gevaren beter te kunnen inschatten en te trotseren.

De islam wordt door moslims graag voorgesteld als ‘de godsdienst van de vrede’, maar uit de teksten van de Koran blijkt net het tegendeel. Islam betekent ‘onderwerping’, en waar moslims aan de macht zijn, is het gedaan met de vrije meningsuiting.

In het Westen wijst men vooral naar de radicale islam als zijnde hét probleem. Het probleem is echter veel groter. Kortweg, de islam is hét probleem. Hoog tijd dat het beleid en de media hun ogen openen voor de islam ze sluit.

Willy van der Meulen - Ternat

Geens Pallieterke, De roep om het ontslag van minister Geens is irrelevant en totaal naast de kwestie. Wat zich nu allemaal afspeelt, is en was een te verwachten scenario. Geens is slachtoffer van ons eigen systeem.

Ons systeem dat te laf en te zwak is om zichzelf te beschermen. Het voortdurend pamperen ligt aan de basis van veel van dit soort gebeurtenissen. Geens kan maar roeien met de riemen die hij heeft, en zijn handicap zijn onze overvolle gevangenissen. Gevangenissen volgepropt met individuen die hier niet thuishoren.

Dan zoekt men oplossingen die deze druk moeten verlichten en die bestaan erin monsters vervroegd op de maatschappij los te laten.

Let op, zoals ik al zei, Geens is niet de hoofdschuldige, wel alle beleidsmakers die samen met hem deze vervroegde vrijlatingen mogelijk maken.

Maar ja, wat wil je, als er al eens een minister opduikt (Francken en Jambon o.a.) die uitschot terug naar de gevangenissen van hun land van herkomst wil sturen, dan springt het linkse koor tegelijk op het podium om deze onmenselijke maatregelen af te keuren en te counteren.

Deze links meute verkiest dus dat dergelijk uitschot hier slachtoffers maakt, in plaats van dat ze in een cel zitten - waar ze thuishoren - in hun land van herkomst. Doe zo voort en over tien tot twintig jaar wordt dit land onleefbaar, als het zo lang zal duren!

Dit allemaal dankzij rood en groen, en door wereldvreemde rechters en wereldverbeteraars.

Erwin de Mulder - Geraardsbergen

ABONNEMENTEN

Z

E N U W S

L O P

E N D

I

M A G O X

• BINNENLAND 3 maanden € 29,90 6 maanden € 59,80 1 jaar € 119,60 1 jaar steunabonnement € 250 • BUITENLAND Tarieven afhankelijk van de bestemming.

Alle inlichtingen op de kantoren.

A V

I

C

I

I

L D X

E

X

S

E

V

E

R

S

E

T

E

X

V

E

X

R

X D E

X U A

X

R

E

R

E

A G E

E N X M

I

N

E

S

P U M A A R

R

E

X G X

P

C

L

T

S N U T

A

X N

I

E

P O E

S

J

E

X U X D X

R

I

Y

P

E

R

I

X

B

E

E N X

E

T

I

O L O G

I

E

X

S

L

R A N K

X G X

E E

T

B O O K

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41 2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen en administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Pallieterke, Op de leeftijd van 74 jaar mag een mens stilaan eens zijn mening uiten over onze kelderende westerse wereld. Alle cultuur is ontstaan sinds de Grieken en Romeinen ons gevormd en opgevoed hebben. Plato, Aristoteles, Pythagoras, Cicero, Cesar, Herodes... honderden grootheden liggen aan de basis van ons bestaan, cultuur, geloof en opvoeding.

Geen mens op deze aardbol kan dit ontkennen of tegenspreken! De Verlichting heeft eveneens een steentje bijgedragen tot de ontplooiing van ons ras, hoewel we ons nu toch ernstig de vraag moeten stellen of dit nog de evolutie is die we dachten mee te maken.

Onze cultuur gaat ten onder sinds de opkomst van de islam... Gewoon te wijten aan de laksheid van onze Kerken, de gemakzucht van de Europese bevolking, het gebrek aan fierheid van de christenen die zich niet realiseren welke waarden die man uit Nazareth uitgedragen heeft!

Het doet mij pijn te zien dat normale relaties tussen man en vrouw niet langer de pers halen, maar wel de transgenders, floppende voetbalmiljonairs en vervalste mails.

Jan Maes - Bellegem

Hamas Pallieterke, In de rubriek” Diplomatieke valies” van 24 mei is Hamas de grote boosdoener van de betogingen voor de terugkeer van de laatste zes weken. Mijns inziens gaat dit aan de essentie voorbij, namelijk de blokkade van de Gazastrook, de bezetting van de Westelijke Jordaanoever, de 600.000 joodse kolonisten in de Westbank, de Israëlische scheidingsmuur op Palestijns gebied, het slopen van Palestijnse huizen...

Ik denk dat de beste veiligheid voor Israël niet de militaire, maar de politieke veiligheid is. Onderhandel een rechtvaardige en duurzame vrede met de Palestijnen. Waarom zouden Vlaams-nationalisten het Palestijnse volk het zelfbeschikkingsrecht ontzeggen?

Werner de Bus - Brussel

Hotels en restaurants

waar Vlamingen thuis zijn

Hotels en en Hotels restaurants waar waar restaurants Vlamingen thuis thuis zijn zijn Vlamingen Verliefd op op de de natuur-? natuur-?

Verliefd Kom ze ze eens eens proeven proeven te te Achouffe-!

Achouffe-!

Kom

HOTEL HOTEL

Achouffe 19 19 -- 6666 6666 Houffalize Houffalize Achouffe

De keuken keukenNu is enkel enkel open voor voor hotelgasten hotelgasten ook restaurant De is open TeMiddagmenu bereiken via via Namen, Marche, Laroche reeds te verkrijgen vanafLaroche E19,50 Te bereiken Namen, Marche, Heerlijk vertoeven in de of Ardennen gesloten op donderdagmiddag richtingKeuken Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik Luik richting Houffalize (afslag Nadrin) via

Wij zijn Vlaamstalig Tel. 061-28 061-28 81 82 82 Fax 061-28 061-28 90 90 82 82 Tel. 81 -- Fax Tel. 061-28 81zijn 82 Nederlandstalig-!) www.lespine.be (Wij (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Heerlijk aan aan de de kust kust nu! nu!

Heerlijk

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

L O S G E

Westerse cultuur

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgende rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168

BIC KREDBEBB

HOTEL DIE PRINCE DIE PRINCE LeesHOTEL nuzalook digitaal op u extra extra verwennen. verwennen. zal u Albert I-Wandeling 41-42 OOSTENDE www.pallieterke.net Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07 Tel. 059-70 65 07

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Stichter: Bruno de Winter: 1945-1955 Hoofdredacteur Jan Nuyts: 1955-2000 Hoofdredacteur Leo Custers: 2000-2010 Hoofdredacteur: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Sport

7 juni 2018

Keepers doen prijzen winnen (of verliezen) Miserie, miserie, miserie! Dat zal Loris Karius, de doelman van Liverpool, waarschijnlijk gedacht hebben toen de finale van de Champions League in Kiev werd afgefloten.

Door twee blunders van Karius en een geweldige omhaal van Gareth Bale werd de match beslist. Real Madrid won met 3-1. Loris zal wel beseffen dat hij voortaan als de ‘klungelaar van Kiev’ door het leven zal moeten! Jacky Munaron weet daar alles van…

Hij kreeg bakken stront over zich heen toen hij in een Europacupmatch tegen het Franse RC Lens na een terugspeelbal over de bal trapte en het ding tergend traag in het doel zag verdwijnen. Regelmatig wordt hij nog met die nachtmerrie geconfronteerd. Natuurlijk is Loris Karius geen vliegenvanger. Hij hield namelijk Simon Mignolet op de bank bij Liverpool. Mignolet kwam ook zijn medeleven betuigen aan zijn concurrent, maar stiekem zal hij gedacht hebben: “Dit is mijn kans!” In het voetbal is er geen plaats voor medeleven.

Voetbalschimmen Gille van Binst

Voormalig Anderlechtcoryfee

Blunderende De Bree Het is bang afwachten voor de Duitser hoe de supporters gaan reageren. Hij is toch de man die hun ultieme droom, de Champions League winnen, in de grond boorde. Er zijn er al voor minder in mekaar geramd. Het is weer eens gebleken hoe belangrijk een doelman kan zijn. Ik kan het gezegde bijtreden dat men met een goede midvoor matchen wint en met een goede doelman prijzen. De eerste keeper met wie ik te maken kreeg bij Anderlecht was Jean Trappeniers. Jean begon op twaalfjarige leeftijd bij de kadetten van Vilvoorde als midvoor. Op een bepaald moment was hun doelman gekwetst en vroeg de trainer welke imbeciel in de goal wilde gaan staan. Trappeniers stak zijn hand op. Vanaf dan is hij keeper geworden en gebleven. Ik heb bij paars-wit met veel bekende doelmannen gespeeld: Jan Ruiter, Leen Barth, Nico de Bree, Jacky Munaron en ... Friedrich Koncilia.

Het meeste contact had ik met Nico de Bree; hij was mijn uitgaansmaatje. Nico kwam terug uit blessure in een thuismatch tegen Kortrijk.

Veel te vlug, zo bleek, want hij blunderde dat het een lieve lust was. Na een halfuur stond het 0-3. De 30.000 supporters in het Astridpark keken ongelovig toe. Dat was hen nog nooit overkomen. Voor de tweede helft wilde Raymond Goethals De Bree vervangen, maar dat vond Rensenbrink duidelijk geen goed idee.

“Hier wordt niemand gewisseld, we zullen de klus wel klaren”, zei hij tegen Raimundo.

Robbie scoorde drie keer en we wonnen uiteindelijk nog met 5-3. Vooral die tussenkomst van Rensenbrink was uniek. Normaal deed de ‘slangenmens’ zijn bek niet open. Waarschijnlijk zal De Bree iets geweten hebben van het Anderlechticoon dat het daglicht niet mocht zien...

Gille van Binst

Roskammen

Met de matras naar Rusland De media houden elke dag nauwgezet bij hoeveel etmalen nog te gaan zijn voor het grote voetbalfeest in Rusland losbarst en onze Rode Duivels, vingers in de neus, richting wereldtitel zullen wandelen. In afwachting worden we murw geslagen met blabla uitgesmeerd over dozijnen bladzijden in sportkaternen. De wetten van een hype leggen dat op.

Het ouwehoeren in WK-programma’s op radio en televisie is niet anders. Verschil tussen geschreven en gesproken lulkoek over de Rode Duivels en hun entourage is er niet.

Vandaar permanent gevaar op chronische indigestie voor de consument die de ganse ratjetoe wil verwerken. En het bericht ernstig neemt dat matrassen naar Rusland meeslepen overeenkomstig het “slaapprofiel” van elke Rode Duivel absoluut nodig is om wereldkampioen te worden. Nu nog een bericht over elke Duivel zijn eigen toiletpapier, volgens niet nader toe te lichten profiel, en de titel is binnen. Van de pot gerukt?

U zegt het maar.

Koen Meulenaere, als onvolprezen Kaaiman de beste columnist in Vlaanderen, zei het zo in De Tijd: “De zin voor verhoudingen in de media is al lang verdwenen en komt niet meer terug.” Hij is niet de enige die dat denkt. Burgemeester Lippens van Knokke Heist heeft net daarom een hekel aan het journaille. Kaaiman citeerde hem met een flard uit een uitgebreid interview in Het Laatste Nieuws: “Nog vijf jaar te gaan. Dan is het voor jullie over en dat doet me veel plezier.” Een statement dat kan tellen. En laat Lippens dat nu net in Het Laatste Nieuws doen, de krant die veelal een hoofdrol opeist in de productie van tot wereldnieuws opgefokte praat!

Aureool Het is niet dat de concurrentie betreffende “ongeremd opfokken” veel moet onderdoen.

Op 14 april vorig jaar reed Remco Evenepoel uit het Vlaams-Brabantse Schepdaal zijn eerste koers. Op 27 mei werd hij Belgisch kampioen bij de juniors. Hij reed de tegenstand op een hoopje, en won met bijna vijf minuten voorsprong. Een knappe prestatie voor een achttienjarige, dat zeker. de miserie van de voorbije maanden, volgend seizoen bezig gaan zien in de reeks van de eerste amateurs, waarin we hen alle succes van de wereld toewensen. We zullen duimen.

Opgeruimd staat netjes

Lauwe bedoening Nu de Rode Duivels en het nakende WK links en rechts wat aandacht genieten in de media, kunnen we er niet buiten die trend te volgen. Dus zaten we zaterdagavond plichtsgetrouw naar de oefenpartij tussen die met hun bokkenpoten en Portugal te kijken. Een oefenmatch is er om te oefenen, en wat het resultaat ook is, we mogen daar geen voorbarige besluiten aan vastknopen, hebben ze ons altijd gehersenspoeld. Dat is dan afgesproken en een meevaller voor de gouden generatie die ons, vooral na de rust, zachtjes in slaap wiegde. Het fluitjesconcert dat erop volgde, kwam niet van ons.

Meevaller Er volgen nog twee oefenwedstrijden waarin bondscoach Martinez de kans krijgt om aan zijn ploeg te sleutelen. En dat zal nodig zijn. Met deze week woensdag Egypte als tegenstrever en maandag erop Corsica als proefkonijn, is de voorbereidingsperiode afgelopen. Dan wordt het menens. Met als meevaller dat de Rode Duivels in de aanvangsfase van het WK in een reeks terechtkomen waartegen zelfs de veteranen van Pulderbos niet kansloos zijn.

Het nieuwe Lierse Omdat meerdere pistes werden bedacht om het failliete Lierse nieuw leven in te blazen, is

er nog onduidelijkheid over de verdere afloop.

We gaan ervan uit dat het vooropgestelde plan van Luc van Thillo het zal halen. Van Thillo, een industrieel uit de Noorderkempen, was tot de komst van Paul Gheyssens in de weer als directeur bij RFC Antwerp. Hij bekokstoofde de samenwerking tussen een aantal gewezen bestuursleden van Lierse zaliger enerzijds en KFC Oosterzonen, dat het stamnummer ter beschikking stelt, anderzijds. De nieuwe club met de voorlopige naam ‘KSK Lierse Kempenzonen’ behoudt de geel-zwarte kleuren en mag op het Lisp spelen.

Nieuwe toekomst?

Bob Peeters, jeugdproduct van Lierse en vertrouwd met de interne keuken van de club waarin het de voorbije maanden fameus rommelde, ziet het nieuwe project helemaal zitten. ”Lierse is geel-zwart en het Lisp is nu eenmaal haar thuishaven. Dat lijkt in dit verhaal helemaal terug en daar ligt de basis voor een nieuwe toekomst.” Die woorden van niemand minder dan Bob Peeters moeten als muziek in de oren klinken van de Liersesupporters.

En ons aller Bob is goed geplaatst om zich de Lierse gloriedagen van destijds te herinneren.

“Hopelijk krijgt ook de vermaarde jeugdwerking van weleer haar glans terug.” Zover zijn we nog niet, maar met Van Thillo als mecenas is de kans groot dat we het nieuwe Lierse, na

15

Onze kameraad Roman Abramovich, tot voor kort eigenaar van voetbalclub Chelsea, laat weten dat hij niet gediend is met het optreden van de Britse overheid die stokken in de wielen stak toen hij op de vernieuwing van zijn visum zat te wachten.

Dat hij eerst moet bekendmaken hoe hij aan zijn buitensporig fortuin is geraakt, vindt de Russische miljardair beneden alle peil. Het antwoord ligt voor de hand: door hard te werken, uiteraard. In Tel Aviv stellen ze niet van die overbodige vragen, vandaar dat miljardair Abramovich er met open armen wordt ontvangen. Hoe het verder moet met Chelsea, en met Thibaut Courtois en Eden Hazard die er aan de slag zijn, mogen ze aan de andere kant van het Kanaal proberen op te lossen.

Grote kuis?

Er lopen in Engeland nog types rond die terecht mogen vrezen dat ze op termijn hetzelfde lot moeten ondergaan als Abramovich.

We moeten het niet ver van huis zoeken. Ook hier lopen kwaadwillige potentaten rond die het voetbalwereldje misbruiken om rijkelijk hun zakken te vullen. Weliswaar niet van het kaliber en op het niveau van Abramovich en soortgenoten, maar we zouden, ze, zonder ze allemaal over één kam te scheren, niet graag de kost willen geven, de bedenkelijke managers, sportieve directeurs en aanverwanten, die hier aan hun trekken komen met kwalijke praktijken. Een begin van grote kuis, zoals in Engeland, zou meer dan welkom zijn. Al beseffen we dat we in de woestijn prediken. Hallo, is er iemand die luistert?

Hij niet Hoe komen tweederangsfiguren uit alle hoeken van de wereld hier aangespoeld, dacht ge?

Wie heeft daar belang bij? Luciano D’Onofrio

Maar of dat volstond om hem in een opiniestuk in Het Nieuwsblad, naast een uitgebreide reportage, nu al een aureool van “een mogelijk nieuwe Merckx” toe te dichten? Gelukkig voor Remco werd alsnog voorbehoud en voorzichtigheid ingebouwd. Hoe dan ook, dat nummertje visionaire journalistiek over een nog te beginnen carrière kwam zo’n vijf jaar te vroeg. Maar het sloot, midden al het geweld van de op volle toeren draaiende WK-hype, naadloos aan bij de mening van Kaaiman, Leopold Lippens en vele anderen over het steevast negeren van verhoudingen door de “moderne media”.

Dode letter Het zou geen slechte zaak zijn mochten die media zin voor een kritiek even intens hanteren als zucht naar kwantiteit zonder veel kwaliteit. Twee voorbeelden van de voorbije dagen. Iedereen weet dat de ploeg Sky en haar kopman Chris Froome het vertrouwen en de sympathie van veel wielerfans kwijt zijn. Toch bleef kritiek op zijn Girozege uit. Als Froome straks mag starten in de Tour en die ook nog wint, zal het niet anders zijn. Iedereen weet na de finale van de Champions League dat Liverpool die verloor omdat coach Jurgen Klopp even zwaar blunderde als zijn doelman en vriendje Loris Karius. Zoeken naar terechte kritiek over het aan Simon Mignolet aangedane onrecht was even vergeefs als zoeken naar het statement dat Klopp de enige schuldige van de nederlaag van Liverpool was, en “The Reds” de Duitser beter per direct de laan hadden uitgestuurd. Zowel de zaak-Sky/Froome als de affaire-Klopp was een stevige kritische benadering waard, maar bleef in de WK-hysterie quasi ondergesneeuwd. Zin voor verhoudingen? Dat blijft dode letter in de plezierjournalistiek. alleszins niet. De sportieve directeur van RFC Antwerp staat buiten verdenking, want hij mag officieel geen transfers meer verrichten. Hij zit dan ook op de Bosuil met zijn vingers te draaien, louter uit sympathie voor de Great Old. Of hoort ge niet goed?

Michal en Victor Gewezen wereldkampioen wielrennen Michal Kwiatkoiwski is niet alleen een getalenteerde renner, hij kan ook gul over de brug komen. In de eerste plaats voor zichzelf. Na zijn overwinning in de proloog van de Dauphiné vernamen we dat hij de dag ervoor 28 was geworden.

“Deze zege is het mooiste geschenk dat ik mezelf kon geven”, mochten we noteren. Het is hem gegund. Onze land- en volksgenoot Victor Campenaerts eindigde vierde, waarmee hij nog maar eens bewees dat hij een steengoede tijdrijder is waarvan we het laatste nog niet hebben gezien.

Revelatie Daria Gavrilova, nummer 24 op de wereldranglijst, kwam er nauwelijks aan te pas tegen Elise Mertens in Roland Garros en was vol lof voor haar tegenstreefster. Daarmee stond de Limburgse revelatie in Parijs in de vierde ronde, en dat was het doel dat ze zich gesteld had.

Of er meer in zat, mocht ze voorbije maandag bewijzen tegen niemand minder dan de Roemeense Simona Halep, nummer één van de wereld.

Limburg boven Door haar steile opmars verdient Elise Mertens meer dan een kus en een bank vooruit van de juffrouw. Op korte tijd vanaf de 31ste plek de top twintig in geduikeld, voorspellen kenners dat het niet lang zal duren voor ze in de top tien staat. Het verlies tegen het nummer één van de wereld lag in de lijn van de verwachtingen, maar dat heeft belangrijk leergeld opgeleverd voor de 22-jarige Limburgse, die met opgeheven hoofd het gravel van Roland Garros mocht verlaten.

16

Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

7 juni 2018

Wie naaide John Crombez met valse mails?

Het had zo mooi kunnen zijn voor John Crombez. Hij was van plan om voor het oog van de pers ‘the smoking gun’ neer te leggen en defensieminister Vandeput naar de geschiedenisboeken te verwijzen als ‘corrupte Limburger’. Een mensensoort waar zijn eigen partij er bepaald veel van zitten heeft. Alleen bleek zijn ‘smoking gun’ uit zeep te zijn gesneden, en regende het een beetje op de dag van de voorstelling.

Hij was nog vervaarlijk met zijn gun aan het zwaaien toen die in zijn hand begon te schuimen. En toen hij het ding eindelijk neerlegde, liepen de laatste restjes schuim tussen zijn zeer propere vingers weg. Rest de vraag: wie is verantwoordelijk?

De hoofdverdachten op een rij Wie luisde John-de-beloftevolle erin met valse e-mails? Sommigen zullen zeggen: “John zelf natuurlijk. Je kan nu eenmaal niet afkomen met onomstotelijk bewijs waarvan je achteraf moet toegeven dat je gelogen hebt.” Daar heeft u een punt, en zo werkt de democratie misschien, maar niet de sociaaldemocratie. We overlopen even de belangrijkste verdachten in de zaak van de vervalste e-mails.

Liesbeth Homans?

Op zich is er geen enkele reden om onze Vlaamse vicepremier en minister van zowat alle Vlaamse bevoegdheden van de vervalsing te verdenken, maar het is nu eenmaal een gewoonte geworden om Homans op te nemen in dit soort lijstjes. Wie een relatie begint met Tom ‘ik heb altijd één voet te weinig en een smoking gun te veel’ Meeuws, is dan ook werkelijk tot alles in staat en mag bij voorbaat nergens van vrijgepleit worden.

Bruno Tobback?

Het zal je maar overkomen. Bij de sp.a de voorzittersverkiezingen verliezen van John Crombez. Dat is een beetje als een wedstrijd hoogspringen verliezen van een aangespoelde blauwe vinvis. Bruno presteerde dat echter.

Bij vader Louis mag Bruno hierdoor al jaren niet meer binnen, en de universiteit van Gent berekende dat de schande op de familienaam pas laat volgende eeuw zal uitgewist zijn. Zou Bruno de pen ter hand genomen hebben om wraak te nemen op de nietsvermoedende John? Het valt niet uit te sluiten. Hoewel hij met deze actie nog maar eens in de verf zet dat hij zowat de enige levensvorm op aarde moet zijn die een voorzittersverkiezing van John Crombez kon verliezen.

Hendrik Vuye?

De voormalige N-VA-fractieleider in de Kamer probeert sinds zijn vertrek uit de partij koortsachtig in de media te raken met inhoudelijke punten over de Vlaamse onafhankelijkheidsstrijd. Jammer genoeg een onderwerp dat werkelijk niet één persmuskiet boeiend lijkt te vinden. Wij hebben uit goede bron vernomen dat Vuye op zijn bureau een scheidingsplan heeft liggen dat zo goed in elkaar zit dat het alleen al bij voorlezing een Kamerbrede meer-

Kruisende woorden 1112

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

A B C

derheid haalt en België splitst voor je ‘pariteitsverbintenisbegrip’ kan zeggen. Echter, werkelijk niemand komt luisteren. Enkel wanneer Hendrik lelijke dingen over de N-VA zegt, lopen de perslui zijn deur plat. Zo ook dit keer: Hendrik opperde immers dat N-VA John er wel eens bij gelapt kon hebben. Zou het kunnen dat Vuye in zijn strijd tegen de eenzaamheid zichzelf en John een mailtje stuurde?

Bart de Wever?

En wat als Hendriks insinuatie zou kloppen?

Had De Wever al niet eens geroepen dat Tom Meeuws kapot moest? Waarom zou hij dan John Crombez niet kapot gewenst hebben?

Trouwens, als je de methode bekijkt die De Wever gebruikt heeft om Meeuws kapot te krijgen, zie je toch gelijkenissen. Bart reisde met zwarte magie terug in de tijd, nam bezit van Meeuws zijn lichaam en maakte hem tot de meest incompetente ambtenaar van Antwerpen. Daarna liet hij hem overstappen naar De Lijn, waar hij arme Meeuws verplichtte de wet te overtreden en algeheel corrupt te zijn. Na drie jaar onderzoekspolitiek kwam Meeuws erachter dat Bart daar allemaal verantwoordelijk voor was en hijzelf hoogstens wat ‘voort-

E F

Ook deze piste mogen we niet uitsluiten. De vele spelfouten wijzen duidelijk in de richting van de sp.a-voorzitter. Alsook het feit dat hij de mail heeft toegestuurd gekregen ondanks het feit zijn eigen naam fout geschreven bleek te zijn: Crombee in plaats van Crombez. De neiging om zijn naam fout te schrijven, is een probleem waarmee John kampt al sinds het eerste leerjaar bij juf Els. Bovendien was John wanhopig op zoek naar een nieuw succesje sinds … euh … sinds zijn laatste succesje. Bovendien is John voortdurend in gevecht met Tom Meeuws om met de boemerang te mogen spelen. Wie weet wat er zich werkelijk afspeelt in de lokalen aan de Grasmarkt? “Ik weet alvast van niets”, reageerde John op die vraag, “maar ik heb geen tijd voor uw vragen. Ik ben aan het mailen met dokter Nahimbo die via het internet voor een paar euro’s mijn partij kan redden.”

Mijnheer Pallieter

De reden

Objectief?

Wil u nu eens allemaal ophouden met lachen! Als John Crombez die rare mails gebruikte, had hij daar toch maar één reden voor: hij wilde gewoon een Tommeke doen.

Kwestie van rode solidariteit.

In Gent moeten kindjes van geheel of gedeeltelijke Turkse afkomst Turks kunnen leren met door de Turkse staat betaalde leerkrachten. De Grote Turkator rekent blijkbaar nog altijd op zijn fameuze vijfde kolonne. Zouden er ook Gülengelieerde kindjes les mogen volgen, vragen wij ons af?

Het vlooientheater

G

Wij sloegen steil achterover toen wij het lazen: Unia gaat veertien dagen door het land toeren om het jaarverslag 2017 voor te stellen. Dat alles onder de slogan: stilstand is geen optie. Waarom weten wij niet, maar ineens moesten wij aan lemmingen denken.

H I J

Ondergeschikt

K L A. Vlaams bioloog, journalist, schrijver en bezieler van de popularisering van de sociobiologie B. Familielid - Muzieknoot - Europeaan C. Afstandsmaat - Beschadigd raken D. Het proces waarbij atomen een elektron kwijt raken - Tafelde E. Basketbalcompetitie in de VS Tegenwoordigde tijd - Brandgang in bos F. Onzes inziens - Besturen G. Telwoord - Gezichtsbeharing Windrichting H. Warme en lichte synthetische stof Vliegende schotel I. Luid roepen J. Deelgemeente van Awans (Nederlandse benaming) - Beleefdheidsbetuiging K. Digitale mediaspeler van Apple - Italiaans wielerkampioen L. Rommelige, vieze boel - Kabeljauwachtige

John Crombez?

Absurdistan

D

HORIZONTAAL

varend’ was geweest. En dat is net wat John vandaag beweert: hij was wat voortvarend geweest en iemand had hem verplicht om valse mails naar buiten te brengen. Niet de schuld van de sossen, wel van Bart de Wever.

VERTICAAL 1. Kettingreactie 2. Onbeweeglijk 3. Deel van een schip - Voorzetsel Ik weet het niet (Latijn) 4. Kadastraal inkomen - Werkelijke 5. Krachtig en ingrijpend Model van Volkswagen 6. Terugkeren naar het vaderland 7. Deel van het testament - Pers. vnw. - Insecteneter 8. Het laten blijken van iets - Vorm van objectgebonden financiering 9. Ongevulde - Voegwoord - Bijbelse stad 10. Papegaai - Feestelijke herdenking 11. Zwitserse rivier - IJzer 12. Heilige die wordt aangeroepen om zoekgeraakte zaken terug te vinden DE OPLOSSINGEN VAN HET KRUISWOORDRAADSEL NUMMER 1111 VINDT U OP BLZ. 14

De grapjassen van Open Vld komen op in alle Brusselse gemeenten, desnoods op de lijst van de duivel, in casu de PS. Eigenlijk niet abnormaal. Welke rechtgeaarde socialist is immers bang van Guy Vanhengel? Niemand toch!

Beeldangst?

Guy Verhofstadt wil, als gewezen eerste minister, de traditie doorbreken van het eigen borstbeeld in de Kamer. Hij vindt dat geldverspilling. Zou het? Of zou hij wellicht beseffen dat zijn borstbeeld nogal wat kans zou lopen op iets als “creatieve versiering”?

Fundamenteel Wij zitten met nog een onopgehelderde vraag inzake de moordaanslagen in Luik. Wat als de poetsvrouw van de betrokken school géén moslim was geweest? Zou ze het er dan ook levend vanaf hebben gebracht?

Logica In de stad Brussel zijn de schepenen voor Nederlandstalig onderwijs en Nederlandstalige cultuur exclusief Franstalig. Ze verstaan geen gebenedijd woord Nederlands. Dat is allicht de befaamde “taalhoffelijkheid”.

Slimme Vlamingen kiezen Reisfamilie

Even nadenken De plastic-haters zijn vorig weekend weer volop actief geweest, op wel 100 plaatsen in ‘t land. Heel stoer, overal het plastic afscheuren en achterlaten. Alles in glazen potten doen, bijvoorbeeld. Alleen... moeten die niet gewassen worden? Met dat steeds schaarsere en duurdere water?

Valse oplossing In Mechelen heeft een stelletje onbeschofte gevangenen het nodig geacht om de minuut stilte voor de slachtoffers van de Luikse moordaanslag luidruchtig te doorbreken. Sluit ze op!

Ah nee, dat gaat al niet meer...

Luikersteenweg 62 • 3800 Sint-Truiden 011 705 500 • info@deblauwevogel.be

www.deblauwevogel.be